Historia O.T.O.

Chociaż O.T.O. powstało na początku XX wieku, łączy ono w sobie różne strumienie ezoterycznej mądrości, które z powodu braku politycznej i
religijnej tolerancji w czasach wczesnego średniowiecza zostały pierwotnie podzielone i sprowadzone do podziemia.
O.T.O. czerpie także z tradycji wolnomularskich, rożokrzyżowych, Iluminatów działających w XVII i XIX wieku, z wczesnego chrześcijańskiego
gnostycyzmu oraz pogańskiej szkoły misteryjnej. Jego symbolizm zawiera w sobie połączenie ukrytych tradycji Wschodu i Zachodu, których fuzja
pozwoliła na odnalezienie prawdziwych wartości Księgi Prawa – tekstu objawionego Aleisterowi Crowleyowi.
Carl Kellner

Carl Kellner Carl Kellner (Renatus, 1.09.1851-7.06.1905), bogaty chemik rodem z Austrii, był duchowym ojcem Zakonu Wschodnich Templariuszy.
Kellner studiował wolnomularstwo, tradycje różokrzyżowe oraz wschodni mistycyzm, wiele także podróżował po Europie, Ameryce i Azji Mniejszej.
To właśnie w trakcie swych podróży miał on nawiązać kontakt z trzema adeptami – sufim Solimanem ben Aifą oraz dwoma indyjskimi tantrykami:
Bhimą Sena Pratapą z Lahore oraz Śri Mahatmą Adźamją Paramahamsą, a także miał on spotkać członków organizacji o nazwie Hermetyczne
Braterstwo Światła.¹
W 1885 roku Kellner spotkał teozofa, różokrzyżowca i uczonego, doktora Franza Hartmanna (1838-1912), z którym rozpoczął współpracę nad
rozwojem inhalacyjnej terapii przeciwko gruźlicy stanowiącej podstawowy element zabiegów prowadzonych przez Hartmanna w jego sanatorium w
Salzburgu. Kellner twierdził, że podczas swoich studiów odkrył „klucz” prowadzący do wyjaśnienia skomplikowanej symboliki wolnomularskiej
oraz zrozumienia misteriów Natury. Pragnął on utworzyć Academia Masonica, która pozwalałaby wolnomularzom zapoznać się ze wszystkimi
istniejącymi masońskimi stopniami i systemami.
Academia Masonica
W 1895 roku Kellner rozpoczął rozmowy z Theodorem Reussem (Merlinem, zwanym również Peregrinusem, 28.06.1885-28.10.1923) na temat
swego pomysłu założenia Academia Masonica. Podczas tych rozmów Kellner zdecydował, iż Acadenia Masonica powinna występować pod nazwą
„Zakon Orientalnych Templariuszy” (w j. angielskim „Oriental Templar Order”). Wewnętrzna struktura tego zakonu (O.T.O. właściwe) miała być
zorganizowana na podobieństwo struktur rytów masońskich Memfis i Mizraim. Akademia miała nauczać ezoterycznych doktryn Hermetycznego
Braterstwa Światła oraz opracowanego przez Kellnera „klucza” do masońskiej symboliki. Zakon ten miał być otwarty zarówno dla mężczyzn jak i
kobiet, jednakże warunkiem wstępnym dla kandydata do Wewnętrznego Kręgu O.T.O. miały być posiadane przez niego rozmaite stopnie inicjacyjne
Cechu oraz wysoki stopień wolnomularski. Niestety Wielka Loża masońska zabraniała przyjmowania kobiet w swoje kręgi i tym sposobem nie mogły
one stać się członkiniami O.T.O. Prawdopodobnie był to jeden z powodów, dla którego Kellner wraz ze swoimi poplecznikami zdecydowali się
przejąć kontrolę nad jednym z wielu rytów masońskich w celu zmiany jego praw na korzyść kobiet.
Ówczesne rozmowy pomiędzy Reussem i Kellnerem nie przyniosły pozytywnych rezultatów, jako że Reuss skupił się na współpracy z Leopoldem
Engelem z Drezna (1858-1931) celem ożywienia bawarskiego Zakonu Iluminatów. Kellner nie zaakceptował przywróconego do życia Zakonu
Iluminatów, nie darzył także sympatią i Engela. Wiemy, iż skontaktował się on ponownie z Reussem w czerwcu 1902 roku, czyli wówczas, kiedy ten
drugi rozstawał się z Engelem. W wyniku tego spotkania Kellner i Reuss postanowili wcielić w życie pomysł założenia Zakonu Wschodnich
Templariuszy korzystając z upoważnień umożliwiających im działalność w obrębie wysokich stopni rozmaitych rytów wolnomularskich.
Masońskie podwaliny

John Yarker Theodor Reuss był nie tylko przywódcą wskrzeszonego przez siebie Bawarskiego Zakonu Iluminatów, ale również Wielkim Mistrzem
Swedenborgiańskiego Rytu Wolnomularskiego w Niemczech (stosowny statut otrzymał od W. Wynn Wescotta 26 lipca 1901 roku), Specjalnym
Inspektorem Zakonu Martynistów w Niemczech (ten statut otrzymał od Geralda Encausse'a 24 czerwca 1901 roku) oraz Magiem Wysokiej Rady
niemieckiej gałęzi Societas Rusicruciana in Anglia (list autoryzujący go do objęcia tego stanowiska napisał W. Wynn Wescott 24 lutego 1902 roku).
Kellner wsparł Reussa w jego dążeniach do zakupu od angielskiego uczonego Johna Yarkera (1833-1913)² uprawnień pozwalających na działalność
w obrębie trzech systemów wysokich stopni znanych  jako Starożytny i Pierwotny Ryt Memfis 97º, Starożytny Orientalny Ryt Mizraim 90º oraz
Starożytny i Uprawomocniony Ryt Szkocki 33º (Urząd Cernauński Nowego Yorku, 1807).
Dwudziestego czwartego września 1902 roku Yarker wysłał Reussowi list, w którym nadawał mu tytuł Suwerennego Wielkiego Inspektora
Generalnego 33º Szkockiego Rytu Cernauńskiego. Tego samego dnia Yarker wydał patent uprawniający Reussa, Franza Hartmana i Henry'ego Kleina
do prowadzenia rytów Szkockich, Memfis i Mizraim w obrębie Suwerennego Sanktuarium 33º-95º. Pierwszego lipca 1904 roku Yarker wydał kolejny
dokument upoważniający Reussa do wykonania wspomnianych rytów. Warto tu również dodać, iż Reuss opublikował transkrypcję dodatkowego
uprawomocnienia datowanego na 24 czerwca 1905 roku.
W 1902 roku Reuss rozpoczął publikację masońskiego magazynu pod nazwą Oriflamme.
W trakcie tworzenia struktur zakonu wykorzystano zarówno ryt Swedenborgiański, jak i wyżej wspomniane ryty. Ryt Swedenborgiański zawierał w
sobie pewne wersje Stopni Cechu, natomiast Szkocki Ryt Cernauński oraz Ryty Memfis i Mizraim dotyczyły „wysokich stopni”. Razem stworzyły
one kompletny system masońskich inicjacji, który teraz znajdował się do dyspozycji zakonu. Wraz z włączeniem tych rytów do struktury, zakon mógł
działać jako całkowicie niezależne ciało masońskie. W 1903 roku Reuss i Kellner przygotowali ogólny manifest zakonu, który opublikowano w
następnym roku w Oriflamme. Po śmierci Kellnera 7 czerwca 1905 roku Reuss otrzymał pełną kontrolę nad zakonem. W 1906 roku z pomocą Franza
Hartmana i Heinricha Kleina Reuss przygotował konstytucję zakonu.
O.T.O. pod przywództwem Reussa

