ANG KASAYSAYAN NG ISANG KRIMEN ANG

PATOTOO NG ISANG SAKSI NI VICTOR HUGO SA

UNANG ARAW—

ANG AMBUSH. CHAPTER I. "SEGURIDAD" Noong Disyembre 1, 1851,

kibit balikat ni Charras at ibinaba ang kanyang mga pistola. Sa

katotohanan, ang paniniwala sa posibilidad ng isang coup d'état ay naging

kahihiyan. Ang pagpapalagay ng naturang ilegal na karahasan sa bahagi ni

M. Louis Bonaparte ay naglaho sa seryosong pagsasaalang-alang. Ang

dakilang tanong ng araw na ito ay halatang ang halalan ng Devincq;

malinaw na iniisip lang ng Gobyerno ang bagay na iyon. Tungkol sa isang

pagsasabwatan laban sa Republika at laban sa mga Tao, paano maiisip ng

sinuman ang gayong pakana? Nasaan ang lalaking may kakayahang aliwin

ang gayong panaginip? Para sa isang trahedya ay dapat mayroong isang

artista, at dito tiyak na ang aktor ay kulang. Upang magalit sa Kanan,

upang sugpuin ang Asembleya, upang buwagin ang Konstitusyon, upang

sakalin ang Republika, upang ibagsak ang Bansa, upang dungisan ang

Watawat, upang siraan ang Hukbo, upang suborno ang Klerigo at ang

Mahistrado, upang magtagumpay, upang magtagumpay, upang

pamahalaan., upang mangasiwa, magpatapon, magpalayas, maghatid,

magwasak, pumatay, maghari, na may mga pakikipagsabwatan na ang

batas sa wakas ay kahawig ng isang napakarumi na kama ng katiwalian.

Ano! Ang lahat ng mga kalaking ito ay dapat gawin! At kanino? Sa

pamamagitan ng isang Colossus? Hindi, sa pamamagitan ng isang

duwende. Nagtawanan ang mga tao sa paniwala. Sila hindi na sinabing "Anong

krimen!" ngunit "Anong komedya!" Sapagkat

pagkatapos ng lahat sila ay nagmuni-muni; ang mga karumal-dumal na

krimen ay nangangailangan ng tangkad. Ang ilang mga krimen ay

masyadong mataas para sa ilang mga kamay. Ang isang tao na makakamit

ang isang 18th Brumaire ay dapat magkaroon ng Arcola sa kanyang

nakaraan at Austerlitz sa kanyang hinaharap. Ang sining ng pagiging isang

dakilang scoundrel ay hindi ibinibigay sa unang dumating. Sinabi ng mga

tao sa kanilang sarili, Sino itong anak ni Hortense? Nasa likod niya ang

Strasbourg sa halip na Arcola, at Boulogne bilang kapalit ng Austerlitz. Siya

ay isang Frenchman, ipinanganak na Dutchman, at naturalized na Swiss;

siya ay isang Bonaparte na tumawid sa isang Verhuell; siya ay

ipinagdiriwang lamang para sa katawa-tawa ng kanyang imperyal na

saloobin, at siya na pumitas ng balahibo mula sa kanyang agila ay

nanganganib na makahanap ng isang pala ng gansa sa kanyang kamay.

Ang Bonaparte na ito ay hindi pumasa sa pera sa hanay, siya ay isang

huwad na imahe na mas mababa sa ginto kaysa sa tingga, at tiyak na ang

mga sundalong Pranses ay hindi magbibigay sa atin ng pagbabago para sa

huwad na Napoleon na ito sa paghihimagsik, sa mga kalupitan, sa mga

patayan, sa mga kabalbalan, sa pagtataksil. . Kung magtatangka siya ng

roguery, magugulo ito. Hindi isang rehimyento ang makakakilos. At saka,

bakit kailangan niyang gumawa ng ganoong pagtatangka? Walang

alinlangan na mayroon siyang kahina-hinalang panig, ngunit bakit

ipagpalagay na siya ay isang ganap na kontrabida? Ang ganitong

matinding kabalbalan ay higit pa kanya; siya ay hindi kaya ng mga ito sa pisikal,

bakit siya husgahan na may

kakayahan sa kanila sa moral? Hindi ba siya nangako ng karangalan?

Hindi ba niya sinabi, "Walang sinuman sa Europa ang nagdududa sa aking

salita?" Huwag tayong matakot. Ito ay maaaring masagot, Ang mga krimen

ay ginawa alinman sa isang engrande o sa isang mean scale. Sa unang

kategorya ay mayroong Caesar; sa pangalawa ay mayroong Mandrin. Si

Caesar ay dumaan sa Rubicon, si Mandrin naman ay nakasakay sa gutter.

Ngunit ang mga pantas na tao ay nakialam, "Hindi ba tayo nakikinig sa

mga nakakasakit na haka-haka? Ang taong ito ay ipinatapon at sawi. Sa

kanyang bahagi, masiglang nagprotesta si Louis Bonaparte. Ang mga

katotohanan ay dumami sa kanyang pabor. Bakit hindi siya dapat kumilos

nang may mabuting pananampalataya? Nakagawa siya ng mga kahanga-

hangang pangako. Sa pagtatapos ng Oktubre, 1848, noon ay isang

kandidato para sa Panguluhan, siya ay tumatawag sa No. 37, Rue de la

Tour d'Auvergne, sa isang partikular na persona, kung saan sinabi niya,

"Nais kong magkaroon ng paliwanag sa iyo. . Sinisiraan nila ako.

Nagbibigay ba ako sa iyo ng impresyon ng isang baliw? Iniisip nila na nais

kong buhayin si Napoleon. May dalawang lalaki na maaaring kunin ng

isang mahusay na ambisyon para sa mga modelo nito, Napoleon at

Washington. Ang isa ay isang taong Genius, ang isa ay isang tao ng

Kabutihan. Ito ay katawa-tawa na sabihin, 'Ako ay magiging isang tao na

Matalino;' ito ay tapat na sabihing, 'Ako ay magiging isang taong may Kabutihan.'

Alin sa mga ito ang nakasalalay sa ating sarili? Alin ang magagawa natin sa ating

kalooban? Para maging Matalino? Hindi. Upang maging katapatan? Oo. Ang

pagkamit ng talino ay hindi posible; ang pagkamit ng katapatan ay isang posibilidad.

At ano ang maaari kong buhayin ni Napoleon? Isang bagay lang—isang krimen.

Tunay na isang karapat-dapat na ambisyon! Bakit ako dapat ituring na lalaki? Ang

Republika ay itinatag, hindi ako isang dakilang tao, hindi ko gagayahin si Napoleon;
ngunit ako ay isang tapat na tao. Gagayahin ko ang Washington. Ang pangalan ko,

ang pangalan ng Bonaparte, ay isusulat sa dalawang pahina ng kasaysayan ng

France: sa una ay magkakaroon ng krimen at kaluwalhatian, sa pangalawang

probidad at karangalan. At ang pangalawa ay marahil ay nagkakahalaga ng una.

Bakit? Dahil kung mas malaki si Napoleon, mas mabuting tao ang Washington. Sa

pagitan ng nagkasala ng bayani at ang mabuting mamamayan ay pipiliin ko ang

mabuting mamamayan. Ganyan ang aking ambisyon." Mula 1848 hanggang 1851

tatlong taon ang lumipas. Matagal nang pinaghihinalaan ng mga tao si Louis

Bonaparte; ngunit ang mahabang patuloy na hinala ay pumutol sa talino at

pinapagod ang sarili sa pamamagitan ng walang bungang mga alarma. Si Louis

Bonaparte ay nagkaroon ng disimuladong mga ministro tulad nina Magne at Rouher;

ngunit siya ay nagkaroon mayroon ding mga tapat na ministro tulad nina Léon

Faucher at Odilon Barrot; at ang mga huling ito ay nagpatunay na siya ay matuwid at

tapat. Siya ay nakitang hinahampas ang kanyang dibdib sa harap ng mga pintuanni

Ham; ang kanyang kinakapatid na kapatid na babae, Madame Hortense Cornu, ay

sumulat kay Mieroslawsky, "Ako ay isang mabuting Republikano,at kaya kong

sagutin siya." Ang kanyang kaibigan ni Ham, si Peauger,isang tapat na tao, ay

nagpahayag, "Si Louis Bonaparte ay walangkakayahan sa pagtataksil." Hindi ba

isinulat ni Louis Bonaparte ang akdang pinamagatang "Pauperism"? Sa intimate

circles ng Elysée Count Potocki ay isang Republican at Count d'Orsay ay isang

Liberal; Sinabi ni Louis Bonaparte kay Potocki, "Ako ay isang tao ng Demokrasya,"

at kay D'Orsay, "Ako ay isang tao ng Kalayaan." Ang Marquis du Hallays ay

sumalungat sa coup d'état, habang ang Marquise du Hallays ay pabor dito. Sinabi ni

Louis Bonaparte sa Marquis, "Huwag kang matakot" (totoo na ibinulong niya ang

Marquise, "Make your mind easy"). Ang Asembleya, pagkatapos na ipakita dito at
doon ang ilang mga sintomas ng pagkabalisa, ay naging kalmado.Naroon si Heneral

Neumayer, "na dapat asahan," at kung sino mula sakanyang posisyon sa Lyons ay

nangangailangan ng martsa sa Paris.Changarnier bulalas, "Mga kinatawan ng mga

tao, sinadya sa kapayapaan." Maging si Louis Bonaparte mismo ang pagbigkas ng

mga tanyag na salitang ito, "Dapat kong makita ang isang kaaway ng aking bansa sa

sinumang

magbabago sa pamamagitan ng puwersa na itinatag ng batas," at, higit pa

rito, ang Army ay "puwersa," at ang Sundalo ay nagtataglay ng mga

pinuno, mga pinuno na minamahal at matagumpay. Lamoricière,

Changarnier, Cavaignac, Leflô, Bedeau, Charras; paano maiisip ng

sinumang inaresto ng Army of Africa ang mga Heneral ng Africa? Noong

Biyernes, Nobyembre 28, 1851, sinabi ni Louis Bonaparte kay Michel de

Bourges, "Kung gusto kong gumawa ng mali, hindi ko magagawa.

Kahapon, Huwebes, inanyayahan ko sa aking mesa ang limang Kolonel ng

garison ng Paris, at ang kapritso ay kinuha sa akin. upang tanungin ang

bawat isa sa kanyang sarili. Lahat ng lima ay nagpahayag sa akin na ang

Hukbo ay hindi kailanman magpapahiram sa sarili sa isang kudeta, ni

sasalakayin ang kawalang-kalabagan ng Asembleya. Maaari mong sabihin

ito sa iyong mga kaibigan."—"Ngumiti siya," sabi ni Michel de Bourges,

reassured, "at ngumiti din ako." Pagkatapos nito, ipinahayag ni Michel de

Bourges sa Tribune, "ito ang taong para sa akin." Sa parehong buwan ng

Nobyembre, isang satirical journal, na kinasuhan ng paninirang-puri sa

Pangulo ng Republika, ay sinentensiyahan ng multa at pagkakulong para

sa isang karikatura na naglalarawan ng shooting-gallery at Louis Bonaparte

na gumagamit ng Konstitusyon bilang target. Morigny, Ministro ng Panloob,

ay ipinahayag sa Konseho sa harap ng Pangulo "na ang isang Tagapangalaga ng

Kapangyarihang Pampubliko ay hindi dapat lalabag sa batas kung hindi

man siya ay magiging—" "isang hindi tapat na tao," ang interbensyon ng

Pangulo. Lahat ng mga salitang ito at lahat ng mga katotohanang ito ay

kilalang-kilala. Ang materyal at moral na imposibilidad ng coup d'état ay

nahayag sa lahat. Upang galitin ang Pambansang Asamblea! Para

arestuhin ang mga Kinatawan! Anong kabaliwan! Gaya ng nakita natin,

ibinaba ni Charras, na matagal nang nakabantay, ang kanyang mga

pistola. Ang pakiramdam ng seguridad ay kumpleto at nagkakaisa.

Gayunpaman, may ilan sa amin sa Asembleya na nananatili pa rin sa ilang

mga pagdududa, at paminsan-minsan ay umiiling, ngunit kami ay

tinitingnan bilang mga tanga.

KABANATA II. TULOG ANG PARIS—Tumunog ang kampana Noong ika-2

ng Disyembre, 1851, si Representative Versigny, ng Haute-Saône, na

naninirahan sa Paris, sa No. 4, Rue Léonie, ay natutulog. Nakatulog siya

ng mahimbing; siya ay nagtatrabaho hanggang hating-gabi. Si Versigny ay

isang binata na may tatlumpu't dalawang taong gulang, malambot ang

katangian at makatarungang kutis, may matapang na espiritu, at may pagiisip

na nakatuon sa panlipunan at pang-ekonomiyang pag-aaral.

Nalampasan niya ang mga unang oras ng gabi sa pagbabasa ng isang

libro ni Bastiat, kung saan siya ay gumagawa ng marginal mga tala, at, iniwan ang
aklat na nakabukas sa mesa, siya ay nakatulog.

Bigla siyang nagising dahil sa tunog ng isang matalim na ring sa kampana.

Nagulat siya sa pagbangon. madaling araw noon. Bandang alas-siyete na

ng umaga. Hindi kailanman pinangarap kung ano ang maaaring maging

motibo para sa isang maagang pagbisita, at sa pag-aakalang may

nagkamali sa pinto, muli siyang humiga, at muli na sana niyang ipagpatuloy

ang kanyang pagkakatulog, nang ang pangalawang pagtunog sa kampana,

mas malakas pa rin kaysa sa una, ganap. pumukaw sa kanya. Bumangon

siya sa kanyang night-shirt at binuksan ang pinto. Pumasok sina Michel de

Bourges at Théodore Bac. Si Michel de Bourges ay kapitbahay ni Versigny;

siya ay nanirahan sa No. 16, Rue de Milan. Si Théodore Bac at Michel ay

maputla, at mukhang labis na nabalisa. "Versigny," sabi ni Michel,

"magbihis ka kaagad—naaresto lang si Baune." "Bah!" bulalas ni Versigny.

"Nagsisimula na ba ang negosyo ng Mauguin?" "Higit pa riyan," sagot ni

Michel. "Lumapit sa akin ang asawa at anak ni Baune kalahating oras na

ang nakalipas. Ginising nila ako. Naaresto si Baune sa kama kaninang

alas-sais." "Anong ibig sabihin niyan?" tanong ni Versigny. Tumunog na

naman ang bell. "Ito ay malamang na magsasabi sa amin," sagot ni Michel

de Bourges. Binuksan ni Versigny ang pinto. Ito ay ang Kinatawan Pierre Lefranc.
Dinala niya, sa katotohanan, ang solusyon ng enigma.

"Alam mo ba kung ano ang nangyayari?" sabi niya. "Oo," sagot ni Michel.

"Nasa kulungan si Baune." "Ito ay ang Republika na isang bilanggo," sabi

ni Pierre Lefranc. "Nabasa mo na ba ang mga plakard?" "Hindi."

Ipinaliwanag sa kanila ni Pierre Lefranc na ang mga dingding sa sandaling

iyon ay natatakpan ng mga plakard na dinadagsa ng mausisa na mga tao

upang basahin, na nasulyapan niya ang isa sa mga ito sa sulok ng

kanyang kalye, at ang suntok ay bumagsak. "Ang hipan!" bulalas ni Michel.

"Sabihin sa halip ang krimen." Idinagdag ni Pierre Lefranc na mayroong

tatlong placard—isang dekreto at dalawang proklamasyon—lahat ng tatlo

sa puting papel, at idinidikit nang magkakadikit. Ang kautusan ay inilimbag

sa malalaking titik. Ang exConstituent na si Laissac, na tumuloy, tulad ni

Michel de Bourges, sa kapitbahayan (No. 4, Cité Gaillard), pagkatapos ay

pumasok. Dinala niya ang parehong balita, at inihayag ang mga

karagdagang pag-aresto na ginawa noong gabi. Walang minutong nawala.

Nagpunta sila upang ipahayag ang balita kay Yvan, ang Kalihim ng

Asembleya, na hinirang ng Kaliwa, at naninirahan sa Rue de Boursault.

Ang isang agarang pagpupulong ay kinakailangan. Yung mga Republican

Representatives na nasa ang kalayaan ay dapat bigyan ng babala at

pagsama-samahin nang

walang pagkaantala. Sinabi ni Versigny, "Pupunta ako at hahanapin si

Victor Hugo." Alas otso na ng umaga. Nagising ako at nagtatrabaho sa

kama. Pumasok ang aking lingkod at sinabi, nang may pagkaalarma,—

"Nasa labas ang isang Kinatawan ng mga tao na gustong makipag-usap sa

iyo, ginoo." "Sino to?" "Monsieur Versigny:" "Ipakita mo siya." Pumasok si

Versigny, at sinabi sa akin ang estado ng mga pangyayari. bumangon ako

sa kama. Sinabi niya sa akin ang tungkol sa "rendezvous" sa mga silid ng

Constituent Laissac. "Pumunta ka kaagad at ipaalam sa ibang mga

Kinatawan," sabi ko. Iniwan niya ako.

KABANATA III. ANO ANG NANGYARI NOONG GABI Bago ang

nakamamatay na mga araw ng Hunyo, 1848, ang esplanade ng Invalides

ay nahahati sa walong malalaking plot ng damo, na napapalibutan ng mga

kahoy na rehas at nakapaloob sa pagitan ng dalawang kakahuyan, na

pinaghihiwalay ng isang kalye na tumatakbo patayo sa harapan. ng

Invalides. Ang kalyeng ito ay dinaanan ng tatlong kalye na tumatakbo

parallel sa Seine. May malalaking damuhan kung saan nakasanayan ng

mga bata ang paglalaro. Ang gitna ng walong damo ay napinsala ng isang

pedestal na sa ilalim ng Imperyo ay may hawak na tansong leon ni St.

Mark, na dinala mula sa Venice; sa ilalim ng Pagpapanumbalik isang

puting marmol na estatwa ni Louis XVIII.; at sa ilalim ni Louis Philippe isang

plaster bust ng Lafayette. Dahil sa ang Palasyo ng Constituent Assembly

na halos nasamsam ng isang pulutong ng mga rebelde noong ika-22 ng

Hunyo, 1848, at walang kuwartel sa kapitbahayan, si General Cavaignac

ay nagtayo ng tatlong daang hakbang mula sa Legislative Palace, sa

damuhan. mga plot ng Invalides, ilang hanay ng mahabang kubo, kung

saan nakatago ang damo. Ang mga kubo na ito, kung saan tatlo o apat na

libong lalaki ay maaaring tutuluyan, ang mga tropang espesyal na itinalaga

upang panatilihin bantayan ang Pambansang Asamblea. Noong ika-1 ng Disyembre,

1851,

ang dalawang regimentong nakakulong sa Esplanade ay ang ika-6 at ang

ika-42 na Regiment ng Linya, ang ika-6 na pinamunuan ni Koronel

Garderens de Boisse, na tanyag bago ang Ikalawa ng Disyembre, ang ika-

42 ni Koronel Espinasse, na naging tanyag mula noong petsang iyon. Ang

ordinaryong bantay sa gabi ng Palasyo ng Asembleya ay binubuo ng isang

batalyon ng Infantry at ng tatlumpung artilerya, na may isang kapitan. Ang

Ministro ng Digmaan, bilang karagdagan, ay nagpadala ng ilang mga

trooper para sa maayos na serbisyo. Dalawang mortar at anim na piraso

ng kanyon, kasama ang kanilang mga bagon ng bala, ay nasa isang maliit

na square courtyard na matatagpuan sa kanan ng Cour d'Honneur, at

tinatawag na Cour des Canons. Ang Major, ang komandante ng militar ng

Palasyo, ay inilagay sa ilalim ng agarang kontrol ng mga Questors. Sa gabi

ang mga rehas na bakal at ang mga pinto ay sinigurado, ang mga sentinel

ay ipinaskil, ang mga tagubilin ay ibinigay sa mga bantay, at ang Palasyo

ay sarado na parang kuta. Ang password ay pareho sa Place de Paris. Ang

mga espesyal na tagubilin na iginuhit ng mga Questors ay nagbabawal sa

pagpasok ng anumang armadong pwersa maliban sa rehimyento na

naka-duty. Sa gabi ng 1st at 2d ng Disyembre ang Legislative Palace ay binantayan

ng isang batalyon ng 42d.

