Prof. dr hab.

Halina Buk

WYMOGI PISARSTWA PRACY DYPLOMOWEJ

1. Tytuł pracy i tytuły rozdziałów odpowiadają zamieszczonym treściom i wynikają sekwencyjnie z

siebie, pogłębiając poruszane rozważania, by doprowadzić do ewentualnej syntezy i uogólnień.
2. Tytuł rozdziału/podrozdziału musi być zwięzły, nie hasłowy, składać się z więcej niż jednego lub
dwóch wyrazów. Powinien wyjaśniać, co w danej części pracy się znajduje.
3. W treści pracy nie stosować śródtytułów, nie ujętych jako formalne tytuły podrozdziałów.
4. Praca dyplomowa opiera się głównie na literaturze przedmiotu, ale także polega na analizie
wyników badań empirycznych, co jest szczególnie pożądane w pracach licencjackich.
5. Konieczna jest rzetelność w prezentacji treści, a zwłaszcza: opis faktów bez tendencyjnej i
jednostronnej ich prezentacji, obiektywizm, zdefiniowanie pojęć podstawowych używanych w
pracy i wyczerpujące wyjaśnienie na podstawie różnych źródeł, opis materiałów powinien
umożliwiać odróżnienie badań i wnioskowania własnego od cudzego, krytyczna polemika autora
pracy jest dopuszczalna na zasadzie logicznej argumentacji.
6. W celu lepszego wyjaśnienia omawianych zagadnień oraz uatrakcyjnienia przekazu można
zamieszczać różne obiekty, jak: tabele, schematy, rysunki, wzory, fotografie, mapy.
7. Pracę dyplomową pisze się bezosobowo, a więc np. w rozdziale drugim opisano…., a nie
„opisałam”.
8. Kolejność poszczególnych części pracy:
- strona tytułowa (bez widocznego numeru strony),
- oświadczenie o autorstwie,
- spis treści,
- wstęp (1-1,5 strony),
- rozdziały,
- zakończenie (1-1,5 strony; reasumpcja dociekań teoretycznych i wyników badań)
- spis literatury (ewentualnie dopisać „i innych źródeł”),
- oddzielny wykaz aktów prawnych, jeżeli jest ich więcej niż 5. Jeżeli jest ich mniej niż 5, ująć
w spisie literatury odpowiednio alfabetycznie,
- inne źródła (w tym np. źródła internetowe, regulaminy wewnętrzne), jeżeli jest ich więcej niż
5. Jeżeli jest ich mniej niż 5, ująć w spisie literatury,
- spis tabel,

1
 - odrębnie spis rysunków, spis wykresów, spis schematów. Najszerszym określeniem dla
obiektów graficznych jest „rysunek” i można tylko taką nazwę przyjąć,
- załączniki (bez numeracji stron dla całej pracy, natomiast dla załączników kilkustronicowych
stosować wewnętrzną numerację).

Wymogi techniczne:
1. Czcionka Times New Roman o rozmiarze 12.
2. Odstępy między akapitami - przed: 0, po: 0.
3. Akapity z ujednoliconymi wcięciami w całej pracy, najlepiej 1,0 lub 1,25.
4. Interlinia: 1,5.
5. Po kolejnych podrozdziałach zwiększona interlinia, dodatkowy odstęp 1,5.
6. Treść pracy, jak i wszelkich spisów ma być wyjustowana.
7. Od nowej strony tylko nowy rozdział (nie podrozdział), zakończenie, spisy.
8. Marginesy: górny - 2.5, dolny - 2.5, prawy - 2 (zewnętrzny w pracy drukowanej dwustronnie),
lewy - 3 (wewnętrzny w pracy drukowanej dwustronnie).
9. Tytuły rozdziałów piszemy zwykłą czcionką o rozmiarze 14 i pogrubioną (bez podkreśleń).
10. Tytuły podrozdziałów piszemy zwykłą czcionką o rozmiarze 13 (lub 12) i pogrubioną (bez
podkreśleń).
11. Tytuły kolejnych części podrozdziałów pisać zwykłą czcionką o rozmiarze 12 i pogrubioną (bez
podkreśleń). Dalej nie kaskadować części pracy.
12. Na końcu tytułu rozdziału/podrozdziału nie stawiamy kropek.
13. Pomiędzy tytułem rozdziału a wprowadzeniem zostawić jeden wiersz przerwy. Po tytułach
podrozdziałów nie trzeba zwiększać interlinii.
14. Numery rozdziałów można pisać cyframi rzymskimi lub arabskimi. Numery podrozdziałów pisać
cyframi arabskimi, zaczynając od cyfry oznaczającej numer rozdziału, np. 2.1.

