Professional Documents
Culture Documents
წარსულის კვალი
წარსულის კვალი
თავი 1
სარკის წინ ვიდექი, ჩემს ცხოვრებას აზრი დაკარგული ჰქონდა, წამლებით
გაბრუებული ვიყავი და არც კი ვიცოდი სად წავიდოდი, როცა ამ საავადმყოფოს
დავტოვებდი. სხეულზე ჩალურჯებები მქონდა, ყველა რომ შეამჩნევდა ისეთი
ჩალურჯებები, თვალები ტირილისგან დასიებული და დაწითლებული, თეთრი
პერანგი მეცვა, ფეხზე ისევ ჯაჭვები მეკეთა და მშიოდა, მართლა მშიოდა, ორი დღეა
ჩემთვის საჭმელი არ შემოუტანიათ, მხოლოდ წყალი. ეგეც გუშინ მომიტანეს, დღეს
არც წყალი შემოუტანიათ. და მაინც რომ ვფიქრობ, რა დავაშავე, აქ რისთვის
მომიყვანეს ერთი მოგონება არ მახსენდება, რაც შეიძლებოდა აქ გამოკეტისთვის
დამემსახურებინა, ამ ბნელ ოთახში, სადაც შუქი მხოლოდ პატარა, მრგვალი
ფანჯრიდან შემოდიოდა, ორი წელი ვიყავი გამოკეტილი. რისთვის? რატომ? ამ
კითხვაზე პასუხი მხოლოდ ერთს აქვს და ის ერთი მე არ ვარ…
……….
10 წლის შემდეგ
…..
- კარგი, რა ნუ ტირიხარ!
- შენ როგორ შეგიძლია არ იტირო? - მან ცრემლები მოიწმინდა - მეორედ ასე
შორს აღარ წახვიდე, თან ამდენი ხნით.
მე გამეცინა.
- კარგი, არ წავალ!
მე თვალები გადავატრიალე
ევას გაეცინა.
- გისმენ ევ!
- დაო, მივიღე შენი ჩასწორებული. ცოტა გამიკვირდა ვადა რომ გაზარდე.
- ხომ, 6 თვე ცოტა იყო. ჯობს ერთ წლიანზწ გავაკეთოთ.
- მეგონა აქედან მალე წასვლა გენდომებოდა.
- ერთი წელი აქ გავძლებ.
ევა გაჩერდა.
- რამეს აპირებ?
- რას უნდა ვაპირებდე?
- ენი, გაფრთხილებ. ჯერ ელდერებთან საქმეს არ დაიჭერ. ჯონი ელდერს ჯერ
არ დაენახვები.
- დამშვიდდი, არაფერს ვაპირებ.
- ენი.
- რა?! შენს გარეშე არაფერს გავაკეთებ, დამშვიდდი.
უბრალოდ არ მინდა ამ საქმეში ჩავითრიო ევა, მას ისეთი სუფთა გული აქვს და
ისეთი კეთილია, არ მინდა ამ ყველაფერმა გაანადგუროს.
მე ტელეფონი გავთიშე.
ენევი იმისთვის შევქმენი რომ ჯონი ელდერზე შური მეძია. ახლა უკვე ამისი დროა.
მან მთელი ცხოვრება წამართვა. ვერ დავუშვებდი რომ თავისუფლად ეცხოვრა.
რამდენიმე საათი ემილის ველოდე. დაახლოებით 6-ზე ემილიმ მომწერა, რომ
მოვიდნენ და ქვევით ჩავსულიყავი. მეც ჩემი ჩანთა ავიღე, სახლი დავტოვე და
ქვევით ჩავედი.
ემილი მანქანიდან იყო გადმოსული და მელოდა, მწვანე მოკლე კაბა ეცვა, თმები
გაშლილი ჰქონდა და ხელში პლანშეტი ეჭირა.
მე თვალები გადავატრიალე.
კიბეებზე ჩავედით.
ევა სტუმრებს ელაპარაკებოდა, რომ შეგვამჩნია ჩვენთან მოვიდა.
მან გამიღიმა.
- უკაცრავად! - ის გავიდა.
- მანიაკი ხარ?
- გითხარი გაიწიე! ინგლისური არ გესმის? - ვუყვირე მე
- დამშვიდდი, მთელი პრესა გვიყურებს! - თქვა მან.
…..