Ang pag-upo noong ika-1 ng Disyembre, na napakapayapa, at nakatuon sa

isang talakayan sa batas ng munisipyo, ay natapos nang huli, at winakasan

sa pamamagitan ng boto ng Tribunal. Sa sandaling si M. Baze, isa sa mga

Questors, ay umakyat sa Tribune upang ideposito ang kanyang boto, isang

Kinatawan, na kabilang sa tinatawag na "Les Bancs Elyséens" ay lumapit

sa kanya, at sinabi sa mababang tono, "Ngayong gabi ay madala." Ang

ganitong mga babala ay natatanggap araw-araw, at, tulad ng ipinaliwanag

na natin, ang mga tao ay nagwakas sa pamamagitan ng hindi pagpansin

sa kanila. Gayunpaman, kaagad pagkatapos ng pag-upo ay ipinadala ng

mga Questors ang Espesyal na Komisyon ng Pulisya ng Asembleya,

naroroon si Pangulong Dupin. Nang tanungin, idineklara ng Komisyoner na

ang mga ulat ng kanyang mga ahente ay nagpapahiwatig ng "patay na

kalmado"—ganyan ang kanyang ekspresyon—at tiyak na walang panganib

na madakip sa gabing iyon. Nang idiin pa siya ng mga Questors, si

Presidente Dupin, na sumisigaw ng "Bah!" umalis ng kwarto. Sa araw ding

iyon, ika-1 ng Disyembre, mga alas-tres ng hapon, bilang Heneral Ang biyenan ni
Leflô ay tumawid sa boulevard sa harap ng Tortoni's,

may mabilis na dumaan sa kanya at bumulong sa kanyang tainga ng mga

ito makabuluhang salita, "Alas onse— hatinggabi." Ang pangyayaring ito

nasasabik ngunit kaunting pansin sa Questure, at marami pa

tinawanan ito. Nakaugalian na sa kanila. Gayunpaman, hindi matutulog si

Heneral Leflô hanggang sa oras na iyon nabanggit ay dumaan, at nanatili

sa mga Opisina ng Questure hanggang halos ala-una ng umaga. Ang

Ang shorthand department ng Assembly ay ginawa sa labas ng pinto

sa pamamagitan ng apat na mensahero na nakalakip sa Monitor, na

nagtatrabaho upang dalhin ang kopya ng mga shorthand na manunulat sa

opisina ng imprenta, at ibalik ang mga proof-sheet sa Palasyo

ng Asembleya, kung saan itinuwid sila ni M. Hippolyte Prévost.

Si M. Hippolyte Prévost ay pinuno ng stenographic staff, at sa

ang kapasidad na iyon ay may mga apartment sa Legislative Palace. Siya

ay sabay editor ng musical feuilleton ng

Subaybayan. Noong ika-1 ng Disyembre ay nagpunta siya sa Opéra

Comique para sa unang representasyon ng isang bagong piraso, at hindi

bumalik hanggang matapos ang hatinggabi. Ang ikaapat na mensahero

mula sa

Si Monitor ay naghihintay para sa kanya na may isang patunay ng huling

slip ng nakaupo; Itinama ni M. Prévost ang patunay, at ang mensahero ay

pinaalis. Alas-una na noon, malalim na katahimikan

naghari sa paligid, at, maliban sa bantay, lahat sa

Natulog ang palasyo. Sa oras na ito ng gabi, isang natatanging insidente

naganap. Ang Captain-Adjutant Major ng Guard of the

Dumating ang Assembly sa Major at sinabi, "Ang Koronel ay nagpatawag

sa akin," at idinagdag niya ayon sa etiketa ng militar, "Maari ba” payagan

akong pumunta?" Nagulat ang Komandante. "Humayo ka," siya

sabi ng medyo matalas, "ngunit mali ang Koronel na abalahin

isang opisyal na nasa tungkulin." Isa sa mga sundalong nakabantay, wala

pag-unawa sa kahulugan ng mga salita, narinig ang

Commandant pacing up at down, at ungol ng ilang beses, "Ano ang deuce

na maaari niyang gusto?" Makalipas ang kalahating oras

bumalik ang Adjutant-Major. "Well," tanong ng Commandant,

"Ano ang gusto ng Koronel sa iyo?" "Wala," sagot

ang Adjutant," nais niyang ibigay sa akin ang mga utos para sa bukas

duties." Lalong sumulong ang gabi. Patungo sa apat

alas-dose ay dumating muli ang Adjutant-Major sa Major. "Major,"

sabi niya, "tinanong ako ng Koronel." "Muli!" bulalas ng

Commandant. "Ito ay nagiging kakaiba; gayunpaman, pumunta ka."

Ang Adjutant-Major ay may iba pang mga tungkulin na ibigay ang

mga tagubilin sa mga bantay, at dahil dito ay nagkaroon ng kapangyarihan

ng pagpapawalang-bisa sa kanila. Nang makaalis na ang Adjutant-Major,

ang Major, na nagiging hindi mapalagay, naisip na ito ay kanyang tungkulin

sa makipag-ugnayan sa Military Commandant ng Palasyo. Siya

umakyat sa apartment ng Commandant— Tenyente Koronel Niols. Natulog

na si Colonel Niols at ang nagretiro na ang mga attendant sa kanilang mga

silid sa attics. Ang Major,

bago sa Palasyo, nangangapa tungkol sa mga koridor, at, alam

kaunti tungkol sa iba't ibang mga silid, umalingawngaw sa isang pinto na

tila kanya ng Military Commandant. Walang sumagot, ang

hindi nabuksan ang pinto, at bumalik si Major sa ibaba,

nang hindi nakakausap kahit kanino. Sa kanyang bahagi ang

Muling pumasok si Adjutant-Major sa Palasyo, ngunit hindi nakita ng Major

siya ulit. Nanatili ang Adjutant malapit sa gadgad na pinto ng

Ilagay ang Bourgogne, na nakabalot sa kanyang balabal, at lumakad at

pababa sa looban na parang may inaasahan. Sa instant na ang alas singko ay
tumunog mula sa mahusay na orasan ng

simboryo, ang mga sundalo na natulog sa kubo-kampo bago ang

Biglang nagising si invalides. Ang mga order ay ibinigay sa isang

Mababang boses sa mga kubo upang humawak ng armas, sa katahimikan. Ilang

sandali pa dalawang regiment, knapsack sa likod ay nagmamartsa sa

Palasyo ng Asembleya; sila ay ang ika-6 at ang 42d. Sa parehong ito

stroke of five, sabay-sabay sa lahat ng quarters ng Paris, infantry

walang ingay ang paglabas ng mga sundalo mula sa bawat barrack,

kasama ang kanilang colonels sa kanilang ulo. Ang mga aides-de camp at

maayos na mga opisyal ng Louis Bonaparte, na ipinamahagi sa lahat ng

kuwartel, pinangangasiwaan nito ang pagkuha ng armas. Ang mga

kabalyero ay hindi nakalagay galaw hanggang tatlong-kapat ng isang oras

pagkatapos ng infantry, dahil sa takot na ang singsing ng mga kuko ng mga kabayo
sa mga bato ay dapat

magising nakatulog kaagad sa Paris. M. de Persigny, na nagdala

mula sa Elysée hanggang sa kampo ng Invalides ang utos na kunin

armas, nagmartsa sa ulo ng 42d, sa tabi ng Koronel Espinasse. Ang isang

kuwento ay kasalukuyang nasa hukbo, dahil sa kasalukuyan,

pagod na pagod ang mga tao sa mga hindi kagalang-galang na

pangyayari, ang mga ito ang mga pangyayari ay sinabi pa sa isang uri

ng madilim na kawalang-interes— ang kwento ay kasalukuyang na sa

sandali ng pagtatakda sa kanyang nag-alinlangan ang isa sa mga koronel

na maaaring pangalanan, at na ang emisaryo mula sa Elysée, kumukuha

ng isang detalyadong pakete mula sa

kanyang bulsa, sinabi sa kanya, "Kolonel, inaamin ko na kami ay

tumatakbo malaking panganib. Dito sa sobreng ito, na sinisingil sa akin

kamay sa iyo, ay isang daang libong franc sa mga banknotes para sa

contingencies." Tinanggap ang sobre, at ang renasimyento itinakda. Noong

gabi ng ika-2 ng Disyembre sinabi ng koronel

sa isang babae, "Kaninang umaga ay kumita ako ng isang daang libong

franc at my General's epaulets." Ipinakita sa kanya ng ginang ang pinto.

Xavier Si Durrieu, na nagsasabi sa amin ng kuwentong ito, ay nagkaroon

ng pag-usisa sa bandang huli upang makita

itong ginang. Kinumpirma niya ang kuwento. Oo, tiyak! siya ay nagsara
ang pinto sa harap ng kaawa-awang ito; isang sundalo, isang taksil sa

kanyang watawat sino ang naglakas loob na bisitahin siya! Nakatanggap

siya ng ganoong lalaki? Hindi! hindi niya kaya gawin iyon, "at," sabi ni Xavier
Durrieu, idinagdag niya, "At mayroon pa rin

ako walang karakter na mawawala." Isa pang misteryo ang nagaganap sa

Prefecture ng Pulisya. Yaong mga huli na naninirahan sa Cité na

maaaring nakauwi sa isang hating-gabi napansin ang isang malaking

bilang ng mga street cab na nakakalat mga grupo sa iba't ibang lugar sa

paligid ng Rue de Jerusalem.

Mula alas-onse ng gabi, sa pagkukunwari ng mga dumating

ng mga refugee sa Paris mula sa Genoa at London, ang Brigada ng

Si Surety at ang walong daang sergents de ville ay pinanatili

sa Prefecture. Alas tres ng madaling araw may summon

ay ipinadala sa apatnapu't walong Commissaries ng Paris at ng

suburbs, at gayundin sa mga opisyal ng kapayapaan. Isang oras

pagkatapos ng lahat dumating sila. Dinala sila sa isang hiwalay na silid, at

ihiwalay sa isa't isa hangga't maaari. Sa alas singko a

tumunog ang kampana sa cabinet ng Prefect. Ang Prefect Maupas

sunod-sunod na tinawag ang Commissaries of Police sa kanya

cabinet, ipinahayag ang balangkas sa kanila, at inilaan sa bawat isa ang

kanya bahagi ng krimen. Walang tumanggi; maraming nagpasalamat sa

kanya. Iyon ay tanong ng pag-aresto sa kanilang sariling mga tahanan

pitumpu't walo

Mga Demokratiko na maimpluwensya sa kanilang mga distrito, at

kinatatakutan ng

ang Elysée bilang posibleng mga pinuno ng mga barikada. Ito ay

kinakailangan, isang mas matapang na galit, upang arestuhin sa kanilang

mga bahay labing-anim Mga Kinatawan ng Bayan. Para sa huling gawaing

ito ay pinili sa mga Commissaries of Police tulad ng mga mahistrado na

tila ang pinaka-malamang na maging ruffians. Kabilang sa mga ito ay

hinati ang mga Kinatawan. Ang bawat isa ay may kanya-kanyang lalaki.

Sieur Courtille nagkaroon si Charras, si Sieur Desgranges ay si Nadaud, si

Sieur Hubaut ang ang nakatatanda ay si M. Thiers, at si Sieur Hubaut ang

nakababatang Heneral
Bedeau, Heneral Changarnier ay inilaan sa Lerat, at Heneral Cavaignac hanggang
Colin. Kinuha ni Sieur Dourlens si Representative

Valentin, Sieur Benoist Representative Miot,

Si Sieur Allard Representative Cholat, kinuha ni Sieur Barlet si Roger (Du

Nord), si Heneral Lamoricière ay nahulog kay Commissary Blanchet,

Ang Commissary Gronfier ay may Kinatawan na Greppo, at

Kinatawan ng Commissary Boudrot na si Lagrange. Ang mga Nagtatanong

ay katulad na inilaan, Monsieur Baze sa Sieur Primorin, at Heneral Leflô

kay Sieur Bertoglio. Mga warrant na may pangalan ng

ang mga Kinatawan ay iginuhit sa pribado ng Prefect Gabinete. Ang mga

blangko ay naiwan lamang para sa mga pangalan ng

Mga komisyoner. Ang mga ito ay napunan sa sandali ng pag-alis. Sa

karagdagan sa sandatahang lakas na itinalaga upang tulungan sila,

ito ay napagpasyahan na ang bawat Commissary ay dapat na

sinamahan ng dalawang escort, ang isa ay binubuo ng sergents de ville,

ang iba pang mga ahente ng pulis sa plain damit. Bilang Prefect

Sinabi ni Maupas kay M. Bonaparte, ang Kapitan ng Republikano

Guard, Baudinet, ay nauugnay sa Commissary Lerat sa pag-aresto kay

Heneral Changarnier. Patungo sa alas singko y medya ang fiacres na nasa

paghihintay ay tinawag, at nagsimula ang lahat, bawat isa ay may

kanyang mga tagubilin. Sa panahong ito, sa ibang sulok ng

Paris—ang lumang Rue du Temple—sa sinaunang Soubise na iyon

Mansion na ginawang Royal Printing Office, at ngayon ay isang National

Printing Office, isa pang seksyon of the Crime ay inorganisa. Patungong

ala-una ng umaga isang dumaan na nakarating sa lumang Rue du Temple

sa tabi ng Rue de Vieilles-Haudriettes, napansin sa junction ng dalawang

ito mga kalye na maraming mahaba at matataas na bintana na maliwanag

na nagliliwanag, Ito ang mga bintana ng mga silid ng trabaho ng National

Tanggapan ng Pagpi-print. Lumiko siya sa kanan at pumasok sa lumang

Rue du Temple, at ilang sandali pagkatapos ay huminto bago ang

hugis gasuklay na pasukan sa harap ng opisina ng palimbagan.

Ang pinto ng punong-guro ay sarado, dalawang sentinel ang nagbantay sa

gilid ng pinto. Sa maliit na pintong ito, na nakaawang, sinilip niya

ang patyo ng opisina ng paglilimbag, at nakita itong puno ng

mga sundalo. Natahimik ang mga kawal, walang maririnig na tunog, ngunit

makikita ang pagkinang ng kanilang bayoneta. Ang dumadaan

nagulat, lumapit. Marahas na tinulak siya ng isa sa mga sentinel

pabalik, sumisigaw ng, "Umalis ka." Tulad ng mga sergent de ville sa

Prefecture of Police, ang mga manggagawa ay pinanatili sa

Pambansang Tanggapan ng Pagpi-print sa ilalim ng panawagan ng

trabaho sa gabi. Sabay

panahon na bumalik si M. Hippolyte Prévost sa Lehislatibo

Muling pumasok si Palace, ang manager ng National Printing Office

kanyang opisina, pabalik din mula sa Opéra Comique, kung saan siya

ay upang makita ang bagong piraso, na kung saan ay sa pamamagitan ng

kanyang kapatid na lalaki, M. de St. Georges. Kaagad sa kanyang

pagbabalik ang manager, kung kanino ay dumating ng isang order mula sa

Elysée sa araw, kinuha up a pares ng pocket pistols, at bumaba sa

vestibule, kung saan nakikipag-usap sa pamamagitan ng ilang hakbang sa

looban. Maya-maya pa ay bumukas ang pinto patungo sa kalye, a

Pumasok si fiacre, bumaba ang isang lalaking may dalang malaking

portfolio. Lumapit ang manager sa lalaki, at sinabi sa kanya, "Ikaw ba iyan,

Monsieur de Béville?" "Oo," sagot ng lalaki. Ang fiacre ay

ilagay up, ang mga kabayo ilagay sa isang kuwadra, at ang kutsero shut up

sa isang sala, kung saan siya pinainom nila, at inilagay ang isang pitaka sa

kanyang pitaka kamay. Ang mga bote ng alak at louis d'or ay bumubuo sa

batayan ng itong hulihan ng pulitika. Uminom ang kutsero at saka pumunta

sa matulog. Nakasarado ang pinto ng parlor. Ang malaking pinto ng

ang patyo ng opisina ng palimbagan ay halos hindi naisara kaysa dito

muling binuksan, nagbigay daan sa mga armadong lalaki, na pumasok sa

katahimikan, at pagkatapos ay muling isinara. Ang mga dumating ay isang

kumpanya ng

Gendarmerie Mobile, ang ikaapat sa unang batalyon,

utos ng isang kapitan na nagngangalang La Roche d'Oisy. Maaaring remarked sa

pamamagitan ng resulta, para sa lahat ng maselan

expeditions ang mga tao ng inalagaan ng coup d'état na gamitin ang

Gendarmerie Mobile at ang Republican Guard, na ito ay upang sabihin ang

dalawang corps halos ganap na binubuo ng mga dating Guwardiya

Munisipal, na nagtataglay sa pusong isang mapaghiganting pag-alala sa

mga pangyayari noong Pebrero. Si Kapitan La Roche d'Oisy ay nagdala ng

liham mula sa Ministro ng Digmaan, na naglagay sa kanyang sarili at sa

kanyang mga sundalo sa disposisyon ng ang manager ng National Printing

Office. Ang mga musket ay load nang walang salitang binibigkas. Inilagay

ang mga sentinel ang mga silid ng trabaho, sa mga pasilyo, sa mga

pintuan, sa mga bintana, sa katunayan, kahit saan, dalawang nakaistasyon

sa pintuan na humahantong

papunta sa lansangan. Tinanong ng kapitan kung anong mga tagubilin ang

dapat niyang gawin ibigay sa mga bantay. "Wala nang mas simple," sabi

ng lalaki na ay dumating sa fiacre. "Kung sino man ang magtangkang

umalis o magbukas isang bintana, barilin mo siya." Ang lalaking ito, na, sa

katunayan, ay si De Béville, maayos na opisyal kay M. Bonaparte, umatras

kasama ng manager sa malaking kabinet sa unang palapag, isang silid na

nag-iisa tumingin sa garden. Doon siya nakipag-ugnayan sa

manager kung ano ang dala niya, ang utos ng

paglusaw ng Asembleya, ang apela sa Army, ang apela

sa Bayan, ang kautusang nagpapatawag sa mga manghahalal, at sa

karagdagan, ang proklamasyon ng Prefect Maupas at ang kanyang sulat

sa Commissaries of Police. Ang apat na unang dokumento ay

ganap sa sulat-kamay ng Pangulo, at dito at doon

maaaring mapansin ang ilang mga pagbura. Pumasok ang mga kompositor

naghihintay. Ang bawat lalaki ay inilagay sa pagitan ng dalawang

gendarmes, at ay ipinagbabawal na magbigkas ng isang salita, at

pagkatapos ay ang mga dokumento na kailangang i-print ay ipinamahagi

sa buong silid, hinihiwa sa napakaliit na piraso, upang ang isang buong

pangungusap hindi mabasa ng isang manggagawa. Inihayag ng manager

na bibigyan niya sila ng isang oras upang isulat ang kabuuan. Ang

iba't ibang mga fragment ang sa wakas ay dinala kay Colonel Béville, na

pagsama-samahin ang mga ito at itinama ang mga proof sheet. Ang

isinagawa ang machining na may parehong pag-iingat, bawat isa

press na nasa pagitan ng dalawang sundalo. Sa kabila ng lahat ng posible

sipag ang trabaho ay tumagal ng dalawang oras. Nanood ang mga

gendarmes higit sa mga manggagawa. Binantayan ni Béville ang St.

Georges. Kapag ang natapos ang trabaho isang kahina-hinalang insidente

ang naganap, na lubhang ay kahawig ng isang pagtataksil sa loob ng isang

pagtataksil. Sa isang taksil na mas dakila taksil. Ang uri ng krimen na ito ay

napapailalim sa mga naturang aksidente. Béville at St. Georges, ang dalawang

mapagkakatiwalaang mga

pinagkakatiwalaan na kung saan ang mga kamay ay nakalagay

ang sikreto ng coup d'état, ibig sabihin ang ulo ng Pangulo;—ang lihim na

iyan, na hindi dapat pinahihintulutan na mangyari bago ang takdang oras,

sa ilalim ng panganib na magdulot lahat ng bagay sa pagkakuha, kinuha ito

sa kanilang mga ulo upang ipagtapat ito sa isang beses sa dalawang

daang mga tao, sa order "upang subukan ang epekto," bilang ang

sinabi ni ex-Colonel Béville sa bandang huli, medyo walang muwang.

