od Autora

Dzień dobry,
Drogie Uczennice i Drodzy Uczniowie!

Witam Was w drugiej części mojego „dzieła” (a przynajmniej myślę, że

podręcznik ten jest dziełem”)! Witam Was w klasie 2 gimnazjum. Znacie już
swoich kolegów i swoje koleżanki. Znacie swoich nauczycieli i podręczniki.
Jednak w języku polskim nie da się zawsze znać wszystkiego – poznaje się
przecież różne teksty, dzieła malarskie czy kulturę. W drugiej części tego
podręcznika pragnę Wam przedstawić wszelakie konteksty kulturowe i medialne.
Nie zabraknie oczywiście wszelakich tekstów, ale będą one raczej szerzyły w
Was wiedzę o kulturze i mediach. Postarałem się „skondensować” liczbę
„zbędnych” w klasie 2 tekstów czy wierszy/poematów klasycznych. Przypomnę
Wam schemat tego zestawu edukacyjnego do języka polskiego:

Klasa 1 Klasa 2 Klasa 3

Klasyka + Media i Świat

konteksty teatr + współczesny a
konteksty antyczny +
kulturowe
konteksty
kulturowe
kulturowe i
przygotowanie
do egzaminu
gimnazjalnego
Życzę Wam miłej pracy w roku szkolnym:_______(wpiszcie rok szkolny).
Niech pracuje się Wam dobrze i miło!

Z najlepszymi pozdrowieniami!

Autor
od Autora
Szanowni Państwo Nauczyciele!

Witam bardzo serdecznie w nowym roku szkolnym. Mam nadzieję, że praca z

uczniami 2 klasy gimnazjum z moim podręcznikiem będzie dla Państwa miła i
owocna. Dodatkowym wyzwaniem dla Państwa jestu przygotowanie uczniów do
egzaminu gimnazjalnego w nowej formule zgodnie z nowymi wymaganiami
egzaminacyjnymi i nową podstawą programową z 2009 roku. Tytułem wstępu,
przedstawiam Państwu strony internetowe wydawnictwa, gdzie mogą Państwo
odnaleźć ważne materiały metodyczne konieczne do przeprowadzenia zajęć.
www.e-pwe.pl/klub-polonisty/slowa-i-swiat/ - klub nauczyciela, gdzie znajdą
Państwo m.in.: scenariusze zajęć, testy sprawdzające z lektur, kartkówki, prace
kontrolne, diagnozy, szybkie 5-minutowe kartkówki („Szybkie teściki”) itp.
www.e-media.slowaiswiat.gim2.pwe.pl – serwis przygotowany specjalnie dla
tego podręcznika, zawierający materiały doskonałe do przedstawienia na lekcji
(w ramach możliwośći – tablica interaktywna/rzutnik/monitor/laptop i internet).
www.slowaiswiat.pwe.pl – strona zawierająca interaktywne quizy i materiały do
pracy metodą WebQuestu dla nauczycieli wygodne oraz łatwe w użyciu na lekcji
(w ramach możliwośći – tablica interaktywna/rzutnik/monitor/laptop i internet).
Dodatkową pomocą są poradniki metodyczne (drukowane) – po dwie części na
każdy rok szkolny. Dodatkowo do tej części podręcznika oferujemy specjalne
materiału drukowane do powielania w ramach zajęć kółka dziennikarskiego.
Dodatkowo w publikacji „Kółko dziennikarskie w klasie 2 gimnazjum –
scenariusze, karty pracy, materiały dodatkowe” znajdują się materiały do
rozmów dziennikarskich do fazy prkatycznej zajęć. Dołączona płyta CD
umożliwia odsłuch przykładowych nagrań wywiadów, a materiały zawarte na
płycie DVD umożliwiają zobrazowanie pracy dziennikarza w sposób
realistyczny i niezwykle przejrzysty.
Zapraszam wszystkich Nauczycieli do zapoznanią się z ofertą PWE 2010 na
stronie www.pwe.pl/katalog-2010/gimnazjum/jezykpolski .

Życzę miłej pracy z drugą częścią tego podręcznika (mojego autorstwa)!

