5.

korporaciis finansebi

კორპორაციის ფინანსები ექსპერტთა თვალსაზრისით, არის დისციპლინა, რომელიც

სამი ნაწილისაგან შედგება, კერძოდ:

1. `ფინანსური მენეჯმენტი~,
2. `საფინანსო ბაზარი~ და
3. `ინვესტიციები~.

ფინანსური მენეჯმენტი ფინანსების მართვას გულისხმობს. მართვის პროცესული

მიდგომის კონცეფციის მიხედვით ფინანსების მართვა, შეიძლება განვიხილოთ,
როგორც პროცესი, რომელიც შედგება ოთხი ისეთი ურთიერთდაკავშირებული და
ურთიერთდამოკიდებული ფუნქციებისაგან როგორიცაა:

1. ფინანსების დაგეგმვა,
2. ორგანიზაცია,
3. მოტივაცია (საფინანსო გეგმის შესრულების სტიმულირება), და
4. საფინანსო კონტროლი.

თავის მხრივ ფინანსების მართვა ხორციელდება საფინანსო პოლიტიკის შემუშავებით

და ცხოვრებაში მისი პრაქტიკული რეალიზაციით.

ტიპიურ კორპორაციებში ფინანსური მენეჯერი ფინანსურ ბაზარზე იძენს ფულად

საშუალებას და ახდენს მის ინვესტირებას. მაგალითად სამშენებლო კომპანიის
ფინანსურ მენეჯერს შეუძლია ბულდოზერის შესაძენად ფული ისესხოს. თავის
მხრივ ფულის სესხება საფინანსო ბაზარზე გარიგების ერთ-ერთ სახეს წარმოადგენს,
ხოლო ბულდოზერის შეძენა საინვესტიციო საქმიანობაა. ფინანსურ ორგანიზაციების
(კომერციული ბანკების) ფინანსური მენეჯერი, საფინანსო ბაზარზე, იძენს
საშაუალებებს იმ მიზნით, რომ განახორციელოს ფინანსურ აქტივებში დაბანდება.
შესაბამისად კომერციული ბანკის ფინანსური მენეჯერი დეპოზიტის მიღებასთან
დაკავშირებით იღებს გადაწყვეტილებას, ხოლო შემდეგ ხდება ამ მოზიდული
სახსრების გასესხება. ასევე კლიენტი, რომელსაც ბინის ყიდვა სურს, მიდის ბანკში
სესხის ასაღებად. აქაც საქმე გვაქვს საფინანსო ბაზართან, ხოლო ბინის ყიდვა
კლიენტისთვის საინვესტიციო საქმიანობაა.
ამგვარად ფინანსების შემადგენელი ნაწილები ერთმანეთს ავსებენ და შემოსავლების
განაწილება-გადანაწილების პროცესში აქტიურად მონაწილეობენ. ფინანსური
მენეჯერი ერთდროულად თანამშრომლობს, როგორც ბანკებთან, ისე მას შეუძლია
თავისი კომპანიის ფასიანი ქაღალდები გაიტანოს საფონდო ბაზარზე. ამასთან ის
უნდა ცდილობდეს მისი ფასიანი ქაღალდები ინვესტორისათვის მიმზიდველი
გახადოს. ზემოთ აღნიშნულიდან გამომდინარე ფინანსების, როგორც დისციპლინის
ერთ-ერთი ნაწილის შესწავლა მოითხოვს მისი დანარჩენი ნაწილების შესწავლასაც.

5.1.ფინანსური მენეჯერის მოვალეობები

ფინანსური მენეჯერი ფირმასა და ფინანსურ ბაზარს (ან კაპიტალის ბაზარს) შორის

შუამავალს წარმოადგენს, სადაც ინვესტორები ფირმის მიერ გამოშვებულ ფინანსურ
აქტივებს იძენენ. ხშირ შემთხვევაში ფინანსურ ბაზარს და კაპიტალის ბაზარს
როგორც სინონიმებს ისე იყენებენ. ამასთან კაპიტალის ბაზარი გრძელვადიანი
დაფინანსების წყაროს წარმოადგენს, ხოლო ფულის ბაზრის მეშვეობით
მოკლევადიანი დაფინანსება ხდება (მოკლევადიანი იგულისხმება წელიწადზე
ნაკლები პერიოდი). ჩვენს მიერ დაფინანსების ნებისმიერი წყაროსთან მიმართებაში
ფინანსური ბაზარი იქნება გამოყენებული.

