ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023
ΦΥΛΛΟΥ 1159
Διακονία
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
Ιακώβου απ. Υιού Ζεβαδαίου, Κλήμεντος οσ. Δονάτου Ευροίας Ηπείρου
(Απ. Αν: Πραξ. στ΄ 1 -7 – Μαρκ. ιε ’43 - ιστ΄ 8)
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
Κυριακή των Μυροφόρων
«Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ
τρίτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν
τῶν ἁγίων γυναικῶν
Μυροφόρων ἑορτὴν
ἑορτάζομεν· ἔτι δὲ μνείαν
ποιούμεθα καὶ τοῦ ἐξ
Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, ὅς ἦν
μαθητὴς κεκρυμμένος· πρὸς δὲ τούτοις καὶ τοῦ
νυκτερινοῦ μαθητοῦ Νικοδήμου».
Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ σήμερα τὴ μνήμη τῶν ἀνθρώπων
ἐκείνων, ποὺ φρόντισαν τὸν ἐνταφιασμὸ τοῦ Κυρίου,
ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ποὺ θέλησαν νὰ ἀποδώσουν
ἐντάφιες τιμές, κατὰ τὴ συνήθεια τῶν Ἰουδαίων. Οἱ
ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶναι ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία καὶ ὁ
Νικόδημος ὁ εὐσχήμων βουλευτής, ἡ Μαρία ἡ
Μαγδαληνή, ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καὶ ἡ
Σαλώμη. Οἱ μὲν δύο ἄνδρες φρόντισαν νὰ ἐνταφιάσουν
τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἐνῶ οἱ τρεῖς γυναῖκες πῆγαν τὸ πρωὶ
τῆς τρίτης ἡμέρας στὸ μνῆμα γιὰ νὰ φροντίσουν τὸ νεκρὸ
σῶμα μὲ ἀρώματα.
Μέσα στὴ γενικευμένη ἀτμόσφαιρα φοβίας ποὺ
ἐπικρατοῦσε οἱ δύο κρυφοὶ μαθητές, οἱ ὁποῖοι
προσδοκοῦσαν τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴ δύναμη τῆς
πίστης, μὲ θάρρος καὶ θυσιαστικὸ πνεῦμα τολμοῦν καὶ
ζητοῦν τὴν ἄδεια ἀπὸ τὸν Πιλᾶτο νὰ ἐνταφιάσουν τὸ
σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Τολμοῦν χωρὶς νὰ σκέπτονται τὸν
ἑαυτό τους, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν τὴν ἀσφάλειά τους,
διότι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Διδάσκαλο τοὺς ὁδηγεῖ στὸ
καθῆκον καὶ στὴν ἐκπλήρωση τοῦ ἱεροῦ χρέους. Ἡ πίστη
τους ὑπερβαίνει τὸ φρᾶγμα τοῦ φόβου τὴν ὥρα ποὺ ἡ
κοινὴ αἴσθηση δέχεται τὴ μεγαλύτερη ἧττα, ἀφοῦ ὁ
ἀρχηγὸς τῆς πίστεως πεθαίνει. Ἀποκαθηλώνουν, λοιπόν,
τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, τὸ περιποιοῦνται, τὸ ἀλείφουν μὲ
μῦρα, τὸ τυλίγουν σὲ καθαρὸ σεντόνι, τὸ ἐνταφιάζουν σὲ
καινούργιο τάφο καὶ ἀποχωροῦν, ἀφοῦ πρῶτα
σφραγίζουν τὴν εἴσοδο τοῦ μνημείου μὲ μεγάλη πέτρα.
Ὁ ὑμνογράφος χαρακτηρίζει τὸν Ἰωσὴφ «χερουβικὸν
ἅρμα», ἐπειδὴ βάσταξε στοὺς ὤμους του τὸν Βασιλέα τῆς
δόξης Χριστό, ἐνῶ ἐμεῖς ψάλλουμε καὶ μακαρίζουμε τὰ
εὐλογημένα χέρια του, ποὺ τοποθέτησαν στὸν τάφο τὸν
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4
ΕΤΟΣ 23Ο ΑΡΙΘΜ.