Źródła:
1. Korzystać z różnych form publikacji jak: akty prawne, książki, czasopisma, instrukcje i
regulaminy wewnętrzne, strony internetowe.
2. Wykazać znajomość literatury przedmiotu. Wskazane korzystanie także z publikacji
obcojęzycznych, chociażby poprzez odniesienia w publikacjach krajowych.
3. Wykorzystywane publikacje powinny być najnowsze, z ostatnich 10 lat.
4. Wykorzystywane źródła normatywne muszą być aktualne. Najlepiej powoływać się na konkretny
akt prawny, a dodatkowo na wtórne źródła (książki, artykuły), w których przywołuje się te
przepisy.
5. Jeżeli jest kilka wydań jednej publikacji, korzystać z najnowszego wydania.
2
Cytaty:
1. Używać cytatów, ale nie w nadmiarze, o ile własna interpretacja słów przytaczanego autora nie
oddałaby istoty treści. Długość cytatu należy ograniczyć maksymalnie do kilku zdań.
2. Przed cytatem dać zdanie wprowadzające, np. ’Według Edwarda Nowaka kalkulacja kosztów to
„.......” lub ‘Edward Nowak uważa, że „kalkulacja kosztów to…” lub ‘Zdaniem Edwarda Nowaka
kalkulacja kosztów to „….”.
3. Jeżeli w tekście pracy przytacza się nazwisko autora kolejny już raz, można napisać już tylko
samo nazwisko, lub inicjał imienia i nazwisko, np. Nowak twierdzi, że „.....” lub E. Nowak
twierdzi, że „......”.
4. Nie podaje się tytułu naukowego przed nazwiskiem przywoływanego autora.
5. Nie rozpoczynać rozdziału, podrozdziału czy akapitu od cytatu.
6. Cytat pisze się zwykłą czcionką i ujmuje w cudzysłów.
7. Źródło cytatu musi być ujawnione w przypisie dolnym.

