ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ - ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΔΩΡΙΖΑΣ

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ.
1 / 288
Α γαπημένε Αδελφέ Άνθρωπε,
Μπαίνουμε σε μια Νέα Κοσμική περίοδο, που το Θέ-
λημα του Θεού όρισε να διαχυθεί το Φως Του σε όλη την
ανθρωπότητα, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς φραγμούς, χωρίς
όρια. Μπαίνουμε στην Κοσμική περίοδο που η Θεία Θέλη-
ση επέλεξε για να διαχύσει τη Φωτοχυσία και τη Χάρη του
Αγίου Πνεύματος σε όλους τους ανθρώπους, μορφωμέ-
νους και αμόρφωτους, σημαντικούς και άσημους, επιστή-
μονες, καλλιτέχνες και απλούς εργάτες.
Ο Θεός έχει αποστείλει πνεύματά Του Εκλεκτά σε
όλες τις Κοινωνικές τάξεις και σε όλους τους κλάδους
μόρφωσης, επιστημών και τέχνης. Αυτά τα πνεύματα εί-
ναι προορισμένα να φανερώσουν τις Θείες Αλήθειες μέσα
από τη δική τους ειδικότητα, τη δική τους ιδιομορφία. Το
Άγιο Πνεύμα θα καλύψει τα πάντα, θα διαχυθεί στις επι-
στήμες, στην τέχνη, για να ανυψώσει και αναγάγει τα πά-
ντα στην Αρμονία, στην Ισορροπία, στην Απόλυτη Αλήθεια
του Ενός, που περικλείει τα πάντα.
Λάβε την κλήση, Αγαπημένε Άνθρωπε, για να με- του-
σιωθείς και να μετουσιώσεις. Διάχυσε και διαμοί-ρασε
ό,τι λαμβάνεις, για να ενώσεις τα πάντα με την Αλήθεια,
τη Γνώση, την Αγάπη, για να συντελέσεις στην άνοδο
του συνόλου της ανθρωπότητας, για να καταστείς Νους
Άπειρος - Λόγος - Χριστός.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΝΤΡΟΥ
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
Untitled-1 1 15-Jul-20 3:25:57 AM

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 2 / 288
ΝΟΜΟΙ &
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ
EΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Copyright 1985 ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΩΡΙΖΑΣ
Απαγορεύεται η ανατύπωση του όλου ή μέρους των κειμένων, ως

και οποιαδήποτε διασκευή ή ερμηνεία ή προβολή ως θεατρικού ή κινη-
ματογραφικού έργου, χωρίς την έγγραφη συγκατάθεση του Συγγραφέα
ή του Διεθνούς Κέντρου Εσωτερικού Χριστιανισμού (ΔΙ.Κ.Ε.Χ.).

ΔΙΟΝΥΣΗ ΔΩΡΙΖΑ
ΝΟΜΟΙ &
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ
EΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
ΔΙ ΕΘΝΕΣ Κ ΕΝΤΡΟ Ε ΣΩΤΕΡΙΚΟΥ Χ ΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Έργα του ιδίου:
1. Εσωτ. Χριστιανισµός - Αποσυµβολισµοί

2. Εσωτ. Χριστιανισµός - Πύρινοι Λόγοι
3. Εσωτ. Χριστιανισµός - Νόµοι και Λειτουργίες
4. Εσωτ. Χριστιανισµός - Ο Δρόµος
5. Εσωτ. Χριστιανισµός - 2001, Η Δευτέρα Παρουσία
6. Εσωτ. Χριστιανισµός - Η Θέωση του Ανθρώπου
7. Εσωτ. Χριστιανισµός - Θεοί Εστέ
8. Εσωτ. Χριστιανισµός - Το Σάλπισµα
9. Εσωτ. Χριστιανισµός - Η Φώτιση
10. Εσωτ. Χριστιανισµός - Δάσκαλος Ιωάννης
11. Εσωτ. Χριστιανισµός - Κλειδιά
12. Εσωτ. Χριστιανισµός - Αγαπάτε Αλλήλους
13. Εσωτ. Χριστιανισµός - Κίνηση Ιδεών
14. Εσωτ. Χριστιανισµός - Σε Eυλογώ Ελλάδα
15. Εσωτ. Χριστιανισµός - Επανάσταση Ιδεών
Συγγραφή: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΩΡΙΖΑΣ
Έκδοση - Επιμέλεια: ΔΙ.Κ.Ε.Χ.

Ηπείρου 60, 104 39 Αθήνα
Τηλ.: 210-7484289
Εξώφυλλο: ΟΛΓΟΥΙΝ
Ακάμαντος 9, Θησείο

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Σελ.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ .......................................................................... 11
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο
Προσευχή: Σ’ ευχαριστώ, Πατέρα ......................................... 17
Εκπόρευση – Πτώση – Επιστροφή ....................................... 20
Συγκέντρωση – Προσευχή ομαδική – Θεία Ευχαριστία ......... 35
Η Αλήθεια – Η Γνώση – Ο Λόγος, ως εκφράσεις της
Επιστροφής ........................................................................... 41
Επιλογή κατ’ αξίαν ................................................................. 44
Η αρμονία της ενεργητικότητας του Πνεύματος και της
παθητικότητας της Ψυχής ...................................................... 48
Περί Θείων Νόμων ................................................................ 52
Λόγος και Μονάδες - Λόγοι ................................................... 57
Αγάπη – Θεία συμπληρώματα – Ουράνια αισθητήρια .......... 62
Φως και καθάρσεις ................................................................ 69

8
Υλικές - Συναισθηματικές - Διανοιακές δεσμεύσεις ................ 71
Κέντρα Ενεργείας – Διάνοιξη αυτών ...................................... 73
Αδράνεια της ύλης – Ροή άνευ κινήσεως – Θεία γαλήνη ...... 76
Θεία Νομοτέλεια εντός της Μονάδας ..................................... 84
Αυτοσεβασμός ...................................................................... 89
Η Ουσία της Άνοιξης ............................................................. 93
Ατομική κατά Πνεύμα Πτώση και Επιστροφή ........................ 95
Η αντιστοιχία των άνω και κάτω – Ο Πολικός Αστέρας ....... 102
Η στιγμή της Αλήθειας και η αποδοχή της
Ψυχοπνευματικής Ενότητας ................................................ 106
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20ό
Καρμικές σχέσεις και πολικότητα ......................................... 110
Θεία Ενέργεια – Συγκέντρωση – Μεταφορά και
σπατάλη της ........................................................................ 115
Η παροχή του Φωτός – Χρήση και επιπτώσεις ................... 119
Η σύλληψη της ιδέας της Τελείωσης του ανθρώπου στον
Θείο Νου .............................................................................. 123

9
Το ανθρώπινο Ον είναι Ένα ................................................ 129
Η αυτομόνωση βοηθός στη μεταλλαγή του ανθρώπου
σε Λόγο ............................................................................... 135
Ελευθερία – Ελευθερία: Εγώ .............................................. 138
Άπειρος Νους – Πατέρα: Εγώ ............................................. 144
Γνώση και εφαρμογή .......................................................... 153
Απεικόνιση και σχετικότητα ................................................. 156
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30ό
Θεία Κέντρα και καθάρσεις της Ιδεο-Ενέργειας ................... 160
Βάπτιση του ανθρώπου σε Πυρ από τη Θεία αυτού
υπόσταση ............................................................................ 167
Τάσεις επικοινωνίας, έλξης και ταύτισης .............................. 170
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Προσευχή ............................................................................ 181
Θεία Νομοτέλεια
Εισαγωγή – Παρατήρηση μεταβολών .................... 183

10
1.Νους - Τελεστής ....................................... 184

2.Οι δύο Νόμοι και η περιοχή τους ............. 185
3.Ο Νόμος της Ισορροπίας ......................... 185
4.Μεταβολές της Συνειδητότητας ................ 187
5.Νόμοι της Επιλογής ................................. 189
6.Η 1η περιοχή, του Απόλυτου Ι ................. 196
7.Η 2η περιοχή, του Απόλυτου II ................ 197
8.Απόλυτο II – Η Λειτουργία του ................. 200
9.Οι ασύμμετρες μορφές και η εξέλιξή
τους στο χωροχρόνο ............................... 205
10. Πολικότητα – Ένωση ............................... 208
11. Ανάκληση ................................................. 210
Ο Νόμος 7 του Χρόνου και η Απελευθέρωση
1. Αλλεπάλληλοι κύκλοι ................................ 212
2. Η ροή μέσα στον κύκλο του χρόνου ......... 215
3. Οι Νόμοι οδηγούν στο δρόμο
της τελείωσης ........................................... 220
ΟΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΠΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ 7 ΚΕΝΤΡΩΝ
ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
4. Οι επτά αρνήσεις ...................................... 225
Η Κυριακή Προσευχή
Οι επτά θέσεις - εκφράσεις της Αλήθειας
και ο συντονισμός των Κέντρων .................. 230
Συνοπτική περιγραφή της λειτουργίας
των 7 Κέντρων στην Προσευχή ................... 254
Παραλληλότητα εσωτερικού και εξωτερικού χώρου
1. Αισθήσεις - Καθρέφτες ............................. 256
2. Σύμβολα ................................................... 260
3. Εσωτερικές δομές και σύμβολα ............... 262
4. Αποκατάσταση της επαφής με τον Λόγο ... 265
5. Αποκατάσταση της ενότητας με τον Λόγο 266
6. Η λειτουργία των ομάδων ........................ 269
Μετουσίωση της ύλης ............................................... 272

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Α γαπημένε Αδελφέ Άνθρωπε, μπαίνουμε σε μία Νέα Κο-

σμική περίοδο, που το Θέλημα του Θεού όρισε να διαχυθεί
το Φως Του σε όλη την ανθρωπότητα, χωρίς εξαιρέσεις,
χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια. Μπαίνουμε στην Κοσμική πε-
ρίοδο που η Θεία Θέληση επέλεξε για να διαχύσει τη Φω-
τοχυσία και τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος σε όλους
τους ανθρώπους, μορφωμένους και αμόρφωτους, σημαν-
τικούς και άσημους, επιστήμονες, καλλιτέχνες ή απλούς
εργάτες.
Δεν υπάρχουν περιορισμοί και όρια στη διάχυση της
Χάρης και του Φωτός, και αυτό θα καταδειχθεί έμπρακτα
αυτή την Κοσμική περίοδο από πάρα πολλούς ανθρώπους,
που φλεγόμενοι από το Θείο Αναλλοίωτο Πυρ, επισκιαζό-
μενοι και κατεχόμενοι από τη Χάρη της Θείας Φωτιάς του
Παναγίου Πνεύματος, θα δώσουν φανερά δείγματα της
Θείας Ανυπέρβλητης Παροχής. Αυτά τα δείγματα θα έρ-
θουν από απλούς ανθρώπους, που η φλογερή πίστη τους,
η καθαρή αγάπη τους, η εσωτερική τους καλλιέργεια και
εκλέπτυνση θα τους οδηγεί, μα θα έρθουν και από αυτούς
που παρουσιάζουν ελλείψεις στην πίστη, ελλείψεις στη
σταθερότητα της αγάπης τους, ελλείψεις στην παραδοχή

12
της ύπαρξης του Θεού και αδιαφορία για την Πνευματική

εσωτερική τους καλλιέργεια.
Αυτή την περίοδο δεν θα οδηγήσει μόνο η πίστη στη
φανέρωση έντονων Θείων δειγμάτων, αλλά και τα έντονα
δείγματα στην εγκαθίδρυση και φανέρωση της συνειδητής
πίστης και της συνειδητής έκφρασης της ένωσης του Αν-
θρώπου με τον Θεό.
Ο Θεός έχει αποστείλει πνεύματά του Εκλεκτά σε όλες
τις κοινωνικές τάξεις και σε όλους τους κλάδους μόρ-
φωσης, επιστημών και τέχνης. Αυτά τα πνεύματα είναι
προορισμένα να φανερώσουν τις Θείες Αλήθειες μέσα
από τη δική τους ειδικότητα, τη δική τους ιδιομορφία και
ιδιαιτερότητα. Παραμένουν καλυμμένα μέχρι να έρθει η
κατάλληλη στιγμή να φανερώσουν το Έργο, για το οποίο
έχουν αποσταλεί, και να ενημερώσουν την ανθρωπότη-
τα με ευρύτητα πνεύματος για Θείους Νόμους και Αλή-
θειες. Μέχρι να φθάσει αυτή η στιγμή, τα πνεύματα αυτά
μπορεί φαινομενικά να βρίσκονται σε αποκοπή από τον
Θεό, να αρνούνται την ύπαρξή Του. Στην ουσία βρίσκονται
άρρηκτα συνδεδεμένα μαζί Του, αλλά δεν μπορούν να Τον
δεχθούν περιορισμένο, ενταγμένο μέσα στα πλαίσια και
στα όρια της ύλης, στα κατεστημένα της σκέψης, προσαρ-
μοσμένο στις ανθρώπινες αντιλήψεις της πλάνης και της
αναλήθειας. Αυτά τα πνεύματα καλλιεργούνται συνεχώς
με όλους τους τρόπους, εσωτερικά και εξωτερικά, εκπαι-
δεύονται από τον Θεό, μέχρι τη στιγμή που η υπόστασή
τους θα φθάσει στην απαραίτητη ετοιμότητα, για να φανε-
ρώσει τους απεριόριστους Νόμους της Θεότητας.
Αυτή την Κοσμική περίοδο θα φανερωθούν επεκτά-
σεις των ήδη γνωστών νόμων, που θα οδηγήσουν τον άν-
θρωπο στην κατανόηση του Σύμπαντος, στην απελευθέ-
ρωσή του από το χρόνο, το χώρο και τα δεσμά της ύλης.
Θα βρεθούν νέοι τρόποι χρησιμοποίησης της ενέργειας,
καθώς θα ανακαλυφθούν και νέες μορφές ενέργειας, που

13
βρίσκονται εγκλωβισμένες μέσα στην ύλη, περιορισμένες

από τη μικρή δυνατότητα δεκτικότητας του νου του ανθρώ-
που. Θα φανερωθούν νέες μορφές έκφρασης, που θα δια-
χέουν Αρμονία.
Επομένως, την Κοσμική αυτή περίοδο το Άγιο Πνεύμα
θα καλύψει τα πάντα. Θα διαχυθεί στις επιστήμες, στην
τέχνη, στην εφεύρεση για να ανυψώσει και να αναγάγει
τα πάντα στην Αρμονία, στην Ισορροπία, στην Απόλυτη
Αλήθεια του Ενός, που περικλείει τα πάντα, των πάντων
που συνταυτίζονται στο Ένα.
Αγαπημένε Άνθρωπε επιστήμονα, καλλιτέχνη, εφευ-
ρέτη, λάβε την κλήση της επέκτασής σου και σε άλλα πε-
δία, της μετουσίωσης των ιδεών και της έκφρασής σου
μέσα στο Θείο Πυρ, για να αναχθούν σιγά σιγά οι αποκα-
λύψεις σου και οι εκφράσεις σου μέχρι την Απόλυτη Αλή-
θεια της Θεότητας, που περικλείει τα πάντα. Μετατρέψου
σε φλεγόμενη υπόσταση που αντλεί από την Απειρότητα
της Θεότητας, από την Πανσυμπαντική, Αναλλοίωτη Πηγή
της Θείας Ενέργειας, για να διευρύνει το νου της και να τον
μεταστοιχειώσει σε Θείο Νου, σε Νου Άπειρο, που χωράει
το Παν. Μετατρέψου σε φλεγόμενη υπόσταση που αντλεί
από την Απειρότητα της Αρμονίας και της Τελειότητας τους
ήχους, τα χρώματα, τις εκφράσεις, ώστε να φανερώσει
στον άνθρωπο Αρμονίες, ήχους και εκδηλώσεις άλλων
πεδίων, ώστε ο άνθρωπος να φθάσει στην εκδήλωση της
Θείας Τελειότητας του Φωτός.
Αγαπημένε Αδελφέ Άνθρωπε, καταρτίσθηκες, ώστε να
έχεις και εξωτερικά τα εφόδια που θα σε διευκολύνουν στη
φανέρωση υψηλότερων καταστάσεων. Μην αφήνεις την
κατάρτισή σου να σταθεί εμπόδιο στη φανέρωση της Αλή-
θειας. Μην την καταστήσεις υλικό φραγμό, δεσμό που σε
καθηλώνει στα γνωστά πλαίσια της ύλης και δεν σ’ αφή-
νει ελεύθερο να διατρέξεις τα πεδία. Χρησιμοποίησέ την.
Κατάστησέ την υπηρέτη της έμπνευσης, βοηθό και αρω-

14
γό σου, μέχρι να φθάσεις στο σημείο να ξεπεράσεις την

ανάγκη της γνώσης, ταυτιζόμενος με την Απόλυτη Γνώση,
που κατέχει τα πάντα, ισορροπεί, εναρμονίζει και ενώνει
τα πάντα.
Χρησιμοποίησε τα εφόδιά σου, όχι σαν δεσμά, αλλά
σαν προωθητικές δυνάμεις που θα σε εξακοντίσουν στα
Σύμπαντα, θα φέρουν μέσα σου τη συνειδητή γνώση και
βίωση των Ανυπέρβλητων Νόμων της Αρμονίας και Τε-
λειότητας και θα σε οδηγήσουν στη συνειδητή φανέρω-
ση των Θείων αυτών βιωμάτων, με σκοπό την άνοδο
του συνόλου της ανθρωπότητας, την αποδέσμευση,
απελευθέρωση και συνεχή διεύρυνση του ανθρώπινου
νου, την καλλιέργεια και αναγωγή της αισθητικής, της
ακουστικής, της τέχνης, την ταύτιση και την ένωση της
ανθρωπότητας με την Απόλυτη Αλήθεια, με τη Θεία Πη-
γή Ενέργειας των Αναλλοίωτων δυνάμεων.
Λάβε την κλήση, Αγαπημένε Άνθρωπε, για να μετου-
σιωθείς και να μετουσιώσεις, για να προσφερθείς και να
προσφέρεις. Απορροφήσου από το Φως και την Αλήθεια,
λάβε από το Φως και την Αλήθεια, μετουσιώσου, διάχυσε
και διαμοίρασε ό,τι λαμβάνεις, για να ενώσεις το Παν με την
Αλήθεια, ώστε να πάψουν να διαχέονται οι δυσαρμονίες
της αναλήθειας, των περιορισμών και της πλάνης, ώστε τα
πάντα να αναχθούν ενωμένα στην απολυτότητα της Θείας
Ενέργειας, που περικλείει τα πάντα, συνέχει τα πάντα, εκ-
δηλώνει τα πάντα, είναι τα πάντα, σε μορφή και Άμορφο,
σε Εκδήλωση και Ανεκδήλωτο.
Αφιερώνεται με πολλή Αγάπη στον Άνθρωπο, χωρίς
περιορισμούς, και σε όλους εκείνους που από Πίστη και
Αγάπη βοήθησαν με κάθε τρόπο και συνετέλεσαν στην
παρουσίασή του.
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΜΕΡΟΣ Α΄

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1º
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΠΑΤΕΡΑ
Α έναη, Άπειρη Υπόσταση, που πάλλεσαι παντού και

περικλείεις τα πάντα, Θεέ - Αγάπη, Θεέ - Φως, Θεέ - Απει-
ρότητα, Θεέ - Καλοσύνη, Συ που διέπεις, καθορίζεις και κα-
τευθύνεις όλο το Σύμπαν, Συ που μέσα στα πάντα υπάρχεις
και μέσα από τα πάντα εκδηλώνεσαι, επισκίασε, Σε παρα-
καλώ, με το Φως Σου τη γη ολόκληρη. Άφησε να εισέλθουν
οι κυματισμοί του Θείου Φωτός Σου, η πάλλουσα, Αέναη
Παρουσία Σου, και να περιλάβει η Παρουσία Σου αυτή μέ-
σα στο Ακένωτο Είναι Της όλες τις υποστάσεις, όλες τις
υπάρξεις, και να τις ενώσει μέσα στην Αέναη Αγάπη και
να τις αποκαθάρει πλήρως από οποιεσδήποτε προσμεί-
ξεις, που δεν ανήκουν στη Μία Ουσία, την Πανσυμπαντι-
κή, στην Ουσία τη Θεία, στην Ουσία της Αγάπης.
Σε παρακαλώ, διάνοιξε τους ορίζοντες του νου, διά-
νοιξε τους ορίζοντες της καρδιάς, διάνοιξε τους ορίζοντες
της υπόστασης του ανθρώπου, για να λάβει το βάπτισμα
της Αγάπης, για να μπορέσει να εισέλθει στο Άχωρο και
στο Άχρονο, για να μπορέσει να ξεπεράσει τα όρια της

18
ύλης, τα όρια του νου, τους περιορισμούς και τα πλαίσια,

που αιώνες ετοποθέτησε μέσα του.
Απέραντε Θεέ της Αγάπης, Απέραντε Θεέ της Αρμο-
νίας και της Τελειότητας, Απέραντε Θεέ των πάντων, εξύ-
ψωσε τα πνεύματα και τις ψυχές όλων στη δική Σου δό-
νηση της Τελειότητας, στη δική Σου δόνηση της Ενότητας,
της Απόλυτης Ισορροπίας και Γαλήνης, που είναι η μόνη
που φέρνει τους ανθρώπους, τις ψυχές και τα πνεύματα,
στην επικοινωνία με την Υπερούσια Υπόσταση του Ενός
Λόγου, με την Υπερούσια Υπόσταση του Ενός Θεού, με
την Υπερούσια Υπόσταση της Μητέρας, όπου τα πάντα
ταυτίζονται σε Μία Αιώνια, Αέναη Ενότητα.
Παρακαλώ, Απέραντε και Υπερούσιε, βοήθησε την αν-
θρωπότητα να κατανοήσει την Απεραντοσύνη Σου και να
μπορέσει ν’ αναδυθεί, να μπορέσει να ενωθεί, να μπορέ-
σει να ξεπεράσει τους διαχωρισμούς και τις αντιθέσεις
και να δει μέσα από τα πάντα Εσένα, μέσα απ’ όλες τις
μορφές, μέσα απ’ όλες τις εκδηλώσεις. Να Σε δει εκδηλω-
μένο με όλους τους τρόπους και με όλες τις ενέργειες και
να μπορέσει να Σ’ εκδηλώνει με όλους τους τρόπους. Κά-
θε της κίνηση, κάθε της εκδήλωση να είναι μία Ένωση, μία
Εξύψωση, να είναι η φανέρωση του Ενός Εγώ, του Υπε-
ρούσιου, του Θείου, η φανέρωση του Ενός Λόγου, η φα-
νέρωση της Μίας Αγάπης, της Ουσίας.
Βοήθησε την ανθρωπότητα να δεχθεί τον καταυγασμό
του Φωτός και να μπορέσει να αφομοιώσει αυτή την Απει-
ρότητα, γιατί είναι πλασμένη, είναι δομημένη από την ίδια
Απειρότητα.
Βοήθησε, Σε παρακαλώ, να ξεκλειδώσει τα απύθμε-
να βάθη του Είναι της με την ελεύθερη εκλογή της, για να
μπορέσει να ενατενίσει τον Άπειρο Εαυτό της, που είσαι
Εσύ.
Ευχαριστώ, Απέραντε Θεέ, για την Αγάπη Σου, την
Κατανόησή Σου, για την Καθοδήγησή Σου και την Εκπαί-

19
δευση που παρέχεις αέναα στις ψυχές και τα πνεύματα,

για να μπορέσουν να νιώσουν την Ενότητα, που ενυπάρ-
χει εντός τους, και να την φανερώσουν.
Σ’ ευχαριστώ, Θεέ - Αγάπη, που βοηθάς τον Άνθρω-
πο να μάθει να εκδηλώνει την Αγάπη, που είσαι Εσύ, με
όλους τους τρόπους.
Σ’ ευχαριστώ, Θεέ Απεριόριστε, που βοηθάς τον Άν-
θρωπο να σπάσει τους περιορισμούς του, για να μπορέ-
σει να Σε πλησιάσει, να Σε δει, να Σε νιώσει έτσι όπως
πράγματι υφίστασαι και υπάρχεις μέσα σε όλα και μέσα
από όλα.
Σ’ ευχαριστώ, Πατέρα.

ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ – ΠΤΩΣΗ –
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Τ ο «ΕΝ το Απόλυτον» είναι η Πρώτη Αρχή, το Θείο. Η

Μονάδα, η ανθρώπινη μονάδα, εκπορεύεται από το Θείο.
Είναι εκδήλωση του Θείου εν Μακαριότητι. Δεν έχει τοπο-
θετηθεί συνειδητά στην πλευρά του Θείου. Εξάλλου δεν
υπάρχει άλλη πλευρά.
Γι’ αυτό δημιουργείται πλασματικά μία «Άλλη Πλευρά».
Από την ίδια τη Μονάδα αποχωρίζεται μία πλευρά και δη-
μιουργούνται έτσι από την Πλήρη, Αυτοτελή και Θεία Μο-
νάδα το ένα και το δύο. Εδώ το ένα πρέπει να θεωρηθεί
σαν δευτερεύουσα εκδήλωση και να μη συγχέεται με το
ΕΝ το Απόλυτον.
Δημιουργείται, δηλαδή, από την πλευρά του Αδάμ το
δύο: η Εύα, απ’ όπου εισεχώρησε ο καρπός της Γνώσεως
του Καλού και του Κακού μέσα στη Μονάδα. Η Θεία, δη-
λαδή, Μονάδα, η εκ του Ενός του Απολύτου απορρέουσα,
αποτελείται: 1) από το ένα, την ενυπάρχουσα, δηλαδή, εκ
της Θείας Απόρροιας Πνευματική παρακαταθήκη, και 2)
από το δύο, την ίδια την Αλήθεια, δηλαδή, που ενυπάρχει
μέσα στη Μονάδα, που όμως πρέπει να ανακαλυφθεί και

21
να επιλεχθεί εν επιγνώσει. Δηλαδή, ο άνθρωπος θα πρέ-

πει να διαλέξει την Αλήθεια, για να μην είναι μόνο «δυνά-
μει» ή «θέσει» αντάξιός της, αλλά και αποδεδειγμένα να
την επιλέξει σαν σκοπό και ταυτότητά του. Και αυτή του
η επιλογή θα τον γεμίσει Φως, αποκαλύπτοντάς του την
οδό προς τον Πατέρα. Έχουμε, δηλαδή, τώρα δύο όψεις
της ίδιας Ουσίας. Ακριβώς για να υπάρχουν περιθώρια
επιλογής.
Η Μονάδα, λοιπόν, σ’ αυτή τη φάση καλείται να επιλέ-
ξει, γνωρίζοντας ─ καρπός της γνώσεως ─ το Καλό και
το Κακό. Καλείται να χρησιμοποιήσει, να εκδηλώσει τις τά-
σεις της. Η Θεία Γνώση τής είχε δοθεί ήδη από την εκπό-
ρευση. Όμως, σαν ένα και δύο, καλείται με την επίγνω-
ση να τοποθετηθεί, συνειδητά πια, υπέρ, ή όχι, των Θείων
Αρχών.
Η Γνώση ήταν το εφόδιο. Η αποφυγή όμως από τον
άνθρωπο της σαφούς τοποθέτησής του στο πλευρό της
Αλήθειας και η επιμονή στην έρευνα ανάμεσα στα δαιδα-
λώδη μονοπάτια της επίγνωσης, τον έφερε στην εφαρ-
μογή διά του Λόγου, της δημιουργικής, δηλαδή, Θείας
ικανότητάς του, πειραματικών, λεπτοφυών στην αρχή, μο-
ρίων ύλης. Το πειραματικό στάδιο όμως επεκτεινόταν και
η ύλη βάραινε και τα μονοπάτια γίνονταν όλο και πιο δαι-
δαλώδη και το αντιφέγγισμα από την Πρώτη Φωτεινή Πη-
γή όλο και πιο αχνό, ώσπου ο δρόμος της επιστροφής χά-
θηκε μέσα στο πλήθος των επιγνώσεων.
Τότε ο άνθρωπος πίστεψε ότι οι Θείες Παρακαταθήκες
θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να δημιουργήσει καινού-
ρια Εστία Φωτός, αυτοτελή, ανεξάρτητη από το Θείο και
εξαρτώμενη μόνο από αυτόν τον ίδιο, από το ατομικό του
«εγώ». Θέλησε, δηλαδή, να αναδείξει το προσωπικό του
«ένα» σαν ισότιμο και αυτοτελές «ένα» δίπλα στο «ΕΝ το
Απόλυτον» – έπαρση – και ανεξάρτητα από Αυτό.
Αυτό ήταν κάτι αδύνατον. Οι Θείες Παρακαταθήκες,

22
εξασθενημένες από το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα, που

δημιουργήθηκε από την απομάκρυνση από τη Θεία Πηγή,
δεν ήταν αρκετές να κρατήσουν τον άνθρωπο στο Θείο
Ύψος της στιγμής της Θείας Εκπόρευσης. Και η Πτώση
του ήταν μοιραία.
Ο ομφάλιος λώρος που τον συνέδεε με το Θείο κό-
πηκε στην προσπάθεια του ανθρώπου να διοχετεύσει τη
Θεία Δύναμη σε κάτι ανεξάρτητο από τη Θέλησή Του και
εξαρτώμενο μόνο από την ανθρώπινη θέληση. Σ’ αυτή την
προσπάθεια, λοιπόν, του δημιουργημένου «εγώ» να επι-
κρατήσει, ανεξάρτητα από το Θείο, απόμεινε το «εγώ»,
αποκομμένο από την Ατελεύτητη Ζωογόνο Φλόγα, να πα-
λεύει στα σκοτεινά δαιδαλώδη μονοπάτια. Θέση, που η
δική του βούληση δημιούργησε, η βούληση που του δό-
θηκε σαν στοιχείο εποικοδομητικό, που θα τον βοηθούσε
να αποκτήσει, αντάξια πια, τη θέση που από τον ΘΕΟ τού
ορίστηκε από την Αρχή της Δημιουργίας.
Τότε ήταν που για πρώτη φορά ένιωσε, ότι δεν μπο-
ρούσε πια να ελέγχει την Ειμαρμένη.
Οι Θείες Δυνάμεις, που αντί να τις αναπτύσσει τις υπέ-
στελλε, σταμάτησαν να δίνουν νέες παροχές και ο άνθρω-
πος έγινε έρμαιο της Ειμαρμένης, ενώ πριν ήταν Κυρίαρ-
χος και δημιουργός της. Αυτό τον έκανε να συναισθανθεί
τον πόνο, γιατί έχασε πια κάτι, που εφαρμοσμένα τού ανή-
κε. Άρχισε να συναισθάνεται την υποστολή του. Δοκίμα-
σε τις συνέπειες της λανθασμένης χρήσεως της βούλησης,
που στο Μεγαλείο της Χάρης τού δόθηκε σαν συνεπίκου-
ρος. Τώρα πια η Μνήμη της χαμένης Παραδείσιας Κατά-
στασης, διάχυτη σε ολόκληρη την ύπαρξή του, τον καλεί
στην Επιστροφή.
Ο άνθρωπος, παρ’ όλ’ αυτά, εξακολουθεί να κάνει
λανθασμένη χρήση της βούλησης. Στην προσπάθειά του
να ελέγξει την Ειμαρμένη, διατηρεί την εσφαλμένη εντύ-
πωση, ότι αυτό θα το επιτύχει με την αύξηση της ανθρώ-

23
πινης βούλησης. Πράγμα εκ διαμέτρου αντίθετο προς το

εφικτό.
Έτσι δημιουργείται μια ανακύκλωση των λανθασμέ-
νων ενεργειών. Διαιωνίζεται και επιτείνεται η όλο και πιο
απόλυτη εξάρτηση του ανθρώπου από το Μοιραίο. Πράγ-
μα που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί μονάχα με τη βοή-
θεια της Θείας Πρόνοιας. Αυτό όμως ο άνθρωπος, έχοντας
απομακρυνθεί πάρα πολύ από τη Θεία Γνώση, δεν το θυ-
μάται πια και συνεχίζει να κατευθύνει τα απομεινάρια από
τις Θείες Δυνάμεις του σε λανθασμένες κατευθύνσεις.
Το Μεγαλείο της Χάρης όμως δεν τον εγκαταλείπει.
Βοηθοί, Φωτεινά Παραδείγματα Ζωής, στέλνονται κατά
καιρούς για να εντονοποιήσουν και να αφυπνίσουν τις
σκεπασμένες Μνήμες. Επιστέγασμα της Προσφοράς ο
Ιησούς. Κομμάτι του Θείου, Αμιγές, ειδικά απεσταλμένο
για να αποτελέσει την ειδοποιό διαφορά, που θα μετα-
τρέψει την καθοδική πορεία του ανθρώπου σε ανοδική.
Είναι Εκείνος που θα οδηγήσει τον εκπεσόντα στην Επι-
στροφή.
Αυτή είναι η Δεύτερη Εκδήλωση του Θείου: Το Υπό-
δειγμα. Η Μορφή, που ο άνθρωπος θα είχε ήδη πάρει,
αν οι επιλογές του γίνονταν σύμφωνα με τους Θείους Νό-
μους, με τις Θείες Αρχές, αν όλοι οι άνθρωποι είχαν εξε-
λιχθεί σύμφωνα με αυτές τις Αρχές, η Επιστροφή θα είχε
ήδη συντελεστεί.
Σαν πρώτο βήμα της Επιστροφής, λοιπόν, έπρεπε να
είναι η εξάλειψη του σημείου που δημιούργησε την Πτώ-
ση. Η εγκατάλειψη της προσπάθειας διαχωρισμού της
ανθρώπινης βούλησης από τη Θεία. Η εγκατάλειψη της
προσπάθειας δημιουργίας ενός «εγώ» ανεξάρτητου από
το Θείο. Η εγκατάλειψη του ανθρώπινου «εγώ».
Η εξάλειψη του ανθρώπινου «εγώ» αυτόματα εντάσ-
σει τον άνθρωπο στην προ του «εγώ» του ύπαρξη. Στην
εποχή που ο ομφάλιος λώρος τον συνέδεε ακόμα με το

24
Θείο. Τον επαναφέρει στην εποχή, που μέσω αυτού του

ομφάλιου λώρου εισέρρεε η Γνώση τού τι είναι καλό και τι
όχι. Αυτή η Γνώση τον βοηθούσε στην εκάστοτε τοποθέτη-
σή του στην πορεία, για την εκδήλωση των Θείων Δυνά-
μεων μέσα από αυτόν.
Όταν, λοιπόν, εξαφανίσει το επίπλαστο «εγώ» του, η
Θεία Παρουσία μέσα του εντονοποιείται και η Χάρη εισ-
ρέει εντός του, υπό τη Μορφή της Τρίτης Εκδήλωσης του
Θείου: Του Αγίου Πνεύματος.
Αυτή είναι μία πρόσθετη παροχή. Στο Μεγαλείο της
Χάρης, όμως, η παροχή αυτή δίδεται, όχι μόνο αφού ο άν-
θρωπος επιτύχει τη συντριβή του «εγώ» του, αλλά από
τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι μόνος του προορισμός,
μόνη του επιθυμία, είναι να υποστείλει το προσωπικό του
«εγώ» για να ενταχθεί στο σύνολο της Θείας Παρουσίας.
Στην ομαδικότητα των Μονάδων. Στο ΕΝ.
Η ένταξη όμως στην ομαδικότητα, με προοπτική την
ταύτιση, προϋποθέτει τάσεις ενωτικές: έλξη. Σ’ αυτό συν-
τελεί: 1) η Αγάπη και 2) η ομοιότης των δονήσεων σε
ύψος. Οι ανωτέρω δύο παράγοντες έχουν αλληλεξάρτη-
ση. Η ανάπτυξη του ενός από τους δύο συνεπάγεται την
ανάλογη εξέλιξη του άλλου.
Η Αγάπη φανερώνεται με τη Θυσία. Θυσία του «εγώ»
στην Αγάπη, για το σύνολο. Κάθε θυσία του «εγώ», που
γίνεται από Αγάπη προς το σύνολο, είναι και ένα ακόμη
βήμα για την Επιστροφή.
Πώς ξεκινάει η Αγάπη για το σύνολο; Ξεκινάει από
την Αγάπη σε κάτι άλλο πέρα από το αυστηρά ατομικό. Η
Αγάπη σε κάτι άλλο, που δεν είναι το αυστηρό «εγώ» μας,
είναι εκείνο, που θα μας φέρει πιο κοντά στη Μεγάλη Αγά-
πη, στη Συμπαντική.
Τώρα πώς γίνεται επιλογή αυτού του πρώτου αντικει-
μένου Αγάπης; Εδώ παίζει ρόλο η εις ύψος ποιότητα των
δονήσεων. Η ποιότητα των δονήσεων εκδηλώνεται κατ’

25
αρχάς με την ποιότητα σκέψεων και έχει σαν αποτέλεσμά

της την ποιότητα ενεργείας, που εκπέμπουν τα άτομα.
Ακόμα και εδώ η Θεία Χάρη προσφέρει βοήθεια. Η
ποιότητα των δονήσεων κατά καιρούς ανεβαίνει. Όλες οι
δονήσεις ανεβαίνουν σε ύψος, δίνοντας έτσι την ευκαιρία
για περισσότερες ομοιότητες. Σχηματίζονται περισσότε-
ρες πιθανότητες εκδηλώσεως της Αγάπης, που θα οδηγή-
σει στην εξέλιξή της, στη Συμπαντική Αγάπη.
Η Θυσία, λοιπόν, του «εγώ» είναι το πρώτο στάδιο για
τη Γνώση και την ακατανίκητη έλξη για Ένωση με το Θείο.
Η Αγάπη επίσης λειτουργεί σαν καταλύτης του «εγώ».
Εξευγενίζει ακόμα περισσότερο τις ενωτικές τάσεις ανάμε-
σα στα άτομα πρώτα και απέναντι στο Θείο σαν εξέλιξη.
Στο στάδιο αυτό οι Δυνάμεις αφυπνίζονται. Οι Θείες
Δυνάμεις, οι δοσμένες στον άνθρωπο με την Αρχική του
εκπόρευση, εκείνες οι Δυνάμεις οι δοσμένες εν σπέρματι,
εκείνες που ο άνθρωπος ανέλαβε να εκδηλώσει χρησιμο-
ποιώντας την Ελευθέρα του Βούληση. Οι Δυνάμεις, που η
εκδήλωσή τους θα του επέτρεπε να αποκτήσει επάξια τη
θέση, που από την αρχή τού ορίστηκε στους Κόλπους του
Θείου. Αυτές οι Δυνάμεις, αφυπνιζόμενες, του δίνουν ξανά
το δικαίωμα επιλογής.
Και τώρα που η επίγνωση της Πτώσης είναι πια γεγο-
νός, τώρα που η Γνώση της Παραδείσιας Ζωής έχει ανα-
νεωθεί, τώρα που η Χάρη έχει δώσει τόσες ευκαιρίες επα-
νόρθωσης, τώρα δεν υπάρχουν περιθώρια λαθών.
Τώρα η χρήση των Δυνάμεων αυτών πρέπει να γί-
νει μονάχα για την Επιστροφή. Για την Επιστροφή του συ-
νόλου των Εκπεσόντων, έτσι ώστε η Επιστροφή να είναι
πλήρης.
Όσο μεγαλύτερη είναι η Χάρη της Δύναμης, τόσο με-
γαλύτερες είναι και οι υποχρεώσεις, που δημιουργούνται
απέναντι στο σύνολο. Οι Δυνάμεις γι’ αυτό δίνονται. Και
όταν δίνονται, δεν δίνονται τυχαία. Υπάρχουν σίγουρα προ-

26
οπτικές και δυνατότητες εξελίξεώς τους. Υπάρχουν σίγου-

ρα λύσεις και πρέπει να βρεθούν.
Το οφείλει ο Άνθρωπος απέναντι στη Μονάδα και στο
Θείο.
  
Στην πορεία του ανθρώπου οι κατά καιρούς λανθασμέ-

νες του επιλογές τον έφεραν σε μία κατάσταση τέτοια, ώστε
να μην υπάρχει πια δυνατότητα επιστροφής στη Θεία του
πρωταρχική κατάσταση. Τότε ο Θεός - Πατέρας προεξέ-
τεινε στην ύλη ένα μέρος της Ουσίας Του. Τον Θεό - Υιό
ή Λόγο.
Η δύναμη του Λόγου είναι εκείνη, που θα δώσει στον
άνθρωπο τη δυνατότητα να ξεπεράσει την ως τώρα υλι-
κή του εξέλιξη και να μετατρέψει την ύλη του σε Ουσία. Η
ως τώρα εξέλιξη της ύλης έγινε μη ορθά. Έγινε ανεξάρτη-
τα από το Θείο Θέλημα. Οι ευκαιρίες που δόθηκαν από
τον Πατέρα στους ανθρώπους για εξέλιξη δεν αξιοποι-
ήθηκαν από τους ίδιους σωστά, με αποτέλεσμα το βού-
λιαγμα του ανθρώπου στην ύλη, την καθήλωσή του, τη μη
εξέλιξή του.
Τα πάντα έφθασαν στο «σημείο μηδέν». Η ως τότε
Θεία Εικόνα, που εκπροσωπούσε ο Άνθρωπος, θάμπωσε
από τις προσμείξεις της ανυπαρξίας, της ανεξάρτητης από
την Ύπαρξη. Οι Ιδέες που υπήρχαν μέσα στον Άνθρωπο
σαν σπέρμα, απόμειναν χωρίς να δώσουν καρπούς και
τελματώθηκαν στο βούρκο των επίκτητων γνώσεων.
Η Γνώση η αρχική παραποιήθηκε με τα χρόνια, με
τις προσμείξεις και τις ιδέες των ανθρώπων, εκείνες που
η Χάρη του Θεού, δίνοντάς του την Ελεύθερη Βούληση,
επέτρεψε να υπάρχουν, για να χρησιμοποιηθούν από τον
άνθρωπο στον αγώνα του για την ανεύρεση της Αλήθειας
μέσα του.
Από κει και ύστερα, μετά το δώρο της Ελεύθερης Βού-

27
λησης, ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος να δράσει «κατά βού-

λησιν» και συνεπώς ήταν υπεύθυνος και για τις πράξεις
του. Η Αλήθεια, που του δόθηκε να εκδηλώσει και να εξε-
λίξει, ήταν εκείνη που θα δημιουργούσε την Πρώτη Αρ-
χή της ανόδου του. Ήταν το σπέρμα της επανόδου του
στον Θεό. Ο άνθρωπος, σαν Πρώτη Εκπόρευση, έφερε
μέσα του τα σπέρματα της Αλήθειας. Αυτά έπρεπε να εξε-
λιχθούν για να φθάσουν τον άνθρωπο στο σημείο να αγ-
γίξει τον Θεό και να αφομοιωθεί με Αυτόν.
Αυτή η δυνατότητα εξελίξεως έπρεπε να αξιοποιηθεί
μόνο από τον άνθρωπο. Αν ο Θεός τον έφερνε αμέσως
στους Κόλπους Του, η διαδρομή που τον καταξιώνει θα
έλειπε. Η Ελεύθερη Βούληση του δίνει δυνατότητες επι-
λογής. Έτσι, έπρεπε να επιλέξει.
Δημιουργήθηκε, λοιπόν, η «Άλλη Πλευρά». Όχι για-
τί υπάρχει άλλη Αρχή εκτός από τον Θεό, αλλά, εικονικά,
έπρεπε να υπάρχουν δύο δυνατότητες επιλογής, ώστε η
Ελεύθερη Βούληση του ανθρώπου να λειτουργήσει απο-
φασιστικά, καταξιώνοντάς τον και φέρνοντάς τον, με τη
δική του πια επιλογή, στη θέση που από την αρχή της
Δημιουργίας τάχθηκε γι’ αυτόν. Η δυνατότης, λοιπόν, επι-
λογής τού δόθηκε σαν συνεπίκουρος και βοηθός, για να
μπορέσει να αναδείξει τις Θείες δυνάμεις και να τις φθάσει
στα οριακά τους σημεία, ως την Τελείωση του ανθρώπου
και την Ένωσή του με τον Θεό.
Η ύπαρξη του ανθρώπου, λοιπόν, εκπορεύθηκε από
το Θείο. Σαν συνεπίκουρος στο δρόμο της της δόθηκε η
Ελευθέρα Βούληση, με εντολή να εξελίξει τις Θείες Δυνά-
μεις, τις εν σπέρματι υπάρχουσες μέσα του, και τελικό
προορισμό την επάξια θέση του μέσα στους Κόλπους του
Πατέρα και την αφομοίωσή του απ’ Αυτόν.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, ξεκίνησε από τη μη καταξιωμέ-
νη κατάσταση της εκπόρευσης, τη μη συνειδητά τοποθετη-
μένη, για να καταφέρει να Τελειωθεί. Η ευθύνη της επιλο-

28
γής βάραινε αυτόν, και η ανταμοιβή θα ήταν δική του τώρα.

