Πιστεύουμε ότι ο κόσμος μπορεί κι επιβάλλεται να μπει σε κουτάκια –

μονάχα που δεν ξέρουμε ακόμη ποια είναι τα κουτάκια. Σ. 49.

Ο Φήμιος ο αοιδός παρακαλεί τον Οδυσσέα, όταν σκότωσε τους

μνηστήρες φοβούμενος μη σκοτώσει κι αυτόν, λέει «Γονούμαι σε
Οδυσσεύ, αυτοδίδακτος ειμί». Ο αυτοδίδακτος ήταν ιερός, θεόπνευστος,
αυθεντικός. Δεν μιμείται, δημιουργεί. Σ. 146.

Σε αντίθεση με τη δυστοπία του Μαρκησίου, έναν κόσμο όπου κυριαρχεί

το μαρτύριο, ο Μέγας Ανατολικός — σημειώνει ο Γιατρομανωλάκης—
«συλλαμβάνεται ως ουτοπία αλλά και μοντέλο ενός απελευθερωμένου
κόσμου που ζει σε μια αυτόνομη, συνεχώς μετακινούμενη και χωρίς
σύνορα εντέλει Πολιτεία. Οι ήρωες του Μεγάλου Ανατολικού ανήκουν σε
όλες τις τάξεις αλλά τούτο δεν τους εμποδίζει να συνευρίσκονται
ερωτικά όπου μάλιστα μπορούν και αλλάζουν ρόλους. Η μόνη εντέλει
«εργατική» τάξη συγκροτείται από τους «εργάτες» του Έρωτα και προς
ένα ανώτατο ιδανικό και όραμα αποβλέπουν όλοι— στην ερωτική
κοινοκτημοσύνη και κοινοπραξία, στην απόλυτη και συνεχή ηδονή που
τείνει τελικά στην ολοκληρωτική, «άνευ ορίων και άνευ όρων»,
ανθρώπινη απελευθέρωση». Σ. 220.

Τελικά μεταξύ αυτών ήταν Η Βιογραφία του Φρόυντ του Έρνεστ

Τζόουνς, Οι τέσσερις ταλμουδικές αναγνώσεις του Λεβινάς, τα Άπαντα
του Καρυωτάκη από τον Σαββίδη, στο βιβλίο του Ερμή. Μεταξύ άλλων
και το Χρονικό της Ομηρίας και δύο τρία άλλα δικά του κείμενα. [του
Εμπειρίκου]. Σ. 224.

Εκείνη την εποχή ο Τεγόπουλος ετοιμαζόταν να καβατζάρει τα πενήντα,

την ηλικία όπου, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι άνδρες παίρνουν τις πιο
λυτρωτικές ή τις πιο ολέθριες αποφάσεις. Σ. 273.

Η ζωή δεν είναι δίκαη. Τα καθάρματα είναι πιο γοητευτικά. Σ. 287.

Η συγχώρεση είναι συνώνυμο της ανιδιοτελούς αγάπης. Σ. 288.

Το σεξ; Μόνο η αγάπη αξίζει, Νικόλα! Όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν

απεγνωσμένα να αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν…Δεν υπάρχει πιο χυδαίο
πράγμα από την ανέχεια, την εκμετάλλευση και την πείνα. Σ. 289.
Είναι ένας συναρπαστικός άνθρωπος. Το κυριότερο; Δεν δείχνει να
βιάζεται. Όχι. Δεν βιάζεται να την πηδήξει. Θα της δώσει τον χρόνο της.
Όσον θέλει και άλλον τόσο. Αυτό είναι το πιο ανακουφιστικό για τη
Μαρίνα. Να μη διαβάζεις στο βλέμμα του άλλου πως νιώθει ότι χάνει την
ώρα ου όσο κουβεντιάζει μαζί σου ντυμένος. Σ. 357.