4 13 23 31

Czy istnieje życie „Odmawiajcie „We wszystkim Kocham Ciebie, milujciesie.pl

po śmierci? codziennie chodzi o miłość” ale Boga kocham
różaniec!” bardziej
nr 3-2021

42 miliony dzieci rocznie ginie

w wyniku aborcji (str. 16)

Szanuj, broń, miłuj życie

i służ życiu –
każdemu życiu!
NR IND. 411698

(św. Jan Paweł II)

Nowość Wydawnictwa Agape:

Alicja Lenczewska
Świadectwo.
Dziennik duchowy
Najbardziej wyczekiwany
audiobook. Mistyczne
rozmowy Pana Jezusa z Alicją
Lenczewską w interpretacji
znakomitych aktorów.
Czytają:
Dorota Chotecka
Radosław Pazura
czas nagrania: 25 godz. 24 min.
audiobook cena: 59 zł

Zamówienia: sklep.milujciesie.pl; tel. (+48) 61 852 32 80 (pon.-pt.: 7.30-15.00).

Zapowiedzi wydawnicze:

ks. Krzysztof Skowroński

Mały wielki cud
Lustro duszy.
Rachunek sumienia Książka pro-life, w której historie
na każdy miesiąc zwykłych ludzi przeplatają się
z opiniami ekspertów
Pomoc w życiu duchowym bazującymi na badaniach
dla osób, które pragną pogłębić naukowych.
swoją więź z Bogiem.

format: B6 | 160 stron format: B5 | 368 stron

oprawa miękka oprawa twarda

Razem ewangelizujmy świat!

4 28 35 52 www.liubite.org
Знаки присутствия Чудо в праздник Первая и вторая Как разговаривать
Бога во Вселенной Божьего Милосердия часть Фатимских тайн с парнями
на щекотливые темы ISSN 1896-2041

№1(23), 2018

Любите друг друга

Католический Евангелизационный Журнал

Nie ma człowieka, który nie potrzebowałby nadziei, miłości i prawdy.

Dzięki Twojej pomocy możemy zanieść Jezusa i Jego Ewangelię poprzez czasopismo
„Miłujcie się!” do wielu ludzi w Afryce, Europie Wschodniej, w krajach byłego ZSRR, w Indiach,
Ameryce Południowej, a także do najbiedniejszych w naszym kraju!
К любви
призван каждый
Możesz pomóc im już dziś przez:
– modlitwę, ofiarowanie swego cierpienia w intencjach redakcji, 8 22 39 52 52 31 12 3
复活的明证 太阳的奇迹 向色情说 耶稣得胜于 www.bicixiangai.org aimez-vous.org http://ahibbu.org ‫الحقيقة الكاملة عن‬ ‫من الذي برمج شفرة‬ ‫مار ش�بل‬ ‫المعجزة الإفخارستية‬
Edition spéciale
“不”！ 我灵 国际书号: 2299-4610 pour les JMJ au Panama 2019 ISSN 2353-6012 ISSN 2353-9380
‫«نعم» ف ي� �ّ الزواج‬ ‫الحمض النووي لدينا؟‬ ‫صديق هللا والناس‬ ‫ف ي� ليغنيتسا‬
Nº 2(8)-2018

彼此相爱
2018 ‫العدد السادس عام‬

天第

– stałe zamówienie „Miłujcie się!”,

主三
教期
杂
志
‫الكاثوليك لالإعالم ف ي� لبنان‬
‫ي‬ ‫ال� تصدر عن رهبنة المسيح ف ي� بولندا والمركز‬
‫ت‬
‫المجلة الكاثوليكية لحملة المحبة الجتماعية ي‬
‫وتوزع مجانا بالتعاون مع اللجنة الكاثوليكية للتواصل الجتماعي‬

– „adopcję” choć jednego czytelnika z Afryki, Azji lub byłego ZSRR

(tzn. przez pokrycie za niego kosztów druku i wysyłki „Miłujcie się!”),
– informowanie swoich przyjaciół, znajomych i bliskich o czasopiśmie,
– polecanie wszystkim zainteresowanym naszego czasopisma w innych wersjach językowych,
– materialne wsparcie naszego funduszu wydawniczego. 法蒂玛的讯息是召唤世人 Heureux les cœurs purs, ‫ال يحقق اإلنسان ذاته‬
Ofiary można składać na następujące konto: 悔改作补赎 car ils verront Dieu ‫إال باملح َّبة‬
(Mt 5, 8)
若望·保禄二世 )‫(مار رشبل‬

na rachunek złotówkowy: ፍጹም

ደስተኝነት
11 ከእኔ በቀር
17
ሌሎች አማልክት
አይሁኑልህ 30
ፀረ ክርስቲያናዊ
ፕሮፖጋንዳ
በኮሚኒስት ሩስያ
የኅሊና ሞት

43
በገመና አጋላጭ
/ፓርኖግራፊ/
ትወና
loamagazine.org Brani dei diari

12
spirituali di Alicja
Lenczewska
Gesù del Bronx

16
Salvato grazie
all’intercessione
di San Charbel 42
Gioia del cuore
puro
55 amatevi.org
ISSN 2392-3253

26 1240 1750 1111 0000 1905 0362

n. 1(6)-2018
7ኛ እትም

`e u`d‹G< }ªÅÆ

Ofiarodawcy z zagranicy na rachunek euro:
ዮሐ 15፡1

PL 52 1240 1750 1978 0000 1905 0388

SWIFT CODE: PKOPPLPW
Towarzystwo Chrystusowe, 61-108 Poznań, ul. Panny Marii 4.
አይዞአችሁ፥ Ogni vita umana
www.milujciesie.pl እኔ ዓለምን አሸንፌዋለሁ፡፡
ዮሐ 16፡3
ha un valore eterno
San Giovanni Paolo II

Kochani Czytelnicy!
Ó
sme przykazanie Dekalogu:
„Nie mów fałszywego świa-
dectwa”, jest wezwaniem do
życia w prawdzie i w wielkim szacun-
ku do godności każdego człowieka.
Pan Bóg pragnie, aby wypowiada-
ne przez nas słowa zawsze wyrażały
prawdę, a nie – jak mówił św. Jan Pa-
weł II – były „spętane egocentry-
zmem, kłamstwem, podstępem,
może nawet nienawiścią lub po-
gardą dla innych […]. Wielki zamęt
wprowadza człowiek w nasz ludzki
świat, jeśli prawdę próbuje oddać
na służbę kłamstwa. […] Prawda zo-
staje poniżona także wówczas, gdy nie
ma w niej miłości do niej samej i do
człowieka” (Olsztyn, 6 czerwca 1991 r.).
Oszczerstwo jest szczególnym
sposobem niszczenia prawdy – prze-
kraczania ósmego przykazania. Kiedy
W numerze:
4 Czy istnieje życie po śmierci?
9 Zakochani w prawdzie –
Raissa i Jakub Maritainowie
13 „Odmawiajcie codziennie różaniec!”
16 42 miliony dzieci rocznie ginie w wyniku aborcji
21 Zadanie ojca – chronić dzieci!
23 „We wszystkim chodzi o miłość”
27 O końcu świata
31 Kocham Ciebie, ale Boga kocham bardziej
34 Miłość silniejsza niż lęk –
nowi chrześcijanie we Francji
38 Patrz w Moje miłosierdzie
40 Marksizm i neomarksizm (cz. 3)
44 Nasz mały wielki bohater
46 Małżeństwo ludzi wierzących
48 Małżeńskie sacrum i profanum
52 Boży plan dla nas
54 Szczególna opieka Maryi
56 Prawda wyzwoliła naszą miłość
58 Chcemy budować na fundamencie wiary!
60 Obowiązek szukania i poznawania Prawdy
W numerze 2021-3
oszczerca mówi źle i nieprawdziwie
o drugim człowieku lub o Kościele, to
jego głównym inspiratorem jest sza-
tan, który „jest kłamcą i ojcem kłam-
stwa” (J 8,44). Jeżeli ktoś posługuje się
kłamstwem i oszczerstwem, to dobro-
wolnie oddaje się pod panowanie sił
zła. Takimi metodami w walce z Ko-
ściołem katolickim, Radiem Maryja,
redakcją „Miłujcie się!” posługują się
organizacje i środki masowego prze-
kazu oddane na służbę kłamstwu.
Czasopismo „Miłujcie się!” jest
antidotum na działania antyewange-
lizacyjne ludzi i różnych organizacji
zniewolonych przez siły zła. Nasze cza-
sopismo jest spotęgowaną mową da-
jącą świadectwo Prawdzie Ewangelii
i kształtującą ludzkie sumienia. Dlate-
go jest znienawidzone przez złe moce.
Święty Jan Paweł II mówił, że sprawą
najwyższej wagi jest stan naszych su-
mień, aby „były [one – przyp. red.]
prawe, aby ich osądy oparte były
Fot. Lopolo / Dreamstime.com
13
21
44
52
56
na prawdzie, aby dobro nazywa-
ły dobrem, a zło – złem”. Podsta-
wowym problemem naszej Ojczyzny,
Europy i świata jest sprawa ładu mo-
ralnego. Staramy się poprzez naszą
pracę redakcyjną czynić wszystko,
aby ludzkie sumienia „nie ulegały
demoralizacji, aby nie poddawały
się prądom moralnego permisywi-
zmu, aby umiały odkryć wyzwala-
jący charakter wskazań Ewange-
lii i Bożych przykazań, aby umiały
wybierać” (św. Jan Paweł II, Skoczów,
22 maja 1995 r.).
Kochani Czytelnicy, dziękujemy
Wam za modlitewne wsparcie naszej
pracy redakcyjnej. Pamiętamy o Was
w codziennej Eucharystii, modlitwie
różańcowej i Koronką do miłosierdzia Bo-
żego. Z całego serca Was błogosławimy.
ks. Mieczysław Piotrowski TChr,
ks. Jerzy Molewski TChr
z zespołem redakcyjnym
Katolicki Dwumiesięcznik Ewangelizacyjny
Imprimi potest:
Przełożony Generalny Towarzystwa Chrystusowego
ks. Krzysztof Olejnik TChr, 26.05.2021
Redakcja:
ks. Mieczysław Piotrowski TChr (redaktor naczelny),
ks. Jerzy Molewski TChr (z-ca redaktora naczelnego),
Maria Zboralska (z-ca redaktora naczelnego),
Agnieszka Bystrzanowska, Marie Cofta,
Łukasz Czechyra, Jan Gaspars, Bartłomiej Grysa,
Aleksandra Jędrzejczak, Grzegorz Kucharczyk,
o. Wojciech Mainka OFM, Jacek Pulikowski,
Małgorzata Sołtyk, ks. Andrzej Trojanowski TChr,
Teresa Tyszkiewicz
Dział graficzny: Magdalena Broniszewska,
Paweł Fiszer, Maria Łukomska
Korekta: Robert Bil
Dział IT: Tomasz Kaźmierczak, Tomasz Liszkowski
Dział dystrybucji: Agata Dąbek, Małgorzata Fajfer,
Piotr Gandecki, Katarzyna i Mateusz Kłoskowie,
Grzegorz Krawiec, Adrian Linkowski, Jarosław Matecki,
Anita Mazurek, Marcin Mądry, Piotr Stachowiak,
Katarzyna i Robert Pilarscy
Adres redakcji: Czasopismo „Miłujcie się!”,
ul. Panny Marii 4, 61-108 Poznań,
tel./fax 61 852 32 82, tel. 61 647 26 86, 797 002 538
www.milujciesie.pl, e-mail: redakcja@milujciesie.pl
Wydawca:
Wydawnictwo Agape sp. z o.o., ul. Panny Marii 4,
61-108 Poznań, tel./fax 61 852 32 82, tel. 61 647 26 86
Redakcja zastrzega sobie prawo dokonywania
skrótów i zmian w nadesłanych tekstach.
Zdjęcia osób zamieszczone w sąsiedztwie
świadectw i artykułów są całkowicie przypadkowe.
Miłujcie się! nr 2021-3 3

Czy istnieje życie
Czy prawdą jest twierdzenie ateistów, że śmierć ciała
unicestwia osobę ludzką? Czy wiarygodne jest
przekonanie, że po śmierci ciała człowiek dalej żyje
w duchowym wymiarze rzeczywistości?
ks. Mieczysław Piotrowski TChr
J
uż w latach 20. XX wieku bada-
nia naukowe w Holandii i Związ-
ku Radzieckim wykazały, że zja-
wiska telepatyczno-jasnowidzkie nie
są promieniowaniem elektromagne-
tycznym wysyłanym przez mózg. Na
Uniwersytecie Leningradzkim, w In-
stytucie Badań nad Mózgiem, powstał
zespół badawczy z różnych dziedzin
wiedzy. Naukowcy byli przekonani,
że fale wytwarzane przez mózg są
prądem elektromagnetycznym. Aby
to udowodnić, przeprowadzili wiele
prób na osobach o zdolnościach tele-
patycznych. Posłużyli się w tym celu
klatką Faradaya, całkowicie nieprze-
nikalną dla promieniowania elektro-
magnetycznego. Wynik tych badań
był sensacyjny. Okazało się mianowi-
cie, że klatka Faradaya nie zatrzymała
telepatii, co świadczy o tym, iż fale
mózgowe nie są promieniowaniem
fizycznym, lecz energią, która ma du-
chowy charakter i funkcjonuje w in-
nym wymiarze rzeczywistości.
Wyniki tamtych badań potwier-
dził laureat Nagrody Nobla w dziedzi-
nie fizjologii i medycyny w 1963 r. –
australijski neurofizjolog John Carew
Eccles (1903-1997). Udowodnił on, że
materia nie jest w stanie wytwarzać
zjawisk psychicznych i nie ma prze-
chodzenia energii fizycznej w psy-
chiczną. Według noblisty twierdzenie,
4 Miłujcie się! nr 2021-3
Życie wieczne
po śmierci?
że myślenie jest efektem material-
nych procesów, to przesąd utrzymy-
wany przez dogmatycznych materia-
listów. Naukowiec ten podkreślił, że
każdy człowiek ma osobowe ja, czyli
nieśmiertelną duszę. Nazywa ją nie-
materialnym umysłem, który działa
poprzez materialny mózg.
Z naukowego punktu widzenia ist-
nieją bardzo silne przesłanki i argu-
menty wskazujące na istnienie nie-
śmiertelnej ludzkiej duszy, a więc
dalszego życia człowieka po śmierci
jego ciała.
Życie pozagrobowe nie jest rze-
czywistością, którą poznajemy tylko
dzięki wierze. Za pomocą rozumu, na
podstawie stwierdzonych naukowo
przypadków bilokacji oraz istnienia
człowieka po śmierci jego ciała, można
także dojść do przekonania o istnieniu
życia pozagrobowego. Świadczą o tym
liczne zbadane przypadki ludzi, którzy
doświadczyli śmierci klinicznej.
Twierdzenie, że
myślenie jest efektem
materialnych procesów,
to przesąd utrzymywany
przez dogmatycznych
materialistów
„Doświadczenie bliskie
śmierci” (NDE)
W kwietniu 1914 r. młody lekarz woj-
skowy z II brygady Royal Flying Corps
w Clairmarais we Francji uczestniczył
w wypadku lotniczym. Kiedy samo-
lot uderzył o ziemię, lekarz stracił
przytomność i znalazł się poza swo-
im ciałem. Widział je leżące na zie-
mi z wysokości około sześciu me-
trów. Obserwował rozbity samolot,
pilota, któremu nic się nie stało, oraz
całą akcję ratunkową (D. Scott Rogo,
La mente fuori dal corpo, s. 88). Jego re-
lacja w pełni zgadzała się z tym, co wi-
dzieli bezpośredni świadkowie tego
wydarzenia.
Badania naukowe stwierdzają, że
doświadczenie bycia poza swoim cia-
łem miało i ma miejsce wśród wszyst-
kich ludów, niezależnie od wyznawa-
nej religii i statusu społecznego.
Wszystkie te zdarzenia mają jedną
charakterystyczną cechę, a mianowi-
cie: ludzkie ja (dusza ludzka) oddziela
się od fizycznego ciała i z pewnej od-
ległości widzi je oraz wszystko to, co
się dzieje z nim i wokół niego. Osoba
ludzka pozbawiona ciała, a w związ-
ku z tym i poznania zmysłowego, ma
pełną świadomość istnienia oraz wy-
ostrzony duchowy zmysł poznania
i obserwacji.
Różne ekipy naukowców bada-
ły wiarygodność relacji ludzi, którzy
przeżyli śmierć kliniczną. Ten stan
określa się jako „doświadczenie bli-
skie śmierci” (z ang. Near-Death Expe-
rience, w skrócie: NDE).
U każdej z badanych osób leka-
rze stwierdzili ustanie wszystkich
czynności życiowych. Właśnie wte-
dy ludzie, których ciało znajdowa-
ło się w stanie śmierci, byli w pełni
świadomi, że opuszczają swe ciało

i widzą je leżące w miejscu, w któ-
rym dokonał się ich zgon. Obserwo-
wali przebieg reanimacji i dokładnie
słyszeli to, co mówiły osoby, które ich
reanimowały. Zostało to później zwe-
ryfikowane przez naukowców. Kolej-
nym wspólnym elementem ich do-
świadczeń było przebycie drogi przez
długi, ciemny tunel zakończony ta-
jemniczym światłem. Było ono po-
tężniejsze od światła słońca, a mimo
tego nie raziło i było emanacją nie-
wyobrażalnej miłości. Po przebyciu
tego tunelu osoby te znalazły się w no-
wej rzeczywistości, urzekającej swo-
im pięknem, o niesamowitych kra-
jobrazach, których nie można opisać
ludzkim językiem.
Kolejnym wspólnym elemen-
tem doświadczeń osób, które prze-
żyły śmierć kliniczną, było spotka-
nie ze świetlistą Boską Osobą Jezusa
Chrystusa, który emanował miłością
i miłosierdziem. Wtedy w jednym
momencie ludzie ci zobaczyli swo-
je dobre i złe czyny oraz myśli z ca-
łego swego dotychczasowego życia.
Spotkali się również z bliskimi im
zmarłymi osobami, a także z anio-
łami. Na końcu tego doświadczenia
Życie wieczne
Osoba ludzka pozbawiona
ciała, a w związku z tym
i poznania zmysłowego,
ma pełną świadomość
istnienia oraz wyostrzony
duchowy zmysł poznania
i obserwacji
z pogranicza śmierci wszystkim ogło-
szono decyzję o powrocie do życia na
ziemi. W momencie ponownego zjed-
noczenia się ze swoim ciałem poczuli
oni wielki ból.
Istnieją także relacje ludzi, którzy
w czasie śmierci klinicznej doświad-
czyli koszmarnej rzeczywistości pie-
kła z ciemnymi, zionącymi nienawi-
ścią, odrażającymi istotami. Widok
okrutnych męczarni ludzi potępio-
nych napełnił te osoby przerażającą
świadomością, że koszmar piekła bę-
dzie trwał przez całą wieczność.
Pewien Amerykanin, który
przeżył katastrofę samolotu, zło-
żył przy mnie świadectwo. Po wy-
padku zabrano go do szpitala z po-
ważnymi obrażeniami: poparzeniami
Fot. Vchalup / Dreamstime.com
oraz urazem mózgu. Lekarze stwier-
dzili, że nie ma on szans na przeży-
cie. Ciężko ranny, czuł potworny ból
i w pewnym momencie jego duch
opuścił ciało tak – i tu użył porów-
nania – „jak rękawiczkę zdejmuje się
z dłoni”. Znalazł się w realnym du-
chowym świecie, w którym – jak
stwierdził – wszystko było bardziej
realne aniżeli w świecie pozna-
walnym naszymi zmysłami. Kolory
były tam piękniejsze, a emocje wyra-
zistsze. To, co go najbardziej zdziwiło,
to całkowita utrata świadomości cza-
su. Mężczyzna zrozumiał, że znalazł
się w wieczności.
Mówił, że miał poczucie po-
dróżowania w kierunku „Światła
bielszego niż najjaśniejszy śnieg,
bardziej jaskrawego niż 10 tysięcy
słońc”. To Światło go pociągało, bo
było ono – jak twierdził – najczystszą
miłością. W opozycji do tego Światła
stała przerażająca ciemność. Kiedy
mężczyzna na nią popatrzył, to od
razu wiedział, że jest ona wieczna i ra-
dykalnie oddzielona od życia i miłości.
Ciemność ta, rozlewając się, przysła-
niała Światło. Mężczyzna uświa-
domił sobie, że z powodu
Miłujcie się! nr 2021-3 5

John Carew Eccles, australijski neurofizjolog, laureat Nagrody Nobla
swojego grzesznego życia znaj-
duje się na krawędzi całkowitego,
wiecznego oddzielenia od Świa-
tła. Zrozumiał, że ta ciemność była
zapisem jego dotychczasowego ate-
istycznego życia, pełnego grzechów
i nienawiści. To była przerażająca
rzeczywistość piekła. Wtedy ów
człowiek wykrzyknął: „Boże, ża-
łuję, daj mi jeszcze jedną szansę,
chcę żyć!”. Natychmiast ciemność
ustąpiła i mężczyzna poczuł, że
stoi w obecności wszechmogące-
go Boga, w strumieniach promie-
niowania Jego życia, światła i miło-
ści. Było to dla niego doświadczenie
pełni życia. Człowiek ten zrozumiał
wtedy, że Pan Bóg go kocha i zatrosz-
czy się o niego przez całą wieczność.
Czuł niesamowitą miłość i majestat
6 Miłujcie się! nr 2021-3
Życie wieczne
Z naukowego punktu
widzenia istnieją
bardzo silne przesłanki
i argumenty wskazujące
na istnienie nieśmiertelnej
ludzkiej duszy, a więc
dalszego życia człowieka
po śmierci jego ciała
gładzi wszystkie grzechy, na swoją od-
powiedzialność idzie drogą prowadzą-
cą do piekła. Piekło istnieje, ponieważ
istnieje grzech.
Pan Jezus mówi: „Każdy grzech
i bluźnierstwo będą odpuszczone
Fot. Wikipedia / John Curtin School of Medical Research, Australian National University, CC BY 3.0
ludziom, ale bluźnierstwo przeciw
Duchowi Świętemu nie będzie od-
puszczone [...] ani w tym wieku, ani
w przyszłym” (Mt 12,31-32). Świę-
ty Jan Paweł II w encyklice Dominum
et vivificantem wyjaśnia, że grzech
przeciwko Duchowi Świętemu
polega na „odmowie przyjęcia
tego zbawienia, jakie Bóg ofiaro-
wuje człowiekowi przez Ducha
Świętego” (DV 46). Jest to postawa
całkowitego zamknięcia się człowie-
ka na miłość Boga, postawa człowie-
ka, „który broni rzekomego prawa do
trwania w złu, we wszystkich innych
grzechach i który w ten sposób odrzu-
ca odkupienie” (DV 46).
Historie ludzi nawróconych świad-
czą o tym, że Pan Jezus kieruje do nich
nie tylko słowa nadziei, ale również su-
rowe upomnienie, wezwanie do na-
Pana Boga. Na koniec usłyszał, że ma wrócenia i ostrzeżenie przed tragedią
wrócić do życia na ziemi. wiecznego potępienia.
Ludzie, którzy doświadczyli NDE,
radykalnie zmienili swoje myślenie Bilokacje
i postępowanie. Przestali odtąd bać
się śmierci, nawiązali osobistą rela- Zweryfikowane przypadki bilokacji
cję z Jezusem na modlitwie i w sa- osób świętych, które swoim duchem
kramentach oraz zaczęli żyć zgodnie przenosiły się setki lub tysiące kilo-
z Dekalogiem i Ewangelią. metrów, świadczą o tym, że dusza
Nikt z ludzi nie ucieknie od odpo- ludzka może istnieć, widzieć i dzia-
wiedzialności za całe swoje ziemskie łać, będąc poza swoim ciałem. Skoro
życie, które jest jedno i niepowta- może ona to czynić podczas życia na
rzalne. Pan Bóg całkowicie respektu- ziemi, to może istnieć samodzielnie
je wolność swojego stworzenia, także również po śmierci ciała.
wtedy, kiedy decyduje się ono na de- Podczas bilokacji duch ludzki
finitywne odrzucenie Boga. Tak więc opuszcza ciało, aby wypełnić ważną
piekło nie jest nieprzewidzianą czy misję zleconą przez Boga w miejscach
niesprawiedliwą karą. Człowiek sam, odległych nieraz o tysiące kilome-
wybierając grzech i trwanie w nim, trów. Dusza działa, widzi niezależ-
odrzucając Boże miłosierdzie, które nie od mózgu i ośrodkowego układu
 Życie wieczne

nerwowego. Poznaje i śledzi bieg wy-

darzeń w sposób całkowicie duchowy,
uwolniony od materialnych ograni-
czeń przestrzeni i czasu.
Jednym ze świętych, który miał
dar bilokacji, był o. Pio. Dzięki cha-
ryzmatowi bilokacji zakonnik ten od-
wiedzał, pouczał i uzdrawiał tysiące
swoich duchowych dzieci, które pro-
siły go o pomoc i wstawiennictwo
u Boga.
Jednym z przykładów na to jest
zdarzenie z 27 lutego 1947 r., kiedy to
o. Pio dzięki bilokacji udał się do umie-
rającego Ernesta Magurno mieszka-
jącego w Cosenzie. Lekarze stwier-
dzili, że serce Ernesta jest tak słabe,
że choremu pozostało tylko kilka go-
dzin życia. Tej nocy mężczyzna miał
39 stopni gorączki. I właśnie wtedy
w jego pokoju zjawił się o. Pio w to-
warzystwie zakonnego brata. Zbadał
on serce chorego Ernesta i powie-
dział mu, że jego gorączka minie i ju-
tro będzie zdrowy. Następnie przej-
rzał lekarstwa, przeczytał recepty od
lekarzy i pozostał w pokoju pacjenta
do rana. Ernest obudził się całkowi-
cie zdrowy. Na potwierdzenie swojej
obecności i cudu uzdrowienia o. Pio

Fot. Sanktuarium w Paravati

zostawił w pomieszczeniu silny za-
pach fiołków. Po pięciu miesiącach
małżonkowie Magurno pojechali do
San Giovanni Rotondo, aby podzięko-
wać o. Pio za cud uzdrowienia.
Spotkania ze zmarłymi
Natuzzy Evolo
Jedna z największych mistyczek na-
szych czasów – służebnica Boża
Natuzza Evolo (1924-2009)  –
otrzymała od Pana Boga wiele
charyzmatów: dar spotykania się
z duszami czyśćcowymi, stygma-
ty, a także dar bilokacji. Pan Bóg po-
zwalał zmarłym, aby poprzez Natuzzę
przekazywali oni swoim krewnym, że
istnieje życie po śmierci, że jest niebo,
czyściec i piekło. Wzywali oni do na-
wrócenia i życia zgodnego z nauką Ko-
ścioła katolickiego, do codziennej mo-
dlitwy i regularnego przystępowania
do sakramentów pokuty i Eucharystii.
Spotkania Natuzzy ze zmarłymi
pochodziły z inicjatywy i woli sa-
mego Boga. Władze kościelne uzna-
ły je za autentyczne. Do mieszkania
Evolo przychodziły tłumy ludzi, któ-
rzy prosili Natuzzę o radę, modlitwę,
Służebnica Boża Natuzza Evolo, mistyczka i stygmatyczka
Historie ludzi nawróconych
świadczą o tym,
że Pan Jezus kieruje
do nich nie tylko słowa
nadziei, ale również
surowe upomnienie,
wezwanie do nawrócenia
i ostrzeżenie przed
tragedią wiecznego
potępienia
o informacje o zmarłych, o żołnie­
rzach poległych lub zaginionych.
Natuzza przyjmowała każdego, każ-
demu też pomagała i odpowiadała,
wykazując ponadnaturalną znajo-
mość wszystkich spraw. Kobieta ze
szczerością mówiła, że nic innego nie
czyni, jak tylko głośno powtarza to,
co mówią jej aniołowie odwiedzają-
cych ją ludzi. Natuzza widziała także
zmarłych, którzy towarzyszyli oso-
bom przychodzącym do niej z prośbą
o pomoc.
5 października 1947 r. zostały za-
pisane następujące słowa zmarłej ko-
biety: „Mówię najpierw do matek:
troszczcie się o wychowywanie
swoich dzieci; będą takimi, jaki-
mi je wychowacie. Biada matkom,
które przeciwstawiają się poczę-
ciu i narodzinom dzieci przez an-
tykoncepcję i zbrodnię aborcji.
Jeżeli się nie nawrócą, grozi im
wieczne potępienie w przerażają-
cych cierpieniach w piekle. Dlacze-
go chcecie zniweczyć życie najbar-
dziej niewinnych i bezbronnych?
Czy nie wiecie, że Bóg powołuje
te dzieci, aby stały się aniołami
w niebie i świętymi czczonymi na
ołtarzach?”. Za pośrednictwem

Miłujcie się! nr 2021-3 7


Wierni modlący się przy grobie Natuzzy Evolo w Paravati we Włoszech
Natuzzy Pan Bóg nakazał także niektó-
rym potępionym, aby mówili o tym, że
istnieje piekło.
Bilokacje Natuzzy Evolo
Istnieją liczne świadectwa, które mó-
wią o tym, że Natuzza mogła przeby-
wać równocześnie w dwóch miej-
scach. Zarówno jej mąż, jak i piątka
jej dzieci byli świadkami, że kobieta
miała nadzwyczajny dar bilokacji. Na-
tuzza często, podczas modlitwy różań-
cowej lub w innym czasie, była obec-
na równocześnie w dwu odległych
od siebie miejscach, w towarzystwie
zmarłych osób. W ten sposób, z pole-
cenia Pana Boga, pełniła ważne misje.
Profesor Walerian Marinelli, wy-
kładowca fizyki na Uniwersytecie Ka-
labryjskim, szczegółowo badał i opisał
zdarzenia związane z Natuzzą, w tym
także liczne fakty jej bilokacji.
Profesor Marinelli twierdzi, że Na-
tuzza miała tysiące bilokacji. Mistycz-
ka tak opisała ich przebieg: „Biloka-
cja nigdy nie następuje z mojej woli.
Stają przede mną zmarli i aniołowie,
towarzysząc mi w miejscach, gdzie
konieczna jest moja obecność. Widzę
doskonale swoje otoczenie, w którym
się znajduję, tak że mogę je potem opi-
sać; mogę mówić i być słyszaną przez
obecne w danym miejscu osoby, mogę
otwierać lub zamykać drzwi, wykony-
wać różne czynności. Bilokacja nie jest
jak gdyby oglądaniem z pewnej odle-
głości filmu lub telewizji, ponieważ
8 Miłujcie się! nr 2021-3
Życie wieczne
Fot. Paweł Fiszer
Fakty bilokacji,
doświadczenia ludzi,
którzy przeżyli śmierć
kliniczną, objawienia
świętych oraz ludzi
zmarłych świadczą o tym,
że duch ludzki istnieje
jestem zanurzona w wizytowanym
przeze mnie środowisku. Pozostaję
na danym miejscu tak długo, ile po-
trzeba na wykonanie mojej misji, jakąś
sekundę lub minutę. Jestem świado-
ma, że moje ciało fizyczne znajduje się
w Paravati albo w jakimś innym miej-
scu, różnym od tego, jakie odwiedzam
duchowo, a jest to tak, jakbym miała
inne ciało. Ten osobliwy stan zdarza
mi się w nocy, kiedy śpię, jak i w dzień,
podczas gdy rozmawiam z kimś lub coś
robię. Czasami peszę się i mówię oso-
bie stojącej przed moim ciałem fizycz-
nym, że przenoszę się do kogoś dale-
ko. Często nie wiem, dokąd się udaję,
chyba że tam już byłam innym razem.
Wówczas mój towarzysz wymienia
mi nazwę miasta z własnej woli lub
też na moją prośbę. Niedawno byłam
w Genewie, innym razem w Londy-
nie. »Podróż« w duchu nie wydaje się
trwać w czasie; natychmiast znajduję
się na miejscu, niezależnie od odległo-
ści. Kiedy wchodzę do jakiegoś domu,
znajduję się bezpośrednio w pokoju,
albo – częściej – w pokoju przyległym
do tego, gdzie obecna jest osoba, z któ-
rą powinnam się zobaczyć. Otwieram
drzwi i potem je zamykam po wykona-
niu czynności. Nie zdarza mi się nigdy
przechodzenie przez mury czy ściany
materialne. Po prostu znajduję się we-
wnątrz pomieszczenia. Czasami udaję
się na ulicę albo wychodzę na dwór.
Podczas podróży bilokacyjnej, która
następuje niespodziewanie, nie oglą-
dam niczego z góry, jak to by się dzia-
ło, gdybym leciała, myślę więc, że nie
wędruję w ciele fizycznym, lecz ducho-
wym. Kilka razy byłam zdolna prze-
nieść przedmioty materialne z miejsca
odwiedzanego w bilokacji do mojego
domu, gdzie znajdowało się moje ciało
fizyczne. Nie wiem, jak to się dzieje; tak
było na przykład z szalem, którego za-
pomniałam wziąć z domu Giamp w Ca-
tanzaro i który został przeze mnie prze-
niesiony do Paravati, albo w przypadku
trzech ciastek migdałowych, jakie po-
darowała mi pewna pani, spotkawszy
mnie na ulicy w Nicastro. Wzięłam je,
a trzymałam je w rękach w Paravati,
rozmawiając z ludźmi, którzy przyszli
mnie odwiedzić. Nie czuję się zmęczo-
na lub źle po bilokacji” (G. Martinet-
ti, Oni byli poza ciałem. Dowody życia po
śmierci, s. 141).
Fakty bilokacji, doświadczenia lu-
dzi, którzy przeżyli śmierć kliniczną,
objawienia świętych oraz ludzi zmar-
łych świadczą o tym, że duch ludzki ist-
nieje, działa, poznaje i widzi, będąc poza
swoim ciałem, także po jego śmierci.
W Katechizmie Kościoła katolickiego
czytamy: „Przez śmierć dusza
zostaje oddzielona od ciała, ale
w zmartwychwstaniu Bóg udzieli
naszemu przemienionemu ciału nie-
zniszczalnego życia, ponownie łącząc
je z duszą. Jak Chrystus zmartwych-
wstał i żyje na zawsze, tak wszyscy
zmartwychwstaniemy w dniu osta-
tecznym” (KKK 1016); „Każdy czło-
wiek w swojej nieśmiertelnej du-
szy otrzymuje zaraz po śmierci
wieczną zapłatę na sądzie szczegó-
łowym, który polega na odniesieniu
jego życia do Chrystusa i albo dokonu-
je się przez oczyszczenie, albo otwie-
ra bezpośrednio wejście do szczęścia
nieba, albo stanowi bezpośrednio po-
tępienie na wieki. Pod wieczór nasze-
go życia będziemy sądzeni z miłości”
(KKK 1022).
 Raissa i Jakub Maritainowie

Zakochani w prawdzie –
Raissa i Jakub Maritainowie
Fot. Zasoby internetu / „Miłujcie się!”

