@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.

indd 7 17/4/2012 12:13:22 μμ

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 8 17/4/2012 12:13:23 μμ
 1

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 9 17/4/2012 12:13:23 μμ

 ∆εν είναι καθόλου εύκολο να είσαι διάσημος.
Η ζωή σου γίνεται δύσκολη!... Καλά… Όχι και τόσο
δύσκολη… Πάντως έχει μπελάδες η δημοσιότητα. Και
μεγάλους, μάλιστα!
Έχω φτιάξει ολόκληρο κατάλογο με αυτούς…

ει ς
Μ εγ άλ ος Μ π ελ άς – οι σ υν εν τε ύξ
1 ος υ
Μ π ελ άς – η δι άσ ημ η αδ ελ φ ή μο
2 ος Μ εγ άλ ος
Μ εγ άλ ος Μ π ελ άς – οι υπ ογ ρ αφ ές
3 ος
α
Μ εγ άλ ος Μ π ελ άς – η δι ασ ημ ότ ητ
4 ος

Αλλά
ας τους πάρουμε
έναν έναν
από την αρχή.

10

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 10 17/4/2012 12:13:23 μμ

 ε γά λ ο
Μ

ς
1 ος
Μπ
Οι συνεντεύξεις
ελάς
Αναγκάστηκα να αδειάσω δυο ράφια της βιβλιοθή-
κης μου με τα αγαπημένα μου κόμικς, για να χωρέσουνε
τα ντοσιέ με τα αποκόμματα των εφημερίδων…
Υπήρξαν μέρες που και τρεις και τέσσερις εφη-
μερίδες ή περιοδικά γράφανε για το βιβλίο μου ή είχαν
συνεντεύξεις άλλοτε μόνο δικές μου, άλλοτε δικές μου
μαζί με τον πατέρα μου (τον διάσημο συγγραφέα), άλλοτε
δικές μου αλλά μαζί με τη μητέρα μου (τη διάσημη και
πολυβραβευμένη μεταφράστρια και λιγότερο διάσημη
και απλώς βραβευμένη συγγραφέα) κι άλλοτε, τέλος,
δικές μου μαζί με την Ασπασία…
Α, βλέπετε, και η Ασπασία έχει γίνει πια κι αυτή
μια

11

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 11 17/4/2012 12:13:24 μμ

 ε γά λ ο
Μ Η διάσημη αδελφή μου

ς
2 ος
Μπ
ελάς Μα, καλά, εσένα
γιατί σου ζητάνε
συνεντεύξεις;

απορούσα στην αρχή.

Η Ασπασία χαμογελούσε με τα χείλια ολότελα κλει-
στά – δεν ξέρω από πού έχει ξεσηκώσει αυτό το στιλάκι,
μα εμένα πολύ μού τη δίνει.
Χαμογελούσε, λοιπόν, και δεν απαντούσε.
Όμως η μαμά μού εξήγησε.
«Μα είναι η πρωταγωνίστριά σου!» είπε.
Και τότε η Ασπασία άφησε το ενοχλητικό χαμόγελό
της, άνοιξε τα χείλια της και είπε:
«Όχι πρωταγωνίστριά του! Σκέτη πρωταγωνίστρια
είμαι!»
Συγχύζομαι όταν την ακούω να λέει κάτι τέτοιες ανο-
ησίες – μπα, μήτε ανοησίες είναι. Είναι κάτι χειρότερο…
Ψέματα! Αυτό είναι!
«∆ε βλέπετε που, όταν βγαίνω στον δρόμο, όλοι με
σταματούν και μου ζητάνε αυτόγραφα!» συνέχισε η
Ασπασία και η μαμά γούρλωσε τα μάτια της.

12

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 12 17/4/2012 12:13:24 μμ

 Καλέ, η κόρη μου
μήτε σε μένα έμοιασε
μήτε στη μητέρα μου. Από το σόι
του μπαμπά της πήρε κι ίδια η θεία της
η Ζωζώ είναι!... Το ίδιο κι οι δυο
φαντασμένες!

