Οι 

Metallica είναι αμερικανικό thrash metal μουσικό συγκρότημα που σχηματίστηκε

στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια. Ιδρύθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1981 από τους Λαρς
Ούλριχ (ντράμερ) και Τζέιμς Χέτφιλντ (φωνητικά, κιθάρα). Ο γρήγορος ρυθμός και η
επιθετική μουσική της μπάντας την κατέστησε ως μία από τις ιδρυτικές μπάντες
της thrash metal μουσικής ονόματι "Big Four", δίπλα
στους Megadeth, Anthrax και Slayer.[1] Σήμερα, οι Metallica αποτελούνται από τους
Ούλριχ και Χέτφιλντ, τον Κερκ Χάμμετ (κιθάρα) και τον Ρόμπερτ Τρουχίγιο (μπάσο), ενώ
από το συγκρότημα πέρασαν και ο Ντέιβ Μαστέιν, μετέπειτα ιδρυτής του επίσης thrash
metal συγκροτήματος Megadeth, ο Κλιφ Μπέρτον, ο Τζέισον Νιούστεντ, που
αντικατέστησε τον Μπέρτον μετά τον θάνατό του σε τροχαίο δυστύχημα στη Σουηδία,
καθώς επίσης κι ο Ρον ΜακΓκόβνεϊ, που ήταν ο αρχικός μπασίστας του συγκροτήματος
μέχρι που τον αντικατέστησε ο Μπάρτον το 1982.
Με πωλήσεις 70 εκατομμυρίων άλμπουμ στις ΗΠΑ (RIAA Total Sales) και περισσότερα
από 80 εκατομμύρια άλμπουμ εκτός αυτών, έχουν πουλήσει περίπου 150 εκατομμύρια
άλμπουμ, παγκοσμίως.[2] Το συγκρότημα είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα heavy metal
συγκροτήματα στην ιστορία, ενώ γενικά κατατάσσεται έβδομο, με βάση τις πωλήσεις,
στην ως τώρα αμερικανική μουσική ιστορία. Ο μέγιστος αριθμός της πώλησης εισιτηρίων
έφτασε τα 120.000 εισιτήρια.[3]
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και έπειτα, το
συγκρότημα απευθύνθηκε σε ένα πιο ευρύ κοινό, αλλάζοντας τη μουσική του νοοτροπία,
στρεφόμενο προς πιο hard rock ήχους. Επίσης, θεωρήθηκαν πρωτοπόροι της speed και
thrash metal μουσικής, με την κυκλοφορία του παρθενικού τους άλμπουμ, Kill 'em All.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα πρώτα χρόνια των Metallica κι η απόλυση του Ντέιβ
Μαστέιν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το λογότυπο του συγκροτήματος

Ο τότε νεαρός Λαρς Ούλριχ έβαλε στο περιοδικό The Recycler αγγελία, στην οποία

ζητούσε άτομα για δημιουργία ενός συγκροτήματος. Συγκεκριμένα, η αγγελία έγραφε:
«Ντράμερ αναζητά άλλους metal μουσικούς για να τζαμάρουν μαζί, στο ύφος των Tygers
of Pan Tang, Diamond Head και Iron Maiden».[4]
Στην αγγελία απάντησε ο Τζέιμς Χέτφιλντ, ο οποίος έπαιζε ρυθμική κιθάρα. Οι δυο τους
έκαναν μια πρόβα, αλλά ο Χέτφιλντ δεν ενθουσιάστηκε και δεν τον ξαναπήρε τηλέφωνο.
Ο Ούλριχ άρχισε πάλι να ψάχνει άτομα και τότε ο Χέτφιλντ τον πήρε τηλέφωνο, ζητώντας
να κάνουν άλλη μια πρόβα.
Οι κιθαρίστες Τζέιμς Χέτφιλντ και Χιούγκ Τάννερ απάντησαν στην αγγελία. Αν και δεν είχε
φτιάξει ακόμα συγκρότημα, ο Ούλριχ ρώτησε τον Μπράιαν Σλάγκελ, ιδρυτή της Metal
Blade Records, αν μπορούσε να ηχογραφήσει ένα τραγούδι το οποίο θα έμπαινε στο
επερχόμενο CD της εταιρείας, Metal Massacre. Ο Σλάγκελ δέχτηκε, και ο Ούλριχ έβαλε
τον Χέτφιλντ στη θέση του τραγουδιστή και ρυθμικού κιθαρίστα.[4] Το συγκρότημα
επίσημα δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 1981, έξι μήνες μετά από αυτή τη συνάντηση.
Ο Ούλριχ ήταν αυτός που έδωσε το όνομα "Metallica" στο συγκρότημα. Αργότερα έβαλε
άλλη μια αγγελία, πάλι στην εφημερίδα The Recycler, για μια θέση lead κιθαρίστα. Ο
σολίστας Ντέιβ Μαστέιν απάντησε και όταν ο Χέτφιλντ και ο Ούλριχ είδαν τον ακριβό
εξοπλισμό του, τον έβαλαν αμέσως στο συγκρότημα. Στις αρχές του 1982 κυκλοφόρησαν
το πρώτου τους τραγούδι, με τίτλο Hit the Lights για τη συλλογή της Metal Blade
Records, "Metal Massacre Ι",[4] ενώ έπαιξαν το κομμάτι και στην πρώτη τους ζωντανή
παράσταση, στις 14 Μαρτίου του 1982, στο "Radio City" στο Άναχαϊμ της Καλιφόρνια.
[5]
 Την εποχή αυτή το συγκρότημα αποτελούνταν από τον Χέτφιλντ, τον Ούλριχ, τον
Μαστέιν και τον Ρον ΜακΓκόβνεϊ που είχε αναλάβει ρόλο μπασίστα. Στις 17 Ιουλίου του
1982 οι Metallica κυκλοφόρησαν το περίφημο ντέμο No Life 'til Leather που περιλάμβανε
μετέπειτα επιτυχίες της μπάντας όπως το "Seek & Destroy" και το "Metal Militia".
Το χειμώνα του 1982, ο Χέτφιλντ και ο Ούλριχ πήγαν στο νυχτερινό κέντρο "Whiskey a
Go Go" όπου έπαιζε ένα συγκρότημα ονόματι Trauma. Οι δυο τους έμειναν άναυδοι με το
απίθανο shredding της κιθάρας. Όταν βρήκαν τον κιθαρίστα για να του προτείνουν να
γίνει μέλος του συγκροτήματος έμειναν έκπληκτοι όταν εκείνος τους είπε πως το
shredding δεν προερχόταν από εκείνον, αλλά από τον μπασίστα του
συγκροτήματος, Κλίφορντ Λι Μπέρτον. Οι Χέτφιλντ και Ούλριχ έκαναν τα πάντα για να
πάρουν τον Μπέρτον στο συγκρότημα κι εν τέλει εκείνος δέχτηκε με τον όρο ότι το
συγκρότημα θα μετακόμιζε στο Σαν Φρανσίσκο. Επειδή η μουσική σκηνή του Λος
Άντζελες αποτελούταν κυρίως από glam metal συγκροτήματα αποφάσισαν πως στο Σαν
Φρανσίσκο θα ήταν καλύτερα, κι έτσι μετακόμισαν. Η πρώτη ζωντανή εμφάνιση των
Metallica με τον Μπάρτον ήταν στο κλαμπ "The Stone", τον Μάρτιο του 1983, ενώ η
πρώτη ηχογράφηση με τον Μπέρτον ήταν στο ντέμο τους Megaforce.[6]
Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα, που άκουγε στο όνομα του κιθαρίστα, Ντέιβ Μαστέιν. Τα
μέλη των Metallica ήταν μια παρέα που έπινε υπερβολικά. Όμως, ενώ οι Ούλριχ και
Χέτφιλντ έκαναν φάρσες όσο ήταν υπό την επήρεια αλκοόλ, ο Μαστέιν ούρλιαζε και
έπαιζε ξύλο. Ο Ρον ΜακΓκόβνεϊ αναφέρει πως εκείνοι είχαν σκεφτεί πολλές φορές να τον
απολύσουν, αλλά ποτέ δεν το έπρατταν λόγω του ότι ήταν εξαιρετικός κιθαρίστας.
Ωστόσο, μια μέρα είχε έρθει η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι Χέτφιλντ και Ούλριχ
είχαν αποφασίσει πως ο Μαστέιν έπρεπε να απολυθεί από το συγκρότημα. Η αφορμή
δεν έχει γίνει ποτέ γνωστή, αν και είκαζεται πως ήταν ένα δεξί κρόσε του Μαστέιν στον
Χέτφιλντ. Την 1η Απριλίου του 1983, λίγο καιρό πριν την κυκλοφορία του πρώτου τους
άλμπουμ, τα δύο μέλη του συγκροτήματος ήρθαν σε επαφή με τον τότε κιθαρίστα του
συγκροτήματος Exodus, Κερκ Χάμεττ, ώστε να αντικαταστήσει τον Μαστέιν. Ο ίδιος ο
Μαστέιν δεν γνώριζε ακόμα τι επρόκειτο να συμβεί. Η 9η Απρίλιου του 1983 αποτέλεσε κι
επίσημα την τελευταία μέρα του Ντέιβ Μαστέιν ως μέλος των Metallica. Μετά από μία
συναυλία, όπου ένας μεθυσμένος Μαστέιν έβριζε τους Vandenberg, οι οποίοι έπαιζαν ως
guests του συγκροτήματος, τα μέλη του συγκροτήματος έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο
απόλυσης του κιθαρίστα τους. Η μπάντα τον έσυρε μισοκοιμισμένο και αναίσθητο σε ένα
λεωφορείο δίνοντάς του ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το Λος Άντζελες και δύο μέρες
αργότερα μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τα κομμάτια τους με τον νέο
κιθαρίστα, Κερκ Χάμεττ. Ενώ ταξίδευε προς το Λος Άντζελες, ο υποψιασμένος Μαστέιν
προσπαθούσε να καταλάβει τα όσα συνέβησαν. Θεωρούσε πως έχασε τη μεγαλύτερη
ευκαιρία της ζωής του να καταξιωθεί στη metal μουσική σκήνη με ένα πολλά υποσχόμενο
συγκρότημα. Ωστόσο δεν έμεινε άπραγος. Μετά την έξοδό του από τους Metallica, ο
Μαστέιν δημιούργησε το συγκρότημα Megadeth, με σκόπο, σύμφωνα με τον ίδιο, να
διαλύσει τους Metallica, συγκρότημα που αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα στο
στερέωμα της heavy metal. Σε διάφορες συνεντεύξεις του τα επόμενα χρόνια, είχε
εκφράσει αρνητικά σχόλια για τα μέλη των Metallica και κυρίως του αντικαταστάτη του,
Χάμμετ,[7][8][9] κάτι που σταμάτησε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, αφού εμφανίζεται
και στο video Some Kind of Monster μαζί με τον Λαρς Ούλριχ.