Raissa i Jakub Maritainowie

„Zgodziłabym się na życie pełne cierpień, ale nie Raissa i Jakub, przekonywano, że ow-
na życie bez sensu” – wyznała Raissa Umancow swojemu szem, należy badać to, co widzialne
i wymierne, lecz z tych eksperymen-
chłopakowi Jakubowi Maritainowi w czasie spaceru tów nie można wyciągać wniosków
po Paryżu. Młodzi postanawiają, że jeśli w najbliższym natury ogólnej. Podobnie filozofia Nie-
tzschego i Spinozy, po której 20-latko-
czasie nie ukaże im się cel życia, popełnią wie spodziewali się metafizycznych
samobójstwo... stwierdzeń, przynosiła im tylko pust-
kę i rozpacz. W tej sytuacji studenci
stracili całkowicie zaufanie do możli-
Maria Zboralska wości poznawczych rozumu. A ponie-
waż ani Raissa, ani Jakub nie szuka-
li prawdy na drodze wiary (ona, choć
W poszukiwaniu sensu życia (Wielkie przyjaźnie, s. 48). To zaskaku- wychowana w judaizmie, uważała się
jące postanowienie dwojga młodych za ateistkę; on, pochodzący z prote-
„Jeśli nie można żyć w prawdzie, ludzi wynikało w dużym stopniu z at- stanckiej rodziny, nie interesował się
chcieliśmy umrzeć i nasza śmierć mosfery sceptycyzmu i relatywizmu, religią), zwątpili w sens życia i posta-
miała być świadomym protestem” – jaka panowała na początku XX wieku nowili popełnić samobójstwo. Zdecy-
wspominała po latach decyzję o plano- na paryskiej Sorbonie. Adeptów nauk dowali jednak, że zanim dopełnią dzie-
wanym odebraniu sobie życia Raissa przyrodniczych, do których należeli ła, dadzą ostatnią szansę życiu.

Miłujcie się! nr 2021-3 9


Szczęśliwie wkrótce się okazało,
że sens, którego oboje młodzi tak szu-
kali, był bardzo blisko – i to dosłownie,
bo… po drugiej stronie ulicy! Naprze-
ciw budynków Sorbony znajdował się
bowiem Collège de France, w którym
wykładał swoją filozofię m.in. Henri
Bergson. I choć parę lat później Jakub
Maritain będzie polemizował z nie-
którymi tezami Bergsona, to w tam-
tym momencie propagowane przez
francuskiego filozofa zaufanie okaza-
ne rozumowi oraz intuicji pozwoli-
ło Raissie i Jakubowi przezwyciężyć
kryzys i w efekcie ocalić ich młode
życie. Studenci przyjęli za Bergsonem,
że człowiek jest zdolny naprawdę po-
jąć rzeczywistość i że absolut – choć
wtedy nie utożsamiali go jeszcze
10 Miłujcie się! nr 2021-3
Raissa i Jakub Maritainowie
„Kiedy zamiast
wpatrywać się w Boga,
przyglądamy się naszemu
ja, jeżeli zawężamy
serce po to, by badać
stany własnej duszy,
wkraczamy w niepokój,
zamiast wchodzić
w pokój, i ryzykujemy
niekończące się złudzenia”
(J. Maritain)
i Jakub przyjęli chrzest w Kościele ka-
tolickim. Ogarnęła ich Prawda, któ-
rej tak wytrwale szukali. „Ogromny
pokój zstąpił na nas, przynosząc
ze sobą skarby wiary. Nie było już
pytań, niepokoju, prób. Była tylko
nieskończona odpowiedź Boga”
– napisała Raissa (cyt. za: D. Brihat,
Życie w świecie a kontemplacja, s. 22).
Na ścieżkach prawdy i miłości
Równolegle z poszukiwaniami inte-
Fot. Fabrizio Verrecchia/ stocksnal.io / „Miłujcie się!”
lektualnymi oraz duchowymi Raissy
i Jakuba pogłębiała się ich wzajemna
miłość. Młodzi spotkali się pierwszy
raz na korytarzu Sorbony, gdy Jakub
zaangażował się w protest przeciwko
złemu traktowaniu studentów w Ro-
sji i zapytał Raissę, czy nie dołączyłaby
do komitetu protestacyjnego. Chłopak
zrobił na dziewczynie duże wrażenie,
a ponieważ oboje studiowali na tym
samym kierunku, poznali się lepiej
i wkrótce stali się nierozłączni. 26 li-
z Bogiem – jest do osiągnięcia. To był stopada 1904 r. para się pobrała, udo-
pierwszy krok pary do nawrócenia, wadniając, iż miłość jest silniejsza niż
bo jak pisała św. Edyta Stein: „Bóg różnice wynikające z pochodzenia.
jest Prawdą. Kto szuka prawdy, szu- Raissa bowiem była córką prostych
ka Boga, choćby o tym nie wiedział”. chasydów rosyjskich, którzy w obawie
Spotkanie Raissy i Jakuba z Bo- przed rosnącymi nastrojami antyse-
giem osobowym dokonało się parę lat mickimi przenieśli się do Francji, kie-
później dzięki poznaniu przez nich dy dziewczynka miała 10 lat. Z kolei
katolickiego pisarza Leona Bloya, któ- Jakub pochodził ze znanej w Paryżu
rego książki, a zwłaszcza świadectwo rodziny (jego dziadek był politykiem,
życia zrobiło ogromne wrażenie na a ojciec prawnikiem) i uczęszczał do
zakochanych: „Z chwilą, gdy się prze- renomowanego Liceum Henryka IV.
kraczało próg jego domu – wspominał Po skończeniu studiów Jakub
Jakub ich pierwsze spotkanie – […] swoje życie zawodowe związał z filo-
wiedziało się, albo się wyczuwało, że zofią. Zdobywał kolejne tytuły (pro-
istnieje tylko jeden powód do smut- fesorski w 1920 r.), publikował licz-
ku: nie być świętym” (Wielkie przyjaź- ne artykuły i książki oraz wykładał
nie, s. 76). Ostatecznie, po tygodniach najpierw w niemieckim Heidelber-
przygotowań, 11 czerwca 1906 r. Raissa gu, potem w Wersalu pod Paryżem,

a następnie (przez 20 lat) na Uni-
wersytecie Princeton oraz na innych
amerykańskich uczelniach. Jego do-
robek (60 książek i kilkaset artykułów)
imponował szerokim wachlarzem po-
dejmowanych tematów. Publikacje
Maritaina dotyczyły filozofii, teolo-
gii, estetyki, problematyki społeczno-
-politycznej i etyki. Znany był przede
wszystkim jako propagator myśli
św. Tomasza z Akwinu i prekursor
Soboru Watykańskiego II. Krytyko-
wał faszyzm, bronił praw człowieka.
W latach 1945-1948 był ambasadorem
Francji przy Watykanie.
W pracy sławnego filozofa wspiera-
ła żona, która była nie tylko opiekunką
ogniska domowego, ale także poetką
i eseistką oraz partnerką w dyskusjach.
Małżonkowie spędzali wiele godzin na
rozmowach o żywo interesujących ich
kwestiach, wzajemnie się inspirowali
lekturami, a także ofiarą i modlitwą.
Ich zjednoczenie w pracy było do tego
stopnia wielkie, że Jakub swoją pierw-
szą książkę chciał wydać z podwójnym
autorstwem. Nie wahał się napisać,
że: „Jeśli w mojej pracy filozoficznej
i w moich książkach jest coś dobre-
go, to źródła oraz inspirującego świa-
tła należy szukać w modlitwie Raissy
i w ofierze, jaką z siebie złożyła Bogu”
(R. Maritain, Dziennik, s. 9).
Wiara i rozum
Maritainowie, którzy w młodości
niestrudzenie szukali prawdy, mie-
li świadomość, że w dochodzeniu do
niej niezastąpioną rolę odgrywa za-
równo wiara, jak i rozum. Wyrażali
w ten sposób wielowiekową naukę
Kościoła, którą propagował św. To-
masz z Akwinu, a którą w encyklice
Fides et ratio św. Jan Paweł II zawarł
w krótkim zdaniu: „Wiara i rozum
są jak dwa skrzydła, na których
duch ludzki unosi się ku kontem-
placji prawdy”. Wierni temu prze-
konaniu małżonkowie ubolewali nad
kondycją młodych katolików, którzy
nie widzieli potrzeby harmonii obu
tych wymiarów. „Na skutek tego wie-
lu spośród tych, którzy byli katolikami
w porządku intelektualnym, groziło,
że staną się poganami sercem; wielu
zaś z tych, którzy sercem byli chrze-
ścijanami, groziło, że staną się here-
tykami w porządku intelektualnym”
– wieszczyli (Wielkie przyjaźnie, s. 247).
Raissa i Jakub Maritainowie
Fot. Zasoby internetu / „Miłujcie się!”
Dom Maritainów w Meudon pod Paryżem był zawsze otwarty dla intelektualistów,
artystów oraz ludzi poszukujących prawdy
i Raissa (przy wsparciu jej siostry
„Ci, którzy angażują się Wiery) prowadzili koło studentów to-
mistycznych, był zawsze otwarty dla
w życie czynne, intelektualistów, artystów oraz ludzi
nie powinni rezygnować poszukujących prawdy. Spotkania te
z kontemplacji przyczyniały się do licznych nawró-
pod pretekstem, ceń i wpłynęły na kształt francuskiej
myśli katolickiej XX wieku. Meudon
że nie prowadzą życia odwiedzali m.in.: Marc Chagall – ma-
kontemplacyjnego” larz, Mikołaj Bierdiajew – rosyjski fi-
(J. Maritain) lozof, Reginald Garrigou-Lagrange
– dominikanin, promotor doktoratu
ks. Karola Wojtyły, Étienne Gilson –
Raissa i Jakub, widząc niebez- historyk filozofii, czy François Mau-
pieczeństwo kryjące się za posta- riac – pisarz. Co ciekawe, również
wą całkowitego zaangażowania się Giovanni Montini – późniejszy pa-
w pobożność przy jednoczesnym pież Paweł VI – czuł się duchowym
bagatelizowaniu konieczności zgłę- uczniem Jakuba i przetłumaczył na
biania prawd wiary, apelowali: „Po- język włoski książkę Maritaina Trzej
znawajcie swoją religię, o katolicy, reformatorzy, a na koniec Soboru Wa-
poznawajcie waszą wielkość!” (Dzien- tykańskiego II na jego ręce przekazał
nik, s. 85). Jednocześnie tych, którzy Orędzie do intelektualistów świata.
obawiali się osłabienia roli rozumu
przez wiarę, uspokajali: „Rozum sam Kontemplacja w świecie
może rozwinąć swoje najwyższe po-
tencjalności jedynie wtedy, kiedy Osoby, które uczestniczyły w kole to-
chroni go i umacnia pokój, jaki daje mistycznym czy korzystały z gościny
modlitwa. Im bardziej zbliżamy się do Maritainów, wyjeżdżały umocnione
Boga przez miłość, tym prostsze staje nie tylko intelektualnie, ale i du-
się spojrzenie rozumu i tym bardziej chowo. Małżonkowie bowiem kładli
przejrzyste widzenie” (Życie w świecie wielki nacisk na życie modlitewne
a kontemplacja, s. 91). – w programie kolokwiów uwzględ-
Małżonkowie dzielili się swoimi niali zawsze czas na Mszę św. i mo-
przemyśleniami nie tylko w formie dlitwę wspólnotową. Warto dodać,
publikacji. Dom Maritainów w Meu- że w domu w Meudon znajdowała się
don pod Paryżem, w którym Jakub kaplica, na którą Jakub i Raissa
Miłujcie się! nr 2021-3 11
 Raissa i Jakub Maritainowie

swoje życie: „Chodzi o wspólne

dla wszystkich promieniowanie
Ewangelią poprzez codzienną pra-
cę. Wówczas jej nośnikiem będzie
niekiedy zwykłe serdeczne słowo,
spojrzenie, gest, spontaniczna re-
akcja na wydarzenie, jeden z tych
niemal niedostrzeganych znaków
(o ileż ważniejszych, niż się zwykle
myśli), jeden z tych mikroznaków
duszy, które rejestruje podświado-
mość, a bliźni tak nieomylnie po-
strzega. Albo też będzie to świa-
dectwo bardziej widzialne, słowo
prawdy, konkretne zaangażowa-

Fot. archiwum „Miłujcie się!”

otrzymali zgodę od miejscowego bi-
skupa. Codzienny plan dnia małżon-
ków obejmował poranną Euchary-
stię, kilkakrotne modlitwy w ciągu
dnia, wieczorny różaniec i komple-
tę oraz lekturę dzieł dogmatycznych.
Maritai­nowie byli bowiem nie tyl-
ko teoretykami, ale i praktykami
stylu życia, które nazwali „kon-
templacją w świecie”. Określali tak
połączenie życia czynnego, aktyw-
nego, typowego dla osób świeckich
z doświadczeniem zakorzenienia
w pogłębionej modlitwie.
Na czym ono polega? Maritaino-
wie tak je tłumaczyli: „Kontemplacja
jest milczącą modlitwą. Dokonuje się
ona w skupieniu w tajemnicy serca;
jej bezpośrednim celem jest zjedno-
czenie z Bogiem […]. W tym doświad-
czeniu dusza nie tyle sama działa, co
jest raczej poruszana, Bóg oddziałuje
na nią za pośrednictwem darów Du-
cha Świętego” (J. R. Maritain, Kontem-
placja w świecie, s. 78, 80).
Raissa i Jakub podkreślali, że nie
chodzi o stosowanie jakichś kon-
kretnych technik, jak to ma miejsce
w mistykach niechrześcijańskich, ani
też o skupienie się na swoich proble-
mach. „Duch zagłębiania się w sie-
bie samego stanowi niezwykle częsty
błąd współczesnych, którzy od uro-
dzenia mają upodobanie w analizach
i wszelkich osobliwościach psycholo-
gicznych. Kiedy zamiast wpatrywać
się w Boga, przyglądamy się naszemu
ja, jeżeli zawężamy serce po to, by ba-
dać stany własnej duszy, wkraczamy
w niepokój, zamiast wchodzić w po-
kój, i ryzykujemy niekończące się złu-
dzenia. A jak uczyła Święta Katarzyna
ze Sieny, wymaga się od nas, byśmy
działali odważnie i bezmiernie pra-
gnęli Boga” (Życie w świecie a kontem-
placja, s. 53).
Maritainowie byli przekonani, że
kontemplacja nie jest zarezerwowana
dla wybranych osób, lecz jest ona mo-
dlitwą każdego świeckiego katolika,
także zabieganego. „Ci, którzy anga-
żują się w życie czynne, nie powin-
ni zatem rezygnować z kontempla-
cji pod pretekstem, że nie prowadzą
życia kontemplacyjnego. Wręcz prze-
ciwnie, mają jeden powód więcej, by
przylgnąć do kontemplacji, mają jesz-
cze bardziej naglącą potrzebę modli-
twy. Istota kontemplacji nie zostaje
im odmówiona; powinni oni prosić
o łaskę życia wewnętrznego wystar-
czająco intensywnego, aby samo ich
działanie wypływało z nadmiaru obfi-
tości ich kontemplacji” (Życie w świe-
cie a kontemplacja, s. 75-76).
Powołanie świeckich
Raissa i Jakub na wiele lat przed So-
borem Watykańskim II pisali o po-
wszechnym powołaniu wiernych do
świętości i apostolstwa. Małżon-
kowie zachęcali, by osoby świeckie
przenikały duchem chrześcijańskim
nie, przebaczenie, akt oddania,
ryzyko podjęte dla dobra bliźnie-
go czy dla sprawiedliwości. Wszelką
pracę chrześcijanin może i powinien
wykonywać w duchu chrześcijań-
skim. Po chrześcijańsku można rów-
nież nauczać historii, literatury, na-
wet matematyki – nie tyle próbując
wypowiadać chrześcijańskie prawdy,
co modląc się za uczniów i kochając
ich, a więc samym sposobem trakto-
wania ich i nauczania. Po chrześcijań-
sku można wykonywać zawód lekarza,
prowadzić dom handlowy, być cieślą,
tokarzem, właścicielem warsztatu sa-
mochodowego czy robotnikiem pra-
cującym przy taśmie, nawet pomimo
automatyzmu wykonywanych czyn-
ności. Wszędzie są ludzie, z którymi
wchodzimy w relacje osobowe. Tam
zaś, gdzie wchodzimy w stosunki
z innymi ludźmi, dajemy świadec-
two o Ewangelii przez sposób na-
szego postępowania” (Kontempla-
cja w świecie, s. 72).
Szczególnym miejscem uświęca-
nia się dla osób świeckich jest rodzina.
Maritainowie żyli w małżeństwie 56 lat,
do śmierci Raissy w 1960 r. Po zgonie
żony Jakub zamieszkał we wspólno-
cie Małych Braci od Jezusa, niedale-
ko Tuluzy, przeżywszy jeszcze 13 lat.
Za przesłanie Raissy i Jakuba można
uznać zdanie: „Z ufnością przyjmujemy
sytuację życiową, w jakiej Opatrzność
nas umieściła. Gdyż Bóg wszędzie może
nas uświęcać! […] Kochać. Zawierzać
siebie. Nic innego nie jest potrzebne do
uświęcenia. […] Unikać grzechu, przed
grzechem uzbrajać się w pokorę, nigdy
się nie zniechęcać. Kochać Boga, ko-
chać, kochać, kochać. Oto jedyna ko-
nieczność” (Dziennik, s. 99).

12 Miłujcie się! nr 2021-3

 Objawienia Matki Bożej w Gietrzwałdzie

„Odmawiajcie
codziennie różaniec!”
Kościół katolicki uznał
dotychczas jedynie
kilkanaście objawień
Matki Bożej na świecie.
Jedyne oficjalnie
uznane objawienia
maryjne w Polsce miały
miejsce w Gietrzwałdzie
– niewielkiej wiosce
pod Olsztynem.
W okresie od 27 czerwca
do 16 września 1877 r.
Maryja objawiła się
tam ponad 160 razy!
Mimo iż autentyczność
tych objawień została
w pełni potwierdzona,
nadal pozostają one mało
znane, a ich przesłanie –
nie w pełni docenione.

Alicja Święcicka

W iek XIX to dla narodu pol-

skiego wyjątkowo ciężki
czas. Polska jest w tym
okresie wymazana z map Europy
i podzielona między trzech zabor-
ców – Rosję, Austrię i Prusy. W za-
Fot. archiwum „Miłujcie się!”

borze pruskim, na terenie którego

leży Gietrzwałd, trwa wtedy akcja
germanizacyjna o charakterze poli-
tyczno-ideologicznym, zwana kultur-
kampfem. Kanclerz Rzeszy Otto von
Bismarck poddaje Warmię silnej Obraz Matki Bożej Gietrzwałdzkiej

Miłujcie się! nr 2021-3 13

 Objawienia Matki Bożej w Gietrzwałdzie
Widok na sanktuarium Matki Bożej w Gietrzwałdzie
germanizacji, która polega na niszcze-
niu wszystkiego, co polskie. „Żelazny
kanclerz” walczy z polskim językiem,
kulturą, tradycją, a także z katolic-
ką wiarą. I właśnie w tym tak trud-
nym dla Polaków czasie objawia się
Maryja. Przychodzi Ona do polskich
dzieci i rozmawia z nimi po polsku.
Zaszczytu tego dostępują dwie dziew-
czynki: 12-letnia Barbara Samulowska
i 13-letnia Justyna Szafryńska. Wizjo-
nerki pochodzą z leżącej blisko Gie-
trzwałdu wioski Woryty. Mieszkań-
cy tej miejscowości kultywują polską
kulturę i tradycję. Świadectwem ich
żywej wiary są liczne kapliczki, które
przetrwały po dziś dzień. Objawiając
się na polskiej ziemi, Maryja umacnia
umęczony naród i wlewa w serca Po-
laków nadzieję, iż nadejdzie wreszcie
upragniona dla ojczyzny wolność.
Objawienia Maryi
Pierwsze objawienie Maryi ma miej-
sce 27 czerwca 1877 r., o godz. 21. Mała
Justynka, po zdanym egzaminie przy-
gotowującym do Pierwszej Komunii
Świętej, wraz z mamą wraca do domu.
Zatrzymuje się przy gietrzwałdzkim
kościele, gdyż na pobliskim klonie
dostrzega piękną Panią. Niewiasta
14 Miłujcie się! nr 2021-3
Fot. ks. M. Piotrowski TChr
Maryja przypomina,
że modlitwa za kapłanów
jest niezwykle ważna,
gdyż oni, będąc
blisko Boga i chcąc
doprowadzić wszystkich
ludzi do zbawienia,
są szczególnie narażeni
na ataki złego ducha
ubrana jest na biało, zasiada na zło-
tym, udekorowanym perłami tronie
i bije od Niej niezwykła jasność. Po
chwili dziewczynka dostrzega rów-
nież anioła w białej szacie, ze złotymi
skrzydłami, który kłania się nisko sie-
dzącej na tronie Pani. Tak się składa,
że obok świątyni spaceruje akurat gie-
trzwałdzki proboszcz – ks. Augustyn
Weichsel. Dostrzega on poruszoną
dziewczynkę. Justyna wyjaśnia mu, co
zobaczyła. Proboszcz nakazuje jej, by
następnego dnia o tej samej porze po-
nownie przyszła pod klon. 28 czerwca
widzenie się powtarza. Dziewczynka
widzi zasiadającą na tronie piękną Pa-
nią, której dwaj aniołowie przynoszą
Dzieciątko Jezus. Dzieciątko w lewej
dłoni trzyma kulę ziemską. Anioło-
wie sadzają Je na lewym kolanie Pani.
Pojawiają się jeszcze dwaj aniołowie,
którzy unoszą nad głową Madonny
błyszczącą koronę, inny zaś anioł nad
Jej koroną unosi złote berło. Dziew-
czynka widzi jeszcze jednego anioła,
który wskazuje na krzyż. 30  czerw-
ca wizji doznaje również mała Basia.
W dniu tym, z inicjatywy proboszcza,
Justynka pyta milczącą Panią: „Cze-
go żądasz?”. Słyszy wtedy odpowiedź:
„Życzę sobie, abyście codziennie
odmawiali różaniec”. Są to pierw-
sze słowa, które piękna Pani wypowia-
da na polskiej ziemi. Następnego dnia
Justynka pyta: „Kto Ty jesteś?”. Sły-
szy odpowiedź: „Jestem Najświęt-
sza Maryja Panna Niepokalanie
Poczęta”. Gdy do proboszcza docie-
ra relacja z tego objawienia, nie ma
on już żadnych wątpliwości, że Gie-
trzwałd nawiedziła sama Matka Boża.
Kapłan zdaje sobie sprawę, iż pocho-
dząca z małej wioski 13-letnia dziew-
czynka nie może wiedzieć, że istnie-
je dogmat o Niepokalanym Poczęciu
Maryi (został on ogłoszony przez pa-
pieża Piusa IX zaledwie 19 lat wcze-
śniej). W następnych dniach Maryja
mówi, że chorzy będą w tym miejscu
uzdrawiani, jeżeli będą gorliwie odma-
wiali różaniec. Matka Boża prosi, by
na miejscu objawień wybudować ka-
pliczkę, i obiecuje, że wielu ludzi dozna
uzdrowienia duszy i ciała. Warunkiem
jest jednak modlitwa. Maryja obiecuje
przywrócenie Polsce wolności.
Zwiedzione przez szatana
Matka Boża w Gietrzwałdzie ostrze-
ga też przed złym duchem, mówiąc:
„Teraz przed końcem świata szatan
obchodzi ziemię, jak zgłodniały pies,
szukając ludzi, żeby ich pożreć”. Po-
ucza, że można go zwalczyć jedynie
modlitwą. Zły duch w sposób nama-
calny manifestuje się w Gietrzwałdzie.
Udaje mu się zwieść dwie wizjoner-
ki: wdowę Elżbietę Bilitewską i pan-
nę Katarzynę Wieczorek. Ich prze-
kaz nie zostaje uznany przez Kościół
katolicki za autentyczny. Kobiety te
doświadczają łaski objawień. Wierzą
jednak, iż zostały wybrane, i zaczyna-
ją przekazywać również nieprawdzi-
we treści objawień. Szatan wykorzy-
stuje ich pychę. Poprzez tę szczelinę
umiejętnie się wślizgnął do ich duszy,
 Objawienia Matki Bożej w Gietrzwałdzie

Podczas objawień Maryja

wielokrotnie prosi
o odmawianie różańca.
Podkreśla jednak,
że żadna modlitwa
nie zastąpi Eucharystii

powodując zamęt i kłamstwa. Justyn-

ka i Basia również doświadczają jego
przebiegłości. Sytuacja taka ma miej-
sce podczas wizyty u zaprzyjaźnionej
krawcowej, do której, mimo zakazu
proboszcza, dziewczynki udają się
z wizytą. Znużone zasypiają u gospo-
dyni i wtedy zjawia się szatan. Uka-
zuje im się pod postacią Maryi i poka-
zuje następujący napis: „Rozjaśnienie
nad grzechami waszymi, aby je lepiej
poznać”. Kusi on dziewczynki, podob-
nie jak Adama i Ewę, dając im radę, że
to one powinny decydować o tym, co
jest dobre, a co złe, ponieważ są wolne
i najlepiej wiedzą, czego potrzebują.
Wizję tę Justynka i Basia przeżywają
zupełnie inaczej niż objawienia Mat-
ki Bożej. W ich sercu jest wiele lęku
i niepokoju. Przerażone opowiada-
ją o wszystkim proboszczowi, który
jest przekonany, że to zły duch obja-
wił się dziewczynkom. Potwierdza to
też sama Maryja podczas wieczornego
objawienia.

Pouczenia Maryi

Maryja ostrzega również miejscową

Fot. ks. M. Piotrowski TChr

ludność przed pijaństwem i prosi,

by modlić się o nawrócenie alkoholi-
ków. W liczącym zaledwie 353 miesz-
kańców Gietrzwałdzie czynnych jest
wówczas kilka karczm. Ludzie tracą
w nich nie tylko pieniądze, ale także „Jedźcie do Gietrzwałdu! Tam Matka Boża wzywa do świętości! Tam jest wasze miejsce!”
zdrowie i godność osobistą. Zaborca (św. Jan Paweł II)
za wszelkie usługi płaci alkoholem,
ponieważ rozpitą ludnością łatwiej wsparcia modlitewnego. 8 września, ziemi. Matka Boża kończy je tymi sa-
jest kierować. Podczas objawień Ma- w święto swojego narodzenia, Maryja mymi słowami, które wypowiedziała
ryja wielokrotnie prosi o odmawia- błogosławi przybyły do Gietrzwałdu na początku: „Życzę sobie, abyście co-
nie różańca. Podkreśla jednak, że żad- 50-tysięczny tłum pielgrzymów i wy- dziennie odmawiali różaniec”.
na modlitwa nie zastąpi Eucharystii. powiada słowa: „Nie smućcie się,
Matka Boża wskazuje na rangę Eucha- bo Ja zawsze będę z wami”. Mat- Znaczenie objawień
rystii, która daje ogromną moc i którą ka Boża błogosławi też pobliskie źró-
ustanowił Jej Syn, ażeby ludzie mo- dełko, które od tej pory zasłynie wie- Maryja poprzez swoją prośbę uka-
gli z niej czerpać siłę i dążyć do zjed- loma uzdrowieniami. Szczególnych zuje, że modlitwa różańcowa jest
noczenia z Bogiem. Mówi, że kapła- łask doznają tutaj osoby cierpiące na szczególnie skuteczna, gdyż jest ona
ni mają wielką misję, gdyż Mszę św. choroby oczu i choroby nowotworo- lekarstwem na wszelkie choroby du-
sprawują w imieniu Jej Syna. Potrze- we. 16  września 1877 r. ma miejsca szy i ciała. Niektórzy traktują róża-
bują też ze strony wiernych dużego ostatnie objawienie Maryi na polskiej niec jak jakiś amulet chroniący

Miłujcie się! nr 2021-3 15

Objawienia Matki Bożej w Gietrzwałdzie Obrona życia

przed  nieszczęściem. Tymczasem Technologia USG

Matka Boża prosi, by nie tyle mieć
przy sobie różaniec, ile by go odma-
wiać. Tylko wówczas nawiąże się bli-
ska relacja człowieka z Bogiem. Mary-
ja podkreśla też wartość Eucharystii,
której nic nie jest w stanie zastąpić.
To ona daje siłę i sprawia, iż człowiek
nie jest sam, a w jego sercu jest Chry-
stus obecny w sakramencie Komunii
Świętej. Maryja przypomina, że mo-
dlitwa za kapłanów jest niezwykle
ważna, gdyż oni, będąc blisko Boga
i chcąc doprowadzić wszystkich ludzi
do zbawienia, są szczególnie narażeni
na ataki złego ducha.
Matka Boża w swoich objawie-
niach prosi również o modlitwę za
tych, którzy są zagubieni i szukają
Boga, ażeby otrzymali łaskę wiary.
Maryja wzywa do pokuty i nawró-
cenia. W dzisiejszych czasach sakra-
„Nie smućcie się, bo Ja pozwoliła w 1973 r. po raz
zawsze będę z wami”
pierwszy oglądać obraz
z wnętrza macicy podczas
i kulturze, w jakich zostało się wycho-
wanym. Naród wolny to naród trzeźwy przeprowadzania aborcji.
– naród, który nie daje sobą manipulo- To, co zobaczył wtedy
wać. Szatan zaś cały czas czeka, by wy- Bernard Nathanson,
korzystać zagubienie i niedyspozycję
człowieka. Czyha on na błądzącą du- wstrząsnęło nim
szę, żeby podstępnie nią manipulować. do głębi. Nie miał już
I znów: bardzo skuteczną bronią na
jego złe zamiary jest różaniec. Jest to
żadnych wątpliwości
modlitwa, która uzdrawia i która jest – aborcja jest
bardzo skuteczna – szczególnie teraz morderstwem dziecka.
w obliczu pandemii, wobec której tak
wielu ludzi czuje strach i bezradność.
27 czerwca 2021 r. minie 144 lat
od objawień Maryi w Gietrzwałdzie.
Jej orędzie jest jednak nadal aktu- Małgorzata Sołtyk
alne. Pokuta, nawrócenie, Euchary-

B
ment pokuty w niektórych krajach stia, słowo Boże i różaniec – to naj-
wręcz zanikł, a przecież został on lepsze i najpewniejsze środki na ernard Nathanson na własne
ustanowiony przez samego Pana Je- drodze do zbawienia. Do pewnej licz- oczy zobaczył, jak w trakcie
zusa, który w konfesjonale czeka na nie przybyłej do Watykanu grupy pol- aborcji dziecko w łonie matki
każdego człowieka, by przebaczyć mu skich pielgrzymów św. Jan Paweł II odpycha od siebie aborcyjne klesz-
wszystkie grzechy. powiedział niegdyś: „Jedźcie do Gie- cze, które chwytają i wyrywają ko-
Objawienia Maryi w Gietrzwałdzie trzwałdu! Tam Matka Boża wzywa do lejne jego narządy. Tak wyglądała
przypadły na czas walki zaborcy z pol- świętości! Tam jest wasze miejsce!”. procedura, którą sam wielokrotnie
ską kulturą, wiarą i językiem. Matka Pielgrzymujmy zatem do Gietrzwał- wykonywał. Nathanson odpowia-
Boża upomniała się o prawa człowie- du. Tam Maryja czeka na każdego czło- dał za 75 tysięcy aborcji, z czego
ka oraz o prawo do własnej tradycji, wieka, by go pocieszyć i przytulić do osobiście przeprowadził ok. 5 tysię-
która daje gwarancję istnienia naro- swojego Niepokalanego Serca, tak jak cy. Był też jednym z liderów orga-
du i zachowania jego tożsamości. Jest obiecała słowami: „Nie smućcie się, bo nizacji NARAL, która doprowadzi-
to zachęta, szczególnie dla młodych Ja zawsze będę z wami”. ła do legalizacji aborcji w USA. Stał
pokoleń, by odważnie bronić swej oj- się jednym z pierwszych lekarzy
czyzny i nie zapominać o wartościach wyspecjalizowanych w aborcjach.
Początkowo przeprowadzał je nie-
legalnie. Po zmianie prawa założył
jedną z pierwszych oficjalnych kli-
Żyjcie życiem nowym! nik aborcyjnych. Jego aktywność na
(św. Aniela Merici)
tym polu była tak znacząca, że na-
zwano go „królem aborcji”. Bernard
Urszulanki Nathanson jest jednym z aborcjoni-
Unii Rzymskiej stów, którzy po swoim nawróceniu
ujawnili prawdę o przemyśle abor-
cyjnym i zaangażowali się w działal-
Wezwane przez Jezusa, tworzymy wspólnotę Sióstr Urszulanek ność pro-life.
Unii Rzymskiej – międzynarodowy instytut zakonny, w którym modlitwa
i apostolstwo przenikają się wzajemnie i ożywiają. Nasze początki sięgają XVI wieku
i związane są z pochodzącą z Włoch św. Anielą Merici.
„Król aborcji” ujawnia
strategię
Charyzmat, który rozpala nasze serca, to życie jedyną, a zarazem
podwójną miłością – do Jezusa, naszego Umiłowanego, Bernard Nathanson ujawnił szo-
i do drugiego człowieka. kujące informacje dotyczące prze-
Chcemy być zaczynem miłości i pokoju wszędzie tam, gdzie Bóg nas posyła. Misja prowadzonej w latach 1968-1973
powierzona nam przez Kościół to wychowanie i formacja w zróżnicowanych formach,
kampanii na rzecz zalegalizowania
obejmująca dzieci, młodzież i dorosłych.
aborcji w USA. Była ona całkowicie
Kontakt: www.osu.pl, powolanieosu@gmail.com oparta na kłamstwach i manipulacji.
W ten sposób wystarczyło kilka lat,

