Beautiful Mistake (Soon To Be Published Under Bliss Books)

by Warranj

Trinity Velarde loves her dear father so much that she's willing to do everything
just to see him happy. So when her father asked her to marry someone who's a mere
stranger, she couldn't say no, doesn't matter if it's her freedom they're talking
about.

Marriage for convenience, that's what they call it. Para sa negosyo nila,
nagpakasal siya. Trinity's in pain when she married Archer Ravena, her husband. She
feels like she's in hell when they're together. Alam niya sa sarili niyang walang
tsansa na maging successful ang relasyon nila bilang magasawa. Pero dahil sa ama
niya ay hindi niya magawang makipaghiwalay dito.

Kakakasal pa lang pero hiwalay na kaagad ang nasa isip niya.

She was about to accept that she'll be a fucked up wife for the rest of her life
when her gaze landed to a man who has a perilous, obsidian pair of eyes on a one
boring night inside a chaotic bar she's staying in. And when fate gave her the
chance to personally meet that man just in a different situation, she had the
sudden urge to break her marriage off with Archer as soon as possible!

Bigla niyang hiniling sa isip na sana ay iyong lalaki na lang na iyon na may
madidilim na mga mata at pilyong ngisi ang inireto at ipinakasal sa kanya ng
kanyang ama. She will surely oblige and be a good wife to him!

Cupid must be really playful to let their hearts collide. She's married. He's not.
But they fell in love with each other. Wrong timing, isn't it?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Beautiful Mistake

Millions of tears is equivalent to a lifetime happiness.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Synopsis

Beautiful Mistake
Trinity Velarde loves her dear father so much that she's willing to do
everything just to see him happy. So when her father asked her to marry someone
who's a mere stranger, she couldn't say no, doesn't matter if it's her freedom
they're talking about.
Marriage for convenience, that's what they call it. Para sa negosyo nila,
nagpakasal siya. Trinity's in pain when she married Archer Ravena, her husband. She
feels like she's in hell when they're together. Alam niya sa sarili niyang walang
tsansa na maging successful ang relasyon nila bilang magasawa. Pero dahil sa ama
niya ay hindi niya magawang makipaghiwalay dito.
Oo, kakakasal pa lang pero hiwalay na kaagad ang nasa isip niya.
She was about to accept that she'll be a fucked up wife for the rest of her
life when her eyes landed to a man who has a perilous, obsidian pair of eyes on one
boring night inside a bar. And when fate gave her the chance to meet that man
personally in a different situation, she had the sudden urge to break her marriage
off with Archer as soon as possible!
Bigla niyang hiniling sa isip na sana ay iyong lalaki na lang na iyon na may
madidilim na mga mata at pilyong ngisi ang inireto at ipinakasal sa kanya ng
kanyang ama. She will surely oblige and be a good wife to him!
Cupid must be really playful to let their hearts collide. She's married. He's
not. But they fell in love with each other. Wrong timing, isn't it?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 1

I puffed the thin cigarette and sucked the smoke deep into
my lungs. I held it there, trapped for seconds before blowing it in the air.
Pinanood ko ang unti-unti nito paglaho hanggang sa tuluyan ng nawala.
I chuckled lifelessly. Cigarettes always helped me cope. It's my love, my
comfort, my companion and consistency.
The ash sprinkled across the glossy tiles when I flicked the filter. As if each
floating piece were a moment of my life sheared away. I inhaled deeply, letting the
smoke seep into my cells. The comfort I ached for had finally returned.
At some certain point in my life, I realized that not all the things you want
in this world can be yours. No matter how rich and powerful you are, no matter how
you can get those things in just a snap of your fingers, mayroon talagang mga bagay
na hindi para sayo.
Just like how I ached for my own freedom. Gaano ko man kagusto mapasaakin iyon,
hindi ko magagawa. Oras na ipilit ko ang gusto ko maging malaya, alam kong
masasaktan at masasaktan ko ang kaisa-isang pamilya na natitira sa akin. At ayokong
mangyari iyon. Ayoko siyang biguin. Ayoko siyang mawala sa akin.
"Papa, please. Baka puwedeng pagisipan ninyo muna ito mabuti? You can't decide
that fast. This is my life we're talking about!" I cried frustratingly.
My father was strict just like any father to their daughter. Nakita at
nasubaybayan ko kung paano siya naging mahigpit at madisiplina pagdating sa akin.
Mama left us since the day she gave birth to me kaya naman hindi ko alam kung ano
ang pakiramdam ng may ina sa aking tabi. Ganoon pa man ay hindi ako nagsisisi o
naghahanap. Despite of his strict attitude, he still managed to make me feel loved
and wanted. Lahat ng bagay at luho ay ibinigay niya sa akin. Hindi siya naghanap ng
ibang babae noong mga panahong bata pa siya at may kakayahan pang magpaibig. Na
kung gugustuhin naman niya ay magagawa niya.
He poured all his love and attention to me while I grow up. I can still
remember when I was a kid. Whenever he had business meetings, I would force him to
bring me along with him instead of leaving me with a bunch of nannies. Sa huli ay
papayag siya. Isasama niya ako sa conference room. Naroon lang ako sa swivel chair,
nakakakalong sa kanya at tahimik na nakikinig sa kung ano mang pinaguusapan nila ng
mga katrabaho niya. Kahit na alam kong bawal ang bata ay ayos lang. What can they
do? My father is their president. What he say goes.
After meeting, we would go back to his office. Iuupo niya ako sa ibabaw ng
table niya at papakainin ng paborito kong fastfood habang nakikipagkwentuhan sa
akin.
You see? I may not have a mother who will comb and pony my hair throughout my
childhood pero meroon naman akong ama na ginawa ang lahat para lang matutunan ang
mga bagay na iyon para lang sa akin.
He took the sadness away and made me feel that I'm complete. Ang presensiya ni
Papa ay sapat na para maramdaman kong buo ako at wala ng kailangan hanapin pa.
That's why I made a promise to myself that I'll do anything that can make him
happy. Whatever he asks me, I'll gladly do it.
But not this one. Hindi ko kailanman inasahan na hihilingin niya sa akin ang
magpakasal sa lalaking hindi ko mahal! Ni hindi ko kilala ang lalaking iyon!
"Trina, anak, it's for your own good. Balang araw ay ikaw ang magmamana ng
kumpanya natin. Nagiisang anak kita, sino ang inaasahan mong magmamana nito maliban
sayo?" Papa answered calmly.
Behind those thick eyeglasses, I can still see his wrinkled eyes that looks so
alarming even in his old age.
"Pa, I can manage it alone-"
"No, hija. You can't. You're too busy managing your own career and I doubt that
you'd have the time and strength to handle our own family business all by yourself.
That's why you need Archer. He can help you, us. Kapag naging magasawa na kayo at
nagsanib-pwersa na ang mga kumpanya natin, mas lalawak ito at mas lalakas pa ang
koneksyon natin sa industriya ng kontraksyon."

Archer, huh?
I stand still in front of my Papa sitting on his swivel chair as I stared at
him in the eyes. I wanted to ask him; is it connections and wealth that only
matters to him?
Paano naman ako? Ang kalayaan ko bilang isang tao? Did he ever imagine me
imprisoning myself into that marriage together with that stranger? Does he even
know that man he's talking about? Baka sa pangalan niya lang rin kilala iyon, e!
My eyes shimmered in tears as I looked into my old man. Nakatitig lang din siya
sa akin, tinatanya ang bawat reaksyon ko. My lips quivered.
"P-Papa..." I begged, hands balling into fists.
It's few seconds later before he averted his eyes from me and released a sigh.
Napatungo siya bago napailing. Hinubad niya ang suot na salamin at ipinatong ito sa
study table niya. Slowly, he pulled his body off the chair and made his way towards
me.
My insides broke down when he brought his wrinkled hand on my cheek and stroked
it gently. Napatungo ako, mas lalong lumakas ang pagiyak, wala ng magawa pa.
"I'm sorry, hija. But you have to understand that I'm doing this for you.
Masiyado na akong matanda para hintayin pa ang pagkakaroon mo ng nobyo. Gusto kong
bago ako mawala ay naiayos na kita at ang kumpanya sa mabuting kamay. Don't worry,
Archer is a good man. You will learn to like him for sure."
Bumigat ang dibdib ko nang bumalik sa alaala ko ang naging usapan namin ni Papa
may isang linggo na ang nakakalipas. Para gumaan ay muli akong humithit ng
sigarilyo at ibinuga ang usok sa hangin.
Umaasa pa rin akong magbabago ang isip ni Papa kahit pa alam kong imposible na
mangyari iyon. Sana, sa kahit na anong paraan, hindi na matuloy ang kung ano mang
pinagkasunduan nila.
Sa gitna ng pagiisip ko, naulinigan ko ang magkakasunod na katok mula sa aking
pinto. Without breaking off my eyes to the nature in front of me, I spoke.
"Come in,"
Walang ilang segundo nang lumangitngit ang pintuan. Nanatili akong nakatingin
sa malawak na kapatagan na naghahatid sa akin ng kapayapaan sa tuwing pagmamasdan
ko. Everytime I feel down, dito sa veranda ng kwarto ko ako madalas nagpapalamig at
nagpapalipas ng oras.
"Ma'am, pinapatawa na po kayo ng Papa ninyo. Nasa ibaba na po ang mga bisita."
Bumuga ako ng hangin. This is the fuckest day of my life. The day where I'm
going to meet my damn fiancee. Isn't it bullshit?
"Susunod na ako," I answered lifelessly.
"Sige, po."
Narinig ko ang pagsara ng pinto. I stared at the cigarette between my fingers.
It was almost short enough to burn me. With an effort, I leaned sideways and
crushed it out on the ashtray.
I stood up and blew a frustrated breath before heading to the doorway.
Sa entrada pa lang ng hagdan ay natanaw ko na si Papa. Nakaupo ito sa
pangdalawang sofa nakikipagtawanan sa dalawang tao sa harapan niya. Dahil
nakatalikod ay hindi ko magawang makita ang mga ito. Sa gilid nila ay naroon naman
ang isang lalaki na nakadekwatro habang ang mga siko ay nakatuon sa arm rest ng
couch at ang kamay ay magkasalikop sa ibabaw ng kanyang tiyan. Walang emosyon itong
nakamasid sa mga naguusap.
Napairap ako. He must be that Archer guy my father's talking about.
Sinadya kong lakasan ang yabag ko sa bawat pagbaba ko sa hagdan. Successfully,
nakuha ko ang atensyon nila. Papa was the one who lifted his head. Nang makita niya
ay ako ay agad gumuhit ang ngiti sa labi niya.
"Oh, here's my daughter! Trinity, come here, hija." Papa said delightfully.
Bakas na bakas ang saya sa boses niya.
While he's happy, here I am, feeling like going into my own place of hell.

I forced a smile and walked towards my old man. Dinaanan ko

ang pwesto ni Archer para marating ko ang kinaroroonan ni Papa.
"Pa," I leaned over him and planted a gentle kiss on his cheek. Pagkatapos noon
ay naupo na ako sa tabi niya at hinarap ang mga bwisita.
Doon ko nagawang masilayan ang isang magasawa na sa tingin ko ay nasa edad
singkwenta pataas na. They're both smiling genuinely at me. Sa ayos nila ay
halatang malaki at mataas ang sinasabi nila sa buhay. Hindi papahuli, halatang
palaban.
"Hija, they're Evangeline and Tyron Ravena, your future in-laws. And this is
their son, Archer Ravena, your soon to be husband..."
Gusto kong ngumiwi sa naging paraan ng pagpapakilala ni Papa pero dahil alam
kong magagalit siya oras na gawin ko iyon at pinilit ko na lang rin ang ngumiti sa
mga matatanda sa harapan ko.
"Good afternoon, po. I'm Trinity Velarde." bati ko sa kanila. Sunod kong
binalingan ang walang imik na lalaki sa gilid ko.
Naabutan ko itong nakatitig sa akin. The man if anything is fitter looking than
I expected. His face tells of a lean body beneath his formal garb and his
expression is serious and unkind.
His hair was fixed in a clean cut. He had a set of deep obsidian hooded eyes
and an upturned nose. He has a white complexion, bagay na ayoko. Gusto ko sa lalaki
ay moreno. Meroon rin siyang kaunting pilat sa ibaba ng kilay niya, hindi naman
pansin pero kung tititigan ay talagang makikita. Gwapo siya kung tutuusin. But he's
not my type. I don't think he will ever be.
"Good afternoon," malamig na bati ko sa kanya.
Tumango siya. Malamig rin ang pakikitungo sa akin.
"Afternoon,"
"I'm so glad to finally meet you today, Trinity. You're so pretty! I always see
your face in every lifestyle magazines I've read and I want to say that you're very
excellent in your field of work, hija!" agaw ni Mrs. Ravena sa atensyon ko.
I smiled emotionlessly. "Thank you, Ma'am. It's just that I really love what I
am doing."
"Magaling siya sa larangan ng interior designing, Evangeline. Kaya nagaalala
ako na dumating ang panahon na kailanganin niya ng pamahalaan ang kumpanya namin
ngunit dahil sa sariling negosyo ay hindi niya ito mapagtutuunan ng pansin. At
least now that Archer is here, I don't need to think about it anymore." Papa
sounded so proud and then followed by a hearty laugh.
"That's right, Nestor. Kung tutuusin ay bagay na bagay ang dalawang ito.
Parehas nasa pagaayos ng gusali ang hilig." Mr. Ravena butted in.
Tss.
Pilit akong ngumiti.
"Kung hindi mo naitatanong, hija, Ravena's are known for their world class
steels. Sakanila halos lahat kumukuha ang mga construction company at ang mga
kilalang tao sa larangan ng kuntraksyon. Tamang-tama dahil naroon ang linya natin."
sabi sa akin ni Papa na hindi ko na nagawang pagtuunan ng pansin.
Huminga ako ng malalim at iginala ang paningin sa kanilang lahat.
"If you don't mind, can I talk to my future husband alone?" I asked bravely,
emphasizing the word husband.
I looked at Archer and found him raising his left thick brow. Agad ko rin
inalis ang tingin sa kanya at ibinalik ito sa mga tao sa aking harapan.
Nagkatinginan ang mga matatanda. Sa huli ay nagtanguan din ang mga ito na
naging hudyat para tumayo ako.
"Thank you," I onced again gave Archer a cold glance. "Follow me,"
Dumiretso ako sa labas ng bahay, sa bakuran mismo. Agad na tumama ang sikat ng
araw sa balat ko ngunit hindi ko iyon ininda. Sinikap kong tumayo roon ng tuwid
habang ang mga braso ay pinagkrus sa ibabaw ng dibdib ko.
Hindi ko talaga kaya! Ang simpleng paghaharap pa lang namin at umaktong ayos
lang ang nangyayaring pagkakasunduan sa harapan namin ay isa ng malaking kalokohan!
I don't wanna marry him! I don't want to be his wife! There's no way I would be
happy with him!
Suminghap ako at nagbuga ng mabigat na hangin.
Napabaling ako sa gilid ko nang makita ko si Archer na nakatayo sa tabi ko.
Nakatingin ito sa kawalan habang ang mga kamay ay nasa parehong bulsa.
"What do you want to talk about?" malalim ang boses na tanong niya. Ang tono na
ginamit niya sa akin ay para bang isa lang akong ordinaryong babae at hindi ang
babaeng nais ipagkasundo sa kanya.
Pinagkalas ko ang mga braso ko at matapang siyang hinarap.
"Stop this fucking set up. Ayokong magpakasal sayo."
Tumaas ang sulok ng labi niya. "The feeling is mutual,"
Mabilis na guminhawa ang dibdib ko sa naging sagot niya. The feeling is mutual!
Ibig sabihin ay ayaw niya rin magpakasal sa akin? Ibig sabihin ay puwede namin
sabihin sa bawat magulang namin na hindi kami magpapakasal!
"Ayun naman pala! Sabihin mo sa mga magulang mo na walang matutuloy na kasalan
sa pagitan natin!" impit na bulalas ko, frustrated na.
 Ngumuso siya, nagpipigil ng ngiti. "Why? Meroon ba akong masasagasaang relasyon
kung sakali?"
It took me seconds before I understood what he meant by that.
"I'm too busy for a boyfriend, Mr. Ravena. Kung sa pagnonobyo nga ay wala akong
panahon, sa'yo pa kaya-"
"Don't worry. Won't demand anything from you. When we got married, we're just
going to act civil like just any strangers there."
Bumilis ang paghinga ko. "Wala akong pakielam sa mga gusto mo! Ang gusto ko ang
intindihin mo! Sabihin mo sa kanilang hindi tayo magpapakasal-"
"Not going to happen. I have to marry you for the sake of our company. We're
going to benefit from this fixed marriage, Trinity. Believe me. So stop forcing
your way out of this trap because you're bound to be my wife whether you like it or
not. End of conversation."
Pagkasabi niya noon ay tinalikuran niya na ako at makisig na naglakad pabalik
ng bahay. Halos magkiskisan ang ngipin ko sa tindi ng galit na nararamdaman. My
face feels heated and I was like a bomb ready to explode anytime soon.
Ang pagasa na kanina lang ay namuo sa dibdib ko ay agad rin naglaho matapos
marinig ang naging sagot niya. Ni hindi man lang siya nagdalawang isip na isagot sa
akin iyon. It's like he has thought about it along time ago just before he stepped
into this house!
Wife my ass! I will never be a good wife to you, Archer. I swear!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 2

Mabigat ang mga paa ko nang bumalik ako papasok sa loob ng

kabahayan. Everyone was on their feet when I reached the living room. Lahat sila ay
nakatingin na sa akin, including Archer who has nothing but a lazy stare for me.
Lihim akong napairap.
Are they leaving? How I wish!
"Hija, ipapatawag na sana kita sa kasambahay. Mabuti at nakabalik ka rin. We'll
have our lunch now. Accompany your fiancee," Papa ordered lively.
Pa, how many times are you going to repeat that word in front of me? How many
times are you going to tell me that he's my fiancee?
Pasimple kong ikinuyom ang mga kamao ko habang may pilit na ngiti sa labi.
While I can show the oldies that I'm really happy and excited on what's going on
right now, Archer seems to be aware of my true emotions. Of course, he is! I just
asked him awhile ago to stop this marriage!
Pero bukod pa roon ay nakita ko ang pagdapo ng mga mata niya sa mga kamao ko.
Slowly, his lips rose for a smirk, nangaasar pa.
Suminghap ako at inalis na ang tingin sa kanya. I walk straight near them and
showed our visitors my most genuine smile. Oh fuck, I wanna puke!
"Of course, I'd be glad to have my first lunch with my soon to be husband."
sabi ko at ikinawit ang braso ko sa braso ni Archer bago siya muling tiningnan.
"Right?"
The bastard didn't say anything! Mapang asar lang siyang ngumisi sa akin bago
dinala ang mga mata sa matatanda sa harapan namin. But my body immediately
stiffened when she removed his arm from my hold and wrapped it around my waist,
instead.
I want to glare at him and asked him what he is doing but I'm bothered that the
oldies in front of us would notice my inequitable reactions. Madali lang sana kung
wala ang mga ito.
But of course, Archer wouldn't touch me this way if we're not in front of our
families. This bastard knows how to play and act.
When I looked at my father, I saw the happiness in his eyes like he's extremely
delightful to what he's seeing right now.
 You should be grateful, Papa, that I'm treating this people nicely kahit pa
labag na labag sa kalooban ko ang kagustuhan mo. I love you that much, Pa. But I'm
still hoping that you would chance your decision along the way.
Impit na kilig at tawa ang pinakawalan ni Mrs. Ravena habang nakamasid sa amin.
I stared at her stoically.
"You looked good together! I cannot wait to be your mother in law, Trinity.
Hindi na ako makapaghihintay na ipakilala ka sa mga kaibigan ko bilang asawa ng
unico hijo ko!"
I'm feeling the other way around, Madam!
"Ako rin, Ma'am." pekeng sabi ko.
"Oh, you stop calling me Ma'am. It's Tita or Mama for you." she said
energetically.
Natawa ang dalawang matandang lalaki na ikinatingin ko sa kanila.
"You're too hyper and excited, Evangeline. Let them get to know each other
first. Baka napi-pressure na itong si Trinity..." Mr. Ravena said.
"My daughter doesn't know the word pressure, Tyron. She can control things
cooly no matter how pressuring they are." pagyayabang ni Papa. Kung sa ibang
sitwasyon lang siguro ay matutuwa ako sa mga bagay na lumalabas sa bibig niya.
Ipinagpatuloy ang naging usapan sa harap ng hapagkainan. Papa is sitting in the
center habang ang mag-asawang Ravena naman ay nasa kaliwang gilid niya. Sa kanan ay
kami ni Archer.
No matter how good and delicious these foods are, I can't seem to find my
appetite. Hindi ko magawang matuwa at i-enjoy ang mga pagkain dahil ang katotohanan
pa lang na katabi ko ang lalaking ito ay isa ng malaking dahilan para mawalan ako
ng gana sa pagkain.

"So, Archer, I hope you won't mind if I ask you this, hijo.
But... are you single? I mean, wala bang relasyon na masasagasaan itong anak ko
kung sakaling maikasal na kayo?"
That question from my father... stole my attention from staring blankly at the
food. Nag angat ako ng tingin kay Archer. Madilim lang itong nakatitig sa plato
niya at para bang iniintindi mabuti ang naging tanong na iyon ni Papa. Wala sa
sariling inilipat ko ang mga mata sa mga magulang niya.
His mother is looking at him and with the facial expression she's sporting, I
can feel that she doesn't feel comfortable at that sudden question from my father.
"I'm not, Tito. I have a girlfriend but I'm planning to break up with her
tonight. Don't worry." malamig na sagot ni Archer na nakapagpagulat sa akin.
He has a girlfriend? And he's planning to break up with her? Obviously, dahil
iyon sa mangyayaring fixed marriage sa pagitan namin. But why would he need to end
their relationship instead of fighting for it? Mas maganda siguro kung ipaglalaban
niya 'yon. At para na rin makawala ako sa kalokohan na ito.
"Hmm, surely, that's sad on her part." sagot ni Papa.
I removed my stare from Archer and heaved a sigh. Sinubukan ko ibalik ang
atensyon ko sa pagkain pero naging mahirap na iyon para sa akin. There's no way for
me to stop this marriage. Hindi ko kayang biguin si Papa. Only Archer can halt
everything that's bound to happen pero hindi ako sigurado kung gagawin niya. Base
on our conversation just awhile ago, he's willing to do this for the sake of their
company.
Then maybe he doesn't love his girlfriend that much that he's willing to let go
of her without thinking about it properly.
"That woman is just a hook up. Nothing serious about her for sure. Right, son?"
Mrs. Ravena asked.
Nang mag-angat ako ng tingin sa kanya ay sa anak na siya nakabaling. I simply
looked at Archer and I noticed how tight he's gripping his utensils while staring
lifelessly at his food.
"Of course," he answered.
"That's good to know. My Trinity here never get to experience of having a
serious relationship eversince. At the age of twenty six, wala pa sa isip niya ang
makipag nobyo. Maraming nagtangkang manligaw pero wala ni isang nagugustuhan. I
guess she has a high standards for men." Papa chuckled.
"That's understandable, Nestor. Kumbaga sa bagay ay high class itong si
Trinity. She's beautiful and talented, that kind of woman should only settle for
best. Dapat lang na maging mapili."
And what made you think na pasado si Archer sa standards ko pagdating sa isang
lalaki? Yes, he may be handsome and rich. Every woman will surely beg for his
attention. Pero hindi ako. I don't see myself growing old with him. Sigurado akong
siya rin ay ganoon sa akin.
"We'll set your engagement party as soon as possible. Pagkatapos ay ang mismong
kasal naman ninyo ang aayusin natin. What type of wedding do you prefer, Trinity?"
Mrs. Ravena asked.
Kasal na walang bisa, puwede ba iyon?
Binitawan ko ang kutsara at tinidor ko bago kinuha ang table napkin na nasa
gilid ng plato ko. I wiped the side of my lips elegantly before answering her.
"Civil wedding is fine, Tita."
Umawang ang bibig niya sa naging sagot ko. "C-Civil wedding? You're kidding,
right?"
"I'm not. Since you all want to make this marriage happen as soon as possible,
then civil marriage is the best choice here."
"Hija, Archer wants to give you a church wedding. Isa pa ay kailangan
maimbitahan lahat ng kakilala. Hindi uubra ang civil wedding. At puwede pa rin
naman mapabilis ang kasal kahit engrande. We have people who can work on that. Wala
kang kailangan intindihin. What do you think, Archer?"
Huminga ako ng malalim sa naging sagot na iyon ni Papa. What's the use of
asking my opinion kung hindi rin naman nila ako susundin?
"Whatever my bride says goes, Tito. Civil wedding is fine." Archer answered
coldly.
See? I'm not the only one who doesn't like the idea of a grand wedding here.
Sino nga ba naman ang makaka-appreciate ng maganda at magarbong kasalan kung hindi
mo naman gusto ang pakakasalan mo? It's just a waste of time and energy.
"We'll give you time to think, hija. I'm sure na magbabago pa ang isip mo. We
can't settle for a civil wedding knowing our position in this society. Marami ang
magtataka kung bakit civil wedding lang gayong kaya naman natin ang engrandeng
kasal." that's the last words from Mrs. Ravena that just earned a slight snob from
me.
Sino ba ang magpapakasal? Hindi ba at ako naman? Bakit mas marunong pa siya
kesa sa akin?
Natapos ang lunch sa paganoon-ganoon na lang. Kasalukuyan na kaming nasa labas
ng bahay para ihatid sila. While Mr and Mrs Ravena are already going inside their
car, Archer is left here with me as we both watch our parents bid their goodbyes.
Tumigil kami sa paglalakad. Humarap sa akin si Archer at tinitigan ako sa mga
mata. The afternoon sun hit his face that illumunated his mini stubbles. I rolled
my eyes at him. He chuckled.
Bahagya akong natigilan nang yumuko siya para patakan ako ng halik sa aking
noo. I glared at him. Binasa niya ang ibabang parte ng labi niya bago muling
ngumisi.
"Stop being so distant. Magiging magasawa na tayo sa mga susunod na buwan.
Pagaralan mo na ang maging malapit sa akin," he said.
"We're going to have a civil relationship, Archer. Huwag mong asahang magiging
malapit tayo kagaya ng inaasahan mo."
His smirk grew even more wider. "We'll see about that."
Pagkasabi niya noon ay tumalikod na siya at hinarap si Papa. Nakipag kamay siya
rito bago tuluyang pumasok sa itim na SUV niya. Nanatili akong nakatayo roon habang
busangot ang mukha at magkakrus ang mga braso.
Nakita ko ang paglalakad ni Papa pabalik sa akin. Kasabay ng pagkakalapit niya
sa akin ay ang pagharurot ng sasakyan ni Archer paalis.
"Thanks for doing this for me, hija. You don't know how happy I am right now.
Alam kong labag ito sa kalooban mo pero naniniwala akong magagawa mo rin mahalin si
Archer pagdating ng panahon."
Bumuntong hininga ako. Yumuko ako at ilang saglit nanatiling ganoon. Seconds
later when I lifted my head and stared at my beloved father in his eyes. Pilit
akong ngumiti sa kanya.
"I love you, Papa."
I'll do everything that can make you happy, Pa. Even if it's hurting me so bad,
I'll still do it.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 3

"You may now kiss the bride..."

Humigpit ang pagkakahawak ko sa aking wedding gown habang pinapanood si Archer
na unti-unting inilalapit ang mukha sa akin.
Fuck. Is there any way to avoid this kiss?
Bago pa man ako tuluyang makapagisip ng paraan ay lumapat na ang labi niya sa
akin at pinatakan ako ng masuyong halik. My heart jumped inside of my chest. Not
because of excitement and happiness, but because of the irritation and anger that
flows within my veins.
"Pretend that you like it, Trinity. Don't embarrass yourself. Fucking smile."
Archer whispered after planting a soft kiss on my lips.
Lihim akong napairap. Damn it. Nasayang lang ang first kiss ko.
Masigabong palakpakan ang tanging pumailanlang sa malawak na hardin ng mga
Ravena. Pinilit kong ngumiti at maging kaswal sa harap ng mga bisita. Sa harap ng
malalapit na kaibigan ng bawat pamilya namin ni Archer ay umasta akong masaya sa
mga kaganapan na nangyayari sa buhay ko.
The civil wedding didn't happen. We had a garden wedding, instead. Kahit anong
sabi ko tatlong buwan na ang nakakalipas na ayaw ko sa engrandeng kasal, hindi rin
natuloy dahil sa ina ni Archer na ngayon ay mother in law ko na rin. She was very
much bothered na baka kapag civil wedding lang ang ginawa namin ay pagtawanan siya
ng mga kaibigan niya, or more like her amigas.
I actually don't have any hard feelings agaisnt her or Archer's family. To be
honest, they are all kind to me. I just can't accept the fact that we are now
connected to each other as family. Parang kailan lang ay estranghero pa kami sa
isa't-isa. Hanggang ngayon pa rin naman kung tutuusin. Malayo pa rin ang loob ko sa
kanila. Lalo na rito kay Archer.
"Congratulations to the newly wed!" bati sa amin ng mga tao.
I striked a fake smile while holding on Archer's arm. Ang kamay naman niya ay
nasa bewang ko.
Naging mabilis ang tatlong buwan para sa akin, para sa amin ni Archer. Sa loob
ng ilang buwan na iyon ay hindi ko natandaan na nagkaroon kami ng pagkakataon para
kilalanin ang isa't-isa. Aside from some basics informations about him that my
father fed me, wala na. I am not interested about him, ganoon rin siya sa akin.
Nagkakasama lang kami kapag may kailangan ayusin para sa kasal.
No matter how much he tried to show our family that he's interested in me,
lumalabas pa rin ang totoo. I wonder if he already broke up with his girlfriend?
"You are really a match made in heaven, Archer and Trinity. I'm sure na
magiging gwapo at maganda rin ang mga magiging anak ninyo." saad ng isang ginang
habang naglalakad kami ni Archer sa red carpet na inilatag sa malawak na bermuda
grass.
Excuse me? And who told you that I'm going to build a family with this man
beside me? Ngayon pa lang, sasabihin ko ng hindi magiging successful ang pragmatic
marriage na ito!
"Thank you, Mrs. De Leon. Let's just hope for the best." Archer said cooly.
Umasa na lang kayo dahil hanggang doon na lang iyon.
 Nagpatuloy ang pagtitipon namin. Hindi ko alam kung ilang tao ang hinarap namin
at inartehang masaya kami. Si Archer lang ang kadalasang sumasagot sa mga tanong at
pagbati ng mga tao. They can call me snobbish or whatever they want, I don't care.
Gabi na nang lisanin namin ang family house nila para magtungo sa penthouse
niya sa Taguig. From this day forward, that place will be my home. Our family
expected us to travel to Paris one of these days for our honeymoon pero sinabi kong
saka na lang iyon at puwede namang sa bahay na lang muna.
Of course, para maiwasan ang sama ng loob na maidudulot ko kay Papa ay siniguro
kong gagawin namin iyon ni Archer. My father's expecting me to get pregnant as soon
as possible. Imagine the horror in my face when he asked me that! Ni hindi ko nga
alam paano ko sisimulan ang buhay ko kasama ang isang ito sa loob ng iisang bubong.
Iyon pa kayang magtabi kami sa kama at may mangyari?

"Where's the guest room, Archer?" I asked sternly the

moment we reached his penthouse.
There's no way I would sleep beside him on the same bed. Wala kaming
napagusapan tungkol sa bagay na iyon pero understood na dapat na ganoon ang
mangyayari.
Ibinagsak niya ang katawan niya sa itim na couch at pikit matang inihilig ang
batok sa head rest. Nanatili akong nakatayo sa harapan niya at pinagmamasdan siya.
He looks exhausted and all. Ako rin naman! I've been wearing this gown all day. Ang
init at ang kati kaya sa katawan.
"Second floor, left side." he answered without opening his eyes.
"Thanks."
Nakakailang hakbang na ako nang makita ko ang ilang luggage sa may hagdanan.
Mariin akong napapikit nang mapagtantong akin ang mga iyon. Talagang ipinadala na
ni Papa lahat ng gamit ko dito?
"Your father already sent your things here. Bukas na raw ang iba." I heard
Archer say.
Umirap ako. "Yeah, obviously."
"Puwede rin namang hindi mo na kuhanin ang mga naiwang gamit mo doon. You can
always buy new things, Trinity. I'll give you my card tomorrow."
Humarap ako kay Archer. Nakatingin na ito sa akin ngunit nananatili pa rin
nakahilig ang batok sa head rest.
"I'm a famous interior designer, Archer. Meroon akong sariling pera. Hindi ko
kailangan ng say'o. Itabi mo na lang 'yan. Tutal iyan lang naman ang mahalaga
sa'yo, hindi ba?"
"Trinity-"
"Isn't that the reason why we're in this fucked up situation? Money and power.
You're already powerful even before this damn marriage happened, Archer. Why do you
still need our company, huh? Hindi pa ba sapat ang yaman na meroon kayo at
kailangan mo pa akong pakasalan? Are you that greedy?"
Pumikit siya ng mariin. Dinala niya ang kanyang kamay sa may pagitan ng kilay
niya at hinilot ito.
"Do you really think that I marry you because of your company?"
"Yes! Hindi ba at sa'yo na mismo nanggaling iyon? Na kailangan tayong maikasal
para sa ikalalawak pa ng kumpanya ninyo!" sigaw ko.
Ano? Hindi niya na agad naaalala? Did he already forget the first day we met
each other and I asked him to stop this nonsense thing? Tumanggi siya at sinabing
kailangan namin maikasal! Pagkatapos ngayon ay itatanong niya sa akin 'yon?
He opened his eyes. They're already bloodshot like he's being tired from all of
this confrontation. Wala siyang karapatang mapagod dahil ginusto niya ito.
"I only said that to shut your mouth up. Sa tingin mo gusto kong maikasal sa'yo
at iwan ang totoong nobya ko? Can you imagine how hard it was for me to leave her
just for you? Fuck, no! Hindi lang ikaw ang nagsakripisyo dito, Trinity. Kung
nahirapan ka, mas nahihirapan ako!"
Natigilan ako. Was she the girl he's talking about the moment my father asked
him if he has a relationship with someone? I thought she was just a hook up like
his mother referred her. Seryoso siya roon, kung ganoon? So tama nga si Papa, baka
may nasagasaan nga akong relasyon.
But it wasn't my fault. Hindi ko naman ginusto ang maikasal sa kanya. Siya
itong buo na ang naging desisyon unang araw pa lang.
"Don't you ever put the blame on me, Archer! Umpisa pa lang sinabihan na kitang
huwag na ituloy ang kasal na ito. You didn't listen to me so stop acting that
you're the victim here!" naiiyak na sa galit na sigaw ko.
"Because my family can't say no to your father!"
My brows furrowed together. "W-What? What do you mean?"

Archer blew a deep breath. Tumungo siya at napailing. He

stayed like that for a couple of seconds before he decided to stand up and ignored
me. Isinampay niya ang coat niya sa kaliwang balikat niya. Nanatili akong nakatitig
sa kanya. He's also looking at me but his facial expressions tells me that he has
no plan of answering me.
Tama nga ang naging hula ko nang lampasan niya ako at mauna ng maglakad ng
hagdanan.
"Where are you going? I'm still talking to you!"
He stopped mid step but didn't waste a second to look at me.
"I'm tired. Let's just talk tomorrow. Magpahinga ka na, ipapahatid ko na lang
ang mga luggage mo sa kwarto mo." malamig na sabi niya at nagtuloy na sa pagakyat.
Tumaas-baba ang dibdib ko sa dahil sa marahas na paghinga. Masama ko siyang
tinitigan hanggang sa tuluyan na siyang mawala sa paningin ko.
What does he mean by that? Hindi sila makatanggi kay Papa? Na ano? Ano bang
hiniling ni Papa sa kanila? Is it about the marriage? Hindi ba at parehas naman
nilang napagkasunduan na ipakasal kami para sa merging ng kumpanya? Meroon pa bang
hindi sinasabi sa akin si Papa tungkol sa bagay na ito?
Due to curiousity, I took my phone out of my clutch and dialled Papa's number.
I don't care if it's already late and he's sleeping right now. There's something
inside me that wants to know the truth as soon as possible. Hindi ako makakatulog
ng maayos nito hangga't hindi ko iyon nalalalaman.
It took eight rings before he answered the call.
"Hello, Pa?"
Sinilip ko ang wrist watch ko at nakitang malapit na magalas dose.
"Trinity, anak. Napatawag ka?" he answered hoarsely. Mukhang natutulog na nga
siya.
"I'm sorry to disturb your sleep, Pa. I just want to ask you something..."
"About what?" aniya pagkatapos magpakawala ng isang mahabang hikab.
I sighed. Magsasalita na sana ako nang maisip kong baka magtaka si Papa kung
bakit ko itinatanong ang bagay na iyon at kung paano ko nalaman ang tungkol doon.
Baka magkaroon siya ng ideya na nagkasagutan kami ni Archer para mauwi ang usapan
tungkol sa kung ano mang pinakiusap sa kanila ni Papa na hindi nila nagawang
tanggihan.
He might think that everything isn't going well between Archer and I. Ayokong
magkaroon pa siya ng alalahanin. Siguro ay si Archer na lang ang kakausapin ko
bukas.
"Trinity, hija. Are you still there?" Papa asked that snapped me out of my
thoughts.
"Uh, yes, Pa!"
"Ano iyong itatanong mo? Aren't you supposed to be with your husband now and
trying to make a child?"
My eyes widened horrifically at his blunt words! Ni sa hinagap ay hindi ko
inisip na gagawin namin ni Archer iyon!
"Pa!" gulantang na sabi ko.
He laughed. "I'm sorry, hija. I'm just excited. Who knows, sa Paris mabuo ang
magiging apo ko."
 Mariin akong napapikit sa mga salitang binibitawan niya.
"I understand your reaction, hija. But it's now normal. Mag-asawa na kayo ni
Archer kaya hindi mo na kailangan mahiya pa." he chuckled lowly. "Anyway, ano iyong
itatanong mo?"
"Uh, about that... I j-just want to ask if I still have a lot of things there
in my room? You sent a total of ten luggages here." pagdadahilan ko sabay tingin sa
mga bag na nasa harapan ko.
"Hija, you have a huge walk in closet here. What made you think that all your
things are already there? Ipinauna ko lang iyong mga gamit na sa tingin ni Manang
Marissa ay kakailanganin mo kaagad." tukoy niya sa mayordoma ng bahay.

I know, Papa. I'm just creating alternative question to

hide the original one.
"Okay, Pa. That would be all. Sorry kung naabala ko ang tulog mo. Good night."
"No problem, hija. Goodnight and thank you. I love you."
He's always been thankful to me since I agreed to marry Archer. I guess this is
really a huge deal for him.
"I love you too, Papa."
Pagkatapos ng tawag na iyon ay ilang sandali pa akong nanatiling nakatayo roon.
My mind is too occupied. Hindi nga ata ako makakatulog agad. Sa dami ng nangyari
ngayong araw na ito ay parang panandaliang nawalan ng kalayaan makahinga ang isipan
ko.
I heaved a frustrated sigh and ended up texting my best friend.
Me:
Zoe, let's meet at The Rebel now. I can't sleep.
Wala pang isang segundo nang tumunog ang cellphone ko tanda ng reply niya.
Zoe:
No honeymoon? Alright. See you.
Napairap ako sa naging sagot niya. Alam naman niyang labag sa kalooban ko ang
kasal na ito, itatanong niya pa. Or maybe she's just mocking me. Knowing her.
Hindi na ako nagaksaya pa ng panahon at umakyat na agad sa second floor kung
saan naroon ang guest room. Nakakita ako ng isang kasambahay na naglalakad pa sa
pasilyo kaya naman agad ko iniutos sa kanya ang pagdadala ng mga luggages sa kwarto
ko.
The guest room was huge enough for me. It's too big and spacious that it can
accommodate at least ten people. The colors are quite neutral. It's a mixture of
black and white. All the things looks so elegant and expensive. From the king size
bed, to the shiny and bright chandelier, and even the plain white Venetian blinds
looks so fancy.
I also have a penthouse in Makati, pero hindi ganitong kalaki. Madalang ko lang
din uwian iyon dahil madalas ay sa family house ako tumutuloy. Mas gusto ko pa rin
na nagigising ako sa umaga at maaabutan si Papa sa hapagkainan. He's not getting
any younger anymore kaya mahalaga ang bawat oras kasama siya.
Thirty minutes later and I already reached the bar. Mabuti na lang at malapit
lang din iyon sa penthouse ni Archer kaya hindi ako nahirapan makarating. I didn't
even tell him about this. Bakit pa? Asawa ko lang siya sa papel, he doesn't need to
know my whereabouts.
Malakas na musika ang sumalubong sa akin sa entrance pa lang. Different color
of strobe lights hit my face as I rummage the place. Dahil papunta pa lang si Zoe
ay nauna na akong maupo sa isa sa mga bakanteng couch na naroon.
As soon as I sat in there, I took my phone and composed a message for Zoe.
Me:
I'm here. Sa dati nating pwesto.
"Hi, Trinity!"
Nagangat ako nang tingin nang marinig ang boses na iyon sa gitna ng maingay na
kapaligiran. A smile esacaped my lips when I saw a common friend.
I nodded. "Riley,"
 "You alone?" he asked.
"For the meantime, yes. Pero parating na si Zoe."
Tumango siya. "I see. Kailangan mo ng kasama?"
"No, it's okay. I'm fine. Parating na rin naman siya."
Hmm, I know you too well, Riley. You've been hitting on me since heaven knows
when. Malas mo lang dahil hindi umuubra sa akin ang mga technique mo.
He smirked. "Alright. See you around,"
I smiled at him. Umalis na siya at iniwan na ang pwesto ko. Tinanaw ko siya,
napapailing dahil kahit anong pagiging maamo ang gawin niya ay sadyang lumalabas
ang tunay na kulay niya.

A fuck boy will always be a fuck boy no matter how hard

they try not to look like one.
"I'm sorry, I'm late. May pinagusapan pa kasi kami ni Daddy." naagaw ng boses
na iyon ang atensyon ko mula sa kung saan.
Nakita ko si Zoe sa tabi ko at agad siyang bumeso sa akin.
"It's fine. Sorry for disturbing you. Mabuti at pinayagan ka pa ni Tito Zach
lumabas?"
Zoe shrugged her shoulders before raising her hand to get the attention of the
waiter.
"Yes, may tiwala naman iyon sa akin. He knows that I won't do such stupid
things."
Ngumiti ako. "Hmm, he's right. Huwag kang gagaya sa akin."
Napatingin siya sa akin. Agad rin naman ako nilubayan ng mga mata niya nang
dumating na ang waiter at tanungin ang order namin.
"Two pink raspberry cosmos, please." Zoe said.
"Yes, Ma'am."
Pagkaalis ng waiter ay agad na ibinaling sa akin ni Zoe ang atensyon niya.
Kahit sa dilim ay litaw na litaw ang natural na ganda niya. She doesn't need to put
make ups just to be pretty. Kahit wala noon ay maganda pa rin siya.
She has a pair of soft, angelic eyes. Small but pointed nose and a pinkish
lips. Ang buhok niya ay tuwid ngunit kulot ang dulo. Kung maputi ako ay mas maputi
itong si Zoe. She got her mother's physical features. I've never seen Tita Lissie
in person because she's already dead since God knows how many years. Ang alam ko
lang ay bata pa si Zoe nang mamatay ito. Kahit siya ay walang ala-ala sa Mommy
niya. Sa pictures ko lang ito nakita at masasabi kong maganda talaga. No wonder
Tito Zach, her father, didn't find another woman to love again.
Zoe Leandra has been my best friend since we're in grade school. Wala akong
ibang naging matalik na kaibigan bukod sa kanya. She's worth a thousand friends,
anyway.
"You know what, habang tinitingnan ko kayo ni Archer kanina, you looked so good
and perfect for each other. Why don't you give him a chance, Trina? Malay mo, mag-
work."
Napairap ako. Can somebody tell me why the hell I appointed her as my maid of
honor? Dapat kagaya ko, against din siya sa kasalan na iyon.
"That's impossible to happen, Zoe. I don't hate Archer as a person but the fact
that he agreed to this marriage for whatever nonsense reason made my blood boil.
See? Nag-away kami kanina pagkarating namin sa penthouse niya. Ang sabi niya ay
hindi niya din gusto ang maikasal sa akin. That he even broke up with his real
girlfriend just because of me. Pakiramdam ko ay ako pa ang sinisisi niya. Can you
imagine that? Para namang ginusto ko ang nangyari!" pigil ang galit na sabi ko.
"Ganoon ba? Did he tell you something about that girl?" tanong ni Zoe.
Umiling ako.
"Wala, ang sabi niya lang ay iniwan niya iyon para sa akin. Na hindi nila
matanggihan si Papa kaya nagpakasal siya sa akin. I don't understand why, Zoe.
Hindi ba at kaya nga kami ikinasal dahil gusto nilang mapalawak pa ang negosyo ng
bawat isa? Bakit ang dating sa akin ay may pabor na hiniling si Papa sa kanila at
may kinalaman iyon sa akin?"
Kumunot ang noo ni Zoe at nagiwas ng tingin na tila ba malalim ang nilalakbay
ng isip.
"Just try to give him a chance. Huwag mong sayangin yung sakripisyo na ginawa
niya para sa'yo. Imagine how painful it is for that girl to be left alone by her
man." Zoe muttered.
Kumunot ang noo ko. "Masiyado kang boto kay Archer para sa akin, huh?"
She glanced back at me and smiled a little. "I just think that he's a good man,
Trina. That's all."
I leered at her. That's new. Hindi ko kailanman narinig ang kaibigan ko na
pumupuri ng mga lalaki. Ngayon lang, kay Archer lang. Maybe she's just telling me
those things para maging maayos ang magiging trato ko kay Archer.
But whatever. I still don't like him.
"Oh, fuck!"
Napabaling ako sa harapan ko nang marinig ang malutong na mura na 'yon. Nakita
ko ang isang lalaking nakatungo habang tinitingnan ang puting long sleeve niya na
ginapangan na ng likido mula sa kung saan.
"I'm sorry! Oh my God, I'm really sorry. Hindi ko sinasadya." sabi nung isang
babae na nagkakandaugaga sa pagpahid ng panyo doon sa damit ng lalaki.
By the look of it, mukhang natapunan ng babae ng alak iyong lalaki.
I heard the man throwing silent curses while still fixing his button down
shirt.
"Dude, wala ka bang extra shirt sa kotse mo?" tanong ng isang lalaki sa likuran
niya, kunot ang noo ngunit kalmado kumpara sa kausap niya.
"Meroon..."
"I'm sorry talaga. Medyo may tama na kasi ako." sabi ulit nung babae.
Seconds later when the man lifted his head. Panandaliang tinamaan ng ilaw ang
mukha niya. Mula sa gilid ay tanaw ko kung gaano kaperpekto ang mga panga niya. His
jawline was too defined. Matangkad rin siya at ang pangangatawan ay may magandang
hubog. Sa kaunting liwanag na ibinibigay ng mga strobe lights, nahagip ng mga mata
ko kung gaano kakapal ang kilay niya at kung gaano kabigat ang mga mata niya habang
tamad na nakatingin doon sa babae.
"Next time you're drunk, you better stay wherever you are." he said darkly. My
ears are too sharp to hear it even with the loud music around us.
"Yes, s-sorry." the girl muttered.
"Let's go, Flav." sabi nung lalaking kasama niya at nauna ng maglakad rito.
The man who has alcohol stains on his shirt accidentally looked at my way. The
moment our eyes met, I immediately averted my eyes and looked sideways. Nakagat ko
ang ibabang parte ng labi ko nang matantong nahuli niya akong nakatingin sa kanya.
When I was so sure that he's already gone, I looked back to where he stands but
found him still there and staring lazily at me. Suplado siyang nag angat ng kilay
sa akin bago tuluyang nagbawi ng tingin at naglakad na palayo sa tapat namin.
What the hell? Did he just raise his eyebrow at me?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 4

Halos mapamura ako nang maramdaman ko ang init na

humahaplos sa bandang pisngi ko. Slowly, I opened my eyes and was greeted by the
morning sunshine. Hindi pa nakatulong ang pamimigat ng ulo at katawan ko dahil sa
dami ng nainom kagabi.
I am sure that I didn't get this from last night's drinking session with Zoe.
Obviously, nakuha ko ito sa dami ng nakakastress na nangyari sa akin kahapon. My
life has been so stressful ever since Archer came into my life.
Bumangon ako paupo. Nalaglag ang puting comforter sa hita ko dahilan para
lumantad ang parteng itaas ng katawan ko. I'm just wearing a silky spaghetti top so
my cleavage was already exposed. I brought my hand on my head and tried to massage
it. Luminga-linga ako. My eyes stopped at the bed side table. Nakita ko roon ang
isang black credit card.
My brows furrowed together. Kanino ito? I don't remember myself owning a black
card. Platinum lang ang mayroon ako.
Dala ng kuryosidad, kinuha ko ito at mas lalong nagsalubong ang kilay ko nang
mabasa ang pangalan na nakaukit sa likod nito.
Hindi pa man nagtatagal ang mga mata ko dito ay narinig ko na ang pagtunog ng
cellphone ko na nasa ibabaw lang din ng bedside table. I immediately grabbed it and
found a text message from Archer.
Archer Ravena:
I know you have your own money and you don't need mine. But basically, what
mine is already yours now and we can't do anything about that. Enjoy the priveledge
of being my wife, Mrs. Ravena. That's the only thing I can offer you while you're
being stuck in this marriage.
Napairap ako at tamad na ibinagsak ang cellphone sa kama. Huminga ako ng
malalim at pinakiramdaman ang sarili ko matapos mabasa ang mensaheng iyon ni
Archer.
I'm not after his money. I'm not after his power. Kahit kailan ay hindi naging
importante sa akin ang yaman para sabihing dapat akong maging masaya sa
kinahinatnan ng buhay ko. I married a business tycoon, one of the powerful in
business society. Kung sa ibang babae lang ay dapat na matuwa ako dahil mas lalong
lalawak ang kapangyarihan na mayroon kami ni Papa. But I'm not. I was born with a
golden spoon in my mouth so money isn't a big deal here.
Hindi ko lang talaga mapigilan mainis sa tuwing naiisip ko na nakatali na ako
sa isang lalaking hindi ko naman mahal. But then maybe I should start being civil
with him. Baka tama si Zoe, hindi lang ako ang nahihirapan sa sitwasyon na ito.
Baka siya rin. He left his girlfriend for me. Kung ano man ang naging dahilan para
hindi nila matanggihan si Papa ay saka ko na aalamin.
Wala na rin naman akong magagawa kahit magmukmok ako buong buhay ko. Mag-asawa
na kami, wala ng dahilan para maghiwalay pa. Meroon siguro, kapag naisipan niyang
mag-file ng divorce sa akin. Imposible kasing ako ang maunang gumawa noon,
madidismaya lang sa akin si Papa kapag ginawa ko iyon. That's the last thing I want
to do; hurt him.
Magiging civil lang ako. Hindi ibig sabihin ay gagampanan ko na ang papel ng
isang asawa. What I mean by being civil is I won't get mad at him anymore everytime
we see each other. I'll still treat him as a stranger. Ganoon lang kasimple.
But what if my father asked me again for a grandchild? My gosh! Saka ko na nga
iisipin iyan. Puwede sigurong mag ampon na lang kami ni Archer? Tapos sasabihin ko
sa kay Papa na sa ibang bansa kami mag stay for a year para kunwari ay nanganak
ako?
Ugh! So much for that, Trinity!
I held my phone and typed a reply for him.
Me:
Thanks.
That's my start of getting civil with him. Not bad, right?
Bumaba na ako sa kama at nagsimula ng mag ayos para pumasok sa trabaho. Hindi
naman ako pinagbabawalan ni Archer ipagpatuloy ang career ko, good for him. Hindi
ko rin naman siya hahayaan na manduhan ang buhay ko kahit pa magasawa na kami.

Naligo ako at nagbihis. Pagkababa ko ng hagdan ay

sumalubong sa akin ang isang kasambahay na siyang inutusan kong magdala ng mga
bagahe ko sa loob ng guest room kagabi. She smiled at me, pero pilit iyon at para
bang nababahiran pa ng alinlangan.
"Magandang umaga po, Ma'am Trinity. Nakahanda na po ang almusal ninyo."
nakatungo at magalang na sabi niya.
 She's still young. Probably around twenties.
"Thanks," I said coldly and went straight to the kitchen.
Hindi ko pa man nasusuyod ang buong penthouse ni Archer ay para bang saulong-
saulo ko na ito kung makaasta ako. I don't need to tour around the whole place. I
just need my instincts.
Pagkarating ko ng dining room ay nakalatag na ang mga pagkain sa lamesa. Isang
bakanteng plato na napapaligiran ng napakaraming uri ng almusal.
Pancakes, fried rice, hotdog, bacon, spam and bread.
I raised my brow at the sight of these heavy cholesterol-foods. Gosh, my diet.
"I only eat light breakfast in the morning." sabi ko nang makitang sumunod sa
akin ang kasambahay.
"P-Pasensiya na po, Ma'am. Iyan po kasi ang bilin ni Sir Archer."
"Oh, where is he by the way?"
"Pumasok na, po."
I shrugged my shoulders and sat on the chair.
"Bread and spam will do." sabi ko at itinulak ang ilang pagkain palayo. "And
please give me a glass of pineapple juice."
"Sige po, Ma'am."
Nang umalis na ang kasambahay ay napabuntong hininga ako at inilibot sa buong
dining area ang mga mata. Everyone looks so elegant and modern. Halatang
pinagisipan mabuti ang bawat detalyeng inilagay rito. I know because I'm an
interior designer myself. Alam ko kapag minadali ang isang proyekto. But this one
looks like a masterpiece.
I grimaced. Maganda nga, malungkot naman. Wala rin kwenta.
Guess I should be used to this - eating alone. Sanay ako nang si Papa lagi ang
kasabay ko kapag almusal. Ngayon ay wala. Mag-isa ako. Solo.
"Ito na po, Ma'am." sabi nung kasambahay nang makabalik.
"What's your name?"
"M-Mica, po." nauutal pang sagot niya.
Tumango ako. "Join me for breakfast, Mica."
Umawang ang bibig niya, sunod-sunod ang naging pag iling.
"Naku, Ma'am, huwag na po. Ayos-"
"Sit down." malamig na utos ko.
She must realized that I'm not taking any bullshits and I'm not the type of
person that accepts rejection when she immediately sat beside me and started eating
breakfast with me.
Good girl.
An hour have passed and I was already in my office. Dahil sa naging abala sa
preparasyon ng kasal ay marami ang trabahong naantala at naipagpaliban. Meroon
naman akong team na puwedeng pumalit sa akin oras na VIP ang isang kliyente iyon
nga lang ay ako mismo ang gusto nilang tumingin sa mga lugar na gusto nilang
ipaayos.
As soon as I got the change to sit on my swivel chair, I heard my phone beep.
Tamad ko itong kinuha sa Long Champ bag ko at sinilip ito.
Archer Ravena:
Did you eat your breakfast? I'm sorry I had to attend an early meeting kaya
hindi kita nasabayan.
Tumaas ang kilay ko. Look at this man. He's pretending so hard to be a good
husband and acting like he truly cares for me where in fact, he's not. Hindi ko pa
nakakalimutan kung paano niya ipamukha sa akin na nahihirapan siya dahil sa iniwan
niya ang girlfriend niya para sa akin.

Taas kilay akong nagtipa ng isasagot sa kanya. Walang

pakielam kung masasaktan man siya sa mga bawat sinasabi ko. I doubt he'll get hurt
at my sharp words. Dapat ay expected niya na ito.
Ako:
Stop acting like an ideal husband, Archer. It doesn't suit you.
 I placed my phone at the top of my table and sighed. Inabot ko ang telepono at
tinawagan ang sekretarya ko na nasa labas lang din ng office ko nakapwesto.
"Ma'am Trinity?" she answered after a ring.
"Do we have an important appointment today, Shey?"
"Yes, Ma'am. Ngayon po nakaschedule si Mrs. Follosco to check their house for
renovation. She's already expecting us today."
"Alright. We'll be there after an hour. I just need to talk to some of our
suppliers para sa project natin kay Mrs. Abreja."
"Okay, Ma'am. Maghahanda na po ako."
Pagkatapos noon ay naging abala na ako sa pakikipagusap sa mga taong naging
bahagi na ng trabaho ko sa nakalipas na limang taon. Hindi rin naman iyon nagtagal
at ngayon ay sinusuyod na namin ang daan patungo sa susunod naming kliyente.
"When did Mrs. Follosco book an appointment, Shey?" I asked my secretary while
hands on the steering wheel and eyes focus on the road.
"Last week pa, Ma'am. Sinabi ko nga po na puwedeng ako na lang muna ang
magcheck at pipicturan ko na lang ang lugar na gusto niyang ipaayos kasi busy ka pa
pero ayaw niya. Gusto niyang ikaw po mismo ang tumingin."
Tumango ako. "Did you tell her why I got busy?"
"No, Ma'am. Kagaya po ng utos niyo, hindi ko po sinabing kasal ninyo ni Sir
Archer. Pero hindi po ba at meroong mga media nung wedding niyo?"
Huminga ako ng malalim. As much as I didn't like the idea of inviting a media,
hindi rin nasunod dahil sa ina ni Archer. I can still remember how frustrated I was
that time the moment I saw alot of media taking pictures and all. Nasaan ang
private wedding doon?
But they promised me that they won't release our pictures and the details of
our wedding. Na piling magazines lang ang paglalagyan nila noon.
"Yes," tanging nasagot ko na lang dahil naging okupado na ang isip ko sa
naganap na kasal.
My car halted in front of a cream three-story Mediterranean house. It has large
exterior windows, a low-pitched, tiled roof, and stucco siding. Napapaligiran ito
ng ilang coconut palms na nagbibigay kalma sa buong lugar. Malawak rin ang bakuran,
maging ang garahe ay ganoon rin. Kasya ang lima hanggang walong sasakyan. Sa itsura
pa lang ng buong bahay ay masasabing hindi basta-bastang tao ang nakatira rito.
"Let's go," yaya ko kay Shey.
Pagkarating sa tapat ng gate ay agad pinindot ni Shey ang doorbell. Naagaw
naman ang atensyon ko ng tunog mula sa aking cellphone. I lazily took it inside my
bag and found a message from Archer.
Seriously? Why does he keeps on texting me? Isn't he busy?
Archer Ravena:
Nobody's acting here, my wife. Stop being so grumpy. Lalong walang mangyayari
sa pagsasama natin kung magiging ganyan ka. I can't be with you on dinner. Still
have meetings to attend to.
Napairap ako. As if namang hihintayin ko siya.
Me:
Okay.
Narinig ko ang ugong ng gate dahilan para magangat ako ng tingin. A middle age
woman welcomed us with a warm smile on her face. Isinilid ko na ang cellphone ko sa
loob ng bag at pinagmasdan na lang ang matanda.

"Magandang araw, po." bati niya sa amin.

"Good morning! May appointment po kami kay Mrs. Follosco," sagot ng sekretarya
ko.
"Ay, opo! Kayo po iyong magdidisenyo ng kwarto nila?"
"Yes, po."
"Tuloy po kayo. Hinihintay na po kayo ni Ma'am."
She opened the gate widely. Naglakad kami papasok at hinintay siyang maisara
pabalik ang gate. When she's done, she led the way to the main door and we followed
her in silence.
Nang mabungaran ang mismong bulwagan ng bagay ay hindi ko mapigilan ang
humanga. The exterior design was already exquisite but their interior design was
much impressive.
The conventional white ceilings are very high that made the whole living area
look wide and spacious. The walls were in a mixture of black and white. Ang bintana
ay puro salamin at napapaligiran ng itim na linya sa bawat sulok nito. The floor
was made of creamy marble. Agaw pansin rin ang kulay pulang leather couches nila sa
gitna at ang mga paintings na nakapaligid rito. Just by looking at those paintings,
I already assumed that they're bought in the most highest price a painter could
give.
"Maupo muna po kayo. Tatawagin ko lang po si Ma'am Valerie." agaw atensyon ng
kasambahay sa amin.
Tumango ako at naupo na sa pulang couch. As soon as I sat there, I brought my
hand to it and feel the smooth texture.
"They have a huge and beautiful house," I complimented inwardly.
"Indeed, Ma'am. Mrs. Follosco is indeed a VIP." Shey answered. She must have
heard what I just whispered to myself.
Ilang minuto lang ang lumipas nang matanaw ko ang isang ginang na eleganteng
bumababa ng engrandeng hagdanan nila.
"Good morning! Sorry for keeping you waiting."
She must be my client.
Tumayo ako at ngumiti sa kanya. "No problem, Ma'am."
Bumeso siya sa akin, ganoon rin sa sekretarya ko.
"Welcome to my home. Have a seat," she said warmly.
Ganoon nga ang ginawa namin. For a second, I can't help my self but to notice
how pretty and elegant she is. Her age was probably playing around fifty's or
higher but it's looks fine dahil kaya niya itong dalhin.
With her french twist black hair, white as dove complexion, sharp and chinky
eyes with a perfect eyeliner wing, a curvy lips painted by a red shade, she looks
like an old Audrey Hepburn. Surely, she's beautiful when she's my age.
"I'm Valerie Follosco. And you're Trinity Velarde, right?" she smiled.
It's actually Trinity Ravena now, Mrs. Follosco. But I'm not so proud of it so
I won't tell you about that.
Siguro ay kusa ninyong malalaman ang tungkol sa estado ko oras na lumabas na
detalye mula sa kasal namin. But I'm still hoping that the media will be true to
their words that they will only release the details of our marriage in some
lifestyle magazines.
Archer Ravena is someone you can be proud of. That's for sure. But I'm not
proud of my status being married. Everybody will think that it's just a marriage
for convenient dahil parehas ng linya ng negosyo ang pamilya namin, which is true.
Ayoko lang na pinaguusapan kami ng mga tao.
Bagay na hindi naisip ng ina ni Archer kaya nagtawag pa ng media.
"Yes, Ma'am. Thank you for choosing my team to work on your room."
Mrs. Follosco laughed genuinely. "Of course, hija! Who wouldn't choose you?
I've seen your works featured on different magazines. And it's truly exquisite!
Most of the great artists here recommend you. Kaya sabihin mo kung bakit hindi ikaw
ang pipiliin ko?"

Nangiti ako sa naging papuri niya. But I admit, despite of

her genuine laugh and soft voice, I can feel that there's a strong and fierce
personality behind it. Para bang hindi gugustuhin nino man ang makitang magalit
siya.
Somewhere at the back of mind thinks that those sharp and menacing eyes were
quite familiar to me. Para bang nakita ko na noon, hindi ko lang matukoy at maalala
kung saan at kailan.
"Thank you, Ma'am."
 "No worries. Anyway, do you want to have a snack first? Or, icheck muna natin
ang kwartong ipapaayos ko?"
"It's the latter, Ma'am. We already had our breakfast so it's fine."
Napapalakpak siya. "Alright, let's go upstairs! Ako lang ang narito bukod sa
mga kasambahay so feel at home."
Pagkatayo niya ay sumunod na rin kami. Tinahak namin ang daan patungo sa second
floor at kagaya kanina ay hindi ko pa rin maiwasan ang mamangha.
"You really have a nice house, Mrs. Follosco," puri ko habang tinitingala ang
ilang detalye mg kabahayan.
"Thank you, dear. This was my husband's wedding gift for me. Hindi talaga ito
ang naunang bahay namin. We have a family house in Cavite but since mas convenient
ang bahay na ito dahil mas madaling napupuntahan ng anak ko, dito na rin ako
naglalagi." kwento niya.
Paakyat na kami ng hagdan ng maisipan kong sumagot. Sa likod ko ay naroon naman
si Shey na nakasunod lang rin sa akin.
"Nasaan po ang asawa at anak ninyo?"
"They're both busy with work. Ang anak ko ay may sariling kumpanya rin na
inaatupag kaya bihira kami magkita. But I believed that he will be here later,"
himig ang tuwa sa boses niya.
Tumango na lang ako, wala ng maisagot pa.
Binuksan niya ang isang kahoy na pinto. I went inside and gaze around. The
first thing that strikes me is how beautiful their room is. Just like the rest of
the house, this room has been lavished with beautiful materials and furniture. The
space is huge, easily spanning the whole room area. The ceiling is high and
vaulted, with wooden beams stretching from end to end and over-elaborate, gold
chandelier hanging between them, offering a hazy glow of light.
The room is dominated by three arched, Georgian sash windows, dressed in
crimson with Austrian blinds edged in gold jult braid. Miles of gold silk, piped in
crimson braid, is softly gathered and held in place at the sides by simple gold
ombres.
Even the pure white walls with some spiral designs provide a dramatic backdrop
for their king size bed that's in the middle of the room.
This room is already perfect. Ano pa ang dapat ayusin dito? Bukod sa magarbo ay
napakaluwag pa. No wonder she needs an interior designer for this.
"Hija, I want you to redesign it and make it modernistic but a little bit
classy. And the walls, I want it to be in beige. Nagsasawa na ako sa puti.
Masiyadong malungkot. About the materials, gusto kong mapalitan ng mas bago. Ganoon
rin ang mga paintings."
Kinuha ko ang digital camera kay Shey ay pinicturan ang bawat sulok ng kwarto.
Even the smallest details, I captured it. While I capture the whole room, Shey took
the measurements.
"I'll make few designs and will send it to you, Mrs. Follosco, para makapili ka
po. Give me at least three weeks for that. Is it fine?" sabi ko habang ang paningin
ay nasa camera pa rin at tinitingnan ang ilang nakuhanan ko na.
"Of course, hija. No problem! I'm willing to wait because for sure it's gonna
be worth it."
I glanced at her and smiled. "Thank you, po."
"Ma?"
Sabay-sabay kaming napatingin sa pinto kung saan nanggaling ang baritonong
boses na iyon.
My brows owned each other when I saw a Greek God, I mean a man leaning against
the nook. He's staring at Mrs. Follosco but then transferred his eyes on me after a
while.
My lips separated in surprised. Those intense and perilous eyes, those thick
eyebrows that made him look like a ruthless beast, and those angled jaws... hindi
ko nakakalimutan iyon!
And when he lifted his thick and natural brow at me, that's when I realized
that he's really familiar to me.
He's the man at the bar! Iyong natapunan ng alak ng isang babae! Iyong lalaking
tinaasan ako ng kilay! He's Mrs. Follosco's son? Damn. What a small world!
"Flavian, son, akala ko ay mamaya ka pa?" Mrs. Follosco exclaimed and walk
closer to him. Hindi inaalis ng lalaki ang puno ng intesidad na tingin niya sa
akin.
"I have a meeting near here. Dumaan na ako ng mas maaga," he said and planted a
peck on his mother's cheek, eyes still on me.
Nanatili akong nakikipagtitigan sa kanya, ganoon rin siya sa akin. There's
something in his eyes I can't define. All I know is that it's too powerful and
vigorous. Parang ang hirap lubayan ng mga mata niya. Parang oras na bitawan ko ang
pagkakatitig sa kanya ay muli pa rin akong babalik sa tindi ng hipnotismo nito.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 5

I was the first one who broke our stares off. Napansin ko
kasi ang pagbaling sa akin ni Mrs. Follosco habang nakatingin ako sa anak niya. Sa
klase ng pagtitinginan namin nito, baka kung ano pa ang isipin ng ginang sa akin.
Why, Trinity? Anong klase ba ng tinginan ang meroon kayo ng anak niya?
It's too intense and magnetic. And that's not the kind of stares you're going
to throw into someone who you have just seen twice.
Ibinalik ko ang tingin sa digital camera at nagkunwaring abala roon. Fuck! This
is the first time I got intimidated by someone's presence. Kahit kailan ay hindi
ako nabahala na meroong isang lalaki ang nakatitig sa akin. My self confidence is
too high that even Archer who's undeniably handsome can't affect me.
"Ah, Trinity, I want you to meet my only son."
Napaangat ako ng tingin kay Mrs. Follosco. She's looking at me with a ghost of
warm smile on her ageless beautiful face. Nakakunyabit siya sa braso ng anak niya
na pansamantala kong iniiwasan ang tingnan.
"This is Flavian. And son, this is Trinity Velarde. She's a famous interior
designer. She's here to redesign our room." pagpapakilala ni Mrs. Follosco sa amin.
Iwasan ko man, alam kong dadapo pa rin ang mga mata ko sa kanya kahit na anong
gawin ko. I ambled near them and looked straight into his brooding eyes.
"Trinity Velarde. Nice to meet you," I extended my hand.
I am five and eight inches tall but this man in front of me makes feel so
small. He's towering over me. His appearance alone was seductive. His rugged
features were alluring. His raven black hair, which glisten in the sunlight
illuminating from the window was falling freely against his forehead and his face
carefully structured. As if God had molded him just to spoil every women's eyes.
His cold black hooded eyes were full of intensity. He had a Roman nose and a
thin pair of lips that was in a form of a smirk. His tight jaw was an angular shape
that was filled with well trimmed stubbles. His light skin looked so...right. And
the white button down shirt that's paired with a gray slacks rippled every muscles
across his body. Part of me wishes I could see his massive chest. The other very
small part said I should get ahold of myself.
This is so wrong. Did I just really describe him within just a minute of
staring at him?
"Flavian Follosco, nice to meet you, too." he spoke raspily as he accepted my
hand. The way he holds my hand was too tight that I can even feel the callouses all
over there.
Well, a sign that he's working hard and not like any other men who knows
nothing but to party and booze, huh?
Bakit si Archer? Magaspang rin naman ang kamay niya. Bakit hindi mo siya
nagawang purihin kagaya ng pagpuri mo sa lalaking ito? Nababaliw ka na, Trinity.
Nang mapansin na nananatili pa rin magkalapat ang mga kamay namin ay ako na
mismo ang naunang magbitaw. I saw his lips twitch sexily before glancing at his
mother.
 "You are having a renovation, huh?" he stated and roamed his eyes around the
whole master's bedroom. "Isama mo na 'yong sa akin, Mama."
"What for? You're not always staying here, anak. Palagi ka doon sa penthouse mo
kaya bakit ipapabago mo pa ang disenyo ng sa'yo kung hindi mo rin naman madalas na
tutuluyan?" kunot noong tanong ni Mrs. Follosco sa anak.
Mula sa pagkakatingala at pagmamasid sa kwarto ay nagbaba siya ng tingin sa
ina.
"Who knows, kapag nagustuhan ko ang maging resulta, maglagi na ako dito. So it
depends on your interior designer, Mama." he said and then looked at me.

Muli siyang ngumisi. This time, I am the one who raised my

eyebrow at him. Sinasabi niya ba na depende kung maganda ang kalalabasan ng kwarto
niya, saka lang siya magtitigil dito? Are we talking about my ability here?
Mrs. Follosco chuckled. "No doubt, hijo. Miss Velarde here is so good when it
comes to her job. You will like what she will have for you for sure!"
"Then it's a deal. I want her to personally show me her ideas once it's done.
How long will it take you to finish it, Miss Velarde?"
Oh fuck! Mapapasubok ata ako dito. Mapapasubok? May I just remind you, Trinity.
You have already designed alot of bachelor's pad kaya anong mahirap sa gusto niya?
Kwarto lang ang ipapaayos niya sa'yo! It will be a piece of cake for you.
"Uunahin ko munang gawin ang sa Mama mo bago iyong sa'yo. Give me a month."
He wetted his lip. My eyes unconsciously moved there and I saw how it became
redder.
"Alright. I'll wait for you." he answered while eyeing me intently.
Damn those brooding eyes! Why can't I seem to ignore them?
"Kung ganoon ay icheck mo na rin ang kwarto niya, Trinity. Nang sa ganoon ay
hindi na kayo magpabalik-balik. Narito na lang din naman kayo." singit ni Mrs.
Follosco.
I nodded. "Okay, po." Pagkasabi ko noon ay hinarap ko ang sekretarya ko. "Tapos
ka na?"
"Yes, Ma'am. Nakuha ko na po lahat ng sukat."
"Good," Huminga ako ng malalim bago muling humarap sa mag ina. "We're done
here, Mrs. Follosco. Puwede na po tayo pumunta sa kwarto ng anak ninyo."
Tumango ang ginang at ngumiti bago bumaling sa anak niya. Ganoon rin ang ginawa
ko. Napalunok ako nang maabutan itong mataman pa rin nakamasid sa akin.
"Let's go, son. Show them your room."
Nakahinga ako ng maluwag nang tumalikod na si Mrs. Follosco at hilahin na
palabas ang anak niya. When they're already out of the room, that's the only time I
felt my breathing get back to normal. Napahilot ako sa aking sentido.
"Ayos ka lang, Ma'am?" I heard my secretary ask.
"Yes, I'm fine. Halika na."
Naging mabilis ang pagkakasuri namin sa kwarto ni Flavian. He wants to change
everything in his room. Mula sa pintura at disenyo, lahat ay gusto niyang ipabago.
Mabuti na lang rin at hindi naman ito nagmamadali at handa siyang hintayin ang
magiging examples ng designs ko.
His room was too plain and dull. Black and white ang tanging combination ng
kulay ng mga bagay na naroon. From his bed, to his carpet and even his couches are
all black. It's too manly. Sabagay, ano ba ang inaasahan ko? Sa dating palang niya
ay lalaking-lalaki na talaga.
His face suddenly appeared at the back of my head. What the hell, Trinity? He's
already out of your sight! Bakit siya pa rin ang naiisip mo?
Looking at the calling card he just gave me before leaving their family house,
I can't seem to get my eyes off his name.
Flavian Follosco. Quite simple but too damn attractive. He has an automotive
import and export business, huh? That's a huge business to handle. Pero kung hindi
ako nagkakamali ay bangko ang negosyong pinapatakbo ng pamilya niya ayon kay Mrs.
Follosco. Sino ang namamahala noon, kung ganoon?
 Why do you care about him, Trinity? Isipin mo ang negosyo ng Papa mo! Oh,
there's Archer. Kaya nga siya ipinakasal sa akin ni Papa para meroong mag-handle
noon, hindi ba?
"Here's your order, Ma'am." Nag angat ako ng tingin matapos makitang inilalapag
ng waiter ang pagkaing inorder namin ni Shey sa table namin. "Enjoy!"

I asked her to have lunch with me since wala naman akong

kasabay sa pagkain ng tanghalian. Mrs. Follosco invited us to have lunch with them
but I refused. I don't think I can even stay longer there knowing that her son was
also there with us.
Gosh. That man is really affecting me too much! Hindi naman ako ganito
pagdating sa lalaki.
"I will start working on this project, Shey. Ikaw na ang bahala mamaya mag
entertain ng mga kliyente. I'll be busy later and the following days. Gusto kong
matapos agad itong kay Mrs. Follosco," sabi ko habang hinahalo ang vegetables salad
sa plato ko.
"Sure, Ma'am. Pero madali lang po para sa'yo iyan. I'm sure na hindi ka
mahihirapan gumawa ng designs para sa dalawang kwarto lang. Sisiw lang po iyan
sayo."
Natawa ako. "I know. I just want it to be done as soon as possible. We have
bigger projects to deal with more than that."
"Sabagay, Ma'am. At saka mukhang mataray si Mrs. Follosco, ano po? Parang kahit
nakangiti ay meroong tinatagong kasamaan," she giggled. Napailing ako sa
obserbasyon niyang iyon. "Pero sobrang ganda niya! Hindi ko mapigilan titigan siya
kanina. At napansin niyo po ba yung anak siya? Sobrang agwapo pero nakakailang
iyong presensiya. And the way he looked at you, Ma'am! Parang kakainin ka po ng
buhay."
Natawa ako at napailing. Akala ko ay ako lang ang nakakapansin. Maging itong si
Shey pala.
Iniangat ko ang tinidor kong may salok na gulay at akma itong isusubo nang
mapansin ko ang isang pamilyar na tao papasok ng restaurant.
No way...
Wala sa sarili kong naibaba ang tinidor ko at pinagmasdan ang lalaking ngayon
ay tuluyan ng makapasok sa loob kasama ang isang babae. His arm was placed on the
woman's waist as they walk inside the restaurant.
Mula sa pagkakatingin sa akin ay lumingon si Shey sa likuran niya. Agad rin
siyang napatingin sa akin nang mapagsino niya ang taong tinitingnan ko.
"Si Mr. Follosco iyan, hindi ba, Ma'am? Galing! Pinaguusapan lang natin tapos
nandito na siya." she exclaimed before looking back at them. "And he's with
someone. Girlfriend niya ata iyon."
Maybe? She has a bad taste for a girl, huh? Wala pa sa kalingkingan ko iyong
babae, e. Red SquarePants and white vneck crop top? Seriously? Papasa siyang call
girl, infairness. And what's that on her face? Too much foundation! I wonder how
many layers she has put on her face. Hindi naman pantay sa leeg.
Oh my gosh, Trinity! You're being so judgemental!
Inalalayan ni Flavian ang babaeng kasama niya sa isang pangdalawahang lamesa. I
saw that he pulled the chair for that girl and help her sit there.
Bakit, baldado ba? And I thought he was there in their family house along with
his mother for lunch? Bakit siya narito?
Ano naman ngayon sa'yo, Trinity?
Nang siya naman ang uupo ay aksidenteng dumapo ang mga mata niya sa akin. I
shifted on my sit and straightened my body. Bahagyang umawang ang bibig niya habang
nakatingin sa akin. I averted my eyes from him and concentrate on my food instead.
"Finish your food, Shey. I still have alot of pending works to do." sabi ko sa
kanya kahit pa hindi naman talaga ako nagmamadali. Hindi ko lang talaga
nagugustuhan ang nararamdaman ko kapag nakikita si Flavian. It's something I can't
define as of now.
 Something... I have never felt before. Not even with Archer.
Wala pang labing limang minuto ay natapos na kami sa pagkain. Unfortunately,
dadaanan namin ang pwesto nila Flavian bago kami makarating ng exit ng restaurant.

Umahon ako mula sa pagkakaupo ko. I stood taller to appear

more confident and fierce. I held my Lana Marks Cleopatra clutch bag and started
pacing the floor with so much grace and elegance on my spirit.
Habang papalapit ako sa pwesto nila ay tumingin ako sa kanya. I saw him already
eyeing me with so much intentness in his eyes. My lips stretched for a smile. Baka
isipin ay suplada ako kung hindi ko siya papansinin gayong isa siya sa mga kliyente
ko.
What the hell, Trinity? Why does your reaction towards this man matters to you
that much!?
Tumaas ang sulok ng labi niya habang nakatitig sa akin. That kind of smirk he
has can stop all the women on their tracks. Including me! Pero hindi ko iyon
ipapahalata. Isang tango lang ang ibinigay ko sa kanya.
"Hi, Mr. Follosco!" dinig kong bati ni Shey na nakasunod sa likuran ko.
Hindi ko narinig na sumagot si Flavian. Marahil ay tumango lang ito sa kanya. I
can feel that he's a man of few words. Kahit noong nasa kanila kami ay hindi siya
gaanong nagsasalita unless kakausapin siya ni Mrs. Follosco. He's a bit snobbish,
too. Expected na iyon. Itsura pa lang naman niya ay halata ng suplado siya.
Ginugol ko ang buong maghapon ko sa pagiisip at pagguhit ng mga designs na
maaaring magustuhan ni Mrs. Follosco. Minsan ay naisisingit ko rin ang ibang
proyekto para sa ibang kliyente kaya ang ending ay wala akong natapos. Ayos lang
rin naman dahil mahaba pa naman ang araw ko para ipasa ang mga examples ko sa
kanila.
Dinampot ko ang intercom na nakakunekta kay Shey.
"Ma'am?" bungad niya sa akin.
"May gagawin ka ba pagkatapos natin dito?"
Sandali siyang natigilan na para bang nagiisip. "Wala naman, Ma'am. Bakit, po?
May ipapagawa ka po sa akin?"
Shey isn't just a loyal employee to me, but a good friend, too. Simula ng mag-
umpisa ako sa larangan ng pagdidisenyo ay siya na ang sekretarya ko. Bukod kay Zoe
na matalik kong kaibigan, I treated Shey as one of my dear friends, too.
"Let's go to a bar. Palipas lang ng oras. My treat, of course."
Wala akong ibang maisip na puwede kong puntahan matapos ang trabaho. It's still
six in the evening. Kung uuwi ako ay siguradong mabuburyo lang ako dahil wala naman
akong makakasama doon kung hindi ang kasambahay lang. I remember Archer told me
that he won't be home for dinner so what's the reason of going home early?
Hindi na rin naman siya nagtext sa akin simula kanina. Siguro ay dahil hindi na
rin naman ako nagreply pa sa huling message niya sa akin. Hay, our relationship is
really a failure. Iyon lang ang tanging nakikita ko kahit na naguumpisa pa lang
kami. I just wish that our parents won't be able to know about our real situation.
Siguradong mahabang diskusyon iyon. Lalo na kay Papa.
"Sige, Ma'am. No problem, po."
An hour later and we're already inside an exclusive bar. Marami na agad tao
kahit na hindi pa ganoon kalalim ang gabi. Well, what do I expect here in Manila?
Kung puwede nga lang siguro na dito na matulog ang mga taong mahilig sa bar na
kagaya ko ay baka ginawa na namin.
I'm not really into partying. Hindi rin ako gaano mahilig maginom. Tama lang. I
just really find a crowded place like this relaxing. Weird, isn't it?
I have a very silent life. Wala akong ibang nakasama buong buhay ko kung hindi
si Papa. When I was younger, it's only school and house. Noong nagkatrabaho,
opisina at bahay lang ulit. I'm not complaining with the kind of life I have. It's
my choice. Mas gusto ko ang ganoon. Minsan ay si Papa pa ang nagtutulak sa akin
magliwaliw at makipag socialize sa ibang tao. Kaya noong natuto akong mag bar ay
halos araw-arawin ko na. Ayos lang, wala namang naidudulot na masama sa akin bukod
sa natuto akong manigarilyo.

"Ma'am, hindi po ba magagalit ang asawa niyo kapag nalamang

nandito kayo ngayon sa bar imbes na nasa bahay ninyo kayo at pinaghahanda siya ng
hapunan?"
Halos ngumiwi ako sa naging tanong na iyon ni Shey. Ibinaba ko ang baso ng alak
na iniinom ko sa babasaging lamesa dahilan para maglikha iyon ng matining na tunog.
It's my fifth shot and I can already feel my stomach burning on fire. Strobe lights
keeps on hitting my face. Bahagyang naniningkit ang mga mata ko dahil doon.
"Your ideas of being a wife are too primitive, Shey. We're now in the twenty
first century. Ang mga babaeng nasa bahay lang at naghihintay sa paguwi ng mga
asawa nila ay mga babae noong sinaunang panahon pa! And you know the real score
between Archer and I, right? It's just a marriage for convenient. Walang pagmamahal
na involved! Now tell me, do you expect me to stay in his penthouse, cook for
dinner and wait till he comes home? No fucking way!" I laughed hardly before
drinking my liquor again.
Ramdam ko ang lalong paglagablab ng init sa aking sikmura dahil doon. Hmm, I
don't mind getting drunk. Shey knows how to drive a car. She will surely drive me
home after this. I will just double her salary for today.
"Wala bang pagasa na mahulog ka kay Sir Archer, Ma'am? Sayang naman, po.
Perpekto kayong tingnan. You will surely make good offsprings."
I groaned. "Drop it, Shey. There's no chance for us to be in love with each
other. I can be civil with him for the rest of our marriage life. Kaya kong
makisama sa isang lalaking hindi ko naman mahal para sa ikasasaya ni Papa. Believe
me, I can do anything just to see my father happy. Pero hanggang doon na lang iyon.
Hanggang doon lang kami ni Archer."
Ngumuso siya. "So you mean po na hindi kayo magkakaanak? Sayang ang lahi niyo,
Ma'am."
Hindi ko alam. Kung ako ang tatanungin ay ayokong magkaanak kami. Ni ayokong
may mangyari sa amin. Pero paano si Papa at ang kahilingan niya na magkaroon siya
ng apo? Hindi ba at gagawin ko ang lahat maging masaya lang siya?
Sa kawalan ng maisasagot ay nagkibit balikat lang ako.
"Hindi ko alam," tipid na sagot ko. "Wait, I'll just go the powder room. Na-
haggard ako sa mga tanong mo."
Shey and I both laughed. I pushed myself off the couch and immediately muttered
a curse when I felt the dizziness suddenly slam my head. Napakapit ako sa headrest
ng couch at pinakiramdaman ang sarili.
"Okay ka lang, Ma'am?" dinig kong tanong ni Shey.
Tumango ako. Suminghap ako at humugot ng hangin kahit pa ang tanging
nalalanghap ko lang ay ang amoy ng usok ng sigarilyo at alak. Nang maramdaman kong
kaya ko na ay tumuwid na ako ng tayo at nagsimula ng maglakad.
Naging mahirap para sa akin ang makarating ng banyo nang hindi nakakabangga ng
mga taong nakakasalubong. I feel like everything around me was moving into a blurry
motion.
Napadami ata ang inom ko.
Napakapit ako sa malamig na dingding nang muling nayanig ang paligid ko. I held
my temple and massaged it gently. Ginawa kong gabay ang haligi ng hallway patungong
banyo para hindi mabuwal ng tuluyan. My knees feels weak and jelly as I try to keep
my composure calm.
Ngunit isang hakbang ko pang muli nang maramdaman ko ang pagbigay ng tuhod ko.
I was already expecting myself to go down when I felt a hand grab me on my waist
dahilan para maiwasan ang pagkakabagsak ko sa sahig. Ipinihit ko ang ulo ako at sa
nanglalabong mga mata ay tiningnan ang taong nagmagandang loob na saluhin ako.
"Don't drink if you can't handle the consequences after that."
Umawang ang bibig ko, hindi makapaniwalang makikita ko na naman siyang muli sa
pangatlong pagkakataon. And did he just tell me what to do?
"Ikaw na naman!? Are you stalking me!?" I asked cockily.
 His lips twitched playfully. His arm still on my waist, helping me to stand
still.
"You're not just pretty, huh? You're also arrogant,"
"I'm not! I'm just expressing what I have noticed. Pangatlong beses na tayong
nagkikita sa iba't ibang lugar."
Iginiya niya ako palapit sa kanya nang may dumaang tao sa gilid namin. He
gently pinned me across the wall. Ang mga kamay niya ay itinuon niya sa pader,
ilang sentimetro lang ang layo sa mukha ko. Tumingin siya sa paligid bago muling
ibinalik ang atensyon sa akin. He licked his lip and that got my full attention.
Lasing ka ba talaga, Trinity!?
"You were in our family house the first time we saw each other. Our house, Miss
Velarde. The second and third meeting was obviously an accident. What made you
think that I'm stalking you? Do I look like a fucking stalker to you, hmm?" he
fired back.
I can smell the scent of alcohol with a mixture of mint from his breath. It's
too addicting that I just want to sniff it every damn second!
"Ano 'yon? Sinasadya ng pagkakataon?" pasaring na tanong ko.
His smirk grew wider. "Baka nga. Baka nga sinasadya ng pagkakataon na
pagtagpuin tayo."
Nagiwas ako ng tingin. Huminga ako ng malalim, ang hilo ay himalang nabawasan.
Dinala ko ang mga kamay ko sa dibdib niya at itinulak siya, walang maisagot sa
sinabi niya. He removed his arms from my side and stared at me. Ayan na naman ang
mga mata niya!
"Get off. Naiihi ako." sabi ko at hindi na siya hinintay pang sumagot.
Kahit medyo paliko-liko ay sinikap kong makarating ng banyo. Fortunately,
there's no other people inside the bathroom. When I stepped in, I immediately
looked at the huge mirror and found myself blushing.
What the hell? Bakit ako namumula? Probably because of the alcohol? Pero bakit
parang may kumikiliti sa tiyan ko? Hindi naman ako nasusuka. And the way my
stomach's reacting right now, it feels good and light. I've never felt this kind of
feeling. Like someone has put a livewire inside me, giving me a ticklish feeling.
At naramdaman ko lang ito matapos ang naging interaksyon naming iyon ni Flavian!
Oh, no. Don't tell me...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 6

Binabalot man ng pagkahilo ang buong sarili ay nagawa ko pa

rin makapagayos. I did my usual retouch. A little bit of loose powder, blush on and
of course, a red matte lipstick for my lips.
Kanina, pagkapasok ko ng banyo at natitigan ang sarili ko sa malaking salamin
ay hindi ko napigilan ang mapamura. I literally looked like a mess! My hair wasn't
on its proper place, ang lipstick ko ay burado na din at ang tanging nagbibigay
kulay sa mukha ko ay pamumula ng aking pisngi which I doubt was from the blush on.
Namumula ako dahil sa alak... or maybe it's because of Flavian. Mas malaki ang
tiyansa ng huli. His presence can really affect me. And I mean it. Parang
kinikiliti pa rin ang tiyan ko sa naging interaksyon namin kanina. The minty scent
of his breath still lingers on my nose. Even his words are still stuck on my mind.
Ano'ng ibig niya sabihin na baka pinagtatagpo kami ng tadhana? Nababaliw na ba
siya? Did he really believe on that? I was wrong when I accused him of stalking me.
Hindi ko rin alam kung bakit iyon ang pumasok sa isipan ko. Masiyado akong na-tense
sa pagkikita namin. My mind didn't work out properly that time.
What's wrong with you, Trinity? Bakit hinahayaan mo ang lalaking iyong na
maapektuhan ka ng ganyan? You're already married for heaven's sake. Kahapon lang!
Hindi mo man mahal si Archer ay kailangan mo pa rin i-respeto ang samahan na meroon
kayo.
 Bumuga ako ng hangin. Kaagad kong nalanghap ang alak mula sa aking hininga. I
stared at my reflection through the mirror and combed my hair up using my fingers.
Malambot na pumarte ito sa gitna.
I will call this a night. Masiyadong maraming nangyari ngayong araw na ito. And
I've already drink too much. May trabaho pa pati bukas. Paglabas ko ay yayayain ko
na si Shey umuwi. I'll ask her to drive my car because I doubt if I can still drive
smoothly.
Bago tuluyang lumabas ay kinuha ko ang cellphone ko sa loob ng clutch bag ko.
When I unlocked it, I saw few missed calls from Archer. Meroon din isang text mula
sa kanya. I glanced at the time and found that it's already ten in the evening.
Is he already home?
Archer Ravena:
Have you eaten?
Hindi na ako nagreply pa at sinilid na lang ang cellphone pabalik sa bag ko. I
don't know if he's already there. Hindi ko na kailangan tanungin pa. Uuwi na rin
naman ako.
Pasuray-suray akong naglakad patungong pinto. I still need to hold the cold
wall as a guide. Pagkalabas ko ay makapal na usok at nakakasilaw na ilaw ang
bumungad sa akin. Pinilit kong hagilapin ang lakas ko at naglakad patungo sa table
namin.
I wonder where Flavian is right now? Siguro ay nasa tabi-tabi lang at
nagsasaya. I can imagine him sitting on the couch with a woman beside him, making
out and all. And I thought that he isn't like any other men who knows nothing but
to party and booze.
What do I expect to a man like him, anyway?
Mabilis na nagsalubong ang kilay ko nang makitang bakante ang pwesto namin ni
Shey kanina. Ang tanging naroon lang ay ang mga bote ng alak at shot glasses na
pinaginuman namin.
"Nasaan na 'yon?"
Luminga-linga ako, nagbabakasakaling nasa paligid lang siya. Imposible namang
nasa banyo lang siya gayong kakagaling ko lang doon. Kung sa dance floor naman ay
mahihirapan akong isa isahin pa ang taong naroon. And knowing my secretary, she's
not into dancing.
Inihilamos ko ang palad ko sa mukha ko bago nagpakawala ng buntong hininga.
Kinuha ko ang cellphone ko at hinagilap ang number niya.
"Damn, Shey. Where the hell are you?" bulong ko bago itinapat ang speaker sa
tainga ko. The operator informed me that Shey's line was cannot be reach. Umikot
ang mata ko bago tinapos ang tawag. "I have no choice but to leave you here.
Gagabihin ako masiyado kung hahanapin pa kita."

Isang beses ko pang iginala ang paningin ko sa buong lugar

bago nagdesisyon ng lumabas na club. Kunot ang noo ko habang naglalakad palabas,
iniisip kung paano ako uuwi gayong alam ko sa sarili kong wala ako sa wisyo
magmaneho. Nahihilo pa rin ako at ang paningin ko ay bahagyang umiikot pa. I'm just
trying so hard to walk properly here!
Magtataxi na lang ako. There's no other choice! Babalikan ko na lang ang
sasakyan ko bukas.
It took me another minutes before I reached the parking area. Sa nanglalabong
tingin ay nabanaag ko na ang pulang BMW ko. Tumigil ako sandali sa isang kotse sa
tabi ko bago sumandal doon at hinanap ang key fob ng sasakyan ko. Nang mahanap ko
ito ay pinatunog ko ito para masigurong nakalock ito.
Umalis ako sa pagkakasandal ko sa sasakyan at pasuray-suray na naglakad patungo
sa sarili kong kotse. Ugali ko na talaga ang idouble check kung nakalock ito kahit
pa nasiguro ko naman ng nakalock nga.
But just before I could reach my car, naramdaman ko ang panglalambot ng tuhod
ko dahilan para agad akong mapahawak sa hood ng kotse ko bilang suporta. Itinuon ko
ang dalawang kamay ko roon at mariing pumikit.
 Damn it! I'm too wasted!
"My... My... you looked like a fucking mess right now."
My eyes immediately opened when I heard that voice. Napalingon ako sa bandang
kaliwa ko kung saan nanggaling ang boses at ganoon na lang ang pagkalabog ng puso
ko nang makita ko si Flavian na nakasandal sa mismong hood ng isang itim na kotse
habang magkakrus ang mga braso sa ibabaw ng dibdib niya. Mapangasar itong tumitig
sa akin.
What is he doing here again?
"I didn't stalk you. I was already here just before you came." he said
defensively.
I smirked. "No one's asking you."
"Inunahan na kita. You might accused me of stalking you again." he chuckled.
Embarrassment flies through me like a rocket. Sa halip na sumagot ay inirapan
ko siya. Sinubukan kong tumayo at kahit sa nanginginig na tuhod ay naglakad ako
palapit sa pinto ng sasakyan ko. I double checked it and found out that it's
already close.
"Your car?" I heard him ask.
"Obviously," mataray na sagot ko at mabagal na naglakad palayo ng kotse ko. I
saw him uncross his corded arms and stood properly while watching me.
He chuckled. "Where are you going?"
"Uuwi na,"
"How about your car?"
Tumigil ako sa paglalakad at hinarap siya nang nakataas ang kilay. Dami namang
tanong nito! Hilong hilo na ako, e.
"You see, I'm already tipsy and I can't drive anymore. Kesa maaksidente pa ako,
magtataxi na lang ako. Okay na?"
He grinned. "Sungit,"
Muli ko siyang inirapan at nagpatuloy na sa paglalakad, hindi na inintindi pa
ang pangaasar niya.
"My service is free,"
I was automatically halted from walking. Nanglaki ang mga mata ko at maang
siyang nilingon. Inilagay ko ang kamay ko sa magkabilang bewang ko at tinaasan siya
ng kilay.
"Excuse me? I'm not looking for a call boy! Bastos nito!"
Isang malakas na hagalpak ang pinakawalan niya. Sa sobrang lakas nito ay
napapatingin na sa amin ang ibang tao sa paligid. Bumusangot ako. Ano bang
nakakatawa sa naging sagot ko?
Tumigil siya sa pagtawa at humakbang palapit sa akin. Panandaliang bumilis ang
ritmo ng puso ko nang ilang sentimetro na lang ang agwat namin sa isa't-isa. The
intensity of his eyes was still very much visible even with the darkness
surrounding us. Ang ilaw na nagmumula sa liwanag ng buwan ay tumatagos sa mga mata
niya.

Just when I thought he's done from laughing, he lifted his

head and shut his eyes tight, roaring another sexy chuckle. He massaged the bridge
of his nose and then looked down at me again, a smile still etched on his lips.
"You're always accusing me of something really worst, woman. A call boy?
Really?"
"You just told me that your service is free! Anong gusto mong isipin ko doon!?"
Frustrated na tanong ko.
Gosh! Are we really having this conversation like we've known each other for a
long time? Kanina lang kami nagkakilala nito, ah!
"You pervert! I was talking about driving you home." he sneered.
Uminit ang pisngi ko. What the hell, Trinity? Bakit ba iyon agad ang naisip
mong ibig niyang sabihin doon? Ni hindi ka man lang nagdalawang isip na bitawan ang
salitang 'yon sa kanya. Nakakahiya ka!
Nagiwas ako ng tingin. Muli siyang natawa, marahil ay napansin ang naging
reaksyon ko.
"Anyway, I'll give you a ride. Pauwi na rin naman ako-"
"No, thank you. I can manage." sagot ko, hindi pa rin siya tinitingnan,
napapahiya pa rin.
"Bihira na ang dumadaang taxi ngayon. And with the way you dressed..."
Napabaling ako sa kanya. Nakita kong hinahagod niya ng tingin ang katawan ko. When
he saw me looking at him, he smirked. "You will get all the men's attention in the
street, including those call boys. Baka mapaano ka pa."
Ngumuso ako. Hindi ko alam kung nagmamalasakit ba ito o nangaasar, e. Why does
he have to enlighten that word Call Boy? Kung malalaman lang siguro ni Mrs.
Follosco itong mga pinagsasabi ko sa anak niya, siguradong iuurong niya ang
proyekto niya sa akin.
Bumuntong hininga ako. "Fine, I'll just pay you."
He cocked his thick brow up. "I'm not a fucking taxi driver, Trinity."
Damn, my name sounds so good when he's the one saying it.
"Alright. In what way can I repay you, then?"
He shook his head. "Don't worry. I'm not asking for a payment."
Nagkibit balikat ako. "Ikaw bahala,"
He flicked his tongue over his lips. Sinundan kong muli ng tingin iyon.
Everytime he does it, my eyes can't help but to stared at it. Gaano ko man pigilan
ang sarili kong hindk tingnan iyon ay para akong baliw na madaling naaakit nito.
Habang nakatingin sa labi niya ay nakita ko ang pag angat ng sulok nito. I
moved my eyes back to his face and I was right, a smug look was etched on his face.
Umirap ako. "Where's your car?"
He chuckled and then pointed a black sports car. Agaw pansin ang sasakyan niya
dahil namumukod tangi itong magara sa mga sasakyang naroon. Itsura pa lang ay
halata ng hindi biro ang presyo.
I forgot. He owned an automotive business. Kahit ano sigurong uri ng sasakyan
ay kaya niyang magkaroon.
"Paano ang kotse mo?" tanong niya sa akin nang sabay na kaming naglalakad
patungo sa sasakyan niya.
"Dadaanan ko bukas bago ako dumiretso sa office,"
He nodded. He opened the car door for me. Sa hindi malamang dahilan ay parang
bula na nawala ang tama ng alak sa katawan ko. Nahihilo pa rin ako pero mas maayos
na ang pakiramdam ko kesa kanina. Aside from dizziness, all I can feel now is the
butterflies in my stomach that's flying energetically for some unknown reason.
Tiningnan ko ang paligid bago ako tuluyang sumakay sa loob ng kotse niya. I
suddenly think about of Archer. Baka may makakita sa amin na kakilala at kung anong
isipin. Sabagay, I'm not doing anything wrong. Sasabay lang ako sa isang kakilala
pauwi.

Mind you, Trinity, kakakilala niyo lang ng lalaking ito

kanina! Tapos ngayon ay nasa loob ka na kaagad ng kotse niya? What a hypocrite of
you!
Isinara niya ang pinto sa gilid ko. I watched him jog towards the other side.
Nang pumasok siya sa driver's seat ay nagiwas na ako ng tingin.
"Where will I drop you off?" he asked after he slammed his door closed.
"McKinley Residences," tipid na sagot ko habang ang paningin ay nasa gilid ko.
"You're living in a condo unit?"
"Yes,"
"Alone?"
That question caught me off guard. Sasabihin ko ba? Meroong parte sa akin ang
gustong itanggi si Archer sa harap ng lalaking ito. Wala naman sigurong masama kung
palalabasin kong dalaga pa ako at walang asawa. I know it's a sin but I just don't
feel like telling this man the truth.
"Y-Yes."
The engine suddenly roared to life. Nanatili lang akong nakatingin sa parking
lot na unti-unti ng nawawala sa paningin ko dahil sa pag andar ng sinasakyan namin.
Suddenly, my phone rang. Hindi sinasadyang napatingin ako kay Flavian. He
glanced at me and then moved his eyes back to the road. Mabilis kong binuksan ang
clutch ko at kinuha ang cellphone ko. It's an incoming call from Archer.
Instead of answering it, I rejected the call and put it back inside my clutch.
Muli akong tumingin kay Flavian. Seryoso itong nakatingin sa harapan, ang isang
kamay ay nakatuko sa bintana at pinaglalaruan ang kanyang labi. Ang isa naman ay
tamad lang na nakahawak sa manibela.
Mula sa kinaroroonan ko ay nagawa kong pagmasdan ang perpektong anggulo ng
panga niya. It's occupied by his well trimmed facial hair. Sa tingin ko ay isa iyon
sa dahilan kung bakit mas lalo siyang naging gwapo sa paningin ko.
Yes, I admit. He's too handsome for a normal person. He looks like a Greek God
for me. Unang kita ko pa lang sa kanya kagabi ay naagaw na niya ang atensyon ko
dahil sa suplado niyang awra. And when I met and saw him personally this morning,
that's when I realized that handsome is an understatement. He's the perfect example
of living Adonis.
Sinulyapan niya ako. Mabilis akong nagiwas ng tingin at itinuon na lang ito sa
labas ng bintana, nagkukunwaring abala sa panonood doon kahit pa alam kong nahuli
niya akong tinitigan siya.
"My mother is a fan of yours, huh?" he said.
Tiningnan ko siya. Sumulyap siya sa akin at ngumiti saka mabilis din na
ibinalik sa kalsada ang mga mata.
I smirked. "What can I do? I'm really good at what I'm doing."
He chuckled manlikely. "What an arrogant woman."
"No. Just telling the truth."
"Uh-huh, we'll see about that after a month. When you're done redesigning my
room." nakangisi na rin aniya.
Minutes later and we already reached my place. Kinalas ko ang seat belt ko
habang sinusulyapan siya.
"Thank you for the free ride."
He nodded. "You're welcome. When can I see you again?"
"We'll meet each other when I'm done with the design examples, right?" taas
kilay na tanong ko.
"Yes, I'm just wondering if..." he sighed like he wanted to say something but
he couldn't. "Never mind. Just call me when you're done. I'll wait for it."
"Aren't you a busy person?" takang tanong ko.
Pakiramdam ko kasi ay talagang hihintayin niya ang tawag ko para lang sa mga
examples ko kahit pa sa tingin ko ay abala siyang tao at hindi na magagawa pang
paglaanan ng oras ang ganoong bagay.
Tumango siya. "I am. But I will find a time for you."
Napakurap-kurap ako. I suddenly felt an electrifying feeling hitting my veins
that goes through my heart. Wala namang malisya ang sinabi niya pero bakit
nakakaramdam ako ng... kilig?
No way. This is so wrong. Hindi ako puwedeng kiligin o makaramdam ng ganito
dahil may asawa ako.
But you don't love Archer, Trinity. You don't even like him. Kaya paanong
naging mali ang makaramdam ako sa ibang tao ng ganito?
Mali dahil asawa ko siya. Iyon lang iyon. Wala akong ibang kailangan isaksak sa
kukote ko kung hindi ang kasal na ako. Mahal ko man o hindi ay asawa ko pa rin si
Archer.
Damn. I am thinking too advance! Look how this man affect my mind that instant!
Sa loob lang ng isang araw ay nakakapagisip na ako agad ng ganito!
"S-Sige, bababa na ako. Thank you ulit."
Isang tango lang ang pinakawalan niya. Binuksan ko na ang pinto at bumaba na
ako. Tuluyan ng nawala ang tama ng alak sa akin. Ganoon kabilis, hindi kapani-
paniwala. I walked calmly as I entered the building's main entrance, hindi na
lumingon pa sa kinaroroonan ni Flavian.
My heart is constricting wildly. Bakit ba ganito? Ano ba ang meroon sa kanya at
nagagawa niyang iparamdam sa akin ang ganito? Is it normal? Or I'm just over
reacting?
This is totally insane!
Nakarating ako sa mismong penthouse. I have my own keys that was given to me by
Archer yesterday after we got home from the wedding.
Pagkabukas ko ng pinto ay humakbang ako at agad napatigil nang matanaw ko si
Archer. He's standing beside the couch while looking at the city lights below. He's
holding a glass of whiskey while other hand inside his sweat pants' pocket.
Nakabukas pa ang kurtina kaya naman mula sa kinaroroonan ko ay tanaw ko rin ang
mga gusaling tila mga bituin dahil sa mga munting liwanag nito.
Lumingon siya sa akin. "Ginabi ka,"
Hindi ako sumagot at sa halip ay pumasok na ng tuluyan. Hinubad ko ang sapatos
ko at bahagyang sinipa ito sa gilid ng pintuan. From my peripheral vision, I saw
him gliding near me until he's just inches away from me.
Napaigtad ako nang patakan niya ako ng halik sa labi. I glared at him. He's
just staring blankly at me like kissing me in the lips was just normal. It should
be normal, right? We're a fucking couple. Pero bakit pakiramdam ko ay hindi normal?
"Mica cooked dinner for you. Baka gusto mong kumain," he said stoically.
"I'm not hungry,"
"Hmm, you drink?" he asked. He must have smelled the alcohol from my breath.
"Yes," walang alinlangan kong sagot. Nilampasan ko na siya at naglakad
patungong hagdan. "Magpapahinga na ako. Goodnight."
Hindi ko na hinintay pa ang naging sagot niya at mas binilisan pa ang lakad
patungong guest room. I don't care what he'll think about my attitude. My stand
about this marriage is still the same. Walang nagbago, at walang magbabago.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 7

Sumunod na araw, si Archer agad ang nabungaran ng mga mata

ko pagkagising. He's leaning against the door while arms folded across his chiseled
chest. Ang binti niya ay magkakrus. Hindi ko mapigilan na ihalintulad siya sa mga
modelong karaniwang nakikita ko sa mga magazines na ganoon ang postura. With his
tall height and well cut body, he can actually passed as a model.
"Morning," he greeted huskily. He's staring perilously at me like he's already
watching me for too long.
I blinked my eyes sleepily. "Bakit nariyan ka?"
Ibinaba ko ang comforter mula sa aking dibdib at bumangon paupo. I brushed my
hair up using my hands and glanced at him again, waiting for his answer.
"Just checking if my wife had a good sleep. No hang over?"
Nagiwas ako ng tingin, pinakiramdaman ang sarili kung meroon ba. Suprisingly,
wala naman. Marami akong nainom kagabi pero natatandaan ko ang sarili kong
nahimasmasan na bago ako nakauwi.
Flavian's face suddenly flashed inside my head. I can still feel the
electrifying and ticklish feeling he sent me last night. Agad kong inalis iyon sa
isip ko at itinuon ang atensyon sa asawa ko.
Umiling ako at sinulyapan siyang muli. "Wala naman."
Bumaba ang mga mata ko sa kabuuan niya. He's still wearing his gray sweat pants
and plain white vneck shirt. Ang buhok niya ay medyo magulo pa at tila ba
kakagising lang.
The first time I saw Archer, I already felt that he's a dangerous man. He never
smiles often. Maging sa pagsasalita ay tipid lang rin. Whenever he's wearing his
business attire, mas lalong lumalabas ang pagiging delikado at maawtoridad niyang
klase ng tao. Like he never tolerates any bullshits around him. Kahit ngayong
nakapangtulog ay ganoon rin. Hindi pa rin nawawala ang dilim sa awra niya.
However, I can't feel any intimidation towards him. Unlike with Flavian.
Simpleng pagtitig ay nakakaramdam na ako ng pagkailang.
 Damn, stop thinking about him, Trinity!
But anyway, I believe that it's already late in the morning since I can see the
sunlight peeking through the thick black curtains. Archer's supposed to be gone
now. Dapat ay nasa trabaho na siya ngayon.
"Hindi ka papasok?" pagsasatinig ko sa laman ng isip.
He uncrossed his arms and stepped inside the room. Pinanood ko siyang maglakad
patungo sa bintana ko at walang pasabing hinawi ang kurtina roon. The embers of the
sun immediately hit my face. Bahagya akong nasilaw dahil doon.
"We're having lunch with my parents," he informed me while standing massively
against the glasswall.
Nagmulat ako, bumungad sa akin ang tirik na araw at ang malawak na siyudad ng
Manila sa ilalim nito.
"I have alot of works to do today, Archer. Hindi ko puwedeng ipagpaliban iyon
ngayon."
I'm a bit surprised at how calm my voice is. Nasanay ako ng palagi kong
sinisigawan at inaangilan si Archer noong mga nakalipas na buwan hanggang sa
maikasal kami. Well, at least I'm trying to strike a good conversation here.
Humarap siya sa akin, ang mga kamay ay nakapaloob sa magkabilang bulsa, seryoso
at walang bahid ng ngiti sa labi.
"Marami rin akong trabaho, Trinity. But we need to come over there and show
them that we're fine inside this marriage. Your father will be there, too."
Napatuwid ako ng upo matapos marinig ang huling sinabi niya. Naramdaman ko ang
unti-unting pagbilis ng tibok ng puso ko. Papa will be there, too. Ibig sabihin ay
malaki ang posibilidad na pagusapan ang tungkol sa progreso ng relasyon namin ni
Archer. Or worst, sa honeymoon namin.

"W-What is that lunch meeting really all about, Archer?"

Si Papa lang talaga ang may kakayahan makapagpabago ng alinlangan o disgusto ko
pagdating sa ibang bagay. Even if I dislike the idea so much, if he's involved,
there'd be no more excuses for me.
He drew a sigh and then steps near my bed and sat there. Lumundo ang kama
matapos niya umupo. Hindi na kataka-taka pa iyon dahil malaking tao siya.
Seryoso niya akong tinitigan sa mga mata.
"I don't know. Maybe to check if we're fine."
"Can't we just tell them that we're fine? Maniniwala naman siguro sila kapag
sinabi natin 'yon. I mean, puwede namang hindi na muna makipagkita."
"Tired of pretending in front of them already, huh? We're just starting here,
Trinity. Wala pa tayo sa kalagitnaan."
"I know. Pero sigurado akong pipilitin na naman nila tayong magbakasyon sa
Paris para mag honeymoon. Alam mo kung gaano kagusto ng pamilya natin na mabuntis
mo ako-"
"Then let's just follow what they want. Mag asawa tayo, walang masama doon."
My eyes widened horrifically at his words. Nababaliw na ba siya? He's very much
aware about our real status, our real situation! Alam niyang imposibleng mangyari
ang gusto ng mga magulang namin. Ano'ng pinagsasasabi niya?
"Are you kidding me? We don't love each other. Ni hindi nga natin gusto ang
isa't-isa! Paanong mangyayari iyang sinasabi mo? That's just way impossible,
Archer!" nandidilat ang mga matang sabi ko.
"Then are you ready to disappoint your father?"
My lips separated. Ayun pa! Masasaktan talaga si Papa kapag nalaman niyang
ayoko pang mabuntis. O mas tamang sabihin na ayoko talagang magpabuntis!
Yumuko ako at tinakpan ang mukha ko. Ang imahe ni Papa na sabik na sabik noong
sinabi niya sa akin na gusto niyang magkaroon ng maraming apo ay mabilis na naglaro
sa isip ko.
Narinig ko ang baritonong tawa ni Archer. Nagangat ako ng tingin at masama
siyang tinitigan.
"Don't worry. We're going to tell them that we're not yet ready for that. That
you're still adjusting to our marriage life. They will surely understand."
The flow of air in my chest suddenly went back to normal. Tumayo siya mula sa
pagkakaupo niya sa kama at binigyan ako ng malamig na titig.
"Prepare yourself. We'll have breakfast downstairs," he said and turned his
back against me.
Naglalakad na siya patungong pintuan nang muli akong magsalita.
"Paano kung hindi sila pumayag?" nagaalinlangan na tanong ko.
He stopped midstep. With hands still on his pockets, he answered...
"They will. Don't worry."
"K-Kung ikaw ba, ayos lang sayo ang gusto nila?"
I don't know what's gotten into me that I asked him that. Sinabi niyang hindi
lang ako ang nagsakripisyo sa sitwasyong ito. Maging siya rin. That he even broke
up with his girlfriend just for me. So I just thought that impregnating me is also
against him.
Humarap siya sa akin. His cold expression sent shiver down my spine. Na para
bang alam ko na dapat ang magiging sagot niya sa tanong ko na 'yon.
"Getting you pregnant is the last thing I want to happen, Trinity. But if your
father asked for a grandchild, then I have no choice but to follow him and give him
what he wants."
Bago pa ako makasagot sa sinabi niya ay tinunton niya na ang pintuan at lumabas
roon. Ilang segundo na siyang nakaalis at lahat pero ang paningin at atensyon ko ay
naroon pa rin.

Bakit si Papa na naman? Si Papa lang ba talaga ang may

gusto ng mga nangyayaring ito? How about his parents? At saka bakit parang sunud-
sunuran si Archer sa kanya?
What is it that he can't say no to my father? Ano bang pabor ang hiningi ni
Papa sa kanila? Hindi ba ito kasunduan na ginusto at hinangad ng bawat partido?
This is a marriage for convenience, right? Makikinabang ang bawat kumpanya sa
pagpapakasal namin. Bakit ang dating sa akin ay hindi naman talaga kailangan nila
Archer ang negosyo namin para mas lumawak pa ang koneksyon nila? Bakit pakiramdam
ko ay si Papa lang ang dahilan ng lahat ng ito?
Damn it! They're all giving me a fucking head ache. I must ask Archer about
this. Right, tatanungin ko siya mamaya habang kumakain.
Bumaba na ako ng kama at nagtungo sa banyo para maghilamos. Walang pang labing
limang minuto ay bumababa na ako ng hagdan. I saw Archer sitting on the couch.
Nakadekwatro ito, ang atensyon ay nasa cellphohe.
Naglikha ng ingay ang tsinelas ko pang bahay nang tapakan ko ang huling baitang
ng hagdan. He lifted his eyes and met mine. Nagbawi ako ng tingin at dumiretso na
sa dining area.
Thinking that this will be the kind of life that I will get to live with him
life makes me feel frustrated. Ayos lang sana kung may namamagitan sa amin ni
Archer, e. I mean, it's totally fine if there's love in between us. Kaso wala.
Nakakulong kami sa patay na pagsasama.
Naabutan ko si Mica na naglalapag ng mga pagkain sa kusina.
"Magandang umaga po, Ma'am Trinity." tipid ang ngiting aniya.
"Good morning. Pineapple juice, please." sabi ko nang mapansin na black coffee
at tubig lang ang naroon.
Nang makaupo na sa pwesto ay siyang dating ni Archer. Nagkatinginan kami pero
siya na rin ang naunang nagbawi. He pulled the chair in front of me and sat there.
Dahil tahimik, tanging ang langitngit lang ng silya ang pumailanlang sa paligid. I
can almost hear crickets at the silence between us.
Sumandok na ako ng pagkain. Mica came in, placing a glass of juice beside me.
Pasimple ko lang iyong tiningnan. From my peripheral vision, I saw Archer getting
his own food.
"Bakit hindi mo magawang tanggihan si Papa? Ano ba talaga ang naging usapan
niya tungkol sa atin?" I asked after minutes of silence.
 He sighed. "Let's not talk about that in front of our food, Trinity."
Nag angat ako ng tingin sa kanya. "There's nothing wrong with my question,
Archer. Bakit ang dating sa akin ay malaki ang pabor na hiningi ni Papa sa inyo
kaya tayo nauwi sa ganito?"
He raised his brow up and shot me a cold glance. "Kung ano ang sinabi sa'yo ng
Papa mo, iyon ang paniwalaan mo. We're now in this marriage for the sake of both
companies. It depends on us if we'll work this relationship out or not,"
Obviously, not!
Hindi na ako sumagot pa at nangulit dahil halata namang wala akong makukuhang
matinong sagot mula sa kanya. We just continue eating our food. Wala ng salita ang
namutawi sa amin.
Bago sumapit ang tanghalian ay nakarating na kami sa bahay ng mga in-laws ko.
Mama Evangeline welcomed me as we entered the door, ganoon rin si Papa Tyron.
Humalik si Mama sa pisngi ko bago ako mahigpit na niyakap. Si Archer ay nasa
tabi ko at nakikipag usap sa kay Papa Tyron. I'm still not used calling them that
way.
"Good to see you again, hija. You looked blooming as always!" puri niya matapos
namin magyakap.
Napangiwi ako sa isip. She's really over reacting most of the time.
Magdadalawang araw pa lang simula ng huli kaming magkita pero kung makaasta siya ay
akala mo buwan na ang lumipas.

"Thank you, Mama." I smiled lightly.

Dumako ang mga mata ko sa gilid nang makita ko ang isang presensiya roon na
papalapit sa amin. A smile crept on my lips.
"Papa!" I called out and waved my hand on him.
Malawak rin siyang ngumiti sa akin. Ngunit ang ngiti sa labi ko ay unti-unting
naglaho nang mapagmasdan ko siya habang mabagal na naglalakad palapit sa amin.
My father is getting older as the time passess by. It's very much obvious with
the way he walk, the way he move his body. Mabagal na at kalkulado. Nang makalapit
siya sa akin ay mas nakita ko ang kulubot niyang balat at bitak sa kanyang labi.
"Trinity, hija, nagagalak akong nakarating kayo ng asawa mo." natutuwang sabi
niya at binigyan ako ng mahigpit na yakap.
I chuckled. "Why wouldn't I be here, Papa? Darating kami siyempre."
"Naisip ko kasi na baka abala ka sa opisina mo. Maging si Archer ay ganoon rin.
Dalawang kumpanya na ang hinahawakan niya ngayon kaya imposibleng hindi siya
abala."
Kumalas ako sa pagkakayapak mula sa kanya at nginitian siya.
"I will always find time just to be with you, Papa. And Archer isn't busy. Sa
katunayan nga ay siya pa ang gumising sa akin kanina para sabihing pupunta kami
dito." I said and looked at Archer.
His lips twitched sexily and stepped near my father. Nagmano siya dito at
tumango.
"Your daughter is so excited to go here, Pa." he said and then fired me a
mocking glance.
Asshole! Alam niyang ayaw kong pumunta dito kaya nangaasar pa. What does he
want me to say in front of these old people? Na ayokong pumunta dito dahil alam
kong mangungulit lang sila sa amin tungkol sa pesteng honeymoon na iyan?
Honeymoon, my ass!
"I'm so glad to see you getting along with my son, Trinity. You looked perfect
for each other. Halos puro papuri ang narinig ko sa mga tao nung mismong araw ng
kasal ninyo. That you were so perfect in your wedding dress and that made me feel
so proud as your mother in law!" ligalig na sabi ni Mama Evangeline nang nasa
dining area na kami.
I smiled at her. "Thank you, Ma."
"Kaya nga dapat ay magsimula na kayong bumuo ng mga supling nang sa ganoon ay
mas lumawak pa ang lahi natin. Archer here is a handsome man. Siguradong maganda o
gwapo ang magiging anak niyo. When are you planning to go to Paris, mga anak?" Papa
asked excitedly.
Natigil ako sa paginom ng juice. I secretly looked at Archer beside me. He's
wiping the side of lips while eyes focus on his foods. Nag angat siya ng tingin sa
mga magulang namin kasabay ng pagbaba niya ng kanyang table napkin sa gilid ng
plato niya.
"If you don't mind, Pa, I still want to give my wife some time to adjust to
this kind of life. I don't want to pressure her. Sigurado naman po akong dadating
kami sa puntong iyon." sagot ni Archer.
Tumingin ako kela Mama. Kunot ang noo nito habang nakatingin sa akin. Si Papa
ay tikom lang ang bibig, halatang hindi nagustuhan ang sagot ni Archer.
"What's your stand about this, Trinity?" Mama asked.
Tahimik akong huminga ng malalim.
"Archer is right, Mama. Hindi naman po kailangan magmadali-"
"I'm not getting any younger, hija. The time is ticking. I still want to see my
grandchild with you." Papa stated dramatically.
I lowered my gaze, a sign that I'm already defeated. My mind is in haywire
right now. Paano ko tutuparin ang kagustuhang iyon ni Papa kung hindi ko nga kaya
gawin ang bagay na iyon kay Archer. I don't even want to be with him in the same
bed. Isn't it the reason why I'm staying in the guest room while he's in his own
room?

"Don't waste another time, hija. Settle your flight to

Paris as soon as possible."
"Y-Yes, Papa." I answered hopelessly as tears started to pool beneath my eyes.
Iyon na ang huling salitang binitawan sa akin ni Papa tungkol sa bagay na iyon.
Like what Archer said to me before that, kapag hiniling ni Papa ay wala na siyang
magagawa kung hindi ang sundin iyon.
But guess what? Two weeks has passed and we're not still doing any intimacy
between us other than kissing in the lips. At smack pa 'yon! Sa tuwing magpapang
abot kami sa umaga bago pumasok ng trabaho ay ganoon ang ginagawa niya na para bang
normal kaming magasawa. Iyong nagmamahalan at walang problema sa isa't isa.
"I thought it'd take you three weeks before you finish your drafts, hija. Ang
bilis mo atang natapos?" Mrs. Follosco asked.
Nasa loob kami ng isang restaurant. I called her to inform her that all my
design examples are done and that she can already choose her preferred design for
her room. Imbes na pumunta ako sa kanila ay nakipagkita na lang siya sa akin sa
isang restaurant near BGC. Okay na rin dahil hindi hassle sa parte ko.
"Something came up, Ma'am. I need to travel to Paris for a possible client
there. Sayang po kung hindi ko i-grab." I lied because the truth is, Archer and I
are set to go for Paris tomorrow morning for our so called honeymoon.
"Oh! I see. What are you going to design there just in case?"
"A m-mansion, Ma'am."
"That's a huge opportunity. Mansions abroad are very classy and spacious,
right? Sa madaling salita, maraming abubot ang kailangan ayusin." she smiled.
"Indeed," I said.
She scanned the pictures through my laptop, observing each and every details
intently. Hinayaan ko siya roon at hinintay na matapos habang mabagal kong iniinom
ang tsaa sa harapan ko.
My mind can't help but to wander about my conversation with Archer right after
we went home from his parents' house that one unfaithful day.
"What are we going to do now, Archer?" I asked panicking while we're on our way
home.
He drawled a sigh as he continues maneuvering the steering wheel. Nang tingnan
ko siya ay malamig ang pagkakatitig niya sa kalsada sa harapan namin.
"Sundin ang gusto ng Papa mo. I told you, Trinity, I can't say no to him. Alam
kong ganoon ka rin. So might as well do what he wants us to do or disappoint him.
You choose,"
Inis kong sinabunutan ang buhok ko. Tears are already streaming down my face.
Nauubusan na ako ng solusyon sa problema na ito. Pakiramdam ko ay wala na akong
magiging takas. Pakiramdam ko ay hindi tama na mabuntis niya ako dahil hindi naman
maayos ang pagsasama namin. Magsa-suffer lang ang bata kapag nagkataon. Malulungkot
lang ang anak namin dahil kami mismong mga magulang niya ay walang pagmamahal sa
isa't-isa.
"I want this one. Malamig sa mata ang mga materyales. Even the colors are all
neutral and classic. Maganda ito, I'll go for the third design, hija."
Naudlot ang pagiisip ko nang marinig ko ang pagsasalita ni Mrs. Follosco. I
straightened my back and nodded at her. Iniharap ko ang laptop sa banda ko at
tiningnan ang design na napili niya.
"Noted. But Mrs. Follosco, ayos lang po ba sa inyo na ang team ko lang ang
magaayos at tatrabaho ng kwarto niyo? Since I'll be out of the country, I can't be
with them as they do their work. But rest assured naman po na maayos ang trabaho
nila kahit wala ako. My secretary will be there, anyway."
Ngumiti ang ginang sa akin. "I understand, Trinity. What important is you
checked the house personally and did the designs. Walang kaso sa akin kung ang team
mo lang ang maiiwan. Pero maiba ako, paano iyong sa anak ko?"
"Oh... that! Hindi ko pa po nasisimulan ang sa kwarto niya. Inuna at minadali
ko lang po iyong sa inyo dahil baka matagalan ako sa Paris. I believe that it's
better to be early than delayed." I chuckled. "However, I'll just email your son
the designs of his room while I'm abroad. I still have two more weeks for that.
Siguradong nakabalik na ako para personal na ayusin ang sa kanya."
I suddenly want to ask her about her son. Kung kamusta na ito. It's been more
than a week since I saw him. Pero siyempre ay hindi ko iyon gagawin. Baka kung ano
pa ang isipin niya kung bakit ko kinakamusta ang anak niya.
Wala lang. Gusto ko lang, po.
Tumango-tango si Mrs. Follosco. She looks satisfied with my explanation.
"Alright! It's a job well done, then. Thank you so much for your time, hija.
Have a safe flight to Paris and enjoy there. I'll just send the money to your bank
account later when I got home." she extended her hand to me.
Tinanggap ko iyon at malawak na ngumiti.
"No problem, Mrs. Follosco. And thank you for trusting me."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 8

PARIS, FRANCE
"Bakit iisang kwarto lang ang kinuha mo, Archer?" nagtatagis ang mga bagang na
tanong ko.
I harshly threw my shoulder bag in the couch the moment we entered the
presidential suite. Hinarap ko si Archer na ngayon ay kasunod ko na at kapapasok
lang rin ng pinto.
Ipiniwesto niya ang traveling bag namin sa gilid ng couch. Sinundan ko ang
bawat galaw niya hanggang sa naglakad siya at pasalampak na naupo sa tapat ko.
He rested the back of his neck against the back rest and squeezed his eyes
tightly. His jaw clenched. Nanatili naman akong nakatayo sa harapan niya habang
nakapameywang.
"Do you still want me to remind you why we are fucking here?" he drawled
darkly, irritation was very much heard within his voice.
"I know! But that's just for a show! Now that we are here and totally far from
our families, hindi na natin kailangan magpanggap pa!"
He lazily opened his eyes and immediately found mine. They're already bloodshot
and looks weary, probably exhausted from the long hours of travel.
"How can I get you pregnant if we're not going to stay in the same room? Gusto
mong puntahan pa kita sa sarili mong kwarto at doon natin gawin 'yon?"
My lips separated in horror. Bigla akong nakaramdam ng pagaalinlangan dahil sa
mga salitang lumabas sa bibig niya. Vivid images of us doing that thing suddenly
played in my head - Archer on top of me, kissing my jaw to my neck down my chest
while we're half naked.
Shit!
Napapikit ako ng mariin. Tumaas ang balahibo ko sa aking batok at agad
kinilabutan sa mga naiisip.
Kung tutuusin ay walang tulak-kabigin sa kanya. He's a very handsome and sexy
man. With his rippled biceps, chiseled chest, to his six pack abs and visible V-
line, every woman would wish a man like my husband to be on top of them and do
those wild scenes on their bed.
Kahit ang simpleng paglalakad niya ay nakakaakit sa paningin. Kalmado ngunit
maawtoridad. If there's one thing I can describe Archer, it'd be hot.
"Do you like that, Trinity? Do you want me to do you in your room, instead?" he
snapped that pulled me up from drowning into my own unholy reverie.
I glared at him. His lips twitched playfully.
"Shut up, Archer. We're not going to do it!"
"Uh-huh. You don't want to do it with me. I can deal with that. But tell me...
Is there any other way to get you pregnant?" nakangisi pa rin tanong niya.
This bastard! He knows I can't get away with this. Alam niyang walang ibang
paraan para mabuntis ako. Of course, I know it, too! The only idea I can think of
is to delay whatever is supposed to happen between us.
I sighed. Mabigat ang katawan kong naupo sa sofa. I crossed my legs as well as
my arms above my chest. Kumalansing ang ilang gold Bangles sa kamay ko. I glared at
Archer, he's already staring at me as if he's watching every bit of my expression.
"What if we just tell them that we our always doing that thing but
unfortunately, walang nabubuo?" hope is very noticeable in my voice.
Lumapad ang ngisi sa mapula niyang labi.
"Always, huh?"
Pinadilatan ko siya. "Come on! Let's just tell them that way. Siguro naman ay
hindi na magse-set ng virginity test si Mama sa akin para lang patunayan na may
nangyari na sa atin. I mean, come on! That's too private."
He let out a playful chuckle. Kahit inis at ayaw ko sa kanya ay hindi ko
maipagkakailang gwapo ang isang ito lalo na kapag nakangiti. Bihira ang pagkakataon
na nakikita ko siyang tumatawa. Most of the time, he's serious. Ngumingisi rin
naman pero may halong dilim iyon.

"My mother isn't like that, Trinity. Ang Papa mo ang

iniisip ko..." he said. The smirk in his face suddenly melted and turned into a
serious expression.
His eyes lowered as if he's staring into a far distance, na para bang
masiyadong malalim ang iniisip niya at hindi na kaya pang ibahagi ito sa akin.
He's always thinking about my father... makes me wonder about the real deal
between them. Kung tutuusin ay puwede niyang balewalain ang kagustuhan ni Papa. I
would understand more if it's his parents who wants me to get pregnant. Magulang
niya iyon at ang kagustuhan nila ang dapat na mas importante sa kanya.
We may not have a strong bond even before we got married but I know for sure
that Archer isn't the type of guy who follows orders from anyone. He's a man of his
own. He always know what to do ahead of time. He's always confident and so sure of
himself.
Kaya paanong napapasunod siya ni Papa sa kung ano man ang gusto nito?
"At isa pa... you can't do it with me because you still love your ex
girlfriend, right?" that words suddenly came out of my mouth without even thinking
twice if it's alright to drag about his past or not.
Nakagat ko ang labi ko nang mag angat siya ng tingin sa akin. His cold eyes
turned colder and fiercer, like a storm ready to destroy everything.
 Oh, bulls eye?
He removed his hooded eyes from me and stood up. Kinuha niya ang leather jacket
na nakasampay sa back rest ng sofa at inilagay ito sa kaliwang braso. Tumalikod
siya sa akin at nagtungo sa pinto.
"Take a rest. I'll send you your food here." he said icily and left me alone.
Sinundan ko ang bulto niya hanggang sa tuluyan niya nang maisarado ang pinto. I
smirked. I really did hit his weakness, huh? And that weakness is his ex
girlfriend.
He's a one hell of a coward for not fighting his relationship with that girl. I
mean, he loved her right? At mukhang hanggang ngayon nga ay mahal niya pa rin ito.
With the way he acted while ago, it's not hard to realize it.
I never thought a man like Archer could get into any serious relationship. Sa
itsura kasi niya ay parang puro fling lang ang alam niya. And here I am, thinking
and talking about it like it's nothing to me. Like I am not his wife. Kung
makapagsalita ako sa kanya tungkol sa ex girlfriend niya ay parang hindi ito big
deal.
Because, yes! It was really nothing to me. It's not a big deal. Kung mahal niya
pa ang babaeng iniwan niya dahil sa akin ay wala akong pakielam. I'm not even
jealous with whoever that woman is. Ni hindi ako nakaramdam ng pait noong banggitin
ko ang tungkol doon.
Gosh. Are we really this hopeless?
Inihilamos ko ang palad ko sa aking mukha bago tumitig sa kawalan. I'm having a
slight headache due to jetlag. Imbes na magmukmok ay nagdesisyon na lang akong mag
ayos na ng sarili. I want to sleep a bit. Pakiramdam ko ay nasstress akong mabuti
dahil kay Archer.
Tumayo na ako at nagtungo sa mga maleta ko. I grabbed some thick clothes from
there and went straight to the bathroom. Siguro ay sa ibang araw na lang ako
mamamasyal. I have a lot of time to do that since we're going to stay there for
almost two weeks.
Pagkalabas ko ng banyo ay saktong pagtunog ng doorbell. With a towel still
wrapped around my head, I opened the door and found a room boy. Sa harap nito ay
isang push cart kung saan naroon ang mga pagkain na sa tingin ko ay pinadala ni
Archer.
"Bonjour! Petit déjeuner pour vous,"
Dahil ilang beses na rin akong nakapunta sa bansang ito ay nagawa ko na rin
masaulo at matutunan ang ilang basic language nila.

I opened the door widely and smiled at him. "Merci,"

Ngumiti ito at itinulak na papasok ang push cart. He gently put the dishes
above the table until he's done and exited the door.
Isinarado ko ang pinto at mabagal na naglakad sa mga pagkaing nakahain. I
wonder where is Archer right now? Did I really offend him? Perhaps, hurt him?
Whatever. Matanda na siya at hindi ko na responsibilidad ang nararamdaman niya
dahil totoo lang naman ang sinabi ko sa kanya kanina.
After fixing myself, kumain ako at natulog. Hindi naging mahirap sa akin ang
gumawa ng tulog dahil sa pagod na rin sa mahabang biyahe. We had the quickest one
stop flight that only took us fifteen hours period of travel. Pinakamabilis na
biyahe na pero pakiramdam ko ay mahigit isang araw akong nakaupo sa eroplano na
iyon.
"How's everything going, Shey?" I asked my secretary while we're having a video
call.
Gabi na ngayon at madaling araw naman sa Pinas. Naninibago pa ako sa oras kaya
naman hindi ko pa rin magawang matulog ulit. Isa pa ay medyo mahaba ang naitulog ko
kanina. Plus Archer isn't still here. Simula kanina noong dumating kami at nagtalo
ay hindi pa siya umuuwi.
Hindi man kami magkasundo bilang magasawa ay nakakaramdam pa rin ako ng
kaunting pagaalala kahit papaano. But that doesn't mean that I have feelings for
him. Siguro ay normal lang naman na makaramdam ng ganoon para sa isang tao lalo na
at siya ang kasa-kasama ko dito.
"Maayos naman po, Ma'am. I've already contacted our furniture suppliers.
Everything are settled and they assured me things will be delivered on time. By the
end of the week po ay maaayos na namin ang bahay ni Mrs. Follosco." sagot ni Shey.
Tumango ako. "Tell the team that I'll still monitor their work even if I'm
here. We'll have video calls within those days."
"Alright, Ma'am. Sasabihin ko po. Paano po ang sa anak ni Mrs. Follosco, Ma'am?
Natapos niyo na po ang para sa kwarto niya?"
Tahimik akong bumuntong hininga. With every mention of his name, I can't help
but to remember that man's thick and natural eyebrows along with his perilous eyes.
Those snobbish facade and sexy smirk seems like it's already engraved on my memory.
Bakit sa tuwing babanggitin siya sa akin ay hindi ko maiwasan ang mapangiti lalo na
kapag maaalala ko ang naging usapan sa pagitan namin?
I don't know. I don't have the answer to my questions no matter how hard and
deep I think of it. Wala akong mapagkumparahan ng ganitong nararamdaman ko. This is
the first time that I've get to experience this kind of feelings.
And I like it... No... I love it... Gusto ko ang mga pakiramdam na nagawa
niyang iparamdam sa akin sa sandaling panahon na nagkaroon kami interaksyon.
"Not yet. That's what I'm planning to work on while we're here. I'll just email
him the examples. Babalitaan na lang kita."
"Sige, Ma'am."
Hindi na rin nagtagal ang naging usapan namin ni Shey dahil alam kong marami pa
siyang kailangan gawin. Aside from working on Mrs. Follosco's project, she's also
entertaining calls from some possible clients.
Mula sa couch ay lumipat ako sa kama. Bitbit ang laptop, isinandal ko ang
kalahati ng katawan ko sa headboard at tamad na nagscroll sa social media.
While scrolling on my Instagram account, my fingers suddenly went to the search
bar and type a very familiar name.
Does he have social media accounts, by the way?
As soon as I entered Flavian's name, isang resulta lang ang lumabas. Nilapit ko
ang mga mata ko sa screen at tinitigan ang bilog na picture para siguraduhin na
siya nga iyon.

And it's really Flavian Follosco. He has an Instagram

account, huh?
I clicked his name and his profile picture got bigger. The pristine blue water
and the crystal white sand tells me that he's at some private beach. Wala akong
nakikitang ibang tao sa picture bukod sa kanya. Suot ang isang puting long sleeve
na nakabukas ang tatlong naunang butones, isang khaki shorts, seryoso siyang
nakamasid sa dagat habang ang mga kamay ay nakapaloob sa bulsa. His hair was being
blown by the wind and that made him look like a real God who's looking at his
creations.
Whoever took his pic was probably standing beside him. Pansin na pansin ang
tangos ng ilong niya at ang panga niya na animo masusing nililok para maging ganoon
kaperperkto ang resulta.
I wonder who captured this picture? Girlfriend?
Just the thought of him already having a girlfriend made me taste some
bitterness.
What the hell, Trinity!? Get ahold of yourself! May asawa ka na kaya ano naman
ang pakielam mo kung may nobya na siya?
Oh, fuck it, self! I may have a husband but it doesn't mean that I can't like
others.
Well. Did I just say that I like him? Mukhang ganoon na nga. But it's just a
crush. And for the record, si Flavian ang kauna-unahang lalaki na naging crush ko.
Unfortunately, nakaprivate ang account niya kaya naman wala akong makita ni
isang litrato. Should I follow him? Hindi ba nakakahiya 'yon? But what if I
followed him but he won't follow me back?
Bago pa ako makapagdesisyon ay narinig ko na ang pagbukas ng pintuan ng mismong
suite. Nagangat ako ng tingin. Wala pang ilang segundo nang makita ko si Archer na
naglalakad patungo sa mismong kwarto namin.
Natigil siya sa paghakbang nang makita niya akong nakatingin sa kanya. Umawang
ang kanyang labi. Nang makabawi ay nagiwas siya ng tingin at nagpatuloy sa
paglalakad.
I watch him glide towards the mini couch. He took off his black trench coat and
hang it on the back rest.
"Bakit gising ka pa?" malamig na tanong niya.
"Nagusap pa kami ni Shey." sagoti ko bago itinuon muli ang paningin sa laptop
at wala sa sariling isinarado ang tab.
"Still working, huh?" he asked. I can sense a little bit of sarcasm within his
voice.
Taas kilay akong tumingin sa kanya. Isang puting tshirt at denim jeans na lang
ang suot niya. Mula sa kinaroroonan ko ay pansin ko ang pagiging mapungay ng mga
mata niya.
"Are you drunk?"
He smirked. Naglakad siya palapit sa kama at naupo sa tabi ko. Kinuha niya ang
laptop na nakapatong sa hita ko at sinarado ito. He put it above the bedside table
and brought his attention back to me.
"Stop working. We're not here for that. We're here to grant your father's
wish." seryoso niyang sabi.
Inirapan ko siya at hinawi ang buhok ko pataas. Malambot itong pumarte sa
magkabilang gilid ng mukha ko. I chuckled mockingly before staring back at him.
Nakatingin na siya sa akin, malamig at seryoso ang mga mata.
"Stop talking about that, Archer. Nakainom ka."
Napamaang ako nang bigla niyang hawakan ang kamay ko at hilahin ako palapit sa
kanya.
"Come here," he whispered huskily.
Everyone who would see us can actually tell that I'm not prepared at his sudden
move because he has easily pulled me against him. Ilang sentimetro na lang ang layo
ng mukha namin sa isa't-isa dahilan para maamoy ko ang alak mula sa hininga niya.
"Archer, ano ba? Bitawan mo nga ako."
Nagsisimula nang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa pagiging sobrang lapit
namin. Mula sa braso ko, gumapang ang kamay niya patungo sa bewang ko at pumirmi
roon. Even with the thick sweater I'm wearing, I can still feel the warmness of his
palm against my skin.
"No. We'll do this," he fired back.
He's staring intensely at me. Ako nama'y nananatiling matalim ang tingin sa
kanya. Despite of my sharp gaze towards him, my heart is actually palpitating to
its quickest rhythm.
Napalunok ako nang mula sa mga mata ko ay bumaba ang mga tingin niya sa aking
labi. Before I could withdraw my mind from thinking so many thoughts, he slammed
his lips against mine! Nanglaki ang mga mata ko ngunit siya ay nakapikit na at tila
tinatangay na ng kamunduhan sa mga oras na ito.
I felt the rush of hunger and the surging tide of warmth that's starting to
spread throughout my whole body. Unconsciously, my eyes shut down. I felt his other
hand that's on my leg moved up to my jaw and caressed it as he kissed me, softly at
first, and then with a swift gradation of intensity that made me grip his arms as
the only solid thing in a dizzy swaying world.
His insistent mouth was parting my shaking lips, sending wild tremors along my
nerves, evoking from my sensations I have never known I was capable of feeling. And
before a swimming uneasiness spun me round and round, I found myself kissing him
back.
Lumalim ang bawat halik niya sa akin. He gently pushed me to the bed until he's
on top of me. He withdrew from our kiss and that made me breathe a little. Bumaba
ang labi niya sa pisngi ko patungo sa aking panga, nagiiwan ng maiinit na halik
roon.
 Nagmulat ako ng mga mata nang maramdaman ko ang biglang pagkakatigil niya
habang ang mukha ay nananatiling nakasiksik sa gilid ng leeg ko. I felt the
warmness of his breath as he let out a deep sigh. Tiningnan ko siya ngunit tanging
ang tuktok ng ulo niya lang ang natatanaw ko.
Ilang sandali pa nang ituon niya ang magkabilang palad sa gilid ko at iangat
ang sarili mula sa pagkakadagan sa akin. His eyes were cold, but I can see pain
swimming in them. Kung para saan ang sakit na 'yon ay hindi ko alam.
"You're right... We can't do this... I can't do this with you, Trinity. I'm
sorry." he whispered coldly before walking out of the room.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 9

I never expected that our first time to be that intimate would be a damn failure.
Napahiya ako, sa sarili ko at maging sa kanya na rin. I felt embarrased at how he
rejected me. Kung paano niya sinabing hindi namin puwede gawin iyon, na hindi niya
kayang gawin iyon sa akin. The way his cold eyes stared at me the other night, it
was like he's telling me that doing it with me feels like he's trapped in a very
damned situation.
Nagpupuyos ang kalooban ko. Hindi dahil sa hindi namin natapos ang nasimulan
namin. Hell, I never wish it to happen between us in the first place. Heaven knows
that I'm not really up for it! I might be responsive to his kisses but that doesn't
mean that I'm wishing for it to happen. I was just carried away!
Iyon ang unang beses na nakaramdam ako ng kakaibang init para sa isang lalaki.
Iyon ang unang beses na nahalikan ako ng ganoong kalalim. It's the very first time
that someone kissed me on my jaw down my neck. Iba ang pakiramdam na dulot sa akin
ng mga halik na iyon ni Archer. I'm not a saint or dense to not feel aroused.
Naiinis ako dahil pinagmukha niya akong tanga. Napahiya ako dahil ako ang dapat
na naunang umayaw sa kung ano man ang inumpisahan niyang gawin. Pero hindi, e. He
rejected me and acted like doing it with me was fucking disgusting!
"Baka wala lang sa mood, Trina. Nakainom siya kamo, hindi ba? Maybe that's the
reason why." Zoe said through our video call.
Tanghali ngayon at magisa lang ako sa unit namin. I am not in the mood to go
out and I even think that my whole stay here in this country will be a disaster.
Archer is out. Hindi ko alam kung nasaan siya. Hindi ko tinatanong kung saan
siya nagpupunta sa tuwing nawawala siya. I've been more distant to him ever since
that thing happen.
Naguusap kami. Isang tanong, isang sagot. Ganoon lang parati. Alam kong
napapansin niya ang malamig na pakitungo ko sa kanya. We're not talking about it
anymore. I don't think we should be.
"That's the point, Zoe. He's drunk! Men who are drunk got higher percentage of
having a strong sexual desire rather than when they're normal! Kaya sabihin mo sa
akin kung paanong ganoon ang kinahinatnan namin?"
Mula sa monitor ay nakita ko ang pagangat ng kilay niya, kaakibat noon ay ang
seryosong ekpresyon ng maamo niyang mukha.
From the background, I saw Tito Zach walk behind her. He's reading papers
between his hands. Sumulyap siya sa monitor at agad rin napahinto. Marahil ay agad
niya akong nakilala.
"Hi, Tito!" I waved at him.
Tumungo siya at inakbayan si Zoe. He fixed his eye glasses and moved near the
monitor just enough to recognize me clearly.
Mabilis na sumilay ang ngiti sa labi niya. Kahit may edad na ay hindi pa rin
maipagkakaila na maganda siyang lalaki lalo na nung kabataan niya.
Zoe glanced at him and smiled before she transferred her eyes back to me.
"Hi, Trinity. How are you? You looked like you're out of the country, huh?"
 Siguro ay dahil sa suot kong makapal na trench coat ay agad niyang nahalata ang
kinaroroonan ko. Of course, who would wear a fucking trench coat in a tropical
country like Philippines?
"Yes, Tito. I'm in Paris."
"Honeymoon?" he asked. He knows about my marriage with Archer.
Tipid akong ngumiti at tumango na lamang. "Opo,"
He nodded and smiled, too. "That's great! Enjoy your stay there, Trina.
Siguradong paguwi niyo dito ay meroon ng laman iyan,"
Nagkatawanan kami ni Tito Zach, pero ang sa akin ay hilaw at pilit lamang.
Ngumisi rin si Zoe. Napailing na lang ako dahil alam kong lalo nang imposible ang
magkaroon kami ng anak dahil sa nangyari sa pagitan namin.

"That's for sure, Tito." I lied.

Nagpaalam na sa akin si Tito Zach. Ang sabi niya ay may kailangan pa siya
trabahuhin sa library nila. Zoe is now left alone in their living room. Nakabukas
ang TV at panaka-nakang tumitingin doon habang kausap ako.
"Nakakainis talaga. I really hate him, Zoe!" bulalas ko.
I grabbed the cigarette just beside my laptop and lit it. Out of frustration, I
puffed it until the smoke filled my lungs. Just before I exhaled the smoke in the
air, Zoe let out a chuckle. Ramdam ko ang pangaasar doon. She's even shaking her
head.
Nagangat ako ng kilay. Bahagya kong itinagilid ang ulo ko at doon nagbuga ng
usok.
"What?" mataray na tanong ko.
"You don't like Archer, right? Bakit parang inis na inis ka pa na hindi natuloy
ang kung ano man ang ginagawa niyo noon? Aren't you supposed to be happy that
there's nothing intimate happened between you and the man you hate, Trina?" she
asked.
"Yes, but we are talking about my ego here, Zoe. Nainsulto ang pagkababae ko.
Can you imagine that?" I rolled my eyes. "But then, I wonder what made him stop
that time. Feeling ko ay may kuneksyon iyon sa sinabi ko sa kanya tungkol sa ex
girlfriend niya."
Mula sa TV ay natuon ang atensyon niya sa akin. What the hell is she watching?
A love story again? Base sa isang lalaki at babae na nakikita ko sa Tv screen ay
posibleng ganoon na nga. My best friend is really a sucker for romance.
Nakakapagtaka lang dahil kung anong hilig niya sa ganoon ay kabaliktaran naman ng
nangyayari sa buhay pagibig niya. She's not in a relationship right now. Maraming
nangliligaw pero walang nagugustuhan.
I guess she has high standards when it comes to men. Hindi na iyon
nakakapagtaka. Being the heiress of Monterro Group of companies, she will only
settle for the best. I honestly envy her because Tito Zach is not forcing her to
enter a pragmatic marriage even though lot of prestigious families are wooing them.
"What did you tell him about his ex girlfriend?" tanong ni Zoe na
nakapagpatigil sa pagiisip ko.
"Hmm, that we can't have sex because he's still in love with his ex girlfriend?
I mean come on, I was just stating the truth. Iyon lang rin ang posibleng dahilan
na naiisip ko kung bakit siya huminto ng gabing iyon. He's still in love with her.
Too bad he's already married to me. He is such a coward for not fighting for her!"
napapairap na sabi ko at muling humithit ng sigarilyo.
Zoe was gawking at me. But despite of her eyes peering at me, I can feel that
her attention was really not on me, like she's diving into her own ocean of
thoughts. My brows furrowed as confusion filled me.
Bakit natutulala ito?
Bago ko pa maitanong ang nasa isip ko ay ngumisi siya sa akin.
"Indeed. He's a coward. Your husband is a damn coward for not fighting for that
girl, Trina."
Alam ko. Alam na alam ko. Duwag siya dahil mas pinili niyang sundin ang kung
ano mang usapan nila ni Papa kesa ang ipaglaban ang relasyon nila ng ex girlfriend
niya.
Now that it's really impossible for me to get pregnant because Archer doesn't
like to do it with me, then I wonder what he's going to tell our families about it?
Patuloy na lang magsisinungaling, ganoon? Kunyari may nangyari kahit pa wala naman.
Tama ako noong sabihin ko sa kanyang palabasin na lang namin na may nangyari na
sa amin. Na kahit anong gawin namin ay walang nabubuo. I bet our family will stop
bragging about a grandchild for that matter.
Days has passed boringly. Hindi kami gaanong naguusap ni Archer. We were always
having a very light and dull interaction. He didn't even initiate a better
conversation between us, or about what happened that night. Siguro ay iniiwasan
niya rin ang pagusapan tungkol doon.

That's fine with me. Ayoko rin naman siyang kausapin. My

thoughts about being civil with him immediately faded and that started the moment
he did it. Tuluyan na akong nawalan ng gana pakitunguhan siya ng maayos.
"Where are you going?" tanong ni Archer nang makita niya akong lumabas ng
kwarto namin at nakabihis.
Nagtaas ako ng kilay. He's sitting on the couch. His legs were crossed while
scanning the television. Sa itsura niya ay halatang wala siyang gana sa kung ano
mang pinapanood niya.
"Mind your own business," malamig na sagot ko.
There's a sudden emotion that flows through his obsidian eyes. Sa sobrang lamig
at dilim ng mga matang iyon ay hindi ko magawang pangalanan ang emosyon na nakita
ko roon.
He pursed his lips tightly. Umigting ang panga niya habang mariin pa rin
nakatitig sa akin. Inignora ko iyon at naglakad na patungong pinto.
"I always mind my own businesses, Trinity. And apparently, you are one of
them."
Nagkiskisan ang ngipin ko sa tindi ng inis na nararamdaman. I stopped from
walking and face him with pure rage in my eyes.
"My life is my life, Archer. What I do, where I go and how I live it is my
business, not yours! So keep your nose out of it and get on with your own life!"
sigaw ko at muling humakbang patungong pintuan.
Just when I'm about to hold the doorknob, I felt his hand grip my wrist. Hinila
niya ako paharap sa kanya at ang nagbabagang mga mata niya ang agad na sumalubong
sa akin. I equalled it with a death glare.
"What the fuck is your problem, huh!?" he shouted. The veins in his forehead
are now protruding.
Pinilit kong hilahin ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya ngunit masiyadong
mahigpit iyon na para bang alam niyang magpipilit akong kumawala.
"Wala akong problema! Gusto kong lumabas at mamasyal dahil buryong buryo na ako
sa loob ng kwartong ito. Huwag mo akong pakielaman dahil hindi naman kita
pinapakielaman kapag ikaw ang umaalis!"
"And you expect me to believe that!? You've been so distant to me ever since
that night without even telling me why!"
I still tried to take my arms but his hold was just too tight!
Napailing ako kasabay ng aking hilaw na tawa. Anong gusto niyang sabihin ko? Na
naiinis ako dahil pinagmukha niya akong tanga noong gabing iyon? That I was a bit
ready for that thing but it was him who stopped and rejected me? Baka ang mangyari
ay isipin niya pang naghahabol ako o gustong-gusto ko mangyari ang bagay na iyon
kahit na ang totoo ay nadala lang ako noong mga oras na iyon.
Because if we will be given a second chance to repeat that fucking thing again,
umpisa pa lang ay aayaw na ako. Umpisa pa lang ay lalayuan ko na siya.
"I don't remember myself being close to you, Archer. Kaya hindi ko maintindihan
kung bakit nagtataka ka pa sa malamig na trato ko sa'yo?" walang emosyong tanong
ko.
 His lips twitched, showing me his perfect smug look. Mas lalong humigpit ang
pagkakahawak niya sa palapulsuhan ko. Suddenly, he pulled me closer until we're
just inches away from each other.
"Your actions makes me wonder... Did I hurt your ego, Trinity? Nasaktan ka ba
na tinanggihan kita noong mga oras na 'yon?"
Those words fuel the fire in me. Using my frew hand, I connected my hand to his
cheek and gave him a full blast slap. Halos manakit ang palad ko sa lakas ng
pagkakasampal ko sa kanya.
"Asshole. Kung hindi mo ako kayang galangin bilang asawa mo, galangin mo man
lang ako bilang babae."
Nanatiling nakabaling sa gilid ang mukha niya. Segundo lamang ang lumipas nang
dalhin niya ang palad niya roon at masuyo itong hinaplos. There's a slight red mark
on his cheek and that made me realize that my slap really hurt him.
He flicked his tongue over his lips. Mabagal niyang iginiya ang mukha paharap
sa akin. Kung kanina ay lamig lang ang nakikita ko sa mga mata niya, ngayon ay may
kasama ng galit.
"I don't understand why you are acting this way. Hindi ba at ayaw mo rin naman
na may mangyari sa atin? Between the two of us, you are the one who dislikes the
idea of having sex with me and getting you pregnant. So why act now like a rejected
wife, huh?"
My heart constricted painfully inside my chest. There's a sudden huge lump in
my throat that made it hard for me to swallow. Tears are already filling my eyes
but I did everything just to stop it from falling. Hinding-hindi ako iiyak sa harap
ng lalaking ito!
"You know how much I'm willing to do everything for my father just to make him
happy, Archer. Gaano ko man ka-disgusto ang isang bagay, basta may kinalaman siya
ay handa akong gawin ang lahat. Ayokong pakasalan ka, pero dahil magagawa noong
pasayahin si Papa, sinunod ko pa rin. I don't want us to share the same bed and
have sex, but because my father wants a grandchild, no matter how much I dislike
it, I have no choice but to follow it and do it with you. But with what you did, we
already lost the chance. And there's no second chance for this marriage to work out
anymore, Archer. Gaano ko man gawin ang lahat para sa ama ko, it will always turned
out this way. I will still disappoint him." Binawi ko ang kamay ko sa kanya.
"Excuse me."
Tinalikuran ko siya at hindi na hinintay pang makasagot. Marahas kong hinila
ang pinto at lumabas roon.
As soon as I'm out of his sight, tears rolled down my cheeks. How could he be
that insensitive? Alam naman pala niyang iyon ang dahilan ng pagiging mailap ko
lalo sa kanya ay ipinamuka niya pa iyon mismo sa akin.
I'm fine with our silent treatment. Bakit ba kailangan pa magusap at pagusapan
ang tungkol sa bagay na iyon? At bakit parang siya pa ang galit gayong siya itong
pinagmukha akong tanga.
I wiped the tears away from my cheeks. Ang ilan sa mga nakakasalubong ko ay
pinagtitinginan ako. Siguro ay dahil pansin nila ang pagiyak ko. Pinilit ko silang
huwag pansinin at nagpatuloy sa direksyon ng elevator.
I was a bit glad when I saw that no one's inside the elevator. It's just me...
alone. Suminghap ako at pinuno ng hangin ang dibdib ko.
Fuck you, Archer Ravena! I hate you so much to the dept of my soul! Buong buhay
ko, ngayon lang ako nakaramdam ng pagsisisi na sinunod ko ang kagustuhan ni Papa.
No matter how much I try to be optimistic and see the brighter side of this
situation, I can't. Marrying you is the most fucked up decision I have ever made in
my whole life and that will never change 'til my last breath!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 10
My most awaited day has finally arrived. Ito na ang huling araw namin sa Paris at
mamayang madaling araw ay lilipad na kami pabalik ng Pinas. Hindi ko sukat akalain
na nagawa kong manatili sa kwartong ito kasama si Archer sa loob ng halos dalawang
linggo.
My relationship with him got only worser after that fight between us. Can I
claim that it was a huge fight? Oo, dahil iyon ang naging dahilan para masabi ko na
wala talaga kaming pagasa maging maayos sa loob ng pagsasama na ito. Kung noon ay
nagagawa ko pa siyang kausapin at pakiharapan kahit na sa malamig na paraan, ngayon
ay hindi na.
Everytime he would dare to talk to me, my blood can't help but to boil. His
presence irritates me. His voice angers me. Ang kahit na anong may kinalaman sa
kanya ay nakakapagpasagad ng pasensiya ko.
Why don't he just go back to his ex girlfriend, reconcile with her and break
this marriage off, instead? Puwede naman niya gawin iyon, e. I no longer care if I
disappoint my father. Kagaya ng sinabi ko kay Archer noon, no matter what I do, it
will always turned out this way. Madidismaya pa rin sa akin ang ama ko. And the
main reason why is I will never ever give him a grandchild.
"I'll be going out. May gusto kang ipabali?"
Kahit na narinig ko ang tanong na iyon ni Archer ay hindi ako nag angat ng
tingin at nananatili pa ring nasa monitor ng laptop ang atensyon ko.
I heard him let out an audible sigh. Tanging ang pagtitipa ko sa keyboard ang
maririnig mula sa paligid. From where I am sitting, I saw him walking near me. His
image right from my peripheral vision is too clear that I even saw him massaging
the bridge of nose. It's like he's frustrated for some reason and he can't lash it
out.
I tried to focus my attention on looking at my drafts. Hindi iyon naging
mahirap dahil sisiw na para sa akin ang ignorahin ang presensiya ni Archer gaano
man siya kalapit sa akin.
Ang mga mata ko ay kusang gumalaw patungo sa bandang gilid ko nang makita ko
ang pagkakatuon ng dalawang kamay niya sa mesang pinagpapatungan ng laptop ko.
I lifted my eyes to him and shot him a lazy glare. He's staring intently me.
Wala na doon ang lamig na nakita ko sa kanya noong huling magaway kami. All I can
see now is desperation. Kung para saan iyon ay hindi na ako interesado pang alamin.
"Galit ka pa rin?" tanong niya, nahihimigan ko ang pagiingat roon.
My brow raised up. Why is he still asking about that? Hindi ba puwedeng umalis
na siya at pumunta sa kung saan man niya gusto? Do we still need to grab a
conversation about that? Can't he notice that I'm avoiding that topic? His voice
and words only fuel the fire inside me.
"Why do you care?" pairap na sagot ko bago muling ibinalik ang atensyon ko sa
screen ng laptop.
My brows knotted together when I saw him squat beside me. His hand is still on
the table while the other one is holding the backrest of my chair, slightly
imprisoning me.
"Can't we fix this, Trinity? I know that I've been so harsh to you these past
few days and I'm sorry. I was just frustrated-"
"Do you think I care? Sa tingin mo may pakielam ako kung ano mang dahilan ang
meroon ka?" I fired back. I averted my eyes from the monitor and looked at him in
disbelief. "Look, Archer, I don't want you to think that I'm still mad at you just
because of what happened between us that time. Nagpapasalamat pa nga ako na
nangyari iyon sa atin. At least, I had the chance to realize that you are not good
for me and this marriage will never gonna work out. You just gave me the reason to
realize that I deserve someone better and that's not you."
Pagkasabi ko noon ay muli ko siyang inirapan at tumayo na. I snatched my laptop
and went back to our bed. Oh, no. Just my bed. Since our huge fight, hindi na kami
nagtatabi sa kama. He's sleeping in the living room which is really in favor for
me. He could have just rent another room instead of forcing himself to fit in that
couch but he didn't. Hindi ko alam kung bakit.
 Naupo ako sa gilid ng kama. Itinaas ko ang aking isang hita
at inilapag ang laptop sa harapan ko. I was staring blankly at my design drafts for
minutes when I heard the door from the outside shut.
I rolled my eyes. Mabuti naman at hindi niya na pinatulan pa ang mga salita ko
laban sa kanya. It's either he's tired of having those nonsense confrontation with
me or he knows that he deserves those harsh words.
Itinuon ko ang atensyon ko sa screen. When I finalized all the designs I've
been working on for the past two weeks, I went to my Gmail and imported all the
designs examples there.
Huminga ako ng malalim. Kinuha ko ang wallet ko na nasa ibabaw ng bedside
table. I took the black calling card from there and stared at the name that's
embossed in a gold shade. Hinaplos ko ang pangalang iyon.
I wonder how is he right now. Ilang linggo na rin simula ng huli ko siyang
makita. Palagi pa rin kaya siya naroon sa bar na iyon?
Kinagat ko ang ibabang parte ng labi ko. Tumungo ako at ipinatong ang calling
card sa gilid ng laptop. Nagsimula na akong magtipa ng mensahe para sa kanya.
From: FineandLiteDesigns@gmail.com
To: FlavianFollosco@gmail.com
Subject: Good day!
Hello, Mr. Follosco. Here are all the design examples I have made for your room
project. Feel free to choose your preferred style. If you have questions regarding
it, please do not hesitate to ask me and rest assured that I will do my best to get
back to you as soon as possible. Thank you and more power!
Ilang beses ko pang pinasadahan ng basa ang mensahe ko para lang masigurong
tama at maayos iyon. Nang masigurong ayos na ay agad ko ng ipinadala iyon sa kanya.
I was about to close the tab when a message popped out of the screen all of a
sudden. My heart clobbered excitedly when I saw that it was a response from
Flavian! He's online!
But why the hell would I be excited just because of a simple reply from a
client?
Oh, don't fool yourself, Trinity! You know that he isn't just a basic client to
you. That man is your fucking crush!
I bit my cheek from the inside as I clicked his name.
Flavian Follosco:
I have a question for you.
Ngumuso ako. That fast? May tanong na agad siya tungkol sa mga designs?
Nakapili na agad siya?
As much as those questions crashed into my head, I typed a message and still
managed to make a good response.
Me:
Anything, Mr. Follosco.
Waiting for his reply made me feel agitated and I don't even know why. Kung
tungkol lang naman sa mga detalye ng disenyo ang itatanong niya ay bakit ako
kakabahan? But of course it will be just about my designs! Tungkol saan pa ba ang
dapat niyang itanong bukod doon?
Flavian Follosco:
I thought you're the one who's going to personally show me these designs. What
happened?
Crap! I'd love to! Pero paano? Narito ako sa ibang bansa? We're miles and miles
away to personally show him the designs. Paano ko gagawin iyon? Isa pa ay ito ang
eksaktong araw na sinabi kong matatapos ko ang mga disenyo ko. Nakakahiya kung
hihintayin ko pa na makauwi muna ako bago ko ibigay ang mga disenyo ko. Baka
sabihin niya ay wala akong isang salita. Na hindi ako marunong tumupad sa usapan.
Me:
I know, Mr. Follosco, and I truly apologize for that. I'm in Paris for almost
two weeks now.
 Flavian Follosco:
When are you coming back?
Nagbuga ako ng hangin. Ang palad ko ay nanglalamig at bahagyang nagpapawis. My
heart is doing a tango inside my chest and I can't understand why. Binukas-sara ko
ang kamay ko at muling humugot ng hangin bago nagtipa ulit ng isasagot.
Me:
Tomorrow morning.
Flavian Follosco:
I'll wait for you, then. Saka natin pagusapan ang mga disenyo mo kapag narito
ka na.
Napapikit ako ng mariin, ang ngiti ay hindi napigilan sumilay mula sa aking
labi. How can his simple message put a smile on my face? I feel giddy and the idea
of seeing him directly makes me excited! Pakiramdam ko ay hindi na ako
makapaghintay na umuwi bukas at bumalik sa trabaho... at makita siya.
This is bad. Flavian can summon the butterflies inside my stomach while Archer
cannot. Archer is my husband while Flavian is just a mere client, a stranger and
yet, he's the one who can pull different emotions from me. Doon pa lang ay hindi na
iyon maganda. Doon pa lang ay nagkakasala na ako.
Ngumuso ako sa mga bagay na tumatakbo sa isip ko. I'm thinking too advance. I
like Flavian but here I am, thinking like we already have a relationship. Sigurado
naman akong may nobya na iyon. Maybe his girlfriend is that woman he's with one
time we saw each other in the restaurant? I don't know. Baka. That's fine. May
asawa na rin naman ako. But I won't let Flavian know that. I won't let someone know
that.
I will try to keep my marriage a secret as much as I can. Being married to
Archer Ravena is something I can't be proud of.
Mabilis na lumipas ang buong araw. Sa biyahe pauwi, inaksaya ko ang labing-
limang oras sa pagtulog. Archer and I were in the same seat line but we're not
talking too much. Kapag may sinasabi siya ay hindi ako ganoong nakikinig. All his
words were just passing through my ears like they're not that important.
Halos madaling araw na ng makadating kami sa condo niya. Si Archer na ang
nagbukas ng pinto dahil siguradong tulog pa ang kasambahay sa mga oras na ito. As
soon as he opened the door, naglakad na ako papasok at nilampasan siya.
"Pag gising ni Mica sabihin mo sa kanyang ipasok ang mga luggage ko sa loob ng
kwarto ko." sabi ko habang umaakyat na ng hagdan.
"Why don't you sleep in our room, Trinity?" he asked that stop me from stepping
up.
Taas kilay akong tumingin sa kanya. "Are you kidding me?"
"Do I looked like I'm kidding to you?" he fired back coldly.
"We're not in Paris anymore, Archer. Hindi ko na kailangan magtiis pa na
makulong sa isang kwarto kasama ka. Now, if you'd still insist that damn nonsense
idea, then I've no choice but to move out of this house. But then, that would be so
much in favor of me."
Ilang sandali siyang tumitig sa akin. Nanh napansin na hindi ako nagbibiro ay
nagpakawala siya ng buntong hininga. He muttered a silent curse like everything
that's going on between us is too much. I smirked at the frustration that's
dripping from his face.
I didn't wait for him to answer and continued stepping on my way to the guest
room. Pagkasara ko ng pintuan ay iniitsa ko ang aking coat sa mini couch at
isinalya ang katawan sa malambot na kama.
I'm home... But this doesn't feel like it.
"Welcome back, Ma'am Trinity!" maligayang salubong sa akin ni Shey pagkaapak ko
sa entrada pa lang ng building namin.
Bumeso siya sa akin habang may matamis na ngiti sa kanyang labi.
I smiled at her. "Thank you, Shey. Nasa kotse ang mga pasalubong ko sa'yo.
Kunin mo na lang mamaya."
 Mas lumawak ang ngiti niya. "Salamat, Ma'am! Love mo talaga
ako."
I chuckled and then shook my head. Nagtuloy-tuloy ako papasok sa mismong
opisina ko habang ramdam ko naman ang presensiya niya sa aking likod.
"So, how's Mrs. Follosco's feedback? Positive?" tanong ko nang nakaupo na ako
sa swivel chair ko.
Shey chortled. "Tayo pa ba, Ma'am! Her reaction after we finished her room was
beyond happy. Sabi pa nga niya ay irerekomenda niya tayo sa mga kaibigan niya na
mahilig rin magpaayos ng bahay."
"Sana niloko mo. You should have told her that we don't need her recommendation
anymore because we're already well known in this field!" natatawang sabi ko. Maging
si Shey ay natawa na rin.
"How's vacation, Ma'am?" she asked after seconds of laughing.
"Fine. Oh, by the way, I'll be meeting Mrs. Follosco's son for his room
project. Tapos na ang mga designs at kailangan na lang niya mamili. Sandali lang
ako roon."
Ilang sandali siyang nakatitig sa akin. Alam kong ramdam niya na ayaw kong
pagusapan ang tungkol sa naging bakasyon namin ni Archer. Ayokong masira ang araw
ko dahil lang doon. Good thing that Shey is intelligent enough to feel it.
Suddenly, she nodded. "Alright, Ma'am. Babalik na po ako sa table ko. I'll send
you the list of our clients for this week."
"Yes, please." I agreed.
Tumalikod na siya at lumabas na ng opisina ko. When she's no longer in my
sight, I blew a deep breath and took my iPhone out of my shoulder bag.
I already saved Flavian's number here in my phone so I won't have to check his
calling card everytime I need to look for his contact details.
Biting my fuschia pink painted lips, I composed a message for him.
Me:
Good morning. I'm already in my office, Mr. Follosco. When are you free?
Pagkasend noon ay ipinatong ko ang cellphone ko sa ibabaw ng aking table. I
leaned my forearm against the handrest and crossed my hands just above my stomach.
Pinagalaw-galaw ko ang upuan ko habang ang paningin ay nasa kawalan.
Natigil ang aking ginagawa nang tumunog ang cellphone ko. Without exceeding too
much effort, I stretched my hand and grabbed the phone.
Napatuwid ako sa pagkakaupo nang mabasa ko ang pangalan ni Flavian sa screen ng
cellphone ko. Oh, my God! He's calling!
With my heart started beating so fast, I tapped the accept button and put the
phone across my ear. I straightened my back and cleared my throat.
Relax, Trinity!
"Hello, Mr. Follosco?" I greeted first.
"Too formal, huh?" he chuckled sexily. Hearing his voice again made my heart
quiver even more! "Drop the formalities, Trinity. Meet me here in my office. I'll
wait for you."
Why does my name sounds so good when he's the one saying it? I never appreciate
my name not until I heard it coming from his lips. This is insane!
"Uh, o-okay. I'll be there. Give me thirty minutes."
"Alright, then. See you." he said before we both cut the line.
Madiin kong kinagat ang ibabang labi ko habang pilit na pinapakalma ang
nagwawalang puso. I exhaled a sigh and leaned my head against the headrest,
shutting my eyes tightly.
Bago pa ako tuluyang mawala sa sarili dahil sa kakaisip ko kay Flavian ay
nagayos na ako at nagdesisyon nang puntahan siya sa opisina niya.
Going to his company wasn't that hard since the exact address was also engraved
on his calling card. Wala pang trenta minutos ay nasa tapat na ako ng isang
malaking gusali. I stepped down my BMW and closed door.
 Ang suot kong sunglasses ay hinawi ko pataas at hinayaan
itong nakapatong sa ibabaw ng ulo ko. I looked up and roamed my eyes to the whole
building. Masiyadong mataas at purong salamin pa ang bawat haligi. Halatang hindi
basta-basta ang presyo sa naging kontraksyon nito.
He own this? Well, obviously, it's his. Nakalagay ang surname niya sa itaas ng
gusali kalakip ang pangalan ng kumpanya. I didn't know he's this rich. I mean,
importing and exporting cars are a huge business but I didn't know that he's
this... damn. What do I know about him anyway?
Ibinalik ko pababa ang salamin sa aking mata at naglakad na patungo sa entrada
ng building. The guard welcomed me with a kind smile on his wrinkled face. I walked
near the elevator. Kita ko mula sa gilid ng mga mata ko ang tinginan ng mga tao sa
akin.
Wearing an emerald green longsleeve pencil skirt dress that's paired up with a
nude Manolo Blahnik dupes, a Cartier gold bangle on my arms and my brown laptop
tote bag on my other hand, I honestly feel beautiful right now. I'm already used to
gain attentions wherever I go and it's an overwhelming feeling. Those stares that's
laced with amazement added some spark to my self-esteem.
Isang matandang babae lang ang nakasabay ko sa elevator. Sa tingin ko ay
maintenance siya rito dahil na rin sa unipormeng suot niya at sa hawak niyang mop.
I smiled at her and she smiled back. I pressed the thirtieth floor button which I
think is the top floor.
The ride went smooth and fast. Mas nauna sa aking bumaba ang matanda kaya naman
magisa na lang ako nang makarating ako sa destinasyon ko.
As soon as I stepped out of the elevator, I pulled my sunglasses upto my head
and scanned the area. Malawak ang espasyo ng buong lugar. Puti at itim ang kulay ng
bawat haligi. Maging ang ilang couch na naroon ay kulay itim. Iisang pinto lang ang
naroon. It must be Flavian's office. Sa labas ay isang cubicle na sa tingin ko ay
sekretarya naman niya.
I glided elegantly towards the secretary's table. Tanging ang pagpalo lang ng
takong ng aking sapatos sa marmol na sahig ang maririnig. I was just meters away
from her when she lifted her eyes and met mine.
Nasisinagan ng liwanag mula sa desktop computer niya ang kanyang mukha dahilan
para mas malinaw kong makita ang pagngiti niya.
"Good morning, Ma'am. How may I help you?" she asked with full respect.
Ngumiti ako. "Hi! I have a meeting with Mr. Flavian Follosco. Is he inside?"
"Yes, Ma'am. May I know your name, po?"
"Trinity Rave - Trinity Velarde." muntik pang madulas na sagot ko.
"Kayo po iyong interior designer?"
Tumango ako. She smiled. Her chinky eyes tells me that she's a good and
responsible employee. Maayos ang pananamit niya at disente. Hindi kagaya ng mga
ilang sekretarya na nakikita kong halos lumuwa na ang katawan sa sobrang iksi ng
damit lalo pa at alam nilang gwapo ang amo nila. This girl isn't taking the
advantage of having a very handsome boss.
"Mr. Follosco is already waiting for you. Kanina pa po niya kayo ibinilin sa
akin. I'll accompany you inside, Ma'am."
"Sure,"
Tumayo na siya mula sa swivel chair niya at nauna ng maglakad sa akin. I
followed her as I feel my heart pumping so fast like a mad ape running in the
jungle fighting for its life. Humugot ako ng malalim na hininga nang pasukin na
namin ang isang glassdoor. I can see my reflection through it and found that my
cheeks are already flushing.
What the hell? Bakit ako namumula?
Bumungad sa akin ang isang moderno at eleganteng disenyo ng opisina. Painted in
a white, cream and black, the room looks so alive and classy. There are different
portraits hanging in the wall and most of them are business portraits. Ang kulay
krema na kurtina ay nakahawi dahilan para matanaw ko ang naglalakihang gusali sa
ibaba at ang sinaw ng araw na tumatagos rito.
Sa tingin ko ay magkasing laki sila ni Papa ng opisina. Ang pagkakaiba lang ay
ako ang nagdisenyo nung kanya kaya naman sasabihin kong mas maganda iyon kesa dito.
Siyempre. Sino pa bang pupuri ng mga gawa ko kung hindi ako?
"Sir, Miss Velarde is already here..."
Napukaw ang atensyon ko mula sa pagmamasid nang maulinigan ko ang boses na iyon
ng sekretarya ni Flavian. I turned my head sideways and my eyes immediately landed
to the man who's sitting authoritatively in his swivel chair while attention focus
on his laptop.
Nag angat siya ng tingin at ang mga mata ko ang agad na natagpuan niya. His
hawklike eyes sent shiver down my spine that I had to temporarily stop from
breathing because it suddenly became abnormal.
He lifted his brow at me.
"Thank you, Jen. You can leave us now." he ordered without looking at his
secretary.
"Yes, Sir."
Pagkasagot noon ay lumabas na ito hanggang sa tuluyan na akong naiwan sa loob
ng malamig na silid na ito kasama ang lalaking nagagawa akong pakabahin sa hindi
malamang dahilan.
He closed his laptop, eyes still on me. Tumaas ang sulok ng labi niya dahilan
para mas lalo kong maramdaman ang paghanga para sa pisikal na itsura niya. Papasa
talagang Diyos ng mga Griyego ang isang ito.
"Damn... Finally..." he whispered softly with a sinister smirk etched in his
lips.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 11

Kung meroon man akong napagtanto habang nakatayo ako sa gitna ng apat na sulok na
silid na ito... Iyon ay ang gusto ko talaga si Flavian.
Mabilis ang tibok ng puso ko. There's some electrifying feeling in my stomach
as I stared at him smirking sexily at me. Never in my life have I like someone
romantically. Kahit noong kasagsagan ko ng pagdadalaga, sa dami ng nanuyo sa akin
ay wala ako ni isang nagustuhan o nakakuha man lang ng atensyon ko.
Even the first time I saw Archer, nagwapuhan man ay hindi pa rin naging dahilan
iyon para makuha niya ang loob ko.
But with Flavian? Damn it. His hazardous eyes alone can make my knees turn into
jelly. Ang paraan ng pag angat ng sulok ng labi niya at ang paghagod ng mga mata
niya sa kabuuan ko ay para bang nagagawa akong dalhin mula sa ibang dimensyon ng
mundo.
"Are you done?" Flavian snapped me out of my thoughts.
"H-Huh? Saan?" kunot noong tanong ko.
The corner of his lips quirked up, one of his moves that has become my weakness
for the short span of time that I've get to know him. Mula sa swivel chair ay
tumayo siya at naglakad paikot sa table niya. He leaned against it, feet crossed
while arms both inside his pocket. He really looks like a dominant Greek God while
I am the submissive hook up. What a combination, huh?
"Checking me out," he answered arrogantly.
Tumaas ang kilay ko at nagpakawala ng matunog na ngisi. "You're so full of
yourself, Mr. Follos-"
"Flavian. Call me Flavian. I don't need your formality here, Trinity." he cut
me off.
I sighed inwardly before crossing my arms above my chest. Pinaglandas ko ang
mga mata ko sa kabuuan ng opisina niya ngunit agad rin ibinalik sa kanya ang
atensyon ko. The arrogant Greek God is still wearing his sinister smirk on his
face! Para bang hindi niya siniseryoso ang usapan namin na ito. I eyed him for a
couple of seconds before biting the bottom of my lips.
 Nagtungo ang mga mata niya roon. I suddenly felt something warm just beneath my
stomach at the way he stared at it. It's like he's tempted. Or... I'm the one who's
tempted?
Suminghap ako, pilit na ibinuhos ang concentration sa tema ng usapan naming
dalawa. Naliligaw ako, e.
"Well, apparently, it's needed. You are my client and I should give respect to
you. Babayaran mo ako sa serbisyo ko kaya natural lang na igalang kita."
Slowly, his hawklike eyes moved up, meeting mine. His chest rose and fell. He
flicked his tongue over his lips, this time, I am the one who got attracted by
those red and moistened lips. Nakita ko ang pagpipigil niya ng ngiti kaya naman
agad akong nagbaba ng tingin. Nahuli niya ata akong nakatingin doon!
"Classic, huh?" he chuckled. "Hmm, well yes, you have a point there. I am your
client and that only means I have the right to demand anything from you. So when I
demand that you stop calling me by my surname, there's nothing you can do but to
follow me. Tama ba ako?" he sneered playfully.
Oh, this moron! He's making sure that I won't get away with this.
I scratched my forehead and let out a defeated sigh. "Alright, Flavian, can we
start focusing on business now?"
Isang tagumpay na ngisi ang gumuhit sa labi niya. He took his hands out of his
pockets and stood properly.
"Hmm, my pleasure."
Umalis siya sa pagkakasandal sa desk niya at naglakad patungo sa itim na couch
na naroon. Bawat galaw ng katawan niya ay nagsusumigaw ng kakisigan. All about this
man is screaming darkness and authority that no one would dare to defy him.

Pinanood ko siya hanggang sa makarating doon. He sat on the

huge sofa and leaned his arm on the armrest. Tumingin siya sa akin. He shot his
brow up, siguro ay nagtataka siya kung bakit nakatayo pa rin ako rito imbes na
sumunod sa kanya.
My heart constricted at the sudden awkwardness when he tapped the space beside
him like he's asking me to sit there. Palihim akong suminghap ng hangin, hindi
pinapahalatang may epekto sa akin ang simpleng galaw niyang iyon.
Lumapit ako sa kinaroroonan niya. I tried to wear my stone cold facade as I sat
beside him. Flavian is literally a huge man. With the built and height he has,
hindi na nakakapagtaka na halos masakop niya na ang couch. Malawak ang
pagkakahiwalay ng mga hita niya habang ang mga braso ay nakaunat at nakapatong
roon. The sleeves of his button down were folded up to his forearm, exposing some
of the unruly hair there.
Kaya naman nang maupo ako sa tabi niya ay hindi naiwasan ang pagdidikit ng mga
balat namin sa braso.
I suddenly felt a quick but powerful spark when our skin touched so I had to
slightly move away from him. I shot him a quick glance and he's currently staring
at our hands.
Nagiwas ako ng tingin, pinilit na lang ituon ang atensyon sa laptop na ngayon
ay kasalukuyan ko ng binubuhay. My hands feels so cold as I stared at the monitor
that's now starting to operate itself.
I can't concentrate. Really. I feel tensed and that feeling is starting to fill
my whole system. Palihim ko siyang ninakawan ng sulyap ngunit halos panawan ako ng
ulirat nang makitang nakatingin rin siya sa akin.
"Did you feel that?" he asked through a breathless whisper.
"Ang alin?"
Ilang segundo pang nanatili ang mga mata niya sa akin bago siya umiling at
nagbawi ng tingin. His Adam's apple moved up and down. He sat properly and cleared
his throat.
"Nothing. Baka nagkakamali lang ako," tila nahihiwagaang aniya.
Tumango ako, gusto man itanong ang ibig niyang sabihin ay mas minabuti ko na
lang ang manahimik. I want to end this meeting with him as soon as possible.
 Natatakot ako. Hindi sa presensya niya. Kung hindi sa mga pakiramdam na
nagagawa niyang iparamdam sa akin. He's really affecting me big time and I'm not
comfortable with it.
Nang maging ready na ang laptop ay pinuntahan ko ang documents kung saan doon
nakasave ang mga design examples ng kwartong ipapaayos niya. Bukod sa ugong ng
aircon, tanging ang mahinang pagtitipa ko lang sa keyboard ang maririnig sa pagitan
namin. It only added the moment a little bit of awkwardness plus the feeling that
he might be staring at me right now made me want to get eaten by the ground.
I faked a cough before straightening my back and handed him the laptop without
looking at him.
"So... these are the designs, choose very well."
Kinuha niya agad ito sa akin. Idinekwatro niya ang kanyang hita at doon
ipinatong ang laptop. I grabbed that chance to move farther cause I feel like the
air in my lungs was taken away by his strong presence.
Bahagya kong isiniksik ang katawan ko sa dulo ng sofa. Nilingon niya ako at nag
angat ng mata sa akin bago ibinaba sa parte na inusudan ko. He raised his thick
brow.
"What?" I asked confusedly.
He shook his head but I can see the coldness dripping from his face. Sandali
lang din iyon at muli ng ibinalik ang atensyon sa screen. Napanguso ako.
I crossed my legs elegantly. Itinuko ko ang aking siko sa arm rest ng sofa bago
isinara ang kamay ko at ipinagpahinga ang sentido sa kamao. With my current
position, I had the chance to watch him this closer. Noong mga nakaraang kita namin
ay palaging sa dilim, kung hindi naman sa dilim ay panandalian lang kaya hindi
ganoon kadetalye.
I sneered mentally when I saw him pout his lips while looking at my laptop,
like he can't understand what he's staring at. He looks adorable and hot at the
same time. Puwede pala iyon?
Of course, it's possible. It's Flavian we're talking about. The Greek freak.
My eyes can't help but to trace the side of his face all of a sudden. From his
thick and jet black eyebrows that loves to furrow whenever he's talking to me. His
perilous and sharp gaze, as if lined with shards of glass around the edges. I
always felt my skin grow hot wherever he glanced, as if bathed by warm sunlight.
Even his beard looks so damn sexy on him. His jaw... though it's being covered by
his facial hair, it never become a hindrance to see how well defined it is. The way
it clenches everytime we're talking seems to be my kryptonite.
I suddenly had the strong urge to bring my hand to his jaw and caressed it. But
of course, I won't do it. Kahit gustong-gusto ko, hindi ko iyon gagawin.
But then... I can't help but to think...
Sana si Flavian na lang. Sana siya na lang iyong lalaking inereto sa akin ni
Papa. Sana siya na lang iyong ipinakasal sa akin. Hindi ko alam pero kung ganoon
siguro ang nangyari, wala sigurong problema. Hindi siguro ako nakakaramdam ng
pagsisisi at panghihinayang sa kinahinatnan ng buhay ko.
Funny how my mind is working right now. Did I really wish Flavian to be in
Archer's situation? Bakit? Bakit siya?
Maybe because I really like him. That's the only explanation I've got here in
my mind.
"Enjoying the view?" he asked suddenly that pulled me out of my unbelievable
thoughts.
His eyes are still focus on the laptop. Mula sa kinaroroonan ko ay nakikita ko
ang ginagawa niyang paglalaro sa labi niya gamit ang sariling ngipin. I can see
that he's biting it softly that made it become redder. He's even twitching it like
he's suppressing a smirk.
Umawang ang labi ko. It was three seconds later when he transferred his eyes to
me and shot me a one teasing glance. The sexy moron didn't even stop himself from
showing me his playful smirk! Pinakita pa talaga! Nananadya...
"What a conceited human being," I said and my shoulder heaved up for a sneer,
too.
He chuckled before hovering his tongue over his lips. The perfect set of his
pearl white teeth shows up. Maging ang dimple sa ilalim ng labi niya ay agaw
pansin. Damn, don't he have flaws?
Iniangat niya ang laptop mula sa kandungan niya at bahagyang humarap sa akin.
He handed it to me, still wearing his boyish smirk. Tumaas ang kilay ko at inabot
iyon sa kanya.
"Choose for me,"
Kumurap-kurap ako. What? "Why would I choose for you?"
Nagkibit balikat siya, ang mata ay nakatuon pa rin sa akin. "I love all the
designs you made. Hindi ako makapili."
"Then c-choose the one you think that stands out!" I exclaimed, over reacting.
Paanong hindi? Ako ang gusto niyang mamili ng disenyo para sa magiging kwarto
niya! Come to think of it. We're not related to each other. Hindi ako puwedeng
basta na lang manghimasok sa mga bagay na dapat ay siya lang ang nagdedesisyon.
"You're an interior designer, Trinity. Mas alam mo kesa sa akin ang
pinakamaganda. Whatever you choose will be fine for me."
Umiling ako, hindi pa rin makapaniwala sa gusto niyang mangyari. Siguro, para
sa iba ay iisiping napakaarte ko gayong simple lang naman ang gusto ni Flavian
ipagawa sa akin. Choose the best design for him and we're done! Pero hindi iyon
magiging simple sa akin dahil alam ko sa sarili kong hindi ganoon ang turing ko sa
mga ganitong gusto niya. I like him romantically and asking me to decide for him
honestly makes me feel giddy!
"I can't decide for you. Ikaw ang kliyente dito, ikaw ang masusunod. At isa pa,
wala akong karapatan magdesisyon para sa'yo."
His dark and hooded eyes became more darker and intense but not in a dangerous
way. It has full ot uncertain emotions. Mga emosyon na malalim, na sa sobrang lalim
ay hindi ko magawang hukayin.
"Then I'm giving you the rights to decide for me, Trinity. Come on, baby. The
power is all yours."
My heart suddenly boomed loudly inside my chest that it almost hurts.
Fuck it! What was that? Bakit ganoon ang epekto ng mga kataga niyang iyon!?
Bakit pakiramdam ko ay may ibang ibig sabihin ang mga salita niya? O, binibigyan ko
lang ng kahulugan dahil alam ko sa sarili kong gusto ko siya? And did he just call
me baby? The hell?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 12

Mabilis na umakyat ang init sa aking pisngi. Hindi na

napigilan pa, inirapan ko si Flavian at ipinukol na lang sa screen ng laptop ang
aking mga mata. I heard him chuckle, like he's enjoying every bit of our
conversation.
This man... He's really making me feel intimidated and uncomfortable.
"I'm not your baby," I said, sounding so cold.
I should at least try to sound like it's nothing to me just to hide the
awkwardness I'm feeling. Ayokong mahalata niya na malaki ang epekto niya sa akin at
ng mga salita niya.
"My bad. Trinity, I mean..." mapangasar niyang sagot bago ito sinundan ng
baritonong halakhak.
Kahit alam kong nangaasar siya ay hindi ko pa rin mapigilan ang mamangha kahit
sa simpleng tono lang ng pagtawa niya.
Damn, Trina. What the hell is wrong with you?
"Maybe you're being used calling every woman your baby. Nevermind if she's a
stranger or not. Sobrang dami ba kaya nasanay ka na?" I fired back.
"Oh, now you're accusing me of being a playboy." he said, sounding so amused.
Nagtaas ako ng tingin sa kanya. Nakaangat ang sulok ng labi niya habang mariing
nakatitig sa akin.
 "I didn't say that you're a playboy. Ikaw ang nagsabi niyan,"
"But that's what you are trying to say..."
Nagkibit balikat ako at saka muling ibinalik ang atensyon sa mga disenyo kong
hindi ko naman alam kung ano pa ang tinitingnan ko. Nakatitig man ay nakay Flavian
pa rin ang isip at tungo ng diwa ko.
"Kung iyan ang dating sa'yo... baka nga ganoon ang ibig ko sabihin."
"I don't play, Trinity. If that's what you want to know,"
Pasimple akong huminga ng malalim. Mabilis ang kalabog ng puso ko at ang mga
paa at kamay ko ay nanglalamig. Hindi ko alam kung dulot lang ba ng aircon o dahil
sa tensyon na ipinaparamdam sa akin ng lalaking ito.
I averted my eyes from the monitor and took all my strength to look at him
again. "Can we go back to our real business, Flavian?"
Ngumuso siya, halatang pinipigilan ang sariling ngumisi ng malawak. My brows
slightly furrowed at his playfulness.
"We're talking about business, Trinity. It was you who brought that topic up."
Tumaas ang kilay ko. "Ako? Are you kidding me? Tinawag mo ako sa endearment na
hindi naman para sa akin. What do you want me to expect then?"
"Who told you that it wasn't for you, hmm?" nakangisi ngunit taas ang kilay na
aniya.
My eyes rolled heavenward. Ang kaalaman na hindi kami close ni Flavian at isa
siya sa mga kliyente ko ay tuluyan ng nakalimutan ng isip ko. Meroon ba naman
kasing kliyente na ganito makipag usap?
"Did you just roll your eyes at me?" he snapped.
I glanced at him again. Madilim man ang awra ay hindi ko magawang matakot o
makaramdam ng nerbyos para sa kanya. Siguro nga ay nakakaramdam ako, pero dahil sa
ibang bagay iyon. Bagay na kahit nakakaramdam ako ng ganoon ay nagagawa pa rin ako
pasayahin.
"Are you flirting with me?" I asked directly instead of answering his question.
The edge of his lips lifted up. Natigilan ako nang makita ko ang marahan niyang
pag usod sa tabi ko. There's no more space left in between us! Ipinatong niya ang
kamay niya sa sandalan sa likod ko dahilan para magmukha siyang nakaakbay sa akin
habang ang isa naman ay nakadantay lang sa hita niya. He's facing me closely so I
honestly don't know what to react.