Kill 'em All[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Metallica ταξίδεψαν στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης για να ηχογραφήσουν το πρώτο
τους άλμπουμ, με τίτλο Metal up your Ass, έχοντας ως παραγωγό τον Πολ Κούρσιο.
Εξαιτίας μιας διαφωνίας μεταξύ της δισκογραφικής εταιρείας και του συγκροτήματος, το
άλμπουμ μετονομάστηκε σε Kill 'em All. Το Kill 'em All εκδόθηκε από τη Megaforce
Records στις ΗΠΑ το 1983 και ήταν το πρώτο speed metal άλμπουμ που γνώρισε
επιτυχία. Μπήκε στην 120η θέση των τσαρτ του Billboard και, αν και δεν ήταν μεγάλη
επιτυχία, έχτισε τα θεμέλια για την άνοδο των Metallica. Περιλάμβανε ορισμένα από τα
σπουδαιότερα κομμάτια του σχήματος, όπως το "Seek & Destroy", το "The Four
Horsemen", που αποτελούσε δουλεία του πρώην κιθαρίστα τους, Ντέιβ Μαστέιν, ο
οποίος το μετουσίωσε στο τραγούδι "Mechanix" των Megadeth, το ορχηστρικό
"Anesthesia - Pulling Teeth", με το κολασμένο σόλο του μπάσσου του Κλιφ Μπέρτον,
αλλά και το ένα από τα δύο σινγκλ του δίσκου, "Whiplash". Το συγκρότημα για να
γιορτάσει την έκδοση του έκανε μια περιοδεία με τους Raven με όνομα "Kill 'em All for
One tour". Το Φεβρουάριο του 1984, το συγκρότημα περιόδευσε με τους Venom στο
"Seven Dates of Hell tour", όπου έπαιξαν μπροστά σε 7.000 θεατές.[10] Τα σίνγκλ του
δίσκου ήταν τα Whiplash και Jump in the Fire.