16 Miłujcie się! nr 2021-3


Fot. Tarajane / Dreamstime.com
42 miliony dzieci rocznie
ginie w wyniku aborcji
by dość konserwatywne amerykań-
skie społeczeństwo przekonać o rze-
komej słuszności aborcji i zliberali-
zować prawo aborcyjne. Nathanson
i jego współpracownicy poprzez me-
dia rozpowszechniali fałszywe dane,
według których 85% Amerykanów
chciało legalizacji przerywania ciąży.
Co więcej, szerzyli nieprawdziwe sta-
tystyki dotyczące ilości wykonywa-
nych nielegalnie aborcji. Głosili, że
rocznie w Stanach przeprowadza
się ok. miliona aborcji, wiedząc,
że naprawdę jest ich ok. 100 ty-
sięcy. Przekonywali, że śmiertel-
ność podczas nielegalnych „za-
biegów” sięga 10 tysięcy ofiar
rocznie, gdy w rzeczywistości było
to 200-250 zgonów. Tak celowo za-
fałszowane liczby zmieniły świado-
mość Amerykanów i przekonały ame-
rykańskie społeczeństwo o rzekomej
konieczności legalizacji aborcji.
Obrona życia
Jest to niezaprzeczalny
fakt naukowy: życie
ludzkie rozpoczyna się
w momencie poczęcia
Kolejnym wielkim kłamstwem
rozpowszechnionym wówczas przez
zwolenników aborcji było twier-
dzenie, że określenie, kiedy zaczy-
na się życie człowieka, jest kwestią
teologiczną, filozoficzną, etyczną
bądź prawną, a nie naukową. Tym-
czasem jest to niezaprzeczalny fakt
naukowy: życie ludzkie rozpoczyna
się w momencie poczęcia. Powstaje
wtedy zygota zawierająca komplet
genów określających cechy osobni-
cze, budowę i płeć nowego człowieka
(por. www.princeton.edu/~prolife/
articles/embryoquotes2.html). W roz-
woju człowieka nie ma momentu,
w którym można by postawić grani-
cę: to jeszcze nie jest człowiek, a to już
jest. Nie ma zmiany, w której z jakiegoś
nieczłowieka powstawałby człowiek.
Zwolennicy aborcji z premedy-
tacją przekonywali opinię publicz-
ną, że stwierdzenie, kiedy rozpoczy-
na się ludzkie życie, i co za tym idzie,
wyznaczenie momentu, od którego
życie to powinno być chronione, jest
tylko kwestią subiektywnego poglą-
du człowieka. Przedstawiali więc ka-
tolików jako wrogą grupę, która pró-
buje narzucić społeczeństwu swoje
przekonania. Dlatego też w NARAL
wymyślono nazwę „pro-choice”
– sugerującą, jakoby środowiska
proaborcyjne były za wolnością
wyboru kobiet, a katolicy – prze-
ciwko wolności. Bernard Nathan-
son wyjaśnił, że był to sprytny za-
bieg językowy mający ukryć fakt,
że interesował ich tylko wzrost
Miłujcie się! nr 2021-3 17

Fot. Facebook / Abby Johnson
Abby Johnson i jej mąż Doug są małżeństwem otwartym na życie
liczby aborcji i idące za tym zyski
finansowe. Hasła walki o prawa ko-
biet były tylko chwytliwą, medialną
propagandą. Wszystkie te, funkcjonu-
jące także dziś, manipulacje i kłam-
stwa Nathanson ujawnił po swoim
nawróceniu i przystąpieniu do ruchu
pro-life. Lekarz nagrał film Niemy
krzyk, ukazujący przerwanie cią-
ży zarejestrowane za pomocą
USG. Bernard Nathanson do końca
życia niestrudzenie walczył o ukaza-
nie prawdy, że działania zwolenników
aborcji nie są spontanicznym ruchem
obrony „praw kobiet”, ale zaplanowa-
ną, obliczoną na zysk strategią.
Jane Roe i Mary Doe
Sztandarowymi postaciami legalizacji
aborcji w USA są Jane Roe i Mary Doe,
które naprawdę nazywały się Norma
McCorvey i Sandra Cano. Kobiety te
zostały bezwzględnie wykorzystane
przez lobby aborcyjne do przeforsowa-
nia nowego prawa. Obie były młode,
niewykształcone, ubogie i bezbron-
ne wobec manipulacji proaborcyj-
nych prawników. Norma McCorvey
szukała pomocy w znalezieniu miej-
sca, gdzie przeprowadzało się niele-
galne wówczas aborcje. Rozmawia-
jąc z prawniczkami proaborcyjnego
lobby, skłamała, że jej ciąża jest wy-
nikiem gwałtu. Prawniczki, udając,
że chcą pomóc Normie, oszukały ją,
18 Miłujcie się! nr 2021-3
Obrona życia
Abby Johnson,
była dyrektor kliniki
Planned Parenthood,
obecnie działaczka
pro-life, zaświadcza, że cele
biznesowe organizacji
zakładają zwiększanie
liczby aborcji
że nie znają żadnej nielegalnej klini-
ki aborcyjnej – w rzeczywistości bo-
wiem potrzebowały ciężarnej kobiety
do przeprowadzenia przygotowanego
wcześniej planu. Sprawa Jane Roe tra-
fiła do Sądu Najwyższego (choć sama
kobieta nigdy nie była w nim prze-
słuchiwana w swojej sprawie!). Wy-
rok w sprawie Roe kontra Wade
stał się kazusem, który spowodo-
wał zmianę prawa w całych Sta-
nach. Proces od początku opierał
się na kłamstwach i nieuczciwo-
ści. Była to gra polityczna, w któ-
rej znaczącą rolę odegrały intere-
sy i pieniądze. Przykładowo dwóch
z siedmiu sędziów miało w rodzinie
bliską osobę pracującą w Planned
Parenthood (organizacja pod hasła-
mi pomocy w rodzicielstwie promu-
jąca aborcję). Sędziowie ci nie byli
więc obiektywni w tej sprawie. Po-
nadto osią dyskusji sędziów nie były
sprawy fundamentalne: życie dziecka,
prawa ani dobro dziecka, dobro i odpo-
wiedzialność matki. Argumentem za
legalizacją aborcji było prawo do pry-
watności! Według niego matka wraz
z lekarzem mieliby prawo do decyzji
o zabiciu dziecka. I tak w 1973 r. Sąd
Najwyższy USA zalegalizował pełną
dostępność aborcji do szóstego mie-
siąca ciąży.
Kolejnym kamieniem milowym
w walce o legalizację aborcji był pro-
ces Mary Doe (Sandry Cano). Zgłosiła
się ona do adwokata, bo chciała roz-
wieść się z mężem, zyskać niezależ-
ność w życiu i wychowywaniu trójki
swoich dzieci (z czwartym była w cią-
ży). Pani adwokat stwierdziła jednak,
że kobiecie potrzebna jest aborcja.
Prawniczka uznała więc, że jej zada-
niem będzie uzyskanie zgody sądo-
wej na późne zabijanie nienarodzo-
nych dzieci. Sandra Cano nigdy nie
zgodziła się na aborcję, mimo to
pani adwokat, wbrew woli swojej
klientki, doprowadziła do wyda-
nia wyroku w jej sprawie i zale-
galizowania aborcji do dziewiąte-
go miesiąca (okrutnej procedury
aborcji przez częściowe narodze-
nie dziecka). Wyrok w sprawie Doe
kontra Bolton otworzył też możli-
wość powstawania prywatnych kli-
nik, które nie potrzebują żadnych
państwowych ani stanowych licen-
cji do działania. Biznes aborcyjny za-
czął się odtąd bez przeszkód rozrastać.
Od tamtej pory w USA zabito prawie
60 milionów nienarodzonych dzieci.
Norma McCorvey i Sandra Cano
do końca życia zmagały się ze świa-
domością, że prawo, które nazwa-
no ich imieniem, przyczyniło się
do uśmiercenia tak wielu istnień
ludzkich. Obie kobiety z czasem
się nawróciły i zaangażowały
w walkę o prawdę i ochronę ży-
cia dzieci nienarodzonych. Norma
McCorvey przeszła proces nawrócenia,
stając się najpierw protestantką, a póź-
niej, w 1998 r., wstępując do Kościoła
katolickiego. W tej drodze towarzyszył
jej ks. Frank Pavone, znany amerykań-
ski działacz pro-life. Kapłan ten nawet
po śmierci Normy w 2017 r. musiał bro-
nić jej dobrego imienia i szczerości jej
nawrócenia przed oszczerczymi publi-
kacjami medialnymi głoszącymi, że
kobieta została przekupiona, by przy-
łączyć się do ruchu pro-life.

„Szkarłatna dama”
Imiona Normy McCorvey i Sandry
Cano są publicznie znane, ale prze-
mysł aborcyjny żeruje na krzywdzie
niezliczonej ilości anonimowych ko-
biet. Carol Everett, była dyrektor-
ka i właścicielka sieci klinik abor-
cyjnych, a dziś działaczka pro-life,
otwarcie mówi o tym, jakimi re-
gułami rządzi się przemysł abor-
cyjny. Liczy się zysk – sprzedaż
coraz większej liczby aborcji. Eve-
rett sama siebie w myślach nazywała
„szkarłatną damą”, wiedziała bowiem,
że zyski czerpie z przelewu krwi nie-
narodzonych dzieci, nieraz narażając
także zdrowie i życie ich matek. Jak
choćby w przypadku kobiety, której
w czasie źle wykonanej aborcji wycią-
gnięto przez przedziurawioną maci-
cę jelito. Everett wiozła ją do szpitala
prywatnym samochodem, bo wezwa-
nie pod klinikę karetki zaszkodziłoby
wizerunkowi firmy. Bardziej od życia
kobiety liczyło się utrzymanie lanso-
wanej opinii, że aborcja jest bezpiecz-
na – niczym zabieg u dentysty... Tym-
czasem Everett podała wstrząsające
statystyki, że na 500 aborcji, które
były wykonywane miesięcznie w jej
klinikach, przynajmniej jedna kobie-
ta traciła życie lub zostawała trwale
okaleczona.
Była właścicielka aborcyjnych kli-
nik ujawniła, jak używa się kłamstwa
i manipulacji, by skłonić kobiety do
aborcji. Otóż doradcy w klinikach są
opłacani, aby propagować i sprze-
dawać aborcję kobietom. Rozwią-
zanie inne niż aborcja nie jest bra-
ne pod uwagę, chyba że wymusi
je sama klientka. Będąc w trudnej
sytuacji, wiele kobiet w ciąży pragnie
usłyszeć słowa wsparcia, zachęty, że
warto urodzić dziecko. Dzwoniąc na
numer konsultanta kliniki aborcyjnej,
nie mają one jednak świadomości, że
jest on przeszkolony tak, by skierować
najczęściej przestraszoną i zdezorien-
towaną kobietę na aborcję.
Carol Everett wyznała, że przed
aborcją kobiety zazwyczaj zadają
dwa pytania. Pierwsze: Czy abor-
cja boli? W klinice otrzymują na
to przygotowaną, nieprawdziwą
odpowiedź: „Nie. Twoja maci-
ca to mięsień. Wystarczy skurcz,
by ją otworzyć, i skurcz, żeby ją
zamknąć. Poczujesz tylko lekkie
Obrona życia
Doktor A. Levatino, zeznając jako świadek w procesie w sprawie sprzedawania przez
Planned Parenthood organów abortowanych dzieci do badań medycznych, pokazuje,
jak w czasie aborcji chwyta się główkę dziecka, 2015 r.
Wyrok w sprawie Doe
kontra Bolton otworzył też
możliwość powstawania
prywatnych klinik […].
Od tamtej pory w USA
zabito prawie 60 milionów
nienarodzonych dzieci
uczucie skurczu. Skurcze miewa
każda kobieta na świecie”. Eve-
rett przekonuje, że prawda jest zu-
pełnie inna. Widziała bowiem wiele
drastycznych scen podczas aborcji,
gdy na przykład sześć osób musia-
ło trzymać kobietę na stole podczas
wykonywania aborcji. Aborcja jest
niezwykle bolesna i dla matki, i dla
dziecka. Drugie częste pytanie ko-
biet przed aborcją to: Czy to jest
dziecko? Przygotowana na to od-
powiedź brzmi: „Nie, to produkt
poczęcia, skrzep krwi, kawałek
tkanki” (por.  C. Everett, Pieniądze
splamione krwią, Lublin 1994). To oczy-
wiste kłamstwo mające uspokoić su-
mienie kobiety.
Więcej aborcji to więcej
pieniędzy
W klinikach należących do Carol Eve-
rett wielokrotnie sprzedawano ko-
bietom aborcję, mimo że nie były
Fot. www.c-span.org
one w ciąży. Wystarczyło na ob-
razie USG wskazać jakiś cień i za-
pewnić, że to pęcherzyk zarod-
ka we wczesnym etapie ciąży. Od
personelu od razu padała wtedy pro-
pozycja natychmiastowego „rozwią-
zania problemu”. Chodziło o to, aby
szybko, pod wpływem emocji kobieta
zdecydowała się na kupienie środków
aborcyjnych. W ten sposób klinika
zarabiała, a kobieta była przekonana,
że otrzymała pomoc w pozbyciu się
„problemu”.
Nastawienie na zwiększenie licz-
by sprzedanych kobietom aborcji nie
stanowi wyjątku w tym biznesie.
Abby Johnson, była dyrektor kliniki
Planned Parenthood, obecnie dzia-
łaczka pro-life, zaświadcza, że cele biz-
nesowe organizacji zakładają zwięk-
szanie liczby aborcji – bo właśnie one
przynoszą klinikom największy zysk.
Planned Parenthood jest do dziś
największą organizacją aborcyj-
ną, która tylko w latach 2004-2005
zarobiła 882 mln dolarów. Swego
czasu na jaw wyszły szokujące prak-
tyki w Planned Parenthood, takie jak
sprzedaż narządów abortowanych
dzieci czy aborcje na zamówienie.
Zobaczyć dziecko
Osoby, które porzuciły przemysł
aborcyjny, opowiadają, że w niezro-
zumiały sposób widok ciał zabitych
w aborcji dzieci ich nie poruszał.
Miłujcie się! nr 2021-3 19
 Obrona życia

Modlitwa o uzdrowie-
nie ze skutków
(udziału w) aborcji
Dziękuję Ci, Panie Jezu, że wyba-
czyłeś mi grzech zabicia dziecka
(udział w grzechu). Uzdrów mnie,
proszę, ze wszystkich skutków
aborcji dziecka, które Ty od wieków
ukochałeś. Zabierz ode mnie wszel-
kie obciążenia psychiczne, fizyczne,
duchowe i nerwowe. Oddaję Ci
cały brak równowagi wewnętrznej,

Fot. Facebook / Sandra Cano

Obrońcy życia: Sandra Cano, Bernard Nathanson i Norma McCorvey
Oczy i serce miały jakby zaciemnio-
ne. W momencie gdy prawda do tych
ludzi dotarła, musieli zakończyć swo-
ją dotychczasową działalność i opo-
wiedzieć się za życiem. Regułę tę po-
twierdza niezwykła historia Stojana
Adaševicia, aborcjonisty z Belgradu
w Jugosławii. Szczycił się on swoim
profesjonalizmem w przeprowadza-
niu aborcji. Zgodnie z sentencją „ćwi-
czenie czyni mistrza” przez 26 lat wy-
konywał dziennie po 20, 30 aborcji.
Łącznie Adašević przeprowadził więc
ok. 55 tysięcy aborcji. Chciał być naj-
lepszy i najskuteczniejszy. Wszystko
się zmieniło, gdy zaczęły go nawie-
dzać sny. Śniły mu się dzieci, którym
odebrał życie podczas aborcji. Powoli
do umysłu i serca lekarza zaczęła do-
cierać straszna prawda. Ostateczne
opamiętanie przyszło podczas abor-
cji dziecka, którego rodzicami byli
kuzyn doktora oraz jego dziewczyna.
Kobieta była w czwartym miesiącu
ciąży i chciała usunąć swoje dzie-
wiąte dziecko. Podczas przeprowa-
dzania aborcji lekarz zobaczył wśród
szczątków abortowanego dziecka jego
malutkie, bijące serce, pulsujące co-
raz wolniej i wolniej, aż do całkowi-
tego zatrzymania. Zrozumiał wtedy,
że właśnie zabił człowieka... To była
ostatnia aborcja doktora Adaševicia.
Lekarz poinformował swych przełożo-
nych, że już więcej nie będzie przepro-
wadzał aborcji. Wówczas zaczęto wy-
wierać na niego presję, żeby zmienił
zdanie. Po dwóch latach ostracyzmu
i medialnej nagonki doktor był na
skraju wyczerpania nerwowego. Siły
znalazł, włączając się w ruch obrony
życia nienarodzonych.
Inny nawrócony aborcjonista,
Anthony Levatino, w abortowanym
dziecku zobaczył czyjegoś syna albo
córkę dopiero po tragicznej stracie
własnej adoptowanej, po długotrwa-
łych poszukiwaniach i staraniach,
córki. Odtąd już nie przekonywało
go „prawo wyboru” kobiety ani wła-
sny zysk 800 dolarów zarobionych
w 15 minut. Najpierw przestał wyko-
nywać późne aborcje, później w ogóle
odmówił przeprowadzania takich za-
biegów. Zrozumiał, że wiek i wiel-
kość dziecka nie mają znaczenia –
aborcja to zawsze odebranie życia
niewinnemu. Po swoim nawróce-
niu dr Levatino początkowo nie
włączył się do ruchu pro-life, bo
nakarmiony medialną propagan-
dą myślał, że to banda wariatów.
Dopiero po osobistych spotka-
niach z obrońcami życia przeko-
nał się do nich i przystał do ru-
chu. Na jego osobiste nawrócenie
z pewnością miało też wpływ zaan-
gażowanie pewnej obrończyni ży-
cia. Kobieta ta włączyła się w akcję
„adop­tuj abortera”. W ramach tej ini-
cjatywy stała się pacjentką dr Levati-
no i przy okazji wizyt przekazywała
mu wiadomość, że jest on kochany
przez Jezusa, a aborcja jest zabiciem
natłok myśli, żal, myśli pesymi-
styczne i depresyjne. Uwolnij mnie
od lęków, obaw, niepokoju, smut-
ku, rozpaczy. Zabierz ode mnie
cały mętlik uczuciowy i uzdrów
mnie z rozbicia uczuciowego oraz
z pustki wewnętrznej. Zabierz
ode mnie całe napięcie i trudności
z wybaczeniem sobie wyznanego
grzechu. Wyprostuj moje sumienie
i oczyść je z samopotępienia i nie-
ustannego oskarżania się mimo
odpuszczonego grzechu.
Pomóż mi przyjąć Twoje Boże
przebaczenie. Daj mi zrozumieć,
że w spowiedzi św. obmyłeś mnie
swoją Krwią z wyznanych grze-
chów, i że one już nie istnieją, bo Ty
wziąłeś je na Siebie. Ty sam, Jezu,
skreśliłeś już mój dłużny zapis. Daj
mi pokochać moje dzieciątko i cie-
szyć się, że zobaczymy się w wiecz-
ności. Jakie chcesz nadać imię
mojemu dziecku? Zanieś, Panie, ...
(imię mojego dziecka) moje gorące
przeproszenie i prośbę o wybacze-
nie. Niech wynagrodzeniem tego
czynu będzie podjęcie się ducho-
wej adopcji dziecka poczętego oraz
uwielbianie Ciebie za okazane mi
miłosierdzie i cuda Twojej nieskoń-
czonej miłości. Amen.
dziecka, więc powinien porzucić tę
praktykę. Wysyłała mu również listy
z tą wiadomością i modliła się za nie-
go. Doktor uważał kobietę za szaloną,
jednak jej przesłanie nie dawało mu
spokoju. Po nawróceniu zachęca on
wszystkich broniących życia, aby nie
byli obojętni wobec osób zajmujących
się aborcją – trzeba z takimi osobami
rozmawiać z miłością i przede wszyst-
kim modlić się o ich nawrócenie.

20 Miłujcie się! nr 2021-3

 Świadectwo

Ratować dusze

Działania osób broniących życia

nie ograniczają się do pomocy ma-
terialnej i wsparcia psychologicz-
nego udzielanego kobietom roz-
ważającym aborcję. To także walka
o dusze wszystkich osób, które
w jakikolwiek sposób przyczyniły
się do odebrania życia nienarodzo-
nemu dziecku: jego matki, ojca, ich
rodziny i znajomych, całego perso-
nelu pracującego w klinikach abor-
cyjnych. W różnych krajach od-
bywają się specjalne rekolekcje,
jak choćby te prowadzone przez
duszpasterstwo Winnica Ra-
cheli, podczas których osoby te
mogą znaleźć pomoc w leczeniu
z syndromu poaborcyjnego oraz
wyjść ze stanu duchowej śmier-
ci. Przyjęcie prawdy, że aborcja jest
Fot. archiwum autora świadectwa

zabiciem dziecka, stanowi bolesny,

ale konieczny krok w duchowym
uzdrowieniu. Pan Jezus poprzez
sakramenty spowiedzi i Euchary-
stii odradza człowieka do nowego
życia. Bóg przebacza każdy grzech
skruszonemu grzesznikowi i wzywa Rodzina autora świadectwa
do dawania świadectwa prawdzie.

Zadanie ojca –
Osoby, które w jakikolwiek sposób
były obciążone grzechem aborcji
i się nawróciły, są wezwane do dzie-
lenia się swoim doświadczeniem,
tak by uratować choć jedną osobę

chronić dzieci!
przed aborcją.

Mały wielki cud

Zbiór artykułów i świadectw pro-life Jestem ojcem trojga dzieci, których istnienie było
opublikowanych w „Miłujcie się!”. swego czasu zagrożone przez sam fakt istnienia
liberalnej ustawy z 1956 r., dopuszczającej
przerywanie ciąży nawet z błahych powodów.

C hciałbym, aby moje świa-

dectwo było wsparciem
dla małżeństw, które mają
problemy podobne do naszych.
Pragnąłbym również, aby uwrażli-
wiło ono mężczyzn na ich ogromną
odpowiedzialność polegającą nie
tylko na troskliwości i serdeczności
w stosunku do żony, na zapobiegli-
Zamówienia: wości o zapewnienie bytu mate-
sklep.milujciesie.pl; rialnego, ale także na bezkompro-
tel. (+48) 61 852 32 80 lub listownie. misowej stanowczości w obronie
życia człowieka w myśl słów
przekazanych przez Jana Pawła II
w encyklice Evangelium vitae: „Sza-
nuj, broń, miłuj życie i służ życiu –
każdemu życiu ludzkiemu!” (EV 5).
Aborcja, eufemistycznie nazy-
wana zabiegiem przerwania
ciąży, jest przecież pozbawie-
niem życia całkowicie bezbron-
nego człowieka.
Opiszę zmagania moje i mo-
jej żony Marii przy ratowaniu

Miłujcie się! nr 2021-3 21


Autor świadectwa z żoną Marią
życia naszych młodszych dzieci
(przy najstarszej córce Ani wszyst-
ko było w porządku). W wypad-
ku naszego syna Wojtka już na
samym początku się okazało, że
jest to „ciąża wysokiego ryzyka”.
W przychodni rejonowej od pierw-
szych tygodni namawiano moją
żonę do przerwania ciąży, strasząc
ją urodzeniem niedorozwiniętego
lub, w najlepszym przypadku, nie
w pełni sprawnego dziecka. W dru-
gim miesiącu ciąży z powodu wystą-
pienia krwawień konieczny okazał
się pobyt Marii w szpitalu. Po kilku
dniach ordynator oddziału gineko-
logicznego zwrócił się na obchodzie,
22 Miłujcie się! nr 2021-3
Świadectwo
„Szanuj, broń, miłuj
życie i służ życiu –
każdemu życiu
ludzkiemu!”
(św. Jan Paweł II)
to w domu. W siódmym miesiącu
trzeba było ponownie przeprowa-
dzić pod narkozą operację założe-
nia szwów. Ogromne samozaparcie
Marii doprowadziło do szczęśliwego
porodu.
Minęło osiem lat, a my spodzie-
waliśmy się kolejnego dziecka, Ewy.
Podczas wizyty w przychodni pani
ginekolog zwróciła uwagę na nie-
domykalność zastawki sercowej
dziewczynki. Lekarka bez żadnej
konsultacji i szczegółowych badań
wydała wyrok na nasze dziecko:
„Po co wam trzecie dziecko, przecież
dwójka wystarczy!”. Zareagowałem
gwałtownie, wskazując, że tego ro-
dzaju stwierdzenia ze strony lekarza
są przestępstwem. Ostatecznie pani
doktor podczas dalszej opieki nad
moją żoną zmieniła swoje podejście
i okazała się osobą nadzwyczaj tro-
skliwą oraz pomocną, która dopro-
wadziła do szczęśliwego rozwiązania.
Ogromnym wsparciem dla nas był
Fot. archiwum autora świadectwa
także profesor Włodzimierz Fijał-
kowski – wybitny lekarz, ginekolog
i naukowiec, prekursor obrony życia.
Naszą radością było również to,
że Wojtek rozwijał się zupełnie pra-
widłowo. Lubił jeździć na rowerze,
grać w piłkę, a zimą uprawiać nar-
ciarstwo. Jako laureat dwóch olim-
piad przedmiotowych dostał się bez
w obecności żony, do drugiego le- egzaminów do liceum. Po ukończe-
karza: „To co, panie kolego, skrobie- niu z wyróżnieniem studiów i uzy-
my dzisiaj?”. Odpowiedź brzmiała: skaniu stopnia dra inż. zaczął praco-
„Poczekajmy jeszcze trochę”. Na- wać na uczelni. Założył rodzinę i ma
tychmiast zostałem o tym dialogu trójkę dzieci. Nasze córki, najstarsza
powiadomiony i zacząłem działać. Ania i najmłodsza Ewa, także już
W sukurs przyszli mi przyjaciele, założyły własne rodziny. Cała trójka
którzy znaleźli dojście do innego żyje w wielkiej zgodzie.
szpitala. Tam znalazł się troskliwy Pomimo różnych trudności je-
lekarz, który zajął się moją żoną. steśmy szczęśliwymi dziadkami
Koniecznością okazało się założe- ośmiorga wnucząt. Podczas świą-
nie Marii szwów oraz przyjmowanie tecznych uroczystości przy sto-
przez nią leków, które nie były obo- le zasiada w sumie 16-osobowa
jętne dla malutkiego Wojtka.  rodzina, za którą dziękujemy Bogu
Kolejne miesiące to okresy spę- nieustannie.
dzane przez żonę na bezwzględnym
leżeniu w łóżku – jak nie w szpitalu, Dominik
 Ksiądz Aleksander Woźny

Ksiądz Aleksander
Woźny otrzymał
od Boga szczególny
charyzmat
rozpoznawania stanu
duszy człowieka.

Anna Łagodzińska

P rzyszedł na świat 25 czerwca

1910 r. w Uzarzewie, niewiel-
kiej wsi położonej w pobliżu
podpoznańskiego Swarzędza, jako
najmłodsze dziecko Anny i Edmun-
da Woźnych. Jego rodzice marzyli, by
Ksan – takim zdrobnieniem nazywali
Aleksandra – został kapłanem. O tym
pragnieniu Edmund powiedział swe-
mu synowi dopiero wtedy, gdy Alek-
sander poinformował bliskich, że
wstępuje do seminarium. Ojcowskiej
radości towarzyszyły słowa przestro-
gi: „Synu, cieszę się, że Bóg na nas
wejrzał… Ale pamiętaj, gdybyś miał

Sługa Boży ks. Aleksander Woźny

się sprzeniewierzyć swemu powoła-
niu, to wolałbym, aby cię Bóg zaraz
zabrał” (W. Mueller, Jeden z nas. Księ-
dza Aleksandra Woźnego tajemnica po-
wołania, s. 47).
Fot. Wydawnictwo Kontekst

„We wszystkim
Decyzja, żeby pójść za Chrystusem,
oddać Mu swe życie na serio, bez za-
strzeżeń, nie była dla Aleksandra ła-
twa. W gimnazjum odkrył w sobie za-
miłowanie do techniki. Planował, tak

chodzi o miłość”
jak jego starszy brat Tadeusz, zostać
inżynierem. Był wesołym, zwyczaj-
nym chłopakiem; doskonale widać
to na szkolnych zdjęciach. Na we-
zwanie do służby Bożej, które poczuł
w swym sercu, początkowo odpowie-
dział buntem. Ostatni rok przed matu-
rą był dla niego czasem wewnętrznych
zmagań i – będących ich konsekwen- (A. Woźny, Bóg jest najważniejszy, s. 75).
cją – popełnionych błędów. Już jako Chciał być księdzem, ale wiedział, że Pokora to cnota, którą
kapłan Aleksander otwarcie przy- nie jest to łatwa droga. W swym pa- sługa Boży praktykował
znawał: „Nigdy w swoim życiu nie miętniku zapisał: „Brak dobrych,
popełniłem tyle grzechów na złość ofiarnych, bezinteresownych
w stopniu heroicznym.
Panu Bogu, jak właśnie w tym okresie, księży świeckich [diecezjalnych Uczył się jej od początku
przed wstąpieniem do seminarium” – przyp.: A. Ł.] pociąga mnie”. swej kapłańskiej drogi

Miłujcie się! nr 2021-3 23


Do spowiedzi do ks. Woźnego przyjeżdżali penitenci z całej Polski
Młody maturzysta, który pragnie wy-
nagrodzić swoim życiem Panu Jezu-
sowi za kapłanów, zostanie kiedyś ich
przewodnikiem, ojcem duchowym
i spowiednikiem, który nawróci wie-
lu swoich współbraci. Będzie to czynił
z miłością, pokornie przyznając: „Je-
żeli nie doszło do tego, do czego mnie
zły duch kusił – stało się to z czystego
Bożego miłosierdzia” (tamże).
Pokora – pierwszy stopień
do świętości
Pokora to cnota, którą sługa Boży
praktykował w stopniu heroicznym.
Uczył się jej od początku swej kapłań-
skiej drogi. Jego pierwszy proboszcz,
ks. Stefan Kaczorowski, szybko do-
strzegł zalety młodego wikariusza.
Przeniesienie z parafii pw. św. Sta-
nisława Kostki w Poznaniu do ka-
tedry było dla ks. Aleksandra swego
rodzaju awansem. Jakże bolesnym
doświadczeniem musiało być za-
tem dla niego „karne” skierowanie
do Borku pod Gostyniem. Trafiali
tam wikariusze, którymi trzeba było
24 Miłujcie się! nr 2021-3
Ksiądz Aleksander Woźny
Szreybrowskiego – przekonać star-
szych kanoników, że należy udzielać
w katedrze chrztów i ślubów. „Ka-
tedra to jest taki kościół, w którym
nie wolno udzielać niektórych sakra-
mentów ustanowionych przez Jezusa
Chrystusa. Najwyższa pora to zmie-
nić” – odważnie zabrał głos.
„Zesłanie” do Borku było dla mło-
dego księdza czasem łaski. Proboszcz
tamtejszej parafii zorientował się, że
Boża opatrzność skierowała do jego
świątyni wyjątkowego kapłana.
W Borku ks. Aleksandra zastał wy-
buch wojny – wojny, która skierowa-
na była także przeciwko polskiemu
duchowieństwu. Obóz w Bruczkowie,
Fort VII w Poznaniu, lagry w Buchen-
waldzie i Dachau – każde z tych miejsc
boleśnie wpisało się w życie młode-
go wikariusza. Do obozowych wspo-
mnień ks. Aleksander wracał niechęt-
nie – nie miał potrzeby, by się nimi
dzielić i by dawać świadectwo. Swoich
oprawców bronił, próbował ich tłu-
Fot. Wydawnictwo Kontekst
maczyć. Wystarczy jednak spojrzeć na
zdjęcie wykonane w 1945 r. w punk-
cie repatriacyjnym w Koźlu, aby się
zorientować, jak wiele tam wycier-
piał. Aleksander miał wówczas 35 lat.
Na fotografii wygląda znacznie sta-
rzej: ostro zarysowane kości policzko-
we, wymizerowana twarz... I pomy-
Ksiądz Aleksander śleć, że jest już po rekonwalescencji,
spowiada całymi którą przeszedł pod Monachium.
Wraca do Poznania jako pierwszy
godzinami, do późnej kapłan z diecezji. Skierowany zostaje
nocy. Gdy musi wyjechać do pracy w parafii pw. św. Jana Kantego
lub coś załatwić, przyczepia w Poznaniu przy ulicy Grunwaldzkiej.
Jest to parafia, na terenie której stoją
do konfesjonału kartki obozowe baraki, obok których będzie
z informacją, kiedy wróci codziennie przechodził. W baraku po
dawnej poniemieckiej gospodzie bę-
trochę pokierować w ich posłudze, dzie miał swój pierwszy kościół.
stąd wzięło się przezwisko proboszcza W 1950 r. ks. Aleksander ponownie
parafii pw. Pocieszenia Najświętszej traci wolność. Za zreferowanie wier-
Maryi Panny – ks. Stefana Pawłow- nym listu biskupów w sprawie Cari-
skiego – „Temperówka Wikariuszy”. tasu zostaje skazany na rok więzienia.
Czym naraził się ks. Aleksander? Moż- Na wolność wychodzi po dziewięciu
na powiedzieć, że na tamte czasy jego miesiącach. Zdrowie ks. Woźnego,
poglądy były dość rewolucyjne. Gdy nadszarpnięte pobytami w lagrach,
na spotkaniu kapłańskim omawiano pogarsza się, gdy strażnik uderza
problem bezdomności w Poznaniu, jego głową o ścianę. Silne bóle głowy
zaproponował, że może przyjąć do będą krzyżem, który kapłan poniesie
siebie kilka osób, które nie mają gdzie w ukryciu, nikomu się nie skarżąc.
mieszkać. Oświadczenie wikariusza
wzbudziło niemałą konsternację „Więzień konfesjonału”
wśród zebranych kapłanów. Próbo-
wał również – popierając swojego ów- Grunwaldzka 86 – adres ten szybko
czesnego proboszcza ks. Kazimierza staje się znany nie tylko w Poznaniu.
 Ksiądz Aleksander Woźny

Do spowiedzi do ks. Aleksandra przy-

jeżdżają penitenci z całej Polski. Do-
strzegają, że ten pokorny kapłan
otrzymał od Boga szczególny cha-
ryzmat rozpoznawania stanu duszy
człowieka. Zdarza się, że odsłoni ko-
muś jego przyszłość. Powie tyle, ile
Pan Jezus pozwoli mu przekazać. Nie-
których męczy przedłużająca się ci-
sza w konfesjonale, ale właśnie wtedy
spowiednik prosi Boga o światło.
Ksiądz Woźny spowiada całymi
godzinami, do późnej nocy. Gdy musi
wyjechać lub coś załatwić, przyczepia
do konfesjonału kartki z informacją,
kiedy wróci. Ślady po pinezkach, któ-
rymi je mocował, zachowały się na
nim do dziś.
Jego życie obfituje w sytuacje
niezwykłe, będące wynikiem jego
głębokiej, prawdziwej relacji z Bo-
Fot. Wydawnictwo Kontekst

giem. Przytoczyć warto dwie, najbar­

dziej znane.
Pewnej nocy ks. Aleksander, obu-
dzony głosem Anioła Stróża, wstał
i posłuszny swemu Opiekunowi wy-
szedł na ulicę ubrany w sutannę. Jego
spacer o nietypowej godzinie okazał
się mieć zamierzony przez Boga cel.
Właśnie o tej porze przechodził Grun-
waldzką podróżny, który zabłądziwszy
w obcym mieście, przypomniał sobie,
że dawno nie był u spowiedzi. Pewien,
że kapłana nie spotka, pomyślał, że
gdyby teraz miał taką możliwość, to
by się wyspowiadał. Jakież było jego
zdumienie, gdy zobaczył przechadza-
jącego się ulicą księdza!
Sługa Boży potrafił zaskoczyć
również swoją stałą penitentkę. Gdy
któregoś razu uklęknęła przy krat-
ce konfesjonału, ksiądz oznajmił, że
tego dnia nie będzie jej spowiadał.
Kobieta dostała polecenie udania się
na dworzec i poproszenia o spowiedź
pierwszego napotkanego kapłana.
Niecodzienna prośba. W duchu po-
słuszeństwa udała się we wskazane
miejsce i pokonując wiele trudności,
w tym niechęć zirytowanego jej na-
chalnością księdza, wyspowiadała się
u niego. Wyjaśniła mu przy tym, że
spełnia tym samym polecenie swego
stałego spowiednika – ks. Woźnego.
Na te słowa kapłan zapłakał. Poprosił
kobietę, by podziękowała ks. Aleksan-
drowi, gdyż właśnie jechał do biskupa,
by oświadczyć, iż rezygnuje z kapłań-
stwa. Ta sytuacja uświadomiła mu,
że ma się nawrócić…
Spotkanie podczas wizyty Jana Pawła II w Poznaniu, 20 czerwca 1983 r.
„Był przykładem realizmu
wiary. Jak małe dziecko,
dał się Bogu prowadzić
za rękę”
(dr Wanda Półtawska)
Droga dziecięctwa
duchowego
Niektórzy słyszeli w konfesjonale:
„Czy jesteś gotowy zrobić dla Pana
Jezusa wszystko? Idź więc na ulicę
Zakręt, pod adres, który ci wskażę,
i powiedz, że jesteś dzieckiem Bożym”.
Ci, którzy mieli odwagę wykonać
zadanie, wchodzili tym samym na
drogę duchowego dziecięctwa, którą
żył sługa Boży. Polegała ona na całko-
witym oddaniu siebie i wszystkiego
Panu Bogu. Na zgadzaniu się, że to On
będzie kierował naszym życiem, na-
szymi sprawami, i to w sposób dla nas
najlepszy. Oddanie się Bogu to cierpli-
we czekanie, ażeby Stwórca to wszyst-
ko, co złe, po kolei sam z nas pousuwał.
Najważniejsza na tej drodze jest żywa
wiara, że Pan Bóg jest naprawdę na-
szym Ojcem, a my nie tylko nazywa-
my się, ale jesteśmy dziećmi Bożymi.
Trzeba przyjąć Ewangelię w całości.
Nie czynić postanowień, lecz przyjąć
to, co przynosi życie. Nie martwić się
upadkami, tylko zaraz Pana Jezusa
za nie przepraszać. Kierować się na-
tchnieniami Bożymi. Spełniać prośby
bliźnich, bo bliźni to Pan Jezus, a On
pragnie, byśmy zawsze działali przez
Najświętszą Maryję Pannę.
Jest to droga dostępna dla dusz
najmniejszych, najsłabszych – nasza
grzeszność i nędza nie jest tu żadną
przeszkodą, wystarczy bowiem zaufać
miłosierdziu Bożemu i wszechmocy
Bożej, a Bóg sam poprowadzi nas do
świętości. Droga ta wyzwala z ego-
centryzmu, czyli ciągłego zajmowa-
nia się sobą pod pozorem dążenia do
doskonałości.
W 1956 r., gdy Wspólnota Dzieci
Bożych w Polsce liczyła już 200 osób,
ks. Woźny zorganizował spotkanie
na Jasnej Górze, by oddać tam Dzieci
Boże Matce Najświętszej. Takich spo-
tkań odbyło się pięć, ostatnie w 1977 r.
Czym kierował się sługa Boży, wybie-
rając wśród penitentów przyszłe Dzie-
ci Boże? Pozostało to jego tajemnicą.
Połączeni wspólną drogą ludzie czuli
ze sobą więź. Częstym miejscem ich
spotkań były nadmorskie Dębki, któ-
re lubił odwiedzać ks. Aleksander.