თავი 2
მე ხმას ვეღარ ვიღებდი და საერთოდ ვერავინ ვერ იღებდა ხმას.
- ევა, დამშვიდდი! - ვთქვი ბოლოს მე. - ის მე შემეხო. შენ იცი როგორ ვერ
ვიტან როცა ადამიანი მეხება, მიზეზიც მშვენივრად გახსოვს ალბათ. ვუთხარი
და არ მომეშვა, ამიტომ მე ნუ მეჩხუბები.
- სიტყვით გამოსვლამდე 15 წუთით ადრე გადააქციე შამპანიური. იმისთვის
რომ მკლავზე შეგეხო, შეგეძლო ხვალ გაგეცა პასუხი.
- ევა! - ვიყვირე მე - ეს ჩემი სხეულია, არ მომწონს როცა მეხებიან და თუნდაც
თმაზე შემეხონ, არ მომწონს. გასაგებად ვთქვი?
- ბენი რომ მოვა ბოდიში მოუხადე და მეორედ შენი ემოციები აკონტროლე,
როცა ხალხში ხარ.
- ემოციებს ვერ ვაკონტროლებ, როცა იმას აკეთებენ რაც არ მომწონს.
- გოგოებო! - ჩვენთან ბენი მოვიდა.
მე შემომხედა და ჩაახველა.
ბენს გაეცინა.
- შენ რა გვისმენდი?
- რაღაც ბატონ ჯონს თავაზიანად მოექეცი, რა ხდება?
- ღმერთო შენ დამიფარე! - ჩავიბუტბუტე მე
- შეგიძლია მითხრა, მისი საყვარელი ხარ? - მან გამიღიმა - ცოლიანი კაცია,
მაგრამ მდიდარი! - თვალი ჩამიკრა.
- მისმინე ბატონო ბენ, ჩემთან ლაპარაკის დროს სიტყვებს დაუკვირდი და
მეორეც ჩემს პირადში ნუ ერევი. თუნდაც მისი საყვარელი ვიყო, შენი საქმე
არაა.
მე მასაც ჩამოვშორდი და ევასთან მივედი, რომელსაც უკვე ეპოვა ერთი ბიჭი. მას
ვუთხარი რომ მივდიოდი, წვეულებაზე უკვე მოვიწყინე. თუმცა გინდა გეთქვა გინდა
არა, მთვარალი იყო.
ჩემი ასისტენტი დარჩა. მე გავედი და მანქანაში ჩავჯექი.
…….
თავი 3
მე გამეცინა.
მე გამეცინა.
სხვა გზა არ დამიტოვა. მის წითელ, ხუჭუჭთმას ხელი ჩავავლე და ჯერ ჩემი
ოთახიდან ხოლო, შემდეგ კომპანიიდან გავიყვანე. მთელი ოფისი გამოვიდა,
ელიზაბეტი ყვიროდა, მაგრამ არ გავჩერებულვარ.
გარეთ ელიზაბეტი ნაგვის პარკივით მოვისროლე.
მისი ცოტა შემრხცხვა, რადგან რაც არ უნდა ყოფილიყო ელიზაბეტი მისი დედა იყო.
მე სიცილი დავიწყე.
მეც ავდექი.
კარგი.
ევასთან მივედი.
მე და ევა რესტორანში წავედით, რომელიც კომპანიასთან ახლოს იყო.
ჩვენ აივანზე დავჯექით, საიდანაც სანაპიროს გავყურებდით და ზღვის სურნელი
ჩვენამდეც კი აღწევდა. თუმცა ციოდა, ეს არც იყო გასაკვირი რადგან დეკემბერია.
ორ კვირაში ახალი წელი იქნება, რაც საერთოდ არ მახარებს. ამ დღესასწაულს ვერ
ვიტანდი და ალბათ ჩემი კოშმარების განახლება ამასაც უკავშირდება.
აი რესტორანში კი ყველაფერი საახალწლოდ და საშობაოდ იყო მოწყობილი. შობას
არაფერს ვერჩოდი, მაგრამ ახალი წელი?! საშინელებაა.
ჩვენთან კომპანიაში შობისთვის ნაძვის ხე ჯერ არ დაგვიდგამს და არც ვაპირებ ამ
ცერემონიაში მივიღო მონაწილეობა. ჩემს სახლში კი არ ვაპირებ, ორ მეტრიანი
ნაძვი ავღმართო.
