«Ἐγενόμην ἐν Πνεύματι ἐν τῇ Κυριακῇ ἡμέρᾳ καὶ ἤκουσα φωνὴν ὀπίσω μου μεγάλην ὡς σάλπιγγος» (Ἀπ.

1,10)
Ἐκδίδεται ἀπὸ τὴν Κοινοβιακὴ Γυναικεία Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Αὐγουστίνου Φλωρίνης – 531 00 ΦΛΩΡΙΝΑ – τηλ. 23850-28610 –imaaflo@yahoo.gr

Περίοδος Δ΄ - Ἔτος ΛΕ΄ Τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου & Ἑλένης Συντάκτης (†) ἐπίσκοπος
Φλώρινα - ἀριθμ. φύλλου 2093 Δευτέρα 21 Μαΐου 2018 Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης

Γιατί ἡ Ἐκκλησία τὸν ἀνεκήρυξε ἅγιο;

Α΄. Πῶς ἔγινε μονοκράτωρ
Ἀ γαπητοί μου ἀδελφοί, ἄνδρες καὶ γυναῖ-
κες, σήμερα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορ-
τάζει τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου μετὰ
ἐργάτες, ἀχθοφόροι, διδάσκαλοι, γιατροί, δι-
κηγόροι, στρατιῶτες, ἀξιωματικοί, βασιλιᾶδες
ὅπως ὁ Κωσταντῖνος καὶ ἡ Ἑλένη).
τῆς ἁγίας μητρός του Ἑλένης. Τὸ θέμα μας λοι- ***
πὸν θὰ εἶνε αὐτὸς ποὺ ὠνομάστηκε ἀπὸ μὲν Γιὰ νὰ καταλάβουμε τώρα, ἀδελφοί μου,
τὴν ἱστορία μέγας ἀπὸ δὲ τὴν Ἐκκλησία ἰσαπό­- γιατί ἡ Ἐκκλησία ἀνεκήρυξε τὸν Κωνσταντῖ-
στολος. Θὰ προσπαθήσω μὲ τὴ βοήθεια τοῦ νο ἅγιο, πρέπει νὰ σκεφθοῦμε ποιά ἦταν ἡ
Κυρίου νὰ σκιαγραφήσω τὴ μεγάλη αὐτὴ φυσι- κατάστασι πρὶν ἀπὸ αὐτόν.
ογνωμία καὶ νὰ δώσω μιὰ ἀπάντησι στὸ ἐρώ- Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ σταυρώθηκε ὁ Χριστός,
τημα, γιατί ἡ Ἐκκλησία τὸν ἀνεκήρυξε ἅγιο; ἐπὶ τριακόσα χρόνια, ἄσπρη μέρα δὲν εἶδε ἡ
*** Ἐκκλησία. Οἱ Χριστιανοὶ ἦταν ὑπὸ διωγμόν·
Ποιά ἔννοια ἔχει ἡ λέξι «ἅγιος»; Κανείς μὰ τὸ ἔγκλημά τους ἦταν ὅτι πίστευαν στὸ Χρι-
κανείς ἄνθρωπος, πλὴν τοῦ Θεανθρώπου, δὲν στό. Ὁ Χριστιανὸς δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ ἔχῃ δι-
γεννήθηκε ἅγιος. Ὅλοι γεννώμεθα ἁμαρτωλοί. καιώματα, ἐλευθερία, περιουσία, τίποτα στὸν
«Ἐν­ἀνομίαις­συνελήφθην,­καὶ­ἐν­ἁ­μαρτίαις­ἐ­- κόσμο. Τὸν ἔπιαναν καὶ τὸν ὑπέβαλλαν σὲ μαρ-
κίσσησέ­με­ἡ­μήτηρ­μου», λέει ὁ Δαυΐδ (Ψαλμ. 50,7). τύρια. Ἐμεῖς σήμερα εὔκολα λέμε «Εἶμαι Χρι-
Γιὰ νὰ γίνῃ κανεὶς ἅγιος χρειάζεται νὰ πα- στιανός», τότε αὐτὸ κόστιζε πολύ. Ὅποιος
λέψῃ σκληρὰ καὶ ἰσοβίως μὲ τὸ μεγαλύτερο ἐ- διαβάσῃ τὸ βιβλίο Φαβιόλα, θὰ κλάψῃ καὶ θὰ
χθρό, ποὺ εἶνε ὁ διεφθαρμένος ἑαυτός μας, πῇ, Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε τίποτα.
