Het verleden weer

Hier zit ik dan, in het ziekenhuiskamer van mijn vader met een slechte conditie. Niet dat het beter
met hem gaat omdat ik niet genoeg geld heb voor de medicijnen die hem beter zullen helpen. Met
een zucht plof ik neer op de bank en denk weer aan vroeger. Mateo, de jongen die me met pijn heeft
achtergelaten maar toch nog steeds in mijn hoofd wandelt vol met vragen. Plots moet ik denken aan
de tijd toen ik nog op school zat, wat een ellende. Mateo aan de andere kant hielp me meestal toen
ik werd gepest. Ach, ik was toch zo dom hoe ik me heb laten doen door hem. Als ik naar de tijd kijk
zie ik dat het al tijd is om te werken, er is toch geen andere manier om geld te verdienen.

Als ik bezig ben met een bestelling die wat ingewikkeld is, maar 30% amandelmelk 2,5 lepels
kristalsuiker met een speculoos koekje er boven op. Als ik me omdraai struikel ik over mijn eigen voet
en in nog geen seconde ligt alles op de grond. “Stom wijf! Eerst wacht ik te lang op mijn bestelling en
vervolgens kun je niet eens op je eigen poten lopen!!”, riep hij. Hij loopt razend de deur uit en slaat
de deur dicht, zonder te reageren begin ik op te ruimen. Plots zie ik een hand naar het gevallen kopje
reiken, “Je hoeft me echt niet te helpen, ik kan het zelf wel!” maar inplaats van te luisteren doet hij
gewoon verder. Ik sta op om mijn mislukte bestelling weg te gooien tot ik plots mijn naam hoor.
“Elina?”

Geschrokken kijk in de mooie goudbruine ogen die me even naar een andere universum bracht. De
man probeerde mijn aandacht terug te krijgen door te wuiven in mijn gezicht. Met een verwarrend
gezicht kijk ik hem aan “Hoe ken je mijn naam?” “Door je naamkaartje sukkeltje”, met een rood
gezicht lach ik de schaamte weg. “Zou ik eventueel ook iets kunnen bestellen?” zegt hij terwijl ik naar
de bar loop “Ja tuurlijk wat moet u hebben?” “Je mag me ook gewoon met je aanspreken hoor, graag
een cappuccino zonder suiker”

“Komt voor elkaar je kan daar wachten.” Terwijl ik bezig ben met zijn bestelling blijf ik me afvragen
van waar ik zijn gezicht ken, uiteindelijk ben ik klaar met zijn bestelling breng ik het naar hem toe en
met een glimlach neemt hij het aan. Ik loop terug naar de bar terwijl ik de andere klanten help.

Na een tijdje loop ik terug naar de plaats waar hij zat zodat ik zijn tafel kon afruimen, eenmaal bezig
zie ik een kaartje met eronder geld. Het kaartje stop ik in mijn broekzak terwijl ik de laatste tafels
mag afruimen.

Nadat ik eindelijk klaar ben met mijn shift ben ik nog even mijn vader gaan bezoeken en dan
rechtstreeks naar huis. Wanneer ik thuis ben aangekomen ben ik van plan om een warme douch te
nemen. Nadat ik klaar ben met de warme douch te nemen, gooi ik mijn natte handdoek en vuile
werkleren in de was. Tot er plots het kaartje die ik eerder in mijn broekzak had gestoken eruit viel, als
ik het eenmaal oppak draai ik het om en tot mijn verbazing zie ik een bekende naam ‘Mateo
Gonzalez’
Was het Mateo van 6 jaar geleden die ik terug heb gezien? Met waanzin denk ik terug aan wat we
samen hadden en wat hij mij heeft aangedaan. Echt een typisch Mateo actie met het naamplaatje,
natuurlijk wist hij wie ik was. Hetzelfde kleur haar en ogen, mijn stem die amper is veranderd en die
litteken boven mijn wenkbrauw. Maar vergeleken met mij is hij totaal verandert, bredere schouders,
een baard en veel lagere stem. En niet te missen zijn L-vormige moedervlek op zijn nek.

Vandaag is de dag dat ik een bezoekje ga brengen aan Mateo, ik ben benieuwd hoe hij zal reageren
als hij mij recht voor zijn neus ziet als Elina. Als ik me heb aangekleed stap ik de fiets op zie ik dat het
begint te regenen, ach deze regen zou me toch niet kunne stoppen om naar hem toe te gaan.

Eenmaal aangekomen ben ik kletsnat als ik me fiets opslot zet naast een boompje heb ik wat spijt dat
ik ben gekomen. Wat doe ik eigenlijk hier? Ik loop naar binnen naar de balie toe “Is Mateo Gonzales
misschien aanwezig?” “Hebt u misschien een afspraak met hem?”

“Neen heb geen afspraak maar ben oude kennis van hem, en zou hem graag eens willen spreken.” De
man aan de ballie spreekt iets in de telefoon en vertelt mij om eventjes te gaan zitten. Paar minuten
later zie ik een bekend figuur naar mij toe lopen Mateo. Al gauw neem ik mijn tas en probeer snel
weg te stappen, plots denk ik weer aan het verleden met hem.

