Professional Documents
Culture Documents
Dyfrakcja W Bliskim I Dalekim Polu - Notatka Z Neta PDF
Dyfrakcja W Bliskim I Dalekim Polu - Notatka Z Neta PDF
Dyfrakcja W Bliskim I Dalekim Polu - Notatka Z Neta PDF
2012/13
Plan wykładu
Spis treści
1. Fale elektromagnetyczne 2
1.1. Model falowy światła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
2. Zjawisko interferencji 2
2.1. Falowa natura światła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
2.2. Przykłady zastosowań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5
3. Ugiecie
˛ światła 7
3.1. Podstawowe prawa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
3.2. Typy dyfrakcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9
3.3. Dyfrakcja Fraunhofer’a . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10
3.4. Siatka dyfrakcyjna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15
3.5. Naturalne siatki dyfrakcyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17
5. Barwy 24
1. Fale elektromagnetyczne
1.1. Model falowy światła
Światło jako fala
Optyka falowa to dział optyki, w którym uwzględniona jest falowa natura światła. W ra-
mach optyki falowej badane są takie zjawiska jak: interferencja, dyfrakcja i polaryzacja.
Zasada Huygensa
Wszystkie punkty czoła fali zachowują się jak punktowe źródła elementarnych kulistych fal
wtórnych. Po czasie t nowe położenie czoła fali jest wyznaczone przez powierzchnię styczną
do powierzchni fal wtórnych.
Fale wtórne wzajemnie ze sobą interferują.
Przy przejściu z jednego ośrodka do drugiego częstotliwość fali nie ulega zmianie
λ1 v1
= .
λ2 v2
Korzystając z zasady Huygensa można wyprowadzić prawo załamania (prawo Snella)
sin Θ1 λ1 v1
= = .
sin Θ2 λ2 v2
Ponieważ
c c
n1 = i n2 =
v1 v2
to
sin Θ1 c n2
= = n21 .
sin Θ2 n1 c
2. Zjawisko interferencji
2.1. Falowa natura światła
Interferencja
Warunkiem zaistnienia stałego w czasie rozkładu przestrzennego amplitudy interferują-
cych fal jest ich spójność. Dwie fale są spójne jeżeli różnią się tylko przebytą drogą optyczną.
Jak zbadać spójność światła? Dla dwu lub większej liczby fal należy zbadać ich zdolność do
interferencji:
• czasowej – zdolność do interferencji dwóch promieni światła wychodzących z tego sa-
mego punktu źródła światła w różnych momentach. Jest związana z monochromatycz-
nością źródła światła (np. doświadczenie Younga). Czas spójności wynosi ok. 10−8 s,
• przestrzennej – jest wielkością charakteryzującą zgodność między fazami fal emitowa-
nych z różnych punktów rozciągłego źródła światła w danym momencie czasu (np.
płytki dzielące światło – Interferometr Michelsona). W przypadku większości źródeł
światła obszar spójności przestrzennej nie przekracza rozmiarów pojedynczego atomu.
c Ireneusz Owczarek, 2013 2
Pierwszym eksperymentem wskazującym na falowy charakter światła było doświadczenie
Thomasa Younga (w 1801 r.).
Zakłada się, że światło padające jest monochromatyczne. Oba promienie wychodzące ze
szczelin S1 i S2 są zgodne w fazie, gdyż pochodzą z tego samego czoła fali płaskiej.
Doświadczenie Younga
Oświetlenie w każdym punkcie ekranu jest określone przez różnicę dróg ∆L, jakie prze-
bywają promienie świetlne docierające do tego punktu
∆L = d sin Θ.
c Ireneusz Owczarek, 2013 3
Otrzymuje się maksima – jasne prążki
λ 589 · 10−9 m
sin θ = = = 589 · 10−6 ,
d 10−3 m
co daje θ ≈ 0, 003 ◦ . Dla tak małych kątów dobrym przybliżeniem jest sin θ ∼
= tg θ ∼
=θ
y
tg θ = .
D
Dla m-tego prążka
λD
ym = m .
d
Dlatego odległość między kolejnymi prążkami
λD 589 · 10−9 m · 1m
∆y = ym+1 − ym = = = 589 · 10−6 m.
d 10−3 m
Jeżeli θ jest małe to odległość między prążkami nie zależy od m, prążki są rozmieszczone
na ekranie równomiernie.
c Ireneusz Owczarek, 2013 4
Doświadczenie Younga – Nateżenie
˛ światła
W punkcie P składowe pola zmieniają się w czasie
E1 = E0 sinωt
oraz
E2 = E0 sin(ωt + φ).
