Nederlands Betoog:

Ivan Vermeulen
Dt35

Inleiding:
Alinia1:
Bruno kwam op een dag thuis en zag Maria de huisvrouw zijn spullen inpakken. Zijn moeder vertelde hem dat zijn vader
snel een nieuwe baan zou krijgen en dat ze moesten verhuizen. Na een paar dagen reisde het gezin naar hun nieuwe huis.
Bruno was eenzaam en overal waren soldaten. Een paar dagen later keek Bruno uit zijn raam en zag hij aan de andere kant
van een hek een grote groep mannen en jongens met gestreepte pyjama's. Bruno is een Duitse jongen die opgroeide tijdens
de Tweede Wereldoorlog. Als negenjarige leefde Bruno in zijn eigen fantasiewereld. Hij las graag avonturenverhalen.
Hoewel zijn vader als officier in de Duitse nazi-partij diende, begreep Bruno weinig van zijn werk. Ook begreep hij niets van
de oorlog. Bruno's belangrijkste zorgen in het leven waren het volgen van de strikte regels van zijn ouders en het vermijden
van zijn oudere zus Gretel. Weken gingen voorbij en Bruno had moeite om zichzelf bezig te houden. Daarom besloot hij een
bandenschommel te maken. Tijdens het spelen op zijn nieuwe schommel viel Bruno en schaafte zijn been. Een oude Joodse
man zag het. De oude man die vroeger arts was maar nu hielp bij het bereiden en serveren van de maaltijden van het gezin,
bracht Bruno binnen en verzorgde zijn wond. Bruno was de oude man dankbaar voor zijn hulp. Er gingen meer weken
voorbij en Bruno besloot op verkenning te gaan. In de middags begon Bruno langs het hek te lopen dat hij vanuit zijn raam
kon zien. Hij liep een erg lang voordat hij een jongen tegenkwam die zichzelf voorstelde als Shmuel. Opgewonden dat hij
een vriend had gemaakt, keerde Bruno de komende weken en maanden bijna elke dag terug naar dezelfde plek langs het
hek. Bruno begon brood en kaas te stelen voor zijn hongerige vriend. Op een dag liep Bruno de keuken in en vond Shmuel
daar hij was glazen aan het poetsen. Bruno gaf Shmuel wat eten, maar een soldaat genaamd Kotler kwam binnen en
betrapte Shmuel op heterdaad. Bruno haatte Kotler. In een moment van paniek ontkende Bruno dat hij Shmuel kende.
Shmuel verscheen bijna een week niet bij het hek en toen hij dat deed, had hij overal blauwe plekken. Bruno vertelde
Shmuel het nieuws over zijn aanstaande vertrek. Shmuel zijn vader was vermist. De twee jongens maakten een plan voor
hun laatste dag samen. Shmuel bracht een gestreepte pyjama en Bruno kroop vermomd door de kleine opening onderaan
het hek om zijn vriend te helpen en zijn vader te zoeken. Ze voerden hun plan de volgende dag uit. Op dat moment
omsingelde een groep soldaten het gebied waar Bruno en Shmuel stonden en dwong iedereen een lang, donker gebouw
binnen. Toen de deuren op slot gingen en er angst uitbrak rond de twee jongens, pakte Bruno Shmuels hand en vertelde
hem dat hij zijn beste vriend was.

Middenstuk:
Alinia2:
Ik vind het een goed boek, omdat het vanuit een mooi perspectief verteld wordt in dit geval wordt het verteld vanuit Bruno
zij perspectief. Hierdoor ga je heel anders naar sommige dingen kijken zoals de joden en kinderen en de Duitsers zelf in die
tijd.

Alinia3:
Ik vind het einde van het boek ook mooi, omdat het is natuurlijk jammer/zielig dat Bruno dood gaat maar je hebt zo’n
gezegde wat u niet wilt in uw geschied doe dat ook een ander niet. Dus Bruno zijn vader is verdrietig dat zijn zoon dood
gaat maar toch doet zijn vader dat wel miljoenen Joodse mensen aan.

Alinia4:
Ik vind het boek wel een beetje voorspelbaar, omdat je al een soort idee hebt wat er daarna gaat gebeuren. Dus richting het
einde kreeg ik al zo’n vermoede dat hij niet meer levend uit het kamp zou komen.

Slot:
Alinia5:
Conclusie: Ik vind het een goed en mooi boek ik zou het boek aanraden aan alle mensen die
meer boeken van het onderwerp oorlog zouden willen lezen, mensen die veel van lezen
houden, mensen die de oorlog vanuit een minder beschouwt perspectief zouden willen
lezen en ten slotte alle mensen die spannende vermakende boeken leuk vinden. Ik zou het
boek misschien niet aanraden aan mensen die: een vervelende ervaring hebben met de 2 e
wereld oorlog, mensen die het boek al eens gelezen hebben en aan alle mensen die geen
boek willen lezen.

Vriendelijke groet Ivan Vermeulen Bedankt voor het lezen.