ფინანსები ზოგადად ფულადი ურთიერთობაა, რომელიც ფულადი ნაკადების

მართვას გულისხმობს. კორპორაციის საოპერაციო, საინვესტიციო და საფინანსო
საქმიანობა წარმოქმნის ფულად ნაკადს. ასე მაგალითად, ფულადი ნაკადი მაშინ
წარმოიქმნება, როდესაც ფირმა ფასიან ქაღალდებს ფულადი სახსრების მოზიდვის
მიზნით უშვებს. ფირმა ფულს მისი საქმიანობაში გამოსაყენებელი რეალური აქტივის
შესაძენად იყენებს. იმ შემთხვევაში, თუ ფირმის საქმიანობა წარმატებული იქნება,
რეალური აქტივი წარმოშობს დიდ ფულის ნაკადს, რომლითაც ხდება საწყისი
საინვესტიციო ხარჯების დაფარვა. ბოლოს ფულადი საშუალებები ან
რეინვესტირდება ან უბრუნდება იმ ინვესტორებს, რომლებმაც შეიძინეს ფირმის
პირველადი ემისიის ფასიანი ქაღალდები.

ფინანსური მენეჯერის მთავარ ამოცანას წარმოადგენს ფირმის საქმიანობის

ფინანსური მხარე, მისი ფინანსური რესურსების მართვა. ჩვეულებრივ ფირმებში
ფინანსურ ქვეგანყოფილებას ხელმძღვანელობს მთავარი ფინანსური მენეჯერი,
რომელიც შეიძლება იყოს ვიცე პრეზიდენტი ფინანსების დარგში. რა მოვალეობები
ეკისრება ფინანსურ მენეჯერს და როდის შეიძლება ჩაითვალოს ფინანსური
მენეჯერის საქმიანობა წარმატებულად?

ნებისმიერი სახის ბიზნესის დაწყება მოითხოვს საინვესტიციო გადაწყვეტილებების

განსაზღვრას. კერძოდ ფინანსურმა მენეჯერმა უნდა განსაზღვროს სად და რა თანხა
უნდა იქნეს დაბანდებული ბიზნესის ასამუშავებლად. მას შემდეგ როდესაც მოხდება
ინვესტიციების იდენტიფიცირება, დღის წესრიგში დგება საინვესტიციო
გადაწყვეტილებისათვის დაფინანსების წყაროს გამოძებნა. ფინანსურმა მენეჯერმა
უნდა განიხილოს და შეაფასოს ყველა შესაძლო ალტერნატივა და გააკეთოს
ოპტიმალური არჩევანი. არსებული და მოძიებული სახსრებით, ბიზნესის დაწყების
შემდეგ, ხდება შემოსავლის მიღება, ფულადი ნაკადების გამომუშავება. ამჯერად
დღის წესრიგში დგება ახალი საკითხი – კერძოდ როგორ მოხდეს ამოღებული ფულის
გადანაწილება. დაიფაროს სესხი და მფლობელებზე განაწილდეს მოგება თუ მოხდეს
მოგების რეინვესტირება. ნებისმიერ შემთხვევაში ფირმამ უწინარეს ყოვლისა უნდა
დააკმაყოფილოს მის წინაშე მდგომი ვალდებულებები და შემდეგ მიიღოს ისეთი
გადაწყვეტილება, რომელიც ფირმის მთავარი მიზნის მიღწევას უზრუნველყოფს.

საერთოდ როგორც წესი ფინანსური მენეჯერის ძირითად მოვალეობებს

მიეკუთვნება:

1. საინვესტიციო გეგმის შემუშავება,

2. კაპიტალური დანახარჯების ბიუჯეტის ოპტიმალური ვარიანტის შედგენა;
3. ფირმის ფინანსური სტრუქტურისა და ფულადი საშუალებებზე მოთხოვნის
განსაზღვრა;
4. დაფინანსების ალტერნატიული წყაროების გამოვლენა და შეაფასება;
5. შერჩეული წყაროს მიხედვით, ფინანსური რესურსების პრაქტიკული მიღება;
6. მიღებული ფულადი საშუალებების გამოყენებაზე კონტროლის
განხორციელება.