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔμπρακτα πρότυπα πίστεως καὶ
συνειδήσεως γίνονται ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος, διότι
μιμούμενοι ἐμεῖς ὡς χριστιανοὶ τὴν συμπεριφορά τους θὰ
γίνουμε τολμηροὶ καὶ θαρραλέοι, ὅπως ἀπαιτεῖται στὰ
θέματα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀποστολῆς μας.
Ἡ σημερινὴ ὅμως Κυριακὴ χαρακτηρίζεται στὸν
ἑορτολογικὸ κύκλο τῆς Ἐκκλησίας ὡς Κυριακὴ τῶν
Μυροφόρων, ἐπειδὴ γίνεται ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὰ
πρόσωπα ἐκεῖνα τῶν γυναικῶν ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸν
Χριστό, ἄκουσαν τὸ κήρυγμά Του, ἔζησαν τὰ θαύματα,
συμμετεῖχαν μὲ διακονικὴ διάθεση στὴ δράση Του καὶ
στάθηκαν μέχρι τέλους στὸ σταυρικό Του πάθος.
Τελευταῖες φεύγουν ἀπὸ τὸ μνημεῖο μετὰ τὸν
ἐνταφιασμὸ καὶ πρῶτες ἐμφανίζονται «λίαν πρωΐ τῆς
μιᾶς σαββάτων», ἀφοῦ πρῶτα «ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα
ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν».
Ἡ ἀγάπη τους πρὸς τὸν Διδάσκαλο τὶς ὁπλίζει μὲ δύναμη
καὶ τόλμη γιὰ νὰ πλησιάσουν τὸν ζωοδόχο τάφο. Δὲν
ὑπολογίζουν τίποτε, οὔτε σκοτάδι, οὔτε κόπους καὶ
διωγμούς, οὔτε ἀπειλές, μὰ οὔτε κἄν τὴν στρατιωτικὴ
φρουρὰ ποὺ φύλασσε τὸν τάφο τοῦ Ἰησοῦ. Ἕνα εἶναι
μόνο τὸ πρόβλημά τους. Ἡ λογικὴ ποὺ τὶς κάνει νὰ
ἀποροῦν «τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον» ἀπὸ τὴν εἴσοδο
τοῦ μνημείου. Καὶ ἦταν πολὺ βαρὺς αὐτὸς ὁ λίθος γιὰ νὰ
τὸν μετακινήσουν μὲ τὰ ἀδύναμα χέρια τους. Οὔτε ὅμως
αὐτὸ τὸ λογικὸ ἐμπόδιο κατάφερε νὰ μεταβάλλει τὸν
σκοπὸ καὶ τὴν διάθεσή τους. Σ’ αὐτὴν τὴν ἀνάγκη τῆς
καρδιᾶς τους δὲν σκέφτηκαν, ὅπως καὶ ἐμεῖς, ὅτι ὅποιο
θέμα δὲν μπορεῖ νὰ λύσει ἡ λογική, τὸ λύνει ὁ οὐρανὸς
μὲ ἕναν τρόπο ποὺ τὴν παραμερίζει.
Πλησιάζουν καὶ διαπιστώνουν «ἀνεωγμένον τὸν τάφον»
καὶ «ἀποκεκυλισμένον τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ
μνημείου». Φοβοῦνται, τρομάζουν καὶ σύμφωνα μὲ ὕμνο
τῆς ἑβδομάδος αὐτῆς θρηνοῦν καὶ ἀναρωτιοῦνται «Ποιὸς
ἔκλεψε τὴν ἐλπίδα μας; Ποιὸς πῆρε τὸν νεκρὸ καὶ
μάλιστα γυμνὸν καὶ ἐσμυρνισμένον;» Ἡ μεγαλύτερη ἀπὸ
τὸ βουνὸ τόλμη τους δὲν τὶς ἀφήνει νὰ κάνουν πίσω.
