readAwrite - !

ดอะไ&'
(ยาย+นๆ ./กเ2ยบ เ4ด56ะ !านบนแอป

นิยาย นิยายแชท กระทู้ เขียน ตรวจ karnjan… !

Chapter 1 (Rewrite)
หCาหbก สารöญ óงvาaาน เ9มแ:ว òกมาôกแ]ว

เFอง : la jacinthe #7นเ8ยคา:ช (Omegaverse) สนพ. Deep Publishing 4ด

ตอน 31/07/65

Chapter 1 (Rewrite)
โดย : นอดอ.

ชาวนครรัฐคานิบาลหลงใหลในเสียงเพลง การขับร้อง และการเต้นระบำ มีการร่ายรำ

เปิดหมวกที่เห็นได้ทั่วไปตามท้องถนน มีงานเทศกาลที่ถูกจัดขึ้นมาเพื่อการเฉลิมฉลองให้ผู้คน
ได้ร่วมกันบรรเลงดนตรีอยู่บ่อยครั้ง เรียกได้ว่างานรื่นเริงและเสียงเพลงถือเป็นสิ่งที่โดดเด่นของ
นครรัฐคานิบาลแห่งนี้

ยามเย็นของวันนี้ชาวคานิบาลดูสนุกสนานกว่าเคย แสงสว่างจากไฟของงานเทศกาล
ใหญ่ประจำปีเริ่มเปิดสว่างไปทั่วทั้งเมือง เพื่อต้อนรับทายาทจากตระกูลดังจากทั่วโลกที่เดินทาง
มาร่วมงานเลี้ยงตามธรรมเนียมที่ทำสืบต่อกันมา

ในวันนี้ของทุกๆ ปีเหล่าตระกูลผู้ดีจะพาลูกสาวลูกชายมาเปิดตัวอวดโฉมแก่แวววง
สังคม เพื่อให้ชื่อเสียงของวงตระกูลได้ถูกพูดถึงและเป็นที่รู้จักในวงกว้าง ทำให้บางครั้งงานนี้ถูก
ใช้เป็นโอกาสในการหาคู่ค้าทางธุรกิจแก่พวกเขาด้วย

เรียวขายาวสวมชุดสูทสีเข้มที่ถูกตัดเย็บมาอย่างดีก้าวเดินเข้าไปภายใน วิหาร เดอ
แกนนอน ที่ตั้งโอ่อ่าตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองคานิบาล วิหารด้านนอกถูกประดับประดาไปด้วย
กระเบื้องโมเสกชิ้นเล็กหลากสีสันเต็มผนังเล่นแสงกับไฟยามค่ำคืน ด้านในเป็นห้องโถงกว้าง
เพดานโค้งสูง ตรงกลางมีโคมไฟระย้าหรูหรา รอบด้านถูกตกแต่งอย่างงดงามด้วย
สถาปัตยกรรมกอทิกที่ดูคลาสสิคไปในทุกยุคสมัย

เมื่อร่างสูงโปร่งของอัลฟ่าตระกูลดังเดินเข้ามาในงาน ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ คาริช

แอชวู้ดส์ ทายาทคนโตของตระกูลแอชวู้ดส์ที่เป็นตัวแทนของครอบครัวเข้าร่วมงานเลี้ยงในค่ำ
คืนนี้ 

คาริชมีภาพลักษณ์ที่ดีไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือนิสัย เรียกว่าถอดแบบมา
จาก คาร์เตอร์ พ่อของเขาไปทุกกระเบียดนิ้ว ด้วยรูปร่างที่สูงโปร่ง ผิวขาวที่ไม่ถึงกับขาวจัดแต่
รวมๆ แล้วดูสุขภาพดี เส้นผมสีดำสนิทถูกจัดทรงเรียบร้อย เขามีคิ้วเข้มหนา มีนัยน์ตาสีฟ้า
เฉียบคม มีจมูกโด่งที่ละม้ายคล้ายพ่อกับแม่ผสมปนเปกันอยู่บ้าง รับกับริมฝีปากเรียวบางที่
เหมือนกันกับ ไอริช เดวินี่ แม่ของเขา

