Σύ μβολα και Ιστορίες στο

Γουέστερος:
ΜΈΡΟΣ Α’ «Η Αρά χνη και ο Δρά κος»
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

“ Σε ένα δωμάτιο κάθονται τρεις σπουδαίοι άντρες: ένας βασιλιάς, ένας

ιερέας και ένας εξέχων πλούσιος με το χρυσό του. Ανάμεσά τους βρίσκεται ένας
κοινός μισθοφόρος, χαμηλής καταγωγής και μικρής υποστάσεως. Καθένας από τους
σπουδαίους άντρες τον διατάζει να σκοτώσει τους άλλους δύο. «Κάντο!», λέει ο
βασιλιάς, «γιατί είμαι ο νόμιμος ηγέτης σου». «Κάντο!», λέει ο ιερέας, «γιατί αυτό
είναι το θέλημα των θεών» και τέλος «Κάντο!», λέει ο πλούσιος, «και όλος αυτός ο
χρυσός θα γίνει δικός σου»… Πες μου λοιπόν Άρχοντά μου, ποιος ζει; Ποίος
πεθαίνει;”

-Λόρδος Βάρυς

Σε όλη την διάρκεια του «Τραγουδιού της Φωτιάς και του

Πάγου», άνδρες και γυναίκες συγκρούονται με την δύναμη και την
εξουσία. Χρησιμοποιώντας οτιδήποτε εργαλείο έχουν στη διάθεσή
τους για να την αποκτήσουν, είτε αυτό είναι οι νόμοι, είτε είναι ο
στρατός, είτε είναι η κληρονομιά είτε είναι ακόμα και οι δράκοι. Σε
όλο το εγκώμιο-έπος, αυτά τα εργαλεία κερδίζουν και χάνουν
πλεονεκτήματα σε σχέση το ένα με το άλλο, με αποτέλεσμα μία
ταραχώδης κίνηση της πολιτικής εξουσίας, που μοιάζει με έναν
ωκεανό σε καταιγίδα, με τους χρήστες να παλεύουν για την
πολυπόθητη αυτή εξουσία σε καταστάσεις όπου τα εργαλεία τους
κερδίζουν ή χάνουν δύναμη από την μία μέρα στην άλλη.

Κατά την διάρκεια της θητείας του Τύριον ως «Χέρι του

Βασιλιά», ο λόρδος Βάρυς σημειώνει ότι ένα στέμμα, μία ιερή αρχή
και ένα νόμισμα έχουν όλα την ίδια δυνατότητα να είναι αυτά τα
εργαλεία, όπως και το κομμάτι ατσάλι-σπαθί που κατέχει ο
μισθοφόρος. Με τον ιδιαίτερο τρόπο της, η Αράχνη ρωτάει τον Τύριον
που βρίσκεται πραγματικά η δύναμη σε αυτό το σενάριο. Όταν ο
Τύριον εξομολογείται τον γρίφο στην Σέι, αυτή γρήγορα απαντάει ότι
η δύναμη βρίσκεται στον χρυσό, πιστεύοντας στην δύναμη του
νομίσματος, κάτι που όλες οι πόρνες θα εκπροσωπούσαν. Ο Τύριον
από την άλλη, είναι λιγότερο πεπεισμένος και αργότερα ο Βάρυς θα
του λύσει την ερώτηση που έθεσε το αίνιγμα.

“Ορίστε λοιπόν… Η δύναμη υπάρχει εκεί που οι άνθρωποι νομίζουν ότι

υπάρχει. Είναι ένα τρικ, ένα τέχνασμα, μία σκιά στον τοίχο…”

-Λόρδος Βάρυς

Με αυτό το αίνιγμα, ο Βάρυς μας δείχνει πως προσυπογράφει

την ιδεολογία του ότι η δύναμη είναι ένα τέχνασμα που αντλείται από
τα εργαλεία που θα χρησιμοποιηθούν για την άντλησή της και τη
χρήση τους ως σύμβολα. Επομένως, τα σύμβολα έχουν δύναμη σε ένα
σχεδόν παράξενο, αυτοσυντηρούμενο οικοσύστημα ισχύος. Αυτό
βέβαια, όπως κάθε ρητό του Βάρυς είναι η μισή αλήθεια. Για να
ολοκληρώσουμε το αίνιγμα του Βάρυς δεν πρέπει μόνο να δούμε την
σκιά και να διεκδικήσουμε την δύναμη, πρέπει να ρίξουμε την σκιά
και να δημιουργήσουμε-φτιάξουμε την δύναμη. Οι αληθινοί
υπασπιστές της εξουσίας αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός ως κανόνα
του Παιχνιδιού, και έτσι αναλαμβάνουν να διαμορφώσουν τα σύμβολα
που χρειάζονται και να τα προβάλλουν με τέτοιο τρόπο ώστε η
συμβολική δύναμη να συρρέει πάντα σ’ αυτούς.

“Κάθε μεγάλος Άρχοντας έχει από έναν Μέιστερ, κάθε μικρός Άρχοντας
φιλοδοξεί να αποκτήσει έναν. Εάν δεν διαθέτετε έναν Μέιστερ, θεωρείστε μεγάλη
συνέπεια. Τα γκρίζα ποντίκια διαβάζουν και γράφουν τα γράμματά μας, ακόμη και
για τους Άρχοντες που δεν μπορούν να διαβάσουν οι ίδιοι τους”

-Λαίδη Ντάστιν

Αυτό το ρητό από την Λαίδη Ντάστιν, επεξηγεί καλύτερα το

γεγονός της δύναμης, διότι ανέκαθεν το Γουέστερος αποτελείται σε
μεγάλο βαθμό από αναλφάβητες μίνι κοινωνίες. Ακόμα και μεγάλα
ονόματα ευγενών, όπως ο Μπόρος Μπαράθηον, δεν ήταν σε θέση να
διαβάσουν και βασίζονταν στους Μέιστερς να χειριστούν θέματα
επιστολών και ενδοεπικοινωνιών. Οι περισσότεροι από τους μικρούς
λαούς του Γουέστερος μεγάλωσαν σε αγροκτήματα και δεν
χρειάστηκε ποτέ να μάθουν να γράφουν. Τα σύμβολα λοιπόν έγιναν ο
μεγαλύτερος τρόπος επικοινωνίας των ηγετών και του λαού. Το
γράψιμο και οι παγίδες του είναι σε μεγάλο βαθμό άχρηστο στο να
επηρεάσει τους μικρούς λαούς, έτσι οι μεγάλοι ηγέτες των χωρών
επέλεξαν από τα αρχαία χρόνια να χρησιμοποιούν σύμβολα για να
ασκήσουν την επιρροή τους στους ανθρώπους του Γουέστερος. Οι
τέσσερις συμβολικοί υποψήφιοι για τον Σιδηρούν Θρόνο στο τέλος
του «Χορού των Δράκων»: Τόμμεν Μπαράθηον ο Α’, Στάννις
Μπαράθηον ο Α’, Νταινέρυς Ταργκάρυαν η Α’, και Αίγκον
Ταργκάρυαν ο ΣΤ’. Είχαν όλοι διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας με τη
χρήση των συμβόλων τους και με το πώς επηρέασαν τους άλλους.