«ὁ­παλαιὸς­ἄν­θρωπος» ποὺ λέει ὁ ἀπόστολος Χιλιάδες μαρτύρησαν. Τελευταῖος διώκτης
Παῦλος (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22. Κολ. 3,9). Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ δὲν ἦταν ὁ Διοκλητιανός. Καθὼς κουτσοπίνανε μὲ
φτάνει ἡ δική του προσπάθεια, χρειάζεται καὶ ἡ τὸ Γαλέριο στὴν ταράτσα τοῦ ἀνακτόρου στὴ
ὑπερφυσικὴ δύναμις ποὺ λέγεται «χάρις Χρι- Νικομήδεια, εἶδαν μιὰ ἐκκλησία Χριστιανῶν
στοῦ» (῾Ρωμ. 1,7. Α΄ Κορ. 1,3. Β΄ Κορ. 1,2. Γαλ. 1,3. Ἐφ. 1,2. Φιλιπ. 1,2. Κολ.1,2. Α΄ Τιμ. 1,2. Τίτ. 1,4). καὶ πάνω στὸ κέφι καὶ τὴ μέθη ἄρχισαν νὰ δια-
Ἡ «χάρις», παίρνει κάρβουνα καὶ τὰ κάνει δια- φωνοῦν πῶς νὰ τὴν καταστρέψουν· «Μὲ τὴ
μάντια, παίρνει τὸν ἁλήτη τῆς ἁμαρτίας καὶ τὸν φωτιά» ἔλεγε ὁ ἕνας, «Μὲ τὸ τσεκούρι» ἔλε-
κάνει κύριο καὶ βασιλιᾶ τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἐὰν γε ὁ ἄλλος. Ὦ ἀνόητοι διῶκτες ὅλων τῶν αἰ-
τὸ νὰ νικᾷ κανεὶς τὸν ἑαυτό του εἶνε ἡ μεγαλύ- ώνων! κι ἂν γκρεμίσετε ὅλες τὶς ἐκκλησίες,
τερη νίκη, ὅπως ἔλεγαν οἱ πρόγονοί μας, τότε ὑπάρχει μιὰ ἐκκλησιὰ ποὺ δὲν καταστρέφε-
ὁ ἅγιος εἶνε ἥρωας καὶ ἡ ἁγιότης ἡρωισμός. ται· εἶνε ἡ καρδιὰ ποὺ πιστεύει στὸ Θεό.