Binasa nila ang mahiwagang dokumento na kaka-print lang sa

Gendarmes Mobiles, na iginuhit sa looban. Nagpalakpakan ang mga exmunicipal

guards na ito. Kung sila ay hooted, ito

maaaring itanong kung ano ang dalawang eksperimental sa kudeta

gagawin sana ni d'état. Marahil ay magkakaroon si M. Bonaparte

nagising mula sa kanyang panaginip sa Vincennes. Ang kutsero noon

pagkatapos ay pinalaya, ang fiacre ay nakabayo, at sa alas-kwatro sa

umaga ang maayos na opisyal at ang tagapamahala ng Pambansa

Printing Office, simula ngayon dalawang kriminal, ang dumating sa

Prefecture of Police kasama ang mga parsela ng mga kautusan.

Pagkatapos ay nagsimula para sa kanila ang tatak ng kahihiyan. Kinuha

sila ni Prefect Maupas ng kamay. Mga banda ng bill-sticker, nasuhulan

para sa okasyon, nagsimula bawat direksyon, dala ang mga utos at mga
proklamasyon. Ito ang eksaktong oras kung saan ang Palasyo

ng National Assembly ay namuhunan. Sa Rue de l'Université may pintuan

ng Palasyo na luma pasukan sa Palais Bourbon, at na nagbukas sa

avenue na patungo sa bahay ng Presidente ng

Assembly. Ang pintong ito, na tinatawag na pinto ng Panguluhan, ay

ayon sa kaugaliang binabantayan ng isang guwardiya. Ilang oras na ang

nakalipas ang Adjutant-Major, na dalawang beses na ipinadala sa panahon

ng gabi ni Koronel Espinasse, ay nanatiling hindi gumagalaw at tahimik,

malapit sa sentinel. Pagkalipas ng limang minuto, umalis sa mga kubo ng

ang Invalides, ang 42d Regiment ng linya, ay sumunod sa ilan

distansya ng 6th Regiment, na nagmartsa ng Rue

de Bourgogne, lumabas mula sa Rue de l'Université. "Ang

regiment," sabi ng isang nakasaksi, "nagmartsa bilang isang hakbang sa

isang sickroom." Dumating ito nang palihim na hakbang bago ang

Panguluhan pinto. Ang ambuscade na ito ay dumating upang sorpresahin

ang batas. Ang bantay,

nakikita ang mga sundalong ito na dumating, tumigil, ngunit sa sandaling

siya hamunin sila ng isang qui-vive, ang Hinawakan ni Adjutant Major ang

kanyang braso, at, sa kanyang kapasidad bilang opisyal binigyan ng

kapangyarihan na kontrahin ang lahat ng mga tagubilin, iniutos sa kanya

magbigay ng libreng pagpasa sa 42d, at sa parehong oras ay nag-utos

ang gulat na kargador na buksan ang pinto. Bumaling ang pinto nito

bisagra, kumalat ang mga sundalo sa daan. Pumasok si Persigny at

sinabing, "Tapos na." Ang Pambansang Asamblea ay invaded. Sa ingay ng

mga yapak ng Komandante Tumakbo si Mennier. "Komandante," sigaw ni

Koronel Espinasse
sa kanya, "Pumunta ako upang mapawi ang iyong batalyon." Ang

Commandant namutla sandali, at ang kanyang mga mata ay nanatiling

nakatutok sa lupa. Tapos bigla niyang nilagay yung mga kamay niya sa

balikat niya, at pinunit niya ang kanyang mga epaulet, binunot niya ang

kanyang espada, binasag ito sa kanyang tapat tuhod, itinapon ang

dalawang piraso sa simento, at, nanginginig sa galit, sumigaw ng may

taimtim na boses, "Kolonel, disgrasya mo ang dami ng regiment mo."

"Sige, sige," sabi ni Espinasse. Ang pinto ng Panguluhan ay naiwang

bukas, ngunit ang lahat nanatiling sarado ang ibang pasukan. Ang lahat ng

mga bantay ay nakahinga ng maluwag, nagbago ang lahat ng sentinel, at

ang batalyon ng bantay sa gabi

ay pinabalik sa kampo ng mga Invalides, ang mga sundalo ay

nakasalansan kanilang mga armas sa avenue, at sa Cour d'Honneur. Ang

42d, sa malalim na katahimikan, sinakop ang mga pinto sa labas at loob,

ang courtyard, ang reception-rooms, ang mga gallery, ang corridors, ang

mga sipi, habang ang bawat isa ay natutulog sa Palasyo. Maya-maya

pagkatapos ay dumating ang dalawa sa maliliit na karo na tinatawag

"apatnapung anak na lalaki," at dalawang fiacres, na sinamahan ng

dalawang detatsment ng ang Republican Guard at ng Chasseurs de

Vincennes, at ng ilang pulutong ng pulis. Ang Commissaries Bertoglio at

Bumaba si Primorin mula sa dalawang kalesa. Tulad ng mga karwahe na

ito nagmaneho ng isang personahe, kalbo, ngunit bata pa, ay nakita na

lumitaw sa gadgad na pinto ng Place de Bourgogne. Ang taong ito

nagkaroon ng lahat ng hangin ng isang tao tungkol sa bayan, na

kagagaling lang ang opera, at, sa katunayan, siya ay nanggaling doon,

pagkatapos magkaroon dumaan sa isang lungga. Galing siya sa Elysée. Si

De

Morny. Sa isang iglap ay pinagmasdan niya ang mga sundalo na

nagtatambak ng kanilang mga armas, at pagkatapos ay nagtungo sa

pintuan ng Panguluhan. Doon siya nagpalit ilang salita na may M. de

Persigny. Isang-kapat ng isang oras pagkatapos, sinamahan ng 250

Chasseurs de Vincennes, siya kinuha ang pagmamay-ari ng ministeryo ng

Panloob, nagulat si M. de Thorigny sa kanyang kama, at ibinigay sa kanya

brusquely isang sulat ng salamat mula kay Monsieur Bonaparte. Ilang araw
na dating tapat M. De Thorigny, na ang mga mapanlikhang pangungusap

ay mayroon na tayo binanggit, sinabi sa isang grupo ng mga lalaki na

malapit sa kanino si M. de Morny pagdaan, "Paano sinisiraan ng mga lalaking ito ng

Bundok ang

Presidente! Ang taong sisira sa kanyang panunumpa, sino ang gagawa

makamit ang isang coup d'état ay dapat na isang walang kwentang kaawaawa."

Gumising nang walang pakundangan sa kalagitnaan ng gabi, at

hinalinhan sa kanya mag-post bilang Ministro tulad ng mga sentinel ng

Assembly, ang karapat-dapat lalaki, nagulat, at kinusot ang kanyang mga

mata, bumulong, "Eh! kung gayon ang President is a ——." "Oo," sabi ni

Morny, sabay tawa. Siya na nagsusulat ng mga linyang ito ay kilala si

Morny. Morny at Walewsky gaganapin sa parang naghaharing pamilya ang

mga posisyon, isa sa Royal bastard, the other of Imperial bastard. Sino si

Morny? Kami ay magsasabi, "Isang kilalang talino, isang intriga, ngunit sa

anumang paraan ay mahigpit, a kaibigan ni Romieu, at isang tagasuporta

ni Guizot na nagtataglay ng ugali ng mundo, at ang mga gawi ng roulette

table, nasiyahan sa sarili, matalino, pinagsasama ang isang tiyak na

kalayaan ng mga ideya sa isang kahandaang tumanggap ng mga kapakipakinabang

na krimen, paghahanap ng paraan upang magsuot ng a

magiliw na ngiti na may masamang ngipin, na humahantong sa isang

buhay ng kasiyahan, naliligaw ngunit nakalaan, pangit, mabait, mabangis,

maayos ang pananamit, matapang, kusang-loob na nag-iiwan ng isang

kapatid na bilanggo sa ilalim bolts at bar, at handang ipagsapalaran ang

kanyang ulo para sa isang kapatid.

Emperador, pagkakaroon ng parehong ina bilang Louis Bonaparte, at tulad

Louis Bonaparte, pagkakaroon ng ilang ama o iba pa, na maaaring

tumawag ang kanyang sarili Beauharnais, na maaaring tumawag sa

kanyang sarili Flahaut, at gayon pa man tinatawag ang kanyang sarili

Morny, pursuing literatura hanggang sa liwanag komedya, at pulitika,

hanggang sa trahedya, isang nakamamatay na libreng atay,

nagtataglay ng lahat ng kalokohan na naaayon sa pagpatay, may

kakayahang ma-sketch ni Marivaux at gamutin ng Tacitus, walang budhi,

walang kapintasang eleganteng, kasumpa-sumpa, at magiliw, at

nangangailangan ng isang perpektong duke. Ganyan ang malefactor na

ito." Wala pang alas sais ng umaga. Nagsimulang magmisa ang mga tropa

sa Place de la Concorde, kung saan Si LeroySaintArnaud na nakasakay sa

kabayo ay nagsagawa ng pagsusuri. Ang Ang Commissaries of Police,

Bertoglio at Primorin ay nasa dalawa mga kumpanya sa pagkakasunudsunod

sa ilalim ng vault ng malaking hagdanan ng Questure, ngunit hindi

umakyat sa ganoong paraan. Sinamahan sila ng mga ahente ng pulisya,

na nakakaalam ng pinaka-lihim na mga recess ng Palais Bourbon, at kung

sino ang nagsagawa ng mga ito sa pamamagitan ng iba't ibang mga sipi.

Si Heneral Leflô ay nakalagak sa Pavilion na tinitirhan noong panahon ng

ang Duc de Bourbon ni Monsieur Feuchères. Nang gabing iyon Heneral

Nakatira sa kanya si Leflô ang kanyang kapatid na babae at ang kanyang

asawa, na ay bumibisita sa Paris, at natulog sa isang silid, kung saan ang

pinto humantong sa isa sa mga corridors ng Palasyo. Commissary

Kumatok si Bertoglio sa pinto, binuksan ito, at kasama niya

Biglang pumasok ang mga ahente sa silid, kung saan naroon ang isang

babae kama. Ang brother-in-out ng heneral ay tumalsik sa kama, at umiyak

papunta sa Questor, na natulog sa isang katabing silid, "Adolphe,

pinipilit ang mga pintuan, ang Palasyo ay puno ng mga sundalo. Kunin

up!" Binuksan ng Heneral ang kanyang mga mata, nakita niya si

Commissary Nakatayo si Bertoglio sa tabi ng kanyang kama. Tumilapon

siya. "Heneral," sabi ang Commissary, "Ako ay naparito upang tuparin ang

isang tungkulin." "Naiintindihan ko," sabi ni Heneral Leflô, "ikaw ay isang

taksil." Ang Commissary nauutal ang mga salitang, "Magplano laban sa

kaligtasan ng Estado," ipinakita ang isang warrant. Ang Heneral, nang hindi

binibigkas isang salita, hinampas ng likod ng kanyang kamay ang

nakakahiyang papel na ito. Pagkatapos ay nagbihis siya, sinuot niya ang

kanyang buong uniporme ni Constantine at ng Médéah, nag-iisip sa

kanyang mapanlikha, tulad ng kawal na katapatan na mayroon pa ring mga

heneral ng Africa para sa mga sundalo na kanyang mahahanap sa

kanyang paraan. Ang lahat ng mga heneral na natitira ngayon ay mga

tulisan. Niyakap siya ng kanyang asawa; ang kanyang anak, pitong taong

Gulang, sa kanyang nightshirt, at lumuluha, sinabi sa Commissary of Police,

"Maawa, ginoo Bonaparte." Ang Heneral, habang nakayakap sa kanya

asawa sa kanyang mga bisig, bumulong sa kanyang tainga, "May artilerya

sa patyo, subukan at magpaputok ng kanyon." Ang Komisar at ang

kanyang mga tauhan inakay siya. Itinuring niya ang mga pulis na ito nang

may paghamak, at hindi nagsalita sa kanila, ngunit nang makilala niya si

Colonel Espinasse, ang kanyang militar at Breton na puso ay namamaga

galit. "Kolonel Espinasse," sabi niya, "ikaw ay isang kontrabida, at

Umaasa akong mabuhay nang matagal upang mapunit ang mga butones

mula sa iyo uniporme." Napakamot ng ulo si Colonel Espinasse, at nauutal,

"I hindi kita kilala." Ikinumpas ng isang mayor ang kanyang espada, at

sumigaw, "Kami sapat na ang mga abogadong heneral." Tumawid ang

ilang sundalo kanilang bayoneta sa harap ng walang armas na preso,

tatlong sergent de itinulak siya ni ville sa isang fiacre, at papalapit ang

isang sub-tinyente ang karwahe, at nakatingin sa mukha ng lalaki na, kung

siya nga isang mamamayan, ay ang kanyang Kinatawan, at kung siya ay

isang sundalo ay kanyang heneral, ibinato sa kanya ang kasuklam-suklam

na salitang ito, "Canaille!" Samantala, dumaan pa ang Commissary

Primorin paikot-ikot na paraan upang mas tiyak na mabigla ang isa

Questor, M. Baze. Sa labas ng apartment ni M. Baze ay isang pinto ang

patungo sa lobby na nakikipag-ugnayan sa kamara ng Asembleya. Sieur

Kumatok si Primorin sa pinto. "Sino'ng nandiyan?" tanong ng isang

katulong, na nagbibihis. "Ang Commissary of Police," sagot Primorin. Ang

alipin, iniisip na siya ang Komisyoner ng Police ng Assembly, binuksan ang

pinto. Sa sandaling ito M.

Si Baze, na nakarinig ng ingay, at kagigising lang, ay nagsuot

isang dressing-gown, at sumigaw, "Huwag mong buksan ang pinto."

Nagkaroon siya bahagya pang nabigkas ang mga salitang ito nang isang

lalaking nakasuot ng payak at

tatlong sergents de ville na naka-uniporme ang sumugod sa kanyang silid.

Ang lalaki, binuksan ang kanyang amerikana, ipinakita ang kanyang scarf

ng opisina, tinanong si M.Baze, "Nakikilala mo ba ito?" "Ikaw ay isang

walang kwentang sawing-palad,"

sagot ng Questor. Ipinatong ng mga ahente ng pulis ang kanilang mga

kamay kay M. Baze. "Hindi mo ako dadalhin," sabi niya. "Ikaw, isang

Commissary ng Pulis, ikaw, na isang mahistrado, at alam mo kung ano ka

ginagawa, ginagalit mo ang Pambansang Asembleya, nilalabag mo ang

batas, ikaw ay isang kriminal!" Isang kamay-sa-kamay na pakikibaka ang

naganap—apat laban sa isa. Si Madame Baze at ang kanyang dalawang

maliliit na babae ay nagbibigay ng vent screams, ang tagapaglingkod na

itinulak pabalik sa pamamagitan ng suntok sa pamamagitan ng sergents de

ville. "Mga bastos kayo," sigaw ni Monsieur Baze. Dinala nila siya sa

pamamagitan ng pangunahing puwersa sa kanilang mga bisig,

gayunpaman nagpupumiglas, hubad, ang kanyang trahedeboda na punit-punit sa

shreds, kanyang ang katawan ay natatakpan ng mga suntok, ang kanyang

pulso ay napunit at dumudugo. Ang hagdan, ang landing, ang patyo, ay

puno ng mga sundalo na may nakapirming bayonet at grounded arm.

Kinausap sila ng Questor. “Yung mga Representative niyo are are are are

are are are you have not

Tinanggap ang iyong mga armas upang labagin ang mga batas!" Nakasuot

ang isang sarhento isang bagong krus. "Nabigyan ka na ba ng krus para

dito?" Sumagot ang sarhento, "Isa lang ang aming kilala." "Sinulat ko

iyong numero," patuloy ni M. Baze. "Ikaw ay isang dishonored

rehimyento." Ang mga sundalo ay nakinig nang may tahimik, at tila

tulog pa. Sinabi sa kanila ni Commissary Primorin, "Huwag kayong

sumagot, wala itong kinalaman sa iyo." Pinauna nila ang Questor

ang patyo sa guard-house sa Porte Noire. Ito ay ang pangalan na ibinigay

sa isang maliit na pinto contrived sa ilalim ng vault sa tapat ng treasury ng

Assembly, at nagbukas sa Rue de Bourgogne, na nakaharap sa Rue de

Lille. Ilan inilagay ang mga bantay sa pintuan ng guard-house, at sa

tuktok ng paglipad ng mga hakbang na humantong doon, M. Baze na

naiwan doon namamahala sa tatlong sergents de ville. Ilang sundalo,

nang wala ang kanilang mga armas, at sa kanilang mga manggas ng

kamiseta, ay pumasok at palabas. Ang Questor ay umapela sa kanila sa ngalan ng

militar

karangalan. "Huwag kang sumagot," sabi ng sergent de ville sa

mga sundalo. Sinundan siya ng dalawang maliliit na babae ni M. Baze

takot na takot na mga mata, at nang mawala sa paningin nila ang bunso

napaluha. "Ate," sabi ng matanda, na pitong taong gulang

old, "let us say our prayers," at magkayakap ang dalawang bata

kanilang mga kamay, lumuhod. Commissary Primorin, kasama ang

kanyang kuyog ng mga ahente, sumambulat sa pag-aaral ng Questor, at

nakipagkamay lahat. Ang mga unang papel na nakita niya sa gitna

ng mesa, at kung saan siya kinuha, ay ang mga sikat na kautusan

na inihanda kung sakaling magkaroon ang Asemblea bumoto sa panukala

ng mga Questors. Ang lahat ng mga kalsunsilyo ay binuksan at hinanap.

Ang pag-overhaul na ito ng mga papel ni M. Baze, na tinawag ng

Commissary of Police na isang domiciliary visit, tumagal ng mahigit isang

oras. Ang mga damit ni M. Baze ay dinala sa siya, at siya ay nagbihis.

Nang matapos ang " pagbisita sa tahanan",

pinalabas siya ng guard-house. Nagkaroon ng fiacre sa

looban, kung saan siya pumasok, kasama ang tatlo

sergents de ville. Ang sasakyan, para makarating sa Panguluhan

pinto, dumaan sa Cour d'Honneur at pagkatapos ay sa Courde Canonis. Masisira na

ang araw. Tumingin si M. Baze sa looban

para tingnan kung nandoon pa ang kanyon. Nakita niya ang mga bala

ang mga bagon ay nakaayos nang nakataas ang kanilang mga baras,

ngunit ang mga lugar sa anim na kanyon at ang dalawang mortar ay

bakante. Nasa avenue of the Presidency huminto sandali ang fiacre.

Dalawa linya ng mga sundalo, nakatayo sa kagaanan, lined ang footpaths

ng abenida. Sa paanan ng isang puno ay nakagrupo ang tatlong lalaki:

Koronel Espinasse, na kilala at kinilala ni M. Baze, isang species ng

Lieutenant-Colonel, na nakasuot ng itim at orange na ribbon round

kanyang leeg, at isang Major of Lancers, lahat ng tatlong espada sa

kamay, sama-samang pagkonsulta. Ang mga bintana ng fiacre ay sarado;

M. Nais ni Baze na ibaba sila para umapela sa mga lalaking ito; ang

hinawakan ni sergents de ville ang kanyang mga braso. Ang Commissary

Primorin noon umahon, at papasok na sana muli sa maliit na karo para sa

dalawa mga taong nagdala sa kanya. "Ginoo Baze," sabi niya, kasama

na kontrabida uri ng kagandahang-loob na kung saan ang mga ahente ng

kudeta kusang hinaluan ng d'état ang kanilang krimen, "dapat ikaw

hindi komportable sa tatlong lalaking iyon sa fiacre. Ikaw ay

masikip; sumama ka sa akin." "Hayaan mo ako," sabi ng bilanggo.