Τα σύμβολα αντλούν τη δύναμη τους από τον τρόπο που

τονίζουν τα χαρακτηριστικά των στόχων τους, σε σημείο όπου είναι το
μόνο πράγμα που κάνει εντύπωση στον παρατηρητή. Είτε πρόκειται
για την απίστευτη πειθαρχία του Στάννις, είτε για τη θρυλική
σκληρότητα του Τάιγουιν, αυτά χρησιμεύουν για να ενδυναμώσουν το
άτομο που κρύβεται πίσω από αυτά, τόσο όσο να θεωρηθούν ως κάτι
περισσότερο από το άτομο αυτό καθεαυτό και να εκπληρώσουν το
στόχο τους ως μία υπέρτατη δύναμη ή ιδέα. Αυτό χρησιμεύει για να
υπογραμμίσει τις θνητές παγίδες που υπάρχουν σε ένα άτομο, όπως η
πιθανότητα να ηττηθεί ή να πεθάνει και αυτό αντισταθμίζει το
ψυχολογικό σημείο συγκέντρωσης για τους άλλους που τάσσονται
υπέρ ή κατά αυτού του ατόμου. Όπως λέει και ο Γιούρον «Οι άντρες
είναι ένα κομμάτι κρέας…», έτσι οι ιδέες είναι πολύ πιο δυνατές και
ισχυρές από μία σάρκα.

Έτσι λοιπόν, εξετάζουμε διεξοδικά τους τέσσερις

εναπομείναντες διεκδικητές του Σιδηρούν Θρόνου και τις ιδέες που
κρύβονται πίσω τους. Δεδομένου του ότι ο Βάρυς είναι ένας από τους
πιο σημαντικούς συνδρομητές της συμβολικής πολιτικής, και με
αφορμή το αίνιγμά του, είναι απόλυτα σαφές να ξεκινήσουμε να
αναλύουμε αυτόν και τον επιλεγμένο υποψήφιο του, τον
επιστρεφόμενο Αίγκον Ταργκάρυαν.

ΒΆΡΥΣ

(Νεαρός Βάρυς μαζί με τον Ιλλύριο Μοπάτις)

Ταπεινές Αρχές
Ο Λόρδος Βάρυς, ο Ευνούχος, η Αράχνη, ο Αφέντης των
Ψιθυριστών. Αυτό το όνομα συνδυάζει την εικόνα ενός
Μακιαβελίστικου μηχανισμού με αυτήν ενός απόλυτα τέλειου
σχεδιαστή με κινήσεις προγραμματισμένες δεκάδες βήματα εκ των
προτέρων. Κατάφερε να φτάσει σε σημείο όπου δρα ως απόλυτος
παντογνώστης και κατέχων της παράξενης ικανότητας να προβλέπει
τις κινήσεις των άλλων. Παρά τις απίστευτες δυνάμεις της
χειραγώγησης και της υπέρμετρης νοημοσύνης της, η Αράχνη
ισχυρίζεται πως είχε ταπεινή προέλευση. Ήταν ένα αγόρι της
μουμάρας, που πουλήθηκε σαν έπιπλο και ευνουχίστηκε στα χέρια
ενός σκληρού μάγου. Φτάνοντας σε απολύτως χαμηλές προεκτάσεις,
κατάφερε να δημιουργήσει μία συνεργασία με έναν πλανόδιο νεαρό
μισθοφόρο, ονόματι Ιλλύριο Μοπάτις, και οι δυο τους επρόκειτο να
δημιουργήσουν ένα τρομερό ντουέτο. Ο Βάρυς, χρησιμοποιώντας τα
ταλέντα του εμπορίου που έμαθε ως παιδί, θα έκλεβε τα ιδιωτικά ή
προσωπικά έγγραφα του στόχου και ο Ιλλύριο θα αναλάμβανε να
ανακτήσει πίσω τα έγγραφα. Ο στόχος, άλλοτε πλούσιοι μάγιστροι του
Πέντος, άλλοτε ισχυροί σατράπηδες της πόλης, δεν θα υποψιαζόταν
ποτέ πως ο Ιλλύριο και ο Βάρυς ήταν στην πραγματικότητα τα δύο
μισά του ίδιου νομίσματος. Ενιαυτού, όλοι οι στόχοι θα εμπιστεύονταν
αυτό που τους παρουσιαζότανε, δηλαδή ο κλέφτης και ο ήρωας. Ο
Βάρυς θα ήταν ο κλέφτης που επρόκειτο να κλέψει, που ήταν επίσης
αρκετά έξυπνος για να κλέβει πολύτιμα έγγραφα και όχι κοσμήματα,
και ο Ιλλύριο θα ήταν ένας ταπεινός και φτωχός μισθοφόρος που όμως
είχε μία αξεπέραστη ιδιότητα να εντοπίζει κλεμμένα αντικείμενα, και
κλέφτες. Η ιδέα ενός απλού πολεμιστή που ψάχνει να κερδίσει
χρήματα, παρακολουθώντας κλέφτες αξίζει πολύ περισσότερο από
απλά αφηγήματα. Η εξυπνάδα του σχεδίου, ο καλός γενναίος
ξιφομάχος που διορθώνει το λάθος, ήταν εκείνο στο οποίο το
αχτύπητο δίδυμο βασίστηκε για να «πουλήσει» το πανούργο σχέδιο
του.
 Πολύ αργότερα, ο Βάρυς θα ενδυναμώσει το κύρος του και την
δύναμή του, καθώς θα διοριστεί πολίτης του Γουέστερος και
αρχικατάσκοπος από τον Βασιλιά Αρείο, τον Γ’. Από εκεί, ο Βάρυς θα
διαχειριζόταν το δίκτυο πληροφόρησης ενός ολόκληρου έθνους και οι
ικανότητες του σε αυτήν την θέση αποδεικνύονται δριμύτατα σε όλη
τη διάρκεια του έπους. Χειραγωγεί τα «μικρά πουλάκια» του, βουβά
ορφανόπαιδα, τα οποία λειτουργούν ως τα μάτια και τα αυτιά του
παντού, φέρνοντας του πληροφορίες.

Φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να αποκαλύψει κανείς τις βάσεις

και τις αρχικές κινήσεις του Βάρυς, κυρίως λόγω των αμφιλεγόμενων
διττών κινήσεών του, αλλά ξεδιπλώθηκαν κάποια από τα σχέδια του,
τα οποία αποκαλύφθηκαν ως εξελίξεις από τις παραστάσεις του
θιάσου του που έδινε όταν ήταν αγόρι της μουμάρας. Στην
πραγματικότητα οι
κινήσεις του δεν
διαφέρουν και τόσο από
τις κινήσεις που έκανε
και στο θίασο.
Χρησιμοποιεί κυρίως την
εξάρτηση του κοινού του
για ιστορίες δρόμων και
διάφορες αλλόκοτες
φαντασίες, μόνο που πλέον η σκηνή έχει μεγαλώσει από το θεατρικό
κανάλι του Έσσος στον πολύπλευρο κόσμο του Γουέστερος. Για να
τεκμηριώσουμε, όλα τα βασικά σχέδια του Βάρυς φαίνεται να
αποτελούν μία γιγάντια μέγα-αφήγηση (απόλυτο σχέδιο) όπου ο
κοινός λαός και οι αποστρατευμένοι ευγενείς του καθεστώτος του
Ροβέρτου Μπαράθηον θα συμμετάσχουν, με στόχο να δημιουργήσουν
ένα γρήγορο πραξικόπημα έναντι της καθεστηκυίας τάξης, που όμως
θα άφηνε το Γουέστερος ωσάν μεγάλο βαθμό, ανέπαφο. Αυτό είναι σε
ένα μεγάλο βαθμό εφικτό και προσποιητό από τις κινήσεις του Βάρυς,
καθώς και ενισχύεται από την διαίρεση των καθεστώτων πολλών
Βασιλέων, όπως του Μάικαρ του Α’, του Αρείου του Α’ και του
Αίγκον του Ε’. Όπως και να χει ο Βάρυς μελέτησε την ιστορία του και
ήξερε ποια είναι τα χαρακτηριστικά των καλών και των κακών
Βασιλέων. Και έτσι πολύ ύπουλα, η Αράχνη κατάφερε να τα
μεταστρέψει στους δικούς της τελικούς στόχους.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ «ΡΟΛΟΥ»:

Πώ ς να φτιά ξεις έναν Πρωταγωνιστή και έναν
Ανταγωνιστή
“Το Τσεκούρι του Βασιλιά πρέπει να είναι φοβερός, ο Αφέντης των
Νομισμάτων πρέπει να είναι ολιγαρκής, ο Άρχοντας-Διοικητής της Βασιλικής
Φρουράς πρέπει να είναι γενναίος, o Υψηλός Σέπτον πρέπει να είναι ευσεβής… και
ο Αφέντης των Ψιθυριστών πρέπει να είναι πονηρός, συνεπής και χωρίς ηθικές
απολαβές… Ένας θαρραλέος πληροφοριοδότης θα ήταν τόσο άχρηστος όσο ένας
δειλός ιππότης…”

-Λόρδος Βάρυς

“Αλλά ο Βάρυς έχει τρόπους να μαθαίνει πράγματα, που κανείς άλλος δεν
ξέρει… έχει κάποια σκοτεινή τέχνη Νέντ, το ορκίζομαι.”

-Αρχόντισσα Κέιτλυν

Ως «Αφέντης των Ψιθυριστών», ο ευνούχος διαδραματίζει τον

ρόλο του για όλα όσα αξίζει, φοράει ακόμα και ισχνές παντόφλες που
του επιτρέπουν να κινείται ήσυχα, ένα προσόν που μπορεί να
προσθέσει στην εικόνα του. Δηλώνει στον Ένταρντ ότι ο Αφέντης των
Ψιθυριστών πρέπει να είναι ύπουλος αλλά και συνεπής και η Κέιτλυν
Τάλλυ σχολιάζει ότι ο Βάρυς «έχει κάποια σκοτεινή τέχνη». Για
όλους, είτε πρόκειται για την Σέρσεϊ, είτε πρόκειται για τον Νέντ, είτε
για την Κέιτλυν, είτε ακόμα για τον Παράφρον Βασιλιά Αρείο, τον Γ’,
ο Αφέντης των Ψιθυριστών παρουσιάζεται πραγματικά ταλαντούχος
και επιδέξιος όπως κάθε σεβαστός κατάσκοπος πρέπει να είναι. Η
δουλειά του είναι να γνωρίζει όσο το δυνατόν περισσότερα και όλοι
ανεξαιρέτως πιστεύουν στον Βάρυς, ως μία αυθεντία στο είδος του,
για όσο είναι έτσι και για όσο κρατάει αυτήν την θέση.

Σημειωτέον, ο Κάιμπερν δηλώνει ότι πολλοί πληροφοριοδότες

έρχονται σε αυτόν, μεταφέροντας έτσι τις πληροφορίες, αυτό οδήγησε
την Σέρσεϊ να πιστέψει ότι ο Βάρυς χρησιμοποιούσε το σύμβολο του
γραφείου του για να παρουσιάσει τον εαυτό του ως πιο ανεκτίμητο απ’
όσο ήταν στην πραγματικότητα. Αν και πολλά
που αφορούν την Αράχνη είναι δύσκολο να
διακριθούν. Δεδομένου του καθεστώτος του, ως
πρώην υποτακτικός των Ταργκάρυαν, το να
παρουσιάσει τις ικανότητές του ως πολύτιμες
στην καινούρια καθεστηκυία τάξη θα μπορούσε
να είναι απλή αυτοσυντήρηση, ή ίσως αυτοί οι
πληροφοριοδότες δεν είναι τόσο έγκυροι όσο ο
Κάιμπερν τους παρουσιάζει να είναι.