Ride the Lightning[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το άλμπουμ τους Ride the Lightning εκδόθηκε το 1984. Για πολλούς οπαδούς του
συγκροτήματος αποτελεί ίσως τον καλύτερο δίσκο τους, με τον Κλιφ Μπέρτον να
δεσπόζει με το μπάσο του σε τραγούδια όπως το ορχηστρικό "The Call Of Kthulu",
το "For Whom The Bell Tolls", τραγούδι γνωστό για την ασύλληπτη εισαγωγή του
μπάσου, που οι περισσότεροι αμύητοι νομίζουν πως είναι κιθάρα, εμπνευσμένο από το
ομώνυμο βιβλίο του διάσημου δημοσιογράφου Έρνεστ Χέμινγουεϊ, το single "Creeping
Death", που εμπνέυστηκε ο ντράμερ Λαρς Ούλριχ από την ταινία "Οι Δέκα Εντολές" με
πρωταγωνιστή τον Τσάρλτον Χέστον, και το "Fade To Black", τραγούδι-ύμνος για τη
μοναξιά και τον θάνατο. Το "Ride The Lightning" είναι περισσότερο μελωδικό κι όχι τόσο
ωμό και σκληρό thrash metal άλμπουμ όπως ο προκάτοχός του. Η ηχογράφηση του
έγινε στα Sweet Silence Studios στην Κοπεγχάγη της Δανίας και έφτασε στην 100η θέση
του Billboard. Ένα γαλλικό τυπογραφείο εκτύπωσε κατά λάθος τα εξώφυλλα του
άλμπουμ με πράσινο χρώμα, κάτι που τώρα υπάρχει μέσα σε πολλές συλλογές
θαυμαστών τους. Ο Μαστέιν πήρε την πνευματική ιδιοκτησία των Ride the
Lightning και The Call of Kthulu.[10]
Ο πρόεδρος της Elektra Records A&R, Μάικλ Άλαγκο και ο συν-ιδρυτής της Q-Prime
Management Cliff πήγαν σε μια συναυλία των Metallica τον Σεπτέμβριο του 1984. Αφού
εντυπωσιάστηκαν από αυτό που είδαν, έγραψαν τους Metallica στην Elektra Records και
τους έκαναν πελάτες της Q-Prime Management.[11] Η μεγάλη επιτυχία οδήγησε τους
Metallica στη δημιουργία του Creeping Death EP το οποίο πούλησε περισσότερα από
40.000 αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Metallica έκαναν την πρώτη τους μεγάλη
περιοδεία στην Ευρώπη (όπου το άλμπουμ γνώρισε πρώτα επιτυχία) με τους Tank σε
μέγιστο αριθμό θεατών τους 1.300. Γυρνώντας στις ΗΠΑ έκαναν μια περιοδεία με
τους W.A.S.P. και τους Armored Saint ως support συγκρότημα. Οι Metallica έπαιξαν τη
μεγαλύτερη έως τότε συναυλία τους στο φεστιβάλ "Monsters of Rock" στις 17 Αυγούστου
1985, με τους Bon Jovi και τους Ratt στο πάρκο Ντόνιγκτον της Αγγλίας, μπροστά σε
70.000 θεατές. Σε μια συναυλία στο Όκλαντ της Καλιφόρνια για το φεστιβάλ "Day on the
Green" οι Metallica έπαιξαν μπροστά σε 60.000 οπαδούς τους.[11]

Master of Puppets[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το άλμπουμ Master of Puppets ηχογραφήθηκε στα Sweet Silence studios και εκδόθηκε
τον Μάρτιο του 1986 ανεβαίνοντας στην 29η θέση του Billboard και παραμένοντας εκεί
για 72 εβδομάδες.[12] Το άλμπουμ αυτό ήταν το πρώτο του συγκροτήματος που έγινε
χρυσό, στις 4 Νοεμβρίου του 1986 και έξι φορές πλατινένιο το 2003. Αποτελεί έναν από
τους σπουδαιότερους δίσκους στην ιστορία της μέταλ μουσικής (ίσως και το
σπουδαιότερο[13][14]) κι έναν από τους σημαντικότερους του συγκροτήματος. Περιλαμβάνει
θρυλικά τραγούδια της μπάντας όπως το εισαγωγικό "Battery", με τα ντραμς του Λαρς
Ούλριχ να κάνουν έντονη την παρουσία τους, το ομώνυμο τραγούδι, που έχει ψηφιστεί
ως το καλύτερο τραγούδι του συγκροτήματος, το "Welcome Home (Sanitarium)", το
"Damage Inc.", αλλά και το ορχηστρικό "Orion", που θεωείτο το αποκορύφωμα του Κλιφ
Μπέρτον. Ο Στιβ Χιούι του AllMusic θεώρησε το άλμπουμ "το καλύτερο εγχείρημα τους".
Μετά την έκδοση του άλμπουμ οι Metallica έκαναν μια περιοδεία με τον Ozzy
Osbourne στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο θάνατος του Κλιφ Μπέρτον κι η αντικατάστασή του από
τον Τζέισον Νιούστεντ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα μνημείο του Μπάρτον στο Ljungby, Σουηδία