Pole wypadkowe
φ φ φ
E = E1 + E2 = 2E0 cos · sin(ωt + ) = EΘ sin(ωt + ).
2 2 2
Natężenie fali wypadkowej
2
IΘ ∝ EΘ .
Iloraz natężeń dwu fal: fali wypadkowej i fali padającej
!2
IΘ EΘ
=
I0 E0
c Ireneusz Owczarek, 2013 5
Przykład: Bańka mydlana (n = 1, 33) znajdująca się w powietrzu ma grubość 320nm.
Jaki kolor ma światło odbite, gdy błonka jest oświetlona światłem białym padającym pro-
stopadle? Z warunku na maksimum
2nd 850
λ= = nm.
m + 12 m + 12
c Ireneusz Owczarek, 2013 6
Interferometr Michelsona
Interferencja pozwala na bardzo precyzyjny pomiar długości drogi od źródła do detektora
fali. Metoda ta pozwala wyznaczyć długość przedmiotów w jednostkach długości fali światła.
3. Ugiecie
˛ światła
3.1. Podstawowe prawa
Istota zjawiska
Zjawisko dyfrakcji
polega na uginaniu się promieni świetlnych przechodzących w pobliżu przeszkody. Jeże-
li rozmiary przeszkody porównywalne są z długością fali (λ) to występuje odstępstwo od
prostoliniowego biegu promieni.
c Ireneusz Owczarek, 2013 7
Dyfrakcja
Dyfrakcja na pojedynczej szczelinie.
Dla danej długości fali λ dyfrakcja jest tym wyraźniejsza, im mniejsza jest szerokość
szczeliny a.
c Ireneusz Owczarek, 2013 8
3.2. Typy dyfrakcji
Klasyfikacja
Dyfrakcja Fresnela w wiązce promieni zbieżnych
• padająca fala jest kulista lub płaska,
Dyfrakcja Fresnela
Obraz dyfrakcyjny okrągłego otworu ma postać koncentrycznych, naprzemiennych pier-
ścieni jasnych i ciemnych. W środku obrazu występuje plamka jasna lub ciemna. Można
c Ireneusz Owczarek, 2013 9
Dyfrakcja Fraunhofer’a
Znacznie prościej jest rozwiązać problem dyfrakcji fal płaskich, dlatego czasem stosuje
się przejście od dyfrakcji bliskiego pola (dyfrakcji Fresnela) do dyfrakcji dalekiego pola
zwanej też dyfrakcją Fraunhofera. Wtedy, gdy szczelina odsłania mały ułamek środkowej
strefy Fresnela. Dyfrakcję Fraunhofer’a można zrealizować za pomocą dwu soczewek, między
którymi znajduje się otwór. Pierwsza soczewka zmienia falę rozbieżną w równoległą, a druga
skupia fale płaskie opuszczające otwór.
c Ireneusz Owczarek, 2013 10
Rozkład natężenia (światła w obrazie dyfrakcyjnym)
2
sinα
I(Θ) = Im
α
gdzie
φ πa
α= = sin Θ,
2 λ
c Ireneusz Owczarek, 2013 11
można uzyskać na podstawie konstrukcji obok
φ EΘ
sin =
2 2R
Em
φ=
R
to
Em φ
EΘ = φ
sin
2
2
2
a natężeni I(Θ) ∝ EΘ .
c Ireneusz Owczarek, 2013 12
Dwie szczeliny
Natężenie obrazu interferencyjnego po uwzględnieniu efektów dyfrakcyjnych
dyf rakcja
interf erencja z }| {
z }| {
sinα 2
I(Θ) = Im (cos2 β)
α
gdzie
πa
α= sin Θ,
λ
πd
β= sin Θ,
λ
a jest szerokością szczelin, a d – odległością między szczelinami.
d a
= 10 =5
λ λ
c Ireneusz Owczarek, 2013 13
sin(π a sin Θ) 2
d
I(Θ) = Im cos2 (π sin Θ) λ
.
λ π λa sin Θ
d a
= 30 = 10
λ λ
d a
= 30 =2
λ λ
Zdolność rozdzielcza
Kryterium Rayleigh’a
Jeśli położenie centralnego maksimum jednego obrazu dyfrakcyjnego przypada na położenie
pierwszego minimum drugiego obrazu, to obrazy te są rozróżnialne.
Warunek na powstanie pierwszego minimum dla szczeliny o szerokości a (m = 1)
λ
sin Θ =
a
dla małych kątów Θ ≈ Θ minimalna odległość kątowa
λ
Θmin = .
a
λ
Θmin = 1, 22 · .