Miłujcie się! nr 2021-3 25

 Ksiądz Aleksander Woźny

„Wszystko ma wartość
o tyle, o ile jest czynione
z miłości”
(ks. A. Woźny)

Był niebywale realistyczny, także

w wierze. Był wręcz przykładem reali-
zmu wiary. Jak małe dziecko, dał się
Bogu prowadzić za rękę” (W. Mueller,
Potyczki księdza Aleksandra Woźnego
z komunizmem, s. 489).
Ojciec Święty Jan Paweł II rów-
nież doceniał pracę pokornego ka-
płana. Będąc w Poznaniu 20 czerwca
1983 r., zaprosił księdza Woźnego do
koncelebrowania Mszy św. na Łęgach
Dębińskich. Z tym wydarzeniem zwią-
zana jest zabawna anegdota. Otóż za
łaskę wspólnej modlitwy z papieżem
ks. Aleksander postanowił podzięko-
wać Bogu w ten sposób, że do domu

Fot. Wydawnictwo Kontekst

wróci piechotą, niosąc w ręce albę
i księgę. Po drodze wielu uprzejmych
parafian, widząc maszerującego ulicą
proboszcza, zatrzymywało samochody,
proponując mu transport. „Mało bra-
Ksiądz Aleksander Woźny w Ceradzu Kościelnym kowało, a bym przyrzeczenia nie do-
trzymał” – mówił potem z uśmiechem.
W sierpniu stan jego zdrowia się
Zatroskany duszpasterz duszy, przez wiele lat pełnił funkcję pogorszył. Konieczna była hospita-
Krajowego Duszpasterza Kobiet. Wpro- lizacja. Serce ks. Aleksandra słabło
Dzieci Boże to niejedyna wspólno- wadził w parafii nowatorski, jak na z każdym dniem... Odszedł do Boga
ta, którą opiekował się sługa Boży. tamte czasy, cykl pogadanek na temat 21 sierpnia, we wspomnienie św. Piu-
W 1970 r. został ojcem duchowym Ro- funkcjonowania kobiecego organizmu. sa X, którego darzył szczególnym nabo-
dziny Serca Miłości Ukrzyżowanej. Walczył w ten sposób z antykoncep- żeństwem. Krótko przed śmiercią za-
Z jego inicjatywy przy parafii św. Jana cją i aborcją. Walka o życie nienaro- pytano go, czy będzie pomagał z nieba.
Kantego powstały również kręgi ro- dzonych zbliżyła go do doktor Wandy Odpowiedział: „Gdy się kogoś bardzo
dzinne Ruchu Światło-Życie, Odnowa Półtawskiej. „Poznałam go pod koniec kochało na ziemi, będzie się go kocha-
w Duchu Świętym i wspólnota drogi lat 50. minionego wieku – w Poznaniu. ło i w niebie”.
neokatechumenalnej. Od razu mnie ujął przy pierwszym po- Kościół św. Jana Kantego w Pozna-
Ksiądz Woźny był cenionym reko- daniu ręki. Z rozmowy, ze sposobu by- niu, w którym spoczywają doczesne
lekcjonistą. Prowadził kapłanów, kle- cia poczułam, że był więźniem obo- szczątki ks. Aleksandra Woźnego, jest
ryków, zapraszały go wspólnoty zakon- zu koncentracyjnego. Ta sama więź, miejscem szczególnych łask. W każdy
ne. Nazywany specjalistą od kobiecej »nadawanie na tej samej fali« […]. trzeci czwartek miesiąca o godz. 18.30
odprawiana jest tam Msza św. w in-
tencji beatyfikacji sługi Bożego oraz
o cud za jego przyczyną. Uzdrowienia
Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej duchowe, nawrócenia, uwolnienia
Nasze zgromadzenie zakonne otacza opieką duszpasterską Rodaków z nałogów – ci, którzy ich doświadczy-
mieszkających poza granicami kraju. Całą swoją duchowość oraz życie opieramy li, wierzą, że zawdzięczają je wstawien-
na Chrystusie. W Eucharystii i poprzez Eucharystię jednoczymy się z Nim. Naszym jedynym nictwu ks. Woźnego. Co powiedziałby
pragnieniem jest być prawdziwie żywym oraz czytelnym znakiem obecności Chrystusa. na to ks. Woźny? „Wszystko ma war-
Jeśli Chrystus powołuje Cię do tej wspólnoty, abyś poświęcił swoje życie Bogu tość o tyle, o ile jest czynione z miło-
jako kapłan lub brat zakonny, napisz do nas: ści” – mawiał. „Proboszczem jest tu mi-
łosierdzie Boże, wszystkiego dogląda
Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej św. Józef, a ja jestem tylko woźnym”.
ks. Mateusz Socha SChr, adres: Mórkowo 3, 64-111 Lipno, tel.: 503 927 092

26 Miłujcie się! nr 2021-3

 O końcu świata
Fot. Kevin Carden / Dreamstime.com

O końcu świata
Świadkowie Jehowy, a także przedstawiciele niebiescy, tylko sam Ojciec” (Mt 24,36).
innych sekt, astrolodzy oraz wróżbici co jakiś czas Tak więc ten dzień jest znany tylko
Panu Bogu. Każdy, kto mówi, że zna
ogłaszają dokładne daty końca świata. Pomimo tego, datę końca świata, jest kłamcą i wpro-
że zapowiedzi te nigdy się nie sprawdziły, są ludzie, wadza ludzi w błąd. Czytamy w Bi-
blii: „nie wasza to rzecz znać czas
którzy w swej naiwności dają wiarę tym kłamliwym i chwile, które Ojciec ustalił swoją
przepowiedniom. władzą” (Dz 1,7).
Jezus ostrzega przed zwodniczym
działaniem ludzi zniewolonych przez
ks. Mieczysław Piotrowski TChr złe moce: „Strzeżcie się, żeby was
nie zwiedziono. Wielu bowiem

K
atolicy powinni zdecydowanie
odrzucać tego rodzaju zapowie-
dzi, dlatego że są one przeciwne
nauce Ewangelii, a więc pochodzą z in-
spiracji złego ducha. Natomiast są zo-
bowiązani wiedzieć, co Jezus Chrystus
mówi nam na temat końca świata.
Kiedy będzie ostatni dzień
historii ludzkości?
Na pytanie o dokładną datę końca
świata Pan Jezus odpowiada w spo-
sób jednoznaczny: „o dniu owym i go-
dzinie nikt nie wie, nawet aniołowie
przyjdzie pod moim imieniem
i będą mówić: »Ja jestem« oraz
»Nadszedł czas«. Nie chodźcie za
nimi” (Łk 21,8).
Ci, którzy przepowiadają dokład-
ne daty końca świata, wprowadzają
ludzi w błąd (por. Mk 13,6) i w ten spo-
sób, często nieświadomie, stają się

Miłujcie się! nr 2021-3 27


narzędziem w rękach złego ducha, któ-
remu bardzo zależy na tym, aby ludzie
przestali w ogóle wierzyć w rzeczywi-
stą obecność Jezusa w swoim Koście-
le oraz w Jego ostateczne przyjście
w dniu paruzji. „W sprawie przyjścia
Pana naszego Jezusa Chrystusa –
pisze św. Paweł – prosimy was, bra-
cia, abyście się nie dali zbyt łatwo
zachwiać w waszym rozumieniu
ani zastraszyć bądź przez ducha,
bądź przez mowę, bądź przez list
rzekomo od nas pochodzący, ja-
koby już nastawał dzień Pański.
Niech was w żaden sposób nikt nie
zwodzi” (2 Tes 2,1-3).
Przyjdzie sądzić żywych
i umarłych
W wyznaniu wiary odmawianym
każdego dnia na modlitwie uświada-
miamy sobie prawdę, że zmartwych-
wstały Pan wtedy zakończy dzieje
ludzkości, gdy „powtórnie przyjdzie
w chwale sądzić żywych i umarłych”.
Ludzie głębokiej wiary z tęsknotą
oczekują tego dnia paruzji, czyli osta-
tecznego przyjścia Zbawiciela. Trze-
ba pamiętać, że najważniejszym wy-
darzeniem w historii ludzkości było
wcielenie, śmierć i zmartwychwsta-
nie Jezusa Chrystusa. Wszechmogą-
cy Bóg stał się prawdziwym człowie-
kiem  (por. J 1,14). W swojej śmierci
i zmartwychwstaniu nadał ostatecz-
ny sens życiu każdego człowieka, prze-
baczył wszystkie grzechy, sprawił, że
cierpienie i śmierć w jedności z Nim
stają się drogą do pełni życia w niebie.
Od momentu swego wniebowstą-
pienia Jezus Chrystus stał się niewi-
dzialny. Chociaż nie możemy za pomo-
cą swoich zmysłów doświadczyć Jego
bliskości, to jednak po wniebowstąpie-
niu Pan Jezus jest obecny w rodzinie
ludzkiej w nowym i pełniejszym wy-
miarze. Jest wszechobecny jako Boska
Osoba Syna w darze Ducha Świętego.
Choć niewidzialny, Pan Jezus jest rze-
czywiście obecny, szczególnie w Eu-
charystii oraz w innych sakramentach,
i będzie z nami „przez wszystkie dni
aż do skończenia świata” (Mt 28,20),
aby każdemu dawać możliwość udzia-
łu w  swoim zwycięstwie nad grze-
chem i śmiercią. To zwycięstwo ma się
urzeczywistnić już w godzinie naszej
śmierci, a w wymiarze ogólnoludzkim
dopiero w dniu paruzji.
28 Miłujcie się! nr 2021-3
O końcu świata
Nigdy nie będziemy
znać dokładnej daty
powtórnego przyjścia
Chrystusa. Powinniśmy
jednak zawsze czuwać
i być gotowi na ostateczne
spotkanie ze Zbawicielem
„Postanowione ludziom
raz umrzeć, a potem sąd”
(Hbr 9,27)
Kulminacyjnym momentem nasze-
go ziemskiego życia jest śmierć. W Pi-
śmie św. Pan Bóg jednoznacznie mówi
nam, że nasze ziemskie życie jest jedno
i niepowtarzalne. Dokonuje się w nim
dramatyczne zmaganie dobra ze złem.
Obdarzeni wolnością wyboru możemy
wybierać jedno lub drugie. W zależno-
ści od naszych wolnych wyborów, od
opowiedzenia się za Chrystusem lub
przeciwko Niemu, decyduje się na-
sze zbawienie albo wieczne potępie-
nie. Szatan wszelkimi sposobami
próbuje zafałszować tę prawdę
i dlatego podsuwa ludziom myśl
o reinkarnacji. Każdy, kto wierzy
w reinkarnację, odrzuca naukę
Chrystusa o realnej możliwości
wiecznego potępienia.
Dla każdego z nas śmierć będzie
swojego rodzaju końcem świata. Wte-
dy wszyscy spotkamy Chrystusa „twa-
rzą w twarz”. Nie można przeżyć owoc-
nie i godnie swojego życia, jeżeli się
o tym nie pamięta. Jezus Chrystus bę-
dzie sądził każdego człowieka w mo-
mencie śmierci. Spotkamy Go wtedy
osobiście, doświadczymy ogromu Jego
miłości, w świetle której poznamy całą
prawdę o sobie, wszystkie swoje do-
bre i złe czyny. Jedynym kryterium,
według którego będziemy sądzeni, bę-
dzie miłość: „bo byłem głodny, a nie
daliście Mi jeść” (Mt 25,42). Będzie to
moment nieopisanego szczęścia dla
kochających Pana Boga, natomiast
przerażający dla tych, którzy żyli tak,
jakby On nie istniał. „Nie łudźcie się:
Bóg nie dozwoli z siebie szydzić.
A co człowiek sieje, to żąć będzie:
kto sieje w ciele swoim, jako plon
ciała zbierze zagładę; kto sieje
w duchu, jako plon ducha zbierze
życie wieczne” (Ga 6,7-8).
Pan Jezus mówi: „Kto gardzi
Mną i nie przyjmuje słów moich,
ten ma swego sędziego: słowo,
które powiedziałem, ono to bę-
dzie go sądzić w  dniu ostatecz-
nym” (J 12,48). Stojąc w obliczu Zba-
wiciela, będziemy musieli podjąć
ostateczną decyzję przyjęcia lub od-
rzucenia Jego miłości. Biblia mówi
nam, że Pan Bóg „zostawił człowieka
własnej mocy rozstrzygania. Jeżeli ze-
chcesz, zachowasz przykazania [...].
Położył przed tobą ogień i wodę, co ze-
chcesz, po to wyciągniesz rękę. Przed
ludźmi życie i śmierć, co ci się podoba,
to będzie ci dane” (Syr 15,14-17). Ten
ostateczny wybór w momencie śmier-
ci jest uwarunkowany historią całego
ziemskiego życia danej osoby. Może
się zdarzyć, że grzechy do tego stop-
nia zniszczą człowieka, że w stosunku
do Boga zacznie on odczuwać niechęć
i awersję, która w końcu przerodzi się
w nienawiść. Człowiek, który stał się
absolutnym egoistą, będzie kochał
siebie miłością posuniętą aż do niena-
wiści Boga. Taka osoba w momencie
sądu w chwili śmierci z nienawiścią
odrzuci Stwórcę na wieki i wybierze
wieczne piekło.
Święty Jan Paweł II stwierdził,
że piekło „jest ostateczną konse-
kwencją samego grzechu, który
obraca się przeciwko temu, któ-
ry go popełnia. Jest to sytuacja,
w której ostatecznie się znajdu-
je ten, kto odrzuca miłosierdzie
Ojca, nawet w ostatnim momen-
cie swojego życia... Bóg jest Oj-
cem nieskończenie dobrym i mi-
łosiernym. Jednakże człowiek,
wezwany do odpowiedzenia Mu
w sposób całkowicie wolny, może,
niestety, wybrać definitywne od-
rzucenie Jego miłości i Jego prze-
baczenia, wykluczając się w ten
sposób na zawsze z radosnej ko-
munii z  Bogiem” (Rzym,  28 lip-
ca 1999 r.). Matka Boża, zatroskana
o wieczne zbawienie swoich dzieci,
objawiając się w różnych miejscach
kuli ziemskiej, wzywa do nawróce-
nia, ażeby ludzie odwrócili się od grze-
chów i nie szli na wieczne potępienie,
aby nie gotowali „sobie zguby wła-
snym rękami” (Mdr 1,12). Święty Leon
Wielki pisze, że „szczęście oglądania
Boga zostało obiecane ludziom czyste-
go serca. Oczy bowiem przyzwycza-
jone do ciemności nie mogą patrzeć
 O końcu świata

na blask prawdziwego światła. To, co

dla dusz jasnych będzie szczęściem,
dla zbrukanych stanowić będzie karę”.

Koniec świata i sąd

ostateczny

Dramatyczna historia zbawienia całej

ludzkości, w której nieustannie obec-
ny jest działający w swoim Kościele
zmartwychwstały Chrystus, ostatecz-
nie zakończy się w dniu paruzji, czyli
w momencie widzialnego objawienia
się wszechmocy Chrystusa. W tym
dniu końca świata, w czasie sądu osta-
tecznego, zwycięstwo Chrystusa nad
wszelkim złem będzie doprowadzone
Fot. Javier Cruz Acosta / Dreamstime.com

do końca w całym wszechświecie. Do-

kona się sąd ostateczny dla całej ludz-
kości (por. Mt 25,31-32), który objawi
ostateczne zwycięstwo miłości Chry-
stusa nad wszelkim złem. Wtedy Zba-
wiciel „położy wszystkich nieprzy-
jaciół pod swoje stopy. Jako ostatni
wróg zostanie pokonana śmierć”
(1 Kor 15,25-26). Będzie to dzień grozy
dla wszelkiego zła. Zostanie ujawnio- i być gotowi na ostateczne spotkanie
na cała jego przewrotność, kłamstwo Choć niewidzialny, ze Zbawicielem, które w wymiarze in-
i bezsens. Złe moce zostaną definityw- Pan Jezus jest rzeczywiście dywidualnym dokona się już w chwili
nie unieszkodliwione. Szatan będzie śmierci, a w wymiarze ogólnoludzkim
na zawsze pozbawiony możliwości
obecny, szczególnie w dniu paruzji. Dlatego Pan Jezus, mó-
szkodzenia (por. Ap 20,9-10). w Eucharystii oraz w innych wiąc o nieznanej godzinie swego po-
Jaka jest różnica pomiędzy są- sakramentach, i będzie wrotu, ostrzega: „Uważajcie, czuwaj-
dem szczegółowym, który ma miej- z nami „przez wszystkie dni cie, bo nie wiecie, kiedy czas ten
sce w chwili śmierci, a sądem osta- nadejdzie [...]. Czuwajcie więc, bo
tecznym w dniu paruzji? W tym dniu aż do skończenia świata” nie wiecie, kiedy pan domu przyj-
dokona się zmartwychwstanie ciał (Mt 28,20) dzie: z wieczora czy o północy, czy
wszystkich zmarłych: „Sam bowiem o pianiu kogutów, czy rankiem.
Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos By niespodziewanie przyszedł-
archanioła, i na dźwięk trąby Bo- definitywnie zakończy się kształtowa- szy, nie zastał was śpiących. Lecz
żej, a zmarli w Chrystusie powstaną nie Mistycznego Ciała Jezusa Chrystu- co wam mówię, mówię wszystkim:
pierwsi. Potem my, żywi i pozosta- sa, co oznacza, że wszyscy ludzie będą Czuwajcie” (Mk 13,33.35-37). Czuwać
wieni, wraz z nimi będziemy porwa- członkami jednego nadprzyrodzonego to znaczy żyć wiarą na co dzień, mo-
ni w powietrze, na obłoki naprzeciw organizmu. Wprawdzie życie człowie- dlić się w przekonaniu, że do pełni
Pana, i w ten sposób zawsze będziemy ka rozstrzyga się w chwili śmierci, bo szczęścia potrzebny jest nam tylko
z Panem” (1 Tes 4,16-17); „w Chrystusie wtedy, w czasie sądu, decyduje się jego Bóg. Święty Paweł ostrzega, że dla lu-
wszyscy będą ożywieni” (1 Kor 15,22); zbawienie albo potępienie, to jednak dzi żyjących tak, jakby Boga nie było,
„ci, którzy pełnili dobre czyny, pój- swe ostateczne miejsce w Mistycznym „dzień Pański przyjdzie tak, jak złodziej
dą na zmartwychwstanie życia; ci, Ciele Chrystusa otrzyma on, wraz ze w nocy. Kiedy bowiem będą mówić:
którzy pełnili złe czyny – na zmar- swoim zmartwychwstałym ciałem, »pokój i bezpieczeństwo« – tak niespo-
twychwstanie potępienia” (J 5,29). dopiero w czasie sądu ostatecznego. dziewanie przyjdzie na nich zagłada,
W tej duchowej przemianie uczestni- Sąd ostateczny w dniu paruzji będzie jak bóle na brzemienną, i nie ujdą...
czyć będzie cały stworzony wszech- dopełnieniem sądu szczegółowego Ale wy, bracia, nie jesteście w ciemno-
świat (por. Ap 21,1-8; Rz 8,19-23). Hi- w chwili śmierci. ściach, aby ów dzień miał was zasko-
storia ludzkości dobiegnie swego kresu czyć jak złodziej [...] czuwajmy i bądź-
i nastanie pełnia czasów, bo wszyst- Czuwajcie my trzeźwi [...] odziani w pancerz
ko zjednoczone będzie w Chrystusie wiary i miłości oraz hełm nadziei
jako Głowie (por. Ef 1,10). Wtedy Bóg Nigdy nie będziemy znać dokładnej zbawienia [...]. Uważajcie, aby nikt
„będzie wszystkim we wszystkich” daty powtórnego przyjścia Chrystusa. nie odpłacał złem za złe, zawsze
(1 Kor 15,28). A więc w dniu paruzji Powinniśmy jednak zawsze czuwać usiłujcie czynić dobrze sobie

Miłujcie się! nr 2021-3 29


nawzajem i wobec wszystkich.
Zawsze się radujcie, nieustannie
się módlcie. W każdym położeniu
dziękujcie [...]. Ducha nie gaście [...].
Unikajcie wszystkiego, co ma choć-
by pozór zła” (1 Tes 5,2-4.6.15-19.22).
Znaki bliskości końca świata
Ludzkość nigdy nie będzie znała do-
kładnej daty paruzji (por. Mt 24,36).
Wiemy jednak z objawienia, że od mo-
mentu wcielenia historia ludzkości
i wszechświata weszła w swoją ostat-
nią fazę dziejową. Jezus Chrystus po
swojej śmierci, zmartwychwstaniu
i wniebowstąpieniu w  sposób nie-
widzialny jest obecny w swoim Ko-
ściele i kontynuuje dzieło zbawienia
w kolejnych pokoleniach ludzi. Jednak
ten proces w pewnym momencie się
zakończy. Nastąpi koniec czasu i hi-
storii. Jezus Chrystus zamanifestuje
swoją obecność i  wszechmoc miło-
ści w nowym wymiarze i doprowadzi
do ostatecznego ukoronowania swoje
dzieło zbawienia przez sąd ostatecz-
ny, powszechne zmartwychwstanie
oraz duchową przemianę całego ko-
smosu. Dlatego ten okres od wnie-
bowstąpienia do paruzji jest czasem
ostatnim. Paruzja może więc nastąpić
w każdym pokoleniu. Mamy zawsze
być gotowi i czuwać. Nie wolno nam
jednak wierzyć tym wszystkim,
którzy twierdzą, że na pewno nie
przyjdzie ona w naszym pokoleniu
(por. 2 P 3,3-4), jak również ludziom,
którzy są pewni, że na pewno się jej
doczekają (por. 2 Tes 2,1-3). Jako ludzie
wierzący wiemy, że żyjemy w czasach
ostatecznych, że „jest to ostatnia go-
dzina” (1 J 2,18). „Jednak ta ostatnia
Siostry Misjonarki Chrystusa Króla
dla Polonii Zagranicznej
Przez miłość, modlitwę i służbę naśladujemy Chrystusa królującego z tronu krzyża.
Naszą misją jest uwielbienie Boga w braciach i siostrach emigrantach.
Jeśli mieszkasz za granicą, jeśli żyją tam Twoi bliscy –
to właśnie dla Was jesteśmy!
BÓG potrzebuje Twojego TAK!
Jeśli chcesz skorzystać z indywidualnego skupienia
z możliwością rozmowy, napisz:
mail: misjonarkidlapolonii@gmail.com
adres: ul. Sióstr Misjonarek 10, 61-680 Poznań
www.misjonarkidlapolonii.pl
www.mchr.pl
fb.com/misjonarkidlapolonii
30 Miłujcie się! nr 2021-3
O końcu świata
Jedynym kryterium,
według którego będziemy
sądzeni, będzie miłość
godzina dlatego wydaje się nam
długa, ponieważ jeszcze trwa; gdy
się skończy, wtedy odczujemy, jak
to krótko trwało” – pisze św. Augu-
styn. Bo przecież „jeden dzień u Pana
jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden
dzień” (2 P 3,8).
Przed ostatecznym objawieniem
się Chrystusa w dniu paruzji Kościół
przejdzie przez silne prześladowania.
Pan Jezus mówi: „Wtedy wydadzą was
na udrękę i będą was zabijać, i będzie-
cie w nienawiści u wszystkich naro-
dów z powodu mego imienia. Wówczas
wielu zachwieje się w wierze; będą się
wzajemnie wydawać i jedni drugich
nienawidzić. Powstanie wielu fałszy-
wych proroków i wielu w błąd wpro-
wadzą; a ponieważ wzmoże się niepra-
wość, oziębnie miłość wielu. Lecz kto
wytrwa do końca, ten będzie zbawio-
ny” (Mt 24,9-13).
Pismo św. mówi o trzech zna-
kach poprzedzających dzień paruzji.
Będą to: głoszenie Ewangelii całe-
mu światu (Mt 24,14), nawrócenie
Izraela (Rz 11,25-26) oraz przyjście
Antychrysta (2 Tes 2,3-10; Ap 13,1-18;
1 J 2,18-22; 2 J 7). Postać Antychrysta
w każdym pokoleniu oznacza tych
wszystkich, którzy sprzeciwiają się
Bogu. Trzeba by tu wymienić maso-
nerię, komunizm, faszyzm, ideologię
LGBT, gender, satanizm, magię, róż-
nego rodzaju sekty itd. Są to wszyscy
fałszywi nauczyciele i prorocy, którzy
fałszują Ewangelię. Czytamy w Biblii:
„Któż zaś jest kłamcą, jeśli nie ten,
kto zaprzecza, że Jezus jest Mesja-
szem? Ten właśnie jest Antychry-
stem, który nie uznaje Ojca i Syna.
Każdy, kto nie uznaje Syna, nie ma
też i Ojca, kto zaś uznaje Syna, ten
ma i Ojca” (1 J 2,22-23); „Po tym po-
znacie Ducha Bożego: każdy duch,
który uznaje, że Jezus Chrystus
przyszedł w ciele, jest z Boga. Każ-
dy zaś duch, który nie uznaje Je-
zusa, nie jest z Boga; i to jest duch
Antychrysta” (1 J 4,2-3).
Pan Jezus ostrzega przed podstęp-
nym działaniem Antychrysta, który
będzie odrzucał podstawowe prawdy
wiary i odciągał ludzi od posłuszeń-
stwa Bogu. Jest to działanie szatana,
który chce postawić siebie na miejscu
Boga i odbierać Boską cześć i posłu-
szeństwo. Działaniu szatana poprzez
demoralizację, bezbożne ideologie
i różnego rodzaju sekty towarzyszyć
będą fałszywe znaki i cuda, aby jak naj-
więcej ludzi odciągnąć od Boga i do-
prowadzić do zguby wiecznej. Wszyst-
kie znaki zapowiadające koniec świata
wskazują na pewność nadejścia dnia
paruzji – ostatecznego triumfu dobra
nad złem – ale nigdy nie będziemy wie-
dzieć, kiedy dokładnie to nastąpi.
W dniu końca świata dokona się
sąd ostateczny. „Jedynie Ojciec zna
dzień i godzinę sądu. Tylko On de-
cyduje o jego nadejściu. Przez swego
Syna Jezusa Chrystusa wypowie On
wówczas swoje ostateczne słowo o ca-
łej historii. Poznamy wtedy ostateczne
znaczenie dzieła stworzenia i ekonomii
zbawienia oraz zrozumiemy przedziw-
ne drogi, którymi Jego opatrzność pro-
wadziła wszystko do ostatecznego celu.
Sąd ostateczny objawi, że sprawiedli-
wość Boga triumfuje nad wszystkimi
niesprawiedliwościami popełniony-
mi przez stworzenia i że Jego miłość
jest silniejsza od śmierci” (KKK 1040);
„Prawda o Sądzie Ostatecznym wzy-
wa do nawrócenia, podczas gdy Bóg
daje jeszcze ludziom »czas pomyślny,
dzień zbawienia« (2 Kor 6,2), pobudza
świętą bojaźń Bożą, angażuje na rzecz
sprawiedliwości Królestwa Bożego.
Zapowiada »błogosławioną nadzieję«
(Tt 2,13) powrotu Pana, który »przyj-
dzie, aby być uwielbionym w świętych
swoich i okazać się godnym podzi-
wu dla wszystkich, którzy uwierzyli«
(2 Tes 1,10)” (KKK 1041).
 Świadectwo

Izabela, autorka świadectwa

Kocham Ciebie, ale
Fot. Paweł Fiszer

Boga kocham bardziej

szczęście i pokój, jakie on sam znał.
Dzień po dniu, noc po nocy śniły mi się te same Któregoś dnia, podczas rozmowy
koszmary. Obawiałam się zasnąć... Zaczęłam z imamem, nieświadomie powie-
działam coś, co zostało odebrane
kłaść się w dzień, ponieważ w nocy jeszcze jako oświadczenie przejścia na ich
bardziej się bałam. Śniły mi się coraz gorsze sceny. religię. Nie było ono ważne, bo nie
Bardzo źle wyglądałam, w ciągu dnia płakałam... byłam wtedy „czysta” (w rozumie-
niu islamu). Jednak niedługo potem

M
am na imię Izabela. Jako
dziecko przystąpiłam do
Pierwszej Komunii Świę-
tej, później przyjęłam sakrament
bierzmowania. W naszym domu
nie było jednak prawdziwej wiary
w Boga żywego oraz w to, że jest On
miłością. Nasza religijność sprowa-
dzała się jedynie do tradycji. Kiedy
brat i ja byliśmy mali, chodzili-
śmy do kościoła, ponieważ pilno-
wała tego babcia. Gdy dorosłam,
zaczęło się moje życie bez Boga.
Potoczyło się ono złą drogą, było ob-
ciążone grzechem...
Piętnaście lat temu wyjechałam
do Amsterdamu. Byłam wtedy po-
dwójną rozwódką z dwojgiem dzieci
(każde pochodziło z innego związ-
ku), które wychowywałam bez Boga.
W Holandii ponownie wyszłam za
mąż – za muzułmanina, bardzo do-
brego człowieka.
Mój mąż Khan opowiadał mi
o Allahu. Bardzo ciekawie go przed-
stawiał. Chciał mi zapewnić takie
zaczęłam mieć koszmarne sny zwią-
zane z moimi nieżyjącymi rodzica-
mi. Nikt mi nie powiedział, że rodzi-
ce są w lepszym świecie. Dla mnie
śmierć była końcem wszystkiego.
Nigdy dotąd się nie zastanawiałam,
co jest po śmierci. W swoich mrocz-
nych snach widziałam ból rodziców,
ich krzyk rozpaczy i błaganie o po-
moc. Nie słyszałam jednak żadnych
słów: to były obrazy, które rozry-
wały mi serce. Dzień po dniu, noc
po nocy śniły mi się te same kosz-
mary. Obawiałam się zasnąć...