I've always been so confident of how beautiful I am but

with Flavian watching me this close in broad daylight made me feel conscious of how
I looked like at this moment.
My breathing temporarily malfunctioned when he leaned over me and whispered...
"So what if I am?"
Napakurap-kurap ako. Umawang ang aking labi at pigil ang hininga siyang
pinagmasdan. My brows knitted in a frown.
"Ganyan ka ba sa lahat ng babaeng kliyente mo? Dinadaan mo sa ganyan para
makuha? Maybe you are using your handsome face just to get them."
Suddenly, he licked his lips and my eyes automatically went there. He tilted
his head and a ghost of sexy smirk spread across his face.
"So are you saying that I'm handsome?" he shot back, a bit playful.
Hindi ko na mabilang kung ilang beses ako nagtaas ng kilay ngayong araw na ito.
Pero kung may mas itataas pa itong ginagawa ko ngayon, hindi ko na alam.
Seriously? He's asking me that? Isn't he aware that he looks like a freaking
greek god to me? Hindi niya ba alam na unang kita ko pa lang sa kanya sa madilim na
bar na iyon ay naagaw na niya ang atensyon ko?
Of course he doesn't know that! Hindi niya iyon kailanman malalaman. There's no
reason for me to tell him about that, too. Whatever this feeling I have for him
will always stay as my secondary secret. The first and darkest is that I'm already
a married woman.
"Never mind. Ikaw na rin naman mismo ang nagsabi," muling saad ni Flavian
dahilan para mahinto ang paglalayag ng isip ko.
 Nagsalubong ang kilay ko at maang siyang tinitigan. What's the sense of
answering his question if he already knows it, anyway? Gusto niya lang ata talaga
marinig mula sa akin ang sagot ko. Iyong direkta mula sa akin mismo.
I let out a sigh before removing my eyes from his face. Shaking my head was the
only thing I can do before I anchored my attention back to the laptop.
"I'll choose the first design. The white and navy blue palette. Ang ilang
furnitures nito ay ibinagay ko rin sa kulay ng buong kwarto." I faced him. "If you
want me to change anything here, tell me immediately. Once you're done, I'll
contact my suppliers to order the things we needed. Okay with you?"
Kung puwede lang sanang si Shey na lang ang pinapunta ko dito ay iyon na ang
ginawa ko. Sa tuwing magtatagpo na lang ang mga mata namin ay para akong napapaso.
I am aware that I have a very sharp brown eyes. Pero itong kay Flavian ay mas doble
ata ang talim at pagiging mabangis ng kanyang mga mata. His eyes are something I
can't dare to look at longer.
Flavian nodded.
"Yes, anything is fine with me." he stated. Mataman niya akong tinitigan sa mga
mata bago matamis na ngumiti. "Don't be so uptight, Trinity. I'm not going to eat
you."
Pagkasabi niya noon ay inilayo niya na ang sarili sa akin habang ang mga mata
ay nakatuon pa rin sa mukha ko. Inayos niya ang suot na coat. He finally dragged
his hawkish gaze out of me before standing up and amble towards his table. And here
I am, sitting here, a little bit stunned because of his damn effect on me.
Sinundan ko ang makisig niyang paglalakad hanggang sa tuluyan na itong
nakabalik sa table niya. Standing massively there like the freaking CEO he is, he
looked at me intensely.
"Are we done with our business?" he asked seriously.
Umayos ako ng upo. I closed my laptop and nodded my head. "We're done,"
"Then can I invite you for lunch now?"
My heart bounced inside my chest. Kaagad na natapon ang init sa aking mukha.
Natigil ako sa akmang pagbabalik ng laptop sa bag nito at nagangat ng tingin sa
kanya. Flavian was drilling me with his perilous gaze while still standing near his
desk.

"W-What?" I repeated.
"Let's have lunch. It's already noon."
"Thanks but no thanks. Sa office na lang ako kakain-"
"I insist. It's a client's request so you have no choice but to agree." he
warned cleverly.
Oh, now he's using that alibi to get what he wants?
My eyes narrowed to crinkle slits. Nagpakawala ako ng buntong hininga at
nagpatuloy sa pagbabalik ng laptop sa bag ko.
"Fine."
Hindi na ako nakaangal pa ng ipilit ni Flavian na sa kotse niya na ako sumakay
papunta sa kung saan man restaurant ang sinasabi niya. I tried to insist that I'll
bring my own car but he would just keep on telling me that we could save gas if
we'd just use his car. Kaya ang ending, naiwan ang kotse ko sa parking lot ng
building nila at babalikan na lang pag uuwi na kami.
Marahas akong napabuga ng hangin habang tinatanaw ang mga lugar na nilalampasan
namin sa labas ng bintana.
Ano ba kasing naisip niya at niyaya niya ako kumain ng tanghalian sa labas? At
anong nakain ko at pumayag ako?
He warned me and used his privilege as a client! Baka mamaya ay ipull out niya
pa ang project niya sa akin kung hindi ako pumayag. Sayang din iyon.
Weeh? Iyon ba talaga, Trinity? O, gusto mo rin ang makasama siya ngayon?
"I know a good restaurant just near our building. Doon ako palagi kumakain,"
Flavian said in the middle of our defeaning silence.
I crossed my arms above my chest and smirked a little. "That's where you
probably bring all your babies, right?"
His laughter roared inside the car. "You are always thinking me of the worst,
Trinity. First, you accused me of being a stalker. Ngayon naman ay pinaparamdam mo
sa akin na babaero ako. What is wrong with you?"
Hindi ko nagawang seryosohin ang sinabi niyang iyon dahil nahahaluhan ng
paglalaro ang tono ng boses niya. I glanced at him. He also shot me a quick glance.
He gave me a subtle wink that made me roll my eyes at him.
"Bakit mo ba ako niyayang maglunch? Mamaya niyan ay magalit ang girlfriend mo,"
tukoy ko sa babaeng nakita kong kasama niya noon sa restaurant kung saan naroon
kami.
The woman who had thick layer of foundation on her face.
Mula sa daan ay mabilis niya akong sinulyapan at pinag angatan ng kanyang
makapal na kilay.
"I have one?" he snapped.
"Iyong babae na kasama mo noon sa restaurant kung saan naroon din kami ng
sekretarya ko." dire-diretsong sabi ko at muling bumaling sa labas ng bintana.
He chuckled lowly. "Hmm, I remember that day. The day you walked passed me like
I was just a slave and you're the respected elegant queen."
Ngumuso ako at binalingan siya. Sandali niya akong sinulyapan at ngumisi.
"Pinansin naman kita, ah?" busangot na sabi ko.
"You did. By raising your eyebrow at me." muling natatawa na aniya.
Did I raise my eyebrow at him that time? Hindi ba at tipid ko naman siyang
nginitian? Kahit pa nakaramdam ako ng pagkailang ay pinansin ko pa rin siya. Did he
forget? Maybe. He's with someone that time. Baka doon lang nakatuon ang atensyon
niya.
Dinala ako ni Flavian sa isang Italian restaurant. I've never been here before.
Maybe because I am not into Italian food. Kumakain naman, hindi lang talaga
mahilig.

"Pasta for lunch?" kunot noong tanong ni Flavian matapos

kuhanin ng crew ang order namin.
"What's wrong with pasta?" taas kilay na tanong ko.
"We're going to have lunch, Trinity. Kanin ang kinakain sa tanghalian."
Huminga ako ng malalim. We're closely facing each other on this two seater
dining table. Hindi ako gaano makatingin sa kanya ng maayos dahil hindi niya na
inaalis ang tingin sa mukha ko. Even if I wasn't looking at him, I could feel his
eyes piercing through me.
"I'm not into rice that much, Flavian." totoong sabi ko.
He smirked. His gaze cruised my figure. I suddenly felt mindful. Wala naman
dapat ikahiya dahil wala naman akong taba sa katawan. I've been so proud of myself
ever since. Rounded breast, full hips and huge butt. Walang dapat ikahiya pero ang
klase ng mga tingin na iginagawa ni Flavian sa akin ay nakakapangliit.
"You're one of those girls who's afraid to get fat, huh?"
"No. It's just that I'm taking care of my figure." pagiwas ko ng tingin.
"Hmm, I don't see anything wrong with that. But I don't see anything wrong with
girls who have thick thighs and wide waistline, too. I find them hot."
Unconsciously, my eyes instantly found its way back to his face. Well, uhm,
should I start eating a lot now to gain weight?
Hell, no. At bakit ko iintindihin ang gusto niya sa isang babae? So what if he
likes voluptuous women rather than the slender type? Ang tagal ko inaalagaan ang
katawan ko para lang manatiling maganda pagkatapos ay papabayaan ko lang dahil sa
gusto niya ng malaman?
What the hell, Trinity? Nobody's asking you to gain weight! Ikaw lang. Utak mo
lang dahil alam mo sa sarili mong handa kang gawin iyon kung sakaling hilingin niya
iyon sa'yo. Gosh. I sounded so dead over heels with him even to my own ears.
Dumating na ang pagkain makalipas ang ilang minuto. We started eating our food
in silence. Hangga't maaari ay iniiwasan ko tumingin sa kanya dahil alam ko na
kapag nasimulan ko ang titigan siya ay mahihirapan na akong ihiwalay ang mga mata
ko sa mukha niya. And if that happens, he might caught me staring at him. Know this
man, he's one hell of a conceited man. Lalo pa at ilang beses niya akong nakitang
nakatitig sa kanya kanina.
Flavian got a very nice table manners. Sabagay, magtataka pa ba ako? He's
raised by a wealthy family. He's raised by an elegant and graceful mother like Mrs.
Follosco. I shouldn't be putting doubt about it.
There's even a time that I made a research about the Follosco family. Bukod sa
kalat-kalat nilang branch ng mga bangko sa Asia, kilala rin ang pamilya nila bilang
isa sa mga pinakamayaman na angkan sa Pinas. And of course, the man who always made
on the top as the richest man in the Philippines is still Tito Zach, Zoe's father.
The second one is the Trajano family because of their chain of hotels. Pangatlo
sila Flavian na sinundan naman ni Archer.
Magkasunod pa talaga sila, huh?
"Nice ring..."
Mula sa plato ko, napaangat ako ng tingin nang marinig ko ang sinabing iyon ni
Flavian. Mabilis na bumundol ang kaba sa dibdib ko. I dropped my gaze down, exactly
where my ring finger is. Isang singsing lang ang naroon. And it's no other than my
wedding ring.
Fuck it.
"My father g-gave this to me," pilit itinuwid ang boses na sagot ko.
I glanced at him and found him staring at my hand. Gusto kong itago sa ilalim
ng lamesa ang kamay ko ngunit paniguradong magtataka lang siya kapag ginawa ko
iyon. Even though I don't like the idea of being married to Archer, I can't take
our wedding ring off because if I would, my father might pay me a visit and he
would notice that I'm not wearing it. Magtataka siya kapag nagkataon.
Tumango-tango si Flavian. Bumalik ang daloy ng hangin sa aking dibdib. He
averted his eyes from my hand and continued eating. I mentally sighed. Muntik na
iyon.
Flavian can't know about my real status in life. Hindi niya puwede malaman na
may asawa na ako. If ever he'd ask me if I'm still single, I'd say yes. Hindi ko
kailanman sasabihin na kasal na ako. Ayoko.
"Looks like a wedding ring to me,"
My heart threatened to burst forth from my ribcage. Humigpit ang hawak ko sa
aking tinidor at pigil ang hininga siyang tiningnan. Ganoon pa man ay sinikap kong
ngumiti nang pagukulan ko siya ng pansin.
"That's not going to happen. I'm still single," kinakabahang sabi ko. I didn't
know lying about my status would be this hard.
O, baka kay Flavian lang dahil gusto ko siya?
He smiled. "That's a music to my ears, Trinity."
As much as I want to ask him what he meant by that, my whole system was being
filled by anxious about my freaking ring! Wala naman siguro siyang alam sa akin at
sa totoong pagkatao ko, hindi ba? Kasi kung may alam siya, dapat ay sinabi niyang
alam niya iyon. With how he's acting towards me tells me that he's clueless about
my real identity. That I'm already married to Archer Ravena!
Isa pa, Mama Evangeline told me that the articles about our wedding haven't
released yet. At kung ilalabas man iyon ay siniguro niyang sa iilang elite
magazines lang mababasa ang tungkol doon.
Natapos ang lunch namin nang hindi pa rin nawawala ang kaba sa aking dibdib.
Nakabalik na kami sa parking lot kung saan naroon ang kotse ko. I am looking at
Flavian while sitting here in the driver's seat. Nasa labas siya ng bintana,
nakatungo at nakatitig sa akin habang ang isang kamay ay nasa bubong ng sasakyan
ko.
"Thank you for the lunch," paunang sabi ko habang binubuhay ang makina ng kotse
ko.
"Hmm. We'll do it again next time,"
Woah. There's still a next time, huh?
Hindi ako sumagot. Mariin ko lang siyang tiningnan. "I'll update you once I'm
done contacting my suppliers. Nang sa ganoon ay maumpisahan na namin ang kwarto mo.
Will you be there?"
Tumaas ang sulok ng labi niya. "You want me to?"
Nagiwas ako ng tingin. Damn it. Bakit ba itinanong ko pa iyon? E, ano naman
kung naroon siya o wala?
"I'll be there," dagdag niya pa bago ako makasagot.
I brought my eyes back to him. He's still smirking sexily at me. Amusement was
visible in his dark eyes, too.
"O-Okay. Mauuna na ako. See you," nauutal pang sagot ko.
My gosh, Trinity. Will you please get ahold of yourself?
"Alright. Drive safely..." he smiled softly.
Tumango ako. "Thanks,"
Ibinaling ko na ang atensyon ko sa harapan. The engine was already roaring to
life when Flavian called me out again.
"Trinity..."
I glanced back at him, feeling clueless. "Hmm?"
Hindi ko maiwasan ang mapakurap-kurap nang masilayan ko ang kaseryosohan sa mga
mata niya.
"Don't make me miss you."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 13

"I told you, Archer, I can't come with you. May sarili
akong negosyo na kailangan asikasuhin. It's just a three day seminar. Why do you
have to bring me with you, anyway?" salubong ang kilay na tanong ko.
Kinabig ko ang manibela ng aking sasakyan sa gilid para magover take sa isang
itim na sedan. I am already irritated with the way my conversation with Archer goes
and yet, the slight traffic here is giving me reason to double the frustration I'm
feeling.
"Three days, Trinity. Just for fucking three days. It won't cost you any big
deal. Hindi malaking kawalan sa'yo ang tatlong araw na iyon at kung tutuusin ay
dapat ka talagang sumama dahil naroon sila Mama. Kapag nalaman nilang wala ka ay
makakarating iyon sa Papa mo-"
"Wala na akong pakielam sa sasabihin o iisipin ni Papa tungkol sa atin, Archer.
I told you, whatever I do, it will always turn out this way. Madidismaya pa rin
siya sa akin."
Mabilis na tumulis ang nguso ko nang makita ko ang itim na sedan na nilampasan
ko kanina na inikutan rin ako at inunahan ako sa pwestong dapat ay sa akin. Sunod-
sunod ko itong binusinahan ngunit ang sira ulo ay nagtuloy-tuloy pa rin.
Nakikisabay pa itong sasakyan na ito. Kung kailan nagmamadali ako!
"You are making this hard for us, Trinity. So are you saying that you don't
care anymore to your father?" Archer asked coldly.
I tightened my grip on the steering wheel. Why does he sounds like he wants me
to feel guilty for not allowing this fucking things to fall into its right places?
Bakit parang lumalabas na ako pa ang mali? Ako pa? Doesn't he know that marrying
him isn't right? Hindi niya ba alam na ang pagsasama namin ay isa ng malaking
pagkakamali? Bakit kung umasta siya ay parang ako pa ang may problema dito?
"Look, Archer. What I meant to say is I don't really give a damn anymore if my
father gets angry at me for not fixing this marriage with you. Malaki ang
pagkakaiba noon sa salitang wala na akong pakielam sa kanya. Since the very
beginning, you knew how much I love my father. But we also both know that we are
totally a wreck and this pragmatic marriage won't work anymore. How many times do I
need to tell you that?"
"I guess this cold treatment from you has still something to do with what
happened betwees us in Paris, huh?" he chuckled evily. "I'm doing all my best for
this marriage to work out, Trinity. If it's not still obvious to you, I sacrificed
my own happiness for your father's happiness so please don't just waste it." A sigh
escaped his mouth. "Let's talk this matter over dinner tonight. I'll be home early.
Hihintayin kita," he said with finality before ending the line.
Nang marinig ang senyales ng pagtatapos ng tawag ay pabato kong inihagis ang
cellphone ko sa dashboard.
He has the guts to bring that thing up between us? Bakit kailangan pa? Hindi
iyon ang dahilan kung bakit nagdesisyon na akong wala ng patutunguhan ang pagsasama
namin kahit nagsisimula pa lang. Pero ang pangyayararing iyon ang naging ugat para
masabi ko sa sarili ko na naguumpisa pa lang ay tapos na kaagad kami.
My pride as a woman was beaten up and there's no way for him to make it up to
me. Kung gaano ko siya kaayaw noon bilang isang tao, lalo na nang matapos mangyari
iyon.
And... My attention have been pulled out by someone who own a perilous eyes, a
playful smirk and the one who can make the butterflies in my stomach fly. And that
someone isn't Archer Ravena. 
Nakita ko ang itim na sedan na naging mabagal ang takbo sa gitna ng maluwag na
kalsada ng express way. Ngumisi ako.
"My turn, asshole."
Inapakan ko ang accelerator at pinaharurot ang kotse ko bago muling inunahan
ang itim na sedan. A smile of victory escaped my lips when I saw the car running
after me through my side mirror. Inayos ko ang suot na aviator saka itinuon ang
atensyon sa daan pagkatapos.

It's five seconds later when my phone ring again. The first
person who came in my mind was Archer. Baka may nakalimutan sabihin. Without
detaching my eyes from the road, I took my phone from the dashboard and grabbed a
short glimpse on the screen.
Kaagad kong naramdaman ang paglukso ng puso ko nang rumehistro sa utak ko ang
pangalan ng caller. I gazed back to the road, and then to the screen again. My gaze
lasted for just two quick seconds there before I decided to answer it.
"Flavian," I greeted first, heart doing a tango inside my chest.
"Where are you?"
Napanguso ako nang mahimigan ko ang pagiging seryoso sa boses niya. Sinilip ko
ang gold wrist watch ko at nakitang hindi pa naman ako late sa usapan naming oras
ng dating ko sa bahay nila.
Ngayon ang araw nakaschedule ayusin ang kwarto niya after almost two weeks of
preparing and settling everything we need for his room. Ganoon katagal rin nang
huli kaming magkita. That's still the day we had lunch together. Hindi naman siya
tumatawag, hindi rin nagtetext. No that I'm expecting him to do it but... I waited.
Naaalala kong sinabi niyang huwag ako masiyadong magpamiss sa kanya. Baliktad
pa nga ata ang nangyari. Ako ang naka-miss sa kanya.
"On my way to your house. Nagdadrive ako." sagot ko.
"Hmm, and your team?"
"Nauna na sila sa akin. Kanina pa sila nasa bahay ninyo. Are you already
there?"
The lines on my forehead suddenly showed when I heard a noise coming from his
background. Parang mga busina ng sasakyan. Nasa kalsada rin ba siya?
"Where are you?" I asked, following my last question.
Mula sa kabilang linya ay narinig ko ang malalim at baritonong tawa niya.
"Bakit ka natatawa-"
"Look on your left," aniya.
Wala sa sarili akong napatingin sa kaliwang banda ko at ibinaba ang salamin ng
aking bintana. Nakita ko ang itim na sedan na kanina ko pa inuunahan na nagtungo sa
gilid ng sasakyan ko at sinabayan ang bilis ng pagpapatakbo ko. Just before a word
come out of my mouth, the passenger side's window rolled down and exposed the
driver of that black sedan!
My heart leaped in surprised when I saw his dark but magnetic eyes looking at
my direction with a glimpse of smirk in his lips.
"What a bad ass driver you are..." he mocked.
Isang kamay lang ang gamit niya sa pagmamaniobra ng manibela niya habang ang
isa naman ay hawak ang cellphone niya at nakatingin sa akin. Thank God the road was
wide open. Hindi delikado ang ginagawang pasulyap sulyap namin sa isa't-isa.
"It's y-you..." tanging nasabi ko na lang dahil sa sobrang pagkabigla.
He chuckled. "Yes, baby. Love the way you fight for your own spot. You just
proved me how bitchy you are."
Ngumuso ako. Siguradong ang pag o-overtake ko sa sasakyan niya ang ibig niyang
sabihin. Hindi ko naman alam na siya iyon. Kung alam ko lang, hindi ko na siya
uunahan pa. O baka hindi rin. Masiyadong matigas ang ulo ko para intindihin pa
iyon.
Mas lumalim ang ngisi sa labi niya nang masilayan ang reaksyon ko. Hindi pa rin
lumulubay ang kotse niya sa gilid ko. Nagangat ako ng kilay. I raised my aviator up
and let it rest on top of my head. Nilingon ko siya. His eyes are now directed to
the road.
"I know, Flavian. I really am a bitch." sagot ko bago inalis muli sa kanya ang
atensyon.
His soft but manly chuckle filled my ears. "Hmm... You are my bitch."
Those words from him immediately caught my heart and dropped it into an ocean
of giddiness. I glanced at him. He also looked at my way. His deep set beneath
heavy black brows met mine. Kinindatan niya ako bago nagsimulang paharurutin ang
kotse at lampasan ako.
Natawa ako at napailing habang sinusundan ang papalayo niyang sasakyan. He
really knows how to make his way to my heart. Simpleng galaw mula sa kanya ay
nagagawa niya akong pasayahin. Wala pa nga siyang kakaibang ginagawa ay para na
akong nahuhulog. Paano pa kaya kapag may ginawa na siya? Baka ikalunod ko iyon.
And damn, he should stop calling me that endearment! Bago pa ako masanay...
Bago ko pa paniwalaan na para nga iyon sa akin.
Huminga ako ng malalim at ibinaba na ang salamin sa mga mata ko. Nagsimula na
akong pabilisan ang takbo ng kotse ko at pilit na sinundan siya.
Minutes later when we both reached their mansion. Mas nauna siyang gumarahe sa
tapat ng gate nila habang ako ay papahinto pa lang. I saw his door open. His brown
boots stepped on the concrete cement. Huminto ang sasakyan ko sa likod ng kotse
niya at kasabay noon ay ang tuluyan niyang paglabas sa kotse niya.
Sa akin kaagad tumama ang mga mata niya. Even though my windows are tinted, I
can feel that he can still see me through that. He shut his door before leaning his
body against it with arms crossed over his chiseled chest.
Kinuha ko ang purse ko na nakapatong sa passenger's seat at binuksan na ang
pinto sa side ko. I stepped on the ground and finally climbed out of the car. I
slammed the door closed and my gaze instantly met his hooded eyes.
Nakapaskil na kaagad ang ngisi sa labi niya. Hindi ko na rin napigilan ang
mangisi dahil doon. Masiyadong nakakahawa. Kinalas niya ang braso niya at umayos ng
tayo. Naglakad siya patungo sa kinatatayuan ko habang ako ay nakatingin lang sa
kanya.
Doon ko lang nagawang mapagmasdan ang kabuuan niya. He's not wearing his usual
business attire and this is the first time I've seen him casual.
Wearing a dark blue denim cuffed jeans, a black vneck fitted shirt and a brown
boots, he looks like a Hollywood actor. He can actually pass as Theo James' twin!
Ang silver dog tag na suot niya ay mas lalo pang nagbigay angas sa dating niya.
He stopped walking when he's inches away from me. He crouched and planted a
kiss on my cheek that startled me a bit. Umawang ang bibig ko sa naging galaw
niyang iyon. My breathing suddenly paused for a moment, thinking what had just
happen. Ngunit bago pa man ako makabawi ay naramdaman ko ang marahang pagdampi ng
hininga niya sa may bandang tainga ko.
"I miss you..." bulong niya na mas lalong nagpayanig sa buong sistema ko.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Chapter 14

"You and your flowery mouth, Flavian." naiiling na sabi ko

nang makabawi sa pagkabigla dulot ng halik na iginawad niya sa pisngi ko.
It's just a kiss in the cheek and that's just normal nowadays. Pero ito ako,
kung makaarte ay akala mo first time ko ang mahalikan ng ganoon. Sa pisngi pa nga
lang ako hinalikan pero halos abot langit na ang kilig na nararamdaman ko. What
more if it's a kiss in the lips? More, so.
Bakit, Trinity? Are you waiting for that to happen?
"There you go and your accusations again..." he whispered dramatically that
snapped me out of my unbelievable thoughts.
I brought my gaze back to him again. Bahagya nang malayo ang mukha niya sa akin
kaya naman nakakagalaw na ako ng ayos. But the awkwardness is still here. Wala
atang balak mawala hangga't malapit siya sa akin.
His chest heaved up for a sigh. Umangat ang kilay ko nang mapansin ang pagiging
seryoso ng mga mata niya. There's a silver of emotion in those heart-stopping eyes.
They're gazing at me deeply like they're searching something from the depths of my
soul.
"I'm telling the truth, Trinity. I really missed you. I had to restrain myself
from calling you for the past days because I don't want to look clingy. And I don't
want you to think me as a flirt. That's a bit offensive on my part,"
Nagkibit balikat ako at dinala sa kawalan ang tingin kahit pa ang totoo ay
gusto ko ng lumubog sa kinatatayuan ko dahil sa mga pinagsasasabi niya. I tried so
hard to wear my stone cold facade and showed him that it doesn't affect me. Baka
mamaya ay gusto niya lang ako subukan.
"Well, basically, that's what you are doing right now. You're flirting with me.
May iba pa bang tawag doon?"
Humakbang siya palapit sa akin. Umatras naman ako. I felt my car behind me.
Dead end. I leaned over the car when he suddenly pinned me against it, imprisoning
me. Taas kilay ko siyang tinitigan. His obsidian eyes studied my face with piercing
scrutiny. He licked his lips and bit it slightly.
"This isn't flirting, Trinity. I call this natural..." he whispered. Napalunok
ako nang ilapit niya pa ang mukha niya sa akin. His warm and minty breath brushes
my cheeks as I turned sideways because I can't dare to look at him in the eyes
anymore. "But I can do both. I can be natural while flirting with you. If that's
what you want..."
Gumapang ang init sa aking mukha.
"I'm not up for it, Flavian." I said sternly but heaven knows I want it to
happen, too.
If I was just... free.
"Bakit? May masasagasaan ba ako kung sakali? Tell me, Trinity, are you in a
relationship?"
Sunod-sunod ang naging pagiling ko at nagiwas ng mga mata, natatakot na oras na
makipagtitigan ako sa kanya, mahuli niya mismo sa mga mata ko ang katotohanang
hindi na ako puwede pa dahil nakatali na ako sa iba.
"I'm n-not. It's just that... I think it's very unprofessional to let a client
flirt me-"
"Unprofessional my fucking ass. We're talking personal matters here, Trinity.
Not business so stop the formalities." his jaw clenched.
I eyed him boldly. The emotions in his eyes are too much that I can't even name
any of it. Wala akong makita ni kaunting bahid ng ngiti o pangloloko man lang,
bagay na ikinaiinis ko. Sana ay nagbibiro na lang siya. O hindi kaya ay
pinagtitripan ako. I'll like it more that way. Because if it happens that he's
really serious on what he's talking about, I'd be seriously dead.
Because heaven knows that I can't be able to pull myself out of him and the
feelings I have for him. Hindi ko alam kung magagawa kong limitahan ang sarili ko
pagdating sa kanya.
 Magkakasala ako kung sakali...
"Flirt with me and then what? Include me as one of your hook ups? Is that it
Flavian?" tanong ko nang makabawi.
His face darkened, emphasizing his godly physical features.
"Hook ups, huh? Why don't you try me first? Then let's see what happens..." his
voice laced with warning.
Man, he really is persistent on that idea, huh? Pero bakit? Bakit ako? Ang dami
diyan babae na puwede niyang landiin kahit kailan niya gusto. Iyong puwede, iyong
malaya. Bakit ako pa na nakatali na sa ibang lalaki?
If I could just tell him my real status, I doubt he'd still be this persistent.
Baka nga layuan kaagad ako nito. At aminin ko man o hindi, iyon ang pinakahuling
bagay na gusto kong mangyari. Ang iwasan niya ako. As much as I'm against the idea
of playing with the scorching fire he's trying to create, mukhang wala akong
magagawa kung hindi ang patulan ito.
Dahil gusto ko rin. Gustong gusto ko.
"Ma'am Trinity?"
Bahagya akong napatalon nang marinig ko ang tawag na iyon mula sa gilid namin.
I looked to the right and found my secretary standing just meters away from us with
a glimpse of confusion in her eyes.
Shoot!
"Shey!" aligagang tawag ko at pasimpleng tinulak si Flavian na seryosong
nakatitig sa akin. Wala man lang reaksyon ang mukha nito na para bang walang
pakielam kahit may nakahuli sa amin na ganoon kalapit.
What? Hindi ba siya nagulat na may nakakita sa amin sa ganoong posisyon? I know
that my secretary's opinion doesn't matter but damn, she knows that I'm already
married! Ano na lang ang iisipin niya tungkol sa nakita niya?
"I... I'm s-sorry, Ma'am. I just thought of checking you here kaya po lumabas
ako. You're not replying to my messages po kasi. S-Sorry, po." aligaga at hindi
makatinging aniya.
Sinulyapan ko si Flavian. Tamad na itong nakatingin kay Shey habang ang mga
kamay ay nakasabit sa bulsa ng denim jeans niya. When he sensed that I'm looking at
him, he glanced at me, too. I rolled my eyes at him and transferred it to Shey.
"Is everything already set?" I asked, trying to hide the nervousness I'm
experiencing. Tumingin sa akin si Shey at sunod-sunod ang naging pagtango. I smiled
and nodded at her. "Sige, papasok na rin ako."
Pagkasabi ko noon ay mabilis rin siyang tumalikod at naglakad na papasok sa
mansion. When she's already out of my sight, I glared back at Flavian. Tumaas ang
sulok ng labi niya marahil ay natutuwa sa reaksyon ng mukha ko. Hindi ako
nagpatinag at nanatiling seryoso.
"Papasok na ako sa loob," litanya ko. Tumalikod na ako at nagsimula nang
maglakad.
I heard him chuckle. "Love the way you blushed. Mas lalo kang gumaganda,"
I closed my eyes tightly. Kinagat ko ang labi ko. Pakiramdam ko ay panandaliang
lumutang sa tuwa ang puso ko. I feel like my whole being is totally going nuts
because of him! Kinikilig ako at hindi ko maipagkakailang masaya ako sa mga
simpleng palitan namin ng mga salita. Kahit ipakita ko sa kanyang hindi ako
interesado sa mga kalokohan niya ay siguradong ilalaglag pa rin ako ng mga mata ko.
Nang makita ako ng team ay kaagad ng sinimulan ang nakatokang trabaho sa
kanila. Noong nakaraang linggo pa lang ay nasimulan ng pinturahan ng bagong kulay
ang kwarto. Like what I told Flavian, it will be on blue and white pallette. Ang
mga lumang furnitures ay nailabas na rin noong nakaraan. Ang mga bagong order na
furnitures ay kasalukuyan ng ipinapasok sa loob ng kabahayan.
The whole house is silent. Bukod sa mga kasambahay na naglalabas ng mga
meryenda para sa mga trabahante ay wala na akong nakikita pang ibang tao. I wonder
where Mrs. Follosco is right now?
 Meanwhile, Flavian was just around, watching me the whole
time as I give orders to my team. Hindi na ulit nasundan pa ang usapan namin kanina
dahil naging abala na ako sa trabaho.
I glanced at him. We're now inside his room. He's leaning against the wall
while arms over his chest. Pinaglalaruan niya ang kanyang labi. My eyes
unconsciously wander its way down his body. Kahit nakasuot na itim na vneck ay
halata pa rin kung gaano kahubog ang dibdib niya.
Is he a gym addict? Most probably. Ganda ng katawan, e!
"Ma'am Trinity?"
Aligaga akong napabaling aa harapan ko. "H-Huh?"
Shit! Did I space out too much? Masiyado ba akong nalibang sa pagmamasid kay
Flavian? Bakit ba kasi siya nandito? He can just stay in the living room and wait
for us to be done. Wala naman siyang papel dito, e.
"Sorry, po. Itatanong ko lang po sana kung saan ilalagay itong couch..." tanong
ng isang empleyado ko habang buhat ang dark blue na couch.
"Ah, s-sandali..."
Tumungo ako at tiningnan ang ipad na dala ko kung saan naroon ang pattern na
sinusundan ko. But before I let my mind focus there, I glanced at Flavian and he's
already looking at me with a teasing smirk plastered on his lips.
Naginit ang pisngi ko nang mapagtanto na baka nahuli niya akong natutulala sa
katawan niya! Damn it, Trinity! Get ahold of yourself and focus on work! You're not
born in this world just to drool over anyone's body.
Hindi na ako muling tumingin pa sa gawi ni Flavian kahit pa panay ang lapit
niya sa kinaroonan ko. Sometimes, he's looking at my iPad and stared at my pattern,
pretending that he's interested kahit pa ang totoo ay alam kong hindi naman. He
couldn't build a conversation with me for he knows that there were some people
around us. Hindi uubra ang kalandian niya.
Or so I thought...
Dahil nang tumigil pansamantala ang trabaho upang mag meryenda at naiwan ako sa
loob ng kwarto ay sinamantala niya iyon para malapitan ako.
I was busy pushing the couch against the wall when Flavian pushed it himself,
making me stunned a bit. Iisang trabahante lang ang naiwan sa kwarto at abala ito
sa pagaayos pa ng ilang kagamitan. Hindi na ako nag abala pang iutos iyon sa kanya
dahil kaya ko naman.
"I can do it. Hindi ka na dapat tumulong pa. It's my job." sabi ko.
Nang maiayos ang couch sa tamang lugar nito ay umayos siya ng tayo at naglakad
palapit sa akin. Tahimik na tumaas baba ang dibdib niya at mariin akong tinitigan.
I can never get used to his onyx shade of eyes. Never!
"Your job is to make interior designs and give orders, Trinity. Not to push or
carry heavy things."
My lips protruded. "Ganoon na rin 'yon,"
Lumapit ako sa couch na iniayos niya at ibinagsak ang sarili doon. I scanned
the whole room.
A satisfied smiled immediately grew in my lips. Hindi pa man gaanong tapos ay
kita ko na ang ganda at ayos ng proyektong ito. I would say that it's the smallest
project I have ever received but satisfaction was overflowing through my veins.
Hindi ko alam kung bakit. Maybe because it's Flavian who owns this room. Meroong
parte sa akin ang gustong maging perpekto ito dahil siya ang nagmamay-ari nito.
My eyes moved down when Flavian squatted in front of me. He placed his hands
beside my legs, jailing my body as he stared intensely at me. Napakurap-kurap ako
nang dalhin niya ang isang kamay sa gilid ng noo ko at punasan ang kaunting pawis
roon.
"Are you tired? Gusto mong magmeryenda muna? I can bring you some food here
para hindi ka na bumaba doon," malambing na sabi niya saka itinago ang takas na
buhok sa aking pisngi at inilagay ang mga ito sa gilid ng tainga ko.
 "Flavian, we're not alone here..." mariing bulong ko
matapos tingnan ang empleyado ko na abala pa rin sa sariling ginagawa.
The edge of his lips turned upward. "Then do you want us to be alone? There's
lot of guest rooms here,"
Mahina ko siyang hinampas sa braso na ikinahalakhak niya. My employee suddenly
glanced at us. His lips separated in surprised when he saw our position. Sandali
lang iyon at agad rin namang bumalik sa ginagawa.
Nagbuga ako ng hangin. Bumabang muli ang mga mata ko kay Flavian na may
nakakalokong ngisi pa rin sa labi.
"Ewan ko sa'yo," sita ko.
"Just kidding..." he stated. His laugher already died down. "But seriously, you
can continue this some other time. Pagod ka na-"
"Kung pagod ako, mas pagod ang mga kasama ko, Flavian. Wala naman akong ginawa
kung hindi ang manduhan sila sa mga dapat nilang gawin. "
Tumango siya, hindi na nakipag argumento pa. "Hungry, then?"
I smiled. "Not really. I'm fine, thank you."
Bumaba ang mga mata niya sa labi ko. Ilang sandaling nagtagal ang titig niya
roon na para bang meroon siyang sagot na kailangan makuha. Nakaramdam ako ng
pagkailang.
"Bakit?" takang tanong ko.
"Your smile... I don't think I have seen anyone who has a beautiful smile aside
from you."
Mabilis na nagapoy ang pisngi ko dahil doon. Nagiwas ako ng tingin. Ramdam ko
ang matinding hiya para sa kanya at sa mga salitang binibitawan niya. He's really
digging hole in my heart that fast. His presence, his words, his moves, they're all
sending shivers deep down my spine.
Flavian... What are you doing? Why are you doing this? Hindi tayo puwede. Hindi
tayo talo. I'm already married. Gustuhin ko man patulan ang mga sinasabi mo ay
natatakot akong dalhin lang ako nito sa maling direksyon. Natatakot  akong mahulog
at tuluyang malunod sa'yo dahil baka masaktan lang ako oras na malaman mo ang totoo
at maisipan mo akong layuan.
I sighed inwardly. Funny how I am already thinking about these things within
just a short span of time that I've get to know this man. Is it love? Love at first
sight? O, gusto ko lang siya? Pero sa anong dahilan kung bakit ko siya nagustuhan?
Hindi ko matukoy. Ang alam ko lang ay nararamdaman ko sa kanya ang mga pakiramdam
na hindi ko magawang maramdaman kay Archer.
Halos gabi na nang matapos ang kwarto ni Flavian. He's so satisfied with the
result. He kept on thanking me and my team. Sinabi niyang ipapaayos niya rin ang
penthouse niya sa akin at ang isa pang bahay niya sa Makati.
I was a bit surprised when I realized that he has a lot of house. At kalat-
kalat pa. Siguro ay marami talaga siyang babae at doon niya ito dinadala. Naalala
ko na sinabi ni Mrs. Follosco na minsan lang umuuwi si Flavian sa family house nila
dito sa Taguig kaya naman nagtataka talaga siya bakit ipinarenovate pa ang kwarto
niya. Hindi naman madalas tuluyan.
"When can I see you again?" tanong ni Flavian nang ihatid niya ako sa mismong
kotse ko. Nakauwi na ang lahat ng kasama ko at ako na lang ang natira. I don't
mind, though.
I exhaled the evening wind and looked above. The white moon illuminated the
tenebrous, starless sky as if the stars ensconced themselves behind the dim, gray
clouds. The wind blew gently, gentle enough to make my hair dance.
Ibinalik ko ang tingin ko kay Flavian. He's staring sincerely at me. Minsan,
hindi ko alam kung ano ba ang mas gusto ko. Ang nakikita siyang pilyong nakangisi
sa akin o ang mataman akong tinititigan kagaya ngayon. And then I realized that I
like him more when he's smirking. Dahil kapag seryoso siyang nakatitig sa akin,
pakiramdam ko ay para akong sinisilaban sa tindi ng tensyon na nararamdam ko.
 "Hindi ko alam. Siguro kapag naisipan mo na ipaayos ang mga
bahay mo."
"And that would take another weeks, right? Matatagalan pa dahil gagawa ka pa
ulit ng mga disenyo." siguradong sagot niya.
Tumango ako. He groaned as he shut his eyes dramatically. Natawa ako. Nang
magmulat ng mga mata ay kunot na ang noo niya.
"Can't we see each other often? I don't want to wait for another weeks just to
see you, Trinity. Gusto ko 'yong madalas. Kung puwedeng araw-araw, mas mabuti."
Frustration laced within his voice.
My brows furrowed. Ginawa ko iyon dahil masiyado na namang nagdidiwang ang puso
ko sa mga salitang lumalabas mula sa kanya.
"Are you seriously hitting on me, Flavian?" nagpipigil ang kilig na tanong ko.
He let out a sigh. Tumingin siya sa kawalan ngunit agad rin namang ibinalik sa
akin ang tingin. My focus was now being hostage by his dark mysterious eyes. He
flicked his tongue over his lips and it suddenly became moistened.
"Sounds creepy but yes. I kinda like you, Trinity. Hard." he said huskily.
Suminghap ako. I didn't expect him to be this serious the moment he lashed out
those words. He likes me? Bakit at kailan pa? What kind of like is it? Like to be
his fling? Like to be his bed warmer? Oh, excuse me. I am not a bed warmer. I don't
think I can even make someone's bed warm because I'm still experience-less when it
comes to sex. He would probably get bored the moment we do it even though I have
the body to die for.
Shit, Trinity. Are you seriously thinking about that?
"I'm going. I'll see you when I see you." that's my final words before I turned
my back against him and went inside my car.
Hindi ko na siya hinintay pang sumagot. I don't think I can even manage to make
a better conversation with him. Iyong normal at hindi kinakabahan. He can't expext
me to be alright after giving me those words! It's too much!
I mean, come on! He likes me? Fuck yes! He likes me. I'm happy. Mali pero
masaya ako. Gusto ko rin siya. At ang isa sa pinakamasayang bagay na puwedeng
maranasan ng isang tao ay ang magustuhan din pabalik ng taong gusto niya.
Humigpit ang hawak ko sa aking manibela. Pero paano? Kasal ako. May asawa ko.
Kapag pinatulan ko ang utos ng puso ko ay siguradong marami akong masasaktan. Unang
una na si Papa. Paano kapag nalaman ni Flavian na kasal ako?
I heaved a frustrated sigh. I shouldn't think too much about it. It's not
serious. Flavian isn't serious. This is just another phase in my life that I have
to face bravely. Alam kong lilipas rin ang nararamdaman niya. He isn't just a
normal and low profile man who will stay idle when it comes to women. Siguradong
maraming nakapila sa kanya. He can choose whoever he wants.
Biglang tumunog ang cellphone ko. Inabot ko ito sa dashboard nang hindi inaalis
ang mga mata sa daan. When I already got a hold of it, I took a glance and found
Flavian's name along with his message.
Binagalan ko ang pagpapatakbo ko at nagconcentrate sa mensahe niya.
Flavian Follosco:
Did I scare you? I'm sorry. Hindi ko na napigilan.
Ngumuso ako. Hinagis ko sa passenger's seat ang cellphone ko at nagbuga ng
hangin. Relax, Trinity. It's just nothing. Lilipas rin iyan. Mawawala rin iyan.
Nakarating ako sa penthouse makalipas ang isang oras. Tanging dim lights lang
ang nakabukas. The black wall curtains are already close. Base sa susi na nasa key
jar, Archer is already here.
Maaga nga siguro siyang umuwi dahil sa paguusap na gusto niya mangyari. Sinilip
ko ang wall clock. I'm still early for dinner but I feel disinterested in whatever
we're going to talk about.
I removed my stiletto and walked towards the kitchen, creating no sounds with
just my barefoot.
Hindi pa man ako tuluyang nakakalapit ng tuluyan ay narinig ko na ang malamig
na boses ni Archer.
"We'll see each other tomorrow. I'll make it up to you. I promise."
Huh? Is he talking to someone? Over the phone?
 "I'll be there, Lean. Huwag ka ng magalit."
Lean? Must be the ex girlfriend he's talking about. May communication pa sila?
Are they going back to each other now? Mas mabuti. Makakalaya na ako.
Nagpatuloy ako sa paglalakad. I found him leaning against the refrigerator
while holding his phone across his ear. His eyes narrowed when he saw me. Nagulat?
Siguro.
Huwag kang magalala, Archer. You can talk to that woman for as long as you
want. I don't care.
"Magusap na tayo. Make it fast because I already want to rest." malamig na sabi
ko at tinalikuran na siya.
Hindi ko na narinig pa ang boses niya o ang naging pagpapaalam niya sa babae
niya. All I can hear is his footsteps behind me, following me as I go to the
dinning table.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 15

Padabog kong hinila ang upuan at naupo roon. Archer

silently pulled the chair across me and sat there, too. I glanced at him
lifelessly. Ipinatong niya ang mga siko niya sa ibabaw ng mesa bago inihilamos ang
kanyang kamay sa mukha. He looks so frustrated and anxious at the same time.
Anxious... for what? Because I caught him talking with a random girl?
"You seem disturbed, Archer. What's wrong?" I asked with a sarcastic smirk
plastered in my face.
He removed his hands from his face and stared wearily at me. Maliwanag sa buong
dining area kaya naman halata ang pagod sa mukha niya.
"It's nothing, Trinity. She's nothing-"
"Who? Sino ang wala lang? Girlfriend mo?"
He lowered his head and breathed a heavy sigh. Paulit-ulit ang naging pag iling
niya saka muli akong pinagmasdan. His eyes were burning with frustration and the
way his jaw clenched tells me that this conversation isn't going to be easy and
quick.
"You've got it all wrong. Do you expect me to have a relationship with someone
when I'm already married to you?"
Oh, this bastard! He speaks like I didn't hear him talking so gentle to that
Lean! Kung umasta siya ay akala mo kung sinong santo.
Nagtagis ang bagang ko. Halos magkiskisan na ang mga ngipin ko sa galit na
nararamdaman.
"Bakit nga kaya hindi na lang ganoon ang gawin mo? Come on, cheat on me! I
don't care! Mas matutuwa pa nga ako kapag ginawa mo 'yon. Hell knows I don't give
this marriage a fucking care kaya sige! Makipagrelasyon ka sa iba para naman malaya
ko rin magawa iyon."
His brows creased. Bumaba ang tingin ko sa mga kamay niya at nakita ko ang
pagkuyom noon. When I lifted my eyes back to his face, his eyes now become
bloodshot.
"Is that what you want, Trinity? Ang magkaroon ako ng ibang babae para maging
malaya ka na? Are you so sick of this marriage that you even asked me to do that
stupid thing-"
"Yes!" sigaw ko at hinampas ang dalawang kamay sa ibabaw ng babasaging mesa
dahilan para kumalansing ang ilang gamit na naroon. "Umpisa pa lang ay alam mo ng
hindi ko kaya ang makisama sa'yo! We've been married for months and here we are,
always fighting our ass off. Walang kasawaan, walang tigil." my voice trembled.
"How many times do I have to tell you, Archer? This marriage will never gonna work
out!"
"Dahil ayaw mo! Ilang beses ko na rin sinabi sa'yo na handa akong pagaralan
ayusin ang relasyon natin kahit pa sobrang hirap mo pakisamahan! Yes, that woman I
was talking awhile ago was my ex girlfriend! The woman I broke just because of this
marriage you're trying to break! Ex girlfriend, Trinity. Nakaraan na. Tapos na.
Kung babalikan ko siya ay sana noon pa. Sana ay ginawa ko na,"
Muli niyang inihilamos ang palad sa mukha niya at pagod akong tiningnan.
Nagbuga siya ng hangin. Nagiwas ako ng mga mata. My hands are quivering as well as
my lips. Anger was overflowing with in my veins. Ang dami kong gustong sabihin sa
kanya. Ang dami kong gustong isumbat sa kanya pero hindi ko alam kung bakit hindi
ko magawang umpisahan.
"I've been always telling you how hard it was for me sacrificing my own
happiness just for your father's happiness. Kaya pakiusap, huwag mo sayangin."
I laughed heartlessly. Fury blurred my sight but I tightened my jaw and glared
at him. A stony glare carved into her dark eyes, too.
"There is that reason again. Tell me, Archer. What did my father really ask you
and your family that you agreed to this damn pragmatic marriage? Was it really
business? O, meroon pang iba mas personal?"
"Don't answer her, Archer."
Parehas kaming natigilan ni Archer matapos maulinigan ang pamilyar na boses na
iyon. My eyes stayed on Archer. His eyes darkened a bit. He shifted and placed his
gaze behind me. Narinig ko ang ilang yabag mula roon na patungo sa gawi ko.
Nanglamig ang mga kamay ko dahil sa kaba na nararamdaman.

Bakit siya narito?

"Ito ba ang nangyayari sa loob ng pagsasama ninyo, Trinity? Walang katapusang
pagaaway? Is this the reason why you don't want to give me a grandchild? Because
you are not trying to build a better relationship with Archer?"
Lumingon ako sa gilid ko. Malalakas na tambol ng aking puso ang siyang
pumailanlang sa pandinig ko ang boses ng taong hindi ko inaasahan na makikita ko
ngayon. Bakit ngayon pa?
"P-Pa..."
Disappointment was visible in his wrinkled eyes, bagay na iniiwasan ko noong
una ngunit hindi ko na rin napanindigan. Nagtuloy siya sa paghakbang sa tulong ng
baston niya. Tumigil siya sa gitna namin ni Archer. My father didn't remove his
eyes from me.
"Akala ko ay nagkalinawan na tayo tungkol sa bagay na ito, Trinity? You've
already married Archer. Nagawa mo na ang bagay na iyon. Bakit ang pakisamahan siya
ay hindi mo kaya? Magpasalamat ka nga at mabuting tao itong napangasawa mo-"
"Mabuting tao, Pa? Mabuti na iyan sa paningin mo? Porke sumunod sa gusto mo,
mabuti na? Sabihin mo nga, Pa. Ano ba ang ipinakain mo sa lalaking ito at sunud-
sunuran sa'yo? Bakit para itong aso na sobrang amo sa'yo-"
Nahinto ang pagsasalita ko nang kasing bilis ng kidlat na umigkas ang palad ni
Papa sa aking pisngi.
"Bastos ka! Hindi kita pinalaking walang modo!"
"Pa, tama na!" sigaw ni Archer.
Nanatiling nakatagilid ang aking mukha. All throughout my twenty six years of
existence in this world, hindi ko pa naranasan ang mapagbuhatan ng kamay ni Papa.
Kahit noong kabataan ko at may nagagawa akong mga mabibigat na kasalanan ay hindi
niya ako sinasaktan. Ngayon lang. At dahil pa iyon sa walang kwentang dahilan.
Tears formed in my eyes. Nahirapan akong lumunok dahil sa kung anong nakabara
sa lalamunan ko. Unti-unti kong iginalaw ang mukha ko paharap sa kay Papa. Archer
was already beside him, trying to stop him from whatever he's going to do.
My father's wrinkled face was filled with exasperation as he stared at me. His
eyes were bloodshot and nose red. I know that he's on the verge of crying but he's
just holding it back just to look strong and tough.
"All my life, I did nothing but to give you the love and care you deserved.
Ipinangako ko sa'yong ina na kahit wala na siya, ipaparamdam ko pa rin sa'yo ang
pagmamahal na katumbas ng kumpletong pamilya. Wala akong ibang hinangad kung hindi
ang kabutihan mo, Trinity. Lahat ibinigay ko, lahat ginawa ko, maramdaman mo lang
kung gaano kita kamahal. Hanggang ngayong matanda na ako at mahina na, kapakanan mo
pa rin ang iniisip ko. Iyon lang ang tanging mahalaga sa akin, anak. You are a
brave woman, I know. But aside from business reasons, I still want to see and make
sure that you'll end up with a good man like Archer who will take care of you no
matter what. Who will be there for you when the time comes that you cannot face the
consequences life's giving you anymore," His voice cracked and that's when my tears
fell down my cheeks endlessly. Humugot siya ng hangin at nagpakawala ng mabigat na
hininga. "I'm sorry for meddling with your personal life, daughter. But one day,
you will realized why I did everything out of your concern. Mauna na ako sa inyo."
Sa mabagal na paraan ay nagsimulang humakbang si Papa. Nanatili akong
nakatulala habang wala pa parin tigil sa pagtangis. My hands are balled into tight
fist while quivering. Those words from my father undoubtedly shot me right through
my heart. But what he said about Archer feels like a lie to me. How can he judge
him that good? Ganoon niya ba ito kakilala para sabihin na palagi itong nariyan
para sa akin? Na ito ang magiging bahala sa akin pagdating ng panahon? Magasawa nga
kami, pero hindi ko maramdaman ang ganoong lebel kapag magkasama kami.
Maybe because I am too hard on him. E siya nga, nahuli kong nakikipagusap pa sa
ex girlfriend niya. Isn't that an act of cheating?
"Pa, huwag muna kayo umalis. Pagusapan natin ng maayos ito." dinig kong pigil
ni Archer sa kay Papa.

"I know my daughter too much, son. We won't be able to have

a good conversation when she's behaving like that. Some other time, maybe.
Magpahinga na kayo."
Dinig ko ang pagbukas-sara ng pinto tanda ng tuluyan ng pagalis ni Papa. I
stayed standing on where I am. Hindi ako makagalaw, para bang panandalian akong
nawalan ng lakas dahil sa naging diskusyon namin ni Papa. Nasaktan ako sa mga
sinabi niya at sa ginawang pananampal niya sa akin pero mas lamang ang kunsensiya
para sa mga salitang ibinato niya sa akin.
Hindi nagkulang sa akin si Papa sa lahat ng bagay at obligasyon bilang
magulang. He's right. I should be always grateful for everything he has done for
me. I am. But I don't really appreciate him asking me to marry someone just for the
sake of our business.
Pumailanlang sa tahimik na paligid ang mga mabibigat na yabag patungo sa akin.
Hindi nagtagal ay tumigil si Archer sa gilid ko. Hindi ko man nakikita ay alam kong
nakatingin siya sa akin.
"You'll come with me to that conference meeting. End of conversation." he spoke
authoritatively.
"You don't tell me what to do. Wala kang karapatan," nagtatagis ang bagang na
asik ko.
He laughed mockingly. "Trinity, kung meroon man isang tao ang higit na may
karapatan sa'yo, ako 'yon. Pagaari kita. I'm your husband and you can't do anything
to change it. Matulog ka na-"
"I said you don't tell me what to do! Gagawin ko kung anong gusto ko. Matutulog
ako kung kailan ko maisipan. Asawa lang kita sa papel, Archer, pero hindi ibig
sabihin noon ay may karapatan ka na manduhan ako! I will never give you the rights
to boss me around. More so, own me." I spat every words with venom while glaring
deadly at him.
Pagkasabi ko noon ay tumalikod na ako at nilampasan siya. I went straight to
the door. I heard him calling my name but I didn't look back. Nagpatuloy ako sa
paglabas hanggang sa tuluyan na akong makarating ng basement kung saan naroon ang
kotse ko.
My chest was filled with fury and sadness. Fury for Archer and sadness for my
father. Kung sana ay pinagkatiwalaan niya na lang ako pagdating sa negosyo namin,
na kaya ko naman ito pagaralan at pamahalaan pagdating ng araw, na kaya ko
pagsabayin ang sariling negosyo ko at ang kumpanya namin, sana ay hindi kami
nagtatalo ng ganito.
 My father is really my weakness. Kahit nagagalit ay hindi ko pa rin maiwasan
ang hindi masaktan.
As soon as I climbed inside my car, I brought the engine to life and drive
wrecklessly like a mad lion claiming its jungle. Gamit ang isang kamay ay inabot ko
ang cellphone ko mula sa aking pouch at tinipa ang numero ni Zoe. Two rings and my
best friend accepted my call.
"Trina," she greeted coldly. Not her typical way of greeting me but who knows,
she might not be in the mood.
"Are you free, Zoe? Let's go to a bar."
"I can't. Father is asking me to do some things."
Kumunot ang noo ko. "At this late time?"
"Yes..." walang ganang sabi niya.
Hindi ako nakatiis. Pakiramdam ko ay may problema siya dahil sa tono at dating
ng boses niya. Kahit may sarili akong problema ay hindi ko pa rin maiwasan ang
magalala para sa matalik na kaibigan.
"Are you alright?" I asked, concerned.
"Of course, Trina. I'm just busy with father's orders so I really can't come
with you for now."
Tumango ako kahit pa hindi naman niya nakikita. Guess, I'll be solo for
tonight.
"It's fine, Zoe. Let's catch up soon. I miss you."

She chuckled without humour. "Soon, Trinity. For now, let

the alcohol entertain you. You need them, big time."
My brows lined, owning each other as I heard those words from her. Parang may
kahulugan. Pero ganoon naman talaga siya. Palaging may sinasabi na tanging siya
lang ang nakakaalam. She's a woman of few words but once she says something,
tatagos at tatagos iyon. Pagiisipin ka kung ano ang ibig ko sabihin.
Nakarating ako sa bar kulang isang oras ang nakalipas. Dahil wala sa mood ay
hindi ko na nagawa pang pansinin ang mga kakilala na bumabati sa akin pagkapasok
ko.
Inside the club was like dancing on the Northern Lights; beneath the dry-ice
smoke swirled an array of blues, acid greens, hot pinks and gold. The music played
over the dance floor as if had fused with the bodies.
I went to the counter and pulled the high stool. Naupo ako roon at mabilis na
hinanap ang bartender.
"The usual," I said and he already knows it.
Madalas ako sa bar na ito. Kung hindi si Zoe ay si Shey ang kasama ko. If the
girls were both unavailable, ako lang ang palaging nagtutungo at nagpapakalunod sa
alak.
Not a minute ago when the bartender placed a glass of Mojito in front of me.
"Thanks," I muttered.
I swirled the alcohol in my glass, listening to the chinking of the ice cubes,
breathing in a fragrance of lemon with a mix of citrus. The worries of his day were
already beginning to rumble inside my head. Ang itsura ni Papa habang sinasabi ang
mga salitang iyon kanina ay parang punyal na nananatiling nakatusok sa puso ko. His
words were too sharp and painful that I can still hear it playing in my ears.
Gusto kong magtampo sa kanya. Nang dahil lang kay Archer ay nagawa niya akong
pagbuhatan ng kamay. I can't understand why he's still shocked that Archer and I
are not doing good inside our marriage. Sa lahat ng tao ay siya dapat ang
nakakaalam noon. Did he forget that he just forced me to do it? And I just agreed
because I love him too much and I'll do everything just to see him happy? Pero ang
hirap pala panindigan noon. Ang hirap nagkunwaring masaya ako kahit hindi naman.
When the liquid settled, I brought it to ny moistened lips and let the green
fluid sit in my mouth a while before swallowing. I closed my eyes, dwelling only on
the flavour. A sour and vile taste slipped into my tongue.
God, it was good.
 I opened my eyes and took a stick of cigarette inside my pouch. Iniipit ko ito
sa pagitan ng aking labi at sinindihan gamit ang lighter ko. I sucked the smoke
deep into my lungs and let it stay there for a couple of seconds before exhaling
it. Pinanood ko ang paghalo ng usok sa iba't ibang kulay na dulot na strobe lights.
I stayed like that for the last two hours. Non-stop drinking and smoking.
Ramdam ko na ang pagikot ng paningin ko at ang unti-unting paggapang ng init sa
aking katawan. I'm not drunk yet but I'm already tipsy.
Damn it. Bakit ba ako naglasing gayong wala naman akong kasama? Sinong
magmamaneho para sa akin?
"I didn't know you're smoking..."
Tamad kong ibinaling sa gilid ang mukha ko matapos marinig ang malalim at
baritong boses na iyon. Napanguso ako nang mahagip ng mga mata ko si Flavian. Siya
ulit? Kakakita lang namin kanina, ah.
He's leaning against the marble counter while gawking at me. There's a cunning
smirk plastered in his lips.
My lips protruded more. "What?"
"I know what's running inside that pretty little head of yours," he said.
It's a bit amazing that I can still hear his voice even with the loud booming
noise around us.
Nagangat ako ng kilay. He chuckled and licked his lips.
"Accusing me of stalking you again..." nakakalokong aniya, halatang nangaasar.
Sumimangot ako. "But sorry, baby. I didn't. It just so happened that my friend
asked me to come with him and fortunately, I found you."
"Whatever, Flavian. Hindi ko naman iniisip na sinusundan mo ako." sagot ko bago
nilagok ang baso ko.
"How long have you been drinking, Trinity?"
Nagkibit balikat ako. Malay ko, dapat ba saulo ko?
He pulled the other high stool beside me. Paharap siyang naupo roon.
Pumangalumbaba siya at kunot noo akong pinagmasdan.
"Problem?" he asked attentively.
"Do I looked like I have one?" I fired back.
Muli kong inangat ang baso ko patungo sa aking bibig nang hawakan ni Flavian
ang palapulsuhan ko at pilit itong ibinaba. With furrowed brows, I glared at him.
"That's enough. Alcohol won't solve your problem,"
"Hmm, so ano pala ang puwedeng makapaglutas ng problema kung ganoon? If it's
not alcohol, then what is it?"
Come on, tell me. Kasi gusto ko nang matapos lahat ng problema ko. Gusto ko
nang makawala sa bangungot na ito. I feel like I'm stuck in a relationship with
full of thorns. Being with Archer makes me bleed. Deep and endless.
"Sabihin mo sa akin, para lumuwag." Flavian answered that pulled me out of my
reverie.
Seryoso ang mga mata niya habang nakatingin sa akin. I smiled sadly. Kung
puwede ko lang sabihin sa kanya na ang asawa ko ang problema ko, ginawa ko na. I
could actually tell him about it, actually. But I prefer not to. This man in front
of me is Flavian Follosco. The same man who can make feel happy and extraordinary
emotions. The one who can make the butterflies in my stomach flies. Kapag sinabi ko
sa kanya ang tungkol sa problema ko, siguradong lalayuan na ako nito at hindi na
kukulitin pa. Natatakot akong hindi ko na ulit maramdaman ang mga masasayang
pakiramdam na iyon kapag nagkataon.
Of course. Sino bang lalaki ang aaligid sa isang babaeng kasal na? Definitely
not Flavian. He won't waste his time just for a woman who's already chained to
someone.
"Flavian..." I asked, my voice so calm and soft. Kung sa iba ang makakarinig ay
paniguradong iisipin na nangaakit ako.
Nag angat siya ng kilay. "Yes?"
"Ayos lang ba sa kasama mo kung hiramin kita saglit? Sabihin mo sa akin kung
nasaan siya. Ipagpapaalam kita. Nakakahiya naman,"
Hindi ko alam kung bakit naisipan ko umalis sa lugar na ito nang kasama siya.
Gusto ko lang magkaroon ng kausap. Gusto ko lang makatakas sa realidad ko
pangsamantala. Gusto kong makarating sa ibang dimensyon ng buhay na ito, at sa
tingin ko ay si Flavian lang ang makakapagdala sa akin doon.
Napamaang ako nang bigla siyang umayos mula sa pagkakaupo. He stood up and
stepped near me. Dahil nakatayo siya sa harapan ko ay naging kalebel lang ng
kanyang dibdib ang mga mata ko. Slowly, he placed his arm on my waist and leaned
over my ear. His warm breath give me too much shivers that caused the hair on my
nape to rise.
"No need to ask for my friend's permission, Trinity. You can take me wherever
you want. I'm all yours." Flavian whispered sensually.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 16

"What's your plan?" Flavian asked the moment he entered the driver's seat.
We both decided to used his car instead of using mine too because we know that
I'm now under the influence of alcohol so driving all by myself will be quite
impossible for me.
Nilingon ko siya. My eyes seems so heavy and lethargic because of the alcohol
that's starting to take over my normal senses.
Bahagyang nakaharap ang katawan ni Flavian sa akin. His left hand was placed on
the steering wheel while the other one was on my head rest. Hindi niya pa binubuhay
ang sasakyan, nananatili pa rin nakamasid sa akin.
"I actually don't have a plan in my mind. I just want to go somewhere else. A
quiet and private place to be exact." I said softly.
He raised his left brow up. Attentiveness was very much visible on his handsome
face like he has to understand every words I'm going to lash out.
My heart skipped a beat when he suddenly moved his body just inches away from
mine. Ang kamay niya na kanina lang ay nasa manibela ay nasa bintana na sa aking
gilid. He's slightly imprisoning my body which became his familiar move whenever
we're this close.
His dark and intense eyes were like a silver lightning; sharp, doesn't miss a
thing. It's so black that I can't even find a shade where kindness and genetiality
lives.
"And where exactly is that quiet and private place, hmm?" he asked through a
breathless whisper.
Nagkibit balikat ako. "Anywhere,"
Tumango siya. "My house then?"
"Your house? Your Mum might be there, Flav. Baka kung ano ang isipin niya
tungkol sa atin kapag nakita tayong magkasama."
His chest heaved up for a calmed sigh. He lowered his head and a sexy chuckle
escaped his throat. Nag angat ako ng kilay dahil sa reaksyon niyang iyon. It's
three seconds later when he lifted his head again and gaze at me with a smirk
etched on his face.
"Mine, baby. My house. The one you're talking about is my parent's house. I
have my own," he informed. My eyes blinked repeatedly. "And so what if my mother
see us together? I don't see anything wrong with that."
Oo nga pala. Naalala ko na mayroon siyang sariling bahay. He even want me to
design it. And those houses might be his hideout. The place where he usually brings
his hook ups.
Hook ups... he's going to bring me there... Does it mean that I'm also one of
those hook ups?
"I just don't like it." Bago ko pa nasabi ang totoong nasa isip ay iyon na ang
lumabas sa bibig ko.
"I'm not a child anymore, Trinity. My parents are already out of my personal
life. They don't tell me who I should like... or who I should bring to my house.
And as far as I'm concerned, my mother is so fond of you. She's even your fan. Baka
nga matuwa pa 'yon kapag nalamang gusto kita."
I cocked my brow up, a bit surprised of his straightforwardness.
"You're really serious about that, huh? You're really hitting on me."
Tumaas ang sulok ng labi niya. He titled his head and wetted his lips. Mas
lalong lumalim ang paghanga ko sa kanya. He's definitely a living Greek God for me.
"I never joke, woman. Not belong in my vocabulary. Put that in mind." he ended
the conversation with those words before going back to his seat and bring the car's
engine to life.
Naiwan akong nakamaang doon, gulantang sa mga sinasabi niya. Well yes, I know
that he's not the type of man who's into jokes but I can't believe that he would be
that straight forward when it comes to that. Parang ganoon lang sa kanya kadali
sabihin na gusto niya ako. Parang sanay na sanay na siya.

Baka nga ganoon... baka nga sanay na siya... I honestly

thought that men are more shy when it comes to expressing their feelings towards
women. But Flavian made it look like it's a piece of cake.
Marami nga kasing babae, Trinity. Ano pa ba ang inaasahan mo?
My thoughts were halted when he turned his head to me with a shadow of darkness
swimming in his eyes.
"My place," he said like I cannot contradict his decision anymore.
Fine. Your place. But what are we going to do there? Damn, girl. Ikaw ang
nagsimula nito kaya panindigan mo. Play jackstone with him if you want.
"Alright,"
Tahimik ang naging buong byahe. Hindi nagbukas ng kahit anong paguusapan si
Flavian, ganoon rin ako. Sinamantala ko iyon para libangin ang mga mata ko sa mga
nagliliwanagan at nagtataasang gusali sa labas. Kung gaano kaabala ang mga mata ko
ay ganoon rin ang isip ko.
Ang malulungkot at puno ng sakit na mga mata ni Papa, hindi ko pa rin maialis
sa isip ko. Nasaktan siya. Sinaktan ko siya dahil sa hindi ko pakikipaglapit kay
Archer.
Pero paano naman ako? Nasasaktan din ako. Simula pa lang no'ng una ay hindi na
nilubayan ng pait at sakit ang puso ko.
Nung pumayag ako sa gusto niya na pakasalan si Archer ay inakala kong makakaya
ko panindigan ang lahat. I thought that building life with him would be easy.
Inisip ko na hindi naman kami gaanong magkikita dahil abala kami sa kanya-kanyang
trabaho kaya walang magiging problema. Pero mali ako. Nakalimutan ko na mayroong
mga tao na umaasa sa magiging resulta ng pagsasama namin. Na mayroong nagaasam na
magiging successful ang relasyon namin kahit pa hindi namin kilala ang isa't-isa
umpisa lang.
Kaya ko sundin lahat ng gusto ni Papa... Lahat-lahat... huwag lang ito. I can't
fool myself that I'll be able to create a better, full of love and respectful
relationship with Archer... because that's not going to happen. Hindi kailanman.
"We're here,"
Humugot ako ng malalim na hangin nang iahon ako ng boses ni Flavian mula sa
dagat ng pagiisip. Nakahinto na ang kotse niya. I scanned my gaze around. We're in
front of a gray and white contemporary house. Malawak ang garahe. Walang ibang
katabing bahay, sa kanya lang. Sa itsura pa lang, halata ng hindi biro ang halaga
na ginastos rito.
"You have a nice house." I complimented, eyes still on his house.
He chuckled. "Hmm, and you promised me that you're going to design it."
Lumingon ako sa kanya, pinagtaasan siya ng kilay. "I did?"
Muli siyang natawa. "Of course. Won't let any other interior designer do my
house. Sa'yo ko lang ipapaayos iyan. Ikaw lang."
Ngumuso ako. Wala namang nakakakilig sa sinabi niya pero sobra ang pagtalon ng
puso ko. I feel like what he meant by that is I am the only one who have the rights
to handle his property. Pakiramdam ko ay ako lang ang binigyan karapatan.
 "Let's get inside," aniya.
Tumango ako. Nauna na siyang bumaba ng kotse. Naglakad siya paikot sa side ko
at pinagbuksan ako ng pinto. Ngumisi ako.
Gentleman, huh?
Walang salita akong bumaba. I stepped passed him and he immediately slammed the
door close. Muli kong pinaglandas ang mga mata ko sa kabuuan ng bahay. I suddenly
felt his warm hand on the small of my back. My heart clenched and I glanced at him.
"Pumasok na tayo," namamaos ang boses na sabi niya.
"Okay."
Iginiya niya ako papasok ng gate. Dahil ang wisyo ay nababalutan na ng ispiritu
ng alak ay ni hindi ko na nagawang pagmasdan ang bawat dinadaanan namin. We even
got inside the house in just a blink of an eye. Ni hindi ko na nagawang pansinin
ang kabuuan at interyor nito. All I noticed was the bright walls and high ceiling.

Flavian turned the light switch on as we entered the living

room. Hindi kami huminto para maupo roon. Instead, we continued walking towards the
stairs and climbed up there. Nagkatinginan kami ngunit walang namutawing salita.
His hand still remains on my back, never leaving the small portion of my skin my
dress is showing up.
Tumigil kami sa harap ng isang pinto. Inalis ni Flavian ang kamay mula sa aking
likod at tuluyan na akong hinarap. He slightly leaned the side of his body against
the white wall and eyed me intently.
Nagtaas ako ng kilay nang mabanaag ko ang pananantya sa mga mata niya.
"This is my room," he stated.
"Okay?"
"We'll stay here... if that's ok with you..."
I crossed my arms above my chest. His dark eyes moved over there. Hindi rin
iyon nagtagal doon at muling ibinalik ang matatalim na mata sa mukha ko.
"You sounds like a freaking nervous nerd who have just asked a girl if he could
fuck her because it's his first time."
His laughter thundered in each and every corner of the house. His perfect set
of of white teeth shows up and I can't help but to pout my lips.
"You and your mouth, woman. Where did you fucking learn that foul words, hmm?"
Nagkibit balikat ako. "Just stating the truth. We're both an adult, Flavian.
Staying inside your room doesn't mean that we're going to do something
inappropriate. No need to ask for permission about anything."
Binawi ko ang tingin sa kanya. Agad akong pumihit paharap sa pintuan at
binuksan ito. Makapal na kung makapal ang mukha dahil mas nauna pa akong magbukas
kesa sa may ari pero iyon lang ang nakikita kong paraan para maiwasan ang
pinatutunguhan ng tema namin.
Fuck. I might be a virgin but that doesn't mean that I'm naive when it comes to
that kind of topic. Alam kong doon na ang punta no'n, lalo pa at ako ang nagsimula.
I asked him to go out with me and bring me into somewhere that's private. Sinabi
niyang dito niya ako dadalhin, pumayag ako.
And who the hell I am kidding? We're just going to stay inside here? And then
what's going to happen next? Magtititigan lang ba kami? Staying with each other
inside a one, quiet room will just trigger something from us. Alam ko iyon. Alam
namin parehas iyon. Pero ito pa rin kami... Ito pa rin ako... tumuloy pa rin kahit
alam kong malaki ang tiyansa na mangyari iyon.
Damn it! Am I still in the right mind? O, wala na?
Narinig ko ang halakhak niya nang makapasok ako sa loob ng kwarto. Darkness
invaded the whole room. The light coming from the lamp post is the only source of
light it has. Tumatagos ito sa bintana na gawa sa salamin. Bukas ang mga kurtina
kaya malaya itong nakakapasok. I can see the shadow of tree leaves dancing as if
it's being blown by the calm, night wind.
Nakakailang hakbang pa lang ako papasok ay nakita ko na ang pagkalat ng liwanag
sa buong kwarto. I looked back and found Flavian leaning against the doorway,
beside him was the light switch.
"Better?" he asked, arms crossed over his chiseled chest.
"I prefer the darkness but it's fine."
Naglakad ako patungo sa nakabukas na veranda. I don't know why it is already
open. Maybe Flavian let it that way. Mabilis na yumakap sa akin ang malamig na
simoy ng hangin matapos ko ilapat ang dalawang kamay ko sa barandilya.
I exhaled the fresh air, trying to fill my lungs with positivity that
everything's going to be alright. Na sana, matapos na ang mga problema ko kahit na
alam kong imposible naman.

The only solution I can think of to end this misery is

divorce. But I want it to come from Archer. Hindi sa akin.
I stood frozen when I felt someone embracing me from behind... and I know that
it's no other than Flavian.
"F-Flav, what are you doing?" I asked, dumbfounded.
Hindi kaagad siya sumagot. Mas lalo niya pang ipinulupot ang mga braso niya sa
bewang ko paikot sa aking tiyan at ipinatong ang baba sa balikat ko.
"You can tell me what's bothering you," he said despite of answering my
question.
I sighed. Hindi na ako nagprotesta. Magiging impokrita ako kung sasabihin ko na
hindi ko nagugustuhan ang ginagawa niyang pagyakap sa akin. Gusto ko, gustong-gusto
ko.
I don't know how it became possible but the warmness of his body against my
back calms the storm in me. Pakiramdam ko ay mayroong sariling komunikasyon ang mga
katawan namin na tanging ito lang ang nakakaintidi.
Hindi ako nagsalita. Hindi ko binigyan tugon ang sinabi niya. I just let my
eyes wander around the place, watching every trees swaying from afar. I just let my
body rest against his. Just for now, I just want to think and feel that I'm fine.
Kahit ngayon lang.
"Trinity..." tawag ni Flavian.
"Hmm?"
"What's wrong?" Concern was laced with in his raspy voice.
"I'm fine, Flav. Medyo pressured lang ako sa trabaho." pagsisinungaling ko.
"Then take a break. Have a vacation,"
Vacation. What a great suggestion. Kaya lang ay hindi maaari. Magbakasyon man
ako, magiging dala-dala ko pa rin ang problema. And Archer will surely come with me
if I suddenly asks for a vacation. That's the last thing I want to happen. Be with
him.
"I can come with you..."
Napataas ang kilay ko sa naging suhestiyon na iyon ni Flavian. Bumingisngis
ako. Natigil lamang ito nang mula sa bewang ay pihitin niya ako paharap sa kanya. I
clamped my lips tightly, trying to suppress my giggle.
Flavian's lips protruded as he stared at me. Na para bang malaking palaisipan
sa kanya kung bakit ako natatawa.
"What's funny?" supladong tanong niya.
"Ikaw. Nakakatawa ka,"
He cocked his brow up, showing me how perfectly thick and natural it was. His
intense eyes bore into my lips and then brought it back to my eyes again.
"Bakit?"
Suminghap ako at nagbuga ng hangin. "Kung makapag suggest ka na sasama ka sa
akin ay parang ganoon lang 'yon kadali. Let me remind you, Flavian, that we're
still strangers to each other-"
"Strangers my ass. Strangers don't hug like this, Trinity." he cut me off.
Napakurap-kurap ako. "Well... Ah, I mean we just met a few months ago. Hindi
ata tama na palagi tayong magkasama."
Muling bumaba ang mga mata ni Flavian sa labi ko. His eyes darkened. He raises
his hand up and removed some stray hair on my face. Malakas ang hangin kung kaya
naman malaya nitong napapagalaw ang mga buhok namin. Iniipit niya ito sa gilid ng
tainga ko at mariing pinakatitigan sa mga mata.
"Ano ba ang tama, Trinity? Sabihin mo sa akin... susubukan kong gawin..." he
said it slowly and carefully.
I can't get my mouth to function. I'm aware of my shallow breathing, pounding
heart and a dull throb in my groin. I'm alert to similar reactions emanating from
him. I can feel his heart hammering under his white button down sleeve. I can feel
his heavy, minty breath on my face.
I suddenly wonder if my breath smells good, too. I had a stick of cigarette
awhile ago. Hindi kaya amoy usok ang hininga ko?
Hindi naman siguro. I always made sure that I eat alot of menthol candies to
freshen up my breath.
Unti-unti pa na lumapit ang mukha ni Flavian sa akin. There's barely an inch
between us. I am so sure what's going to happen next but I can't push him and tell
him that I'm not up for what he's about to do because I know in myself that I'm
anticipating for it to happen, too.
"I'm sorry... but this feels right to me..." he breathed and the next thing I
knew, he slammed his lips against mine.
I held my breath. As our lips brush, only very lightly, my body gives way,
prompting my hands to fly up and bunch his shirt in my fists. He growled his
approval as he moved his hands to the base on my spine and pushes my body closer to
him, our lips hovering each other, our breaths mingling. We both shake
uncontrollably.
"Tell me this isn't right..." he whispered, running his lips across my cheek to
my ear.
"Never," I answered honestly. My short, gasping breath is unrecognisable.
How could be this right? I'm a married woman. Hanging out with a single man
isn't right. Staying inside his room with just the two of us isn't right. More so,
kiss him.
He gripped the lobe of my ear between his teeth and tugged gently, letting the
flesh drag through his bite.
"Liar," he accused, tracing down the edge of my ear with the tip of his tongue,
working his way back up and brushing his lips lightly over the sensitive flesh
under my ear.
His hot breath caused a rush of heat to crash between my thighs. I can't fight
this anymore!
"Shit," I breathed.
His lips returned to mine to hush me. He took them gently, and I accepted it,
letting our tongues roll and lap together at a steady, non-urgent pace.
My whole body is on fire, and I realized my hands are aching from gripping his
polo shirt too hard. I released them, moving them to the back of his neck to stroke
the dark hair on his nape.
He growled, releasing my mouth. "Is that a yes?"
"Y-Yes..."
Fuck me for being married!
Nodding his head, only very slightly, he kissed me nose, my cheek, my forehead
and returned to my mouth.
"I want to have all of you, Trinity."
All of me? Anong ibig niya sabihin doon? Is it my mind? Soul? But he doesn't
mean that, does he? He only wants my body. And right now, my conscience has
completely failed me. I need to get this man out of my system. He needs to get me
out of my system.
"Take me." I said quietly against his lips.
At this moment, I know that I have already ruined my marriage and my
relationship with Archer.
Flavian's physical features darkened more. This time, it's filled with lust and
hunger.
"Oh, I will."
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 17

Keeping his lips firmly against mine, he wrapped one arm around my waist and splays
the other across the back of my head. Lifting me from my feet, he deepened his kiss
and walked me across his room until my back is against the wall.
Our tongues dance together wildly, my hands moving down his back. I want closer
contact. I grabbed the front of his button down sleeve and started unbuttoning it
until I took it off his shoulders, forcing him to release his hold of me.
He keeps our lips locked, stepping back slightly to give me space to rid him of
the obstruction to his body. Inihagis ko iyon sa sahig at mas hinila pa siya
papalapit sa akin.
All my previous battling of conscious long forgotten. I want to have him, too.
Our bodies smashed together and he pushes me up the wall, devouring my mouth.
"Fucking hell, Trinity." he pants through strangled breaths. "Binabaliw mo
ako."
He rolled his hips, pushing his erection into me, milking a small cry from my
lips. Damn it! This is the first time I have ever felt that thing. I only saw it on
movies and now I'm already feeling it.
I fist my hands in his hair, moaning in invitation. Hindi ko alam kung kaya ko
pa itong itigil. Pakiramdam ko ay malabo na. My mind and body have gone into cruise
control, the stop button lost somewhere in the land of lust.
Naramdaman ko ang maiinit niyang palad sa aking mga hita. My dress bunched in
his fists and pulled up over my waist in one swift tug. His hips rolled again and I
whimpered.
He bit my bottom lip and releases me, pulling his face away and looking me
straight in the eyes. He rolled his hips again, grinding hard against my core. My
head fell back on a deep moan, giving him open access to my throat, which he took
full advantage of, licking, sucking and lapping at the hollow.
"Baby, I can't get enough of you. You are too tempting."
Tumungo ako at tiningnan siya. Mapungay at halos namumula na ang mga mata niya.
He kissed me hard on the lips as he scooped me up into his arms and stalked towards
his king size bed.
Maingat niya akong inihiga sa malambot na kama. My dress is still bunched
around my waist, my legs and knickers completely exposed.
Flavian watched me closely using those hawklike eyes while kneeling beside me.
I watched him gain on me, his mouth lax, his eyes hooded. Anticipation has my
stomach churning and my thighs clenching shut.
This man is absolutely stunning.
My eyes went down his chest. I can't resist reaching up and running my finger
down the center of his hard, chiseled chest. Ilang balahibo ang naroon at mas lalo
siyang naging kaakit-akit sa paningin ko.

He looked down to follow my trail, placing his hands on either side of my hips,
nudging his way between my thighs. As he looked at me, his lips at the edges and
his eyes sparkled, the slight creases at the corner softening the casual
intensiveness of them.

"You can't back out now," he teased.

Ngumisi ako. "I don't want to."
"Good," he mouthed, dragging my eyes to his curvy lips.
I trailed my finger back up to his chest, working my way past his throat until
my finger rest on his bottom lip. Binuksan niya ang kanyang bibig at mapaglarong
kinagat ang daliri ko. Natawa ako bago dinala ito sa kanyang buhok at hinaplos ito.
"I like your dress." He dragged his eyes down my front.
Sinundan ko ang tingin niya sa damit na hanggang ngayon ay nakapaikot pa sa
bewang ko.
"Thank you,"
“It’s a bit restrictive.” he tugged at a piece of material.
"It is..."
The anticipation is killing me. Rip off the dress!
"Tanggalin na natin?" He cocked a brow at me, the corners of his mouth
twitching.
Ngumisi ako. "Kung gusto mo,"

"Or maybe, we leave it on?" He broke into a full on smile as he held his hands
up.
He slid his hands around my back. "But then again, I have firsthand knowledge
of what's under this lovely dress." He reached up, grasping the zipper, breathing
into my ear as he does. "And it's far superior to the dress," he whispered, pulling
it down slowly, teasingly. I'm panting hard and desperate. "I think we'll get rid
of it."
He lifted my knees up before pulling my dress away from my body and threw it
somewhere without taking his eyes off me.
He resumed his position. He pressed his body against me and grabbed my hips,
pulling me in towards him so we're locked tight together. He grinds his hips while
staring at me.
The throb at my core is bordering on painful, and I'm at serious risk of
falling apart if he continues with that alone. Gusto ko sabihin sa kanya na bilisan
niya dahil nahihirapan na akong kontrolin ang sarili ko dito.
Reaching behind me, he unclasped my bra, pulling the straps down my arms and
flinging it behind him. I leaned back on my hands, exposing my breasts to him.
Looking into my eyes, he lifted his hand and placed it, palm down, under my
throat.
"I can feel your heart hammering," he said quietly. "You're affected by me."
I'm not going to challenge him on that statement. He's right, and I'm not even
bothering to try and fight it anymore.
He glided his palm down between my breasts until it rests on my stomach, as he
looked at me - all smoldering and delicious.
I arched my back, thrusting my chest forward, and he smiled before lowering his
mouth and taking my nipple deep, sucking hard. When he brought his hand up to
massage my other breast, I moaned, letting my head fall back against the pillow.
 "Flav...". I whimpered.
His arousal is as hard as lead, pressing between my thighs, causing me to roll
hios to ease the throb on a long, drawn out moan. I don't know what to do with
myself. I want to soak up the pleasure because it's so good, but the need to have
him is getting the better of me. The pressure in my groin near exploding point.
Damn, this is much better than what I felt with Archer before.
As if reading my mind, he skates his hand up the inside of my thigh, finding
the edge of my panties. One finger breached the barrier, lightly brushing the tip
of my clit.
"Fuck!" I cried as I grabbed his shoulders, digging my nails in his strained
muscles.
"Language, lady." he warned, then slammed his lips against mine, plunging two
fingers into me.
My muscles grabbed onto him as he works them in and out. I might...
literally... die of pleasure. I feel the fast buildup of something in my stomach.
Hindi ko pa kailanman naramdaman ito. This will be the first time, and I know it's
going to blow me apart.
Holding onto his shoulders for dear life, I moaned into his mouth as he
continues his assault on me.
Here it is.
"Come." he commanded, applying more pressure to the top of my clit.
I fell apart in an explosion of stars, releasing his mouth and tossing my head
back in a complete frenzy.
"Flav!" I cried out.
He grabbed my head, yanking it forward to tackle my mouth, catching the tail
end of my cries. I'm in pieces. I'm panting, shaking and boneless as I
disintergrate all over him, completely inhibited and unashamed of what he does to
me. I'm delirious with pleasure.
Flavian's kiss softened and his thrusts slow, easing me gradually down as he
scattered tender kisses all over my damp, warm face. Too good, just too, too good.
I felt him brush a stray tendril of hair from my face and I opened my eyes,
meeting a obsidian, satisfied stare. He planted a soft kiss on my lips. I sighed. I
feel like a life's time of pent up pressure has been extinguished, just like that.
I'm relaxed and stated.
"Better?" he asked, sliding his fingers out of me.
"Uh-hmm..." I hummed. I'm too tired to even speak.
His fingers dragged across my bottom lip and he leaned into me, watching me
closely as he ran his tongue across my mouth, licking the remnants of my juices
away.
His eyes burned straight through me as we gaze at each other in silence. My
hands, instinctively, reach up to his face, smoothing down his face. He smiled
lightly, turning his face to kiss my palm before returning his eyes to mine.
Oh, Sweet Mercy. I'm in trouble.
Muli na namang sumiklab ang apoy sa kaibuturan ko nang mariin niya akong
halikan sa aking labi. I attacked him with equal force, thrusting my tongue into
his mouth, circling his with mone as he lifted his grip from my hands. They
impulsively flew to those taut, rippling shoulders that I like so much.
I reached for his trousers and began unfastening his belt, whipping it out of
his loop holes in one swift pull, instigating a snapping sound to erupt around us.
He raised his eyebrow at me. "Are you going to whip me?"
"No," I answered uncertainly.
Does he like that sort of stuff? What are we? Fifty Shades of Grey?
I threw his belt to join the pile of clothes on the floor and slid my hand
between his tight narrow hips and the waistband of his trousers. I wrenched him
forward so we're nose to nose.
 "But if you want me to..."
Oh. Did I just say that?
He smirked. "I'll bear that in mind."
Keeping my eyes firmly on his, I start to undo the button on his trousers, ny
knuckles brushing over his solid erection, causing him to jerk. He squeezed his
eyes shut. I slowly undo his fly, sliding my flat hand into his boxers, grazing
across the mass of dark hair.
Flavian shuddered, looking upto the ceiling. The muscles on his chest are
rolling and undulating, and I can't resist leaning forward and flicking my tongue
up the center of his chest bone.
"Trinity, you should know that once I've had you, you're mine."
Masiyado akong lango sa pagnanasa para bigyan pansin pa ang mga salita niya. I
moaned against his skin, circling his nipple with my tongue and withdrawing my hand
from his boxers. I grasped the waist band and ease them down over his tidy, narrow
hips. His manhood springs free.
Oh shit! He is this big?!

The head is swollen, moist and pointing right at me. The involuntary gasp that
escaped my mouth is an indication of my shock. Flicking my eyes to his, I found a
small smile tickling the corner of his mouth, which is all the mortifying evidence
I need to tell me that he's picked up on my reaction.
He moved a bit far from me, removing his trousers and boxers. I'm instantly
drawn to his powerfully lean thighs. I'm dribbling at the magnificence stood before
me in all of its naked glory. I can't help it!
Gathering some of my shattered confidence, I reached forward slowly, and gently
circle my thumb over his tip, watching him as he watches my hand explore him. When
I tentatively wrap my hand around the base, I saw him struggle with the contact.
"Shit, baby." he gasped, resting his hand on my hips. I jerked and he smiled.
"Ticklish?"
"Sa bandang iyon lang."
"I'll remember that," he said sweetly, taking my lips and working my mouth
urgently as I begin slow, even strokes of his hardness, increasing the pace when I
feel his mouth getting firmer against mine.
His hand disappeared between my legs, and with one skim of his thumb over my
beating clit. I gasped into his mouth. He bit my lips.
"You ready?" he asked hoarsely.
I only nodded because speech has completely evaded me. 
Flavian ripped his hand from the apex of my thighs and knocks me away from his
throbbing arousal. In one measured movement, he moved his hands to my backside,
lifted me and impales me onto his waiting length.
Tang ina! Masakit!
"Are you alright?" he panted.
"Seconds. I need a few seconds."
 I wrapped my legs around him, crying out the mixture of
pleasure and pain. I know he's not even all of the way in. Damn, he's enormous.
I tried to adjust myself to Flavian's hugeness for a couple of seconds. He
rested his forehead against mine, my hands slipping over his sweat drenched back as
he holds still for a few moments, giving me time to adapt to the intrusion.
He panted as he slowly withdraws from mw, re-entering on a deliberaye, steady
thrust. This time, he's in further and the fullness is making my head spin.
"Can you take more?" he asked gently.
More? How much more is there? Kaya ko pa ba? Kaya ko ito. Ngayon pa ba ako
aatras kung kailan naipasok niya na?
I took some calming breaths as I adjust to his size. When I know I've got a
handle on it, I kissed him slowly, pulling him against me and let my breasts
brushes his chest. I thrust myself forward, deepening the connection.
"Trinity, tell me you're ready." he breathed.
"I'm ready."
With my prompt, he extracted himself and drives back inside of me more
forcefully. I sighed, tilting my hips upward in acceptance as he growled in
appreciation and repeated his swift thrusts, again and again.

"Akin ka na, Trinity." mabilis ang paghinga na aniya bago ako mabilis na
sinalubong. "Pagaari na kita."
In one fast move, he pulled back and pounded home. I screamed. I'm full to
capacity and loving every wonderful bit of it. I grippes his shoulders as he
increases his thrusts, slamming into me, hitting my womb everytime.
"Ah!"
I yelped in pleasure when he found my lips, plunging his tongue into my mouth
in a desperate claim as our damp sweat riddled bodies clash and slid together.
Pakiramdam ko ay may muli na naman sasabog mula sa kaiburan ko. I've never come
during penetrative sex!
"F-Flav... I'm..."
"You're going to come?" Flavian gasped against my mouth.
"Yes," I shouted, sinking my teeth into his bottom lip.
He moaned. It's animalistic, but I'm losing control here.
"Wait for me," he demanded, pounding harder.
I screamed, desperately clenching my muscles around him to try and hold off,
but it's not working. Matagal pa ba siya? Hindi ko na kaya.
After three more hard strikes, his jaw clenched. "Now, baby."
And I burst at his command, throwing my head back and screaming his name as I
feel hot liquid shoot into me.
He gripped me hard, pulling me as close as he can get me and holding me there,
burrying his face in my exposed throat.
"Oh, fuck!" he groaned against my neck.
 The long, satisfied moan falling from my own lips is symbolic of how I feel
right now. I'm totally satisfied.
He slowed his thrusts to ease us both down from our own definition of ecstasy.
I held him tight, my inner muscles contracting around him as he lazily circles his
hips.
"Look at me," he ordered softly.
I looked at him, sighing happily as he searched my eyes. He rolled his hips
again and planted a soft kiss on the end of my nose.
"Remember what I told you, Trinity. Akin ka." he said like it's just that
simple, enlightening every single word.
He rested his face at the side of my neck and breathed harshly. I could
actually stay like this forever... if I was just free...
A deep sigh escaped my lungs.
I'm sorry, Archer.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 18

The sun peeking through the black thick curtain was the
first thing I saw the moment my eyes came to life. I was staring there for a couple
of seconds, didn't care if the sunlight is hurting my eyes a bit until I felt
someone plant a soft kiss on my neck.
Slowly, I turned around only to find Flavian staring closely at me. Nakatuon
ang siko niya sa kama habang nakasandal ang sentido sa kamao. His position tells me
that he's been watching me for quite a while now.
"Morning," he greeted huskily, a sweet smile plastered on his lips.
Tipid akong ngumiti sa kanya pabalik. "Good morning."
He tilted his head as he flicked his tongue over his lips. His smile grew even
more wider like he can't suppress his happiness right at this moment. Dahil sa
matamis na ngiti niyang iyon ay hindi ko maiwasan ang purihin siya isip ko.
His bedrooms hair suits him very well. Kahit na bagong gising ay natural na
matalim na ang mga mata niya. His cheeks are a bit rosy. His facial hair was a
little longer than yesterday and it only added masculinity to his physical
appearance. Nakalantad ang dibdib niya, ang ilang balahibo roon ay literal na
nangaakit. Tanging ang bewang pababa sa hita ang siyang natatakpan ng puting kumot.
Kahit ang mabalahibo niyang mga binti ay nakalabas at masuyong nakadantay sa binti
ko.
With his hand above my stomach, he suddenly pulled me gently to him and gave me
a chasely kiss on my lips before embracing me.
"Thank you for last night," he whispered passionately. His voice was too gentle
and caring. This is actually the first time I heard that kind of voice from him.
I bit the lower part of my lip. The memories from last night immediately
crashed into my head. Simula nang magtagpo kami sa bar, yayain ko siyang umalis
doon at nang dalhin niya ako dito sa bahay niya, hanggang sa mangyari ang bagay na
iyon sa amin... ng paulit-ulit, lahat iyon ay malinaw pa sa akin.
Then slowly, like this sunlight peeking through the window, I smiled and
wrapped my arm around his body, too.
Knowing that I've lost myself to him doesn't really feel like I lost something
in me. I didn't scream. I didn't run. I didn't faint. There might have been a
little crying knowing that I already lost my virginity to someone who isn't belong
to me, who isn't mine, someone who is still a stranger to me, and the fact that I
really cheated on Archer makes me feel a little bit guilty but all in all, I
danced. My heart did. Until now.
I know this sounds incredibly lame but I don't want losing my virginity to feel
like losing something. I want it to feel like I'm finding something. I want sex to
be amazing. I want it to be life-alteringly wonderful. And I want it to happen with
someone I love.
Basically, I don't love Flavian. But I like him. I really, really like him. And
I suddenly feel grateful that nothing really intimate happened between Archer and I
way back we're in Paris. Lihim akong nagpapasalamat na hindi natuloy ang kung ano
mang mangyayari sana sa amin no'n. Kung nangyari siguro iyon, hindi ako
makakaramdam ng satisfaction sa sarili ko.
"You don't have to thank me, Flav. Ginusto ko din ang nangyari kagabi." I
answered honestly.
I can feel his chin over my head. Humigpit ang hawak niya sa akin na para bang
ayaw na akong pakawalan sa mga oras na ito.
"Even so. You don't know how happy I felt the moment I found out that I was
your first. It knocked me off. Completely, baby."
I giggled. "Come on, you sounds like it was your first time deflowering a
woman. It's just purely fuck, Flav. It's no big deal."
I lied. I really want Flavian to treasure what happened between us. Pero
pakiramdam ko ay hindi siya ang tipo ng lalaki na papahalagahan pa ang bagay na
'yon. He's a modern type of guy. Meaning, sex and virginity isn't that huge for
him. I guess I should just not brag about it anymore. Ayokong isipin niya na
maghahabol ako sa kanya dahil lang siya ang nakauna sa akin.

Flavian groaned. Marahan niyang itinulak ang katawan ko

palayo sa kanya at tinitigan ako. Irritation suddenly flashed in his dark eyes. Mas
lalo tuloy itong dumilim.
What? Did I say something wrong?
"Purely fuck?" naningkit ang mga mata niya.
I nodded, a bit dumbfounded. May iba pa bang tawag doon?
He shut his eyes tight like nodding my head was a damn mistake. His chest
heaved up, exhaling a deep sigh. Mapungay na ang mga mata niya nang imulat niya
ito.
"Trinity, what we did last night wasn't just a fuck..."
Kumunot ang noo ko. "Okay? Then what is it?"
"It's..." He avoided my eyes and looked into somewhere else, like he's thinking
of some other label he could put on it.
"It's..." I trailed off, shutting my brow up.
Nagpakawala siya nang mabigat na buntong hininga saka muling ibinalik ang
tingin sa akin.
"Just don't call it that way. What we had last night was beyond that. It's
special for me. I know you are also feeling the same way."
Tumango-tango ako kahit pa hindi malinaw ang naging paliwanag niya sa akin.
Ibinaling ko ang tingin paiwas sa kanya nang maramdaman ko ang mainit na haplos
niya sa aking likuran.
Feeling his warm palms over my bare back sent an electrifying feeling that
already became familiar since we did it last night. Sa tuwing ihahaplos niya ang
mga palad niya sa kahit saang parte ng katawan ko, para akong apoy na unti-unting
nagliliyab. But we can't do it. I'm still sore. Hindi ko na matandaan kung ilang
beses namin ginawa iyon kagabi hanggang sa magmadaling araw.
"So what are we now?" he asked that instantly caught my attention.
I transferred my eyes to him as my brows owned each other. Ano na ba dapat
kami?
"Friends?"
His lips separated. "Friends? Are you kidding me?"
Umiling ako. "Why would I be?"
 His face darkened. Parang sa tuwing tatanungin niya ako ay dapat ko munang
pagisipan kung tama ang mga isasagot ko. This man has a very short temper. Kaunting
pagkakamali ng sagot ay nakikitaan ko kaagad ng iritasyon ang mukha niya.
And it's not like I answered him incorrectly. Tinanong niya ako kung ano na
kami ngayon? From strangers, we elevated to client, and now we're upgraded to
friends.
"Friends don't do this kind of thing, Trinity. You know that."
"Friends with benefits, then. That's-"
"Damn you, baby. I'm not just some random guy who's up for that fucking idea
you're trying to imply!" he growled frustratedly.
"Then what are we?!" tumaas na ang boses na sabi ko, hindi na maintindihan ang
gusto niyang iparating.
"I want a relationship with you!"
My lips separated in shocked as my body stiffened. Nanglaki rin ang aking mga
mata at hindi makapaniwala sa mga katagang lumabas sa bibig niya. My heart pounded
hard inside my chest that I can almost feel it in my ribcage.
R-Relationship? W-With me?
"W-What?"
Umahon siya mula sa pagkakahiga at naupo sa harapan ko. His chiseled chest
stole my attention that fast. The greenish veins from his arms down his hands looks
so strained like he's letting some force out.
"I remember telling you last night that once I've had you, you're mine. That
deal still stands until now. Isang direksyon lang ang patutunguhan mo, Trinity. And
that is to have a serious relationship with me and not that fucking friends with
benefits you're talking about." maawtoridad niyang pagdidiin at inirapan ako.

Hindi ko pinansin ang ginawa niyang pagirap sa akin.

Nanatiling nakaawang ang labi ko, gulat sa mga pinagsasasabi niya.
No. We can't be in a relationship. Part of me wants to be happy that he offered
that because heaven knows how much I like him romantically. But a huge part says
that it's way impossible to happen because I am already married to Archer Ravena!
I have already cheated on him. Nakipagtalik ako sa ibang lalaki imbes na sa
kanya na asawa ko. Archer can't know about it. Pero mas lalong hindi puwede malaman
ni Flavian na nakatali na ako sa iba. Ayoko. Hindi maaari.
"F-Flav... we can't..." naiiling na sagot ko, ang takot ay nalalasahan ko sa
aking dila.
Mabilis na nagsalubong ang kilay niya. Indecent anger filled his sharp eyes.
Hinawakan niya ang dalawang kamay ko at hinila ako paupo. The white comforter
dramatically fell down. My breasts suddenly exposed. Bumaba ang tingin niya roon,
ang pagnanasa ay agad na rumehistro sa mga mata niya. I picked the comforter up and
covered my bare chest.
"What do you mean we can't?" he asked all of a sudden, eyes back to my face
again.
Nagbuhol-buhol ang salita sa aking dila. Hindi ko alam kung anong dahilan ang
sasabihin ko kung bakit hindi ako puwede makipagrelasyon sa kanya.
Bago pa man ako makasagot sa unang tanong niya ay nasundan niya na kaagad ito.
"You don't have a boyfriend... that's what you told me before. Kaya anong
dahilan para hindi ka pumayag na makipagrelasyon sa akin?"
I avoided his extremely menacing gaze. Thousands of words filled my tongue.
Hundreds of possible alibi filled my head but I don't know which exactly I should
use to make him believe that we can't have that relationship he wants us to have.
"Baka kung ano ang isipin sa akin ng Mama mo. We just met months ago. Ayokong
isipin niya-"
"That's the only reason why you don't want us to be together? Seriously,
Trinity? Do you think I give a care about what my mother will tell about us?"
Hindi. Pero sigurado akong oras na marinig mo ang totoong dahilan ko ay walang
isang salita kang lalayo sa akin.
 Tumungo ako, wala ng masabi pa. I heard him heave a sigh before pulling me
closer to him. He wrapped his arms around my body as he let my face rest against
the side of his neck.
"No more reasons, baby. The moment you let me go inside you only means that I
already marked you as mine. Akin ka na, at hindi kita bibigyan ng pagkakataon para
mamili pa." he breathed against my hair.
I chuckled. Ang takot at pangamba sa posibleng kahinatnan ng ginawa ko na ito,
at kung sakaling pumayag ako sa gusto ni Flavian ay pansamantalang naglaho. Gusto
ko maging masaya, at si Flavian lang ang lalaking nakikita ko na makakapagparamdam
sa akin no'n.
Everybody might think that what I did with Flavian was an act of infidelity. I
cheated on my husband and let a stranger fuck me. But what my heart tells me is a
contradiction. Because I feel like giving myself to Flavian, the man who can make
me feel different emotions, was the best thing that I did in my whole life... no
matter if it's right or wrong.
"I didn't know that you'll be this determined dragging me into that
relationship you're talking about. Imbes na ako ang nangungulit dahil ako ang
nawala, ikaw pa talaga." natatawang saad ko.
He chuckled softly. "Yeah, me too. Your fault. You already charmed me since the
night I saw you sitting elegantly on that bar. Hindi mo na nilubayan ang isip ko."
Really, huh? Parehas kami? Simula nang makita ko siya noong gabing 'yon at
taasan niya ako ng kilay ay tumatak na rin siya sa isipan ko.
That was the last conversation we had before Flavian sent me home. Hindi sa
mismong condo ni Archer niya ako inihatid kung hindi sa bar kung saan ko iniwan ang
kotse ko kagabi.

Ayokong magpahatid nung una dahil baka maging dahilan lang

iyon para mabuking niya ako at ang tunay kong katauhan. But he insisted and I don't
want to put him in doubt so my mind instantly worked and told him the address of my
own condo, instead.
Nakasunod lang ang kotse niya sa akin habang binabaybay ko ang lugar kung saan
naroon ang bahay na matagal ko nang hindi inuuwian. He even walked me until I
reached my unit. Masiyadong sigurista.
Paano kaya kung wala akong sariling bahay? Anong lugar kaya ang puwede kong
ituro? Hindi rin naman puwede sa bahay namin ni Papa dahil siguradong naroon siya.
Naghintay pa ako ng trenta minutos para masigurong nakaalis na si Flavian bago
ako muling umalis at nagmaneho na pauwi sa bahay ni Archer.
He promised to call me everyday no matter how busy and hectic his schedule is.
I didn't give him an exact answer about the relationship he wants us to have.
Siguro ay sapat na ang mga kilos ko para isipin niya na payag na rin ako. Hindi na
kailangan pa ng salita. Hindi ko rin alam kung ano na kami ngayon, o kung simula na
ba ng relasyon naming dalawa. What I know about is I'm happy. Masiyado akong masaya
para isipin pa ang mga maaaring consequences ng ginagawa namin ni Flavian... o ng
pagloloko ko sa likod ni Archer.
"Where did you sleep?"
Nahinto ako sa paghakbang nang maulinigan ko ang malamig na boses ni Archer.
Tumingin ako sa gilid ko. Nakita ko siyang lumabas mula sa dining area. He's
already wearing his usual office attire so I easily assumed that he's now going to
work.
"My condo," I lied perfectly and continued taking my steps towards the stairs.
It's a bit hard for me to make any move right now. Masakit ang parteng iyon sa
aking ibaba. Maging ang katawa ko ay ganoon din. Hindi naman na ako dapat magtaka
dahil halos hindi na rin ako tigilan ni Flavian kagabi.
"You should have informed me. I was damn worried about you. I don't even know
who to contact about your whereabouts because I have no idea who your friends are."
Natigil ako sa paghakbang. Taas-kilay ko siyang nilingon. Seryoso itong
nakatitig sa akin na akala mo totoo ang mga salitang lumalabas sa bibig niya.
Iniisip niya ba na nakalimutan ko na ang tungkol sa away namin kagabi at ang
pananampal ni Papa sa akin nang dahil lang sa kanya?
"Sinabi ko bang magaalala ka?"
His Adam's apple move up and down. Huminga siya ng malalim at naglakad patungo
sa akin. Ngunit bago pa man siya makalapit ay nagsimula na ulit akong umakyat.
"Aakyat na ako. I still need to go to work," paalam ko.
Hindi ko na siya narinig pa ang sagot niya. Siguro ay nawalan na rin siya ng
lakas at gana para makipagtalo pa sa akin. Talking with him will only ruin my happy
mood. Ayoko na ng dahil sa kanya ay masira ang masayang alaala na pinagsaluhan
namin ni Flavian.
Ginugol ko ang buong araw ko sa pagdidisenyo sa loob ng opisina. Hindi mapanaw
ang ngiti ko kahit pa nangangalay na ang mga kamay ko sa kakaguhit. I just found a
new inspiration to do my job better. Lalo pa at panay ang tanggap ko ng mga mensahe
mula kay Flavian. Receiving messages from him makes me feel giddy like a teenager
texted by her crush.
Well, I do have a crush on him. Ang pagkakaiba lang naman ay hindi na kami
teenager.
Flavian Follosco:
This meeting is useless. I can't focus. Stop running inside my head, please.
A giggle escaped my lips after reading that message from him. Hapon na at
sinabi niyang nasa loob siya ng isang meeting.
Me:
Such a flirt. Focus on that. Call me when the meeting is already done.
It's just only seconds when my phone beeped for another response.
Flavian Follosco:
My pleasure, sexy.
Napailing ako. This man really knows how to woo me. He's so goot at that.
Simpleng salita niya ay abot-abot ang tuwa sa puso ko. Wala pa man siyang gaanong
ginagawa ay nalulunod na ako. Paano pa kapag nagseryoso na siya ng tuluyan?
Makakaahon pa kaya ako?
Well, isn't he serious right now, Trina? Pinilit ka niya makipagrelasyon sa
kanya. Siguro naman ay hindi niya 'yon gagawin kung hindi siya seryoso sa'yo.
Hindi rin nagtagal at nagdesisyon na akong umuwi kasabay ang ilang empleyado
ko. Sumisilip na ang buwan sa gitna ng mga ulap nang lumabas ang kotse ko mula sa
basement ng office. I looked upto the sky and sighed softly.
Hindi pa tumatawag si Flavian simula nung magkatext kami. Siguro ay hindi pa
tapos ang meeting niya. Hihintayin ko na lang mamaya.
Nakarating ako sa bahay wala pang isang oras ang nakalipas. Tahimik na sala ang
sumalubong sa akin.
"Magandang gabi po, Ma'am." bati sa akin ni Mica.
Tumango ako. "Wala pa siya?"
Umiling ito. "Wala pa, po."
Hindi na ako sumagot at nagtuloy na paakyat sa kwarto ko.
"Ma'am, kakain na po ba kayo ng hapunan?" pahabol na tanong sa akin ng batang
kasambahay.
Nilingon ko siya. "No, thank you."
I didn't wait for her to answer and walked straight to my room. Naligo agad ako
at nagbihis ng pangtulog. Somehow, the warm water ease the soreness of my muscles.
Maging ang pakiramdam ko sa bandang ibaba ay bahagyang gumaan.
Wearing my red floral nighties, I let my body fall to the soft mattress of my
bed and took my phone with me. Hindi pa man ako nakakailang minuto sa pagkakahiga
nang marinig ko ang pagtunog ng cellphone ko.
My heart pummeled wildly when I saw Flavian's name flashing on the screen. He's
calling!
I accepted the call and placed the phone across my ear.
"Flav?" bati ko.
"Hey. Just got out of the office," he said huskily.
"Hmm. Pauwi ka na?"
"Not yet. I miss you."
 Napangiti ako. The way he delivered those words feels so surreal. Parang ang
bilis ng mga pangyayari. Parang kailan lang ay estranghero pa kami sa isa't-isa,
ngayon ay halos naguusap na kami sa ganitong paraan.
"I... I miss you, too."
"I know," he chuckled conceitedly. Napapangiting napairap ako. "That's why I'm
already on my way to your place. I'll be there in thirty minutes."
Nawala ang ngiti sa labi ko kasabay nang mabilis na pagbangon ko mula sa
pagkakahiga. What?
"S-Saan?" malakas ang tibok ng puso na tanong ko.
He laughed softly. "Where else? Your condo unit, of course. Mayroon ka pa bang
ibang bahay bukod sa pinuntahan natin kanina?"
Meroon! Sa bahay ng asawa ko!
This time, I stood up and suddenly walked back and forth. Kinagat ko ang kuko
ko. Ang puso ko ay parang gusto ng lumabas mula sa dibdib ko.
"N-No. Naisip ko lang na baka sa family house namin-"
"We'll get there, don't worry. I have to meet your parents so we'll basically
go there." malambing na aniya.
Gusto ko man kiligin sa mga sinasabi niya ay masiyado na akong binabalot ng
kaba ngayon. Kung pupunta siya sa condo ko ay malalaman niyang wala ako doon. It
will take me less than thirty minutes before I reach that place. Kung papunta na
siya, malalaman niyang wala ako doon. Baka mamaya ay mahuli pa niya na hindi na ako
roon nagtitigil.
Shit! Paano ba ito?!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 19

The situation got only worser when Flavian said that there's no more traffic along
his way and that he might reach my place earlier than expected. Mas lalo lang
bumundol ang kaba sa aking dibdib at halos umakyat na ang lamig mula sa aking
talampakan patungo sa mga palad ko.
"F-Flav. Can you wait a bit? W-Wala ako sa condo ngayon."
Mabilis kong tinungo ang cabinet ko at humila ng isang itim at bulaklakin na
kimono roon. Ipinatong ko ito sa suot na nighties at nagmamadaling kinuha ang pouch
na nasa ibabaw ng bedside table ko.
"Where are you?" seryosong tanong ni Flavian mula sa kabilang linya.
Lumabas ako ng kwarto at maingat na isinara ang pinto. Baka kasi marinig ni
Flavian iyon at magtaka pa kung nasaan ba talaga ako.
Damn it! Ang hirap ng may sikreto.
"G-Galing ako sa bahay ng secretary ko, si Shey. I just had to drop some
paperworks. Pabalik na rin ako."
"Why not through email?"
"It's too important, Flav. Kailangan personal na iabot." I lied nonsensely.
Sandaling nanaig ang katahimikan. Sinamantala ko 'yon at dali-daling bumaba ng
hagdanan. Even the way I stepped into the marmol stairs was too gentle and silent.
Hindi ko hinayaan na maglikha ni kaunting ingay ang paglapat ng tsinelas ko roon.
The house is still silent. Tanging ang mga dim lights lang ang nakabukas. The
city lights looks so bright outside the transparent glasswall. Wala pang anino o
senyales na narito na si Archer kaya naman nakahinga rin ako ng maluwag. Kung
narito siya ay paniguradong mahihirapan akong umalis.
Of course. I am already wearing my nighties. Magtataka iyon kung bakit bigla
akong aalis ng bahay nang ganito ang suot.
"Alright. Drive safely. I'll wait for you at the basement." Flavian responded.
My breathing flowed back to normal. Tumango ako kahit pa hindi naman niya
nakikita.
 "Okay,"
Pinutol ko kaagad ang linya pagkasabi ko no'n. Just when I'm about to open the
main door, a cold and baritone voice filled my ears.
"Going somewhere?"
Kinagat ko ang ibabang parte ng labi ko nang masigurong kay Archer ang boses na
iyon. Nanatiling nakahawak sa doorknob ang kamay ko, hindi alam kung itutuloy ba
ito sa pagbukas o hindi.
I thought he's still out? Nakauwi na pala siya? Did he hear me talking to
someone? Bakit ang aga niya umuwi? I remember him going home by eight or nine in
the evening. Seven pa lang. What happened?
I let my eyes focus on the doorknob for half a minute before looking at him.
Anong sasabihin ko? Na sa condo ko ako pupunta? Kapag tinanong niya kung bakit
doon gayong may bahay naman siya, anong idadahilan ko? What if I used Zoe as my
alibi? Na doon ako matutulog? Would he believe me? Kaya lang ay baka tanungin niya
si Zoe at malaman ang totoo. They're not close but still, he knows that Zoe is my
best friend.
Bahala na. I'll just tell him the truth. Hindi naman siya siguro pupunta doon
para siguraduhin kung naroon nga ako.
"Sa condo ko. I'll sleep there." walang emosyon na sagot ko.
He's still wearing his white button down sleeve. Nakatupi pa ito hanggang siko,
halatang kakauwi lang talaga. He loosened his tie as he gave me a curious gaze.
"Again? Nadadalas ang pagtulog mo doon. Why can't you sleep in the guest room
just like before? Puwede ka rin naman sa kwarto ko." kunot noong tanong niya.

I cocked my brow at him. "What a senseless suggestion,

Archer. Kung sa guestroom nga ay hirap ako matulog, sa tabi mo pa kaya."
He smirked. "Took you months to feel that, huh? Ilang buwan ka ng natutulog sa
guest room pero ngayon ka lang nahirapan?"
Nagiwas ako ng tingin. Oo nga naman. Ilang buwan na akong nagtitigil sa guest
room at ni isang beses ay hindi ako nagreklamo tungkol sa hirap sa pagtulog. Ngayon
lang, kasinungalingan pa.
Alangan naman sabihin ko na dahil naroon ang lalaki ko sa condo ko kaya
kailangan ko magtungo roon? Na iyon ang alam niyang bahay ko kaya natural lang doon
siya magpunta. But of course, Archer will never find that out.
"I'll sleep wherever I want, Archer. Stop sticking your nose into my business.
You're out of that. Being my husband doesn't mean you have the right to interfere
with everything I do. How many times do I have to tell you that?" I hissed through
my gritted teeth.
Nagpakawala siya ng malalim na buntong hininga. Humakbang siya palapit sa akin
habang mariing nakatitig sa mga mata ko. I held my breath as I stepped backwards.
He only stopped moving when we're just inches away from each other. Ramdam ko na
ang pinto sa aking likuran.
He placed his arms beside me, pinning me against the door. Bahid ng
kaseryosohan ang tanging naaaninag ko sa mga mata niya. It's dark but it's nothing
compared to the darkness of Flavian's eyes.
"And how many times do I have to tell you too that I have all the rights in the
world to interfere with your life because I'm your fucking husband, hmm? So when I
say that you'll be sleeping beside me, You. Will. Fucking. Obey." he dropped every
words with a taste of sincerity and authorization.
Unti-unting namuo ang luha sa mga mata ko. Hindi dahil sa sakit. Kung hindi
dahil sa galit sa ginagawa niyang panghihimasok sa buhay ko. Galit para sa
pagaakalang puwede niya akong angkinin dahil lang sa katotohanang magasawa kami.
"I may be your wife. We may be married to each other. But that's just on
papers, Archer. Kasal man tayo sa harap ng mga tao, pero sa harap at mga mata ng
Diyos, estranghero pa rin tayo sa isa't-isa. Ano man ang gawin mo, hindi iyon
magbabago. And please stop using my father for threatening me. I'm not scared
anymore."
 Lies. Nasabi ko man 'yon ay alam ko na maaapektuhan pa rin ako sa kahit na
anong may kinalaman si Papa. No matter how many times I tell myself that I don't
care anymore if I disappoint my father, seeing him hurt will still pains me.
Archer's jaw clamped tightly. Nakipagtitigan ako sa kanya, hindi pinapansin ang
kasing talim ng punyal na mga mata niya. I grabbed that chance to push him away
from me. Hindi ako nabigo dahil madali siyang lumayo sa akin na para bang naubos na
ang lahat ng lakas dahil sa pagtatalo namin.
Palagi na lang. Paulit-ulit na lang.
Tumalikod ako at binuksan ang pintuan. Dali-dali akong lumabas at lakad-takbong
nagtungo sa basement. I didn't hear him call me anymore. Mabuti naman, dahil wala
rin akong balak lingunin siya.
What we had for the past few months were pure confrontations and arguments. We
never give our marriage a chance to work out. We never give ourselves to create a
good bond between us. Sa tuwing magkikita o maguusap kami, hindi puwedeng walang
sigawan, hindi puwedeng walang sumbatan.
I guess we have to accept that we'll be a miserable couple for the next
upcoming years. Unless... he'll initiate an anullment and break whatever favor my
father asked him.
Mabilis kong pinatakbo ang sasakyan ko patungo sa lugar ng sariling condo ko.
Natakpan na ng inis ko para kay Archer ang kaba na nararamdaman ko kanina dahil sa
kaalamang papunta si Flavian sa aking unit.

It's only Archer who can make my blood boil. Kung sana ay
nananahimik na lang siya at hindi na umaarte pa na akala mo isa siyang inosente at
ulirang asawa, hindi sana kami magtatalo ng ganito.
From the road ahead of me, my eyes automatically went to dashboard when I heard
my phone beep. Inabot ko ito at mabilis na sinulyapa bago ibinalik sa kalsada ang
mga mata.
I glanced at it and found a message from Flavian. My heart skipped a beat.
Flavian:
I'm here.
Mas binilisan ko pa ang pagmamaneho pagkatapos mabasa 'yon. Mabuti na lang din
talaga at wala ng traffic. Wala pang labing limang minuto ay papasok na ang
sasakyan ko sa basement ng building.
My eyes scanned the whole area the moment I reached inside. Hindi ko alam kung
anong sasakyan ang pagaari ni Flavian sa mga ito. Yesterday, he used a black Aston
Martin. Alin kaya sa mga ito ang kanya?
I slowed down my pace. My question got answered when I saw Flavian step down a
black SUV. His eyes were already directed to me like he already knows that I am the
one who owns this car. Siguro ay tanda niya na ang klase ng sasakyan na pagaari ko.
Tinulak niya pasara ang pinto ng kotse niya. He gestured the vacant space
beside his car, probably telling me that I can park there. Sinunod ko 'yon at
ekspertong iginarahe ang sasakyan doon.
The engine died down. Tumingin ako sa kanang gilid ko at nakitang nakatingin sa
gawi ko si Flavian habang nakasandal sa gilid ng kotse niya. His hands are both
inside his slacks' pockets.
My car windows are tinted so he probably can't see me here as I looked at him.
But the way he directed his eyes to me feels like he can clearly see me.
Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko. Marahan kong binuksan ang pintuan sa
gilid ko at lumabas doon. I slammed the door close and ambled to the other side.
Flavian's obsidian and piercing eyes were anchored to me as I walked near him.
Bumaba ang mga mata niya sa katawan ko na naging dahilan para makita ko ang
pagsasalubong ng kilay niya.
Tumigil ako sa harap niya. Matangkad na ako pero pag katabi ko itong si Flavian
ay nagmumukha akong maliit. When I'm wearing heels, our height would just leveled.
Pero ngayong nakaflip-flops lang ako ay nagmistulan akong punggok sa kanya.
He moved his eyes back to me. I suddenly had a hard time breathing at the
intensity of his gaze. He looks so pissed.
What? Did I do something wrong?
Like a true couple, he suddenly crouched down and planted a soft kiss on my
cheek.
"You went out wearing just that?" he asked coldly.
I looked down my body. Nawala na rin sa isip ko naka nighties nga lang pala ako
dahil narin sa sobrang pagmamadali na mapuntahan siya dito.
To look more natural, I shrugged my shoulders like it's nothing to me.
"What's wrong with my get up? Naka kimono naman ako."
Kumunot ang noo niya. Siguro ay hindi niya alam ang tawag sa nakapatong na
damit sa nighties ko.
"I mean I have a cover up. Hindi naman ako masagwang tingnan."
He sighed heavily. "I didn't say that you are, Trinity. Heaven knows that even
if you're just wearing a rug, you would still looked like a goddess to me. But
baby, I don't want other men ogling at your body."
Napairap ako. I had to bite my lips just to stop myself from smiling because
hell knows that those words from him makes me feel ridiculously giddy.

"Shut up, Flavian." mataray ngunit nangingiting asik ko.

He chuckled softly. Kinabig niya ako palapit sa kanya at pinatakan ako ng halik
sa aking noo.
"I brought some ice cream." he said as he gaze at me deeply.
Ngumuso ako. "Ice cream sa gabi? Masisira ang diet ko."
"No diet when you're with me, woman." he smirked.
Pagkasabi niya no'n ay kinalas niya na ang pagkakayakap sa akin bago tumalikod
at naglakad patungong backseat.
The rippled muscles all over his back looks so strained as he stepped towards
it. Bakat na bakat ang mahubog na likod niya sa suot na polo sleeve. And then I
realized, a day has passed and he still looks so fresh like he just got out of the
shower.
Binuksan niya ang pintuan sa bandang likuran at dumukwang doon. Not so long ago
when he grabbed a duffel bag from there and a white paper bag which I guess is that
ice cream he's talking about.
"What's that bag for?" tukoy ko sabay tingin sa mga hawak niya.
Sinipa niya pasara ang pintuan ng kotse at naglakad palapit sa akin.  My body
clenched as he nears me.
"Over night clothes."
"Why?"
Kahit alam ko na ang sagot ay gusto ko pa rin marinig mula sa sarili niyang
bibig ang magiging sagot niya.
"I want to sleep beside you." he said like it's just that simple.
Pasimple akong bumuntong hininga. Looks like I won't be really home for
tonight. Lalo na sigurong manggagalaiti si Archer nito.
"Don't worry. We won't do it. We'll just cuddle. I know that you're still
sore."
Pinukulan ko siya ng masamang tingin. "Moron. I'm not thinking about that,"
Humalakhak siya. He looks so amused at my reaction. He pressed the keyfob
before wrapping his arm on my waist.
"Let's go,"
Tumango ako. Nagpatianod ako sa kanya at mabagal naming tinungo ang side
entrance. Nakaramdam ako ng kaginhawaan nang makita ang bilang ng tao sa paligid.
Hindi ganoon karami. Nagaalala kasi ako na baka may makakita sa akin na kakilala ng
pamilya namin ni Archer at magduda sa lalaking kasama ko.
They will probably wonder who this man is beside me when I'm supposed to be
with Archer. Lalo pa at ganito ang suot ko. And the way Flavian holds me now, hindi
mahirap na pagisipan nila kami ng hindi maganda.
"Ma'am Trinity! Welcome back, po! Ang tagal niyo din hindi napadpad ulit dito."
 My body stiffened when the familiar guard greeted me as we entered the side
entrance. Noong dito pa ako nakatira at wala pang asawa ay madalas niya akong
batiin sa tuwing makikita niya ako. He's a kind and joyful old man. Masaya ako
kapag naririnig ko ang pagiging masigla niya sa tuwing babatiin ako. Pero hindi ko
alam kung matutuwa pa ako sa paraan ng pagbati niya at sa mga katagang binitawan
niya.
Sinilip ko si Flavian. Salubong ang kilay nito habang nakatingin sa guard. When
he felt me looking at him, he moved his eyes to me.
"What does he mean?" he asked curiously. "Hindi ka madalas dito?"
Nanglamig ang aking kamay at tipid na ngumiti.
"Madalas kasi ako mag out of town kaya bihira akong nakakauwi dito,"
Tumango siya. Sinulyapan ko ang gwardiya at masuyong nginitian ito. I don't
know if he already have an idea about my sudden marriage. Wala naman siguro dahil
hindi naman gaanong kalat ang okasyon na 'yon.

"Naging b-busy lang, Manong. Sige, po. Mauna na kami."

nagmamadaling sabi ko dahil baka humaba pa ang usapan.
Tumango ito at ngumiti. Sumaludo pa ito kay Flavian na tahimik lang sa tabi ko.
Wala ngang alam ang gwardya. Dahil kung mayroon, siguradong magtataka siya kung
bakit iba ang kasama ko. At siguradong dapat ay alam niyang hindi na ako nagagawi
dito dahil sa bahay ng asawa ko ako nakatira.
"Out of town vacations? Or work related?" si Flavian matapos ang ilang
sandaling katahimikan.
Pinindot ko ang floor ng unit ko nang nasa loob na kami ng elevator. Kaming
dalawa lang ang naroon kaya malaya kaming makakapagusap.
"Work related," I answered, partly true.
Salamin ang buong paligid sa loob ng elevator kaya naman ng hilahin ako ni
Flavian sa aking balikat para akbayan ay kitang-kita ko ang pagtuon ng mga mata
niya sa akin sa mismong repleksyon namin.
"I want to have an out of town, too. Gusto kitang makasama. Iyong tayong dalawa
lang, walang trabahong iisipin."
Tumaas ang kilay ko. "Is it possible?"
"Hmm. I'll make it possible. Will you come with me?"
No more questions. No more second thoughts. I'll come with you, Flavian.
"Yes,"
Through the reflection, I saw him smile at me. Ngumiti ako pabalik. Thinking of
a few days vacation with him in a secluded place makes me feel excited.
Gusto ko mangyari iyon. Gusto ko maranasan at maramdaman kahit sandali lang na
malaya ako. I want to forget the reality even just for a short span of time. I want
to hold my freedom and act like I still own it even if it's just for temporary.
The elevator dinged. We walked towards my unit and went inside. Saka niya lang
kinalas ang pagkakaakbay sa akin nang ipatong niya ang mga dala sa center table.
Naupo ako sa couch. Kaagad rin naupo si Flavian sa tabi ko. Ito ang unang beses
na nagpapasok ako ng lalaki dito sa condo ko. Siya ang una, at masaya ako sa
katotohanan na 'yon.
Ipinaikot ni Flavian ang kamay niya sa bewang ko at niyakap ako ng mahigpit. I
noticed that it's his favorite move on me. Baka naman sa lahat ay ganito ang
ginagawa niya?
Natapon ang pait sa sikmura ko sa kaisipang hindi lang siya sa akin ganito
kalapit.
He placed his face beside my neck and sniffed it. Nakaramdam ako ng kaunting
kiliti dahil doon.
"Kakainin na ba natin 'yong ice cream? O, ilalagay ko muna sa ref?" pilit
pinanormal ang boses na litanya ko.
"Just let it there," he murmured.
"I thought you like to eat that ice cream?"
"Mas gusto ko sa tabi mo,"
 Natawa ako sa kapilyuhan niya. His warm breath brushes the skin on my neck.
Hinayaan ko siyang manatili doon hanggang sa makuntento siya.
Hindi na namin nakain ang ice cream na dala niya dahil nagdesisyon na kaming
magtungo sa kwarto para makapagpahinga. Flavian looks weary. Sinabi ko na sa
susunod na lang kainin ang ice cream na 'yon kapag marami kaming oras. It's already
late in the evening and it's not good for us to eat that kind of dessert.
Hinubad ko ang aking kimono at isinampay ito sa likod ng upuan ko. Umakyat ako
sa kama at patagilid na nahiga roon. Bumuntong hininga ako.
It's been months since I last sleep in this room. Hindi pa kami kasal ni Archer
noon. Ngayon, narito na ulit ako. Kasal na kami ni Archer pero ito ako, may
makakatabing ibang lalaki sa pagtulog.
Hindi ko alam kung bakit hindi ako gaano nakakaramdam ng kunsensiya sa ginagawa
ko na ito. Maybe because I feel extremely happy with Flavian, an emotion Archer
cannot give me.
Siguro, kung mayroon tao man ako dapat makaramdam ng kunsensiya, iyon ay kay
Flavian. Nagsisinungaling ako sa kanya sa totoong pagkatao ko. I know he doesn't
deserve my dishonesty but I don't want him to avoid me just because I'm married.
Ang layuan at iwasan ako ang paniguradong magiging unang desisyon niya oras na
malaman niyang may asawa na ako, at ayokong mangyari iyon.
Kung magagawa ko itago ang katotohanang iyon sa kanya hangga't kaya ko, gaano
man katagal, gagawin ko. Huwag lang niya ako iwasan.
Bumukas ang pinto ng banyo dahilan para matigil ang pagiisip ko. Lumabas mula
roon si Flavian. Suot ang isang itim na boxer short at puting round neck shirt,
papasa siyang isang modelo ng mga sleepwears. Sa leeg niya ay nakapalibot ang isang
maliit na towel habang marahang tinutuyo ang buhok.
The woodsy and fresh minty scent of his shower gel filled the whole room.
Nagkatinginan kami. The dim light gave his features a dramatic feeling. Tumaas ang
sulok ng labi niya at walang isang salitang naupo sa tabi ko.
"Sleepy?" namamaos niyang tanong.
Ngumiti rin ako at umiling. "Hindi pa naman,"
Tumango siya. Inihagis niya ang towel sa isang couch na naroon at nahiga sa
tabi ko. Kaagad niyang hinila ang kamay ko at ipinulupot ito sa katawan niya. I
moved my head and placed it above his chest where I can hear his heart beating. His
other hand was resting on my back.
"I've been wishing for this moment to happen. You know, someone who will give
me a hug after a very tiring day." he kissed my hair.
"Surely, a lot of women are running after you, Flav. You can always pick a
woman to be your girlfriend whenever you want and live with her so you can hug her
every time you come home. It's just a piece of cake for you." I said bitterly.
The thought of some other girl waiting for Flavian as he comes home sent a
bitter feeling in me. Parang hindi ko magawang isipin!
"Yeah, too many girls but none of them gave me the spark I have felt when I met
you, Trinity."
Kumurap-kurap ako. Gumapang ang init sa aking pisngi. Mabuti na lang at hindi
niya kita ang mukha ko. Siguradong mapapansin niya ang pamumula nito.
"Binobola mo ako." pigil ang ngiti na sabi ko.
He chuckled lowly. "I'm not. Why would I do that to my girlfriend?"
Girlfriend, huh?
Ngumuso ako, ang tuwa at kilig ay hindi na talaga mapigilan. Damn you, Flavian.
Stop doing this to me or I'm gonna fall for you.
Hindi pa ba, Trina?
"You're really serious about that relationship, huh?" nangingiting tanong ko.
Mas hinigpitan niya ang yakap sa akin. He planted a gentle kiss on my hair that
made me feel like I'm in cloud nine.
"Baby, you have no idea how serious I was when I said that I want to have a
relationship with you. I like you so much, Trinity. Hard, fast and deep."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Chapter 20

Everything happened too fast. In a blink of an eye, Flavian

and I are already in a relationship. In just a snapped of fingers, my life became
more chaotic.
Mas magulo dahil hinayaan ko ang sarili ko pumasok sa isang sitwasyon na alam
kong mahirap lusutan oras na magkabukingan. I don't mind if I am already cheating
on Archer, hindi niya man sabihin, alam ko na ganoon rin naman siya sa akin. I can
still remember his conversation with his ex girlfriend.
They're also probably fucking behind my back, too. Wala naman akong pakielam.
They can fuck in front of me for the hell I care.
Bumuntong hininga ako habang ang mga mata ay nakapako sa aking repleksyon sa
salamin. I continued combing my hair in a very slow motion as my mind keeps on
wandering.
Mas iniisip ko ang mararamdaman ni Flavian oras na malaman niya ang totoo. I
don't have any idea how long I can keep this secret from him. At hindi ko alam kung
hanggang kailan ko siya mananatiling sikreto.
Ang totoo niyan, kung tatanungin ako kung sino sa kay Papa at Flavian ang
kinatatakot ko madismaya oras na malaman nila ang bawat katotohanan, mas nagaalala
ako sa iisipin at magiging reaskyon ni Flavian.
He's the only person who gives me happiness right now. Sa sandaling panahon na
nakilala at nakasama ko siya, palagi niya akong pinapangiti kaya naman hindi na
siya nahirapan pa makapasok sa buhay ko. Kaya hindi na siya nahirapan papayagin ako
sa relasyon na gusto niya.
Tatanggi pa ba ako? E, gustong-gusto ko rin naman siya.
Mula sa salamin ay nakita ko ang pagbukas ng pintuan ng aking walk-in closet.
Iniluwa noon si Flavian. Busangot ang mukha nito habang naglalakad palapit sa akin.
Ang ilang hibla ng buhok niya ay nakatayo pa. Lukot-lukot ang puting damit nito
pero hindi iyon nakabawas sa kakisigan niya. His eyes were directed to me all of a
sudden. Nagtaas ako ng kilay.
Para siyang bata na pinilit magising kaya naman mukhang wala sa mood. Hindi ko
rin naman siya masisisi.
We slept past midnight. He didn't keep his promise that he won't do me. We had
sex a couple of times, doesn't matter if I'm still sore. Ayos lang, hindi ko naman
na talaga ininda 'yon nung mga oras na ginawa namin 'yon.
Pleasure took over the pain I was feeling.
I was the one who sleep first. Sa sobrang pagod ay nakatulugan ko na ang
paguusap namin. Kaya nang magumaga ay mas nauna rin ako nagising. I didn't wake him
up, hinayaan ko siyang matulog hangga't gusto niya. Maaga pa rin naman kung
tutuusin.
He leaned over and locked my neck with his arms, just enough for me to move
properly. Pinatakan niya ako ng halik sa aking pisngi bago ako tinitigan sa
replekyon namin sa salamin sa ganoong posisyon.
"I thought you already left me," he breathed and left a kiss on the side of my
neck.
"Is that the reason why you have that frown on your face?"
His lips twitched. "Absolutely,"
Natatawa ko siyang inirapan. "That won't happen since this is my house. Puwede
pa kung nasa bahay mo tayo. I will probably leave without waking you up."
The frown on his face went back again. This time, it's worser.
"You can't do that, Trinity."
I smirked. "Believe me, I can. Mahirap ka kaya gisingin!"
Napatunayan ko na 'yon nung unang beses na may mangyari sa amin. Nagising ako
sa kalagitnaan ng madaling araw dahil nauuhaw ako. I don't know where his kitchen
is so I had to wake him up. Ang tagal niya nga lang talaga magising.
 "You drained all my energy last night, baby. What do you
expect? Can't really resist you. You're too tempting."
Uminit ang aking pisngi. Mula sa salamin ay nakita ko ang pagangat ng sulok ng
labi niya. I averted my eyes from him and continued combing my hair.
He's starting to become naughty again.
"Go away and take a bath. We have a busy day ahead of us for sure." pagiwas ko
sa usapan.
He groaned. He slightly tightened his lock on my neck and bow down his head on
top of my chest.
"Can't we just stay here the whole day and cuddle instead of going to work?"
"It's not possible, Flav." I said.
Nag angat siya ng tingin sa akin. His eyes looks perilous but still hawkish.
"It is. We own our time."
Sounds tempting, huh? But we can't. Hindi ako puwedeng masanay sa ganito. Hindi
ako puwede masanay na lagi siyang kasama kahit na gustong-gusto ko pa.
Ibinaba ko ang suklay sa table at hinawakan ang mga kamay niyang nakapulupot sa
leeg ko. Pinaghiwalay ko iyon bago siya nilingon.
"Let's see each other again after work,"
His eyes suddenly glittered with joy as he stood properly. "Sunduin kita sa
office mo?"
Tumango ako. "Sige. Hindi ko dadalhin ang kotse ko kung ganoon. Ihatid mo ako
at susunduin din mamaya."
"Hmm. Good idea. And you'll sleep in my bed tonight."
Ngumuso ako. "Magtatabi na naman tayo matulog?"
"Ayaw mo?"
"Paano mawawala itong sakit sa parteng ibaba ko kung palagi tayong magtatabi?
Namamaga na nga ata, e!" busangot na asik ko.
Umawang ang labi niya matapos marinig ang sinabi ko. Pagkaraan pa ng ilang
sandali ay tumingala siya at mariing ipinikit ang mga mata. His sexy laughter
thundered all over the whole room.
Anong nakakatawa?
It's nearly ten seconds later when his laughter died down and lowered his gaze
to meet mine. He squatted in front of me and placed his hand over my exposed legs.
He suddenly ignite the fire in me.
"Where did you get that word, Trinity? Namamaga? Really?" he asked, still looks
amused.
"Bakit? Totoo naman, ah. It probably looked reddish and swollen for all I
know!"
The corner of his lips turned upward. Gumapang pa ang kamay niya pataas sa hita
ko. My body clenched at his touch that it almost hurt.
Damn it. He can bring me to cloud nine without even trying so hard.
He stroked my whole leg, teasing the tiny clothe under my robe using his
fingers. His eyes were focus on that private part. Dahil doon ay mas nakita ko kung
gaano kahaba ang mga pilik mata niya.
Nag angat siya ng tingin sa akin. Pumungay ang mga mata niya, nababahiran na ng
pagnanasa. I'm so sure that I looked the same. I am so sure that I also looked
lusting over him.
"Then let me check if it's really swollen," he said sexually.
Hindi na ako umapila pa nang muling may mamagitan sa amin ni Flavian bago siya
tuluyang kumilos para sa trabaho. I gave myself to him wholeheartedly and
willingly. I am like a slave to my own libido. But that's fine, as long as it's
Flavian whose I'm giving myself into, it doesn't matter.
"Kailan mo gusto ipaayos 'yong bahay at penthouse mo?" tanong ko habang
binabaybay na namin ang daan patungong opisina ko.
"Anytime you want. I can always bring you there." Flavian answered cooly.
 "Maybe next month. I still have alot of pending projects
this upcoming weeks. Tatapusin ko muna 'yon bago iyong sa'yo."
Tumango siya. "Just tell me when. And don't tire yourself too much. I can still
remember how stressed you were that night I found you on the bar."
From the views outside the car window, I anchored my eyes to Flavian and gaze
at him. Kung alam niya lang na hindi trabaho kung hindi ang asawa ko ang dahilan
kung bakit ako stressed nung gabing 'yon, siguradong pabababain niya na ako ng
kotse sa mga oras na 'to.
He glanced at me and smiled. I smiled back, feeling guilty.
I'm sorry, Flav. Hindi ko alam kung paano sasabihin sa'yo ang totoo nang hindi
ka magagalit ng lubusan at lalayo sa akin.
Nakarating kami tapat ng building wala pang isang oras. Hindi ko na siya
pinapasok pa sa basement dahil alam ko na aalis na rin siya kaagad patungong
opisina niya. He won't stay here for too long. Gusto pa nga ako ihatid sa mismong
office ko pero tumanggi na ako.
Some of my employees here knew about Archer and I, that I'm already married.
Magtataka sila kung bakit may ibang lalaki ako na kasama.
"I'll pick you up by five." Flavian said sweetly.
Tumango ako. Hawak ang manibela gamit ang isang kamay, yumuko siya at pinatakan
ako ng halik sa labi. I closed my eyes and then opened it again. A smile crept on
my lips as I stared at him watching me closely.
"Don't skip your meals," he reminded.
"Yeah. You, too."
He nodded. "I'll call you when I'm free."
"Sasagutin ko kaagad." I winked.
He chuckled. Maging ako ay natawa na rin. Kinalas ko na ang seatbelt ko at
binuksan ang pinto sa tabi side ko.
"Paano, pasok na ako. Magingat ka sa pagdadrive. Kaskasero ka pa man din,"
Nagtaas siya ng kilay. "Coming from a girl who loves to over take, huh?"
Ngumuso ako. Panandaliang bumalik sa alaala ko ang naging pagtatagpo namin sa
daan noon. Nag-o-overtake ako sa sasakyang hindi ko alam na sa kanya pala.
"Asshole," I laughed. "Sige na. Text me when you're there."
He nodded and wetted his lips. "I will. Go inside. Aalis ako pagpasok mo."
Hindi na ako sumagot pa. Kumaway na lang ako sa kanya bago tumalikod at
naglakad na papasok. Sa entrada pa lang ay binati na ako ng gwardya. Isang ngiti
lang ang ibinalik ko.
Hindi mapuknat ang ngiti ko habang binabaybay ko ang daan patungo sa office ko.
"Good morning, Ma'am Trinity!" bati sa akin nang empleyadong nakasalubong ko.
I smiled at him.
"Good morning!"
I feel real energetic today. I've never been this lively and happy all
throughout my life. Si Flavian lang ang naiisip ko na dahilan kung bakit ganito ang
pakiramdam ko. Wala naman ng iba.
Sa entrada pa lang ay tanaw ko ng bakante ang table ni Shey.
Where is she? Hindi siya ang tipo ng empleyado na nahuhuli sa trabaho. She's
always on time kaya naman tumagal ang serbisyo niya sa akin.
Hmm, baka nag banyo lang.
Nagtuloy-tuloy ako patungo sa office ko. Binuksan ko ang pinto at humakbang
papasok ngunit agad rin nabitin sa ere ang mga paa ko nang masilayan ko ang kabuuan
ng lugar.
Umawang ang labi ko. Ang puso ko ay mabilis na kumalabog.
"P-Pa,"
My father is sitting on my swivel chair while looking at my picture inside a
white photo frame. Nasa ibabaw iyon ng mesa kaya bahagyang nakatungo ang ulo niya.
Sa couch naman ay naroon si Archer, nakadekwatro habang nakapalumbaba at nakatingin
sa akin.
"What a-are you doing here?" I asked my husband.
"We're here to fetch you, hija. You're coming with us in Davao. We have a three
day seminar there. I believe Archer already told you about that."
 Lumipat ang tingin ko kay Papa matapos niyang sumagot. Malamig itong nakatingin
sa akin. Sunod-sunod ang naging pagiling ko.
"P-Pa, I can't. I have a lot of work here. Archer knows that."
"This is our business we're talking about, Trina. Magkaroon ka naman sana kahit
kaunting pakielam sa negosyo natin."
Bakit pa? Hindi ba at kaya nga kami nagpakasal ni Archer ay dahil para siya na
ang bahala sa negosyo namin? Why am I suddenly involved? Wala akong alam sa seminar
na magaganap at hindi na ako interesado malaman pa 'yon!
"Papa-"
"Hihintayin ka namin sa kotse. Your clothes are already prepared. We're going
straight to the airport. Naroon na ang mga in-laws mo." my father said sternly and
suddenly avoided my gaze. "Let's go, Archer."
Tumayo na si Papa sa tulong ng baston niya. Nanatili akong nakatingin sa kanya,
walang maapuhap na sagot sa biglaang desisyon niya.
From my peripheral vision, I saw Archer stood up and walked towards my
direction. I bore my eyes to him and he's just staring lifelessly at me.
Naunang lumabas si Papa, sumunod siya. Naiwan akong tigagal sa loob ng aking
opisina. Bigla ay nawalan ako ng lakas ng loob sawayin si Papa. Sa tuwing
maglalapat ang mga mata namin at makikita ko ang lamig doon, hindi ko maiwasan ang
masaktan.
When he's talking to me just minutes ago, pakiramdam ko ay malayong-malayo siya
sa ama na kinalakihan ko. Nang dahil kay Archer ay nagiba ang pakikitungo niya sa
akin. Dahil lang sa hindi ko magawang pagaralan mahalin ang lalaking pinili niyang
mapangasawa ko, magiging malamig na ang trato niya sa akin.
Unfair, right? Paano naman ako at ang nararamdaman ko? Ang kagustuhan maging
malaya at magmahal ng iba? Kailangan ko ba talagang pilitin ang sarili ko sa
lalaking ni hindi ko magawang tabihan sa iisang kama?
Kagaya ng dati, wala pa rin akong magawa kapag sinabi na ni Papa. Sunod-sunuran
pa rin ako.
Pinahid ko ang nagbabadyang luha sa mga mata ko at huminga ng malalim.
Tatlong araw lang. Titiisin ko ito.
Naglakad na ako palabas ng office ko. Naroon na si Shey. Nang makita ako ay
mabilis siyang tumayo palapit sa akin.
"Shey, if ever Flavian Follosco comes here and look for me, tell me that I'm on
leave for three days and you don't know the reason why. Clear?"
Naguguluhan man ay tumango siya. "Yes, Ma'am."
I nodded my head. "Ikaw na muna ang bahala dito."
Pagkasabi ko no'n ay nilampasan ko na siya at mabigat ang loob na naglakad
paalis ng floor na 'yon. I took my phone from my bag and found a message from
Flavian. My heart clenched painfully.
Flavian:
Missing you already.
Kinagat ko ang labi ko at nahinto sa paglalakad. Huminga ako ng malalim. I
stared at the message for seconds and ignored it guiltily. Pinatay ko ang cellphone
ko at ibinalik ito sa loob ng bag, walang planong buksan sa loob ng tatlong araw.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 21

Pasimple kong inaalis ang pagkakadantay ng kamay ni Archer sa aking bewang matapos
niya akong alalayan makalabas ng Davao International Airport. Kung hindi lang dahil
sa in-laws ko na halos katabi lang namin ay kanina ko pa ito tinarayan.
I have no idea if they already knew the real score between Archer and I.
Probably, not. Dahil kung may alam sila ay hindi wagas kung makayakap sa akin si
Mama Evangeline kanina pagkakita sa akin.
 When she saw us arriving at the NAIA, she excitedly welcomed me with a warm
hug. It seems genuine, though. Halos buwan na rin simula nang huli kaming magkita.
Iyon pa 'yong naglunch kami ni Archer sa family house nila.
"Can't you hide the scowl on your face and smile a little? Mother will surely
notice you, Trinity." Archer whispered coldly.
"What? They're not looking at us!"
"Even so! Malakas ang pakiramdam niyan kaya kahit hindi nakatingin ay
siguradong makakahalata 'yan."
Nagtagis ang bagang ko. "Talaga? Bakit hindi niya pa nararamdaman na hindi tayo
ayos kung ganoon? She seems innocent."
Napaigtad ako nang maramdaman ko ang pagdiin ng mga daliri niya sa bewang ko. I
shot him a death glare but his glare was more deadlier.
"Stop being so immature, Trinity. It's not funny anymore."
Inirapan ko siya. And does he think he's funny? Hindi niya ba alam na salot
siya sa buhay ko? Hindi niya ba alam na sa tuwing makikita ko siya ay umiinit na
ang ulo ko? Dikitan pa, lalo na.
Huminto ang dalawang itim na kotse sa harapan namin. Dumako ang mga mata ko kay
Papa na ngayon ay nasa bukana na ng pintuan ng driver's seat ng sasakyan. Papa
avoided my gaze. My heart pummeled painfully. Huminga ako ng malalim.
"Hija, we'll just see each other in the hotel, okay?" Mama Evangeline said that
made me look at her.
I nodded blankly. "Yes, Mama."
Binuksan ni Archer ang pintuan sa backseat at inalalayan akong pumasok doon.
Hindi na ako umalma pa dahil wala rin namang mangyayari.
Umusod ako sa dulo nang umupo siya sa tabi ko. Why don't he just sit in the
passenger's seat instead sitting here beside me?
"Stop being so distant. This is just for a couple of days. After this, you can
already go back to your life." he growled.
I shot my brow at him. "My life, huh? You mean my single life?"
From ahead, he brought his eyes to me and the irritation from them were so much
visible. His jaw clamped tightly but I don't feel afraid. Para bang galit na galit
na siya sa akin.
Well, I don't care.
Inalis ko ang tingin sa kanya at pinanood na lang ang maayos at malinis na
kalsada ng Davao. Halos magtatanghali na rin. Dalawang oras ang naging biyahe namin
patungo rito. It's almost lunch time and I'm a bit wondering if Flavian has already
sent me a text... perhaps, called me?
But how would I know if I won't activate my line? Gustuhin ko man buksan ay
nagaalala akong paulanan niya ako ng mga tanong at masabi ko ang totoo.
Nakarating kami sa hotel na tutuluyan namin makalipas lang ang kalahating oras.
Archer opened the door for me and the tall building under the bright blue sky
greeted my eyes.
Kumalabog ang pinto ng kotse pasara. Archer's hand felt warm on my waist as he
gripped it gently. Hindi ko siya nilingon. Nakita ko ang pagdating at pagparada ng
isa pang itim na sasakyan ng mga in-laws ko at ni Papa.
Naunang bumaba si Papa. Ako na ang naunang nagiwas ng tingin dahil kung muli ko
na namang makikita ang pagiwas niya sa akin ay tuluyan nang masira ang araw ko.

Sunod na bumaba ang mga in-laws ko. Naglakad na kami

palapit ni Archer sa kanila. Mama Evangeline smiled at me, I smiled at her, too.
Kahit pa hindi naman tunay na ngiti ang ipinapakita ko.
We entered the hotel lobby with full of authority in our face. Para kaming mga
nagtataasang tao na akala mo ay pagaari ang buong lugar. Walang puwedeng sumabay.
Walang puwedeng sumalubong.
Nasa gitna si Papa. Sa magkabilang gilid naman niya ay si Mama Evangeline at
Papa Nestor. Sa gilid ni Mama ay si Archer at ako. Kung titingnan ay para kaming
kagalang-galang at masayang pamilya. Smiles were plastered on their faces except
me.
Nagtungo kami sa isang marangyang hotel. Glassy walls with different abstract
paintings were fastened on it. Elegant and majestic huge jars can be seen in each
and every corners of the place. Even the bright and sophisticated chandeliers
that's hanging above the ceiling gives a magical feeling as I stand here.
Iginiya kami sa isang pahabang table. Kasya lang para sa aming lahat. Archer
pulled the chair for me. I didn't thank him. Sa gitna at pinaka sentro si Papa
naupo na para bang siya ang pinakamataas sa pamilya na ito. Sa tapat namin ay ang
mga biyenan ko.
The staff gave us menu. I scanned it swiftly, not in the mood to eat anything
heavy. I suddenly remember Flavian. Paniguradong sisitahin na naman ako no'n oras
na malaman niya ang gusto ko kainin.
Hay. Kung i-activate ko na lang kaya ang cellphone ko at hayaan siyang tumawag?
Pero paano kung paulanan niya ako ng napakaraming tanong?
"Vegetables salad for me and one pineapple juice, please." I said to the staff
beside me and gave the menu back to him before my thoughts pulled me deeper again.
"Would that be all-"
"Trinity hija, huwag mo sabihin na iyon lang ang kakainin mo ngayon? Baka
manghina ka niyan.." putol ni Mama sa sinasabi ng staff.
Pilit akong ngumiti. "I'm already used to it, Ma. Don't worry about me."
"Give her Saffron Chicken and Rice, instead."
Nagpanting ang tainga ko matapos marinig ang sinabing iyon ni Archer. I glanced
at him, trying hard not to kill him with my stare for I know that our families'
attention were all on us.
Hindi gaanong nakipagtitigan si Archer sa akin. Sa halip ay ibinaling niya ito
sa staff at nagpatuloy sa pagsasabi ng mga order niya.
My insides were burning with anger for him. Gusto niya talaga 'yong lagi akong
ginagalit, ano? Wala na talaga siyang maayos na gagawin o 'di kaya naman ay
sasabihin. Pati pagkain ko ay pinapakielaman.
Bakit kung si Flavian ang makikielam sa'yo at kapag sinabi niyang ayaw niyang
mag-dyeta ka ay walang alinlangan kang sumusunod?
Because that's Flavian! The only man who can make me feel different emotions.
Who can make me happy just by showing me his sexy smirk. Who can summon all the
butterflies in my stomach in just a short glimpse. The only man I gave myself into.
Malayong-malayo sa nararamdaman ko para kay Archer ang nararamdaman ko para kay
Flavian.
"So hija, are we expecting now a grandchild?" Papa Nestor asked blatantly in
the middle of eating our meal.
Natigil ako sa pag nguya. Sinulyapan ko si Archer. Napansin ko ang pagigting ng
panga niya habang ang paningin ay nasa kanyang plato.
I brought my eyes back to my father in law and shook my head.
"Wala pa, po."
"Oh, bakit? Hindi matyempuhan o abala sa trabaho? Why don't you just stay at
home and relax? I'm sure my son will provide you all your caprices. Right, son?"

Pasimple kong sinulyapan si Archer. Tumango sjya.

"Yes, Pa."
Umismid ako. Sunod-sunuran!
"My daughter's isn't that kind of woman, balae. She wants to work and create
her own legacy when it comes to interior designing. Mabuburyo lamang siya sa bahay.
Siguro ay hindi pa lang talaga panahon para magkaapo tayo. Dadating at dadating din
'yon."
Oh, now he's on my side? I thought he also wants to have a grandchild with me
as soon as possible? What happened? Bakit ngayon ay parang willing siya maghintay
sa imposible? Dahil ba naabutan niya kaming nagaaway kamakailan lang?
"Hmm, sa bagay. Pero sana ay huwag naman masiyado matagal dahil hindi na rin
tayo bumabata." si Mama.
 Nagpatuloy ako sa pagkain, hindi na nagbigay pa ng kahit anong reaksyon.
Pakiramdam ko nga ay nawalan na ako ng gana dahil sa nagiging tema namin.
Mabilis na lumipas ang oras. Archer and I are now inside the Presidential
suite. Hindi ko alam kung paano ang magiging set up namin sa pagtulog. But then, he
should know by now that I'll be sleeping in the bed and he can sleep somewhere else
he can fit in.
"I won't go with you tomorrow. I'll just stay here and do my pending works
through laptop. Huwag mo na akong pilitin dahil magaaway lang tayo-"
"You'll come with me. Kahit bukas lang. Kahit ang dalawang araw na susunod ay
maiwan ka na lang dito." pagputol ni Archer sa sinasabi ko.
Suminghap ako at humugot nang malalim na hangin. Iniitsa ko ang bag ko sa couch
at pasalampak na iniupo ang sarili roon. Archer was just standing against the wall
while looking at me.
Inirapan ko siya. Fine! Bukas lang. Pero sa susunod pang dalawang araw ay
talagang maiiwan na ako dito.
"I guess I'll be sleeping in the couch for the next three nights, huh?" he
taunted.
Ibinalik ko ang tingin sa kanya. Nakaangat ang sulok ng labi niya habang
nakatingin sa akin. His arms were now crossed above his chest. He honestly looked
like Adonis because of his handsome face but no one can be compared to Flavian.
Kung kagwapuhan ang paguusapan ay mas angat siya kumpara kay Archer.
TANAW ang repleksyon sa pabilog na salamin ay hindi ko maiwasan ang mapangisi
dahil sa aking suot. A black off shoulder pencil cut dress, black stiletto, black
pearl earings and a blag clutch on my right hand, I probably looked like someone
who will attend a funeral.
"Let's go, Trinity. We'll be late." Archer said while fixing the cuff of his
button down shirt.
Inisang pasada ko pa ang aking sarili sa salamin at naglakad na palabas ng
kwarto. Halos maghalo ang amoy ng pabango naming dalawa sa apat na sulok ng silid
na ito dahilan para mapaismid ako.
Last night, he really did sleep on the couch. Hindi ko alam kung bakit hindi na
lang siya kumuha ng isa pang unit. Mas gusto ata niya ang nahihirapan.
"Nasaan na sila Papa?" tanong ko, nasa sasakyan na kami patungo sa isa pang
hotel na paggaganapan ng seminar.
"Nauna na,"
True enough, naroon na sila Papa pagdating namin sa conventional center. Lot's
of unfamiliar faces greeted as Archer and I entered the glass door. Halos lahat ay
nakasuot ng nagkikinangan na damit, lahat ay sumisigaw ng karangyaan. Hindi
maipagkakailang lahat ng narito ay may sinasabi sa buhay.
"Mr. Ravena! Glad to see you here," bati ng isang matanda ngunit makisig na
lalaki kay Archer.
Sa tabi niya ay isang ginang na sa tingin ko ay asawa niya. Sa tabi niya ay
naroon naman ang isang lalaki. Gwapo ito at makisig rin. Ang edad ay siguradong
hindi nalalayo sa amin ni Archer.

"Mr. Trajano, I'm surprised to see you here." Archer

greeted back.
Natawa ang lalaki, maging ang ginang ay natawa rin. The young fine man beside
him was just looking intently at me. Matapang at matalim din ang mga mata nito,
halatang suplado.
"Well, I have to be here since we're planning to expand our hotels here in
Mindanao. We're looking for a possible construction company that will meet our
expectations. The last construction group who worked our buildings was a failure."
the old man said with a hint of disappointment in his voice.
Tumango si Archer. "That's good. My wife's family business is into
construction. Maybe we can talk about it tonight."
Lihim kong kinagat ang labi ko. Why does he have to tell them about me or him
having a wife? Baka mamaya ay kumalat pa dahil lang sa pagsasabi niya ng ganoon.
"Oh, you're already married, Mr. Ravena? The last time we saw you, you're still
single." the middle age woman stated.
Lumipat ang tingin nito sa akin. Ngumiti siya, pasimple akong tumingin. The man
beside him deeper his gaze at me. Nakipagsukatan ako ng tingin sa kanya.
"Our wedding was a bit private, Mrs. Trajano." si Archer.
She nodded. "Well, I hope you won't mind but... is it a marriage for
convenience?"
Hindi nakasagot si Archer kaagad. I suddenly felt the tension around us. I
cleared my throat and stood straight to affirm taller.
"Yes, Madam. A marriage for convenience, indeed." walang pagaalinlangang sagot
ko.
Tumango ang ginang, ganoon rin ang esposo niya.
"By the way, this is my son, Russell Trajano. Siya na ang halos nagpapatakbo ng
negosyo namin. Siguro ay kilala niyo na rin ang isa't-isa dahil madalas ang mga
kagaya niyo sa clubs." natatawa ngunit halata ang pagkailang na saad niya.
"Yes, Mrs. Trajano. I already know your son. This is Trinity Ravena by the way.
My wife." Archer said firmly.
Nagangat ako ng kamay ginang. "Nice to meet you,"
Sunod kong kinamayan ang asawa niya at ang panghuli ay ang lalaki na Russell
kung tawagin. As I hold his hand, his lips twitched like he's suppressing a smirk.
"Trinity Velarde... but unfortunately, a Ravena now."
Archer glanced over me. Tumalim ang titig niya sa akin na animo isang kidlat.
Nakipagsukatan ako ng tingin na para bang kami lang ang nasa paligid at walang
ibang taong nagmamasid sa amin.
I can almost hear the boxing bell ringing around us like we're about to kill
each other any minute by now.
MARAHAS akong isinalya ni Archer sa sofa dahilan ng pagkakaupo ko dito. My back
hurt a bit at the sudden force he exerted. I death-glared at him ngunit mas matalim
ang tingin niya sa akin.
"God damn it, Trinity! Why do you have to be sarcastic in front of other people
and embarassed me? Can't you just stay quiet and stop talking nonsense things?
Hindi kita isinama dito para magdulot sa akin ng kahihiyan!" nagtatagis ang bagang
na sigaw ni Archer.
The veins in his neck are popping out and looks so strained. Namumula rin ang
mukha niya, halatang galit na galit. Kanina pa man sa party ay ramdam ko na ang
emosyon na pinipigilan niyang ilabas. We didn't even finish the party and go home
early.
Simula nung naging conversation namin with the Trajano's, naging ganito na
siya. Ano ba ang problema niya doon? Totoo naman lahat ng sinabi ko. Is he
insulted?
"Ano ba ang mali sa sinabi ko? Totoo naman, hindi ba? I am unfortunately now a
Ravena. Anong gusto mo? Maging proud ako?" angil ko.
Pumikit siya ng mariin. Tumingala siya bago tumaas baba ang dibdib. Seconds
later when he opened his eyes and looked at me. His eyes are a bit bloodshot and
weary.
"Patagal ng patagal, pahirap ng pahirap ka pakisamahan, Trinity. Ano ba talaga
ang gusto mo mangyari? Bakit hindi mo pagbigyan 'tong pagsasama natin ng tiyansa
maging maayos?"
"Wala tayong pagasa, Archer. Matagal ko nang sinabi sa'yo, hindi ba? Mahirap ba
unawain?"
He stared at me. Humakbang siya palapit sa akin.
"Is it still because of what happened between us in Paris?" walang alinlangan
na tanong niya.
Tumaas ang kilay ko. What happened between us? Alin? Iyong nangyari sa amin na
hindi natuloy? Hindi niya ba alam na halos ipagpasalamat ko pa na hindi natuloy
iyon? Dahil kung natuloy ay wala na akong bagay na maipagmamalaki kay Flavian.
Hindi ako makakaramdam ng satisfaction at happiness na kay Flavian ko ibinigay 'yon
at hindi sa kanya.
 Bago pa man ako makasagot ay napansin ko na ang pagtatanggal ni Archer sa coat
niya. Ipinatong niya ito sa backrest ng isang single chair nang hindi inaalis ang
tingin sa akin. Sunod niyang kinalas ang butones ng puting polo niya.
"Is that the reason, Trinity? Kung gagawin ba natin, pakikisamahan mo na ba ako
ng maayos?"
My eyes widened when he totally removed his button down shirt out of his body
and moved closely to me.
"What the fuck are you doing?!" I said horrifically.
Tumuntong siya sa couch na kinaroroonan ko. Uusod sana ako ngunit hindi niya na
ako binigyan ng pagkakataon na gawin 'yon dahil sa marahas na paghila niya sa mga
kamay ko.
My heart clenched when he slammed his lips against mine. My eyes rounded more
when I felt his tongue entering my mouth. He's staring at me while doing that.
My hands that's on his waist gripped it tightly. Pilit ko itong binabawi ngunit
masiyadong mahigpit ang pagkakahawak niya roon.
Tears pooled at the corner of my eyes. Kahit pilit hinahalikan ay nanatiling
nakasarado ang labi ko. I don't want to take his kiss. I don't want to response and
act that it's alright with me when in fact, it's already frustrating the hell out
of me.
With all my force, I took my hand from his hold and pushed him aggressively.
Halos manakit ang palapulsuhan ko sa higpit ng hawak niya. Walang salita ko
inilapat ang palad ko sa pisngi niya dahilan ng pagkakabaling nito sa gilid.
His breathing became rugged. Umigting ang panga niya ng paulit-ulit. Pinahid ko
ang luha ko sa gilid ng aking mga mata at matapang siyang hinarap.
"You disgusted me to the core, Archer. File an annulment as soon as possible or
I will turn your life into a living hell." I said and stood up from the couch,
leaving him stone cold.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 22

The first thing that came into my mind the moment I opened
my eyes was to book a ticket back to Manila. The fight between Archer and I last
night was beyond crucial that I had to drink to forget it a little.
Nagtungo ako sa isang bar malapit sa hotel na tinutuluyan namin at hinayaan ang
sarili malango sa alak. I was also stupid for imagining things like Flavian would
suddenly came in and joined me, and then would asked me to go out of that bar but I
just felt disappointed.
Siyempre, imposible iyon mangyari dahil nasa Manila siya at nasa Davao ako. He
doesn't even know that I'm here. Paanong malalaman ay patay pa rin ang cellphone ko
hanggang ngayon.
But I am planning to activate it now since I have to call Shey and ask her to
book me a ticket. Hindi ko na kaya pa tumagal sa kwarto na ito kasama si Archer.
Alam ko na normal lang sa magasawa ang ginawa niyang paghalik sa akin pero para
sa akin ay hindi niya iyon dapat ginawa lalo pa at alam niyang hindi kami ayos. I
felt disrespected! Akala niya ba ay ang tungkol pa rin sa Paris ang dahilan kung
bakit mas lalo akong naging malamig sa kanya?
Ang tagal na non! At hindi ko gaanong dinibdib 'yon. Maybe I got frustrated but
that didn't last for too long.
I don't know where he slept last night. Basta nang umuwi ako pasada alas dose
ay wala siya sa suit namin. Baka nagpalipas ng gabi sa ibang kwarto, o di kaya
naman ay naginom rin na kagaya ko.
I took a deep breath. Ang gulo talaga ng buhay ko!
Clutching my head that's been throbbing so bad, I leaned sideward to reach my
phone over the bedside table. Nagpakawala pa ako ng isang mabigat na buntong
hininga saka binuhay ang cellphone ko.
 I was my biting my lips for the whole seconds of watching it come to life.
Bumilis ang tibok ng puso ko nang pumirmi na ito sa homescreen.
Why am I suddenly being nervous? Bakit pakiramdam ko ay may mangyayari oras na
buhayin ko ang cellphone ko?
Wala pa man ilang minutong buhay ang cellphone ko ay sunod-sunod na ang
pagtunog nito dahil sa mensahe mula sa iba't-ibang tao. From business colleagues,
friends, my secretary but most of it, messages were all coming from Flavian!
Thirteen messages to be exact!
Suminghap ako. I swallowed because my throat suddenly went dry. Nanglamig ang
aking kamay at ang kalabog ng puso ko ay bumilis.
Unconsciously, my finger tapped his name to read his messages.
Flavian:
Where the hell are you, Trinity? Stop playing games with me.
Flavian:
Answer my fucking calls.
Flavian:
You're frustrating the hell out of me.
Flavian:
You're not in your office. Where are you?
I checked the time history and it's already afternoon when he sent me those
texts. Siguro ay nanggaling na siya sa opisina ko at nalaman na wala ako doon. May
usapan kami na susunduin niya ako paguwi at sa kanya matutulog tapos ay biglang
ganoon.
Hindi ko na binasa pa ang ilang mensahe niya. I visited on Shey's messages and
my eyes shut tightly after reading them.
Shey:
I'm sorry to ask this, Ma'am. But is there something going on between you two?
Shey:
Ma'am, Mr. Follosco was very angry. Akala niya ay pinagtataguan mo siya at alam
ko kung nasaan ka. I don't know what to tell him.

Shey:
Oh my gosh, Ma'am! He just entered your office. Ayaw niya kasi maniwala na wala
ka dito.
Shey:
Ma'am, Mr. Flavian Follosco is already here.
Kinagat ko ang aking labi matapos basahin ang lahat ng mensahe niya.
Damn, Flav. Mukhang hinarass pa ata niya si Shey doon.
Dali-dali kong pinindot ang call sign at tinawagan ang sekretarya ko. Tiningnan
ko ang wall clock. It's already nine in the morning and Shey is probably on her
table right now.
Finally, three rings and she already answered it.
"Ma'am!" she answered lively like she's already waiting for me to call.
Pakiramdam ko ay ganoon nga. At pakiramdam ko ay si Flavian ang dahilan kung
bakit ganito na lang siya kataranta sa pagtawag ko.
"Shey, kamusta?"
"Ma'am, buti naman po at napatawag ka na. Nastressed po ako ng bongga kay Mr.
Follosco. Napaka-aggressive po niya! Galit na galit siya kahapon dahil akala niya
ay may alam ako sa pinuntahan nyo."
"Sinabi mo ba sa kanya na nariyan kahapon ang pamilya at asawa ko?" tanong ko.
Bigla akong kinabahan. Paano kung nasabi niya kay Flavian na kasama ko umalis
si Papa at Archer? And then Flavian would definitely doubt about those people. O,
kung sino sila sa buhay ko.
"Hindi, po. Hindi na rin ako nagkaroon ng pagkakataon dahil halos manglisik na
ang mga mata niya sa akin. Basta ang sabi ko lang po ay nag out of town kayo dahil
sa isang kliyente."
Lihim akong napangisi. Knowing Flavian and the way his eyes move, it can
actually freeze anyone to death. Kung kapag nakangiti nga ay matalim at nakakailang
na ang mga mata niya, iyon pa kayang galit siya.
Come on, Trina. Natatawa ka pa gayong siguradong naghihimutok na sa'yo yung
tao.
"Just let him. Please, book me a ticket back to Manila, Shey. Book the earliest
flight. Iyong papaalis na."
"I thought three days ka riyan, Ma'am?"
Huminga ako ng malalim. Dapat. Sana. Kung hindi lang naging gago si Archer ay
baka pinilit ko pa manatili rito ng dalawa pang araw. I remember him telling me
that the first day would spend in a convention meeting and the following days will
be a private seminar for businessmen whose business are into construction.
Ano naman ang gagawin ko doon kung sakali? Tutunganga?
"Hindi na. Uuwi na ako ngayon. Isa pa, marami akong pending drafts na kailangan
tapusin. Send me the flight details through email. I'll wait for it."
"Okay, ma'am. I'll do it now."
"Thank you, Shey."
Pagkatapos ng tawag na 'yon ay hindi na ako nagaksaya pa ng oras. Bumangon ako
at nagdiresto sa banyo upang maligo. An hour later and I'm already out of the
bathroom. Saktong paglabas ko ay pag bukas ng pintuan ng suite.
Hinigpitan ko ang pagkakatali ng robe sa aking bewang nang pumasok mula roon si
Archer. Nagtama ang mga mata namin. His eyes weren't blooshot like I expected them
to be. Akala ko ay puyat siya dahil hindi dito natulog. Baka nga tama ako. Baka nga
sa ibang kwarto siya natulog.
"Prepare yourself. We'll be leaving for the seminar before lunch." he stated
authoritatively.
My lips twitched. Naglakad ako patungo sa bedside table at kinuha ang
cellphone. I opened it and a smile crept on my lips when an incoming email popped
up on the screen.

Just at the right time.

Ibinaba ko ito ulit at sinulyapan si Archer. He's staring intensely at me.
"Go alone. I'll be flying back to Manila. My flight is at exactly twelve noon."
His jaw clenched. Tumaas-baba ang kanyang dibdib tanda ng buntong hininga na
pinakawalan.
"You can't leave just like that-"
"Oh! Believe me I can. Kahit sabihin mo pa sa pamilya mo at kay Papa, wala na
akong pakielam. Go ahead and tell them. Hindi nyo ako mapipigilan. Aalis at aalis
pa rin ako."
Tinalikuran ko na siya at nagtungo sa maleta ko. I leaned down and opened it.
Sa kagustuhan makaalis sa linya ng paningin niya ay basta na lang ako humugot ng
damit.
I walked back to the bathroom without looking at him. But from my peripheral
vision, I saw him still standing meters away from me.
Tumama agad ang mga mata ko sa salamin ng banyo matapos isara ang pintuan. A
shadow of overflowing anger and hatred for Archer danced in my eyes.
He's still at it, huh? He's still trying to control me and put me under his
power. Pero ubos na ang pakielam ko. Kahit pa sabihin niya sa mga magulang namin
ang gagawin kong pagalis ay wala na akong pakielam.
Naabutan ko si Archer na nakaupo sa kama pagkalabas ko. Nagtagis ang bagang ko.
Hindi pa rin siya umaalis?
Marahil ay napansin niya ang iritasyon sa mukha ko nang mabilis siyang tumayo
at naglakad palapit sa akin. I shot my brow up.
"We'll talk when I get back there, Trinity. Hindi puwedeng palagi tayong
ganito. We're still starting and you're already asking for an anullment? I told
you, don't waste all my sacrifices for you and this marriage."
I rolled my eyes at him. Kinamot ko ang noo ko at nilampasan siya. I ambled
towards the drawer and took my kit.
 "Stop ranting about those sacrifices, Archer. Obviously, wala akong pakielam.
If you don't want an anullment, fine. But don't tell me that I didn't warn you." I
said sternly.
Hindi ko narinig ang naging sagot niya. Pagkatapos magsuklay ay hindi na ako
nagaksaya pa ng panahon para magayos ng mukha. I put all my things inside my
luggage and pulled it with me as walked towards the main door. Hindi ko sinulyapan
si Archer. I acted like I didn't notice him or he's kinda invincible.
Buo na ang desisyon ko na hindi magpaalam kay Papa at sa mga in-laws ko. Bahala
na. Siguradong pag nakabalik na sila ng Manila ay kakausapin ako ni Papa at
kokomprontahin. At wala akong gagawin kung hindi ilabas-pasok lang sa tainga ko ang
mga sasabihin niya.
That's how probably my life's going to be while I'm stuck inside this marriage.
Magaaway kami ni Archer. Kakausapin ako ni Papa. Makikinig ako ngunit agad ko rin
kakalimutan kung ano man ang sabihin niya sa akin.
I just hope that they will soon learn to accept that this pragmatic marriage
will never going to work out. Lalo pa ngayon na nakilala ko na si Flavian.
Nadagdagan lang ang dahilan para manglamig ako sa pagsasama namin na ito.
I REACHED the Davao Airport at exactly eleven o'clock. Nagcheck in na kaagad
ako at hinintay na lang ang saktong oras ng pagalis.
As I sat down the bench, I looked at my phone and checked if there's a message
from Flavian. I want to text him and apologize about yesterday but I'm still
bothered that he will bombarded me with questions.
Maybe... the day after tomorrow... I'm going to call him. Magiisip na lang muna
ako ng alibi na puwede kong gamitin sa kanya kapag nagkausap kami. Pati ang alam
naman niya ay sa isang araw pa ang balik ko. Kaya siguro hindi na rin siya
nagpaparamdam sa akin.

"Calling all passengers flight BR920 bound to Manila,

please proceed to gate 3 immediately and board the aircraft now. Thank you."
Nagangat ako ng tingin matapos marinig ang naging announcement na 'yon. Sabay-
sabay ang naging pagdagsa ng mga tao patungong gate 3. I took my shoulder bag and
glided towards it, too.
It took me more than an hour before the plane landed to NAIA. Hila-hila ang
aking luggage palabas ng airport, hindi ko mapigilan ang mangisi dahil narito na
ulit ako. Malapit sa kanya.
Heat rained down on me like the breath of hell. Kaagad kong pinara ang taxi na
nakita at sinabi ang address ng opisina ko. Kung uuwi pa kasi ako sa condo ay
mahihirapan lang ako dahil magko-commute na naman ako.
My car is still parked in my own condominium, naiwan pa iyon simula nung isang
gabi nang magtungo doon si Flavian nang biglaan.
Habang pinaglalandas ang mga mata sa daan, narinig ko ang pagtunog ng cellphone
ko. So much for expecting that it's a message from Flavian, my heart fell painfully
when I saw that it's from my father.
Imbes na kabahan ay mas nadismaya pa ako na sa kanya nagmula ang mensahe.
Papa:
Nagiging matigas ang ulo mo.
A frustrated sigh escaped my lungs. Alam niya na sigurong wala na ako roon.
Matigas? Matigas pa ang ulo ko nang lagay na ito, Papa? Sinunod kita sa gusto
mong magpakasal ako alang-ala sa negosyo natin kahit na labag sa kagustuhan ko.
Ngayon ay ako pa ang matigas?
Kasalanan ko ba na hindi ko magawang pakisamahan ang lalaking pinili niya para
sa akin? Is it my fault that I cannot teach my heart to love him and treat him as
my husband?
I heaved a sigh and gripped my phone tightly. Wala pang ilang minuto nang
muling tumunog ang cellphone ko. This time, it's a message from Shey.
Shey:
Ma'am, malapit ka na po ba?
 I was about to type a reply when my phone suddenly went dead!
Great! Deadbatt. I forgot to charge it last night dahil hindi ko naman ito
binuksan. Kanina naman ay masiyado na akong occupied.
Hindi bale. Malapit naman na ako sa office. Siguradong may urgent client kaya
ganoon ang message ni Shey.
Huminto ang taxi sa tapat ng building ko hindi kalaunan.
"Keep the change," sabi ko sa driver pagkaabot ng bayad matapos niya ibaba ang
bagahe ko mula sa tarangkahan ng kotse.
"Salamat po."
Tumango ako. Hinila ko ang luggage ko at pumasok na sa main entrance. The guard
on duty greeted me.
"Good afternoon, Ma'am Trinity."
"Good afternoon," I smiled.
Nagdiretso ako sa elevator at pinindot ang floor kung saan naroon ang private
office ko. I was alone the whole ride, walang nakasabay kahit na sino. Marahil ay
abala ang lahat ng tao.
The elevator dinged. Kagaya kahapon ay bakante ang table ni Shey nang dumating
ako. Kumunot ang aking noo.
Bakit ba sa tuwing dadating ako ay wala siya? Tyempo naman ata palagi.
Hindi ko na lang iyon pinansin at naglakad na patungo sa opisina ko. I held the
gold metal doorknob and twisted it. Tinulak ko ito papasok at ganoon na lang ang
pagkalabog ng puso ko nang masilayan ko ang presensiya ng lalaking hindi ko
inaasahan na makikita ko sa mga oras na ito.
He's sitting on the couch, legs crossed manlikely while looking at the floor.
Nakatuon ang siko niya sa armrest habang pinaglalaruan ang mapulang labi.
Nakita ko ang paglipat ng matatalim niyang mga mata sa paa ko. I swallowed.
Biglang nanuyo ang aking lalamunan.
Slowly, his sharp and intense eyes moved up to my body until it reached my
face. Our eyes met. Glimpse of irritation moved across them.
"F-Flav..."
Hindi siya sumagot. Nanatili lang siyang nakatitig sa akin na para bang
kinikilala pa ako. Kumurap-kurap ako. The way he stares at me, the way his eyes
studies my face, he honestly looks like a young and handsome billionaire who's
trying to take a look at his potential business partner. Nakasuot pa ito ng office
attire niya kung kaya naman nagmistulan talaga siyang ganoon sa paningin ko.
Suddenly, he removed his hand from his lips and heaved a deep breath. Tumayo
siya. Inilagay niya ang mga kamay niya sa loob ng kanyang bulsa at mabagal na
naglakad patungo sa akin.
Panandaliang naantala ang pagdaloy ng hangin sa aking dibdib. My eyes didn't
leave his face as he glided near me. My heart keeps on pumping real hard like it's
about to go out of my chest.
Tumigil siya sa harapan ko, ilang sentimetro na lang ang pagitan ng mga ilong
namin.
"Where have you been?" he asked through a breathless whisper.
I blinked, heart still doing a tango.
"Uhm... j-just a one day out of t-town..."
Gusto ko palakpakan ang sarili sa mabilisang paggana ng aking utak. That's one
hell of a swift alibi you got there, Trinity!
He nodded. He flicked his tongue over his lips and it suddenly became redder.
"And you didn't bother to tell me?"
"I'm s-sorry. It's an urgent out of town. B-Business related."
Sa pangalawang pagkakataon ay tumaas-baba ang kanyang dibdib. He suddenly
brought his hand on my cheek and brushed it gently.
"Baby, you do know that I am your boyfriend, right? And that means you are
supposed to tell me every damn thing you're going to do instead of turning your
fucking phone off."
His voice was so calm and gentle. But despite of its calmness, I can feel the
strong storm behind it. Para bang palabas lang ang pagiging kalmado nito.
"I'm s-sorry..." tanging nasabi ko na lang, wala ng masabi pa.
 He stepped closer until there's no more space left in between us. Kumuyom ang
aking palad nang unti-unti ay inilapit niya ang mukha sa akin at patakan ako ng
halik sa aking labi.
Agad akong napapikit ngunit agad rin nagmulat. Ang labi namin ay nananatili pa
rin magkalapat. Nagtagpo ang mga mata namin. Pumungay ang mga mata niya habang
nakamasid sa akin. Ganoon pa man ay hindi pa rin mawawala ang anino ng dilim.
Inilayo niya ang labi sa akin ngunit ang noo namin ay magkalapat. I can feel
his warm and minty breath brushing against my face as he breathe.
Hindi na bumalik sa normal ang aking paghinga. Pakiramdam ko ay may
kumukuryente sa akin dahilan ng walang kamatayang nerbyos na nararamdaman ko.
Flavian placed his arm against my waist and pulled me closely.
"Isang linggo, Trinity. Akin ka sa loob ng isang linggo. Walang trabaho. Walang
ibang aatupagin. Ako lang. Tayong dalawa lang."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 23

Isang linggo? Sosolohin niya ako ng isang linggo? Is he serious? Maybe... he's out
of his mind, right? At saka bakit ba siya narito ng ganitong oras? Bakit kung
kailan nakauwi na ako ay saktong narito siya?
Did Shey tell him about my arrival? Probably, yes. Wala namang ibang nakakaalam
na ngayon ako babalik ng Manila kung hindi siya lang.
"You're kidding me," natatawa ngunit hindi makapaniwalang saad ko sa kanya.
Hindi ko maiwasan ang bahagyang mapaigtad nang maramdaman ko ang paghaplos ng
parehong hinlalaki niya sa aking bewang habang mahigpit na nakadaiti roon.
His dark eyes sent shiver deep down my soul as he gaze at me. Nagiwas ako ng
tingin.
"Do I looked like I'm kidding to you?"
Ibinalik ko ang tingin sa kanya. He shot his brow up, a smirk plastered on his
red, moistened lips.
"Hindi natin puwede gawin 'yon, Flav. We have our own job to take care of."
But the truth is, his offer actually sounds exciting. A one week vacation with
him will be my temporary escape... a sinful but sweet escape to be exact.
Walang problema kung liliban ako sa trabaho ng isang linggo. Hawak ko ang oras
ko. But what about Archer? Paano ako magdadahilan sa kanya sa ilang araw na
pagkawala ko? A few days will be fine. Pero ang isang linggo ay malabo. Siguradong
magtataka si Archer. At sa huli, baka malaman niya ang dahilan ng pagkawala ko.
Naagaw ni Flavian muli ang atensyon ko nang gumapang ang mga kamay niya patungo
sa kamay ko at marahan akong hilahin habang siya ay umaatras.
Few steps backwards and he's already leaning at the edge of my desk. Habang
siya ay bahagyang nakaupo, ako naman ay nakatayo sa harap niya at pinagmamasdan
siya. I honestly find our position very sensual.
With his hands now back to my waist, his intense gaze piercing through me, I
feel like we're about to do something wild.
God, Trinity! Your mind!
"Puwede. Kung gugustuhin mo. Don't you want to be with me? Hmm?" he asked
erotically.
Ngumuso ako. Who doesn't want to be with him? Definitely not me.
"But we still have works to-"
"Works my fucking ass. I want to be with you. End of conversation." he fired
back.
Ang mga kamay ko na nakapirmi lang sa tagiliran ko ay parang may sariling buhay
na nagtungo sa bewang niya at hinayaan itong mamahinga roon. Suddenly, he parted
his feet and jailed me with his firmed thighs.
Gumapang pababa ang tingin niya patungo sa kung nasaan ang mga kamay ko. His
eyes stayed there like he suddenly fell into a deep thoughts. Mabagal na tumaas-
baba ang kanyang dibdib.
"Fine... but make it three days only. Marami pa talaga akong trabaho na dapat
asikasuhin. Mayroon pa akong deadline sa isang linggo. I'm sure three days are
already enough to make it up to you." sagot ko.
His eyes became dreamy as he brought it back to my face. Hinapit niya ang
bewang ko mas papalapit pa sa kanya. I can feel his lean body pressed up against
me.
My breathing almost halt when he titled his head and moved closer to my neck.
He sniffed it as he graze his lips against it - a gesture that would have normally
sent my head spinning only made me sick to the very pit of my stomach.
"Hmm... three days with you still sounds good." he said between his soft
kisses.
He kissed my neck like it's my lips. Long, passionate and very gentle. I'm
amazed at how one touch of his lips could hitched my breath. I tilted my head
sideways - giving him more access to enjoy what he's doing.

His hand runs through my hair, as the kisses become harder

and more urgent. His other hand that's around my waist pulled me close to his pine
scented body. His kisses are now on my shoulders.
"Flav..." I called out, almost like a moan. 
He knows that once he kisses my neck my resistance will crumble.
But I want more. I want his lips now, I want his kisses.
Then he cups my face in his hands and gives me what he knows I want. As soon as
his taste like cherry lips brushes mine, the scenery disappears and I am suddenly
lost in this moment.
I closed my eyes as waves of pure pleasure runs through my entire body. His
kiss was soft at first, and then with a swift gradation of intensity that made me
cling to him as the only solid thing in a dizzy swaying world. His insistent mouth
was parting my moistened lips, sending wild tremors along my nerves, evoking from
my sensations I had never known I was capable of feeling. And before a swimming
giddiness spun me round and round, I felt his lips parted from mine.
I opened my eyes and his menacing eyes are the only thing I see. Mataman siyang
nakamasid sa akin habang ang noo namin ay magkalapat.
"I'm supposed to be mad at you for leaving yesterday without telling me. But I
can't. Seeing you and holding you this close have already melted the frustration I
have for you. Kaya sabihin mo sa akin, Trinity... Ano'ng mayroon ka at bakit parang
baliw na baliw na ako sa'yo?" namamaos ang boses na tanong niya.
Lumunok ako. Ang utak ko ay unti-unti pang iniintindi ang bawat salitang
lumabas sa bibig niya.
Mabagal akong umiling at tipid na ngumiti.
"What you have for me is just shallow feelings, Flav. It will still fade."
Umangat ang sulok ng labi niya.
"What do you know about my feelings, hmm? Baby, my feelings for you is pure
bliss. Total gratification. Absolute, complete earth shifting, universe shaking
desire."
Hindi ko napigilan ang matawa, pero ganoon pa man ay kakaibang kilig at tuwa
ang naramdaman ko.
"What a deep definition you got there," I mocked.
Humalakhak siya at bahagyang inilayo ang sarili sa akin, sapat lang para makita
ko ang kabuuan ng gwapo niyang mukha.
"I know," natatawang aniya. "Leave this place with me, Trinity."
Ngumuso ako. "Now?"
"Now."
Hindi na kami nagaksaya pa ng oras at agad na naming nilisan ang opisina ko.
Nagpaalam ako kay  Shey na magli-leave ng apat na araw. I noticed the confusion in
her face the moment I told her that. Lalo pa at nakahawak si Flavian sa bewang ko
nang kausapin ko siya.
I know that she has a lot of questions for me. And I know that most of it is
about Flavian. Alam niyang may asawa ako pero ito ako, may kasamang ibang lalaki.
Maybe... when I have the time.. I'll tell her the whole story.
Flavian brought me to his main house. Ang sabi niya ay doon na kami
magpapalipas ng gabi hanggang sa umalis kami bukas patungong Amanpulo Resort.
A smile crept on my lips when I remember how prepared he is for this out of
town. Nakakatuwa lang dahil noong isang araw pa pala siya nakapagset ng lakad namin
na ito at kumukuha na lang ng tamang oras para sabihin sa akin.
And suddenly... this happens. Pakiramdam ko tuloy ay blessing in disguise pa
ang naging pagpunta ko sa Davao at ang pagaaway namin ni Archer. Dahil kung hindi
naman kami nagaway ay hindi ko maiisipan umuwi ng magisa.