Theodor Reuss Rudolph Steiner (1861-1925), który w tym czasie sprawował urząd Sekretarza Generalnego niemieckiej gałęzi Stowarzyszenia
Teozoficznego, w 1906 roku został mianowany Zastępcą Wielkiego Mistrza kapituły podległej O.T.O./Memfis/Mizraim oraz Wielkiej Radzie zwanej
„Mystica Aeterna” w Berlinie. Steiner w 1912 roku założył także Stowarzyszenie Antropozoficzne, a współpracę z Reussem zakończył w 1914 roku.
Dwudziestego czwartego czerwca 1908 roku doktor Gérard Encausse (Papus, 1865-1916) zorganizował „Międzynarodową Konferencję
Spirytualistyczną” w Paryżu, w której udział wziął także Reuss. Podczas konferencji Encausse otrzymał bezpłatnie od Reussa patent do utworzenia
„Najwyższej Wielkiej Rady Zjednoczonych Rytów Starożytnej i Pierwotnej Masonerii rozciągającej swe obediencje na Wielki Wschód Francji i jego
podległe Paryżowi terytoria.”
Prawdopodobnie podczas tej konferencji, Encausse i Bricaude konsekrowali Reussa na biskupa oraz mianowali go na urząd arcybiskupa w l’Eglise
Catholique Gnostique. Rola Encausse'a w O.T.O. nie jest jasna. Podczas tej konferencji doktor Arnold Krumm-Heller (Huiracocha, 1879-1949)
otrzymał od Reussa uprawnienia do rozpoczęcia oficjalnej działalności na terenie Ameryki Łacińskiej. Krumm-Heller założył swój własny zakon
zwany Fraternitas Rosicruciana Antiqua (F.R.A.). Według wiadomości pochodzących od jego syna Parsifala, nigdy nie założył on żadnych lóż O.T.O.,
nie inicjował nowych członków ani nie mianował żadnych oficerów.
Rok wcześniej, Encausse razem z Jeanem Bricaudem (1881-1934) oraz Louisem-Sophrone Fugaironem (ur. 1846) utworzyli l’Eglise Catholique
Gnostique, Gnostycki Kościół Katolicki będący odłamem założonego w Paryżu w 1890 przez Julesa Doinela (1842-1903) l’Eglise Gnostique,
kościoła neo-Albigensów.
O.T.O. pod przywództwem Reussa i Crowleya
Reuss, z zawodu dziennikarz, często podróżował do Anglii, gdzie podczas jednej z wizyt poznał Aleistera Crowleya (Bafomet, 12.10.1875-
1.12.1947), którego w 1910 roku inicjował na trzy pierwsze stopnie O.T.O.
Dwudziestego pierwszego kwietnia 1912 roku Reuss nadał Crowleyowi nieodpłatnie patent, w którym wyznaczył go na Wielkiego Mistrza
Generalnego X° O.T.O na terenie Wielkiej Brytanii i Irlandii, co oznaczało także, iż Crowley objął władzę nad anglojęzycznymi rytami niższych
(masońskich) stopni O.T.O., którym nadano miano „Mysteria Mystica Maxima” (M.·.M.·.M.·.).
Pierwszego czerwca 1912 roku pod przewodnictwem Czesława Czyńskiego utworzono Wielką Lożę Krajów Słowiańskich.
Siódmego sierpnia 1912 roku zmarł Franz Hartmann. We wrześniu tego samego roku Reuss opublikował jubileuszowe wydanie Oriflamme, którego
łamy po raz pierwszy zostały poświęcone w dużej mierze O.T.O. Tam właśnie po raz pierwszy ogłoszeno, iż Kellner, Reuss i Crowley są członkami
O.T.O. posiadającymi X°. Również w 1912 roku Crowley opublikował Manifest M.·.M.·.M.·., w którym ciało to zostało określone mianem
brytyjskiej sekcji O.T.O., „rozciągającej swe wpływy nad krajami anglojęzycznymi”. Manifest określał O.T.O. jako „ciało skupiające inicjowanych,
w których rękach znajduje się mądrość i wiedza następujących ciał:
Gnostyckiego Kościoła Katolickiego.
Zakonu Rycerzy Ducha Świętego.
Zakonu Iluminatów.
Zakonu Świątyni (Templariuszy).
Zakonu Rycerzy Św. Jana.
Zakonu Rycerzy Maltańskich.
Zakonu Rycerzy Świętego Grobu.
Ukrytego Zakonu Świętego Graala.
Hermetycznego Braterstwa Światła.
Świętego Dziedzicznego Zakonu Różo-krzyża.
Zakonu Świętego Królewskiego Łuku Enocha.
Starożytnego i Pierwotnego Rytu Masonerii (33°).
Rytu Memfis (97°).
Rytu Mizraim (90°).
Starożytnego i Akceptowanego Szkockiego Rytu Masonerii (33°).
Masońskiego Rytu Swedenborgiańskiego
Zakonu Martynistów.
Zakonu Sat Bhai i wielu innych równie godnych zakonów.
Lista ta nie obejmuje A.·.A.·. - czcigodnego ciała, które zawarło z O.T.O. bliskie przymierze.”
Manifest M.·.M.·.M.·. przedstawiał również następujący schemat organizacji zakonu:
• 0° Minerval
• I° M.
• II° M. .
• III° M.·.
• P.·.M.·.
• IV° Kompanion Świętego Królewskiego Łuku Enocha
• Książę Jeruzalem
• Rycerz Wschodu i Zachodu
• V° Suwerenny Książę Różokrzyża (Książę Pelikana i Orła)
• Członek Senatu Rycerzy Hermetycznych Filozofów
• Książę Czerwonego Orła
• VI° Znamienity Rycerz (Templariusz) Zakonu Kadosz i Kompanion Świętego Graala
• Wielki Inkwizytor, Członek Wielkiego Trybunału
• Książę Królewskiego Sekretu
• VII° Wielce Znamienity Suwerenny Wielki Inspektor
• Generalny Członek Najwyższego Wielkiego Kolegium
• VIII° Perfekcyjny Arcykapłan Iluminatów
• IX° Inicjowany w Sanktuarium Gnozy
• X° Rex Summus Sanctissimus (Największy i Najświętszy Król)

Oriflamme z września 1912 roku zawierał podobną listę dziesięciostopniowego systemu:

• I° Prufing [Probant]
• II° Minerval
• III° Johannis-(Craft-) Freimauer [Wolnomularz Cechu]
• IV° Schottischer-(Andreas-) Mauer [Szkocki Mason]
• V° Rose Croix-Mauer
• VI° Templer-Rosenkreuzer
• VII° Mystischer Templer
• VIII° Orientalisher Templer
• IX° Vollkommener Illuminat [Perfekcyjny Illuminatus]
• X° Supremus Rex

W 1912 roku Crowley i Reuss skondensowali strukturę Cechu i Wolnomularstwa wysokiego stopnia i zorganizowali prosty dziesięciostopniowy
system, który zawierał w sobie nauki i symbolikę wielu innych okultystycznych i mistycznych stowarzyszeń. Trzystopniowa Academia Masonica
Kellnera dała formę dla VIIº, VIIIº i IXº. Dziesiąty stopień, czyli „Rex Summus Sanctissimus” zwany również „Supremus Rex” stanowił tytuł
Krajowego Wielkiego Mistrza Generalnego O.T.O. na konkretny kraj, region bądź grupę językową. Najwyższa władza w zakonie na skalę światową
miała spoczywać w rękach Najwyższego Brata, czyli Zewnętrznego Przywódcy Zakonu (Outer Head of the Order, O.H.O.).
Krajowi Wielcy Mistrzowie Generalni posiadali prawo do nominacji swoich reprezentantów, zwanych „wicekrólami” na terenie krajów, gdzie
używano tego samego języka urzędowego. Wicekrólowie mogli również być nominowani przez O.H.O. na Xº. Od Krajowych Wielkich Mistrzów
Generalnych oczekiwano, by rozporządzali interesami O.T.O. zgodnie z konstytucją zakonu, bez ciągłego nadzoru ze strony międzynarodowej
kwatery dowodzenia lub „biura centralnego”.
Manifest M.·.M.·.M.·. zawierał fotografie domu Crowleya w Szkocji zwanego „Boleskine House”, który pełnił funkcje „domu profesa”. Zawierał
także listę składek i opłat pobieranych przed inicjacjami na poszczególne stopnie, a także listę „składek afiliacyjnych”, po których uiszczeniu
wolnomularze mogli przyłączyć się do zakonu na stopnie, które odpowiadały posiadanym przez nich stopniom w systemie masońskim. Listy te
zostały opublikowane w Oriflamme w 1914 roku razem z nazwami stopni zaczerpniętymi z niemieckiego tłumaczenia manifestu.
W 1912 roku system O.T.O., pomimo licznych kształtujących go wpływów, nadal posiadał masoński charakter. W jubileuszowym wydaniu
Oriflamme Reuss napisał, iż O.T.O. „nie jest czysto masońskim zakonem, ale każdy jego członek, czy to mężczyzna czy kobieta, muszą przejść przez
wszystkie stopnie wolnomularskie zanim doznają oświecenia i staną się inicjowanymi członkami naszego Zakonu.” Jednakże Zjednoczona Wielka
Loża Anglii, do której technicznie przynależał Crowley, sprzeciwiła się nadawaniu stopni w Anglii poza swoją jurysdykcją, a także sprzeciwiła się
przyjmowaniu kobiet w kręgi wolnomularskie. W związku z tym Crowley załączył następujące oświadczenie w Manifeście M.·.M.·.M.·.: „O.T.O.
chociaż stanowi część Academia Masonica, nie jest ciałem masońskim, jeśli stopnie Cechu definiuje się tak, jak zazwyczaj definiuje się je w Anglii. Z
tego powodu nie może w żadnym stopniu stać w sprzeczności bądź naruszać przywilejów Narodowej Wielkiej Loży Anglii.”
Piętnastego lutego 1913 roku Crowley stworzył Konstytucję M.·.M.·.M.·. na podstawie Konstytucji O.T.O. Dziewiętnastego marca 1913 roku
Crowley i Reuss wspólnie mianowali Jamesa Thomasa Windrama (Mercurius, 1877-1939) na stanowisko oficjalnego przedstawiciela O.T.O. w
Południowej Afryce. W tym samym roku, podczas wizyty w Moskwie, Crowley napisał Mszę Gnostycką, którą przygotował „jako główną,
odprawianą prywatnie i publicznie ceremonię O.T.O., w swej wymowie odpowiadającą mszy kościoła rzymsko-katolickiego”.