Przypisy dolne:
1. Wszelkie definicje, twierdzenia, sądy czy opinie muszą być potwierdzone odpowiednim źródłem
w przypisie dolnym. Nie oznacza to, że każdy akapit ma mieć wskazane źródło.
2. Stosuje się wyłącznie przypisy dolne.
3. Numer przypisu w tekście stawia się jeszcze przed kropką, kończącą zdanie.
4. Numer przypisu w tekście, w którym użyliśmy cudzysłowu stawiamy po znaku cudzysłowu ale
przed kropką, kończącą zdanie.
5. Przypisy dolne także wyjustować.
6. Przypisy dolne pisać zwykłą czcionką Times New Roman o rozmiarze 10.
7. Interlinia przypisów dolnych 1,0.
8. Numerować przypisy dolne na każdej stronie od nowa lub stosować numerację ciągłą dla każdego
oddzielnego rozdziału.
9. Na końcu każdego przypisu dolnego stawiać kropkę.
10. Do każdego przypisu dolnego internetowego źródła podać w nawiasie cyframi arabskimi datę
dostępu np. www.ue.katowice.pl, (05.12.2014).
11. Przykłady odwołania do książki jednego bądź kilku autorów:
H. Buk, Krajowe i międzynarodowe standardy sprawozdawczości finansowej, Wydawnictwo Uniwersytetu
Ekonomicznego w Katowicach, Katowice 2014, s. 58.
S. Sojak, J. Stankiewicz, Rachunkowość finansowa, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2007, s. 40.
12. Przykład odwołania do wydzielonych części (mających autora) pracy zbiorowej napisanej pod
czyjąś redakcją:
3
 E. Maruszewska: Implikacje połączenia spółek w sprawozdawczości finansowej, [w:] H. Buk (red.), Przekształcenia i
restrukturyzacja przedsiębiorstw w sprawozdawczości finansowej. Część I, Wydawnictwo Uniwersytetu
Ekonomicznego w Katowicach, Katowice 2013, s. 88-90.
13. Przykład odwołania do wydzielonych części (mających autora) pracy zbiorowej niemającej
redaktora:
J. Kalinowski, Kontrakty długoterminowe, [w:] Rachunkowość. Rachunkowość i sprawozdawczość finansowa, ABC
a Wolters Kluwer business, Warszawa 2010, s. 859.
14. Przykład odwołania do książki niemającej redaktora, gdy są wydzielone części bez wskazania
autorów. Zwykle firmuje je jakaś instytucja:
Insights into IFRS KPMG’s practical guide to International Financial Reporting Standards. Volume 1. 11th Edition
2014/15, The KPMG International Standards Group, UK 2014, s. 781-790.
15. Przykład odwołania do publikacji, której nie mamy, a o jej istnieniu wiemy z innej publikacji,
którą mamy:
J. Baetge, H.J. Kirsch, S. Thiele, Konzernbilanzen, IDW Verlag GmbH, Düsseldorf 2011, s. 235 i następne, [za:] H.
Buk (red.), Międzynarodowe Standardy rachunkowości. Część II, Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego w
Katowicach, Katowice 2014, s. 45.
16. Przykład odwołania do publikacji w czasopiśmie lub innym periodyku (nazwę czasopisma
piszemy w cudzysłowiu):
H. Buk, Parytet wymiany udziałów bądź akcji w podziale spółek kapitałowych, [w:] A. Witosz, J. Wojtyła (red.),
Restrukturyzacja spółek handlowych. Zagadnienia ekonomiczne i prawne, „Zeszyty Naukowe nr 49”, Akademia
Ekonomiczna w Katowicach, Katowice 2008, s. 59.
17. Przykład odwołania do publikacji umieszczonej na stronie internetowej:
https://rachunkowosc.com.pl/ksiegi-i-ewidencje/standardy-
miedzynarodowe/mssf_a_ustawa_o_rachunkowosci_%2810%29._rezerwy,_zobowiazania_warunkowe,_bierne_rozli
czenia_miedzyokresowe.html, (08.04.2015).
18. W jednym przypisie można przywołać kilka publikacji tych samych bądź różnych autorów, pisane
na ten sam temat.
19. Przykłady odwołań do aktów prawnych:
Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Tekst jednolity, Dz.U. z 2021 r., poz. 217, art. 4 ust. 3.
Krajowy Standard Rachunkowości nr 2. Podatek dochodowy. Dz.Urz. Ministra Finansów z 2010 r., nr 7, poz. 31, art.
4.7.
20. Przypis dolny skrócony stosuje się, jeżeli dotyczy tego samego źródła i tej samej strony co przypis
poprzedni, poprzez słowo „Ibidem” lub jeżeli odnosi się do tego samego źródła, ale inne strony
poprzez słowo „Ibidem, s. XY”.
21. Jeżeli przypis nie jest z tego samego źródła, co poprzedni, ale był już wcześniej cytowany np. na
innych stronach lub pod obiektami, to można zapisać:
- H. Buk, op. cit., s. 82. (gdy w całej pracy przytoczono tylko jedną publikację tego autora),
- H. Buk, Krajowe..., op. cit., s. 23. (gdy w całej pracy przytoczono więcej niż jedną publikację tego samego autora,
podaje się pierwszy wyraz tytułu publikacji).
22. Przypisy skrócone można stosować tylko w obszarze jednego rozdziału. Od nowego rozdziału
stosujemy skrócenia do publikacji cytowanych tylko w tym nowym rozdziale.