Miłujcie się! nr 2021-3 31


Sanktuarium Maryjne w Heiloo, Holandia
Po spowiedzi poczułam wielką ulgę. Ksiądz
powiedział, że ma teraz dla mnie niespodziankę.
Przeszłam do kościoła i przyjęłam do swojego
serca Pana Jezusa
Zaczęłam kłaść się w dzień, ponie-
waż w nocy jeszcze bardziej się ba-
łam. Śniły mi się coraz gorsze sceny.
Bardzo źle wyglądałam, w ciągu dnia
płakałam... Mój stan się pogarszał.
Miałam stany depresyjno-lękowe
i nie mogłam sobie z nimi poradzić.
W końcu zgłosiłam się po pomoc do
lekarza psychiatry. Doktor przepisał
mi silne leki nasenne, które jednak
nie pomogły. Nadal miałam koszma-
ry, i to coraz bardziej przerażające.
Wtedy to teść mi doradził, żebym
poszła do kościoła. Mąż, który bardzo
mnie wspierał, znalazł w Amster-
damie polski kościół. Wybrałam się
tam w niedzielę na Mszę św. Gdy
jednak miałam wejść do środka,
zrobiło mi się słabo. Całe życie my-
ślałam, że jestem mądrzejsza od
innych. Brakowało mi pokory i wy-
dawało mi się, że mogę manipulo-
wać ludźmi. Miałam przekonanie,
że księża zajmują się tylko polity-
ką i wyłudzają od ludzi pieniądze.
32 Miłujcie się! nr 2021-3
Świadectwo
Fot. Paweł Fiszer
Z wielką niechęcią przekraczałam
więc próg tej świątyni. Doznałam
jednak szoku: zobaczyłam ludzi
młodych, modnie ubranych, po któ-
rych nie było widać, że są przymu-
szeni do przebywania w kościele.
We Mszy św. uczestniczyło wielu
mężczyzn. Wcześniej wydawało mi
się, że do kościoła chodzą głównie
starsze panie, które nie mają już nic
innego do zrobienia. Postanowi-
łam, że nie będę wstawać i klękać
podczas Eucharystii, bo patrzyłam
z góry na to, co się tam działo. By-
łam ubrana niestosownie, w krótką
sukienkę, i miałam ostry maki-
jaż. Niewątpliwie się wyróżniałam.
Nikt jednak nie dał mi odczuć, że
jestem kimś obcym. Jacyś parafia-
nie uśmiechnęli się do mnie i zrobili
dla mnie miejsce w ławce. Usiadłam
z tyłu, żeby w razie czego móc szyb-
ko wyjść. Ksiądz miał dużo energii;
był uśmiechnięty, mówił ładnym,
poprawnym językiem polskim
i pięknie gestykulował. Z pasją i ra-
dością odprawiał Mszę św., a na ka-
zaniu nie nudził. Wszystko to było
dla mnie wielkim zaskoczeniem.
Eucharystia bardzo szybko minęła.
Poczułam w sercu pragnienie, aby
przychodzić na kolejne Msze św.
Do tego zachęcał mnie też mój mąż.
Zbliżała się uroczystość Wszyst-
kich Świętych. Ze swoim młodszym
synem, który mnie odwiedził, po-
szłam na poranną Mszę św. Uczest-
niczyły w niej tylko cztery osoby:
kapłan, starsza pani, mój syn i ja.
Podczas ogłoszeń ksiądz powiedział,
że zaprasza osoby, które chcą ugo-
ścić kapłana na kolędzie. Poszłam do
zakrystii i zwracałam się do księdza
per „pan”. Powiedziałam mu wprost,
że jestem osobą niewierzącą, ale
chcę, żeby tradycji stało się zadość
i aby odbyła się u nas kolęda, oraz
zapewniłam go, że wszystko uregu-
lujemy. Cały czas miałam w głowie:
„Ksiądz i wyłudzanie pieniędzy”. Ka-
płan był dla mnie bardzo życzliwy;
nie zareagował na mój zwrot „pro-
szę pana”. Powiedział, że skontaktu-
je się ze mną i oczywiście przyjdzie
do naszego domu.
W tym czasie już regularnie
chodziłam do kościoła, bo dobrze się
tam czułam. Stanowiło to dla mnie
atrakcję, wydarzenie, na które mo-
głam się elegancko ubrać. Nadal jed-
nak miałam koszmarne sny.
Gdy ksiądz przyszedł do nas na
kolędę, uszykowałam pieniądze dla
niego, a także na ofiarę za Msze św.
gregoriańskie, które postanowiłam
zamówić za swoich zmarłych ro-
dziców. Kapłan był bardzo serdecz-
ny w stosunku do mojego syna,
życzliwie też porozmawiał z moim
mężem Khanem, który ciepło go
przywitał. Mój mąż cały czas wierzył
w moc modlitwy i ufał, że to przy-
czyni się do poprawy stanu mojego
zdrowia. Rodzina męża, zwłaszcza
jego tata, również nalegała, żebym
się modliła. Ksiądz zadeklarował, że
będzie mnie informował, gdzie będą
odprawiane Msze św. gregoriańskie,
i jeśli będę mogła na nie przyje-
chać, to dobrze, a jeśli nie, to warto,
abym połączyła się w tym czasie
duchowo i odmawiała Koronkę do
miłosierdzia Bożego. Nie wiedziałam,
jak się odmawia tę modlitwę, więc
w internecie odszukałam instrukcję
 Świadectwo

na ten temat. Potem spotkałam

Magdę – znajomą, której nie lubiłam
i której unikałam. Magda zapropo-
nowała, że będzie modlić się ze mną,
bo, jak stwierdziła, dobrze jest mo-
dlić się w dwie osoby. Przychodzi-
ła do mnie codziennie; klękałyśmy
i odmawiałyśmy razem tę koron-
kę. Modliłyśmy się potem również
do Matki Bożej. Chodziłyśmy odtąd
razem do kościoła. Gdy zaczęły być
odprawiane Msze św. gregoriańskie
za moich rodzców i zaczęłam odma-
wiać Koronkę do miłosierdzia Bożego,
sny przestały być tak straszne,
a cierpienia rodziców we śnie były
Fot. archiwum autorki świadectwa

coraz lżejsze. Nadal jednak czułam

ich nieme błaganie o pomoc.
Moje życie zaczęło się od tamtej
pory zmieniać, stopniowo stawa-
łam się coraz spokojniejsza. Wcze-
śniej, jak ktoś zrobił mi coś złego, to
odczuwałam do tej osoby nienawiść.
Miałam ataki niekontrolowanej Izabela i Khan
złości, a nawet chęć zabicia kogoś.
Teraz coraz bardziej tęskniłam, aby
pójść do kościoła. Zmienił się też Mój mąż cały czas wierzył w moc modlitwy i ufał,
sposób, w jaki uczestniczyłam we że to przyczyni się do poprawy stanu mojego
Mszy św. Zaczęłam wstawać, klękać;
skupiałam się na słowie Bożym i na
zdrowia. Rodzina męża, zwłaszcza jego tata, również
kazaniach. Bardzo mnie to wszystko nalegała, żebym się modliła
dotykało. Przychodziłam do domu
i opowiadałam mężowi historie
i kazania, które usłyszałam. A on modliłam się o to, aby móc doświad- do spowiedzi. Musisz uporządkować
się cieszył, że wracam do zdrowia czyć Bożej miłości. Prosiłam: „Du- swoje życie!”. Uświadomił mi, że
psychicznego i zaczynam normal- chu Święty, daj mi miłość, abym białe małżeństwo to trudna spra-
nie funkcjonować. Wyznałam też potrafiła kochać ludzi, zabierz mi tę wa, dlatego odradzał mi trwanie
Magdzie, że miałam uczucie niena- nienawiść”. Spłynęła na mnie wte- w nim. Bardzo chciałam przystąpić
wiści względem niej, na co ona mi dy nagle wielka miłość, poczułam do sakramentu spowiedzi i przyjąć
odpowiedziała: „To nie jest istotne. się bardzo kochana. Doświadczy- Pana Jezusa do swego serca. Moje
Ważne, że teraz tak nie czujesz”. Wy- łam takiej miłości, jakiej nikt nigdy wcześniejsze spowiedzi były świę-
baczyła mi z serca, tak jakby to nie mi nie dał – miłości przepięknej tokradzkie. Zaczęłam zdawać sobie
było coś strasznego. i bezwarunkowej. sprawę, że dotąd nigdy nie miałam
Gdy skończyły się Msze św. Po rekolekcjach o Duchu Świę- otwartego, czystego serca. Błagałam
gregoriańskie, ustały też koszmar- tym zmieniło się moje postrzeganie Pana Jezusa, abym mogła Go przy-
ne sny z moimi rodzicami. Ksiądz księży; zaczęłam siadać w kościele jąć, aby coś zrobił…
powiedział mi o grupie Magnifi- w pierwszych ławkach. Zaczęłam Niedługo później koleżanka skon-
cat, gdzie się dowiedziałam o Marii też uczestniczyć w kręgu biblijnym. taktowała mnie z kapłanem z An-
Simmie i jej książce pt. Uwolnijcie Czytaliśmy tam Pismo św., prosi- twerpii, u którego odbyłam spowiedź
nas stąd, opowiadającej o duszach liśmy Ducha Świętego, aby do nas generalną. Ksiądz uznał, że potrzebu-
cierpiących w czyśćcu. Zaczęłam się przyszedł, i wielbiliśmy Boga. ję modlitwy o uzdrowienie. Nałożył
modlić również za te dusze. Prosi- Jednocześnie wciąż żyliśmy mi więc ręce na głowę i zaczął pro-
łam Boga, aby wybaczył moim rodzi- z Khanem jak mąż i żona. A ponie- sić o wstawiennictwo Matkę Bożą,
com. Dziękowałam Mu za to, że dał waż byłam wtedy w związku niesa- św. Jana Pawła II oraz innych świę-
mi możliwość pomocy im. Pojecha- kramentalnym, nie mogłam przy- tych. Słowo poznania z Pisma św.,
łam też na rekolekcje, na których się stępować do Komunii św. Z mężem które mój spowiednik otworzył,
dowiedziałam, jaka jest rola Ducha muzułmaninem nie mamy dzieci. było o weselu w Kanie i Matce Bożej,
Świętego w naszym życiu. To od- Księża wiedzieli, w jakiej zawiłej sy- która wyprosiła cud. Po spowiedzi
krycie to była dla mnie niesamo- tuacji jestem. Proboszcz powiedział poczułam wielką ulgę. Ksiądz po-
wita wiadomość. Podczas spaceru do mnie: „Iza, nie możesz przystąpić wiedział, że ma teraz dla mnie

Miłujcie się! nr 2021-3 33

 Świadectwo Od islamu do chrześcijaństwa

Miłość silniejsza
Po Komunii św.
modliłam się: „Teraz
już jesteśmy połączeni
na zawsze, razem.
Już Ciebie, Panie Jezu,
nie puszczę”. W końcu
doczekałam się tego
pięknego wydarzenia!
niż lęk –
niespodziankę. Przeszłam do kościoła
nowi chrześcijanie we Francji
i przyjęłam do swojego serca Pana
Jezusa. Po Komunii św. modliłam się:
„Teraz już jesteśmy połączeni na za-
wsze, razem. Już Ciebie, Panie Jezu, Chrześcijanie pochodzenia muzułmańskiego
nie puszczę”. W końcu doczekałam są narażeni na poważne prześladowania nie tylko
się tego pięknego wydarzenia!
Niestety, po roku złamaliśmy w swoich ojczyznach, ale także w Europie.
z Khanem postanowienie trwania Ostatni raport Europejskiego Centrum na rzecz Prawa
w czystości. Poczułam się wtedy bar- i Sprawiedliwości (ECLJ) nie pozostawia tu żadnych
dzo podle i od razu pojechałam do
spowiedzi. Ksiądz proboszcz miał ra- wątpliwości. Sytuacja jest szczególnie poważna
cję, mówiąc, że bycie w białym mał- we Francji.
żeństwie jest bardzo trudne, zwłasz-
cza gdy tylko jedna ze stron chce
podjąć taką decyzję. Podczas jednej dr Bartłomiej Grysa, arabista
z rozmów powiedziałam Khanowi:
„Trwanie w białym małżeństwie jest
dla mnie ważne, nie mogę Cię posta-
wić przed Bogiem. Kocham Ciebie,
ale Boga kocham bardziej”. Khan
wtedy stwierdził: „Dobrze. Tylko

dlatego, że to dla Boga, to niech tak
zostanie”. Obecnie w sądzie kościel-
nym toczy się sprawa o kanoniczne
stwierdzenie nieważności zawartego
przeze mnie w młodości małżeństwa.
Zawierzyłam to Panu Bogu i proszę
Go o łaskę przyjęcia Jego woli.
Modlę się o nawrócenie Khana
i mam nadzieję, że przyjmie wiarę
katolicką. Polecam go Matce Bożej,
której opieki już nieraz w swoim
życiu doświadczyłam, choć później
szybko o tym zapominałam. Podczas
porodu mojego pierwszego syna le-
karze stwierdzili, że moje dziecko nie
ma szans na przeżycie. Prosiłam wte-
dy Matkę Najświętszą o pomoc i Ona
mnie wysłuchała – mój syn przeżył.
Teraz, po wielu latach, oddaję Maryi
siebie i swoich najbliższych i wierzę,
że Bóg dzięki Jej wstawiennictwu
przemieni nasze serca.
Izabela
Oprac. Aleksandra Jędrzejczak
S
zacuje się, że we Francji miesz-
ka od 4 do 30 tysięcy konwer-
tytów z islamu, którzy ryzy-
kując utratę życia i skazanie się na
społeczną izolację, porzucili swo-
ją rodzimą religię. Liczba ta stano-
wi 0,5% z ok.  6,1  miliona muzuł-
manów zamieszkujących ten kraj
(to  9%  wszystkich mieszkańców
Francji). Tymczasem według da-
nych Konferencji Episkopatu Fran-
cji chrzest w Kościele katolickim
przyjmuje rocznie ok.  300 byłych
wyznawców Mahometa. Stanowią
oni 15% chrztów osób dorosłych nad
Sekwaną, a ich liczba stale rośnie.
„Osoby te są prześladowane nie
tylko przez rodziny, ale także przez
całą społeczność” – mówi Maria,
nowa chrześcijanka, która odeszła
z islamu. „Bywa, że są to osoby,
których nawet nie znamy, ale one
wiedzą o nas. Konwertyta spoty-
ka się z przemocą słowną, fizyczną
i psychiczną. To się dzieje na wszyst-
kich płaszczyznach. […] Większość
z nas żyje w ukryciu, prowadząc po-
dwójne życie”.
Mehdi-Emmanuel Dżaadi jest
zawodowym aktorem, producen-
tem i człowiekiem zaangażowa-
nym w Misję Ismérie, która działa
na trzech polach: przyjmuje kon-
wertytów i towarzyszy im; formu-
je ich; głosi Ewangelię muzułma-
nom. Wyznawcy Mahometa, którzy
„W ciągu 36 lat
od przyjęcia Chrystusa
ani razu nie zwątpiłem
w słuszność swojego
wyboru. Zdarzały się,
owszem, trudne chwile,
ale wątpliwości – nigdy”
(Dżamel)

34 Miłujcie się! nr 2021-3


Fot. Mohamed Kasim Naufal / Dreamstime.com
się nawrócili na chrześcijaństwo, spo-
tykają się z dużym niezrozumieniem
w swoich rodzinach. W większości
krajów muzułmańskich apostazja
jest nielegalna, w niektórych karana
jest nawet śmiercią. Konwersja jest
ponadto postrzegana jako utrata ho-
noru przez rodzinę.
„Moja rodzina nic nie wie o mojej
nowej wierze” – mówi Mehdi. „Myślę,
że tak jest w tym momencie lepiej.
Mieszkam w ukryciu. Wszystko jest
ukryte. Moje dewocjonalia są u przy-
jaciół. Żyję tak jak wczoraj – jakby swo-
ją starą wiarą”.
Chlubny wyjątek
Ali Szeknun urodził się w 1974 r. koło
Tizi Uzu w Kabylii (Algieria). Wycho-
wany jako muzułmanin, wstrząśnię-
ty przemocą obecną w wielu wer-
setach Koranu oraz w islamskim
terroryzmie, już w wieku 20 lat określał
Od islamu do chrześcijaństwa
„Konwertyta spotyka się
z przemocą słowną,
fizyczną i psychiczną.
To się dzieje na wszystkich
płaszczyznach. […]
Większość z nas żyje
w ukryciu, prowadząc
podwójne życie” (Maria)
siebie jako ateistę. Wszystko zmieni-
ło się 1 maja 1999 r. Tego dnia, na za-
proszenie kuzyna, Ali wszedł do pod-
ziemnego Kościoła ewangelickiego
w sercu kabylskiej wioski. „Tam Je-
zus przemówił do mnie i powiedział
mi, że zawsze mnie chronił i kochał.
Poczułem się kochany jak nigdy do-
tąd. Przez 10 minut płakałem ze szczę-
ścia” – wspomina. Nawróciwszy się, Ali
ochrzcił się u ewangelików. Jego ojciec
zaakceptował konwersję syna, a wraz
z nim także szóstka jego rodzeństwa.
„Wyjątek” – mówi Ali. „Ta tolerancja
jest łaską od Pana. Znam nawróconych
z islamu w Algierii, którzy zostali wy-
rzuceni ze swoich domów!”. Od czasu
jego nawrócenia islamiści grożą jemu
i jego rodzinie śmiercią.
W 2006 r. Ali wyjechał z Algierii do
Belgii. Tam związał się ze Wspólnotą
Błogosławieństw i uzyskał belgijskie
obywatelstwo. W czerwcu 2007 r. zde-
cydował się zostać katolikiem, przyj-
mując imię Paul-Élie. Wkrótce potem
dołączył do nowej wspólnoty – Brac-
twa Misyjnego Jana Pawła II (FMJP2),
którego powołaniem jest ewangeliza-
cja, zwłaszcza młodzieży i muzułma-
nów. Paul-Élie rozpoczął też edukację
w seminarium duchownym w La Ca-
stille (Francja). Jego ojciec w dniu
święceń kapłańskich swego syna,
26 czerwca 2016 r., uroczyście przeka-
zał mu szaty kapłańskie. „Miłość
Miłujcie się! nr 2021-3 35

Jezusa Chrystusa przemienia całą
moją rodzinę” – wyznaje konwertyta.
Na prośbę biskupa ks. Paul-Élie
co kilka miesięcy podróżuje do Algie-
rii. Jako jeden z nielicznych odpra-
wia tam Msze św. w języku kabylskim
i arabskim. Towarzyszy też z rozwagą
nowo nawróconym: „Algieria jest kra-
jem tajnej policji” – wyznaje. „Nie no-
szę tu na wierzchu krzyża ani sutan-
ny. Dopóki działam po cichu, jestem
tolerowany, bo niektórzy nie mogą
znieść nawet widoku krzyża”.
„Tylko muzułmanie pójdą
do nieba”
Dżamila urodziła się w gorliwej,
muzułmańskiej rodzinie w Algierii.
„Kiedy miałam dziewięć lat, prze-
prowadziliśmy się z rodzicami i trze-
ma młodszymi braćmi do Francji” –
wspomina. „Wraz z braćmi poszliśmy
do meczetu, żeby uczyć się na pamięć
Koranu. Tam się dowiedziałam, że tyl-
ko muzułmanie pójdą do nieba. Żydzi,
chrześcijanie i cała reszta pójdzie do
piekła. Nasi sąsiedzi, chrześcijanie,
pomagali nam uczyć się języka i akli-
matyzować we Francji. Po pewnym
czasie pomyślałam: jak to możliwe, że
ludzie, których uważaliśmy za potę-
pionych, wcale nie są źli? Przeciwnie,
byli pomocni. Kiedy miałam 14 lat,
przeprowadziliśmy się do Bretanii,
ponieważ fabryka, w której pracował
mój tata, ogłosiła upadłość. W budyn-
ku, w którym zamieszkaliśmy, żyły
też zakonnice. Pewnego dnia przy-
szła jedna z sióstr i wręczyła mojemu
ojcu kopertę, w której było kilka bank-
notów. Powiedziała, że wie, iż ojciec
jest bezrobotny. Chciała w ten sposób
nam pomóc. Myślałam, że śnię, że to
niemożliwe, żeby ludzie, którzy pójdą
do piekła, mogli wykonać tak hojny
gest. Pomyślałam, że Bóg jest niespra-
wiedliwy, skoro skazuje tak dobrych
ludzi na piekło”.
W wieku 20 lat Dżamila wyszła za
mąż za muzułmanina z Egiptu. Miała
już w tym czasie wiele pytań i wąt-
pliwości związanych z islamem. My-
ślała, że jej mąż pomoże je wszystkie
rozwiać. Myliła się. O Biblii wiedziała
tylko tyle, że to książka, której muzuł-
manie nie powinni czytać, ponieważ
miała być sfałszowana. Mimo tego
zdecydowała się ją zgłębiać w ukry-
ciu przed własnym mężem, wierząc,
36 Miłujcie się! nr 2021-3
Od islamu do chrześcijaństwa
„Jezus przemówił
do mnie i powiedział mi,
że zawsze mnie chronił
i kochał. Poczułem się
kochany jak nigdy dotąd”
(Ali)
że znajdzie w niej odpowiedzi na nie-
pokojące ją pytania.
„Po pewnym czasie zdałam so-
bie sprawę, że ta księga jest bardzo
głęboka – inna niż to, co do tej pory
czytałam. Nadal recytowałam Koran,
ale miałam wrażenie, że Bóg do mnie
mówi przez Biblię, więc czytałam ją
dalej. Pewnego dnia odnalazł ją mój
mąż. Był zszokowany. Powiedział, że
przyniosłam do domu klątwę. Nasze
relacje zaczęły układać się coraz gorzej
– aż do dnia, gdy się rozwiedliśmy”.
„Głębia i łagodność Jego
spojrzenia”
Rozwiedziona i pozbawiona kontaktu
z dziećmi, które zabrał ojciec [na mocy
prawa islamskiego – przyp.: B. G.], Dża-
mila rozpoczęła studia w Instytucie
Świata Arabskiego. Zajęło jej to półtora
roku. „W pewnym momencie powie-
działam sobie »dość«, nie mogę tego
dłużej kontynuować. Jeśli islam nie
jest prawdą, co przecież odkryłam, do-
kąd mam iść? Czułam blokadę wobec
wiary chrześcijańskiej”.
W tym czasie Dżamila poznała Mi-
kela – chrześcijanina, z którym weszła
w związek małżeński. Po ślubie jed-
nak kobieta zaczęła mieć problemy
zdrowotne. Okazało się, że nie może
mieć dzieci. Wtedy stało się coś nie-
zwykłego. „Śniło mi się – wspomi-
na Dżamila – że jestem w katedrze
z pięknymi witrażami. Kilka dni po
tym śnie wybraliśmy się z Mikelem
na weekend do Kolonii. Stanęłam na
wprost ogromnej katedry i poczułam,
„Dopóki działam po cichu,
jestem tolerowany,
bo niektórzy nie mogą
znieść nawet widoku
krzyża”
(ks. Paul-Élie)
że muszę wejść do środka. Ujrzałam
tam witraże ze swojego snu! Dozna-
łam dziwnego uczucia. Był tam też
wielki, drewniany krzyż. Wówczas
przypomniałam sobie słowa Biblii:
»O cokolwiek prosić będziecie w imię
moje, mój Ojciec da wam« (por. J 14,14;
16,23). Wyszeptałam cicho modlitwę:
»Jezu, Ty powiedziałeś: ‘O cokolwiek
prosić będziecie w imię moje, mój
Ojciec da wam’. Pragnę mieć dziec-
ko, ale nie chcę poddawać się tera-
pii. Wysłuchaj mnie. Jeśli mnie wy-
słuchasz, pójdę za Tobą i przyjmę
chrzest«. Poczułam, że ogarnia mnie
pokój i radość. Po mniej więcej mie-
siącu poszłam do apteki i kupiłam
test ciążowy. Wynik okazał się dodat-
ni! Padłam na kolana i rozpłakałam
się. W czwartym miesiącu ciąży Jezus
przyszedł do mnie we śnie. Pojawił się
w przestronnym pomieszczeniu, pa-
trząc na mnie oczami, których piękna
nie jestem w stanie opisać. Pociągała
mnie głębia i łagodność Jego spojrze-
nia. Powiedział mi: »Cieszę się, że bę-
dziesz miała dziecko«. Tylko tyle, nic
więcej. Objęłam Go wpół i położyłam
głowę na Jego sercu. Czułam, że On
jest ze mną i że ogarnia mnie praw-
dziwy ocean miłości. Gdy się obudzi-
łam, leżałam w łóżku mokra od łez.
To były łzy szczęścia i żalu. Minęło
10 lat, a ja wciąż odczuwam te emocje.
To było najważniejsze doświadczenie
w moim życiu”.
Dżamila ochrzciła się 10 lat temu
i obecnie dzieli się wiarą w Jezusa na
ulicach swojego miasta. „Moi rodzice
zareagowali bardzo negatywnie, kie-
dy zaczęłam prowadzić ewangelizację
uliczną. Przy wielu okazjach mówili
mi, że ryzykuję utratę swojego życia
i że mogę mieć poważne problemy.
Jestem tego świadoma. Pewien fana-
tyk powiedział mi raz: »Gdybyś była
na ziemi islamu, to bym cię zabił«...
Ja jednak jestem szczęśliwa, że zna-
lazłam Ojca, który ukochał mnie mi-
łością nieskończoną. On mnie praw-
dziwie uwolnił. Nie boję się śmierci
i chcę, by wszyscy zakosztowali tej ra-
dości i wolności”.
Ewangelizujmy!
Błogosławiony Karol de Foucauld był
przekonany, że jeśli Europa nie zewan-
gelizuje Afryki Północnej, to islam
zdobędzie Europę. Słynny pustelnik

Fot. Joe deSousa / stocksnap.io
twierdził też, że islam jest najgroźniej-
szą herezją, gdyż przypisuje Jezusowi
wszystkie tytuły i atrybuty – uważa
Go za proroka i cudotwórcę – z wy-
jątkiem tych, które są do zbawienia
koniecznie potrzebne: uznanie Go za
Syna Bożego, Pana i Zbawiciela.
Na naszych oczach Europa co-
raz szybciej się islamizuje, głównie
poprzez wysoki przyrost naturalny
mieszkających w niej muzułmanów.
Jeśli sami nie zaczniemy głosić Ewan-
gelii, słowem i czynem, skąd nasi zna-
jomi i sąsiedzi usłyszą orędzie zbawie-
nia? W Liście do Rzymian czytamy:
„Jakże więc mieli wzywać Tego, w któ-
rego nie uwierzyli? Jakże mieli uwie-
rzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże
mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił?
Jakże mogliby im głosić, jeśliby nie zo-
stali posłani? Jak to jest napisane: Jak
piękne stopy tych, którzy zwiastują do-
brą nowinę!” (Rz 10,14-15).
Wszyscy zostaliśmy posłani, by
głosić Ewangelię i modlić się za tych,
którzy jeszcze nie znają Chrystusa.
Kościół, który nie jest misyjny, umie-
ra. Zastanówmy się zatem, co jest ko-
rzystniejsze: trzymać w ukryciu swoją
Od islamu do chrześcijaństwa
Błogosławiony
Karol de Foucauld był
przekonany, że jeśli
Europa nie zewangelizuje
Afryki Północnej, to islam
zdobędzie Europę
wiarę, jak lampę pod korcem, czy na
świeczniku, aby światło to świeciło
wszystkim (por. Mt 5,15)? Chrześci-
jańscy konwertyci, którzy opuści-
li islam, płacą nieraz wysoką cenę
za swoje pójście za Chrystusem. Do-
świadczając ogromu Bożej miłości,
kierują się też słowem, które mówi:
„Kto się bowiem Mnie i słów moich
zawstydzi przed tym pokoleniem
wiarołomnym i grzesznym, tego Syn
Człowieczy wstydzić się będzie, gdy
przyjdzie w chwale Ojca swojego ra-
zem z aniołami świętymi” (Mk 8,38).
Dżamel, z pochodzenia Algierczyk,
tak wyznaje: „W ciągu 36 lat od przy-
jęcia Chrystusa ani razu nie zwąt-
piłem w słuszność swojego wyboru.
Zdarzały się, owszem, trudne chwile,
ale wątpliwości – nigdy”. Dziś mężczy-
zna ewangelizuje przez śpiew, dzieląc
się swoją pasją z innymi nawrócony-
mi. Dżamel wie, co oznacza strach
przed wykluczeniem, ignorancja, py-
cha i nienawiść – „cztery więzienia”,
w których tkwi wielu muzułmanów,
według słów ks. Guy Pagès’a. Naszym
zadaniem jest przebijać się przez te
więzienia do serc tych, których Jezus
chce włączyć do swojej owczarni. Jeśli
tego nie czynimy, musimy zadać so-
bie pytanie, czy jesteśmy świadkami
Chrystusa. Powinniśmy z wdzięczno-
ścią przyjąć miłosierdzie Boga w sa-
kramencie spowiedzi i Jego miłość
w Eucharystii, jak czyni to wielu by-
łych muzułmanów, spragnionych
prawdziwej komunii z Bogiem przez
Jezusa Chrystusa.
Źródła:
YouTube, Chrétiens ex-musulmans
en France:
Quand conversion = persécution;
KTOTV, Les nouveaux convertis;
Abbé Guy Pagès, Prawdziwe oblicze
islamu, Kraków 2020.
Miłujcie się! nr 2021-3 37

Jak się modlić Koronką
do miłosierdzia Bożego?
• Ojcze nasz...
• Zdrowaś Maryjo...
• Wierzę w Boga...
Na dużych paciorkach różańca:
• Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało
i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego
Syna Twojego, a Pana naszego,
Jezusa Chrystusa – na przebłaganie
za grzechy nasze i całego świata
Na małych paciorkach:
• Dla Jego bolesnej Męki –
miej miłosierdzie dla nas
i całego świata! (10 razy)
Na zakończenie:
• Święty Boże, Święty Mocny, Święty
Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami
i nad całym światem! (3 razy)
• Jezu, ufam Tobie! (3 razy)
38 Miłujcie się! nr 2021-3
Miłosierdzie Boże
Patrz
w Moje miłosierdzie
Pan Jezus w słowach skierowanych do mistyczki
Alicji Lenczewskiej zachęca do pokładania
nadziei w Bożym miłosierdziu. Poniżej publikujemy
fragmenty Słowa pouczenia dotyczące życia
na co dzień tym orędziem.
† Patrz w Moje miłosierdzie i pra-
gnij go dla siebie i dla wszystkich –
dla świata. Świat zbyt daleko odszedł
ode Mnie, aby mogło go uratować co-
kolwiek innego niż Moje miłosier-
dzie (SP 134).
† Wielkie łaski Moje otrzymasz
wtedy, gdy miłość twoja stanie się
podobna do miłości Mojej. Nie po-
kazuję ci nędzy ludzkiej po to, byś
ją oceniała, by budziła się w tobie
chęć krytyki – ale po to, abyś ogar-
niała miłosierdziem, czyniła pokutę
i składała ofiary przebłagalne. Pra-
gnę ukształtować w tobie serce mat-
ki, która tylko kocha i wynagradza
za błędy i upadki dzieci. Taka jest
miłość Moja, którą wlewam w two-
je serce, aby stało się Moim Sercem.
Kochać to wynagradzać, przyjmu-
jąc czyjąś nędzę, grzech i błąd na sie-
bie, aby go uwolnić i oddać czystego
w Moje ramiona. Kochać to zabierać
wszelkie zło, a darować Dobro. Mi-
łość spełnia się w duszy i jest aktem
czysto duchowym dokonującym
się w intymnym spotkaniu duszy
ludzkiej z Bogiem – Miłością. Czyny
i postawy zewnętrzne są tylko jego
skutkiem, jego emanacją zewnętrz-
ną. Miłość rodzi Bóg, gdy dusza trwa
w Nim i oddaje Mu siebie (SP 41).
† Będzie lepiej – o wiele lepiej –
jeśli swą uwagę skoncentrujesz na
Moim miłosierdziu i potrzebach
„Jestem Miłosierdziem,
które pragnie ogarnąć
cały świat, wszystkie serca,
by ocalać, uzdrawiać,
przemieniać”
ludzi, którym możesz je okazać, za-
miast na sobie samej: swej grzeszno-
ści, swych odczuciach, swej samo-
ocenie. W twoich wewnętrznych
napięciach ulgę przyniesie odwróce-
nie się od nich, by okazywać miłość
czynną innym ludziom: biednym
i nieporadnym, bo tacy wszyscy je-
steście. Wszyscy potrzebujecie wza-
jemnie okazywanej sobie dobroci. To
uleczy bardziej twoje zranione ser-
ce niż poszukiwanie Mojej pomocy
w odosobnieniu i trwaniu w znie-
chęceniu wobec ludzi i siebie samej.
Wystarczy ci Mojej łaski i Moja
opieka zapewni ci dość czasu i możli-
wości na skupienie, ciszę wokół cie-
bie i ciszę serca twojego, jeśli Moje
miłosierdzie będzie w centrum
„Kochać to wynagradzać,
przyjmując czyjąś nędzę,
grzech i błąd na siebie,
aby go uwolnić i oddać
czystego w Moje ramiona”

