Machine Translated by Google

Samenvattingen van arresten, adviezen en beschikkingen van het Internationaal Gerechtshof

Geen officieel document

CASE CORFU CHANNEL (VOORLOPIG BEZWAAR)

Vonnis van 25 maart 1948

Deze zaak is op 22 mei voor de Rechtbank gebracht. 1947, door
een verzoek ingediend door de regering van het Verenigd Koninkrijk
van Groot-Brittannië en Noord-Ierland, waarbij een procedure wordt
aangespannen tegen de regering van de Volksrepubliek Albanië; op
9 december. 1947, de Albanese regering verzocht het Hof om het
verzoek niet-ontvankelijk te verklaren.
In zijn vonnis heeft de Raad: het Albanese bezwaar verworpen en
de termijnen voor de daaropvolgende bodemprocedure vastgesteld.
Het oordeel werd geveld met vijftien stemmen voor; de dissidente
rechter voegde aan het vonnis een motivering toe waarom hij het er
niet mee eens kon zijn. Zeven leden van het Hof waren het eens met
het arrest van het Hof, maar voegden een memorie van aanvullende
overwegingen toe.
In zijn arrest herinnert het Hof aan de voorwaarden waaronder de
zaak naar hem is verwezen en in de eerste plaats aan het voorval dat
tot het geschil heeft geleid.
Op 22 oktober 1945 troffen twee Britse torpedobootjagers mijnen
in de Albanese temtoriid-wateren in het Corfu-kanaal.
De explosies veroorzaakten schade aan de schepen en verlies aan mensenlevens.
Van mening dat de verantwoordelijkheid van de Albanese regering in
het geding was, legde de regering van het Verenigd Koninkrijk, na
diplomatieke correspondentie met Tirana, de zaak voor aan de
Veiligheidsraad. Dat orgaan heeft Albanië, dat geen lid is van de
Verenigde Naties, uitgenodigd om aan de besprekingen deel te
nemen, op voorwaarde dat het alle verplichtingen van een lid in een
soortgelijke zaak aanvaardt. Albanië stemde hiermee in en op 9 april
1947 nam de Veiligheidsraad een resolutie aan waarin de betrokken
regeringen werden aanbevolen het geschil onmiddellijk voor te
leggen aan de COI, in overeenstemming met de bepalingen van
het statuut.
Daarop diende de regering van het Verenigd Koninkrijk een
verzoekschrift tc in, waarin het Hof om een beslissing vroeg dat de
Albanese regering internationaal verantwoordelijk was voor de
gevolgen van de bovengenoemde incidenten en dat zij herstelbetalingen het verzoekschrift wordt geuit, heeft betrekking op een beweerdelijk
of schadevergoedingen moest betalen.
Het verzoek voerde verschillende bepalingen van het Handvest aan,
waaronder artikel 25 (dat bepaalt dat de leden ermee instemmen de
besluiten van de Veiligheidsraad te aanvaarden en uit te voeren),
waarop het de rechtsmacht van het Hof baseerde.
Op 23 juli 1947 deponeerde de Albanese regering bij de griffie van
het land een brief van 2 juli waarin zij van mening was dat de aanvraag
van het Verenigd Koninkrijk niet in overeenstemming was met de
aanbeveling van de Veiligheidsraad van 9 april. 1947, omdat het
instellen van een procedure door eenzijdige toepassing niet werd
gerechtvaardigd door het Handvest, door het Statuut of door algemeen
internationaal recht.
Niettemin aanvaardde het volledig de aanbeveling van de
Veiligheidsraad, diep overtuigd van de rechtvaardigheid van zijn zaak
en besloot geen gelegenheid voorbij te laten gaan om blijk te geven
van zijn toewijding aan de beginselen van vriendschappelijke
samenwerking tussen naties en van de vreedzame regeling van
geschillen . zij was bereid, niettegenstaande de onregelmatigheid van
het optreden van de regering van het Verenigd Koninkrijk, te verschijnen voor aan te voeren het bezwaar dat het verzoekschrift niet-ontvankelijk was.
Rechtbank. Het maakte echter zeer uitdrukkelijke voorbehoud met
betrekking tot de wijze waarop het verzoekschrift aan het Hof was
voorgelegd en meer in het bijzonder met betrekking tot de uitlegging
die het verzoekschrift trachtte te geven aan artikel 25 van het
Handvest met betrekking tot het bindende karakter van de
zekerheidstelling. Aanbevelingen van de Raad. Het benadrukte dat
zijn aanvaarding van de jurisdictie van het Hof voor deze zaak geen
precedent voor de toekomst kan vormen.
Na de nederlegging van de brief van de Albanese regering werd
een besluit uitgevaardigd waarin de termijnen werden vastgesteld
voor het oprichten van een gedenkteken door de regering van het
Verenigd Koninkrijk en van een tegenmonument door de Albanese
regering. Binnen de voor laatstgenoemde gestelde termijn heeft de
Albanese regering een "voorlopig bezwaar tegen het verzoek
ingediend wegens niet-ontvankelijkheid". Het Hof werd in de eerste
plaats verzocht vast te stellen dat de Albanese regering, door de
aanbeveling van de Veiligheidsraad van 9 april 1947 te aanvaarden,
