Charles Baudelaire „Albatros”

→ Marynarze dla zabawy chwytają ptaka, aby zapewnić sobie rozrywkę, szydzą z niego. Biały albatros, które jest
piękny, potężny, majestatyczny w locie, gdy zostaje złapany przez człowieka i uwięziony na pokładzie, całkowicie się zmie-
nia. Olbrzymie skrzydła, które budzą podziw w powietrzu, okazują się ciężarem, a wręcz – kalectwem. Albatros staje się
nieporadny na lądzie.
Ciągnie swe skrzydła po pokładzie i wciąż się o nie potyka. Marynarze żartują sobie z majestatycznego ptaka i przedrzeźniają
jego niezdarne ruchy.
→ Opowieść, o uwięzionym przez marynarzy albatrosie, przedstawiona w wierszu stanowi pretekst do podjęcia tematu istoty
sztuki i kondycji samego artysty, jego niedostosowania do szarej rzeczywistości.
→ Albatros symbolizuje modernistycznego poetę. Poeta również posiada dwa oblicza. Całkowicie inaczej zachowuje się, gdy
tworzy (czyli gdy albatros lata), a inaczej w codziennym życiu (czyli kiedy albatros jest złapany). Niebo jest w wierszu
metaforą poezji. Artysta najpewniej czuje się w świecie sztuki oraz wzniosłych idei (albatros w locie). Często żyje
marzeniami oraz własną wizją rzeczywistości. Poeta jest podziwiany ze względu na swoją twórczość, dla tego wielu uważa
go za wybitną jednostkę, wyróżniającą się na tle przeciętnego społeczeństwa. Artyści wydają się istotami z innego świata,
niedostępnymi dla zwyczajnych ludzi. Często jednak nie odnajdują się w zwyczajnym, codziennym życiu. W swojej
twórczości przedstawiają wzniosłe idee, kształtują własne koncepcje filozoficzne oraz systemy wartości, ale wcielanie ich w
życie często okazuje się skomplikowane. Poeta, w zderzeniu z codziennymi problemami, przypomina niezdarnego albatrosa,
ośmieszanego przez załogę statku. Artysta różni się od ogółu społeczeństwa, posiada nieprzeciętną wrażliwość. Jest ona
jednocześnie darem i przekleństwem. Pozwala na uważną obserwację rzeczywistości i ujmowanie swoich przemyśleń w
słowa, ale też utrudnia radzenie sobie z trudnościami. W swojej twórczości, poeta może kreować się na wybitną jednostkę,
górującą nad społeczeństwem. Gdy jednak musi zderzyć się z codziennością, zwyczajni, przeciętni ludzie niejednokrotnie
mają więcej siły od niego. Poeci często są odrzuceni przez ludzi, którzy nie rozumieją jego geniuszu, podobnie jak
ośmieszony przez marynarzy albatros.
→ Wiersz to reinterpretacja horacjańskiego motywu poety-łabędzia (w „Pieśni II, 20 (Do Mecenasa)”)

Środki stylistyczne:

 epitety („gorzkiego odmętu”, „ptaki dalekolotne, albatrosy białe, osaczone, niezdarne, zhańbione głęboko”, „skrzydła wspa-
niałe”, „wiosła zbyt ciężkie”, „skrzydlaty kaleko”, „skrzydła olbrzymie”).
 metafory („poeta jest podobny księciu na obłoku, który brata się z burzą, a szydzi z łucznika, lecz spędzony na ziemię i szczu-
ty co kroku - wiecznie się o swe skrzydła olbrzymie potyka”)
 porównania („bezradnie swe skrzydła wspaniałe i jak wiosła zbyt ciężkie po pokładzie wloką”).
 apostrofy- podmiot liryczny zwraca się do albatrosa-poety („O jakiż jesteś marny, jaki szpetny z bliska, Ty, niegdyś piękny w
locie, wysoko, daleko! Ktoś ci fajką w dziób stuka, ktoś dla pośmiewiska przedrzeźnia twe podrygi, skrzydlaty kaleko!”)
 przerzutnie
 wykrzyknienia