Z poważaniem
Autor
Jarosław Kownacki
1. Telewizyjny świat

Zobacz kontekst!
współczesny
Ewolucja telewizorów
Sony 2009

Jaki widzisz kontekst

współczesny w tej ilustracji?
Napisz krótką pracę pisemną o
charakterze opinii na temat tego
nietypowego „kolażu”
V
wielozdjęciowego.

Polecenie: Zapoznaj się z „a’la” osią czasu. Jaką

1960 1968 1973 1997 2002 2007 zauważasz tendencję w nowoczesności odbiorników?

od Autora
Jak ewoluowała technologia telewizyjna?
Odwróć podręcznik i spojrzyj na oś
czasu rozwoju technologii
telewizyjnych. Tutaj akurat podano
przykład firmy Sony, jednak istnieje
wiele firm, które wprowadziły
nowoczesne rozwiązania służące nam do
dziś!
Ale zacznijmy od początku. W 1946 roku Masaru
Ibuka i Akio Morita z Tokio zakładają zakład
naprawy radia. Oni w 1950 wynaleźli wówczas
pierwszą kasetę typu G. W 1960 powstał pierwszy
pełno tranzystorowy (15 diodowy) telewizor Sony
TV8-301. W tym samym czasie premierę miała
pierwsza japońska tranzystorowa nagrywarka
kaset. Kolejny przełom nastąpił w 1968, ponieważ
powstał wówczas telewizor Trinitron – czyli
nowoczesny telewizor kolorowy, zaś w 1971
premierę miał odtwarzacz U-matic czyli kolorowy
odtwarzacz kaset filmowych. W 1975 na rynku
pojawił się drogi odtwarzacz Betamax na kasety.
Odtwarzał on krótkie, lecz wysokiej jakości (jak na
tamte czasy) obraz i dźwięk. 1994 niósł premierę
konsoli Playstation 1 – pierwszej konsoli do gier w
historii firmy. Zaś w 1995 powstała nowoczesna
kamera Digital Handycam czyli pierwsza łatwa w
użyciu konsumencka kamera filmowa. W 1996
zaprezentowano nowe płaskie ekrany DF Trinitron
VEGA oparte o Trinitron CRT jednak oferując
mniejsze rozmiary i wyższą jakość obrazu. W 1999
na świat „narodził” się robot AIBO – pierwszy
rozrywkowy robot na świecie. Rok 2000 oznaczał
premierę hitu – Playstation 2. Konsola do gier,
która wniosła do domów całego świata nowoczesny
i drogi standard DVD. W 2003 pojawiła się druga
edycja robota, który został nazwany QRIO. Dzięki
tej konsoli, był on dostępnych w niskiej cenie. Rok
2006 niósł premierę formatu Blu-ray – czyli płyt
bardziej pojemnych niż DVD i mieszczących
wyższej jakości obraz. W tym roku także, miała
premiera obecnie najnowszej konsoli Sony –
Playstation 3 – hitu technologicznego z
nowoczesnymi rozwiązaniami multimedialnymi…
jednak z początku drogiego. W 2007 roku premierę
miał pierwszy telewizor OLED, ale w tym samym
roku ze sklepów zniknęły telewizory Trinitron. I
tak dotarliśmy do 2010. Dzisiejszy świat jest
niezwykle nowoczesny i technologiczny, ale o tym
powiem na następnej stronie.
Odwróć już podręcznik do pozycji START-owej!
The Sony Timeline
Jesus Diaz-Gizmondo 2009
Pytania i
polecenia
A Przyjrzyj się plakatowi reklamowemu
zamieszczonemu obok. Odpowiedz na
pytania.
1. Czy uważasz, że plakat ten zachęca do
zakupu telewizora?
2. Czy uważasz, że plakat ten dalej
mógłby reprezentować producenta
telewizorów? Plakat reklamowy Philips Television
3. Czy plakat ten należy do gatunków Plakat z początku XX w.
modernistycznych?