Charles Stansfeld Jones Pierwsza wojna światowa wybuchła dwudziestego ósmego lipca 1914 roku. We wrześniu Crowley wyjechał do Nowego
Jorku, gdzie rok później znalazł pracę jako dziennikarz The Fatherland oraz jako redaktor naczelny The International, które wydawał George
Sylvester Viereck. W grudniu 1914 roku Crowley mianował Charlesa Stansfelda Jonesa (Parzival, 1886-1950) na stanowisko Suwerennego Wielkiego
Inspektora Generalnego VII° oraz na swego osobistego reprezentanta w Vancouver. W marcu 1915 roku Windram mianował Ernesta W. T. Dunna
VII° (Maximus) na stanowisko pełniącego obowiązki Wicekróla Australii i Azji.
Pomimo wyrzeczenia się stopni Cechu w Manifeście M.·.M.·.M.·., Crowley nie był zadowolony z masońskiego charakteru O.T.O. W przeciwieństwie
do Reussa wierzył, że kobiety nie mogą wstępować do masonerii, lecz jednocześnie twierdził, iż powinny mieć prawo do inicjacji w O.T.O.
Crowleya frustrowała złożoność i zawiłość w przygotowaniach do masońskich inicjacji jak również długość samych rytuałów i nadmierna ilość
używanych w nich słów. Wierzył, że symbolika masońskich rytuałów została zniekształcona i stała się po prostu bezużyteczna; ponadto pragnął
wykorzystać system O.T.O. do promulgacji thelemy.
Z tych też powodów Crowley podjął się rewizji rytuałów, które komunikowałyby doniosłość Cechu i wysokich stopi w lepszy, dramatyczny sposób i
nadawałyby się do inicjowania zarówno mężczyzn jak i kobiet. Inicjacje te skonstruował w ten sposób, iż nie naruszały one praw Narodowej Wielkiej
Loży Anglii, a jednocześnie dotyczyły podstawowych nauk thelemy. Crowley zmaterializował swoje marzenia około 1915 roku i wykorzystał
poprawione rytuały w pracach swojej sekcji O.T.O., M.·.M.·.M.·. Dwudziestego drugiego czerwca 1930 roku Crowley napisał o tych rytuałach do
Arnolda Krumm-Hellera:
„Reuss inicjował ludzi za pomocą ledwo co skleconych rytuałów pochodzących z kontynentalnej masonerii. Brakowało tam spójności. Zdawał sobie
z tego sprawę i był to jeden z powodów, dla którego poprosił mnie o rekonstrukcję całego systemu inicjacyjnego. Poczyniłem dokładne i dogłębne
studia porównawcze wielu dostępnych mi dokumentów, co zaowocowało serią doskonale opracowanych rytuałów inicjacyjnych od pierwszego do
szóstego stopnia włącznie (odpowiednik Kadosz). Rytuały te zostały sprawdzone w Londynie z wielkim sukcesem. Muszę tutaj zaznaczyć, że
fundamentalna i niezbędna zmiana w każdym rytuale dotyczy całkowitego wyrzeczenia się kultu boga-sługi. Wolny człowiek nie może przyznać się
do jakiegokolwiek systemu pełnego oddających część bałwanom dzikusów, dla których jedynym motywem działania jest strach zrodzony z ich
własnej ignorancji.”
W roku 1915 bądź 1916 Crowley napisał Liber CXCIV, czyli Zarządzenie dotyczące Konstytucji Zakonu, w którym to dokumencie rozwinął idee
przedstawione przez Reussa w jego Konstytucji O.T.O. z 1906 roku, idee z jego własnej Konstytucji M.·.M.·.M.·. z 1913 roku i z Manifestu.
Dwudziestego piątego października 1919 roku umarł Gerard Encausse. Jego stanowisko zajął Charles Detre (Teder, 1855-1918). Prawdopodobnie
otrzymał on X° O.T.O. na Francję. Detre umarł dwa lata później.
W 1916 roku Reuss przeprowadził się do Bazylei w Szwajcarii. Tam, w Monte Verita, założył Anarodową Wielką Lożę i Mistyczną Świątynię O.T.O.
oraz Hermetyczne Braterstwo Światła Monte Verita. Monte Verita była utopijną komuną mieszczącą się niedaleko Ascony, którą założyli w 1900 roku
Henri Oedenkoven i Ida Hofmann. Historyk James Webb stwierdził, iż komuna ta funkcjonowała, jako centrum tak zwanego „progresywnego
podziemia”.
Dwudziestego drugiego stycznia 1917 roku, Reuss opublikował Verita Mystica, czyli manifest Anarodowej Wielkiej Loży. Tego samego dnia
opublikował poprawioną wersję konstytucji O.T.O. z 1906 roku, która zawierała „streszczenie stopni” oraz skróconą wersję Orędzia Mistrza
Theriona. W poprawionej wersji konstytucji O.T.O. Reuss zawarł również wiele klauzul z Konstytucji M.·.M.·.M.·. Crowleya. Podobnie jak w wielu
innych dokumentach dotyczących O.T.O. Reuss podkreślał i tu masoński charakter zakonu.
W maju 1917 roku policja zamknęła lożę Crowleya w Anglii. Rzekomym powodem tej akcji było oskarżenie jednego z członków loży o „wróżenie”.
Innym powodem nalotu mogła być mało patriotyczna postawa członków loży, jako że The Fatherland, dla którego pracował Crowley posiadał
antybrytyjski charakter. Wszystkie akta loży zostały skonfiskowane przez policję. Aby załagodzić sytuację i nastroje niektórych członków Crowley
zmuszony był do tymczasowej rezygnacji ze swej pozycji Wielkiego Mistrza, którą przejął C.S. Jones. Loży jednak nigdy już nie udało się
odbudować.
W dniach piętnasty-dwudziesty piąty wrzesień 1917 roku Reuss zorganizował w Asconie „Anarodowy Kongres dla Odbudowy Stowarzyszenia
Praktycznych Wspólnych Metod”. Program kongresu zawierał recytację poezji Crowleya (miało to miejsce 22 września) oraz recytację Mszy
Gnostyckiej (co nastąpiło 24 września), na którą wstęp mieli jedynie członkowie O.T.O. Informacja o kongresie brzmiała następująco:
„Istnieją dwa centra O.T.O., obydwa znajdują się na terenie neutralnych krajów i tam można uzyskać informacje na temat kongresu. Jedno z tych
miejsc znajduje się w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych Ameryki, drugie natomiast w Asconie we włoskiej Szwajcarii.”
W ówczesnym czasie Crowley mieszkał w Nowym Jorku, więc jest rzeczą oczywistą, iż Reuss i on byli jedynymi aktywnymi Narodowymi
Przywódcami O.T.O.
Reuss, za pośrednictwem swego sekretarza, J. Adderleya (Isabel Adderley Oedenkoven), wysłał informację o kongresie wraz z kopią Manifestu
M.·.M.·.M.·. do Wielkiej Loży Anglii, mając nadzieję, że Wielka Loża wyśle na kongres swego reprezentanta. Tak jednak się nie stało. Bibliotekarz
loży, William Hammond, napisał do Reussa po kongresie i poprosił o dodatkowe informacje na jej temat. W jednym z listów do Hammonda Reuss
przypomniał mu, że kiedy spotkali się w latach 1913-1914 Reuss zaopatrzył go w kopie Oriflamme oraz The Equinox Crowleya, który – jak
zaznaczył Reuss – „podawały szczegóły dotyczące O.T.O.”
Reuss był w rzeczy samej pod wrażeniem thelemy. Msza Gnostycka, którą przetłumaczył na niemiecki i recytował na kongresie w Monte Verita, jest
wyraźnie thelemickim rytuałem. W liście, który Crowley otrzymał w 1917 roku od Reussa, tenże informował go z podekscytowaniem o tym, iż
przeczytał w Monte Verita Przekaz Mistrza Theriona oraz że tłumaczy Księgę Prawa na język niemiecki. Dodał również: „Niechaj cię to zachęci! My
żyjemy Twoim Dziełem!!!”
W przypisie do swego tłumaczenia Mszy Gnostyckiej, Reuss określił siebie jako Suwerennego Patriarchę i Biskupa Gnostyckiego Kościoła
Katolickiego oraz jako Gnostyckiego Legata Eglise Gnostique Universelle na Szwajcarię. Niezależnym Patriarchą tego kościoła Reuss mianował
Jeana Bricauda (1881-1934). Wydanie tego dokumentu może być traktowane jako narodziny thelemickiego E.G.C. – odrębnej organizacji działającej
pod parasolem O.T.O. z Reussem w roli pierwszego Patriarchy.
Pierwsza Wojna Światowa skończyła się jedenastego października 1918 roku. DeLaban opuścił Szwajcarię tego samego miesiąca. W lutym 1919 roku
loża Libertas et Fraternitas zerwała kontakt z O.T.O. i stała się lożą ściśle masońską, by w późniejszym czasie podporządkować się szwajcarskiej
Wielkiej Loży Alpina. Pomimo tego, że w Szwajcarii nie istniało już żadne oficjalne ciało O.T.O. Reuss nadal przeprowadzał inicjacje w tym kraju i
upierał się przy obronie masońskiego charakteru O.T.O. Tymczasem Crowley odsuwał M.·.M.·.M.·. coraz dalej od wolnomularstwa. W październiku
1918 roku przygotował on kolejne znacznie poprawione wersje rytuałów zakonu, tym razem pomijając określenie „masoneria” oraz
charakterystyczne emblematy, znaki i uściski związane ze stopniami Cechu i przedstawił je Reussowi do zatwierdzenia. W marcu 1919 roku Crowley
wydał The Equinox, tom III, nr 1 ( zwany również „Błękitnym Equinoxem”), który zawierał wiele istotnych dokumentów O.T.O.:
Liber LII: Manifest O.T.O.
Liber CXCIV: Zarządzenie dotyczące Konstytucji Zakonu.
Liber CI: List otwarty do tych, którzy pragną wstąpić do Zakonu.
Liber CLXI: O prawie thelemy.
Poprawioną wersję Liber XV, czyli Mszę Gnostycką.
Liber LII, czyli Manifest O.T.O. stanowił niemal dosłowne odzwierciedlenie Manifestu M.·.M.·.M.·. z 1912 roku. Dodano doń jedynie thelemickie
pozdrowienia, uaktualniono adnotacje dotyczące oficerów, sumy składek w gwineach zmieniono na dolary, usunięto dwie nazwy organizacji (Zakon
Różokrzyżowców i Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku), usunięto tabele z opłatami i zdjęcia Boleskine. Po liście wymieniającej różne organizacje
dodano następującą adnotację: „O.T.O. w żadnym stopniu nie narusza przywilejów prawnie ustanowionych ciał masońskich” a ponadto zmieniono
wcześniej wspomniane oświadczenie w kwestii masonerii na następujące:
„O.T.O., chociaż stanowi część Academia Masonica, nie jest ciałem masońskim w kontekście ‘sekretów’ pojmowanych w Anglii i z tego też powodu
nie może w żadnym stopniu zaprzeczać bądź naruszać przywilejów Zjednoczonej Wielkiej Loży Anglii, żadnej z Wielkich Lóż w Ameryce, czy też
indziej.”