ამგვარად, ფინანსურ მენეჯერს ევალება შეიმუშაოს საინვესტიციო წინადადებები,

გამოძებნოს დაფინანსების წყაროები, შეაფასოს თითოეული მათგანი და მხოლოდ
ამის შემდეგ დაიწყოს დაფინანსება.
 5.2. ფინანსური ღირებულების შექმნა

ფართო გაგებით ფინანსური ღირებულება რამდენიმე ცვლადის მონაწილეობით

იქმნება, რომელთა შორის უმნიშვნელოვანესია: ფულადი საშუალებების ნაკადი, დრო
და რისკი. იმ შემთხვევაში თუ კი ყველა სხვა ცვლადები უცვლელია. მაშინ, რაც უფრო
ხშირია ფინანსური გადაწყვეტილების შედეგად წარმოქმნილი ფულადი
საშუალებების ნაკადი, მით უფო მეტ ღირებულებას ქმნის ეს გადაწყვეტილება.
ანალოგიურად _ ფინანსური ღირებულების სიდიდე დამოკიდებულია, როგორც
ფულადი საშუალებების შემოდინებისა და გადინების ვადებზე (დროზე), ისე იმ
რისკზე, რომელიც ფინანსური ღირებულების მიღებასთან არის დაკავშირებული.

პრაქტიკაში, მიჩნეულია, რომ ღირებულების შექმნის განმსაზღვრელი ძირითადი

ცვლადები ურთიერთდაკავშირებულია. აღნიშნულის გამო ისინი ღირებულების
შექმნისას ერთობლიობაში უნდა იქნეს განხილული. აქვე უნდა აღინიშნოს ისიც, რომ
რომელიმე მათგანისათვის უპირატესობის მინიჭებით შესაძლებელია პოტენციურად
დიდი ზიანის მიღება. არ შეიძლება ვიფიქროთ, რომ ფინანსური გადაწყვეტილება,
მაგალითად დაბანდება, უკეთესი იქნება იმ შემთხვევაში, თუ მოსალოდნელია
ფულადი საშუალებების დიდი ნაკადი. ასეთი მტკიცებულება უსაფუძვლო იქნება ამ
დაბანდებასთან დაკავშირებული დროისა და რისკის ფაქტორების გათვალისწინების
გარეშე.

5.3. ფირმის მიზანი

ზემოთ აღნიშნულიდან გამომდინარე ფირმის მთავარი მიზანი საკუთარი

ღირებულების მაქსიმიზაციაა. როგორც წესი, აღნიშნულის მისაღწევად შემოსავალი
ხარჯებზე მეტი უნდა იყოს. ამასთან ნებისმიერი სტრატეგია, რომელიც მიზნად
ისახავს ფირმის ღირებულების შექმნას, უნდა ითვალისწინებდეს სამ ძირითად
ცვლადს, კერძოდ ფულადი საშუალებების ნაკადს, დროსა და რისკს. ამგვარად
ფირმის ამოცანების მიზანშეწონილობის განხილვის პროცესში ეს სამი ძირითადი
ცვლადი მხედველობაში უნდა იქნეს მიღებული.
იმისათვის, რომ უფრო ნათლად დავინახოთ ის, რომ საკუთარი ღირებულების
მაქსიმიზაცია მართლაც ფირმის მთავარ მიზანია, განვიხილოთ კორპორაციის
შესაძლო სხვა სამი მიზნებიც. კერძოდ, ფირმის მიზანი შესაძლოა იყოს ან ფირმის
სიდიდის (მასშტაბების) მაქსიმიზაცია ან საბუღალტრო მოგების მაქსიმიზაცია ან
აქციების ღირებულების მაქსიმიზაცია.

აქვე უნდა აღინიშნოს ისიც, რომ ფირმებს შეიძლება სხვა მიზნებიც გააჩნდეს,
როგორიცაა მაგალითად: სოციალური, საქველმოქმედო და სხვა. ასეთი მიზნები რა
თქმა უნდა მნიშვნელოვანია, მაგრამ ისინი ფირმის მთავარ მიზნებად, მთავარ
ორიენტირად, არ შეიძლება ჩაითვალოს.

ა) ფირმის სიდიდის მაქსიმიზაცია

აღსანიშნავი ის, რომ ზოგიერთი ფირმა არ შეიძლება ეფექტურად მოქმედებდეს, თუ

ის მცირეა. მაგალითდ ფირმას არ შეუძლია ნედლეული შეიძინოს მინიმალურ
ფასებში. ასევე სავსებით ლოგიკურია ისიც, რომ თუ ფირმა ძალზე დიდია იქ
შესაძლოა შეიქმნას ეფექტური მართვისთვის პრობლემები. რაც დაკავშირებულია
იმასთან, რომ მენეჯერები ასეთ შემთხვევაში დროულად ვერ მოახერხებენ
გადწყვეტილების მისაღებად საჭირო ინფორმაციას მიღებას. ასევე ფირმა, რომელიც
ძალზე სწრაფად იზრდება შეიძლება ამ ზრდის მსხვერპლი გახდეს, რამდენადაც
ითვლება, რომ სწრაფი ზრდა მაღალი რისკით ხასიათდება.