Μπαίνουν στὸ μνημεῖο καὶ βλέπουν ἄγγελο
λευκοφορεμένο νὰ κάθεται στὰ δεξιά. Γνωρίζω, τοὺς
λέει, ὅτι ζητᾶτε τὸν Ἰησοῦ ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ. «Ἀνέστη, οὐκ
ἔστιν ὧδε». Ὁ φόβος μεταβλήθηκε σὲ πίστη, ἡ λύπη σὲ
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023 ΕΤΟΣ 23Ο
χαρά, ἐπειδὴ ὁ θάνατος νεκρώθηκε καὶ ὁ ἅδης θρηνεῖ. Ὁ
θνητὸς ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνει ἀθάνατος, κατὰ τὴν
ἀποκάλυψη τοῦ Διδασκάλου. Δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ
παραμείνει στὸν τάφο ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ὁ Ἴδιος ὁ Θεός.
Στὴ συνέχεια, οἱ μυροφόρες ἀποστέλλονται ἀπὸ τὸν
ἄγγελο νὰ ἀναγγείλουν τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως
στοὺς μαθητὲς καὶ γίνονται ἔτσι ἀγγελιοφόροι τοῦ πιὸ
ἐλπιδοφόρου μηνύματος.
Εἴκοσι αἰῶνες ἔκτοτε ἐξαγγέλλεται στὸν κόσμο ἀπὸ τὴν
Ἐκκλησία αὐτὴ ἡ ἀναστάσιμη ἐμπειρία τῶν Μυροφόρων
καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ παραμένει εἶναι, κατὰ πόσον
συνειδητὰ βιώνουμε τὴν ἀλήθεια, ὅταν ὁμολογοῦμε ὅτι
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
"Όταν ο Θεός μοιάζει να σιωπά"
Εγώ που έζησα με τόσες απορίες
και παράπονα, νιώθω πλέον ότι
θέλω να σου πω ένα μεγάλο
ευχαριστώ Θεέ μου. Πλέον μετά
από τόσα χρόνια μπορώ να πω ότι
αναγνωρίζω την παρουσία Σου στη ζωή μου, που
φανερώθηκε ως "απουσία" και "σιωπή".
Με ράγισες αλλά με άνοιξες στο φως Σου, με πόνεσες
αλλά με βάθυνες.
Πολλές φορές αισθάνθηκα ότι ήσουν απών.
Ότι με είχες εγκαταλείψει.
Τι σιωπή είναι αυτή που αντέχεις Θεέ μου;
Κι όμως ήσουν πάντα εκεί.
Στην κραυγή μου κι εσύ βραχνιασμένος, στον πόνο μου
κι εσύ δακρυσμένος, στην δοκιμασία μου κι εσύ
σταυρωμένος, ναι, ήσουν εκεί σε όλα.
Όμως έπρεπε να μη σε βλέπω για να μεγαλώσει το
βλέμμα μου. Έπρεπε να μην σε βρίσκω για να σε ψάξω
αληθινά και με πάθος.
Σε ευχαριστώ Θεέ μου που με έμαθες να ζω δίχως έτοιμες
απαντήσεις. Γιατί ο νους δεν έχει απαντήσεις αλλά και η
καρδιά ερωτήσεις.
Όσες φορές σου ζήτησα απαντήσεις "σιώπησες". Έτσι με
τον καιρό έμαθα να ζω δίχως απαντήσεις για όλους και
για όλα. Να αποδέχομαι το μυστήριο που κατακλύζει τα
πάντα.
Να συμφιλιώνομαι με το γεγονός ότι δε γίνεται να τα
μάθω ή να τα γνωρίζω όλα και το σημαντικότερο αυτό να
μη με τρομάζει, να μην ακυρώνει ο φόβος του θανάτου
την δίψα μου για τη ζωή.