คาริชมีอุปนิสัยที่แตกต่างกับ คารอน แอชวู้ดส์ น้องชายฝาแฝดของเขาอย่างสิ้นเชิง

หากเทียบกับน้องชายแล้วละก็คาริชไม่ได้เป็นที่สนใจแก่สาวๆ มากสักเท่าไหร่ เพราะการใช้ชีวิต
ที่เรียกได้ว่าตรงกับคำว่า 'น่าเบื่อ' อยู่มากทีเดียว เราจะได้อ่านข่าวคราวของเขาในหนังสือพิมพ์
แวววงธุรกิจ ภาพจากนักข่าวส่วนใหญ่ก็เป็นภาพที่เขามักจะเดินเข้าเดินออกในบริษัทที่ได้รับให้
บริหารต่อจากพ่อของเขาเท่านั้น ทำให้ผู้คนที่นี่ต่างพากันแปลกใจที่ได้เห็นเขาในงานรื่นเริงแบบ
นี้ หรืออาจจะเป็นเพราะพ่อและแม่ของเขาที่กำลังผลักดันให้ลูกชายคนโตออกงาน เพื่อหาคู่
ครองและมีทายาทให้อุ้มในเร็ววัน

รองเท้าหนังราคาแพงก้าวขึ้นบันไดไปที่ชั้นลอยของวิหาร ซึ่งเป็นบริเวณที่มีคนเบียด
เสียดกันน้อยที่สุด เขาก้มหัวให้กับพนักงานเสิร์ฟที่ยืนอยู่ตรงหัวมุมบันได ก่อนจะเอื้อมไปหยิบ
แก้วทรงสูงที่ด้านในบรรจุเครื่องดื่มสีแดงเข้มขึ้นมาและเดินไปนั่งลงที่โต๊ะริมสุดติดขอบรั้ว เพื่อที่
จะได้มองเห็นการแสดงด้านล่างได้อย่างชัดเจน

นัยน์ตาคมสีฟ้ามองบรรยากาศรอบงานอย่างเบื่อหน่าย หากนี่ไม่ใช่คำแนะนำ
ของ เอริก้า บรู๊ค เลขาของเขาที่คะยั้นคะยอให้มาละก็ เขาไม่มีทางที่จะมาเสียเวลาชีวิตไปกับ
งานเช่นนี้เป็นแน่ นอกจากไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว ยังมีแต่พวกหนุ่มสาวที่เอาแต่ส่งสายตากันไป
มา

'น่าเบื่อ'

"สวัสดีครับ ผมไบรอัน กูเรี่ยน เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้เจอคุณในค่ำคืนนี"้

คาริชหันไปมองชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ทักทายมาด้วยท่าทางสุภาพ คาริชก้มหัวเล็ก
น้อยก่อนจะตอบกลับไป "ผมคาริช แอชวู้ดส์"

ไบรอันรีบเอื้อมมือไปดันหลังลูกสาวของตัวเองขึ้นมาด้านหน้า "หากคุณคาริชไม่รัง
เกียจ ลูกสาวของผม คาร่า กูเรี่ยน เธอเพิ่งจะอายุครบ 25 ในปีนี้ เธออยากจะเต้..."

คาร่าส่งยิ้มอ่อนหวานให้กับชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีเขินอาย พร้อมกับก้มหัวให้กับ
อีกฝ่ายเล็กน้อย

"ต้องขอโทษด้วย ผมไม่ถนัดเต้นรำ" เสียงทุ้มพูดปฏิเสธกลับไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะ

หันไปมองไปทางอื่นอย่างไม่ใส่ใจ 

เมื่อไบรอันถูกหักหน้าก็ได้แต่รีบพาลูกสาวปลีกตัวออกมาจากตรงนั้นเงียบๆ เพราะ
ใครๆ ก็คงดูออกว่านั่นคือคำโกหกทั้งเพ ทายาทตระกูลผู้ดีจะไม่ได้ถูกสอนเรื่องการเต้นรำเข้า
สังคมได้อย่างไร