ფირმის სიდიდის მაქსიმიზაცია, როგორც მიზანი, შინაგანადაა დაკავშირებული

ფირმის ფულადი საშუალებების ნაკადის მაქსიმიზაციასთან და ღირებულების
შექმნის შემადგენელ ნაწილს წარმოადგენს. ამასთან აქვე უნდა აღინიშნოს ისიც, რომ
ხსენებული მიზანი არ ითვალისწინებს არც რისკს და არც დროის ფაქტორს.
აღნიშნულიდან გამომდინარე ფირმის სიდიდის მაქსიმიზაცია არ შეიძლება ფირმის
მთავარ მიზნად იქნეს მიჩნეული.

ბ) საბუღალტრო მოგების მაქსიმიზაცია

ბუღალტრული მოგება, საბუღალტრო აღრიცხვის წესების თანახმად, ფირმის

`მოგება-ზარალის~ ანგარიშგებაში აისახება და ის ყოველთვის არ შეიძლება
მივიჩნიოთ ფირმის საქმიანობის და მისი ღირებულების შექმნის მთავარ ეკონომიკურ
მაჩვენებელად. მაგალითად, მართალია ბუღალტრული მოგება არის ფირმის
ღირებულების შექმნის ერთ-ერთი მთავარი წყარო, მაგრამ ეს იგივე არ არის, რაც
ფულადი საშუალებების ნაკადი. ხშირ შემთხვევაში, როდესაც ფირმა ბუღალტრულ
ზარალს უჩვენებს, მას მაღალი ამორტიზაციის გამო შეიძლება გააჩნდეს დადებითი
ფულადი საშუალებების ნაკადი, რამდენადაც ამორტიზაცია მოგებას ამცირებს იმ
შემთხვევაშიც კი, თუ ფულადი საშუალებების პირდაპირი ხარჯები არ არსებობს.

ბუღალტრული მოგებისაგან განსხვავებით (ფირმის მოგების განსაზღვრა გარკვეული

წესების დაცვას ექვემდებარება) ფულადი საშუალებების ნაკადი ეს არის ფაქტიურად
მიღებული და გადახდილი ფულადი საშუალებები. ფინანსური მენეჯერი
უპირატესად დაინტერესებულია ფულადი საშუალებების ნაკადით და არა მოგებით,
რამდენადაც ფულადი საშუალებები მას სჭირდება იმისათვის, რომ გადაიხადოს
დივიდენდები, გაისტუმროს: სესხის პროცენტი, ნედლეულის მიმწოდებლები,
მომსახურეთა ხელფასი და ა.შ.

ბუღალტრული მოგება, საანგარიშგებო პერიოდში, ფირმის საქმიანობის

განმაზოგადოებელ ფინანსურ შედეგს წარმოადგენს და მისი გონივრული ოდენობით
მიღება ფირმის არსებობისა და ფუნქციონირებისათვის აუცილებელია. ამასთან
მოგება ან ზარალის ანგარიშგების შედგენა, ჩვეულებრივ, კვარტალისა და
საანგარიშგებო წლის ბოლოს ხდება. მოგება, განსახილველ პერიოდში, წარმოიქმნება
შემოსავლებისა და ხარჯების შეპირისპირებით. ფულადი საშუალებების ნაკადი კი
გვიჩვენებს ფირმების საქმიანობის პროცესში ფულადი საშუალებების მოზიდვასა და
გამოყენებას. ამგვარად ბუღალტრული მოგების მაქსიმიზაცია არ შეიძლება ფირმის
მთავარ მიზანად იქნეს მიჩნეული, რამდენადაც ბუღალტრული მოგების
განმსაზღვრელ ერთ-ერთ მთავარ ცვლადს ფულადი საშუალებების ნაკადი არ
წარმოადგენს.