Mabuti na lang pala at nagaway kami. Kung hindi ay walang

mangyayaring out of town kasama si Flavian. I will miss the opportunity to
experience genuine happiness again.
"I wonder what makes you smile right now," Flavian said that snapped me out of
my thoughts.
Nilingon ko siya. He's staring at the view ahead of us while driving with a
just his right hand. Ang kaliwang kamay ay tamad na nakatuon sa bintana.
We just got out of the mall to buy few things and clothes for me. Ang sabi ko
kasi ay uuwi muna ako sa condo ko para kumuha ng mga damit na dadalhin para sa
pagalis namin ngunit sinabi niyang bumili na lang kami sa mall.
He also paid for my expenses even if I told him that I have my own money. And
for fuck's sake, sa sobrang pagkataranta, nagkamali pa ako ng labas ng credit card.
I took the black credit card which is owned by Archer. Mabuti na lang at hindi
naman niya napansin iyon. Kapag nagkataon ay siguradong magtataka siya.
"Wala naman. I'm just excited for tomorrow. I've never been to Amanpulo. Ikaw
ba?" medyo may pagsisinungaling na tanong ko.
"I've been there thrice,"
Mula sa mga sasakyan ay bumaling ako sa kanya. Tatlong beses na? Sinong kasama
niya kapag nagpupunta siya doon?
"With girlfriends?"
He chuckled and then shot me a quick glance.
"I never had one. Ikaw pa lang,"
Nagtaas ako ng kilay. "That's bullshit. I saw you with somebody else in the
restaurant-"
"Hook ups, Trinity. That's what I call them."
I rolled my eyes at him and crossed my arms aboved my chest.
"Fuck boy," I murmured.
Napuno ng isang malakas na halakhak ang loob ng sasakyan. Maging ako ay
napatawa dahil doon. I shook my head, amazed that instead of being annoyed by my
judgement towards him and contradict it, he laughed. Ibig sabihin ay aminado siya
roon.
Bakit ba magtataka pa ko?
"Not anymore," he said.
I looked at him and he smiled at me. Ibinalik niya rin ang atensyon sa daan
kaya naman akala ko ay iyon lang ang sasabihin niya. I was about to answer when he
open his lips and said something that made me so damn breathless.
"I already found the woman who can knock the air out of my lungs. There's no
reason for me to continue playing around." he stated genuinely.
Napakurap-kurap ako, ang mga mata ay hindi magawang ialis sa kanya. I can feel
the sincerity dripping from his words. Totoo ba talaga? Totoo ba talaga na higit pa
sa makamundong pagnanasa ang habol niya sa akin? Mayroon ba talaga siyang
nararamdaman para sa akin?
Isn't he saying those things just because we fucked? Dahil may napapala siya sa
akin? Dahil hindi siya nahihirapan kunin ang bagay na 'yon sa akin?
 Hindi ko alam. Basta ang alam ko, gusto ko siya. Kahit alam kong bawal, ayokong
tigilan dahil masaya ako. Masaya ako sa kung ano ang mayroon sa amin. Kahit
panandaliang kasayahan lang ito, ayos lang. Tatanggapin ko. All I want now is to
treasure what we have now. Even if it's all just for a short time.
PAPASILIP na ang buwan nang makarating kami sa bahay niya. As soon as we
entered his room, he showed me a cabinet where I can temporarily put the clothes he
bought for me. Katabi iyon ng mga damit niya maayos na nakatupi at nakasalansan.
That attitude from Flavian made me like him more. Bihira sa lalaki ang organize
sa gamit. What I have seen inside his wardrobe, everything were well organized. Ang
itim na tshirt ay magkakasama. Ang puti ay sa puti. Kulay sa kulay. Hindi halu-
halo.

As I stand in front of the huge cabinet while putting my

clothes inside, I saw Flavian take his button down sleeves off while looking at his
reflection through the wide mirror.
The muscles on his back rippled perfectly as he finally removed his shirt out
of his body. I can see them stretch and recoil, showing all the fine definitions
there. Pinadausdos niya ang huling bahagi ng tela sa braso niya bago ito inihagis
sa isang malapit na laundry basket.
Itinigil ko ang pagaayos at isinandal ang gilid ng katawan ko sa cabinet.
Pinagkrus ko ang mga braso ko sa ibabaw ng aking dibdib at mataman siyang pinanood
sa bawat kilos niya. The cabinet in front of me is so huge that I'm sure he won't
be able to see me watching him.
Naglakad si Flavian patungo sa isang mahabang drawer na nasa ilalim ng malawak
na salamin. Tumungo siya at itinuon ang mga palad doon. Mas naging kapansin-pansin
ang matikas na hubog ng katawan niya dahil doon. I can even see the calligraphy
tattoo on his V-line through the mirror. I just can't read it properly.
May tattoo pala siya doon? Bakit hindi ko nakita sa mga nakalipas na araw na
magkasama kami? Paano ko nga naman makikita kung halos palaging nakadikit ang
katawan niya sa akin. Ngayon ko lang ata siya napagmasdan ng masinsinan.
He's on that position for a couple of seconds before he lifted his head and
stared at the mirror again.
Accidentally, his dark eyes found mine. Sa mga oras na ito, alam niya ng
pinagmamasdan ko siya. The corner of his lips quirked up. Kinagat ko ang labi ko,
pinipigilan rin ang mangisi.
Mula sa pagkakatuon a drawer, umayos siya ng tayo at humarap sa akin. He's
still wearing his sexy smirk as he wetted his lips. Nakasandal ang puwetan niya sa
drawer habang magkakrus ang mga braso.
"Come here,"
I uncrossed my arms and walked towards him. Hindi mapuknat ang tinginan namin
sa isa't-isa. Pakiramdam ko ay may magnet ang mga mata niya at nagagawa akong
higupin ng mga ito. Nang makalapit na ako ay kaagad niyang pinagapang ang palad
niya sa bewang ko.
"You done fixing your things?" he asked.
He removed some strayed hair on my face and put it beside my ear. Umiling ako
sa kanya.
"I was a bit distracted," sagot ko.
Ang itim na itim at makapal niyang kilay ay biglang umangat.
"Why?"
"I have a nice view near me. What do you expect?" I said and grazed my finger
tip from his chest down his stomach.
Complete abs. Damn it.
His playful chuckle filled my ears.
"Silly. Don't worry. You own this completely as I own yours. Ikaw lang ang
makakahawak nito simula ngayon. Ganoon rin ako sa'yo."
Nagangat ako ng tingin sa kanya. He's eyeing me intensely and I'm suddenly torn
between taking my gaze away from him and save me from a sudden lack of breath... or
just stay staring at his eyes and let everything melt around me... including my
senses.
I chose the latter.
"Ikaw pa lang naman ang nakakahawak sa akin," sagot ko.
Glimpse of selfishness immediately flashed in his eyes. And I suddenly wonder
where's that for.
"Correction. Ako lang, Trinity. Wala ng iba. Wala ng susunod pa."
Tumango ako, hindi na nakipagtalo pa. Wala rin naman akong balak gawin iyon sa
iba. I want to do it only with him. Siya lang. Wala ng iba.
"Maligo ka na. Pagkatapos mo ako. I'll just finish organizing my things..."
sabi ko.
He nodded. Pinatakan niya ako ng halik sa noo, pababa sa aking ilong hanggang
makarating sa labi ko. It's just a light kiss and it already makes me feel giddy.
"Sandali lang ako," bulong niya.
"Take your time," I smiled.
Pinakawalan niya na ako at naglakad na patungong banyo. I watched him walk
towards there until he's no longer in my sight. Babalik na sana ako sa pagaayos ng
mga gamit nang marinig ko ang tunog mula sa cellphone ko.
Nakacharge ito sa ibabaw ng bedside table. As much as I want to off it for the
meantime I'm with Flavian, I can't. Siguradong tatawagan ako ni Shey para sa
trabaho.
Naglakad ako patungo sa kwarto. Nang makalapit ako sa cellphone ay halos
panawan ako ng ulirat nang mabasa ang pangalan ni Papa.
Why is he calling me?
Hinugot ko ang charger mula sa cellphone at mabilis ang tibok ng puso na
naglakad papunta sa veranda. The phone won't just stop ringing so I immediately
pressed the accept button and place the speaker across my ear.
"P-Pa?" bungad ko.
"Is this what you're going to repay me, Trina? After all the hardships I've
been through being the only parent you have, ito pa ang igaganti mo sa akin? Ang
suwayin ako?"
Sumikip ang aking paghinga. Tears instantly pooled at the corner of my eyes.
Ang bikig sa aking lalamunan ay unti-unti na rin sumibol at ano mang oras ay alam
kong papalahaw na ako ng iyak.
"P-Papa, ang hirap-hirap naman po ng gusto nyo, e. I already married Archer and
gave my freedom away for the sake of our business. Hindi pa po ba sapat iyon?
Kailangan ko din po ba pilitin ang sarili ko na mahalin siya kahit hindi ko naman
talaga kaya-"
"Dahil hindi mo sinusubukan! Archer is trying so hard to build a better
relationship with you but you're so hard headed to notice it! Puro negosyo mo ang
inaatupag mo!"
Hearing my father scolding me just because of Archer is breaking my heart into
pieces. Bakit hindi niya ako magawang intindihin? Bakit puro na lang si Archer ang
binibigyan niya ng pabor? Ako ang anak niya. Ako ang dapat na mas iniintindi niya.
"Please understand me, Papa. I can't just give Archer that treatment. Hindi
kami nagkakasun-"
"I don't care, Trinity. Magkakasundo kayo kung gugustuhin mo. Pauwi na kami
diyan bukas. Maguusap tayo ng masinsinan."
And with that, he put the line to an end. My lips was shaking as I dropped my
hand down, fingers clutching my phone so hard. Ang mga mata ko ay nakatuon sa
kawalan habang ang isip ko ay parang buhay ko na biglaang nawalan ng direksyon.
Paanong ganoon na lang ako tratuhin ng ama ko sa isang iglap?
"Who's Archer?"
Nanglamig ang mga paa at kamay ko nang maulinigan ko ang malalim at baritong
boses na 'yon ni Flavian. My body stiffened as I feel my heart pounding so fast.
Dahan-dahan akong umikot paharap sa likod ko kung saan alam kong naroon si
Flavian. Bumagal at bumigat ang daloy ng hangin sa aking dibdib nang salubungin ko
ang madidilim niyang mga mata habang mataman na nakatitig sa akin.
"F-Flav..." I breathed nervously.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 24

Long silence lingered in the air. The tumultuous thudding

of my heart beat filled my ears as a small sigh of anxiety leaps out of my mouth.
Ramdam ko ang pagikot ng kung ano sa aking sikmura. Hindi ko matukoy ang dahilan.
Siguro ay dahil sa kaba at takot.
Gaano katagal na siyang nakatayo doon? Narinig niya ba ang lahat ng sinabi ko?
"F-Flav... K-Kanina ka pa?" nauutal na tanong ko.
Sa kabila ng malamig na simoy ng panggabing hangin, hindi maiwasan ng pawis ko
ang mamuo sa aking noo sa kaisipang narinig lahat ni Flavian ang sinabi ko.
Kung narinig niya... paano na?
Hindi agad sumagot si Flavian. Nanatili siyang nakatayo sa tabi ng pintuan
habang nakamasid sa akin at tahimik na pinupunasan ang medyo basa pang katawan.
I can't see any expression on his face. Seryoso lang siyang natingin sa akin na
para bang mayroon siyang gustong malaman na kung ano.
Sa tuwing seryoso siya, mayroon sa akin ang ayaw siyang tingnan dahil sa mas
tumatalim pa na mga mata niya. Mas lalo lang akong inaatake ng nerbyos na ito na
ang magiging katapusan ng lahat sa amin. Na alam niya ng may asawa ako.
Suddenly, he stopped drying his body and wrapped the mini towel he's holding
around his neck. Mabagal niyang tinunton ang daan patungo sa akin. Papalapit siya
ng papalapit, pabilis rin ng pabilis ang tibok ng puso ko.
Huminto siya ng may ilang metro na lang ang layo namin sa isa't-isa. He
continued to stare at me wild-eyed and it's making me uncomfortable. It wasn't
really a cold stare, but a vacant one. It was like I'd passed on but my body hadn't
realize.
"How long h-have you been there?" muling tanong ko, naiinip na sa magiging
sagot niya.
"Kararating ko lang. Sinong kausap mo?" buo ang boses na aniya.
Lumunok ako. Kakarating niya lang? So may posibilidad na ang huling pangungusap
lang ang narinig niya sa akin?
Humigpit ang hawak ko sa aking cellphone, sinusubukang kumuha ng lakas doon
para hindi mabuway sa kinatatayuan ko.
"Si P-Papa..."
I tried to make a deep eye contact with him so he won't notice that I'm
struggling to find a better composure here... so he won't notice that I'm hiding
something from him...
His hooded eyes crawled down my hand. Itinigil ko ang pagkakahigpit ng hawak ko
sa telepono ko dahil baka magmukha akong kinakabahan sa ganoong klase ng galaw ko.
He then brought his eyes back to my face. Tumango siya.
"And Archer? Who is he?"
"Oh, he's a f-family friend. Inirereto siya sa a-akin ni Papa but I t-told him
that it's not possible." bago pa makapagisip ay iyon na ang lumabas sa bibig ko.
Dumaan ang iritasyon sa mga mata niya. Ang makapal niyang kilay ay kumunot at
tila ba hindi nagustuhan ang mga salitang narinig mula sa akin. His thick brows
only defined the intensity of his eyes.
"Anong klaseng reto?" walang emosyong tanong niya.
Naging malikot ang mga mata ko. Ano ba ang mga klase ng reto? Hindi ba at iyong
tungkol sa pagpapakasal lang naman ang ibig sabihin no'n? Iyong kagaya ng sa amin
ni Archer? Inireto sa akin para maging isa kami at para mapalago ang negosyo?
Mayroon pa bang iba?

"G-Gusto niya akong i-ipakasal doon-"

 "Marriage for convenience, huh?" he mocked.
"Yes, but I refused! Narinig mo naman, hindi ba? Tumanggi ako-"
"You should..." tumatango-tangong aniya, ang expresyon ng mukha ay hindi pa rin
nagbabago. "You are not allowed to entertain or date someone. More so, marry him."
Gustong manikip ng dibdib ko sa mga salitang narinig mula sa kanya. Gustong
manghina ng mga tuhod ko dahil alam kong imposible na ang mga bagay na gusto niya
mangyari.
I already married him, Flavian. I'm already chained to someone. It's already
too late. At ayokong malaman mo ang bagay na ito. Natatakot akong masira ang kung
anong relasyon mayroon tayo ngayon.
"Of course. I a-already have a boyfriend. I can't just marry someone else."
pilit ang ngiti na sabi ko.
Tumaas ang sulok ng labi niya, kuntento sa naging sagot ko. Kinabig niya ako
palapit sa kanya at pinatakan ako ng masuyong halik sa aking noo.
"Right, baby. You're not allowed to marry someone else while you still have
me," he whispered sweetly. "And I feel sorry for whoever that asshat your father is
trying to introduce you because I have no plans on leaving your side anytime soon."
Kasabay ng pagpulupot ng aking mga kamay paikot sa bewang niya ay ang pagpikit
ko ng mariin. Tear of pain welled in my eyes. Hinayaan kong maglandas ang luha sa
gilid ng pisngi ko.
Tahimik akong lumuha habang nakayakap sa kanya, hindi ipinapahalata ang sakit
na lumulukob sa puso ko at ang katotohanang panandalian lang ang sayang mayroon
kami sa mga oras na ito.
We stayed like that for minutes. Under the huge and bright mystical moon,
Flavian was imprisoning my body against his. I didn't want to leave. It felt as if
when I was in his arms all my emotional pain went away. If I could only stay in his
arms forever, safe from the life's painful reality...
If I could just erase everything from my past... from the day I agreed to my
father's request until the day I married Archer. Kung sana ay tumanggi na lang ako
sa hiling niya at hinintay ka na lang dumating sa buhay ko. Kung puwede lang sana.
Kung ganoon lang sana kadali.
"Let's go to bed. We have an early flight to catch tomorrow,"
Mabagal kong inilayo ang katawan ko sa kanya matapos marinig iyon. Kaagad na
dumapo ang mga mata ko sa kanya. His eyes were gazing gently at my face. Hindi ako
sigurado kung may bakas pa ng luha sa mga mata ko para titigan niya ako sa ganoong
paraan.
Tumungo ako ngunit muli rin ibinalik sa mukha niya ang tingin. I smiled
deceptively.
"Halika na,"
Nauna na akong tumalikod at hinila na siya sa kamay pasunod sa akin. Nagpadala
siya mula sa aking paghila. Mabigat ang bawat hakbang ko papasok sa kwarto, ang
saya ay tuluyan ng nilisan ang buong pagkatao ko.
Sana... bukas pag gising ko... panandalian ko munang makalimutan ang mga
masasakit na katotohanan na bumabagabag sa akin.
NAGISING ako bago mag alasais ng umaga. Ang sabi ni Flavian ay seven daw ang
flight namin. Siya ang mas naunang nagising kesa sa akin. Our breakfast was already
prepared when I woke up. He's really an early person. Hindi pa man sumisikat ang
araw ay mulat na ang mga mata niya.

A typical attitude of a multi-million businessman.

"Don't bring to much bikinis, Trinity."
Nahinto ako sa akmang pagsubo ng scrambled egg. I looked at him with a lifted
eyebrow. He's sipping on his black coffee.
"Why?" takang tanong ko.
Ibinaba niya ang tasa ng kape. Pinagkrus niya ang mga braso niya sa ibabaw ng
kanyang dibdib at tiningnan ako.
"There will be alot of tourist there. Don't want you exposing your body too
much."
I chuckled sarcastically. "That's a resort, Flavian. You don't expect me to
wear a shirt there-"
"Why not? You will still look sexy even with a plain shirt on." taas kilay na
aniya.
Napailing ako. This man. I can't believe he's this conservative. Kung gaano
siya kaagresibo ay ganito naman siya kaconservative pagdating sa akin.
"I can't believe you..." tanging nasabi ko na lang at ipinagpatuloy ang
naantalang pagkain.
He chuckled, amusement was visible in his thick and raspy voice.
"Me, too. I can't believe that I'll be this possessive when it comes to a
woman. Sa'yo lang, Trinity. Sa'yo pa lang."
A smile spreads across my face. Hindi ko mapigilan ang hindi mapangiti sa
tuwing nagsasalita siya ng ganito. Hindi naman masama pero kinikilig talaga ako.
Para akong dinala muli sa pagkadalaga at nagsisimula pa lang makaranas ng pagibig.
ISANG blue green floral maxi dress ang naisip ko isuot sa aming pagalis. I
paired it with a silver lace up sandals. Abot hanggang sa ilalim ng tuhod ang tali
nito. I also added some accessories like two Cartier bangles and a rolex gold watch
on my arm to look my get up quite simple but elegant.
Flavian is already waiting for me in the living room. Ang sabi ko ay patapos na
rin naman ako. Isang pasada pa ng aking sarili sa harap ng salamin kasabay ng
pagwiwisik ng pabango, tumalikod na ako at lumabas bitbit ang aking bilog na rattan
bag.
Flavian's face expression was filled with adoration as he watched me glided
down the stairs. He bit a small part of his lips while he traveled his eyes all
over my whole body.
"My walking Aphrodite," he uttered.
Natawa ako. Talaga ba? Kung diyosa ang tingin niya sa akin, edi bagay kami?
Kasi isang Diyos ng mga Griyego rin ang tingin ko sa kanya. Everytime I look at
him, I always feel lucky that I've got the chance to be with him, touch him and
feel his body against mine. Swerte ako dahil lahat ng gugustuhin ng isang babae sa
isang lalaki ay nasa kanya na.
He is every woman's ideal man.
"Then you must be Ares," I answered as I reached the final stair and walked
near him.
He clutched my waist and gave me a soft peck on my cheek.
"I should be Hephaestus, baby. He's Aphrodite's husband."
I know. But Ares seduced her. The reason why she became unfaithful to
Hephaestus. Nakakatawa, hindi ba? Bagay lang sa sitwasyon namin. Flavian called me
Aphrodite. Archer is Hephaestus and Flavian is my Ares.

What a fucking coincidence.

"Alam ko. But I prefer you as Ares since you're a very aggressive and a short
temper man." sabi ko na lang para hindi na humaba pa ang usapan tungkol roon.
Hindi na kami nagtagal pa sa bahay agad ng nagtungo sa NAIA. Noong isang araw
lang ay narito ako kasama si Archer. Ngayon at heto ulit ako, kasama ang ibang
lalaki.
Pagkarating doon ay nagtungo kami sa isang terminal at agad na sinalubong ng
dalawang tao na nakasuot ng kulay krema na uniforme. Sa tabi ng bulsa ay nakakabit
doon ang isang pin kung saan nakalagay ang Amanpulo Lounge Hangar. They asked us to
follow them.
Bago iyon ay ibinilin ni Flavian ang sasakyan sa isang lalaki na bigla na lang
sumulpot mula sa kung saan. Sa klase ng damit na suot nito at laki ng pangagatawan,
hindi na ako magtataka kung tauhan niya ang isang ito.
Nagulat ako nang makitang hindi lang kami ang sakay ng van na nakaparada sa
tapat ng airport. Siguro ay kulang sampung katao kami.
"Aren't we going to ride a plane, Flav? I mean the common plane people used to
ride whenever they're going overseas..." naguguluhang bulong ko nang nasa loob na
kami ng van.
Flavian chuckled. "We are, but just a mini plane, baby. A private plane. We
just have to drop by at their lounge. Doon naghihintay ang mga pupunta ng
Amanpulo."
Tumango-tango ako, hindi gaanong naiintindihan ang mga sinasabi niya. Well, he
can't blame me. I've never been there so I don't know the process of going to that
place.
True to his words, we stopped in front of a not so big lounge. Nagiisa ito sa
tabi ng isang malawak na bakanteng lote kung saan naroon ang isang maliit na
eroplano. Siguradong ito ang sinasabi ni Flavian na sasakyan namin mamaya.
Binigyan kaming lahat ng puting tshirt kung saan nakaprint ang salitang
Amanpulo.
Hawak-hawak ako sa aking bewang, pumasok kami ni Flavian sa double glass door
at naupo sa gilid na malapit sa bintana.
The place was classic with a little touch of modernity. From the wooden round
tables, wooden chairs, elegant chandeliers and black marble floor, everything is
well designed people-friendly.
A staff immediately flocked to us and served us mango shakes. Meroon din iba't-
ibang klase ng brownies.
"Let's wear this shirt now," sabi ko kay Flavian habang hawak ang tshirt na
ibinigay sa amin.
He's sitting across me. Nakatingin siya sa akin at pinagmamasdan ang bawat
galaw ko.
"You want to?"
"Yes. It's fine. Parang couple shirt na rin," natatawang sagot ko.
He smirked.
"Couple shirt, huh? I've been receiving this shirt everytime I go there and I
have never wear it since then. Not even once. Ngayon pa lang. Dahil gusto mo."
Heat filled my cheeks. Sa kabila ng kilig na nararamdaman ay pinilit ko ang
tumawa at magmukhang normal sa harap niya.
"Sige na. Wear it and let's take a picture after. Wala pa tayong nagiging
picture simula noon." parang bata na anas ko.

He flicked his sexy tongue over his lips and nodded his
head. Kinuha niya na ang kanya na nasa ibabaw lang ng mesa at walang salitang
isinuot ito.
And damn it! Even a white printed shirt looks so good on him. Kahit ata basahan
lang ang isuot niya ay magagawa pa rin niyang maging makisig. That white shirt he's
wearing complimented his fair complexion. Mas lalo siyang nagmukhang malinis at
disente.
A washed denim pants, white souvenir tshirt and a white rubber shoes, who says
a man can be this stupidly hot? Only Flavian can rock this outfit without losing
his ruthless and snobbish air.
"Your turn," Flavian snapped me from glorifying him.
Napaayos ako ng upo.
"Okay,"
Isinuot ko na ang tshirt at hinayaang patungan ang suot kong maxi dress.
Iniangat ko ang buhok ko dahil pumaloob ito sa t-shirt at ibinagsak rin kalaunan.
Isang mabilis na hagod ng tingin ang ginawad ko sa sarili bago sinulyapan si
Flavian na masusing nakatitig sa akin.
I shrugged my shoulders.
"Well... How do I look?" I asked.
His lips stretched out for a smile. "Walang nagbago. Maganda ka pa rin,"
 I sneered. "Bolero. Patay na patay ka talaga sa akin, no?"
Ngumuso siya, nagpipigil na ng ngiti.
"Gandang-ganda lang."
Humagalpak ako ng tawa. God, this man is really my happy pill.
I shook my head and moved my chair near him. I held his phone and inched closer
to him. Itinapat ko ang cellphone sa amin at matamis na ngumiti sa harap ng screen.
I can see Flavian wearing his sexy smirk while staring at the screen, too.
"Wacky," natatawang sabi ko.
I didn't expect his definition of wacky. He shifted on his seat and faced me as
I looked at the screen. Nakita ko ang paghalik niya sa aking pisngi, kasabay noon
ay ang pagcaptured ko sa posisyon namin.
"That's not a wacky, you moron." kunyari ay nakasimangot na sabi ko at ibinaba
na ang cellphone.
Umangat lang ang sulok ng labi niya, hindi na sumagot pa.
"Ladies and gentlemen, your aircraft is now ready for your flight to Amanpulo.
You can already board inside and may you have a safe trip ahead. Thank you and God
bless."
Nagkatinginan kami ni Flavian matapos i-anounced iyon ng isang staff.
"Let's go," aniya.
Tumango ako. Sabay kaming tumayo at muling isinukbit ang bag sa balikat ko. Ang
mga kasabayan namin ay nagsitayuan na rin at naghahanda na sa paglabas ng lugar.
Flavian and I were the first one who got out of the lounge. One of the crew
guided us towards the plane. Naghihintay na ito sa malawak na lote.
Hawak ni Flavian ang kamay ko sa ilang minutong paglalakad namin palapit sa
eroplano. Sa likod namin ay rinig ang yabag ng mga kasama namin. This trip is
indeed private dahil hindi lalampas ng labing lima ang pasahero kabilang na kami ni
Flavian.
Hindi ko tuloy mapigilan ang masabik dahil sa lugar na naghihintay sa amin. At
dahil na rin sa ilang araw na makakasama ko si Flavian ng kaming dalawa lang.
Walang ibang iisipin. Kami lang.
"You climb first," marahan na utos ni Flavian sa akin.
Agad akong sumunod. Ang ngiti sa labi ko ay mabilis na naglaho nang makitang
nakahilera ang ilang one seater couch at ang ibig sabihin lang noon ay hindi kami
magkakatabi ni Flavian sa upuan at sa buong byahe patungo roon.
Tulis ang nguso akong huminto at napatingin sa aking likod.
"What's wrong?" takang tanong ni Flavian na nakahinto rin.
"Hindi tayo tabi?"
He chuckled, amusement was visible in his face.
"Clingy,"
Mahina ko siyang hinampas sa braso na mas ikinatawa niya pa. My lips protruded
longer at his playfulness. Nahinto siya sa pagtawa pero ang ngisi ay naroon pa rin.
"It's just a one hour trip, baby. You won't miss me that long." mapangasar na
aniya bago ako kinindatan.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 25

It's been only fifteen minutes since our plane left the
ground of Manila and I can already feel the boredom striking me for the remaining
time Flavian isn't beside me.
Kung tutuusin ay ilang metro lang naman ang layo niya sa akin. Magkatapat lang
ang upuan namin. He's on my left side, parehas na nasa pinakahuling row ng mga
upuan.
Kung bakit ba kasi ganito ang seating arrangement ng eroplano na ito? I
understand that it's a private plain and the loading capacity of it isn't that
many. Pero puwede namang dalawang upuan sa bawat hilera?
Kung bente katao lang ang puwede sumakay, puwede namang limang row na lang at
apat na upuan kada linya, hindi ba?
I breathed frustratedly.
Flavian is indeed right. I'm clingy. I don't even know why I am acting this
way. Muntik ko ng hindi makilala ang sarili ko. What I'm acting right now is such a
foreign to me, but natural. Siguro ay dahil ngayon ko lang naman ito naramdaman sa
tanang buhay ko. Ni hindi ko nararamdaman ito kay Archer. Heck, I don't even give a
care on what he does every time we're together. Ganoon rin siya sa akin.
Siguro, kaya ganito na lang ako kung umasta, at kung bakit gusto kong palagi ko
siyang katabi at kasama ay dahil alam kong panandalian lang ang saya na mayroon
kami. Maiksi lang ang panahon na makakasama ko siya dahil darating at darating ang
oras na malalaman niya ang totoo tungkol sa akin.
Pero kung mayroon man paraan para mapahaba ko ang relasyon namin na ito nang
hindi niya nalalaman ang totoo, gagawin ko. Susundin ko. I just don't want to end
this thing between us. I want to feel this happiness for as long as I live even
though I know that's impossible and so much to ask for.
Isang haplos sa aking braso ang naramdaman ko. Nahinto ang paglalayag ng isip
ko at nilingon ang aking gilid. Flavian is looking at me in his serious aura.
"Yes?" I mouthed.
Maingay ang engine ng eroplano kung kaya naman hindi kami magkakarinigan.
Suddenly, he lifted his phone up and gave it to me. Kumunot ang noo ko.
Why is he giving me his phone?
Naguguluhan man ay kinuha ko ito ay awtomatikong napadpad sa screen ang
atensyon. The screen is on. My eyes went to the words that were written on his note
app.
I want to cuddle with you.
My brow lifted in amusement. Nagangat ako ng tingin sa kanya. The corner of his
lips rose. Pasimple akong natawa dahil sa kabila ng katotohanan na hindi kami
makakapagusap dahil sa distansya at ingay ng paligid namin, nagawa niya pa rin
makipagcommunicate sa akin.
I typed a reply on his note app.
Too bad we're meters apart from each other.
Ibinigay ko ito sa kanya na agad rin niyang inabot. He anchored his eyes to his
phone. I watched his reaction as he read my response.
Masiyado naman kaming teenager sa mga galawan naming ito.
He typed again. Segundo lang ang itinagal at ibinigay niya na ulit sa aking ang
cellphone niya.
We can do something about that.
Really? Paano naman kaya?
Itinipa ko ang tanong sa aking isip.
How?
Muli kong ibinalik ang cellphone sa kanya. Waiting for him as he type his
response is a bit frustrating. Para akong nasasabik na hindi ko maintindihan!
Ano ba, Trinity? Masiyado ka namang aligaga!
A breathe of excitement leaped of my mouth when he handed me his phone back. My
brows knitted in pure confusement when I read what has written there.

Go to the comfort room. I'll follow you there.

Tiningnan ko siya, ang kilay ay nananatili pa rin magkasalubong.
 "What?" I mouthed again.
I don't know what's the connection of going to the comfort room and the want to
cuddle me. Ano? Doon kami magyayakapan? Paano kung may biglang magbanyo at mahuli
kami roon?
But Flavian, the wild and playful asshole, just nodded his head. Wala akong
makitang ekspresyon sa mukha niya o senyales na nagbibiro siya. All I can see is
the seriousness and authority that I should obey him.
Umayos ako ng upo. Luminga-linga ako sa paligid. Lahat ay halos may
pinagkakaabalahan at tila may sariling mundo. Kung tatayo ako at susunod si Flavian
ay hindi naman nila iyon makikita. I suddenly realized the advantage of seating on
the last row of seats.
I brought the cellphone back to Flavian and rolled my eyes at him. The moron
just gave me a playful smirk.
Nagbuga ako ng hangin at kinalas ang seatbelt na nasa bandang tiyan ko. Good
thing that the only one crew of this plane was sitting on the front where the pilot
on board is.
Tahimik akong tumayo. I glanced at Flavian. Nakatuko ang siko niya sa arm rest
ng upuan habang pinaglalaruan ang labi gamit ang kanyang index finger.
I averted my eyes from him and walked towards the comfort room. Kaunting lakad
lang at narating ko na 'yon. Walang ingay akong pumasok sa loob. I closed the door
in silence and scanned around.
The interior of it was too accommodating. Tiles ang sahig at bawat dingding.
The fruity scent of the air freshener lingers on the air. Malinis at walang kahit
anong bahid ng dumi.
Good for me since I'll be waiting here since Flavian comes here. I don't have
to feel suffocated just in case this comfort room is dirty and smelly.
But the space is too small. I don't think two persons could fit in here. Lalo
pa at matangkad si Flavian.
E, sino ba naman kasi ang nagsabing dalawa kayong pumasok dito?!
Nagbuga ako ng hangin. My heart is thudding violently as my palms felt cold.
Magyayakapan lang naman kami, hindi ba? Bakit kailangan kabahan?
Bakit kasi hindi na lang hintayin mag-land ang eroplano saka gawin iyon? Bakit
pumayag din ako sa kalokohan niyang ito?
Because you also like the idea, Trinity. As simple as that.
Seconds later and the door suddenly opened. Iniluwa noon ang malaking pigura ni
Flavian. My eyes rounded slightly. Umusod ako ng kaunti para magkasya siya. He
closed the door gently, creating no sounds at all. As soon as he's done doing it,
he turned to me and pushed me aggressively against the wall, slamming his lips
against mine.
Nanglaki ang mga mata ko sa naging galaw niyang iyon. I held him on his broad
shoulders and pushed him softly just enough to break our kiss off. Dinig na dinig
ang paghihiwalay ng labi namin.
"What are you doing?" Malakas ang kabog ng dibdib na tanong ko habang
pinagmamasdan siya. His eyes were bloodshot and it's filled with hunger and lust.
"I want you," he answered straightly in a breathless whisper before crashing
his lips against mine again.
Hindi pa man nagtatagalal ay muli ko siyang itinulak. Nagsalubong ang kanyang
kilay, marahil ay dahil sa frustrasyon na nararamdaman sa paulit-ulit kong pagpigil
sa kanya.
"Dito? Paano kung may biglang mag-CR at maabutan tayo-"
Flavian cupped my cheeks that stopped me from talking.

"No one's gonna stop me now, baby. I just want you so bad.
Don't worry, this will be quick." he breathed before crashing my moistened lips and
kissed me like he's never going to stop.
Heat spread through my body like a wildfire as lust sipped my blood making it
to ignite. Automatically, my arms went to his nape and encircled it gently. I
wrapped my leg around his perfect hips as I felt him kissing the side of my neck. 
Flavian pulled back and lifted the hem of my shirt up as I automatically raised
my hands to give him access to remove it. He let my shirt fall in the floor and
gazed lustfully at me.
I shivered at the thought of getting naked inside this plane because hell knows
I'm a bit nervous and excited at the same time.
"Just a quickie. No need to remove our clothes. Just want to have a taste of
your tits."
I gulped at his bluntness. This is the first time I heard him dirty talking and
it honestly turned me on!
Muling naglapat ang mga labi namin. I ran my hands down his long and lean torso
feeling every bump of his defined muscles. Flavian moaned erotically at my sudden
touch.
He suddenly cupped my breasts and gripped it with so much hunger. He stopped
kissing my lips as I felt him pulling the neck line of my dress down, exposing my
breasts. He took it in his warm mouth in delicately but with manly power caressed,
licked, bit and sucked me to the point of no return.
"Ah!" I moaned.
Hinila ko siya palapit sa akin dahil sa kuryenteng nararamdaman sa aking
katawan. I felt his growing crotch against my leg and all thoughts of not getting
naked went out the window as I gasped and pulled his shirt off, revealing exactly
what I expected, perfection.
He stopped savoring my breast and stood properly. He smirked.
"There you go. Your wild side has finally come out,"
"Take me right now," I said sexily, couldn't recognize my voice anymore.
His smirk grew wider.
"No need to tell me. Just keep your moans low,"
I nodded eagerly. He took it as a sign and immediately unzipped his pants. My
eyes went there as he released his protruding manhood and let me see it on its full
glory. It's a bit pinkish and the tip was already pooling with moisture.
Oh gosh. He's this horny!
Itinaas niya ang laylayan ng maxi dress ko. I'm glad that I did not wear a
cycling. It won't be hard for him to slide his thing inside me.
Damn you, Trinity. Wala ka na rin sa matinong pagiisip!
Suminghap ako nang hindi na hinubad pa ni Flavian ang underwear na suot ko. Sa
halip ay hinawi na lang niya ito patagilid saka ipinasok ang kahabaan niya. It sent
me over the top. I arched my body at the sudden action but moaned at the greatness
of it.
Great. The people won't hear me outside since the plane's engine is too loud
and guttural.
Flavian started slamming into me while looking lustfully at my eyes.
"I would never feel tired doing this with you, Trinity." he said as he cupped
my breasts with his large and warm hands.
I caught myself biting my bottom lip, breathing so heavy. With one last thrust,
I was sent into a taste of ecstasy.
"Flav!" I shivered, my toes curled and arched my back against the cold tiled
wall.
Not so long ago when Flavian went off inside me, his warm seed filled my womb
as veins on his neck protruded sexily. He moaned loudly in my ear and his breath
became erratic.
"F...uck..." he growled sexily, dropping his last juices.
We were both gasping for breath when we both heard a couple of knocks from
outside. My eyes widened as we stared each other. Umawang ang bibig niya.
"Shit!" I cursed lowly.
Inilayo ko ang katawan niya sa akin. Natataranta kong inayos ang dress na suot
ko at pinulot ang aking tshirt sa sahig. I wore it with a pounding heart inside my
chest.
Meanwhile, Flavian looks so calm and relaxed as he zipped his pants. What?
Hindi man lang siya kinakabahan?
 Naulit ang pagkatok. I'm so sure that it's one of the passengers!
"I'll go first. You stay here for a minute or two. Ako na ang bahalang
magdahilan sa kung sino man ang nasa labas. Relax. You looked like a woman who just
had a mind-blowing orgasm." he taunted.
Mahina ko siyang hinampas sa dibdib kasabay ng pagpahid ko sa butil ng pawis na
tumulo sa may sentido ko.
"Because I just had, you moron!" I scowled.
He chuckled before planting a soft kiss on my nose. "Leave it all to me, babe.
I got you."
Ngumuso ako. Pagkatapos noon ay tumalikod na siya. Sinabayan ko iyon at
naglakad sa gilid kung saan hindi ako makikita kung sakaling buksan ang pinto.
My heart was beating so loud when Flavian held the door handle and twisted it
to open. Binuksan niya ang pinto sa maliit na espasyo lamang para hindi ako makita.
Marahan niya itong inilapat pasara.
Hindi bumagal ang ritmo ng puso ko. I stayed in the bathroom for two damn
minutes. Pinuno ko ng hangin ang aking dibdib bago nagdesisyong pihitin na ang door
handle pabukas.
Unti-unti kong isinilip ang ulo ko. A middle aged woman was standing outside,
arms crossed over her chest while staring somewhere else. Nang maramdaman ang
presensiya ko ay agad siyang tumingin sa akin.
"Hi! Are you feeling better now?" she asked, genuine concern laced with her
voice.
Umawang ang bibig ko. Kumurap-kurap ako sa naging bungad niya sa akin. Unti-
unti kong inilabas ang sarili ko mula sa loob ng banyo.
Why is she asking me that?
"Uhm-"
"I heard from your husband that you're suffering from stomach cramps right now.
Nagsusuka ka daw kaya sinamahan ka niya. I have a medicine for that. I'll give it
to you once I'm done here."
Damn, Flavian. Ito ba ang ginamit niyang dahilan sa kalokohan naming ito? A
stomach cramps? Really?
Para magmukhang kapani-paniwala ang rason namin ay tumango ako sa ginang at
ngumiti.
"Yes, please. Thank you so much. And sorry for keeping you waiting."
She nodded kindly. "No worries. You're lucky to have a caring husband like
him." aniya at tumingin sa gawi ni Flavian. Sinundan ko iyon ng tingin at nakitang
nakatalikod siya sa gawi namin.
Husband... What a pleasant label to hear. What have been good if it's really
true.
"I'm going in. Naiihi na ako." the woman said that made me look at her again.
"Alright. I'm going to my seat. I'm sorry again."
She just smiled at me and entered the comfort room. Sinamantala ko na iyon at
naglakad na pabalik. Kita ko ang nakatalikod na bulto ni Flavian. Huminto na ako
nang nasa hilera na ako ng upuan namin. Agad siyang tumingin sa gawi ko. Ang ngisi
ay mabilis na bumalatay sa labi niya.
I saw him holding his phone. I snatched it before seating back to my chair.
Nagtungo ako sa note app niya at nagtipa ng mensahe doon.
Stomach cramps my ass.
I handed his phone back to him. With a playful smirk, he took it and read it.
Ilang saglit lang nang manginig ang balikat niya dahil sa tawang pinakawalan. I
rolled my eyes. He composed a message there and gave it to me.
Pahablot kong kinuha iyon, nagkukunwaring naiinis. Nang ituon ko ang atensyon
ko roon, agad na gumapang ang init sa aking pisngi matapos mabasa ang kabuuan ng
mensahe niya.
At least it worked, right? Doing quickie with you felt so good, babe. It's the
best. Let's do it again next time. ;)

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Chapter 26

Tatlong matandang lokal ng Amanpulo ang sumalubong sa amin

pagkatapak namin sa mismong airport nila. All of them were holding red rose
garlands with a smile imprinted on their faces.
"Magandang umaga!" masayang bati nila.
Napangiti ako nang isabit nila sa leeg namin ni Flavian ang garland.
"Thank you!" sagot ko. Nilingon ko si Flavian na nakangisi rin habang
pinagmamasdan akong natutuwa sa kwintas na bulaklak. "This looks nice,"
"I agree. But looks nicer after you wear it."
I rolled my eyes at him with a giddy smile spreading across my face.
"Bolero," pangaasar ko.
He only chuckled. He placed his arm above my shoulder and pulled me with him as
he continued walking. Inisang lingon ko pa ang mga matatanda at nagpasalamat ulit.
Itinaas ko ang suot na sunglasses sa aking ulo at nakangiting tumingin sa
langit. My eyes narrowed as the sun's rays hit them. I scanned around and the whole
landscape was bathed in the warm glow of the scorching sun.
Palm trees swayed gently as fresh air filled my lungs. I felt refreshed and
exhilarated. Maging ang mga kasabay namin patungo rito ay may hindi magkamayaw na
ngiti sa kanilang labi.
"This is going to be a memorable vacation," Flavian grinned.
Mula sa pagkakapulupot ng braso niya sa aking balikat, masuyo niya akong hinila
padikit sa kanya at pinatakan ako ng halik sa aking sentido. Natawa ako.
"And it's going to be more memorable because I am with you." Confident na sabi
ko.
Nilingon niya ako. Tumaas ang sulok ng labi niya.
"Damn right, baby. As long as you're with me, any vacation will be memorable."
Giddiness filled my heart. I placed my hand on his waist and tiptoed, planting
a chasely kiss on his cheek.
Sweet Mercy. I think I'm already falling for this man. I don't think I just
only like him. I think what I'm feeling for him is way deeper and serious.
Something I didn't imagine I will feel for any other man.
Lumalim ang ngisi sa labi niya. Tumigil siya sa paglalakad, napahinto rin ako.
Suddenly, he crouched down and kissed me on my lips. It's a soft and passionate
one. Tumagal iyon ng ilang segundo bago kami nagkalas sa isa't-isa at
nagkatinginan.
"You're making me fall for you even more," he whispered while staring at my
eyes under the hot and shiny sun.
What kind of fall, Flavian? Maraming klase iyon. Ayoko ng mababaw na pagkahulog
lang. Gusto ko iyong malalim. Iyong hindi ka na makakaahon pa. Gusto kong sabayan
mo ako sa pagkahulog ko sa'yo. Let us fall together. Deep and hard.
Bago pa man ako makasagot sa kanya naramdaman ko na ang pagvibrate ng cellphone
ko sa loob ng aking rattan bag. I looked down and opened it. Nang makuha ko ito ay
hindi sinasadyang kumunot ang aking noo matapos mabasa ang pangalan ng taong
tumatawag sa akin.
"Have to answer it," sabi ko kay Flavian.
Tumango siya. Kasabay ng pagsagot ko sa tawag ay ang paghila niya sa akin at
pagpapatuloy namin sa paglalakad.
"Tito Zach? Napatawag ka, po." bungad ko.
"Hi, Trinity. I'm sorry for disturbing you. I'm just wondering if you know my
daughter's whereabouts? She's in Davao since the other day. Ang sabi niya ay
kahapon siya uuwi pero wala pa rin hanggang ngayon. I can't even contact her."
My brows knitted in confusement. "She's in Davao? Naroon rin po ako nung isang
araw. And I'm sorry, Tito. Medyo hindi na kami masiyado nakakapagusap ni Zoe dahil
abala po sa kanya-kanyang career. Nasabi niya po ba kung anong gagawin niya sa
Davao?"
 Papalapit na kami sa isang pavilion kung saan naroon na rin
ang ilan sa mga kasama namin papunta rito. Humigpit pa ang pagkakahawak ni Flavian
sa kamay ko habang makisig na naglalakad. I glanced at our intertwined hands and I
can't help but to smile. His hand fits in mine like it's really made for me.
"She didn't tell me the specific reason, hija. Basta ang sabi niya ay may
kailangan lang siyang ayusin doon. I trust my daughter so much that's why I never
intervene in her life as long as she's not doing anything wrong. But these past few
weeks, she's not acting like herself."
Napahinto ako sa paglalakad. Nakuha noon ang atensyon ni Flavian. Humarap siya
sa akin. I gestured my hand. Asking him to wait a bit as I listen to Tito Zach's
rant.
"What do you mean, Tito?" I asked, curiousity laced with my voice.
"I don't know. She seemed very grumpy and not in the mood. Hindi ko siya
tinatanong dahil alam ko na kusa naman siyang magsasabi sa akin kapag hindi niya na
kayang dalhin ang isang bagay na bumagabag sa kanya." he sighed. "I'm sorry, hija.
I know that you're a busy person, too. Sana ay magawa mong makausap si Zoe at
alamin kung may problema siya. Alam ko na madali lang para sa kanya ang magbukas
sa'yo ng problema."
Humugot ako ng malalim na hininga. Flavian's thick brows creased when he
noticed my reaction.
"It's okay, Tito. No problem. Tatawagan ko po siya as soon as possible.
Babalitaan ko po kayo."
"Thank you, Trinity. Please send my regards to Archer. Take care."
Lumunok ako sa huling nabanggit niya. Hindi ko maiwasan ang makaramdam ng kaba
lalo pa at seryosong nakatingin sa akin si Flavian. Pakiramdam ko ay nagagawa
niyang marinig ang sinabing iyon ni Tito Zach kahit pa imposible naman.
"Y-Yes, Tito. Ingat din po."
Ibinaba ko ang tawag. Isinilid ko kaagad ang cellphone ko sa bag at tiningnan
si Flavian.
"Problem?" tanong niya.
Umiling ako. Humakbang ako palapit sa kanya. Kaagad niya akong hinila sa bewang
at hinalikan sa noo ko bago muling pinagmasdan.
"Tumawag 'yong Daddy ng best friend ko. He told me that my best friend is
acting weird these past few weeks. Gusto niyang alamin ko ang dahilan dahil sa akin
lang naman iyon nag-o-open up."
Tumango siya. Pinasadahan niya ng kanyang dila ang ibabang parte ng labi niya.
Bumaba roon ang mga mata ko.
"What's your best friend's name?"
"Zoe Leandra Monterro," I answered, still looking at his lips.
"Monterro..." he murmured. "Is she related to the business legend Zachary
Monterro?"
My heart pummeled inside my chest as I brought my eyes back to his. Umawang ang
bibig ko at hindi kaagad nakasagot sa kanya.
Shit! Kilala niya si Tito Zach? Bakit ba hindi ko naisip iyon? They're in the
same circle. Magkaiba man ang klase ng negosyo ay parehas silang mga kilalang tao.
Flavian and Tito Zach are even included in Asia's Top Ten Most Rich and Powerful
Businessmen!
Baka kahit si Zoe ay pamilyar sa kanya. And my best friend doesn't even have
the slightest idea of my affair with Flavian. Hindi ko pa nasasabi! Alam kong
magagalit siya kung sakaling malaman niya. She's on Archer's side for all I know.
Damn, Trinity. Hindi ka nagiingat!
"Yes, he's her father. K-Kilala mo?"
Flavian nodded. "Sa akin siya bumibili ng sasakyan niya."
Medyo nakahinga ako ng maluwag. Bumibili lang naman, hindi ba? Not that Tito
Zach knows that I'm connected with Flavian. Hindi nila iyon mapapagusapan. Huwag
lang sanang si Flavian ang mauunang magbukas ng tema tungkol sa amin kapag
nagkataon na magtagpo ulit ang landas nila.
 Hindi naman siguro siya gano'n. Mukha namang hindi siya ang
klase ng lalaki na nagkkwento tungkol sa personal niyang buhay.
"You okay? You're spacing out." Flavian added that snapped me out of my
thoughts.
"I'm fine. Nainitan lang." pagsisinungaling ko.
"Let's go to our villa then so you can rest. Mamayang hapon tayo lalabas at
mamamasyal."
Tumango ako, hindi na umalma pa. Maya-maya pa ay tumigil sa harap namin ang
isang golf cart na maghahatid sa amin patungo sa aming Villa.
After minutes of passing along the fresh and relaxing green trees, we finally
arrived at our villa. Tumingala ako at pinagmamasdan ang kinatitirikan nito. We
have to climb a ten stone stairs for us to reach it.
Hawak ang kamay ko, hinila ako ni Flavian paakyat roon. Hindi ko mapigilan ang
makaramdam ng pagkasabik sa lugar na naghihintay sa amin.
Isang malaki at malawak na villa ang sumalubong sa amin. Gawa sa salamin ang
bawat dingding. Most of the furnitures are made in wood so the interior design was
classic with a little touch of modernity which is really good for my taste.
Vaulted natural timber ceilings with central ceiling fan is the first thing I
saw the moment I looked up. Air-conditioned din ang lugar pero sa tingin ko ay
hindi iyon kakailangin dahil masiyadong presko dito. I can even see the trees and
leaves dancing through the glasswall.
Naglakad ako patungo sa nakikita kong balkonahe. My breathing hitched when I
took a glimpse of the pristine turquoise water of Pamalican Island. Tanaw na tanaw
iyon mula rito. Maging ang sandbar ay kitang-kita rin. There are even white couches
around that's perfect to sit on as we watch the views from afar.
This place is paradise.
Flavian's warm touch on my waist pulled my attention back to reality. Nasa
likuran ko na siya, hindi ko man lang namalayan na nakalapit na pala siya sa akin.
I am too amazed at how beautiful and relaxing this place is.
"You like it here?" he whispered.
Pumulupot ang matitikas niyang kamay paikot sa tiyan ko at hinigpitan ang yakap
sa akin mula sa likod.
"Like is an understatement, Flav. I love the place. Why I never got to this
place before is beyond me. Sana ay matagal ko ng natuklasan ang paraiso na ito."
He planted a kiss on my neck. He tightened his hug and rested his chin above my
shoulder. I can even feel his beard against my skin that sends me a ticklish
feeling.
"At masaya akong ako ang kasama mo sa unang pagkakataon mo rito..." bulong
niya.
The wind blew gently that made some parts of my hair fly. Sinikop ko iyon at
inilagay sa gilid ng leeg ko. Napangiti ako.
Oo nga naman. Kung nakarating na ako dito noon, hindi ako sigurado kung
magiging unforgettable ang first time ko. Puwedeng oo, puwedeng hindi. Pero
malamang ay hindi dahil hindi ko pa kilala si Flavian noon. What made my first time
here become memorable is because I am with the man I'm slowly falling in love with.
Yes. I think I'm already falling in love with Flavian. Kahit pa hindi ko alam
kung higit na rin ba sa pagkakagusto ang nararamdaman niya para sa akin, ayos lang.
I'm not asking for him to feel the same way because I know that this relationship
we're having is just for temporary. It won't last for too long. What we have right
now is a relationship under lies and secrets. Imposibleng tumagal ang relasyon na
puno ng sikreto at kasinungalingan.
Napawi ang ngiti sa labi ko, agad napalitan ng lungkot. Pinuno ko ng sariwang
hangin ang dibdib ko at umikot paharap kay Flavian.
Admiration occupied my heart when I saw his handsome face. Nililipad rin ang
maiksi niyang buhok. His eyes were a bit narrowed probably because of the bright
sun hitting them. Namumula mula na ang pinsgi niya, kitang-kita dahil sa kaputian
niya.

Ang sabi ko noon sa sarili ko ay ayaw ko ng maputi sa isang

lalaki. Kaya nga ayaw ko kay Archer dahil maputi rin ang isang iyon. Pero bakit
nung nakita ko si Flavian ay halos sambahin ko siya sa isip ko dahil sa kulay niya?
Ikinawit ko ang mga kamay ko sa leeg niya at hinaplos-haplos iyon.
"Magpahinga muna tayo, okay lang? I'm a bit tired." sabi ko.
"Saan ka napagod? Sa biyahe o sa ginawa natin sa loob ng eroplano?" taas kilay
na tanong niya.
Inirapan ko siya, ang init ay mabilis na umahon sa pisngi ko. Our sensual image
inside that small comfort room suddenly played inside my head.
"Pervert!" I shot back.
He chuckled. "Gusto mo naman,"
"Well, I have no choice! Can't say no to you. You are too..." napahinto ako,
nagiisip kung dapat ko pa bang sabihin iyon sa kanya.
Napansin niya siguro ang pagkakatigil ko nang bahagya niyang ibaling patagilid
ang mukha niya.
"Too what?" he asked.
Ngumuso ako. I averted my eyes from him and stared at the dancing plants
instead.
"Too s-seductive to resist," maliit ang boses na pagamin ko.
Humalakhak siya. I looked at him and he's smiling widely at me.
"Don't feel shy, baby. We're feeling the same way. I have never done that thing
in a public place. Sa'yo lang. Hindi ko na napigilan."
"And I should be grateful for that?" kunyari ay mataray na tanong ko.
"You should. That was one hell of a nice and exciting experience, Trinity." The
edge of his lips curled up and winked at me.
Napailing ako. Pilyo talaga kahit kailan.
WE DECIDED to take a rest first. The whole afternoon was spent on the bed.
Making love - if that's how I can call it. Pagkatapos noon ay natulog lang kami.
Nagising na lang ako nang wala na siya sa tabi ko. I thought he's somewhere far
but when I heard the water dripping on the floor, I knew that's he just in the
bathroom. Naliligo siguro.
I curled my naked body beneath the white sheet. From where I lay, I had a
perfect view of the sun dipping behind the sea. An orange haze casted over the
moving water, reflecting off every wave.
Natigil ako sa pagmamasid nang maulinigan ko ang tunog ng cellphone. I'm sure
that the sound didn't come from my phone. Tiningala ko ang bedside table, magkatabi
ang cellphone namin ni Flavian doon.
Ngumuso ako. Walang dalawang isip kong inabot iyon. I saw alot of notifications
from Instagram. Eighteen to be exact.
So, he's active on social media, huh? Naalala ko noong nasa Paris ako,
nagalinlangan pa akong i-add siya. Sa huli ay hindi ko na rin nagawa dahil sa
presensya noon ni Archer na bigla na lang sumulpot.
I swiped the screen up. Luckily, it's not private. Walang password o kung ano
man na magiging hadlang para hindi ko makita kung tungkol saan ang mga notification
na 'yon.
I clicked the app before the heart icon. Karamihan sa mga notification ay likes
sa picture. My brows furrowed. Pamilyar ang nasa litrato.
When I clicked the picture, my eyes widened in horror after I found out that
it's me! Nakatagilid ako, nakatapis ang puting kumot hanggang sa aking dibdib
habang natutulog. My hair was all over my plain white pillow. Hanggang sa tiyan ko
ang kuha pero ganoon pa man ay kitang-kita ang anggulo ng mukha ko.
Flavian Follosco: Isn't she a goddess?
That was the caption.
My picture has already gained thousand of likes and some few comments. I
clicked it.
 AnneClimacosa: is she already the one, Flav?
RyanCordova: Kaya pala madalas kang nawawala...
IvanCruz: She looks familiar, man. Your girlfriend?
I scrolled more and read the same questions - Asking him if I am his
girlfriend. Lahat iyon ay wala pang sagot kaya sigurado akong hindi pa nababasa ni
Flavian iyon.
But what caught my attention was the last comment. It made my heart clobber in
nervous and fright that I suddenly got up from the bed with a shaky and cold hands.
CamillaDeLeon: Is that Trinity Ravena? Archer Ravena's wife?
Napugto ang hininga ko sa kabang nararamdaman. Pakiramdam ko ay masusuka ako
dahil sa nerbyos habang pinagmamasdan ang komento ng babae.
She knew me! Kilala niya kami ni Archer at ang relasyon namin sa isa't-isa.
Alam kong hindi iyon imposible at hindi malabong hindi malaman ni Flavian ang tunay
kong pagkatao... pero hindi sa ganitong paraan!
Gusto ko sanang tingnan ang profile ng nagccomment na iyon ngunit narinig ko na
ang pagkahinto ng lagaslas ng tubig. Nanglaki lalo ang mga mata ko.
Hindi... Hindi niya puwedeng mabasa ito. The comment was two minutes ago. It's
the latest one, dahilan kung bakit tumunog ang cellphone niya. At maswerte dahil
ako ang nabasa.
Without any second thoughts, I deleted the whole picture! Bahala na kung makita
niyang wala na ang litrato. I can pretend that I didn't have anything to do with
that. Ang mahalaga ay hindi niya ako mahuli sa ganitong paraan. Hindi pa ako handa.
Hindi ko pa kayang kaharapin ang galit niya sa akin kung sakali. Hindi ko pa kayang
harapin ang katotohanang lalayuan niya na ako oras na malaman niyang nakatali na
ako sa iba. Na niloko ko siya.
Hindi pa...
I heard the clicking of the doorknob. I instantly pressed the home button and
switched the phone off before putting it back to the bedside table. Saktong
pagkapatong ko nito roon ay ang paglabas ni Flavian sa pintuan ng banyo.
Our eyes met. Pigil-pigil ko ang aking hininga, nagaalala na baka naabutan niya
akong ibinalik ang cellphone niya sa ibabaw ng table.
Bumalik lang ang daloy ng hangin sa dibdib ko nang bumalatay sa labi niya ang
isang ngiti.
"Gising ka na pala," aniya at humakbang palapit sa akin.
Sunod-sunod ang naging pagtango ko. Pasimpleng kumuyom ang mga kamao ko dahil
sa emosyong nararamdaman.
Muntik na ako.
"Yes... K-Kakagising ko lang..."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 27

"The food is already served outside. Pagkatapos natin

kumain ay sa garden na lang muna tayo. There's an infinity pool there. I believe
you haven't seen it yet," Flavian informed me the moment he sat on the edge of our
bed.
Tinanguan ko siya, ang kaba ay hindi pa rin tuluyang iniiwan ang sistema ko. My
mind is still wandering about so many negative thoughts.
Like what if that woman who knew me is a close friend of Flavian? Paano kung
kahit binura ko ang picture ko kasama ang mga comments nila ay bigla na lang
magusap ang dalawa sa hindi sinasadyang pagkakataon? And what if that woman
suddenly opened the topic about me being married?
Damn it. Bakit niya ba kasi ako kilala? Was she invited to our wedding? Pero
hindi pamilyar ang mukha niya sa akin. O, baka nakita ko na pero dahil maliit lang
ang picture niya sa Instagram kaya hindi ko namukhaan?
"Trinity,"
 "H-Huh?" napapakurap na tanong ko sa biglaan niyang pagtawag sa akin.
His hooded eyes gazed deeply at me like he's starting to get confused of my
actions. Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa dulo ng kama at naglakad palapit sa
akin. Naupo siya sa harapan ko habang ako ay nananatili pa rin nakahawak sa puting
kumot na nakapulupot sa aking dibdib. 
"Namumutla ka. Masama ang pakiramdam mo?"
Sunod-sunod ang naging pagiling ko. "Hindi! I'm just h-hungry. Huwag mo akong
alalahanin."
Mas lalo pang lumalim ang titig niya sa akin. Pakiramdam ko... kapag lalo pa
iyong lumalim... kapag mas mariin niya pa akong tinitigan... pakiramdam ko ay
mahihirapan na akong magsinungaling pa lalo sa kanya.
"You sure?"
I nodded silently. It's hard for me to make an eye contact with him for I know
in myself that I was almost caught for the lies I've been keeping from him since
then.
Finally convinced of my answer, he breathed a sigh and his lips stretched for a
slight smile.
"Let's eat, then. Or do you want to take a bath first? Para guminhawa na rin
ang pakiramdam mo."
"Maliligo na lang muna ako."
Tumango siya. He inched closer to me and gave me a soft peck on my lips before
turning his rippled back against me. Pinanood ko ang paglalakad niya palayo sa
akin. He's only wearing a black and white striped board shorts.
Nagtungo siya sa couch at kinuha roon ang isang gray na sando. He wore it pass
through his hands first before on his head. The muscles on his back looked tensed
as he moved with so much force.
Naabutan niya akong nakatitig sa kanya nang humarap siya sa akin. He smiled
gently at me.
"I'll wait for you outside," he said.
Tumango ako. Hindi rin nagtagal nang lumabas siya ng kwarto at naiwan akong
magisa roon. Nagbuga ako ng hangin. Itinaas ko ang mga tuhod ko mula sa ilalim ng
kumot at ipinatong roon ang aking dalawang siko. I shut my eyes and  clutched my
hair tightly.
Isang ungol na puno ng frustrasyon ang pinakawalan ko. Pakiramdam ko ay
mayroong mabigat na bagay ang nakadagan sa aking dibdib.
Hindi ko alam kung paano ko iiwasan ang katotohanan na mayroong kaibigan si
Flavian na kakilala ako at ang buong pagkatao ko. That message from that girl keeps
on flashing inside my head. It's like a nightmare in this broad daylight.
Nilingon ko ang bedside table. Flavian's phone was still there. Nakalimutan
niyang kunin. Isang ideya ang agad na sumulpot sa isip ko.
Gumalaw ako patungo sa bedside table at kinuha ang phone niya. My heart is
pounding wildly as I activated it again. I need to unfollow that woman!

I was about to click the application when I realized that

even though I unfollow that girl, she will still see whatever Flavian's going to
post there. Lalo na ang mga litrato kasama ako kung sakaling maisipan niya. She
will still be able to put comments about me that's going to blow Flavian's mind
completely.
Padabog kong ibinalik ang cellphone sa ibabaw ng table bago tumayo at naglakad
na patungo sa banyo. My brows are creased and my heart was beating erratically.
Maybe I should really tell Flavian about the truth. Pero hindi pa ngayon.
Bahala na kung ano ang magiging reaksyon niya. That day is going to come no matter
how much I avoid it. 
I'll tell him. I just need enough time. I need some courage. And I need some
strength to see him walking away from me.
AFTER eating our food, we stayed in the palm-shaded pool at the back of our
private villa. Overlooking ang dagat ng Amanpulo mula sa kinaroroonan namin. Sa
tulong ng mga munting ilaw na nakapwesto sa dalampasigan ay nagagawa nitong
pagliwanangin ang madilim na karagatan.
Habang ang mga braso ay nakasampa sa malamig na bato at pinagmamasdan ang
kaaya-ayang tanawin hindi kalayuan, naramdaman ko ang paglitaw ni Flavian mula sa
aking likod. The water is cold but the temperature of his body is too warm that I
can't feel the coldness anymore.
Ipinulupot niya ang kamay niya sa bewang ko paikot sa aking tiyan. His large
hand was filling my stomach completely.
Umikot ako paharap sa kanya. Water droplets were continuesly crawling from his
forehead down his cheeks. Mamula-mula na rin ang mga mata niya, siguro ay dahil sa
may isang oras na rin kaming nakababad dito sa pool.
He brushed his hair up using his fingers. Pagkatapos noon ay hinilamos naman
niya ang kanyang mukha gamit ang palad niya. His lips was already red and
moistened. Biglang nagkaroon ng buhay ang kamay ko nang bigla itong umangat patungo
sa labi niya at haplusin ito.
Later on, he held my hand and kissed it softly without breaking his eyes off
me.
"What's wrong? Kanina ka pa tahimik," puna niya.
Umiling ako at ngumiti. "I'm just savoring the moment, Flav."
Nagtaas siya ng kilay. "It's not that this will be the last time, Trinity. This
is just our first vacation. Marami pang susunod. There's no need for you to savor
it."
Yayayain mo pa rin kaya ako sumama sa'yo sa mga ganitong klase ng bakasyon
kapag sinabi ko sa'yong may asawa na ako? I don't think so, Flav. You will surely
despise me for lying to you.
Pilit akong natawa. "Alam ko. Masiyado lang talagang maganda ang lugar na ito
para hindi i-appreciate. Palibhasa pang ilang beses ka ng nakapunta dito,"
He chuckled. "But this is the most memorable one."
Ngumuso ako. Ikinawit ko ang mga kamay ko sa leeg niya at pinatakan siya ng
halik sa labi. It lasted for five seconds before I pulled off.
"Thank you for this, Flav."
Thank you for bringing me to this kind of place and make me forget my reality
for the mean time. Nagkaroon man ng kaunting problema, hindi pa rin iyon naging
dahilan para malungkot ako at sayanging ang pagkakataon na ito para sumaya kasama
ka.
He tightened his hold against my waist and pulled me closer to him, embracing
me gently like I'm sort of a fragile thing.
"You're always welcome, baby." he whispered against my ear.
MABILIS na dumating ang kinabukasan. Maaga pa lang ay nakaayos na kami ni
Flavian. I am wearing a black plain string bikini and a white see through cover up
dress. Hindi na sana ako maglalagay pa ng cover up pero halos hindi na ako
palabasin ni Flavian kanina nang makitang bikini lang ang suot ko.

Meanwhile, he's sporting a plain white poloshirt. Nakabukas

ang una hanggang tatlong butones dahilan para malantad ang kanyang makinis na
dibdib at ang manipis na gold neck lace doon. For the bottom, he paired it up with
a khaki knee-short and a black flip-flops.
Halos lahat ng madaanan naming babae patungo sa beach club ay nababali ang leeg
kakatingin sa kanya. He seemed oblivious, though. Sanay na kasi ata sa ganoong
atensyon. 
Napangiti ako nang makita ko siyang senyasan akong lumapit sa kanya sa may
mismong dagat. He's been swimming for the past twenty minutes. I chose to stay in
the sand, catching a nice tan under the bright sun while sitting in my floral
malong. Maliligo rin naman ako, mamaya pa lang sigiuro.
Tumango ako sa kanya at kumaway.
"Susunod ako," I shouted.
My phone suddenly rang. Sinulyapan ko ito sa aking gilid. Nang damputin ko ito
ay bumundol ang kaba sa dibdib ko. Tumingin muna ako sa karagatan upang tingnan si
Flavian. He's currently back-stroking.
Ibinalik ko ang tingin sa screen. I pressed the accept button and placed the
speaker across my ear.
"Archer," I answered, looking back at Flavian from afar.
Please, don't go back here yet.
"I'm home. Where are you? Nanggaling ako sa office mo. You're in a vacation?"
Huminga ako ng malalim. There's no point of denying about my whereabouts.
"Yes,"
"Saan? Sinong kasama mo?"
"I'm alone, Archer. I need some time away from you-"
"A fucking time away from me? Trinity, you already had your time the moment you
left me in Davao. Sinabi ko na maguusap tayo paguwi ko. Pagkatapos ngayon ay
maabutan kitang wala?"
Nagtagis ang aking bagang sa inis na nararamdaman. Why is he suddenly
bombarding me nonsense questions?
"We'll talk when I'm home. Sa makalawa pa ako makakauwi."
Magkakasunod na kalampag sa akin puso ang naramdaman ko nang makita ko ang
pagahon ni Flavian mula sa dagat. Kaagad na tumama ang mga mata niya sa akin
kasabay ng mabagal niyang paglalakad patungo sa akin. Napatuwid ako ng upo.
"Sige na, ibababa ko na. Saka na lang tayo magusap." natatarantang sabi ko at
pinatay na ang tawag.
I even turned my phone off. Bubuksan ko na lang bago kami umuwi. Natatakot
akong bigla na namang tumawag si Archer at si Flavian pa ang makakita at makasagot.
"Hey," Flavian greeted with a slight smile on his face.
Inilagay ko ang cellphone sa aking tabi. Tumama ang mga mata niya roon ngunit
agad din ibinalik sa akin. I smiled at him, too.
"Hey. How's swimming?"
He sat behind my back, imprisoning my body against his. Ramdam ko ang pagkabasa
ng likuran ko dahil sa pagdampi ng dibdib niya roon. Ang mahaba at mabalahibo
niyang binti ay nasa magkabilang gilid ko.
He pulled me closer to him and let me rest my body against his chest.
"It's fine. Hindi ka na sumunod,"
I chuckled. "Later,"
"Hmm. Sinong kausap mo sa cellphone kanina?"
"Ah, si Shey. Kinakamusta ko lang 'yong trabaho. Everything is going smooth
naman daw."
Dumampi ang mainit niyang labi sa aking pisngi. Awtomatiko akong napapikit
dahil doon.
"I told you to keep our jobs away from this vacation, right?" malambing na
tanong niya.

"I know. I just can't help it. You know how dedicated I am
with my career."
"Hmm, one of the reasons why I fell for you." he said straightforwardly.
"What's your family business, by the way?"
"We own a construction and development company,"
"Hmm. And your father runs it, right? Don't have any plans on taking over your
empire?"
My chest rose and fell at the sudden heavy air I let out.
Wala. Kaya nga pinilit ako ipakasal sa lalaking hindi ko naman gusto para
mayroong mamahala roon. Dahil alam ni Papa na hindi ako interesado sa negosyo niya.
"Wala," simpleng sagot ko.
"The reason why your father introduce you to some random businessman for a
pragmatic marriage. For business sake."
Napapikit ako ng mariin sa mga kasinungalingang lumalabas sa bibig ni Flavian
na ako rin naman mismo ang nagpasok.
 "Y-Yes,"
Naramdaman ko ang pagtaas-baba ng dibdib niya mula sa aking likod. He went
silent for a moment. Sa ilang sandaling iyon ay malaya kong narinig ang hampas ng
alon sa dalampasigan, ang pagihip ng hangin at ang pagsayaw ng mga dahon mula sa
puno ng niyog. Maging ang ilang  sigawan at tawanan mula sa mga turista sa
dalampasigan ay dinig din.
"Pagbalik natin sa Manila, ipapakilala kita sa pamilya ko." saad ni Flavian sa
seryosong tono.
"I already know your Mother, Flav. She's my former client, right? There's-"
"As my girlfriend, baby. I want them to meet you as my girlfriend. Not an
interior designer or whatever."
Bumigat ang loob ko sa mga bagay na gusto mangyari ni Flavian. Meeting his
parents as his girlfriend is something I never want to happen. Magiging delikado
lang 'yon sa sitwasyon ko. Lying to Flavian about my real identity is already a
huge mistake for me. Ang magsinungaling sa magulang niya? Lalo na.
"And I want to meet your father, too."
My body stiffened at his last words.
No, that can't be. Hindi puwede. Hindi sila puwedeng magkakilala. It will be a
fucking disaster between the two of them!
Bahagya akong humarap sa kanya nang may tipid na ngiti, sa likod noon ay isang
emosyon na punong-puno ng takot. He looked down at me with those intense dark eyes.
"Papa is too busy, Flav. Baka mahirapan tayo magset ng schedule para makausap
siya."
He licked his bottom lip and nodded at me. "I can wait. I need to introduce
myself to him, Trinity. Therefore, he will stop bragging about that Archer."
Bigo akong bumalik sa posisyon ko. Palihim akong nagpakawala ng buntong
hininga. Kung  ipipilit ni Flavian ang kagustuhang makilala si Papa, wala akong
magagawa kung hindi ang sumang ayon. Dahil kapag hindi, siguradong magdududa lang
siya sa akin.
Pero sa tingin ko ay hindi na aabot pa sa puntong makikilala nila ang isa't-
isa. Kapag sinabi ko na ang totoo sa kanya, imposibleng gustuhin niya pa makilala
ang Papa ko.
Kakamuhian niya ako. Baka nga isumpa niya pa ako oras na malaman niya ang
totoo. Bakit hindi? He just fucked a married woman. He had an affair with the
unfaithful wife of the great Archer Ravena. What a big scandal it is, right?
Palihim kong pinunasan ang luha na paunti-unti ng sumusungaw sa mga mata ko.
Kailanman, hindi talaga papaburan ng langit ang maling pagibig. Kung bakit
naman kasi ngayon ko lang siya natagpuan? Sana noon ko pa siya nakilala. Noong mga
panahon na malaya pa ako.
"FLAVIAN, saan mo ba ako dadalhin?" angal ko.
Mula nang sumakay kami ng golf cart ay piniringan niya na ang mga mata ko.
Kanina ko pa siya tinatanong ngunit ayaw niya akong sagutin. Nakababa na kami at
lahat ay nananatili pa rin nakapiring ang mga mata ko.
I heard Flavian chuckle, probably because of my reaction.
"Relax, baby. We're almost there."
"Saan ba kasi 'yan?"
Alam kong nasa dalampasigan na kami dahil ramdam ko na ang mainit at pinong
buhangin sa paa ko. Sumasabay sa bawat hakbang ko.
Hindi ako sinagot ni Flavian. Nagpatianod lang ako sa marahang paggabay niya sa
akin, iginigiya sa tamang direksyon.
Umihip ang hangin dahilan para haplusin ko ng isang kamay ko ang aking braso.
It's just seconds later when I felt Flavian place his arm against mine as we
continue walking, shielding my body from coldness.
Ilang hakbang pa ang ginawa namin bago kami huminto.
"Ready?"
Nagtaasan ang balahibo sa batok ko nang maramdaman ko ang hininga niya sa aking
tainga dahil sa bulong na iginawad niya.
Tumango ako, walang maisip na salita.
Kinalas niya ang tali sa aking mga mata. At first, I saw nothing but blurriness
and bokeh of lights. I scratched my eyes, trying to adjust my vision. Sandali lang
iyon nang agad itong bumalik sa normal at mapagtanto ang eksena sa harapan ko.
Umawang ang aking labi. Ang paru-paro sa tiyan ko ay mabilis na nagsilaparan
habang isa-isa kong pinagmamasdan ang kabuuan ng lugar. 
In front of me is a two seater dining table. Nababalutan ito ng puting table
cloth. Sa ibabaw ay naroon ang mga pagkain at ang bote ng wine. Nagkalat rin ang
mga lantern sa buhangin dahilan ng pagkakaroon ng liwanag ng madilim na lugar.
There's even a scented candle above the table that made the whole scenery romantic!
Maang akong napatingin kay Flavian. He already looking at me with a smirk
plastered on his face.
"You like it?" he asked.
Ngumuso ako. Umapaw ang luha sa mga mata ko at mahina siyang sinuntok sa
dibdib. Mabilis kong pinunasan ang mga mata ko na ikinahalakhak niya.
Damn it! I've never been this emotional because of happiness.
He gently pulled me closer to him and embraced me. He caressed my hair and
planted a kiss on my forehead.
"No need to answer me. You like it," he stated.
"I do. But it's too much, Flav. You don't have to do this for me-"
"Shh. I want to do this, Trinity. I want our last night here to be more
special." he cut me off.
Ipinulupot ko ang mga kamay ko sa bewang niya at sinuklian ang higpit ng yakap
niya sa akin.
"You don't know how happy I am right now..." I said through my sobs.
I was a bit surprised when I heard a music from our background. Bahagya akong
kumalas kay Flavian at nilingon ang pinanggagalingan ng musika.
A smile etched on my lips when I found three men playing mini instruments in a
tune of some romantic song. Nakasuot sila ng floral polo shirt at may matamis na
ngiti sa mga labi habang nakatingin sa amin.
Nilingon ko si Flavian. He's smiling at me, too. I made few steps towards him
as I tiptoed and marked his lips a soft and passionate kiss. Pumikit siya ngunit
agad rin nagmulat matapos humiwalay ng labi ko mula sa kanya.
Under the bright huge moon that seems to be hanging like a great luminous pearl
on the radiant breast of heaven, we stared deeply in each other's eyes like it'd be
the last time we'll be able to do this.
I put my hand on his cheek and caressed it softly.
"You just made my sweet escape much sweeter, Flav. Thank you."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 28

"Let's see each other again tomorrow night. I'll be here,"

I had to bite my lip to keep myself from releasing a frustrated sigh. Pupunta
ulit siya dito sa condo ko? Ibig sabihin lang ay kailangan ko na naman umalis ng
penthouse ni Archer bago mag gabi. O, hindi kaya ay dito na lang ako didiretso
pagkagaling sa trabaho.
Hindi kaya pagdudahan na ako ni Archer nito?
"Ayaw mong sa bahay mo na lang tayo? I mean, ako ang pupunta doon."
What a nonsense idea you got there, Trinity. Sa condo mo man o sa bahay niya,
magtataka pa rin si Archer oras na umalis ka na naman sa gabi.
Flavian suddenly put his hand on my head and leaned a bit. Bahagya niyang
hinaplos ang buhok ko saka ako nginitian.
"Your condo is much closer to my office, baby. Mas madali kang mapuntahan, mas
gusto ko." he reasoned out and planted a kiss on my lips. "Cook for me. Sabay
tayong maghahapunan bukas."
Ngumuso ako at tumango, wala ng magawa pa. He chuckled a bit and then pulled
himself away from me. Bumalik siya sa posisyon niya sa driver's seat habang
nakatitig sa akin.
"Bababa na ako,"
He nodded. "I'll call you once I'm done with my meetings."
"Okay,"
I unfastened my seatbelt and opened the door beside me. Itinapak ko ang mga paa
ko sa simento at isang beses pa siyang sinulyapan. The sexy smile on his lips got
wider. Sinuklian ko rin 'yon ng ngiti.
I shut the door close as soon as I went out of his car. Isang beses pa siyang
bumusina bago tuluyang humarurot paalis sa harapan ko.
Watching him drive away from me honestly saddens me. Parang ayoko pa mahiwalay
sa kanya. Sana pala ay pumayag na lang ako sa isang linggong bakasyon na gusto
niya. I thought three days with him was already enough. Hindi pala.
Masiyadong mabilis ang oras nung kasama ko siya. I was even disappointed when I
saw the aircraft waiting for us this morning. Ibig sabihin lang noon ay babalik na
ako sa reyalidad ko. Kulang na kulang ang tatlong araw.
Kaya lang kasi ay siguradong magtataka na si Papa at Archer kung matagal akong
mawawala. Baka pag ugatan pa 'yon ng paghihinala nila sa akin.
Nagbuga ako ng hangin. Pinara ko ang isang paparating na taxi at hinintay itong
tumigil sa harap ko. Hindi na ako papasok pa ng condo ko. I just really stayed here
for a while and waited for Flavian to be gone before I go to Archer's house.
I went inside the cab and told the driver the address. Isinandal ko ang batok
ko sa headrest at pumikit. Wala akong gaanong tulog dahil halos magdamag may
nangyari sa amin ni Flavian.
After that romantic dinner he prepared for me,  we drink a lot and did what
couples usually do. Flavian and I tend to do a lot of sex. Sa ganoong kaso ay
puwede akong mabuntis. Mabuti na lang at naging maagap ako. Simula noong may
mangyari sa amin, uminom na kaagad ako ng pills. Iwas eskandalo na din.
Hindi ko nalamayang bumagsak na ang talukap ko sa buong biyahe. Nagising na
lang ako nang maramdaman ko ang sunod-sunod na tapik sa aking tuhod. Binuksan ko
ang aking mga mata at ang mukha agad ng taxi driver ang bumungad sa akin.
"Ma'am, narito na po tayo." aniya.
Umayos ako ng upo at hinilamos ang mukha ko. This is what I hate when
commuting, palagi ako nakakatulog sa biyahe. Ang kotse ko ay nasa condo ko pa rin.
Saka ko na lang siguro babalikan kapag nagtungo na ako doon oras na dumating si
Flavian.
"Here. Keep the change," sabi ko bago siya inabutan ng isang libo.
I opened the car door and stepped down the ground. Narinig ko pa ang paulit-
ulit na pagpapasalamat ng driver.

Bitbit ang itim na shoulder bag ko ay taas noo akong

naglakad papasok ng building. The guard greeted me but I just answered him with a
blank nod.
The elevator was currently far from the ground. I pressed the button and
patiently waited for it to come down. I crossed my arms above my chest and stared
at my arms when my bangles made a clicking sound. Napangiti ako nang makita ang
mamula-mulang balat ko roon. I didn't get the perfect tan I was aiming but still,
my complexion looks sexy rather than my original snowy dove skin.
Moment of silence stretched. Tanging ang pagpalo ng dulo ng aking stiletto sa
marble floor ang maririnig. It's my mannerism whenever I'm waiting. My eyes was
focusing on the lower part of the wall behind the elevator when it suddenly dinged.
Nakita ko ang pagbukas noon mula sa paanan. I saw a pair of nude pump shoes
standing there alone but I didn't manage to lift my eyes to look whoever it was.
Naglakad ako papasok, siya naman ay papalabas na. Saka lang ako tumingin sa taong
makakasalubong ngunit halos mapaatras ako nang magkabanggaan na kami.
"I'm so—Zoe?" Awang ang bibig na tawag ko nang makita ko ang kabuuan ng mukha
niya.
Even though she's wearing a brown shades, I am too positive that it's her! I
know my best friend too much.
Her lips separated in surprise. Dahil natatakpan ng salamin ang mga mata ay
hindi ko makita ang reaksyon mula dito.
"T-Trina..."
A smile instantly showed in my lips. "Hi! It's been a while..."
Mahigpit ko siyang niyakap. Matagal na simula ng huli kaming magkita. Since the
day I went to Paris with Archer, hindi na kami gaanong nagkita. I'm busy with my
career as much as she's busy with their own family business. Ang huling usap pa
namin ng matino ay through video call pa. Ang dami ko ng gusto ikwento sa kanya
kung tutuusin. Mostly about Flavian.
But I doubt if I still need to tell her that since she's on Archer's side.
Saglit lang ang yakap na 'yon at kaagad rin naman kumalas mula sa kanya. I
don't even feel her embrace me back. Baka sobrang nasurpresa lang siya.
I glanced at her and she still looks shocked. Bakit parang gulat na gulat ang
isang ito? Ako nga ang dapat na magulat dahil narito siya sa buiding kung saan alam
niyang narito ako.
"What are you doing here, Zoe?" masayang tanong ko.
I pressed the elevator button to hold the door open.
Zoe pulled her glasses upto her head and smiled lightly at me. The corners of
her brown, angelic eyes crinkled at the smile she let out.
Sa tuwing makikita ko ng malapitan ang kaibigan, hindi ko maiwasan ang purihin
siya sa isip ko. She's really pretty in all aspect. Alam ko sa sarili ko na maganda
ako pero ang klase ng ganda na mayroon si Zoe ay hindi kailanman siya pagsasawaan
ng kahit na sinong titingin.
No wonder Tito Zach is so protective over her.
"I... I was about to visit you but u-unfortunately, your husband said that
you're currently out of town. N-Narito ka na pala," she explained.
Nangiti ako. "Kakauwi ko lang din,"
"I see. Namiss kasi kita, tagal nating hindi nagkita."
"I miss you too, best friend." masayang sagot ko. "Anyway, since narito na
naman ako, sumama ka na sa akin sa penthouse. We have a lot of catching up to do!"
"But-"
"No buts, Zoe. Isa pa, marami ka rin kwento sa akin. Halika na!" pagputol ko sa
sasabihin niya at hinila siya ulit papasok sa elevator.

I pressed the close button and then the top floor.

Napasilip ako kay Zoe nang umandar na paakyat ang elevator. She's looking into a
far distance like she's currently swimming into her deep thoughts. Bagay na hindi
ako sanay.
Kahit na alam kong tahimik na klase ng babae si Zoe, pakiramdam ko ay mayroon
kakaiba sa kanya at sa inaasta niya ngayon. Baka may problema o bumagabag sa kanya
ngayon at kailangan niya ng kausap. Maybe that's the reason why she visits me here.
We finally reached our floor. Sabay kaming lumabas ng elavator nang maramdaman
ko ang biglang pagtigil ni Zoe sa paglalakad.
"Trina, can I go back here next time? Nakalimutan ko, may dapat pa akong
ayusin." seryoso ang mukha na aniya.
I frowned. "Narito ka na, bakit aalis ka pa? Come on. It's not like we'll be
spending the whole day here. Papasok pa rin ako sa office kaya huwag kang magalala.
Hindi tayo magtatagal,
Hindi na siya nagsalita. She just heaved a sigh and nodded her head. A smile
crept on my lips.
There's really something wrong with her.
I tried to open the door of our penthouse. Luckily, it's open. Tinulak ko ito
at pumasok, sumunod sa akin si Zoe.
Pumait agad ang mukha ko nang mabungaran ko ang nakatalikod na pigura ni
Archer. He's sitting on the couch while reading a newspaper. I walked passed him
and threw my bag over the couch across him. Pasalampak akong naupo doon kasabay ng
pagtingin ko sa kanya.
His eyes were on my bag. Slowly, they moved up to my face and gazed blankly at
me. I must admit that he really has that face that would stop all women on their
tracks. Unfortunately, I am not one of them.
"Finally, my wife is home." he whispered, lips twitched mockingly.
I rolled my eyes at him and then looked at Zoe who's standing behind Archer's
back. Nakatitig rin sa akin ang kaibigan ko.
"Zoe, come here. Bakit nakatayo ka lang diyan?" natatawang tanong ko.
I saw how she release a sigh and nodded her head before she graced her way
towards my direction.
Napatingin akong muli kay Archer nang napaayos siya ng upo matapos ko sitahin
si Zoe. He looked at me and then immediately transfered his eyes where Zoe is. He
seems surprised, too.
"We accidentally bumped into each other at the ground floor. Nanggaling na pala
siya rito. Mabuti at nagkita kami," sabi ko kay Archer.
Nagpalipat-lipat ang mga mata niya sa aming dalawa ni Zoe na ngayon ay nasa
tabi ko na. I glanced at my best friend and she just managed to give me a wry smile
before settling her eyes to Archer.
"I see," si Archer. "Glad you've seen each other again."
Hindi ko pinansin ang sinabing iyon ni Archer. Sa halip ay sa kaibigan ko lang
itinuon ang atensyon ko.
"Zoe, Tito Zach called me the other day. Ang sabi niya ay ilang araw ka daw sa
Davao. He's worried about you. Hindi mo siya tinatawagan? And what were you doing
in Davao? Naroon rin ako kamakailan. But I only stayed there for a day." tanong ko
sa kanya.
Before she gave me an answer, she took a quick glance at Archer which made my
forehead crease.
Why does she keeps on glancing at him? Naiilang ba siya sa presensya ni Archer?
Siguro. I don't remember my best friend being so fond of him. Kahit noong kasal
namin ay tahimik lang ito. Naguusap man sila ay tipid lang.
"I just had to meet a client there, Trina. Sinabi ko 'yon kay Dad. Nagalala
lang siguro dahil hindi ako nakauwi on time. Alam mo naman 'yon," natatawang aniya.

Tumango ako. "She's very protective of you. You can't blame

him. Nagiisa kang anak, babae pa."
"Ganito rin naman ang papa mo sa'yo, hindi ba? Parehas lang tayo."
I let out a mocking smirk.
"I don't think so. He wouldn't asked me to marry someone I don't love if he's
really protective over me. Dapat nga ay siya pa ang uunang aayaw sa pagsasamang
ito." I glanced at Archer and he's eyeing me dangerously. "Right, husband?"
His jaw clenched. Ilang segundo pa siyang nakipagtitigan sa akin bago niya
ipinatong ang dyaryo sa center table at tumayo.
"I'll prepare for work," he informed me coldly as he amble towards the stairs.
My brow raised as I followed his moves. "You should be already in your office
right now. Bakit narito ka pa?"
Natigil siya sa paghakbang, ang likod ay nananatili pa rin nakaharap sa akin.
"I had a long sleep. Tanghali na nagising," simpleng sagot niya saka umakyat na
ng hagdan.
Inirapan ko muli siya at bumaling na kay Zoe.
"What a frustrating husband I have," naiiling na sagot ko.
She smirked. "You just don't see the kindness in him, Trina."
Kindness, huh? Paano niya nasabing mabait ito kung hindi naman niya kilala ang
isang 'yon? Surely, she's basing it on his physical appearance or the way Archer
treated me. Ganoon naman talaga. Looks can be deceiving.
Kagaya ng napagusapan, ilang oras lang ang itinagal ng kwentuhan namin ni Zoe.
I didn't even get to tell her about Flavian. Bukod sa hindi pa ako handa, wala rin
kami sa tamang lugar. Archer might be eavesdropping for all I know. Mahirap na.
 "I'll go ahead, Trinity. May meeting kami ni Papa ngayon sa kumpanya ninyo.
Gusto mo sumama?" tanong ni Archer pagkababa. He's still fixing the cuff of his
button down shirt.
Umiling ako. I don't think I have the face to meet him now after our last
conversation.
"Hindi na. Papasok ako sa office. I have to meet a deadline." sagot ko saka
tiningnan si Zoe na nakatingin sa iPhone niya. "Zoe, sabay ka na kay Archer
pagbaba. Hindi na kita maihahatid palabas. Kailangan ko na rin magayos,"
She lifted her head and glanced at me. Tumango siya. Without a word, she
grabbed her bag and hang it on her shoulder. Tumayo siya, sa likod niya ay si
Archer.
"Let's see each other again, Trina. Maybe next week. I'm free," aniya.
I smiled. "Sure. Just call me."
She nodded. Tiningnan niya si Archer. Archer just nodded his head blankly
before walking towards me. He crouched down and kissed me on the cheek. Iilag na
sana ako ngunit matamang nakatitig sa amin si Zoe. Bumuntong hininga ako.
"Take care on your work," he whispered.
Tumango lang ako. Hindi na sumagot pa. Naglakad na siya patungo sa pinto. Zoe
shot me a quick glance before following him. Pinanood ko sila hanggang sa tuluyan
na silang mawala sa paningin ko.
I didn't waste any second and immediately prepared myself for work. Saka ko
lang napagtantong wala ang kasambahay namin na si Mica nang tawagin ko ito para
sana utusan na palitan ang bedsheet ng kama ko sa guestroom.
Pero ayos na rin sigurong hindi na. Minsan na lang naman ako natutulog dito.
Madalas ay sa condo ko. O, 'di kaya ay sa bahay ni Flavian.
In just a span of two hours, I'm already in my office. Shey welcomed me back. I
sensed that she wanna ask me questions about some private matter but she didn't
dare to. Siguro ay nahalata niya sa mukha ko na hindi ko muna gusto pagusapan ang
bagay na 'yon.

Me:
Nasa office na ako. I miss you.
Napangiti ako matapos i-send ang text na 'yon para kay Flavian. Simula ng
ihatid niya ako kanina sa condo ko ay hindi pa siya nagpaparamdam sa akin. Sabagay,
ang sabi naman niya ay tatawagan niya ako kapag natapos na ang mga meetings niya.
Ipinatong ko ang cellphone ko sa tabi ng mga dokumentong binabasa ko at
ipinagpatuloy iyon. I was honest when I told Flavian before that I have alot of
deadlines to finish this week so a three day vacation should be enough for us.
Funny because I was the one who suggested that three damn days but I was also
the one who felt regretfull. Nabitin ako.
Lumipas ang araw ko na nakakulong lang sa loob ng opisina. Making drafts,
reading documents and answering some inquiries. Sa buong maghapon na 'yon ay hindi
ako nakatanggap ng text o tawag man lang kay Flavian. He's that busy?
Me:
Sobrang dami bang meetings?
God, Trinity. You're being clingy as the time goes by.
Kakapatong ko pa lang ng cellphone ko sa table nang tumunog ito. My heart
skipped a beat, assuming that it's Flavian who texted me.
But my heart slowed its movement when I found a message from Archer, instead.
Archer:
Let's have dinner outside. I'll fetch you after work.
Umikot ang mga mata ko. Bakit ba siya umaarteng maayos kami na para bang puwede
niya ako yayain kumain sa normal na paraan?
With a creased forehead, I typed a reply.
Me:
Bakit kailangan sa labas pa? Puwede namang sa bahay na lang.
Segundo lang at nagreply na kaagad siya. Hindi ba siya busy?
 Arche:
Don't like. I know a new restaurant near here. I want to try their specialty.
Nagbuga ako ng hangin. Hindi ito titigil hangga't hindi ako papayag. Magkaka-
wrinkles ako kung patuloy akong makikipag bangayan sa kanya nang dahil lang sa
pagkain.
Me:
Fine. 8pm.
Tumingin ako sa orasan. Alasingko pa lang ng hapon. I still have three hours to
finish my pending work.
Nakaalis na si Shey at lahat ng empleyado ko, ako na lang ang naiwan. It's just
seven and the only thing I can hear is the clock ticking and the stroking of my
sign pen as I write my signature over some documents.
Nanghahaba ang nguso ko, ang kilay ay salubong na salubong. Hindi pa rin
nagpaparamdam sa akin si Flavian. Ni isang reply ay wala. Gusto ko man tawagan ay
nagaalala naman ako na baka makulitan na siya sa akin.
Ano 'yon? Non-stop meeting? Walang pahinga? Walang bathroom break? Can't he
reply to my messages while he's inside that meeting? Nagagawa naman niya 'yon noon.
Bakit hindi ngayon?
Damn it. This is frustrating, huh?
Pabagsak kong ibinalik ang sign pen sa lalagyan nitong mug at bumuntong
hininga. Isinandal ko ang batok ko sa headrest ng swivel chair at kalmadong
pumikit.
That asshole! Makakatikim siya sa akin kapag nagkita na kami bukas.
Nagmulat ang mga mata ko nang tumunog ang cellphone ko tanda ng mayroong
nagtext. So much hoping that it's only Archer who texted me, I got up and took my
phone in a lazy manner.

But my eyes widened in surprised when I saw an incoming

message from Flavian!
Flavian:
Are you still in your office? I'm on my way to your condo.
Napatayo ako mula sa aking upuan. Right now? Akala ko ba ay bukas pa ng gabi?
Why so sudden?
Me:
Yes, I'm still in my office. Akala ko bukas pa?
Wala pang ilang segundo at sumagot na agad siya.
Flavian:
Now.
Wow. The authority in those words was screaming! Like I should follow him right
away.
Walang pagaalinlangan akong nagayos ng sarili. Before I go out of my office, I
texted Archer...
Me:
Can't come with you anymore. I have to meet a client right now. Next time.
Pagkasend ko noon ay ipinasok ko na ang cellphone sa bag ko. I rode a taxi and
even asked the driver to drop me in a nearby restaurant where the dishes are
Flavian's favorite. Alam ko dahil ilang beses na kaming kumakain doon at iyong mga
pagkain na 'yon ang lagi niyang inoorder.
Twenty minutes and I'm already inside my condo. Wala pang message si Flavian na
nakarating na siya. Siguro ay naipit ng traffic dahil rush hour ngayon.
Habang naghihintay ay naisip ko ihanda na ang lamesa para pagdating niya ay
kakain na kaagad kami. I wonder what's with the sudden decision? Baka namiss kaagad
ako?
I giggled at my thoughts.
I was placing the spoon and fork beside the plate when the door bell rang. A
smile instantly played in my lips.
He's here.
 Lumabas ako ng kitchen at dire-diretsong naglakad patungong pintuan. As soon as
I pulled the door to open, Flavian's handsome but snobbish face greeted me.
Mula sa pagkakatingin sa sahig ay nagangat siya ng tingin sa akin. His
mesmerizing obsidian eyes summoned the butterflies in my stomach.
I threw my hands on his neck and embraced him.
"Miss mo na ako kaagad?" nakangising tanong ko.
He didn't answer. Ni hindi siya yumakap. Napatingin ako sa kanya kasabay ng
pagkalas ko mula sa pagkakayakap ko mula sa kanya. He just gave me a dry smile.
"Problema sa trabaho?" dagdag ko.
Umiling siya. "I'm fine. Let's go inside,"
Nagtataka man ay tumango ako. He doesn't look fine to me but... whatever he
says goes.
Tumalikod na ako at naglakad papasok. I felt him follow me. I sat on the couch.
Pinanood ko rin siyang maupo sa couch na nasa harapan ko.

Napanguso ako dahil hindi naman siya ganoon. He always sits beside me. Kahit
maliit ang espasyo ay isisiksik at isisiksik niya ang sarili niya sa akin.
Baka badmood. Baka may problema talaga sa negosyo niya at ayaw niya lang
sabihin sa akin? He's stressed. That's for sure. I can see and feel it. His
handsome face can't hide it.
"I bought your favorite food from your favorite restaurant. Nakahain na. Hindi
na ako nagluto dahil biglaan itong pagpunta mo dito. Akala ko bukas pa,"
Mula sa pagkakasandal sa couch ay yumuko siya at itinuon ang dalawang siko sa
tuhod. Inihilamos niya ang palad pababa sa mukha at tumitig sa sahig. Pinagsalikop
niya ang mga kamay na para bang kasalukuyan siyang nasa malalim na pagiisip.
Segundo lang ang itinagal noon bago siya nag angat ng tingin sa mga kamay ko na
para bang mayroon siyang hinahanap doon. And when he moved his eyes back to my
face, my heart suddenly pounded violently inside my chest.
Halos mapalunok ako nang makita ko ang kasing bilis ng kidlat na pagdaan ng
dilim doon. His thick brows were owning each other as his eyes became bloodshot.
"F-Flav, what's wrong-"
"What's your whole name again, Trinity?" he cut me off.
Kumunot ang noo ko. Nagtataka man sa naging tanong niya ay sumagot pa rin ako.
"Trinity... just Trinity. Trinity V-Velarde."
The edge of his lips curled up, showing a perfect sinister smirk.
"Velarde, huh?"
Nagaalinlangan man ay pinilit kong tumango. Nagsisimula ng sagasaan ng kaba ang
dibdib ko sa klase ng mga tanong niya at sa paraan ng ngisi niya sa akin. Bakit
pakiramdam ko ay mayroong hindi magandang patutunguhan itong pinaguusapan namin?
"B-Bakit mo natanong? Is there something-"
"Why don't you use your husband's surname, instead? Trinity Ravena sounds much
better."
Umawang ang labi ko. Tuluyan ng nilamon ng kaba ang buong pagkatao ko. Ang luha
sa mga mata ko ay walang pasabing nagsialpasan.
Hindi...
"Pa...paanong..."
Bago ko pa maituloy ang sasabihin ko ay may inabot na siya mula sa likod ng
black coat niya at inihagis iyon sa center table. It's a magazine, and it's already
open. Nang tingnan ko iyon ay halos hindi ko na maramdaman pa ang daloy ng hangin
sa dibdib ko.
My vision got blurry and the lump in my throat suddenly appeared bigger. Hindi
ko magawang lumunok ng maayos. Hindi ako makahinga. Sunod-sunod ang naging paghikbi
ko habang pinagmamasdan ang litrato namin ni Archer sa magazine kung saan nakasuot
ako ng wedding gown habang si Archer ay nakahawak sa bewang ko.
The Velarde-Ravena Nuptial.
Nagangat ako ng tingin kay Flavian. Ang galit at dilim sa mga mata niya as mas
malala na kumpara kanina. There are so many untold pain in those menacing eyes. I
want to take it away but I know in myself that I am also the one who cause him
that.
"F-Flav, I can e-explain..."
The smirk on his lips won't just disappear like it's the only thing he can do
to hold his anger. Suddenly, he shook his head while staring lifelessly at me.
"You disgust me," he growled darkly.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 29

Flavian's knuckles became white as he clenched his fist too

hard. He's gritting his teeth from effort to remain silent while staring coldly at
me, far from the warm and gentle stares he used to give me before. Namumula ang
mukha niya at tila ba sandali na lang ay sasabog na.
The way his hooded eyes squinted reminded me that I shouldn't be feeling this
way because everything was all my fault. Nagsinungaling ako sa kanya tungkol sa
tunay kong pagkatao. I should be expecting this too happen. Dapat ay inaasahan ko
ng ganito ang magiging reaksyon niya oras na malaman niya ang totoo.
Kaya lang ay ang sakit pala marinig mula sa taong mahal mo na nangdidiri siya
sa'yo. The pain was damn immeasurable.
Walang tigil ang pagalpas ng mainit na luha mula sa mga mata ko. My lip was
shaking as well as my hands.
"F-Flav..." my voice cracked as I called him, almost like a whisper.
He averted his cold eyes from me. Tumaas-baba ang kanyang dibdib bago yumuko at
itinuko ang dalawang siko sa hita niya. Suddenly, he rested his face to his palms
and breathed heavily.
"Please... let me explain-"
Napaigtad ako sa aking kinauupuan nang marahas na itaob ni Flavian ang
babasaging center table na nasa harapan namin. The glass breaking into pieces as it
hit the floor was the only thing I heard that moment.
"Explain what?!" he shouted.
My lips separated in horror as I watched Flavian stand up from his seat and
glared horrifically at me. Tinangala ko siya, ang labi ay hindi maiwasan manginig.
"Explain what, Trinity? About your lies and bullshits? Tangina, ginago mo ako!"
he yelled venomously.
"Flav, h-hindi. Hindi ko sinadyang lokohin ka. Oo, nagsinungaling ako sa'yo
pagdating sa totoong pagkatao ko pero 'yong pakikitungo ko sa'yo, 'yong lahat ng
inaasal ko tuwing magkasama tayo, lahat iyon totoo! I never lied to you about my
feelings!" I screamed through my breathless sobs.
His face contorted with venomous outburst as his jaw keeps on clamping.
Pabagsak niyang iniupo ang sarili niya sa couch na tila ba wala ng lakas saka
marahas na inihilamos ang palad sa kanyang mukha. He's been doing that position for
a few times, like it's the only position that can keep him cool. 
Pumikit siya ng mariin. "You had all the fucking chance to tell me the truth,
Trinity. Bakit hinintay mo pang ako mismo ang makaalam?" umiling siya.  "Pinagmukha
mo akong tanga,"
"Flavian, hindi 'yon ganoon."
Tumayo ako mula sa couch at naglakad patungo sa kanya. Halos dumugo ang labi ko
sa sobrang pagkakakagat nang dumaplis ang bubog ng salamin sa talampakan ko. I
looked down and found my foot bleeding.
Hindi ko 'yon pinansin at nilapitan na si Flavian. Nakatungo pa rin siya habang
nakapikit. I sat beside him and tried to touch his hand. He didn't flinch like what
I expected him to do.
"Hindi ko mahal ang asawa ko. What we have is just a pragmatic marriage-""
"Even so. You're still married to him. " he muttered darkly. "All this time, I
was fucking a married woman."
Napatungo ako. Pain invaded my heart as those words went deeper in my brain.
Right. Fuck. It was all fucking for him. Akala ko ay higit pa roon ang tingin niya.
Ako lang talaga ang umaasa.
Nagangat ako ng mga mata nang inalis niya ang kamay sa kanyang mukha at
nilingon ako. Nakita ko kung paanong ang mga mata niya ay nilamon na ng dilim at
poot para sa akin. Those eyes were like a knife to my heart, the sharp point
digging deeper. His unmoving gaze was accompanied by heavy breathing, like he's
fighting something back.
"Are you happy? How does it feel, huh? Masaya bang lokohin ako? Are you
satisfied?"
I shook my head as tears continuesly crawling down my cheeks.
"You have no idea how hard it was for me to keep this thing from you. Hindi mo
alam kung gaano ako nasasaktan sa tuwing magbibitaw ako ng kasinungalingan sa'yo-"
"Then why? Why did you fucking have to feed me those lies, Trinity?! Mahirap
bang sabihin ang totoo-"
"Oo! Sobrang hirap, Flavian! Sa tingin mo ba kapag sinabi ko sa'yo na nakatali
na ako sa iba, patuloy ka pa rin didikit sa akin? Hindi na, 'diba? Lalayuan mo ako.
Iiwasan mo ako..."
Hindi ko na makilala pa ang boses ko dahil sa hagulgol na pinapakawalan. I got
almost chocked by my own words as I keep on looking at his eyes. Ganoon pa rin,
wala pa rin pagbabago. Madilim pa rin at puno ng galit para sa akin. I'd give
anything in this world just to see those eyes I fell in love with shines for me
again.
"At iyon ang ayokong mangyari. Kailangan ko magsinungaling sa'yo para lang
manatili ka sa tabi ko, para lang makasama ka palagi. At kung itatanong mo sa akin
kung bakit, wala akong ibang isasagot sa'yo kung hindi ang dahilang mahal na kita."
Hindi na nakayanan pang pagmasdan siya, yumuko ako at ikinulong ang aking mukha
sa dalawang palad at doon ipinagpatuloy ang pagiyak.
I have always been so self-conscious when I cried but now I just gave way to
the enormity of my pain. I sobbed into my hands and the tears dripped between my
fingers, raining down onto my legs. My breathing was ragged, gasping and I can
almost feel my strength leaving my body.
"M-Mahal na kita, Flavian. Alam kong mali pero iyon ang totoo." pagpapatuloy ko
sa nanginginig na boses.
Nabalot ng matinding katahimikan ang paligid matapos ko sabihin iyon. Tanging
ang mga hikbi ko lang ang maririnig. Kailanman ay hindi ko inakalang iiyak ako ng
ganito nang dahil lang sa lalaki, o ang umiyak man sa harapan ng kahit sino.
Palagi kong sinasabi sa sarili ko na kailangan ko maging matapang sa kahit na
anong pagsubok na kakaharapin ko. Na hindi ako dapat magpakita ng kahinaan sa ibang
tao, na kay Papa lang dapat. He's my weakness after all. Pero pakiramdam ko ay
nagbago iyon simula ng makilala ko si Flavian. Kaya kong lunukin ang pride ko, ang
magpakitang mahina sa harapan niya. I don't give a damn if I lost my elegance if
it's Flavian we're talking about.
"We can't be together anymore, Trinity." Flavian said that made me lift my gaze
into him.
Kusang nahinto ang paghikbi ko.
"A-Anong ibig mong sabihin?"
The seriousness in his face pulled the fear in me. Iniiwas niya ang mga mata sa
pagkakatitig sa mukha ko at bumaling sa kawalan. Patuloy pa rin sa pagigting ang
panga niya. Gustuhin ko man itong haplusin para kumalma ay hindi ko magawa. Ang
takot para sa huling sinabi niya ay nagawa ng pagharian ang buong sistema ko.
 "I'm already quitting on us," he stated coldly.
Nanginig ang balikat ko sa tahimik na paraan. Tumungo ako at hinayaan muling
magsibagsakan ang aking luha na hindi na ata napapagod mula sa kanina pang pagiyak.
"Is this... is this what y-you really want?" I asked.
Narinig ko ang pagpapakawala niya ng buntong hininga bago walang pasabing
tumayo. Nag angat ako ng tingin sa kanya. He's now heading to the door, a sign that
he's now going to leave me for real. And this might be the last time we're going to
see each other again.
"F-Flav..." I called, totally hearing my heart breaking into tiny pieces,
silently begging him to stay with me even if I know in myself that it's beyond the
bounds of possibility. 
He stopped. His shoulders heaved up and exhaled. Mabagal niya akong nilingon.
Different emotions can be seen in his eyes but I don't have the strength to name
them all anymore.
Suddenly, he shook his head while giving me the coldest gaze I've ever seen
from him.
"This is what I want, Trinity. I'm sorry but I just can't be your paramour." he
stated blankly. "Take care of yourself."
Those were the last words he said before he totally walked out of my life.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 30

Pinanood ko ang unti-unting paggapang ng dugo mula sa aking

talampakan. I should be flinching from pain right now but I don't. I can't feel
anything aside from the pain my heart is giving me at this very hellish moment.
Totoo nga pala talaga ang sinabi nila. Heart pain is much, much excruciating
rather than fresh wounds and cuts. Walang sinabi ang hiwa ng bubog na ito sa sakit
na ipinaramdam sa akin ni Flavian.
Watching him walk away from me tore my heart into pieces for I know that it's
already the end for us. My heartache was like an insatiable fire that burnt all the
oxygen in my body leaving me listless and empty.
Panandaliang kaligayahan lang ba talaga ang kayang iparanas sa akin ng tadhana?
Tear streamed down my cheeks, my whole face is warm and probably red right now.
I screamed at the very top of my lungs. Itinapon ko ang bawat bagay na madampot ko,
walang pakielaman kahit babasagin bago walang lakas na napasalampak sa sahig.
I clutched my hair and cried violently. My upper body and shoulders wracked
with every sob that forces their way out, chest rising and falling unevenly as I
gasps for breath, and I squeezes my eyes shut, balling my hands into fists.
Nanatili ako sa ganoong posisyon sa loob ng kalahating oras bago ko naisipan
lisanin ang condo ko. Iniwan ko itong magulo, walang pakielam kahit pa marami ang
nagkalat na basag na salamin. I don't think I will ever get back to that place.
Hindi muna sa ngayon.
"Shey, can you meet me in the Valkyrie club now? Alam kong tapos na ang oras ng
trabaho. I'll just double your salary for this day. I... I just really need someone
to talk to," I said coldly.
"No problem, Ma'am. Pupunta na po ako kaagad ngayon."
"Thank you, Shey."
I ended the line and threw my phone across the passenger seat. Si Zoe ang una
kong tinawagan para sana may dumamay sa akin ngayon. I am ready to tell her
everything but I couldn't contact her. Her line was cannot be reach. Good thing
that Shey was there and always available whenever I need her.
I reached the club in just a span of twenty minutes. Shey called me just a
minute ago and told me that she's already waiting for me in the entrance.
I parked my car and then moved out from it. Napangiwi ako nang dumaloy ang
kirot mula sa aking talampakan paakyat sa binti ko dahil sa sugat na naroon. It's
still bleeding pero hindi na kagaya kanina na masiyadong marami.
I need someone to clean and treat this for me. O, kaya siguro ay ako na lang
paguwi ko sa bahay ni Archer.
Pinilit kong ituwid ang lakad ko hanggang sa makarating ako sa entrance ng bar.
Shey waived at me. Isang tango lang ang isinagot ko.
After paying for our entrance, we entered the place and went straight to the
bar counter.
"Ano'ng gusto mong inumin?" tanong ko kay Shey na nahuli kong nakatitig sa
akin.
Napatuwid siya ng upo. She cleared her throat and acted like she wasn't staring
at me.
"Juice lang sa akin, Ma'am. Baka kasi malasing ka at walang maghatid sa'yo sa
bahay mo."
Tumango ako. "Right," I looked at the bar tender who's already waiting for my
order. "A glass of four season and a bottle of Vodka."
"Right away," the tall and dark man obeyed.
Napabuntong hininga ako matapos niya maging abala sa pagasikaso ng mga inorder
ko. Yumuko ako at sinapo ng dalawang kamay ang aking ulo.
"May problema, Ma'am?"

Problema? I don't think it's just a simple problem, Shey.

It's a heart wrecking situation in which I don't know how to get out without being
totally damaged.
"You won't be here if there isn't," I fired back.
Shey chuckled a bit. "Kung tungkol po ito sa asawa nyo, sa tingin ko ay sanay
na kayo doon at hindi na problema ang turing nyo-"
"It's Flavian, Shey. This is all about him."
Moment of silence stretched a bit. The bar tender placed our drinks infront of
us. As soon as I got a hold of my shot glass, I poured an enough amount of vodka in
my glass and immediately took it down. Kumalat ang pait at init sa aking lalamunan
pababa sa sikmura ko.
The alcohol feels like burning the whole part of my stomach, making me shut my
eyes tightly. Wala pang laman ang sikmura ko. I haven't eaten anything yet because
of what happened awhile go.
Pabagsak kong ipinatong ang shot glass sa ibabaw ng itim na marble table. I
shot a weary glance at Shey who's already eyeing me.
"Mr. Flavian Follosco, you mean, Ma'am."
"Exactly,"
"What about him?" she questioned.
"I'm in love with him, Shey." I informed her without any plans of sugar-coating
it.
I don't think I should hide her the truth when the reason of asking her to come
over here was to listen in every sentiments I'm going to lash out. Kailangan ko
nang may mapapagsabihan, iyong alam kong mapapagkatiwalaan ko, dahil alam kong
kaunti na lang ay sasabog na ako sa sakit na nararamdaman.
And my secretary is the perfect person next to Zoe that I can be trusted to to
keep all my secrets.
"I was already expecting it, Ma'am. Simula pa lang nang makita ko kayong
magkasama na lumabas ng office niyo pagkagaling niyo ng Davao, alam ko na may
namamagitan sa inyo. The way Mr. Follosco held your waist and the kind of stares he
was giving to you, there's no doubt that you're into something like relationship.
Plus he even told me about it the moment he's looking for you."
My brows furrowed together. "Told you what?"
She smiled a little, just enough to see her flat retainer shined as the strobe
lights hit it.
"That he's your boyfriend. Nagulat ako noong una. Inisip ko pa na
nagsisinungaling siya dahil alam kong may asawang tao ka na, Ma'am. I almost tell
him about you being married to Mr. Ravena but something inside me stopped me that
time. Hinayaan ko na lang. Napatunayan ko lang noong nakita ko na kayong
magkasama,"
I detached my eyes from her and raised the glass again to take a sip of my
vodka. I pursed my moistened lips and breathed exhaustedly.
"Not anymore, Shey. We broke up just a while ago. The reason why I asked you to
come here,"
"Let me guess, Ma'am. He already know about your real status?" she asked like
the hint was already flashing in my face.
"Unfortunately." Bitterness crept within me and turned my head to my secretary
again. "Is it really wrong for me to fall in love with him, Shey? Kasalanan ko ba
na masaya ako sa kanya? Na mahal ko na siya?"
Tinitigan ako ni Shey ng ilang sandali bago siya nagpakawala ng malalim na
buntong hininga.
"Honestly speaking, Ma'am Trinity, hindi po mali na nahulog kayo kay Mr.
Follosco, na minahal niyo siya. We can always teach our minds on what is right and
wrong, but never our hearts. Kaya lang po nagmukhang mali ang sitwasyon niyo ay
dahil kasal ka na sa iba. You're already chained to Sir Archer and that only means
you cannot love someone else no matter how much your heart wants that person..."

Somehow, those words from Shey lessened the pain I'm

feeling. Hearing from someone that I'm not entirely at fault, that I didn't want it
to happen between us, that it's not my intention to hurt him, made me feel a little
bit better.
Pakiramdam ko pa nga ay ako ang tunay na biktima.
Kung tutuusin ay ganoon naman talaga. Desisyon ko man ang papasukin si Flavian
sa buhay ko kahit pa nakatali na ako sa iba, pakiramdam ko, ako pa rin ang
nakakaawa dahil gaano ko man kagusto hilingin na sana ay malaya na lang akong
makasama at mahalin ang taong totoong mahal ko, hindi na puwede.
Do you know the feeling of wanting someone so bad but you can have that person
for some reason? It fucking sucks.
"At naiintindihan ko po si Mr. Follosco kung bakit niya nagawang hiwalayan ka.
You are married, he's not. No one wants to be a mistress or a secret lover, Ma'am.
Instead, everyone wants to be the legal one. Iyong maipagmamalaki, iyong hindi
ililihim. At sa nakikita ko po, hindi si Mr. Follosco ang klase ng lalaki na
gugustuhin ang itago siya sa mundo ng mga sikreto. Unless, matindi ang pagmamahal
niya sa'yo na handa siyang maging kabit."
Wala sa sarili kong tinitigan si Shey. After that sensible statement from her,
she took her juice and sipped from her curvy straw.
Love. Iyon ang wala kay Flavian. Hindi niya ako mahal. Sa aming dalawa, ako
lang ang nagmamahal. Ako lang ang nahulog. Siguro nga ay gusto niya ako, pero
siguradong sa ibang dahilan lang iyon. Mababaw na dahilan.
He doesn't love me, that's for sure. Because if he does, he won't let me go
that easy. He won't decide that fast about quitting on us.
Dahil kung ako ang tatanungin... handa akong ipaglaban siya sa lahat. Sa Papa
ko, kay Archer, sa mga taong manghuhusga sa amin, sa lahat... Hanggang sa tanggapin
kami ng buong mundo. I will do my best to convince Archer to file an annulment, to
break our marriage off. Dahil wala akong intensyon gawing sikreto si Flavian
panghabang buhay.
Kung hihilingin niya sa akin na ipaglaban ko siya pagdating ng tamang panahon,
gagawin ko. Ipaglalaban ko siya. Pero binitawan niya ako kaagad. Sinukuan niya ako
kaagad. Dahil hindi niya ako mahal.
"TRINITY, it's already late. You better go home or I'll fetch you wherever you
are." Archer's rants from the other line only fueled the irritation in me.
Mula sa pagkakasandal ko sa gilid ng kotse ay nilingon ko si Shey na tahimik
lang na nakatayo hindi kalayuan sa akin habang tinitingnan ang cellphone niya. It's
past midnight and I have no intention of going home. May gusto pa akong gawin sa
mga oras na ito at hindi ang paguutos ni Archer ang makakapagpauwi sa akin.
"Stop being so controlling, Archer. Huwag mo ng dagdagan ang dahilan para
ayawan kita. You're slowly becoming the man I hate the most,"
He chuckled lowly. "Hindi pa ba?"
Minasahe ko ang aking sentido at bumuntong hininga. Ramdam ko ang malakas na
sipa ng alak sa buong sistema ko. I can smell the strong scent of alcohol from my
mouth whenever I talk. Pero hindi ako lasing. Hindi ko alam kung bakit parang hindi
ako tinamaan samantalang marami akong nainom.
"Please, stop arguing with me. Not now."
"Hindi ako nakikipagaway. I just want to know where you are since it's already
past midnight. Nagaalala lang ako."
Napangiwi ako. Parang totoo.
"I'm fine. I can take care of myself. Sige na. I'll hang this up,"
Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya at pinutol na ang tawag. I put my phone
back to my hand bag and glanced at Shey who's already looking at me. 

"Get inside," I commanded.

Without a word, she nodded and opened the door. Paika-ika akong naglakad paikot
sa kabilang bahagi ng sasakyan nang mapahinto siya.
From my peripheral vision, I saw her look down my feet.
"Ma'am? Ayos ka lang? Bakit ganyan ka maglakad?"
Good thing that it's not that bright here in the parking lot. She won't be able
to see my messy foot. Masakit pa rin.
"It's nothing. May kaunting sugat lang but it's bearable."
Isang beses niya pang sinipat ang paa ko saka tumango. I continued gracing
towards the driver's side until I got to open the door. Nasa loob na si Shey.
"Are you sure that you can still drive, Ma'am Trinity?" si Shey.
I was bringing the car engine to life when I looked at her and chuckled.
"Don't worry, hindi ko naman ito ibabangga. Kaunti lang,"
Umawang ang bibig niya na nakapagpatawa sa akin.
"Ma'am!" angil niya.
Umiling ako nang may ngisi sa labi. What a great actress you are, Trinity.
You're laughing but deep inside, you're painfully dying. Ganito pala kahirap ang
ngumiti nang peke. Ang hirap palang magkunwari na ayos lang ang lahat pero sa loob
mo ay parang gusto mo na lang umiyak ng walang humpay.
"I'm just kidding. Put your seatbelts on," sabi ko at pinaandar na ang
sasakyan.
THE WHOLE ride going to Flavian's house contains of silence and just my heart
beating faster. Hindi ko alam kung saan ako kumuha ng lakas ng loob para maisapan
pa siyang puntahan gayong malinaw naman sa akin na ayaw niya na ako makita.
I know. I understand that. I just want to see him for the last time. I just
want to apologize for everything. For all the lies and pain I've caused him. For
stepping on his ego. And I want to do it without breaking down in front of him. I
made a promise to myself that I won't cry anymore the moment I ask for his
forgiveness.
Gusto ko lang talaga siya makita sa huling pagkakataon.
Lumundag ang puso ko sa kaba matapos makita ang pamilyar na itim na kotse na
palagi niyang ginagamit sa tuwing may lakad kami. Nakaparada ito sa harapan ng
bahay niya. Ibig lang sabihin ay narito siya.
I scanned my eyes all over the white and gray contemporary house. The lights
are still on, siguro ay gising pa siya.
I unbuckled my seatbelt and took a deep breath.
"Ma'am, gusto mo bang samahan kita sa loob?" Shey asked politely.
Nilingon ko siya at tipid na nginitan. I don't know why I asked her to come
with me when in fact, her presence as she waits for me to return here would be no
use.
"I'm fine. Sandali lang ako. We'll just have a quick conversation. Baka nga
makabalik din ako kaagad dahil baka hindi ako kausapin noon."
Sumilip ang awa sa mga mata niya habang pinagmamasdan ako. Tipid lang akong
ngumiti at tinapik siya sa balikat.
"I'll go now,"
Binuksan ko ang pintuan at bumaba na. I ambled towards the gate, I found it
open. Tahimik akong pumasok roon. When I reached the main door, the rhythm of my
heartbeat became wild like a mad lion running for its life when I twisted the cold
metal doorknob and realized that it's also open.
Bakit bukas pa ang bahay niya hanggang ngayon? Did he forget to lock it?
Tahimik na sala ang sumalubong sa akin. Hindi ko maiwasan ang makaramdam ng
pait nang manariwa sa aking memorya ang sandaling ala-ala na pinagsaluhan namin
dito. 

Trinity, reminiscing your past won't do any help  as you

try to accept the truth that you and him are already done. Just go climb to his
room where he probably is and do your mission right away.
Nagbuga ako ng hangin. Panay ang aking pagngiwi dahil sa kirot sa aking paa.
Dama ko ang bahagyang pagkabasa ng talampakan ko. Hindi ako pasmado kaya siguradong
dugo ang dahilan ng pagkakabasa nito. The cut might be deep, the reason why it's
still bleeding. Lalo pa at panay ang lakad ko.
After this, I'll stay at home for the next couple of days to mend this damn
foot.
Dahan-dahan akong naglakad paakyat. Hindi ko hinayaan maglikha ng kahit anong
ingay ang takong ng sapatos ko. Habang papalapit sa kwarto niya ay mas lalo lamang
bumundol ang kaba sa aking dibdib.
Paulit-ulit ang naging pagsagap ko ng hangin dahil pakiramdam ko ay hindi ako
makahinga ng ayos. My hands are cold. The spirit of alcohol in my body is slowly
vanishing due to too much jitters.
As soon as I reached the door of his room, a sudden knife of pain stabbed me
right through my heart that I could no longer feel it moving violently. Bumagal ang
tibok, nilamon na ng sakit at panibugho.
Mula sa labas ay dinig ko ang mga boses na tila ba nakakulong sa loob ng
makamundong pagnanasa. Idinikit ko ang tainga ko sa pintuan, pero kahit ata hindi
ko na 'yon gawin ay maririnig ko pa rin sila sa lakas ng mga halinghing.
"Shit, I want you right now..." a woman's voice filled my ears.
Am in the wrong house, right? Mali ang bahay na napuntahan ko. Imposibleng
bahay niya ito. Kakahiwalay lang namin kanina! May kapalit na kaagad ako?
"Silence. Stop talking and let me do the work,"
My heart pummeled painfully after hearing that familiar deep and manlikely
voice. I knew right at this moment that I didn't barge into the wrong house. It's
his.
Mahirap man hagilapin, pinilit kong humugot ng hangin para punuin ang aking
dibdib. I heard the woman giggle and that made me grip the door handle tightly.
Mabilis kong pinihit and seradura at binuksan ang pinto papasok. Standing
closer to affirm taller, I stepped inside with a stoic expression on my face.
Flavian pinning some random woman against the wall while kissing aggressively
was the scene that greeted my eyes. Lumunok ako, pinilit ang sariling maging
matapang kahit pa gusto nang bumagsak ng mga tuhod ko dahil sa eksenang naabutan.
They stopped kissing the moment they felt my presence standing beside them. May
ilang metro ang layo ko sa kanila pero rinig na rinig ko ang pagkakahiwalay ng mga
labi nila.
Ang babae ang unang nagtuon ng tingin sa akin. Long straight black hair, tan
complexion, a downturned eyes and few inches shorter than me, she looked pretty but
not as pretty as me.
"Who are you?" she asked bitchily.
Slowly, Flavian turned his gaze to where I am. His dark and emotionless eyes
met mine. Umigting ang panga niya dahilan para mas tumindi ang kaba ko. The
intenseness of his eyes made it hard for me to breathe normal.
"What are you doing here?" he asked menacingly like he doesn't want to see my
face anymore.
Nanatili siya sa ganoong posisyon, ang mga palad ay nakatuon sa pader habang
ang babae ay nakapaloob pa rin dito. Ni hindi man lang siya nagkumahol na ibahin
ang posisyon nila kahit pa nasa harap na nila ako. As if it's my presence doesn't
affect him anymore.
Sino ka ba sa kanya, Trinity? Baka nakakalimutan mo na tapos na kayo?
"Can we talk?" buo ang boses na tanong ko.

Gusto kong palakpakan ang sarili ko dahil hindi aakalain ng

sinoman na nanghihina na ako, na wasak na wasak na ako. Kung titingnan ay para
akong robot na walang pakiramdam, na hindi naaapektuhan sa nasasaksihan.
Nanatili ang madilim na titig sa akin ni Flavian hanggang sa marinig ko ang
maarteng boses ng babaeng kahalikan niya.
"Who is she, Flav?"
After seconds of staring lifelessly at me, Flavian sighed and lazily faced the
woman. "I'll call you again some other time, Chia. I just have to talk to her."
Tumango ang babae. Itinaas niya ang strap ng bra niya sa balikat. Kung napahuli
ako ay siguradong wala ng saplot ang dalawang ito. Good thing that Flavian is still
in his pants and black shirt. Ganoon rin ang babae, nakababa man ang strap ng bra
ay buo pa rin ang dress na suot niya.
"Girlfriend?" the woman asked again.
Why can't she just leave fast?
From where I stand, I saw him expose a sarcastic half smile.
"She's already married,"
Natawa ang babae, marahil ay natuwa sa naging sagot ni Flavian.
You should be! Dahil kung nagkataon na wala akong asawa at kami pa ng lalaking
kalandian mo ngayon, siguradong hindi ka aalis ng bahay na ito ng walang galos sa
mukha.
"Alright. I'll wait for your call, then." the woman tiptoed and marked a kiss
on Flavian's lips.
Pinili kong manatili ang tingin sa kanila at maging masokista.
Inalis ni Flavian ang isang kamay niya na nakaharang sa kaliwang gilid ng babae
at hinayaan itong dumaan. Naglakad ito sa gawi ko kung saan naroon ang pintuan. She
smirked at me but I just gave her a stone-cold look.
When she's totally out of the room, the silence and cold atmosphere between
Flavian and I went colder. Binalik ko ang tingin sa kanya. Ang isang kamay niya ay
nakatuon pa rin sa pader, ang isa naman ay nakasabit sa bulsa ng pantalon habang
nakatungo. Nakapikit ito, salubong ang kilay at tila nasa malalim na dagat ng
pagiisip.
He stayed in that position for few more seconds until he opened his eyes and
withdrew from his hold against the wall. Sa halip ay patagilid niyang isinandal
doon ang katawan niya at magkakrus ang mga kamay na humarap sa akin.
"We're done talking. What else do you want us to talk about?" he asked, staring
at me with his dull and gloomy eyes.
I sighed deeply, trying to calm my howling heartbeat.
"I... I just want to apologize for everything, Flavian. For giving you lies,
for making you feel like a fool. I'm sorry dahil pakiramdam mo ay ginawa kitang
kabit-"
"Hindi ba? Hindi mo nga ba ako ginawang kabit?"
"It's not my intention to make you feel that way. Maniwala ka man o sa hindi,
hindi ko kailanman naging intensyon gawin kang ganoon. Sinubukan ko ang layuan ka,
sinubukan ko ilayo ang loob ko sa'yo dahil alam ko sa sarili ko na may asawa na ako
pero natalo ako, Flav. Natalo ako ng puso ko. Nahulog ako sa'yo, minahal kita at
alam kong naramdaman mo 'yon sa maiksing panahon na naging tayo. I'm sorry kung
pakiramdam mo ginawa kitang kabit. I'm sorry dahil minahal kita. I'm sorry dahil
hindi ko nagawang labanan ang nararamdaman ko para sa'yo. Sa kagustuhan ko
mapanatili ang relasyon nating dalawa at ang makasama ka palagi, mas pinili ko ang
huwag sabihin sa'yo ang totoo dahil alam kong darating ang araw na ito. Ang
lalayuan mo ako, ang iwan ako. At aaminin kong natakot ako. Natakot akong hindi ko
na ulit mararamdaman ang saya na nararamdaman ko kapag kasama kita. Natatakot akong
oras na iwan mo ako, hanap-hanapin ko ang presensiya mo. Pero ganoon siguro talaga.
Mali ang mahalin ka. Mali ang mahulog sa'yo. Isang pagkakamali ang magkakilala tayo
at magkaroon ng relasyon na higit pa sa pagkakaibigan. Pero Flavian, gusto kong
malaman mo na ang mahalin ka ang pinakamagandang pagkakamali na nagawa ko sa buong
buhay ko." basag ang boses at walang humpay sa pagiyak na litanya ko.

Mula sa mataman na pagtitig sa akin ni Flavian ay nagiwas

siya ng tingin. From where I am, I can see how his eyes became redder. Tumingala
siya, ang panga ay patuloy sa pagigting.
"Ang Archer na sinasabi mong gustong ipakasal sa'yo ng Papa mo, at ang Archer
na pinakasalan mo, iisa lang ba sila?"
Tumungo ako, humikbi at pinahid ang luha sa pisngi bago sumagot.
"Y-Yes..."
Nagpakawala siya ng matunog na ngisi. "The reason why you don't want me to meet
your father, huh? Not because he's busy, but because you're afraid that I'd find
out the truth."
Tumango ako kahit pa hindi niya nakikita.
"I'm sorry..." the only words that came out of my lips.
"Kaya pala magkaiba ang condo na pinaghatiran ko sa'yo noong unang beses na
magkasama tayo at noong unang beses na may mangyari sa atin. I was in doubt that
time but decided to ignore it. Naisip ko na baka dalawang condo lang talaga ang
inuuwian mo," natatawang aniya pero nahihimigan ko doon ang pait. "Which one is
your real house, Trinity? The one you've been staying with your husband?"
Huminga ako ng malalim. I remember that night where I was so drunk and he asked
me to drive me home. Sinabi ko sa kanya ang lugar kung saan nakatirik ang penthouse
ni Archer. Akala ko ay nakalimutan niya na. Naalala niya pala, pinilit lang huwag
intindihin.
"The first one," I answered truthfully.
He cursed silently. Nanatili pa rin akong nakatungo, nahihirapan tingnan siya
dahil puro sakit lang ang nababanaag ko sa mga mata niya. The sadness and pain in
his eyes were too much for me to take.
Ilang saglit pa nang mula sa pagkakatingin ko sa sahig ay makita ko ang
paghakbang patungo sa akin ng mga paa niya. In just a blink of my tearful eyes,
he's already infront of me.
He cupped my chin and made me look at him. Bakas ang pangingilid ng luha sa mga
mata niya. Ang ilong ay namumula. Marahil ay sa sobrang galit kaya ganito na lang
ang expression ng kanyang mukha. Tila ba naiiyak.
Napalunok ako. Ang dilim ng mga mata niya ay tumatagos sa kaloob-looban ko
dahilan para maging malikot ang mga mata ko.
"Galit na galit ako sa'yo, Trinity. God knows how upset I am with you. I'm
upset because you fucking lied to me..." he uttered huskily.
Gumapang ang isang butil ng luha sa mata ko habang pinagmamasdan siya. The
anger and frustration was still there so I don't understand why the tone of his
voice was too gentle and soft. O, siguro ay masiyado lang siyang nagpipigil ng
galit niya.
"But what made me upset even more... is you being married to someone who isn't
fucking me..."
Those words from him drowned my heart in sadness. My lips pursed as my chest
keeps on rising and falling. Hindi na nakatiis pa, isinubsob ko ang mukha ko sa
dibdib niya at doon ay walang habas na humagulgol. I gripped both sides of his
shirt, trying to gain a little bit of strength.
"Kung alam mo lang kung g-gaano ko kadalas hilingin at ipagdasal na sana ay
panaginip lang ang lahat... na paggising ko kinabukasan ko ay malaya pa rin ako...
na hindi totoong kasal ako sa kanya,"
He didn't embrace me back. I understand. Not because he's letting me cry in his
chest does mean that we're now okay.
Ilang sandali akong nanatiling ganoon. Pinapakinggan ang sarili kong hikbi at
pagiyak, pinapakinggan ang mabilis na tibok ng puso niya.
Suddenly, my heart leaped in shock when he pulled me closer to him and kissed
me on my temple. The warmness of his arms against my back gives me a little
comfort.
"But you are, and we have to accept the truth..." his voice cracked that made
me shut my eyes with full force. "That you and I are already done. We can't be
together anymore, Trinity. I can't just own you no matter how much I want to
because someone already did."
Nagpatuloy ako sa pagiyak sa loob ng ilang sandali pa bago ko naisipan lumayo.
Pinahid ko ang luha sa mukha ko at huminga ng malalim. Pinilit kong ngumiti kahit
pa ang puso ko ay sasabog na sa sakit. Sa huling pagkakataon, umayos ako ng
pagkakatayo at taas noo siyang tinanguan.
"I know. Don't worry, hindi ako nagpunta dito para hilingin sa'yong ipagpatuloy
kung anong mayroon tayo noon. I went here just to ask for your forgiveness. Alam
kong hindi mo pa 'yon maibibigay sa ngayon. But I'm hoping... that someday... you
will."
He remained serious as he gazed me deeply in my eyes. For the last time, I
tiptoed and marked a soft and chasely kiss on his lips. Nang tingnan ko siya ay
napansin ko ang paglamlam ng mga mata niya.
"Goodbye, Flavian. Thanks for the happiness you have given me since you came
into my life. I will always treasure it." I smiled sadly and immediately turned my
back against him, making my way towards the door.
Hindi ko na siya narinig na sumagot hanggang sa makalabas ako ng pintuan ng
kwarto niya. As soon as I closed the door of his room, I sobbed and tears flooded
in my cheeks like the waters rushing down from a waterfall.
Tinakbo ko ang malayong distansya palabas ng bahay niya hanggang sa makarating
ako ng sasakyan ko. Pagkapasok ko ng driver's seat ay ang nagaalalang mukha ni Shey
ang agad na sumalubong sa akin. I pulled her into a tight embrace and poured all my
pain and sadness into her shoulder.
Now I know why I asked Shey to come with me. It's to have a friend who will
lend her shoulder for me as I cry my heart out.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 31

"For today po, dalawang kliyente ang nakaschedule para i-

check ang bahay nila. For tomorrow naman po, you are scheduled to have a meeting
with Architect Baldorosa for your rest house project in Batangas. Nag-set din po ng
appointment sa isang araw ang manager ang Ricarte House of Furnitures. He wants to
have a partnership with you, Ma'am."
Lalong kumirot ang ulo ko matapos isa-isahin ni Shey ang schedule ko para sa
darating na mga araw. I leaned my forearm against the glass table and clutched my
hair as I stared blankly at the food in front of me. Dahil hindi maganda ang
pakiramdam simula pa kahapon ay hindi ko ito gaano nagagalaw.
Hindi ko alam kung bakit bigla na lang ako tinablan ng sakit. Maybe, too much
work these past few days weakens my body. I've been stressing myself out, pouring
all my time and attention to work for that's the only way I know to stop my mind
from thinking about him.
"Can you reschedule it, Shey?" Archer, who's sitting across me suggested.
Napatingin ako sa kanya. Mula kay Shey at naglipat din siya ng tingin sa akin.
I can see a little glimpse of concern in his eyes. Alam niyang masama ang
pakiramdam ko dahil kahapon ay sinundo niya ako sa opisina ko. My body was too
tired to even drive myself home yesterday. Asking him to fetch me wasn't that big
deal. Sinunod niya rin naman ako kaagad.
It's been a couple of weeks since I got my heart broken because of him. Ayokong
banggitin ang pangalan niya dahil ang simpleng pagbigkas lang nun ay nagagawang
maghatid ng sakit sa puso ko. And as the time goes by, I realized that there will
be no us anymore so might as well accept the truth that I will get to live my whole
life with Archer.
Hindi ko maibibigay sa kanya ang pagmamahal ng isang asawa at ang pamilya na
kailangan niya, pero siguro ay sapat na sa kanya ang pakitunguhan ko siya ng
maayos. Iyong malayo sa pagsigaw at palaging pakikipagtalo. That's the only thing I
can offer him. Sana ay makuntento na siya.
"Puwede naman po, Sir Archer. But it still depends on Ma'am Trinity." magalang
na sagot ni Shey, halata ang pagiging ilag sa kausap.
"Trinity, reschedule all your appointments. You're not feeling well. Mas
mabuting dito ka muna sa bahay para makapagpahinga." si Archer.
Napabuntong hininga ako. I drank my water and rested my back against the chair.
Tiningnan ko si Shey na nakatingin lang rin sa akin at nagaabang ng magiging
desisyon ko.
I nodded at my secretary. "Reschedule it. Kung pipilitin ko ang sarili ko ay
baka lalo lang sumama itong pakiramdam ko. I'll call you once I'm feeling better."
Tumango si Shey. "Yes, Ma'am."
"Alright. Finish your breakfast, Shey. Pasensya na at sumadya ka pa dito ng
ganitong kaaga."
"Part of my job, Ma'am." she smiled lightly.
Sinuklian ko ng tipid na ngiti ang sekretarya. She's not just a secretary to
me, she's also a friend. She's been there for me whenever I needed her. Nariyan
siya sa tabi ko noong mga panahon na wasak na wasak ako.
"Are you done eating your breakfast, Trinity? You have to drink your medicine."
paalala ni Archer.
Tumingin ako sa kanya. Kasabay ng pagdapo ng mga mata ko sa kanya ay ang
kanyang pagtayo. He ambled towards the cabinet. Pagbalik ay dala niya na ang
medicine kit. Ilang tabletas ang nilabas niya mula roon. He even refilled the water
in my glass.
I saw Shey looking intently at us. Nagbaba siya ng tingin nang makitang
nakatingin rin ako sa kanya. I sighed. Siguradong may tumatakbo sa isip niya.
"Don't you have work to do, Archer?" I asked.
It was already eight and he's still wearing his sleepwear. A gray and white
boxer shorts and a plain round neck tshirt. Kapag ganitong oras ay dapat nakapang
opisina na siya at papasok na.

"Hindi ako papasok. Dito lang ako."

My brows snapped together. "Bakit?"
"I have to take care of you. Kahapon pa masama ang pakiramdam mo. Wala kang
kasama dito kung sakaling may mangyari sa'yo,"
Tss. As if he's really worried about me. At saka bakit parang bigla naman
siyang naging maasikaso sa akin? Sawa na ba siya sa babae niya kaya naisipan niyang
maging faithful sa akin?
Kahit hindi na. I've never been a faithful wife to him, anyway. Ayos lang na
magloko rin siya. Nang sa ganoon ay hindi lang ako ang masama.
"Mica is here. You can go to work-"
"I'll stay here, Trinity. Let us not fight over this petty thing." he cut me
off.
Hindi na ako sumagot. Binuksan ko na lang ang gamot na ibinigay niya sa akin at
uminom na. Pagkatapos kumain ay nagpaalam na rin si Shey na aalis na dahil marami
pa itong gagawin sa office lalo na at baka ilang araw akong mawawala.
Pinalipas ko ang ilang oras sa pagkukulong sa loob ng kwarto. I sat at the
backrest of my bed with a white comforter wrapping half of my body. My muscles are
aching, cheeks burning with the flush of fever. My breath quivered in short, quick
gasps every time I inhaled, my lungs having no choice but to painfully and rigidly
take in the chilled air around me.
This is what you get for thinking about him too much! You drowned yourself to
work just to forget him. Ilang linggo na ang nakalipas, sigurado akong nakalimutan
niya na ako. Siya pa ba? Wala pa nga kami ilang oras nagkakahiwalay noon pero
mayroon na kaagad siyang babae na dinala sa bahay niya.
Mariin akong napapikit. Sharp needles of pain punctured my heart. Mas lalong
hindi ako gagaling nito.
Three consecutive knocks snapped me out of my own thoughts. With a warm and
heavy eyes, I glanced at the doorway and shouted a bit.
"Come in,"
Bumukas ang pintuan at iniluwa noon si Archer. Sa dalawang kamay nito ay naroon
ang tray na naglalaman ng pagkain.
"I brought your lunch here so you won't have to go downstairs," he started.
I sighed. "You don't have to do this, Archer."
He placed the tray above the night stand. Pagkapatong niya roon ay hinila niya
ang upuan sa tabi ng kama ko at naupo roon.
"I want to do this, Trinity. It's my responsibility to take care of you-"
"If this is my father's request to you, to take care of me while I'm sick, then
don't follow him. Kaya ko ang sarili ko."
Umigting ang panga niya. Isinandal niya ang likod sa upuan at nagpakawala ng
buntong hininga.
"Your father has nothing to do with this. Hindi lahat ng sasabihin niya ay
kailangan ko sundin. I have my own mind to follow-"
"Then why didn't you use it when he asked you to marry me? Hindi ba at may
nobya ka noon? You even told me that you sacrificed your happiness just for me.
Obviously, she's your happiness... and I bet that until now, she still is. Kaya
bakit naging sunud-sunuran ka sa ama ko, Archer? Bakit hindi mo sinunod ang isip mo
na ipaglaban siya gayong alam natin pareho na mahal mo pa rin siya?" seryoso ngunit
kalmadong tanong ko.
Sa unang pagkakataon sa loob ng ilang buwan naming pagsasama, nagawa kong
buksan ang tema na ito nang hindi siya sinisigawan. Hindi ko alam kung bakit. Basta
ang gusto ko lang ay malaman ang rason niya.
His onyx eyes gazed at me. Pakiramdam ko ay gusto niyang iwasan ang tema na
ito. Pakiramdam ko ay hindi niya gustong sagutin ang lahat ng tanong ko sa kanya.

"Never mind. We're already married anyway. Kahit naman

alamin ko ay wala rin magbabago..."
Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit hindi niya pa bitawan ang
pagsasama na ito gayong sigurado naman akong hindi rin siya masaya sa akin. Sino ba
ang sasaya kung ang babaeng pinakasalan niya ay wala ng ginawa kung hindi ang
sigawan at awayin siya?
"I want this marriage to work out, Trinity. Hindi ko alam kung sa paanong
paraan mangyayari 'yon pero iyon ang gusto ko."
Hindi na ako sumagot pa. Kinuha ko na lang ang tray sa ibabaw ng nightstand at
nagsimulang kumain. Walang naging paguusap sa pagitan namin habang kumakain ako.
He's just staring at me the whole time, if not staring, he's typing something on
his phone.
"Don't we have pineapple juice? Archer. Wala akong panglasa. Gusto ko sana ng
maasim," sabi ko habang nilalaro ang pagkain at hindi siya tinitingnan.
"Ikukuha kita sa baba,"
Pagkasabi niya noon ay nakita ko mula sa gilid ko ang pagtayo niya. I didn't
bother to look at him anymore. Ilang segundo pa lang siyang nakakalabas ng kwarto
ko nang marinig ko ang tunog mula sa  cellphone. I looked at the stand and saw
Archer's phone.
 Out of curiosity, I took it and looked if who's calling him. My eyes narrowed
when I saw a familiar name.
Lean. His ex girlfriend? O, baka sila pa? May communication pa, e.
Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko at sinagot ko ang tawag. Itinapat
ko ang speaker sa tapat ng tainga ko at tahimik na pinakinggan ang nasa kabilang
linya.
"Archer..." a soft and womanly voice filled my ears.
Hindi ko alam kung alam ba ng babae na ito ang sitwasyon ni Archer, na kasal na
ito sa ibang babae. Naaalala ko noong minsan tanungin ni Papa si Archer kung
mayroon ba kaming relasyon na masasagasaan kung sakali. Ang sabi niya ay may nobya
siya ngunit hihiwalayan na rin niya.
I wonder if that girlfriend he's mentioning that time was Lean? Maybe. There's
a big chance. Pero alam niya kaya na ang pagpapakasal sa akin ang dahilan kung
bakit siya hiniwalayan ni Archer? Or did he make another reason?
Bigla akong nakaramdam ng awa para sa kanya. Obviously, she's still in love
with him.
"Archer... are you there?" Lean's voice pulled me out from my thoughts.
In some way, her voice seems familiar. Parang narinig ko na sa kung saan. O,
baka akala ko lang.
"Nasa baba si Archer. Kung gusto mo ay tumawag ka na lang ulit pagkatapos ng
ilang minuto,"
Wow. What a response from me. Kung sa ibang babae ay siguradong nagwawala na
ito dahil sa ganitong sitwasyon. Pero hindi ako. Walang dahilan para magwala ako.
Kumunot ang aking noo nang biglang nawala ang babae sa linya. All I can hear
was the beeping sound. I stared at the screen and found that the line was already
cut.
Binaba?
Napaigtad ako sa pagkakaupo nang muling bumukas ang pinto at iluwa noon si
Archer. Mula sa mukha ko ay bumaba ang mga mata niya sa cellphone niya nananatili
pa rin hawak ko.
His eyes went back to my face with a shadow of confusion in them.
Acting like it was nothing to me, I raised his phone up and handed it to him.
"Lean called you. Sabi ko nasa baba ka at tumawag na lang pagkatapos ng ilang
minuto,"
Mariin siyang napapikit, tila ba problemado. What? Wala namang kaso kung
tumawag iyon. Kagaya nga ng sabi ko, hindi lang siya ang nagloloko. Ako rin. Ang
pagkakaiba lang ay tapos na 'yong sa akin.

Nagmulat siya. Humakbang siya palapit sa akin at kinuha ang

phone niya. Inilapag niya ang isang baso ng malamig na pineapple juice sa
nightstand. He stood beside me, towering me with his tall height.
"She's nothing. We're done-"
"You don't have to explain, Archer. It's fine-"
"It's not fucking fine, Trinity. Why would I want our marriage to work out if I
still have an on going relationship with her?"
Nagkibit ako ng balikat. "To show my father that you're a good son in-law? I
don't know."
He muttered a silent curse. Hindi ko na siya pinagtuunan ng pansin at inabot na
lang ang juice ko.
"You're impossible," he whispered frustratedly.
You, too.
Pagkatapos ko kumain ay nagpaalam na sa akin si Archer na lalabas na. Ang sabi
niya ay may aasikasuhin lang daw siya sa library. Isang tango lang ang isinagot ko.
Hapon na at nananatili lang akong nakaratay sa kama ko. I'm slightly feeling
better but the head ache and body pain was still there. Feeling bored from watching
the television, I snatched my phone under the pillow and activated it.
Wala sa sariling akong dinala ng mga daliri ko sa Instagram. Ang tagal na rin
simula nang kalikutin ko ang mga social apps ko. Para talaga akong nawalan ng gana
sa lahat ng maghiwalay kami ni...
Fuck it, Trinity! Why can't you say his name?!
My fingers unconsciously went to the search bar and typed his name. Baka lang
kahit papaano ay may malaman akong bago tungkol sa kanya. We're still not connected
here in Instagram or whatever social application. Isang beses ko lang nabisita ang
account niya noon, iyon pa 'yong nakita ko na nagpost siya ng picture ko.
With my heart trembling like it's doing a tango, I waited for his account to
show as it load.
I held my breath when I saw a new picture of him along the old ones. I clicked
it to appear bigger. Sa litrato ay nakatayo siya, nakaharap sa isang mataas na
tower. When I looked at the location, it was taken from Seoul, Korea. Nakasuot siya
ng itim na trench coat na umaabot hanggang sa hita niya. His hands were inside its
pocket while eyes piercing through the bright and tall tower. Halatang malalim ang
iniisip niya dahil sa talim ng mga mata niya.
Muling kumalabog ang puso ko. Seeing him again even if it's just over the
picture makes my heart beat go wild. Kung mayroon man nagbago sa kanya ay mas lalo
lang siyang gumwapo sa paningin ko.
Along with his picture is a caption beneath it.
Right woman. Wrong time.
Nagsimulang magtubig ang mga mata ko, ang kuryente ay muli na namang nanalaytay
sa baway ugat ng katawan ko. Bakit pakiramdam ko ay para sa akin ang mga salitang
'yon?
Bago pa man ako tuluyang pangunahan ng lungkot ay nakarinig muli ako ng mga
katok mula sa labas ng pintuan. I know for sure that it's Archer who's knocking.
Ano na naman kaya ang kailangan niya? Maaga pa naman para sa hapunan.
Pinatay ko ang cellphone ko ibinalik ito sa ilalim ng kama.
"Pasok," sabi ko.
Bumukas ang pintuan. Ngunit ganoon na lang ang pagkakatuwid ko mula sa
pagkakaupo nang ibang tao ang bumungad sa akin.
"P-Papa!"
Tipid siyang ngumiti. "Puwede ba akong pumasok?"
Kumunot ang noo ko. "Oo naman, Pa! Tuloy po kayo."

Honestly, I didn't expect a smile from him. Our last

conversation was still back when he's in Davao and I was in Amanpulo. He was mad
that time. Hindi ko alam kung hanggang ngayon ay ganoon pa rin. Given the smile he
has given me, baka hindi na.
Gamit ang baston niya ay dahan-dahan ang paghakbang niya palapit sa akin. He
pulled the chair beside my bed and sat there. He groaned a bit when he found it
hard to sit down.
"Mahirap talaga kapag matanda na. Masakit na ang mga buto," aniya sa natatawang
boses. Maging ako ay napatawa na rin.
When he finally settled himself, he faced at me with a small smile on his
wrinkled face.
"How are you, hija?" he asked.
My lips streched a bit. "I'm feeling better, Papa. Thank you."
"Are you taking your medicine on time?"
"Yes, po.".
He nodded once. "That's good. Archer told me that he didn't go to work so he
can take care of you."
Nagiwas ako ng tingin. "Opo,"
It's five seconds later when he let out a sigh.
"Our company is doing good, hija. Simula nang hawakan ito ni Archer ay mas
lalong lumago at nakilala ang kumpanya natin," he boasted proudly. "That man, he's
really a shark in business world. Nakakabilib na nagagawa niyang pagsabayin ang
kumpanya natin at ang sa kanila."
 Hindi ko alam kung ano dapat ang isagot ko. Wala naman akong alam sa nangyayari
sa kumpanya namin. Archer and I have never talked about it. I never questioned him
about our company since I am not interested.
"I know I was being hard to you these past few months, hija. I'm sorry. I just
want your relationship with your husband to work out. Sana ay huwag mo masamain
'yon."
Tired of arguing over this matter, I nodded my head. A smile of relief
immediately splashed on his face.
"I'll be civil with him, Papa. Pero sana ay maintindihan nyo din po na iyon
lang ang kaya kong ibigay sa kanya, na hindi ko siya kanyang mahalin kagaya ng
gusto nyo mangyari. I'm sorry."
Papa pursed his lips and then sighed. "Ayos na sa akin 'yon, hija. Salamat. And
oh! By the way, sumama ka sa kanya sa gaganaping birthday ni Mr. Gonzales. Kayo na
lang ang magrepresenta sa akin bilang hindi naman ako makakapunta. I'm too old for
that kind of event. Did Archer already tell you about that?"
"Yes, po. Noong isang araw pa. Don't worry, Pa. We'll be there."
"Thank you, anak."
Hindi rin nagtagal si Papa nung araw na 'yon. Remembering our quick
conversation that time, naisip ko na hindi na ako gaanong naging sunud-sunuran sa
naging gusto niya. Hindi kagaya noon na isang utos niya lang ay halos mangatal ako
sa kagustuhan masunod ang lahat ng sabihin niya sa akin. I let him controlled my
life, believing that everything he does is really for me. Ngunit ngayon ay hindi na
ganoon, susunod pa rin naman ako, ngunit hindi lahat. Kung ano lang ang gustong
maging pakitungo kay Archer, iyon lang ang susundin ko.
Sa huli, sarili ko pa rin ang masusunod.
Two days has passed and I'm already fine. Nilubayan na ako ng trangkaso at
halos ipagpasalamat ko 'yon sa langit. Those days having a fever was really a
hellish moment for me.
Lumabas ako mula sa isang kilalang boutique bitbit ang long gown na binili. I
bought it for the event we'll be attending tomorrow. Iyon ang birthday party na
gusto ni Papa na puntahan ko kasama si Archer. I guess it's a big celebration since
business tycoons like Archer and Papa are invited.
Dumiretso ako sa isang salon. There are few customers inside it, most of them
are having a hair treatment.
"Good afternoon, Madame! Welcome to Toni and Kackie Salon. What can I do for
you?" bati sa akin ng isang bakla na sa tingin ko ay staff roon.
Tipid ko siyang nginitian at eleganteng naglakad sa isang bakanteng upuan na
naroon. Sumunod agad ang staff. Mula sa salamin ay tiningnan niya ako, bakas ang
pagkailang sa klase ng tingin na ibinibigay ko sa kanya.
"I want a haircut," I said stoically.
Tumango siya. "Okay, Madame. Ano pong style ang gusto nyo?"
"I want a bob cut. Cut it til my shoulders."
Umawang ang bibig niya. "Sigurado ka, po? Sayang naman ang buhok nyo kung
ganoon kaiksi, Madame!"
I rolled my eyes. What's the point of asking me what hairstyle I want if he
would contradict it?
Pero hindi ko siya masisisi sa panghihinayang niya. Hanggang bewang na ang
tuwid kong buhok. Ang kulay blonde nito ay bumaba na rin dahil sa tagal ko nang
hindi naipapaayos. Kung haba ang paguusapan ay talagang nakakapanghinayang.
Pero hindi na bale. I really want it to be short. Totoo nga siguro ang
kasabihan nila... na kapag gusto mo ng mag move on, uunahin mo pakielaman ang buhok
mo.
"Just do it. And I want you to dye my hair, make it light brown. Nagsasawa na
ako sa blonde."
Tumango ang staff. "Yes, Madame."
Hindi nagtagal at nagsimula na siya sa paggugupit ng buhok ko. Pinanood ko kung
paano unti-unting umiiksi ang buhok ko. I stayed stoic as I stared at my reflection
through the mirror.
The haircut was several inches shorter than I had asked for. But it was fine. I
think it's much better than the length I want. My blonde cut hair lay on the black
and white tile floor and I could feel the cool breeze on my neck where there should
have been hair.
"Sayang talaga ang buhok mo, Madame. Pero aminado akong mas lalo kang gumanda
sa gupit niyo. Kamuka mo si Miranda Kerr!" humahagikhik na sabi ng staff.
Ngumisi lang ako, hindi inaalis ang tingin sa sariling mukha. Not so long ago
when the staff started dyeing my hair.
All in all, I stayed in that salon for almost five hours. I felt satisfied with
the result that I gave the staff a huge tip. Pakiramdam ko, noong nagupitan ako,
mayroong parte sa aking dibdib ang gumaan. Kung tutuusin ay buhok lang naman 'yon
at walang kinalaman sa nararamdaman ko.
"You had a haircut?" salubong sa akin ni Archer pagkapasok ko sa loob ng
penthouse.
He took all the paperbags in my hands and carried them, instead. Tumango ako.
Hindi pinapansin ang paghagod niya sa kabuuan ko.
"Hindi ko alam na may mas igaganda ka pa pala," aniya na ikinalingon ko sa
kanya. He's half smiling at me. "You looked stunning, Trinity."
Tipid akong ngumiti. It felt unusual for me to be praised by Archer. Hindi
naman kami ganito magusap. Nakakapanibago lang.
"Thanks. Let's eat. I'm already hungry." sabi ko na lang para maiwasan ang
pagkailang.
What have been good if that compliment came from the man I truly love. But
that's impossible now since we'd never see each other again. At kahit magkita kami,
siguradong hindi ako makakaramdam ng papuri mula sa kanya.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 32

Binuksan ni Archer ang pintuan sa gilid ko. I stepped my

black Manolo Blahnik three inches stiletto into the ground and stood up elegantly.
Archer gestured his arm and I automatically hung my left hand against it. Holding
my black clutch bag in my right hand, we strode the Peridot Hotel with authority
and air screaming from ourselves.
Sa bawat hakbang ko ay nalalantad ang maputi at mahaba kong biyas. What I am
wearing right now has totally caught Archer's approval the moment he saw me
climbing down the stairs just awhile ago. Isa itong itim na spaghetti strap long
gown na mayroong mahabang slit sa gilid na umaabot sa itaas ng hita ko. The
neckline was cut into vshape, exposing almost of my chest. Even half of my back was
showing too much skin. Damn, I am not even wearing a brassiere. Just a nipple tape.
"Everyone can't seem to get their eyes off you," Archer whispered, eyes still
focus on the path ahead us.
"I'm already used to it," balewalang sabi ko.
He glanced at me. The edge of his lips quirked up.
"Can't blame them. Even I can't take my eyes off you. Your short hair and dress
suits your personality so well. Hot and fierce."
Tinaasan ko siya ng kilay. "Naninibago ka lang,"
He chortled and did not bother to answer me anymore. Kusang bumukas ang salamin
na pintuan ng grand ballroom kung saan pagdadausan ng kaarawan ni Mr. Gonzales.
Photographers flocked to us as they keep on clicking their cameras.
My face remained stoic, even Archer isn't smiling nor giving attention to them.
Nagtuloy kami sa paglalakad. Pasimpleng nilibot ng mga mata ko ang kabuuan ng
lugar.
The grand ballroom lends a distinctive sophistication to any event with its
three to five-meter high hand-carved wood arches, hand-painted ceiling and a
massive capiz shell inverted chandelier framed gracefully by an Arabesque canopy.
Magnificent multicolored Tiffany bay windows, studded lights and indoor water
fountains lend an added magic to elegant parties like this.
Familiar people greeted my eyes. Most of them were holding wine glass on their
hands while talking.
"There's Mr. Gonzales," dinig kong sabi ni Archer.
Naglakad kami pakaliwa kung saan mayroong ilang matatanda na nagkukumpulan. All
of them are wearing expensive tuxedos while exchanging words to each other. Hindi
ako sigurado kung sino sa kanila si Mr. Gonzales dahil hindi ko pa naman ito
nakikita ng personal.
Archer stopped walking the moment we reached their direction. Napahinto rin ako
dahil doon. Suddenly, he tapped a man's shoulder whose back was against us. Marahil
ay ito si Mr. Gonzales. Abala ito sa pakikipagkwentuhan kung kaya naman kailangan
pa kuhanin ni Archer ang atensyon niya.
Natuon sa amin ang atensyon ng bawat kausap niya. When the man faced us, a huge
smile instantly crept on his dry lips.
"Mr. and Mrs. Ravena! It's nice to see you both here." he greeted us first.
Hmm. He knew that I'm Archer's wife. I wonder who among these people have
already known about our marriage?
Ngumiti ako. Archer handed his hand over him and Mr. Gonzales accepted it.
"Happy birthday, Mr. Gonzales. Thank you for inviting us here." magalang na
bati ni Archer.
"Happy birthday, Sir." segunda ko.
"Thank you, thank you!" he laughed. "At kayo pa ba ang hindi ko iimbitahan?
Parehas malapit sa akin ang mga magulang niyo. Too bad that Nestor couldn't make it
tonight," he sighed like not having my father's presence here is a bid deal for
him. "But anyway, I know it's already late but I want to congratulate you on your
marriage. Hindi ako nakaattend noon pero ang asawa at anak ko ay naroon,"

"That's fine, Mr. Gonzales. And thank you..." si Archer.

Dumapo ang mga mata sa akin ni Mr. Gonzales. He eyed me intently before
flashing a friendly smile to me.
"You have a very beautiful wife, Mr. Ravena. I heard that she's popular in her
field. An interior designer, right?" he asked me.
Naramdaman ko ang paggapang ng mga kamay ni Archer sa nakalantad kong likod. I
ignored it and nodded my head, instead.
"Yes, Sir."
"Hmm, my daughter is a fan of your designs actually. She love all your works
that's feautured in magazines. Ang dinig ko pa ay balak niyang ipaayos sa'yo ang
bahay nila ng asawa niya. Is it alright with you? Do you accept small projects such
as mansions?"
I chuckled. "It's fine with me, Sir."
Tumango ito at ibinaling na ang mga mata kay Archer. "You will surely have good
offsprings."
Oh no, here we go again.
Natawa na lang si Archer. Pakiramdam ko ay ayaw niyang pinaguusapan rin ang
bagay na ito pagdating sa amin. He knows that the last time we had this topic, it
just turned out to be a damn disaster between us.
"We'll see about that, Mr. Gonzales."   simpleng sagot ni Archer.
The old man only laughed. Nagpaalam na kami na mauupo na kung saan naroon rin
ang mga in-laws ko. Mama Evangeline waved her hand the moment she saw us.
Pagkalapit namin ay bumeso ako sa kanya, ganoon rin kay Papa Tyron.
"Mabuti at nakarating kayo agad at hindi naipit sa traffic," my father in-law
uttered.
Pinaghila ako ni Archer ng upuan. I thanked him and sophisticatedly sat on the
chair.
"Your hair looks perfect on you, hija! Since when did you have a haircut?" Mama
Evangeline asked the moment I settled myself into the chair.
"Just yesterday, Ma."
 Naupo si Archer sa tabi ko. I glanced at him and he's staring somewhere else.
Malikot ang mga mata niya at tila ba may hinahanap. His eyes were too serious and
emotionless. Kanina lang ay masaya pa ito, bakit ngayon ay mukhang may kaaway?
"Mas lalo kang naging mukhang primadona, hija." My mother in-law stated that I
just answered with a smile. "By the way, the Jewel Lifestyle have already sent me
your own copy of their magazine that featured your wedding details weeks ago.
Nakakalimutan ko ipadala kay Archer dahil marami akong ginagawa."
Pain suddenly invaded my chest. I know. I know that it's already out since it's
the reason why Flavian got to know the truth. He saw it on the magazine. Ang
iniisip ko lang ay paano niya ito nakita? I mean, it's a women's magazine.
Exclusive ito at hindi ang mga kagaya niya ang makakahiligan bumasa ng ganoon lalo
pa at halos tungkol sa babae lang ang puro article doon.
"Okay, Mama. Ipapakuha ko na lang po kay Archer sa susunod na araw." sagot ko
kahit pa ang totoo ay hindi naman ako interesado. Baka sunugin ko pa 'yon.
Nilingon ko si Archer. He's now staring at his phone with his thick brows
furrowed together. He's typing with force, probably texting someone.
Marahil ay napansin niyang nakatingin ako sa kanya nang bigla siyang lumingon
sa akin. He slid his phone inside his pocket and smiled lightly at me.
"You want something to drink-"
"Oh! There's Mr. Monterro and his daughter,"
Naputol ang sinasabi ni Archer nang magsalita si Papa Tyron. Tiningnan ko siya,
nakatingin siya sa bandang likod ko kung kaya naman lumingon rin ako doon. Nakita
kong papalapit sa pwesto namin si Tito Zach kasama si Zoe.

Mabilis na lumapat ang isang ngiti sa labi ko. Zoe's eyes

immediately landed on me. She smiled at me. Saglit lang iyon at kaagad rin nalipat
kay Archer na nasa tabi ko.
"Good evening, everyone." Tito Zach greeted us.
Tumayo ang mga in-laws ko para makipagkamay sa kanya. Ako naman ay tumayo rin
para makipagbeso kay Zoe.
"I'm glad to see you here," I said to my best friend.
The admiration I have for her deepened when I realized that she's radiating in
her white tube long gown. Her waist length mermaid curled hair made her look like a
damn fairy.
Bagay nga kaming magkaibigan. While I am wearing a black dress that made me
look evil and fierce, here's my best friend who is a contradiction of me.
"Ako rin," tipid ang ngiting sagot niya. She then looked at Archer and gave him
a peck on the cheek. "Good evening, Archer."
"Likewise," tanging sagot ni Archer sa kanya, randam ko ang pagsusuplado doon.
Hindi ko kita ang reaskyon niya dahil nasa likod ko siya. I saw Zoe's eyes move
down my my waist where Archer's hand is. Sandali lang iyon at ibinalik rin sa akin
agad ang tingin. Nagkangitian lang kami.
Yumakap ako kay Tito Zach pagkatapos. Si Archer ay kinamayan lang din siya.
"Where's your father, hija?" Tito Zach asked.
"Hindi sumama, tito. Ang sabi niya ay masiyado na siyang matanda para sa mga
ganito."
Tito chuckled. May edad man, hindi pa rin maipagkakaila ang gandang lalaki ni
Tito Zach, lalo na siguro noong kabataan nito. O, nung mga panahong buhay pa si
Tita Lissie at baby pa si Zoe. I can see a middle aged Nick Bateman as I look at
him. Makes me wonder what Tita Lissie would look like if she's still alive right
now. Magandang-maganda pa rin siguro.
"Sayang at gusto ko pa man din siya makakwentuhan," sagot ni Tito.
"We can always set a lunch meeting for us, Mr. Monterro since Nestor is always
hanging with us."
Tumango-tango si Tito. "That's a great idea. Schedule it. We'll definitely
come."
Hindi rin nagtagal ang paguusap na 'yon sa pagitan naming lahat dahil
kinailangan na nila magtungo sa table nila. And the program is about to start, too.
"What else do you want, Trina?" Archer asked while staring intently at me.
Umiling ako. "This is fine. Kumain ka na rin,"
Tumango siya. Ibinaling ko na rin ang tingin ko sa aking plato. Kinuha ko ang
tinidor at pinaikot ito sa pasta na naroon. When I'm done rolling it, I lifted the
fork up and was about to bite it when my eyes darted at the side entrance that made
my heart go insane.
No way...
Six men in their tuxedos have just entered the side entrance. Lahat ay
matangkad, lahat ay gwapo, lahat ay nagsusumigaw ng yaman at kapangyarihan. But
what caught my attention was the man in the middle who's walking with so much
authority and air.
It's been weeks.
Naibaba ko ang aking tinidor. Nanatili ang mga mata ko sa mukha niya na
nananatili lang seryoso at madilim ang mga mata. Both hands were inside his slacks'
pocket. Bumubuka ang labi niya, halatang pasimpleng nakikipagusap sa mga kasama
niya.
Halos manghina ang katawan ko nang hindi sinasadyang maglapat ang mga mata
namin. I didn't look away. I let him see me staring intently at him as they walked
near our table. He didn't remove his obsidian eyes from me. Para kaming
nagpapaligsahan sa kung sino ang unang magbibitaw.

Nakalampas na sila sa aming table. Doon lang niya inalis

ang tingin sa akin. That's the only time I let go of my breath I didn't know I was
holding.
"You okay?" Archer asked.
Nakaawang ang aking bibig nang humarap ako sa kanya. Bahagyang kunot ang noo
nito habang pinagmamasdan ako. Isang beses akong tumango.
"Y-Yes, of course."
"May problema ba, hija?" si Mama Evangeline.
Sinulyapan ko siya at tipid na nginitan. "Wala, Mama. Ayos lang ako."
Tumango siya at nagpatuloy na sa pagkain. I stared blankly at my food. My heart
was still hammering wrecklessly. Pakiramdam ko, maging ang puso ko ay hindi rin
mapakali dahil sa pagkakakita sa kanya.
I'd spent so much time trying to forget that our relationship had ever even
happened. I was moving on with my own life because I finally realized that we are
really done. But when I saw him again, when I looked at his sharp eyes again, all I
could see was the good memories and happiness he had given me before.
Bigla ay nawalan ako ng gana kumain. Nilamon na ng kaba at pagkasabik ang
sistema ko sa kaalamang nasa iisang lugar lang kami. I want to look back and look
for him but I don't want Archer to question my actions.
The only disadvantage of seeing him again is he will see me with Archer. My
husband. For real. Hindi na sa magazine lang. Sa personal na rin. Kung sakaling
nakalimutan niya na ako, siguradong manunumbalik lang sa alaala niya ang ginawa
kong pagsisinungaling sa kanya.
Ngunit nangaasar ata talaga ang tadhana nang makita ko ang grupo niya na
patungo sa bakanteng lamesa na nasa harapan namin. Napatuwid ako ng upo ng isa-isa
nilang okupahin ang mga upuan na naroon. The last man who sat on the chair was
Flavian. Sa nakakalokong pagkakataon ay nakaharap pa ito sa gawi namin ni Archer.
Damn it. Why is this happening?!
Hindi ko magawang alisin ang tingin sa kanya. His eyes were like a magnet and
I'm sort of a steele as he gazed back at me. Nakita ko ang pagbulong sa kanya ng
isang lalaki. Kagaya niya ay hindi rin papahuli ang itsura nito. Makisig at gwapo
rin, halos lahat naman sila. Ngunit kung lakas ng dating ang paguusapan ay likas na
mas angat si Flavian.
O, nasasabi ko lang ito dahil mahal ko siya?
Tumingin sa akin 'yong lalaki. I suddenly thought that he's familiar to me. Na
para bang nakita ko na siya, hindi ko lang gaanong matandaan kung saan at kailan.
Hindi inaalis ni Flavian ang tingin niya sa akin kahit pa binubulungan na siya ng
katabi niya.
Bigla kong naramdaman ang paggapang ng kamay ni Archer sa likod ko ikinaigtad
ko. I felt him move his face near me and whispered something in my ear.
"You're spacing out. What's wrong?"
Lumunok ako, pakiramdam ko ay pansamantala akong natuyuan ng laway. Nakita ko
ang pagdaan ng dilim sa mga mata ni Flavian habang nakatitig sa amin kasabay ng pag
igting ng mga panga niya.
Here's the proof that I really lied to you, Flav. Meet Archer Ravena, my
husband.
I tried all my force to take my eyes from Flavian. Tumingin ako sa gawi ni
Archer na mataman lang na nakamasid sa akin.
"I'll go outside. I just need to take a cigarette,"
He didn't nod. He remained gazing at me. It's five seconds later when he
finally moved his brow up.
"Just a stick,"
Tumango ako. "Just a stick."
Inalalayan niya akong tumayo. Nagpaalam ako sa in-laws ko na magbabanyo lang
kahit na ang totoo ay sa labas ng hotel ako pupunta. Ayokong sabihin sa kanila na
kailangan ko manigarilyo para pakalmahin ang sarili ko. They will find it rude for
sure.

Sandali lang naman. Babalik rin ako. I just have to calm my

heart. Kanina pa nagwawala, e.
Pilit kong iniiwas ang tingin ko sa gawi nila at taas noong naglakad palabas ng
lugar na 'yon. Mabuti na lang at nasa ground floor lang ang grand ballroom kung
kaya hindi ako nahirapan marating ang labas.
Ang malamig na simoy ng panggabing hangin ang yumakap sa akin pagkalabas ko ng
hotel. Sa harap ko ay kalsada kung saan iilan na lang ang sasakyang dumadaan. I
open my clucth bag and took a pack of cigarette there. Kumuha ako ng isang piraso
at sinindihan ito gamit ang lighter ko.
Sa nanginginig na kamay ay iniipit ko ito sa pagitan ng labi ko at hinithit. I
took the smoke and let it stay in my lungs for a couple of seconds before exhaling
it. I watched how the white smoke vanish in the air.
I'm still not alright. No one says that I am. Heaven knows I'm still in pain
for whatever happened between us in the past. Magiisang buwan na simula ng mangyari
iyon. Alam ko na hindi ganoon kabilis makalimutan 'yon.
Pero ang akala ko, sa loob ng ilang linggo na hindi ko na siya nakikita ay
magagawa noon bawasan ang sakit na nararamdaman ko, ang pagmamahal at pangungulila
ko sa kanya.
Hindi pala. Dahil nang makita ko siya kanina, nang maglapat muli ang mga mata
namin, saka ko lang napagtanto na hindi man lang nabawasan ang lahat ng
nararamdaman ko para sa kanya. Sa halip ay mas nadagdagan pa.
Mas nangungulila ako sa kanya. Mas minamahal ko pa siya. At mas nasasaktan ako
sa pagsampal sa akin ng tadhana na hindi talaga kami puwede. Na imposibleng
mapasaakin ang taong mahal ko. Na hindi lahat ng gusto ko ay makukuha ko.
"Cigarette is actually bad for the health. You should be aware of that,"
Mula sa pagkakakrus ng mga braso ay tumingin ako sa gilid ko nang marinig ang
baritonong boses na 'yon. Ngunit ganoon na lang ang paglukso ng puso ko nang
mapagtanto ko kung sino ito.
"What are you d-doing here?" nauutal na tanong ko.
Nanatili siyang nakatayo ilang metro mula sa akin. Ang mga kamay ay tamad na
nakapaloob sa bulsa ng pantalon niya.
"Getting some fresh air. Hindi maganda ang hangin sa loob," seryosong aniya
habang ang mata ay nakatuon sa kalsada. 
Hindi ako sumagot. Pinagpatuloy ko ang paninigarilyo sa kabila ng mas matinding
kaba na nararamdaman.
"How about you? Why are you here?"
Nagkibit balikat lang ako. Wala akong planong sumagot dahil natatakot akong
ibang salita ang lumabas sa bibig ko.
"Trying to get away from my stares?" he added that earned a furrowed brows from
me.
"Not everything is about you. I just need some air."
Tumango siya. "You looked good together,"
"Who?"
The side of his lips turned upward. "You know who I'm fucking talking about,"
Of course, I know, moron! I'm just pretending that I didn't understand it.
Anong gusto niyang maging sagot ko? Ang matuwa na ganoon ang sinasabi niya sa akin?
Really?
Tumango na lang ako at inalis na muli ang tingin sa kanya.
"Thanks," matabang na sagot ko.
Air of silence stretched out. Mauubos ko na ang sigarilyo ko at kapag nangyari
iyon ay kailangan ko ng bumalik sa loob. I can't light another stick because Archer
will look for me if I don't come back on time. 
Sa unang pagkakataon, palihim kong hiniling na sana ay bumagal ang pagkakaupos
ng sigarilyo. Nang sa ganoon ay manatili pa ako dito kasama siya. Kahit walang
paguusap na maganap, basta alam kong malapit lang siya sa akin ay ayos na.

"Are you happy with him?"

What he asked snapped me out of my own thoughts. Hindi makapaniwala ko siyang
tiningnan.
"You know my answer to that question-"
"I want to hear it coming from your own lips, Trinity. Masaya ka ba sa kanya?"
Umiling ako, wala ng pagaalinlangan pa.
"I'm not. Sinabi ko na sa'yo noon, kasal lang kami sa papel. I'm not in love
with him."
And for the first time since he went here, he brought his menacing eyes to me.
He flicked his tongue over his lips and nodded.
"Sino ang mahal mo kung gano'n?" buo at namamaos ang boses na tanong niya.
Umawang ang labi ko. Why is he asking me those kind of questions? Sino ang
mahal ko? Does he have an amnesia? Hindi ba at sinabi ko na sa kanya iyon noon bago
kami naghiwalay? Na siya ang mahal ko? What is this all about? Is he playing with
me?
"Bakit mo tinatanong-"
"Trinity?"
Napatingin ako sa gawing likuran ni Flavian matapos marinig ang pamilyar na
boses ni Archer. Naitapon ko ang sigarilyo ko sa aking harapan nang hindi ito
tinitingnan.
I looked at Flavian and he's already looking in front of his while jaw
clenching tightly.
"Archer," I called back. "I'm here,"
Papalapit na si Archer sa gawi ko. Mabilis ang tibok ng puso ko dahil
pakiramdam ko ay naabutan niya kaming may ginagawang masama. Kahit pa naguusap lang
naman kami ni Flavian at magkalayo pa, pakiramdam ko ay magkakaroon iyon ng ibig
sabihin kay Archer. Lalo pa at kaming dalawa lang ang narito sa labas.
"Are you done? Let's go back inside." he said and held me on my waist. Tumingin
ako kay Flavian. Sinundan din iyon ng tingin ni Archer. "Mr. Follosco?"
Flavian transferred his eyes to us. He nodded his head emotionlessly. "Good
evening, Mr. Ravena."
Iniabot ni Archer ang kamay sa kanya. "Nice to meet you. I heard so much about
how successful your automotive business is,"
Tumaas ang sulok ng labi ni Flavian. Pakiramdam ko ay hindi totoo ang ngisi na
'yon.
 "Thanks," simpleng sagot niya saka tinanggap ang pakikipagkamay ni Archer.
They both pulled their hands off as Archer placed his hand back to my waist
again. Flavian's hawkish eyes moved there and I suddenly saw a thunder of anger
flashing in them.
"By the way, this is my wife Trinity Ravena. She's the daughter of business
tycoon Nestor Velarde of Velarde Construction and Development Inc." pakilala sa
akin ni Archer.
Halos mapamura ako dahil doon. Bakit ba kailangan pa ako ipakilala sa kanya?!
Hindi ba puwede na dumiretso na lang kami sa loob at iwan na si Flavian dito?
Tumigil ang aking paghinga nang ilahad ni Flavian ang kamay sa akin. I looked
down his hand that's waiting for me to accept it.
"Flavian Follosco," he muttered in his most sarcastic voice.
Napipilitan man ay tinanggap ko ang kamay niya at tumango, sumasakay sa
pagpapanggap na sinimulan niya.
"Trinity R-Ravena,"
"You've got a very fine wife, Mr. Ravena." aniya kay Archer habang ang mata ay
nakatuon naman sa akin.
"Indeed," Archer said proudly.
"You're lucky I didn't meet her first," Flavian stated meaningfully that caused
my eyes to grow bigger!
What the hell is he saying?!
"Excuse me?" malamig ang boses na sagot ni Archer.
My heart pounded violently. I pulled my hand away from Flavian's hold and held
Archer on his arm, instead.
"Let's go back," utos ko.
Flavian chuckled that made me look at him.
"What I mean is... I hope I can find a woman who's pretty as your wife, Mr.
Ravena," nangaasar na aniya.
Sumulyap siya sa akin. Palihim ko siyang pinangdilatan na sinuklian niya lang
ng ngisi.
"Halika na, Archer. Baka hinahanap na tayo nila Mama." sabi ko at hinila na si
Archer na kunot ang noong nakatingin kay Flavian.
"Mauna na kami, Mr. Follosco."
Hinila ko na si Archer papasok sa loob. Without a word, nagpatianod siya at
tahimik naming binaybay ang papasok ng hotel.
"Fucker. No wonder he's known for being a playboy." nagtatagis ang bagang na
litanya niya.
Huminga ako ng malalim at mas pinili na lang na huwag sumagot. Natatakot akong
baka kung ano pa ang lumabas sa bibig ko na pagugatan ng pagkakaroon niya ng ideya
sa nakaraan namin ni Flavian.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 33

"No wonder, he likes you."

Mula sa mga gusaling nadadaanan ay kunot noo kong binalingan si Archer.
"Who?"
"Flavian Follosco. He likes you. The way he stared at you and the way he
dropped those words in front of us, you don't need a smart man to conclude that."
As soon as he said that, my mind and heart started racing. Napako ang tingin ko
sa kanya na abalang nagmamaneho suot ang iritasyon na ekpresyon sa kanyang mukha.
"Just ignore him. Whether he likes me or not, it won't matter. I'm already
married to you."
Humigpit ang pagkakahawak ko sa aking lapis matapos sumagi sa aking isipan ang
usapan na 'yon sa pagitan namin ni Archer kagabi habang papauwi kami ng penthouse.
Padabog kong binitawan ang lapis sa ibabaw ng papel at pagod na isinandal ang aking
batok sa headrest ng swivel chair ko.
Hindi ko maiwasan sisihin si Flavian sa isip ko kung bakit ganoon na lang bigla
ang tingin ni Archer sa amin. He stated words that's truly unacceptable in my
husband's part. Ang sabihin niyang sana ay mas nauna na lang kaming nagkakilala ay
maghahatid lang ng maling interpretasyon kay Archer.
Wasn't he thinking? Kung tutuusin ay wala naman sana akong pakielam kung
malaman ni Archer ang tungkol sa amin ni Flavian. Pero noon 'yon nung mga panahong
mayroon pang kami. Nung mga panahong pakiramdam ko ay handa akong ipaglaban siya sa
mga taong sasalungat sa amin kung sakaling piliin niyang manatili sa tabi ko sa
kabila ng katotohanang may asawa na ako.
But now that he has totally let go of me, there's no sense of fighting for him
anymore. Kung ano man ang mayroon sa amin noon ay mananatili na lang na sikreto.
Ayokong pagawayan namin ni Archer ang isang bagay na tapos na at handa ng ibaon sa
limot.
Handa na nga ba ako? Handa na nga ba akong kalimutan siya kung halos kagabi na
nga lang ay gusto ko na siyang sunggaban ng yakap. Seeing him again last night
didn't actually help the moving on process at all. It got only worsen.
Hindi ko nga rin inasahan na kakausapin niya pa ako pagkatapos ng lahat. Maayos
man kaming naghiwalay, ang katotohang ginago ko siya ay siguradong nakaukit pa rin
sa isip at puso niya.
And why does he have to ask me about whom I really love? Gusto niya pa talagang
itanong sa akin 'yon kahit alam naman niyang siya ang mahal ko?
That man has got some tripping on his pocket, huh?
I heard two warning knocks on the door that got me up from my own thoughts. The
door opened and it revealed Shey who's holding a folder in her hand.
"Ma'am, may nakaschedule po kayong house tour sa penthouse ni Mrs. Antonette
Guevarra. Along BGC lang din po ang place."
Tumango ako. "Just send me the exact details through sms, Shey."
"Okay, Ma'am. Do you still want me to accompany you?"
Tipid akong ngumiti. "Hindi na. Tapusin mo na lang muna 'yung pinapagawa ko
sa'yo. It's just a penthouse. Madali na lang 'yon sa akin. At hindi naman ang buong
lugar ang pinapaayos, hindi ba?"
Umiling ang sekretarya ko. "Just the master's bedroom, Ma'am."
"Piece of cake. I can do it alone,"
Shey chuckled. Kinindatan ko lang siya at nagsimula nang ligpitin ang mga gamit
ko na nakakalat lang sa ibabaw ng table.
"Call me if ever you need my help, Ma'am. Malapit lang naman po 'yon at
madaling puntahan kung sakali."
"Alright. Baka hindi na rin ako makabalik dito at dumiretso na ng bahay. It's
already past noon, anyway."

Tumango si Shey sa akin. I hung my bag against my shoulder

and walked towards the door way. Niluwagan ito ng pagkakabukas ni Shey at bahagyang
tumabi.
"Ako na po ang bahala dito," aniya nang makalapit ako sa kanya.
"Hmm, okay. Send me the exact address of Mrs. Guevarra right now. I'll go
ahead,"
Pagkasabi ko noon ay naglakad na ako patungo sa elavator. I heard Shey remind
me to drive safely. Isang ngiti lang ang isinagot ko.
As soon as I got inside my car, my phone beeped for a message. Nang kunin ko
'yon sa bag ko ay namataan ko ang mensahe ni Shey. It's probably about the client's
address.
Binasa ko 'yon. Napangiti ako nang makitang hindi ganoon kalayo ang
condominium. Thirty minutes drive kung may traffic, kung wala naman ay nasa fifteen
minutes lang.
Nilisan ko ang basement at minaneho na ang daan patungo sa lugar ng kliyente
ko. Fortunately, the traffic isn't that heavy like what I've expected. Siguro ay
dahil hindi pa naman rush hour kung saan oras na ng uwian ng mga empleyado. The
lane was surprisingly smooth and uncrowded.
Sa gitna ng biyahe ay tumunog ang cellphone ko. Using my right hand, I grabbed
it from my bag and found an incoming call from Archer.
"Yes," I greeted, eyes focus on the road ahead me.
"Nag lunch ka na?" tanong niya.
I can hear mutterings from his background. Halos puro boses ng mga lalaki ang
naririnig ko.
"Yes, I'm on my way to a client's house." I informed him.
Hindi ko masasabing ayos na kami ni Archer. But still, I'm trying my best to be
civil with him, to be nice to him everytime we're having a conversation. Sinabi ko
kay Papa na susubukan ko pakisamahan ang lalaking pinili niya para sa akin at
sinusubukan ko tuparin 'yon. Sana lang talaga ay huwag siyang umasa na mas hihigit
pa roon ang mangyayari.
"You're driving?" he asked.
"Oo,"
"Drive safely, then. I just had a meeting. Tumawag lang ako para tanungin kung
kumain ka na."
"Hmm, ganoon ba. Ikaw... k-kumain ka na?"
Oh damn, this hard for me. Ang magkunwaring normal lang sa akin ang tanungin
siya ng ganoong klasen ng tanong ay mahirap pala. Hindi ako sanay. Sanay ako ng
walang pakielam sa kanya. Ganoon pa rin naman hanggang ngayon. Naisip ko lang na
kailangan ko rin maging mabait paminsan-minsan sa kanya.
Really, Trinity. Can't believe you have those kinds of thoughts.
Hindi kaagad nagsalita si Archer. Kinabig ko ang manibela para lumiko sa isang
eskinita kung saan mas magiging madali ang daan patungo sa condo ng kliyente ko.
Akala ko ay wala na si Archer sa linya dahil sa hindi nito pagsasalita ngunit
nang marinig ko ang paghinga nito ay saka ko lang napagtantong naroon pa siya.
"This is the first time you asked me if I have already eaten, Trinity. It's
kinda good to hear," he said, amusement laced within his deep voice.
Tumaas ang kilay ko. "And stop making it a big deal, Archer. Sige na. I have to
drop this call, malapit na ako."
He chuckled. "Alright, my wife. Take care. See you tonight."
Una akong nagbaba ng linya at hinagis ito sa nakabukas ko na bag. Naiiling ako
sa naging paraan ng pagtawag niya sa akin. Hearing him calling me his wife isn't
that nice to hear at all.
Akala ata niya, porket maayos na kaming naguusap ay may tsansa na rin maging
maayos ang pagsasama namin.
Few more minutes of driving and I have already reached the luxury condiminium.
Sa itsura pa lang sa labas ay halata ng hindi basta-basta ang mga taong nakatira
mula rito. The walls were all made in glass. The place was surrounded by fresh and
green palm trees that made the surrounding looks calm and relaxing. Ang sikat ng
araw na tumatama sa bawat salamin ng gusali ay nagiging dahilan para magmukhang
kumikinang ang buong gusali.

