INTRO:
Lalo na’t
Background Music and Tone: Intense, Mysterious
Narrator: Pamilya, Kaginhawaan, Kasalanan. Hanggang
saan ang kaya mong gawin para sakanila? Kaya mo bang
kalabanin ang buong mundo mailigtas lamang sila? Kung
mabibigyan ka man ng pagkakataon tulad ni Eba, kaya mo
bang kagatin ang ipinagbabawal na prutas?
Scene 1: Baryo
Makikitang naglilinis ng paligid ang baguhang residente ng
baryo. Siya naman ay nilapitan ng dalawang babaeng nag-
aalangan at interesadong makipag-usap sa kaniya.
Chismosa 1: Aba! Mare, ngayon lang ata kita nakita dito ah,
baguhan ka lang ba?
Baguhang Chismosa: Oo, kakalipat ko lang noong isang
araw. Kayo ba mga kumare, dito kayo nakatira?
Chismosa 2: Oo, diyan yung bahay namin sa kanto oh,
yung magkatabi dun.
Chismosa 1: Matanong ko lang mare, ba’t dito mo napiling
lumipat? May mga kapamilya ka ba rito?
Baguhang Chismosa: , anggulo kasi, at mukhang mas
mapayapa dito eh kumpara doon.
Chismosa 2: Totoo ‘yan, mare! Tahimik itong baryo na ito,
wala masyadong ganap.
(Dadaan si Mario na may dala-dalang timba na para bang
nag-iigib. Nagtinginan ang tatlo sa itsura ng lalaki.)
Chismosa 1: Ay! Hindi pala mare, kita mo yung lalaking
dumaan? Jusko po! Wala na talagang pinagbago! Naaawa na
ako kay Gloria at sa anak nilang dalawa. Salot sa baryo
natin.
Baguhang Chismosa: Bakit naman? Ano ba ginawa niya?
Chismosa 2: Ayan si Mario, miyembro ‘yan dati ng isang
sindikato! Nasangkot na din iyan sa mga ilegal na droga!
Chismosa 1: At ang hilig mambabae! Ang kapal ng mukha!
Chismosa 2: Lasinggero din, jusko!
Chismosa 1: At isa pa ha, magnanakaw! Kaya nga nawalan
‘yan ng trabaho eh, nahuling kumuha ng pera!
Baguhan na Chismosa: Totoo? Grabe naman! Kaawaan
sana ng Diyos ang kaniyang mag-ina. Kung ako sa kanila,
iniwan ko na ang lalaking iyan.
Chismosa 2: Basta mare, iwasan mo nalang siya.
bagong lipat ka pa naman, baka mapag diskitahan ka niyan.
Baguhan na Chismosa: Ganon ba? Sige, sige, salamat sa
babala mga kumare. Oh siya, una na’ko, andami ko pang
lilinisin.
Umalis ang mga chismosa at gumawa ng kaniya-kaniyang
gawain.
Scene 2: Bahay
Isang barong-barong ang nakatayo sa likod ng pader ng
Intramuros. May dalawang kahoy na kahon na nakaharang
sa pintuan. Sa kaliwa, may puno ng Akasya at bangkito sa
lilim nito.
Papasok si Mario. Kupas ang damit at mahaba ang buhok na
mukhang hindi nakapag-pagupit ng ilang Linggo. Ilalagay
ang bag sa bangkito, uupo, maghuhubad ng sapatos at
ilalagay sa loob ng bag nito.
Gloria: (tawag mula sa loob ng bahay) Mario! Ikaw na ba
‘yan Mario?
Mario: Oo….
Gloria: (Lumabas si Gloria na nagpupunas ng kamay sa
kanyang damit. Siya ay maliit na babae, mahaba ang buhok
at halos kaedad din ni Mario.) Mabuti naman at maaga kang
umuwi.
Mario: Kumusta si Tita? (pumasok sa bahay na hindi
naghihintay ng sagot.)
Gloria: (Tatawid sa bangkito) Huwag mo na siyang
gisingin, Mario. Pagod iyon sa ka iiyak maghapon.
Mario: (bumalik, tumawid at naupo sa kabilang dulo ng
bangkito.) Kumakain ba siya?