ბუღალტრული მოგების მაქსიმიზაცია არ ითვალისწინებს ღირებულების შექმნის

დროით ფაქტორსაც. მაგალითად, ფირმამ გარკვეული ოპერაციების გატარებით,
დროის მოკლე პერიოდში, შეიძლება მაქსიმალური ბუღალტრული მოგება მიიღოს,
ხოლო პერსპექტივაში ამავე მიზეზით დიდი ზარალი ნახოს. ასე მაგალითად,
მიმდინარე წელს ფირმას თავის აქტივების რეალიზაციით შეუძლია მნიშვნელოვნად
გაზარდოს წმინდა მოგება, ამასთან აღნიშნულის შედეგად მომავალ წელს მას უკვე
აღარ ექნება რესურსები დამატებითი შემოსავლების გამოსამუშავებლად.
ფარმაცევტული ფირმები ჩვეულებრივ მნიშვნელოვან სახსრებს ხარჯავენ ახალი
წამლის მიღებაზე, ამით შესაძლებელია, წლის ბოლოს სამეცნიერო კვლევითი
ხარჯები შემცირდეს, ხოლო ბუღალტრული მოგება იოლად გაიზარდოს. რაც
ძირითადად განპირობებული იქნება იმით, რომ ასეთი ხარჯები ჩვეულებრივ ზრდის
გაყიდვის მოცულობას მომავალში და არა მიმდინარე დროში. შესაბამისად
აღნიშნული ფირმები იგებენ დღეს, რომ დაკარგონ მომავალში. მსგავსი შემთხვევები
მენეჯერმა აუცილებლად უნდა გაითვალისწინოს.

ბუღალტრული მოგების მაქსიმიზაცია ასევე არ ითვალისწინებს რისკის ფაქტორსაც.

მენეჯერს თითქმის ყოველთვის სხვადასხვა განსხვავებული რისკის მქონე
პროექტებთან აქვს შეხება. უმეტეს შემთხვევაში პროექტი, რომლის რეალიზების
შედეგად მოსალოდნელია მაქსიმალური მოგების მიღება, მაღალ რისკს ატარებს.
რამდენადაც მაღალი მოგება მაღალ რისკთანაა დაკავშირებული. შესაბამისად თუ
გვსურს მაქსიმალური მოგებით მხარი დაუჭიროთ პროექტს, ამით ყველაზე მაღალი
რისკის მქონე პროექტს დაუჭერთ მხარს. ასევე ცნობილია, რომ მაღალი რისკი ფირმის
ღირებულებას ამცირებს. აღნიშნულის გამო ბუღალტრული მოგების მაქსიმიზაციის
სტრატეგიის მნიშვნელოვან ნაკლს სწორედ რისკის ფაქტორი წარმოადგენს.

გ) აქციების ღირებულების მაქსიმიზაცია

მესამე შესაძლო მიზანი ფირმისა შეიძლება იყოს აქციების ღირებულების

მაქსიმიზაცია, რომელიც ითვალისწინებს ღირებულების შექმნასთან დაკავშირბულ
ყველა ძირითად ცვლადებს. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ კორპორაცია უნდა
იმართებოდეს ისე, რომ ის ითვალისწინებდეს სააქციო კაპიტალის მაქსიმიზაციას,
რაც ასევე ნიშნავს სააქციო საკუთრების ღირებულების მაქსიმიზაციას.

როგორც პრაქტიკა გვიჩვენებს ინვესტორები მთავარ ყურადღებას აქცევენ ფირმის

მიერ შექმნილ ფულად საშუალებას. თუ კი ისინი ფიქრობენ, რომ ფირმას თავისი
საქმიანობით შეუძლია მომავალში შექმნას ფულადი საშუალების ნაკადი, მაშინ ეს
გაზრდის მოთხოვნას ფირმის აქციებზე და შესაბამისად აქციების ღირებულებაც
იზრდება. გარდა ამისა თუ ფულადი საშუალებების მიღება შესაძლებელია დროის
მოკლე პერიოდში, ესეც ასევე ზრდის აქციის ღირებულებას, რამდენადაც ფულის
ღირებულება დროში იცვლება და დღეს ფული უფრო ძვირია, ვიდრე ხვალ. აქციები
ლიკვიდური ფინანსური აქტივია, რომელიც შეიძლება დროის მოკლე პერიოდში
ფულზე გაიცვალოს. ამგვარად აქციების ღირებულების მაქსიმიზაცია, როგორც
მიზანი ითვალისწინებს ღირებულების შექმნის დროით ფაქტორს. ბოლოს იმ
შემთხვევაში, თუ ინვესტორები ფიქრობენ, რომ ფირმის პოლიტიკა ზედმეტად
სარისკოა და მათ შესაძლო მოლოდინს არ შეესაბამება, მაშინ იწყებენ აქციების
გაყიდვას, რაც აქციის ღირებულების შემცირებას გამოიწვევს. მაშასადამე აქ რისკის
ფაქტორიც გაითვალისწინება.