Με αυτό, η Αράχνη δημιουργεί αυτό το τέλειο σύμβολο του

εαυτού της ως ένας κύριος χειριστής πιονιών, ένας ολοκληρωτικός
προγραμματιστής που παίζει τους ανθρώπους με τον τρόπο που οι
μπαράδες παίζουν τα λαούτα. Ένας δάσκαλος-αφέντης των
κατασκόπων με την πιο αληθινή έννοια της λέξης. Ακόμα, ο Βάρυς
ξεπερνά, την απλή και συχνή στο Γουέστερος δημιουργία, μιας
περσόνας για τον εαυτό του καθώς ξέρει πως πολλοί άνδρες έχουν την
δυνατότητα να δημιουργούν σύμβολα για τον εαυτό τους. Για
παράδειγμα, ο Τάιγουιν Λάννιστερ είναι αδίστακτος και αδυσώπητος,
ο Ρόλλαντ Στορμ είναι ευσεβής και εξειδικευμένος στην μάχη, ωσάν
ένας σωστός πολεμιστής, όπου και ο Τζον Άρρυν θεωρήθηκε ως
άνθρωπος με υποδειγματική τιμή. Ακόμα και ο Ροβέρτος Μπαράθηον
ήταν εξίσου ένα σύμβολο απίστευτης ικανότητας στην μάχη, όσο και
σύμβολο απεριόριστης συγχώρεσης κατά την διάρκεια της εξέγερσης,
η ιδέα της οποίας συνέβαλε αναμφίβολα στην επιτυχία της
εκστρατείας του για τους επαναστάτες. Ο Βάρυς από την άλλη
υπερέχει όχι μόνο στην δημιουργία συμβόλων για τον εαυτό του, αλλά
και στην ενσωμάτωση άλλων δεύτερων και τρίτων ατόμων σε αυτήν
την μέγα αφήγηση του. Μέσα στα δίχτυα του, στον ιστό της Αράχνης,
εμπλέκονται όλοι οι μεγάλοι Άρχοντες και Αρχόντισσες του
Γουέστερος και είναι εκεί για να τους βλέπουν οι παρατηρητές,
δηλαδή εμείς. Εκεί λοιπόν περιστρέφονται μέσα στις ιστορίες του
Βάρυς είτε για καλό, είτε για κακό σκοπό, αναλόγως τι εξυπηρετεί
καλύτερα τους ίδιους προσωπικούς στόχους του Βάρυς.

Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, όπως θα έλεγε και η

συμβατική σοφία, το βασικό σύμβολο του Βάρυς δεν ήταν αρχικά ο
Αίγκον ο ΣΤ’, αλλά η Δυναστεία
των Μπαράθηον. Ως μέλος του
μικρού συμβουλίου, με έννομο
συμφέρον να δει την αποτυχία της
δυναστείας, ο Βάρυς εξασφάλισε
ότι η υπερβολική οικονομική
σπατάλη του Ρόμπερτ και η
αδιαφορία του να αποφανθεί, είναι
να γίνει γνωστή στον εξωτερικό
παρατηρητή. Ενώ λοιπόν ο
Ρόμπερτ έμενε άπραγος από μόνος
του και αδιάφορος για τα
πολιτικοοικονομικά προβλήματα
του Βασιλείου, ο Βάρυς εξασφάλισε ότι τα μέλη της Αυλής θα
μπορέσουν να το καταστρέψουν εκ των έσω. Παρακολουθούσε απλώς,
καθώς ο Μικροδάχτυλος έθλιβε οικονομικά τα ταμεία του Βασιλείου,
η Σέρσεϊ γέμιζε την Αυλή και την βασιλική φρουρά με δικά της πιόνια
και την ατιμώρητη διατήρηση του Τζέιμη στην φρουρά, τονίζοντας
την υπερηφάνεια των Λάννιστερ στο Βασίλειο και αγνοώντας τις
γνώμες άλλων ανθρώπων, τόσο υψηλής, όσο και χαμηλής καταγωγής.
Καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της παθητικής παρακολούθησης του
Βάρυς, ο Ρόμπερτ έπινε, γιόρταζε, έτρωγε, δημιουργώντας έτσι μία
εικόνα για τον Ρόμπερτ σαν αυτή του Αυτοκράτορα Νέρωνα, που
έπαιζε το βιολί του ενώ η πόλη καιγόταν ολάκερη. Έτσι, και το
σύμβολο του Ρόμπερτ ξεκίνησε να αποδυναμώνεται σιγά σιγά, λόγω
των μηχανισμών του Βάρυς, καθώς το Βασίλειο εσωτερικά
αιμορραγούσε. Όλα αυτά μαζί λοιπόν, η διαφθορά και η παραμέληση,
δημιούργησαν μία δυσαρέσκεια που ήταν σχεδόν προφανής, τόσο
στον κοινό λαό, όσο και στους μεγάλους Άρχοντες και Ευγενείς του
Γουέστερος.

“Ποιο μέγα-σχέδιο; Το σχέδιο του χοντρού; Αυτό που αλλάζει κάθε φορά
που γυρίζει το φεγγάρι; Αρχικά, ήταν να έρθει μαζί μας ο Βισέρυς Ταργκάρυαν, μαζί
με πενήντα χιλιάδες ορδές των αγρίων Ντοθράκι, στην πλάτη του. Αλλά ο Βασιλιάς-
Ζητιάνος πέθανε, έτσι επρόκειτο να ερχόταν η αδερφή του, μία εύκαμπτη βασίλισσα,
που είναι μικρό παιδί ακόμη, αλλά κουβαλάει στην πλάτη της, τρεις νεαρούς
δράκους. Αντ’ αυτού, το κορίτσι εμφανίζεται στον Κόλπο των Σκλάβων και αφήνει
μία σειρά από καμένες πόλεις, την μία μετά την άλλη, και ο χοντρός αποφασίζει πως
πρέπει να την συναντήσουμε στο Βολάντις. Πλέον, και αυτό το μέγα-σχέδιο
καταστράφηκε ολοσχερώς.”