Η χρήση που έκανε των Θείων Παρακαταθηκών, από κει
και πέρα, ήταν αμφίβολη. Οι πρώτες δοκιμές της εφαρ-
μογής των Δυνάμεων, που του δόθηκαν, κατέληξαν στο
σχηματισμό μορίων ύλης. Το πνεύμα του, λοιπόν, πα-
ρήγαγε ύλη. Λεπτοφυής στην αρχή, έντυσε σαν πέπλο το
Άυλο της Ύπαρξής του. Η Μορφή περιορίστηκε. Η Ύπαρ-
ξη μπήκε σε πλαίσια. Και σχηματίστηκε μία διπλή εκδή-
λωση του ίδιου πράγματος: Πνεύμα και Ψυχή. Η πρώτη
ύλη, η λεπτοφυής, που κάλυψε το Πνεύμα μονώνοντάς το,
ήταν η Ψυχή.
Λεπτοφυής εκδήλωση της ύλης, ωστόσο κάτι πιο κά-
τω από το Άυλο του Πνεύματος. Αυτή η αδιάσπαστη διτ-
τότης αποτέλεσε το άτομο του Κήπου της Εδέμ. Σαν πρώ-
τη εκδήλωση του Θείου, η Μορφή αυτή έφερε μέσα της τις
Δυνάμεις του Θείου προς Τελείωση. Όμως η εξέλιξη της
Μορφής προχώρησε καθοδικά. Τα πρώτα της συμπτώμα-
τα ήταν να φέρει άλλο ένα στρώμα λεπτοφυούς ακόμη
ύλης, όμως βαρύτερης υφής από το προηγούμενο, και
να ντύσει το ήδη σχηματισμένο άτομο. Η επαφή, λοιπόν,
του ανθρώπου (και σαν Άνθρωπο θεωρούμε τη Θεία Σπί-
θα της Πρώτης Εκπόρευσης) με το Θείο Φως, το Αιώνιο,
μειώθηκε, ελαττώθηκε. Και οι κινήσεις του ανθρώπου γί-
νονταν πια σε αμυδρές αντανακλάσεις του Φωτός.
Η Δύναμη που ο Άνθρωπος ένιωθε μέσα του, τον ωθού-
σε να Δημιουργήσει. Όμως το Φως που λιγόστευε τον δυ-
σκόλευε. Και τότε σκέφτηκε να φτιάξει ένα νέο Φως, δικό
του και ανεξάρτητο από τη Θεία Αρχή. Ένα Φως που αυ-
τός θα ήταν ο δημιουργός και εκείνος που θα το κατηύθυ-
νε. Ένα Φως, που θα ήταν ορατό από αυτόν μέσα από τη
μόνωσή του της ύλης. Θα ήταν, δηλαδή, το Φως σκεπα-
σμένο από την ύλη. Θα ήταν το δικό του Φως, ανεξάρτητο
από το Θείο: Το «εγώ» του.
Η προσπάθεια αυτή να διοχετευθεί το Φως σε κάτι

29
κάτω από την ύλη ήταν παράνομο. Η ύλη έπρεπε να εξε-

λιχθεί. Όχι να προσπαθεί να απομονώσει ένα κομμάτι
Φως και να δημιουργήσει δικό της Θεό, που θα τον έλεγ-
χε εκείνη. Έτσι η τάση να διοχετευθεί η Θεία Δύναμη σε
κάτι ανεξάρτητο από το Θέλημά Του και αντίθετο από Αυ-
τόν, έφερε τη διάσπαση. Η ικανότητα επιλογής τού δόθηκε
και οι ευθύνες ήταν δικές του. Αυτός διάλεξε τον πλασμα-
τικό δεύτερο δρόμο, τον ανεξάρτητο από το Θείο, τον χω-
ρίς προορισμό. Χωρίς αρχή και τέλος. Χωρίς έρμα. Και ο
Άνθρωπος έπεσε.
Η πίεση που άσκησε ενάντια στο Θείο, έσπασε το νή-
μα της εξάρτησης, που όριζε τα βήματά του. Έκοψε το κα-
νάλι διοχέτευσης της Θείας Γνώσης στον Άνθρωπο. Αυτό
το κανάλι, που του έδινε το αλάθητο κριτήριο της γνώσης
για τη σωστή επιλογή, της Θείας Γνώσης που υπήρχε
μέσα του, μα που στην τάση του για αυτοεξάρτηση, εθε-
λοτυφλώντας, αγνόησε. Η Θεία Γνώση, λοιπόν, τον εγκα-
τέλειψε. Κρυμμένη στα βάθη της ψυχής του, στην καρδιά
του Πυρήνα του, περιμένει. Περιμένει την ώρα, που ο Άν-
θρωπος, απαλλαγμένος από το πάθος της επικράτησης
του «εγώ» του, θα σκύψει μέσα του ψάχνοντας ν’ ανακα-
λύψει τα χνάρια, που διέγραψε φεύγοντας, και ακολουθών-
τας την αντίστροφη πορεία, να βρει το δρόμο της Επι-
στροφής στον Πατέρα.
Μετά την Πτώση η ύλη του βάρυνε. Ανεξέλεγκτα εξε-
λιγμένη, διαστρεβλώθηκε και αλλοιώθηκε τόσο πολύ και
τόσες φορές, που η Ιδέα η αρχική του Ανθρώπου χάθηκε
μέσα στο πλήθος των επίκτητων γνώσεων, που αναγκα-
στικά δημιουργήθηκαν, για να καλύψουν το κενό που έμεινε
από την απουσία της Γνώσης. Αυτές ακόμη περισσότερο
αποπροσανατόλισαν τον Άνθρωπο από το Σκοπό του,
έτσι ώστε έφθασε στο σημείο να μη γνωρίζει πια τον ίδιο
τον προορισμό του.
Οι Θείες Παρακαταθήκες υπεστάλησαν. Ο Λόγος, που

30
του έδινε ικανότητες Θείας Δημιουργίας, ξεχάστηκε και πα-

ρέμεινε σε αδράνεια. Η Γνώση σκεπάστηκε, η Ιδέα χάθηκε
και ο Σκοπός εξαφανίστηκε. Ο Άνθρωπος, λοιπόν, από
Θεός ικανός να κατευθύνει και να διαγράφει την πορεία
του και την εξέλιξή του, έφτασε να είναι έρμαιο της ύλης,
των παθών και των συμπτώσεων. Η ικανότητα ελέγχου
των βημάτων του τον εγκατέλειψε. Η πορεία του, ήδη κα-
θοδική, συνέχισε τον ξέφρενα καθοδικό ρυθμό της, ως την
πλήρη τελμάτωση και ακινητοποίηση του πνεύματος από
την ύλη.
Όμως ο Θείος Σπινθήρας στο βάθος του «Είναι» του
υπάρχει και περιμένει την ώρα, που κάποια αύξηση Φω-
τός θα τον ενεργοποιήσει, δίνοντάς του την ευκαιρία να
εκδηλώσει την Παρουσία Του και να αλλάξει την καθοδική
πορεία σε ανοδική.
Η ευκαιρία αυτή όμως δεν μπορούσε πια να δοθεί
από τον άνθρωπο τον ίδιο, που είχε πια καθηλωθεί μέ-
σα στην ύλη. Γι’ αυτό, σαν πρώτα βοηθήματα, το Μεγα-
λείο του Θεού κατά καιρούς έστειλε Θεία Πνεύματα, εξε-
λιγμένα, να ενσαρκωθούν γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Με
προορισμό να αναπτύξουν με το παράδειγμα, τις διδαχές,
και ακόμη και μόνο με την παρουσία τους, αυτό το κομμάτι
«Θεός», το ενυπάρχον μέσα στον Άνθρωπο.
Όταν οι διάφορες «διορθώσεις πορείας» του ανθρώ-
που πέτυχαν μία σχετική αφύπνιση των μορίων Φωτός
στον Πυρήνα του Ανθρώπου, τότε λειτούργησε ο Νόμος
της Χάριτος πιο έντονα. Και σαν αποκορύφωμα Θυσίας
στάλθηκε ο «Υιός Του ο Μοναδικός», Ακραιφνές βοήθημα
του Λόγου. Του Λόγου που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο
και περιμένει να εκδηλωθεί ανεβάζοντας τις δονήσεις του
και βάζοντας σε λειτουργία Νόμους Θείους, που θα τον
οδηγήσουν στην Επιστροφή. Η Επαφή αυτή επιτυγχάνεται
μονάχα με την επανάληψη του Θείου Παραδείγματος.
Ο Θείος Λόγος, που κατέβηκε χωρίς καμία πρόσμει-

31
ξη μέσα στην ύλη, που ενδύθηκε την ύλη, όχι όπως ο άν-
θρωπος από λανθασμένες του επιλογές, αλλά με την επί-
γνωση της Θυσίας, δέσμευσε συνειδητά την αδέσμευτη
Θεία Ουσία με μια ηθελημένη ενσάρκωση. Υπέστη ηθελη-
μένα τις επιπτώσεις της ανθρώπινης Πτώσεως για να δώ-
σει στον εκπεσόντα τη δυνατότητα να την ξεπεράσει και
να φτάσει στην προ της Πτώσεως κατάσταση. Αυτός απο-
τελεί τον Οδηγό.
Αυτός είναι ο Ποδηγέτης του συνόλου για την Επι-
στροφή. Αποδεσμεύοντας με τη Θυσία Του το σύνολο της
ανθρωπότητας από τους Νόμους Τιμωρίας, που οι ίδιοι
έθεσαν σε λειτουργία, με τις συνειδητά επιλεγμένες θέσεις
τους, επέτρεψε και ώθησε τον ενυπάρχοντα στον Πυρήνα
του Ανθρώπου Λόγο να εκδηλωθεί. Η αποδέσμευση του
Λόγου από τους Νόμους έγινε. Ο Λόγος, χωρίς δεσμά πια,
ξανάρχισε να ενυπάρχει δυνάμει.
Και τώρα ήρθε η σειρά του ανθρώπου. Είναι σαν να
του δίνεται τώρα ξανά η δυνατότητα επιλογής. Είναι σαν
να μετατρέπονται τώρα τα λάθη του σε πλεονεκτήματα.
Γιατί η πείρα των λαθών παραμένει. Τα αποτελέσματα των
λαθών διαγράφηκαν από τη Θυσία Εκείνου. Η επίγνωση
της Πτώσης είναι πια γεγονός. Η Γνώση της Αλήθειας και
η Ανάγκη της Επιστροφής πλησιάζουν.
Ο Άνθρωπος μονάχα ένα βήμα έχει να κάνει. Να σβή-
σει τον δικό του «Ήλιο», που αντιμάχεται «Εκείνον». Να
καταργήσει το προσωπικό «εγώ» του, για να ενταχθεί
αυτόματα στην κατάσταση την προ της Πτώσεως. Στην
εποχή που ο ομφάλιος λώρος τον συνέδεε ακόμα με το
Θείο. Στην εποχή που η Γνώση εισέρρεε άφθονη, λούζον-
τας το «Είναι» του με Φως και βοηθώντας τον να βρει το
δρόμο του, μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια που ο ίδιος
δημιούργησε. Η Γνώση που, αυτόματα, ανοίγοντας το δρό-
μο της Ψυχής, καλεί το Πνεύμα να ανταποκριθεί προς την
Αλήθεια. Με τη σταδιακή επίγνωση της Αλήθειας το Πνεύ-

32
μα λαχταράει την Ένωση. Την Ένωση με τον Θεό, που σαν

Πρωταρχική Ιδέα ενυπήρχε μέσα του.
Αυτή του τη λαχτάρα για το Φως, η Γνώση της Αλή-
θειας την επιβάλλει. Αυτή του τη λαχτάρα, που σαν από-
λυτος και καθοριστικός παράγοντας τον οδηγεί στην Πλή-
ρη Ταύτιση, αφού σαν καθοριστικό κριτήριο Επιλογής για
κάθε θέση του το Πνεύμα, ελευθερωμένο, διατηρεί την
επαφή του με το Φως, στρέφει τους Θείους Νόμους με το
μέρος του και εκδηλώνει τις δυνάμεις που του δόθηκαν για
να ανέβει. Η τάξη έχει επανέλθει πια. Ο άνθρωπος εντά-
χθηκε στο Θείο Θέλημα και οι Νόμοι λειτουργούν υπέρ του
ανθρώπου.
Ο άνθρωπος οδεύει για την Ταύτιση και πρέπει να πε-
ράσει από τη σταδιακά αυξανόμενη πνευματική ομαδο-
ποίηση. Αυτό το σπάσιμο των διαχωριστικών ανάμεσα στα
Πνεύματα, αυτή η έλλειψη απομόνωσης, είναι απαραίτη-
τη. Σαν ενωτική τάση η Αγάπη, το άνοιγμα του Ανθρώπου
για το σύνολο, και η Θυσία του ατομικού στο γενικό, είναι οι
πρώτες εκδηλώσεις ομαδώσεως. Εδώ στοχεύουμε στην
Ταύτιση. Είναι δυνατόν να μην αρχίσουμε καταργώντας τα
όρια; Και το πρώτο σαφές όριο διαχωρισμού είναι εκείνο
που υπάρχει ανάμεσα στον εαυτό του και στους άλλους.
Μα οι άλλοι είναι ο Εαυτός του. Γιατί οι άλλοι είναι ο Θεός
και ο Θεός είναι Ένας, και Αυτός θα κυριαρχήσει στο τέλος
της Δοκιμασίας. Αυτό θα είναι η ανταμοιβή του ανθρώπου
για όλες αυτές τις δοκιμασίες του Εκπεσόντος Θεού: το
να γίνει ξανά Ένα με τον Θεό. Να γίνει Θεός. Λάμπων και
Απαστράπτων. Θεός Ζων και Υπάρχων. Θεός Αιώνιος.
Ο πρώτος χτύπος του Θείου μέσα στον Άνθρωπο
είναι η Αγάπη. Η Αγάπη σε κάθε μορφή εκδήλωσης του
Θείου, και αφού δεν υπάρχει τίποτε άλλο από το Θείο, σε
καθετί. Το ξύπνημα αυτής της Συμπαντικής Αγάπης είναι
αυτό που θα καταργήσει τα όρια. Που θα καταργήσει τις
μονώσεις που το Πνεύμα υπέστη και θα το αφήσει να

33
απλωθεί. Να ενωθεί με κάθε Θεία Εκδήλωση. Με αυτό το

ίδιο το Θείο του οποίου είναι κομμάτι. Η Αγάπη, που κα-
ταλύει τα όρια, τις εξατομικεύσεις και τις διακρίσεις, λει-
τουργεί σαν καταλύτης του «εγώ». Της ειδοποιού διαφο-
ράς, δηλαδή, που διαχώρισε τον Θεό από τον Άνθρωπο
και δημιούργησε την Πτώση. Το ξύπνημα αυτής της Συμ-
παντικής Αγάπης είναι αυτοσκοπός. Γιατί αυτόματα η ίδια
οδηγεί στην Ένωση. Αφού γνωρίζει τα σημάδια του Θεού
στα πράγματα και τους ανθρώπους και τ’ αγαπάει. Αυτά
αγαπάει, τα κομμάτια του. Τα δικά του τα κομμάτια. Τα δι-
κά Του τα κομμάτια. Τα ίδια...
Ο άνθρωπος, όμως, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, είναι
ατομικά εκλεκτικός. Δεν είναι έτοιμος για τη Συμπαντική
Αγάπη. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη Θεία Ροή μέσα στα
πράγματα. Γι’ αυτό του δόθηκαν ακόμη περισσότερα βοη-
θήματα.
Αναπτυγμένα πνεύματα, εξαπλωμένα ταυτόχρονα σε
πολλά κομμάτια ανθρώπινης ύλης (σε πολλούς ανθρώ-
πους το ίδιο Πνεύμα), ενεργοποιούνται και λειτουργούν
σαν πόλοι έλξεως και, ταυτόχρονα, σαν Πηγές Εκπομπής
Αγάπης. Ο Άνθρωπος, λοιπόν, διαλέγοντας μαθαίνει να
μην επιλέγει.
Αυτό επιτυγχάνεται ως εξής: Όταν ένα Πνεύμα συναν-
τήσει ένα δικό του μέρος, τότε η ατομική Αγάπη εντονο-
ποιείται, εκλεπτύνεται και εξυψώνεται. Έτσι ξεχειλίζει από
τα όρια των αυστηρά ατομικών υπάρξεων και εκπέμπεται
στο χώρο. Με αυτόν τον τρόπο τίθεται σε λειτουργία ο Νό-
μος της Αγάπης. Η προσφορά Αγάπης δημιουργεί Αγάπη.
Ο χώρος γύρω από αυτά τα Πνεύματα γεμίζει Αγάπη, ξε-
χειλίζει Αγάπη και δημιουργεί στα γύρω Πνεύματα Αγάπη,
που και αυτά με τη σειρά τους την εκπέμπουν στο περι-
βάλλον. Έτσι δημιουργούνται Εστίες Αγάπης, Δυναμικές
Εστίες Αγάπης.
Λέω «Δυναμικές», γιατί η Αγάπη δεν είναι παθητική. Η

34
Αγάπη, σαν καταλύτης του «εγώ», βοηθάει τον άνθρωπο

να φτάσει στην προ της Πτώσεως κατάσταση. Στην κατά-
σταση της Γνώσης. Στην κατάσταση που το Άγιο Πνεύ-
μα φωτίζει τον άνθρωπο, οδηγώντας τον σε ενέργειες
που έχουν σαν αποτέλεσμα την αφύπνιση της λειτουργίας
Θείων Νόμων. Ενεργώντας στα ανώτερα επίπεδα του αν-
θρώπου, οι Νόμοι αυτοί αφυπνίζουν Θείες Δυνάμεις ενυ-
πάρχουσες από την Εκπόρευση στον άνθρωπο και προο-
ρισμένες να τον οδηγήσουν στην Επιστροφή.
Ο Δρόμος της Επιστροφής άρχισε: 1) Η Αγάπη κατα-
λύει το «εγώ». Γίνεται Συμπαντική και ανοίγει το δρόμο για
τη Γνώση. 2) Η Γνώση οδηγεί το Πνεύμα στην τελετουργία
Ενεργειών, που θέτουν σε λειτουργία Νόμους Τελείωσης.
3) Οι Νόμοι αφυπνίζουν κάθε ενυπάρχουσα δυνατότητα
εξελίξεως μέσα στον άνθρωπο. Και ο Άνθρωπος φτάνει...
Αγγίζοντας το όραμα της Ύπαρξής του, φτάνει.
Οι χιλιετηρίδες, που περάσανε, χαθήκανε και η Στιγμή
της Πρώτης Εκπόρευσης τον έφερε ξανά στο ίδιο το ση-
μείο της ταυτότητας με τον Θεό. Της καταξίωσης των κό-
πων του. Της Ένωσης.
Η Αρμονία συντελέστηκε! Οι κραδασμοί συντονίστη-
καν! Και μεταλλάχθηκε η ύλη σε Φως!

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΟΜΑΔΙΚΗ

– ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ
Η Αγάπη του Θεού και Πατρός εκδηλώνεται με την έν-

ταξη σε Νόμο του εσωτερικού Λόγου του Ανθρώπου. Η
Νομοτέλεια που διέπει τα πάντα, η Παγκόσμια Αρμονία,
οι υψηλής συχνότητας διακυμάνσεις, λειτουργούν σαν κα-
θοριστικοί παράγοντες εξέλιξης. Σ’ αυτούς τους Νόμους
της Εξέλιξης, η Αγάπη του Θεού εντάσσει τα άτομα.
Οι διαμορφωμένες οντότητες, μετά τα Χαρίσματα της
εν σπέρματι Δυνάμεως του Θείου Λόγου, αλλά και της
Ελεύθερης Βούλησης, έγιναν υπεύθυνοι για τις πράξεις
τους. Αργότερα, με την επιλογή της πλασματικά δευτέ-
ρας οδού, της άλλης και όχι της οδού της Αλήθειας, έγιναν
υπαίτιοι της Πτώσης τους. Η Πτώση αυτή, αυτόματα, τους
διαχώριζε από τη Θεία Νομοτέλεια. Δηλαδή, έπαψαν να
υπάγονται στους Νόμους Τελείωσης των Θείων Οντο-
τήτων.
Η εξέλιξή τους ήταν πια καθαρά γήινη. Από εξέλιξη σε
ύψος κατέληξε σε εξέλιξη σε πλάτος. Η ευρύτητα του Νου
τους κατέληξε σε συσσώρευση διανοιακών γνώσεων και
η τάση τους για την αιωνιότητα σε απλή διαιώνιση του

36
είδους. Οι αξίες που διέπουν τα όντα εξέλιπαν. Οι στό-

χοι που το Πνεύμα οριοθετεί ξεχάστηκαν και η Θεία Αλή-
θεια χάθηκε, σκεπασμένη από το πλήθος των εικονικών
αληθειών. Η Αρμονία διαταράχθηκε και οι παλμοί απο-
συγχρονίσθηκαν. Ο άνθρωπος εξέπεσε από τα επίπεδα
της Θείας Αρμονίας και παγιδεύθηκε μέσα στο χώρο και
το χρόνο, που αυτός εδημιούργησε. Η μοίρα του, λοιπόν:
να παραδέρνει στην ασημαντότητα των γνώσεων και των
σκοπών.
Όμως η Θεία Χάρη ελειτούργησε, και η «Αγάπη του
Θεού και Πατρός» έστειλε Χάρη: Τον Υιόν Του, για να αντι-
στρέψει τη φορά της πορείας του ανθρώπου. Με τη Θυσία
Του, ο άνθρωπος αποδεσμεύτηκε από τους Νόμους, που
λειτουργούσαν εναντίον του εξαιτίας λανθασμένων του
επιλογών, και του δόθηκε η δυνατότητα να ενταχθεί ξανά
στη Θεία Νομοτέλεια, στους Νόμους της Τελείωσης των
Όντων, με απώτερο και τελικό σκοπό του να επιτύχει την
επανένταξή του στη Θεία Αρμονία.
Όμως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ανεβάσει το
ύψος των δικών του δονήσεων. Ο τρόπος επίτευξης της
εις ύψος εξέλιξης είναι η στροφή του προς την Υπερβα-
τική Αλήθεια, που υπάρχει μέσα του. Η στροφή της προ-
σοχής του από τα έξω προς τα έσω γίνεται με την απο-
κοπή του νου από καθετί το εξωτερικό. Όλα ξεκινούν από
τη σκέψη. Όταν αυτή αποσυρθεί από τις επιφανειακές αλ-
ληλουχίες σχέσεων και στραφεί στην εσωτερική δομή των
Αξιών, όταν το σημείο της αναφοράς της πάψει να είναι η
προσπάθεια της εις πλάτος εξέλιξης, όταν η επιθυμία της
εξέλιξης εις ύψος τον καίει, τότε... Τότε ο δρόμος της Επι-
στροφής έχει αρχίσει.
Σποραδικές στην αρχή, οι ατομικές αυτές προσπάθειες
θα δημιουργήσουν ένα υπόβαθρο δεκτικότητας Αξιών και
Υψηλών συλλογισμών. Αργότερα οι κατά καιρούς μεμονω-
μένες προσπάθειες θα δεθούν εσωτερικά με πλέγμα δο-

37
μικά λειτουργικό. Η Αλήθεια θα έχει αποκτήσει διακλαδώ-

σεις σε χώρο και σε χρόνο. Και τότε η Αλήθεια θα φανεί. Η
μία έκφραση Αλήθειας θα τεκμηριώσει την άλλη. Η μία έκ-
φραση της Γνώσης θα επιβεβαιώσει την άλλη. Και το Ρεύ-
μα της Αλήθειας θ’ αρχίσει να ρέει από Πνεύμα σε Πνεύ-
μα. Από Ύπαρξη σε Ύπαρξη.
Θα φανεί η δομή των πραγμάτων. Θα λάμψει η αλλη-
λουχία των κρυφών νοημάτων. Και θα φανούν οι πρώτες
Ακτίνες Φωτός. Αφυπνισμένα από τις Ακτίνες Πνεύματα
θα αποκαλύψουν νέες φωτεινές πλευρές, πυκνώνοντας το
πλέγμα της Αλήθειας και καθιστώντας το, έτσι, πιο έντονα
ορατό, ακόμα και από Πνεύματα λιγότερο φωτισμένα. Ακό-
μα και μέσα στην έντονα διανοιακή τους υπόσταση, τα
Πνεύματα αυτά δεν θα μπορέσουν να παραβλέψουν τη
σχεδόν οφθαλμοφανή πια Αλήθεια και θα πάρουν ενεργό
μέρος στο πλάι των φανατικών υποστηρικτών της.
Το πλέγμα ισχυροποιείται και η αφύπνιση Πνευμάτων
συνεχίζεται. Οι κρίκοι παίρνουν τη σωστή τους θέση στην
αλυσίδα της εξέλιξης των Όντων. Και το ανέβασμα του
επιπέδου πλησιάζει στην επίτευξη Αρμονίας, ενός σχετι-
κού ύψους. Αυτό το ύψος, των εις Αρμονίαν ευρισκομένων
όντων, θα εκλεπτύνεται και θ’ ανεβαίνει συνεχώς, ώσπου
στην οριακή του θέση θα φτάσει να ταυτισθεί με τη Θεία
Αρμονία των Τετελειωμένων Όντων.
Σ’ αυτό το στάδιο, οι περιπτώσεις δυσαρμονίας είναι
πια μεμονωμένες και αυτή τους η δυσαρμονία τούς φέρνει
πια, αυτόματα, έξω από το σύνολο, και το επίπεδο που το
ορίζει. Οι Νόμοι Τελείωσης έχουν πια εντονοποιηθεί. Οι πι-
θανότητες υποβάθμισης λιγόστεψαν. Το σύνολο, μετά την
ανοδική του εξέλιξη, ορίζει αυτό το επίπεδο που βρίσκεται.
Οι μεμονωμένες περιπτώσεις, αυτόματα, διαχωρίζονται
και η κάθαρση συνεχίζεται παράλληλα με την εις ύψος συ-
νολική εξέλιξη. Οι επανακτημένες πια Θείες Δυνάμεις ομα-
δοποιούνται και ενεργούν σαν Μία.

38
Οι ενωμένες Θείες Δυνάμεις αποκτούν τεράστιες δυ-

νατότητες. Ομαδοποιημένη, δηλαδή, δύναμη δέκα ατό-
μων δεν έχει την ένταση του αθροίσματος των δέκα με-
μονωμένων δυνάμεων, αλλά έχει μια ένταση πολλαπλάσια
αυτής. Ο συντελεστής δε αυξήσεως αυτής είναι εξάρτηση
του ύψους του επιπέδου, που το σύνολο έχει επιτύχει. Δέ-
κα, δηλαδή, συντονισμένα άτομα, τα οποία ευρίσκονται
σε ένα επίπεδο Α, έχουν ασφαλώς πολύ μικρότερα αποτε-
λέσματα από πέντε συντονισμένα άτομα, τα οποία υπάρ-
χουν σε ένα υψηλότερο επίπεδο Β. Όμως, σε όσο χαμη-
λό επίπεδο κι αν ευρίσκονται οι συντονισμένες δυνάμεις,
είναι λειτουργικές.
Όσο πιο πολλά άτομα συντονισθούν, τόσο πιο έντο-
να αποτελέσματα φέρνουν. Τώρα για να βοηθήσουν αυτές
οι ενέργειες στην εις ύψος εξέλιξη, πρέπει: α) Σαν πρώ-
τη και απαραίτητη προϋπόθεση, να καθαρίσουν το Πνεύ-
μα τους και από τα πιο ελάχιστα υπολείμματα αρνητικής
σκέψης. β) Να ηρεμήσουν, κατεβάζοντας τις διακυμάνσεις
τους στο ελάχιστο. (Στις οριακές θέσεις του αυτό φτάνει
στο να μειώσει στο ελάχιστο το ρυθμό της αναπνοής, με-
γαλώνοντας τις διακοπές της.) Και γ) να προσπαθήσουν
να κατευθύνουν τη σκέψη τους, αποσύροντάς την από το
εξωτερικό περιβάλλον, σε μια Ιδέα όσο γίνεται πιο Υψηλή.
Φωτεινό παράδειγμα συγκεντρώσεως μίας ομάδας Αν-
θρώπων, που πληρούν τις προϋποθέσεις α) και β), σε μια
Ιδέα όσο γίνεται πιο Υψηλή, είναι η Ομαδική Προσευχή. Η
προσευχή, αποσπώντας την προσοχή από τον γύρω χώ-
ρο, την κατευθύνει εσωτερικά και υψηλά, βρίσκοντας το ση-
μείο επικοινωνίας του Πυρήνα του Ανθρώπου με το Θείο.
Αυτό και μόνο τού δημιουργεί ανέβασμα. Πολύ δε περισ-
σότερο, όταν τα Πνεύματα που συμμετέχουν είναι αγαθά
και σε υψηλό σημείο εξέλιξης: τότε η συμφωνία επιτυγχά-
νεται σε πολύ πιο υψηλά επίπεδα και οι ψυχές τους εναρ-
μονίζονται σε πολύ πιο υψηλές δονήσεις.

39
Αυτό λειτουργεί διττά: 1) Με αποτελέσματα στην εξέλι-

ξη των προσευχόμενων Πνευμάτων. Και 2) με την επιτυχία
του σκοπού της δεήσεως. Δηλαδή, και τα μεμονωμένα άτο-
μα ωφελούνται, γιατί πλησιάζοντας το Φως εξελίσσονται
εις ύψος, και η συγκέντρωση όλων σε προσευχή για έναν
συγκεκριμένο αγαθό σκοπό – και μόνο μ’ αυτή την προ-
ϋπόθεση ασχολούμεθα – διοχετεύει τις ανεβασμένες πια
ομαδοποιημένες και δυναμωμένες Θείες Δυνάμεις σε μια
συγκεκριμένη κατεύθυνση, στην επιτυχία ενός αγαθού
σκοπού.
Ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση, που το δυναμικό
των ατόμων δεν είναι αρκετό για να επιτύχει ουσιαστικά
αποτελέσματα, και μόνη η προσπάθεια συγκεντρώσεως
σε κάτι αγαθό αρκεί για το Πνευματικό ανέβασμα αυτών
που συμμετέχουν στην προσευχή. Σ’ αυτόν το Νόμο, λοι-
πόν, της Εξέλιξης, χαριστικά, η Θεία Χάρις επέτρεψε να
ενταχθεί και πάλι ο άνθρωπος. Η Θεία Νομοτέλεια λει-
τουργεί υπέρ αυτού, όταν ο άνθρωπος εντάσσεται στους
Νόμους της Εξέλιξης.
Η επίγνωση της Χάριτος αυτής φέρνει αυτόματα, από
τα βάθη της ψυχής, εκφράσεις Ευχαριστίας στον Θεό, για
τη Χαριστική Ευκαιρία που δόθηκε στον Άνθρωπο, παρ’
όλες του τις αντίθετες προς το Θείο Ενέργειες, να επω-
φεληθεί της λειτουργίας των Θείων Νόμων.
Αυτές, λοιπόν, οι εκφράσεις Ευχαριστίας δεν είναι πια
απλή συγκέντρωση σ’ έναν αγαθό σκοπό, αλλά αναφορά
στον ίδιο τον Θεό. Και αν τα αποτελέσματα της «συγκέν-
τρωσης σε έναν αγαθό σκοπό», όπως πιο πάνω αναφέρ-
θηκε, έχουν τόσο θετικά αποτελέσματα για την αύξηση
της Θείας Σπίθας του Ανθρώπου, τότε διανοηθείτε τι απο-
τελέσματα θα έχει η αναφορά και η Ευχαριστία απευθείας
στον Θεό.
Οι δονήσεις ανεβαίνουν κάθετα και η εξέλιξη σε ύψος
εντονοποιείται. Όχι πως έχει όμως καμιά αξία να χρησι-

40
μοποιεί κανείς την προσευχή και την Ευχαριστία στον Θεό

σαν μέσον για να επιτύχει την άνοδο. Αυτή και μόνο η
πραγματική και πηγαία αναγνώριση των Θείων Προσφο-
ρών είναι εκείνη, που αγκαλιάζοντας το Πνεύμα το ανεβά-
ζει ως τα όρια του Θείου.
Αλίμονο αν η Θεία Ευχαριστία υπέκειτο στο νόμο του
«δίνω για να δώσεις». Μόνο πηγαίες, καθαρές και βαθιά
συνειδητοποιημένες εκφράσεις σε σκέψη, σε λόγο και σε
έργα, εντάσσουν τον άνθρωπο στον Θείο Νόμο της Χάρι-
τος. Οι κούφιες εκφράσεις και οι υστερόβουλες σκέψεις,
μόνο αντίθετα αποτελέσματα φέρνουν.
Η Ειλικρίνεια πρώτα του ίδιου του ανθρώπου απέ-
ναντι στον Εαυτό του και στις σκέψεις του είναι αυτή που
θα τον φέρει πρώτα κοντά στη δικιά του Αιώνια Σπίθα,
και αυτή θα τον οδηγήσει στην Πηγή της Εκπόρευσής της:
το Θείο.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ – Η ΓΝΩΣΗ – Ο ΛΟΓΟΣ

ΩΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ
Α λήθεια είναι η Μία, μοναδική, Θεία Γνώση. Η Γνώση,

που διαμέσου των Αιώνων, διέγραψε τον ομφάλιο λώ-
ρο διασυνδέσεως του Θεού με τον άνθρωπο. Η Αλήθεια,
Γνώση, είναι και ο μίτος που θα τον οδηγήσει στην Επι-
στροφή του σ’ Εκείνον.
«Αμήν Αμήν λέγω υμίν...». Αμήν σημαίνει Αλήθεια.
Είναι το επισφράγισμα του Λόγου. Είναι εδώ σαν να λέει:
Ναι! Είναι Λόγος. Αλήθεια. Ο Λόγος, λοιπόν, είναι η Αλή-
θεια, η Γνώση, ο χαμένος λώρος για την Επιστροφή, το
νήμα. Η Αλήθεια, η Γνώση και ο Λόγος είναι ταυτόσημα.
Είναι εκφράσεις του ίδιου του μέσου της Επιστροφής.
Η Αναζήτηση αυτών είναι το αντικείμενο όλων των κα-
τά καιρούς φιλοσοφικών κινημάτων, από την αρχαιότητα
έως σήμερα, σε όλους τους λαούς, προηγμένους και μη.
Απλώς στους προηγμένους έχει πάρει πια αυτή τη συγκε-
κριμένη μορφή, ενώ στους άλλους υπολανθάνει αόριστα,
λόγω ακριβώς της μη εξελίξεώς τους. Η αναζήτηση της
Υπερβατικής Αλήθειας, λοιπόν, είναι η συνισταμένη των
αναζητήσεων όλων των φιλοσοφικών δογμάτων, καθώς
και του εσωτερισμού των Θρησκειών.

42
Οι Θρησκείες, κρατώντας τυπικά και παραδόσεις,

ωθούν την Αλήθεια να λειτουργήσει. Δηλαδή, με τα τυπι-
κά της παράδοσης, υπάγουν τις ενέργειές τους σε Νόμους
και έτσι αυτόματα, ανεξάρτητα της προσωπικής τών λει-
τουργών εξέλιξης, έχουν υπερβατικά αποτελέσματα. Με-
ταφέρεται έτσι η φωτεινή δάδα από άνθρωπο σε άνθρω-
πο, του δίνεται, δηλαδή, η δυνατότης να εξελιχθεί και να
τελειωθεί.
Ο άνθρωπος όμως – όλοι οι άνθρωποι – πρέπει να
φτάσει στο σημείο όπου οι αφυπνισμένες μέσα του Δυ-
νάμεις θα έλξουν αυτόματα την Αλήθεια, αφού η δομή της
σκέψης του πρώτα και ύστερα των απορροιών της σκέ-
ψης του τον έχουν ήδη εντάξει στους προ Αιώνων υπάρ-
χοντας Θείους Νόμους.
Σαν απαραίτητη προϋπόθεση, λοιπόν, έχουμε τη δια-
φοροποίηση της δομής της σκέψης του, σε τρόπο που να
τον εντάσσει στους Θείους Νόμους. Τι άλλο, λοιπόν, πρέ-
πει να γίνει η σκέψη του παρά όμοια με το Θείο Θέλημα;
Πώς αλλιώς θα δώσει στον άνθρωπο την ευκαιρία να εν-
ταχθεί στους Θείους Νόμους, παρά μόνο μέσω της Θείας
Βούλησης; Η σκέψη, λοιπόν, του ανθρώπου να ευθυγραμ-
μισθεί με τη Θεία Βούληση. Δηλαδή, να ξεχάσει τον αντί-
θετό του παράγοντα: την απόρροια της Πτώσης, την αν-
θρώπινη Βούληση. Όχι για να γίνει ανδρείκελο, αλλά για
να γίνει Θεός.
Το παραμέρισμα της ανθρώπινης βούλησης δεν είναι
σημείο αδυναμίας. Αντίθετα, είναι απόδειξη Δύναμης. Είναι
πολύ πιο εύκολο γι’ αυτόν να συνεχίζει με την κεκτημένη
του ταχύτητα τον εύκολο δρόμο της ύλης. Το παραμέρισμα
όμως των υλικών αγαθών και η ιεράρχηση των Αξιών του
σύμφωνα με τις Θείες Αξίες είναι το προσωπικό επίτευγμα
του Ανθρώπου. Είναι η γέννηση του Ανθρώπου μέσα από
τον άνθρωπο. Είναι η γέννηση του Θεού μέσα από τον
Άνθρωπο. Είναι η αρχή της Επιστροφής.

43
Ο Λόγος, ξυπνώντας μέσα στον άνθρωπο, τον μετα-

τρέπει σε κρουνό Αλήθειας. Η Αλήθεια, γνωρίζοντας το
Θείο, δονεί εκείνες τις χορδές των ήχων, που θέτουν σε
λειτουργία τους Νόμους της Τελείωσης. Έχει ήδη γίνει ο
μισός δρόμος της Επιστροφής. Οι Νόμοι Τελείωσης εντο-
νοποιούν τις ενυπάρχουσες τάσεις εξέλιξης του ανθρώ-
που βοηθώντας τον ν’ ανέβει.
Χρησιμοποιώντας ο άνθρωπος τους Νόμους εξελίσσε-
ται ραγδαία, καθοδηγούμενος απόλυτα πια και έλκοντας
συνεχώς μεγαλύτερες ποσότητες Χάριτος, μεγαλύτερες
ποσότητες Φωτός. Ως λίγο πριν από το οριακό του σημείο
εξέλιξης. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Ο άνθρωπος είναι
εκείνος που πρέπει να κάνει το τελευταίο βήμα, το οποίο
θα τον καταξιώσει. Η Θεία Χάρη αποτραβιέται, αφήνοντάς
τον να έχει την απόλυτη ευθύνη του τελευταίου βήματος,
ώστε να απολαύσει αντάξια τον θρίαμβό του. Οι ως τώ-
ρα ενυπάρχουσες αντίθετες δυνάμεις μέσα του φουντώ-
νουν. Ο αγώνας είναι σκληρός και ο άνθρωπος πρέπει να
μείνει αβοήθητος για να αναδειχθεί αντάξια. Τα τελευταία
του απομεινάρια ύλης πρέπει να καούν. Οι τελευταίοι του
κόκκοι ατομικότητας πρέπει, μετουσιωμένοι σε Αγάπη, να
προσφερθούν Θυσία στο συνολικό ανέβασμα.
Και τότε ο Κύκλος κλείνει. Αυτό το άδειασμα από την
ατομικότητα τον φέρνει να απλώσει στην Απεραντοσύ-
νη του Ενός. Να γεμίσει τα Σύμπαντα και να χαθεί. Να
χαθεί γεμίζοντας τα πάντα και καλύπτοντας τα πάντα.
Να ΖΗΣΕΙ.

ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΤ’ ΑΞΙΑΝ
Η επιλογή της Αξίας σύμφωνα με την εσωτερική δια-

χρονική ιεράρχηση είναι ενδεικτική του Πνευματικού ύψους
του ατόμου τη στιγμή της επιλογής. Επομένως κάθε στιγ-
μή επιλογής ενός δρόμου, είναι και ένα πρόσθετο στοι-
χείο, που συντελεί στη δόμηση της εικόνας, που εν μέρει
εξωτερικεύει τα έσω.
Τα «άνω» απεικονίζονται στα «κάτω». Τα κάθε «άνω»
εκάστου ανθρώπου διατηρούν ενδεικτικές σχέσεις με τα
«κάτω» του ίδιου ανθρώπου σε όλες τις στιγμές της εν
ζωή εκδήλωσής του. Η πορεία του μέσα στην ύλη, αν τη
δει κανείς σαν σύνολο, έχει πορεία κυκλική. Η απομά-
κρυνσή του από τις Θείες Αξίες, βήμα με το βήμα, επι-
λογή με την επιλογή, τον φέρνει σε πρώτη φάση όλο και
μακρύτερα από την Ουράνια Ιεράρχηση.
Όμως ο βασικός σκοπός, ο σκελετός του Σκοπού, είναι
η διατήρηση της σταθερής απόστασης από το Κέντρο του
κύκλου. Η αρχική, λοιπόν, ακτίνα διαγράφει αρχικά κατιού-
σα πορεία, μέχρι να διαγραφεί η πρώτη διάμετρος. Μέχρι,
δηλαδή, να διαγραφεί η ευθεία η οποία ενώνει το άνω ση-
μείο (το Άμορφο Θείο), το Κέντρο (το Θείο σε εκδήλωση),

45
και το κάτω (την ύλη, δηλαδή, στη μεγαλύτερή της πυκνό-

τητα).
Άµορφο Θείο - ΠΑΤΕΡΑΣ
Εκδηλωµένο Φως - ΥΙΟΣ
ΥΛΗ - Υλικός Άνθρωπος
Ακριβώς τότε αρχίζει η ανοδική πορεία. Η ανοδική τά-

ση ξεκινάει από το σημείο το εκ διαμέτρου μεν αντίθετο με
το Φως, που όμως είναι η επέκταση της ευθείας, η οποία
ενώνει το Φως με το Κέντρο (τον εκδηλωμένο, δηλαδή,
Θεό).
Αυτή ακριβώς η τελευταία ιδιότητα του κατώτερου ση-
μείου είναι εκείνη που του παρέχει τη δυνατότητα να επα-
νέλθει. Με αυτό, λοιπόν, το προζύμι σαν κινητήρια δύναμη
αρχίζει η ανοδική πορεία, που δομείται με τις σωστές κα-
τά καιρούς επιλογές, σύμφωνα με τη Θεία Ιεράρχηση των
Αξιών.
Η επιλογή, λοιπόν, σύμφωνα με τα Θεία και όχι τα αν-
θρώπινα κριτήρια (και εδώ με τον όρο «ανθρώπινα» εν-
νοούμε το υλικό «εγώ» του ανθρώπου, σε αντιδιαστολή
με το Θείο), είναι εκείνη που θα τον φέρει να κατακτήσει
βήμα με το βήμα, επιλογή με την επιλογή, τα σημεία της
πορείας, που ανοδικά θα τον φέρουν πίσω στο Φως.
Σ’ αυτό το κομμάτι της πορείας διαφαίνεται σαφής ο
διαχωρισμός ανάμεσα στο ανθρώπινο «συναίσθημα» και

46
στη Θεία Αγάπη. Το συναίσθημα είναι δεμένο άρρηκτα

με το χώρο και το χρόνο. Τις υλικές, δηλαδή, εκδηλώσεις
των όντων και τις συνδέσεις, που εκείνη τη στιγμή, σ’ αυ-
τή τους την υλική εκδήλωση έχουν δημιουργήσει με το πε-
ριβάλλον.
Αντίθετα η Θεία Αγάπη είναι εκείνη, που ξεκινώντας
από το Πνευματικό ύψος των όντων, ενδυναμώνεται με τις
Πνευματικές υψηλές ενώσεις και διαχέεται στο Άχωρο και
Άχρονο, που βέβαια περιλαμβάνει και το σύγχρονο, ανε-
ξάρτητα πια από υλικές διακρίσεις, θετικές ή αρνητικές.
Η εκδήλωση αυτού του είδους της Αγάπης είναι ακρι-
βώς η δύναμη μετατροπής των κριτηρίων από υλικά σε
Πνευματικά. Από γήινα σε Ουράνια. Από ανθρώπινα σε
Θεία.
Η νέα μορφή του αγώνα του Ανθρώπου είναι το ξύ-
πνημα αυτής της ειδοποιού διαφοράς σε όσο το δυνατόν
περισσότερες επιμέρους μονάδες, με σκοπό οι επιμέρους
αυτές μονάδες να ενοποιηθούν. Η ισχύς του ενοποιημέ-
νου αυτού σχήματος θα είναι πια απείρως μεγαλύτερη του
αθροίσματος των επιμέρους πνευματικών ικανοτήτων.
Οι πνευματικές απόρροιες του συνόλου, έχοντας εν-
τονότατη ικανότητα ενέργειας, θα φέρουν την αφύπνιση
ακόμα περισσότερων επιμέρους (σ’ αυτή τη χρονική στιγ-
μή) μονάδων, οι οποίες, ενοποιούμενες πάλι, δημιουργούν
έναν πυρήνα με μία μόνο φορά: την Ανοδική. Αυτή η έντο-
νη αφύπνιση αποκλείει πια την πιθανότητα οπισθοχώρη-
σης. Μοιραία θα ανέβουν. Ακόμα κι αν τέως μεμονωμένα
κομμάτια του συνόλου λυγίσουν, οι άρρηκτοι πνευματικοί
δεσμοί (απόλυτα συγκοινωνούντα δοχεία) θα μηδενίσουν
την ελάχιστη παρέκκλιση, επαναφέροντας την αρμονική
παλμική γαλήνη.
Σ’ αυτήν όμως την κατάσταση οι Θείες Επιλογές είναι
πια γεγονός. Η Ανώτερη διαχρονική Ιεράρχηση εξαφα-
νίζει τις στιγμιαίες επιλογές, τις εξαρτώμενες από χωρι-

47
κές και χρονικές συνδέσεις. Και αυτή η ανακύκλωση μέ-

σα στις Θείες πια Αξίες φέρνουν το Πνεύμα διά διαρκών
ανελίξεων στο συμπλήρωμα και κλείσιμο της κυκλικής του
πορείας. Όταν δεν θα υπάρχει κανένα πια Πνεύμα ανέν-
ταχτο στους Θείους Νόμους και έξω από τις Θείες Αρχές.
Τότε που στην Απόλυτη ένταξή του θα είναι τα Πάντα.

Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Η πορεία μας για την επιστροφή στη Μία Αλήθεια -

Ουσία, την Πηγή των Όντων, μας εφοδιάζει διαδοχικά
με διάφορες μορφές συνειδητοποιήσεων. Η Γνώση με την
οποία εφοδιαζόμαστε εκπροσωπεί την Αλήθεια. Δεν είναι
η ίδια η Αλήθεια, αλλά μόνον «όψεις» της από διάφορες
οπτικές γωνίες. Καθώς η Ψυχή καλλιεργείται συλλέγοντας
Αλήθεια, συντονίζεται όλο και περισσότερο με τον Λόγο
- Δημιουργό, τον Λόγο που εκδηλώνει την Αλήθεια - Ου-
σία, ενεργοποιώντας τμήματά της, όψεις της, ώστε να ζή-
σουν μέσα στα όντα. Γνωρίζοντας, λοιπόν, τα όντα, γνω-
ρίζουμε σταδιακά τις όψεις της Μίας Αλήθειας, της Μίας
Ουσίας της Ύπαρξης.
Κάθε τμήμα - όψη της Αλήθειας που συνειδητοποιού-
με, έλκει τα υπόλοιπα μέρη της Μονάδας - Αλήθειας. Έτσι,
καθώς η Ψυχή εξελίσσεται, έλκει όλο και περισσότερα
στοιχεία - συνειδητοποιήσεις - μέρη της Ενιαίας Αλήθειας,
της Ενιαίας - Αδιάσπαστης Ουσίας, της Ύπαρξης του Παν-
τός. Έλκει και πλησιάζει όλο και περισσότερο τη Μονάδα

49
Λόγο - Χριστό, που περιέχει Αδιαχώριστα εντός Του όλα

τα όντα που εδημιούργησε, ώστε να εκδηλωθούν με διά-
φορες μορφές.
Η ενότητά μας είναι μια πραγματικότητα, έξω από το
Χρόνο και το Χώρο, μέσα στην Τελειότητα Της Ύπαρξης
Λόγος - Χριστός. Το Πνεύμα μας ζει εντός Του, Αναλ-
λοίωτο. Είναι ο μη εκπεσών Άνθρωπος - Λόγος. Δεν τον
είλκυσαν οι συγκινήσεις της ύπαρξης μέσα στο Χώρο και
στο Χρόνο και πολύ περισσότερο οι απολαύσεις των αι-
σθήσεων στον Φυσικό Κόσμο. Δεν ακολούθησε την Ψυχή
στην κάθοδό της για την απόκτηση εμπειριών.
Έτσι έχει πάντα επαφή μαζί της, μόνο που εκείνη δεν
το συνειδητοποιεί. Την ωθεί πάντα στέλνοντας μέσα από
τις «ακτίνες» επαφής τους Ενέργεια - Φως του Πατέρα,
μετουσιωμένο στις δονήσεις που η Ψυχή μπορεί να δεχθεί
και να χρησιμοποιήσει για την εξέλιξή της, για τη συλλογή
των εμπειριών, για τη σύνθεση της Μονάδας της Αλήθειας
- Ουσίας μέσω της Γνώσης των διαχωρισμένων τμημά-
των της, των όντων που έχασαν την αίσθηση της ενότη-
τάς τους.
Η Ψυχή ντύθηκε με βαριά καλύμματα, καθώς ασχο-
λήθηκε - γοητεύθηκε από μορφές νοητικές, φυσικές και
υλικές στους αντίστοιχους κόσμους. Οι κόσμοι αυτοί, της
εμπειρίας, δημιουργήθηκαν από Τον Θεό Πατέρα, διά των
δονήσεων του Λόγου, «και είπεν ο Θεός...», με την ενέρ-
γεια του Αγίου Πνεύματος, «και εγένετο...» (Γένεση 1-4).
Στην πορεία της αυτή ωθείται από το Πνεύμα, ώστε με
το Φως του να αντιλαμβάνεται την αλήθεια που κρύβεται
πίσω από κάθε «μορφή». Τα καλύμματά της την εμποδί-
ζουν να συνειδητοποιήσει την επαφή και τροφοδότησή
της από το Πνεύμα.
Το σύνολο όμως των εμπειριών της αυξάνεται, και
ανάλογα με την ικανότητά της να δέχεται τις πνευματικές
ωθήσεις, αυξάνεται και η Αλήθεια που συνειδητοποιεί. Αυ-

50
τό πραγματοποιεί εντός της κάθαρση - πνευματοποίηση -

ανύψωση προς την Πηγή από όπου εξήλθε. Η Ψυχή είναι
στοιχεία του Πνεύματος που διαφοροποιήθηκαν. Ο Ενερ-
γοποιητής - Πνεύμα ενήργησε στον Εαυτό Του και διαφο-
ροποίησε «στοιχεία» Του, καθιστώντας τα δεκτικά. Στοι-
χεία ικανά να δέχονται εμπειρίες και να τις καταχωρούν
εξελισσόμενα. Έτσι, λοιπόν, το Πνεύμα εκδηλώθηκε σαν
Ψυχή και την εφοδίασε με τους κόσμους των εξωτερικών
εμπειριών και με τις απαραίτητες ωθήσεις - ενεργοποιή-
σεις ώστε να εξελιχθεί.
Η Ψυχή - δέκτης, λοιπόν, δέχεται εσωτερικά Ενέργεια
- Φως και εξωτερικά εμπειρίες που έχουν και τα δύο Πηγή
τους το Πνεύμα. Έτσι εκδηλώνει τη βασική της λειτουργία:
τα δέχεται, τα αφομοιώνει και εξελίσσεται συνθέτοντας τα
μέρη, για να καταλήξει στο Όλο, απ’ όπου προήλθαν τα
Πάντα και αυτή η ίδια.
Το Πνεύμα έλκεται από τη δυνατότητά της να δεχθεί
και της δημιουργεί κόσμους εμπειριών, έλκεται από τον
σταδιακό καθαρισμό της και την τροφοδοτεί με περισσό-
τερο Φως, έλκεται από την ολοκλήρωσή της και την εν-
σωματώνει μαζί με το σύνολο των εμπειριών της, που δεν
είναι άλλο από την Απόλυτη Αλήθεια, την Πνευματική Ου-
σία, Πηγή των Όντων.
Ενώνονται για να σχηματίσουν το Απόλυτο Ζεύγος -
Μονάδα, το Τέλειο Ενεργητικό και Τελειοποιημένο Παθη-
τικό - δεκτικό Ον. Είναι τα δύο στοιχεία - όντα - λειτουργίες
που δεν υπάρχουν το ένα χωρίς το άλλο, που όσο κι αν
απομακρυνθούν, λειτουργούν ενοποιημένα - συμπληρω-
ματικά.
Είναι τα δύο στοιχεία - λειτουργίες που εκδηλώνουν
την Άπειρη Ενεργητικότητα - Δεκτικότητα Του Θεού Πα-
τέρα, Του Αδιαφοροποίητου Όντος, που περνά Αναλλοίω-
τος μέσα στη Δημιουργία, εκφράζοντας - εκδηλώνοντας
τις Άπειρες Ιδιότητές Του, διατηρώντας την Ισορροπία, τον

51
Πυρήνα της κάθε Ιδιότητάς Του και της κάθε Εκδήλωσής

Του.
Είναι ο Πατέρας Άπειρη Μονάδα που ανακυκλώνει τα
αντίθετα και συμπληρωματικά σε Μία Αέναη Ροή Ισορ-
ροπίας.
Η προσευχή της Ψυχής στην Αλήθεια, που η Γνώση
εκπροσωπεί και ο Λόγος εκδηλώνει, φέρνει το Πνεύμα στην
Παγκόσμια Γαλήνη. Το Πνεύμα Ενεργεί και η Ψυχή Έλκει.
Η παθητικότητα της Ψυχής έγκειται στο ότι δέχεται το
Φως. Σαν δέκτης θεωρείται παθητικός. Όμως για να φτά-
σει στην κατάσταση να μπορεί να έλξει Φως, χρειάζεται
σειρά ενεργειών υψηλού επιπέδου. Προϋποτίθεται Ενέρ-
γεια στον Πνευματικό Χώρο. Αυτή την Ενέργεια παρέχει
το Πνεύμα.
Ο Αρχέτυπος αυτός Πυρήνας Ζωής έχει από τη φύ-
ση του ικανότητες Ενέργειας. Όμως πυροδοτείται από το
Φως για να ενεργήσει. Η συνεργασία, λοιπόν, έλξεως Φω-
τός και Ενέργειας στον Πνευματικό Χώρο είναι αυτή που
δημιουργεί τις ανελίξεις του ατόμου προς Τελείωσιν.
Δηλαδή: Ο συνδυασμός της ελκτικής του Φωτός δυνά-
μεως της Ψυχής, με την ενεργοποίηση των Κέντρων, σαν
λειτουργιών της Ενέργειας του Πνεύματος, είναι εκείνος
που ανακυκλώνει τις δυνάμεις του Φωτός οδηγώντας το
ον στην Τελείωση.
Η επίδραση του ενός στοιχείου στο άλλο λειτουργεί
αμφίδρομα, ή μάλλον κυκλικά. Δηλαδή, και η Έλξη Φω-
τός μέσω της Ψυχής πυροδοτεί τις δυνάμεις Ενεργείας
του Πνεύματος, και η Ενέργεια του Πνεύματος έλκει Φως
διευρύνοντας την Ψυχή. Η ενεργητικότητα του Πνεύματος
και η παθητικότητα της Ψυχής, λοιπόν, σε πλήρη αρμονία,
είναι εκείνα που θα φέρουν εις πέρας το Μέγα Έργον της
Ανόδου του Πλήρους Όντος και της ταύτισής του με τον
προ αιώνων υπάρχοντα Θεόν.