με μισόκλειστο το στόμα
μουρμούρισε η μαμά,
μιας και δεν είχε διά-
θεση μήτε η κορούλα
της να την ακούσει μήτε
και ο πατερούλης μου.

Τέλος πάντων! Εγώ θέλω να είμαι δίκαιος. Η Ασπα-

σία έχει γίνει γνωστή και υπάρχουν κάποιοι που της
ζητάνε ένα αυτόγραφο. Αλλά όχι και πως κάνουνε ουρά
οι θαυμαστές της! Απλώς είναι αρκετοί. Που γίνονται
πολλοί – ατέλειωτοι… πλήθη, καλέ!– όταν είναι μαζί μου.
Τότε οι δικοί μου θαυμαστές τής ζητάνε κι αυτής να τους
υπογράψει κάποιο χαρτάκι.

13

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 13 17/4/2012 12:13:25 μμ

 Αλλά η Ασπασία έχει οργανωθεί. Κουβαλά πάντα
μέσα στην τσάντα της έναν πάκο με φωτογραφίες της, που
μάλιστα όλες τους τις έχει από τα πριν υπογράψει…

Καλέ, τέτοιο ψώνιο

έχει γίνει
η αδελφή μου!

«Όχι, να κάθομαι εκείνη την ώρα να γράφω αφιερώ-

σεις και να υπογράφω… Όπως κάνεις εσύ, το βλίτο, και
χάνεις τον καιρό σου!» θέλει με τον δικό της -ευγενικό-
τρόπο να με συμβουλεύει.
Όμως ντρέπομαι εγώ να κάνω κάτι τέτοιο. Αλλά ομο-
λογώ πως ένας ακόμα Μεγάλος Μπελάς είναι…

14

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 14 17/4/2012 12:13:25 μμ

 ε γά λ ο
Μ

ς
3 ος
Μπ
Οι υπογραφές
ελάς
Με φωνάζουνε να επισκέπτομαι σχολεία και να
συζητώ με τα παιδιά που με έχουν διαβάσει.
Εκεί, όλα τους με περιμένουν κρατώντας το καθένα
στο χέρι κι από ένα αντίτυπο του βιβλίου μου για να τους
το υπογράψω.
«Θέλουμε αυτόγραφο!» μου ζητάνε κι εγώ τους
διορθώνω:

Αφιέρωση θα σας γράψω

στην πρώτη σελίδα. Εμείς οι συγγραφείς
αφιερώσεις στα βιβλία μας κάνουμε.
Δεν είμαστε ηθοποιοί ή τραγουδιστές
για να δίνουμε αυτόγραφα!

Όλα αυτά τα έμαθα από

τους άλλους συγγραφείς.
Από αυτούς που έχουν πιο
μεγάλη εμπειρία από εμένα,
όπως είναι ο μπαμπάς μου
και η φίλη μας, η κυρία Πηνε-
λόπη.
Κάθομαι, λοιπόν, πίσω
από το τραπεζάκι του δασκά-

15

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 15 17/4/2012 12:13:26 μμ

 λου ή της δασκάλας και μπροστά από το τραπεζάκι, ένας
ένας στη σειρά οι μαθητές και οι μαθήτριες, μου αφήνουν
ανοιχτό στην πρώτη σελίδα το βιβλίο μου.
«Πώς σε λένε;» ρωτώ εγώ κι αυτός ή αυτή μού λέει
το όνομά του ή το όνομά της κι εγώ το γράφω με όσο
περισσότερο όμορφα γράμματα μπορώ και από κάτω
βάζω την υπογραφή μου.
Πάνω από το κεφάλι μου έχω συνήθως τον δάσκαλο
ή τη δασκάλα της τάξης, που κοιτά το τι γράφω και στο
τέλος δεν αντέχει και φωνάζει:

Είδατε ο Δαμιανός
πώς κρατά την πρώτη του
Μ.Α. ;

