θανάσης τριαρίδης

Το μαιευτήριο
ή
το αίμα απλώνει προς το μέρος μας

Δράμα σε πέντε σκηνές

1
 Φυσικά μπήκανε… Όλοι μπαίνουνε…
Σε λίγη ώρα θα ανάψει το πράσινο φως και θα μπείτε κι εσείς…

2
ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΣΚΗΝΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

Τα πρόσωπα του έργου είναι οχτώ:

Η Α και ο Β.
Η Γ και ο Δ.
Η Ε και ο Ζ.
Η Η και ο Θ.

Σε μια ενδεχόμενη παράσταση του έργου θα μπορούσαν να παίζουν τέσσερις

ηθοποιοί. Οι ηθοποιοί που θα παίξουν τους Α και Β μπορούν να παίξουν και
τους Ε και Ζ αντίστοιχα. Και οι ηθοποιοί που θα παίξουν τους Γ και Δ
μπορούν να παίξουν και τους Η και Θ.

Ο δραματικός χώρος είναι η αίθουσα αναμονής σε ένα μαιευτήριο – έξω από

την Αίθουσα Τοκετού. Δεν είναι ανάγκη η σκηνή να ομοιάζει με έναν τέτοιο
χώρο – καλύτερα να μην ομοιάζει. Το έργο θα μπορούσε να παιχτεί
οπουδήποτε: σε γκαράζ, αποθήκες, μπαλκόνια ή και ακάλυπτους χώρους
πολυκατοικιών.

Δεν είναι ανάγκη οι γυναικείοι ρόλοι να είναι γυναίκες και οι αντρικοί να είναι
άντρες. Κυρίως: δεν είναι αναγκαίο να είναι φουσκωμένες οι κοιλιές των
γυναικείων ρόλων – ίσως να αποδειχτεί πολύ λειτουργικότερο αν δεν ήταν.

Σκηνικά και ρούχα δεν χρειάζονται, ούτε φώτα. Θα ήθελα οι ηθοποιοί να

παίζουνε με τα ρούχα που φοράνε το πρωί όταν φεύγουν από το σπίτι τους.

Γενικώς νομίζω πως θα ήταν πρόσφορο το έργο πρέπει να παίζεται από

ερασιτέχνες ηθοποιούς – ή από επαγγελματίες που θα προσπαθήσουν να
παίξουν σαν ερασιτέχνες.

3
 1.

(Στην αίθουσα αναμονής ενός δημόσιου Μαιευτηρίου κάθονται η Α και ο

Β. Η Β βρίσκεται αυτή σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, έτοιμη να γεννήσει.

Μπαίνουν η Γ και ο Δ. Η Γ είναι και αυτή ετοιμόγεννη.

Πλησιάζουν προς τα εκεί που κάθονται η Α και ο Β.)

Δ: (Πολύ αγχωμένος, σχεδόν ψελλίζοντας από το άγχος.) Συγγνώμη, εδώ

περιμένουμε για την πρόκληση;

Β: Ναι, εδώ…

Δ: Περιμένετε κι εσείς;

Β: Ναι, περιμένουμε…

Δ: Άρα να καθίσουμε…

Β: (Κάπως απρόθυμα.) Ναι, καθήστε…

Δ: Εσείς τι ώρα έχετε ραντεβού;

Β: Συν πλην 8 μας γράψανε…

Δ: Και εμάς συν πλην 8…

Β: Εμείς, όμως, προηγούμαστε…

Δ: Μα, ναι, φυσικά, ούτε λόγος…

(Μικρή παύση.)

Γ: (Προς τον Δ.) Μήπως θα έπρεπε να ρωτήσουμε κάποιον αρμόδιο;

Δ: Μα εδώ είναι ο Τομέας Πρόκλησης, αγάπη μου… Τι να ρωτήσω; Το

γράφει… Και βλέπεις και κανέναν αρμόδιο πουθενά;

Γ: Ίσως αν χτυπούσες την πόρτα;

4
Δ: Δεν μπορώ να χτυπήσω την πόρτα… Αφού οι άνθρωποι περιμένουν
εδώ, θα περιμένουμε κι εμείς εδώ…

Γ: Δεν ξέρω… Εγώ πιστεύω πως πρέπει να ρωτήσεις…

Β: Αν θέλετε την γνώμη μου, ηρεμήστε… Οι γιατροί ξέρουν καλά την

δουλειά τους…

Δ: Φυσικά την ξέρουν… Απλώς … απλώς η γυναίκα μου είναι λίγο

υπερβολική…

Β: Οι υπερβολές δεν βοηθούν τέτοιες ώρες…

Δ: Εντάξει, είναι οι στιγμές τέτοιες που κάποια υπερβολή συγχωρείται…

Β: Η υπερβολή πάντοτε είναι βλαπτική…

Γ: Πριν από εσάς υπήρχε κάποιο ζευγάρι;

Β: Τι εννοείτε;

Γ: Εννοώ αν πριν από εσάς υπήρχε κάποιος που περίμενε για να μπει
μέσα…

Β: Δεν σας καταλαβαίνω; Πάντοτε υπάρχει κάποιος πριν από εμάς…

Δ: Εσείς τους είδατε… Ήταν ζευγάρι;

Β: Ναι, τους είδαμε… Αλλά δεν ξέρω αν ήταν ζευγάρι…

Δ: Ήταν άντρας και γυναίκα; Τους μιλήσατε;

Β: Ναι, ήταν άντρας και γυναίκα… Αλλά δεν ξέρω αν ήταν ζευγάρι…

Δ: Και δεν τους μιλήσατε;

Β: Δεν υπήρχε κάποιος λόγος…

Δ: Ίσως να γνώριζαν κάτι για την καθυστέρηση… Λέω ίσως…

Β: Δεν σκεφτήκαμε να τον ρωτήσουμε…

Γ: Τουλάχιστον, τους είδατε να μπαίνουν;

5
Β: Τι εννοείτε;

Γ: Τι να εννοώ; Εννοώ αυτό που εννοώ… Αν είδατε αυτούς που περίμενε

πριν από εσάς... Μπήκανε μέσα…

Α: Φυσικά μπήκανε… Όλοι μπαίνουνε…

Γ: Α, ωραία, πολύ ωραία…

Β: Θα περιμένουμε όλοι την σειρά μας και θα μπούμε…

Γ: Μα ναι, φυσικά, όλοι με την σειρά μας…

Δ: Ελπίζω μονάχα να μην μας ξεχάσουν εδώ πέρα… (Προς τον Β.) Τους
προηγούμενους τους φώναξε κάποιος;

Β: Άναψε το πράσινο φωτάκι που γράφει «Είσοδος»…

Δ: Α το πράσινο φωτάκι… Μάλιστα… Και μετά τι έγινε;

Β: Μετά σηκώθηκαν και μπήκανε…

Δ: Μόνο με το πράσινο φωτάκι; Δίχως να τους καλέσεις κανείς;

Β: Μόνο με το πράσινο φωτάκι…

(Μικρή σιωπή. Ο Δ κοιτάζει το ρολόι του.)

Δ: Πάντως είναι απαράδεκτη κατάσταση να μας κλείνουν ραντεβού στο

περίπου… Άκου «συν πλην στις 8»… Λες και είμαστε στον προηγούμενο
αιώνα… Αφού πλέον υπάρχει ο Προγραμματισμός… Θα έπρεπε τα
ραντεβού να είναι όλα ρυθμισμένα με ακρίβεια λεπτού…

Α: Η γέννα είναι δύσκολο πράγμα, κύριε… Και απρόβλεπτο… Χρειάζεται

υπομονή… Παλιά περίμεναν να γεννήσουν με τις ώρες…

Δ: Μα το είπατε και μόνη σας… Παλιά… Τώρα δεν έχουμε «παλιά»…

Έχουμε «τώρα»…

Α: Ναι, φυσικά… Έχουμε «τώρα»…

6
Δ: Παλιά, να σκεφτείτε γεννούσανε τα μωρά δίχως να ξέρουνε τίποτε για
αυτά… Δεν ήξερες τίποτε για το μέλλον του μωρού σου…

Α: Δεν ήξερες τίποτε; Πώς είναι δυνατόν να μην ήξερες τίποτε…

Δ: Κι όμως ήταν…

Α: Δηλαδή δεν ήξερες τι γεννάς;

Δ: Ήξερες μονάχα πως θα γεννήσεις αγόρι ή κορίτσι… Ως εκεί… Ούτε

πόσο θα ζήσει, ούτε πότε θα πεθάνει, ούτε τίποτε…

Α: Ναι, τώρα που το λέτε, είδαμε μια ταινία παλιά ταινία πριν από ένα ή
δύο χρόνια… Ήταν ένα ζευγάρι του περασμένου αιώνα… Ένα ζευγάρι
που αρρωσταίνει ο γιος τους και προσπαθούνε από μόνοι τους να τον
κάνουνε καλά… Χωρίς να έχουν Καρτέλα Βίου, χωρίς να ξέρουν
ημερομηνία θανάτου… Στα τυφλά…

Δ: Ακριβώς – στα τυφλά… Να φανταστείτε, όταν γεννιόταν το παιδί,

φωνάζαν παπάδες και μάγους και ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, για να
διαβάσουν ευχές στο παιδί, να μην αρρωστήσει…

Α: Απίστευτα πράγματα...

Δ: Ενώ τώρα ξέρεις τα πάντα… Έχεις την Καρτέλα του παιδιού σου από
την δέκατη εβδομάδα της εγκυμοσύνης…

Γ: Από την όγδοη εβδομάδα είχαμε την Καρτέλα…

Δ: Ήτανε Καρτέλα Πρόγνωσης… Η Καρτέλα Προγραμματισμού βρήκε

την δέκατη εβδομάδα…

Γ: Ωστόσο πλέον η Καρτέλα Πρόγνωσης είναι ταυτόσημη με την Καρτέλα

Προγραμματισμού… Ό,τι βγάλει η πρώτη βγάζει και η δεύτερη…

Δ: Ξέρεις πως υπήρξε ένας συνάδελφος του ξαδέλφου μου που η Καρτέλα
Πρόγνωσης άλλαξε…

Γ: Αυτά είναι παραμύθια που λέει ο ξάδελφός σου…

Δ: Δεν είναι παραμύθια… Στην Καρτέλα Πρόγνωσης τους είχαν βγάλει

πως το κορίτσι τους θα πεθάνει στα εφτά του χρόνια από σπάνιο
ανεγχείρητο εφηβικό καρκίνο του εντέρου που θα κάνει μετάσταση στα
7
οστά… Και στις δύο εβδομάδες που μεσολάβησαν μέχρι την Καρτέλα
Προγραμματισμού είχε αλλάξει η πρόβλεψη για την θεραπεία του
εφηβικού καρκίνου του εντέρου… Και του δώσανε 78 χρόνια…

Γ: Από την αρχή μου ακούστηκε σαν φαντασιοπληξία όλο αυτό…

Δ: Μερικές φορές είσαι αναιτιολόγητα καχύποπτη… Αφού είχανε ήδη

συντάξει την Αίτηση Ακύρωσης της εγκυμοσύνης… Και μόλις άλλαξε η
Καρτέλα πέταξαν και την αίτηση στα σκουπίδια…

Γ: Κι εγώ νομίζω πως είσαι υπερβολικά εύπιστος… Ό,τι απίθανο ακούς, το

πιστεύεις… Ιδίως αν είναι εξωφρενικά απίθανο… Ίσως να είναι από τα
σήριαλ που βλέπεις...