-Τριστάν Ρίβερς

Αφού λοιπόν, εξασφάλισε πως το καθεστώς θα καταστραφεί

και θα γίνει πεδίο περιφρόνησης από μεγάλους και μικρούς, ο Βάρυς
ξεκίνησε το δεύτερο μέγα-σχέδιο-αφήγησή του. Η Αράχνη
αναγνώριζε, ότι παρά τα πάμπολλα σφάλματά του, ο Ρόμπερτ
παρέμενε ένας δημοφιλής βασιλιάς, που το πρώην πια μαχητικό του
σύμβολο συνδέεται με την ανάνηψη μίας νέας εποχής στο Βασίλειο.
Στην πολεμική κουλτούρα του Γουέστερος, ο Ρόμπερτ τόνιζε πολλές
από τις θετικές ιδιότητες ενός άξιου κατακτητή: γενναιότητα στην
μάχη, ανδρεία και πολιτική αδεξιότητα. Ως εκ τούτου, το μαχητικό
πνεύμα του Ρόμπερτ έπρεπε πρώτα να υποβαθμιστεί, έτσι ώστε μετά
να μπορέσει να καταστραφεί. Το πρώτο μέρος του σχεδίου του Βάρυς
ήταν να υπονομεύσει το σύμβολο του Ρόμπερτ ως Βασιλιά-πολεμιστή,
με το να του προσφέρει μία αποφασιστική απώλεια στην μάχη, καθώς
θα ορμούσε στην μάχη πρώτος απ’ όλους, επιτιθέμενος από ένα
πλήθος ανίκητων Ντοθράκι. Έτσι, θα τον λήστευε από τον θρύλο της
ανάληψης του στον Θρόνο και την πρώην εικόνα του «Κατακτητή του
Βασιλείου». Παρ’ όλα αυτά, όσο αυτό το μέρος εξελισσόταν και ο
Βάρυς απομόνωνε όλο και περισσότερο τον Ρόμπερτ από την πολιτική
του Βασιλείου, ο Στάννις Μπαράθηον άρχισε να υποψιάζεται τους
κληρονόμους του Ρόμπερτ. Ανακάλυψε ότι τα παιδιά του Ρόμπερτ
είναι νόθα και όταν ο Βάρυς το έμαθε αυτό, εξασφάλισε ότι και ο Τζον
Άρρυν και αργότερα ο Ένταρντ Σταρκ, θα συνέχιζαν την έρευνα του
Στάννις όσον αφορά την κληρονομικότητα του Θρόνου. Με αυτήν την
κίνηση, η Αράχνη κατάφερε να διασπάσει την ενότητα της Δυναστείας
του Ρόμπερτ και του συνασπισμού των Λάννιστερ. Ο χρυσός των
Λάννιστερ θα μπορούσε να εξαγοράσει αμέτρητα σπαθιά για να
χρηματοδοτήσει μία πολεμική μηχανή, και ο νέος απερχόμενος
συνασπισμός των Σταρκ, Μπαράθηον, Άρρυν και Τάλλυ θα μπορούσε
να αποδυναμωθεί από την επερχόμενη σύγκρουση με τους Λάννιστερ.
Όλη αυτή η πολιτική ταραχή, θα διατηρούσε το Γουέστερος σε
κατάσταση καινούργιας αρχής, έγκυρο δηλαδή για την εξαγορά του

από τον τελικό υποψήφιο του Βάρυς, τον Αίγκον Ταργκάρυαν, ο

οποίος θα χτυπούσε όταν ερχόταν η ώρα του.
 (Οι Τρείς Μεγάλες Δυνάμεις: Ο Γκραν Μέιστερ Πaϊσέλ, ο Βάρυς και ο
Μικροδάχτυλος)

Εκατοντά δες μπά λες στον αέρα

“Ακόμα και ο καλύτερος ζογκλέρ δεν μπορεί να κρατήσει εκατοντάδες
μπάλες στον αέρα για πάντα”

-Λόρδος Βάρυς

Οι συνθήκες άλλαξαν, ωστόσο και οι ηγέτες του ανταρτικού

συνασπισμού, Τζον, Ρόμπερτ και Ένταρντ, πέθαναν όλοι με γρήγορη
διαδοχή, υπό πολύ ύποπτες συνθήκες. Με τους θανάτους τους, τα
σύμβολα που είχαν δημιουργήσει οι τρεις αυτοί Άρχοντες από την
εποχή της Εξέγερσης του Ρόμπερτ, σύμβολα τα οποία είχαν αδικηθεί
από τις τρελές υπερβολές του Αρείου και του Ρέιγκαρ Ταργκάρυαν,
άρχισαν να χάνουν την δύναμη και την υπόστασή τους και αυτό
εξυπηρετούσε τον Βάρυς εντάξει. Οποιοσδήποτε από αυτούς τους
τρεις ή και οι τρεις ταυτόχρονα θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως
αντίπαλα σημεία συγκέντρωσης για τον Βάρυς, κάτι που άλλοι
Άρχοντες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν για να στραφούν κατά
του Αίγκον. Ειδικά αν κάποιος θυμόταν τις ιστορίες και τα αφηγήματα
τρέλας που στοιχειώνουν τους Ταργκάρυαν. Ο Βάρυς δεν το ήθελε
αυτό, γι αυτό οι τρεις μεγάλοι αντάρτες έπρεπε να πεθάνουν,
υποχθόνια και διεξοδικά. Το νέο καθεστώς του Τζόφρι Μπαράθηον
δεν είχε την πείρα ή την δύναμη που είχε το καθεστώς του πατέρα του.
Πράγματι, ο νέος Βασιλιάς δεν ήταν καθόλου αρεστός, ήταν ανοιχτά
περιφρονητικός και ένας ντροπιασμένος σαδιστής, ένας εκφοβιστής με
απόλυτη εξουσία μα καθόλου υπευθυνότητα. Για να μπορέσει να το
συμβάλλει ακόμα περισσότερο αυτό, ο Βάρυς πρότεινε την διαγραφή
του Μπάρρισταν Σέλμυ, ο οποίος αποτελούσε χρόνια τώρα «φάρο
τιμής και ανδρείας», από την Βασιλική Φρουρά ως αντίποινα ευθύνης
για τον θάνατο του Βασιλιά Ρόμπερτ. Η απόλυσή του και η άνοδος του
«Βασιλοκτόνου» ως Άρχοντα-Διοικητή της φρουράς, βοήθησε τον
Βάρυς να ζωγραφίσει την εικόνα ενός Βασιλείου που βρισκόταν στο
ναδίρ του, κάτω από τα χέρια των αλαζονικών και άπληστων
Λάννιστερ. Το Βασίλειο πλέον είχε γίνει ένα μέρος όπου «καλοί»
άντρες, όπως ο Μπάρρισταν ο Γενναίος ρίχνονται έξω από την Αυλή
και ατιμώνονται, όταν τουλάχιστον δεν δολοφονούνται ξεκάθαρα,
όπως ο Τζον Άρρυν ή δεν εμπλέκονται σε «θανατηφόρα ατυχήματα»
όπως ο Ρόμπερτ Μπαράθηον. Οι παραλληλισμοί μεταξύ του
Παράφρονα Αρείου, που εκτέλεσε τον Άρχοντα Ρίκαρντ και του
Παράφρονα Τζόφρι που εκτέλεσε τον Άρχοντα Ένταρντ, σίγουρα
έχουν μείνει χαραγμένοι στο μυαλό πολλών ανθρώπων του
Γουέστερος, όπως και έτσι προέβλεψε και ήθελε ο Βάρυς, ακόμη κι αν
δεν ήταν ακριβώς έτσι ο τρόπος που το οραματίστηκε να συμβαίνει.
Ένας αφηγητής, εξάλλου πρέπει να στρίψει την ιστορία με νέους
τρόπους, με βάση τις μεταβαλλόμενες συνθήκες, και ο Βάρυς ήταν
μετρ στην αφήγηση.