คาริชนั่งจิบไวน์ในมืออยู่ไม่นานนักผู้คนด้านล่างอยู่ๆ ก็พร้อมใจแหวกทางให้คนหนึ่ง
เดินเข้ามาในวงล้อมพร้อมกับเสียงกระซิบฮือฮา เสียงเพลงวงดนตรีบรรเลงค่อยๆ เงียบลงจน
ทั่วทั้งวิหารเงียบสงัด เรียกความสนใจให้เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้ารีบหันไปมอง

ไฟทุกดวงหรี่มืดลงมีเพียงแสงไฟดวงหนึ่งส่องไปยังกลางฟอร์ที่มีนักระบำคนหนึ่งยืน
อยู่ตรงนั้น มือข้างหนึ่งของคนผู้นั้นถือแทมบูริน บ่งบอกว่าการแสดงต่อไปนี้เป็นระบำพื้นเมือง
อันเป็นเอกลักษณ์ของชาวคานิบาล

เมื่อแทมบูรินในมือของนักระบำสั่นไหว เมื่อนั้นทั่วทั้งวิหารเงียบสงัดมีเพียงจังหวะ
ของแทมบูรินที่ก้องกังวานดังไปทั่ว แม้แต่อัลฟ่าหนุ่มที่ดูไม่ได้สนใจสิ่งใดยังจ้องมองไปอย่างไม่
ละสายตา

นักระบำสวมผู้นั้นสวมเสื้อผ้าการแสดงสีอ่อนน้อยชิ้นเปิดเผยเรือนร่างเพื่อให้เห็นสรีระ
อย่างชัดเจนตอนร่ายรำ สร้อยคล้องเอวที่สวมใส่เอาไว้ร้อยติดกับจิวสะดือที่ประดับด้วยอัญมณี
สีเขียวสลับกับกระดิ่งเล็กๆ ทำให้เกิดเสียงไปตามจังหวะร่ายรำ เรือนผมสีดำสนิทเงางามยาวลง
มาจนถึงเอวถูกถักเป็นเปีย เครื่องประดับหรูหราบนศีรษะและร่างกายส่องแสงระยับล้อไปกับ
แสงไฟขับสีผิวสีน้ำผึ้งให้เปล่งประกาย

ร่างผอมบางของนักระบำเคลื่อนไหวไปมาตามเสียงของแทมบูรินด้วยจังหวะอ่อนช้อย
คล้ายกับสายลมพลิ้วไหว ทุกท่วงท่าทำให้เห็นกล้ามเนื้อบนร่างกายที่ดูงดงามไปทุกสัดส่วนบ่ง
บอกว่านักระบำผู้นี้ได้ถูกฝึกมาอย่างเชียวชำนาญ แต่น่าเสียดายที่ใบหน้าของนักระบำถูกผ้าไหม
บางสีเข้มปิดเอาไว้ครึ่งหนึ่ง มีเพียงแค่ดวงตาเรียวสวยและนัยน์ตาสีมรกตที่ปรากฏให้ได้เชย
ชม

คาริชไม่ได้ชื่นชอบการดูระบำเป็นพิเศษ แต่แวบหนึ่งที่ได้จ้องมองเข้านัยน์ตาสีมรกตคู่
นั่น ร่างกายของเขาคล้ายกับกำลังตอบสนองบางอย่าง ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใดจึงที่ทำให้
เขาไม่อาจละสายตาจากไปจากการแสดงและความงามที่ดูลึกลับนั่นได้

"นั่นคือ ระบำกลีอา" 

คาริชหันขวับไปมองชายชราผู้หนึ่งที่มานั่งอยู่ตรงเก้าอี้ข้างๆ เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่
รู้ นัยน์ตาสีฟ้านุ่มลึกเรียบนิ่งจ้องมองไปที่ชายที่ดูไม่น่าไว้ใจผู้นั้นอย่างไม่ไว้ใจ