Wearing my white floral above the knee pencil skirt, a

plain black turtle neck blouse that's tucked inside my skirt and a nude three
inches pumps, I strode towards the entrance as graceful as I could.
The assigned guard greeted me politely. Isang tango lang ang sinagot ko.
Dumiretso ako sa elevator. Luckily, the space was empty. Pagkasakay roon ay
pinindot ko ang top floor kung saan naroon ang penthouse. Naging mabilis ang
pagakyat ko roon dahil walang ibang sumakay.
The elevator dinged and it immediately opened. Lumabas ako doon, agad na dumako
ang mga mata sa kaisa-isang pintuan na naroon. Tahimik kong nilakad ang patungo
roon at tanging ang pagpalo ng takong sa marmol na sahig lang ang maririnig.
When I reached the doorway, I pressed the doorbell once. Narinig ko ang
pagpihit ng doorknob mula sa loob. Bumukas ito agad na para bang hinihintay talaga
ang pagdating ko.
Isang matanda ang sumalubong sa akin. Mataba at may kaputian na ang buhok. The
wrinkles beside her eyes were too visible and the way her lips curled into a warm
smile tells me that she's around sixty's or seventy's. Nakasuot ito ng simpleng
puting tshirt, may nakatatak pang pangalan ng isang pamilyar na personalidad mula
sa politika at isang pulang palda na abot hanggang mga paa niya.
Base on her get up, she might be the house help here. Just when I'm about to
greet her and ask for Mrs. Guevarra, her mouth opened.
"Magandang hapon, Ma'am! Kayo po iyong interior designer?"
Tumango ako. "Opo,"
Niluwagan niya ang pinto. "Tuloy po kayo,"
Humakbang ako papasok. Ang maluwag na receiving room ang bumungad sa akin. It
was a combination of white ang black shades. The glasswalls are being covered by a
black curtain, too. Furnitures were all modern. It's a mixture of black and white.
Hindi nakaligtas sa aking pangamoy ang amoy ng mga kagamitan na tila ba bago pa ang
lahat ng ito at minsan lang tirahan kung tutuusin.
Kung ako ang tatanungin ay iisipin ko na hindi matandang babae ang nakatira
dito dahil plain ang interior ng bahay. Well, maybe the reason why she needs my
help. The place was modern and elegant but plain and boring as well. This whole
place needs to be redesign. Pero ang sabi ni Shey ay master's bedroom lang ang
gustong ipaayos ng kliyente naming ito.
"Sandali lang po, Ma'am. Maupo muna kayo riyan." sabi sa akin ng matanda at
umakyat ng hagdan kung saan tingin ko ay naroon ang mga kwarto.
Naupo ako sa isang leather na sofa at pinanood ang matanda na umakyat roon.
Sigurado akong tatawagin niya na si Mrs. Guevarra at para sabihing narito na ako.
Ilang sandali ko pang pinagmasdan ang buong lugar nang makita ko ang pagbaba
muli ng kasambahay. Nakatingin na siya sa akin. She walked towards me and smiled
warlmy at me.
"Pababa na po si Sir," aniya pagkalapit sa akin.
Mabilis na nagsalubong ang kilay ko. "Sir? Babae po ang kliyente ko. Si Mrs.
Antonette-"
"Puwede ka na po umalis, Manang Tonya."
Bago ko pa man matapos ang sasabihin ko ay narinig ko ang baritonong boses na
'yon. Dahil nakaharang ang matandang kasambahay sa akin ay hindi ko kita kung sino
man ang nagsalita na 'yon. But still, I can hear his footsteps stepping down the
stairs.
Mula sa pagkakaharang sa akin ng kasambahay ay itinabingi ko ang ulo ko at
sinulyapan ang hagdanan. My eyes widened. Mabilis akong napatayo kasabay ng
paghampas ng puso ko sa aking dibdib nang makita ko ang taong pababa doon.
"No way..." I whispered inwardly.
Tumaas ang sulok ng labi niya habang nakatitig sa akin. "Yes way..."

Flavian on his faded denim jeans, white round neck shirt

and a black flip-flops was gliding towards my direction wearing his playful smirk!
No, this can't be happening. Imposible. Baka nagkakamali lang ako.
"Mauuna na po ako, Sir Flavian." paalam ng kasambahay nang makalapit na si
Flavian sa amin.
From my face, he anchored his eyes to the old woman beside me. Tumango siya
rito at tipid na ngumiti.
"Thank you, Manang Tonya." he said politely.
I didn't remove my eyes from Flavian who's just looking at his old maid. Dahil
sa pagkakatutok ng mga mata ko sa kanya ay hindi ko namalayan ang pagalis ng
kasambahay sa tabi ko. I just heard the door close and that's when Flavian moved
his eyes back to my face.
Salubong ang kilay ko, ang mga mata ay bahagyang naniningkit. My heart keeps on
beating so wild against my chest. I can even hear it in my own ears.
"Why are you here? Where is Mrs. Guevarra? She's my client, hindi ikaw."
 He licked the bottom part of his lip and smirked at me.
"That's Mrs. Guevarra, the old woman who's standing beside you just seconds
ago."
The wrinkles between between my furrowed brows deepened. His words doesn't sink
in as nervousness has already take its toll on me.
"What do you mean that she's Mrs. Guevarra? She's my client? And what the hell
are you doing here?" frustrated kong tanong.
He chuckled lowly. "No, she's not. I'm your client. End of conversation."
What. The. Fuck?
Umawang ang labi ko, hindi makapaniwala sa narinig. Paanong siya ang naging
kliyente ko kung iyong matanda na 'yon ang sinabi sa akin ni Shey? Don't tell me...
siya talaga ang may ari ng penthouse na ito ay sinadya niyang gamitin ang
kasambahay niya para magkaroon ng appointment sa amin? But what is his purpose for
doing that?
"What is this all about, Flavian?"
Tinalikuran niya ako at naupo sa couch na nasa harapan ko. I can feel my knees
slowly turning into jelly as I watch him stared at me while arms crossed over his
chest.
"This is all about business, Trinity."
"Business! Then why did you have to use another identity just to set this meet
up with me?"
Tumaas ang kilay niya, ang mga mata ay mapaglaro pa rin nakatitig sa akin.
"You think you'd accept this project if it come to your knowledge that I'm the
one who wants to have your service?"
"No! I mean, yes! Bakit naman hindi?" natatarantang sabi ko.
Matunog siyang ngumisi. "Really, huh?"
Nanghihina akong napaupo sa couch na nasa harap niya at hindi makapaniwala
siyang tinitigan.
"Bakit ako pa, Flavian? There are so many interior designers out there who are
more popular than me. Bakit ako pa?"
Napailing siya habang may nakakalokong ngisi pa rin sa labi. Tumingin siya sa
kawalan ngunit agad rin naman ito ibinalik sa akin.
"Don't be so serious, Trinity. You're here for business, not for anything else.
Why I asked for your service is definitely out of whatever happened between us in
the past. This is not about you. And certainly not about us."
Umakyat ang init mula sa aking talampakan patungo sa aking pisngi. Those words
pushed my entire being into an ocean of embarrassment. Nagiwas ako ng tingin,
itinuon ito sa marmol na sahig. Naging sunod-sunod ang pagtaas-baba ng aking dibdib
dahil sa pagkapahiya at sakit na naramdaman.
Did I assume easily? Bakit nga ba ganoon kaagad ang naisip ko? Bakit pakiramdam
ko ay sinadya niyang kuhanin ang serbisyo ko para makita ulit ako? Hindi pa ba
malinaw sa akin noon na tapos na kami at ayaw niya na? Why do I need to make things
worst and embarassed myself infront of him? Why can't I be professional and act
like everything about us doesn't matter anymore?
It's just frustrating that while I am here, trying my best to move on from our
fucked up past, wishing every seconds that I won't see him again so the healing
process will speed up, ito siya, gumagawa pa ng dahilan para mas lalo akong hindi
makausad mula sa kanya. Palibhsa ay wala lang sa kanya ang lahat ng 'yon.
Siguradong nakamove on na siya.
Sumikip ang aking dibdib. Sumulpot ang malaking bikig sa lalamunan ko. I can
feel my eyes becoming warm as tears trying to escape from them.
"Don't worry, I'll double your service fee para naman ganahan ka,"
Suminghap ako. I swallowed hard and gained my composure back before I
transferred my eyes to him. May mapangasar itong ngisi sa labi.
"You don't have to. Pay the exact amount. I don't need an extra fee." buo ang
boses na sagot ko kahit pa basag na basag na ako sa loob.
That's it, Trinity. Don't cry in front of him. Baka isipin niyang masiyado ka
pa rin naaapektuhan sa presensiya niya. Minsan ka ng naging mahina sa harap niya,
huwag mo ng ulitin.
 "Hmm, I know. You don't need an extra service fee. You actually don't need
money from anyone because your husband has a lot of it, right?" he said
sarcastically that earned a death glare from me. He smirked devilishly. "But I have
more money than him. I am richer than him, Trinity. I can even buy you your own
castle and make you a queen. But of course, it won't happen. It will never happen
since you already have your king. And that's not me."
"And you said that this isn't about us, right? What's with the drama?"
Ngumiti siya. But it wasn't a genuine smile that would reach his dark eyes. His
chest heaved up and let out a sigh.
"This is not a drama, Trinity. This is the painful reality I cannot accept
until now no matter how hard I fucking try." he stood up and walked passed me,
leaving me dumbfounded. "Follow me. I'll show you the place that needs your
expertise."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 34

What did he just say?

A reality he can't accept until now no matter how hard he... tries? What does
that mean? He's still trying? Hindi niya pa rin matanggap ang katotohanan? Alin
doon? Ang katotohanang may asawa na ako? O ang katotohanang niloko ko siya?
Am I not the only who who's still hurting here until now? Or maybe, it's just
his ego who's talking. Baka ganoon nga. Imposibleng ang mga sinabi niya ay galing
sa puso. Siguro ay hindi niya lang malunok na niloko at ginago siya ng isang babae.
And here I thought that this meet up isn't about us. I thought that this is
about business just like what he told me? Bakit kailangan pa isali ang ganoong
bagay?
"Diyan ka na lang?"
Napatuwid ako ng upo matapos tumigil sa pagakyat si Flavian at nilingon ako.
Taas ang kilay niya at suplado akong pinagmamasdan. I rolled my eyes at him and
pushed myself off the couch.
Carrying my shoulder bag, I ambled near him without looking exactly at his
eyes. Tumalikod na siya at nagpatuloy sa pagakyat. While I was climbing the stairs,
I remember him asking me before to design his other houses aside from their family
house. Hindi na lang natuloy dahil wala na kaming inatupag noon kung hindi ang
sarili namin.
Ang isa ay napuntahan ko na. The other one is definitely this penthouse. Hindi
ito nalalayo sa penthouse ni Archer. Magkasing laki at magkasing garbo rin. Parehas
halatang tinitirahan ng mga mayaman na tao.
Napairap ako nang maalala ang sinabi niya kanina lang na mayaman siya... at mas
higit na mayaman kay Archer. I know that. There's no need to brag about how wealthy
and powerful he is. I'm even aware that he's one of the richest businessmen in
Asia. Sa katunayan nga ay hindi sila naglalayo ni Archer sa ranking.
But this is not about who's richer than who. Ano man ang mangyari, sa kahit na
anong aspeto, mas higit na lamang siya kay Archer.
Binuksan ni Flavian ang isang pintuan. Nauna siyang humakbang papasok doon at
niluwagan ang pagkakabukas nito. A fresh scent of perfume instantly welcomed my
nose. I stepped inside, scanning the whole area.
Sa hindi maintindihang dahilan, kumakalabog ang puso ko dahil sa kaalamang nasa
iisang kwarto lang kami. Gaano ko man ipilit isiksik sa isip ko na trabaho ang
dahilan kung bakit ako narito, kung bakit kami magkasama, hindi ko pa rin magawa.
Remembering all the past we had, I can't help but to reminisce them all. Kung
paanong ang maiksing pagsasama namin noon ay nabuo sa saya at kilig. Despite all
the lies and secrets I gave him, I won't and I can't deny, mostly to myself, that
this man in front of me gave me nothing but pure pleasure and bliss.
"This is what you need to overhaul," Flavian uttered that made me stop from
spacing out.
Hinagilap siya ng mga mata ko. He's standing near the open glasswall,
nakapamulsa at seryosong nakatingin sa akin.
Humakbang akong muli at iginala ang mga mata sa kabuuan ng lugar. This time,
seryoso na. The room is too dark and gloomy. Black, gray and brown ang kulay ng
bawat gamit at haligi na nakikita ko. Ang paraan ng pagkaayos sa kwarto na ito ay
madaling masabi na isang lalaki ang nakatira rito.
There is a floor to ceiling black curtains. Sa gitna ay mayroong low flatform
king-size bed, the bedding is a mix-match of grey and kiwi green. In front of the
bed was a geometric retro rag, sa gilid ay naroon naman ang isang black leather
couch. Even with the light that's coming from the sun, mas nananaig pa rin ang
dilim ng lugar.
"I want you to turn this room into a bright and lively one. Change all the dark
shades into light."
Pinadaudos ko ang aking daliri sa isang drawer kung saan naroon ang ilang
picture frames niya habang humahakbang. Lahat ay business portraits. Seryoso at
purong madidilim ang mga mata. Kung hindi seryoso ay nakangisi.

"Palagi ka rito?" wala sa sariling tanong ko.

"Not as often as I stay in my townhouse,"
Tumango ako. "Bakit ipapaayos mo pa kung hindi ka rin naman madalas dito?"
Nagangat ako ng tingin sa kanya. He's now leaning against the wall while eyeing
me hawkishly. Ang kaunting sinag ng araw na tumatagos mula sa salamin na
sinasandalan niya ay bahagyang tumatama sa mukha niya dahilan para magliwanag ito.
I can even see his obsidian eyes became dark brown. His thick and natural brows
only defined the darkness of those soulful eyes.
"I just want to. At gusto kong ikaw ang magdesisyon sa bawat disenyo na gagawin
mo. Feel free to give all your ideas. Think this place as yours."
Tumango ako, hindi na sumagot pa. Ako man ang gagawa at magaayos sa kwarto na
ito, siya pa rin ang magdedesisyon kung anong disenyo ang mangyayari dito. Ayoko ng
maulit ang nangyari noon nung ipaayos niya sa akin ang kwarto niya sa family house
nila. He let me decide on it. Kung noon ay ayos lang sa akin, ngayon ay hindi na.
Pakiramdam ko ay mananariwa lang sa akin ang nakaraan namin.
"Kukunin ko na ang bawat sukat ng kwarto para matapos na kaagad," paalam ko.
Matunog siyang ngumisi. "You want this to be done as soon as possible, huh?"
Kung sa ibang pagkakataon ay ayoko pa. Pero dahil nasa magkaibang sitwasyon na
tayo ay oo, gusto ko na kaagad matapos.
"I still have things to do," sagot ko.
Tumungo ako at binuksan ang shoulder bag ko upang kuning doon ang metro at
maliit na notebook. Ipinatong ko ang bag ko sa couch at nagsimula na magsukat ng
bawat gilid.
"Babalik ka pa sa opisina pagkatapos mo dito?" dinig kong tanong ni Flavian.
"Hindi na. Uuwi na ako,"
"The reason why you want this this to be done immediately. Is he waiting for
you? Do you still have to cook dinner for him?"
Tumigil ako sandali at humugot ng malalim na hangin bago pinuno ang aking
dibdib. Where is this conversation going?
"I don't need to do that. We have a maid," walang emosyon na sagot ko bago
nagpatuloy sa ginagawa.
"That's nice to hear," tanging sagot niya na lang.
Binilisan ko ang pagkuha ng bawat detalyeng kailangan ko. Habang ginagawa ko
'yon ay ramdam ko ang pagsunod ng mga mata ni Flavian sa akin. He never leave the
room, he's just watching me the whole time as I do my job. Hindi ko tuloy maiwasan
ang makaramdam ng ilang. Kahit ngayong nasa doorway na ako para magpaalam sa aking
paguwi ay hindi pa rin ako nakakaramdam ng ginhawa sa dibdib ko.
"I'll just send you the ideas you can choose from through email. Give me at
least two weeks-"
 "Three days, Trinity. I want you to show me those ideas in three days. And you
will personally show it to me. Not through email,"
My brows snapped together. "Three days isn't possible, Flavian. Pinakasandali
na ang dalawang linggo!"
"You're an expert interior designer. Madali na lang para sa'yo ang gusto ko.
Kung hindi ka babalik dito sa loob ng tatlong araw ay ako na mismo ang pupunta sa
opisina mo," nakangising aniya.
Humugot ako ng hangin. I feel like this man's presence was enough to suffocate
the hell out of me. Dagdagan pa nga mga salita niya
Three days? Kung tutuusin ay kaya naman. It's just that... ayokong makita siya
ng madalas. Ayokong masanay muli ang mga mata at puso ko sa presensiya niya. The
seldom we see each other, the possible chance that I will finally get over him.

"Silence means yes..." he said huskily.

Sinuklay ko ang buhok ko paitaas gamit ang aking mga daliri. Malambot itong
pumarte sa gitna. Sinundan ni Flavian ang galaw ko na 'yon. His hooded eyes were on
my hair, staring at it like they're being stuck on it.
"I'll try my best. Maguumpisa na ako mamaya," wala ng magawa na sagot ko.
His lips stretched a half smile. He licked his lips and it suddenly became
moisten.
"See you in three days, then."
Tumango ako. "I'll go ahead,"
He nodded. Kinuha kong pagkakataon iyon para tumalikod at maglakad na palapit
sa pintuan. Just when I'm about to hold the doorknob, I heard him call my name.
Nilingon ko siya, ang katawan ay nakaharap pa rin sa pintuan.
"Yes?" I wondered.
"Your hair... it looks good on you. Mas lalo kang... gumanda."
Gumapang ang init sa aking pisngi. Hindi ko alam kung ngingiti ba ako, o
iirapan siya dahil sa pagkailang. Sa huli, tumango lang ako, ni walang bahid ng
kahit na anong emosyon sa mukha.
"Thank you. Una na ako,"
I didn't wait for him to answer as I faced the door again and twisted the
doorknob. Holding my breath, I exited the place in a silent manner. Nang ilang
metro na ang layo ko sa penthouse ay saka ko lang pinakawalan ang ngiti na kanina
ko pa gustong bitawan.
Nakakainis. Kahit na tapos na kami ay hindi pa rin ako nagsasawang ngumiti at
matuwa sa bawat papuri niya. I didn't expect him to praise me. I didn't even expect
to see him again and notice the physical changes in me. Ni hindi na nga ako
umaasang makikita ko pa siya at makakausap ng ganitong katagal.
Minsan, kung ano pa 'yon hindi mo inaasahan, iyon pa ang nangyayari.
NAKARATING ako sa bahay isang oras ang lumipas. Si Mica ang agad na sumalubong
sa akin.
"Magandang gabi, Ma'am." bati niya.
"Good evening,"
I scanned the whole house, Archer seems to be not here yet. Baka nasa trabaho
pa at may tinatapos. Sabagay ay maaga pa.
Nagdiretso na ako sa kwarto ko. I treated myself a warm bath to relax myself. I
stayed in the bathroom for almost an hour. Medyo matagal pero ayos lang. Para
paglabas ko ay maghahapunan na kaagad ako at pagkatapos ay sisimulan ko na ang
paggawa ng disenyo para sa kwarto ni Flavian.
After blow drying my hair, I went out of my room and entered the dinning area.
Nakahain na doon ang mga pagkain at isang plato na tingin ko ay para sa akin.
"Wala pa si Archer?" tanong ko kay Mica.
"Ang sabi po ni Sir ay gagabihin daw po siya, Ma'am. Kanina pa daw po siya
tumatawag sa inyo pero patay daw po ang cellphone nyo."
Nagkibit balikat ako at naupo na sa pwesto ko. Lobat siguro ang cellphone ko
kung kaya hindi ko na rin narinig ang tawag niya. Isa pa, puwede siyang umuwi kahit
kailan niya gusto. It's not that I care about his whereabouts.
"Halika, sabayan mo ako kumain." utos ko kay Mica na sinagot niya ng mahinhin
na tango.
THE NIGHT ended so fast. Kinabukasan ay naging abala ako sa opisina dahil sa
walang kamatayang pagiisip ng maayos na disenyo para sa kwarto ni Flavian. Why I am
making this special and giving too much effort into it is beyond me. Basta ang
gusto ko ay mapaganda ito.
Marahas na bumukas ang pintuan na ikinaigtad ko mula sa aking pagkakaupo.
Iniluwa noon si Zoe na naglalakad patungo sa akin. There's a small smile on her
pretty face as she watches my surprised reaction at her sudden entrance.

A gigantic smile spreads across my face.

"What a pleasant surprise," I giggled.
Nang makalapit siya sa akin ay bumeso siya. She slid her eyeglasses up to her
head and that's when I noticed her slightly swollen eyes. Nawala ang ngiti sa labi
ko.
"Naiistorbo ba kita?" tanong niya bago naupo sa upuan sa harapan ng table ko.
Tumaas ang kilay ko. "Problema?"
Her brows wrinkled. "Do I looked like I have one?"
Pabagsak kong isinalya ang sarili ko sa swivel chair at pinakatitigan siya.
"Well, mukhang kakatapos mo lang umiyak."
She chuckled, the perfectness of her white teeth showed up. She's not wearing
any make up. Ni lipstick ay wala. It's just her natural pink lips along with her
angelic eyes. But still, she's damn beautiful.
Humugot siya ng malalim na hininga at sumandal sa upuan niya.
"Wala 'to. Medyo may nakatampuhan lang,"
Tumaas ang kilay ko. "Tito Zach?"
Umiling siya.
"Love life?"
She laughed. "Wala naman ako niyan. Dati mayroon, kaso nawala sa isang iglap."
Kumunot ang noo ko. "You had one? Parang hindi mo na-ikwento sa akin iyan, Zo."
Seriously? This woman is really mysterious and very silent. Kung anong
ikinasutil at ikinabulgar ng bibig ko ay siyang kabaliktaran ko. Hindi ko
matandaang nagkwento siya sa akin ng tungkol sa kahit anong pangyayari sa buhay
pagibig niya. I actually thought that she's loveless for the past few months. All I
know is just she has suitors that she keeps on ignoring. Pagkatapos ay malalaman ko
na nagkaroon na pala siya ng boyfriend? And what's even worst is I hadn't meet that
man whoever he is just before they broke up.
"Sorry. I thought everything about us was just a joke. I mean, akala ko ay
nacha-challenge lang siya sa personality ko. You know how aloof I am when it comes
to a guy given my father's past. Natatakot akong gawin din sa akin ng taong
magugustuhan ko ang ginawa ni Daddy kay Mommy noong bata pa ako..." malungkot ang
ngiting aniya.
Hindi ko maiwasan ang pagsikipan ng dibdib matapos marinig iyon sa matalik na
kaibigan. Kahit pala hanggang ngayon ay hindi pa rin niya nakakalimutan ang
nangyari sa pagitan ni Tito Zach at Tita Lissie. Hindi naman siya galit sa kay
Tito, natatakot lang siya na baka mangyari rin sa kanya ang sinapit noon ng Mommy
niya. It was like she's bothered by Tito Zach's dark past.
Mabuti na lang rin at hindi niya nasaksihan ang ginawang pangloloko ni Tito kay
Tita Lissie. Mabuti at wala pa siyang muwang noong panahon na 'yon. Baka mas lalong
malala ang takot na mayroon siya ngayon.
"But all my fear vanished when he told me that he's in love with me. Masaya,
dahil mahal ko rin naman siya. Kaya lang... hindi pala lahat ng nagmamahalan ay
puwedeng magkatuluyan... hindi pala porke mahal nyo ang isa't-isa, wala ng
makakasira sa inyo."
Tumuwid ako ng pagkakaupo at matamang pinagmasdan ang kaibigan.
"What happened?"
 She laughed fakely. Nakita ko ang pasimpleng pagpahid na ginawa niya sa gilid
ng mata niya at pinaypayan ang sarili. I can feel her trying so hard to refrain
herself from breaking down in front of me. Never in my life have I witnessed her
crying just because of a man. And he must be this important to my best friend.
"A problem suddenly came up that made him quit on us. He left me. For another
woman."
My jaw clenched.

Bastard! Dahil sa ibang babae? Pinagpalit niya ang isang

kagaya ni Zoe dahil lang sa ibang babae? What an asshole! Zoe has everything a
woman could possibly dreamed for. A pretty face and a nice personality. She's smart
and elegant. She's even the heiress of Monterro Group of companies! Obviously,
whoever that man is... doesn't have even the slightest idea who Zoe is.
Tumayo ako mula sa aking upuan at umikot para lapitan ang kaibigan. Mula sa
harapan niya ay niyakap ko siya ng mahigpit. This is the only way I know how to
lessen her pain.
Kung tutuusin ay parehas lang kami ng pinagdadaanan ni Zoe. Parehas kaming
nagmamahal ng isang tao na hindi na puwede pa. At ang dahilan ng lalaking mahal
niya at ang dahilan ko ay hindi rin nagkakalayo. Iniwan siya para sa ibang babae,
samantalang ako'y iniwan si Flavian dahil kasal na ako sa ibang lalaki.
Habang yakap ay naramdaman ko ang pagtawa ni Zoe.
"Hell, this is not me..." she said through her sobs.
Bahagya akong lumayo sa kanya at tinitigan siya sa mukha. Mamula-mula ang
pisngi at ilong nito. Ang pilik mata ay lalong napansin ang haba dahil sa pagkabasa
nito.
"It's fine, Zo. You don't deserve him. Hindi niya alam kung gaano kalaki ang
nawala sa kanya."
Malungkot siyang ngumiti. "It doesn't matter anymore, Trina. We're already
done..." she sniffed and then looked sadly in my eyes. "Learn to love your husband.
Don't waste what he has sacrificed for you. You're not just the victim here, siya
rin."
Natigilan ako sa huling sinabi niya. Bakit biglang nasali si Archer sa usapan?
Ganoon ba siya kaboto rito para bigla niyang isali 'yon?
Or maybe... she's just this emotional that even my relationship with Archer is
a big deal for her. Puwedeng ganoon. Affected lang siguro siya.
Hindi nagtagal at nilisan na rin ni Zoe ang office ko. She even apologized for
breaking down in front of me. That she shouldn't act like that. Gusto ko magtampo
sa kanya dahil hindi niya nagawang sabihin sa akin ang problema niyang iyon kahit
pa alam naman niyang makikinig ako sa kanya gaano man kami kaabala sa trabaho.
But that's her. She wants to keep things for herself. Kung sabagay ay ako rin
naman. Hindi ko pa rin nasasabi sa kanya ang tungkol sa nakaraan namin ni Flavian.
Hindi ko alam kung paano ko sisimulan.
TIME FLIES so fast. The day I've been waiting(well, not really) finally came.
Bitbit ang laptop na naglalaman ng mga disenyo para sa kwarto niya ay nag doorbell
ako sa pinto ng penthouse ni Flavian.
Kagabi, sinubukan ko itext ang dating number niya na nakasave sa akin. I told
him that the example ideas are already done and where we should meet up.
Suprisingly, he replied and told me that we can meet here. Ang akala ko kasi ay sa
labas na lang kami magkikita dahil sandali lang naman ang mangyayaring paguusap sa
pagitan namin.
I thought he has changed his number already. Iyon pa rin pala.
Bumukas ang pintuan. Iniluwa noon si Flavian na nagpupunas pa ng basang buhok
at tila ba katatapos lang maligo. He looks ravishingly handsome in his black boxer
shorts and plain white shirt.
I lifted my hand and showed him my laptop. "Got it,"
His lips curled up. Isinampay niya ang kanyang puting towel paikot sa leeg niya
at niluwagan ang bukas ng pinto.
 "Come in," he said.
I stepped inside. The scent of fresh wood with a mixture of mint lingered in my
nose. Pasimple akong suminghap at pinuno ang dibdib ko ng mabangong amoy niya.
He turned around and walked towards the living room. I followed him. Napatingin
ako sa pang upo niya habang naglalakad. I admit, this man has a butt to die for!
It's round and firmed. Kahit noon pa man ay ito na ang gusto ko sa kanya.

Not only he has a member down there that's huge and thick,
he also has this ass that you wanna grip all day and you won't even get tired!
Heat immediately occupied my cheeks. What the hell are you thinking, Trinity?!
Naupo si Flavian sa mahabang couch. He looked at my face and stayed his eyes
there like he's been studying it. Seconds later when he lifted his brow.
You're blushing," he stated.
Kinagat ko ang ibabang parte ng labi ko at napailing sa kagagahan ko. "Mainit
sa labas,"
His intense eyes remained on my face. Ilang sandali bago siya tumango at
tinapik ang espasyo sa tabi niya.
"Come here,"
I shook my head. "You have plenty of vacant couch here. We don't need to sit
together,"
The edge of his lips turned upward. He flicked his tongue over it and like the
usual, it stole my attention from whatever we're talking about.
"Ipapakita mo sa akin ang mga disenyo mo nang malayo ka sa akin? Isn't it too
unprofessional?"
My teeth gritted. Bakit ba hindi siya makahalatang ayokong lumapit sa kanya
dahil naiilang ako? Pakiramdam ko ay nangaasar pa siya. Pakiramdam ko ay nananadya
pa siya.
Rolling my eyes at him, I stepped towards his direction with a heavy feet.
Narinig ko ang mahinang halakhak niya at padabog na naupo sa tabi niya.
As soon as my butt touches the soft couch, I opened my laptop and activated it.
Sa loob ng ilang minuto na nagbubukas ito ay panay ang kalampag ng puso ko. Paanong
hindi? His exposed hairy legs was brushing my knee that sent me a ticklish feeling.
I also feel that this scene was a dejavu! Parang nangyari na ito noon sa
opisina niya kung saan dinala ko rin ang design examples na kailangan niya para sa
kwarto niya. And that time, he's flirting with me.
Well, siguro naman ay hindi niya na gagawin iyon ngayon dahil may asawa na ako
at ilag na siya sa akin.
Waiting for my laptop to be activated feels like forever. Kaagad akong nagtungo
sa documents at pinakita sa kanya ang mga disenyong ilang gabi kong pinagpuyatan.
I handed him the laptop without even looking at his face but I can sensed that
he's facing me, watching my every movement.
"Here, choose the one that stands out." I said coldly.
Inabot niya sa akin ito at ipinatong sa mga hita niya. Napako ang mga mata ko
roon, lihim na napapamura.
Maging ang pagkakalapat ng mga balahibo sa hita niya ay napakalakas ng dating
sa akin! Nababaliw na naman ako.
"What design do you prefer?"
Nagangat ako ng tingin sa kanya. Nasa screen ng laptop ang mga mata niya at
salubong ang kilay na pinagmamasdan 'yon.
"Pardon?" I asked, a bit confused.
Nag angat siya ng tingin sa akin. "Anong disenyo ang gusto mo dito?"
Damn it. Tinagalog niya lang, e!
"Excuse me, Flav, but I am not the client here."
"Yes, but you're the reason why I want that bedroom to have a renovation."
Kumunot ang noo ko, tuluyan ng naguluhan sa mga sinasabi niya.
"Anong ibig mong sabihin?" litong tanong ko.
He gazed intently at me. Tumaas-baba ang kanyang dibdib at bumuntong hininga.
Ibinalik niya ang tingin sa screen at seryoso iyong pinagukulan ng pansin.
"Naisip kong ipaayos ang kwarto ko sa disenyong gusto mo para kung sakaling
narito ka... kasama ko... ay matutuwa ka dahil ikaw mismo ang may gawa no'n. And I
also want my places to have a touch of you so I won't miss you all the damn time."
Kumurap-kurap ako kasabay ng pag awang ng labi ko. Ang puso ko ay halos lumabas
na mula sa aking dibdib dahil sa tensyon na nararamdaman.
Ano...ano bang sinasabi niya?
"S-Sorry. Hindi kita nasusundan sa mga sinasabi mo."
Muli siyang bumuntong hininga. Inilapag niya ang laptop sa ibabaw ng center
table at humarap sa akin. He took my hand, cupping it with his. Maang kong sinundan
ng tingin iyon.
For the third time, he heaved a deep breath while looking at our hands.
Suddenly, he lifted his dark eyes and stared at me.
"I want you back, Trinity. I want us back."
Huminto ang daloy ng hangin sa dibdib ko matapos marinig ang sinabi niya. My
eyes widened a bit as shock filled my entire being. Nanglamig ang aking kamay,
ganoon rin ang mga paa. I watched how Flavian gaze at me, witnessing my reaction.
"W-What?" the only word that came out of my lips.
Dinilaan niyang muli ang ibabang bahagi ng labi niya at masuyo akong tinitigan
sa mga mata.
"I'm in love with you, baby. I don't care if you are married or not. As long as
you're in love with me too, I'm gonna fight for you.. for us..."
He lowered his head and brought my hand on his lips and planted a soft kiss
there. Muli siyang nag angat ng tingin sa akin gamit ang malamlam niyang mga mata.
"Handa akong maging sikreto mo... basta ipangako mo sa akin na ako pa rin ang
pipiliin mo sa huli."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 35

Gusto niya ako? Gusto niyang magkabalikan kami? At higit sa

lahat... mahal niya ako? Am I hearing him correctly? Or my ears are just playing
tricks on me?
"Stop joking around, it's not funny anymore." I warned nervously after seconds
of staring at him.
Humigpit ang pagkakahawak niya sa aking kamay habang mataman akong
pinagmamasdan sa aking mga matang nagsisimula ng magluha.
If he's just tripping on me, he better stop it right now. Hindi maganda ang
biro niyang ito sa akin. Weeks ago, he made it clear to me that we're already done
and we can't be together anymore. Bakit ngayon ay sasabihin niyang gusto niya
kaming magkabalikan?
At hindi pa siya nakuntento, sinabi pa niyang mahal niya ako na hindi naman
kapani-paniwala. No matter what angle I looked at, I can't see the genuineness
behind those words.
Hindi nga ba, Trinity? Hindi mo nga ba makita? O, nakikita mo pero gusto mong
magbulag-bulagan dahil natatakot kang paniwalaan dahil baka masaktan ka lang kapag
nalaman mong hindi pala 'yon totoo.
He placed my hand above my legs and let go of it. He moved near me, leaving no
space between us. Paharap siyang naupo sa tabi ko, ang kaliwang kamay ay ipinatong
sa arm rest ng couch na nasa gilid ko habang ang kanan naman ay nakatuon sa
sinasandalan ko. With that position, he has already imprisoned me.
His jet black eyes were piercing through my soul. Masiyadong makapit ang
pagkakalapat ng mga mata niya sa akin na nagiging dahilan para sumikip ang daloy ng
hangin sa aking dibdib.
Tumagal ang titig niya sa akin sa loob ng ilang segundo na para bang
pinagaaralan niyang mabuti ang mukha ko. Lumunok siya. Ang mabagal na pagtaas-baba
ng kanyang Adam's apple ay sadyang nakakaagaw ng pansin pero alam kong hindi ito
ang tamang oras para purihin 'yon.
"I'm not joking, Trinity. Matagal ko ng sinabi sa'yo na hindi ako marunong
magbiro." namamaos ang boses na salita niya. "And you know what's actually funny?
It's me. Because no matter how often I remind myself that I should restrain myself
from you for you're already chained to someone, I still find myself crawling my way
back to you."
Walang pasabing umapaw ang luha sa mga mata ko. The sincerity in his eyes were
too much that I suddenly want to kiss him and wrap my arms around his body.
Nanginig ang labi ko, hindi inaalis ni isang segundo ang tingin sa kanya. He
brought his left hand on my cheek and caressed it softly. Single tear slid down my
cheek where his hand is. Bago pa man dumiretso iyon pababa ay mabilis na iyong
nasalo ng hintuturo niya at agad na pinahiran.
"P-Pero kasal na a-ako sa iba, Flav-"
"I don't care. Kagaya ng sinabi ko sa'yo kanina, handa akong ipaglaban ka.
Handa akong ipaglaban ang relasyon natin. As long as you're in love with me, too.
I'm willing to stand up for us." he whispered, his warm breath kissing my face.
"Isang bagay lang ang gusto kong marinig mula sa'yo, Trinity."
Humikbi ako. "Ano?"
Huminga siya ng malalim at mas sinsero pa akong tinitigan sa mga mata. "Mahal
mo pa rin ba ako kagaya ng sinabi mo sa akin noon?"
Lumakas ang hikbi ko. Ang luha ay nagsunod-sunod na sa pagpapatak mula sa mga
mata ko. Napatungo ako at pumikit, sinusubukan patigilin ang pagsabog ng pinaghalo
halong emosyon mula sa akin ngunit mas lalo ko pigilan, mas lalong lumalala.
Naramdaman ko ang isa pang kamay ni Flavian sa kabilang pisngi ko at pilit na
iniangat ang ulo ko mula sa pagkakatungo. Dahil sa mga luhang nakaharang ay
nagmistulan na siyang malabo sa paningin ko.
Worry etched in his eyes as he gazed at me. Marahil ay dahil sa nakikitang
reaksyon ko matapos ng mga isiniwalat niya sa akin.
"Wala n-namang nagbago. M-Mahal pa rin kita..." habol ang hiningang sagot ko.

A ghost of smile slowly spreads across his lips. Cupping my

face, he planted a soft and quick kiss on my forehead and pulled me into a tight
embrace.
"Fuck that marriage. I'm gonna fight for you no matter what it takes me," he
growled. "Fight with me, baby. Fight for me. Sabihin mong ipaglalaban mo rin
ako..."
I sniffed against his neck, making me engulf his fresh scent. Ikinawit ko ang
mga kamay ko paikot sa bewang niya at niyakap siya ng mahigpit.
"I will, but we need to buy time, Flav. Hindi puwedeng basta-"
"I know, don't worry. I'm willing to be your dark secret as long as you want me
to. Maghihintay ako hanggang sa maging handa ka na sabihin sa lahat ang tungkol sa
atin. Just promise me that you will always choose me no matter how fucked up our
situation is."
Paulit-ulit ang naging pagtango ko, hindi na makaapuhap pa ng sasabihin.
Instead, I tightened my hug around his body, expecting that he will get my answer
by doing this.
"Words, baby. I need the words."
"Yes, Flavian. I'll fight for you, I swear. And I will always choose you. Over
and over and over. Without pause, without a doubt, in a heartbeat, I'll keep
choosing you."
Heaven knows that I'll choose him over anyone else in my life. Not because I
loved him, but because he restrained me from drowning into an ocean full of toxic
attachments and dipped me back into a bowl of sweet love, where I could swim in
self love and resurface to breathe in happiness.
Hindi ko alam kung ano ang plano ng langit para sa akin, sa amin, at hinayaan
pa kaming bumalik sa isa't-isa kahit pa sa kabila ng katotohanang may asawa na ako.
Hindi ko rin alam kung ano ang magiging kapalit ng pagpapatuloy namin sa bawal na
relasyon na ito. Alam kong mali, alam kong hindi puwede. Isang malaking pagkakamali
ito sa harap ng kahit na sino oras na malaman nila ang totoo. Lalo na sa harap ng
pamilya namin.
Pero pakiramdam ko ay tama.
Tama dahil sinunod ko ang puso ko. Sinunod ko ang kagustuhan nitong makasama si
Flavian. Heaven knows that I'm deeply in love with him and he's the only one that
can give me happiness. Ayokong pakawalan iyon. Ayokong sayangin ang tsansang maging
masaya.
Naniniwala akong dadating ang panahon na aayon sa amin ang tadhana... at
magiging kami para sa isa't-isa. Alam kong matagal pa ang panahon na 'yon, pero
basta nasa tabi ko si Flavian at handang lumaban kasama ko, magtitiis ako... gaano
man katagal.
"Paano mo eksaktong nalaman ang tungkol sa akin, Flav?" tanong ko.
Mahigit isang oras na ang nakakalipas at narito pa rin kami sa couch. The
afternoon sun was hitting our faces as we watched the tall buildings in front of
us.
Nakapulupot ang braso ni Flavian sa balikat ko habang ako ay nakasandal sa
gilid ng dibdib niya. He's gently caressing my hair that made my eyes feel heavy.
O, siguro ay dahil sa matinding pagiyak na ginawa ko kanina kaya pakiramdam ko
ay para akong aantukin.
"It's Russell, a close friend of mine. He told me that he has already seen you
before in a convention meeting in Davao,"
Kumunot ang aking noo. Russell? His name sounds familiar.
"Russell what?" I asked.
"Russell Trajano. He's the owner of the hotel where Mr. Gonzales held his
birthday. Ang sabi niya ay nakita ka niya noon sa Davao kasama si Archer. He went
to my office right after we parted ways and asked me what made me busy the past few
days. Nahulaan niyang babae ang dahilan. I showed him your picture from my phone.
Sinabi niyang namumukhaan ka niya."

Kaagad na hinagilap ng utak ko ang araw kung kailan nasa

Davao ako. I just stayed there for a day. Naalala kong isinama ako noon ni Archer
sa isang okasyon at pagkatapos ay nagaway pa kami matapos niya ako ipakilala sa
isang kilalang pamilya at ipahiya ko siya sa harap ng mga ito.
They're composed of three person. Naalala ko na isang mag asawa iyon at ang isa
ay anak nila. I remember that handsome man smirking at me for whatever reason he
has.
Kaya pala pamilyar ang lalaking bumubulong kay Flavian noon sa birthday ni Mr.
Gonzales, siya at ang lalaki sa Davao ay iisa lang pala.
What a small world.
"I remember him now. He's the handsome guy that kept on smirking at me that
time. Kaibigan mo pala siya,"
Nilingon niya ako at taas kilay na tinitigan. "You find him handsome?"
"Well, yes. But not as handsome as you." ngumiti ako.
He chuckled. "Bolera,"
Matunog akong natawa ngunit agad rin nagseryoso. "How about the magazine? Paano
ka nagkaroon ng kopya no'n?"
"He gave it to me. He saw her younger sister reading the article about your
wedding. I didn't believe him at first when he told me that you're already married
to someone, na nasa harapan nila kayo ni Archer nung magpakilala kayo bilang
magasawa. You even told them that you're unfortunately a Ravena now that made them
conclude that what you have is just an arranged marriage. Ibinigay niya sa akin ang
magazine bilang pruweba na totoo ang sinasabi niya. And you know what I felt the
moment I he gave me that proof?"
Ngumuso ako. "What?"
"I wanted to punch him in the face for giving me those fucking lies. How dare
him burst the happiness I was feeling that time," he chuckled bitterly. "I don't
want to believe him unless it comes exactly from you. And then my world shattered
into pieces the moment you didn't deny all my accusations against you. Goddamnit,
my girl is already fucking married to someone who isn't me."
Huminga ako ng malalim nang mahimigan ko ang pait doon. Although, I'm a bit
happy that we can already talk about this matter freely, pakiramdam ko ay naroon pa
rin ang sakit sa kanya sa tuwing babanggitin niya ang tungkol sa amin ni Archer.
Pakiramdam ko ay ako mismo ang nasasaktan para sa kanya.
He's settling for this situation just because he loves me. Is that enough
reason for him to continue this forbidden relationship with me? Am I worth fighting
for?
"Are you sure about this, Flav?" I asked through a breathless whisper.
He sighed deeply.
"I've never been this sure all my life, Trinity. Not be able to see you and
hold you for the past few weeks took all the sanity I've left in me. You've taken
me completely, baby. You've swallowed me up and drowned me in your beauty and
spirit. I cannot function with you. Those quick months that I've get to know you
and be with you, you've already made my life as beautiful as you are. You've made
me want to live a worthy existence, a life with you."
Mabilis na sumilay ang ngiti sa labi ko. Mas isiniksik ko pa ang sarili ko sa
dibdib niya at mas niyakap siya ng mahigpit.
Hearing these words right straight from his lips made my heart jump into
happiness. Hindi kailanman ko inasahan, kahit nung mga panahon na maayos pa kami at
hindi niya pa nalalaman ang lahat, hindi ako umasang mamahalin niya ako, na
mahuhulog siya sa akin ng ganito.
"Hindi basta-basta ang pagdadaanan natin, Flavian. This is not going to be
easy. Kailangan ko ng tiwala mo,"
"I'm willing to give it to you, Trinity. Kahit mahirap para sa akin ang isiping
natutulog kayo sa iisang kama-"
"No, we're not!" angil ko na ikinalayo ko sa kanya.
My brows were furrowed together. He fixed his eyes to me. Umawang ang labi
niya. 
"What do you mean you're not?" he asked confusedly.
Umiling ako. "We never sleep together, Flav. Ever since we got married, hindi
pa kami nagtatabi sa kama."
"Not even once?"
"Not even once," I assured.
Tumingala siya at mariing pumikit. He muttered a curse as his jaw clenched
tightly. Nagmulat siya ng mga mata at kinabig ako para halikan sa aking labi.
It's a shallow but passionate kiss. Hindi iyon gaanong nagtagal at agad rin
naghiwalay. He relaxed his forehead against mine as he gazed deeply in my eyes.
"Mine," he whispered.
I smiled. "Yours,"
Pagkasagot ko noon ay muli niya akong hinila para yakapin. He placed his chin
above my head as he breathed calmly. I can feel his beating heart against my chest
that made me hug him back.
"I love you," he breathed.
My heart clobbered in happiness. The words I've been wishing to hear from
him... finally...
"I love you, too."
Flavian doesn't know how he affects me. How his presence along with those three
words calms the chaos in my head. He stills the typhoon of thoughts that steal my
sanity. When I am in his arms, I feel as though we are in the eye of my turbulent
life — safe together while the storm rages on around us.
"When can we see each other again?" tanong niya nang ihatid niya ako sa
basement kung saan naroon ang kotse ko.
He's standing massively in front of me habang ako ay nakasandal sa bukas na
pintuan ng kotse ko. Thank goodness I am wearing my heels that made me level his
tall height.
 "Next week. Kapag aayusin na ang kwarto mo. Hindi ka pa nga nakakapili ng
disenyo," ungot ko.
He chuckled. "Whatever you choose will be fine for me. One week is too long but
fine, whatever you say goes. Let's just video call every night. Bago ka matulog,"
Tumango ako. Magandang ideya kung tutuusin. Hindi ko kailangan tumakas ng
tumakas kung sakaling hilingin niya na magkita kami.
"Alright, no problem." I assured.
Ngumiti siya. Humakbang siya palapit sa akin. Hinawi niya ang buhok sa aking
pisngi at iniipit iyon sa tainga ko. Holding my cheek, he placed a tender kiss on
my lips.
"Drive safely," bulong niya.
Ngumiti ako. "I will—"
"Trina?"
Sabay kaming napalingon ni Flavian sa gilid kung saan narinig namin ang boses
ng isang babae.
Halos panglamigan ako ng balat nang matanaw ko si Zoe na nakatayo hindi
kalayuan sa amin. Hawak ang pinto ng kotse niya ay kunot noo siyang nakatitig sa
akin... sa amin...
Humigpit ang hawak ko sa kamay ni Flavian. Hindi ko alam kung bakit ako
nakakaramdam ng kaba na nahuli ako ng matalik na kaibigan na may kahalikang ibang
lalaki. She's my best friend and she will surely understand me if I ever explain
this thing between Flavian and I. But knowing that he's into Archer's side made me
feel doubtful.
Umalingawngaw ang tunog ng pinto ng sasakyan niya matapos niya ito itulak
pasara. With pure elegance and grace, she glided towards us, her angelic eyes
suddenly became hawkish and they're not leaving mine.
"Zoe," mahina ang boses na tawag ko.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 36

Huminto si Zoe ilang metro ang layo sa harapan namin ni

Flavian. Her soft and angelic eyes can now be compared to a lioness’ sharp and
intimidating eyes. Mula sa akin ay lumipat ang tingin niya kay Flavian at mataman
itong tinitigan. Just before she could open her mouth to say something, I already
did.
"What are you doing here, Zo?"
"I visited a friend who's also living in this building..." she answered without
removing his eyes from Flavian, I silently gripped his hand. Agad iyong sinundan ng
mga mata ni Zoe at ilang sandaling nanatili doon bago siya nagangat ng tingin sa
akin. "How ‘bout you? What are you doing here?"
Napabuntong hininga ako sa klase at tono ng tanong niya. I don't think I can
ever lie to her. She's my best friend, she knows me too well. Alam kong mali ang
ginagawa ko sa paningin ng iba tao. But given the fact that she's my closest friend
gives me a little confidence that she'll somehow understand me.
Isa pa ay narito si Flavian sa tabi ko, hawak kamay. Kahit sino ang makakita ay
siguradong magiisip na mayroong namamagitan sa amin. And I don't want to deny him,
not at least in front of my best friend.
"Work," I stated.
Tumaas ang kilay niya. "Work? You mean... a side work?"
For the nth time, I heaved a deep sigh. Naramdaman ko ang paghaplos ng
hintuturo ni Flavian sa magkahawak naming kamay. That simple move sent me a
comforting feeling, that I can do this because he's beside me. That we can both get
through with this whatever it takes us.
"Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa, Zoe. This is Flavian Follosco. My...
boyfriend,"
 Darkness suddenly consumed Zoe's eyes. Dumiin ang titig niya sa akin na para
bang may gusto siyang itanong sa akin nang bulgaran ngunit hindi niya magawa dahil
nasa harap kami ni Flavian.
"Flavian Follosco, nice to finally meet you." pakilala ni Flavian bago inabot
ang malayang kamay niya kay Zoe.
With an emotionless expression, her eyes followed his hand and stared at it.
Ilang segundo pa bago iyon tinanggap ni Zoe.
"Zoe Monterro," she answered frigidly.
"Daughter of the business tycoon Zachary Monterro, right?"
"Yes,"
Nagbitaw sila ng kamay. Ibinalik sa akin ni Zoe ang tingin niya.
"He knew?"
I nodded, already getting what she's trying to ask me. Her lips separated in
surprise.
"At pumayag ka?" tanong niya kay Flavian pagkabalik ng tingin dito.
Binitawan ni Flavian ang kamay ko, napatingin ako sa kanya. Napalunok ako nang
kabigin niya ako at ipaikot ang kamay sa aking bewang.
"They're just married in papers, Ms. Monterro. And I am in love with your best
friend. Wala akong makitang masama para hindi ipaglaban ang kung ano mang mayroon
kami."
Kitang-kita ko kung paano gumalaw ang lalamunan ni Zoe tanda ng kanyang
paglunok. She nodded once and gazed indifferently at me.
"Can we talk? Just the two of us..." she said.
Tumango ako. "Pauwi na rin ako. Let's just meet at the nearest coffee shop
here,"
"Alright."
Pagkasagot niya noon at tumalikod na siya. We watched her glide towards her red
BMW and stepped inside. Hindi na siya naglaan pa ng tingin sa amin at mabilis na
binuhay ang sasakyan bago pinaandar. When she's totally out of our sight, niluwagan
ni Flavian ang pagkakahawak sa bewang ko at pinihit ako paharap sa kanya.

His intense eyes pierced through me. Hinawakan niya ang

dalawa kong kamay at iginiya ito patungo sa batok niya. Sunod noon ay pinaglandas
naman niya ang kamay niya sa gilid ng katawan ko hanggang makarating ito sa
magkabilang bewang ko at hinila ako palapit sa kanya.
I sighed inwardly. Kung puwede lang sanang manatili na lang ako sa tabi niya,
sa ganitong posisyon at wala ng iisipin pang ibang bagay na makakapagpagulo sa utak
ko.
"Your best friend is too uptight on you," he chuckled.
Tipid akong ngumiti. Ang isang kamay ko ay marahan na hinahaplos ang maiksi
niyang buhok habang tinititigan ang buong mukha niya.
"I already expected that. She's on Archer's side."
He nodded before flicking his tongue over his bottom lip. "I don't care
whoever’s on his side. What important is you, choosing me over anyone else. Hindi
ko kailangan ng boto nila, Trinity. Ikaw lang ang gusto ko."
Ngumiti ako. I planted a feathery kiss on his lips and looked at him in the
eyes.
"You already and will always have me, Flav."
Tumaas ang sulok ng labi niya. "Damn. A fucking music to my ears,"
Natawa ako kasabay ng aking pagiling. "Sige na. Baka naghihintay na sa akin si
Zoe. We'll just video call tonight."
"Alright. Text me when you're already in bed,"
"Hmm, okay."
Doon natapos ang usapan namin ni Flavian. Nakasakay na ako sa loob ng kotse ko,
minamaniobra palabas na ng basement. Si Flavian ay nakamasid lang sa akin.
Mayroon sa akin ang nakakaramdam ng kaunting kirot habang pinapanood siyang
naghihintay sa tuluyan kong pagalis. I just want to stay here and be with him
instead of going back to the place and person I don't belong and never I will be.
Don't worry, Flav. Balang araw, hindi mo na ako papanoorin umalis mula sa tabi
mo. Dahil sabay na tayong aalis at sabay rin babalik. Sa umaga, sabay tayong
papasok ng trabaho at pagdating ng gabi, uuwi ka at ako agad ang madadatnan mo
habang inaayos ko ang hapunan natin sa hapagkainan. Sasalubungin kita ng yakap at
halik, tatanungin kung kamusta ang araw mo. Sa gabi, magkatabi tayong matutulog at
gigising sa umaga na mukha ng bawat isa ang mabubungaran natin.
Ang sarap mangarap. Ang sarap mangarap na ganoon kami, walang ibang taong
iisipin kung hindi ang sarili namin at ang pamilya na bubuuin namin.
If everything was just easy.
Isang busina ang pinakawalan ko bago ko pinagpatuloy ang pagmamaneho. Flavian
waving his hand to me was the last image I saw before I left the building.
"What do you think you're doing, Trina? Nababaliw ka na ba?" mariin at puno ng
frustrasyon na tanong sa akin ni Zoe nang nasa loob na kami ng isang coffee shop.
Ikinwento ko sa kanya ang lahat tungkol sa amin ni Flavian. Simula ng
magkakilala kami hanggang sa maghiwalay kami at muling magkabalikan. I told her
everything and didn't leave even the smallest detail of our history.
I can feel her eagerness to shout at me but she can't because we're in a public
place. Hindi ganoon karami ang customer pero kung sakaling sigawan niya ako
paniguradong makakaagaw kami ng atensyon mula sa kanila.
Iniikot-ikot ko ang straw sa aking frappe at bumuga ng hangin.
"Kabaliwan ba ang tawag mo sa isang taong nagmamahal—"
"Pero may asawa ka na, Trinity! Kasal ka na kay Archer. You're cheating on him
for heaven knows how long!"
Pabagsak kong idinutdot ang straw sa inumin ko at nag angat ng tingin sa kanya.

"At alam mo ang dahilan ng kasal na 'yon, Zoe! Alam mong

hindi ko siya mahal. Alam mong napilitan lang ako—"
"Then you should have fight for your freedom instead of agreeing to your
father's wish. Kaysa naman pumayag ka nga, ginagawa mo namang tanga 'yong isa.
You're being unfair and insensitive—"
"Insensitive? Unfair? Zoe, nung nakaraan lang ay nakatanggap ako ng tawag mula
mismo sa cellphone niya galing sa babae niya. She's the same woman Archer keeps on
talking with. Baka nga siya rin ang ex girlfriend na iniwan niya para pakasalan
ako. Why I am telling you this? It's for you to know that it's not only me who's
cheating on this relationship. Even Archer is doing things behind my back! Hindi ko
pinapakielaman dahil unang-una ay wala naman talaga akong pakielam. Kaya huwag na
huwag mo akong huhusgahan sa pakikipagrelasyon ko kay Flavian dahil siya lang ang
nakapagparamdam sa akin kung paano maging masaya at magmahal ng totoo." madiin at
dire-diretsong litanya ko.
Namilog ang mga mata niya sa hindi ko matukoy na dahilan. Mabilis ang bawat
pagtaas-baba ng kanyang dibdib dahil sa mabigat na paghinga. Maybe, she's shocked
that Archer is also unfaithful to our marriage and the truth that I am already
aware of it.
"Ang hirap ng sitwasyon ko, Zo. Mahal na mahal ko si Flavian. Alam kong mali
dahil may asawa na ako pero kailangan mo maintindihan na ayokong makulong sa
pagsasamang walang pagmamahalan. The last time I had a talk with my father, he
asked me to stay with Archer and fullfil my responsibility as his wife. Pumayag ako
dahil iyon ang unang beses na hiniling niya ang bagay na 'yon nang hindi ako
pinipilit na mahalin si Archer, na kailangan makabuo kami ng pamilya. Inakala ko
rin na tapos na kami ni Flavian kaya naisip kong pagbigyan na lang ang ama ko tutal
wala na rin namang dahilan pa para tumanggi. The only man I loved already left me.
Pero binalikan niya ako, Zo. At ayokong sayangin ang tsansa na 'yon para sumaya..."
Nagiwas siya ng tingin sa akin, ang luha ay sumisilip na sa gilid ng mga mata
niya. She's clenching her fist that earned a sigh from me. I don't really get why
she's mad about this matter. Normal lang ang magulat at mainis. But what she's
reacting right now was beyond me. Hindi ko maintindihan. Hindi ko maintindihan kung
bakit parang kailangan niyang umiyak.
Is she this affected by our relationship? Malaking kawalan ba sa kanya kung
magloko ako sa pagsasama namin ni Archer?
"Alam ko na na kay Archer ang simpatya mo kung kaya ganyan na lang ang reaskyon
mo pero sana ay maintindihan mo rin ako kung bakit ko 'to nagawa. Please, Zoe. Sana
ay huwag makalabas ang bagay na ito. We still need to buy time to tell everyone
about our relationship, lalo na kay Archer at Papa. This isn't going to be easy, I
know. But we're ready to face whatever the consequences are as long as we have each
other's side. Maintindihan ko kung hindi mo ako susuportahan sa bagay na ito, I
just need you to be silent. Let me handle everything. You're basically out of
this."
Huminga siya ng malalim. Tears poured down her cheeks but immediately wiped it
as if she doesn't want me to see it. Kalaunan ay malamig niya akong tiningnan.
"Sana lang ay patulugin ka ng kunsensya mo, Trina."
Malungkot akong ngumiti. "Sana rin ay makatulog si Archer sa kabila ng lihim
niyang pakikipagusap sa babae niya, kay Lean."
Nagtagal ang titig niya sa akin. From where I sit, I can see his slightly
angled jaw clenched firmly. Bumuntong hininga ako.
Kung hindi lang kita kilala, Zoe, iisipin kong may gusto ka kay Archer kung
kaya ganyan na lang katindi ang reaksyon mo pagdating sa bagay na ito. Kung bakit
ganyan ka na lang kaapektado.
Walang naging finale ang usapan namin na 'yon ni Zoe. We just parted ways
without saying proper goodbye. She immediately went back inside her car leaving me
with just a slight smile. Ganoon pa man ay umaasa akong itatago niya ang sikreto ko
at hindi ako papangunahan sa kahit na anong paraan.

"Hey, glad you're home. I've been waiting for you so we can
eat dinner together." si Archer nang makapasok ako sa loob ng penthouse.
Tumango ako sa kanya. Lumapit siya sa akin, tumungo at pinatakan ako ng halik
sa aking pisngi. Tinitigan niya ako sa aking mukha, nagiwas ako ng tingin.
"You alright? Bakit namumula ang mga mata mo?"
Nilampasan ko siya at naglakad na patungo kusina. Narinig ko ang yabag niya
pasunod sa akin.
"I'm fine. Nasobrahan lang na pagtitig sa laptop," I lied.
The truth is... I was crying inside my car right after my conversation with
Zoe. Hindi ko lang kasi gaano matanggap na ang pinakamalapit na kaibigan ko pa ang
siyang tutol sa kasayahan ko. It's really painful but I guess I'll get used to it
as the time goes by.
"You didn't wear your eyeglasses?" Archer followed up.
Naupo ako sa dinning area. Nakita ko ang paglabas ni Mica bitbit ang isang
putahe. I noticed that there are different dishes over the table. Hinila ni Archer
ang upuan sa harap ko dahilan ng paglikha nito ng maingay na tunog.
"Bakit ang daming pagkain?" blanko ang ekspresyon na tanong ko kay Archer.
When he's done settling himself on the chair, he clasped his hands above the
table and stared at me.
"I saw a new open restaurant near here. Thought of buying their specialty. Baka
magustuhan mo. Don't worry, it's a non-carb meals."
Hindi na ako sumagot. Pinanood ko na lang ang pagaayos ni Mica sa mga pagkain.
Later on, we started eating our food in silence. Wala ako gaanong gana pero pinilit
ko pa rin dahil maayos naman akong niyaya ni Archer pagdating sa bagay na ito.
"Hindi na tayo gaano nagkakakitaan dito sa bahay," panimula niya matapos ang
ilang sandaling katahimikan.
"We're both busy," I answered without lifting my eyes to see him.
"I know. How's your career?"
"Doing great,"
"Hmm. Your family business is doing fine, too. Mas lumawak ang koneksyon nyo.
Even international companies are making transactions with us,"
 Ngumisi ako. "Thanks to you."
He chuckled softly. "No. Your family business is already known for its quality
and service. Hindi na ako nagtataka na nakilala ito maging sa ibang bansa."
Nagangat ako ng kilay at tiningnan siya. "No need to sugar-coat it, Archer.
Hindi ba at kaya nga tayo nagpakasal ay para sa mas ikalalawak pa ng negosyon
natin? Both our families are benefiting from this marriage. Kilala kami, kilala
kayo. Nang magpakasal tayo, mas lalong naging popular. And you're also a shark when
it comes to this. Simula ng pamunuan mo ang kumpanya namin, mas lalong lumago.
Companies will really flock to our business knowing that you're the one handling
it. So, thank you."
He smirked. "Don't know if it's a compliment or an insult,"
"Both," I fired back.
Hindi siya sumagot. Kalaunan ay pumailanlang ang malalim niyang paghinga sa
buong dinning area.
"Let's not talk about this matter. I forgot to remind you that we'll be
attending a business party tomorrow night. I need you to come with me-"
"Sasama ako," walang pasubaling sagot ko.
Sigurado naman kasi ako na oras na tumanggi ako ay tutunog na naman ang
cellphone ko mula sa tawag ni Papa. Sasabihin na kailangan ko sumama.
"That's great."

Hindi kami gaanong nagtagal ni Archer sa hapagkainan at

pumasok na sa kanya-kanyang kwarto. After taking a bath, I sat on my bed and took
my phone. Excitement immediately flawed in my veins knowing that Flavian and I will
be having a face time right now. Ngayon pa lang namin iyon gagawin simula noong
magkakilala kami. To make sure that no one's gonna come inside my room, I double
locked it.
I quickly typed a message for him.
Me: Hi!
Wala pang isang minuto nang tumunog ang cellphone ko at mabasa ang pangalan ni
Flavian doon. Inayos ko ang pagkakasandal ko sa kama at ang pagkakaparte ng buhok
ko bago tinanggap ang tawag.
Bumungad sa akin ang gwapong mukha ni Flavian. He's lying on his stomach and
with no shirt to cover his upper extremities. Kahit nakadapa ay tanaw ko ang maputi
at malapad niyang dibdib. He's damn sexy! Even his thin gold necklace hanging on
his neck is too seductive to ignore.
Base sa paligid ay nasa kwarto siya ng townhouse niya. Umuwi pa siya sa bahay
niya na 'yon? Akala ko ay sa penthouse siya magtitigil.
"Hi, sweet cheeks." he greeted in his bedroom voice.
Ngumuso ako. "Sweet cheeks, huh? Iba na naman 'yang tawag mo sa akin."
"Not really. I just love how rosy your cheeks are right now."
Kinapa ko ang pisngi ko at tiningnan pa ito sa screen ng phone. Flavian is
watching me carefully as I study my face. He's right. My cheeks are on fire and I
don't even know why.
"Natural," sabi ko na lang.
He chuckled. Mapungay na ang mga mata niya, senyales na inaanyok na siya. He's
a bit pouting while chin leaning against a white pillow.
"Miss you," he whispered sweetly.
Ngumiti ako. "I miss you more. Bakit nariyan ka sa townhouse mo?"
"Mas gusto ko rito. Your sweet smell is all over my pillow and that always
gives me a good sleep."
Natawa ako. "Tagal na niyan. Hindi mo pa rin pinapapalitan?"
Umiling siya. "Saka na, pag narito ka na ulit. I want your scent to be all over
my room so I won't have to miss you real bad."
"Patay na patay," pangaasar ko.
Humalakhak siya. "Gandang-ganda nga lang sabi."
"Sus! Ayaw pa umamin,"
 Kinagat ko ang ibabang parte ng labi ko habang tinititigan siya. Hanggang
ngayon ay hindi ako makapaniwalang heto ulit kami, magkaayos na at parehas pang
mahal ang isa't-isa.
Slowly, Flavian's eyes moved down my lips and I saw how it become sleepy.
"Let's see each other tomorrow," he said.
"I have a client meeting tomorrow, Flav. Sa gabi ay mayroon kaming dadaluhang
business party ni A-Archer."
Dumaan ang dilim sa mapupungay niyang mga mata. Nagiwas siya ng tingin at agad
rin ibinalik sa screen. His jaw clamped hardly.
"What party?" he asked darkly.
Nagkibit balikat ako. "I don't know. Hindi ko tinanong. Ang alam ko lang ay sa
Hyatt Hotel iyon gaganapin,"
Tumango siya. "I think I am invited to that party, too. I remember my secretary
giving me an invitation but decided to refuse it. But I change my mind. I think
I'll be going to that party, too."
Nagtaas ang kilay ko. "Bakit pupunta ka pa kung ayaw mo naman pala?"
"Because you're there. Gusto kitang makita... kahit sa malayo lang."
Hindi ko maiwasan ang makaramdam ng kaunting kirot sa puso ko dahil sa litanya
niya. Looking at this man right now, he's not the kind who'd settle into this kind
of situation. Iyong itinatago, iyong nakukuntento na sa malayong tingin, iyong
kahit gusto niya na ako lapitan ay hindi niya magawa dahil sa kadenang nakagapos sa
mga kamay ko kung saan hawak ni Archer sa susi at kailangan pa agawin.
Si Flavian iyong klase ng lalaki na dapat ipinagmamalaki sa kahit na sino.
Hindi siya ang itinatago, siya ang dapat na inilalantad. Hindi siya dapat nanunuod
lang mula sa malayo, siya dapat ang papanuorin kasama ako. Hindi niya kailangan
agawin ang susi ng kadena ko mula sa ibang tao, siya dapat ang nagmamay ari at may
hawak sa akin.
Kung tutuusin ay puwede niyang makuha ang kahit na sinong babae ang magustuhan
niya. Iyong walang sabit. Iyong malaya nilang mailalantad ang relasyon nila. Pero
ito siya, nagtitiis sa akin, nakukuntento sa kung ano lang muna ang puwede.
"I'm sorry, Flav. Pangako, hindi ka magtatagal sa ganyang sitwasyon."
Nakita ko ang pagtaas-baba ng dibdib niya at tipid akong nginitian. Kahit alam
kong hindi niya gusto ang kinalalagyan niya ay pinapakita niya pa rin na ayos lang
'yon at walang problema.
"I can do this, baby. Just stay in love with me. That's the only thing you have
to do to keep me holding from this damnshit reality."
Tumango ako. "Iyan lang naman talaga ang kaya kong gawin. Ang mahalin ka,"
Ngumisi siya sa akin. "Patay na patay,"
Humagalpak ako ng tawa habang pinapanood siyang nangingisi sa pangaasar na
ginaya niya lang din sa akin.
"Gwapong-gwapo lang." I winked that earned a sexy laugh from him.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 37

Archer:
Have you already eaten, Trinity? You want me to send you lunch?
Kumunot ang aking noo sa text ni Archer. Ibinaba ko ang hawak na lapis at tamad
na isinandal ang likod sa swivel chair.
Why is he suddenly being nice to me? I know we're already civil to each other
but this extra kindness from him is too surreal. Parang hindi kapani-paniwala.
Sa aming dalawa ay alam kong mas matindi ang ugaling ipinapakita ko, lalo na
noon. I always shout at him. I always see and treat him as my enemy. Kung ibang tao
nga lang ako ay siguradong pinatulan niya na ako. I just thought that after
everything I have done to him, he would treat me the other way around. Not like
this.
 Siguro ay may ginagawa itong kalokohan. Maybe, he's seeing her ex girlfriend,
or still her girlfriend for all I know. Magaling lang talaga magtago at pagsabayin
ang dalawang tao.
Hmm, just like you, Trina?
My eyes rolled up at my sudden thoughts. Nagtipa ako ng sagot kay Archer.
Me:
No need. Nagpaorder na ako ng pagkain kay Shey. Thank you.
Archer:
Alright. See you tonight. Don't be late. We need to attend the party on time.
Nagbuga ako ng hangin. Isa pa 'yon. Parang ayoko na lang sumama sa kanya sa
party na iyon. Flavian will be there, too. Masaya sana magpunta doon kung hindi ko
kasama si Archer. Knowing that he will only watch me from afar gave me an endless
heartache.
Kung puwede lang sana ipagtapat kay Archer ang totoo ngayon, gagawin ko na.
Kaya lang ay naiisip ko si Papa at maayos na pakiusap niya sa akin.
I exhaled a frustrated sigh. Here I am again, pinanghihinaan na naman ng loob
dahil lang kay Papa.
Unang pagsubok pa lang ito. Paano pa kaya sa mga darating sa araw?
Hawak ang cellphone sa aking kamay, I searched for my father's contact and
called him. Itinapat ko ang speaker sa aking tainga at hinintay itong sagutin niya.
But continues ringing is the only sound that fills my ears. Sinipat ko ang gold
wrist watch ko. It's just past noon, ang alam ko ay nasa bahay lang siya ng
ganitong oras. Nagpapahingin. Ever since I married Archer, he stepped down from his
position and gave the full control of the company to Archer. Imposibleng abala siya
ngayon.
Natapos na ang pagri-ring nang hindi naririnig ang boses ni Papa. Pinatay ko na
ang tawag at ipinatong na lang ang cellphone ko sa ibabaw ng table. My eyes gazed
at the laptop, looking at the details I need to organize for Flavian's penthouse
project.
Suddenly, I heard knocks from outside and the door opened. It's Shey. Bumaba
ang tingin ko sa mga kamay niyang may hawak na tatlong paper bags. My forehead
started to crease.
"Ma'am, there's a delivery for you." Shey stated.
Mas lalong lumalim ang linya sa aking noo. "Kanino galing?"
She glided towards my direction, ang mga mata ko ay nasa mga paperbags.
Nababasa ko doon ang pangalan ng mga prestihiyosong designer mula sa ibang bansa.
Shey shrugged her shoulders.
"Anonymous, Ma'am. Basta pinapirmahan lang sa akin ng delivery boy ang form.
Maybe there's a little note inside. Wala ka po idea?"
Ipinatong niya ang mga paperbags sa ibabaw ng table ko. I closed my laptop and
moved it to create some space for the bags.
"Wala,"

"Baka po galing kay Sir Archer?" she guessed.

I doubt it. Bakit naman siya magpapadala ng mga ganito? He could just give it
to me when we're at home. Bakit kailangan pa ipadala dito? At isa pa, hindi
kailanman ako binigyan o niregaluhan ni Archer ng kung ano. Nasa akin ang credit
card niya. He's thinking that I will use it to buy all my caprices but I don't.
Simula ng ibigay niya sa akin 'yon ay hindi man lang 'yon nagalaw sa loob ng wallet
ko.
Binuklat ko ang isang paper bag at kinuha ang laman no'n. My brows knitted in
confusement when my hand touches a semi satin cloth. Inilabas ko ito mula sa paper
bag at tiningnan ang kabuuan.
It's a navy blue one shoulder dress with a mid-length slit in the leg side.
Kanino ba galing ang mga ito?
"Ang ganda," dinig kong puri ni Shey.
Humahaplos sa palad ko ang malambot na tela nito. The dress is simple but
screaming elegance. Hindi na nakapaghintay pa, ibinaba ko ang damit at binulatlat
ang ilang paper bags pa.
And there, I found a pair of silver glitter Jimmy Choo sling back shoes that
look chic in every angle. Sa isang bag naman ay naroon ang isang medium black box,
may nakaukit na pangalan sa gitna nito. Reading its name already gave me an idea
what's inside.
Iniangat ko ito pataas. Bumungad sa mga mata ko ang isang gold bangle at isang
pares ng earings. My eyes glittered at the amazement I feel for these jewelries. I
closed the box ang looked anything inside the paperbag.
Nakakita ako ng maliit na card doon. With my heart pummeled in anticipation, I
opened the card and read it.
I want to see you tonight wearing all of these. Make me fall in love with your
beauty and fierceness even more. I love you, sweet cheeks.
Ps: That earings are labeled by the designer as Trinity. It's made for a
Goddess like you.
F.F
Ramdam ko ang mabilis na pagtalon ng puso ko sa aking dibdib. A smile
immediately crept on my lips as I held the card in between my hands, placing it
across my chest, replaying his words on my head. Nagtama ang mga mata namin ni
Shey. May naglalaro ng ngisi sa labi niya.
"Mukhang hindi ko na po kailangan hulaan kung sino ang nagbigay niyan. Sa ngiti
pa lang ay alam ko na. Ayos na po kayo?"
Lumawak ang ngiti sa labi ko. Eversince Flavian and I got back together, I
haven't tell Shey about the details. Alam ko na kailangan niyang malaman 'yon dahil
saksi siya kung paano ako nawasak nang iwan ako ni Flavian isang buwan na ang
nakakalipas.
"Yes, fortunately. Sumasangayon pa rin sa akin ang langit, Shey."
She managed to take a deep breath while smiling warmly at me.
"I wish all the best for you, Ma'am. Wala akong ibang gusto kung hindi ang
makita kang masaya. Sana pagdating ng panahon, ang maling pagibig niyo ay maging
tama rin sa huli."
I chuckled. "Magdilang anghel ka sana, Shey. Sa ngayon, gusto ko munang
namnamin ang katotohanang maayos na ulit kami sa gitna ng problemang kakaharapin
namin."
"Love is powerful thing, Ma'am Trina. Just follow your heart and do whatever
you feel is right. Naniniwala akong makakamtam niyo rin ang kasayahan na
pinapangarap niyo."
Nagbuga ako ng hangin. Somehow, those words of wisdom from my secretary lessen
the heaviness I'm feeling towards this situation I'm facing. Alam ko naman na
marami pa kaming kakaharaping pagsubok at wala akong balak na isuko 'yon.
I'll always fight for us. For what we have. For our love. Mayroon lang talagang
mga bagay na bago mo makuha ay kailangan mo munang paghirapan. Lalo na at alam mo
na ang bagay na 'yon ay magiging malaking dahilan para sumaya ka pagdating ng
panahon. Bagay na alam mong kukumpleto ng buong pagkatao mo.

"Naroon na sila Mama sa event. They're already waiting for

us."
Tumango ako. Abala man ang mga mata sa mga gusaling dinadaanan ng sinasakyan
namin ay naiintindihan ko pa rin ang mga sinasabi ni Archer.
"Alright. Si Papa? I've been calling him for a couple of times but he's not
answering. Nasa party na iyon din ba siya?"
Hindi kaagad sumagot si Archer. Nilingon ko siya, seryoso ang kanyang mga mata
na nakatuon sa kalsada. His left hand is holding the steering wheel while the other
one is resting on the gear stick. Pinihit niya ang manibela kasabay ng pagkambyo
niya sa stick. Those movement made me see his muscled arms that was covered by a
sky blue button down shirt. Sa dulo noon ay isang silver wrist watch.
Lumiko kami sa isang street. Nananatili pa rin ang tingin ko sa kanya,
nagaabang sa isasagot niya sa akin. He must've feel my eyes piercing through him
when he shot me a quick glance.
"Your father is currently out of the country, Trinity."
My brows furrowed. "What? Kailan pa? Bakit hindi siya nagsabi sa akin?"
"Kahapon lang. Hindi rin naman daw siya magtatagal doon. Sinabi niyang ako na
lang ang magsabi sa'yo tungkol sa bagay na ito."
"What country? Ano'ng gagawin niya doon?"
Nagkibit siya ng balikat, hindi na ako muling binalingan.
"States. Just a quick vacation,"
Ngumuso ako at ibinaling na lang din ang atensyon sa daan sa harapan namin. Ito
ang unang beses na nangibang bansa nang hindi nagsasabi sa akin. Dati naman ay
sinasabi niya sa akin ang lahat ng ginagawa niya. Ngayon ay pinasabi niya na lang
kay Archer.
Ganoon na lang ba talaga ngayon? Porke may asawa na ako ay doon na lang niya
sasabihin ang lahat?
There's no sense of thinking about it anymore, Trinity. Naroon na ang tatay mo
kaya wala ng silbi para magtampo ka pa riyan.
We reached the place at exactly seven. Isang malawak na garden ang
pinagdadausan ng okasyon. Sa entrance pa lang ay may umalalay na kaagad sa amin
papasok sa mismong garden. Beautiful and green palm trees greeted us. Sa bawat
sanga at dahon nito ay may nakasabit na mga puting Christmas lights, ganoon rin ang
mga halaman na masuyong isinasayaw ng panggabing hangin.
While hanging my hand against Archer's arm, I looked at the sky above and the
bright and mystical moon was the first thing I noticed. Bilog na bilog ito,
maliwanag at nagbibigay buhay sa madilim na kalangitan kasama ng maliliit na
bituin.
"Good evening, Mr and Mrs Ravena!"
I lowered my head and found an old but sophisticated couple smiling at us.
Tipid akong ngumiti sa kanila.
"Good evening," sabay naming bati ni Archer.
"You really look good together," puri ng ginang at itinuon sa akin ang mga
matang nababahiran ng madilim ng make up. "I admire your beauty so much, hija. You
looked like the Filipina version of Miranda Kerr."
Hilaw akong natawa. "That's too much, Ma'am. You're comparing me to an
international model. I'm just a mediocre,"
"Oh, Archer. Your wife has no idea how beautiful and elegant she is, huh?" taas
kilay na sabi ng ginang kay Archer.
Archer chuckled proudly as he gazed at me. "She's just this humble, Mrs.
Lacerna."
"Well, that's very surprising. Given the popularity she has right now as the
most in demand interior designer, bihira na ang ganiyan. You're very lucky to have
her, Archer."

"I am, Ma'am."

Gusto ko man ngumiwi sa klase ng usapan na mayroon sila ay ayoko naman maging
bastos lalo pa at maayos naman silang nakikipagusap sa amin.
Hindi rin iyon nagtagal at nagtungo na kami sa mesa kung nasaan ang mga
magulang ni Archer. I really don't know what this party is all about. Ang alam ko
lang ay narito ang mga kilalang negosyante sa buong Maynila.
"Good evening, Ma..." beso ko kay Mama Evangeline bago tumungo kay Papa Tyron
at bumeso rin. "Good evening, Pa."
"Good evening, Trina. Have a seat," sagot ni Papa Tyron.
Ipinaghila ako ni Archer ng upuan. Saktong pagkaupo ko ay naramdaman ko ang
panginginig ng cellphone ko sa loob ng aking pouch.
Kinuha ko ito. Nahagip ng mga mata ko ang mensahe mula kay Flavian. Hindi ko
kaagad iyon binasa. Tiningnan ko si Archer at kasalukuyan niyang nakaupo na sa tabi
ko habang inaayos ang cuff ng long sleeve niya.
 I even looked at my in-laws and they're busy talking with each other. Kinuha
kong pagkakataon iyon para ilapit ang cellphone sa akin at basahin ang text ni
Flavian.
Flavian:
I hate how they complimented your damn husband for having you as his wife. It's
supposed to be me, baby.
My heart clenched at his message. Ibinaba ko ang cellphone ko at luminga-linga.
Lumindol ang puso ko sa tuwa nang mabanaag ko siya sa kaliwang bahagi ng venue,
nakaupo sa mesa kasama ang isang lalaki na hindi pamilyar sa akin.
Our eyes met. Walang ngiti sa mukha niya habang nakatitig sa akin. His hand was
resting above the table while holding a glasswine, swirling the liquid inside it
while gazing darkly at me. I managed to show a light smile. Malayo man ay nakita ko
pa rin ang pagtaas-baba ng kanyang dibdib.
Nagiwas ako ng tingin at tumungo. I glanced at my phone again ang composed a
message for him.
Me:
Are you mad? I'm sorry. Hindi ko din gusto kapag pinupuri kaming dalawa.
"Trinity, hija, I forgot to tell you this... I have a friend who wants her
house to be decorated by you. Are you interested?"
Nagangat ako ng tingin kay Mama Evangeline. Bumaba ang tingin niya sa cellphone
ko na agad kong inipit sa mga palad ko patalikod.
"Y-Yes, Ma! Kailan po ba?"
She lifted her eyes back to my face and smiled. "Kung kailan ka na puwede?
Maybe you can set a meeting with her this week. Ano sa tingin mo?"
Tumango ako. "No problem, po. Maybe we can meet on Friday, pagkatapos ng
project ko."
"What's your project as of now, hija?"
"A penthouse, Mama."
"Oh, that's quite big. Owned by a family?"
Not really, Ma. Kwarto lang naman ang ipinapaayos pero gusto kong i-prioritize
at pagandahin ng mabuti dahil pagaari iyon ng lalaking mahal ko.
Umiling ako. "A bachelor,"
Nilingon ako ni Archer, ang mga mata ay nakikitaan ko ng kuryoso.
"Who?" tanong niya
Hindi ako agad nakasagot. Nagpalipat-lipat ang mga mata ko kay Mama Evangeline
at sa kay Archer. Hindi ko alam kung dapat ko pa sabihin ang totoo na si Flavian
ang nagmamay-ari ng penthouse na 'yon lalo pa at nagkaroon ng bahagyang alitan ang
dalawa kamakailan lang.
Pero kung magsisinungaling naman ako ay baka mahalata ni Mama. Given the kind
of stares she's giving me right now, I'm afraid that she'd realized that I'm only
bluffing.

"Flavian Follosco,"
Archer's dark and bushy brows contorted. Ngayon pa lang ay nararamdaman ko ng
hindi niya nagustuhan ang isinagot ko.
"He's your client?"
Walang emosyon akong tumango. "Yes. May masama ba doon?"
Irritation danced in his eyes. "He's an asshole, Trinity. I can still remember
what he said that night I introduced you to him."
And you're not?
Napailing ako. Nahagip ko ang taas kilay na pagtitig sa akin ni Mama Evangeline
na agad ko iniwasan.
"Whatever happened between you two that night was totally out of my concern,
Archer. Trabaho ang sadya ko roon at wala ng iba."
"Why, son? What happened between you and Mr. Follosco?" sabat naman ni Papa
Tyron.
Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Archer mula sa aking tabi.
 "Just a misunderstanding, Papa. I just hate that man's guts. Masiyadong
mataas."
Gusto kong umirap sa mga pinagsasabi niya tungkol kay Flavian. Kung
makapagsalita ay akala mo kung sinong mababa at simpleng tao.
Papa Tyron chuckled. "May ipagmamataas naman talaga, hijo. That man is also a
shark in the bank industry. Pero ang balita ko ay mas hands-on siya sa sariling
negosyo niya. Nakakamangha na naipagsasabay niya 'yon. He's one of the richest
businessmen in Asia, right? Isang pagitan lang ang lamang niya sa'yo, Archer."
No, Papa. Flavian is way higher than Archer in every aspect.
Inilinga ko ang mga mata ko. Nakita ko sa malayo si Zoe at Tito Zach. Nagtama
ang mga mata namin ni Zoe ngunit siya rin ang unang nagiwas.
I guess she's still not feeling alright about the revelation she found out
yesterday. Ayos lang. Makakaya ko tiisin ang kaalamang galit siya sa akin basta
huwag siyang makikielam. Huwag niya akong pangungunahan.
Muli akong sumulyap kay Flavian. Bahagya niyang inangat ang kamay niya kung
saan hawak niya ang itim na cellphone niya. Automatically, I looked down my phone
and read a response from him.
Flavian:
Let's see each other at the back. I'll wait for you.
Nagangat ulit ako ng tingin sa kanya. Tumayo siya mula sa kanyang upuan habang
nakikipagusap sa kasama niya. He fixed his coat and then shot me a sharp glance.
Isang beses siyang tumango sa akin bago nagdiresto sa paglalakad.
Huminga ako ng malalim. My mind suddenly think of some alibi I can use to exit
from this conversation with my in-laws. Tanging ang pagbabanyo lang naman ang
naiisip ko na puwede kong gawing dahilan.
"Excuse me, I'll just go to the bathroom." tanging nasabi ko na lang.
Mama Evangeline's eyes like a knife watched me as I stand from my seat.
Tiningnan ko si Archer, tumango ito sa akin.
"You already know where?"
"Yes, don't worry."
Pagkasabi ko noon ay tumalikod na ako at taas noong nagtungo sa lugar kung saan
naroon ang banyo. Sa kabila ng walang emosyon na ipinapakita ng aking mukha ay
siyang mabilis na pagdagundong ng puso ko sa kaalamang palihim kaming magkikita ni
Flavian habang ang asawa ko at pamilya niya ay malapit lang rin sa amin kung
tutuusin.
I saw the comfort room. Dumiretso ako doon sandali at inayos ang aking sarili
sa harap ng salamin. Hindi nagtagal ay lumabas ako at pasimpleng naglakad patungo
sa likod ng garden kung saan nakita kong pinaglabasan ni Flavian kanina.

With a heart beating so reckless, I entered the wooden

door. A wide and spacious grassland greeted my eyes. May ilan bench na naroon at
mga palm trees na nakapalibot. Kumpara sa isang garden ay mas simple ito at
tahimik. May isang lamp post na nagbibigay liwanag bukod pa sa liwanag na
ibinibigay ng buwan.
Humakbang ako papasok habang iginagala ang mga mata sa paligid.
Nasaan na siya?
Iniangat ko ang cellphone ko para sana itext siya ngunit halos mapairit ako
nang maramdaman ko ang isang kamay sa aking siko at hilahin ako paikot.
Bumilis ang ritmo ng puso ko nang sumalubong sa akin ang madilim na mga mata ni
Flavian. Nakatakip ang kamay niya sa aking bibig para pigilan ang pagirit ko sana
habang ang dalawang palad ko ay nakatuko sa malapad niyang dibdib.
"Ssh, it's me." he whispered breathlessly.
Inalis niya ang kamay sa aking bibig at ipinulupot ito sa aking bewang.
"Ginulat mo ako! Saan ka ba nagtago?" mataray na tanong ko.
Lumitaw ang anino ng ngisi sa kanyang labi at hinila ako palapit sa kanya upang
yakapin.
"Diyan lang,"
 Ngumuso ako at sinuklian ang yakap niya. It's just yesterday since we last saw
each other pero pakiramdam ko ay kay tagal na. Feeling his body against mine is the
one I can label as the highlight of my day.
Marahan niya akong itinulak palayo sa kanya ngunit ang kamay ay nananatili pa
rin nakalapat sa bewang ko. His intense eyes moved down my body. Suddenly, he
flicked his tongue over his lips as his eyes remained on my upper extremities. The
light from the post illuminated how reddish and moisten his lips are.
"You're more stunning than I've expected, sweet cheeks. I fucking want to take
you with me right now." he uttered the moment he brought his eyes back to my face.
Malungkot akong ngumiti. "I can't stay too long. Baka magtaka ang mga kasama
ko."
Tumango siya. Ang ilang hibla ng buhok na nakakalat sa aking mukha dahil sa
ihip ng hangin ay marahan niyang inalis at iniipit sa gilid ng tainga ko.
"I know. I just want a minute with you. Ang hirap pala manatili sa malayo
habang pinapanood kang hinahawakan ng iba. It's really frustrating the hell out of
me."
"I'm sorry. We won't stay like this for too long, I promise."
Tumango siya kahit pa alam ko na labag 'yon sa kalooban niya.
"I understand, baby. Don't worry about-"
"Trinity?"
Halos mapatalon ako aa gulat nang maulinigan ko ang boses na 'yon. Sabay kaming
napalingon sa gilid ng pinto at nakita roon si Mama Evangeline na matiim na
nakatingin sa amin.
"M-Ma,"
I felt Flavian remove his hand on my waist and that's when I stepped back away
from him.
"What are you doing here?" she asked frigidly while slowly walking towards us.
Napatingin ako kay Flavian. He's looking at my mother in law in a very cold
manner and then transferred it back to me. My heart was doing a tango inside my
chest as nervousness filled my whole being.
"We're j-just talking about business, Ma. The project I have with h-him."
nabubulol na sagot ko.
Ilang segundo pa siyang nakatitig sa akin, sa amin, bago walang emosyon na
tumango.
"Let's go back inside. My son is waiting for you," she said emotionlessly.
I nodded my head and turned to Flavian. The way his dark eyes drilled into me
feels like he's not really up for this kind of set up.
Konting tiis lang, Flav.
"I'll go ahead, Mr. Follosco. I'll just call you when I'm done ordering the
furnitures you want for your penthouse." I lied expertly.
His lips twitched but I can see his jaw clenching so bad.
"No problem, Mrs. Ravena. Have a good night."
My heart clamped tightly at his answer. This is just the first time he called
me by my real surname.
Tumalikod na ako at naglakad patungo kay Mama Evangeline na malamig na
nakamasid sa akin.
"L-Let's go, Ma."
Isang beses niya pang sinulyapan si Flavian bago tuluyan ng tumalikod at
naglakad pauna sa akin. Nang makaalis na kami sa likod na bahaging iyon ng garden
ay huminto siya dahilan ng pagkakahinto ko rin.
I looked at her guiltily and she fired me a one intense and sharp glare.
"If you're cheating on my son, better stop it. Hindi mo magugustuhan ang galit
ko oras na malaman kong niloloko mo ang anak ko." madiin at puno ng galit na
litanya niya.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 38
 "I... I don't understand you, Mama. I'm not c-cheating on
Archer. Mr. Follosco is just a client." nauutal na sagot ko kay Mama Evangeline
matapos niya ako paratangan.
Kung tutuusin ay totoo naman ang paratang niya na iyon sa akin. I am really
cheating on her son but I won't let her know about it this way. Hindi ko gustong sa
ganitong paraan nila malaman ang tungkol sa relasyon namin ni Flavian. I am a bit
careful about this matter now since I am considering my father's request of getting
civil with Archer but in my own way.
Flavian is willing to wait for me as I get ready to tell everyone about us.
Masaya ako sa bagay na iyon, na nagagawa niya akong intindihin kahit mahirap sa
kanya ang sitwasyon namin. Bonus na lang 'yon. I will just find the most perfect
and right time to inform my father about our situation. Si Papa lang ang iniisip
ko, hindi si Archer o ang pamilya niya. Ayokong pangunahan nila ako sa pagsasabi
tungkol sa bagay na ito.
Mama Evangeline stood elegantly as she crossed her full of gold bracelet arms
over her chest and looked at me with so much sarcasm in her slightly wrinkled face.
The edge of her brick red painted lips sided up.
"I didn't know that a client can hold your waist freely. Tell me, hija. Kasama
ba 'yon sa business niyong dalawa?" she fired back through gritted teeth.
Pasimple akong suminghap, hindi kaagad nakaapuhap ng idadahilan. So, she saw
Flavian holding me on my waist, huh? Kahit pala binitawan ako kaagad ni Flavian ay
nakita pa rin niya.
Umiling ako. "You're taking it the wrong way, Mama."
Seconds of staring mockingly at me rolled out. Ramdam ko ang pagniningas ng
iritasyon niya para sa akin pero pilit na isinasangtabi sa hindi ko malaman na
dahilan.
Humakbang siya paabante sa akin. I remained stoic in my position, waiting for
whatever she's going to tell me.
Kumalat ang lamig sa aking katawan nang dalhin niya ang kanyang palad sa aking
pisngi at masuyo akong haplusin doon habang ang mga mata ay matalas na nakalapat sa
akin. Due to help of the light posts, I can see my own reflection through her fiery
eyes.
"I'm a kind mother in law, Trinity. But if someone treated my son unfairly,
then I have no choice but to show my evil side to whoever that person is." she
continued caressing my cheek as I feel the tip of his long red nails brushing
against my skin. Nanatiling walang emosyon ang mukha ko. "Take this as a warning,
hija. Sundin mo ako kung ayaw mong malaman ito ng Papa mo."
Dalawang beses niya pang tinapik ang aking pisngi bago ako tuluyang tinalikuran
at nauna nang naglakad palayo sa akin. Kumuyom ang palad ko dahil sa emosyong
pinipilit itago habang pinapanood siya sa kanyang paglayo.
Sa loob ng ilaw buwang pagsasama namin ni Archer bilang magasawa ay hindi ko
kailanman itinuring si Mama Evangeline bilang pangalawang ina ko. Siguro nga ay
magiliw siya sa akin tuwing makikita niya ako, pero marahil ay dahil kaharap si
Papa at gusto niyang maging maayos ang impresyon sa kanya ng ama ko.
But behind those smiles and kind treatment towards me, I know that she really
doesn't like me for her son. Alam ko na hindi ako ang tipo ng babae na gugustuhin
niya para maging kabiyak ng anak niya. Siguro... mas gusto niya ang babaeng sunud-
sunuran sa anumang sasabihin ng anak niya. Unfortunately for them, I am not that
kind of woman.
"Ma'am Trinity, saan po namin ipupwesto ang ang sofa na ito?"
Natigil ang pagbabalik tanaw ko nang marinig ko ang tanong na 'yon mula sa
aking empleyado. Looking blankly at the black curtains that's starting to become
white, I transferred my eyes to the men in front of me and smiled a bit. Kaagad ko
rin ibinaba ang tingin ko sa sofa bago sa aking laptop kung saan naroon ang pattern
ng disenyo ng kwarto ni Flavian.
 I lifted my eyes to them after awhile of staring at my
laptop.
"Place it ten meters from the bed. Huwag masiyadong isagad sa wall." utos ko.
Sabay silang tumango. "Sige, Ma'am."
Ito na ang huling araw namin sa pagaayos ng kwarto na ito. We started yesterday
without having Flavian around us. A day after that business party, he told me that
his father needed him to go to Thailand to fix some matter about their family
business.
"How long will you be there?" tanong ko kinabukasan matapos ang party. "Biglaan
ata."
He sighed over the line. "I was really planning to tell you about it last night
but your mother in-law suddenly came in the picture. I'm sorry. I'll be staying
there for two weeks."
"Ang tagal. Paano ang kwarto mo? Puwede ko na 'yon simulan this coming week."
"Don't worry. Iiwan ko ang susi sa reception. Just go their and ask for it
whenever you need."
Tumango ako kahit pa hindi niya nakikita.
"Okay."
Seconds of silence ran out. Tanging ang paghinga lang namin ang maririnig na
para bang mayroon kaming kanya-kanyang iniisip sa mga oras na ito.
"Don't think about your mother in-law too much, sweet cheeks. I don't like you
stressing yourself over that nonsense people." he stated.
"Ayoko lang na pangunahan niya ako. Kapag sinabi niya kay Papa ang tungkol sa
nakita niya sa atin, siguradong hindi magiging maganda ang dating no'n. Gusto kong
sa akin niya mismo maririning ang totoo at hindi kay Mama Evangeline."
He exhaled. "Baby, she can't just conclude that we're in relationship and
you're cheating on her son just by seeing my arm on your waist. That's not a proper
evidence. Kung nakita niya tayong naghahalikan, baka puwede pa."
Ngumuso ako. "That's a total disaster if ever, Flav."
"But just in case she saw us kissing together, then I have no choice but to go
to your father and tell him the truth so you can free yourself from that damnshit
marriage."
Huminga ako ng malalim. I can hear the frustration from his thick and deep
voice like he's refraining something from himself.
"Are you already tired of our situation, Flav? It's just been a day since you
agreed to this set up pero parang gusto mo na kaagad ipagsabi ang totoo sa lahat."
"No one is tired here, baby. I told you, we're not giving this relationship up
no matter what. We'll run this fight in your terms. Kung saan ka mas kumportable,
doon din ako. You know damn well we'd go crazy without each other, lalo na ako."
humugot siya ng buntong hininga. "I just don't like other people throwing threats
over you like they owned you. Like it's you who initiated that marriage between you
and their asshole son."
Natawa ako sa inis na naririnig sa boses niya. I can almost visualize his face
right now. Crumpled forehead, furrowed thick brows and eyes blazing in anger.
"It's Papa's fault. Naisip niyang mas lalakas at magiging makapangyarihan pa
ang negosyo namin oras na maikasal kami ni Archer. The Ravena's are known for being
one of the powerful families in Philippines."
"Tss. Try to break that marriage off and be my Follosco, baby. I'll show them
how powerful I am not just here in Philippines but all over Asia. I can easily give
your company the power and boost its needed."
Oh, great. Now here's my ever arrogant man. Arogante sa paraang hindi mo
kaiinisan oras na marinig mong magyabang, kung hindi mas lalo mo pang hahangaan.

Bumagsak ang paint roll sa sahig na nakapagpatigil muli sa

pagiisip ko. Drops of white paint scattered all over the black marmol floor but it
immediately wiped by my employee.
 "Careful," paalala ko sa empleyado ko na nagpipintura sa isang maliit na wall
kung saan doon nakasandal ang kama.
"Opo, Ma'am."
Another week have passed and I'm totally under a gloomy mood. Dalawang linggo
ko nang hindi nakikita si Flavian. He's supposed to be home now but he informed me
this morning that he needs to extend his stay there for two more days. Gustuhin ko
man mainis ay wala rin naman akong magagawa. Business nila iyon at hindi puwede
ipagsawalang bahala.
What we had for the past weeks was just FaceTime communication. Hindi kami
nagmimintis magusap sa bawat gabing dumadaan. He never forget to ask my day and how
I was feeling. Nakakatuwa dahil kahit malayo siya ay nagpaparamdam niya pa rin sa
akin na malapit lang siya.
Iyon nga lang, iba pa rin talaga kapag kasama siya ng personal. It's like
seeing Flavian becomes my savior whenever I feel frustrated in everything. He's my
happy pill. My happy place. My real home.
"The foods are great. Sino ang nagluto?" tanong ni Papa Tyron sa gitna ng aming
hapunan dito sa penthouse ni Archer.
Umaga pa lang ay sinabihan na ako ni Archer na dadating ang mga magulang niya
para dito maghapunan at makasabay kami. I don't know what's with the sudden
decision but I remember myself praying every hour that their plan on coming over
here would be cancelled. Kaya lang ay hindi palaging mabait sa akin ang langit.
Hindi ako pinakinggan.
Facing Mama Evangeline again wasn't that normal anymore. Hindi niya
pinapahalata sa pamilya niya ang naging alitan namin dalawang linggo na ang
nakakalipas. I even thought that she would informer her son about what she saw
between Flavian and I that night but surprisingly, she didn't. Hindi ko alam kung
bakit.
Despite her slight smiles for me, I can see her sharp eyes stabbing me whenever
she had a chance. Napakaplastik niya kung tutuusin.
"I ordered some of them. Ang iba ay luto ng kasambahay." sagot ni Archer.
Bigla ay nakita ko ang pagtaas ng sulok ng labi ni Mama Evangeline.
"You don't know how to cook, Trinity?"
Humigpit ang hawak ko sa aking tinidor at pasimpleng nagangat ng tingin sa
kanya.
"I know how, wala lang pong oras." simpleng sagot ko.
"She's busy on her own career, Mama. I understand her." singit pa ni Archer.
Naglipat ng tingin si Mama kay Archer. Mula sa table napkin na hawak ay
inilipat niya ang kamay niya sa wine glass. Kumalansing ito dahil sa pagkakatama ng
singsing niya roon. She raised the glass up and brought it between her lips,
sipping some amount of her wine. With so much air and elegance, she brought the
glass down and gazed at her son.
"Really? She's that busy to even cook for her husband? Saang bagay pa ba siya
nagiging abala bukod sa trabaho niya?" mahiwagang tanong niya bago ibinalik ang
tingin sa akin.
My jaw clenched badly. This old witch!
"What else, Mama? You know how busy an interior designer can be. Kaya nga
narito si Mica para pagsilbihan kami, para hindi na napapagod pa ang asawa ko."
Gusto kong mainis sa klase ng sagot ni Archer. He's talking like a very kind
and good husband towards me. Kung makaasta siya ay akala mo kung sinong handang
halikan ang paa ko at sundin ano man ang sabihin ko.
Kapag ganoon ang sitwasyon, iisipin lang ng nanay niya na napakasama kong babae
para pagtaksilan pa ang anak niya sa kabila ng kabaitan nito.
Mga mapagpanggap!

Natigil ang pagmamaktol ko sa isip nang marinig ko ang

halakhak ni Papa Tyron. All of us brought our eyes to him. He's smiling ear to ear
while munching his food.
 "Nestor would be so delighted when he found out that your relationship with
each other is doing great. Lalo na ikaw, Archer. Hindi lingid sa kaalaman namin na
mayroon kang karelasyon bago kayo maikasal ni Trina. You just made the right
decision, son."
"Papa," Archer butt in. There's a sound of warning in his voice.
Naglipat ako ng tingin kay Archer, madiin ang pagkakahawak nito sa mga
kubyertos.
"What decision, Papa?"
"It's nothing, Trinity. Ang ibig-"
"Decision of marrying you instead of his ex girlfriend, what else?" pagputol ni
Mama Evangeline sa sinasabi ni Archer. "So be a good wife to her, Trinity. Iyon
lang ang gusto namin."
Where the hell is this conversation going to? Bakit ang dating sa akin ay
parang utang na loob ko pa sa kanila na pinakasalan ako ni Archer? Nakalimutan na
ba nilang nagkasundo ang bawat pamilya sa desisyon na ito? That everyone aside from
me agreed to this fucking marriage? To benefit both of our companies. To gain more
riches because what they have isn't enough!
Good God, this family is frustrating the hell out of me!
Natapos ang hapunan na iyon nang hindi na ako nakasabay pa sa usapan nila dahil
halos tungkol na iyon sa negosyo namin at negosyo nila. Bukod pa roon ay nawalan na
ako ng gana dahil sa naunang tema. Aside from the things that keeps on bugging me,
hindi na rin ako nilubayan ng mga matatalim na titig ni Mama Evangeline.
"Finish your project with that Follosco and never accept any of it again." Mama
warned secretly before finally leaving the penthouse.
Maybe I should stop calling her Mama. She's slowly getting into my nerves.
Evangeline is enough. Tutal ay nawawalan na rin naman ako ng galang sa kanya.
And who does she think she is to stop me from accepting projects from Flavian,
huh? Sino siya sa akala niya?
Isa pang nagpapayamot sa akin ay ang hindi ko macontact si Papa. Nang tanungin
ko si Archer kung nakauwi na si Papa ay isang iling lang ang isinagot niya. Even
so! Puwede naman sagutin ang tawag ko kahit nasa ibang bansa siya. Palaging
operator lang ang sumasagot sa akin.
Walking back and forth around my room while listening to the endless ring
across the line, I can feel my temper boiling up to its highest level.
"The number you've dialled is currently out of coverage. Please leave a message
after the tone."
"Damn it!"
Salubong ang kilay kong inihagis ang cellphone ko sa ibabaw ng kama ko.
Inihilamos ko mukha ko gamit ang aking palad at ipinahinga ang dalawang kamay sa
magkabilang gilid ng bewang ko. I closed my eyes tightly and inhaled deeply before
exhaling a long sigh.
Habang nakapikit ay nadinig ko ang pagtunog ng cellphone ko. I opened my eyes
and stared at my phone. Walang dalawang isip akong naglakad palapit sa kama.
Could it be Papa?
Pinulot ko ang cellphone ko at ganoon na lang ang pagwawala ng puso ko nang
mabasa ko ang pangalan ni Flavian. Agaran ko itong sinagot. Bakit hindi FaceTime?
"Flav,"
"You home?" he asked, car horns can be heard from his background.
"Yes, kanina pa. Hindi ako nakapagmessage sa'yo dahil narito ang mga in-laws
ko."
He sighed. "Wala na sila?"
"Wala na."
"Good. Go down, I'm outside."

Kumunot ang noo ko. "W-What?"

He chuckled. "Just go down, sweet cheeks. My car is just meters away from your
building."
 Suminghap ako. Ibig sabihin ay narito na siya? Akala ko ba ay sa makalawa pa
siya makakauwi?
Oh, God!
"Coming."
Pagkasabi ko noon ay agad ko ng pinatay ang tawag. Hinablot ko ang itim na
satin robe ko na nakasampay sa tukador at ipinatong sa suot kong itim na nighties.
I don't have the time to change into a decent clothes anymore. Sigurado namang sa
loob lang kami ng kotse maguusap. And it will be just a quick conversation for
sure. Patakas lang, e.
Pinatay ko ang ilaw ng kwarto ko at lumabas na mula roon. The whole penthouse
was already dimmed. Tanging ang mga maliliit na ilaw lang sa bawat sulok ng kisame
ang nakabukas.
I stepped down the stairs with no sound. Maging noong dumaan ako sa harap ng
kwarto ni Archer ay naging tahimik ako. He is probably facing the laptop right now,
doing some work. Or maybe already sleeping. I hope it's the latter.
Nakalabas ako ng penthouse nang walang sabit. I immediately rode the private
elevator and went to the ground floor. Nakarating ako kaagad dahil wala naman akong
sabay. This elavator is just for the owner of the penthouse.
Pagkalabas ng building kaagad akong niyakap ng malamig na hangin dahilan para
yakapin ko ang aking sarili. Pagkatapak sa kalsada ay lumingon ako sa magkabilang
gilid. From the right side, I saw a familiar black sedan with headlights on.
A smile immediately spreads across my lips.
Taas noo at elegante akong naglakad patungo sa kotse. Dahil tinted ang salamin
ng bintana ay hindi ko tanaw ang lalaking ilang linggo ko ng inaasam makita. As
soon as I reached the car, the door unlocked. Agad kong hinila iyon, pumasok at
hinila ulit pasara.
Flavian, wearing his sexy smirk while dark eyes piercing through me welcomed my
sight.
"Finally, my baby." he whispered.
Lumawak ang ngiti sa labi ko. I leaned over him and clung my arms around his
nape. Lumapat ang labi ko sa kanyang labi at mahigpit siyang niyakap.
"I missed you." I breathed.
He chuckled. He wrapped his arm around my lower back and the warmness of his
hand immediately filled my body.
"Come here." aniya habang iginigiya ako patungo sa kanya.
Walang pagaalingan akong sumunod. I parted my thighs and straddled him. Dahil
nakaparte ang mga hita ay kaagad ko naramdaman ang magaspang na tela ng kanyang
suot na denim pants sa aking kaselanan na nababalutan lang ng manipis na underwear.
Gumapang ang init sa aking katawan ng higpitan niya ang pagkakayakap sa bewang
ko habang mataman na nakatitig sa akin.
"Akala ko ay sa isang araw ka pa," malambot ang boses na tanong ko habang
pinaglalandas ang aking daliri sa buhok niya sa likuran.
Flavian looks so menacingly handsome in his fresh haircut. Mas lalong nadepina
ang hugis ng kanyang panga na nababalutan ng malinis at well trimmed niyang facial
hair. Even with the dark surrounding, I can see his fair complexion radiating like
staying abroad suited him. Isang itim na vneck shirt lang suot niya. Sa leeg ay
naroon ang manipis na gold necklace na kailanman ay hindi nawawala sa leeg niya.
Humaplos ang palad niya sa likuran ko habang malamlam ang mga matang nakatitig
sa akin.
"Surprise," he chuckled.
Tumaas ang kilay ko. "Anong oras ka nakauwi?"
"Ngayon lang. Dito kaagad ako dumiretso pagkababa ng eroplano."

"Sana nagpahinga ka muna kahit sandali,"

I planted a kiss on the side of his lips after saying it. His grip on my waist
tightened. My lips crawled from his cheek down his jaw and neck. Flavian moaned
softly.
 "Can't wait another hour to see you. I'm missing you so bad." he said through
his moan.
I pulled myself from him and looked at him in the eyes. Mas lalo pang lumamlam
ang mga mata niya.
"I missed you more, Flav."
A sexy smile crept on his lips as he moistened it using his sinful tongue.
Suddenly, his left hand crawled upto my head and grabbed my hair so I can moved
near him, leaving no space between us.
Sweet and feathery kisses filled my jaw down my neck where I can feel his
tongue flicking circle up to my throat. Mahigpit akong napakapit sa kanyang batok
habang ang ulo ay walang lakas sumusunod sa bawat hatak niya sa aking buhok.
"Flav, baka may m-makakita sa atin." I said quietly as he kissess my throat and
works his way to my ear.
"Tinted." namamaos na sagot niya sa pagitan ng mga halik niya. "Let me show you
how much I missed you."
I blanked out my worried conscience that somebody might see us here and
surrender to him like the slave that I am. He let go of my hair and placed his hand
on my lower back again, sealing our mouths on the way, my entire being jumping to
life as his hot, wet tongue slipped gently between my lips and glided slowly around
my mouth.
Flavian is taking this slowly, as if we're in the best place to do this.
His slow, steady breaths tell me he's in complete control as he uses his
fingertip from my hipbone, all the way up to my breast, a steady wave of tingles
traveling up my body in time with his touch, leaving my breath shallow and erratic.
Pinadulas niya ang aking roba mula sa aking balikat at hinayaan itong mahulog sa
malalambot kong braso.
Maging ang strap ng suot kong nighties ay parang lantang gulay na nalaglag sa
aking balikat dahilan para lumantad ang kalahati ng dibdib ko. Flavian took that
chance and pulled the neck line down to expose my round and firmed breasts without
breaking our kiss off. Damn, he's really this expert!
He finished it by tracing the edges of my nipple wistfully to match the gentle
motions of our tongues.
I hold on to his shoulders, feeling all of the misplaced emotions flooding back
into me under his gentle touch.
Without pulling our lips, I removed my arms over his nape and went to his belt
to unbuckle it. Flavian chuckled raspily through our hot kissess. Halos hindi ko
maialis ang pagkakasara ng belt niya dahil sa nanginginig na mga kamay. He must've
felt it when he suddenly helped me from unbuckling it.
Nang maialis ay ako na mismo ang nagtanggal ng pagkakabutones ng pantalon niya
at nagmamadaling hinila pababa ang kanyang zipper. Bahagyang umangat si Flavian
para hilahin pababa ang kanyang pantalon. He freed his thick and massive shaft that
made me release a moan as it touches my feminity.
"I missed this." nawawala na sa katinuan na sabi ko sa gitna ng aming halikan.
"You do, baby?" tanong ni Flavian habang hinahabol ang kanyang hininga.
"Hmm." I answered.
I brought ny hands back on his nape, weaving my fingers through his hair. I
relished the friction of his stubble against my face.
"I'm taking you now." he murmured against my neck.
"All yours." I fired back that earned him a growl like a lion ready to attack
his prey.
"Damn right. All mine."
I gasped when he lifted me a bit and sided my lacey underwear. He pointed his
shaft right through my womanhood and I insanely felt the wet, slippery head of his
erection. He held me on my hips and guided me to ride over his pony.
"Shit!" A moan instantly escaped my throat the moment I felt his thick shaft
inside me as he guided my hips to move up and down.
"Tight as ever," Flavian whispered huskily as he run for his breath.
Ang mga kamay ko ay nasa balikat niya, ang ulo ay nakatingala habang walang
lakas na nakapikit ang mga mata, ninanamnam ang bawat takas na sandali na kasama ko
siya.
I sighed in pure, unapologetic pleasure as I fastly and hurriedly slid his
proud glory inside of me. I slipped my hand to the back of his head as he filled me
completely. I felt him marking my neck down my chest with his wet kissess while
still guiding me to pump on his member up.
I hold still, beating and kicking against him. His change in breathing to
quick, fasts bursts of breath is a familiar trait. He's struggling to maintain
control.
He stopped kissing my chest and moaned sexily. I opened my eyes and looked at
him, still doing my best to move up and down.
"You're mine, and mine alone, baby. Just for my eyes, just for my touch and
just for my pleasure. Just mine. Do you understand me?" he lifted my hips up and
dragging it down with so much force that made me feel his whole shaft inside me.
"Shit! Of course." I whimpered as I watch a sweat breaking out across his thick
brow.
I struggle to keep my emotions in check when he pulled back and held his face
to mine, nose to nose, eyes full of sentiment. I'm coming apart. The consistency of
his controlled, deel thrusts has me shuddering and tensing around him as my core
convulses and grips his shaft on each and every pumps.
The sheen of sweat across his brow and his frown line deep with concentration
tells me he's tipping the edge, too.
Tilting my hips up on a thrust, I moaned as he filled me to my absolute limit,
the feel of his rhythmic, meticulous tempo having me wanting to squeeze my eyes
shut, but I can't drag them away from his.
"Come with me." he commanded, his hot breath spreading across my face.
"Yes." I gasped, feeling him expand and throb in preparation for his release. 
"Fuck!" A rush of air escaped his lips and his body went rigid, but he doesn't
remove his eyes from mine.
My back arched on reflex when the spiraling rush of pleasure reached its climax
and sent me tumbling into a hurricane of uncontrollable feelings. I cried out in
complete despairing pleasure, my body trembling in his hold.
I closed my eyes to blinked back the tears that have developed as my orgasm
begins to recede slowly and lazily with his continued even strokes.
"Eyes," he commanded softly and I obeyed, opening my eyes again.
Flavian moaned deeply and I tightened all of my muscles at my core to grip him
and extract his release from him.
How is he keeping his head up and his eyes open? I can see the battle he's
having with his instincts to hammer into me and throw his head back, but he's
keeping a reign on his control
Suddenly, his hold on my hips became tighter as he pulled me against him, long
and hard, holding me near him.
"F...uc...kk!"
My muscles obliging his throbbing erection and continuing with their slow, easy
constrictions as he poured his juices inside me.
"Damn, t'was good." he pants.
Humagikhik ako at ikinawit muli ang kamay sa batok niya.
"Welcome home,"
He chuckled. "Indeed, my home." I smiled at him while staring at his dreamy
eyes. "I'll bring you to our family house tomorrow, sweet cheeks. I want to
personally introduce you to my parents. Is it okay?"
Dulot ng saya na nararamdaman ay walang pagdadalawang isip akong tumango. Hindi
man lang naisip kung tama bang pumayag ako.
"Okay."
He smiled sweetly and planted my lips a feathery kiss. "I love you so fucking
much. Didn't know I could love this hard."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Chapter 39

My fingers can't seem to stop from tapping my leg as I watched the views outside
slowly vanishing from my sight. I may look calmed and collected by the way I sit on
this passenger's seat but my mind is too busy wandering about this damn meet up
with his parents.
In the first place, bakit ba ako pumayag na ipakilala niya ako sa mga magulang
niya? Bakit hindi man lang muna ako nagisip kung dapat bang pumayag agad ako sa
paanyaya niya. Maybe I was too intoxicated last night from our own love making that
my brain didn't function well. Ayan tuloy at hindi ko na mabawi pa ang desisyon ko
kay Flavian.
He's a bit excited when he fetched me earlier. Sa basement siya ng condominium
naghintay. I still had to wait for Archer to leave for work before I totally left
the penthouse. Nakangising Flavian ang sumalubong sa akin, halatang nasasabik
habang ako ay nagaalinlangan nang sumama.
I already met his mother but in a business way. She's my client before, dahilan
para makilala ko si Flavian ng personal matapos ang unang beses ko siyang makita sa
isang bar noon.
It's been months. Sigurado akong tanda pa rin ako ni Mrs. Follosco. She once
labeled me as one of the famous interior designer and I know that she admire my
talent so much. Wala pa siyang ideya noon tungkol sa tunay kong pagkatao. And if
she ever knew that time about my real identity, I doubt if she'd give a care.
Pero ngayong may relasyon na kami ng anak niya at alam niya na ang tungkol sa
pagkatao ko, hindi ko alam kung tuluyan niya pa ako magugustuhan. Maybe as a
person. But the woman for her son? I don't think so.
I can still remember the strong facade behind her beautiful and ageless face. I
can still remember her sharp and intent eyes that made me easily conclude that
she's not one of those mother who will just nod and accept whatever her children's
decision will be. Siya iyong tipo ng ina, base sa itsura, na kailangan ay kalkulado
ang lahat ng mangyayari sa buhay ng anak niya.
But who knows... I'm wrong and Flavian is right... na ayos lang sa mga magulang
niya ang tungkol sa relasyon namin. Sana.
"You're quiet." basag ni Flavian sa katahimikan habang tinatahak namin ang daan
patungo sa kanila.
Nilingon ko siya. He's maneuvering the steering wheel using his right hand
while the other one was leaning against the window. When he felt me staring at him,
he glanced at me and smiled a bit.
"You okay?"
An anxious sigh slipped out of my lips.
"Medyo kinakabahan ako. Do we really have to meet them at this early stage? I
mean, kumplikado pa ang sitwasyon natin."
Nagpakawala siya ng buntong hininga. Huminto ang sasakyan. Tumingin ako sa
unahan at nakitang kasalukuyang naka redlight. I glanced at him again, he's already
looking at me while drumming his index finger against the leather steering wheel.
Seryoso ang ekpresyon ng mukha niya ngunit hindi naman kakakitaan ng ano mang
inis o galit. Baka kasi naiirita na siya sa akin dahil kanina pa ako paulit-ulit ng
hinaing sa kanya.
"I already informed them about our situation, Trinity. Complicated or not, I
want them to meet you as my girl. It's up to them if they will support this
relationship or they will be against us. Whatever it is, wala akong pakielam. You
will not back out from this, baby. Ako ang pakikisamahan mo at hindi sila."
Bumuntong hininga ako at hindi na nakipagtalo pa. Nanatili akong nakatitig sa
kanya. Nang mapansin niya na wala akong balak na sagutin ang sinabi niyang 'yon ay
inabot niya ang kamay niya sa pisngi ko at masuyo itong hinaplos.
"Don't worry too much. I won't let them intervene in our relationship." he
assured sincerely.
 I smiled tensely at him. Wala naman na akong magagawa, narito na ako at kasama
niya. Ano man ang maging kalalabasan ng mangyayari mamaya ay tatanggapin ko.

Kung matanggap ako ng pamilya niya, edi masaya. Kung hindi

naman ay maintindihan ko. Sino ba namang magulang ang gugustuhin magkaroon ng
karelasyon na may sabit ang kanilang anak?
Almost an hour passed like a whirlwind. Tumigil ang kotse ni Flavian sa harapan
ng bahay nila. My heart is booming wildly inside my ribcage. Sinulyapan ko ang
malaking kabahayan. Mayroong malaking parte sa akin ang gustong umatras at
ipagpaliban na lang ang kaganapan ngayon.
The car engine stopped and my eyes was still focus on the modern mansion.
Narinig ko ang pagkalabog ng pintuan dahilan para mas lalong bumilis ang tibok ng
puso ko. Tumingin ako sa unahan at nakita ko si Flavian na naglalakad na paikot sa
kinaroroonan ko.
He opened the passenger's door widely. His eyes immediately found mine. I
stayed on my seat as I watched him step near me. Ilang sandali siyang
nakipagtitigan sa akin na para bang tinatanya niya ang ekpresyon ng mukha ko.
Tahimik siyang nagbuntong hininga nang hindi ako gumalaw sa kinaroroonan ko
habang ang mga mata ay nananatiling nakapako sa kanya. Suddenly, he crouched a bit
and leveled our eyes. Napapikit ako nang ilapit niya ang mukha sa akin at patakan
ako ng halik sa aking labi.
Nagmulat ako ng mga mata nang maramdaman ko ang paghiwalay ng mga labi namin sa
isa't-isa. Somehow, that quick but soft kiss from him lifted my spirit up.
His obsidian eyes was piercing through me like he badly wants to know what's
running on my head at this moment. Sa sobrang lapit ng mukha namin sa isa't-isa ay
ramdam ko na na ang paghaplos ng mabango at mainit niyang hininga sa aking balat.
"I got you, okay?" he whispered softly while stroking my hand.
I smiled. "I know, hindi ko lang maiwasan. I'm okay. Don't worry."
Tumango siya. "That's my girl."
Bumaba na ako ng sasakyan. Hawak ang aking bewang, tinungo namin ni Flavian ang
gate nila. It's already open. Pumasok kami roon at nilakad ang may kahabaang
pathway patungo sa main door ng bahay nila.
Palapit ng palapit, patindi ng patindi ang kaba na nararamdaman ko. I've never
felt this kind of feeling before. Kung naramdaman man, matagal na at hindi na tanda
pa ang dahilan. It's like something negative is going to happen once I step my feet
inside this house.
Masiyado akong negatibo. Hindi ko mapigilan dahil mayroon akong mabigat na
dahilan. Kung susumahin ang takbo ng isip ko ngayon, halos buong porsyento ay
negatibo.
Flavian twisted the main door's doorknob and opened it himself. Kaagad na
bumungad sa akin ang pamilyar na eleganteng bulwagan kung saan una kaming nagtapo
ni Mrs. Follosco. Ngayon ay muli kaming magtatagpo at personal ang dahilan na 'yon.
The whole receiving room was silent, makes me wonder if somebody else is here.
Iginiya ako ni Flavian sa mahabang couch. Naupo ako roon at tiningala siya.
"Where are them?" I asked.
Nagbaba siya ng tingin sa akin at tipid na ngumiti.
"Baka nasa kwarto."
Tumango ako. I saw him grab his phone from his pocket and typed something in
there before placing it across his ear. He's roaming his eyes around the whole
house like he's looking for something.
Habang nasa ganoong position ay malaya kong napapagmasdan ang perpektong hubog
ng panga niya na natatakpan ng pino at malambot niyang balbas. Hindi ko mapigilan
ang mapangiti at mamangha. I do like men with beards. Para sa akin, kapag may
ganoon ang lalaki, nakakadagdag iyon ng dating sa kanila. Lalo na kapag well-
maintained iyon.
Bumaba ang mga mata ko sa katawan niya. His skin is radiating in his navy blue
button down shirt. Nakatupi ang manggas noon hanggang siko. In his left arm was a
silver wrist watch. Tamad na nakasuksok ang isa niyang kamay sa bulsa. Pansin na
pansin rin ang kulay berdeng ugat sa kamao niya paakyat sa kanyang bisig. Lahat sa
lalaking ito ay kaaya-ayang tingnan. Kahit ang simpleng kamay ay magagawang pukawin
ang atensyon nino man, lalo na ang mga kababaihan.

"Narito na kami sa baba, Mama." sabi ni Flavian na

nakapagpabalik ng atensyon ko sa kanyang mukha.
He dropped his phone down and put it back inside his pocket. Naupo siya sa tabi
ko at idinantay ang kamay sa aking bewang.
Nilingon ko siya, nakasandal siya backrest habang mariing nakatitig sa akin na
para bang pinagaaralan ang mukha ko. Nagtaas ako ng kilay.
"Bakit?"
His lips sided sexily. He pulled me near him that made me lean on his shoulder.
He sniffed my hair before planting a kiss on my head.
"You are every man's ideal woman, sweet cheeks. Staring at you right now makes
me feel like I'm the luckiest man in the whole damn planet for having you. So
proud."
I rolled my eyes. "You're not lucky at all, Flav. I'm already married to
someone and that's something you can't be proud of."
He sighed. "You're not going to carry that surname for too long, Trinity. I
won't let that happen, I swear."
Nilingon ko siya at malungkot na ngumiti. Pinatakan niya ako ng halik sa tungki
ng ilong ko bago ito bumaba sa labi ko. Just before I could response to his kisses,
someone cleared her throat.
Napatuwid ako ng pagkakaupo matapos maaninag si Mrs. Follosco na malamig na
nakatingin sa amin ng anak niya habang nakatayo sa dulo ng hagdanan.
"Ma," tawag ni Flavian na umayos rin ng pagkakaupo sa tabi ko.
Lumipat ang tingin ni Mrs. Follosco sa anak niya. Sa paraan ng paggalaw ng
kanyang mata, hindi ko maiwasan hindi makita roon si Flavian. I can tell that he
really got his sharp and menacing eyes from his Mom.
She took the last step without removing his eyes from us.
"Sumunod na kayo sa dinning room." walang emosyon na utos niya.
Bumuntong hininga ako matapos niyang tumalikod at maglakad patungo sa kung
saan. Naramdaman ko ang paghagod ng kamay ni Flavian sa aking likod.
"Relax. She's just really intimidating." he comforted.
I know. Noon pa man ay halata ko nang ganoon siya. The only difference is just
the first time we met each other, she welcomed me with all smiles and warm
acknowledgement. Ngayon ay wala ni isang ngiti. Ni hindi man lang ako pinagtuunan
ng pansin bukod sa isang malamig na tingin.
"Just like you, huh?" sagot ko na lang upuan pawiin ang lamig sa aking dibdib.
Humalakhak siya. "Huwag kang magsalita na parang hindi ka rin gano'n. Your eyes
alone can already intimidate someone, baby. One of the reason why I'm so into you."
Tumaas ang sulok ng labi ko. I've known that fact ever since I was a kid.
Masiyadong matalim ang mga mata ko para sa isang babae. Palagi akong
napapagkamalang strikta, bagay na totoo naman. Pero kung mayroong mas intimidating
pagdating sa amin ni Flavian, hindi na ako makikipag kumpitensya pa.
Nagpasya na kaming tumayo ni Flavian at tumungo sa dinning area nila. Suminghap
ako at pilit pinuno ng hangin ang dibdib ko habang papalapit na sa table kung saan
nakikita kong nakapwesto na roon si Mrs. Follosco. Siya lang ang nakaupo roon
habang ang ilang kasambahay ay naglalagay ng mga putahe sa lamesa.
Hindi siya nagaangat ng tingin habang papalapit kami kahit pa sigurado naman
akong kita niya na ang presensiya namin ng anak niya. Tahimik lang siyang nakaupo,
ang magkabilang siko ay nakatuon sa lamesa habang ang dalawang kamay ay
magkasalikop sa tapat ng kanyang bibig.
"Si Papa, Ma?" tanong ni Flavian nang nasa tapat na kami ng mesa.
Doon pa lang nag angat ng tingin si Mrs. Follosco sa amin. Pansin ko ang
pagiwas ng mga mata niya sa akin at agad itong itinuon kay Flavian.
 "He can't make it today. May emergency meeting ang main
branch natin."
Ipinaghila ako ni Flavian ng upuan. Huminga ako ng malalim bago naupo roon.
Nang makaupo ay tiningala ko siya at ngumiti.
"Thank you," I said through a breathless whisper.
He smiled at me and nodded.
Nasa pinakasentro ang pwesto ni Mrs. Follosco habang kami ni Flavian ay nasa
kaliwang gilid niya. Mas malapit sa kanya ang anak niya, bagay na nagbibigay sa
akin ng kaunting kaalwahan sa pakiramdam.
Isang kasambahay ang lumapit sa gawi ko at nagsalin ng juice sa baso ko. Mrs.
Follosco's eyes moved there. Nang matapos ang kasambahay ay umalis na ito at naiwan
kaming tatlo sa malaking mesa.
"Ma, this is Trinity Velarde. I know that you already know her. She's my
girlfriend." umpisa ni Flavian na ikinalunok ko.
Mabagal na nagangat ng tingin sa akin si Mrs. Follosco. Her eyes were screaming
coldness and anger. Hindi ko alam kung para saan. Malamang ay para sa akin.
"Velarde... You should introduce her using her real surname, son. It should be
Trinity Ravena, right, hija?" she stated before placing her eyes to me.
Palihim kong ikinuyom ang mga kamay ko sa ilalim ng mesa habang nananatiling
magkalapat ang mga mata namin. She's smirking at me with a glimpse of sarcasm in
her eyes.
At this very fucked up moment, I knew that this meet up is going to be a
disaster.
"Ma..." Flavian warned.
Kalmadong nagpakawala ng hangin si Mrs. Follosco at inalis na ang mga mata sa
akin.
"What is this meet up really all about, Flavian?" ngayon ay strikto na ang
boses na tanong ni Mrs. Follosco sa anak.
"We have already talked about this, Mama. Dinala ko rito si Trinity para
ipakilala sa'yo bilang nobya ko-"
"But she's already married, anak! She's already chained to someone. Bakit sa
dinami dami ng babaeng magugustuhan mo ay iyon pang may asawa na? I did not raise
you to become a home wrecker!" kalmado ngunit madiin na sita ni Mrs. Follosco.
Napayuko ako. Ang lamig sa aking paa ay umakyat na sa buong katawan ko. Kinagat
ko ang aking labi at paulit-ulit ang ginawang paghugot ng hangin.
"They're just married in papers! Hindi niya mahal ang asawa niya, Mama-"
"At ikaw ang mahal niya, ganoon ba?" pigil ang sigaw na aniya. "If she truly
loves you, she won't let you become her paramour and keep you in the dark! Iisipin
niya ang kahihinatnan mo at ang magiging sitwasyon mo pagdating ng panahon!"
Nagangat ako ng tingin sa kanya. Her lips was trembling whilen glaring at me.
Kung nakakamatay lang siguro ang paninitig, siguradong abo na ako ngayon.
"We already broke this relationship off because of this matter, Ma. Kagaya mo,
hindi ko rin ginusto ang maging kabit. I tried to forget her and remove her out of
my system but where did that determination bring me? Sa kanya pa rin, Mama. Mahal
ko si Trinity at handa akong maghintay hanggang sa magkaroon na siya ng pagkakataon
ipaalam sa pamilya niya ang totoo. I need your support here-"
Humalakhak si Mrs. Follosco at hindi makapaniwalang tiningnan ang anak. Behind
those laughter, I can see the tears brimming in her eyes.
"Suporta? Naririnig mo ba ang sarili mo, Flavian? Gusto mong suportahan ko ang
ganiyang kalokohan nyo? Alam mo ba kung gaano kasakit sa akin nang ipagtapat mo ang
sitwasyon mo ngayon? Sino'ng ina ang matutuwa na ang anak niya ay ginawang kabit?
Wala, Flavian!" hinihingal na litanya niya.
Hinila niya paatras ang upuan at tumayo mula roon. She's about to leave her
position when she suddenly anchored her eyes to me.
"I liked you as a person, Trinity. I once admired you for being a smart woman
but I never thought that you'll be this dumb to enter a situation like this. I'm
sorry but I will never like you for my son." malamig at puno ng galit na aniya bago
kami tuluyang tinalikuran.
Tumungo ako at hindi na nakasagot. Tears immediately poured down my cheeks as
those words keeps on playing inside my head. Alam kong imposible na sumang ayon sa
amin ang magulang niya. Umpisa pa lang ay alam ko na. Hindi na dapat ako magulat.
Pero ang marinig mismo sa pamilya ng lalaking mahal mo na hindi ako katanggap-
tanggap ay masiyadong masakit. Pakiramdam ko ay tinutusok ang dibdib ko ng paulit-
ulit.
Naramdaman ko ang paghila ni Flavian sa akin palapit sa kanya. Naging sunod-
sunod ang pagpatak ng luha mula sa mga mata ko habang nararamdaman ko ang masuyong
halik niya sa aking sentido.
"Ssh. I'm sorry about her. I'm really sorry," he whispered painfully. "I won't
give up, Trinity. I'll fight for you."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 40

Inis kong iniitsa ang purse ko sa ibabaw ng leather couch

nang makapasok kami sa penthouse ni Flavian. Pagkagaling sa bahay nila ay dito na
kaagad kami dumiretso.
Buong biyahe pauwi ay hindi ako umiimik. Kahit anong kausap niya sa akin ay
hindi ko siya magawang kausapin pabalik. My mind is too clouded by frustration and
pain because of what happened earlier in their house.
Hanggang ngayon, naririnig ko pa rin ang boses ng ina niya sa isip ko. I can
still hear her voice telling me how she hates me for her son, kung paanong wala
siyang balak suportahan ang relasyon namin.
Hinigit ni Flavian ang siko ko dahilan para maudlot ang gagawin kong pagupo sa
couch. Matalim ang mga mata ko siyang binalingan.
"Do we have a problem here?" Flavian asked, frustration laced within his thick
voice while eyeing me confusedly.
Pahaklit kong binawi ang braso ko mula sa pagkakahawak niya. Kumunot ang noo
niya dahil sa naging galaw ko na 'yon.
"Tinatanong mo pa 'yan, Flav? Sinabi ko na sa'yo, hindi ba? Umpisa pa lang ay
sinabi ko nang maling ideya ang ipakilala mo ako sa magulang mo sa ganitong
sitwasyon natin. Kumplikado pa! Look where your stubbornness lead us!" I pointed
out through gritted teeth.
Pumikit siya ng mariin. Tumingala siya at pagod na inihilamos ang dalawang
palad sa buong mukha pagkatapos ay bumuntong hininga. The way he exhale made me
think that he's already tired from everything that happened between us just awhile
ago.
Kahit naman ako ay nakaramdam ng pagod sa naging kumprontasyon na 'yon naming
tatlo. Maiksi ngunit mabigat at malaman.
Flavian stepped forward, closing the small gap between us. Matamlay ang kanyang
mga mata habang nakatitig sa akin ngunit hindi iyon naging dahilan para itago kung
gaano ito kadilim.
"Was it bad? Masama bang gustuhin na ipakilala ka ng pormal sa magulang ko?
Sabi ko naman sa'yo, Trinity, wala akong pakielam kung suportahan nila tayo o
hindi. Tayong dalawang ang magsasama sa relasyon na ito.  What they think about us
would never matter to me. Alin doon ang hindi mo maintindihan?"
Uminit ang sulok ng mga mata ko habang walang lakas siyang tinititigan. Lumunok
ako ngunit naging mahirap iyon dahil sa malaking bikig sa aking lalamunan. My lips
shivered as pain started to destroy my heart. Mabilis na sumilip ang pagaalala sa
mga mata ni Flavian habang pinapanood akong hirap na hirap pigilan ang emosyon.
"Hindi mo kasi ako n-naiintindihan, Flavian, e." basag ang boses na umpisa ako.
"Para sa'yo ay hindi importante ang sasabihin o magiging suporta ng pamilya mo pero
para sa akin ay mahalaga 'yon. Pamilya mo sila, at kahit hindi mo sabihin, alam
kong mahalaga sa'yo ang opinyon nila tungkol sa atin. Mahal kita at importante na
rin sa akin ang mga taong importante sa'yo. Ayokong makilala nila ako sa ganitong
sitwasyon natin, na kasal ako sa iba at ginawa kitang kabit. Gusto kong makilala
nila ako nang walang sabit, iyong malaya na ako, iyong hindi ka na pagsasalitaan ng
kung anu-ano dahil pumatol ka sa isang kagaya ko dahil ako mismo ‘yong nasasaktan
para sa'yo..." suminghap ako. Yumuko ako at pinahiran ang luha na walang awat sa
paggapang sa pisngi ko. "Gusto kong maranasan mo na maipagmalaki ako bilang sa'yo.
Walang kahati, iyong sa'yo lang ng buong-buo."
Iniangat ko ang mga kamay ko sa aking mukha at doon ay walang habas na
nagpakawala ng hagulgol. I let my palms catch every teardrops I'm shedding.
Kahit saang anggulo tingnan ay alam kong nasasaktan si Flavian sa naging
pagtutol sa amin ng ina niya. He's just telling me that it's okay, that their
opinion doesn't really matter to him when the truth is, it does. At sa kahit saang
anggulo, hindi ko magawang magalit kay Mrs. Follosco dahil tama siya, walang
magulang ang gugustuhin makita ang kanyang anak sa ganitong sitwasyon.

I'm not asking her to like me and accept me for her son
because I know that it's too impossible as long as I'm being stuck to this
marriage. All I want to ask her is time... I need enough time to get from this
marriage out. Sana ay huwag niya muna isara ang pinto sa akin.
Lumakas ang hikbi ko nang hilahin ako ni Flavian palapit sa kanya at masuyo
akong ikulong sa kanyang bisig. He softly stroked my shoulder length black hair
while breathing heavily. Despite the heaviness in my stomach, it fluttered at the
feeling of my body pressed against his. i sunk into the warmth of his side,
appreciative of the simple gesture.
"I'm sorry, baby. From now on, I'll listen to you. Kung ano ang gusto mong
mangyari at kung paano natin patatakbuhin ang relasyon na ito hanggang sa magkaroon
ka na ng pagkakataon na ipagtapat sa kanila ang totoo, susundin ko, makikinig ako.
I'll support you in every decision you are going to make. I promise," he kissed my
hair and embraced me tightly like his life depends on it. Lihim akong napangiti.
Marahan niya akong inilayo sa kanya at mataman na tinitigan sa mga mata.
Suddenly, he lifted his hand on my cheek and wiped the tears there.
"Stop crying. Nanghihina ako kapag nakikita kitang umiiyak." he breathed.
Ngumuso ako. Hindi na nakatiis pa ay ikinunyabit ko ang aking kamay sa kanyang
batok at muli siyang niyakap.
"Thank you for understanding me, Flav."
He chuckled. Ibinalik niya ang pagkakapulupot ng kamay niya sa bewang ko at
nagpakawala ng malalim na buntong hininga.
"Mahal na mahal kita, Trinity. Hindi ako magsasawang ipaalala yon sa'yo."
A sad smile leaped out of my lips. Huwag ka rin sana magsawang intindihin ang
relasyon at sitwasyon natin na ito, Flavian.
Hindi rin nagtagal at nagdesisyon na akong magpahatid pauwi kay Flavian.
Gustuhin ko man magtagal sa penthouse niya at sabayan siya sa hapunan kagaya ng
gusto niya ay hindi puwede. I need to stay at home, eat dinner with Archer and
such. Lalo pa ngayong naghihinala na sa akin si Evangeline at sa maaaring
pagtataksil ko sa anak niya.
"By the way, I love the result of our room. It became lively." si Flavian nang
huminto ang kotse dahil sa traffic.
Taas ang kilay ko siyang binalingan. Natawa ako.
"Our? Atin?"
He glanced at me. Cockiness radiated in his hawklike eyes.
Flavian and I decided to take things easy despite of everything that happened.
Hindi namin pipilitin o gagambalain ang Mama niya na pumayag sa relasyon namin. For
the meantime, we'll continue this relationship without their blessing. Hindi rin
naman nila iyon ibibigay kaagad.
"Yes, baby. Ours. Got a problem with that?" he asked with pure playfulness in
his voice.
 "Well, apparently—" natigil ako sa pagsasalita nang matanaw ko ang isang
pamilyar na lalaki na bumababa ng sasakyan niya. My brows furrowed together. "Is
that Archer?"
Sinundan ni Flavian ang linya ng tinitingnan ko. We both saw Archer entering a
five star hotel. He's alone. Tiningnan ko ang wrist watch ko, it's nearly 6pm. Ang
alam ko ay hanggang five lang ang oras niya sa office so basically, he's now out of
work.
"What is he doing there?" I muttered inwardly.
Nilingon ako ni Flavian. Taas ang kilay niya na para bang may mali sa tanong
ko.
"Why do you care?" busangot na tanong niya. 
Tiningnan ko siya ngunit muli rin ibinalik sa entrada ng hotel ang paningin. Is
Archer seeing someone there? Probably. Baka mayroon siyang ka-meeting doon? Knowing
him, he's very dedicated when it comes to his job.

"Trinity..."
"Hmm?" wala sa loob na tanong ko kay Flavian nang muli ko siyang sulyapan.
Flavian's dead eyes reflected the charcoal clouds above. His lethal stare felt
terrifying and piercing, as if his glare was tearing my heart apart with a blinding
teal light.
"You now care for your husband?" he emphasized every word.
Kumunot ang noo ko. "Nagtataka lang ako kung anong ginagawa niya diyan. Does it
already mean that I care about him?"
Hindi siya sumagot. Umusad na ang sasakyan sa harapan namin ay nananatili pa
rin matalim ang titig niya sa akin. I equalled his glare, trying to mock him.
Kung hindi pa bumusina ang sasakyan sa likod namin ay hindi pa mawawaglit ang
pagkakatitig niya sa akin. He rolled his eyes at me and then maneuvered the
steering wheel again.
I chuckled. "Selos ka na niyan, Follosco?"
His jaw clenched, I can even see his obsidian eyes directed dangerously towards
the view ahead of us.
"Shut up," he growled.
Humalakhak ako. "Nagseselos ka sa hindi karapat dapat na tao, Flavian."
"I have all the reasons to get jealous, Trinity. He's your husband—"
"Pero ikaw ang mahal ko. That's more than enough to kill all your damn reasons
to feel jealous."
Nahagip ng mga mata ko ang pagkakahigpit ng hawak niya sa manibela. He bit his
lowerlip like he's trying so bad to suppress his smile. Hindi na nakayanan pa,
nilingon niya ako at matalim na tinitigan nang may ngisi sa kanyang labi.
"You sure know how to wrapp me around your sexy fingers, huh?" he mocked.
I winked at him and that earned him a chuckle.
Napapailing na lang ako sa takbo ng isip niya. Nagagawa niya pang magselos
gayong alam na alam naman niya kung gaano ko siya kamahal. He knew how I am willing
to fight for us and for what we have right now. Alam niya kung gaano ako nasaktan
nung iwan niya ako, at kung gaano ako sumaya nang balikan niya rin ako.
A love like mine shouldn't be put in doubt anymore. I've already surrender him
everything that I have. Be it physically and emotionally. Dapat siyang maging
panatag kung tutuusin. He's already in the safe place.
I'm so sure in myself that he's the one who I want to be my end game.
Days have passed. Maayos ang naging relasyon namin ni Flavian kahit pa madalang
kaming magkita dahil na rin sa kanya-kanyang trabaho. Nevertheless, we never forget
to video call every night before we go to sleep.
Nawala ang bigat sa kalooban ko dulot ng pagtutol sa amin ng Mama niya. Iniisip
ko na lang na hindi pa gaanong buo ang pagpanig ng tadhana sa amin. Kaunting
pagsubok pa na sabay naming kakaharapin ni Flavian, aayon na rin sa amin ang lahat.
"Don't worry, Miss Velarde. The expenses will be paid by the company. Wala
kayong kailangan intindihin ng team mo sa lahat." nakangiting sabi ni Mrs.
Dominggo, bagong kliyente ko.
Tanghaling tapat at nasa isang restaurant kami para pagusapan ang tungkol sa
malaking project ko sa kanya na gagawin sa Aklan. Kapag nagkataon, pangalawang
beses ko na makakatanggap ng proyekto na resort ang aayusin.
Sa totoo lang ay perfect timing ang pagdating ng proyekto na ito. Once I accept
it only means that I'll be staying in that place until the project gets done. Mas
maganda 'yon dahil makakapagpahinga ako at makakatakas ako panandalian sa magulobg
mundo na mayroon ako.
Dapat ko ba sabihin kay Flavian ang tungkol dito? Kung sasabihin ko ay
siguradong sasama siya. Pero nagaalala ako na magtagal ako roon, at kung ganoon ang
mangyayari ay maaaring hindi rin siya uuwi hanggang hindi rin ako nauwi. Magtataka
ang mama niya at baka magalit pa kapag nalamang magkasama kami.

As much as I want to be with him in that place, ayokong

lalong magalit sa akin ang pamilya niya.
"Alright, Ma'am. I'll update you once I settled my schedule for the resort
visit." sagot ko sa ginang matapos ang ilang sandali.
Malawak siyang ngumiti sa akin. "Great! It's a done deal, then?"
"Of course." I smiled.
Mula sa kinauupuan ko ay mabilis na naagaw ang atensyon ko ng taong pumasok sa
double glass door ng restaurant. With her red sleeveless pencil cut dress and black
stiletto, Mrs. Valerie Follosco looks so luxurious and respectable as she graced
inside the restaurant.
Sa likod niya ay naroon ang dalawang body guard. Strikta at walang kangiti-
ngiti ang mukha. Those sharp smoky eyes, pointed nose and lips painted in red makes
me realized that things between Flavian and I won't be ret easy. Sa asta pa lang
talaga ng mukha niya at ang paraang niya ng pagtingin sa paligid ay halata ng
magiging mahirap ang pagdadaanan namin pagdating sa kanya.
Nagiwas ako ng tingin nang makitang paparating siya sa gawi namin. I saw Mrs.
Dominggo trace my line of view and looked behind her. Before I could say something,
I heard her call the woman I've been wanting to avoid.
"Valerie!"
Mas lalo akong napayuko at pasimpleng iniharang ang kanang kamay ko sa aking
noo.
Shit! They knew each other? Mrs. Dominggo just made a first name basis, baka
close sila?
My heart is trembling so bad as of this moment. Ilang sandali pa nang mula sa
pagkakatungo ko ay makita ko sa gilid ng aking mata ang imahe nang taong dahilan
kung bakit ako kinakabahan ng ganito.
"Elizabeth, what a coincidence." cold and strict voice of Mrs. Follosco
resounded in my ears.
Kahit hindi ko siya nakikita, pakiramdam ko ay nasa akin ang mga mata niya.
Malagkit at mabigat na nakatitig.
"Yes. I am having a meeting with Miss Velarde about the resort I'm planning to
renovate. You suggested her so I must say that she's really good at her—"
"It's Ravena, Elizabeth. She's no longer a Velarder now and very married to a
business magnate. Haven't you read it on the magazine?"
Lumunok ako, ang kaba sa aking dibdib ay hindi na macontrol pa. Nagpakawala ako
ng malalim na paghinga at inalis ang mukha sa aking palad. Tuwid akong umupo at
taas noo silang hinarap kahit pa parang sasabog na ang dibdib ko sa kaba.
Mrs. Dominggo's seperated lips and wide eyes greeted me. Nagangat ako ng tingin
at nakita ang seryoso at malamig na paninitig sa akin ni Mrs. Follosco.
"Good day, Mrs. Follosco." I greeted stoically.
Hindi siya sumagot at nanatili lang walang emosyon na nakamasid sa akin kaya
naman binawi ko na ang tingin sa kanya.
"You're already married, hija? Kanino?" kuryosong tanong ni Mrs. Dominggo.
"I'm m-married to Archer Ravena, Ma'am..."
 Matunog na ngumisi si Mrs. Follosco ngunit hindi ko na 'yon binigyang pansin pa
o pinagangatan man lang ng tingin dahil sigurado naman akong masasaktan lang ako sa
makikita kong pangiinsulto sa mukha niya.
"Oh! The business tycoon and the owner of Ravena Steel Corporation?"
Tahimik akong tumango.
"He's a powerful man and so are you. Your father is already known on his field.
Bakit hindi naibalita ang kasal niyo, hija?"
"It's a private wedding, Elizabeth. Sa isang luxury magazine lang na-i-feature.
I wonder why they made it private..." sabat naman ni Mrs. Follosco.
Huminga ako ng malalim at pinili na lang huwag sagutin iyon. Sigurado naman
akong hindi talaga siya interesado sa bagay na 'yon.
"Elizabeth, can I talk to you for a minute?" si Mrs. Follosco.
"Oh, sure!" sagot ni Mrs. Dominggo. "Miss Velarde — oh, I mean Miss Ravena..."
she chuckled. "Excuse me. This won't be long."
Nagangat ako ng tingin sa kanya at tipid na ngumiti.
"Sure, Ma'am. Take your time."
Pagkasabi ko noon ay tumayo na siya mula sa inuupuan niya at naglakad na palayo
kasama si Mrs. Follosco.
Nagbuga ako ng hangin. My mind is in haywire right now because of Mrs.
Follosco's presence. Dagdagan pa ng katotohanan na siya ang nagrekomenda sa akin
kay Mrs. Dominggo para sa proyektong ito. Siguro ay matagal na noong gawin iyon ni
Mrs. Follosco, mga panahong hindi pa kami ng anak niya. Mga panahong alam niyang
may asawa na ako pero wala siyang pakielam hanggang sa mangyari ito.
Makalipas lang ang ilang minuto at bumalik na ulit si Mrs. Dominggo. Siya na
lang at wala na ang ina ni Flavian. As much as I want to look around and search for
her, I didn't for I am bothered with Mrs. Dominggo's weird expression on her
wrinkled face right now.
Hindi na siya naupo sa upuan niya at tipid na lang na ngumiti sa akin habang
nakatayo sa gilid ko. Taka ko siyang tiningnan.
"I'll just call you again, hija. Thank you for your time." tipid na aniya bago
ako tinalikuran.
Kunot noo ko siyang sinundan sa kanyang paglabas hanggang sa mawala na siya sa
linya ng tingin ko. Unconsciously, I scanned my eyes around and found Mrs. Follosco
sitting on somewhere while looking coldly at me. The moment our eyes met, she
looked away.
I sighed inwardly. Why do I feel something bad about this?
Bumalik ako sa office nang lutang ang isip. Hindi ko mapigilan ang magtaka sa
naging asta sa akin ni Mrs. Dominggo nang mga oras na 'yon. Pakiramdam ko ay may
iba.
Pagod kong ibinagsak ang sarili ko sa swivel chair at isinandal ang likod ko sa
backrest. My phone beeped above the table. I lazily reached it and found a message
from Flavian.
Flavian:
I miss you, sweet cheeks.
Tipid akong ngumiti. Ilang araw na rin nang huli kaming magkita. I don't know
when we can see each other again. Nasa akin naman ang desisyon.
Me:
I miss you even more, Flav.
Flavian:
Let's see each other again tomorrow night, please.
Me:
Alright.
Pagkasend ko noon ay ang mismong pagbukas ng pintuan ko at ang pagsulpot ni
Shey. Kagat-kagat ang ibabang parte ng labi ay dire-diretso siyang naglakad palapit
sa akin.
"Ma'am, Mrs. Dominggo called just a minute ago." she informed seriously.
Tumango ako. "Ano'ng sabi?"
Malalim na nagbuntong hininga si Shey sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan isipin
na hindi maganda ang sasabihin niya sa paraan ng paghinga niya ng malalim. Even the
way she stares at me right now makes me feel that something isn't going well.
"She cancelled the project for her resort, Ma'am."
Natigilan ako. Suddenly, my brain stopped from functioning as I tried to
understand what she just said.
"W-What?" I asked.
Nagbaba siya ng tingin at parang frustrated na nagangat ulit ng mga mata sa
akin.
"Ang sabi niya ay nakahanap siya ng mas maayos at murang company na puwedeng
mag handle ng resort niya. There's no further reason other than that."
Lumunok ako. My jaw clench tightly. Nagiwas ako ng tingin kay Shey at nagbuga
ng hangin. Sa ilalim ng lamesa ay kumuyom ang akin kamao at pumikit ng mariin.
Now I realize why I felt something bad about her private conversation with Mrs.
Follosco. Siguradong may kinalaman siya kung bakit umatras si Mrs. Dominggo sa deal
namin. 
She really hates me, huh?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 41

Hindi pa roon natapos sa cancelled project ni Mrs. Dominggo

ang naging pakikielam sa akin ni Mrs. Follosco. Wala man akong pruweba na may
kinalaman siya sa mga clients na patuloy na nagbaback out sa akin, ramdam ko na may
kuneksyon siya sa mga 'yon.
Sa ilang taon ko sa trabahong ito, ni minsan ay hindi ko pa nararanasan ang
mawalan ng kliyente ng dahil sa hindi matukoy na dahilan. Those supposed to be
clients was giving us one same fucking reason: they found another company who works
better than us.
Seryoso? Hindi pa nga nila kami nasusubukan. It's a bit disappointing and
frustrating not just to me but to Shey as well. Siya ang mas higit na masaya kapag
marami kaming kliyente. Ngayong pinagdadaanan namin ang sitwasyon na ito ay higit
rin siyang nalulungkot.  Wala akong ibang sisisihin sa pangyayari na ito kung hindi
si Mrs. Follosco. Simula noong aksidente kaming magkita sa restaurant kasama si
Mrs. Dominggo ay doon na nagkanda letse-letse ang lahat.
Hindi ko lang lubos na maunawaan kung paano niya nagagawang harangin ang bawat
kliyente na lumalapit sa amin.
Wala kang matibay na ebidensya para pagbintangan siya, Trinity.
Hindi ko na kailangan ng ebidensya. Malakas ang pakiramdam ko na may kinalaman
siya. Sapat na 'yon. 
"I am really worried, Ma'am Trinity. Parang sunod-sunod na ang ganitong
pangyayari. Is it just a coincidence?" Shey asked that snapped me out of my
thoughts.
Kakapasok ko pa lang sa opisina ay iyon kaagad ang naging bungad sa akin ni
Shey, na may kliyente na naman kaming nagback out. The anxiety in her eyes have got
me thinking that this should be put into an end immediately. In just a span of two
weeks, anim na kliyente kaagad ang nalagas sa amin.
Mula sa pagkakatingin ko sa kawalan ay nagangat ako ng tingin sa kanya at
bumuntong hininga.
"This isn't just a plain coincidence, Shey." I said frigidly.
Her brows knotted in confusement. "Kung hindi po ganoon, ano po? Sinadya?"
I chuckled lifelessly and stood up from my swivel chair. I grabbed my purse and
slowly walked towards the door way.
"Maybe yes, maybe not. Don't worry. Everything's going back to normal after
this day. Ikaw na muna ang bahala sa opisina." sagot ko nang hindi siya tinitingnan
at lumabas na ng pinto.
I was clenching my fist as I rode the elevator and wait for it to go down. It
feels like rage was gripping me on my neck and I wanted to smash everything that
goes along my way.
Alam kong hindi ako dapat makaramdam ng ganito sa kanya dahil ina siya ng
lalaking mahal ko. I also understand that she loathes me so much and she doesn't
like me to be part of Flavian's life but does she really need to do this? Kailangan
bang humantong ng galit niya sa pakikielam sa buhay ko? Bakit hindi na lang niya
hayaan ang anak niya magdesisyon sa buhay nito at sa mga bagay na gusto nitong
gawin? Flavian is already in his right age and doesn't need to be controlled
anymore!
Nang makarating sa basement ay kaagad kong pinatunog ang keyfob ko at sumakay
sa aking sasakyan. Anger was pulsuting in my veins as I brought the car engine's to
life and exited the building like a mad lion.
Hindi ko alam kung tama ang gagawin kong ito. I just feel the urge to talk to
her and clear everything up. Hindi puwedeng ipagpatuloy niya ang panghihimasok sa
buhay ko. If she would ask me to leave her son in exchange of letting my career
flow back to normal, I'm sorry but I won't listen to her.
Ano ito? Teleserye kung saan ganoong ang magiging kapalit para patahimikin ng
kontrabida ang bida mula sa panggugulo nito? We're in damn reality. Patigilan niya
man ako sa pakikipagkita o pagkakaroon ng kuneksyon sa anak niya, hindi pa rin siya
magiging sigurado kung gaanon din ang gagawin ni Flavian. Knowing him, he got all
the stubbornness in this world.

Sa gitna ng biyahe ay tumunog ang cellphone ko mula sa

isang tawag. Without dodging my eyes from the road that's full of huge vehicles, I
took my phone from the purse that's placed in the passenger's seat and lifted it up
right in front of me. Mabilis kong sinulyapan ito.
Flavian is calling. Kung sasagutin ko ito ay siguradong itatanong niya kung
anong ginagawa ko. Informing him that I'm just inside my office would just give him
an idea that I'm lying since it's obvious that I'm not. Malakas ang busina ng mga
sasakyan sa paligid ko at siguradong maririnig niya 'yon.
Hindi niya kailangan malaman na tutungo ako sa bahay nila ngayon para sadyain
ang nanay niya. Heck, I don't even know if Mrs. Follosco is there. I'm just trying
my luck here.
I didn't answer the call and let it ring continuesly. Iniitsa ko ito sa ibabaw
ng dashboard at nagpatuloy sa pagmamaneho.
Kalahating oras lang ang itinagal at nakarating ako sa mansyon ng mga Follosco.
Ipinarada ko ang kotse ko ilang metro ang layo bago ang bahay nila. I stepped down
the concrete cement and the blazing sun welcomed me.
I looked up to the bluish sky. My eyes narrowed into slits as the sunrays hit
them. Kagaya ng matalim na init ng araw na nararamdaman ko sa aking balat, ay ang
inis na nararamdaman ko para sa ina ng lalaking mahal ko.
Huminga ako ng malalim at tuluyan nang isinarado ang pinto ng sasakyan ko.
Parang lindol ang puso ko dahil sa pinaghalong tensyon at kaba habang sinusuyod ko
ang ilang metrong layo ng mataas na gate nila.
There's no backing out. I'm not really here to start a fight. Ina siya ni
Flavian at may respeto ako sa kanya. Nagpunta ako dito para kausapin siya... at
pakiusapan na itigil na ang panghihimasok sa buhay ko.
I pressed the doorbell twice. Sumilong ako sa ilalim ng isang palm tree na nasa
gilid ng matayog na gate nila para hindi matamaan ng init. Minuto lang nang bumukas
ang gate at naglikha ng maingay na ugong. The familiar old maid welcomed my sight.
Siya iyong kasambahay na tumanggap sa amin ni Shey noong unang beses kaming magawi
dito para sa proyekto ko kay Mrs. Follosco.
Umalis ako sa pagkakasilong sa gate at pinahiran ang butil ng pawis sa aking
noo. Tipid akong ngumiti sa matanda.
"Good morning. Nariyan po si Mrs. Follosco?"
The old maid smiled back. "Nandito, po. Ano pong kailangan niyo kay Ma'am
Valerie?"
"Gusto ko lang po sana siya makausap saglit."
 Tumango ang matanda at niluwagan ang pagkakabukas ng gate.
"Tuloy po kayo."
Hindi na ako nagaksya pa ng oras at humakbang na papasok sa loob ng gate.
Naghintay ako sa likuran niya at hinintay siyang maisara ito pabalik. She faced me
with a warm smile on her choppy lips and gestured the way ahead of us.
"Halika, po. Sa sala na po kayo maghintay habang tinatawag ko siya."
Tumango ako. "Salamat."
Nauna siyang naglakad sa akin. Sumunod ako. I breathed slowly. I feel the soft
panic starting to attack my senses as we near the main door. I know that this
emotion will fade once I back out but I won't. I need to do this. I need to face
her for the sake of my career. And for her to stop controlling her son's life.
The wooden double doors opened. Sinundan ko ang kasambahay sa pagpasok. Every
scene from my last stepped in this house suddenly played inside my head. Kung paano
naghisterya ang ina ni Flavian nang dahil sa relasyon namin. At kung paano namin
nilisan ang lugar na ito nang may mabigat na puso.
"Maupo ka muna riyan, Ma'am. Ano po pala ang pangalan niyo para masabi ko kay
Ma'am Valerie?" magalang na tanong ng kasambahay habang itinuturo sa akin ang kulay
pulang sofa.

Huminga ako ng malalim. "Trinity Ravena, po. Pakisabi na

lang."
"Sige, po. Gusto niyo po ba na ikuha ko kayo ng maiinom?"
I shook my head. "Hindi na, ayos lang ako. Salamat."
She nodded her head and finally turned her slightly disfigure back agaist me.
Mabagal siyang umakyat ng hagdan at nagtungo sa isang pasilyo. Nang mawala na siya
sa paningin ko ay tumungo ako at suminghap ng hangin.
Nagangat ako ng tingin makalipas ang ilang sandali at iginala ang paningin ko
sa malawak na kabahayan. Noon, ang bahay na ito ay nagsisilbing memorable sa akin
dahil dito ko unang nakilala ng personal si Flavian. I remember the first time we
had our handshakes when his mother introduced us to each other. Pakiramdam ko, ang
bahay na ito ay naging isang malaking parte ng kasayahan na mayroon ako dahil kung
hindi ako napadpad dito ay maaaring hindi ko nakilala ang lalaking nagbibigay
ligaya sa akin ngayon.
Ngunit ang lugar na naging saksi sa araw na iyon... sa huli ay naging saksi rin
sa galit na ibinigay sa amin ng ina niya. Siya ang naging dahilan para magkakilala
kami. Ngunit siya rin ang nagiging dahilan para magkahiwalay kami ng anak niya.
"So... You have the guts now to use your husband's surname, huh?"
Natigil ang pagiisip ko nang maulinigan ko ang malamig at istriktang boses na
'yon. I glanced up and found her striding down the stair with just a silk black
robe tied against her slim body.
Napatayo ako mula sa sofa at walang emosyon siyang pinagmasdan.
"Mrs. Follosco..." bulong ko.
She equalled my frigid stare with a colder and deadlier one that sent shiver
deep down my soul. It was like those murderous and destructive glares could burry
me six feet underground.
Malakas ang tunog na nilikha ng tsinelas na suot niya nang lumapat ang paa niya
sa marmol na sahig. The way she dressed right now, the way her black shoulder
length hair scattered all over her back right at this moment tells me that she's
not in the mood on going out neither talk with anybody.
"You really have a thick face to enter my house and talk to me even after
everything you did," she taunted. "Sabagay, magtataka pa ba ako? Pinagsabay mo nga
ang anak ko at ang asawa mo. Sapat na dahilan na 'yon para masabi kong makapal nga
talaga ang mukha mo."
Bumuntong hininga ako at hinintay siyang makalapit ng may sapat na layo sa
akin.
"I'm not here to talk about that, Mrs. Follosco. I went here to ask you to stop
meddling with my life. Alam kong may kinalaman kayo sa mga kliyenteng patuloy na
nagba-back out sa akin. You don't have the rights to do that-"
"Of course, I have, darling. Just to inform you, I am the reason why those
clients asked for your service. Inirekomenda kita sa kanila noong mga panahong wala
pa akong ideya sa nangyayari sa inyo ng anak ko. Pero ngayong alam ko na ang
kahibangang pinaggagagawa niyo, do you think I'd still be able to stay on your side
and praise you for everything? Sa tingin mo patuloy pa rin kitang ibibida sa
kanila? No way. Kaya nasa akin ang lahat ng karapatan para hilahin sila palayo
sa'yo."
Napailing ako at pekeng natawa. Those words from her roused my irritation. See?
I'm right all along. Siya lang talaga ang may dahilan ng lahat ng ito. I pursed my
lips and glanced back at her.
"Hindi ba nila kayo tinatanong kung bakit bigla niyo silang sinabihan na iatras
ang pakikipag-deal sa akin? Aren't they wondering, Mrs. Follosco? Sinabi niyo ba sa
kanila ang personal na dahilan? I bet not."
Tumalim ang tingin niya sa akin. Ibig lang sabihin ay hindi niya binabanggit sa
mga kliyenteng iyon ang totoong dahilan kung bakit bigla niya hinihila ang mga ito
palayo sa bagay na napagkasunduan na namin. Dahil kung sasabihin niya ay kahihiyan
niya rin iyon.
Ina siya ng lalaking ginagawa kong kabit. That would be a big blow to their
name just if ever those people find out the truth.
"At ano? Idamay ang pamilya ko sa kahihiyang pinasok mo? Tama na ang ikaw lang
ang masira sa harap ng mga tao, hindi na kailangan pa madamay ng anak ko. Hindi ka
ba nagiisip, Trinity? Hindi mo ba iniisip ang magiging kahihinatnan ng anak ko oras
na malaman ng asawa mo ang relasyon nyo? Do you really want my son to suffer from
all the negative outcomes of your dark relationship?" nagtatagis ang bagang na
sigaw niya.
Veins on her forehead and neck looked strained as she lash out those words with
pure venom. Pakiramdam ko ay sagad na sagad na ang galit niya para sa akin. I just
wish that she doesn't have a heart disease.
"Hindi ko mahal ang asawa ko, Mrs. Follosco. Flavian and I are just waiting for
the right time to tell everyone about the truth. Sa tingin n'yo ba gusto ko ang
sitwasyon na kinalalagyan namin ngayon? Hindi nyo alam kung ilang beses kong
hiniling na sana ay malaya na lang ako at hindi nakakulong sa loob ng kasal na ito
nang sa ganoon ay libre kong makasama ang taong totoong mahal ko. Mahal na mahal ko
ang anak nyo, Mrs. Follosco. Handa akong ipaglaban siya sa lahat ng taong
sasalungat sa amin. Pero hindi kita kakalabanin dahil ina ka ng lalaking mahal ko
at naiintindihan ko kung saan nanggaling ang galit nyo sa akin. Pero hindi ko rin
magagawang pigilan ang anak nyo oras na siya mismo ang kumalaban sa inyo."
She clamped her jaw tightly. Her face went from pale to crimson red. Suddenly,
she closed the space between us and landed her palm on my cheek. Napasinghap ako
habang ang mukha ay nakabaling sa kaliwa. Tears started to build at the corner of
my eyes as I listened to our heavy breathings.
"How dare you talk to me like that! I would never, ever like you for my son. I
am really grateful that someone informed me about your dirty doings, nang sa
ganoong ay maaagapan ko pa. Leave my son alone, Trinity. Kung hindi ay hindi ko
patatahimikin ang buhay mo-"
"Mama!"
Lumindol ang puso ko nang maulinigan ko ang boses ni Flavian kasabay ng
mabibigat na yabag niya palapit sa direksyon namin. Nananatili akong nakabaling sa
gilid habang pilit inuulit sa aking isip ang huling sinabi ni Mrs. Follosco.
Someone told her about our situation? Paanong may nagsabi? I thought that she
just read it on the magazine?
Naramdaman ko ang paghila sa akin ni Flavian palapit sa kanya at ikinulong ako
sa kanyang bisig habang nakaharap sa ina niya na para bang gusto niya akong
protektahan laban rito. Tumulo ang luha sa pisngi ko.
"Are you okay?" Flavian asked through a breathless whisper.
Nagangat ako ng tingin sa kanya. Kasabay noon ay ang pagalpas ng luha mula sa
mga mata ko. His dark and sharp eyes studied my face. From my eyes down my nose and
cheeks. Nagtagal ang mga mata niya sa pisngi ko na para bang pinagaaralan niya ito.
Nakita ko ang pagtatagis ng bagang niya bago humarap sa kanyang ina.
"Sinaktan mo siya, Ma?" malalim at malamig na tanong ni Flavian. I can feel
that he's restraining his voice from shouting at his mother.
"Tama lang sa kanya iyon! She's a disgraceful woman. You don't deserve someone
like her, anak-"
"Wala kang karapatang saktan siya, Mama! You don't even have the rights to talk
bad against her. Hurt her, more so. Kung ano man ang mayroon kami ngayon ay labas
na kayo doon. Matanda na ako at alam ko na ang bawat sitwasyon na pinapasukan ko.
Lay a finger on her one more time and you'll end up losing me."
Kumalabog ang puso ko sa mga salitang binitawan niya. He loosened his hug on me
and pulled me against him as he walk towards the doorway. Nanglalabo ang mga mata
kong tiningnan si Mrs. Follosco at nakita ko kung paanong maglaro ang luha sa mga
mata niya habang nakaawang ang bibig na nakatingin sa anak niya.
"You're disrespecting me just because of that woman, Flavian! Ako na ina mo ay
nagagawa mong pagsalitaan ng masasakit dahil lang sa kanya!" basag ang boses na
sigaw ni Mrs. Follosco.
We're about to reach the door when Flavian stopped and turned his head to look
at his mother. His dark eyes became darker like a storm ready to destroy
everything.
"You disrespected me first, Mama. Hindi mo iginagalang ang desisyon ko. Wala
kang tiwala sa akin. I'm not asking you to like her, or our relationship. But
please, respect me and the love I have for this woman..." he breathed exhaustedly.
"Without her, I will not be able to live happily again. If I lose her, I will lose
everything. You have to understand that I'll be damn worthless without her presence
in my life, Mama. So please, let me be happy... with her."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 42

Mahigpit na hinila ni Flavian ang aking palapulsuhan

palabas ng main door nila matapos bitawan ang mga salitang 'yon sa kanyang ina. At
aaminin ko, hati ang emosyon na nararamdaman ko para roon.
My heart feels so big and full as I listened to him telling his beloved mother
how he won't function without me, or how he will be worthless without my existence
in his life. Pinatunayan niya lang sa akin na kahit pa ang sarili niyang ina ay
kaya niyang kalabanin para sa akin at sa relasyong mayroon kami.
Pero nahahabag rin ako para kay Mrs. Follosco. Like what I told her just awhile
ago, naiintindihan ko ang galit na mayroon siya para sa akin. Nagaalala lang siya
kay Flavian at sa sitwasyon nito. Normal lang 'yon sa isang ina.
But Flavian is Flavian. He will always be hard and harsh like he is.
As soon as Flavian and I got out of the gate, I grabbed my hand from him and
that made him stop from walking. Tumigil rin ako sa paghakbang. Kunot ang noo niya
nang lingunin  ako, ang makapal at itim na itim na kilay ay magkasalubong at kaunti
na lang ay maglalapit na. His eyes were gloomy as they're filled with pain and
anger.
"Why?" he asked with his thick and toneless voice.
The sun was directly hitting his face that I easily found his cheeks down his
neck getting red. Namumula dahil sa init, o baka dahil sa sobrang galit.
"What are you doing here?" I asked coldly.
He gasped. Tumingin siya sa kawalan ngunit agad rin ibinalik sa akin ang mga
mata habang itinuon ang dalawang kamay sa bewang.
"I should be the one asking you that, Trinity. What are you doing here?"
I can't believe that I'm seeing dark eyes in the middle of this broad daylight.
It's like his misty eyes alone can make the bluish clouds turn into charcoal black.
Those menacing eyes can kick the bright sky away and replaced by violent storm that
can ruin everything beneath it.
 "Bakit hindi mo sinabing pupunta ka dito? What's the reason behind this,
Trinity? I've been calling you since early this morning but you weren't answering
any of it-"
"Because I don't want to tell you about this, Flavian. Hindi naman ako dapat
pupunta dito pero dahil nasasagad na ako sa pinaggagagawa ng nanay mo sa akin,
pinilit ko kahit pa labag sa kalooban ko."
"Wait... What?" his bushy eyebrows knitted in confusement. "Anong
pinaggagagawa?"
Suminghap ako at nagbuga ng hangin. I looked into a far distance and gazed back
at him in just a span of five seconds.
"Your mother has been trying to pull my clients from making deals with me for
the past weeks, Flavian. Sabagay, tama siya. Siya rin naman ang nagrekumenda sa
akin sa mga taong iyon, siya lang rin ang may karapatang pigilan sila. But isn't
just too childish? Dahil lang sa ayaw niya sa akin ay idadamay niya ang trabaho
ko?"
Mariing napapapikit si Flavian kasabay ng pagtingala niya. From where I stand,
I can see his jaw constricting so bad like it's the only way he can do to refrain
his emotions from going out. The slowly movement of his Adam's apple was the next
thing I saw. Makailang sandali nang magmulat siya at ibaba ang tingin sa akin.
"She did that?"
Tumango ako. "Unfortunately, yes. Ayokong malaman mo ang plano kong ito dahil
siguradong pipigilan mo lang ako. Wala rin akong planong kalabanin ang Mama mo,
Flavian. I just want to make things clear between us. She can be mad at me for as
long as she wants but abstain my job from her wrath." madiin ang boses na paliwanag
ko.
He sighed heavily. His face looks problematic. Humakbang siya palapit sa akin
at hinawakan ako sa aking siko. His deep gaze were piercing through me. Sa paraan
ng pagtitig niya sa akin, pakiramdam ko ay inaalam niya ang kung ano man ang
nararamdaman ko sa mga oras na ito o ang tumatakbo sa isip ko.

"I'm... I'm sorry, baby. Ako na ang humihingi ng pasensya

sa mga ginagawa niya. I'll talk to her after this. I promise, hindi niya na 'yon
uulitin." he said sincerely.  Hinila niya ako palapit sa kanya at ikinulong sa
kanyang bisig.  He kissed me on my forehead. "I'm really sorry."
Bumuntong hininga ako at hinayaan na lang ang sarili magpatianod sa yakap niya.
The truth is, his apologize won't do anything to stop his mother from intervening
in my life. Siguradong gagawa pa rin ito ng mga bagay na ikasisira ko lingid sa
magiging kaalaman ni Flavian.
"You don't have to talk to her about this, Flav. It's going to be useless. Ang
gusto kong malaman ay kung sino ang nagsabi sa kanya ng tungkol sa pagiging kasal
ko kay Archer. Nabanggit niya kanina na may nagsabi sa kanya noon. Ang akala ko ay
sa magazine niya lang 'yon nalaman," I breathed. I suddenly felt his body stiffen
against mine. "I need to go back inside and ask her about it."
Astang kakalas na ako mula sa pagkakayakap niya nang idiin niya ang katawan ko
sa kanya na para bang ayaw ako paalisin.
"Flav..." I called out.
Naramdaman ko ang pagtaas-baba ng kanyang dibdib. Softly, he held me on my
shoulder and pulled me away from him. Sinalubong niya ako ng malalim na tingin.
Bullets of sweat are already forming on his forehead. Nagpalipat-lipat ang mga mata
niya sa pagtingin sa akin.
"Hindi na kailangan," sagot niya sa seryosong ekpresyon ng kanyang mukha.
Kumunot ang noo ko. "I know where she got the truth."
"So hindi nga sa magazine?"
Umiling siya. "No. Someone personally told her."
Suminghap ako. Kung ganoon ay sino? Sino ang magsasabi sa kanya ng tungkol doon
kung hindi niya nabasa sa magazine? Iilan lang ang nakakaalam ng lihim na relasyon
namin ni Flavian. At ang iilan na 'yon ay hindi ko kailanman naisip na magagawa
iyon. Pwera na lang kay Evangeline.
But no. She won't reveal that secret since she hasn't prove it yet. Hindi niya
ako babalaan na magpakaayos sa anak niya kung balak niya lang din akong siraan sa
iba. She will just drag her son's name into an ocean of prejudices.
Flavian brought his hand on my cheek where Mrs. Follosco landed her palm.
Marahan niya itong hinaplos na para bang nagiingat siyang masaktan akong muli.
"Does it still hurt?" he asked tenderly.
Wala sa sarili akong umiling. "Hindi na. Sagutin mo ako, Flavian. Sino ang
nagsabi sa Mama mo ng tungkol sa tunay na pagkatao ko?"
Umigting ang mga panga niya. "Hindi na mahalaga 'yon, Trinity. She already
knew-"
"Mahalaga sa akin ang malaman kung sino, Flav. Para naman alam ko kung kanino
tayo dapat magingat. Bakit ayaw mo sabihin?" taas kilay na tanong ko.
I caught the hesitation in his obsidian eyes while staring me. Is he hiding
something from me?
Hindi siya kaagad nakasagot kaya naman kumalas akong muli sa pagkakahawak niya
bago mabilis na tumalikod. I was about to step forward when he muttered a curse and
pulled me back to him. Para akong spring na napabalik ulit sa kanya. Hinilot niya
ang kanyang sentido, tumungo at nagbuga ng hangin. Nagangat siya ng tingin sa akin
at pagod akong tiningnan.
"It's your best friend." he dropped.
My brows met each other, creating deep lines in between. Bumaba ang lamig mula
sa ulo ko at taka siyang tiningnan pabalik. Hinagilap niya ang aking mukha, tila ba
naghahanap ng reaskyon mula sa akin.
"My b-best friend... Zoe?" nanglalaki at nabubulol na tanong ko. Tumango siya.
"What about her?"
"What were you asking me awhile ago, sweet cheeks?" iritado niyang tanong.

"Tungkol sa kung sino ang n-nagsabi sa Mama mo ng t-tungkol

sa akin-"
"And I already dropped the answer. It's no other than Zoe Monterro, Trinity.
Your. damn. best. friend." he mentioned those last four words with so much hardness
and venom.
Tuluyan nang umawang ang labi ko kasabay ng paninigas ko sa kinatatayuan. Ang
puso ko ay hindi na magkandamayaw sa pagtibok na akala mo wala ng bukas. Umiling
ako kay Flavian, hindi gustong maniwala sa mga sinasabi niya.
"Huwag kang magbiro ng ganyan, Flav. H-Hindi nakakatuwa." natatawa ngunit
nananatili parin napapailing sa kanya.
Hindi. Hindi iyon magagawa ni Zoe. Paanong nangyari na siya ang nagsabi kay
Mrs. Follosco? She doesn't even know her. Fuck. Maybe she knew her but why would
she tell her about us? Alam naman niya kung sino ang taong pinagsumbungan niya. At
bakit kailangan sabihin? Hindi niya ba ako naisip man lang? Ganoon ba niya ka-
disgusto ang relasyon namin ni Flavian at kailangan niya ako pangunahan? Ganoon ba
siya ka-boto kay Archer para pagsirain kami ng lalaking mahal ko sa pamamagitan ng
pagamin niya sa ina nito?
"The reason why I don't like to tell you about it. Alam ko na masasaktan ka
lang dahil matalik na kaibigan mo siya-"
Peke akong natawa. "Matagal mo ng alam?"
Muli niyang inabot ang aking siko pero nagpumiglas ako. Dalawang hakbang palayo
sa kanya ang ginawa ko na ikinapikit niya ng mariin bago mahinang nagmura. Nang
magmulat ay mabilis na napalitan ng pagkalamlam ang madilim niyang mga mata.
"Bago pa lang kita dalhin dito ay alam ko na na siya ang nagsabi kay Mama.
Nagulat lang din ako na alam niya na. She called me and asked me to come over here.
Pinagusapan namin ang bagay na 'yon na nauwi sa pagtatalo. Tinanong ko siya kung
paano niya nalaman. Baby, the only answer she gave me was the name of your best
friend."
Mabilis na naginit ang sulok ng mga mata ko sa naging rebelasyon niya. My lips
quivered as my heart constricted painfully.
Bakit? Anong dahilan? Bakit kailangan niya akong ilaglag ng ganito? Bukod sa
relasyon namin ni Flavian, ano pa ba ang mabigat na dahilan ang mayroon siya para
ako na mismong kaibigan niya at pinaka matalik pa ay nagawa niyang ipahamak?
Tumungo ako. Nanginig ang aking balikat dahil sa mahinang hagulgol na
pinakawalan. Flavian cursed silently and imprisoned me inside his body, giving me a
warm hug that sent a little bit of comfort to my heart. Humikbi ako.
"B-Bakit? Bakit niya n-nagawa sa akin 'to?" wala sa loob ng tanong ko.
I cry against his chiseled chest, inhaling the minty scent of his perfume as I
let my teardrops fall over his shirt.
"You should talk to her. Siya lang ang makakasagot niyan sa'yo." sagot niya
habang hinahaplos ang buhok ko.
Ilang sandali pa akong nanatili sa pagiyak, pinipilit ipasok sa utak ang
katotohanang nilaglag ako ng pinakamalapit kong kaibigan. Pilit umiisip ng dahilan
kung bakiy niya iyon nagawa sa akin.
Kumalas ako sa pagkakayakap kay Flavian at hinarap siya. He gently wiped the
shadow of tears on my cheeks.
"I'll go ahead. You're right, I need to talk to her." I uttered.
Tumango siya. "Samahan kita?"
"No need. Gusto kong kami lang ang maguusap."
"Alright. Then... can I see you tonight?" he asked, hope is obvious in his
eyes.
Nagpakawala ako ng mabigat na hangin sa aking labi. As much as I want to, I
can't. Kaninang bago ako pumasok sa trabaho ay niyaya ako ni Archer na kumain ng
dinner sa labas. Ayoko man ay kailangan kong pumayag lalo pa at mainit ako sa mga
mata ng nanay niya. Nagaalala akong baka makahalata siya sa palagi kong pagkakawala
ng mga nakalipas na gabi dahil palagi kong kasama si Flavian. Ilang gabi na kaming
hindi nagkakasabay sa pagkain.

This isn't the right time for him to know the truth.
Kailangan ko pumayag sa paanyaya niya, para hindi siya maghinala. Who knows, baka
nakakarinig na siya ng kung ano tungkol sa akin at kay Flavian at gusto niya lang
ako hulihin.
"I can't. May usapan k-kami ni Archer na kakain sa labas."
Kasing bilis ng kidlat na kumislap ang galit sa mga mata niya. His dreamy eyes
were no longer there as they immediately went back to hawkish and dangerous. Sa mga
oras na ito ay alam kong naguumpisa na siyang makaramdam ng galit sa sagot kong
iyon.
Slowly, a sarcastic smirk blossomed in his lips.
"How sweet..." he mocked.
I rolled my eyes at him. "Pumayag ako dahil ayokong maghinala siya sa akin.
Baka mamaya ay sinadya niyang yayain ako dahil may ideya na siya sa ginagawa natin.
May I remind you, Flavian. His mother caught us talking in the dark while your hand
resting against my waist. Hindi mabigat na pruweba pero puwede pa rin panghawakan
laban sa atin. Stop your ass from getting jealous because I'm going to do it for
us. We can't be caught. Not now."
Pinaglandas niya ang mga mata niya sa mata ko. Maya-maya lang ay isang beses
siyang tumango at bumuntong hininga.
"Alright. If that's what you want. I made a promise that I'll listen to you and
follow all your  decisions. May tiwala ako sa'yo." malamig na aniya.
Kumunot ang noo ako. "Ba't parang galit ka?"
Umiling siya. "I'm not. Sige na, puntahan mo na ang kaibigan mo. I just need to
get some important document inside our library. It's the reason why I'm here
anyway."
I remained looking at him, making sure that he's not really mad at my decision.
Nang wala akong makitang kahit na anong reaksyon sa mukha niya ay tumingkayad ako
at pinatakan siya ng halik sa kanyang labi.
 "I'll make it up to you tomorrow." I said sincerely.
He only nodded. Tipid akong ngumiti sa kanya at tinalikuran na siya. My chest
feels heavy as I glide towards my car. Hindi niya man sabihin ay alam kong labag sa
kalooban niya ang naging pagtanggi ko sa kagustuhan niyang magkita kami. He need to
understand that I'm doing this for us.
Nakarating ako sa sasakyan ko nang hindi siya nililingon. Baka kapag lumingon
ako ay masaktan lang ako sa emosyon na mababanaag ko sa mukha niya.
I climbed inside the car and pulled the door close. I looked at the side mirror
and saw him still standing there while hands inside his pocket, staring coldly at
my direction. Nagpakawala ako ng hangin at binuhay na ang makiba ng sasakyan.
I drove my way out of there and took my phone from the passenger's seat. I
slowed down my car and typed a message for him. Hindi ako mapakali kapag
nagkakahiwalay kami ng ganito.
Me:
Someday, you won't have to ask for my permission if you can see me because I'll be
with you for as long as you want. Ikaw na mismo ang magsasawa sa mukha ko.
Wala pang ilang segundo nang tumunog ang cellphone ko mula sa reply niya. Dahil
hindi ko pa nabibitawan ay madali kong nabasa 'yon.
Flavian:
Not going to happen.
Natawa ako. Nasasabi niya lang 'yon dahil hindi pa naman nangyayari na palagi
kaming magkasama, iyong walang puwang. Iyong hindi mabibitin sa oras.
Hindi ko na sinagot ang text niya at nagpatuloy na sa pagmamaneho. Binilisan
kong muli ang pagpapatakbo ko at sinuyod na ang daan patungo sa mansyon ng mga
Monterro.
I know that Zoe is there. Alam ko ang schedule kung kailan siya nasa opisina at
kung kailan siya sa bahay. Most of the time, she works at home through laptop.