Δ: Σε κάθε περίπτωση, τώρα με τις Καρτέλες Προγραμματισμού δεν έχεις

την αβεβαιότητα του παλιού καιρού… Ξέρεις τι σου γίνεται…

Β: (Απολύτως άτονα.) Ναι… Ξέρεις τι σου γίνεται…

Γ: Αγάπη μου, νομίζω πως τους έχουμε κουράσει τους ανθρώπους…

Έχουν το άγχος του, έχουν κι εμάς…

Δ: Έχεις δίκιο, αγάπη μου… Απλώς είναι που έχουμε άγχος και μας
βγαίνει σε φλυαρία… Σας ζητούμε συγγνώμη – και από τους δυο σας…

Α: Μην ανησυχείτε…

Δ: (Προς τον Β – τον κοιτάζει παράξενα.) Μήπως έχουμε συναντηθεί

κάπου;

Β: (Με έκπληξη.) Εμείς;

Δ: Ναι, εμείς… Από την πρώτη στιγμή που σας είδα έχω την βεβαιότητα
ότι σας ξέρω από κάπου… Κι εσάς και την σύζυγό σας…

Β: Εγώ πάντως δεν σας έχω συναντήσει ποτέ…

Δ: Ποτέ;

Β: Απολύτως ποτέ…

Δ: Μάλιστα… Τι να σας πω; Φαίνεται ήταν η εντύπωσή μου… Συνήθως

δεν λαθεύω σε αυτά τα θέματα…
8
Α: Κάποιες φορές τυχαίνει σε όλους αυτό… Νομίζουμε πως έχουμε
συναντήσει έναν άνθρωπο ενώ αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ…

Δ: Πάντως σκέφτομαι καμιά φορά… Πώς μεγαλώσαμε εμείς…

Γεννιόμασταν και δεν ξέρανε τίποτε για την ζωή μας… Και το μέλλον
μπροστά μας ήταν μια σκοτεινή αβεβαιότητα… Τώρα που το σκέφτομαι
μου φαίνεται αδιανόητο… Αδιανόητο…

Γ: Εγώ τον έχω ξεχάσει αυτόν τον καιρό… Σαν να έχει σβηστεί από την
ζωή μου, να μην υπήρξε ποτέ…

Δ: Δεν λες καλά που ήρθε ο Καθολικός Προγραμματισμός όταν ήμασταν

στις τελευταίες τάξεις του σχολείου και άλλαξαν τα πάντα… Πλέον ξέραμε
ποιοι είμαστε… Ας πούμε, εγώ έμαθα πως θα πεθάνω εβδομήντα τριών
χρόνων, θα εργαστώ ως σελιδοποιός καταλόγων σούπερ μάρκετ, θα
παντρευτώ στα τριάντα δύο, θα κάνω παιδί στα τριάντα έξι… Ένα φως
έλαμψε και διέλυσε την ομίχλη… Πλέον είχα την ζωή μου μπροστά μου –
δεν είχα να φοβάμαι για τίποτε…Ήταν κάτι το απίστευτο…

Γ: Πραγματικά απίστευτο… Και να φανταστείς η μαμά μου έκλαιγε για μια

εβδομάδα όταν έγινε ο Προγραμματισμός… Της είχε φανεί τραγικό που
θα πεθάνω στα εξήντα οχτώ μου…

Δ: Για όλους τους παλιούς ήτανε πολύ δύσκολο… Για αυτό είχαν εξαιρεθεί
από τον Προγραμματισμό όσοι ήταν πάνω των τριάντα χρονών… Παλιά
μυαλά… Δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν…

Γ: Είχαν μάθει να προχωρούν στα τυφλά…

Α: Καλά, για κάποιους ήταν στ’ αλήθεια δύσκολος ο Προγραμματισμός…

Είχα μια συμμαθήτρια στο σχολείο που μόλις πήρε την Καρτέλα της έμαθε
πως θα πεθάνει από καρκίνο σε έξι μήνες…

Δ: Ναι, για αυτούς που έμαθαν που θα πεθάνουν σε λίγους μήνες ή και σε
λίγα χρόνια, ήτανε κάπως άχαρο…

Α: Δεν ήταν άχαρο… Έμοιαζε με θανατική καταδίκη…

Δ: Ήταν πολύ δυσάρεστη αυτή η συνθήκη, πολύ δυσάρεστη…

Γ: Εντάξει, ήταν τραγικό... Ένας συμμαθητής του αδελφού μου έμαθε πως
θα πεθάνει στα είκοσί του χρόνια και πήδηξε από το μπαλκόνι...

9
Δ: Ναι, έγιναν τέτοια... Οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ προετοιμασμένοι για
το μέλλον... Αλλά...

Α: Αλλά τι;

Δ: Αλλά, αν το σκεφτούμε κανείς ορθολογικά, δεν τους καταδίκασε σε

θάνατο ο Προγραμματισμός… Ο θάνατός τους ήταν προδιαγεγραμμένος
από την ίδια τους την βιολογία… Με τον Προγραμματισμό μάθανε πιο
νωρίς αυτό που έτσι κι αλλιώς θα γινόταν... Μπορεί κάποιος να πει πως
τους έδωσε χρόνο να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους...

Γ: Ναι, αλήθεια, είναι αυτό... Θυμάμαι πως είχε συζητηθεί αν έπρεπε να

βγει καρτέλα μέχρι τους 30χρονους ή να μείνει μόνο μέχρι τους
ανηλίκους...

Α: Έγιναν πολλές συζητήσεις τότε…

Δ: Σε κάθε περίπτωση, νομίζω πως όλοι συμφωνούμε πως ό,τι έγινε, έγινε
σωστά... Η ζωή μας χωρίς τον Προγραμματισμό θα ήταν μια κόλαση...
Έτσι δεν είναι, κύριε;

Β: Ναι, έτσι είναι...

Γ: Ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι στις Υποανάπτυκτες Χώρες που

δεν ξέρουνε το μέλλον τους… Το φαντάζεστε αυτό; Δεν ξέρετε πόσο τους
λυπάμαι…

Α: Ποιος το ξέρει; Ίσως κι αυτοί να λυπούνται εμάς...

Γ: Τι εννοείτε «να μας λυπούνται»;

Α: Εννοώ … αυτό που εννοώ… Ίσως να βλέπουν τα πράγματα από άλλη

σκοπιά…

Β: Νομίζω πως μιλάμε δυνατά και ενοχλούμε...

Δ: Ναι, φυσικά, πρέπει να μιλάμε πιο χαμηλόφωνα... Εντάξει, έξω από την
αίθουσα τοκετών είμαστε, έχουμε μια αγωνία...

Β: Να μην έχετε αγωνία... Όλα είναι προγραμματισμένα...

Δ: Τι περιμένετε;

Β: Εννοείται το φύλο του παιδιού;

10
Δ: Μα, ναι τι άλλο;

Α: (Κάπως βιαστικά.) Περιμένουμε κορίτσι...

Δ: Α, πολύ ωραία... Με το καλό να το δεχτείτε…

Α: Ευχαριστούμε…

Δ: Εμείς αγόρι…

Α: Με το καλό και σε σας…

Δ: Βλέπετε; Ακόμη και οι ευχές μας έχουν χάσει το νόημα τους…

Παλιότερα οι άνθρωποι έτρεμαν μην συμβεί κάτι στο παιδί τους… Ή να
μην αναπτύξει το παιδί τους κάποια ασθένεια… Τώρα όλα αυτά μας
φαίνονται απίστευτα… Ξέρουμε τα πάντα με την παραμικρή
λεπτομέρεια…

Γ: Φαντάσου τους γονείς μας… Μας γεννήσαν δίχως να ξέρουν τίποτε για
την ζωή μας...

Δ: Το δικό μας θα πεθάνει 56 χρονών… Θα πεθάνει από ανεύρυσμα

εγκεφάλου… Εντάξει το πενήντα έξι δεν μας πολυάρεσε αλλά αυτό είναι…

Γ: Το ανεύρυσμα είναι πολύ καλός θάνατος… Δεν τυραννιέσαι…

Δ: Ένας συνάδελφός μου που περιμένουν να γεννήσουν τον επόμενο μήνα

η Ηλεκτρονική Διαχείριση τους έβγαλε κορίτσι που θα πεθάνει στα
ογδόντα ένα… Αλλά θα έχει από τα πενήντα της εκφυλιστική μυοπάθεια…

Α: Αυτό δεν είναι καλό...

Δ: Αφήστε, είναι φριχτό… Γίνεσαι σταδιακά ένα άψυχο σώμα… Ένα

μαρτύριο… Ενώ το ανεύρυσμα είναι πολύ καλό… Πεθαίνεις μπαμ και
κάτω…

Γ: Όταν μας ήρθε το μέηλ μου είχαν κοπεί τα γόνατα… Δεν τολμούσα να
το ανοίξω…

Δ: Ναι, μου ζήτησε να το ανοίξω εγώ… Δεν σας κρύβω πως είχα
αγωνία… Αλλά είχα και μια σκέψη που με γαλήνευε… Το μέηλ το έστελνε
η Ηλεκτρονική Διαχείριση… Δεν γινόταν η Ηλεκτρονική Διαχείριση να
σκεφτεί κάτι λάθος…

11
Γ: Εγώ ήμουν σίγουρη πως θα ήταν καλά τα πράγματα… Δεν ξερω το
γιατί αλλά ήμουν σίγουρη…

Δ: Θυμάσαι; – άρχισες να μου διαβάζεις το mail και έβαλες τα κλάματα…

Γ: Ήμουνα τόσο συγκινημένη…

Δ: Κι όσο διάβαζες την ανακοίνωση, τόσο σχηματίζονταν το παιδί μας…

Γ: Ουσιαστικά τότε γεννήθηκε, όχι τώρα…

Δ: Κι εγώ μετάνιωσα που δεν το κινηματογραφήσαμε…

Γ: Δεν πειράζει… Ίσως και καλύτερα… Αυτό με τα βίντεο που βγάζουμε

συνέχεια δεν είναι πάντοτε καλό… Ορισμένα πράγματα πρέπει να είναι
ανεπανάληπτα και όχι να τα βλέπεις ξανά και ξανά…

Α: Τι δουλειά θα κάνει το παιδί σας;

Δ: Θα γίνει μανικιουρίστας…

Α: Μανικιουρίστας;

Δ: Ναι… Θα κάνει μανικιούρ σε νύχια πτωμάτων…

Α: Μανικιούρ σε νύχια πτωμάτων;… Τι χρησιμότητα έχει το μανικιούρ σε

νύχια πτωμάτων;

Δ: Φυσικά και έχει… Απλώς σήμερα δεν την ξέρουμε… Αλλά προφανώς
σε μερικά χρόνια θα την ξέρει όλος ο κόσμος… Το έβγαλε η Ηλεκτρονική
Διαχείριση… Δεν γίνεται να υπάρχει άχρηστο επάγγελμα…

Γ: Ξέρετε, όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, τα νύχια τους μαυρίζουν…

Προφανώς ο γιος μας θα φροντίζει για αυτό… Είναι πολύ σπουδαίο όταν ο
άνθρωπός σου είναι στο φέρετρο να μην έχει μαύρα νύχια…

Δ: Να σκεφτείτε, μόλις το μάθαμε και το είπα στην δουλειά, ένας

συνάδελφός μου ήρθε και μου εξομολογήθηκε την εμπειρία του… Όταν
ήτανε να κηδέψει τον πατέρα του, ακριβώς την ώρα που πήγανε να
κλείσουν το φέρετρο, είδε πως τα νύχια του νεκρού ήταν κατάμαυρα…
Ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα: για χρόνια τον έβλεπε στον ύπνο του να
έρχεται και να του βγάζει τα μάτια με τα μαύρα νύχια του…

12
Α: Φριχτό όνειρο…

Δ: Αφήστε… Ο άνθρωπος άρχισε να κάνει ψυχανάλυση για να το

ξεπεράσει... Ώσπου ο ψυχαναλυτής του του είπε πως για όλα φταίνε εκείνα
τα μαύρα νύχια που είχε δει στο φέρετρο του μπαμπά του...

Α: Μα πώς γίνεται αυτό;

Δ: Του το εξήγησε... Του είπε πως μέσα στο υποσυνείδητό μας

καιροφυλακτεί το φάντασμα του πατέρα μας που γυρεύει να μας
καταστρέψει...

Α: Το φάντασμα του πατέρα μας; Γιατί να θέλει να μας καταστρέψει ο

πατέρας μας;

Δ: Γιατί ... γιατί είναι η άλφα-βήτα της ψυχανάλυσης αυτό το πράγμα... Το

φάντασμα του πατέρα γυρεύει ένα σύμβολο για να μορφοποιηθεί γύρω από
αυτό μια εσωτερικευμένη ενοχή... Στην περίπτωση του συναδέλφου μου
αυτό το σύμβολο ήτανε τα μαύρα νύχια... Με παρακολουθείτε;

Α: Νομίζω πως ναι...

Δ: Ε, αυτό το σύμβολο ο γιος μας θα το είχε εξαφανίσει τρεις ώρες πριν

την κηδεία… Και το φάντασμα του πατέρα του συναδέλφου μου δεν θα
μπορούσε να μορφοποιηθεί και θα καθόταν στη γωνιά του...

Α: (Προβληματισμένη.) Μάλιστα...

Δ: (Με θριαμβευτικό ύφος.) Είναι μεγάλο πράγμα η ψυχανάλυση...