16

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 16 17/4/2012 12:13:26 μμ

 Αλλά τα περισσότερα αγόρια σημασία δε δίνουν στα
όμορφα γράμματά μου, μα σκύβουν και με ρωτάνε ψιθυ-
ριστά «Τι ομάδα είσαι;». Εγώ δεν τους κοιτώ κατάματα,
μα «Αυτά θα τα πούμε μετά» το ίδιο ψιθυριστά λέω και
απλώνω το χέρι μου να πάρω το βιβλίο του επόμενου
που περιμένει στη σειρά για αφιέρωση.
Έτσι μου έχει πει να κάνω ο μπαμπάς μου που, ως
έμπειρος συγγραφέας, τα παίζει κάτι τέτοια στα δάχτυλά
του. «Αν πεις Παναθηναϊκός, θα θυμώσουν οι Ολυμπια-
κοί και δε θα αγοράσουν το επόμενο βιβλίο σου. Αλλά το

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 17 17/4/2012 12:13:26 μμ

 ίδιο θα πάθεις αν πεις πως είσαι
με τον Ολυμπιακό. Κι αν πεις,
πάλι, τίποτε για ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ,
τότε θα τους χάσεις όλους, μιας
και λίγοι είναι εκείνοι που υπο-
στηρίζουν αυτές τις ομάδες!»
Αυτά συμβαίνουν με τα
αγόρια.
Με τα κορίτσια πάλι, άλλος
μπελάς.
Αυτά μου χαρίζουν ζωγρα-
φιές που μόνες τους ζωγραφί-
σανε και όλες τους, μα όλες
τους, στο κάτω μέρος του χαρ-
τιού γράφουνε
ράφουνε
σσ’’ ααγαπώ
γαπώ
και μετά
ετά το όνο
όνομάά τους.
το Και
είναι μερικές που τολμάνε
να σημειώσουν και το
τηλέφωνό τους. Κι
όπως εγώ τους δίνω
πίσω το βιβλίο με την
αφιέρωση, αυτές
«Όποτε θες, τη-
λεφώνησέ μου»,
μου λένε και μου
χαμογελούνε.

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 18 17/4/2012 12:13:27 μμ

 Πολύ άβολα αισθάνομαι κάθε φορά που κάτι τέτοιο
γίνεται. Όταν τα κορίτσια μού χαμογελάνε, εγώ μπερδεύο-
μαι. Βλέπετε, έχω συνηθίσει να ζω με κορίτσι που προτιμά,
αντί να χαμογελά, να τσιρίζει… Για την αδελφή μου
την Ασπασία λέω… Θα το καταλάβατε.
Όλα αυτά, λοιπόν, με τις υπογραφές πολύ όμορφα
είναι, αλλά, όπως βλέπετε, έχουν και τις σκοτούρες τους.
Κι όχι μόνο όσες σας είπα.
να
Γιατί δεν πάνε σχολείο μόνο οι αναγνώ-
υ ρ ί α Άν
κ
στες και θαυμαστές μου. Πάω
κι εγώ. Και επειδή κάθε τόσο
θα έπρεπε να κάνω κοπάνες
για να φεύγω από το δικό μου
το σχολειό και να πηγαίνω στ’
άλλα, ο μπαμπάς κανόνισε να
έρχεται το απόγευμα στο σπίτι
η κυρία Άννα, η δασκάλα
μου, και να μου κάνει ιδι-
αίτερα μαθήματα.
Όπως θα καταλάβατε,
ο πρώτος και πιο μεγάλος
μπελάς είναι το να θέλουν
όλοι να με γνωρίσουν.

Αυτή η πρώτη μου Μ.Α. (Μεγάλη Απόφαση σημαί-

νουν αυτά τα αρχικά – δεν το έχετε ξεχάσει!) φταίει για
τον άλλο μεγάλο μπελά, που είναι…

19

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 19 17/4/2012 12:13:27 μμ

 ε γά λ ο
Μ

ς
4 ος
Μπ
Η διασημότητα
ελάς (μέρος πρώτο)