ჩვენთან მიმტანი მოვიდა და ჩვენ შეკვეთაც მივეცით.
- უჟმური!-ჩაიბურტყუნა მან.
- მექალთანე! - ვთქვი მე
- რობოტი ხარ! - მითხრა ბენმა, უკვე ხმამაღლა და მე მომიბრუნდა
- ტრაბახა ხარ!
- უხეში.
- ცანცარა.
ბენმა გაიკვირვა.
- მე ვარ ცანცარა?
- ფაქტია, სერიოზული არ ხარ.
- გეყოფათ! - იყვირა ევამ
მე და ბენი გავჩუმდით.
მე ფანქარი ავიღე.
- რატომ უნდა…
- ბენ, მოკეტე! - უყვირა მაქსიმემ - თუ ღმერთი გწამთ დამშვიდით, ნახევარი
საათია აქ ვარ და ტვინი შეჭამეთ. ჩხუბობთ, ჩხუბობთ, ჩხუბობთ. დავიტანჯე!
ბენიც გაჩუმდა და ხატვა დაიწყო.
ჩავიქნიე ხელი.
ბენმაც თავისი ნახატები ერთ ფაილში მოათავსა.
მე ამოვისუნთქე.
- მოდი, ვივახშმოთ.
- რა მიზეზით?
- თანამშრომლები არ ვახშმობენ?
- ღამის 11 საათზე არა.
- აბა, რომელ საათზე.
- მეფლირტავები?
- არა.
მე ირონიულად გავიღიმე.
- ტარება არ იცი?
- არა. ახლა მაგიტომ ვზივარ შენს მანქანაში.
- მანქანები გყავს?
- არა, კომპანიის მძღოლი მემსახურება.
- მართლა უცნაური ადამიანი ხარ! - თქვა მან და მანქანა დაძრა.
- რა?
- ზამთარია, ცხელი სასმელით გაგიმასპინძლდებოდი და ნამცხვრით.
- შენთან ცხელი რამის დალევა საშიშია, უცებ არ გადამასხა.
მას გაეცინა.
……………………………………………..
თავი 4
დღეს 24 დეკემბერია, რაც იმას ნიშნავს რომ საღამოს 12 საათზე, ყველასთვის
საყვარელი დღესასწაული დაიწყება.
შობა ეკლესიური დღესასწაულია, მაგრამ ამას მნიშვნელობა არ აქვს, სულ რომ
პროტესტანტი იყო და არნარქტიდაში ცხოვრობდე, 24 დეკემბერს 59 წუთსა და 59
წამზე, ოჯახთან ერთად უნდა იჯდე საშობაო სუფრასთან და ინდაური ჭამო. წესები
იცვლება 18 წლამდე ახალგაზრდებისთვის. თუ 18 წლამდე ხარ 12 საათზე უნდა
გეძინოს, რომ მშობლებმა გაგაცურონ, ვიღაც ბებერი, წვერიანი კაცის შესახებ
დაგარწმუნონ და დილით რომ ადგები დიდი ორ მეტრიანი ნაძვის ხის ქვეშ
დაგახვედრონ ველოსიპედი, თუ ბიჭი ხარ, ხოლო თუ გოგო მაშინ თოჯინა. ზოგიერთ
ქვეყანაში ეს ახალ წელს ხდება, მაგრამ ამერიკაში შობა ეროვნულ დღესასწაულად
არის მგონი გამოცხადებული.
მე არ მიყვარს შობა, საერთოდ ზამთრის არცერთი დღე და არცერთი დღესასწაული
არ მიყვარს და არც მომიწევს საშობაო სუფრასთან ვიჯდე, ინდაურით და ღვინით
გავსკდე, არც ბავშვები მყავს, რომ მოვატყუო, სანტა კლაუსის არსებობაში
დავარწმუნო, უაზრო საჩუქრები ვუყიდო, რომლებსაც ან გატეხენ ან გადააგდებენ და
მერე რომ გახდებიან 30 წლის სიმართლე ვუთხრა. რატომ? მარტივად, მე არც დედა
მყავს და არც მამა, მაგრამ მყავს ევა, რომელსაც ყავს მშობლები და ევა მაიძულებს,
რომ მათთან საშობაო წვეულებაზე მივიდე.