Θυμάμαι πόσες φορες σε ρώτησα "γιατί"; Δεν με
μάλωσες. Μα δεν απάντησες κιόλας. Απλά σιωπούσες
και με έσπρωχνες προς την ζωή, να μάθω να ζω και να
κοιμάμαι δίχως να τα έχω όλα λύσει.
Ποτέ δεν έκανες αυτό που μπορούσα να κάνω εγώ. Με
έσπρωξες όσο μπορούσες να γίνω εαυτός μου. Να αφήσω
ρόλους, να βγάλω μάσκες, να σταματήσω να θαυμάζω
και να συγκρίνουμε με τους άλλους, να ζω στη σκιά τους.
Είσαι ένας θεός που του αρέσει περιπέτεια, αγαπάς τους
τολμηρούς που ξέρουν να κάνουν λάθη, να μαθαίνουν,
να μετανοούν.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1159
Θέλεις οι άνθρωποι να ζουν με πάθος τη ζωή που τους
χάρισες. Να μην κρύβονται πίσω από το όνομα και τις
εντολές Σου. Την ανάσα που φύσησες στα σωθικά τους
θέλεις να την ζήσουν.
π. Λίβυος
Η αξία της ευχής και του κομποσχοινιού
Ήταν ένας μοναχός – διηγήθηκε ο
Γέροντας Εφραίμ – και είχε πέσει σε
αμέλεια πολλή, τόσο που και τον
κανόνα του άφησε και στρεφόταν
προς τον κόσμο. Πήγε στην πατρίδα
του Κεφαλληνία, όπου ως γνωστόν προστρέχουν οι
δαιμονιζόμενοι χάριν θεραπείας στον Άγιο Γεράσιμο. Και
λοιπόν, πηγαίνοντας και αυτός να προσκυνήσει τον Άγιο,
αφού βρέθηκε στην πατρίδα του, τον συναντά μία
δαιμονισμένη στον δρόμο και του λέγει:
– Ξέρεις τι κρατάς στο χέρι σου; Αχ, να ήξερες,
ταλαίπωρε, τι κρατάς στο χέρι σου! Να ήξερες πόσο με
καίει εμένα αυτό το κομποσχοίνι σου· και συ το κρατάς
έτσι από συνήθεια, για τον τύπο!
Εμβρόντητος έμεινε ο μοναχός. Από Θεού ήταν να
μιλήσει έτσι το δαιμόνιο. Συνήλθε. Τον φώτισε ο Θεός και
λέγει στον εαυτό του:
– Για δες τι κάνω ο ανόητος! Κρατώ στο χέρι μου το
δυνατότερο όπλο και δεν μπορώ να χτυπήσω έναν
διάβολο. Και όχι μόνο να τον χτυπήσω δεν μπορώ, αλλά
με σέρνει και αιχμάλωτο όπου θέλει. Ήμαρτον, Θεέ μου!
Και την ίδια εκείνη στιγμή αναχωρεί μετανοημένος για
το Μοναστήρι του. Και ερχόμενος έβαλε πάλι καλή αρχή.
Και τόσο πρόκοψε στην ευχή και την άλλη μοναχική
πολιτεία, που έγινε υπόδειγμα ωφελείας σε πολλούς. Τον
πρόλαβε και η ταπεινότητά μου αυτόν τον Γέροντα.
Δεν άκουγες από το στόμα του άλλο παρά το “Κύριε
Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”! Ακατάπαυστα. Του έλεγες
κάτι, σου έλεγε δυο λέξεις και η γλώσσα του γύριζε ευθύς
στην ευχή. Τόσο την είχε συνηθίσει. Τόσο τον είχε
αλλοιώσει. Και να σκεφτεί κανείς ότι την αξία της ευχής
και του κομποσχοινιού τού την αποκάλυψε – χωρίς
βέβαια να θέλει – ο διάβολος, κατά τα κρίματα και τις
ανεξιχνίαστες βουλές του Υψίστου.
Από το βιβλίο: Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, Ελπιδοφόρες
διδαχές με πατρικές οδηγίες.