"Sa tatlong lalaking ito ay masikip ako; dapat kasama mo ako kontaminado." Isang
escort ng infantry ang nasa magkabilang panig
ng fiacre. Tumawag si Colonel Espinasse sa kutsero, "magmaneho ng

dahan-dahan sa Quai d'Orsay hanggang sa makatagpo ka ng isang

cavalry escort. Kapag ang mga kabalyerya ay dapat na ipagpalagay ang

singil, ang impanterya

makakabalik na." Umalis na sila. Habang lumiliko ang fiacre sa Quai

d'Orsay isang piket ng 7th Lancers ang dumating nang buong bilis. Ito ay

ang escort: pinalibutan ng samahan ang karwahe, at ang kabuuan

tumakbo ng mabilis. Walang nangyaring insidente habang nasa biyahe.

Dito at doon, sa ingay ng mga kuko ng mga kabayo, nabuksan ang mga

bintana at inilabas ang mga ulo; at ang bilanggo, na may haba

nagtagumpay sa pagbaba ng isang bintana ay narinig ang mga gulat na

boses na nagsasabing, "Ano ang problema?" Tumigil ang karwahe.

"Nasaan ba tayo?" tanong ni M. Baze. "Sa Mazas," sabi ng isang sergent

de ville. Ang Questor dinala sa opisina ng bilangguan. Pagpasok pa lang

niya ay nakita na niya Inilabas sina Baune at Nadaud. May isang table sa

center, kung saan si Commissary Primorin, na sumunod sa

fiacre sa kanyang kalesa, ay nakaupo lamang. Habang ang Nagsusulat si

Commissary, napansin ni M. Baze sa mesa ang isang papel na maliwanag

na isang rehistro ng kulungan, kung saan nakalagay ang mga pangalang

ito, nakasulat sa sumusunod na pagkakasunud-sunod: Lamoricière,

Charras, Cavaignac, Changarnier, Leflô, Thiers, Bedeau, Roger (du Nord),

Chambolle. Ito ay marahil ang pagkakasunud-sunod kung saan ang

Dumating na ang mga kinatawan sa bilangguan. Nang si Sieur Primorin

ay tapos nang magsulat, sinabi ni M. Baze, "Ngayon, magiging mabuti ka

sapat na upang matanggap ang aking protesta, at idagdag ito sa iyong

opisyal ulat." "Ito ay hindi isang opisyal na ulat," pagtutol ng Komisyoner,

"ito ay isang utos lamang para sa pangako." "Balak kong isulat ang aking

sabay protesta," sagot ni M. Baze. "Magkakaroon ka ng maraming oras

sa iyong selda," ang sabi ng isang lalaking nakatayo sa tabi ng mesa. M.

Baze umikot. "Sino ka?" "Ako ang gobernador ng

bilangguan," sabi ng lalaki. "Kung gayon," sagot ni M. Baze, "Naaawa ako

ikaw, dahil batid mo ang krimen na iyong ginagawa." Ang

ang lalaki ay namutla, at umuutal ng ilang hindi maintindihang salita.

Bumangon ang Komisyoner mula sa kanyang upuan; Mabilis na kinuha ni

M. Baze pag-aari ng kanyang upuan, umupo sa mesa, at sinabi sa

Sieur Primorin, "Ikaw ay isang pampublikong opisyal; hinihiling ko sa iyo na

magdagdag ang aking pagtutol sa iyong opisyal na ulat." "Napakahusay,"

sabi ng Commissary, "hayaan mo na lang." Isinulat ni Baze ang protesta

tulad ng sumusunod:— "Ako, ang nakapirma sa ibaba, si Jean-Didier Baze,

Kinatawan ng mga at Questor mula sa Pambansang Asemblea, dinala ng

karahasan mula sa aking paninirahan sa Palasyo ng Pambansa Assemblya, at

dinala sa kulungang ito ng isang sandatahang lakas

na hindi ko kayang labanan, magprotesta sa ngalan ng

ang Pambansang Asamblea at sa sarili kong pangalan laban sa kabalbalan

sa pambansang representasyon na ginawa sa aking mga kasamahan at

sa aking sarili. "Ibinigay sa Mazas noong ika-2 ng Disyembre 1851, sa

alas otso ng umaga. "BAZE." Habang kumukuha ito lugar sa Mazas,

nagtatawanan at nag-iinuman ang mga sundalo sa patyo ng Asembleya.

Nagtimpla sila ng kape sa mga kasirola. Sila ay nagsindi ng napakalaking

apoy sa looban; ang apoy, na pinapaypayan ng hangin, kung minsan ay

umabot sa mga dingding ng ang Kamara. Isang nakatataas na opisyal ng

Questure, isang opisyal ng

ang pambansang tanod, si Ramond de la Croisette, ay nagbakasakali na

sabihin sa kanila, "Sisilabanin ninyo ang Palasyo;" kung saan isang

sundalo hinampas siya ng kamao. Apat sa mga piraso na kinuha mula sa

ang Cour de Canons ay nasa hanay sa pagkakasunud-sunod ng baterya

laban sa Assembly; dalawa sa Place de Bourgogne ang itinuro

patungo sa rehas na bakal, at dalawa sa Pont de la Concorde ay

nakaturo sa grand staircase. Bilang side-note dito

kuwentong nakapagtuturo ay banggitin natin ang isang kakaibang

katotohanan. Ang 42d Regiment

ng linya ay ang parehong kung saan ay naaresto Louis Bonaparte sa Boulogne.

Noong 1840 ang rehimeng ito ay nagpahiram ng tulong sa batas

laban ang kasabwat. Noong 1851 nagpahiram ito ng tulong sa

nagsabwatan laban sa ang batas: ganyan ang kagandahan ng passive na

Pagsunod.
KABANATA IV. IBA PANG GINAWA NG GABI Sa parehong oras

gabi sa lahat ng bahagi ng Paris naganap ang mga gawaing pandaraya.

Mga hindi kilalang lalaki na namumuno sa mga armadong tropa, at sila

mismo ay armado may mga hatchets, mallets, pincers, crow bars, lifepreservers,

mga espadang nakatago sa ilalim ng kanilang mga amerikana,

mga pistola, kung saan ang mga puwit maaaring makilala sa ilalim ng mga

tupi ng kanilang mga balabal, dumating sa katahimikan sa harap ng isang

bahay, inookupahan ang kalye, nakapalibot sa lumapit, kinuha ang lock ng

pinto, itinali ang porter, invaded ang hagdan, at burst sa pamamagitan ng

mga pinto sa isang sleeping

lalaki, at nang ang lalaking iyon, nagising nang may panimula, ay

nagtanong ng itong mga bandido, "Sino ka?" sumagot ang kanilang pinuno,

"Isang Komisyoner ng

Pulis." Kaya nangyari kay Lamoricière na hinuli ni

Blanchet, na nagbanta sa kanya ng busal; kay Greppo, na

ay brutal na ginamot at itinapon ni Gronfier, tinulungan ni

anim na lalaki na may dalang maitim na parol at isang poste-palakol; sa

Cavaignac, na sinigurado ni Colin, isang kontrabida na makinis ang dila, na

apektadong mabigla sa narinig niyang pagmumura at pagmumura; kay M.

Thiers, na inaresto ni Hubaut (ang matanda); na nagpahayag

na nakita niya siyang "nanginginig at umiyak," kaya idinagdag kasinungalingan sa

krimen; kay Valentin, na inatake sa kanyang kama ni

Dourlens, kinuha ng mga paa at balikat, at itinulak sa a

naka-padlock na police van; kay Miot, nakatadhana sa mga pagpapahirap

ng African casemates; kay Roger (du Nord), na may tapang

at witty irony na nag-alok ng sherry sa mga bandido. Charras at

Si Changarnier ay kinuha nang hindi namamalayan. Nakatira sila sa Rue

St. Honoré, halos magkatapat, Changarnier sa No. 3,

Charras sa No. 14. Mula pa noong ika-9 ng Setyembre Changarnier

ay pinaalis ang labinlimang lalaking armado sa ngipin kung saan siya

ay hanggang ngayon ay binabantayan sa gabi, at noong ika-1

Disyembre, gaya ng nasabi na natin, ibinaba ni Charras ang kanyang mga

pistola. Ang mga walang laman na pistola na ito ay nakalatag sa mesa

nang dumating sila arestuhin siya. Ang Commissary of Police ay sumugod

sa kanila. "Idiot," sabi ni Charras sa kanya, "kung na-load sila, ikaw

sana ay isang patay na tao." Ang mga pistola na ito, mapapansin natin, ay

mayroon ibinigay kay Charras sa pagkuha ng Mascara ng Heneral

Renaud, na sa sandali ng pag-aresto kay Charras ay nasa

kabayo sa kalye na tumutulong sa pagsasagawa ng coup d'état. Kung

ang mga pistola na ito ay nanatiling puno, at kung si Heneral Renaud ay

mayroon may tungkuling arestuhin si Charras, nakaka-curious sana kung

Pinatay ng mga pistola ni Renaud si Renaud. Tiyak na gagawin ni Charras hindi

nag-alinlangan. Nabanggit na natin ang mga pangalan ng

itong mga police rascal. Ito ay walang silbi upang ulitin ang mga ito. Si

Courtille iyon na inaresto si Charras, si Lerat na inaresto si Changarnier,

Desgranges na inaresto si Nadaud. Ang mga lalaki kaya kinuha sa

kanilang sariling mga bahay ay mga Kinatawan ng mga tao; Sila ay

inviolable, kaya na sa krimen ng paglabag ng kanilang mga tao

idinagdag itong mataas na pagtataksil, ang paglabag sa Konstitusyon.

Walang kakulangan ng kawalang-galang sa paggawa ng mga ito

mga kabalbalan. Nagsaya ang mga ahente ng pulis. Ang ilan sa mga droll
na ito nagbibiro ang mga kasama. Sa Mazas, tinuya ng mga nasa ilalim ng

bilangguan si Thiers, Mahigpit silang pinagsabihan ni Nadaud. Ang Sieur

Hubaut (ang mas bata) nagising si General Bedeau. "Heneral, ikaw ay

isang bilanggo."—"Ang aking katauhan ay hindi nalalabag."— "Maliban na

lamang kung ikaw ay mahuli Pulang kamay, sa mismong pagkilos."—

"Well," sabi ni Bedeau, "Ako ay nahuli sa gawa, ang karumal-dumal na

gawa ng pagiging tulog." Kinuha nila siya sa tabi ng kwelyo at kinaladkad

siya sa isang fiacre. Sa pagpupulong nang magkasama sa

Sina Mazas, hinawakan ni Nadaud ang kamay ni Greppo, at ni Lagrange

hinawakan ang kamay ni Lamoricière. Ginawa nito ang magaling na pulis

tumawa. Isang koronel, pinangalanang Thirion, na nakasuot ng krus ng

kumander sa kanyang leeg, tumulong upang ilagay ang mga Heneral at

ang Mga kinatawan sa kulungan. "Tingnan mo ako sa mukha," sabi ni Charras

sa kanya. Lumayo si Thirion. Kaya, nang hindi binibilang ang iba pang mga

pag-aresto na naganap sa bandang huli, may mga nakulong sa panahon

ng gabi ng ika-2 ng Disyembre, labing-anim na Kinatawan at

pitumpu't walong mamamayan. Ang dalawang ahente ng krimen ay

nagbigay ng a iulat ito kay Louis Bonaparte. Sumulat si Morny ng

"Nakahon;" Isinulat ni Maupas ang "Quadded." Yung sa drawing-room

slang, yung iba sa balbal ng mga galera. Mga banayad na gradasyon ng

wika.

KABANATA V. ANG KADILIMAN NG KRIMEN Kalalabas lang ni Versigny

ako. Habang nagmamadali akong nagbibihis ay may pumasok na lalaking

kasama ko bawat pagtitiwala. Siya ay isang mahirap na gumagawa ng

gabinete na walang trabaho, pinangalanang Girard, kung kanino ako

binigyan ng kanlungan sa isang silid ko bahay, mang-uukit ng kahoy, at

hindi mangmang. Pumasok siya mula sa

kalye; nanginginig siya. "Well," tanong ko, "ano ang ginagawa ng mga tao

say?" Sagot sa akin ni Girard,— "Nataranta ang mga tao. Ang suntok ay

may tinamaan sa paraang hindi napagtanto.

Binabasa ng mga manggagawa ang mga plakard, walang sinasabi, at

pumunta sa kanilang trabaho. Isa lamang sa isang daan ang nagsasalita.

Ito ay para sabihing, 'Mabuti!' Ito ay kung paano ito

lilitaw sa kanila. Ang batas ng ika-31 ng Mayo ay inalis—'Well

tapos na!' Ang unibersal na pagboto ay muling itinatag—'Magaling din!'

Ang reaksyunaryong mayorya ay itinaboy—'Kahanga-hanga!'

Inaresto si Thiers—'Kapital!' Si Changarnier ay kinuha—'Bravo!'

Pabilog sa bawat plakard ay may mga claqueur. Ipinaliwanag ni Ratapoil

ang kanyang coup d'état kay Jacques Bonhomme, kinuha ito ni Jacques

Bonhomme all in. Sa madaling sabi, ito ang aking impresyon na ang mga

tao ay nagbibigay ng kanilang pagpayag." "Hayaan mo na," sabi ko.

"Ngunit," tanong ni Girard sa akin, "ano gagawin mo ba, ginoo Victor

Hugo?" Kinuha ko ang aking scarf ng opisina mula sa isang aparador, at

ipinakita ito sa kanya. Naintindihan niya. Kami nakipagkamay. Paglabas niya ay

pumasok si Carini. Si Colonel Carini ay

isang matapang na lalaki. Siya ang nag-utos sa mga kabalyero sa ilalim

Mieroslawsky sa Sicilian insurrection. Siya ay mayroon, sa ilang

gumagalaw at masigasig na mga pahina, ikinuwento ang marangal na iyon

pag-aalsa. Si Carini ay isa sa mga Italyano na mahilig sa France tulad

naming Gustung-gusto ng mga Pranses ang Italya. Ang bawat mainit na

tao sa siglong itoay may dalawang lupain— ang Roma ng kahapon at ang
Paris ng sa-araw. "Salamat sa Diyos," sabi ni Carini sa akin, "malaya ka pa

rin," at idinagdag niya, "Ang suntok ay tinamaan sa isang mabigat na

paraan. Ang Assembly ay namuhunan. galing ako dun. Ang lugar

de la Révolution, ang Quays, ang Tuileries, ang boulevards, ay

siksikan sa tropa. May mga knapsack ang mga sundalo. Ang

ang mga baterya ay harnessed. Kung ang labanan ay magaganap

desperado na trabaho." Sagot ko sa kanya, "Magkakaroon ng away." At

ako idinagdag, na tumatawa, "Napatunayan mo na ang mga koronel ay

sumusulat tulad ng makata; ngayon ay turn na ng mga makata ang

lumaban na parang koronel." I pumasok sa silid ng aking asawa; wala

siyang alam, at tahimik nagbabasa ng papel niya sa kama. Kumuha ako ng

halos limang daan franc sa ginto. Inilagay ko sa higaan ng aking asawa

ang isang kahon na naglalaman ng siyam daang francs, lahat ng pera na

natitira sa akin, at sinabi ko sa kanya kung ano ang nangyari. Namutla siya, at sinabi
sa akin,

"Ano ang gagawin mo?" "Ang aking tungkulin." Niyakap niya ako, at

dalawang salita lamang ang sinabi:— "Gawin mo." Nakahanda na ang

almusal ko. Kumain ako ng a cutlet sa dalawang subo. Nang matapos ako,

pumasok ang aking anak. Siya nagulat ako sa paraan ng paghalik ko sa

kanya, at tinanong ako, "Ano ang problema?" "Magpapaliwanag sayo ang

nanay mo." At ako iniwan ang mga ito. Ang Rue de la Tour d'Auvergne ay

kasing tahimik at desyerto gaya ng dati. Apat na manggagawa ay,

gayunpaman, nag-uusap malapit aking pintuan; binati nila ako ng "Good

morning." Sigaw ko sa kanila, "Alam mo kung ano ang nangyayari?" "Oo,"

sabi nila. "Well. Ito ay pagtataksil! Sinasakal ni Louis Bonaparte ang

Republika. Mga tao ay inaatake. Dapat ipagtanggol ng mga tao ang

kanilang sarili." "Gagawin nila ipagtanggol ang kanilang mga sarili."

"Ipinangako mo sa akin iyon?" "Oo," sila sinagot. Dagdag pa ng isa sa

kanila, "We swear it." Iningatan nila ang kanilang

salita. Ang mga barikada ay itinayo sa aking kalye (Rue de la Tour

d'Auvergne), sa Rue des Martyrs, sa Cité Rodier, sa

Rue Coquenard, at sa Notre-Dame de Lorette.

KABANATA VI. "PLACARDS" Sa pag-alis sa matatapang na lalaking ito

kaya ko
basahin sa sulok ng Rue de la Tour d'Auvergne at ang Rue des Martyrs, ang tatlong
kilalang plakard na naging

nakapaskil sa mga dingding ng Paris sa gabi. Nandito na sila.

"PROKLAMASI NG PANGULO NG REPUBLIKA. "Apela sa Bayan.

"FRENCHMEN! Ang kasalukuyang sitwasyon ay maaari

hindi na magtatagal. Ang bawat araw na lumilipas ay nagpapahusay sa

mga panganib ng ang bansa. Ang Asembleya, na dapat ang pinakamatibay

suporta sa kaayusan, ay naging pokus ng mga sabwatan. Ang

ang pagiging makabayan ng tatlong daang miyembro nito ay hindi nagawa

suriin ang mga nakamamatay na ugali nito. Sa halip na gumawa ng mga

batas sa publiko interes na ito ay nagpapanday ng armas para sa

digmaang sibil; inaatake nito ang kapangyarihan na I

direktang humawak mula sa Tao, hinihikayat nito ang lahat ng masamang

hilig, ito nakompromiso ang katahimikan ng France; Natunaw ko na ito, at

ako bubuuin ang buong Bayan na isang hukom sa pagitan nito at sa akin.

"Ang Ang Konstitusyon, tulad ng alam mo, ay itinayo na may layunin ng

pinahina muna ang kapangyarihan na iyong gagawin

magtapat sa akin. Anim na milyong boto ang bumuo ng isang mariing

protesta laban dito, gayunpaman, matapat kong iginagalang ito. Mga

provokasyon, mga calumnies, outrages, ay natagpuan sa akin na hindi

natinag. Ngayon, gayunpaman, na ang pangunahing kasunduan ay hindi

na iginagalang ng mga iyon napaka mga tao na walang humpay na

humihiling nito, at ang mga lalaking mayroon nawasak ang dalawang monarkiya na
nais na itali ang aking mga kamay

upang ibagsak ang Republika, ang aking tungkulin ay biguin ang kanilang

mapanlinlang na mga pakana, upang mapanatili ang Republika, at iligtas

ang Bansa sa pamamagitan ng pag-apila sa solemne na paghatol ng

tanging Soberano na kinikilala ko sa France—ang Bayan. "Ako

samakatuwid gumawa ng matapat na panawagan sa buong bansa, at

sinasabi ko sa iyo: Kung ikaw nais na ipagpatuloy ang kalagayang ito ng

pagkabalisa na nagpapababa sa atin at ikompromiso ang ating

kinabukasan, pumili ng iba sa aking lugar, para sa akin

ay hindi na mananatili ng isang kapangyarihan na walang kakayahang

gumawa ng mabuti, na nagbibigay sa akin ng pananagutan para sa mga

aksyon na hindi ko magagawa pumipigil, at nagbubuklod sa akin sa timon

kapag nakita ko ang sisidlan nagmamaneho patungo sa bangin. “Kung sa

kabilang banda ay naglalagay ka pa

tiwala sa akin, bigyan mo ako ng paraan para maisakatuparan ang

dakilang misyon na pinanghahawakan ko mula sa iyo. "Ang misyong ito ay

binubuo ng pagsasara ng panahon ng mga rebolusyon, sa pamamagitan

ng pagtugon sa mga lehitimong pangangailangan ng mga Tao, at sa

pamamagitan ng pagprotekta sa kanila mula sa subersibo mga hilig. Ito ay

binubuo, higit sa lahat, sa paglikha ng mga institusyon na

makaligtas sa mga tao, at sa katunayan ay bubuo ng mga pundasyon

na maaaring maitatag ang isang bagay na matibay. "Kumbinsido iyon

ang kawalang-tatag ng kapangyarihan, na ang preponderance ng isang

solong Ang pagpupulong, ay ang mga permanenteng sanhi ng gulo at hindi

pagkakasundo, I

isumite sa iyong pagboto ang mga sumusunod na pangunahing batayan ng

a Konstitusyon na bubuuin ng Asemblies mamaya

sa:— "1. Isang responsableng Punong itinalaga sa loob ng sampung taon.