Dziesiątego maja 1919 roku Reuss upoważnił Hansa Rudolpha Hilfikera, Dr E. Pargaetziego, R. Merlitscheka oraz M. Bergmaiera do utworzenia
Najwyższej Rady Cernauńskiego Rytu Szkockiego w Zurichu. Tego samego dnia Reuss wydał Matthew McBlainowi Thomsonowi – założycielowi
Federacji Amerykańskiej Masonerii – dokument pod tytułem Dowód przyjaźni , w którym Thomson został rozpoznany jako członek IXº O.T.O.
Osiemnastego września 1919 roku Reuss został ponownie konsekrowany przez Bricauda, otrzymując tym razem „sukcesję antiocheńską”. Bricaud
wyznaczył go również ponownie na „gnostyckiego legata” Englise Gnostique Universal Brocadego w Szwjcarii.
W grudniu 1919 roku Crowley powrócił do Anglii; rok później Reuss opublikował O.T.O.: Projekt stworzenia pryncypiów gnostyckich neo-
chrześcijan. W dokumencie tym przedstawił on własne pomysły dotyczące wysoce wyspecjalizowanego, utopijnego stowarzyszenia, którego zasady
miały opierać się na prawie thelemy. W tekście tym znalazły się cytaty z Księgi Prawa i aforyzmy Mistrza Theriona wraz z ich interpretacjami oraz
bardziej tradycyjne idee różokrzyżowe, gnostyckie, jogiczne oraz „progresywne” socjo-polityczne idee dominujące w Monte Verita.
Siedemnastego lipca 1920 roku Reuss wziął udział w Kongresie Światowej Federacji Uniwersalnego Wolnomularstwa, która odbyła się w siedzibie
loży Libertas et Fraternitas. Ideą przyświecającą zwołaniu tej konferencji była chęć kontynuacji prac rozpoczętych przez Papusa, który zorganizował
konferencję w Paryżu w 1908 roku. Reuss, autoryzowany przez Bricauda, opowiadał się za przyjęciem religii zawartej w Mszy Gnostyckiej Crowleya
jako „oficjalnej religii wszystkich członków Światowej Federacji Uniwersalnego Wolnomularstwa posiadających osiemnasty stopień Rytu
Szkockiego”. Wysiłki Reussa w tej kwestii nie powiodły się, on sam zaś sprzeczał się z Matthew McBlainem Thomsonem wybranym na stanowisko
Honorowego Prezydenta Międzynarodowej Masońskiej Federacji, o kwestie jurysdykcyjne. Reuss opuścił kongres po pierwszym dniu jego trwania.
W 1919 roku C. S. Jones zrezygnował z członkostwa w O.T.O., lecz w dalszym ciągu korespondował z Reussem, który dziesiątego maja 1921 roku
nadał mu Xº na Stany Zjednoczone Północnej Ameryki. Tego samego dnia, podobne uprawnienia Xº, z tym że na Niemcy, otrzymał Heinrich Tränker
(Recnartus, 1880-1956), który przewodził różnym organizacjom należącym do ruchu zwanego Panzofia.
Trzydziestego lipca 1921 roku Reuss wydał kolejny dokument pod tytułem Dowód przyjaźni, który tym razem otrzymał H. Spencer Lewis, założyciel
A.M.O.R.C., organizacji różokrzyżowej mieszczącej się w kalifornijskim San José. Dokument ten również rozpoznawał Lewisa jako członka VIIº
O.T.O. Crowley nie miał najlepszego zdania o Lewisie, którego spotkał w 1918 roku w Nowym Jorku. We wrześniu 1921 roku Reuss wrócił do
Niemiec i osiedlił się w Monachium. Trzeciego września 1921 roku mianował Carla Williama Hansena (Kadosz, 1872-1936) na Xº Danii. W
następstwie rezygnacji Dunnsa w październiku 1921 roku, Crowley wyznaczył Franka Bennetta (Dionysus, 1868-1930) na Wicekróla Australii.
Sukcesja Crowleya
Zgodnie z różnymi przesłankami można domniemywać, iż wiosną 1920 roku Reuss dostał zawał serca, choć informacja ta nie jest potwierdzona. W
marcu 1920 roku Crowley napisał do W.T. Smitha:
„Po zawale, były O.H.O. wpadł w panikę związanym z niepewnością, co do możliwości kontynuacji swego dzieła. Pospiesznie wydał kilku osobom
honorowe dyplomy Siódmego Stopnia, choć niektórzy z nich nie mieli żadnego prawa do jakichkolwiek działań w O.T.O., a inni byli zwykłymi
oszustami.”

Niedługo po wyznaczeniu Franka Bennetta na Wicekróla Australii, Crowley korespondował z nim na temat swych wątpliwości dotyczących zdolności
Reussa do dalszego sprawowania władzy nad zakonem. Reuss dowiedział się o tej korespondencji i dziewiątego listopada 1921 roku napisał do
Crowleya pełen gniewu list, w którym bronił własnej osoby i dystansował się od thelemy, którą z takim entuzjazmem zdawał się do niedawna
akceptować. Crowley odpowiedział na list Reussa dwudziestego trzeciego listopada:
„Pomogę w twojej abdykacji i zgodnie z moją wolą, ogłaszam się O.H.O oraz Najwyższym Bratem Zakonu.”