ΠΕΡΙ ΘΕΙΩΝ ΝΟΜΩΝ
Η δράση του ανθρώπου στον Φυσικό κόσμο και στον

Κοινωνικό χώρο περιορίζεται από τους νόμους που καθο-
ρίζουν τις περιοχές αυτές, δηλαδή τους Φυσικούς και τους
Κοινωνικούς νόμους. Αν θελήσει να παραβεί τους Φυσι-
κούς νόμους, θα υποστεί φυσικές συνέπειες, στον φυσι-
κό φορέα του, το σώμα. Αν προσπαθήσει να παρακάμψει
τους Κοινωνικούς νόμους, θα υποστεί κοινωνικές συνέ-
πειες, αργά ή γρήγορα, στον κοινωνικό φορέα του, την
προσωπικότητα.
Παρόμοια κάθε πεδίο δράσης διέπεται από τους δι-
κούς του Νόμους. Ο Νόμος καθορίζει τα όρια της «περιο-
χής» εκδήλωσης κάθε φορέα. Είναι άμεση συνέπεια της
δομής του και των προδιαγραμμένων δυνατοτήτων του. Ο
Νόμος προφυλάσσει τον κάθε φορέα - όχημα ώστε να εκ-
δηλώνεται μέσα στα όρια της περιοχής, της οποίας είναι
Ουσία. Δεν του επιτρέπει ν’ αλλάξει περιοχή δραστηριό-
τητας, γιατί θα μετέφερε εκεί ακατάλληλα στοιχεία - δονή-
σεις και θα προκαλούσε δυσαρμονία.
Κάθε φορά που ένας φορέας αγγίζει τα «σύνορά» του,
η απειροελάχιστη δυσαρμονία που έλκει αγγίζοντας μία
άλλη περιοχή, ενεργοποιεί τους Νόμους και υφίσταται τις

53
συνέπειες, ακριβώς στο τμήμα - φορέα μέσω του οποίου

ενήργησε.
Αυτό δείχνει ότι ο κάθε φορέας περιορίζεται όσον αφο-
ρά το χώρο στον οποίο μπορεί να εκδηλωθεί. Οι Νόμοι
όμως περιορίζουν και το χρόνο μέσα στον οποίο μπορεί
να αναπτυχθεί η αντίστοιχη δραστηριότητα. Έτσι εισά-
γονται οι «ρυθμοί» λειτουργίας των φορέων. Το σώμα κου-
ράζεται και έτσι αφήνει χρόνο ώστε να εκδηλωθούν και
άλλοι φορείς. Σταματά να απασχολεί τη συνείδηση, έτσι
ώστε να υπάρχει χρόνος και για την ονειρική διαδικασία
του βαθύτερου νου.
Ο νους κάνει κύκλους, περιορίζοντας τις δυνατότη-
τές του. Σε κάθε κύκλο αλλάζει δονήσεις, αλλάζει επίπεδο.
Δέχεται εμπειρίες από τις αισθήσεις, από το συναισθημα-
τικό σώμα κλπ. Οι ρυθμοί του είναι τέτοιοι, ώστε να μην
εντοπίζεται και να βοηθά να φθάσουν στη συνείδηση για
την αναγκαία επεξεργασία στοιχεία από όλες τις περιοχές
δικαιοδοσίας του.
Ο θάνατος είναι κι αυτός ένας ρυθμός που αποσύρει
την προσωπικότητα και δραστηριοποιεί βαθύτερα πεδία.
Εφοδιάζει τη συνειδητότητα με εμπειρίες της ψυχής, απα-
ραίτητες για την εξέλιξη της οντότητας. Είναι ένας ρυθμός
σαν την εισπνοή και την εκπνοή, πολύ γενικός στη δημι-
ουργία. Σ’ έναν τέτοιο ρυθμό υπάγεται και η Ψυχή, η ατο-
μική και η ενιαία. Υπάρχουν έτσι εποχές που ανακαλείται
– εισπνοή – για να ενωθεί με το πνεύμα, απ’ όπου προ-
ήλθε.
Ο χώρος, λοιπόν, το πεδίο δραστηριότητας δηλαδή,
και οι ρυθμοί διέπονται από Νόμους.
Στο βαθμό που η κάθε οντότητα έχει επαφή με τα σώ-
ματα - φορείς των διαφόρων πεδίων, στον ίδιο βαθμό λει-
τουργεί με επίγνωση των αντίστοιχων Νόμων.
Έτσι ο Θείος Πυρήνας μέσα της, η Θεία Σπίθα, η ακτί-
να της επαφής της οντότητας με το Πνεύμα, της δίνει εσω-

54
τερική δόνηση κατάφασης, όταν μελετά τους Θείους Νό-

μους, τους Νόμους των Ανωτέρων Πεδίων.
Ακόμα και στο Άχωρο και Άχρονο, στην «περιοχή»
Του Θεού Πατέρα, ισχύει Θείος Νόμος. Είναι ο Νόμος της
Αέναης Ροής με Απόλυτη Ισορροπία. Είναι όλοι οι Νόμοι
ενοποιημένοι σε έναν Νόμο. Η Θεία Ουσία - Πατέρας πε-
ριέχει τα πάντα ενωμένα εντός Του και τους Νόμους ενω-
μένους σε έναν Νόμο, την ίδια την Ουσία Της Ύπαρξής
Του, που μέσα απ’ την Αέναη Ροή ανακυκλώνεται τροφο-
δοτώντας τους Κόσμους, που δημιούργησε, με Φως και
διαφοροποιεί Τον Εαυτό Της εκδηλώνοντας μορφές Νό-
μων κατάλληλων για κάθε πεδίο Συνείδησης.
Η σταδιακή πορεία του Ανθρώπου είναι η εφαρμογή
των Νόμων σε κάθε πεδίο μέχρι της πλήρους αφομοίω-
σης εντός του της Θείας Ουσίας που εμπεριέχουν. Είναι η
ενοποίησή του, σε κάθε πεδίο, με τα μέρη - όντα που εκ-
δηλώνουν και αυτά Τη Θεία Ουσία, την Ενιαία Ουσία, Τον
Έναν Νόμο. Είναι η ενοποίηση που γίνεται κατά την εξελι-
κτική του πορεία, κατά τη μελέτη και επίγνωση των Νό-
μων. Οι Θείοι Νόμοι προέρχονται από την Ενιαία Ύπαρ-
ξη και δεν οδηγούν παρά σ’ Αυτήν, μέσω της Ενοποίησης
των όντων.
Οι Θείοι Νόμοι, λοιπόν, δεν είναι παρά το χέρι της Αγά-
πης Του Πατέρα - Νόμου. Είναι το χέρι που μόνο ο Άν-
θρωπος - Αγάπη μπορεί να κρατήσει, για να ανελιχθεί και
να ενωθεί με την Ομοούσια Αγάπη - Πατέρα.
Οι Νόμοι είναι το Πρόσωπο της Αγάπης που έλκει η
ατέλεια για να τελειωθεί. Είναι η Δύναμη με την οποία η
Μονάδα έλκει κάθε τμήμα της, ώστε να οδηγηθεί να ενω-
θεί μαζί της, μετουσιωμένο από την κάθαρση του Εκπαι-
δευτή - Νόμου σε Ομοούσια Μονάδα - Αλήθεια, Μονάδα -
Ουσία, Μονάδα - Αγάπη, Μονάδα - Νόμο.
Έτσι το κάθε ον μέσα από την εφαρμογή, και κατόπιν
την ταύτιση με τους Νόμους, γίνεται Νόμος, γίνεται Ο Νό-

55
μος - Νομοθέτης, Ο Πατέρας - Ισορροπία, Ο Άπειρος και

Αέναα Ανακυκλούμενος Θείος Εαυτός.
Η ερμηνεία των Θείων Νόμων δεν βρίσκεται στη δεον-
τολογία της θεωρίας. Πρόκειται για μία εσωτερική υψηλή
ερμηνεία, που ορίζεται από την ανταπόκριση της Ψυχής
στην Αλήθεια.
Η στιγμή της αναγνώρισης της ορθότητας της πνευ-
ματικής σύλληψης είναι εσωτερική απόρροια. Ορίζεται από
τον χαιρετισμό του Πυρήνα της Αλήθειας, που ο άνθρω-
πος φέρει μέσα του, προς τον Αρχέτυπο Πυρήνα Ζωής
Εκείνου, δηλαδή, της Ουσίας του οποίου απόρροια είναι ο
Άνθρωπος, η υψηλή, δηλαδή, εσωτερική και Θεία πλευρά
του Ανθρώπου.
Η αναγνώριση του Ομοούσιου της Αλήθειας ή Αξίας,
της απόρροιας ή εκδήλωσης, είναι η επίγνωση της Θεότη-
τας του Ανθρώπου. Αυτή η «εν Επιγνώσει Θεότης» ανα-
γνωρίζει τις Θείες Αρχές, τις Θείες Αξίες, τους Θείους Νό-
μους. Αυτή η «εν Επιγνώσει Θεότης» αναγνωρίζει τον
Εαυτό της μέσα στη Θεότητα των Πάντων.
Αναγνωρίζοντας την ύπαρξη Θεότητας στα πάντα,
Ομοούσιος με τη Θεία Αρχή, άρα και με τον Εαυτό του,
ο άνθρωπος απλώνει στην Παγκοσμιότητα του Θείου και
ταυτόχρονα χάνει τη χωριστική του ατομικότητα, που τον
συσπείρωνε στην εκάστοτε μορφική, υλική δηλαδή, εκ-
δήλωσή του.
Η επίγνωση ότι η πραγματική του οντότητα δεν δε-
σμεύεται από τις εκάστοτε μορφικές του εκδηλώσεις, αλ-
λά αντίθετα εποπτεύει την πορεία τους, είναι εκείνη που
ξυπνάει μέσα του τη λαχτάρα αποδέσμευσής του από
τους χαλινούς και τις παρωπίδες, που ο χώρος και ο χρό-
νος επιβάλλουν. Αυτή του η αναζήτηση τον φέρνει στην
επίγνωση της ύπαρξης Νόμων και στα υψηλότερα Πνευ-
ματικά επίπεδα.
Όπως, δηλαδή, στους Φυσικούς νόμους μία άλφα ενέρ-

56
γεια κάτω από σταθερές περιβαλλοντικές συνθήκες φέρ-

νει πάντοτε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, έτσι και στο
Άχωρο και Άχρονο, μία συγκεκριμένη, πνευματική πια
ενέργεια οδηγεί Νομοτελειακά σε ένα συγκεκριμένο απο-
τέλεσμα. Το σύνολο αυτό των ενεργειών και αποτελεσμά-
των διέπεται από τους αποκαλούμενους Θείους Νόμους.
Και λέμε «αποκαλούμενους», γιατί στην πραγματικότη-
τα δεν πρόκειται για τυφλούς και κουφούς νόμους, όπως
είναι αυτοί που διέπουν την ύλη, αλλά γι’ αυτήν καθεαυτήν
την Ουσία του Θεού. Δηλαδή, την Αγάπη.
Σαν Αγάπη, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι ψυχρή και
απόμακρη. Αγκαλιάζει τον άνθρωπο σαν σύνολο, αλλά
και τον συντρέχει στις ατομικές του προσπάθειες. Γνωρίζει
τη λαχτάρα του, την καθαρότητά του, την πίστη του. Δεν
παίρνει ψυχρά την εκάστοτε πνευματική του ενέργεια για
να του αποδώσει το νενομισμένο αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχει εδώ το απρόσωπο «αίτιο και αιτιατό»,
που λειτουργεί στον φυσικό χώρο. Η Ουσία της Αγάπης
δεν είναι δυνατόν να κρίνει «αφ’ υψηλού», αφού δεν είναι
έξω, αλλά μέσα στα πράγματα. Η Ουσία της Αγάπης είναι
εκείνη που βοηθάει τα υλικά εκδηλωμένα όντα να φτάσουν
στην Ουσιαστική τους Πραγματικότητα. Στην Πραγματική
τους Αλήθεια! Στη Θεία τους Υπόσταση! Στο Θείο!

ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΕΣ - ΛΟΓΟΙ
Η Αλήθεια, που υπάρχει μέσα στις μορφικές εκδηλώ-

σεις των όντων, αφυπνίζεται με τον Λόγο. Ο Λόγος λει-
τουργεί διττά, με πρώτη κατεύθυνση την προς τα έσω
ενέργεια. Ο Λόγος εξυψώνει τους παλμούς της ύλης εκλε-
πτύνοντας αυτήν και καθιστώντας την έτοιμη να δεχθεί
τις εκ των Άνω ενέργειες.
Η βασική όμως κατεύθυνση του Λόγου είναι η προς
τα Άνω. Περνώντας από την ύλη και τα λεπτότερα πνευ-
ματικά επίπεδα, ο Λόγος επιστρέφει στον Πατέρα, του
οποίου εκδήλωση είναι. Η ευχέρεια με την οποία οι υπάρ-
ξεις θα Τον ακολουθήσουν είναι εκείνη που καθορίζει την
πνευματική άνοδο των όντων. Η αρχή της Επιστροφής
δεν ορίζεται από τις μεμονωμένες εκδηλώσεις Λόγου. Η
πραγματική επιστροφή αρχίζει όταν οι εκδηλωμένοι Λό-
γοι ενταχθούν στον Λόγο. Όχι απλώς να Τον φέρουν.
Όχι απλώς να Τον εκδηλώνουν. Πρέπει ολόκληρη η υπό-
στασή τους να υποσταλεί υποκλινόμενη στον Έναν Λόγο.
Δεν υπάρχουν πολλοί Λόγοι. Ο Λόγος είναι Ένας.
Η εκδήλωση της Ομοουσιότητας του Λόγου μετατρέ-
πει σε Οικουμενικούς τους μεμονωμένους Λόγους ενώνον-

58
τάς τους σε Έναν. Η ενοποίηση των Λόγων υπερπολλα-

πλασιάζει το άθροισμα των ενεργειών τους, και από αυτό
το επίπεδο και με αυτές τις δυνατότητες η άνοδος είναι
πια αλματώδης.
Το σύνολο των ενοποιημένων Λόγων αποτελείται από
το σύνολο των Ψυχών, που ενεργούν σαν δυνάμεις έλ-
ξεως Φωτός, και από το σύνολο των Πνευμάτων, που λει-
τουργούν σαν δυνάμεις Ενεργείας.
Ο Λόγος, το επιστέγασμα της Απόλυτης ταύτισης της
Ψυχής με το Πνεύμα, είναι ο συνδετικός κρίκος, που κλεί-
νει το κύκλωμα μετατροπής της έλξεως Φωτός σε Ενέρ-
γεια. Διά του Λόγου εκδηλώνονται οι Ενέργειες. Διά του
Λόγου διαμορφώνονται και κατευθύνονται. Διά του Λό-
γου εξακοντίζονται οι Ενέργειες στη σωστή κατεύθυνση.
Γιατί ο Λόγος, έχοντας Θεία Γνώση, κατευθύνει σωστά τις
Ενέργειες.
Οι μεμονωμένοι, λοιπόν, Λόγοι σχηματίζονται από την
Αρμονία της παθητικής, δεκτικής του Φωτός ενέργειας της
Ψυχής, με την ενεργητική ικανότητα του Πνεύματος. Το
επιστέγασμα αυτής της Αρμονίας είναι η εκδήλωση Λό-
γου. Μόνη της η Ψυχή απλώς έλκει Φως, χωρίς να μπορεί
να το διοχετεύσει ενεργητικά. Μόνο του το Πνεύμα έχει την
ικανότητα σχηματισμού Λόγου, αλλά δεν έχει τα εφόδια,
την παρακαταθήκη, δηλαδή, Φωτός.
Ο αρμονικός σχηματισμός και των δύο σχηματίζει τη
Μονάδα - Λόγο, η οποία αντλεί Φως από τις Θείες παρα-
καταθήκες Αγάπης και, μετατρέποντάς το σε Ενέργεια, το
εξακοντίζει διά του Λόγου. Ο Λόγος επιστρέφει στον Πατέ-
ρα. Η Ενέργεια όμως αυτή της Μονάδας - Λόγου, της επι-
τρέπει να ανέβει υψηλότερα και να αντλήσει νέες δυνάμεις
Φωτός από τη Θεία Αγάπη. Όσο πιο έντονη είναι αυτή η
ανακύκλωση, τόσο πιο εύκολα η Μονάδα - Λόγος ακολου-
θεί τον Λόγο σε Ενέργεια, ώσπου να σχηματιστεί μία συ-
νεχής ροή ανακυκλώσεως του Λόγου στον Πατέρα μέ-

59
σω της Μονάδος. Τότε η Μονάδα - Λόγος έχει ενταχθεί

στη Ροή του Λόγου.
Εάν στο μεταξύ πολλές Αρμονικές Μονάδες ενεργο-
ποιηθούν εκδηλώνοντας Λόγο και ανακυκλώνοντας Αυτόν
ανάμεσα σ’ αυτές και το Θείο, τότε η δύναμη της Ενέρ-
γειας του Λόγου θα εντάξει όλους τους μεμονωμένους
Λόγους στη Ροή του Λόγου. Και οι Μονάδες - Λόγοι θα
ενωθούν.
Σκοπός όλων των ανθρώπων, λοιπόν, είναι: 1) να σχη-
ματίσουν Αρμονικές Μονάδες, 2) να εκδηλώσουν Λόγον,
ανακυκλώνοντας πρώτα μέσα στη Μονάδα τις ενέργειες
Ψυχής και Πνεύματος, 3) να εντονοποιήσουν και να πλη-
θύνουν τις εκδηλώσεις Λόγου, σχηματίζοντας μόνιμη ροή
μέσα τους, και 4) να ενταχθούν στη Ροή του Λόγου. Κατά-
σταση που επιτυγχάνεται με τη συνεχή ανακύκλωσή τους
μέσα στον Λόγο.
Όταν πια όλες οι Μονάδες - Λόγοι γίνουν Ένας, όταν,
δηλαδή, στην αναγωγή τους συμπληρώσουν ξανά την
Πρώτη Μία και Μοναδική Μονάδα, γιατί Μία εκπόρευση
Υιού - Λόγου έγινε από τον Πατέρα, τότε οι εκπορευ-
όμενες ενέργειες πολλαπλασιάζονται σε ύψος, ποιότητα
και δύναμη, και η πρόοδός τους είναι αλματώδης.
Η Ροή του Λόγου αποκλείει την οπισθοχώρηση. Η
Ροή του Λόγου έχει μία και μόνη κατεύθυνση: την Ανοδική.
Αυτή, που ο άνθρωπος ετάχθη να ακολουθήσει από την
αρχή των Αιώνων. Αυτή που θα τον ενώσει με τον Θείο
Πατέρα του Σύμπαντος. Αυτή που θα τον κάνει και πάλι
ΘΕΟ!
  
Οι Θείες Μονάδες των ανθρωπίνων όντων αποτελούν-

ται: 1) από την Ενεργητική υπομονάδα, η οποία αποτε-
λείται από το μεγαλύτερο ποσοστό του Πνεύματος, που
αποτελεί το δυναμικό της Μονάδας, καθώς και από στοι-

60
χεία Ψυχής, σε πολύ μικρό ποσοστό συγκριτικά με την

περιεκτικότητά της σε Πνεύμα. Και 2) από την Παθητική
υπομονάδα, η οποία αποτελείται από το κυρίως μέρος
της Ψυχής, καθώς και από στοιχεία Πνεύματος.
Οι υπομονάδες, λοιπόν, μεμονωμένες δεν μπορούν
να ενεργοποιήσουν ολόκληρο το δυναμικό τους, γιατί η
αναλογία Ψυχής και Πνεύματος, που κάθε υπομονάδα φέ-
ρει, είναι μονομερής. Δηλαδή, η Ενεργητική υπομονάδα,
ως περιέχουσα μεγάλη ποσότητα Πνεύματος, έχει τερά-
στιες δυνατότητες Ενέργειας. Όμως ενεργοποιεί μονάχα
τόσο μέρος του Πνεύματος, όσο του επιτρέπει η αναλογία
σε Ψυχή, που η υπομονάδα περιέχει. Το υπόλοιπο Πνεύ-
μα δεν αξιοποιείται, δεν ενεργοποιείται, μένει αδρανές.
Το ίδιο πράγμα συμβαίνει αντίστοιχα και με την Παθητική
υπομονάδα.
Οι πλήρεις ικανότητες του Πνεύματος θα ενεργοποιη-
θούν μονάχα όταν επιδράσει σ’ αυτό ολόκληρη η πληρό-
τητα της Ψυχής, που αναλογεί στο συγκεκριμένο Πνεύμα.
Όταν, δηλαδή, οι υπομονάδες μιας οντότητας ενωθούν
και σχηματίσουν μία Θεία Μονάδα. Σαν στοιχεία αναγνώ-
ρισης λειτουργούν οι μικρές αναλογίες: Ψυχής, που ενυ-
πάρχει στην Πνευματική υπομονάδα, και Πνεύματος, που
ενυπάρχει στην υπομονάδα Ψυχή.
Δηλαδή, στο μεν Πνεύμα το κομμάτι της Ψυχής που
περιέχει, είναι εκείνο που αναγνωρίζει την Ψυχή, που
αντιστοιχεί στην υπομονάδα του. Στη δε Ψυχή, το κομμά-
τι του Πνεύματος που εμπεριέχει, είναι εκείνο που θα ανα-
γνωρίσει το αντίστοιχο του Εαυτού της Πνεύμα.
Η ποιότητα και το ύψος του συνδυασμού εξαρτάται
από τη βαθμίδα εξέλιξης, στην οποία οι υπομονάδες αντί-
στοιχα έχουν φθάσει σαν συνέπεια των εκάστοτε επιλο-
γών τους. Στις περιπτώσεις που η μία υπομονάδα έχει
πολύ πιο έντονη Πνευματική εξέλιξη, πρέπει, για να συν-
τομευθεί η πορεία της επιστροφής, να βοηθήσει τη λιγό-

61
τερο εξελιγμένη υπομονάδα να εντείνει το ρυθμό εξέλι-

ξής της.
Έτσι, λοιπόν, είτε στον Πνευματικό χώρο βρίσκεται,
είτε στον υλικό, βοηθάει νομοτελειακά στη γρηγορότερη
ανάπτυξη του μέρους που καθυστερεί. Στις περιπτώσεις
της παράλληλης ανάπτυξης, οι δυνατότητες ανακύκλω-
σης ενεργειών μέσα στην ίδια τη Μονάδα επιτείνονται. Οι
εσωτερικές αυτές ανακυκλώσεις βελτιώνουν συνεχώς τη
θέση της Μονάδας στα ύψη της Πνευματικής Ιεραρχίας.
Οι δυνατότητες του Λόγου εντονοποιούνται, και η Μονάδα
συνεχίζει να συσφίγγεται εκδηλώνοντας Λόγο. Η Μονάδα
δυναμώνει τους δεσμούς της με τον Λόγο, ώσπου ενταγ-
μένη στη Ροή Του κατευθύνεται προς τον Πατέρα.
Οι δυνατότητες τελείωσης των όντων, από το σημείο
κατάτμησης του Αρχέτυπου Λόγου και κατόπιν, εξαρτών-
ται: 1) από τις μεμονωμένες εξελίξεις των υπομονάδων,
και 2) από την Αρμονία των παλμών στην Καρδιά της Μο-
νάδας.

ΑΓΑΠΗ – ΘΕΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΑ –

ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΑ
Η Αγάπη της Ψυχής προς το Πνεύμα πρέπει πρώτα να

περάσει από όλα τα στάδια Αγάπης. Η εκλέπτυνση της
αίσθησης είναι εκείνη που φτάνει στο ύψος να αναγνωρί-
σει τη Θεία της Ποιότητα. Για να καταστεί άξιο το Πνεύμα
να αναγνωρίσει την Ψυχή του, πρέπει πρώτα να διευρύ-
νει την ποιότητα της Αγάπης του. Η διεύρυνση σε πλάτος,
φέρνει τη διεύρυνση σε ύψος.
Η ποιότητα αυτής της Θείας Αγάπης είναι τόσο λε-
πτή, ώστε πρέπει τα ανθρώπινα αισθητήρια να υπερεκ-
λεπτυνθούν, για να μπορέσουν να την συλλάβουν. Να
φτάσουν, δηλαδή, αυτά τα υλικά αισθητήρια, να αντικατα-
σταθούν από τα Θεία Αισθητήρια: τα Ουράνια. Γιατί αυτά
ακριβώς είναι τα πραγματικά αισθητήρια. Αυτά είναι εκεί-
να που εμπεριέχουν Γνώση. Είναι εκείνα που θα φέρουν
τον άνθρωπο να αναγνωρίσει τον Θεό μέσα του και να
Τον αναδείξει. Και οι δικές τους οι επιλογές είναι εκείνες,
που θα μετατρέψουν την ύλη σε Φως.
Η εκλέπτυνση, λοιπόν, της Αγάπης είναι εκείνη που
θα τον φέρει να αναγνωρίσει το Πνεύμα του. Η εκλέπτυν-

63
ση όμως αυτή, γίνεται μόνο με τη συνεχή προσφορά. Το

ξεχείλισμα αυτό της Αγάπης είναι εκείνο που θα αποκα-
λύψει το βάθος της ποιότητας της Λειτουργίας της. Είναι
εκείνο, που στην ανακάλυψη του «Είναι» του θα φέρει την
πλημμυρίδα των Αιώνων. Όταν το δέος θα μετατραπεί σε
Γνώση και οι Αιώνες σε Έναν.
Τα αισθητήρια των Ουρανών έχουν τη βάση τους στους
κατά στάδια θόλους. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος,
κοιτάζοντας για πρώτη φορά μέσα του, έκανε την πρώ-
τη του σωστή επιλογή, από εκείνη τη στιγμή αναγνωρίζει
την ύπαρξη των Ουράνιων, Θείων Αξιών.
Σύμφωνα με αυτές τις Αξίες και όχι με τα ανθρώπινα
κριτήρια, που τα μέχρι τώρα υλικά αισθητήρια διαμόρφω-
ναν, καλείται να επιλέξει. Αυτό το γνωρίζει το Πνεύμα του.
Η Αλήθεια που εδρεύει στον Θεό, που τον αποτελεί, έχει
την Απόλυτη και σφαιρική εικόνα της πορείας του. Ξέρει,
λοιπόν, πως πρέπει να επιστρέψει καταλαμβάνοντας ανο-
δικά, με τη βοήθειά Του, τα στάδια που στην πορεία της
καθόδου εσχημάτισε.
Στο κάθε στάδιο που εκδηλώνεται, με τα συγκεκριμένα
της εξέλιξής του αισθητήρια και το διαμορφωμένο από τις
καταβάσεις ήθος, επιλέγει από το χώρο που βρίσκεται το
υψηλότερο Αξιοκρατικά σημείο. Έστω και στην περίπτω-
ση που είναι μέσα στην πιο βαριά του ύλη, έστω και με
μόνο τα υλικά του αισθητήρια, υπάρχει πάντα ένα πρώτο
βήμα τής ποιοτικά υψηλότερης – σ’ αυτό το στάδιο – επιλο-
γής. Δηλαδή, αν δεχθούμε ότι με τα Ποιοτικά Αξιοκρατικά
κριτήρια, τα υπάρχοντα μέσα στον υλικό χώρο, υπάρχουν
λεπτές διαβαθμίσεις ποιοτήτων και τα θέσουμε σχηματι-
κά στο χώρο, τότε τα κριτήρια για τις υψηλότερες επιλογές
ευρίσκονται στο χώρο του θόλου, σε αντιδιαστολή με τα
χαμηλότερα, που κείνται στην περιφέρεια που σχηματίζε-
ται από την τομή του θόλου με το επίπεδο της ύλης!
Αυτός είναι ο πρώτος και πιο πυκνός του θόλος. Εδώ

64
αισθητήρια
θόλου
Α Β
ΥΛΗ
Δ Γ
όμως ήδη ο άνθρωπος ξεκολλάει από την απόλυτη επα-

φή του με την ύλη. Κοιτάζοντας γύρω του, από ένα ση-
μείο που δεν είναι πια κολλημένο στη βαριά υλική του
υπόσταση, έχει ήδη κάνει το πρώτο βήμα για την άνοδο.
θόλος Β
Κ
Α Β
θόλος Α
ΥΛΗ
Δ Γ

65
Όμως στις διαδοχικές του καταβάσεις, που τώρα πρέ-

πει να ακολουθήσει με αντίστροφη φορά, τα υψηλότερα
σημεία του βαριά υλικού του θόλου δεν είναι παρά τα χα-
μηλότερα από τα προ της βαρύτατα υλικής του καταστά-
σεως σημεία. Αποτελούν, δηλαδή, τη βάση, σχηματίζουν
την περιφέρεια βάσεως ενός υψηλότερου θόλου, που τέ-
μνει τον υλικό θόλο σε περιφέρεια.
Οι προσπάθειες τώρα του ανθρώπου είναι να βρει
τα υψηλότερα αισθητήρια μέσα σ’ αυτό το νέο στάδιο, το
ανεβασμένο λίγο πιο πάνω από τη βαρύτερη μορφή της
ύλης του, και να φθάσει στο θόλο της δεύτερης – από κά-
τω προς τα πάνω – κατάστασης. Όμως, είναι γνωστό, ότι
τα στάδια μετατροπής του Θεού - Ανθρώπου σε υλικό άν-
θρωπο είναι πολλά και αλλεπάλληλα. Αυτό σημαίνει, ότι
πάνω από αυτόν το θόλο, αντίστοιχα, υπάρχει ο προηγού-
μενος. Ακόμα πιο λεπτοφυής σε ύλη, όμως ακόμα, βέβαια,
υλικός. Και αυτός ο θόλος τέμνει τον προηγούμενο σε πε-
ριφέρεια.
Είναι σαφές ότι υπάρχουν σημεία κοινά ανάμεσα στην
ύλη Α και στην ύλη Β (εκείνα που στο Σχήμα είναι σημειω-
μένα με τη διαγώνια διαγράμμιση). Αυτά ορίζουν την εν-
διάμεση, τη μεταβατική κατάσταση από την ύλη Α, τη βα-
ριά, στην ύλη Β, την ελαφρύτερη. Το ίδιο συμβαίνει και
για τους μετέπειτα θόλους. Για να περάσει από τη μία κα-
τάσταση στην άλλη, πρέπει να επιτύχει μία απόλυτη – για
το επίπεδό του – αρμονία ανάμεσα στα στοιχεία και τα αι-
σθητήρια, που υπάρχουν στο επίπεδό του.
Για να γίνει, δηλαδή, ικανός να ξεπεράσει τη βαριά του
ύλη, πρέπει πρώτα να εναρμονίσει όλα τα αισθητήρια και
τις εκδηλώσεις, που στο γήινο στάδιο διαθέτει. Πρέπει να
μην υπάρχουν αντιθέσεις ή μονομερείς εξάρσεις, σ’ αυτόν
έστω το χώρο που ορίζει.
Η Γαλήνη του κύκλου είναι εκείνη που ορίζει τις με-
ταξύ των εκδηλώσεων του ανθρώπου σχέσεις. Η συνέ-

66
πεια και η αλληλουχία ανάμεσα στη σκέψη, το λόγο και

την πράξη, η εναρμόνιση των Κέντρων ενεργείας έστω και
στο ελάχιστο σημείο, που γίνονται αντιληπτά, είναι εκεί-
να τα στοιχεία τα οποία επιτρέπουν τη μετάβαση από τη
μία κατάσταση στην άλλη. Η αλληλουχία επιτεύξεων είναι
η εξής: 1) Η κατάκτηση αρμονίας στοιχείων της νυν κατα-
στάσεως (διαγράμμιση Σχήματος) φέρνει μία υψηλότερη
κατάσταση (χώρος Β). 2) Η επίγνωση υπάρξεως αισθητη-
ρίων στο θόλο της νέας καταστάσεως και οι επιλογές κατά
την Αξία, που ορίζουν τα νέα αυτά ανώτερα αισθητήρια,
φέρνουν την κατάκτηση της νέας κατάστασης. 3) Η εναρ-
μόνιση των Κέντρων ενεργείας στο νέο, υψηλότερο επί-
πεδο, φέρνει τον άνθρωπο σ’ ένα νέο, μεταβατικό στάδιο,
ανάμεσα σ’ αυτήν την υλική κατάσταση και σε μία ακό-
μη πιο ελαφριά. Και τότε, νέα κριτήρια θόλου ή Ουράνια
αισθητήρια αναφαίνονται στα καθαρότερα πια μάτια του
ανθρώπου.
Έτσι δίνεται η δυνατότητα στον άνθρωπο να φτάσει
από την περιφέρεια του κύκλου, από τη βάση της ύλης,
στην κορυφή της πυραμίδας, που τον φέρνει στο κέντρο
του κύκλου. Στον Έναν, τον Εκδηλωμένο Θεό.
Η ακτίνα που περνάει από τα κέντρα των αλλεπάλλη-
λων θόλων του είναι το ενωτικό σημείο του ανθρώπου με
το Θείο. Οι έχοντες όραση το βλέπουν με διάφορες μορ-
φές: Φωτός ή φλόγας στην κορυφή του κεφαλιού. Σημασία
δεν έχει η μορφή. Αυτή εκδηλώνει το ατομικό στοιχείο. Αυ-
τό που πρέπει να κατανοηθεί, είναι το ότι εκεί, στο κέντρο
του θόλου, στο κέντρο όλων των Ουρανών, υπάρχει πάν-
τα Θεός.
Σαν εξέλιξη των επιπέδων του ανθρώπου, οι Ουρα-
νοί δεν τελειώνουν ποτέ, παρά μόνο στον Έναν. Όσο οι
θόλοι ανεβαίνουν, όσο δηλαδή ο άνθρωπος, εκλεπτύνον-
τας την ύλη του, φθάνει σε υψηλότερα επίπεδα, τόσο τα
αισθητήρια της ύλης λιγοστεύουν. Γιατί αυτά αναφέρονται

67
στην πολυμέρεια της ύλης. Όσο πιο πάνω ανεβαίνει ο άν-

θρωπος, καταργείται η χωριστικότητα. Καταργείται η ατομι-
κότητα και αρχίζει η Ένωση. Η Ένωση προχωράει συνε-
χώς. Η πολυμέρεια μειώνεται. Η ποιότητα ανεβαίνει, ώσπου
στο τέλος όλα γίνονται μία ουσία. Γίνονται η Ουσία.
ΕΚΔΗΛΩΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ
ΥΙΟΣ
Α Κ Β
ΥΛΗ
Δ Γ
Τότε όλα, σαν μία Ουσία, έχουν ένα αισθητήριο: της

Αγάπης. Και ένα σημείο: το Κέντρο του Κύκλου του Πα-
τέρα. Τον Έναν, τον Εκδηλωμένο Λόγο. Και ένα Κέντρο, το
Κεντρικό. Το Κέντρο της Αγάπης θα τον φέρει στον Λόγο,
και το Κέντρο του Φωτός, η κορυφή, δηλαδή, θα τον οδη-
γήσει στον Πατέρα. Είναι προφανές βέβαια, ότι στην τε-
λείωση δεν μπορεί κανείς να κάνει άλματα. Έχει τη δυνα-
τότητα, αν επιστρατεύσει μεγάλο ποσοστό των δυνάμεών
του, να περάσει από ορισμένα στάδια σε διάστημα που
δεν μπορεί να μετρηθεί χρονικά. Όμως, δεν μπορεί να
αγνοήσει κανένα στάδιο. Αλλιώς η τελείωση είναι ατελής.
Δηλαδή, δεν είναι τελείωση.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, ξεκινώντας από την περιφέρεια,
την ύλη, προχωράει κοιτώντας ψηλά και μέσα του. Με τη
βοήθεια του Φωτός στην κορυφή των Ουρανών του και

68
τη δημιουργία Αρμονίας μέσα του, προχωράει ανεβαίνον-

τας επίπεδα και λιγοστεύοντας την πολυμέρεια, που τον
χωρίζει.
Η Ελευθέρα του Βούληση, η στηριγμένη στις σωστές
επιλογές, η έχουσα σαν βάση τις Θείες Αξίες, τον οδηγεί.
Και ο αγώνας συνεχίζεται. Και οι λεπτότερες καταστάσεις
διαδέχονται η μία την άλλη, ώσπου το τέλος των Αιώνων
να τον φέρει στην καρδιά του κύκλου. Στην καρδιά του Πα-
τέρα. Στον Έναν, τον Εκδηλωμένο Θεό.
Και ο Λόγος θα τον οδηγήσει στην Αρχή την Άναρχη
και Ατελεύτητη. Στην Ουσία τη μη περιοριζόμενη. Την πε-
ριέχουσα τα πάντα, που όμως δεν περιλαμβάνεται αυτού-
σια σε τίποτα. Στην Πληρότητα.

ΦΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΣΕΙΣ
Τ ο Φως που διοχετεύεται στον άνθρωπο κατά καιρούς,

είναι το Φως της Αλήθειας. Το Φως είναι το ίδιο, οι άν-
θρωποι είναι διαφορετικοί. Γι’ αυτό σε άλλους δίνει Γνώ-
ση, Αγάπη, Κάθαρση, Φως, και άλλοι το νιώθουν να τους
καίει. Το νιώθουν σαν πυρά. Αυτό που είναι διαφορετικό
είναι η διαφοροποίηση των μορίων τους. Η δεκτικότητα
του κάθε ανθρώπου είναι διαφοροποιημένη, ανάλογα με
τη δομή του. Ανάλογα με τη δομή, που δημιούργησε μέσα
από τις ελεύσεις του και από τις κατά καιρούς επιλογές,
σύμφωνα με την ελευθέρα του βούληση.
Έτσι διαμορφώνεται η δομή της ύλης όλων των επιπέ-
δων του. Υπάρχουν άνθρωποι, που η λεπτότητα της υφής
τους είναι τέτοια, ώστε και να δονούνται και να πάλλονται
ή ακόμα, σε ειδικές καταστάσεις, και να ταυτίζονται με το
Φως. Σε άλλα άτομα, η σκληρότητα της ύλης τους είναι τέ-
τοια, ώστε δεν τους αφήνει καν να νιώσουν την ευεργετική
επίδραση του Φωτός. Η έλλειψη και της παραμικρής ανα-
λογίας ανάμεσα στη Θεία Ποιότητα του Φωτός και τη δική
τους βαριά ύλη, αποκλείει κάθε ανάμειξη. Νιώθουν δε την
παρουσία του Φωτός σαν μια ενόχληση μάλλον, σαν κάτι
ξένο, και πολλές φορές σαν κάτι απειλητικό.

70
Η Θεία Χάρη, για να καλύψει το χάσμα αυτής της δυ-

σαρμονίας, στέλνει κατά καιρούς Φωτεινές Ακτίνες να κα-
λύψουν χώρους ή μεμονωμένους ανθρώπους και να βελ-
τιώσουν τη δομή των μορίων τους. Βέβαια, η ποσότητα
Φωτός που εκχέεται κάθε φορά σε κάθε άτομο, είναι ανά-
λογη με αυτήν που το άτομο θα μπορούσε να σηκώσει.
Γιατί το Άπλετο Φως στα μάτια αυτών που έχουν μάθει να
ζουν αιώνες στις κατακόμβες, δεν είναι δυνατόν να γίνει
κατανοητό.
Δεν μπορούν να το συλλάβουν, ούτε στο Μεγαλείο
Του, ούτε στις λεπτομέρειές Του. Η βαθμιαία, λοιπόν, πο-
σότητα Φωτός, που χορηγείται εκ των Άνω, είναι εκείνη
που προετοιμάζει το έδαφος των ατόμων, για να δεχθούν
τις μεγαλύτερες παροχές Φωτός.
Η κατά καιρούς Χαριστική Παροχή Φωτός είναι εκείνη
που βελτιώνει και καθαρίζει τη Γη του ανθρώπου, προετοι-
μάζοντάς τον για την ώρα, που οι Ουρανοί του θ’ ανοίξουν.

ΥΛΙΚΕΣ – ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΕΣ –
ΔΙΑΝΟΙΑΚΕΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ
Η εξάρτηση από την ύλη είναι αυτή που κρατάει τον

άνθρωπο δέσμιο της γης του. Η ύλη, το συναίσθημα και η
διάνοια είναι ιμάντες εξάρτησης του Πνεύματος από τις
μορφικές εκδηλώσεις μιας δεδομένης χρονικής στιγμής.
Αυτό σημαίνει πως το Πνεύμα καθηλώνεται στο χώρο και
το χρόνο, χάνοντας, όσο αυτά κυριαρχούν, τη Γνώση της
Οικουμενικότητας των αισθήσεων. Οι πιο λεπτές μορφές
δεσμεύσεων είναι και οι πιο επικίνδυνες. Γιατί ηθελημένα
ή μη, βλέποντάς τες ο άνθρωπος από την υλική του κατά-
σταση, τις μεγαλοποιεί, τις ωραιοποιεί και τις θεωρεί Οι-
κουμενικές.
Εν ονόματι της θεωρούμενης αγάπης, όταν αυτή δεν
είναι παρά συναίσθημα, παραμερίζεται η Οικουμενική Αγά-
πη. Εν ονόματι της παντογνωσίας, όταν αυτή δεν είναι πα-
ρά διανοιακές γνώσεις, δεν δίνεται χώρος στη Θεία Γνώση.
Και ο άνθρωπος τελματώνεται στην ύλη του με την ψευ-
δαίσθηση της σωστής επιλογής. Αυτή είναι και η δυσκο-
λότερη κατάσταση. Η ψευδαίσθηση της σωστής επιλογής
είναι εκείνη που αποκοιμίζει την αναζήτηση της τελείωσης.
Οι άνθρωποι που έχουν Πνευματικές ανησυχίες, που

72
έχουν διαμορφώσει διαχρονικά ένα Πνεύμα αρκετά υψη-

λό και ένα ήθος αξιόλογο, αυτοί οι άνθρωποι, κατά κανό-
να, ξεπερνούν τις βαριές υλικές δεσμεύσεις, αλλά κινδυ-
νεύουν να τελματωθούν από τις λεπτότερες.
Αυτό που θα πρέπει να καταδειχθεί σ’ αυτή την ομάδα
ανθρώπων, είναι να μάθουν να κοιτάζουν μέσα τους. Είναι
ήδη προετοιμασμένοι αρκετά να δεχθούν τη Θεία Αλή-
θεια. Όμως πρέπει να καταλάβουν, ότι Αυτή δεν είναι εκεί-
νη που μέχρι σήμερα κατείχαν. Δεν είναι αυτή που έχουν
κατά καιρούς ανακαλύψει σε κείμενα ή εξωτερικά τυπικά.
Το γεγονός ότι μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν υπολείμ-
ματα αντιφεγγίσματος της Θείας Αλήθειας, δυσκολεύει τα
πράγματα. Ο Θείος Σπινθήρας, που φέρουν μέσα τους,
αναγνωρίζει τα ψήγματα Αλήθειας που διασώθηκαν ανά-
μεσα στο πλήθος των επίκτητων γνώσεων. Ο Θείος Σπιν-
θήρας ανταποκρίνεται σ’ αυτά τα ψήγματα Αλήθειας, γιατί
διψάει για την Αλήθεια. Εκεί, λοιπόν, που βρίσκει αυτά τα
ψήγματα έλκεται.
Νομίζει ότι αν παραμείνει και ψάξει και «μυηθεί» πε-
ρισσότερο, τότε θα μπει στην Αλήθεια. Γι’ αυτό επιμένει.
Γι’ αυτό έλκεται, και ίσως πολλές φορές γι’ αυτό τελματώ-
νεται, για έναν κύκλο μορφικής ζωής. Αυτό που πρέπει
να του καταδειχθεί είναι ότι, αν σε εξωτερικούς χώρους θα
βρει ίχνη Αλήθειας, θα πρέπει να κατανοήσει ότι μέσα του,
στο Άχωρο και Άχρονο, θα βρει την Πλήρη Αλήθεια.
Πρέπει να νιώσει ότι ο ίδιος είναι η Αλήθεια. Γιατί ο
ίδιος είναι Θεός. Δηλαδή, η Αλήθεια! Πρέπει πρώτα να κα-
ταλάβει, ότι αυτό που βρήκε έξω από τον Θείο Εαυτό του
δεν είναι, ούτε μπορεί να εξελιχθεί στην Πλήρη Αλήθεια.
Έπειτα, κι αφού έχουμε το δεδομένο ότι ψάχνει, πρέπει να
του υποδειχθεί ότι ο ίδιος έχει την Αλήθεια μέσα του. Αρ-
κεί να καθαρίσει το «Είναι» του και να ψάξει με σεβασμό
στο Κέντρο των Ουρανών του. Στη σύνδεσή του με την
Αλήθεια. Στη σύνδεσή του με τον Θεό.

ΚΕΝΤΡΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ –
ΔΙΑΝΟΙΞΗ ΑΥΤΩΝ
Η ροή της Ζωής στον Ουράνιο χώρο γίνεται αισθητή

στον γήινο του ανθρώπου χώρο μέσω των Κέντρων ενερ-
γείας του. Εν μέρει η σύνδεση της Ουράνιας κατάστασης
με τη γήινη γίνεται μέσω αυτών των Κέντρων. Η φράση
«εν μέρει» τίθεται εδώ, γιατί η πραγματική σύνδεση του
ανθρώπου με τον Ουρανό έγκειται στο Πνευματικό έδα-
φος, που ο συνειδητός άνθρωπος θα παραχωρήσει, κα-
λώντας τους Ουρανούς να κυλήσουν μέσα του.
Σαν δεύτερη φάση οι Ουρανοί κυλούν μέσα στον άν-
θρωπο μέσω των Κέντρων Ενεργείας του. Ή ο άνθρωπος,
θέτοντας σε λειτουργία τα Κέντρα Ενεργείας του, εντάσ-
σεται στον Ουράνιο χώρο.
Τα Κέντρα Ενεργείας του ανθρώπου, λοιπόν, λειτουρ-
γούν σαν αγωγοί μετάβασης. Είναι αυτονόητο, όμως, πως
οι φαρδύτεροι αγωγοί διοχετεύουν περισσότερη ενέργεια
στη δική τους κατεύθυνση, αφήνοντας λιγότερη ενέργεια
για να διοχετευθεί μέσω των άλλων Κέντρων. Αν όμως
οι άλλοι αγωγοί είναι λεπτότεροι ή εντελώς κλειστοί, και
ταυτόχρονα η πίεση της ενέργειας είναι ελάχιστη, τότε οι

74
λεπτότεροι αγωγοί θα εξακολουθούν να αδρανούν, ή έστω

να λειτουργούν υποτυπωδώς.
Αυτή η σχέση, κατά κανόνα, ισχύει ως εξής: Τα Κα-
τώτερα, τα υλικά Κέντρα υπερλειτουργούν. Απορροφούν
ενέργεια, την οποία αφαιρούν από τη συνολική ενέργεια
του ατόμου. Τα Ανώτερα Κέντρα υπολειτουργούν ή αδρα-
νούν εντελώς. Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον τρόπο να έλ-
ξει και να μεταλλάξει ενέργεια. Η ενέργεια που απομένει
είναι ελάχιστη. Δεν μπορεί να εκπορθήσει τα κλειστά Κέν-
τρα εκ των έσω.
Αν τώρα προσθέσουμε και το γεγονός ότι οι περισσότε-
ροι άνθρωποι δεν ξέρουν να ζητούν βοήθεια εκ των Άνω,
τότε έχουμε μία στάσιμη εικόνα ανθρώπου, του οποίου
λειτουργούν τα Κατώτερα Κέντρα, και υπολειτουργούν ή
είναι κλειστά τα Ανώτερα. Και αυτή η κατάσταση διαιω-
νίζεται.
Ο τρόπος με τον οποίο μπορεί ο άνθρωπος να απο-
τελματωθεί από αυτή την κατάσταση, είναι ο εξής: 1) Να
κάνει εξοικονόμηση ενεργείας μειώνοντας τη λειτουργία
των αγωγών των Κατώτερων Κέντρων. 2) Να μεταλλάξει
την ενέργεια που κέρδισε με αυτό τον τρόπο, σε ενέργεια
υψηλότερης ποιότητας. Και 3) να την κατευθύνει διττά,
δηλαδή: α) προς τα Ανώτερά του Κέντρα, για να διευρύ-
νει τους αγωγούς, και β) προς τα Άνω, ζητώντας βοήθεια.
Η αίτηση βοηθείας θα του φέρει την έλξη Φωτός, που θα
διευρύνει και θα φέρει κάθαρση στους υψηλούς αγωγούς.
Η τελική διάνοιξη των Κέντρων γίνεται πάντοτε εκ
των Άνω. Ποτέ δεν έρχεται, όμως, χωρίς την απαραίτητη
εκ των έσω προετοιμασία. Αν η διάνοιξη επιβαλλόταν εκ
των Άνω, ανεξάρτητα από την προετοιμασία και την αίτη-
ση του ανθρώπου, θα ήταν σαν να παραβιαζόταν η Ελευ-
θέρα του Βούληση. Η Ελευθέρα Βούληση κατευθύνει τις
νυν υπάρχουσες δυνάμεις του ανθρώπου. Αυτές, βέβαια,
δεν είναι αρκετές για να διανοίξουν τα Κέντρα ενεργείας

75
του. Όμως διά της Ελευθέρας Βουλήσεως εκδηλώνονται

οι επιλογές.
Οι σωστές επιλογές εντάσσουν τον άνθρωπο στους
ευεργετικούς Θείους Νόμους. Πολύ περισσότερο όταν ζη-
τήσει πρόσθετη βοήθεια. Τότε η Θεία Αρχή αφυπνίζει τον
Θείο Σπινθήρα, που ο άνθρωπος φέρει μέσα του, κι Εκεί-
νος ενεργεί. Ενεργεί γνωρίζοντας, έχοντας Θεία Γνώση
του τρόπου ενέργειας. Ζητά αυτά, που πρώτα χρειάζεται.
Ζητά τα βοηθήματα. Τον τρόπο που θα έλξει Φως και θα
το μετατρέψει σε Ενέργεια. Τον τρόπο που θα ολοκληρω-
θεί και θα αρχίσει να ενεργεί.
Και τότε από το ύψος του Λόγου ενεργεί. Ο Λόγος
δημιουργεί καταστάσεις και πραγματοποιεί τα αιτήματα.
Ο Λόγος, γνώστης της Αλήθειας, ενεργεί ανεμπόδιστα,
αφού για να δημιουργηθεί, του έχει ήδη δοθεί η απόλυτη
ελευθερία από τυχόν διανοιακά δεσμά. Ο Λόγος διευρύ-
νει τα Ανώτερα Κέντρα έλκοντας Φως και διοχετεύοντάς
το σ’ αυτά.
Ο ίδιος ο άνθρωπος, με τις δικές του επιλογές, γίνεται
Λόγος. Γίνεται Θεός και φέρνει τους Ουρανούς μέσα του.
Φέρνει το «Είναι» του, μέσα από τα Κέντρα Ενεργείας, να
ενταχθεί στην Ουράνια κατάσταση.
Φέρνει, τέλος, τον Θείο Εαυτό του να ταυτισθεί με τον
Έναν, τον μοναδικό Θεό.

ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ –

ΡΟΗ ΑΝΕΥ ΚΙΝΗΣΕΩΣ – ΘΕΙΑ ΓΑΛΗΝΗ
Η εξελικτική μας πορεία στον υλικό κόσμο είναι γεμάτη

από εσωτερικές συγκρούσεις. Βιώνουμε, δηλαδή, τη δυ-
σκολία προσαρμογής σε καθετί καινούριο. Είναι οι διεργα-
σίες των εσωτερικών αλλαγών, που έχουν σαν αποτέλε-
σμα τη διεύρυνση και εμβάθυνση της συνειδητότητάς μας
σε κάθε συγκεκριμένο θέμα.
Η δυσκολία της προσαρμογής οφείλεται στην αδρά-
νεια του υλικού μας φρονήματος. Αδράνεια στη Φυσική
ονομάζεται η ιδιότητα της ύλης να αντιδρά σε κάθε αλ-
λαγή της κατάστασής της. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι κάθε
αντίδραση στην αλλαγή οφείλεται στην ύλη, που έχει δια-
ποτίσει το νου και τις λειτουργίες του. Έτσι βλέπουμε ότι η
ύλη θα ήταν αδύνατον να είναι η πηγή της ζωής – των δια-
δοχικών αλλαγών – και ο ρυθμιστής της εξέλιξης, γιατί το
βασικό της χαρακτηριστικό είναι η αντίδραση σε κάθε αλ-
λαγή, η αδράνεια.
Το υλικό φρόνημα είναι οι νοητικές λειτουργίες, που
έχουν τόσο διαποτιστεί από την ύλη ώστε να περιορίζονται,
να εξυπηρετούν μόνο τους υλικούς στόχους και ανάγκες.
Αυτές ακριβώς οι λειτουργίες ενεργοποιούν κάθε είδους

77
αντίδραση, αμέσως μόλις το Φως μιας ευρύτερης Αλή-

θειας φωτίσει το νου.
Συχνά χρησιμοποιούν πλάγιους τρόπους, για να πετύ-
χουν με κάθε θυσία το αποτέλεσμα, τη ματαίωση της αλ-
λαγής. Είναι ανάγκη ν’ αποκαλυφθούν όλα τα τεχνάσματα
της διάνοιας, που συχνά παίρνει το πρόσωπο μιας «εύλο-
γης» καθυστέρησης, αναβολής, αναξιότητας για εξέλιξη
και τα λοιπά. Τίποτε δεν είναι αληθινό, όταν έχει σαν απο-
τέλεσμα την αντίδραση στην αλλαγή. Όσο βρισκόμαστε
στον φυσικό κόσμο, είναι σίγουρο ότι κάθε εσωτερική μας
ιδιότητα χρειάζεται ακόμα καλλιέργεια.
Η διάνοια μπορεί να μας δίνει στοιχεία της πνευματικής
μας ανόδου και του «ύψους» που έχουμε «κατακτήσει»,
προκειμένου να μας κρατήσει δέσμιους της ύλης, στάσι-
μους, να εκφράζουμε τη γενική ιδιότητά της, την αδράνεια!
Μόνη μας προφύλαξη στα τεχνάσματά της είναι οι διαρ-
κείς αλλαγές μέσα μας, οι διαρκείς ανακατατάξεις, η ακύ-
ρωση κάθε σκέψης ελέγχου από τη διάνοια, η μετατροπή
της σε οδηγίες για πορεία από το Πνεύμα.
Αντίστοιχα με την αντίδραση - αδράνεια του υλικού κό-
σμου υπάρχει μία ιδιότητα του Πνευματικού χώρου. Είναι
η Αέναη Ροή. Δεν είναι στατική κατάσταση. Είναι διαρκής
αλλαγή! Δεν γίνεται όμως αισθητή, επειδή απουσιάζει η
αντίδραση, η αδράνεια, επειδή απουσιάζει η ύλη. Έτσι η
Αέναη Ροή δεν περιέχει συγκρούσεις, δισταγμούς και κα-
θυστερήσεις. Η αλλαγή πραγματοποιείται την ίδια στιγμή
της σύλληψης της ιδέας μιας καινούριας, ευρύτερης Αλή-
θειας. Είναι η διαδικασία εξέλιξης για την καινούρια Επο-
χή, προσαρμοσμένη στην ταχύτητά της, την ταχύτητα του
Φωτός! Είναι η ταχύτητα στην οποία η μάζα διαστέλλεται,
γίνεται άπειρη, εξαϋλώνεται! (Θεωρία σχετικότητας). Οι
δονήσεις της ανεβαίνουν στο επίπεδο της ενέργειας, του
Φωτός. Έτσι δεν μπορεί πια να εκδηλώσει αδράνεια, γιατί
δεν είναι πια ύλη, είναι Φως!

78
Η νίκη μας, λοιπόν, επί της ύλης έχει σαν κλειδί την
ταχύτητα του Φωτός. Εκδηλωθείτε με ταχύτητα, για να με-
ταλλάξετε την ύλη σε Πνεύμα... Η αποδοχή της καθυστέ-
ρησης και της κάθε είδους αναβολής, είναι το μέτρο της
ύλης, που επιτρέπουμε να μείνει μέσα μας. Ακόμα και
απειροελάχιστη ύλη αν επιτρέψουμε να εκδηλώνεται από
μέσα μας, αρκεί για να χρησιμοποιήσει σαν μοχλούς τα
τεχνάσματα της διάνοιας και να κάνει «ανεδαφικό», να τι-
νάξει στον αέρα το Πνευματικό μας οικοδόμημα.
Όσο βρισκόμαστε στον υλικό χώρο και ζούμε εκδηλώ-
νοντας ιδιότητες της ύλης, συντονισμένοι στις χαρακτηρι-
στικές της δονήσεις, ο ρυθμός των εσωτερικών αλλαγών
είναι χαμηλός. Η αδράνεια μάχεται να μας ματαιώσει, υπε-
ρασπίζοντας την πηγή της, την Ύλη, εφόσον η πορεία της
εξέλιξης είναι η πλήρης εκδήλωση Πνεύματος, με την ανα-
γωγή κάθε στοιχείου που ελέγχεται από την Ύλη, σε Φως
Πνευματικό. Έτσι βιώνουμε μία σειρά εσωτερικών συγκρού-
σεων κάθε φορά που το Πνεύμα μάς δίνει ωθήσεις Ενέρ-
γειας - Φωτός, για να κινηθούμε, να μετατοπισθούμε προς
+3
(2)
(1)
0 t
-3
Σχήμα 1

79
την Υπέρτατη Αλήθεια, το Φως Του Πατέρα - Ουσία της

Ύπαρξης.
Η πορεία αυτών των αλλαγών, καθώς ο χρόνος κυ-
λάει, μπορεί να παρασταθεί από μία καμπύλη δονήσεων.
Οι κορυφές που σχηματίζονται κατά την εξέλιξη της
καμπύλης (1), καθώς ο χρόνος κυλάει, παίρνοντας τιμές
από 0 μέχρι t, είναι τα σημεία των εσωτερικών μεταστρο-
φών, τα σημεία «σύγκρουσης» μιας νέας αλήθειας με την
προηγούμενη - κατεστημένη τοποθέτηση για κάθε συγκε-
κριμένο πρόβλημα.
Η συνειδητότητα σε κάθε αλλαγή έλκει στοιχεία που
θα συμπληρώσουν τις προηγούμενες θέσεις - εμπειρίες
της. Έτσι σε κάθε κορυφή που γίνεται «στροφή» προς νέα
τοποθέτηση, έλκονται στοιχεία συμπληρωματικά, από τον
αντίθετο χώρο. Δηλαδή, αν η κορυφή βρίσκεται στο θετι-
κό άπειρο, τα νέα στοιχεία που θα έλξει θα βρίσκονται στο
αρνητικό άπειρο, ώστε να πορεύεται προς ισορροπία: θε-
τικό + αρνητικό = μηδέν.
Για να ισορροπήσει η οντότητα, πρέπει όση επιφάνεια
καλύπτει η καμπύλη από το χώρο του θετικού απείρου,
τόση να καλύπτει και από το αρνητικό άπειρο. Έτσι, αν
δει κανείς την καμπύλη αυτή, που περιγράφει τη συνολική
εμπειρία της οντότητας, στη διάρκεια ορισμένου χρόνου
(t1) παρατηρεί ότι υπάρχουν ισοδύναμες ποσότητες στοι-
χείων από το θετικό και το αρνητικό άπειρο (καμπύλη α).
Αν δει όμως τη μορφή της καμπύλης β σε χρόνο (t2),
παρατηρεί ότι δεν υπάρχει ισοδυναμία στοιχείων. Τα θε-
τικά στοιχεία είναι περισσότερα και έτσι δεν υπάρχει ισορ-
ροπία. Έτσι η συνειδητότητα, για να μη βιώνει την πίεση
της ανισορροπίας, αναγκάζεται να αυξήσει την ταχύτητά
της, οπότε αυξάνεται και η συχνότητα δονήσεών της. Αυ-
ξάνεται η ταχύτητα με την οποία κάνει αλλαγές εσωτερικές.
Έτσι, βαθμιαία, από την κατάσταση των αργών δονήσεων,
ταυτόχρονα με τις οποίες βιώνει πίεση και αισθάνεται ανι-

80
κανοποίητη και μόνη, μεταβαίνει στην κατάσταση των γρή-

γορων αλλαγών των μεγάλων συχνοτήτων, εκεί που βιώ-
νει την κατάσταση ισορροπίας και γαλήνης.
t1 t2
+ + + +
0 0
- - t - t
(α) (β)
(6)
(4)
(5)
(3)
0 0
t t
Σχήμα 2
Ο αριθμός των κορυφών που σχηματίζονται στη μο-

νάδα του χρόνου είναι ανάλογος με τη συχνότητα της δό-
νησης, ανάλογος δηλαδή με την ταχύτητα με την οποία
μετακινούμεθα - αλλάζουμε τοποθέτηση. Όσο περισσότε-
ρο καθυστερούμε εξαιτίας της αδράνειας – της αντίδρασης
που αναπτύσσουν τα υλικά μας στοιχεία – τόσο μικρότερη
είναι η συχνότητα της δόνησης της εσωτερικής μας εξέ-

81
λιξης. Έτσι θα μοιάζει με τη μορφή της καμπύλης (3) στο

Σχήμα 2. Τα εσωτερικά αισθητήρια του νευρικού μας συ-
στήματος «αισθάνονται» τη μεταβολή του πλάτους των
δονήσεων (καμπύλη 2, Σχήμα 1). Επειδή ο ρυθμός - συχνό-
τητα είναι αργός, «καταγράφουν» μεγάλες διακυμάνσεις
και δίνουν στη συνείδηση την «αίσθηση» της ταραχής, της
ανισορροπίας (καμπύλη 4, Σχήμα 2).
Όταν οι μετακινήσεις μας είναι γρήγορες, η συχνότητα
των δονήσεων αυξάνεται και δίνει την καμπύλη (5). Τα
εσωτερικά αισθητήρια δίνουν στη συνείδηση μία σχετική
αίσθηση ηρεμίας και ισορροπίας (καμπύλη 6, Σχήμα 2). Η
τέλεια, γρήγορη τοποθέτηση, η άμεση αποδοχή κάθε λάμ-
ψης Θείου Φωτός που φθάνει στη συνείδηση, οδηγεί σε
μία μορφή καμπύλης με πολύ μεγάλη συχνότητα (καμπύ-
λη 7, Σχήμα 3), οπότε τα εσωτερικά αισθητήρια δίνουν στη
συνείδηση την αίσθηση της απόλυτης γαλήνης (καμπύλη
8, Σχήμα 3).
(8)
(7)
0
t
Σχήμα 3
Η ταχύτητα, λοιπόν, προσαρμογής στις αλλαγές δίνει

την αίσθηση της ισορροπίας στο εσωτερικό της υπόστασης,
αλλά και διαχέεται παντού, όπου βρίσκεται η οντότητα.
Η ευθεία (8) εκφράζει ακριβώς την κατάσταση αδια-
τάρακτης γαλήνης, την εσωτερική κατάσταση του ανθρώ-

82
που που έχει μηδενίσει την ύλη του και δονείται συντονι-
σμένος με το Θείο Φως ενός από τα Ανώτερα Κέντρα.
Η ευθεία γεωμετρικά εκφράζει ένα σύνολο σημείων με
μία κοινή ιδιότητα. Στην περίπτωση που εξετάζουμε εδώ,
η ευθεία χρησιμοποιείται για να παρασταθεί με κάθε ση-
μείο της η εσωτερική κατάσταση κάθε στιγμής σε μία ον-
τότητα, που βιώνει την ισορροπία - γαλήνη, ενωμένη με τα
πάντα. Κάθε σημείο - κατάσταση έχει το ίδιο περιεχόμενο
με τα υπόλοιπα, την Απόλυτη Γαλήνη που περιέχει τα πάν-
τα, όλες τις κινήσεις, όλα τα όντα, το σύνολο που είναι η
Θεία Ουσία Εκδηλωμένη. Έτσι κάθε σημείο μπορεί να
αντικαταστήσει κάθε άλλο, μπορούν όλες οι καταστάσεις
να ρέουν χωρίς να σημειώνεται καμία αναταραχή, κανέ-
νας παλμός ανισορροπίας. Έτσι όλα τα σημεία βρίσκονται
παντού, την ίδια στιγμή, συμμετέχουν σε κάθε ον και σε
κάθε κίνηση.
Στην Υπέρτατη Θεία Γαλήνη, στην ταύτιση με τον
Θεό Πατέρα, δηλαδή, δεν υπάρχει καμία διακύμανση.
Όλα βρίσκονται παντού. Και αφού βρίσκονται παντού, δεν
κινούνται. Δεν χρειάζεται να κινηθούν. Γιατί, για να βρε-
θούν κάπου αλλού, δεν χρειάζεται να φύγουν από τη θέ-
ση τους, γιατί είναι παντού, άρα και στο άλλο σημείο, που
θέλουν να πάνε. Ούτε θα χρειάζεται να πάνε εκεί για να
ενεργήσουν ή να γνωρίσουν τι γίνεται εκεί. Γιατί θα ενερ-
γούν παντού και θα ξέρουν τα πάντα. Γιατί θα είναι μέσα
στην Ενέργεια και μέσα στη Γνώση. Γιατί θα είναι οι ίδιοι
κατ’ Ουσίαν Θεία Ενέργεια και Θεία Γνώση και Θεία Αρμο-
νία και Θεία Γαλήνη.
Γιατί θα είναι μόρια του ίδιου του Θεού. Όμως τα μό-
ρια αυτά θα κλείνουν όλες τις ιδιότητες του Θεού, γιατί
θα είναι η ίδια Ουσία. Θα είναι η Ουσία. Και το κάθε μόριο
θα είναι παντού, γιατί θα είναι ο Θεός ο Άχρονος και Άχω-
ρος, ο άνευ πλαισίων και περιορισμών. Ο Άναρχος και
Ατελεύτητος. Ο Υπερούσιος.

83
Η Θεία Γαλήνη, η Τέλεια Θεία Γαλήνη, ολοκληρώνε-

ται με την πλήρη ένταξη του Ανθρώπου - Θεού στη Θεία
Ροή. Στη Ροή την άνευ κινήσεως. Στην κάλυψη την άνευ
μεταβάσεως. Στην πλήρη παρουσία σε κάθε μόριο και ση-
μείο. Στην πλήρη παρουσία παντού και πάντα. Στην πλή-
ρη Γνώση των όλων.
Ο άνθρωπος θα φτάσει στην ολοκληρωτική κίνηση
μέσω της ακινησίας. Ο άνθρωπος θα φτάσει στην Από-
λυτη Γνώση μέσω της Αγνωσίας. Ο άνθρωπος θα φτά-
σει στη Θεία Αίσθηση μέσω της απομακρύνσεως από τις
αισθήσεις. Η πραγματική απολύτρωση από τα επίκτητα
βάρη θα φέρει την Αρμονία των παλμών του. Στο συντο-
νισμό του με τον Θεό οι παλμοί του θα πάψουν να πάλ-
λονται. Η κίνηση θα είναι ολοκληρωτική. Η πλήρης, ταυ-
τόχρονη παρουσία στο Άπειρο θα εξαφανίσει την ανάγκη
κινήσεως. Η Απόλυτη Γνώση θα απαλείψει την προσπά-
θεια έρευνας. Η ολοκληρωτική μετατροπή του σε Ενέρ-
γεια θα εξαφανίσει την ανάγκη ενεργειών.
Στην Απόλυτη Γαλήνη η κίνηση εκδηλώνεται με την
ακινησία. Είναι η Αέναη Ροή της Απόλυτης Ισορροπίας,
της Ένωσης με τον Πατέρα - Ισορροπία, μέσω του Υιού -
Αρμονία. Σ’ αυτήν την Απόλυτη Θεία Γαλήνη, η Αρμονία
είναι η Ταύτιση.
Έτσι το κάθε σημείο - κατάσταση και το κάθε ον που
είναι συντονισμένο στην ευθεία της Γαλήνης, είναι ενωμέ-
νο με τον Θεό, τον Άχωρο και Άχρονο, τον Απεριόριστο,
τον Άναρχο και Ατελεύτητο.
Ακόμα και η σχετική κατάσταση Γαλήνης είναι πολύ-
τιμη βάση για κάθε πρόοδο του Ανθρώπου, που θα οδη-
γηθεί στην Απόλυτη Γνώση, χωρίς νοητικές λειτουργίες,
στην Τέλεια Κίνηση χωρίς τριβές - αντιδράσεις, στην Από-
λυτη Ισορροπία μέσω της Αρμονίας, στην Απόλυτη Σι-
γή του Ανεκδήλωτου Πατέρα, μέσω της Ταύτισης με κάθε
παλμό - ον. Στην Τέλεια Ύπαρξη - Ανυπαρξία.

ΘΕΙΑ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ
ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ
Η πορεία εξέλιξης της Ψυχοπνευματικής Μονάδας διέ-

πεται από τους Νόμους της Θείας Νομοτέλειας των όντων.
Η Μονάδα σύμφωνα με τις Θείες Αξίες θεωρείται ως ενό-
τητα. Γιατί πάντα ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα.
Μία σχηματική απεικόνιση της Μονάδας είναι η εξής:
Ο πυρήνας αποτελείται από την Άρρενα Αρχή ή Πνεύμα.
Το ενεργητικό, δηλαδή, τμήμα της Μονάδας. Είναι ένας λά-
μπων σφαιρικός πυρήνας.
ΠΝΕΥΜΑ
ΨΥΧΗ

85
Γύρω από την περιφέρειά του η Θήλεια Αρχή, υπό

τη μορφή δακτυλίου, τυλίγει κυκλικά τον πυρήνα. Θυμίζει
έντονα τον δακτύλιο του Κρόνου. Η ουσιαστική διαφορά
με αυτή την εικόνα είναι ότι ο δακτύλιος δεν κλείνει εντε-
λώς γύρω από τον πυρήνα του, αλλά αφήνει ένα άνοιγμα
όσο περίπου το ένα έκτο του δακτυλίου.
Η σχέση της Άρρενος Αρχής με τη Θήλεια Αρχή είναι
σχέση Ηλίου προς Σελήνη. Η σχέση τους αρχίζει από το
χώρο του Απείρου. Όταν η Ουσία του Φωτός άρχισε να
δημιουργεί μορφικές εκδηλώσεις. Αργότερα, στην πορεία
της Πτώσης, οι ενωτικοί ιμάντες χαλάρωσαν, ώσπου έφτα-
σαν στο σημείο να μη γίνονται καν αντιληπτοί από τα εκ-
πεσόντα πια όντα. Όμως η Χάρη του Πατέρα άλλαξε τη
φορά της εξέλιξης. Η πορεία τους από καθοδική γίνεται
ανοδική. Κάτω από το βλέμμα του Πατέρα, οι εκπεσόντες
κοιτάζουν για πρώτη φορά, μετά την πτώση, μέσα τους.
Εκεί, στον πυρήνα της ύπαρξής τους, μέσα στον Άχρο-
νο Θείο Σπινθήρα, αναγνωρίζουν την ενότητα της ψυχής
τους. Αγαλλιάζουν στο όραμα της Πνευματικής τους ολο-
κλήρωσης.
Και η Μονάδα αρχίζει να συγκεντρώνεται. Αρχίζει να
συσπειρώνεται μέσα στον έναν Θείο Σπινθήρα, που την
ορίζει. Και η Μονάδα αρχίζει να λειτουργεί. Στην πορεία
της εξέλιξης, με σκοπό την τελείωση, η Μονάδα διευρύνει
το φάσμα ενεργείας της. Μεγαλώνει την ακτίνα της Αγάπης
της. Δυναμώνει την έλξη Φωτός και φέρνει την Ψυχοπνευ-
ματική Μονάδα σε επίπεδο Λόγου. Στην πορεία της τελεί-
ωσης η Μονάδα είναι η Ουσία της Άνοιξης.
Αυτή, λοιπόν, η οντότης, η ενυπάρχουσα σε δύο σκη-
νώματα, πρέπει να ακολουθήσει την εξελικτική πορεία των
όντων. Πρέπει, δηλαδή, αρχικά να κάνει:
1) Εξοικονόμηση ενέργειας. Αυτό επιτυγχάνεται αρχί-
ζοντας με τη μείωση της ροής αυτής μέσω των Κατώτερων
Κέντρων. Στην πορεία της εξέλιξης του Ψυχοπνευματικού

86
όντος, η ροή ενέργειας μέσω των Κατώτερων Κέντρων στα-

ματά εντελώς και, εξιδανικευμένη, εκπέμπεται υπό μορφή
Θείας Ενέργειας μέσω Ανώτερων Κέντρων.
2) Μετατροπή της ενέργειας που εξοικονομήθηκε σε
ενέργεια υψηλότερης ποιότητας.
3) Διοχέτευση της υψηλής αυτής ενέργειας διττά. Δη-
λαδή: α) στα Κέντρα Θείας Ενεργείας τους, για να βοηθη-
θούν στη διάνοιξή τους, και β) στη Θεία Αγάπη ζητώντας
βοήθεια.
Όπως αναλύθηκε στο ειδικό θέμα, η διάνοιξη των Κέν-
τρων θα γίνει εκ των Άνω. Όμως, δρώντας έτσι η Μονάδα
καταδεικνύει, μέσω της Ελευθέρας Βούλησης, τις Θείες
Επιλογές της. Αυτή της η τοποθέτηση, η επιλογή, δηλα-
δή, των Θείων Αξιών και όχι των πλασματικά αντιστρατευ-
ομένων ή των υλικών, της δίνει το δικαίωμα να επωφελη-
θεί από τους Νόμους της Θείας Χάριτος, που διαποτίζουν
το Σύμπαν.
Μετά τη διάνοιξη των Κέντρων τους, ο επόμενος στό-
χος των υπομονάδων είναι να επιτύχουν Αρμονία τής εν-
τός της Μονάδος ροής Θείας Ενεργείας. Δηλαδή, να επι-
τύχουν συντονισμό των Κέντρων ενεργείας τους, ώστε να
μην υπάρχουν εμπόδια στη ροή του Φωτός.
Το αποτέλεσμα του συντονισμού αυτού είναι η δυνα-
τότητα έλξεως Φωτός ή Ενεργείας απείρως μεγαλυτέρας
εντάσεως αυτής, που οι υπομονάδες μεμονωμένα θα μπο-
ρούσαν να συγκεντρώσουν. Κι αυτό γιατί η Αρμονία μέσα
στη Μονάδα ενεργοποίησε την τεράστια ποσότητα ενέρ-
γειας, που υπάρχει στην υπομονάδα - Πνεύμα, διά της τε-
ραστίας ποσότητας Φωτός, που η παθητική υπομονάδα -
Ψυχή έλκει εκ της Θείας Αρχής.
Οι ανακυκλώσεις Φωτός, μέσα στη Μονάδα, ενεργο-
ποιούν τον δυνάμει Λόγο, που ενυπάρχει σ’ αυτήν. Η ενερ-
γοποίηση του Λόγου φέρνει τη Μονάδα σε Απόλυτη ταύ-
τιση. Κατάσταση, που έχει σαν επακόλουθο τον πλήρη

87
διαποτισμό της με Φως. Το Φως πια δεν ανακυκλώνεται

εντός της Μονάδος, γιατί δεν υφίσταται πια διαχωρισμός
ανάμεσα στα στοιχεία της. Το Φως ανακυκλώνεται απευ-
θείας ανάμεσα στη Μονάδα - Λόγο και στον Θεό - Πατέρα,
συνεπικουρία της Θείας Μητρός.
Ο Θεός - Πατέρας εξεπόρευσε έναν Υιόν - Λόγον, και
Αυτός ενυπάρχει στα Σύμπαντα. Τα Σύμπαντα θα ενω-
θούν στον ίδιο παλμό ροής και η αρχή της Ένωσης θα
γίνει από την ένωση των Υιών Λόγων, ώστε να αποτελέ-
σουν ξανά τον Έναν, τον Μοναδικό εκ του Πατρός εκπο-
ρευθέντα Λόγο - Υιό. Τον εκδηλωθέντα εν ύλη μέσω της
παθητικής Του Υποστάσεως. Αυτή ακριβώς η παθητική
Του Υπόσταση είναι εκείνη που θα καλύψει την απόσταση
ανάμεσα στην υλική του κατάσταση και τη Θέωση.
Η παθητική του Υπόσταση είναι εκείνη που θα τροφο-
δοτεί τη Θεία του Οντότητα. Είναι ο ομφάλιος λώρος ανά-
μεσα στο έμβρυο - Θεό και τον Πατέρα. Μέσω αυτής συν-
τελείται ο πλήρης διαποτισμός του με Φως, που ανδρώνει
το Πνεύμα ως τη Θέωση.
Το ενεργητικό εκδηλώνεται μονάχα μέσω του παθητι-
κού, όπως ακριβώς η Θεία Κίνηση μέσω της ακινησίας. Η
σπουδαιότητα Αρμονίας της ροής ενεργείας, λοιπόν, μέ-
σα στη Μονάδα, είναι κεφαλαιώδης. Δεν πρέπει να υπάρ-
χει κανένα απολύτως μελανό σημείο, που να εμποδίζει τη
ροή της.
Η πορεία, όμως, των πνευμάτων μέσα στην ύλη, έχει
δημιουργήσει πλήθος καρμικών υποχρεώσεων προς άλ-
λα πνεύματα. Αυτές δημιουργούν δεσμεύσεις. Η Μονάδα,
λοιπόν, καλείται να διορθώσει και να αποκαταστήσει τις
αρνητικές καταστάσεις, που τυχόν λανθασμένες της επι-
λογές εδημιούργησαν.
Η Θεία Μονάδα ήταν πάντοτε, βέβαια, ένα ενιαίο Πνεύ-
μα. Όμως στις κατά καιρούς μορφικές της εκδηλώσεις
εμφανιζόταν σε δύο διαφορετικά σκηνώματα. Το ένα σκή-

88
νωμα, κατά κανόνα, φέρει το ενεργητικό μέρος του πνεύ-

ματος και το άλλο φέρει το παθητικό του τμήμα. Αυτά τα
πνευματικά μέρη δημιουργούν το καθένα ξεχωριστά καρ-
μικές σχέσεις. Το ένα, ίσως, περισσότερες και το άλλο λι-
γότερες. Αυτές πρέπει να εξαφανιστούν. Αφού, λοιπόν, το
πνεύμα είναι ένα, η Θεία Νομοτέλεια επιτρέπει σ’ εκείνο
το τμήμα που έχει τις λιγότερες δεσμεύσεις, να αναλάβει
να επαναφέρει σε αρμονία τις σχέσεις που το άλλο τμήμα
διατάραξε, ώστε να αποκατασταθεί γρηγορότερα η Αρμο-
νία ανάμεσα στη Μονάδα και τα καρμικά συσχετισμένα με
αυτήν πνεύματα.
Η Μονάδα, για να εξελιχθεί σε Λόγο, πρέπει πρώτα να
επανακτήσει την Απόλυτη Αρμονία ανάμεσα στη Μονάδα
και τα καρμικά συσχετισμένα με αυτήν πνεύματα. Η Μο-
νάδα, για να εξελιχθεί σε Λόγο, πρέπει πρώτα να επανα-
κτήσει την απόλυτα αρμονική κατάσταση ανάμεσα στις
δύο εκδηλώσεις της Μονάδας. Γι’ αυτό συναντάμε συχνά
την περίπτωση της συγχρόνου και στον ίδιο τόπο ενσάρ-
κωσης των δύο μερών της Μονάδας. Στις περιπτώσεις
που τα δύο μέρη της Μονάδας έχουν δημιουργήσει καρ-
μικές τροχοπέδες μεταξύ τους, η Θεία Χάρις επιτρέπει τη
συχνή τους συνάντηση, για να τους δώσει την ευκαιρία να
εξισορροπήσουν τις διαφορές και να φέρουν την αρμονία
στον πυρήνα τους.
Ο Αρχέτυπος Πυρήνας Ζωής θα εναρμονίσει πρώ-
τα απόλυτα τα στοιχεία του και τότε, στην αντιστοιχία των
Άνω και των κάτω, θα έχει ήδη επιτύχει την Αρμονία του
με τους Ουράνιους παλμούς του Σύμπαντος. Με την Ου-
ράνια Γαλήνη. Με το Ακίνητο Κινούν. Με τον Θεό.

ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΣ
Η δημιουργική ικανότητα του ανθρώπου στηρίζεται στον

αυτοσεβασμό του. Ο δημιουργικός άνθρωπος θα βρει την
αρχή του μέσα στην προαιώνια σπίθα Ζωής του Πυρήνα
του. Αυτός ο Πυρήνας είναι ο πραγματικός, ο πριν από τα
επίκτητα στοιχεία Εαυτός του. Είναι ο εκδηλωμένος Θεός,
που φέρει εντός του. Είναι ο πιο ιερός Πυρήνας του Σύμ-
παντος. Είναι ολόκληρος Θεός, εκδήλωση Θείου Φωτός
και Γαλήνης.
Την ώρα της πραγματικής Δημιουργίας, της Δημιουρ-
γίας διά του Λόγου και των παλμών, ο άνθρωπος προσ-
τρέχει σ’ αυτόν τον Θείο Σπινθήρα. Ο άνθρωπος κατα-
νοεί πως είναι Θεός. Ο άνθρωπος, αναγνωρίζοντας Θεό
στον Πυρήνα του, υποκλίνεται. Και αυτός ο σεβασμός του
Θείου, που φέρει εντός του, είναι εκείνος που του δίνει τη
δυνατότητα να ενεργήσει. Να δημιουργήσει. Να Ζήσει. Ο
σεβασμός του Θείου Εαυτού του, η αναγνώριση της Δύνα-
μης που φέρει και η εκδήλωση αυτής, είναι αυτή καθεαυτή
η λειτουργία της δημιουργίας υπό του ανθρώπου από επί-
πεδο Θεού.
Ο αυτοσεβασμός ως πυρήνας Γαλήνης λειτουργεί σαν

90
καταλύτης των εντάσεων. Η αυτοπεποίθηση, που δίνει η

Αρμονία της αποδοχής του Εαυτού του, απαλύνει τις αντι-
θέσεις ανάμεσα στο «έχω» και στο «θέλω» και, τονώνον-
τας την αυτοπεποίθησή του, καθίσταται ικανός να ενεργή-
σει. Ο σεβασμός του Θείου πυρήνα του Εαυτού του, φέρνει
τον άνθρωπο στο σεβασμό του Θείου πυρήνα του ανθρώ-
που. Σαν ένα δυνατό, αλλά και τρυφερό ενωτικό σημείο, ο
σεβασμός των Θείων πυρήνων τους φέρνει τα άτομα κον-
τύτερα, ακόμα πιο κοντά, ν’ ακουμπήσουν τους Σπινθήρες
τους, να τους ενώσουν.
Αυτό το κοινό μυστικό της Αρμονίας των όλων, φέρνει
τον άνθρωπο να αγαπήσει τον άνθρωπο. Να ξεχειλίσει Αγά-
πη. Να ταυτιστεί. Αυτό είναι η λειτουργία της Αγάπης. Είναι
η ανακύκλωση της ενεργείας. Είναι η οδός επιστροφής.
Ο αυτοσεβασμός, λοιπόν, είναι αυτός που θα οδηγή-
σει τον άνθρωπο στην αναγνώριση του Θείου Εαυτού του.
Θα τον κρατήσει στα επίπεδα των Ουράνιων Αξιών. Θα
τον ενώσει με τη Θειότητα των όλων. Θα τον ωθήσει στην
Επιστροφή και την Αγάπη. Θα τον Ενώσει.
Η πρώτη αποστολή των γήινων διδασκάλων είναι η
αφύπνιση του αυτοσεβασμού, που απευθύνεται από τον
άνθρωπο της γης στον Άνθρωπο των Ουρανών. Είναι η
αφύπνιση, σε κάθε άνθρωπο, της βεβαιότητας υπάρξεως
Θεού Ζώντος και παλλομένου στην καρδιά του Πυρή-
να του. Στην κορυφή των θόλων του. Στην Αλήθεια του
Λόγου. Στην Ουσία, που και ο ίδιος φέρει. Στην κάθε του
ενέργεια ή σκέψη, σε κάθε μόριο του «Είναι» του ανθρώ-
που. Σε κάθε μόριο του «Είναι» κάθε δημιουργήματος σε
ολόκληρο το Σύμπαν. Γιατί όλα προέρχονται από την ίδια
ουσία: Τη Θεία Ουσία.
Οι δυνάμεις που το Θείο παραχώρησε, είναι οι δημι-
ουργοί των πάντων. Λέμε: «Η ύλη σχηματίστηκε από τους
εκπεσόντες». Σωστά! Όμως η δύναμη Δημιουργίας, της
οποίας οι εκπεσόντες έκαναν χρήση, είναι η Δημιουργι-

91
κή Δύναμη του Παντός. Και είναι Θεία Ουσία. Άρα, αυτό

το παν, που άλλοι το αποκαλούν Θεό ή Πατέρα, άλλοι το
αναφέρουν ως «το Έν το Απόλυτον» και άλλοι το αποκα-
λούν διαφορετικά, είναι ο πραγματικός Δημιουργός και της
παραμικρής, εκδηλωμένης ή μη, μορφής ή ιδέας. Εξάλλου
η Βούληση είναι μία: Η Θεία Βούληση, ή Βούληση του
Παντός. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί τίποτα έξω από αυ-
τήν. Ακόμη και οι δυνάμεις, που την αντιστρατεύονται,
υπάρχουν γιατί Εκείνη, για λόγους εκπαίδευσης των όν-
των, επέτρεψε να υπάρχουν και να εκδηλωθούν.
Οι Νόμοι εκπαίδευσης είναι Νόμοι τελείωσης. Αυτοί οι
Ουράνιοι Νόμοι οδηγούν στην αφύπνιση των Θείων στοι-
χείων των όντων. Η αφύπνιση των Θείων στοιχείων πάν-
τοτε συνοδεύεται με αυτοσεβασμό. Γιατί πώς ο άνθρωπος
να δεχθεί, ότι ο Θεός ενυπάρχει εντός του, εάν δεν σέβε-
ται αυτή την ίδια του την ύπαρξη; Και εάν δεν υπάρχει αυ-
τοσεβασμός, τι θα είναι αυτό που θα κρατήσει την ποιό-
τητα Ενεργειών του στο ύψος της Θείας του υπόστασης;
Ακριβώς αυτή η ευθύνη τού να κρατηθεί ο άνθρωπος
στο ύψος του Ουράνιου Εαυτού του, εναπόκειται στον
ίδιο. Δεν είναι δυνατόν να θεωρείται άνθρωπος με αυτο-
σεβασμό εκείνος που δεν νιώθει απόλυτη και πλήρη την
ανάγκη να δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε κάθε του ενέργεια
να τον καταξιώνει απέναντι στον Θείο του Εαυτό. Δεν έχει
σημασία αν μία λανθασμένη του ενέργεια αποκαλυφθεί ή
όχι. Δεν έχει σημασία αν το περιβάλλον του πιθανώς επι-
κροτεί μία υλικά αποδεκτή επιλογή. Τα δικά του κριτήρια
των Ουρανών υπαγορεύουν τις σωστές επιλογές, σύμφω-
να με τις Θείες Αξίες. Ακόμα και αν επικροτούνται οι λαν-
θασμένες του ενέργειες ή αν μπορούν να κρατηθούν μυ-
στικές από τους άλλους, ο Θείος Εαυτός του τον ελέγχει.
Η Ουράνια Υπόστασή του, που σέβεται και ακολου-
θεί, αυτός ο ίδιος ο Θεός, που κρύβει μέσα του, τον οδη-
γεί. Τώρα δεν έχει καν τη δικαιολογία της άγνοιας. Η αφύ-

92
πνισή του τον έχει φέρει αντιμέτωπο με την Αλήθεια. Η

ευθύνη της επιλογής είναι δική του. Ο αυτοσεβασμός και
η συνέπεια, παράλληλα με την καθαρότητα των Ουρανών
του, χαράσσουν την πορεία της εξέλιξης.
Δεν υπάρχουν περιθώρια λαθών. Η επίγνωση της Αλή-
θειας αποκλείει τις δικαιολογίες. Ο αυτοσεβασμός του απαι-
τεί απόλυτη συνέπεια ανάμεσα στη Σκέψη, το Λόγο και
την πράξη.
Καθαρίζοντας τους Ουρανούς του, η αλληλουχία των
ενεργειών τον φέρνει στην Ενέργεια διά του Λόγου και τη
διδασκαλία διά του παραδείγματος.
Υμείς εστέ το άλας της γης. Εάν τούτο μωρανθή, εν
τίνι αλισθήσομεν;

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
Η Ελπίδα της Άνοιξης ήταν η πρώτη που σκίρτησε μέ-

σα του. Η Ελπίδα της Άνοιξης ήταν κοντύτερα σ’ αυτόν.
Ο άνθρωπος της γης ήταν κοντύτερα στην Άνοιξη παρά
στην Ανάσταση. Δεν μπορούσε να στοχεύσει κατευθείαν
στην Τελείωση. Δεν μπορούσε καν να χωρέσει την ιδέα
της. Μεσοσταθμός του: η Άνοιξη. Γι’ αυτόν η Μονάδα της
Άνοιξης λειτούργησε σαν δίοδος προς την Αλήθεια. Ήταν
οι πρώτες αχτίδες της Ανατολής του, που του έδειξαν αυ-
τόν το δρόμο.
Η Μονάδα εντός της πολλαπλότητας, πριν από το στά-
διο της πολλαπλότητας εντός της Μονάδας, ήταν μία πρώ-
τη εκδήλωση της Θείας Μονάδας του Ενός. Το τελικό στά-
διο της Θείας Μονάδας του ζεύγους είναι η Θεία Μονάδα
του Ενός, του Απολύτου. Του Θείου.
Ο άνθρωπος, μαθαίνοντας να ενώνεται, μεγαλώνει την
υπόστασή του, την πλουτίζει και την φέρνει σε επίπεδο με-
γαλύτερης πληρότητας. Συνεχίζοντας να ενώνεται, φτάνει
στο στάδιο της πλήρους πληρότητας, όταν τίποτα πια δεν
είναι έξω από αυτόν, όταν τα πάντα είναι μέσα του και ο
ίδιος εισχωρεί και πληροί και αποτελεί τα πάντα. Όταν ο
άνθρωπος ενώνεται με τον Έναν.

94
Η κατάσταση της πλήρους ένωσης αρχίζει από την

πρώτη ένωση. Όταν το κέλυφος της αυστηρής ατομικό-
τητάς του σπάσει. Αυτό είναι το ξημέρωμα της Άνοιξης,
που σαλπίζει την Ουράνια Αρμονία.
Η Άνοιξη είναι το πρώτο ουσιαστικό στοιχείο για τη
Θεία Ένωση. Σαν πρώτο στοιχείο μετέχει και της προη-
γούμενης κατάστασης και της επόμενης. Στέκει το μισό
στη γήινη υπόσταση του όντος και το άλλο μισό στη Θεία.
Το βήμα μετάβασης από αυτή την κατάσταση στην επό-
μενη είναι εφικτό κατά τα εξής στάδια:
1) Τέλεια ισορροπία ανάμεσα στα δύο στοιχεία του
όντος.
2) Μεταφορά, ολίγον κατ’ ολίγον, του βάρους ισορρο-
πίας από το γήινο στοιχείο στο επόμενο. Αυτό επιτυγχά-
νεται με το προβάδισμα των Θείων Αξιών κατά τις στιγμές
της επιλογής.
3) Απόλυτη απαγκίστρωση από το υλικό στοιχείο του
ατόμου. Μεταφορά και των δύο πόλων του στο Θείο Στοι-
χείο και ισορροπία αυτών μέσα στον Ουράνιο χώρο.
4) Εξαφάνιση της ατομικότητας του όντος μέσα στον
Ουράνιο χώρο και παλμική ταυτότητά του Με Αυτόν.
Η Ελπίδα της Άνοιξης αρχίζει από τη στιγμή επίτευξης
ισορροπίας ανάμεσα στους πόλους του όντος. Όταν, δη-
λαδή, αρχίσει η ανακύκλωση Ενεργείας μέσα στο όν. Όταν
οι παλμικές δονήσεις απλώνονται ισοταχώς, χωρίς κενά
ή διαφοροποιήσεις της συχνότητας. Από αυτή τη στιγμή,
από τη στιγμή επίτευξης αρμονίας μέσα στο ον, αρχίζει η
Ελπίδα της Άνοιξης. Από τη στιγμή, δηλαδή, σχηματισμού
της Μονάδας, αρχίζει η Ελπίδα της Άνοιξης. Και αυτή ακρι-
βώς η Μονάδα είναι η Ουσία της Άνοιξης.
Η Ουσία της Άνοιξης χαιρετίζει την πρώτη Αυγή του
Φωτός την Ημέρα της Δόξας.

ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑ ΠΤΩΣΗ

ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Η Πνευματική άνοδος των όντων εξαρτάται από το βά-

θος της ατομικής Πνευματικής τους πτώσης. Κάθε στοι-
χείο που σχημάτισε την πτώση, πρέπει να επανέλθει σε
υγιή Πνευματική μορφή. Κάθε λανθασμένη επιλογή πρέ-
πει να διορθωθεί και τα αποτελέσματα, ή οι απόρροιες αυ-
τών των επιλογών, πρέπει να αναχθούν σε Αλήθεια. Οι
λανθασμένοι δρόμοι, που ο ίδιος χάραξε, πρέπει να ακο-
λουθηθούν κατ’ αντίστροφη φορά. Κάθε ενέργειά του που
οδήγησε σε Πνευματική πτώση ενός άλλου όντος, πρέπει
να αντιμετωπισθεί αντίστροφα. Θυσιάζοντας την ατομική
του υπόσταση, εκείνος που κάποτε ενήργησε λανθασμέ-
να πρέπει να δώσει την ευκαιρία σ’ εκείνον που έβλαψε να
επανέλθει. Το αν ο θιγμένος επωφεληθεί ή όχι της επανό-
δου του μετανοούντος, αυτό εναπόκειται σ’ αυτόν και η
ευθύνη της επιλογής είναι δική του!
Κάθε λανθασμένη, λοιπόν, ενέργεια πρέπει να αποκα-
ταστήσει τη θέση της στον Πνευματικό χώρο και να ισορ-
ροπήσει μέσα στην Παγκόσμια Αρμονία. Όταν κάθε στοι-

96
χείο που συνέθεσε την υπόσταση του ανθρώπου δονηθεί

στον παλμό της Παγκόσμιας Αρμονίας, τότε ολόκληρη η
Υπόστασή του θα έχει ενταχθεί στη Θεία Ροή του Παντός.
Δεν είναι όμως δυνατόν να θεωρηθεί ενταγμένος στην
Παγκόσμια Αρμονία ένας άνθρωπος, ο οποίος φροντίζει
να ακολουθεί σωστές επιλογές από ένα χρονικό σημείο
και έπειτα. Οι πνευματικές οφειλές, όπως και οι ανταπο-
δόσεις, απλώνονται σε ολόκληρο το διάστημα της ύπαρ-
ξής του. Σε όλες τις ελεύσεις του. Ακόμα και στο διάστη-
μα που η οντότης βρισκόταν στον Πνευματικό μονάχα
χώρο, χωρίς μορφική εκδήλωση στην ύλη. Ολόκληρο το
διάστημα, από την πρώτη διαμόρφωση της ατομικότητάς
του, μετά το διαμελισμό των Αρχετύπων πνευμάτων, έως
τη σημερινή του υπόσταση, είναι ένα ενιαίο σύνολο.
Η χρονική στιγμή εκείνη κατά την οποία το πνεύμα ση-
μείωνε τη μεγαλύτερη απόστασή του από τον Θεό - Πα-
τέρα, όταν το Θείο Φως ήταν μακρύτερα παρά ποτέ, όταν
η Θεία Σπίθα της ύπαρξής του ήταν τόσο πολύ σκεπα-
σμένη από καλύμματα ύλης, ώστε η επικοινωνία της με
το υλικό ον να έχει μειωθεί στο ελάχιστο ή να έχει διακο-
πεί εντελώς, εκείνο το σημείο όρισε το βάθος της πτώ-
σης του.
Σε μια στιγμή, όμως, ο Θείος Εαυτός του ανθρώπου γί-
νεται αντιληπτός. Ο άνθρωπος, για πρώτη του φορά ύστε-
ρα από τόσες υλικές συσσωρεύσεις, κοιτάει μέσα του. Ο
άνθρωπος αντικρίζει μιαν αμυδρή ακτίνα από Θείο Φως.
Και αυτή η ακτίνα τον οδηγεί. Ο άνθρωπος αντικρίζει την
υποψία της ύπαρξης Υιού - Λόγου μέσα του. Και ξεκινάει
για να Τον αναδείξει. Μη συνειδητά, ίσως, από την υλική
του υπόσταση, ακολουθεί τον Θείο Εαυτό του. Και πά-
λι παραπαίει. Τα αλλεπάλληλα στρώματα ύλης, που κα-
τά καιρούς συσσώρευσε γύρω του, δυσκολεύουν την επι-
κοινωνία της Θείας Σπίθας του με την εκάστοτε μορφική
της εκδήλωση. Παρόλο, όμως, που οι επιλογές του δεν

97
είναι ακόμη συνειδητές, η εσωτερική του επικοινωνία με

τον Θεό και η εκ των Άνω κάθαρση με Φως, που η Θεία
Χάρις κατά καιρούς διοχετεύει στα όντα, διαμορφώνουν
ένα ήθος και έναν αυτοσεβασμό υψηλό που, όντας κοντύ-
τερα στην υλική του υπόσταση, οδηγούν τις πράξεις του,
επέχοντας θέση Θείων Αξιών.
Βέβαια, αφού αντιμετωπίζουμε την όλη πορεία της
επιστροφής του ανθρώπου σαν ενιαίο σύνολο, η άμπω-
τις αυτή και η πλημμυρίδα της επίγνωσης των Θείων Δυνά-
μεων λαμβάνει χώρα κατά το διάστημα ενός συνόλου χι-
λιετηρίδων κατά τις υλικές μετρήσεις. Εξάλλου εξετάζουμε
το σύνολο των ανθρώπινων όντων, από την εποχή της αρ-
χικής εκδήλωσης του Αμόρφου Θείου, από την εκδήλωση
του Θεού - Λόγου, δηλαδή, ως τώρα.
Όταν ο γήινος νους εξετάζει τόσο μεγάλα, κατά τα μέ-
τρα του, ποσά, τότε οι λεπτές διαφοροποιήσεις, που υφί-
στανται ανάμεσα στις ατομικές κατά πνεύμα επιδόσεις,
μηδενίζονται. Όμως εάν η πορεία κάθε πνεύματος εξετα-
στεί αναλυτικά, τότε καθίσταται φανερό, ότι το βαθύτερο
σημείο πτώσεως ποικίλλει από πνεύμα σε πνεύμα. Έτσι
ο δρόμος της επιστροφής για κάθε πνεύμα είναι ανάλο-
γος του βάθους της ατομικής του πτώσεως. Τα πνεύμα-
τα τα οποία πρώτα αποκτούν έναν υψηλότερο βαθμό κα-
θαρότητας, αυτά βοηθούν και τα άλλα στην ανοδική τους
πορεία.
Το βάθος της ατομικής πτώσης κάθε όντος εκδηλώνε-
ται μορφικά με τη δημιουργία υλικών καλυμμάτων - μονώ-
σεων του πνεύματος. Αφού το βάθος της πτώσης ποικίλ-
λει από πνεύμα σε πνεύμα, αντίστοιχα ποικίλλει και το
βάρος, οι αλλεπάλληλες, δηλαδή, διαδοχές καλυμμάτων
του Θείου Σπινθήρα του. Αν θεωρήσουμε ότι το βάρος των
λανθασμένων ενεργειών ορίζει βαθμούς πτώσεως, τότε
ένα πνεύμα με βαθμό πτώσεως «μηδέν» δεν φέρει κανέ-
να κάλυμμα υλικό στον Θεϊκό του Σπινθήρα, παρά μόνον

98
εκείνο, που είναι απαραίτητο για να εκδηλωθεί μορφικά,

όταν και εάν θελήσει να συμμετάσχει οικειοθελώς στην
προσπάθεια της ανοδικής πορείας του συνόλου.
Ένα πνεύμα με βαθμό πτώσεως «ένα» έχει ένα ελα-
φρύτατο κάλυμμα ύλης στη φωτεινότητα των Ουρανών
του. Όμως για να λειτουργήσει ο Νόμος της Επιστροφής,
πρέπει το ον μόνο του, στη διάρκεια της μορφικής, υλικής
ζωής του κυρίως, να αποσύρει το ελαφρύ, έστω, κάλυμμα,
ώστε να λάμψει μέσα του η φωτεινότητα του Θείου.
Στα πνεύματα με βαθμό πτώσεως «δύο», η εργασία
επιστροφής είναι μεγαλύτερη, γιατί πρέπει να αποσχιστούν
δύο πέπλα ύλης. Οι αλλεπάλληλες συσσωρεύσεις πέπλων
αγνοίας και ύλης δημιουργούνται από τις λανθασμένες του
ανθρώπου επιλογές και απαιτείται η διάρρηξη και απόσχι-
ση των πέπλων αγνοίας, για να λάμψει ο Θείος τού αν-
θρώπου κρουνός Φωτός.
Όπως είναι γνωστό, το πρώτο ένδυμα, που το πνεύ-
μα ενεδύθη, είναι η Ψυχή. Στην προσπάθεια επιστροφής,
λοιπόν, στην προσπάθεια του πνεύματος να καλύψει με
Φως ολόκληρη την υπόσταση του όντος, πρωταρχικό ρό-
λο παίζει η διάρρηξη του πρώτου πέπλου - καλύμματος
της Πνευματικής του υπόστασης. Του πέπλου, δηλαδή,
που τον διαχωρίζει από την Ψυχή του. Γιατί το υλικό των
καλυμμάτων που δημιουργήθηκαν, δεν έρχεται από κά-
που αλλού, έξω από τον άνθρωπο. Δημιουργείται από
την ίδια του την Ουσία. Αποσπάται, δηλαδή, ένα κομμά-
τι ή ακριβέστερα μία ιδιότητα της Θείας Ουσίας του, γίνε-
ται κάτι αυτοτελές, διαχωρισμένο από τον Σπινθήρα της
Ουσίας του και καλύπτει αυτοτελώς αυτόν. Έτσι το πνεύ-
μα του πυρήνα αποδυναμώνεται από τις ιδιότητες της
Θείας Ουσίας του, αφού αυτές, αποσπασμένες από το
κύριο σώμα, σχηματίζουν αλλεπάλληλα, αντίστοιχα των
ιδιοτήτων κάθε φορά, καλυπτικά στρώματα απομόνωσης
του πνεύματος.