D
c Ireneusz Owczarek, 2013 14
Przykład:
Oceń rozdzielczość oka ludzkiego zakładając, że jest ona ograniczona przez limit dyfrak-
cyjny. Długość fali światła wynosi 500nm (maksimum czułości oka), a średnica źrenicy
D = 2mm.
λ 500 · 10−9 m
Θmin = 1, 22 · = 1, 22 · ≈ 3 · 10−4 rad.
D 2 · 10−3 m
d ≈ LΘmin = 0, 25m · 3 · 10−4 rad = 7, 5 · 10−5 m.
d sin Θ = mλ
c Ireneusz Owczarek, 2013 15
Minima występują N razy gęściej niż maksima główne. W miejscach gdzie nie ma maksimów
głównych, występują maksima poboczne (o znacznie mniejszej wysokości).
Zwiększenie liczby szczelin
• nie zmienia odległości pomiędzy głównymi maksimami (przy stałych d i λ),
Zdolność rozdzielczą można zwiększyć używając siatki o większej liczbie szczelin, albo też
pracując w wyższych rzędach.
c Ireneusz Owczarek, 2013 16
Zastosowanie siatek dyfrakcyjnych
Linie emisyjne wodoru kadmu żelaza
c Ireneusz Owczarek, 2013 17
c Ireneusz Owczarek, 2013 18
Warunek na występowanie maksimum natężenia dla dyfrakcji promieni X
Prawo Bragga
2d sin Θ = mλ
gdzie m = 1, 2, 3, ....
Rodzaje polaryzacji
Rodzaje polaryzacji:
c Ireneusz Owczarek, 2013 19
~ odbywa się wzdłuż linii prostej. Drgania skła-
• polaryzacja liniowa, drganie wektora E
dowe są w fazie lub w przeciwfazie (180o ),
c Ireneusz Owczarek, 2013 20
Sposoby polaryzacji światła
Prawo Brewstera
n2
tg Θp = = n21
n1
Całkowita polaryzacja przez załamanie.
4.2. Zastosowanie
Płytki polaryzujace
˛
Światło niespolaryzowane pada na płytkę z materiału polaryzującego, zwanego polaro-
idem. Płytka przepuszcza tylko te fale, dla których kierunki drgań wektora elektrycznego
są równoległe do kierunku polaryzacji, a pochłania te fale, w których są one prostopadłe.
Kierunek polaryzacji ustala się w procesie produkcji płytki:
c Ireneusz Owczarek, 2013 21
Nateżenie
˛ światła przechodzacego
˛ przez polaryzator
Jeżeli światło padające na polaryzator jest już światłem spolaryzowanym, to można wy-
korzystać
Prawo Malusa
I = I0 cos2 Θ.
Podwójne załamanie
Ciała anizotropowe
to ciała, dla których prędkość światła, a więc i współczynnik załamania, zależą od kierunku
rozchodzenia się światła w ośrodku.
Dichroizm
gdy jedna ze składowych polaryzacji jest pochłaniana silniej niż druga.
Na tej zasadzie opiera się działanie szeroko stosowanych polaroidów. Zamiast dużej płytki
wyciętej z kryształu można zastosować wiele małych kryształów o osiach optycznych usta-
wionych równolegle do siebie.
Przykład
Po przyłożeniu napięcia do elektrod, generowane przez nie pole elektryczne wymusza
taką zmianę uporządkowania cząsteczek w warstwie ciekłego kryształu, że nie obraca ona
polaryzacji światła. Powoduje to, że światło nie przechodzi przez analizator, co daje efekt
czerni.
c Ireneusz Owczarek, 2013 22
Techniki wyświetlania obrazu
c Ireneusz Owczarek, 2013 23
5. Barwy
Kolor i barwa
Terminy kolor i barwa są w języku polskim synonimami. Widzenie kolorów to wyłącznie
subiektywne wrażenie psychiczne powstające w mózgu człowieka. Konkretną barwę moż-
na zmierzyć za pomocą odpowiednich urządzeń (np. spektrofotometrem) i przedstawić w
postaci liczbowej umieszczając ją w określonej przestrzeni barw.
c Ireneusz Owczarek, 2013 24
c Ireneusz Owczarek, 2013 25
Literatura
[1] Halliday D., Resnick R, Walker J. Podstawy Fizyki t. 1-5. PWN, 2005.
[2] Praca zbiorowa pod red. A. Justa Wstęp do analizy matematycznej i wybranych zagad-
nień z fizyki. Wydawnictwo PŁ, Łódź 2007.
c Ireneusz Owczarek, 2013 26