Professional Documents
Culture Documents
Creative Non Fiction: Personal Essay
Creative Non Fiction: Personal Essay
Creative Non Fiction: Personal Essay
BABAE SA BABAE
araling panlipunan class kami sa lata building. Ang teacher namin nasa mesa niya sa likod ng
silid. Busy sa kakatype sa kaniyang laptop. Iniwanan niya kami ng gagawin at hinayaan niya
nalang kami. Karamihan sa mga kaklase ko noon ay nakikipagkwentuhan lang, nag cecellphone,
naglalaro o di kaya gunagawa ng journal gaya ko. Ito yung mga journal na tig siyete na
Nakaupo ako sa pinaka harap at habang pinagkakaabalahan kong sagutin ang mga
acronyms sa journal narinig ko ang mahinang kwentuhan ng mga kakalase ko. Puro sila mga
babae at nagkataong patungkol sa mga karanasan ng mga babae ang kanilang pinag uusapan.
Narinig ko ang bulong ng isa kong tinuturing malapit na kaibigan sa iba kong kaklase. "Parang
bukid yung kilikili niya." Nakabilog ang kanilang posisyon at naka upo sa sahig. Kahit naka
harap ako sa aking journal nakita ko sa gilid ng aking panigin ang tingin nila sakin. May mabilis
akong malamig na naramdaman sa aking likod. Bumagal ang takbo ng pag iisip ko at bumilis
ang tibok ng puso ko dahil sa narinig ko. Huh? Ano? Bakit ako? "Kaibigan ko ba talaga sila?"
Ito ang unang beses na naransan kong pinagkukwentuhan ako ng hindi maganda lalo na
sa katawan ko. Lalo na at matalik na kaibigan ko pa ito kasama ang mga stranghero kong
kaklase. Parang tinusok ang puso ko nang marinig ko iyon. Totoo man ang kanilang sinasabi
pero masakit dahil ipinagsabi lang sa marami. Ka chismis chismis ba ang isang normal na
pinagdadaanan ng babae? Ka chismis chismis ba ang natural sa aking katawan? Nagpanggap
akong walang tenga. Nagpanggap akong naka piring ang aking mga mata. Nagpanggap akong
itinahi ang aking mga labi sa isat isa. At hindi nasira ang aming pagkakaibigan.
Sobra akong nahiya sa aking sarili noon. Parang ibong napilayan ang pakpak ng mga
panahon na iyon. Kung sa ibon bumaba ang lipad. Sa akin bumaba ang naging tingin ko sa aking
sarili. Masakit din sa pakiramdam na hindi nila napansin ang pagkalayo ko ng loob sa kanila
noon. Tila nagpatuloy ang pagkatahi sa aking labi noon. Wala akong napagsabihan. Tanging sa
Sinubukan kong gawin lahat ng inirekomenda nila sa akin sa pagtanggal ng buhok sa kili
kili. Purot at ahitin ko lang daw ayos na. Sinubukan ko din mag wax. Sa ilang oras kong mag
taas-baba sa screen ng cellphone ko nabasa ko sa isang article na mas matagal ang pagtubo muli
ng mga buhok. Parang nakakapaso ang sakit pagkahugot mo ng tela pero natitiis ko naman ito.
Kahit minsan magsugat sugat tinitiis ko. Kahit mahapdi titiisin ko.
Nakakapanghinayang lamang na kailangan kong maglaan ng ilang oras para lang hindi
makutya pero yung iba hindi na nila kailngan maglaan ng oras para maging katanggap tanggap
sila. Bakit din kung sino pa ang mas inaasahan mong makakaintindi at magiging komportbale