B Pamiętając treść tekstu „od Autora”

odpowiedz na poniższe pytania.
1. Kiedy został wynaleziony pierwszy
telewizor firmy Sony?
2. Jak sądzisz, który z wynalezionych
formatów wideo (opisanych w tekście) był
najbardziej kosztowny w produkcji i
najbardziej trudny do realizacji (nagrań)?
Zadanie domowe:
„W domu napiszę esej na temat odkryć
technologicznych w świecie telewizji firmy
Sony.”
Pamiętaj, że pisząc
wypracowania musisz
użyć prapieru
kancelaryjnego w linię!
Od „żywych fotografii” do sztuki
filmowej, czyli język filmu
Witold Bobiński
Niecałych stu lat potrzeba było, aby film stał się najpopularniejszą dziedziną sztuki. Bardzo
pomogła mu w tym telewizja i technika wideo. Filmy oglądają niemal wszyscy, również ci, którzy
nie mieli w ręku książki i gazety. Dlaczego? Otóż cechą tej dziedziny twórczości jest łatwość
odbioru, niestety tylko pozorna. Dlaczego nam się wydaje, że filmy ogląda się łatwo? Dzieje się tak,
ponieważ postrzegamy świat na sposób filmowy. Pole naszego widzenia, podobnie jak ekran
kinowy czy telewizyjny, obejmuje zaledwie fragmenty, wycinki rzeczywistości. Czy rozmawiając z
kolegą, widzimy jego buty? Nie, bo nas wtedy nie interesują, więc na nie nie patrzymy. Gdy
chcemy zmienić pole widzenia, obracamy, podnosimy lub opuszczamy głowę, filmowiec robi to
samo z kamerą. Zależnie od sytuacji wybieramy interesujący nas fragment rzeczywistości. Kino
pokazuje nam świat w ten sam sposób. Tylko że fragmenty rzeczywistości wybiera nam wola
reżysera i ręka operatora kamery. Czy można wobec tego powiedzieć, że „kino jest w nas”?
W pewnej mierze tak – bo naśladuje ludzki sposób postrzegania świata. Ale ekran to nie nasze okno
na rzeczywistość, lecz przepustka do świata fikcyjnego, przedstawionego, o którym opowiadają
twórcy filmu. Czynią to za pomocą specjalnego, filmowego języka. Jego nieznajomość może
przeszkadzać w pełnym zrozumieniu filmowej opowieści lub odczuciu jej nastroju. A zatem film
istotnie ogląda się łatwo, ale przy tym nierzadko – tylko częściowo.
Co widać w kadrze?
Kadr to filmowe pole naszego widzenia. Obraz filmowy ograniczony ramami ekranu. A widać w
nim to, co pokaże kamera. Czyli – powie ktoś – cały świat filmu. Tak, ale przecież nie w jednej
chwili, bo film rozgrywa się w czasie. Filmu nie kręci się w całości od razu, od pierwszego
uruchomienia kamery. Akcja przenosi się z miejsca na miejsce, kamera musi spojrzeć na filmowe
zdarzenia z różnych punktów widzenia. Trzeba też zasugerować widzowi upływ czasu, najczęściej
szybszy na ekranie niż w rzeczywistości. Dlatego wielokrotne włączanie i wyłączanie kamery jest
nieuniknione. Odcinek taśmy między włączeniem a zatrzymaniem kamery zawiera jedno u j ę c i e,
czyli jakby „spojrzenie” kamery. Podobnie jak spojrzenia, ujęcia nie są za długie (trwają przeciętnie
kilkanaście sekund), następują po sobie dość szybko i najczęściej przedziela je cięcie (jakby
filmowe „mrugnięcie okiem”). Ujęcia pokazujące to, co rozgrywa się w jednym miejscu i czasie,
łączą się w s c e n y. Film zatem opowiada ujęciami i scenami, za pomocą ujęć również opisuje,
czyli pokazuje np. pomieszczenie, budowlę, pejzaż.

Definicja Pytania i
Scena - Wydzielona organizacyjnie stała sala
widowiskowa w instytucji artystycznej, w której
polecenia
prowadzona jest stała działalność, zazwyczaj w oparciu
o odrębny zespół lub koncepcję programową. A Jak autor tekstu wyjaśnia powody kariery,
jaką zrobił film?