คุณลุงที่รับรู้ถึงสายตาของชายหนุ่มก็หัวเราะลำคอก่อนจะกระเถิบเก้าอี้เข้าไปใกล้
"ระบำกลีอาเป็นระบำพื้นเมืองของที่นี่ ชาวคานิบาลเชื่อว่าผู้ที่ร่ายรำกลีอาได้ เปรียบเสมือนบุตร
ของพระเจ้า งดงามดั่งบุปผา อันตรายดั่งยาพิษ นักระบำผู้นั้นคือโอเมก้ากลิ่นไฮยาซินธ์"

"ดอกไม้มีพิษอย่างนั้นสินะ" คาริชพูดพึมพำกับตัวเองขณะที่สายตาจับจ้องไปยังนัก
ระบำผู้นั้นนิ่งๆ คงเป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำให้ผู้คนให้ความสนใจกับการแสดงนี้มากมาย

ขณะที่อัลฟ่าหนุ่มตกอยู่ภวังค์ของความคิด ชายชราผู้นั้นจึงค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้ 

"โอเมก้ากลิ่นดอกไฮยาซินธ์ คือความอันตรายในความงาม มีกลิ่นหอมเย้ายวนอย่าง

ยิ่งในเวลากลางคืน บ้างว่าคล้ายถูกมัวเมาให้ดิ่งลงสู่ห้วงนิทรา บ้างว่าหากเป็นคู่ชะตาก็จะลุ่ม
หลงจนไม่อาจถอนตัว"

น้ำเสียงเสียงแหบกระด้างที่ที่ข้างหูทำให้คาริชละความสนใจจากการแสดงตรงหน้า
ก่อนจะชำเลืองมองไปยังชายชราผู้นั้นอย่างไม่เข้าใจ เพราะคู่แห่งโชคชะตายังไม่มีวิทยาศาสตร์
แขนงในพิสูจน์ได้ว่ามีอยู่จริง แต่ก็ยังมีผู้คนที่ยอมเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงเพื่อนักระบำเพียงคน
เดียว

"อันตรายเช่นนั้น ใครจะยอมเสี่ยงชีวิต"

"มีอัลฟ่าร่ำรวยหลายตระกูลยอมทุ่มเงินเป็นล้านยวน เพื่อที่จะได้รับชมการแสดงจาก
นักระบำผู้นั้นแบบส่วนตัว"

"แม้ว่าอาจจะได้กลิ่นพิษงั้นหรือ" 

"ของสวยงามที่ทั้งหายากและอันตราย ใครเขาก็อยากลิ้มลองกันทั้งนั้น" ชายชรายกยิ้ม

มุมปากขณะที่ปลายนิ้วเหี่ยวย่นเคาะที่โต๊ะเป็นจังหวะ พลางสังเกตอาการของอัลฟ่าหนุ่มตรงหน้า

“พ่อหนุ่ม หากชีวิตน่าเบื่อเกินไป โรงระบำดามิตทรี ยินดีต้อนรับ"

คาริชเลิกสนใจคำพูดไร้สาระและหันกลับไปมองนักระบำชายคนนั้นอีกครั้ง ร่างสูง
ปล่อยความรู้สึกให้เพลิดเพลินไปกับจังหวะการเต้นที่พลิ้วไหว สะโพกที่ส่ายไปมาตามจังหวะนั้น
ดูเย้ายวนจนเขาเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นมาตาม
สัญชาตญาณภายในกำลังเรียกร้องให้เขาอยากครอบครอง เขาขมวดคิ้วมุ่นในขณะที่มือกำเข้าหา
กันแน่นและสั่นไหวราวกับกำลังข่มอารมณ์แปลกๆ ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนตลอดชีวิตให้สงบลง
การตอบสนองจากร่างกายของตัวเองทำให้คาริชค่อยๆ หลับตาลงก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่น ทำ
ให้เขาเห็นว่าที่นั่งด้านข้างของตนว่างเปล่าเสียแล้ว