Η επικείμενη απειλή του Στάννις Μπαράθηον, ωστόσο

ανάγκασε τον Βάρυς σε μία συμμαχία ευκολίας με τον Τύριον
Λάννιστερ. Ο Βάρυς κατάλαβε ότι ο Τύριον γνώριζε πως η Αυλή ήταν
αμιγώς εχθρική, και γι αυτό έπρεπε να αποδείξει τον εαυτό του
πολύτιμο στον Καλικάντζαρο, εκτός κι αν ο Στάννις κατάφερνε να
τους ξεπαστρέψει όλους μόνος του, καθώς αυτοί θα πολεμούσαν
μεταξύ τους. Όταν όμως, το σχέδιο του Τύριον να χρησιμοποιήσει
Υγρή Φωτιά, έναντι του Στάννις στην Μάχη του Μαυροπόταμου,
κατάφερε να σώσει το Κινγκς Λάντινγκ από την εισβολή του Στάννις,
ο Βάρυς είδε την αρχή ενός ηρωικού συμβόλου, που θα μπορούσε
ενδεχομένως να αποτελέσει αντίπαλη φιγούρα ή περσόνα μπροστά
στην περσόνα του Αίγκον. Έτσι, κατέθεσε γρήγορα εναντίον του
Τύριον στη δίκη του για να διασφαλίσει ότι ο νάνος θα θεωρηθεί
προδότης και συγγενοκτόνος, καταστρέφοντας έτσι το σοφό και
δημαγωγικό σύμβολο που θα μπορούσε να κατασκευάσει ο Τύριον για
τον εαυτό του, παρά τα λιγότερο εντυπωσιακά φυσικά χαρακτηριστικά
του. Στο πιο ειλικρινές σχέδιο, εκεί οπού ο Βάρυς δούλεψε για να
σώσει τον Ένταρντ Σταρκ, έστω προσπαθώντας να τον στείλει στο
Τοίχος, η Αράχνη δεν έκανε ουδεμία τέτοια πράξη αμνηστίας προς τον
Τύριον. Γνωρίζοντας τα πόσα προβλήματα στα μελλοντικά της σχέδια,
θα μπορούσε να προκαλέσει ο πολιτικά ικανότατος Τύριον. Ο Βάρυς
καταλάβαινε τη δύναμη που ασκούσαν τα σύμβολα, τόσο για τον
εαυτό του, όσο και για τους άλλους, και με πολύ κόπο και χρόνο κατά
την διάρκεια της θητείας του στην Αυλή κατάφερε να διασφαλίσει
ότι τα σωστά κατασκευάστηκαν τόσο από τον ίδιο, όσο και από
τους άλλους.

Ο τελικός στόχος του επί-χρόνια μεγάλου γκραν σχεδίου του

Βάρυς ήταν να δημιουργήσει μία εικόνα απόλυτης παρακμής του
ισχύοντος καθεστώτος και να εμπνεύσει μία επιστροφή αξιοπρέπειας
και ορθολογισμού στα πρωταρχικά ανώτατα κυβερνητικά στρώματα,
δηλαδή τους Ταργκάρυαν, μία τεχνική αφήγησης που βρίσκει μεγάλη
έλξη σήμερα κατά τις εκλογικές περιόδους σε πολλές χώρες του
κόσμου. Το πρώτο επιτεύχθηκε λίγο πολύ με επιτυχία, δεδομένων των
ικανοτήτων του Βάρυς και των διαφόρων κακών και αδυναμιών των
Βασιλιάδων και των αυλικών κατά τη διάρκεια της Δυναστείας των
Μπαράθηον. Για το δεύτερο, ο Βάρυς εμπνεύστηκε από τα βασικά και
πήγε και έφτιαξε έναν ιδανικό υποψήφιο από το έδαφος για να
σκουπίσει την βρωμιά του προηγούμενου καθεστώτος: τον Αίγκον
Ταργκάρυαν.
 (Ο υποψήφιος του Βάρυς: Αίγκον Ταργκάρυαν ο Στ’/εικονολατρία)

Κοιτά ξτε προς την Ανατολή

“Ένας σωτήρας έρχεται από την Ανατολή, για να δέσει τις πληγές ενός
ματωμένου Γουέστερος”