O autorze B Wyjaśnij słowa autora o tym, że „kino jest w

Witold Bobiński - polski filolog, autor nas […], bo naśladuje ludzki sposób postrzegania
podręczników WSiP, dr hab. nauk humanistycznych, świata”. Czy zgadzasz się z tą opinią?
profesor uczelni Katedry Polonistycznej Edukacji
Nauczycielskiej Wydziału Polonistyki Uniwersytetu
Jagiellońskiego.
C Czym jest kadr, a co znaczą pojęcia ujęcie i
scena?
Telewizja w słowniku i
encyklopedii
telewizja
 
te•le•wi•zja, D •zji, lm M •zje, D •zji. 1 Telewizja to system przesyłania ruchomych obrazów i dźwięku z jakiegoś miejsca do
odbiorników znajdujących się np. w domach prywatnych. Kino ma konkurenta w postaci telewizji… …telewizja satelitarna.
RZ Ż NL
◊ te•le•wi•zyj•ny, •ni. …nadajnik telewizyjny… …kamera telewizyjna.
PRZ
●Telewizja kablowa to system przesyłania programów telewizyjnych za pośrednictwem kabli z jednego miejsca do różnych
odbiorników. Sieć telewizji kablowej obejmuje w naszym mieście ponad 100 tys. użytkowników.
FRZ Ż NL
 
2 Telewizja to także
2.1 instytucja lub zespół instytucji zajmujących się przygotowaniem i przesyłaniem programów z ruchomymi obrazami i
dźwiękiem. Telewizje publiczne są od dawna znane na świecie, a brytyjska uchodzi za wzór… W soboty telewizja emituje
horrory… Pracuję w telewizji.
► Także ludzie pracujący w tych instytucjach. Zdecydował się udzielić wywiadu telewizji.
RZ Ż
◊ te•le•wi•zyj•ny, •ni. …studio telewizyjne… …film telewizyjny… Rozpoczęcie imprezy odłożono do przybycia ekipy telewizyjnej.
PRZ
2.2 program lub programy nadawane przez telewizję. Wczoraj pokazali w telewizji spotkanie prezydenta z generałami… Telewizja
ma zgubny wpływ na nasze dzieci, uczy je brutalności… Sąsiadka z dołu przychodzi do nas na telewizję.
RZ Ż NL
2.3 odbiornik telewizyjny. Słowo potoczne. Wyłącz telewizję… W świetlicy jest ping-pong, bilard i telewizja.
RZ Ż
◊ te•le•wi•zyj•ny, •ni. …stolik telewizyjny.
PRZ
Multimedialny słownik szkolny PWN

Pytania i
polecenia
A Zapisz po dwa zdania z każdym ze słów: „telewizyjny”,
„telewizja”oraz „telewizja kablowa”.

Telewizja [gr. tēle ‘daleko’, łac. visio ‘widzenie’], przesyłanie na odległość obrazów scen ruchomych i towarzyszącego im
dźwięku w postaci sygnałów elektr. i odtwarzanie ich w odbiorniku telew.; t.: rozsiewcza — sygnały przesyłane za pośrednictwem
fal radiowych z jednego punktu nadawczego (stacji telew.) do wielu odbiorców (np. t. programowa), kablowa — rozprowadzanie
(za pomocą kabli) w kanale podstawowym sygnałów telew. i radiofonicznych, nadawanych przez naziemne stacje telew. i satelity
telekomunik. oraz wytwarzanych w lokalnym studiu, a także przesyłanie różnego rodzaju danych w kanale zwrotnym, satelitarna
— sygnały telew. wysyłane ze stacji naziemnych są przez urządzenia satelity telekomunik. retransmitowane w kierunku
obsługiwanych przez niego obszarów Ziemi, oraz analogowa i cyfrowa — do przetwarzania i przesyłania sygnałów stosuje się
odpowiednio technikę analogową lub cyfrową.
A-Zetka Encyklopedia PWN

Pytania i
polecenia
A Poszukaj w innych źródłach dostępnych w klasie lub udaj się do sali komputerowej i sporządź w zeszycie
krótką notatkę encyklopedyczną o haśle „telewizja”.

