przy prowadzeniu żeliwiaka na lepszych gatunkach koksu odlewniczego stosowanie dmuchu

ogrzanego w mniejszym stopniu prowadzi do podwyższenia temperatury spalania niż ma to

miejsce przy gorszych gatunkach koksu. Dlatego też większość odlewni wykorzystuje koks
gorszej jakości, spalany przy dmuchu podgrzanym, wskutek czego uzyskuje się efekty, które
bez podgrzewania możliwe są do uzyskania tylko poprzez zwiększenie zużycia koksu dobrej
jakości.
Zalety:
● podwyższenie sprawności cieplnej procesu z 30 do 50% (rys. 5.10);
● zwiększenie wydajności żeliwiaka;
● zmniejszenie ilości koksu, prowadzące m.in. do obniżenia nasiarczania żeliwa;
● nieco zwiększone nawęglanie stopu wynikające z wyższej temperatury procesu;
● mniejszy zgar żelaza, gdyż proces jest słabo utleniający;
● możliwość korzystania z gorszego (tańszego) koksu;
● możliwość stosowania mniejszych ilości surówki;
● łatwiejszą stabilizację procesu, prowadzącą w efekcie do zmniejszenia kosztów
produkcji.

Żeliwiaki z dmuchem wzbogaconym w tlen

Do spalania paliwa niezbędny jest tlen dostarczany z powietrzem, którego pozostałą część
(ok. 79%) stanowi niepotrzebny balast (azot, argon i inne) zabierający ciepło. Dążąc do
intensyfikacji procesu żeliwiakowego zaczęto więc wzbogacać powietrze dmuchu w tlen
Zalety:
● łatwa regulacja wydajności żeliwiaka oraz temperatury przegrzania żeliwa, osiągana
przez zmianę stężenia tlenu w powietrzu dmuchu;
● szybka i skuteczna regulacja biegu pieca po wystąpieniu zaburzenia (np. w efekcie
braku dopływu powietrza dmuchu, czy zawieszenia się wsadu), uzyskiwana przez
zmianę ilości dopływającego tlenu;
● zmniejszenie zużycia koksu (przy tej samej temperaturze przegrzania żeliwa),
prowadzące do mniejszego nasiarczenia stopu;
● możliwość stosowania gorszych gatunków koksu;
● zmniejszenie zgaru żelaza, krzemu i manganu.

Wytapianie żeliwa w piecach na paliwo ciekłe i gazowe:

● Piece trzonowe
● Piece szybowe gazowe
● Piece tyglowe
● Piece elektryczne