Gloria: Hindi eh, ayaw nga kahit isang subo ng lugaw e.
Pero hayaan mo, ibibili ko siya ng biskwit, baka sakaling
kumain.
(Dudukot ng pera mula sa bulsa ng pang-itaas na
damit ni Mario.) Kuha na ako ng pera ha!
Mario: (tumayo, galit) Anuba! (sabay tapik sa kamay ni
Gloria)
Gloria: (mapapaurong) Anong problema?
Mario: Ba’t ka nambibigla? Hindi ka ba makapag antay?
Kinakausap tungkol sa bata, tapos pera na naman ang nasa
isip.
Gloria: (gigitna) Diyos ko! Eh para kanino ba sa tingin mo
ang bibilhin ko? Anong gagawin ko sa 20 pesos, ha?
Manood ng sine?

Mario: Wag mo akong pagtaasan ng boses, Hinaan mo baka
mamaya magising mo pa yung bata.
Gloria: (Mahina ngunit may diin) Konting halaga lang ang
kailangan ko para pambili ng makakain ng anak mo. Wala
‘yang kinakain mula pa kaninang umaga. ‘Yon ang dahilan
kaya “inaabala kita”!
Mario: (nagsisisi) Patawad Gloria.. (hinawakan siya sa
braso)
Gloria: Oh dali na, ibigay mo na yung pera, para makabili
na din ako ng iba pang kailangan natin.
Mario: (titingin sa kanya) Pera? Ah… Wala akong pera…
Wala pa.
Gloria: Mario, araw ng sweldo ngayon.
Mario: Oo nga… Pero…
Gloria: Pero ano? Nasaan ang sweldo mo ngayong Linggo?
Mario: Wala… Sa akin.
Gloria: Ha? Ano!? Panong wala? Ano ibig mong sabihin?!
Mario: (Galit) Na wala akong pera! Wala nga! Anong gusto
mong gawin ko, magnakaw?
Gloria: Hindi ko sinabing gawin mo ‘yon. Gusto ko lang
malaman kung anong ginawa mo sa pera mo!
Mario: (uupo sa bangkito) Walang natira sa pera ko
Gloria: Wala? Panong wala? Mario naman. (nagdabog)
Anong ginawa mo? Para sa anak mo ‘yon eh!
Mario: (Kamot sa ulo) Nakainom ako ng konti kasama ang
mga kaibigan ko. Ayon, napagastos. Pasensya ka na.
Gloria: (Tinitigan si Mario) Mario, akala mo ba maloloko
mo ako? Kilala kita ‘pag lasing! Gumagapang ka pauwi. Ni
hindi ka nga maka tindig ng maayos eh. Kaya pwede ba?
Hindi ka nakainom, ‘wag na tayong naglolokohan dito.
Mario: Oo na, hindi na ako nakainom.
Gloria: Ano nga Mario, sabihin mo na! Utang na loob.
Mario: Mas mabuting hindi mo na malaman pa, Gloria
Gloria: Mario, asawa mo ako. May karapatan naman ata
ako sa pera mo. Kahit hindi na nga sakin, kahit para sa anak
nalang natin, may karapatan akong malaman kung saan
napunta iyon.
Mario: Ginastos ko lahat sa babae! Oh ano? Masaya ka na?
Gloria: Babae? Hindi ako naniniwala. Alam kong hindi mo
gagawin ‘yon.
Mario: Kailan ka pa nagkaroon ng tiwala sa’kin?
Gloria: Hindi, Mario, anong klaseng tanong ‘yan? Ang ibig
kong sabihin, alam ko na hindi mo uubusin ang pera mo
dahil alam mong kailangan ‘yon ng anak mo. Alam kong
mahal mo siya, kaya sabihin mo na. Nagmamakaawa ako!
Mario: (Uupo at ilalagay ang dalawang kamay ang
kanyang ulo.)
(Lalapit si Gloria at ipapatong ang kamay sa balikat ni
Mario.)
Gloria: Anong problema, Mario?
Mario: (nag-iwas ng tingin) Wala, Gloria, wala.
Gloria: (tumabi sa asawa) Alam kong may problema.
Mario, nararamdaman ko. Sabihin mo na sa akin.
Mario: (tumingin sa sahig) Gloria, wala na akong trabaho.
