In the 20th century, the movement of religions around the world became a major issue

and one of them was religious deterioration and the appearance and rise of religious
traditions in places where they were once considered minority populations.
Transnational religion emerged as a description of solutions to newly discovered
problems in a different mix of religious universalism and local particularism. First is the
possibility for religious universalism to get a high hand, where universalism becomes
the central reference for immigrant communities. The second is that it is possible for
local ethnic or national particularism to capture or maintain the most important
immigrant area for local communities.

Transnational national communities are built that perform dual religious and secular
functions that ensure the survival of groups called fundamentalist or royalism,
attempting to build a pure religion that ends the cultural tradition to which past religious
life falls. It is used to describe cases of institutional transnationalism in which
communities residing outside the national territory of particular states maintain religious
attachments to their churches at home or institutional. Processes that register the ability
of trust to be molded into the fabric of different communities in ways that closely link it to
communal and local relationships are also stated.
There is a so-called global-local or glocal religion that represents a genre of expression,
communication and individual identity and considers a whole set of responses as results
rather than a leader narrative of secularization and modernization. It has four types and
these are the; indigenization, vernacularization, nationalization, and transnationalization.
These four are connected to specific faiths in ethnic groups, involve the emergence of
vernacular language endowed, nationalization connects the aggregation of particular
countries, and accommodates religious nationalization by forcing groups to recognize
specific religious traditions.
Eksplinasyon:
Tumatayang ika-20 siglo ang paglipat ng mga pananampalataya sa buong
mundo ay naging isang pangunahing isyu at isa sa mga ito ay ang deteryorasyon ng
relihiyon at ang itsura at ang pag-usbong ng mga relihiyosong tradisyon sa mga lugar
kung saan ang mga ito ay dati ay mga tinuturing na minoryang populasyon. Umusbong
ang transnational na relihiyon bilang paglalarawan ng mga solusyon sa mga bagong-
tuklas na suliranin sa magkaibang pinaghalong relihiyosong universalismo at lokal na
partikularismo. Una ay ang posible para sa relihiyosong unibersalismo na makakuha ng
mataas na kamay, kung saan ang unibersalismo ay nagiging sentral na sanggunian
para sa mga komunidad ng imigrante. Ang ikalawa naman ay posible para sa lokal na
etniko o pambansang partikularismo na makuha o mapanatili ang pinakamahalagang
lugar ng mga imigrante para sa mga lokal na komunidad.
 Ang mga transnational na pambansang komunidad ay itinayo na nagsasagawa
ng dalawahang tungkuling relihiyoso at sekular na nagsisiguro sa kaligtasan ng mga
grupo na tinatawag na pundamentalista o rebaybalismo, nagtatangkang bumuo ng
dalisay na relihiyon na nagwawakas sa kultural na tradisyon kung saan ang nakaraang
relihiyosong buhay ay nahuhulog. Ito ay ginagamit upang ilarawan ang mga kaso ng
institusyonal na transnasyonalismo kung saan ang mga komunidad na naninirahan sa
labas ng pambansang teritoryo ng mga partikular na estado ay nagpapanatili ng mga
relihiyosong kalakip sa kanilang mga simbahan sa tahanan o institusyonal. Nakasaad
din ang mga prosesong nagrerehistro ng kakayahan ng pagtitiwala na mahubog sa tela
ng iba't ibang komunidad sa mga paraan na malapit na nag-uugnay nito sa mga
ugnayang komunal at lokal.
May tinatawag na global-local o glocal na relihiyon na kumakatawan sa isang
genre ng pagpapahayag, komunikasyon at indibidwal na pagkakakilanla at
pagsasaalang-alang ng isang buong hanay ng mga tugon bilang mga resulta sa halip
na isang pinuno na salaysay ng sekularisasyon at modernisasyon. Mayroon itong apat
na uri at ito ay ang mga; indigenization , vernacularization, nationalization, at
transnationalization. Ang apat na ito ay konektado sa mga partikular na
pananampalataya sa mga pangkat etniko, kinasasangkutan ng pag-usbong ng wikang
bernakular na pinagkalooban, ikinonekta ng nasyonalisasyon ang pagsasama-sama ng
mga partikular na bansa, at umaakma sa relihiyosong nasyonalisasyon sa
pamamagitan ng pagpilit sa mga grupo na kilalanin ang mga partikular na relihiyosong
tradisyon.
Mga Katanungan:
1. Epektibo ba ang pagkakaroon ng deteryorasyon ng relihiyon?
2. Gaano kaya talaga naapektuhan ang kultura't tradisyon sa pag-usbong ng mga
relihiyosong tradisyon?