Καθώς το "Master Of Puppets" σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του, το συγκρότημα είχε
ξεκινήσει τις περιοδείες για την προώθηση του άλμπουμ σε ολόκληρη την Ευρώπη,
δίνοντας τρομερές εμφανίσεις. Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1986, το συγκρότημα βρισκόταν
στη Στοκχόλμη, όπου ήταν guests του θρύλου της metal, Όζυ Όσμπορν. Ο Κλιφ
Μπέρτον χαρίζει ένα κολασμένο πεντάλεπτο σόλο πριν αποχωρήσουν από τη σκήνη.
Αυτή έμελλε να είναι η τελευταία παράσταση του Μπάρτον. Το συγκρότημα όδευε προς
την Κοπεγχάγη, γενέτειρα του Λαρς Ούλριχ, όπου θα συναντούσαν τον παραγωγό τους,
αλλά και τους φίλους του Λαρς. Παραπονούμενοι ότι τα στρώματα ήταν εξαιρετικά άβολα,
ο Μπάρτον με τον Κερκ Χάμεττ έπαιξαν στα χαρτιά ποιος θα κοιμόταν στη βολική
κουκέτα. Ο Μπέρτον έβγαλε τον άσσο μπαστούνι (με άλλα λόγια Ace Of Spades) κι
αποφάσισε να κοιμηθεί στην κουκέτα. Μπορεί να νίκησε στα χαρτιά, ωστόσο η επιλογή
του αποδείχτηκε μοιραία. Τα ξημερώματα της επομένης, το βαν ξέφυγε σε μία αριστερή
στροφή και ανατράπηκε η πορεία του. Οι μουσικοί βγήκαν από το λεωφορείο με τα
εσώρουχα τους και κινδύνευαν να αρρωστήσουν σοβαρά, μιας και η θερμοκρασία ήταν
υπό του μηδενός. Όμως έλειπε ο Κλιφ Μπάρτον, ο οποίος εκσφενδονίστηκε από το βαν
και καταπλακώθηκε από αυτό. Η περιγραφή του Τζέιμς Χέτφιλντ σοκάρει: "Είδα το
λεωφορείο που είχε πέσει επάνω του με τα πόδια του να προεξέχουν. Φρίκαρα
κυριολεκτικά. Εκείνη τη στιγμή ήθελα πραγματικά να σκοτώσω τον οδηγό, δεν ξέρω αν
πάτησε πάγο ή ήταν μεθυσμένος. Το μόνο που γνώριζα ήταν πως ο Κλιφ έφυγε..."
Αργότερα ήρθαν γερανοί κι ασθενοφόρα ώστε να απεγκλωβίσουν όσους ήταν κάτω από
τα συντρίμμια. Προσπάθησαν να σύρουν τον Μπάρτον με τη βοήθεια ενός γερανού,
καθώς πίστευαν ότι μπορούσε ακόμη να σωθεί, αλλά προτού τον σύρουν το όχημα
έπεσε και πάλι πάνω του, λόγω του βάρους του. Ο κόσμος έχασε ίσως τον
σπουδαιότερο μπασσίστα στην ιστορία σε ηλικία 24 μόλις χρόνων.
Ο οδηγός συνελήφθη, ωστόσο αφέθηκε ελεύθερος καθώς διαπίστωσαν πως στον δρόμο
υπήρχε ένα κομμάτι πάγου σε μία επικίνδυνη κλίση του οδοστρώματος. Στον τόπο του
δυστηχήματος στήθηκε μνημείο προς τιμήν του, όπου γράφτηκαν οι στίχοι: «Cannot the
kingdom of salvation take me home» από το τραγούδι «To Live is to Die», το τελευταίο
τραγούδι στο οποίο ο Μπέρτον συνέβαλε συνθετικά ο μπασσίστας. Προς τιμήν του, ο
πρώην bandmate του στους Metallica, Ντέιβ Μαστέιν εμπνέυστηκε το τραγούδι "In My
Darkest Hour", που αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια των Megadeth.
Επίσης, το επίσης thrash metal αμερικάνικο συγκρότημα Anthrax, αφιέρωσε προς τιμήν
του τον εμβληματικό τους δίσκο "Among The Living", όπως ακριβώς έκαναν και οι επίσης
αμερικανοί Metal Church, με το δικό τους άλμπουμ "The Dark". Το ίδιο το συγκρότημα
κυκλοφόρησε έναν χρόνο μετά το δυστύχημα ένα DVD με τίτλο "Cliff 'Em All", προς τιμήν
του μπασσίστα που τους προσέδωσε αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο. Ο Τζέιμς Χέτφιλντ
αργότερα δήλωνε: «Δεν θα είχαμε συνθέσει ποτέ κιθαριστικές αρμονίες, ορχηστρικά ή
κανονικά τραγούδια με περίπλοκες μελωδίες και ενορχηστρώσεις, χωρίς τον Cliff. Δεν θα
βρισκόμασταν ποτέ εκεί που είμαστε σήμερα»
Ο θάνατος του Μπάρτον έκανε αβέβαιο το μέλλον των Metallica. Τελικά, τα τρία μέλη
αποφάσισαν ότι ο Μπάρτον θα ήθελε να συνεχίσουν και με τις ευλογίες της οικογένειας
του, το συγκρότημα συνέχισε.[15]
Περίπου σαράντα άτομα πήγαν στις οντισιόν των Metallica, ανάμεσά τους οι παιδικοί
φίλοι του Χάμμετ, Λες Κλέιπουλ των Primus, Τρόυ Γκρέγκορυ των Prong και ο Τζέισον
Νιούστεντ των Flotsam and Jetsam. Ο Νιούστεντ έμαθε όλα τα τραγούδια των Metallica
και μετά από την οντισιόν οι Metallica τον κάλεσαν στο Tommy's Joynt του Σαν
Φρανσίσκο. Οι Χέτφιλντ, Ούλριχ και Χάμμετ αποφάσισαν ότι ο Νιούστεντ μπορούσε να
αντικαταστήσει τον Μπάρτον και η πρώτη του ζωντανή εμφάνιση με τους Metallica ήταν
στο Country Club στη Ρισέντα της Καλιφόρνια. Οι Metallica, για να τον εντάξουν στη
σύνθεση τους, μόνιμα και επίσημα, το 1987, του έδωσαν να φάει μια μπάλα
από γουασάμπι.
Οι Metallica τέλειωσαν την περιοδεία τους στους πρώτους μήνες του 1987 και τον
Αύγουστο του ίδιου έτους κυκλοφόρησαν ένα EP με όνομα The $5.98 E.P.: Garage Days
Re-Revisited.[16] Το ΕΡ περιείχε 5 κομμάτια με διασκευές τραγουδιών άλλων καλλιτεχνών
και ηχογραφήθηκε για να δοκιμάσουν τον ήχο του νέου τους στούντιο, το ταλέντο του
Νιούστεντ και να ανακουφιστεί το στρες και η θλίψη από τον θάνατο του Μπάρτον.

...And Justice for Αll[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ...And Justice for All ήταν το πρώτο στούντιο άλμπουμ των Metallica μετά τον θάνατο
του Μπάρτον και εκδόθηκε το 1988. Το άλμπουμ ήταν μια εμπορική επιτυχία παίρνοντας
την έκτη θέση στα τσαρτ του Billboard και έγινε πλατινένιο μετά από εννέα εβδομάδες. Το
άλμπουμ δέχτηκε αντιδράσεις από τους σκληροπυρηνικούς φαν του συγκροτήματος για
την ανυπαρξία του μπάσου, που ήταν το βασικότερο χαρακτηριστικό του συγκροτήματος
την εποχή του Κλιφ Μπέρτον. Το μπάσο του Νιούστεντ είχε χαμηλωθεί, ως ένα κομμάτι
πειράγματος που δεχόταν και οι μουσικές του ιδέες αγνοούνταν (αν και συμμετείχε στη
σύνθεση του Blackened).[17] Το άλμπουμ, παρ' όλα αυτά συμπεριλάμβανε ορισμένα
σπουδαία τραγούδια, όπως ο αντιπολεμικός ύμνος "One", το "Harvester Of Sorrow",
το "Eye Of The Beholder", "Blackened" καθώς επίσης το "To Live Is To Die", στο οποίο
είχε συνεισφέρει ο Κλιφ Μπάρτον προτού πεθάνει κι αποτελεί το μοναδικό τραγούδι του
δίσκου που είναι έντονη η παρουσία μπάσσου. Υπήρχαν παράπονα για την παραγωγή
του άλμπουμ με τον Στιβ Χιούι του Allmusic να γράφει ότι τα τύμπανα και οι κιθάρες είχαν
πολύ τρέμουλο και βάθος. Ακολούθησε η περιοδεία "Damaged Justice", αυξάνοντας τη
δημοτικότητα του συγκροτήματος και των μέχρι τότε κυκλοφοριών του.[18]
Το 1989, οι Metallica πήραν την πρώτη τους υποψηφιότητα για βραβείο Γκράμι, στην
κατηγορία Best Hard Rock/Metal Performance Vocal or Instrument. Αν και οι Metallica
ήταν το φαβορί, το βραβείο δόθηκε στους Jethro Tull για το άλμπουμ Crest of a Knave.
Το αποτέλεσμα οδήγησε σε αντιπαράθεση μεταξύ του κοινού και των ΜΜΕ, ενώ οι
Metallica καθόταν πίσω από τη σκηνή περιμένοντας να πάρουν βραβείο για την εκτέλεση
του τραγουδιού One. Οι Jethro Tull είχαν συμβουλευτεί από τον μάνατζερ τους να μην
παραβρεθούν στην εκδήλωση, καθώς όλος ο κόσμος περίμενε τους Metallica να
νικήσουν. Τα βραβεία αναφέρονται από το περιοδικό Entertainment Weekly ως ένα από
τα «δέκα μεγαλύτερα προβλήματα των Γκράμι».[19] Τρία χρόνια αργότερα, Ο Ούλριχ
αναφέρθηκε στα βραβεία του 1989 όταν παραλάμβανε το βραβείο Γκράμι
λέγοντας «Πρέπει να ευχαριστήσουμε τους Jethro Tull που δεν έβγαλαν άλμπουμ
φέτος».
Οι Metallica κατά την περιοδεία "Damaged Justice"