จนเมื่อแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ด้านนอกลับขอบฟ้า การแสดงของนักระบำผู้นั้นก็
จบลง นัยน์ตาคมเหลือบไปมองนักระบำที่เดินออกจากวิหารไปพร้อมกับผู้รักษาความปลอดภัย
หลายนายจนลับสายตา คาริชก้มมองมือตัวเองที่ชื้นไปด้วยเหงื่ออย่างไม่เข้าใจ เขาถอนหายใจ
ออกมาแรงๆ ก่อนลุกเดินออกจากงานไปเมื่อโทรศัพท์มือถือของตนแสดงเบอร์ของเลขาคนสนิท
ขึ้นมา

"เอริเป็นเลขา ให้เอริขับให้ก็ได้ค่ะ" หญิงสาววัยยี่สิบปลายๆ หันมองไปทางเจ้านาย

อย่างเกรงใจ เพราะอย่างไรก็ตามถึงแม้เธอจะเป็นผู้หญิงแต่ก็เธอเป็นอัลฟ่า ความสุภาพบุรุษ
ของเจ้านายมักจะทำให้เธอลำบากใจอยู่เรื่อย

"ไม่เป็นไร ยังไงคุณก็เป็นผู้หญิง" คาริชตอบโดยที่สายตายังมองตรงไปที่ถนนด้าน

หน้า 

"งานสนุกไหมคะคุณคาริช"

"ก็ไม่แย่" เขาหยักไหล่

"ถ้าคุณพูดอย่างนี้ แสดงว่ามันต้องมีอะไรน่าสนใจแน่ๆ ใช่ไหมคะ" 

แต่เมื่อเห็นว่าคาริชตอบอะไรทำให้เอริก้าเริ่มจับสังเกตได้ เพราะหากเป็นงานทำนองนี้
จะต้องมีแค่คำว่า 'ไม่สนุก' 'น่าเบื่อ' เท่านั้นแหละที่จะหลุดออกมาจากปากเจ้านายของเธอได้

"คุณรู้จักโรงระบำดามิตทรีไหม" 

"ทำไมหรือคะ คุณไม่ชอบเที่ยวแบบนั้นนี่คะ"

เขาเหลือบมองไปทางเลขาแวบหนึ่ง "คำว่า 'แบบนั้น' ที่คุณว่าหมายถึงขายบริการหรือ"

"เอริได้ยินมาว่าเป็นอย่างนั้นนะคะ"

ตกดึกของคืนนี้แน่นอนว่าคาริชไม่อาจข่มตานอนได้ ภาพของรักระบำเจ้าของดวงตาสี
เขียวยังคงติดอยู่ในความคิดของเขา ท่อนแขนแข็งแรงขยับขึ้นมาก่ายหน้าผากเอาไว้พร้อมกับลืม
ตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในกลางดึก นัยน์ตาสีฟ้าเหม่อมองเพดานห้อง จากที่ได้คุยกับเอริก้า โรง
ระบำดามิตทรีอยู่ในย่านที่ไม่ไกลจากใจกลางเมืองสักเท่าไหร่

อัลฟ่าหนุ่มขยับตัวขึ้นนั่งเอนหลังพิงกับหัวเตียงใหญ่ มือเสยผมสีดำสนิทที่หล่นลงมา
ปรกหน้าขึ้นไปอย่างหงุดหงิดพร้อมกับถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ซึ่งน่าจะเป็นครั้งที่ล้านในคืน
นี้

“เฮ้ออ”

ในสุดท้ายคาริชก็ตัดสินใจขับรถออกมากลางดึกเพื่อที่จะไปที่โรงระบำแห่งนั้น และไม่
นานนักเมื่อรถวิ่งเข้าสู่ย่านแห่งแสงสี หรือหลายคนเรียกย่านนี้ว่า ย่านแสงสีแดง เพราะทั้งสอง
ข้างทางของถนนเต็มไปด้วยแสงไฟหลากสีจากร้านอาหาร ผับ บาร์ ที่หน้าร้านมีชายหญิงแต่ตัว
นุ่งน้อยห่มน้อยกำลังใช้เรือนร่างวาดลวดลายไปตามจังหวะเพลงอยู่ตลอดทาง