Gloria: (Napatayo) Ha? Ano?
Mario: (tumingin sa asawa) Totoo, Gloria.
Gloria: Eh, anong nangyari sa sweldo mo ngayong Linggo?
Mario: Noong isang Linggo pa ako nawalan ng trabaho.
Gloria: At ni hindi mo man lang naisipang sabihin sa akin?
Mario: Akala ko kasi makakahanap ako ng bagong trabaho,
Ayaw ko ding mag alala ka, baka dumagdag pa sa mga
iniisip mo.
Gloria: Pa’no tayo ngayon Mario? Sa’n ka makakapulot ng
trabaho, sa’n tayo kukuha ng pantustos sa pang araw-araw?
Mario naman, inabot ka nga ng 5 buwan doon sa
paghahanap mo sa dati mong trabaho.
Mario: Hindi naman aabutin nang gano’ng katagal.
Gloria: Paano nangyari ‘yon? Mario! Ano na namang
kalokohan ang ginawa mo?
Mario: Napagbintangan ako Gloria…
Gloria: Ha? Ano nga ginawa mo? Totoo ba iyong
ibinintang nila sa iyo?
Mario: Eh, kung ano ang gusto nilang palabasin,
pagnanakaw daw.
Gloria: Ano pa nga ang ibang tawag doon? Ano?
Nagnakaw ka daw?
Mario: (Mahina ang boses) Wala!
Gloria: Ano nga iyon?
Mario: Isang mansanas!
Gloria: Mansanas!? Ha? Ang ibig mong sabihin–!
Mario: Mansanas, ‘di mo ba alam kung ano ang mansanas?
Gloria: Alam ko Mario, tigil tigilan mo ‘ko, Ang ibig kong
sabihin, ano yung ginawa mo sa mansanas? ‘Yon ba yung
ninakaw mo?
Mario: Oo, at tinanggal nila ako sa trabaho dahil doon,
dahil sa pagkuha ng isang pirasong mansanas. Hindi isang
dosena, oh isang kahon.
Gloria: Bakit mo naman kasi gagawin iyon? Ang tanga
lang….
Mario: Alam ko ba na gagawin nila ‘yon dahil lang sa isang
mansanas? Eh, ang dami-dami namang mansanas doon.
Hinihila namin ‘yon papunta sa kamalig. May nakita akong
isang mansanas na gumulong mula sa sirang kahon. Pinulot
ko, ayun lang. Ganoon ba kabigat na kasalanan iyon?
Gloria: Ayan ang mahirap sa iyo, kapag naisip mo ang tiyan
mo, wala ka nang naiisip na iba!
Mario: Hindi ko iniisip ang sarili ko.
Gloria: Sino ang iniisip mo- ako? Nanghingi ba ako ng
mansanas?
Mario: Hindi... Naalala mo noong lumabas kami ng anak
mo para mamasyal? Habang pauwi, may nadaanan kaming
tindahan na nagbebenta ng masasarap na mansanas sa
halagang pitumpong sentimo bawat isa. Nagpabili siya, pero
wala akong ganoong halaga. Ang ginawa ko, binili ko ‘yong
maliliit na berdeng mansanas na ibinebenta diyan sa
bangketa pero ibinato niya lang at sinabing hindi raw
totoong mansanas iyon. Umiyak siya. (tumigil sandali) Kaya
noong nakita ko ang mansanas na gumulong mula sa kahon,
naisip ko, magugustuhan ni Tita iyon.
Gloria: Bakit hindi ka na lang nag-uwi ng pandesal, bigas o
di kaya’y gatas at hindi mansanas na yan. Hindi tayo
mayaman. Mabubuhay tayo nang walang mga mansanas.
Mario: Bakit? Mayaman na lang ba ang may karapatang
kumain ng mansanas? ‘Yon ang dahilan kung bakit gusto
kong dalhan ng mansanas si Tita. Gusto kong maranasan
niyang kumain ng mga masarap at masustansyang pagkain.
Gloria: Kaya, dahil diyan sa inuuod na mansanas, nawalan
ka tuloy ng trabaho? Ano na ngayon ipapakain mo sa anak
mo? Sa’n ka kukuha ng pera?