Αλλά για δυο λεπτά…

Ναι, σταμάτησα για λίγο να γράφω, γιατί βρέθηκε
δίπλα μου η Ασπασία, κοίταξε στην οθόνη του υπολο-
γιστή μου και με ρώτησε:
«Τι κάνεις εκεί;»
«Προσπαθώ να γράψω το νέο μου βιβλίο!» της
είπα. «Κι όπως το πρώτο, έτσι κι αυτό θα είναι ένα ημε-
ρολόγιο».
«Α, τι ωραία!» ενθουσιάστηκε η αδελφούλα μου. «Κι
εγώ ξέρω από τώρα τον τίτλο του», συνέχισε.
«Μα πώς ξέρεις τον τίτλο αφού εγώ καλά καλά δεν ξέρω
ακόμα τι θα γράψω;» – δικαιολογημένα δεν τη ρώτησα;
Η Ασπασία πήρε και πάλι εκείνο το χαμόγελο-στι-
λάκι.
«Άντε, μίλα!» είχα αρχίσει να τα παίρνω στο κρανίο.
«Βρε ηλίθιο!... Ημερολόγιο δε γράφεις;» άνοιξε το
στοματάκι της και ευτυχώς έχασε το αντιπαθητικό χαμό-
γελο-στιλάκι.
Κούνησα το κεφάλι μου.
«Ε, όπως το πρώτο σου ημερολόγιο βγήκε βιβλίο με
τον τίτλο
Ο αδελφός της Ασπασίας
που μην ξεχνάς ότι εγώ τον σκέφτηκα, έτσι και αυτό θα
έχει τίτλο Η Ασπασία και ο αδελφός της…»

20

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 20 17/4/2012 12:13:28 μμ

 «Μα οι αναγνώστες θα τα μπερδέψουνε τα δυο
βιβλία!» εγώ δε συμφώνησα.
«Βλακείες! Αν θες να έχει και το δεύτερο βιβλίο σου
την επιτυχία του πρώτου, θα πρέπει στον τίτλο να υπάρχει
το όνομα της αγαπημένης ηρωίδας των αναγνω-
στών… Το δικό μου
δηλαδή!»

Την άκουσα
προσεχτικά.

Αλλά μήτε συμφώ-

νησα μαζί της μήτε
και της είπα να κάνει
τη δουλειά της.

Σκέφτηκα να ρωτήσω έναν

που θα ήξερε περισσότερα.

Και ποιος ξέρει περισσότερα από τον μπαμπά μου;

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 21 17/4/2012 12:13:28 μμ

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 22 17/4/2012 12:13:28 μμ
 2

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 23 17/4/2012 12:13:28 μμ

 Το πρώτο βιβλίο μου Ο αδελφός της Ασπασίας έγινε
best seller ή ευπώλητο όπως άλλοι λένε αυτά τα βιβλία
που πουλάνε πολλά αντίτυπα – αυτό δε χρειάζεται να
σας το πω, μιας και το ξέρετε κι εσείς πολύ καλά.
Κι εγώ ο πιο νέος συγγραφέας που κέρδισε το

– σ’ αυτό ίσως να μη δώσατε και τόση σημασία, γιατί

τα παιδιά της ηλικίας μας διαλέγουν τα βιβλία τους όχι
γιατί κάποιοι τα βράβευσαν, μα επειδή από μόνα τους
τα κάνουν κέφι, κι άλλωστε πιο πολύ τους ενδιαφέρει
ποια ομάδα πήρε το πρωτάθλημα ή ποια χώρα κέρδισε
στη Γιουροβίζιον από το ποιος είναι ο συγγραφέας που
κέρδισε ένα βραβείο, έστω και Μεγάλο βραβείο.
Μα η αλήθεια πρέπει να λέγεται, κι έτσι…

Ναι, μωρέ!...