- მშვენიერი დღეა! - ვთქვი მე ირონიულად. - არა, რა მუსლიმი ან ბუდისტი
უნდა ვყოფილიყავი. ახლა შობაზე წასვლას აღარავინ დამაძალებდა.
მე საბანი გადავიხადე და ავდექი.
- აი ამ დღის აზრს ვინმე ხვდება? აი მე ვერ ვხვდები.
სააბაზანოში შევედი და წყალი მოვუშვი.
- უაზრო ნაძვის ხე, საჩუქრები და ბევრი საჭმელ-სასმელი. აი რა არის მოკლედ
შობა.
კაბინაში შევედი, ვიბანავე და შემდეგ თმების გაშრობა დავიწყე. თმების გაშრობის
შემდეგ, მაკიაჟი გავიკეთე, მართალია კომპანიაში არ მივდიოდი, მაგრამ ნებისმიერ
წუთს შეიძლებოდა ვინმე მოსულიყო.
გარეთ უკვე თოვლი იდო, ყინავდა კიდევაც, ამიტომ ჩაი დავისხი და აივანზე გავედი.
ციოდა, მხოლოდ ჩაი და მოფარებული პლედი მათბობდა. მოულოდნელად
ტელეფონმა დამირეკა, ევა იყო.
- გისმენ, ევ! - ვუპასუხე მე
- ენი, დღეს ხომ მოდიხარ?
- ევ, იქნებ უკეთესი იყოს არ მოვიდე? მართლა არ მინდა.
- ენი, ნერვები არ მომიშალო. ჩემები გელოდებიან. 8 საათზე აქ იყავი, თორემ
მოვალ და თმებით წამოგათრევ.
- კარგი ხომ, მოვალ.
- მშვენიერია, დროებით!
ევამ ტელეფონი გათიშა. საათს დავხედე, ჯერ პირველი საათი იყო. ჩაი დავლიე და
შიგნით დავბრუნდი.
ჩემი გარდერობი გამოვაღე და კაბის ძებნა დავიწყე. გარდერობში ვერაფერი ვნახე,
ამიტომ ყუთები გადმოვალაგე და ახლა იქ დავიწყე ძებნა. ბოლოს როგორც იქნა
წითელი, მოკლე, გრძელმკლავიანი და დეკოლტიანი კაბა ვიპოვე.
კაბას ცუდი სუნი ჰქონდა, ამიტომ სარეცხი მანქანა ჩავრთე და კაბა შიგნით შევაგდე.
შემდეგ სასტუმრო ოთახში დავჯექი, კომპიუტერთან და საბუთების მოწესრიგება
დავიწყე, მაილიც შვამოწმე, შესაძლებელია რაიმე შემოთავაზება ყოფილიყო და არ
უნდა გამომრჩენოდა. მართლაც, იყო რამდენიმე მაილი, ძირითადად
ინფლუენსერებისგან, ზოგიერთს დავეთანხმე, ზოგიერთს არა. როცა საქმეს მოვრჩი,
ხატვა დავიწყე, შემდეგ ესეც მომბეზრდა და თავი გავანებე. ამ დროში ჩემი კაბაც
გაირეცხა. გამოვიღე. ახლა უკვე საშრობში შევდე, 15 წუთი დაველოდე და მერე
გავუთოვე. უკვე 3 იყო.
გაუთოვების შემდეგ კაბა ჩამოვკიდე. მოულოდნელად კარზე დააკაკუნეს.
მე ქვევით ჩავედი და კარი გავაღე. ჩემდა გასაკვირად, კარებში ბენ ონეელი იდგა.
- ბენ?! აქ რას აკეთებ?
- უბრალოდ მაინტერესებდა, ხომ არ მოკვდი, რადგან კომპანიაში ვიყავი და იქ
არ დამხვდი.
მე ღრმად ამოვისუნთქე.
- ნეტა მოვმკვდარიყავი.
- რატომ? რამე მოხდა?
- დღეს წვეულებაზე მივდივარ.
ბენს გაეცინა.
- მაგის გამო?
- ხომ, რვა საათზე ევას წვეულებაზე უნდა ვიყო.
- და შენ რა თქმა უნდა წასვლა არ გინდა.
- ხომ. შემოდი, კარებში ნუ იდგები.
ბენი შემოვიდა. მე კარი დავხურე.
- შობას მარტო გინდა, რომ შეხვდე? ეს ხომ საშინლად მოსაწყენია. - ბენი
დივანზე დაჯდა.
