Otto Eduard Leopold, Fürst von Bismarck-Schönhausen, książę

Lauenburga
Niemiecki mąż stanu i polityk, pierwszy kanclerz Cesarstwa Niemieckiego, który zrealizował plan zjednoczenia
Niemiec na szlaku małoniemieckim. Po przejściu na emeryturę otrzymał niedziedziczny tytuł księcia Lauenburga i
stopień pruskiego generała pułkownika w stopniu generała feldmarszałka.
Otto von Bismarck urodził się w 1815 roku w rodzinie szlacheckiej w Brandenburgii iw tym samym roku został
ochrzczony w wiejskim kościele w Schönhausen. Jego dzieciństwo nie było szczęśliwe, ponieważ ojciec często go bił i
wyśmiewał. Małżeństwo jego rodziców również nie było szczęśliwe. Po latach Bismarck napisał, że jako dziecko czuł
się we własnym domu jak obcy.Wszystkie pokolenia rodziny Bismarck służyły władcom na polu pokojowym i
wojskowym, ale nie wyróżniały się niczym szczególnym.
Od 1822 do 1827 roku Otto studiował w szkole Plamana, która kładła nacisk na rozwój fizyczny, z czego Otto von
Bismarck był bardzo niezadowolony. Następnie kontynuował naukę w gimnazjum im. Fryderyka Wielkiego przy
Friedrichstrasse, aw wieku piętnastu lat przeniósł się do gimnazjum „Pod Szarym Klasztorem”. Otto okazał się
przeciętnym, nie wyróżniającym się uczniem. Ale dobrze uczył się francuskiego i niemieckiego, porywając się
czytaniem literatury zagranicznej, zainteresowania polityką ostatnich lat, historią militarnej i pokojowej rywalizacji
różnych krajów. Po ukończeniu szkoły średniej matka skierowała Ottona na Uniwersytet Georga-Augusta w Getyndze,
który znajdował się w Królestwie Hanoweru. Zakładano, że młody Bismarck nauczy się prawa, a później wejdzie do
służby dyplomatycznej. Jednak Bismarck nie był w nastroju do poważnej nauki i wolał rozrywkę z przyjaciółmi,
których było wielu. Otto brał udział w 27 pojedynkach, w jednym z nich został ranny po raz pierwszy i jedyny w życiu -
miał bliznę na policzku od rany. Bismarck nie ukończył nauki w Getyndze. Zagrożony aresztowaniem przez władze
uczelni, we wrześniu 1833 opuścił miasto. W maju 1834 wstąpił na New Metropolitan University w Berlinie, gdzie rok
później obronił rozprawę z filozofii w zakresie ekonomii politycznej. To był koniec jego edukacji uniwersyteckiej.
Bismarck od razu postanowił rozpocząć karierę na polu dyplomatycznym. Ale ówczesny minister spraw zagranicznych
Prus Ansillon odmówił młodemu Bismarckowi. Niewykluczone, że na decyzję ministra wpłynęły pogłoski o burzliwym
życiu studenckim Ottona i jego zamiłowaniu do załatwiania spraw poprzez pojedynki. W rezultacie Bismarck udał się
do pracy w Akwizgranie, który niedawno stał się częścią Prus. Wpływy Francji wciąż słabły w tym kurorcie, a
Bismarcka interesowały głównie problemy związane z przystąpieniem tego nadgranicznego terytorium do
zdominowanej przez Prusy unii celnej.Bismarck został zmuszony do wstąpienia do służby wojskowej – wiosną 1838
roku zaciągnął się do batalionu gwardii zwiadowców. Jednak choroba matki skróciła jego służbę: wieloletnia opieka nad
dziećmi i majątkiem nadszarpnęła jej zdrowie. Śmierć matki położyła kres rzucaniu. Bismarck w poszukiwaniu interesu
- stało się całkiem jasne, że będzie musiał zarządzać swoimi pomorskimi dobrami.Osiedliwszy się na Pomorzu, Otto
von Bismarck zaczął zastanawiać się nad sposobami zwiększenia dochodowości swoich majątków i szybko zdobył
sobie szacunek sąsiadów, zarówno wiedzą teoretyczną, jak i praktycznymi sukcesami. Życie w majątku bardzo
zdyscyplinowało Bismarcka, zwłaszcza w porównaniu z latami studenckimi. Okazał się bystrym i praktycznym
właścicielem ziemskim.
Bismarck po raz pierwszy miał okazję zająć się polityką jako poseł do nowo utworzonego Zjednoczonego Landtagu
Królestwa Pruskiego. A 19 maja 1847 objął urząd zastępcy, był to czas najostrzejszej konfrontacji liberałów z
konserwatywnymi siłami prokrólewskimi: liberałowie domagali się od Fryderyka Wilhelma IV zatwierdzenia
konstytucji i większych swobód obywatelskich, ale król nie spieszył się z ich udzieleniem; potrzebował pieniędzy na
budowę linii kolejowej z Berlina do Prus Wschodnich. Po swoim pierwszym przemówieniu w Landtagu Bismarck
zyskał rozgłos. W swoim wystąpieniu próbował obalić tezę liberalnego posła. Rok 1848 przyniósł całą falę rewolucji -
we Francji, Włoszech, Austrii. W Prusach rewolucja wybuchła także pod naciskiem patriotycznych liberałów, którzy
domagali się zjednoczenia Niemiec i stworzenia konstytucji. Król został zmuszony do przyjęcia żądań. W 1862
Bismarck zostaje premierem Prus. To poprzez wojny Bismarck ma nadzieję zadecydować o losie Niemiec. „Wielkie
kwestie czasu zostaną rozstrzygnięte nie przez przemówienia i rezolucje większości, ale przez żelazo i krew” – wierzył.