Οι κριτικές αυτές οδήγησαν την επιτροπή των Βραβείων στον διαχωρισμό της κατηγορίας
σε Best Hard Rock Performance και Best Metal Performance, από την επόμενη κιόλας
χρονιά. Το 1990, οι Metallica κατέκτησαν το πρώτο τους βραβείο Γκράμι στην καινούρια
κατηγορία (Best Metal Performance) για το One, ενώ και τα επόμενα δύο χρόνια ήταν οι
νικητές της κατηγορίας (το 1991 για τη διασκευή του τραγουδιού Stone Cold
Crazy των Queen και το 1992 για το άλμπουμ Metallica).
Μετά την κυκλοφορία του ...And Justice for All, οι Metallica έβγαλαν το πρώτο τους
βίντεο κλιπ, για το τραγούδι One. Το βίντεο βιντεοσκοπήθηκε σε ένα εγκαταλελειμμένο
εργοστάσιο και αναμείχθηκε με σκηνές από την ταινία αντιπολεμικού χαρακτήρα, Johnny
Got His Gun (1971), της οποίας τα πνευματικά δικαιώματα είχαν αγοράσει. Το
αναμειγμένο βίντεο δόθηκε στο MTV, αν και στο MTV είχαν απαγορεύσει τις
αναμεμειγμένες εκδόσεις. Τελικά, το κανάλι αποδέχτηκε την αναμειγμένη έκδοση και το
βίντεο προβλήθηκε στην εκπομπή Headbangers Ball στις 3:00 τα ξημερώματα. Στις
επόμενες 2 ώρες, το κανάλι δέχτηκε πάνω από 5.000 τηλεφωνήματα για να προβάλλει
ξανά το βίντεο, το οποίο πήρε την 38η θέση στα 100 Καλύτερα Βίντεο Όλων των
Εποχών του MTV, το 1999.[20]
Τα σινγκλ του άλμπουμ ήταν τα Eye of the Beholder, Harvester of Sorrow και One.

Metallica (The Black Album)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Οκτώβριο του 1990 οι Metallica ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις του επόμενου τους
δίσκου στο One on One studio του Χόλιγουντ, με παραγωγό τον Μπομπ Ροκ. Με κόστος
ενός εκατομμυρίου δολαρίων και μετά από μίξη, η οποία πραγματοποιήθηκε τρεις φορές,
το Black Album εκδόθηκε στις 12 Αυγούστου του 1991 και πούλησε 650.000 αντίτυπα
κατά την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του.[21] Πήρε την πρώτη θέση στα τσαρτ
του Billboard και είναι το 25ο πιο επιτυχημένο άλμπουμ στη Βόρεια Αμερική. Το "Black
Album" αποτελεί τον πιο εμπορικά επιτυχημένο δίσκο του σχήματος, με τις πωλήσεις να
φτάνουν τις 31 εκατομμύρια παγκοσμίως. Τα σινγκλ του δίσκου ήταν τα Enter
Sandman, The Unforgiven, Nothing Else Matters, Wherever I May Roam και Sad but
True.
Οι ηχογραφήσεις του άλμπουμ, όπως και η περιοδεία για την προώθηση του
αποτυπώθηκαν στο ντοκιμαντέρ A Year and a Half in the Life of Metallica.[22] Η περιοδεία
με την ονομασία "Wherever We May Roam Tour" διήρκεσε 14 μήνες και πέρασε από
τη Βόρεια Αμερική, την Ιαπωνία και τη Μεγάλη Βρετανία.
Τον Φεβρουάριο του 1991, το συγκρότημα είχε κερδίσει το βραβείο Γκράμι για την
καλύτερη χέβι μέταλ εκτέλεση με τη διασκευή τους στο Stone Cold Crazy των Queen.[23]
Στις 8 Αυγούστου του 1992, κατά τη διάρκεια της ζωντανής εμφάνισης των Metallica στο
Ολυμπιακό Στάδιο του Μόντρεαλ, ο Χέτφιλντ υπέφερε εγκαύματα δευτέρου βαθμού μετά
από ατύχημα επί σκηνής με τα πυροτεχνήματα του σόου την ώρα που έπαιζαν το Fade
to Black. Ο Τζον Μάρσαλ των Metal Church τον αντικατέστησε για το υπόλοιπο της
περιοδείας στην κιθάρα, ενώ ο Χέτφιλντ έβγαινε στη σκηνή τραγουδώντας με δεμένο το
χέρι. Η περιοδεία πραγματοποιήθηκε μαζί με τους Guns N' Roses.
Τον Νοέμβριο του 1993, κυκλοφόρησε το πρώτο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ των
Metallica, με τίτλο Live Shit: Binge & Purge, το οποίο εκδόθηκε με 3 CD αλλά και τρεις
κασέτες VHS. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία ανέβηκε στην 26η θέση του Billboard και έχει
βραβευθεί ως 15 φορές πλατινένια.