- მე წვეულებაზე წასვლა არ მინდა, თორემ ევასთან და მის მშობლებთან
ერთად, შობის აღნიშვნაზე არ ვიტყოდი უარს. - მის გვერდით სავარძელში დავჯექი.
ბენი დაფიქრდა.
- ანუ წვეულებაზე არ გინდა წასვლა?
- ხომ.
- კარგი! - მას ჩაეღიმა - გეგმა მაქვს.
- რა გეგმა?
- ჩემთან ერთად წამოდი და შობას ერთად შევხვდეთ, წვეულებაზე მე არავის
დავუპატიჟივარ და არც ოჯახთან ერთად ვხვდები, ამიტომ წამოდი და ორი
მარტოსული ერთად შევხვდეთ შობას.
- ოჯახი სად გყავს?
- დედაჩემი თავისიანებთან წავიდა, მე მოვიმიზეზე რომ გავცივდი და არ
წავყევი.
- რატომ?
- ჩემიანების უაზრო კითხვებს გავექეცი.
- და რატომ გინდა რომ ეს დღე ჩემთან ერთად გაატარო?
- იმიტომ რომ ორივენი მარტო ვართ და შობას მარტო არავინ არ უნდა იყოს.
მარტო სახლში მაინც არ გაქვს ნაყურები? თან გავერთობით. ევროპელი ბიჭი და
ამერიკელი გოგონა რამეს მოვახერხებთ.
- ევროპელი?
ბენმა გაკვირვებულმა შემომხედა.
- ახლა გაიგე, რომ ფრაგი ვარ?
- შენ ფრანგი ხარ? - მე თვალები გამიფართოვდა
- ხომ, მამაც და დედაც ფრანგი მყავს. პარიზში დაბადებული და გაზრდილი
ვარ, აქ მხოლოდ 18 წლიდან ვცხოვრობ. არ იცოდი?
- შენი ინგლისური უაქცენტოა.
- ამდენი ხანი ამერიკელი გეგონე? - ბენს გაეცინა - ჩემ შესახებ არ წაიკითე
მაინც?
- შენი არ მჯერა.
- რა ვქნა, საფრანგეთის ისტორია ჩაგაბარო თუ ყველა მინისტრის სახელი და
გვარი გითხრა? ონეელი ფრანგული გვარია, შეგიძლია დაგუგლო.
- საფრანგეთის რევოლუცია როდის მოხდა?
ბენს გაეცინა.
- საფრანგეთის რევოლუციის თარიღით ამოწმებ, ჩემს ფრანგობას? ეგ ხომ
ჩინეთშიც იციან.
- ნუ ფიქრობ, თარიღი.
- 1789-1799 წლები.
- პირველი პრეზიდენტი?
- ნაპოლეონ ბონაპარტე.
- კონსტიტუცია როდის მიიღეთ?
- 1791 წელს.
- საფრანგეთის 15 ქალაქი ჩამომითვალე.
- პარიზი, მარსელი, ლიონი, ტულუზა, ნიცა, ნანტი, სტრასბურგი, მონპელიე,
ბორდო, ლილი, რენი, ჰავრი, რეიმსი, სენ-ეტიენი და ტულონი.
მე თვლა ამერია.
- რატომ არის დაუჯერებელი, რომ მე ფრაგი ვარ?
- უაქცენტოთ ლაპარაკობ, ეს უცხოელისთვის შეუძლებელია. კარგი ფრაგულად
რამე მითხარი და თავს დაგანებებ.
ბენს სახეზე ეტყობოდა, რომ მობეზრდა.
ფრანგული არ ვიცი. ახლა ვერ გავიგებ მომატყუა თუ არა, მაგრამ სიტყვები ისე
ლამაზად წარმოთქვა.
- ფრანგული არ ვიცი, რა მითხარი?
- ჩემთან ერთად შობას გაატარებ?
- ვერა, ევა იქ მისვლას რასაც ქვია მაძალებს.
- თორემ ისე წამოხვიდოდი?
- ყველაფერს გავაკეთებდი წვეულებაზე რომ არ წავსულიყავი.
ბენს ჩაეღიმა და ტელეფონი ამოიღო.
- რას აკეთებ?