24

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 24 17/4/2012 12:13:29 μμ

 Μάλιστα! Και από τότε το βιβλίο μου… απογειώθηκε,
που λένε!
Κι έτσι όπως είμαι ένας επιτυχημένος συγγραφέας,
δε γράφω πια το ημερολόγιό μου (που το ξέρω από τα
πριν πως θα γίνει κι αυτό βιβλίο) σε κάποιο τετράδιο με
σκληρό εξώφυλλο. Αλλά στον υπολογιστή.
Και
μάλι-
στα
είμαι
συνέχεια
στο δια-
δίκτυο για
να μπορώ με
τη βοήθεια του
Google ή της
Wikipedia να έχω
απαντήσεις σε κατιτί
που θα πρέπει να
μάθω πριν το γράψω.
Αλλά αυτό που τώρα θέλω να μάθω – αν, δηλαδή,
για να έχει το δεύτερο βιβλίο σου την ίδια επιτυχία με
το πρώτο, θα πρέπει να έχει και παρόμοιο τίτλο και τον
ίδιο πρωταγωνιστή – αυτό δεν ξέρω αν θα μπορούσα να
το μάθω με τη βοήθεια της Wikipedia.
Προτίμησα, λοιπόν, να αναζητήσω την προσωπική
μου εγκυκλοπαίδεια – τον μπαμπά μου, δηλαδή.

25

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 25 17/4/2012 12:13:29 μμ

 άλλον;
Ποιον
Τον γνωστό κι αγαπημένο συγ-
γραφέα μικρών και μεγάλων, που
όμως ποτέ του δεν έδειξε
πως ζήλεψε τη δόξα του
γιου του.
Ίσα ίσα, όπως πάντα
έτσι και τώρα με καμα-
ρώνει – «Το μήλο κάτω
από τη μηλιά θα...
χέσει!» λέει, κάνοντας
τα γνωστά σαρδάμ του
(ήθελε να πει «θα πέσει») και μου χαϊδεύει το κεφάλι
και η Ασπασία σκάει από τη ζήλια της που δεν έγινε κι
αυτή μήλο… Ή, για να το πω με άλλα λόγια, δεν έχει το
ταλέντο να γίνει η ίδια συγγραφέας και έχει περιοριστεί
στον πρώτο γυναικείο ρόλο του έργου. Γιατί βέβαια ο
ρόλος της είναι σημαντικός μέσα στο βιβλίο μου (και στη
ζωή μου), αλλά πρωταγωνιστής στο βιβλίο και στη ζωή
είμαι εγώ. ∆ικά μου και τα δυο, βλέπεις.
Τέλος πάντων… Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει κάποιες
συγγραφικές αδυναμίες. Να όπως τώρα – για άλλα ήθελα
να γράψω κι άλλα έγραψα.
Πήγα, λοιπόν, και βρήκα τον μπαμπά μου και τον
ρώτησα:
«Αποφάσισα να γράψω το νέο μου βιβλίο. Θέλω να
είναι η συνέχεια του πρώτου. Πώς πρέπει να το γράψω
για να έχει κι αυτό την ίδια επιτυχία;»

26

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 26 17/4/2012 12:13:29 μμ

 Ο μπαμπάς σήκωσε το βλέμμα του από το βιβλίο που
διάβαζε, με κοίταξε προσεχτικά και μετά μου είπε:

Να το γράψεις
όπως έγραψες το πρώτο:
Με την καρδιά σου!

Αυτά είπε κι εγώ σκέφτηκα πως έκανε πάλι ένα από

τα πασίγνωστα σαρδάμ του. Τι θα πει να το γράψω με
την καρδιά; Θα εννοούσε να το έγραφα με το ίδιο εκείνο
στιλό που έγραψα το πρώτο.
«Μα τώρα πια γράφω κι εγώ σαν κι εσένα… Κατευ-
θείαν στο pc…» τον ενημέρωσα.

