Jacek Soplica to główny bohater książki Adama Mickiewicza pt.,,Pan Tadeusz’’.

W epopei był również znany

jako ksiądz Robak. Pochodził ze średnio zamożnej rodziny, chociaż później był on uważany za ubogiego
szlachcica. Zwano go żartem wojewodą, ponieważ dysponował 300 kreskami na sejmikach. Miał młodszego
brata, późniejszego właściciela Soplicowa- Sędziego. Pochopnie ożenił się z niekochaną kobietą, która wydała
mu na świat jedynego syna- Tadeusza. W późniejszym czasie został zakonnikiem w zgromadzeniu
bernardynów. Przeszedł on ogromną przemianę, która odmieniła całe jego życie.

Za młodu Jacek był niezwykle przystojnym, urodziwym mężczyzną. W trakcje rozmowy z Hrabią, Gerwazy
stwierdził, że za Soplicą szalały kobiety oraz że układano o nim piosenki. Miał wąsy od ucha do ucha, dlatego
Gerwazy mówił o nim Wąsal. W rzeczywistym czasie wydarzeń szlachcic zawsze występował w mnisim
kapturze. Miał wiele blizn, na przykład pod prawym uchem czy w brodzie, a jego groźne wejrzenie i głos
wskazywały na wcześniejszą działalność jako żołnierz. Według Gerwazego mocno się zestarzał.

Jacek był uznawany na kłótnika i paliwodę. Brał udział w wielu sprzeczkach i bójkach, ponieważ był bardzo
porywczy i gwałtowny. Zawsze stawiał na swoim, przez co ciężko było dojść z nim do porozumienia bez sporu.
Zupełnie inaczej zachowuje się po przemianie. Udało mu się poskromić swój temperament. Stał się cichym,
skromnym człowiekiem, który stronił od otwierania się przed ludźmi. Wolał bystrze obserwować świat z boku,
samemu zostając w cieniu tajemniczości. Z wcześniejszych lat zachował żywotność i postawę żołnierską.

Dominującą cechą Soplicy była duma. To właśnie ona nie pozwoliła mu wyznać miłości Ewie i poprosić jej
ojca o rękę córki, ponieważ wiedział, że nie otrzyma zgody. Nie był w stanie uniżyć się Stolnikowi. Troszczył się
o swój honor i był pełen godności. Trudno było też nie zauważyć jego męstwa i odwagi. Nie bał się wyzwań i
zawsze dzielnie stawiał na swoim. Miał wielki szacunek wśród szlachty, ponieważ potrafił przewodzić innym.
Był szczerze oddany swojej ojczyźnie. Nie przyjął zaszczytów proponowanych przez Moskali. Inaczej
zachowywał się jednak wobec swojej miłości. Kochał Ewę gorąco i szczerze, miała na niego ogromny wpływ.
Przy niej łagodniał i stawał się bardziej delikatny i subtelny. Bardzo się o nią troszczył. Stolika obdarzył
bezinteresowną i prawdziwą przyjaźnią licząc, że Horeszka to odwzajemni. Niestety łatwo było też zobaczyć
jego wady. Pycha i zarozumialstwo były u niego na porządku dziennym. Miał zawyżone mniemanie o sobie,
traktował innych z wyższością. Właśnie dlatego nie potrafił przyznać się do miłości. Był bardzo porywczy i
kłótliwy, przez co brał udział w wielu bójkach. Łatwo popadał w nałóg. Po straci Ewy popadł w pijaństwo,
mimo, że miał małego syna i kochającą żonę. Uległ degradacji moralnej, przez co szlachta się od niego
odwróciła. Po przemianie widzimy zupełnie innego człowieka. Ksiądz Robak stał się gorącym patriotą i oddał
swoje życie służbie narodowi. Brał udział w wielu walkach u boku Napoleona i generała Dąbrowskiego. Działał
jako emisariusz we wszystkich trzech zaborach. W rodzinnej Litwie przygotowywał powstanie. Przekonał
szlachtę do płacenia podatku na polskie wojsko. Innymi słowy- poświęcił się na rzecz ojczyzny. Potrafił
zauważyć swoje wcześniejsze błędy i robił wszystko, żeby odkupić swoje winy. Jacek zaczął działać cicho i bez
rozgłosu. Nie żalił się Gerwazemu o trudach spotkanych na drodze, bo to nie było dla niego ważne. Jego
ofiarność i skromność miały zastąpić dawną pychę i butę. Ze starych cech niewątpliwie zostały mu odwaga i
waleczność. Wykazał się nimi na przykład na polowaniu, ratując życie Tadeuszowi, Hrabiemu i Gerwazemu.
Starał się czuwać nad wychowaniem swojego syna, a opiekę nad Zosią zlecił Sędziemu. W czasie spowiedzi
wyraził głęboki i szczery żal za popełnioną zbrodnie na Stolniku. Jedyne, czego pragnął, to wybaczenie.

Jacek Soplica przez całe życie wykształcił wiele cennych umiejętności. Potrafił doskonale strzelać, przez co
był uznawany za najlepszego strzelca w okolicy. Świetnie jeździł konno i mistrzowsko władał szablą. Doskonale
potrafił zarządzać, dzięki czemu umiejętnie wdrażał w życie swoje plany.

Sądzę, że rozpatrując całą historię Jacka Soplicy, ciężko jest go uznać za bohatera jednoznacznie
pozytywnego czy negatywnego. W swoim życiu popełnił wiele błędów, które zmieniły życie wielu osób. Jednak
zmienił się i zauważył swoje błędy. Ujarzmił swój charakter i oddał się sprawom narodu. Był wielkim patriotą i
walczył o dobro innych. Pokazuje to, że każdy może się zmienić i nigdy nie jest za późno na poprawę. Uważam,
że jest to bohater godny podziwu i można go uznać za dobry wzór do naśladowania.