Α: Και τι θα γινόταν;

Δ: (Αιφνιδιασμένος.) «Τι θα γινόταν» ποιος;

Α: Το φάντασμα του πατέρα του συναδέλφου σας... Θα έμενε για πάντα

στην γωνιά του;

Δ: Δεν το έχω σκεφτεί, αλλά υποθέτω πως ναι...

Α: Για πάντα; Δεν θα πέθαινε;

Δ: Μα τα φαντάσματα είναι ήδη νεκρά – άρα δεν μπορούν να πεθάνουν...

Εξάλλου όλα αυτά συμβαίνουν στο υποσυνείδητο – δεν μπορούμε να τα
κρίνουμε με όρους υλικού κόσμου...

13
Α: Τι να σας πω... Εμένα μου φαίνεται κάπως άσχημο κάποιος να μην
πεθαίνει ποτέ... Ακόμη κι αν είναι φάντασμα...

Γ: Τι σας έμπλεξε ο σύζυγός μου με τα φαντάσματα και τα υποσυνείδητα;...

Εδώ ήρθαμε για να γεννήσουμε ανθρώπους... Αληθινούς ανθρώπους...

Δ: Πες το ψέματα, αγάπη μου... Δεν ξέρω γιατί παρασύρθηκα με την

ιστορία του συναδέλφου μου...

Γ: Πάντως ο Προγραμματισμός είναι σοφός... Θα πηγαίνεις να δεις τον

άνθρωπό σου στο φέρετρο και τα νύχια του θα αστράφτουν… Δεν είναι
σπουδαίο αυτό;

Α: Ε ναι, όσο να πεις είναι...

Γ: (Προς της Α και τον Β.) Εσείς;

Α: Εμείς τι;

Γ: Τι θα γεννήσετε;

Α: Είναι κορίτσι…

Γ: Κορίτσι; Αυτό είναι υπέροχο… Τα κορίτσια είναι το αλάτι της Γης…

Α: Ευχαριστώ…

Γ: Και πόσο θα ζήσει;

Β: (Με βιασύνη, σαν να θέλει κάτι να προλάβει.) Εξήντα τρία χρόνια…

Α: (Τον κόβει.) Όχι, ο σύζυγός μου σας λέει ψέματα...

Β: (Δυσανασχετώντας.) Δεν είναι τώρα η ώρα...

Α: (Με ένταση.) Μου είχες υποσχεθεί ότι από την γέννα και μετά θα λέμε
την αλήθεια...
Β: Δεν έχουμε γεννήσει ακόμη...

Α: Είναι η μέρα της γέννας... Από σήμερα λέμε την αλήθεια...

Β: Θέλω να επικεντρωθούμε στην γέννα... Θέλω να γλιτώσουμε από τις

άχρηστες συζητήσεις... Και τις ερωτήσεις και τις κόντρα ερωτήσεις του
καθενός ασχέτου...
14
Α: Από σήμερα λέμε την αλήθεια... Τέλος... (Προς την Γ και τον Δ.) Η
κόρη μας, αγαπητοί φίλοι, θα ζήσει δεκαέξι χρόνια και τρεις μήνες…

Δ: (Πολύ διστακτικά.) Μας συγχωρείτε... Δεν θέλαμε να σας

ενοχλήσουμε...

Α: Δεν μας ενοχλήσατε... Απλώς έχουμε κάποια θέματα με τον σύζυγό μου
που επιτέλους πρέπει να επιλύσουμε...

Δ: Σε κάθε περίπτωση, εμείς–

Α: (Τον κόβει.) Εσείς κάνετε πολύ καλά που ρωτάτε... Και εμείς κάποτε
πρέπει να μάθουμε να απαντάμε...

Γ: (Σοκαρισμένη και αμήχανη.) Εννοείτε πως η κόρη σας θα πεθάνει

δεκαέξι χρόνων;…

Α: Δεκαέξι χρονών και τριών μηνών… Μην μου τρώτε τους τρεις μήνες….

Γ: Μάλιστα, με συγχωρείτε…

Α: Μην ανησυχείτε… Πρέπει να το συνηθίσουμε κι αυτό... Όλοι θα τους

τρώνε τους τρεις μήνες… Πρέπει να αποκτήσουμε αντανακλαστικά για να
απαντάμε...

Γ: (Πάρα πολύ σοκαρισμένη.) Δεκαέξι χρονών και τριών μηνών... Είναι

στ' αλήθεια φριχτό...

Α: Γιατί φριχτό;

Β: Θα πρότεινα να μην ανοίξουμε αυτή την συζήτηση...

Α: Φυσικά και θα την ανοίξουμε... Πρέπει επιτέλους να την ανοίγουμε...

Δ: Νομίζω πως δεν θα έπρεπε–

Α: (Κόβοντας τον Δ – προς την Γ.) Γιατί, λοιπόν, είναι φριχτό;

Γ: Δεν θα ήθελα να σας στεναχωρήσω αυτή την ώρα... Αλλά δεν νομίζω
πως είναι σωστό να πεθαίνει ένα παιδί στα δεκαέξι χρόνια και τους τρεις
μήνες...

Α: Τι θα πει «σωστό»;

Γ: Σωστό θα πει αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι για σωστό…

15
Δ: Αγάπη μου, δεν υπάρχει ένα σωστό σε αυτό τον κόσμο… Κι εν πάση
περιπτώσει, δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα το ορίσουμε…

Γ: Εννοώ πως αν ο Προγραμματισμός ορίζει σε ένα παιδί δεκαέξι χρόνια

και τρεις μήνες, τότε πρέπει να υπάρξει Ακύρωση Τοκετού…

Α: (Με κάποια ειρωνεία.) «Ακύρωση τοκετού…»

Γ: Ναι, Ακύρωση Τοκετού… Είναι προβλεπόμενη διαδικασία – το

προβλέπει ο Γενικός Κανονισμός Προγραμματισμού… (Σκύβει στην
οθόνη του κινητού της.) Αν θέλετε μπορώ να σας βρω και το άρθρο…

Α: Είναι το Άρθρο 71… «Εάν οι γονείς κρίνουν πως ο επικείμενος τοκετός

θα δημιουργήσει επιβλαβή ή αρνητική συνθήκη στην ανάπτυξη της ζωής
τους και του κοινωνικού συνόλου γενικότερα, μπορούν να προβούν σε
Αίτημα Ακύρωσης Τοκετού προς την Αρμόδια Ειδική Επιτροπή. Η
Επιτροπή εκδίδει την απόφαση της εντός τριών ημερών – πλην των
έκτακτων περιπτώσεων.»

Δ: (Προς την Γ.) Όπως βλέπεις, οι άνθρωποι ξέρουν καλά τον

Κανονισμό… Νομίζω πως κάθε άλλη συζήτηση περισσεύει…

Γ: Μα δεν καταλαβαίνεις πως έχουμε χρέος να τους ενθαρρύνουμε;

Δ: Δεν είναι δική μας δουλειά να κρίνουμε τους άλλους…

Γ: Δεν μπορεί να ξέρουν τον Κανονισμό και να μην κάνουν αυτό που
πρέπει…

Α: (Πολύ ειρωνικά.) Θα μας πεις τις απόψεις σου, αγαπητή φίλη;

Γ: Κοιτάξτε… Δεν θέλω να κάνω την έξυπνη… Κι ο σύζυγός μου έχει

δίκιο: δεν είναι η δουλειά μου να σας κρίνω… Αλλά, πιστέψτε με, δεν σας
κρίνω… Σας μιλάω ως φίλη… Θα μπορούσα να ήμουν στη θέση σας… Το
ξέρω… Το έχω σκεφτεί πολλές φορές ενώ περίμενα… Σας εξορκίζω…
Έχετε την δυνατότητα να το κάνετε ακόμη και τώρα…

Α: Την Ακύρωση Τοκετού…

Γ: Ναι, την Ακύρωση Τοκετού…

16
Β: (Μιλάει χαμηλόφωνα, σχεδόν μηχανικά.) Για να γίνει Ακύρωση
Τοκετού πρέπει να υπάρχει επιβλαβής ή αρνητική συνθήκη για την
ανάπτυξη της ζωής του παιδιού… Εμείς δεν έχουμε κάτι τέτοιο…

Γ: Μα το παιδί θα πεθάνει στα δεκαέξι του… Στο δεκάξι και τρεις μήνες…

Β: Ο θάνατος δεν είναι επιβλαβής συνθήκη… Ο θάνατος είναι

αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής… Όλοι θα πεθάνουμε…

Γ: Ναι, αλλά δεν θα πεθάνουμε στα δεκάξι… Ο θάνατος στο δεκαέξι είναι
… είναι κάτι πολύ κακό…

Α: Και το δικό σας παιδί θα πεθάνει… Όλοι πεθαίνουν…

Γ: Θα πεθάνει στα πενήντα έξι του… Δεν μπορώ να πω πως μου άρεσε,
αλλά θα έχει ζήσει στα πενήντα έξι του… Θα έχει ερωτευτεί, θα έχει κάνει
οικογένεια, θα έχει διαγράψει έναν κύκλο… Έστω και μικρό – αλλά κύκλο,
τέλος πάντων… Ενώ ένα παιδί που πεθαίνει στα δεκαέξι δεν θα έχει
διαγράψει τίποτε… Μόλις αρχίσει να καταλαβαίνει την ζωή, θα του την
πάρουν…

Δ: (Πολύ αμήχανος, προσπαθώντας να τελειώσει την συζήτηση.) Νομίζω

αγάπη μου, πως πρέπει…

Α: (Κόβοντας τον Δ.) Νομίζεις πως τα ξέρεις όλα για την ζωή…

Γ: Πρέπει να ακυρώσετε τον Τοκετό…

Δ: Αγάπη μου, νομίζω πως ξεπερνάς το όριο… Δεν θα πεις εσύ στους
στους ανθρώπους τι θα κάνουν…

Β: Δεν είστε σε θέση να αξιολογείτε την ζωή των άλλων… Αυτό που εσάς
σας φαίνεται μια χαμένη ζωή, για άλλους είναι η μόνη ουσιαστική ζωή…

Γ: Η κόρη σας δεν θα προλάβει να ερωτευτεί, να κάνει οικογένεια, να

γυρίσει τον κόσμο… Δεν θα προλάβει να δημιουργήσει… Θα μαθαίνει
ξένες γλώσσες για … (Διστάζοντας.) …για να πεθάνει στα δεκάξι της…

Β: Η κόρη μας θα προσφέρει κάτι σπουδαίο στην κοινωνία… Θα

δοκιμάσουν πάνω σε αυτήν μια πειραματική θεραπεία για την αρρώστια
της… Χάρη σε αυτήν θα προχωρήσει η ιατρική έρευνα… Η ζωή της θα
έχει έναν σπουδαίο σκοπό… Να βοηθήσει την επιστήμη… Είναι μεγάλο
πράγμα η επιστήμη… Διαφωνείτε;
17
Δ: (Με προφανές άγχος να ξεπεραστεί η ένταση.) Φυσικά και δεν
διαφωνούμε… Το σκεπτικό σας είναι υπέροχο… Δεν υπάρχει πιο
σπουδαίο πράγμα από αυτό που λέτε…

Β: Και στην τελική το δικό μας παιδί θα προσφέρει στην επιστήμη… Με

την θυσία του θα κάνει την ανθρωπότητα καλύτερη… Το δικό σας θα γίνει
μανικιουρίστας πτωμάτων… Τι έχει να προσφέρει στην ανθρωπότητα ένας
μανικιουρίστας πτωμάτων; Θα έχει καθαρά νύχια το φάντασμα του νεκρού
πατέρα;

Δ: Καταλαβαίνω την έντασή σας… Η γυναίκα μου την προκάλεσε… Αλλά

όλοι έχουν μια χρησιμότητα… Και εν πάση περιπτώσει, εδώ ήρθαμε για
να γεννήσουμε, δεν ήρθαμε για να κάνουμε φιλοσοφική συζήτηση για την
χρησιμότητα της ζωής…

Α: (Προς τον άντρα της.) Σε ευχαριστώ, αγάπη μου… Είμαι περήφανη για
σένα που υπερασπίστηκες το παιδί μας…

Β: (Φιλώντας το χέρι της Α.) Μωρό μου… Εσύ και αυτή αξίζετε το κάθε
τι…

Α: Είναι σημαντικό για μένα που το έκανες πριν να γεννηθεί… Μέχρι

τώρα που λέγαμε ψέματα ένιωθα πως την προδίδαμε…

Γ: (Τους διακόπτει, σαν να μονολογεί.) Τίποτε…

Α: (Με επιθετικότητα.) Τι θέλεις πάλι;

Γ: Λέω: δεν θα προσφέρει τίποτε… Για τον μανικιουρίστα πτωμάτων που

με ρωτήσατε… Δεν έχει καμία χρησιμότητα… Συμφωνώ μαζί σας… Αλλά
… θα ζήσει κάτι…

Δ: (Με έντονο αυστηρό ύφος.) Δεν είσαι αυτή που θα αξιολογήσει τι θα

ζήσει και τι δεν θα ζήσει κανείς, αγάπη μου… Θέλω, πολύ σε παρακαλώ,
να σταματήσεις διότι ξεπέρασες τα εσκαμμένα…

Γ: Να δούμε τι θα ζήσεις εσύ με τον μανικιουρίστα πτωμάτων που θα

γεννήσεις…

Δ: (Πετιέται όρθιος με ενθουσιασμό.) Πράσινο φως!... (Διαβάζει.)