"2. Ang mga ministro ay umaasa lamang sa Kapangyarihang

Tagapagpaganap. "3. A Konseho ng Estado na binubuo ng mga

pinakakilalang tao, na maghahanda ng mga batas at susuportahan ang

mga ito sa debate sa harap ng

Lehislatibong katawan. "4. Isang Legislative Body na tatalakay at

iboto ang mga batas, at ihahalal sa pamamagitan ng pangkalahatang

pagboto, nang walang scrutin de liste, na nagpapasinungaling sa halalan.

"5. A Ikalawang Asembleya na binubuo ng mga pinakatanyag na tao ng

bansa, isang kapangyarihan ng equipoise ang tagapag-alaga ng

pangunahing compact, at ng pampublikong kalayaan. "Ang sistemang ito,

na nilikha ng ang unang Konsul sa simula ng siglo, ay mayroon na

binigyan ng pahinga at kasaganaan sa France; sisiguraduhin pa rin nito

ang mga ito sa kanya. "Ganyan ang aking matatag na paniniwala. Kung

ibinabahagi mo ito, ipahayag ito sa pamamagitan ng iyong mga boto. Kung,

sa kabaligtaran, mas gusto mo ang isang gobyerno walang lakas,

Monarchical o Republican, hiram alam ko hindi mula sa kung ano ang

nakaraan, o mula sa kung ano ang chimerical hinaharap, sagot sa ang

negatibo. "Kaya sa unang pagkakataon mula noong 1804, ikaw ay bumoto

na may ganap na kaalaman sa mga pangyayari, alam nang eksakto para

sa kanino at para saan. "Kung hindi ko makuha ang karamihan sa iyo

Ang mga pagboto ay tatawagin kong sama-sama ng isang Bagong

Asembleya at ilalagay mga kamay nito ang utos na natanggap ko mula sa

iyo. "Ngunit kung naniniwala ka na ang dahilan kung saan ang aking

pangalan ang simbolo,— ibig sabihin, ang France ay muling nabuo ng

Rebolusyon ng '89, at na inorganisa ng Emperador, ay dapat pa rin sa iyo,

ipahayag ito sa pamamagitan ng sanctioning ang mga kapangyarihan na

hinihiling ko sa iyo. "Tapos si France at Europa ay mapangalagaan mula sa

anarkiya, obstacles ay inalis, ang mga tunggalian ay mawawala na, dahil

ang lahat ay igagalang, sa ang desisyon ng Bayan, ang utos ng

Providence. "Ibinigay sa ang Palasyo ng Elysée, ika-2 ng Disyembre, 1851.

"LOUIS NAPOLEON BONAPARTE." PROCLAMATION OF THE

PRESIDENT NG REPUBLIKA SA HUKBO. "Mga sundalo! Ipagmalaki mo

ang iyong sarili misyon, ililigtas mo ang bansa, dahil umaasa ako sa iyo na

hindi lumalabag sa mga batas, ngunit upang ipatupad ang paggalang sa

unang batas ng bansa, ang pambansang Soberanya, kung saan ako ang

Lehitimong Kinatawan. "Sa loob ng mahabang panahon, tulad ko, mayroon

ka nagdusa mula sa mga hadlang na sumasalungat sa kanilang mga sarili

pareho sa kabutihan na nais kong gawin at sa mga pagpapakita ng

ang iyong mga pakikiramay sa aking pabor. Ang mga hadlang na ito ay

nasira pababa. "Sinubukan ng Assembly na salakayin ang awtoridad na

kung saan hawakan mula sa buong Nasyon. Ito ay hindi na umiral.

"Gumagawa ako ng tapat na panawagan sa Bayan at sa Hukbo, at

sinasabi ko sa kanila: Alinman sa bigyan mo ako ng paraan para masiguro

ang iyong kaunlaran, o pumili isa pa sa pwesto ko. "Noong 1830, tulad

noong 1848, itinuring ka bilang mga natalo na lalaki. Matapos mong i-brand

ang iyong heroic kawalang-interes, hinamak nila na kumunsulta sa iyong

mga simpatiya at ang iyong mga kagustuhan, at gayon pa man ikaw ang

bulaklak ng Bansa. Ngayon, sa solemne sandaling ito, napagpasyahan ko

na ang tinig ng maririnig ang sundalo. "Samakatuwid, malayang bumoto

bilang mga mamamayan; ngunit, bilang mga sundalo ay hindi

nakakalimutan na ang pabalintiyak na pagsunod sa ang mga utos ng

Punong Estado ay ang mahigpit na tungkulin ng Hukbo, mula sa heneral

hanggang sa pribadong sundalo. "Para sa akin ito, responsible para sa

aking mga aksyon kapwa sa Bayan at sa mga inapo, na gawin yaong mga

hakbang na tila sa akin ay kailangang-kailangan para sa publikong

Kapakanan. "Para sa iyo, manatiling hindi matitinag sa loob ng mga

patakaran ng disiplina at ng karangalan. Sa pamamagitan ng iyong

kahanga-hangang saloobin tulungan ang bansa upang ipakita ang kanyang

kalooban nang may kalmado at pagmuni-muni. "Maging handang supilin

ang bawat pag-atake sa libreng paggamit ng soberanya ng Bayan. "Mga sundalo,

hindi ko kayo sinasabi

ang mga alaala na naaalala ng aking pangalan. Nakaukit ang mga ito

iyong mga puso. Tayo ay pinag-isa sa pamamagitan ng hindi matutunaw

na ugnayan. Ang iyong kasaysayan ay akin. Mayroong pagitan sa atin, sa

nakaraan, isang komunidad ng kaluwalhatian at ng kamalasan.

"Magkakaroon sa hinaharap na komunidad ng damdamin at ng mga

resolusyon para sa pahinga at kadakilaan ng France. "Ibinigay sa Palasyo

ng Elysée, ika-2 ng Disyembre, 1851. "(Lagda) L.N. BONAPARTE." "SA

PANGALAN NG MGA TAONG PRANSES. "Ang Pangulo ng Republika ay

nag-utos:— " ARTIKULO I. Ang Pambansang Asamblea ay binuwag. "

ARTIKULO II. Ang unibersal na pagboto ay muling itinatag. Ang batas ng

Mayo 31 ay inalis. ARTIKULO III.

Ang mga taong Pranses ay pinagsama-sama kanilang mga electoral

district mula ika-14 ng Disyembre hanggang ika-21 Kasunod ng

Disyembre. " ARTIKULO IV. Ang State of Siege ay itinalaga sa distrito ng

unang Dibisyong Militar. “ARTIKULO V. Ang, Ang Konseho ng Estado ay

binuwag. ARTIKULO VI.

Ang Ministro ng Ang panloob ay sinisingil sa pagpapatupad ng atas na ito.

"Ibinigay sa ang Palasyo ng Elysée, ika-2 ng Disyembre, 1851. "LOUIS

NAPOLEON BONAPARTE. "DE MORNY, Ministro ng Panloob."

KABANATA VII. HINDI. 70, RUE BLANCHE Ang Cité Gaillard ay

medyo mahirap hanapin. Ito ay isang disyerto na eskinita sa bagong iyon

quarter na naghihiwalay sa Rue des Martyrs mula sa Rue

Blanche. Nahanap ko ito, gayunpaman. Pagkarating ko sa No. 4, lumabas

si Yvan ng gateway at sinabi, "Narito ako para balaan ka. Ang pulis
tingnan mo ang bahay na ito, hinihintay ka ni Michel sa No.

70, Rue Blanche, ilang hakbang mula rito." Alam ko ang No. 70, Rue

Blanche. Manin, ang bantog na Pangulo ng Venetian

Republic, nanirahan doon. Ito ay wala sa kanyang mga silid, gayunpaman,

na ang pagpupulong ay magaganap. Sinabi sa akin ng porter ng No. 70 na

pumunta ako hanggang sa unang palapag. Bumukas ang pinto, at isang

gwapo, may kulay-abo na babae ng mga apatnapung tag-araw, ang

Baroness Coppens, na kinilala ko na nakita ko sa lipunan at sa

sarili kong bahay, dinala ako sa isang drawing room. Michel de

Naroon sina Bourges at Alexander Rey, ang huli an ex Constituent, isang

mahusay na manunulat, isang matapang na tao. Sa oras na iyon

In-edit ni Alexander Rey ang Pambansa. Nagkamay kami. Michel

sabi sa akin,— "Hugo, anong gagawin mo?" Sagot ko sa kanya,- "Lahat."

"Opinyon ko rin 'yan," sabi niya. marami

dumating ang mga kinatawan, at kasama ng iba pa si Pierre Lefranc, Labrousse,

Théodore Bac, Noël Parfait, Arnauld (de l'Ariége),

Demosthenes Ollivier, isang dating Constituent, at Charamaule.

Nagkaroon ng malalim at hindi mabigkas na galit, ngunit walang silbi

binigkas ang mga salita. Lahat ay napuno ng galit na lalaki na iyon

kung saan naglalabas ng magagandang resolusyon. Nag-usap sila.

Itinakda nila ang sitwasyon. Ang bawat isa ay nagdala ng balita na

kanyang natutunan. Si Théodore Bac ay nagmula kay Léon Faucher, na

nakatira sa Rue Blanche. Siya ang nagpagising kay Léon Faucher, at

nagkaroon ibinalita sa kanya ang balita. Ang mga unang salita ni Léon

Faucher ay, "Ito ay isang karumal-dumal na gawa." Mula sa unang sandali

Si Charamaule ay nagpakita ng tapang na, sa loob ng apat na araw ng

ang pakikibaka, hindi kailanman na-flag para sa isang solong instant. Si

Charamaule ay isang napakatangkad na lalaki, nagtataglay ng masiglang

katangian at kapani-paniwala kahusayan sa pagsasalita; bumoto siya

kasama ang Kaliwa, ngunit umupo kasama ang Kanan. Nasa Assembly

siya ay kapitbahay ng Montalembert at ng Riancey. Minsan siya ay may

mainit na alitan sa kanila, na kung saan

kami ay nagmamasid mula sa malayo, at na ikinatuwa namin. Charamaule

ay dumating sa pulong sa No. 70 nakasuot ng isang uri ng asul

telang balabal ng militar, at armado, gaya ng nalaman namin sa bandang

huli. Ang ang sitwasyon ay malubhang; labing-anim na Kinatawan ang

inaresto, lahat ng mga heneral ng Asembleya, at siya na higit pa sa isang heneral,

Charras. Lahat ng mga journal ay pinigilan, lahat ng mga opisina ng pagimprenta

sinakop ng mga sundalo. Sa panig ng Bonaparte isang hukbo ng

80,000 lalaki na maaaring doblehin sa loob ng ilang oras; sa aming panig

wala. Ang mga tao ay nanlinlang, at saka dinisarmahan. Ang

telegrapo sa kanilang utos. Ang lahat ng mga pader ay natatakpan ng

kanilang mga plakard, at sa aming pagtatapon ay wala ni isang kaso ng

pag-imprenta, wala ni isa

piraso ng papel. Walang paraan ng pagtataas ng protesta, walang paraan

ng simula ng labanan. Ang coup d'état ay nabalot ng koreo, ang

Republika ay hubad; ang coup d'état ay may nagsasalitang trumpeta,

nagsuot ng busal ang Republika. Ano ang dapat gawin? Ang pagsalakay

laban sa Republika, laban sa Asembleya, laban sa Kanan,

laban sa Batas, laban sa Progreso, laban sa Kabihasnan, ay

pinamumunuan ng mga heneral ng Africa. Ang mga bayaning ito ay

napatunayan lamang na sila ay mga duwag. Nagawa nilang mabuti ang

kanilang pag-iingat. Ang takot lamang ay maaaring magbunga ng

napakaraming kasanayan. Inaresto nila ang lahat mga tao ng digmaan ng

Asembleya, at lahat ng mga tao ng aksyon ng Kaliwa, Baune, Charles

Lagrange, Miot, Valentin, Nadaud, Cholat. Idagdag pa dito na lahat ng

posibleng hepe ng mga barikada ay nasa loob

bilangguan. Maingat na umalis ang mga organizer ng ambuscade sa

kalayaan Jules Favre, Michel de Bourges, at ang aking sarili, na

hinuhusgahan kami maging mas kaunting tao ng aksyon kaysa sa Tribune;

nagnanais na iwanan ang Iniwan ang mga lalaking may kakayahang

lumaban, ngunit walang kakayahang manalo, umaasa

upang siraan kami kung hindi kami lumaban, at barilin kami kung kami ay

lumaban, lumaban. Gayunpaman, walang nag-alinlangan. Nagsimula ang

deliberasyon. Dumating ang ibang mga kinatawan bawat minuto, si Edgar

Quinet, Doutre, Pelletier, Cassal, Bruckner, Baudin, Chauffour. Ang

puno ang silid, ang ilan ay nakaupo, karamihan ay nakatayo, sa loob

kaguluhan, ngunit walang kaguluhan. Ako ang unang nagsalita. sabi ko

na ang pakikibaka ay dapat na magsimula kaagad. Pumutok nang suntok.

Na ito ay aking opinyon na ang daan at limampu

Ang mga kinatawan ng Kaliwa ay dapat magsuot ng kanilang mga scarves

ng opisina, dapat magmartsa sa prusisyon sa mga lansangan at sa

boulevards hanggang sa Madeleine, at umiiyak ng "Vive la

République! Vive la Constitution!" ay dapat lumabas bago ang

hukbo, at nag-iisa, kalmado at walang armas, ay dapat ipatawag ang Might

sa sumunod sa Tama. Kung sumuko ang mga sundalo, dapat silang

pumunta sa Pagpupulong at tapusin ang Louis Bonaparte. Kung ang mga

sundalo pinaputok sa kanilang mga mambabatas, dapat silang maghiwahiwalay

Paris, sumigaw ng "To Arms," at gumamit ng barikada. Paglaban dapat simulan ayon
sa konstitusyon, at kung nabigo iyon, dapat

nagpatuloy ng rebolusyonaryo. Walang oras na mawawala. "Mataas

pagtataksil," sabi ko, "ay dapat na seized red-handed, ay isang mahusay

pagkakamali na magdusa ng gayong kabalbalan upang tanggapin ng mga

oras habang lumilipas ang mga ito. Ang bawat minutong lumilipas ay isang

kasabwat, at itinataguyod ang krimen. Mag-ingat sa kalamidad na

tinatawag na an 'Nagawa ang katotohanan.' To arms!" Marami ang mainit

na sumuporta dito payo, bukod sa iba pang Edgar Quinet, Pelletier, at

Doutre.

Seryosong tumutol si Michel de Bourges. Ang aking instinct ay magsimula

sabay-sabay, ang kanyang payo ay maghintay at makita. Ayon sa kanya

doon ay panganib sa pagpapabilis ng sakuna. Ang coup d'état ay

organisado, at ang mga Tao ay hindi. Sila ay kinuha

walang kamalay-malay. Hindi tayo dapat magpakasawa sa ilusyon. Kaya

ng masa hindi pa hinahalo. Ang perpektong kalmado ay naghari sa

faubourgs; Sorpresa umiral, oo; Galit, hindi. Ang mga tao ng Paris,

bagaman gayon matalino, hindi nakakaintindi. Dagdag pa ni Michel, "Wala

kami 1830. Si Charles X., sa paggawa ng 221, ay inilantad ang kanyang

sarili dito suntok, ang muling halalan ng 221. Hindi tayo magkatulad

sitwasyon. Ang 221 ay sikat. Ang kasalukuyang Asembleya ay hindi: a

Chamber na kung saan ay insulting dissolved ay palaging sigurado na

manakop, kung sinusuportahan ito ng Bayan. Kaya ang mga tao ay

bumangon noong 1830. Ngayong araw ay naghihintay sila. Sila ay mga

manloloko hanggang sila ay maging biktima." Nagtapos si Michel de

Bourges, "Ang mga tao ay dapat bigyan ng oras

umunawa, magalit, bumangon. Para sa amin, kinatawan, dapat tayong

maging padalus-dalos upang pabilisin ang sitwasyon. Kung tayo ay

dumiretso agad sa tropa, dapat tayo lang binaril sa walang layunin, at ang

maluwalhating paghihimagsik para sa Tama sa gayon ay maaalis muna

ang mga likas na pinuno nito—ang Mga Kinatawan ng Bayan. Dapat nating

putulin ang ulo sikat na hukbo. Pansamantalang pagkaantala, sa

kabaligtaran, ay magiging kapaki-pakinabang. Ang labis na kasigasigan ay

dapat bantayan, pagpipigil sa sarili ay kinakailangan, upang magbigay ng

paraan ay upang matalo sa labanan bago

sa pagsisimula nito. Kaya, halimbawa, hindi tayo dapat dumalo sa

pulong na inihayag ng Kanan para sa tanghali, lahat ng mga pumunta may

huhulihin. Dapat tayong manatiling malaya, dapat manatili sa kahandaan,

dapat tayong manatiling kalmado, at dapat kumilos naghihintay sa

pagdating ng Bayan. Apat na araw ng kaguluhang ito kung walang

pakikipaglaban ay mapapagod ang hukbo." Gayunpaman, si Michel,

nagpayo ng simula, ngunit sa pamamagitan lamang ng paglalagay ng

Artikulo 68 ng Konstitusyon. Ngunit saan dapat matagpuan ang isang printer? Michel
de

Nagsalita si Bourges na may karanasan sa rebolusyonaryong pamamaraan

na gusto sa akin. Sa loob ng maraming taon ay nakuha niya

isang tiyak na praktikal na kaalaman ng masa. Ang kanyang konseho ay

matalino. Dapat itong idagdag na ang lahat ng impormasyon na dumating

sa segunda kami sa kanya, at nagpakita ng konklusyon laban sa akin.

Paris ay nanlumo. Sinalakay siya ng hukbo ng coup d'état

mapayapa. Maging ang mga plakard ay hindi pinutol. Halos lahat ng

Sumang-ayon ang mga kinatawan na naroroon, kahit na ang

pinakamatapang Ang payo ni Michel, na maghintay at tingnan kung ano

ang mangyayari. "Sa gabi," sabi nila, "magsisimula ang kaguluhan," at sila

ay nagtapos,

tulad ni Michel de Bourges, na dapat bigyan ng panahon ang mga tao

maintindihan. Magkakaroon ng panganib na mag-isa sa sobrang

pagmamadali a simula. Hindi natin dapat dalhin ang mga tao sa una
sandali. Iwanan natin ang galit na unti-unting tumaas

sa kanilang mga puso. Kung ito ay nagsimula nang maaga ang aming

pagpapakita magugulo. Ito ang mga damdamin ng lahat. Para sa sarili ko,

habang nakikinig sa kanila, kinilig ako. Marahil ay tama sila.

Ito ay isang pagkakamali na magbigay ng hudyat para sa labanan nang

walang kabuluhan.