Το πρόβλημα της αμαρτίας
Μετά την πτώση, που ο
άνθρωπος είναι μέσα στην
αμαρτία, ο σκοπός του
ανθρώπου σ’ αυτόν τον κόσμο
είναι να σωθεί από την
αμαρτία. Όχι απλώς από
κάποια προβλήματα ή από κάποιες δυσκολίες.
Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κάθε
μέρα θα είναι ανύπαρκτα, όταν θα λύσουμε το ένα αυτό
πρόβλημα, το πρόβλημα της αμαρτίας.
Σκοπός λοιπόν του ανθρώπου είναι να σωθεί.
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023 ΕΤΟΣ 23Ο
Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο και πήρε το όνομα Ιησούς,
που σημαίνει Σωτήρ.
Ήρθε ως Σωτήρας. «Ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν
μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν
σήμερον σωτήρ», είπε ο άγγελος στους ποιμένες (Λουκ.
2:10-11).
Ο Χριστός ήρθε να σώσει τον κόσμο από την αμαρτία. Και
όταν κάποιος δεν σκέπτεται τη σωτηρία, δεν νοιάζεται
για τη σωτηρία, αλλά πνίγεται μέσα σε όλα τα άλλα
πράγματα, αυτός ζει ασώτως. Δεν είναι ανάγκη να
μοιάζει πέρα για πέρα με τον άσωτο· να ξοδεύει δηλαδή
την περιουσία του πατέρα του ή κάτι άλλο.
Εφόσον περνάει τον καιρό του σ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς
να νοιάζεται για τη σωτηρία, είναι άσωτος.
Και η σωτηρία είναι να σωθούμε από την αμαρτία.
Τι έγινε με την αμαρτία που είναι μέσα σου; Καθάρισε η
ψυχή σου από την αμαρτία;
Γλίτωσες από την αμαρτία;
Γιατρεύτηκε η ψυχή σου;
Διότι, όπως λένε και ο άγιος Ιωάννης ο ευαγγελιστής και
ο απόστολος Παύλος, εκείνος ο οποίος πιστεύει στον
Χριστό, εκείνος που μπολιάζεται με τον Χριστό, εκείνος
που βαπτίζεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος –
βαπτίζεται μέσα στην κολυμβήθρα και βγαίνει από κει
καινούργιος άνθρωπος – έχει πεθάνει ως προς την
αμαρτία. «Μη ουν βασιλευέτω η αμαρτία εν τω θνητώ
ημών σώματι», λέει ο απόστολος Παύλος (Ρωμ. 6:12). «Πας
ο γεγεννημένος εκ του Θεού αμαρτίαν ου ποιεί», λέει ο
απόστολος Ιωάννης (Α’ Ιω. 3:9). Και: «Πας ο γεγεννημένος
εκ του Θεού ουχ αμαρτάνει». Δεν έχει καμιά θέση η
αμαρτία στον σεσωσμένο, δεν έχει καμιά θέση η αμαρτία
σ’ αυτόν που πέθανε με τον Χριστό και αναστήθηκε με
τον Χριστό.
Δεν κάνουμε καθόλου καλά που τα κανονίζουμε έτσι τα
πράγματα: και με τις αμαρτίες μας και χριστιανοί. Δεν
γίνεται. Ούτε να πει κανείς: «Μα, ο άνθρωπος είναι
αδύναμος». Βεβαίως είναι αδύναμος ο άνθρωπος.