27

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 27 17/4/2012 12:13:30 μμ

 Και γέλασε ο μπαμπάς μου.
«Αχ, ∆αμιανέ μου, γράφε με όποιον τρόπο θες, αλλά
γράφε στη γλώσσα σου… Τι pc μού λες;…»
«Ε, καλά, θέλω να πω στο laptop», βιάστηκα εγώ να
διορθώσω.
«Θέλεις να πεις στον φορητό προσωπικό σου υπολογι-
στή», πολύ σοβαρά μίλησε ο μπαμπάς και μετά επέστρεψε
στη σελίδα του βιβλίου που διάβαζε.
Κρίμα, ο μπαμπάς μου σε λίγο θα χάσει τους θαυμα-
στές του – ναι, μα τον Θεό, αυτό σκέφτηκα.
Μα ποιο παιδί θα αγαπήσει μυθιστόρημα όπου, αντί
για laptop, ο συγγραφέας του θα έχει γράψει «φορητό
προσωπικό υπολογιστή»;
Ας είναι… Μη γρουσουζεύω!
Πιο πριν σας έλεγα για τους μεγάλους μου μπελάδες
από τότε που έχω γίνει συγγραφέας…
Λοιπόν, νομίζω πως αν το πρώτο μου βιβλίο το χαρα-
κτηρίζανε οι Μ.Α. (Μεγάλες Αποφάσεις – σας θυμίζω),
αυτό θα το χαρακτηρίζουν οι Μ.Μπ., δηλαδή οι

Αλλά ας συνεχίσω με τον 4ο Μεγάλο Μπελά – τη

διασημότητα…

28

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 28 17/4/2012 12:13:30 μμ

 ε γά λ ο
Μ

ς
4 ος
Μπ
Η διασημότητα
ελάς (μέρος δεύτερο)
Περπατώ στον δρόμο και όλο και περισσότεροι είναι
εκείνοι που με αναγνωρίζουν και με σταματούν να μου
σφίξουν το χέρι και να μου ζητήσουν ή αυτόγραφο ή το
κινητό μου ή το email μου για να μου στέλνουν ευχές τη
μέρα της γιορτής μου.

Κι αν τύχει και είμαστε όλοι μαζί οικογενειακώς, με

τη μαμά να οδηγεί το ίδιο πάντα Σοφίατ ή τον μπαμπά
να κάθεται στο τιμόνι του νέου μας Γκολφ – Τουτού
(τελικά δεν αγόρασε Λάντσια, μα έμεινε πιστός στη γερ-
μανική τεχνολογία) – ε, τότε γίνεται το έλα να δεις.

29

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 29 17/4/2012 12:13:30 μμ

 Ολόγυρά μας αστράφτουν τα φλασάκια των κινητών
καθώς μας παίρνουν φωτογραφίες, και οι πιο φανατικοί
θαυμαστές σκαρφαλώνουν στο καπό του Γκολφ – Του-
τού ή ανεβαίνουν πάνω στη σκεπή του Σοφίατ.
Ο μπαμπάς φοβάται μην του γρατσουνίσουν το και-
νούριο του αυτοκίνητο και με σφιγμένα χείλια μουρμου-
ρίζει:
«∆εν ήταν αυτό το παιδί να έγραφε καμιά ιστορία
φανταστική, αντί να πάει και να βγάλει όλα τα άπλυτά
μας στη φόρα!»
Αλλά δεν τολμά να πει δυνατά τις σκέψεις του και περι-
μένει καρτερικά τους θαυμαστές μου να ξεθυμάνουν.

30

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 30 17/4/2012 12:13:31 μμ

 Η μαμά, πάλι, καθώς βλέπει όλο αυτό το πλήθος να
σκαρφαλώνει πάνω στο Σοφίατ της, μετά βίας κρατιέται
και δε βάζει τα κλάματα.
«Θα πατικώσουν τον ουρανό του αυτοκινήτου μου,
κι όταν μπαίνω μέσα, θα χαλάει το χτένισμά μου!» μουρ-
μουρίζει κι αυτή, αλλά φροντίζει να κρατά ένα χαμόγελο
που θα «γράφει» στις φωτογραφίες που μας παίρνουν.
Η Ασπασία μόνο μένει ατάραχη και πίσω από το τζάμι
κουνά το χέρι σε χαιρετισμό.
Κι από την άλλη πλευρά του τζαμιού οι θαυμαστές
και οι θαυμάστριες ουρλιάζουν και χτυπάνε τα τζάμια,
με νοήματα ζητάνε να τα κατεβάσουμε, αλλά ο μπαμπάς