B W ramach możliwości obejrzyj film „Za kulisami Telewizora” z kasety VHS/płyty DVD w klasie.
O reklamach krótki wstęp
zdaniem „forumowicza”:
„Myślę że wszystkie reklamy są denerwujące. Po pierwsze - krzyczą. Po drugie - kłamią.
Po trzecie - są tendencyjne. Po piąte - są wykonywane na bardzo niskim poziomie. Itd...
Przyznam szczerze, iż przy zakupie jakiegokolwiek produktu nigdy nie zasugerowałem się
reklamą. Kosztowna i często prezentowana w mediach reklama ma znaczący wpływ na
cenę produktu. Tandeta potrzebuje dużo reklamy, oraz tele - oglądaczy którzy chyba całe
swoje życie tkwią w jakimś dziwnym rodzaju letargu, ślepo wykonując polecenia płynące
z tej migającej delirycznymi kolorami skrzynki cudów.”
Fragment wypowiedzi użytkownika Diagran6 z dnia 13 sierpnia 2009r, portal elektroda.pl

od Autora
A czym dokładniej jest reklama?
No i tak…Jak widzisz, @Diagran6 ma swoją (dość zasadną) opinię na temat reklam. Ale
mówiąc krótko, reklama ma kilka „słownikowych” znaczeń. My się zajmiemy tym:
informowanie ludzi o towarach lub usługach i podkreślanie ich zalet, tak aby ludzie chcieli
za nie zapłacić.
Multimedialny szkolny słownik PWN
Jak zatem widzimy, reklama ma jeden główny cel: informować ludzi o towarach czy
usługach podkreślając ich zalety, w sposób taki by ludzie chcieli za nie zapłacić. Jest to
oczywiście zagranie celowe, aby zachęcić telewidzów do zakupu często drogich i zbędnych
nam towarów. Jak twierdzi prof. Jan Miodek w swojej wypowiedzi z 1997: „W sumie
jednak pozytywów jest więcej”. Reklama wbrew pozorom ma wiele plusów.
Oto zalety reklamy:
- kształtowanie postaw społecznych i trendów,
- duży zasięg,
- niewielki koszt przypadający na jednego widza,
- pozostawanie w świadomości odbiorcy danego produktu na dłużej,
- większa skuteczność poprzez zastosowanie dźwięku, obrazu i ruchu,
- ogólnokrajowy lub nawet globalny zasięg.
Oczywiście ma też swoje wady takie jak:
- wysokie koszty stworzenia reklamy i jej emisji w telewizji,
- zwiększająca się świadomość konsumentów,
- krótki czas reklamy, który uniemożliwia ukazanie wszystkich zalet produktu,
- wywoływanie oporu widzów, którzy czują się zmuszani do oglądania.
Zatem jak widzisz, reklama ma swoje pozytywne i złe strony.