„Będzie lepiej – o wiele
lepiej – jeśli swą uwagę
skoncentrujesz
na Moim miłosierdziu
i potrzebach ludzi, którym
możesz je okazać, zamiast
na sobie samej”
twojej uwagi i pragnień. Czyż nie tak
wyglądała Moja misja na ziemi? Roz-
glądnij się wokół siebie, a zobaczysz
tych, którzy są obok, a potrzeba za-
troszczyć się o nich. Pomoc serca bar-
dziej jest potrzebna niż pomoc rąk. Tu,
gdzie jesteś (SP 256).
Fot. Rodion Kutsaev
† Nie chodzi o to, abyś szukała sy-
tuacji, gdzie możesz spełniać czyny
miłosierdzia. Nie chodzi o nadzwy-
czajne czyny. Chodzi o to, abyś w sy-
tuacjach, jakie są, i w sercu swoim
z miłością pochylała się nad każdym.
Ażebyś tego usilnie pragnęła i o to pro-
siła. Chcę, aby w tobie była tylko mi-
łość. Masz odróżniać zło od dobra i to
ukazywać innym, ale w twoim sercu,
na twoim obliczu i w całej tobie ma
być miłość. Może współczucie, może
zasmucenie też, ale przede wszystkim
miłość – mądra, delikatna, wytrwała,
ofiarna (SP 151).
† W stosunku do twoich bliźnich
kieruj się miłosierdziem, a nie spra-
wiedliwością. Ty nie jesteś w stanie
osądzić niczego sprawiedliwie. Mogę
uczynić to tylko Ja. Nikomu z ludzi nie
nakazywałem oceniać i karać. Wręcz
przeciwnie: przestrzegałem przed tym
i zakazałem. Przyszedłem jako Czło-
wiek, by nauczać miłosierdzia. Poka-
załem to całym Moim życiem i Moim
nauczaniem. To jest wzór dla każdego
i Mój nakaz. Poprzez Moje miłosier-
dzie patrz na każdego i odnoś się do
każdego. Tych, którzy czynią zło, któ-
rzy błądzą, otocz największą miłością
i miłosierdziem – w swym wnętrzu
i w zewnętrznych przejawach twego
stosunku do nich. Kochaj ich, módl się
za nich i pokutuj, aby uleczyć krzywdę,
jaką wyrządzają sobie i innym. I aby
wynagrodzić ich zdradę Miłości.
Stałem się Człowiekiem i jestem
wśród ludzi po to, abyś oddając Mi
Miłosierdzie Boże
wszelki ból, jaki odczuwasz, styka- swoją ufność i wiarę w Moją wszech-
jąc się ze złem w drugim człowieku moc i miłosierdzie. Ufaj swojemu
i w świecie, mogła jednoczyć się ze Bogu, a On cię ocali i poprowadzi do
Mną, trwać we Mnie i miłować miło- Źródła Życia (SP 48).
ścią miłosierną każdego. Ja jestem Mi-
łosierdziem danym światu i każdemu
człowiekowi. Jestem Miłosierdziem,
które pragnie ogarnąć cały świat, Alicja Lenczewska
wszystkie serca, by ocalać, uzdrawiać,
przemieniać. Wędruj wraz ze Mną po Świadectwo.
ścieżkach świata i twego życia i czyń, Dziennik duchowy
co Ja czynię – zawsze ten sam Jezus
Chrystus Miłosierny, Bóg-Człowiek. Najbardziej wyczekiwany audiobook.
Szczytem miłosierdzia jest okazać je Mistyczne rozmowy Pana Jezusa
swym prześladowcom. Szczytem mi- z Alicją Lenczewską w interpretacji
łości jest ich miłować szczerze. Przy- znakomitych aktorów.
szedłem na świat i jestem, aby tego
uczyć (SP 27).
† Wszelkie sytuacje trudne,
zwłaszcza te „beznadziejne” dane są
ci po to, abyś zwracała się do Mnie
o pomoc. Pragnę prowadzić cię i nieść
poprzez twoje ziemskie życie. Pragnę,
abyś nieustannie była zwrócona do
Mnie. Abyś liczyła na Mnie, a nie na
siebie i braci twoich. Pragnę poprzez
twoją słabość objawiać Moją obecność
przy tobie i w świecie – Moją dobroć,
łaskawość i moc. A nade wszystko
chwałę Boga – Króla i Pana wszelkie-
go stworzenia. Słabość niech stanie
Czytają:
się twoją radością, bo jest chwałą Moją
w tobie i przez ciebie objawioną in- Dorota Chotecka
nym – zwłaszcza tym, którzy zatracili Radosław Pazura
Miłujcie się! nr 2021-3 39

Marksizm
i neomarksizm (cz. 3)
Nieufność – by nie powiedzieć nienawiść –
do zachodniej cywilizacji od początku towarzyszy
myśli marksistowskiej i jej nowym mutacjom w postaci
różnych odmian neomarksizmu.
Grzegorz Kucharczyk
Kościół z miłością do Zachodu
Benedykt XVI przypominał, że cywi-
lizacja zwana europejską (zachodnią,
łacińską) wyrosła jako owoc spotkania
Jerozolimy – sięgającej Starego Testa-
mentu wiary w jednego Boga, Aten –
dziedzictwa klasycznej (starożytnej) fi-
lozofii greckiej oraz Rzymu – prawnej
tradycji ustalonej przez jurysprudencję
rozwijającą się w Wiecznym Mieście.
Święty Jan Paweł II w encyklice Fides
et ratio (1998) podkreślał, że „Kościół,
stykając się po raz pierwszy z wielkimi
kulturami, nie może wyrzec się tego,
co zyskał dzięki inkulturacji w myśli
grecko-łacińskiej. Odrzucając to dzie-
dzictwo, sprzeciwiłby się opatrznościo-
wemu zamysłowi Boga, który wiedzie
swój Kościół po drogach czasu i histo-
rii” (FR 72).
Do tych wypowiedzi następców
św. Piotra warto dołączyć słowa pry-
masa Polski, kardynała Stefana Wy-
szyńskiego, który szczególnie w roku
obchodów milenijnych – wbrew pro-
pagandzie marksistowskiego reżimu
(ideologią komunistów rządzących
w PRL był marksizm) głoszącej, że
samo dobrodziejstwo spłynęło na nas
ze Wschodu („odwieczna przyjaźń ze
Związkiem Radzieckim”) – podkreślał,
iż „dzięki powiązaniu przez Kościół
z Zachodem chrześcijańskim została
40 Miłujcie się! nr 2021-3
Marksizm i neomarksizm
[Polska] narodem europejskim i jest
nim do dziś dnia. Bez względu na zmie-
niające się czasy, na rozszerzające się
kontakty międzykontynentalne i na
coraz żywsze uświadomienie sobie
wspólnoty rodziny ponadnarodowej
Polska pozostanie Narodem europej-
skim, ukształtowanym w ramach kul-
tury zachodniołacińskiej, z uwagi na
swe kulturowe powiązania z elemen-
tami kultury łacińsko-rzymskiej, do
której przez chrzest została wprowa-
dzona” (Lublin, 23 sierpnia 1966 r.).
Zacytowane wypowiedzi poka-
zują wyraźnie okcydentalistyczne
(prozachodnie) nastawienie Kościo-
ła. To całkiem naturalne, skoro cywi-
lizacja, którą nazywamy zachodnią
Nietzsche twierdził,
że „nadczłowiek”
(Übermensch), którego
nadejście będzie
zwiastunem totalnej
destrukcji chrześcijaństwa,
sam będzie decydował
o tym, co jest dobrem,
a co złem – również
w odniesieniu
do moralności seksualnej
(europejską), ukształtowała się jako
„produkt uboczny” jego ewangelizacyj-
nej pracy. Kościół przechował – w swo-
ich skryptoriach i w swoim nauczaniu
– dziedzictwo myśli starożytnej Grecji
i prawa rzymskiego.
Neomarksizm: Zachód
na ławie oskarżonych
Nieufność – by nie powiedzieć niena-
wiść – do zachodniej cywilizacji od
początku towarzyszy natomiast myśli
marksistowskiej i jej nowym muta-
cjom w postaci różnych odmian neo-
marksizmu. Wystarczy wspomnieć
ujawniający się z całą mocą po obu
stronach Atlantyku po „rewolucji
1968 roku”, wyrosłej przecież z inte-
lektualnego dziedzictwa ukształtowa-
nej na Marksie „szkoły frankfurckiej”,
ruch sprzeciwu wobec nauczania na
amerykańskich i zachodnioeuropej-
skich uniwersytetach kanonu za-
chodniej cywilizacji.
Począwszy od lat 80. XX wieku,
karierę robią za to – sztucznie wspo-
magane przez decyzje polityczne wy-
rosłe pod wpływem coraz bardziej
ekspansywnej lewicowej „politycznej
poprawności” – kursy „afrocentrycz-
nej historiografii”, które przekonu-
ją, że greckie i rzymskie dziedzictwo
intelektualne albo jest nic niewarte,
a nawet szkodliwe („przyzwyczajanie
do przemocy białego człowieka wo-
bec innych”), albo zostało ukradzione
innym cywilizacjom (na przykład są
„uczeni”, którzy na poważnie twier-
dzą, że Grecy „ukradli” swoją filozofię
starożytnym Egipcjanom).
Na takich neomarksistowskich
kursach historii realizowanych na
najbardziej renomowanych uniwer-
sytetach wyrośli rodzice młodych
ludzi, którzy latem 2020 r., skupieni
 Marksizm i neomarksizm

Melanż Marksa, Engelsa,

Nietzschego i Freuda
stanowił rdzeń programu
„rewolucji 1968 roku”,
która przeszła
do historii jako
„rewolucja seksualna”

w kierujących się neomarksistowską

ideologią bojówkach BLM (Black Li-
ves Matter) lub podpuszczeni przez
nie, niszczyli na amerykańskich uli-
cach pomniki ludzi, których jedyną
„winą” było to, że za bardzo kojarzy-
li się z zachodnią cywilizacją. Sztur-
mowano przecież nie tylko pomni-
ki generałów wojsk Konfederacji
(Południa walczącego z Unią w la-
tach wojny secesyjnej 1862–1865), ale
również chrześcijańskich misjona-
rzy (np. XVIII-wiecznego ewangeli-
zatora Kalifornii św. Junipera Sierry)
czy średniowiecznych władców eu-
ropejskich (np. XIII-wiecznego króla
Francji św. Ludwika IX). W tym gronie
znalazł się nawet nasz poczciwy Tade-
usz Kościuszko – też oceniony jako „za
bardzo zachodni”.

Chrześcijańska rodzina –
wróg numer jeden

Gdyby chcieć wskazać najgłębszą

Fot. Richard Gunion / Dreamstime.com

przyczynę tego marksistowskiego

i neomarksistowskiego odrzucenia
cywilizacji zachodniej, byłyby to jej
chrześcijańskie korzenie. To najbar-
dziej przeszkadza zwolennikom Ka-
rola Marksa, Antoniego Gramsciego
i Herberta Marcusego, to właśnie ich
najmocniej uwiera. W takim podej- Protest Black Lives Matter w Waszyngtonie, 6 czerwca 2020 r.
ściu znajdowali i znajdują oni sojusz-
ników wśród tych, którzy nie będąc
ściśle afiliowanymi przy marksizmie Znalazła się w niej obowiązująca dla
(lub jego kolejnych odmianach), gło- „Raporty Kinseya” wszystkich odmian myśli marksistow-
szą śmierć Boga – tak jak Fryderyk są zwykłym skiej od XIX do XXI wieku teza głoszą-
Nietzsche czy autorzy „nowej mo- ca, iż rodzina jest miejscem przemocy
ralności” inspirowani psychoanalizą hochsztaplerstwem i wyzysku. W tym ujęciu rodzina nie
Zygmunta Freuda. Melanż Marksa, niemającym nic wspólnego była już środowiskiem z gruntu przy-
Engelsa, Nietzschego i Freuda sta- z rzetelną metodologią jaznym wszechstronnemu rozwojo-
nowił rdzeń programu „rewolucji i warsztatem naukowym wi człowieka, nacechowanym intym-
1968 roku”, która przeszła do historii nością i miłością, ale miejscem, gdzie
jako „rewolucja seksualna”. Była ona trwa nieustanny antagonizm. Jego
ukierunkowana na destrukcję rodzi- „Mapę drogową” ataku na rodzi- stawką jest władza. Tę walkę prze-
ny pojmowanej jako trwały związek nę wyznaczył Fryderyk Engels w swej grywają kobiety, które w ten sposób
mężczyzny i kobiety zorientowany na opublikowanej w 1865 r. książce O po- – jak przekonywał Engels – są podwój-
prokreację i wychowywanie dzieci. chodzeniu rodziny, własności i państwa. nie wykorzystywane: jako tania

Miłujcie się! nr 2021-3 41


Protest Black Lives Matter w Nowym Jorku, 26 lipca 2020 r.
siła robocza przez fabrykantów i jako
przedmiot zaspokajania seksualnych
apetytów przez swoich mężów. Spo-
łeczne wyzwolenie – kontynuował
swoje wywody Engels – musi się więc
zacząć od rodziny, czyli od jej zupełne-
go rozbicia.
Im więcej rozwiązłości, tym
więcej postępu
„Naukową” podbudowę dał tym ana-
lizom Zygmunt Freud i jego teoria
psychoanalizy. Obok teorii ewolucji
Karola Darwina psychoanaliza sta-
ła się na przełomie XIX i XX wieku
najbardziej popularną intelektualną
modą na Starym Kontynencie. Jak
zauważa jeden z biografów Freuda:
„chociaż idee Darwina miały niebez-
pieczne i niepokojące implikacje, nie
były aż tak bezpośrednio druzgocące,
aż tak nieprzyzwoite jak poglądy Freu-
da na temat seksualności dziecięcej,
wszechobecności perwersji i potęgi
popędów nieświadomych” (P. Gay).
Mówi się, że Freud „położył cywi-
lizację zachodnią na kozetce” i z tego
42 Miłujcie się! nr 2021-3
Marksizm i neomarksizm
„Społeczeństwa
zagrożone przez apostazję
stoją przed groźbą
degradacji moralnej.
Upadek moralności
pociąga za sobą upadek
społeczeństw”
(św. Jan Paweł II)
„badania” wyszło mu, że Zachód rozu-
miany jako pewna wspólnota kultu-
rowa to nic innego, jak skonstruowa-
ny przez wieki misterny mechanizm
tłumienia jedynej tak naprawdę siły
żywotnej poszczególnych ludzi i ca-
łych społeczeństw – popędu seksu-
alnego. Można powiedzieć, że w ten
sposób austriacki psychiatra czerpał
pełnymi garściami z dziedzictwa nie-
mieckiej filozofii. Podobnie o „kultu-
rotwórczej” roli seksu myślał Ar-
thur Schopenhauer czy zwolennik
ateistycznego witalizmu Fryderyk
Nietzsche. Ten ostatni twierdził, że
Fot. Julian Leshay / Dreamstime.com
„nadczłowiek” (Übermensch), którego
nadejście będzie zwiastunem totalnej
destrukcji chrześcijaństwa (tego Nie-
tzsche najbardziej pragnął), sam bę-
dzie decydował o tym, co jest dobrem,
a co złem – również w odniesieniu do
moralności seksualnej.
Myśl twórcy psychoanalizy biegła
w podobnym kierunku. Skoro kultu-
ra Zachodu zrodziła się z chrześcijań-
stwa, a konkretnie dzięki wielowie-
kowej pracy cywilizacyjnej Kościoła
katolickiego, to prawdziwym źródłem
tłumienia seksualnego popędu – siły
ze wszech miar dobrej, niepodlegają-
cej żadnym osądom moralnym – jest
właśnie religia chrześcijańska. Nało-
żywszy te poglądy na konkluzje, do
których dochodził Engels – mamy
mieszankę będącą motorem nadcho-
dzącej „rewolucji seksualnej”.
Symbioza Marksa z Freudem
Zresztą sam Freud miał ambicję nie
tylko zagłębiania się w zakamarki ma-
rzeń sennych swoich pacjentek (dzi-
siaj wiemy, że w wielu przypadkach

„rezultaty”, do których dochodził
Freud, były zwykłym oszustwem),
ale  także dokonywania szerszych
zmian kulturowych dotykających
całe życie społeczne. W 1915 r. pisał,
że „etyka seksualna [pochodząca
z chrześcijaństwa – przyp. G. K.] wy-
daje mi się godna pogardy. Opowia-
dam się za nieporównanie swobod-
niejszym życiem seksualnym”.
W gronie „szkoły frankfurckiej”
nad „pożenieniem Marksa z Freudem”
(P. Watson) usilnie pracował Erich
Fromm. Na kartach opublikowanej
po raz pierwszy w 1941 r. w Stanach
Zjednoczonych swojej najgłośniejszej
książki Ucieczka od wolności analizo-
wał dzieje ludzkości wedle kolejnych
stadiów „wypierania doznań seksu-
alnych”, które miały mieć decydują-
cy wpływ na ukształtowanie się na
Zachodzie konkretnego „charakteru
społecznego”. Jego najbardziej odra-
żającą cechą – przekonywał E. Fromm
w swoim bestsellerze – jest ukształ-
towanie (na skutek wspomnianego
„wypierania”) „sadomasochistycznej,
autorytarnej osobowości”.
Inni neomarksistowscy filozofo-
wie społeczni wywodzący się z tej sa-
mej „szkoły frankfurckiej” będą ob-
ciążać główną odpowiedzialnością
za powstanie tej dysfunkcjonalnej
osobowości rodzinę opartą na stabil-
nym związku mężczyzny i kobiety
oraz z wyraźnie zarysowaną obecno-
ścią ojca w procesie wychowawczym
dzieci. Taka jest główna teza opubli-
kowanej w 1950 r. książki Autorytarna
osobowość Theodora Adorno – jedne-
go z najważniejszych przedstawicie-
li „szkoły frankfurckiej”. W krótkim
czasie publikacja ta również stała się
best­sellerem na rynku amerykań-
skim. Adorno przekonywał swoich
czytelników, że tym, co najbardziej
zagraża w pierwszych latach zim-
nej wojny, nie jest komunizm, ale…
faszyzm. Ten zaś znajduje najlepszy
grunt do rozwoju w rodzinach, w któ-
rych ojciec jest stale obecny i bierze
udział w wychowaniu swoich dzieci.
Oszustwo przebrane za naukę
Wywody Adorna znalazły wspar-
cie w „raportach” Alfreda Kinseya.
Od lat 30. XX wieku na Uniwersy-
tecie Stanowym w Indianie prowa-
dził on badania nad zachowaniami
Marksizm i neomarksizm
„Największą przeszkodą
w drodze człowieka
do Boga jest grzech,
trwanie w grzechu,
a w końcu wyparcie się
Boga. Świadome
wyrzucenie Boga ze świata
ludzkiej myśli”
(św. Jan Paweł II)
seksualnymi Amerykanów. W latach
1948 i 1953 Kinsey opublikował swo-
je najgłośniejsze „raporty” z tych ba-
dań pt. Zachowanie seksualne mężczy-
zny i Zachowanie seksualne kobiety. Ich
główna teza sprowadzała się do tego,
że wszelkiego typu perwersje seksual-
ne są czymś „normalnym”, czego do-
wodem jest to, że są one praktykowa-
ne przez spory odsetek Amerykanów.
Od dawna już wiadomo, że „raporty
Kinseya” są zwykłym hochsztapler-
stwem niemającym nic wspólnego
z rzetelną metodologią i warszta-
tem naukowym. Dość przypomnieć,
że „reprezentatywną próbką badaw-
czą”, na której Kinsey oparł ustalenia
swoich raportów, byli przede wszyst-
kim więźniowie osadzeni za kratami
w związku z popełnionymi przestęp-
stwami natury seksualnej...
Innym oszustem, który robił ka-
rierę na „odblokowywaniu tłumio-
nych przez represyjną kulturę popę-
dów seksualnych”, był Wilhelm Reich.
W 1957 r. został on postawiony przed
amerykańskim sądem i skazany za
oszustwo. Tak został oceniony wyna-
lazek Reicha pod nazwą „akumulato-
ry orgoniczne”, które miały wyzwalać
„orgoniczną energię”. Jeszcze przed
swoją emigracją do Ameryki, w latach
Dzieci fatimskie usłyszały
od Matki Bożej, że te
liczne dusze, które cierpią
katusze w ognistym
morzu, w zdecydowanej
większości należą
do tych, którzy w czasie
swojego ziemskiego życia
nurzali się w rozwiązłości
20. i 30. ubiegłego wieku, Wilhelm
Reich przekonywał w swoich publi-
kacjach (z wydaną w 1933 r. Masową
psychologią faszyzmu na czele), że tyl-
ko „rewolucja seksualna” (to on ukuł
to pojęcie) zapewni przez „swobod-
ną ekspresję seksualną” rzeczywiste
zmiany społeczne, których domaga
się marksizm.
Road to hell
Święci Hiacynta i Franciszek Marto,
którzy wraz z Łucją dostąpili w 1917 r.
w portugalskiej Fatimie łaski wi-
dzenia Matki Bożej i rozmowy z Nią,
otrzymali również możliwość spojrze-
nia w rzeczywistość piekła. Jak mówi-
ła potem św. Hiacynta, to, co ujrzeli,
było tak straszliwe, że wymykało się
opisowi zwykłymi słowami. Dzieci
fatimskie usłyszały jednak od Matki
Bożej, że te liczne dusze, które cierpią
katusze w ognistym morzu, w zdecy-
dowanej większości należą do tych,
którzy w czasie swojego ziemskiego
życia nurzali się w rozwiązłości.
Święty Jan Paweł II, przebywa-
jąc 13 maja 1982 r. w Fatimie z dzięk-
czynną pielgrzymką za uratowanie
życia w zamachu, który miał miejsce
równo rok wcześniej na placu św. Pio-
tra w Rzymie, w następujący sposób
streszczał istotę oraz nieprzemijają-
cą aktualność fatimskiego orędzia:
„Największą przeszkodą w drodze
człowieka do Boga jest grzech, trwa-
nie w grzechu, a w końcu wyparcie
się Boga. Świadome wyrzucenie Boga
ze świata ludzkiej myśli. Oderwanie
od Niego całej ziemskiej aktywności
człowieka. Odrzucenie Boga przez
człowieka. W rzeczywistości wiecz-
ne zbawienie człowieka znajduje się
tylko w Bogu. Odrzucenie Boga przez
człowieka, jeśli jest zdecydowane, pro-
wadzi logicznie do odrzucenia czło-
wieka przez Boga (por. Mt 7,23; 10,33),
do potępienia. […] Miłość Matki Zba-
wiciela dosięga każdego miejsca, któ-
re dotknęło dzieło zbawienia. Jej tro-
ska rozciąga się na każdą jednostkę
naszych czasów, na wszystkie społe-
czeństwa, narody i ludy. Społeczeń-
stwa zagrożone przez apostazję sto-
ją przed groźbą degradacji moralnej.
Upadek moralności pociąga za sobą
upadek społeczeństw”.
Miłujcie się! nr 2021-3 43

Nasz mały wielki
bohater
Na porodówce […] żegnaliśmy naszego syna,
tuląc go, całując i wylewając łzy. Nikt nas nie
poganiał. To był nasz czas. Dziękujemy Bogu za ten dar,
za te najpiękniejsze pięć godzin spędzonych
razem z synkiem.
P isząc swoje świadectwo,
nie chcemy nikogo nawracać.
Pragniemy po prostu uza-
sadnić, dlaczego jesteśmy za życiem
dzieci nienarodzonych. Chcemy
pokazać, dlaczego życie człowieka
dla nas, chrześcijan, ma swoją nie-
zbywalną wartość już od momentu
poczęcia. Pragniemy również dać
świadectwo o tym, jak wielką siłą
obdarza Bóg, jeżeli odda Mu się swo-
je cierpienie.
O nieprawidłowościach ciąży
wiedzieliśmy od samego początku.
Nasz synek Staś miał wadę letal-
ną – zespół Edwardsa. Dzieci z tym
zespołem żyją bardzo krótko, jeśli
w ogóle dożyją porodu. Gdy usłysza-
łam, że prawdopodobnie donoszę
tę ciążę do końca, byłam w szoku,
bo wcześniej słyszałam jedynie:
„W każdej chwili serce pani dziecka
może się zatrzymać”. To były słowa,
które nieustannie dźwięczały mi
w uszach. Wiedziałam, że nic nie
wiem. Ta niepewność była nie do
zniesienia...
Byliśmy jednak świadomi, że to
jest nasz krzyż, który zbliża nas do
Jezusa. Modliliśmy się. Mąż rozpo-
czął Nowennę pompejańską i zakoń-
czył ją w noc mojego porodu. W ży-
ciu jest tak, że jeżeli ma się problem,
to trzeba go komuś powierzyć, żeby
pomógł go rozwiązać. My oddali-
śmy swój problem Bogu. Byliśmy
w sanktuarium w Buku, a następnie
44 Miłujcie się! nr 2021-3
Świadectwo
pojechaliśmy do Góry Kalwarii pod
Grójcem, by prosić św. Stanisława
Papczyńskiego o cud i opiekę nad
nami (orędownictwo tego świętego
wpłynęło na wybór imienia naszego
synka). Prosiliśmy Boga o to, żeby
pomógł nam z tym krzyżem żyć oraz
żeby dał nam potrzebne siły fizyczne
i nade wszystko psychiczne do jego
dźwigania.
Staś, pomimo nienaturalnej po-
zycji, jaką przyjął, często dawał o so-
bie znać nieśmiałymi kopnięciami.
Nasz starszy synek Jakub, który miał
wtedy trzy i pół roku, nie do koń-
ca rozumiał, że jego braciszek jest
bardzo chory. Podchodził do moje-
go brzucha, całował go, przytulał się
i pytał: „Mamo, kiedy go wyjmiesz?
Chcę już go zobaczyć”. W ostatnią noc
przed porodem mąż położył ręce na
moim brzuchu i wypowiedział w du-
chu słowa modlitwy: „Jezu, Synu
Boga Żywego, zmiłuj się nad nami!”.
Moje bóle się nasiliły i pojechaliśmy
do szpitala na ul. Polnej w Poznaniu.
Nasz Staś powiedział
nam więcej, niż możecie
przypuszczać, pomimo że
nie wypowiedział nawet
jednego słowa ani nie
wydał z siebie żadnego
dźwięku
Fot. archiwum autorów świadectwa
Pamiątka z porodu Stasia
Staś urodził się dwa miesiące przed
terminem, 14 września, w świę-
to Podwyższenia Krzyża Świętego.
O godz. szóstej rano napisałam do
męża, że Staś zaraz po urodzeniu
odszedł do Pana. Dzięki uprzejmo-
ści wspaniałego personelu, pełnego
empatii i zrozumienia, mogliśmy
pobyć ze swoim synkiem przez kilka
godzin. Na porodówce, wśród dobie-
gającego z innych sal krzyku rodzą-
cych kobiet i płaczu ich nowo naro-
dzonych dzieci, żegnaliśmy naszego
syna, tuląc go, całując i wylewając
łzy. Nikt nas nie poganiał. To był nasz
czas. Dziękujemy Bogu za ten dar, za
te najpiękniejsze pięć godzin spędzo-
nych razem z synkiem.
Nasz Staś powiedział nam wię-
cej, niż możecie przypuszczać, po-
mimo że nie wypowiedział nawet
jednego słowa ani nie wydał z siebie
żadnego dźwięku.
Przez całą ciążę mieliśmy ogrom-
ne wsparcie bliskich osób, które czu-
le otaczały naszą rodzinę modlitwą.

Przez ten czas, 31 tygodni ze Sta-
siem pod sercem, spotykałam się
z wieloma lekarzami, położnymi,
z psychologiem. Wszystkie te osoby,
które stanęły na mojej drodze, oka-
zywały mi wsparcie i zrozumienie.
Trzy razy pytano mnie, czy chcę „za-
kończyć ciążę”, ale nikt nie nalegał.
Moja lekarka zapewniła mnie, że bez
względu na to, jaką decyzję podej-
mę, będzie mnie wspierać. Nie pa-
trzono na mnie z politowaniem, bo
jestem w ciąży z „dzieckiem z de-
fektami”. Nasz Staś poruszał serca!
Nigdy nie zapomnę widoku subtel-
nych łez położnej w momencie, gdy
serce Stasia przestało bić. Przecież
nie „straciła” na dyżurze dziecka
zdrowego, tylko dziecko z licznymi
wadami. Ona dobrze wiedziała, że
tak prawdopodobnie będzie. Czasa-
mi miałam wrażenie, że na swojej
drodze spotykam aniołów, a nie zwy-
kłych ludzi. Ogrom dobra, którego
Świadectwo
Fot. Nikuwka / Dreamstime.com
Nigdy nie zapomnę widoku subtelnych łez położnej
w momencie, gdy serce Stasia przestało bić.
Przecież nie „straciła” na dyżurze dziecka zdrowego,
tylko dziecko z licznymi wadami. Ona dobrze
wiedziała, że tak prawdopodobnie będzie
doświadczyliśmy w ciągu tych mie- modlili się za nas i odprowadzili ra-
sięcy, zna jedynie Pan Bóg. Staś – zem z nami naszego syna na miejsce
nasz mały wielki bohater – zdziałał wiecznego spoczynku.
tyle dobra w naszym życiu i w życiu Zawsze wyznawaliśmy pogląd,
innych osób, niczego nie robiąc. że życie od momentu poczęcia po-
On po prostu był. winno być chronione. Dzięki wła-
Dziękujemy Bogu za wspania- snym doświadczeniom zrozumie-
ły personel ze szpitala na ul. Polnej. liśmy jeszcze lepiej, dlaczego tak
Dziękujemy księżom, których tak powinno być. Pomimo ogromu bólu,
się teraz atakuje i manifestuje wo- który nam towarzyszył i towarzyszy,
bec nich agresję; za proboszczów jesteśmy szczęśliwi, że Pan Bóg ob-
(byłego i obecnego) naszej parafii darzył nas małym Stasiem – naszym
pw. Nawiedzenia NMP w Pozna- orędownikiem w niebie.
niu; za księży Jacka i Krzysztofa,
którzy pomogli nam z pochówkiem, Kasia i Damian
Miłujcie się! nr 2021-3 45
 Małżeństwo ludzi wierzących

Małżeństwo
ludzi wierzących
Naczelnym celem życia w małżeństwie jest tego małżeństwa nie zniszczy, tylko
zbawienie – podobnie jak każdego ludzkiego życia wzmocni. Wspólne pokonanie każdej
kolejnej trudności sprawia, że małżeń-
na ziemi. Żyjemy po to, żeby się zbawić – a nie, żeby stwo staje się silniejsze i bliższe sobie.
się zabawić, jak nam podpowiada hedonistyczny,
nastawiony na przyjemności świat. Zbawiamy się Cel małżeństwa
przez osobisty wzrost i rozwój, a to zawsze odbywa się Co jest celem małżeństwa? Gdybyśmy
w bólu i w trudzie. zrobili ankietę na ulicy, może dziś by
odpowiedziano, że po to, żeby się za-
bawiać, dopóki jest fajnie. Pewnie
takie odpowiedzi też by się zdarzy-
Jacek Pulikowski ły. Ale sądzę, że większość pytanych
odpowiedziałaby: „Rodzenie dzieci”.
Oczywiście, to jeden z celów małżeń-
stwa, ale nie główny. Naczelnym ce-
lem życia w małżeństwie jest zbawie-
Dar od Boga jest miłość Chrystusa do Kościoła. Nie nie – podobnie jak każdego ludzkiego
była to miłość łatwa. Wszyscy wiemy, życia na ziemi. Żyjemy po to, żeby się
Jako wierzący młody człowiek, nie dokąd zaprowadziła Chrystusa mi- zbawić – a nie, żeby się zabawić, jak
mogłem tak po prostu któregoś dnia łość do Kościoła: na krzyż. I to nie było nam podpowiada hedonistyczny, na-
powiedzieć swojej dziewczynie: „Za- bezsensowne. To było niezbędne. By stawiony na przyjemności świat. Zba-
mieszkajmy razem, żyjmy ze sobą, mogła nastąpić radość Niedzieli Zmar- wiamy się przez osobisty wzrost i roz-
miejmy wspólną kasę i wspólne łóż- twychwstania, musiał najpierw nastą- wój, a to zawsze odbywa się w bólu
ko”. Nie. Bo ja nie jestem panem swo- pić ból Wielkiego Piątku. Dlatego każda i w trudzie. Reklamy pokazują, że jeśli
jego życia. Mnie tylko moje życie zle- trudność, jaką w małżeństwie napoty- kupisz jakiś płyn, kuchnia ci się sama
cono. Ja nie począłem się swoją mocą kasz, nie jest bez sensu. Ona ma cze- wyczyści. Bardzo ciekawe są mecha-
i nie wolno mi zejść z tego świata swo- muś służyć. Bóg w swojej niepojętej nizmy, poprzez które reklamy rozbu-
ją mocą. I chcąc się związać z kobietą, miłości daje nam tę trudność po coś. dzają w człowieku tę fałszywą tęsk-
musiałem poprosić o pozwolenie Jego, Po co? Po to, żebyśmy urośli. Trudność notę. Coś ci się zrobi samo i będziesz
Pana mojego życia. Poprosiłem, ona też może załamać, trudność może znisz- szczęśliwy. Bzdura. Tylko to, co zro-
poprosiła. A później sakramentalnie, czyć. Ale przeżywana w Bogu trud- bisz sam, własnoręcznie, wkładając
w kościele, sami sobie udzieliliśmy ność powoduje wzrost. Jeżeli w sakra- w to wysiłek i trud, da ci długotrwałe
ślubu. Ksiądz był tylko świadkiem ze mentalnym związku uczepimy się, jak szczęście. To, co robi się samo, daje co
strony Kościoła. I Pan Bóg nam siebie zwykłem czasem mówić, Boga i sakra- najwyżej krótkotrwałą przyjemność
wzajemnie dał. Pan Bóg dał mi moją mentów świętych, żadna trudność – jeśli w ogóle jakąś.
żonę na moje własne życzenie. I to jest Kiedy jestem zaproszony na wesele
sakrament małżeństwa. i słyszę składane młodej parze infan-
tylne życzenia wszystkich babć i cioć,
Trudności powodują wzrost
„Celem małżeństwa jest żeby nie mieli żadnych trudności, a ich
wspólna droga do świętości życie było usłane płatkami róż, to gdy
Możemy się dziwić: „Panie Boże, dla- poprzez budowę komunii przyjdzie na mnie kolej, mówię głośno
czego ten dar taki trudny…?”. Bo tak osób na wzór komunii i wyraźnie: „Życzę wam wielu trudno-
jest – ten dar w zamyśle Boga jest trud- ści, które wspólnie pokonacie, dzięki
ny i trzeba starać się zrozumieć dla- Osób Boskich” czemu wasza więź będzie taka, że nic
czego. Wzorem miłości małżeńskiej (św. Jan Paweł II) już jej nie rozerwie. Nie życzę wam

46 Miłujcie się! nr 2021-3

 Małżeństwo ludzi wierzących

Dziecko potrzebuje
pełnej, dojrzałej,
wzajemnej miłości
dwojga rodziców ponad
swą głową. To ona
daje dziecku poczucie
bezpieczeństwa

trudności, które was załamią, nikomu

tego nie życzę, ale takich, które was
wzmocnią i zbliżą”. Zwykle wywołuje
to konsternację.
Popatrzmy, co mówił św. Jan Pa-
Fot. Sawitri Khromkrathok / Dreamstime.com

weł II na temat celu małżeństwa: „Ce-

lem małżeństwa jest wspólna droga
do świętości poprzez budowę komunii
osób na wzór komunii Osób Boskich”.
Rzecz zupełnie niepojęta. Nikt z nas nie
jest w stanie zrozumieć zupełnie nie-
pojętej jedności Osób Trójcy Świętej.
Święty Augustyn przechadzał się kie-
dyś wybrzeżem morskim i rozmyślał
o tajemnicy Trójcy Przenajświętszej.
Spostrzegł wówczas chłopczyka, który, energia w małżeństwie – zrozumiałem Jednakże ponad miłość matki i ojca
wykopawszy dołek w piasku, muszel- to, niestety, nie od początku małżeń- dziecko potrzebuje pełnej, dojrzałej,
ką nabierał wody i wlewał ją do owe- stwa – powinna być ukierunkowana wzajemnej miłości dwojga rodziców
go dołka. „Co robisz, chłopczyku?” – na budowanie komunii ze współmał- ponad swą głową. To ona daje dziec-
spytał zaintrygowany św. Augustyn. żonkiem. Tak więc podstawowym wy- ku poczucie bezpieczeństwa. Rodzi-
„Przelewam morze do mojego dołka” siłkiem w małżeństwie – ja to odkry- ce mogą się kłócić, mogą mieć różne
– odpowiedział chłopczyk. „Ależ dziec- łem dopiero po latach – powinna być zdania na wiele tematów, ale muszą
ko, nigdy nie uda ci się tego dokonać!”. troska o budowę komunii osób. się kochać. Jeśli kłócicie się na oczach
„Wcześniej ja przeleję muszelką mo- swych pociech, gódźcie się również na
rze do tego dołka, niż ty zdołasz pojąć Najgłębsze pragnienie ich oczach. Przytulajcie się, przepra-
tajemnicę Trójcy Przenajświętszej” – naszych dzieci szajcie, cieszcie się sobą na oczach dzie-
padła odpowiedź. I chłopczyk zniknął. ci. Przekonanie, że rodzice się kochają
Pamiętam, że gdy miałem sześć, Jeśli będzie istnieć prawdziwa komu- i będą razem do końca życia, powoduje,
może siedem lat, usłyszałem po raz nia rodziców, dzieci na tym stokrotnie że dziecko czuje się bezpieczne. Takie
pierwszy, że jestem stworzony na ob- zyskają. Śmiem zaryzykować stwier- dziecko nigdy nie straci poczucia sensu
raz i podobieństwo Boże. I to mnie dzenie, że dla wychowania dzieci naj- życia. Człowiek potrzebuje poczucia, że
poraziło. Jak to, ja, mały Jacuś, jestem ważniejsza jest właśnie ta komunia, jest kochany, aby miał poczucie sensu
podobny do Boga?! Jakim cudem?! miłosna więź pomiędzy rodzicami. życia. Przykład: po rozwodzie rodziców
Dorosłem, ale nie od razu to do mnie Dziecko do prawidłowego rozwoju po- tatuś ma „widzenie” – jak w więzieniu
dotarło. Później wielokrotnie słysza- trzebuje za matkę prawdziwej kobiety, – ze swą córką Kasią. Przytargał furę
łem o komunii małżeńskiej na wzór która jest świadoma swej kobiecości, prezentów, bo chce być lepszy od ma-
komunii Osób Boskich – Jan Paweł II pełna naturalnego piękna i subtelno- musi. I mówi do córeczki: „Nie martw
posługiwał się tym sformułowaniem ści. Dziecko do prawidłowego rozwoju się. Przecież najważniejsze jest to, że
dość często. Za którymś razem wresz- potrzebuje za ojca prawdziwego fa- tatuś cię kocha”. Na to 12-letnie dziec-
cie dotarło to do mnie i mnie powaliło. ceta, faceta z krwi i kości, a nie wy- ko odpowiada: „Nie chcę, żebyś mnie
Wzorem naszej komunii małżeńskiej pieszczonego przez mamusię lalusia, kochał! Ja chcę, żebyś kochał mamu-
jest komunia Trójcy Przenajświętszej! który nie potrafi podjąć żadnej decyzji się!”. Oto najgłębsze pragnienie na-
Cały trud utrzymania rodziny, wycho- i ze strachu przed odpowiedzialnością szych dzieci.
wania dzieci, pracy – to wszystko jest wchodzi w „wolny związek”. Dziecku
jeszcze niewystarczające, to jest jesz- potrzebna jest zatem prawdziwa ko-
cze za mało! Choćbyś był najlepszym bieta za matkę i prawdziwy mężczy- Źródło: J. Pulikowski, Jak budo-
rodzicem, to jeszcze za mało. Główna zna za ojca. wać więzi w rodzinie?, Kraków 2011.