99
Κάθε διάρρηξη, λοιπόν, ενός πέπλου κάλυψης, δεν

είναι τίποτα άλλο από την επιστροφή της ιδιότητας, που
σχημάτισε το κάλυμμα, στο Κύριο Σώμα του Σπινθήρα.
Καταργείται, δηλαδή, ο διαχωρισμός ανάμεσα στο Κύριο
Φωτεινό Σώμα και την εκάστοτε ιδιότητα, που διαχωρι-
ζομένη εσχημάτισε αυτοτελές σώμα - κάλυμμα της Θείας
Ουσίας.
Βέβαια, το να λέμε «Κύριο Φωτεινό Σώμα», είναι κά-
τι σχετικό. Γιατί στις οριακές θέσεις, όταν οι συνεχείς λαν-
θασμένες επιλογές, σχηματίζοντας αλλεπάλληλα καλύμ-
ματα, αποδυναμώνουν συνεχώς από τις Θείες ιδιότητές
του τον Σπινθήρα, τότε, στις ακραίες περιπτώσεις, κάποτε
θα φθάσει μια στιγμή που ο Σπινθήρας, απογυμνωμένος,
δεν θα έχει το δυναμικό να οδηγήσει τον άνθρωπο στην
επιστροφή. Στην περίπτωση αυτή, εναπόκειται στη Θεία
Χάρη να εμφυσήσει πάλι Θείες ιδιότητες στον αποδυνα-
μωμένο πια Σπινθήρα. Και πάντοτε σ’ αυτές τις περιπτώ-
σεις δίνονται ευκαιρίες στον άνθρωπο να επιτύχει, με μία
έστω μικρή διαφοροποίηση της απόλυτα αντίθετης της
ανόδου πορείας του, να δεχθεί Θείες Παροχές.
Στις περιπτώσεις που το άτομο επιμένει να συνεχίζει
την πορεία καθόδου όλο και βαθύτερα μέσα στην ύλη, η
Θεία Χάρη αποστέλλει δίπλα του να ενσαρκωθούν πνεύ-
ματα που, έχοντας ήδη φθάσει σε υψηλούς βαθμούς κα-
θαρότητας, ζήτησαν οικειοθελώς να συμμετάσχουν στην
πορεία της επιστροφής του συνόλου.
Αυτά τα Ουράνια πνεύματα, είτε ενεργώντας σαν οδη-
γοί μεταστρέφουν τα κριτήρια των απόλυτα υλικών ατό-
μων σε όλο και περισσότερο πνευματικά, είτε στις δυσκο-
λότερες περιπτώσεις ζητούν τα ίδια να παραλάβουν το
βάρος των αποτελεσμάτων των λανθασμένων επιλογών
των ατόμων, που ετάχθηκαν να βοηθήσουν, και να αναγά-
γουν το βάρος αυτό σε Φως.
Αυτό συμβαίνει γιατί ο Άνθρωπος είναι Ένας. Γιατί ο

100
Δημιουργός δημιούργησε Έναν και μόνο Άνθρωπο: Τη

Θεία Ανθρώπινη Υπόσταση. Και αυτή, παρ’ όλες τις μετέ-
πειτα κατατμήσεις της, εξακολουθεί να είναι Μία. Τα μέ-
λη της επικοινωνούν όχι υπόγεια, όπως συνηθίζεται να
λέγεται, αλλά Ουράνια. Γιατί είναι αυτονόητο, ότι όλα τα
μέλη του σώματός του θα συμμετάσχουν στη συλλογική
πια προσπάθεια του Ανθρώπου να σηκωθεί από τη λά-
σπη της ύλης και να αποσχίσει τα πέπλα της λήθης, που
καλύπτουν το Φως.
Όταν όλα τα πέπλα διαρραγούν, όταν δηλαδή όλες οι
διαχωρισμένες ιδιότητες επιστρέψουν στο Φως του Σπιν-
θήρα, τότε θα έχει σχηματιστεί ξανά η πρωταρχική του
Ανθρώπου Ουσία, με όλες τις ιδιότητες του Θείου Φωτός.
Θα έχει, δηλαδή, ο Άνθρωπος γίνει ξανά Φως, ομοιοκρα-
δασμικό και ομοιοπαλλόμενο με το Φως της Δημιουργίας.
Όμοιο και Ομοούσιο με το Θείο Φως του Πατέρα - Θεού,
του Ενός, του Απολύτου, του Όντος.
Ξαναγυρίζοντας τώρα στις μεμονωμένες εξελίξεις των
πνευμάτων, παρατηρούμε πως πρωταρχικό, όπως ανα-
φέρθηκε, ρόλο στην πορεία της Επιστροφής, έχει η ένωση
με το πρώτο αποσπασθέν στοιχείο, την πρώτη αποσπα-
σθείσα ιδιότητα του Φωτός, που δημιούργησε το πρώ-
το κάλυμμα του πνεύματος. Την ιδιότητα έλξεως Φωτός
από τη Θεία Πηγή: τον Πατέρα. Σημασία, δηλαδή, έχει
να καταργηθεί η χωριστικότητα ανάμεσα στο Πνεύμα και
την Ψυχή. Η Ουσία της Ψυχής είναι η πιο κοντινή από
όλες στην Ουσία του Πνεύματος και του Πυρήνα του Φω-
τός. Η Ουσία της Ψυχής είναι η πρώτη και πιο αμιγής
Ουσία, που αποσπάστηκε από τη Θεία Ουσία Φωτός.
Είναι εκείνη που, τροφοδοτώντας με Φως το Πνεύμα, του
δίνει την κινητήρια δύναμη να δονηθεί στην Αέναη Ροή
του Παντός.
Η Ουσία του Πνεύματος και η Ουσία της Ψυχής σχημα-
τίζουν τους δύο πόλους Φωτός, μέσα από τους οποίους

101
ανακυκλώνεται, καθαρίζεται και ανάγεται σε Φως κάθε σω-

στά επιλεγμένη ενέργεια.
Όπως είναι προφανές, λοιπόν, η αρμονική ροή ενερ-
γείας ανάμεσα στους δύο πόλους του όντος, στο Πνεύμα,
δηλαδή, και στην Ψυχή, είναι πρωταρχικό και λειτουργικά
απαραίτητο στοιχείο στην πορεία της Επιστροφής.
Και η επίτευξη αυτής της Αρμονίας είναι εκείνη, που
μετατρέπει σε βεβαιότητα την ελπίδα της Επιστροφής.
Είναι η Άνοιξη, που σαλπίζει τον Ήλιο της Ανατολής του
Φωτός στις καρδιές των ανθρώπων. Είναι η πρώτη ένω-
ση δύο ίδιων στοιχείων, ώσπου ο άνθρωπος να καταλά-
βει ότι είναι Ομοούσιος, από την ίδια, δηλαδή, Ουσία με
τα πάντα, και να ενωθεί μαζί τους. Αυτή, λοιπόν, η πρώτη
ένωση είναι η πρώτη Μονάδα μέσα στην πολλαπλότητα,
πριν από το στάδιο της πλήρους ταύτισης. Τότε που όλα
θα γίνουν ένα και η πολλαπλότητα θα ενωθεί στη Μονάδα
του Ενός. Όταν όλες οι μορφικές πολλαπλότητες θα απο-
καλύψουν την πραγματική τους Ουσία, και η Ομοουσιότη-
τα των πάντων θα επαναφέρει την ένωση μέσα στην Αρ-
μονία της Μονάδας, του Ενός, του Απόλυτου, του Θείου.

Η ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ ΤΩΝ ΑΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ

– Ο ΠΟΛΙΚΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ
Η αντιστοιχία των Άνω και των κάτω, του Μακρόκοσμου

και του μικρόκοσμου, του Σύμπαντος και του ανθρώπου,
είναι έκδηλη και προφανής σε ολοκληρωμένες, Συμπαντι-
κές, δηλαδή, εκδηλώσεις.
Η αντιστοιχία των Ουρανών του Σύμπαντος, όπου
εδρεύει ο Μέγας Φωτοδότης, υπάρχει στους Ουρανούς
του ανθρώπου, στο κέντρο του θόλου του. Ακριβέστερα,
το κέντρο του θόλου του ανθρώπου, όπου, όπως αναφέρ-
θηκε, υπάρχει πάντα Θεός, είναι μία πιστή μικρογραφία
των Θείων Ουρανών του Παντός. Φυσικά, αντιπροσω-
πεύει και εκδηλώνει στην ύλη και όλες τις ενδιάμεσες Ου-
ράνιες αντιστοιχίες. Όλα τα στάδια ανύψωσης των Ουρα-
νών της Θείας Υπόστασής του, ή ακόμα τους Ουρανούς του
πλανήτη του, ή του Γαλαξία του, ή του Νεφελώματός του.
Η αντιστοιχία, λοιπόν, του Κέντρου είναι καταφανής.
Είναι το σταθερό σημείο, το οποίο ορίζει την Αέναη Κί-
νηση. Η προέκταση του Κέντρου μέσα στην ύλη είναι ένας
νοητός, ουσιαστικός και αμετακίνητος άξονας, που όμως
κινεί και ορίζει τη Θεία Ροή του Παντός και των Πάντων,

103
σε όλα τα στάδια εξέλιξης των όντων, των ιδεών ή ενερ-

γειών, των καταστάσεων ή εκδηλώσεων, των Αναλλοίω-
των Νόμων και Αρχών και Εξουσιών.
Το Ακίνητον Κινούν, στον γήινο
χώρο, ορίζεται από το Κέντρο, τον ΦΩΣ - ΠΑΤΕΡΑΣ
Εκδηλωμένο, δηλαδή, Θεό - Λόγο,
και προεκτείνεται Συμπαντικά στο
Ασύλληπτο και Αέναο Φως. Η αντι-
στοιχία των επτά πλανητών στα σώ-
ματα του ανθρώπου, η αντιστοιχία
των στοιχείων της φύσης προς τις
ροπές του ανθρώπου, η αντιστοιχία
των Κέντρων Ροής του Φωτός προς
πλανήτες ή αστέρες, είναι μερικά αν-
τιπροσωπευτικά δείγματα αντιστοι-
χίας, εκδήλωσης, δηλαδή, του Μα-
κρόκοσμου στον Μικρόκοσμο χώρο
του ανθρώπου.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό δείγ-
μα ειδικής αντιστοιχίας είναι το Κέν-
τρο που ονομάζεται Πολικός Αστέρας
στον άνθρωπο. Ο αστρικός Πολικός
Αστέρας, σημείο προσανατολισμού
των γήινων οδοιπόρων ή ναυτικών
στην πορεία της νύχτας, λειτουργεί
αντίστοιχα στον άνθρωπο σαν Κέν-
τρο ροής του Φωτός και σημείο ανα-
γνώρισης του πόλου. Η αφύπνισή
του, όπως και η αφύπνιση του κά- ΛΟΓΟΣ - ΥΙΟΣ
θε Θείου Κέντρου στον άνθρωπο,
γίνεται σύγχρονα με την αντίστοιχη Ουράνια διεργασία.
Ο Πολικός Αστέρας είναι ο πρώτος από τους τέσσερις
ιμάντες, που ενώνουν το Πνεύμα με την Ψυχή και την Ψυ-
χή με την Αγάπη.

104
Η αναγνώριση της πολικότητας, σε κάθε μορφική εκ-

δήλωση, συνοδεύεται αντίστοιχα με την αφύπνιση αυτού
του Κέντρου στη βάση του δεξιού χεριού, στην ένωσή
του με τον κορμό. Η εξάρτηση της Ψυχής από το Πνεύμα,
αφού η Ψυχή είναι μεταγενέστερη από αυτό (η Εύα από
το πλευρό του Αδάμ), τοποθετεί τους ιμάντες ανάρτησης
στην Ψυχή και όχι στο Πνεύμα. Έτσι ο Πολικός Αστέρας
αφυπνίζεται στην ιδιότητα «Ψυχή» σαν σημείο αναγνώρι-
σης του Πνεύματος.
Ο αστρικός Πολικός Αστέρας βρίσκεται στον Βορρά.
Έχει ακριβώς 90 μοίρες διαφορά, δηλαδή, μία ορθή γω-
νία, με την Ανατολή. Δηλαδή, αν απεικονίσουμε σχηματι-
κά τα σημεία του ορίζοντα, θα δούμε ότι αν η Ανατολή του
Φωτός ορίζει την κάθετη ευθεία, την προέκταση του Θείου
Κέντρου στο χώρο, ο Βορράς ορίζει την οριζόντια ευθεία,
την ευθεία της ύλης.
Α
ΑΝΑΤΟΛΗ - ΠΑΤΕΡΑΣ
Θεία ευθεία
ανόδου
Β Ν
ΛΟΓΟΣ
ΠΟΛΙΚΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ ευθεία ύλης

105
Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως μόνο το σημείο τομής των

δύο ευθειών, το Κέντρο ισορροπίας τους, δηλαδή, μπορεί
στον άνθρωπο να εκδηλώσει τον Θείο Λόγο. Αν, δηλαδή,
η Ανατολή είναι το τελικό σημείο εξέλιξης, ο Βορράς είναι
τελείως απαραίτητος για την εκκίνηση. Ο Πολικός Αστέ-
ρας, λοιπόν, ενεργοποιείται προς αναγνώριση των πόλων
του Ψυχοπνευματικού όντος.
Προχωρώντας κατά μήκος της οριζόντιας ευθείας της
ύλης με κατεύθυνση το Κέντρο, μειώνεται συνεχώς το μή-
κος της ευθείας της ύλης. Στο Κέντρο ακριβώς, στην τομή
της οριζόντιας ευθείας με την κάθετο, την προέκταση του
Κέντρου του Παντός, η οριζόντια ευθεία έχει αναχθεί σε
σημείο. Από ολόκληρη την υλική της υπόσταση δεν έχει
απομείνει παρά το σημείο τομής της με το Κέντρο. Έχει
απομείνει, δηλαδή, καθαρό το Θείο Κέντρο της υπόστα-
σής του, το εκδηλωμένο στην ύλη. Και αυτό είναι ο Λόγος.
Η τομή, δηλαδή, του Ακίνητου Κινούντος με την ύλη
είναι ο Λόγος - Μονάδα. Αυτός που αναγνωρίζει την Ου-
σία του με την αφύπνιση του Πολικού Αστέρα και ανάγει
την ύλη του σε Φως. Η αφύπνιση, δηλαδή, του Πολικού
είναι το χελιδόνι, που φανερώνει την Άνοιξη στην Ουσία
των όντων.

Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΧΗ
ΤΗΣ ΨΥΧΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Τ η στιγμή της Αλήθειας, η Ψυχή και το Πνεύμα, ξεπερ-

νώντας την υλική τους υπόσταση, στέκονται υψηλότερα
από αυτήν και αναγνωρίζονται. Αντικρίζοντας την Αλή-
θεια, από αυτό το ύψος, νιώθουν την έλξη του επιπέδου
τους μεστή, δυνατή, ατόφια. Είναι σαν να ’χουνε μακρύνει
οι λαιμοί τους. Σαν να ενώνονται με το σώμα τους με έναν
ιμάντα. Δεν εκπέμπουν πια μόνο Αγάπη. Η Αγάπη τούς
έφερε μέσα σ’ Αυτήν και τη Γνώση. Λειτουργεί έντονα το
Κέντρο του τρίτου ματιού. Όχι σαν όραση, αλλά σαν ανα-
κύκλωση ενέργειας.
Από το Κέντρο του μετώπου, στο σημείο του τρίτου
ματιού, εκπέμπεται Φως. Το ένα Κέντρο, δηλαδή, εκπέ-
μπει Φως υπό μορφή ενέργειας κατευθυνόμενης προς το
άλλο. Το κάθε Κέντρο λειτουργεί σαν πομπός και ταυτό-
χρονα σαν δέκτης Φωτεινής ενέργειας. Έτσι το Φως ρέει
ανάμεσά τους και ανακυκλώνεται. Αυτό τους οδηγεί σε
σπειροειδή ανελικτική τροχιά. Κάθε δίοδος του Φωτός από
το ζεύγος των Κέντρων ανεβάζει την Ψυχοπνευματική Μο-
νάδα σε υψηλότερο Πνευματικό επίπεδο.

107
Το Θείο Φως, που έλκει το Πνεύμα, εκπέμπεται υπό

μορφή ενέργειας από το Κέντρο Κ του Πνεύματος προς
το Κ΄ της Ψυχής. Ταυτόχρονα και η Ψυχή έλκει Φως από
τη Θεία Αρχή και το κατευθύνει προς το Πνεύμα. Η έλξη
του Θείου Φωτός και η αποδοχή της Φωτεινής Ενέργειας
που του στέλνει η Ψυχή από το Κ΄, φέρνουν το Κ μαζί με
το Κ΄ σε ένα υψηλότερο ιεραρχικά επίπεδο Φωτός, το ΚΑ.
Εκεί, το Φωτεινότερο περιβάλλον διαποτίζει τη Μονάδα
που, έλκοντας νέο Φως, το ανακυκλώνει μέσα της, από
το ένα Κέντρο, δηλαδή, στο άλλο, φέρνοντάς την στο ΚΑ΄.
Αυτό συνεχίζεται, ανεβαίνοντας επίπεδα συνεχώς, ανάλο-
γα με το δυναμικό της Μονάδας. Ανάλογα, δηλαδή, με το
ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΣΤΑΔΙΑ ΑΝΟΔΟΥ
ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΨΥΧΗΣ
ΚΓ
ΚΒ’
ΚΒ
ΚΑ’
ΚΑ
Κ’

108
Πνευματικό της ύψος, η Μονάδα ανεβαίνει συνεχώς επί-

πεδα, ώσπου να φθάσει στη θέση που ιεραρχικά τής ανή-
κει στον Πνευματικό χώρο. Τότε τα Κέντρα ενώνονται ανά
δύο ταυτιζόμενα σε ένα, ώσπου δεν υπάρχει πια διαχωρι-
σμός. Η ένωση ολοκληρώθηκε στο επίπεδο αυτό, που η
Ψυχοπνευματική ενότητα κατέχει στο χώρο της Πνευματι-
κής ιεραρχίας. Καμία σύνδεση με τη γη τους.
Ο στροβιλισμός αφορά τους λαιμούς και την Ψυχο-
πνευματική τους ενότητα. Αυτή εκτείνεται στο Άπειρο, αφή-
νοντας τη γη, το σώμα, δηλαδή, του ανθρώπου, στη σχέ-
ση της χωριστικότητας, που το υλικό πεδίο επιβάλλει. Οι
λαιμοί τους στο στροβιλισμό τυλίγονται ο ένας γύρω στον
άλλο, σχηματίζοντας ένα σκοινί, και οι υποστάσεις τους
ταυτίζονται. Αυτό, εξάλλου, είναι το πρώτο βήμα. Η στιγ-
μή, δηλαδή, που αντικρίζεται η Αλήθεια και η Γνώση.
Η διαδρομή τους, σχετι-
κά με το σημείο που έφτα-
ΜΟΝΑΔΑ
σαν και την ενότητα που
αντίκρισαν, εμφανίζει την
ΚΕ εξής εικόνα: Αρχικά το Πνεύ-
μα βρισκόταν στη θέση Κ
ΚΔ’ και ενωνόταν με το Θείο
ΚΔ με τον ιμάντα ΚΠ. Η Ψυ-
ΚΓ’ χή βρισκόταν στη θέση Κ΄
και ενωνόταν με το Θείο με
ΚΓ
τον ιμάντα Κ΄Ψ. Τώρα, κα-
ΚΒ’ τά τη σπειροειδή τους ανέ-
ΚΒ λιξη, το Πνεύμα και η Ψυ-
ΚΑ’ χή διέτρεξαν όλο το ύψος
ΚΑ
της ΚΠ και Κ΄Ψ και ενώ-
θηκαν στο σημείο Μ, σχη-
ματίζοντας πλήρη και Θεία
Μονάδα.
ΠΝΕΥΜΑ ΨΥΧΗ
Τώρα ανακαλύπτουν

109
πως ο ιμάντας που τους ενώνει με το Θείο είναι ένας και

η εξέλιξή τους ενιαία. Η ύπαρξη ενός και μόνου ιμάντος
συνδέσεως με τον Θεό είναι η πρώτη μεγάλη Αλήθεια,
που αποκαλύπτεται στον άνθρωπο. Και αυτόν το γάμο
ευλόγησε ο Ιησούς, δίνοντας την αρχή των σημείων.
Στην εξέλιξη της Πνευματικής ανάπτυξης του Όντος,
τώρα που η συνειδητοποίηση και η αποδοχή της ένωσης
οδηγεί στην ταχύτατη ανακύκλωση της Ενέργειας, η Ψυ-
χοπνευματική οντότητα, φθάνοντας να κατέχει – αφού θα
έχει ενταχθεί πλήρως – τη Γνώση και την Αλήθεια, θα εξα-
λείψει κάθε στοιχείο χωριστικότητας από αυτήν.
Αφού η ανακύκλωση ενέργειας είναι συνειδητά εφικτή
μέσω υψηλών, μη υλικών πια Κέντρων, η ύλη, που ως τώ-
ρα τροφοδοτούσε με ενέργεια το Πνεύμα, έχει πάψει να
είναι λειτουργικά απαραίτητη. Η δομή της ύλης, έτσι όπως
λειτουργούσε έως τώρα, δεν προσφέρει πια καμιά βοήθεια
στην Ψυχοπνευματική εξέλιξη του όντος. Έτσι η ύπαρξη
ενεργεί διά Λόγου, από το ύψος της, με τη δύναμη που
διαθέτει, καθώς και αυτή που λαμβάνει μεταστοιχειώνον-
τας την ύλη της σε ενέργεια. Όταν συνειδητά πια ο δη-
μιουργηθείς Λόγος είναι Κύριος αυτής της ενέργειας, τό-
τε η χωριστικότητα παύει να υπάρχει. Τότε, στην Απόλυτη
ένωσή της η Μονάδα - Λόγος διοχετεύει ενέργεια, ενεργο-
ποιώντας και εντάσσοντας πνεύματα στους Θείους Νό-
μους και οδηγώντας αυτά στην Τελείωση.
Οι Πνευματικοί οδηγοί, ολοκληρωμένοι και Κύριοι της
ύλης τους, ικανοί, με την πλήρη υποταγή τους στους Θείους
Νόμους, να φέρουν Θεία Ενέργεια και έχοντας πλήρη
ταύτιση με τη Γνώση, είναι η ίδια η προέκταση του Θεού
στη γη.

ΚΑΡΜΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΚΟΤΗΤΑ
Η διαφορά ανάμεσα στην έλξη και στην άπωση έγκει-

ται στην προσφορά. Η ατομική κατά πνεύμα προσφορά
Αγάπης ή θυσίας, στις σχετικές με αυτό υποστάσεις, κατά
τις διάφορες υλικές του καταβάσεις, δημιουργούν και εντεί-
νουν την ανεξήγητη, για τις περιορισμένες εμπειρίες μιας
μορφικής εκδήλωσης, έλξη που ασκεί το Πνεύμα προς αυ-
τές. Η Γνώση της προσφοράς και της θυσίας, που τα Πνεύ-
ματα φέρουν στα μη συνειδητά για τη μορφική τους εκ-
δήλωση αισθητήρια, ρυθμίζουν τις βαθύτερες Πνευματικές
τους σχέσεις και κατά την εκδήλωσή τους στην ύλη.
Η σχέση έλξης και άπωσης είναι περισσότερο καταφα-
νής ανάμεσα στα στοιχεία που ορίζουν τη Μονάδα. Όπως
είναι καταφανές, η Ομοουσιότητα, η οποία χαρακτηρίζει τη
Μονάδα, φανερώνει την τέλεια ένωση, που από την αρχι-
κή της εκδήλωση υπάρχει. Η ανάμνηση αυτής της Θείας
Ένωσης, απόλυτα συνυφασμένη με την ανάμνηση της
ένωσης με τη Θεότητα, αφού από Αυτήν η Μονάδα ως Λό-
γος εκπορεύθηκε και προς Αυτήν, ως πλήρης Μονάδα,
ομοίως θα επιστρέψουν, είναι οι οδηγοί της ένωσης των
στοιχείων αυτής. Δηλαδή, η Θεία Γνώση της Αλήθειας έλ-

111
κει την Ψυχή και το Πνεύμα στην ένωση και την Τελείωση.
Στην πορεία όμως για την επίτευξη αυτής της ένω-
σης, βλέπουμε ότι, σε πάρα πολλές περιπτώσεις κατά τη
συνάντηση Ψυχής και Πνεύματος, οι μορφικές τους εκδη-
λώσεις φέρουν τάσεις διαλυτικές και απωθητικές. Ακόμη
και αποστροφή μπορεί να υπάρχει ανάμεσά τους. Πώς
αυτή η αρχική και πραγματική ταύτιση έφθασε να φθαρεί
τόσο στη συνείδηση των μορφικών εκδηλώσεων, ώστε να
εκδηλώσουν άπωση;
Η απάντηση είναι παντού η ίδια. Η απομάκρυνση από
τις Θείες Καταβολές, με τις λανθασμένες επιλογές, που τα
πνεύματα κατά καιρούς ακολούθησαν, απομάκρυνε την
Αλήθεια και τη Γνώση από την ανθρώπινη αίσθηση και
την επίγνωση. Οι μορφικές εκδηλώσεις της Μονάδας, κά-
νοντας λανθασμένες κατά καιρούς επιλογές, απομακρύν-
θηκαν από τις Θείες Αξίες. Η σχέση τους προς Αυτές κατέ-
ληξε να είναι λανθασμένη.
Το ίδιο και η σχέση τους μεταξύ τους. Η ύλη, που σκέ-
παζε τα Θεία τους αισθητήρια, τους εμπόδιζε συνεχώς να
αναγνωρίσουν τη μεταξύ τους Θεία Ενότητα και προορι-
σμό και τους έφερε στο σχηματισμό καρμικών υποχρεώ-
σεων ανάμεσά τους. Οι δεσμεύσεις αυτές πρέπει να εκλεί-
ψουν. Να ακολουθηθεί, δηλαδή, η οδός που διήνυσαν
απομακρυνόμενοι, κατ’ αντίστροφη φορά. Πρέπει, δηλα-
δή, ο κάθε υπαίτιος αρνητικής ενέργειας, θυσιάζοντας το
αυστηρά ατομικό του «εγώ», να προσφέρει στον εαυτό
του την ευκαιρία να επιστρέψει. Τώρα όμως έχει να παλέ-
ψει και με την απωθητική τάση, που ο ίδιος σχημάτισε γύ-
ρω του.
Για να καλυφθεί αυτή η απόσταση, πρέπει να μεγα-
λώσει η προσφορά Αγάπης. Γιατί μόνο αυτή θυσιάζει τα
ατομικά «εγώ» των ανθρώπων. Όσο πιο γρήγορα αυτό
καταστεί εφικτό ανάμεσα στα μέλη των Μονάδων, που
παρουσιάζουν δυσκολίες προσαρμογής, τόσο πιο γρή-

112
γορα θα ενταχθούν και αυτές στην ταχύτερη μεταλλαγή

προς Τελείωση.
Στο βάθος του «Είναι» της η Μονάδα γνωρίζει τον
προορισμό της. Μέσα στον πυρήνα της, οι ενωτικές τάσεις
υπάρχουν. Όμως δεν μπορούν να καταστρατηγήσουν την
Ελευθέρα Βούληση, που ορίζει τις συνειδητές επιλογές. Η
διαφορά αυτή ανάμεσα στη Βούληση του Θείου Πυρήνα
και την ελευθέρα βούληση, δημιουργεί ένα ασταθές κρι-
τήριο επιλογής, όσον αφορά την επιλογή συντρόφου. Οι
λανθασμένες επιλογές σ’ αυτόν τον τομέα είναι συνηθέ-
στατες.
Όταν λέμε «λανθασμένες επιλογές», εννοούμε σχημα-
τισμούς οφθαλμοφανούς ανομοιογένειας. Αυτή η ανομοιο-
γένεια απορροφά τεράστιο ποσοστό ενέργειας, για να φέ-
ρει μια ελάχιστα παραδεκτή κατάσταση. Η ενέργεια που
σπαταλιέται έτσι, αφαιρείται από την ενέργεια η οποία,
αν διοχετευόταν σε υψηλά Κέντρα, θα συντελούσε στην
Πνευματική εξέλιξη του όντος. Όλη αυτή η κατάσταση δη-
μιουργεί καρμική σχέση με τον σύντροφο αυτής της μορφι-
κής εκδήλωσης, κατάσταση που πρέπει υποχρεωτικά να
ακολουθηθεί κατ’ αντίστροφη φορά. Αυτό σημαίνει δέ-
σμευση και για τους δύο.
Οι διάφορες κατά καιρούς καρμικές σχέσεις δημιουρ-
γούν δεσμεύσεις ποικίλες με πλήθος πνευμάτων, καταστά-
σεις, δηλαδή, που απαιτούν επανόρθωση κατά τη Θεία
Νομοτέλεια.
Το δύσκολο είναι, όταν υπάρχει σε μία μορφική εκδή-
λωση δίλημμα επιλογής. Από τη μια μεριά καρμικές δε-
σμεύσεις, προηγούμενων ελεύσεων, και από την άλλη ένας
συνδυασμός με το πραγματικό πολικό. Οι καρμικές δε-
σμεύσεις απαιτούν επανόρθωση. Το πολικό δεν απαιτεί
τίποτε, μονάχα καλεί από τα βάθη του Άχρονου. Μία ενέρ-
γεια που δεν έχει επανορθωτικές τάσεις, μεγαλώνει την
καρμική δέσμευση. Μία ενέργεια, όμως, που δημιουργεί

113
καρμική σχέση με το πολικό, μπορεί να είναι καθοριστική,

δημιουργώντας Πνευματική τελμάτωση, κατά σειρά εν-
σαρκώσεων.
Από αυτή την τελμάτωση της εξέλιξης προς Τελείωση,
μπορεί να απαγκιστρωθεί το ον μονάχα με την προσφο-
ρά Αγάπης. Την εκμηδένιση, δηλαδή, του ατομικού του
«εγώ». Θα έχει απολυτρωθεί, όταν αναγάγει το «Εμείς»
σε «εγώ». Όταν, δηλαδή, η ενιαία τάση της Θείας Μονά-
δας είναι και η μόνη δική του επιλογή. Όταν οι επιλογές
του αρχίσουν πάλι να γίνονται σύμφωνα με τις Ουράνιες
Αξίες. Σ’ αυτό μονάχα η προσφορά και η Θυσία το φέρ-
νουν.
Ο δρόμος της Επιστροφής περνάει ανάμεσα από στε-
νά και ακανθώδη μονοπάτια. Αυτά μονάχα οδηγούν στον
Ήλιο που φέρουμε μέσα μας.

ΘΕΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ – ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ –

ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΣΠΑΤΑΛΗ ΤΗΣ
Η Θεία Ενέργεια είναι το Φως της Ουσίας, που φέρει

ο άνθρωπος, καθώς και αυτό που μπορεί να έλξει από
τη Θεία Πηγή του Φωτός. Μία από τις ιδιότητες της Ου-
σίας είναι και η ικανότητα να ενεργεί στο Άχωρο και Άχρο-
νο, στις υποστάσεις και στις ιδέες, στο Σύμπαν. Αυτή η
ικανότητα εκπροσωπείται από το Πνεύμα. Το Πνεύμα, λοι-
πόν, έχει την ικανότητα να ενεργοποιεί την ιδιότητα αυτή
της Θείας Ουσίας, που φέρει μέσα του, καθώς και εκείνην
του Φωτός, που το τμήμα του το καλούμενο «Ψυχή» έλκει
και προωθεί προς αυτό.
Η Ψυχή έλκει τόσο Φως όσο το δυναμικό της επιτρέπει.
Το Πνεύμα ενεργοποιεί τόσο Φως όσο το δυναμικό
του επιτρέπει.
Η Ενότης, η καλουμένη Μονάδα, ενεργεί ανάλογα με
το ενιαίο δυναμικό.
Τι εννοούμε, λοιπόν, όταν λέμε «δυναμικό»; Την ικα-
νότητα του Όντος να έλκει, να φέρει και να διατηρεί, να
συγκρατεί και να συσσωρεύει Θείο Φως. Το Φως της Δη-
μιουργίας λούζει τα πάντα. Όμως, για να μπορέσει κάτι ή

115
κάποιος να το συγκρατήσει και να το αφομοιώσει, πρέπει

να δημιουργηθούν σ’ αυτόν ορισμένες προϋποθέσεις:
1) Πρέπει ο χώρος να είναι κεκαθαρμένος. Πρέπει,
δηλαδή, η ποιότητα των παλμών σ’ αυτόν να είναι υψηλή.
Να μην υπάρχει τίποτε που να αντίκειται στη Θεία Αλή-
θεια και τη Θεία Αγάπη, ώστε να λειτουργήσει, μέσα στην
Παγκόσμια Αρμονία, ο συγχρονισμός των παλμών με το
Φως. Στον άνθρωπο, αυτό επιτυγχάνεται με τον έλεγχο
της ποιότητας της σκέψης του, τις επιλογές του κατά τις
Θείες Αξίες και την ένταξή του μέσα στους ρόδινους παλ-
μούς της Θείας Αγάπης.
2) Πρέπει να λείψουν οι άσκοπες διαρροές ενέργειας.
Για να συγκεντρωθεί και να διατηρηθεί το Φως μέσα στον
άνθρωπο, πρέπει να λείψουν οι ανώφελες διαρροές ενέρ-
γειας, ώστε αυτή συγκεντρωμένη να μπορεί να διοχετευ-
θεί σωστά σε υψηλές ενέργειες, που οδηγούν στην Τελεί-
ωση των Όντων.
Το κάθε είδος επαφής είναι μεταφορά ενεργείας. Όσον
αφορά την ενέργεια του ανθρώπου, καθετί υλικό ή μη,
όταν έλθει σε επαφή με την ενέργεια ενός ανθρώπου, όχι
υποχρεωτικά με τον άνθρωπο, σχηματίζει ροή ενέργειας.
Και εάν φέρει λιγότερη ενέργεια από εκείνη που η ανθρώ-
πινη ύπαρξη διαθέτει, μεταφέρει από αυτήν όση το δυνα-
μικό της υπόστασής του επιτρέπει και όση του χρειάζε-
ται – εάν του χρειάζεται – για να δημιουργήσει ισορροπία
ανάμεσα στην ενέργεια, που εκχέει ή διαρρέεται από αυ-
τόν, και σ’ εκείνην που μπορεί να έλξει και να συγκρατήσει.
Φυσικά, στην περίπτωση που έχει μεγάλες διαρροές ενέρ-
γειας, η δε προσφερόμενη ενέργεια δεν είναι αρκετή για
να πληρώσει τις ανάγκες του, θα αφαιρέσει μεν από τον
άλλον ενέργεια, για να αποκαταστήσει την ισορροπία του,
χωρίς όμως να μπορέσει να το κατορθώσει. Έτσι η έλλει-
ψη ισορροπίας παραμένει, και η προσφερόμενη ενέργεια
χάνεται από τις οπές διαρροής του.

116
Όσο πιο έντονες είναι οι επαφές, τόσο μεγαλύτερη ροή

ενέργειας υπάρχει από τον άνθρωπο προς τα έξω. Χαρα-
κτηριστικές καταστάσεις απώλειας ενέργειας είναι:
– Ο θυμός, η οργή, η αγανάκτηση, το μίσος.
– Τα έντονα συναισθήματα.
– Το σεξ. Οι σεξουαλικές σχέσεις και επαφές.
– Η απασχόληση της σκέψης σε κάτι πέρα από τις
Θείες Αξίες.
– Οι υλικά επιλεγμένες ενέργειες.
– Η έλλειψη ύπνου.
– Οι άσκοπες ομιλίες.
– Η έλλειψη αυτοσεβασμού.
– Η έπαρση και όλες εκείνες οι καταστάσεις που δη-
μιουργούν παλμικές εξάρσεις ή καταπτώσεις ανομοιογε-
νείς, σε αντιδιαστολή με τον αρμονικό Παλμό της Θείας
Γαλήνης.
Όταν ο άνθρωπος γίνει ικανός να έλκει, να φέρει και
να συγκρατεί Θείο Φως, τότε λειτουργεί η ιδιότητα του
Πνεύματος να μετατρέπει το Φως σε Ενέργεια. Αυτή η
Θεία Ενέργεια μπορεί να κατευθυνθεί ή να διαχυθεί στο
περιβάλλον, για να βοηθήσει στην Τελείωση των Όντων.
Αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής της. Είναι η ίδια η Θεία
Ουσία, που μετατρέπεται σε Ενέργεια για να λειτουργήσει.
Γιατί ο άνθρωπος, όπως εκδηλώθηκε και υπάρχει στη γη,
λειτουργεί και εκδηλώνεται διά της ενεργείας.
Καθετί, λοιπόν, που έρχεται σε επαφή με τη Θεία Ενέρ-
γεια, αναλόγως του δυναμικού του, απορροφά και συγκρα-
τεί όση του χρειάζεται, για να αποκαταστήσει την τυχόν
διαταραγμένη ισορροπία στην ύπαρξή του. Όταν αυτό το
κάτι απορροφήσει μεγάλο ποσοστό Ενέργειας από κάποια
ανθρώπινη ύπαρξη, αμέσως αυτό γίνεται αισθητό και από
τον δότη Ενέργειας και από τον λήπτη αυτής.
«Και είπεν ο Κύριος: Τίς με ήγγιξεν;». Κατά τη θερα-
πεία της αιμορραγούσης γυναικός, το άγγιγμα της άρρω-

117
στης γυναίκας, του ατόμου, δηλαδή, με τη μειωμένη ενέρ-

γεια, στην επαφή του με το Φως, που ο Χριστός Λόγος
εκπροσωπεί, στην επαφή του, δηλαδή, με την Πηγή της
Θείας Ενέργειας, δημιούργησε ροή ενέργειας. Η διαφορά
ενέργειας, σ’ αυτές τις συγκοινωνούσες πια υπάρξεις, είχε
σαν συνέπεια τη μεταφορά ενέργειας από την Πηγή στη
μειωμένης ενέργειας ύπαρξη. Αυτό είχε σαν επακόλουθο
την αποκατάσταση της ισορροπίας στην ύπαρξη της ασθε-
νούς, με αποτέλεσμα τη θεραπεία της, ενώ στον Λόγο αυ-
τή η μεταφορά ενέργειας έγινε αισθητή και αυτός ήταν ο
λόγος που ερώτησε: «Τίς με ήγγιξεν;». Το πλήθος που Τον
ακολουθούσε ήταν πολύ. Ο συνωστισμός μεγάλος. Και Εκεί-
νος ρωτούσε ποιος Τον άγγιξε. Ήταν αυτή ακριβώς η με-
ταφορά ενέργειας, που επισημάνθηκε με την ερώτηση.
Στην περίπτωση που υπάρχει ισορροπία Ενέργειας σε
μία Ύπαρξη, η ένωση αυτής με τη Θεία Πηγή φέρνει την
άνοδο της ψυχοπνευματικής του οντότητας σε υψηλότε-
ρα Πνευματικά επίπεδα. Μετά την αποσύνδεσή του από
τη Θεία Πηγή, το πνεύμα μένει τόσο στα Θεία πεδία, όσο
διαρκεί η διαπότισή του με Φως.
Ανάλογα με το δυναμικό του, το κάθε πνεύμα δέχεται
και αφομοιώνει διαφορετικές ποσότητες Φωτός ή Θείας
Ενέργειας. Ανάλογος, λοιπόν, με το δυναμικό του και την
αφομοίωση του Φωτός που του παραχωρήθηκε, είναι και
ο χρόνος που το πνεύμα αυτό θα μείνει στο υψηλό Πνευ-
ματικό επίπεδο, που η παροχή του Φωτός τού επέτρεψε ν’
ανεβεί. Οι ατέλειες της υλικής υπόστασης του ανθρώπου,
καθώς και οι διαρροές ενέργειας, που αυτές οι ατέλειες δη-
μιουργούν, έχουν σαν αποτέλεσμα τη βαθμιαία επάνοδο
του ανθρώπινου πνεύματος στο σύνηθες Πνευματικό του
ύψος.
Στην περίπτωση που η ανθρώπινη υπόσταση η ισορ-
ροπημένη ενεργειακά, η δονουμένη σε υψηλές παλμικές
διακυμάνσεις, μπορέσει με τις σωστές επιλογές της, την

118
καθαρότητα των σκέψεών της και την εξάλειψη των οπών

διαρροής της ενέργειας που φέρει, να φορτισθεί με Φως
και να το συγκρατήσει, τότε μπορεί αυτή τη Θεία Ενέργεια
να την διοχετεύσει ηθελημένα εκεί όπου το Θείο Θέλημα
υποδεικνύει.
Η ενέργεια εκχέεται από ολόκληρη την Ύπαρξη. Από
όλα τα πεδία και τα σώματα, που σχηματίζουν την υπό-
στασή του, προς όλα τα αντίστοιχα πεδία και σώματα της
υπόστασης που επελέγη για να δεχθεί το Φως. Απεικό-
νιση Ενεργειακής ισχύος υπάρχει σε φωτογραφικά φιλμς,
όπου σημειώνεται χρωματική διαδοχή, εν είδει περιγράμ-
ματος, γύρω από την παλάμη θεραπευτού, λίγο προ της
ενεργείας ιάσεως ασθενών.
Στις περιπτώσεις που δεν έχουν προηγηθεί καθάρσεις,
στις περιπτώσεις που η πρόθεση του ανθρώπου αντίκειται
προς τις Θείες Αρχές, όταν η ύλη του δεν είναι δαμασμένη,
όταν το πνεύμα του δεν είναι καθαρό και η ψυχή του δεν
ξεχειλίζει Αγάπη, σ’ αυτές τις περιπτώσεις κάθε απόρροια,
που ο άνθρωπος εκφέρει, λειτουργεί αντίστροφα προς
την εξέλιξη των Όντων, προς την Τελείωση. Κάθε εξουσία,
που τυχόν αυτός έχει αποκτήσει, είναι αρνητική για το πε-
ριβάλλον του και κυρίως για τον ίδιον. Κάθε τέτοια ενέρ-
γεια ξυπνά τον γήινο, εκπεσόντα εαυτό του που, αντιστρα-
τευόμενος τη Θεία Βούληση, δημιουργεί νέα Πτώση.
Γι’ αυτό η Θεία Νομοτέλεια όρισε να δέχεται εξουσίες
εκείνος, που οι επιλογές του έχουν ήδη καταδείξει το ύψος
της υπαρξιακής του καθαρότητας. Η Αγάπη του Πατέρα
καλύπτει κάθε μετανοούντα εκπεσόντα.

Η ΠΑΡΟΧΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ – ΧΡΗΣΗ

ΚΑΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Η ψυχοπνευματική οντότης έλκει από τη Θεία Πηγή τό-

σο Φως, όσο της επιτρέπει το δυναμικό της. Η χαριστική
αυτή παροχή δίδεται με την ταυτόχρονη ένταξη της οντό-
τητας σε αντίστοιχο Θείο Νόμο.
Κατά το Νόμο παροχής Φωτός, κάθε οντότητα λαμ-
βάνει τόσο Φως όσο αντίστοιχα εκπέμπει στο χώρο, που
οι μορφικές της εκδηλώσεις ορίζουν, καθώς και Εκείνο που
ανατάσσει προς το Θείο υπό μορφή υμνολογίας και ευχα-
ριστίας.
Δηλαδή, το Φως παρέχεται στον άνθρωπο για να του
δώσει την ευκαιρία να ενεργοποιήσει τις Θείες ιδιότητές
του και να γίνει ο ίδιος Κρουνός Φωτός. Για να ανακυκλώ-
νει Αυτό ανάμεσα στον εαυτό του και στο Θείο, αφομοιώ-
νοντάς το πρώτα, και έπειτα μέσα από τις ίδιες τις συνει-
δητές επιλογές του να φθάσει στην πλήρη ανάταση του
εαυτού του, αποστέλλοντας προς τον Θεό την ίδια τη Συμ-
παντική Του Αγάπη, υμνώντας τον Άπειρο και Υπερούσιο,
και αποκαλύπτοντας τον Άνω-Θρώσκοντα, τον Ομοού-
σιον του Πατρός Θείο Εαυτό του.