Mario: Wala akong pakialam kahit ilan pang trabaho ang
mawala sa akin. Kung ang kapalit naman ay makitang
masaya ang anak ko, gagawin ko ‘yon para sa mansanas.
Gloria: Nasaan na ang mansanas? Naiuwi mo ba para kay
Tita? (Tumawid sa bangkito para kunin ang baunan.)
Mario: Hindi, itinago nila para daw may ebidensiya.
(Naupo)
Gloria: Nakita mo na? Nawalan ka ng trabaho dahil sa
pangungupit ng mansanas. Ni hindi mo man lang naibalik
yung mansanas para sa anak mo! (Itinabi ni Gloria ang
sapatos at baunan. Umupo sa hagdan, sandaling namayani
ang katahimikan sa dalawa.)
Gloria: (Napatayo) Pangungupit ng mansanas, napakaliit na
dahilan ‘yon para tanggalin ang isang mahirap sa trabaho.
Makiusap ka nalang, pagbibigyan ka naman nila, Mario.
Mario: Hindi nila gagawin iyon.
Gloria: Bakit hindi?
Mario: Hindi mo ba nakikita na matagal na silang
naghihintay na magkamali ako katulad ng nangyari? Gusto
nilang matanggal ako kahit anuman ang dahilan, para
maipasok nila ang mga tao nila.
Gloria: Dapat magreklamo ka…
Mario: Kapag ginawa ko iyon, kakalkalin nila ang rekord
ko sa pulisya!
Gloria: Pero Mario, matagal na ‘yon. Bakit naman nila
kakalkalin ang mga ganoong bagay?
Mario: Gagawin nila ang lahat para hindi ako makabalik.
Pero, huwag kang mag-alala, makakakita din ako ng
trabaho. Hindi naman mahirap maghanap ng trabaho
ngayon. (nag- iwas ng tingin) Alam mo, isang Linggo na
akong naghahanap ng trabaho at sa palagay ko’y nakakita na
ako ng magandang trabaho.

Gloria: Nagsisinungaling ka na naman!
Mario: Magtiwala ka sa akin Gloria, kahit ngayon lang.
Pangako iyan.
Gloria: Palagi ka namang nagsisinungaling– Hindi ko alam
kung kailan ka nagsasabi ng totoo o hindi!
Mario: Ang totoo nga, makikipagkita ako mamayang gabi
sa kaibigan kong may kakilala na pwedeng pasukan ng
trabaho. May-ari daw ng kumpanya, nangangailangan ng
panggabing tagabantay.
Gloria: (hinawakan sa kamay si Mario) Totoo?
Mario: (iniwasan ang tingin ng asawa) Totoo.
Gloria: Hay, sana naman matanggap ka kaagad diyan.
Kailangan ng anak natin ‘to. Alam kong hindi tayo
pababayaan ng Panginoon. Ipagdarasal kita. (Napatingin
kay Mario)
Gloria: Pero, Mario, kung sakali ngang matanggap ka, ang
ibig sabihin ba no’n, buong gabi kang nasa labas?
Mario: Ayos lang ‘yon. Pwede naman akong matulog sa
araw.
Gloria: (Hinimas siya na parang pusa) Ang ibig kong
sabihin, paano ako? Kami ng anak mo? Wala kaming
kasama (lalayo) Pero, mas mabuti na din ata ‘yan kesa
naman sa wala kang trabaho. (pupunta sa gitna at iikot)
Gloria: Bakit ‘di mo pa puntahan ang kaibigan mo ngayon?
Wala ka namang gagawin mamayang gabi. Hindi ba mas
magandang puntahan mo na siya habang maaga pa?
Mario: Ah—Oo, siguro nga.
Gloria: (Pupunta sa may hagdan at kukunin ang sapatos,
kasunod si Mario) (ibinigay ang sapatos) Ito, oh, isuot mo
iyan at umalis ka na, aakyat na rin ako. (naupo sa hagdan at
pinanood ang asawa)
Mario: (nagsusuot ng sapatos) Huwag mo na akong
hintayin Gloria. Baka gabihin na ako pag-uwi.
Gloria: Sige.. pero ‘di ko alam kung makakaidlip ako
hanggang sa pagdating mo.