Ano ang silbi ng kidlat na hindi sinusundan ng

kulog? Upang taasan ang isang boses, upang magbigay ng vent sa isang

sigaw, upang mahanap ang isang printer, mayroong unang tanong. Ngunit

mayroon pa ring libre Pindutin? Ang matapang na matandang dating

pinuno ng 6th Legion, Koronel

Forestier, pumasok. Kinuha niya si Michel de Bourges at ang aking sarili sa

isang tabi. "Makinig ka," sabi niya sa amin. "I come to you. Na-dismiss na

ako. I hindi na utusan ang aking hukbo, ngunit italaga ako sa pangalan ng

ang Kaliwa, Koronel ng ika-6. Lagdaan mo ako ng isang order at pupunta

ako sa isang beses at tawagin silang magka-armas. Sa loob ng isang oras

ang rehimyento ay nasa

paa." "Kolonel," sagot ko, "Higit pa sa pagpirma ng utos ang gagawin ko,

Sasamahan kita." At lumingon ako kay Charamaule, na

may karwahe sa paghihintay. "Sumama ka sa amin," sabi ko. Si Forestier

ay sigurado ng dalawang majors ng 6th. Nagpasya kaming magmaneho

papunta sa kanila sa minsan, habang dapat maghintay si Michel at ang iba

pang mga Kinatawan kami sa Bonvalet's, sa Boulevard du Temple, malapit

sa Café Turc. Doon sila magkausap. Nagsimula kami. Kami

binagtas ang Paris, kung saan nagsisimula nang dumagsa ang mga tao

sa paraang nagbabanta. Ang mga boulevard ay dinagsa

isang hindi mapalagay na karamihan. Paroo't parito ang mga tao, mga

dumadaan accosted each other without any dating acquaintance, ang

kapansin-pansing tanda ng pagkabalisa sa publiko; at nag-usap ng

malakas ang mga grupo tinig sa mga sulok ng mga lansangan. Ang mga

tindahan ay isinara. "Halika, mukhang mas maganda ito," sigaw ni

Charamaule. Siya ay naging pagala-gala sa bayan mula pa noong umaga,

at siya ay nagkaroon napansin nang may kalungkutan ang kawalanginteres

ng masa. Natagpuan namin ang dalawang majors sa bahay kung

saan binibilang ni Colonel Forestier.

Sila ay dalawang mayamang linendraper, na tumanggap sa amin ng ilan

kahihiyan. Nagtipon-tipon ang mga tindahan sa mga bintana, at

pinapanood kaming dumaan. Ito ay kuryusidad lamang. Nasa

samantala ang isa sa dalawang major ay sumalungat sa isang paglalakbay

na kaniyang gagawin sa araw na iyon, at ipinangako sa atin

kanyang kooperasyon. "Ngunit," idinagdag niya, "huwag ninyong dayain

ang inyong sarili, mahuhulaan ng isa na tayo ay mapuputol. Ilang lalaki ang

gagawin magmartsa palabas." Sinabi sa amin ni Koronel Forestier, "Watrin,

ang kasalukuyan koronel ng ika-6, walang pakialam sa pakikipaglaban;

marahil ay gagawin niya magbitiw sa akin ang utos nang mapayapa.

Pupunta ako at hahanapin siyang mag-isa, para hindi siya magulat, at

samahan ka sa Bonvalet."

Malapit sa Porte St. Martin iniwan namin ang aming karwahe, at

Charamaule at ang aking sarili ay nagpatuloy sa kahabaan ng boulevard sa

paglalakad, upang

obserbahan ang mga grupo nang mas malapit, at mas madaling hatulan
ang aspeto ng karamihan. Ang kamakailang pagpapatag ng kalsada ay

nagkaroon ginawang malalim ang boulevard ng Porte St. Martin

pagputol, iniutos ng dalawang pilapil. Sa tuktok ng

ang mga pilapil na ito ay ang mga daanan, na nilagyan ng mga rehas.

Ang mga karwahe ay nagmaneho sa kahabaan ng pagputol, ang mga

pasahero sa paa naglakad sa mga footway. Nang makarating kami sa

boulevard, ang mahabang hanay ng impanterya na isinampa sa bangin na

ito kasama ang mga tambol sa kanilang ulo. Napuno ng makapal na alon

ng bayoneta ang plaza ng St. Martin, at nawala ang kanilang sarili sa

kailaliman ng Boulevard Bonne Nouvelle. Isang napakalaking at siksik na

pulutong ang sumakop sa dalawang pavement ng Boulevard St. Martin.

Malaking bilang ng mga manggagawa, sa kanilang mga blusa, ay naroon,

nakasandal sa

mga rehas. Sa sandaling pumasok ang ulo ng hanay ang dumi sa harap ng

Teatro ng Porte St. Martin ang napakalaking sigaw ng "Vive la

République!" nagmula sa bawat bibig na parang sinisigaw ng isang lalaki.

Mga sundalo nagpatuloy sa pagsulong sa katahimikan, ngunit maaaring ito

ay sinabi

na ang kanilang lakad ay humina, at marami sa kanila ang itinuring ang

karamihan ng tao na may hangin ng pag-aalinlangan. Ano ang sigaw

nitong "Vive la République!" ibig sabihin? Ito ba ay isang tanda ng

palakpakan? Ito ba ay isang sigaw ng pagsuway? Tila sa akin sa sandaling iyon na

ang Republika

itinaas ang kilay nito, at ang kudeta ay nag-hang ang ulo nito.

Samantala, sinabi ni Charamaule sa akin, "Ikaw ay kinikilala." Sa

sa totoo lang, malapit sa Château d'Eau ay pinalibutan ako ng mga tao.

Ang ilan sumigaw ang mga kabataang lalaki, "Vive Victor Hugo!" Tanong

ng isa sa kanila ako, "Citizen Victor Hugo, ano ang dapat nating gawin?"

Sumagot ako, "Ibagsak ang mga seditious placard ng coup d'état, at

umiyak 'Vive la Constitution!'" "At ipagpalagay na pinaputukan nila tayo?"

sabi ni ang batang manggagawa. "Magmadali ka sa pag-armas." "Bravo!"

sigaw ang daming tao. Idinagdag ko, "Si Louis Bonaparte ay isang rebelde,

siya ay tumaas kanyang sarili ngayon sa bawat krimen. Kami, mga

Kinatawan ng Mga tao, ideklara siyang isang bawal, ngunit hindi na

kailangan para sa atin deklarasyon, dahil siya ay isang outlaw sa

pamamagitan lamang ng kanyang katotohanan

pagtataksil. Mga mamamayan, mayroon kayong dalawang kamay; kunin

ang iyong Karapatan, at sa isa pa ang iyong baril at mahulog sa

Bonaparte." "Bravo! Bravo!" muling sigaw ng mga tao. Isang

mangangalakal na ang pagsara ng kanyang tindahan ay nagsabi sa akin,

"Huwag kang magsalita nang malakas, kung sila narinig kang nagsasalita

ng ganyan, babarilin ka nila." "Kung gayon," Sumagot ako, "ipaparada mo

ang aking katawan, at ang aking kamatayan ay magiging isang biyaya

kung ang katarungan ng Diyos ay magbubunga mula rito." Sigaw ng lahat

"Mabuhay si Victor Hugo!" "Sigaw 'Mabuhay ang Konstitusyon,'"

sabi ni I. Isang malaking sigaw ng "Vive la Constitution! Vive la

République;" lumabas sa bawat dibdib. Kasiglahan, galit, galit

kumislap sa mukha ng lahat. Naisip ko noon, at iniisip ko pa rin, iyon ito,

marahil, ay ang pinakamataas na sandali. Natukso ako

dalhin ang lahat ng pulutong na iyon, at upang simulan ang labanan.

Charamaule pinigilan ako. Ibinulong niya sa akin,— "Magdadala ka ng

isang walang kwentang fusillade. Bawat isa ay walang armas. Dalawa lang

ang infantry mga hakbang mula sa amin, at tingnan mo, narito ang

artilerya." Tumingin ako bilog; sa katotohanan ilang piraso ng kanyon ang

lumabas sa isang mabilis na pagtakbo mula sa Rue de Bondy, sa likod ng

Château d'Eau. Ang payo upang umiwas, na ibinigay ni Charamaule, ay

gumawa ng malalim na impresyon sa ako. Galing sa ganoong lalaki, at ang

isang napakawalang takot, iyon ay

tiyak na hindi dapat pagkatiwalaan. Tsaka naramdaman kong nakatali ako

ang deliberasyon na naganap sa pulong sa ang Rue Blanche. Umiwas ako

sa responsibilidad na ginawa ko dapat na natamo. Upang mapakinabangan

ang naturang a sandali ay maaaring tagumpay, maaaring ito rin ay isang

patayan. tama ba ako? Nagkamali ba ako? Ang daming tao sa paligid natin, at
naging mahirap na sumulong. Kami ay

sabik, gayunpaman, upang maabot ang tagpuan sa Bonvalet's. Biglang

may kumalabit sa braso ko. Ito ay si Léopold Duras, ng National. "Huwag

ka nang pumunta pa," siya bumulong, "napapalibutan ang Restaurant

Bonvalet. Michel de Tinangka ni Bourges na i-harangue ang mga Tao,

ngunit ang dumating ang mga sundalo. Bahagya siyang nagtagumpay sa

pagtakas. Maraming mga Kinatawan na dumating sa pulong ay may

ay naaresto. Balikan ang iyong mga hakbang. Bumabalik tayo sa dati

tagpuan sa Rue Blanche. kanina pa kita hinahanap Sabihin mo ito." May

dumaan na taksi; binati ni Charamaule ang driver. Tumalon kami, sinundan

ng mga tao, sumisigaw, "Vive la République! Vive Victor Hugo!" Lumilitaw

na iyon lang sandali dumating ang isang squadron ng sergents de ville sa

Boulevard para arestuhin ako. Ang kutsero ay nagmaneho ng buong bilis.

A quarter ng isang oras pagkatapos ay narating namin ang Rue Blanche.

KABANATA VIII. "VIOLATION OF THE CHAMBER" Alas siyete

sa umaga ay libre pa ang Pont de la Concorde. Ang malaki

ang grated gate ng Palace of the Assembly ay isinara; sa pamamagitan ng

ang mga bar ay maaaring makita ang paglipad ng mga hakbang, ang

paglipad ng mga hakbang kung saan ang Republika ay naipahayag noong ika-4 ng
Mayo,

1848, tinakpan ng mga sundalo; at ang kanilang mga nakatambak na braso

ay maaaring nakikilala sa plataporma sa likod ng matataas na hanay na

iyon, na, noong panahon ng Constituent Assembly, pagkatapos ng

Ika-15 ng Mayo at ika-23 ng Hunyo, nakamaskara ng maliliit na mortar sa

bundok, load at itinuro. Isang porter na may pulang kuwelyo, nakasuot ng

livery ng Assembly, nakatayo sa tabi ng maliit na pinto ng grated

gate. Maya't maya ay dumating ang mga kinatawan. Ang porter

sabi, "Mga ginoo, kayo ba ay mga Kinatawan?" at binuksan ang pinto.

Minsan tinatanong niya ang kanilang mga pangalan. M. Dupin's quarters

maaaring makapasok nang walang sagabal. Sa dakilang gallery, sa silidkainan,

sa salon d'honneur ng Panguluhan, liveried

Tahimik na binuksan ng mga attendant ang mga pinto gaya ng dati. Bago

ang araw, kaagad pagkatapos maaresto ang mga Questor MM. Baze at

Leflô, M. de Panat, ang tanging Questor na nanatiling malaya, na may

ay naligtas o hinamak bilang isang Lehitimista, nagising si M. Dupin at

nakiusap na ipatawag agad ang mga Kinatawan mula sa kanilang sariling

mga tahanan. Ibinalik ni M. Dupin ang hindi pa nagagawang ito

sagot, "Wala akong nakikitang anumang pangangailangan ng madaliang

pagkilos." Halos kasabay ng M. Panat, ang Kinatawan na si Jerôme

Bonaparte ay nagmadali doon. Siya ay summoned M. Dupin upang ilagay ang
kanyang sarili sa

pinuno ng Asembleya. Sumagot si M. Dupin, "Hindi ko kaya

binabantayan." Humagalpak ng tawa si Jerôme Bonaparte. Sa totoo lang,

walang tao ay deigned upang maglagay ng isang sentinel sa M. Dupin ng

pinto; alam nila na binantayan ito ng kanyang kakulitan. Mamaya na lang,

sa tanghali, na sila ay naawa sa kanya. Naramdaman nila na ang

ang paghamak ay masyadong malaki, at inilaan siya ng dalawang sentinel.

Sa alas-siyete, labinlima o dalawampung Kinatawan, kasama ng mga ito

ay si MM. Eugène Sue, Joret, de Rességuier, at de Talhouet,

nagkita-kita sa kwarto ni M. Dupin. Walang kabuluhan din silang nagtalo

kasama si M. Dupin. Sa recess ng isang bintana ng isang matalinong

miyembro ng ang Majority, M. Desmousseaux de Givré, na medyo bingi

at sukdulan sa galit, halos awayin si a Kinatawan ng Karapatan tulad ng

kanyang sarili na siya ay mali dapat ay pabor sa coup d'état. M. Dupin,

bukod mula sa grupo ng mga Kinatawan, nag-iisang nakasuot ng itim,

kanya mga kamay sa likod, nakasubsob ang ulo sa dibdib, umakyat

at pababa sa harap ng apoy, kung saan nagniningas ang isang malaking

apoy. Sa sarili niyang silid, at sa mismong presensya niya, nag-uusap sila

malakas tungkol sa kanyang sarili, ngunit tila hindi niya narinig.

Dalawang miyembro ng Kaliwa ang pumasok, si Benoît (du Rhône), at

Crestin. Pumasok si Crestin sa kwarto, dumiretso sa M.

Dupin, at sinabi sa kanya, "President, alam mo ba kung ano ang

nangyayari? Paanong hindi pa nagpupulong ang Asembleya?" M.

Tumigil si Dupin, at sumagot, na may kibit-balikat na nakagawian

kasama niya,— "Walang dapat gawin." At ipinagpatuloy niya ang kanyang

lakad. "Sapat na," sabi ni M. de Rességuier. "Sobra naman,"

sabi ni Eugène Sue. Lahat ng mga Kinatawan ay lumabas ng silid. Nasa

samantala ang Pont de la Concorde ay naging sakop ng

mga tropa. Kabilang sa kanila si General Vast-Vimeux, payat, matanda, at

maliit; ang kanyang matingkad na puting buhok ay nakaplaster sa kanyang

mga templo, sa buong uniporme,

gamit ang kanyang laced na sumbrero sa kanyang ulo. Siya ay kargado ng

dalawang malalaking mga epaulet, at ipinakita ang kanyang scarf, hindi ng

isang Kinatawan, ngunit ng isang heneral, na scarf, na masyadong

mahaba, trailed sa lupa. Tinawid niya ang tulay sa paglalakad, sumisigaw

sa mga sundalo hindi maipaliwanag na sigaw ng sigasig para sa Imperyo

at sa kudeta d'état. Ang mga bilang na tulad nito ay nakita noong 1814. Sa

halip na nakasuot ng malaking tri-colored, cockade, nakasuot sila ng

malaking puti cockade. Sa pangunahing ang parehong kababalaghan;

umiiyak na matatanda, "Mabuhay ang Nakaraan!" Halos sa parehong

sandali M. de

Tinawid ni Larochejaquelein ang Place de la Concorde, napalilibutan

ng isang daang lalaki na naka-blouse, na sumunod sa kanya sa

katahimikan, at na may hangin ng kuryusidad. Maraming mga regimen ng

mga kabalyerya ay iginuhit sa grand avenue ng Champs Elysées. Alas otso

alas-dose isang mabigat na puwersa ang namuhunan sa Legislative

Palace. Lahat ang mga paglapit ay binantayan, lahat ng mga pinto ay

sarado. Ang ilan Gayunpaman, nagtagumpay ang mga kinatawan sa

pagtagos sa loob ng Palasyo, hindi, gaya ng maling sinabi, ng

daanan ng bahay ng Pangulo sa gilid ng Esplanade

ng Invalides, ngunit sa pamamagitan ng maliit na pinto ng Rue de

Bourgogne, tinatawag na Black Door. Ang pintong ito, sa pamamagitan ng

kung anong pagkukulang o ano

connivance hindi ko alam, nanatiling bukas hanggang tanghali sa 2d

Disyembre. Ang Rue de Bourgogne ay gayunpaman ay puno ng

mga tropa. Nagkalat ang mga pangkat ng mga sundalo dito at doon sa Rue

Pinahintulutan ng de l'Université ang mga dumadaan, na kakaunti at

malayo sa pagitan, upang gamitin ito bilang isang daanan. Ang mga

Kinatawan na pinasok ng pinto sa Rue de Bourgogne, tumagos hanggang

sa ang Salle des Conférences, kung saan nakilala nila ang kanilang mga

kasamahan lumalabas mula sa M. Dupin. Maraming grupo ng mga lalaki,

na kumakatawan sa bawat lilim ng opinyon sa Assembly, ay

mabilis na nagtipon sa bulwagan na ito, kasama sina MM.

Eugène Sue, Richardet, Fayolle, Joret, Marc Dufraisse, Benoît

(du Rhône), Canet, Gambon, d'Adelsward, Créqu, Répellin,

Teillard-Latérisse, Rantion, General Leydet, Paulin Durrieu,

Chanay, Brilliez, Collas (de la Gironde), Monet, Gaston, Favreau,

at Albert de Rességuier. Ang bawat bagong dating ay sinalubong si M. de

Panat. "Nasaan ang mga bise-presidente?" "Nasa kulungan." "At ang

dalawa pang Questors?" "Nasa kulungan din. At nakikiusap ako na

maniwala ka, mga ginoo," idinagdag ni M. de Panat, "na wala akong

gagawin sa insulto na ibinigay sa akin, sa hindi pag-aresto sa akin."

Ang galit ay nasa taas nito; pinaghalo ang bawat lilim ng pulitika

sa parehong damdamin ng paghamak at galit, at M. de

Si Rességuier ay hindi gaanong masigla kaysa kay Eugène Sue. Para sa

una panahon na ang Asembleya ay tila isa lamang ang puso at isa

boses. Bawat isa ay mahabang sinabi kung ano ang iniisip niya sa lalaki ng

Elysée, at pagkatapos ay nakita iyon sa mahabang panahon na lumipas

kay Louis Si Bonaparte ay hindi mahahalata na lumikha ng isang malalim

na pagkakaisa sa ang Asembleya—ang pagkakaisa ng paghamak. M.

Collas (ng Gironde) na kumenyas at nagkuwento. Siya ay nanggaling sa

Ministeryo ng Interyor. Nakita niya si M. de Morny, nakita niya

kinausap siya; at siya, si M. Collas, ay nagalit sa kabila

sukat sa krimen ni M. Bonaparte. Simula noon, ang Krimen na iyon

ginawa siyang Konsehal ng Estado. Pumunta rito si M. de Panat at

doon sa gitna ng mga grupo, na nagpapahayag sa mga Kinatawan

na siya ay nagpatawag ng Asembleya para sa ala-una. Ngunit ito ay

imposibleng maghintay hanggang sa oras na iyon. Pinilit ng oras. Sa Palais

Bourbon, tulad ng sa Rue Blanche, ito ang pangkalahatang pakiramdam na

iyon bawat oras na lumipas ay tumulong upang maisakatuparan ang

kudeta d'état. Bawat isa ay nadama bilang isang pagsuway sa bigat ng

kanyang katahimikan o ng kanyang hindi pagkilos; ang bilog na bakal ay

sumasara, ang tubig ng walang humpay na bumangon ang mga sundalo,

at tahimik na sinalakay ang Palasyo; sa bawat instant isang sentinel ang

higit pa ay natagpuan sa isang pinto, na a sandali noon ay libre.

Gayunpaman, ang grupo ng Ang mga kinatawan ay nagtipun-tipon sa Salle

des Ang mga kumperensya ay iginagalang pa. Ito ay kinakailangan upang

kumilos, upang magsalita, magsadya, magpumiglas, at hindi mawalan ng

isang minuto. Sabi ni Gambon, "Subukan nating muli si Dupin; siya ang

ating opisyal tao, kailangan natin siya." Pumunta sila upang hanapin siya.
Sila hindi siya mahanap. Wala na siya, meron na nawala, siya ay wala, nakatago,
nakayuko, nakayuko,

lingid, siya ay nawala, siya ay inilibing. saan? Walang sinuman

alam. Ang duwag ay may hindi kilalang mga butas. Biglang may pumasok

na lalaki ang bulwagan. Isang lalaking estranghero sa Assembly, nakauniporme,

nakasuot ng epaulet ng isang nakatataas na opisyal at isang

espada sa tabi niya gilid. Siya ay isang major ng 42d, na dumating upang

ipatawag ang Ang mga kinatawan ay umalis sa kanilang sariling Kamara.