აღნიშნულიდან გამომდინარე, ფირმის სააქციო საკუთრებისა და შესაბამისად

აქციების ღირებულების მაქსიმიზაცია წარმოადგენს ფირმის მთავარ მიზანს,
რამდენადაც ის ითვალისწინებს ფინანსური ღირებულების შექმნის ყველა ფაქტორს:
ფულადი საშუალებების ნაკადს, დროსა და რისკს.

აღსანიშნავია ისიც, რომ ფირმის მთავარი მიზნის - საკუთარი ღირებულების

მაქსიმიზაციის მისაღწევად საჭიროა:

1. ფირმის საფინანსო-ეკონომიკური მდგომარეობის სისტემური ანალიზი:

2. წარმოებისა და რეალიზაციის მოცულობის ზრდის შედეგად ფირმის
შემოსავლების (მოგების) გონივრული ოდენობით ზრდა;
3. ხარჯების მართვით ფირმის ხარჯების მინიმიზაცია;
4. სააღრიცხვო პოლიტიკის შემუშავება, სრულყოფა და ცვლილება;
5. საკრედიტო პოლიტიკის განსაზღვრა;
6. საბრუნავი საშუალებების, მათ შორის კრედიტორული და დებიტორული
დავალიანებების მართვა.
7. საწარმოს სადივიდენდო პოლიტიკის განსაზღვრა;
8. კონკურენციის პირობებში ფირმის გადარჩენა.

5.4. ფირმის ფინანსური სახსრების ძირითადი წყაროები

ფირმებს, მიუხედავად მათი ორგანიზაციულ-სამართლებრივი ფორმისა, თავიანთი
მიზნებისა და ამოცანების შესასრულებლად ესაჭიროებათ ფინანსური სახსრები.

ბიზნესის დაწყება და მისი წარმატებული ფუნქციონირება საინვესტიციო

გადაწყვეტილებების მიღებასთან არის დაკავშირებული, რაც თავის მხრივ
დაფინანსებას, ფინანსური სახსრების წყაროს გამოძებნას მოითხოვს. განვიხილოთ
ყველა ის საშუალება, საიდანაც ფირმებში შეიძლება მოხდეს ფინანსური სახსრების
შემოსვლა.

არსებობს ფინანსური სახსრების საკუთარი და მოზიდული წყარო.

ფინანსური სახსრების საკუთარ წყაროს მიეკუთვნება: დამფუძნებელთა კაპიტალი,

რომელიც წარმოადგენს ფირმის შექმნის დროს ან მის შემდეგ, დამფუძნებელთა მიერ
ფირმაში ჩადებულ პირად სახსრებს.

გაუნაწილებელი მოგება წარმოადგენს კორპორაციის ფინანსური სახსრების ერთ-ერთ

ძირითად და მუდმივ საკუთარ წყაროს;

მოგების დაგროვების მიზნით ფირმამ შეიძლება შექმნას და მიზნობრივად

გამოიყენოს სარეზერვო ფონდი. პროგნოზულ შემოსავლებსა და პროგნოზულ
ხარჯებს შორის სხვაობის დაფარვას დაფინანსება უწოდებენ.

როდესაც ფინანსური მენეჯერის მიერ შემუშავებული საინვესტიციო

წინადადებისათვის საკუთარი ფინანსური სახსრები არ არის საკმარისი, კორპორაცია
იწყებს აქციების, ობლიგაციებისა და თამასუქების გამოშვებას, რაც დაფინანსების
ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული მეთოდია და ფირმის დაფინანსების მოზიდულ
წყაროს მიეკუთვნება. კორპორაცია უშვებს ახალ ფასიან ქაღალდებს ან ყიდის უკვე
არსებულ ფასიან ქაღალდებს სარეზერვო ფონდიდან. თამასუქების გაყიდვით ფირმა
იღებს ფულად სახსრებს. ფირმის მიერ ფინანსური სახსრების მოძიების, მისი
დაფინანსების, ერთ-ერთ მნიშვნელოვან წყაროს წარმოადგენს ასევე კრედიტი.

ინვესტიცია არის სახელმწიფოს, სხვა იურიდიული ან ფიზიკური პირის მიერ

ფირმაში ამა თუ იმ მიზნით ჩადებული ფულადი სახსრები.