เมื่อเขากลับมาจนสุดของเส้นถนน นัยน์ตาคมก็มองไปเห็นตึกหนึ่งที่ด้านหน้าเป็นประตู
กระจก ป้ายสีแดงด้านบนของร้านเขียนระบุเอาไว้ว่า ‘Da mystery’

หลังจากจอดรถเสร็จเขาไม่รอช้ารีบตรงไปที่โรงระบำทันที จากประตูกระจกด้านหน้า
ร้านทำให้คาริชมองเห็นว่าด้านในถูกออกแบบให้เป็นโถงกว้างและมีเวทีสำหรับการแสดงตั้งอยู่
ตรงกลาง แต่ดูเหมือนว่าการแสดงของวันนี้จะได้จบลงไปแล้ว

คาริชเริ่มเดินสำรวจดูโดยรอบทำให้เห็นว่ายังมีอีกตึกหนึ่งที่ถูกสร้างแยกออกมาไม่ไกล
กันนักถูกเปิดไฟเอาไว้ และเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากห้องรับรองเล็กๆ บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่า
ภายในห้องกำลังทำกิจกรรมแบบไหนกันอยู่

‘ที่นี่ไม่ต่างจากสถานที่ขายบริการเลยสักนิด นักระบำผู้นั้นขายเรือนร่างจริงๆ สินะ’

เรียวขายาวเดินสำรวจไปทั่วโรงระบำก่อนจะชะงักไปเมื่ออยู่ๆ ปลายจมูกโด่งก็ได้กลิ่น
หอมบางอย่างพัดโชยมา กลิ่นหอมอ่อนๆ จากดอกไม้บางชนิดที่คล้ายกับกำลังเชิญชวนให้ค้น
หา เป็นกลิ่นหอมที่ถูกใจเขามากยิ่งกว่าทุกกลิ่นที่ผ่านมา

นัยน์ตาสีฟ้ารีบหันมองไปตามต้นทางของลมที่ถูกพัดมาจากซอกเล็กๆ ที่ค่อนข้าง
เปลี่ยว มีเพียงแค่แสงไฟจากเสาไฟฟ้าหนึ่งเสาให้ความสว่าง แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาเกิดความลังเล
แม้แต่น้อย เรียวขายาวรีบก้าวเดินตามกลิ่นหอมนั้นเข้าไปทันที

ดวงตาเฉียบคมกวาดมองไปตามบ้านเรือนที่ถูกสร้างติดกันเป็นทางยาว บ้างก็มีไฟ
เปิด บ้างก็มืดสนิท เขาชะงักเท้าเล็กน้อยเมื่อมีหนูตัวเล็กตัวหนึ่งวิ่งตัดหน้าเขาไป ที่อยู่อาศัยใน
ย่านนี้ไม่ได้หรูหราเหมือนกันกับที่พักของเขาแต่นั่นก็ไม่ได้ถึงดูน่าสมเพชเท่าไหร่แค่อาจจะต้อง
ได้รับการดูแลมากกว่านี้

สิ่งที่น่าสมเพชมายิ่งกว่าคือการกระทำของเขาตอนนี้ เขาไม่ต่างอะไรจากสุนัขตัวผู้ที่เดิน
ตามกลิ่นสุนัขตัวเมียยังไงยังงั้น

แต่กลิ่นหอมที่ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เขาไม่รอช้าจึงรีบเร่งฝีเท้าก้าวไปต่อ และ

ในที่สุดรองเท้าหนังเงาราคาแพงก็มาหยุดลงตรงต้นไม้ใหญ่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง บนห้องชั้น
สองของตึกถูกเปิดไฟเอาไว้อยู่ทำให้ได้ยินเสียงเพลงที่คล้ายว่าจะเป็นเสียงเพลงจากกล่องดนตรี
ดังเล็ดลอดออกมา