Wala pang kalahating oras ay narating ko na ang mansyon

nila. Without putting my car into a proper place, I stepped down from it and walked
towards the gate. Bukas na iyon kaya naman pumasok na ako. People who lives here
already know me as Zoe's best friend. Noong nagaaral pa lang kami sa kolehiyo ay
madalas kami napapadpad dito.
Kagaya noon ay namamangha pa rin ako sa ganda at lawak ng bakuran nila. Huge
and fresh trees are all over the place. Tanaw rin ang malawak na garahe nila kung
saan naroon ang mga mamahaling sasakyan nila.
Hindi ako nagkamali nang isipin na narito si Zoe dahil mabilis kong nahanap ang
paborito niyang sasakyan. Mula sa entrada ng kabahayan ay lumabas ang isang may
kabataang kasambahay. Sinalubong niya ako ng ngiti.
"Miss Trinity..." tawag niya sa akin nang tuluyan ko nang maiapak ang mga paa
ko sa marmol na sahig ng terrace nila.
"Danalie, si Zoe?" ngumiti ako.
"Nasa kwarto, po. Gusto niyo po bang tawagin ko o kayo na lang po ang aakyat
doon?"
Nangiti ako nang maalalang kapag nagtutungo ako dito ay alam nilang hindi na
kailangan pang tawagin si Zoe dahil kusa na akong umaakyat doon. Kung hindi lang
ako pinapangunahan ng galit at inis para sa kanya at masaya ko sanang sasariwain
ang mga ala-alang 'yon.
"Ako na lang. Si Tito Zach, nariyan ba?"
"Pumasok na, Miss. Maagang umaalis 'yon."
Great. He won't hear us shouting just in case our emotions ruled us.
I smiled. "Sige. Papasok na ako."
"Sige, Miss."
Hinayaan niya na akong pumasok sa babasaging sliding door ng bahay. Wala pa rin
nagbago sa bahay nila. Kung ano ang nadadatnan ko noon ay ganoon pa rin ngayon.
Nagkalat pa rin ang picture frames ni Tita Lissie sa bawat kanto na nakikita ko.
Malinis at organize lahat ang mga gamit na tila ba sobrang alaga ito sa linis.
 Ang sabi ni Zoe noon, kung ano raw ang huling ayos ni Tita Lissie sa bahay nila
noong nabububay pa ito ay ganoon pa rin ang ayos hanggang ngayon. Walang iniiba.
Walang pinalitan na gamit. It's Tito Zach's way to keep Tita Lissie's presence
inside this house. Gusto niyang palaging nakikita ang mga gawa noon ni Tita, para
na rin maiwasan ang pangungulila dito.
Umakyat ako ng engrandeng hagdan. Sa pasilyo ay nakita ko ang napakalaki at
eleganteng wedding portrait ni Tito Zach at Tita Lissie. Sa beach iyon kuha.
Nililipad ng hangin ang mahabang buhok ni Tita, sa likod niya ay si Tito Zach,
nakayakap sa bewang habang parehas nakaapak sa buhanginan. Sa likod ay naroon ang
asul at malawak na dagat.
Hindi ko maiwasan hindi makita si Zoe sa mukha ng Mommy niya. Walang
pinagkaiba, parehas maganda.
Huminga ako ng malalim at nilampasan na ang litrato. Sa dulo ang pinakakwarto
ni Zoe, tanaw ko na 'yon mula sa paglalakad ko. Ilang hakbang ko lang ay narating
ko kaagad 'yon.
Kakatok na sana ako nang maulinigan ko ang marahas na pagsigaw niya.
"Bakit ba ipinagsisiksikan mo ang sarili mo sa kanya?! Ayaw nga sa'yo nung tao,
hindi ba?"
My brows crumpled when I heard the frustration in her soft voice. Kahit
sumisigaw ay hindi pa rin maitatago ang taglay na lambot at hinhin ng boses niya.
Sino ba ang kausap niya?
Idinikit ko pa lalo ang tainga ko sa kahoy na pintuan niya at sinubukan
intindihin ang sinasabi niya.
"Alam mo, hindi ako 'to, e. Hindi ako 'to! Pero para sa'yo nagpapakatanga ako
dahil alam kong hindi mo naman talaga siya gusto at ako ang mahal mo..." lumunok
ako nang marinig ko ang pagkabasag ng boses niya. "Pakiusap naman, oh. Bumalik na
tayo sa dati."
Suminghap ako.  Sa ilang taon namin naging magkaibigan ni Zoe, ni minsan ay
hindi ko siya narinig na magmakaawa ng ganito sa ibang tao. He's probably talking
to a guy. Obviously, boyfriend niya. But what's with the words? Bakit ganoon? Bakit
parang ang kumplikado?
Ang dami-dami niyang lihim sa akin. Hindi siya nagkkwento. Wala siyang panahon.
Pero sa pakikielam sa buhay ko at panglalaglag sa akin ay mayroon.
So much for eavesdropping and the curiosity to know what her reaction would be
if she suddenly saw my presence here, I twisted the door knob and let myself in.
Naabutan ko si Zoe na nakatayo, pabalik-balik ang paglalakad habang ang isang
kamay ay nasa bewang. Nakatungo habang naglalandas ang luha sa mukha, halatang
problemado.
Mabilis siyang nagangat ng tingin nang maramdaman ang presensiya ko. Her eyes
immediately widened in shock. Inalis niya ang pagkakatapat ng cellphone niya sa
kanyang tainga at pasimple itong itinago sa kanyang likod. My eyes automatically
went there.
She doesn't want me to know about it. What a perfect example of best friend she
is.
"A-Anong ginagawa mo dito?" malamig at puno ng tensyon na tanong niya.
I lifted my eyes only to see her eyeing me coldly with a shadow of anxiety in
her face. I exhaled.
"Best friend pa rin ba kita?"
Kumunot ang noo niya, marahil ay nagtataka sa naging tanong ko. Don't worry,
Zoe. This is not about you hiding something from me. This is about you backstabbing
me.
"W-What do you mean?" she asked frigidly.
Humakbang ako palapit sa kanya. Hindi niya inaalis ang pagkakatitig sa akin
habang hawak pa rin ang cellphone sa kanyang likuran.
"Mahirap sagutin?" kalmadong tanong ko.
"What a nonsense question you got there, Trina. Of course-"
"Then why did you have to tell Mrs. Follosco about my affair with her son, Zoe?
Unfortunately, hindi 'yon gawain ng isang matalik na kaibigan."
I watch how her face became ashen. Hindi kaagad siya nakasagot at nakaawang ang
labi na nakatingin sa akin. She's obviously surprised that I already know what she
has done against me.
Ilang sandali pa nang suminghap siya at diretso akong tinitigan sa mga mata.
There's a combination of sadness and anger in her glossy eyes.
"Best friends never tolerate each other from their wrong doings, Trina. At
ganoon ang ginagawa ko sa'yo. Gumagawa ka ng kasalanan sa likod ni Archer. You're
cheating on him and that's not something nice to consider-"
"Pero hindi ibig sabihin noon ay may karapatan ka ng pangunahan ako sa mga
desisyon ko. You just made things worst. Bakit ba apektadong apektado ka sa
pagloloko ko kay Archer? Kung tutuusin ay buhay ko ito at labas ka na doon. Sabihin
mo nga sa akin... may gusto ka ba sa asawa ko?"
Nanglaki ang mga mata niya, ang buto sa panga ay naggagalawan. Marahas na
nagtaas baba ang kanyang balikat tanda ng mabigat na hininga na pinapakawalan. It's
ten seconds later when she laughed mockingly while staring at me.
"Bakit naman ako magkakagusto sa lalaking may asawa na? Your husband is a
coward. Ni hindi niya nga kayang ipaglaban ang totoong mahal niya at hinayaan na
lang makulong sa isang pagsasama na wala namang pagasa maging maayos kagaya ng
sinabi mo. I hate coward men, Trina. So basically, I don't like your husband.
Nababaliw ka na talaga. Pati ako ay ipapasa mo sa asawa mo." nagiwas siya ng mata
habang may ngisi sa labi.
Kumuyom ang aking kamao at matalim siyang tinitigan.
"Kung ganoon, wala akong makitang dahilan para traydurin mo ako ng ganito.
Tigilan mo na ang panghihimasok sa buhay ko, Zoe. Irespeto mo ang desisyon na
mayroon ako. Hayaan mo ako sa mga bagay na ginagawa ko. Hayaan mo akong maging
masaya. Please, don't stick your nose where it doesn't belong. Kaibigan kita at
ayokong maputol iyon dahil lang sa panghihimasok mo sa buhay ko," dire-diretsong
litanya ko. Nakita ko ang pagkakalaglag ng luha mula sa mga mata niya. "I just hope
that this will be the last time we're going to have an argument about this. I hate
fighting with you."
Pagkasabi ko noon ay tumalikod na ako at lumabas ng pinto ng kwarto niya, hindi
na hinintay pang makasagot siya. Tears immediately fell down my eyes.
Ang bigat ng pakiramdam ko. I've never imagined that I'd have this kind of
confrontation with her. Ang sakit lang sa dibdib na iyong taong dapat ay
paglalabasan ko ng lahat ng sama ng loob ko, pagkkwentuhan ko ng masasayang bagay
na nangyayari sa akin kasama ang lalaking totoong mahal ko ay walang pagdadalawang
isip akong hinuhusgahan, na para bang ayaw niya akong sumaya.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 43

Inilaan ko ang natitira kong oras sa opisina pagkagaling ko

sa mansyon nila Zoe. Sa kabila ng mabigat na puso, magulong pagiisip, sinikap ko pa
rin kalimutan at huwag isipin ang naging paguusap sa pagitan namin kanina.
I am deeply hurt by her actions. Nagpaliwanag man siya ay hindi ko pa rin iyon
magawang tanggapin. Her beliefs about best friends have only put me in danger. Kung
sa bagay ay may punto naman siya. Best friends never tolerate each other from their
wrong doings. She has a point.
Pero paano kung ang maling gawain na 'yon din ang maging dahilan para
makaramdam ng saya ang matalik niyang kaibigan? What if those wrong doings will
eventually become right? Mas pipillin niya pa ba ang tamang paniniwala niya kesa sa
kasayahan ng kaibigan niya na 'yon?
Dahil ako, kung siya ang nasa sitwasyon ko, gaano ko man kaalam na mali ang
ginagawa niya, hinding-hindi ko siya maiisipan ilaglag sa kahit na kaninong tao.
Hahayaan ko siya maging masaya gaano man kamali ang sitwasyon na kinabibilangan
niya. Her happiness is more important over anything else.
Pero ako 'yon, e. Hindi siya. Magkaiba kami ng pananaw. Mas importante sa kanya
'yung paniniwala niya kesa sa kasayahan ko.
Pinahiran ko ang bakas ng luha sa gilid ng mga mata ko habang nakatitig sa
kawalan. Suminghap ako at kinuha ang cellphone ko nang marinig itong tumunog. With
a slightly blurry vision, I found a message from Archer.
Archer:
I'll fetch you before six.
Bumuntong hininga ako. Muntik ko nang makalimutan ang dinner na 'yon. Ilang
araw na rin kaming hindi nagkakasabay ni Archer sa pagkain, madalang na kami
magkakitaan sa bahay pero kahit ganoon ay hindi ako nakakaramdam ng pangungulila sa
kanya. Hindi ko magawang hanapin ang presensiya niya ilang beses pa man kaming
hindi magkakitaan.
I keep on asking myself why I can't love him as my husband. Kung tutuusin ay
nasa kanya naman na ang lahat ng puwedeng gustuhin pagdating sa isang lalaki. Bakit
kailangan sa ibang lalaki ko maramdaman ang dapat ay para sa kanya?
Ganoon siguro talaga. Puso ang magdedesisyon kung sino ang mamahalin. No matter
how much your brain ask you to love that person, you can't. Mas nananaig pa rin ang
puso.
Ako:
No need. I brought my car. Magkita na lang tayo doon.
Archer:
Alright. See you later. Drive safely.
Hindi ko na 'yon nireplyan. Sa halip ay hinanap ko ang contact number ni
Flavian at tinawagan ito. I put my phone across my ear and stared at the wall
clock.
Simula nang maghiwala kami kanina ay hindi niya pa ako tinatawagan o tinetext
man lang. Maybe he's busy? Pero bakit pakiramdam ko ay may tampo siya sa akin dahil
hindi ko siya pinagbigyan sa kagustuhan niyang magkita kami mamaya?
Nagpatuloy sa pagriring ang linya niya. Looking at the time right now, I know
that he's not busy anymore... Or maybe, he still is.
I scratched my temple at the sudden frustration I'm feeling. Just when I'm
about to cut the line, his icy voice caressed my ears.
"Hmm," he greeted.
My lips protruded. Ganoon lang ang bati niya?
"Naabala kita?"
He sighed. "Not really. Just reading some documents."
"Bakit ngayon mo lang nasagot kung ganoon?" may himig tampo na tanong ko.
"Hindi ko gaanong narinig ang cellphone ko." he fired back.
His reason sounds quite bad. Ramdam ko na may tampo siya sa akin at ayaw niya
lang aminin.

"You're not good at lying, Flav. Sabihin mo nga sa akin,

tungkol pa rin ba ito sa paguusap natin kanina?"
Hindi siya kaagad sumagot. And that's when I realized na tungkol pa rin ito sa
kagustuhan niyang makipagkita sa akin.
"It's just a plain dinner, Flav. Wala ka naman dapat ikagalit o ikaselos doon.
Bukas ay magkikita pa rin tayo." nakangiwing paliwanag ko.
His deep breathing across the line is the only sound I can hear. Mula sa orasan
ay dumapo ang mga mata ko sa table kung saan natatamaan ng sinag ng panghapong araw
ang flower vase ko na nasa gitna. Somehow, the fresh pink roses looked more lively
because of the sun hitting them.
"I'm not mad, don't worry. A bit jealous but this will eventually pass. Where
will you have your dinner?" he asked bitterly.
"City of dreams," walang ganang sagot ko.
"Where exactly?"
Bumuntong hininga ako. "Hyatt Hotel."
"Alright, take care. I won't tell you to enjoy because I don't want you to."
masungit at walang emosyon na sabi niya.
 Hindi ko mapigilan ang matawa. Minsan, sa sobrang selos na nararamdaman niya,
hindi niya man aminin, ang mga kilos at mga salitang lumalabas sa bibig niya ang
siya mismong nagpapahamak sa kanya. Kagaya na lang ngayon.
Lumipas ang oras. I left my office at exactly five thirty and drove all the way
from Makati to Pasay. Pasado alasyete na ako nakarating sa mismong hotel dahil
medyo naipit ako sa traffic. Bumaba ako ng kotse ko matapos maipara ang sasakyan sa
parking lot. Ang sabi ni Archer ay narito na siya bago pa mag alasyete. Hindi naman
na ako nagugulat pa dahil mas malapit ang working place niya rito kesa sa akin.
I entered the hotel with an emotionless face. Tinungo ko kaagad ang restaurant
na sinabi sa akin ni Archer at wala pang ilang minuto nang marating ko iyon.
Bumukas ang salamin na pintuan sa tulong ng isang staff. Bumungad sa akin ang
malawak na espasyo na nakukulayan ng itim at puting kombinasyon. There are big and
elegant chandeliers hanging in the high ceiling. Ang mga lamesa ay nabubuo sa
parisukat na kahugisan. Lahat ay itim at tila gawa rin sa babasagin.
"Good evening, Ma'am."
Tumango ako. Inilibot ko ang paningin ko at hinanap si Archer sa iilang tao na
naroon sa loob ng magarbong restaurant. Not so long ago when I found him sitting in
a two seater dinning table in his dark gray classic business suit.
I elegantly graced towards his direction. Kunot ang noo nito habang seryosong
nakatingin sa cellphone niya. I noticed his fresh haircut. Manipis ang bawat gilid
habang ang buhok sa ibabaw ay bagsak na bagsak sa kanyang noo na tila ba katatapos
lang nito i-blowdry.
Tumigil ako sa harapan niya.Mula sa cellphone niya ay nag angat siya ng tingin
sa akin. His stone cold eyes suddenly glittered in an emotion I can't even name.
"You're here," he stated the obvious.
Tumayo siya at inilagay ang cellphone sa loob ng bulsa niya. He leaned down and
planted a kiss on my cheek. Hinila niya ang upuan na nasa tapat niya at inalalayan
akong makaupo doon.
"Thank you." sabi ko.
"Traffic?" aniya nang maiayos ang upuan ko at bumalik sa pwesto niya.
Tumango ako. "Medyo. Sorry kung naghintay ka."
Well, that's so nice of you, Trinity.
His lips twisted. "No worries. Let's order?"
"Okay."

Sinenyasan ni Archer ang isang unipormadong waiter. Kaagad

itong tumungo sa amin at inabot ang menu. Hindi naman ako gaanong nagugutom kaya
isang shrimp vegetables at blue lemon lang ang inorder ko.
Ibinalik ko sa waiter ang menu pagkatapos sabihin sa kanya ang gusto ko. Archer
lifted his menacing eyes to me and shot his brow up. I shot mine, too.
"What?" I asked sassily.
"Iyan lang ang kakainin mo?"
Tumango ako. "What's wrong with salad?"
Bumuntong hininga siya. Tumungo siya, ibinalik ang tingin sa menu at napailing.
"You have a phobia in getting fat, huh?" his throat let out a soft chuckle.
"Fat or not, you will still look beautiful, Trinity."
My face contorted in annoyance. "Shut up."
Tumaas ang sulok ng labi niya. Maging ang waiter sa harapan namin ay nangingiti
rin. Umirap ako sa kawalan at umiling. Hindi nagtagal at natapos na siyang umorder.
I even heard him ordering some desserts that's good for two. Napangiwi ako dahil
wala naman akong balak kumain no'n. I want this dinner to be done as soon as
possible.
Umayos ng upo si Archer. Itinuon niya ang dalawang siko niya sa ibabaw ng mesa
at mataman akong tinitigan.
"How are you?" he asked gently.
Nagkabit balikat ako. "Good. 'Bout you?"
"I've been missing your presence for the past few days. We barely see each
other at home. Kapag darating ako sa gabi ay tulog ka na o hindi naman kaya ay gabi
na rin kung nauwi. Sa umaga ay nauuna akong pumasok sa trabaho."
For some unknown reason, I felt a little pain in my heart at the way he
delivered those words. Hindi ko alam kung saan parte ako nakaramdam ng kirot. Sa
katotohanang sinabi niya... o baka dahil lang sa tono ng boses niya na maingat at
sobrang kalmado. Nadadala lang siguro ako.
"We're both busy. You are handling two huge companies. Ganoon talaga."
Pagsasawalang bahala ko.
Bumuntong hininga siya at tumungo bago nagpakawala ng isang tango sa akin.
Ilang segundo lang ang pinalipas niya nang iangat niya ang tingin sa akin at
malamlam ang mga matang tiningnan ako sa mga mata.
"Are you happy?"
Nagsalubong ang kilay ko. "What do you mean?"
His lips stretched for a wry smile.
"Madalas mo na akong hindi nakikita. I know how much you hate my presence. So
basically, not seeing me these past few days made your days better."
Umawang ang labi ko sa sinabi niya. Nagiwas ako ng tingin. Bakit ganito siya
magsalita sa akin? Where is the Archer who's always harsh and hard spoken when it
comes to me? Iyong malamig lagi ang pakikitungo sa akin at tila ba ayaw rin ako
makasama sa loob ng iisang bahay? Why did he suddenly become gentle? Hindi siya
dapat ganito. Hindi siya dapat maging malambot sa akin.
I want him to stay as he is. Iyong malamig ang pakikitungo sa akin. Nang sa
ganoon ay hindi ako makaramdam ng kunsensiya sa ginagawa ko, namin ni Flavian.
There's no way in earth I'd stop my affair with Flavian just because of this kind
of attitude from him. I just don't like my conscience bugging me everytime he's
going to use this kind of attitude on me.
Dumating ang pagkain. Nagsimula na kaming kumain sa tahimik na paraan. Hindi ko
sinagot ang sinabi niya kanina dahil baka kung saan lang mauwi ang usapan namin pag
nagkataon. Tanging ang kalansing lang ng kubyertos ang maririnig sa pagitan namin
bukod sa malamyos na musika na umeere sa buong lugar.
We both finished eating our meals in silence. Dumating ang dessert na inorder
niya. It's a chocolate mousse with a cherry on top. Ngumuso ako nang makita ang
kabuuan ng dessert na 'yon.

A husky chuckle escaped Archer's lips.

"Kainin mo na. Hindi ka naman kaagad tataba riyan." natatawang aniya na
sinuklian ko nang ngiwi.
Umiling ako at bumuntong hininga. Kinuha ko ang kutsarita sinimulan kainin
iyon. Mabilis na nanuot ang matamis na lasa sa dila ko. Si Archer ay nagsimula na
rin kumain, ngunit hindi kagaya ko, napapatango pa siya habang nilalasap ang
dessert na 'yon na akala mo mahilig doon.
Baka nga mahilig. Well, I really don't know something about him. Maybe he loves
sweets.
I bit a little size of the chocolate mousse again and rest my back against the
back rest. Pinagkrus ko ang mga braso ko sa aking dibdib at pinanood si Archer na
seryoso lang sa pagkain.
Umayos siya ng pagkakaupo dahilan para bahagyang lumihis ang kwelyo sa kanyang
leeg. My eyes narrowed into slits when I saw a small red mark on his neck.
Is that a hickey?
Pinilit kong ituon ang mga mata ko doon sa paraang hindi niya mahahalata para
siguraduhin na tama ang nakikita ko.
It's really a hickey. Mamula-mula pa at tila ba sariwa lang. Parang kahapon
lang inilagay sa kanya.
Seriously, Archer? Binigyan mo lang ako ng dahilan para lalong hindi makaramdam
ng kunsensiya sa kataksilang ginagawa ko. Even you are doing unfaithful things
behind my back. I shouldn't feel guilty.
I wonder who put that mark on his neck. Still Lean? Maybe. Now, I'm curious
about her. Parang simula pa ata noong una ay iyon lang ang babaeng naiinvolved kay
Archer. Consistent, huh?
"This is a great dessert." Archer said after finishing his chocolate mousse.
Tumunghay siya sa akin at tipid na ngumiti. Sumandal siya sa upuan niya at mas
malinaw kong nakita ang marka sa leeg niya. Alam niya kaya 'yon? Does he already
know that he has a hickey on his neck? Hindi siguro. Kung may alam siya ay
siguradong hindi niya hahayaang makita ko 'yon.
"Hindi mo gusto 'yong pagkain?" Archer asked that snapped me out of my
thoughts.
From his neck, I brought my eyes back to his face and smiled fakely.
"I'm full..."
He bit the lower part of his lips and nodded. Suddenly, he stood up from his
chair and brought it beside me. Naupo siya roon kaya naman mas naging malapit na
siya sa akin. Kumunot ang noo ko.
My heart constricted wildly when he faced me and brought his whole attention to
me. Nakalihis ang dalawang hita niya mula sa lamesa at nakaharap sa akin. Lahat ng
makakakita sa amin ay iisiping mayroon kaming pribadong pinaguusapan dahil sa
sobrang lapit namin sa isa't-isa.
"I can't believe we just had a calm dinner right now. Nasanay ako ng palagi mo
akong sinisigawan." nakangising aniya.
Bahagya rin akong nangisi. Nakakaramdam ako ng kaunting pagkailang dahil sa
sobrang lapit niya sa akin kung kaya naman naisipan ko kuhanin ang cellphone ko na
nasa loob ng purse ko. I'm confident that he won't have a glimpse of what I'm doing
in my phone so I tried to send a message to Flavian.
Me:
Dinner is almost over. A bit of dessert and I'll be home.
Pagkasend ko noon ay hindi ko na ibinalik ang cellphone ko sa purse at
hinawakan na lang. I was breathing calmly while staring at my phone when Archer
called me out.
"Trinity..."
Nagangat ako ng tingin. Kumalabog ang puso ko nang kasing bilis ng lawin niyang
inilapit ang mukha niya sa akin at hilahin ang kamay ko palapit sa kanya.
The next thing I knew, he had slammed his lips to mine and nearly knocked all
wind from my lungs. I hardly had a moment to react before he pressed his tongue to
the seam of my lips and, at my grant of access, delved inside my mouth. It was a
very sloppy kiss with the sweet taste of chocolate being exchanged in the
intermingling of our billowing breaths.
My phone vibrated in my hands that brought me back to my normal state. Inilapat
ko ang kamay ko sa dibdib niya at tinulak siya palayo. Dinig na dinig ko ang tunog
ng pagkakahiwalay ng labi namin. His dreamy eyes while staring at me were the first
thing I saw. I shot him a blank glare.
"What are you doing?!" I hissed.
He laughed sarcastically. "What? Mag asawa tayo. Kissing you is just normal-"
"We're not just a normal couple, Archer. Alam mo 'yan!"
Hindi makapaniwala niya akong pinagmasdan habang may ngisi sa labi. Napailing
siya at iniiwas ang tingin sa akin. Kinuha kong pagkakataon iyon para tingnan ang
cellphone ko. It was a message from Flavian. Huminga ako ng malalim at bahagyang
inilayo ang cellphone kay Archer. Maang pa rin itong nakatingin sa kawalan.
I opened the message and my heart just broke into pieces when I saw what's
inside it.
It was a picture of me... kissing with Archer!
Flavian:
Please enjoy your fucking dessert.
Lumunok ako. Ang daloy ng hangin ay unti-unti nang sumisikip sa dibdib ko.
Nanglamig ang buong katawan ko habang wala sa sariling ibinababa ang cellphone at
pasimpleng iginala ang paningin sa buong lugar.
Paanong... Paanong nakuhanan niya kami ng litrato? Nandito ba siya? Nasaan?
Sinundan niya ba ako? Tangina, nasaan siya?!
"You're being so hard again, Trinity." Archer said that brought my attention
back to him. "Why can't you give this marriage a chance? Ang tagal-tagal ko nang
hinihingi 'yon sa'yo."
Kumuyom ang kamao ko. Hindi ko maiwasan ang sisihin siya sa utak ko dahil kung
hindi niya ako hinalikan, hindi kami makikita ni Flavian sa ganoong eksena!
Huminga ako ng malalim at pilit na kinalma ang sarili kahit pa gusto ko nang
sumabog sa galit para sa kanya at sa sakit na nararamdaman para kay Flavian.
"You have the guts to ask me for that fucking chance when you have that
kissmark on your neck? You've got to be kidding me, Archer." I said through gritted
teeth before standing up from my seat.
Inihagis ko ang table napkin sa ibabaw ng table namin at iniwan siyang tigagal
at kunot ang noong nakatingin sa upuang pinagalisan ko, hindi pa ata napoproseso
ang sinabi ko.
Malalaki ang hakbang ko palabas ng restaurant. Hindi na nakayanan pa, umalpas
ang mabibigat na luha sa mga mata ko na naging dahilan para pagtinginan ako ng mga
tao. As soon as I got out of the restaurant, I scanned my gaze around the huge
place, hoping that I'll find him. Nang hindi ko siya makita miski ang anino niya,
sinubukan kong kontakin ang number niya at tinawagan ito. Habang naghihintay ng
sasagot sa linya ay luminga-linga ulit ako at nagbakasaling makita siya.
"The number you have dialled is temporary out of service. Please try again
later."
Mariin akong napapikit. "Bullshit!"
Pinatay ko ang tawag at lakad-takbong ng pinuntahan ang parking lot kung saan
naroon ang kotse ko. Kailangan ko siyang makita. Kailangan ko siyang makausap.
Hindi niya puwede bigyan kahulugan ang nakita niya. Hindi puwede.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 44

Nanginginig ang aking mga kamay habang patuloy na

minamaniobra ang manibela ng aking kotse. Ang mga ilaw na nagmumula sa mga sasakyan
sa aking harapan ay direktang tumama sa mga mata ko dahilan para bahagya akong
masilaw. Suddenly, little drops of water started to trickle down the window shield
that made me realize that it's raining.
Huminga ako ng malalim. Gamit ang kaliwang kamay, kinuha ko ang cellphone ko sa
ibabaw ng dashboard at binigyan ito ng mabilis na sulyap.
Sa hindi ko na mabilang na pagkakataon, sinubukan ko muling tawagan ang numero
ni Flavian at inilagay ang cellphone sa tapat ng aking tainga habang ang mga mata
ay malikot na iginagala sa daan sa aking harapan.
"The number you have dialled is out of-"
"Tangina naman!" naiiyak na mura ko.
Inihagis ko ang cellphone sa ibabaw ng dashboard bago muling ibinalik ang kamay
sa manibela. Another set of tears rolled down my already moistened cheeks.
Hindi ko mapigilan ang makaramdam ng takot. Just the thought of Flavian turning
his phone off after sending me that picture where Archer and I were kissing...
makes me think that our relationship is now at stake.
Kasi kung maayos kami... bakit niya papatayin ang linya niya? He should have
talked to me and asked me questions. Mas gugustuhin ko 'yon kesa ang ganitong
nangangapa ako, nagiisip kung ano ang posibleng tumatakbo sa utak niya.
I want to ask him so many questions, too. Kung bakit siya naroon sa hotel na
'yon? Sinundan niya ba ako? O, wala siya doon at may ibang tao lang pinasunod sa
akin? Was he the one who took that picture? Is he mad at me? Bakit kailangan niya
ako pagpatayan ng cellphone imbes na ayusin ito?
Those questions in my mind are already eating me alive. Para akong mababaliw
hangga't hindi kami nagkakaharap at nagkakausap.
Wala akong ideya kung nasaan siya ngayon. I'm just following my instinct that
maybe... he's in his townhouse. Baka naroon siya, kaya doon ako pupunta. Kapag
wala, sa penthouse niya ako didiretso.
It took me more that thirty minutes before I arrived at his townhouse. I parked
my car at the other side of the road. Napansin ko kaagad ang dalawang itim na kotse
na nasa harapan ng bahay niya.
The black Jaguar near the gate is owned by Flavian. Sigurado ako dahil iyon ang
madalas namin gamitin kapag magkasama kami. Sa likod noon ay isang itim na Lexus na
hindi pamilyar sa akin.
May kasama ba siya?
Iginala ko ang paningin sa kabahayan at nakita kong bukas ang ilaw sa living
room. Huwag niya sabihin sa akin na mayroon na naman akong maabutang babae na
kahalikan niya rito?
My grip on the steering wheel unconsciously tighten up. I can't help but to
think this way. The last time he felt mad at me, I found him kissing another girl.
Maintindihan ko pa 'yon dahil galit siya sa akin sa ginawa kong paglilihim sa
kanya. Pero ngayong wala naman akong ginagawang masama? Mayroon man ay hindi ko
naman sadya. Baka magsalubong lang ang galit namin kapag nagkataon.
Binuksan ko ang pinto sa gilid ko. My breath seemed to stutter in my lungs
before I let it go, feeling the tension drain from my body. Wala pa man, pakiramdam
ko ay nauubusan na ako ng lakas para harapin ang kung ano mang problema mayroon sa
pagitan namin.
Bumaba ako ng sasakyan. Soft and steady rain drops fell in my skin, the gusting
wind carrying them in wild vortices one moment and in diagonal sheets the next. It
runs down my face, mingling with my tears. Pinahiran ko ang mukha ko at naglakad na
patungo sa may kataasang gate.
The black steel gate is already opened. Pumasok ako doon at naglakad papuntang
main door ng bahay. My wet hand touched the metal door knob and twisted it but I
found it locked.

Hindi na nagalinlangan pa, tatlong beses kong pinindot ang

doorbell na nasa gilid noon at hinintay ang pagbukas nito sa ilalim ng madilim at
umiyak na langit.
Yakap-yakap ang sarili, pinanood ko kung bubukas ang pintuan ngunit magiisang
minuto na at nananatili pa rin itong nakasara. Muli akong humakbang palapit at
pinindot ang doorbell.
Isa... dalawa... tatlo... sa pangapat na pindot ko ay bumukas ang pintuan. So
much for expecting that it's going to be Flavian who'd open the door, I instantly
felt gloomy when an unfamiliar man welcomed my sight.
Holding the door knob from the inside, the man shot his brow up while staring
lifelessly at me.
"Yes?" he started frigidly.
"I'm looking for Flavian,"
His lips twisted. Sa dating at itsura pa lang ng lalaking ito ay halata na ang
pagiging maangas.
Just like Flavian, this man is probably more than six feet tall. Halos
magkalebel na rin ang tangkad namin. He had briskly eyebrows, along with them is a
pair of almond shaped brown eyes. He had a devil-may-care outlook and a stellar
smirk.
Sigurado akong kaibigan ni Flavian ang isang 'to dahil sa datingan pa lang ay
hindi na sila nagkakalayo. Somewhere in me felt relieved that he's with a male
friend and not some random woman.
"And you are?" he questioned that pulled me out of my thinking.
Malalim ang titig niya sa akin kung kaya naman kahit nakakaramdam na ng lamig
dulot ng ulan, maayos akong tumayo at nakipagsukatan din ng titig sa kanya.
"I'm Trinity, his girlfriend."
The man raised his brow up. He pulled the door wide and stepped near me. He
lean his shoulder against the nook and crossed his corded arms across his well-
sculptured chest while eyeing me. He smirked.
 "Girlfriend, huh? You dare to introduce yourself as his girlfriend after
kissing another man?" he chuckled mockingly. "Fierce."
Bahagyang nanglaki ang mga mata ko. This guy... he knew about the kiss. What
does it mean? Kasama ba siya ni Flavian kanina? O, maaaring siya ang nautusan ni
Flavian na sundan ako roon sa hotel na 'yon?
Suminghap ako.
"Look, Flavian doesn't understand what he saw. Kailangan ko siyang makausap-"
"Alright, then explain it to me. Bakit may ibang lalaki ang humahalik sa'yo?"
Nagsalubong ang kilay ko sa naging tanong niya na 'yon. Ang ngisi sa labi niya
ay nawala na at mabilis na napalitan ng kaseryosohan. At bakit sa kanya ako
magpapaliwag?
I crossed my wet arms above my chest and shot him an annoying glare.
"I'd much rather talk to Flavian about that."
"Damn shit. You have me me."
I chuckled humorlessly and looked sideways, hindi makapaniwala sa inaasta niya.
Ibinalik ko ang tingin sa kanya, seryoso pa rin siyang nakatitig sa akin.
Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan na siya ang humarap sa akin at
interogahin ako ng ganito. He can call Flavian and let him talk to me instead of
him. Si Flavian ang sadya ko at hindi siya. I don't even know this guy!
But then... maybe Flavian doesn't want to see me. That's the only reason I can
think of.
Kumalat ang pait sa aking kaloob-looban sa sariling haka-haka. Sana hindi
ganoon. Sana galit lang siya pero kaagad rin lilipas.
Huminga ako ng malalim at hindi nagpaaepekto sa nakakainsultong tingin ng
lalaki sa harapan ko. Tumango ako.
"Okay. Archer kissed me-"

"And you kissed him back. Or am I missing some important

details here where you pushed him away-"
"I did push him away!" I gritted my teeth.
He smirked soundly. It was more of a mocking smirk to me. This guy surely knows
about me, about my real identity. Flavian must have told him about that. Sa paraan
niya ng pagsagot sa akin ay parang kilala niya na kaagad kung sino ang tinutukoy
ko.
"But you hesitated. You must be proud of yourself, huh?"
Bumilis ang paghinga ko dahil sa unti-unting pagkainis na bumabalot sa buong
pagkatao ko. Every words he's dropping on me was obviously his way to piss me off.
And he has just succeed. Hindi ko alam kung bakit pinapatulan ko siya sa mga
sinasabi niya gayong hindi naman siya ang karelasyon ko.
"My husband and I are just married in papers. We don't have a romantic
relationship and Flavian knows about it!"
Tumango-tango siya sa akin na tila ba hindi kumbinsido sa paliwanag ko.
"Pero nakipaghalikan ka pa rin sa iba. Whatever you and Flavian had is
definitely over. Dapat ay inaasahan mo na 'yon pagkatapos mo makipaghalikan sa
lalaking 'yon." malamig ang boses na litanya niya.
I laughed in disbelief. Tears are already forming at the edge of my eyes but
I'm trying my best to stop it from falling because I don't want myself to look like
a freaking loser infront of this asshat.
Sino siya para sabihin na tapos na kami ni Flavian? Sino siya sa tingin niya
para pangunahan si Flavian sa pagdedesisyon?
"And you know what? I think Flavian fell for a wrong woman," he smirked.
"You're a bitch."
Nanglaki ang mga mata ko matapos marinig ang pahabol niyang 'yon. Kumuyom ang
kamao ko kasabay ng pagkikiskisan ng aking ngipin. He uncrossed his arms over his
chest and stood properly. Just before I could say something back, he stepped
backwards and shut the door hard right in front of my face!
I suddenly felt my heart stop from beating. Naiwan akong nakatayo, tigagal at
hindi makapaniwala sa lahat ng lumabas mula sa bibig niya. My thoughts are so
compacted I feel like my chest will go super nova. I rolled my fingers into balls
of fury. It's so hard that I can even feel my nails digging painfully through my
palms.
Frustration builds and I think I might explode - I take a deep breath. I want
to shout, have a tantrum and beat my hands on the wall like a toddler.
Bakit ba kasi hindi ako magawang labasin ni Flavian at kausapin man lang?
Ganoon ba kalaki ang nagawa ko para tratuhin niya ako ng ganito? Kung naroon siya
sa hotel na 'yon, hindi ba niya nakita na itinulak ko si Archer palayo sa akin?
Does he really think that I enjoyed that kiss?
Tumungo ako at dinala ang aking kamay sa ulo. I pulled my hair in frustration
and sobbed hardly. I remained in that position for a couple of minutes before I
raised my head again and pressed the door bell four times!
Hindi na ako umaasa na si Flavian ang haharap sa akin. I just want to leave a
message for him before I totally go out this place.
Bumukas ang pintuan. Iyong lalaki pa rin na 'yon ang lumabas. Busangot ang
mukha niya nang humarap sa akin. Dumapo ang mga mata ko sa panga niya na marahan
niyang hinahaplos. It was slightly red. Kitang-kita 'yon dahil maputi siya.
"Wha-"
"Huwag kang magsasalita. Sabihin mo kay Flavian na hindi ako titigil sa
pangungulit sa kanya hangga't hindi niya ako pinapakinggan," I cut him. I locked my
eyes with him and sighed exhaustedly. "And I love him. Tell him that."
As soon as those words came out of my lips, I turned my back against him and
ran towards the gate, ignoring the heavy rain pouring down from heaven.

Kasabay ng malakas na ragasa ng ulan ay ang pagagos ng luha

mula sa mga mata ko. Hindi ko na nilingon pa ang buong bahay at dire-diretso nang
sumakay sa kotse ko.
I brought the car's engine to life and swiftly maneuvered the steering wheel,
leaving the place with a failed mission and a broken heart.
Pagbibigyan kita ngayon, Flavian. Hindi kita gagambalain ngayong gabing ito.
Pero bukas... hindi puwedeng hindi mo ako kakausapin.
I was soaking wet when I reached the penthouse. Archer was the first person I
saw as soon I stepped inside. He's standing in the living room, watching the heavy
rain through the glasswall while hands placed inside his pocket.
Agad na sumibol ang galit sa puso ko nang lumingon siya sa akin at magtama ang
mga mata namin. Guilt with a mixture of coldness was very visible in his eyes as he
stared at me. I rolled my eyes at him.
Naglakad ako patungo sa hagdan ngunit bago pa man ako tuluyang makaakayat ay
naramdaman ko na ang marahan niyang paghila sa braso ko.
"I'm sorry..." malalim ang boses na bungad niya.
Bumilis ang ritmo ng paghinga ko. Binawi ko ang aking braso mula sa
pagkakahawak niya at matalim siyang tinitigan.
"What are you really sorry for? Your shameful act inside that restaurant or the
fucking hickey on your neck?"
His jaw clenched. I can see that he's breathing heavily by the slow movement of
his shoulders.
"Nakakahiya ka-"
"What do you want me to do, then? I'm a man, Trina. I have needs! Hindi mo
magawang ibigay sa akin 'yon. Ni hindi mo ako magawang dikitan na para bang
nangdidiri ka sa akin. Fuck, you don't even want us to sleep in the same bed. Hindi
mo ako masisisi kung nagagawa ko 'yon sa iba!" pagputol niya sa sinasabi ko.
"And what are you trying to say? That we should fuck each other? Nababaliw ka
na ba?!"
"Yes! Because that's what decent couple do! Hindi na kita maintindihan.
Ginagawa ko naman ang lahat para lang ipaunawa sa'yo na gusto kong maging maayos
ang pagsasama natin pero ang hirap-hirap mong suyuin. Sabihin mo nga sa akin,
Trinity. Ano pa ba ang kailangan ko gawin para mabigyan mo ng tsansa ang relasyon
na ito?"
I can't understand why I am seeing desperation and pain in his eyes. Hindi ba
at higit sa kanino, siya ang mas nakakaalam na imposible ang lahat ng lumalabas sa
bibig niya ngayon.
Noong una kaming magkakilala ay halos ipangalandakan niya sa akin na negosyo
lang ang dahilan kung bakit kami magpapakasal, na nagkasundo lang ang bawat pamilya
namin para sa ikalalawak pa ng mga emperyo namin.
Way back in Paris, I remember us fighting because he can't do "it" with me
while I was on the verge of giving myself into him. I remember how often I caught
him talking to Lean. Wala naman problema sa akin dahil alam kong mahal niya talaga
'yon at halatang iyon ang babaeng iniwan niya para sa akin.
Alright. I'm cool with that truth. Wala rin naman akong nararamdaman sa kanya.
Umpisa pa lang ay alam ko nang hindi ko siya magagawang mahalin. Pero bakit naman
ngayon ay halos sumbatan niya na ako sa bagay na umpisa pa lang ay alam niya namang
malabo na? Bakit ang paraan niya sa pagbitaw ng mga salitang 'yon ay para bang may
mabigat siyang nararamdaman para sa akin at ako na lang ang may ayaw na mahulog?
Kalokohan!
Suddenly, Archer held my elbow that pulled me out of my daze. Marahan niya
akong hinila palapit sa kanya na ikinapitlag ko.
"Tell me, Trina. What else do you want me to do to prove you that I want this
marriage to work?"
I gazed at his eyes and shook my head.
"Wala. Wala kang gagawin dahil hindi kailanman mangyayari ang gusto mo." I
answered coldly. "File an annulment, instead. Be with that Lean and break whatever
promise you had with my father. I'm sure he will understand-"
"Fuck it! Your father is definitely out of this. Kung ano man ang naging usapan
namin noon ay labas na dito. I'm doing this for myself and not for him.
Naiintindihan mo? Ginagawa ko 'to para sa sarili ko-"
Marahas kong hinila ang kamay ko mula sa kanya at nanggigigil siyang tinulak
tulak sa kanyang dibdib na ikinatigil niya. Sa sobrang galit at pait na
nararamdaman ay hindi ko na napigilan pa ang pagbuhos ng luha ko.
"Pero bakit nga?! Alam mong wala tayong pagasa kaya bakit mo pa 'to ginagawa!
Bakit mo pa ipinipilit magkaroon ng buhay ang relasyon na umpisa pa lang ay patay
na!" pilit niyang tinatanggap ang bawat hampas ng palad ko sa kanyang dibdib na
para bang wala na siyang lakas para salagin pa ito. "Bakit..."
Hinawakan niya ang kamay ko na nasa kanyang dibdib at pilit na ibinaba ito
ngunit naging dahilan lang 'yon para muli ko siyang paghahampasin doon. I glared at
him.
"Break this marriage and be with that Lean! Umpisa pa lang ay siya naman na
talaga, hindi ba? Maghiwalay na tayo nang sa ganoon ay maging malaya na kayong
dalawa-"
"Why do you keep on mentioning her when it's already you who I want all along?"
Kusang natigil ang pananakit ko sa kanya. Umawang ang bibig ko, ang luha ay
awtomatikong huminto sa paglandas.
"A-Ano?" nabubulol na tanong ko.Tuluyan niya ng ibinaba ang mga kamay ko na
mabilis kong binawi. "Anong s-sinabi mo?"
Archer's back was facing the glasswall. From where I stand, I saw the
lightening from the dark sky flashed on a far away city, like a serpent of
brilliant light sent to bite the earth.
Namatay ang ilaw. The electricity must be out. Ganoon pa man ay hindi naging
hadlang iyon para mahagip ko ang pagkinang ng mga mata ni Archer habang nakatitig
sa akin. Dulot ng kidlat na patuloy na nagbibigay liwanag sa madilim na kalangitan,
nakita ko kung paanong ang luha ay unti-unting namumuo sa sulok ng mga mata niya.
"I'm in love with you, Trina. I'm already in love with you since heaven knows
when. And if you'd still ask me to file an annulment, I'm sorry but I can't grant
you that. Not now that I have this damn feelings for you."
A heavy feeling pounded in my stomach. I can't breathe, unable to speak,
totally stunned as those words bounces around inside my skull. His revelation had
knocked every wisp of air from my lungs. I feel like I'm suddenly struggling to
inhale, to exhale, to do anything.
Hindi. Hindi siya puwede magbiro sa akin ng ganito. Hindi ako natutuwa.
Bago pa man may salitang mamutawi mula sa bibig ko ay humakbang siya palapit sa
akin. Kinabig niya ang likod ng ulo ko palapit sa kanya at pinatakan ako ng halik
sa aking noo. Just as soon as his lips touches my forehead, the electricity came
back and the lights went on.
Salubong pa rin ang kilay ko nang ihiwalay niya ang labi sa aking noo at
titigan ako sa mga mata. His eyes are already bloodshot and nose red.
No, he did not cry. Imposible.
"Take a bath and change your clothes. Baka magkasakit ka. Ipapaakyat ko na lang
ang pagkain mo kay Mica." namamaos na bulong niya at tipid na ngumiti.
Nilampasan niya na ako. Awtomatiko akong napalingon sa kanya at kunot-noo
siyang sinundan ng tingin. He's already climbing up the stairs, head bent down
while wiping the side of his eyes using his thumb.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 45

Hindi ko na mabilang kung nakailang ikot na ako sa aking

kama. My mind is too busy contemplating of ways on how I can contact Flavian.
Simula nang pumasok ako sa kwarto ko at paulit-ulit ko siyang tawagan ay hindi pa
rin siya sumasagot. His line is still unreachable.
Pero ang pagiisip ko tungkol sa kanya ay naaagaw ni Archer at ng naging
pagtatapat niya sa akin kanina.
Is it true? He's now in love with me? Paanong nangyari 'yon gayong malinaw
naman sa aming dalawa ang estado ng pagsasama namin na ito? And how did it happen
when all along, he has been in love with Lean. Hindi niya man aminin ay alam kong
malakas at mabigat ang nararamdaman niya para sa babae na 'yon.
And I know that it's way impossible for him to be in love with me when all
throughout our marriage lives, we did nothing but to fight. How can he love a woman
who never treated him as a husband even just for once?
A wife like me should be hated. Aminado ako sa sarili kong hindi kainlanman ako
naging mabuting asawa sa kanya.
The day we got married, instead of making promise to myself that I'll be a good
wife to him, mas ipinangako ko pa sa sarili ko na gagawin kong impyerno ang buhay
niya hanggang sa dumating siya sa puntong gugustuhin niya nang makipaghiwalay sa
akin.
Bakit hindi ata ganoon ang nangyari?
Paitsa kong inalis ang puting comforter na nakatabon sa kalahati ng katawan ko
at mabigat ang katawan na naupo. I rest my back against the headboard. My body
feels heavy and swollen as if I've got beaten up.
Nagbuga ako ng hangin. Lumingon ako sa bedside table, the white circle clock
tells me that it's already past midnight and here I am, still wide awake.
Hindi ako magawang dalawin ng antok. Ang dami-dami ng gumugulo sa isip ko.
Inabot ko ang cellphone ko at binuksan ito. Nagtungo ako sa call history,
napailing ako nang makita ko roon kung gaano karaming beses ko na siyang tinawagan
ngunit lahat ay palpak.
I'll try again. Kapag wala pa rin ay pipilitin ko na matulog. Bukas ko na lang
siya ulit tatawagan.
I pressed the call button and placed my phone across my ear. Mula sa pwesto ko
ay tanaw ko ang malawak at matataas na gusali sa ilalim ng madilim na kalangitan.
The rain has already stopped.
The moon looked pale and wan, as if it shouldn't be up on a night like this. It
rose unwillingly and hung like an ill specter. Silhouetted against it, dim and hazy
through the dampness which rose from the unwholesome fens, stood the assorted
towers. It still looks majestic and brilliant, though.
Nayanig ang puso ko kasabay ng panglalamig ng mga kamay ko nang maulinigan ko
ang pagri-ring ng linya ni Flavian. Pakiramdam ko ay para akong masusuka sa
matinding tensyon na kumakalat sa loob ko.
I swallowed hard, I feel thirsty all of a sudden. Kailan pa ako naging ganito
kasabik dahil lang sa simpleng pagriring ng cellphone niya?
Pero natapos na ang tawag at hindi niya man lang sinagot.
Tulog na ba siya? Anong oras niya pa binuksan ang cellphone niya? Bakit hindi
niya man lang ako naisipan tawagan o itext? Hindi niya ba ako naisip man lang?
Iyong lalaking kasama niya do'n na nakausap ko, hindi ba nun sinabi man lang ang
mga pinasabi ko? O, sinabi niya pero wala siyang pakielam. Baka nga naririnig niya
pa akong naghihisterya sa labas ng bahay niya. Is he really that mad to me?
Dalawang beses ko pang inulit ang tawag ko. Sa huli, bigo pa rin ako at
nagdesisyon na lang pilitin ang sarili na matulog na.
Mabigat ang aking ulo at katawan nang magising sa umaga. Even under a light
cotton clothe, I am radiating heat like a brick right out of the oven. My breath
quivered in short, quick gasps every time I inhaled, my lungs having no choice but
to painfully and rigidly take in the chilled air around me.

Damn. This fever is wrong timing.

Kahit nahihirapan ay bumangon ako mula sa kama. Sinilip ko pa ang cellphone ko,
umaasang may makikitang tawag o text man lang mula kay Flavian pero kumirot lang
ang puso ko dahil wala.
Bagsak ang balikat ko nang magtungo ako sa banyo. I don't know if I can but
I'll still go to work even in this situation. Mas lalo lang akong magkakasakit dito
sa bahay. Isa pa ay kailangan ko pa kausapin si Flavian.
Natapos akong maligo. Mas lalo lamang lumala ang lagnat ko. Maging ang mga mata
ko ay para ng sumisingaw dahil sa init na nararamdaman. Nagdesisyon akong bumaba ng
kusina para humingi ng gamot kay Mica ngunit sa dining area pa lang ay napatigil na
ako sa paghakbang nang maabutan ko si Archer na nakaupo, nakabihis pang trabaho
habang nagbabasa ng diyaryo at nagkakape.
Nang maramdaman ang presensiya ko ay nagangat siya ng tingin sa akin. He smiled
softly while my face remained blank.
"Morning." he greeted in his thick and husky voice.
"I'm in love with you, Trina. I'm already in love with you since heaven knows
when. And if you'd still ask me to file an annulment, I'm sorry but I can't grant
you that. Not now that I have this damn feelings for you."
Napatungo ako nang mabilis na umulit sa isip ko ang mga sinabing iyon ni Archer
kagabi. I tried to breathe normally and lifted my head only to find him still
staring at me.
"Where's..." I coughed. "...Mica?"
Tumaas ang isang kilay niya. "Kitchen."
Tumango ako at tinalikuran na siya. Nakakailang hakbang pa lang ako nang
maramdaman ko ang pagikot ng paningin ko dahilan para mabilis akong mapakapit sa
sandalan ng silya na nasa tabi ko.
"Trina!" sigaw ni Archer.
Wala pang ilang segundo nang maramdaman ko ang mga kamay niya sa balikat ko
habang masusi akong pinagmamasdan.
"What's wrong? Are you okay?" he asked gently.
"Just a minor fever." I answered while massaging my temple.
Dinala niya ang palad niya sa aking noo pababa sa aking leeg. The warmess of
his palm is nothing compared to my own body temperature.
"Minor fever? Inaapoy ka ng lagnat, Trinity!" apila niya.
Hinila niya ang upuan sa tabi ko at iginiya ako paupo roon. Sinulyapan ko siya.
Kunot ang kanyang noo at ayaw ko man aminin, nababanaag ko doon ang pagaalala.
He squatted in front of me and held my hands. I flinched a bit. Matagal na
simula nang magkaroon kami ng ganitong contact sa isa't-isa at hindi ako nagiging
kumportable sa kakaibang hatid no'n sa pakiramdam ko.
Archer shut his eyes tight as he muttered some curses. Nang magmulat siya ay
napansin ko ang pag igting ng mga panga niya. His jaw looks smooth and soft,
halatang katatapos lang mag ahit.
"Dahil ito sa pagbababad mo sa ulan kagabi. You need to rest. Huwag ka munang
pumasok sa trabaho." maawtoridad na sabi niya.
Sunod-sunod ang naging pag iling ko.
"Hindi puwede. Kailangan ko pumasok-"
"Please, kahit ngayon lang... makinig ka sa akin. Hindi ka gagaling kung
pipilitin mo pa rin ang magtrabaho ngayon." kalmadong utos niya.
Hindi ako nakasagot. Nagiwas ako ng tingin sa kanya at bumuntong hininga na
lang. Maybe he's right. Baka lumala lang ang nararamdaman ko kung magtatrabaho ako.
"Fine." I said.
Umaliwalas ang mukha niya pagkatapos marinig ang naging sagot ko. His lips
stretched for a bright smile and softly caressed my hands.

"I'll send you to your room. Dadalhan na lang kita ng

pagkain at gamot doon."
"No need, Archer. I can do it on my own. Pumasok ka na-"
"I'll take care of you. Halika na."
I rolled my eyes at him. He let out a deep chuckle. Tumayo na ako. Mabilis niya
akong nahawakan sa siko ko para alalayan. Nilingon ko siya at binawi 'yon sa kanya.
"I can walk. Hindi naman ako baldado." angil ko sa paraang hindi sumisigaw.
Ngumuso siya, halatang nagpipigil ng ngiti.
"Sungit."
Isang irap pa ang natanggap niya mula sa akin. Seriously? He's taking
everything light between us after he told me those things last night? Ang lupit din
ng isang ito.
Sabagay. Bakit ba parang ako pa ang naaapektuhan? Dapat nga ay wala lang sa
akin 'yon dahil wala naman akong nararamdaman para sa kanya. Siguro ay hindi lang
talaga ako makapaniwala na mayroon siyang ganoong klase ng nararamdaman para sa
akin.
Inihatid ako ni Archer hanggang sa aking kama. He even tucked me into bed like
a little girl. Napailing na lang ako sa isip at hindi na umangil pa. My fever is
actually eating all the strength I have in my body to even nag him.
"I need you to rest, Trinity. Huwag mo ng tangkain na magtrabaho sa laptop mo.
That can wait. Magpagaling ka muna." aniya habang mariing nakatingin sa akin.
I sighed defeatedly. "Alright."
"Good. I'll just go downstairs and get you something to eat."
Tumango ako, hindi na sumagot pa. Nang tumalikod na siya ay sinundan ko siya ng
tingin. When he reached the door and about to close it, I looked away so he won't
find me looking at him.
Siguro pagkatapos niya ako hatiran ng pagkain at gamot ay saka siya papasok.
Puwede namang hindi niya na ako asikasuhin at utusan na lang si Mica. Baka isumbat
niya pa sa akin ito pagdating ng huli.
Malalim akong nagpakawala ng hininga. Maging ang hangin na kumakawala mula sa
bibig ko ay mainit. Nakakainis!
Isinandal ko ang ulo ko sa head rest ng kama. I closed my eyes and stayed in
that position for a couple of minutes until I heard the clicking sound of the door
knob. Hinayaan kong nakapikit ang mga mata ko.
Sa yabag pa lang ng mga paa, alam ko nang si Archer 'yon.
"Trinity..."
"Hmm?" I answered while eyes still close.
"Kumain ka na para makainom ka na ng gamot."
Narinig ko ang pagpatong niya ng kung ano sa bedside table sa aking gilid.
Iminulat ko ang mga mata ko bago sinubukang umayos ng upo. Suddenly, he took the
pillows beside me and placed it on my back so I can lean comfortably.
 "Thank you." bulong ko, hindi pa rin siya tinitingnan.
"Your voice is starting to become raspy. May sipon ka?"
Umiling ako. "Wala naman. Pero masakit ang lalamunan ko."
"Kapag hindi naagapan ay doon na rin ang tungo niyan. I brought you some soup
and orange. Pagkatapos mo kumain ay inumin mo agad itong gamot."
I nodded.
Kinuha niya ang tray sa ibabaw ng bedside table at dahan-dahan itong inilapag
sa harapan ko. I grabbed my spoon and started eating the soup. Mabilis na kumalat
ang init sa aking sikmura.
Matapos ang isang lunok ay tiningala ko siya. Nakapamaywang siya habang seryoso
akong pinagmamasdan.
"Uh, you can go now. I'm fine here."

It's three seconds later when he nodded at me.

"Yeah, sure. Just call me when you need something."
Or you mean call Mica when I need something since you'll be leaving for work
now?
"Okay." I said instead of voicing out my thoughts.
Lumabas na siya ng kwarto pagkasagot ko noon. I ate my food in silence.
Pagkatapos ko kumain at makainom ng gamot ay nakatulog din ako. Nang magising ay
ganoon pa rin ang pakiramdam ko, mabigat at mainit pa rin ang singaw ng pakiramdam.
Despite of the heat my body is giving me, I still feel chilly. Patay ang aircon
at tanging ang stand fan lang na umiikot ang nagbibigay hangin. I don't remember
myself opening it before I went to sleep. Siguro ay si Mica ang nagbukas.
Sa nananakit na katawan ay inabot ko ang cellphone ko mula sa table. When I
turned it on, it has an incoming message from Shey. Isa lang. Bukod doon sa message
na 'yon ay wala ng iba. Walang text mula sa taong hinihintay ko.
Nakaramdam man ng sakit at hindi ko na rin naiwasan ang galit para sa kanya.
Ganoon kadali niya akong natitiis. Kung naroon siya sa hotel na 'yon ay makikita
niyang itinulak ko si Archer pagkatapos ako nitong halikan. Bakit ang dating sa
akin ng inaakto niya ay iniisip niyang nagustuhan ko 'yon?
Shey:
Good morning, Ma'am Trinity. Hindi ka daw po makakapasok ngayon? Sir Archer
called me earlier to inform me about your situation. Get well soon, Ma'am. :)
Nangiti ako sa simpleng text na 'yon ni Shey. Siya na lang ata ang natitirang
kaibigan na mayroon ako. I don't even know if I still have a best friend right now.
Sa sitwasyon namin ngayon, parang wala muna. Kumbaga sa relasyon, cool off muna
kami ni Zoe.
Ako:
Thank you, Shey. Will be back as soon as I feel better. Have a good day!
Mula sa cellphone ko, napabaling ako sa pintuan nang bumukas iyon. My lips
separated in surprised when I saw Archer holding a food tray in his hands.
Bumaba ang tingin ko sa suot niya. He's now wearing a gray sweat pants and a
white round neck shirt.
"Hindi ka pumasok?" tanong ko kahit pa halata naman na ang sagot.
Umiling siya at ipinatong na ang tray sa tabi ko. He stood beside my bed and
put his arms inside his pocket. The cuffs on his sleeves looks good on his biceps.
It only showed how fit and strained his muscles are.
"My wife is sick, can't leave her alone."
I rolled my eyes at him. The edge of his lips lifted up when he saw my
reaction. Nakaramdam ako ng kaunting kiliti sa sikmura ko. Naiinis talaga ako kapag
nagsasalita siya sa aking ng ganito. Nakakapanibago!
"Stop talking to me that way, Archer. We're not in good terms-"
"Not yet, Trina. But eventually, we'll be."
Nagangat ako ng kilay sa kanya. "Not going to happen."
Narinig ko ang pagpapakawala niya ng mabigat na buntong hininga. His eyes
remained gentle as he stares at me like my way of throwing words at him won't shake
his emotions anymore.
Ilang sandali pa nang pagtititigan, humakbang siya palapit sa akin at marahang
inalis ang buhok na nakakalay sa aking pisngi at iniipit ito sa gilid ng tainga ko.
"It'll happen. Just give me a chance. I want to prove you that your decision of
marrying me isn't that bad at all. I want to take away the regret you've felt the
moment you placed our wedding ring in my finger and replace it with hope, instead.
I wanna show you that I can be a good husband despite of our rough start. Just a
little chance, Trina."

Halos maramdaman ko ang pagakyat ng elektrisidad sa

talampakan ko paakyat sa aking dibdib. Pakiramdam ko ay mayroong kumakalbit doon at
nagsasabing pakinggan ko ang sinasabi niya.
Pero malaki ang parte sa akin na nagsasabing hindi ko kaya, hindi ko magagawa,
na hindi ko siya mapapagbigyan dahil nakalaan na sa iba ang puso ko. Na hindi ko
kayang magmahal ng ibang lalaki bukod kay Flavian.
Nagiwas ako ng tingin. He sighed once again before I felt his lips against my
forehead.
"Take a rest. Nasa kwarto lang ako, tawagin mo ako kapag may kailangan ka."
Isang beses lang akong tumango, hindi na siya tiningnan pa. Nang tumalikod na
siya at makalabas ng kwarto ay kaagad akong nagpakawala ng buntong hininga.
Sa totoo lang, hindi talaga ako natutuwa sa nangyayaring ito sa pagitan namin
ni Archer. He's just making things complicated. He's just making this marriage
unreachable. Sa naging pag amin niya na 'yon at sa pagbabago ng pakikitungo niya sa
akin, mas lalo niya lang ako binigyan ng dahilan para iwasan siya.
I have Flavian. Galit man siya sa akin, malabo at magulo man ang sitwasyon na
mayroon kami ngayon, hindi ibig sabihin no'n ay malabo na rin ang pagmamahal na
nararamdaman ko para sa kanya.
Flavian had given me the emotions I never felt with Archer. He made me happy,
he still is. Pinaramdam niya sa akin ang pagmamahal na akala ko ay hindi ko na
mararamdaman pa dahil napako ako sa isang pagsasama na labag sa kalooban ko at
naitali sa isang lalaki na unang kita ko pa lang ay alam ko ng wala kaming pagasa.
Hindi porke humihingi ng tsansa sa akin si Archer, ibig sabihin ay kakalimutan
ko na ang mayroon kami ni Flavian. I will still fight for him against anyone who
will dare to break us apart.
Sumapit ang gabi. Masama pa rin ang pakiramdam ko ngunit hindi na ganoon
katindi. I can say that Archer really took care of me the whole day. He kept on
checking me every hour, asking me how I was feeling or if something strange
happened to my body.
He did his duty as my husband and I could only give him a sincere thank you for
his efforts. Iyon lang ang kaya kong ibigay.
It's already 9pm, he bid his goodbye thirty minutes ago. Sinabi ko sa kanya na
matutulog na ako pero hindi pa rin naman ako inaantok.
I am holding my phone while staring at the white ceiling, absolutely doing
nothing. I just feel like holding it. Hininto ko muna ang pagtawag kay Flavian
dahil halos magmukha na akong desperada sa kakahabol sa kanya. I just need a minute
or two of conversation with him but it's too hard for him to grant me that.
Habang pinagkikiskis ang mga paa ko sa ilalim ng comforter, naramdaman ko ang
panginginig ng cellphone ko sa kamay ko. Tamad ko itong sinilip, pangalan ni Shey
ang nakarehistro.
Shey:
Ma'am! I know that you're not feeling well right now and this info will just
worsen your feeling. Pero sa tingin ko po ay kailangan n'yo ito malaman. Are you
still good with Sir Flavian? Parang nakita ko po kasi siya dito sa bar na
pinasyalan ko. May kasamang babae. I'm not really sure pero kamukha niya po kasi.
Napabalikwas ako ng bangon. My heart twisted and sunk with nerves as I read her
message again and again. I tried to breathe calmly even though my hands were
starting to feel cold and shaky.
 No way...
Mabilis kong pinindot ang call button at tinawagan si Flavian, nagbabakasaling
sasagutin niya at sasabihing hindi siya 'yon oras na kumpirmahin ko 'yon sa kanya.
Ngunit kagaya no'ng nakaraan, walang katapusang ring lang ang bumungad sa akin.
"Shit!" gigil na pagtatapos ko sa tawag at hinanap ang contact ni Shey.
Wala pang dalawang ring at sinagot niya na agad ito na para bang inaasahan niya
na ang tawag ko.
"Ma'am Trinity!" sigaw niya.
Maingay ang nasa paligid niya kaya naiintindihan ko kung bakit kailangan niya
sumigaw.
"Where are you?" I asked in my cold and trembling voice.
"Ma'am, hindi pa naman po ako sigurado. Baka kamukha-"
"Where are you?" nawawalan ng pasensya na ulit ko.
Hindi siya nakasagot agad. Inabot pa siya ng ilang segundo bago ko nakuha ang
sagot na kailangan ko.
"The Grand Manila Bar, Ma'am."
"Huwag kang aalis diyan. Hintayin mo ako."
Binaba ko ang tawag. Despite of my swollen muscles, I stepped down my bed and
grabbed some decent clothes inside my closet. Isang denim tattered jeans at black
vneck fitted blouse ang sinuot ko. I paired it with a silver flat shoes and let my
hair fall freely on my shoulder.
Bitbit ang cellphone ko, hinablot ko ang susi ng kotse ko sa ibabaw ng bedside
table at lumabas na ng kwarto. Madilim na ang bahay at tanging mga dim lights na
lang ang bukas.
Dahan-dahan akong naglakad at nilampasan ang kwarto ni Archer. Kamuntikan pa
akong madulas nang bumaba ako ng hagdan, mabuti at mabilis kong na-control ang
sarili ko.
Successfully, I got out of the penthouse without leaving any noise. Tinunton ko
ang daan patungo sa basement at dali-daling sumakay sa sasakyan ko.
I just hope that Archer won't pay me a visit to check on me. Ang sabi ko naman
ay ilalock ko na ang door knob ko dahil matutulog na ako. Sana ay naiintindihan
niya 'yon.
I can feel my hands trembling as I hold the steering wheel. Lihim akong
nagdadasal at umaasa na sana ay nagkakamali lang si Shey, o hindi kaya ay
namamalik-mata. Na sana ay hindi si Flavian ang nakita niya.
Hindi ko alam ang mararamdaman ko oras na mapatunayan ko na tama siya ng
nakikita. I can't even imagine Flavian being there, flirting with a girl.
Sana ay hindi totoo. Sana ay nagkakamali lang si Shey at kamukha lang.
Hindi gaanong matindi ang traffic kung kaya naman nakarating ako sa bar na
kinaroonan ni Shey. Pagkahinto ng sasakyan ko ay tinawagan ko si Shey.
"Ma'am,"
"Meet me at the entrance. I'm here." bungad ko.
"Okay, po."
Bumaba ako ng sasakyan. Halos magdilim pa ang paningin ko dahil sa hilo na
mabilis umatake sa akin. Kumapit ako sa bubong ng kotse at walang lakas na isinalya
ang pintuan pasara.
Lumanghap ako ng hangin at kinalma ang sarili. Nang maramdaman na medyo ayos na
ako ay nagsimula na akong maglakad.
The sky roared. Napatingin ako pataas at nakitang wala ni isang bituin sa
langit. Umihip ang malamig na hangin.
Damn. Hindi pa nga ako magaling pero mukhang uulan na naman.
Quickening my pace, I reached the main entrance and saw my secretary standing
beside the glass door. Tipid siyang ngumiti sa akin ngunit hindi ko 'yon sinuklian
ng kahit anong emosyon.
"Show me where he is." I said coldly and walked past her.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Chapter 46

The tinkle of glass to glass along with the loud music of

RNB welcomed me as I entered the luxury bar. Mabilis rin na inatake ng matapang na
amoy ng alak ang ilong ko na para bang 'yon na mismo ang nagsisilbing air freshener
ng lugar.
Inside it was like dancing on the Northern Lights; beneath the dry-ice smoke
swirled an array of blues, acid greens, hot pinks and gold. The music played over
the dance floor as if had fused with the bodies.
Nakita ko ang paglapit ni Shey sa akin na para bang hinabol pa ako.
"What are you doing here, Shey? I thought you don't like hanging out in places
like this." malakas ngunit mariin na tanong ko.
"Naimbitahan lang po, Ma'am!" sigaw niya.
Tumango ako. "Where is he?"
"E, Ma'am hindi naman po ako sigurado na si Sir Flavian nga po iyon. Baka
namamalik mata lang ako."
I glared at her while walking. Napakamot siya sa kanyang sentido habang
pinagmamasdan akong masama ang tingin sa kanya.
"Even so. I still want to see that guy. Kung hindi siya 'yon , edi mabuti. Kung
siya, edi tangina niya."
Sa kabila ng ingay na bumabalot sa paligid namin, narinig ko pa rin ang
pagsinghap ni Shey matapos ang naging sagot ko na 'yon.
Nagpatuloy kami sa paglalakad. Shey lead the way. Umakyat siya sa isang spiral
staircase na walang alinlangan kong sinundan. She's just one step ahead of me.
Malakas ang kalabog ng puso ko. Halos buong katawan ko ay nananakit dahil sa
trangkaso pero hindi ko na halos maramdaman iyon dahil sa kabang nararamdaman.
Something in my stomach feels strange. Para bang ano mang oras ay masusuka ako.
We finally reached the last step. Mas lalong umikot ang paningin ko sa dami ng
taong naroon. May nakatayo, sumasayaw at naguusap. Mayroon rin nakaupo at simpleng
nagiinuman lang.
Second floor is a bit bigger than the ground floor. There's a lot of curved
couches here and all of it were already occupied by the guests. Gaano ko man
palayuin ang distansya na naaabot ng mga mata ko, hindi kaya dahil bukod sa madilim
at tanging strobe lights lang ang ilaw, marami masiyado ang tao.
From my peripheral vision, I saw Shey turn her head to me.
"Nasaan?" tanong ko habang iginagala ko ang naniningkit kong mga mata.
"Tara, Ma'am. Sana narito pa siya."
Muli siyang nauna sa paglalakad. Sumunod ako. Bawat hakbang ko, lumalakas din
ang tibok ng puso ko. Ramdam ko ang pagsikip ng daloy ng hangin sa dibdib ko. Wala
pa man akong nadadatnan o napapatunayan ay para na akong sasabog sa kaba na
nararamdaman.
Sana hindi siya. Sana ibang tao.
Panay ang pagbukas-sara ng kamay ko, iyon lang ang tanging paraan para maibsan
ang kumusyon sa dibdib ko.
Nagpatuloy sa paglalakad si Shey na ilang metro ang layo sa akin. We're already
passing plenty of couches. Most of them were busy laughing with each other, some of
them were looking at me as I walk past them.
We're nearing to the end and I was looking into a far distance. Sa kabila ng
malayong tingin ko ay nahagip ng mga mata ko ang paghinto ni Shey mula sa
paglalakad. I turned my eyes to her. Humarap siya sa akin at kagat ang kanyang
labing itinuro ang couch sa harapan niya na may ilang metro pa ang layo sa amin.
Tumaas ang kilay ko. I dodged my eyes from her and anchored it to the direction
she was gesturing. Isang paikot na couch ang naroon. Nasa pinakadulo na 'yon at
pinapalibutan ng mga tao, karamihan ay mga lalaki.

Dahil may kalayuan pa ay hindi ko gaanong naaaninag ang mga

naroon, dagdagan pa ng madilim na paligid. Humakbang ako palapit, ang mga mata ay
nagsisimula ng isa-isahin ang mga naroon.
Unfamiliar faces filled my sight. Pero halos ang mga lalaki doon ay may mga
katabing babae. Sa itsura ng mga 'yon ay halatang hindi basta-basta at may sinasabi
sa buhay.
Some of them are making out. Pero halatang babae ang higit na agresibo kesa sa
mga lalaki sa paraan ng pagkakakunyabit nila rito. Siguradong lasing na kung kaya
wala ng pinipiling lugar para gawin ang bagay na 'yon.
Tumigil ako sa paglalakad, may tamang lapit para mas makita ko nang malinaw ang
mga naroon. Kasabay ng paghinto ko ay ang pagdapo ng mga mata ko sa isang tao na
hindi ko makakalimutan dahil sa ginawa nitong pagsasara ng pintuan sa mismong mukha
ko.
He's talking to a woman beside him while smirking. He's holding a shot glass in
his left hand while legs crossed. Pinapaikot-ikot niya ang yelo sa baso niya na
para bang hinihintay niyang matunaw ang yelo at humalo na sa alak.
He's here... ibig ba sabihin ay posibleng...
Hindi pa nakuntento, nagdesisyon akong maglakad at magtungo sa mismong harapan
nila. Hindi ko inaalis ang tingin sa pamilyar na lalaki na abala pa rin sa
pakikipag tawanan sa kausap.
Huminto ako sa harapan niya, sa mismong gitna nila. I am aware that most of
them have turned their heads to me like they're getting curious of my presence.
Hinintay ko siyang tumingin sa akin. At nang mangyari iyon, hindi nakaligtas sa
paningin ko ang panglalaki ng mga mata niya.
Unconsciously, my piercing gaze landed to the people who are sitting beside
them. Nakakalong ang babae sa mga hita nito na bahagyang nakabuka. Dahil patagilid
ang pagkakaupo ng babae at nakaayakap pa ang mga braso sa leeg habang
nakikipaghalikan, naging mahirap para sa akin ang makita ang mismong mukha ng
kahalikan niya.
From where I stand, I suddenly heard the close people around me fall into
silence. I can feel my heart pounding like it's going to burst out of my chest.
Wala pa man, hindi pa man nakikita ang itsura nito ay para na akong sinasakal dahil
sa bigat na nararamdaman.
Gustuhin ko man pumunta sa gilid nila para sapilitan na itong makita ngunit ang
mga paa ko ay parang nakasimento na sa sahig.
"Fuck..." the familiar man whispered coldly.
Sandali kong nilipat ang tingin sa kanya, he's massaging the bridge of his nose
while looking at the floor. He seems problematic. My eyes left him and went back to
the flirting people in front of me.
I am watching them but appearing not to, my heart is hammering but I keep my
gait casual with no hint of hurting.
They're kissing with so much hunger like both their lives depends on it. Bumaba
ang mga mata kong naguumpisa ng mag init sa bandang leeg ng lalaki. With just a
little glimpse, my heart shuttered into pieces after seeing the familiar gold
necklace.
"Flav..." I heard someone mention that name and that's the time I feel my body
losing all its strength.
Hindi. Hindi ako maniniwala hangga't hindi ko nakikita ng maayos ang mukha
niya. Imposible. Hindi siya 'to.
Nariyan na lahat ng pruweba, Trinity! Ano pang gusto mo?
Bahagyang inilayo ng lalaki sa harapan ko ang katawan ng babaeng nakakalong sa
kanya dahilan para mahinto sila sa paghahalikan. Parehas nilang tinuon ang mga mata
nila sa kung saan para alamin kung sino ang tumawag na 'yon. And by the moment
their faces distanced from each other, that's the moment I found the answer and
proof I've been waiting for, too.
Kunot ang noo ni Flavian habang nakatingin sa mga kasama, marahil ay nagtataka
kung bakit siya tinawag ng kung sino man. Gustuhin ko man umiyak ay pinilit kong
pigilan ito dahil ayokong magmukhang talunan sa harapan ng kahit na sino rito.
 Slowly, he turned his face in front of him and that's when
his dark and emotionless eyes met mine. Sinubukan kong magmukhang kalmado habang
nakikipagsukatan ng titig sa kanya.
Hindi ko nakitaan ng emosyon ang mukha niya habang nakatingin sa akin. Para
bang hindi man lang siya nagulat sa presensiya ko sa harapan nila ng babae niya.
"Yes?" he shot his brow up.
Hindi ako sumagot. I didn't expect to hear that kind of words from him. Ganoon
lang? Hindi man lang siya matataranta na nakita ko siya sa ganitong eksena? Won't
he apologized and explain this shit to me? Ano 'yon, wala lang?
Matunog akong ngumisi habang sarkastiko silang pinagmamasdan ng babae niya na
wala atang balak umalis sa kandungan niya. She's even looking at me with a curious
expression. Pasimpleng bumaba ang mga mata ko sa kamay ni Flavian na nasa bewang pa
nito na para bang ayaw niya itong paalisin.
I gazed back to his face, still sporting my sarcastic smirk.
"You seemed enjoying." may bahid ng pangaasar na sabi ko.
He let out a playful smirk, making him looked like a ruthless beast.
"Well, I am."
Tumango ako. I am now aware that everyone who's sitting in this couch were
already looking at us. Ramdam ang pagiging tahimik sa kabila ng maingay na
kapaligiran.
The woman in his lap looked at him.
"Girlfriend? I thought you don't have one." she asked while caressing his cheek
that's covered by his well trimmed beard.
Wow. Sinabi niya 'yon? Wala siyang girlfriend? Then what are we? Ano ako sa
kanya? Parausan?
Flavian remained his obsidian eyes on me despite of hearing that question from
his woman.
"She's just a fling." walang ganang sagot niya nang hindi inaalis ang tingin sa
akin.
I gasped silently as I felt my heart slowly dying inside. Fling? Pagkatapos
niya humiling ng pangalawang pagkakataon sa akin at sabihing handa siyang maging
sikreto ko gaano man katagal, fling lang? Pagkatapos niyang kalabanin ang magulang
niya para lang sa akin iyon ang itatawag niya sa akin? What kind of shit is that?
Sa kabila ng pagkawasak na nararamdaman, hindi ko hahayaan na magmukha akong
talunan sa harap ng mga taong ito. Lalong lalo na sa harap niya. Kung ganito
kagaspang ang tratong gusto niyang ibato sa akin, then I guess I should treat him
the same way.
Humakbang ako ng dalawang beses, mas malapit na sa kanila ngayon habang hindi
binabawi ang pakikipagtitigan sa kanya.
"He's right. We're just some sort of a fling..." I raised my hand up, showing
them my wedding ring. "I'm already married and he's not the type of man I'd choose
over my husband."
Hindi nakaligtas sa akin ang pagtalim ng mga mata ni Flavian kasabay ng pag
igting ng panga niya. His breathing became rugged and I'm sure that I have just hit
a sensitive spot in his heart.
This is what you want right? Kesa ipagkalandakan sa mga taong ito kung gaano ka
naging desperado sa atensyon ko, mas mabuti pang sakyan na lang ang mga kagaguhang
ibinabato mo sa akin.
Despite of his dangerous facial expression, he still managed to lift the side
of his lips and eyed me with so much intensity and rage.
"Not your type, huh?" he chuckled humorlessly. "Then what are you doing here,
Mrs. Ravena?"
Kaunti na lang ay aapaw na ang luha sa mga mata ko. Pasimple akong humugot ng
hangin at pinuno ang dibdib ko.
"Right. I am a Ravena, and will never be a Follosco." I smirked even if my own
tears were already shouting at me to let them go. "I see," tumango-tango ako.
"We're now even, Flav. Nakaganti ka na sa akin, sobra-sobra pa nga. Puwede na ako
mapanatag. And I guess this is goodbye. You can now continue kissing with that ugly
slut."

Pagkasabi ko no'n ay taas noo akong tumalikod at naglakad

palabas ng pwesto nila. As soon as I turned my back against them, tears
unhesitatingly fell down my eyes that made my lips quiver.
Sa nanglalabong mga mata ay nakita ko ang pagsalubong sa akin ni Shey na agad
kong inilingan. Iminwestra ko ang palad ko paharap sa kanya na kaagad niyang
nakuha. She remained standing worriedly on her position while watching me walking
my way out of this hell.
Bumaba ako ng hagdan at lakad takbong tinungo ang exit door. Kahit maraming
nakakabanggang tao ay hindi ko 'yon ininda o pinagtuunan ng pansin. Sa halip ay mas
binilisan ko pa lalo ang paglalakad habang ang mga luha ay walang hiya sa pagaplas
mula sa mga mata ko.
Malutong na mura ang kumawala sa bibig ko nang makita ang malakas na bugso ng
ulan dahilan para hindi na gaanong makita ang tanawin sa labas. May kalayuan ang
pinagparadahan ko ng sasakyan ko at siguradong mababasa ako oras na sumugod ako.
Hindi na ako nagdalawang isip pa. Sinuong ko ang malakas na ulan at hinayaan
ang sariling mabasa. I was running halfway when I felt someone grab me on my elbow
and pulled me harshly. Nang harapin ko 'yon ay bumungad sa akin ang seryoso at
madilim na mukha ni Flavian.
No words escape my lips. I took my arm back and continued running. I heard him
mutter a fluent curse.
"Trinity!" dinig kong sigaw niya.
Ano? Bakit mo ako sinundan? Wala ka na dapat pakielam sa akin matapos ang
ginawa mong pamamahiya sa akin sa harap ng mga kasama mo!
Hindi pa man ako nakakalayong ulit nang muli na naman niya akong hilahin sa
braso ko. Kasabay ng marahas na pagharap ko sa kanya ay ang pag-igkas ng palad ko
sa kanyang pisngi na ikinabiling ng mukha niya sa gilid.
"Ano ba?! Ano pa bang gusto mo? Tapos na tayo, hindi ba? Bakit mo pa ako
sinusundan!" buong lakas na sigaw ko.
Panibagong luha ang kumawala sa mga mata ko. Sa tulong ng malakas na patak ng
ulan ay hindi mahahalatang umiiyak ako. But then, my swollen and pinkish eyes will
surely tell anyone about the truth; that I am slowly breaking and dying inside.
Mabagal niyang inihirap ang mukha sa akin. His eyes gleamed with different
emotions. Sakit, poot at lungkot. Kung para saan 'yon ay hindi ko alam.
"Iuuwi na kita-"
"Putangina mo!" sigaw ko at malakas siyang itinulak sa dibdib. "Pagkatapos mo
akong saktan at ipahiya sa harap ng mga kasama mo, iyan ang sasabihin mo sa akin?
Gago ka, Flavian! Isa kang malaking gago. Nang dahil lang sa nakita mo kahapon
nagkanyan ka na-"
"Lang? Lang, Trinity?" natawa siya at tumingin sa kawalan.
Pinasadahan niya ng dila ang ibabang parte ng labi niya at hindi makapaniwalang
ibinalik ng tingin sa akin.
"Anong gusto mong gawin ko? Ang matuwa na makita kang may kahalikan na iba? You
were kissing your husband and not just some random guy, Trinity! Hindi mo alam ang
takot na nararamdaman ko na baka dahil sa halik na 'yon ay unti-unti ka ng mahulog
sa kanya at makalimutan mo ang kung ano mang ipinaglalaban natin!" mariing sigaw
niya, ang malakas na ulan ay halos lamunin na ang lakas ng boses niya.
"Kaya gagantihan mo ako sa ganitong paraan, ganoon ba? Ni hindi mo ako nagawang
kausapin at pakinggan sa eksplenasyon ko. I tried to call you for so many times but
you never answered any of it! Kahit alam ko sa sarili kong hindi naman ako dapat
naghahabol dahil wala akong ginawang masama. I didn't like the kiss and I pushed
him away! Dapat ay alam mo 'yon dahil naroon ka. Pero anong ginawa mo? Nagtago ka
at iniwasan ako! Halos mabaliw baliw na ako sa kakaisip ng paraan kung paano kita
makakausap samantalang ikaw..." nabasag ang boses ko, ang ulan ay masaganang
sinasabayan ang agos ng luha ko. He's staring into a far distance while jaw
clenching. "...nagpapakasarap sa pakikipaghalikan sa iba. Sinabi mong mahal mo ako
pero ano itong ginagawa mo sa akin? A few bumps in the relationship and you already
threw me like I was just a fucking trash to you."
Yumuko ako. I let my guards down and finally showed him the weakness I've been
holding since I got here. Hinayaan ko ang sarili kong humagulgol, sinasabayan ang
malakas na pagiyak ng langit. I stayed like that for a couple of seconds before
lifting my eyes back to him.
"Mahal kita, Flavian, at kaakibat ng pagmamahal na 'yon ang pagtupad ko sa
pangakong binitawan ko sa'yo na ipaglalaban kita. Sa kahit na kanino. Sa kahit na
anong sitwasyon pa man. Kaya hindi ko maintindihan kung bakit pinagdududahan mo ako
dahil lang sa halik na hindi ko naman ginusto. Heto na tayo, oh. Naguumpisa ng
lumaban. Bakit naman kailangan pang humantong sa ganito? For the longest time, I
have loved and wanted you. Ikaw lang. I thought you're feeling the same way. Hindi
pala. Masiyado palang mababaw ang nararamdaman mo para sa akin. Ni hindi mo nga ako
magawang pagkatiwalaan, e." peke akong natawa.
Hindi siya nagsalita. Nananatili lang siyang nakatingin sa kung saan. Sa tulong
ng mga lamp posts sa aming paligid, tanaw ko ang pamumula ng mga mata at ilong
niya.
Gusto kong isipin na maging siya ay nasasaktan sa sitwasyon namin, pero
imposible. Nagawa niya ngang makipaghalikan sa ibang babae. Kung hindi pa ako
dumating ay maaaring mas humigit pa doon ang magawa nila.
"And now... I'm starting to regret everything about us."
That's when he brought his eyes back to me. Nakaramdam ako ng kirot sa dibdib
ko nang makita ko ang takot at sakit sa madilim at malamig niyang mga mata.
He advanced towards me and closed the space between us. Hinawakan niya ako sa
magkabilang pisngi, ang lamig ng palad niya ay mabilis na kumalat sa mainit kong
balat. Mariin niya akong tinitigan sa mga mata.
"Baby, no. Don't say that, please. I'm sorry. Nagkamali ako. I let my emotions
control me. Binalot ako ng takot na baka bigla mo na lang akong iwan. I can't take
that. Please, Trinity. Huwag kang magsalita ng ganyan."
Tumungo ako, marahang napapailing.
"Pero ikaw na mismo ang gumawa ng dahilan para humantong tayo sa ganito..."
He shook his head and cupped my cheeks tightly before slamming his lips into
mine. Hindi iyon nagtagal dahil kaagad ko rin siyang itinulak.
"Please... stop..." I begged.
Muli na naman niya akong hihilahin palapit sa kanya nang umatras na ako palayo.
Dumaan ang anino ng sakit at lungkot sa mga mata niya habang pinagmamasdan akong
layuan siya.
"Baby... please..." he whispered weakly and defeatedly.
The most fucked up truth the universe will play on you is letting you meet the
right person at the wrong time. It is a travesty when two hearts, at different
intervals in life, find each other.
And although they would otherwise perfect for each other, they can't be
together for the timing isn't right.
Huminga ako ng malalim at malungkot siyang nginitian.
"Gusto kong sisihin ang pagkakataon at sabihing mali ang oras, lugar at
sitwasyon na mayroon tayo ngayon," I uttered. "Maybe if we met later on in life,
when we were better for each other, things would've worked out the way we hoped
they would. But sometimes, people just don't fit together no matter what they do or
no matter how hard they try. And we are the perfect example of that, Flav."
Paulit-ulit siya sa pagiling habang nakatitig sa akin at tila ba hindi na gusto
pang marinig ang sasabihin ko. Isang beses pa akong humugot ng hangin dahil
pakiramdam ko ay sasabog na ang dibdib ko sa sobrang bigat nito.
And for the last time, I stared at the man who gave me happiness and made me
feel what it really feels like to love and to be loved. For the last time, I
studied his face and memorized every details of it so I will be able to visualize
him everytime my heart yearn for him.
"I'm ending this thing between us, Flav. You are no longer my dark secret
cause I'm now setting you free."
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 47

My fever got only worsen the next following day. Siguro, bukod sa pagpapaulan ko,
isa rin dahilan ang kumosyon sa isip ko kung kaya mas lumala pa ang sakit ko.
Instead of relaxing myself and pulling my thoughts out of my mind, puro pagiisip pa
ang ginagawa ko.
Hindi ko maiwasan.
Our voices from last night that was being drowned in the rain was still playing
in my head like it's automatically on repeat mode. I can even still remember the
pain etched in his dark eyes the moment he ran after me as I ambled towards my car.
"Please, baby. Don't do this. I know I'm at fault. Pagusapan natin ito ng
maayos." he whispered against my neck that sent shiver deep down my spine.
Malakas man ang ulan, hindi pa rin nakaligtas sa pandinig ko ang pagkabasag ng
boses niya habang sinasabi iyon. He tightened his arms around my waist and hugged
me like he doesn't want to let go of me.
"Bitawan mo ako, Flavian." I answered frigidly.
As much as I want to show him how badly hurt I am, I can't. Sa umpisa pa lang
ay siya na ang gumawa ng dahilan para humantong kami sa ganito. He made unfaithful
things behind my back and I really do think that this is my karma for cheating on
Archer.
The man I love was also cheating on me. Kung ano pa man rason ang mayroon siya
kung bakit niya nagawa 'yon, itago na lang niya. Hindi na ako interesado pang
malaman 'yon.
Isa-isa kong kinalas ang mga kamay niya sa aking bewang. Nahirapan ako dahil
pilit niyang ibinabalik sa dating higpit ang pagkakayakap niya pero sa huli ay
bumigay na rin siya na para bang ubos na ang lakas niyang lumaban pa.
When I successfully loosened his arms around my waist, nagpatuloy ako sa
paglalakad, hindi na lumingon pa habang ang mga luha ay tuluyan ng binulag ang
pananaw ko.
Nang makasakay sa loob ng sasakyan at simulan itong buhayin, hindi ko naiwasan
ang tumingin sa side mirror at tingnan siya. My burnt heart turned into ashes when
I saw him looking at my direction. Bagsak ang balikat at malungkot ang mga mata na
nakadirekta sa side mirror. Alam ko na sa mga oras na 'yon, tanaw niya akong
nakatingin sa kanya.
I maneuvered the steering wheel and left the place with a heavy heart and the
truth that this is not our time and never will it be.
Tonight, my heart died along with the hope that we can be together because
trials like this defeated us.
"I really have to bring you to the hospital, Trinity. Kahapon pa mataas ang
lagnat mo."
Mula sa nagtataasang gusali na tanaw sa salamin na dingding ng kwarto ko,
natuon kay Archer ang mga mata ko na abala sa pagaayos ng kumot na nakatabing
hanggang sa aking dibdib.
Bakas ang pagaalala sa malalim at malamig niyang mga mata habang pinagmamasdan
ako.
Wala ni kaunting ideya si Archer sa nangyaring pagalis ko kagabi. Maayos akong
nakabalik. Walang naging problema.
Umiling ako at inalis ang tingin sa kanya.
"This is just plain fever, Archer. You're overreacting."
He sighed. "You don't expect me to stay calm knowing that you've been
experiencing that damn fever since yesterday."
"I just need some rest. Mawawala rin ito kaagad. Please, Archer. Huwag na natin
ito pagawayan. Mas lalo lang nauubos ang lakas ko."
Walang salita ang namutawi sa kanya. Isang beses pa siyang nagpakawala ng
malalim na buntong hininga. It's like a defeated sigh for me.
"Fine. I'll call Mica to check on you as often as possible. I'm sorry if I have
to leave you for work, Trinity. I have important meetings to attend to today."

"I'm not asking you to stay with me, Archer. You can go
now." walang emosyon na sagot ko.
Hindi ko na nakita ang ekpresyon ng mukha niya. Pero base sa pananahimik niya
ay alam kong seryoso lang siyang nakatitig sa akin. Suddenly, I felt him removing
some wandering hair on my forehead and brushed it up. The way he brushed my hair
using his fingers made me feel exhausted and emotionally tired that I just want to
close my eyes and let my soul fall into oblivion.
Ganoon nga ang ginawa ko.
Segundo pa lang ang nakakalipas simula ng ipikit ko ang mga mata ko nang
maramdaman ko ang labi niya sa aking noo.
"I'll stay with you no matter how many times you push me away, Trinity." he
whispered sensually. "I'll go ahead. Sana magaling ka na paguwi ko mamaya. I
already miss your shouting voice." he chuckled.
Kung nakamulat lang ako ay siguradong makakatanggap ito ng irap mula sa akin.
Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin talaga maintindihan kung bakit bumaliktad ang
ikot ng mundo at may nararamdaman na sa akin ang isang ito.
Siguro ay natsa-challenge lang siya sa ugali ko. Or maybe he just want to try
me, kung uubra ba siya sa akin sa kabila ng ganitong pakikitungo ko sa kanya. He
wants the thrill and he find it in me. Maaaring gano'n.
Bakit? Nagsasawa na siya kay Lean? Does he find her boring? Well basically, he
will find me boring, too. Boring dahil wala siyang mapapala sa akin.
Hindi ko na namalayan kung ilang oras ako nakatulog. O kung nakatulog na rin ba
ako agad pagalis ni Archer. My body and mind is too tired to even notice what's
happening around me. Basta ay nagising na lang ako dahil sa ingay na nagmumula sa
cellphone ko.
Kinapa ko ang cellphone ko sa bed side table nang hindi nagmumulat ng mga mata.
Nang makuha ko ito ay walang lakas ko itong dinala sa harapan ko at pikit ang isang
matang tiningnan kung sino ang tumatawag.
Nang makitang si Shey ito ay sinagot ko na ito at tamad na itinapat ang speaker
sa tainga ko.
Isang beses akong naubo.
"Shey..." namamaos ang boses na bungad ko.
"Ma'am! Narito po si Sir Flavian at hinahanap kayo. Hindi daw po siya aalis
hangga't hindi niya kayo nakakausap. Hindi rin daw po kayo nasagot sa mga tawag
niya."
Napamulat ako ng mga mata. Kumalampag ang puso ko ngunit hindi na dahil sa
sabik o saya na nararamdaman para sa kanya. Kung hindi dahil sa sakit para sa
kinahinatnan naming dalawa.
Imposibleng matawagan niya ako. I already blocked him from my contacts. Siguro,
kapag magaling na ako, magiiba na ako ng linya nang sa gano'n ay tuluyan ng maputol
ang komunikasyon namin.
"Is h-he still there?"
"Trinity..."
My heart palpitated wildly when I heard his cold voice. Napapikit ako ng mariin
dahil sa pamilyar na emosyon na nararamdaman.
"Baby, please. Let's talk."
Kahit hindi personal na naririnig, ramdam ko ang sakit sa boses niya habang
sinasabi ang mga salitang 'yon. Humugot ako ng hangin at tahimik na ibinuga ito.
"Leave my office, Flavian. Huwag mong guluhin ang mga empleyado ko diyan. We
have nothing to talk about."
"Fuck. That's it? Ganoon lang kadali sa'yo tapusin ang relasyon na ilang buwan
nating itinago—"
"You ended it first! The moment you decided to avoid me without hearing my
explanation, the moment you decided to kiss that woman and who knows what'd happen
next if I didn't come, that's the moment you ended that fucking relationship you're
talking about, Flavian! Hindi ako martir para manatili pa sa taong ni hindi ako
magawang pagkatiwalaan. And for your information, I didn't choose you just to call
me a damn fling." mahina ngunit mariin na sagot ko.

Narinig ko ang pagmumura niya sa kabilang linya.

"I just said that because I was angry with you—"
"I am angry with you, Flavian! You failed me! And I thought you're better than
that. You fucked up!"
"Yes! I fucked up. I was jealous and hurt. But I'm sorry. That's why I'm here,
talking to you and asking for yoir forgiveness. Please, baby. Let's stop this. Stop
hating me. We didn't reach this far just to throw this relationship that easy."
Impit akong nagpakawala ng hagulgol. I even distanced the phone from me so he
won't hear me crying because of him again. Ayokong malaman niya na nasasaktan pa
rin ako sa desisyon ko. I want him to think that I'm really up for this. That I
want us to break because we're just hurting each other.
Kinagat ko ang labi ko, pilit kumuha ng lakas para patahimikin ang nagwawala
kong emosyon. I gasped silently and put the speaker across my ear again. His heavy
breathing filled my ears.
"Too late, Flav. I'm not coming back anymore. So stop bugging me and leave my
office now—"
"Baby... don't you love me anymore?"
Those question nearly breaks all the ice around my heart that made me cry
harder. Bakit? Bakit kailangan niya pang itanong 'yon? Hindi ba niya ramdam? Hindi
pa ba sapat lahat ng sakripisyo at ginawa ko noon para maramdaman niya?
Pinagbabasehan niya ba ang pakikipaghiwalay ko sa kanya para tanungin niya ako
ng ganito?
Hindi dapat.
Letting go doesn't mean giving up, or that the feeling isn't there anymore. But
rather accepting that there are things that cannot be.
"I still do. Months will come, or days... this feeling I have for you will
fade. I know. But I don't want you to be part of my life anymore, Flav."
"That's bullshit." he cursed.
"Accept it,"
"Say it right to my face, Trinity. Saka lang ako maniniwalang hindi mo na ako
gustong maging parte pa ng buhay mo."
Suminghap ako. Tangina naman. Bakit pinahihirapan niya pa ako ng ganito?
"Titigilan mo na ba ako kapag nakipagkita ako sa'yo at sinabi ko sa'yo ng
harapan ang gusto mong marinig?"
Ilang segundo pa ang lumipas bago siya nagpakawala ng buntong hininga at
sumagot.
"Yes..."
One word, three letters, it's like a blazing torch that burns my heart until it
becomes ashes.
"Alright." I said coldly.
"Tomorrow. 7pm, my penthouse."
"Okay."
"I'll wait for you."
Bago pa ako makaapuhap ng sasabihin ay narinig ko na ang pagkakaputol ng linya.
Walang lakas kong ibinagsak ang kamay ko na nakahawak sa cellphone at mariing
ipinikit ang mga mata.
My phone rang again. I lifted it up and found Shey calling me again.
Si Flavian ba ulit ito? May nakalimutan ba siyang sabihin? Did he already
change his mind?
Nagaalinlangan ko itong sinagot, hindi agad nagsalita.
"Ma'am..."
 Huminga ako ng malalim. Sigh of relief escaped my lungs.
"S-Shey."
"Are you okay, Ma'am?"
The feeling of someone asking you if you're fine was enough reason to break
down. Shey knows everything about what Flavian and I had been through. She never
judge me. Hindi kailanman niya ako hinusgahan bilang isang babae. She was there all
along to listen to me and give advices when I needed it the most. She was the only
friend I had when my real best friend judged and left me.

"I'm... I'm not... but I'll b-be okay..." my voice cracked

but still managed to chuckle a bit. "Nariyan pa siya?"
She blew a deep breath. "Umalis na, po. Pagkatapos n'yo magusap ay ibinalik
niya lang sa aking ang phone ko at umalis na rin. He's so desperate to talk to you,
Ma'am. Nang sabihin ko na ilang araw na kayong hindi nakakapasok dahil sa trangkaso
ay kitang-kita ko ang pagaalala sa mukha niya. He's even teary eyed while talking
to you."
Malungkot akong napangiti. Base sa mga kwento ni Shey, gusto kong isipin na
nasasaktan din si Flavian. Pero bakit? He started this, tinatapos ko lang.
"Shey, you can manage the company even without me, right?"
"Y-Yes, Ma'am."
I breathed calmly. "Ikaw na muna ang bahala sa lahat, Shey. I know I can trust
you. Babalik ako kapag ayos na ako. Kapag kaya ko na ulit."
Hindi siya kaagad nakasagot. Pakiramdam ko ay alam niya na ang ibig ko sabihin
at ang gusto kong iparating. She's a smart woman after all.
"Healing takes time, Ma'am. I'll wait for you."
I know. Time heals the wound. But the scar of yesterday will always remain
where it is.
Nakatulog ako pagkatapos ng paguusap na 'yon. Nagising lang ulit nang katukin
ako ni Mica para sa tanghalian. She even handed me her phone because Archer was on
the other line. Tinatawagan niya ako sa sariling cellphone pero dahil tulog ay
hindi ko nasagot iyon.
Tinupad niya ang sinabi niyang maya't maya siyang tatawag para kamustahin ako.
Paulit-ulit lang naman ang isinasagot ko sa kanya tungkol sa nararamdaman ko.
While I was leaning my back against the board and eating the slices of Orange
Mica served me, the sound of the doorknob being twisted from the outside filled my
ears.
Mula sa TV ay tamad kong ibinaling ang atensyon ko sa pintuan. Halos manglaki
ang mga mata ko nang makita ko ang taong iniluwa noon.
Inalis ko ang bowl ng prutas mula sa kandungan ko at walang pasabing sinalubong
siya.
"Papa!" I yelled.
Pakiramdam ko ay biglang bumalik ang lakas ko nang makita ko ang mga ngiti niya
habang nakalahad ang mga kamay, hinihintay ang paglapit ko sa kanya at ang yakap na
ibibigay ko.
The moment I felt his frail body against mine, tear instantly pooled at the
corner of my eyes. Sumikip ang dibdib ko sa sari-saring emosyon na nararamdaman.
Nangunguna na roon ang tuwa sa muling pagkakakita sa kanya.
"My daughter..." his voice shook as he tightened his arms around my body.
Hindi na napigilan pa ng luha ko ang tuluyang umalpas nang marinig ko ang boses
niya at ang paraan ng pagtawag niya sa akin.
Suddenly, the familiar feeling I've felt when I was still a kid came back. Mga
panahong kami lagi ang magkasama. Mga panahong sa kanya ako palagi nagkkwento sa
tuwing may hindi magandang nangyayari sa araw ko, habang siya, nakikinig at
nagmamasid lang sa akin sa likod ng salamin niya.
From traveling and reading to playing and drawing, there isn’t a single moment
in my life where his guidance hasn’t helped me. I have countless father-daughter
memories to cherish for a lifetime and I am thankful to him for all those memories.
Every minute that we ever spent together is an unforgettable experience. All the
memories are thickly embedded within my heart.
Even though those precious memories was painted by a little bit of
misunderstanding, hindi pa rin 'yon naging dahilan para makalimutan ko ang relasyon
na mayroon kami bilang mag-ama.

"Where have you been, Papa? Ang tagal mong hindi

nagparamdam sa akin." basag ang boses na hagulgol ko.
Father chuckled lowly. "Nagbakasyon lang, hija. I needed some fresh air so I
went abroad."
Kumalas ako sa kanya ang tinitigan siya sa mga mata. I looked upon my withered
father, and King. He grew more wrinkled everytime I see him; looking as though he
had too much skin to cover his wilting frame.
His face had lost is healthy white colour fading to an ashy grey, looking as
though dust had begun to gather on his rotting body. I remembered when my father
looked a powerful man, when he had hair and a beard so long that he could not tell
where one ended and the next began. Now though, my king had lost his youthful and
handsome looks. He was clean shaven and his hair was trimmed short, revealing a
decrepit mask where every wrinkled, blemish and imperfection could be seen.
Pain invaded me when I looked at him like this. I suddenly wished to remember
the mountainous man he had been; the strong willed and merciful King, the gentle
and caring father.
Ngumuso ako.
"You look pale. Parang hindi naman nakabuti sa'yo ang hangin doon, Pa."
Humalakhak siya. Mas lalong nadepina ang mga guhit sa gilid ng mga mata niya.
"Anyway, I heard from your husband about your condition. How are you feeling
now?"
"I'm a bit fine, Pa. Lalo na ngayong nakita kita. Miss na miss kita, Papa."
sabi ko at muli siyang niyakap.
He laughed heartily and kissed me on my forehead.
"I missed you too, hija. Let's go l to the nearest park and have some walk just
like the old times. Kaya mo bang magmaneho patungo doon?"
Sumibol ang kasabikan sa puso ko sa naging imbitasyon na 'yon. It's been a year
since with did that kind of bond. Naroon pa kami sa sariling bahay namin.
"Sige, Papa. Magpapalit lang ako ng damit."
He smiled and nodded his head. "I'll wait for you downstairs."
Sunod-sunod ang naging pagtango ko. Lumabas na siya ng kwarto samantalang ako
ay nagtungo sa closet. I chose to wear a gray fitted jogging pants and a white
round neck shirt. I also wore a black thin headband to avoid my hair from wandering
all over my face.
Somehow, seeing my father again made me forget what I've been dealing with for
the past few days. Sa ngayon, kakalimutan ko muna 'yon at itutuon ang buong
atensyon sa kay Papa na minsan ko na lang makasama.
"Kailan ka pa nakabalik, Papa?" tanong ko nang marahan kaming naglalakad sa
pinakamalapit na napuntahan namin.
The sun is setting and there are only a few swallows left in the sky.
Nakakatuwang tumigil na ang pagulan simula kagabi. A part of me suddenly hates the
rain. At isa lang ang dahilan kung bakit.
"Last night, hija. Ang bisitahin ka kaagad ang una kong naisip pagkagising ko
kaninang umaga."
Napatingin ako sa kanya. Nakangiti siya habang nakatuon ang mga mata sa daan sa
harapan namin. I smiled, too. Just as I transferred my eyes back ahead of us, the
wind blew softly.
"Palagi ko kayong tinatanong no'ng mga nakaraan kay Archer. Lagi niya lang
isinasagot sa akin na nagbabakasyon kayo. Sabi ko hindi man lang kayo nagpalaam sa
akin ng personal." natatawang sagot ko.
Mahinang natawa si Papa. "Alam ko naman na sasabihin sa'yo ni Archer ang plano
kong 'yon." he paused. "How are you doing with Archer, hija?"
Nakita namin ang mga bench na napapaligaran ng malalaking puno. Iilan lang ang
naroon, karamihan ay mga batang naglalaro. We walked towards there and sat while
watching those children live their lives to the fullest with a bright smile on
their faces.

"We're civil, Papa." simpleng nasabi ko.

From my peripheral, I saw him glance at me.
"You never gave him a chance, did you?"
"I don't know, Pa. I just don't see myself falling for him."
"But he loves you, hija."
Mabilis akong napabaling sa kanya. He knows? Pero paano? Did Archer tell him?
"Alam mo, Papa?"
Bahaw siyang natawa. "Bago niya sabihin sa'yo, ipinagtapat niya na sa akin ang
tungkol sa nararamdaman niya. I was shocked at first. Both of you got into that
relationship without romantic feelings for each other. Kaya naman masaya ako na
nahulog na sa'yo ang batang 'yon. He's really a good man, anak."
My father. He's really so fond of my husband. Hindi ko alam kung ano ang nakita
niya kay Archer na hindi ko magawang makita sa kanya. Why does it hard for me to
see the goodness in him?
I dodged my eyes and anchored back to the little children. Nagtatawanan sila
habang nagkakanya-kanya ng tago. Ang isang bata ay nakaharap sa puno habang
tinatakpan ang mga mata. Mukhang alam ko na ang nilalaro nila.
"Papa... what if... I fell in love with another man? Would you j-judge me?"
those question got out of my lips and that made me nervous all of a sudden.
Silence stretched. Hindi kaagad siya sumagot. I'm afraid to look at him and saw
a disappointment in his face.
"You did?"
Saka pa lang ako lumingon sa kanya sa nanglalaki na mga mata. Sunod-sunod ang
naging pagiling ko. I probably look so defensive at the way I shake my head.
"No, P-Pa! It's just a hypothetical question."
Tinitigan niya ako sa mga mata. I got my sharp and intense eyes from my father.
Kaya naman ngayong malalim niya akong pinagmamasdan, pakiramdam ko ay nagagawa no'n
alamin ang totoong tumatakbo sa isip ko.
"To be honest, anak, I won't and I will never judge you for falling in love
with someone while you're with Archer. But I will surely get mad at you." he
laughed. "Nahulog ka sa iba samantalang ang sarili mong asawa ay hindi mo nagawang
bigyan ng pagkakataon ipakita ang sarili niya sa'yo. Instead, you were busy making
fights and arguments with him. Hindi mo siya tinitingnan bilang asawa, kung hindi
bilang isang estranghero. I would definitely understand you if you really tried
loving him but still didn't work for the both of you. And I really think you're
being unfair to him that way, hija."
Nagiwas ako ng tingin, para akong tinamaan sa bawat salitang lumabas sa bibig
niya. Gusto ko man aminin sa kanya at sabihin lahat ng nangyari sa amin ni Flavian,
natatakot akong kahit tapos na at nakaraan na lang ay makitaan ko ng pagkadismaya
ang mukya niya.
Hanggang ngayon, ang anino ng dahilan kung bakit ako nasa sitwasyong ito,
nakatali sa isang lakaking hindi ko mahal ay nananatili pa rin buhay at nagbabaga
sa isip ko. Ayaw ko pa rin biguin si Papa. Ayaw ko pa rin makitang nadidismaya siya
sa akin. Pakiramdam ko ay pagsisisihan ko ang lahat oras na hindi ko sundin ang mga
gusto niya.
"Please, anak. Give him a chance to prove you that he's worth your love and
attention. I'll die happy if you and him really end up being the couple I am
dreaming you to be." he added.
I don't know, Papa. Sa ngayon ay bibiguin muna kita nang hindi mo nalalaman.
Hindi ko magagawang bigyan ng pagkakataon si Archer dahil hawak pa ni Flavian ang
puso ko, at hindi ko alam kung kailan ko 'yon mababawi mula sa kanya.
 But I promise you, I will do my best to show Archer that I can be a good wife
without showing him the love you want me to have for him.
"You'll be leaving for Canada tomorrow?" bungad sa akin ni Archer pagkapasok ko
ng Penthouse.

Nakasandal siya sa bar counter ngunit hindi naman nagiinom.

Paano naman kaya nalaman ng isang ito? Si Shey ang pinakuha ko ng ticket.
Nevermind, Archer will always be Archer. He always has his ways.
Hindi na sumama sa akin si Papa pabalik dito. Sa basement pa lang ay nagpaalam
na siya sa akin dahil naroon na rin naman ang driver niya. I asked him if he
doesn't want to meet Archer right now but he told me that they will absolutely meet
each other tomorrow. Pupunta ata si Papa ng kumpanya bukas.
Tumango ako, hinubad ang aking slipper sa gilid at nagtungo sa couch.
Sinalubong niya ako at mabilis na inalalayan sa siko paupo. He sat beside me and
brought his palm on my forehead down my neck.
"Medyo bumaba na ang lagnat mo." pansin niya.
Isinandal ko ang likod sa backrest at tiningnan siya. He's still sporting his
business attire. Iyon nga lang ay wala na ang coat at tanging ang puting long
sleeve na lang na nakatupi hanggang siko at itim na slacks ang naroon.
"Kakauwi mo lang?" tanong ko.
He nodded. "Yes. Namasyal kayo ni Papa?"
"Oo, diyan lang sa park. Naglakad-lakad."
"Hmm, that's good. Anyway, what's with the sudden decision? Bakit bigla kang
aalis?"
I avoided his gaze. Ipinatong ko ang paa ko sa ibabaw ng center table at pagod
na ipinikit ang mga mata.
"Toxic sa trabaho. Gusto kong lumayo muna at magpahinga." I lied.
Mabilis akong napamulat ng mga mata nang maramdaman ko ang marahang pagmasahe
sa mga binti ko. Kumunot ang aking noo nang mabungaran si Archer na nakaupo sa
center table, hawak ang aking paa at dahan-dahan itong inililipat sa kandungan
niya.
"What a-are you doing..." naiilang na tanong ko.
Sinubukan ko itong bawiin pero hinigpitan niya lang ang pagkakahawak dito.
"Giving you a massage." he said cooly.
Dahil nakatungo ay nagagawa kong mapagmasdan ang makapal na kilay niya at ang
mahahabang pilik mata niya na gumagalaw tuwing kumukurap siya. His nose was sharp
and lips red. It's already moistened like he had just licked it.
The veins in his arms looks strained everytime he pressess the muscles on my
legs. Dahil maputi siya ay kitang-kita iyon. Kung pagdating sa pangagatawan ay
hindi sila nagkakalayo ni Flavian. Parehas matikas at halatang alaga.
There you again, Trinity. Flavian again.
"I'm coming with you." aniya na ikinatigil ko sa pagiisip.
"W-What? Hindi puwede, Archer. Baka magtagal ako doon. May mga kumpanya kang
pinapatakbo–"
"The companies will run even without me, Trina. Sasamahan kita doon gaano man
katagal. It's been months since we had an out of the country and it was a
disaster," he chuckled. He lifted his head to look at me and smiled gently. "I
think it's time for us to create good memories. And I will surely make it
memorable."
Nanatili kaming nagtititigan, tinatantya ang reaksyon ng bawat isa. Sa totoo
lang ay hindi naman ako pupunta doon para gumawa ng kahit na anong memorya kasama
siya o ng kahit na sino.
Pupunta ako doon dahil gusto kong hilumin ang sugat sa puso ko, ang sakit na
nakaukit sa pagkatao ko dahil sa kinahantungan namin ni Flavian. I will never use
Archer to fasten the healing of my wounds and he will never be that someone who can
heal me in the first place.
But like what I promise to myself, I will try to be a good wife to him minus
the emotional feelings. Hindi ko pa iyon kayang ibigay... sa ngayon.
"Ikaw ang bahala," tanging nasabi ko.
I was looking at my wrist watch as we wait for our boarding time. We only have
five minutes left.
6:55 PM.
Sa gilid ng mga mata ko ay nakita ko ang pagbalik ni Archer sa bench na
inuupuan namin. Nagpaalam siya kanina na sasagutin lang ang tawag ni Papa.
"Kamusta si Papa?" tanong ko.
He smiled and sat beside me.
"He wants a grandchild."
I rolled my eyes at him. "Not going to happen."
He chuckled manlikely that showed his perfect set of pearl white teeth.
"I know. Don't worry. I'm sure he's just kidding."
Huminga ako ng malalim. Ang layo niya na sa ugaling ipinapakita niya sa akin
noon. He's now following whatever I say. Hindi na nakikipagtalo, hindi kumokontra.
Nakakapanibago.
"Good evening, passengers. This is the pre-boarding announcement for flight
PR64H to Toronto. We are now inviting those passengers with small children, and any
passengers requiring special assistance, to begin boarding at this time. Please
have your boarding pass and identification ready. Regular boarding will begin in
approximately ten minutes time. Thank you."
Sabay kaming napatingin ni Archer sa harapan nang marinig ang paging na 'yon.
Tumayo siya at inilahad ang kamay sa akin. Tinitigan ko 'yon, huminga ng malalim
bago tinanggap.
Holding some of our hand carry bags on his left hand, we strode towards the
terminal where passengers with the same destination like us are heading.
I once again looked at my wrist watch and found that it's exactly 7pm.
Naramdaman ko ang kirot na dumaloy sa puso ko na naging dahilan para mapapikit ako
kasabay ng paghinga ko ng malalim.
I bit my bottom lips and swallowed the emotion that's trying to go out of my
eyes. Archer glanced at me and smirked. I avoided his eyes. Diretso akong tumingin
sa harapan ko habang pinapakinggan ang puso ko na unti-unting nababasag na para
bang isang babasaging baso na nahulog mula sa pinakamataas na lugar.
He's already there. I'm sure. He's waiting for me. But I won't come. I can't.
Natatakot akong oras na puntahan ko siya ay mabasag ang desisyon at paninindigan
kong tapusin na ang lahat sa amin.
I gulped painfully as we gave our boarding passes to the staff and let us enter
the place where the aircraft is waiting for us.
I'm sorry, Flavian. But I can't see you and tell right into your face that I
don't want you to be part of my life anymore because heaven and hell knows that I'd
be damn lying if I say that.
Pasimple kong pinahiran ang luha na nagsisimula ng sumibol sa gilid ng mga mata
ko.
God knows how in love I am with you and how badly I need you in my life but
this isn't the best time for us. Hindi ko alam kung kailan tayo puwedeng maging
posible pero kung magkakaroon ng pangalawang buhay at papipiliin ako kung sino ang
gusto kong makasama, ikaw at ikaw lang ang pipiliin ko. Walang pagaalinlangan.
But second life isn't real. It's impossible. So are we.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 48

Kasabay ng unti-unting paglubog ng araw sa likod ng mga

nagtataasang gusali ng Ontario, ay ang pagtatapos ng pagbabalik tanaw ko sa aking
nakaraan isang taon na ang nakalipas.
The sun cast its golden rays down upon the clouds of billowing smoke, turning
them bright red; fire red.
Hindi ko masasabing tuluyan na akong nakausad mula sa anino ng nakaraan ko...
namin... pero masasabi kong ang mga ala-ala kong 'yon kasama siya ay mananatiling
sariwa at espesyal sa puso ko na para bang isang apoy na walang katapusan sa
pagaalab.
I've never heard anything from him since I left the Philippines. Wala akong
ideya kung ano ang nangyari sa kanya nung hindi ako sumipot sa naging usapan namin
no'ng gabi na 'yon. I cut all my connections with him. I changed my personal
number, deactivated my social media accounts and everything that would connect us
with each other.
Staying in a foreign country for almost a year helped me get through with all
the pains I've dealt with before. Not totally alright but what important is I can
already smile now. I've already accepted that the life I wanted before, the freedom
I was so hunger to feel and the man I've been wanted to be with will always be
impossible and unreachable for me.
Ang paglapag ng tray sa harapan ko ang pumutol mula sa paglalayag ng isip ko.
The strong smell of coffee lingered in my nose. Bumaba ang tingin ko sa frappe at
isang tasa ng kape na naroon bago iniangat ito kay Archer. He's looking down the
table while settling himself on the chair across me.
"Damn. What a poor service they got here." busangot na angil nito habang
napapailing.
This man... hindi ko alam kung ano ang plano ng tadhana para sa amin. Sa isang
taon ng pananatili ko dito sa Canada, hindi niya ako pinabayaan magisa. Though, he
didn't stay here with me for the whole straight year. Paminsan-minsan ay umuuwi rin
siya sa ng Pilipinas para sa mga trabaho tungkol sa kumpanya. Mga tungkulin na
hindi na uubra kung sa laptop gagawin.
He'd stay there for at least two weeks, pagkatapos no'n ay babalik rin siya
kaagad dito at mananatili ng matagal.
Before we got in this country, I honestly didn't know how long I'd stay here.
Nakadepende lang ako sa mood ko at sa takbo ng utak ko.
"We've been staying in this hotel for almost a month now, Trinity. Do you have
plans of staying longer here?" Si Archer isang araw habang nagaalmusal kami sa
balkonahe ng kwarto ko.
Funny because even if we're married and slightly alright, he never dare to
cross the line of sleeping with me in the same bed. Siguro nga ay masiyado akong
maarte dahil asawa ko naman na siya at normal lang dapat ang magtabi kami.
But it is what it is. We may be civil with each other but that doesn't change
the fact that I am not in love him. I don't love him the way he loves me. At para
sa akin, sapat na dahilan na 'yon para bigyan ng limitasyon ang sarili ko.
We never did it even once. He's not forcing me to do it with him, though. And
that frustrated my father so much. Akala niya ay magkakaroon na siya ng apo. Pero
hindi kagaya no'n, ang hinaing niya tungkol sa bagay na 'yon ay nababahiran na ng
biro. Marahil ay dahil alam niya ang saloobin ko pagdating sa bagay na 'yon.
Hindi na rin namin pinagaawayan pa ni Archer ang tungkol doon. Whatever
decision I make, he always support it.
"Ayaw mo na sa hotel?" tanong ko sa kanya habang hinihiwa ang pancake sa plato
ko.
"Nauubos na ang pera natin. The hotel price here is more expensive than our
hotels in Philippines."
Natigil ako sa paghihiwa at taas kilay na nagangat ng tingin sa kanya. He's
smirking playfully at me. The way his eyes gazed at me feels like he really said
that just to see my reaction.

I rolled my eyes at him.

"Maghihirap ang Pilipinas pero ikaw, hindi." sagot ko.
Humagalpak siya ng tawa dahilan para masilayan ko ang perpekto niyang mga
ngipin. Napailing ako. It's the first time I heard him laugh that way. And for me,
it's a genuine laughter.
"Because you're not using my money to buy your needs and caprices. Mas gusto
mong ginagamit ang sarili mong pera. You're not even using the credit card I gave
you." taas kilay na aniya.
"I don't need your money, Archer. Keep it to yourself."
"Tss. What's the sense of working hard if you wouldn't use my damn money," he
whispered lowly but enough for me to hear it. "If you're going to stay here a
little bit longer, then I'll buy you a penthouse so I won't be worried whenever I
have to leave you here for our business." he suggested.
Hindi na ako nagdalawang isip pa. Pumayag na rin ako dahil sa tingin ko ay
magandang ideya na rin 'yon. Para na rin kapag naisipan kong magbakasyon muli dito,
mayroon akong sariling lugar na puwedeng tirahan.
"Init ng ulo mo." sita ko sa kanya nang makabalik ako mula sa paggunita ng
nakaraan.
Ngumiwi siya. He anchored his eyes to somewhere before bringing it back to me.
He gazed deeply in my eyes.
"You really want to go back home?" he questioned.
Tumango ako. "I have to. Ang tagal ko na rito. Daig ko pa ang may
pinagtataguan. Isa pa ay nakakahiya na rin kay Shey. She can't live a stress-free
life because she's shouldering all the responsibilities na ako dapat ang
nagdadala."
Mabuti na lang rin talaga at mabait na empleyado si Shey. Hindi siya bumibitiw
kahit alam kong napapagod na rin siya. My business will be so dead without her
dedication and hard-working attitude. Sa isang taon na lumipas ay puro lang kami
video call kapag may kailangan siyang i-konsulta sa akin.
He nodded. "The timing of our arrival there is just right. Kinabukasan no'n ay
may birthday party tayong kailangan daluhan."
Kumunot ang noo ko. "Whose birthday party is that?"
"Chase Saavedra. Remember him? He's our new client for their new building
expansion."
Hindi ako sumagot, inisip pa kung sino ang tinutukoy niya. Nanag maalala ay
tumango na lang.
"Hmm, alright. Sila Papa at ang parents mo, pupunta din?"
He chuckled. "I don't think so. They have already expected that all the
visitors there will be young like us. Baka hindi sila makasabay."
Ngumisi ako. Isa pang dahilan kung bakit gusto ko nang umuwi ay dahil na rin
kay Papa. I miss him. Sa loob ng isang taon ay tatlong beses lang siyang napadalaw
dito. He doesn't want to travel to far places anymore kaya naiintindihan ko na
madalang niya lang akong mapuntahan.
As for my in-laws, they visited us here twice. Civil lang kami ni Evangeline sa
isa't-isa. She's not the warm mother in-law I know anymore but still, she's
treating me fine. Siguro ay ramdam niyang wala na siyang dahilan para paghinalaan
pa ako.
Pagkatapos magpahinga ng sandali doon ay nagdesisyon na kami ni Archer na umuwi
na. Sa biyahe ay tahimik lang kami parehas. Maguusap kapag may itinatanong siya.
Kapag sinagot ko na ay tatahimik nang muli.
This is one of the changes Archer and I gained throughout the year of being
together. We seldom fight. Maayos na kaming nagkakausap. I listen to him whenever
he tells me something about him or about the companies he handles. I cooked meals
for him and all the duties a wife should be doing.

I fullfiled my promise to myself that I'll be a good wife

to him but still... I can't find the emotions I've been wanting to feel ever since
I stepped into this country with him.
Ano man ang gawin ko, maging malapit man kami sa isa't-isa, hindi ko pa rin
maramdaman sa kanya ang emosyon na naramdaman ko noon kay Flavian. But that doesn't
mean I'm already closing the door for Archer.
 Mahuhulog rin naman siguro ako sa kanya. Hindi pa nga lang talaga ngayon.
"I'll be the cook for tonight. What do you want to eat?" Archer asked the
moment we entered the elevator.
Ipinulupot niya ang kamay sa bewang ko habang nakatingin sa repleksyon namin sa
salamin. Suddenly, an specific memory suddenly crashed into my head that made me
breathe a defeated sigh.
"I want to have an out of town, too. Gusto kitang makasama. Iyong tayong dalawa
lang, walang trabahong iisipin."
Tumaas ang kilay ko. "Is it possible?"
"Hmm. I'll make it possible. Will you come with me?"
"Yes, Flav. I will."
The elevator dinged. Kasabay noon ay ang pagsinghap ko ng hangin.
Napatungo ako at mariing napapikit nang maalala ko ang sandaling iyon kasama si
Flavian. Nasa elavator din, ganito rin ang ayos habang nakatingin sa repleksyon
namin sa salamin. The only difference is right now... I'm with another man.
"You alright?" Archer asked while looking at me, worry etched in his face.
Bukas na ang pintuan, naghihintay na lang sa paglabas namin. Tumango ako.
"Yes, let's go." tipid ang ngiting sabi ko.
Sabay kaming lumabas, hawak niya pa rin ang bewang ko. He took the key from his
pocket the moment we reached the main door of our penthouse. He insert the key and
twisted the door knob to open.
Nauna akong pumasok. Ang paghakbang ko ay agad naudlot nang mamataan ko ang
isang taong ni sa hinagap ay hindi ko inakalang makikita ko pa ulit... dito...
matapos ang isang taong walang komunikasyon.
Umawang ang bibig ko. She closed the magazine she's reading while sitting on
the single couch near the glasswall. Naramdaman ko ang presensiya ni Archer sa
likuran ko. I heard him gasp.
Suddenly, she lifted her head and looked at me, and to the man beside me. Hindi
nagtagal at muli siyang bumaling sa akin nang may tipid na ngiti sa labi.
"Trina..." tawag niya.
Humugot ako ng hangin, nananatiling nakatingin sa kanya at gulat sa presensiya
niya.
"Zoe, w-what a pleasant surprise."
Lumalim ang ngiti sa labi niya. Humakbang siya palapit sa akin at ipinulupot
ang kamay niya sa katawan ko. Napalunok ako.
"I missed you." she whispered.
Hindi kaagad ako nakasagot. Not that I don't miss her. I do. Pero hindi ko lang
inaasahan na sa klase ng away na naranasan naming dalawa noon, ay siya pa ang
pupunta dito at unang babati sa akin. Ni wala na nga akong balita sa kanya. Maging
sa kanya ay pinutol ko muna ang koneksyon ko.
Alam kaya nitong wala na kami ni Flavian? Kasi iyon lang ang naiisip ko na
dahilan kung bakit siya narito. At sandali, paano niya nalaman ang mismong address
ko dito sa Canada? Did my father tell him about it? At ako ba ang sinadya niya
dito?
Oh gosh. I have alot of questions in my mind!
Nagaalinlangan ko siyang niyakap pabalik. Hugging her doesn't feel normal
anymore. Parang hindi na kagaya ng dati. Parang may nagiba.

"I... I missed you, too. I'm sorry, Zoe, but how did you
get here? I mean... paano ka nakapasok dito sa loob?"
Kami lang ni Archer ang mayroon ng susi sa penthouse na ito. Ang duplicate ay
hawak na ng staff ng tower na ito. Kaya nakakapagtakang nakapasok siya dito ng
basta-basta.
She chuckled. Her chest vibrated against mine. Naramdaman ko ang pagluwag ng
yakap niya sa akin. She faced me while sporting that beautiful smile on her lips.
Isang taon ang lumipas, nananatili pa rin siyang maganda. Kagaya noon, hanggang
balakang pa rin ang haba ng buhok niya, tuwid ngunit pagdating sa dulo ay kulot.
It's already darker than her usual ash blonde hair. Mas lalong pumuti. Ang katawan
ay mas lalong kumurba.
"I fooled the receptionist. Sinabi kong may surprise ako sa inyo na kailangan
ko gawin dito. I even showed them my pictures with you so they will believe me that
we really know each other. Mabuti na lang at naniwala, hindi sila gaanong
kahigpit."
Tumango-tango ako. Naramdaman ko ang paggapang ng kamay ni Archer sa bewang ko.
Suddenly, I saw Zoe transfer her eyes to my waist where Archer's hand is. Her lips
sided, showing a taunting smirk.
What was that for?
"Good evening, Archer." she greeted.
Archer cleared his throat. "Evening."
Ilang beses pang nagtagal ang tingin niya kay Archer bago ito ibinalik sa akin.
"Let's catch up?" she suggested like everything that happened between us was
just nothing.
"Y-Yes, of course." bumaling ako kay Archer na nasa likuran ko. "You'll cook
tonight, right?"
He nodded. "What do you want for dinner?"
Tiningnan ko muli si Zoe.
"Dito ka na maghapunan. Anong gusto mong kainin? We have stocks of Filipino
groceries here."
She shot her perfect bushy brow up.
"I want beef broccoli. Can you cook that?" she asked and then looked to Archer.
"I'm sure Archer can cook that."
"Alam mo, Archer?" tanong ko sa kanya nang hindi siya nililingon.
My eyes were just focused on Zoe. Kung mayroon man akong napapansin na nagiba
sa kanya, iyon ay ang pagiging matapang ng dating niya.
I've always known her as a woman who has soft and gentle attitude. Hindi
makabasag pinggan kung tutuusin. Ngayon ay parang hindi na ganoon. O, baka... dahil
iyon ang gusto kong maging dating niya sa akin?
"Okay. I'll cook that." Archer answered with a slight tone of hesitation.
Isang beses pang hinaplos ni Archer ang bewang ko bago ako pinatakan ng halik
sa sentido ko, senyales iyon ng pagpapaalam niya. Tiningnan ko siya at tinanguan.
Iniwan niya na kami sa living room. I glanced at Zoe, tipid niya akong
nginitian.
"Sa pool area tayo." sabi ko.
Tumango siya sa akin. Nilampasan ko na siya at umakyat na patungo sa pinakataas
na parte ng penthouse kung saan naroon ang private pool namin. Naramdaman ko ang
pagsunod ni Zoe.
Having my best friend's presence near me is far from the feeling I had felt
back when we're still okay. I mean, I should have move on from everything and
forget whatever fight we have been shared a year ago but seeing her right now
doesn't excite me at all.
It feels like I have already lost my best friend. Because in the first place,
real best friends never judge you no matter how bad and sinful you are. But she
did.

Without providing enough reason, she judged me.

"I see... you've been doing good with Archer now." Zoe started. "Finally
learned to love him?"
We're both sitting in the white sun lounger, staring at the wide swimming pool
that's been illuminated by a pink light under the water.
Nakatuko ang mga palad ko sa magkabilang gilid ko. I shrugged my shoulders.
"We're fine. We're getting civil with each other."
From my peripheral, I saw her nod her head.
"You still love him, don't you?"
Nilingon ko siya, ang isang kilay ay nakaangat.
 "Who?"
She smirked, ignoring my piercing gaze at her.
"We both know who exactly we are talking about here, Trina."
I quickly dodged my eyes from her, doesn't want to talk about this matter with
her. Hindi normal sa pakiramdam.
Have I already lost my amore to this woman?
"I heard what happened to the both of you." she added.
My lips stretched for a wry smile. Sa tingin ko ay alam ko na kaagad ang
tinutukoy niya. I don't need her to enlighten it.
"Did that make you happy?"
Of course, it did! I can still remember how angry she was the moment she found
us in the basement where Flavian and I were kissing. She even told Mrs. Follosco
about us that made me feel frustrated even more.
Bumuntong hininga siya. I felt her shifting from her seat like she's getting
uncomfortable with the way our conversation goes on.
"To be honest, I've got a yes and no for you, Trina. Masaya akong natapos na
ang kung ano man mayroon sa inyo ni Flavian dahil alam natin parehas na mali ang
ginagawa mo. You're married to someone and yet, you're having a secret relationship
with that man. And no because I feel sorry for Archer for having you as his wife.
You don't deserve him."
Suminghap ako sa naging matapang na sagot na 'yon ni Zoe. I glared at her only
to find her staring into a distance without minding if her choices of words are
helping us to have a better conversation or not.
Calm was slowly leaving my veins and suddenly got replaced by irritation. But
then, I still managed to throw her a smile without humour.
"Kung hindi lang talaga kita kilala, iisipin kong gusto mo si Archer. But of
course, I know you better. You have nothing to worry about now, Zoe. I decided to
stick with this life no matter how much I don't want to... a fucked up life I
intend to live with him for the rest of our lives. There's no more Flavian in this
picture. Hindi ko alam kung ano ang ipinakain sa'yo ng asawa ko para maging ganyan
ka kaboto sa kanya pero puwede ka ng kumalma ngayon." mapangasar kong sabi.
She breathed and then looked at me, showing her perfect set of teeth behind her
smile.
"I'm not really here to open that issue again, Trinity. I'm here because I
wanted to see you and have some catch up. It's been a year. Can we forget
everything now and continue our friendship, instead?"
I sighed inwardly and then nodded at her, hindi gaanong masaya sa mga bagay na
sinabi niya. I guess there's really a bad blood between us and it will stay for as
long as I still feel it.
You're just bitter with what she's done before, Trinity. Accept it.
Dumaan ang hapunan. Kagaya ng napagusapan ay dito nga kumain si Zoe. She
enjoyed the food that Archer cooked. Habang siya ay masaya na nagkwento sa amin
tungkol sa mga nangyari sa kanya sa nakalipas na taon, ako ay tipid na ngumingiti
at sumasagot lang kapag may kailangan.

Archer seemed to be not in the mood while eating. Tahimik

lang siya at nakikinig sa amin. Hindi naman siya ganoon kapag kumakain kami. Though
he's not really talkative ever since, nagsasalita pa rin naman siya at nagkkwento
sa akin. But earlier was different. May topak siguro.
"You can sleep over here, Zoe. We still have a spare room-"
"No, it's okay, Trina. I'm staying in a hotel just near here. Twenty minutes
drive lang 'yon mula dito." she smiled.
Tumango ako. Nasa sala na kami ngayon, parehas nakatayo at handa na sa pagalis
niya.
"Until when are you going to stay here?"
"Just for three days. I just really visited you."
I nodded. "Okay. Then at least let Archer drive you wherever that hotel is.
Para hindi na rin hassle sa'yo."
"What?" Archer growled from behind, I can sense the disapproval laced within
his voice.
This brute. Masiyadong ipinapahalata ang pagayaw sa suhestiyon ko.
Nilingon ko siya. He's currently having a little shot of whiskey while sitting
in the bar counter. Ugali niya na 'yan pagkakatapos kumain. Para bang dessert ang
tingin niya sa alak kaya gano'n.
"Drive him, Archer." I repeated.
Huminga siya ng malalim at isang beses na tumango. I anchored my eyes back to
Zoe. She's looking at Archer intently but immediately pulled away when she saw me
staring at her.
"Ayos lang ba sa'yo na ihatid ka ni Archer? I can't go with you right now.
Kailangan ko pang magayos ng mga gamit ko para sa pagbalik sa Pinas."
Malawak siyang ngumiti sa akin.
"Of course. No worries! I can't wait for you to come back." Humakbang siya
palapit sa akin at marahan akong niyakap. "See you when you get back, best friend."
Sinuklian ko ang yakap niya at agad rin kumalas.
"Ingat ka." sabi ko.
Nilingon ko si Archer. Kumalansing ang basong hawak niya matapos niya ito
ilapag sa marmol na lamesa. Tumayo siya mula sa barstool at kinuha ang susi ng
kotse na nasa loob ng jar. He padded towards me and planted a kiss on my cheek.
"I'll be quick." he whispered against my ear.
Tumango ako. "Drive safely."
Isang mabigat na hangin pa ang pinakawalan ni Archer bago ako nilampasan. Zoe's
just watching us and when Archer faced her and gestured the door way, she finally
waved her hand on me.
Minutes has passed since they already left the penthouse. Nagtungo na ako sa
kwarto ko at sinimulan na pagiimpake ng mga gamit ko para sa nakatakdang pagbabalik
sa Pinas. Para akong biglang kinabahan na nasabik.
Naisip ko... pag bumalik ako at hindi sinasadyang nagkrus ang landas namin ni
Flavian, ano kaya ang mararamdaman ko?
Will I say hi or hello to him like normal friends do? But we've never reached
that stage! We never became friends. We instantly got into a relationship after
having each other's company.
Kung magkikita kami ng hindi sadya, baka hindi rin niya ako pansinin. O kung
papansinin ay siguradong tatratuhin niya akong parang wala lang. Gano'n naman
talaga dapat, hindi ba? We need to treat each other like we never had a dark but
sweet past before. We have to treat each other like strangers because that's we
really are.
My heart suddenly changed its rhythm from slow to quick at the sudden thought
of that. Dapat ay hindi ko na iisipin pa ang tungkol sa bagay na 'yon. Hindi na ako
dapat umaasa pang magkikita kami pagbalik ko ng Pinas. Who knows he already has a
girlfriend... knowing him.
Natapos ako sa pagaayos sa loob lang ng isang oras. Nakaramdam kaagad ako ng
antok kung kaya naman nagdesisyon akong maligo na at nang matapos ay nahiga na sa
kama.
While lying in bed and staring into the city lights that can be seen through
the glasswall, I suddenly thought about Archer. He should be here by now. Lampas
isang oras na ay wala pa siya. Masyado bang malayo ang tinutuluyan na hotel ni Zoe?
Siguro. Wala naman akong ibang naiisip na dahilan para matagalan siya sa
pagbalik. Perhaps, he's still wandering around the city even at this late time.
Unti-unti kong naramdaman ang pagbigat ng talukap ko at ang tuluyag
pagkakahulog ng kamalayan ko sa dagat ng kawalan.
Naalimpungatan ako nang maramdaman ko ang pagpulupot ng isang braso sa tiyan ko
na siyang naghatid sa balat ko ng mainit na sensasyon. When I turned around, I saw
a glimpse of Archer lying beside me while eyes closed.
"Archer? Kanina ka pa?" tanong ko kahit na hindi ako sigurado kung gising pa
siya o tulog na.
I looked down him and found that he's still wearing the clothes he has been
wearing since this morning. Ibig sabihin ay kadarating pa lang niya at hindi pa
nakakapagbihis.
"Five minutes ago..." he whispered huskily, his warm and alcohol scent of
breath fanning my face.
Ever since we moved in to this penthouse, I've finally accepted that married
couple like us should stay and sleep in the same bed. I was being hypocrite before
for not letting it to happen and acted like a fucking virgin. Kalaunan ay hinayaan
ko na lang din. But still, I'm grateful that nothing more than sleeping happened
between us. Inirerespeto niya ang desisyon ko tungkol doon.
I just can't seem to do it with another man... even with the fact that he is my
husband.
"Hmm. Naihatid mo na siya?"
He nodded once. Slowly, he opened his eyes and the darkness of it suddenly
embraced my entire soul. He tightened his hold around my waist and pulled me closer
to him.
Ang liwanag na nagmumula sa buwan ay tumatagos sa salamin na dingding dahilan
para tumama ito sa kalahating bahagi ng mukha ni Archer. Ang anino ng mahahabang
pilik mata niya na nagiiwan ng bakas sa kanyang pisngi, ang matangos niyang ilong
at ang maiitim niyang mga mata ay nagbibigay reyalisasyon sa akin kung gaano siya
pinagpala pagdating sa itsura.
"I love you, Trinity. Always remember that." bulong niya na nagpapitlag sa
akin.
Suminghap ako, hindi makahinga ng maayos sa mya salitang namutawi sa bibig
niya. It's the second time he told me those words. Ang una ay iyong nagtapat siya
sa akin isang taon na ang nakalipas.
It still felt strange to me. Pakiramdam ko ay hindi kailanman ako masasanay sa
ganitong klase ng salita na binibitawan niya sa akin.
"A-Archer..."
"You don't have to answer me. I know how you feel towards me and I don't care
about that. Gusto ko lang ipaalala 'yon sa'yo ng paulit-ulit hanggang sa ikaw na
mismo ang makaramdam na totoo ang nararamdaman ko para sa'yo."
With that, he silently moved his face closer and sealed my lips with his gentle
and soft kiss that made me stop from breathing. It didn't last long since he
quickly pulled himself away from me and tightened his embrace around my waist.
"We're not going to do it, Archer." I reminded him through my firm voice.
His throat let out a soft chuckle while nuzzling my neck.
"I know my limitations, Trinity. Just wanna feel my wife's body against mine.
Give me ten minutes and I'll be up to take a bath."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 49

Looking intently at my reflection through the LED vanity

mirror, I placed my diamond earing in my left ear and entered it to its tiny lock.
A crook smile escaped my lips when the light coming from the bulb hit the earring
that made it shine even more.
Pag natatamaan ng liwanag, mas lalong gumaganda. This is my favorite pair of
earrings so far. Regalo ito sa akin ni Archer nung nakaraang birthday ko.
Somehow, the design of this earrings isn't that far from the pair Flavian had
given me before. Pero madalang kong nagamit ang isang 'yon. At ngayon ay nasa
penthouse na lang sa Pilipinas at nakatago. I forgot to give it back to him before
I left the country.
Hayaan na. Itatago ko na lang 'yon. Alangan naman sadyain ko pa siya paguwi
para ibalik ang mga alahas na ibinigay niya sa akin. Magmumukha lang ako bitter sa
harapan niya. At isa pa, duda akong magkakaroon siya ng pakielam sa mga alahas na
'yon. Baka itapon niya lang din iyon kapag ibinalik ko.
 I sighed annoyingly, my eyes are still focus on my reflection. I should stop
thinking about him. There's no assurance that our paths will cross again. Malawak
ang Maynila. Siguradong hindi na kami magkakakita noon.
Hinaplos ko ang buhok ko na ngayon ay hanggang likuran ko na. It's in a light
brown hue, straight and silky. I brushed it up using my fingers and let it fall
freely on each side of my face.
Bumukas ang pintuan. Mula sa salamin ay nakita ko ang pagpasok ng bulto ni
Archer. His plain gray round neck shirt was soaking in his own sweat. Ang maiksi
niyang buhok ay basa na rin at tila ba kagagaling lang sa pagligo. Naligo nga naman
— naligo sa pawis.
Wala sa sariling bumaba ang mga mata ko sa maputing leeg niya. It's already
pinkish like he had just exerted too much effort and strength inside the gym. Hobby
niya na talaga ang mag ehersisyo sa sarili naming gym dito sa penthouse lalo sa
umaga.
"I'm gonna take a bath." he informed that snapped me out of my thoughts.
He's looking at me through the mirror. Tumango ako.
"Faster. We'll be leaving in no time. Ten ang flight natin." paalala ko.
Ngayon na ang balik namin sa Pinas at hindi ako sigurado sa mga nararamdaman
ko. I'm excited and nervous at the same time. Nasasabik ako dahil makikita ko na
ulit si Papa at puwede na makasama ng matagal. Kinakabahan naman ako dahil... hindi
ko maiwasan maisip na baka makita ko ulit siya at hindi ako handa sa pangyayari na
'yon kung sakali.
"I know. This will be quick." sagot niya.
Nakita ko ang matikas niyang paglalakad patungo sa banyo. His strained muscles
were screaming power and force. Maganda ang pangagatawan ni Archer. Hindi sobrang
laki, hindi rin naman payat. All of his muscles were in the right places.
The part that I really like in his body is his V-line. It added sexiness to his
already sexy appearance. Hindi talaga sila naglalayo ng katawan ni Flav—
God, Trinity! Will you stop thinking about him and comparing him to your
husband? There's a word move on and you should really try to apply it to yourself.
The door from the bathroom created a sound that pulled me out of my daze.
Lumanghap ako ng hangin at ipinagpatuloy ang pagtingin sa aking sarili.
I was fixing the hem of my emerald green sleeveless dress when a blaring sound
coming from a cellphone caught my attention. Tumungo ako at tiningnan ang cellphone
na nasa ibabaw ng vanity mirror. It's Archer's.
The screen is in full brightness that made it easy for me to see what behind
the loud sound is. And then, my brows knitted in surprised when I saw the familiar
name I haven't seen or heard for the past year.

Lean calling...
They're still at it? I mean... they still have connections? Hindi pa rin
napuputol kahit isang taon na ang nakalipas?
Ngayon ko na lang ulit siya nakitang tumatawag kay Archer. Or maybe... they're
still calling with each other but Archer is so good of hiding it from me.
Nahinto ang pagtawag. Hindi na 'yon nasundan pa. Now I'm wondering if she's
really calling Archer or just a missed call.
Consistent sila, huh? At ngayon tumatawag pa siya kay Archer kahit alam nitong
nasa ibang bansa ito. Sabagay, nakaroaming ang number namin ni Archer kaya hindi
mahirap tawagan kahit nasa ibang bansa pa.
Bumuntong hininga ako. Nagtungo ako sa kama at naupo sa gilid no'n. I picked
the nude stiletto that's placed near the feathery gray carpet and slid my right
foot there.
Alam kong hindi ako dapat nagtataka sa bagay na ito. But Archer has been
telling me how in love he is with me since then. Nung isang gabi nga lang ay sinabi
niya 'yon sa akin.
But what's with Lean? Mahal niya ako pero may komunikasyon pa rin sila? Hindi
ako dapat nagkakaroon ng pakielam dahil wala naman akong nararamdaman para sa kanya
pero... nakikipaglaro ba siya sa akin? Is he just playing with my feelings?
Mula sa pagkakatungo ay narinig ko ang pagbukas ng pintuan ng banyo. I remained
in my position, didn't bother to pay him a glance.
"Lean called. Or just a missed call. I don't know." I informed him.
Isinuot ko ang isa pang sapatos at hinayaan ilapat ang talampakan ko sa madulas
na swelas nito.
Lumipas ang ilang segundo na hindi ko siya narinig nagsalita. Siguro ay iniisip
niyang nagagalit ako o kung ano man.
"Look, Trina. I don't know why she's still calling me. We're already done a
long time ago. Nasa Pinas pa lang tayo ay tapos na kami." he explained after
minutes of hiding in the shadow of silence.
Nang maramdamang ayos na ang pagkakalapat ng paa ko ay tumayo ako at naglakad
sa tukador nang hindi siya tinitingnan. I pulled the door to open and took my gold
Marc Jacobs watch there.
"You don't have to explain, Archer. It's your personal life—"
"Goddamnit, Trinity! You are my wife and that only means you belong in that
personal life you're talking about. At hindi kasama si Lean do'n. Whatever we had
before were all in the past."
Huminga ako ng malalim at ipinagpatuloy ang pagkakabit ng relo sa palapulsuhan
ko. Ayokong pagtalunan namin ang bagay na ito Kaya hindi na lang ako nagsalita. I
don't think arguing over this matter will worth our time.
Hindi pa man ako natatapos sa ginagawa ay naramdaman ko na ang pagpulupot ng
mga braso niya sa bewang ko. He rested his face at the side of my neck. His warm
and minty breath made love with my skin that sent shiver deep down my spine.
I paused and suddenly feel the wild beating of my heart.
"Nang sabihin ko sa'yo na mahal kita, wala akong ibang nasa isip kung hindi
ikaw lang. I loved Lean. I admit it. I was fucking in love with her that I couldn't
help but to get mad at myself for leaving her just for a woman who never treated me
as his husband, who never respect me as a person. Palagi kang nagagalit sa akin,
simpleng galaw ko ay ikinagagalit mo. I even told myself that I'd never like you as
my wife, that you're far from Lean who never failed to show me how much she loved
me, na malayong-malayo ka sa babaeng una kong minahal. But who am I kidding?" he
chuckled humorlessly. "Heaven knows I'm fucking in love with you, Trina. I fell in
love with your strict attitude, your nagging mouth and even the way you throw
curses at me. I fell in love with your bad attitude but who cares? You make me
happy. Your presence alone can make me happy."

Bawat kibot ng labi niya ay humahaplos sa aking leeg. Bawat

pagdampi ng mainit niyang hininga sa balat ko ay naghahatid ng estrangherong
pakiramdam sa akin. Sa buong litanyang binitawan niya ay wala akong ginawa kung
hindi ang pumikit ng mariin at pigilan ang aking paghinga.
Mula sa pagkakayakap niya sa likuran ko ay iniharap niya ako at marahang
isinandal sa tukador.
"I'm not forcing you to reciprocate my feelings for you but at least believe
that what I have for you right now is real. It's only you since heaven knows when,
Trina. There's no more Lean. No more other woman. Just you."
I swallowed hard to put moisture on my dry throat. Archer's frigid and vigorous
eyes were piercing through me, leaving me speechless. Droplets of water are
crawling from the tip of his hair down his forehead until it goes down his smooth
cheeks. His lips are wet and red. His eyes were a bit bloodshot probably because of
staying too much under the shower.
My body stiffened when he slammed his wet lips against mine and kisses me
gently. My hands immediately find their way to his chest and tried to push him but
his hold on my waist was too tight. Or maybe because I'm just too weak...
My body flinched when his tongue thrust inside my mouth, swirling like it's
searching for something. I can even strongly taste the fresh and minty mouthwash
from it.
 Suddenly, he left my lips and started kissing my jaw line that made me close my
eyes. Warmth radiates from the spot where his lips just touch my neck, slowly
spreading through the rest of me.
A moan unintentionally escaped my mouth. Naramdaman ko ang unti-unting paghila
niya sa akin papunta sa kung saan. Nananatiling nakapikit ang mga mata ko habang
hinahayaan siyang kontrolin ako. It's ten good seconds when I felt the soft
mattress against my back. Marahan niya akong inihiga dito at buong ingat akong
kinubabawan.
Kusang bumukas ang mga mata ko nang maramdaman ko ang matigas na bagay sa
pagitan ng mga hita niya. He's busy licking and tasting my neck that I got the
chance to moved my head sideways and looked at our reflection through the
glasswall.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang mapagtanto ang posisyon namin.
Kumalabog ang dibdib ko at agad nakaramdam ng pagkailang sa nangyayari sa amin.
"A-Archer..." mahinang tawag ko.
I felt his lips part its way from my neck. Ramdam ko ang pamamasa ng bahaging
iniwan niya roon. He stayed on that position, not moving, just breathing silently
like he suddenly fell into a deep thoughts. Hindi siya nagangat ng ulo o kahit ang
tingnan ako. Suddenly, he nodded his head once without connecting his eyes on mine.
Nang sa wakas ay iangat niya na ang ulo niya ay agad sumalubong sa akin ang
maitim at nagaalab niyang mga mata. Bakas roon ang anino ng pagnanasa, ang apoy na
nagsisimbolo ng init na nararamdaman niya para sa akin o sa kung ano man ang
ginagawa namin ngayon.
"I understand. Don't worry, I won't force you." he whispered gently.
Sa kabila ng pagtitimpi na ginagawa niya ay nakuha niya pa rin ang ngitian ako
bago iniangat ang sarili niya mula sa pagkakadagan sa akin. He stood in front of me
and handed me his corded arm.
My eyes unconsciously went down his body, specifically to his lower
extremities. I can't help but to feel pity for the tiny white towel wrapped around
his masculine hips. Parang kaunti na lang ay bibitaw na ito mula sa pagkakapulupot
sa bewang niya.
But what caught my attention was the bulge in the middle of his thighs. Para
bang kumakaway ito sa akin at ipinagmamalaki ang presensiya niya.
"Get your eyes off there, my wife. You're not really helping to calm him down."
Archer said and followed by a sexy chuckle.
Fire bathed my cheeks and immediately pulled my eyes away from him. Umani 'yon
ng mapaglarong halakhak mula sa kanya na sinuklian ko ng masamang tingin. Itinikom
niya ang kanyang labi, sinusubukan pigilan ang pagtawa ngunit hindi rin nagwagi
dahil nauwi ito sa ngisi.
He's still handing me his hand. Inabot ko na 'yon at inalalayan niya akong
tumayo. Our height almost leveled when I got to stand in front of him.
"Magbibihis lang ako. We're going to be late if we don't leave this house right
now." he uttered.
I shot my brow up.
"You should've thought about that before brushing your lips against mine,
moron."
He laughed and shook his head.
"You have no idea how long I have been dying to taste that lips, Trinity."
nakangising aniya bago ako kinindatan at tinalikuran.
Natawa ako, ngunit ang tawa na 'yon ay agad nabura sa mga labi ko nang tuluyan
na siyang makapasok sa walk-in closet namin at mawala na sa paningin ko. Guilt
instantly flooded my chest.
I'm sorry, Archer. I just can't do it with you right now. Pakiramdam ko ay
magiging unfair sa'yo kung hahayaang kong may mangyayari sa atin ng ganoong kalalim
gayong wala naman akong nararamdaman sa'yo.
Wala... Wala pa...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Chapter 50

After fifteen hours of traveling in the air, my feet

finally stepped into the concrete ground of Ninoy Aquino International Airport.
The air was heavy and smelled of diesel. I am already sweating even before I
had reached the bottom of the steps.
Umihip ang mainit na simoy na pangtanghaling hangin. Sumabog ang buhok ko sa
aking likod na kaagad kong sinikop. My head is throbbing so bad like someone had
just hit it with a hammer. We reached Manila at exactly 1pm and I suddenly missed
the cold weather  of Ontario.
Nasanay na ako sa malamig na klima doon. Umiinit man ay hindi pa rin kasing
init ng sa Pinas. Nakakapanibago ang temperatura dito at pakiramdam ko ay ilang
araw kong iindahin ito.
But of course, nothing beats home. Gaano man kainit at ka-polluted dito.
"One of my men is already outside waiting for us." Archer informed me while
we're walking towards the main building.
Sinipat ko siya. Even after almost a day of traveling, he still looks fresh and
lively. Parang hindi napagod. His ash gray button down shirt that's folded till his
elbow was a little bit crumpled. Nakapaloob ito sa isang dark blue denim jeans na
may leather brown na sinturon pang nakapaikot sa bewang niya. A silver Piaget wrist
watch is the only accessory he has and that highlighted his fair complexion even
more.
Mamula-mula ang kanyang pisngi, ang kaputian ay buhay na buhay at hindi
maputla. The unruly hair in his corded arms were too appealing in my eyes. He was
carrying our duffel bags and that made me notice those greenish veins on his hands
up to his arms.
No wonder. Halos karamihan sa mga nakakasabay sa amin ay napapatingin sa kanya.
Maging no'ng pasakay na kami sa eroplano at may nakasabay na sikat na artistang
babae sa Pinas ay malagkit din ang titig sa kanya. But Archer seems to be oblivious
at the effect he's been giving to those women.
"No jet lag?" I asked.
He looked at me. His lips stretched for a light smile.
"None. Sanay na ako sa mga ganitong biyahe."
Nagkibit balikat ako. Sabagay, ilang beses din siyang nagpabalik-balik ng Pinas
at ng Canada dahil sa akin. Ewan ko ba sa kanya. Sinabi ko naman na hindi niya na
kailangan gawin 'yon, na siya lang rin ang mahihirapan dahil hindi biro ang layo ng
Canada. Pero lahat ng pagtatalo namin tungkol sa bagay na 'yon ay nauwi lang sa
wala. Heto nga at sabay pa kaming uuwi.
As soon as we entered the main building of the airport, we went to the baggage
reclaim area and waited for the baggage carousel to show our bags. Habang nakatayo
sa gilid at nakikipagsiksikan sa mga taong nag aabang rin ay kamuntikan na akong
matumba nang marahas akong sanggiin ng isang lalaki kasabay ng pagtapak niya sa
aking paa. I groaned painfully and looked at my feet.
"Fuck. Watch your steps!" Archer growled behind my back.
He locked his arm around my chest, pulling me closer to him like he's ready to
protect me to anyone who would dare to hurt me physically.
Napatingin sa amin ang lalaking sa tingin ko ay nasa trenta pataas na ang edad.
Sinamaan ko siya ng tingin, ang mga mata niya ay agad rin dumapo kay Archer na
ikinataas-baba ng Adam's apple niya. Halatang natakot.
"P-Pasensiya na, po. Dumaan na po kasi 'yong bagahe ko." aniya at nagmadali na
kaming talikuran para lumapit pa lalo sa baggage carousel.
Napakamot pa ito sa ulo habang pinapanood ang pagdaan ng mga bags. Siguro ay
nakalampas na ang kanya at kailangan na naman niyang maghintay.
"Hindi ba siya aware na babalik at babalik rin naman ang maleta niya kahit
hindi siya magmadali?" wala sa sariling bulong ko.
Archer made a soundly smirk behind me.
 "Yeah. Perfect example of ignorant." he mocked.
Natawa ako sa tinuran niya. Minsan talaga ay pulaero ang isang ito. Unti-unti
ko na rin nakasanayan sa mga lumipas na buwan na magkasama kami.
Nang makuha na ang mga bagahe namin ay lumabas na kami sa building. Archer
didn't let me carry heavy things aside from my personal hand bag.
Isang itim na Monterro Sport ang pumarada sa harap namin pagkalabas namin ng
exit door ng building. Bumukas ang pintuan sa side ng driver at lumabas doon ang
isang may katandaang lalaki.
"Magandang hapon po, Ser, Ma'am!" maligayang salubong niya sa amin.
"Maganda hapon din, Mang Gener." bati ni Archer.
Kinuha niya ang ilang bagahe kay Archer at isinakay ito sa tarangkahan ng
sasakyan.
Nilingon ko si Archer.
"Tauhan mo?"
Tumango siya. "One of the most trusted men I have. He's once my father's
driver. No'ng mag retiro ay sa akin na siya nanilbihan."
I nodded my head ang looked at the slightly old man organizing our things at
the back of the black car. Base on his wrinkled down turned eyes and warm smile,
I'm sure he's a  kind and bubbly type of person. Hindi siya pamilyar sa akin dahil
hindi ko naman talaga madalas nakikita ang mga tauhan ni Archer. Heck, I don't even
know that he has men around him.
Sabagay. Bakit pa nga ba ako magtataka? He's handling two huge and well known
companies. Kailangan niya talaga 'yon para sa seguridad.
Si Mang Gener ang nagmaneho ng sasakyan habang kami ni Archer ay parehas nasa
backseat. Mabuti na lang din talaga at naisipan niyang magpasundo sa tauhan niya
dahil sigurado naman akong pagod siya para magmaneho pa pauwi. Fifteen hours of
non-stop travel isn't that really cool.
Hindi ko maiwasan ang tanawin ang bawat gusali na nadadaanan namin habang
binabaybay ang daan patungo sa penthouse namin. I've been living in Manila since I
was a kid and the tall and plenty buildings here aren't that eye catching anymore.
Kumbaga nagsasawa na ako dahil araw-araw ay dinadaanan ko ito.
Pero dahil isang taon akong namalagi sa ibang bansa at ngayon ay nakauwi na,
pakiramdam ko ay isa ako ngayong dayuhan at naninibago sa lugar na binabaybay
namin.
It's the same crowded and polluted Manila but the feeling of being home is
really priceless.
"Are you hungry?" Archer asked that stole my attention from the views outside.
Nilingon ko siya. Prente siyang nakasandal sa backrest, maging ang ulo ay
ganoon rin. His position made me see how sharp his nose is. Mapungay ang mga mata
niya habang nakatingin sa harapan at tila ba inaantok.
When he felt me staring at him, he transferred his dusky eyes to me and shot
his brow up. I dodged my eyes from him and anchored it the views outside.
I cleared my throat.
"Hmm, not really. I can still taste the last food we ate back in the plane. You
hungry?"
"Why can't you look at me?" he questioned, playfulness was flirting with his
baritone voice.
Taas kilay ko siyang nilingon.
"I'm busy looking at the buildings outside, Archer. Do I still need to look at
you everytime we talk?"
He chuckled. "Just asking. I caught you staring intently at me and then pulled
away the moment I turned my head to you. What's with the heavy stares, Trina?"
"Excuse me! I'm not staring at you. Akala mo lang 'yon. At saka bakit naman
kita tititigan?"
He flicked his tongue over his red thin lips and it suddenly became redder.
Tumaas ang gilid nito at mapangasar akong tinitigan.
 "Maybe you find me handsome? Perhaps, hot?"
Nanglaki ang mga mata ko. My lips separated in shock at the words he used. Mga
salitang hindi ko inasahang lalabas mula sa bibig niya. He's always serious and
cold. Bakit ngayon ay marunog na ito sa mga ganoong banat?
"Seriously?" I asked in disbelief.
Humalakhak siya na umalingawngaw sa loob ng buong sasakyan. Umiling ako at
inalis na ang tingin sa kanya. I threw my gaze back to the views outside. Hindi
sinasadyang dumapo ang mga mata ko sa isang malaking billboard na nakadisplay sa
kalagitnaan ng EDSA.
I felt my heart suddenly doing a tango inside my chest. Bumilis ang aking
paghinga at pakiramdam ko ay may kumukurot sa puso ko ng pinong-pino.
Wearing a black tuxedo, Flavian Follosco is sitting humorlessly in a black
couch. He was leaning against the backrest. Ang isang kamay niya ay nakadipa sa
sandalan. Inside his black semi fitted slacks is his long and masculine left leg
resting above the right one.
Sa itaas noon ay mga salitang nagpaparating sa akin kung gaano siya kabagsik
pagdating sa negosyo.
The man behind the success of WorldBank and FF Automotive Inc.
Nakataas ang sulok ng labi niya sa billboard. Like how I remember him, his
stormy and obsidian eyes were screaming of authority and power. He looks merciless
and vigorous, bagay na hindi nawawala sa kanya kahit noong magkasama pa kami.
Kung mayroon man nagiba sa kanya ngayon, iyon ay ang mas lalong pagdilim ng mga
mata niya kaakibat ng makapal at maitim niyang mga kilay. Para bang wala kahit na
anong emosyon ang mga matang iyon. O kung mayroon man ay may kulang.
Funny because I was thinking back in Toronto if what could possibly happen if I
suddenly saw him when I get back here. Then this happened. Pagbalik na pagbalik ko,
nakita ko kaagad siya. Sa billboard nga lang.
Ayun na nga. Sa billboard pa lang pero halos magwala na ang puso ko.
Nababaliw ka na talaga, Trinity. Siguradong naninibago ka lang din sa
pagkakakita mo sa kanya
Kulang isang oras ay nakarating na kami ng penthouse. Pabagsak kong isinalya
ang katawan ko sa couch pagkapasok namin. I closed my eyes and rested the back of
my neck against the headrest.
Mang Gener helped Archer in bringing our luggages inside our house. Nang
tuluyan nang matapos ay pabagsak ding isinalya ni Archer ang katawan niya sa tabi
ko. Mabagal ko siyang nilingon. Nakatuon ang mga mata niya sa harapan.
"Finally, we're home." he muttered huskily, exhaustion laced within his voice.
I chuckled. "Namiss mo bahay mo?"
Pasimple niyang inilipat ang tingin sa akin.
"Not really. The house was really silent and boring without you. Iba pa rin
kapag naririnig ko ang pagbubunganga mo." he chuckled.
Inirapan ko siya nang may ngisi na rin sa labi. Silence filled the air for the
next five minutes until I heard him speak again.
"I'll just order some food for us. Mica won't be here until next week. She went
to her province."
Without looking at him, I nodded my head. Sinubukan kong pumikit. Hindi
nagtagal at mabilis pinagharian ng antok ang buong pagkatao ko.
Unti-unting nagmulat ang mga mata ko nang malanghap ko ang aroma ng mabangong
pagkain sa paligid ko. Sa mabagal na galaw ay inilinga ko ang mga mata ko.
My vision was filled with nothing but the city lights and a little light coming
from the night lamp beside me. Kung hindi ako nagkakamali ay sa couch sa living
room ako nakatulog. At ngayon ay nasa kwarto na ako. Kwarto na sigurado akong
malayo sa guestroom na tinutuluyan ko noon.

"Glad you're awake. Hindi ka pa kumakain simula kaninang

dumating tayo."
Napalingon ako sa kaliwang gilid ko nang marining ko ang malalim na boses na
'yon ni Archer. He's sitting beside me. Nakataas ang isang binti sa kama habang ang
isa naman ay nasa baba lang.
I breathed a sigh.
"Did I sleep too much?" I asked.
Tumango siya. "Yes. It's already nine. But it's fine. You need that, I know how
tired you are."
"Ikaw? Natulog ka ba?"
"Hindi. I had to work in my laptop while waiting for you to wake up."
Hindi ako sumagot at iniikot na ang paningin sa kabuuan ng paligid. Sa tulong
ng kaunting liwanag na nagmumula sa lampara at ang liwanag ng buwan, nagawa kong
pagmasdan ang kwartong kinaroroonan ko.
Everything inside was in a combination of black and white. Sa harap ng
glasswall ay isang malapad na itim na couch. In front of the bed was a flat screen
television and a DVD component beneath it. Halos lahat ng kagamitan ay
pinaghahalong itim at puti. This is actually the firts time I saw his room. Ni
minsan ay hindi ako nangahas na pumasok dito noon kahit pa magasawa kami.
"Care to tell me why you brought me inside your room instead of the guest
room?" I questioned while eyes still wandering around.
"I can't see anything wrong with that. We've been staying in the same room back
when we're in Canada. Wala naman sigurong masama kung gano'n din dito."
I sighed. He has a point there. Wala rin silbi kung ipilit ko pa na sa
guestroom pa rin ako matutulog gayong sa Canada ay nagtatabi na kami palagi.
"Fine. But you know your limitations, Archer."
I heard him breath out a defeated sigh.
"I know, Trinity. We'll just sleep together. Sometimes, cuddle. Sometimes, kiss
—"
I glared at him and threw him a pillow that he immediately caught. Natawa siya.
"Kiss my ass!"
"Oh, I would love to..."
Hindi ko tinigilan ang pangbabato sa kanya ng unan na mabilis niyang nasasalo.
His deep and baritone laughter echoed in the whole room. Maging ako ay natatawa rin
ngunit madalas na irap ang ginagawad ko sa kanya.
Kinabukasan ay naging abala ako sa pagpili ng damit na isususot papunta sa
birthday party ni Chase Saavedra. According to Archer, hindi naman sobrang pormal
ang party. Surely, big personalities will be there but long gown ain't really
needed. A simple dress will do.
Papa:
I'm glad that you're back now, hija. I can't wait to see you again.
Napangit ako nang mabasa ang reply na 'yon ni Papa. I told him that I'll visit
him tomorrow in our mansion. Simula nang maikasal ako kay Archer ay hindi ko pa
ulit nabibisita ang bahay namin na 'yon. Bukas pagkatapos ko puntahan ang opisina
ay sa kanya ako kaagad didiretso.
Hindi na ako nagabalang sumagot pa at ibinalik na lang ang cellphone sa ibabaw
ng tukador na inilaan talaga ni Archer para sa mga damit ko. He already moved my
things here the moment he carried me in this room last night, na para bang sigurado
na siyang papayag akong magtatabi na kami sa iisang kama.
Later on, I continued searching for a dress that will suit my taste since I'm
not in the mood to go out and buy a new dress.
May jet lag pa ako!
After almost an hour of searching, I finally settled into a black longsleeve
round neck dress. Ang parehong manggas nito ay gawa sa lace ngunit ang kabuuan ay
yari sa cotton. Hapit ito sa aking katawan at umaabot ang haba hanggang itaas ng
hita.

I glanced at the wall clock and realized that I only have

one and a half hour to ready myself. Siguradong mamaya lang ay narito na rin si
Archer para sunduin ako.
Hindi na ako nagaksaya pa ng oras at mabilis na naligo at nagayos. I was
currently spraying my perfume in from of the wide mirror when the door suddenly
opened.
Nilingon ko 'yon at nakita ang pagpasok ni Archer. Our eyes met. Hindi nagtagal
ang tingin niya sa mukha ko at agad na iginala ito pababa sa aking katawan. While
walking towards where I am, a sexy smirk blossomed in his face.
Nagtaas ako ng kilay.
"I see. Always slayin', huh?" he said.
The way his tongue dropped those words and the way his eyes made love with my
body tells me that he's proud of what he's seeing right now.
Mula sa likod ay ipinulupot niya ang mga kamay sa bewang ko at pinatakan ako ng
halik sa aking pisngi. He remained hugging me from behind as he placed his chin
above my shoulder.
I smirked inwardly. Sino ang magaakala na magagawa niya akong hawakan ng ganito
nang hindi nakakatanggap ng apoy at masasakit na salita mula sa akin?
Wala. Walang magaakala. Lalo na ako.
"Are we late?" I asked, glancing back to the mirror as I swallowed my own
thoughts.
"Five minutes more."
"Hmm. I'm already done. Magsusuot na lang ako ng sapatos."
Tumango siya at niluwagan na ang pagkakayakap sa bewang ko. Kinuha kong
pagkakataon iyon para lumayo sa kanya at magtungo sa shoe rack kung saan naroon ang
ilan sa mga bago ko pang sapatos.
Nakarating kami sa isang magarang hotel kung saan gaganapin ang selebrasyon
kulang isang oras ang nakalipas. Pagkapasok pa lang sa event room ay bumungad na
kaagad sa akin ang mga nagtataasang tao na naging pamilyar na rin sa akin.
Hindi ko mapigilan humanga nang makita kung gaano kagarbo ang disenyo ng lugar.
There are lots of chandeliers hanging above the heigh ceiling. Salamin ang bawat
lamesa na nakapalibot sa buong lugar at buhay na buhay ang mga ilaw na naroon.
Beautiful faces scattered all over the place. Tama nga si Archer, halos puro
kaedaran lang namin ang narito at bilang ang mga bisitang may edad na. The main and
exact reason why our parents do not want to come with us.
"Where's the celebrant?" I asked Archer as I roamed my eyes around the huge
room.
Luminga-linga si Archer, siguro ay hinahanap na rin si Chase Saavedra. Alot of
visitors are greeting him and acknowledging our presence. Tango lang ang isinasagot
namin.
"There he is." turo niya sa hindi kalayuan ngunit dahil maraming tao ay hindi
ko matukoy ang tinuturo niya.
Clinging my hand around Archer's masculine arms, we strode towards an unclear
direction.
"Good evening, Mr. and Mrs. Ravena." a man greeted us as we walked past him.
I smiled. "Good evening."
Suddenly, Archer stopped from walking in front of a huge circle table.
Pagkahinto niya ay kusa rin akong nahinto.
"Chase..." Archer called out.
Kusang gumalaw ang mga mata ko para igala ito sa mga taong nakaupo roon.
Suddenly, a familiar man caught my attention. The very first second his eyes landed
on mine, they instantly widened.
"Hey, man. Glad that you came." dinig kong sabi ng nasa harapan namin ngunit
ang atensyon ko ay nasa pamilyar na lalaki.
This is the man who called me bitch before! Iyong lalaking pinagsarahan ako ng
pintuan nung minsang puntahan ko si Flavian sa bahay nila! What is he doing here?
Does it mean that Flavian might be... Oh, gosh!
 "Of course. Our arrival yesterday was just on time.
Nagkaroon kami ng pagkakataon makadalo dito." Archer said but my mind is too
occupied at the man who can't seem to look properly at me.
"That's good. I was really expecting your presence here..." the man in front of
us chuckled. "So, I assume that this is your wife?"
Mula sa pagkakahawak ko sa braso ni Archer ay marahan niya itong ikinalas at
ipinagapang sa bewang ko.
"Trinity..."
Saka lang ako napalingon kay Archer nang marinig ko ang marahan niyang pagtawag
sa akin.
"Hmm?"
"You alright?" he asked gently.
Sunod-sunod ang naging pagtango ako at pilit na ngumiti.
"Yah, I'm fine."
Sandali niya pa akong tinitigan bago muling nagsalita.
"This is Chase Saavedra. He's the celebrant." pagpapakilala niya sa lalaking
nasa harapan namin. "Chase, this is Trinity Ravena, my beautiful wife."
I glanced at the man in front of us and boy, he's also handsome like he's one
of the GQ Models. Magkasing tangkad sila ni Archer. Gwapo at halatang hindi rin
mapapagkatiwalaan pagdating sa babae.
"Happy birthday, Chase." nakangiting bati ko.
He nodded at me smiled, too. "Thank you. It's a pleasure to finally meet you,
Trinity. They're right. You're too pretty. No wonder itinali ka na kaagad ni
Archer."
"Fucker." Archer chuckled lowly.
Natawa na lang din ako at hindi na sumagot. Pasimpleng lumampas ang tingin ko
sa mga taong nakapaikot sa lamesa at prenteng nakaupo roon.
I saw the familiar man whispering something to the man beside me. Mas lalong
kumunot ang noo ko nang muling makilala ang taong binubulungan niya.
It's Russell... Russell Trajano!
Damn. Why are they here? Magkakaibigan ba sila nung celebrant? Seeing there
presence here makes me want to conclude that the man I've been avoiding to see is
also here!
Isang beses ko pang iginala ang mga mata ko sa kabuuan ng lamesa ngunit hindi
ko siya nakita roon.
You can relax now, Trinity.
Maybe he's not here. Baka abala sa ibang bagay kaya hindi na nakaattend pa.
Mabuti na nga 'yon. Hindi pa ako handang makita siya—
"Oh, there's Flavian!"
I suddenly froze in my position when I heard Chase Saavedra say those words.
The simple mention of his name was already enough to make my body stiffen like a
fucking statue.
Nanatiling nakapako ang mga mata ko sa mga kaibigan ni Flavian na seryoso lang
rin nakatingin sa akin. My heart is constricting wildly that it almost hurt. Parang
lalabas na ang puso ko sa aking dibdib dahil sa bilis ng pagtibok nito.
Suddenly, their eyes moved behind me and that's when I felt a strong presence
coming near me.
"Flavian..." Chase called out.
Fuck!!!
"Am I late?"
Blood drained from my face the moment I heard his deep and manly voice just
meters away from me. Nanatili akong naestatwa sa kinatatayuan ko habang ang mga
mata ay direktang nakatingin na lang kay Chase ngunit hindi lubos na napapansin ang
bawat galaw niya. I am looking at him but he seems to be transparent for my mind
was focusing on someone who's just behind me.

"Nope. The party has just started. Kadarating lang rin

naman nila Russell at Ryan." sagot ni Chase.
Naramdaman ko ang pagpisil ng kamay ni Archer sa bewang ko na ikinalingon ko sa
kanya. He's staring at me with worry etched in his eyes.
"You look pale." he said.
Lumunok ako. "I'm... I'm fine. Medyo nahihilo lang. Can we sit on the other
table now?"
Mas lalo pang lumakas ang tibok nang puso ko na pakiramdam ko ay masusuka na
ako nang malanghap ko ang presko at pamilyar na amoy sa aking gilid. As much as I
want to look beside me, I can't. I'm afraid that if I turn to him and meet his cold
and obsidian eyes, all the strength I have left in me will completely melt away.
Archer nodded and then brought his attention to Chase. Nanatili lang akong
nakatingin sa banda ni Archer at iniiwasan tumingin sa gilid ko kung saan alam kong
naroon na siya at nakatayo.
"Chase, we have to find our table now. My wife needs to rest. May jet lag pa."
maayos na paalam ni Archer.
"Oh, sure. No problem. There will be staffs who will bring foods to your table.
Please enjoy the party, Archer and Trinity."
Pilit akong tumingin kay Chase kahit pa kita ko mula sa gilid ng mga mata ko
ang isang bulto na nakatingin sa akin.
"Thank you, Chase. Happy birthday again." pilit pinakalma ang boses na sagot
ko.
He smiled at me.
Iginiya na ako ni Archer sa isang table na malayo sa table ng grupo ni Chase na
lihim kong ipinagpasalamat. Nang paalis na kami ay sinikap ko ang huwag lumingon
upang iwasan ang kung sakaling pagtatagpo ng mga mata namin at nagtagumpay ako sa
bagay na 'yon.
Pagkaupo namin ay mabilis na inilapit ni Archer ang upuan sa tabi ko. Ipinatong
niya ang isang kamay sa sandalan ng upuan ko at masuyo akong tinitigan.
"Are you sure you're fine? Do you already want to go home? I can tell Chase
that you're not—"
"No, no. I'm fine, Archer. Medyo pagod lang talaga sa naging biyahe natin
kahapon. Kulang pa siguro sa pahinga."
His eyes remained staring at me, like he's contemplating if I'm really feeling
okay right now. Later on, he nodded his head and sighed heavily.
"Just tell me if you're not feeling well anymore. Uuwi agad tayo."
Tumango ako. "I'll just go to the powder room to freshen up myself."
"Hmm. Take care on your way there.",
Tipid na ngiti lang ang isinagot ko sa kanya. Tumayo na ako at dali-daling
naglakad papunta sa powder room. Along the way, some of the well known people in
the business industry greeted me. I just paid them with a smile and continued
walking.
Nakarating ako sa banyo. I was silently thankful that no one's inside it.
Isinarado ko kaagad ang pinto at pagkapasok ay pinakawalan ang hangin na kanina ko
pa pinipigilan ilabas.
I stared at my reflection through the wide clear mirror. My face looks a bit
ashen but with the help of make up, hindi iyon gaano kahalata. My hands are
trembling and cold as well as my feet.
Bakit hindi ko man lang naisip na maaaring narito rin si Flavian at ang mga
kaibigan niya? I never really thought that the celebrant is friends with them.
Hindi ko alam! Kung alam ko lang ay pinilit ko na lang si Archer na huwag nang
dumalo rito.
I didn't really see him face to face but his presence beside me was already
enough to blow my sanity away. Para akong mahihimatay. Gusto kong lumubog sa
kinatatayuan ko kanina o hindi kaya ay mawalan ng malay. Paano pa kung nagkaharap
kami ng maayos? Hindi ko sigurado kung maayos ba ang magiging reaskyon ko.
What the hell is wrong with you, Trinity? Baka nakakalimutan mo na sa inyong
dalawa ay hindi dapat ikaw ang nakakaramdam ng ganyan dahil unang-una, siya ang
dahilan kung bakit kayo nagkasira. He didn't trust you and the love you had for him
that time! Siya mismo ang nagtulak sa'yo para tapusin ang kung ano mang mayroon
kayo noon.
Be confident enough to face him! Wala kang kasalanan sa kanya. Move on cause he
already did. Sigurado ako doon. Hindi siya ang tipo ng lalaki na manghihinayang sa
isang babae. Ilagay mo 'yan sa kukote mo.
Suminghap ako at tuwid na tumayo sa harap ng salamin, pilit ipinapasok sa
kukote na ayos lang ang lahat. Inayos ko ang laylayan ng dress ko na umabot na sa
kalahati ng hita ko at huminga ng malalim. Maayos pa ang make up ko kung kaya naman
hindi na ako nagabala pang ayusin ang mukha ko at nagdesisyon nang magtungo sa
pintuan.
I brought my hand to the metal door knob and the coldness of it spread through
my veins like a wild fire. Pinihit ko ito pabukas.
I stepped twice and my eyes horrifically widened when the man I've been trying
to avoid for the past year suddenly welcomed my sight! His broad shoulder was
leaning against the cold wall while arms lazily crossed over his chiseled chest.
He's looking at the ground and by the time his eyes moved up and met mine, the
intenseness I feel since I saw his presence earlier instantly doubled. 
"F-Flavian..."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 51

Like an extinguished candle, Flavian's hooded eyes melted into an ever growing
darkness of misery and despair, no longer flickering with the fire of spirit.
As he looked at me, I can feel my breath being ripped from my lungs. I couldn't
breathe as I took in his sharp, pert nose and that curvy lips. But it was his eyes
that winded me like a punch to the stomach. Something like bitterness flickered in
those remarkable eyes and instantly flashed away, buried deep in that icy mask that
overtook the rest of his handsome features.
"W-What are you doing here, Flavian?" I stammered.
Pigil ang hininga akong lumunok habang pinagmamasdan siyang titigan ako gamit
ang madidilim niyang mga mata. Suddenly, his chest heaved up and exhaled a deep
sigh. Gamit ang natitirang lakas ng loob, naglakad ako paabante at mabilis siyang
nilampasan. Hindi pa man ako tuluyang nakakalayo sa kanya nang maramdaman ko ang
kamay niya sa siko ko at ang pagbalik ko sa kung saan siya naroroon.
"Ano ba?!" taas kilay na tanong ko.
He's staring at me, his eyes were like they're made of stardust and then cut
out of the sky. The feeling of his warm and calloused hand against my skin sent an
electrifying sensation all over my body.
"Let's talk." he growled lowly.
Pagkasabi niya no'n ay hinila niya na ako papasok ng banyo na ikinalaki ng mga
mata ko.
"Bitawan mo ako, Flavian!" mahinang asik ko ngunit ni hindi niya man lang ako
pinagukulan ng pansin.
Lumingon ako sa likod ko at lihim na nagpapasalamat na walang taong nakakakita
sa amin at sa sapilitang panghahatak sa akin ng lalaking ito!
As soon as we both stepped into the white marble floor of the bathroom, he
immediately locked the doorknob that made my breathing hitch.
"Why did you fucking lock—"
Natigil ang pagsasalita ko nang marahan niya akong isalya sa malamig na
dingding ng banyo. He's jailing me with his hands leaning against the wall, both of
them are on the sides of my face. Halos ilang metro lang ang agwat ng mukha niya sa
akin kung kaya naman amoy na amoy ko ang pinaghalong alak at menthol mula sa
hininga niya.
Marahas ang pagtaas-baba ng dibdib ko. Halo-halo ang emosyon na nararamdaman
ko. His dark stares was turning my knees into jelly. Gusto kong umalis sa harapan
niya ngayon ngunit pakiramdam ko ay pinanawan na ako ng lakas.
"You're here..." he whispered.
I shot my brow up, trying to be more intimidating than him.
"Obviously."
Hindi siya sumagot. Nananatili lang siyang nakatitig sa akin at iginagala ang
mga mata sa bawat parte ng mukha ko.
Missing my face so much, Follosco?
"Why?" bulong niya sa namamaos na boses, tila ba nahihirapan.
"What do you mean why? Bakit ako narito? Of course, we're invited and—"
"Why didn't you show up?" he asked breathlessly. "I waited."
Nagiwas ako ng tingin. Pakiramdam ko, kahit hindi na niya linawin at
kumpletuhin pa ang litanya niya ay alam ko na kaagad ang ibig niyang sabihin.
"Eyes on me, Trinity."
Bumuntong hininga ako at matalim ang mga mata siyang binalingan.
"Is my explanation still important—"
"Yes. Hanggang ngayon, iniisip ko pa rin ang dahilan kung bakit hindi mo ako
sinipot nung gabing 'yon. I'm still waiting for a better reason, Trinity. Until
now, I'm still waiting for you."

I swallowed hard. My heart is constricting violently at the

sudden pain invading his hooded eyes. I can feel him forcing his emotions not to
come out by clenching his jaw too much.
"Nobody asked you to wait, Flavian."
Curses flew out of his mouth. Yumuko siya at malalim na nagpakawala ng hininga.
My eyes suddenly went to the wide mirror where our reflection being so intimate can
be seen. My face looks flushed like there's a fire currently playing inn my cheeks.
Habang si Flavian ay nakatungo at tila ba nasa malalim ng pagiisip.
"It's been a year without you and here I am, still fucking in love with you."
he said through a breathless whisper. "I can't move on. Hell knows how many times
I've been trying to but every damn try was just a failure."
Suminghap ako. Nanglalaki ang mga mata ko sa pagkabigla. Ramdam ko ang
panandalian kong paghihirap sa paghinga na para bang ang daanan ng hangin sa aking
dibdib ay pansamantalang nagsara.
Ma...Mahal niya pa rin ako?
Nagangat siya ng tingin. His eyes were red as well as his nose. Nag rambulan
ang mga salita sa isip ko dahilan para hindi na ako makakuha ng isasagot sa kanya.
"Mahal mo na siya?" his voice cracked.
Nagbara ang lalamunan ko. Uminit ang sulok ng mga mata ko at pilit na nilabanan
ang madidilim niyang titig.
Hindi ko alam kung ano ang dapat isagot sa kanya. Kung pagbabasehan ang totoong
nararamdaman ko ay madali kong masasabi sa kanya ang totoo, na hanggang ngayon ay
may nararamdaman pa rin ako para sa kanya.
Ngunit sa sitwasyon namin at sa realidad na kinabibilangan namin, kailangan ko
magsinungaling at sabihing mahal ko na si Archer pero paano ko magagawa iyon nang
hindi nagmumukhang nagsisinungaling sa harap niya? Hindi ba at iyon nga ang dahilan
kung bakit ko siya hindi sinipot noon? I was afraid to break down in front of him
while telling him the words he needed to hear.
"Why do you care? Labas ka na kung anong nararamdaman ko para sa kanya."
nanginginig ang boses na sagot ko.
"Why can't you answer me? Is it that hard to tell the truth?"
I gasped and dodged my eyes from his blazing stares. I swallowed my tears as
much as I can. He can't see me getting emotional as those questions have already
started breaking the walls I've been trying to build since we saw each other again.
My hands balled into fists that I can feel my nails painfully digging deeper in
my palms when Flavian leaned over me and burried his face at the side of my neck.
"Is it still me, Trinity? Ako pa rin ba hanggang ngayon?" he whispered, his
scorching breath made love with my skin.
 I shut my eyes tightly. Marahas na ang pagtaas-baba ng aking dibdib dahil sa
kabang nararamdaman. Fat and hurtful tears escaped my eyes. I looked at our
reflection through the mirror and I can see how pain unconsciously occupied my
face.
Gustong-gusto ko sagutin ang tanong niya at sabihing sa kabila ng lahat ng
nangyari, sa kabila ng panahong nagdaan, na siya pa rin. Walang nagbago. Pero hindi
ko 'yon sasabihin sa kanya. Kung ano man ang mga salitang binitawan ko noon,
paninindigan ko 'yon hangga't kaya ko.
"Sabihin mong ako pa rin, Trinity. Sabihin mong ako pa rin ang mahal mo dahil
hanggang ngayon, mahal na mahal pa rin kita." bulong niya sa gilid ng aking leeg.
Hindi nakaligtas sa akin ang pagpiyok ng boses niya. Nakaramdam ako ng kirot sa
puso ko dahil sa mga salitang binibitawan niya.
Hindi ganito ang inaasahan kong magiging interaksyon namin oras na magkita
kaming muli pagkalipas ng isang taon. I expected a cold and civil treatment between
us, an emotionless and frigid Flavian to be exact. I thought he has already moved
on from me. Akala ko nakalimutan niya na ako. Bakit hindi ganoon ang nangyari? Why
am I seeing a broken and desperate Flavian in right now?

My thoughts were being halted when I heard my phone

ringing. From my chain sling bag that's hanging in my shoulder, I took my phone
with a trembling hand.
Archer calling...
Kinagat ko ang ibabang parte ng labi ko. Pinuno ko ng hangin ang aking dibdib
bago sinagot ang tawag.
"Archer..." bungad ko.
I felt Flavian flinch at the sudden mention of my husband's name. His breathing
became rugged. Mula a salamin ay nakita ko ang pagkuyom ng kamao niya na nakatuon
sa pader.
"What's taking you so long, Trina? Are you okay?" bakas ang pagaalala sa boses
niya.
"I... I'm fine. P-Palabas na rin ako."
"You sure? Gusto mong sunduin kita diyan—"
"No! I-I mean, I'm fine. Don't worry." medyo pasigaw na sagot ko.
"Hmm, alright. Hihintayin kita dito."
"Sige..."
Pagkasabi ko no'n ay pinutol ko na ang tawag at ibinalik ito sa loob ng bag ko.
Marahan kong itinulak ang dibdib ni Flavian palayo sa akin. Walang lakas siyang
nagangat ng tingin at nagpatianod sa tulak ko.
Malamlam ang mga mata niya akong tiningnan. Sadness was oozing from his dark
eyes like he's already damaged from everything we've been through. It took me so
much strength to ignore them and act like I never cared for him anymore.
Because heaven knows I still do. I always will.
"My husband is already looking for me. I'll go ahead. Huwag mo na ulit akong
lalapitan, Flavian. I don't want to have any connections with you anymore. We're
already done a long time ago." I said and walked past him.
The moment I stepped out of that room, I instantly heard the cracking sound of
my heart. Nabasag. Nabasag muli. It never got repaired in the first place.
Natapalan lang ng kaunti, ngunit sa loob ay basag pa rin.
Nakarating ako sa table namin ni Archer. His hands were busy fidgeting his
phone that he didn't see me coming. Nang makaupo ay saka palang siya tumingin sa
akin at napaayos sa kanyang pwesto.
Itinago niya ang cellphone niya sa bulsa at mabilis na ibinaling sa akin ang
atensyon. He scanned my face like he's searching if there's something wrong with
me.
I smiled. "I'm fine..."
He flicked his tongue over his lips and nodded.
"Just making sure." he said gently.
 Hindi nagtagal ay nakita ko ang pagdaan ni Flavian sa gilid namin na siyang
patungo sa mesa nila. Walang emosyon ang mukha nito at ang mga mata ay mas lalong
dumilim. Diretso ang tingin niya sa daan, walang tinitingnan kahit pa ang mga
bisitang panay ang bati sa kanya. He didn't even glance at my direction which made
me thankful.
I don't want to see the pain in his eyes. Mas nasasaktan ako.
The foods were served in our table. Tahimik kaming kumain ni Archer at
paminsan-minsan ay nagkkwentuhan din. Hindi na bumalik ang sigla sa katawan ko
dahil sa naging kumprontasyon namin ni Flavian. But I didn't let Archer notice that
changes in me. Baka kung ano pa ang isipin niya.
Not so long ago when we both decided to call it a night. Bakas na rin ang pagod
sa mga mata niya. Mapungay ito at namumula na.
"Magpaalam muna tayo kay Chase." aniya.
Tumango ako. Inalalayan niya akong tumayo. He wrapped his arm around my back
and we started gliding towards the table where Chase is staying.
Napabuntong hininga ako nang makita ang kumpletong grupo ni Flavian doon. I'm
now concluding that Chase and Flavian belongs in the same circle of friends.

Malayo pa lang ay natanaw ko na ang pagbulong ng kaibigan

ni Flavian sa kanya. Nagangat ito ng tingin sa akin. Our eyes locked with each
other. Dumaan ang kidlat ng iritasyon sa mga mata niya habang pinapanood ang unti-
unti naming paglapit. Iniiwas niya rin ito kaagad na para bang hindi kami kaaya-
ayang pagmasdan.
Archer tapped Chase on his shoulder the moment we reached their table. Nagangat
ito ng tingin sa amin bago ngumiti.
"Archer," ani Chase at tumayo.
I'm aware that everyone in the table are looking at us but I chose to ignore it
and focus my eyes on Chase, instead.
"We'll go ahead, Chase. Thanks for inviting us here." pangunguna Archer.
Tumango si Chase at tipid na ngumiti.
"That's alright, man. It's my pleasure have your presence here. I hope you
enjoyed the party." aniya at tumingin sa akin.
"We did. We would have stayed if weren't feeling tired. Medyo pagod pa talaga
mula sa biyahe kahapon."
"I understand, Trinity. When are you coming back to Canada? O, dito na muna
ulit kayo?"
Nagkatinginan kami ni Archer. Tumaas ang kilay niya, halatang sa akin
nakadepende ang magiging sagot niya.
"Babalik-balik pa rin kapag may pagkakataon. We already have a penthouse there
so coming back in that country will be inevitable for us." simpleng sagot ko.
Tumango-tango si Chase at natawa. "Make some offsprings! Sayang ang ganda ng
lahi n'yo."
Archer chuckled. Pasimple kong tiningnan si Flavian. The muscles on his jaw
were twitching while staring darkly at his wineglass. Huminga ako ng malalim.
I'm sorry, Flavian, but I need to say this for you to understand that we're
already done along time ago.
"Soon. Ninong ka, huh?" biro ko.
Nahagip ko ang pagbaling sa akin ni Archer at ang muling pagtaas ng kilay niya.
The edge of his lips quirked up. Alam ko na kaagad ang tumatakbo sa isip niya.
Humalakhak si Chase. "Sure! Just inform me."
Pagkatapos namin magpaalam kay Chase Saavedra ay tumalikod na kami at naglakad
na palabas ng main door. Archer was holding me in my back and I could feel
Flavian's heavy stares at us.
While walking, Archer leaned over my ear and whispered.
"Soon, huh?" Playfulness mixed with his throaty voice.
My eyes rolled skyward. Sabi na, e.
"Sinabi ko lang 'yon para hindi niya tayo tuksuhin. Assuming ka."
 He chuckled and pulled me over him.
"Whatever, my wife. But I'm surely be delighted to have babies with you."
Mahina ko siyang kinurot sa bewang niya na ikinahalakhak niya ng malakas.
Pinagtitinginan na kami ng mga tao ngunit patuloy pa rin siya sa pagtawa.
Seriously... I never really thought that Archer and I can treat each other like
this. I guess those days in Ontario really helped us to be this close and
comfortable with each other.
Pagkarating sa bahay ay hindi na kami nagaksaya pa ng oras. Nauna akong naligo
sa kanya dahil may gagawin pa raw siya saglit sa laptop niya.
I was already lying in his bed when he suddenly entered the room. Dumapo ang
mga mata niya sa akin.
"Sigurado kang hindi ka na kakain? Snacks or tea?" he asked.
Slowly, he unbuttoned his poloshirt and revealed the perfection of his upper
extremities. Sunod niyang kinalas ang sinturon mula sa bewang niya at tamad na
inihagis ito sa ibabaw ng drawer. He then unlocked the button of his slacks and
pulled the zipper down, revealing his white plain boxer brief that showed the bulge
between his masculine thighs.

