Narrator: Noon ay may dalawang grupo ng hayop na nakatira sa isang gubat na puno ng iba't

ibang uri ng mga hayop: ang Pagong at ang Matsing.

(Papasok ang Pagong at Matsing)

Pagong: (humihina sa paglalakad) Oh, sana'y mas mabilis akong makalakad.

Matsing: (mabilis na naglalakad) Ha! Tingnan n'yo ako! Ako ang pinakamabilis!

Pagong: (malungkot na nagsasalita) Sana'y mabilis din ako tulad mo.

Matsing: (may pagmamalaking nagsasalita) Ako ang pinakamabilis sa gubat!

Narrator: Isang araw, may malaking sunog na nangyari sa gubat, kaya't lahat ng hayop ay
kailangang magtakbuhan upang magligtas ng kanilang buhay.

(Papasok ang iba pang mga hayop, na nagmamadali sa pagtakbo)

Pagong: (nahihirapan sa pagtakbo) Oh no! Hindi ako makatatakbo nang mabilis!

Matsing: (humahabol) Halika na, lahat! Sundan n'yo ako!

Narrator: Habang sila ay tumatakbo, nakita ng Matsing na nahihirapan ang Pagong kaya't
nagdesisyon silang tumigil at tulungan siya.

Matsing: (sa Pagong) Sumakay ka sa likod ko! Ipaglalakad kita hanggang sa ligtas na tayo.

Pagong: (pasasalamat) Maraming salamat, Matsing!

Narrator: Nang sila'y nakaligtas na, nagpasalamat ang Pagong sa Matsing sa kanilang tulong.

Pagong: (sa Matsing) Maraming salamat sa pagligtas ng aking buhay!

Matsing: (mayabang na nagsasalita) Hindi mo naman kasi kayang tumakbo nang mabilis tulad
ko.

Narrator: Subalit ang pagmamayabang ng Matsing ay naging dahilan upang maramdaman ng

Pagong na siya ay mahina at walang kwenta.

Pagong: (sa kanyang sarili) Mahina lang talaga ako. Wala akong silbi.

Narrator: Dahil sa kanyang pagkadismaya, nagdesisyon ang Pagong na lumisan na lamang at

magtuloy-tuloy sa kanyang paglalakbay.
Pagong: (sa Matsing) Hindi ko kayang sumabay sa iyo. Maglalakbay na ako ng mag-isa.

Narrator: Dahil sa sobrang kumpyansa sa kanyang kakayahan, nagpatuloy naman sa paglalakbay

ang Matsing nang wala ang Pagong.

Matsing: (sa sarili) Hindi ko naman kailangan ang mabagal na Pagong. Kaya ko 'to nang mag-isa.

Narrator: Ngunit hindi inaasahan ng Matsing na makakatagpo sila ng malawak at malalim na

ilog na hindi nila kayang tawirin.

Matsing: (nakakainis) Paano tayo makakatawid sa ilog na ito?

Narrator: Sinubukan nilang magtayo ng tulay gamit ang mga kawayan at mga puno ng
punongkahoy, ngunit ito ay isang mahirap at nakakapagod na gawain.

Matsing: (pagod) Ang hirap naman nito. Kailangan natin ng tulong.

Narrator: Samantala, ang Pagong na naglalakbay ng mag-isa ay natagpuan ang Matsing na

nahihirapan sa pagtatayo ng tulay.

Pagong: (sa Matsing) Payagan mo akong tumulong sa iyo. Kahit mabagal ako, malakas naman
ako.

Narrator: Walang pag-aatubili, nag-aalok ang Pagong na tumulong, at ginamit nila ang kanilang
malalakas at matitibay na mga balat bilang basehan ng tulay. Sa kanilang pinagsamang lakas,
nakagawa sila ng isang matibay at malakas na tulay na nagbigay daan sa kanilang pagtawid sa
ilog at pagpapatuloy ng kanilang paglalakbay.

Matsing: (nagpapasalamat) Salamat, Pagong. Pasensya na at pinakamababa ko ang tingin ko sa

iyo.

Pagong: (mapagpatawad) Okay lang 'yan, Matsing. Lahat tayo ay mayroong mga kakayahan at
kahinaan.

Narrator: Mula noon, naging magkaibigan ang Matsing at ang Pagong at nagtulungan sila upang
malagpasan ang anumang hadlang na dumating sa kanilang buhay.

(Lahat ng karakter ay lumabas sa eksena)

Narrator: At sa ganitong paraan, nagtuturo sa atin ang kuwento ng Pagong at Matsing na sa

pamamagitan ng pagtutulungan at pagpapahalaga sa bawat isa nating mga kakayahan,
makakamit natin ang mga bagay na nakakapagtayo sa atin.