Miłujcie się! nr 2021-3 47

 Małżeńskie sacrum i profanum

Małżeńskie
sacrum i profanum
Jak pisał o. Karol Meissner, „bardzo trudno przychodzi się w serdeczne miłosierdzie, dobroć,
pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc
współczesnemu człowiekowi myśleć o małżeństwie jedni drugich i wybaczając sobie na-
jako o rzeczywistości świętej czy o drodze wzajem” (Kol 3,12-13).
do świętości”. Przeszkodą są zapewne stereotypy Nie warto bezczynnie wyczekiwać
okazji do wielkich, spektakularnych
o nieosiągalnych wzorach świętych i przekonanie, czynów, które z miejsca pozwoliły-
że osobom konsekrowanym łatwiej osiągnąć ten pułap. by okrzyknąć nas świętymi małżon-
kami. Na okazje do świętości się nie
czeka, ona urzeczywistnia się w na-

B
óg posłał swojego Syna, by od-
dając nam siebie, zbawił nas
i uczynił świętymi. Jest to za-
proszenie do nowej rzeczywistości.
Nie jest to jednak rzeczywistość by-
tów idealnych. Póki żyjemy na ziemi
dotkniętej grzechem, sami trwamy
w rozdarciu, który on spowodował.
Jednak zachwyt Bogiem, który pra-
gnął wejść w relację z człowiekiem
i zaoferował mu bezwarunkową mi-
łość, zmienia zupełnie nasze spojrze-
nie na siebie samych. Nie wyrywa nas
z naszej rzeczywistości, ale pozwala
na nią inaczej spojrzeć. Niejako po-
ciąga nas to ku czemuś wyższemu.
„Kto z kim przestaje, takim się staje”
– mówi ludowe porzekadło. Tajemni-
ca świętości trwa więc w relacji, która
przemienia. Co więcej – to, co zdaje
się nieatrakcyjną szarzyzną życia, tak
naprawdę staje się sceną spotkania
z samym Bogiem.
Skoro nasze przylgnięcie do Boga
daje nam możliwość spojrzenia na sie-
bie z Jego perspektywy, to samo tyczyć
się będzie każdego stanu, w jaki wcho-
dzimy, w tym również małżeństwa:
„Powszechne powołanie do świętości
jest skierowane również do małżon-
ków i rodziców chrześcijańskich: okre-
ślone w sprawowanym sakramencie
zostaje przełożone na konkretny język
rzeczywistości życia małżeńskiego i ro-
dzinnego” (św. Jan Paweł II, Familiaris
consortio, 56). Już sama decyzja o za-
warciu małżeństwa sakramentalnego
świadczy o pragnieniu wpisania go
w sferę nadprzyrodzoną. Małżonko-
wie przyjmują łaskę i zadanie jedno-
ści, będącej odzwierciedleniem jed-
ności Trójcy Świętej i odpowiedzią na
prośbę Chrystusa, by „wszyscy sta-
nowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie,
a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno
w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie
posłał” (J 17,21). Jakkolwiek by na to
spojrzeć, jest to odbudowywanie po-
rządku, który został zburzony w wy-
niku grzechu pierworodnego.
„Świętymi bądźcie” –
w codzienności
Nasza codzienność staje się zatem
areną spotkania z Bogiem w drugim
człowieku. Małżeństwo daje nam pole
do popisu, bo oto niezależnie od po-
gody i od kondycji, w zdrowiu i cho-
robie, doli i niedoli jesteśmy wciąż ze
sobą. Musimy potrafić okazać sobie
troskę, zrozumienie i napracować się
dla podtrzymania owej jedności. Na-
sza świętość rozwija się więc w tym
laboratorium małżeńsko-rodzin-
nym zgodnie z tym, do czego zachę-
ca św. Paweł: „Jako więc wybrańcy
Boży – święci i umiłowani – obleczcie
Możliwość wzrostu
człowieka jest wyrazem
jego wolności
szym „tu i teraz”. Mylne rozumienie
świętości w małżeństwie każe nam
czasem dostrzegać ją jedynie w ja-
kichś ekstraposługach na zewnątrz
domu, w jakichś nagłośnionych me-
dialnie przedsięwzięciach, być może
w tym, co robiliśmy kiedyś przed wej-
ściem w związek. Tymczasem wiele
powołań realizuje się w zwyczajnej
codzienności. „Jesteś żonaty czy za-
mężna?” – pyta papież Franciszek.
„Bądź świętym, kochając i troszcząc
się o swojego męża lub swoją żonę,
tak jak Chrystus uczynił wobec Ko-
ścioła” (Rzym, 15 sierpnia 2013 r.). In-
nymi słowy, „wykorzystaj te okazje,
które nadarzają się każdego dnia, żeby
dokonywać zwykłych czynów w nie-
zwykły sposób” (kard. François-Xavier
Nguyen Van Thuan, cyt. za: papież
Franciszek, Gaudete et exultate). Być
może podjęte wyrzeczenie w imię
utrzymania małżeńskiej zgody, oka-
zana współmałżonkowi troska, zro-
bione śniadanie, rozmowa pomimo
zmęczenia – są właśnie budowaniem
takiej świętości w codzienności na
miarę zdobycia K2? Codzienność
odkrywa przed nami niesamowite
perspektywy.
„Świętymi bądźcie” –
w pożyciu
„W całym postępowaniu stańcie się
wy również świętymi na wzór Świę-
tego, który was powołał, gdyż jest na-
pisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem

48 Miłujcie się! nr 2021-3

 Małżeńskie sacrum i profanum

Modlitwa zawierzenia
Ruchu Czystych Serc
Małżeństw
Panie Jezu, dziękujemy Ci, że uko-
chałeś nas miłością bez granic, nie
wahając się nawet oddać za nas życie.
Dziękujemy Ci za to, że Twoja miłość
chroni nas od zła, podnosi z najwięk-
szych upadków i leczy najboleśniejsze
rany. Dziękujemy Ci za Twoją obecność
w sakramencie małżeństwa i za to,
że u Ciebie zawsze możemy znaleźć
lekarstwo na każde zło oraz siłę
do pokonywania wszelkich trudności
i kryzysów. Oddajemy Ci swoją pa-
mięć, rozum, wolę, swoje dusze i ciała
wraz ze swoją płciowością. Przyrze-
kamy codziennie spotykać się z Tobą
na wspólnej modlitwie i w lekturze
Pisma św., w częstym przyjmowaniu
Komunii św. oraz w adoracji Najświęt-
Fot. Angelo Ferron / Dreamstime.comw / „Miłujcie się!”

szego Sakramentu. Postanawiamy re-

gularnie przystępować do sakramentu
pojednania, nie ulegać zniechęceniu
i natychmiast podnosić się z każdego
grzechu.
Postanawiamy nie kupować, nie czy-
tać i nie oglądać zdjęć, czasopism,
filmów ani stron internetowych
o treściach pornograficznych. Przyrze-
kamy nie używać żadnych środków
antykoncepcyjnych i rezygnujemy
z samej postawy antykoncepcyjnej.
Przyrzekamy być zawsze gotowymi
na przyjęcie każdego dziecka, które święty” – napisał św. Piotr (1 P 1,15-16).
Ty, Panie, pragniesz powołać do życia. Świętość nie ogranicza się do kilku Na okazje do świętości
Pragniemy być dla swoich dzieci aspektów życia – ona jest przyjętym się nie czeka – ona
dobrymi wychowawcami, aby własną patrzeniem na człowieka jako na ca-
postawą i świadectwem ukazywać im łość. Tym samym w małżeństwie urzeczywistnia się
drogę do Ciebie. dotyka również kwestii małżeńskie- w naszym „tu i teraz”
Panie Jezu, ucz nas systematycznej go pożycia. Proponuje mu czystość
pracy nad sobą, umiejętności kontro- relacji. Tak jak mówimy o czystości
lowania naszych pobudzeń seksual- przedmałżeńskiej, tak nie możemy seksualności wyraża się ona w dba-
nych i emocji. Prosimy Cię o odwagę urywać tematu w momencie wejścia niu o właściwe przeżywanie zbliżenia,
w codziennym przeciwstawianiu się w związek. Niekiedy nie jest to dla par o respektowanie w nim godności dru-
złu, abyśmy unikali wszystkiego, co
zrozumiałe. Bo o ile dbanie o czystą giej osoby (żony, męża, ale i potencjal-
uzależnia i zniewala, a przede wszyst-
relację, rozumianą jako wstrzemięźli- nego dziecka, które może się poprzez
kim narkotyków, alkoholu i nikotyny.
Ucz nas tak postępować, aby w na-
wość, w narzeczeństwie może być roz- to zbliżenie począć), gotowość na po-
szym życiu najważniejsza była miłość. patrywane w kategorii inwestowania dejmowanie okresów wstrzemięź-
Maryjo, Matko nasza, prowadź nas w przyszłość zbliżającego się małżeń- liwości w imię naturalnej regulacji
drogami wiary do samego źródła stwa, o tyle podejmowanie jeszcze ja- poczęć… Wszystko to jest dalszą dro-
miłości – do Jezusa. Za Świętym Ja- kichkolwiek wyrzeczeń w całej reszcie gą budowania miłości wolnej, a więc
nem Pawłem II pragniemy całkowicie życia wydaje się zbyt trudne i nieuza- świętej. Oznacza kontynuację wzra-
zawierzyć się Tobie: „Totus Tuus, Ma- sadnione. Tymczasem w momencie stania. A możliwość wzrostu człowie-
ryjo!”. W Twoim Niepokalanym Sercu rozpoczęcia drogi małżeńskiej pojęcie ka jest wyrazem jego wolności. W tym
składamy całych siebie, wszystko, czystości się zmienia. Przede wszyst- świetle ważne jest więc, by zdać so-
czym jesteśmy, każdy swój krok, każdą kim czystość jawi się w głęboko rozu- bie sprawę z tego, że stosowanie an-
chwilę swego życia. mianej uczciwości małżeńskiej, i to na tykoncepcji w małżeństwie jest tego
Amen. wielu płaszczyznach życia. Na terenie zaprzeczeniem. Decydowanie się

Miłujcie się! nr 2021-3 49

Promocje Wydawnictwa Agape:

Świadectwa

Poznaj poruszające historie kobiet,

które przeszły ze świata ciemności
do wiary w Jezusa Chrystusa.

• Marta Przybyła
I dam wam serce nowe
• Moira Noonan
Wyrwana z ciemności

cena kompletu: 50 zł 38 zł

Płyty z muzyką

Pieśni ku czci Matki Bożej, Bożego miłosierdzia

oraz uwielbieniowe w aranżacji zespołu Lumen.
Doskonały prezent dla młodzieży i starszych osób.

• Przy sercu Twoim. Kantata dla NMP

• Pop-oratorium „Miłosierdzie Boże”
• Błogosławieni czystego serca

cena kompletu: 79 zł 35 zł

Jim Warner Wallace Hatune Dogan, Tonia Riedl

Sprawa Siostra Hatune.
chrześcijaństwa – Zakonnica
śledztwo wznowione z misją specjalną
Policjant śledczy za pomocą metod Siostra Hatune dociera
stosowanych we współczesnej dziś do milionów ludzi
kryminalistyce udowadnia na całym świecie.
prawdziwość zmartwychwstania Jej dzieła są zorientowane
Jezusa Chrystusa i wiarygodność na drugiego człowieka,
świadków tego najważniejszego na niesienie mu miłości
dla chrześcijaństwa wydarzenia. i pomocy.
format: B5 | 328 stron | oprawa twarda
cena: 59 zł 45 zł format: A5 | 208 stron | oprawa twarda
cena: 29 zł 20 zł

Promocja obowiązuje do 30 września 2021 r. lub do wyczerpania zapasów.

Zamówienia: sklep.milujciesie.pl; tel. (+48) 61 852 32 80 (pon.-pt.: 7.30-15.00).

50 Miłujcie się! nr 2021-3


na nią jest tak naprawdę jakimś za-
strzeżeniem co do komplementarno-
ści współmałżonka w jego fizyczności,
nieprzyjmowaniem jego całkowitego
daru z siebie. A jeśli tak jest, to zna-
czy, że traktujemy drugiego wybiór-
czo, cząstkowo. Małżonkowie zajmują
wówczas „postawę sędziów zamysłu
Bożego i manipulują oraz poniżają
płciowość ludzką, a wraz z nią oso-
bę własną i współmałżonka, fałszu-
jąc wartość całkowitego daru z sie-
bie. W ten sposób naturalnej mowie,
która wyraża obopólny, całkowity dar
małżonków, antykoncepcja narzuca
mowę obiektywnie sprzeczną, czyli
taką, która nie wyraża całkowitego
oddania się drugiemu; stąd pochodzi
nie tylko czynne odrzucenie otwarcia
się na życie, ale również sfałszowanie
wewnętrznej prawdy miłości małżeń-
skiej, powołanej do całkowitego osobo-
wego daru” (Familiaris consortio, 32).
Takie postępowanie jest stawianiem
w relacji na wrażenia. Te zaś zaczną
z czasem gasnąć, a lęk, który leży u źró-
deł antykoncepcji, pozostanie. Prze-
zwyciężenie takiej mentalności jest
wyzwaniem, ale nie niemożliwym do
zrealizowania. Ważne jest więc, żeby
na początek zadbać o dobrą znajo-
mość własnego organizmu oraz na-
turalnych metod planowania rodziny,
co jest najuczciwszym i, swoją drogą,
najzdrowszym podejściem do tematu.
Być po „jasnej stronie mocy”
O świętość trzeba powalczyć. Czasem
z samym sobą. Źródła mocy należy
szukać w Bogu. Kościół, zachęcając
małżonków, ażeby w swoim wspól-
nym życiu urzeczywistniali obraz
Boga, który jest miłością, i odzwier-
ciedlali Trójcę Świętą, która jest peł-
nią jedności, daje im potrzebne na-
rzędzia. Codzienna modlitwa staje
się miejscem dialogu małżonków i za-
wierzenia się Stwórcy. Wzmocniona
czytaniem Pisma Świętego jest na-
miotem spotkania z Bogiem, miej-
scem poznania Miłości prawdziwej,
a poprzez Nią poznania siebie i współ-
małżonka odpowiadającego na skiero-
wane do niego słowo.
Takim miejscem umocnienia jest
niewątpliwie Eucharystia. „Wspól-
notowa droga modlitwy osiąga swo-
ją kulminację we wspólnym udziale
w Eucharystii” – przypomina papież  ką Maryją i ze św. Józefem pragnie
Ruch Czystych Serc Małżeństw
„Bądź świętym, kochając
i troszcząc się o swojego
męża lub swoją żonę,
tak jak Chrystus uczynił
wobec Kościoła”
(papież Franciszek)
Franciszek. „Tam małżonkowie mogą
zawsze przypieczętować paschal-
ne przymierze, które ich zjednoczy-
ło, a które odzwierciedla przymierze
Boga z ludzkością przypieczętowane
na krzyżu. Eucharystia jest sakramen-
tem Nowego Przymierza, w którym
dokonuje się odkupieńcze działanie
Chrystusa (por. Łk 22,20). W ten sposób
można dostrzec głębokie więzi między
życiem małżeńskim a Eucharystią. Po-
karm Eucharystii jest siłą i inspi-
racją, aby przeżywać każdego dnia
przymierze małżeńskie jako »Ko-
ściół domowy«” (papież Franciszek,
Amoris laetitia, 318).
Jest też sakrament pojednania.
„Każdy bowiem grzech nie tylko na-
rusza przymierze z Bogiem, ale i nad-
wyręża jedność małżeńską” (por. Fa-
miliaris consortio, 58). Święty Paweł VI
wprost zachęca małżonków, by nie
upadali na duchu, ale z pokorą i wy-
trwałością uciekali się do miłosierdzia
Bożego, którego sakrament pokuty ob-
ficie udziela (por. Humanae vitae, 25).
Jest to też sakrament uzdrowienia, bo
pozwala odbudowywać i udoskonalać
jedność małżonków.
Droga do świętości jest więc wciąż
otwarta, a małżeństwo nadal pozosta-
je sprawą Bożą.
Marie Cofta
Ruch Czystych Serc
Małżeństw
Małżonkowie mają obdarowywać się
wzajemnie miłością, której jedynym
źródłem jest Chrystus. Tylko wtedy
będą oni mieli w swoim sercu mi-
łość, kiedy będą w stanie łaski uświę-
cającej, gdy znajdą czas na codzien-
ną modlitwę, kiedy będą regularnie
przystępować do sakramentu pokuty
oraz przyjmować Jezusa w Euchary-
stii. Pan Jezus razem ze swoją Mat-
uzdalniać małżonków do przeżywa-
nia czystej, bezinteresownej i wza-
jemnej miłości, dlatego chce leczyć
ludzkie serca oraz uwalniać je od ego-
izmu i wszelkich innych grzechów.
W tym celu Jezus zaprasza wszystkich
małżonków do wspólnoty Ruchu Czy-
stych Serc Małżeństw.
Kiedy i jak można przystąpić
do tej wspólnoty? W każdej chwi-
li! Najpierw trzeba pójść do spowie-
dzi św., a po przyjęciu Jezusa w Komu-
nii św. oddać Mu siebie na wyłączną
własność, odmawiając Modlitwę za-
wierzenia RCSM.
Prosimy o poinformowanie na-
szej redakcji o swoim przystąpieniu
do  RCSM, abyśmy mogli przesłać
Wam specjalne błogosławieństwo
i wpisać Was do Księgi czystych serc.
Każdego dnia odmawiajcie  Modli-
twę zawierzenia RCSM; pamiętajcie
o zobowiązaniach w niej zawartych
oraz wcielajcie je w życie. A kiedy za-
atakują Was pokusy, wtedy natych-
miast zwracajcie się do Jezusa i Maryi
z gorącą prośbą o pomoc. Pamiętajcie:
„Wierny jest Bóg i nie dozwoli was ku-
sić ponad to, co potraficie znieść, lecz
dopuszczając pokusę, równocześnie
wskaże sposób jej pokonania, abyście
mogli przetrwać” (1 Kor 10,13).
Codziennie podejmujcie syste-
matyczną pracę nad kształtowaniem
swojego charakteru. Tak uporządkuj-
cie plan swych codziennych zajęć, aby
znalazł się w nim czas na modlitwę,
pracę i odpoczynek. Najważniejszą
czynnością dnia ma być modlitwa.
Tylko ten ma miłość w sercu, kto
się modli, przyjmuje i adoruje Je-
zusa w Eucharystii. Wierność zobo-
wiązaniom zawartym w modlitwie
RCSM będzie wypełnianiem woli
Boga oraz zgodą na to, abyście mocą
Chrystusa mogli przezwyciężać swój
egoizm, złe nawyki i uczyli się kochać
czystym sercem.
Pamiętajcie, że pismem formacyj-
nym RCSM jest „Miłujcie się!”. Regu-
larnie czytajcie ten dwumiesięcznik
i posługujcie się nim w ewangelizacji
swojego środowiska. Prosimy, przysy-
łajcie do naszej redakcji swoje świa-
dectwa. Na codzienny trud kroczenia
drogą wiary i kształtowania swojego
charakteru z serca Wam błogosławię.
ks. Mieczysław Piotrowski TChr
z zespołem redakcyjnym
Miłujcie się! nr 2021-3 51
 Świadectwo

Fot. archiwum autorki świadectwa

Zofia, autorka świadectwa, z mężem

Boży plan dla nas

mogłabym iść przez życie. Pozna-
W pracy, którą rozpoczęłam po studiach, kierownik wałam w tamtym czasie oczywiście
żartował, że zrobi casting na mojego męża. różnych chłopców, ale to nie było to.
W pracy, którą rozpoczęłam
Śmiejąc się z tego, mówiłam, że na wszystko po studiach, kierownik żartował,
przyjdzie czas, jednak w głębi ducha było mi smutno, że zrobi casting na mojego męża.
że nie mam jeszcze swojej drugiej „połówki”. Śmiejąc się z tego, mówiłam, że na
wszystko przyjdzie czas, jednak
w głębi ducha było mi smutno, że

C
odziennie dziękuję Bogu
za mojego wspaniałego męża,
którego „wymodliłam sobie”
za wstawiennictwem św. Józefa.
Wszystkich poszukujących „dru-
giej połówki” zachęcam do modli-
twy do tego wielkiego Orędowni-
ka u Boga. Święty Józef wstawi się
w Waszej sprawie – jestem tego pew-
na. Czasem tylko potrzeba troszkę
cierpliwości.
O dobrego męża modliłam się
przez 14 lat. Pewnie niektórym
wyda się to długo, ale z perspektywy
czasu wiem, że Boży plan jest naj-
lepszy, jaki może być. Będąc w szkole
średniej, usłyszałam, że św. Józef
zajmuje się takimi sprawami, i po-
stanowiłam wtedy modlić się za
Jego wstawiennictwem. Skończy-
łam liceum, później studia, a tu na
horyzoncie nie było tego, z którym
nie mam jeszcze swojej drugiej „po-
łówki”. Koleżanki miały już mężów,
niektóre – dzieci, a ja ciągle musia-
łam szukać kogoś na kolejne wesele
znajomych. Ten czas samotności
starałam się wykorzystywać na róż-
ne wyjazdy z PTTK-u, np. w góry, na
spływy kajakowe czy narty. Upra-
wiałam sport, robiłam szkolenia,
kursy, jeździłam po świecie.
Wtedy, w najmniej oczekiwanym
momencie, poznałam Krzysztofa.

52 Miłujcie się! nr 2021-3

 Świadectwo

Postanowiliśmy
codziennie uczestniczyć
we Mszy św., aby Bóg
nas umacniał
Zakolegowaliśmy się; często wspól-
nie spędzaliśmy czas, poznając się
coraz lepiej. Pewnego dnia Krzysztof
oznajmił mi, że się we mnie zako-
chał, i zostaliśmy parą. Mój chłopak
okazywał mi wielką miłość: często
obdarowywał mnie kwiatami, dużo
komplementował. Nasze spotkania
utwierdzały nas w przekonaniu, że
jesteśmy sobie pisani.
Krzysztof na początku naszej
znajomości był bardzo daleko od
Boga. Dla mnie wiara była i jest bar-
dzo ważna, dlatego poprosiłam go,
aby po kilkunastu latach przerwy
poszedł do spowiedzi. Nie było to
dla niego łatwe, ale wyspowiadał się
z całego swojego życia i szczerze się
nawrócił. Od tamtej pory zaczęli-
śmy się wspólnie modlić i chodzić
na niedzielną Mszę św.; nieraz też
modliliśmy się wspólnie różańcem.
Po dziewięciu miesiącach Krzysztof
zabrał mnie na Jasną Górę, gdzie za
obrazem Matki Bożej poprosił mnie
o rękę. Była to rocznica objawień
Matki Bożej w La Salette.
Zimą zaczęliśmy planować ślub
i ustaliliśmy termin na 15 sierpnia.
Przygotowań było sporo, a jesz-
Fot. archiwum autorki świadectwa

cze do tego wszystkiego w marcu

pojawiła się pandemia. W związku
z sytuacją epidemiologiczną przez
pewien czas nie było możliwości
organizowania wesel, dlatego nie
wiedzieliśmy, jak to będzie. Zaufa-
liśmy jednak Bogu, wierząc, że On W święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny ślubowaliśmy sobie przed Bogiem miłość
się wszystkim zajmie.
W czasie narzeczeństwa mieli-
śmy burzliwy czas i niewiele wtedy Krzysztof na początku naszej znajomości był bardzo
brakowało, aby nasz związek rozpadł
się z wielkim hukiem. Dzięki Bogu
daleko od Boga. Dla mnie wiara była i jest bardzo
przetrwaliśmy te trudne chwile. ważna, dlatego poprosiłam go, aby po kilkunastu
Nieraz słyszałam, że przed ślubem latach przerwy poszedł do spowiedzi
wiele par się rozchodzi, dlatego by-
liśmy świadomi, że to szatan nas
atakuje. Postanowiliśmy codzien- przekonujemy się, że nasze małżeń- uda się spotkać osobę, która jest
nie uczestniczyć we Mszy św., aby stwo to Boży plan dla nas. nam pisana. Święty Józef z pewno-
Bóg nas umacniał. I tak 15 sierp- Każdemu polecam modlitwę ścią dopomoże! Nie zwlekajcie i już
nia, w święto Wniebowzięcia Naj- za wstawiennictwem św. Józefa. od dziś zacznijcie się modlić za jego
świętszej Maryi Panny, ślubowa- Wybór współmałżonka jest zbyt wstawiennictwem!
liśmy sobie przed Bogiem miłość. poważną sprawą, żeby liczyć tylko
Jesteśmy szczęśliwi i każdego dnia na siebie. Z Bożą pomocą na pewno Zofia

Miłujcie się! nr 2021-3 53

 Świadectwo

Szczególna opieka
Maryi
unieruchomienia otworzyłam je.
Przez moją głowę momentalnie przeszły dwie myśli: Okazało się, że tir wjechał dokład-
albo zaraz umrę zmiażdżona przez tira, albo przeżyję, nie na sam środek jezdni pomiędzy
mnie a kobietę, która jechała z na-
ale nie wiem, w jakim stanie... Nie chciałam na to przeciwka i która zrobiła dokładnie
patrzeć, więc zacisnęłam mocno oczy… taki sam manewr jak ja: maksy-
malnie przytuliła się do swojego
pobocza, robiąc miejsce pośrod-

P
ku jezdni na przejazd ciężarówki.
oprzez wspólnotę Ruchu Czy- Kiedy otworzyłam oczy, tir dopiero
stych Serc, codzienną pracę kończył hamować. W pierwszym
nad sobą i wstawiennictwo odruchu spojrzałam na różaniec…
bł. Karoliny Pan Bóg daje mi nama- Byłam tak przestraszona, że przez
calne znaki swojej obecności przy dłuższą chwilę nie mogłam się poru-
mnie, a także obecności Maryi. szyć ani nabrać głębszego wdechu.
W tym momencie zdałam sobie
Ocalone życie sprawę z tego, co się stało i co się
mogło stać. Uzmysłowiłam sobie, że
W maju ubiegłego roku, wracając jakimś cudem, w ułamkach sekund,
do domu samochodem, zaczęłam trzej kierowcy podjęli najlepsze
odmawiać różaniec. W pewnym mo- w tej sytuacji decyzje. Było przecież
mencie w lusterku zobaczyłam tira, kilka możliwych wariantów próby
który zbliżał się do mnie z bardzo wyjścia z sytuacji, lecz tylko ten
dużą prędkością. Zaniepokoiło mnie jeden mógł ocalić nam wszystkim
to, że jedzie tak blisko mnie. Serce życie! Od razu wiedziałam, że była
zaczęło mi szybciej bić, kiedy cięża- to szczególna opieka Maryi, że Ona
rówka była tuż za mną, a jechaliśmy tam była i tym wszystkim pokiero-
w dół i zbliżaliśmy się do zwężenia wała tak, że nikomu nic się nie stało.
drogi. Mój pas jezdni ze względu Dla mnie był to cud i wielki znak Jej
na remont był akurat zamknięty – obecności!
powinnam się więc w tym miejscu
zatrzymać i poczekać, aż przeciwle- Zawierzenie Matce Bożej
gły pas będzie wolny. Kiedy zaczę-
łam zwalniać, kierowca tira zaczął Krótko po tym wydarzeniu otrzyma-
Fot. archiwum autorki świadectwa

trąbić, dając mi do zrozumienia, łam od przyjaciela z Ruchu Czystych

że coś jest nie tak i że nie może Serc nagranie konferencji, w której
się zatrzymać. Pomyślałam, że to ks. Glas opowiadał o całkowitym
już koniec ze mną, gdyż nie mam zawierzeniu się Maryi poprzez spe-
gdzie uciekać: przede mną zaczy- cjalne nabożeństwo. Jest ono opi-
nał się zamknięty odcinek drogi, sane w książce św. Ludwika Marii
a z naprzeciwka jechał samochód. Anna, autorka świadectwa Grigniona de Montfort pt. Trak-
Obok było wąskie pobocze, a za nim tat o prawdziwym nabożeństwie do
opadająca w dół skarpa... Skręciłam Najświętszej Maryi Panny. Od razu
kierownicę w stronę pobocza, mak- myśli: albo zaraz umrę zmiażdżo- przeczytałam to dzieło i poczu-
symalnie się do niego przytulając. na przez tira, albo przeżyję, ale nie łam ogromne pragnienie jeszcze
Skuliłam się w kulkę i tylko zaci- wiem, w jakim stanie... Nie chcia- głębszego zawierzenia się Maryi.
snęłam w ręce różaniec. Przez moją łam na to patrzeć, więc zacisnęłam Jednocześnie jednak pojawił się we
głowę momentalnie przeszły dwie mocno oczy... Po chwili całkowitego mnie strach. Przypomniałam sobie

54 Miłujcie się! nr 2021-3

 Świadectwo

moment, kiedy chciałam przed laty

wstąpić do RCS-u. Wtedy także to-
warzyszył mi lęk, który jednak zo-
stał przezwyciężony przez zaufanie
do Jezusa. Ufałam, że On nigdy mnie
nie zawiedzie, że zawsze będzie ze
mną i zawsze mi pomoże. Dopiero
dziś, z perspektywy czasu dostrze-
gam, że moje wstąpienie do RCS
było bardzo dobrą decyzją. Podob-
nie było teraz z aktem całkowite-
go zawierzenia się Maryi. Pojawił
się strach oraz wątpliwość, czy to
w ogóle ma sens. Jednakże myśli
te przezwyciężyło zaufanie do Boga
i do Matki Bożej. Wiedziałam, że to
Ona uratowała mi życie i że będzie
to czyniła cały czas, dzień po dniu.
Po roku widzę ogromne owoce
tego zawierzenia. Wiem, że Mary-
ja jest bardzo blisko każdego z nas,
czy mamy tego świadomość czy nie.
Jest naszą najukochańszą i najwspa-
nialszą Mamą. Nasza ziemska mama
dała nam ciało i życie, a nasza nie-
bieska Mama kształtuje naszą duszę
i serce. Zawierzenie się Maryi i moż-
liwość poznania Jej poprzez Traktat
o prawdziwym nabożeństwie do NMP
jest dla mnie wielkim skarbem,
o który przez codzienną, wytrwałą
modlitwę pragnę dbać.
Jest wiele pięknych chwil, ale
przychodzą też trudności; one z ko-
Fot. Curaphotography / Dreamstime.com

lei uczą całkowitego zaufania Bogu

oraz Maryi, która nigdy nie opuszcza
człowieka. Mimo że wiem, iż Matka
Boża cały czas opiekuje się zarówno
mną, jak i każdym człowiekiem, to
w chwilach bardzo trudnych ciężko
jest nieraz ufać. Wówczas pozostaje
jeszcze to, co najważniejsze, a zara-
zem stojące ponad uczuciami i rozu-
mem – wola. Kiedy jest mi naprawdę Przypomniałam sobie moment, kiedy chciałam
trudno, staram się mówić Jezusowi
prawdę – taką, jaka jest w moim ser- przed laty wstąpić do RCS-u. Wtedy także towarzyszył mi
cu. Zwykle brzmi to mniej więcej tak: lęk, który jednak został przezwyciężony przez zaufanie
„Jezu, moje uczucia oraz mój rozum do Jezusa. Ufałam, że On nigdy mnie nie zawiedzie
są dalekie od zaufania Tobie w tej sy-
tuacji, ale oddaję Ci swoją wolę – tak
bardzo pragnę ufać Ci swoją wolą, św. Pawła: „wszystko mogę w Tym, poprzez modlitwę różańcową, czyta-
wbrew uczuciom i rozumowi, które który mnie umacnia” (Flp 4,13). Ja nie Pisma Świętego oraz częstego ko-
są Tobie przeciwne. Wiem, że to, co sama z siebie jestem bardzo słaba, rzystania z sakramentu pojednania.
czynisz w danym momencie, jest dla o czym nieraz się przekonałam. Moż- To są największe dary i skarby dane
mnie najlepsze!”. Takie trwanie przy na jednak kroczyć drogą życiowego nam zupełnie za darmo! Wymagają
Jezusie jest bardzo trudne, ale i bar- powołania i nieść codzienny krzyż one nieraz poświęcenia z naszej stro-
dzo ważne, gdyż nie pozwala stracić obowiązków, cierpienia i wyrzeczeń, ny, lecz przynoszą zawsze niesamo-
z Nim kontaktu. pod warunkiem jak najczęstszego wite owoce!
Pan Bóg wyraźnie nam też mówi, umacniania się Ciałem Pana Jezu-
żebyśmy nie zapominali o słowach sa, przebywania w obecności Maryi Anna