Crowley podpisał ów list jako „Bafomet O.H.O”. We wpisie do diariusza z dwudziestego siódmego listopada 1921 roku Crowley zanotował:
„Ogłosiłem się O.H.O., Najwyższym Bratem Zakonu Wschodnich Templariuszy.”
Reuss zmarł dwudziestego ósmego października 1923 roku. W swej autobiografii The Confessions, Crowley napisał, iż Reuss „zrezygnował z urzędu
[O.H.O.] na moją korzyść w 1922 roku”, zaś w liście do Heinricha Tränkera z czternastego lutego 1925 roku:
„Reuss miał bardzo niepewny charakter i nie można było na nim polegać. W ostatnich latach życia całkowicie stracił kontrolę, oskarżając nawet
Księgę Prawa o coś tak absurdalnego, jak komunizm. Z drugiej strony chyba posiadał resztki zdrowych zmysłów inicjując Ciebie i Fratra Achada, a
mnie mianując na swego następcę w ostatnim napisanym do mnie liście.”

Informację tę Crowley powtórzył w liście do Charlesa Stansfelda Jonesa, noszącym datę „Słońce w Koziorożcu, Anno XX (czyli grudzień 1924 –
styczeń 1925): „O.H.O. w ostatnim liście do mnie, zaproponował mi sukcesję jako O.H.O.” Nigdy jednak nie odnaleziono żadnego listu ani
dokumentu, w którym Reuss wyznaczałby swojego sukcesora.
O.T.O. pod przywództwem Crowleya

Aleister Crowley Aleister Crowley działał jako Zewnętrzny Przywódca Zakonu od 1922 roku aż do swej śmierci (grudzień 1947). Pierwszym jego
aktem jako nowego O.H.O. było ponowne rozpoznanie Jonesa jako Wielkiego Mistrza Ameryki Północnej oraz Tränkera jako Wielkiego Mistrza
Niemiec.
Latem 1925 roku na konferencji w Hohenleuben niedaleko Weidy Tränker, za radą Jonesa, poprosił Crowleya, by ten formalnie objął przywództwo
nad O.T.O., jak również nad innymi organizacjami wchodzącymi w skład ruchu panzoficznego. Na konferencji obecni byli: Heinrich i Helena
Tränkerowie, Karl Germer (Saturnus, 22.01.1885-25.10.1962), ówczesny sekretarz Tränkera i wydawca, Albin Grau, Eugen Grosche, Martha Künzel,
Henri Birven, dżentelmen o nazwisku Hopfer, Crowley i jego współpracownicy: Dorothy Olsen, Leah Hirsing, Norman Mudd oraz inni.
Uczestnicy konferencji mieli podzielone opinie na ten temat ze względu na charakter nauk Crowleya i treść Księgi Prawa, o której istnieniu niewielu
z nich zdawało sobie sprawę (tekst Księgi dopiero co przetłumaczono na język niemiecki). Wśród uczestników doszło również do konfliktów
personalnych. Crowleyowi towarzyszyli fraulein Künzel i herr Germer. Herr Tränken, Grau, Hopfer i Birven zdecydowali, iż Loża Panzoficzna będzie
działać niezależnie od Mistrza Theriona. Grosche popierał Crowleya, ale na skutek waśni z Germerem postanowił zająć niezależne stanowisko. Po
zamknięciu Loży Panzoficznej w 1926 roku Grosche wraz z byłymi panzofistami założył Fraternitas Saturni. Organizacja ta zaakceptowała Crowleya
jako proroka prawa thelemy, ale w nieco zmienionej formie. Grosche obstawał przy tym, by Fraternitas Saturni było niezależne od O.T.O. i by
działało niezależnie od Crowleya. Do dnia dzisiejszego organizacja ta działa na terenie Niemiec, Kanady i w innych krajach, w dalszym ciągu
zachowując niezależny status.
W latach 1925-1930 Tränker próbował przywłaszczyć sobie tytuł O.H.O., lecz większość członków po prostu nie zaakceptowała jego roszczeń. Po
tym okresie zabrał się on wraz z H. Spencer Lewisem za założenie niemieckiej filii A.M.O.R.C., ich próby okazały się jednak bezskuteczne.
Loża Agape
Loża Agape nr 1. została założona w 1915 roku w Vancouver w Kanadzie pod zwierzchnictwem Jonesa i Crowleya.

Wilfred Talbot Smith

W 1930 roku Wilferd Talbot Smith (Ramaka, 1885-1958), pełnoprawny członek Loży Agape, zgodnie z instrukcjami Crowleya, przeprowadził się z
Vancouver do Los Angeles, by tam wraz ze studentką Crowleya z Cefalu, Jane Wolfe (1875-1958) założyć Lożę Agape nr 2. Tam też od
dziewiętnastego marca 1933 roku wraz z Reginą Kahl (1891-1945) rozpoczęli regularną celebrację Mszy Gnostyckiej. Pierwsze spotkanie Loży
Agape nr 2. odbyło się w 1935 roku. Loża ta w dużym stopniu wspomogła Crowleya w jego trudach wydawniczych, co w konsekwencji
doprowadziło do nadania Smith'owi Xº na USA. Później Loża Agape nr 2. przeniosła swoją działalność do Pasadeny w Kalifornii. Na czele loży
stanął Jack Parsons (Belarion, 1914-1952), znany inżynier chemii i pionier w dziedzinie eksploracji przestrzeni kosmicznej. Parsons odegrał znaczną
rolę w założeniu takich organizacji jak California Institute of Technology's Jet Propulsion Laboratory oraz Aerojet General.
Karl Germer
Wraz z wybuchem II Wojny Światowej w 1939 roku komunikacja międzynarodowa zaczęła stawać się coraz trudniejsza, a podróże ograniczane do
minimum. Crowley w dużym stopniu stał się zależny od swoich emisariuszy w poszczególnych krajach, jako że sam nie mógł podróżować. Karl
Germer, który reprezentował Crowleya w Niemczech został aresztowany przez Gestapo i osadzony w obozie koncentracyjnym za „nabór studentów
dla obcokrajowca, wysoce postawionego wolnomularza o nazwisku Crowley”. Dzięki staraniom amerykańskiego konsula Germer został uwolniony w
początkowym okresie wojny i ostatecznie dotarł do Stanów Zjednoczonych, gdzie jako Wielki Skarbnik Generalny i zastępca Crowleya kierował
większością interesów O.T.O. Czternastego marca 1942 roku Crowley napisał do Germera:
„Wyznaczę Cie na mojego sukcesora czyli O.H.O. [...] Struktura i metody działania zakonu należy poważnie zmienić. Sekret jest prosty, a Ty musisz
wybrać odpowiednich ludzi.”

W okresie działań wojennych europejskie placówki O.T.O. w dużej mierze zostały zniszczone bądź zmuszone do działania w podziemiu. W Ameryce
Łacińskiej F.R.A. Krumm-Hellera utrzymywało sporadyczny kontakt z Germerem aż do 1960 roku. Pod koniec II Wojny Światowej w 1945 roku w
dalszym ciągu funkcjonowała jedynie Loża Agape, inni zaś członkowie zakonu żyli w odosobnieniu w różnych częściach świata. Pomimo wizyty
złożonej Crowleyowi przez angielskich członków O.T.O. loża w tym kraju nie prowadziła żadnych prac od czasu policyjnego najazdu w 1917 roku.
Inicjacje odbywały się niezmiernie rzadko i tylko w Kalifornii. W Meksyku Krumm-Heller nie przeprowadzał żadnych inicjacji, wysyłając jednego z
kandydatów, Dr Gabriela Montenegro (Frater Zapiron oraz Theozofilos), do Kalifornii.
Grady McMurtry

