Walang impossible, iyan ang mga salitang pinanghawakan ko kahit
na siya ay nasa huling hantungan. Nandoon parin ang pag-asang babalik siya. Simula pagkabata, lola’t lolo ko ang mga kasama ko, sila ang nag- alaga, nagbihis, at humubog sa kung sino at ano ako ngayon. Masakit isipin na sa murang edad minulat ako sa reyalidad ng buhay na hindi lahat ng “love story” ay nauuwi sa “Happy Ending” ng pareho akong iwanan ng aking mga magulang sa aking lola’t lolo, bagamat sila lang ang bumuhay saakin, hindi nila kailanman pinaramdam saakin na wala akong matatakbuhan, dahil sila ang nag padama saakin ng tunay na pagmamahal. Marso taong 2017 ang pinaka malaking dagok sa buhay naming lahat, na diagnose ang aking lola ng kidney failure, sa bawat labas at pasok niya sa ospital wala akong ibang narinig kung hindi “Mahal kita apo”. Ngunit sa kagustuhan ko na makita niyang matapang at matatatag ako, na kahit bumitaw siya ay kakayanin ko, mas pinili kong ilayo ang loob ko sakanya, mas pinili kong, mas pinili kong huwag ipakita na nanghihina ako, pinilit kong huwag umiyak sa harap niya pa magmukhang hindi ko na siya kailanman kailangan, dahil mas mahihirapan at masasaktan lang kaming dalawa kung lalaban pa siya, sa aking paglayo kaakibat nito ang paglaya ng taong minamahal ko. Oktubre 4, 2017 umuwi ako sa bahay para hintayin silang dumating galing ng ospital, bagama’t alam kong bibigay na siya, umaasa pa din ako na baka sakaling kaya ko pang bumawi sakanya, baka kaya ko pang lumakad sa entablado kasama siya, ngunit, sa muling pagdilat ng kanyang mga mata, ang ang huling mga patak ng luha. 5 taon na ang nakakalipas matapos ang huli naming pagkikita, hanggang ngayon baon ko parin ang pagsisisi na sana sa bawat “Mahal kita” ay mas pinili kong lumuha, sa bawat yakap ay pinili kong magpahinga, at sana mas pinili ko siyang yakapin sa mga panahon na magulo na ang mundo.