Όμως πιστεύεις στον Χριστό;
Πήγες σ’ αυτόν;
Έβαλες μέσα σου τον Χριστό;
Είσαι ενωμένος μαζί του;
Άμα πιστέψεις στον Χριστό και έλθει μέσα στην ψυχή σου
και ζει μαζί σου, θα σε γιατρέψει. Δεν είναι δυνατόν να
υπάρχουν μέσα σου και Χριστός και αμαρτία μαζί.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να βγάλει από την ύπαρξή του
την παραμικρή αμαρτία. Μόνο ο Χριστός το κάνει αυτό το
έργο. Αλλά θα το κάνει σ’ εκείνον ο οποίος εμπιστεύεται
την ύπαρξή του σ’ αυτόν. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Και να μου επιτρέψετε σ’ αυτό το σημείο να τονίσω κάτι
που φοβερά με λυπεί, καθώς το παρατηρώ να συμβαίνει
στις ημέρες μας. Ίσως είναι το χειρότερο πράγμα στη
σημερινή κοινωνία και το χειρότερο πράγμα που συνέβη
ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο.
Κάποτε οι άνθρωποι αμάρταναν, αλλά είχαν μια
συναίσθηση ότι αμαρτάνουν.
Ακόμη και οι γυναίκες του δρόμου, και αυτές ακόμη,
ένιωθαν κάποια στιγμή ότι κάτι δεν κάνουν καλά· και
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1159
κοιτούσαν κρυφά να πάνε σε καμιά εκκλησία, σε καμιά
εικόνα της Παναγίας, να κλάψουν λίγο, να πουν ότι είναι
αμαρτωλές, να ζητήσουν κάποια συγχώρηση. Άλλο τώρα
ότι πάλι συνέχιζαν· αλλά είχαν μια κάποια συναίσθηση.
Και όλοι γενικώς οι άνθρωποι.
Τώρα, τι κακό είναι αυτό!
Οι άνθρωποι σήμερα όχι απλώς αμαρτάνουν, αλλά
υπάρχει μια τάση να κάνουν ανενόχλητα την αμαρτία
και να μην έχουν καμία αίσθηση ότι αμαρτάνουν.
Το κακό αυτό, που υπάρχει σε όλον τον κόσμο, μπήκε και
μέσα στις χριστιανικές ομάδες, μέσα στους ανθρώπους,
ας πούμε, της Εκκλησίας, στους ορθόδοξους χριστιανούς.
Ξεκίνησε από την Αμερική, ήρθε στην Ευρώπη, έφθασε
στην Ελλάδα.
Αυτό το πράγμα να το προσέξουμε πάρα πολύ. Και οι
χριστιανοί αρκετά έχουμε επηρεαστεί από αυτό το
πνεύμα.
Δεν μας συνέχει, δεν μας καίει, δεν μας πονάει το θέμα
της αμαρτίας. Άνετα κάνει κανείς τις αμαρτίες. Θα
θυμηθεί να πάει να εξομολογηθεί, ώστε κάπως να
τακτοποιηθεί, θα κοινωνήσει κιόλας, αλλά γενικότερα –
δεν δυσκολεύομαι να το πω, εξ όσων γνωρίζω – δεν
καθαρίζουμε καλά την καρδιά μας.
Γενικότερα δεν τα παίρνουμε σοβαρά τα πράγματα
ενώπιον του Θεού και δεν αποφασίζουμε, επιτέλους, να
δώσουμε τον εαυτό μας στον Χριστό, ο οποίος είναι
Σωτήρ, για να μας σώσει όντως από την αμαρτία, για να
μας κάνει δικούς του ανθρώπους, θεραπευμένους και
καθαρούς από την αμαρτία, και μέρα με την ημέρα να
μας καθαρίζει όλο και περισσότερο, και να μας αγιάζει,
να μας θεώνει.
π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)
Η νυχτερινή Προσευχή λυγίζει τον Θεό
Αυτός ο λόγος μου,
απευθύνεται και στους άνδρες
και στις γυναίκες.
Κάμψε τα γόνατά σου,
στέναξε, παρακάλεσε τον
Κύριο να σου δείξη
ευσπλαχνία˙ περισσότερο συγκινείται κατά την διάρκεια
των νυκτερινών προσευχών, όταν τον καιρό της
αναπαύσεως εσύ τον κάνεις καιρό θρήνων.