กลิ่นหอมกลิ่นนี้พัดโชยมาจากหน้าต่างห้องนั้นที่ถูกเปิดกว้างเอาไว้ไม่ผิดแน่ นัยน์ตาสี
ฟ้าจับจ้องไปที่ร่างของเจ้าของห้องที่ยืนหันหลังออกมาทางนอกหน้าต่าง มือเรียวเล็กถือกล่อง
ดนตรีและกำลังหมุนตัวโยกย้ายไปตามเสียงเพลง คาริชหายใจสะดุดไปจังหวะหนึ่งเมื่อคนผู้นั้น
กำลังหันกลับมา เมื่อแก้วตาสีเขียวมรกตคู่นั้นปรากฏให้เห็นอีกครั้ง

คาริชไม่เคยรู้มาก่อนว่า กลิ่นดอกไฮยาซินธ์หอมถึงเพียงนี้

ใบหน้าหล่อเหลามองภาพตรงหน้านิ่งค้างไปราวกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวถูกทำให้ช้า
ลง นักระบำผู้นั้นมีใบหน้าสวยที่ได้รูปพร้อมกับเครื่องหน้าอันงดงาม ดวงตาเรียวยาวดูเย่อหยิ่ง
ราวกับเหยี่ยว ยามที่แพขนตาหนาเรียงเส้นสวยหลุบกะพริบแผ่วเบา ปลายจมูกโด่งคมชัดรับกับ
ริมฝีปากสีอ่อนที่กำลังยกยิ้มให้กับกล่องดนตรีสีแดงในมือ คนตรงหน้ามีเสน่ห์ดึงดูดอย่างน่า
เหลือเชื่อ

สายลมเย็นยามกลางคืนพัดผ่านไปทำให้นัยน์ตาสีเขียวมรกตหรี่ลงเล็กน้อยก่อนที่เจ้า
ของใบหน้างดงามจะหันขวับมองไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่เมื่อได้กลิ่นหอมบางอย่างที่โชยมาตามลม
เช่นกัน ยามที่คนทั้งคู่ได้มองประสานสายตา อัลฟ่าหนุ่มนิ่งงันราวกับถูกอีกฝ่ายสะกดเอาไว้เมื่อ
เพ่งพินิจใบหน้างามหมดจดอย่างเต็มตา คาริชสามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่า ทั้งชีวิตนี้ไม่เคย
เจอใครที่งดงามได้เท่าคนคนนี้อีกแล้ว

แต่ธรรมชาติไม่เคยรังสรรค์สร้างสิ่งสวยงามขึ้นมาโดยไร้พิษสง

_____________________

ดอกไม้ดอกใหม่มาแล้ววว ตอนแรกที่คิดครต.ของนายเอกคนใหม่ คือคิดเอาไว้ว่าจะ

ต้องแตกต่างกับน้องไอร์ให้ได้มากที่สุด จากดอกไอริสสง่างามอ่อนโยน สู่ดอกไฮยาซินธ์ลึกลับ
น่าค้นหา แต่แน่นอนว่ายังคงความอ่านง่ายสบายๆ ฟิลกู้ด มีดราม่าพอกรุบกริบ เน้น
ที่คสพ.พระนายเหมือนเดิมค่ะ

เค้ายังไม่ได้มาร์กวันอัพที่แน่นอน แต่ใน 1 อาทิตย์จะมาอัพให้ได้ 1-2 ตอน เพราะ

เราอยากจะอัพเรื่อง Roadtrip ไปพร้อมๆ กันด้วย ถ้าได้แพลนที่แน่นอนแล้วจะมาบอกทุกคน
อีกที

ถ้าชอบก็ฝากกดหัวใจ คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะคะ หรือไปส่งฟีดแบคกัน

ได้ที่แฮชแท็ก #ซินเธียคาริช ได้เลยค่ะ ฝากติดตามตอนต่อๆ ไปกันด้วยนะคะ หวังว่าจะเอ็นดู
ลูกสะใภ้กันนะคั้บบบ

#ซินเธียคาริช

la jacinthe #7นเ8ยคา:ช (Omegaverse) สนพ.