«Είσοδος…» (Προς τους Α και Β.) Νομίζω πως ήρθε η σειρά σας…

18
(Η Α και ο Β σηκώνονται.)

Α: Ναι, η σειρά μας…

(Η Α και ο Β πιάνονται χέρι-χέρι. Κοιτιούνται με αγάπη.)

Δ: (Σηκώνεται με επισημότητα.) Θα θέλαμε να σας ευχηθούμε κάθε

επιτυχία… Και μην κοιτάτε τι ειπώθηκε από την γυναίκα μου… Οι
ορμόνες, το άγχος της ημέρας, καταλαβαίνετε…

Β: Δεν χρειαζόμαστε τις ευχές σας… Θα έχουμε σίγουρα επιτυχία… Στον

καιρό του Προγραμματισμού υπάρχει πάντοτε επιτυχία…

Δ: Μα ναι φυσικά, δεν χωρά αμφιβολία…

(Η Α και ο Β μπαίνουν στην αίθουσα τοκετού. Κλείνει η πόρτα πίσω τους.

Η Γ συμπληρώνει κοιτώντας στο κενό – ενώ η Α και ο Β δεν μπορούν πια

να την ακούσουν.)

Γ: Καλή τύχη σε εσάς και στο παιδί σας…

19
 2.

(Μόλις βεβαιώνεται πως είναι μόνοι οι δυο τους, ο Δ στρέφεται στην Γ.

Είναι σε κατάσταση πανικού – μιλάει πολύ χαμηλόφωνα καθώς φοβάται
μην τον ακούσουν.)

Δ: Για τον Θεό σου, τι κάνεις; Έχεις τρελαθεί;

Γ: Τους έδωσαν κι αυτούς δεκαέξι χρόνια και τρεις μήνες…

Δ: Μα τα έχουμε συζητήσει όλα αυτά… Πήραμε μια απόφαση και δεν θα

την ξανασυζητήσουμε…

Γ: Δεν σου κάνει εντύπωση που τους έχουν δώσει την ίδια ακριβώς ηλικία;

Δ: Δεν μου κάνει εντύπωση τίποτε… Άπαξ και αποφασίσαμε κάτι, τέλειωσε
και η συζήτηση και οι εντυπώσεις και όλα…

Γ: Κι αν υπάρχει κάτι πίσω από όλο αυτό;

Δ: Κοίταξε, καταλαβαίνω πως είσαι σε μια μεγάλη ένταση… Ανθρώπινο

είναι… Απολύτως ανθρώπινο… Αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να ανατρέπεις
αποφάσεις που έχουμε πάρει από κοινού, μετά από αναλυτική συζήτηση…

Γ: Κι αν κάνουμε λάθος;

Δ: Τι θα πεις «αν κάνουμε λάθος»; Αν κάνουμε λάθος, θα ζήσουμε με αυτό

το λάθος… Το έχουμε συμφωνήσει… Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό
στην ζωή από τις συμφωνίες… Αν δεν τηρούμε τις συμφωνίες, δεν υπάρχει
κοινή πορεία… Υπάρχει … χάος…

Γ; Αν κάνουμε λάθος, μπορούμε να ζητήσουμε Ακύρωση Τοκετού…

Δ: (Με τρομερό εκνευρισμό – αλλά και μιλώντας ταυτόχρονα πολύ

χαμηλόφωνα για να μην εκτεθεί.) Ακύρωση Τοκετού; Είσαι τρελή; Δεν
θυμάσαι τι μας είπε ο Υποδιευθυντής του Κέντρου Ενημέρωσης… Αλίμονο
σε όσους ζητούνε Ακύρωση Τοκετού… Είναι ένα φριχτό λάθος… Ένα
μοιραίο λάθος…

Γ: Και πού το ξέρουμε πως ο Υποδιευθυντής μας έλεγε την αλήθεια…

Μπορεί να είναι βαλτός για τα πει αυτά…

20
Δ: Έχεις τρελαθεί; Σε παρακαλώ, σύνελθε… Φτάσαμε ως εδώ… Σε
παρακαλώ, μην τα τινάξεις όλα στον αέρα…

Γ: Καταλαβαίνεις πως όλοι μπορεί να είναι βαλτοί; Μπορεί να έχουν δώσει

σε όλους την ίδια ηλικία… Να σκοτώνουν τα παιδιά στα δεκαέξι χρόνια
και τους τρεις μήνες…

Δ: (Με διαρκώς αυξανόμενο πανικό – και μιλώντας πάντοτε ψιθυριστά.)

«Να σκοτώνουν τα παιδιά…» Σου έστριψε για τα καλά… Δεν υπάρχει
άλλη εξήγηση… Τι συμφέρον έχουν να σκοτώνουν τα παιδιά;

Γ: Μπορεί να είδαν στις μελέτες τους ότι δεν χρειάζονται άλλα παιδιά…
Ή πως χρειάζονται μονάχα λίγα παιδιά – και κρατούν τα δικά τους…

Δ: (Την κόβει – σε έξαλλη κατάσταση.) Θεέ μου… Ως εδώ… (Του

ξεφεύγει ο τόνος της φωνής – και αμέσως μαζεύεται.) ΩΣ ΕΔΩ… Άκου
«Κρατούν τα δικά τους…» Δεν μπορώ να ακούω αυτά τα πράγματα…
Αυτά τα λένε οι ηλίθιοι… Είναι θεωρίες συνωμοσίας…

Γ: Κι αν τους λέγαμε κι εμείς την αλήθεια; Όπως άκουσες κι αυτοί μέχρι

σήμερα λέγανε ένα ψέμα…

Δ: Όπως ξέρεις, την στάση μας έχουμε αποφασίσει από κοινού… Α π ό

κ ο ι ν ο ύ , δ ι ά ο λ ε … Και επιπλέον την συζητήσαμε με τον Σύμβουλο –
που μας επιβεβαίωσε πως είναι η ενδεδειγμένη στάση…

Γ: Ακόμη υπάρχει χρόνος… Ακόμη μπορούμε να αλλάξουμε απόφαση…

Δ: (Πέφτει απάνω της – της πιάνει τα χέρια. Μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά με

μεγάλη ένταση.) Αγάπη μου, αγάπη μου, οι ορμόνες σου σε έχουν
τρελάνει… Το καταλαβαίνω… Είσαι μια ηρωίδα – ανεβαίνεις τον Γολγοθά
σου… Αλλά άκουσε με… Πήραμε από τον Προγραμματισμό ένα πολύ
δυσάρεστο δεδομένο για το παιδί μας… Θα πεθάνει στα δεκαέξι χρόνια
και τρεις μήνες… Μάλιστα… Καθίσαμε και κλάψαμε… Κι ύστερα
μιλήσαμε… Και απευθυνθήκαμε σε ανθρώπους αρμόδιους να μας
στηρίξουν… Στον Σύμβουλο… Και στον Υποδιευθυντή… Και αυτοί μας
είπανε το αυτονόητο… Πως το σωστό είναι αυτό που ορίζει ο
Προγραμματισμός… Και πως η Αίτηση Ακύρωσης δεν είναι καλό
πράγμα… Πως είναι ένα δικαίωμα αλλά στην πραγματικότητα είναι μια
κατάχρηση δικαιώματος… Και πως όσοι κάνουν Αίτηση Ακύρωσης
Τοκετού πάντοτε χάνουν… Χάνουν την ζωή που έχουν, χάνουν την
ασφάλεια και την τάξη της ζωής τους… Κι κάποια μέρα εξαφανίζονται από
προσώπου γης… Και πως ένα παιδί που θα πεθάνει στα δεκάξι και τρεις
21
μήνες θα προσφέρει ανυπολόγιστα στην Επιστήμη – άρα και στην
ανθρωπότητα… Και πως είναι θράσος να θέλεις για τον εαυτό σου την
Επιστήμη – αλλά όταν η Επιστήμη ζητάει κάτι από εσένα να κάνεις Αίτηση
Ακύρωσης Τοκετού…

Γ: Μπορεί όλα αυτά να είναι ένα μεγάλο κόλπο…

Δ: Κι ακόμη μας είπαν και το άλλο… Πως Αίτηση Ακύρωσης Τοκετού

σημαίνει πως θα σκοτώσουμε το παιδί στις δώδεκα εβδομάδες… Πως
αυτό είχε να ζήσει δεκαέξι χρόνια και τρεις μήνες… Όσο ζούνε τα
σκυλιά… Αν ήταν σκυλί δεκαέξι χρόνια και τρεις μήνες θα ήταν βαθιά
γεράματα…

Γ: Δεν είναι όμως σκυλί… Είναι άνθρωπος…

Δ: (Σαν να μην την ακούει.) Σε εβδομάδες είναι οχτακόσιες σαράντα πέντε

εβδομάδες… Μας το είπε ο Σύμβουλος: κάνοντας Αίτηση Ακύρωσης αυτές
τις οχτακόσιες σαράντα πέντε εβδομάδες του τις παίρνουμε… Ουσιαστικά
κάνουμε Ευγονική γιατί δεν μας αρέσει η πραγματικότητα… Αυτό είναι
μια κτηνωδία…

Γ: Έτσι δεν κάνει πάντα η ανθρωπότητα;

Δ: Η ανθρωπότητα έχει προχωρήσει… Αν δεν προχωρούσε θα ζούσαμε

ακόμη στα ιγκλού… Τώρα έχουμε ηθικές αξίες – δεν είμαστε ζώα…

Γ: Είναι ηθική να πεθαίνει ένα παιδί στα δεκαέξι;

Δ: Είναι ηθική να αποδέχεσαι το πεπρωμένο σου… Και να μην κάνεις

ευγονική…

Γ: Και τότε γιατί δεν το λέμε; Γιατί επινοήσαμε αυτή την ιστορία για τον
μανικιουρίστα πτωμάτων; Οι άλλοι τουλάχιστον μπόρεσαν να το πουν…

Δ: Γιατί έτσι μας συμβούλευσε ο Σύμβουλος… Εξέτασε τους χαρακτήρες

μας και είδε πως είναι η αρμόζουσα στην περίπτωσή μας μέθοδος… Να
πιάσουμε ένα σενάριο και να το υπηρετήσουμε… Στον κόσμο γύρω μας
και στο παιδί που θα μεγαλώνει… Κι έτσι αποφασίσαμε τι θα λέμε και τι θα
του πούμε: Πως θα πεθάνει στα πενήντα έξι του και θα γίνει μανικιουρίστας
πτωμάτων…

Γ: Και θα του λέμε ψέματα για μια ζωή; Για όση ζωή θα έχει, τέλος
πάντων…
22
Δ: Ο Σύμβουλος ξέρει καλύτερα από εμάς… Και είναι εκπαιδευμένος για
να συμβουλεύει… Γι’ αυτό είναι Σύμβουλος… Εγώ έχω εκπαιδευτεί για να
στήνω καταλόγους σούπερ μάρκετ… (Βλέπει ανήσυχος προς το βάθος του
διαδρόμου.) Έρχονται δύο άνθρωποι… Ζευγάρι κι αυτοί για να
γεννήσουν… Σε εκλιπαρώ, κρατήσου… Μας έμειναν λίγα λεπτά… Μην τα
καταστρέψεις όλα τώρα…

Γ: (Μονολογεί, σαν να σκέφτεται κάτι.) Να μην τα καταστρέψω όλα…

23
 3.

(Μπαίνουν στην αίθουσα αναμονής η Ε και ο Ζ. Η Ε βρίσκεται και αυτή

σε προχωρημένη εγκυμοσύνη.