Load, ReLoad, Garage Inc. και S&M[Επεξεργασία | επεξεργασία

κώδικα]
Μετά από τρία χρόνια περιοδειών για την προώθηση του ιδιαίτερα
επιτυχημένου Metallica, το συγκρότημα πραγματοποίησε την περιοδεία "Shit Hits the
Sheds Tour" το καλοκαίρι του 1994, παίζοντας ως πρώτο όνομα στο φεστιβάλ
"Woodstock '94".[24] Την επόμενη χρονιά παρουσίασαν μικρή δραστηριότητα, δίνοντας
τρεις συναυλίες στο Ντόνινγκτον της Μεγάλης Βρετανίας με τους Slayer, Slash's
Snakepit, Therapy? και Corrosion of Conformity να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους.[25]
Το 1996 κυκλοφόρησε το Load μετά από ηχογραφήσεις εννέα μηνών, το οποίο κατέλαβε
την πρώτη θέση στα τσαρτ του Billboard. Έχει γίνει χρυσό στη Μεγάλη Βρετανία και
μέχρι σήμερα έχει πουλήσει πάνω από πέντε εκατομμύρια αντίτυπα. Η συγκεκριμένη
ηχογράφηση παρουσίασε αλλαγή σε σχέση με τον μέχρι τότε ήχο των Metallica, οι οποίοι
απέβαλαν τα thrash metal στοιχεία από τη μουσική τους. Η περιοδεία για την προώθηση
του δίσκου ονομάστηκε "Poor Touring Me", με το συγκρότημα να εμφανίζεται στο
εναλλακτικό φεστιβάλ "Lollapalooza" το καλοκαίρι του 1996.[26]
Το 1997, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ ReLoad με τραγούδια που ηχογραφήθηκαν για
το Load, αλλά λόγω άρνησης της δισκογραφικής εταιρείας να τα κυκλοφορήσει ως διπλό
άλμπουμ, συμπεριλήφθηκαν σε αυτήν την κυκλοφορία. Για την προώθηση του δίσκου, οι
Metallica πραγματοποίησαν την περιοδεία "Poor Re-Touring Me Tour" και εμφανίστηκαν
στην εκπομπή Saturday Night Live του τηλεοπτικού δικτύου NBC παίζοντας
τα Fuel και The Memory Remains με τη Μαριάν Φέιθφουλ.
Το 1998, κυκλοφόρησε το διπλό άλμπουμ διασκευών Garage Inc., σκαρφαλώνοντας στη
δεύτερη θέση των αμερικάνικων τσαρτ. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία περιελάμβανε
ολόκληρο το Garage Days Re-revisited και τραγούδια καλλιτεχνών όπως οι Diamond
Head, Black Sabbath, Thin Lizzy, Lynyrd Skynyrd, The Misfits, Motörhead, κ.α.
ηχογραφημένα από τους Metallica.
Το 1999 εκδόθηκε το δεύτερο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ των Metallica, με
τίτλο S&M, το οποίο ήταν το τελευταίο άλμπουμ του Τζέισον Νιούστεντ με τους Metallica.
Πρόκειται για μια ηχογράφηση των Metallica από το θέατρο "Berkeley Community
Theatre" με τη συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας του Σαν Φρανσίσκο, υπό τη
διεύθυνση του Μάικλ Κέιμεν. Η ηχογράφηση έγινε σε δύο παραστάσεις, στις 21 και τις 22
Απριλίου του 1999. Κατά κύριο λόγο περιέχει παλαιότερα τραγούδια του συγκροτήματος,
αλλά και δύο νέα τραγούδια, το No Leaf Clover και το Human, καθώς και μια εκτέλεση
του The Ecstasy of Gold του Ένιο Μορικόνε. Το άλμπουμ έφθασε στη δεύτερη θέση στα
τσαρτ του Billboard και πούλησε πάνω από έξι εκατομμύρια αντίτυπα για να βραβευθεί
ως εξαπλά πλατινένιο. Τα σινγκλ του δίσκου ήταν το No Leaf Clover και το Nothing Else
Matters '99.

Η διαμάχη με το Napster[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2000, το ντέμο του τραγουδιού I Disappear, το οποίο ήταν προγραμματισμένο να
κυκλοφορήσει παράλληλα με την ταινία Mission: Impossible II διέρρευσε στο διαδίκτυο
μέσω της μηχανής αναζήτησης Napster, με ολόκληρη τη δισκογραφία των Metallica να
είναι διαθέσιμη.[27] Το συγκρότημα κατέθεσε μήνυση κατά των υπευθύνων της σελίδας
χωρίς να αναφέρει ονόματα. Πάνω από 300.000 λογαριασμοί χρηστών της ιστοσελίδας
διαγράφηκαν, όπως και 230.000 μετά από μήνυση του ράπερ Dr. Dre.[28]
Κατά την κατάθεση του στο δικαστήριο, ο Ούλριχ αναφέρθηκε σε παραβίαση
πνευματικών δικαιωμάτων και τελικά η ιστοσελίδα δέχτηκε να μην μοιράζεται μουσική
από καλλιτέχνες οι οποίοι δεν συμφωνούσαν.[29]
Αποχώρηση του Τζέισον Νιούστεντ και St.
Anger[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Metallica ζωντανά στο Λονδίνο το 2003

Αποτελούσε κοινό μυστικό ότι τα μέλη των Metallica αγνοούσαν τον μπασσίστα τους,
Τζέισον Νιούστεντ. Έτσι, η αποχώρησή του στις 17 Ιανουαρίου του 2001, δεν αποτέλεσε
κάποια σπουδαία έκπληξη στις τάξεις των φίλων του σχήματος. Ο ντράμερ Λαρς Ούλριχ