-Λόρδος Βάρυς

Η κλασσική ιστορία φαντασίας μπορεί να συνοψιστεί έτσι, ο

καλός και γενναίος ήρωας νικάει τον κακό και μοχθηρό ανταγωνιστή
κατά την διάρκεια της μάχης, και ο Βάρυς ξόδεψε πολύ χρόνο για να
δημιουργήσει όλους τους παίκτες και τους ρόλους τους, στην σκηνή
του Γουέστερος. Ο Αίγκον ιδιαίτερα είχε κατασκευαστεί ως ένα
σύμβολο που θα αποκτούσε την ευρεία υποστήριξη από ολόκληρη την
ήπειρο. Δεδομένου του ότι τα Επτά Βασίλεια έχουν μία ισχυρή
πολεμική κουλτούρα, ο Αίγκον εκπαιδεύτηκε στα όπλα και
αναδείχθηκε ένδοξος πολεμιστής, ακολουθώντας τα χνάρια και τις
φλέβες του ιστορικού προγόνου του, Αίγκον του Α’. Αλλά, όπως
σημειώνει και ο Βάρυς «αυτό δεν ήταν το τέλος της εκπαίδευσης
του…». Για να απομακρύνει τον Αίγκον από την «βλακώδη» πολεμική
εικόνα του Ρόμπερτ Μπαράθηον, την οποία η Αράχνη είχε
μετασχηματίσει, εξασφάλισε ότι ο Αίγκον ήταν καλά αναγνωσμένος
και βαθιά μορφωμένος, παρ’ όλο που τέτοιες ιδιότητες θεωρούνταν
δευτερεύουσες για τους κυβερνήτες του Γουέστερος. Επιπλέον, καθώς
η Πίστη αποτελεί μία ισχυρή ενοποιητική δύναμη στο Γουέστερος, ο
Βάρυς εξασφάλισε ότι η εκπαίδευση του Αίγκον συμπεριλάμβανε και
μία έντονη θρησκευτική βάση. Η Πίστη ήταν ένα ισχυρό σύμβολο από
μόνη της, και θα μπορούσε να υποδείξει στους ευσεβείς Άρχοντες και
στον κοινό λαό να στραφούν εναντίον του Αίγκον, οπότε ο Βάρυς
εξασφάλισε έναν Σέπτον στον Αίγκον, που ήταν πάντοτε διαθέσιμος
να τον καθοδηγήσει σε θέματα πίστης. Τέλος, και το πιο σημαντικό
απ’ όλα, για να απομακρυνθεί ο Αίγκον από την πομπή των
Λάννιστερ, ο Βάρυς εργάστηκε για να αποδείξει ότι ο Αίγκον είχε
δεσμό με τους κοινούς-απλούς-λαϊκούς ανθρώπους μέσω
δοκιμαστικών εμπειριών. Συνολικά, και πάντα σύμφωνα με τους
ισχυρισμούς της Αράχνης, ο Αίγκον προοριζόταν να γίνει όλα αυτά
που ήταν ελλείποντα στην προηγούμενη δυναστεία, θα εξασφάλιζε
σταθερότητα στην βασιλεία του που θα συνεχιζόταν και μετά.

Καθώς ο Βάρυς πέρασε μία ολόκληρη γενιά, δημιουργώντας

τους παίκτες του Παιχνιδιού, στο τέλος του «Χορού των Δράκων»
γύρισε σε κίνηση επιτέλους την ιστορία που ήθελε να πει. Είχε τους
ανταγωνιστές του, είχε τους πρωταγωνιστές του, είχε τον ήρωα του,
αλλά έτσι από μόνη της, η ιστορία δεν θα αντηχούσε όπως θα
προτιμούσε ο ίδιος. Παρά τις μέγιστες ικανότητες του, στην
κατασκευή συμβόλων και ιστοριών, ο Βάρυς κατάλαβε ότι η
Δυναστεία των Ταργκάρυαν περιφρονούνταν από ένα μεγάλο μέρος
του πληθυσμού του Γουέστερος και ότι η δεκαεπτάχρονη παύση της
από τον Θρόνο λήστεψε την δυναστεία της παραμονής της, αφού
οποιοσδήποτε Βασιλιάς που ανατράπηκε, θα μπορούσε να ανατραπεί
ξανά. Ακόμα χειρότερα, ο τελευταίος Ταργκάρυαν Βασιλιάς ήταν
αναμφίβολα τρελός, παρανοϊκός και ακραία εκδικητικός. Οι μεγάλοι
Άρχοντες και Ευγενείς της χώρας δεν είχαν πλέον την ίδια υποστήριξη
για την δυναστεία των Ταργκάρυαν, όπως είχαν παλαιότερα, και αυτό
σήμαινε πως ο Βάρυς έπρεπε να αποσυντονίσει εντελώς τον Αίγκον
από την φημισμένη «παράνοια των Ταργκάρυαν». Και τότε ο Βάρυς
δημιούργησε μία νέα ιστορία: ο Αίγκον έπρεπε να «νικήσει» έναν
άλλον «τρελό Ταργκάρυαν». Έτσι, θα μπορούσε να ταλαντεύσει τους
αμφισβητίες που κοιτούσαν τους Ταργκάρυαν με δυσπιστία στο
παρελθόν.

Αυτή η επερχόμενη «νίκη του τρελού Ταργκάρυαν»

προοριζόταν να πάει στον Βισέρυς Ταργκάρυαν, τον σκληρό και
εκδικητικό θείο του Αίγκον. Καθώς ήσαν επικεφαλής μίας τεράστιας
ορδής από Ντοθράκι καβαλάρηδων, ο Βισέρυς θα προκαλούσε
μέγιστο χάος στο Γουέστερος, φτιάχνοντας έτσι μία εικόνα του
Βασιλείου στα απολύτως χειρότερά του. Ο κόσμος θα υπέφερε από
εισβολείς βαρβάρους, ξένους
επενδυτές και τρελούς
υπασπιστές που ουδεμία
σχέση είχαν με την πολιτική
του Γουέστερος και την
διοίκηση του Θρόνου. Με
αφορμή κιόλας των νέων
κανόνων που διεξήγαγε η
δυναστεία των Μπαράθηον, η
νέα δυναστεία του Βισέρυς
γρήγορα θα αναλάμβανε
δράση, δημιουργώντας
χιλιάδες πληγές που θα μένανε στην χώρα για πάμπολλες γενιές. Έτσι,
καθώς κάθε ελπίδα θα φαινόταν χαμένη, ένα αχνό φως θα ερχόταν από
τα μακρινά βάθη του Έσσος. Ο Αίγκον Ταργκάρυαν, ο ΣΤ’, ο ίδιος,
σωσμένος από τον θάνατό του, έχει επιστρέψει για να θεραπεύσει την
πατρίδα του. Σε ένα μόνο χτύπημα, ο Αίγκον θα εξαλείψει τους
Ντοθράκι, θα σκοτώσει τον τρελό θείο του, που έφερε καταστροφή
και απελπισία στο Γουέστερος, και έπειτα θα αναλάβει τον ομώνυμο
μανδύα της εξουσίας που θα φέρει το Γουέστερος σε μία νέα χρυσή
εποχή.