Πλησιάζουν προς τα εκεί που κάθονται η Γ και ο Δ.)

Ζ: (Με πολύ άνετο, σχεδόν μπλαζέ ύφος.) Καλημέρα, εδώ περιμένουμε

για τον τοκετό;

Δ: Αν ψάχνετε για την Αίθουσα Πρόκλησης Τοκετού, ναι, είναι εδώ…

Ε: Πρέπει να συμπληρώσουμε κάποιο χαρτί ή απλώς καθόμαστε εδώ;

Δ: Όχι, αρκεί να καθίσετε… Κάποια στιγμή θα ανάψει το φως και θα

μπούμε…

Ζ: Πώς θα μπούμε;

Δ: Αν καταλαβαίνω την ερώτησή σας σωστά, θα μπούμε ανά ζευγάρι…

Πρώτα εμείς και ύστερα εσείς...

Ζ: Εμείς έχουμε ραντεβού στις οχτώ και τέταρτο… Δηλαδή τώρα…

Δ: Εμείς έχουμε ραντεβού στις οχτώ κι όπως βλέπετε περιμένουμε την

σειρά μας…

Ζ: Εμείς έχουμε αυτήν την ώρα από τον Προγραμματισμό…

Δ: Όλοι έχουμε αυτήν την ώρα από τον Προγραμματισμό, κύριε…

Ζ: Εγώ σε κάθε περίπτωση θα ρωτήσω…

Δ: Να ρωτήσετε όποιον θέλετε…

Ζ: Εφόσον ο Προγραμματισμός λέει οχτώ και τέταρτο, έχει προβλέψει να

μπούμε οχτώ και τέταρτο…

Δ: Θα το δείτε πως η ώρα συχνά ξεφεύγει… Υπάρχουν καθυστερήσεις…

Ζ: Είναι αδιανόητο να υπάρχουν καθυστερήσεις, κύριε… Δεν ζούμε στον

προηγούμενο αιώνα…
24
Ε: Αγάπη μου… Δεν έχουμε κανέναν λόγο να εκνευριζόμαστε… Αν
υπάρχει κάποια μικρή καθυστέρηση θα περιμένουμε… Ούτε μας φταίει ο
κύριος για αυτό… Είναι τόσο ευγενικός…

Δ: Σας ευχαριστώ πολύ, αγαπητή φίλη… Κι εμείς περιμένουμε… Αίθουσα

αναμονής τοκετού είναι… Τα παλιά χρόνια οι πατεράδες μας και οι
παππούδες μας περίμεναν με τις ώρες…

Ζ: Δεν ζούμε πια στα παλιά χρόνια…

Δ: Είναι καλό όμως να ξέρουμε τι γινόταν τότε παλιά… Μας βοηθάει να

ισορροπήσουμε τις ζωές μας…

Ζ: Ο κόσμος, κύριε, πάει μπροστά… Τρέχει προς το μέλλον…

Ε: Σε κάθε περίπτωση, αγάπη μου, εδώ είναι ο Τομέας Πρόκλησης

Τοκετού και πρέπει να περιμένουμε λίγο… (Προς τον Δ.) Εσείς όταν
ήρθατε, υπήρχε κάποιο ζευγάρι που να περίμενε;

Δ: Ναι, υπήρχε…

Ε: Και τι έγινε;

Δ: Έγινε … αυτό που ήταν να γίνει… Άναψε το πράσινο φως και

μπήκανε…

Ε: Μάλιστα…

Γ: (Προς την Ε.) Μην έχετε άγχος… Για όλους ανάβει το πράσινο φως…

Ε: Άγχος; Ε όχι βέβαια…

Ζ: Γιατί να έχουμε άγχος; Αφού όλα γίνονται σύμφωνα με τον

Προγραμματισμό…

Γ: Χαίρομαι πολύ για αυτό…

Δ: (Προς τον Ζ – τον κοιτάζει παράξενα.) Μήπως έχουμε συναντηθεί

κάπου;

Ζ: (Με έκπληξη.) Εμείς;

25
Δ: Ναι, εμείς… Από την πρώτη στιγμή που σας είδα έχω την βεβαιότητα
ότι σας ξέρω από κάπου… Κι εσάς και την σύζυγό σας…

Ζ: Εγώ πάντως δεν σας έχω συναντήσει ποτέ, κύριε…

Δ: Ποτέ;

Β: Απολύτως ποτέ…

Δ: Μάλιστα… Τι να σας πω; Φαίνεται ήταν η εντύπωσή μου… Συνήθως

δεν λαθεύω σε αυτά τα θέματα…

Ε: Κάποιες φορές μας συμβαίνει αυτό… Νομίζουμε πως έχουμε

συναντήσει έναν άνθρωπο ενώ αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ…

Δ: Πάντως είναι σπουδαίο πράγμα ο Προγραμματισμός… Είναι απίστευτο

που κάποτε οι άνθρωποι ζούσαμε δίχως αυτόν…

Ε: Είναι πια μακρινό παρελθόν όλο αυτό…

Δ: Κάποιες φορές θυμάμαι πώς μεγαλώσαμε εμείς… Γεννιόμασταν και δεν

ξέραμε τίποτε για την ζωή μας… Και το μέλλον μπροστά μας ήταν μια
σκοτεινή αβεβαιότητα… Τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται
αδιανόητο… Αδιανόητο…

Γ: Εγώ τον έχω ξεχάσει αυτόν τον καιρό… Σαν να έχει σβηστεί από την
ζωή μου, να μην υπήρξε ποτέ…

Δ: Δεν λες καλά που ήρθε ο Καθολικός Προγραμματισμός όταν ήμασταν

στις τελευταίες τάξεις του σχολείου και άλλαξαν τα πάντα… Πλέον ξέραμε
ποιοι είμαστε… Ας πούμε, εγώ έμαθα πως θα πεθάνω εβδομήντα τριών
χρόνων, θα εργαστώ ως σελιδοποιός καταλόγων σούπερ μάρκετ, θα
παντρευτώ στα τριάντα δύο, θα κάνω παιδί στα τριάντα έξι… Ένα φως
έλαμψε και διέλυσε την ομίχλη… Πλέον είχα την ζωή μου μπροστά μου –
δεν είχα να φοβάμαι για τίποτε…Ήταν κάτι το απίστευτο…

Γ: Πραγματικά απίστευτο… Και να φανταστείς η μαμά μου έκλαιγε για μια

εβδομάδα όταν έγινε ο Προγραμματισμός… Της είχε φανεί τραγικό που
θα πεθάνω στα εξήντα οχτώ μου…

Δ: Για όλους τους παλιούς ήτανε πολύ δύσκολο… Για αυτό είχαν εξαιρεθεί
από τον Προγραμματισμό όσοι ήταν πάνω των τριάντα χρονών… Παλιά
μυαλά… Δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν…
26
Γ: Είχαν μάθει να προχωρούν στα τυφλά…

Ε: Τι σας έχει βγάλει ο Προγραμματισμός για το παιδί σας; Αγόρι ή

κορίτσι;

Γ: Αγόρι… Κι εσείς;

Ε: Κι εμείς αγόρι… Να σας ζήσει…

Γ: Και σε εσάς… Και τι θα γίνει όταν μεγαλώσει…

Δ: (Κάπως βιαστικά.) Όταν μεγαλώσει θα γίνει πεντικιουρίστας

πτωμάτων…

Ε: (Με απορία και αποστροφή.) «Πεντικιουρίστας πτωμάτων»; Τι

επάγγελμα είναι αυτό;

Δ: Το λένε οι λέξεις… Θα κάνει πεντικιούρ σε πτώματα…

Ε (Με απορία.) Πεντικιούρ … στα νύχια των πτωμάτων;

Δ: Ε ναι… Πού αλλού;

Ε: Και, συγγνώμη που ρωτάω, ποια ακριβώς χρησιμότητα θα έχει αυτό…

Δ: Τεράστια χρησιμότητα… Τα νύχια των νεκρών μαυρίζουν… Είναι πολύ

σημαντικό να βλέπεις τον άνθρωπό σου στο φέρετρο με καθαρά νύχια…

Ε: Δεν έχω παρατηρήσει ποτέ τα νύχια των πτωμάτων…

Δ: Κι εμείς δεν τα παρατηρούσαμε αλλά από τότε που πήραμε την καρτέλα
Προγραμματισμού τα παρατηρούμε… Δηλαδή σε μία κηδεία πήγαμε όλη
κι όλη σε αυτόν τον καιρό – αλλά το μόνο που κοιτούσαμε ήταν τα νύχια
του πεθαμένου…

Ε: Μάλιστα….

Δ: Να σκεφτείτε, μόλις το μάθαμε και το είπα στην δουλειά, ένας

συνάδελφός μου ήρθε και μου εξομολογήθηκε την εμπειρία του… Όταν
ήτανε να κηδέψει τον πατέρα του, ακριβώς την ώρα που πήγανε να
κλείσουν το φέρετρο, είδε πως τα νύχια του νεκρού ήταν κατάμαυρα…
Ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα: για χρόνια τον βλέπει στον ύπνο του να
27
έρχεται και να του βγάζει τα μάτια με τα μαύρα νύχια του… Ο άνθρωπος
άρχισε να κάνει ψυχανάλυση για να το ξεπεράσει... Ώσπου ο ψυχαναλυτής
του του είπε πως για όλα φταίνε εκείνα τα μαύρα νύχια που είχε δει στο
φέρετρο του μπαμπά του... Του είπε πως μέσα στο υποσυνείδητό μας
καιροφυλακτεί το φάντασμα του πατέρα μας που γυρεύει να μας
καταστρέψει... Είναι η άλφα-βήτα της ψυχανάλυσης αυτό το πράγμα... Γ:
Ξέρετε, όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, τα νύχια τους μαυρίζουν…
Προφανώς ο γιος μας θα φροντίζει για αυτό… Είναι πολύ σπουδαίο όταν ο
άνθρωπός σου είναι στο φέρετρο να μην έχει μαύρα νύχια… Το φάντασμα
του πατέρα γυρεύει ένα σύμβολο για να μορφοποιηθεί γύρω από αυτό μια
εσωτερικευμένη ενοχή... Στην περίπτωση του συναδέλφου μου αυτό το
σύμβολο ήτανε τα μαύρα νύχια...

Ε: Νομίζω πως ναι...

Δ: Ε, αυτό το σύμβολο ο γιος μας θα το είχε εξαφανίσει τρεις ώρες πριν

την κηδεία… Και το φάντασμα του πατέρα του συναδέλφου μου δεν θα
μπορούσε να μορφοποιηθεί και θα καθόταν στη γωνιά του...

Ε: Μάλιστα...

Δ: (Μιλώντας με φτιαχτό ενθουσιασμό, σχεδόν στανικό ενθουσιασμό.)

Είναι μεγάλο πράγμα η ψυχανάλυση...

Γ: Εσείς; Τι σας έδωσε ο Προγραμματισμός για το παιδί σας;

Ε: (Με συγκρατημένη περηφάνια.) Εμάς θα γίνει φυσικός…

Ζ: Συγγνώμη αγάπη μου, αλλά θα υπερασπιστώ τον γιο μας… Δεν θα γίνει
ένας απλός φυσικός – ένας από τα εκατομμύρια των φυσικών που υπήρξαν
διδάσκοντας σε δημόσια λύκεια… Ο γιος μας θα γίνει ένας από τους
μεγαλύτερους φυσικούς των αιώνων… Θα πάρει και Νόμπελ…

Δ: (Έκπληκτος.) Νόμπελ; Νόμπελ φυσικής;

Ζ: Ε ναι, φυσικής… Αφού θα γίνει φυσικός…

Δ: Μα αυτό είναι εκπληκτικό… Ελάχιστοι άνθρωποι θα πάρουν Νόμπελ

Φυσικής… Κι αυτός θα είναι ο γιος σας;

Ζ: Ναι, αυτό ακριβώς…

Δ Απίστευτο… Νόμπελ φυσικής… Τα πιο θερμά μας συγχαρητήρια…

28
Ε: Ο γιος μας θα ανακαλύψει το Σωματίδιο Αύρα… Θα είναι το σωματίδιο
καταλύτης για τον μετασχηματισμό της Αντιύλης σε συσπειρωμένα φορτία
ενέργειας… Αυτό θα αλλάξει την ιστορία της Φυσικής Επιστήμης – αλλά
και της ιστορίας του ανθρώπου γενικότερα…

Δ: Μένω κατάπληκτος…

Ζ: Με το Σωματίδιο Αύρα θα λυθεί για πάντα το ενεργειακό πρόβλημα της

ανθρωπότητας… Θα δημιουργείς την ενέργεια από την Αντιύλη σε ένα
νανοδευτερόλεπτο… Αλλά αυτό είναι το λιγότερο…

Ε: Μέσω του Σωματιδίου Αύρα θα φτιαχτούν επιταχυντές που θα

δημιουργήσουν μια πρόσθετη ύλη, την Επιύλη…

Δ: Την Επιύλη, μάλιστα…

Ζ: Με την Επιύλη θα μπορείς να καμπυλώνεις τον Χρόνο… Να φέρεις το

μέλλον στο παρόν… Ελπίζω να είστε σε θέση να καταλάβετε τι σημαίνει
αυτό… Μια νέα περίοδος θα ξεκινήσει για την ιστορία του σύμπαντος…

Δ: Μα και βέβαια… Απίστευτο… Τι να πω… Να είστε περήφανοι που θα

γεννήσετε έναν τέτοιο άνθρωπο…

Γ: Πόσο χρονών θα φτάσει;

Ζ: (Κάπως βιαστικά.) Εκατόν εφτά…

Δ: (Με θαυμασμό.) Εκατόν εφτά… Γουάου…

Ζ: Ένα τέτοιο μυαλό πρέπει να ζήσει όσο το δυνατόν περισσότερο… Είναι

προφανές πως θα κάνουν τα πάντα για αυτόν…

Δ: Ναι, αναμφίβολα…

Γ: Μπράβο σας...