Ἡ ἁγιότης εἶνε λουλούδι ποὺ ποτίζεται μὲ Τέλος ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸν ἅγιο Κωνσταντῖ-
τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀφ᾽ ὅτου ἔσταξαν οἱ νο. Ἦταν παιδὶ μιᾶς ἄσημης γυναίκας, τῆς Ἑ-
σταγόνες ἐκεῖνες στὸ Γολγοθᾶ δὲν παύει νὰ λένης. Ἀπὸ μικρὸς διακρίθηκε στὸ στρατιωτικὸ
φυτρώνῃ παντοῦ στὴ Γῆ, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ στάδιο, καὶ σιγὰ - σιγὰ ἔφθασε στοὺς ἀνώτε-
πλάτη τοῦ πλανήτου, ἀπ᾽ τὶς καλύβες ὣς τὰ ρους βαθμοὺς τῆς ἱεραρχίας. Κοντὰ στὰ ἄλλα
παλάτια. Οἱ ἅγιοι, ὅπως εἶδε ὁ Ἰωάννης, προ- πλεονεκτήματά του (εὐφυΐα, ῥωμαλεότητα, στρα-
έρχονται ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἔθνη φυλὲς καὶ γλῶσσες τηγική), εἶχε καὶ μιὰ συμπάθεια στοὺς Χριστι-
(βλ. Ἀπ. 5,9· 7,9· 14,6) καὶ ἀπ᾽ ὅλες κοινωνικὲς καταστά- ανοὺς ποὺ τὴν κληρονόμησε ἀπὸ τὴ μητέρα
σεις καὶ τὰ ἐπαγγέλματα (ὑπάρχουν ἅγιοι γε- του. Ἂν δὲν ἦταν ἡ ἁγία Ἑλένη, δὲν θὰ ὑπῆρ-
ωργοί, κηπουροί, βοσκοί, ψαρᾶδες, ξυλουργοί, χε ἅγιος Κωνσταντῖνος. Ὅλοι ὅμως οἱ ἄλλοι
 2
(στρατηγοί, ἀξιωματικοί, καίσαρες, βασιλεῖς, αὐτό; Μέχρι τότε πρωτεύουσα τῆς Ῥωμαϊκῆς
συνάρχοντες) ἦταν ἀντίθετοι. αὐτοκρατορίας ἦταν ἡ Ῥώμη. Ἡ Ῥώμη ὅμως,
Ἦρθε σὲ σύγκρουσι μὲ τὴν εἰδωλολατρία μὲ τοὺς πατρικίους της, τοὺς συγκλητικούς της,
ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος. Πολέμησε τὸ εἰδωλο- τοὺς βασιλιᾶδες της, τὰ παλάτια της, τὰ ἐγκλή-
λατρικὸ κράτος σὲ δύο μάχες ἱστορικές. ματά της, τὶς ἑταῖρες καὶ διεφθαρμένες γυναῖ-
 Τὴν πρώτη μάχη τὴν ἔδωσε ἔξω ἀπὸ τὴ Ῥώ- κες της, τὴν εἰδωλολατρία καὶ τὴν ἀκολασία της,
μη. Ἐκεῖ ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ἦταν ὁ Μαξέντιος ἡ Ῥώμη ἀνέδιδε ἀποφορὰ κοπριᾶς τοῦ διαβό-
μὲ διακόσες χιλιάδες στρατό, κι ἀπὸ τὸ ἄλλο λου. Καὶ μέσα στὴν κοπριὰ αὐτὴ ὁ Κωνσταντῖ-
ὁ Κωνσταντῖνος μὲ σαράντα μόνο χιλιάδες νος δὲν δεχόταν νὰ μείνῃ περισσότερο. Ἀπο-
στρατό. Καθὼς δίσταζε νὰ κάνῃ τὸν πόλεμο φάσισε λοιπὸν νὰ μεταφέρῃ τὴν πρωτεύουσά
καὶ ἦταν σκεπτικός, βλέπει στὸν οὐρανὸ –ἂς του ἀλλοῦ. Ξέρετε τί θὰ πῇ αὐτό, τί σημασία
μὴ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους, καὶ ἔχει καὶ τί ἀλλαγὲς προκάλεσε; Σηκώθηκε καὶ
δικαίωμα δικό μας εἶνε νὰ πιστεύουμε–, βλέ- ἔφυγε ἀπὸ τὴ Ῥώμη καὶ ζήτησε νὰ βρῇ τόπο
πει μέσ᾿ στὸ μεσημέρι, λέει ὁ ἱστορικός, ἕνα κατάλληλο σὲ ἄλλο μέρος. Ἔτσι διάλεξε τὴν
σταυρὸ ἀπὸ ἄστρα καὶ μὲ γράμματα ἑλληνικὰ Ἑπτάλοφο στὸν Βόσπορο. Ἐκεῖ ἔχτισε τὴ νέα
«ἐν τούτῳ νίκα»! Δὲν ἤθελε τίποτ᾽ ἄλλο, κα- πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας του, τῆς χρι-
τάλαβε· ἦταν «τηλεγράφημα» τοῦ οὐρανοῦ, στιανικῆς αὐτοκρατορίας, τὴν Βασιλεύουσα,
νὰ βαδίσῃ ἐναντίον τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἀμέ- ἡ ὁποία ἀπὸ τὸ δικό του ὄνομα ὠνομάστηκε
σως καίει τὶς παλιὲς σημαῖες καὶ ὑψώνει τὴν κατόπιν Κωνσταντινούπολις.