Opeens voel ik een hand mijn arm grijpen en hoor een bekende stem “Elina?” Ik heb geen keus dus ik
draai me om en kijk hem in zijn ogen aan. “Je denkt toch niet dat ik je zo naar buiten laat gaan in dit
weer?” blozend kijk ik weg. Hij biedt me een koffietje aan en vraagt me waarom ik ben gekomen. “Ik
had een adres doorgestuurd gekregen van een vriendin maar-“ “Stop maar, ik weet wel goed genoeg
dat je het kaartje hebt gezien.” Ik lach het weg en probeer het onderwerp te veranderen “Haha je
droom is toch uitgekomen om een groot bedrijf op te richten.”

“Je zult wel versteld staan van wat ik nu allemaal kan.” “Ja maar daar gaat het niet om” plots gaat
mijn telefoon af kijkend naar het scherm zie ik dat het ziekenhuis mijn belt, per ongeluk zet ik hem op
luidspreker. “Mevrouw het is vandaag de laatste dag om de factuur te betalen voor de
ziekenhuiskosten u kunt dit niet langer uitstellen!” angstig loop ik snel weg en stap op mijn fiets, niet
wetend dat Mateo mij achterna ging.

Hij biedt mij een lift aan maar ik kon het niet afwijzen omdat ik in zo een rush was, eenmaal
aangekomen, ren ik naar binnen en probeer ik te onderhandelen tot dat de dokter wordt opgebeld
om te vertellen dat de betaling is gelukt. Betaling is gelukt? Dat kan toch niet ik heb het geld er niet
voor, “Mag ik misschien weten wie de factuur betaald heeft?” vraag als ik zie dat de dokter wat apart
naar me kijkt. “ Sorry, dat kan ik je niet vertellen want de persoon die jou factuur heeft betaald wou
graag anoniem blijven”, kreeg ik als antwoord. Al denkend stap ik naar de auto van Mateo wie zou er
nu zo vrijgevig zijn om deze factuur te betalen. Als ik om me heen kijk kan ik Mateo nergens vinden,
raar, hij was hier toch net?
Na enkele minuten later zie ik hem uit het ziekenhuis lopen met een glimlach kijkend naar mij toe.
“Heel vreemd, iemand heeft mijn ziekenhuiskosten betaald waardoor mijn vader het misschien nog
kan redden.” “Dat is een man met veel waarde dan.” ,zegt hij als we samen naar zijn auto lopen,
eenmaal in de auto is de rit best wel stil tot dat hij me iets vraagt “Wat is er eigenlijk aan de hand
met je vader?” zegt hij als zijn ogen gericht zijn op de weg. “Hij heeft een zeldzame chronische
aandoening zoals je weet, maar door de jaren heen is het niet bepaald beter geworden.”, zeg ik
tegen hem terwijl ik uit het raam kijk.

Na een tijdje stoppen we voor mijn deur en stapt hij uit zodat hij de deur voor me kan openen, ik
stap de auto uit en kijk hem aan. Mis ik hem of mis ik iemand om me heen? “Ik moet snel terug naar
het bedrijf, als er iets is laat het me dan weten je hebt toch nog mijn kaartje” zegt hij met een
knipoog en stapt terug in de auto en rijdt weg. Ik stap terug in mijn appartementje en kijk of ergens
in de koelkast iets te eten is, niks.

Als ik mijn tas open om te zien of ik iets kleins kan gaan halen valt het me op dat er wat veel geld
inzit, dit is toch niet van mij? Aan de geur is het van Mateo dus hij heeft wat geld in mijn tas gestopt,
ik snap niet waarom hij zo lief tegen me doet wat probeert hij?

Wilt dat dan ook zeggen dat hij de ziekenhuisfactuur heeft betaald, althans hij wist dat het een man
was dus het kan niet anders en hijzelf weet ook hoe duur medicatie is voor deze speciale ziekte. Ik
zou hem maar toch snel bedanken maar eerst zal ik snel even iets bestellen. Nadat ik wat eten heb
besteld neem ik mijn telefoon en het kaartje die ik had verborgen in mijn kastje om zijn
telefoonnummer over te typen.

hey mateo met elina ik wilde je graag bedanken voor het betalen van de ziekenhuisfactuur het
betekent enorm veel voor mij!

Algauw zie ik dat hij het berichtje heeft gelezen en nadien ook aan het typen is, hij zal vast iets korts
zeggen.

hey Elina wat raar dat je weet dat ik het was, maar als je me echt graag wilt bedanken dan zou je
met mij mee uit eten moeten gaan, dat kan je toch wel? x Mateo

Mijn hart begon te bonzen terwijl ik naar het berichtje staar, hoezo moet ik weer met hem op date ik
wil dit helemaal niet. Tot ik plots een geluidje hoor vanuit mijn telefoon

Ik haal je zaterdag op om 19:00 dus wees op tijd en shiny 😉

Ik wil graag gaan maar ben bang, bang want ik weet niet wat ik zal aantreffen en bang om mezelf
belachelijk te maken.