(Lumapit si Gloria sa kanya nang maisuot niya ang sapatos
at akmang yayakapin siya pero itinulak niya ang asawa)
Mario: (Nalilito, umupo siya sa hagdan.)
(Tinabihan siya ni Gloria habang nilalaro ang kanyang
mga kamay)
Gloria: Mali talaga ang nanay ko. Alam mo ba, bago tayo
ikasal, lagi niyang sinasabi “Gloria isang napakalaking
pagkakamali ang gagawin mong pagpapakasal diyan sa
walang kwentang lalaking iyan.” Sana, buhay pa siya, nakita
niya sana ang laki ng pagbabago mo ngayon.
May makikitang tao na nakakubli sa puno si Gloria: si
Pablo. Kanina pa sila pinanonood. Mas matanda siya kay
Mario, nakakatakot ang hitsura at bihis na bihis.
Pablo: (Sarkastiko) Hmmm. Napaka lambing naman ng
asawa mo.
Mario: Pablo! (Biglang kinabahan, nagsimulang manginig
si Mario.)
(Tumayo si Gloria at pumunta sa gitna, hindi inaalis ang
nagbabaga na galit sa mga mata. Uminom mula sa bote ng
alak si Pablo.)
Pablo: Oh ba’t ganiyan itsura mo? Hindi ka ba natutuwang
makita ako? (ipinatong ang paa sa bangkito)
Gloria: (galit) Ba’t ka andito? Anong kailangan mo?
Pablo: Hay! ‘Yan ba ang tamang paraan ng pagtanggap ng
isang kaibigang bumibisita?
Gloria: Tigilan mo nga kami Pablo, wala kaming pakiaalam
sa’yo.
Pablo: Hindi ka nagbago kahit konti, Gloria… Hindi kahit
konti.
Gloria: Ikaw din, walang pinagbago. Ikaw pa rin ang
demonyong gustong padaanin sa masamang landas ang
asawa ko.
Pablo: Hindi ako demonyo. Hindi napagbago ng panahon
ang ugali mo sa akin. Galit ka pa rin ba sa akin dahil naging
kaibigan ako ni Mario bago pa man kayo nagkakilala?
Nagseselos ka ba dahil mas nauna ako sa’yo? (Tumawa si
Pablo)
Gloria: Ako ang asawa niya, may responsibilidad akong
ilayo siya sa masasamang impluwensiya. Kagaya naman ng
mga demonyong bumubulong sa kaniya na gumawa ng
masama!
Pablo: Hindi pa ba ako lumalayo sa’yo?
Gloria: Hindi mo pa nasasagot ang tanong ko kanina. Bakit
ka andito?
Pablo: Hindi ba ako pwedeng bumisita sa inyo paminsan-
minsan? Gusto ko lang naman alamin kung mabuti ba ang
buhay sa inyo. Paano kayo nakakaraos?
Gloria: (Nanlilibak) Mabuti naman kami, hanggang sa
nakita ko naman ang pagmumukha mo.
Pablo: Ang anak mo– ganito pa lang siya katangkad noong
huling makita ko. Kamusta na siya?
Gloria: Mabuti naman siya.
Pablo: Oh… Akala ko, hindi maayos ang kalagayan niya?
Gloria: (Nagdududa) Paano mo nalaman?
(Lumingon kay Mario) Sinabi mo sa kanya?
Mario: Ako? Hindi ah. Matagal ko na ngang hindi nakikita
‘yan eh!
Pablo: Ano? May sakit ba siya?
Gloria: (Pagalit) Wala kang pakialam, kaya wag mo nang
problemahin ang ‘di mo naman problema!
Pablo: Hindi ba kayo naaawa sa anak niyo? Tingnan niyo
naman oh, nanghihina na, kailangan na siyang dalhin sa
doctor. (ibinaba ang paa at inilabas ang pitaka) Heto,
pahihiramin muna kita ng pera. Dalhin mo sa doktor anak
mo, para gumaling siya.
Gloria: (Pagalit) Salamat na lang, pero ‘di kami
tumatanggap ng pera na galing sa’yo.
Pablo: Bakit ayaw mong kunin? Para naman ‘to sa anak
niyo, hindi naman sa inyo ah.