πρώτη χριστιανικὴ σημαία, λάβαρο μὲ τὸ μο- ***
νόγραμμα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ κατόπιν –τί εἶνε ἡ Σταματῶ ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, καὶ πρὶν κλεί-
πίστι!– αὐτοὶ οἱ σαράντα χιλιάδες ἔδωσαν σω τὸ τμῆμα αὐτὸ τῆς ὁμιλίας μου θέλω νὰ
σκληρὴ μάχη στὸν Τίβερι ποταμό, στὴ Μαλ- διατυπώσω μία ἰδέα. Ἐὰν αὐτοὶ ποὺ κυβέρνη-
βία γέφυρα. Ὁ Μαξέντιος ὀπισθοχωρεῖ, πέ- σαν καὶ κυβερνοῦν ἐπὶ δεκαετίες τώρα τὴν πα-
φτει μέσα στὰ ὁρμητικὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ τρίδα μας εἶχαν ὅραμα καὶ ἔμπνευσι ἀπὸ τὴ
καὶ βρίσκει τέλος οἰκτρὸ σὰν ἄλλος φαραώ. μελέτη τῆς ἱστορίας, ἂν εἶχαν πρὸ παντὸς νοῦ
Τὴν ἄλλη μέρα ὁ Κωνσταντῖνος μὲ τὸν τίμιο καὶ καρδιὰ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὕστερα
σταυρὸ μπαίνει νικητὴς στὴ ῾Ρώμη. Θέλετε ἡ- ἀπὸ τὸ Δώδεκα (᾽12) καὶ τοὺς Βαλκανικοὺς πο-
μερομηνία; 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 312 μ.Χ.! λέμους, καὶ ὕστερα ἀπὸ τὸ Εἰκοσιδύο (᾽22) καὶ
Σᾶς λέει τίποτα αὐτὴ ἡ ἡμερομηνία; Ἐμένα τὴ Μικρασιατικὴ καταστροφή, θὰ ἔβλεπαν ὅτι
μὲ συγκινεῖ πολύ· γιατὶ ὕστερα ἀπὸ 1600 χρό- πρωτεύουσα τοῦ κράτους δὲν πρέπει νὰ εἶνε
νια ἀκριβῶς, στὶς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912, ἕ- πλέον ἡ Ἀθήνα, ἀλλὰ πρωτεύουσα πρέπει νὰ
νας ἄλλος μικρὸς στρατὸς μιᾶς ἑνωμένης πα- γίνῃ ἡ Θεσσαλονίκη! Φαίνεται ὅτι ὁ Κεμάλ, ὁ
τρίδος, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς ἕνα βασιλιᾶ ποὺ ἄ- ὁποῖος μετὰ τὸ 1923 ἔκανε πρωτεύουσα τοῦ
κουγε κι αὐτὸς στὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος, Τουρκικοῦ κράτους τὴν Ἄγκυρα, εἶχε μυαλό.