Opis formalny obiektów (tabel, rysunków, schematów):

4
1. Do każdego obiektu ma być zdanie wprowadzające albo zasygnalizowanie chociażby w nawiasie
w odpowiednim miejscu dotyczącej danej kwestii, podając numer obiektu.
2. Nad obiektem należy napisać: nazwę obiektu, numer, zwięzły tytuł (nie jednym słowem).
3. Do każdego z rodzajów obiektu (odrębnie tabel, rysunków) można stosować numerację ciągła dla
całej pracy lub odrębną dla każdego rozdziału. W tym drugim przypadku numeracja jest
dwucyfrowa, gdzie pierwsza cyfra oznacza numer rozdziału, a kolejna – numer obiektu.
4. Tytułu obiektu nie justuje się. Po tytule obiektu nie daje się kropki.
5. Pod każdym obiektem należy podać źródło, według wszystkich wymogów jak dla przypisów
dolnych. Na końcu źródła daje się kropkę.
6. Pod obiektem własnego autorstwa należy napisać: Źródło: Opracowanie własne.
7. Jeżeli obiekt jest samodzielnie zmodyfikowany na podstawie jakiejś pozycji literatury, to napisać:
Źródło: Opracowanie własne na podstawie: jak w przypisie dolnym.
8. Skrócenia źródeł można także stosować do obiektów, ale w obszarze jednego rozdziału.
9. Tabelę można dzielić pomiędzy 2 strony, obiekt graficzny powinien zmieścić się na jednej stronie
(chyba że podział rysunku między 2 strony nie utrudni jego czytania).
10. Jeżeli obiekt przenosi się na następną stronę ze względu na jego rozmiar, na poprzedniej stronie
nie zostawiać żadnego wolnego miejsca. To puste miejsce wypełniamy dalszym tekstem.
11. Treść w tabelach czy rysunkach pisać zwykłą czcionką o rozmiarze 12 lub mniejszym.

Spisy:
1. Wszelkie spisy (oprócz spisu literatury, aktów prawnych i innych źródeł) muszą zawierać oprócz
numerów i tytułów np. tabel, także numery stron, gdzie się one znajdują w pracy dyplomowej.
2. W spisie literatury najpierw piszemy nazwisko, potem pierwszą literę imienia (odwrotnie do
przypisu dolnego).
3. Publikacje w spisie literatury zamieszczamy alfabetycznie.
4. Jeżeli w spisie literatury zamieszczamy kilka publikacji jednego autora, o kolejności decyduje data
wydania konkretnej publikacji - najpierw starsze, później nowsze.
5. Kolejne publikacje w spisie literatury numerujemy cyframi arabskimi.
6. Każdą pozycję w spisie literatury i innych spisach kończymy kropką.
7. W spisach konsekwentnie powtarzamy ujednoliconą formę nazw wydawnictw (nie stosujemy
skrótów).
8. Tytuły publikacji piszemy kursywą (jak w przypisach dolnych).
9. Nazwy periodyków (np. czasopism, publikacji cyklicznych) piszemy zwykłą czcionką (nie
kursywą), ale w cudzysłowie.

5
10. Tytuły przykładów liczbowych pisać bezpośrednio od lewego marginesu (nie justować), zwykłą
czcionką o rozmiarze 12 i pogrubioną.
11. Wzory można numerować (ale się nie musi) po zewnętrznej stronie kartki przy marginesie w
nawiasie zwykłym np. (1.4.).
12. Wzory pisać za pomocą dodatków do edytora tekstu np. Microsoft Equation (Math Type).
13. Do wzoru należy podać źródło, stosując przypis dolny. Odniesienie do przypisu dolnego
wstawiamy przy zdaniu wprowadzającym do wzoru, a nie np. na końcu wzoru.

Listy, wypunktowania
1. Do listy czy wypunktowań stosować wcięcie w postaci jednego tabulatora od lewego marginesu.
2. Stosować wypunktowania do przedstawienia powiązanych ze sobą informacji, gdy bez znaczenia
jest kolejność lub sekwencja. Przyjąć jeden format wypunktowania, np. kreseczkę lub kropkę
pogrubioną.
3. Stosować numerowanie do przedstawienia informacji w serii, gdy kolejność odgrywa rolę.
4. Stosować identyczną formę gramatyczną w listach czy wypunktowaniach.
5. W środku listy czy wypunktowania stawiać przecinki.
6. Na końcu listy czy wypunktowania stawiać kropkę.
7. Tekst poszczególnych punktów rozpoczynać od małej litery.
8. Na końcu listy czy wypunktowania (ale przed kropką) wstawić numer kolejnego przypisu
dolnego.
9. Każda lista czy wypunktowanie powinno kończyć się przypisem, o ile nie są własnego autorstwa.