Gloria: Ang pagbabayad sa iyo ay nangangahulugang
makikita ko ulit ang pagmumukha mo.
Pablo: Kung ganyan kalaki ang galit mo sa pagmumukha,
eh ‘di, huwag mo na akong bayaran.
Gloria: Dahil diyan, kaya mas kailangan kong tanggihan
‘yan.
Pablo: Sige, kung ‘yan ang gusto mo. (Naupo at itinago
ang pitaka)
Gloria: Hindi na umaasa sa iyo si Mario simula nang ilayo
ko siya sa sa’yo. Wala akong pinagsisisihan.
Pablo: Paano si Mario? Wala rin ba siyang pinagsisisihan?
Gloria: Wala!
Pablo: Paano ka nakakasiguro? Noong magkaibigan pa
kami, nakakapunta kami sa mga mamahaling sinehan.
Ipupusta ko ang lahat ng pera ko dito na hindi siya
nakapunta doon simula ng “palayain” mo siya mula sa akin.
At mga apat na taon na ang nagdaan ha…
Gloria: Hindi umaasa nang malaki ang sinuman sa malinis
na pera Pablo, tandaan mo ‘yan…
Pablo: (Tumayo at naglakad-lakad) Anong pinagkaiba?
Gumanda ba buhay niyo diyan sa katapatan na
pinagyayabang niyo? Mas marami ba kayong nabibili?
Tapat? Ano ‘yon? Tapos nagdadamit ka ng katulad ng
ganyan? Nakatira kayo sa dito sa kubo na sira-sira? Pati nga
ang anak mo, hindi na makagalaw dahil wala na makain.
Iyan ba ang sinasabi mong “katapatan”?
Mario: (Tumayo) Pablo!
Pablo: Tingnan mo ang nangyari sa anak mo. Iyan ang
nagagawa ng katapatan sa kanya. At paano siya
matutulungan ng katapatan ngayon? Wala siyang sakit at
hindi niya kailangan ng gamot. Alam mo ‘yan. Alam na
alam mo na ang kailangan niya ay pagkain. Masustansiyang
pagkain.
Mario: Pablo! Tumigil ka na!
Gloria: Alam kong pumunta ka dito para yayain siyang
muli sa madumi mong gawain, pero hindi mo magagawa
iyon. Hindi siya makikinig sa’yo. Kaya naming mamuhay
nang walang tulong galing sa‘yo.
Pablo: (Nang-iinis) Buhay ba tawag mo dito? Ang tawag
dito, ay dahan-dahang pagkamatay!
Mario: (Lumapit at niyugyog siya) Pablo, tumigil ka na!
Umalis ka na nga dito, baka kung ano pa magawa ko sa iyo!
Pablo: Nakakalimutan mo ba Mario? Ikaw ang lumapit
sa’kin. Nainip na ako sa paghihintay sa’yo, kaya ako na
mismo ang pumunta.
Gloria: Ha? Mario…Anong ibig niyang sabihin?
Pablo: Pumunta siya sa bahay kagabi.
Mario: Pablo, huwag.
Pablo: Alam ba ng asawa mo ang hinihingi mong pabor sa
akin?
Pablo: (hindi pinansin si Mario at tinignan si Gloria) Sabi
niya, babalik siya kaninang tanghali, pero hindi na siya
nagpakita. Pumunta ako dahil natatakot akong baka
makonsyensya na naman siya.
Mario: Pablo, tumigil ka!
Pablo: Ayos lang ‘yan Mario. Mas mabuting sabihin mo na
sa kanya ang lahat. Malalaman din naman niya. Sabihin mo
sa kanya ang sinabi mo sa akin kagabi– na hindi ka na
naniniwala sa paraan ng pamumuhay na gusto niya. Sabihin
mo.
(Tumalikod si Mario sa kanila.)
Gloria: Mario... Ito ba ang sinasabi mong bagong trabaho?
Mario: Gloria, sana maintindihan mo... Sinubukan ko…
Pero hindi ko maiahon ang pamilya natin sa ganitong uri ng
buhay.
Gloria: (Sinigawan si Pablo) Ikaw ang dapat sisihin nito!
Kahit kailan talaga, wala ka nang naidulot na mabuti!