Jednak proszę Cię, aby reklama nie porwała Cię w swoje „złe szpony”.
O kiczu telewizyjnym i sposobie
zaspokajania szczęścia
Praca oparta na własnych badaniach nad popularnością
telenoweli.
Kinga Krzemińska
Kicz telewizyjny to reality show, teleturnieje, seriale sensacyjne, sitcomy i telenowele. Te
wymienione przeze mnie gatunki telewizyjne, chociaż powszechnie uważane za kiczowate,
cieszą się ogromną popularnością. Ich zadaniem jest przede wszystkim dostarczenie widzowi
rozrywki i poprawienie samopoczucia. Wszystkie rodzaje reality show zakładają znaczący
udział widza w rozwoju programu. To decyzją oglądających osoby biorące udział w takich
produkcjach jak Big Brother, czy Taniec z gwiazdami, zostają wykluczone lub zajmują pierwsze
miejsce. Zwolennicy tego typu rozrywki na czas trwania programu przejmują niejako kontrolę
nad uczestnikami. Widzowie patrząc na nich, konfrontując ich zachowania z własnymi mogą
budować poczucie własnej wartości, czuć się lepszymi, lub zapałać chęcią naśladowania osób
biorących udział w programie. Jedno jest pewne. Reality show stały się znakiem naszych
czasów. Oglądają je osoby, które często nie posiadają umiejętności radzenia sobie we własnym
życiu. Głosując na swojego ulubieńca lub eliminując osobę, która nie budzi ich sympatii, przez
chwilę przestają czuć się jak marionetki. Podczas trwania programu udaje im się w minimalnym
stopniu zadecydować o czyimś losie. Z reality show związany jest rodzaj rozrywki telewizyjnej
nazwanej audiotele. Bardzo często stacje zachęcają widzów do głosowania kusząc dużymi
sumami pieniędzy. Podobnie atrakcyjne nagrody można otrzymać w chwili, gdy uda się udzielić
poprawnej odpowiedzi na pytanie dotyczące popularnego serialu lub programu. Poziom
niektórych konkursów jest celowo zaniżany, by każdy mógł uwierzyć w to, że fortuna jest na
wyciągnięcie ręki. Wystarczy tylko wykręcić numer. Podobna zasada rządzi teleturniejami. Jest
to kolejny gatunek telewizyjny, który nie może obyć się bez bezpośredniego udziału widzów.
Amator takich programów jak: Milionerzy, Familiada, Jaka to melodia, może sam wziąć udział
w wyścigu po nagrodę. Może też siedząc wygodnie w fotelu i patrząc jak stres paraliżuje
zawodników, nabrać przekonania, że skoro w domowym zaciszu zna większość odpowiedzi na
zadawane w studio pytania, to zająłby lepszą lokatę od występujących w programie. Można
powiedzieć, że podobnie jak reality show, teleturnieje wpływają pozytywnie na wzrost dobrego
samopoczucia oglądających. Sprawiają, że wzrasta poczucie własnej wartości. Widz znający
odpowiedzi, których nie potrafi udzielić zawodnik, czuje się szczęśliwszy. I w ten sposób
znowu zostaje zachowana zasada rządząca kiczem: W możliwie najprostszy sposób zaspokoić
potrzebę przyjemności. Seriale sensacyjne i sitcomy cieszą się równie dużą popularnością co
teleturnieje i reality show. Rzesza fanów takich produkcji jak Oficer i Kryminalni, czy Niania i
Miodowe lata zasiada co tydzień przed telewizorem, by razem z bohaterami rozwiązać zagadkę
brutalnego morderstwa lub przez chwilę pośmiać się z komicznych perypetii swoich
ulubieńców. Seriale sensacyjne i sitcomy wpisują się idealnie w definicję kiczu telewizyjnego
właśnie ze względu na to, że nastawione są na dostarczenie
widzom ogromnej dawki emocji w krótkim czasie. Sceny pościgów, strzelaniny, sceny
kaskaderskie są w stanie skutecznie podnieść poziom adrenaliny u oglądających, którzy w
rzeczywistości nigdy nie przeżyją takich emocji. Podobnie humor językowy i sytuacyjny, na
którym opiera się budowa sitcomu, potrafi wywoływać salwy śmiechu u osób, które na co dzień
muszą zachowywać powagę. Oglądając te programy widz nastawia się przede wszystkim na
przeżywanie, wysiłek intelektualny spada na dalszy plan. W ten sposób kolejna zasada rządząca
dziełem kiczowatym zostaje zachowana. Ostatnim z wymienionych przeze mnie kiczowatych
gatunków telewizyjnych jest telenowela. Omówienie tego typu produkcji zostawiłam na koniec
rozdziału, gdyż właśnie serialowi poświęcę najwięcej uwagi. Początek eksplozji telenoweli w
Polsce przypada na lata 90-te. Do dziś jeszcze pamięta się tytuły pierwszych emitowanych w
telewizji seriali. Z tamtego czasu pochodzą Moda na sukces, Złotopolscy, Klan. Poprzednikami