Lahat, Royalists at Ang mga Republikano, ay sumugod sa kanya. Ganyan

ang expression ng

isang nagngangalit na saksi. Kinausap siya ni Heneral Leydet

wika tulad ng nag-iiwan ng impresyon sa pisngi kaysa

sa tainga. "Ginagawa ko ang aking tungkulin, tinutupad ko ang aking mga

tagubilin," nauutal na sabi

ang opisyal. "Ikaw ay isang tanga, kung sa tingin mo ay ginagawa mo ang

iyong sarili tungkulin," sigaw ni Leydet sa kanya, "at isa kang hamak kung

ikaw alam mong gumagawa ka ng krimen. Ang pangalan mo? Anong

gagawin tawag mo sa sarili mo? Ibigay mo sa akin ang iyong pangalan."

Tumanggi ang opisyal ibigay ang kanyang pangalan, at sumagot, "Kaya,

mga ginoo, hindi ninyo gagawin umatras?" "Hindi." "Pupunta ako at kukuha

ng puwersa." "Gawin mo." Umalis siya

sa silid, at sa katunayan ay nagpunta upang makakuha ng mga order mula

sa Ministeryo ng Interyor. Naghintay ang mga Kinatawan sa ganoong uri

ng hindi maipaliwanag na pagkabalisa na maaaring tawaging Sinakal ng Karapatan

sa pamamagitan ng Karahasan. Sa maikling panahon isa sa

kanila na nawala nagmadaling bumalik, at binalaan sila na dalawang

kumpanya ng

paparating na ang Gendarmerie Mobile na may mga baril sa kanilang

mga kamay. Sumigaw si Marc Dufraisse, "Hayaan ang kabalbalan maging

lubusan. Hayaang hanapin tayo ng coup d'état sa ating mga upuan. Punta

tayo sa Salle des Séances," idinagdag niya. "Dahil ang mga bagay ay

dumating sa ganoong a pumasa, ibigay natin ang tunay at buhay na

palabas ng isang ika-18 Brumaire." Nag-ayos silang lahat sa Hall of

Assembly. Ang ang daanan ay libre. Ang Salle Casimir-Périer ay hindi pa

inookupahan ng mga sundalo. Halos animnapu ang bilang nila. Ilang ay

binigkisan ng kanilang mga scarves ng opisina. Pumasok sila sa Hall

nagmumuni-muni. Doon, M. de Rességuier, walang alinlangan na may

magandang layunin, at upang makabuo ng isang mas compact na grupo,

hinimok

na dapat silang lahat ay mag-install ng kanilang sarili sa Kanan na bahagi.

"Hindi," sabi ni Marc Dufraisse, "bawat isa sa kanyang bench." Nagkalat

sila tungkol sa Hall, bawat isa sa kanyang karaniwang lugar. M.

Si Monet, na nakaupo sa isa sa mga mas mababang bangko ng Left

Center, hawak sa kanyang kamay ang isang kopya ng Konstitusyon. Ilang

minute lumipas na. Walang nagsalita. Ito ay ang katahimikan ng pag-asa

na nauuna sa mga mapagpasyang gawa at panghuling krisis, at sa

panahon na ang bawat ang isa ay tila magalang na nakikinig sa mga huling tagubilin
niya

konsensya. Biglang ang mga sundalo ng Gendarmerie Mobile,

pinamumunuan ng isang kapitan na may hawak na espada, lumitaw sa

threshold. Ang Hall of Assembly ay nilabag. Ang

Sabay-sabay na tumayo ang mga kinatawan mula sa kanilang mga upuan,

sumisigaw "Vive la République!" Ang Representative Monet lang

nanatiling nakatayo, at sa isang malakas at galit na boses, na

umalingawngaw sa walang laman na bulwagan tulad ng isang trumpeta,

iniutos ng huminto ang mga sundalo. Huminto ang mga sundalo, nakatingin

sa Mga kinatawan na may nalilitong hangin. Ang mga sundalo pa lamang

hinarangan ang lobby ng Kaliwa, at hindi nalampasan

ang Tribune. Pagkatapos ay binasa ng Representative Monet ang Mga

Artikulo 36, 37, at 68 ng Konstitusyon. Artikulo 36 at 37 itinatag ang

inviolability ng mga Kinatawan. Artikulo 68 pinatalsik ang Pangulo sa

kaganapan ng pagtataksil. Ang sandaling iyon ay isang solemne. Tahimik

na nakikinig ang mga sundalo. Ang mga artikulo nabasa, Kinatawan

d'Adelsward, na nakaupo sa unang mas mababang bangko ng Kaliwa, at

kung sino ang pinakamalapit sa mga kawal, lumingon sa kanila at

nagsabi,— "Mga kawal, kita n'yo na ang Pangulo ng Republika ay isang

taksil, at gagawin mga taksil sa iyo. Nilabag mo ang sagradong presinto ng rasyonal

Representasyon. Sa ngalan ng Konstitusyon, sa ngalan ng ang Batas,

inuutusan ka naming umatras." Habang si Adelsward ay

pagsasalita, ang pangunahing namumuno sa Gendarmerie Mobile ay

mayroon pumasok. "Mga ginoo," sabi niya, "may mga utos ako sa inyo

magretiro, at, kung hindi ka aalis sa iyong sariling kagustuhan, upang

paalisin" "Utos na paalisin sa amin!" exclaimed Adelsward, at ang lahat ng

Idinagdag ng mga kinatawan, "Kaninong mga utos; Tingnan natin ang mga

utos. Sino ang pumirma ng mga utos?" Naglabas ng papel ang mayor at

binuklat ito. Bahagya pa niyang nabuksan iyon kaysa sa sinubukan niyang

gawin palitan ito sa kanyang bulsa, ngunit hinagis ni Heneral Leydet ang

kanyang sarili sa kanya at hinawakan ang kanyang braso. Maraming mga

Kinatawan ang sumandal, at basahin ang kautusan para sa pagpapatalsik

sa Asembleya, na nilagdaan "Fortoul, Ministro ng Marine." Lumingon si

Marc Dufraisse patungo sa mga Gendarmes Mobile, at sumigaw sa

kanila,— "Mga sundalo, ang mismong presensya ninyo rito ay isang

pagtataksil. Umalis ka na the Hall!" Ang mga kawal ay tila hindi

napagdesisyunan. Biglang isang Segundo haligi ay lumitaw mula sa pinto

sa kanan, at sa isang senyas mula sa kumander, sumigaw ang kapitan,—

"Pasulong! Lumiko lumabas silang lahat!" Pagkatapos ay nagsimula ang

isang hindi maipaliwanag na pakikipaglaban sa pagitan ng mga gendarmes at ng

mga mambabatas. Ang mga sundalo,

kasama kanilang mga baril sa kanilang mga kamay, sumalakay sa mga

bangko ng Senado. Si Repellin, Chanay, Rantion, ay sapilitang pinunit sa

kanilang mga upuan. Dalawang gendarmes ang sumugod kay Marc

Dufraisse, dalawa naman Gambon. Isang mahabang pakikibaka ang

naganap sa unang bangko ng Tama, ang parehong lugar kung saan si MM.

Odilon Barrot at Abbatucci

ay sa ugali ng nakaupo. Nilabanan ni Paulin Durrieu ang karahasan sa

pamamagitan ng puwersa, kailangan nito ng tatlong lalaki para kaladkarin

siya mula sa kanyang bench. Monet ay inihagis sa mga bangko ng

Commissaries. Sila hinawakan si Adelsward sa lalamunan, at itinulak siya

sa labas ng Hall. Si Richardet, isang mahinang lalaki, ay ibinagsak at

malupit ginagamot. Ang ilan ay tinusok ng mga punto ng bayoneta;

halos lahat ay napunit ang kanilang mga damit. Sigaw ng kumander sa

ang mga sundalo, "Ilabas mo sila." Ito ay kaya na animnapu

Ang mga kinatawan ng Bayan ay kinuha ng kwelyo ng coup d'état, at

pinalayas mula sa kanilang mga upuan. Ang paraan kung saan

ang gawa ay naisakatuparan nakumpleto ang pagtataksil. Ang pisikal

ang pagganap ay karapat-dapat sa moral na pagganap. Ang tatlo

huling lumabas ay sina Fayolle, Teillard-Latérisse, at Paulin

Durrieu. Pinayagan silang dumaan sa malaking pintuan ng Palasyo, at natagpuan

nila ang kanilang sarili sa Place Bourgogne. Ang

Ang lugar ng Bourgogne ay inookupahan ng 42d Regiment of the Line,

sa ilalim ng utos ni Colonel Garderens. Sa pagitan ng Palasyo at ang

rebulto ng Republika, na sumakop sa gitna ng parisukat, isang piraso ng

artilerya ang itinutok sa Assembly sa tapat ng malaking pinto. Sa gilid ng

kanyon ang ilan

Ang mga Chasseurs de Vincennes ay naglalagay ng kanilang mga baril at

kinakagat ang kanilang mga baril

mga cartridge. Si Colonel Garderens ay nakasakay sa kabayo malapit sa

isang grupo ng mga sundalo, na nakakuha ng atensyon ng mga

Ang mga kinatawan na sina Teillard-Latérisse, Fayolle, at Paulin Durrieu.

Sa gitna ng grupong ito tatlong lalaki, na naaresto,

ay nagpupumiglas na umiiyak, "Mabuhay ang Konstitusyon! Vive la

République!" Fayolle, Paulin Durrieu, at Teillard-Latérisse

nilapitan, at nakilala sa tatlong bilanggo ang tatlo miyembro ng nakararami,

ang mga Kinatawan ng Toupet-des-Vignes Radoubt, Lafosse, at Arbey.

Magiliw si Representative Arbey

nagpoprotesta. Habang nagtaas siya ng boses, pinutol siya ni Colonel

Garderens maikli sa mga salitang ito, na karapat-dapat pangalagaan,—

"Hawakan ang iyong dila! Isang salita pa, at ako ay magkakaroon sa iyo

hinampas ng butt-end ng musket." Ang tatlo Galit na nanawagan ang mga kinatawan
ng Kaliwa sa Koronel na

palayain ang kanilang mga kasamahan. "Colonel," sabi ni Fayolle, "You

break the batas ng tatlong beses." "Sisirain ko ito ng anim na beses," sagot

ng Koronel, at inaresto niya sina Fayolle, Durrieu, at Teillard-Latérisse. Ang

inutusan ang mga sundalo na dalhin sila sa guard house ng

ang Palasyo noon ay itinatayo para sa Ministro ng Ugnayang Panlabas.

Sa paraan ang anim na mga bilanggo, nagmamartsa sa pagitan ng isang

double file ng bayonet, nakilala ang tatlo sa kanilang mga kasamahan na

sina Representative Eugène Sue, Chanay, at Benoist (du Rhône). Inilagay

ni Eugène Sue kanyang sarili sa harap ng opisyal na nag-utos sa

detatsment, at sinabi sa kanya,— "Tinatawag ka namin upang itakda ang

aming mga kasamahan sa kalayaan." "Hindi ko magagawa," sagot ng

opisyal. "Kung ganoon kumpletuhin ang iyong mga krimen," sabi ni Eugène

Sue, "Ipapatawag ka naming arestuhin din kami." Inaresto sila ng opisyal.

Dinala sila sa ang guard-house ng Ministry for Foreign Affairs, at, mamaya

sa, sa kuwartel ng Quai d'Orsay. Hindi hanggang gabi iyon

dalawang kumpanya ng linya ang dumating upang ilipat sila dito

sukdulang pahingahang-lugar. Habang inilalagay sila sa pagitan ng

kanyang mga kawal yumuko ang commanding officer sa lupa, magalang

remarking, "Mga ginoo, ang mga baril ng aking mga tauhan ay kargado."

Ang ang clearance ng bulwagan ay isinagawa, tulad ng sinabi namin, sa isang

hindi maayos, itinutulak ng mga sundalo ang mga Kinatawan

bago sila sa lahat ng mga saksakan. Ang ilan, at sa gitna ng

bilang ng mga kakausap pa lamang natin, ay lumabas sa pamamagitan ng

Rue de Bourgogne, ang iba ay kinaladkad sa Salle des Pas Perdus

patungo sa gadgad na pinto sa tapat ng Pont de la Concorde. Ang Salle

des Pas Perdus ay may ante-chamber, isang uri

ng crossway room, kung saan binuksan ang hagdanan ng High

Tribune, at ilang mga pinto, bukod sa iba pa ang malaking glass door ng

gallery na humahantong sa mga apartment ng Presidente ng

ang pagtitipon. Pagkarating na pagkarating nila sa crossway room na ito

na katabi ng maliit na rotunda, kung saan ang gilid ng pinto ng exit ang

Palasyo ay nakatayo, pinalaya ng mga sundalo ang mga Kinatawan.

Doon, sa ilang sandali, isang grupo ang nabuo, kung saan ang

Nagsimulang magsalita ang mga kinatawan na sina Canet at Favreau. Isa

sumigaw ang unibersal, "Hanapin natin si Dupin, kaladkarin natin

nandito siya kung kinakailangan." Binuksan nila ang glass door at

nagmamadaling pumasok sa gallery. Sa pagkakataong ito ay nasa bahay

si M. Dupin. M. Dupin, nang malaman na naalis na ng mga gendarmes ang

Hall, ay lumabas sa kanyang pinagtataguan. Ang pagiging Assembly inihagis na

nakadapa, si Dupin ay tumayo ng tuwid. Ginagawa ang batas
bilanggo, nadama ng taong ito ang kanyang sarili na pinalaya. Ang grupo

ng Ang mga kinatawan, sa pangunguna ni MM. Sina Canet at Favreau,

natagpuan siya kanyang pag-aaral. May naganap na dialogue. Ang mga

Kinatawan ipinatawag ang Pangulo upang ilagay ang kanyang sarili sa

kanilang ulo, at sa muling pumasok sa Hall, siya, ang tao ng Assembly,

kasama nila, ang

kalalakihan ng Bansa. Tumanggi si M. Dupin nang walang punto,

pinananatili kanyang lupa, ay napaka firm, at clung matapang sa kanyang

nonentity. "Anong gusto mong gawin ko?" sabi niya, nakikisalamuha sa

kanya nababahala na mga protesta ng maraming batas at mga sipi sa

Latin, isang

instinct of chattering jays, who pour for all their vocabulary

kapag sila ay natakot. "Anong gusto mong gawin ko? Sino ako ba Ano

angmagagawa ko? Ako ay wala. Wala nang tao

anumang bagay. Ubi nihil, nihil. Baka nandiyan. Kung saan may Might

nawawalan ng Karapatan ang mamamayan. Novus nascitur ordo. Hugis

ang iyong kurso nang naaayon. Obligado akong magsumite. Dura lex, sed
lex. A batas ng pangangailangan inamin natin, ngunit hindi batas ng

karapatan. Ngunit ano ang tapos na? Hinihiling ko na mapag-isa. wala

akong magawa. Ginagawa ko ang aking makakaya.

Hindi ko gusto ang mabuting kalooban. Kung may corporal ako at apat na

lalaki, ako ipapatay sila." "Nakikilala lamang ng taong ito ang puwersa,"

sabi Ng mga Kinatawan. "Well, let us employ force." sila

gumamit ng karahasan sa kanya, binigkisan siya ng scarf na parang a

tali sa kanyang leeg, at, gaya ng sinabi nila, kinaladkad nila siya

patungo sa Hall, nagmamakaawa para sa kanyang "kalayaan," daing,

pagsipa—I sasabihin wrestling, kung ang salita ay hindi masyadong

mataas. Ang ilan minuto pagkatapos ng clearance, itong Salle des Pas

Perdus, na nasaksihan lang na dumaan ang mga Kinatawan sa

pagkakahawak ng

gendarmes, nakita si M. Dupin sa clutch ng Representatives.

Hindi sila nakakalayo. Hinarang ng mga sundalo ang malaking berde

foldingdoor. Nagmamadaling pumunta si Colonel Espinasse, ang

dumating ang kumander ng gendarmerie. Ang butt-ends ng a

pares ng mga pistola ang nakitang sumisilip sa labas ng kumander

bulsa. Ang koronel ay maputla, ang kumander ay maputla, si M.

Galit si Dupin. Natakot ang magkabilang panig. Natakot si M. Dupin

ang koronel; ang koronel ay tiyak na hindi natatakot kay M. Dupin,

ngunit sa likod nitong nakakatawa at malungkot na pigura ay nakita niya

ang isang kakila-kilabot ang multo ay bumangon—ang kanyang krimen, at

siya ay nanginig. Sa Homer doon ay isang eksena kung saan lumilitaw ang

Nemesis sa likod ng Thersites. M. Dupin nanatili ng ilang sandali na

natulala, nataranta at walang imik. Ang Bulalas sa kanya ni Representative

Gambon,— "Ngayon, magsalita ka,

M. Dupin, hindi ka ginagambala ng Kaliwa." Pagkatapos, kasama ang

mga salita ng mga Kinatawan sa kanyang likuran, at ang mga bayoneta ng

ang mga sundalo sa kanyang dibdib, ang malungkot na lalaki ay nagsalita.

Ano ang kanya bibig na binibigkas sa sandaling ito, ano ang Pangulo ng

Ang Sovereign Assembly of France ay nauutal sa mga gendarmes sa

sa matinding kritikal na sandali na ito, walang makakatipon. Mga taong

narinig ang huling gasps ng ito moribund duwag, hastened sa

linisin ang kanilang mga tainga. Gayunpaman, lumilitaw na siya ay nauutal

ganito:— "Ikaw ay Might, mayroon kang bayoneta; I invoke Right at iiwan

kita. Mayroon akong karangalan na batiin ka ng mabuti day." Umalis siya.

Binitawan nila siya. Sa sandali ng pag-alis

lumingon siya at nagbitaw ng ilang salita pa. hindi namin gagawin

tipunin sila. Ang kasaysayan ay walang basket ng rag-picker.

KABANATA IX. ISANG WAKAS NA MAS MASAMA PA SA KAMATAYAN

Dapat ay mayroon tayo Natutuwa akong isinantabi, hindi na muling

nagsalita tungkol sa kanya, ang taong ito na nagtiis sa loob ng tatlong taon

ng pinakamarangal na ito titulo, Pangulo ng Pambansang Asembleya ng

France, at sino ay alam lamang kung paano maging lacquey sa karamihan.

Siya Nilikha sa kanyang huling oras na lumubog kahit na mas mababa kaysa sa

maaaring mangyari ay pinaniniwalaang posible kahit para sa kanya. Ang

kanyang karera sa Assembly ay na ng isang valet, ang kanyang katapusan

ay na ng isang scullion. Ang walang uliran saloobin na M. Dupin

ipinapalagay bago ang gendarmes kapag binibigkas nang may pagngiwi

ang kanyang panunuya sa protesta, nagdulot pa ng hinala. Sumigaw si

Gambion, "Siya

lumalaban na parang kasabwat. Alam niya ang lahat." Naniniwala kami sa

mga ito mga hinala na hindi makatarungan. Walang alam si M. Dupin. Sino

ba talaga sa mga organizers ng coup d'état sana ay kinuha

ang hirap makasigurado sa pagsali niya sa kanila? Corrupt M.

Dupin? posible ba? at, higit pa, sa anong layunin? Magbayad

siya? Bakit? Masayang ang pera kung ang takot lang ang natatangi

tama na. Ang ilang mga connivances ay sinigurado bago sila hinahangad

para sa. Ang duwag ay ang matandang fawner sa felony. Ang dugo ng

ang batas ay mabilis na napapawi. Sa likod ng assassin na may hawak ng

dumating si poniard ang nanginginig na kaawa-awa na may hawak ng

espongha. Si Dupin ay sumilong sa kanyang pag-aaral. Sinundan nila siya.

"Diyos ko!" umiiyak siya, "hindi ba nila maintindihan na gusto kong maiwan

sa kapayapaan." Sa katotohanan ay pinahirapan nila siya mula pa noong

umaga, sa pagkakasunud-sunod upang kunin mula sa kanya ang isang

imposibleng scrap ng tapang. "Masama ang pakikitungo mo mas masahol pa ako

kaysa sa mga gendarmes," sabi niya. The
Representatives inilagay ang kanilang mga sarili sa kanyang pag-aaral,

nakaupo sa kanyang sarili table, at, habang siya groaned at scolded sa

isang arm-chair, sila gumawa ng isang pormal na ulat ng kung ano ang

naganap, bilang sila Nais na mag-iwan ng opisyal na rekord ng kabalbalan

sa archive. Nang matapos ang opisyal na ulat ay binasa ni Representative

Canet ito sa Pangulo, at inalok siya ng panulat. "Anong gusto mo gagawin

ko dito?" tanong niya. "Ikaw ang Presidente," sagot ni Canet. "Ito na ang

huli nating upuan. Tungkulin mong pumirma ang opisyal na ulat."