Grady Louis McMurtry Podczas II Wojny Światowej dwaj kalifornijscy członkowie O.T.O., Grady Louis McMurtry (18.10.1918-12.07.1985) i
uciekinier z nazistowskich Niemiec, Frederic Mellinger (Merlinus, 1890-1970), podróżowali do Europy w ramach wykonania powierzonych im zadań
wojskowych. Korzystając z przepustek, McMurtry kilka razy odwiedził Crowleya.
Wiemy, że stosunki pomiędzy Crowleyem i McMurtrym były dobre i że Crowley szanował doświadczenie militarne Gradyego. W 1943 roku Crowley
osobiście nadał jemu IXº O.T.O. oraz mianował go Suwerennym Wielkim Inspektorem Generalnym Zakonu. Nadał mu również magiczne imię,
którym od tego czasu Grady począł się posługiwać: Hymenajos Alfa 777.
W 1944 roku Crowley rozpoczął rozmowy z McMurtrym na temat stworzenia „Kalifatu”. Dwudziestego ósmego września 1944 roku Crowley napisał
do niego: „Mam nadzieję, że spodoba Ci się mój plan Twojej kariery jako mojego Fides Achates, alter ego i Kalifa.” Dwudziestego pierwszego
listopada 1944 roku Crowley napisał do McMurtryego ponownie:
„Kalifat. Musisz zdać sobie sprawę z tego, że niezależnie jak często się widujemy i rozmawiamy na różne tematy, muszę myśleć z zupełnie innej
perspektywy o zagadnieniach zakonu. Jednym z kilku zdumiewających przykazań, które zostały mi dane było: ‘Nie ufaj obcemu; wybierz dobrze
następcę.’ Spędza mi to sen z powiek. Fr Saturnus jest oczywiście naturalnym Kalifem, ale nie radzi sobie z wieloma kwestiami dotyczącymi bieżącej
polityki zakonu. Tak czy inaczej, ze względu na swój wiek jest on tylko chwilowym zastępcą, a ja muszę szukać tego, kto zastąpi i jego. Do tej pory
to było piekielne wyzwanie – spotkałem wielu obiecujących ludzi, którzy później tak tragicznie skończyli [...]. Ale oto przedstawię Tobie kwestię,
której zupełnie nie dostrzegałeś w moich wywodach – nie myślę o Tobie, jako o kimś leżącym na zielonej łące wśród ślicznych wełnianych owiec
figlujących do muzyki Twego fletu! Wręcz przeciwnie: Twoje życie i ‘Twój bojowy chrzest krwi’ stanowią rodzaj inicjacji, która moim zdaniem, jest
najistotniejsza dla potencjalnego Kalifa. Za dwadzieścia lat Zewnętrzny Przywódca Zakonu będzie musiał mieć także i doświadczenie wojenne
podobne do tego, któremu jesteśmy poddawani dzisiaj.”

Tytuł „Kalif” może jawić się nam jako humorystyczny kalambur stworzony przez Gradyego i Crowleya, a dotyczący Kalifornii – stanu, w którym
działał McMurtry i w którym mieściła się Loża Agape. Tak jednak nie jest. Słowo to pochodzi z arabskiego kalifa i oznacza: „zastępca”, „wysłannik”,
„delegat”, „deputowany”. Określenie to używano we wczesnym okresie Islamu w kontekście następcy Proroka, światowego przywódcy islamskiej
wiary. Crowley – prorok Eonu Horusa – widział w Germerze i McMurtrym swych następców.
W 1946 roku Crowley powierzył McMurtryemu dokumenty przekazujące jemu wyłączną władzę i przejęcie kontroli nad całością prac zakonu na
terenie Kalifornii na wypadek krytycznej sytuacji. Należy tu dodać, iż Kalifornia posiadała w ówczesnym czasie jedyne funkcjonujące ciało O.T.O.
Ponadto Crowley wyznaczył McMurtryego na swojego osobistego reprezentanta w USA, którego zakres kompetencji równał się kompetencjom
Crowleya. Przywileje, o których tu mowa nadał w listach z 22 marca i 11 czerwca 1946 roku. Jedynie Karl Germer miał prawo zaakceptować,
podważyć bądź zmienić owe uprawnienia. On sam doskonale wiedział o istnieniu tych dokumentów od Crowleya, jak również zaznajomił się z ich
treścią w czasie swojej wizyty w Loży Agape, podczas której McMurtry je odczytał. W liście noszącym datę 19 czerwca 1946 roku Crowley napisał
do Germera: „Jedynym ograniczeniem dla jego [McMurtryego] władzy w Kalifornii jest to, że podejmowane przez niego decyzje mogą być
zmieniane bądź poddawane wetu przez Ciebie.”
Szóstego czerwca 1947 roku Crowley napisał do Germera:
„Ty również wydajesz się być zakłopotany sukcesją. Nigdy nie było, co do niej żadnych wątpliwości. Odkąd pojawiłeś się ponownie wśród nas, stałeś
się jedynym sukcesorem, o którym myślałem przez cały ten czas. Jednak w związku z narastającym rozproszeniem członków zakonu może spodoba
się Tobie moja idea powołania triumwiratu, który działałby z Twojego upoważnienia. Myślałem tutaj o Mellingerze, McMurtrym i być może Royu
(Leffigwellu), choć mam wątpliwości co do tego ostatniego.”

Siedemnastego czerwca 1947 roku, sześć miesięcy przed śmiercią, Crowley napisał do McMurtryego, informując go o tym, iż powinien przygotować
się on na przejęcie obowiązków po Germerze.
O ile Crowley ufał, że Germer będzie w stanie poprowadzić zakon, tak nie wierzył zupełnie w jego możliwości do znalezienia i wyznaczenia swojego
następcy. Opracował zatem alternatywny plan, w którym na wypadek śmierci McMurtryego bądź niemożności do podjęcia się przez niego dzieła po
śmierci Germera, przywództwo nad zakonem miał objąć Mellinger. W liście z piętnastego lipca 1947 roku Crowley radził Mellingerowi, by ten był
gotów na możliwe objęcie stanowiska po Germerze. Należy tu jednak wspomnieć o tym, iż Mellinger nie otrzymał żadnych uprawomocnień
podobnych do tych, które Crowley nadał McMurtryemu oraz o tym, że Crowley nigdy nie użył zwrotu „Kalif” w stosunku do Mellingera.
O.T.O. pod przywództwem Germera