Deep Publishing 4ดตอน 31/07/65
นอดอ. ?ดตาม

ตอนAอนหCา ตอนDอไป

ให้กําลังใจนักเขียนผ่านโดเนท
โดเนทสูงสุดของเรื่อง la jacinthe #ซินเธียคาริช (O Top Donator Chapter 1 (Rewrite)
megaverse) สนพ. Deep Publishing ปิดตอน 31/
07/65
See more
Titleyh warmm2… ไอเTบวาย. Somz3599 Uมห.Cองแ… MythYuu Uมห.Cองแ… beambjby มาโดเนทéน มาโดเนทéน
640.00  500.00  440.00  145.00  100.00  20.00  10.00  5.00 

โดเนทJK

เพิ่มความคิดเห็น

กดLวใจบอกเPฟ(ยายเFองR

(งความ-ดเ0น

ความคิดเห็น (279) เ1ยงตาม ให6ไปเ8า

หCาJ 1 2 3 " #

เXมเลยยย

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") inxapril

$0 % 1 ชม.JWานมา

Zยคนสวยของแ\มาแ]ววววว

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") Natthida Sithivongxay

$0 % 20 ชม.JWานมา

ไ`เ^าaานแ]ว หbงจากaานcนdอจบไปนานมาก//สeกมากfบ

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") ^าวเองง

$0 % 3 _นJWานมา

ตามไปhงiานเลยเ`ออ

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") ELLE2013

$0 % 1 เgอนJWานมา

jงkนตราย jงmาnนหา 

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") 8439

$0 % 1 เgอนJWานมา

oณคา:ชตามCองhงiานเลยaา ดอกไq.rษแDtาUนmาnนหาZงไงumาnนหาvะ
ลองไปเลย

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") chchhhhhhhhmii

$0 % 1 เgอนJWานมา

เyยนภาษาสวยมาก .ความ{นไหล aานไ\สะ|ดเลย อ}บาย~วละครvอน^าง

•ดเจน .กÄนอายตะ_นตกในÅคAอน aานแ]วÇÉกอยากเÑนเÖองR`วยตา~วเอง
จ:งๆ

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") ยายหwกxม’

$0 % 1 เgอนJWานมา

กดเ^ามาเÜนๆ áอโดนตกสะàน ภาษาâมากเลยไรä

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") Sh :)

$0 % 1 เgอนJWานมา

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") rocha

$1 % 1 เgอนJWานมา

เXมvะ ! 

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") momonkrum

$0 % 1 เgอนJWานมา

ãาววว Cองåกbบบมากกก

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") Minttythesaturn

$0 % 1 เgอนJWานมา

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") çอ หยก

$0 % 1 เgอนJWานมา

hงéบตามมาเลยCาoณคา:ช

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") pimmilin

$0 % 1 เgอนJWานมา

èววว ตามกÄนเขาไปhงหCาiานéนเลยยย Uนหอมอะไรขนาดêนfบบบ

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") PVTCHVRYN.

$0 % 1 เgอนJWานมา

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") vachigokyu

$0 % 24 พ.ค. 2565 18:09 น.

ëนแm

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") pukkapuk

$0 % 24 พ.ค. 2565 16:03 น.

หลานชายคา:ชโตแ]ววว

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") _qniiy_

$0 % 20 พ.ค. 2565 03:32 น.

íกใจใìเรยîาวคา:ช

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") lazybones

$1 % 16 พ.ค. 2565 04:38 น.

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") ......... s

$1 % 12 พ.ค. 2565 21:56 น.

หลงเขาแ]วหïงhงéบñองตามหา

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") Novel

$1 % 07 พ.ค. 2565 21:42 น.

คนสวยยยย

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") jkkkkks

$1 % 06 พ.ค. 2565 16:19 น.

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") pttccs

$0 % 06 พ.ค. 2565 00:29 น.

mา?ดตามมากๆ เลยvะ ภาษาâมากกก

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ") hamcheeseavocado

$1 % 05 พ.ค. 2565 14:27 น.

(จากตอน "Chapter 1 (Rewrite) ")