δήλωσε ξεκάθαρα: " Ο Τζέισον Νιούστεντ αγνοήθηκε από εμάς. Η ειρωνεία είναι ότι ο
Τζέισον πίστευε πως οι ιδανικοί Metallica θα έπρεπε να είναι όπως είναι τώρα. Η όλη
κατάσταση είναι εξαιρετικά στενάχωρη, διότι ο Τζέισον είναι ένα θαυμάσιο παιδί που
προσπάθησε πολύ για την μπάντα τόσα χρόνια".
Ο Κερκ Χάμεττ, πάντοτε πιο ήρεμος, από την πλευρά του δήλωσε: " Ο Τζέισον ήταν
αδερφός μας. Θα μας λείψει. Ο Λαρς, ο Μπομπ Ροκ και εγώ συνεχίζαμε να βρισκόμαστε
εκείνη την περίοδο που έλειπε ο Τζέιμς απλά για να κρατήσουμε ζωντανή την πίστη μας
και το μομέντουμ. Όλα κατέρρεαν γύρω μας και πίστευα ότι αν κρατηθούμε ζωντανοί θα
τα καταφέρουμε, είχαμε ο ένας τον άλλον. Ο Τζέισον Νιούστεντ θυσιάστηκε για να σωθεί
η πνευματική μας υγεία".
Η επίσημη ανακοίνωση των Metallica, δια στόματος Λαρς Ούλριχ, έλεγε: "Ο Τζέιμς, ο
Κερκ κι εγώ ανυπομονούμε να γράψουμε το επόμενο κεφάλαιο στην ίστορια του
συγκροτήματός μας, πάντοτε με τεράστιο σεβασμό κι εκτίμηση στα 14 χρόνια που
περάσαμε με τον Τζέισον Νιούστεντ. Είμαστε ενθουσιασμένοι για τις νέες προκλήσεις
που έπονται. Οι δρόμοι μας με τον Τζέισον χωρίζουν με κατανόηση, αγάπη και σεβασμό,
περισσότερο από ποτέ άλλοτε."
Ωστόσο ο ίδιος ο Λαρς μόνο κατανόηση δεν έδειχνε να έχει σχετικά με την απόφαση του
Νιούστεντ, καθώς κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ "Some Kind Of Monster", σε μια
περίοδο όπου τα πάντα στους Metallica πήγαιναν κάτα διαόλου, άρχισε να λέει: "Αυτός ο
ηλίθιος μας παράτησε".
Ο ίδιος ο Τζέισον Νιούστεντ δήλωσε: " Είναι η δυσκολότερη απόφαση της ζωής μου.
Στέλνω την αγάπη μου και τις ευχές μου στα αδέρφια μου, Λαρς, Τζέιμς και Κερκ Χάμεττ
κι όλους στην οικογένεια των Metallica. Τους ευχαριστώ αυτούς και τους οπαδούς μας
που έκαναν αυτά τα 15 χρόνια να μου μείνουν αξέχαστα."
Τον Απρίλιο του 2001, ξεκίνησαν τα γυρίσματα ενός ντοκιμαντέρ που θα αποτύπωνε τη
δημιουργία του επόμενου τους δίσκου, τα οποία διήρκεσαν δύο χρόνια. Σε αυτό το
διάστημα, ο Χέτφιλντ εισήχθη σε κέντρο αποτοξίνωσης λόγω του εθισμού του στο
αλκοόλ. Στις 4 Δεκεμβρίου του 2001 η θεραπεία του ολοκληρώθηκε, και οι Metallica
επέστρεψαν στο στούντιο τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς. Το προαναφερθέν
ντοκιμαντέρ ήταν το Some Kind of Monster, όπου παρουσιάζεται η εικόνα ενός
συγκροτήματος με σοβαρά προβλήματα και αβέβαιο μέλλον. Για τις ηχογραφήσεις του
νέου δίσκου, το μπάσο ανέλαβε ο παραγωγός Μπομπ Ροκ. Η ηχογράφηση του δίσκου
ολοκληρώθηκε στις αρχές του 2003 και οι Metallica δοκίμασαν μπασίστες για να
ολοκληρώσουν και πάλι τη σύνθεση τους. Στις 24 Φεβρουαρίου 2003, οι Metallica
ανακοίνωσαν ως νέο τους μπασίστα του crossover thrash metal συγκροτήματος Suicidal
Tendencies, Ρόμπερτ Τρουχίγιο, γνωστός και για τη συμμετοχή του στο προσωπικό
σχήμα του Όζι Όσμπορν προσφέροντας του μάλιστα και ένα εκατομμύριο δολάρια για να
δεχτεί.
Τον Ιούνιο του 2003, κυκλοφόρησε το όγδοο στούντιο άλμπουμ των Metallica με τίτλο St.
Anger. Το άλμπουμ ανέβηκε στην πρώτη θέση των τσαρτ σε τριάντα χώρες και δέχτηκε
σκληρή κριτική από τους μουσικοκριτικούς. Τα σινγκλ του δίσκου ήταν τα St.
Anger, Frantic, The Unnamed Feeling και Some Kind of Monster. Το ομώνυμο κομμάτι
κέρδισε το βραβείο Γκράμι στην κατηγορία Best Metal Performance, το 2004.[30]
Η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου ονομάστηκε "Madly in Anger with the World
Tour". Πριν την εμφάνιση του συγκροτήματος στο φεστιβάλ "Download" του 2004, ο
Ούλριχ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με κρίση πανικού.[31] Για τη συγκεκριμένη συναυλία,
τη θέση του πήρε ο Τζόι Τζόρντισον των Slipknot, ενώ σε δύο τραγούδια έπαιξε ο Ντέιβ
Λομπάρντο των Slayer και στο Fade to Black ο τεχνικός για τα τύμπανα του
συγκροτήματος, Φλέμινγκ Λάρσεν.[32]
Την επόμενη χρονιά, τα μέλη του συγκροτήματος έκαναν διάλειμμα από τις
ηχογραφήσεις και τις περιοδείες περνώντας χρόνο με τις οικογένειες και τους φίλους
τους, με εξαίρεση δύο συναυλίες στο "AT&T Park" του Σαν Φρανσίσκο, όπου άνοιξαν τις
εμφανίσεις των Rolling Stones, το Νοέμβριο του 2005.[33]