Karl & Sascha Germer Crowley zmarł pierwszego grudnia 1947 roku i zgodnie z jego ostatnią wolą Karl Germer został O.H.O., którą to funkcję
pełnił aż do swojej śmierci w 1962 roku. Loża Agape działała w południowej Kalifornii do 1949 roku, po czym zaprzestała organizacji regularnych
spotkań.
Jane Wolfe razem z kilkoma innymi członkami loży zachowali dokumenty składające się z notatek ze spotkań, kopie rytuałów z komentarzami,
wykaz inicjowanych członków, korespondencje oraz rejestry finansowe.
Testament Crowleya został uwierzytelniony, a wykonawcy jego woli przekazali Germerowi całą jego własność. Tym sposobem Germer wszedł w
posiadanie większości materiałów z mienia Crowleya i ostatecznie przewiózł je do swojego domu w Westpoint w okręgu Calaveras w Kalifornii.
Germer był cichym i samotnym człowiekiem, którego szczególnie interesowało publikowanie dzieł Crowleya. Niestety nie przeprowadzał on żadnych
inicjacji wprowadzających do zakonu. Germer poinformował McMurtryego oraz innych członków o swoim planie zarejestrowania O.T.O. jako
korporacji, którą zarządzałby triumwirat oficerów, pomysł ten nie został jednak zmaterializowany za jego życia.
Germer nadał pozwolenie Kennethowi Grantowi, który posiadał wówczas IIIº, na prowadzenie obozu w Anglii. Dwudziestego lipca 1955 roku obóz
ten został jednak zamknięty, a Grant wydalony z O.T.O. Germer podjął tę decyzję dowiedziawszy się, iż Grant rozpoczął współpracę z Fraternitas
Saturni Grosche'a i ogłosił manifest nowej loży O.T.O., z którego wynikało, iż przywództwo nad zakonem nie jest tylko w posiadaniu Germera, lecz i
Grosche'a. Grant rozpoczął również prace nad rewizją rytuałów O.T.O., nie powiadamiając o tym Germera.
Germer zainteresował się także poczynaniami Hermanna Metzgera (Paragranus, 1919-1990) w Szwajcarii. Metzger był studentem Felixa Lazerusa
Pinkusa (1881-1947), który należał do szwajcarskiej sekcji O.T.O. Reussa. Germer wyznaczył Frederica Mellingera, by ten nadzorował proces
wcielania Metzgera do O.T.O. Crowleya. Germer poróżnił się jednak z Metzgerem pod koniec swojego życia, a po jego śmierci Mellinger napisał, iż
Metzger nie sprostał instrukcjom wydanym przez Germera. Jedno ze źródeł podaje jakoby Metzger twierdził, iż nadał Gabrielowi Montenegro
uprawnienia Xº na Stany Zjednoczone, jednakże Montenegro nigdy nie rościł sobie takiego prawa, ani też nigdy nie wspomniał o tym fakcie swoim
znajomym z amerykańskiego O.T.O.
Członkowie O.T.O. w Kalifornii usilnie próbowali wpłynąć na Germera, aby ten otworzył dostęp do zakonu dla zainteresowanych przystąpieniem.
Wyrażali oni obawy, że zaprzestanie inicjacjowania nowych członków może przyczynić się do upadku O.T.O. W 1959 roku McMurtry zwołał
spotkanie w Los Angeles, na które zaprosił członków zakonu w celu wywołania nacisku na Germera, by ten wznowił inicjacje. McMurtry był nawet
gotów powołać się na upoważnienie otrzymane od Crowleya. Dr Montenegro sprzeciwił się temu pomysłowi, a pozostali uczestnicy spotkania nie
wyrazili żadnego wsparcia dla McMurtryego i pomysł ten został porzucony.
Germer upoważnił McMurtryego, by ten zajął się komunikacją z potencjalnie zainteresowanymi kandydatami do O.T.O, jednakże obaj dżentelmeni
pokłócili się o pożyczkę pieniężną i inne kwestie osobiste. Pomimo różnic jakie ich dzieliły, nie ma żadnych podstaw do stwierdzenia jakoby Germer
brał pod uwagę weto bądź też rewizję upoważnień wydanych McMurtryemu przez Crowleya.
W marcu 1961 roku McMurtry stracił pracę w Kalifornii z powodów zdrowotnych i przeprowadził się do Waszyngtonu, D.C. Tam też na
Uniwersytecie Georgea Waszyngtona wykładał nauki polityczne, jednocześnie pracując jako analityk dla rządu. Prowadził również waszyngtońskie
Stowarzyszenie Szekspira.
Bezkrólewie
Germer zmarł dwudziestego piątego października 1962 roku bez powołania swojego następcy. W testamencie upoważnił on swoją żonę Saschę i
Frederica Mellingera jako egzekutorów w sprawie dóbr majątkowych należących do O.T.O. Należy dodać, iż podeszły wiek Saschy nie pozwalał jej
sprawnie funkcjonować. Mienie Germera nigdy nie zostało prawnie przekazane. Niektórzy wysoko wtajemniczeni członkowie O.T.O. włączając w to
McMurtryego, przez kilka lat nie wiedzieli o śmierci Germera, co spowodowało znaczne opóźnienie w kwestii sukcesji w O.T.O.
W Szwajcarii Metzger opublikował roszczenia do funkcji Zewnętrznego Przywódcy Zakonu na podstawie prywatnej elekcji, która odbyła się
szóstego stycznia 1963 roku. Wysocy członkowie O.T.O. spoza Szwajcarii, włączając Frederica Mellingera (mentora Metzgera ustanowionego przez
Germera) zostali poinformowani o rzekomej elekcji dopiero po fakcie. Metzger wysłał kopię swego manifestu do Wilfreda Smitha, który zmarł w
1957 roku. Przywództwo Metzgera zaakceptowała jedynie grupa jego znajomych. Sascha, bez większego zapału, usiłowała wysłać Metzgerowi
dokumenty Germera o stanie posiadania O.T.O. Zrezygnowała jednak z tego po otrzymaniu listu od Mellingera z dwudziestego piątego września
1963 roku, w którym nazwał on Metzgera oszustem.
W późniejszym czasie Metzger połączył częściowo swój system O.T.O. z nową organizacją o nazwie „Ordo Illuminatorum”, która rzekomo miała być
odrodzonym zakonem Iluminatów. Metzger zmarł w 1990 roku.
Kenneth Grant (urodzony w 1924 roku) również dochodził swoich praw jako Zewnętrzny Przywódca Zakonu pomimo wcześniejszego wydalenia go
z O.T.O. Grant kwestionuje swoje wykluczenie z zakonu, twierdząc, iż nigdy nie zaakceptował Germera jako przywódcy. Jednakże pisma Granta z lat
pięćdziesiątych, w szczególności Manifest Loży Nu-Isis, odnosi się do Fratra S., czyli Saturnusa (Karla Germera) jako do międzynarodowego
przywódcy O.T.O. Grant twierdzi, że O.T.O. przestało być organizacją członkowską w tradycyjnym sensie, czyli posiadającą loże i nadającą
ceremonialnie stopnie. Organizacja Granta nie przywiązuje również wagi do Mszy Gnostyckiej, która zgodnie z wypowiedzią Crowleya jest „główną,
odprawianą prywatnie i publicznie ceremonią O.T.O.”
O.T.O. pod przywództwem McMurtryego
Kiedy tylko McMurtry zdał sobie sprawę z krytycznej sytuacji, w jakiej znajdował się zakon po śmierci Germera, został niejako zmuszony przez
okoliczności do odwołania się do upoważnień otrzymanych od Crowleya i tym samym nadał sobie tytuł „Kalifa O.T.O.” Jako dwóch świadków,
których obecność, jak wierzył, była konieczna do przejęcia stanowiska „Kalifa”, wybrał Israela Regardiego (1907-1983) i Geralda Yorke'a (1901-
1983). McMurtry określił ich „Oczami Horusa” nazywając ich najbardziej wybitnymi, żyjącymi uczniami Crowleya. McMurtry poinformował ich o
swoich planach rekonstrukcji O.T.O. na podstawie listów od Crowleya. Uzyskał ich zgodę i poparcie. W czerwcu 1969 roku McMurtry zakończył
proces objęcia pozycji „Kalifa” i wysłał list do Metzgera.
Wkrótce po objęciu stanowiska „Kalifa” ocalali członkowie O.T.O. z czasów Crowleya i Germera zostali zaproszeni do wznowienia regularnej
działalności zakonu. Tego wydarzenia doczekało się mniej niż tuzin „starych” członków O.T.O. Soror Meral, Soror Grimuad, Mildred Burlingame i
Gabriel Montenegro wyrazili chęć otwarcia O.T.O. dla nowych członków. Ray Burlingame i Montenegro zmarli zanim do skutku mogły dojść
jakiekolwiek organizacyjne spotkania.
Frederic Mellinger odnowił swoje kontakty z Towarzystwem Teozoficznym i praktycznie przestał być aktywny w O.T.O. od około 1956 roku.
Mellinger zmarł dwudziestego dziewiątego sierpnia 1970 roku. W latach 1969-1970 McMurtry, Burlingame i siostry Meral i Grimaud zaczęli
przeprowadzać inicjacje do O.T.O. Dwudziestego ósmego grudnia 1971 roku w stanie Kalifornia prawnie zarejestrowano Ordo Templi Orientis
Association – O.T.O.
W kwietniu 1971 roku zmarła Sascha Germer. Kiedy pięć lat później McMurtry dowiedział się o jej śmierci, O.T.O. Association uzyskało wyrok
sądowy umożliwiający przejęcie archiwów O.T.O., które do tej pory znajdowały się pod opieką Saschy. Dwudziestego siódmego lipca 1976 roku
wyrok ten został wciągnięty do rejestru w Wyższym Sądzie Okręgowym w Kalaweras w Kalifornii, gdzie określono McMurtryego jako
upoważnionego reprezentanta O.T.O.
W okresie, w którym McMurtry sprawował funkcję Kalifa podjęto wiele prób mających na celu zaistnienie zakonu na scenie ogólnospołecznej i
przyciągnięcie nowych członków. W 1970 roku w Dublinie w Kalifornii O.T.O. opublikowało talię kart tarota Thotha autorstwa Crowleya i Lady
Friedy Harris. Publikacja ta nie spotkała się wówczas z wielkim zainteresowaniem. W tym samym czasie, głównie dzięki staraniom dublińskiego
College of Thelema i członkom Kaaba Clerk House z San Francisco, inicjowano kilku nowych członków. Działalność w San Francisco załamała się, a
jeden z nowych członków zrezygnował. W Dublinie organizowano aktywności przez dwa lata, by następnie przenieść je do Berkeley w Kalifornii.
Dwudziestego szóstego marca 1979 roku O.T.O. zostało zalegalizowane przez prawo stanu Kalifornia. Tym osobom, które oświadczały publicznie o
swym członkostwie w O.T.O. wysłano informację o powstaniu korporacji, jednocześnie dając im pewien czas na to, by mogły potwierdzić swą chęć
przynależności do zakonu zgodnie z precedensem stworzonym przez Karla Germera. W 1982 roku na podstawie aktu IRS Code 501(c)3 korporacja
O.T.O. uzyskała stanową ulgę podatkową jako podmiot religijny.
Roszczenia sądowe
Marcelo Ramos Motta (1931-1987), przywódca Society Ordo Templi Orientis, włożył wiele wysiłku w przejęcie kontroli nad O.T.O. Motta był
wieloletnim, osobistym studentem Karla Germera w A.·.A.·., jednakże nigdy nie uzyskał autoryzacji do inicjowania, bądź do prowadzenia loży. Tak
naprawdę Motta nigdy nie został formalnie inicjowany do O.T.O. Po śmierci Germera rościł, iż jest jego sukcesorem, a w swym ojczystym kraju,
Brazylii, założył grupę O.T.O. Pierwotnie Motta uważał Kennetha Granta jako przywódcę O.T.O., jednakże kiedy dowiedział się, iż Grant został
wydalony przez Germera z zakonu, wycofał swoje poparcie. Ostatecznie Motta przyjechał do USA, by tam domagać się praw autorskich na dzieła
Crowleya. Na początku pozwał wydawnictwo Samuel Weiser Inc., które opublikowało wiele książek Crowleya, twierdząc, iż Weiser nie posiadał
praw autorskich na wydanie tych dzieł oraz naruszył znak firmowy O.T.O., który w jego mniemaniu należał do niego jako jedynego przedstawiciela
O.T.O. Crowleya. Sprawa została rozstrzygnięta przez Okręgowy Sąd Stanów Zjednoczonych w Maine na korzyść wydawnictwa Weiser.
Stwierdzono, iż w świetle prawa twierdzenia Motty o tym, iż jest jedynym reprezentantem O.T.O. nie znajdują potwierdzenia. O.T.O. prowadzone
przez McMurtryego nie było stroną w tym procesie i nie zostało wzięte pod uwagę w trakcie ogłaszania wyroku.
Podczas postępowań sądowych w Maine O.T.O. pod przewodnictwem McMurtryego wytoczyło proces przeciwko Mottcie. W 1985 roku Dziewiąty
Federalny Sąd Okręgowy w San Francisco podjął decyzję na niekorzyść Motty. Sąd uznał, że O.T.O. pod przewodnictwem McMurtryego stanowi
kontynuację O.T.O. Aleistera Crowleya i tym samym jest wyłącznym właścicielem nazw, znaków, praw autorskich i innych środków należących do
O.T.O. McMurtry został określony prawnie przywódcą O.T.O. w Stanach Zjednoczonych, a zakon uzyskał status podmiotu prawnego działającego na
zasadach członkostwa. Decyzja ta została poddana apelacji, po której utrzymano pierwotny werdykt sądu. Grady McMurtry zmarł dwunastego lipca
1985 roku zaraz po ogłoszeniu pierwszej decyzji sądu.
O.T.O. obecnie
Zamiast wybierać swojego sukcesora osobiście, McMurtry chciał, by wybrano go po jego śmierci za pomocą głosowania członków Suwerennego
Sanktuarium O.T.O. Elekcja odbyła się dwudziestego pierwszego września 1985 roku. Wśród wybierających znalazło się dwóch członków Loży
Agape. W wyniku głosowania sukcesorem Fratra Hymenajosa Alfy, Kalifem i aktywnym przywódcą O.T.O. został Frater Hymenajos Beta, który do
dzisiaj sprawuje swe obowiązki.
Na początku 1996 roku powołano do życia nową korporację, która miała za zadanie kontynuować prace Wielkiej Loży O.T.O. w Stanach
Zjednoczonych. Korporacja funkcjonująca do tej pory przeorganizowała się w Międzynarodową Kwaterę Dowodzenia O.T.O. Trzydziestego marca
1996 roku Sabazius Xº objął stanowisko Narodowego Wielkiego Mistrza Generalnego Głównej Loży Stanów Zjednoczonych.
Pierwszego maja 2005 roku powołano Wielką Lożę Zjednoczonego Królestwa na czele z Fratrem Hyperionem Xº jako Narodowym Wielkim
Mistrzem Generalnym.
Szesnastego kwietnia 2005 roku powołano Wielką Lożę w Australii, na której czele stoi Frater Shiva Xº.
 