alleen had toegezegd het geschil aan het Hof voor te leggen in
overeenstemming met de bepalingen van het Statuut en, in de
tweede plaats, te oordelen dat het verzoekschrift van het Verenigd
Koninkrijk niet-ontvankelijk was, omdat het in strijd was met het
bepaalde in de artikelen 40 en 36 van het Statuut.
Na aldus de omstandigheden te hebben aangegeven waarin het
moet beslissen, gaat het Hof over tot de overweging van de middelen
van het Albanese preliminaire bezwaar. Het stelt vast, zoals gevraagd
door de Albanese regering, dat de verplichting die op die regering rust
als gevolg van haar aanvaarding van de aanbeveling van de
Veiligheidsraad, alleen kan worden uitgevoerd in overeenstemming
met de bepalingen van het statuut. Zij wijst er echter op dat Albanië
later andere verplichtingen is aangegaan, waarvan zij de datum en
de precieze reikwijdte later in het arrest vaststelt.
Vervolgens gaat de rechtbank over tot het tweede deel. Het lijkt
een bezwaar te vormen op grond van de niet-ontvankelijkheid van het
verzoekschrift, aangezien het verwijst naar artikel 40 van het Statuut:
het lijkt dus verband te houden met een procedurele onregelmatigheid
die het gevolg is van het feit dat de hoofdprocedures zijn ingesteld
door verzoekschrift in plaats van door speciale overeenkomst. Maar
het haalt ook artikel 36 aan, dat uitsluitend betrekking heeft op de
bevoegdheid van het Hof, en de kritiek die in het bezwaarschrift tegen
ontbreken van verplichte rechtsmacht.
Dit argument, dat de bedoeling van de Albanese regering enigszins
onduidelijk laat, kan worden verklaard door het verband dat de
regering van het Verenigd Koninkrijk van haar kant had gelegd tussen
het instellen van een procedure door Alplication en het bestaan,
beweerd door het, van een geval van verplichte jurisdictie. Hoe dan
ook, de Raad acht het niet nodig zich op dit punt uit te spreken ,
aangezien hij meent dat de brief van 2 juli 1947, gericht door de
Albanese regering aan het Hof, een vrijwillige aanvaarding inhoudt
van zijn jurisdictie. Deze brief neemt alle moeilijkheden weg met
betrekking tot zowel de vraag naar de ontvankelijkheid van het
verzoekschrift als de vraag naar de bevoegdheid van het Hof.
Wanneer de Albanese regering in haar nota inderdaad verklaart
bereid te zijn, niettegenstaande de "onregelmatigheid van het optreden
van de regering van het Verenigd Koninkrijk, om voor het Hof te
verschijnen", is het duidelijk dat zij afstand heeft gedaan van het recht
omde
Machine Translated by Google
En wanneer het uitdrukkelijk verwijst naar "zijn aanvaarding van de jurisdictie
van het Hof in deze zaak", vormen deze woorden een vrijwillige en
onbetwistbare aanvaarding van de jurisdictie van het Hof.
In dit verband herinnert het Hof eraan dat hoewel de instemming van de
partijen het Hof rechtsmacht toekent, deze instemming niet in een speciale
vorm hoeft te worden uitgedrukt. In het bijzonder, zoals het Permanente Hof
van Internationale Justitie in '1928 besliste , is de voorafgaande formele
sluiting van een speciale overeenkomst niet nodig. Door de zaak per
verzoekschrift voor te leggen, heeft het Verenigd Koninkrijk de Albanese
regering in de gelegenheid gesteld de jurisdictie van het Hof te aanvaarden;
en deze aanvaarding werd gegeven in de Albanese brief van 2 juli 1947.
Bovendien was een dergelijke afzonderlijke actie passend bij de respectieve
standpunten van de partijen in een zaak waarin er in feite een eiser, het
Verenigd Koninkrijk, en een verweerder, Albanië, zijn.
De rechtbank kan dan ook niet oordelen dat de
instelling van een procedure door middel van een aanvraag die door geen
enkele bepaling wordt uitgesloten.
Het is waar dat de Albanese regering in haar brief van 2 juli 1947
voorbehoud maakte met betrekking tot de wijze waarop de zaak aan het Hof
was voorgelegd en de uitlegging die het Verenigd Koninkrijk trachtte te geven
aan artikel 25 van het Handvest met verwijzing naar het bindende karakter
van de aanbevelingen van de Veiligheidsraad. Maar het is aan het Hof om
de brief te interpreteren, aangezien deze interpretatie bindend is voor de
partijen; en het Hof is van oordeel dat de voorbehouden in de brief alleen
bedoeld zijn om een beginsel te handhaven en te voorkomen dat er in de
toekomst een precedent wordt geschapen. Het voegt er ook aan toe dat het
duidelijk is dat er geen sprake kan zijn van een precedent tenzij de brief in de
onderhavige zaak de aanvaarding van de bevoegdheid van het Hof ten
gronde inhoudt.
Om deze redenen wijst de rechtbank het bezwaar af; en het stelt termijnen
vast voor de daaropvolgende pleidooien ten gronde.