Miłujcie się! nr 2021-3 55

 Świadectwo

Fot. archiwum autorów świadectwa

Zuzia i Mateusz, autorzy świadectwa, z córką Ulą

Prawda wyzwoliła
naszą miłość
Pan połączył nas w Częstochowie
Wielkie znaczenie miała dla nas formacja w Ruchu przed czuwaniem czytelników
Czystych Serc. […] Pan uleczył rany naszych serc. „Miłujcie się!”, podczas nocnej ado­
racji Najświętszego Sakramentu
Staliśmy się szczęśliwymi ludźmi. u Sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej.
Porozmawialiśmy szczerze o swo-
ich świadectwach oraz o tym, co się

P
oznałem Zuzię na spotkaniu
Ruchu Czystych Serc w Byd-
goszczy. Po paru latach bycia
w RCS-ie każde z nas odważyło się
powiedzieć swoje świadectwo na
lokalnym spotkaniu wspólnoty. Przy-
znaliśmy się wtedy przed wszystkimi
do swoich błędów, grzechów i słabo-
ści. Dopiero wypowiedziana prawda
o sobie otworzyła nas na miłość.
W moim sercu, po świadectwie Zuzi,
pojawiła się myśl, że może to właśnie
ona będzie moją żoną. W sercu Zuzi
z kolei pojawiła się myśl, że to wła-
śnie ja zostanę jej mężem.
Od tamtego momentu zaczę-
liśmy się do siebie zbliżać i co-
raz częściej razem spędzać czas.
pojawiło w naszych sercach. A kiedy
się okazało, że oboje odkryliśmy to
samo, zrozumieliśmy, że Pan po-
wołuje nas do małżeństwa. Oddali-
śmy naszą relację pod opiekę Pana
Jezusa podczas adoracji. Następne-
go dnia przeżyliśmy piękne chwile,
gdy w trakcie modlitwy przed Naj-
świętszym Sakramentem przed cu-
downym obrazem jasnogórskim

56 Miłujcie się! nr 2021-3

 Świadectwo

Zanim zostaliśmy parą,

każde z nas odmawiało
Nowennę pompejańską
w intencji dobrego
współmałżonka

wspólnie odmówiliśmy Modlitwę

zawierzenia Ruchu Czystych Serc.
W Wigilię, po pół roku bycia ra-
zem, postanowiłem oświadczyć się
Zuzi. Wiele lat zastanawiałem się,
jak powinna wyglądać ta chwila.
Miałem wielkie plany co do tego
wydarzenia. Jednak w trakcie po-
głębiania się naszej relacji zrozu-
miałem, że najbardziej odpowiedni
moment to czas adoracji. Zwróci-
łem się o pomoc w realizacji swoje-
go zamierzenia do duchowego opie-
kuna wspólnoty Ruchu Czystych
Serc w Bydgoszczy i przed pasterką,
przed Panem Jezusem, poprosiłem
Zuzię o rękę. W najpiękniejszych
chwilach zawsze towarzyszy nam
Chrystus.
Wytrwanie w czystości przed
ślubem było dla nas nie lada wy-
zwaniem. Zły nie spał i często
Fot. archiwum autorów świadectwa

nas kusił. Niestety, popełniliśmy

w tamtym czasie sporo błędów.
Sam przez wiele lat byłem uzależ-
niony od pornografii i samogwał-
tu. Po trzech miesiącach narze-
czeństwa na nowo zdarzały mi się
upadki. Będąc w RCS-ie, wyrobiłem Walka o prawdę, wzajemną szczerość i czyste serce umacnia naszą więź
w sobie nawyk, że po każdym upad-
ku szedłem do spowiedzi świę-
tej, by trwać w łasce uświęcającej. Komunii Świętej wspólnie odmówili-
Dużo czasu zajęło mi przyznanie Dzięki wspólnocie Ruchu śmy Modlitwę zawierzenia RCSM.
się do tych upadków przed Zuzią. Czystych Serc poznaliśmy Dziś jesteśmy już trzy lata po
Na szczęście prawda nas wyzwoliła prawdziwą Miłość ślubie, a Pan Bóg obdarował nas
(por. J 8,32). Podczas Mszy św. z bło- wspaniałą córeczką Ulą, która nie-
gosławieństwem olejami św. Szar- dawno skończyła dwa latka. W na-
bela modliliśmy się o czystość. poznaliśmy prawdziwą Miłość, którą szym małżeństwie zdarzają się też
Muszę jeszcze wspomnieć o sile staramy się naśladować; nauczy- gorsze chwile. Przyznawanie się do
Nowenny pompejańskiej. Zanim zo- liśmy się też walczyć z własnymi błędów nie jest sprawą łatwą, ale
staliśmy parą, każde z nas odmawia- słabościami oraz poznaliśmy wielu walka o prawdę, wzajemną szcze-
ło tę modlitwę w intencji dobrego przyjaciół. Pan uleczył rany naszych rość i czyste serce na szczęście wy-
współmałżonka. Gdy nasze drogi serc. Staliśmy się szczęśliwymi ludź- grywa i umacnia naszą więź.
się złączyły, już wspólnie modlili- mi. Jesteśmy wdzięczni Bogu, że na Na naszych obrączkach wid-
śmy się nowenną za naszą przyszłą naszej drodze postawił RCS. nieje cytat: „Prawda was wyzwoli”,
rodzinę. Widzimy ogromne owoce Pobraliśmy się po niecałym pół- by przypominać nam, że nigdy nie
tej modlitwy. tora roku narzeczeństwa, 28 kwiet- mamy bać się prawdy. Prawda wy-
Wielkie znaczenie miała dla nia 2018 r., we wspomnienie św. Jo- zwoliła naszą miłość.
nas także formacja w Ruchu Czy- anny Beretty-Molli, którą obraliśmy
stych Serc. Dzięki tej wspólnocie za swoją patronkę. Po przyjęciu Zuzia i Mateusz

Miłujcie się! nr 2021-3 57


Chcemy budować
na fundamencie wiary!
Łukasz
Od wielu lat zmagam się ze sobą,
walcząc o czystość. Niejedno-
krotnie Pan Bóg dotykał mojego
serca, wskazując mi drogę walki
u Jego boku. Chcę podejmować
codziennie starania o czystość.
Jestem świadom, że pomimo
trudności i prób dopuszczonych
przez Pana oraz pokus pocho-
dzących od Złego, Bóg zawsze
pokazuje drogę wyjścia z trud-
nych sytuacji oraz daje nadzieję
na nowe serce – czyste, kocha-
jące, przebaczające. Chcę trwać
w postanowieniu życia czystą
miłością, gdyż jestem przekona-
ny, że w ten sposób Bóg pokaże
mi, jak udoskonalić moją miłość
do Niego, do drugiego człowieka
i do samego siebie.
Katarzyna
Idąc za przykładem rodziców,
od zawsze pragnęłam życia
w czystości. Odkąd stałam się
dorastającą dziewczyną, jest to
dla mnie bardzo ważna spra-
wa, szczególnie gdy widzę za-
chowanie i wartości rówieśni-
ków, tak bardzo odbiegające od
moich. Podczas bierzmowania
za patronkę wybrałam sobie
bł. Karolinę Kózkównę, aby po-
magała mi na drodze czystości.
O RCS słyszałam wielokrotnie,
58 Miłujcie się! nr 2021-3
Świadectwo
lecz nie interesowałam się głę-
biej tą wspólnotą. „Miłujcie się!”
zaczęłam pożyczać od mamy
i odkryłam tam świadectwa
oraz artykuły, z których coraz
więcej się dowiadywałam na
temat czystości.
W ostatnim czasie poznałam
chłopaka. Pragnę budować z nim
zdrową, opartą na Bożych war-
tościach relację, a nie taką, któ-
ra ograniczałaby się jedynie do
fizyczności i do tego, co promu-
je dzisiejszy świat. Postanowi-
łam dołączyć do RCS, aby jeszcze
bardziej umacniać się w swoim
postanowieniu, by razem z Jezu-
sem iść drogą czystości i za Jego
przykładem uczyć się prawdzi-
wej miłości.
Damian
Pochodzę z dobrej, katolickiej
rodziny. Kiedy byłem dzieckiem
i nastolatkiem, to zawsze w nie-
dzielę byliśmy na Eucharystii.
W którymś momencie przesta-
łem chodzić na Mszę św. i do
spowiedzi. Chodzenie do kościo-
ła stało się dla mnie przykrym
obowiązkiem.
Moje zniewolenie rozpoczę-
ło się, gdy byłem w gimnazjum.
Pierwszy film pornograficzny
skopiowałem od kolegi. Po ja-
kimś czasie zacząłem codzien-
nie oglądać tego typu materia-
ły. Codziennie też uprawiałem
samogwałt, nierzadko kilka razy
dziennie. Filmy, które oglądałem,
były coraz bardziej wynaturzone
i agresywne. W tamtym czasie
myślałem, że seks to miłość.
Nawrócenie przyszło, gdy
miałem 30 lat. Wtedy to kolega
z pracy zaproponował mi, abym
przyszedł na Mszę św. i spotka-
nie, na którym formowała się
nowa grupa. Wszyscy wyrazili
chęć przychodzenia na kolejne
spotkania i podpisali deklaracje
– nie miałem odwagi odmówić.
Według statusu wspólnoty trze-
ba było codziennie modlić się do
św. Józefa i regularnie chodzić
do spowiedzi. Modlitwę jeszcze
jakoś „odfajkowałem”, ale spo-
wiedzi się bałem. Raz czy dwa
razy w ciągu roku zdobyłem się
na odwagę. W tym czasie przy-
padkiem zainteresowała mnie
strona Adonai.pl. Czytałem na
niej różne treści, aż zobaczyłem
zakładkę „czystość”.
Kiedy pierwszy raz przeczyta-
łem, że pornografia to uzależnie-
nie, nie mogłem w to uwierzyć.
Samogwałt uważałem za coś bar-
dzo przyjemnego, a tam określa-
no to jako coś złego. Przecierałem
oczy ze zdumienia i uważałem,
że to kompletne brednie. Że to
może oddalać od Boga? „Bzdura!”
– pomyślałem. Abstrakcją była
dla mnie także informacja, że te
czyny wpływają destrukcyjnie na
godność człowieka, że okaleczają
psychicznie i pomniejszają war-
tość mężczyzny. Ostatecznie prze-
myślałem to jednak i na począt-
ku stycznia postanowiłem, że do
końca roku wyjdę z tego nałogu.
Po dwóch miesiącach okazało się,
że udało mi się ani razu nie zgrze-
szyć – i tak jest aż do dzisiaj.

Po pół roku trwania w czy-
stości doszedłem do wniosku,
że wszystko, co przeczytałem
o skutkach oddziaływania ma-
sturbacji na psychikę i godność
człowieka, było prawdą. Od cza-
su zerwania z tym grzechem
całe moje życie się odmieniło.
Wcześniej nie mogłem dogadać
się z Tatą – a nagle odkryłem
w nim największego przyjacie-
la; zobaczyłem dobroć Mamy,
której wcześniej nie doceniałem;
dostrzegłem też geniusz kobie-
ty, przestałem widzieć jedynie
jej figurę. Zmieniły się również
moje codzienne nawyki: skoń-
czyłem z oglądaniem telewizji
i pornografii – choć wcześniej
wydawało mi się to niemożliwe.
Zacząłem też modlić się różań-
cem, a wieczorem modlitwą
i ćwiczeniami fizycznym zastą-
piłem masturbację i oglądanie
pornografii. Kiedyś brakowało
mi samodyscypliny, mój zapał
szybko gasł. Teraz moja wola się
wzmocniła. Bardzo żałuję straco-
nych lat. Wiele rzeczy zrobiłbym
inaczej. Głupio mi, że nie mia-
łem tak elementarnej wiedzy
o czystości.
Joanna
Wstępuję do RCS, aby oddać
Jezusowi na leczenie swoje ser-
ce. Chcę podjąć walkę o czy-
ste serce nie tylko na poziomie
seksualności. Wierzę, że Jezus
poukłada we mnie także inne
dziedziny życia, żeby moje ser-
ce mogło zdrowieć. Potrzebuję
środowiska wiary, które myśli
tak jak ja. Nie chcę już czuć się
samotna w świecie upadłych
wartości ani samotnie podejmo-
wać walki. Ważna jest dla mnie
stała formacja pomagająca mi
wytrwać w wartościach, które
cenię i które wyznaję.
Świadectwo
Bóg zawsze pokazuje
Aniela
drogę wyjścia
z trudnych sytuacji
Wstępuję do RCS, ponieważ po- oraz daje nadzieję
szukuję wspólnoty i systema- na nowe serce –
tycznych spotkań, które pomogą
mi rozwijać ważne dla mnie czyste, kochające,
wartości życiowe. Chciałabym przebaczające
umocnić swoją wiarę i pogłębiać
ją razem z innymi osobami.
Przez dłuższy czas nie
uczęszczałam do kościoła, nie
czułam potrzeby spowiadania
się ani tym bardziej przystępo-
wania do Komunii św. Od kilku
miesięcy jest inaczej: poszłam
do spowiedzi, przystąpiłam do
Komunii św. i z całego serca
chciałabym trwać w stanie łaski
uświęcającej.
Postanowiłam
dołączyć do RCS,
aby jeszcze bardziej
umacniać się
w swoim
postanowieniu,
by razem z Jezusem
iść drogą czystości
i za Jego przykładem
uczyć się prawdziwej
miłości
Miłujcie się! nr 2021-3 59
 Ruch Czystych Serc

Obowiązek szukania

Fot. Paweł Fiszer

i poznawania Prawdy
Profesor Roy H. Schoeman z amerykańskiego że śmierć jest przejściem do ży-
cia wiecznego. W zależności od ja-
Uniwersytetu Harvarda był ateistą i jak sam o sobie kości życia człowieka na ziemi wiecz-
powiedział: „Gdyby Pan Bóg i Matka Boża nie objawili ność ta będzie niebem lub piekłem.
mi się i nie przyprowadzili mnie do Kościoła Roy zdał sobie sprawę, że w każdej
chwili swojego istnienia tkwi w oce-
katolickiego, to z całą pewnością w chwili śmierci anie niewyobrażalnej miłości Pana
poszedłbym na wieczne zatracenie”. Boga. Momentalnie w jego sercu zro-
dził się żal, że tak długo nie wierzył
w istnienie Boga Stwórcy, że popełnił
tak wiele grzechów i zmarnował liczne

R
oy urodził się i wychował w ro-
dzinie żydowskiej. W trakcie
nauki w szkole wyższej utracił
wiarę w Boga i stał się ateistą. Po ukoń-
czeniu studiów został zatrudniony jako
profesor uniwersytetu harwardzkie-
go. Chociaż Schoeman osiągnął wiel-
ki zawodowy sukces, to jednak nie był
szczęśliwy. Jako ateista był bowiem
przekonany, że życie człowieka jest bez-
sensowne, ponieważ w chwili śmierci
wszystko zamienia się w nicość.
Nawrócenie
Pewnego poranka Schoemana opano-
wała głęboka depresja. Przeżywając
duchową udrękę, mężczyzna poszedł
na spacer. Kiedy szedł nad brze-
giem morza, w pewnym momen-
cie doświadczył niezwykle silnej
obecności wszechmocy i miło-
ści Pana Boga. Zobaczył wszyst-
kie dobre i złe czyny z całego ży-
cia i otrzymał jasne poznanie,
okazje do czynienia dobra. Schoeman
zrozumiał, jak nieuzasadnione było
jego zamartwianie się tym, że życie
Maryja delikatnie
potrząsnęła głową
i powiedziała:
„Nie rozumiesz. Jestem
stworzonym człowiekiem.
Jezus jest wszystkim”

60 Miłujcie się! nr 2021-3


jest bezsensowne. Uświadomił sobie,
że Pan Bóg pragnie, abyśmy dojrzewali
do miłości oraz wykorzystywali każdą
chwilę swego życia do czynienia do-
bra i bycia bezinteresownym darem
dla innych. Ważnym aspektem tego
doświadczenia było dla Roya odkrycie,
że wszechmogący Bóg, Stwórca całego
wszechświata, jest jedynym źródłem
istnienia, że On nieustannie się trosz-
czy o każdego człowieka, a wszystkie
ludzkie cierpienia i radości stają się
również cierpieniem i radością Boga.
Roy wrócił ze spaceru przepeł-
niony szczęściem. Miał żarliwe pra-
gnienie poznania imienia ukochane-
go Boga, który mu się przed chwilą
objawił. Nie wiedział, jaką religię ma
wybrać. Modlił się o poznanie, która
religia jest prawdziwa, bo tylko w ta-
kiej chciał oddawać Bogu cześć. Rów-
nocześnie, jako Żyd, był pełen uprze-
dzeń do chrześcijaństwa i dlatego nie
chciał zostać chrześcijaninem.
Objawienie się Maryi
Od tamtego czasu każdej nocy przed
pójściem spać Schoeman odmawiał
krótką modlitwę, którą sam wymy-
ślił. Prosił w niej, aby mógł poznać
imię Pana Boga. Wieczorem w pierw-
szą rocznicę nawrócenia Roy odmówił
swoją modlitwę i poszedł spać. W nocy
ktoś delikatnie położył rękę na jego ra-
mieniu. Schoeman się momentalnie
przebudził i zobaczył w swoim pokoju
nadzwyczajnie piękną młodą kobie-
tę. Kiedy tylko Ją zobaczył, nie miał
najmniejszych wątpliwości, że jest to
Najświętsza Maryja Panna. Roy wspo-
minał, że Maryja była doskonale pięk-
na, a jeszcze bardziej poruszające było
piękno Jej głosu, który niósł ze sobą
pokój i miłość. Pierwsza myśl, która
przyszła mu wówczas do głowy, to żal,
że nie zna modlitwy Zdrowaś, Maryjo.
Maryja zachęciła Schoemana, aby
stawiał Jej pytania. Na początek męż-
czyzna nieśmiało zapytał, jaka jest Jej
ulubiona modlitwa. Matka Boża od-
powiedziała mu, że kocha wszystkie
modlitwy zanoszone do Niej w prosto-
cie serca. Roy stwierdził, że z pewno-
ścią niektóre modlitwy musi kochać
bardziej niż inne. Wtedy Maryja wy-
recytowała modlitwę po portugalsku:
„O Maryjo bez grzechu pierworod-
nego poczęta, módl się za nami,
którzy się do Ciebie uciekamy”.
Ruch Czystych Serc
Profesor Roy H. Schoeman (kadr z programu Jesus, My Savior)
Roy wrócił ze spaceru
przepełniony szczęściem.
Miał żarliwe pragnienie
poznania imienia
ukochanego Boga,
który mu się
przed chwilą objawił
W pewnym momencie Roy zaczął
się jąkać, mówiąc: „Jak to możliwe,
jak to możliwe, jak to możliwe, że je-
steś tak wspaniała, że jesteś tak wspa-
niała i wzniosła, jak to możliwe?”. Od-
powiedzią Matki Bożej było spojrzenie
pełne miłości; delikatnie potrząsnęła
głową i powiedziała: „Nie rozumiesz.
Jestem stworzonym człowiekiem. Je-
zus jest wszystkim”. Schoeman zapy-
tał Ją, jaki swój tytuł lubi najbardziej.
Odpowiedziała: „Jestem umiłowa-
ną Córką Ojca, Matką Syna i Ob-
lubienicą Ducha Świętego”. Na-
stępnie Maryja przez cały kwadrans
odpowiadała na różne pytania Roya.
Spotkanie z Matką Bożą sprawi-
ło, że Schoeman zakochał się w Niej
i zapragnął stać się gorliwym chrze-
ścijaninem. Już nie miał wątpliwości,
że Bóg, który objawił mu się przed ro-
kiem, to Jezus Chrystus, który w łonie
Maryi stał się prawdziwym człowie-
kiem. Roy zyskał pewność, że tylko
w Kościele katolickim jest pełnia
prawdy, którą objawił Jezus Chrystus.
Fot. You Tube / Shalom World
Zrozumiał też, że wszystkie dary, które
Pan Bóg przekazuje ludzkości, prze-
pływają przez Najświętszą Maryję
Pannę. Jest Ona pośredniczką wszyst-
kich łask, jakby przewodem łączącym
boskość z ludzkością.
Spotkanie z Matką Bożą skłoniło
Roya Schoemana do przyjęcia chrztu
w Kościele katolickim. Dziś Roy ma
ogromną miłość do Maryi Panny i jest
Jej bardzo oddany; ponadto codzien-
nie uczestniczy we Mszy św., adoru-
je Jezusa obecnego w Najświętszym
Sakramencie, regularnie się spowia-
da oraz modli się na różańcu. Mówi,
że wstępując „do Kościoła katolickie-
go, nie tylko nie przestałem być Ży-
dem, ale stałem się bardziej żydowski
niż kiedykolwiek, ponieważ zostałem
Żydem, który podążał za żydowskim
Mesjaszem”.
Największy skarb
Największym skarbem dla całej ludz-
kości jest Jezus Chrystus, który jest
rzeczywiście obecny w Kościele kato-
lickim. W tej wspólnocie Jezus naucza,
uzdrawia, przebacza grzechy, daje sie-
bie całego w Eucharystii, aby wierni
uczestniczyli w Jego zwycięstwie nad
szatanem, grzechem i śmiercią.
Nawrócenie prof. Roya Schoema-
na uświadamia nam, że najwięk-
szym dobrem dla człowieka jest
wiara w istnienie Boga, od które-
go wszystko pochodzi i który
Miłujcie się! nr 2021-3 61

kocha nas bezinteresowną miło-
ścią. Przyjęcie Jego miłości, po-
słuszeństwo Jego przykazaniom
oraz pokorne obcowanie z Nim
jest gwarantem życia wiecznego.
Jezus uczy, że tylko wtedy osią-
gniemy życie wieczne, gdy będziemy
przestrzegać Jego przykazań: „To czyń,
a będziesz żył” (Łk 10,28). Istnieje ści-
sły związek – pisał św. Jan Paweł II –
„między życiem wiecznym a przestrze-
ganiem Bożych przykazań: to właśnie
przykazania wskazują człowiekowi
drogę życia i prowadzą do niego. Przez
usta samego Jezusa, nowego Mojżesza,
zostają raz jeszcze dane ludziom przy-
kazania Dekalogu; On sam potwierdza
je ostatecznie i nam przedstawia jako
drogę i warunek zbawienia” (Verita-
tis splendor, 12).
Świadome i dobrowolne lekcewa-
żenie przykazań, brak nawrócenia oraz
odrzucenie Bożego miłosierdzia pro-
wadzą do utraty zbawienia, do wiecz-
ności piekła. Jesteśmy dziś świadkami
tego, że osobowe siły zła, które działa-
ją w historii, z nienawiścią zwalczają
nauczanie Kościoła katolickiego i de-
moralizują, propagując antykoncepcję,
pornografię, masturbację, współżycie
przedmałżeńskie, homoseksualizm,
sztuczne zapłodnienie oraz inne de-
wiacyjne zachowania.
Atak na małżeństwo i rodzinę, na
sferę ludzkiej płciowości i seksualno-
ści jest działaniem demonicznego zła,
prowadzeniem ludzi do egoizmu ab-
solutnego – czyli do piekła. Świadomie
i dobrowolnie popełniane grzechy nie-
czystości pogłębiają bowiem egoizm,
zabijają miłość, a gdzie jest brak mi-
łości, tam zaczyna się piekło. Dlatego
Pan Bóg ostrzega: „Nie łudźcie się!
Ani rozpustnicy, ani bałwochwal-
cy, ani cudzołożnicy, ani rozwięź-
li, ani mężczyźni współżyjący ze
sobą, ani złodzieje, ani chciwi, ani
pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy
nie odziedziczą królestwa Bożego”
(1 Kor 6,9-10).
Wiara i wierność Bożym przyka-
zaniom jest gwarantem wolności,
zależnej od poznania prawdy, którą
jest Jezus Chrystus, i życia według
Jego przykazań. Pan Jezus wyraził to
w słowach: „Poznacie prawdę, a praw-
da was wyzwoli” (J 8,32). Dlatego też
każdy człowiek ma moralny obowiązek
szukania prawdy, a kiedy ją znajdzie,
trwania przy niej.
62 Miłujcie się! nr 2021-3
Ruch Czystych Serc
Modlitwa zawierzenia
Ruchu Czystych Serc
Panie Jezu, dziękuję Ci, że uko-
chałeś mnie miłością bez granic,
która chroni od zła, podnosi
z największych upadków i leczy
najboleśniejsze rany. Oddaję Ci
swoją pamięć, rozum, wolę, du-
szę i ciało wraz ze swoją płciowo-
ścią. Przyrzekam nie podejmować
współżycia seksualnego do czasu
zawarcia sakramentu małżeń-
stwa. Postanawiam nie kupować,
nie czytać i nie oglądać czaso-
pism, programów ani filmów
o treściach pornograficznych.
(Dziewczęta dodają: „Postana-
wiam ubierać się skromnie i w ża-
den sposób nie prowokować
u innych pożądliwych myśli czy
pragnień”). Przyrzekam codzien-
nie spotykać się z Tobą na modli-
twie i w lekturze Pisma św., w czę-
stym przyjmowaniu Komunii św.
i w adoracji Najświętszego Sakra-
mentu. Postanawiam regularnie
przystępować do sakramentu
pojednania, nie ulegać zniechę-
ceniu i natychmiast podnosić się
z każdego grzechu.
Panie Jezu, ucz mnie systema-
tycznej pracy nad sobą, a zwłasz-
cza umiejętności kontrolowania
moich pobudzeń seksualnych
i emocji. Proszę Cię o odwagę
w codziennej walce ze złem,
abym nigdy nie brał(a) narko-
tyków i unikał(a) wszystkiego,
co uzależnia, a w szczególności
alkoholu i nikotyny. Ucz mnie tak
postępować, aby w moim życiu
najważniejsza była miłość.
Maryjo, Matko moja, prowadź
mnie drogami wiary do same-
go źródła miłości – do Jezusa.
Za św. Janem Pawłem II pragnę
całkowicie zawierzyć się Tobie:
„Totus Tuus, Maryjo!”. W Twoim
Niepokalanym Sercu składam ca-
łego (całą) siebie, wszystko, czym
jestem, każdy swój krok, każdą
chwilę swojego życia. Błogosła-
wiona Karolino, wypraszaj mi dar
czystego serca. Amen!
Największym skarbem
dla całej ludzkości jest
Jezus Chrystus, który
jest rzeczywiście obecny
w Kościele katolickim.
W tej wspólnocie Jezus
naucza, uzdrawia,
przebacza grzechy, daje
siebie całego w Eucharystii
Ruch Czystych Serc
W swojej pierwszej encyklice św. Jan
Paweł II napisał: „Człowiek, który
chce zrozumieć siebie do końca
[…], musi ze swoim niepokojem,
niepewnością, a także słabością
i grzesznością, ze swoim życiem
i śmiercią, przybliżyć się do Chry-
stusa. Musi niejako w Niego wejść
z sobą samym, musi sobie »przyswo-
ić«, zasymilować całą rzeczywistość
Wcielenia i Odkupienia, aby siebie
odnaleźć. Jeśli dokona się w czło-
wieku ów dogłębny proces, wówczas
owocuje on nie tylko uwielbieniem
Boga, ale także głębokim zdumie-
niem nad sobą samym” (Redemptor
hominis, 10).
Pan Jezus zaprasza Cię, abyś z całą
swoją grzesznością i nędzą przylgnął
(przylgnęła) do Niego i pozwolił(a) Mu,
aby we wspólnocie Ruchu Czystych
Serc leczył wszystkie rany Twojego
serca, uwalniał Cię od egoizmu i od
różnych uzależnień oraz uczył Cię ko-
chać czystą i pokorną miłością.
Kiedy i jak można przystąpić
do Ruchu Czystych Serc? W każ-
dej chwili! Najpierw pójdź do spo-
wiedzi św., a kiedy przyjmiesz Jezu-
sa w Komunii św., oddaj Mu siebie na
Jego wyłączną własność, odmawiając
Modlitwę zawierzenia RCS.
Prosimy, poinformuj naszą redak-
cję o swoim przystąpieniu do RCS,
abyśmy mogli przesłać Ci błogosła-
wieństwo oraz wpisać Cię do Księgi
czystych serc. Modlitwę zawierzenia RCS
odmawiaj każdego poranka, zaraz jak
tylko wstaniesz z łóżka. W ciągu dnia
pamiętaj o zobowiązaniach, które są
zawarte w tej modlitwie, i wprowa-
dzaj je w życie. RCS jest wspólnotą,
w której Jezus uzdrawia wszystkie
choroby ducha, uwalnia od wszelkich

Fot. Paweł Fiszer
Wolontariusze z Ruchu Czystych Serc podczas Światowych Dni Młodzieży w Krakowie, 2016 r.
zniewoleń, kształtuje charakter oraz
uczy kochać czystą miłością.
Warunkiem uzdrowienia jest
poddanie się kuracji, którą propo-
nuje Jezus. Na czym ona polega?
Pozwalaj Jezusowi, aby swoją miłością
docierał do Twojego serca. Masz to czy-
nić w codziennej wytrwałej modlitwie.
Módl się na różańcu, Koronką do miło-
sierdzia Bożego, czytaj Pismo św., a je-
żeli to jest możliwe, to każdego dnia
uczestnicz w Eucharystii oraz adoruj
Jezusa w Najświętszym Sakramencie.
Regularnie korzystaj z sakramentu po-
kuty, a gdyby Ci się przydarzył ciężki
grzech, to natychmiast idź do spowie-
dzi, tak aby zawsze być w stanie łaski
uświęcającej.
Wymagaj od siebie, pracuj nad swo-
im charakterem, nigdy się nie znie-
chęcaj. Tak ułóż sobie plan zajęć, aby
znalazł się w nim czas na modlitwę,
Ruch Czystych Serc
Pismem formacyjnym RCS jest
RCS jest wspólnotą, dwumiesięcznik „Miłujcie się!” (wy-
w której Jezus uzdrawia dawany obecnie w 23 wersjach języ-
kowych), dlatego go czytaj i posługuj
wszystkie choroby się nim w ewangelizacji. Przez lekturę
ducha, uwalnia tego czasopisma wielu ludzi się nawró-
od wszelkich zniewoleń, ciło i zawierzyło swoje życie Chrystu-
sowi w Kościele katolickim. Podziel się
kształtuje charakter z innymi swoim świadectwem, prze-
oraz uczy kochać czystą syłając je na adres redakcji.
miłością Wszystkich czytelników i człon-
ków RCS otaczamy w redakcji modli-
twą w codziennej Eucharystii, w mo-
solidną pracę oraz na odpoczynek. Dla- dlitwie różańcowej oraz Koronką do
tego wstawaj wcześnie rano i też odpo- miłosierdzia Bożego. Na codzienny trud
wiednio wcześnie kładź się do łóżka. pracy nad swoim charakterem oraz
Uprawiaj także jakiś rodzaj sportu. Je- dojrzewania do miłości z całego serca
żeli poddasz się kuracji uzdrowienia, Wam błogosławimy.
którą Ci proponuje Jezus, to na pew-
no doświadczysz cudu przemiany we- ks. Mieczysław Piotrowski TChr
wnętrznej, wolności ducha oraz czy- i ks. Jerzy Molewski TChr
stej miłości. z zespołem redakcyjnym
Miłujcie się! nr 2021-3 63
 • przeczytałeś

ABC
• rozważyłeś
• pomódl się
o wzajemną miłość
• podaj dalej
Społecznej Krucjaty Miłości
1.
Szanuj każdego człowieka,
bo Chrystus w nim żyje. Bądź wrażliwy
na drugiego człowieka, twojego brata.
2.
Myśl dobrze o wszystkich – nie myśl źle o nikim.
Staraj się nawet w najgorszym znaleźć coś dobrego.
3.
Mów zawsze życzliwie o drugich –
nie mów źle o bliźnich.
Napraw krzywdę wyrządzoną słowem.
Nie czyń rozdźwięku między ludźmi.
4.
Rozmawiaj z każdym językiem miłości.
Nie podnoś głosu. Nie przeklinaj.
Nie rób przykrości. Nie wyciskaj łez.
Uspokajaj i okazuj dobroć.
5.
Przebaczaj wszystko – wszystkim.
Nie chowaj w sercu urazy.
Zawsze pierwszy wyciągnij rękę do zgody.
6.
Działaj zawsze na korzyść bliźniego.
Czyń dobrze każdemu, jak byś pragnął,
aby tobie czyniono.
Nie myśl o tym, co tobie jest kto winien,
ale co ty jesteś winien innym.
7.
Czynnie współczuj w cierpieniu.
Chętnie spiesz z pociechą, radą, pomocą, sercem.
8.
Pracuj rzetelnie, bo z owoców
twej pracy korzystają inni,
jak ty korzystasz z pracy drugich.
9.
Włącz się w społeczną pomoc bliźnim.
Otwórz się ku ubogim i chorym. Użyczaj ze swego.
Staraj się dostrzec potrzebujących wokół siebie.
10.
Módl się za wszystkich, nawet za nieprzyjaciół.

kard. Stefan Wyszyński

ul. Panny Marii 4, PL 61-108 Poznań

e-mail: redakcja@milujciesie.pl
milujciesie.pl