Pablo: Siya ang pumunta sa akin–!
Gloria: Kahit alam mong gagawin niya ang lahat… Kahit
na ang bumalik sa buhay na ayaw niya… Lumayas ka!
Pablo: Aalis ako- kapag handa na rin si Mario na umalis.
Gloria: Hindi siya sasama sa’yo.
Pablo: Talaga? Bakit hindi mo siya tanungin?
Gloria: (Kay Mario) Hindi ka sasama sa kanya. Hindi ba
Mario? Sabihin mo sa kanyang iwan niya na tayo at huwag
na siyang babalik. Alam kong kinausap ka niya at sinubukan
kang manipulahin, pero huwag kang sasama sa kanya,
Mario!
Mario: (hinawakan siya) Gloria...
Pablo: Huwag kang mag-alala sa kanya Gloria, ligtas siya
sa akin.
Gloria: (Hinila siya palayo)
Mario: (habang hinihila) Diyan ka lang Pablo. Pupuntahan
kita maya-maya. (pinigilan si Gloria)
Mario: Gloria, sasama ako sa kanya.
Gloria: Mario, huwag mo kaming iwan!
Mario: Hindi mo na ako mapipigilan ngayon. Napag-isipan
ko na ito noong isang Linggo.
Gloria: Mario! Pakiusap! Isipin mo ang anak natin, maawa
ka saamin.
Mario: Alagaan mo ang sarili mo at ang anak natin. Ako na
ang bahala sa sarili ko. Huwag mo na akong hintayin…
Gagabihin ako sa pag-uwi.
(Umalis si Mario kasama si Pablo. Pinanood sila ni Gloria
na walang magawa kundi sumigaw)
Gloria: Marioooooooooo!
(Tinakpan niya ang kanyang mukha ng kanyang damit at
umiyak doon. Mula sa loob ng bahay ang kanyang anak ay
kasabay niyang umiiyak hanggang sa pagbaba ng kurtina.)
Ending Scene:
Makikitang umuwi si Mario sa bahay nila. Makikitang iba
na ang damit ni Mario nang siya ay dumating sa eksena.
Binuksan niya ang pinto, at madilim ang paligid. Tahimik
ang lahat.
Mario: Gloria…? Tita? Nasaan kayo?
Namatay bigla ang ilaw, maririnig ang sigaw ni Gloria na
tinatawag ang pangalan ng kanyang asawa. Maririnig ng
mga manonood ang putok ng baril.
At nagsara ang mga kurtina. Maririnig ang mga hagulgol ni
Gloria habang tinatawag ni Tita ang kanyang ama.
Magkakaroon ng katahimikan.
OUTRO:Mula kay Tita, para sa kanyang ama
Tita: Tatay, kamusta na po kayo? Noong namatay kayo,
nalungkot nang malubha si Nanay. Tapos tay, kinabukasan
nga nun, may nag-iwan ng pera sa pintuan ng bahay natin.
No’ng una, ayaw pa tanggapin ni Nanay, sabi niya alam daw
niya kung kanino galing yun. Mukhang galit na galit pa nga
siya nang makita niya ‘yon eh. Sabi niya na hindi daw
mabibili ng kahit anong halaga ang buhay niyo. Pero
kinalaunan nagbago isip ni Nanay, ginamit niya yung pera
para makapag-aral ako. Sabi niya, yun din daw kasi ang
gagawin mo kung sakaling buhay ka pa. Noong isang araw
nga po, binilhan niya ako ng mansanas. Naalala ko po kayo.
Tay, gusto ko po sanang humingi ng tawad. Sorry po kung
nagalit po ako nung binilhan niyo ako ng berdeng mansanas.
Kung alam ko lang po, sana masaya nating pinagsaluhan
yung mansanas. Edi sana, masaya po tayo bago tayo
nagkahiwalay. Miss na miss ko na po kayo, Tay. Gustong
gusto ko na po kayo ulit makita. Pero pangako ko po sa
inyo, mag-aaral po ako nang mabuti para ako naman ang
poprotekta kay Nanay. ‘Tay, gabayan niyo po kami mula sa
langit, ha? ... Mahal na mahal namin kayo.
Narrator: Ang mundo ay isang mansanas.