"Archer! Bakit ba dito ka naghuhubad?" napapaiwas ang

tingin na sabi ko.
Ramdam ko ang pagiinit ng pisngi ko dahil sa pagiging lantaran niya. I've seen
his naked body many times. Nasasanay naman na ako kaya lang minsan, kapag dahan-
dahan siyang naghuhubad sa harap ko, pakiramdam ko ay sinasadya nya iyon at inaakit
pa ako.
Archer chuckled.
"It's not that you haven't seen me naked before, Trinity. Hindi lang nakita,
naramdaman pa. How many times did you feel this growing because of you—"
"Gosh, Archer! Maligo ka na nga!" matalim ang tingin na asik ko sa kanya.
His baritone laughter thundered all over the room. Napailing siya at naglakad
na papuntang banyo ng may ngisi pa rin sa labi. From where I am, I can see his
proud butt waving at me through his white boxer brief.
Mabilis akong napaiwas ng tingin nang lumingon siya sa akin at mahuli niya
akong tinititigan ang puwetan niya. His playful chuckle echoed. Sinilip ko siya.
With a sexy smirk on his lips, he winked at me before finally walking inside the
bathroom.
Napailing ako sa kapilyuhan niya. I never thought he has this kind of
playfulness in his attitude. Ibang-iba sa Archer na nakilala ko. O, siguro ay dahil
ngayon ko lang siya binigyan ng pagkakataon ipakita ang sarili niya sa akin?
"Can I ask you something?" tanong ko kay Archer nang parehas na kaming nakahiga
sa kama.
We're both looking at the ceiling like we're currently swimming into our own
thoughts. Ang kanang kamay niya ay nakapulupot sa balikat ko habang nilalaro ang
hibla ng aking buhok. Ang ulo ko naman ay nakaunan sa braso niya at nagsisilbing
unan ko.
"What is it?" he asked huskily. The tone of his voice tells me that he's
already feeling exhausted right now.
"Gaano kayo katagal ni Lean noon?"
He groaned annoyingly.
"Now, don't start on me, woman."
Natawa ako. Halatang ayaw niya na pagusapan ang bagay na 'yon.
"It's just a question, Archer. Para na rin may topic tayo. Kung totoong wala ka
ng nararamdaman sa kanya, madali na lang sa'yo ang sagutin 'yon."
Pagkaraan ng ilang sandali ay bumuntong hininga siya.
"Five months." he answered defeatedly.
Tumango ako. "Hmm, sandali lang rin pala. You told me that you're really head
over heels with her. Hindi ka ba nanghinayang na binitawan mo siya para sa akin?"
"Where is this conversation really going, Trinity Ravena?" he asked
frustratingly.
Natawa ako. "Kill joy! Just answer it!"
Muli na naman siyang bumuntong hininga na para bang ang mga tanong ko ay
nagagawa doblehin ang pagod niya.
"At first, I didn't really like the idea of leaving her just for you. Damn, I
never imagined giving my surname to another woman aside from her. I could already
envisioned my future with her. But fate and situations asked for it. I had to marry
you and break whatever dreams I built with her that time. But we can't control the
things that's happening in our lives, Trina. Iyong babaeng kinaiinisan ko no'n,
mahal ko na ngayon. Nakakagago, diba?"
Sinilip ko siya at inirapan. "Matagal ka ng gago."
He chuckled. "I know. Mas naging gago pa simula ng mahulog ako sa'yo at mahalin
kita. Sobrang gago dahil kahit alam kong hindi mo magawang suklian 'yong
nararamdaman ko, ayos lang. Masaya na ako sa kaalamang asawa kita at nakatali ka na
sa akin. I still have the rest of our lives to show you much I love you, Trinity.
Sapat na panahon hanggang sa tuluyan ka na rin mahulog sa akin."
Natigilan ako sa sinabi niya. Hindi ko lubos na mawari kung bakit ang mga
salita niyang 'yon ay naghahatid ng kirot sa puso ko. Siguro ay dahil sa ngayon,
imposible pa talaga ang iniisip niya.
Minsan, naiisip ko kung bakit kailangan pang mahulog sa akin ni Archer. Nang
malaman ko mula sa kanya mismo na mahal niya na ako, pakiramdam ko ay mas lalo lang
gumulo ang isip at sitwasyon ko.
Nung nalaman kong mahal niya na ako, pakiramdam ko ay tinubuan ako ang
kunsensiya sa mga kataksilang ginagawa ko. Pero sa kabila no'n, hindi pa rin
nagbago ang intensidad ng pagmamahal ko para kay Flavian. The love I have for him
is too deep that even my husband who's already in love with me can't dig it no
matter how big his shovel is.
Archer pulled me closer to his body and embraced me tightly after minutes of
silence.
"You're asking so many nonsense things. Matulog na tayo. We still have work
tomorrow." he then planted a feathery kiss on my forehead. "Good night, Trina."
With my mind still wandering, I nodded my head and answered him.
"Hmm. Good night, Archer."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 52

"Welcome back, Ma'am Trinity!"

Kasabay ng pagtapak ng sapatos ko sa marmol na sahig ng aking opisina ay ang
malakas na pagsabog ng confetti at ang maligalig na pagbati sa akin ng mga
empleyado ko sa Fine and Lite Designs.
The edges of my lips went upward when I saw the smiles on their faces while
holding different foods on their hands. Lahat sila ay nakasandal sa pader kung saan
nakasabit ang mga letra na bumubuo sa salitang welcome back.
Humakbang ako papasok, masayang iginagala ang mga paningin sa kanilang lahat na
naging parte na ng buhay ko pagdating sa pagdidisenyo. Shey was holding a round
chocolate cake with all smile on her angelic face.
"May pa-welcome party pa talaga kayo, huh?" natatawang sabi ko.
"S'yempre, Miss Trinity! Namiss ka namin, e."
I chuckled. Shey walked near me and smiled. She was even teary eyed! Hindi ko
tuloy alam kung saan siya naiiyak. Sa kadahilanang nakabalik na ako... o dahil sa
wakas, narito na ako at hindi na siya mahihirapan sa pagsalo sa mga responsibilidad
ko.
Natawa ako sa naisip.
"Masaya po akong nakabalik na kayo, Miss." basag ang boses na sabi ni Shey.
Lumawak ang ngiti sa labi ko nang mahimigan ko ang emosyon na kumakawala sa
tono niya.
Here's my ever loyal and faithful secrety slash true friend, standing in front
of me while holding a piece of chocolate cake and tears pooling at the corner of
her eyes.
I spread my arms wide and beamed at her.
"Put that cake down and give me a hug." natatawang sabi ko.
Dali-dali niyang ibinaba ang cake sa mahabang lamesa na naroon at inatake ako
ng yakap. My eyes were starting to vomit some tears of joy but I forcefully held
it. Pero gaano ko man pigilan ang sarili kong huwag maging emosyonal, hindi ko
magawa.
These people's love for me was too unbelievable and priceless. I guess I did a
perfect job of being a kind and friendly employer towards them for me to receive
this kind of treatment from them.
"Masayang-masaya talaga ako na narito na ulit kayo, Ma'am," nangingiti na sabi
ni Shey nang kumakain na kami. "Don't get me wrong, po. Pakiramdam ko ay hindi
buhay ang Fine and Lite Designs kapag wala ang presensiya nyo dito. Hindi po ako
sanay nang wala kayo sa tuwing bibisita ako sa mga lugar ng project natin."
Mula sa pagitan ng labi ko, ibinaba ko ang baso na hawak ko sa mesa at tipid
ang ngiti siyang binalingan.
"My vacation leave is over, Shey. Hindi na ako aalis ulit. I'm sorry for
leaving you such huge responsibilities. Alam mo naman kung bakit ko nagawa 'yon."
Tumango siya.
"I understand, Ma'am. Maayos na po ba kayo?"
Nagiwas ako ng tingin. Itinuon ko ito sa ilang empleyado ko na nagtatawanan
habang kumakain. Nang makitang nakamasid ako sa kanila ay kumaway sila sa akin.
"Kain, Ma'am!" hyper na sigaw ni Gerald, isa sa mga tauhan ng furniture na
madalas kong kinokontrata.
Though, I didn't really expect him to be here. Siguro ay inimbitahin din siya
ni Shey since siya naman ang nagpasimuno ng party na ito.
"Thank you, Gerald. Eat well." I fired back.
Nakarinig ako ng buntong hininga sa tabi ko. I resumed my gaze to Shey. She's
staring at me with a shadow of sympathy dancing in her smoky eyes. Malungkot siyang
ngumiti sa akin.
"Staying in a foreign country in a span of more than a year didn't really help
you to move on. Am I right, Ma'am?"
Nagimbak ako ng hangin sa aking dibdib at mabigat itong pinakawalan. If there's
one thing I've learned during the time I was staying there, that is time really
doesn't heal the emotional pain. But you need to learn how to let go.

"Masiyadong mahigpit ang kapit ni Flavian sa akin, Shey.

Pero kung mayroon man naging magandang epekto ang paninirahan ko ng isang taon sa
Canada, iyon ay ang relasyon namin ni Archer. We became close with each other. I am
not breathing fire anymore whenever he dares to talk to me." I chuckled as Archer's
goofy face popped in my head up.
"Then maybe you can give your husband a chance, Ma'am Trinity. Malay nyo po,
matutunan nyo rin siya mahalin. Siguro rin po ay isang pagsubok lang si Mr.
Follosco sa buhay nyo."
Ang ngiti ay kaagad na napawi sa mukha ko.
Pagsubok? Pagsubok na hindi ko magawang bitawan kahit ang sakit-sakit na sa
parte ko. Pagsubok na ilang buwan man ang lumipas, hindi ko pa rin makalimutan at
maialis sa puso ko. Hanggang ngayon, gusto ko pa rin subukan. Hanggang ngayon,
gusto ko pa rin siyang balikan. Nananaig na lang talaga sa akin ang paninindigan ko
sa mga salitang binitawan ko sa kanya. Na tapos na kami at wala ng pagasa pa.
It's really hard to fall for someone who isn't meant for you from the very
beginning. The love that we can't have is the one that last the longest, hurts the
deepest and feels the strongest.
Dahil masiyado akong natuwa sa party na inihanda nila para sa akin, naisip kong
ilaan ang buong araw na 'yon sa pagdiriwang at ipagpaliban na lang muna ang
trabaho. To make them even happier, ipinangako ko sa kanilang ang araw na ito ay
bayad pa rin kahit pa hindi naman sila nagtrabaho.
"Kayo na ang bahala dito sa office, huh? Again, I want to thank you for this
party. I really appreciate it." saad ko sa mga empleyado ko matapos isabit ang bag
ko sa aking balikat.
Halos kumpleto pa sila kahit pasado alasais na ng gabi. Hindi pa rin
nababawasan ang energy nila na para bang kakasimula pa lang ng araw. As much as I
want to stay longer, I can't. I have to be home at exactly seven. I promised Archer
that we'll eat dinner together. Ang sabi niya ay magluluto raw siya. Sinisipag
siguro. O, ‘di kaya ay nauuta na sa kakaorder sa restaurant.
"Walang anuman, Ma'am Trinity! Malakas ka sa amin, e." saad ni Misha, isang
binabae at kabilang din sa design team ko.
"Asus! Talagang malakas talaga sa atin si Ma'am, siya nagpapasweldo sa atin, e.
Subukan mong sabihin na mahina siya sa'yo, ewan ko lang kung may trabaho ka pa
bukas." biro ni Gerald na ikinatawa ng lahat maging ako.
Bumusangot si Misha. Humaba ang nguso na nakukulayan ng pulang lipstick at
tinitigan ng masama si Gerald.
"Nakakatawa 'yon, ha? Nakakatawa 'yon, Gerald?"
Mas lalong nagtawanan ang mga taong narito. Napailing na lang ako at binalingan
si Shey. I crouched a bit and whispered something to her ear.
"Kunin mo na lang sa bahay ang mga pasalubong ko sa'yo. I can't bring it here.
Baka magkainggitan."
Shey giggled and nodded her head. Tumingin siya sa akin, saktong pagtayo ko.
"Thank you again, Ma'am."
I smiled warmly. "No. Thank you, Shey. Thank you for your overwhelming
dedication to this company. Thank you for being such a responsible secretary. And
most of all, thank you for being a friend who's always there for me."
Her lips stretched for a kind smile.
"Always, Ma'am."
Friendship isn't really about who you've known the longest. It's about who
came... stayed by your side, and never left you when you needed someone the most.
Fortunately, natagpuan ko ang mga katangian na 'yon kay Shey.
Pagkatapos magpaalam ay tuluyan ko ng nilisan ang private office ko at sumakay
na ng elavator pababa sa basement. As soon as the elevator dinged, my phone inside
the shoulder bag vibrated.

Humakbang ako palabas ng elavator. Hinila ko ang zipper ng

bag ko at kinuha ang cellphone roon. The screen light is still on so I've got to
read an incoming message from Archer.
Archer:
On my way home. How's your comeback?
A chuckle escaped my throat. Come back, huh?
Me:
They prepared a party for me. It's priceless.
Nagsimula na akong maglakad, ang cellphone ay nananatili pa rin hawak dahil
sigurado akong magrereply pa si Archer. It's just a couple of seconds ago when my
phone vibrated again. I glanced at it without pausing my feet from walking down the
floor.
Archer:
That's nice. We'll celebrate for your comeback, too. I'll cook some of your
favorite dishes. Take care on your way home.
Napangiti ako. He can be really thoughtful most of the time.
Hindi na ako nagreply sa kanya. Isinilid ko na ang cellphone ko sa bag ko at
tinulak ang pinto na gawa sa salamin na kumokenekta sa basement at lobby ng
building. Holding mg car keys on my right hand, I pressed the keyfob and the
headlights of my white Jaguar instantly light on.
 Tuloy-tuloy ang naging paghakbang ko. The heels of my three inches stiletto
stabbing the ground echoed through the whole basement. Ilang metro na lang ang layo
ko sa sasakyan ko nang marinig ko ang pagbagsak ng pintuan ng kotse mula sa kung
saan. Napahinto ako.
My head automatically turned sideways to look where the sound came from. And
there, right at that very moment, my eyes widened alarmingly when I saw Flavian
standing beside his car while staring intently at me.
The violent beating of my heart and my blood pounding in my ears were the only
sounds I can hear as of now.
W-Why is he here?
Wearing a black fitted vneck shirt, a dark blue denim jeans and a brown leather
boots, he started stepping towards my direction as my body remained like a damn
statue, the ability to move is nowhere to be found.
Tumigil siya sa harapan ko, ilang sentimetro lang ang layo. With the little gap
between us, I can clearly see his bloodshot eyes and the bags beneath them like his
mind and body deprived him from some good sleep. Sa kabila noon, hindi iyon naging
hadlang para mabawasan ang kagwapuhang taglay niya.
"What are you doing here?" Was all I can say.
Hindi siya sumagot agad. Sa halip ay naging malikot lang ang mga mata niya
habang pinagmamasdan ang mukha ko. Mas matagal na pagtitig, mas matindi ang
pagwawala ng puso ko.
"If you don't have anything to—"
"Can we talk?" he cut me off.
I cocked my brow at him.
"Nagusap na tayo kagabi. Ano pa bang paguusapan natin?"
Usap na naman? Hindi ba siya napapagod? Kasi ako, pagod na pagod na. Simula ng
maghiwalay kami, bawat paguusap na namamagitan sa amin ay nagdudulot lang ng sakit
sa puso at buong pagkatao ko.
Our conversation from last night was a damn torture for me. Ang malaman mula
mismo sa kanya na mahal niya pa rin ako pagkatapos ng lahat ay mas pinagaalab lang
ang sakit na nararamdaman ko. Mas gugustuhin ko pang nagmahal na lang siya ng iba
matapos ko siyang iwan, it'd be more acceptable rather than him being stuck into
our fucking past. 
Gaano man namin kagustong balikan ang isa't-isa, hindi na talaga puwede pa. Ang
dami-daming may ayaw sa amin. Nakakapagod lumaban lalo na kung ang mismong
ipinaglalaban mo ay wala namang tiwala sa'yo.

Sige, Trinity! Panindigan mo 'yan. Stand behind your words

or else, you'll be doomed.
"Please, Trinity. Magusap tayo ng maayos—"
"Pero ano pa nga ang paguusapan natin? Tapos na tayo, hindi ba? Ano pa,
Flavian? Nakakapagod ka naman, e. Paulit-ulit na lang tayo." mabilis ang paghinga
na asik ko.
His eyes fixed on mine. Sa sobrang lapit ng sarili namin sa isa't-isa ay nagawa
kong makita ang unti-unting pagtutubig ng mga mata niya. Nagiwas siya ng tingin,
tumango-tango at huminga ng malalim. His Adam's apple moved up and down like he had
just swallowed his emotions.
It's five seconds ago when he anchored his gaze back to me. This time, his
perilous eyes were accompanied by a mocking smirk.
"Pagod ka na? Kung pagod ka na, ano pa ako? Isang taon, Trinity. Isang taon
akong umaasa na babalik din tayo sa dati kahit pa matagal mo ng nilinaw na tapos na
tayo, na wala na akong dapat asahan pa. Pero tangina, mahal kita, e. Mahal na mahal
kita..." Nagiwas ako ng tingin matapos mahimigan ang pagkabasag ng boses niya.
"Hindi ko kayang tanggapin na dahil lang sa isang pagkakamali na 'yon ay natapos
lang ng ganoon ang relasyon natin. Oo hindi madali ang ginagawa natin. Oo madami
tayong kakalabanin pero handa akong harapin ang lahat ng 'yon basta nasa tabi
kita..."
 Mabilis na umangat ang kamay ko patungo sa aking pisngi at marahas na pinunasan
ang luha na masaganang naglalandas doon. Mula sa gilid ng mga mata ko ay nakita ko
ang paghakbang niya palapit pa lalo sa akin. Kumalampag ang puso ko nang hawakan
niya ako sa magkabilang balikat ko at pilit na iniharap sa kanya.
The moment my blurry eyes landed on his, I can see that he's just one more blow
away from breaking down in front of me.
Gumapang pababa ang mga kamay niya sa kamay ko at mahigpit itong hinawakan na
para bang oras na luwagan niya ang pagkakahawak sa akin ay madali akong makakawala.
Pero maluwag man o mahigpit, kakawala at kakawala pa rin ako dahil hindi ito
ang tama para sa amin. Mali ang panahon na kinabibilangan namin. Gaano man namin
ipilit, masasaktan at masasaktan pa rin kami sa huli.
"Mas pipiliin kong kalabanin ang buong mundo para sa'yo kesa ang mawala ka ng
tuluyan sa buhay ko. Hindi ko kaya, Trinity. Mababaliw ako."
Hindi na napigilan pa ng luha ko ang magsunod-sunod sa pagagos mula sa mga mata
ko. Flavian lowered his head. The moment he did it, his shoulders shook and the
sound of his silent whimper filled my ears.
I gasped. The walls I've been trying to build since I saw him last night have
totally break down the moment I saw him cry in front of me.
Hindi. Hindi ito ang Flavian na nakilala at minahal ko. He never cry. He never
let anyone see his weakness. Ni minsan ay hindi siya nagpakita ng kahinaan sa mga
taong nakakasalamuha niya.
Ngayon lang. Sa harapan ko. At naiinis ako dahil kung nasasaktan siya ay mas
nasasaktan ako sa nakikita kong ayos niya.
"F-Flavian, please. Tumigil ka na. Tigilan mo na. Huwag mo na pahirapan ang
sarili mo. Ano man ang gawin mo, hindi na babalik ang lahat sa dati. Hindi na ako
babalik sa'yo. You have to stop living from the past and continue your present
without me. Kalimutan mo ng nakilala mo ako, dahil ganoon rin ang ginawa ko sa mga
nagdaang panahon. I've already accepted the fact that we can't be together. Mahirap
kalabanin ang mundo at tadhana, Flavian. Sana maintindihan mo 'yon."
Sinungaling ka, Trinity! Paano mo naitawid ang mga salitang iyon nang hindi
bumibigay sa harapan niya? Alam mo sa sarili mong walang nagbago! Na mahal na mahal
mo pa rin siya sa kabila ng mga nagdaan na panahon. Pero dahil sa sitwasyon na
mayroon kayo ay mas pinili mong putulin ang kung ano man namamagitan sa inyo. In
that way, you wouldn't hurt each other. Natatakot kang dumating ang panahon na
parehas kayong mapagod sa paglaban at masayang lang ang lahat ng sakripisyo nyo.
Sa madaling salita, duwag ka!
Hindi sumagot si Flavian. Naramdaman ko ang paghigpit ng pagkakahawak niya sa
mga kamay ko na para bang doon na lang siya kumukuha ng lakas para hindi tuluyang
bumigay sa sitwasyon na ito.
"You gave up on me so easily, huh?" maya-maya ay tanong niya.
Nahagip ko ang pagtatagis ng bagang niya at pamumula ng mukha niya. Nananatili
pa rin siyang nakayuko. Tanging ang mahahabang pilikmata niya lang na
pinaglalambitinan ng luha niya, ang matangos at namumulang ilong ang tanging
nakikita ko.
"Nang gabing hindi kita siputin, iyon na mismo ang panahon na sumuko ako,
Flavian."
Ilang sandali pa nang magangat siya ng tingin sa akin. Halos panawan ako ng
katinuan nang makita ko kung gaano kapula ang mga mata niya, kung gaano ito
kasariwa mula sa mga luhang pinakawalan niya. He dried his tears and sighed.
He nodded his head.
"Fine. I'll set you free. In one condition."
Lumunok ako. "S-Spill it."
"Sleep with me tonight."
Nanglaki ang mga mata ko kasabay ng pagkunot ng noo ko.
"Nababaliw ka na ba?"
"I'm serious. Sleep with me for tonight. I mean literally. Pagkatapos noon,
hindi na kita gagambalain pa. You have my word, Trinity."
We stared at each other intensely. Gusto kong isipin na nagbibiro lang siya sa
gusto niyang mangyari sa pagitan namin. Alright, there will be no sex, matutulog
lang. Pero magtatabi pa rin! Hindi niya ba naiisip na baka maging dahilan pa 'yon
para muling mabuhay ang pagasa para sa aming dalawa? O talagang sinasadya niya ito
dahil ayaw niya pa talagang bumitaw?
Pero kailangan ko sumugal. Kailangan ko siya pagbigyan. Para matapos na rin ang
lahat ng sakit na dulot ng maling pagmamahalan na ito.
Gusto ko ng pagbigyan si Papa pagdating kay Archer. Gusto ko na siyang
pagaralan mahalin kahit pa alam kong imposible pa 'yon ngayon. Gusto kong subukan.
Gusto kong itama ang lahat.
At para mangyari 'yon, kailangan ko isugal ang sarili kong kasayahan.
Pinuno ko ng hangin ang dibdib ko at isang beses na tumango. His eyes suddenly
glittered in happiness but it quickly fade away, maybe because he doesn't want me
to see those kind of reaction from him.
"Fine. I'll sleep with you tonight. But stick to your words, Flavian.
Pagkatapos ng gabing ito, titigilan mo na ako."
His jaw clamped tightly. It took him a couple of seconds before he nodded his
head.
"I will." he said firmly.
"Go and drive your car. I'll follow you."
Pagkasabi ko no'n ay dumiretso na ako sa sariling sasakyan at pumasok sa
driver's seat. Pagkahila ko pasara ng pinto ay nakita ko pa siyang nakatayo sa kung
saan ko siya iniwan.
When I brought the engine to life, that's the only time he moved and strode
towards his own car. I dodged my eyes from him and sighed deeply.
Walang lakas kong isinandal ang noo ko sa manibela habang ang dalawang kamay ay
nakahawak rito. Napatingin ako sa bag ko na nasa passenger's seat. With my
conscience starting to ravage my chest, I grabbed my phone and composed a message
for him.
Me:
Can't go home tonight, Archer. I'll sleep over at Shey's house. Bukas ka na
lang magluto. I'll make it up to you. I promise.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 53

Flavian and I ended up in his townhouse. Hindi ko alam kung

bakit iyon pa ang napili niya gayong mas malapit naman ang penthouse niya sa
working place ko.
Ipinarada ko ang sasakyan ko sa likod ng kotse niya. I saw him climb out of his
car and slammed the door close. Kaagad na dumapo ang tingin niya sa akin.
Kahit tinted pa ang mga salamin ng sasakyan ko, sa paraan ng pagtingin niya sa
gawi ko, pakiramdam ko ay nagagawa niya pa rin akong makita. It feels like his
sharp eyes are penetrating through my window that made it easy for him to see me.
Huminga ako ng malalim, ang mga kamay ay nasa manibela pa rin. My chest feels
heavy. At some point, gusto ko rin bigyan ng pagkakataon ang sarili ko na muli
siyang makasama kahit pa sa huling pagkakataon. But then, guilt was starting to
burry me six feet underground.
Kapag naalala ko ang naging sagot ni Archer sa text ko kanina, parang gusto
kong umatras at umuwi na lang sa bahay.
Archer:
I see. It's okay. I guess I'll just grab something to eat while I'm on my way.
Take care and enjoy.
I know, unti-unti na talaga akong tinutubuan ng kunsensiya sa katawan ko. But I
need to do this. Kung gusto ko na talagang maging maayos ang lahat, kung gusto ko
na talagang pagbigyan si Papa at Archer at ang pagsasama namin, gagawin ko ito.
Kahit masakit sa kalooban ko na talagang ito na ang katapusan para sa amin ni
Flavian, bukas-mata ko pa rin gagawin.
 Pinatay ko na ang makina ng sasakyan. Kinuha ko ang shoulder bag ko sa gilid ko
at binuksan na ang pintuan palabas. I stepped out of the car and pushed the door to
close. Flavian was already leaning against the hood of his car, arms lazily hanging
in his jeans' pockets while feet crossed. He's observing my every move, intently.
I padded towards him, eyes never leaving him. Huminto ako sa tapat niya.
Nagtagal ang titig niya sa akin. Without holding any emotion in my face, I
destroyed the awkward silence.
"Lead the way."
Suddenly, my voice got drowned in the booming and roaring sound of thunder. I
looked up to the sky. It became darker and starless. Malamig din ang ihip ng
panggabing hangin, halatang hindi magtatagal ay bubuhos na ang ulan.
"Let's get inside. Mukhang uulan." dinig kong sabi ni Flavian.
Habang nakatingin sa langit ay hindi ko maiwasan ang magpakawala ng mabigat na
hangin.
Bakit ba laging umuulan sa tuwing mapapadpad ako dito ay hindi maganda ang
sitwasyon namin? Is it heaven's way of showing its sympathy for us? Seriously, I'm
really starting to hate the rain.
Nagbaba ako ng tingin, naabutan ko siyang seryoso ang mukha habang
pinagmamasdan ako. Later on, he turned his back against me and started gracing
towards the gate. Pinanood ko ang paglalakad niya, ilang metro na ang layo sa akin.
Flavian...
My heart ached a bit. It's like being punctured by alot of sharp needles. Hindi
ko gusto ang pakiramdam habang pinapanood siyang naglalakad palayo sa akin. Ako
dapat ang nauunang umalis. Siya dapat ang nanunuod sa akin habang lumalayo. Men can
easily mend fucking heartaches than women.
Nang palapit na siya sa gate ay doon na ako umabante patungo sa kanya. Binuksan
niya ito. Tahimik pa rin akong sumunod hanggang sa makarating kami sa loob ng
kabahayan.
As soon as Flavian closed the main door, the rain slowly fell as if from
buckets, cascading like a waterfall from the heavens. It pounded on the roof as if
it were demanding entrance.
Nagkatinginan kami ngunit ako rin ang agad na nagiwas. My eyes wandered around
the house as the smell of furnitures lingered in my nose.
Wala pa rin nagbago. Kung ano ang pagkakatanda kong itsura noon, ganoon pa rin
ngayon.

"I haven't been here for months. Mas madalas ako sa

penthouse."
Nilingon ko siya at tinaasan ng kilay.
"Then why did you choose here? Sana sa penthouse mo na lang. Mas malapit pa
'yon sa working place ko."
He didn't answer right away. Instead, his gaze at me only intensified.
"Because this is where everything started, Trinity." he said after seconds of
silence.
Nagiwas ako ng tingin, hindi na gusto pang patulan ang tema na gusto niyang
simulan.
"Matulog na tayo. Let's get this damn thing over with." 
Nauna na akong umakyat sa hagdan patungo sa kwarto niya. I was aware that he's
watching me as I strode towards his room. I can feel his heavy gaze piercing
through me, and that made my movement a bit graceless.
Nakakawala ang poise ng isang ito!
Pinihit ko ang doorknob ng kwarto niya at binuksan ito. Humakbang ako papasok.
Flavian's natural fresh scent filled my nostrils. Ang mga mata ko ay kaagad na
dumapo sa king-size bed na naroon. Maayos at wala ni kaunting gusot ang bedsheet.
Ang mga unan ay maayos rin na nakasalansan, halatang matagal ng hindi natutulugan.
Memories of the past came through my head like a whirlwind. I remember how this
room became a witness the first time we made love. Saksi ang kwarto na ito kung
paano nabuo ang relasyon naming dalawa. Naging saksi rin ito nung mga panahong
kailangan naming maghiwalay dahil nalaman niya na ang tunay kong pagkatao.
And now I understand why he chose this place instead of his penthouse. Maybe...
he wants to remind me how we've started and how we became precious to each other.
Or maybe, naiisip niyang ang pagdadala niya sa akin sa lugar na ito ay makakatulong
para magbago ang isip ko. Na baka siya na ang piliin ko at hindi na si Archer.
Narinig ko ang mga yabag sa likod ko. My heart started to change its rhythm
from calm to aggressive.
"Do you want something to eat? I can cook." Flavian asked behind my back.
"No, I'm fine. Can I borrow clothes from you? I need to take a bath so I can
sleep now." I said firmly.
He sighed. He didn't answer and just walk towards his closet. Pinanood ko
siyang buksan iyon at kumuha ng damit. Kumunot ang noo ko nang makita ko ang mga
pamilyar na pantulog na ginagamit ko dati kapag narito ako.
Flavian placed a pair of satin lavender spaghetti strap and shorts at the edge
of the bed. Maging ang isang itim na lacey underwear ay naroon din. Umayos siya ng
tayo pagkatapos at ibinalik ang tingin sa akin.
"I keep your clothes here. Hindi ko inalis. Ayoko. I was hoping that you'd come
back here and wear them again. It still happened, though. Sa ibang dahilan nga
lang." He smiled sadly. "I'll just have some coffee outside. Call me if you need
anything."
Dumaan ang sakit sa madidilim niyang mga mata bago ito iniiwas sa akin at
nilampasan na ako. Natapon ang pait sa kaloob-looban ko, ang mga paa ay hindi
maigalaw mula sa kinatatayuan. Naguumpisa na namang maginit ang sulok ng aking mga
mata. Nang makalabas siya ng kwarto ay hindi na ako nagatubili pa na pakawalan ito.
Yumuko ako at tahimik na humagulgol.
Bakit kailangan mo pa ako pahirapan ng ganito, Flavian? Bakit kailangan mo
iparamdam sa akin na pagsisisihan ko ang desisyon kong tapusin na ng tuluyan ang
lahat sa atin?
Sa kabila ng mabigat na loob ay naligo ako. Nang matapos ay dumiretso ako sa
kama, isinandal ang ulo sa headboard at natulala.
Wala pang ilang minuto nang tahimik na bumukas ang pinto. Iniluwa no'n si
Flavian na seryoso ang ekspresyon ng mukha at may hawak na isang baso ng gatas. His
eyes met mine and I instantly looked away.

From my peripheral vision, I saw him amble towards my

direction.
"I made some milk. It's non-fat, don't worry." he stated and placed the glass
above the bedside table.
Tumango ako. "Thanks."
Hindi siya sumagot. Naglakad siya papuntang bathroom at walang ingay na isinara
ang pinto. Nilingon ko ang gatas at tinitigan ito. A gloomy smile blossomed in my
face.
Flav, how can you stay thoughtful despite of the pain I'm causing you? Paano mo
nagagawang umarte na ayos lang ang lahat kahit na alam natin parehas na sobrang
sakit na?
While sadness keeps on strangling my heart, I held the glass and brought it in
between my lips. The soothing and mild taste of the milk invaded my tongue and
slithered down my stomach.
As soon as I finished drinking it, I slid my body inside the white thick
comforter and lie myself down. Ang lagaslas ng tubig mula sa loob ng banyo ang
pumapailanlang sa tainga ko habang pinipilit ko ang sarili kong matulog.
I want to sleep. Ayokong maabutan niya akong gising pa dahil sigurado akong
matinding tensyon lang ang mamamagitan sa amin oras na magtabi na kami sa kama na
ito.
I spent the next couple of minutes by closing my eyes and pleading the God of
sleep to take my soul away with him. Pero hindi nangyari. Maging ang Diyos ng
pagtulog ay natulog din kung kaya hindi ako nagawang pakinggan sa hinaing ko.
Nagmulat ako ng mga mata nang marinig ko ang paghinto ng lagaslas ng tubig.
Lumindol ang puso ko sa antipasyon. Tumagilid ako at ipinulupot ang comforter
hanggang sa leeg ko. I shut my eyes by force and pretended to be asleep.
Bumukas ang pintuan. My heart is pounding against my chest as his mint and
aftershave smell mixed with the air I'm inhaling. Tahimik na sumara ang pintuan,
nagiingat na lumikha ng kaunting ingay. His gentle footsteps created a sound along
with my heart beating recklessly.
Natigil ang mga yabag. Ilang sandali pa ng lumundo ang kama sa bandang tabi ko.
Ramdam ko na ang presensiya niya at sigurado akong sa mga oras na ito ay
pinagmamasdan niya ako. I didn't make any movement. I just keep on breathing calmly
even though my heart is palpitating violently inside of my chest.
Nanigas ako sa posisyon nang maramdaman ko ang kamay ni Flavian sa ulo ko at
masuyong hinahaplos ang aking buhok. I temporarily stopped my lungs from accepting
air. Kasabay ng marahang paghaplos niya sa buhok ko ay ang pagpapakawala niya ng
mabigat na buntong hininga.
"Things aren't meant to happen this way, baby. I'm supposed to fight for you.
We're supposed to fight for each other until we achieve the happiness we deserve.
But you gave up on me. And it's all my fault, I know. We wouldn't reach this damn
point if I didn't let my pride and jealousy control over me. Pasensya na, mahal na
mahal lang talaga kita..."
Halos magkiskisan ang ngipin ko dahil sa sobrang pagpipigil na huwag magpakita
ng kahit anong reaksyon. Ramdam ko ang pagbabara ng lalamunan ko at ang pagsikip ng
aking ilong dahil sa luha na nagaalburuto ng kumawala mula sa aking mga mata.
Swallowing your own tears isn't really easy. Kakailanganin mo ng matinding
emosyonal na lakas para maitago ito.
"Asking me to continue my life without you will be really hard for me, Trinity.
Really damn hard. But I guess every book has its own ending. And in our case, I am
the book and you are the reader. You're just in the middle of the story and yet,
you chose to stop reading me," he chuckled but his voice cracked. I felt his lips
on my forehead all of a sudden and that teared me up so bad. "I'm letting you go
now, baby. You will always be the most precious woman in my life no matter what.
I'm in love with you, Trinity. So much."
Isang beses niya pa akong pinatakan ng madiin na halik sa aking ulo. At kasabay
ng halik na 'yon ay ang pagtulo ng luha niya sa aking noo na gumapang pababa sa
gilid ng nakapikit kong mata. The moment his tears fell into my eye was the moment
my tears fell, too. Mixing with his.

Naramdaman ko ang paghiwalay ng labi niya mula sa ulo ko.

Carefully, he lie beside me and wrapped his arm around my waist, hugging me tightly
like this will be the last time he's going to feel my body against his.
I felt his scorching breath against my neck. I swallowed my sobs and continued
pretending that I'm already asleep when the truth is, I want to curl my knees upto
my chest and cry like there's no tomorrow.
This whole situation is really draining my sanity. It keeps on fucking my heart
up! I understand that we weren't for each other and things didn't work out but I
still hope that someday, we will meet again and we will fall in love all over again
and maybe, just maybe, we could stay together.
If it's meant to be, we will still happen.
Hindi ko alam kung gaano katagal akong nanatili sa tahimik na pagiyak bago
nakatulog. Nagising na lang ako kinabukasan na mabigat ang ulo at mga mata.
Matamlay na gumala ang mga mata ko sa paligid ng kwarto. The rain has already
stopped and the sun was already peeking through the sliding window. Tumingin ako sa
tabi ko. Ramdam ko ang puwang sa puso ko nang makitang bakante na ang pwesto ni
Flavian.
Nasaan siya?
Ang mga salita niya kagabi ay parang paborito kong kanta na paulit-ulit
tumutugtog sa utak ko. Until now, I can still hear his raspy voice whispering
against my ear how in love he is with me. Paulit-ulit niyang sinabi na mahal niya
ako hanggang sa tuluyan na akong nakatulog.
Inalis ko ang comforter na nakatabing sa aking katawan. Mula sa pagkakahiga ay
umupo ako. Hindi sinasadyang napatingin ako sa bedside table. Naroon ang isang
plato na naglalaman ng almusal. Fried rice, scrambled egg and hotdog. Sa tabi noon
ay isang puting papel na nakatiklop.
Umusbong ang kuryosidad sa dibdib ko. Inabot ko ang papel at binuklat ito.
I'm sorry if I had to leave first. Mas gusto kong ako ang maunang umalis kesa
ang hintayin kang gumising at panoorin kang unti-unting naglalakad palayo sa akin.
Thank you for granting my wish. Thank you for sleeping with me for the last time. I
wish all the happiness for you, sweet cheeks. I love you. More than you'll ever
know.
Malalakas na busina mula sa aking likuran ang pumutol ng pagbabalik tanaw ko.
Pinahiran ko ang luha sa mga mata ko at sinilip ang traffic light kung saan kulay
berde na ito.
I looked sideways and found that I am the only one left in the middle of the
wide road. Ang ilan sa mga sasakyan ay panay na ang over take sa akin habang
patuloy pa rin sa pagbusina ng malakas.
"Shit!" mura ko at sinimulan na ulit maniubrahin ang manibela.
I stepped down the gas and drove fastly. Habang nagmamaneho ay hindi pa rin
nagpaawat ang mga luha ko sa pagbagsak dahilan para manglabo ang mga mata ko. Using
my left hand, I shove the tears away from my face and continued driving.
Hindi ko alam kung tama ba ang ginawang iyon ni Flavian. He left me without
saying proper goodbye. I should be happy cause finally, I can start all over again.
I can now start a new life with Archer. I will try to grant my father's wish and
that is to give Archer a chance to dig his own spot in my heart.
Pero bakit parang nasasaktan ako sa kaalamang mas nauna siyang umalis? The
hollow feeling in my chest the moment I found out that he's already gone was too
much to take! Ako dapat ang nauna, hindi siya.
But it is what it is. It's done. We're really...really...done.
Ipinasok ko ang kotse ko sa village na kinalakihan ko na simula pa ng bata ako.
Binagalan ko ang pagmamaneho ko hanggang sa marating ko ang mansyon namin. The
familiar black fancy wrought iron gate with intricate designs welcomed my sight.

Binuksan ko ang pintuan ng kotse ko at lumabas mula doon.

Nang maisara ito ay patakbo akong umikot patungo sa gate. Mang Dencio, our very
loyal house guard greeted me with a gigantic smile on his face.
"Aba, Ma'am! Kamusta na, po? Ang tagal n'yong hindi nagawi dito." maligalig na
aniya at binuksan ang gate para sa akin.
"Kamusta na, Mang Dencio? Si Papa, po?"
"Maayos naman, Ma'am. Ang Papa mo ay nariyan lang sa loob."
Tumango ako at nginitian siya.
"Masaya akong makita kang muli, Manong. Papasok na po ako sa loob."
"Sige, Ma'am."
Naglakad na ako papasok. Fern and Ivy garlands grew through the crevices of the
old winding stone path, which led directly to the colossal structure. The mansion
loomed proudly behind creaky iron gates, flanked by rows of palm trees swaying
gently to the morning wind. At its threshold stood the delicate marble fountain,
the soft gurgling of the clear water melodic as it resonated in the surrounding
silence.
Napangiti ako nang malayo pa lang ay matanaw ko na si Papa na nakaupo sa bench
na nasa garden habang ang kaliwang kamay ay nakatuko sa baston na hawak niya.
Nakatingin siya sa kalangitan habang may maliit na ngiti sa labi.
Ah, just like before... he still loves watching the sun every morning. It's
been months since we last saw each other, and that's when he visited me in Canada.
Mas lalo ko tuloy naramdaman ang pangungulila ko para sa kanya.
 "Papa!" tawag ko, hindi pa man tuluyan nakakalapit.
Lumingon siya sa gawi ko. A warm smile instantly spreads across his wrinkled
face. Nang makalapit ako ay mabilis akong yumuko at ginawaran siya ng mahigpit na
yakap.
"My daughter..." he chuckled softly as he wrapped his arms around my back.
Napangiti ako. "I missed you, Pa! I'm happy to see you again."
"Me too, hija. Masaya akong makita kang muli."
I loosened my hug and sat beside him. Hinagod ko ng tingin ang kanyang itsura.
I can see that he's getting thinner everytime I see him. Malaki ang ibinagsak ng
katawan niya simula nang huli ko siyang makita ngunit hindi iyon naging hadlang
para hindi makita ang gandang lalaki niya noong kabataan.
"Bakit pumapayat ka, Pa?" nakangusong tanong ko.
He smiled. "Ganito talaga ang tumatanda na, anak. Lumalaylay na ang katawan."
natawa siya. "How are you doing, Trinity? Mind to tell me why you look like a mess
right now?"
Kumurap-kurap ako. "What do you mean, Pa?"
The smile on his crinkled lips faded. His eyes scanned my face and they stayed
longer in my eyes.
"Your eyes are swollen, daughter. Are you okay? Did you cry?"
I gasped silently. I avoided his gaze and acted like I wasn't hit by his
question. I cleared my throat and faked a smile after. Ibinalik ko ang tingin sa
kanya.
"N-No, of course not, Papa. It's—"
"Is it about that Follosco guy?"
Nanglaki ang mga mata ko, ang puso ay hindi na magkamayaw sa pagtibok.
"Pa... Paanong... Paano mo—"
My father smiled and gently shook his head. He averted his eyes from me and
glanced upto the sky.
"Do you think you can keep secrets from me, anak?" he said. "Matagal ko ng
alam. Umpisa pa lang ay alam ko ng mayroon kayong relasyon ng binatang 'yon. I kept
my eyes on you. And sorry about this, hija, but I had you followed. I know what you
did behind your husband's back but I chose not to tell you. Gusto kong ikaw mismo
ang magsabi sa akin..."

Napasinghap ako, hindi mahanap ang tamang salita na dapat

isagot sa kanya. Alam niya? Umpisa pa lang ay alam niya?
"I wanted to be mad at you for the very first time I've learned about your
wrong doings, but I couldn't. Sinubukan kitang iligtas sa pagkakamaling 'yon sa
pamamagitan ng pamimilit ko sa'yo na subukan mahalin si Archer kahit na alam kong
imposible. Eversince you dated that man, smile never leave your face. I can see
your happiness whenever you are with him. Bagay na hindi ko nakikita sa'yo kapag
kasama mo ang asawa mo, ang lalaking pinili ko para sa'yo."
"Pa... naiintindihan ko na, po. Flavian and I already done. Tinapos ko na po
ang lahat sa amin dahil ayokong biguin ka. Gusto kong pagaralan mahalin si Archer.
I can now see how good he is as a man. I'm now ready to start a new life with him—"
"But are you happy?" he cut me off.
Dahan-dahan niyang ibinaling sa akin ang ulo niya. The sadness in his eyes made
me tear up. The sympathy in his face was slowly gnawing the strength at me that
totally brought the tears out of my eyes.
A sob escaped my throat. Kumunot ang noo ko, ang aking mga kilay ay nagsalubong
hanggang sa ang mga luha ay sunod-sunod ng nag-alpasan mula sa mga mata ko.
Napatungo ako, ang tahimik na pagiyak ay napalitan ng malakas na hagulgol.
"Now, I'll ask you again, hija. Are you okay?"
Sa kabila ng malakas na hagulgol ko ay umiling ako ng paulit-ulit.
"I'm not, Papa. I'm not okay. I lost the man I love. For real."
Naramdaman ko ang pag usod ni Papa palapit sa akin. Kinabig niya ako at
mahigpit na niyakap. I cried against his chest like a little girl breaking down in
front of her dear father.
Hinagod ni Papa ang likuran ko habang patuloy ako sa paghagulgol. His shirt was
already soaking in my own tears.
"I'm sorry, anak. Patawarin mo ako dahil pinilit kitang ipakasal sa lalaking
hindi mo naman gusto. I deprived you the freedom to choose the man you want to be
with. Because of me, you can't be with the one you truly love. I'm sorry for being
such a selfish father, Trinity. I hope you can forgive me."
Mula sa dibdib niya ay umiling ako. "Wala kang dapat ihingi ng tawad, Papa.
Alam kong ginawa mo lang 'yon para sa akin at sa kumpanyang naging malaking parte
ng buhay nyo ni Mama."
Naramdaman ko ang pagtaas-baba ng kanyang dibdib mula sa buntong hininga na
pinakawalan.
"I know you are hurting right now, anak. Mas masakit sa parte ko ang makita
kang nahihirapan at nasasaktan ng ganyan. If that man really makes you happy, then
go and chase him. Balikan mo siya—"
"Pa!" mariing sigaw ko at iniangat ang ulo mula sa pagkakasiksik sa dibdib
niya. "Huwag mo po sabihin 'yan. Magiging maayos ako. I want to fulfill my promise
to you that I will give Archer a chance to prove himself to me and to this marriage
we're in. Don't worry about me. I w-will be okay. I promise."
Malungkot siyang ngumiti sa akin. He wiped the shadow of tears in my cheeks and
stared intently at me. I can see my reflection through his eyes that's starting to
become glassy.
"I love you so much, my daughter. Wala akong ibang hinangad kung hindi ang
sumaya ka. I want nothing but the best for you. Kung sakaling maisip mo siyang
balikan, huwag kang magalinlangan, anak. Go and be with the man whom you truly love
and know that you have my blessing. I know that it's already too late but... I'm
now giving your freedom back."
Muli akong yumakap sa kanya at nagpatuloy sa paghagulgol. These words I've been
dying to hear before are now useless. I don't want my freedom now. I just want to
fulfill my promise to him. I only want to give Archer a chance to make this
relationship work between us. Gaano ko man kamahal si Flavian, naniniwala akong
hindi ito ang panahon para sa amin.
Nakakatawa dahil noon, wala akong pakielam kahit pa magalit sa akin si Archer,
o ang madismaya sa akin si Papa dahil sa katigasan ng ulo pagdating sa lalaking
pilit niyang ipinapakasal sa akin. I can still remember how many times we fought
because I couldn't stand the idea of being stuck with a man who's a mere stranger
to me.
But the tables have turned. Ngayon ay pinapakawalan na ako ni Papa at
hinahayaan piliin ang lalaking tunay kong mahal... pero ako na ang umaayaw.
What Flavian and I have are just bittersweet memories. Something I'm going to
hold on to for as long as I live. If we're really meant for each other, we will
surely meet again someday.
"Leaves will soon grow from the bareness of trees, and all will be alright in
time... From waves overgrown come the calmest of seas, and all will be alright in
time. Wounds of the past will eventually heal, and all will be alright in time.
'Cause all of this comes with a love that is real..."
Napapikit ako ng mariin nang maulinigan ko ang pagkantang iyon ni Papa. It's
the same song he used to sing me before whenever I'm frustrated or exhausted over
anything. Bata pa lang ako ay palagi niya ng kinakanta iyon sa akin. At kagaya
noon, nagagawa pa rin akong pakalmahin ng mga linyang iyon.
"I said all will be alright in time..." he sang the last part with so much
emotion. "Mahal ka ni Papa, anak. Mahal na mahal."
I hugged him tight.
"I love you more, Papa."
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 54

I don't understand why destiny let Flavian and I meet,

knowing that we could never be together in the end. We met at the wrong time,
that's what I keep on telling myself just to lessen the pain I'm feeling.
I think that wherever place I will end up, and whatever situation I will find
myself in the future — I will always remember him as I look up at the dark expanse
of the sky. Hindi ko siya magagawang kalimutan, kahit pa sandali lang ang itinagal
ng relasyon namin.
He will always be that someone who made a huge difference in my life. He will
always be the best thing that I have set free.
But as for now, I am gradually accepting that maybe we’re not really meant for
each other. Maybe the universe has a better plan for me, and that's to be with
Archer for the rest of my life. Maybe someone is already destined to be his better
half. And although it’s heartbreaking to know that it’s not me he's going to spend
the rest of his life with, I am still trying my best to be happy for him, for both
of us.
I parked my car in front of The Coffee Club. Pagkatapos ng naging paguusap
namin ni Papa ay naisip kong dito na lang muna dumiretso para pakalmahin ang
sariling isip at puso. Wala akong balak pumasok ngayon sa opisina. I already told
Shey about it. Nagdahilan na lang ako na masama ang pakiramdam ko.
Sigurado akong nagtataka siya. Kahapon lang ay desidido na akong bumalik sa
trabaho, pero ngayon ay eto ako at hindi na naman nakapasok. This is just a one day
absent. I just need to calm myself down. My mind is in haywire from all the things
that happened since last night.
I pulled the double glass door and the strong but sweet aroma of coffee
instantly kicked my nose. Mellow jazz was playing in the whole coffee shop, sending
every customer here some good vibes in this early morning.
"Good morning, Madame! Welcome to The Coffee Club." bati sa akin ng barista. 
Tipid akong ngumiti sa kanya. I padded towards the counter and told my order
right away.
"A cup of creamy latte, please."
The Barista smiled and nodded at me before typing something in the monitor
front of him.
"180 pesos, Madame."
Tumungo ako at bumunot ng pera sa wallet ko. Inilapag ko 'yon sa counter na
mabilis niyang tinanggap at sinuklian.
"We'll serve your coffee in five minutes."
I nodded my head. Tumalikod ako, ang mga mata ay agad iginala sa buong lugar
kung saan may magandang pwesto. I decided to sit in a two seater table near the
glasswall. Mas gusto ko kasing pinapanood ang mga sasakyan na dumadaan habang
umiinom ng kape.
Naglakad ako patungo roon. I sink into my chair and peer around. Hardly anyone
is here yet and no-one even looks my way or acknowledges me at all. Tumingin ako sa
gilid ko. Different types of vehicles were passing along the street as my mind
started to wander again.
Ang kaalaman na matagal ng alam ni Papa ang tungkol sa relasyon namin ni
Flavian noon ay hindi pa rin gaanong tumatatak sa kukote ko. I still can't believe
that he'd just take it a bit easy knowing that I cheated behind the man he chose
for me. Ang inaasahan ko ay magagalit siya sa akin ngayon, lalaitin at huhusgahan.
 But none of it happened. Instead, he understands me. He even want me to chase
Flavian and be with him like leaving Archer isn't a big deal for him anymore.
Pero hindi ganoon. I've learned to appreciate Archer's feeling little by
little. I may not be in love with him but I'm starting to care for his feelings.
Kaya nga kahit sinusuportahan na ako ni Papa sa taong totoong mahal ko, hindi ko pa
rin magawa dahil alam kong may masasaktan ako.

This is how it will always be for the two of us. Just like
thunder and lightning — our timing will always be a little off.
Natigil ang pagiisip ko nang marinig ko ang paglapag ng babasagin sa mesa ko.
Nilingon ko ito at nakitang naroon na ang aking kape.
"Enjoy your coffee, Ma'am." maligayang saad ng crew. His warm and gigantilc
smile can brighten anyone's mood.
"Thank you." balik sagot ko.
Tumalikod na siya at naglakad paalis. Tiningnan ko ang kape ko at napangiti
dahil sa smiley na nakadesign dito gamit ang whipped cream. Para tuloy ayokong
inumin dahil sa ganda ng presentation na ginawa dito.
Huminga ako ng malalim. Hawak ang handle ng puting tasa, iniangat ko ito at
dinala sa pagitan ng mga labi ko habang ang mga mata ay nakababa lang sa mesa. The
hot temperature is tolerable that made it easy for me to drink a little. The milky
sip creeps over my taste-buds and down my throat.
"Mind if I join you?"
My slightly puffy eyes suddenly rose when I heard someone drop that question.
Mabilis na naningkit ang mga mata ko nang mapagsino ko 'yon.
He's holding a cup of coffee like mine. A little smirk was plastered on his
lips while eyeing me cockily.
"You see, there's a lot of vacant chairs around." I said frigidly.
"I can see that. But I want to sit here. It's boring to drink coffee alone, you
know."
My brow jumped to the roof. Nakipagtitigan ako sa kanya nang ilang segundo bago
nagpakawala ng buntong hininga.
"Suit yourself,"
I can still remember his harshness towards me before. Alam kong hindi niya ako
gusto bilang isang babae, lalo na para sa kaibigan niya. So I cannot understand why
he's joining me in my table right now and act like we're in good terms.
"Thanks." he said before settling himself in the chair across me.
Nagiwas ako ng tingin nang makaupo na siya. I focus my attention on the coffee
I'm drinking. The sooner I finish this, the better. Ayokong tumagal sa pwesto na
ito kung saan kaharap ko ang taong may kuneksyon sa kanya.
"I believe I haven't introduce myself to you yet." he said, breaking the dead
silence between us.
Maingat kong inihiwalay ang palibot ng tasa sa mga labi ko at ibinaba ito sa
mesa. I can sense his piercing gaze at me. I feel awkward but I intend not to give
care about that.
As soon as my fingers let go the handle of my cup, I lifted my eyes to him
without a trace of any emotion in my face.
"Don't you think it's already too late for that?"
Umangat ang kilay niya. He smiled a little and seems to be amused by my
response. Bumuntong hininga siya at sumandal sa backrest ng upuan. He folded his
arms above his chest. His position made me notice the slightly huge tattoo on his
wrist. It was an eye, surrounded by rays of light and enclosed by a triangle.
"Look, Trinity. I know that you're holding a grudge against me for whatever I
told you before—"
"I'm not holding a grudge against you. I just don't appreciate someone calling
me a bitch." I fired back while staring frigidly in his eyes.
He chewed the bottom part of his lip and nodded once.
"I'm sorry. I know I was harsh to you back then. It was a mistake calling you a
bitch despite of the fact that we do not know each other personally. I really
deserved Flavian's punch back then." he chuckled.

Bahagyang kumunot ang noo ko.

"What do you mean?"
Nawala ang ngiti sa labi niya. Tumaas ang dalawang kilay niya na tila ba
nagtataka siya sa naging tanong ko.
"Flavian landed his fist on my jaw the moment he heard me calling you a bitch.
Nakikinig siya sa paguusap natin ng oras na 'yon. Akala ko ay alam mong nasuntok
ako dahil nakatingin ka sa panga ko noong pangalawang beses kitang pagbuksan ng
pinto."
Nagiwas ako ng tingin sa kanya at ibinaling ito sa kawalan. Awtomatikong
binalikan ng isip ko ang eksenang iyon isang taon na ang nakalipas. And yes, I
remembered him stroking his jaw that time. Hindi ko lang inakala na sinuntok siya
ni Flavian dahil doon.
I smirked inwardly. Kahit galit siya no'ng mga panahon na 'yon ay may pakielam
pa rin pala siya sa akin.
I bore my eyes back to him as the side of my lips rose.
"Served you right, asshat."
He beamed. "I know," naiiling na aniya. "I'm Ryan Zandrew Condorva, by the way.
One of your boyfriend's closest friend."
"Ex boyfriend." I rolled my eyes.
Natawa siya. Pinasadahan niya ng kanyang dila ang ibabang parte ng labi niya
bago tumango-tango.
This man is really a friend of Flavian. He's always sporting his devil-may-care
look and the evil smirk on his lips was always showing up. Halatang pilyo rin ang
isang ito at hindi gagawa ng matino pagdating sa babae.
"I thought you two have already settled your issues. Hindi pa rin?" he asked
before sipping his coffee.
I looked away and shook my head.
"We're done since a year ago. Alam kong alam mo 'yon. Pero hindi ko inakala na
umaasa pa rin siyang magkaaayos kami. He told me everything when we're in Chase
Saavedra's birthday party. Too bad we can't go back to what we were anymore. Last
night, he finally gave up."
Ramdam ko ang pagtutubig ng mga mata ko nang maalala ko ang mga salitang
binitawan niya sa akin sa pagaakalang tulog na ako. I remembered every words he
lashed out. They're already engraved in my mind like it's meant to be remembered
all the fucking time.
"Hmm, that explains why." he said.
Tiningnan ko siya. "Anong ibig mong sabihin?"
His well-sculpted chest heaved up for a deep sigh. Sandali niyang ibinaling sa
tanawin sa labas ng glasswall ang mga mata niya at ibinalik rin kaagad sa akin.
"Flavian is currently staying in Korea. Madalas siya doon at minsan na lang
umuwi dito. Kung uuwi man ay ilang araw lang ang itinatagal niya at kaagad rin
babalik sa bansang 'yon. He's supposed to stay here for two weeks. Guess what?
Nakaka-tatlong araw pa lang siya rito pero bumalik na kaagad doon kaninang madaling
araw."
Curiosity blossomed in my chest. I shifted on my seat and looked attentively at
him. I even placed both of my hands above the table like we're in serious business
deal and I need to hear all of his proposals.
"What is he doing there? Business?
He shrugged his shoulders. "Sort of. But that's not the main reason why he's
staying there."
"Then what?" naiinip kong tanong.
He cocked his thick brow at me, a playful smirk playing across his moistened
lips.
"Why so interested, Mrs. Ravena?" he taunted.
 Inirapan ko siya, umani iyon ng halakhak mula sa kanya.

Right? Why am I still interested? Of course, that's Flavian

we're talking about! Ilang beses ko man siyang itaboy, alam ko sa sarili kong may
pakielam pa rin ako sa kanya. At sa tingin ko ay hindi iyon basta-basta mawawala.
Walang gana kong isinalya ang likuran ko sa back rest at pinagkrus din ang mga
kamay sa ibabaw ng dibdib ko. My gold bangles created a low clinking sounds because
of that. Tumingin ako sa labas at hindi na siya kinulit pa.
Along with the jazz music that's been playing in the whole coffee shop, Ryan's
deep chuckle filled my ears.
"Sungit." pangaasar niya na hindi ko pinagukulan ng pansin.
This man is really good in making my blood boil. Kung tutuusin ay wala naman
siyang sinasabing masama. Kaya lang ay naiinis ako dahil parang binibitin niya pa
ako porke alam niyang interesado ako sa mga sinasabi niya.
"Fine. He's visiting Sandra there — no, scratch it. He's been taking care of
Sandra there for almost a year now."
That instantly snatched my attention. Kunot noo ko siyang binalingan. Hindi ko
makitaan ng kahit anong pangloloko ang itsura niya. Seryoso lang siyang nakatingin
sa akin at pinagmamasdan ang reaksyon ko.
"Sandra?"
"Yup," he said popping the letter P.
"Who the fuck is that?"
He chuckled. "Oh no, baby. You don't just throw some curses along with her
name. Kung maririnig ka ni Flavian na ganyan ang salita ay siguradong magagalit
'yon sa'yo."
"Answer my question, moron. Who the fuck is that Sandra?"
Uminom siya mula sa kanyang tasa. Waiting for him to finish sipping on his mug
feels like forever. Para akong naghihintay sa isang pagong na makarating sa finish
line sa isang marathon na sinalihan nito.
Nang maibabang muli ang tasa ay pinagisang linya niya ang kanyang labi at
mariin akong tinitigan sa mga mata ko.
"She is Flavian's apple of the eye."
Hanggang sa makauwi ako sa penthouse ay iyon pa rin ang laman ng isip ko. Kung
ano ang malalim ng kuneksyon ni Flavian at ng Sandra na 'yon.
Paanong apple of the eye? Kagabi lang magkasama pa kami at panay ang bulong sa
akin kung gaano niya ako kamahal, ah? And before that, he's begging me to give him
another chance! Ano 'yon, pakulo lang?
Ano ngayon sa'yo kung may iba siyang babaeng kinahuhumalingan, Trinity? You
should be happy for him! At least, parehas niyo ng natanggap na hindi kayo para sa
isa't-isa. What happened between the two of you last night was just a closure. Baka
iyon na lang talaga ang gusto niya mangyari.
"Magandang hapon po, Ma'am Trinity." salubong sa akin ni Mica pagkapasok ko ng
penthouse.
She's currently watching the television while sitting on one of the couches.
The moment she saw me entering the main door, she quickly stood up as if she's
nervous that I caught her doing nothing.
Oh, I thought she won't be here until next week? Napaaga ata ang uwi niya mula
sa probinsya.
Tumango ako sa kanya at tipid na ngumiti sa kabila ng takot sa mukha niya.
Relax, little girl. I won't eat you alive just because you're watching a damn
movie.
"Good afternoon," sagot ko at naglakad na patungong hagdan. Just before I could
take a step, I looked back to her. "Ako na ang magluluto mamaya ng hapunan."
Dumaan ang pagtataka sa mga mata. However, she still nodded her head.
"S-Sige, Ma'am."
I continued climbing up until I reached our room. I want to cook for Archer
tonight. I promised him yesterday that I'll make it up to him. Hindi ko sisirain
ang pangakong 'yon.

Walang lakas kong ibinagsak ang katawan ko sa malambot na

kama. I feel physically and emotionally drained. Halos buong umaga kaming magkasama
ni Ryan sa coffee shop. Kung hindi pa ako nagyakag ay hindi pa rin siya uuwi. Kahit
mahilig mangasar ay napagtyagaan ko na rin.
He's not a boring companion. He talks a lot. Ayun nga lang, kapag si Flavian na
ang pinaguusapan namin ay pumapait na ang pakiramdam ko. He even told me that
Sandra is Russell Trajano's ex-fiance. So, paanong ngayon ay si Flavian na ang lagi
niya kasama?
Hindi ko alam na taga salo na pala siya ngayon ng pinaglumaan na.
Natawa ako. Kalakip ng tawa na 'yon ay ang kirot na lumulukob sa puso ko.
Mayroon ng pumalit sa akin. Matagal na. Pero bakit ganoon pa siya umasta sa
akin kagabi?
"You will be the most precious woman in my life, Trinity."
I rolled my eyes as those words from him played in my head. Precious my fucking
ass.
Napapikit ako ng mariin at tamad na itinuon sa puting kisame ang mga mata. I
stayed in that lazy position for a couple of minutes. Hinayaan ko ang isip kong
maglayag at magisip tungkol sa kanila hanggang sa maramdaman ko ang pagbigat ng mga
talukap ko. The God of Sleep has finally arrived and took my soul with him.
Napabalikwas ako ng bangon nang magmulat ako ng mata at makitang papalubog na
ang araw.
"Shit!"
Tiningnan ko ang orasan at nakitang pasado ala-sais na. Archer will be here at
exactly 7PM! Anong oras na at hindi pa ako nakakapagluto.
I didn't wait for any second to pass by and immediately headed to the bathroom.
Naligo ako at nagbihis ng pangbahay. Habang ginagawa 'yon ay abala ang isip ko kung
ano ang puwede ko iluto, iyong mabilis lang at hindi kakain ng matinding oras. Baka
kasi mamaya ay narito na si Archer at nakasalang pa ang ulam sa kalan.
Pababa ako ng hagdan. Malalaki ang hakbang ko patungo sa kusina. Naabutan ko si
Mica na nakaupo sa dining room at mabilis na napatayo nang makita ang presensiya
ko.
"Ma'am!" medyo aligagang aniya. "Magluluto pa po ba kayo?"
"Yes, yes. I'm sorry, I overslept. Ano ba ang puwede ko iluto na mabilis lang?"
"Sinigang na hipon po sana ang iluluto ko ngayong gabi kung hindi pa kayo
bumaba. Kung gusto niyo po ay iyon na lang rin ang iluto niyo?"
Sounds good.
"Sure. Just prepare the ingredients. Ako na ang bahala." sabi ko at dumiretso
na sa mismong kitchen.
Time flies so fast. Halos pagpawisan ako sa pagluluto at pagmamadali na matapos
ito. Fortunately, natapos ako bago pa pumatak ang ala-syete.
Tumunog ang doorbell, saktong isinasalin ko na ang ulam sa transparent bowl.
Umalingasaw ang maasim na amoy ng sinigang sa buong kusina. Napalunok ako dahil
nakaramdam ako ng pagkalam ng sikmura. 
"Bubuksan ko lang, Ma'am. Baka si Ser na po 'yan." paalam ni Mica.
I didn't look at her but nodded my head. Ang atensyon ko ay nasa ginagawa lang.
"Go ahead,"
Dali-dali siyang lumabas ng kusina. Ilang sandali pa at nakarinig na ako ng
mabibigat na yabag patungo sa kinaroroonan ko. Pagkatapos ko isalin ang ulam ay
inilagay ko ang kaserola sa sink at naghugas ng kamay.
Nakarinig ako ng pagtikhim na nakapagpalingon sa akin sa entrada ng kitchen. A
smile spreads across my face when I saw Archer leaning against the nook. He's
crossing his arms above his chest with a sexy smirk occupying his lips.
 "Someone's in the mood for cooking..." he teased.
Natawa ako. Ibinalik ko ang atensyon sa mga kamay na nananatiling hinuhugasan
hanggang sa naisipan ko ng patayin ang faucet. Pinunasan ko ang kamay ko sa towel
at muli siyang hinarap.
"Bumabawi lang."
The smirk on his lips turned into smile. He uncrossed his arms and ambled
towards me. Pinanood ko siya sa unti-unting paglapit.
Archer is really handsome in his own way. The sleeves of his white button down
shirt is already folded upto his elbows. Ang tatlong butones ay nakabukas na
dahilan para matanaw ko ang makinis at maputi niyang dibdib. Medyo magulo rin ang
buhok niya at tila ba kakatapos lang pasadahan ng kanyang mga daliri.
The moment he reached me, he immediately wrapped his arm around my waist and
planted a kiss on my lips.
I closed my eyes and sighed in silent.
Nang maramdaman ko ang paghiwalay ng labi niya sa akin ay nagmulat ako.
Naabutan ko siyang mataman nakatitig sa akin.
"You don't have to. Shey is our friend. I understand that you just want to be
with her. You've been apart for a year." he smiled and tucked some wandering hair
in my ear.
I was deeply touched and happy when he said that Shey is our friend. Ibig
sabihin lang ay tinatrato niyang kaibigan si Shey kahit pa hindi naman sila
talagang magkaibigan.
Pero ang tuwa na iyon ay napalitan kaagad ng kunsensya. He really did believe
that I was with Shey last night. Little did he know that I was with the man who
happened to be the reason why I cheated on him.
Minsan talaga, hindi ko maiwasan sisihin si Archer sa isip ko kung bakit ako
nakakaramdam ng kunsensya. Kung hindi siya naging mabait sa akin ay hindi ako
tutubuan ng ganitong pakiramdam.
That's the reason why you chose to break the connection you had with Flavian,
right? Para maitama ang lahat ng pagkakamali mo.
"Thank you. Gutom ka na ba?" pagiiba ko ng tema.
Tumango siya. "Biglang nagutom. Now I know why I was so eager to go home in the
middle of my last minute meeting... it's because my wife is waiting for me."
I rolled my eyes at him with a smile tugged on my lips.
"Halika na nga! Dinadaan mo pa ako sa ganyan. Maupo ka na doon sa kusina."
mataray na sabi ko at tinalikuran na siya para ayusin ang mga kakailangin namin sa
pagkain.
He chuckled. "Oh, no. Let me help you, babe."
I flinched at the sudden endearment he just used.
No. Flavian never used that endearment on you. He called you baby. Sweet
cheeks. While your husband here called you babe. It's damn different! Get ahold of
your fucking self, Trinity!
"S-Sure..." Was the only word that escaped my lips.
Maganang kumain si Archer. Maging ako ay ganoon rin. Halos maubos namin ang
ulam na niluto ko. He even complained that the time he spent at the gym will be
useless. Natawa lang ako dahil kahit ata kumain siya ng ganoon kadami ay hindi
naman papangit ang katawan niya.
Pagkatapos kumain ay nanood kami ng TV at doon pinalipas ang kabusugan. We
finished two movies before we decided to get inside our room.
"Don't bring your car tomorrow. I'll drive you to work." Archer said while
stroking my hair.
Nakahiga na kami sa kama at nagpapaantok na lang. Kahit nakatulog kanina ay
nakakaramdam na din ako ng antok. Masiyado talaga akong napagod sa mga nangyari. My
mind is so close to shutting down.
"Hmm, alright." sagot ko at isiniksik ang ulo sa dibdib niya.
Simula ng magtabi kami sa kama ay nasanay na kami na ganito ang posisyon. He
loves stroking my hair unti I fall asleep.
Ang kamay niya na nasa ulo ko ay gumapang pababa sa likod ko at kinabig ako
papalapit pa lalo sa kanya. I felt him drop a kiss on my forehead and hug me
tighter.
"Thank you for cooking for me. I really appreciate it." he said gently.
I smiled. "You're welcome. Ikaw naman bukas."
His chuckle reverberated through his chest.
"No problem. I can cook for you for all my damn life, Trinity. I can be your
personal slave, too."
Humalakhak ako kahit pa ang antok ay unti-unti ng kinukuha ang lakas ko.
"Ewan ko sa'yo. Matulog ka na."
"Hmm. Good night, Trinity. Love you."
And just like before, he didn't receive a response from me. Instead, I closed
my eyes and pretended that I didn't hear him.
Kinaumagahan ay nagising ako nang tirik na ang araw sa aking harapan. The black
curtains are already wide open that made the sun rays peek through the glasswall.
Tiningnan ko ang gilid ko at nakitang wala na si Archer. Siguro ay nasa baba na
at nagkakape. He's really an early person.
Bumangon ako sa kama. Nakaramdam ako ng uhaw kung kaya naman naisipan ko munang
bumaba para uminom ng tubig.
I grabbed my black satin robe that's hanging in the cabinet and wore it. Walang
ingay akong lumabas ng pinto ng kwarto at naglakad pababa ng hadgan. Sa kalagitnaan
palang ay natanaw ko na si Archer na nakaupo sa sofa. Nakatungo habang ang mga siko
ay parehas nakatuko sa ibabaw ng tuhod. Both of his hands were gripping his hair.
My brows owned each other. Bakit mukhang problemado ang isang ito?
Tahimik akong naglakad palapit sa kanya, hindi naglilikha ng kahit anong ingay
ang bawat hakbang ko. He must be too engrossed on whatever's happening to him that
he doesn't felt my presence coming near him.
Nang nasa tapat niya na ako ay hinawakan ko siya sa balikat. I felt his body
freeze.
"What's wrong?" I asked curiously.
Hindi siya sumagot. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya nagangat ng tingin
sa akin. Nanglaki ang mga mata ko nang makita ko ang pamumula ng mga mata at ilong
niya. Maging ang labi niya ay ganoon rin na tila ba kagagaling niya lang sa
pagiyak. Veins in his neck and forehead was showing up.
"Umiyak ka ba? Anong nangyari?"
Suddenly, he wrapped his arms around my waist and buried his face on my
stomach. Napasinghap ako nang makita ko ang pangininig ng balikat niya kasabay ng
tahimik niyang pagtangis.
Naguguluhan kong hinaplos ang likod niya, nahihiwagaan sa mga ikinikilos niya.
Hinayaan ko siya sa ganoong posisyon ng ilang minuto hanggang sa kalasin ko ang
pagkakayakap niya sa bewang ko. Lumuhod ako at hinawakan siya sa magkabilang
pisngi.
He's clenching his jaw while tears keeps on falling down his cheeks. I can
sense that's his restraining his emotions to come out but maybe... it's too
powerful.
"Anong problema?" kalmadong tanong ko.
Nagtagis ang bagang niya. Ang mga kamay ko na nasa kanyang mga pisngi ay
parehas niyang inalis doon at sa halip ay mahigpit itong hinawakan.
"Your father..."
My brows knitted in confusement. Si Papa? Anong mayroon sa kanya?
"What about my father?" naguguluhang tanong ko.
Muli na namang umigting ang mga panga niya kasabay ng paghigpit ng hawak niya
sa aking kamay. And then fresh set of fat tears rolled down his face once again. He
breathed frustratingly.
"Your father, Trinity... he was... he was found l-lifeless in his b-bed this
morning..."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 55
 "W-What?" I whispered so low that even I, can't hear my
voice.
A salty fluid dripped over my small, cracked lips. It feels like someone was
gripping my heart until it stops from beating. Nanglalaki ang mga mata ko habang
nakatitig kay Archer na nakatungo lang at paulit-ulit na inihihilamos ang palad sa
mukha.
Umiling ako, paulit-ulit. Sa nanghihinang mga tuhod ay pinilit ko ang tumayo
nang hindi inaalis ang tingin sa kanya.
"The fuck are you talking about? What... What do you mean he's found lifele...
fuck! Archer, kausap ko pa siya kahapon! I went to our house and we even shared
breakfast together! Anong pinagsasabi mo?"
Nagangat siya ng tingin sa akin. He stood up and tried to step near me but I
moved backwards. Pain danced in his bloodshot eyes.
"Tell me you're kidding," my voice turned dark and dangerous. "Sabihin mong
nagbibiro ka lang."
Humakbang siyang muli papalapit sa akin. This time, I didn't had the chance to
step backwards as I felt my knees weaken. He got to hold my hand and pulled me
closer to him, imprisoning my body inside his warm embrace.
"How I wish this is just a joke, Trinity. How I fucking wish." he murmured
against my hair.
Fresh fat tears found their way to get out of my eyes and uncontrollably slid
down my already wet cheeks. Nagsalubong ang aking kilay, tulalang nakatingin sa
kung saan. My lips are trembling as well as my body. It's like some bucket full of
ice had been thrown all over my body.
"I-Imposible. He's very lively while we're talking to each other yesterday.
Panay pa ang tawa niya, Archer. Malakas pa si Papa! He's not even that old! Kaya
paanong... putangina!" I screamed.
My throat closed tight and each word pitched higher than the last in an effort
to squeak out the words that were bottled up inside me. Tears split over and flowed
down my face like a river escaping a damn.
Paanong wala na si Papa? Paanong patay na siya? Wala naman siyang sakit! Masaya
pa kaming naguusap kahapon. Hindi ko maintindihan. Wala akong maintindihan.
Imposible. Buhay pa siya. Buhay siya. He's just at home, sitting on the bench while
watching the sunrise from the garden! Buhay pa ang Papa ko!
Sa mga nanginginig na kamay, pinilit kong itulak ang katawan ni Archer palayo
sa akin. Walang lakas siyang nagpadala sa tulak ko at malamlam ang mga matang
pinagmasdan ako.
"I'm gonna call him. I'll show you that my father's still alive and breathing.
Whatever the reason you have why you're pulling this kind of joke on me, I swear,
I'm not going to forgive you. This is not funny." I glared at him. "Give me your
damn phone."
His chest heaved up. Tumungo siya at bagsak ang balikat na tumalikod. He
crouched down and grabbed his iPhone. Pagkaharap ay iniabot niya ito sa akin.
I snatched his phone away. Mabilis ang aking paghinga. Itinuon ko ang atensyon
ko sa phone at hinanap ang numero ni Papa. I saw the call history and found that
their last conversation was just yesterday afternoon.
I clicked the call button and placed the speaker across my ear. Nang iangat ko
ang tingin kay Arched ay malungkot lang itong nakatanaw sa akin.
The ringing started. My heart is pounding so fast as pain invaded my whole
system. Nagpatuloy ang pagri-ring ng linya. Humigpit ang hawak ko sa cellphone, ang
bagang ay mariing nagtatagis. Mas bumilis pa ang tibok ng puso ko nang matapos na
ang ring at wala akong narinig na boses ni Papa.
I put the phone down and stared at the screen.
"Maybe he's just busy. Knowing him..." I chuckled fakely.
 I was about to call him again when an incoming message
popped on the screen up. It was a message from Papa Tyron.
Dad:
How's Trinity, son? We're now here in the morgue. We'll wait for the two of
you. Ang asawa mo ang magdedesisyon kung saan niya gustong iburol ang papa niya.
Humigpit ang hawak ko sa cellphone. My hands trembled as another tear rolled
down my cheek, stinging my tear stained face. My eyes are now filling with tears
glistening in the light, bouncing sadness through the atmosphere.
Nagangat ako ng tingin kay Archer. My eyes were burning and my chest felt heavy
as if it filled with lead.
"A-Archer..." my lips quivered.
His jaw clenched. Malalaki ang naging hakbang niya palapit sa akin. Just before
Archer could reach me, my knees buckled as the marble tiles collided with my knees.
I screamed at the top of my lungs as Archer and I both slammed into the floor.
His arms encircled around my waist, giving me a comforting hug. I clutched his
shirt and dropped his phone, creating a loud thud against the floor. I cried
hysterically. My noisy sobs echoed through the empty house.
He's really dead... My father is really dead... but how?
"The only f-family I have... he... he left m-me... Magisa na l-lang ako..."
basag ang boses na litanya ko.
"Ssh. Don't say that. I'm here, Trinity. I'm your family. Asawa mo ako at hindi
kita iiwan. I'll stay by your side. We'll get through this, kay?" he whispered
against my hair and kissed me on my forehead.
Pumikit ako ng mariin kasabay ng paghigpit ko ng yakap sa kanya. At this very
moment, my mind can't seem to understand why he died. Anong dahilan? Bakit biglaan?
Hindi ko na nagawa pang magbihis at agad ng niyakag si Archer patungo sa morgue
kung saan naroon si Papa. Tahimik ang naging biyahe. Hindi ako kinukulit ni Archer.
My attention was just outside the window as my tears keeps on falling my cheeks.
Tahimik akong humikbi. I felt Archer's gentle caress on my hand. It only
triggered my emotions.
"How did he d-die, Archer?" I asked painfully.
I heard his heavy breathing. The way he puffed those air out feels like he
doesn't want to talk about it right now. Sa nakikitang sitwasyon ko, alam kong
nagaalinlangan siya kung dapat bang sa kanya manggaling ang mga impormasyon na
gusto ko malaman.
"Cardiact arrest, Trina."
Napalingon ako sa kanya, kunot ang noo.
"Cardiact arrest? May sakit siya sa puso?"
He sighed once again. "Yes,"
"Kailan pa? Ba...bakit hindi ko alam? Hindi siya mukhang may sakit, Archer. At
bakit hindi niya sinabi sa akin? Matagal mo na ba itong alam?" histerikal na tanong
ko.
Isang beses siyang tumango.
Napapikit ako ng mariin. Kumuyom ang mga kamao ko.
"Then why didn't you tell me?! Bakit inilihim mo sa akin? Bakit hindi sinabi sa
akin ni Papa!"
He shot me a quick glance. Nabanaag ko ang pagaalala sa mga mata niya.
"It's your father's decision, Trinity. I'm sorry."
Hinampas ko ang bintana sa gilid ko at inihilamos ang kamay sa aking mukha.
Tears started to fall from my helpless eyes.
"He was sick all along and he didn't bother to tell me. Ako pa na anak niya.
Ako pa ang hindi nakakaalam."

"Trinity, your father had his reasons."

Umiling ako. Hindi ko maintindihan kung ano ang maaaring dahilan kung bakit
kailangan niya ilihim sa akin ang bagay na 'yon.
Lakad-takbo ang ginawa ko nang makarating kami sa hospital. Si Archer ay
nakasunod lang sa akin at hinahayaan ako sa kilos ko. Sa hallway pa lang kung
nasaan naroon ang morgue ay nakita ko na ang mga biyenan ko na nakaupo sa bench na
naroon.
When they both sense our presence, they looked at us and immediately stood up.
Sinalubong nila ako ng nagaalalang ekpresyon.
"Trinity, hija," my mother in-law said.
"Where is he?" I asked as soon as I stopped from running. Naramdaman ko ang
presensya ni Archer sa likuran ko.
Nagkatinginan ang mga in-laws ko bago itinuro ang isang kwarto sa pinakadulo.
Sinundan ko ng tingin 'yon. The walls of my heart clenched tighty.
Nagsimula akong humakbang sa mabagal na tempo at nilampasan sila habang ang mga
mata ay hindi inaalis ang tingin sa pintuan na naroon.
I swallowed hard. Ramdam ko ang pagsisikip ng daloy ng hangin sa aking dibdib.
Isang kamay ang dumantay sa aking balikat, hindi ko man lingunin ay alam kong kay
Archer 'yon.
Tumigil ako sa tapat ng pinto. Tumungo ako at huminga ng malalim. I was about
to hold the doorknob when Archer did it himself. Binuksan niya ang pinto hanggang
sa ang lamig na nagmumula sa loob ay sumalubong sa akin.
I gulped. Marahan kong inihakbang ang paa ko papasok. Toxic smell of medicines
lingered in my nose. Maliwang ang buong lugar dulot ng nakabukas na ilaw. Iginala
ko ang paningin. There's a lot of steel bed all over the room. Lahat ay bakante
pwera lang sa isang higaan na nasa pinakadulo at katabi ng bintana na natatakpan ng
itim na kurtina.
Kumalabog ang dibdib ko habang ang tingin ay naroon sa direksyon na 'yon. Right
in this moment, I know that it's my father who I am looking at. His whole built was
covered by a white blanket.
An audible sobs escaped my throat as I slowly approached towards him. Nang
makarating sa mismong tabi ay halos panawan na ako ng katinuan. Sa mga nanginginig
na kamay, hinawakan ko ang kumot na nakatakip sa mukha niya at unti-unti itong
hinila pababa.
Isang palahaw na iyak ang mabilis na kumawala sa lalamunan ko nang harap-
harapan ko makita ang mukha ng pinakamamahal kong ama. Payapa itong nakapikit, wala
ng kulay ang balat at ang labi ay malayo na sa kulay rosas na natatandaan ko.
"Papaaa!" sigaw ko sa basag na boses.
Ibinalot ko ang mga braso ko sa katawan niya. Isinandal ko ang aking pisngi sa
kanyang noo at buong lakas na humagulgol.
My warm hand fell softly on his cold skin. I placed my hand over his chest that
does not rise or fall, that contains no beating heart. My tears splashed onto his
closed eyes as I kissed his forehead.
"Ang daya mo, Papa! Hindi ka man lang nagpaalam sa akin. Ang daya-daya mo!"
palahaw ko.
Naramdaman ko ang paghagod ni Archer sa aking likod. He let me hug my father as
much as I want because we both know that this would be the last time I'm gonna
experience this. Hinayaan niya akong kausapin si Papa at ibulong rito ng paulit-
ulit kung gaano ko ito kamahal, kung gaano ako nagsisisi na nagtagal ako sa Canada
kung kailan bihira kaming nagkita at nagkasama. If I could just turned back the
time, I'd not leave this country no matter how broken my heart is and just stay
here so we could be together as much as possible.
If only...
"I want to be selfish and ask you to come back but I know you're in a better
place now with Mama," I once again kissed his forehead and smiled sadly while
looking into his close eyes. "Fly high, Papa. I'm going to be okay. I love you and
I will miss you so bad."

Pumikit ako ng mariin at hinayaang maglandas ang luha ko sa

pisngi. Kinalas ko ang pagkakayakap ko sa kanya at tumayo ng maayos. Archer gently
gripped my shoulder. I looked at him, he didn't say anything while staring at me.
Hinigit niya ako palapit sa kanya at pinatakan ako ng halik sa sentido ko.
Huminga ako ng malalim. Sabay naming pinagmasdan si Papa.
"I'll take care of your daughter, Pa. I'm not going to hurt her just like what
I promised you. I'm going to love her with all that I have. Rest in peace, Papa
Nestor." Archer uttered raspily, his voice near to breaking.
I sighed heavily. Bahagya akong lumapit kay Papa at dahan-dahan iniangat ang
puting kumot pataas hanggang sa mabalutan ang kanyang ulo. I did it too slow so I
will have the chance to see and memorize his face for the last time.
Though my heart breaks, I knows he is safe with the Lord and He keeps His
eternal promise. I'll try to accept this painful reality that the only family I
have is no longer with me.
Until we meet again, Papa.
"What happened, Ma?" I asked Evangeline the moment we got out of the morgue.
Nakaupo kami ngayon sa bench kung saan sila naghihintay kanina. Archer is
sitting beside me while his parents are across us.
Nagpakawala ng mabigat na buntong hininga si Evangeline. Though I know that
she's still holding a grudge against me for cheating on his son, hindi naman siya
nagpapakita ng kagaspangan ng ugali habang magkaharap kami ngayon. Wala rin naman
siyang pruweba para tuluyang magalit sa akin at pagisipan ako sa bagay na 'yon.
Kahit pa totoo naman ang hinala niya sa akin.
"Manang Floor, your oldest maid, was the one who saw your father lying
lifelessly on his bed. Ang sabi niya, kinagabihan pa lang daw ay binilinan na siya
ng Papa mo na gisingin ng alasingko ng madaling araw dahil gusto nitong maglakad-
lakad sa village niyo. Ilang beses kumatok si Manang Floor ngunit hindi sumagot ang
Papa mo. When she decided to enter his room, that's when she found out that your
father was not moving nor breathing anymore. Tinawagan niya kami at sinabi ang
nangyari. We quickly went our way there. Dinala namin siya sa hospital pero huli na
ang lahat. He's confirmed as dead on arrival."
Tumungo ako, tahimik na nakikinig sa paliwanag niya. My helpless eyes cannot
produce tears anymore. Natuyuan na ata.
"M-Matagal nyo na rin po bang alam ang tungkol sa sakit niya?"
It's nearly a minute before I heard an aswer from my mother in law.
"Yes..." she said.
Napapikit ako ng mariin. Papa, why did you have to keep this from me?
"Three years ago, your father learned about his coronary artery disease. Ang
sabi ng cardiologist niya noon ay mababa ang survival rate niya unless makakahanap
siya ng heart donor at magpapasurgery. Too unfortunate that our hospitals here even
the prestigious ones couldn't help him in finding a heart donor. Your father was so
close in giving up. Ayaw niyang sabihin sa'yo dahil ayaw ka niyang makitang
nasasaktan at nagaalala. Medicines were the only thing that could prolong his life
but he could feel his body slowly giving up. We did everything to search for a
donor. Nakakita kami sa America. Kung natatandaan mo noon, umalis patungong ibang
bansa ang Papa mo nang hindi nagpapaalam sa'yo. Ang alam mo ay nagbakasyon lang
siya dahil iyon ang gusto niyang sabihin namin sa'yo. He went to States with a
positive feeling that everything would be alright. Mapapalitan na ang puso niya at
matagal pa niyang makakasama ang unica hija niya. But maybe, he's not really meant
to live longer because when he got there, the heart donor was no longer available.
Hindi na ito ma-contact at hindi na rin mahanap. All of your father's hope
completely vanished. He went back here and along with him was the acceptance that
he's going to leave this world anytime soon."

Hindi ako nakasagot. Nanatili lang akong nakatungo habang

dinadamdam ang lahat ng masasakit na rebelasyon magmula sa kanya.
Three years, three years of carrying that fucking disease and I wasn't able to
notice that. Wala akong kamalay-malay na nahihirapan na pala ang ama ko. Kung maaga
ko lang sana nalaman ay hindi ko na siya sinuway sa lahat ng gusto niya. Sana ay
sinunod ko na lang ang lahat at hindi na nagrebelde pa.
 But I turned into an evil daughter and disobeyed him. Nasa huli talaga ang
pagsisisi.
Hindi ko na namalayan ang pagkakakuyom ng kamao ko kung hindi ko pa naramdaman
ang marahang paghaplos ni Archer doon na para bang kinakalma niya ako. Napatingin
ako sa kanya, tipid siyang ngumiti na para bang sinasabi niyang magiging maayos rin
ang lahat.
"We're very sorry, hija. Your father is a very important person to me. He was
my best friend since we're in college and his sudden death is a big blow to us.
Masiyadong masakit para sa akin ang pangyayaring ito." si Papa Tyron.
I anchored my eyes to him. He's looking at the floor. Tinanggal niya ang
kanyang salamin at pinahiran ang gilid ng mga mata.
"Thank you for taking care of my father, Papa. Thank you for always being there
for him," I stated sincerely and then glanced at his wife. "Mama... thank you."
She nodded her head and handed me a small piece of paper.
"Manang Floor found it on your father's bedside table. It's for you."
Inabot ko ito. My name was written on it. Binuklat ko ito. My chest constricted
painfully when I saw my father's penmanship on a black tint.
My princess,
This is my last love letter to you until we meet again.
I do not want you to shed another tear for me my baby girl for I am in a better
place. You are and will always be the most precious jewel I was given. Be happy and
live life to the fullest. Chase your happiness. Remember that you have my blessing
for the both of you. I will still be with you through every milestone, just look
around and there I will be. I love you so much, daughter. Your mother and I loves
you so much.
Love,
Papa
Sa hindi ko mabilang na pagkakataon ay isinara ko ang papel at itinago ito sa
bulsa ng aking pantalon. Just like the first time I read this, his words still
gives my heart a bitter feeling. Paulit-ulit pa rin tinutusok. Paulit-ulit ko pa
rin nararamdaman ang sakit at hinagpis ko sa pagkawala niya.
I breathed a sigh and swallowed my tears.
I looked up to the gold coffin in front of me that's surrounded by huge and
elegant crowned flowers. Ito ang unang gabi ng lamay ni Papa. Kagaya ng inaasahan,
dinagsa ito ng mga kilalang negosyante sa buong bansa. Good thing that my in-laws
are here to talk to them. Wala ako gaano sa wisyo para kausapin sila.
Imbes na sa bahay, naisipan kong sa isang memorial chapel na lang gawin ang
lamay at patagalin ito sa loob lang ng ilang araw. Ayokong sa bahay siya paglamayan
dahil nagsilbi ang lugar na 'yon sa masasayang alaala na pinagsaluhan naming mag-
ama. Ayokong mabihiran ng lungkot.
Kung pupunta ako roon, gusto kong ang masasaya naming alalala ang maaalala ko
at hindi ang mga panahon na nakahimlay siya sa kanyang kabaong.
"I'm sure your father is frowning at you right now." mahinang salita ni Archer
habang nakaupo sa tabi ko.
Walang emosyon ko siyang nilingon.
"Bakit?"
He glanced at me, too. "You haven't eaten anything since lunch. And mind you,
it's already dinner now. You are making me worried."

Simula ng dumating ang katawan ni Papa, hindi na ako umalis

sa pwesto kung saan nasa pinakaunang row ako ng mga upuan at mas malapit ako sa
kanya. I just don't feel like leaving him. Ilang araw lang ang itatagal na
makakasama ko siya kahit sa ganitong paraan. Gusto kong sulitin.
Archer was being patient and understanding to me all the time. Hindi niya ako
pinabayaan at iniwan. He even took a leave from work so he can stay with me while I
am suffering from this painful shit.
I smiled sadly and glanced back to the coffin.
 "He will understand. He knows I'm on a diet."
He chuckled but didn't bother to say a word. We're just staring straight to my
father while listening to each other's heavy breathing.
"Do you know the real reason behind our marriage, babe?" Archer asked after
minutes of silence.
"Business. What else." tamad na sagot ko.
Iyon lang naman talaga ang dahilan kung bakit kami nagpakasal. Umpisa pa lang
ay sinabi na 'yon sa akin ni Papa. Ilang beses na din namin pinagtalunan ni Archer
ang bagay na 'yon. Noon, sa tuwing paguusapan ang tungkol doon ay naiinis ako.
Ngayon ay tanggap ko na.
His deep sigh played in my ears.
"No, it's just an excuse our family created just to make you agree. You see.
Kilala na ang kumpanya nyo sa buong bansa. It can stand on its own without our
help. The Velardes are already popular even without the merging with the Ravena's."
Salubong ang kilay ko siyang nilingon.
"What do you mean?"
For the nth time, he sighed. Nilingo niya ako at tipid na nginitian. He placed
his arm on my shoulder and pulled me near to him.
"Come here." he said.
Walang salita akong umusod sa tabi niya, hindi pa rin nilulubay ang tingin sa
mukha niya. When we're both settled, he looked back to the coffin.
"A month before we met, your father went into our house and had a private
conversation with my parents. I was at work that time. You're aware that our
fathers were best of friends. Noong nagkaroon ng matinding problema ang family
business namin at nanganganib na sa pabagsak, si Papa Nestor ang tumulong kay Papa
para sa muling pagbangon nito. My father promised your father that he will repay
him whenever our business gain its strength back. Tumanggi ang Papa mo at sinabing
hindi niya kailangan ng pera bilang kabayaran, na saka na lang siya hihingi ng
kapalit kapag kailangan niya na. At itong pagpapakasal natin ang hiningi niyang-"
"And why would my father asked that?" taas kilay na tanong ko.
Archer looked at me and chuckled.
"I'm not yet done. Patapusin mo muna ako."
I rolled my eyes at him and let him continue his revelations.
"Your father was already sick that time. Alam niyang mababa na ang tsansa na
magtagal pa siya sa mundong ito. He asked my parents if I could marry you. Not
because of business, but because he wanted to secure your life. Sa sobrang abala mo
sa trabaho mo, natatakot siyang makalimutan mo ng may sarili kang buhay na
kailangan pagukulan ng pansin. Natatakot siyang lisanin ang mundo na ito nang hindi
siya nakakasiguro kung mapupunta ka sa mabuting lalaki. Ayaw ka niyang iwan magisa.
Gusto niyang bago siya mawala ay magkaroon ka ng sariling pamilya mo, iyong may
magaalalaga sa'yo at mamahalin ka dahil lumaki kang kayong dalawa lang ang
magkasama. He's worried about leaving you alone. Ayaw niyang malungkot ka. And
that's when I came into the picture. Your father had the chance to watch me grow.
And maybe, he thought that I am the right man for you. Mabilis na pumayag ang mga
magulang ko. You're a good woman and they visualized you as a perfect wife for
me..."

Napaiwas ako ng tingin. I was badly hit by the last words

he stated. Perfect wife. I am not. I am not a perfect wife for him. Never will I
be.
"Kinausap nila akong tatlo noon. Kakauwi ko lang ng trabaho at iyon agad ang
bumungad sa akin. I was furious for the very first time I've realized that they
wanted me to marry a stranger. And I was in a relationship with Lean. The thought
that I had to leave my girlfriend just because of that damn proposal made me
angrier. But Tito Nestor had been good to me ever since I was a kid. He loved to
shower me toys and treated me as his own son. Hindi ko nga alam kung bakit hindi
kita nakikitang kasama niya noon kapag nagpupunta siya sa bahay. Maybe you're too
busy with your own world. I honestly don't want to see even a glimpse of
disappointment in his face. I treated him as a father too even before we got
married so I agreed. Pumayag akong pakasalan ka at palabasing negosyo ang dahilan
ng lahat. I hated you as a woman as much as you hated me. I kept on seeing Lean on
the first couple of months of our marriage and even thought that I could still find
a way to break our relationship but I ended up falling in love with you."
Hindi ko na namalayan ang sunod-sunod na pagtulo ng luha mula sa mga mata ko
habang nakatingin sa kabaong ni Papa. Kung hindi ko pa naramdaman ang pagpahid ni
Archer sa basa kong pisngi gamit ang likod ng palad niya ay hindi ko pa malalaman.
"I was so mad at him for taking my freedom away and forced me into a marriage I
didn't like. Ang buong akala ko ay negosyo lang ang mahalaga sa kanya at kung paano
pa ito lalawak. Kahit sa huling sandali ng buhay niya, ako pa rin at ang kapakanan
ko ang iniisip niya." basag ang boses na litanya ko. "I'm such an evil daughter for
disobeying him when all those times, gusto niya lang mapabuti ako."
"Ssh, that's not true. Naging mabait kang anak, Trinity. Sigurado akong ganoon
rin ang tingin ni Papa Nestor sa'yo." aniya at muli akong hinalikan sa aking
sentido.
I sobbed. "If I could just bring him back, I would be a better daughter to
him."
"Well, you can still be." Archer snapped.
Dumaan ang luha sa aking labi dahilan para malasahan ko ito. I pursed my lips
and sighed.
"How?"
"Be a good wife to me. Stay with me until we grow old. I'm sure your father
would be happy if that happens."
Napalingon ako sa kanya. Tipid siyang nakangiti habang nakatingin sa harapan
namin. The smile on his face was mixed with the sadness in his eyes. Hindi ko alam
kung para saan ang lungkot na 'yon. Kung para ba kay Papa, o para sa mga salitang
sinabi niya.
I glanced at the coffin back and heaved a sigh.
I can be a good wife to him, Papa. Despite of the fact that I am in love with
another man, I will still try and learn to love Archer like what I've promise you.
I am not closing the door for him. I'm not going to put your sacrifices into waste
no matter how much you wanted me to chase for my true happiness, I will still
remain on my husband's side.
Sana, Papa, maging matatag ako at mapanindigan ko ang lahat ng ito nang sa
ganoon ay hindi kita mabigo. I want you to be happy while watching me from above as
I try to love the man you chose for me. And if I failed...
Please know that I really tried.
My thoughts was snapped by my phone vibrated inside my pocket. I was about to
get it when Papa Tyron went to us and tapped Archer on his shoulder.
"Son, your business partner Mr. Sullivan is here. Salubungin mo muna." maingat
na sabi ni Papa Tyron at sinulyapan ako.
Nilingon ako ni Archer, humihingi ng permiso. Tumango ako at nginitian siya.
"Go ahead,"
"Will you be fine here?" worry etched in his dark eyes.
"Yes." I assured.
Humalik siya sa aking noo. "I'll be back."
Tumayo na siya at naglakad palayo kasama si Papa Tyron. Itinuon ko na lang ang
atensyon ko sa altar nang manginig ulit ang cellphone ko sa bulsa. Umayos ako ng
upo at kinuha ito.
A missed call from a foreign country was indicated on my phone's screen. Bukod
pa roon ay mayroon rin text galing rin sa number na iyon.
Unknown number:
My deepest condolences to you, Trinity. I hope you're alright. I strike you as
a strong and fierce woman so I know that you will overcome that trial in time. I
wish I could be there for you and assure you that you're not alone. But I know that
you have your husband beside you. My presence ain't needed. Just in case you need
someone to talk to, know that I'm just a phonecall away. Take care.
 My grip on my phone tightened as my heart pummeled painfully. The butterflies
in my stomach started to fly and only one man could summon them this instant.
Flavian...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 56

The bright rays of the sun was directly pouring down on me, creating a shadow
behind my parent's gravestone as I stared at them.
It's a hot morning but I felt gloomy and cold like I was in the middle of the
forest while the wind is blowing so hard and nobody's around to embrace me and
protect me from the upcoming storm.
Naramdaman ko ang isang kamay sa aking balikat. Mula sa lapida ng aking mga
magulang, tumingala ako. Naningkit ang mga mata ko nang maramdaman ko ang pagtama
ng sikat ng araw rito. Ganoon pa man, nakita ko roon si Ryan kasama si Russell at
ang ilang kaibigan niya. They're all standing in their white poloshirt while
staring at me with sympathy in their eyes.
"We'll go ahead, Trinity. Stay strong." pangunguna ni Ryan.
Tumango ako. As much as I want to stand up from kneeling in this fresh grass, I
couldn't. Pakiramdam ko, oras na tumayo ako ay manghihina ang mga tuhod ko hanggang
sa bumagsak ako. Since the day I lost my father, I feel like I have lost all my
strength, too.
"Thank you, Ryan. Thanks to all of you." I answered sincerely.
Tipid silang ngumiti. Kagabi, sa huling lamay ni Papa, nakaramdam ako ng gulat
nang makita ko ang pagdating ng mga kaibigan ni Flavian sa chapel. Nasa higit lima
sila pero ang kilala ko lang ay si Ryan, Russell Trajano at Chase Saavedra. They
all came to expressed their condolences.
I appreciated it. Kahit na hindi naman kami malapit sa isa't-isa ay nagawa pa
rin nilang makiramay. Hindi man nila sabihin, pakiramdam ko ay may kinalaman si
Flavian kung bakit sila naroon. O, puwedeng wala.  Hindi ko alam. Ayoko munang
isipin ang kahit na anong may kinalaman kay Flavian.
"Keep going." Russell Trajano stated.
Tipid akong ngumiti. "Of course."
Nakita ko ang pagtapik ni Chase sa balikat ni Archer na nasa tabi ko at
nakatingin lang rin sa kanila.
"Mauna na kami, Archer."
"Take care." sagot ni Archer bago tumayo at nakipagkamay sa kanilang lahat.
Hindi nakatakas sa mga mata ko ang pagtitig ni Ryan kay Archer na para bang
pinagaaralan ang mukha nito. Huminga ako ng malalim. Knowing that Archer was
shaking hands with Flavian's close friends made me feel guilty. Sigurado akong alam
nilang lahat ang tungkol sa nakaraan namin ni Flavian, ang panlolokong ginawa ko sa
taong kaharap nila ng dahil sa kaibigan nila, samantalang si Archer ay wala ni
kaunting ideya sa mga sikretong itinatago ng mga taong ito. Though, I don't know if
Chase Saavedra is also aware of my infidelity.
Nagiwas na ako ng tingin at ibinalik na sa puntod ni Papa ang atensyon. A
breath of pain and longing escaped my lips.
Papa, although I haven't spend my whole life with you, or talked very much with
you, I love you with my whole heart. I just lost you three days ago and I'm already
missing you so bad. I feel incomplete knowing that you won't be here anymore. No
more walking around the village every morning, no more laughs, no more hugs, no
more father-daughter relationship.
I want to see you again, Papa. To kiss you on your forehead, to hug you
stronger than before but I know you're happy wherever you are right now with the
love of your life, and that's Mama. I won't take that happiness from you, Pa. I
know that you've been longing to be with her since the day she left us. Just know
that I'm already missing you with all my heart and soul. 
I felt Archer's hand on my waist. I glanced at him with my puffy eyes, he
smiled at me. I can see the sadness behind his smile like it wasn't meant to show
up.
Kaming dalawa na lang ang naiwan sa sementeryo. Lahat ay nagsialisan na. Sa mga
oras na ito, pakiramdam ko ay siya na lang ang natitirang mayroon ako.

"Let's go back here as often as possible." I said looking

so vulnerable in front of him.
From his hand on my waist, he pulled me nearer and marked my forehead with his
most gentle kiss.
"Of course. We'll visit your parents whenever you want. I'll be with you, babe.
Always."
Kasabay ng paglubog ng araw at ang pagsabog ng kulay kahel sa buong karagatan
ay ang pagtatapos rin ng pagbabalik tanaw ko sa mapait na ala-ala ng kahapon.
Anim na buwan na ang nakalipas simula nang lisanin ni Papa ang mundong ito pero
parang kahapon lang nangyari. The pain and wounds are still fresh and vivid. Ramdam
ko pa ang pagkirot ng puso ko sa tuwing bumabalik sa isip ko ang mukha ng
namayapang ama.
Those memory isn't something your heart and soul could easily mend and forget.
Na kahit taon-taon pa ang lumipas, ang sakit at pait ay nananatili pa rin sariwa.
"I know that look. You're starting to feel emotional again." Archer, who's
sitting beside me said.
Bahagyan kong inilingon ang mga mata sa kanya. He's staring at the sunset in
front of us. The tangerine shade of the sun was softly touching his face. His long
lashes were leaving shadows beneath his eyes as he blinks. Ibinalik ko ang tingin
sa papalubog na araw.
"Can't help it." I answered.
My attention from the dipping sun was stole by the little voices laughing
around us. Napatingin ako sa gilid. Nakita ko ang ilang bata na nagkwe-kwentuhan
habang nakaupo sa barandilya na gawa sa bato kung saan nagsisilbing harang ng dagat
sa kalsada.
Looking at these kids, hindi ko maiwasan ang makaramdam ng inggit. Sa paraan ng
pagtawa nila, parang ang simple-simple lang ng buhay. Sa itsura pa lang nila ay
halata ng mahirap ang buhay na mayroon sila ngunit ang mga klase ng ngiti sa labi
nila ay para bang hindi iyon magiging hadlang para malungkot sila.
If things could be that easy. If problems and situations could be this easy to
handle... Iyong puwedeng tawanan. Iyong kayang kalimutan kahit pansamantala lang.
Kung puwede lang sanang ganoon.
Bumuntong hininga ako. Nilingon ko si Archer, nakatingin na rin siya sa mga
batang pinagmamasdan ko ngayon-ngayon lang. Tipid na nakangiti rin siya sa mga ito.
Maybe, he also find those children adorable.
"Let's go, Archer. It's already getting dark." pahayag ko.
His eyes moved to me and then nodded his head.
"Wala ka ng nakalimutan bilhin?"
"Wala na. Laptop lang naman talaga ang kailangan ko bilhin."
My laptop was got broken yesterday. Bigla na lang itong hindi gumana nang
buksan ko. Sinabi ko kay Archer na bibili ako ngayon at kaagad siyang nagsabi na
sasamahan niya ako. From his work, he fetched me on my office and went to Mall of
Asia.
Pagkatapos bilhin ang kailangan ay para akong inakit ng dagat sa likod ng
building. I suddenly thought of watching the sunset. Nakuntento na ako sa pagtayo
habang hinintay ito sa paglubog.
Archer didn't seem bored. Wala siyang naging salita. He just stood beside me as
I appreciate the amazing creation in front of us.
"Alright. Let's go home so I can cook for your favorite food." aniya.
Tumalikod na siya sa dagat at hinarap ako. Ipinatong niya ang kanyang kamay sa
balikat ko bago kami sabay na naglakad paalis roon.
Natawa ako. "Pork caldereta?"
"Hmm, yes, with lots of bell peppers."
I giggled. Archer already knows my favorite food. Simula nang maging magkasundo
kami ay unti-unti na naming natututunan ang ugali at kagustuhan ng isa't-isa. Sana
sa susunod, matutunan ko naman ang mahalin siya. Nang sa ganoon ay hindi masayang
ang sakripisyo ni Papa sa akin.

Pinagbuksan ako ni Archer ng pintuan bago ako sumakay.

After closing the door beside me, he opened the backseat's door and placed the
paper bag inside. Maya-maya pa ay nasa loob na rin siya ng sasakyan.
Tahimik ang naging biyahe. Medyo naipit kami ng traffic dahil rush hour na ng
maisipan namin umuwi. We spent the next hour in the middle of the road.
"Archer, can we drop by the nearest coffee shop? Parang gusto ko ng frappe."
sabi ko.
Archer, who's tapping his index finger in the steering wheel while lazily
holding it shot me a glance. Kagat nito ang ibabang parte ng labi niya. Bakas sa
mga mata niya ang pagkaburyo, marahil sa tagal naming naiipit sa traffic.
"Yes, of course." tanging sabi niya lang at ibinalik na ang tingin sa kalsada.
Hindi ko na napigilan ang matawa sa reaksyon niya.
"Maybe we can play some song to lighten up your mood," I suggested before
moving to his car player. "Where's your iPod?"
"Forgot it in our room."
Nagkibit balikat ako. Iyon kasi ang gamit niya kapag nagpapatugtog siya rito sa
sasakyan niya. It's connected to his player but since it's not available, I
switched it on the radio mode.
Another winter day has come
And gone away
And even Paris and Rome
And I want to go home
Let me go home
And I'm surrounded by
A million people I
Still feel alone
Oh, let go home
Oh, I miss you, you know
I froze at my seat, my hand was still touching the player. Knives of familiar
pain suddenly stabbed my heart as the lyrics sunk into my brain. Kaagad na lumitaw
ang mukha niya sa isip ko. Huminga ako ng malalim.
Let me go home
I've had my run
Baby, I'm done
I gotta go home
Let me go home
It will all right
I'll be home tonight
I'm coming back ho—
Inilipat ko ang kanta. Nakita ko ang pagsulyap ni Archer sa akin, kunot ang
noo.
"You don't like that song? It's actually good and relaxing. Perfect for a damn
traffic like this." he fired.
Yes, it was. It was indeed good and relaxing. But I also find it heartbreaking.
The song was hitting the nerves in my heart. Parang nananadya pa. Kahit na hindi
naman eksakto ang lyrics sa akin, pakiramdam ko ay tinatamaan pa rin ako.
Pakiramdam ko ay para sa akin ang kantang 'yon. Alam ng puso ko kung saan ang
tirahan niya, kung saan siya nararapat. At hindi dito 'yon. Pero hindi puwede.
Archer is my home. My only home. It should be him. No other options.
 O, siguro... ganoon lang ang tingin ko dahil nakakaramdam ako ng pangungulila
sa kanya?
It's been six months since we last saw each other. Six months since he sent me
a message. Noong nagtext siya nung unang gabi na nakaburol si Papa ay hindi ko 
nagawang replayan siya. I haven't got the chance to even thank him for that
message.
Mabuti na rin siguro iyon. I'm trying so hard to forget him and just focus on
my husband. Pasasaan ba at mawawala na rin itong nararamdaman ko para sa kanya.
Plus, he already has his apple of the eye there. Siguradong nakalimutan na rin niya
ako.
"It's too boring," sagot ko kay Archer matapos ang ilang beses na paglilipat.
Isang rock song ang pumailanlang sa ere. "This one's better."
Archer's deep and sexy chuckle filled my ears. Kunot noo ko siyang tiningnan
bago isinandal sa backrest ang likod.
"Didn't know you're into that kind of songs," he mocked. "Rock and roll."
Inirapan ko siya sa paraang natatawa na rin. Kung alam niya lang ang dahilan
kung bakit mas napili ko ang kantang iyan kumpara sa una, ewan ko lang kumg
makatawa pa rin siya.

Archer halted his car in front of the Starbucks. Kinalas ko

ang seatbelt ko.
"Bababa ka pa ba? O, hintayin mo na lang ako dito?" tanong ko matapos tuluyan
nang maialis ang seatbelt.
He unfastened his seatbelt, too.
"I'll come with you."
Tumango ako at bumaba na ng sasakyan. Our doors shut together, creating a loud
thud. Madilim na ang langit at ang buwan ay lantaran ng nakasilip sa langit.
Archer held my waist as we both entered the coffee shop. The strong aroma of
coffee lingered in my nose as a bossanova music played in my ears. Iginala ko ang
mga mata ko. Hindi gaano karami ang taong narito. Kadalasan ay mga business man at
estudyante. May nagbabasa ng libro, mayroon din naman nasa screen ng laptop ang
atensyon.
We're just meters away from the counter when my eyes landed to a familiar
faces.
Nilingon ko si Archer na nasa likod ko na, hindi pa rin inaalis ang paningin sa
mga taong nakita ko.
"Is that your mother?" I asked curiously.
Napansin ko ang pagtuon ng ulo ni Archer sa gawi ng tinitingnan ko. Hindi ako
puwede magkamali, it's Evangeline who's sitting elegantly in her red sleeveless
dress and in front of her was Zoe. Seryoso silang naguusap sa isa't-isa na tila ba
hindi sila maaaring gambalain nino man.
What are they doing here? And... are they close to each other? Alam kong
magkakilala sila dahil kay Tito Zach pero... it's just strange seeing them together
in a place like this.
"What are they doing here?" wala sa loob kong tanong.
Naramdaman ko ang paggapang ng kamay ni Archer sa balikat ko at marahan akong
itinutulak palapit sa counter.
"Ignore them. Maybe they're talking about business. Let's get to the counter
and order you something."
"No. Pagkatapos ko umorder, lalapitan natin sila." I said firmly and walked
towards the counter.
Mabilis akong umorder ng frappe ko. I even ordered a cup of cafe americano for
Archer. It's his favorite drink whenever we're in coffee shop kaya kahit hindi
sabihin ay iyon ang binili ko.
My mother in-law and Zoe seems to be lost in their serious conversation as I
looked at them while waiting for our orders. Walang bahid ng ngiti sa mukha nilang
dalawa. I can even see my friend brushing her palms against her face, a sign of
being frustrated.
What the hell is going on?
"Your mother and my friend seems to have a very serious conversation, Archer."
I whispered.
"Hmm. Maybe it's about business." sagot niya sa likuran ko.
"Dark Mocha Frappe and Cafe Americano for Ma'am Trinity." one of the staffs
announced.
Tumingin ako sa counter at tipid na ngumiti. I grabbed the cafe americano and
handed it to Archer before I grabbed mine.
"Thanks." I said to the staff.
"You're welcome, po!"
Tumalikod na ako at diretso ang tingin na naglakad patungo sa kinaroonan ng
biyenan ko. Ramdam ko naman ang pagsunod sa akin ni Archer. Tama nga ako nang
naisip na seryoso ang pinaguusapan nila ni Zoe nang malapit na ako sa kinaroonan
nila ay hindi pa rin sila nagaangat ng tingin sa akin, o ang mapansin man lang ako.
"Hello, Ma."
Nakita ko ang gulat sa ekpresyon ng mukha ni Evangeline nang maulinigan ang
boses ko. Na para bang kahit hindi ako pagangatan ng tingin ay kilala niya na ako.

From Zoe, she lifted her eyes and found me. Tipid akong
ngumiti sa kanya. Inilipat ko ang mga mata kay Zoe, bahagyang nanglalaki rin ang
mga mata niya habang nakatingin sa akin.
What's with their reaction?
"T-Trina..." Zoe called out.
Napatayo si Mama na ikinakunot ng noo ko. 
"Trinity, hija, nagawi kayo dito? Malayo ito sa work place nyo, ah."
nangingiting sabi ni Mama at bumeso sa pisngi ko pero halata ang pagkaligalig sa
boses.
Nakay Zoe pa rin ang atensyon ko na seryosong nakamasid sa akin.
"Napadaan lang, Ma. Galing kaming MOA ni Archer. We just bought something."
sagot ko at tiningnan na siya.
I found her looking intently at Archer. Nang maramdamang nakatitig na ako sa
kanya at ibinalik niya na ang atensyon sa akin.
"Oh, I-I see. Pauwi na kayo?"
I nodded. "Yes, Ma. Pauwi na rin. Anyway, you have business with Zoe?"
Evangeline looked at Zoe before transferring it to me again.
Seriously? These people should stop looking at each other like they're talking
through their minds. Nahihilo ako sa pagiging malikot ng mga mata nila.
"Y-Yes! The Monterro's are having their mall expansion. Sa atin siya
nakikipagkontrata pagdating sa construction." sagot niya.
Tumango-tango ako. I sipped on my frappe and the sweet and strong taste of
mocha combined in my tongue. I glanced at Zoe. She's staring at her table. She then
looked up and found my cold eyes.
"I don't know you're now this hands on when it comes to Megaworld. I thought
you hate it." I smiled timidly.
Zoe doesn't want to handle the Megaworld because she feels like it's too much
for her. Malaki ang mga mall ng Monterro at kalat-kalat. May point naman siya kung
talagang tatanggihan niya 'yon. Her father seems to be alright with her decision.
But at least, he needs someone to take over his position if ever he already wants
to retire.
"No choice." Zoe answered.
"Hmm. You are supposed to talk to my husband when it comes to that matters
instead of my mother in law, Zoe. Mama Evangeline has no control with our
business." I said, sounding polite as much as I can.
Zoe lifted the corner of her lips.
"Don't worry. I'll go to your husband's office one of these days and talk to
him in private." she rebounded.
 I smiled. "Alright then. We'll go ahead."
Pagkasabi ko noon ay bumeso ulit ako sa biyenan ko. She accepted it without
saying anything. Si Archer ay ganoon rin ang ginawa at walang pasabing tumalikod at
hinawakan ako sa bewang. He didn't bother to say goodbye to Zoe.
Nang makalabas kami ng coffee shop at muling makasakay sa kotse ay nilingon ko
si Archer.
"They're acting weird." sabi ko sa kanya.
Mula sa pagkakabit ng seatbelt ay nagangat siya ng tingin sa akin.
"You think?"
I nodded as I continued sipping on my straw.
"Yes, mostly Zoe."
Tumaas ang kilay ko nang lumapit si Archer sa akin at ikinabit ang seatbelt sa
katawan ko. When he's done, he crouched a bit and planted a kiss on my lips. A
gentle smile spread across his face.
"You're just over thinking. Huwag mo na sila isipin. Nagulat lang siguro sila
sa presensiya natin."
I shrugged my shoulders and didn't bother to answer him. Zoe's frustrated and
problematic face keeps on playing in my head. Ngunit kalaunan ay nakalimutan ko na
rin 'yon.

Kinabukasan ay naging abala ako sa opisina. I keep on

finishing my pending projects through my laptop while Shey was busy answering phone
calls from different clients.
It's two in the afternoon when Shey and I are already preparing to go in Pasig
for a mansion visit.
"Ready na lahat, Ma'am." sabi ni Shey pagkasakay sa passenger seat bitbit ang
ilang mga gamit na kailangan namin.
"Good. Let's get this over with. Baka abutan tayo ng traffic sa daan."
I maneuvered the car and drove our way to Pasig. Our ride going there was a bit
smooth. Hindi pa kasi rush hour.
Isang oras ang lumipas nang makarating kami sa lugar kung saan nakatirik ang
bahay ni Mrs. Corpus, our client. Pagkahinto ng kotse ay luminga agad ang mga mata
ko sa kabuuan ng bahay.
Shey was right when she told me that the mansion was really huge. Kagaya ng
mansion namin ni Papa, mayroon din itong fountain sa mismong loob ng bakuran nila.
The modern mansion was painted in all white. Kung mayroon man naiiba ay iyong
bubong lang dahil kulay itim ito.
They should consider of repainting this mansion. It looks plain and boring. But
who knows, baka maganda naman sa loob.
Bumaba na kami ni Shey. Napansin ko ang isang itim na sports car na nasa tapat
ng mataas na gate ng mansyon. Tumaas ang kilay ko dahil sa itsura nun. It's
blackness was glossy and not matte. Sa itsura pa lang ay halata ng hindi basta-
basta ang presyo nito.
"Shey, call our client that we're already here." utos ko habang ang mga mata ay
hindi pa rin maialis sa kotse.
Maybe I can also buy this kind of car. But I want it to be red. Bloody red to
be exact. It kinda looks glamorous.
"Yes, Ma'am."
Ilang minuto pa at narinig ko na ang pakikipagusap ni Shey mula sa cellphone.
We ambled near the gate.
"Papunta na raw siya, Ma'am." saad ni Shey matapos ibaba ang cellphone niya.
Tumango ako. It's two minutes later when the gate opened. Sumalubong sa amin
ang isang de unipormadong maid, sa likod noon ay ang ginang na siguradong si Mrs.
Corpus.
"Good afternoon. Come in! Come in!" the sophisticated old woman greeted with
all smile on her slightly wrinkled face.
"Good afternoon, Madame." I smiled, too.
 Natawa ang ginang at bahagya akong tinapik sa balikat ko. We're now walking
towards their house and I can say that it's prettier when close.
"Kung makatawag ka sa akin ng Madame ay akala mo naman hindi ka mayaman at
kilalang primadona sa bansang ito."
Ngumiwi ako. Primadona talaga?
May kahabaan ang daan bago makarating sa main door nila. Kasabay kong
naglalakad si Mrs. Corpus habamg sa likod naman namin ay naroon si Shey.
"I really like your house designs, hija. Medyo matagal na akong nagpaschedule
sa'yo pero ngayon lang ako naasikaso." she giggled.
This old woman seems to be very kind and warm. O, baka naman pakitang tao lang
kagaya noon ni Mrs. Follosco?
Napairap ako sa naisip.
"I'm sorry, Ma'am. I just lost my father and I'm still coping up until now."
"Yes, I heard about that and I'm really sorry. I hope you'll feel better soon."
aniya at nilingon ako nang may ngito sa labi.
I smiled back. "I will, Ma'am. Thank you."
Narating na namin ang main door. She opened it and stepped inside. I followed
her. Tumingala ako at iginala ang paningin sa mga dingding at kisame ng lugar.
Lahat ay puti. Kung may naiiba man ay ang mga lining lang sa kisame dahil kulay
brown ito. Everything about the place screams purity and elegance.

"Honey, my interior designer is here!" dinig kong sabi ni

Mrs. Corpus.
I lowered my head and my eyes automatically went to the living room where the
couches are being occupied by two person.
My sanity have almost left my soul when my gaze suddenly met a pair of obsidian
and stormy eyes. They're looking coldly at me like I am just the only person they
could ever see. Bumaba ang dugo mula sa ulo ko papunta sa aking paanan kasabay ng
panglalamig ng mga kamay ko.
"Mabuti naman kung ganoon. I'm done with my business with—"
"Excuse me, Mrs. Corpus. I'll just go back to my car. I forgot my cellphone."
pagputol ko sa sinasabi ng isang lalaki na sa tingin ko ay asawa ni Mrs. Corpus.
Kumurap-kurap ang ginang bago tumango sa akin. I took that as a chance to exit
the house and ran towards the gate. I even saw Shey looking at me with awkwardness
swimming in her eyes.
Naging mabilis ang aking pagtakbo. Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko
dahil sa pinaghalong kaba at tensyon.
B-Bakit siya narito? Anong ginagawa niya dito?
Kaagad akong sumandal sa pinto ng kotse ko pagkarating. I shut my eyes tight,
visualizing his cold expression while looking at me just awhile ago. My chest keeps
on rising and falling as my hand clutched the hem of my dress. Bukod sa panglalamig
ay ramdam ko rin ang pagpapawis ng palad ko.
We're not supposed to see each other. I'm not ready. At kahit kailan ay hindi
ako magiging handa na makita siya.
"You forgot your phone, huh?"
Marahas akong nag mulat ng mga mata matapos marinig ang malalim at baritonong
boses na 'yon. Umayos ako ng tayo at pumihit sa likuran ko.
And there... the man I've been trying to forget for the past months and year
but still failed... is standing proudly just meters away from me. Danger and
natural arrogance was screaming from his aura.
Flavian...
"I see. You're surprised to see me," he smirked. "Don't worry. The feeling is
mutual."
Hindi ako nakasagot. Nanatili lang akong tulala sa kanya. It just only six
months since the last time I saw him but I feel like a lot of things have changed
in him.
Kung noon ay pansin ko ang lungkot sa mga mata niya, ngayon ay halos wala na
akong makita ni kaunting bakas noon. All I can see was his menacing and hooded eyes
that express no emotions. As if he's just looking to a common friend.
Well, mind you, Trinity! Kaibigan ka lang. Ano bang inaasahan mo matapos mo
siya ipagtulakan palayo sa'yo ng ilang beses?
Mas gumanda rin lalo ang pangangatawan niya. Mas pumuti at ang pisngi ay
namumula. His hair was in a clean cut and his beard was well-trimmed and looks so
soft. 
I saw him look at his silver wrist watch and then glanced up to me. Para siyang
nagmamadali.
"I'll go ahead. I still have to catch a flight. It's nice to see you again,
Trinity." he stated and then turned his back on me.
"S-Sandali!" habol ko.
With both hands inside his slacks'pocket, he turned his head but not his body.
Pakiramdam ko tuloy isa akong tao na hindi naman importante para sa kanya at
napipilitan lang na pagukulan ako ng pansin.
"You're leaving again?" I asked stupidly.
Why do I sound like a jealous girlfriend here?! Ang kapal ng mukha mo, Trinity.
"Yes. Korea."
Korea? Doon na naman? Halos doon na ata siya nakatira, ah!
"K-Kailan ka pa dumating dito kung ganoon?"
Malayo man ay narinig ko ang pagpapakawala niya ng buntong hininga. Finally, he
turned his body towards me and faced me properly.
"Isang linggo na ako dito."
"Ah, I see..." tumatango-tangong sabi ko. "Matagal tagal na rin pala."
Seconds of silence went on. I just keep on glancing anywhere, trying to avoid
his menacing eyes.
"Still have questions? I have to go now—"
"What are doing in Korea? I h-heard from your friends that you've been staying
there for more than a year now."
Ha! Why do you care, Trinity? Hindi ba at alam mo na ang dahilan kung bakit
siya naroon? Ryan already told you about that! About his apple of the eye! Gusto mo
talagang masaktan, ano?
"Boyfriend duties..." he snapped.
My heart clenched painfully at his direct answer. Natapon ang pait sa aking
dibdib. Pakiramdam ko ay paulit-ulit na tinarakan ng punyal ang puso ko kahit pa
dapat ay inaasahan ko na ito.
Alam ko na may kasa-kasama siyang babae doon, pero bakit masakit pa rin marinig
mismo sa kanya?
I smiled at him even though my lips are starting to tremble.
"Boyfriend duties. I see. I'm glad that you've already found your happiness
there."
Laking pasasalamat ko nang mairaos ko ang mga salitang iyon nang hindi nauutal.
Kung titingnan at papakinggan ako ay mukhang wala lang sa akin ang katotohanang may
iba na siya.
He gazed at me, not smiling nor showing any expressions at all. Later on, his
chest heaved up and nodded his head.
"I'll go ahead. She's already waiting for me."
I nodded and smiled.
"Take care, F-Flavian..."
Isang beses pa siyang tumango bago tuluyang tumalikod at naglakad patungo sa
sports car na nakita ko kanina. The moment he climbed into his car and drove his
way out of the place, my smiling mask fell off my face and tears immediately ran
down my cheeks.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 57
The whole mansion visit and meeting with Mrs. Corpus was really a disaster. I went
back inside their house with a crumpled face and slightly bloodshot eyes. Pansin ko
ang pagtataka ni Mrs. Corpus sa naging itsura ko pagbalik. She even asked me if I
was alright. Of course I said I am, but deep inside, I'm not. But she doesn't need
to know about that.
Shey was giving me the look that she already had an idea why I suddenly went
out of the house the moment I saw Flavian talking to Mrs. Corpus' husband. Alam
niyang hindi ko inaasahan ang makita ulit ito.
It was so sudden that I didn't had the chance to think properly instead of
walking out. All throughout the meeting, my mind was wandering and couldn't focus
on the topic. Mabuti na lang at naroon si Shey para saluhin ako sa pagiging lutang
ko. I wouldn't know what to do if she's not with me. I might disappoint Mrs. Corpus
if ever.
I slammed my body against the soft mattress the moment I entered the master's
bedroom. It's just seven in the evening and Archer isn't around yet. Tumawag siya
sa akin kanina upang sabihin na baka ma-late siya ng uwi. I heard from him that he
still has alot of paperwork to do.
Dinala ko ang mga palad ko sa aking mukha at tinakpan ito. Huminga ako ng
malalim, ang maiksing paguusap namin ni Flavian kanina ay paulit-ulit na naglalaro
sa utak ko.
Inalis ko ang mga kamay ko sa aking mukha at pagod na nagbuga ng hangin. I
glanced at the white ceiling and let my mind drown in the ocean of thoughts.
"He has changed. A lot." I whispered inwardly.
The cold and emotionless aura surrounding the dark orbs of his eyes were some
of the reason why I'm hurting right now. Hindi ko na makita ang init at
pangungulila sa mga mata niya na nakikita ko noon sa tuwing tinititigan niya ako.
Para bang ang dating nag-aapoy na mga mata tuwing nakatingin sa akin ay binuhusan
ng tubig na punong-puno ng yelo hanggang sa tuluyang mamatay ang apoy roon.
It's too lifeless.
Hindi ka na dapat nagtataka ng ganiyan, Trinity. You pushed him away several
times! Ilang beses ka niyang sinuyo, ilang beses ka niyang iniyakan at nagmakaawang
balikan mo siya, do you really expect him to stay beside you even if you don't want
him to? Tapos na ang pagpapakatanga niya sa'yo!
And now he's back in Korea. To fullfill his duties as that Sandra's boyfriend. 
I rolled my eyes skyward. Boyfriend duties my fucking ass!
On a second thought... I wonder how that woman looks like? I mean, is she
prettier than me? Mas sexy ba siya sa akin? I surely have a body to die for. Kung
tutuusin ay marami ang nagaakalang isa akong modelo dahil sa pagiging balingkinitan
ng katawan ko at sa tangkad na mayroon ako.
Hindi ako iyong babae na kailangan pang yukuin ng lalaki sa tuwing hahalikan.
Tall men won't have to crouch down just to reach my lips. Archer and Flavian have
the same height. Hanggang tainga na nila ako at hindi na kailangan tumingkayad pa.
So, what are you trying to point out now, Trinity? That you're damn sure that
you are way prettier than his girlfriend? Ang dami-dami mong sinasabi! Ang sabihin
mo, nasasaktan ka lang at hindi pa man nakikita ang itsura ng kinahuhumalingan
niya, insecure ka na agad!
Ngumiwi ako sa takbo ng isip ko.
Wala lang.  Share ko lang. Bakit ba?
Sa hindi mapigilang pagusbong ng kuryosidad sa isip ko, kinuha ko ang cellphone
ko na nasa aking gilid at binuksan ito.
I suddenly thought of opening my Instagram account to check if there's some
information about them that I can gain. Lahat ng social media accounts ko ay bago
na. I deleted the old accounts since I stayed in Canada. Lahat ng may koneksyon kay
Flavian noon ay walang alinlangan kong binura.
 I tapped the search bar and typed Flavian's name there.
Dalawang account ang lumabas. Ang isa ay Flavian Follosco ang pangalan, ito ang
natatandaan kong gamit niya noon na nakakunekta sa luma kong account.
When I clicked it, it's the same and old profile picture that welcomed me. I
scrolled down and searched for a recent post. Pero ang pinakahuli ay isang taon na
ang nakalipas. But what made my heart ache is the portraits I have there were
already in deleted. Siya ang kumuha ng mga litrato kong iyon at nagpost, siya rin
ang nagbura.
Funny.
I swiped up to exit the useless account. Napunta ulit ako sa mga resulta ng
accounts ng pangalan niya. Under the Flavian Follosco was an account named as Ian
Follosco. I'm not sure kung sa kanya rin ito. Ang profile picture kasi ay hubad at
nakatalikod na katawan lang. The man was just wearing a white Calvin Klein boxer
brief. He honestly looked like an underwear model.
I still clicked the account. The owner of it account has 425k followers. Tumaas
ang kilay ko.
Famous, ah.
I scrolled down. Unang row pa lang ng mga pictures ay kumunot na ang noo ko.
Muli ko na namang naramdaman ang mga pinong kirot sa puso ko nang mamukhaan ko ang
mga nasa pictures.
It's his. The account is his.
I tapped the first picture. It's Flavian... with a woman. Maputi, kulot ang
buhok, bilugan ang katawan at malayong-malayo sa katawan ko na balingkinitan.
They're both sitting inside the car, wearing black and brown trench coat. Itim ang
kay Flavian, brown naman ang sa babae. Nasa driver's seat si Flavian, ang babae ay
nasa passenger's seat. Sa posisyon ng litrato ay halatang ang babae ang kumuha.
They're both smiling genuinely like they had just finished laughing about
something.
I read the caption. Intolerable pain ravaged my bleeding heart.
Her smile is slowly becoming my weakness.
I let go of the air I didn't know I was holding.  This must be her. This must
be Sandra.
My palms suddenly became cold and sweaty. The beating of my heart is thumping
so fast like someone is chasing me with a knife on his hands and I have to run
faster for my life.
I closed the picture and pressed the next one. Nagtubig ang mga mata ko nang
masilayan ko ang pangalawang litrato. Nakaupo si Sandra sa couch, si Flavian ay
nakahiga sa hita niya. He's obviously the one who took the picture and Sandra
didn't like it based on the scowl on her face.
I looked at her body.
She was just wearing an oversized plain shirt and a floral boxer shorts that's
too fitted on her. Halatang hapit sa kanya iyon dahil sa pagkakahubog ng hita niya.
Habang si Flavian naman ay walang suot na pang-itaas at tanging ang pamilyar na
gold necklace lang na may pendant na crucifix ang naroon.
At sa malamang, ang tshirt na dapat ay sa kanya ay ang t-shirt na suot ni
Sandra.
How sweet. Did they just finished fucking each other?
Nagtagis ang bagang ko sa naisip. It's possible! Having sex with each other is
a possibility! Suot nga ni Sandra ang tshirt ni Flavian, hindi ba? So ano pa ang
dapat kong isipin doon?
I actually find it unfair. He's already having sex with other woman while here
I am, cannot give myself to Archer because I am still stuck to him and the marks he
had imprinted all over my skin.
Well, Trinity. It's your choice. Flavian is a man and he has needs. Same with
your husband. May pangangailangan siya na hindi mo maibigay sa kanya. Ikaw na asawa
niya! Huwag kang maghihimutok diyan kung umuwi siya ng isang gabi na mayroon na
namang marka sa leeg niya.
 Hindi ko alam. I would be totally unfair to Archer if I
would let something intimate happen to us despite of the truth that I'm not up for
it. Hindi dahil sa ayoko sa kanya, hindi pa lang talaga ako handa.
I don't know when I will be ready. But who knows? Mangyayari na lang 'yon nang
hindi namin inaasahan.
My grip on the phone unconsciously tightened. I was staring at the picture for
too long that I haven't notice the tears cascading down my cheeks.
I pressed the arrow button to move back to his profile. Sinuyod ko ang mga
litrato at karamihan sa mga naroon ay litrato nila ni Sandra.
I noticed the red linings around Flavian's profile picture. He has a story
which only means that this account is really active. Sabagay, halata naman. The
last picture he posted was just three days ago.
I clicked his barely naked profile picture. Halos magdugo ang mga mata ko nang
makita ko si Flavian at Sandra na magkayakap. They're in some garden or wherever
that place is. I just noticed some trees around them so I assume that they're in a
garden. They're both smiling but Flavian's smile was the warmest. It's posted five
minutes ago.
Lumindol ang puso ko.
Sandali! Five minutes ago? Ibig sabihin ay nasa Korea na siya at ngayon ay
magkasama na sila ng babaeng iyon doon!
I studied his clothes and realised that it's the same clothes he's wearing when
I saw him back in Mrs. Corpus house.
He's really telling the truth, huh? He really had to go back there because
she's waiting for him? Unfortunately, tatlong oras lang ang biyahe patungo doon
kaya nakarating agad siya.
Bumuga ako ng hangin.
Ano ba ang nakita niya sa babaeng iyon? I admit that she's pretty. Kahit mataba
ay maganda ang mukha niya. I didn't know that Flavian was into those kind of
beauty. Iyong malaman.
"I don't see anything wrong with that. But I don't see anything wrong with
girls who have thick thighs and wide waistline, too. I find them hot."
Napapikit ako ng mariin. Those bold statement from Flavian suddenly rang in my
head. Naalala kong sinabi niya 'yon nang unang beses niya akong yayain kumain sa
labas. We're just having business that time even though I was secretly having a
crush on him.
"Kaya pala gusto niya si Sandra. Nasa kanya ang gusto niya pagdating sa isang
babae." bulong ko sa isip.
Natapos na ang duration time ng story niya at bumalik na ito ng kusa sa profile
niya. Suddenly, a wicked idea slammed my head. Nangiti ako sa naisip.
Pinindot ko ulit ang story niya at nagpunta sa message na naroon. I was about
to type something evil when a realization hit me.
Sandali! Hindi niya dapat malaman na ako ang nagsend nung message na 'yon. I
should hide my identity.
Mabilis na gumana ang utak ko. Dahil wala naman akong balak na i-follow siya,
maybe I can just change my profile picture from my own selfie to a cartoon
character. Papalitan ko rin ang pangalan ko para hindi niya ako makilala. Naka-
private naman ang account ko kaya siguradong hindi siya maghihinala na ako ang may
ari nung account na ito.
With that idea, I quickly changed my profile picture to a frowning Elsa of
Frozen. Ang pangalan ko na Trinity Ravena ay ginawa kong Ice Princess. Such a jeje
name but it's fine rather than exposing my real name and get caught by him. Baka
isipin pa niya ay may pakielam pa ako sa kanya at bitter.
Bakit, hindi ba?
Isang beses ko pang pinasadahan ang profile ko at nang masigurong wala ng
dahilan para makilala niya pa ako ay muli akong nagtungo sa account niya. I clicked
his profile picture where his story can be shown and typed a message below.
 Ice Princess: Hindi kayo bagay. You have a bad taste when
it comes to a girl. 😏
Humagikhik ako at mabilis na nagexit sa Instagram. I was laughing hard, so hard
that I felt a fresh and warm tear fell from the corner of my left eye. Naramdaman
ko ang pagdaan nito sa tainga ko bago tuluyang bumagsak sa kama.
Sa mga oras na ito, hindi ako sigurado kung dahil pa rin ba sa sobrang pagtawa
ang dahilan ng luhang ito. 
Pasado alas-otso na ng gabi nang maisipan ko lumabas ng bahay at magtungo sa
isang club kesa ang magmukmok sa kwarto tungkol sa katotohanang hindi ko naman na
puwede baguhin.
And Arched isn't still home. Tumawag siya sa akin at sinabing baka matagalan pa
ng ilang saglit sa opisina niya. I told him that I am planning to go out and he let
me. Ang sabi niya ay susunduin na lang daw niya ako. Wala namang kaso sa akin 'yon.
Tumigil ang taxi sa tapat ng The Rebel. Since my husband is going to fetch me
later, I didn't bother to bring my own car.
Gusto ko sana yakagin si Shey para may kasama ako kaya lang ay nahihiya naman
ako. Maghapon na nga siyang maraming ginawa, siya pa ang halos nakipagusap kay Mrs.
Corpus bago ay yayayain ko pa dito.
Ayos lang ako magisa. I just need some drink to calm my anxious and broken
heart. Seriously? Kailan ba naging maayos itong puso ko? Simula ng dumating sa
buhay ko si Flavian ay naging kadikit ko na rin ang salitang wasak.
I entered the club's grand entrance. 16 shots of Stefflon Don was playing wild
along the polluted air. Marami ang nagsasayaw sa dance floor at halatang nag-eenjoy
sa kantang pinapatugtog ng DJ.
Dumiretso ako sa paglalakad at hindi pinansin iyon. I am planning to spend the
rest of my night in a wide couch. Mas gusto kong doon uminom kesa a bar counter
nang sa ganoon ay wala gaanong istorbo at hindi siksikan.
Iginala ko ang paningin sa lugar at naghanap ng couch na puwede kong upuan. My
brows furrowed together when I didn't see a vacant one.
Ano? Marami ba ang problemado ngayon at gustong maginom kaya narito lahat?
"Trinity?"
Sa kabila ng maingay na tugtugin sa paligid ay narinig ko ang malalim na boses
na tumawag sa akin. Inilibot ko ang paningin ko hanggang sa dumapo ito sa isang
pwesto kung saan nakita ko roon si Ryan. A smirk instantly blossomed in his face
the moment he saw me looking at him.
Tumaas ang kilay ko at pasimpleng inilibot ang mga mata ko sa mga kasama niya.
Nasa isang paikot na couch siya, along with him are Russell Trajano and some of
their friends he's with when they came to my father's burial. May ilang babae rin
ang naroon pero hindi na pamilyar sa akin.
Nahahip ng mga mata ko ang pagtayo ni Ryan. Naglakad siya patungo sa akin nang
may mapaglarong ngisi sa labi niya. I kept my brow up.
"Hey. It's nice to see you again." he said, his thick voice was being drowned
in the loud music.
"Yeah, long time no see." I smirked.
"Alone?"
I nodded. "Naghahanap ako ng bakanteng upuan."
"You can join us! Maluwag pa naman doon sa pwesto namin."
Ngumiwi ako. "No, thanks. Hindi ko kilala ang ilan—"
"Oh, shut up. Halos lahat sa mga iyan pwera sa mga babae ay kasama ko noong
nagpunta kami sa lamay ng Papa mo."
I stared at him. He seems like he's not going to give up until I accept his
offer. I rolled my eyes at him.
"Fine." I said defeatedly.
He chuckled. "Damn, ngayon ay alam ko na kung bakit tiklop sa'yo si Flavian.
You looked like an evil queen when you're rolling your eyes."
 Muli ko siyang inirapan. "Halika na. I don't have the rest
of the night."
Tumango siya at dinilaan ang ibabang parte ng labi niya. Nagpatiuna na siya at
naglakad patungo sa couch nila. Taas noo akong sumunod. Halos lahat ng mga mata ng
kaibigan niya ay nakapako sa akin.
When my eyes landed to Russell, he raised his shot glass and smirked at me.
Ngumisi rin ako sa kanya. Umusod siya at nagbigay ng espasyo, doon ako naupo kung
saan napapagitnaan nila ako ni Ryan.
"Alone?" Russell asked the moment I sat beside him.
I glanced at him. His white complexion is already flushed like he's been
drinking for a awhile now.
"Obviously."
He chuckled and didn't speak anymore.
"Trinity, this is Cole, one of our friends. And that's Kyle, Brandon and Mike.
I'm sure familiar ka na sa iba sa kanila bukod dito kay Cole. Madalang na itong
nakakasama sa amin dahil may asawa na. Under." Ryan mocked that earned a middle
finger from Cole.
Natawa ako. Itinaas ni Cole ang basong hawak niya sa akin na sinuklian ko ng
tango.
"Trinity Ravena..." I said.
He nodded. "You are the famous interior designer and the wife of Archer
Ravena?"
I nodded my head. This time, I can already acknowledge that title without being
furious. Kahit pa sabihin na hindi ko pa mahal si Archer, sa tingin ko ay hindi
niya deserve ang ilihim sa harap ng ibang tao. After everything he has done for
me...
"I am..."
"At ang kaisa-isang babae na kinababaliwan ni Flavian." sabat ni Ryan.
Sinamaan ko siya ng tingin.
"Shut up. He's already in a relationship with Sandra. We're over a long time
ago."
Nahagip ko ang paglipat ng tingin ni Cole sa tabi ko. It's a serious gaze.
Unconsciously, I looked beside me and found Russell staring coldly at his glass.
His elbows were both resting above his knees like he's in a deep thoughts.
"Uh-oh, you've just mentioned the wrong person." Ryan whispered on my ear.
Kunot noo ko siyang binalingan. Nakataas ang kilay niya sa akin na para bang
mayroon siyang sinabi sa akin na nakaligtaan ko. It's seconds later when I
remembered that Sandra was Russell's ex-fiancee! My eyes widened a bit and leaned
closer to Ryan.
"Hindi pa siya nakakamove-on?" I whispered softly.
I'm bothered that Russell might hear us talking about him and his fiancee. Baka
isipin niya ay insensitive ako.
Ryan shook his head.
"Hindi pa. Hindi na ata mangyayari 'yon. He's still head over heels with
Sandra."
Nagsalubong ang kilay ko. "Bakit hindi siya makipagbalikan kay Sandra kung
ganoon?"
"Masakit ang pinagdadaanan ng dalawang 'yan. Russell was being an asshole back
then so Sandra left him. And now that she's with Flavian, lalo ng hindi makagawa ng
paraan si Russ para bumalik ito."
I rolled my eyes. "Then he has no balls."
"Maybe you're right. I don't have the balls to chase her and win her back after
everything that I have done to her."
Nakagat ko ang labi ko nang maulinigan ko ang boses ni Russell. Shit, he heard
me?
Hindi siya nag angat ng tingin sa akin, ang mga mata ay nasa alak lang sa
kanyang harapan. The way he dropped those words made me conclude that he's in
tremendous pain right now.
 I glanced at Ryan. Umiling lang siya sa akin bago ako
inabutan ng shot. I accepted it without hesitation and consumed it. The bitter and
strong taste of alcohol burned my throat down my stomach.
"Wanna get drunk tonight?" Ryan asked playfully.
I nodded and sighed. "Yes."
"Cool."
My eyes unknowingly darted on Cole. He's staring intently at me. Nagtaas lang
ako ng kilay bago binawi ang tingin sa kanya.
Time flies so fast. Ramdam ko na ang pagkahilo ko at ang pagtama ng alak sa
buong sistema ko. Pakiramdam ko rin ay nagaapoy na ang pakiramdam ko dahil sa
sobrang init.
"I wonder why Flavian didn't fight for you..." Cole asked all of a sudden.
Natuon ang atensyon namin sa kanilang lahat. With a blurry vision, I laughed at
him.
"Oh, Cole. Believe me when I say that he did. Ako ang bumitaw."
"What's the issue?" he asked coldly.
"I'm married. That's the issue—"
"Don't fuck with me, woman. We all know here that you were still in a
relationship with Flavian even if he's aware that you're already married. You had
an affair with him. So I'm wondering what really happened..."
My jaw clenched tightly at his questions but I shrugged it off. Pinilit kong
matawa at inirapan siya.
"Are we all going to pretend here that you don't have even the slightest idea
why we broke up?" nakangising anas ko.
Ryan sighed heavily and tapped my shoulder.
"Don't answer him. Chismoso lang talaga 'yan si Cole. Pagpasensyahan mo na."
"Fuck you, Ry." Cole hissed.
Nagkatawanan sila. Even Russell who's serious all the damn time let out a
chuckle. Sa mga narito ay ako pa lang ata at ang mga hindi kilalang babae ang
tinatamaan ng alak. Ryan and his friends are still normal. Ganoon ata talaga kapag
sanay na sanay sa pagiinom.
Dumako ang mga mata ko sa isang babaeng kasama namin. She's already drunk and
clinging to Kyle. I saw her kissing his neck while Kyle was caressing her legs.
Nagiwas ako ng tingin nang maramdaman ko ang namumuong init sa puson ko.
Damn. I can't believe this.
I took the shot glass in front of me and swallowed the amber liquid. Kasabay ng
paglalapag ko nito pabalik sa lamesa ay ang panginginig ng cellphone ko sa loob ng
purse ko.
With a hazy vision, I opened my purse and took my phone inside. I found a
message from Archer.
Archer:
I'm already outside. Gusto mong puntahan kita diyan?
I immediately typed a reply.
Me:
No. Im goiht otu niw.
Seconds later and he replied again.
Archer:
You're drunk.
I giggled. Itinabi ko na ang cellphone ko sa loob ng purse at tumayo na. Umikot
ang paningin ko pero nagawa ko pa rin naman ang tumayo ng ayos. It's just an
initial reaction because I sat too long.
"I'll go ahead. My husband is already outside. Thank you for the drink." I
smiled at them, specifically at Ryan.
Tiningala nila ako.
"Can you still walk? I can accompany you till your husband's car—"
"No, Ry. Thank you. I'm fine." I assured.
 Nagsimula na akong maglakad. Taas noo kahit pa nahihilo na. I can feel their
heavy stares at me but I ignored it and continued walking my way out. Nakarating
ako sa parking lot at kaagad ko nakita si Archer na nakasandal sa hood ng kotse
niya.
He instantly saw me. His jaw clenched and immediately walked towards me. I
giggled.
"You're here." I stated.
He muttered a curse as he wrapped his arm around my waist.
"You drink too much, huh?" he growled darkly.
Humagikhik ako. "Not really."
Hinayaan ko siyang alalayan ako hanggang sa makarating kami sa kotse niya. He
opened the car door and helped me get inside. Nang maiayos ako sa loob ay isinarado
niya ito at umikot patungo sa driver's seat. As soon as he got inside, his fresh
manly perfume lingered in my nose.
"You smell good," I whispered sensually that I couldn't even recognize my voice
anymore.
Taas kilay niya akong nilingon habang binubuhay ang makina. Bumusangot siya
nang makita ang ngisi sa labi ko. He then sighed and shook his head.
"It took you alot of alcohol before you notice it, hmm?"
I giggled and averted my eyes from him. Agad ko rin ibinalik ang mga mata ko sa
kanya at pinagmasdan siya. He's gazing at the dim view ahead of us with furrowed
brows while waiting for the engine to be ready. I moved my eyes down his body.
The way his hand gripped on the steering wheel made me see his hairy arms and
the protruding veins on it. It looks... sexy.
Naramdaman ko ang mas lalong pagiinit ng pakiramdam ko habang pinagmamasdan
siya. I gazed back to his face.
"Archer..." I called out.
"Hmm?" he said and shot me a glance.
I grabbed that chance and leaned over him, attacking his lips with a fiery
kiss. Naramdaman ko ang pagkakatigil niya na para bang nagulat siya sa inakto ko. I
deepened the kiss and entered my tongue inside his mouth. I felt him transferring
his arm from the steering wheel to the small part of my back as he responsed to my
kiss a little bit hungry.
Iniangat ko ang sarili ko at lumipat sa kandungan niya. Inalalayan niya ako
hanggang sa makaupo ako patagilid sa kanya, my feet we're now both relaxing on the
passenger's seat.
When he started kissing me back, my brain lit on fire and the warmth spread
throughout my entire body.
A kiss is one of the most sensual happenings, aside from sex and, of course, I
loved it. His lips was warm and tasted of mint; he had obviously been chewing gum
earlier. His hands were wrapped around my waist and mine locked around his neck
pulling him closer.
"Trinity, this is Archer you are kissing right now..." he breathed through our
kiss.
"I know," I answered with my soft voice, completely ignoring his words.
Whatever the reason why he said those things, it doesn't matter now. I know I
don't love him back, but I couldn’t resist.
"Fuck..." he cursed before leaning closer to me, deepening the kiss even more.
Damn. I couldn’t fight against the thoughts that starting to go through me. His
very smell, his minty breath and the warmness of his body were flooding my senses
now...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 58

As soon as we entered our dark room where the only source

of light we have is the city lights from afar, Archer pushed me and pinned my hands
against the wall as he ravaged my mouth with his flaming and hungry kissess.
His cold lips brushed against my cheeks down my jawline that made me moan. I
drew my tongue over his teeth and swallowed his groan of pleasure as we slid closer
to each other, no visible gap between us.
Napalunok ako nang makaramdam ako ng matinding hilo at pagikot sa aking sikmura
pero pinilit kong pakalmahin ang isip ko at sinuklian ang init na ibinibigay sa
akin ni Archer.
Warmth radiates from the spot where his lips just touch my neck, slowly
spreading through the rest of me. But my stomach was already dancing in swift
motion where I could feel something climbing up to my chest until it reaches my
throat.
Archer's lips broke up with my neck and went back to my mouth. Nagmulat ako ng
mga mata, hindi na masuklian pa ng maayos ang halik niya dahil sa kung anong
gustong lumabas mula sa lalamunan ko. Pikit ang mga mata niya na kahit sa dilim ay
pansin ko ang pagiging mahaba ng kanyang pilik mata.
"A-Archer..." I breathed through our tangled lips.
He unlocked his eyes. With a hazy and swirling vision, I stared at him and both
of us were a little bit unsteady. I can see the fire and hunger glowed in his pitch
black eyes while he held me against him
"Hmm?" he answered erratically.
"Let me...go."
His thick brow shot up. "You don't just asked me to let you go after starting
the fire—"
"Let me go!" hinihingal na sita ko sa kanya.
But the brute was so stubborn that instead of letting me go, he shook his head
and attacked my mouth with a deeper kiss!
I didn't kiss him back and took my hands from his hold against the cold wall. I
tried to push him but he's too persistent of continuing the fire that's igniting to
the both of us. Mas lalo niya pang idiniin ang katawan ko sa malamig na dingding
habang ang mga kamay ay nasa magkabilang ukab ng bewang ko.
"I said let me–"
Hindi ko na naituloy pa ang sasabihin ko nang mabilis kong ilihis ang mukha ko
patagilid dahilan para maramdaman ko ang pagtama ng labi niya sa aking pisngi.
Suddenly, chunks of food covered in the creamy chyme from my stomach were
propelled into the air and splattered the marble floor of our room. Itinuko ko ang
dalawang kamay ko sa ibabaw ng tuhod ko at patuwad na sumuka.
"Holy shit..." Archer cursed as he caressed my back with his warm palm. Sinikop
niya pa ang mga buhok ko nang sa ganoon ay hindi ito humarang sa mukha ko.
I heaved again and once more the floor was sprayed. Now I could not move
forward without stepping on my own puke and I was feeling weak. My throat felt sore
from the stomach acid that was layering it and my mouth tasted of vomit.
I was about to kneel down when Archer scoop me on my waist and carried me
towards the bathroom. Halos maluha-luha ako dahil sa sakit ng sikmura at lalamunan
ko.
Nang makapasok sa banyo ay iniupo ako ni Archer sa sink at mariing tinitigan.
There's a dark scowl on his handsome face that made me giggle tipsily.
"I told you..." sininok ako. "You should...have let me go earlier. Doon na
tuloy ako... inabutan." humagikhik ako.
He glared at me.
"Such a mess," naiiling na aniya. "Stay there. I'll prepare the bath tub for
you."

Tumango lang ako habang patuloy pa rin siyang nginingitian.

He let out a heavy sigh before readying the tub for me.
As I wait for him to be finished, I let my eyes closed and feel the throbbing
pain in my head. Lumalaylay na ang ulo ko sa salamin sa aking likuran dahil sa hilo
at antok nararamdaman. The smell of vanilla and lavender filled my nose.
Ramdam ko na ang unti-unting pagkahulog ng diwa ko nang maramdaman ko ang
pagangat ng dress ko mula sa aking hita pataas sa ulo ko. Mabilis na humaplos sa
balat ko ang malamig na temperatura dahilan para ipagkrus ko ang mga kamay ko sa
tapat ng aking dibdib.
"Oops, my husband's gonna see my naked body for the first time!" I giggled
while eyes still closed.
Naramdaman ko ang pagbuga niya ng hangin na agad tumama sa aking dibdib. He
didn't answer me. I felt his fingers grazing the skin on my back as he unclasped my
brassiere and totally removed it from my body. The only piece of clothe I'm wearing
now is my black lacey underwear.
Is he going to remove it, too?
Marahan kong iminulat ang mga mata ko. Archer's tall figure was a blurry to me
but I can see him clenching his well defined jaw while staring at my body. Huminga
siya ng malalim at binuhat na ako patungo sa bath tub.
Muli kong ipinikit ang mga mata ko nang maramdaman ko ang malamig na tubig sa
aking balat nang iupo ako ni Archer sa tub habang ang batok ay nakasandal sa
palibot. The cold water and the relaxing smell of lavender are slowly taking my
senses. My mind and body is drifting away as alcohol finally took all the sanity
and strength I have left in me.
Just before my consciousness totally leave my body, Archer's deep and raspy
voice played in my ears.
"This thing is not really meant for us, Trinity. We are not meant to do it.
Fate won't just let us." he said but I am too exhausted and sleepy to even process
it. 
From the pounding head, vomit taste in my mouth and dehydrated feeling, I
figured I must have been drinking heavily last night. My throat felt like
sandpaper. It hurt to move.
Salubong ang mga kilay ko nang imulat ko ang  aking mga mata. I clutched my
head as a frustrated groan escaped my throat. Ramdam ko ang pagkitib ng ugat sa ulo
ko sa sobrang sakit nito.
Without moving too much, I let my eyes wander around and found the familiar
dark room. The thick gray curtains were closed as if it's meant to be that way to
cover the sunlight that's going to enter the glasswall. Sa ganitong estado ko,
posibleng mas lumala ang sakit ng ulo ko kapag tinamaan pa ang mga mata ko ng sikat
ng araw.
I groaned inwardly.
"This hangover is too much."
Tumagilid ako at niyakap ang isang unan sa aking tabi. My eyes bore into the
mini clock above the bedside table. Kumurap-kurap ako nang mapagtanto pasado alas-
onse na ng umaga.
Huminga ako ng malalim. Masiyado na akong huli sa trabaho. And I don't think I
can go to work with this hangover. Baka wala akong matapos na trabaho kapag
nagkataon.
Narinig ko ang pagtunog ng cellphone ko. Nasa tabi ito ng orasan. Sa mabigat at
nangangalay na kamay, inabot ko ito at tamad na tiningnan. It's an incoming call
from Archer. I pressed the call button and lazily placed the speaker across my ear.
"Archer..." tamad na bungad ko at pumikit.
His chuckle filled my ears.
"How's my drunk wife? Hangover?"
I grumbled. "Tell me about it."
He sneered soundly. Through my mind, I can see his sexy and playful smirk
playing across his lips while talking to me.

"You just puked your liver out in the middle of our make
out session, babe." he chuckled. "Binitin mo ako."
Nagmulat ako ng mga mata. "What?"
 "Oh, I see. You didn't remember what we did last night, huh?" he teased.
"No, that's not what I meant. Ang ibig ko sabihin ay sumuka ako kagabi?"
That explains the vomit taste in my tongue. Bakit hindi ko matandaan na nagsuka
ako? Am I too drunk last night?
"Unfortunately, yes. You just sprayed your vomit all over the floor. Too bad
you didn't make it to the bathroom. Don't worry, I cleaned it last night before I
sleep."
Natapon ang init sa aking puso sa sinabi niyang 'yon. Umawang ang labi ko
habang pinagtatagpi-tagpi sa aking isip ang mga kapalpakang ginawa kagabi.
I had a drink with Ryan and his friends. Archer fetched me and I initiated a
kiss while we're inside the car. After that... I can't really remember the exact
details. Hanggang doon na lang ang naaalala ko.
Nagsuka ako sa sahig. At pagkatapos ay nilinis niya? He didn't call Mica to
clean my mess? Bakit? Puwede namang si Mica na lang. Hindi ko lubos maisip na
magagawa niyang maglinis ng suka ng ibang tao. Kahit ako ay baka mandiri kung
ipapalinis sa akin ang sarili kong suka. Siya pa kaya?
"You shouldn't have clean that and asked Mica, instead." napapalunok na sabi
ko.
"Why would I call her if I could do it myself?"
"Pero suka ko iyon, Archer! It's disgusting and smelly–"
"I don't care, Trinity. I wouldn't hesitate to clean all your mess no matter
how disgusting it is if the situation asked me. But, babe, I don't wanna see you
experiencing that kind of shit again. Hirap na hirap ka sumuka kagabi."
Pakiramdam ko ay may humaplos sa puso ko sa naging litanya na iyon ni Archer.
Here is the man I loathed before, hated to the depth of my soul and almost cursed
him for marrying me... showing and proving to me that he's worth the chance.
Without trying too much, ipinaparamdam niya sa akin na deserving siya bigyan ng
pagkakataon para sa maayos na pagsasama na ito.
He's a respected businessman, one of the richest men in Asia, and yet, he's
willing to clean my disgusting vomit without even feeling hesitant.
"T-Thank you, Archer. I'm sorry for giving you head aches. At sorry dahil...
nabitin ka."
Humalakhak siya mula sa kabilang linya.
"Shut up, wife. Just don't start the fire again if you don't have plans on
playing with it. Baka hindi na ako makapagpigil sa susunod." natatawang aniya.
I don't know what's gotten into my head that I kissed him last night while
we're in the car. Maybe because it's all because of the alcohol. Kapag ang katinuan
mo ay nahaluan na ng espiritu ng alak, mayroon sa loob ng katawan mo ang
nakakaramdam ng pagiinit at para bang gusto mong gawin ang bagay na 'yon.
I know that I'm not yet ready to do it with him but the alcohol made me ready.
Pero hindi pa rin nangyari, wala pa rin nangyari kahit pa ako ang naging agresibo.
Siguro ay hindi pa lang talaga panahon para gawin namin ang bagay na 'yon.
"I asked Mica to give you a pain reliever just in case you're still
experiencing head ache. I'm already here in the office. Maaga akong umalis dahil
may meeting ako. I didn't dare to wake you up 'coz you're sleeping soundly."
Tipid akong ngumiti kahit pa hindi niya nakikita.
"Thank you, Archer. Thank you for taking care of me." I said sincerely.

Seconds of silence stretched and all I can hear is our calm

breathing. Hindi rin nagtagal at narinig ko ang boses niya.
"I am your husband and it's my responsibility to take care of you. And I think
I'm starting to love it. I'm starting to love the feeling of being by your side
whenever you needed me."
Huminga ako ng malalim.
"Thank you," was all I can say.
Sa ngayon ay iyon lang muna ang kaya kong sabihin sa kanya. Iyon lang muna ang
kaya kong gawin sa kabila ng lahat ng kabutihang loob na ipinapakita niya sa akin.
His annoying image before was totally deleted in my head. Hindi na ako nakakaramdam
ng inis o galit para sa kanya. All I could feel now towards him is guilt. Not guilt
because I'm doing something behind him. Guilt because I know in myself that I'm
still in love with another man.
Pero hindi ako nawawalan ng pagasa na mahuhulog rin ako sa kanya. Alam kong
hindi lilipas ang pagsasama namin bilang magasawa nang isa lang sa amin ang
nagmamahal. I will surely fall in love with him... just not now.
Pagkatapos ng naging paguusap namin na 'yon ni Archer ay bumalik pa ako sa
pagtulog. Pasado alas-dos na ng bumangon ako para maligo at bumaba. Mica gave me
the pain reliever Archer asked her to give me. Along with it was a glass of cold
water that really helped me to lessen the headache.
Binuksan ko ang laptop ko sa ibabaw ng aking kama. I decided to make some
designs about Mrs. Corpus' mansion but my brain seems not to be in the mood to
function. May hangover din yung utak ko.
Isinara ko ang laptop at bumalik na lang sa pagkakahiga sa kama. I grabbed my
phone beside me and opened it. I connected it to the WiFi. Suddenly, a message
popped up on my screen.
I blinked my eyes several times. Sa notification bar pa lang ay nakita ko na
ang message na naging dahilan para mapabalikwas ako ng bangon.

Naglaro ang mga salitang iyon sa utak ko. Pilit pang binalikan ng isip ko ang
dahilan kung bakit ganoon ang message niya sa akin.
My eyes widened when I remembered telling him about having a bad taste when it
comes to a girl. Oh my gosh! Bakit ganoon ang sagot niya? Hindi ba dapat ay magalit
siya dahil nilait ko si Sandra? Bakit parang tanggap niya pa? And why do I feel
insulted that he accepted that troll knowing that I became one of his girls?
You, idiot! Hindi naman niya alam na ikaw ang nagmessage sa kanya. Did you
forget that you used a fucking Disney character to hide your real identity?
Suminghap ako. Oo nga pala, ano?
Ibinalik ko ang atensyon ko sa screen makailang sandali. I clicked his message
and saw that it was sent to me last night, just five minutes after I sent it to
him. Ngayon ko lang nakita dahil nga naginom na ako kagabi.
Nagimbak ako ng hangin sa aking dibdib habang nakatitig sa screen ng cellphone
ko. Ramdam ko ang biglang pagkawala ng sakit ng ulo ko dahil mas nananaig ang kaba
at mabilis na pintig ng puso ko.

Nagkaroon ng sariling buhay ang mga daliri ko at kusang

nagtipa ng mensahe.
 My body flinched when my phone beep and saw a response from him!
He's damn online! Shit!
Dahil hindi ko pa ine-exit mula sa conversation ang screen, madali kong nabasa
ang sagot niya.

Ramdam ko ang pagusbong ng talim sa mga mata ko dahil sa sinabi niya. Perfect
for his taste? What does he mean? Na mas gusto niya ang malaman kesa sa payat na
katulad ko? Is he really fucking insulting me?
He doesn't know that it's you, Trinity! Ano ba? Masiyado kang affected!
Sa nagtatagis na bagang ay muli akong nagtipa ng sagot sa kanya. Halos dumiin
ang mga daliri ko sa screen tuwing tumitipa ako.
Ginigigil mo talaga ako, Follosco!

You're being judgemental now, Trinity. Siguradong magagalit si Flavian niyan

dahil iniinsulto ng isang estranghero ang nobya niya. Mabuti nga at hindi pa ako
minumura nito lalo pa at hindi naman niya ako kilala. But I'm also surprised that
he has time to reply to my nonsense messages.

Kumuyom ang kamao ko nang mabasa ko ang sagot niya. Damn

him! Did he really have to send a picture of that woman?! Alam kong maganda siya.
Oo, maganda siya kahit mataba! At naiinis ako dahil pakiramdam ko ay humaling na
humaling doon si Flavian.
I admit that this woman has an angelic feauture. Maamo ang mukha niya kaya
hindi na ako nagtataka na mahal na mahal pa rin siya ni Russell hanggang ngayon.
 Pero puwede bang ibalato na ni Flavian 'yan kay Russell at bigyan ng happy
ending 'yong dalawa tutal mukha namang miserable si Russell ngayon. Maawa naman
siya sa kaibigan niya!
At ano, Trinity? Aalisan mo ng love life si Flavian? Ikaw may asawa, siya wala
ni nobya? Ang unfair mo.

Ramdam ko ang pagkalat ng iritasyon at inggit sa buong puso at utak ko. Para
itong lason na unti-unting pinapatay ang kabaitan sa pagkatao ko.
Minutes later and he replied again.

Inis kong pinatay ang cellphone ko at hinagis ito sa paanan ko. How dare him!
Huwag niyang sabihin na magpapasa siya na naman siya ng litrato ng ibang babae niya
para lang patunayan na marami siyang magagandang babae na nakalandian?
Ha! I didn't know he's saving his women's picture in his phone.
Pumikit ako ng mariin. Marahas ang bawat pagtaas-baba ng dibdib ko dahil sa
iritasyong namamayani. Muli kong naramdaman ang pagsakit ng ulo ko dahil sa naging
paguusap namin ni Flavian.
Though, the conversation wasn't directly for me... I still feel hurt. Nagagawa
niyang ipakita sa ibang tao ang litrato ni Sandra at ipagmalaki na para bang proud
na proud talaga siya rito. Samantalang sa akin ay hindi niya nagawa iyon.
Paano naman niya ako ipagmamalaki gayong nakatali na ako sa ibang tao? Gayong
hindi naman niya ako pagaari.
I chewed the bottom part of my lip and sighed frustratingly. Suddenly, my phone
rang. Pumasok sa isip ko si Archer. Baka kakamustahin ang pakiramdam ko.
Kinalma ko ang sarili ko at pilit inabot ang cellphone. My brows furrowed
together when I saw an unfamiliar foreign number.
Sino'to?
Sinagot ko ito. Hindi muna ako nagsalita at hinintay mauna ang kung sino man
ang nasa kabilang linya.
Suddenly, a sexy and deep chuckle filled my ears.
"I have a bad taste, huh?" the baritone voice from the other line said.
Namilog ang mga mata ko kasabay ng pagusbong ng matinding tensyon sa dibdib ko.
His voice... his familiar words... and the butterflies in my stomach...
Fuck!
"You didn't reply," he added.
Nagpalinga-linga ako. Ano'ng ibig niyang sabihin? Don't tell me he has an idea
about the stunts I pulled? Kung wala, bakit siya tatawag sa akin at ganoon agad ang
bungad? Pero paano nangyari iyon?
"What... What do you mean? I don't know what you're talking about..." I asked
nervously, still trying to pretend.
He chuckled. "Hmm, how are you Ice Princess? I think you should check my
message for you and see if I really have a bad taste for women."
Hindi ko na halos mahabol ang hininga ko sa sobrang kama. Wala sa loob kong
inilayo ang cellphone mula sa tainga ko at ine-exit ang call ni Flavian habang naka
hold ito. I went to my Instagram and saw a new message from him.
My heart suddenly palpitated when I completely opened the message and saw the
content of it.

I swallowed hard. Biglang nanuyot ang lalamunan ko sa sari-saring emosyon na

naghahari sa buong pagkatao ko.
This picture... it's the one he captured back when we're in Amanpulo...
With trembling hands, I placed my phone back to my ear and opened my mouth.
"F-Flavian..." my voice shook.
He sighed over the line.
"Game over, baby."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 59

The anxiety sits in my heart as I keep on fidgeting my

hands. I can feel the sudden increase of my heart rate while listening to Flavian's
deep but rugged breathing over the line.
"You can stop pretending now, Trinity."
Nanghihina kong ibinagsak ang sarili ko pahiga sa kama. I glanced at the
ceiling. Mabilis pa rin ang pagtaas-baba ng aking dibdib.
"H-How did you know?"
"Does it matter?"
"Yes. I did everything so you won't find out the truth."
He sighed. "I already had a feeling that it was you who messaged me last night.
Given the crazy profile picture you have and the way you taunted me. I knew it was
you. Thank God we have a common friend."
Nagsalubong ang kilay ko. "Common friend?"
"Uh-huh. Since that I have a hint that it was you, I borrowed his account and
searched for your fake username and found you," he chuckled mockingly.
"Fortunately, you forgot to delete all your pictures that made me easily find the
truth."
Nasapo ko ang aking mukha kasabay ng pagpikit ng mga mata ko. Those pictures
are meant to stay that way. Hindi ko pinakielaman dahil sigurado naman akong hindi
ako makikilala ni Flavian. It's in private mode. Flavian and I didn't follow each
other. Nagagawa ko lang talaga makita ang mga posts niya dahil nakapublic siya.
I didn't know that he would caught me this instant. 
I removed my palm on my face and blew a deep breath.
"How did you feel that it was me?" I asked after seconds of silence.
He didn't answer right away. It's like... he's in a sudden deep thoughts and
currently finding for the right words to tell me.
 "I just felt it. There's a sudden spark of electricity inside me the moment you
sent me those message. Right at that moment, I knew that it was my baby who
messaged me."
I rolled my eyes at him.
"How dare you call me your baby when you have a girlfriend out there? Your
apple of the eye."
Natapon ang pait sa dibdib ko. Oo nga. Bakit tinatawag niya pa rin ako sa
ganoong endearment gayong matagal naman na kaming tapos? What kind of play is he
doing right now? Pinagtitripan niya ba ako?
"Hmm. And how dare you acted like a jealous girlfriend when you have your
husband out there with you?"
Mabilis akong napabangon mula sa pagkakahiga. Pakiramdam ko ay tuluyan ng
nabulabog ang mga paru-paro sa sikmura ko dahil sa naging paratang niya.
"Jealous! Ha! For your information, I'm not jealous. Wala akong pakielam kahit
may kalandian ka na diyan!"
"Yeah?" his deep and raspy voice filled my ears like he's getting lazy with the
way I answer him.
"Of course! Bakit naman ako magseselos? Mas mabuti nga 'yon at nakahanap ka na
ng totoong mamahalin mo diyan. We can both go on and continue our lives!"
Hindi siya agad sumagot. Ilang segundo pa ang binilang ko bago ko narinig muli
ang boses niya.
"I see. You're still a coward, huh?"
My brows jumped into the roof.
"What do you mean?"
He let out an audible smirk that made me grit my teeth. Bakit pakiramdam ko ay
may kalakip na pangaasar ang ngisi niyang iyon?
"Until now, you can't fight for your feelings towards me, hmm? Hanggang ngayon,
duwag ka pa rin ipaglaban ako. You're still the same woman who promised to fight
for me but ended up breaking me. Nothing really change, sweet cheeks?"

My eyes rounded in disbelief. I can even feel my nostril

flaring up. How dare him call me a coward!
"Shut up! You speak as if I was the one who really broke our relationship that
time! Baka nakakalimutan mong hindi mo ako pinagkatiwalaan kaya tayo nauwi sa
paghihiwalay? Yes! I promised to fight for you but can't I break that promise?
Hindi ba puwedeng bawiin ko na ang pangako kong 'yon dahil ang lalaking ipaglalaban
ko sana ay hindi naman pala karapat-dapat ipaglaban! At saka sandali. Bakit nauwi
na naman tayo sa tema na ito? The topic is about me not being jealous of your
damnshit girlfriend. You can even fuck in front of me for all I care!"
I feel my chest tighten into a knot like a cramp and a quiet rage builds
inside. I can even sense my eyes burning with anger and pain. Memories of the past
suddenly slammed my head like the wild waves kissing the shore.
Hanggang ngayon ba ay ako pa rin ang mali? Hanggang ngayon ba ay ako pa rin ang
iniisip niyang dahilan kung bakit kami naghiwalay noon? Didn't he even think that I
broke up with him because I was hurt, too? Because he never trusted me. Dahil lang
sa simpleng halik ay mas pinili niya ang makipaghalikan rin sa ibang babae kesa ang
makipagkita sa akin at ayusin ag problema namin.
If there's someone who's a coward between the two of us, it's him.
Narinig ko ang mabigat na buntong hininga ni Flavian.
"Right, you're not jealous. Fine. Then stop acting like one. Quit throwing
words against Sandra because you don't even know her. And lastly, stop pulling this
kind of tricks against me if you can't handle the consequences. You probably can't
control me if I lost my temper, Trinity. Baka bumigay ka." he said dangerously
before cutting the line.
Nagmulat ako ng mga mata.
All I can see is the cloudless blue sky and the golden sun radiating down on my
pinkish skin as I let my body float in the cold water of the swimming pool.
 Months had passed and that heated conversation between Flavian and I is still
playing inside my head. That's the last time we exchanged words against each other.
Hindi na na naulit. Hindi na siya tumawag pa. I stopped checking him on Instagram
and put my profile back to its original look. Ayoko na talaga magkaroon ng
komunikasyon pa sa kanya. Mas masasaktan lang ako.
Marahil ay nagalit siya sa akin noong huli, sa mga binitawang salita ko. But it
is what it is. Sinabi ko lang ang totoo. I was jealous of Sandra that time, I still
am. Pero hindi niya na 'yon kailangan malaman pa. If he still has feelings for me,
then telling him that I am jealous that time won't help him to move on. Mabubuhayan
lang siya ng pag-asa na baka puwede pa... kami.
Or maybe, I was just assuming that he's still into me when there is Sandra all
along. Baka pinagtitripan niya lang talaga ako nung mga panahon na 'yon. I was just
too emotional that time that I burst out easily.
Mula sa pagkakasandal ng ulo ko sa haligi ng swimming pool, naramdaman ko ang
mainit na dampi ng labi sa aking pisngi na ikinalingon ko sa gilid ko.
And there's my husband, squatting in his white button down shirt and dark gray
slacks behind me while holding a small rounded chocolate cake, a warm smile etched
on his red lips.
"Happy birthday, wife." he greeted sweetly.
A smile blossomed in my face. Iniangat ko ang ulo ko mula sa pagkakasandal at
lumipat paharap sa kanya. Inilapat ko ang mga kamay ko sa haligi bago ipinatong
doon ang aking baba.
"Thank you, husband." I grinned.
He nodded his head before flicking his tongue over his lips. It suddenly became
moistened and reddish.
"Blow your candle,"
I beamed. Inilapit niya sa akin ang cake at akmang hihipan ko na ito nang muli
siyang nagsalita.

"Make a wish first..."

Nagangat ako ng tingin sa kanya. A small smile was playing on his lips. Huminga
ako ng malalim at saka tumango. I then closed my eyes and uttered my wish inwardly.
I'll make two wishes.
I want to get over him and forget all the feelings I have for him. And please,
make me fall for the man my father had chosen for me. I know that he's worth the
try. Archer is worth the chance, I know.
I blew the candle as soon as I unlocked my eyes. Napangiti ako nang agad itong
mamatay.
"What's your wish?" tanong ni Archer.
Tumingin ako sa kanya at nginiwian siya. He placed the cake above the sun
lounger and smirked at me.
"Hindi matutupad kapag sinabi ko..."
He chuckled and then nodded once.
"Mica said you've been swimming for almost three hours."
I shrugged my shoulders and gestured him my arms that's starting to lost its
fair complexion and slowly turning into red.
"Yes. I was really aiming to swim and watched the sun rise from here. And look
at my skin, I'm getting tan!" I giggled.
He scanned my face down my body. I am wearing a tangerine two piece. And since
my lower body was dipping into the water, the only part he could see was my upper
extremities.
"I can see that. You look hotter with that skin tone."
The edge of my lips turned upward.
"I know right. So..." my eyes trailed his whole body. "Obviously, nasa opisina
ka na. Bumalik ka dito para sa cake?"
He wiggled his thick and bushy brows along with his goofy smirk.
"Uhuh. And since it's your birthday, we'll go out and make this day a worth to
remember."
Ngumuso ako, nangingiti na rin.
"Whatever."
He chuckled. "Come on, get up."
Tumango ako. Inalis ko ang pagkakatuon ng mga kamay ko sa haligi at lumangoy
patungo sa hagdan ng pool. Holding the pool handles, I climbed up to the stone
stairs as water cascaded down my body. I can feel Archer's heavy stares piercing
through me.
Nag angat ako ng tingin sa kanya. I was right. He's gazing at my body, my
stomach to be exact. His eyes became darker when he lifted his eyes to my face.
Ngumisi ako sa kanya, nangaasar pa.
He rolled his eyes at me and grabbed the white towel that's placed on the sun
lounger. Nang maglakad siya palapit sa akin ay busangot na ang mukha niya.
I chuckled. He wrapped the towel above my shoulders and encircled his hand on
my waist.
"What a self control you got there, husband." I teased and shot him a quick
glance.
Nilingon niya ako at muling inirapan.
"Shut up or I'll do you right here, right now. Wanna try?"
Nawala ang ngisi sa labi ko. I leered at him that earned him an evil laugh.
Hinapit niya ang bewang ko palapit sa kanya at pinatakan ako ng masuyong halik sa
sentido ko.
"Sometimes, I can't help but to wonder how your body would feel against
mine..."
Bahagya ko siyang kinurot sa tagiliran niya. His evil smirk went deeper.
"Shut up, Archer. Aga-aga ang landi mo!"
He groaned sexily as we reached the door of our room.

"You started it."

"You started it..." panggagaya ko sa sinabi niya gamit ang maliit na boses
sabay irap ngunit may pangasar na ngisi sa aking labi. "Sige na, maliligo na muna
ako. Anong oras ba tayo aalis?"
"4pm."
Tumango ako na sinuklian niya naman ng kindat. Umiling ako, kinuha na ang
pagkakataon na 'yon para isara na ang pinto ng kwarto.
As soon as I shut the door, a sigh escaped my lungs.
It doesn't really feel comfortable talking that thing with Archer. Parang may
mali. Parang hindi tama. Kailan kaya namin mapapagusapan ang bagay na 'yon nang
hindi ako nakakaramdam ng pagkailang o kunsensiya?
Mabilis na lumipas ang oras. I spent the whole morning with Archer. He cooked
my favorite food for our lunch. Masaya rin ako dahil nakatanggap ako ng mga
greetings mula sa mga empleyado ko. Some of my clients even sent me flowers and
cakes. I really appreciated it. Unfortunately, iyong taong gusto kong bumati sa
akin, hindi ako nagawang batiin. Ilang birthday ko na ang lumipas simula ng
makilala ko siya pero ni isang beses ay hindi niya ako nagawang batiin. 
"Saan ba talaga tayo pupunta, Archer?" tanong ko nang nasa sasakyan na kami
patungo sa kung saan.
Mula sa daan sa harapan namin, sinulyapan niya ako at nginisian.
"It won't be a surprise anymore if I tell you..."
I raised my brow at him.
"Well, you never said that it's a surprise, moron."
He chuckled, sounding so amused.
"Now you know."
Napailing na lang ako itinuon ang atensyon sa labas ng kalsada. It's nearly
five in the afternoon. Ilang oras na lang ay sisilip na ang ang buwan.
Almost an hour of driving had passed when we finally halted in front of a
terminal where I can see the not so pristine sea of Manila Bay. 
 "What are we doing here?" wala sa loob na tanong ko kay Archer habang
inililibot pa rin ang mga mata sa naturang lugar.
Tanging ang pagbagsak na lang ng pinto ang narinig ko. I was stunned when
Archer pulled the door beside me and extended his arm on me.
"Let's go." he said.
Tumaas ang kilay ko. Hindi na ako nagsalita at inabot na lang ang kamay niya. I
stepped down and my flat nude dollshoes touch the concrete ground.
He slammed the door closed. With his hand on my waist, we strode towards the
terminal while my mind was still wandering where we'll be heading.
Dire-diretso ang naging lakad namin ni Archer papasok roon. Three minutes of
walking went on when we stopped in a dock where lots of yacht were parading in the
sea just meters away from us. Sa likod nito ay tanaw ko ang araw na hindi
magtatagal ay lulubog na rin.
Nilingon ko si Archer. He's looking into somewhere.
"We're going to ride a yacht?" I asked, excitement laced with my voice.
His lips curled into a smirk. Ngumisi rin ako.
Well, I'll take that as a yes.
Mula sa bewang ko ay bumaba ang kamay ni Archer sa aking kamay at pinagsalikop
ito. My eyes went to our intertwined hands. Hindi pa man nagtatagal ang tingin ko
roon ay hinila niya na ako.
Tumigil kami sa isang lubid na tulay kung saan kumokunekta ang yate. A gigantic
smile blossomed in my lips the moment we walked there while a man in a white
uniform assist us.

Sinalubong niya kami. Archer didn't let go of my hand as we

entered the elegant yacht. Sa sobrang kasabikan ay hinila ko ang kamay ko mula sa
pagkakahawak niya at agad umikot patungo sa deck.
Archer chuckled at my reaction but I didn't mind it. Nagpatuloy ako hanggang sa
marating ko ang gustong puntahan. Ngunit ang ngiti ay madaling napawi at mabilis na
napalitan ng gulat nang matanaw ko mula sa kinaroroonan ko ang isang two seater
dining table. It's in the middle part of the deck.
Puno ng pagkain ang lamesa. Sa gilid ay naroon ang isang bote ng wine na
nakapaloob pa sa isang bucket. I heard heavy footsteps coming near me. Suddenly, a
pair of corded arms embraced my waist from behind. The moment I feel his warm skin
against mine, the sound of the engine roaring started to fill my ears, too.
Not a minute later, the yacht began to move, swaying our bodies as the wind
blew our hair.
"Do you like it?" Archer whispered in my ear.
Huminga ako ng malalim, ang mga mata ay nakapako na sa papalubog na araw. A
combination of red and yellow were scattered all over the sea. It's sparkling like
a bed of diamonds and I can't help but to feel amazed.
"Is this your surprise?" I asked.
"Yes. I know how you love to watch the sunset. I just hope that the idea of
bringing you here will make you happy."
I bit my bottom lip. Binalot ng tuwa ang puso ko. I am deeply touched by his
effort of bring me here. He knows how much I love to watch the sun from afar as
much as my father did. Kung mayroon akong isang hilig na nakuha ko sa aking ama,
iyon ay ang panunuod ng araw mula sa malayo.
Umikot ako paharap kay Archer at pinatakan siya ng halik sa pisngi niya.
"Thank you... for this. For making this day special."
He transferred his hand on my cheek and softly caressed it.
"Anything for you, Trinity. I'll do anything ti make you happy."
Ngumiti ako sa kanya bago siya niyakap. I can't believe Archer is capable of
doing this kind of thing for me. Who would have thought? From the woman he hated
the most... to the woman he sincerely love.
Sana ganoon rin ako.
We watched the sun as it finally set. Archer was beside me the whole time.
Tahimik kami. Dinadamdam ang madramang paglubog ng araw. Nang tuluyan ng lamunin ng
dilim ang karagatan, inanyayahan niya na akong maupo sa dining table kung saan
pinaghila niya pa ako ng upuan.
"Thank you." I smiled at him.
Ngumiti siya pabalik at naupo na rin sa harapan ko. The only lights we have are
the lights coming from the deck, giving us a dim but romantic atmosphere.
"How did you prepare all of these?" tanong ko sa kanya.
"The captain here is a friend of mine. I rented the whole yatch for us so we
can have a privacy."
Tumango-tango ako.
"These are all nice. Hindi ako makapaniwalang magagawa mo ito sa akin."
His lips twisted.
"You don't know what I am capable of doing when it comes to the woman I love,
Trinity."
The woman he loves... I don't want to ruin the moment but... did he also do
this kind of stuff to Lean? I mean, he also loved her right?
Stop it, Trinity. It's none of your business anymore. Let that question go and
eat your damn food, instead.
We ate our food in a very relaxing and serene ambiance. I can say that the food
were great and even the wine. Nakakatuwa dahil lalo kong naramdaman kung gaano
kasarap ang pagkain dahil na rin sa lugar na kinaroroonan namin. I've never been to
yacht before. Wala naman dahilan para magtungo ako sa ganito.
Ang sabi ni Archer ay depende sa akin kung gaano kami katagal mananatili dito
sa yate. Siguro, kahit hanggang mga alas-onse ay puwede kami rito. Those hours are
long enough to enjoy this place.
Nagtungo ako sa railings ng yate at ipinatong ang dalawang kamay ko doon. I can
see some city lights from where I stand. Mula sa likod ko ay naramdaman ko ang
paglusot ng mga kamay ni Archer sa tagiliran ko at ipinatong sa barandilya, katabi
ng mga kamay ko. He's jailing my body and I can feel the warmness of his chest
against my thin clothed back.
Hindi pa man kami nagtatagal sa ganoong posisyon ay nakita ko na ang
pagliliwanag ng langit hindi kalayuan sa amin. My lips separated in shocked.
Fireworks burst above, searing their brilliant light and vivacious colour onto
my retinas. Each one draws a pattern into the sky, something unique and
breathtaking, never to be repeated exactly no matter how many are ignited and sent
to their sky-bound destiny.
"Oh my God!" I uttered amusingly.
Naramdaman ko ang pagbaba-taas ng dibdib ni Archer mula sa aking likod kasabay
ng paghalik niya sa likod ng ulo ko.
"Happy birthday, my love."
A tear escaped my eye because of the way Archer delivered those words. I can
feel my heart breaking into pieces because of him and the love he has for me. I
feel undeserving. I cheated on him. I broke his ego as a man. I hated him as a
person before. Lahat ng iyon ay nagawa ko sa kanya kahit pa wala naman siyang ideya
sa ginawa kong pangloloko sa kanya, pero pakiramdam ko ay hindi ako karapat-dapat
mahalin ng isang kagaya niya.
I'm not worth his love. Never will I be.
Hinawakan ako ni Archer sa aking bewang at iniharap ako sa kanya. He bit his
lip when he saw the tear stinging my eyes.
"What's wrong?"
I shook my head. "I'm just happy. I really appreciate all your efforts, Archer.
Thank you... so much."
"Making you happy is my responsibility as your husband. You don't have to thank
me. Masaya ako kapag nakikita kitang masaya."
Nanginig ang labi ko. Malakas ang tibok ng puso ko dahil sa sari-saring emosyon
na bumabalot rito.
"You jerk. I didn't know that you have this kind of attitude inside you! Kung
sana ay naging ganito ka na sa akin noon, edi sana umpisa pa lang ay natutunan na
kitang mahalin."
 Partly true. Hindi ako sigurado kung matututunan ko siyang mahalin noon dahil
nababalot ng galit ang puso ko para sa kanya at sa katotohanang ikakasal kami. Pero
kung naging ganito na siya sa akin umpisa pa lang, hindi malabong mahulog ako sa
kanya. Kaya lang ay hindi. He was cold to me as much as I was cold to him. Isa pa
ay may iba pa siyang mahal noon.
A sad smile blossomed in his lips while staring deeply in my eyes. His chest
heaved up and let out a soft air. Inilapit niya ang mukha sa akin at pinatakan ako
ng halik sa aking noo. My eyes automatically shut down but instantly opened the
moment his lips parted from my forehead.
"It's fine. We still have the rest of our lives to try and teach yourself to
love me. No need to hurry."
I smiled, looking gloomily at his onyx pair of eyes.
"I know..." was all I can say.
Muling nagliwanag ang langit dulot ng paputok. The colors of yellow and pink
reflected in Archer's dark eyes that made me see that sadness in it. He's gazing at
me with so much emotions, making my heart clobbered in pain.
Sa ilalim ng madilim ngunit makulay na langit, hinihiling ko na sana ay
matutunan ko ng mahalin ang lalaking nasa aking harap at tuluyan ng makalimutan ang
unang pagibig.
Sana...
"Oras na mahulog ka na sa akin at mahalin mo na rin ako, magpapakasal ulit
tayo. Magpapakasal muli tayo hindi dahil sa negosyo, o dahil sa pakiusap ng ibang
tao, kung hindi dahil mahal na natin ang isa't-isa." sinserong bulong niya na
lalong nagpasikip ng dibdib ko.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 60

Today is Ryan Cordova's birthday.