Podziękowania
Za wyjątkiem materiałów pochodzących z archiwów O.T.O., w powyższej ekspozycji konsultowano dzieła następujących autorów: Calvina C. Burta,
W. B. Crowa, Isaaca Blaira Evansa, Antoine Faivre'a, S. E. Flowersa, Rene Le Forestiera, Joselyn Godwin, Dr. J. A. Gottlieba, Ellica Howe'a,
Francisa Kinga, Helmuta Mollera, Williama G. Peachera, M. D., Martina P. Starra, Johna Symondsa, M. McBlaina Thomsona, A. E. Waite'a, Jamesa
Webba i Johna Yarkera.
Informacje historyczne i krytyki udzielili: William Breeze, Martin P. Starr, Parsifal Krumm-Heller, Soror Meral, Soror Grimaud, Lon Milo DuQuette,
James T. Graeb i Bjarne Salling Pedersen.
Przypisy
1. Hermetyczne Braterstwo Światła było mistycznym stowarzyszeniem, które dowodziło swego pochodzenia od osiemnastowiecznej austriackiej
masońsko-różokrzyżowej organizacji znanej Fratres Lucis. Organizacja ta znana była również jako Azjatyccy Bracia lub Inicjowani Bracia Siedmiu
Miast Azji, a była z kolei pochodną działającego wcześniej niemieckiego Zakonu Złotego Różokrzyża. Hermetyczne Braterstwo Światła również
wydaje się mieć konotacje z Hermetycznym Braterstwem Luxoru – mistycznym stowarzyszeniem, które wypłynęło na światło dzienne w 1884 roku
w Anglii pod auspicjami Maxa Theona zwanego też jako Louis-Maximilian Bimstein (1850-1927), który wraz z wcześniej wspomnianą Fratres Lucis
i dziewiętnastowiecznym spirytualistą o tym samym imieniu był zaangażowany w utworzenie Towarzystwa Teozoficznego. Theon urodził się w
Polsce i w swojej młodości wiele podróżował. W Kairze został uczniem koptyjskiego maga o imieniu Paulos Metamon. W 1870 roku Theon przybył
do Anglii, gdzie zwerbował producenta skrzypiec Petera Davidsona (1842-1916) do utworzenia „Zewnętrznego Kręgu” Hermetycznego Braterstwa
Światła. W 1883 roku dołączył do nich Thomas H. Burgoyne znany również jako Thomas Dalton (1855-1916), który napisał książkę Światło Egiptu
podsumowującą podstawowe nauki H. B. S. Celem „Zewnętrznego Kręgu” było oferowanie korespondencyjnych kursów z dziedziny praktycznego
okultyzmu, a program nauczania zawierał wybór z pism Hargrave’a Jenningsa i Paschala Beverly Randolph'a.
P. B. Randolph (8.10.1825-29.07.1875) był znanym medium, pisarzem, uzdrowicielem, okultystą nauczającym podstaw regeneracji rasy poprzez
uduchowienie seksu. Wśród jego przyjaciół znajdowali się Abraham Lincoln, Hargrave Jennings, Kenneth McKenzie, Elifas Levi, Napoleon III,
Edward Bulwer-Lytton i generał Ethan Allen Hitchcock. Zakon Randolph'a twierdził, iż pochodzi od Zakonu Różokrzyżowców i posiadał stosowne
dokumenty autoryzujące od Najwyższej Wielkiej Loży Francji.
2. W 1871 roku Yarker został wybrany Absolutnym Niezależnym Wielkim Mistrzem Orientalnego Rytu Mizraim. Ósmego października 1872 roku
Harold J. Seymour powołał go na stanowisko Wielkiego Mistrza 96º Suwerennego Sanktuarium Antycznego i Pierwotnego Rytu Memfis w Anglii.
Seymour otrzymał własne patenty od Jacquesa Etienne'a Marconisa de Negre dwudziestego pierwszego czerwca 1862 roku. Dwunastego stycznia
1884 roku Yarker otrzymał listy patentowe na prowadzenie Cernauńskiego Starożytnego i Akceptowanego Szkockiego Rytu od Theo H. Tebbsa ze
Zjednoczonego Kanadyjskiego S. G. C. tego Rytu. Jedenastego listopada 1902 roku Yarker został wybrany Imperialnym Wielkim Hierofantą 97º rytu
Memfis.
3. Uczestnikami kongresu byli: Reuss (reprezentujący Suwerenne Sanktuarium Rytów Memfis i Mizraim w Niemczech, Wielki Orient Szkockiego
Rytu w Niemczech i Narodową Wielką Lożę Zjednoczonych Rytów Szkockiego, Memfis i Mizraim w Wielkiej Brytanii i Irlandii), H. R. Hilfiker, R.
Merlitschek, M. Bergmaier (reprezentujący Wielki Orient Szkockiego Rytu w Szwajcarii, który założono na podstawie pozwolenia otrzymanego od
Reussa dziesiątego maja 1919 roku), Dr E. Pargaetzi (reprezentujący Suwerenne Sanktuarium Rytów Memfis i Mizraim we Francji), A. Spilmer
(reprezentujący Wielką Lożę w Kolumbii), H. Schumtz (reprezentujący Księcia Aleksandra Greckiego, wielkiego opiekuna greckiego
wolnomularstwa), John Anderson (reprezentujący Narodową Wielką Lożę Szkocji) oraz Matthew McBlain Thomson (reprezentujący Masońską
Amerykańską Federację, Wielką Lożę Waszyngtonu D. C. oraz Wielki Orient Kuby).
http://www.oto-pl.org/historia.html