Από το βιβλίο «Η ΠΑΓΙΔΑ» του Νίκολας Έβανς.

Κοντά στην όχθη, το νερό μόλις έφτανε τους

τριάντα πόντους και καθώς το ελάφι μπήκε στο ρυάκι, το σακατεμένο πόδι του παραπάτησε και το
ζώο βρέθηκε γονατισμένο, τραβώντας από κάτω του τον αρσενικό λύκο.ξαναβρήκε όμως γρήγορα
την ισορροπία του κι όταν ξεπρόβαλε ο λαιμός του από το νερό, ο κυρίαρχος αρσενικός ήταν
ακόμα εγκλωβισμένος εκεί, με το αίμα και το νερό να τρέχουν ποτάμι από τη γούνα του. Τα
λυκάκια είχαν ήδη φτάσει στην όχθη και σταμάτησαν να δουν. Το γέρικο ελάφι γυρίζοντας το
κεφάλι, ίσως για να δει τι είγαν γίνει οι άλλοι, έπεσε και η νεαρή λύκαινα, αρπάζοντας την
ευκαιρία, όρμησε πάνω του και κάρφωσε τα δόντια στη μύτη του. Το ελάφι σήκωσε το κεφάλι,
την τίναξε πέρα δώθε σαν βρεγμένο ρούχο, εκείνη όμως δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Όλες οι
προσπάθειες του ελαφιού εστιάστηκαν τώρα στα δόντια που είχαν βυθιστεί στη μαύρη, σαρκώδη
πλευρά της μύτης του. Το ζωντανό άρχισε να τρεκλίζει τυφλά προς την αντίπερα όχθη, ξεχνώντας
για λίγο τα χτυπήματα και τις κλοτσιές εναντίον των άλλων λύκων που ήταν γαντζωμένοι πάνω
του. Η μάνα και τα παιδιά φάνηκαν να το νιώθουν αυτό και ρίχτηκαν πιο ορμητικά στα πλευρά
και στα μεριά του κι ύστερα έσκυψαν το κεφάλι από κάτω για να του ξεσχίσουν την κοιλιά, ενώ
το αρσενικό άνοιγε άλλη μια πληγή στο λαιμό του. Τελικά, καθώς το γέρικο ελάφι έφτανε στην
όχθη, δεν άντεξε άλλο τον πόνο και την απώλεια αίματος, τα πίσω πόδια του λύγισαν και
σωριάστηκε χάμω.