120
Σύμφωνα με τη Θεία Νομοτέλεια, το Φως ανακυκλώνε-

ται ανάμεσα στην ανθρώπινη ψυχοπνευματική Μονάδα
και στο Θείο. Δηλαδή, στον άνθρωπο έχει δοθεί Φως, το
οποίο κατά Νόμον έχει ως Θείο προορισμό να πυρώσει
τον άνθρωπο, να τον ενεργοποιήσει και να συγχρονίσει τη
βούλησή του, υψώνοντάς την στα επίπεδα της Θείας Βου-
λήσεως. Κατόπιν, μέσω των δικών του πια επιλογών, μέσα
από ολόκληρο το Φωτισμένο «Είναι» του, αρχίζει να ακτι-
νοβολεί Αγάπη, θέτοντας σε λειτουργία Νόμους Αγάπης.
Έτσι, δημιουργούνται δυναμικές εστίες Αγάπης, οι
οποίες στροβιλιζόμενες στο Άχωρο, στο Άχρονο μα και
στο σύγχρονο, μέσα από όλες τις εκδηλώσεις της ύπαρ-
ξης, έλκουν και ενεργοποιούν πνεύματα, εντάσσοντάς τα
και ταυτίζοντάς τα με την ίδια τη Θεία Αγάπη.
Ο προορισμός του παρεχομένου στην ανθρώπινη
υπόσταση Φωτός είναι να ανακυκλωθεί, εκπεμπόμενο
από τον άνθρωπο στην Ομοουσιότητα του Ανθρώπου
και από εκεί στο Θείο, υπό μορφή υμνολογίας και ευχα-
ριστίας. Αυτή η ανακύκλωση ανεβάζει συνεχώς την αν-
θρώπινη υπόσταση από επίπεδο σε επίπεδο, από ένω-
ση σε ένωση, ώσπου να φτάσει να επανασχηματίσει το
Ον το Ένα: Το Ανθρώπινο Ον. Το εν Λόγω εκπορευθέν εκ
του Πατρός. Τον έναν, τον Ανθρώπινο Λόγο, τον πάντοτε
υπάρχοντα και μηδέποτε εκπεσόντα εκ του ύψους του Πα-
τρός. Τον αναγνωριζόμενον εκ του ύψους του Αχώρου και
Αχρόνου, ως αναπόσπαστον και Ομοούσιον μόριον του
Αείποτε Υπάρχοντος Θεού.
Αυτό το Φως, με αυτόν ακριβώς τον Θείο προορισμό
του, διοχετεύεται χαριστικά στον άνθρωπο. Η ελευθέρα
βούληση του ανθρώπου, όμως, είναι εκείνη που θα απο-
φασίσει το πώς θα χρησιμοποιηθεί το παρεχόμενο Φως,
το πού θα διοχετευθεί και τι θα ενεργοποιήσει.
Όπως ελέχθη, ταυτόχρονα με την παροχή του Φωτός
ο άνθρωπος εντάσσεται στο Νόμο που διέπει τη χρήση

121
του. Το Φως έχει τον υψηλό του προορισμό. Ο άνθρω-

πος έχει την ελευθέρα του βούληση. Εάν η ελευθέρα βού-
ληση του ανθρώπου αντιστρατεύεται τον Θείο προορισμό
του Φωτός, εάν δηλαδή ο άνθρωπος το διοχετεύσει αντί-
στροφα από τον Θείο του προορισμό, σε Κατώτερα Κέν-
τρα ή σε πράξεις που αντίκεινται στη Θεία Αγάπη ξυπνών-
τας πάλι τον εκπεσόντα, τότε αυτόματα ενεργοποιείται
εναντίον του ο Νόμος που διέπει την παροχή του Φωτός.
Όσο περισσότερο Φως ο άνθρωπος κατασπαταλήσει,
ή ακόμη χειρότερα στρέψει ενάντια στη Θεία Βούληση,
με σκοπό να φέρει αποτελέσματα αντίθετα προς τη Θεία
εξέλιξή του, τόσο περισσότερο αυτοδεσμεύεται, ενεργο-
ποιώντας Θείους Νόμους εναντίον του. Αυτό σημαίνει ότι
διανύει δρόμο αντίστροφο εκείνου της επιστροφής. Άρα η
οδός της επιστροφής του αποκτά μεγαλύτερο μήκος. Οι
δε καρμικές σχέσεις που σχηματίζονται, από αυτές ακρι-
βώς τις λανθασμένες του επιλογές, τον τελματώνουν σε
αλλεπάλληλες καταβάσεις στην ύλη, με σκοπό την επα-
νόρθωση της Αρμονίας του συνόλου.
Εάν το Φως που παρέχεται σ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος
ακολουθεί λανθασμένες επιλογές, σε μια συγκεκριμένη χρο-
νική στιγμή ήταν απεριόριστο, τότε το βάθος της πτώσεώς
του θα ήταν Άπειρο. Γι’ αυτό ακριβώς, το Μεγαλείο της Χά-
ριτος του Πατέρα, προστατεύοντάς τον από τη συνεχή και
βαθύτερη πτώση του, αποκόπτει για όσο διάστημα χρειά-
ζεται την παροχή Φωτός, ώστε να μην το ορίζει και έτσι
να μην υφίσταται τις συνέπειες των ενεργειών του, εάν το
χρησιμοποιεί λανθασμένα.
Η φροντίδα του Πατέρα για τον Υιό Του είναι εκείνη,
η οποία σταματά την παροχή του Φωτός στα όντα, που
ενεργούν αντίστροφα από τη Θεία τους εξέλιξη, και όχι κά-
ποια πρόθεσή Του να τιμωρήσει εκείνον που αντιστρατεύ-
τηκε τον ίδιο του τον Θείο Εαυτό.
Δεν υπάρχει Πατέρας - Τιμωρός. Μονάχα Πατέρας

122
- Έλεος, και Πατέρας - Χάρις, και Πατέρας - Ελπίς και

Αγάπη.
Ο Πατέρας που φέρει ο άνθρωπος μέσα του υπό μορ-
φή Υιού, είναι Εκείνος που κλαίει όταν αντικρίζει τον άν-
θρωπο να δημιουργεί νέα πτώση, κάνοντας λανθασμένη
χρήση του Φωτός τού εκ της Ουσίας του Πατρός προερ-
χομένου. Και αυτός ο προδομένος Θεός, που ο άνθρω-
πος φέρει, αυτός που διψά και τρέφεται με το Φως, πα-
ρατηρεί τον ίδιο τον υλικό του εαυτό να διοχετεύει το Φως
αντίθετα από τον Θείο προορισμό του, φθάνοντας έμμεσα
να αντιστρατεύεται την Αλήθεια.
Αυτή η αντίφαση, που υπάρχει σ’ αυτή τη στιγμή της
ζωής του ανθρώπου, η ύπαρξη, δηλαδή, μέσα στον ίδιο
άνθρωπο δύο διαφορετικών, εντελώς αντίθετων τάσεων,
η του Θείου Εαυτού του και η του εκπεσόντος, φέρνει σ’
αυτόν, στις περιπτώσεις που η αντίφαση είναι ανυποχώ-
ρητη, πνευματικές διαταραχές, σχιζοφρένεια ή και θάνατο.
Η διακοπή της παροχής Φωτός μειώνει και την αντί-
φαση. Ο άνθρωπος σταματά την ασέβειά του προς το
Φως, μειώνοντας έτσι το ρυθμό της πτώσης του και ισορ-
ροπώντας σε κάποια στιγμή τις εσωτερικές με τις επιφα-
νειακές του τάσεις. Η επίτευξη ισορροπίας είναι το βασικό
στοιχείο της ανόδου. Είναι η αφετηρία της ανόδου.
Η διακοπή της παροχής Φωτός σταμάτησε την ανι-
σορροπία, φέρνοντας όμως Αρμονία χαμηλότερου επιπέ-
δου. Η επίτευξη Αρμονίας πάντως, αυτή και μόνη σταμα-
τά την πτώση, δίνοντας έτσι στον άνθρωπο την ευκαιρία
να μετατρέψει την καθοδική του τάση σε ανοδική.
Η διακοπή της παροχής Φωτός σε έναν άνθρωπο,
που το χρησιμοποιεί αντίθετα προς τον Θείο του προ-
ορισμό, δεν είναι ενέργεια τιμωρίας, αλλά προστασίας
και βοηθείας. Δεν υπάρχει Θεός - Τιμωρός. Μόνο Θεός
- Αγάπη.

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΩΣΗΣ

ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΙΟ ΝΟΥ
Η Ανάσταση της σφαίρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη

με την Ανάσταση του Λόγου.
Ως σφαίρα νοείται το άπαν της υπάρξεως της ύλης.
Το Σύμπαν νοείται ως σφαίρα. Ολόκληρο το υλικό Σύμ-
παν, το εμπεριέχον απλώς έμβιες υπάρξεις, Πνευματικές
οντότητες και αιθέρα, ολόκληρο το Σύμπαν θεωρείται ως
σφαίρα. Το Τέλειον Σχήμα, το έχον τάση να ρέει εις Αρ-
μονικήν Κίνησιν. Το Αρμονικόν Σχήμα, το οριζόμενον από
Θείες αναλογίες και Νόμους.
Η Σφαίρα του Σύμπαντος θ’ Αναστηθεί με την Ανά-
σταση του Λόγου - Ανθρώπου. Ως «Άνθρωπος» νοείται
η ύπαρξη η «Άνω-Θρώσκουσα». Δηλαδή, το σύνολο των
υπάρξεων των όντων που «κοιτούν ψηλά». Εκείνων που
κοιτούν το Θείον και τείνουν προς Αυτό.
Ο άνθρωπος, ο αποτελούμενος από τον «χουν» της
ύλης και το Θείον Εμφύσημα του Πατέρα, είναι εξαπλω-
μένος σε άπειρα σημεία του Σύμπαντος. Μορφικά μπο-
ρεί να είναι διαφοροποιημένος ή ακόμη και αόρατος. Αυ-
τό συμβαίνει γιατί ο «χους» του κάθε πλανήτη διαφέρει. Οι

124
συνθήκες και το υλικό περιβάλλον διαφέρουν από σημείο

σε σημείο του Σύμπαντος τόσο, ώστε η «πρώτη ύλη» της
υλικής υπόστασης του Ανθρώπου να είναι διαφοροποιη-
μένη. Όμως το Θείον Εμφύσημα είναι Έν. Και ο Άνθρω-
πος είναι Ένας: ο Άνω-Θρώσκων.
Τα όντα εκείνα τα οποία δεν είναι «Άνω-Θρώσκοντα»,
δεν είναι μόρια του Ανθρώπου, όμως η Ανάσταση αυτών,
όπως και ολόκληρης της υλικής υπόστασης της Συμπαν-
τικής σφαίρας, εξαρτάται από τον Άνθρωπο - Λόγο. Εκεί-
νον, ο οποίος ως «Άνω-Θρώσκων» εμπεριέχει τη Θεία
Πνοή του Πατέρα υπό μορφή Υιού - Λόγου.
Όμως όλα είναι δημιουργήματα του Πατέρα. Το καθε-
τί διά Λόγου δημιουργήθηκε από Αυτόν. Άρα, το καθετί εμ-
περιέχει Θεία Στοιχεία.
Από τη στιγμή που ένα ον, απλώς έμβιο, κοιτάξει ψη-
λά, από τη στιγμή, δηλαδή, που γίνεται «Άνω-Θρώσκον»,
από εκείνη τη στιγμή εντάσσεται στα προς Τελείωσιν μό-
ρια του Θείου - Ανθρώπου, και ο Λόγος υπό μορφή Θείου
Εμφυσήματος καταλαμβάνει αυτό. Ως Λόγος ο Άνθρωπος
εξεπορεύθη από τους Κόλπους του Πατέρα, και ως Λό-
γος θα επιστρέψει σ’ Αυτόν.
Πριν από την εκδήλωση εις Λόγον ο Άνθρωπος υπήρ-
ξε ως Ιδέα μέσα στον Θείο Νου. Η στιγμή της Δημιουρ-
γίας αρχίζει από τη στιγμή του ιδεατού σχηματισμού των
όντων από τον Θείο Νου. Η Ουσία, από την οποία αποτε-
λούνται τα Αρχέτυπα δημιουργήματα, είναι η Θεία Ουσία,
η εκ του Θείου Νου απορρέουσα.
Η υπό της Θείας Σκέψεως εγχάραξη απάντων των
μορφών εντός της Θείας αυτής Ουσίας, αυτή και μόνη είναι
η πραγματική δημιουργία αυτών.
Ο Θείος Δημιουργός δημιουργεί διά της Ιδέας. Η Άπει-
ρη Σοφία Του εγχαράσσει εντός Του, εντός της Θείας Αυτού
Ουσίας, τας Αρχετύπους μορφάς των όντων, των ιδεών,
των τάσεων ή σχέσεων, των Νόμων και των ερμηνειών,

125
των υπαρχουσών ή μη εισέτι εμφανιζομένων εις οιονδή-

ποτε μόριον του Σύμπαντος, του απείρως ευρυτέρου εκεί-
νου, το οποίον ο ανθρώπινος νους δύναται να συλλάβει.
Η έκφραση «συλλαμβάνω» είναι αυτή ακριβώς που
χρησιμοποιείται για να καταδειχθεί η κατανόηση μιας ιδέας
ή η ανακάλυψη μιας φυσικής ή πνευματικής σχέσεως,
και η πρακτική της εφαρμογής στην ύλη. Λέμε: «Το γόνι-
μο μυαλό του εφευρέτη συνέλαβε...». Πράγματι: «συνέλα-
βε», δεν «δημιούργησε». Κάθε δημιούργημα που υπήρξε,
υπάρχει ή θα υπάρξει, βρισκόταν από πάντα, ανέκαθεν,
μέσα στον Παγκόσμιο Θείο Νου.
Ο Φωτισμένος Νους του ανθρώπου είναι σε θέση να
«συλλάβει» την ήδη υπάρχουσα ιδέα και να την μεταφέρει
στη χρονική στιγμή της παρούσας μορφικής του εκδήλω-
σης. Όσο πιο Φωτισμένος είναι ο ανθρώπινος νους, τόσο
μεγαλύτερη είναι η ικανότητα «συλλήψεως» γνώσεων, εκ
της Μίας, της Θείας Γνώσεως, του Ενός Νου του Παντός.
Ο Άνθρωπος, λοιπόν, ο τετελειωμένος Άνθρωπος, ο
Ομοούσιος προς τον Πατέρα, υπάρχει μέσα στο Νου του
Θεού. Δηλαδή, όπως καθετί, είναι ήδη «δημιούργημα»,
είναι «υπάρχων». Αυτό που απομένει, είναι ο ανθρώπινος
νους, ο ατελής, να συλλάβει την ιδέα του Ανθρώπου του
τετελειωμένου και να την μεταφέρει στη χρονική στιγμή
της παρούσας μορφικής του εκδήλωσης. Ο υλικός άνθρω-
πος, ο διαθέτων παράλληλα νουν Ομοούσιον του Θείου
Νου του Παντός, έχει απλώς να συλλάβει την ιδέα της Τε-
λείωσής του.
Η Θεία Σπίθα του ανθρώπου, ως Θεία απόρροια, φέρει
τις ιδιότητες και τις ικανότητες του Ενός. Ο άνθρωπος φέ-
ρει εντός του τη Γνώση του Παντός, άρα και της Τελείωσής
του. Η Δημιουργία υπάρχει μέσα του, ως Ομοουσίου του
Πατρός. Η Γνώση υπάρχει μέσα του και η Τελείωση το
ίδιο. Πρέπει, απλώς, ο πεπερασμένος του νους, ο νους
των μορφικών του εκδηλώσεων, να φωτιστεί και φωτιζό-

126
μενος να καταστεί Έν με τον Θείο Νου, τον οποίο ο ίδιος

φέρει εξ απαρχής των αιώνων.
Η σύλληψη της ιδέας υπάρχει προ της εφαρμογής.
Όμως η σύλληψη μιας ιδέας από έναν Θείο Νου, είναι ήδη
ένα δημιούργημα. Είναι ήδη γεγονός. Όμως ο άνθρωπος
φέρει εντός του Θείο Νου. Άρα, η σύλληψη υπ’ αυτού της
ιδέας του Τέλειου Ανθρώπου, είναι ήδη ένα δημιούργημα.
Ο άνθρωπος, ως Ομοούσιος του Πατρός, είναι Δημιουρ-
γός. Δημιουργεί διά του Λόγου και της συλλήψεως της
Ιδέας.
Η σύλληψη της πλήρους ιδέας της Τελείωσής του οδη-
γεί στην πλήρη του Τελείωση. Ο πλήρης Φωτισμός του τον
οδηγεί στη σύλληψη της πλήρους ιδέας της Τελείωσης,
άρα και στην πλήρη Τελείωση. Ο πλήρης Φωτισμός του
επιτυγχάνεται διά της απολύτως ελευθέρας διόδου του
Φωτός εντός του. Το άνοιγμα των Ουρανών του εξαφανί-
ζει κάθε εμπόδιο στη δίοδο του Φωτός.
Οι προϋποθέσεις, όμως, για το άνοιγμα των Ουρα-
νών του είναι ποικίλες. Και πρώτα πρώτα η κάθαρση. Κά-
θαρση από κάθε μέταλλο βαρύ της ύλης του. Κάθε είδους
σκέψη επίκτητη ή συμβατική.
Στοχεύοντας το Απόλυτο προετοιμάζεται στο Απόλυ-
το. Κάθε είδους συμβιβασμός είναι έξω από το Απόλυτο.
Και η ελάχιστη εν επιγνώσει αποδοχή ενός συμβιβασμού
τον αποκλείει από το Απόλυτο. Στον ήδη αφυπνισμένο νου
του δεν υπάρχει ούτε η δικαιολογία της άγνοιας. Εάν αμφι-
βάλλει, θα ρωτήσει τη Θεία Γνώση που φέρει. Εάν ρωτή-
σει, θα γνωρίσει. Εάν γνωρίσει, θα εφαρμόσει. Εάν, όντας
γνώστης, δεν εφαρμόσει, τίθεται εκτός Απολύτου.
Ο άνθρωπος αφυπνίζεται και γνωρίζοντας το Απόλυτο
καλείται να μοιάσει με Αυτό. Η σταδιακή του κατά επίπε-
δο ομοιότητα με το Απόλυτο, φέρει σταδιακή διάνοιξη των
αντίστοιχων Ουρανών του. Η επίτευξη της τελείωσης ενός
επιπέδου του, μιας εκδήλωσης, δηλαδή, της υπόστασής

127
του, απεικονίζεται με τη διάνοιξη του αντίστοιχου Ουρα-

νού. Όταν καθεμιά ξεχωριστά και όλες μαζί οι εκδηλώσεις
που σχηματίζουν την ολοκληρωμένη του υπόσταση τε-
λειωθούν, τότε κάθε αντίστοιχος Ουρανός του θ’ ανοίξει
και κάθε εμπόδιο στη δίοδο του Φωτός θα εκλείψει. Τότε η
Γνώση της πλήρους Τελειότητάς του θα κυλήσει μέσα του
και αυτός, ως Δημιουργός από πάντα, θα δημιουργήσει
την Τελείωσή του, συλλαμβάνοντας την πλήρη ιδέα της.
Η πλήρης ιδέα της Τελείωσης σχηματίζεται από το
σύνολο των επιμέρους ιδεών Τελείωσης, που τα αλλεπάλ-
ληλα ανοίγματα των Ουρανών παρουσιάζουν. Κάθε άνοιγ-
μα Ουρανού παρουσιάζει το μέρος της τελείωσης το εξαρ-
τώμενο από την καθαρότητα αυτού του Ουρανού. Όταν
όλοι οι Ουρανοί καθαρίσουν, όταν όλες οι υποστάσεις που
τον απαρτίζουν Φωτιστούν, τότε η πλήρης Ιδέα της Τε-
λείωσής του θα σχηματιστεί μέσα του. Μέσα στον Θείο
Νου του Δημιουργού, που έφερε από πάντα. Και η ιδέα
θα καταγραφεί ως δημιούργημα. Και η Τελείωση θα κα-
ταγραφεί ως γεγονός.
Μέσα στον Νου του Πατέρα, που τα πάντα καλύπτει,
η ιδέα του Τετελειωμένου Ανθρώπου υπάρχει. Και σαν κα-
ταγραμμένη εντός του Θείου Νου, είναι και γεγονός. Η Τε-
λείωση του Ανθρώπου ήταν πάντοτε γεγονός. Αυτό που
απομένει, είναι η σύλληψη της Ιδέας της πλήρους Τελείω-
σής του από τον άνθρωπο, και η μεταφορά της στη σύγ-
χρονη μορφική του εκδήλωση.
Ο Άνθρωπος ήταν πάντοτε Θεός. Ως Άνω-Θρώ-
σκων ποτέ δεν εξέπεσε από τα Θεία ύψη του Πατέρα. Η
πλήρης γνώση της Θεότητάς του θα σχηματίσει εντός του
την ιδέα του Τετελειωμένου Ανθρώπου, του αεί Άνω-Θρώ-
σκοντος και μηδέποτε εκπεσόντος εκ της Θείας Σφαίρας
του Πατέρα. Ο σχηματισμός της ιδέας εντός του, όντος
Θεού, επιφέρει τη δημιουργία αυτής.
Η δημιουργία του Τετελειωμένου Ανθρώπου εξαρτά-

128
ται από το πότε ο άνθρωπος, διά της καθαρότητας και του

Φωτισμού του, θα συλλάβει την ιδέα της Τελείωσής του,
ταυτιζόμενος ταυτόχρονα με την πάντοτε υπάρχουσα Θεία
του Υπόσταση.

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ
Τ ο εκ του Πατρός εκπορευθέν Ομοούσιον Αυτού Ον

είναι Ένα. Η Ομοουσιότητά του προς Τον Άπειρον, Τον
τα πάντα Πληρούντα και Τον τα πάντα Περιέχοντα, κατα-
δεικνύει την Απειρότητα του Ανθρωπίνου Όντος.
Το Άπειρον Ον δεν είναι δυνατόν να είναι περισσότερο
από Ένα. Γιατί, αν ήταν έστω δύο, το κάθε Άπειρον Ον, ως
Ομοούσιον του Απείρου Ενός, εμπεριέχει τα πάντα, άρα
και το δεύτερο Ον. Όπως ομοίως περιέχει και κάθε Ουσία
ή Σκέψη, ή Πράξη, ή Ενέργεια, ή Υπόσταση, ή Πνεύμα, ή
Ύλη, ή Ψυχή.
Όλα είναι Έν. Και το Έν είναι όλα. Και όλα συγκλίνουν
εις το Έν. Και το Έν περιλαμβάνει όλα. Το Ον, το Ανθρώ-
πινον Ον, είναι Ένα. Ως Λόγος εξεπορεύθη εκ του Πατρός
εν Ομοουσιότητι: «...Και ο Θεός εποίησεν Άνθρωπον κατ’
Εικόνα Αυτού και Ομοίωσιν». Ο Δημιουργός συνέλαβε την
ιδέα του Ανθρώπου και διά Λόγου προεξέτεινε αυτήν εις
εφαρμογήν.
Το Πυρ εδημιουργήθη εκ του Πυρός. Το Πυρ απεχω-
ρίσθη εκ του Πυρός. Το Πυρ είναι πάντα το Πυρ. Το Θείον
Πυρ, το Αιώνιον, το Ζωοφόρον Πυρ, εκδηλώθηκε στην ύλη
με τη μορφή του ζωικού πυρός. Το Πυρ μορφοποιήθηκε

130
σε φωτιά, στη φωτιά της ζωικής ράβδου, της ευρισκομέ-

νης κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης του ανθρώπου.
Στον Πύρινο όφι, τον αποκαλούμενο και Κουνταλίνη.
Οι αιώνες της φωτιάς κράτησαν το Πυρ στα σπλάχνα
τους. Το Πυρ είναι ο πυρήνας της φωτιάς, η οποία είναι η
μορφική του εκδήλωση στην ύλη. Σαν εκδήλωση του Ου-
ρανίου Πυρός, η Κουνταλίνη φέρει τις ιδιότητες της Θείας
Ουσίας. Φέρει την Ιδέα της Τελείωσης του Ανθρώπου και
τη δυνατότητα επίτευξης ταυτισμού του Θείου Αρχετύπου
με την Πνευματική του οντότητα, την εκδηλωμένη στην
ύλη.
Το Ουράνιο Πυρ μορφοποιήθηκε σε ζωικό. Το ζωι-
κό πυρ του ανθρώπου, αναγόμενο στην πρωταρχική του
κατάσταση καθαρότητας, επαναφέρει τον άνθρωπο στην
Αρχέτυπη, Τέλεια μορφή του, διά της Αρμονίας και του
Φωτισμού των Κέντρων του.
Το Θείον, το διάφανον Φως, εισρέει από την κορυφή
του ανωτάτου Ουρανού του ανθρώπου μέσα στην Υπό-
στασή του και αναλυόμενο σε Θείες Χρωματικές Ακτίνες
διοχετεύεται, μέσω της Κουνταλίνης, στα αντίστοιχα των
Θείων Ακτίνων Κέντρα, ανάλογα και με τη Θεία Ενέργεια,
για την οποία αποστέλλονται.
Η ανάλυση του Φωτός σε Χρωματικές Ακτίνες εξαρτά-
ται από την καθαρότητα των Ουρανών του. Η διαύγεια του
Φωτός, της κάθε Ακτίνας, εξαρτάται από την καθαρότη-
τα του αντίστοιχου Ουρανού του ανθρώπου. Όταν όλοι οι
Ουρανοί καθαριστούν, τότε το Θείο Φως θα αναλυθεί σε
Απόλυτα διαυγείς Χρωματικές Ακτίνες, οι οποίες θα δο-
νούνται στον παλμό της Θείας Γαλήνης και Αρμονίας του
Παντός.
Οι Χρωματικές αυτές Ακτίνες διοχετεύονται διά της
Κουνταλίνης, του ομοουσίου, δηλαδή, μορφοποιημένου
Θείου Πυρός, στα Θεία Κέντρα του Ανθρώπου. Η καθαρό-
τητα των Ουρανών του ανθρώπου, των σχηματιζομένων

131
Ακτίνων και των Θείων Κέντρων αυτού, εναρμονίζονται

μέσα στη Θεία Αρμονία και την Αιώνια Ροή του Παντός.
Μέσα από τα καθαγιασμένα πια Κέντρα, τα απόλυτα
εναρμονισμένα με τους Θείους Παλμούς, οι Ακτίνες Φω-
τός συγκλίνουν και επαναστρεφόμενες από τον άνθρωπο
στο Θείο, ξανασχηματίζουν το Διάφανο Θείο Φως, ανάγον-
τας το ζωικό πυρ σε Αιώνιο και εντάσσοντας ολόκληρη
την υπόσταση του ανθρώπου στη Θεία Ροή του Παντός,
στη Θεία Γαλήνη.
Το Αρχέγονο Θείο Πυρ, μορφοποιημένο σε ζωικό, εγκα-
τοικεί στον πύρινον όφι του ανθρώπου. Η συνειδητή προ-
σπάθεια κάθαρσης του ανθρώπου τον καθιστά άξιο να
δεχθεί τη Χάρη του Θείου Φωτός.
Η Θεία Χάρη, μαζί με την απόλυτα συνειδητή συνέχι-
ση της κάθαρσης, καταξιώνει την Ουσία του Ανθρώπου
να αναχθεί στην Αρχέτυπη κατάσταση της Ομοουσιότη-
τάς της με το Θείο Πυρ του Πατρός. Και ο Αείποτε Λαμπα-
δηφόρος επιστρέφει Νικητής στη Θεία Ιερή Εστία του. Στο
Αιώνιο Πυρ του Πατέρα. Στον ΕΝΑΝ. Στο Παν.
Η Ουσία του Θείου Πυρός εμπεριέχει τα πάντα. Η Δύ-
ναμη, η Απεραντοσύνη και η Αιωνιότητα δεν είναι το Πυρ.
Είναι μέρη αυτού, είναι ιδιότητες αυτού, αλλά όχι το Πυρ. Η
Αγάπη, η Αλήθεια και το Έλεος δεν είναι το Πυρ. Είναι προ-
εκτάσεις Αυτού, μονομερείς στην πολυμέρεια, είναι οδοί που
οδηγούν στον Πυρήνα, όμως δεν είναι ούτε αυτοί το Πυρ.
Το Πυρ είναι Απέραντο!
Είναι Καταλυτικό!
Είναι Απόλυτο!
Είναι πέρα από τις ιδιότητες, πέρα από τις ικανότητες
και τους σκοπούς. Είναι ΑΥΤΟ! Είναι όλα και σε κανένα
δεν υφίσταται πλήρες. Η ιδέα του Πυρός είναι Απέραντη.
Μπορεί να συλληφθεί η ιδέα του Πυρός; Ναι! Από τον
Έναν, τον Πύρινο Νου.
Και ο Άνθρωπος έχει τον Πύρινο Νου. Ο Άνθρωπος ο

132
Αρχέγονος, ο Αιώνιος, είναι ο ίδιος Δημιούργημα, Εικόνα

και Ομοίωση του Πύρινου Νου. Είναι ο ίδιος η Τελείωση
των πάντων ως Ομοούσιος του Τέλειου.
Η γνώση του Πυρός είναι η γνώση του Τέλειου, του
Ενός, και του Ανθρώπου – του Δημιουργού – το τετελειωμέ-
νο δημιούργημα. Το δημιούργημα είναι Έν: ο Άνθρωπος.
Πέρα από τις μορφικές του εκδηλώσεις, πέρα από τις επί-
κτητες γνώσεις, το χρόνο, τον τόπο και το Στερέωμα, το Ον
είναι Ένα. «...Τα ως Άνω και κάτω»: Η αντιστοιχία του Στε-
ρεώματος στον Άνθρωπο και του Ανθρώπου στον Θεό.
Η Ομοουσιότητα των πάντων: Το Πυρ. Το Πυρ το Αιώ-
νιον. Η Απόλυτη λευκότητα του Φωτός. Η Απόλυτη Γαλήνη.
Η Ανυπαρξία της ατομικότητας και η πλήρης παρουσία
ανά μόριον Φωτός. Το Έν το Απόλυτον: Το Έν.
Η έλξη που οδηγεί τα φαινομενικώς αυτοτελή όντα
στον επανασχηματισμό του Ενός δημιουργήματος, είναι η
Αιώνια έλξη. Είναι η ταύτιση που, καλυμμένη με τα πέπλα
της απόστασης, του χρόνου και του χώρου, που και αυ-
τά είναι πλασματικά, ως ανύπαρκτα, εκδηλώνεται ως τά-
ση. Αυτή η τάση είναι η γνώση της Ενότητας. Η τάση είναι
η επίγνωση της Αλήθειας. Η μεταφορά, δηλαδή, της Αλή-
θειας στην αίσθηση της εκάστοτε μορφικής εκδήλωσης του
όντος. Είναι το βάρος της Αλήθειας, που μπορεί να σηκώ-
σει το κάθε τμήμα του όντος, ανάλογα με το διαμορφωμέ-
νο δυναμικό του.
Και ο όρος «δυναμικό» είναι πλασματικός, ως αναφε-
ρόμενος σε ικανότητα μέρους του όντος. Γιατί δεν υπάρχει
«μέρος του όντος». Το Ον είναι Ένα, Αδιάσπαστο, Ομο-
ούσιο και Απόλυτο. Το Ον είναι Ένα. Και το δυναμικό είναι
Ένα: το Θείο. Κάθε άλλη διαβάθμιση είναι πλασματική.
Κάθε διαχωρισμός είναι ανύπαρκτος. Κάθε αίσθηση, διά-
φορος της πλήρους πληρότητας, είναι επίκτητη, υλική και
απορριπτέα.
Το Ον είναι Ένα: Το Θείο. Το Ον, ως Θείο, ανακυκλώ-

133
νει το Φως εντός Του. Είναι το ίδιο Φως. Είναι Αιώνιο, Ανα-
κυκλούμενο και Ρέον. Είναι Απόλυτο. Το Ον είναι Απόλυ-
το. Και διά της Απολυτότητάς του καλύπτει τα πάντα.
Κάθε του μόριο καλύπτει τα πάντα. Κάθε του μόριο
ανακυκλώνει το Φως εντός Του. Εντός του Φωτός του
Απόλυτου. Εντός Του. Το κάθε μόριο είναι Απόλυτο, ως
Ομοούσιο του Παντός. Η ανακύκλωση του Απόλυτου στο
Απόλυτο, του Φωτός στο Φως, του μορίου στο μόριο, του
Πυρήνα στην Έλξη.
Ο Πυρήνας και η έλξη: Η Απόλυτη Αρμονία. Ο Πυρή-
νας του Φωτός και η έλξη του Φωτός: Αρμονία. Η Ομοου-
σιότητα τείνει σε ταύτιση. «Τείνει», ως προς τη μορφική εκ-
δήλωση, διότι η λέξη «ταύτιση» διατηρεί ως αρχική έννοια
τη χωριστικότητα και δέχεται επερχομένη ταυτότητα.
Η Ομοουσιότητα είναι πέραν της ταύτισης. Από την
Αρχή του παντός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στον
αιώνα τον Άπαντα. Η Ομοουσιότητα είναι το Έν. Το μόριο
έλκει το μόριο. Το Φως έλκει το Φως, ως Ομοούσιο. Ο Άν-
θρωπος έλκει τον Άνθρωπο, ως Ομοούσιος. Η γνώση της
Ομοουσιότητας, ως υπεράνω της έλξης, περιλαμβάνει αυ-
τήν. Το Φως ενεργοποιεί το κεκαλυμμένο Φως. Το Πυρ εν-
δυναμώνει το Πυρ. Το Φως ενδυναμώνει τα πάντα, ως εκ
του Φωτός απορρέοντα.
Στις αλλεπάλληλες μορφικές εκδηλώσεις του όντος,
κάθε έλξη Φωτός είναι σε θέση να ενεργοποιήσει το ενυ-
πάρχον στον Άνθρωπο Φως, ανεξάρτητα από τη μορφική
εκδήλωσή του. Η συλλαμβανόμενη πλήρης ιδέα του Φω-
τός, η μεταφερόμενη στο χώρο και το χρόνο μέσω μιας
συγκεκριμένης μορφικής εκδήλωσης του Όντος, ενεργο-
ποιεί το ενυπάρχον Φως στα μόρια του Όντος τα πρό-
θυμα να ενεργοποιηθούν.
Ως μόρια του Όντος θεωρούνται οι αποκαλούμενες
Ανθρώπινες Μονάδες. Αν, δηλαδή, μία Ανθρώπινη Μο-
νάδα, συνειδητά και διά της ελευθέρας αυτής βουλήσεως

134
και των επιλογών αυτής, δυνηθεί να ανανεώσει την άμε-

ση επικοινωνία της με την ιδέα του Απόλυτου Φωτός, ή
έστω να εκδηλώσει πολλές επιμέρους ιδιότητες του Φω-
τός, φθάνοντας σε επίπεδο υψηλής Ουράνιας καθαρότη-
τας, τότε η Χάρις του Φωτός παρέχει πλήρες Φως στην
Ανθρώπινη αυτή Μονάδα και δι’ αυτής το διαχέει στον
αποκαλούμενο χώρο, με τις εκάστοτε χρονικές και μορφι-
κές εκδηλώσεις της ίδιας Μονάδας. Τότε η Μονάδα αυτή
καθίσταται Φως και ως Φως ενεργοποιεί κάθε Ανθρώπινη
Μονάδα, η οποία με ελεύθερη βούληση θα επιζητήσει τη
Γνώση της Ιδέας του Φωτός.
Η καθεμιά από τις επερχόμενες αυτές Μονάδες καθί-
σταται Φως και ως Φως ενεργοποιεί τα πάντα. Το καθέ-
να από τα μόρια ενεργοποιεί οποιοδήποτε μόριο, αρκεί να
αναλάβει ηθελημένα την υπευθυνότητα του Ενεργοποιού.
Ο εν επιγνώσει αναλαμβάνων την υπεύθυνη θέση του
Ενεργοποιού Ψυχοπνευματικών Μονάδων, αυτόματα, με
τη Θεία Χάρη, δέχεται Φως ικανό να επιτύχει την ενεργο-
ποίηση όσων Μονάδων αναλάβει.
Το Ον είναι Ένα. Τα μόρια ενεργοποιούνται μεταξύ
τους. Το Φως ανακυκλώνεται εντός του. Το Φως ανακυ-
κλώνεται εντός του Φωτός. Το ανθρώπινο Ον είναι Ένα
και ως Λόγος Ένας θα επανέλθει στην Πρωταρχική ιδέα
του Τέλειου Ανθρώπου, του προϋπάρχοντος εντός του
Πύρινου Νου του Θεού.

Η ΑΥΤΟΜΟΝΩΣΗ ΒΟΗΘΟΣ
ΣΤΗ ΜΕΤΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΛΟΓΟ
Η αλλαγή της υπόστασης, που ορίζει το μεταίχμιο της

Ύπαρξης, η τελική, δηλαδή, φάση μεταλλαγής του αν-
θρώπου σε Λόγο, διέπεται από καταστάσεις μόνωσης,
εσωτερικής θεώρησης της Αλήθειας, και αποκοπής από
τα συναισθήματα.
Η απαρχή της βασιλείας της ποιότητας προϋποθέτει
το τέλος του βασιλείου της ποσότητας. Καταρρίπτοντας
την ποικιλία των ενδιαφερόντων του, ο ευρισκόμενος επί
της στενοτάτης ατραπού, θρυμματίζει τους όγκους των σα-
θρών, επιπρόσθετων ιδιοτήτων του, αποκαλύπτοντας έτσι
το καλυμμένο διαμάντι της Ένωσης, το διάφανο πρίσμα
της Αλήθειας.
Τα συναισθήματα δημιουργούνται κυρίως από περι-
βαλλοντικές επιδράσεις, καθώς και από καρμικές δεσμεύ-
σεις των διαφόρων μορφικών του εκδηλώσεων. Οι δημι-
ουργημένες έτσι σχέσεις επενεργούν σε ολόκληρη την
υπόστασή του και λειτουργούν ανασταλτικά, αποσπώντας
αυτόν από την εσωτερική θεώρηση της Αλήθειας. Το πε-
ριβάλλον του τον δεσμεύει με τον σχηματισμό σχέσεων

136
επιφανειακής, υλικής και συναισθηματικής υπόστασης. Η

στιγμή που ο άνθρωπος ευρίσκεται στο μεταίχμιο της
πραγματικής, ουσιαστικής και βαθιάς αλλαγής του, απαι-
τεί διαυγή καθαρότητα σκέψης και αποδέσμευση από επί-
κτητες επιρροές, ώστε να λειτουργήσουν μέσα του οι αρ-
χέγονες σχέσεις και οι Θείες Ενώσεις.
Η απομόνωση επιφέρει ένα είδος κάθαρσής του και
αποδέσμευσής του από καταστάσεις, σχέσεις ή συναισθή-
ματα, που συσσωρεύθηκαν μέσα του, λόγω των μη Από-
λυτων επιλογών του. Κάθε μη Απόλυτο απομακρύνεται,
καθαρίζοντας έτσι την υπόστασή του από περιττές δε-
σμεύσεις, ώστε να αναφανεί η Αρχέγονη Σχέση του Αν-
θρώπου με τον Θείο Εαυτό του.
Αυτή είναι και η εσωτερική αντιμετώπιση της Αλήθειας.
Απομακρύνοντας τις σχέσεις που οι εκάστοτε μορφικές
του εκδηλώσεις διαμόρφωσαν, ο άνθρωπος ανακαλύπτει
τις σχέσεις που ενυπάρχουν στην Αρχέγονη Υπόστασή
του, την Παραδείσια. Του ατόμου του Κήπου της Εδέμ.
Η Παραδείσια υπόστασή του αναφαίνεται όταν ο ίδιος
πρώτα, συνειδητά, απομακρυνθεί από τις συμβιβαστικές
επιλογές, που ο ίδιος επέβαλε στον εαυτό του, τις στιγμές
που απομακρυνόταν από το Απόλυτο. Όμως η Γνώση που
επέρχεται με τη συνειδητή αυτοκάθαρση, φέρει μαζί της
και τις ευθύνες για την απόλυτη εφαρμογή της Αλήθειας.
Μην έχοντας τη δικαιολογία της άγνοιας, ο άνθρωπος
τίθεται «Ενώπιος Ενωπίω». Η στιγμή της Κρίσης, που ο
ίδιος επεζήτησε, η στιγμή της Κρίσης με τον Εαυτό του Κρι-
τή και κρινόμενο, αιτούντα και παρέχοντα, φέρει τις επι-
λογές του σε υψηλότερο, λεπτότερο και ουσιαστικότερο
σημείο. Ξεκινώντας από τη ρίζα της Επιλογής, από τη
Γνώση, ο άνθρωπος αρχίζει να αφυπνίζει τις ενυπάρχου-
σες Θείες του Ιδιότητες, που όμως συνοδεύονται από την
πλήρη ανάληψη των ευθυνών του.
Η στιγμή της Αλήθειας, όταν ο Άνθρωπος κρίνει τον

137
ίδιο του τον Εαυτό, είναι η απαρχή της ανάληψης των

Θείων Ιδιοτήτων του, ξεκινώντας από τον Άνθρωπο σαν
Θεό - Κριτή. Η Απόλυτη θέση του Θείου Κριτή επιβάλλει
την πλήρη αποδέσμευσή του από κάθε μη Απόλυτο. Από
κάθε μη αρμονικό προς την Απόλυτη Αλήθεια. Από κάθε
μη Αρχέγονη σχέση.
Αποφλοιώνοντας τον Εαυτό του από τις επίκτητες επιρ-
ροές, συντελεί στην αποκάλυψη της εσωτερικής δομής της
Θείας του Υπόστασης. Οι αρχέγονες σχέσεις του προς τη
Μονάδα και το Έν το Απόλυτο αναφαίνονται και εκδηλώ-
νονται σαφέστερα.
Η συνειδητή αυτοκάθαρσή του, ανανεώνοντας την επι-
κοινωνία του με τη Θεία Ενέργεια, ενδυναμώνει τη φωνή
της Επίκλησής του. Ο Λόγος του ενεργοποιείται και ξεκι-
νά. Ένα ακόμη πρόσθετο κάλυμμα αφομοιώνεται, επανα-
στρέφοντας τη Θεία Ιδιότητα, που το αποτελούσε, αυτήν
που πρώτη διαχωριζόμενη κάλυψε αρχικά το πνεύμα, να
ξαναταυτιστεί με αυτό. Και η κάμπια, μετά την απομόνω-
σή της, εμφανίζεται ως ψυχή «πεταλούδα».
Κάθε αποφλοίωση του όντος ενθαρρύνεται από την
αυτομόνωση. Αυτή τη σημασία έχει και η ενέργεια των
αναχωρητών. Η αυτομόνωση, χωρίς όμως να έχει το πα-
ραμικρό στοιχείο χωριστικότητας, είναι ουσιαστικός βοη-
θός της εσωτερικής θεώρησης της Αλήθειας και της απο-
κάλυψης της Αρχέγονης Ανθρώπινης Σχέσης.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: ΕΓΩ
Έ νας άνθρωπος ξεκινά μ’ ένα αερόστατο για να ταξι-

δέψει προς τους Ουρανούς, ένα ταξίδι στους αιθέρες πά-
νω από τη γη. Έχει μαζί του όλα αυτά τα υλικά εφόδια,
που στο πέρασμα τόσων αιώνων διατριβής στην ύλη απέ-
κτησε, ως απαραίτητα, καθώς πιστεύει.
Δεν πάει πουθενά χωρίς αυτά, του είναι πολύ ανα-
γκαία, γιατί έχει γίνει ένα μαζί τους, είναι προσκτήματα
πείρας και αγώνων του για επιβίωση και διαιώνιση στην
ύλη. Η ύλη είναι γι’ αυτόν η ζωή, και πέρα απ’ αυτήν θέλει
να πιστεύει πως είναι ίσως κάτι άγνωστο, βέβαια, αλλά
ίσως και τίποτα. Δεν γνωρίζει, δεν τον ενδιαφέρει και τό-
σο, του αρκεί που ζει και απολαμβάνει τη ζωή του.
Μα είναι αυτή η ζωή του, ο πλανήτης που ζει είναι μέ-
ρος της Ζωής του; Ο άνθρωπος που φαίνεται, είναι ο Άν-
θρωπος; Όλα αυτά, που φαίνονται ως υπαρκτά, δεν είναι
εκδήλωση ύλης; Τότε ο Άνθρωπος ποιος είναι και ποια η
Ζωή του; Τι είναι αυτό που η ύλη καλύπτει;
Αυτό το άγνωστο για τον άνθρωπο υπάρχει, δεν έχει
παρά να κάνει ένα ταξίδι προς τους Ουρανούς του, για
να το γνωρίσει, να το αποκαλύψει και να διαλύσει κάθε
άγνοια.

139
Ξεκινά από τη γη του, έχοντας μαζί του τ’ αποκτήματά

του απ’ αυτήν. Θέλει να γνωρίσει το Άγνωστο και ν’ απο-
κτήσει εμπειρίες απ’ αυτό, μα είναι ήδη πολύ φορτωμένος.
Για να χωρέσει άλλες, πρέπει ν’ αφαιρέσει απ’ αυτές που
έχει, για να γίνει αντικατάσταση.
Φυσικά αυτό δεν μπορεί να το κάμει ακόμα, δεν μπο-
ρεί να πετάξει τα υλικά του εφόδια, για να πάρει κάτι που
ακόμα δεν γνωρίζει τι είναι και τι θα του επιφέρει, προτιμά
απλώς ν’ αποκτήσει ως αρχή μία γνώση. Άλλωστε είναι
ακόμα σε κατάσταση που η ύλη είναι γι’ αυτόν το παν.
Πώς όμως θα σηκωθεί, μ’ όλο αυτό το βάρος, που
έχει πάνω του; Η υπόστασή του έχει πολύ βαρύνει, η γη
του του έχει δώσει πολλά εφόδια και δεν μπορεί ν’ αφήσει
κανένα, γιατί όλα τού χρειάζονται, όλα εξυπηρετούν κά-
τι, κάποια ανάγκη της ύλης του. Θέλει όμως να κάνει αυτό
το ταξίδι, θέλει να γνωρίσει αυτό που με δέος ατενίζει από
χαμηλά, θέλει να βρεθεί ψηλά και να δει από κει τη γη του.
Αλλά πώς θα φύγει;
Μα σηκώνεται ευνοϊκός άνεμος κι ο άνθρωπος ευχα-
ριστημένος σκέφτεται: «Ο Θεός δεν αφήνει κανέναν». Μα
η σκέψη του αυτή είναι απλώς μια αναλαμπή, δεν ξέρει
από πού έρχεται. Την αφήνει να περάσει σαν μια έκφρα-
ση τυπική και το αερόστατο με τον άνθρωπο σηκώνεται κι
αρχίζει ν’ ανέρχεται, προσφέροντάς του μιαν άλλη αίσθη-
ση, πρωτόγνωρη και όμορφη, μια αίσθηση που τον μα-
γεύει και τον κάνει να θέλει ν’ ανέβει πιο πολύ, πιο ψηλά.
Όσο πιο ψηλά ανέρχεται, νιώθει το «Είναι» του να κα-
ταλαμβάνεται από αισθήματα άλλα, νιώθει την υπόστασή
του να εκδηλώνεται αλλιώς, να εναρμονίζεται με την Απε-
ραντοσύνη, που εντός της έχει εισχωρήσει, αλλά συγχρό-
νως αισθάνεται πως κάτι τον εμποδίζει να ταυτισθεί μα-
ζί Της, να νιώσει Ένα με Αυτήν και ν’ αφεθεί εντός Της ως
μόριό Της. Αισθάνεται την Απειρότητά Της, τη Ζωή που
εντός Της έχει, μα αυτός είναι ο άνθρωπος της ύλης, τα

140
όσα απ’ αυτήν έχει πάρει τον εμποδίζουν να εκφρασθεί

όπως νιώθει, και μόνο το δέος του αφήνει να εκδηλώνεται
προς το Άπειρο που αντικρίζει. Θέλει να ενωθεί με Αυτό,
μα για να γίνει, πρέπει να το γνωρίσει όλο, πρέπει ν’ ανέλ-
θει πολύ ακόμα, γιατί μόνο στην αρχή του είναι.
Αυτά που μαζί του φέρνει, τον κρατούν κοντά στη γη
του, θυμίζοντάς του πως πρέπει να κοιτάζει και κάτω θαυ-
μάζοντας τις ομορφιές της, και πράγματι όταν κοιτάζει χα-
μηλά, ξεφεύγει για λίγο από το δέος της Απειρότητας, που
εντός της προσπαθεί να εισχωρήσει, και επανέρχεται πά-
λι στον δικό του γνωστό κόσμο και τον βλέπει να τον καλεί
προσφέροντάς του χρώματα και συνδυασμούς, προσφέ-
ροντάς του την υλική αίσθηση.
Βλέπει την ομορφιά, που τα μάτια και τα αισθητήριά
του του προσφέρουν, και νιώθει πάλι άνθρωπος της από-
λαυσης, η υπόστασή του επανέρχεται στην ομορφιά της
ύλης. Είναι η ένταση των χρωμάτων των αισθήσεων, που
τον έλκει, καλύπτοντας την Ομορφιά του Απείρου, που η
ψυχή για λίγο ένιωσε στο πρώτο πετάρισμά της.
Η Χάρη η ευνοϊκή του ανέμου, όμως, και πάλι τον ωθεί
προς τα Άνω, δίνοντάς του πιο έντονη την αίσθηση του
δέους, που η ψυχή, αντικρίζοντας το άνοιγμα της Απειρό-
τητας μπροστά της, αισθάνεται.
Είναι η φωνή τής έσω παρότρυνσης, αυτή που θέλει
να εκδηλωθεί και να διαχυθεί στα Σύμπαντα κραυγάζον-
τας «Ευχαριστώ». Είναι η Ουσία τής έσω υπόστασης αυ-
τή, που θέλει να διαλυθεί σε μόρια Αγάπης παλλομένη
στο Άπειρο. Είναι η Ελευθερία της ψυχής την ώρα αυτή,
που ως Αγάπη εκδηλώνεται, ανοίγοντας τα φύλλα της και
αφήνοντας το Πνεύμα να αναδυθεί στην πλήρη εκδήλω-
σή του.
Μα ο κίνδυνος της ύλης υφίσταται ακόμα και απειλεί
την εγκλώβιση του Πνεύματος. Η ψυχή θα πρέπει ν’ αγω-
νισθεί σκληρά, γιατί έχει ν’ αντιμετωπίσει την κραταιά και

141
ύπουλη ύλη. Η Αγάπη είναι το μόνο της όπλο, αυτό με το

οποίο θα πρέπει να διαλύσει καθετί που η ύλη θα ορθώ-
σει έμπροσθέν της. Η ανθρώπινη υπόσταση διαχωρίζε-
ται και πρέπει μέσα από την πάλη της ν’ αναδυθεί ο νι-
κητής. Ο άνθρωπος της ύλης κοιτάζει χαμηλά, ελκόμενος
από την ομορφιά της γης, ο άνθρωπος του Ουρανού ατε-
νίζει στο Άπειρο και ζητά με Αυτό να ενωθεί, μα πρέπει να
επικρατήσει και στον άλλον άνθρωπο.
Η ισχυρή Αγάπη της Ψυχής πρέπει να εκδηλωθεί και
να ενεργοποιηθεί, διαβρώνοντας τον άνθρωπο της ύλης
και κάνοντάς τον να πετάξει τα πάμπολλα βάρη, που σέρ-
νει μαζί του συνεχώς.
Όταν η Αγάπη της εκδηλωθεί στην πληρότητά της, θα
μπορέσει σιγά σιγά ν’ αγκαλιάσει τον άνθρωπο της ύλης
διαποτίζοντάς τον με την Αλήθεια της και κάνοντάς τον με
την ανάλαφρη Πνοή της να αισθανθεί πολύ βαρύς. Αυτή
θα τον κάνει να νιώσει την Ομορφιά της και να δει τη δια-
φορά με την ομορφιά που αυτός νόμιζε πως είχε, θα τον
κάνει να θέλει ν’ ακολουθήσει την Πνοή του ανέμου, μα
αυτός, όσο πιο ψηλά ανέρχεται ο άνθρωπος, φαίνεται
να πνέει ηπιότερα και όχι με την ένταση που στη γη κον-
τά είχε, και το αερόστατο αποκτά βαρύτητα μεγαλύτερη
ανερχόμενο στην όλο και λεπτότερη υφή του Σύμπαντος.
Για ν’ ανέλθει ακόμα, υπάρχει ανάγκη να ελαττωθεί το
βάρος του, για ν’ ανέρχεται ομαλά, πρέπει να εξομοιωθεί
με το περιβάλλον, πρέπει να εναρμονίζεται συνεχώς με τις
δονήσεις στις οποίες εισέρχεται, μα για να γίνει αυτό, πρέ-
πει ν’ αρχίσει να πετά από το βάρος του κομμάτια.
Όσο περισσότερο πετά, τόσο ανέρχεται, όσο βάρος
υλικό χάνει, τόσο περισσότερο εισέρχεται στην Ελευθερία
της Ζωής, αρχίζει να γνωρίζει το άλλοτε Άγνωστο.
Ο Άνθρωπος αναδύεται και εκδηλώνεται, αναζητών-
τας συνειδητά και αγωνιζόμενος να κατακτήσει τη Ζωή του
στο Άπειρο, του οποίου εκδήλωση είναι.