Ε: Ευχαριστώ πολύ… Εσάς;

Δ: Εμάς τι;

Ε: Λέω, εσάς ο δικός σας γιος πόσο θα ζήσει;

Δ: Εμάς θα ζήσει…
29
Γ: (Τον κόβει.) Πενήντα έξι…

Δ: Ναι, αυτό θα έλεγα κι εγώ… Θα ζήσει πενήντα έξι χρόνια…

Γ: (Σαν να μην είναι ικανοποιημένο από τον τρόπο που τα λέει ο Γ.) Θα
πεθάνει στα πενήντα έξι…

Δ: (Με άγχος να παρουσιάσει πως τα πάντα είναι άψογα.) Θα πεθάνει από

ανεύρυσμα εγκεφάλου… Είναι εξαιρετικός θάνατος το ανεύρυσμα… Δεν
τυραννιέσαι διόλου… Το κορίτσι ενός συναδέλφου μου που είναι να
γεννηθεί τον επόμενο μήνα θα πεθάνει στα ογδόντα ένα… Αλλά θα έχει
από τα πενήντα της εκφυλιστική μυοπάθεια… Είναι φριχτό πράγμα η
εκφυλιστική μυοπάθεια… Γίνεσαι σταδιακά ένα άψυχο σώμα… Ένα
μαρτύριο…

Ε: Δεν θέλω να γίνομαι δυσάρεστη τέτοια ώρα… Αλλά το πενήντα έξι είναι
πολύ λίγο…

Δ: Γιατί πολύ λίγο; Ο Χριστός έζησε τριάντα τρία χρόνια και άλλαξε τον
κόσμο… Κι ο Μέγας Αλέξανδρος το ίδιο…

Ε: Γιατί δεν σκεφτήκατε την Ακύρωση Τοκετού;

Δ: Ακύρωσή Τοκετού; Μα για ποιον λόγο;

Ε: Εμείς κάναμε οχτώ…

Ζ: Νομίζω πως συζητούμε κάτι που δεν…

Γ: (Κόβοντας τον Ε.) Κάνατε οχτώ Ακυρώσεις Τοκετού;

Ε: (Παίρνοντας βαθιά ανάσα.) Ναι… Κάναμε οχτώ Ακυρώσεις Τοκετού…

Γ: Μα υπάρχει συγκεκριμένο πλαίσιο για την Ακύρωση Τοκετού… Είναι

το Άρθρο 71 του Γενικού Κανονισμού Προγραμματισμού…

Ε: «Εάν οι γονείς κρίνουν πως ο επικείμενος τοκετός θα δημιουργήσει

επιβλαβή ή αρνητική συνθήκη στην ανάπτυξη της ζωής τους και του
κοινωνικού συνόλου γενικότερα, μπορούν να προβούν σε Αίτημα
Ακύρωσης Τοκετού προς την Αρμόδια Ειδική Επιτροπή. Η Επιτροπή
εκδίδει την απόφαση της εντός τριών ημερών – πλην των έκτακτων
περιπτώσεων.»
30
Γ: Το ξέρετε καλά, βλέπω…

Ε: (Πιάνοντας την κοιλιά της.) Αυτό το άρθρο μάς έφερε τον γιο μας…
Τα προηγούμενα παιδιά μου θα ζούσαν κολοβή ζωή…

Δ: Συγγνώμη που θα σας το πω – αλλά αυτό το Άρθρο ανοίγει τον δρόμο

στην Ευγονική…

Ζ: Έχω μια απορία τώρα, τι καθόμαστε και συζητάμε;…

Δ: Η σύζυγός σας ξεκίνησε την κουβέντα, κύριε…

Ε: (Σαν να μην ακούει του δυο άντρες.) Το πρώτο ήταν κορίτσι – θα

πέθαινε στα 37 – από έμφραγμα… Θα ήταν αθλήτρια extreme sports…
Το δεύτερο πάλι κορίτσι… Αυτή θα πέθαινε στα ογδόντα τρία – αλλά δεν
θα έκανε ποτέ παιδιά και θα ήταν γραμματέας σε επιχειρήσεις ντελίβερι…

Γ: Και κάνατε Αίτηση Ακύρωσης Τοκετού για αυτό το παιδί;

Ε: Το άρθρο του Κανονισμού είναι σαφές: «Εάν οι γονείς κρίνουν πως ο

επικείμενος τοκετός θα δημιουργήσει επιβλαβή ή αρνητική συνθήκη στην
ανάπτυξη της ζωής τους και του κοινωνικού συνόλου γενικότερα…»
Μήπως μπορείτε να μου πείτε σε ποια ανάπτυξη του κοινωνικού συνόλου
μπορεί να συμβάλλει μια άκληρη γραμματέας σε επιχειρήσεις ντελίβερι…

Γ: Κατά κάποιο τρόπο το σκοτώσατε…

Ζ: (Εκνευρισμένος.) Κυρία μου, ως εδώ… Κάναμε κάτι που επιτρέπεται

από τον Νόμο και το ενέκρινε η Επιτροπή…. Ξέρετε εσείς κάτι
περισσότερο από την Επιτροπή;

Δ: Όχι, βέβαια… Κανείς δεν ξέρει καλύτερα από την Επιτροπή…

Ζ: Και αν δεν κάναμε την Αίτηση Ακύρωσης Τοκετού η ανθρωπότητα δεν

θα είχε να περιμένει ούτε το Σωματίδιο Αύρα, ούτε την Επιύλη, ούτε την
Καμπύλωση του Χρόνου… Η Ιστορία μας θα έμενε πίσω δύο αιώνες…

Ε: (Σαν να μην ακούει κανέναν – με ένα παράξενο ύφος εγκαρτέρησης.)

Ακολούθησαν ένα αγόρι που θα πέθαινε στα τριάντα τρία και θα
μπαινόβγαινε στα τρελάδικα με διπολική διαταραχή, ένα ακόμη αγόρι που
θα πέθαινε στα πενήντα πέντε και θα γινόταν υπάλληλος β τάξης σε έναν
κρατικό οργανισμό, ένα κορίτσι που θα πέθαινε στα δεκάεξι του χρόνια,
31
ένα αγόρι που θα γινότανε φύλακας εργοστασίου και θα πέθαινε στα
ογδόντα πέντε του, ένα κορίτσι που θα πέθαινε εβδομήντα τριών αλλά ούτε
αυτή θα έκανε παιδιά…

Γ: Είπατε και για ένα κορίτσι δεκαέξι χρονών… Μήπως θα έφτανε δεκαέξι
και τριών μηνών…

Ε: (Εξαιρετικά αμήχανη.) Δεν καταλαβαίνω τι με ρωτάτε…

Ζ: (Μπαίνει με ένταση και εκνευρισμό.) Δεν είμαστε σε θέση να

θυμόμαστε, κυρία μου…

Γ: Ρωτάω γιατί –

Ζ: (Την κόβει – εκνευρισμένος.) Δεν καταλαβαίνω το ύφος σας, κυρία

μου… Ερχόμαστε εδώ για να γεννήσουμε έναν αυριανό νομπελίστα και
υφιστάμεθα απαξίωση και ηθικό έλεγχο – ε όχι δα… Αυτό πάει πολύ…

Δ: Ζητούμε συγγνώμη… Όσο να πεις, η γέννα είναι γέννα… Δημιουργεί

έναν εκνευρισμό…

Ε: (Προς την Γ.) Καλή μου, σε εξορκίζω… Κάνε Αίτηση Ακύρωσης…

Όταν άκουσα για τον πεντικιουρίστα των πτωμάτων, είδες, δεν μίλησα…
Άλλα είναι άδικο να πεθάνει στα πενήντα έξι του χρόνια… Δικαιούσαι κάτι
περισσότερο για το παιδί που θα γεννήσεις…

Δ: Ο Μότσαρτ πέθανε στα τριάντα έξι του, κυρία μου… Ο Καραβάτζιο

στα τριάντα εννιά… Ο Όσκαρ Ουάιλντ στα σαράντα έξι…

Ε: Αυτοί δεν ήτανε πεντικιουρίστες πτωμάτων…

Γ: Είσαι μια καριόλα… Μια πουτάνα…

Ζ: (Ενοχλημένος.) Κυρία, σας παρακαλώ… Πώς μιλάτε έτσι στην σύζυγό

μου;

Γ: Είναι χειρότερη κι από τον Μένγκελε… Κι εσύ μαζί της… Είστε

τέρατα… Σκοτώσατε οχτώ παιδιά… Και τώρα θέλετε να σκοτώσετε και το
δικό μου… Οι μάνες σας ήταν πουτάνες που τις γαμούσε όλη η γειτονιά…
Ουστ, παλιοτόμαρα…

Ζ: Νομίζω πως πρέπει να απομακρυνθούμε από εδώ… Έχουμε μπλέξει

με παρανοϊκούς ανθρώπους…
32
Γ: Κι ο νομπελίστας γιος σας εύχομαι να σας μισήσει από πάνω μέχρι
κάτω… και να ντρέπεται για εσάς… Κτήνη… Υπάρχουν άνθρωποι που
ήρθαν να γεννήσουν ένα κορίτσι που θα πεθάνει δεκαέξι χρονών… Δεκαέξι
χρονών και τριών μηνών… Τώρα πριν από εμάς… Και το λάτρευαν,
κτήνη… Όχι σαν κι εσάς…

(Ανάβει το πράσινο φως της Αίθουσας Τοκετού.)

Δ: Αγάπη μου, πρέπει να περάσουμε μέσα… Είναι η ώρα μας…

Γ: Ναι, πάμε μέσα… Γιατί εδώ μυρίζει ψοφίμι…

(Σηκώνονται και ανοίγουν την πόρτα της Αίθουσας Τοκετού.)

Γ: (Πριν μπει γυρίζει προ την Ε.) Και θέλεις να σου πω κάτι, καριόλα;
Όταν ψοφήσεις, ο γιος σου ο Νομπελίστας το δικό μας γιο θα φωνάξει να
σου ασπρίσει τα νύχια…

(Η Γ και ο Δ μπαίνουν μέσα στην Αίθουσα Τοκετού.)

33
 4.