Death Magnetic[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2006, οι Metallica ανακοίνωσαν ότι δεν θα συνεργαστούν στον επόμενο τους δίσκο με
τον Μπομπ Ροκ, για πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε χρόνια, αλλά την παραγωγή θα
αναλάμβανε ο Ρικ Ρούμπιν. Στις 12 Σεπτεμβρίου 2008, κυκλοφόρησε το ένατο άλμπουμ
των Metallica με τίτλο Death Magnetic, το οποίο σκαρφάλωσε στην κορυφή
του Billboard και οδήγησε τους Metallica να βραβευτούν ως το μόνο συγκρότημα που
έχει πέντε συνεχόμενα #1 άλμπουμ.[34] Το συγκρότημα γύρισε και ένα βίντεο κλιπ για το
τραγούδι The Day That Never Comes, το οποίο αποτέλεσε το πρώτο σινγκλ του δίσκου.
Ο δίσκος πούλησε 490.000 αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά την πρώτη εβδομάδα
κυκλοφορίας του και παρέμεινε στην κορυφή για τρεις εβδομάδες, ενώ έφθασε στο #1 σε
32 χώρες.[35]

Οι Metallica στο Ρότερνταμ το 2009

Στις 4 Απριλίου του 2009, οι Metallica εντάχθηκαν στο Rock and Roll Hall of Fame, με
τον αποχωρήσαντα Τζέισον Νιούστεντ να παίζει κατά την τελετή βράβευσης μαζί με το
συγκρότημα.
Στις 16 Ιουνίου του 2010, οι Metallica, οι Slayer, οι Megadeth και οι Anthrax έπαιξαν στο
αεροδρόμιο Bemowo της Βαρσοβίας, ως μέρος του φεστιβάλ "Sonisphere". Έξι ημέρες
αργότερα, τα ίδια συγκροτήματα εμφανίστηκαν στη Σόφια της Βουλγαρίας, για να
ακολουθήσουν συναυλίες στο Βουκουρέστι και την Κωνσταντινούπολη, την ίδια περίοδο
που το Death Magnetic βραβεύθηκε ως διπλά πλατινένιο.[36]
Η περιοδεία "World Magnetic Tour" ολοκληρώθηκε στις 21 Νοεμβρίου του 2010 και το
καλοκαίρι του 2011 οι Metallica εμφανίστηκαν ως μέρος των Big Four στο "Sonisphere
Festival", συνεχίζοντας στη Γαλλία και σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική κατά το 2011.
Lulu, Beyond Magnetic και Through the
Never[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αφού συμμετείχαν στις συναυλίες των Big Four στην Ευρώπη και την Αμερική το 2010
και το 2011, στις 15 Ιουνίου του 2011 οι Metallica ανακοίνωσαν ότι ολοκλήρωσαν τις
ηχογραφήσεις κατά τη συνεργασία τους με τον Λου Ριντ των The Velvet Underground. Η
συνεργασία αυτή κυκλοφόρησε σε διπλό άλμπουμ την 1η Νοεμβρίου του 2011 με
τίτλο Lulu, με το νέο άλμπουμ να περιλαμβάνει δέκα τραγούδια, οι στίχοι των οποίων
είναι γραμμένοι από τον Ριντ, ενώ η μουσική από τον Ριντ και τους Metallica.[37]
Στις 9 Ιουνίου του 2012, το συγκρότημα εμφανίστηκε ως πρώτο όνομα στο φεστιβάλ
"Download" της Αγγλίας, παίζοντας ολόκληρο το Black Album.[38] Τον Δεκέμβριο του
2011, είχε κυκλοφορήσει το ΕΡ Beyond Magnetic με τέσσερα τραγούδια τα οποία δεν
συμπεριλήφθηκαν στο Death Magnetic, κυρίως λόγω περιορισμών της χωρητικότητας
του CD.[39] Τα τραγούδια του ΕΡ ήταν τα Hell And Back, Hate Train, Just A Bullet
Away και Rebel of Babylon και έπαιξαν ζωντανά ένα τραγούδι εξ αυτών ανά ημέρα κατά
τις συναυλίες για τα τριάντα χρόνια των Metallica. Οι συγκεκριμένες εμφανίσεις
πραγματοποιήθηκαν στο "The Fillmore" του Σαν Φρανσίσκο, με γκεστ εμφανίσεις από
τον Ντέιβ Μαστέιν, τον Τζέισον Νιούστεντ, τον Γκλεν Ντάντσιχ, τον Όζι Όσμπορν, τον
Τζέρι Καντρέλ, τους Apocalyptica, μέλη των Diamond Head και τον King Diamond.[40]
Το Νοέμβριο του 2012, το συγκρότημα έληξε τη συνεργασία του με τη Warner Bros. και
ανακοίνωσε τη δημιουργία της Blackened Recordings.[41] Ένα μήνα αργότερα,
κυκλοφόρησαν το DVD Quebec Magnetic και μέσα στο 2013 κυκλοφόρησαν την
ταινία Metallica Through the Never σε σκηνοθεσία του Νίμροουντ Άνταλ, με
πρωταγωνιστή τον Ντέιν ΝτεΧάαν.[42]
Το καλοκαίρι του 2013, ο Ούλριχ δήλωσε ότι το 2014 οι Metallica θα ηχογραφούσαν τον
επόμενο τους δίσκο, με πιθανή κυκλοφορία το 2015.[43] Παρ' όλα αυτά, στις 28
Οκτωβρίου 2015, δημοσιοποιήθηκε βίντεο του συγκροτήματος με τον Χέτφιλντ να
ηχογραφεί στο στούντιο.[44] Σύμφωνα με τον Χάμμετ, ο νέος δίσκος θα κυκλοφορήσει
μέσα στο 2016 ή στις αρχές του 2017.[45]
Τον Φεβρουάριο του 2016, ανακοινώθηκε ότι με αφορμή την τριακοστή επέτειο από την
κυκλοφορία του Master of Puppets, το συγκρότημα θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο της
ίδιας χρονιάς ένα βιβλίο σχετικά με το άλμπουμ, το οποίο έγραψαν μαζί με τον
συγγραφέα Ματ Τέιλορ και θα φέρει τον τίτλο Metallica: Back to the Front.[46]

Hardwired...to Self-Destruct[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 18 Αυγούστου του 2016, το συγκρότημα ανακοίνωσε μέσω της επίσημης
ιστοσελίδας του τον δέκατο δίσκο της καριέρας του με τίτλο Hardwired...to Self-Destruct,
ο οποίος κυκλοφόρησε στις 18 Νοεμβρίου του ίδιου έτους μέσω της ανεξάρτητης
δισκογραφικής εταιρείας Blackened.[47] Παράλληλα, δημοσιοποιήθηκε το πρώτο βίντεο
του άλμπουμ, με το κομμάτι Hardwired.[48] Στις 26 Σεπτεμβρίου δημοσίευσαν άλλο ένα
κομμάτι από το αναμενόμενο άλμπουμ τους, το Moth Into Flame.[49]
Ο δίσκος πούλησε 291.000 αντίτυπα κατά την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του
στις Ηνωμένες Πολιτείες και αποτέλεσε το έκτο # 1 άλμπουμ στην πατρίδα τους.[50] Τη
δεύτερη εβδομάδα έπεσε στην τρίτη θέση του Billboard με 75.000 αντίτυπα,[51] ενώ
στη Γερμανία διατέθηκαν περισσότερα από 200.000 αντίτυπα κατά την πρώτη του
εβδομάδα, για να βραβευθεί ως πλατινένιος δίσκος αμέσως μετά την κυκλοφορία του.
[52]
 Συνολικά, ο δίσκος σκαρφάλωσε στην κορυφή των τσαρτ σε 57 χώρες και στο Top-5
σε 105.[53]

Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το έμβλημα που δείχνει την ένταξη των Metallica στα Hall of Fame (Bay Area Music Award)

Μεταξύ άλλων βραβείων που έχουν κατακτήσει, ξεχωρίζουν τα παρακάτω:

Βραβεία Grammy:[54]

 1990: Best Metal Performance – «One»

 1991: Best Metal Performance – «Stone Cold Crazy»
 1992: Best Metal Performance – Metallica (άλμπουμ)
 1999: Best Metal Performance – «Better than You»
 2000: Best Hard Rock Performance – «Whiskey in the Jar»
 2001: Best Rock Instrumental Performance – «The Call of Ktulu» με τον Michael
Kamen και τη συμφωνική ορχήστρα του Σαν Φρανσίσκο.
 2004: Best Metal Performance – «St. Anger»
 2009: Best Metal Performance – «My Apocalypse»
 2009: Best Recording Package - Death Magnetic (άλμπουμ)
MTV Video Music Awards:

 1992: Best Metal Video – «Enter Sandman»

 1996: Best Metal Video – «Until It Sleeps»
American Music Awards:

 1996: Favorite Artist: Heavy Metal/Hard Rock: Metallica – Load (άλμπουμ)

 1996: Favorite Metal/Hard Rock Song – «Until It Sleeps»
Billboard Music Awards:

 1997: Billboard Rock and Roll Artist of the Year – Metallica (RIAA Diamond Award)
 1999: Catalogue Artist of the Year – Metallica
 1999: Catalogue Album of the Year – Metallica (άλμπουμ)
Kerrang! Awards:

 2003: Hall of Fame – Metallica

 2003: Best International Band – Metallica
 2004: Best Band on the Planet – Metallica
 2008: Inspiration Award Winner – Metallica
 2009: Best Album – Death Magnetic (άλμπουμ)

Μέλη του συγκροτήματος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 Τζέιμς Χέτφιλντ - φωνητικά (1981-ακόμα), κιθάρα (1981-ακόμα)[55]
 Λαρς Ούλριχ - ντραμς, κρουστά (1981-ακόμα)
 Κερκ Χάμμετ - κιθάρα (1983-ακόμα)
 Ρόμπερτ Τρουχίγιο - μπάσο, φωνητικά (2003-ακόμα)
Πρώην μέλη:

 Ντέιβ Μαστέιν - κιθάρα (1982-19883)

 Ρον ΜακΓκόβνεϊ - μπάσο (1982)
 Μπραντ Πάρκερ - κιθάρα (Απρίλιος 1982)[55]
 Κλιφ Μπέρτον - μπάσο, δεύτερα φωνητικά (1982-1986)
 Τζων Μάρσαλ - κιθάρα (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1986, Αύγουστος-Οκτώβριος 1992)[55]
 Τζέισον Νιούστεντ - μπάσο, δεύτερα φωνητικά (1987-2001)
 Μπομπ Ροκ - μπάσο (2001-2002)