Ψαλμός ριη’ (118ος) (137-144)

[…]
137 Δίκαιος εἶ, Κύριε, καὶ εὐθεῖαι αἱ κρίσεις σου. 138
ἐνετείλω δικαιοσύνην τὰ μαρτύριά σου καὶ
ἀλήθειαν σφόδρα. 139 ἐξέτηξέ με ὁ ζῆλός σου, ὅτι
ἐπελάθοντο τῶν λόγων σου οἱ ἐχθροί μου. 140
πεπυρωμένον τὸ λόγιόν σου σφόδρα, καὶ ὁ δοῦλός
σου ἠγάπησεν αὐτό. 141 νεώτερος ἐγώ εἰμι καὶ
ἐξουδενωμένος· τὰ δικαιώματά σου οὐκ
ἐπελαθόμην. 142 ἡ δικαιοσύνη σου δικαιοσύνη εἰς
τὸν αἰῶνα, καὶ ὁ νόμος σου ἀλήθεια. 143 θλίψεις
καὶ ἀνάγκαι εὕροσάν με· αἱ ἐντολαί σου μελέτη
μου. 144 δικαιοσύνη τὰ μαρτύριά σου εἰς τὸν
αἰῶνα· συνέτισόν με, καὶ ζήσομαι.
[…]
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση

[…]
137 Δίκαιος εἶσαι, Κύριε, καὶ αἱ ἀποφάσεις σου
εἶναι ὀρθαὶ καὶ εὐθεῖαι. 138 Τὰ προστάγματά σου,
Κύριε, τὰ ὁποῖα ὡς ἐντολάς ἔδωσες εἰς ἡμᾶς, εἶναι
ἀπολύτως δίκαια καὶ ἀληθινά. 139 Μὲ ἔλυωσεν
ὡσὰν κερὶ ὁ ζῆλος μου διὰ τὴν δόξαν τοῦ
Ὀνόματός σου, διότι οἱ ἐχθροί μου ἐλησμόνησαν
ἐντελῶς τὰς ἐντολάς σου. 140 Εἶναι ὅμως ἄφρονες,
διότι τὰ λόγιά σου εἶναι ὁλοκάθαρα καὶ
ἀπαστράπτοντα, ὅπως τὸ χρυσάφι, τὸ ὁποῖον
ἐκαθαρίσθη εἰς τὸ πυρωμένο καμίνι. Διὰ τοῦτο ἐγὼ
ὁ δοῦλος σου τὰ ἠγάπησα. 141 Μικρὸς κατὰ τὴν
ἡλικίαν, καταφρονημένος καὶ ἐξουδενωμένος
εἶμαι μέσα εἰς τὴν κοινωνίαν. Ἀλλὰ τὰς ἐντολάς
σου ποτὲ δὲν τὰς ἐλησμόνησα. 142 Ἡ δικαιοσύνη
σου, Κύριε, εἶναι δικαοσύνη αἰωνία καὶ
ἀναλλοίωτος καὶ ὁ Νόμος σου εἶναι αὐτὴ αὕτη ἡ
ἀλήθεια. 143 Μὲ εὑρῆκαν θλίψεις καὶ ἀνάγκαι,
ἀλλὰ αἱ ἐντολαί σου, Κύριε, ἦσαν πάντοτε μελέτη
καὶ παρηγορία μου. 144 Τὰ προστάγματά σου εἶναι
δίκαια, αἰώνια καὶ ἀναλλοίωτα. Συνέτισέ με διὰ
μέσου αὐτῶν, ὥστε νὰ ζήσω ἐγὼ σύμφωνα μὲ τὸ
ἅγιον θέλημά σου.
[…]
Ἑρμηνεία Ὁσίου Ἀρσενίου Καππαδόκου

Ὁ Ψαλμὸς ριη’ διαβάζεται γιὰ νὰ πατάξει ὁ Θεὸς

τοὺς βαρβάρους, καὶ νὰ ταπεινώσει τὴν δράση
τους, ὅταν σφάζουν ἀθῶα γυναικόπαιδα.