W obrębie dna oceanicznego wyróżnia się:

– szelfy – przybrzeżne, najpłytsze strefy dna oceanicznego, które sięgają

przeciętnie do głębokości 200 m.
– stoki kontynentalne – najbardziej strome fragmenty dna oceanicznego,
położone między izobatami 200 m p.p.m. a 3000 m p.p.m. Na skutek dużego
nachylenia skoków kontynentalnych na ich powierzchni często tworzą się
podmorskie osuwiska, które powodują powstawanie prądów zawiesinowych.
– baseny oceaniczne – zajmują aż 73,1% dna oceanicznego i znajdują się na
głębokości 3000-6000 m p.p.m. W ich obrębie leżą rozległe równiny abisalne
oraz ciągnące się przez tysiące kilometrów grzbiety śródoceaniczne, które
przypominają łańcuchy górskie, w których występują głębokie doliny ryftowe.
– rowy oceaniczne – 1% Powstają w miejscach, gdzie jedna płyta litosfery
podsuwa się pod drugą. Są to wydłużone zagłębienia, których szerokość wynosi
zazwyczaj kilkadziesiąt kilometrów, a wysokość może przekraczać 10 000 m.
Za najgłębszy rów oceaniczny uważa się Rów Mariański (10 916 m p.p.m.)