Tumanggi ang lalaking ito.

KABANATA X. ANG BLACK DOOR M. Dupin ay isang walang kapantay na

kahihiyan. Nang maglaon ay nakuha na niya ang kanyang gantimpala.

Lumilitaw na siya ay naging ilang uri ng isang Attorney-General sa Court of

Appeal. M. Dupin ibinibigay kay Louis Bonaparte ang serbisyo ng pagiging

nasa kanyang lugar ang pinakamasama sa mga lalaki. Upang ipagpatuloy

ang malungkot na kasaysayang ito. Ang Ang mga kinatawan ng Kanan, sa

kanilang unang pagkalito na dulot sa pamamagitan ng coup d'état, na

nagmadali sa malaking bilang sa M. Daru, na ay Bise-Presidente ng

Asembleya, at kasabay nito ay isa ng mga Presidente ng Pyramid Club. Ang
Samahan na ito ay nagkaroon

palaging sinusuportahan ang patakaran ng Elysée, ngunit hindi naniniwala

na ang isang coup d'état ay pinaghandaan. Si M. Daru ay nanirahan sa No.

75, Rue de Lille. Pagsapit ng alas diyes ng umaga mga a daan sa mga

Kinatawan na ito ay nagtipon sa M. Daru's bahay. Napagpasyahan nilang

subukang pumasok sa Hall kung saan ginanap ng Asembleya ang mga

pagpupulong nito. Bumukas ang Rue de Lille papunta sa Rue de

Bourgogne, halos katapat ng maliit na pinto kung saan ang Palasyo ay

ipinasok, at kung saan ay tinatawag na ang Black Door. Ibinaling nila ang

kanilang mga hakbang patungo sa pintong ito, kasama si M. Daru sa kanila

ulo. Magkahawak kamay silang nagmartsa at magkatabi ang tatlo. Ilan sa

sila ay nagsuot ng kanilang mga scarves ng opisina. Inalis nila ang mga ito

sa ibang Pagkakataon. Ang Black Door, half-open as usual, ay

binabantayan lang ng dalawang bantay. Ang ilan sa mga pinaka-nagagalit,

at sa gitna silang M. de Kerdrel, sumugod sa pintong ito at sinubukang

dumaan. Ang pinto, gayunpaman, ay marahas na isinara, at doon ay

sumunod sa pagitan ng mga Kinatawan at ng mga sergent de ville na

minadali, isang uri ng pakikibaka, kung saan ang isang Kinatawan

na-sprain ang kanyang pulso. Kasabay ng isang batalyon na noon ay

iginuhit up sa Place de Bourgogne inilipat sa, at dumating sa ang doble patungo sa

grupo ng mga Kinatawan. M. Daru,

marangal at matatag, pinirmahan ang kumander na huminto; ang

huminto ang batalyon, at si M. Daru, sa pangalan ng Konstitusyon,

at sa kanyang kapasidad bilang Bise-Presidente ng Asembleya,

ipinatawag ang mga kawal upang ilapag ang kanilang mga armas, at

magbigay ng libre pagpasa sa mga Kinatawan ng Soberanong Bayan. Ang

commander ng batalyon ay tumugon sa pamamagitan ng isang utos upang

i-clear ang kalye kaagad, na nagdedeklara na wala nang isang

Assembly; na para sa kanyang sarili, hindi niya alam kung ano ang

Ang mga kinatawan ng mga tao ay, at kung ang mga taong iyon

bago siya ay hindi nagretiro sa kanilang sariling kagustuhan, siya ang

magda-drive sila pabalik sa pamamagitan ng puwersa. "Kami ay susuko

lamang sa karahasan," sabi ni M. Daru. "Nakagawa ka ng mataas na

pagtataksil," idinagdag ni M. de Kerdrel. Ang ang opisyal ay nagbigay ng

utos na singilin. Lumapit ang mga kawal utos. Nagkaroon ng sandali ng

kalituhan; halos magkabanggaan. Ang mga kinatawan, na puwersahang

itinaboy, ay lumubog sa Rue de Lille. Ang ilan sa kanila ay nahulog. Ang

ilang mga miyembro ng Kanan ay iginulong sa putikan ng mga sundalo. Isa

sa kanila, si M. Etienne, nakatanggap ng suntok sa balikat mula sa buttend

ng musket. Maaari naming idagdag dito na isang linggo pagkatapos M.

Etienne ay isang miyembro ng pag-aalalang iyon na tinawag nilang Consultative

Komite. Natagpuan niya ang coup d'état sa kanyang panlasa, ang suntok

sa kasama ang butt end ng musket. Bumalik sila sa M. Daru's

bahay, at sa daan ang nakakalat na grupo ay muling nagsama-sama, at

naging pinalakas pa ng ilang bagong dating. "Mga ginoo," sabi ni M.

Daru, "binigo tayo ng Presidente, sarado ang Hall laban sa atin. I

ako ang Bise-Presidente; ang aking bahay ay ang Palasyo ng Asembleya."

Binuksan niya ang isang malaking silid, at doon ang mga Kinatawan ng

Kanan na-install ang kanilang mga sarili. Noong una ang mga talakayan ay

medyo maingay. M. Daru, gayunpaman, naobserbahan na ang mga sandal

ay mahalaga, at nanumbalik ang katahimikan. Ang unang sukatan upang

maging ang kinuha ay maliwanag na ang deposisyon ng Pangulo ng

Republika sa bisa ng Artikulo 68 ng Konstitusyon. Ang ilan

Ang mga kinatawan ng partido na tinawag na Burgraves ay nakaupo

bilog ang isang mesa at inihanda ang deed of deposition. Gaya nila

babasahin ito nang malakas ng isang Kinatawan na nagmula sa labas ng

ang mga pinto ay lumitaw sa pintuan ng silid, at inihayag sa

Assembly na ang Rue de Lille ay napupuno na ng mga tropa, at na ang

bahay ay napapaligiran. Walang a sandali para mawala. Sinabi ni M.

Benoist-d'Azy, "Mga ginoo, pumunta tayo sa ang Mairie ng tenth arrondissement;

diyan tayo makakapayag

upang sinadya sa ilalim ng proteksyon ng ikasampung legion, kung saan

ang aming kasamahan, si Heneral Lauriston, ay ang koronel." Ang bahay

ni M. Daru may likod na pasukan sa tabi ng isang maliit na pinto na nasa

ibaba ng ang hardin. Karamihan sa mga Kinatawan ay lumabas sa

ganoong paraan. M. Susundan na sana sila ni Daru. Tanging ang kanyang

sarili, M. Odilon Barrot, at dalawa o tatlong iba pa ay nanatili sa silid, nang

ang pinto binuksan. Pumasok ang isang kapitan, at sinabi kay M. Daru,—

"Sir, kayo po aking preso." "Saan ako susundan?" tanong ni M. Daru.

"Meron nag-uutos na bantayan ka sa sarili mong bahay." Ang bahay, sa

katotohanan, ay militar na inookupahan, at ito ay kaya na M. Daru ay

pinigilan na makibahagi sa pag-upo sa Mairie ng ikasampung

arrondissement. Pinayagan ng opisyal si M. Odilon Barrot na lumabas ka.

KABANATA XI. ANG MATAAS NA KORTE NG KATARUNGAN

Samantalang ang lahat ng ito ay nagaganap sa kaliwang pampang ng ilog,

sa tanghali ng isang lalaki ay napansing naglalakad pataas at pababa sa

dakilang Salles des Pas Perdus ng Palasyo ng Katarungan. Ang lalaking

ito, maingat na naka-button naka-overcoat, mukhang dinaluhan sa malayo

ni ilang posibleng tagasuporta—para sa ilang negosyo ng pulisya

gumamit ng mga katulong na ang kahina-hinalang hitsura ay nagbibigay ng

hindi mapalagay ang mga dumadaan, kaya't nagtataka sila kung sila ba

ay mga mahistrado o magnanakaw. Ang lalaking naka-buttoned-up

naka-overcoat mula sa pinto hanggang sa pinto, mula sa lobby hanggang

lobby, pakikipagpalitan ng mga palatandaan ng katalinuhan sa mga

myrmidons na sinundan siya; pagkatapos ay bumalik sa malaking Hall,

huminto sa paraan ng mga abogado, abogado, usher, klerk, at attendant,

at inuulit sa lahat sa mahinang boses, upang hindi marinig ng mga

mga dumadaan, ang parehong tanong. Sa tanong na ito ang ilan ay

sumagot "Oo," sagot ng iba "Hindi." At ang lalaki ay nagsimulang

magtrabaho muli, gumagala sa Palasyo ng Hustisya na may hitsura ng a

bloodhound na naghahanap ng landas. Siya ay isang Commissary ng

Pulis ng Arsenal. Ano ang hinahanap niya? Ang Mataas na Hukuman ng

Katarungan. Ano ang ginagawa ng High Court of Justice? Nagtago ito.

Bakit? Ang maupo sa Paghuhukom? Oo at hindi. Ang Komisyoner ng

Ang Arsenal Police ay natanggap noong umaga mula sa Prefect

Maupas ang utos na hanapin kung saan-saan ang lugar kung saan

maaaring nakaupo ang Mataas na Hukuman ng Hustisya, kung sakali

naisip na tungkulin nitong makipagkita. Nalilito ang Mataas na Hukuman sa

Konseho ng Estado, ang Komisyoner ng Pulisya ay unang nagtungo sa

Quai d'Orsay. Ang pagkakaroon ng walang nahanap, kahit na ang

Konseho ng Estado, siya ay dumating ang layo walang dala, sa lahat ng

mga kaganapan ay nagkaroon ibinaling ang kanyang mga hakbang

patungo sa Palasyo ng Katarungan, iniisip na bilang

kinailangan niyang maghanap ng hustisya baka doon niya mahanap. Hindi

pagkahanap nito, umalis siya. Ang Mataas na Hukuman, gayunpaman, ay

nagkaroon gayunpaman ay nagkita-kita. Saan, at paano? Makikita natin.

Sa ang panahon kung saan ang mga talaan ay itinatala natin ngayon, bago

ang kasalukuyang muling pagtatayo ng mga lumang gusali ng Paris, nang

ang Ang Palasyo ng Katarungan ay narating ng Cour de Harlay, isang

hagdanan ang kabaligtaran ng marilag na humantong doon sa

pamamagitan ng pag-out sa isang mahaba

koridor na tinatawag na Gallerie Mercière. Patungo sa gitna ng ang koridor

na ito ay may dalawang pinto; isa sa kanan, na humantong

sa Hukuman ng Apela, ang isa sa kaliwa, na humantong sa Hukuman ng

Cassation. Bumukas ang folding-door sa kaliwa isang lumang gallery na tinatawag

na St. Louis, kamakailan na naibalik, at

kung saan

nagsisilbi sa kasalukuyang panahon para sa isang Salle des Pas Perdus

sa mga abogado ng Hukuman ng Cassation. Isang kahoy na estatwa ng

St.Tumayo si Louis sa tapat ng pintuan ng pasukan. Isang pasukan ang

ginawa sa isang angkop na lugar sa kanan ng estatwa na ito ay humantong

sa isang paikot-ikot na lobby nagtatapos sa isang uri ng bulag na daanan,

na tila sarado sa pamamagitan ng dalawang dobleng pinto. Sa pinto sa

kanan ay maaaring basahin

"Kwarto ng Unang Pangulo;" sa pinto sa kaliwa, " Kamara ng Konseho." Sa

pagitan ng dalawang pintong ito, para sa kaginhawahan ng

ang mga barristers mula sa Hall hanggang sa Kamara Sibil, na

dating ay ang Malaking na Kamara ng kongreso, ay

nabuo ang isang makitid at madilim na daanan, kung saan, bilang isa sa

kanila remarked, "bawat krimen ay maaaring gawin nang walang parusa."

Aalis sa isang tabi ang Kwarto ng Unang Pangulo at binuksan ang

pinto kung saan nakalagay ang inskripsiyon na " Kamara ng Konseho,"

isang malaking nakatawid ang silid, nilagyan ng malaking mesa ng sapatos

ng kabayo, napapaligiran ng mga berdeng upuan. Sa dulo ng silid na ito,

na nasa 1793 ay nagsilbi bilang isang deliberating hall para sa mga hurado
ng rebolusyonaryong Tribunal, may nakalagay na pinto sa migtirante, na

humantong sa isang maliit na lobi kung saan may dalawang pinto, sa kanan ang
pinto ng silid na tumutukoy sa Pangulo ng Kamara ng

Kriminal, sa kaliwa ang pinto ng silid ng pagpain. "Nasentensiyahan ng

kamatayan!—Ngayon tayo ay umalis at kumain!" Ang dalawang ideyang

ito, ang Kamatayan at Hapunan, ay nagtutunggalian

bawat isa sa loob ng maraming siglo. Isinara ng ikatlong pinto ang dulo ng

lobi na ito. Ang pintong ito ay, wika nga, ang huling ng Palasyo ng

Katarungan, ang pinakamalayo, ang hindi gaanong kilala, ang pinakatago;

ito binuksan sa tinatawag na Aklatan ng Hukuman ng Cassation, isang

malaking parisukat na silid na may ilaw ng dalawang bintana kung saan

matatanaw ang malaking panloob na bakuran ng Concièrgerie, na inayos

may kaunting upuan na gawa sa balat, isang malaking mesa na natatakpan

ng berde tela, at may mga aklat ng batas na nakahanay sa mga dingding

mula sa sahig hanggang sa kisame. Ang silid na ito, gaya ng makikita, ay

ang pinakaliblib at ang pinakamahusay na nakatago sa alinman sa

Palasyo. Dito,—sa silid na ito,

na may sunod-sunod na dumating noong ika-2 ng Disyembre, patungo sa

Alas onse ng umaga, maraming lalaking nakasuot ng itim,

walang damit, walang badge ng opisina, natatakot, nalilito,

nanginginig ang kanilang mga ulo, at nagbubulungan. Ang mga nanginginig

na ito ang mga lalaki ay ang Mataas na Hukuman ng Katarungan. Ang

Mataas na Hukuman ng Katarungan, ayon sa mga tuntunin ng

Konstitusyon, ay binubuo ng pitong mahistrado; isang Pangulo, apat na Hukom, at

dalawang Katulong,

pinili ng Hukuman ng Cassation mula sa sarili nitong mga miyembro

at binabago bawat taon. Noong Disyembre, 1851, ang pitong ito

Ang mga hukom ay pinangalanang Hardouin, Pataille, Moreau, Delapalme,

Cauchy, Grandet, at Quesnault, ang dalawang huling pinangalanang

nilalang Mga katulong. Ang mga lalaking ito, halos hindi kilala, ay

nagkaroon ng gayon pa man ilang mga nauna. M. Cauchy, ilang taon na

ang nakalipas na Presidente ng Kamara ng mataas na ng Paris, isang

magiliw na tao at

madaling matakot, ay kapatid ng mathematician,

miyembro ng Institute, kung kanino namin pinagkakautangan ang

pagtutuos alon ng tunog, at ng dating tagapagtala sa Kamara ng kapantay

na Si M. Delapalme ay naging Tagapagtanggol-Heneral,

at nagkaroon ng isang kilalang bahagi sa mga pagsubok sa Press sa ilalim

ng Pagpapanumbalik; Si M. Pataille ay naging Kinatawan ng Gitnang opisia

sa ilalim ang Monarkiya ng Hulyo; M. Moreau (de la Seine) ay kapansinpansin,

sapagka't siya ay binansagan na "de la Seine" upang makilala

siya mula sa M. Moreau (de la Meurthe), na nasa kanyang panig ay

kapansin-pansin, dahil binansagan siyang "de la

Meurthe" upang makilala siya sa M. Moreau (de la Seine). Ang

unang Assistant, M. Grandet, ay naging Pangulo ng Kamara sa Paris. Nabasa ko

itong panegyric niya: "Kilala siya

hindi nagtataglay ng sariling katangian o opinyon ng kanyang sarili kahit

ano pa man." Ang pangalawang Assistant, M. Quesnault, isang Liberal,

isang kinatawan, isang Publiko Responsable, Tagapagtanggol Heneral,

isang Konserbatibo, natutunan, masunurin, ay natamo sa pamamagitan ng

paggawa ng stepping-stone ng bawat isa ang mga katangiang ito, sa

Kamara ng Kriminal ng Hukuman ng Cassation, kung saan siya ay kilala

bilang isa sa pinakamalubha mga miyembro. 1848 ay shocked kanyang

paniwala ng Tama, siya ay

nagbitiw pagkatapos ng ika-24 ng Pebrero; hindi siya nagbitiw pagkatapos

ng ika-2 ng Disyembre. M. Hardouin, na namuno sa Mataas na Hukuman,

ay isang dating Pangulo ng Assizes, isang relihiyosong tao, isang matibay

Jansenist, na kilala sa kanyang mga kasamahan bilang isang "maingat

mahistrado," nakatira sa babor panghan, isang masigasig na mambabasa

ng Nicolle, kabilang sa lahi ng mga lumang Parliamentarians ng Marais,

na dating pumunta sa Palais de Justice na nakasakay sa isang mula; ang

mola ay nawala na ngayon sa uso, at sinumang bumisita Wala na sana si

Pangulong Hardouin sa kanyang pagmamatigas matatag kaysa sa

kanyang konsensya. Sa umaga ng 2d Disyembre, alas-nuwebe, dalawang

lalaki ang umakyat sa hagdanan ng M. Bahay ni Hardouin, No. 10, Rue de

Condé, at nagkita-kita sa kanyang pinto. Ang isa ay si M. Pataille; ang isa, isa sa
pinaka kilalang

miyembro ng bar ng Hukuman ng Cassation, ay

ang dating manghahalal Martin (ng Strasbourg). M. Pataille ay nagkaroon

lamang inilagay ang kanyang sarili sa pagtatapon ni M. Hardouin. Unang

naisip ni Martin, habang binabasa ang mga plakard ng coup d'état, ay para

sa Mataas na korte. Dinala ni M. Hardouin si M. Pataille sa isang silid

kadugtong sa kanyang pag-aaral, at tinanggap si Martin (ng Strasbourg)

bilang isang taong hindi niya gustong kausapin sa harap ng mga saksi.

Pagiging pormal na hiniling ni Martin (ng Strasbourg) na ipatawag ang

Mataas na Hukuman, nakiusap siya na pabayaan siya, idineklara

na ang Mataas na Hukuman ay "gagawin ang tungkulin nito," ngunit iyon

muna ang kailangan niya "makipag-usap sa kanyang mga kasamahan,"

pagtatapos sa ekspresyong ito, "Ito ay gagawin ngayon o bukas." "Ngayon

o bukas!" bulalas ni Martin (ng Strasbourg); “Mr. President, ang kaligtasan

ng ang Republika, ang kaligtasan ng bansa, marahil, ay nakasalalay sa

kung ano ang gagawin o hindi gagawin ng Mataas na Hukuman. Ang iyong

responsibilidad ay malaki; tandaan mo yan. Hindi ginagawa ng High Court

of Justice tungkulin nito ngayon o bukas; ginagawa ito nang sabay-sabay, sa

sandaling ito, nang hindi nawawala ang isang minuto, nang walang pag-aatubili."
Tama si Martin (ng Strasbourg), laging nauukol ang Hustisya Ngayong araw.
Idinagdag ni Martin (ng Strasbourg), "Kung gusto mo ng

lalaki aktibong trabaho, ako ay nasa serbisyo mo." Tinanggihan ni M.

Hardouin angalok; ipinahayag na hindi siya mawawala kahit isang sandali,

at nagmakaawa Martin (ng Strasbourg) na iwanan siya upang "kumunsulta"

sa kanya kasamahan, M. Pataille. Sa katunayan, tinawag niya ang Mataas

na Hukuman para sa alas-onse, at ito ay naayos na ang pulong ay dapat

nagaganap sa Hall ng Library. Ang mga Hukom ay maagap. Alas onse

kwarter ay nagtipon na silang lahat. M. Pataille

dumating ang huli. Umupo sila sa dulo ng malaking berdeng mesa.