31

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 31 17/4/2012 12:13:32 μμ

 μάς το έχει δηλώσει – «Μην τυχόν και κάνετε ποτέ κάτι
τέτοιο!...» μας έχει προειδοποιήσει, «Αυτοί είναι ικανοί
να μας ξεμαλλιάσουν από την αγάπη τους!»
Κι οι δυο τον ακούμε.
Εγώ γιατί δε μου αρέσει να μου τραβάνε τα μαλλιά κι η
Ασπασία γιατί δε θέλει να πάθει ξανά την ίδια νίλα…
Ήταν μια φορά που είχε μόνη της κατέ-
βει μέχρι την πλατεία και βρέθηκε περι-
τριγυρισμένη από ένα μανιασμένο πλή-
θος θαυμαστών. Στην αρχή η αδελφούλα
μου πήγε να το παίξει σταρ και μοίραζε
χαμόγελα και αυτόγραφα, αλλά πολύ γρή-
γορα διαπίστωσε με τρόμο πως αντί να τους
χαρίσει την υπογραφούλα της, της ζητούσαν
να πάνε όλοι μαζί στο σούπερ μάρκετ που
ήταν πιο πέρα, να αγοράσουν μια σφουγγα-
ρίστρα και να τους δείξει το πώς την κράταγε
όταν κυνηγούσε την κατσαρίδα*…
(* Ένα από τα επεισόδια του πρώτου βιβλίου.)
Αυτά με τον 4ο Μ.Μπ.
Καιρός να κλείσει αυτό το κεφάλαιο. Στο επόμενο
λέω να σας πω για τότε που πήρα το

32

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 32 17/4/2012 12:13:32 μμ

 Α, να μην το ξεχάσω! Όταν κάποιοι από εσάς που
δεν έχετε διαβάσει το πρώτο μου βιβλίο – Ο αδελφός της
Ασπασίας είπαμε πως το λένε – πέσετε πάνω σε κάτι που
δεν το καταλαβαίνετε, όπως, για παράδειγμα, το Γκολφ
– Τουτού ή το Σοφίατ, θα πρέπει να πάτε και να αγο-
ράσετε την πρώτη μου επιτυχία. ∆εν μπορώ στο δεύτερο
βιβλίο μου να γράφω τα ίδια με όσα έγραψα στο πρώτο.

με συμβούλεψε
Θα ήταν ο μπαμπάς
συγγραφικό λάθος και η μαμά
είχε προσθέσει

Σωστά,
τα sequel δεν επαναλαμβάνουν
γεγονότα… Ο Φίλιπ Πούλμαν
ποτέ δεν κάνει αυτό το λάθος
στην τριλογία του.

Η μαμά είναι η μεταφρά-

στρια του Πούλμαν και αυτόν
τον συγγραφέα είναι που ανα-
γνωρίζει ως τον πιο σημαντικό
της εποχής μας… Μετά από
εμένα – εννοείται!... Ε, ίσως
και μετά από τον μπαμπά!

33

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 33 17/4/2012 12:13:33 μμ

 μ α s e quel μου
Διάσ η ι λ ο γ ί α το υ κ ό σ
τ ρ – Η
ί λ ι π Π ούλμαν ττερ
Φ
γ κ – Χ άρρυ Πό ών
Τ ζ . Ρό ο
υλιν
τ ω ν δ αχτυλιδι
οντας
ό λ κ ι ν – Ο άρχ η ς Ασπασία
ς
Τ ό ς τ
δελφ
α μ ι α ν ό ς – Ο α
Δ