- ევას ვურეკავ. - ტელეფონი ყურთან მიიდო და დაელოდა, მე ვიცოდი რომ, ევა
აუცილებლად უარს ეტყოდა - ალო, ევა შობას გილოცავ... მადლობა, ევა შენთან
სათხოვარი მაქვს, შეიძლება დღეს გრინჩმა შობა ჩემთან ერთად გაატაროს?
- გრინჩი?! - ვთქვი მე.
- არა, არა მართლა ჩემთან ერთად გაატარებს, უბრალოდ წვეულებაზე
მოიწყენს ან რომელიმე სხვა ბიჭს სმოკინგს დაულაქავებს, მეც მარტო ვარ წელს
შობას, ამიტომ ვიფიქრე ჩემს ახალ კოლეგასთან ერთდ გავატარებდი ამ დღეს...
კარგი.
ბენმა ტელეფონი მე მომაწოდა.
- ალო...
- ენი, მართლა ბენთან ერთად უნდა გაატარო შობა, თუ მოიტყუე, რადგან აქ
მოსვლა არ გინდა და მარტო მოიკლავ თავს შენს სახლში?
ბენთან ერთად წასვლა არ მინდოდა, მაგრამ წვეულებაზე წასვლა საერთოდ არ
მინდოდა.
- ბენმა შემომთავაზა შობა მასთან ერთად გავატარო. მე კიდე წვეულებაზე...
- შენ და ბენი ერთმანეთს არ დაჭამთ?
- არა.
ენი გაჩუმდა.
- კარგი, ბენთან ერთდ წადი. მთავარია, არ ააფეთქოთ ის ადგილი სადაც
წახვალთ. ჩემებს ვეტყვი, რომ შეხვედრაზე გამოგიძახეს და ისეთი დაღლილი
მოხვედი, რომ აქ წამოსვის თავი არ გქონდა.
- მშვენიერია.
- მშვიდობიან და ბედნიერ შობას გისურვებ.
- მადლობა, შენც ასევე! - მე ტელეფონი ბენს დავუბრუნე.
ბენმა ყურთან მიიდო და გაეცინა.
- კარგი, კარგი. ბედნიერი შობა! - თქვა ბენმა და გათიშა.
- მადლობა, წვეულებას გადამარჩინე! - ვთქვი მე
- არაფრის, ახლა შეგიძლია ჩაიცვა და წავიდეთ.
- სად მივდივართ?
- არ გეტყვი. ჩაიცვი.
კარგი, ბენმა წვეულებას გადაგვარჩინა. მასთან ვალში ვართ, ზედმეტი კითვები არ
დავსვათ და სადმე წასვლაზე არ შევეწინააღმდეგოთ, თორემ შეიძლება წვეულებაზე
გამიშვას.
მე ზევით ავედი. გარდერობიდან შავი, შლაქსის შარვალი და თეთრი, ყელიანი
სვიტრი ჩავიცვი. შავ პატარა ჩანთაში, რამდენიმე თმისამაგრი, კოსმეტიკა, უსადენო
დამტენი და საფულე ჩავიდე. თმა გავიშალე, შემდეგ კი ნახევრად შევიკარი.
ქვევით ჩავედი და ფეხსაცმელი ჩავიცვი, შემდეგ კი თეთრი პალტო ჩავიცვი.
- მზად ხარ?
- კი.
- წავედით მაშინ.
მე კარი გავაღე. ორივენი გავედით, კარი ჩავკეტე და ქვევით ჩავედი.
ლიფტში მაინც ვერ მოვისვენე და კითხვების დასმა დავიწყე. ბენი არ მეუბნებოდა
სად მივდიოდით და ამან გამამწარა. მანქანაში ჩავსხედით, ბენი ისევ არ ამბობდა
სად მივდიოდით, თითქოს მიტაცებდა, მე კი მოთმინების ფიალა მევსებოდა.
ბოლოს ბენმა მანქანა თვითმფრინავის წინ გააჩერა. აშკარად ეტყობოდა, რომ
პირადი თვითმფრინავი იყო. ნუ ბენს იმედია არც უფიქრია, რომ ამით თავს
მომაწონებდა, რადგან ერთი მეც მყავს. ეს ხომ მილიონერის დამახასიათებელი
ატრიბუტია.
- სადმე მივფრინავთ?
- ხომ.
- სად?