The asshole didn't stop on bugging me to come over his house even a week before
this day. Hindi ko maintindihan kung bakit invited pa ako gayong sigurado naman na
puro inuman lang 'yon dahil ang sabi niya ay sa bahay niya gaganapin. A damn house
party.
"It's going to be fun, Trinity. I swear, you won't get bored." sabi ni Ryan
isang beses nang tawagan niya ako para iimporma ang tungkol sa birthday niya.
I was busy looking at my laptop for checking some final designs when this
asshat gave me a call.
"Fine, ang kulit mo talaga." tamad na sagot ko habang ang mga mata ay nasa
screen pa rin. "Just tell me the exact details of your address."
"Nice, thanks. I'll appreciate you more if you'd bring me some gift."
Wala sa sariling iniikot ko ang mga mata ko. Seriously? I don't think he still
needs gift from someone. Knowing how rich he is.
"Fucker. Hindi na lang ako pupunta."
His deep and playful chuckle tickled my ears.
"Kidding, I don't need a gift. Your presence is more than enough."
Naging malapit na rin kami sa isa't-isa ni Ryan at Russell. Madalas kaming
nagkakakitaan sa club, kung minsan nga ay nagyayaya pa sila mismo magtungo roon.
They have been nice to me ever since. Sa ilang buwan na nagkakasama kami ay nakita
ko kung gaano sila kabuting tao kahit pa may kalokohang taglay. I guess being a
fuckboy is really normal for rich men like them. Lalo na si Ryan.
As for Russell, hindi na namin pinaguusapan pa ang tungkol kay Flavian sa
tuwing nagkakasama kami. Kapag may Flavian, may kalakip na Sandra. Iniiwasan na
nilang pagusapan ang tungkol sa kanya dahil alam naman namin lahat kung gaano niya
kamahal iyong babaeng 'yon.
Dammit. Even the mention of her name sends my heart a bitter feeling.
I really don't understand why Russell can't chase her and fight for his
feelings. Kung alam naman niya sa sarili niyang may laban siya, bakit narito lang
siya at walang ginagawa?
Mula sa kalsada ay mabilis kong sinulyapan ang dashboard nang marinig ko ang
pagri-ring ng cellphone ko. Looking back to the road, I grabbed my phone and
answered it without even looking who it might be.
"Yes?"
"Nasaan ka na?"
My eyes rolled skyward upon hearing his familiar voice.
"I'm on my way. Bakit ba atat na ata ka sa presensiya ko? Bisitang pandangal mo
ba ako? O, baka naman ipakilala mo ako sa mga bisita mo diyan bilang nobya mo?"
Malakas na humalakhak si Ryan mula sa kabilang linya.
"Whoa. Chill, Trinity. I have my own hook up here. At alam ng lahat kung sinong
nagmamay-ari sa'yo. I just thought that my birthday won't be complete without your
bitchy presence."
"Nangbola ka pa. Sige na! Malapit na rin ako."
"Alright. Just call me when you're already here. I'll fetch you outside."
"Fine,"
Pinatay ko na ang tawag at nagpatuloy na sa pagmamaneho. Dahil sa imbitasyon na
ito ni Ryan ay nag half day lang ako sa trababo. I called Archer awhile ago and
told him about this occasion I'm going to attend, but I didn't tell him who the
celebrant is. Papayagan niya ako pero sigurado akong labag 'yon sa kalooban niya
lalo pa at lalaki iyon.
Simula ng birthday ko at dalhin niya ako roon sa yate, mas lumalim lang ang
kagustuhan ko na huwag saktan si Archer. Kahit pa hindi ko naman siya mahal,
pakiramdam ko ay hindi siya deserve na gawan ng kahit anong bagay na makakasakit sa
kanya.

I don't know but my husband is starting to make his way and

engrave his own spot in my heart. I'm not yet in love with him but I care for him.
I really do.
Ang marinig mula sa kanya na gusto niya akong pakasalan oras na mahulog ako sa
kanya ay nagbigay lang ng malalim na sakit sa puso ko.
How could a man like him settled for this kind of relationship where he knows
that his wife doesn't love him back? Knowing that my father is already dead and he
doesn't have any reasons to stay with this marriage, iniisip ko kung ano pa ba ang
nagpapatagal sa kanya sa pagsasama namin na ito... pagmamahal na lang ba talaga? Is
that feeling powerful enough to stay even though he's hurting?
I wonder... the birthday wishes I had... when will the universe grant me that?
Along BGC lang ang kinaroroonan ng bahay ni Ryan. Mabuti na lang at malapit
lang rin sa working place ko, hindi na ako natagalan pa sa biyahe.
Huminto sa isang contemporary house ang kotse ko. The house is a combination of
white, gray and brown. Malawak ang garahe sa loob, napapaligiran ng matatayog na
palm trees. Itsura pa lang ng bahay, alam ng lalaki ang may ari.
Sa labas ng bahay ay naroon ang linya ng mga naggagandahang kotse. Maayos na
nakaparada sa gilid ng kalsada. Looking at the numerous car in front of me, sa
tingin ko ay marami na rin bisita si Ryan.
Kinuha ko ang cellphone ko sa ibabaw ng dashboard at hinanap ang numero ni
Ryan. When I found it, I pressed the call button and placed it across my ear.
Two rings and Ryan's cocky voice echoed in my ears.
"Trina,"
"I'm here." sabi ko at pinutol na ang linya.
Inilinga ko ang mga mata ko at nakita ang ilang babae na naglalakad papasok sa
gate ng bahay. With their looks and get up, I can say that they're not some
mediocre type of people. Halatang may sinasabi sa buhay.
Sabagay, pagaari ni Ryan ang isa sa pinakamalaking wine business sa buong Asia.
Wala rin talagang tulak-kabigin sa magkakaibigan na 'yon.
I was drumming my fingers against the steering wheel when I saw Ryan get out of
the main door. Wearing a navy blue polo shirt, sleeves fitting his toned arms and a
dark blue denim jeans, he could actually pass as fuck boy model.
Natawa ako sa naisip. Kinuha ko ang black Channel purse ko at isang maliit na
paperbag sa passenger's seat. I opened the door beside me and stepped out of the
car. My nude three inches pumps touches the concrete ground and that's when Ryan
arrived at my direction.
"Nice, the evil queen is here." Ryan taunted that earned a glare from me.
He chuckled. I planted a kiss on his cheek and slammed the small paper bag on
his chiseled chest.
"Happy birthday, asshole. Tanda mo na siguro."
Ryan laughed, accepting the paper bag. "I'm just thirty one, Trinity. Two years
older than you. Hindi pa gaano katanda."
A smirk escaped my lips. He started walking towards his house with a slow
tempo. Sumunod ako. Habang naglalakad ay hindi ko mapigilan ang mapatingin sa mga
kotseng nakaparada.
"Daming bisita?" tanong ko.
I bet! Even the music from the inside can be heard here.
"Not really. Close and business friends."
I nodded. "Sounds many."
Hindi na siya sumagot at nagpakawala lang ng matunog na ngisi. We're now
heading the main door. Together with the booming bass of the music inside, my heart
is also thumping wildly inside my chest like it's dancing to the aggressive rhythm
of the music.

Ryan held the gold metal door knob and twisted it. He
pushed it and stepped inside, kaagad akong sumunod.
The first thing that welcomed my sight were a bunch of people talking while
holding a beer on their hands. Napatingin ang karamihan sa akin pagkapasok ko.
Actually, most of them were staring intently at me. Karamihan pa ay mga lalaki.
Dahil sa pakikipagsukatan ko ng titig sa kanila ay wala rin sa sarili ang
pagsunod kay Ryan. I saw him heading towards a wide gray couch.
My eyes automatically looked at them one by one. I saw Russell, smirking at me.
Kyle and Mike are also giving me a friendly smile. And then my eyes stopped in the
man who's sitting in the middle, a bottle of beer resting in his slender hand while
staring darkly at me.
My lips pursed at his sight. My heart increased its beat but I remained calm.
Hindi ko ipinapahalata na malakas pa rin ang epekto ng presensiya niya sa akin.
Five days ago, Ryan informed me that Flavian is already back... with Sandra. I
was shocked at first, not knowing what to really feel. Masasaktan ba ako dahil
magkasama pa talaga sila sa paguwi o mainiis dahil malapit na naman sa akin ang
presensiya niya.
Hindi pa man nasasabi sa akin ni Ryan ang tungkol sa pagbabalik ni Flavian,
pumayag na akong dumalo sa kaarawan niya. Nobody will think that I just accepted
his invitation because Flavian might be here.
No. If I would be given the chance to make a decision if I would come to this
party or not, I would say no, without hesitation. Ayoko na ng gulo. Ayoko ng
masaktan. Knowing that I'm trying to care for Archer's feelings for me, ang layuan
at kalimutan si Flavian ang una ko dapat ginagawa.
"Dito ka, Trinity." alok sa akin ni Kyle bago umusod para magkaroon ako ng
espasyo.
Ngumiti ako sa kanya. I walked towards his direction but Ryan occupied the
space that's supposed to be mine. Tinaasan ko siya ng kilay.
"Ako dapat ang katabi ni Trinity dahil ako naman ang may birthday. Usod ka,
Kyle." makulit na utos ni Ryan.
Kyle didn't bother to complain. Umusod siya, umusod rin si Ryan hanggang sa may
tamang espasyon na para sa akin. Sa kabilang banda naman ay naroon si Russell,
mataman lang din nakatitig sa akin. Habang patungo sa kinaroroonan nila ay iniwasan
ko ang mapatingin sa gawi ni Flavian. Those dark eyes are the last thing I want to
see right now.
I crouched a little and kissed Russell on his cheek.
"Hey, Russ. Good to see you again."
His smirk went deeper. "Likewise, Trina."
I settled myself in the middle of them. From my position, I can feel Flavian's
heavy stares for me. Pilit kong hindi dinadala ang tingin ko sa kanya kahit pa
malinaw kong nakikita ang bawat galaw niya mula sa gilid ng mga mata ko.
"How are you, Russ? Heard you just got from Batangas." I whispered at him.
Russ glanced at me and nodded. "Yeah, Marga's birthday. Remember her?"
"Hmm. Cole's wife, right?"
"Right,"
"Russ and Flav got into a verbal fight," Ryan butt in, making soft chuckles
against my ear. "It's because of you and Sandra."
Taas kilay ko siyang nilingon. "Me? Why me?"
He chugged the amber liquid on his bottle and sneered at me. "Obviously, Russ
was so jealous when he saw Ian and Sandra went out of the same room. He's damn
frustrated that he even asked Ian about you. Kung paano ka na, na palagi mo siyang
hinahanap kay Russ."
"What the hell!" my eyes widened, trying so bad not to scream.
He shrugged his shoulders. "Ask him."

Lumingon ako kay Russell. Bahagya kong hinampas ang braso

niya na kaagad niyang ikinalingon sa akin. His thick brows were owning each other,
probably confused why I suddenly hit him.
"Why did you tell him that I was asking for him every damn time! Alam mong
hindi totoo 'yan!" nagtatagis ang bagang na asik ko.
Russell scratched his temple before flicking his tongue over his lips. "I'm
sorry, Trinity. I got jealous. I didn't mean to involve you."
Inis kong pinagkrus ang mga braso ko sa ibabaw ng dibdib ko at sumandal sa
couch. Accidentally, my gaze met Flavian's burning eyes, making me see the darkness
of it. Kagaya ko, nakasandal lang rin siya sa couch. Magkakrus ang mga hita at tila
ba lantarang ipinapaalam ang pagtitig niya ss akin.
Sa hindi malamang dahilan ay nagawa kong makipagtitigan sa kanya. Para kaming
dalawang lobo na may matatalim na pangil at naghahanda sa pagsugod laban sa isa't-
isa. Remembering our last conversation, pakiramdam ko ay may galit pa rin siya sa
akin. I insulted his girlfriend, even dare him to fuck in front of me just to prove
them that I don't give a damn anymore.
Nawala lang ang atensyon ko sa kanya nang marinig ko ang boses ni Ryan.
"Damn, Trinity. A limited edition Rolex watch for a birthday gift? This is
fucking expensive!" he said exaggeratedly.
Taas kilay ko siyang tiningnan. "Oa mo, Ry."
He laughed, still eyeing the silver watch I just bought yesterday with
amazement in his eyes. Nakakahiya naman kasi pumunta ng walang regalo. Baka sabihin
ay talagang sarili ko lang ang bitbit ko.
"Well, you can't blame me. Most of my girls were just giving me neckties and
handkerchiefs—"
"She's not one of your girls, Ryan." a thick and dangerous voice interrupted
him.
Wala sa sariling napatingin ako sa gawi ni Flavian. Nakatingin siya sa kung
saan, ang panga ay umiigting at tila ba nagpipigil ng emosyon. Ano'ng problema ng
isang ito? Hindi naman siya kausap, ah.
I saw Kyle smirking at me like hearing Flavian reacting like that was a damn
funny moment for them.
I rolled my eyes at him and looked at Ryan again. Nakatingin lang ito sa relo
niya ngunit pinipigilan rin ang ngisi na gustong kumawala sa labi niya.
"Yes, Ry. I'm not one of your girls. Hindi ka naman kagaya ng iba diyan na
mahilig mangulekta ng babae, hindi ba?" nangingising sabi ko, pilit dinidiinan ang
bawat kataga.
"Tss," dinig kong sagot ni Flavian.
Nagpakawala ng pekeng tawa si Ryan, siguro ay nararamdaman niya na ang tensyon
na nagsisimulang mamuo sa amin ng kaibigan niya.
"Let's go, Trinity. Kumain ka na muna." si Ryan.
Tumango ako. "Mabuti pa nga. Hindi maganda ang hangin dito. Nakakasakal."
Tumayo na ako at naglakad paalis ng living room. Si Ryan ay nasa likod ko at
nakasunod, tawa ng tawa na para bang mayroong nakakatawang pangyayari.
"Man, he's really pissed." Ryan stated as he helped me sat on the barstool
where the foods are seved. Marami rin tao sa kusina at kumakain. "Halatang may
nararamdaman pa sa'yo."
Tumaas ang kilay ko. "Nananaginip ka ata. Nakalimutan mo na bang may Sandra na
siya? Palabas niya lang 'yon ganoong reaksyon niya. He might be bitter for all I
know. I've never given him a gift ever since I met him. Tapos ikaw ay binigyan ko."
He laughed. "We'll see about that."
Nagsimula akong kumain. I didn't eat that much because I am planning to join
their drinking session. Mahirap uminom ng busog. Ryan was just behind me the whole
time I was eating. Telling stories and all. Hindi siya nagbanggit ng kung anong
tungkol kay Flavian. Mabuti naman, masisira lang ang mood ko.

Talaga ba, Trinity?

Sabay kaming bumalik sa living room ni Ryan. Hindi pa man tuluyang nakakarating
sa couch ay kumunot na ang noo ko. Our sitting arrangement have totally changed.
"Ry, honey, come here!" tawag pansin ng isang maputi at chinitang babae kay
Ryan. May space sa tabi nito na para bang inilaan para talaga sa kanya.
I scanned my gaze and the only available space was beside Flavian.
"Well," Ryan whispered. "There will be a little changes."
Nilingon ko siya, busangot na ang mukha. "Palit tayo?"
He chuckled, amusement was visible in his eyes.
"You'll be sitting beside Aya?" My face contorted at his question. He leaned
beside my ear and whispered something. "I need to get laid tonight, Trinity. At
hindi mangyayari 'yon kung si Flavian ang tatabihan ko at hindi si Aya."
I groaned inwardly and heaved a deep sigh. I guess I have no choice. Hindi ako
puwede maginarte sa harap ng mga 'to. Bisita lang ako.
Tinalikuran ko na si Ryan at naglakad papunta sa bakanteng pwesto. Wala pa man
ay nakaabang na ang madidilim na mga mata ni Flavian sa akin. Inirapan ko siya at
bali-walang naupo sa tabi niya. His manly and minty scent immediately lingered in
my nose that made the butterflies in my stomach fly aggressively.
"Can you move? Ang sikip." mataray na tanong ko kay Flavian pagkalingon sa
kanya.
Glancing at me, he shut his brow up. "No more space."
Fuck this!
Napunta kay Russell ang tingin ko. He's staring at us, a smirk playing on his
lips. Bakit kaya mukhang masaya pa ang isang ito? Hindi ba siya nakakaramdam ng
inis na ang boyfriend ng ex girlfriend niya ay katabi ang babaeng minsan ng naging
parte ng buhay nito?
"Gusto mo, Trinity, palit na lang tayo?" sabat ni Kyle habang may nakakalokong
ngisi sa ajin. "Dito ka na—"
"Shut the fuck up, Kyle." Flavian growled coldly, cutting Kyle's litany. 
Malakas ang naging halakhak ni Kyle. Nilingon ko si Flavian at sinamaan ito ng
tingin. He's just staring at his friend with flaming and irritated eyes. 
Nagsimula ang inuman. Palagi akong inaabutan ni Kyle ng shot glass. Maging si
Flavian ay umiinom rin. Hindi kami nagiimikan, halatang may sama ng loob sa isa't-
isa.
I wonder where's Sandra right now? Bakit wala siya dito at kasama ni Flavian?
Maybe she doesn't want to be here because Russell is also here. Baka ganoon nga.
Sayang lang at gusto ko pa naman siya makita.
For what reason, Trinity? To compare yourself to her? Itatanong mo na naman sa
sarili mo kung ano ang nagustuhan ni Flavian sa kanya?
"Excuse me,"
Napatingin ako kay Flavian nang bigla siyang tumayo at naglakad patungo sa
isang lugar na medyo malayo sa amin, sa ingay. He took his phone inside his pocket
and stared at it with a furrowed brows. It's seconds later when a smile blossomed
in his lips and put his phone across his ear.
Those smile. It's been years since I last saw that from him. Si Sandra ba ang
dahilan kung bakit siya nangingiti ng ganoon ngayon?
Suddenly, Flavian glanced at me and I immediately looked away. Itinuon ko ang
atensyon ko sa mga taong naroon. The shot glass was already in front of me, waiting
for me to swallow its bitter and strong taste. Walang alinlangan ko itong kinuha at
nilagok. Mas dinalasan ko pa ang paginom na tila ba wala ng bukas.
"Calm down, Trina." I heard Russell say out of nowhere.
Hindi ko siya nilingon. Sa halip ay si Flavian ang tiningnan ko. This time,
he's also looking at me while still talking to whoever is in that line.

Bakit ang tagal naman nila magusap?!

I sighed heavily.
"Kalmado ako, Russ." walang gana kong sagot kay Russell at patuloy pa rin sa
paginom.
Ilang minuto pa ang nagtagal bago nakabalik si Flavian mula sa
pakikipaglandian. I can already feel the alcohol punching me hardly in my stomach
and brain but I can still drink. Naramdaman ko ang paglundo ng couch dahil sa
presensya ni Flavian sa aking tabi.
I ignored him, acting like having his presence beside me isn't hurting me.
"Where's my shot? Tagal!" angil ko kay Kyle kung saan siya ang taga bigay.
"Trinity, that's enough."
Napataas ang kilay ko nang maulinigan ko ang kalmado at madilim na boses na
iyon ni Flavian. Nilingon ko siya.
"And who do you think you are to stop me from drinking?" angil ko at inirapan
siya.
His heavy sigh filled my ears.
Napako ang tingin ko kay Ryan na nakaakbay sa babae niya habang nakatingin sa
amin at nakangisi. Sa hindi sinasadyang dahilan ay bumaling ang mga mata ko sa
tattoo niya. The Eye of Providence. Sa tuwing makikita ko 'yon ay hindi ko maiwasan
ang mapahanga roon. Halatang sa isang expert siya nagpagawa.
"Ry! I really love your tattoo." I giggled.
Napatingin si Ryan sa tattoo sa kamay bago ako sinulyapan.
"You want to have like this?"
My eyes glittered in excitement. "Yes! I want it, too. Pero ibang disenyo ang
gusto ko. I want a more meaningful tattoo. Yours are too amazing. Saan ka
nagpagawa? Samahan mo ako."
"Woa, that's a fast decision you got there. Are you sure? Hindi ba magagalit
ang asawa mo?"
I shook my head. "No, definitely not. Lagi iyon nakasuporta sa gusto ko."
"That's great." Ryan nodded and looked beside me.
"Where do you want to have your first tattoo, Trinity?" si Kyle.
Napaisip ako. Actually, I've been thinking about that for the past months.
There's this particular body part that I want to get inked.
"Side boob, Kyle. Here..." Itinuro ko ang bandang tagiliran ng dibdib ko.
Nakarinig ako ng mahina ngunit malutong na mura sa gilid ko. I know that it's
from Flavian but I decided not to look at him.
Umawang ang bibig ni Kyle, napapaiwas ng tingin sa akin.
"That... t'was hot." he said.
I know right.
 Nagpaalam ako sandali sa kanila para magtungo sa banyo. Hindi ko alam kung
bakit kahit marami na akong nainom ay hindi pa rin ako nakakaramdam ng pagkalasing.
Siguro ay dahil sa nakakailang na presensiya ni Flavian sa tabi ko.
Maybe, after I made a retouch, magpapaalam na ako sa kanila para umuwi.
Hangga't kaya ko pa. Hangga't makakapagmaneho pa ako. I don't want to disturb any
of them just to drive me home. Not even Flavian. No way.
Nagtungo ako sa isang common bathroom. After peeing, I made a slight retouch.
Naglipstick lang ako at inayos ang buhok. Ang pinsgi ay hinayaang namumula dahil sa
epekto ng alak.
Nagbuga ako ng hangin. Pinihit ko ang door knob at hinila ito. Napaawang ang
labi ko nang makita ko si Flavian na nakasandal sa pader habang magkakrus ang mga
braso na nakatingin sa gawi ko.
Deja Vu.
"Yes?" tanong ko, pinipilit maging kalmado kahit pa naguumpisa ng kabahan.
"I'll drive you home,"
I raised my brow. "Thanks but no thanks. I have my own car."
Naglakad na ako at nilampasan na siya. Naramdaman ko ang paghawak niya sa aking
siko na ikinatigil ko sa paghakbang.
"You're drunk." aniya.
Pumihit ako paharap sa kanya. "I'm not. Will you please let go of my hand? You
can't just hold me whenever you want. Mamaya ay malaman pa ng girlfriend mo!"
His jaw clenched. Tumingala siya at pumikit ng mariin. Nagtaas-baba ang kanyang
dibdib dahilan para makita ko kung gaano kaperpekto ito. He unlocked his eyes and
lowered his head, meeting my stone cold gaze. Kita ko ang pamumula ng mga mata
niya. Marahil ay dahil sa alak na nainom.
"Can we talk? Sandra is—"
"Trina?"
Napalingon ako sa likuran ko nang marinig ang pagtawag sa pangalan ko. I saw
Russell standing just meters away from us. His serious gaze lowered down my elbow
where Flavian's hold is. Pilit kong binawi ang kamay ko at naglakad palapit kay
Russ.
He's still staring at Flavian, cold and dangerous. Nang nasa harap niya na ako
ay inilipat niya ang tingin sa akin.
"I'll go ahead."
Nagpaalam na ako sa magkakaibigan, pwera kay Flavian. Hindi ko na siya nilingon
pa nang makabalik siya sa living room. Umarte akong wala lang sa akin ang naging
pagsubok niya na kausapin ako.
Ayan na naman siya. Maguusap na naman! Para saan? Para ipagbida na naman sa
akin si Sandra? Hindi ba siya makaramdam na nasasaktan ako sa tuwing babanggitin
niya iyon? Manhid ba siya?
Sa tuwing magkikita kami matapos ang matagal na panahon, iyon lagi ang bungad
niya sa akin. Paulit-ulit! Nakakasawa na.
Nakauwi ako sa penthouse eksakto alas-nuebe ng gabi. Pagkapasok ko ay agad kong
natanaw si Archer na nakaupo sa living room, nakasuot pang opisina pa ito at may
hawak na baso na naglalaman ng kaunting alak.
When he felt my presence, he glanced at me.
"Hey," I greeted.
He smiled at me. "Hi,"
Humalik ako sa pisngi niya at naupo sa kanyang tabi. I can smell the mixture of
whiskey and his manly perfume lingering in my nostril.
"Kanina ka pa?" tanong ko at isinandal ang likod ko sa haligi ng couch.
"Fifteen minutes ago..." he uttered. "How's the party?"
"Just fine," I said, do not want to prolong the conversation. "Have you eaten?"
"Not yet. Hinihintay kita."
Tumango ako. "Alright. I'll prepare our dinner."
I was about to stand up when he pulled me on my arm that made me sit again.
Kunot noo ko siyang niligon. Tipid lang siyang nakangiti sa akin at may malamlam na
mga mata.
"What's wrong?" I asked.
 Suddenly, he placed his glass on top of the center table and wrapped his arm
around my body, pulling me against him.
"I love you. I am in love with you, Trinity. So much. Always remember that." he
stated sincerely, imprisoning me in his warm body.
Hindi ako nakasagot. Sa tono ng boses niya at sa klase ng pananalita niya,
hindi ko maiwasan ang bigyan ito ng kahulugan. Parang may mali. Parang may kakaiba.
He's been telling me how in love he is to me. Dapat ay hindi na ako naninibago.
Pero sa tono ng boses niya ngayon, hindi ko maiwasan ang itanong sa sarili ko...
may problema ba?
Unconsciously, my eyes bore into the neckline of his white button down shirt.
Kumunot ang noo ko. Kasabay noon ay ang pagtigil ng daloy ng hangin sa aking
dibdib. Sa tulong ng maliwanag na ilaw ay mas malinaw kong nasilayan ang bagay na
naroon.
A smudge red lipstick stain on the neckline of my husband's poloshirt. A damn
lipstick stain... it wasn't from my lips... I know.
Someone have put it. Not me.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 61

I have always been wondering if what could be the real

reasons why Archer fell in love with me... or if he truly fell for me.
Simula ng sabihin niya sa akin na mahal niya ako ilang taon na ang nakalipas,
hindi ko napigilan ang magisip at magtaka kung paanong nangyari ang bagay na 'yon
gayong hindi naging maganda ang relasyon namin bilang mag-asawa umpisa pa lang.
But all my doubts and questions vanished when he stayed with me in Canada, been
there for me when I needed someone to talk to. The cold and distant Archer became
gentle and kind, something I honestly didn't expect. Marami akong pinagdaanan,
maraming beses akong umiyak at halos bumigay sa mga pagsubok ng buhay, pero hindi
ako iniwan at pinabayaan ni Archer.
He wasn't the man I was praying to be with when times in my life got rough but
his presence really helped me to be alright. When my father left me, Archer was
there to helped me get back on my feet.
Those reasons... are enough to believe and throw away all the doubts regarding
his feelings towards me.
But seeing that lipstick stain on his neckline three days ago? Hindi ko
maiwasan tanungin muli ang sarili ko... mahal niya ba talaga ako?
I'm not mad. I honestly didn't feel any anger towards him, or felt frustrated
about that stain the night I saw it. Hindi ko alam kung may karapatan ba ako
magalit, o kung mayroon man ay hindi ko rin naman mararamdaman iyon. Siguro ay
dahil hindi rin naman ako nagseselos, o normal na dapat 'yon para sa akin dahil
hindi ko naibibigay ang kailangan niya bilang isang lalaki. I should have expected
that since the very beginning.
I just can't really help but to questioned myself about his feelings for me.
Gustuhin ko man itanong sa kanya 'yon ay parang ayoko rin gawin. I did not tell him
about that stain, na nakita ko 'yon sa kwelyo ng poloshirt niya. It's just too
awkward.
Pagkatapos niya sabihin sa akin na mahal niya ako ay makikita ko naman iyon?
"Are you alright, Trina?" Ryan asked that snapped me out of my reverie.
I anchored my eyes to him. He's maneuvering the steering wheel of his Aston
Martin using only his right hand. His left elbow was leaning against his window
while hand playing on his lips. He shot me a quick glance with arched brow.
"You seem off today." he added.
My chest breathed an audible sigh and transferred my eyes back to the road
ahead of us.
Ngayon ang araw na naisipan ko magpalagay ng tattoo. Sinabi ko kay Ryan ang
tungkol doon, na gusto kong iyong nagtatattoo sa kanya ang maglalagay rin sa akin.
Ang sabi niya ay wala naman siyang lakad kaya heto, sinundo niya ako sa office ko
at ngayon nga ay papunta na roon.
I don't know why I decided to get my body inked this instant. Basta gusto ko
lang. Walang eksaktong dahilan.  
"I am just confused, Ry." I said after a couple of seconds of being silent.
"Uhuh,"
"Si Archer kasi, naguguluhan ako sa mga kilos niya. I mean, for the past years,
he showed and proved me that he's in really love with me. Naramdaman ko naman
talaga 'yon. I just can't understand him right now. Sasabihin niya sa akin na mahal
niya ako, pagkatapos makakakita ako ng marka ng lipstick sa kwelyo ng long sleeve
niya. It's too confusing."
"Really? Sinabi mo ba sa kanya ang tungkol doon? You know, about the lipstick
stain."
"Nope. Ang awkward kaya nun sa part niya." nakangusong sabi ko.
Ryan chuckled. "I see. You still care for his feelings but you seem not hurt.
Why is that? Hindi ba ay nasasaktan ka dapat dahil asawa mo siya pagkatapos ay
makakakita ka ng mantsa ng lipstick sa kwelyo niya? Pero parang mas issue pa sa'yo
kung bakit sinasabi niyang mahal ka niya pagkatapos makipag..."

Mula sa gilid ng mga mata ko ay nakita ko ang paglingon

niya sa akin.
"Pagkatapos makipagtalik sa iba," pagpapatuloy ko sa litanya niya.
"Malay mo naman make out lang."
I chuckled sarcastically. "Make out my ass. We're not doing that thing ever
since we got married, Ry. Aside from kiss, we never had sex. Kaya dapat ay hindi na
ako nagugulat na ginagawa niya iyon sa ibang babae."
"Hmm, that's surprising. So tell me, you're not really hurt about what he's
doing behind your back, right?"
Bumuga ako ng hangin. "You can say that."
"Huhulaan ko, dahil kay Flavian, hindi ba? May nararamdaman ka pa rin para sa
kanya kaya hindi ka nasasaktan sa ginagawa ng asawa mo."
For the nth time, I let out a sigh. What's the use of lying about the truth?
Iyon naman talaga ang totoo. Na mahal ko pa rin si Flavian hanggang ngayon kaya
hindi ko magawang masaktan kahit pa alam kong baka niloloko lang ako ni Archer.
Nakakapanghinayang lang din talaga na kung kailan naguumpisa na akong
pahalagahan ang damdamin niya para sa akin at sa posisyon niya sa buhay ko, saka
naman mangyayari ito.
"Just don't tell Flavian, Ry. Ayokong masira ang relasyon nila ni Sandra ng
dahil sa akin. They're already happy with each other."
Ryan's playful laughter echoed in the whole car. Taas kilay ko siyang nilingon.
Tanaw na tanaw ko ang pagkakalawak ng tawa niya habang nakatingin sa unahan namin
na para bang may nakakatawa sa sinabi ko. Napailing na lang ako.
Nababaliw na ata ang isang ito.
Tumigil ang kotse niya sa harap ng isang moderno at may kalakihan na tattoo
shop. I rolled my windows down. From the outside, I can see the dark shade covering
the shop. The dark walls were vandalized like some rebellious people are living
inside it. Pero kahit ganoon ang itsura ay hindi maipagkakailang mukhang pang
mayaman ang shop na ito.
Sabagay. Ryan is a one hell of rich man. Hindi ito pipili ng basta-basta at
pipitsuging artist na magmamarka sa kanya.
"This is where all my friends had their tattoo. Including Flavian." Ryan said
as I keep on looking at the shop through the open window.
I remember the tattoo on Flavian's ribcage. Naalala ko kung gaano siya lalong
pinagmukhang kaakit-akit dahil sa tattoo niyang iyon. I just forget what the tatoo
is all about.
"No one is asking, asshat." sabi ko na ikinahalakhak niya.
 "Just thought that you're interested since it's Flavian we're talking about."
Sinamaan ko siya ng tingin. He's staring at me with a shadow of playfulness in
his brown eyes. Nakataas ang gilid ng labi niya at tila ba sinasadya talaga akong
asarin.
"Tell that to Sandra, instead." irap ko.
He sneered. "Oh, believe me... she doesn't have to know about it."
I shook my head. "Ewan ko sa'yo. Lika na nga!"
Isang beses pa siyang tumawa na inignora ko na lang. Binuksan ko ang pinto sa
gilid ko at lumabas na ng kotse. Sabay na bumagsak ang pintuan namin ni Ryan. I
looked at him. He raised his wayfarer and placed it above his low fade black hair.
Bahagyang salubong ang makapal na kilay niya at tila ba nabuburyo. Pero alam kong
ganoon na talaga ang ekpresyon ng mukha niya.
Ryan, despite of his cocky attitude, is really handsome. He could be mistaken
as Zayn Malik. A slightly matured version. Sa magkakaibigan ay siya lang ang walang
facial hair. Makinis at maaliwalas ang mukha ng isang ito kaya kitang-kita ang
gandang lalaki niya.

"Alam kong mas gwapo ako kay Flavian, hindi mo na ako

kailangan titigan ng ganyan." pangaasar niya matapos ako lingunin.
"Will you please stop mentioning his damn name? Kinakalimutan ko na nga, e."
angil ko.
His lips twitched. "Good luck to you, then."
Nginiwian ko siya at naglakad na papasok sa main door ng shop. I was about to
push the glass double doors when Ryan did it himself. I stepped inside. Sumalubong
sa akin ang ilang hilera ng itim na adjustable chair. The hypnotizing smell of ink
lingered in my nose. Maging ang makina sa pagtatattoo ay naglalaro sa pandinig ko.
Maliwanag masiyado ang ilaw dahilan para makita ko ang pagangat ng tingin ng mga
taong naroon sa aming dalawa ni Ryan, partikular sa akin.
Dalawa lang ang bakante at lahat ay inuupuan ng mga customer na nagpapa-tattoo
rin. Limang lalaki at tatlong babae. Sa gilid nila ay naroon ang mga artist, may
babae at lalaki rin. Beside them were the tattoo equipments.
Tumayo ang isang lalaki na matangkad at long hair. Malaki ang katawan nito at
punong-puno ng tattoo. He has a fair white complexion that made the tattoos look
very noticeable. Para siyang si Aquaman dahil na rin sa hikaw na nasa kaliwang dulo
ng kilay niya.
He's looking piercely at me but instantly brought his sharp gaze behind me
where Ryan is.
"Hey, bud. Papagawa ka ulit?" anito sa isang malalim na boses.
Tumigil siya sa harapan ko. Matangkad ako, pero hindi hamak na mas matangkad
ang isang ito.
"No, Seb. This woman I'm with, siya ang magpapamarka..." sagot ni Ryan.
Binalingan ako nung Seb at pinagmamasdan ang buong katawan ko. Tinaasan ko siya
ng kilay. Umangat ang sulok ng mapula niyang labi.
"You sure? Sayang ang balat mo."
"Hindi sayang dahil hindi naman makikita."
"Uhuh, then where do you want to have your tats? First time?"
Itinaas ko ang isang kilay ko bilang sagot. "First time. I want it to be at the
side of my boob. Just a word in an autumn chant font."
He smirked and wetted the bottom part of his lips. "You're decided, huh?"
"I won't be here if I ain't."
Ryan let out a chuckle behind me. Napatingin sa kanya iyong Seb at napailing,
nangingisi na rin.
"Sorry, man. She's just this fierce," Ry said, sounding apologetic.
Umirap ako sa kawalan, aware na nakikita iyon ni Seb.
"That's fine. She's a goddess, ayos lang magtaray."
"Oh, I know that tone, Seb. Sorry but Flavian already owns her."
Mabilis akong napaharap kay Ryan. I glared at him and he just eyed me
playfully.
"Shut up, Ryan! Kung ano-anong sinasabi mo diyan!"
Natawa siya, itinaas pa ang dalawang kamay bilang pagsuko. "Chill, lady! Init
ng ulo mo. Anyway, this is Sebastian. He's the owner of this shop."
I rolled my eyes at him and looked at Seb or Sebastian or whatever!
"Can we start now?"
He bit his lip and nodded, trying hard not to smirk again. "Follow me."
Nagtungo siya sa isang bakanteng adjustable chair. Nilingon ko si Ryan, tumango
ito sa akin na para bang sinasabing sumunod na ako roon.
"Don't show too much of your breast, baka masuntok na naman ako noon." aniya.
Kumunot ang noo ko, hindi naiintindihan ang sinabi niya. "What?"

"Just go,"
Sininghalan ko siya bago tinalikuran at naglakad na patungo kay Seb na nakaupo
na sa tabi ng adjustable chair at nakatingin sa akin. Taas noo akong lumapit sa
kanya kahit pa ramdam ko ang pagtitig sa akin ng ibang naroon.
Seb handed me a mini notepad.
"Write here the word you want me to put,"
Naupo ako sa adjustable chair at walang alilangan isinulat doon ang design na
gusto ko.
Freedom...
Iniabot ko 'yon sa kanya. Naabutan ko siyang nakatitig sa akin. He accepted the
pad and glanced at it. Makailang sandali ay tumango siya.
"Saan banda? Ituro mo." aniya.
Bahagya akong tumagilid. I grazed my fingers on my left side boob. I felt the
silky texture of my blouse brushing against my index finger. Tiningnan ko si Seb.
He's looking at the part of my body I was pointing out. Couple of seconds had
passed before he looked up and met my eyes.
"You will need to remove your top. Okay with you?"
Confident ako sa katawan at balat ko. Hindi pa man nakakarating dito ay alam ko
ng ganoon ang dapat ko gawin. Hindi na ako dapat mahiya o mag-alinlangan. We're in
a modern type of world where people find being naked all fucking normal.
Tumango ako sa kanya. "Let's get this thing over with."
Magkakrus ang mga kamay kong iniangat ang puting vneck blouse ko. Ngunit hindi
pa man nakakalampas ng dibdib ko ang damit ay naramdaman ko na ang pagpigil sa
braso ko.
"Don't you dare..." a voice, dark and freezing, played in my ears.
Kumunot ang noo ko. Ibinaba ko ang damit at nilingon ang gilid ko kung saan
naroon ang nagtangkang pumigil sa akin.
My eyes encircled in bewilderment when I saw Flavian glaring at me. His stormy
eyes were like having spikes all over it, cutting through my soul.
Anong ginagawa nito dito?
Sa kabila ng pagkagulat na naramdaman ay pilit kong pinagmukhang mataray ang
mukha ko. I lifted my arched brow at him. He didn't faze.
"And what are you doing here?"
"Trying to stop you from your craziness. Isn't it obvious?" The scowl on his
perfectly handsome face deepened.
"Craziness!" I spat unbelievably. "You call this craziness? Anong kabaliwan sa
pagpapatattoo? E, ikaw nga may tattoo rin! At saka bakit ka pa nakikielam? Bakit ka
narito? Sinusundan mo ba ako?"
Nagtungo ang mga mata ko kay Ryan. The bastard was just leaning against the
black wall while arms folded over his chest. He's grinning ear to ear as if he's
enjoying this damn moment between Flavian and I.
He must be the one who told Flavian about this!
"I didn't say that having a tattoo is crazy. But you... taking your shirt in
front of these men is definitely fucking crazy." he growled venomously that made my
attention back to him.
 Wala sa sariling napatingin ako sa paligid. Lahat ng narito, lalo na ang mga
lalaki ay nakatingin sa amin... sa akin. Sandali akong nakaramdam ng pagkailang.
Still, I shook that awkwardness out of my body before it could swallow me and
decided not to have this tattoo anymore.
Pinagkrus ko ang mga braso ko sa ibabaw ng dibdib ko, dahilan para mas lalong
humapit ang suot kong blouse sa aking hinaharap. Flavian's sharp and hooded eyes
automatically went down my chest and a glimpse of lust suddenly rose from there.

Napairap ako.
"Okay, fine. Ayaw mong makita ako ng mga taong ito? Then we'll make this
session private," lumingon ako kay Seb na nakatingin kay Flavian ngunit nang makita
akong nakatingin sa kanya at tiningnan na rin ako. "Do you have a room here? Iyong
walang tao."
"Uh... yes?" he whispered, lips almost didn't move.
"Great. Then we'll do our session there—"
"Goddammit, Trinity! What the hell is wrong with you?!" he hissed, trying so
bad not to shout at me.
The way his eyes squinted when he glared at me reminded me of black clouds
gathering at one place and readying for an earth-shattering hurricane. I gulped
secretly. A burning animosity was developing in his black orbs, and I could tell
that I am likely the root cause of his anger.
"Wala. Ikaw? Anong problema mo? Bakit mo ako pinapakielaman? We're done a long
time ago so you don't have any say on whatever I do with my life." I said firmly
despite of the uneasiness I'm feeling.
He didn't say anything. Nanatili lang madilim ang titig niya sa akin na para
bang sa isip niya ay pinapatay niya na ako. Everything around us seems to be dark,
like we're the only people left in here, glaring sharply at each other. His jaw was
clenching so hard, halatang nagpipigil ng iritasyon para sa akin.
Later on, he nodded his head once.
"Fine. Do what ever you want."
Pagkasabi niya noon ay tumalikod na siya at naglakad. My eyes widened in
shocked when he suddenly pulled the neckline of his black vneck shirt from his nape
and removed it up from his body, showing his well toned upper extremities. The only
clothe that's left in him was his dark blue denim jeans that's lazily hanging on
his hips, along with it is a black leather belt that made him look even sexier.
Hindi pa nakatulong ang pagkinang ng kwintas sa leeg niya dahil sa panaka-nakanag
pagtama ng ilaw rito.
I blinked a few times when he walked towards the vacant adjustable chair where
a woman who's probably at the same age with me is sitting while eyeing him,
confusement was lace in her chinky eyes.
Flavian crouched down, whispering something against the tattooed woman.
Nagsalubong ang kilay ko nang makita ko ang pagsayad ng labi ni Flavian sa tainga
noong babae habang mataman ito nakikinig sa kung ano mang sinasabi nito.
A fire was suddenly ignited in my chest. Unti-unti na itong nag-aalab,
kumalakat sa buong katawan ko at mabilis na tinutupok ang lahat ng pagpipigil sa
katawan ko.
Flavian looked at the woman, she nodded. My lips separated when Flavian let out
a smirk and suddenly straddled the chair. His firmed thighs were spread apart on
each other's side of it, showing me the perfect muscles on his back that's
effortlessly flexing everytime he moves.
Ano ito? Magpapatattoo rin siya?
Kumunot ang noo ko. Tumingin ako kay Ryan. Mas lalong umusbong ang nakakalokong
ngisi sa labi niya habang pinagmamasdan ako. Ramdam kong alam niyang naguumpisa na
akong makaramdam ng iritasyon ngayon dahil kay Flavian.
Naagaw ang atensyon ko nang maupo ang babae sa likuran ni Flavian at marahang
hinaplos ang parteng ibaba ng batok niya. My sight is starting to become red now.
"Uhm, Trinity? Can we start now?" Seb asked.
 Huminga ako ng malalim at kuyom ang kamaong nilingon siya.
"Puwede bang palit kayo nung babaeng iyon? Siya ang sa akin, ikaw kay Flavian.
Magaling din naman siguro siya, hindi ba?"
A mocking smirk spread across Sebastian lips. Napairap ako, pakiramdam ko ay
tinutukso niya ako sa pamamagitan ng ngisi na 'yon.

"Jelly..." he mocked then followed by a chuckle.

Umikot ang mga mata ko sa lantarang pangaasar niya. Isang ngisi pa ang
pinakawalan niya bago prenteng naglakad patungo sa gawi nila Flavian.
Pumihit ako paiwas sa kanila, kunwari ay walang alam sa pakay ni Sebastian
doon.
"Alysa, palit tayo. Kay Trinity ka. Ako na rito. Nasa pad na ang design na
gusto niya." dinig  kong sabi ni Sebastian.
"What's with the sudden change, Seb?" the tattooed woman asked.
Bakit girl, ayaw mo sa akin?
Seb chuckled. "Just do it. Baka ipagiba itong shop natin kapag hindi ka
sumunod."
Halos magdugo ang labi ko sa sobrang pagkakakagat nang marinig ko ang
baritonong halakhak ni Ryan. Pasimple akong tumingin sa gawi nila. I found Flavian
staring at me. He avoided my gaze and looked somewhere. Nakanguso ito at tila ba
nagpipigil ng ngisi na gustong kumawala sa kanya.
"Doon na rin kayo sa private room ni Trinity para malaya siyang makapagalis ng
pangitaas niya." dagdag pa ni Seb doon sa babae.
Tumango ito. She looked at me and met my eyes. I raised my brow at her. She
smiled a bit. Mukha naman siyang mabait na rebelde, iyon nga lang ay hindi ko siya
gusto dahil sa ginawang pagdampi ng labi ni Flavian sa tainga sa kanya.
Anong karapatan mo mainis, Trinity?
"Sunod ka na lang sa akin, Miss." sabi sa akin nung babae na kung tawagin ni
Seb ay Alysa.
Walang alinlangan akong sumunod sa kanya. Pumasok siya sa isang pinto na
naroon. Before I totally walk inside, I looked back and caught Flavian's sticky and
heavy gaze at me. Nakatuon ang dalawang braso niya sa back rest ng upuan habang si
Seb ay nasa likuran niya na at may pinapahid na kung ano.
Flavian's thick and black eyebrows only highlighted the intensity of his
obsidian eyes. Na para bang oras na makipagtitigan ka sa kanya, gaano ka man
katapang o kataray ay titiklop at titiklop ka pa rin. Ako lang ata ang nakakatagal
sa mga mata niyang iyon.
"Baka matunaw." dinig kong pangaasar ni Ryan mula sa pwesto niya.
I rolled my eyes at him. Buwisit talaga 'to.
"Shut up."
Pagkasabi ko noon ay nagtungo na ako sa loob ng kwarto kung saan naroon na rin
si Alyssa. Kagaya sa labas ay ganoon rin ang itsura ng kwarto sa loob. Ang
pagkakaibia lang ay iisang adjustable chair lang ang narito ngunit kumpleto pa rin
naman sa gamit.
I've heard a couple of times that having a tattoo is very painful.
I guess it's true. Lying sideways, the sensation I'm feeling while needles
being inserted was almost hypnotizing. It feels like a touch of slightly stinging,
burning pain coupled with an annoying, intense vibration and the sensation that
someone is ripping your skin.
It hurts, but in a euphoric way. It's also tolerable. Iba-iba lang siguro
talaga ang depinisyon ng sakit para sa ibang tao. Mayroong sinasabi na hindi ito
gaano kasakit, mayroon din naman nagsasabing ang magpalagay ng tattoo ang isa sa
pinakamasakit na bagay sa buong mundo.
"Trinity ang pangalan mo, Ma'am?" tanong sa akin ni Alyssa pagkatapos patayin
ang tattoo machine at pahiran ang gilid ng dibdib ko.
Bingi ba siya? Hindi niya ba nadinig kanina?
What's wrong with you, Trinity? Huwag mo sabihing nagseselos ka sa kanya?
 "Yes." walang ganang sagot ko.
She can't see me rolling my eyes as often as possible because she's behind my
back as I lie on this adjustable chair. Mabuti na rin iyon dahil baka mainis siya
sa akin at papangitin ang unang tattoo ko.

"Ah, kaya pala..." anito.

Tumaas ang kilay ko. "Kaya pala ano?"
"Kaya pala heart trinity knot tattoo ang ipinapadisenyo ngayon ni Flavian. Dito
rin siya nagpagawa nung una niya kaya matagal na—"
"What? Ano 'yung tattoo niya? Trinity?" napapaawang ang bibig na tanong ko.
"Yes, Ma'am. Tatlong loops iyon na magkakasama, may puso sa gitna. Malamang po
ay ikaw ang dahilan kung bakit iyon ang pinalagay niya. Bihira din kasi ang
nagpapagawa ng Heart Trinity tattoo, medyo mahirap kasi at talagang may ibig
sabihin kung ipapalagay. Sa kaso ni Flavian, hindi mahirap isipin na malalim ang
kahulugan niya. Lalo pa sa klase ng paguusap niyo kanina."
Hindi ako nakasagot kay Alyssa. Ang isip ko ay naging abala na sa sinabi niya
sa akin. Gusto kong isipin na hindi ako ang dahilan ng pagpapatattoo na iyon ni
Flavian, na may mas malalim pang dahilan kung bakit iyon ang ipinadisenyo niya.
If the design was truly about me, he could have asked Seb to inked my name
instead of that design Alyssa was talking about. E, hindi naman! Baka talagang iyon
lang ang pangalan ng disenyong gusto niya.
Huwag kang assuming, Trinity.
Halos isang oras rin ang itinagal ng pagtatattoo sa akin ni Alyssa. Sa harap ng
salamin ay pinagmamasdan ko ang itim na marka sa gilid ng aking dibdib. Namumula pa
ang parteng iyon dahil sa paulit-ulit na pagtusok ng karayom. Marahan kong hinaplos
ang salitang naroon.
Freedom... Kalayaan... Kalayaang magmahal ng walang ibang taong masasaktan o
masasagasaan. Kalayaang mahalin ang taong gusto mo at kung saan ang lahat ay aayon
sa inyo at hindi kayo kakalabanin.
Makakamtam ko ba? Hindi siguro. Baka malabo. Marahil ay makukuntento na lang
ako sa pagkakamarka nito sa aking balat. Hindi man napasakamay, kahit sa balat man
lang.
Pagkatapos ko magbayad sa service nila ay lumabas na ako. Hindi ko na naabutan
si Ryan o kahit si Flavian roon. Marahil ay nasa kotse na si Ryan at hinintay ako.
Samantalang si Flavian ay siguradong umalis na.
Funny because somehow, I am still expecting him to be here, waiting for me to
be done. Sabagay. Bakit niya nga naman iyon gagawin?
"Thank you, Seb. Till next time." sabi ko kay Seb.
Sumaludo ito sa akin at ngumiti. "Anytime."
Tumango lang ako, tuluyan ng lumabas ng shop. Isang hakbang pa lang ang
nagagawa ko nang matanaw ko si Flavian na nakaupo sa hood ng kotse niya, magkakrus
ang mga paa habang ang mga mata ay nasa simento. He's gently biting his lower lip
as if he's in a deep thoughts. Sa sobrang lalim ng iniisip ay hindi nararamdaman
ang presensiya ko.
Sino namang iniisip niya? Si Sandra?
Napairap ako sa naisip.
"Where's Ryan?"
He lifted his eyes and found mine. He uncrossed his feet and stood up with so
much calm and authority. Isinukbit niya ang isang kamay sa bulsa at naglakad
palapit sa akin.
"Gone. Something came up." he stated, gazing intently at my eyes.
Tumaas ang kilay ko sa naging sagot niya. I nodded my head and suddenly walked
passed him. He held me on my forearm that made me stop from taking my steps.
"Where are you going?" I heard him ask.
"Mag aabang ng taxi, ano sa tingin mo? Obviously, Ryan isn't here anymore to
drive me back to my office—"
"That's why I'm here. Ako ang maghahatid sa'yo."
 My jaw clenched tightly. Umalis ba talaga si Ryan dahil may biglaang nangyari o
pinaalis niya para magkaroon kami ng pagkakataon magusap?

Humarap ako sa kanya, nananatili siyang hawak ang siko ko.

"Hindi na. Puwede naman akong sumakay ng taxi. Hindi na kailangan magpahatid pa
sa'yo."
Dumaan ang sakit sa mga mata niya habang nakatitig sa akin. His hold on my
elbow suddenly became tight like it's the only source of strength he has.
"Please..." he begged, frustration laced with in his thick and cold voice.
Nagiwas ako ng tingin. Pakiramdam ko, oras na tagalan ko pa ang pagtitig sa
kanya ay unti-unti na akong papayag sa alok niya na maihatid ako.
"I promise, I'll be silent. I won't initiate a conversation. Just let me drive
you. Please."
I bit my tongue. Ang tono ng pakikipagusap sa akin ni Flavian ay malayo sa
lalaking nakilala ko noon na sigurado at wala sino mang inuurungan. Ngayon, ang
tanging nahihimigan ko na lang ay pagmamakaawa at panghihina ng loob.
Huminga ako ng malalim. Isang beses akong tumango, hindi pa rin siya
tinitingnan. A sigh of relief escaped his lungs.
"Thank you..." he uttered gently.
I didn't expect that driving me back to ny lol office is such a big deal for
him. Samantalang noon ay natural lang namin itong ginagawa.
Hindi ako sumagot. Naglakad na ako at nilampasan siya patungo sa kotse niya. I
already assumed that it was his since it's the one he's leaning on awhile ago.
Pagkapasok ko sa passengers seat ay natanaw ko ang pagikot niya sa kabilang
banda. He went inside the driver's seat and I immediately looked away.
True to his words, he didn't start a conversation, which I'm thankful. Hindi ko
alam kung paanong makikipagusap sa kanya ng normal pagkatapos ng lahat ng nangyari
sa pagitan namin. Eversince we parted ways, two years ago, ngayon na lang kami ulit
nagkasama sa loob ng sasakyan.
We're inhaling the same air but we seem not. Pagkatapos ng lahat ng pagaaway
namin, pagbabatuhan ng masasakit na salita, hindi ko alam kung paano pa siya
pakikitunguhan ng hindi nakakaramdam ng sakit.
The love I have for this man is still the same. Nothing change. Years have
passed but the feelings I have for him got only deeper and worst. Baliktad. Kung
kailan matagal na panahon na ang nakalipas na wala ang presensiya ng bawat isa,
doon pa mas lumalim ang nararamdaman ko para sa kanya. Imbes na makalimutan ay lalo
pang minahal. Kung kailang may iba na siya ay saka ko pa napagtanto ang bagay na
iyon.
Tangina. Ibang klase ang pagkakamarka mo sa akin, Follosco. Masiyadong makapit.
Ang hirap-hirap mong kalimutan!
Tumigil ang sasakyan sa harapan ng opisina ko. Hindi na ako nagaksaya pa ng
oras at kinalas na ang seatbelt na nakakabit sa akin.
"Thank you." malamig na sabi ko.
Hindi siya nagsalita. Tanging ang mabibigat na paghinga lang niya ang naririnig
ko. I held the door handle and pushed it to open. I was about to step my right foot
into the ground when Flavian suddenly held my wrist and pulled me closer to him. He
wrapped his arms around my body, jailing me inside his warm embrace.
My heart winced wildly. Nahigit ko ang aking hininga dahil sa biglaang kilos
niya.
"Flav—"
"One minute. Just one minute, baby. Please..."
Hindi ako nakasagot. Kasabay ng mabigat na paghinga niya na dumadampi sa gilid
ng leeg ko ay ang marahas na pagbaba-taas ng aking dibdib. Ramdam ko ang pagsisikip
ng daloy ng hangin sa akin at ang unti-unting pagusbong ng kung ano sa aking
lalamunan.
"I miss you... I miss you so much..." he whispered painfully.
Naginit ang sulok ng mga mata ko. Bago pa man ako tuluyang bumigay sa harapan
niya ay marahas ko siyang itinulak palayo sa akin at mabilisang bumaba ng sasakyan
niya. I slammed the door closed without looking at his direction and jogged towards
the main entrance.
Nalukot ang mukha ko. May kung anong tinik ang nakabara sa aking lalamunan na
nagpapahirap sa akin sa paglunok. Bumati ang gwardya ng building ngunit hindi ko na
ito magawang batiin pabalik.
Tumakbo ako patungong elevator, nagpapasalamat na walang tao roon. I pressed
the door button and it immediately open. As soon as I went inside, I looked for the
close door button and pressed it several times with trembling hands.
The door started to move, ready to meet each other. Sa nanglalabong mga mata
dahil sa nagbabadyang luha, nag angat ako ng tingin, sa mismong kinaroroonan niya.
Just when our eyes found each other, the elevator door have finally closed,
giving signals to my eyes to release the tears they've been holding since awhile
ago.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 62

Literal na nawalan ako ng gana na ipagpatuloy ang araw ko

matapos ang eksena naming iyon ni Flavian. Seeing the sadness and pain in his eyes
makes me confused.
Bakit parang nasasaktan siya tuwing nakikita niya ako? Bakit pakiramdam ko,
iyong yakap na iginawad niya sa akin kanina ay puno ng sakit at pait? Isn't he
happy with his life right now? He already has a girlfriend. Sigurado akong masaya
siya sa piling no'n, halata naman. Kaya bakit kung makaasta siya ay para bang hindi
pa siya nakakamove-on mula sa akin?
Seriously? All of them are confusing me.
Nang makauwi sa bahay ay halos mapatalon pa ako nang maabutan si Archer na nasa
loob ng kwarto at inaalis ang pagkakabutones ng puting long sleeve niya habang
nakatanaw sa wall glass.
I glanced at my wrist watch. It's just 6pm. Ang aga ata niya?
"Archer..." tawag ko.
Lumingon siya sa akin. A half smile blossomed in his weary face. He graced
towards me, still unbuttoning his polo. Bahagya akong napatingin sa makinis niyang
dibdib ngunit agad rin nag angat nang nasa harapan ko na siya. He crouched a bit
and planted a soft and gentle kiss on my lips.
I sighed inwardly.
Tuluyan niya ng nakalas ang butones ng damit niya at hinubad ito. Pinadaan niya
ang sleeves sa braso niya saka ito iniitsa sa ibabaw ng kama. My eyes followed the
poor poloshirt but immediately looked back to him.
"How's your day?" he asked.
Nagkibit balikat ako. "The usual. Napaaga ata ang uwi mo?"
Tipid siyang ngumiti at kinabig ako palapit sa kanya upang yakapin. Wala sa
loob kong ipinulupot ang mga kamay ko sa bewang niya. The heat of his body as it
touches my hand seems to feel strange right now.
"I want to eat dinner with you. Ilang araw na tayong hindi nagsasabay sa
hapunan."
Because you're always coming home late. Paanong makakapagsabay tayo sa pagkain?
"Sure. I'll just take a bath." mahinang sagot ko na lang.
Hinigpitan niya ang pagkakayakap sa akin bago ko naramdaman ang dampi ng labi
niya sa buhok ko. Sa totoo lang, hindi ko alam ang dapat ikilos sa harap niya
pagkatapos ng gabing iyon. I want to get mad at him but I cannot feel the urge to
do it for I know that I was partly the reason, or maybe the main reason why he's
doing it behind my back.
Hindi ko magawang magalit dahil pakiramdam ko ay patas lang kami. He's fucking
someone behind my back, probably a hook up or Lean, while I am in love with someone
for a very long time now.
Pero ganito na lang ba kami hanggang sa pagtanda namin? Will I be able to
achieve the freedom I've been aching for? Paano siya? Kung hindi naman niya ako
totoong mahal, magtitiis na lang ba siya sa akin?
"Alright. I'll take a shower, too. Maybe in the guest room. I'll just wait for
you downstairs." Archer said that snapped me out of my thoughts.
Tumango ako, kinalas na ang pagkakapulupot ng mga kamay sa katawan niya. I
inched my body centimeters away from him. My cold eyes met his, tanaw ko ang
lungkot doon, hindi ko alam kung para saan.
He brought his hand on my cheek and caressed it gently. Mataman niya akong
tinititigan sa mata, pakiramdam ko ay may gusto siyang sabihin ngunit hindi niya
lang masabi. However, I won't force him to tell me whatever in his mind is.
Isang beses niya pa akong nginitian bago siya naglakad palabas ng kwarto namin.
Lumingon ako sa gawi niya, saktong paglapat ng pintuan pasara.
Huminga ako ng malalim. Pakiramdam ko ay ang bigat-bigat ng loob ko. Ngunit mas
higit na mabigat dahil sa simpleng interaksyon namin ni Flavian kanina. His tight
and warm hug left a remarkable feeling in me. His scorching breath against my neck
is still making me shiver until now.

Naligo ako. Pagkatapos magbihis ng pantulog ay bumaba na

ako sa kusina. Naabutan ko si Archer sa pwesto niya, nakaupo habang ang paningin ay
nasa mga pagkain na nakahain doon. He's looking at those food but it seems to be
transparent.
"Sorry to keep you waiting." bungad ko.
He lifted his eyes and shifted on his seat. Tipid siyang ngumiti sa akin.
"It's alright. Kaka-served lang ng pagkain."
I nodded. "Let's eat."
We started eating in silence. Hindi gaanong nagsasalita si Archer. It made me
puzzled since he always loves talking to me while we're eating.
"Are you alright, Archer? May problema ka?" tanong ko nang mapansin na bahagya
niya lang ginagalaw ang ulam sa plato niya.
From his plate, he anchored his eyes to me. He cleared his throat and smiled a
bit.
"Not really. Sa trabaho lang."
You're lying. Sa loob ng ilang taong pagsasama natin, ni minsan ay hindi ka
nagkaroon ng problema pagdating sa trabaho. You always treated work as a piece of
cake because that's where you're good at.
"Don't stress yourself too much, Archer." sabi ko na lang na sinuklian niya ng
tipid na ngiti. "And just in case you have a problem, know that I-I'm here."
He nodded his head. "Ikaw din, Trina. Kung mayroon kang gusto sabihin sa akin,
makikinig ako."
I swallowed, lowering my head to avoid his gaze. Parang hindi ko magagawa ang
bagay na sinasabi niya. I can't tell him about me being in love with another man.
Hindi ko kaya. Pakiramdam ko, kung sakali man na totoong mahal niya ako, ay
masasaktan ko siya ng sobra.
I truly care for him. Totoong mahal niya man ako o hindi, may pakielam pa rin
ako sa kanya. Over the past years, I've learned to grow some amore and care for him
as my husband. Kung sana ay hindi na lang siya naging mabait sa akin, kung sana ay
hindi na lang niya ako inalagaan nung mga panahong kitang-kita ko kung paanong
gumuho ang mundo ko sa mismong harapan ko, hindi ako mahihirapan sabihin sa kanya
ang totoong nilalaman ng isip at puso ko. Lalo pa ngayon na wala na si Papa at
ibinigay niya sa akin ang basbas para ako mismo ang humabol sa kalayaan at
kasayahan ko.
Kung nananatili na lang sana siyang malamig at malayo sa akin, hindi magiging
mahirap para sa akin ang saktan siya.
It's past ten in the evening. Archer is already sleeping beside me. Isang oras
na simula ng makatulog siya. Siguro, sa sobrang dami ng iniisip niya ay hindi
mahirap para sa kanya ang dalawin ng antok. Habang ako ay heto at hindi pa rin
tinatantanan ni Flavian. Siya pa rin ang tumatakbo sa isip ko kahit hanggang sa
pagtulog.
I flinched a bit when my phone vibrated above the bedside table. Mabilis kong
inabot ito sa pagaalalang baka magising si Archer dahil sa ingay.
My eyes narrowed into slits when the light coming from the screen hit them. I
saw an incoming call from Russell. Curiosity rose in my chest.
Why is he suddenly calling me at this late hour?
Inalis ko ang pagkakaharang ng kamay ni Archer sa bewang ko at dahan-dahan
bumangon mula sa kama. Taking silent steps, I padded towards the walk-in closet and
accepted the call after closing the door. Sumandal ako rito.
"Russ," I whispered.
"Trinity, sorry for calling you at this time. I'm just wondering if you're free
to go out tonight?"
Tumaas ang kilay ko, pinagmamasdan ang repleksyon sa salamin.
"Party and booze? I'm sorry, Russ. I'm already on my sleepwe-"

"It's Flavian. He's drunk. Nasa The Rebel siya at nagiinom

doon. I'm sure that he can't drive anymore-"
"Then why me? You're supposed to call his girlfriend, Russ. Si Sandra iyon at
hindi ako." salubong ang kilay na pagputol ko sa sinasabi niya.
Bakit ako ang tatawagan niya? Hindi ba at dapat si Sandra ang kausapin niya
tungkol doon? Aminin ko man o hindi ay walang kasing bilis ng kidlat na umahon ang
pagaalala sa dibdib ko para sa kanya. Pero mali, e. Hindi ako ang nararapat na
sumaklolo sa kanya dahil may nobya na siya.
Narinig ko ang buntong hininga ni Russell mula sa kabilang linya.
"Please, Trinity. Ikaw lang ang inaasahan ko na tutulong sa kanya doon..."
Wala na akong nagawa nang tapusin na ni Russell ang tawag. Nagbuga ako ng
hangin at matamang tinitigan ang sarili ko sa salamin. Biting my lips, I marched
towards the cabinet and pulled a plain black vneck dress their. Isang itim na
dollshoes lang din ang isinuot ko at hinayaang nakalugay ang buhok.
Tahimik akong lumabas ng walk in closet. Archer is still lying in the same
position. Walang ingay akong humakbang patungo sa bedside table at kinuha roon ang
pouch at susi ng kotse ko.
I approached the door, leaving no sounds at all. Nang mahawakan ko ang seradura
ay dahan-dahan ko itong pinihit at pinagkasya ang sarili sa maliit na pagkakabukas
nito. When I totally got myself out of the door, I slowly pulled the door. The
light from here was slightly peeking through the doorway, striking Archer's back.
Bago pa man siya magising dahil sa liwanag ay tuluyan ko ng sinarado ang pinto.
Babalik din ako, Archer.
Mabilis akong nakarating sa The Rebel. Malinis ang daan at wala gaanong
sasakyan na nakasabayan. Sa bungad pa lang ay binati na ako ng guard na naroon. Sa
sobrang dalas ko dito kasama sila Ryan ay halos kilala na rin nila ako.
"Magandang gabi, Ma'am Trinity." nakangiting bati niya sa akin.
Tumango ako. "Good evening, po."
Tumuloy na ako sa loob. Russell texted me that Flavian was just in the bar
counter, drinking alone. Tuloy-tuloy ang paglalakad ko hanggang sa matanaw ko na
ang mismong lugar.
From where I am, I can see the tall built of Russell standing beside the tools.
Sa harap niya ay isang babae na kulot ang buhok, matangkad at malaman ang katawan.
Dahil naka side view ay hindi ko gaano tanaw ang mukha nito. Sa harap niya ay isang
lalaki na nakaupo at naka-ub-ob at pilit niyang kinakalabit.
I stopped from walking. The woman suddenly leaned closer and was about to
whisper something against the man's ear when Russell suddenly held the woman's
wrist and pulled it. Kunot ang noong humarap ang babae kay Russell.
And just like that, my heart clenched painfully as if shurikens were being
thrown right through it when I realized who the woman is.
 It's Sandra... she's here. She's already here for Flavian. Naunahan ako. Bakit
tinawagan pa ako kung pupunta rin naman pala siya dito? Ano pang silbi ko ngayon
dito?
Nakita ko ang paguusap ni Sandra at Russell. Hindi na ako magtataka kung bakit
siya nagustuhan ni Flavian at Russell. Maganda si Sandra. Magandang-maganda. Kahit
may katabaan ay hindi maitatago noon ang natural na pagkaanghel ng mukha niya. I
suddenly felt envy for not having those soft and angelic features. Masiyadong
matapang ang mukha ko kung ikukumpara sa kanya. Sabi nga ni Ryan, evil queen.
Halata ang pagdidiskusyon ni Russell at Sandra. Sa paraan ng pagbusangot ni
Russell, pakiramdam ko ay may namamagitan pa rin sa dalawang ito. Pero imposible
dahil si Flavian na ang karelasyon niya at matagal na silang tapos.

Saka ko lang naisip na maaaring si Flavian ang lalaking

naka-ub-ob nang makilala ko si Sandra. Suddenly, Russell tapped Flavian's shoulder
that finally made him lift his face.
Nagsalubong ang kilay ko nang mabanaag ko ang pamumula ng mukha niya habang
nakikipagusap kela Russ at Sandra. He keeps on smirking as if he's really drunk and
wasted.
Panay ang tawa ni Flavian, si Russell ay nakabusangot habang si Sandra ay
palipat-lipat ang tingin sa dalawa na para bang naguguluhan. They seem lost in
their own little worlds.
Hindi ko alam kung paano ko ipapaalam ang presensiya ko gayong narito si
Sandra. Pero bahala na. Russell called me. And I think that's more than enough to
do what I was asked to do.
Sandra's talking when I interrupted her.
"Get up, moron. I'll drive you home."
As soon as I dropped those words out, Flavian's bloodshot eyes met mine, making
it wide as if he's surprised to see me.
"W-What are you doing here, Trinity?" he asked, brows knitted in a perfect
scowl.
"Fetching you. Isn't it obvious?" mataray na sabi ko, pilit iniiwasan tingnan
ang direksyon nila Sandra.
I saw Flavian glare at Russell. Ilang sandali pa at tumayo na ito bago kinuha
ang coat na nakasabit sa high stool niya.
Hindi ko naiwasan pa ang mapatingin sa direksyon nila Sandra nang magtungo roon
si Flavian sa mismong harapan niya.
"Thanks for coming, chubby cheeks. But I'd appreciate it more if you didn't let
this fucker come with you-"
"Fuck you." Russell cursed.
Chubby cheeks? Tapos ang tawag niya sa akin minsan sweet cheeks? What the hell?
Pero ako naman ang naunang tinawag niya sa ganoong klaseng endearment, hindi ba?
And why is he talking to Sandra that way? Na para bang hindi niya ito nobya? Hindi
niya ba ito yayayain umuwi dahil sigurado naman na siya ang sadya nito kung bakit
ito narito ngayon?
Flavian laughed. He moved closer to Sandra and planted a kiss on her cheek.
Hindi sinasadyang nagkatinginan kami ni Sandra. I shot my brow up that made her
look away.
Flavian caressed her cheeks softly, making my heart ache and bleed. Dumako ang
tingin ko kay Russell. He's clenching his jaw so bad while staring at them.
What is this? A love triangle? Nagpapakamartir kaming dalawa ni Russell,
ganoon?
Tinalikuran na ni Flavian sila Sandra at Russell bago naglakad patungo sa gawi
ko. Natapon ang pait sa dibdib ko nang lampasan ako ni Flavian at naglakad na
patungong exit. Bumuntong hininga ako.
Gusto kong itanong kung bakit iniwan ni Flavian si Sandra dito kasama si
Russell. Aren't they supposed to leave this club together since they're the one
who's in a relationship? Bakit si Russell ang kasama ni Sandra?
 Tumingin ako kay Russell.
"Thanks for informing me, Russ." sabi ko, iniwasan na muling tingnan si Sandra.
I know what you're thinking right now, girl. Hindi ko aagawin sa'yo si Flavian.
Don't worry. Nautusan lang ako nitong si Russell.
Talaga ba, Trinity? Nautusan o ginusto mo rin?
Russ nodded his head. "Anytime, Trina."
Pagkasabi niya noon ay tumalikod na ako at mabilis ang hakbang na tinungo ang
exit kung saan lumabas si Flavian. Kaagad akong niyakap ng panggabing hangin
pagkalabas ko. I scanned the whole place and saw Flavian approaching towards his
car. I know it's his since it's the one he used when he drived me back to my office
this afternoon.
"Flavian!" I called out.
He stopped from walking. Dahil naka flat shoes ay lakad-takbo ang ginawa ko
para maabutan siya. Nang makarating sa direksyon niya ay nananatili pa rin siyang
nakatalikod. Ang balikat niya ay kalmado sa pagtaas-baba.
"What are you really doing here, Trinity?" he asked coldly, almost like a
growl.
"Ihahatid nga kita pauwi. Lasing ka at-"
"Ihatid? Really? You really want to make everything hard for me, don't you?"
aniya bago humarap sa akin, ang panga ay nagiigting. "The reason why I drowned
myself into alcohol is because I wanted to forget you. Kahit ngayon lang! Kahit
ngayon gabing ito lang makatulog ako ng mahimbing. Iyong hindi ka iniisip.
Pagkatapos ngayon ay bigla kang susulpot at sasabihing ihahatid mo ako?" Matunog
siyang ngumisi at hindi makapaniwalang napailing. "Tangina. Nakakagago ka naman,
Trinity!"
Kumurap-kurap ako, ang mga kamay ay nagsisimula ng manglamig at manginig. Tears
are starting to pool at the corners of my eyes at the words he just lashed out.
Nakapameywang ito habang ang tingin ay nasa kawalan. Marahas ang pagtaas-baba ng
dibdib niya at animo nagtitimpi lang.
"F-Flavian, iuuwi na kita. You're drunk and-"
"I'm drunk and fucking miserable, Trinity! At habang buhay akong magiging
miserable dahil hindi ko magawang mapasaakin ang babaeng mahal na mahal ko! Do you
know how hard it is for me to live each damn day knowing that I can't have you? It
was fucking hard! I have already told you before, without your presence, my life
would be damn worthless. And here I am, living like a piece of shit."
Halos mapaigtad ako nang sandali siyang tumalikod at pagkatapos ay sinuntok ang
hood ng sasakyan niya. Wala sa sarili akong naglakad palapit sa kanya. I tried to
hold his arm and it's trembling so bad. Natatakot ako na baka sa sobrang galit na
nararamdaman niya ay bigla na lang niyang hawiin ang kamay ko at makiusap na layuan
ko siya.
But it didn't happen. He let me hold him.
"Iuuwi na k-kita-"
"I can drive-"
"Maguusap tayo..." pagputol ko sa sasabihin niya.
He sighed painfully. After a couple of seconds of clenching his jaw, he nodded
his head once.
"Maguusap tayo. Ipaintindi mo sa akin ang lahat."
Pagkasabi niya noon ay mabilis niyang pinindot ang key fob niya. Kasabay noon
ay ang paghawak niya sa palapulsuhan ko at ang paghila niya sa akin patungo sa
passenger side. Binuksan niya ang pintuan at pinasakay ako roon. He shut the door
hard, making me flinch a bit. From where I am, I can see his dark and dangerous
feautures walking under the black and misty sky.
Flavian is like a storm, ready to destroy everything that's going to come along
his way.
Huminga ako ng malalim ng makasakay na siya sa driver's seat. I remained
staring at him, watching as his dark features became darker. Pasimple akong
napasinghap nang lumingon siya sa gawi ko at magsalubong ang mga mata namin. His
jaw clamped tightly.
"You will not leave my place until you're not fucking mine again, Trinity. Mark
my words."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 63

Mali.
Maling mali. Ang desisyon na ito, ang pagpayag ko sa pagsama kay Flavian at ang
pagbibigay tsansa na magkausap kami ay hindi tama. Mali kung utak ang papaganahin.
Tama kung puso ang susundin.
The very exact moment I saw a glimpse of sadness, desparation and pain in
Flavian's eyes, I knew right away that there's no way in hell that I would let this
night pass without giving ourselves the chance to talk to each other. To talk about
the things that have been chasing us since we parted ways. Mga bagay na pilit namin
iniwasan noon, mga katotohanang paulit-ulit naming tinatakbuhan dahil sa dami ng
bagay na maaaring maging kapalit oras na harapin namin iyon.
Binuksan ni Flavian ang pintuan ng penthouse niya pagkarating namin. He stepped
inside, I followed him with a stone cold facade, not looking at his face. I don't
want him to see me getting emotional. My father taught me how to sweep my emotions
and hide it under the rug when it's needed, and I think that this is the best time
to do it.
Hangga't kaya ko, hangga't kaya ng puso ko... pipilitin ko sundin ang tama
kahit pa labag sa puso ko. Pipilitin ko. Sana kayanin ko.
Huminto ako nang malampasan ko na siya. From my peripheral vision, I saw him
close the door then walk past me.
"Follow me." he said frigidly and ambled towards the stairs.
My brows gathered together as I watched his near to perfection back.
"Where are you going?"
Ilang metro man ang layo ay dinig ko ang pagpapakawala niya ng buntong hininga.
Facing the stairs, he turned his head on me and gazed at me with his perilous pair
of eyes.
"We'll talk."
"Then why can't we just stay here and talk? Do we really need to go somewhere
else?"
"Are you afraid to be with me in the same room?"
My brow jumped a bit. "Of course, not. Why would I be?"
The corner of his lips twitched.
"Prove me then." he stated and continued climbing up the stairs, leaving me
dumbfounded.
Pinanood ko siya hanggang sa tuluyan na siyang makapasok sa pinto ng kwarto
niya. Salubong ang kilay ko nang mapatingin ako sa kawalan kasabay ng pagbubuga ko
ng hangin. Isang beses ko pang tiningnan ng masama ang pintuan ng kwarto niya bago
nagmartsa na rin patungo doon.
Malakas ang bawat hampas ng mga sapatos ko sa bawat hakbang ko sa hagdan. Bukas
na ang pintuan ng kwarto niya nang makarating ako, sinadyang iwanang bukas para sa
akin.
I pushed the door widely. I saw him standing at the edge of his bed, holding a
remote control while the white Venetian blinds are sliding backwards, making me see
the bright and majestic views of city lights from afar.
"I can't stay too long, Flavian. Archer might found—"
"Close the door..."
"What?" salubong ang kilay na tanong ko.
He breathed calmly as he threw the remote in the bed, making it slightly
bouced. Pumihit siya paharap sa akin, madilim pa rin ang ekpresyon ng mukha.
"Close the door. And please, just for tonight, stop mentioning his name."
Iniiwas ko ang tingin sa kanya bago tumalikod at naglakad patungo sa pintuan. I
shut it hard, creating a loud thud.
 "So what are we gonna talk about?" I asked the moment I faced him. He's just
looking through the wallglass while hands inside his pocket.

"You tell me, Trinity. Anong paguusapan natin? Ang sabi mo

ay maguusap tayo. Tungkol saan?"
Matunog akong ngumisi at pabagsak na iniupo ang sarili ko sa dulo ng kama niya.
My whole body bounced because of the softness of it.
We're both playing dumb right now.
"What else? Paulit-ulit lang naman ang lagi natin pinaguusapan sa tuwing
nagkakaroon tayo ng pagkakataon magusap. Tungkol sa nakaraan natin at kung bakit
hindi na tayo puwede. Uulitin ko pa ba?" sagot ko, ang paningin ay nasa
nagtataasang gusali sa labas.
I heard Flavian release a mocking laugh. Napatingin ako sa gawi niya.
"I don't really get you, Trinity. You already allowed us before to have a
fucking relationship. You even kept me as your dark secret but it was alright. As
long as you're with me, hiding in the dark will never be an issue..." he said,
frustration was making contact with his raspy voice. "Why can't you do it now, hmm?
Why can't we get back together and make me your dark secret again? What's really
stopping you?" humarap siya sa akin, ang mga kamay ay nananatiling nakapaloob sa
bulsa niya. His eyes were a bit glassy and bloodshot, signs that he's already on
the verge of breaking down. "Tell me. Make me understand. Why can't we be together
again knowing that we have already done it before?"
I clenched my jaw as our eyes keeps on staring at each other. Ramdam ko na ang
pagiinit ng sulok ng aking mga mata dahil sa inis na nararamdaman. Ako ang unang
nagbawi ng tingin ay itinuon ito sa kawalan. Tumayo ako mula sa kama at naglakad
patungo sa gawi niya. With few meters away from each other, I stood beside him,
watching the burning city lights from afar with an aching heart.

"Matagal ko ng sinabi ang mga dahilan sa'yo, Flavian. Umpisa pa lang ay alan mo
na kung bakit tayo humantong sa ganito, at kung bakit hindi na tayo puwede pa.
Bakit ba kailangan ko pang ulitin? Masasaktan ka lang kung—"
"I want to hear it, Trinity. Gusto kong marinig ulit galing sa'yo... baka
sakaling maintindihan ko na... baka sakaling matanggap ko na..."
Kumunot ang noo ko sa sobrang pagpipigil na nararamdaman. The views outside are
starting to get blurry as tears invaded my eyes. My hands balled into fists, trying
my very best to stop myself from shutting down.
I heaved a sigh.
"Two years ago, having a secret affair with you was the biggest mistake I've
ever done in my life... loving you was a mistake, Flavian. A beautiful mistake,"
malungkot akong napangiti. "Buo ang loob ko nang makipagrelasyon ako sa'yo,
pakiramdam ko kaya kong harapin ang lahat ng magiging kapalit ng pagkakamaling
gagawin ko, at wala akong ibang pinagkukuhanan ng lakas ng loob kung hindi ikaw at
ang pagmamahal na mayroon tayo para sa isa't-isa," hindi na nakatagal pa nang
marinig ko ang pagkabasag at panginginig ng boses ko. "I was willing to fight
anyone for you. I was willing to give up everything just to achieve the happiness
we're aching for. Pero natatandaan mo ba? Sa isang pagkakamali na hindi ko naman
ginusto at sinadya, itinapon mo ang lahat ng pinaghirapan natin. Binalewala mo ang
lahat ng sakripisyo ko para sa'yo, para sa relasyon natin. You were jealous, I got
that. Pero sapat na dahilan na ba 'yon para iwasan ako? Para makipaghalikan ka sa
ibang babae kesa ang harapin ako at ayusin ang problema na kinakaharap natin ng mga
sandaling 'yon?"

Emotional pain flowed out of my pore. The beads of water

started falling down one after another, without a sign of stopping. I wiped my eyes
but tears came in anyway. The sobs punched through, ripping through my muscles,
bones, and guts. My hand automatically grabbed onto a wooden chair beside me so
that my violent shaking would not cause me to fall.
"After that night, I realized that we were not really meant to be together.
That our time is always off. Na kung itutuloy lang natin ang relasyon natin ay baka
magkasakitan lang tayo. I made you happy, I was your source of happiness, at least
that's what you wanted to believe. But I being married to another man, does it
still make you happy? Hindi na, diba? Sa tuwing makikita at makakasama mo ako,
iyong saya na nararamdaman mo ay palaging matatabunan ng katotohanang nakatali na
ako sa iba, na hindi na ako libre pa. Kahit hindi mo aminin, masakit iyon para
sa'yo. At higit na masakit para sa akin..."
Hindi ko alam kung saan ako kumuha ng lakas ng loob para ibaling sa kanya ang
nanglalabo kong tingin at makita ang sakit na dumadaloy sa madidilim niyang mga
mata. Just like me, he's blankly staring at the views outside. Jaw clenching, teeth
gritting and eyes burning with sadness and frustrations.
I am right. This confrontation is going to be the death of us. Sasagadin kami
nito hanggang sa wala ng matira pa sa amin.
When he felt me staring at him, he turned his eyes to me. It suddenly became
soft and gentle like he's looking at the most fragile person he has ever known.
"Minahal kita Flavian. Sobrang minahal kita. Pero hind sapat ang pagmamahal na
iyon para magpatuloy tayo sa kung ano mang mayroon tayo noon. Hindi sapat ang
nararamdaman natin para sa isa't-isa para muling sumubok sa isang bagay na alam
nating walang kasiguraduha—"
Hindi ko na naituloy pa ang sinasabi ko nang mabilis siyang humakbang palapit
sa akin at siilin ako ng masuyong halik sa aking labi. Just like the moment I had
dreamed of for so long. I thought it's not going to happen again.
He placed his hand on my waist and drew me closer, deepening the kiss. The
tender touch we share makes the room around us disappear. There isn’t anything else
in the world except the burning flame of our love. Something about this feeling
makes me feel like everything will be okay.
But I know that my mind is just playing tricks on me.
As we parted, I saw his eyes sparkle with tears. He rested his forehead against
mine, hands resting on my waist as if he doesn't want to let go of me even just for
a second.
"Don't say that, please. Our love for each other will always be enough to make
this thing between us worth fighting for. Kung ako na lang ang nagmamahal sa ating
dalawa, lalaban pa rin ako. Ipaglalaban pa rin kita hanggang sa unti-unting bumalik
ang nararamdaman mo para sa akin, hanggang sa maipaglaban mo na ulit ako. I won't
stop. I will never stop fighting for you, hindi ako titigil hanggang sa ang
pagkakamaling ito ay tuluyan ng maging tama."
Mula sa bewang ko ay dinala niya ang mga kamay niya sa magkabilang pisngi ko at
muli akong pinatakan ng masuyong halik sa aking labi. Napapikit ako sa sobrang gaan
no'n. Resting his forehead against mine, he closed his eyes and a tear suddenly
fell from it.
"Please, baby. Love me again. Fight for me again.  Give me one last chance to
prove you that I'm worth fighting for. I promise, I won't fail you. Please..." his
voice cracked as his hands on my cheeks trembled.
Hindi na nakatiis pa, ikinawit ko ang dalawa kong kamay sa batok niya at
mahigpit siyang niyakap. He encircled his arms around my body and rested his face
on the side of neck, exhaling warm air while shedding his own tears.
 Mariin akong pumikit habang dinadama ang mainit niyang katawan. The way he cry,
the way he hold me close to him, tells me that he's been suffering from an
excruciating pain for a very long time as much as I am. Na hindi lang ako ang
nahihirapan sa paghihiwalay namin noon, na maging siya ay higit na nasasaktan din.

"Please, Trinity. Let us fight and try to win this battle

now. Be with me again. Mahalin mo ulit ako," he murmured against my neck. "Please,
baby."
I sobbed.
"Hindi naman ako tumigil sa pagmamahal sa'yo, Flavian. I've always been in love
with you. I tried to forget you but I failed. Simula ng unang beses na magkrus ang
landas natin hanggang ngayon na nasa harapan kita pagkatapos ng ilang taon, ni
minsan ay hindi ka naalis sa isip ko. You are the definition of love for me, Flav.
You will always be my favorite shade of red no matter what. Pero natatakot akong
sumubok ulit at mabigo sa pangalawang pagkakataon—"
He suddenly lifted his head and put his index finger on my lips, making me stop
from talking. Gazing at his glassy eyes, I can even see my own reflection through
them.

"This is the last fight we're going to face, Trinity. And I promise you that it
will be worth it. I can't afford to lose you again. Hindi ko na kakayanin.
Mababaliw na ako ng tuluyan." he begged, sincerity was dripping from his husky
voice.
Seeing the truthfulness in his eyes, hearing the genuineness in his voice, I
know that right at this moment, the walls I have built two years ago are alreading
collapsing down. Ang salamin na binubuo ng galit, lungkot, sakit at pagdududa ay
unti-unti ng nagkakaroon ng lamat hanggang sa tuluyan na itong nabasag pabagsak sa
paanan namin.
Sa mga oras na ito, alam kong bibigay na ako sa kagustuhan ng puso ko na muling
bigyan ng pagkakataon ang bawat sarili namin. I will gamble again. Life's a game
made for everyone, and love is the prize.
Like they have said, gamble everything you love if you're a true human
being. If not, leave the gathering. Half-heartedness doesn't reach into its
majesty.
Sa huling pagkakataon, ibibigay at ipagkakatiwala ko ulit ang puso ko sa kanya.
Huminga ako ng malalim, malamlam siyang tinitigan sa mga mata niya.
I nodded. "One last chance. Let's fight again... together."
Kasabay ng pagkakabigkas ko sa mga salitang iyon ay ang paghigpit ng hawak niya
sa bewang ko at ang pagkakapikit niya ng mariin. He uttered a fluent curse.
Bumuntong hininga siya na para bang doon lang siya nakaramdam ng kaluwagan sa
paghinga. As soon as he unlocked his eyes, he pulled me against him and gave me a
tight hug.
"Damn it, is this real?" he asked.
Bahagya akong natawa sa reaksyon niya. "Yes."
"Fuck." he growled hardly and tightened his hug on me. It's five seconds later
when he pulled away and stared intently in my eyes. "You won't regret this. I
swear."
 I held out a warm smile. Just before I could utter a word, his arms grabbed me
on my butt and tosses me onto the work table beside us, sending the glass of water
crashing to the tiled floor. The glass shattered loudly around us. My legs were
spread with his thighs, causing my dress to ride up, and he attacked my mouth with
his inexorable tongue, plunging deep and meaningfully.

I'm slightly taken aback by his impulsive assault, but I'm

powerless to stop him, in physical strength and in mental strength. I'm instantly
plagued by blazing goose bumps and hot wetness at my core, as he thrusts his hips
hard while consuming my mouth. He cupped my bum, pulling me closer, keeping his
groin tight against me.
Sweet Mercy!
I groaned as his hips roll, unashamed for him to know that I'm turned on like a
thousand watt light bulb. Releasing my lips, he stares at me, breathing hard with
brazen hunger shining from black pools. I'm certain my eyes are matching his.
"Let's establish some things here," he pants through short breaths. He pulled
me of the table so I'm straddling his waist. He stared at me. "I told you that
you're not leaving this place until you're mine again."
Yes, I remember it clearly but his kisses are filling my mind with hazy and
pleasurable thoughts to think about it. Hell knows I've been waiting for this
moment to happen that I almost thought that it's beyond the bounds of possibility.
"Uh-hmm..." Was all I can say.
The corner of his lips turned upward. "Words, baby. I need the words. I need
your assurance."
I rolled my eyes at him, making him chuckle.
"I'm yours, Flavian. Sa'yo na ulit ako. Hindi naman nagbago 'yon."
A smile of victory blossomed in his God-like face. He leaned in and kisses my
lips, softly stroking my tongue with his.
"There's no backing out, Trinity. I won't let you." He rolled his hips, causing
me to ship upwards and tense to relieve myself of the relentless buzzing at my
core. "I'm keeping you from this day onwards."
He punctuated each word clearly and sharply. His voice is carnal and deadly
serious, which only serves to increase my heart rate a little more.
I closed my arms around his shoulders and kissed him on his lush, moist lips,
my way of saying, okay. I'm desperate for him all over again. I'm in so much
trouble.
I'm suddenly lowered to my feet and spun around before he yanks the zipper of
my poor, mistreated dress down. My brassiere is removed and tossed aside just as
quickly.
Leaning down, he kisses the nape of my exposed neck, blowing his cool, minty
breath across it, instigating a delightful shiver from the mixture of heat from is
tongue and the coolness of his breath. The intoxicating smell of alcohol from it
was making me dizzy in a pleasurable way. I flexed my neck, rolling my shoulder
blades to alleviate the tingles that are riddling my entire body.
He moved his mouth to my ear. "Face me."
I do as I'm told, turning back around to look at him, finding an expression of
pure determination and lust. Suddenly, I grabbed his shirt and pulled him to me
closer, feeling his lips against mine. We opened our mouths at the exact same time
and completely devour each other. We're prantic, pulling at each other, moaning,
digging into each other's skin.
"Relax," he chuckled between our hungry kisses.
I unbuttoned his jeans. He pushed me onto the bed and pulled of my underwear,
then stood and removed his own.
It's a race.
It's Flavian and me against everything else.
We're racing our consciences, our pride, our guilt, the truth. He's trying to
get inside me before any of the rest of that stuff catches up to us.
 As soon as he's back on the bed, he's over me, against me, then inside me.
We win.
His mouth finds mine again. Our lips touched and our breath collides. His sharp
obsidian eyes remained on mine the entire time as he moves in and out of me. With
each thrust, I hear the words he's just promised to me awhile ago.
"This is the last fight we're going to face, Trinity. And I promise you that it
will be worth it. I can't afford to lose you again. Hindi ko na kakayanin.
Mababaliw na ako ng tuluyan."
Ako rin, Flavian. It's either we'll do this together and fight for our
happiness or be afraid to gamble and feel the emptiness throughout the rest of our
lives.
"You feel so good." he whispered. The words fell into my mouth, forcing moans
out of me in reciprocation. He lowered his right hand between us, placing pressure
against me in a way that would normally cause my head to fall backward and my eyes
to fall shut.
I'm not going to back down now, Flav. Never again, I promise.
"Don't stop." my voice said, becoming more possessed by him the longer this
continues.
"Wasn't planning on it."
He applied more pressure, both inside and outside me. He grabbed my leg behind
the knee and pulled it up between our chests, finding a slightly different angle to
enter me. He held me leg firmly against his shoulder and somehow thrusts into me
even deeper.
"Flav. Oh my God!" I moaned.
I began to shudder beneath him, and I'm not even sure which one of us broke
down first. We kissed each other as hard and as deep as his thrusts inside me.
He's loud. I'm louder.
I'm shaking. He's shaking harder.
He's out of breath. I'm inhaling enough for both of us.
He pushed into me one final time and held me firmly against the mattress with
his weight.
"Trinity," he said, moaning my name against my mouth as his body recoveres from
the tremors. "Fuck, baby." He slowly pulled out of me and pressed his cheek against
my chest. "Damnshit," he breathed. "It's so good. This. Us. So fucking good."
I smiled, still breathing ruggedly. "I know."
He rolled onto his side and keep his arm draped across my naked chest. We lie
together quietly. I looked up to the white ceiling and sighed inwardly.
I'm sorry, Papa. I failed you. I tried to give my heart to Archer but I still
failed. Forgive me, please.
This man beside me... he's my happiness, the one you asked me to chase back
when you're still alive. I'm happy with him, Papa. I know that you're happy for me,
too. And I want to thank you... for giving us your blessing to be with each other.
Please, grant me the courage to tell Archer about this. Help me to make him
understand. I don't want to hurt him. He's already special to me.
"I love you," Flavian whispered against my ear, his warm breath sending shiver
deep down my soul. "I love you so much."
I glanced at him and smiled a little. With my right hand, I caressed his cheek
while staring deeply into his eyes.
"Love you, Follosco."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 64

My fingers seems to have their own life when they gently

caressed his thick and natural bushy brows. Those brows that always knitted in
frustration. His dark and spellbinding as lode stars, they bewitched all those who
fell under his steady gaze. They were a-sparkle with mirth and burned like two
black and shiny jewels enwrought in fire.
My hands traveled from his eyes down his protruding nose until it reaches his
jawline. They were of such sharp contours, it looked as if they were sculpted and
pared to perfection. Even his dark and well-maintained stubble were making soft
strokes with my fingertips. I giggled.
I never thought that I could watch and touch him again this closely. Akala ko
ay imposible ng mangyari ang bagay na ito. Akala ko ay hindi ko na ulit siya
masisilayan at mahahawakan ng ganito kalapit.
"Enjoying the view?"
My lips pouted when I heard his deep and raspy bedroom voice. One thing that I
really love about Flavian is his voice everytime he wakes up from a long sleep.
It's soothing and enticing at the same time.
Mula sa kanyang panga ay nagtungo ang tingin ko sa mga mata niya. His eyes are
still close, making me see his long eyelashes casting dramatic shadows on his cheek
bones.
I unconsciously bit my lips. Seeing him lying on his stomach, chest exposed
while a white comforter wrapped on his lower extremities, I can't help but to feel
mesmerized.
Ilang beses ko na ba itong nakita noon? Bakit parang bago pa ito sa akin?
"Not really..." ngumisi ako.
His throat let out a soft chuckle. Marahan niyang iminulat ang kanyang mga
mata, ipinikit at muling iminulat na para bang sinasanay niya pa ito sa pagkadilat
bago ito itinuon sa akin. A smile suddenly crept on his moistened lips.
"Kanina ka pa gising?" tanong niya.
Idinantay niya ang kanyang braso sa ibabaw ng dibdib ko na nababalutan din ng
puting kumot at hinila ako palapit sa kanya. He made his arm as my pillow and drew
me closer to him. Para akong nagmistulang kuting dahil sa laki ng diperensya ng
katawan namin.
"Hindi naman. Mga kalahating oras pa lang." sabi ko, ang paningin ay nasa braso
niyang nakadantay sa dibdib ko. The fine and unruly hair on his arm are too
attractive to ignore.
Naramdaman ko ang pagdampi ng labi niya sa sentido ko dahilan para umusbong ang
isang ngiti sa labi ko.
"Waking up to sunshine is nice, I guess. But waking to your smile is like
having sunshine in my bed." he whispered sweetly.
Bahagya akong natawa. Kanina, nang magising ako, mabilis na bumalik sa ala-ala
ko ang nangyari sa amin kagabi. Kung paano ko siyang tinanggap muli, kung paano ko
binigyan ng pagkakataon ang sarili ko, at kung paano ko ipinagkatiwala sa kanya ang
puso ko.
I want to think that I'm too easy and soft to forgive him easily. But is two
years of pushing and avoiding him not enough? I did my best to stay out of his
connection. Ginawa ko ang lahat para maputol ang kung ano mang ugnayan namin noon.
I tried to focus on Archer but it did not work. Kay Flavian pa rin ako palaging
dinadala ng pagpipigil ko. Pakiramdam ko, lahat ng paninindigan ko noon ay nasayang
lang dahil alam ko naman sa sarili ko na siya lang ang makakapagpasaya sa akin.
Ngayong may pagkakaintindihan na ulit kami, ngayong nagkaayos na kami, wala
akong ibang gusto kung hindi ang matapos na ito at maging malaya na kami. I want to
tell Archer about the truth and hope that he will eventually understand me. Isa pa,
hindi na lang si Archer ang problema namin ngayon. There's Sandra, Flavian's
girlfriend.
"Hmm, what are you thinking?" Flavian asked, softly stroking my collarbone.
Tahimik akong nagpakawala ng buntong hininga at nilingon siya. Mataman siyang
nakatitig sa akin at tila ba may kung anong binabasa sa mga mata ko.

"I'm just wondering. Now that we're back to each other,

paano na si Sandra? How are you going to tell her about this?"
 Hindi siya kaagad nakasagot, nananatili lang siyang nakatitig sa mga mata ko.
Seeing the blank reaction on his face, my heart can't help but to ache. Pakiramdam
ko tuloy ay nahihirapan rin siya sa naging tanong ko at hindi alam ang isasagot sa
akin.
Paano iyon? Pipiliin niya ba ako? Pagsasabayin niya rin ba kami kagaya ng
ginagawa ko sa kanya at kay Archer? Pero kahit naman pagsabayin ko sila ng asawa ko
ay siya naman ang mahal ko. E, siya? Sino ang mas higit na mahal niya sa aming
dalawa?
"Believe me, baby. She's one of the few people that's going to be happy the
moment she realize that we're back to each other again."
Kumunot ang noo ko at sinamaan siya ng tingin. Tumaas ang sulok ng labi niya.
"Ano naman ang kasaya-saya kapag nalaman mong ang karelasyon mo ay bigla na
lang nakipagbalikan sa ex niya, aber?"
Kinagat niya ang ibabang parte ng labi niya at mabilis na umikot paibabaw sa
akin. My brows knitted in confusement when I saw the goofiness in his face. Bakit
parang hindi niya sineseryoso ang tanong ko?
Itinuon niya ang kaliwang kamay sa gilid ko habang ang isa naman ay nasa buhok
at masuyong hinahaplos ito. He's staring in my eyes like I'm the only woman his
dark eyes could ever see.
Napanguso ako nang maramdaman ko ang pagkakalihis ng kumot na nakatabing sa
dibdib ko dahil sa pagkakagalaw niyang iyon.
"Sandra is not my girlfriend, Trinity. She has been Russell's woman and will
always be. We never had a thing aside from being friends. Well, I had a crush on
her but that's it. Hindi na sumobra pa doon."
I blinked a few times as my mouth seperated a bit. Kumalabog ang puso ko dahil
sa mga salitang binitawan niya.
"W-What? Hindi. Imposible. Sinabi mo sa akin na kaya ka nasa Korea ay dahil sa
boyfriend duties mo sa kanya, hindi ba? I even saw your pictures on Instagram being
so sweet all the fucking time! Don't fool me, Flav!" I fired annoyingly.
He chuckled, the dimple on his cheek deepened. He planted a kiss on my lips and
then gaze at me warmly. My annoyed expression doesn't seem to bother him.
"Boyfriend duties, yes. But I didn't say that I am the boyfriend."
Bahagya kong hinampas ang balikat niya.
"Then who the fuck are you talking about?!"
He placed his face beside my neck and groaned silently. Naramdaman ko ang
magaan niyang pagkagat sa collar bone ko na ikinaigtad ko ng bahagya.
"It's Russ' duties, Trinity. He's supposed to be there and do all the things a
boyfriend should do for the one he loves. But my asshole friend was a damn coward
so that happened. I was the one who took care of Sandra instead of Russ. Didn't
leave her until she's back on her feet. That's all."
Nakaramdam ako ng kirot sa puso ko matapos marinig ang sinabi niya. She's
taking care of Sandra for the past years even though he's also broken. Archer was
also taking care of me that time. Paano naman siya?
"Paano ka? Sinong nagaalaga sa'yo? You were also broken that time."
Naramdaman ko ang pagdampi ng mainit na hininga niya gilid ng leeg ko. It's
seconds later when he lifted his face and stared at me.
"I don't think anyone could heal me aside from the woman who broke me, too. You
were the reason of my pain, but you are also the reason of my every smile. You're
both my pain and happiness, Trinity."
Nagtubig ang sulok ng mga mata ko habang seryoso siyang tinitigan sa mga mata.
Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang emosyon na gustong kumawala sa akin.

"I'm sorry if I had to make you believe that Sandra's my

girlfriend. That's the only way I know how to show you that I'm finally fine. That
I have already move on from you. But I guess pretending to be okay isn't that easy.
Ang hirap magpanggap na ayos na ako lalo na kapag nakikita kita. Hindi mo alam kung
gaano ko kagusto ang balikan ka matapos kita talikuran noon sa bahay ni Mrs.
Corpus. Walking away from you was a damn torture for me, Trinity."
I remember that one unfaithful day. Iyon ang unang beses na pinanood ko siyang
unti-unting naglalakad palayo sa akin.
Hindi pa man tuluyang nalalaglag ang luha sa mga mata ko ay nagawa na itong
saluhin ni Flavian. He leaned over me and kissed my eye, making me close it for
awhile.
"But I have to be very honest with you, baby." he added. I raised my brow at
his seriousness. "I almost fell in love with Sandra. Almost. She is a very fine
woman and falling for her isn't really hard. I thought everything about us were
already done so why not give myself a chance to fall for another woman. Kahit pa
alam kong si Russell ang mahal niya..."
Ngumuso ako sa sinabi niya at mabilis na inirapan siya. I can feel my heart
clenching knowing that he really had a thing for Sandra.
Buwisit na 'to!
Flavian chuckled at my reaction and suddenly bit my cheek. Umangil ako at
pinunasan ang kaunting laway niya sa pisngi ko na sinuklian niya lang ng ngisi.
"But one fucking message from you and all the determinations I built had easily
crumbled. After you pulled that tricks on Instagram, nabuhayan ako ng pagasa, na
baka puwede pa, kasi nagseselos ka pa. Ibig sabihin may nararamdaman ka pa. That
time, I realized that I cannot love another woman and I was just forcing myself to.
Na alam ko sa sarili ko na ikaw lang. Ikaw lang palagi. Noon hanggang ngayon. Ikaw
pa rin."
Hindi na nagpaawat pa ang mga luha ko at sunod-sunod ng nagbagsakan. Ikinawit
ko ang mga kamay ko paikot sa batok niya at buong emosyon na humikbo roon. I can
hear his soft chuckle whispering on my ear.
"Thank you for not giving up on me, Flavian. Thank you for always coming back."
He planted a warm and passionate kiss on my ear that made me giggle a bit.
"Always, baby. Always." he breathed. "Now we've clarified Sandra's position in
my life, can we talk about yours?"
I pulled myself away from him and stared at him confusedly.
"What do you mean?" I recoiled.
He brushed his palm down my cheek. "You stayed with Ravena for the past year in
Canada. Have you grown some feelings for him?"
I sneered at the way he called Archer. Ravena, huh? Why can't he call him by
his first name?
"You mean my husband?"
He rolled his eyes at me. "Shut up. It's not going to stay that way forever,
Trinity."
The smile on my face suddenly faded. Mabilis na bumalik sa isipan ko ang lahat
ng naging ala-ala namin ni Archer simula nang mapunta kami sa Canada hanggang sa
makabalik kami rito. All the things he has done for me played in my head, making me
remember how good he is as my husband, how he did everything just to get close to
me, just to make me happy when times in my life get rough. He never leave me. He
had always been there for me.
"Oras na mahulog ka na sa akin at mahalin mo na rin ako, magpapakasal ulit
tayo. Magpapakasal muli tayo hindi dahil sa negosyo, o dahil sa pakiusap ng ibang
tao, kung hindi dahil mahal na natin ang isa't-isa."
Huminga ako ng malalim ng manumbalik sa isip ko ang naging salita niyang 'yon
habang nasa yate kami.
I'm sorry, Archer. I'm really sorry. I don't think we can marry each other
again.

"Hindi tayo magkakabalikan kung may nararamdaman na ako kay

Archer, Flavian. But I admit that I really care for him. I care for his feelings. I
care for him because he's my husband. He's been there for me throughout my bullshit
moments. He's been there for me, make me smile whenever I feel down. Although he
had no idea about the real reason of my tears, which was you by the way, he never
questioned me and did his best to put a smile on my face. But I never love him. I
tried to give him a chance he deserves but my heart wants what it wants. And it's
you. Ni hindi ko nga magawang maibigay ang sarili ko sa kanya. We both tried but it
never happened!" Pag nguso ko.
Tumaas ang kilay niya. "Disappointed?"
"Huh?"
Inirapan niya ako ngunit agad rin ibinalik ang tingin sa akin. His jaw clenched
a bit. Ano'ng problema ng isang ito?
"You seem disappointed that nothing happened between the two of you!" he
growled, flash of irritation was visible in his eyes.
Nanglaki ang mga mata ko.
"Asshole! Why would I be disappointed? I can't give myself to him because I can
still feel your marks all over my body. Baka oras na may mangyari sa ami-"
"Damn, baby. That's enough. I don't wanna hear any of it anymore. It's not even
important to me. May nangyari man sa inyo o wala, my feelings will still be the
same. Mahal na mahal pa rin kita. It's just a bonus that you didn't let something
deep as that happen," he sighed and bit the lower part of his lip. Maya-maya lang
ay nakita ko ang pagsibol ng mapaglarong ngisi sa labi niya. "The main reason why
you're still tight as fuck, huh? Ang sarap mo pa rin."
"Oh my God, Flavian! 'Yang bibig mo!" pagtakip ko sa bibig niya. Agad lumusot
doon ang baritong halakhak mula sa kanya.
He removed my palm from his mouth and gave me a chasely kiss on my lips. Bumaba
ang tingin niya sa dibdib kong nakahantad na. It stayed there for nearly a minute
that made me flushed.
He brought his slender hand on my breast and caressed it, earning a silent moan
from me. I felt his fingertip grazing the lower part of my chest until it moved to
the side, stroking it tenderly.
"Freedom..." he whispered, still staring at the side of my breast where my
tattoo is.
"Do you think I'll be able to achieve it?"
Nag angat siya ng tingin sa akin at tipid na ngumiti. "Yes. You'll get it. With
me. I'll be with you."
I smiled, satisfied with his answer. "Ikaw? What's with your tattoo? I heard
that it's called Trinity."
He nodded. "A Celtic Trinity knot heart. It's a three loops within the outline
of a heart. It represents my love, faith and loyal. The heart in the middle is you.
Just like this loops, my feelings for you has no start or finish and sealed for
eternity. There's no ending. Magpapaikot-ikot lang pero hindi matatapos."

Ramdam ko ang pagkakatapon ng init sa puso ko matapos marinig ang sinabi niyang
iyon. Muli kong ikinawit ang mga braso ko sa batok niya at niyakap siya ng
mahigpit.
Sana nga, Flavian. Sana nga hindi na matapos. Sana nga magpaikot-ikot lang at
wala ng hangganan. Sana ito na ang huling beses na magbabalikan tayo. Sana hindi na
tayo magkahiwalay muli.
 Ilang sandali pa kaming nanatili sa kama ni Flavian at nagusap, paguusap na
nauwi sa ilang beses na pagtatalik. Hindi ako tumanggi. Aaminin kong gusto ko rin
iyon dahil doon ko nararamdaman ang pagkakatanggal ng pangungulila ko sa kanya sa
nakalipas na mga taon na nagkahiwalay kami. We made love like there's no tomorrow.
We consume each other, savoring the moments like it will be our last time feeling
each other's body.
I'm aware that my phone is off because I did it intentionally. Sigurado na
akong hinahanap na ako ni Archer ngayon at marahil ay nagaalala na. Paguwi ko sa
bahay ako magpapaliwanag. Iyong personal, pero hindi ko pa sasabihin ang lahat.
Hindi pa ngayon.
Sa ilalim ng tirik at mainit na sikat ng araw, huminto kami ni Flavian sa harap
ng puntod ng mga magulang ko. Kneeling down, I placed all the flowers we bought
along the way beside their gravestone and sighed.
Ang makita ang munting litrato ng mga magulang ko sa lapida nila, lalo na ang
kay Papa, ay naghahatid pa rin ng matinding kirot sa puso. Parang kahapon lang.
Sariwang-sariwa pa.
Flavian squatted beside me, I glanced at him and he's also looking at my
parent's gravestone. Huminga ako ng malalim at ibinalik ang atensyon sa mga
magulang ko.
"It must be really hard for you losing both of your parents." Flavian muttered.
"It was. Hanggang ngayon, masakit pa rin. Mas masakit ang pagkawala ni Papa
dahil siya ang nakasama ko buong buhay ko. Hindi kagaya ng kay Mama na hindi ko na
nasilayan matapos niya mamamatay pagkapanganak sa akin." malungkot na saad ko.
"Not having a mother didn't make you feel incomplete, right?"
"Yes. Ginawa lahat ni Papa para lang maiparamdam sa akin na mayroon akong ama
at ina sa katauhan niya. He's the best father a child could ever possibly had.
Hanggang sa huling sandali ng buhay niya, ako at ang kapakanan ko pa rin ang
iniisip niya."
"Your father was a good man."
I smiled, tears starting to build at the corners of my eyes.
"Very. The last time I talked to him, a day before he died, he told me to chase
for my happiness. And it's you he's talking about. Alam ni Papa ang tungkol sa
atin, Flav. I don't know how but he knew everything about us. And he was sorry for
taking my freedom away from me..." my voice cracked, remembering all my father's
last words for me. "I told him that it's fine, na hindi na rin kailangan dahil huli
na ang lahat. Binitawan mo na rin ako noon. That's the night you asked me to sleep
beside you and in exchange of that, you would finally set me free. Nagpunta ako kay
Papa noon, mugto ang mga mata dahil sa sobrang pagiyak. Umpisa pa lang, alam niya
na na ikaw ang dahilan kung bakit ako nagkaganoon ng araw na 'yon..."
Couldn't take it anymore, my insides tightened and tears uncontrollably rolled
down my cheeks. Flavian wrapped his arm around my waist and pulled me closer to
him.
"He gave us the blessing to be with each other and be happy, Flav. I was a bit
ecstatic to hear that from him but then I realized that it's really over for us.
Kung kailan binigyang laya na ako ni Papa, ako naman mismo ang umaayaw dahil
ayokong saktan si Archer. Umayaw ako, napagod ka. Pero tadhana na mismo ang gumawa
ng paraan para sa atin. You gained your strength back and you came back to my arms.
I guess father is delightful right now. Seeing his daughter being happy again with
the man she truly loves." I smiled.
Hindi nagsalita si Flavian. Patuloy lang siya da paghaplos sa bewang ko habang
paulit-ulit na hinahagkan ang sentido ko. We remained that way, sitting in the
grass under the bright blue sky while staring at my parent's gravestone, imagining
that they're still alive and currently watching us.
A silent sob escaped my throat.
"Papa, this is Flavian Follosco. He's my happiness, my strength, my weakness,
the love of my life and my eternity. He's the biggest mistake I've ever done in my
whole life but I'm not regretting it. He's making my life worth living and I know
that you're very much happy for me, for us..." I smiled warmly at his picture. "One
day, I'll be taking the Ravena off my name and replace it with Follosco. I'll marry
this man beside me, Papa. At the right time, he will turn me into a Follosco. His
very own Follosco..." huminga ako ng malalim ng dumiin ang hawak ni Flavian sa
bewang ko na para bang nagulat siya sa sinabi kong iyon. Nilingon ko siya,
nakaawang ang labi niya habang nakatitig sa akin. Namumula ang mga mata at tila ba
nagtitimpi sa kung saan. Tipid akong ngumiti at ibinalik ang paningin sa kay Papa.
"And your last wish, Pa. I'm granting it now. I'm finally chasing my happiness and
this time, there's no turning back."
Pagkasabi ko noon ay mabilis akong kinabig ni Flavian at ikinulong sa mga bisig
niya. His rugged and warm breathing was making love with my neck. Hinaplos ko ang
likod niya dahil ramdam ko ang emosyong nananalaytay sa yakap niyang iyon.
"Turning you into my own Follosco is my one and only dream, Trinity. So in
front of your parents, fullfill that dream and be my wife... at the right time."
My lips separated in shock when he pulled his body away from me and stared at
me with his bloodshot and glassy eyes. Marahan siyang nagbuga ng hangin.
Looking puzzled at him, he grabbed my hand and suddenly kneeled his left knee
into the grass. Nanglaki ang mga mata ko nang makita ko ang isang white gold na
singsing na may katamtamang laki ng bato sa gitna. Dahil sa sikat ng araw ay pansin
na pansin ang pagkinang nito.
Clenching his jaw constantly, he gaze lovingly at me and smiled a little. His
hand was trembling while holding the ring.
"I'm sorry if this happened too fast. I have to seal this relationship because
heaven knows I can't lose you again. I don't care if it will take you years before
you become free from your marriage wih him, I don't care if I have to wait a decade
before I can finally call you my wife, I'm willing to wait. Just accept this ring,
baby. Marry me at the right time. Kahit ilang taon, maghihintay ako. Maghihintay
ako hanggang sa tuluyan ka ng maging malaya. Hanggang sa tuluyan ka ng maging
akin."
Fresh fat tears cascaded down my already wet cheeks. Ngumiti ako sa kanya at
sunod-sunod ang naging pagtango. I'm not really expecting this but... this is what
I've been dreaming, too.
"Yes, Flavian. I'll marry you. Papakasalan kita sa tamang panahon." nanginginig
ang boses na sabi ko habang ang kamay ay nakalahad pa rin sa kanya. Ang kamay kung
saan bakante at wala ang singsing na isinuot sa akin ni Archer noon.
Sumibol ang ngisi sa labi niya at mabilis na pinadulas ang singsing sa daliri
ko. Ngumiti ako. Sabay kaming napatayo mula sa pagkakaluhod at mahigpit na niyakap
ang isa't-isa.
"Thank you. Thank you so much." he whispered sincerely.
The wind blew gently, making our hair dance. I closed my eyes and a smile
blossomed in my face as we listen to each other's calm breathing.
No, Flavian. Thank you. Thank you for coming back.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 65

I did not proofread this. Beware of the typos and wrong

grammar.

I arrived at the penthouse just before lunch time. Inaasahan ko ng wala si

Archer pagdating ko dahil panigurado namang nasa opisina na ito kinaumagahan pa
lang. I will just send him a message or probably call him when I get inside our
room.
Pagkagaling namin ni Flavian sa sementeryo ay hinatid niya ako sa The Rebel
kung saan naroon ang kotse ko. Bago kami maghiwalay, ang sabi niya sa akin ay
pupunta siya sa main branch ng bangko nila at may aasikasuhin kaya maaaring maging
abala siya sa buong maghapon.
Naupo ako sa couch pagkapasok ko ng living room. The whole penthouse is silent
like the usual. Parang walang nakatira. I wonder where Mica is right now.
Exhaustedly, I leaned my nape against the back rest and closed my eyes.
"Turning you into my own Follosco is my one and only dream, Trinity. So in
front of your parents, fullfill that dream and be my wife... at the right time."
That words from Flavian keeps on running inside my head. The stunts he pulled
just awhile ago in front of my parent's gravestone is still hard to believe until
now. Hindi ako makapaniwala. Parang hindi totoo. Parang imposible. We just got back
to each other last night and here we are now, secretly engaged... Who would have
thought, huh?
Though we're not officially engaged because obviously, I'm still married to
Archer, sa puso at isip namin ay ganoon na rin kami. I'm just looking for the right
time to tell him about the truth. Kukuha lang ako ng tiempo, iyong magagawa niya
akong maintindihan.
Nagmulat ako ng mga mata. Iniangat ko ang kamay ko kung nasaan ang singsing na
ibinigay sa akin ni Flavian. A smile blossomed in my face when I saw it radiates.
Mas nakita ang ganda nito dahil sa maputing balat ko.
Paano siya nagkaroon ng singsing? I mean, may plano na ba talaga siyang mag-
propose sa akin? I don't want to assume but that's the only reason I can see why he
had the ring that instant. Parang matagal niya ng binili at ngayon lang nagkaroon
ng pagkakataon na maibigay sa akin.
Paano pala kung hindi kami nagkabalikan? Masasayang lang ang singsing
panigurado.
From my right hand, I transferred my eyes to the other one and found my wedding
ring. My chest tightened at the sight of that for I know in myself that I'm gonna
take it off soon.
I can't wear two rings at the same. Para sa ibang mga tao na makakakita sa
dalawang ito ay normal lang. Pero para sa akin na alam ang kahulugan at kung kanino
nanggaling, hindi tama.
"Ma'am, kanina pa po kayo?" Mica's soft voice snapped me out of my thoughts.
Ibinaba ko ang kamay ko at binalingan siya.
She's wearing a pink apron while drying her hands.
"Not really. Medyo kakadating lang." sagot ko.
Tumango siya sa akin. "Gusto niyo po bang kumain? Ipaghahain ko po kayo."
"Hindi na, Mica. Busog pa naman ako. Si Sir Archer mo anong oras umalis?"
Napatingin siya sa kisame na akala mong iniisip pa ang sagot.
"Maaga, Ma'am. Hindi pa po tirik ang araw nakaalis na si Ser. Hindi nga rin po
siya kumain o nagpatimpla man lang ng kape. Wala po ata sa mood."
Nagbaba ako ng tingin at nagbuga ng hangin.
Hindi man sabihin, alam kong may kinalaman sa akin kung bakit mukhang wala sa
hulog si Archer. Baka naalimpungatan siya kagabi at nalamang wala ako. He might be
calling me for so many times but I never answered because I intentionally turned my
phone off.

Pagkailang sandali ay nagangat ako ng tingin kay Mica at

tumayo. "Magpapahinga na muna ako, Mica."
"Sige, Ma'am." aniya na hindi ko na sinagot.
Naglakad ako paakyat sa kwarto. Pagkapasok ay kinuha ko kaagad ang cellphone ko
sa bag at ang charger sa side table. I plugged it in and let my phone gain its life
back.
I sat on the edge of the bed. Naghintay ako ng limang minuto bago ko binuksan
ang cellphone ko. Maya-maya lang ay sunod-sunod na ang naging pagtunog nito dahil
sa mga text messages. Bumuntong hininga ako. Wala pa man ay nakita ko na ang
pangalan ni Archer at ang bilang ng messages niya. With cold hands, I tapped his
name.
Archer:
 12:40 AM
You went out? Should've told me.
1:30 AM
Answer my call, Trina. Where are you?
3:15 AM
Please, text me when you read this. I'm worried.
5:05 AM
Hope you're fine.
6:10 AM
I'll be leaving for work now. I love you.
The hurt covers me like a cloak I never wanted, bonding to my skin when all I
ever wanted was the sunshine.  I cast my gaze to the ground and breathed a deep
sigh.
Archer easily found out that I was gone. If I remember it correctly, I went out
of the house by ten in the evening. His first message happened past twelve. I
wonder what he could be thinking the moment he found out that I wasn't lying beside
him anymore. Nahiga ng magkatabi, nagising siya ng wala ako.
Isang beses pa akong nagpakawala ng buntong hininga bago ko pinindot ang call
sign at itinapat ang cellphone sa tainga ko. My heart is drumming unsteadily while
waiting for him to pick the phone up.
"The number you have dialled is temporary out of coverage. Please try your call
later. The number you have—"
I cancelled the call and glanced at it. Paano ko siya makakausap kung patay ang
linya niya? Mamaya na lang paguwi? I ain't going to tell him the truth why I left
last night, or about Flavian. I'll just make an another excuse. I'll probably use
Shey as an allibi. Lagi naman. Siya lang naman palagi.
I spent the whole day sleeping. Hindi ako gaanong nakatulog sa penthouse ni
Flavian kagabi kaya naman pakiramdam ko ay latang-lata ang katawan ko. I didn't try
to call Archer again and decided to just wait for him, instead.
Curling my feet beneath the white thick comforter, my eyes drifted to the sky.
The sun was sinking faster now and the whole sky was turning to blood. Mabilis ang
naging paglipas ng hapon. Hindi ako nakatanggap ng ano man text o tawag mula kay
Archer o hindi kaya ay kay Flavian.
Flavian is busy, that's what he said and I understand that. Pero si Archer? He
used to call me every lunch, or whenever he catches a time. Pero wala ni isa
ngayon. Ang huli pa ay iyong kaninang umaga. Sobrang busy ba?
Anchoring my eyes to the magnificent views through the wallglass, my phone
suddenly rang. Mabilis napalingon ang ulo ko sa bedside table kung saan naroon ang
cellphone. Flavian's face immediately popped in my head.
Inabot ko ito. Ganoon na lang pagkakalukot ng mukha ko nang makita ko ang
pangalan ni Russell doon.
Ano na naman? Don't tell me sasabihin niyang lasing na naman si Flavian.
Imposible na 'yon.
Due to curiousity, I accepted the call.
"Russ?" I greeted lazily.
"Trina, can you go here in Cavite?"

I lifted my brow up. "Cavite? Bakit? Anong gagawin ko

diyan?"
It's nearly ten seconds later before I heard his voice accompanied by a deep
sigh.
"It's Flavian. He's here. Sinugod siya dito."
Napabalikwas ako ng bangon, ang mga mata ay nanglaki kasabay ng paglindol ng
puso ko.
"A-Ano? Bakit? Ano'ng n-nangyari kay Flavian?" nabubulol na tanong ko. 
I feel the sudden hard panic that's starting to grow in my body. Nalasahan ko
ang dugo sa aking labi dahil sa mariing pagkakakagat ko rito.
 Isinugod sa hospital si Flavian? Bakit? Anong nangyari? At bakit sa Cavite?
Ano'ng ginagawa niya doon?
"Please, calm down, Trinity. Makakapunta ka ba? Dito ko na lang sasabihin sa'yo
ang nang—"
"I'll be there. Send me the exact address."
Pinatay ko ang tawag at dali-daling bumaba ng kama. Halos mabuwal pa ako sa
carpet dahil sa panginginig at panglalambot ng mga tuhod ko. Tears stung my eyes
and in just a couple of seconds, they're gliding down my cheeks.
The thought of Flavian being in the hospital all of a sudden is making me lose
my sanity. Ang daming pumapasok sa isip ko na maaaring dahilan.
What? He had a car accident? Probably! Iyon lang ang posibleng dahilan na
naiisip ko lalo pa at naroon siya sa probinsyang iyon. Sinabi ko naman na huwag
siyang mabilis magmaneho, e!
Hindi na ako namili pa ng susuutin. Isang pantalon at itim na vneck fitted
blouse lang ang isunuot ko. I fixed my hair into a messy bun and went out of the
penthouse. Ni hindi ko na tinapunan ng tingin si Mica na tahimik na nanood sa
living room.
Reaching the maximum speed limit, I drive my car all the way from Taguig to
Cavite. Nakisama sa akin ang daan dahil hindi naging mabigat ang trapiko. The
public road in Cavite wasn't that crowded unlike Manila.
Huminto ang kotse ko sa isang may kalakihang hospital. The parking lot is
already full so I decided to park my car just right beside the place.  Madilim na
ang langit at ang buwan ay nakasilip na rin, tanda ng bahagya akong nagtagal sa
biyahe dahil may araw pa ng lisanin ko ang penthouse.
"Nurse, where's the operating room?" malamig na tanong ko sa medical
receptionist na nasa front desk ng hospital. Hindi siya kaagad nag angat ng tingin
sa akin at nananatiling nakamasid sa monito ng desktop niya. My blood boiled in
anger. "I'm asking you. Where the hell is your operating room?!"
Napaigtad siya nang ihampas ko ang mga kamay ko sa desk dahilan para
magtinginan sa amin ang mga taong napapadaan. The receptionist's face when from
slightly pink to ashen. I was glaring at her for nearly a minute when she pointed
her index finger up.
"Se...Second floor, Miss. R-Right side."
Inirapan ko siya bago tinalikuran at dali-daling nagtungo sa nakita kong
elevator. May tatlong nurse sa loob at handa na sa pagsasara ang pinto nang
imwestra ko ang kamay ko, senyales na sasakay ako.
They understand it easily and pressed a button to stop the door from closing.
Sumakay ako, ako na mismo ang nagsara at pumindot ng floor na pupuntahan ko. Since
it's just a floor ahead, nakarating ako agad doon. I stepped outside and turned
right. Sa bukana pa lang ay tanaw ko na si Russell na nakayakap kay Sandra habang
nakaupo sila sa bench.
I ran.
"Russ!" mabilis ang tibok ng puso na tawag ko.
They both turned their gaze towards me. Tumayo si Russell, si Sandra ay naiwang
nakaupo habang nakamasid sa akin. Her eyes are swollen and the sadness in her face
was too much to ignore.

"Where's Flavian? H-How is he? Is he alright?"

Nagpakawala ng malalim na hininga si Russell. Nakaramdam ako ng kaba.
"We're still waiting from the doctor to come out, Trina. Nasa operating room pa
rin siya."
I frustratingly ran my hand over my face. Ipinikit ko ang mga mata ko at agad
rin idinilat ito. The tears are starting to creep out of my eyes but I held it
back.
"What the fuck really happened, Russ? Magkasama pa kami kagabi hanggang kaninag
umaga, ah?"
For the second time, he breathed a deep sigh like answering my questions is
that hard.
"Damian was about to shot Sandra when Flavian ran to her and protected her from
that bullet. Walang magaakalang ganoon ang mangyayari. Na ganoon ang gagawin niya."
Damian... if I am not mistaken, siya iyong ikinikwento noon ni Ryan na isa pa
nilang kaibigan ngunit ngayon ay hindi na dahil sa ginawa nito noon kay Sandra. I
never met that man but hearing Ryan's description of him, I can feel that he's that
asshole.
And what did Ryan say? Damian was about to shot Sandra but he ran to her and
protected this woman from that bullet? Nababaliw na ba siya? Bakit niya sasaluhin
ang bala para sa babaeng ito? Is she that special for him that he risked his life
for her?!
I glared at Sandra. She looked away and anchored her puffy eyes to the floor.
Obviously feeling guilty.
Dapat lang! Dapat lang na makunsensiya ka!
Ibinaling ko ang tingin kay Russell. He's staring coldly at me like he doesn't
like the way I look at Sandra.
"This is your woman, right?" I asked him frigidly.
From the corner of my eyes, I saw Sandra lift her head and looked at me
confusedly and then to Russell. He nodded.
"Yes, why—"
"Bakit hindi ikaw ang sumalo ng bala, kung ganoon? I'm not saying that I want
you to be in danger but as her man, you're the one who should took the risk and
protected her from any harm—"
"Excuse me, Trinity, pero hindi ko nagugustuhan ang mga lumalabas sa bibig mo.
Masiyadong mabilis ang mga nangyari. Walang may gustong mapahamak si Flavian. Kung
puwede ko nga lang sanang ibalik ang oras na nangyari iyon, hindi ko hahayaan na
mapahamak siya. Naiintindihan ko ang nararamdaman mo para kay Flavian at humihingi
ako ng tawad na dahil sa akin, nasa peligro ang buhay niya ngayon. Pero hindi ko
makuha ang punto mo. Hindi ko makuha ang mga bagay na itinatanong at ipinapamukha
mo kay Russell. Bakit hindi siya ang sumalo ng bala? Anong klaseng paguutak ang
mayroon ka?"
Tumaas ang kilay ko sa naging sagot niya sa akin. Ang maamong mukha niya ay
parang sinaniban g kung ano at tipong ano man oras ay susunggaban na ako. Wala
siyang karapatan magalit sa akin! Ginusto niya man o hindi, ang katotohanang handa
si Flavian itaya ang buhay niya para sa kanya ay isa ng malaking dagok sa puso ko.
He doesn't love Sandra, alright. Then why the hell did he have to lay his life
for this woman? Kaibigan lang, hindi ba? Putang inang pagkakaibigan 'yan!
Gumapang ang kamay ni Russell sa bewang ni Sandra at kinabig ito papalapit.
Sandra is still glaring at me, trying to compete with my blazing eyes.
"That's enough, baby. It's fine. She's just this straight forward. Sanay na
ako, huwag kang magalala." Russell whispered.
We continued our glaring contest.
"You must be really important to Flavian that he has risked his life for you,
Sandra. I'd try to understand it," I nodded my head, trying to convince myself.
"But if there's something worst happened to him, I don't know what I'd do with you
and I won't be sorry for it."

"Oh, damn. Stop threatening her, Trinity. Flavian will be

fucking alright." Russ said.
Dumapo ang tingin ko sa kanya. The edge of my bare lips quirked up.
"Pray for it, Russell. Pray for it. You know how evil I can be when it comes to
Flavian."
The white double doors of the operating room suddenly opened, stealing my
attention from Russell and Sandra. Lumabas doon ang isang nurse. Tumakbo ako
patungo doon at sinalubong siya. Sumunod sa akin ang dalawa at nanatili sa likod
ko.
"Iyong pasyente niyo sa loob, kamusta siya?" tanong ko, pilit pinapatatag ang
boses kahit pa halos pagharian na ako ng kaba.
The nurse removed his mask. "The doctors are still working on it, po.
Unconscious pa rin po ang pasyente. I'm sorry but that's the only information I can
provide you. I have to leave you now. May iniuutos pa po ang doctor sa akin kaya
ako lumabas. Excuse me."
Blood left my face. Naramdaman ko ang pagbagsak nito sa talampakan ko dahilan
para mawalan ako ng lakas. Napaupo ako sa bench na naroon, walang emosyon na
napatingin sa kawalan at natulala.
"God, please, save him." nanghihinang bulong ko. 
Isang oras pa ang lumipas ng paghihintay namin. Walang nagsasalita sa aming
tatlo nila Russell at Sandra. We're just sitting on the bench quietly. Kung gaano
kami katahimik ay siguradong kabaliktaran naman ng puso at isipan namin.
My eyes were close for the past minutes. Naririnig ko ang paguusap nila Sandra
at Russell pero lumalampas lang iyon sa tainga ko. My mind is busy wandering about
Flavian. Kung ayos na ba siya. Kung bakit ganoon na lang katagal bago lumabas ang
mga doktor. Malala ba ang naging tama ni Flavian? Did the bullet hit a sensitive
organ in his body?
"Paano naman ako? Nagaalala ako sa'yo. You should be resting by now. Kung umuwi
ka kaya muna sa condo natin? Tatawagan na lang kita kapag may balita na kay Flavian
—"
"Russ, ayoko. Gusto kong narito ako kapag nagising si Flavian kahit na..."
Nagmulat ako ng mga mata, agad napatingin kay Sandra na bahagya rin akong
tiningnan ngunit mabilis rin nagbawi. I can feel that she's afraid towards me. Sa
paraan pa lang ng paggalaw ng mga mata niya ay hindi na iyon mahirap isipin para sa
akin.
"...kahit na silip lang. Basta makita ko lang siyang gising ayos na ako."
pagpapatuloy niya.
Kung tutuusin ay hindi naman talaga ako dapat magalit kay Sandra. Flavian
already explained about her, about her stand in his life and I shouldn't be
jealous. Hindi ko lang talaga maiwasan. Risking your life for someone is an act of
genuine care and love towards that person.
As for Flavian, he confessed to me about how special Sandra is to him. Ngayon
ay napatunayan ko.
"Russell, hijo!"
Napatingin kaming lahat sa gilid nang marinig namin ang boses na 'yon. Kasabay
ng pagtayo ni Russell ay ang paninigas ng katawan ko mula sa kinauupuan ko. I felt
Russ look at me but my eyes were too focus on that familiar person who's now coming
near us with worry etched in her not so wrinkled face.
"Tita Valerie..." Russell called out.
Tumayo ako, wala sa sarili. Along with her husband, Mrs. Valerie Follosco is
now standing in front of Russell and Sandra. They're too worried that they don't
even notice my presence.
 "Where's my son? What really happened to him?" Mrs. Follosco asked nervously.
Katulad noon, hindi pa rin nagbabago ang dating ng mukha niya. Mataray pa rin.
Maganda ngunit halatang hindi magpapaapi. Nakikita ko ang mga matatalim na mga mata
ni Flavian sa kanya.

"He's still inside the operating room, Tita Val. There's no

further updates aside from Flavian's still unconscious." si Russell.
Napatingin si Mrs. Follosco sa asawa niya na ngayon ko lang nakita ng mas
malapitan. With tearful eyes, she held the arm of his husband and released a quiet
sob.
"I can't believe this is really happening to our son, Rodolfo." aniya.
I was like an invisible creature here. Walang pumapansin, walang nakakakita.
Nakikita man, pero hindi pinapansin. Like a fucking wall flower.
Sandra keeps on looking at me, curiousity laced with her soft eyes. Pakiramdam
ko ay nakakaramdam siya ng tensyon sa pagitan namin.  Pakiramdam ko ay alam niya
ang history namin ni Flavian at ng mga magulang niya.
Mr. Follosco pulled his wife and embraced her.
"What happened, Russell? Sino'ng may gawa nito sa anak ko?" he growled
authoritively.
"He was accidentally shot by Damian, Tito."
"Damian? Isn't he on jail?"
Russell nodded. "Yes, tito. We didn't know either how he managed to get out of
there. But he's
already back inside with a tight security. I made sure of that."
"That's not enough. I'll make sure he'll rot in hell!" Mrs. Follosco fired
back.
Napahinga ako ng malalim. Hearing her angry voice, seeing the thorn in her
sharp eyes, it's like I'm being thrown back to the times where she loathed me to
the depth of her soul. Muling nanumbalik sa ala-ala ko kung gaano niya ako inayawan
noon para kay Flavian, at kung paano siya kinalaban ni Flavian para sa akin.
"Mrs. Follosco..." mahinang tawag ko, pinipilit pagmukhaing matapang ang itsura
ko.
Dumapo sa aking ang atensyon nilang lahat, partikular si Mrs. Follosco. Her
dark eyes became darker and dangerous like seeing me after long years made her feel
the anger she had felt before.
"And what is that woman doing here, Russ?" she said, breathing fire at me.
Narinig ko ang mahinang pagmumura ni Russ pero hindi ko iyon binalingan ng
pansin.
"I'm just here to check him, Mrs. Follosco. Gusto ko lang po malaman kung
kamusta siya." malamig na sagot ko.
"Didn't I tell you to stop seeing my son? Bakit ba patuloy ka pa rin dumidikit
sa kanya? I will never like a married woman for him, Trinity! Hindi ko binuhay si
Flavian sa mundong ito para lang maging isang kabit!"
"Valerie, please, not here. Let her stay here. Wala namang ginagawang masama
iyong bata." Flavian's father defended kindly.
I looked away, swallowing the tears that's trying burst out of my eyes. I can
feel a huge bile on my throat that made me feel hard to swallow. Ilang sandali pa
ng huminga ako ng malalim at balingan silang muli.
"Out of respect, Ma'am, that's just a fix marriage. There's no love between us.
Si Flavian po ang mahal ko at alam niya iyon. I am just waiting for the right time
to ask my husband for an annulment," I said bravely without breaking our stares
off. "You have to accept that your son can't live without me, Mrs. Follosco. How
many times did you try to break us? Countless times. Pero saan pa rin po dinadala
si Flavian ng paghahadlang niyo sa amin? Sa akin pa rin, po. Sa akin lang. So
please, let me have this chance to stay with my boyfriend. He needs me more than
anyone."
Hindi nakasagot si Mrs. Follosco. Her jaw constantly cleching, lips twitching
were some of the reactions I can see in her. Napabuga ng hangin ang asawa nito
kasabay ng kanyang pagiling, halatang hindi nagugustuhan ang interaksyon na
nangyayari sa amin ngayon.

"Relatives of Follosco?"
Naagaw ang atensyon naming lahat ng lumabas ang isang doctor mula sa loob ng
operating room. Mabilis kaming nagtungo roon ngunit mas nauna ang ina ni Flavian.
"Right here!" aniya. "How's my son, Doc?"
The Doctor looked all over us. He's serious and cold. Matinding panglalamig ng
sikmura ang naramdaman ko at para ano man oras ay masusuka ako dahil sa paghihintay
ng magiging sagot niya. The way his eyes darted around us made me conclude that
everything isn't going well.
Pero ang takot at pagaalala ko ay mabilis na naglaho nang masilayan ko ang
ngiti sa labi niya.
"He's out from danger. We already removed the bullet from his chest. You should
be thankful that the bullet didn't hit his heart nor his lungs dahil kung hindi ay
malaki ang posibilidad na mamatay siya. He's already stable but still unconscious
due to blood loss. We already did the blood transfusion so nothing to worry about.
Sa ngayon, kailangan niya bumawi ng lakas kaya medyo matatagalan bago siya
magising. Maybe twenty four hours more or so on."
Napapikit ako. Kasabay noon ay ang pagluwag ng daloy ng hangin sa dibdib ko. 
Lihim akong umusal ng pasasalamat sa Kanya. Pakiramdam ko ay ito na ang
pinakamagandang balita na natanggap ko sa buong buhay ko. Hearing that Flavian is
finally out of danger is the most beautiful news I've ever received in my whole
life.
Matapos ang balitang iyon ay nagumpisa na rin magpaalam sila Russell at Sandra.
Tango lang ang isinasagot ko sa kanila. I remained sitting on the bench, waiting
for another good news to come. Hindi nagtagal at sinabing ililipat na si Flavian sa
isang private room at puwede ng dalawin.
Hindi ko napigilan ang mapaiyak nang makita ko ang kalmado at nakapikit na
mukha ni Flavian habang nakaratay sa kama. Nakasuot ng puting hospital gown habang
halata ang pagod sa mukha. He's now in his private room. Walang pagaalinlangan
akong nagpresinta sa pagbabantay sa kanya. His parents were with me all the time.
Si Mr. Follosco lang ang kumakausap sa akin, ang esposa niya ay ni hindi man lang
ako tinitingnan.
Ayos na iyon akin. Kahit hindi niya ako pansinin ay walang problema. Hayaan
niya lang ako manatili sa tabi ni Flavian, ayos na ako.
"Sigirado ka bang ayos ka lang rito, hija?" tanong sa akin ni Mr. Follosco
kinabukasan.
Nagsabi siya sa akin na kailangan nilang pumunta sa presinto kung saan naroon
si Damian, na kung maaari ay ako na muna ang bahala kay Flavian. Kahit hindi naman
nila sabihin ay iyon ang gagawin ko. I don't have any plans on leaving him in this
kind of situation.
"Ayos lang po ako dito. Huwag kayong magaalala."
Tipid siyang ngumiti. Si Mrs. Follosco ay nakaismid lang at nakabaling ang
atensyon sa kung saan.
"Thank you. Babalik rin kami."
Tumango ako hanggang sa tuluyan na silang makaalis. Tahimik kong pinanood si
Flavian, nakuntento na sa pagtitig sa perperktong mukha niya at sa kalmadong
pagtaas-baba ng kanyang dibdib.
Hindi ko alam kung hanggang kailan ako mananatili dito. Gusto kong bantayan
siya hanggang sa gumaling siya. Gusto kong pagkagising niya ay ako agad ang
masisilayan niya. Gusto kong maramdaman niya na nandito lang ako, na hindi ko siya
iiwan.
I was already watching him sleeping peacefully for almost three hours when the
door suddenly opened. Iniluwa noon si Sandra. Nanglaki ang mga mata nito pagkakita
sa akin.
"A-Ah, narito ka pala. B-Babalik na lang ako." aniya at nagumpisa ng tumalikod.
Bumuntong hininga ako at itinuon na ulit ang paningin kay Flavian. "You can
stay."

Hindi agad siya sumunod. Ramdam ko ang titig niya sa akin

at ang pagaalangan. Hindi ko siya masisisi. Pagkatapos ko siyang pagsalitaan ng
hindi maganda kagabi ay heto ako at hinahayaan pa siyang magtigil dito.
Ilang sandali pa bago siya nagtungo sa couch na kinaroroonan ko at naupo.
Bahagya iyong lumundo, halatang ingat na ingat siya sa galaw niya.
"N-Nagising na ba s-siya?" maguumpisa niya ng tema.
"Not yet." simpleng sagot ko.
Humaba pa ang katahimikan sa pagitan namin dalawa, nakakabingi kung tutuusin.
Hindi muna ako nagsalita. Nakiramdam lang ako sa paligid naming dalawa hanggang sa
naisipan ko ng ibuka ang bibig kong muli.
"I'm sorry if I was a bit harsh to you yesterday. I was just really worried
about him." panimula ko.
From the corner of my eyes, I saw her look at me. Bumuntong hininga siya.
"Ayos lang. Naiintindihan ko. Ganoon rin siguro ang magiging reaksyon ko kung
sakaling may nangyaring hindi maganda kay Russell."
Uminit ang sulok ng mga mata ko. Wala pa man ako naisasagot, pakiramdam ko ay
may kung anong emosyon ang mababasag mula sa akin. Emosyong palagi ko na lang
pinipigilan ilabas sa takot na magmukhang kaawa-awa sa harap ng ibang tao.
"Flavian and I, we're on and off. We had a rough and challenging relationship
between us given the status I'm currently in. You see, Sandra, I'm already married
to a man I don't love. Ipinakasal ako ng ama ko sa lalaking hindi ko naman mahal
para lang sa ikalalawak pa ng negosyo namin, o maaaring higit pa sa dahilan na
iyon. I was about to accept my fate that I'd grow old as an unhappy wife when
Flavian came along and made me feel those feelings I didn't even know that's
existing. Dahil sa kanya, gustong-gusto ko tapusin na ang pekeng relasyon naming
mag asawa para maging malaya na ako at tuluyan ko na siyang makasama..." basag ang
boses na usal ako, ang ilong ay nagbabara na.
I anchored my eyes to Flavian's handsome face. A smile escaped my lips
realizing how lucky I am to have a man like him. Perpekto, walang tulak-kabigin.
"We're still together before this incident happened. He promised me that we'll
fight this love whatever it takes us. Kahit na pagod na pagod na ako magtago. Alam
kong pagod na rin siya pero hindi niya lang pinapalata dahil baka panghinaan rin
ako ng loob at mabaliwala lahat ng sakripisyo namin," I chuckled. "My man is really
brave. He's willing to fight anyone just for us. Kahit ang pamilya niyang ayaw sa
akin ay handa niyang talikuran. That's why my love for him is beyond the moon. I'm
an evil and a disgraceful kind of woman, Sandra. But if there's one thing that I
know I did correctly, that's when I followed my heart and chose him despite of the
consequences I know we're going to deal with. Siya ang nagiisang tama sa isang
libong pagkakamali ko."
Baby, I hope you can hear me saying these words. Sigurado akong uusbong na
naman ang ngisi sa labi mo oras na marinig mong sinasabi ko ang mga katagang ito.
Sasabihin mo na naman sa akin na patay na patay ako sa'yo. Oo na, sige na. Patay na
patay na. Basta gumising ka na diyan.
"Kung h-hindi mo sana mamasamain... mabuti at hindi kayo nahuhuli ng asawa mo?"
tanong ni Sandra.
Ngumisi ako. "Flavian knows how to play hide and seek. Sa ngayon, hindi pa.
Baka sa susunod, wala ng kawala."
Hindi siya nagsalita. Naging pagkakataon iyon para lumabas na naman ang isang
tanong mula sa akin.
"You know what, I really thought that you and Flavian had a thing. Akala ko ay
ikaw na ang ipinalit niya sa akin nung huling beses na maghiwalay kami." tiningnan
ko siya. Her eyes widened and seems to be very surprised at my sudden question.
Ngumisi ako.
"Hindi. Magkaibigan lang kami. Malaki ang pasasalamat ko sa kanya dahil palagi
siyang nasa tabi ko noong mga panahong basag ako dahil kakahiwalay pa lang namin ni
Russell..."

I see. Nagsasabi pala talaga si Flavian sa akin ng totoo.

"Hmm, and he risked his life for you. Masiyado ka talagang importante para sa
kanya. Knowing him, hindi iyan nakikipagkaibigan ng basta-basta. You're really
lucky to have him by your side throughout that time, Sandra."
She was about to open her mouth when her eyes widened while looking at Flavian.
Panic started to rise on my chest.
"Why? What's wrong?" I asked, stealing glances from her and Flavian.
"G-Gumalaw yung daliri ni Flavian!" she hissed and stood up. Nagtungo siya
palapit kay Flavian na wala pa rin malay ngayon. "Nakita ko!"
"You're kidding me," I growled darkly to hide my anxiety.
"Hindi! Nakita ko talaga!" aniya at marahang hinaplos ang braso ni Flavian.
"Flav?"
Pinagmasdan ko ito, pinapakiramdaman kung gagalaw nga ba ito o namamalik-mata
lang si Sandra. Ngunit ganoon na lang ang pagtakas ng katinuan sa akin nang
masilayan ko ang unti-unting pagmulat ng mga mata ni Flavian.
"Oh, God!" hindi makapaniwalang sigaw ko at lumapit sa ulunan niya. I caressed
his cheek softly. "Flav?"
He blinked his eyes repeatedly and they immediately landed to Sandra. Pilit
akong ngumiti. Halo-halo ang emosyon ko. Tuwa at inis ang nangunguna. Bakit kay
Sandra siya unang tumingin? Ako ang nasa tabi niya, oh.
Buwisit ka talaga, Follosco.
He tried to remove his oxygen mask and he did it successfully. He smiled at
Sandra and then turned his sleepy eyes on me.
"B-Baby..." he whispered raspily.
Sa kabila ng tampong nararamdaman ay bumuhos ang luha sa pisngi ko dahil sa
sayang nararamdaman. I clung my arms around his neck and sobbed hardly.
"I'm glad you're awake. Thank you for not leaving me, Flav." my voice shattered
into pieces.
He chuckled huskily. "Can't d-die. S-Still have to m-marry you."
Umahon ako mula sa pagkakayakap sa kanya at nginisian siya.
"Of course, you moron!"
The days went well. Naging maayos ang lagay ni Flavian. Ang sabi ng Doctor ay
kailangan na lang niya ng matinding pagpapahinga para tuluyan ng gumaling. I stayed
beside him for almost a week now. Hindi pa ako umuuwi ng penthouse mula ng dumating
ako dito.
Good thing that I have my sleep over bag in my car. Hindi ako namroblema sa
isusuot ko.
"Hindi ka pa nauwi sa kanya. Siguradong magtataka na iyon." sabi sa akin ni
Mrs. Follosco isang araw nang hindi sinasadyang magkasalubong kami sa hallway sa
labas ng kwarto ni Flavian.
Hindi ko alam kung bakit biglang nagiba ang ihip ng hangin. Bigla niya akong
inaya magusap. Wala siyang galit na ipinakita ngunit wala rin naman siyang pagsang
ayon na ipinaramdam sa akin. O kung payag na ba siya sa relasyon namin ng anak
niya. Ayos na rin iyon. Ang sa akin lang ay huwag na siyang humadlang dahil matanda
na kami ng anak niya para pangunahan pa. We already know what we're doing.
"Uuwi rin po ako bukas. Sasabihin ko na po sa kanya ang tungkol sa amin ni
Flavian." tukoy ko kay Archer.
Tumango si Mrs. Follosco. "Good luck."
Sa loob ng isang linggo na narito ako, isang text lang ang ipinadala ko kay
Archer at sinabing maguusap kami pagbalik ko. I decided to finally tell him the
truth. Kailangan na, nahihirapan na rin naman ako. Maging si Flavian ay alam kong
nahihirapan na rin.
Huminto ang kotse ko sa tapat ng condominium namin. Pagkababa pa lang ay ramdam
ko na ang pagbigat ng dibdib ko.
Flavian didn't approve this decision. Ang gusto niya ay sabay kaming haharap
kay Archer pero hindi ako pumayag. Mas lalo lang masasaktan si Archer kung pati
siya na dahilan ng pakikipaghiwalay ko ay ihaharap ko sa kanya. At isa pa ay ilang
araw pa niya kailangan manatili sa hospital. Hindi siya puwedeng gumalaw ng sobra.
It's still early in the morning. Tamang oras lang para maabutan ko pa si Archer
bago siya pumasok.
Itinulak ko pasara ang pinto at nagsimula ng humakbang.
"Trina?"
Napatingin ako sa gilid ko nang marinig ko ang tawag na iyon sa akin.
"Tito Zach?" gulat na tanong ko. Anong ginagawa niya dito?
Lumapit siya sa akin, kabababa lang rin mula sa kotse niya. Base sa suot niya
ay halatang papasok na rin siya sa opisina. He leaned down and kissed me on my
cheek.
"Good morning, hija. I came here to personally see Archer. Gusto ko siyang
makausap tungkol sa expansion ng Megaworld. Since I'm aware that he has a hectic
schedule, dito na lang ako dumiretso."
 Tumango ako. "Sure, Tito. Siguradong nariyan pa po si Archer dahil 8am ang
usual na pasok niya. 6 pa lang naman, po."
He smiled, the perfect set of his teeth showed up.
"Great. Mukhang kakauwi mo pa lang din mula sa kung saan."
Nagsimula na kaming maglakad papasok sa building.
"Yes, Tito. May pinuntahan lang, po."
Nakarating kami ng elevator at mabilis na sumakay doon. Mabuti at walang tao,
hindi siksikan.
"Zoe is stressing me out these past few days. Laging wala sa mood at nagiging
masungit. Hindi ko na alam ang nangyayari sa batang iyon." sabi ni Tito Zach.
I sighed. Anong isasagot ko? Wala na rin akong balita sa kanya. Matagal na.
Pakiramdam ko nga ay wala na talaga akong kaibigan sa katauhan niya.
"Baka stress lang sa trabaho, Tito." sagot ko.
Tumigil ang elevator sa top floor. Lumabas kami ni Tito Zach at nagtungo sa
pinto ng penthouse. 
"I doubt. Maging ang sales ng Megaworld main branch ay bumagsak simula ng
hawakan niya." sagot niya na hindi ko na gaanong inintindi.
Dinala ko ang kamay ko sa doorknob. Nagulat ako ng bukas ito. Dahan-dahan ko
itong pinihit at itinulak pabukas nang makarinig ako ng sigaw dahilan ng
pagkakaantala ng galaw ko.
"Buntis ako, Archer! Magiisang buwan na! Hindi pa ba sapat na dahilan iyon para
tapusin na ang pagsasama ninyo?!"
Kumunot ang noo ko sa pamilyar na boses na iyon. Nagkatinginan kami ni Tito
Zach. Nag angat siya ng kilay, marahil ay nagtataka rin sa narinig.
Tuluyan ko ng binuksan ang pinto, marahas at walang alinlangan. Kumalabog ang
puso ko nang masilayan ko ang kabuuan ni Zoe, nakaupo sa couch habang tumatangis.
Si Archer ay nakatalikod sa kanya at nakaharap sa salamin na dingding,
nakapameywang at nagtatagis ang panga.
Parehas silang humarap sa gawi namin. Their eyes widened, mostly Zoe. Mula sa
akin ay bumaling ang tingin niya sa gilid ko.
"T-Trinity..." dinig kong tawag ni Archer.
I didn't look at him as my eyes stayed at Zoe who's now shedding fresh set of
tears while staring at the man beside me, her father.
"D-Dad..." she whispered painfully.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 66

"Dad, let me e-explain..."

From where I stand, I witnessed how tears cascaded down Zoe's already wet face,
making her fair skin turn into pale. Her lips is trembling, chest rising and
falling in a quick tempo. Desperately sucking her breath between her sobs, she
stood up while still staring at his father.
Nanatili akong nakatitig sa kanya ngunit ramdam ko ang mabibigat na tingin sa
akin ni Archer. I didn't look at him for my mind is being filled with a lot of
questions.
Bakit siya narito? Ano'ng koneksyon niya kay Archer at ano'ng ibig niyang
sabihin na buntis siya? Anong kinalaman ni Archer doon?
I already have answers to my questions but my mind can't seem to accept it.
Hindi. Imposible. Zoe is not that kind of woman. Hindi niya magagawa iyon sa akin.
Nagtagis ang bagang ko. Ramdam ko ang unti-unting pagkakaroon ng bitak sa puso
ko pero nanatili akong kalmado. Mula sa gilid ko ay nakita ko ang mabagal na
paghakbang ni Tito Zach.
"What did you say, young lady? You are what?" kalmado, ngunit madilim at madiin
na tanong ni Tito Zach.
Suminghap si Zoe. Mas tumindi ang pag agos ng luha sa mga mata niya habang
nakatitig sa kanyang ama. I can see the pain, misery and sadness in her swollen
eyes. She lowered her head and shut her eyes tightly, making her tears fall down
the marble floor. Her shoulders are trembling, filling the house with her loud and
terrible sobs.
"I'm... I'm p-pregnant, D-Dad. I'm s-sorry..." her voice shook.
Wala sa sariling lumipat ang tingin ko kay Archer. Nakatitig siya sa akin,
namumula ang mga mata at tila ba nagsusumamo na pakinggan ko siya sa kung ano man
sasabihin niya bago ako magisip ng kung ano-ano. My jaw clenched tightly. Kumuyom
ang aking kamao at pinilit ang sariling huminga ng mayapa. I averted my gaze from
him when Tito Zach's dangerous voice filled my ears.
"Uhuh. And who's the father?" he advanced, slowly nearing to his daughter.
"Sir—"
"Don't. I'm not talking to you, Archer." Tito Zach gestured his hand on Archer,
didn't even dare to shot him a glance. "Tell me, princess. Who fucking impregnated
you?"
Iniangat ni Zoe ang mukha niya at sinalubong ang mga mata ng ama niya. Ang
mukha niya ay halos wala ng paglagyan ng luha at pulang-pula na.
"I'm sorry, Dad. I didn't—"
"Fucking answer me—"
"It's Archer, Dad!"
Nagpakawala ako ng malalim at mabigat na hangin. Tumungo ako. My throat
constricted and tears stung my eyes. Ramdam ko ang tuluyang pagkabasag ng puso ko
hanggang sa magkapira-piraso ito at bumagsak sa mismong paanan ko.
Si Archer ang ama... siya ang ama ng batang dinadala ng matalik kong kaibigan.
Paanong nangyari? Paano nila nagawa sa akin ito? Kailan pa nila ako ginagago? Bakit
si Zoe pa? Bakit siya pa?
Nanahimik ang paligid, walang nagtangkang magsalita. Tanging ang mabibigat na
paghinga at ang pagtangis ni Zoe lang ang maririnig.
Maya-maya pa ay bumuntong hininga si Tito Zach.
"Zoe, princess, stop kidding me. This is not funny anymore. Archer is already a
married man.  Matalik na kaibigan mo ang babaeng pinakasalan—"
"I'm not kidding, Dad! Buntis ako at si Archer ang ama ng batang dinadala ko!
Kasal siya kay Trina pero ako ang mahal niya—"
"Lean!" sigaw ni Archer na ikinatahimik nito.
Lean... Leandra... Zoe Leandra... Putang ina! Ang tanga ko!

Tiningnan ni Zoe si Archer, kunot ang noo at nanglalaki ang

mga mata. Wala na ang tahimik at mahiyain na Zoe. Napalitan na ito ng galit at
desperasyon.
"Archer, sabihin mo sa kanila ang totoo! Na ako ang mahal mo at hindi si Trina.
Tell them that you're just here because of Tito Nestor's favor—"
"Shut up, Zoe Leandra!" Tito Zach yelled that immediately stopped her from
talking. "Hindi ka na nahiya! Nasa pamamahay ka ng asawa ng lalaking itinuturo mong
nakabuntis sayo! She's even your best friend for fuck sake!"
Nagsalubong ang kilay ni Zoe.
"Bakit ako mahihiya, Dad? Umpisa pa lang ay ako naman na talaga. Sa simula pa
lang ay ako na talaga ang mahal ni Archer. Even before that woman came into his
life, kaming dalawa na ni Archer ang may pagkakaintindihan. I love him as much as
he loves me but that woman ruined us!" buong lakas na sigaw ni Zoe sa harapan mismo
ni Tito.
Nagtama ang mga mata namin. Our eyes were both brimming with tears. Gumapang
ang butil ng luha sa pisngi ko, ang labi ay nagsisimula na rin manginig. Hindi ko
na makita  ang katauhan ng matalik na kaibigan ko sa kanya. Kaibigan na palagi kong
karamay sa tuwing may problema ako. Kaibigan na hindi kailanman ako iniwan kapag
kailangan ko ng kausap. She's gone. My best friend is totally gone. She let pain
and anger swallowed her.
Napaupo si Tito Zach sa couch na naroon, tila ba nanghihina. He rested his
elbows at the top of his knees and placed his hands on his face, frustratedly
brushing it.
I am standing frozen, looking into a far distance while tears keeps on rolling
down my cheeks.
"You disappointed me..." Tito Zach whispered, his voice was shaking and the
pain can be so much heard from his deep voice.
He's crying.
"D-Dad..."
Itinangala ni Tito Zach ang mukha niya kay Zoe. My heart clenched tightly when
I saw the crystal clear fluid pooling at the edge of his dark eyes while looking at
his one and only daughter.
"You know my past, Zoe. Alam mo ang pagkakamaling nagawa ko noon sa Mommy mo.
Alam mo ang puno't dulo ng lahat. I told you everything you needed to know because
you deserve the truth. Hanggang ngayon, ang kunsensya sa pagkakamaling nagawa ko sa
Mommy mo ay ginagambala pa rin ako. I didn't become the best husband to your mother
but I did everything to be the best father to you. Lahat ginawa ko, dahil natatakot
akong bukod sa Mommy mo ay gawin kang kabayaran ng tadhana dahil sa pagkakamali
kong iyon. Pero nangyari pa rin. Kahit anong pagiingat ko, kahit gaano ko pa ginawa
ang lahat, nangyari pa rin..."
Nakagat ko ang ibabang parte ng labi ko nang masilayan ko ang sunod-sunod na
pagagos ng luha sa mga mata ni Tito. He pursed his lips and lowered his head again.
Seconds of releasing silent sobs, he raised his eyes and looked at Zoe again.
"Princess, why did you become the person I'm avoiding you to be?"
Nagiwas ng tingin si Zoe, itinuon ito sa kung saan. Her face became hard and
sharp, like hearing this from his father is a nonsense for her. Suminghap siya,
pinagmukhang galit ang sarili kahit pa ang luha ay patuloy sa pag agos sa kanyang
pisngi.
"Nagtataka ka pa, Dad? Kung ano ang puno, siya rin bunga. Niloko mo si Mommy
noon kaya ako ang naging kabayaran ng lahat ng kasalanan mo sa kan—"
Napaigtad ako sa kinatatayuan ko nang mabilis na makatayo sin Tito Zach mula sa
couch at marahas na pinadapo ang kamay niya sa pisngi ni Zoe. Bumaling ang mukha ni
Zoe sa gilid, halata ang pamumula ng pinsgi marahil ay sa lakas ng pagkakasampal sa
kanya ni Tito.
"Tito Zach!"
"Sir, that's enough!" magkasabay na sigaw namin ni Archer.
He ran towards Tito Zach and held him on his hand, trying to stop him from
hurting Zoe but Tito Zach suddenly pushed him away and landed a strong punch on his
jaw that caused him to fall.

"Huwag kang makielam dito!" nagtatagis ang bagang na sigaw

ni Tito at dinuro siya. He transferred his piercing eyes to Zoe who's now making
hysterical sobs. Bakas ang pagkadismaya sa mukha niya. "Saan ako nagkulang? Sabihin
mo sa akin. Saan ako nagkulang bilang ama mo? Ginawa ko ang lahat para mapalaki ka
ng maayos, Zoe. Buong buhay kong pinagsisisihan ang ginawa ko sa Mommy mo, halos
hindi ako patulugin ng kunsensya ko na sa iksi ng panahon na itinigil niya dito sa
mundo, ni hindi ko man lang nagawa iparamdam sa kanya ang pagmamahal ko. I failed
her so many times, Zoe. But I promised her that I will never fail her again by
being the best father to you. Kung buhay pa siya, sa tingin mo ay anong
mararamdaman niya sa kalagayan mo ngayon? She will be very disappointed that you
became the person she hated the most. A mistress—"
"I am not a mistress, Dad! How many times do I have to tell you that Archer
loves me? Wala pa sa buhay niya si Trina ay kami na ang nagmamahalan. We were even
building dreams together! Ang dami naming plano pero nasira dahil sa babaeng iyan!"
nanglilisik ang mga matang turo sa akin ni Zoe. "Matatanggap ko pa sana kung naging
mabuting asawa si Trina sa kanya. Na pinapahalagahan niya si Archer bilang asawa
niya. That way, I would think that my sacrifice of letting the man I love the most
wouldn't be put into waste. Pero hindi nangyari, Dad! That woman doesn't deserve
Archer because she's is a fucking cheater!"
Nanigas ako sa kinatatayuan ko nang marinig ko ang huling kataga ni Zoe.
Umawang ang bibig ko, ang puso ko ay halos hindi na tumibok sa tensyon na
nararamdaman.
"Hindi ba, Trinity? Bakit hindi mo sabihin sa harap ni Archer ang katotohanang
may iba kang karelasyon? What is his name again? Flavian Follosco? Siya iyong
nakita kong kahalikan mo sa basement noon, hindi ba? The reason why you got angry
with me. Dahil sinabi ko sa nanay niya ang tungkol sa palihim niyong relasyon."
puno ng pangaasar na aniya.
Mula sa sahig ay dahan-dahan akong nagangat ng tingin kay Archer. He's staring
softly at me, malayo sa ekpresyon na inaasahan ko mula sa kanya. I was expecting
hatred, anger and shocked in his face now that Zoe revealed the truth but any of it
didn't come. His eyes were bloodshot and immediately looked away, na para bang ayaw
niyang makita ko ang reaksyon niyang iyon.
Huminga ako ng malalim. Hindi sa ganitong paraan ko gusto sabihin kay Archer
ang totoo. Hindi ganito. Hindi ganito kagulo.
Sa nanglalabong tingin ay itinuon ko ang mga mata ko kay Zoe na ngayon ay
matalim pa rin ang pagkakatitig sa akin.
"Tapos ka na?" malamig na tanong ko. Nag angat siya ng kilay sa akin. "Pasensya
ka na, ha. Hindi ko alam na ang taong mahal na mahal mo at siyang umiwan sa'yo noon
ay ang taong pinakasalan ko pala. I'm sorry. I wasn't informed. Ang galing niyo
kasi magtago, hindi ko man lang nahalata—"
"Kasing galing mo magtago sa lalaki mo, ganoon ba—"
"Leandra! That's enough!" Tito Zach shouted at her. "Let them handle their
thing! Stop sticking your nose to where it doesn't belong."
"Dad, sa ayaw at sa gusto mo, kasali ako sa gulo na ito! Now that I'm carrying
Archer's child, more so."
Her jaw clenched tightly as she brought her eyes back to me. Nanatili akong
walang emosyon at malamig ang tingin sa kanya. Bumaba ang mga mata ko sa tiyan
niyang hapis pa at hindi kababakasan ng kahit ano Sabagay, isang buwan pa lang.
Ibinalik ko ang mga mata sa kanya.
"I'm sorry kung hindi dahil sa akin, hindi kayo magkakahiwalay. Kung hindi
dahil sa akin, kayo pa rin hanggang ngayon. Pero umpisa pa lang ay alam mo ng
kagustuhan ito ng ama ko, umpisa pa lang ay alam mo ng ayoko sa pagsasama na ito. I
didn't mean to ruin your relationship, Zoe. And I'm so sorry... If it's not because
of me, my best friend wouldn't be in pain right now. Pero, Zoe, kailangan mo ba
talagang magsinungaling sa akin? Kailangan mo ba talaga akong lokohin?Magkaibigan
tayo. I would understand if it just some random woman, pero ikaw? Ikaw na matalik
kong kaibigan pa ang gagawa sa akin nito? Kung sinabi mo sa akin na si Archer ang
tinutukoy mong lalaking iniwan ka para sa iba, hindi sana tayo hahantong sa ganito.
Gagawa at gagawa ako ng paraan para ibigay sa'yo ang kasayahang gusto mo..."
gumaralgal ang boses ko. "Ganoon kita kamahal."

Umalpas ang luha sa mga mata ko. Iniiwas ko ang tingin sa

kanya, hindi gustong makita ang totoong saloobin ko. I won't let them see that I'm
almost... almost near to breaking down, speacially Zoe.
Nanaig ang katahimikan. Walang nagsasalita sa loob ng ilang minuto. Hindi
nagtagal ay narinig ko ang boses ni Tito Zach.
"Trinity, hija. Zoe and I will go ahead. You and Archer should talk—"
"No need, Tito." umiling ako. "Ako po ang aalis. They need to sort things out.
Kailangan nila pagusapan ang tungkol sa dinadala ni Zoe."
Hindi siya nakasagot. My eyes went to Archer. Nakatingin siya sa akin, bakas
ang pangungusap sa mga mata ngunit nananatiling tahimik. The muscles on his face
twitched like he's fighting strong emotions.
"I'm sorry..." basag ang boses na sabi ko bago tumalikod at tumakbo palabas ng
penthouse.
Nang makapasok sa loob ng elevator ay masaganang naglandas ang luha sa mga mata
ko na tila ba alam nitong ako na lang magisa kung kaya malaya na silang bumigay
nang walang iniintinding tao.
Pagkasara ng elavator ay mabilis akong napaupo sa sulok. Tinakpan ko ng mga
palad ko ang aking mukha at doon ay walang habas na humagulgol.
Hindi ako nagagalit. Wala akong karapatan magalit sa kanila dahil sila ang
nauna, sila ang totoong nagmamahalan. Wala akong kahit na anong karapatan para
kwestyunin sila dahil ako mismo ay may ginagawang kalokohan sa likod ni Archer.
Hindi ko lang matanggap... na ang mismong pinakamatalik ko pang kaibigan ang
babaeng tinutukoy mula pa noon ni Archer. Hindi ko lubos maisip na habang kami pa,
ay may nangyayari pa rin sa kanila. Ayos lang iyon, ayos lang dapat. Pero tangina,
si Zoe 'yon, e. Iyong matalik kong kaibigan. Iyong taong palagi kong pinagsasabihan
noon ng tungkol kay Archer.
Kaya ba ganoon na lang siya kagalit sa akin nang malaman ang tungkol sa amin ni
Flavian? Hindi siya nagagalit dahil mali ang ginagawa ko, nagagalit siya dahil
niloloko ko iyong taong mahal niya.
Ang mantsa ng lipstick na nasa kwelyo ni Archer noon, sa kanya ba iyon galing?
Nung panahon na nakita ko sila ni Mama Evangeline sa isang coffee shop, si Archer
ba ang pinaguusapan nila at hindi ang negosyon? Nung mga panahong tumatawag siya
kay Archer at ako ang nakakasagot... ano kayang nararamdaman niya?
Ang dami-daming pagkakataon para paghinalaan ko sila, isinusubo na mismo sa
akin ng tadhana ang katotohanan na ang kaibigan ko at ang asawa ko ay may relasyon
pero hindi ko iyon napansin, ni hindi ako naghinala. Dahil sa hinagap ay hindi ko
inisip na mayroong sila.
Hindi ko maintindihan. Kung mahal niya si Zoe, bakit sinasabi niyang mahal niya
ako? Bakit gusto niyang pakasalan ako oras na mahalin ko na rin siya? Anong silbi
noon kung may nangyayari pa rin sa kanila ni Zoe at ngayon nga ay buntis pa? Kung
sakaling hindi kami nagkaayos ni Flavian at pinilit ko ang sarili kong ituon ang
pagmamahal ko kay Archer gayong may kuneksyon pa rin pala sila ni Zoe, paano ako?
Hindi ko maintindihan. Wala akong maintindihan. Ang tanging naiintindihan ko
lang ay ang sakit sa puso ko. Wala ng mas hihigit pa sa sakit na hatid ng
katotohanang niloko ka ng pinakamalapit monv kaibigan. Gaano man kami kadalas
nagkaroon ng sama ng loob, hindi pa rin noon mababago ang pagmamahal ko sa kanya
bilang kaibigan.
Pakiramdam ko ay mas masakit pa ito sa ilang beses na paghihiwalay namin ni
Flavian noon.
Bumukas ang elevator. Tumayo ako at nakatungong lumabas ng building. I'm aware
that most of the people around me are looking at me but I didn't mind.
Sumakay ako ng kotse, pinaharuruot ito sa daan habang ang isip ay nananatiling
magulo at buhol-buhol.
Tumunog ang cellphone na nasa dashboard. Naiwan ko ito kanina bago ako umakyat
ng penthouse. Pinunasan ko ang luha sa mata ko ngunit may panibago na namang
tumulo.
Kinuha ko ang phone ko. There's a message from Archer. Sa screen pa lang ay
nabasa ko na ang text niya.
Archer:
Magusap tayo. Maghihintay ako.
Nalukot ang mukha ko sa pagpipigil ng iyak. Ibinalibag ko ang cellphone ko sa
ibabaw ng dashboard at hinayaan uling tangayin ang sarili ng emosyon.
Wala pang isang oras ay nakarating ako ng Cavite. Bumaba ako ng sasakyan at
pumasok sa loob ng hospital. Pagkarating ko sa tapat ng kwarto niya ay pinihit ko
ang door knob pabukas. Naabutan ko siyang nakaupo sa kama niya at nakasandal.
Nakatungo siya, ang paningin ay nasa ponkan na nakahain sa isang plato. Ang kanyang
ina ay nasa gilid at nagbabalat naman ng mansanas.
Nagangat siya ng tingin sa akin. Kaagad nagliwanag ang mukha niya pagkakakita
sa akin. Ngumiti siya. Tipid lang akong ngumiti na naging dahilan ng pagkunot ng
noo niya.
Tumingin ako kay Mrs. Follosco na nakatitig sa akin.
"G-Good afternoon, Ma'am." Mahinang bati ko.
Tumango siya sa akin.
 "Leave us, Ma." si Flavian, ang paningin ay nasa akin lang.
Hindi sumagot si Mrs. Follosco ngunit agad rin binitawan ang kutsilyong hawak
at naglakad na palabas ng kwarto. As soon as the door closed, he tapped the space
beside him.
"Come here,"
Lumunok ako, pinipigilan ang emosyon na gusto na namang kumawala mula sa
lalamunan ko.  Para akong batang kaunti na lang ay iiyak na dahil nakahanap ng
kakampi at pagsusumbungan. Humakbang ako palapit sa kanya at naupo roon, bahagyang
nakaharap sa kanya. He removed the hair on my face and keep it on my ear. Mataman
niyang pinagmasdan ang mukha ko.
"Are you okay?"
That question triggered my emotion. Nalukot ang mukha ko at mabilis na ikinawit
ang mga kamay ko sa leeg niya. He stiffened at my sudden action but still wrapped
his arm around my waist  I sobbed on his chest. Sunod-sunod ang naging paghikbi ko
at ang hagulgol ay buong layang pinakawalan.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 67

Tatlong araw pang nanatili si Flavian sa hospital sa

Cavite. I stayed with him throughout those days. Hindi ako umalis sa tabi niya at
walang mintis siyang inalagaan. Seeing him gaining his strength back makes me a bit
happy. Nakakahinga na ako ng maayos dahil ligtas na talaga siya sa kapahamakan.
Driving my car along the smooth road of Cavitex, I glanced at Flavian beside
me. Ramdam ko ang bigat ng tingin niya sa akin kaya naman hindi ko napigilan ang
sipatin siya. Hapon na at pauwi na kami ng Manila. Napagusapan nila na sa bahay ng
mga magulang niya muna siya magtitigil pangsamantala nang sa ganoon ay maaalagaan
siya ng ina niya habang nagpapagaling siya.
"What's with the heavy stares, Flavian?" tanong ko, ang paningin ay nasa
kalsada.
He didn't answer right away. The only noise that can be heard around us is the
music coming from the player. If I'm not mistaken, it's a song from Little Mix.
Secret love song.
Ilang sandali pa ng sumabay sa musika ang pagpapakawala ni Flavian ng buntong
hininga. Salubong ang kilay ko siyang sinulyapan ulit.
"Come on, Flav. May masakit ba sa'yo?" I asked, panic is starting to rise on my
chest.
"Are you okay?"
Sandali ko siyang nilingon. "Of course, bakit mo natanong?"
He sighed. "You can always drop your mask whenever you're with me, Trinity.
Hindi mo kailangan magpanggap sa harapan ko."
Hindi ako nakasagot agad. Pakiramdam ko, kahit hindi niya na linawin ang
sinasabi ay alam ko kaagad ang pinupunto niya.
No words have escape my lips. I remained quiet, eyes on the road while gripping
the steering wheel as anxiety starting to fill my chest.
Flavian already know the truth, about what exactly happened in the penthouse
days ago. Lahat ng nalaman ko ay sinabi ko sa kanya, ultimo maliit na detalye ay
hindi ko pinalagpas. He was shocked, he couldn't even believe that Zoe and Archer
had a relationship, o baka nga hanggang ngayon ay mayroon pa.
My best friend betrayed me. That reason is more than enough for me to feel this
pain slowly gnawing my heart. Siguro nga ay lumayo ang loob ko kay Zoe dahil sa
ilang beses naming pagaaway nang dahil sa relasyon namin ni Flavian, pero ano man
ang gawin, kaibigan ko pa rin siya.
Hindi magiging ganito kasakit sa parte kung sana ay ibang babae na lang ang
naging karelasyon ni Archer. Iyong hindi ko kaibigan, iyong hindi malapit sa puso
ko. Pero ano ba ang magagawa ko? Mas nauna sila. Wala pa ako sa buhay ni Archer ay
sila na ang magkarelasyon. My father just asked them a favor, nagkataon lang na ang
hinihinging pabor ni Papa ay ang pakasalan ako.
I won't blame my father for this because it's all in the past. He just did that
for me. Malinaw sa akin kung bakit nagawa iyon ni Papa. Kung ano man ang sakit na
nararamdaman ko ngayon ay para na lang kay Zoe. I am not mad at them, I don't think
I will ever have the right to feel that emotion. It's just the pain in my heart
talking.
"Masakit pa rin, Flav." mahinang bulong ko pagkatapos ng ilang sandaling
pananahimik.
"Is there any reason for me to feel worry? Can you still take it?"
I heaved a sigh and shot him an instant glance.
"I'll be okay, don't worry about me. I'll eventually move on from this
bullshit," I chuckled fakely. "Pagkahatid ko sa'yo sa bahay niyo, uuwi muna ako. I
still need to talk to Archer. Ayos lang ba?"
He bit the bottom part of his lip. "Sasamahan kita."
Umiling ako. "No need, Flav. This is just between me and Archer. I honestly
don't want to disrespect him by bringing you with me. We'll talk, hoping that we
could settle things on our own and decide to finally have an annulment."

I glanced at him and smiled a little. Tipid lang din siya

ngumiti, matamang nakatitig sa akin.
"Of course. Just wanna tell you that I'm here."
I smiled. "I know."
Hindi nagtagal at nakarating kami sa family house nila. Ipinarada ko ang kotse
ko sa likod ng puting Monterro Sports ng mga magulang ni Flavian. They're already
out of their car and currently looking at our direction.
We unfastened our seatbelts. Flavian, being the strong guy and hard headed he
is, he stepped out of the passenger's side and jogged towards me. Binuksan niya ang
pinto sa gilid ko. Napasimangot ako.
"Kung gumalaw ka ay parang wala kang sugat diyan sa dibdib mo." asik ko.
Ngumisi siya. "I'm already fine, Trinity. The pain is mild and tolerable."
Napailing ako at huminga lang ng malalim. He handed me his slender hand.
Tinanggap ko iyon at bumaba na. He pushed the door closed and gently wrapped his
arm around my waist. Nakita ko ang pagdapo ng mga mata ni Mrs. Follosco sa bewang
ko ngunit kaagad rin naman nagiwas at tumalikod na. They started marching towards
the gate. Sumunod kami.
Hindi ko na sana gusto pang sumama dito dahil hindi naging maganda ang ala-ala
ko sa bahay na ito. The last time I set my feet here, Mrs. Follosco threw painful
words against me. But Flavian initiated it, maging ang ama niya ay sinabihan din
ako na sumama sa kanila. Hindi naman kumibo si Mrs. Follosco kaya sa tingin ko ay
hindi niya mamasamain kung muli akong tatapak sa pamamahay niya.
"Flavian, magpahinga ka na sa kwarto mo. Hindi ka pa puwede gumalaw ng gumalaw
dahil baka bumuka ang sugat mo." paalala ni Mrs. Follosco pagkapasok namin ng
bahay.
We're all gathering here in the living room, ang mga kasambahay ay nasa paligid
at may mga bitbit na bag na dala pa namin mula sa hospital.
Tumango si Flavian, ang isang kamay ay nakasukbit sa bulsa ng suot niyang maong
na kupas at may natural na sira pa sa bandang tuhod.
This is just one of the times that I have seen this man wearing simple clothes
but still looks undeniably handsome. He's just rocking a plain white round neck
shirt that's fitted on his body, a washed denim jeans and a plain black flip flops
but his charm was too difficult to ignore.
"Let's go." Flavian said that pulled me out of fantasizing him.
I blinked my eyes. "Huh?"
"Akyat na tayo sa kwarto."
Uminit ang mukha ko at wala sa sariling napatingin sa mga magulang niya. His
father was sporting a playful smirk on his face while his mother was just staring
coldly at me.
Ibinalik ko ang tingin kay Flavian at inilingan siya. Agad na tumaas ang
kaliwang kilay niya na halos umabot pa sa iilang hibla ng buhok na nasa noo niya.
"Ikaw na lang. Kaya mo naman-"
"Sige na, hija. Ihatid mo na sa kwarto niya at hindi ka niyan titigilan
hangga't hindi ka pumapayag." pagputol ni Mr. Follosco sa sinasabi ko.
Dumiin ang hawak ni Flavian sa bewang ko sabay ng bahagyang pagbusangot ng
mukha niya. Nagbuga ako ng hangin, wala ng magawa.
"Halika na." mahinang sabi ko.
He flicked his tongue over his lips and nodded, lips twitching like he's
fighting for a smile. I rolled my eyes at him and looked at his parents.
"Hatid ko lang, po." paalam ko.
Mr. Follosco nodded his head. Hindi na ako tumingin sa asawa niya dahil alam
kong wala naman akong makukuhang sagot mula rito.
Flavian and I turned our back from them and started ambling towards the stairs.
Hindi pa man kami tuluyang nakakalayo ay narinig ko ang baritonong halakhak ng ama
niya.

"Flavian, son, control yourself. You can't do it yet."

Napatigil si Flavian sa paglalakad dahilan ng pagkakahinto ko rin. He muttered
a silent curse before glancing back to his father.
"Pa!" angil niya.
Tanging halakhak lang ang pinakawalan nito. Nagtuloy kami sa pagakyat. Hindi ko
mapigilan ang kagatin ang ibabang parte ng labi ko dahil sa mga salitang binitawan
ng ama niya.
I'm not acting a virgin here but hearing those kind of words from Flavian's
father is definitely something to be ashamed of. Knowing their stand on our
relationship...
"Sorry about my father. He's just that goofy." Flavian apologized as we're
heading to his room.
"Hmm, a total opposite of your mother, eh?"
He chuckled, giving me a chaste kiss on my temple.
"Indeed."
Pagkapasok sa kwarto ay agad naupo si Flavian sa dulo ng kama niya. He pulled
my hand and made me sit on his lap. Ang mga binti ko ay magkadikit at nasa kaliwang
bahagi lang ng hita niya. Ipinulupot niya ang dalawang kamay niya sa bewang ko at
tinitigan ako sa mga mata. Dahil sa posisyon namin ay mas nakaangat ako sa kanya
dahilan ng bahagya niyang pagkakatingala sa akin.
I stared back at him, letting my eyes wander all over his dark but mesmerizing
features.
"Call me when you have time." he said expectingly.
I brushed the hair on his forehead and nodded.
"You don't have to remind me that, Flav. I'll call you as soon as we're done
talking. Magpahinga ka dito. Papasyalan ulit kita bukas."
"Hmm, will wait for you."
Pinatakan niya ako ng masuyong halik sa labi ko dahilan ng pagkakapikit ng mga
mata ko. The kiss was too soft and gentle but full of emotions. Nagtagal ng ilang
segundo ang pagkakalapat ng labi namin bago ito naghiwalay. We both unlocked our
eyes. Malamlam ang mga mata niya at sigurado akong sinasalamin din nito ang mga
mata ko.
"I'll go ahead."
He nodded. "Love you, baby."
Hinaplos ko ang buhok niya sa likod at tipid na ngumiti.
"Love you, Flav. Keep that in mind." I said sincerely.
Pagkatapos magpaalaman ay sinabihan ko siyang magpahinga o hindi kaya ay
matulog na muna. I went out of his room and climbed down the stairs. Sa bungad pa
lang ay tanaw ko na si Mrs. Follosco na nakaupo sa sofa, magkakrus ang mga hita
habang nakatingin sa kawalan. There's a white teacup in front of her.
As soon as my shoes hit the marble floor, she moved her gaze to me and stared
at me with so much blankness in her eyes. Naglakad ako sa kinaroroonan niya at
huminto sa harapan niya.
"I'll go ahead, Mrs. Follosco." magalang na sabi ko ngunit hindi kababakasan ng
emosyon ang aking mukha.
She lowered her head and breathed a sigh. It's three seconds later when she
brought her head up and looked at me.
"Can I talk to you for a minute?" she asked frigidly.
Matalim ang mga mata niya ngunit hindi kagaya dati na parang bumubuga ng apoy
kapag nakikita ako. Despite of the darkness of her eyes, I can see no harm from
them.
Ano'ng paguusapan namin? Sasabihan na naman ba niya akong iwan si Flavian?
Paghihiwalayin na naman ba niya kami? Can't she just stay out of our relationship
and let us manage it? Obviously, we aren't kids anymore so we can already handle
serious matters between us.

Confused, I nodded my head at her.

"Sit down." she ordered.
I graced towards the sofa across her and sat on there. I crossed my legs
elegantly, staring intently at her. The determination plastered on my face says
that I have no plans on agreeing if she asked me to let go of her son.
Isang buntong hininga pa ang pinakawalan ni Mrs. Follosco bago siya tumitig sa
mga mata ko at nagumpisa sa pagsasalita.
"You see, Trinity. I already ended the bad blood between us the moment I saw
you on that hospital, staring bravely at me and telling me how in love you are with
my son. Hindi naging maganda ang nakaraan natin, hija. Marami akong salita na
ibinato sa'yo, mga salitang alam kong lubos na nakasakit sa damdamin mo. I won't be
sorry for that. I believe that telling you those words was just right. Ina ako,
Trinity. Masakit para sa akin ang makita ang anak ko na malagay sa ganoong
sitwasyon. If you're not married, I would love you for my son. Unfortunately, you
are. But witnessing how Flavian can turn his back on us because of you, I realized
that you are that important to him. Handa siyang kalabanin ang mundo para sa'yo,
maging ang pamilya niya para lang sa pagmamahalan niyong dalawa. Masakit para sa
akin iyon pero ganoon nga siguro talaga kapag nagmahal, lahat handang kalabanin..."
tipid na ngiti niya, ang mga mata ay naguumpisa ng pangilidan ng luha.
Unconsciously, I let go of my breath I didn't know I was holding. Hindi ito ang
inaasahan kong magiging laman ng paguusap namin. I expected her to spat venomous
words towards me. I expected her to ask me to break whatever's going on between her
son and I. Inaasahan kong lalaitin na naman niya ako dahil ginagawa kong kabit ang
anak niya. Pero hindi ganoon ang lumabas sa bibig niya. Kabaliktaran lahat.
"I just want my son to be happy, Trinity. And I know that you are his source of
happiness. So from now on, I won't meddle with your relationship anymore and let
you handle your own issues. Hindi na ako haharang pa sa inyong dalawa ng anak ko.
Seeing the way you look at him, alam kong mahal mo siya at hindi mo hahayaang
habang buhay na lang kayo sa ganitong sitwasyon..."
I bit my lips.
A tightening of my throat and a short intake of breath forecast the explosion
of emotion which to date, I have managed to keep buried deep inside. Her sincere
words and expression were too powerful and gut wrenching to be kept in check.
Lowering my head, the vision I have, began to swim in front of me as tears welled
from deep inside and coursed down my cheeks.
Is this real? Am I hearing her correctly?
"Well, this is not the reaction I have expected from you." Mrs. Follosco
snapped, playfulness and sarcasm can be heard from her voice.
Pasimple kong pinahiran ang luha sa pisngi ko at nagangat ng tingin sa kanya.
She shot her brow at me, tears pooling at the corner of her eyes.
 "I'm... I'm sorry. I just didn't expect t-this, Ma'am-"
"It's Tita Valerie for you, Trinity." she smiled genuinely that made my tears
fall even harder. "Good luck on your relationship with my son, hija. I'm expecting
a happy ending. Though you will be facing hard consequences, naniniwala pa rin ako
na magiging masaya kayo sa huli," she paused and exhaled gently. "And, Trinity, I
want you to know that you have my blessing now."
Hindi ko na napigilan pa ang mapahagulgol sa harap niya dahil sa biglaan pag-
gaan ng dibdib ko. Pakiramdam ko, sa ilang masasakit na pangyayari na naramdaman ko
sa mga nakalipas na araw, ang pagkakaayos namin ng ina ni Flavian ang kapalit ng
mga iyon.
Wala ng mas hihigit pa sa kasayahan na ang pamilya ng taong mahal mo ay hindi
tutol sa'yo. And parents should not come between their children and their spouses.
They should come along side of them but not between them.

"Thank you, T-Tita Valerie." I said, merely a whisper.

Magaan ang dibdib ko nang lisanin ko ang mansyon ng mga Follosco. Just before I
ride my car, I looked at the view in front of me and breathed a sigh.
I watch the line where heaven touched earth. My eyes witnessed the resounding
glowing collision. Sparks lit the sky and blood poured, as the glory of paradise
descended further behind the seam of the world. I glanced over my shoulder and saw
my shadow slowly shrinking towards my feet.
I breathed. All will be alright in time, I know.
Sumakay na ako ng kotse at nagmaneho na pauwi ng Penthouse ni Archer. Hindi ako
sigurado kung naroon na siya ngayon o baka nasa trabaho pa. Kung wala pa ay
maghihintay na lang ako hanggang sa umuwi siya.
Hindi ko alam kung anong naghihintay para sa aming dalawa. Pero alam kong isa
lang ang patutungahan nito, hiwalay.
Hindi pa ko pa man nalalaman ang tungkol sa kanila ni Zoe ay desidido na akong
makipaghiwalay sa kanya. The only thing that bothered me before was the fact that I
might hurt him. Mahalaga sa akin si Archer, at kahit na nangyari ang gulong ito sa
pagitan naming tatlo ni Zoe, hindi iyon magbabago. I still care for him. Ayoko
siyang masaktan noon, maging ngayon. Nga lang, ang gulong ito sa pagitan namin ay
naging dahilan lang para lumakas ang loob ko sa desisyong matagal ko ng gustong
gawin.
I twisted the cold metal door knob of the penthouse. Suprisingly, it's open.
Siguro ay nakalimutan i-lock ni Mica. Itinulak ko ito, marahan kong inihakbang ang
mga paa ko papasok. There's a hollow feeling inside my chest like the place
suddenly became unwelcome. As soon as I get to see the whole living room, Archer's
tall built filled my vision. He's climbing down the stairs. Naglapat ang mga mata
namin, pansin ang gulat doon dahil sa bahagyang pamimilog nito.
Tumungo ako, nagpakawala ng marahang buntong hininga. I bit my lips, trying to
find the composure I just lost seconds ago. Isang beses pa akong nagbuha ng hangin
bago iniangat ang tingin ko sa kanya.
My lips managed to release a smile.
"Hey." I greeted, trying to act normal.
Inihakbang niya ang paa sa huling baitang ng hagdan, hindi inaalis ang titig sa
akin. He ambled towards me, our eyes never leaving each other. Watching him as he
walks near me feels like someone's tearing my heart into pieces.
Nasaan ang galit? Nasaan ang pait na dapat ay nararamdaman ko para sa kanya?
Bakit wala akong makapa? Bakit sakit para sa aming dalawa lang ang nararamdaman ko?
Tumigil si Archer sa harapan ko. My gaze automatically dropped down, couldn't
look properly at his dark eyes. Dumapo ang mga mata ko sa dibdib niya. Wearing a
gray vneck shirt and faded jeans, I assumed that he didn't go to work.
"You're here..." he said, voice was a bit raspy and deep.
Tumango ako. I raised my head up, only to find the sorrow and dysphoria in his
eyes while staring at me.
"Can we talk?" I managed to say.
 He nodded. Huminga ako ng malalim, nilagpasan siya at umakyat ng hagdan. It's
seconds later when I heard his footsteps behind me.
Yumakap sa akin ang panggabing hangin pagkarating ko sa pool area ng penthouse.
The pink light under the pool is radiating all over the dark place. Tanaw ang
nagliliwanag na mga gusali sa harap, naglakad ako palapit sa pool bago hinubad ang
aking suot na dollshoes.
Naupo ako sahig, ang paa ay hinayaan ilublob sa tubig. Napasinghap ako nang
mabilis na kumalat ang malamig na temperatura sa balat ko. I wiggled my feet
slowly, trying to feel the cold water that's starting to calm my nerves.