Αυτή η ιδέα του ρεφορμιστή που έρχεται να σκουπίσει το

Γουέστερος, να ξεσκεπάσει τους παλιούς και τους διεφθαρμένους,
είναι μία ισχυρή ιδέα. Ανάγεται βαθιά με το ανθρώπινο ένστικτο της
αισιοδοξίας. Οι μεταρρυθμιστές υπόσχονται ότι τα πράγματα θα
γίνουν καλύτερα και οι μακροχρόνιες αγριότητες του παρελθόντος θα
τελειώσουν τελικά. Εάν γίνουν βήματα για την βελτίωση των
συνθηκών, ή τουλάχιστον για να προκαλέσουν την εμφάνιση τέτοιων
συνθηκών, τότε πολλοί άνθρωποι του Γουέστερος υποφέρουν
ευχαρίστως τις δυστυχίες του τώρα αυτήν την στιγμή, λόγω της
σκέψης ότι τα πράγματα κάποια μέρα θα αλλάξουν, ο κόσμος θα
προχωρήσει παραπέρα. Η λογική και η εκπλήρωση για τον απλό λαό
του Γουέστερος είναι δευτερεύοντες ιδιότητες, τα αισιόδοξα
συναισθήματα που δημιουργούνται είναι αυτά που πραγματικά
«πωλούν» αυτήν την πλατφόρμα. Και ο Βάρυς το ξέρει αυτό έντονα,
γι αυτό και εργάστηκε τόσο πολύ, για να καθιερώσει την δυναστεία
των Μπαράθηον ως διεφθαρμένη. Ο Αίγκον για να γίνει
μεταρρυθμιστής θα πρέπει να βρει έστω κάτι που είναι εφικτό να
τραπεί σε μεταρρύθμιση.

Αυτή του η αφοσίωση στο παραμύθι, είναι που κάνει τον

Βάρυς μοναδικό χαρακτήρα στο έπος. Κανένας άλλος πολιτικός
παίκτης δεν είναι τόσο άπταιστος στην ικανότητα να δημιουργεί
μιμίδια και ταυτότητες με τον τρόπο που το κάνει ο Βάρυς, και ομοίως
κανείς δεν είναι τόσο ικανός να χειραγωγεί την αντίληψη της μάζας,
με τον μοναδικό τρόπο που πάλι το κάνει η Αράχνη. Διαπράττει τα
καθήκοντα του ως θεατρικός συγγραφέας ή μαριονετίστας,
τοποθετώντας τα πιόνια του εκεί όπου ο ίδιος πιστεύει ότι θα κάνουν
την μεγαλύτερη ζημιά, ή το μεγαλύτερο κακό, ανάλογα με τον ρόλο
που έχουν να εκπληρώσουν, και έπειτα τα αφήνει να κάνουν από μόνα
τους την «υποκριτική πράξη» γι αυτόν. Αυτή η πανούργα χειραγωγία
έχει τελειοποιηθεί από τον Βάρυς και είναι μία επαναλαμβανόμενη
ικανότητα που χρησιμεύει στην διατήρηση της θέσης του στο παιχνίδι.
Αν και σίγουρα δεν μπορεί να ελέγξει κάθε πτυχή των ενεργειών ενός
ατόμου, όπως έχουμε προαναφέρει ο Βάρυς απεχθάνεται την χρήση
μαγείας, και ο ίδιος του δεν είναι μάγος, ενιαυτού μπορεί να
προβλέψει με εκπληκτική επάρκεια τις κινήσεις τους, και μάλιστα
μπορεί φυσικά να επέμβει και ο ίδιος. Να είναι δηλαδή εκεί για να
υποκλέψει την πράξη (Διαγραφή του Μπάρρισταν Σέλμυ από την
βασιλική φρουρά), να ανακατευθύνει την πράξη (Υπαινιγμοί προς τον
Τζον Άρρυν και Νεντ Σταρκ για την κληρονομικότητα του Θρόνου),
να μετασχηματίσει την πράξη (Διαφθορά της δυναστείας των
Μπαράθηον) ή αν τον βολεύει να την αφήσει έτσι όπως είναι (Θάνατοι
των Τζον Άρρυν, Ρόμπερτ Μπαράθηον και Ένταρντ Σταρκ). Όλες οι
ενέργειες του Βάρυς βασίζονται στην αρχική του μέγα-αφήγηση και
όλες οι οδηγίες του πηγάζουν από αυτήν. Πράττει και ενεργεί με βάση
την αφήγηση γεγονότων. Ο συνδυασμός του χειραγωγημένου και του
χειριστή του ταιριάζει απόλυτα.

“Πολύ λίγα από αυτά που περίμενε ο χοντρός έχουν συμβεί…”

-Τριστάν Ρίβερς

Φυσικά το σχέδιο του Βάρυς δεν πέτυχε ακριβώς έτσι όπως θα

προτιμούσε να είχε πετύχει. Πέρα από τις ικανότητες του στο Παιχνίδι,
έπρεπε να αντιμετωπίσει και αρκετούς ισάξιους αντιπάλους. Έπρεπε
να αντιμετωπίσει την επιθυμία του Μικροδάχτυλου να προκαλέσει
χάος στο Βασίλειο, την πολιτική ορθότητα του Τύριον, να εκδικηθεί
τις προσβολές που επιβαρύνουν το άτομό του, και τυχαίες πράξεις
όπως την παραμονή της Νταινέρυς στον Κόλπο των Σκλάβων και την
άρνηση της να ταξιδέψει στο Πέντος. Καθώς και την γέννηση των
Δράκων που δανείζουν στην Νταινέρυς πολύ μεγαλύτερα πολιτικά
σύμβολα απ’ ότι θα μπορούσε ο Βάρυς ποτέ να ονειρευτεί. Ο Αίγκον
επίσης στέκει πολλές αμφιβολίες για το αν είναι ο τέλειος Βασιλιάς
που θα ήθελε ο Βάρυς, και ο κίνδυνος που διατρέχει τον Βάρυς αφού
δεν είναι ο ίδιος του υπεύθυνος για την εκπαίδευσή του, αλλά ένας
Πεντοσιανός συνεργάτης του που μπορεί να του προκαλέσει
υπερβολική υπεροχή έναντι των άλλων συμβόλων. Ωστόσο, μέσω της
μακροχρόνιας εξαιρετικής χρήσης συμβόλων, τα σχέδια της Αράχνης
παραμένουν δυνατά, καθώς βαδίζουμε σιγά σιγά προς τους «Ανέμους
του Χειμώνα».

ΤΕΛΟΣ