tych seriali były: Niewolnica Isaura, Dynastia, Ptaki ciernistych krzewów, W labiryncie. Ze
wszystkich gatunków telewizyjnych, telenowela jest najbardziej podporządkowana
schematyzmowi. Doskonale widać to na przykładzie M jak Miłość, jednego z
najpopularniejszych seriali wieloodcinkowych. Serial ten jest emitowany w poniedziałki i
wtorki o godzinie dwudziestej od przeszło ośmiu lat. Opowiada historię wielopokoleniowej
rodziny Mostowiaków. Atrakcyjność tego serialu polega na tym, że jego autorzy przedstawiają
udramatyzowane losy z pozoru zwyczajnej, typowej rodziny. Tworzą jej obraz, będący
odbiciem wyobrażeń większości telewidzów. W ten sposób twórcy serialu nawiązali z
oglądającymi więź i przyciągają ich do telewizorów. Dom Mostowiaków, ich siedziba rodowa,
położona jest w Grabinie, na spokojnej, polskiej wsi. To budynek z duszą, obrośnięty winoroślą,
z miłą werandą, na której w letnie wieczory przesiadują domownicy. Zamieszkują go seniorzy
rodu, idealne małżeństwo. Razem z nimi na gospodarstwie pozostał syn z żoną i dwójką dzieci.
Trzy pozostałe córki Lucjana i Barbary przeniosły się do miasta. Najstarsza do Gródka a dwie
pozostałe do Warszawy. Dom w Grabinie to miejsce idealne, takie za którym się tęskni. Jest
schronieniem, stwarza poczucie bezpieczeństwa. To tu przyjeżdżający krewniacy znajdują dobrą
radę i rozwiązują swoje dylematy. Bohaterowie to cała plejada silnych osobowości. Każda z
postaci ma swój zawód i pasję. Serialową rodzinę tworzą trzy pokolenia Mostowiaków i osób z
nimi związanych. Są wśród nich miedzy innymi: sołtys, pielęgniarka, psycholog, sędzia,
projektantka ogrodów, kierownik nocnego klubu, wolontariuszka Polskiej Akcji Humanitarnej.
Duże zróżnicowanie charakterów, złożoność losów i rozpiętość wiekowa sprawiają, że każdy
widz znajdzie wśród serialowej społeczności kogoś, z kim będzie mu łatwo się utożsamić.
Fabuła serialu opiera się na historiach prawdopodobnych, które mogły wydarzyć się w
rzeczywistości. Jednak jest to świat celowo odarty z realizmu. Brakuje w nim sporów
politycznych oraz drastycznych i moralnie wątpliwych wątków. Pozbycie się tych elementów
prawdziwego życia jest celowym zabiegiem scenarzystów kreujących rzeczywistość serialową.
Ilona Łepkowska, autorka scenariuszy do takich seriali jak Klan, Na dobre i na złe i M jak
Miłość, w wywiadzie udzielonym na łamach „Przekroju”, mówi, że celowo pozbawia swe
seriale wątków politycznych. Twierdzi, że brak polityki w serialach korzystnie wpływa na ich
popularność. Zdaniem Ilony Łepkowskiej nie powinno się zamieszczać w telenoweli wątków
politycznych z dwóch powodów. O pierwszym już pośrednio wspomniałam – widz celowo
ucieka od polityki w rzeczywistość serialową. Drugi powód jest taki, że wydarzenia polityczne
ulegają bardzo szybko dezaktualizacji i w chwili emisji serialu nikt już nie pamięta sytuacji
politycznej, jaka panowała w momencie jego powstawania. Na pytanie Piotra Najsztuba o to, co
za 1000 lat napiszą archeologowie po obejrzeniu kaset z serialami, Ilona Łepkowska odpowiada:
„Może napiszą, jak wyglądało życie codzienne przeciętnego człowieka, natomiast nic nie będzie
im wiadomo o polityce” (Najsztub 2007). Okazuje się, że z jednej strony telenowele stwarzają
pozory dokumentów ludzkiej codzienności, z drugiej strony niosą w sobie pewną nierealność.
Jedno jest pewne, seriale tworzy się po to, by widz podczas oglądania każdego kolejnego
odcinka przenosił się w lepszy świat. Tam może śledzić losy bohaterów i zapominać na chwilę o
własnych problemach, albo znaleźć ich rozwiązanie. Oglądający często zgadzają się na tę
roztaczaną przez seriale aurę bajkowości. Często nie chcą też wiedzieć, że to tylko serial.
Podobnie jak jeden z widzów zaproszony na plan zdjęciowy Klanu, nie chcą mieć świadomości
tego, że prawdziwe są jedynie dekoracje a cała rzecz, to iluzja tworzona w studio telewizyjnym.
Fragment pracy podyplomowej pisanej pod kierownictwem dr Leszka Wrony
 Definicja Info o osobie
Piotr Najsztub (ur. 1962) – polski dziennikarz i
Kicz - utwór lub rzecz o miernej wartości, publicysta.
schlebiający popularnym gustom, który w opinii
krytyków sztuki i innych artystów nie posiada wartości
artystycznej. Info o osobie
Ilona Łepkowska (ur. 1954) – polska scenarzystka i
Definicja producentka filmowa i serialowa, pisarka.