μπῆκε μέσα στὴν πόλι τῆς Θεσσαλονίκης. Εἶ- Ἐπειδὴ οἱ ἱστορικοὶ σταθμοὶ ἀπαιτοῦν καὶ νέ-
νε σύμπτωσις; Εἶνε δάκτυλος τῆς θείας προ- ες πρωτεύουσες, δὲν ἔπρεπε οἱ κυβερνῶντες
νοίας! ὅπως εἶπε καὶ ὁ σεβάσμιος μητροπολί- τὸ ἔθνος μας νὰ φύγουν ἀπὸ τὸν Βορρᾶ· πρω-
της Κυθήρων Μελέτιος (Γαλανόπουλος). τεύουσά μας σήμερα ἔπρεπε νὰ εἶνε ἡ Θεσ-
Ἐπανερχόμεθα. Μόλις μπῆκε στὴ ῾Ρώμη ὁ σαλονίκη, ὄχι ἡ Ἀθήνα. Ἡ Ἀθήνα, ἡ νέα Βαβυ-
Μέγας Κωνσταντῖνος, φωνάζει τὸ γραμματέα λώνα, ἂς μείνῃ γιὰ τοὺς τουρίστες, νὰ ἔρχων-
του, συντάσσει καὶ ὑπογράφει διάταγμα· ἀπὸ ται καὶ νὰ θαυμάζουν τὰ ἀγάλματα τῆς Ἀκρο-
σήμερα παύει ὁ διωγμὸς τῶν Χριστιανῶν! πόλεως. Ἂν οἱ κυβερνῆται μας ζοῦσαν στὴ
 Ὕστερα ἀπὸ λίγα χρόνια δίνει τὴ δεύτερη Θεσσαλονίκη, λίγα χιλιόμετρα ἀπὸ τὰ σύνορα,
μάχη, ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀνδριανούπολι, καὶ νικάει θὰ σκέπτονταν διαφορετικά. Στρογγυλοκάθι-
ἕναν ἄλλο ἐχθρό, τὸν Λικίνιο. Ἔτσι γίνεται ὁ σαν στὴν Ἀθήνα καὶ …«γαῖα­πυρὶ­μιχθήτω». Εἶ-
αὐτοκράτωρ - μονοκράτωρ ὁλοκλήρου πλέον πα τὴν ἰδέα αὐτή, ποὺ τὴν αἰσθάνομαι βαθειά.
τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Ἀλλὰ δυστυχῶς μᾶς κυβερνᾷ τὸ πνεῦμα τῆς
Ἰδοὺ ποιά μεγάλη ὑπηρεσία προσέφερε ὁ κουκουβάγιας, ὄχι τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ.
Κωνσταντῖνος, καὶ αὐτὸ ἐξετίμησε ἡ Ἐκκλησία. Ἕως ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, εἴδαμε πῶς ὁ Μέ-
Ἔκανε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο, γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ γας Κωνσταντῖνος ἔγινε μονοκράτωρ. Κάποια
ἱστορία εἶπε, ὅτι εἶνε ἐκδήλωσις μεγαλοφυ- ἄλλη φορά, ἂν θέλῃ ὁ Θεός, θὰ συνεχίσουμε
ΐας· ἐγὼ δὲν λέω ὅτι εἶνε ἐκδήλωσις μεγαλο- γιὰ νὰ δοῦμε καὶ πῶς κυβέρνησε τὸ κράτος.
φυΐας, λέω ὅτι εἶνε ἔμπνευσις Θεοῦ. Ποιό εἶν᾽ (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Α΄ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης μεγάλης ἑσπερινῆς ὁμιλίας, ποὺ ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Καβάλας τὴν Δευτέρα 21-5-1962. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 26-4-2018.

Τὸ φυλλάδιο διανέμεται ἀπὸ τὸν Ἱεραποστολικὸ Σύλλογο Κυριακή, τηλ: 23510 22183 – Κατερίνη,
Στὸ διαδίκτυο στὸν ἱστότοπο: http://www.iskiriaki.com