Ζ: (Σε έξαλλη κατάσταση – αλλά ψιθυρίζοντας για να μην τον ακούσει

κανείς.) Είσαι τρελή; Είσαι τρελή;

Ε: Δεν είμαι τρελή… Προσπαθώ να καταλάβω…

Ζ: Τι να καταλάβεις; Δεν χρειάζεται να καταλάβεις…

Ε: Άκουσες τι μας ρώτησε η γυναίκα;

Ζ: Σε άκουσα να πας να τα τινάξεις όλα στον αέρα… Μισή ώρα πριν να

γεννήσουμε…

Ε: Δεν θέλω να τινάξω τίποτε… Θέλω να καταλάβω…

Ζ: Όλο το γυρίζεις γύρω από τις ακυρώσεις τοκετών… Μια από την μια,
μια από την άλλη, όλο σε αυτό πηγαίνεις την συζήτηση…

Ε: Πρόσεξες που μας ρώτησε αν το δήθεν κορίτσι μας ήταν να πεθάνει στα
δεκαέξι χρόνια και τρεις μήνες… Σαν τρελός έκανες να διώξεις την
συζήτηση από εκεί…

Ζ: Φυσικά και έκανα σαν τρελός… Δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά να
υλοποιήσουμε αυτό που έχουμε συμφωνήσει…

Ε Και το προηγούμενο ζευγάρι που τους είπε για το παιδί τους που θα
πεθάνει δεκαέξι χρονών;

Ζ: Διόλου δεν με νοιάζει… Το μόνο που με νοιάζει είναι να μην τινάξεις τα

πάντα στον αέρα…

Ε: Κι αν γίνεται κάτι εδώ;

Ζ: Να γίνεται κάτι; Τι κάτι;

Ε: Να γίνεται κάτι τρομερό… Να προγραμματίζουν όλα τα παιδιά να

πεθαίνουν στα δεκαέξι χρόνια και τρεις μήνες…

Ζ: Χριστέ μου, τι λες; Πώς μπορείς να λες τέτοια πράγματα… Θεωρίες

συνομωσίας μέσα στο σπίτι μου… Η ίδια μου η γυναίκα… Σου έχουν
ρημάξει το μυαλό τα σήριαλ που βλέπεις…

34
Ε: Εσύ επιμένεις να βλέπω τα σήριαλ για να μην μιλάω με κανέναν…

Ζ: Σε λίγο θα μου πεις πως σε έχουν απαγάγει οι εξωγήινοι… Αυτά τα

λένε οι βλαμμένοι…

Ε: Μήπως είμαστε στ’ αλήθεια βλαμμένοι… Πάμε αδιαμαρτύρητα να

γεννήσουμε ένα παιδί που θα πεθάνει δεκαέξι χρονών και τριών μηνών…

Ζ: Δεν κάνουμε του κεφαλιού μας… Κάνουμε αυτό που μας είπε ο
Προγραμματισμός… Ο Προγραμματισμός είναι … ό,τι έχουμε…

Ε: Κι αν θέλουνε να σκοτώσουνε όλα τα παιδιά στα δεκάξι τους;

Ζ: Χριστέ μου, ποιοι να θέλουν; Ο Προγραμματισμός;

Ε: Ναι, ο Προγραμματισμός, γιατί όχι; Έχεις δει ποτέ σου ποιοι είναι ο
Προγραμματισμός;

Ζ: Όχι… Δεν χρειάζεται να τους δω… Έχω εμπιστοσύνη… Δίχως

εμπιστοσύνη δεν υπάρχει πολιτισμός…

Ε: Ακόμη υπάρχει χρόνος… Ακόμη μπορούμε να αλλάξουμε απόφαση…

Ζ: (Παίρνει βαθιά ανάσα. Αλλάζει ύφος – είναι φανερό πως προσπαθεί να

είναι τρυφερός και γλυκομίλητος.) Αγάπη μου, άκουσε με… Ξέρεις πως κι
εγώ πονάω όσο κι εσύ… Μαζί ανεβαίνουμε τον Γολγοθά μας… Αλλά
αυτός είναι ο δρόμο μας… Πήραμε από τον Προγραμματισμό ένα πολύ
δυσάρεστο δεδομένο για το παιδί μας… Θα πεθάνει στα δεκαέξι χρόνια
και τρεις μήνες… Μάλιστα… Καθίσαμε και κλάψαμε… Κι ύστερα
μιλήσαμε… Και απευθυνθήκαμε σε ανθρώπους αρμόδιους να μας
στηρίξουν… Στον Σύμβουλο… Και στον Ελεγκτή της Επιτροπής
Αξιολόγησης της Υπηρεσία μου… Δυο σπουδαίοι άνθρωποι σε θέσεις
ευθύνης – και οι δυο μας είπανε το αυτονόητο… Πως το σωστό είναι αυτό
που ορίζει ο Προγραμματισμός… Και πως η Αίτηση Ακύρωσης δεν είναι
καλό πράγμα… Πως είναι ένα δικαίωμα αλλά στην πραγματικότητα είναι
μια κατάχρηση δικαιώματος… Και πως όσοι κάνουν Αίτηση Ακύρωσης
Τοκετού πάντοτε χάνουν… Χάνουν την ζωή που έχουν, χάνουν την
ασφάλεια και την τάξη της ζωής τους… Και κάποια μέρα εξαφανίζονται
από προσώπου γης… Και πως ένα παιδί που θα πεθάνει στα δεκάξι και
τρεις μήνες θα προσφέρει ανυπολόγιστα στην Επιστήμη – άρα και στην
ανθρωπότητα… Και πως είναι θράσος να θέλεις για τον εαυτό σου την

35
Επιστήμη – αλλά όταν η Επιστήμη ζητάει κάτι από εσένα να κάνεις Αίτηση
Ακύρωσης Τοκετού…

Ε: Μπορεί όλα αυτά να είναι ένα μεγάλο κόλπο…

Ζ: (Αφήνει το γλυκομίλητο ύφος και γίνεται πάλι επιθετικός.) Δεν μου λες;
Είσαι ευγονίστρια; Είσαι ναζί; Καλά σου τα έλεγε η τρελή
προηγουμένως…

Ε: Εγώ δεν είμαι ευγονίστρια…

Ζ: Τότε γιατί θέλεις να σκοτώσεις το παιδί σου; Δεκαέξι χρόνια και τρεις
μήνες – δεκαέξι χρόνια και τρεις μήνες… Αυτό μας έτυχε… Εμείς δεν
είμαστε Μένγκελε – είμαστε άνθρωποι…

Ε: Δεν είμαι ο Μένγκελε… Μονάχα προσπαθώ να σκεφτώ…

Ζ: Λοιπόν, κομμένη… Θα γεννήσουμε το παιδί και σε όλους θα λέμε πως

ο Προγραμματισμός τον έδωσε με την πρώτη Νομπελίστα Φυσικής που
θα πεθάνει 107 χρονών… Με την πρώτη, το ακούς; Με την πρώτη… Ούτε
Ακυρώσεις Τοκετών, ούτε γραμματείς που θα εργαστούν σε εταιρεία
ντελίβερι, ούτε κορίτσια που θα πεθάνουν στα δεκάξι… Τι-πο-τε –
καταλαβαίνεις;

Ε: (Κοιτώντας στο κενό.) Καταλαβαίνω…

Ζ: Και το παιδί μας θα είναι ευτυχισμένο… Μέχρι που θα μπει στο

Νοσοκομείο για να φύγει, θα είναι σίγουρος πως θα γίνει Νομπελίστας
Φυσικής και θα ζήσει 107 χρόνια…

Ε: (Μονολογώντας στο κενό.) Και θα ανακαλύψει το Σωματίδιο Αύρα, την

Επιύλη, και την Καμπύλωση του Χρόνου… Θα προχωρήσει την Ιστορία
του ανθρώπου δύο αιώνες μπροστά…

Ζ: Ακριβώς αυτό... Και τώρα άλλαξε ύφος γιατί έρχονται δυο καινούργιοι
για να γεννήσουν…

36
 5.

(Μπαίνουν στην αίθουσα αναμονής η Η και ο Θ. Η Η είναι και αυτή η

ετοιμόγεννη.

Πλησιάζουν προς τα εκεί που κάθονται η Ε και ο Ζ.)

Θ: (Με ύφος ουδέτερο και τυπικό.) Συγγνώμη, εδώ περιμένουμε για την
πρόκληση;

Ζ: Ναι, εδώ…

Θ: Περιμένετε κι εσείς;

Ζ: Ναι, περιμένουμε…

Θ: Άρα να καθίσουμε…

Ζ: Ναι, καθήστε…

Θ: Εσείς τι ώρα έχετε ραντεβού;

Ζ: Συν-πλην 8 και τέταρτο…

Θ: Εμείς στις οχτώμιση… Συν-πλην κι εμείς… Και τώρα είναι 8 και 35…

Ζ: Προφανώς εμείς προηγούμαστε…

Θ: Μα, ναι, φυσικά, ούτε λόγος…

(Μικρή παύση.)

Η: (Προς τον Θ.) Μήπως θα έπρεπε να ρωτήσουμε κάποιον αρμόδιο;

Θ: Μα εδώ είναι ο Τομέας Πρόκλησης, αγάπη μου… Τι να ρωτήσω; Το

γράφει… Και βλέπεις και κανέναν αρμόδιο πουθενά;

Η: Ίσως αν χτυπούσες την πόρτα;

Θ: Δεν μπορώ να χτυπήσω την πόρτα… Αφού οι άνθρωποι περιμένουν

εδώ, θα περιμένουμε κι εμείς εδώ…

37
Η: Δεν ξέρω… Εγώ πιστεύω πως πρέπει να ρωτήσεις…

Ε: Αυτό που σας λέει ο σύζυγός σας ισχύει… Δεν χρειάζεται να ρωτήσετε
κανέναν…

Θ: Έχει δίκιο η κυρία, αγάπη μου… Είναι απολύτως καθαρά τα

πράγματα… (Προς τους Ε και Ζ.) Ξέρετε … απλώς η γυναίκα μου είναι
λίγο υπερβολική…

Ζ: (Με ύφος μηχανικό, κοιτώντας στο κενό.) Προς τι η υπερβολή; Δεν

ζούμε ποια στους παλιούς καιρούς…

Θ: Εντάξει, είναι οι στιγμές τέτοιες που κάποια υπερβολή συγχωρείται…

Ζ: Η υπερβολή πάντοτε είναι βλαπτική…

Η: Πριν από εσάς υπήρχε κάποιο ζευγάρι;

Ζ: Τι εννοείτε;

Η: Εννοώ αν πριν από εσάς υπήρχε κάποιος που περίμενε για να μπει
μέσα…

Ζ: Πάντοτε υπάρχει κάποιος πριν από εμάς…

Θ: Εσείς τους είδατε… Ήταν ζευγάρι;

Ζ: Ναι, τους είδαμε… Αλλά δεν ξέρω αν ήταν ζευγάρι…

Θ: Ήταν άντρας και γυναίκα; Τους μιλήσατε;

Ζ: Ναι, ήταν άντρας και γυναίκα… Αλλά δεν ξέρω αν ήταν ζευγάρι…

Θ: Ας ήταν ό,τι θέλουν… Μπήκανε μέσα;

Ε: Φυσικά μπήκανε… Όλοι μπαίνουνε… Σε λίγη ώρα θα ανάψει το

πράσινο φως και θα πείτε κι εσείς…

Η: Α, ωραία, πολύ ωραία…

Ζ: (Προς τον Η – τον κοιτάζει παράξενα.) Μήπως έχουμε συναντηθεί

κάπου;

38
Η: (Με έκπληξη.) Εμείς;

Ζ: Ναι, εμείς… Από την πρώτη στιγμή που σας είδα έχω την βεβαιότητα
ότι σας ξέρω από κάπου… Κι εσάς και την σύζυγό σας…

Η: Εγώ πάντως δεν σας έχω συναντήσει ποτέ…

Δ: Ποτέ;

Η: Απολύτως ποτέ…

Θ: Πάντως είναι απαράδεκτη κατάσταση να υπάρχει αυτή η ασάφεια στον

χρόνο… «Συν-πλην οχτώ και μισή»… Λες και είμαστε στον προηγούμενο
αιώνα… Αφού πλέον υπάρχει ο Προγραμματισμός… Θα έπρεπε τα
ραντεβού να είναι όλα ρυθμισμένα με ακρίβεια δευτερολέπτου…

Ε: Η γέννα είναι μια βιολογική διαδικασία, κύριε… Άρα υπάρχει πάντα το

απρόβλεπτο ενδεχόμενο… Χρειάζεται υπομονή… Παλιά περίμεναν να
γεννήσουν με τις ώρες…

Θ: Μα το είπατε και μόνη σας… Παλιά… Τώρα δεν έχουμε «παλιά»…

Έχουμε «τώρα»…

Ε: Ναι, φυσικά… Έχουμε «τώρα»…

Θ: Παλιά, να σκεφτείτε γεννούσανε τα μωρά δίχως να ξέρουνε τίποτε για

αυτά… Δεν ήξερες τίποτε για το μέλλον του παιδιού σου…

Ε: «Το μέλλον του παιδιού σου…» Να μια ευκαιρία για να αλλάξουμε

κουβέντα… Τι έβγαλε ο Προγραμματισμός για το παιδί σας;