- რომ დავეშვებით გაიგებ. ახლა ჯობს მეტი კითხვა აღარ დასვა, რადგან უკვე
5-ის ნახევარია, რაც იმას ნიშნავს რომ თუ არ ვიჩქარებთ თვითმფრინავში
შევხვდებით შობას და შესაძლებელია ერთ-ერთმა ფეირვერკმაც გვიმსხვერპლოს.
მე ღრმად ამოვისუნთქე და ღვედი შევიხსენი. მანქანიდან გადავედი და
თვითმფრინავში ავედი, დავჯექი. ბენი კი ჩემ წინ დაჯდა.
მალე თითმფრინავი ცაში აფრინდა, მე კი მხოლოდ ის მაინტერესებდა, ჩემთან
ერთად რატომ წამოვიდა. ან რატომ ატარებდა ამდენ დროს ჩემთან ერთად.
- ისე... - დავიწყე მე - ფრანგს მართლა არ გავხარ.
ბენმა თვალები გადაატრიალა.
- არა, მართლა. ფრანგი მოდელები მყავდა, ყოველთვის 15-20 წუთით
აგვიანებდნენ, ყოველ ლანჩზე ბატონის პურებში აკეთებდნენ სენდვიჩებს და ისე
ჭამდნენ, ორი საათი ანდომებდნენ ვახშმის დასრულებას და შობას?! ღმერთო ჩემო,
სავახშმოდ ექვსი საათით ადრე ჯდებოდნენ. ყოველთვის პოლიტიკაზე და
რელიგიაზე ლაპარაკობდნენ და არანაირი ცელოფნები, ყოველთვის ქაღალდის
პარკი ან ჩანთა.
- ორმაგი კოცნა?
- ხომ, მთავარი გამომრჩა.
ბენს გაეცინა
- გეფიცები, რამდენ ფრანგთანაც დავიჭირე ურთიერთობა ყველა ეგეთი იყო და
ყველას ფრანგული აქცენტი.
- თავიდან რომ ჩამოვედი მეც ეგრე ვიყავი, მაგრამ მე ადაპტაციის კარგი უნარი
მაქვს. ორ თვეში აღარც ბატონის პურებით დავდიოდი და ორმაგი კოცნის ჩვევაც
მოვიშორე. მივხვდი, რომ ამერიკელებს ეს დიდად არ მოგწონდათ.
- მე მხოლოდ ორმაგი კოცნის და 15-20 წუთით დაგვიანების ჩვევა არ მომწონს.
დანარჩენები რას მიშლის. ისე ეს მართლა ტრადიციათ გაქვთ, თუ უბრალოდ
არაპუნქტუალურები იყვნენ?
- ტრადიციაა. საფრანგეთში მთელი ერთი საათით რომ დააგვიანო, არავინ
არაფერს არ გეტყვის.
- ღმერთო ჩემო, ეგ წესი იმედია სასწრაფოს მძღოლებზე და ექიმებზე არ
ვრცელდება.
ბენს ისევ გაეცინა.
- არა, მათთვის გამონაკლისის დაშვება შეიძლება.
- კიდევ კარგი.
მას ეღიმებოდა. მე ფანჯრიდან გავიხედე, ვგრძნობდი ბენი რომ მიყურებდა. თუმცა
მისთვის ხმა აღარ გამიცია. მხოლოდ ფანჯრიდან ვიყურებოდი.
არ ვიცი რატომ, მაგრამ ამ ერთი კვირის განმავლობაში ბენს ჩემი ოჯახის შესახებ
არაფერი უკითხავს, საერთოდ ჩემს შესახებ არაფერი უკითხავს, მიუხედავად იმისა,
რომ მე რამდენიმეჯერ ჩამოვაგდე ამ თემაზე საუბარი. ეს კარგიცაა, რადგან ჩემს
წარსულსა და ოჯახზე საუბარი არ მიყვარს.
დაახლოებით 2 საათში, თვითმფრინავი დაჯდა. როგორც კი თვითმფრინავიდან
გავედით, კი მაშინვე მივხვდი რომ ნიუ-იორკში ვიყავით.
მე ბენს მივუბრუნდი.
- უნდა მივმხვდარიყავი, რომ შობის დედაქალაქში წავიდოდით.
- შობა ნიუ-იორკში რაღაც სხვაა.
- კარგი, მაგრამ აქ რას ვაპირებთ?
- რავი გავისეირონოთ და რამეს ვნახავთ.
***