Ilang sandali pa nang makita ko ang mga binti ni Archer sa

tabi ko. I didn't look up and just feel his presence beside me. Itinuon ko ang mga
mata ko sa pool nang makita ko ang pagupo niya at ng paglaylay ng mga paa niya sa
tubig, ang pamamasa ay mabilis na umakyat sa laylayan ng pantalon niya.
"Nabasa ang pantalon mo." sabi ko, nakatingin pa rin sa mga paa niya na hindi
na gaanong kita ngayon dahil nakalubog na sa tubig.
I only got a silent sigh for an answer. Nagtaas ako ng tingin at ipinagpatuloy
ang pagmamasid sa mga gusali na nagmimustulang bokeh dahil sa layo at liwanag nito.
"How are you?" si Archer matapos ang ilang minuto ng pananahimik.
Tipid akong ngumiti.
"Not fine but eventually, I'll be." I exhaled. "Ikaw? Kamusta ka na?"
Muling pumangibabaw ang katahimikan. Hindi kailanman ko inasahan na magkakaroon
kami ng ganitong klase ng usapan ni Archer, kung saan pakiramdam namin ay parehas
kaming nangangapa. Ano ba dapat ang sabihin? Saan ba kami magsisimula? Ano ba ang
mga emosyon na puwedeng maramdaman?
"I'm sorry..." he whispered.
Huminga ako ng malalim. Searing pain suddenly pooled at the corner of my eyes.
"You don't have to. I understand, Archer. Mas nauna mong nakilala si Zoe kesa
sa akin. She's right, I ruined your relationship-"
"Trina, that's not true-"
Umiling ako. "Hear me first," pagputol ko sa sasabihin niya at nagimbak ng
hangin sa aking dibdib. "For some reason, I get to understand why she's so mad at
me. She's in love you, Archer. Alam mo 'yan, mas higit na alam mo 'yan. Kung hindi
dahil sa akin ay hindi kayo magkakasira. Hindi ko man ginusto ang pagsasama nating
ito, ako pa rin ang dahilan kung bakit kayo humantong sa paghihiwalay... o kung
naghiwalay nga ba kayo," natatawa ngunit malungkot na pahayag ko. "Hindi ko
makuhang magalit sa inyo, sa'yo, kahit pa alam kong pinagmukha niyo akong tanga.
Dahil ako mismo, alam ko sa sarili kong may pagkakamali rin akong nagawa at patuloy
na ginagawa sa likod mo."
Nanginig ang labi ko sa mga huling katagang binitawan. Pagkatapos ng ilang
taong pagtatago ng katotohanan, hindi ko akalain na dadating ang oras na ito, na
maipagtatapat ko na sa kanya ang pagkakamaling ginawa ko noon at patuloy na
ginagawa ngayon.
"I... I cheated on you, Archer. I did so many unfaithful things behind our
relationship. I have my fair share of mistake, too. If you're fucking my best
friend behind my back, ganoon rin ako. I'm in a relationship with someone, too."
There you go. I finally said it. Mali man pero nakaramdam ako ng luwag sa
dibdib ko matapos sabihin ang lihim na iyon sa kanya. It's like something in my
chest had been lifted up from drowning.
Dead silence filled the moment. Malalim na buntong hininga ang narinig ko mula
sa kanya.
"Flavian Follosco?" he asked seriously.
Hindi na ako nagulat. Bakit pa? Zoe revealed it days ago, sa mismong harapan
naming lahat.
"Yes. Kilala mo na dahil nabanggit ni Zoe ang tungkol sa kanya nung nagkaharap-
harap tayo. O, baka nga matagal mo ng alam dahil sinabi niya-"
"I already knew about him, Trina. Your relationship with him from then until
now, and Zoe doesn't have to do with it."
Mabilis akong napalingon sa kanya, ang mga mata ay naniningkit. He's staring at
the pool with no visible emotions in his eyes.
"What do you mean?"
His Adam's apple moved up and down, a sign that he just swallowed hard.
Nilingon niya ako, tipid na ngumiti at muling ibinalik sa tubig ang tingin.

"Do you remember back when we're in Davao and we had a huge
fight? You were asking for an anullment that time and it made me confused why you
were so eager to ask for that damn thing," the corner of his lips twitched but it
can't still hide the frustration in his voice. "I had you followed, Trina. Simula
ng magdesisyon kang bumalik ng Manila at iwan ako sa Davao, naisip kong pasundan ka
sa tauhan ko, and he's successful because he found you going out of your office
with Follosco that very same day. I know everything that you did. Everything.
Maging ang paghihiwalay ninyo ay alam ko. The reason why you suddenly decided to
have a vacation in Canada, right?"
My eyes widened in disbelief. Alam niya na? Matagal niya ng alam? He had me
followed? All this time ay wala rin silbi ang pagtatago namin ni Flavian dahil
bistado niya na ang mga galaw ko? Pero bakit inilihim niya? Bakit hindi siya gumawa
ng aksyon? All throughout the years, why did he remain silent?
"I saw you cry in front of him. Noong gabing nakipaghiwalay ka sa kanya
dalawang taon na ang nakakalipas... naroon ako, pinapanood kang mawasak sa harap ng
mundo mo sa gitna ng malakas na ulan. I watched the woman I love break down in
front of the man she loves. Funny, right?" he chuckled fakely. "And when you
thought of going to Canada, probably because you want to move on, kinuha ko ang
pagkakataon na iyon para samahan ka. Kasi alam kong malungkot ka, kasi alam kong
masiyado kang nasaktan sa paghihiwalay niyo, kasi alam kong kailangan mo ng
karamay. Kaya sabi ko sa sarili ko, gagawin ko ang lahat para pasayahin ka, para
hindi ka makitang umiiyak. Sasamahan kita, kahit alam kong hindi ako ang gusto mo
makasama. Ganoon kita kamahal, Trina."
Unti-unting nabasag ang boses niya. Ni minsan, hindi kailanman ko inakala na
ang isang kagaya ni Archer ay makikitaan ko ng kahinaan. Para bang sobrang bigat na
ng dinadala niya sa dibdib niya at ngayon ay hindi na kinaya pa.
"Sinubukan kong kunin ang loob mo, sinubukan kong gawin ang lahat para mabaling
sa akin ang pagmamahal mo, pero hindi ko nagawa. Ganoon mo siguro siya kamahal na
kahit ilang beses kong ipagtulakan ang sarili ko sa'yo, wala pa rin. I don't want
to give up. Fuck. Hell knows I don't want to. Mostly when I saw you trying so hard
to love me, but still failed. You failed because you know in yourself that there's
only one man who truly owns your heart, and that's not me."
He lowered his gaze, his jaw clenched tightly. A single tear fell from his eye
and went directly to the pool. I remained looking at him even though the pain in
his eyes was too much to take.
"Remember the first night I told you that I'm in love with you? That's true.
Minahal kita sa kabila ng katotohanang niloloko mo ako," hindi na nakapagpigil pa,
pumailanlang ang mahinang hikbi ni Archer sa tahimik at mapayapang gabi. "I loved
Zoe. She's my first love and I was truly hurt the moment I left her for you. But
every journey has an end, same with our love story. Natapos ang lahat sa amin
simula ng mahulog ako sa'yo. I avoided her, Trina. Kahit alam kong nasasaktan siya
sa ginagawa kong pagiwas, ginawa ko pa rin. Dahil simula ng araw na mahalin kita,
ipinangako ko sa sarili ko na hindi ako gaganti sa pagkakamaling ginagawa mo sa
relasyon natin, na sa ating dalawa, tama na ang ikaw na lang ang nagloloko, na
hindi ko iyon gagawin sa'yo kahit pa sobrang sakit na, kahit pa sobrang nakakadurog
na ng pagkalalaki. But I still fucked up, something happened to us. And now she's
pregnant with my child."
Huminga ako ng malalim at napatingala sa madilim ngunit maulap na kalangitan. I
couldn't help but compare the night with my own state of mind. Just like those
clouds, my insides were in a chaos. A mess. Something was bothering me. Something
was hurting me. Something ached inside me. Something felt so wrong, so invalid but
I couldn't tell what. I tried to pin point the cause for this unexplained pain but
failed. I tried to reason this unbearable burning but didn't find any. Everything
felt so confused, just like a jumbled set of a puzzle.
I am simply hurt. This revelation was too much.
I sobbed and looked at him. "Hindi ka ba masaya? I remember you telling me
about dreaming of having a child. Ito na 'yon."

Mula sa pagkakatungo ay nagangat siya ng tingin sa harapan

bago tumingala. He inhaled and breathed a sigh.
"Happy. She's carrying my own flesh and blood." he dropped his head down and
glanced at me with those bloodshot and glassy eyes. "But would be more happy if
you're the mother of that child."
Nagiwas ako ng tingin, hindi alam ang dapat isagot sa kanya.
"Wala na ba kayong pagasa magkaayos? You're having a child soon. Kailangan mo
siyang bigyan ng buong pamilya." pagiiba ko sa tema dahil alam kong masakit para sa
aming dalawa ang pinatutunguhan ng usapan na ito.
"I can still give my child a complete family even without getting back with
Zoe, Trina. May mga bagay na hindi na puwede pang ibalik."
"Asshole. Hindi mo na sana binuntis kung wala kang planong balikan." I hissed
and rolled my eyes.
"I know." tanging sagot niya lang.
Dumaloy ang agos ng katahimik sa pagitan naming dalawa. Abala ang utak ko sa
mga salitang narinig mula sa kanya. Sa huling sandali ng pagsasama namin,
pinagduduhan ko ang nararamdaman niya para sa akin. Kung totoo ba ito o baka
nadadala lang siya sa emosyon niya. Pero hindi pala, simula pa lang pala ay totoo
na.
All this time, his love for me is real and genuine. Zoe is right. I don't
deserve this man beside me. He's not worth of this pain. Umpisa pa lang ay
sinakripisyo niya na ang sarili niya para sa akin. He sacrificed his relationship
with my best friend just for the sake of my father's request. And this is what he
got after everything he has done? Ang masaktan at patuloy na masaktan?
If I just could teach my heart...
"I'm sorry..." I said, merely a whisper. "I'm sorry for hurting you... for
everything..."
"Do you love him?"
I sighed. Tumango ako kahit pa hindi siya nakatingin sa akin.
"Yes."
"Are you happy with him?"
"Yes."
"If he can makes you ridiculously happy, if he makes you smile often and a lot,
then don't be sorry. You deserve to be happy, Trina. I should be the one saying
that. Hindi kita nagawang pasayahin noon. All we did that time was to fight and
yell with each other. I'm sorry if most of our memories were filled with anger and
hatred," he stared at me. "I'm sorry if I failed you."
Umiling ako. "Don't say that. Hindi lang ikaw ang nagkamali sa pagsasama na
ito, Archer. We both failed each other that led us to this painful situation. Huwag
mong akuin ang lahat ng pagkakamali."
Matipid siyang ngumiti. "Can I get a hug?"
I smiled gloomily at him. Itinuko ko ang mga palad ko sa simento at bahagyang
nausod sa tabi niya. I locked my arms around his body and hugged him tightly, my
way of telling him how sorry I am and how I'm aching for his forgiveness.
Naramdaman ko ang pagdantay ng kamay niya sa katawan ko at hinapit ako palapit
sa kanya. He rested his face on the side of my neck, releasing warm air. Napapikit
ako, kasabay noon ay ang kung anong kirot sa aking puso nang maramdaman ko ang
pagdampi ng mainit na likido sa gilid ng aking leeg.
"I'm letting you go now, Trina. I'm setting you free." he whispered as his
voice broke into tears.
Tears of despondency slowly cascaded down my cheeks leaving me so weak and
frail. I'm crying not because I finally heard the words I've been wanting to hear
from him, but because of the sadness and pain I'm hearing from his thick voice.
It was painful to see him like this. All I could do was embrace him and let the
torrent of my tears to soak through his shirt. I could feel him clench his fists,
not knowing whether to be mad or to give up hope all together. I could hear him
silently screaming, suffocating with each breath he took holding onto his pride. I
ran my fingers through his hair, time and time again, in an attempt to calm the
silent war within his mind.
"Being married to you is so far the best thing that ever happened to me, Trina.
And if life would be given me a chance to marry you again with the same situation,
I wouldn't hesitate to say yes. I'll marry you over and over again." he sobbed. "I
love you this much. I'm in love with you so much. But your happiness is more
important than anything. And I won't deprive you the freedom to feel that."
I placed my face on his shoulder and cried hysterically. Mas humigpit ang
pagkakakapit ko sa leeg niya at tila ba doon na lang kumukuha ng lakas.
"Thank you for coming into my life, Trinity. I will always treasure our moments
together, even the ugly ones, I'll keep them in my heart. Always."
Sa pagkakataon na iyon natapos ang paguusap namin ni Archer. Nagpaalam siya sa
akin na lalabas lang sandali at babalik rin. Ang akala niya ay hindi ako dito
matutulog at umuwi lang para kausapin siya. Pero hindi, narito ako sa kwarto namin.
Nakahiga habang ang utak ay hindi na alam kung ano ang uunahing iisipin.
A part of me is happy that finally, the secret I've been hiding for so long was
finally revealed. Huli na nga lang dahil matagal niya ng alam ang totoo. But still,
iba pa rin kapag sa akin mismo nanggaling.
Masaya ako dahil pinalaya niya na ako. Pero hindi masiyado, hindi sobra.
Hearing the pain from his voice while telling me those words still sending
excruciating pain in my heart. Masakit dahil naging mahalaga na siya sa aking tao.
Masakit dahil alam kong nasasaktan siya.
Ganoon ba talaga? Kailangan mo ba talaga munang makasakit ng tao bago mo
makamtam ang kasayahan na inaasam mo?
Hindi ko na namalayan na nakatulog na ako. Sa dami at bigat ng utak ko ay hindi
ko man lang naramdaman ang pagkakahulog ng kamalayan ko. Kung hindi pa nagingay ang
cellphone ko ay hindi pa ako magigising.
Bukas pa ang ilaw kaya naman nagawa kong masilayan ang oras sa bahagyang
nakapikit na mga mata. Alas-dos pa lang ng umaga. Sinilip ko ang tabi ko at
nakitang maaayos pa rin ang pagkakalapat ng kobre kama, tanda ng hindi pa
nahihigaan.
Bumuntong hininga ako. Hindi pa siya nakakauwi.
Tumagilid ako at inabot ang cellphone sa ibabaw ng night table. Agad sumulpot
si Flavian sa isip ko. Hindi ko siya nagawang tawagan kanin o itext man lang.
Maaaring siya itong tumatawag na ito.
Nang makita ang numero ni Archer sa screen ay kumunot ang noo ko.
Bakit tumatawag ito? Anong oras ba siya uuwi?
Sinagot ko ang tawag at itinapat ito sa tainga ko.
"Archer..." bungad ko.
"Ah, hello po. Si Ma'am Trinity po ba ito?" tanong ng isang boses babae sa
kabilang linya.
Tumaas ang kilay ko. "Yes. Who's this?"
Bakit nasa kanya ang cellphone ni Archer?
"Ma'am, isa po akong nurse. Number nyo po ang una kong nakita sa call history
ng may ari ng cellphone na ito kaya po kayo ang tinawagan ko."
Nagsalubong ang kilay ko, mabilis na napabalikwas ng bangon.
"Nurse? Bakit, ano'ng nangyari kay Archer?" tanong ko at nagsimula ng tumayo
mula sa kama.
"Isinugod po siya dito sa St. Lukes Medical center, car accident, po. Kung
maaari po ay puntahan niyo siya dito o kung sino mang kamag-anak ng pasyente."
Sa mga oras na ito, ang tunog magmula sa pagkakabagsak ng cellphone sa marmol
na sahig ang siyang tanging pumailanlang sa pandinig ko.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 68

Hot, salty tears were flooding my cheeks and dripping off

my chin as I ran towards the hospital's hallway, searching for the emergency room.
I opened my mouth to inhale some calm air but failed, all that came out were
deep, gut-wrenching sobs that tore through my chest and convulsed my frail body. I
stopped from running, shaking and gasping when I saw a nurse walking across me.
"Please, tell me where the emergency room is." I chocked and made her stop from
walking.
She swallowed, worry etched in her face.
"Diretso lang, Ma'am. Pinakadulo, po."
I continued running, didn't even dare to thank her. Mas binilisan ko pa ang
pagtakbo, wala ng pakielam kahit may ilang taong minumura ako dahil sa
pagkakabangga ko sa kanila.
Narating ng mga paa ko ang isang kwarto na nahaharangan ng isang sliding door.
Sa nanglalamig na mga kamay ay pinadausdos ko ang mga palad ko dito paatras at
mabilis na humakbang papasok.
A couple of nurses and a male doctor welcomed my hazy vision. Nakapaikot sila
at tila nagkakagulo. Nang ibaba ko ang tingin ko sa taong pinagkakaguluhan nila ay
halos takasan ako ng tino matapos makita si Archer na nababalot ng dugo ang buong
katawan. Maging ang mukha ay halos hindi na makilala sa dami ng sugat na naroon.
His eyes are closed, body looks so helpless and wounded like he had just
experienced a worst accident.
"A-Archer..." nanginginig ang labi na bulong ko.
Napatingin sa akin ang isang nurse na naroon. Ang kamay na nababalutan ng
puting gloves habang nakatahawak sa tapat ng dibdib ni Archer ay halos magkulay
pula na. Nagbawi rin siya ng tingin at mabilis na ibinalik ito kay Archer.
Wala pang ilang segundo nang mangisay si Archer sa kama habang ang mga mata ay
nananatili pa rin nakapikit. Nanglaki ang mga mata ko.
"Archer!" I screamed. I covered my mouth with my palm to stifle my sobs but
it's useless for my voice echoed in the whole room.
Nagkagulo ang mga nurse na naroon. Maging ang Doctor ay may kung anong aparato
ang inilalagay sa tapat ng dibdib at ulo ni Archer.
"God, please save him." I whimpered.
Ilang sandali pa nang makita ko ang pagiling ng doctor habang tinititigan si
Archer na ngayon ay bahagya ng kumalma sa pangingisay. Tumalikod ang doctor at
naglakad sa gawik ko, agad nagtama ang mga mata namin.
"Are you related to the patient?" he asked coldly.
Sunod-sunod ang naging pagtango ko.
"Yes, he's my husband. How is he, Doc?"
"Kailangan namin siyang maoperahan kaagad dahil sa isang tubo na tumagos sa
tagiliran niya mula sa banggaan. It might hit some sensitive organ in his body.
Marami rin dugo ang nawala sa kanya at bukod pa roon ay ang mga bubog na
nagsiliparan mula sa mga nabasag na salamin. Pero hindi iyon ang ipinagaalala ko sa
kanya, Ma'am." paliwanag niya sa akin.
Kumunot ang noo ko, ang tibok ng puso ay mas bumilis.
"W-What do you mean, Doc?"
"The patient had a seizure just a while ago. I'm afraid that he's currently
suffering a traumatic brain injury. Or in other word, a brain hemorrhage. We need
to run some tests regarding that. This is a serious life threatening situation."
Tumungo ako, ang luha ay wala ng tigil sa pag alpas. Huminga ako ng malalim at
nag angat ng tingin sa kanya.
"Do everything to save him, Doc. Everything."
 He smiled at me, like it's his way of assuring me that everything will be
alright, that he will take him out of danger.
Wala sa sariling napatingin ako sa gawi ni Archer. Hindi pa rin nagbabago ang
ayos nito, malayong-malayo sa Archer na nakausap ko kanina bago mangyari ang bagay
na ito.

Sana nga. Sana nga maging maayos ka at makaligtas sa

kapahamakan na ito. Hindi ko alam ang gagawin oras na may mangyaring masama sa'yo.
Kulang limang oras na ang nakalipas simula ng ilipat si Archer sa operating
room para alisin ang tubo na tumagos sa tagiliran niya. I am currently sitting on
the hallway just near the operating room, filling up some forms when I heard
someone call me.
"Trinity!"
Lumingon ako sa gilid ko. Nakita ko roon ang mga magulang ni Archer na halos
tumakbo na palapit sa akin. Bakas ang pagaalala sa mga mukha nila, higit kay
Evangeline. Inilapag ko ang clipboard sa gilid ko at tumayo para salubungin sila.
"M-Ma..." paos ang boses na tawag ko.
I'm a bit thankful that my phone didn't broke the moment I lost my grip on it.
Nagawa kong tawagan agad ang mga magulang ni Archer at sabihin sa kanila ang
tungkol sa bagay na ito.
"What h-happened, huh? What happened to my son?" nabubulol na tanong ni
Evangeline, ang luha ay halos hindi na magkamayaw sa pagtulo. Base on her puffy
eyes, she has been crying for awhile now.
Napatingin ako kay Papa Tyron. Nagtatagis ang bagang nito at nangingilid rin
ang luha sa mga mata. I bit my lip to control the pain I'm feeling as I look at
their hurtful eyes.
"C-Car accident, po." pahayag ko.
Nasapo ni Papa Tyron ang noo niya matapos ko sabihin iyon.
"Nasa operating room na po siya ngayon dahil sa isang tubo na tumagos sa
tagiliran niya. They need to operate him to stop further damage. Marami rin daw
pong dugo ang nawala sa kanya. Nagsagawa rin po sila tests dahil... dahil sa tingin
po ng doctor ay may traumatic brain injury si Archer. H-He had a seizure earlier."
pumipiyok ang boses na paliwanag ko.
Hysterical sobs escaped Evangeline's throat. Walang lakas siyang napaupo sa
bench na nasa tabi namin at sapu-sapo ang mukhang humagulgol. Papa Tyron pulled her
close and let her cry against his chest. Tanging ang malakas na palahaw niya ang
maririnig sa tahimik na pasilyo sa labas ng operating room.
Nagiwas ako ng tingin, hindi makayanan panoorin ang dalamhati sa mga mukha
nila.
"Ah, excuse me, po."
Sabay-sabay kaming napatingin sa gilid namin nang marinig namin ang boses ng
isang lalaki. Two police are walking towards us.
"Yes?" sagot ko sa kanila.
"Kamag-anak po ba kayo ni Archer Raven—"
"Yes, we are his family. Why?" malamig na pagputol ni Papa Tyron sa sinasabi ng
police.
The man in a blue uniform nodded his head and cleared his throat.
"Natagpuan lang po namin ang mga personal na gamit niya sa loob ng sasakyan
niya. Ibibigay po sana namin."
Iniangat niya ang isang transparent ziplock kung saan naglalaman ito ng wallet,
cellphone at susi ng kotse ni Archer. Some of it has blood stains that made my
heart ache. Naalala kong ang cellphone pa ni Archer ang ginamit na pagtawag sa akin
kanina ng nurse dito. Marahil ay isinurrender rin kaagad.
Inabot ito ni Evangeline, mas lalong lumala ang pagiyak.
"Itatanong lang din po sana namin kung gusto niyo magsampa ng kaso sa driver ng
truck na nakabangga sa biktima?" dagdag pa nito.
"What really happened to that accident?" si Papa Tyron.
 "According to the witnesses, papatawid na po ang sasakyan ni Mr. Ravena sa
intersection nang bigla siyang salubungin ng truck sa gilid niya na kung tutuusin
ay nakahinto dapat dahil iyon ang nasa traffic light. Naging dahilan po iyon ng
pagsasalpukan ng sasakyan nila. Masiyado pong malakas ang impact ng banggan. Nayupi
po ang kotse ni Mr. Ravena kaya po wala na siyang malay nang maabutan namin siya
roon."

"May traffic lights! Hindi ba sumusunod ang driver na

nakabangga sa kanya sa tamang oras kung kailan siya dapat hihinto at magmamaneho?!"
histerikal na sigaw ni Evangeline.
Huminga ng malalim ang pulis. "Sa katunayan po niyan ay parehas silang
nakainom. Kaso lang po ay matino pa rin sa pagmamaneho si Mr. Ravena habang ang
driver ng truck na nakabangga naman sa kanya ay nakaidlip habang nagmamaneho.
Nawalan siya ng kontrol sa manibela na naging dahilan ng aksidente."
"What a stupid and wreckless driver he is! I'm gonna make sure he will rot in
jail!" nagtatagis ang bagang na saad ni Papa Tyron.
Napaupo ako sa bench, hindi maintindihan ang sakit at kunsensiya na mabilis
sumakop sa puso ko.
"Kung ganoon po ay maaari ko po ba kayo makausap sandali tungkol sa kasong
isasampa ninyo?" dinig kong tanong ng pulis na mabilis sinang-ayunan ni Papa Tyron.
Bago ko pa maiangat ang tingin ko sa kanila ay nakita ko na ang paglayo nila sa
amin. Si Evangeline ay naiwan sa tabi ko, nakayuko at umiiyak.
My eyes were blankly fixed on the while wall infront of us. One second passed.
Two seconds passed. Three seconds passed. Guilt was eating and pestering me. A fire
burned in my mind and throat. Remorse hit me like a sledgehammer and I can't help
but to blame myself.
Pakiramdam ko, ako ang puno't dulo ng lahat ng ito, kung bakit naginom si
Archer na nauwi sa aksidente. Kung hindi dahil sa akin, sa problemang
kinasasangkutan naming dalawa, hindi niya maiisipan ang lumabas at maginom. Kung
hindi siya lumabas, hindi siya maaksidente.
Kasalanan ko.
"Hindi ko alam ang gagawin ko kapag nawala sa akin ang anak ko, Trinity. Hindi
ko kaya. Mababaliw ako." Evangeline's soft and broken voice pulled me out of
blaming myself.
I glanced at her. Her gaze was fixed on the floor, hands balled into fists
while continuesly releasing her quiet sobs.
Gumapang ang mainit na likido sa pisngi ko. Nanikip ang lalamunan ko sa sakit
na dinudulot ng kaisipan na mawawala sa amin si Archer.
Pero hindi, alam kong hindi ganoon ang mangyayari. He's a strong man. He will
overcome this trial that life is giving him. Makakaligtas siya. Hindi siya
papabayaan ng nasa itaas.
"He will be alright, Mama." tanging nasabi ko na lang kahit pa ako mismo ay
gustong panghinaan ng loob. "Magbabanyo lang po ako."
Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya at tumayo na. The comfort room is
located on the lower floor so I still have to use the stairs to reach it.
Wala ako sa wisyo habang binabaybay ang daan patungo doon. Diretso ang tingin
ko, ang lakad ay mabagal lang at tila naubusan na ng lakas. Pakiramdam ko ay iniwan
na ng kaluluwa ko ang mismong katawan ko, walang kasiguraduhan kung babalik pa ito
hindi na.
Binuksan ko ang pintuan ng banyo. After locking myself in, the sound of wailing
echoed throughout the four corners of the comfort room. My sobbing was preventing
me from breathing calmly. I looked at my reflection through the wide mirror, my
face was dripping with salt water and moans escaped my lips through the suppressed
sounds of hicups.
He can't die. Archer can't die. Hindi siya puwedeng mawala. Hindi niya puwede
iwanan si Zoe. Magkakaanak pa sila at kailangan niya bigyan ng buong pamilya ang
anak nila. He needs to get his strength back and fight for his life so he could go
back to Zoe and love her again. At kapag nagkaayos na sila, magpapakasal sila at
ako ang magiging pinakamasayang tao kapag nangyari iyon.
Magiging masaya ako hindi dahil sa wakas ay tuluyan na kaming malaya mula sa
isa't-isa, magiging masaya ako dahil alam kong simula pa lang ay sila naman na
talaga ang nagmamahalan at nararapat sa isa't-isa.

He can't die. He can't. He can't just leave my best friend

like that! He can't just give up after showing me how good of a man he is.
Tumungo ako, ang mga mata ay nakapikit habang hinahayaan ang masaganang luha na
maglandas sa pisngi ko. After awhile, I grabbed my phone from my pocket. Nakita ko
roon ang ilang missed call mula kay Flavian kalakip ang isang text na ilang minuto
pa lang simula ng ipadala.
Flavian:
You didn't call or text me.
Sobbing, I pressed his number and placed the phone across my ear. Hindi ko alam
kung gising pa siya. But seeing the time he's sent me that message, there's a
possibility that he still is.
Hindi ako nagkamali nang dalawang ring pa lang ay narinug ko na ang namamos
niyang boses. Pakiramdam ko ay nakatulog na siya at naalimpungatan kaya ganoon na
lang kamalat ang boses niya.
"Sweet cheeks," he greeted hoarsely.
Tipid akong ngumiti sa naging bungad niya. Lumunok ako, huminga ng malalim at
pinilit pakalmahin mg sarili.
"Hey. Ba't gising ka pa?" pagsasatinig ko.
Flavian didn't speak right away. His heavy breathing was the only sound I can
hear. Hinayaan ko siya at hindi kinulit. Hearing anything from him can lessen the
anxiety I'm feeling right now.
Nearly a minute when I heard him speak again.
"You okay?"
Parang gatilyo ng baril ang naging tanong niyang iyon. Nalukot ang mukha ko,
lumabas ang isang hikbi sa lalamunan ko hanggang sa tuluyan na namang pinagsikipan
ng dibdib.
"It's Archer... h-he got involved in a car a-accident. Nasa hospital ako..."
Nanaig ang katahimikan muli. He only listen as I released my heart-tearing
sobs. Na para bang alam niya na tanging ang pakikinig lang sa akin ang magagawa
niya.
"Pupuntahan kita..." he said firmly.
Umiling ako, hindi man niya nakikita.
"No, my in-laws are here. As much as I want you to come here and get some
comforting hugs from you, I can't. We can't. Kasal pa rin kami ni Archer. I respect
him and his parents, Flav. They can't see us together yet. It will only trigger
their emotions. Not now that their son is in a critical situation."
A silent sigh played across the line.
"Naiintindihan ko..." he voiced out. Nagpakawala ako ng malalim na hangin. "He
will be alright, Trinity. Don't worry too much. Everything's going to be fine."
"I know. I know he'll be fine. He's strong." garalgal na sabi ko.
"Hmm, course. Don't stress yourself, Trinity. Update me as much as possible.
Nagaalala rin ako para sa'yo."
"I will, Flav. I'll call you again tomorrow. Matulog ka na at magpahinga. Don't
forget to ask someone to clean your wounds." I paused as another single tear broke
out of my eyes. "I love you, Flav."
He breathed after a couple of seconds. "I love you back, baby."
Hindi ako makapaniwala. Hindi ko akalain na muli akong babalik sa hospital oras
lang ang pagitan. Pagkatapos ni Flavian ay si Archer naman.
Kabayaran ko ba ito sa mga pagkakamaling nagawa ko sa buhay? Ganoon ba ako
kasama para piliin ang lalaking mahal ko at nagpapasaya sa akin? Mali na ba ngayon
ang magmahal? Masama na ba ako dahil nagpakatotoo ako sa sarili ko at sa harap
nila? Sinubukan ko naman ibaling ang loob ko sa kanya, pero hindi ko talaga kaya.
Kung paparusahan ako sa pamamagitan ni Archer, puwede bang ako na lang? Huwag
na siya. Magkakaroon na siya ng anak, pangyayaring matagal niya ng inaasam. Ngayon
pa ba siya mawawala?

Ilang minuto pa ako nananatili sa loob ng banyo bago ako

tuluyang lumabas ng banyo at bumalik sa sumunod na palapag. Malayo pa lang ay tanaw
ko na si Evangeline, patuloy pa rin umiiyak habang sa tabi niya ay si Zoe,
nakayakap sa kanya habang tumatangis rin.
Looking at them right now makes me feel that I am really the intruder in their
own world. Siya talaga ang nauna at panira lang ako. She looks close to my mother-
in-law and Evangeline seems so fond of her.
Huminga ako ng malalim. Nagpatuloy ako sa paghakbang, saktong pag angat ng mga
mata ni Zoe. Our eyes met. I suddenly saw the anger dancing from those soft eyes as
she glared at me. Her lips pursed tightly. She stood up and marched towards me like
a predator ready to attack its prey.
Bago pa man ako makapagbigay ng reaksyon ay naramdaman ko na ang pagdapo ng
palad niya sa pisngi ko.
"Lean!" dinig kong sigaw ng biyenan ko at ang mga yabag niya palapit sa amin.
Nanatili sa gilid ang mukha ko, nakatingin sa kawalan habang dinadama ang hapdi
sa pisngi ko.
"Ano? Masaya ka na? Masaya ka na ba na nariyan sa putang inang kwarto na iyan
si Archer at nanganganib ang buhay? Masaya ka na ba na malaya ka na ngayon dahil sa
kalagayan niya? Ha?!" sigaw niya.
Ibinaling ko ang tingin sa kanya, malamig at walang emosyon. Her eyes were
burning in hatred and rage for me. She's clenching her jaw too hard that I can even
see her muscles on her face.
"Hindi mo alam ang mga sinasabi mo—"
"Totoo naman, 'di ba? You're probably happy right now because you can be with
that Follosco whenever you want! Baka nga hiniling mo pa ang bagay na ito, e. Baka
hiniling mo na sana maaksidente at mamatay na si Archer nang sa ganoon ay wala ng
hahadlang sa inyo—"
Bago pa man matapos ni Zoe ang sinasabi niya ay lumipad na ang palad ko sa
pisngi niya at malakas siyang sinampal.
"Wala kang karapatang pagsalitaan ako ng ganyan, Zoe! Sa ilang taong pagsasama
namin, sa kabila ng galit ko sa kanya noon, ni minsan ay hindi ko hiniling na
mapahamak siya o ang masangkot sa ganitong aksidente. Hindi ako ganoong kasama
kagaya ng iniisip mo! Mayroon kaming pagkakaintindihan ni Archer bago pa man
nangyari ang bagay na ito sa kanya. I was even asking him to fix whatever you have
because you are having a baby soon. Narinig mo ako? Sa kabila ng lahat, iniisip ko
pa rin ang kapakanan mo at ng magiging anak nyo! I am not that selfish, Zoe. Sa
lahat ng tao ay ikaw dapat ang nakakaalam niyan," gumaralgal ang boses ko habang
mariing nakatitig sa kanya. Her eyes were now brimming with tears while looking
somewhere else. Ang biyenan ko ay nasa likod lang niya, nakahawak sa mga balikat
niya habang nakatungo at lumuluha. "Hindi mo alam kung ilang beses ko ng hiniling
na sana ako na lang ang nakaratay sa loob ng kwarto na iyan at hindi siya. Kasi
alam kong kailangan mo siya at ng magiging anak nyo. Kung puwede lang ibalik ang
oras, Zoe. Mas uunahin ko ang kasayahan mo bago ang sa akin."
She remained looking into a far distance. Ang luha ay patuloy pa rin sa pagtulo
mula sa mga mata niya. Huminga ako ng malalim. Just when I'm about to walk past
them, the door of the operating room opened.
A man in his sky blue scrub suit went out of it. He removed his surgical mask
and the gloves he's wearing.
"Relatives of patient Ravena?" his cold voice echoed.
Mabilis kaming nagtungo sa gawi niya at pinalibutan siya, ang tibok ng puso ko
ay hindi na kumalma pa.
"How is he, Doc?" panimula ko.
 Iginala ng doktor ang paningin niya sa aming lahat. Walang emosyon ang mukha
niya dahilan para mabilis na mamulaklak ng takot ang pagaalala sa dibdib ko.
"We successfully removed the steel on his hips. Fortunately, it didn't hit any
sensitive organ in his body. Lumabas rin ang resulta ng CT scan niya. Just like
what I have expected, he has a traumatic brain injury. His brain was bleeding and
swollen. Nagawa na namin pahintuin ang pagdudugo nito..." aniya na bahagyang
ikinaluwag ng dibdib ko. "But something happened after the surgery."
Kumunot ang noo ko.
"W-What is it, Doc?" Zoe asked, fear can be hear from her cracked voice.
The doctor sighed heavily. Sa mga oras na ito, pakiramdam ko ay mayroong hindi
magandang salita ang lalabas mula sa bibig niya.
"The patient is in coma. Hindi ko masasabi kung kailan siya magigising. This is
normal for patients who have suffered from a traumatic brain injury. May nagigising
kaagad, mayroon nagigising pero matagal..." he paused. "...at mayroon din namang
hindi na. He might open his eyes after weeks, months, or it could be years. We
don't know. Let's just pray that he gains his consciousness back as soon as
possible."
That time, we could feel our hearts breaking into tiny pieces as our worlds
fell right before our eyes.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 69

Inilipat na si Archer sa ICU kalaunan. Ang sabi, isa

hanggang dalawang tao lang ang puwedeng pumasok sa loob para bisitahin siya doon.
Hindi ko alam kung sino ang mauuna. Kahit sino, ang mahalaga lang sa akin ay ang
makita siya ng malapitan.
Sitting on the bench, I stood up and graced towards where my in-laws are.
Nakabalik na si Papa Tyron mula sa pakikipagusap sa mga pulis. Napagalaman namin na
maging ang driver na nakabangga kay Archer ay sugatan din ngunit hindi malala
katulad ng sinapit ni Archer.
"Ma, mauuna na po akong pumasok doon." blangko ang mukha na sabi ko.
Nakaupo siya sa bench, tahimik na tumatangis. Sa magkabilang gilid niya ay
naroon si Zoe, nakaupo at hinahaplos ang balikat ng biyenan ko. She didn't lift her
head to look at me, as if I don't exist in this world. Si Papa Tyron ay tahimik
lang din na nakayuko.
Sa ilang taon kong pagkakakilala sa kanila, ito ang pangalawang beses na nakita
ko ang lungkot sa mga mata ni Papa Tyron. Ang una ay noong mamatay ang ama ko.
Wiping the edge of her eyes, Evangeline raised her head up and looked at me.
Nangangalumata na siya, pulang-pula ang ilong, ganoon rin ang buong mukha.
"Go ahead, Trinity. Susunod na lang kami. I don't think I can see my son in
that kind of situation without breaking down." her voice shook.
Hindi ko naiwasan ang kagatin ang ibabang parte ng labi ko mula sa loob.
Nagkaroon man kami ng hindi pagkakaintindihan noon ni Evangeline dahil na rin sa
mismong kagagawan ko, pinagsalitaan niya man ako ng hindi maganda, pakiramdam ko ay
nasasaktan pa rin ako sa nakikitang sakit sa mga mata niya.
She had been good to me ever since I met her, I admit. They're even kind and
unselfish to accept my father's favor even though it was too much. Kahit pa ang
kapalit noon ay ang kalayaan din ni Archer at ang relasyon na mayroon sila ni Zoe.
Kung saan alam kong umpisa pa lang ay alam na nila. My father's favor cost them too
many things.
Maraming isinakripisyo para sa akin. Habang iniisip ko noon na ako ang pinaka-
biktima at kawawa sa kasalan na naganap noon, wala akong kaalam-alam na may mas
higit pa palang naapektuhan kesa sa akin.
"He will be alright, Mama. He'll wake up soon. He will live." I said, trying to
give her some courage.
 Iyan lang ang kaya kong ibigay sa'yo, Ma. Salita lang ang kaya kong ibigay
dahil ako mismo ay pinanghihinaan ng loob sa sinapit ni Archer.
"He has to, Trina. My son has to live. Hindi ko kakayanin mawalan ng anak.
Mababaliw ako." gumaralgal ang boses na wika niya. 
Hinila siya ni Papa Tyron sa balikat at niyakap bago pinatakan ng magaan na
halik sa kanyang sentido.
Tumungo ako, hindi na kaya pa makita ang ayos nila. Huminga ako ng malalim at
muling nag angat ng tingin.
"P-Papasok na po ako."
Hindi ko na hinintay pa ang sagot nila at mabigat ang loob na naglakad patungo
sa ICU. I pressed an electronic lock and made the people inside know my presence.
Not so long ago when they buzzed me in. The security in the ICU is too tight than
the usual.
Bumukas ang pintuan. There's two nurses inside while sitting on a chair.
Naguusap ito at nang makita ako ay parehas silang ngumiti. I didn't smile back.
"Ma'am, mayroon po sa gilid niyo na extra slippers and mask. Isuot niyo po 'yan
bago lumapit sa pasyente ninyo."
Tumango ako at madaling sinunod ang sinabi niya. After doing their
instructions, humarap ako sa kinaroroonan ng kama. There are five beds but only two
are being occupied. Dumapo ang mga mata ko sa pinakaunang kama. My heart swell at
the sudden pain when I saw the helpless and weak image of the man I used to see as
a strong and ruthless kind.

Mabagal kong inihakbang ang mga paa ko. With each step, my
knees shook. With every movement, I can feel my bone losing its strength.  Nang
makalapit na ako sa kama ay kinailangan ko pang kumapit sa bakal na nagsisilbing
harang nito para hindi tuluyang mabuwal sa kinatatayuan ko.
"A-Archer..."
My eyes glimmered with tears and I feel as if my whole world was about to
crumble.  Ang Archer na nasa harap ko ay malayong-malayo sa lalaking nakasama ko sa
nakalipas na ilang taon.
With a white bandage wrapped around his head, an oxygen mask that's covering
his nose, a tube that's inserted in his mouth and a bruised and swollen face, I
almost didn't recognize the man I have married years ago. The slow movement of his
chest was going along with the beeping sound from the machine beside him. I tried
to bring my hand on his wounded arm and caressed it gently. Natatakot akong baka sa
kaunting haplos ko sa sugatan niyang katawan ay makaramdam siya ng sakit.
But is it possible even though he's in coma? Makakaramdam ba siya ng sakit
kahit na wala siyang malay? Are they aware? Pero ang sabi nila ay kapag kinausap mo
ang isang taong na-comatose ay maririning ka nila.
"P-Puwede bang gumising ka na diyan? Hindi bagay sa'yo ang nakahiga diyan at
mukhang kawawa. You are not meant to be there, Archer. Being helpless and weak
aren't one of your your characteristics. You are strong and joyful, right?" I
sobbed and tears flooded like the waters rushing down from a waterfall and the only
time I'd stop was to fill her my with fresh air. "Wake up. Please wake up. Ayokong
nakikita ka sa ganyang lagay, Archer. You're supposed to work your ass off and
managed the company my father gave you. Kailangan mo gumising at magpalakas, kasi
magkakaanak ka na. It's your dream, asshole. Gusto mo bang lumaking walang tatay
ang anak niyo ni Zoe?"
Pinunasan ko ang luha sa pisngi ko gamit ang likod ng aking palad. I watched
him carefully, thinking that he heard me and will open his eyes soon. But minutes
have passed and he remained unmoving like a stone.
My teardrops fell in his hand. I watched it crawled in his skin until it fades.
Ibinalik ko ang paningin ko sa mukha niya bago inilibot sa mga monitor na
nakapaligid sa kanya at sa mga kableng nakakabit sa kanyang katawan. There are many
numbers and graph out there but I don't understand any of it aside from his blood
pressure which I think is low.
 Pinuno ko ng hangin ang aking dibdib at muli siyang tiningnan sa kanyang mukha.
I held his hand and lifted it a bit.
"I'll be here, Archer. I'll stay here until you finally wake up. Hindi ako
aalis. Babantayan kita. Pangako." bulong ko at pinatakan ng halik ang likod ng
palad niya.
Ilang minuto pa akong nagtagal sa tabi niya bago ako nagdesiyong lumabas na ng
ICU. Huminga ako ng malalim nang maaabutan ko si Zoe sa labas at mukhang papasok na
rin sa loob. Naglapat ang mga mata namin ng ilang sandali bago siya bumitiw. Umalis
ako sa pagkakaharang ko sa pinto at hinayaan siyang makadaan.
As soon as the door closed, a heavy sigh broke out of my lips. I think this is
how it's going to be between Zoe and I. Mananatili siyang galit sa akin hangga't
hindi nagigising si Archer.
I must understand her because that's what I felt to Sandra when Flavian got
shot. Normal lang ang magalit dahil nakakaramdam siya ng sakit at takot. When
Archer finally gain his consciousness back, then maybe... just maybe... we can fix
our relationship as friends. Kahit hindi na matalik na kaibigan.
"When can we see each other again, Trinity? Ilang linggo na tayong hindi
nagkikita." malamig na wika ni Flavian mula sa kabilang linya.
Bumuntong hininga ako, binagalan ang paglalakad habang ang mga mata ay nasa
puting sahig.
It's been almost five weeks since Archer got involved into an accident. Limang
linggo na rin simula ng ma-comatose siya at ni isang beses ay hindi ako umalis sa
hospital para iwan siya asikasuhin ang ibang bagay.

Dito na ako natutulog. Dito na ako nagpapalipas ng bawat

araw ko. Halos makilala ko na ang pamilya ng ibang pasyente na naroon sa ICU. I saw
them in, I also witnessed them out. My in-laws wanted me to go home and take some
full rest but I disagreed.
When it comes to my needs, I asked Mica to bring me enough clothes here.
Pagdating sa trabaho ay si Shey na ang pinakiusapan kong mamahala sa mga
responsibilidad na naiwan ko.
"I'm sorry, Flav. Alam mo naman ang sitwasyon ko, hindi ba?" sagot ko at
nahahapong sumandal sa isang haligi.
Pumikit ako at hinayaang pakalmahin ang utak ko sa sari-saring emosyon
lumulukob dito.
"Naiintindihan kita, Trinity. I am not stopping you to stay there and be with
him. I'm just asking a little bit of your time," he begged. Pain was dripping from
his husky voice. "Baby, is it that hard to get out of that place and be with me
even for a minute? Minuto lang, Trinity. Minuto lang ang hinihingi ko. Is is too
much to ask?"
Sinapo ko ang aking mukha at pagod na inihilamos ang palad rito. Hearing
Flavian begging for my time is already beyond my strength. Gustuhin ko man siyang
pagbigyan ay hindi ko magawa. I can't seem to step my feet out of this building,
leave Archer and be with him whenever I want. Archer is in a critical condition and
he needs someone beside him.
I'm aware that I'm already being unfair to Flavian but what can I do? Isa ako
sa dahilan kung bakit nasa kritikal na kalagayan ngayon si Archer. I'm the main
reason why he's in danger now. Sa pagbabantay man lang ay makabawi ako sa kanya at
maiparamdam na mahalaga rin siya sa akin.
"Please understand me, Flav. Magkikita rin naman tayo. Hindi magtatagal at
gigising na rin si Archer. Can't you wait a little bit more? Dalawang taon ang
lumipas nang hindi tayo nagkasama noon o nagkita—"
"Don't use that explanation on me, Trinity. This one is definitely different."
he said, voice suddenly became dark and serious.
Tumungo ako. "I'm sorry. We will see each other again soon, Flav. I promise.
Sana maintindihan mo ako."
It's three seconds later before he dropped a sigh.
 "Iyon lang naman ang magagawa ko, ang maghintay sa'yo."
Malungkot akong ngumiti. Labag man sa kalooban niya ay alam kong pipilitin niya
akong intindihin. Alam kong maintindihan niya ako dahil buhay ng isang taong
mahalaga sa akin ang pinaguusapan namin dito.
"Thank you, Flavian."
Doon natapos ang paguusap namin. Mabigat pa rin ang dibdib ko dahil alam kong
hindi ganoon kabukal sa loob niya ang pagiintinding ginagawa. He's selfish when it
comes to me. He always want my attention and time. Ganoon rin naman ako sa kanya.
Kaya lang, may mga bagay talaga na kailangan munang ihinto pangsamantala para sa
kapakanan ng ibang tao.
Umalis ako sa pagkakasandal sa pader at naglakad sa Chapel na katabi noon. I
stepped inside. The lights are dim. The smell of incense lingered in my nose as I
walked near the altar. I fixed my eyes on His crucifix. Sa pangatlong row ng upuan
ay tahimik akong naupo, hindi inaalis ang tingin sa Kanya habang ang mga mata ay
naguumpisa ng magtubig.
Alam ko po na hindi ako paladasal na tao. Marami akong pagkakamali na nagawa
mula pa noon. Hindi ako naging mabuting anak, kaibigan at asawa. Pero sa
pagkakataon po na ito, lalapit ako sa Inyo at hihiling na sana ay gumising na si
Archer mula sa pagkakatulog. Iligtas Mo po siya sa kapahamakan. Marami pa ang
naghihintay sa kanya. His family need him. My best friend and his upcoming child
needs him the most. Please, wake him up. Give him another life. I'm begging You.
I brushed the tears off my eyes and sobbed silently. Tumungo ako at kinagat ang
labi, sinubukan pigilan ang hagulgol na pilit umaalpas sa lalamunan ko. I've been
crying for so many weeks but the water in my eyes seems unlimited.

"Do you think He can hear us?"

Mabilis akong napabaling sa gilid ko. My heart faltered when I saw Zoe sitting
just meters away from me. Nakatingin siya sa altar. Malungkot ang mga mata at
namumula.
Sa limang linggo na nakalipas at bumibisita si Zoe kay Archer, ni minsan ay
hindi niya ako tiningnan o kung magkakatinginan naman ay aksidente lang. Hindi ko
na lang iyon binibigyan ng pansin dahil naiintindihan ko naman ang pinangagalingan
niya.
"Of course," sagot ko at ibinalik na ang paningin sa harapan. "He always listen
to us."
"Pero bakit hindi pa rin nagigising si Archer hanggang ngayon? If he's really
listening to us, why can't he take Archer out of danger?"
Huminga ako ng malalim. "May mga bagay na Siya lang ang nakakaalam kung bakit
nangyayari. We may not understand His reasons but I'm sure He's doing it for us.
May malalim na dahilan kung bakit nangyayari ang mga bagay na ito at ang puwede
lang natin gawin ay ang magtiwala sa Kanya."
Hindi siya agad sumagot. We stayed silent for minutes until I heard her sobs. I
glanced at her worriedly.
"Nang ipagtapat mismo sa akin ni Archer na mahal ka na niya, hindi ko alam kung
anong mararamdaman ko noon, o kung ano ang magiging reaksyon ko sa harapan niya.
Matatawa ba ako, iiyak, o magagalit. Hindi ko alam. Basta ang alam ko nung mga
panahon na 'yon, sobrang sakit." basag ang boses na anas niya. "I didn't want to
believe him that time. Sabi ko, paanong mangyayari 'yon kung parehas niyong
kinamumuhian ang isa't-isa. But then, he told me that he just fell in love, that he
didn't plan it to happen. Of course, we can never teach our hearts to who we should
love or fall for. I was so mad at him that time. I even slapped him and hit him on
his chest several times. Masiyado akong nasaktan dahil hindi mo man ginusto,
nahulog sa'yo ang lalaking mahal na mahal ko. Mas lalo lang akong nagalit dahil
pakiramdam ko, nababaliwala lang ang nararamdaman niya para sa'yo dahil may iba
kang mahal. I felt like it's both unfair to us. Mahal ko siya, mahal ka niya, pero
may mahal kang iba." she chuckled humorlessly. "What kind of game is destiny doing
to all of us?"
 Nagbaba ako ng tingin.
"I tried to understand you when I saw you with Flavian. Believe me ot not, I
was happy when I saw the happiness glittered in your eyes while you're looking at
him. Sabi ko, sa wakas, may lalaki ng nakabihag sa puso mo. Knowing how strict you
are when it comes to your suitors back when we're in college, nakakatuwa na may
nakahuli ng ugali mo." natatawang aniya.
Hindi ko napigilan ang mapangiti nang bumalik sa isip ko ang mga ala-ala namin
noong nagaaral pa lang kami sa kolehiyo. We're not in the same course but we made
sure that we're always together when we have free time.
Sa tuwing may magbabalak magpakilala sa akin at tatarayan ko, hahagalpak ng
tawa si Zoe dahil halos mawala na ang itim sa mga mata ko sa sobrang pagkakairap sa
lalaking iyon. She's the only one who knew me so well. Sa lahat ng aspeto, si Zoe
ang higit na nakakakilala sa akin bukod kay Papa.
"But anger and bitterness swallowed me. I kept on telling myself that you
couldn't be happy while Archer and I were both suffering. I did so many bad things
to ruin you, Trina. Siniraan kita sa ibang tao maging sa ina ng lalaking mahal mo.
And I'm so sorry for that. I'm sorry for backstabbing you. I'm sorry if I wasn't
beside you when you needed me the most. Patawarin mo ako kung wala ako sa tabi mo
nung panahong kailangan mo ng kaibigan na makikinig sa'yo nung mga oras na
nahihirapan ka na rin sa mga problema mo. I'm sorry if I left you hanging. Pero
sana ay maintindihan mo rin na nasaktan ako. Nasaktan ako na mas pinili ni Archer
ang pakasalan ka kesa ang ipaglaban ang relasyon namin noon. Nasaktan ako na sa
iksi ng panahon na nagkasama kayo ay nagawa niyang mahulog sa'yo at mahalin ka ng
mas higit pa sa pagmamahal niya sa akin noon. At ngayon ay mas higit akong
nakakaramdam ng takot na baka tuluyan na siyang mawala at hindi na maiparamdam sa
kanya ang pagmamahal ko. Kahit hindi niya na ako mahal, ayos lang. Kahit ako na
lang ang nagmamahal sa aming dalawa, matatanggap ko. Mabuhay lang siya. Kailangan
siya ng magiging anak namin, Trina. Kailangan ko siya."

Zoe cried like there was too much raw pain inside her to be
contained. She cried like her spirit needed to break loose from her skin, desperate
to release an elemental rage on the world. Her cry was too much that I even found
tears flooding my eyes.
Umusod ako sa tabi niya at mahigpit siyang niyakap. Mas lumakas ang hagulgol
niya kasabay ng pagpulupot ng mga kamay niya sa bewang ko. I placed my chin above
her head and listen to her every sobs.
Kagaya noon, sa tuwing iiyak siya ay ako ang laging nasa tabi niya para yakapin
siya at sabihing magiging maayos rin ang lahat. Para akong isang ate sa kanya,
pinapapaalala na magiging maayos rin ang mga bagay-bagay pagdating ng tamang oras.
I guess this will always be the situation between the two of us. She will
always be my sister and best friend even if she doesn't treat me the same.
"It's okay, Zoe. Magiging maayos ang lahat. Gigising si Archer at babalik siya
sa'yo, magiging maayos ang relasyon nyo at bubuo kayo ng pamilya. Just trust Him.
Walang imposible sa Kanya." malungkot ang ngiti na wika ko.
"Hindi niya na ako m-mahal, Trina." nauutal na aniya.
"Oh, believe me. He still does. That man is just confused."
Humigpit ang hawak niya sa bewang ko at isiniksik ang mukha sa gilid ng leeg
ko.
"I'm sorry for everything. For hurting you, for keeping all this to you. Mahal
na mahal kita, Trina. My life has never been the same when we got mad at each
other. Losing you was like losing an important part of my body."
I smiled at her statement.
"I will always be your best friend, Zoe. Ilang beses man tayo magaway, ilang
beses man tayo magkasamaan ng loob at magkasakitan, mananatili akong kaibigan
sa'yo. You are my little sister even if we're in the same age."
We both chuckled.
She pulled herself away from me and stared at me with a soft smile.
 "Always, Trina. Always."
Ramdam ko ang pagluwag sa kalooban ko matapos ang naging paguusap na iyon sa
pagitan namin ni Zoe. Kung mayroon man magandang dulot ang naging aksidente na ito
ni Archer, iyon ay ang pagkakaayos namin ni Zoe.
I've never imagined that this day would still come. Akala ko ay malabo na.
Given the anger she had for me, getting back to what we are was merely impossible.
Nakakatuwang isipin na sa harap ng Panginoon pa kami nagkaayos. He really listen to
our prayers.
I'm sure, Archer will be the most happy person when he found out that my best
friend and I are already okay. Kaya dapat ay magising na siya para masabi ko na sa
kanya ang magandang balita na ito.
"Sandra and Russ are going to marry this coming week. Can you come with me?"
tanong ni Flavian mula sa kabilang linya.
I damped the wet cotton ball on Archer's cracked lips as I listen to Flavian.
Sa ilang buwang pagkakatulog ni Archer ay hindi na maiwasan ang pagbibitak-bitak ng
labi niya. I even trimmed his facial hair because it's getting longer as days goes
by.
"I can't. Walang magbabantay kay Archer. My mother in-law is sick. Si Papa
Tyron ay out of the country." bulong ko.
I can't speak loud since I am inside the ICU. Baka sitahin ako ng nurse kapag
nagkataon at palabasin dahil may isa rin namang pasyente rito.
A loud breathing from Flavian is the next thing I heard across the line.
"Three months, Trinity. We've not seen each other for three fucking months. You
don't want me to go there and see you even for a minute. Ni ang makipagtawagan sa
akin ng matagal ay hindi mo nagagawa. Seriously? Am I the only one who wants this
relationship to go on?" he asked, frustration was laced with his sharp voice.

Isang beses ko pang idinampi ang basang bulak sa labi ni

Archer bagi ito ipinatong sa ibabaw ng isang plastic cup. Huminga ako ng malalim.
"Napapagod ka na bang hintayin ako? Can't you understand that Archer needs me—"
"The what about me? I also need you."
Nakagat ko ang labi ko matapos marinig ang mga katagang iyon sa kanya. Ramdam
ang lungkot at pagmamakaawa sa boses niya. Nagsusumamong bigyan ko siya ng oras
kahit sandali lang.
Dumapo ang mga mata ko kay Archer. Kalmado pa rin itong nakapikit. Hindi na
gaano katindi ang mga sugat sa mukha, ang puting tela ay nakabalot pa rin sa ulo
pero bakas pa rin ang paghihirap sa mukha niya. I looked away and breathed a sigh.
Archer, I don't want to leave you but I promise, I'll be back right away.
Kailangan ko lang makipagkita kay Flavian. Pagkatapos nito, mas mababantayan na
kita ng maigi. Pangako.
With a heavy heart, I nodded my head even though he can't be able to see me.
"Fine. Magkita tayo sa tapat ng hospital na ito ngayon. Sabihin mo sa akin
kapag narito ka na."
He sighed. "I'll be there."
Kasabay ng pagkakaputol ng tawag ay ang pagbagsak ng luha ko. I don't know if
this is the right decision but I don't want to be unfair to him anymore. He doesn't
deserve this.
"I'll be back, Archer." I whispered before turning my back against him.
Dumiretso ako sa banyo pagkagaling ng ICU at inayos ang sarili. Binuksan ko ang
faucet at naghugas ng kamay. Hindi sinasadyang dumapo ang mga mata ko sa singsing
na naroon. Nagtagal ang titig ko sa bato. Kahit saan anggulo ito tinitingnan ay
palagi pa rin itong kumikinang.
Huminga ako ng malalim.
Ilang minuto lang ay nagtext na sa akin si Flavian na nasa basement na siya ng
hospital. I rode the elevator and quickly reached the said place. Pagkaapak ng mga
paa ko sa simento ay iginala ko ang mga mata ko kabuuan ng lugar. A black Jaguar
suddenly turned its headlights on. I exhaled and walked towards it.
 Hindi pa man tuluyang nakakalapit ay bumukas na ang pintuan ng passenger's
seat. Pumasok ako roon at sumalubong sa akin ang gwapong mukha ni Flavian.
I closed the door beside me and was startled when he pulled me against him,
giving me a tight embrace. The warm air coming from his mouth was making love with
the skin on my neck.
"I miss you..." he breathed.
Hindi ako kaagad nakasagot, ni hindi ko siya nagawang yakapin pabalik. I was
hurt by his sudden action. Nasasaktan ako sa sakit na nararamdaman ko mula sa
kanya. His hug contains pain and sadness. It was too much that it even took all my
strength in just seconds of embracing me.
Ilang sandali pa nagtagal ang yakap na iyon. Kumalas siya at pinagmasdan ako sa
mukha. His eyes were perilous and gloomy. Tipid akong ngumiti, ang mga mata ay
iginagala sa buong mukha niya na para bang ito na ang huling pagkakataon na
masisilayan ko siya ng ganitong kalapit.
Kung may nagbago man sa pisikal niyang anyo sa loob ng ilang buwan naming hindi
pagkikita, iyon ay ang mas lalo siyang gumwapo. Mas naging matigas rin ang katawan
niya na tila ba sa gym siya madalas magpalipas ng oras.
"Mas gumwapo ka." sabi ko.
The smile on his face didn't reach his eyes. He lowered his head, breathed a
sigh and then looked at me. He flicked his tongue over his lips.
"Can't I get an I miss you too?"
Kinagat ko ang aking labi. Tears are already showing his presence but I
swallowed them back.

"I-I miss you, too."

His jaw clenched, staring deeply in my eyes.
"I can sense the coldness here. Do we have a problem, sweet cheeks?"
Nagiwas ako ng tingin, hindi malaman kung saan pa huhugot ng lakas para
ipagpatuloy ang bagay na ito.
"F-Flav..." My voice trembled.
He muttered a silent curse. Mula sa pagkakatingin ko sa harap ay hinawakan niya
ang aking baba at iniharap ang mukha ko sa kanya. The muscles on his face are
twitching. He's pursing his lips so bad that I can see it turning a bit reddish.
"What's wrong?"
"I'm s-sorry..." pumiyok ako, paulit-ulit na umiiling
He greeted his teeth. "Baby, please enlighten me. What's wrong? What are you
sorry for?"
"Flav, alam mo naman ang sitwasyon ni Archer, hindi ba? Kailangan niya ako.
Kailangan niya ako sa tabi niya. I want to stay beside him until he wakes up. I
don't want to be unfair to you—"
"Wait, wait. I am not following you, Trinity. I understand your situation right
now. You're not being unfair to me—"
"I am!" I shouted, tears bursting from my eyes like a waterfall. "Hindi mo man
sabihin, alam kong nasasaktan ka na dahil halos wala na akong oras sa'yo. At
hangga't hindi pa nagigising si Archer, patuloy pa rin kitang masasaktan. Mas
masakit para sa akin ang makita kang nahihirapan ng dahil rin sa akin."
He stared at me intently, like he couldn't understand the words that's coming
out of my lips. He avoided my eyes, released a sarcastic chuckle and then shook his
head.
"Fuck. Here we go again." he whispered, pain and frustration was dripping from
his voice. He then turned his eyes on me. "Why do you always push me away when
things gets rough, huh? Why do you always choose to break this relationship off
whenever we have a problem instead of facing it with me? Ganoon ba kadali sa'yo ang
itulak ako?"
"Hindi mo ako naiintindihan—"
"Then make me fucking understand!" his voice thundered. "Ipaintindi mo sa akin
kung bakit sa tuwing may problema tayong kakaharapin, paghihiwalay kaagad ang
naiisip mo? Tangina, Trinity! I've suffered enough! Ilang taon kang nawala sa akin,
uulitin na naman natin ngayon—"
"Then what about Archer? Kailangan niya ako! Paano kung magtagal pa siya diyan
at hindi pa kaagad magising? Paano ka? Alam mong mananatili ako sa tabi niya habang
hindi pa siya nagkakamalay! Masasaktan at masasaktan ka lang, Flavian!"
He chuckled mockingly and then looked at me in disbelief.
"Do I have a choice here? Ano man ang gawin mo, masasaktan at masasaktan pa rin
ako. Pero mas gugustuhin kong masaktan habang alam kong akin ka pa rin kesa ang
masaktan dahil alam kong nakawala ka na naman sa akin," basag ang boses na niya at
nagiwas ng tingin. His eyes became glassy and soft. I can feel how much he's trying
to restrain himself from bursting out. "Please, baby. Stop this nonsense. I can
wait until Archer wake up. Maghihintay ako, hindi kita kukulitin. I will let you
stay beside him. You won't hear anything from me. Just please... stay with me.
Huwag mo naman akong bitawan ulit."
Umiling ako. Ano man ang ipaliwanag ko, hindi niya maintindihan ang sakit na
nararamdaman ko sa kaalamang nasasaktan ko siya habang nasa tabi ako ni Archer.
Alam kong pinipilit niya akong intindihin kahit pa hirap na hirap na siya. He's
right, whatever my decision will be, I'd still hurt him. Pero mas masakit para sa
akin ang kaalamang nariyan siya, nasasaktan habang naghihintay sa pagbabalik ko. I
don't want to be unfair to him.
Dahan-dahan kong hinila ang singsing sa daliri ko. Kinuha ko ang kamay niya,
tumingin siya sa akin. His eyes moved down to his hand when I opened it and placed
the ring there. A single drop of tear streamed down his face when he saw what I put
in there.

"I'm s-sorry. If fate permits and we're still both free,

I'll find you. At kapag puwede pa, babalik ako sa'yo. Sa mga oras na 'yon, hindi na
ako bibitaw pa."
Umigting ang panga niya, hindi siya nag angat ng tingin sa akin. Kinuha ko ang
pagkakataon na 'yon at mabilis na binuksan ang pinto sa gilid ko. I slammed the car
door and ran away from him, didn't dare to look back on his direction.
Bumuhos ang luha mula sa mga mata ko. Binilisan ko ang takbo ko hanggang sa
makarating sa elevator, pinindot ko ito at mabilis na bumukas. Pagkapasok ko sa
loob ay hindi ko na napigilan pa ang humagulgol at mapakapit sa bakal na naroon.
Pakiramdam ko ay bibigay na ako ano mang oras.
Patawarin mo ako, Flavian. Patawarin mo ako pero ito lang ang naiisip kong
paraan para hindi ka lubos na masaktan. Hindi ako puwedeng manatili na lang dito na
alam kong nariyan ka, naghihintay sa akin at walang kasiguraduhan kung kailan ako
babalik ulit sa'yo.
Babalik ako sa'yo, kapag puwede pa. Kapag puwede na.
"Trina, anak, sigurado ka bang ayos ka lang dito?"
Natigil ako sa pagbabalik-tanaw nang marinig ko ang kalmadong boses ni Papa
Tyron sa gilid ko. Nakatayo siya, may malungkot na ngiti sa labi. Sa gilid niya ay
naroon si Mama Evangeline na malumanay lang din na nakamasid sa akin.
Tumango ako. "It's fine, Papa. Don't worry. Sa mahigit walong buwan ko rito ay
hindi pa ba ako masasanay?"
Huminga siya ng malalim at naupo sa tabi ko. He held my hand and gripped it
gently.
"Thank you for not leaving my son in a situation like this, hija. Maraming
salamat dahil hindi mo siya pinabayaan sa loob ng ilang buwan na wala siyang malay.
We all know that you also have personal matters to take care of but you chose to
stay here and be with him."
Tumungo ako, nagpakawala ng mabigat na buntong hininga.
"It's my responsibility as his wife. Mahalaga sa akin si Archer, Pa." sinserong
sabi ko.
Umawang ang bibig ko nang yumuko si Mama Evangeline at niyakap ako ng mahigpit.
Her sobbs filled my ears.
 "Hindi ako nagkamali ng isipin ko na mabuti kang babae, Trina. Patawarin mo ako
sa mga nasabi at nagawa ko ko sa'yo noon."
Niyakap ko siya pabalik. "That's all in the past, Ma. Hindi ako naging mabuting
asawa kay Archer pero ginagawa ko ang lahat para makabawi sa kanya ngayon."
"Maraming salamat." dagdag niya pa bago kumalas.
"Sige na, po. Baka gabihin kayo. Bibisita po ako sa kanya bago ako matulog."
Tumango sila. "Sige, mag-ingat ka dito. Babalik din kami bukas."
I nodded my head. Tumalikod na sila at naglakad palayo sa akin. As soon as
they're out of my sight, I went inside the ICU and checked Archer.
Napangiti ako dahil mahaba na ang buhok niya. Mas pumuti rin siya marahil sa
ilang buwan na pagkakakulong niya dito. There's still no movement from him but
we're not losing hope. Alam namin na babalik siya para sa mga taong nagmamahal sa
kanya.
I brought my hand on his cheek and caressed it, wala na ang mga sugat na narito
ngunit nagiwan iyon ng mga peklat. 
"How long have you been sleeping there, asshole? Eight months! Wala ka bang
planong gumising?" natatawang sabi ko ngunit bakas ang pait. "You've been lying
there for eight months and five month since I pushed him away. Matagal na, no? Did
I make the right decision? Hindi ko alam. That's the only way I know to lessen the
pain he's feeling. I can't leave you here. At habang narito ka, mananatili rin ako
dito. Nakukunsensya kasi ako. Ramdam ko na ako ang dahilan kung bakit nangyari
sa'yo ito. I can't help but to blame myself why you're in this critical condition.
I'm sorry, Archer. I'm really sorry. Sana ay mapatawad mo ako." mahinang bulong ko
bago muling natawa. "Sige na, ang drama ko na naman. Matutulog na ako. Babalik na
lang ako bukas. Good night, Archer. Sana magising ka na para makita mo kung gaano
ka na kapangit. You need a damn shave as soon as possible."
Humalakhak ako sa naging litanya ko. I looked like a crazy woman. Crying while
laughing? Damn. Ito ata ang nagagawa ng broken hearted pagkatapos ay guilty pa.
Nakakawala ng katinuan.
Lumabas ako ng ICU at nahiga na sa bench. Ako lang magisa ang narito dahil ang
ilang pamilya na nakakasama ko dati ay wala na. Nakauwi na ang pasyente nila at
tanging si Archer na lang ang naiwan sa loob. It's lonely but I'm already used to
it.
I closed my eyes calmly. Hindi nagtagal ay ramdam ko ang unti-unting
pagkakahulog ng kamalayan ko.
"Trina?"
Dahan-dahan akong nagmulat ng mga mata. My eyes widened when I saw Archer
squatting in front of me with a smile on his face! Napabalikwas ako ng bangon.
"Archer!" bulalas ko at iginala ang paningin sa kabuuan niya. The bruises on
his face are gone. Malinis na ang mukha niya. His hair was even in a clean cut.
"Gising ka na! Kailan pa?"
He didn't answer. Ngumiti lang siya sa akin at hinawakan ang kamay ko.
"It's okay, Trina. Stop blaming yourself. It's never your fault why this
happened to me. Wala kang kasalanan."
Umiling ako. "Archer, alam kong kasalanan ko. Pero hindi na 'yon mahalaga dahil
gising ka na. At masaya ako dahil sa wakas ligtas ka na sa kapahamakan."
Dinala ko ang kamay ko sa pisngi niya at hinaplos ito. His lips stretched a
smile. Hindi ko maiwasan ang magtaka dahil sa suot niya. He's wearing the clothes
he wore before he had an accident. Iyong puting round neck shirt niya at faded
jeans, iyon rin ang suot niya ngayon. Isn't he supposed to be wearing his hospital
gown?
Archer held my hand and kissed it.
"Be happy, Trinity. Be happy for me. I want you to chase your happiness and
stop blaming yourself. I know how much you sacrificed just to take care of me.
Panahon na para pasayahin mo ang sarili mo. It's alright. I will be fine, I'm in a
better place. Huwag mo na akong isipin. Magiging masaya ako sa pupuntahan ko."
Kumunot ang noo ko. Bago pa man ako makapagsalita ay dumukwang siya sa palapit
sa akin at pinatakan ako ng halik sa aking noo. He pulled away and looked into my
eyes.
 "I love you, Trinity. Always remember that." he smiled. "And please tell Zoe to
take care of herself and our child. Tell her that I will always guide her no matter
what."
"Sandali, bakit—"
Hindi ko na naituloy pa ang sasabihin ko nang tumayo siya at maglakad palayo sa
akin. Kumalabog ang puso ko.
"Archer, saan ka pupunta? Archer!" muling tawag ko ngunit hindi ko na siya
nakita pa.
"Archer!"
Napabalikwas ako ng bangon matapos isigaw ang pangalan niya. Sunod-sunod ang
pagtaas-baba ng dibdib ko. Ang puso ay walang tigil sa mabilis na pagtibok.
Iginala ko ang paningin ko. Nagsalubong ang kilay ko nang makita ang mga doctor
at nurse na natataranta sa pagpasok sa loob ng ICU. Natapon ang lamig sa sikmura
ko.
Bakit sila nagmamadali? Anong nangyayari?
Bumaba ako mula sa bench at isinuot ang slippers ko. Dali-dali akong sumunod sa
isang nurse na papasok sa ICU. Nang makapasok ay halos manglaki ang mga mata ko
nang makitang pinagkakaguluhan nila si Archer.
Ang isa sa mga nurse ay may hawak na isang aparato kung saan nakatapat ito sa
dibdib ni Archer at pilit na idinidiin. Marahas ang pagtaas-baba ng dibdib nito
ngunit nananatili pa rin nakapikit. Sari-sari ang mga salitang lumalabas sa bibig
ng mga doctor na mabilis sinusunod ng mga nurses.
Pigil ko ang hangin na dumadaloy sa dibdib ko, hindi alam kung may karapatan pa
bang huminga habang pinapanood si Archer na pagkaguluhan ng mga tao sa paligid
niya. Ilang sandali pa nang pumailanlang sa buong lugar ang diretso at malakas na
tining na nagmumula sa isang monitor na nasa gilid ni Archer.
Umalpas ang luha sa mga mata ko. Kasabay noon ay ang pagtitinginan ng mga
Doctor at ang sunod-sunod na pagiling na tila ba dismayado sila. Pakiramdam ko ay
alam ko na ang ibig sabihin ng mga tinginan na iyon pero hindi kayang tanggapin ng
utak at puso ko.
"A-Archer..." nanghihinang tawag ko, hindi inaalis ang tingin sa kanya na
payapa pa rin nakapikit.
Tumalikod ang isang doctor, nakita ko ang pagtaas-baba ng dibdib nito, tanda ng
pagpapakawala niya ng mabigat na buntong hininga. Nang humarap siya ay sinulyapan
niya ang relos sa kanyang bisig. Iniangat niya ang tingin sa isang nurse at
nagsalita. Mga salitang lubos na nagpayanig sa buong mundo ko.
"Time of death, 2:30 AM."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 70

This is the last chapter. This is also the last time we

will hear Trinity's point of view. Thank you to everyone who supported and loved
her fierce and bitchy character. Next is Flavian's Point of View. Godbless you all!

"Damn. She really looks like me."

"Paano mo naman naging kamukha ito? Hindi naman kita pinaglihian.
"My blood is running through her veins. Hindi mo ako kailangan paglihian para
maging magkamukha kami."
My lips quirked upward into a joyous smile as I watched Archer and Zoe both
staring at their first born. Karga ni Zoe ang bata at maingat itong hinehele habang
sa gilid niya ay naroon si Archer, nakatayo at sinisilip ito habang hinahaplos ang
maliit na talampakan nito. Matamis ang ngiti sa mga labi nila habang nakamasid sa
kanilang anak. They're looking at their child like she's the most precious gift
they have ever received in their whole life.
Well, she is. Zarinna Alexi is really a gift and a blessing from above.
Suddenly, Archer's eyes landed to me. A deep curve on her lips makes the
atmosphere became even lighter. A smile that brings back a million memories in a
split second.
Isang taon. Isang taon na ang nakalipas simula ng dinggin kami ng nasa itaas at
ibalik siya sa amin ng normal at malakas. Hanggang ngayon ay malinaw at sariwa pa
sa ala-ala ko ang gabi kung kailan inakala kong tapos na ang lahat para sa amin.
"I'm sorry, Mrs. Ravena. We did everything to keep him alive but his heart
suddenly stopped from working."
My knees were shaking as I looked at Archer with a blurry vision. I couldn't
move, it's like my feet were buried six feet underground.
Archer was lying lifelessly on that bed while different wires were being
connected on his chest and brain. Ang mga taong nakapaligid sa kanya ay may kanya-
kanya ng ginagawa.
"H-How did it happen? You told me that there's a big possibility that he'll
wake up. Ano'ng nangyari, doc?!" histerikal na sigaw ko, ang mga mata ay
nanglilisik na nakatitig sa kanya.
"The patient suffered a sudden cardia-"
"Doc Arevalo! There are heart rhythms again!" sigaw ng isang nurse.
Sabay kaming napalingon sa direksyon ni Archer. Halos lahat ng naroon ay
nakatingin sa heart monitor at pinagmamasdan ang tuwid na linya roon na unti-unting
tumataas-baba na. Not so long ago when a continuous beeping sound echoed all over
the Intensive Care Unit.
Naging mabilis ang pagtalikod sa akin ang doktor at tumakbo patungo kay Archer.
Nanglalaki ang mga mata ko habang pinapanood siyang pagkaguluhan muli ng mga
medical staff. I glanced at the heart monitor and the rhythms are really back!
"Oh, God." I whispered, my heart thumping so wild and aggressive.
Minutes later, the beeping sound that's connected to Archer's heart didn't stop
anymore. I can even see his chest slowly rising and falling. Napatingin sa akin ang
isang Doctor at tipid na ngumiti.
"This is a very rare case, Mrs. Ravena. Nangyayari pero napakabihira."
nakangiti ngunit naiiling na aniya.
"W-What do you mean, Doc? What happened? P-Paanong nangyari na..." suminghap
ako, hindi maituloy ang dapat ay sasabihin.
Huminga siya ng malalim.
"There's a strong pressure that builds up in the chest after a CPR is given.
His heart stopped from working that made us conclude that he's dead. Obviously,
iyon ang idineklara ng monitor na nakakunekta sa puso niya. But since it's minutes
ago when he lost his pulse, the pressure might be already relieved that made the
heart expands which triggers the heart's electrical impulses and restarted the
heart beat. Uulitin ko po, bihira ang ganitong kaso. Out of 100, only thirty
percent of patient experience this kind of case. You must be praying a lot." he
smiled.

Still confused, I looked at Archer who's now having a

steady breathing.
"You mean... he's..." I breathed.
"Your husband is back, Mrs. Ravena. Still in coma but alive."
Hindi ko matandaan kung gaanong karaming luha ang ibinuhos ko noon. The
emotions I had felt that night was too much that I can't even processed it. The
only thing that my brain could adapt that time was Archer was back and alive. He
didn't leave us. He fought.
 God must have been tired of feeling our pains and seeing the tears in our eyes
when five days after that nearly death experience, Archer finally opened his eyes.
I was in the hallway, eating my lunch while Zoe's inside the ICU. Simula nang
sabihin ko sa kanila ang nangyari noong gabing iyon, hindi na pumalya si Zoe sa
pagbisita kay Archer. Sometimes, she's sleeping beside me, didn't matter if she's
having uncomfortable sleeps throughout that nights. Ang importante ay mabantayan
niya si Archer.
Natatandaan ko, lumabas siya noon mula sa ICU. Nanglalaki ang mga mata at halos
takasan na ng dugo sa mukha. She told me that Archer was already awake that time.
Nabitawan ko ang styrofoam na naglalaman ng pagkain, tumakbo papasok doon hanggang
sa ilang sandali pa ay dumating na ang mga doctor na tumitingin sa kanya.
Archer was staring blankly at me when I went inside, as if he didn't know me. I
was even thinking that he might suffered an amnesia and he couldn't remember us but
when I called his name, his dried and cracked lips stretched into a lame smile.
It's a hard months for us. Archer woke up from a long comatose and declared as
finally out of danger. Though, he had to do therapy for several months dahil halos
maging lantang gulay na siya sa sobrang tagal na nakaratay. He still has his
regular check up until now. Every month ay bumibisita siya sa neurologist niya para
alamin ang lagay ng utak niya.
Over all, God heard our prayers and gave us a huge miracle and we couldn't ask
for more. Sobra-sobra ang biyayang ibinigay niya sa amin.
Archer is alive, and neurologically intact, with no significant damage from his
close brush with brain death.
"Hey. Are you okay?" Archer's deep voice pulled me out of my thoughts.
I lifted my eyes and saw him settling himself beside me. Ngumiti ako sa kanya
bago ibinalik kay Zoe na nakatitig pa rin kay Alexi na natutulog na ata. She's just
two months old and babies on that age do nothing but to sleep.
"Hmm, I'm fine. Hindi ko lang maiwasan ang balikan ang nakaraan sa tuwing
nakikita kita. I thought we'd lose you." I admitted.
Narinig ko ang mahina niyang pagngiti.
"Thanks to all of your prayers. I survived because of you." he said.
May ngiti sa labi kong siyang binalingan. He's staring at Zoe with delight
glittered in his dark eyes. Simula nang manganak si Zoe ay hindi na nawala pa ang
saya sa mukha niya.
"Did you know that I dreamt of you just before they declared you as dead?"
Nilingon niya ako, bakas ang gulat sa mukha. "You did?"
"Yes. I don't know what's that dream all about. Basta nasa harapan kita,
nagbibilin. It's like a goodbye message for me. You even told me to tell Zoe to
take care of herself. Pagkatapos noon ay tinalikuran mo na ako. Saka ako nagising
at nangyari nga ang bagay na 'yon."
He anchored his eyes back to Zoe. Nasa tabi niya si Tito Zach, nakatingin kay
Alexi at may ngiti sa mga labi.
"She just looks like your mother, Zoe." Tito Zach said proudly while stroking
his index finger against Alexi's fluppy cheek.

Ngumiti si Zoe at sinulyapan si Archer. The corners of her

lips turned skyward.
"Hear that? She looks like my mother. Kamukha ko si Mommy kaya kamukha ko rin
si Alexi."
Archer groaned inwardly. Natawa ako.
Hindi ko alam kung bakit hindi pa nagkakabalikan ang dalawang ito. I heard that
Archer's pursuing her again. Pero ngayon ay parang hindi muna gusto ni Zoe bigyan
atensyon ang tungkol sa buhay pagibig niya. She wants to pour all her attention to
Alexi which I think, is a good thing.
Nag angat ng tingin sa amin si Tito Zach.
"Do you already have a buyer for your penthouse, Archer?" he questioned.
"Wala pa po, Tito. It's alright. I'm not in a hurry."
 "Hmm, don't worry. Magtatanong-tanong ako sa mga kakilala ko."
Tumango si Archer, hindi na nagsalita pa.
Months ago, he decided to sell that property. Masiyado ng maraming mabigat na
ala-ala ang bahay na iyon at kung titirhan pa ay panigiradong mananariwa lang sa
isip namin ang bawat bangungot na nangyari sa amin noon.
My eyes landed to Zoe. She stuck her tongue out to Archer, earning him a sexy
chuckle. He's staring at her with so much admiration and gentleness.
"Bago bumalik ang malay ko noon, natatandaan ko na ang maamong mukha ni Zoe ang
huli kong nakita sa isip ko. It's like she's asking me to come back and fight for
my life. I even heard her soft voice whispering comforting words in my ear.
Pakiramdam ko noong mga panahon na iyon, nagkaroon ako ng lakas para buksan ang mga
mata ko para muli siyang masilayan. She made me fight, and I fought. I fought for
my family. For you. But most of all, I fought for her and for our daughter."
A warm smile blossomed in my face as I looked at him.
"I'm happy that you have found your way back to her, Archer. After everything
that happened, masaya akong sa kanya at sa kanya ka pa rin babalik."
Nilingon niya ako, may malawak na ngiti sa kanyang labi.
"Well, I guess it's because she's my home." he uttered sincerely and then
shrugged his broad shoulders. Masaya ako na naibalik niya na sa dati ang katawan
niya sa tulong na rin ng therapist na hindi nagsawang tulungan siya. "I have a gift
for you, Trina."
The lines on my forehead deepened.
"Bukas pa ang new years eve, ah? May regalo ka na kaagad sa akin?"
He chuckled. No words have escaped his mouth. Instead, he took something behind
him and handed it to me. Puting papel ito nakarolyo. Kunot ang noo, tinanggap ko
ito at marahang binuksan.
Pinasadahan ng mga mata ko ang mga katagang naroon. As soon as I get to
finished what's been written in there, my eyes widened along with my heart
hammering inside my chest. Nagangat ako ng tingin kay Archer na may ngiti na sa
labi habang pinagmamasdan ang reaksyon ko.
"Totoo ba ito, Archer?" mabilis ang pagtaas-baba ng dibdib na tanong ko at
muling pinasadahan ng basa ang nasa papel.
Nakasaad doon na pinaunlakan na ng korte ang annulment namin ni Archer.
Pagkatapos ng mahabang proseso na ginawa namin para mapawalan ng bisa ang aming
kasal, pagkatapos ng ilang appointments na kinailangan namin puntahan, hindi ko
inaasahan na sa ganitong kaiksing panahon ay maisasakatuparan na rin ito. With the
help of his friend who's an attorney, mas napabilis pa ang pagpoproseso sa
pagkakaputol ng tali na naguugnay sa amin ni Archer.
"It is. We're now totally free from each other, Trinity."
Bumuhos ang luha sa mga mata ko, hindi sinasadyang napatakan ang papel na hawal
ko kung kaya naman agad ko itong itinupi at ipinulupot ang mga kamay sa leeg niya.

"Thank you." my voice broke.

He chuckled and wrapped his arm around my body. "No, thank you for sacrificing
your happiness just for me. Panahon na para sarili mo naman ang intindihin mo."
Ipinikit ko ang mga mata ko, kasabay noon ay paggapang ng mainit na likido sa
mga pisngi ko. I unlocked my eyes and they instantly found Zoe who's staring at us
with a smile on her face. Kumalas ako mula sa pagkakayakap kay Archer at tiningnan
si Zoe.
"I'm single!" I yelled.
She chuckled. "Then chase him before it's already too late."
The smile on my lips suddenly faded. Hindi man sabihin ng kaibigan kung sino
ang tinutukoy niya ay alam kong isang lalaki lang ang tumatakbo sa isip namin
pareho.
Mahigit isang taon na simula nang may marinig ako tungkol sa kanya. Ang sabi sa
akin ay nasa New York na ito at doon na namamalagi para sa family business nila.
Pagkatapos namin maghiwalay noon ay hindi na siya napadpad pa rito. I lost all my
connections with him. Pakiramdam ko nga ay wala na akong babalikan kung sakali.
Paano kung bumalik ako pero may iba na siya? Paano kung mayroon na siyang ibang
mahal at ayaw niya na sa akin? Palagi na lang ba akong pagkakaitan ng tadhana na
maging masaya?
"Are you sure about this, Trinity? What if... what if-"
"What if he already has his someone? That's fine, Russ. I still want to try.
Kailangan ko magbakasali. Ngayon pa ba ako matatakot sumubok kung kailan malaya na
ako?"
Tinitigan niya ako bago bumuntong hininga. Pagkagaling ko sa bahay nila Tito
Zach kanina ay tinawagan ko si Russell at Ryan upang makipagkita sa isang coffee
shop na along the way lang sa kanila. They both agreed. Isinama ni Russell si
Sandra na ngayon ay ilan buwan ng nagdadalang tao. She's always smiling warmly at
me everytime I dare to look at her. Si Ryan naman ay parang wala rin dito dahil ang
atensyon niya ay nasa cellphone lang. He just keeps on fiddling with his phone.
"Fine, I'll give you his address. But don't blame me if you got hurt-"
"Russ, hindi pa naman kayo sigirado na mayroon na ngang bago doon si Flavian."
"Sa dami ng babae doon, Sands? Panigurado. Sa libog ng taong iyon pa!" sabat ni
Ryan na ikinalukot ng mukha ko.
"At sa'yo pa talaga nanggaling iyan, Ry?" pangbabara ni Sandra.
Russell chuckled and pulled Sandra on her waist before planting a soft kiss on
her head. Napanguso si Sandra sa ginawa ng asawa niya at napatingin sa akin.
I smiled. They looked happily married right now. Hindi magtatagal at
magkakaroon na sila ng sariling pamilya. Ako kaya? Kailan kaya ako sasaya? Kailan
kaya ako magkakaroon ng sariling pamilya? May pagasa pa ba ako?
"Shut your fucking mouth up, Ry." Russ chuckled playfully. "Sino ba iyang
katext mo at simangot na simangot ka?"
Ryan tsked and breathed a sigh. Ipinikit niya ang mga mata, hinilot ang buto sa
ilong at tila ba problemado.
"It's Gizella, she's not replying to my messages. I'm worried." he said
huskily.
Gizella? Girlfriend? Hook up? Probably the latter. Hindi naman marunong
magseryoso ang isang ito.
"Tss. Text ka ng text, ayaw nga sa'yo nung tao." Russell fired back.
"Fuck you, man." Ryan said, looking so pissed that made us chuckle.
Binalingan ako ni Russell. He beamed at me.
"I'll send you his address, Trina. Bring that asshole back here."

Tipid akong ngumiti sa kanya, sa kanila ni Sandra. "I'll do

my best. Not just to bring him back here, but to also win him back. This time, I'm
not going to let him go. Sana may pagkakataon pa."
Kinagabihan ay nagpa-book na kaagad ako ng ticket patungong New York. Saktong
disperas ng ng bagong taon ako aalis, alas-kwatro ng hapon. Dahil twelve hours and
time difference ng Newyork at Pilipinas, new years eve pa lang roon sa mismong oras
ng dating ko. 10PM to be exact.
Ang sabi ni Russell ay may sariling bahay roon si Flavian kung kaya naman hindi
ako mahihirapan na hanapin siya. Sana nga ay makita ko siya kaagad.
Nagpalipas ako ng gabi sa sarili kong condo unit. I already bid my good bye to
Archer and Zoe. Hindi sila nagsasama sa iisang bahay. Si Archer ay nakatira sa
bagong penthouse niya, habang si Zoe ay nasa family house nila. Ganoon pa man ay
palagi rin naroon si Archer para bisitahin si Alexi.
Hours passed like a whirlwind. Ngayon ay nasa airport na ako at papasakay na sa
eroplanong magdadala sa akin sa Newyork. Kinakabahan ako. Hindi ko alam kung may
mapapala ba ako doon, o kung may naghihintay pa bang supresa sa akin ang tadhana.
Kung wala ay ayos lang. Gusto ko lang subukan. Hindi ko siya masisisi kung
nakahanap na siya ng iba. I pushed him so many times, hindi na nakakagulat kung may
pumalit na sa akin.
But at least, I tried.
 Pagdating sa eroplano ay inabala ko ang sarili ko sa gadgets. Naglaro, nakinig
ng kanta at nagbasa lang ng kung ano-ano. Most of the time, I was asleep. I rode a
business class plane so having a comfortable sleep wasn't hard.
It's already ten in the evening when our plane landed in John F. Kennedy
International Airport. Ang malamig na klima ang kaagad na sumalubong sa akin.
Mararamdaman talaga ang paninibago kapag nanggaling ka sa isang mainit na bansa
tulad ng Pinas.
Nagtanong-tanong ako sa mga taong nakakasalubong ko kung saan ang puwedeng
sakayan papunta sa Time Square. Ang sabi ni Russell ay malapit lang daw doon ang
village na kinaroroonan ni Flavian. He gave me his contact number but I don't want
to call him. Gusto ko siyang supresahin. O kung masusupresa pa ba siya sa akin.
Isang babae ang nakapagturo sa akin ng Bus na puwede kong sakyan papuntang Time
Square. Ang sabi, kulang dalawang oras bago ako makarating doon. Dalawang oras bago
ang Newyear's eve. Sana ay mas maaga pa doon.
Dininig ang dasal ko ng pasado alas onse pa lang nang makarating ako ng Time
Square. Marami ng tao rito, ang alam ko ay dito sa lugar na ito kadalasan
sinasalubong ng mga tao ang bagong taon. Marami kasing ganap at literal na masaya.
Sumakay ako ng cab papuntang Greenwich village. It took me fifteen minutes to
reach the place. Sinabi ko ang address sa driver, tinulungan niya akong hanapin
ito. Hindi nagtagal ay huminto ang cab sa tapat ng isang puting Mediterranean
house.
"I think this is the place you're looking for, Madame." the cab driver said.
I averted my eyes from the house and looked at him.
"Thank you so much." I said and gave him the right fare.
He nodded. "You're welcome and Happy New year."
"Happy new year." I smiled.
Nagmaneho na ang cab paalis sa direksyon ko. I embraced my chest as cold licked
my face and crept under my thick clothes, spreading across my skin. The cold that
had seemed mild at first now numbed my face and extremities. Huminga ako ng malalim
at nilingon ang mataas na bahay sa aking harapan. Lumindol ang puso ko.
Nariyan kaya siya? Anong una kong sasabihin kapag nagkaharap na kami? Kung
bukas ko na lang kaya siya kausapin? Magpahinga na lang muna kaya ako sa hotel
dahil medyo masakit din naman ang ulo ko.

Shut up, Trinity. Huwag ka ng mag aksaya ng oras pa.

There's no backing down anymore.
Sighing heavily, I advanced a step until I reached the black gate. Pinindot ko
ang doorbell na naroon. Mula sa kinaroroonan ko ay tanaw ko ang madilim na
kabahayan at tila ba walang tao.
I pressed the doorbell once more. Ang isa hanggang dalawang beses ay naging
paulit-ulit ngunit wala pa rin lumalabas mula sa loob ng bahay.
"Excuse me? You're looking for someone?"
Mabilis akong napalingon sa gilid ko nang marinig ko ang boses babae na iyon. A
woman who's probably on her fiftees was staring kindly at me. She's white as paper
and hair blonde like a doll. May katabaan ito at halata ang pagiging mabait sa
kanyang mukha.
"Hi! Uh, I was just wondering if there's someone inside that house?"
She glanced at the house and then back to me.
"You mean the owner? Flavian?"
Nabuhay ang dugo sa katawan ko matapos marinig ang pangalan ng taong sadya ko
dito. I smiled gigantically at the old woman and nodded my head.
"Yes! Is he inside?"
She shook her head that made my shoulders drop. "I'm sorry, darling. Flavian
isn't home. He told me earlier that he will be at the Time Square right now for the
New Year's eve."
Time Square! Nanggaling na ako doon. Pero paano ko siya makikita doon nang
hindi ko siya tinatawagan? Ang daming tao roon!
 Kagat-kagat ang aking labi, tumango ako sa babae na nakatitig sa akin.
"Thank you, Ma'am. Happy New Year."
She smiled warmly at me. "Happy New year, darling."
Pagkaalis doon ay mabilis akong sumakay muli ng cab pabalik sa Time Square.
Nakita ko ang orasan na nakapatong sa dashboard ng cab na sinasakyan ko. Thirty
minutes na lang ay magbabagong taon na dito. Kailangan ay mahanap ko si Flavian
bago sumapit iyon dahil siguradong mas dadami pa ang tao doon mamaya.
Bakit kasi hindi mo na lang tawagan, Trinity? Pasuspense ka pa. Baka nga ikaw
ang masuspense kapag nakita mo siya may kasamang ibang babae.
Iwinaglit ko sa isip ko ang bagay na iyon. Ilang minuto pa at nakabalik na ako
ng Time Square. Hindi ko alam kung saan ko siya uumpisahan hanapin. Hindi ko alam
kung saan ko itutuon ang ulo ko. I will just walk and walk... Maglalakad ako at
maghanap hanggang sa matagpuan na siya ng mga mata ko.
Yakap-yakap ang aking sarili, nagsimula akong maglakad habang iginagala ang
paningin sa dagat ng tao. The tall buildings are the first things I recognize; just
the sheer size of them makes me feel like a tiny, unremarkable speck of dust. Each
has its own character and was created with a unique design. A uniting factor of the
buildings is the windows. The glass surface reflects the city lights, making a
giant mirror from the buildings' sides. The mirrors create an enormous hall of
other building's distorted reflections. Hanging from the buildings are
advertisements for everything under the dark sky.
Of course, there is the obligatory Coke commercial, telling you to enjoy a
refreshing bottle of ice cold Coke.
Nagpatuloy ako sa paglalakad sa nakalipas na ilang minuto. Ramdam ko na ang
pananakit ng mga talampakan ko at ang pangingimay ng aking binti. Mabigat na rin
ang ulo ko pero nagpatuloy pa rin ako sa paghahanap. The last chance for me to find
him is to make a phone call and ask him where exactly he is.
Pero natatakot ako na baka kapag ginawa ko iyon, bigla siyang umalis dito dahil
sa ayaw niya akong makita at iniiwasan niya ako. Baka ang malala pa niyan ay
lisanin niya bigla itong bansa na ito dahil alam niyang narito ako at gustong
makipagusap sa kanya.

I continued walking. Tears are already pooling at the

corners of my eyes. I keep on scanning the crowd, hoping that I will have a glimpse
of him. Napasandal ako sa isang telephone booth. Unti-unti ng sinasakop ng pagod
ang pagkatao ko. I closed my eyes and let out a deep a sigh. I am clutching the hem
of my trench coat because of the emotional pain I'm suddenly feeling.
Is this a sign that I should give up?
Later on, loud voices from the crowd filled my ears. They're all counting down.
"Five... Four... Three... Two... One..."
I opened my eyes. With a hazy vision, I looked at the dark sky.
"Happy New Year!" they cheered.
The fireworks burn with impatience, everything at the speed of a camera flash.
They send hot sparks into the cool evening air, soaring until they are extinguished
to blackness.
I smiled sadly as my eyes stayed at the burning sky.
"Happy new year..." I whispered to myself, sadness was dripping from my voice.
Suddenly, a warm hand filled the small of my waist that made my body stiffen.
Just before I could make a reaction and yelled at the stranger who dared to hold
me, a scorching breath caressed my ear that sent shiver deep down my spine.
"Happy new year," a thick baritone voice whispered against my ear.
Mabilis akong napalingon sa pinagmulan ng boses na 'yon. My eyes widened and
tear suddenly flowed down my cheek when I saw who it was.
"F-Flav..." My voice quivered.
He didn't say anything. Nakatitig lang siya sa akin, ang mga mata ay puno ng
intesidad at sari-saring emosyon. He's staring intensely at me like I'm the only
person he could ever see in the middle of this crowd.
 "Flav... nandito na ako..."
He nodded his head once, still eyeing at me with so much intensity.
"I can see that." he answered darkly.
Marami man ang nagsisigawan sa paligid namin, maingay man ang bawat paputok na
umaapoy sa kalangitan, nagagawa ko pa rin marinig ang boses niya.
"Malaya na ako, Flav. Puwede na tayo ulit-"
"And then what? Push me again whenever there is a problem?"
Sunod-sunod ang naging pagiling ko kasabay ng pagalpas ng luha mula sa mga mata
ko.
"Hindi. Hindi na ganoon. It's not going to happen anymore. Flav, you can have
me now. All of me. I'm annulled."
For a sudden moment, I saw the shadow of surprised in his dark eyes when those
words came out of my lips. Agad rin nawala ang gulat na iyon na para bang ayaw
niyang makita ko ang emosyon niya na 'yon.
He didn't answer me. He remained staring blankly at me like it's not a big deal
anymore. Nagsikip ang lalamunan ko.
Hindi na ba puwede? May iba na ba?
Suddenly, he avoided my gaze and looked into a far distance. Seconds later when
he brought his eyes back to me and flicked his tongue over his lips.
"Why exactly are you here, Trinity?"
Yumuko ako. Kumawala ang tahimik na hagulgol sa lalamunan ko sa nakikitang
kalamigan sa mga mata niya. Huminga ako ng malalim at matapang siyang tinitigan
kahit pa gusto ng bumigay ng mga tuhod ko.
"I want you back, Flavian. I want you back in my life. And I'm so sorry for
pushing you away. I'm sorry for giving you hard times. I'm really sorry."
Hindi nagbago ang ekpresyon ng mukha niya. Pakiramdam ko, sa mga oras na ito ay
dapat ko ng isaksak sa kukote ko na tapos na talaga, na wala na akong pagasa pa.
"Is that all? Anything else to say?"
I lowered my head as tears keeps on falling. Not so long when I lifted my head
and looked at him with blurry vision.
"Mahal kita. Mahal na mahal pa rin kita. Walang nagba-"
Hindi ko na naituloy pa ang sasabihin ko nang hapitin niya ako sa bewang at
ikulong ng mahigpit sa bisig niya.
"That's the only thing I want to hear, sweet cheeks," he whispered in my ear.
"See how crazy I am over you? You can easily melt my anger just by saying those
magical words."
I encircled my arms around his body and embraced him tight. I sobbed hardly and
released an hysterical cry.
"Am I not late? Ako pa rin ba?"
He chuckled. "Is that even a question? Baby, it's you and you from then until
now. Walang iba. Walang naging iba. You have already fucked my mind since the very
first time I saw you on that bar, watching me intently with those sharp and sexy
eyes."
Natawa ako nang pumasok sa isipan ko ang naging unang pagtatagpo ng landas
namin. Nakaupo ako sa gilid, pinapanood siya habang sinusungitan ang isang babaeng
nakatapon ng alak sa damit niya. He suddenly glanced at my way, raising his eyebrow
at me while giving me dagger looks.
Our first encounter. It will always be memorable for the two of us.
"Are we good, Flav? Please say yes. I don't think I can accept a rejection
right at this moment. Not from you."
He pulled away. Still wrapping his arms around my waist, he stared at me as
happiness glittered in his eyes.
"Since when did I reject you, Trinity? Ikaw palagi ang umaayaw sa akin, ako
palagi ang naghahabol."
Ngumuso ako, nagpipigil ng ngiti.
"Patay na patay ka nga kasi sa akin." pagaalala ko sa naging pang aasar ko sa
kanya noon.
Humalakhak siya, ang biloy sa magkabilang pisngi niya ay mas lalong lumalim.
"Hindi na ako aangal. Mula noon hanggang ngayon, patay na patay ako sa'yo.
Sa'yo lang. Sa'yo lang palagi."
As soon as the fireworks burst into the dark sky, Flavian slammed his lips
against mine. He kissed me and the world fell away. It was slow and soft,
comforting in ways that words would never be. His hand rested below my ear, his
thumb caressing my cheek as our breaths mingled. He ran his fingers down my spine,
pulling me closer until there was no space left between us and I could feel the
beating of his heart against my chest.
We pulled away from each other. The lights from the fireworks reflected in his
dark orbs as he gazed at me. A soft smile slowly blossomed in his face.
"Thank you for coming back, Trinity." he breathed.
I smiled and stroked his cheek. "And thank you for accepting me again."
The edge of his lips turned upward.
"Always, baby. Always."
Muli niyang inilapat ang labi niya sa akin. Kasabay ng pagiisa ng aming labi ay
ang pagsabog ng liwanag sa buong kalangitan. The fireworks spread its colorful
light above us, illuminating the unending love between the two of us.
We all make mistakes. Life doesn't come with instructions. It is all about
evolution. What looks like a mistake to others has been a milestone in my life.
Even if people have betrayed me, even if my heart was broken, even if people
misunderstood or judged me, I would never hesitate to repeat what I have done years
ago. Kung hindi ko ginawa ang pagkakamaling iyon, hindi rin ako makakaranas ng
ganitong kasayahan.
There have been countless tears, joy and pain for the past years. Paulit-ulit
kaming sinubukan ng tadhana. Ilang beses nagbalikan ngunit ilang beses rin
pinaghiwalay. Pero gaano man kasakit at kahirap ang pinagdaanan namin, hinding-
hindi ako magsisisi na nakilala ko ang lalaking naging dahilan para maramdaman ko
ang ibig sabihin ng tunay na pagmamahal.
Flavian Follosco is the most beautiful mistake I've ever committed in my whole
life and I don't regret anything. I would do it all again in a heartbeat.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Epilogue

Sex and booze. That's where my life revolves around.

Work, women and alcohol were the only things that matters to me. That's how
simple and boring my life is. Relationships and commitments aren't for me. Para sa
akin ay pangpagulo lang iyong ng buhay.
Minsan, tinatanong ako ng mga kaibigan ko kung hindi ba ako nagsasawa sa
ganitong gawain. Kung hindi ba ako naaawa sa mga babaeng pinaglalaruan ko. I pin
them down the bed, remove their clothes and fucked them and then goodbye the next
following day. Minsan nga ay wala ng paa-paalam. I'm not guilty. Why would I be?
They also like it. I give the pleasure they want as they give mine. I can never see
anything sinful about sex between consenting adults, what people do is their own
business. Basically, that's our business and people should stop sticking their
noses out of it.
 I'm satisfied living my life like this. I don't need someone who will nag me
and demand anything from me. In other words, I don't need someone who will destroy
my organized but colorless life.
"Are you listening to me, Ian?" Nadia, a flavor of the month whispered
sensually in my ear.
I ignored her, didn't even turn to look at her full of makeup face. My eyes
were directed to a couch meters away from us where a woman who's in her black
elegant skimpy dress is sitting. She's casual but her movements were very smart.
Her face was made up, but not over done and her long light brown hair was properly
down on her sexy shoulders.
Nakaupo man ay halata ang pagiging matangkad niya. Those long and slender legs
were enough proof that she has a height like those Victoria Secret models have.
Hindi naging hadlang ang madilim na kapaligiran para mapansin ko ang maputi at pino
niyang balat. Sa sobrang puti ay mahihiya ang kahit na sinong tabihan siya.
I swirled the whiskey in my glass, listening to the chinking of the ice cubes,
breathing in a fragrance that only years in an oak barrel can achieve. I put the
edge of the glass in my lips and sipped the amber liquid from it. A sour and vile
taste slipped into my mouth, nullifying me, stealing away reality in favour of
fantasy.
Like a hawk watching its prey, I cast my eyes back to her. She's laughing. Even
the way she laughs screams sophistication. Maging ang mahahaba at nakukulayan ng
itim na kuko ay nagbibigay elegante sa kanya.
Damn, since when did I appreciate a woman's nail color?
"Ian, you're starting to piss me off. Parang hindi rin kita kasama."
But what drew my attention was her knifelike eyes. They were a fire with
passion. When I found her looking at me earlier, I could feel her searching deep
into my soul. Pakiramdam ko, mayroon kuryente na sumiklab sa katawan ko nung oras
na magtama ang mga mata namin.
"Flav, man, are you fine? You've been spacing out for a while. Sino bang
tinitingnan mo doon?" Ryan asked, transferring his gaze to where my eyes are. Ilang
sandali pa nang ibalik niya ang tingin sa akin. "Do you know her?"

I anchored my gaze to him. His brows were in a furrow as

shadow of curiosity glimmered in his eyes. Maging si Allena na kasama niya ngayong
gabi ay nakatingin rin sa akin.
"I don't." Was all I can say.
"That's Trinity Velarde you're looking at, Flavian." Allena uttered. "She's a
famous interior designer."
"Don't tell me interesado ka sa kanya? Come on, Flav. Nasa tabi mo ako pero sa
iba ka nakatingin." Nadia said irritatedly.
Tumaas ang kilay ko, hindi makapaniwala siyang nilingon sa aking tabi. There's
a deep scowl on her face. Her red painted lips were protruding that made me want to
roll my eyes.
How dare this woman act like a jealous girlfriend?
Umiling ako. Dinampot ang baso sa harapan ko at mabilis itong tinungga. I can
feel the heavy stares around me as I did that. Huminga ako ng malalim.
"Nothing serious. I just find her hot and sophisticated." I said.
"Well, she is. That woman is known as fierce and very intimidating. Primadona
kung primadona. I heard that most of the bachelors here in Manila are after her.
Iyon nga lang, nababahag ang buntot kapag nadadaplisan na ng titig ni Trinity. Kaya
naman hanggang ngayon ay single pa rin."
I bore my eyes into the fierce woman. She's now sipping on her clear shot
glass.
Trinity Velarde, a famous interior designer and single. The edges of my lip
twitched at the last word.
What a music to my ears.
Hindi ko alam kung nakikiayon ba sa akin ang tadhana o nararamdaman nito ang
kagustuhan kong makilala ng personal ang babaeng iyon. Ever since I saw her that
night, she never leave my mind. I never expected that my silent wish would be
granted that instant. Walang kahirap-hirap. Hindi na pinatagal pa.
"Trinity Velarde. Nice to meet you." she extended me her smooth and slender
hands.
Hindi ko maiwasan ang magbunyi sa isipan ko nang mas makita ko siya ng
malapitan. Beautiful is underrated. She's a goddess. A living Aphrodite. I gaze
upon her perfect face down her hourglass type of body. The sunlight from the window
was illuminating her white complexion. Her skin looks so soft and sensitive, tipong
kapag isinalya mo sa pader at hinigpitan ang pagkakahawak sa palapulsuhan, agad na
magiiwan ng pulang marka.
If Gods were real, then this woman is their masterpiece.
I accepted her hand and the tenderness of her palm immediately ignited the fire
in my body. Kagabi pa nagaapoy simula ng makita siya, pero ngayong nasa harapan na
ay unti-unti ng tinutupok.
In that split second of holding her, every nerve in my body and brain is
electrified. It's the anticipation of being together in a way that's more than
words, in a way that's completely tangible.
"Flavian Follosco. Nice to meet you, too."
Fuck. Not even once I've told anyone how it's nice for me to meet them. Ngayon
lang, ngayon pa lang. Sa babae na ito pa. Seriously? What is it about her that made
me feel like I suddenly fell into a deep trap? Or like I was under a poisonous
spell? Damn. This woman is too pretty to be a witch.
"You're having a renovation, huh? Isama mo na 'yong sa akin, Mama." sabi ko kay
Mama at nagkunwaring inililibot ang tingin sa kabuuan ng kwarto ng mga magulang ko.
"What for? You're not always here, anak. Palagi ka roon sa penthouse mo kaya
bakit ipapabago mo pa ang disenyo ng sa'yo kung hindi mo rin naman madalas na
tutulyan?"
Lihim akong napangisi sa tinuran ng aking ina. She's right. I'm not staying
here. At sa tingin ko ay wala rin akong plano na manatili ng matagal dito. I'm just
making excuse to see this hot and bewitching interior designer as often as
possible.

"Who knows, kapag nagustuhan ko ang resulta, maglagi na ako

dito. So it depends on your interior designer, Mama." balewalang sagot ko habang
patuloy pa rin sa paglinga sa buong kwarto.
Though my eyes were wandering all over the room, I could feel her sharp gaze
for me. Her eyes were like a magnet and I'm some sort of a steel. She could easily
attract me, pull me close to her and be with her as long as she wants.
Right at this moment, I can already say that this woman will be the death of
me.
Dahil sa naging proyekto niya sa akin ay naging madalas ang pagkikita namin ni
Trinity. I was already using our business to make an excuse so I would be able to
see her. Nang natapos ang proyekto niya sa kwarto ko, maging ang penthouse at
sarili kong bahay ay binalak ko na rin ipaayos. Kulang na lang pati buong building
na pagaari ko ay ipaayos ko sa kanya, makita lang siya palagi.
As time goes by, I had the chance to know the crazy, intimidating and beautiful
Trinity Velarde. They're right. She's one hell of a pretty woman with a bitchy
character. Hindi ko akalain na sa likod ng magandang mukha na mayroon siya ay ang
matapang at walang inuurungan na ugali. She's a bitch but strong and brave. She
loves to take challenges. She doesn't know the word pressure. She can do hard and
stressful things in a very calm way which made me like her even more.
No. Like is an understatement. I love her. Fast. Deep and hard.
Sa mga lumipas na araw at buwan na nakakasama ko siya, ramdam ko ang pagkahulog
ng sarili ko, pagkahulog na ako mismo sa sarili ko ay alam na hindi na makakaahon
pa. I fell for her with the way she touched me even if she's not using her hands.
I fell for her courage, her sincerity and her flaming self-respect and it's
things that I'd believe in even if the whole world indugled in wide suspicions that
she wasn't all that she should be.
But I didn't know that falling in love with her was like a suicide from a
bridge. Hindi ko alam na kapag may saya, may kaakibat na lungkot.
"What's up?"
I was busy signing some documents when a familiar voice played in my ears. Nang
magangat ako ng tingin ay si Russell ang agad na nabungaran ko. My brow shot at his
sudden appearance. I straightened my back and stared at him with curiosity dancing
in my eyes.
"Napadaan ka."
Russell settled himself on the couch. He crossed his legs and glanced at me. I
know how busy this man is so seeing him inside my office was a bit surprising to
me.
"I had a lunch meeting near here. Naisipan kong daanan ka dahil ilang araw ka
rin wala sa mga night out. Where have you been?"
Binitawan ko ang hawak na sign pen. I leaned my back against the back rest and
stared at Russell. Unconsciously, a smile spread across my face that made his brow
lift into curiosity. Thinking the days I have spent with Trinity in Amanpulo were
nothing but bliss and excitement. Words can't actually describe the happiness
that's running through my veins within those days that we're together.
Kung puwede nga lang sana na doon na lang kami, hindi na uuwi pa at doon na
lang maninirahan at bubuo ng pamilya. But we still have works to take care of so
living with her in that kind of paradise will stay as my dream. For now.
"Stop staring at me like that, man. You're getting creepy. Bigla-bigla ka pang
ngumingiti." Russ grimaced.
I laughed at his words. Ipinatong ko ang magkabilang siko ko sa handrest ng
swivel chair at tamad siyang tiningnan.
"Fuck you." I chuckled. "I just came back from Amanpulo. I've been there for
three days."
"With someone?"

I nodded. "With a special someone."

Tinitigan ako ni Russell na para bang nakakapagtaka na nagtungo ako sa ibang
lugar kasama ang isang babae. Hindi ko siya masisisi. He knew me as man who take
all my women in bed and not in a far place like Amanpulo.
But everything change when I met her. Everything.
Simula ng makilala ko si Trinity at palaging makasama ay hindi na ako sumasama
sa kanila nang may ibang babae sa tabi ko. I still go to the night clubs and party
with my friends but minus the hook ups. Pakiramdam ko ay bubugahan ako ni Trinity
ng apoy oras na mangyari iyon at malaman na ganoon pa rin ang ginagawa ko. Mahilig
pa naman iyon mang-akusa.
"Who's the unlucky girl?" Russ mocked.
I raised my middle finger to him. Umani ito ng halakhak mula sa kanya. Inabot
ko ang cellphone ko na nasa ibabaw lang ng table at binuhay ito. Napangiti ako nang
mabungaran ang wallpaper ko. It's Trinity. She's sitting on the sand, wearing a
black two piece and a white sun flower hat. I was the one who took the picture and
I must say that she's really a goddess there.
Iniabot ko ang cellphone ko kay Russ. "There she is."
Looking lazily at me, he took my phone and stared at the screen. Not so long
ago when I saw how his thick brows furrowed in a strange way. He lifted his eyes to
me and then back to the screen like seeing the picture on my phone shocked him.
"What?" taas kilay na tanong ko.
"This is your flavor of the month?"
My jaw clenched.
"Fuck you, man. I'm serious with her."
I can even see marrying that woman in time, build a family with her and grow
with her until our hair turns gray. If they only knew. I'm already planning to
spend the rest of my life with Trinity.
Isang beses niya pang tinitigan ang screen ng cellphone ko bago ito inabot sa
akin.
"She's familiar. I think I already saw her before back when I was in Davao for
a conventional meeting."
I nodded my head, glancing at my wallpaper before turning my phone off.
I remember Trinity being in Davao for a day. Ang sabi niya ay tungkol sa
negosyo iyon. Could it be possible that Russell really saw her there? Conventional
meeting din ba ang sadya niya doon?
"Maybe." simpleng sagot ko, tamad na ibinaling sa kanya ang tingin ko.
"You're serious about her?"
I wetted the bottom part of my lips. "Can't see anything wrong with that, man."
Umiling siya, tila ba dismayado. I shot my brow up.
"There's wrong with that, Flavian. You can't fall for her." sabi ni Russell na
naging dahilan para umawang ang labi ko.
"What the hell are you talki-"
"She's already married, Flavian. I can't be wrong. She's the woman I saw in
Davao. Kasama niya ang asawa niya nang nagpakilala sila mismo sa harapan namin nila
Mama. She's Trinity Ravena.
Tuluyan ng nagdikit ang mga kilay ko sa mga salitang lumabas mula sa bibig
niya. Umayos ako ng pagkakaupo at mariin siyang tinitigan. My heart started
pounding inside my chest. Pakiramdam ko ay pinagtitripan lang ako ng kaibigan at
ngayon pa lang, sasabihin ko ng hindi ako natutuwa sa mga sinasabi niya.
"You've got it all wrong, Russ. Trinity isn't married to anyone. She's damn
single - oh, cut that. She isn't single because we're in a relationship but
definitely not married to someone." my teeth gritted.

He let out a sigh, lowered his head and shook it. Nag angat
siya sa akin ng tingin. The sincerity in his eyes were too much that I couldn't
look at him properly. Pakiramdam ko ay nagsasabi siya ng totoo, na wala namang
dahilan para magsinungaling siya sa akin.
Tangina. Paanong mangyayaring kasal siya? She told me that she's fucking
single! Ano 'yon? Kasinungalingan lang? Pero imposible. Trinity won't feed me lies.
She's a decent woman. She's not married. I'm not falling for a woman who's already
chained to someone. No. Never.
"She's been married to Archer Ravena, the CEO of Ravena Steel Corp, for months
now. It's a marriage for convenience, Flav. Kilala ang mga Velarde sa larangan ng
construction kaya hindi malabong totoo ang bagay na iyon-"
"No, man. That's not true. You're just hearing rumors. She's not married! Damn
it. She can't be married. Bago umuwi dito, may plano kaming ipakilala ang isa't-isa
sa bawat pamilya namin. Stop this shit, Russ. This isn't funny anymore."
Russell breathed again. "Shellie has a copy of the lifestyle magazine where
their wedding was featured. I can get it for you. Just tell me."
Rage and frustrations bursted in my chest like a damn confetti when Russell
handed me the magazine where Trinity's private wedding with that Ravena was
feautured. My anger for her held all the power of a wildfire, everyone could
practically see the flames roaring in my eyes, ready to ignite anything that I came
in contact with.
How dare her lied about her real identity and pretended to be free! She
should've told me the truth! Pinagmukha niya akong tanga. Ginawa niya akong kabit.
Whatever her intentions are for doing it, it doesn't matter. She still lied to me
and I can't just forget it no matter how in love I am with her.
"I'm already quitting on us."
Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit sa naging laki ng pagkakamali
niya sa akin ay nasasaktan pa rin ako habang nakikita siyang tumatangis sa harapan
ko.
Ni minsan ay hindi ako nakaramdam ng pagkalambot sa tuwing nakakakita ako ng
babaeng umiiyak sa harapan ko. But Trinity is different. Seeing her cry makes me
weak and helpless. I wanted to embrace her and wipe those tears away from her
cheeks but my pride was telling me not to do any of it. Kahit pa sinabi niya sa
akin na mahal niya ako.
Kung sa ibang pagkakataon ay baka nagtatatalon na ako sa tuwa matapos niya
ipagtapat sa akin ang bagay na iyon. But I can't be happy knowing that the woman I
love is already married to someone who isn't me.
Fuck! Realizing that truth feels like someone had shot me in the head.
"Is this... is this what you really want?" her lips quivered as I made my way
towards the door.
Huminga ako ng malalim. Sa kabila ng galit at sakit na nararamdaman ay hindi ko
pa rin maiwasan ang makaramdam ng kirot sa puso ko habang pinapakinggan ang
pagkabasag ng boses niya.
No, baby. This is not what I want. But this is what I have to do. I need to let
go of you no matter how much I want to keep you in myself. Hindi kita puwedeng
angkinin dahil may iba ng nagmamay-ari sa'yo. I have no plans on being your dark
secret. That's far from the dreams I've built before. And that dream is to be your
husband and shout to the world how happy and in love you're with me.
I looked coldly at her, never imagined that I would give her this kind of
stare. It's supposed to be warm and passionate, not cold and full of hate.
"This is what I want, Trinity. I'm sorry but I can't just be your paramour.
Take care of yourself." I said and walked my way out of her life.
But that decision didn't let me sleep for nights. Ilang buwang kong pinilit
kumbinsihin ang sarili ko na hindi kami dapat, na hindi ko na siya puwedeng balikan
dahil may iba ng nagmamay-ari sa kanya. Na ako lang ang masasaktan kung ipipilit ko
pa rin ang sarili ko. Pero pakiramdam ko, ang katotohanang ako ang mahal niya kahit
kasal na siya sa iba ay sapat ng dahilan para balikan siya at muling sumubok.

Hindi na bale kung gawin niya akong madilim na sikreto.

"It's Mr. Gonzales' birthday tomorrow. Pupunta ka?" si Ryan isang araw sa bahay
ko.
Halos lahat sila ay narito para pasyalan ako. I've been into different
countries for the past months. Business related but most of the time, unwinding
just to forget her. But just like the usual, I always failed.
"That's a boring party." I said while resting my nape against the back rest.
Ang maliwanag at mangasul-ngasul na kalangitan ang siyang tanging sumasakop sa
buong paningin ko. Para sa akin, ang pakikipagtitigan sa ulap ay nagbibigay
kasiguraduhan sa akin na magiging maayos rin ang lahat sa buhay ko.
"She will be there." Kyle announced.
Huminga ako ng malalim. Hindi niya man sabihin, alam ko na agad kung sino ang
tinutukoy niya.
"Saan at anong oras gaganapin and party?" tanong ko.
Humagalpak sila ng tawa. Ryan didn't hide the amazement in his voice as he
laughed.
"Daling kausap! Patay na patay talaga si Papa Flavi!" kantyaw niya pa na
tinaasan ko lang ng gitnang daliri ko.
It's months since the last time I saw her. Months since the last time I saw
those piercing eyes and months since I've got to listen to her soft voice. Seeing
her in Mr. Gonzales birthday party brought all the memories we have shared before.
Watching her from afar with that shoulder length dark brown hair, seductive
navy blue dress and a cold smirk plastered on her pink painted lips made me want to
steal her from that Ravena and claim her as mine.
Damn it! She's supposed to be with me and not with that man. Ako ang mahal
niya. Sa akin siya dapat at hindi nasa bisig ng ibang lalaki.
You pushed him away, man. What do you expect?
"Bakit ako pa, Flavian? There are many interior designers out there who are
more popular than me. Bakit ako pa?"
 Nang makaisip ng paraan kung paano kami muling magkakalapit ay hindi na ako
nagaksaya ng panahon para isakatuparan iyon. Sa sobrang desperado na makita at
makausap siyang muli, maging ang pangalan ng kasambahay ko ay ginamit ko na rin
para magkunwaring kliyente.
You can call me desperate for what I did but this is the only way I know to
start a conversation between us again. Dahan-dahan, hanggang sa magkaroon na ulit
ako ng tsansa para sabihin sa kanya ang saloobin ko.
But why did she suddenly become aloof? Why does it seems like she doesn't want
to see me anymore? Bakit parang iniiwasan niya na ako?
"Don't be so serious, Trinity. You're here for business, not for anything else.
Why I asked for your service is definitely out of whatever happened between us in
the past. This is not about you. And certainly not about us."
Fucking lies! This is everything about us! Why you're here in front of me is
absolutely not because of business. I want to talk to you and ask for another
chance because heaven knows how wrecked I am ever since the day we parted ways.
"Are you sure about this, Flav?" she asked after confessing about my real
agenda after a couple of days. That I want her to be mine again. That I'm willing
to be her secret as long as she wants.
Fuck the ego! It's my love for Trinity over anything else. Sa mga oras na ito,
siya lang ang mahalaga para sa akin, ang relasyon namin at ang determinasyon namin
na ipaglaban ang pagmamahalan namin.
"I've never been this sure all my life, Trinity. Not be able to see you and
hold you for the past few weeks took all the sanity I've left in me. You've taken
me completely, baby. You've swallowed me up and drowned me in your beauty and
spirit. I cannot function without you. Those quick months that I've get to know you
and be with you, you've already made my life as beautiful as you are. You've made
me want to live a worthy existence, a life with you."

Hindi ko maipaliwanag ang saya na nananalaytay sa dugo ko

nang magkabalikan kami ni Trinity. It's like having sunshine on rainy days.
Naramdaman ko ulit ang kagustuhan na magpatuloy sa araw-araw dahil sa kanya. She
has been my inspiration since day one. The only reason why I want to be a better
man is because she only deserves the best. And I will do everything to be the right
man for her that she wouldn't dare to look for another.
"Flavian, what is this rumor I'm hearing that you're having an affair with
Trinity Ravena? Isn't she the interior designer who worked for us before?" si Mama,
isang araw nang pasyalan ko siya sa family house namin.
Itinaas ko ang mga paa ko sa ibabaw ng babasaging center table at tamad siyang
tiningnan. Hindi na ako nagugulat na alam na niya ang tunay na pagkatao ni Trinity.
She's a fan of luxury magazines and I wouldn't be surprised if she has already read
about that fucking marriage for convenience.
Nakakapagtaka lang na alam niyang may relasyon kami ni Trinity.
"Yes, Mama. And it's not just an affair. We have a relationship because we're
in love with each other." I admitted firmly.
Her eyes widened dramatically.
"In love! Are you out of your mind, young man? That woman is already married!
Anong pinagsasasabi mong mahal niyo ang isa't-isa? You can't be a paramour-"
"I can be, Mama. I don't care what other people might think of me. I'm in love
with her and no one can tell me what to do-"
"She's a disgraceful woman, anak!"
Her words fueled the sleeping emotion in me and turned it to a blazing anger.
Inalis ko ang pagkakapatong ng mga paa ko sa ibabaw ng table, umayos ng upo at
malamig na tinitigan ang aking ina. I watched her chest rising and falling in a
quick pace. It made me conclude that she's already upset right at this moment.
"You used to glorify her before, Mama. Ang sabi mo ay humahanga ka sa kanya
dahil sa pagiging sopistikada at matalino niya. Anong nangyari? Naikasal lang sa
iba dahil sa negosyo, kahiya-hiya na bigla sa paningin mo?"
 Nagiwas siya ng tingin, siguro ay tinamaan na naging pahayag ko. I'm stating
the truth here. I can still remember how fond she is with Trinity's personality.
She even wished to have a daughter like her. Fierce and knows how to stand on her
own. Marahil ay nakikita niya ang sarili niya kay Trinity kung kaya gustong-gusto
niya ito. So I can't understand why her perspective suddenly changed just because
of the truth that she's a married woman.
"I just can't accept the idea that she's keeping you in the dark, anak. Hindi
kita ipinanganak sa mundong ito para maging isang kabit. Bigyan mo naman sana ng
halaga and sarili mo. Loving a person doesn't mean settling yourself for the least.
You don't deserve it. Please."
Nagbuga ako ng hangin. This conversation isn't going anywhere. No matter how
hard I try to make her understand that this ugly situation won't last for too long,
it won't happen for her mind is already closed. At sa tingin ko ay hindi basta-
basta mabubuksan.
"Who told you about this, Mama? About my relationship with Trinity?" pagiiba ko
sa usapan.
She cast me an icy stare. "Does it still matter?"
"Yes."
She released an audible breath. "It's Zoe Monterro, her best friend."
Kakabalikan pa lang pero problema na kaagad ang sumalubong sa amin. Aside from
the truth that it's Trinity's best friend who told my mother about our situation,
her mother in-law also caught us being intimate with each other, kung intimate nga
ba na matatawag ang pagkakahawak ko sa bewang niya.
For me, it's a good thing that she caught us being that close. I mean, I'm not
coward to tell the whole world that I'm in a relationship with a married woman.
Bakit ako maduduwag? I know how my baby loves me. Isn't that reason enough to fight
for what I know is right?

But of course, what Trinity says always goes. We can't just

brag about our relationship because of his father. She loves her father too much
that she couldn't disregard whatever he tells her. Kaya nga maging sa pagpapakasal
ay ito ang nasunod.
Nagaalinlangan man, ipinakilala ko pa rin ng personal si Trinity kay Mama. And
like what I've expected, their meeting turned to be a chaos. Hindi nagdalawang isip
si Mama na ipahayag sa kanya kung gaano siya katutol sa relasyon namin. Hindi ko
rin maiwasan ang makaramdam ng galit sa aking ina nang makita ang sakit at lungkot
sa mukha ni Trinity pagkatapos siya pagsalitaan nito.
It's hard for me. Seeing the most precious women in my life getting hurt wasn't
something I could easily forget. Saan ba ako lulugar? Naiintindihan ko si Mama.
Nasasaktan siya dahil hinayaan ko ang sarili kong maging kabit at walang ina ang
maghahangad ng ganoon para sa kanilang anak. Pero paano naman ako? Mahal ko si
Trinity. I am deeply in love with her that I couldn't save myself from drowning in
the ocean of my own feelings for her. The only thing my mother can do is to trust
me. Trust us that we can control things and hope that we will eventually find our
freedom and happiness in time.
Pero gusto pa rin ata kami paglaruan ng tadhana. Wala pa ata itong plano ibigay
at iparamdam sa amin ang kasayahan na hinahangad namin.
"Damn it. We look like a fucking stalkers here." saad ni Ryan habang inaayos
ang suot niyang itim na sumblero.
Hiding my eyes from the black cap I'm wearing too, I stared at Trinity who's
now eating dinner with Archer. Nang sabihin niya sa akin na niyaya siya nito kumain
sa labas ay hindi ako nagdalawang isip na sundan siya lingid sa kaalaman niya.
I don't know what's gotten into me that I did this. Para ko na rin sinabi na
wala akong tiwala sa kanya. Hindi sa ganoon. Natatakot lang ako na baka sa mga
ganitong pagkakataon makuha ni Archer ang loob niya. I just want to make sure that
she will stay in love with me even if she's having this kind of moments with her
husband.
 "We're really stalking, you asshat." bulong ko kay Ryan, ang mata ay hindi pa
rin inaalis kay Trinity.
Noong mga oras na 'yon, sana ay hindi na lang ako sumunod. Sana hindi ko na
lang sila sinundan. Sana pumirmi na lang ako sa bahay ko at hinintay siyang tawagan
ako. Nang sa ganoon ay hindi ko nasaksihan ang bagay na ni minsan ay hindi ko
inakala na makikita ko ng personal.
Seeing her kissing his husband was like a knife being twisted in my heart. It's
normal because they're married. Pero hindi iyon kailanman magiging normal sa
paningin ko dahil may relasyon kami at alam namin parehas sa sarili namin na hindi
siya dapat nakikipaghalikan sa ibang lalaki kahit pa asawa niya ito.
Pride and jealousy swallowed me. Whole. I avoided her. Didn't even dare to talk
to her and fixed whatever our problem is. And it's a mistake. I didn't know that
running from our problem despite of facing it would made me experience hell.
"Gusto kong sisihin ang pagkakataon at sabihing mali ang oras, lugar at
sitwasyon na mayroon tayo ngayon. Maybe if we met later on in life, when we were
better for each other, things would've worked out the way we hoped they would. But
sometimes, people just don't fit together no matter what they do or no matter how
hard they try. And we are the perfect example of that, Flav."
Siguro nga. Siguro nga mali ang lahat ng bagay pagdating sa amin. Oras, bagay,
pagkatataon o ano pa man. Pero kung mayroon akong isang bagay na hindi ko kailanman
na itinuring na mali, iyon ay ang pagmamahal ko para sa kanya. Loving her will
never be wrong because our heart knows when you're loving the right person.
Always.
"It's you and Trinity against the world, man. Obviously, natalo kayo ng mundo.
Maybe it's a sign that you need to stop loving each other and move on."

Tears started to build at the edge of my eyes as I stared

into the dark starless sky. Leaning my arms against the veranda's handrail, I
brought the bottle of beer on my lips and chugged it without removing my eyes from
the sky.
She didn't come. I waited for her for several hours. She told me that she'd be
here, that she'd tell right into my face that she doesn't need me in her life
anymore. I should be happy right? Dahil hindi niya ginawa, ibig sabihin ay hindi
niya kaya. Pero hindi ko maiwasan ang manglumo. Sa pagkakataon na iyon, umaasa
akong makikita ko siya, na makakapagpaliwanag ako sa kanya. Kahit sandaling oras
lang. Pero wala.
"If I could just do it, Ry. If I could just tell this fucking heart to stop
loving her, I'd do it without a second thought. Tangina, basag na basag na ako, e."
For the second time, my relationship with Trinity got ended. Hindi ko alam kung
sa paanong paraan ko nagawang palipasin ang ilang taon na hindi ko siya nakikita at
nakakasama. I am just thankful that I accidentally saw Sandra in Korea. She has
been my salvation in those times I felt my body drowning in hellfire.
"Flav, wala ka bang naiwang nobya sa Pinas? Kasi palagi kang nandito."
Tumaas ang kilay ko sa naging tanong na iyon ni Sandra. I am lying on her thigh
while she's stroking my hair. Nararamdaman ko na ang pagbagsak ng talukap ko ngunit
agad napukaw ang atensyon ko sa naging tanong niya na 'yon.
"Bakit, sawa ka na sa mukha ko, chubby cheeks?" tanong ko, ang mga mata ay nasa
TV ngunit hindi naman lubos na naiintindihan ang pinapanood.
"Oo, sawang-sawa na." she said as playfulness was making love with her soft
voice.
Her shout thundered all over the room when I suddenly bit her thick thigh. Her
shocked reaction earned a smirk from me. Mula sa pagkakahiga ay umupo ako sa tabi
niya. Sinamaan niya ako ng tingin na ginantihan ko lang ng kindat. She rolled her
eyes at me that made me admire her even more.
This woman is really beautiful in her own way. Her thick curves and flaws
doesn't define the beauty she possess. I can't blame why Russell is still head over
heels with her. Hindi lang siya maganda sa panglabas, maging sa ugali ay ganoon
rin.
Eversince I met her, that's Russell's birthday party years ago, I knew that
time that she's a good woman and my friend was so lucky to have her. Hindi mahirap
magustuhan si Sandra. There's no dull moments with her. The reason why I keep on
coming back here in Korea is because of her. Sa tuwing iiwan ko siyang magisa ay
hindi ko mapigilan ang isipin kung kamusta na siya, o kung maayos ba siya. I always
feel worried about her whenever she's out of my sight. I want her to be happy
because she deserves all the happiness in this world. Kung walang Russell, I will
certainly court her and ask her to be mine.
I honestly like Sandra. A lot.
But things aren't meant to happen that way. Her heart is belong to Russell as
my heart only belongs to the woman who I've been loving for years now. Nothing
changed. I'm still under the illusion of us being together, having our own happy
ending.
This heart... she owns it since day one. And I have no intention of getting it
back from her and give it to someone.
"Man, she looked happy with her husband now. Let it go. Mukhang matagal ng
tapos ang sa inyo." Ryan whispered as we watched Trinity walking away from us.
It's Chase's birthday and we all gathered here to celebrate it. I wasn't
informed that Trinity will be here. Ni hindi ko alam na nakauwi na siya galing
Canada. Of course, I know where she was within the past years. Sinabi sa akin ng
tsismosong si Ry.
"Shut up." I whispered back as my jaw keeps on clenching.
Seeing Trinity laughing genuinely while talking to Archer was something I
didn't expect when I got back in the Philippines.

What? Did she finally learn to love her husband? Kaya ba

nang kausapin ko siya sa banyo kanina ay halos mamula ang buo niyang mukha sa
sobrang galit sa akin? She's afraid to cheat on her that she's so eager to get away
from me? Is that it? Well, then I'm happy for her! I'm fucking happy for her!!!
Sa kabila ng sakit na nararamdaman ay gumawa pa rin ako ng paraan para
magkasama kami. The more I drag myself into her, the more he pushed me away out of
her life. Even the idea of asking her to sleep with me for the last time in
exchange of leaving her alone came up in my head. Ganoon kadesperado. Nakuntento na
sa ganoong tsansa basta makasama lang siya. Kahit magmukhang tanga, ayos lang.
Wala, e. Mahal na mahal ko pa rin.
I fulfilled my promise. I left her the following morning with only a note and
flew back to Korea and gain my strength through Sandra's presence. I wouldn't
really know what to do without her.
But then a sudden news reached me just a day after I left the Philippines.
"Her father found dead this morning, Flav." Ryan told me through FaceTime.
I suddenly felt a crack in my heart. Fuck! I shouldn't leave that fast. Sana ay
hindi muna ako umalis at nanatili muna sa Pinas nang sa ganoon ay masamahan ko
siya. She needs someone to talk to, a shoulder to cry on and I wasn't there.
Calm your tits down, fucker. She has her husband beside her. She doesn't need
you.
"Visit her then." Was all I can say to Ryan, bitterness was dripping from my
voice.
Fate was enjoying too much in playing with our feelings. I went back to the
Philippines and accidentally met her in Mrs. Corpus' house. I tried so hard to
ignore her and act like I didn't care. Suprisingly, I won. When I saw the ghost of
tears in her eyes the moment I told her that I need to immediately go back in Korea
for Sandra, a piece of hope rose in my chest.
Baka mahal niya pa ako. Baka puwede pa. Baka may pagasa pa.
Pero lahat ng pagasa ko ay mabilis din nalunod nang gumawa siya ng bagay na
magbibigay tsansa sa akin na baka puwede pa kami ngunit hindi rin naman
napanindigan.
 "Of course! Bakit naman ako magseselos? Mas mabuti nga 'yon dahil nakahanap ka
na ng totoong mamahalin mo diyan. We can both go on and continue our lives!"
Trinity said after I caught the stunt she just pulled on me.
Hmm, yeah? Then why do you still have to stalk me on my Instagram and hid your
real identity, insult Sandra who did nothing bad against you if you're really fine
and not jealous? What's that all about, baby? Just tripping? Then it's not funny.
"I see. You're still a coward, huh?"
Duwag ka pa rin hanggang ngayon. Alam mo sa sarili mong nagseselos ka dahil may
nararamdaman ka pero ikaw mismo, hindi ka makaamin.
Weeks and months passed like a hurricane. Para akong isang robot na gumagalaw
ngunit walang buhay, walang emosyon. Ngumingiti pero hindi totoo.
It's really difficult when to hold on and when to let go. I want to hold on to
all our memories but I don't want to let go of the woman that made me so happy. I
understand that weren't good for each other and things don't work out for us, but I
still hope that someday we will meet again and she will fall in love with me again,
and maybe... just maybe, we could be with each other for good.
"I'll be with Trinity later."
Mabilis akong napabalikwas ng bangon matapos marinig ang sinabing iyon ni Ryan
mula sa kabilang linya. My brows owned and each other and were set into a deep
frown.
"What?"
"Bingi. Sabi ko magkasama kami mamaya. She's going to have her tattoo. Kay Seb
ko siya dadalhin."

Tumingala ako at mariing napaungol. Seriously? She really

like to have a tattoo? And then what? Ipapalagay niya ang pangalan ng asawa niya?
Sasayangin niya lang ang balat niya. Would be better if she'd mark my name on her
skin. Tss.
"Alright." walang ganang sagot ko.
He chuckled. "Hindi ka pupunta?"
I rolled my eyes when I heard the sarcasm on his voice.
"No. She's old. She already knows what she's doing."
Pero hindi rin ako nakatiis. Nagpunta pa rin ako. Luckily, I got to the place
just before she could take her shirt off and let those bunches of asshole see her
breast. We even fought over that matter like kids.
God, baby. I remember marking your body as mine since the night I've had you.
Can't you take care of it and don't let anyone see it? Touch it, more so.
Wala akong karapatan, alam ko. Pero sa sarili ko man lang ay magkaroon ako ng
karapatan na angkinin at pagbawalan siya.
Simula nang bumalik ako ng Pinas ay hindi na naging maganda ang bawat enkwentro
namin ni Trinity. She's always yelling at me, pushes me away like I have a
disgusting disease. Sa tuwing makikita ko siya, mas lalo lang lumalala ang
nararamdaman ko para sa kanya. Imbes na mabawasan sa lumipas na panahon na hindi ko
siya nakasama, mas lalo pang lumala.
"F-Flavian, iuuwi na kita. You're drunk and-"
"I'm drunk and fucking miserable, Trinity! At habang buhay akong magiging
miserable dahil hindi ko magawang mapasaakin ang babaeng mahal na mahal ko! Do you
know how hard it is for me to live each damn day knowing that I can't have you? It
was fucking hard! I have already told you before, without your presence, my life
would be damn worthless. And here I am, living like a piece of shit."
Baby, how many times do I need to look desperate in front of you just to show
you that I'm really nothing without your presence? Kailangan ko pa bang magmukhang
kaawa-awa para lang balikan mo ako? Kulang pa ba? Hindi pa ba sapat?
Pero mismong ang tadhana na ata ang naawa sa akin. Trinity came back to me. She
chose me again and decided to fight with me. My happiness that time was beyond the
moon. Ang inakala kong imposible ay nangyari ulit. After all the hardships, she's
finally mine again.
 Afraid to lose her again, I proposed to her in front of her parent's
gravestone. Kahit na alam kong walang bisa ang ginawa kong iyon dahil kasal pa siya
sa iba, para sa akin ay totoo pa rin iyon at tanging ang pagpayag niya ang
pinanghahawakan kong alas na hindi na siya muling bibitaw sa aming dalawa.
Ngunit sa hindi naabilang na pagkakataon, sinubok kaming muli ng tadhana. Sa
lahat ng pagsubok na pinagdaanan namin noon, iyon na ata ang pinakamasakit at
pinakamabigat.
"I'm s-sorry. If fate permits and we're still both free, I'll find you. At
kapag puwede pa, babalik ako sa'yo. Sa mga oras na 'yon, hindi na ako bibitaw pa."
Those lines from her kept on ringing inside my head for several nights. Literal
akong nawala sa wisyo at ganang magpatuloy nang muli na naman siyang kumalas mula
sa pagkakatali ko.
Ganoon na lang ba palagi ang magiging papel ko sa buhay niya? Kapag may
problema ay ang makipaghiwalay sa akin ang agad na magiging desisyon niya? Can't we
face our problem together?
I know that she's torn between staying with Archer and be with me as much as I
want to be with her. Hindi niya man sabihin, alam kong nakukunsensiya siya sa
sinapit na aksidente nito kung kaya hindi niya ito magawang iwan.
Alright! That's fucking fine with me. Stay with him as long as he's there, as
long as he's in coma. I can wait. She won't hear anything from me. Pero bakit
hiwalay kaagad ang naisip niya? Am I that easy to dump? Ganoon ba kababaw ang
pagmamahal niya sa akin para bitawan ako ng ganoong kabilis? Mababaw lang ba? O,
baka dahil hindi naman talaga niya ako mahal.

"Son, are you sure about this?" my mother's voice became

shaky when she pulled that question out.
Mula sa singsing na ibinigay ko kay Trinity ilang buwan na ang nakalipas, nag
angat ako ng tingin kay Mama. Her eyes were already moistened as tears ready to
stream down her cheeks anytime soon. Huminga ako ng malalim at ibinalik ang
singsing sa loob ng isang bulsa ng aking traveling bag.
"Ma, I'll be fine there. Alam kong kailangan na ako ni Papa sa branch natin
doon. It's okay. I'll pay you a visit once I'm free."
I'll be flying to New York tonight. Sa tuwing maguusap kami ni Mama tungkol
dito ay ramdam ko ang pagtutol sa kanya. She doesn't want me to go there even
though it's for business sake.
Suddenly, she stood from the couch of our living room and padded near me. Umupo
siya sa tabi ko, mahigpit akong niyakap at humikbi.
"I know you're in pain right now, anak. I want you to be strong as you face
that phase in your life. You will be okay. If you're meant to be, whatever
challenges you're both facing, you will still happen. I know you're a tough man. I
know because I am the one who raised you."
Ipinulupot ko ang kamay ko sa likod ni Mama at masuyo siyang pinatakan ng halik
sa kanyang ulo. My lips stretched into a sad smile as tear cascaded down my cheek.
"I'm tired of hoping, Ma. Pagod na pagod na ako."
Wala akong ideya kung hanggang kailan susubukin ng panahon ang puso ko at ang
paninindigan na mayroon ako para sa sarili ko. I've been trying to move on for the
past year, forget every memories that we've shared but every time I dare to do it,
flash backs would slammed my head.
No matter how much time had passed, I can still see myself ending up with the
sharp-like-cat-eyes woman that I had fallen in love with.
"Trina will be there. Baka nga nariyan na 'yon."
My heart quickening its rhythm when I heard Russell say those words during our
FaceTime.
"What? B-Bakit?"
"E'di para suyuin ka!" Sandra, who came out of nowhere interrupted.
Mula sa screen ng MacBook ko ay nakita kong dumaan siya sa likod ngunit agad na
hinila ni Russell palapit sa kanya. Sandra is now sitting on his lap while
Russell's kissing her on her jawline. She giggled. I rolled my eyes at them.
"Ay! Bakit ka nangiirap, Flav? Inggit ka?" si Sandra.
My face contorted. "Should I end this call now so you two can have your sexy
time?"
Humagalpak ng tawa si Russell bago muling tumingin sa screen. Sandra was just
grinning mockingly at me like she's liking the bitterness in my voice.
"Don't worry. Bago mag newyear, may love life ka na ulit, Flav." dagdag pa ni
Sandra.
Bumuntong hininga ako, tumungo at napailing.
So totoo nga? Hindi ako pinagtitripan ng dalawang ito? Trinity is really going
to be here? For what? Gising na ba si Archer? Simula ng manirahan ako dito sa
Newyork ay nawalan na ako ng balita sa kanya. Pinutol ko na ang koneksyon ko sa
kanya dahil kung hindi ko gagawin iyon ay baka habang buhay na lang akong umasa na
puwede pa rin kami kahit pa ayaw sa amin ng tadhana.
Bukod sa kaalamang darating si Trinity, wala na akong iba pang impormasyon na
pinanghahawakan matapos ang tawag na 'yon sa pagitan namin ni Russel. Aminin ko man
o hindi, nakakaramdam ako ng kaba sa kaisipang muli ko siyang makikita.
I went to Time Square and decided to spend my New year's eve there. Knowing
that Trinity's already here, I asked the heaven for a sign. Sabi ko, kung makikita
ko siya sa gitna ng maraming tao na ito, ibig sabihin ay dapat pa namin ipagpatuloy
ang bagay na mayroon kami. O kung mayroon pa ba. At kung lumipas ang gabi nang
hindi nagtagpo ang mga mata namin, ibig sabihin ay dapat na akong sumuko dahil
tapos na talaga.

Pero gusto pa ata talaga ng tadhana na ipagpatuloy ang

bagay na ito sa amin. Sa hindi inaasahang paglingon ko sa gilid ko nang gabi na
iyon ay nakita ko ang babaeng ni minsan ay hindi nawala sa isip ko simula pa nang
una ko siyang makilala. She's leaning against the telephone booth, exhaustion was
etched on her face as she watched the fireworks bursting above the dark sky.
At that time, I knew exactly that as we watched the new year approaching to us,
there will be also new and meaningful journey that's waiting for us to ride in...
together.
Kasabay ng pag-ahon ng aking asawa sa mangasul-ngasul na karagatan ay siya rin
pagtatapos ng pagbabalik tanaw ko. Sitting on the white and crystal sand of
Amanpulo, I watched her walking elegantly towards me with a three month baby bump.
She smiled at me. I witnessed how the sea water fall from her face down her
body. Ang maputi niyang balat ay bahagya ng nagiging kulay rosas. Even her cheeks
were already rosy that made her look like a goddess in a white swimsuit.
I spread my thighs apart. Already know what to do, she sat in front of me and
straightened her long legs across the sand. Ipinulupot ko ang mga kamay ko sa tapat
ng tiyan niya at pinatakan siya ng halik sa gilid ng leeg niya. She giggled.
"Basa ka na tuloy." hagikgik niya.
I keep on planting feathery kisses on her neck like it's my addiction. Well, it
is. Trinity herself is my only addiction from then until now. Losing her is like
losing my sanity. To keep my saneness intact, she must be beside me until we grow
old.
"I don't mind." I whispered raspily.
My lips traveled from her neck upto her jaw. A silent moan escaped her lips.
"Flav, we're in a p-public place..." she warned but the difficulty in her voice
was too much. Alam kong gusto niya rin ang ginagawa ko pero dahil sa lugar ay
nagagawa niyang makapagpigil.
I know how much she likes doing 'it' for the past months because of her
pregnancy hormone. As her husband, I should do my responsibility and satisfy her in
bed as often as she wants. I would oblige whatever she asks me to do when it comes
to bed. Gladly.
I smirked devilishly.
"But there's no people around..." I murmured against her jaw while my hands
were slowly making their own way to her full and rounded breast.
I can feel my buddy down there standing to its full glory. Hard and massive.
Alam kong nararamdaman iyon ni Trinity pero pilit niyang binabaliwala.
Bago pa man maipagpatuloy ang kamunduhang ginagawa, naramdaman ko na ang
pagkurot niya sa hita ko na naging dahilan ng pagkakatigil ko.
A husky chuckle escaped my throat as I removed my hand from her breasts and hug
her tight instead.
"I really am a battered husband." I mocked.
Natawa siya. "Nasa public nga kasi tayo!"
Hmm, I know. My wife is really not a fond of making out in public. The first
and last time we did that was way back inside a plane's comfort room. Papunta rin
kaming Amanpulo noon. I just couldn't resist her that time. Seeing her wearing a
souvenir shirt with a summer hat gave me a fucking boner. She's really seductive
without even trying too much.
"Fine, fine. I'll behave now." I said defeatedly and kissed her on her cheek.
Hindi na siya sumagot. Mas isinandal niya pa ang likod niya sa dibdib ko at ang
ulo ay nasa gilid ng aking leeg. We both watch as the sun shines above the pristine
blue water. It's glittering and that made us feel like we're staring into a bed of
diamonds under the magnificent sun.
The past years have been nothing but a rollercoaster of emotions. Meeting her
gave me butterflies, falling in love with her made me feel happy, sad and wounded
all at the same time. We shed thousands of tears. We even lost count on how many
times she had pushed me away and how many rejections I received from her. Pero
patuloy pa rin akong bumabalik at ipinagsisiksikan ang sarili ko sa kanya. Just
when I'm about to give up, fate finally made a way for us to find each other again.
"Did you expect this, Flav?" Trinity asked all of a sudden.
"What?"
"This. Us. Inasahan mo bang aabot tayo sa ganito? After all the hardships we've
been through, after all the heartaches we've suffered, did you expect us to have
our own happy ending?"
I sighed and embraced her tight across her chest.
"I did. I kept on imagining things like this. Us. Being in this paradise again,
creating memories and all. Kahit noong mga panahong gusto ko ng sumuko, hindi pa
rin ako tumigil sa paggawa ng imahinasyon na dadating tayo sa punto na ito.
Magiging masaya at malaya."
"I'm sorry if I kept on pushing you away before, Flav. I'm sorry if I always
made you feel that you're not important to me-"
"Ssh. That's alright. Everything that happened to us before only made this
relationship become more meaningful and worth fighting for. At kung ipaparanas ulit
sa akin ng tadhana ang mga bagay na iyon, tatanggapin ko. I will still fight for
you. For us. Because you, my wife, are already my favorite thing to fight for. Did
you know that?" I asked and brought my lips to her shoulder that made her giggle
like a baby. "I don't even need to know the color of your hair or the quirk in your
laugh to know that I'm going to fight for you like crazy."
Trinity held my hands that were place above her belly and softly caressed them.
"I love you, Flav. I love you so much. It will only be the two of us now. And
of course, our little one." she whispered passionately.
Months ago, my dream of marrying the woman I love the most finally happened.
With all the pain, misery and hardships we've been through, it still makes me
believe that love recognizes no barriers. It jumps hardles, leaps fences,
penetrates walls to arrive at its destination full of hope.
Trinity, I promise to passionately love everything about you, your strength and
weakness, your flaws and imperfections. Nangangako akong hindi ko kailanman
kakalimutan na ang pag-iibigan na ito ay isang beses lang ipagkakaloob sa atin ng
tadhana at ng May Kapal. Ano man ang mangyari, ano man ang pagsubok na kakaharapin
at pagdadaanan nating dalawa, alam kong babalik at babalik pa rin tayo sa piling ng
isa't-isa at hindi na bibitaw pa.
Feeling the warmness of her body against mine, I looked into the sea as smile
blossomed in my face.
 "I love you too and our little one, Mrs. Follosco. So much."
See that? She's now a Follosco! My very own Follosco.
--
The end.
Ends are not bad things, they just mean that something else is about to begin.
Ang pagtatapos ng kwento na ito ay siya namang paguumpisa ng magandang simula ni
Flavian at Trinity. Maraming salamat po sa lahat ng sumuporta sa kwento na ito.
Mahal ko kayo. ♥️
@March-June2019

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Special Chapter

"Found you..."
Slowly, I closed the door behind me. My eyes were fixed on my wife who's lying
seductively against the white covered mattress. The door knob made a clicking sound
as I locked it, eyes still not leaving her face. My lips stretched into a playful
smirk. She raised her brow up as if she already know the meaning behind it.
I padded towards her as I pulled the neckline of my white plain shirt from my
head and removed it out of my body. Wearing only my white Calvin Klein boxer brief,
I crawled into the bed and attacked her with a fiery kisses on her jaw.
She giggled.
"Flav, no. Not yet. Kabuwanan ko na." she breathed, moans are escaping along
with her words and scorching breath.
My lips continued on installing feathery and burning kisses on her jaw down her
neck.
"Just five minutes, baby. Please."
She cackled like a baby and then wrapped her arms around my back. Ipinapatuloy
ko ang paggapang ng labi ko sa kanyang leeg na ikinahalinghing niya. Hungrily, my
moistened lips traveled from her jaw to her soft and smooth cheek. Mas lalo siyang
humagikhik.
"Your facial hair sucks. Nakikiliti ako!" tatawa-tawang aniya.
Huminto ako sa paghalik at taas kilay na nagangat ng tingin sa kanya.
"You asked me to shave my facial hair five days ago because it irritates you.
Nang inahit ko na ay gusto mo ulit na patubuin ko. What now, my wife? You want me
to shave it again?"
Ngumuso siya. "Nagtatampo ka ba? I know how much you love your facial hair,
Flav. I was just curious what you would look like without—"
"It's fine. I can always shave it whenever you want, Trinity. You can tell me
whatever you want and I'll gladly oblige."
A sweet and loving smile blossomed in her beautiful face as she brought her
hand on my jaw and gently stroked it. A giggle escaped her throat, the three-day
stubbles on my jaw is probably tickling her palm.
Staring intently at her face, I can't help but to admire her secretly. She's
already nine months pregnant and here she is, still stunning as ever. Pakiramdam ko
ay mas lalo siyang pinaganda ng pagbubuntis niya. She even gain some weight but she
just became prettier. Her breasts got rounder. Even her ass looks so hot mostly
when she's wearing a leggings. Everytime she dares to wear that kind of bottom, I
can't refrain my hand from slapping it. Hindi naman siya nagagalit, tataasan niya
lang ako ng kilay.
I nuzzled her neck. Tumawa siya at bahagya akong itinulak sa balikat. Tulak na
walang pwersa, tulak na halatang labag sa loob.
"Flav—"
I cut her off by kissing her lips. She kisses back, her hands come up to my
neck and hair. I pull away.
"Few minutes. Just let me release this." I whispered.

She giggled adorably. "Fine, be quick."

I smirked. "Quickie it is."
I slammed my lips against hers and kisses her again. It's quick process but
we're both enjoying it. I stop kissing her lips and move to her jawline, neck, and
collarbone. Kissing every inch, I can feel the pleasure as she releases those
moans. They're like music to my ears.
I pulled her pink loose shirt up and place soft butterfly kisses down his chest
and stomach which is in full round now. I freed her breasts from the brassiere
she's wearing and massage them gently like they're my stress balls.
"Ah!" Trinity moaned.
My mouth covered her warm pinkish bud and sucked it as my hand continues
massaging the other one. I let my tongue play the tip of her breast until multiple
and desperate moans burst from her throat out.
I can feel my erection growing into its full length. Damn, my wife is
undoubtedly the only woman who can make me feel this aroused even with her big
belly. Her sex appeal didn't decrease as she carry our child inside her womb. She's
fucking slaying!
My tongue was enjoying playing with her nipple when Trinity's body suddenly
became stiff. Without removing the tip of her breast from my mouth, I lifted my
eyes to look at her face. My brows aligned closer in confusement when I saw her
shutting her eyes hard while clenching her jaw tightly. She even bit the bottom
part of her lip like she's in trouble.
"Trinity?" I asked, letting go of her pinkish blossom. "What's wrong?"
She released a heavy breath.
"F-Flav. Ang s-sakit ng tiyan ko," hirap na litanya niya. "M-Manganaganak na
ata a-ako..."
Blood fell from my face and went exactly to the drainage. Anxiety creep in on
my chest as I stared at my wife who's obviously in pain right now.
"Baby, s-stop kidding me. We won't continue m-making out, I s-swear. Just don't
—"
But my voices got drowned by a loud scream from her. Kaakibat pa noon ay ang
pagmumulat niya ng mga mata na ngayon ay napapaligiran na ng luha.
"Stop swearing there and just bring me to the damn hospital!"
Napabalikwas ako ng tayo. Biting the nail on my thumb, I walked back and forth
as if I didn't know what to do.
Fuck! I really can't remember what to do. I've been preparing myself if ever
this day comes but here I am!
I watched her as she clutches the bedsheet while toes crumpling in obvious
pain. My breathing becam rapid and shallow. I can feel my pulse pounding in my
temples.
Dumapo ang mga mata sa akin ni Trinity, nanglilisik kahit pa naiiyak na.
"Why the hell are you still standing there? Get the damn emergency bag and
bring me to the hospital, asshole!" she screamed.
"God, yes! The emergency bag!" I muttered inwardly and quickly turned my back
from her.  Pakiramdam ko ay ngayon lang pumasok sa utak ko ang mga dapat gawin.
 Nagtungo ako sa cabinet, binuksan ito at hinila roon ang isang pink na duffle
bag. I hurried my steps toward her and put the bag on the edge of our bed. I
carried her bride-style and she immediately clung her arms around my nape.
Pagkabuhat sa kanya ay inabot ko ang bag at malalaki ang hakbang na nagtungo sa
pinto.
"Sandali! Aalis tayo ng ganyan ang itsura mo?!"
Napatigil ako sa paghakbang. Confused, I shot my brow up and stared at her.
"What's wrong with my look?"
She rolled her eyes at me like I'm starting to piss her off.
"You got nothing but a plain white boxer brief, Flavian! You're even having a
boner right now! Ano? Gusto mong hindi ako mapaanak ng mga tao roon dahil sayo?
Agaw atensyon ka!"

I looked down. A fluent cursed escaped my lips when I

realized that she's right.
"Dammit!" I growled.
Naglakad ako sa couch na naroon at ibinaba siya roon. Dinig ko ang mahihina
niyang daing na para bang sobra na ang sakit na nararamdaman niya.
"I'll be quick." sabi ko bago siya tinalikuran at lakad-takbong tinungo ang
closet namin.
Humila ako ng isang puting round neck shirt doon at isang faded jeans na punit
sa magkabilang tuhod. Nang makabalik ay naabutan ko si Trinity na nakasandal ang
ulo sa head rest habang nakapikit. Paulit-ulit siyang bumubuga ng hangin.
"Trinity, a-are you alright?" I asked nervously and put her back in my arms.
"Sobrang s-sakit, Flav." basag ang boses na aniya.
I pursed my lips and nodded my head once.
"We'll be in the hospital in five minutes. Stay still."
"Please, calm down." she pleaded calmly like this is just normal for her. She
must be feeling my hands shaking as I carry her.
How can I be normal if I am seeing her like this? Kung puwede sanang ako na
lang ang manganak at makaramdam ng sakit na nararanasan niya, ginawa ko na.
Hindi na ako sumagot pa at mabilis siyang isinakay sa passenger's seat. Good
thing that the hospital is just five minutes drive from our house. Nang makarating
doon ay mabilis kaming sinalubong ng mga nurse.
"She's going to give birth." I informed them.
Nagtanguan sila. Kumuha sila ng wheel chair at mabilis na iniupo doon si
Trinity. Itinulak ng isang nurse ang wheelchair patungo sa kung saan habang ako ay
nasa likod nila at sumasabay sa bilis ng paglalakad nila.
"Flav... stay with me..." Trinity said through cracked voice.
Binilisan ko ang lakad at sinabayan siya. She lifted her hand and I instantly
took it. Mahigpit ko siyang hinawakan sa kamay.
"Yes, baby. I'm just here. I'm not going anywhere."
Tears rolled down her cheeks. Seeing her cry really makes me feel weak. Kahit
pa na alam kong matapos ang paghihirap niya na ito ay may kapalit naman na
kasiyahan. We will finally meet our first born. We have no idea what the gender is
because we decided it to reveal until this day comes. Sa tuwing magpapa-check up
siya ay parehas namin pinipigilan ang sarili namin na alamin ang kasarian niya para
surpresa.
"The cervix is just 6cm dilated. We need to wait for it to reach 10cm before we
proceed to the delivery room." her Obstetrician informed us after checking her.
I am standing beside Trinity as she's lying uncomfortably in her bed here in
the labor room. Ang marinig mula sa doctor niya na hindi pa siya puwede manganak
dahil sa sinasabi niyang cervix dilation ay nakakapagpairita sa akin.
What the fuck is that cervix dilation? Can't she just let my wife give birth as
soon as possible?
"D-Doc, ilang oras pa bago ako maghintay? Sobrang sakit na."
Tumango ang doctor. "I understand. You have to wait for several hours. Depende
iyon. Puwedeng magtagal, puwedeng hindi. Don't worry, I'll check you from time to
time."
Bakas man ang sakit, tumango pa rin si Trinity. Nagpaalam na sa amin ang
doctor. Inabot ko ang kamay ni Trinity at dinala ito sa aking labi. I planted a
soft kiss at the back of her hand and smiled gently at her.
"Kaya mo pa?" I asked, removing some wandering hair on her beautiful face.
Her pink but dried lips stretched to give me an assuring smile.

"Of course. I can do it. For our baby."

Tipid akong ngumiti. I crouched a bit and kissed her forehead. My eyes closed
as I feel her warm skin against my lips. I pulled away and looked at her face
again. Naabutan ko siyang nagmulat ng mga mata.
"I know how strong you are as a woman but I still want to stay on your side as
you face this challenge and cheer you up. Let's face this together, baby."
Tears pooling at the edge of her eyes, she nodded her head once.
"Together..."
We spent five damn hours in the hospital's hallway. Naglalakad-lakad hanggang
sa matagtag siya. Iyon ang isinuhestyon ng OB sa amin para daw mas mapabilis ang
proseso. Ilang oras ang pinilit kong tiisin habang pinapanood si Trinity na umiyak
at mahirapan dahil sa kirot na nararamdaman niya sa tiyan niya. I was beside her
all the time. Wiping her sweat and tears as she cried her heart out. I know how
hard it was for her to experience that kind of pain and yet, she's always telling
me that she's fine. That everything will be fine.
Seeing her in that situation made me realize that I married a brave and strong
woman. Matagal ko naman ng alam iyon pero mas lalo kong napatunayan iyon ngayon.
Mas lalo akong humanga. Mas lalo akong nahulog. Mas lalo ko siyang minahal.
"Push, Trinity! I can already see your baby's head!" mariing utos ng OB sa
kanya habang patuloy siya sa pagiri.
Nagpatuloy si Trinity sa pagsigaw at buong lakas na nagbibitaw ng pwersa para
mailabas ang anak namin. Sa tuwing ginagawa niya iyon ay humigpit din ang paghawak
niya aking kamay. I know that she's getting her strength from me, the very reason
why she wanted me to stay with her as she delivers. My heart is trembling
aggressively in my chest as I watch her fighting the pain that's consuming her
strength and the urge to finish everything up. I can feel my eyes getting wet,
realizing that I am witnessing a war, a lady warrior fighting for the biggest
battle of her life.
I kissed the back of her hand, few more blinks and the tears in my eyes will
surely fall down.
"It's alright, love. You can do it." I comforted.
She once again screamed and not later on when a  little crying voice echoed in
the four corners of this room. Hindi na napigilan pa, mabilis na pumatak ang luha
sa mga mata ko nang makita ko ang doctor na nakangiti sa akin. She's holding a tiny
baby on her arms.
"Congratulations, Mr. Follosco. It's a bouncing baby boy." she informed us.
I didn't remove my eyes from the baby she's carrying. Still holding my wife's
hand, I transferred my eyes to her and found her already staring at me.
She smiled as exhaustion filled her face.
"Flynn Tobias. That's his name."
I swallowed hard. The truth that she just gave birth to our child and it's a
boy still doesn't sink into my brain. We're really praying for a boy because we
want our eldest to be a he. Kahit ano'ng kasarian naman ang ipagkaloob Niya sa amin
ay ayos lang, basta malusog. Maswerte na lang talaga na dininig ang dasal namin.
Tumango ako, ngumiti at hindi pa rin nahihinto sa tahimik na pagluha. Damn it!
I didn't know that being a father will make me this emotional.
"Flynn Tobias. Our initials, huh?" I chortled.
Tipid lang siyang ngumiti sa akin. Nakita ko ang paglapit ng doctor sa amin. I
held my breath as I watched my son in her arms, a white thin blanket is wrapped
around his small body.
"Here's your son, Mr. Follosco." she said and handed me my son with so much
gentleness.
My heart faltered as I try to hold him properly. As soon as my son and I had
our first skin contact, tears once again build at the edge of my eyes.

I held his hands. Tiny fingers curl around my pinky. I

watch him through his obsidian eyes. He had a long eye lashes just like her mother.
His nose was already proud and the way his lips protudes makes me want to hug him
so bad.
Ah, fuck. My son.
"Tobias... Your name is Flynn Tobias. Do you like your name, buddy?" I
whispered as I softly stroked my index finger on his pinkish cheek.
His legs suddenly kicked in a tiny jagged motion, looking for that resistance
they are used to I guess, but finding nothing but air. I wonder if that's
unsettling or a relief, it must have been pretty cramped in there. When he
stretches his hands barely rise above his head, a raspy chuckle escaped my throat.
I stared at my son... intently.
I want to drink this moment in, this moment with my little boy in my hands. His
eyes are more brilliant than I could have dreamed they would be, his hands more
delicate. He feels so light, looks so perfect and smells so divine.
I promise, I will be his protector for as long as I live and my love for him
will last for all time.
I glanced at Trinity and she's watching us with tears on the side of her eyes.
"Thank you." I mouthed sweetly.
She smiled at me and nodded her head. No words have escaped her lips as if
she's already satisfied watching me with our son.
"Oh my gosh, he really looks like me!" Mama whispered hysterically, afraid the
she might wake my son up.
Ilang oras na ang lumipas at nasa private room na  si Trinity. I already told
my parents about the news and they are very excited. Maging sa mga kaibigan ko ay
nasabi ko rin ang magandang balita.
"Tone down your voice, Valerie. Baka magising ang apo ko." mahinang sita ni
Papa sa kanya na ikinatawa lang namin ni Trinity.
I am sitting beside her while she's lying comfortably. Nakatuloy na siya ngunit
mabilis rin naman nagising. Now that my parents are here with our son, mas lalo na
siyang hindi makakatulog.
"He's really an angel, Flavian. Look at him!"
Napailing na lang ako sa kasabikan na ipinapakita ni Mama sa kanyang apo. Si
Papa ay halatang ganoon rin, napipigilan lang ang emosyon hindi gaya ni Mama.
Bumukas ang pintuan. Iniluwa noon si Ryan, Chase at Russell. Chase is with
Allison, her girlfriend. Si Russell naman ay kasama si Sandra. They're holding
baskets of fruits.
"Congratulations, Trinity!" Sandra said excitedly. She walked towards my wife
and kissed on the cheek.
Trinity chuckled at her cuteness. Napailing ako, hindi pa rin talaga nagbabago
itong si Sandra. Hyper pa rin.
"Thank you, Sands. Ninang ka, huh?"
"Oo ba!" Ligalig sagot nito.
"Congrats, Trinity and Flavian." Allison said shyly.
"Thank you, Allison. Sunod na kayo ni Chase?"
Ngumis ako nang makita ko ang pamumula ng pisngi ni Allison. Chase wrapped his
arm around her shoulder and pulled her closer. 
"Stop it, Trinity." Chase chucked.
"Damn, man. Buti na lang at kay Trinity lahat nakuha ng anak nyo ang itsura
niya. Sobrang gwapo, oh! Kung ikaw ang pinagmanahan, yari na."
I raised my middle finger to him.
 "Tss. Kaya hindi ka magustuhan ni Gizella, e." pangbabalik asar ko.
A frown suddenly occupied his face. "Fuck you."
"Gago. Baka madinig ka ng bata at mamana ang pagmumura mo." singit ni Russ.
"Hindi pa ako naiintindihan niyan, sira ulo." masungit na asik ni Ryan at
itinuon na lang ang tingin sa anak ko.
Napailing ako. Basta si Gizella talaga ang paguusapan, nawawala sa mood ang
isang ito.
The door suddenly opened again. Napatuwid ako ng upo nang makita ko ang
pagpasok ni Zoe. Sa likod niya ay isang pamilyar na lalaki. She's holding his hand
as if she's pulling him. Sa likod naman nung lalaki ay si Archer na nakabusangot
habang nakatingin kay Zoe.
Nagkatinginan kami ni Trinity, halatang naguguluhan din sa mga taong biglang
dumating.
What the hell?
"Trina, congrats!" Zoe said with a smile on her face as she planted a kiss on
her cheek.
Binitawan niya ang pagkakahawak niya sa lalaking kasama na nananatili lang sa
kanya likod. He's staring intently at Zoe like she's the only woman she could ever
see. Wala man lang ni isa sa amin ang tinitingnan.
He's really familiar. Parang nakita ko na ito noon.
"T-Thanks, Zoe." sagot ng asawa ko, halata nag pagkalito sa mukha.
"Hey," Archer interrupted coldly. "Congratulations, man."
Tumango ako, tipid na ngumiti. "Thanks."
Nakita ko ang paglipat ng tingin niya kay Zoe at ang pagirap niya rito. Zoe
rolled her eyes too like they're currently inside a war.
"Vincent?"
Napatingin ako kay Russell nang marinig ang boses niya. He's looking at the man
Zoe's with. Tumingin ito pabalik kay Russell. I saw how his eyes widen a bit.
"Russ..." that Vincent muttered.
Kumunot ang noo ni Russell, nagpalipat-lipat ang tingin kay Zoe at doon sa
Vincent.
"What are you doing here? Don't tell me..."
"Sinamahan ko si Zoe." sagot nung Vincent bago pa matapos ang sasabihin ni
Russell.
"Are you..." si Russ.
"He's my boyfriend, Russell." pagpapatuloy ni Zoe na bahagyang ikinalaki ng
mata naming dalawa ni Trinity.
Suddenly, a silent but dangerous growl beside us filled our ears.
"Boyfriend my fucking ass."
And those words came from Archer's mouth.
Nagkatinginan kami ni Trinity. Shocked was still etched in her face. Maging ako
rin naman ay nagugulat dahil si Archer ang inaakala kong nobyo ni Zoe. Pagkatapos
ay makakakita kami ng ibang lalaki dito at ipapakilala niyang boyfriend niya.
"Oh my God." mahinang bulong ni Trinity, tama lang para marinig ko.
I chuckled. "What a whirlwind romance your best friend got there."
Huminga siya, napailing. Kinuha ko ang pagkakataon na iyon para hawakan ang
kamay niya. I easily grabbed her attention.
"Thank you for bringing our son into this world. You are the best."
She smiled. "I wouldn't make it if it's not because of you. You gave me
strength when I was feeling weak and tired. Thank you for staying with me, Flav."
I tightened my hold on her hand and kissed the back of it.
"Always, baby. As long as I'm breathing."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Special Chapter ll
 Hindi ko alam kung mababaw ba ang tulog ko o sadyang hindi pa talaga bumabagsak
ang diwa ko nang malinaw kong marinig ang tunog ng cellphone sa aking gilid.
Along with that beeping tone is the sound of the rain trickling the roof. I
smiled inwardly. I have always wanted the sound of the rain. It's something that
stopped my thoughts from buzzing, calmed me and at the same time, excited me.
Marahan akong nagmulat ng mga mata. Ang madilim na kwarto ang nabungaran ko.
Buong ingat akong pumihit sa aking gilid. The calm and enticing face of Flavian
instantly put a smile on my face. He may look calm and peaceful while sleeping but
his features can't hide the darkness of his personality.
Hinaplos ko ang pisngi niya bago iniangat ang kamay niyang nakapatong sa tiyan
ko. Dahan-dahan ko itong inilagay sa gilid niya at tumayo. I fixed the strap of my
black silky nighties because it almost fell off my shoulder. Tumayo ako, nagtungo
sa bintana at hinawi ang makapal na kurtinang tumatakip roon.
Mula sa sliding window ay tanaw ko ang pagsayaw ng mga puno hindi kalayuan at
ang malakas na ulan na bumubuhos sa kalupaan. Humalukipkip ako, pinagmasdan ang
tanawin sa labas.
As I watched the pouring rain, my heart can't help but to yearn for my son.
Tatlong araw na kasi ito sa mga biyenan ko. Mama Valerie doesn't want to be parted
with Tobias. Gusto niya ay palagi niya itong nakikita. Kulang na lang ay sabihin sa
akin na doon ito tumira. I can't blame her though. Alam kong sabik siya sa bata
dahil nagiisang anak lang naman si Flavian. Lalo pa at kamukhang-kamukha ni Tobias
ang ama niya, parang pinagbiyak na buko.
Maybe, we should start making another baby. Magiisang taon na rin naman ang
pagitan simula ng ipinanganak ko si Tobias at sa tingin ko ay puwede na siya
sundan. Para naman kapag hiniram nila Mama Valerie ang isa sa kanila, mayroong
maiiwan sa akin at hindi ako mangungulila ng ganito.
Nangiti ako sa naisip.
I uncrossed my arms and pulled the curtains back to its place. Tumalikod ako at
naupo sa gilid ng kama. Inabot ko ang cellphone ko nang maalalang may tumunog
kanina.
Kumunot ang noo ko nang makitang wala namang text o kung ano para sa akin. I
put it back above the night table and grabbed Flavian's instead.
I tapped the screen twice to activate it. My brows furrowed when I saw an
incoming message from... Nadia?
Who is this?
Nadia:
I miss you, Flav. Let's see each other, please. As friends.
Anger flowed in my veins like a hot molten lava as I stared at the message.
Paulit-ulit ko itong binabasa, nagbabakasaling nagkakamali lang ako ng basa rito.
My lips pursed tight as my breathing quickening its rhythm. I glared at Flavian
who's sleeping peacefully.
Nagtagis ang aking bagang. Hinablot ko ang unan ko at marahas itong inihampas
sa mukha niya. His thick brows immediately crumpled.
"Gumising ka diyan!" asik ko.

He slowly opened his eyes. Nagtama ang mga mata namin at

nakitaan ko iyon ng kuryoso. Hinagod niya ang magulo at maiksing buhok niya
patalikod.
"Trinity? Bakit gising ka pa?"
Fury blurred my sight but I tightened my jaw and glared at him. Iniharap ko sa
kanya ang screen ng iPhone niya.
"Who the fuck is this bitch?"
Tiningnan niya iyon. Nalukot ang kanyang mukha dahil sa pagtama ng screen light
sa mga mata niya. His attention remained on that as if he's reading it. Seconds
later when he pulled his eyes from the phone and spit a curse. Inilipat niya sa
akin ang tingin niya.
"That's Nadia. She's a friend-"
"Friend? Sinong kaibigan ang magtetext sa kalagitnaan ng hating gabi at
makikipagkita sa'yo? At may pa I miss you pa. Does she even know that you're a
married man?!" nangdidilat ang mga mata na asik ko.
Inihilamos niya ang palad sa kanyang mukha bago bumangon at naupo sa harapan
ko. He tried to hold my elbow but I refused. His jaw clenched at my sudden
reaction.
"I don't know why she texted, Trinity. Bakit hindi mo tawagan at itanong kung
bakit siya nagtext ng ganoon sa akin?"
"At bakit hindi ikaw ang gumawa noon? Babae mo iyan kaya ikaw ang magta-"
"Babae? Are you accusing me of cheating on you? Really, Trinity? You think I'd
do unfaithful things behind your back after everything we've been through?" Stony
glare carved into his dark eyes.
"I don't know! Maybe! Hindi siya magtetext sa'yo nang dis oras ng gabi para
makipagkita sa'yo kung walang namamagitan sa inyo! Siguro, may plano talaga kayong
magkita ngayon habang natutulog ako at pagkatapos ano? May mangyayari sa inyo at
mabubuntis mo siya? Is that what you're planning to do?"
Umawang ang kanyang labi. Tinitigan niya ako, hindi makapaniwala sa mga
salitang lumabas sa bibig ko. There was no softness in his gaze. It was a look that
conveyed a bubbling anger for me.
"You're always, always, accusing me of something I've never imagined I will do
against you. Not even in the future, Trinity. I admit, Nadia was once a hook up-"
"See? I'm right all along!" pagputol ko.
Lumalim ang titig niya sa akin. "Will you keep your mouth shut and listen to me
first?"
Inirapan ko siya, hindi na sumagot at hinayaan na lang siya sa palusot na
sasabihin niya.
"I already knew Nadia just before we met each other. You know how I treated
women before, Trinity. I did not keep it as a secret. Kung ano man ang naging
ugnayan namin noon, tapos na iyon at wala na akong pakielam pa. I've already
changed the moment I met you. Sa tingin mo hahayaan kong masayang lang ang lahat ng
sakripisyo ko para lang sa isang bagay na walang kwenta? Do you really think that
I'd waste the life I have with you and our son just for a hook up like her? Think
again, Trinity."
Mas lalong sumabog ang galit sa dibdib ko. Ang bilis naman ng ikot ng mesa? Ako
pa ngayon ang masama?
Dinampot ko ang unan at muli itong inihampas sa kanya. Agad niyang nasalo ito
dahilan para hindi ito tumama sa kanyang mukha.
"Ang galing mo talaga magpaikot ng salita, ano? Ngayon ay ikaw pa ang umaarteng
biktima at ako ang kontrabida-"
"Baby, no one's acting like a victim here. All I am saying is I would never
cheat on you. Pinaghirapan kita noon at kung ano'ng mayroon tayo ngayon. Ang dami
kong isinakripisyo para lang mapasaakin ka. I even became a paramour just to keep
our relationship before. I went that fucking far. Sa tingin mo sasayangin ko ang
lahat ng iyon ng dahil lang sa isang babaeng ni hindi ko naman sineryoso? Am I
starting to lose the trust you have in me? Kailangan ko na ba ulit paghirapan
makuha?" kalmadong ekplenasyon niya.
 My heart clenched at his words. He tried to hold my hand
but I took it away. Bumaba ako ng kama, nagtungo sa tukador at kinuha roon ang roba
ko. I started wearing it as I feel his heavy stares for me.
Nagtungo ako sa pintuan. Mula sa gilid ng mga mata ko ay nakita ko ang pagtayo
niya palapit sa akin.
"Where are you going?"
"Huwag mo akong sundan. Aalis ako. Diyan ka lang." Binuksan ko ang pinto at
lumabas. His heavy foot steps rang in my ears.
"Umuulan, Trinity!"
"Wala akong pakielam! Diyan ka lang!"
Mariin siyang nagpakawala ng mura. Dali-dali akong lumabas ng main door ng
bahay. Ang malakas na buhos ng ulan at hangin ang sumalubong sa akin.
Hinablot niya ang braso ko, sinamaan ko siya ng tingin.
"You're not going anywhere! Maguusap tayo-"
I took my arm and rolled my eyes at him.
"Huwag mo akong susundan! Sinasabi ko sa'yo, Flavian!"
"Fine! You want to get out of here and soak yourself in that fucking rain?
Sige! Umalis ka at magpakabasa hangga't gusto mo!" madilim na sigaw niya bago ako
tinalikuran at malakas na isinarado ang pinto na ikinapitlag ko.
Sinamaan ko ng tingin ang pinto na ngayon ay sarado na. Namuo ang luha sa mga
mata ko, hindi makapaniwala na nagawa akong sigawan at pagsalitaan ng ganoon ni
Flavian. Simula nang maging magasawa kami, ni minsan ay hindi niya ako pinagtaasan
ng boses. Palagi siyang sumusunod sa gusto ko kahit pa minsan ay alam kong labag
rin iyon sa kanya.
Nagsawa na ba siya?
"Buwisit ka! Magsama kayo ng babae mo!" sigaw ko habang nanginginig ang boses.
Tumalikod na ako. Nagsimula na akong humakbang palabas at sinalubong ang
malakas na ulan. Binuksan ko ang gate at lumabas roon. Water immediately washes
over my skin so strongly that it feels as if I am in the flow of a river rather
than a rain shower.
Wala akong ideya kung saan ako pupunta. Ang gusto ko lang ay umalis muna roon
at pakalmahin ang isip. Aminin ko man o hindi ay alam kong selos ang kumokontrol ng
isip ko kung kaya ganoon na lang katindi ang galit ko sa kanya at sa Nadia na iyon.
Tama naman siya. Marami na siyang isinakripisyo sa relasyon namin na ito at
hindi ang babaeng iyon lang ang magiging dahilan para magloko siya. Hindi ko lang
maiwasan. Mahal ko si Flavian. Mahal na mahal ko siya, sila ng anak namin. Sapat na
dahilan naman na siguro iyon para makaramdam ako ng ganitong katinding selos, hindi
ba?
It's not that I don't trust him. It's just that... I love him too much that I'm
instantly threatened just because of a message from someone who isn't important to
him.
Nagpatuloy ako sa paglalakad. I'm aware of my own tears mixing with the rain.
Yakap-yakap ko ang sarili ko, walang eksaktong lugar na pupuntahan. Gusto kong
puntahan ang mga in-laws ko at magsumbong sa nangyari pero naisip kong ang mga
ganitong klase ng away mag-asawa ay hindi na dapat ba ipinaparating sa iba. Isa pa,
wala rin naman akong pera na dala para pumunta doon.
"Galit kaya siya? Sigurado. Hindi naman niya ako pagsasaraduhan ng pinto ng
ganoon kalakas kung hindi siya galit." nakangusong bulong ko sa isip.
I continued walking for nearly fifteen minutes. Naikot ko na ata ang buong
village. Basang-basa na ako at ang lamig ay unti-unti nang yumayakap sa balat ko.
Sa ilang minutong paglalakad ko, ramdam ko ang unti-unting pagkalma ng puso ko.
As the rain washes the ground, it has washed the anger and jealousy I have in my
heart, too.

Flavian is right. We won't solve anything if we wouldn't

talk properly. Walang maaayos na problema kung magwa-walk out ako imbes na
pagusapan namin ito.
Pero... paano? Siya naman ang galit ngayon.
Bahala na. Basta uuwi na ako, bahala na kung hindi niya ako papansinin. Kung
gusto niya ay siya naman ang mag walk out. Hindi ko siya pipigilan. Baka gusto niya
rin mag moment.
Huminga ako ng malalim. Yakap-yakap ang aking katawan habang nakatungo,
naglakad ako at tinahak na ang daan patungo sa bahay namin.
Ilang minuto lang at nakarating ako sa tapat ng gate. Dahil mataas ito ay hindi
tanaw ang buong kabahayan. I entered the gate in silence. Pagka-lock ko nito ay
pumihit ako paharap sa bukana ng pinto.
My heart clenched painfully as tears flooded my eyes without warning. Ramdam ko
ang pagsibol ng bikig sa aking lalamunan.
Flavian...
He's standing in front of the door. Watching me intently with those sharp eyes
and a white towel in his hands. Mabilis ang naging hakbang ko palapit sa kanya at
ang mainit na yakap niya ang agad na sumalubong sa akin.
"Sorry. I'm sorry." My voice trembled. "I was just jealous."
Naramdaman ko ang pagpataka niya ng halik sa aking noo bago ipinulupot sa
katawan ko ang kanyang braso.
"Ssh. It's alright. I understand. Sorry for shouting at you, too." he
whispered.
Tumango ako. "I deserved that shout, Flav."
He chuckled and tightened his hug on my body. Ang akala ko, ang mainit na ulo
at malamig na trato ang isasalubong sa akin ng asawa ko pagbalik ko.
Hindi pala.
Imbes na ganoon ay puting tuwalya at mainit na yakap pa ang ibinigay niya sa
akin. This only made me realize that I am such a lucky bitch for having him as my
husband.
We both loosened from our hug. Nagsalubong ang mga mata namin. Tipid siyang
ngumiti sa akin. Ang dalang tuwalya ay inilagay niya sa ulo ko at marahang
pinunasan iyon. He's planting feathery kiss on my nose while doing it. Ang mga
kamay ko ay nasa bewang niya.
"Basang-basa ka..." puna niya.
"Maliligo na lang ako. Kanina ka pa ba dito sa labas?"
Tumango siya. "Pagkaalis mo, kumuha lang ako ng tuwalya at bumalik na rito.
Naiinis ako sa'yo pero hindi ibig sabihin no'n ay matitiis kita."
"Hindi mo ba naisip na baka hindi na ako bumalik sa'yo?"
He smirked. "No. Never. I know you too much, my wife. My arms are your home.
You'll always come back to me no matter what. Now that we have our son, more so."
Ngumiti ako at bumuntong hininga. "Pasensya na. Hindi ko lang talaga napigilan
ang magselos."
He bit his lip and nodded his head. "Why are you jealous of the stars around
you when you're already the moon, hmm?"
Natawa ako, hindi mapigilan ang ngiti sa aking labi. Ipinulupot ko muli ang mga
braso ko sa leeg niya at niyakap siya.
"If I am the moon, then did I lighten up your dark life?"
He let out a soft chuckle and caressed my wet hair. "You are already aware of
that, baby."
Lumawak ang ngiti sa labi ko kasabay ng paghigpit ng yakap ko sa kanya.
He's right. His arms are my home. Umpisa pa lang ay siya na lang ang
nagpapakalma ng gulo sa isip at puso ko. My love for him didn't lessen even after a
year of being married to each other. Mas lalo pang tumindi. Mas lalo pang lumawak.
"When's your last period, Trinity?"
Kumunot ang noo ko sa biglang tanong niya. Humiwalay ako sa katawan niya at
salubong ang kilay siyang tiningnan.
"Bakit?"
He sighed, a soft smile was etched on his red lips. "I remember you being that
emotional and grumpy when you're still pregnant with Tobias. I am just wondering
if... you know."
 I blink my eyelashes a few times. Awtomatikong binalikan ng isip ko ang huling
dalaw na nagkaroon ako. My eyes enlarged when I realized that it's been more than a
month since I got my last period.
Nakatakip ako sa aking bibig. Nagtaas ng kilay si Flavian, ang nakakalokong
ngisi ay naka paskil na sa labi niya.
"More than a month, Flav."
He grinned. Happiness was already glittering in his eyes even though we are not
still sure if I'm... Oh, God!
"Let me walk you through the bathroom and have yourself checked then."
Sunod-sunod ang naging pagtango. Inalalayan niya ako paakyat sa hagdan na para
bang sigurado na siya sa hinala niya. Mabilis rin ang tibok ng puso ko, hindi
malaman kung dahil ba sa kaba o pagkasabik na nararamdaman.
Sinamahan ako ni Flavian sa banyo. He's watching me carefully as I pee. Ngumuso
ako dahil sinabi ko naman na huwag niya na ako samahan pero nagpumilit siya.
Pagkatapos makakuha ng urine example ay kumuha ako ng tatlong pregnancy tests
sa aking mini cabinet. Nagsstock talaga ako ng ganoon para sa mga ganitong
pangyayari.
I dropped the urine in each pregnancy test. Dinig ko ang mabigat na paghinga ni
Flavian na para bang nakakaramdam rin siya ng kaba. Nang matapos ko patakan ang
tatlo, tahimik naming hinintay ang paggalaw nito. It took almost a minute before
they all moved.
Pigil-pigil ko ang aking hininga. Flavian gripped my waist as he watched those
tests moving on its own. Ilang sandali pa nang sabay-sabay na lumitaw ang dalawang
linya sa tatlong pregnancy tests.
My heart skipped a beat. Nilingon ko si Flavian na titig na titig sa resulta
noon. Alam kong alam niya na ang ibig sabihin ng mga linya na iyon dahil nang
ganito rin ang eksena namin nang malaman kong buntis ako kay Tobias.
"Damn..." he breathed and then looked at me.
Tears pooled into my eyes as I giggled. "Baby number two is on the way."
His eyes became bloodshot. Namuo ang luha sa gilid noon ngunit bago ko pa man
makita ang pagtulo nito ay hinila niya ako palapit sa kanya at muling niyakap.
"You're making me fall in love with you even more, baby. Thank you so much.
Thank you for continuesly lighting my world up together with Tobias and our new
little one."
A soft smile tickled my lips as I realized that I couldn't ask for more.
Pakiramdam ko ay nasa akin na ang lahat. I have all the great blessings a person
could ever ask for. I will always treasure this kind of life, a simple and blessed
one.
And this is the life I intend to live with Flavian Follosco till our last
breath.