(Υ.Γ.: ∆εν είμαι σίγουρος πως στα ημερολόγια μπαί-

νουν Υ.Γ. – Υστερόγραφα για όσους δεν ξέρουν τι σημαί-
νουν τα αρχικά Υ.Γ.
Εμένα μου το έμαθε ο παππούς, όταν μου έδειχνε τις
κάρτες που έστελνε στη γιαγιά όταν ήταν στρατιώτης
… «και φουλ ερωτευμένος», όπως η ίδια η γιαγιά
σχολίασε και ο παππούς ξερόβηξε, «Μα τι λες τώρα στα
παιδιά!» είπε και με το «παιδιά» εννοούσε εμένα και την
Ασπασία, αλλά η Ασπασία θύμωσε και διαμαρτυρήθηκε
«Μα, καλέ παππού, δεν είμαι πια παιδί, έφηβη πια έχω
γίνει!... Μεγάλωσα!» είπε, και ο παππούς χαμογέλασε
και κούνησε το μαύρο μπαστούνι του με την ασημένια
λαβή και είπε: «Όταν τούτο το μπαστούνι θα πετάξει
κλαριά, τότε κι εγώ θα δω κι εσένα σαν μεγάλη!» και τότε
η Ασπασία βγήκε από το δωμάτιο συγχυσμένη και από

34

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 34 17/4/2012 12:13:33 μμ

 πίσω της έτρεξε η γιαγιά, «Μα γιατί
το στεναχωρείς το κορίτσι;» έκανε
παρατήρηση στον παππού, αλλά
αυτός με τράβηξε κοντά του,

είπε, μου τσίμπησε το μάγουλο

Άσ’ τες! και συνέχισε να μου δείχνει τις
Γυναίκες! φωτογραφίες από τον καιρό που
ήταν στρατιώτης και… ερωτευ-
μένος με τη γιαγιά!)

Στοπ! Στοπ!...
Τι είναι αυτά που γράφω;

35

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 35 17/4/2012 12:13:33 μμ

 Ή… Παναγιά μου δέσποινα! – που λέει και η θεία
Ζωζώ…
Όλη αυτή η παρένθεση είναι συγγραφικό λάθος.
Οι παρενθέσεις πρέπει να είναι μικρές, άκουσα κάποτε
τους γονείς μου να σχολιάζουν τον τρόπο που έγραφε
τα βιβλία του ένας φίλος τους συγγραφέας.
Άμα δούνε πως κι ο γιος τους έκανε το ίδιο λάθος,
θα θυμώσουν άραγε πολύ και θα πάψουν να με καμα-
ρώνουν;
Τέλος πάντων, θα το δω το όλο θέμα όταν θα κάνω
τη δεύτερη διόρθωση του βιβλίου μου, λίγο προτού πάει
στο τυπογραφείο.
Αυτό πάντως που ήθελα να πω με το υστερόγραφο
είναι πως όσα έγραψα για τους θαυμαστές που σκαρφα-
λώνουν στα αυτοκίνητά μας είναι… Ναι, σας το ορκίζο-
μαι, πως είναι αλήθεια και καθόλου, μα καθόλου φου-
σκωμένα! Όχι, δεν τα έγραψα για να κάνω το βιβλίο
μου να έχει περισσότερη πλάκα… Αυτό,
κάποιοι αν το σκεφτούν, λάθος το σκέ-
φτηκαν. Κι αν τύχει και βρεθούν κοντά
σας και θελήσουν να σας κάνουν να
πιστέψετε πως ό,τι γράφω είναι
φαντασίες και μόνο, εσείς ξέρετε
τι θα τους απαντήσετε… Έτσι;
Εξηγηθήκαμε;

36

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 36 17/4/2012 12:13:34 μμ

 Πάμε τώρα για το επόμενο κεφάλαιο.
Μόνο που αυτό θα το γράψω αύριο. Σήμερα κου-
ράστηκε η πλάτη μου καθώς είμαι σκυμμένος τόση ώρα
πάνω από το laptop μου…
Όταν έγραφα με στιλό, πιανόντουσαν τα δάχτυλά
μου. Τώρα οι πλάτες μου!
Παπαπά! ∆ύσκολο επάγγελμα αυτό του συγγραφέα.
Αν κάποιος από εσάς έχει σκεφτεί να με μιμηθεί, ας το
σκεφτεί καλύτερα…

Δύσκολη
η καλογερική!

που λέει
και η θεία Ζωζώ.

37

@@@ Δαμιανός_Απρίλιος 2012.indd 37 17/4/2012 12:13:34 μμ