Sitcom - rodzaj serialu komediowego, w którym Definicja

dominuje tzw. humor sytuacyjny. Akcja sitcomu
rozgrywa się przez większość czasu w jednym
pomieszczeniu. Rodzaj tej sztuki filmowej
zapoczątkowano w Stanach Zjednoczonych. Nazwa
sitcom pochodzi od angielskiego wyrażenia situation
comedy.
Definicja
Reality show - typ programów telewizyjnych, w
których z reguły występują osoby wcześniej
niezwiązane zawodowo z telewizją. Osoby te w
założeniu mają zachowywać się „naturalnie” przed
kamerą w sztucznie zaaranżowanej, niekiedy
ekstremalnej, sytuacji. Wiele z programów ma postać
konkursu.
Kultura popularna - charakterystyczny typ
kultury powszechnie dostępny i praktykowany
(faworyzowany, lubiany) przez „masy”, „lud”, czyli
liczne i szerokie rzesze ludzi, przy tym zasadniczo
jest to pojęcie zawężone do obszaru kultury
symbolicznej, szczególnie tej związanej z
działalnością intelektualną, artystyczną (estetyczną),
zabawowo-rozrywkową (ludyczno-rekreacyjną).
Kultura popularna oznacza więc zasadniczo tyle, co
egalitarnie zorientowana sztuka. Teoria kultury
popularnej należy do zakresu zainteresowania
kulturoznawstwa (także medioznawstwa,
filmoznawstwa, literaturoznawstwa), antropologii
kulturowej, socjologii, językoznawstwa,
dziennikarstwa i innych dyscyplin nauk
humanistycznych i społecznych.

od Autora
Czym jest audiotele?
Audiotele to zastrzeżony znak należący do Telewizji Polskiej, używany na oznaczenie usług
udostępnianych przez tę stację (lub na jej zlecenie) za pośrednictwem telefonii
stacjonarnej. Do usług tych należą między innymi przyjmowanie zgłoszeń w konkursach
dla telewidzów oraz głosów w plebiscytach i głosowaniach.
Audiotele inaczej mówiąc jest konkursem dla widzów telewizyjnych polegający na
wskazaniu przez telefon właściwej odpowiedzi spośród kilku podanych.
Ze względu na charakter konkursu przeprowadzane są
tzw. losowania, które są emitowane zwykle w późnych
godzinach popołudniowych lub wieczornych. Wówczas
specjalny komputer losuje numer telefonu, z którego
wysyłany był SMS/wykonywane było połączenie.
Prowadzący wykonuje połączenie do wylosowanej
przez system osoby i przeprowadza ostateczne pytanie.
Jeżeli wylosowana osoba odpowie prawidłowo,
wygrywa główną nagrodę (najczęściej jest to
samochód). Dawniej prowadzący losował w szklanej
kuli numer telefonu osoby do której miał wykonać
telefon.
Losowanie audiotele na TVP 1 z dnia 23 marca 2003 roku
Fragment (brak możliwości identyfikacji prowadżacego)
Jednak wyobraźmy sobie świat bez
jakichkolwiek konkursów telewizyjnych,
Pytania i
telenowel, sitcomów, reality show i innych
programów przepełnionych kiczem. Jaka polecenia
byłaby telewizja. Pełna jedynie wiadomości ze
świata czy informacji o sporcie bądź A O jakim rodzaju kiczu mówi autorka swojej
pogodzie. Byłaby to dla nas dziwa telewizja. pracy podyplomowej?
Nudna telewizja.
Myślmy oglądając telewizję czy dzwoniąc na
B Obejrzyj w klasie (w ramach możliwości)
przykładowy sitcom lub reality show i wypowiedz
numeru audiotele. się na jego temat.