Cierpienie to nieodłączny element ludzkiego życia.

Człowiek przeważnie doszukuje

się w swoim cierpieniu ingerencji osób trzecich. Pisarze ukazywali różne postawy
ludzi względem spotykających ich trudności i bólu.

W powieści Alberta Camus „Dżuma”cierpienie jest wszechobecne. Najwyraźniej

ukazane zostało w ostatnich chwilach życia małego Filipa, syna sędziego
Othona. Chłopiec zmarł w męczarniach, a ten wstrząsający widok poruszył obecnych
przy jego łóżku. To wydarzenie zmieniło dotychczasowe poglądy ojca Paneloux. Je-
zuita zmienił swoje podejście do walki z epidemią. Początkowo uważał, że dżuma jest
karą za grzechy mieszkańców Oranu. Wywyższał się i wygłaszał płomienne kazania,
nawołujące wiernych do opamiętania się i odwrócenia od grzechów. Gdy jednak oj-
ciec Paneloux zobaczył śmierć dziecka, nabrał pokory i poczuł jedność z mieszkańca-
mi miasta. Jedno było dla niego pewne, że nawet w największym cierpieniu i
ciemnościach, należy starać się być dobrym i czynić dobrze wobec Boga i bliźnich.
Peneloux, który bardzo zaangażował się w walkę z epidemią, w końcu sam się zaraził
i zmarł. Przeszedł on przemianę w postrzeganiu cierpienia.

W przeciwieństwie do ojca Paneloux, tytułowy bohater Mitu o Prometeuszu nie

zmienił swojego zachowania, które doprowadziło go cierpienia. Bunt i chęć
pomagania ludzkości wbrew Zeusowi sprawiły, że Prometeusz musiał cierpieć za
swoje poświęcenia. Prometeusz w swojej postawie wykazuje się heroizmem i
gotowością do poniesienia ofiary dla drugiego człowieka. 

W Biblii, w Księdze Hioba, Hiob jest przedstawiony jako człowiek sprawiedliwy,

bogobojny, pracowity i unikający zła. Miał ogromny majątek i liczną rodzinę. Bóg
namówiony przez Szatana postanowił wystawić Hioba na próbę, żeby się przekonać,
czy on będzie mu nadal wierny i oddany. Diabeł pozbawił Hioba wszystkich bogactw,
zabił jego dzieci, a następnie zesłał na mężczyznę chorobę trądu. Mimo tych
wszystkich nieszczęść, które na niego spadły, nie przestał ufać Bogu. Hiob zachowuje
postawę pokornego wierzącego, który ufa bożej opatrzności, nawet w sytuacji
wielkiego życiowego kryzysu. Jego cierpienia ostatecznie zostają wynagrodzone.
Stwórca zwraca mężczyźnie wszystko co stracił.

Zupełnie inną postawę przyjął Rodion Raskolnikow, bohater „Zbrodni i kary”.

Cierpienie jest genezą jego zbrodni, jego motywacją do zamordowania lichwiarki.
Nie mogąc pozbyć się własnego cierpienia, postanawia przelać je na innych. Dopiero
podczas katorgi na Syberii bohater poznaje sens i istotę cierpienia.  Dzięki cierpieniu
Raskolnikow ostatecznie odmienia zatem swój los i zmartwychwstaje jako człowiek
gotowy do życia w społeczeństwie.

Bohaterowie literaccy przyjmują różne postawy wobec cierpienia. Ojciec Paneloux

zaakceptował cierpienie skoro tego chciał Bóg. Hiob pokazuje, że dobrze przeżyte
cierpienie może umocnić człowieka w relacji z Bogiem. Prometeusz przyjął ból dla
ludzkości. Rodion Raskolnikow poprzez cierpienie staje się lepszym człowiekiem.