Η: (Με ενθουσιασμό.) Τι να σας πούμε; Είμαστε αληθινά

ενθουσιασμένοι… Ο γιος μας θα γίνει συγγραφέας…

Ζ: Συγγραφέας; Τι συγγραφέας;

Η: Κανονικός συγγραφέας… Θα γράφει βιβλία που θα τα διαβάζει

ολόκληρος ο κόσμος…

Ε: Α, αυτό είναι σπουδαίο…

Θ: «Οι αφηγήσεις του θα αποτελέσουν κομβικό σημείο αναφοράς της

Νέας Ανθρωπινότητας…»
39
Ζ: «Νέα Ανθρωπινότητα…» Να σας πω την αλήθεια, δεν καταλαβαίνω τι
θα πει Νέα Ανθρωπινότητα…

Θ: Να σας πω την αλήθεια, ούτε κι εγώ… Αλλά αυτό θα είναι το σκεπτικό

της απονομής του Βραβείου Νόμπελ της Λογοτεχνίας…

Ε: Μιλάτε σοβαρά; Ο γιος σας θα γίνει Νομπελίστας;

Η: Ναι… Μας το έγραψαν στην Καρτέλα Προγραμματισμού… Δεν το

πιστεύαμε – μα είναι αληθινό…

Θ: Νιώθουμε ευλογημένοι για αυτό…

Ζ: Κι εμείς…

Θ: Εσείς τι; Νιώθετε ευλογημένοι;

Ζ: Βεβαίως… Κι ο δικός μας γιος θα πάρει Νόμπελ…

Η: (Με ανησυχία.) Νόμπελ; Λογοτεχνίας;

Ε: Όχι, Φυσικής…

Θ: Νόμπελ Φυσικής; Μα είναι δυνατή μια τέτοια σύμπτωση; Δυο

μέλλοντες Νομπελίστες πλάι πλάι στο ίδιο μαιευτήριο;

Ζ: Το λέει ο Προγραμματισμός, κύριε…

Η: Θερμά συγχαρητήρια, λοιπόν… Επομένως εσείς καταλαβαίνετε την

συγκίνησή μας…

Θ: Το δίχως άλλο ο προγραμματιστής του Προγραμματισμού έχει

γούστο…

Η: Ίσως να μπορούσαμε να κάνουμε παρέα, λοιπόν… Για φαντάσου… Οι

δυο Νομπελίστες να μεγαλώσουν μαζί… Θα είναι μια παιδική φιλία που θα
μπει στα βιβλία της Ιστορίας…

Θ: Ναι, πράγματι… Θα ήταν πολύ ωραίο κάτι τέτοιο…

Ζ: Εγώ πάλι διαφωνώ… Ο γιος μας έχει μια πολύ συγκεκριμένη

αποστολή… Προφανώς και ο γιος σας έχει την δική του αποστολή… Αλλά
40
… πώς να το πω; Η αποστολή ενός συγγραφέα είναι κάπως αφηρημένη…
Η αποστολή ενός φυσικού δεν του επιτρέπει να χάσει ούτε λεπτό…

Η: (Ενοχλημένη.) Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε;

Ζ: Εννοώ πως ένα παιδί που είναι να γίνει συγγραφέας μπορεί να

παρασύρει ένα παιδί που είναι να γίνει φυσικός σε άσκοπες
ονειροπολήσεις…

Η: Νομίζω πως την έχετε ψωνίσει λίγο… Ο γιος μας θα γίνει ο

πνευματικός φάρος του αιώνα του… Τα μυθιστορήματά του, οι νουβέλες
του, τα διηγήματά του, θα καθοδηγήσουν την ζωή πολλών ανθρώπων…

Θ: Το έγραψε και η Επιτροπή Προγραμματισμού: «Οι αφηγήσεις του θα

αποτελέσουν κομβικό σημείο αναφοράς της Νέας Ανθρωπινότητας…»

Ζ: Κοιτάξτε… Καλά όλα αυτά με τον νομπελίστα γιο σας αλλά ο δικός μας
γιος θα ανακαλύψει το Σωματίδιο Αύρα…

Θ: Και ποιον αφορά αυτό το Σωματίδιο Μαύρα; Μια χούφτα άλλους

φυσικούς – …

Ζ: (Συλλαβίζοντας για να ακούσει το σωστό ο Θ.) Όχι «Μαύρα»… Αύ-

ρα… Σωματίδιο Αύ-ρα...

Θ: Έστω… Σωματίδιο Αύρα… Ποιος θα το ξέρει από τον πολύ κόσμο;

Ενώ τους Νομπελίστες της λογοτεχνίας τους ξέρουμε όλοι… Ο
Χέμινγουεϊ, ο Καμί, ο Μπέκετ, ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μαρκές… Ξέρετε
κανέναν νομπελίστα φυσικής εκτός από τον Αϊνστάιν;

Ζ: Ο γιος μας θα γίνει ανώτερος από τον Αϊνστάιν…

Θ: Κανείς δεν μπορεί να γίνει ανώτερος από τον Αϊνστάιν… Ο Αϊνστάιν

ανακάλυψε την Θεωρία της Σχετικότητας…

Ζ: Κι ο γιος μας θα ανακαλύψει το Σωματίδιο Αύρα… Αυτό που πριν

κοροϊδέψατε… Θα είναι το σωματίδιο καταλύτης για τον μετασχηματισμό
της Αντιύλης σε συσπειρωμένα φορτία ενέργειας… Αυτό θα αλλάξει την
ιστορία της Φυσικής Επιστήμης – αλλά και της ιστορίας του ανθρώπου
γενικότερα…

Θ: Σιγά την ανακάλυψη… Ο δικός μας γιος θα μπει μέσα στα μυαλά των
ανθρώπων… Οι ιστορίες που θα γεννήσει θα γίνουν ταινίες και τηλεοπτικές
41
σειρές… Θα τον λογαριάζουν κάτι σαν τον Όμηρο ή σαν το Σαίξπηρ…
Ένας ποιητής –δεν θυμάμαι ποιος– το έχει γράψει: «Αυτός ο κόσμος δεν
είναι ο δικός μας – είναι του Ομήρου»…

Ζ: Με το Σωματίδιο Αύρα θα λυθεί για πάντα το ενεργειακό πρόβλημα της

ανθρωπότητας… Θα δημιουργείς την ενέργεια από την Αντιύλη σε ένα
νανοδευτερόλεπτο… Αλλά αυτό είναι το λιγότερο –

Η: (Τον κόβει.) Νομίζω πως πρέπει να σταματήσουμε αυτήν την

αντιδικία… Σήμερα είναι μια μέρα χαράς και για τους τέσσερις μας… Σε
πολύ λίγο θα γεννηθούν δυο Νομπελίστες…

(Μικρή σιωπή.)

Θ: Νομίζω πως η σύζυγός μου έχει δίκαιο… Πρέπει να βλέπουμε την

φωτεινή πλευρά της ζωής… Η ζωή είναι γεμάτη φως…

(Μικρή σιωπή.)

Ε: Θέλω να σας πω κάτι… Κάτι σαν παραγγελία…

Η: Παραγγελία; Τι παραγγελία;

Ε: Μια παραγγελία προς τον Νομπελίστα γιο σας…

Η: Δεν καταλαβαίνω τι εννοείται…

Ε: Παραγγελία – σαν κι αυτές που κάνουμε στο εστιατόριο… Ή στο

μουσικό κέντρο όταν τραγουδάει ο τραγουδιστής και του ζητάμε ένα
τραγούδι… Απλώς εδώ η παραγγελία θα είναι ένα βιβλίο… Ένα
μυθιστόρημα, μια νουβέλα ή κάτι τέτοιο… Ή ένα θεατρικό έργο…

Η: Αχ ξέρετε, αυτά δεν γίνονται κατά παραγγελία…

Ε: Από όσο ξέρω, οι παλιοί συγγραφείς έγραφαν κατά παραγγελία…

Νομίζω κι ο Σαίξπηρ…

Η: Οι καιροί αυτοί έχουν περάσει…

Ε: Αν του το πείτε σε μικρή ηλικία θα εγγραφεί μέσα του – εξάλλου η

ιστορία είναι ενδιαφέρουσα… Κι έχει πολύ απελπισία μέσα της…

42
Η: Ας είναι… Πείτε την εσείς – κι εγώ θα την έχω υπόψιν μου, να του την
μεταφέρω…

Ε: Να του την πείτε όταν θα γίνει δώδεκα χρονών… Είναι μια κατάλληλη
ηλικία… Να του πείτε πως όταν συναντήσατε μια άλλη ετοιμόγεννη κυρία
στο Μαιευτήριο… Και του έδωσε μια παραγγελία… Μια ιστορία
φοβερή… Πως κάποτε ήταν ένας κόσμος που όλα τα παιδιά
προγραμματίζονταν να πεθαίνουν στα δεκαέξι τους… Για την ακρίβεια,
στα δεκαέξι χρόνια και τρεις μήνες… Και πως οι γονιοί τους δεν
τολμούσαν να ζητήσουν Ακύρωση Τοκετού… Και όταν είναι να γεννήσουν
θα συναντιούνται στις Αίθουσες Αναμονής Τοκετού θα συναντιούνται και θα
λένε αναμεταξύ τους ψέματα…

(Ενώ η Ε μιλάει η Η χλωμιάζει και βάζει το χέρι στο στόμα της.)

Ε: (Με ύφος ξερό, σκληρό.) Μα γιατί χλωμιάσατε; Είστε καλά;

Η: Ένιωσα μια σκοτοδίνη… Νομίζω πως πέρασε…

Θ: Δεν μπορώ να καταλάβω πώς σας ήρθε τώρα μια τέτοια ιστορία…
Είναι εντελώς ανοίκεια με την στιγμή…

Ζ: Έχετε δίκιο… Η σύζυγός μου πρέπει να σταματήσει αμέσως αυτή την

ιστορία…

Ε: Μα έχει δραματικό ενδιαφέρον…

Θ: Είναι μια φριχτά στενάχωρη ιστορία… Δεν θέλω να την ακούω….

Ε: Κοιτάξτε, ο ανθρώπινος πολιτισμός φτιάχνει φριχτά στενάχωρες

ιστορίες… Ο γιος σας δεν μπορεί να γίνει Νομπελίστας δίχως αυτές…

Θ: Ο γιος μας θα γίνει Νομπελίστας έτσι κι αλλιώς… Το έχει πει ο

Προγραμματισμός… Όπως άλλωστε και ο δικός σας…

Ζ: Τα λέτε πολύ σωστά… Συγχωρείστε την σύζυγό μου για αυτή την
σύγχυση… Προφανώς είναι οι ορμόνες, η συγκίνηση, η αδημονία για την
γέννα…

Θ: Ούτε λόγος… Καταλαβαίνουμε… Συμβαίνουν αυτά… Κι η χαρά μας

είναι τόση που μια αμήχανη στιγμή δεν μπορεί να την σκιάσει στο
ελάχιστο…

43
Ζ: Αλίμονο αν την σκίαζε…

Θ: Πείτε μου λοιπόν για τον Μετασχηματισμό της Αντιύλης και το

Σωματίδιο Αύρα… Πεθαίνω από ενδιαφέρον για να μάθω…

(Ενώ ο Ζ απαντάει στον Θ, μια μουσική –ή μια σειρήνα– αρχίζει από

μακριά. Σταδιακά δυναμώνει σε τέτοιο βαθμό που κάποτε σκεπάζει
εντελώς τα λόγια του.)

Ζ: Το κρίσιμο για τον Μετασχηματισμό της Αντιύλης είναι η δημιουργία

συσπειρωμένων φορτίων ενέργειας… Αυτό θα μας προσφέρει το σωματίδιο
Αύρα ως κρίσιμος καταλύτης… Επιπλέον, μέσω του Σωματιδίου Αύρα θα
φτιαχτούν επιταχυντές που θα δημιουργήσουν μια πρόσθετη ύλη, την
Επιύλη… Ουσιαστικά πρόκειται για μια ενεργειακή μάζα που ξεπερνά το
χωροχρονικό δεδομένο… Με την Επιύλη θα μπορείς να καμπυλώνεις τον
Χρόνο… Να φέρεις το μέλλον το παρόν… Φαντάζομαι πως
καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό… Μια νέα περίοδος θα ξεκινήσει για την
ιστορία του σύμπαντος…

(Τα λόγια του Ζ δεν ακούγονται πια καθώς βλέπουμε μονάχα το στόμα του
να ανοιγοκλείνει.)

44