Θυμήσου ποια λόγια έλεγε ο βασιλιάς:
“Εκοπίασα με τους στεναγμούς μου. Θα λούσω κάθε
νύκτα το κρεβάτι μου με δάκρυα και το στρώμα μου θα το
πλημμυρίσω με τα δάκρυα μου” (Ψαλμ.6,7).
Όση απολαυστική ζωή και αν κάνης, δεν είναι τόσο
απολαυστική όσο η ζωή εκείνου. Όσο πλούσιος και αν
είσαι, δεν είσαι πιο πλούσιος από τον Δαυίδ.
Και πάλι ο ίδιος λέγει: “Μέσα στα μεσάνυχτα
σηκωνόμουν για να εξομολογηθώ μπροστά στην
δικαιοσύνη σου τα κρίματά μου” (Ψαλμ. 118,62).
Την ώρα εκείνη δεν ενοχλεί η κενοδοξία˙ διότι πώς μπορεί
να γίνη αυτό την ώρα που όλοι κοιμούνται και δεν
βλέπουν; την ώρα εκείνη δεν μας επιτίθεται η αδιαφορία
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023 ΕΤΟΣ 23Ο
και το χασμουρητό˙ διότι πώς μπορεί να γίνη αυτό τη
στιγμή που η ψυχή διεγείρεται από τόσα πολλά;
Μετά από τις παννυχίδες αυτού του είδους και ο ύπνος
είναι γλυκύς και αποκαλύψεις γίνονται θαυμάσιες.
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Ο πόλεμος των λογισμών
Από τους πονηρούς λογισμούς που
πολεμούν τον άνθρωπο, τρεις είναι
οι πιο σκληροί: της απιστίας, της
βλασφημίας και της πορνείας.
Για να κοπάσει αυτός ο πόλεμος,
πρέπει πρώτα να γνωρίζεις πότε
αμαρτάνεις και πότε όχι: Δεν αμαρτάνεις όταν ο νους, η
βούληση, δεν συγκατατίθεται στους λογισμούς, πολύ
περισσότερο όταν τους αποστρέφεται ή τους περιφρονεί.
Αμαρτάνεις, κάποτε και θανάσιμα, όταν ο νους
αυτοπροαίρετα συγκρατεί τους λογισμούς και η καρδιά
ηδύνεται και ευχαριστείται μ’ αυτούς.
Όποιος πολεμείται από πονηρούς λογισμούς και δεν τους
αποδέχεται, ταράζεται όμως νομίζοντας ότι αμάρτησε,
αυτός είναι μικρόψυχος, εμπαίζεται από τον διάβολο και
δεν γνωρίζει να διακρίνει μεταξύ προσβολής και
συγκαταθέσεως.
Μην παραξενεύεσαι που οι ίδιοι λογισμοί φέρνουν μαζί
τους και θάνατο και ζωή, αιώνιο θάνατο ή αιώνια ζωή.
Σ’ εκείνον που τους αποδέχεται προκαλούν θάνατο.
Σ’ εκείνον που τους αποστρέφεται και τους πολεμά
χαρίζουν ζωή και αυξάνουν τον μισθό του στον ουρανό.
Συμβαίνει κάποτε να έρχονται λογισμοί απιστίας ή
βλασφημίας κατά του Θεού, της Υπεραγίας Θεοτόκου ή
των αγίων. Καμιά φορά, αντικρίζοντας τα άχραντα και
θεία Μυστήρια ή τις άγιες εικόνες, πέφτουν επάνω σου
σαν μαύρο σύννεφο βλάσφημες σκέψεις.
Περιφρόνησε αυτούς τους λογισμούς. Αδιαφόρησε.
Μην ανησυχείς και μη θλίβεσαι, γιατί έτσι χαροποιείς τον
διάβολο. Του αρκεί να σε βλέπει θλιμμένο και
συγχυσμένο, αν δεν κατορθώσει κάτι χειρότερο. Θα
επαυξήσει τότε τους λογισμούς σου, για να εξουθενώσει
τελείως τη συνείδησή σου.
Όταν όμως σε δει να περιφρονείς τους βλάσφημους
λογισμούς, θα απομακρυνθεί ντροπιασμένος.
Πρόσεξε, και θα διαπιστώσεις ότι και τα τρία είδη των
λογισμών γεννιούνται συχνά από την κατάκριση. Μην
κατακρίνεις τον αδελφό σου και θα καταφέρεις γενναίο
πλήγμα στους πονηρούς λογισμούς.
Επειδή όμως ο πόλεμος των λογισμών ταλαιπωρεί
συνήθως τους υπερήφανους και φθονερούς, ο πιο
σίγουρος τρόπος για ν’ απαλλαγείς απ’ αυτόν είναι να
καλλιεργήσεις μέσα σου την ταπείνωση και την ακακία.
Οι άγιοι Πατέρες διδάσκουν και υποδεικνύουν τα μέσα
και τους τρόπους που θα χρησιμοποιήσεις για να νικήσεις
τους λογισμούς και να καταισχύνεις τους δαίμονες που
τους σπέρνουν μέσα σου: Να τους φανερώνεις στον
πνευματικό σου με την εξομολόγηση. Να προσεύχεσαι
στον Κύριο με θέρμη, αναθέτοντας σ’ Εκείνον την
ασθένειά σου και ομολογώντας την αδυναμία σου.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 4 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1159
Να καλλιεργείς μέσα σου τη συντριβή του νου, την
αυτομεμψία και, γενικά, ταπεινό φρόνημα.
Ν’ αγαπήσεις τη νηστεία, που θανατώνει προπαντός τους
σαρκικούς λογισμούς.
Ν’ αγαπήσεις τους σωματικούς κόπους και μόχθους, που
ταπεινώνουν το σώμα και πνίγουν μέσα στον ιδρώτα σου
τις πανουργίες των δαιμόνων.
Να ζεις συνέχεια με τη μνήμη του θανάτου και της
φοβερής κρίσεως του Θεού.
Ν’ αντιπαραθέτεις στους ρυπαρούς λογισμούς άλλους
λογισμούς, υγιείς και θεάρεστους.
Τέλος, αν είσαι δυνατός, περιφρόνησε και περιγέλασε
τους λογισμούς, κι ύστερα προσπέρασέ τους αδιάφορα.
Ο τελευταίος αυτός τρόπος εξευτελίζει τελείως τους
δαίμονες.
Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ
Αφάνταστα μικρή
Η ζωή στη γη είναι πολύ μικρή,
αφάνταστα μικρή.
Αλλά μας έχουν δοθεί πολλά σ’
αυτή τη μικρή χρονική περίοδο της
ζωής μας, προκειμένου να
μπορέσουμε να στραφούμε προς
τον Θεό εκ βάθους καρδίας.
Εκείνος είναι που μπορεί να μεταμορφώσει και να
αναστήσει τις ψυχές μας. Οι χριστιανοί είμαστε πράγματι
πολύ τυχεροί, που έχουμε την Υπεραγία Θεοτόκο να
πρεσβεύει για μας ενώπιον του θρόνου του Θεού.
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
Δίκτυο Προσευχής
Από την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 και κάθε βράδυ
11.00–12.00, όσοι θέλουμε, να κάνουμε στο σπίτι μας την
Παράκληση στην Παναγία μας και την Ευχή,για όλα
τα δύσκολα που συμβαίνουν καθημερινά στον τόπο μας,
την Πατρίδα μας και το Λαό μας αλλά και σε κάθε ψυχή
που ζει ανάμεσά μας και γύρω μας.
«Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου,
Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν,
ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.»
ἘπισκεφθεῖτετὴνἱστοσελίδατῆςἘνορίας μας:
http://saintpanteleimochania.wordpress.com
Εφημερίδα ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:
Πρωτ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΤΑΠΙΔΗΣ
Πρωτ. π. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΚΟΥΔΟΥΜΝΑΚΗΣ
ΤΗΛ. ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ:
28210-43053
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