142
Πετώντας από πάνω του συνεχώς τα βάρη, ανέρχεται

όλο περισσότερο, εναρμονιζόμενος με τα νέα κραδαστικά
επίπεδα, στα οποία εισχωρεί, και μεγαλώνει έτσι συνεχώς
την απόστασή του από την ύλη - γη, αλλοιώνοντας τα δε-
σμά, που με αυτήν είχε δημιουργήσει.
Το Πνεύμα ελευθερώνεται, η Ψυχή έχει αρχίσει να σπα
τα άρρηκτα δεσμά της ύλης, πετώντας ένα ένα τα συμ-
βόλαια, που μαζί της είχε συνάψει στο πέρασμα των αιώ-
νων, τα συμβόλαια αυτά που κρατούσαν δέσμιο το Πνεύ-
μα, ακινητοποιώντας κάθε του εκδήλωση.
Σπάζοντας ένα συμβόλαιο, σπάει και μια αλυσίδα, πε-
τώντας ένα ακόμα βάρος, δίνει ώθηση στην υπόσταση
προς τα Άνω. Το Πνεύμα έλκεται από την Ουσία του και
μαζί του παρασύρει την ανθρώπινη υπόσταση, η Ψυχή
συνεχώς πυροδοτεί με Αγάπη αυτό, βοηθώντας το ν’ ανε-
βαίνει συνεχώς. Έτσι έχουμε τη διπλή κίνηση, δηλαδή την
έλξη άνωθεν του Πνεύματος, και την πυροδότησή του από
την Ψυχή.
Η εκδήλωση αυτή είναι η Ελευθερία του Πνεύματος,
είναι η Ελευθερία του Ανθρώπου, γιατί ο Άνθρωπος είναι
το Πνεύμα, και ο Άνθρωπος - Πνεύμα δεν έχει καμία σχέ-
ση με τον άνθρωπο - ύλη. Η εκδήλωση του ανθρώπου
της ύλης δεσμεύει τον άνθρωπο του Ουρανού, ενώ η υπο-
στολή του ελευθερώνει αυτόν και ως έν αφομοιούμενες οι
δύο αυτές υποστάσεις, εκδηλούμενες, δηλαδή, ως Πνεύ-
μα - Αγάπη, ενώνονται με την Άπειρη Αγάπη.
Η Ελευθερία του ανθρώπου αρχίζει όταν η ύλη του
αρχίσει να υποστέλλεται, δίνοντάς του την ευκαιρία να εκ-
δηλωθεί ως Πνεύμα. Κάθε υλικό στοιχείο που εξαλείφεται
ως υλικό και υφίσταται ως στοιχείο Αγάπης, είναι κι ένα
βήμα προς την Ελευθερία.
Η πλήρης μεταστοιχείωση της ύλης σε Αγάπη επιφέρει
την ολοκληρωμένη Ελευθερία, η οποία έχει σαν αποτέλε-
σμα την εκδήλωση της υπόστασης ως Ενεργός Αγάπη,

143
έτοιμη να εισχωρήσει και ν’ αφομοιωθεί στη Συμπαντική

Εκδήλωση «Αγάπη του Πατρός».
  
Θέλω να αποταθώ στην Ελευθερία. Την ελευθερία τη

δική μου. Του Ανθρώπου, του Λόγου, του Άνω-Θρώσκον-
τος: Την Ελευθερία Μου. Όμως αυτή είμαι Εγώ. Σαν Αρχέ-
γονη Σπίθα Ζωής καλύπτω τα πάντα, κατέχω τα πάντα,
εκπροσωπώ τα πάντα.
Σαν Υπέροχη Θεία Ουσία δεν δεσμεύομαι από κανέ-
ναν περιορισμό. Μπορείτε να δεσμεύσετε την Ουσία; Μα
είσθε η Θεία Ουσία. Μπορείτε να εμποδίσετε τον Εαυτό
σας, τον Θείο Εαυτό σας να σας κυριεύσει; Ή μήπως είναι
εμπόδιο αυτά τα λεπτά κελύφη της ύλης;
Τα πάντα είναι μέσα Μου. Και αυτοί οι ίδιοι οι περιορι-
σμοί μου. Οι οριοθετούμενοι από Εμένα στην ευγενή την
άμιλλα του στέφανου της Δάφνης. Αυτής, που το δεξί μου
χέρι στην κορυφή των Ουρανών Μου θ’ απιθώσει.
Εγώ ο Άνθρωπος των Ουρανών και των Κρίνων, Εγώ,
ο Αεί Υπάρχων, Εγώ, ο Άνω-Θρώσκων, Είμαι Εγώ η ίδια
η Ελευθερία. Η Αέναη Ροή του παντός. Η ίδια η Θεία Ου-
σία. Είμαι ο Ένας.

ΑΠΕΙΡΟΣ ΝΟΥΣ – ΠΑΤΕΡΑ: ΕΓΩ
Ά γιε Πατέρα, Θεέ, Άπειρε Νου.

Ο νους του ανθρώπου Σε καλεί να δεις το προσκύνη-
μά του και να λάβεις την εντός του Ουσία Σου. Θείε Νου, ο
άνθρωπος - διάνοια εντός Σου διαλύεται και Σε παρακα-
λεί, Συ να τον καταστήσεις Όμοιό Σου, Συ να τον εξυψώ-
σεις στην Απειρότητά Σου.
Θεέ του Κόσμου, Συ ο Άπειρος Νους του Σύμπαντος,
περίλαβε εντός Σου τον άνθρωπο της ύλης και κατάστησέ
τον Άνθρωπο Θείο.
Άπειρη Θεία Ουσία, η Ουσία Σου Σε καλεί να διανοί-
ξεις τον ανθρώπινο νου και να διαχυθείς εντός του, δια-
νοίγοντας αυτόν μέχρι την Απειρότητά Σου σε πλήρη ταύ-
τιση μαζί Σου.
Ευλόγησε, Θεέ, τον ανθρώπινο νου και κατάστησέ τον
Ουσία εκ της Απειρότητας του Θείου Νου Σου.
Ο άνθρωπος, Πατέρα, περιόρισε την Ουσία Σου κι
έθεσε σε λειτουργία τον πλασματικό νου του, ο οποίος
πάντα περιορίζει κι εμπερικλείει στα δικά του πλαίσια,
στις δικές του δυνατότητες. Έθεσε φραγμούς γύρω του,
περιορίζοντας την Απειρότητα, που από Εσέ είχε λάβει ως
Ουσία Σου για να εκδηλωθεί.

145
Ενεργοποίησε στοιχεία ύλης, δημιούργησε δικό του πλα-

σματικό Κόσμο και μέσα σ’ αυτόν έμαθε να κινείται και να
ενεργεί. Έλαβε από Εσέ την Ουσία Σου, για να εκδηλωθεί
στο Άπειρο ενεργοποιώντας τα Θεία Σου στοιχεία κατά το
Θέλημά Σου, μα επέλεξε στοιχεία άλλα προς ενεργοποίη-
ση, κι αυτά τον οδήγησαν στην ύλη. Περιόρισε την Ουσία
του κι έκανε τη διάνοια κυρίαρχο του «Είναι» του.
Οι Άπειρες δυνατότητες του Θείου Νου μεταφέρθηκαν
στο υλικό πεδίο και άρχισαν να ενεργούνται επ’ αυτού με
τις ιδιότητές του τις υλικές. Σ’ αυτό το πεδίο οι ορίζοντες
των επιλογών ανοίγονται συνεχώς, μα η πληθώρα αυτή
των επιλογών περιορίζεται γύρω από την ατομικότητα.
Ο ανθρώπινος νους ακολουθεί την αντίστροφη πο-
ρεία του Θείου, διαθέτει τα ίδια στοιχεία, μα ενεργοποιεί
όσα δρουν επί του υλικού πεδίου, επί του οποίου ήδη ευ-
ρίσκεται. Η ενεργοποίηση των στοιχείων αυτών είναι που
τον μετέφερε ως ενεργοποίηση ύλης στο ανάλογο πεδίο
και επ’ αυτού πλέον κινείται και δημιουργεί.
Αδρανοποιεί τα Θεία στοιχεία του «Είναι» του, αυτά
που θα διεύρυναν την Ουσία του στο Άπειρο, τα περιορί-
ζει και τα μεταφέρει στο πεδίο των περιορισμών, της διά-
σπασης και της ατομικότητας. Γίνεται δημιουργός του νου
τού πλασματικού, του νου της ύλης. Θα μπορούσε να χρη-
σιμοποιήσει όλες τις δυνατότητές του, όλες τις δωρεές, που
είχε λάβει, και να γίνει Δημιουργός στο Άπειρο, χωρίς να
περιορίζεται από τίποτα, χωρίς να θέτει κανέναν φραγμό.
Η επιλογή που έκανε, αδρανοποίησε κάθε δυνατότη-
τα διάχυσής του στα Σύμπαντα και άφησε ανοιχτό έναν
μόνο δρόμο, αυτόν που οδηγούσε στην ανάπτυξη του υλι-
κού στοιχείου. Οι δυνάμεις όμως που εντός του είχε προς
ανάπτυξη κάθε εκδήλωσης, έδωσαν σ’ αυτόν τη δυνατό-
τητα τρομακτικής φανέρωσής του κι επέκτασής του έστω
σ’ αυτό το πεδίο, το οποίο εκ της ελευθερίας του επέλεξε.
Ανακαλύπτει ότι, έστω κι ως μορφική εκδήλωση ύλης,

146
είναι ένας τέλειος οργανισμός, λειτουργών με πλήρη εναρ-

μόνιση και συνεργασία όλων των στοιχείων που τον απο-
τελούν. Ανακαλύπτει εντός του δυνάμεις υπέρτατες, ατε-
λεύτητες, ανεξιχνίαστες γι’ αυτόν, μα δεν μπορεί να τις
φθάσει, να κυριαρχήσει επ’ αυτών, γιατί δεν γνωρίζει από
πού προέρχονται και πού κατευθύνονται. Δεν μπορεί να
ελέγξει ακριβώς τη λειτουργία του μηχανισμού, που τις εκ-
δηλώνει και τις κατευθύνει, γιατί βλέπει πως, ανακαλύπτον-
τας νέες δυνάμεις και ενεργοποιώντας τες, υπάρχουν κι
άλλα ανεξάντλητα περιθώρια, στα οποία είναι αδύναμος
να φθάσει.
Αυτός απλώς υφίσταται και ενεργεί στη ροή των δυνά-
μεων αυτών, αναλόγως του σημείου που εκάστοτε, εκ της
εξελίξεώς του, ευρίσκεται.
Το κέντρο από το οποίο διέρχεται η ροή των δυνά-
μεων, είναι ο νους του ανθρώπου, κι αναλόγως του πεδίου
εξελίξεώς του εκδηλώνει τις δυνάμεις που από εκεί διέρ-
χονται.
Η ίδια λειτουργία ενεργείται σε όλα τα πεδία, που απο-
τελούν τη Ζωή και την Κίνηση, μόνο που όσο τα πεδία
ανέρχονται, τόσο η λειτουργία της ροής των δυνάμεων
επ’ αυτών διευρύνεται, πλησιάζοντας όλο και περισσότε-
ρο στην Απειρότητα. Στο τελευταίο πεδίο δεν υπάρχει δια-
φορά δυνάμεων και Απειρότητας, ούτε απόσταση, γιατί
είναι Ένα. Αυτός είναι ο Θείος Νους, Ασύλληπτος, Αεικί-
νητος, Ατελεύτητος.
Είναι η Απειρότητα σε όλες τις μορφές, σε όλες τις
εκδηλώσεις του νου. Γιατί πέρα από τις δυνατότητες του
ανθρώπου, ο νους του είναι ανεξιχνίαστος και εμπεριέχει
σπέρματα δυνάμεων απεριόριστων και ανεκδήλωτων. Δεν
υπάρχουν δυνατότητες να τις εκδηλώσουν.
Μία μικρογραφία του Άπειρου Νου είναι ο ανθρώπι-
νος, εκδηλούμενος σ’ ένα μόνο πεδίο, το υλικό, και καταδει-
κνύων όλες τις αντιθέσεις, που δημιουργούν την απόσταση

147
μεταξύ τους. Γιατί ο ανθρώπινος νους ναι μεν περιέχει

σπέρματα δυνάμεων, τα οποία δύνανται να τον αναγάγουν
μέχρι τον Θείο Νου, όμως στο πεδίο που εκδηλώνεται,
ενεργείται περιοριστικά και αντίστροφα του Θείου.
Η εκδήλωση της ύλης δεν είναι άλλη, παρά διάσπαση
της Μίας Δυνάμεως και ανάδειξη της ατομικότητας, γιατί
η ενεργοποίηση της ύλης δεν είναι παρά εκδήλωση ανά-
λογων στοιχείων της Ουσίας του Θείου Νου, μία μορφι-
κή εκδήλωση δυνάμεων, περιορισμένων όμως. Τα πάντα
στον Άπειρο Νου εμπεριέχονται, κι από Αυτόν κατευθύ-
νονται κι ενεργούνται ανάλογα.
Κοιτάζοντας τον ανθρώπινο οργανισμό, βλέπουμε ότι
διέπεται από μια λειτουργία αρμονική, ή αντίστροφα, μπο-
ρούμε να πούμε, ότι ο οργανισμός του είναι μια αρμονία
λειτουργιών. Μα αυτή η αρμονία, εκτός από το υλικό του
σώμα, λειτουργεί το ίδιο και στο ψυχικό και πνευματικό
αυτού σώμα, και είναι η ίδια λειτουργική αρμονία που συν-
δέει και τα τρία αυτά σώματα. Δηλαδή, η ίδια αρμονία δια-
χέεται σαν αντανάκλαση και αγκαλιάζει, συνδέοντας στην
αυτή δόνηση, ολόκληρη την υπόσταση. Μα η ανθρώπινη
υπόσταση, όπως και κάθε εκδήλωση Θεία, είναι ένα μικρό
Σύμπαν, όλη η Τελειότητα και η Αρμονία και η Δύναμη του
Απείρου υπάρχει στη Θεία εκδήλωση Άνθρωπος.
Αυτή είναι η Σύνθεση του Απείρου, η αρμονική συνύ-
παρξη και λειτουργία εν Αυτώ άπειρων εκδηλώσεων μο-
ρίων Απείρου, εκφράζον έκαστον την Συμπαντική Τελειό-
τητα και αποτελούν τμήμα του Άπειρου Σύμπαντος, του
Άπειρου Νου.
Αυτό καταδεικνύει, ότι ο Θείος Νους, ο Θεός, δεν υφί-
σταται απλώς ως η Ανωτάτη, η Υψίστη, η Ασύλληπτη
Δύναμη, η οποία εμπερικλείει τα πάντα ως εκδηλώσεις
Της, δεν είναι απλώς η Κορυφή της Πυραμίδας του Σύμ-
παντος, δεν είναι μόνον Αυτό, που δεν μπορούμε να κα-
τανοήσουμε, δεν είναι μόνον η Εστία, η Πηγή της Ζωής,

148
της Ουσίας, ο Θεός υφίσταται ως όλα αυτά μέσα σε κάθε

εκδήλωση, δηλαδή, οι ιδιότητές Του επεκτείνονται σε όλη
την ακτίνα της Απειρότητάς Του. Άρα ο Θεός δεν είναι μό-
νο το Κέντρο της Πηγής, γιατί όλο το Σύμπαν είναι η Πηγή
Ζωής, ο Θεός είναι ολόκληρη η Πηγή, η οποία είναι Απεριό-
ριστη, έχει μέσα της όλες τις εκδηλώσεις της Ζωής. Όλες
οι εκδηλώσεις αυτές είναι ο Θεός κι έχουν την Τελειότητά
Του, τη Συμπαντική Τελειότητά Του.
Οι ιδιότητές Του υπάρχουν παντού, ως απόδειξη της
ύπαρξης του Θεού παντού. Η ενεργοποίηση αυτή είναι,
που ανάλογα Τον φανερώνει.
Η τέλεια ενεργοποίηση όλων των ιδιοτήτων εκφράζει
την κατάσταση του Θείου Νου στην Τέλεια Μορφή Του,
στην Τέλεια Εκδήλωσή Του. Έχουμε τότε τον Θείο Νου Πα-
τέρα, τον Εγκέφαλο του Σύμπαντος, με όλους τους Ουρα-
νούς ανοιχτούς στην Απειρότητα.
Η κατάσταση αυτή έχει ενεργοποιήσει όλες τις Δυνά-
μεις σε πλήρη εκδήλωση στο Ύψιστο σημείο άρσης, όπου
ενώνονται και συγχρόνως διαχέονται στο Άπειρο, εκδη-
λώνοντας τα αποτελέσματα της ένωσης των Υπερδυνά-
μεων. Το σημείο που ενώνονται, εκφράζει τις Άπειρες δυ-
νατότητες του Θείου Νου, είναι ο Εγκέφαλος του Θείου
Νου. Η έκχυση των Δυνάμεων αυτών είναι οι εκδηλώσεις
του Θείου Νου με τις ιδιότητές Του. Η ανάλογη φανέρωση
κι ενεργοποίηση των ιδιοτήτων αυτών, φανερώνει τις δυ-
νάμεις του Θεού, που εκχέονται ως εκδηλώσεις Του.
Ανάλογα με το πεδίο στο οποίο οι Δυνάμεις εκδηλώ-
νουν τις ιδιότητές τους, φανερώνουν τον Θεό, όπως και αν
εκδηλωθούν όμως, εκφράζουν την Τελειότητά Του και την
Αρμονία Του, γιατί όλα τα πεδία, στα οποία οι Θείες Δυνά-
μεις κινούνται, συνδέονται αρμονικά με την ίδια Θεία Δό-
νηση, μόνο που Αυτή εκφράζεται σε κάθε πεδίο ανάλογα.
Δηλαδή, η ίδια αρμονική σύνδεση και λειτουργία που
εκφράζει την ανθρώπινη υπόσταση, υφίσταται στο Σύμ-

149
παν λειτουργώντας στα πεδία Αυτού κατά τον ίδιο τρόπο.

Η Θεία Δόνηση, που είναι οι εκχεόμενες Δυνάμεις, δια-
περνά όλα τα πεδία, μεταφέρουσα σ’ αυτά τις ιδιότητές Της
(Αρμονία, Σύνθεση, Τελειότητα κλπ.), και σε κάθε πεδίο
εκδηλώνεται στην ανάλογη μορφή. Οι ιδιότητες αυτές σε
όλα τα πεδία εκφράζονται μέσα από την εξελικτική μορφή
εκάστου και δημιουργούν μεταξύ όλων μία συνδετική Ροή
με φορά κατεύθυνσης στο σημείο όπου όλες οι Δυνάμεις
τείνουν να ενωθούν, στον Εγκέφαλο - Πατέρα.
Όλες οι λειτουργίες της ανθρώπινης υπόστασης, ύλη,
Ψυχή, Πνεύμα, κατευθύνονται από το Κέντρο της, εγκέ-
φαλος, νους, Ουρανός. Δεν είναι ο άνθρωπος μία μικρο-
γραφία του Άπειρου Σύμπαντος το οποίο κατευθύνεται
από τον Άπειρο Θείο Νου;
Άρα υπάρχει σύνδεση μεταξύ Θείου Νου και ανθρώπι-
νου, η ίδια αυτή σύνδεση υπάρχει και μεταξύ του Συμπαν-
τικού Κόσμου και της ανθρώπινης υπόστασης, αφού και
τα δύο εκφράζουν Συμπαντική Θεία Τελειότητα κι έχουν
ως Κέντρα τα Σημεία ένωσης των εκδηλωμένων Δυνάμε-
ών τους.
Η σύνδεση αυτή δεν είναι παρά η προέκταση της Τε-
λειότητας και η έκφρασή της σε όλα τα πεδία στην ανάλο-
γη εκδήλωση.
Το Κέντρο της ανθρώπινης υπόστασης είναι ένα, εκ-
δηλώνεται όμως ανάλογα με την εξέλιξή της και ταυτίζεται
κάθε φορά με την εκδήλωσή της. Δηλαδή, στην υλική εκ-
δήλωση της υπόστασης εμφαίνεται η διάνοια, η οποία εκ-
δηλώνεται ανάλογα με το σημείο εξέλιξης της ύλης της.
Στην εκδήλωση αυτή ύλης - διάνοιας υπάρχει μία ταύτιση,
η οποία δημιουργείται από την αντανάκλαση των ίδιων
στοιχείων. Έχουμε, δηλαδή, μία ανακύκλωση της αυτής
ποιότητας στοιχείων, με αποτέλεσμα την έλξη και εκπό-
ρευση αντίστοιχων δονήσεων. Αυτή είναι η εκδήλωση της
ύλης. Το Κέντρο στο οποίο οι δονήσεις της διοχετεύονται

150
είναι ανάλογο, για να μπορεί να τις δεχθεί και να τις απορ-

ροφήσει, και αυτό ακολούθως τις επιστρέφει στα διάφορα
σημεία της υλικής υπόστασης. Έτσι ανακυκλώνεται κι εκ-
δηλώνεται η υπόσταση επί του υλικού πεδίου, αλλά και σ’
αυτό οι εκδηλώσεις ποικίλλουν λόγω των άπειρων ερεθι-
σμάτων και επιλογών.
Ανάλογα με την επιλογή είναι η εκδήλωση της ύλης -
διάνοιας, της οποίας το σύνολο των λειτουργιών δημιουρ-
γεί αντίστοιχο κραδαστικό επίπεδο επί του οποίου δονεί-
ται. Από την ποιότητα και την υφή αυτού γίνεται εύκολα
αντιληπτή η επιλογή.
Η εκδήλωση αυτή της υπόστασης είναι η βαρύτερη
μορφή δονητικής εξέλιξης και αποτελεί τη βάση από την
οποία ξεκινά, για να ανέλθει και να ενεργοποιηθεί στα
επόμενα ανώτερα στάδια, τα οποία άγουν στην ταύτιση
με το Απόλυτο, στην ενεργοποίηση των Ουρανών.
Οπωσδήποτε η μετάβαση σ’ αυτή την εκδήλωση γίνε-
ται σταδιακά, αφού διέλθει η οντότητα τα ενδιάμεσα στά-
δια, που σκοπό έχουν να την οδηγήσουν ομαλά στην εκ-
δήλωση του Θείου, το οποίο ως Απόλυτο, που είναι, είναι
αδύνατον να γίνει κατανοητό από το υλικό πεδίο, όσο εξε-
λιγμένο κι αν είναι.
Η εκλέπτυνση και ενεργοποίηση των υψηλών στοιχείων
που ενυπάρχουν στην υπόσταση εν αδρανεία ακόμα, γίνε-
ται σταδιακά. Δεν μπορεί να ενεργοποιηθούν αμέσως με-
τά την ενεργοποίηση και πλήρη εκλέπτυνση των υλικών
στοιχείων των υψηλότερων, γι’ αυτό το πεδίο, στοιχεία
Θείου Εαυτού. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε δυσαρμονία
στο λειτουργικό σύστημα, με ανάλογες επιπτώσεις.
Κάθε οντότητα αποτελείται από τα ίδια στοιχεία, δεν
είναι όλα εμφανή, αλλά ενυπάρχουν. Εκδηλώνονται κάθε
φορά αυτά τα οποία είναι ενεργοποιημένα και ενεργοποι-
ούνται όσα αποτελούν ομοιοκραδαστική δόνηση με το
πεδίο επί του οποίου η υπόσταση εκδηλώνεται.

151
Τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται η κάθε οντότη-

τα, είναι τα κατάλληλα για να την φέρουν σε πλήρη εναρ-
μόνιση και ταύτιση με όλα τα πεδία, που αποτελούν το
Σύμπαν, δηλαδή, κάθε οντότητα είναι μία Συμπαντική Τε-
λειότητα, κι όταν ενεργοποιηθεί πλήρως, είναι μία Ενερ-
γής Συμπαντική Τελειότητα.
Για να φθάσει όμως το στάδιο αυτό, περνάει η καθεμιά
τον δικό της εξελικτικό Μαραθώνιο, που σκοπό έχει να την
οδηγήσει μέσα απ’ όλες τις μορφές εξέλιξης, ενεργοποιών-
τας με αυστηρή διαδοχική σειρά όλα τα στοιχεία της, μέχρι
να φθάσει στην εκδηλωμένη Τελειότητα, και τότε θα μπο-
ρεί να υπάρχει και να ενεργεί σαν εκδηλωμένη, αλλά και
ανεκδήλωτη Τελειότητα στο Απόλυτο.
Όταν θα έχουν ανοιχθεί όλες οι πτυχές της υπόστα-
σης και θα έχουν λάβει Ζωή και Ενέργεια όλα τα στοιχεία
που την αποτελούν, γιατί όλη η υπόσταση - οντότητα είναι
μία άψογη και Τέλεια συναρμολόγηση στοιχείων σε όλες
τις μορφές, σε όλα τα πεδία, τότε θα υφίσταται πλέον ως
Τελειότητα Εκδηλωμένη και Απόλυτη.
Αυτό είναι το άνοιγμα των Ουρανών, που αρχίζει από
την εξέλιξη της χαμηλότερης μορφής, της διάνοιας, για να
φθάσει ενεργοποιώντας όλο και περισσότερο ανώτερα
στοιχεία στην ανώτατη μορφή εξέλιξης, στην ενεργοποίη-
ση των Ουρανών και την πλήρη διάνοιξη Αυτών.
Τελευταίος Ουρανός δεν υπάρχει, υπάρχει μόνον ταύ-
τιση με το Απόλυτο, και Απόλυτο είναι ο Ουρανός του Σύμ-
παντος, είναι η Αρχή του Θείου Άπειρου Νου.
  
Πατέρα Εγώ, Πατέρα Εγώ που μ’ έμαθες πως είμαι

Εσύ... Πατέρα Ναέ, Σε Δοξάζω. Πατέρα Μορφή. Θεέ του
Αμόρφου. Υπέροχε, Θείε Πατέρα, του Άχωρου. Η απου-
σία των παλμών ας στεφανώσει την Υπέρτατη Αρμονία.

152
Πατέρα του Άχρονου. Η Απεραντοσύνη του Παντόχρονου

ας σημάνει την Αιώνια Ροή.
Θεέ του Παντός. Η Μορφή Σου παντού χαραγμένη
εξαγνίζει τα Σύμπαντα. Αρμονία. Οι απέραντοι παλμοί Σου
καταλήγουν σε ευθεία. Η Ορατότητα του Απείρου σημαίνει
την απαρχή της Παρουσίας Σου.
Πατέρα. Η Απεραντοσύνη Σου, κυλώντας μέσα Μου,
ας καταυγάσει τη Μορφή Σου στους Αιθέρες.
Η Μορφή Μου στην Ανατολή του Ήλιου ορκίζεται το
μεσουράνημα της Μέρας.
Πατέρα Ουράνιε. Πατέρα Εγώ, που είσαι Εσύ, που
είμαστε Ένα.
Πατέρα... Αφομοίωσε τη Σπίθα Μας στο Ένα το Άπειρο.

ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗ
Η επίγνωση της Γνώσης δημιουργεί υποχρεώσεις εφαρ-

μογής. Όταν το Ον, κεκαθαρμένο και πανέτοιμο μέσα από
τις κατά καιρούς πορείες του στην ύλη, φθάσει στο σημείο
να αιτεί και να λαμβάνει Γνώση, τότε αυτή τη Γνώση πρέ-
πει να την θέσει σε εφαρμογή.
Ποτέ από τους Θείους Διδασκάλους δεν δίνεται σε ένα
Ον Γνώση, για την οποία αυτό δεν είναι έτοιμο. Οι μαθη-
τείες και ανακοινώσεις δίνονται εκ των Άνω και συλλαμβά-
νονται από τον άνθρωπο, όταν τα αισθητήρια θόλου του
έχουν αρχίσει να λειτουργούν.
Η επικοινωνία του με τη Γνώση γίνεται όταν η δομή
των μορίων του είναι έτοιμη να την αποδεχθεί και να την
εφαρμόσει. Όταν ένα τμήμα της Γνώσης συλληφθεί από
έναν άνθρωπο και μεταφερθεί σαν πλήρης και ολοκληρω-
μένη Ιδέα, στη σύγχρονη μορφική αυτού εκδήλωση, τότε
ο άνθρωπος αυτής της μορφικής εκδήλωσης αναλαμβά-
νει να θέσει σε εφαρμογή την παρεχόμενη Χάρη.
Η κλήση, υπό τη μορφή επίγνωσης της Συμπαντικό-
τητάς του, του έχει ήδη δοθεί. Οι δυνάμεις του, οι απορ-
ρέουσες από τα Θεία Κέντρα του, έχουν ήδη αποδεσμευ-
θεί λόγω της ενεργοποίησης των Ουράνιων Αισθητηρίων

154
του. Οι επιμέρους Γνώσεις τού έχουν ήδη παραδοθεί. Και

εκείνος καλείται να εφαρμόσει. Ξυπνώντας τον Θείο Εαυ-
τό του καλείται να συνεχίσει συνειδητά την ενεργοποίησή
Του, μέσω των οδηγιών που του παρέχονται.
Δεν υπάρχει η δικαιολογία της άγνοιας. Δεν υπάρχει η
αιτιολογία της έλλειψης ικανοτήτων. Δεν υπάρχουν καν οι
αντίξοες συνθήκες, όντας πλασματικές.
Υπάρχει μόνο η Πύλη. Ο δρόμος προς Αυτήν φωτίζε-
ται. Η κινητήρια δύναμη υπάρχει. Μένουν μονάχα οι Επι-
λογές. Η συνειδητή, η συνεχής επιλογή του δρόμου, που
οδηγεί στην Πύλη, φέρνει τον άνθρωπο βήμα με το βήμα
να φτάσει και να διαβεί το κατώφλι Της. Στις Επιλογές του
αυτές τον οδηγούν οι οδηγίες που παίρνει από τον ίδιο τον
Ουράνιο Οδηγό του. Δοσμένες έγκαιρα, λίγο πριν από τη
στιγμή της επιλογής του, του αφήνουν το χρονικό περιθώ-
ριο να συγχρονιστεί με τη Γνώση και να εκδηλώσει αυτή
του τη συμφωνία, με την Επιλογή.
Αυτό συμβαίνει στα πρώτα βήματα εφαρμογής των
ασκήσεων Επιλογής. Αργότερα, όταν το Πνεύμα του θα
είναι πια συγχρονισμένο με τον Θείο Λόγο, τότε οι Επι-
λογές του θα είναι στιγμιαίες. Η Γνώση η σύγχρονη με τη
στιγμή της Επιλογής απαιτεί απόλυτη εμπιστοσύνη του
ανθρώπου προς τον Θείο Οδηγό, καθώς και αστραπιαία
τοποθέτησή του στο πλευρό της Αλήθειας.
Αργότερα, στα πιο υψηλά επίπεδα, η Γνώση έρχεται
μετά την Επιλογή. Ως πλήρως ενεργοποιημένο το άτομο
θα πρέπει να θυμάται, ότι έχει τη Γνώση μέσα του εξ απαρ-
χής των Αιώνων. Δεν χρειάζεται ταυτόχρονη καθοδήγηση.
Η εσωτερική του κατάφαση, μετά την Επιλογή, θα του
καταδείξει τη σωστή του θέση. Έτσι, αθόρυβα, χωρίς παιά-
νες και δόξα, χωρίς αναγνώριση και ανταπόδοση. Η
Επιλογή για την Επιλογή.
Ο Μύστης διαλέγει χωρίς να περιμένει τίποτα. Ούτε
καν τη Θεία του Τελείωση. Ο Μύστης είναι Θεός. Και ποιος

155
θα είναι άξιος να επαινέσει έναν Θεό; Ποιος είναι ικανός

να Τον κοιτάξει; Η ίδια του η Ύπαρξη, αυτή που αναδύ-
θηκε από τα έγκατα των Θαλασσών και των Βράχων, αυ-
τή η Ύπαρξη, η καταξιωμένη απέναντι στον ίδιο της τον
Εαυτό, στέκει και τον κοιτά κατάματα. Δεν ήρθε εκεί για να
δρέψει τους καρπούς των κόπων της. Ήρθε μονάχα για-
τί Εκεί ήταν πάντα η θέση Του. Γιατί ήταν αδύνατον να
γίνει αλλιώς. Γιατί ολόκληρο το «Είναι» Του τον καλούσε.
Γιατί Αυτός ήταν το αναπόσπαστο κομμάτι του Ενός.
Δεν επιλέγει για να αμειφθεί. Ποιος μπορεί να αμείψει
έναν Θεό, όταν «Αυτού εστίν η Βασιλεία και η Δύναμις και
η Δόξα εις τους Αιώνας των Αιώνων»;

ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΚΑΙ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑ
Η αυθεντία της μορφικής εκδήλωσης βρίσκεται στον

Πνευματικό χώρο. Η μορφική εκδήλωση μιας Πνευματικής
κατάστασης απεικονίζει αυτήν καθαυτήν την κατάσταση,
σε σχέση με τις εμπειρίες των μορφικών εκδηλώσεων του
οραματιζόμενου ή του δημιουργού.
Ο νους του ανθρώπου είναι Άπειρος, ως έχων άμε-
ση σύνδεση με τον Πύρινο Νου του Παντός. Ο ανθρώπι-
νος νους δεν είναι πεπερασμένος. Αυτό που θεωρείται ως
πεπερασμένο, είναι το ενεργοποιημένο κομμάτι του, όταν
αυτό είναι ελάχιστο. Ο άνθρωπος ενεργοποιεί μονάχα τό-
σο μέρος του Θείου Νου του, όσο η καθαρότητά του επι-
τρέπει. Η καθαρότητα και οι επιλογές του ρυθμίζουν το
άνοιγμα των Ουρανών του.
Με κάθε διεύρυνση του ανοίγματος των Ουρανών, με
το άνοιγμα του κάθε Ουρανού, ενεργοποιείται το μέρος του
Θείου Νου, που αντιστοιχεί σ’ αυτόν ακριβώς τον Ουρα-
νό, ο οποίος, κεκαθαρμένος από τις επιλογές του Όντος,
έφτασε σε πλήρη αρμονική ταύτιση με το Φως.
Ο Νους που ενεργοποιείται από το άνοιγμα αυτού του
Ουρανού, αντικρίζει όσο Αληθινό Φως μπορεί να ανθέξει,
χωρίς να δημιουργηθεί δυσαρμονία με τους παλμούς που

157
διέπουν τον φορέα. Αυτό συνεπάγεται μια σχετική Αλή-

θεια, ανάλογη με την αντοχή του φορέα.
Αν θεωρήσουμε έναν απέραντο ιμάντα, ο οποίος ενώ-
νει τη γη με το Άπειρο, την δε ανθρώπινη ύπαρξη, κλει-
σμένη σε ένα τετράγωνο σκοτεινό δωμάτιο, να προσπαθεί
να αποκτήσει την πλήρη γνώση του ιμάντα, τότε το άνοιγ-
μα του πρώτου Ουρανού αντιπροσωπεύει τη διάνοιξη μι-
κρής οπής, σε ένα σημείο του τοίχου. Το άνοιγμα του δεύ-
τερου Ουρανού σημαίνει τη διεύρυνση αυτής της οπής.
Του τρίτου, την ακόμη μεγαλύτερη διεύρυνσή της, ώσπου
σε μια στιγμή θα καταλάβει πως δεν υπάρχουν πια τείχη.
Πως είναι ελεύθερος να πλησιάσει και να γνωρίσει, άμεσα
πια, τον ιμάντα της ένωσής του με τον Θεό.
Η εκάστοτε οπτική εικόνα του ιμάντα, που σχηματίζε-
ται στο νου του ανθρώπου, εξαρτάται από το πόσο μέρος
του ιμάντα τού επιτρέπει το άνοιγμα των Ουρανών του να
δει. Η πρώτη διάνοιξη του επιτρέπει να αντικρίσει ένα μι-
κρό μέρος μόνο του ιμάντα, με ένα σχετικό ύψος. Ο άν-
θρωπος, αφού για πρώτη του φορά βλέπει, θα νομίσει ότι
αυτός είναι ολόκληρος ο ιμάντας και αυτό είναι ολόκλη-
ρο το ύψος του. Η περαιτέρω διάνοιξη των Ουρανών, των
Κέντρων, των Αισθητηρίων του, τον φέρνει σε μια όλο και
πληρέστερη και πιο σωστή εικόνα, δίνοντάς του κάθε φο-
ρά ένα όλο και πιο μεγάλο, όμως πάντα σχετικό, ύψος.
Η πλήρης διάνοιξη των Ουρανών του, η πλήρης διάλυση
του κελύφους του, του δίνει την ελευθερία να πλησιάσει
αδέσμευτος και να ενωθεί με το μέρος του ιμάντα το ευρι-
σκόμενο κοντύτερα σ’ αυτόν, εντασσόμενος έτσι στη Θεία
Ροή του Παντός.
Η ευθεία χαρακτηρίζεται από τόσο στιγμιαίες διακυ-
μάνσεις, ώστε κάθε παλμός να φέρεται ως σημείον. Η
ευθεία είναι το όριο των σημειακών παλμών. Κάθε ενδιά-
μεση αντίληψη της Αλήθειας, λοιπόν, είναι σχετική, ως
αποδίδουσα μέρος μονάχα του ύψους της Θείας Αλήθειας,

158
ανάλογο με τη δυνατότητα λήψεως του φορέα – του φο-

ρέα, όχι του Σπινθήρα. Αυτός έχει απεριόριστες δυνατότη-
τες, ως Θείον Μόριον.
Οι στιγμιαίες, λοιπόν, οραματικές συλλήψεις του Θείου,
έφεραν τους κατά καιρούς οραματιστές σε απεικονίσεις
της Θεότητας ανάλογες με τη δική τους αντίληψη. Η μορ-
φή, όπως είπαμε, είναι σχετική. Οι αντιλήψεις των οραμα-
τιστών περί Θείου έφεραν απεικονίσεις Αυτού, οι οποίες
έφεραν διακριτικά ανωτάτων ιερέων της θρησκείας, που
οι ίδιοι γνώρισαν περισσότερο, και ύψος ανάλογο με τη
δική τους δυνατότητα αμεσότερης γνώσης της πραγματι-
κής Αλήθειας.
Όταν ένα άτομο το οποίο έχει Πνευματική όραση αν-
τικρίσει την Πνευματική υπόσταση ενός όντος, η εικόνα
που θα σχηματιστεί στο νου του είναι ανάλογη με τη θρη-
σκεία, που ο εξετάζων έχει γνωρίσει περισσότερο. Υπάρ-
χουν φορές που αυτές οι απεικονίσεις δεν ακολουθούν τη
σύγχρονη του οραματιστού θρησκεία, αλλά εκείνη που στις
κατά καιρούς καταβάσεις του τον έφερε πιο κοντά στην
Αλήθεια, ή εκείνη στην οποία οι σύγχρονοί του Πνευματι-
κοί Διδάσκαλοι τον εντάσσουν ενεργοποιώντας αυτήν μέ-
σα του, μέσω τυπικών, τεχνικών ή χρισμάτων.
Αυτές οι περιπτώσεις είναι απαραίτητο να εξεταστούν
πολύ προσεχτικά, πριν εφαρμοστούν, γιατί ενέχουν τον
κίνδυνο να εντάξουν το άτομο σε μία πορεία Πνευματικής
επιστροφής πολύ περισσότερο δαιδαλώδη και επικίνδυ-
νη. Η αμεσότητα της αφύπνισης του Ανθρώπου - Λόγου
μέσα του είναι η μόνη ευθεία, που ενώνει το Θείο με την
ύλη μέσω Αυτού. Είναι η μόνη Πνευματική πορεία προς
Επιστροφήν, κεκαθαρμένη και ασφαλής, αφού αποσφρα-
γίζει απλώς την ήδη ενυπάρχουσα Θεία και Απόλυτη Αρ-
χέγονη Υπόσταση του Θεού - Ανθρώπου μέσα στη σύγ-
χρονη Πνευματική - μορφική εκδήλωση του ανθρώπου.
Οι κατά καιρούς οραματιστές - δημιουργοί, στην προσπά-

159
θειά τους να απεικονίσουν το πραγματικό ύψος των ενο-

ράσεών τους, άφησαν λατρευτικά θρησκευτικά αγάλματα
γιγαντιαίου ύψους. Όπως στα νησιά του Πάσχα, στις τερά-
στιες απεικονίσεις του Βούδα στην Ινδία, ή στα χρυσελε-
φάντινα αγάλματα της Αθηνάς και του Δία στην Ελλάδα.
Όλα αυτά τα ύψη είναι σχετικά. Οι δημιουργοί τους
απεικόνιζαν ποικίλες από τις κατά καιρούς εκδηλώσεις του
Θείου, κοιτάζοντας το σχετικό με τις εκάστοτε μορφικές εκ-
δηλώσεις Αυτού Πνευματικό ύψος. Όμως το πραγματικό
Πνευματικό ύψος των μορφικών εκδηλώσεων του Θείου
είναι ένα: το Άπειρον. Ο άνθρωπος, ως φέρων Θείο Σπιν-
θήρα, έχει το Άπειρο Ύψος του Θείου. Οποιαδήποτε από-
πειρα σχετικής απεικόνισης αυτού είναι εκτός Απολύτου.
Ο Χριστιανισμός, απευθυνόμενος στον Αρχέγονο Θείο
Σπινθήρα, επικοινωνεί με την Άπειρη Υπόσταση του Όν-
τος. Σε καθετί, ζωντανό ή μη, υπάρχει η Θεία Παρουσία.
Άρα τα πάντα είναι Άπειρα. Τα πάντα έχουν τη Θεία Σφρα-
γίδα της Απειρότητας. Τι ύψος να χρησιμοποιηθεί στην
απεικόνισή Τους; Πώς να απεικονισθεί το Άπειρον;
Ο Χριστιανισμός απευθύνεται στην Αρχέγονη, Άπειρη
και Απόλυτη Υπόσταση του Ανθρώπου. Δεν μένει στα εν-
διάμεσα, τα σχετικά του ύψη. Δεν βλέπει σ’ αυτόν τις εκά-
στοτε μορφικές του εκδηλώσεις. Δεν ασχολείται με αυτές.
Δεν τις απεικονίζει. Δεν τις μετρά. Δεν δεσμεύεται από αυ-
τές. Η Θεία εκδήλωση του Πατρός υπάρχει παντού. Στους
Ουρανούς, στη γη, στη ροή των υδάτων. Όλα είναι απεικο-
νίσεις του Θεού και όλα είναι Θεός. Πώς να απεικονίσεις
έναν Θεό;
Στοχεύοντας το Απόλυτο, εκδηλώνουμε το Απόλυτο.
Αφού το Απόλυτο δεν απεικονίζεται, κάθε προσπάθεια
απεικόνισής Του το περιορίζει, το υποβαθμίζει, είναι λά-
θος, «...ου ποιήσεις σεαυτόν είδωλον, ουδέ παντός ομοίω-
μα, ούτε εν τω Ουρανώ άνω, ούτε εν τη γη κάτω, ούτε εν
τοις ύδασιν υποκάτω της γης...».

ΘΕΙΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΣΕΙΣ

ΤΗΣ ΙΔΕΟ-ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
Η Αγκαλιά του Πατέρα είναι το Άχωρο και Άχρονο. Η

Αγκαλιά του Πατέρα είναι το ομόχρονο. Το ταυτοπαλμικό.
Το καθαγιασμένο Λευκό του Αιώνα. Το Άπειρο. Η ανένταχτη
Θεία Ροή, η ταγμένη στο Ένα και στο Μηδέν. Ο Θόλος.
Η Αγκαλιά του Πατέρα στην ύλη, η μορφοποιημένη,
δηλαδή, εκδήλωσή της στο χώρο, είναι ο θόλος του νου
του ανθρώπου. Ο νους του ανθρώπου, αυτός που ορίζει
τις σκέψεις του, είναι μόριο του Θείου Νου του Παντός.
Ο νους είναι Άπειρος. Όμως ο πεπερασμένος υλικός άν-
θρωπος ελάχιστον από τον Άπειρο αυτόν θησαυρό ενερ-
γοποιεί. Και αυτές οι ιδιότητες του νου, που φροντίζει με
τις επιλογές του να ενεργοποιηθούν, έχουν σχέση με την
πρακτική, την εφαρμογή, τις λεπτομέρειες ή τις απομνη-
μονεύσεις.
Οι ίδιοι οι Ερευνητές του νου, αυτοί που εξετάζουν την
ικανότητα αντίληψης, όχι σύλληψης, και το βαθμό ευφυΐας
του ατόμου, μετά από διάφορες μετρήσεις, κατέληξαν στο
ότι ο Αϊνστάιν, ο οποίος είχε σημειώσει τον μεγαλύτερο
δείκτη ευφυΐας από κάθε άλλη μετρηθείσα διάνοια, είχε

161
ενεργοποιήσει μόνο το έξι τοις εκατό του δυναμικού του

εγκεφάλου του.
Όμως αυτοί εξέταζαν μονάχα το χρήσιμο στην ύλη μέ-
ρος του ανθρώπινου νου. Αυτό που θα τον βοηθήσει να
επιβιώσει μέσα στους νόμους της ύλης. Αυτό που θα τον
βοηθήσει να ανακαλύψει τρόπους ανετότερης διαβίωσης.
Να κυριαρχήσει. Να πλουτίσει. Να άρχει. Όμως όλα αυτά
είναι ιδιότητες του γήινου νου. Αναφέρονται στο επίκτητο
«Εγώ». Σ’ αυτό ακριβώς που δημιούργησε την Πτώση. Ο
άνθρωπος έτσι, από τα μόρια του υλικού του εαυτού, οδη-
γείται να συμβιβαστεί με αυτόν, να εξοικειωθεί και να αρέ-
σκεται μάλιστα σ’ αυτή τη ζωή μέσα στην ύλη.
Εξετάζει τους νόμους της ύλης και όχι του Πνεύματος.
Ιεραρχεί τις αξίες του υλικά, και όχι σύμφωνα με τη Θεία
Ιεράρχηση, και συσσωρεύει υλικά αγαθά, μετατρέποντας
τον τόπο εξορίας του σε μόνιμη κατοικία, ξεχνώντας το
«νόστιμον ήμαρ» της Επιστροφής.
Αυτές τις ιδιότητες του νου εξετάζοντας οι «αρμόδιοι»,
κατέληξαν στο ότι ο μέσος άνθρωπος ενεργοποιεί το 3,5%
του νοητικού δυναμικού του. Αξιοποιεί το 3,5% της ιδιότη-
τας του νου του να προσαρμόζεται στις περιβαλλοντικές
συνθήκες. Αυτή η ιδιότητα του πνεύματος, είναι ιδιότητα
που έχει σχέση με το χώρο. Στην προκειμένη περίπτωση,
το χώρο της γης. Το χώρο των τριών διαστάσεων.
Όμως, ακόμη και στα μαθηματικά του περασμένου αιώ-
να, λύνονται προβλήματα που αναφέρονται στο χώρο των
«V», δηλαδή των άπειρων διαστάσεων. Άρα μέσα στις
έρευνές τους είδαν πως είναι αναπόφευκτη η παραδοχή
ενός χώρου «V», δηλαδή άπειρων διαστάσεων. Ο νους
του ανθρώπου έχει τη δυνατότητα να κινείται ταυτόχρο-
να σε όλες τις «V» διαστάσεις, που σχηματίζουν το Άχω-
ρο. Έχει δυνατότητες προσαρμογής σε όλους αυτούς τους
χώρους κατά 100%. Έχει τη δυνατότητα σύγχρονης παλ-
μικής ταύτισης με το Απειρόχωρο. Αυτή του την ιδιότητα

162
έχει ενεργοποιήσει κατά 6% κατά ανώτατο όριο ο άνθρω-

πος. Όμως, ο νους έχει απεριόριστες ιδιότητες. Πώς να
μετρηθεί η δυνατότητά του να έλξει Φως; Πώς θα μετρηθεί
η δυνατότητά του να ενεργεί ως Θεουργός; Να ιαίνει, να
μυεί, να ενεργοποιεί, να αποσυνθέτει και να ανασυνθέτει
την ύλη του; Πώς θα ελεγχθούν οι Επιλογές του κατά συ-
νείδηση, όταν δεν εκδηλώνονται αυτές μορφικά; Πώς θα
μετρηθεί η δυνατότητά του να Αγαπά; Να εκχέει Φως; Να
ξυπνά τις Ουράνιες αισθήσεις του;
Ο νους έχει άπειρες ιδιότητες, μη ενεργοποιημένες
κατά κανόνα ούτε κατά το ελάχιστο. Η ενεργοποίηση, που
κατ’ ανώτατο όριο έχει επιφέρει, είναι της τάξης του 1%
του πραγματικού του δυναμικού.
Θεέ μου, βοήθησε τον Άνθρωπο να εκδηλώσει τον Πύ-
ρινο Νου του. Τον Νου του Παντός, του Ενός, του Απείρου.
Η μορφική, λοιπόν, εκδήλωση της Αγκαλιάς του Θεού,
του χώρου, δηλαδή, που ορίζεται από καθαρά Ουράνιες
εκδηλώσεις της Θείας του υπόστασης, είναι ο θόλος του
νου του ανθρώπου. Εκεί καθαγιάζονται οι σκέψεις, οι τά-
σεις, οι ορμές, τα πάθη, οι επιλογές, η ύλη. Το Ζωικό Φως.
«...Τα πάντα ξεκινούν από τη Σκέψη», είχε αναφερθεί
σ’ ένα προηγούμενο κεφάλαιο. Και σ’ ένα άλλο: «Και ας
μην ξεχνά ο άνθρωπος πως στο Κέντρο του θόλου του,
στην Κορυφή των Ουρανών του, υπάρχει πάντα Θεός.
Από εκεί ξεκινά η ένωσή του με τον Πατέρα».
Από την ποιότητα της σκέψης του, ξεκινά η ένωσή του
με τον Πατέρα. Όμως, η σκέψη κατευθύνεται από τα διά-
φορα Κέντρα. Η κυριαρχία του κάθε Κέντρου στη Σκέψη
εξαρτάται από το βαθμό δεκτικότητας και ανοχής, που ο
νους τού εκάστοτε ανθρώπου έχει αναπτύξει απέναντι
στο αντίστοιχο Κέντρο τη χρονική στιγμή της αποδοχής
μιας ιδέας.
Αν, δηλαδή, ο άνθρωπος έχει συνηθίσει να είναι ελα-
στικός και δεκτικός απέναντι στις ιδέες που του υπαγο-

163
ρεύουν τα κατώτερά του Κέντρα, τότε ο νους του κυριαρ-

χείται από αυτές, και αυτό το χαμηλό Κέντρο κυριαρχεί,
στιγμιαία, στην ιεράρχηση που ο φορέας εφαρμόζει, επί
της Θείας Υπόστασης του ανθρώπου. Μια συνεχής επανά-
ληψη της αποδοχής αυτής της ιεράρχησης καταλήγει στο
να υπεραναπτυχθεί ο τομέας του νου, ο έχων σχέση με
αυτό το κατά την προτίμηση του φορέα προέχον Κέντρο.
Οι αξίες του ανθρώπου, λοιπόν, φθάνουν να επιλέγον-
ται αντίστροφα από τη Θεία Ιεράρχηση Αξιών, και ο άν-
θρωπος, αντί να διαγράψει άνοδο, σχηματίζει Πτώση.
Η ιδέα δεν χρειάζεται να εκδηλωθεί σε λόγο ή πράξη
για να καταδείξει τη θέση της. Η Σκέψη και μόνη της είναι
ενέργεια. Η σκέψη του Θείου Νου είναι Ενέργεια. Ο Θεός
δημιουργεί διά της Ιδέας. Ο άνθρωπος, όντας Θεός, ως
Ομοούσιός Του, δημιουργεί τον ίδιο τον εαυτό του διά των
Ιδεών του. Και μόνη η κυριάρχηση κατά τη δική του επι-
λογή του κατώτερου Κέντρου επί του ανώτερου κεκαθαρ-
μένου Κέντρου του Ουράνιου Θόλου του, φτάνει για να
σημειώσει τη θέση του και να διαγράψει τη φορά της πο-
ρείας του.
Η συνεχής επιλογή διευρύνει το αντίστοιχο Κέντρο και
ευνοεί τη ροή Ενεργείας μέσω αυτού. Η Ενέργεια δημιουρ-
γεί όλο και μεγαλύτερες τάσεις κυριαρχίας του Κέντρου αυ-
τού στα υπόλοιπα, σε ολόκληρη, δηλαδή, την υπόσταση
του ανθρώπου. Η Ιδέα έρχεται με μεγαλύτερη ορμή. Τότε
η Σκέψη γίνεται λόγος και πράξη και δημιουργεί επιπτώ-
σεις και καρμικές σχέσεις, και καθηλώσεις και νέα πτώση.
Η ιδέα η προερχόμενη από κατώτερα Κέντρα δεν πρέ-
πει να προλαβαίνει να σχηματίζεται καν στο νου. Και αν
σχηματίζεται, να μη σταθεροποιείται. Να ανάγεται σε Φως.
Πώς θα γίνει αυτό; Τα Κέντρα, από πλευράς Φωτεινότητάς
τους, κατατάσσονται ιεραρχικά σε μια φωτεινή κλίμακα.
Ξεκινώντας από το Καθαγιασμένο Κέντρο του θόλου, τα
βασικά και στις συνήθεις περιπτώσεις κύρια Κέντρα είναι:

164
1. Κέντρο έλξεως Φωτός, στην Κορυφή του θόλου της

κεφαλής.
2. Κέντρο Οράσεως, στο μέτωπο, λίγο πιο πάνω από
το ένωμα των φρυδιών.
3. Κέντρο Λόγου, στη βάση του λαιμού.
4. Κέντρο Αγάπης, στο κέντρο του στέρνου.
5. Κέντρο συναισθημάτων, στο στομάχι.
6. Κοιλιακό Κέντρο, δέκτης αρνητικών εκπομπών, κα-
θώς και σημείο πρώτης κάθαρσης των γήινων του ατόμου
τάσεων.
7. Γήινο Κέντρο, κάτω από την κοιλιά και λίγο πιο πά-
νω από την ήβη. Αναφέρεται στις τάσεις διαιώνισης της
ύλης.
Το Κέντρο του Πολικού, όπως και άλλα Κέντρα, ανοί-
γουν και κυριαρχούν, όταν η εξέλιξη του όντος έχει ήδη
προχωρήσει διευκολύνοντας έτσι την άνοδό του σε μια
συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Σύμφωνα με την ανωτέρω ιεράρχηση, το Θείο Ρεύμα
εισρέει από το Κέντρο του Θόλου και διαμοιράζεται στα
άλλα Κέντρα, ανάλογα με τη διεύρυνση των υποδοχών
τους. Ανάλογα με το πόσο αυτά έχουν ενεργοποιηθεί από
τις κατά καιρούς, σε όλες τις μορφικές του εκδηλώσεις,
επιλογές του ατόμου.
Όταν ο άνθρωπος κατανοήσει και αποδεχθεί αυτή
την ιεράρχηση ως πραγματική, τότε αρχίζει να παρεμβάλ-
λει συνειδητά, στην πορεία μιας εκπομπής από χαμηλό
Κέντρο, άλλες επιλογές, από Κέντρα ανώτερα από αυ-
τό, ανεβάζοντας την ποιότητα των παλμών του εκπεμπό-
μενου ρεύματος. Εκλεπτύνοντας και εξιδανικεύοντας την
ανακυκλούμενη μέσω αυτού του Κέντρου Ενέργεια, που η
Ιδέα, σαν κινητήρια δύναμη, ώθησε προς ανακύκλωση.
Για να πάρουμε την ακραία, αλλά και πιο συνήθη περί-
πτωση μιας ιδέας που εκπέμπει ενέργεια στο χαμηλότερο
γήινο Κέντρο, ο τρόπος που αυτή η χαμηλή Ιδεο-Ενέργεια

165
μπορεί να καθαρθεί και να εκλεπτυνθεί παλμικά, είναι ο

εξής: Αντί να την αφήσουμε ακέραια και δυνατή να χτυπή-
σει με τις έντονες διακυμάνσεις των παλμών της το Κέντρο
του νου, παρεμβάλλουμε στο δρόμο της όλο και υψηλότε-
ρα Κέντρα, εξομαλύνοντας σταδιακά τη ροή των κυμάν-
σεών της. Δηλαδή:
1. Μεταφέρουμε τη σκέψη μας από το 7ο Κέντρο στο
6ο και τη σταθεροποιούμε εκεί για λίγο, προσπαθώντας
να αποσπασθούμε από το περιβάλλον και να συγκεντρω-
θούμε μόνο εκεί.
2. Ισορροπούμε εκεί και μετά συνεχίζουμε με τον ίδιο
τρόπο ανεβαίνοντας στο 6ο Κέντρο, στο 5ο, στο 4ο, στο
3ο, και στο 2ο.
Στην ανοδική της αυτή πορεία, η Σκέψη έχει δεχθεί αλ-
λεπάλληλες καθάρσεις, συντονίζοντας τους παλμούς της
με όλο και υψηλότερης ποιότητας παλμούς, από επίπε-
δο σε επίπεδο. Αυτή η λιγότερο φωτισμένη παλμικότητα
Ιδεο-Ενέργειας, ισορροπώντας κατά επίπεδο, φωτίζεται
όλο και περισσότερο εντασσόμενη και ταυτιζόμενη παλ-
μικά με το Επίπεδο, που το ανώτερο προς αυτήν Κέντρο
ορίζει.
Έτσι, στο τέλος, φτάνοντας στο Ανώτερο Κέντρο του
θόλου του, στο Απόλυτα Καθαγιασμένο σημείο της Θείας
Παρουσίας μέσα του, η ιδέα ταυτίζεται ομαλά, χωρίς βίαιες
συγκρούσεις, με τους παλμούς του Θείου Κέντρου, και
αφομοιώνεται με αυτό, καθαγιάζοντας και την ίδια της την
υπόσταση.
Αυτή η συνειδητή προσπάθεια για ανοδική πορεία
της Σκέψης του, καταγράφεται σαν συνειδητά ηθελημέ-
νη μεταστροφή και ενεργοποιεί Νόμους Θείας Χάριτος. Η
βοήθεια που έλκει έτσι, τον ωθεί στο να επιτύχει καλύτερα
αποτελέσματα στην επόμενη προσπάθειά του, πλησιά-
ζοντας έτσι ακόμα ένα βήμα κοντύτερα στον Θείο Εαυ-
τό του.

166
Οι Ουρανοί έχουν πάντα ανοικτές τις Αγκάλες τους,

για να δεχθούν κάθε υλικό κατάλοιπο, που εκδηλώνει τη
λαχτάρα να μετουσιωθεί σε Θεία Ενέργεια. Η μετατρο-
πή της ύλης του ανθρώπου σε Ουράνια Ενέργεια είναι
το Μεγάλο Έργο, που καλύπτει την πρώτη φάση της Επι-
στροφής του ανθρώπου στο Φως.

ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΠΥΡ

ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΑΥΤΟΥ ΥΠΟΣΤΑΣΗ
Η Βάπτιση της Ψυχής στην Αλήθεια ξεκινά από την

ίδια τη ροή Φωτός μέσα στην υπόσταση του ανθρώπου.
Η ίδια του η υπόσταση, η καθαγιασμένη με τη Θυσία της
ύλης, που δεν είναι θυσία, αλλά εξαγνισμός, στεφανώνει
με τα ίδια της τα χέρια την κορυφή της κεφαλής της με το
στεφάνι του αμνού της Θυσίας ολόκληρης της υπόστασής
της. Όλων των επιπέδων. Όλων των εκδηλώσεων. Όλων
των παλμών.
Στο χώρο του Άχρονου και Άχωρου η Θυσία έχει ήδη
πραγματοποιηθεί. Από τον τύπο των ήλων της Απόλυτης
Θυσίας εκχέει Φως σε όλα τα πεδία της υπόστασής του,
καθαγιάζοντας αυτά και ταυτίζοντάς τα με τη Θεία Ροή του
Φωτός. Ο Άνθρωπος βαπτίζει τον άνθρωπο στο Θείο Πυρ
του Αιώνα.
Είναι το επόμενο στάδιο από τη βάπτιση του ανθρώ-
που εις ύδωρ. Τώρα που τα ύδατα εξαχνώθηκαν στη Φω-
τιά του Αιώνα, τώρα που το απόσταγμα της ύπαρξής του
απόμεινε στις χούφτες του αλάτι, τώρα το «βάπτισμα εν
ύδατι» προχωρεί στο επόμενο στάδιο. Το νερό επέφερε

168
καθάρσεις. Η Φωτιά θα φέρει την Ένωση. Η Φωτιά, όν-

τας ποιοτικά κοντύτερα στις Αρχέγονες Μορφές, είναι ένα
από τα τελευταία στάδια από τα οποία η πορεία της Επι-
στροφής περνά πλησιάζοντας προς το Άπειρο.
Το βάπτισμα σε Γνώση και σε Πυρ είναι οι δίοδοι που
οδηγούν στα επόμενα στάδια εξέλιξης του ανθρώπου.
Όμως τη Γνώση και το Πυρ, που πάντα έλουζαν τον Άν-
θρωπο, πρέπει ο ίδιος να τα έλξει να περάσουν μέσα του.
Πρέπει ανοίγοντας τους πόρους εισροής, τους πόρους
τους δικούς του, τους πόρους του Πύρινου Εαυτού του,
να έλξει το Πυρ. Πρέπει η ίδια τη Υπόστασή του, μετου-
σιωμένη σε Λόγο, να ενεργήσει επί του Εαυτού της,
δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να δε-
χθεί, να αφομοιώσει και να ταυτισθεί με το Θείο Πυρ.
Η ίδια η Υπόστασή του Ενεργεί, όταν μετουσιώνει την
ενέργεια σε Φως. Τη ζωική ενέργεια σε Θεία. Την ύπαρξη
σε Ανυπαρξία. Το Ένα σε Μηδέν. Η ίδια η Υπόσταση φο-
ράει το στεφάνι της Δόξας στην Κορυφή των θόλων της.
Το Πάλλευκο Στεφάνι του Φωτός. Της Αρμονίας ροής των
Κέντρων του με την Άπειρη Ροή του Παντός. Της Πάλλευ-
κης Αξίας των παλμών του. Μετουσιώνει σε Ενέργεια το
Φως και την Ενέργεια σε Άπαν. Μετουσιώνοντας τη Γη σε
Ουρανό περνάει το κατώφλι του Θεού. Περνάει το κατώφλι
Το άνοιγμα των Ουρανών του φέρνει το Φως στα Κέν-
τρα πλουσιότερο. Φέρνει την Αρμονία της Ροής σε μια
άμεση πορεία προς το Άπειρο. Φέρνει τη γεύση του Ου-
ρανού στα μάτια. Φέρνει τον Λόγο σε σημαία και τον Παλ-
μό σε καθοδήγηση. Φέρνει το Ανεκδήλωτο. Και την Εκδή-
λωση την επιστρέφει σ’ Αυτό.
Η απουσία των παλμών φθάνει στην Πλήρη Παρου-
σία. Η απουσία των παλμών και των ήχων φθάνει στην
πλήρη Αρμονία τους. Η παρουσία των πάντων στο Ανύ-
παρκτο, στο προ του υπαρκτού, Ενθεώνει τα πάντα. Τό-

169
τε ο Άνθρωπος γίνεται Άπειρος, Αιώνιος και Ρέων. Ρέων

άνευ Αρχής και Τέλους. Άνευ ροής. Άνευ παλμών και ήχων.
Άνευ σχέσεων. Οι σχέσεις υφίστανται για να ενώνουν τα
μη αυτά. Όταν τα πάντα είναι Αυτό, η σχέση δεν έχει χώρο
ενεργείας. Πώς να δέσεις ένα μόριο Πυρός μεταξύ του;
Το Πυρ της Ουσίας κατακαίει κάθε διαφορά. Κάθε διά-
σταση. Κάθε «εγώ». Το Πυρ της Ουσίας κατακλύζει τα
Σύμπαντα και ορίζει τα πάντα. Το Πυρ το Αυθύπαρκτον,
το Ζέον, το εκπέμπον Φως. Το προ του Φωτός υπαρκτόν,
και εκτός του Φωτός εκδηλώνον Ουσίαν. Το προ της Ου-
σίας υπάρχον. Η Ουσία, όντας εκδήλωση, έπεται της ιδέας.
Το Πυρ προηγείται της ιδέας. Προηγείται της Δημιουργίας
και είναι η ίδια η Δημιουργία. Το Πυρ προηγείται απάν-
των και είναι το Άπαν.
Το Πυρ ας λούζει το Φως του Ανθρώπου του Ενός,
του Απείρου. Το Πυρ ας περάσει εντός του και ας φέρει
Γαλήνη. Η Πύρινη Υπόσταση του Ανθρώπου ας καταυγά-
σει Φως στους Αιώνες.

ΤΑΣΕΙΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΕΛΞΗΣ

ΚΑΙ ΤΑΥΤΙΣΗΣ
Η ανάγκη για επικοινωνία εντονοποιείται όσο το συνει-

δητοποιημένο πνευματικό επίπεδο του Όντος ανεβαίνει.
Ο όρος «συνειδητοποιημένο πνευματικό επίπεδο» είναι
ακριβής, γιατί ο Άνθρωπος, όντας Άπειρος, όντας Θεός,
όντας Ένας, έχει το ύψος της Απειρότητας εξ απαρχής
των Αιώνων. Έχει το ύψος της Θεότητάς του: το Άπειρο.
Όμως, στις διάφορες μορφικές Του εκδηλώσεις, τις δια-
σπαρμένες σε χώρο και σε χρόνο, επηρεασμένος από τη
σχετικότητα της μορφικής εκδήλωσης, συλλαμβάνει ένα
σχετικό ύψος για να περιγράψει την Πνευματική Του υπό-
σταση. Ανάλογα με το πόσο κοντά στην Αλήθεια, πόσο
κοντά στην Απειρότητα είναι η αντίληψη του Πνευματικού
Του ύψους, το εκάστοτε Μόριο του Ανθρώπου, αυτό που
αποκαλούμε «άνθρωπο», κατατάσσει τον εαυτό του σε
ένα κάποιο σχετικό επίπεδο.
Η σύλληψη της Απειρότητάς Του φέρνει τον Άνθρωπο
στην επίγνωση της Θείας Του Υπόστασης. Εκείνος εκεί
περιμένει, ώσπου ο σχετικός νους του ανθρώπου, με τη
διάνοιξη των Ουρανών Αυτού, αποκαλυφθεί ως Άπειρος

171
και συλλάβει την Απειρότητα της Υπόστασής Του στον Κο-

λοφώνα της Δόξας Του.
Ο Άνθρωπος, όντας Θεός, δεν έχει χρόνο. Ο Άνθρω-
πος, όντας Θεός, δεν έχει μέτρο. Ο Άνθρωπος, όντας
Θεός, ευλογεί τη διάνοιξη των Ουρανών Του, που θα Τον
επιστρέψουν σ’ Αυτόν. Το κάθε Μόριο του Ανθρωπίνου
Όντος, αυτό που συνηθίζεται να ονομάζεται «άνθρωπος»,
έχει τόσο Πνευματικό ύψος, όσο το άνοιγμα των Ουρανών
Του επέτρεψε να συλλάβει.
Δεν υπάρχουν όρια. Δεν υπάρχουν δεσμεύσεις. Δεν
υπάρχουν περιορισμοί. Σχετικότητες. Συμβιβασμοί. Μετριό-
τητες. Καθετί μη Απόλυτο δεν είναι ο Άνθρωπος, ο Άνω-
Θρώσκων, ο Απόλυτος. Η Γνώση της Απεραντοσύνης Του
οδηγεί στο Απόλυτο. Η σύλληψη της Απειρότητάς Του
οδηγεί στην Ουσία. Η παραδοχή της Θείας Του Υπόστα-
σης Τον οδηγεί στον Εαυτό Του.
Η σύλληψη της Ιδέας του Τέλειου από τον Θείο Νου
του Ανθρώπου Τον οδηγεί στην πλήρη εκδήλωση της Δη-
μιουργίας του Τέλειου Όντος. Του Άπειρου Εαυτού Του.
Του Άμετρου. Όσο, λοιπόν, η συνειδητοποίηση της Απει-
ρότητάς του προχωρεί, τόσο η ανάγκη της επικοινωνίας
εντονοποιείται εκδηλώνοντας τη Γνώση της πλήρους Ενό-
τητας των Πάντων.
Η πορεία των Μορίων, από την πληθώρα ως τη συγκρό-
τηση, ακολουθεί τα εξής στάδια:
1. Μη εκλεκτική παραδοχή των περισσότερων ανα-
λογικά Ανθρώπινων Μορίων. Όσων συλλαμβάνουν την
ιδέα του Ανθρώπου μέσα από τις υλικές, συγκινησιακές ή
διανοιακές του εκδηλώσεις. Η έλξη σ’ αυτό το στάδιο λει-
τουργεί ανάλογα με την απόδοση, που το Μόριο εκδηλώ-
νει σ’ αυτές τις ανωτέρω επιδόσεις. Στο στάδιο αυτό, κάθε
Μόριο που συλλαμβάνει την Ιδέα της Υπόστασής του μέ-
σα από Υπερατομικές εκδηλώσεις, Συμπαντική Αγάπη, ή
Υπερδιάνοια, θεωρείται από το σύνολο ως ανεδαφικό, μη

172
ρεαλιστικό και ακατανόητο. Η προσπάθεια κατανόησης

αυτών των Μορίων από τα υλικά λειτουργούντα Μόρια αρ-
χίζει μόνο τότε, όταν οι Ουρανοί τους αρχίσουν να ανοί-
γουν και η ιεράρχηση των Αξιών τους αρχίσει να μεταφέ-
ρεται από την υλική στην Ουράνια Επιλογή.
2. Στάδιο απομόνωσης. Το επόμενο στάδιο από εκεί-
νο της παραδοχής κάθε υλικώς εκδηλούμενου Μορίου
είναι η αντίληψη, ότι ο ίδιος δεν εκδηλώνεται πάντα υλικά,
και ότι πράγματι οι μη υλικές του εκδηλώσεις είναι προτι-
μότερες και υψηλότερες από τις υλικές. Αυτό τον φέρνει
σε μια στιγμή να αποκοπεί από το μέχρι στιγμής υλικό
περιβάλλον του. Απορρίπτοντας την μέχρι σήμερα αυστη-
ρά υλική του ιεράρχηση, αισθάνεται αποκομμένος από το
περιβάλλον του, που το ορίζουν υλικές, συναισθηματικές
ή διανοιακές σχέσεις. Είναι η στιγμή που συγκροτείται και
απευθύνεται στους Ουρανούς Του, ψάχνοντας για μια νέα,
Ουσιαστικότερη ιεράρχηση, για μια νέα, υψηλότερη Γνώ-
ση του ίδιου Του του Εαυτού.
3. Στάδιο Γνώσης της Ομοουσιότητας. Η προσπά-
θειά Του να ανακαλύψει την πραγματική Του Ουσία, Τον
φέρνει στην αποκάλυψη της Ουσίας Του. Της Μίας. Της
Άπειρης. Της Απέραντης. Τον φέρνει ν’ αναγνωρίσει Αυ-
τήν σε κάθε Μόριο του Όντος. Σε κάθε Μόριό Του. Σε κά-
θε Ον.
Αυτή η Γνώση της Ομοουσιότητάς Του εκδηλώνεται με
την ανάγκη να ενωθεί με τα δικά Του Μόρια. Με τα αδιά-
σπαστα Μόρια του Ενός. Του Εαυτού Του. Αυτά τα Μό-
ριά Του, τα διασπαρμένα στα Σύμπαντα, ζητά και έλκει.
Έλκει με την Αιώνια Έλξη του Ενός. Έλκει την ίδια Του
τη Δύναμη να Τον καλύψει. Έλκει τον Θείο Εαυτό Του να
επανασχηματιστεί μέσα Του σε μόρια Φωτός. Τα αποτελέ-
σματα της έλξης αυτής γίνονται ορατά στο υλικό πεδίο με
την ενσάρκωση πνευμάτων γύρω Του. Μορίων συγγενι-
κών προς τη συχνότητα παλμού των μορίων Του. Μορίων

173
που έλκονται από τα δικά Του. Μορίων υψηλής συνείδη-

σης του ύψους Τους. Μορίων - Μονάδων, που δομούν το
Ένα στην πορεία Τους να φτάσουν το Μηδέν.
Η έλξη αυτή εκδηλώνεται σε σειρά καταβάσεων. Κάθε
φορά εξελίσσοντας τον Εαυτό Του. Κάθε φορά εξελίσσον-
τας τα Μόριά Του. Απαλείφοντας τις επίκτητες, πλασματι-
κές, ανύπαρκτες στην Ουσία διαφορές, και δημιουργώντας
όλο και υψηλότερες ενώσεις.
Η ένωση σε Πνεύμα ξεκινά από την ένωση σε ύλη. Η
ένωση σε Φως ξεκινά από την ένωση σε σάρκα. Γι’ αυ-
τό ευλογήθηκε ο Γάμος στην Κανά. Αυτή η ζωική ορμή
για ένωση απαλείφει τα πρώτα φράγματα εξατομίκευσης.
Αναζητώντας και στην προσπάθεια να ταυτιστεί όλο και
περισσότερο με τον άλλον, αρχίζουν οι πρώτες προσφο-
ρές. Οι πρώτες προσφορές υπόστασης, θυσία σε μιαν
άλλη υπόσταση, πέρα από την αυστηρά ατομική του. Οι
στιγμές της αμοιβαίας ένωσης ήταν άχρονες στιγμιαίες
μετουσιώσεις.
Η ζωική αυτή δύναμη είναι και η πρώτη ύλη προς με-
τουσίωση. Είναι η φωτιά που ο Άνθρωπος με τις Επιλογές
Του θα μετατρέψει στο Αρχέγονο Θείο Πυρ.
Ο Έρωτας του Λόγου προς το Ένα είναι η μεταφυ-
σική ιδέα του γήινου έρωτα. Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό
στις πιο αιθέριες εκδηλώσεις του δεύτερου. Οι πιο εξελιγ-
μένες μορφές έλξης, αυτές που οδηγούν σε αιθερικές δια-
κυμάνσεις παλμών και σε πραγματική ανακύκλωση της
Θείας Ενέργειας ανάμεσα στην Πηγή και τη Μονάδα, αυ-
τές οι μορφές έλξης έχουν ήδη εμφανώς εκδηλωμένα τα
στοιχεία της Θείας Ένωσης.
Τα πάντα είναι Ένα. Και ακόμη περισσότερο, στην
πλήρη ανακύκλωση, στη συνεχή και Αέναη Ροή, στη μη-
δενική απώλεια Ενέργειας, τα πάντα είναι Μηδέν. Είναι
μια ρέουσα και άνευ απωλείας ανακύκλωση Ενέργειας γύ-
ρω από τον άξονα του Ακίνητου Κινούντος. Είναι αυτό το

174
ίδιο το Ακίνητο Κινούν. Με τι αριθμό θα μπορούσε να απο-

δοθεί το Ακίνητο Κινούν; Με τι σύμβολο; Με τι χρώμα; Με
τι παλμό;
Ούτε αριθμός, ούτε σύμβολο, ούτε χρώμα, ούτε παλ-
μός. Είναι το Ανεκδήλωτο, που όμως φέρει μέσα Του τα
πάντα «δυνάμει». Είναι η ίδια η δύναμη του φορέα. Η δύ-
ναμη του φορέα είναι το Ανεκδήλωτο. Η δύναμή του είναι
να απαρνηθεί την ιδιότητά του ως φορέας και να μετου-
σιωθεί σε Απόλυτο, εκδηλώνοντας τις άπειρες δυνητικότη-
τες που Εκείνο φέρει. Τότε το Ον θα καταστεί Απόλυτο και
στην ίδια τη δική του Συνείδηση, αφού ουσιαστικά Απόλυ-
το ήταν πάντα. Η Συνείδησή του ως Απόλυτου θα Το ταυ-
τίσει με το Υπερσυνειδητό, το Θείο Απόλυτο. Τον Εαυτό
Του. Η συνείδηση της Ουσίας Του θα φέρει τη Βασιλεία
της Ουσίας ακριβώς όπως η συνείδηση του Λόγου έφερε
τη Βασιλεία του Λόγου.
Ο κάθε άνθρωπος είναι τόσο Θεός, όσο η μορφική
του εκδήλωση είναι έτοιμη να αποδεχθεί ως γεγονός. Η
Ενότητα και η Απειρότητα του Ανθρώπου, του Απόλυτα
δημιουργηθέντος εντός του Πύρινου Νου του Θεού, συνε-
πάγεται από τη Θεία αυτού Υπόσταση. Αυτό που σχηματί-
ζει τη διαφορά ανάμεσα στα Μόρια του Ανθρώπου, είναι
η διαφοροποίηση της χρονικής στιγμής της αντίληψης της
Αλήθειας από Μόριο σε Μόριο. Και σαν Αλήθεια εννοού-
με την έλλειψη χώρου, χρόνου, διαφοροποιήσεων και πα-
ρεκκλίσεων του Όντος από την πραγματική, την Αείπο-
τε υπάρχουσα Θεότητά Του. Κάθε στιγμή εκτός χώρου και
χρόνου δίνει και στιγμιαίες αναλαμπές της Αλήθειας. Η
πλήρης ένταξη του ανθρώπινου νου στη ροή εκτός χρό-
νου, έχει σαν προϋπόθεση και σαν αποτέλεσμα την πλή-
ρη διάνοιξη των Ουρανών Του, άρα και τη σύλληψη της
Ιδέας του Τέλειου Ανθρώπου. Της ίδιας Του της υπό του
Εαυτού Του αποθέωσης.
Ο Άνθρωπος, λοιπόν, στο βάθος της Ύπαρξής Του

175
γνωρίζει πως είναι Ένας και διατηρεί την τάση εκδήλωσης

αυτής του της ουσιαστικής Ενότητας. Την Ουσία της Ενό-
τητάς Του την έχει. Την εκδήλωση της Ενότητάς Του απο-
ζητά. Αρχίζει, λοιπόν, να εκδηλώνει Ενότητα και συνέπεια
σε όλα τα επίπεδα, από τα κατώτερα, τα πιο προσιτά σ’
αυτόν, ως τα ανώτερα.
1. Εκδήλωση της τάσης ενότητας στο υλικό του επί-
πεδο. Γάμος.
2. Εκδήλωση της τάσης ενότητας στο συγκινησιακό
του επίπεδο. Προσπάθεια μεταβίβασης συναισθημάτων
από Μόριο σε Μόριο. Εδώ υπάγονται και οι εκδηλώσεις
των λεγόμενων Καλών Τεχνών.
3. Εκδήλωση της τάσης ενότητας στο διανοιακό του
επίπεδο. Αναζήτηση τρόπων επικοινωνίας ανάμεσα σε αν-
θρώπους, κράτη, πλανήτες.
4. Συμπαντικοποίηση της Αγάπης. Εκδήλωση περισ-
σότερων και υψηλότερων ενώσεων. Ανεξάρτητη από τις
σχέσεις τις σχηματιζόμενες από τις μορφικές εκδηλώσεις
του Σπινθήρα. Αναγνώριση της Ουσίας σε καθετί και
προσπάθεια ένωσης των Μορίων της Ομοούσιας Ουσίας.
5. Δημιουργία Μονάδας. Παρατηρήσεις: Η τάση αυτή
προς επικοινωνία εκδηλώνεται κατά δύο αλληλουχίες:
Α. Ατομική αλληλουχία. Η ατομική πορεία προς εκ-
δήλωση της Μονάδας του ζεύγους δεν είναι εφικτό να δο-
μηθεί σε μία, αλλά σε σειρά παράλληλων καταβάσεων
των δύο σκελών της Μονάδας. Το πλήθος των ελεύσεων
που απαιτείται για το σχηματισμό, εξαρτάται από τις καρ-
μικές επιβαρύνσεις, που τα σκέλη της Μονάδας με τις Επι-
λογές τους δημιουργούν ή απαλείφουν. Τα σκέλη, λοιπόν,
της Μονάδας του ζεύγους εξελίσσονται, βελτιώνοντας συνε-
χώς τη σχέση τους κατά τη διάρκεια σειράς καταβάσεων.
Ξεκινώντας από την ένωση σε υλικό πεδίο, φθάνουν, με-
τά από αλλεπάλληλες ελεύσεις, σε σημείο απόλυτης ταύτι-
σης όλων των επιπέδων τους, εκλεπτύνοντας συνεχώς

176
τους παλμούς ροής των μορίων τους, ώσπου σχηματί-

ζουν Μονάδα - Λόγο.
Β. Συλλογική ενωτική τάση. Εκδηλώνεται σε λαούς
ή κράτη. Εμφανίζονται κατά καιρούς στα κράτη περίο-
δοι ακμής ή παρακμής του γάμου, της τέχνης, της τάσης
επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων κλπ. Οι θέσεις αυτές
του συνόλου εξαρτώνται αφενός από την ατομική επίδο-
ση, από το αν υπάρχουν, δηλαδή, φωτισμένα άτομα, που
ανοίγουν τους δρόμους στις διάφορες επιδόσεις, αλλά και
από τη Χαριστική παλμική πλημμύρα, που δέχεται ίσως ο
τόπος τη χρονική αυτή στιγμή.
Οι διάφορες, λοιπόν, περίοδοι που οι λαοί διαγράφουν,
καταδεικνύουν το μέσο επίπεδο στο οποίο βρίσκονται τα
πνεύματα, των οποίων οι ενσαρκώσεις σχηματίζουν τους
συγκεκριμένους λαούς. Η δε παρουσία των αντίστοιχων
πνευμάτων στον ίδιο χώρο τη συγκεκριμένη χρονική στιγ-
μή, ορίστηκε από την ίδια την πνευματική υπόσταση και
τις καρμικές σχέσεις και τάσεις, που οι Επιλογές τους σε
προηγούμενες ελεύσεις δημιούργησαν.
Υπάρχουν επιπλέον και οι επιρροές της συγκυρίας
των πλανητών. Η εποχή του Υδροχόου, που μπαίνουμε,
ή των Ιχθύων, που περάσαμε, είναι χαρακτηριστικές των
ειδικών επιρροών. Ανάλογα, λοιπόν, με τη συνισταμένη
α) των ατομικών εξελίξεων των πνευμάτων, β) της Χαρι-
στικής Παλμικής Ακτινοβολίας («Ακτινοβολία Χάριτος»)
και γ) της συγκυρίας των πλανητών σε μια χρονική στιγ-
μή, ο Άνθρωπος εξελίσσεται στην πορεία Του.
Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν τρεις παράγοντες που
συντελούν στην Εξέλιξή Του; Όχι.
1. Η ατομική εξέλιξη, όπως είπαμε, εξαρτάται από τις
Επιλογές Του.
2. Η Χαριστική Παλμική Ακτινοβολία σε ένα χώρο μπο-
ρεί να δημιουργηθεί, αν η καθαρότητα του Όντος την έλ-
ξει. Αν, δηλαδή, το Ον είναι καθαρό, μπορεί να έλξει, να

177
συγκρατήσει και να ακτινοβολήσει μεγάλης διαύγειας Θείο

Φως. Το πόσο καθαρό είναι το Ον εξαρτάται πάλι από τις
θέσεις του και τις Επιλογές του.
3. Όσον αφορά δε τη συγκυρία των πλανητών... Ποιων
πλανητών; Μα όλα αντιστοιχούν στον Άνθρωπο. Ο Άν-
θρωπος είναι τα πάντα. Είναι και οι πλανήτες. Και οι φά-
σεις και συγκυρίες τους αντιστοιχούν στις φάσεις εξέλιξης
του Ανθρώπου στην πορεία Του μέσα στην ύλη, ώσπου η
καθαρότητα των Ουρανών Του να Τον φέρουν να συλλά-
βει την πραγματική Του Υπόσταση. Με τη δική Του τη Δύ-
ναμη να έλκει και το Φως και τους πλανήτες. Δημιουργεί
προϋποθέσεις. Έλκει συγκυρίες. Δεν υπάρχει τυχαίο. Δεν
υπάρχει μοιραίο. Υπάρχει ο Άνθρωπος. Αυτός, με τις δικές
Του τις Επιλογές, Δημιουργεί τον ίδιο Του τον Εαυτό. Δημι-
ουργός μαζί και δημιούργημα. Πατέρας μαζί και Υιός. Μη-
δέν μαζί και Ένα.

ΜΕΡΟΣ Β΄

ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Κ ύριέ μου, Χριστέ - Λόγε, Άγιε, που τα πάντα δημι-

ούργησες με την Αρμονία της Ίδιας Σου της Υπόστασης,
Αγαπημένε Κύριε, προσμένω το Άκουσμά Σου μέσα μου.
Προσμένω τη Ζωή Σου και Εκδήλωσή Σου μέσα μου. Αγα-
πημένε Αδελφέ, που ενανθρωπίστηκες για να ’ρθεις κοντά
μας, Σε παρακαλώ, Κύριε, οδήγησέ με.
Ας είμαι το Έργο Σου, Κύριε, κι έτσι ας εκδηλώνω μό-
νο εκείνο που Εσύ στέλνεις στον κόσμο αυτήν την ώρα. Ας
είμαι το νερό της Πηγής Σου, που ρέει αβίαστα, συγχρονι-
σμένο με τον μυστικό ρυθμό της Ροής μέσα στην Καρδιά
του Μεγάλου βουνού, μέσα στην Καρδιά του Πατέρα Του.
Το νερό που ρέει ασταμάτητα, ποτίζοντας το ίδιο γρήγο-
ρα και πρόθυμα, χωρίς να ξεχωρίζει τα αγριόχορτα από
το στάρι. Εκείνο που ποτίζει τ’ αγκάθια και τα κάνει ν’ αν-
θίζουν.
Ας είμαι ο Λόγος Σου, που ρέει για τον όμορφο και
άσχημο, για τον δίκαιο και άδικο, γι’ αυτόν που δοξολογεί
και γι’ αυτόν που αδιαφορεί για τη Φύση της Υπόστασής
Του, την οδό της εξέλιξής Του, τον Λόγο Χριστό.
Ευλογημένο τ’ Όνομά Σου στους Αιώνες των Αιώνων.

182
Ευλογημένη η Δεύτερη Παρουσία Σου μέσα στον Άνθρω-

πο. Ευλογημένε Κύριε, είμαι το Είναι Σου και Σε δοξάζω.
Είμαι η Καρδιά Σου και Σ’ Αγαπώ. Είμαι το Σώμα Σου και
σταυρώνομαι. Είμαι η Δόξα Σου και Ανασταίνομαι. Είμαι η
Αγάπη Σου και διαχέομαι!...

ΘΕΙΑ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ
Εισαγωγή – Παρατήρηση μεταβολών
Σ το πεδίο της Συνειδητότητας της ανθρωπότητας συχνά

βλέπουμε έντονες ριζικές μεταβολές, που συνοδεύονται
από αναταραχή στο χώρο του Κατεστημένου, είτε αυτό
αφορά ιδέες και αναζητήσεις οντολογικές, είτε επιστημονι-
κές και τεχνικές διευρύνσεις. Το γεγονός οφείλεται στο ότι
καινούρια στοιχεία φθάνουν στη Συνείδηση από κάποιον
χώρο, που δεν περιλαμβάνεται μέχρι τώρα σ’ αυτήν.
Ποιος είναι όμως αυτός ο χώρος, που συχνά έχει πά-
ρει ονόματα σαν Υποσυνείδητο ή Ασυνείδητο, με υποκει-
μενικό πάντα κριτήριο, το πόσο οικεία νιώθουμε αυτή την
περιοχή, από όπου αισθανόμαστε ότι έρχεται η πληροφο-
ρία; Ποια είναι η αιτία, που ενεργοποιεί τα στοιχεία, που τα
αναγκάζει ν’ αλλάξουν θέση; Ποιοι είναι οι Νόμοι, που διέ-
πουν τη διακίνηση των στοιχείων αυτού του χώρου από
τις διάφορες περιοχές του; Ποιο το αποτέλεσμα αυτής της
επίδρασης; Ποια είναι η περιοχή στην οποία εκδηλώνον-
ται και ποια όντα υφίστανται τη λειτουργία τους; Τέλος,
ποια αναγκαιότητα εξυπηρετούν όλα αυτά;

184
1. Νους - Τελεστής
Ας δούμε τι γνωρίζαμε μέχρι τώρα: Ο ανθρώπινος

νους είναι ένα όργανο με διάφορες λειτουργίες, μερικές
γνωστές από παρατήρηση και άλλες άγνωστες ακόμα.
Ο νους μας είναι αυτός που δέχεται πληροφορίες τριών
κατηγοριών: 1) απ’ έξω (περιβάλλον), 2) από μέσα (υπο-
συστήματα, π.χ. όργανα του σώματος) και 3) από την ιστο-
ρία του (από ό,τι έχει ήδη καταχωρηθεί σαν εμπειρία).
Μέσα στις λειτουργίες του είναι και να αξιολογεί, να
οργανώνει, να καταχωρεί και να ανακαλεί στοιχεία.
Η Συνειδητότητα είναι ο χώρος ταξινόμησης. Σ’ αυτό
το χώρο ο νους «ενεργεί», σ’ αυτό το χώρο εκφράζει τη λει-
τουργία του. Η Συνειδητότητα είναι η φυσική ποσότητα -
οντότητα πάνω στην οποία «εξασκεί» τις λειτουργίες του.
Ακριβώς όπως το πεδίο βαρύτητας είναι ο χώρος «μέ-
σα» στον οποίο εξασκούνται δυνάμεις πάνω στη μάζα,
όπως στο μαγνητικό πεδίο εξασκούνται δυνάμεις σε κα-
τάλληλα υλικά, που μπορούν να μαγνητισθούν, έτσι μπο-
ρούμε να «νοήσουμε» ένα χώρο, όπου εξασκούνται οι
«λειτουργίες» του νου, σαν «δυνάμεις» επιρροής και αλ-
λαγής πάνω στη Συνειδητότητα.
Ο νους είναι ένας τελεστής. Τελεστής είναι ένας «τρό-
πος» με τον οποίο, όταν επενεργήσουμε πάνω σε μια
συνάρτηση, παίρνουμε σαν αποτέλεσμα μια τιμή. Έτσι ο
νους είναι «ο τρόπος» με τον οποίο επενεργούμε πάνω
στη Συνειδητότητα και παίρνουμε διάφορες μορφές της.
Έχουμε δηλαδή μια τριάδα: λειτουργία - συνειδητότη-
τα (οντότητα) - αποτέλεσμα, ή αλλιώς: τελεστής - συνάρ-
τηση - τιμή. Η τριάδα αυτή εκφράζει τον πρώτο Νόμο, το
Νόμο της ισορροπίας, που θα μελετήσουμε. Ως λειτουρ-
γία εννοούμε τη νοητική δραστηριότητα, οντότητα είναι η
Συνειδητότητα (στιγμιαία), αποτέλεσμα είναι η νέα μορφή
που παίρνει η Συνειδητότητα.

185
2. Οι δύο Νόμοι και η περιοχή τους
Για να νοηθεί μεταβολή, είναι απαραίτητο να δεχθού-

με ή να θεωρήσουμε ότι υπάρχει χρόνος. Υπάρχει χρόνος
σημαίνει ότι υπάρχει η δυνατότητα να εννοήσουμε διαχω-
ρισμένα πράγματα ή να εννοήσουμε «εν μέρει» τα πράγ-
ματα. Ο χρόνος λειτουργεί σύμφωνα με τον δεύτερο Νό-
μο, που συμβολίζεται με τον κύκλο.
Οι δύο Νόμοι «ορίζουν» μια περιοχή εκδήλωσης, που
διέπεται από αυτούς. Την ονομάζουμε Περιοχή Εκδήλω-
σης του Απόλυτου II και διέπεται από τους δύο Νόμους: α)
το Νόμο της ισορροπίας ή τριαδικότητας, με σύμβολο το
άπειρο (∞), και β) το Νόμο του χρόνου ή των επτά τρόπων
να δεις την Αλήθεια, με σύμβολο τον κύκλο (Ο).
Οι δύο Νόμοι είναι δύο ισότιμοι φύλακες, έκφραση της
Αρμονίας, της διττότητας και της ενοποιημένης δράσης.
Φρουρούν την πύλη της ανόδου - καθόδου, φρουρούν τη
δυνατότητα επιρροής στους Κόσμους, εξασφαλίζουν την
ισορροπία τους.
Είναι οι αγαπημένοι Συνεργάτες της Άπειρης Φλόγας,
που κατακαίουν τη δυσαρμονία, την πόλωση, την άγνοια.
3. Ο Νόμος της Ισορροπίας
Η Αρμονία της διττότητας εκφράζεται στην Ισορροπία

των δύο πολικών εκδηλώσεων, θετικού - αρνητικού, αρ-
σενικού - θηλυκού, καλού - κακού, φωτεινού - σκοτεινού,
όμορφου - άσχημου, επιθυμητού - ανεπιθύμητου κλπ.
Κάθε ον, για να φθάσει στους δύο Φύλακες Νόμους
και να μην υποστεί τη λειτουργία τους, πρέπει να εμφανι-
σθεί αρμονικά ενωμένο - ταυτισμένο με το αντίθετό του.
Η ομορφιά, για να πάψει να υφίσταται τη λειτουργία

186
των Νόμων και να περάσει από την περιοχή τους, πρέπει

να εμφανισθεί έχοντας αφομοιώσει και πραγματοποιήσει
την πλήρη ταύτισή της με την ασχήμια!
Η ενότητα, για να πορευθεί μέσα στην περιοχή του
Απόλυτου II, πρέπει να έχει «βιώσει» όλα τα στάδια δια-
χωρισμού και να τα εκφράσει και σαν ενότητα!
Η Αρμονία είναι η μόνη έννοια, που έφτασε σε μας
ενωμένη. Αποτελείται από το θετικό και αρνητικό τμήμα
της και είναι η μόνη κατάλληλη να εκφράσει λεκτικά την
Τελειότητα του Απόλυτου II.
Η Αρμονική καμπύλη έχει θετικά και αρνητικά τμήματα
σε απόλυτη ισορροπία, και γι’ αυτό δεν είναι πολωμένη
θετικά ή αρνητικά, είναι ουδέτερη (Σχήμα 1).
Η μορφή της καμπύλης δείχνει, ότι για κάθε θετικό
στοιχείο της υπάρχει το αντίστοιχο αρνητικό της, που δο-
νείται στο ίδιο «ύψος», έχει την ίδια απόσταση από τη
γραμμή ουδετερότητας, που χωρίζει τον θετικό από τον
αρνητικό «χώρο». Το ένα στοιχείο βρίσκεται στο θετικό
Άπειρο και το άλλο στο αρνητικό Άπειρο και δονούνται με
την ίδια «απόλυτη» ενέργεια.
Έτσι και η Συνειδητότητα θα πορευθεί μέσα στην πε-
ριοχή του Απόλυτου II έχοντας εναρμονίσει, έχοντας ενω-
θεί με τα αντίθετα προς αυτήν στοιχεία. Η διαδικασία της
ενοποίησης δεν τελειώνει παρά μόνο όταν και αυτό που
βλέπουμε σαν περιβάλλον ενωθεί με το αντίθετό του ( +∞,
−∞, στο Σχήμα 1).
Η αρμονική καμπύλη θα συμπεριλάβει τα πάντα στον
τέλειο ρυθμό της. Το θετικό - Άπειρο Σύμπαν και το αρ-
νητικό - Άπειρο Σύμπαν θα συντονισθούν - ενοποιηθούν
σ’ αυτόν το ρυθμό της Αρμονίας, ισορροπώντας την αντί-
στροφη «ενέργεια - πράξη», την εκδήλωσή τους, δηλαδή,
από μια ενιαία υπόσταση, σαν δυο αντίθετα, μέσω της δια-
δικασίας του διαχωρισμού, που προηγήθηκε κατά τη Δη-
μιουργία τους.

187
+3
–
-3
Σχήμα 1
Η Πηγή του Νόμου τρία (3) είναι η Άπειρη Συμμετρία

του Λόγου Χριστού, του Δημιουργού. Μέσω του Νόμου τρία
(3) διαστέλλει την Άπειρη Υπόστασή Του δημιουργώντας
όντα πολικά ανά δύο, ενωμένα μαζί Του στο Κέντρο της
Συμμετρίας τους, το σημείο Ο (Σχήμα 4). Έτσι στη δομή
τους είναι ενσωματωμένος ο Νόμος και αποτελεί την εγ-
γύηση της εκ νέου ενοποίησής τους κατά την πορεία της
ανέλιξης, της ανόδου της Συνειδητότητας.
4. Μεταβολές της Συνειδητότητας
Ο χρόνος είναι άρρηκτα δεμένος με τη διαδικασία της

μεταβολής. Η μορφή της Συνειδητότητας κάθε στιγμή είναι
μερική έκφραση της Αλήθειας.

188
Η Αλήθεια - Ουσία - Ύπαρξη της 1ης περιοχής «περ-

νάει» μέσα από δύο περιορισμούς - Νόμους, δύο πρίσμα-
τα, και εκφράζεται - εκδηλώνεται, αφού υποστεί διαχωρι-
σμό σε μορφές - όντα.
Κατά τη διαδικασία της εξέλιξης της Συνειδητότητας,
για κάθε νέα μορφή της, προστίθενται νέα στοιχεία από
την Ουσία. Με την περιορισμένη μας όμως δυνατότητα ενο-
ποίησης, βλέπουμε την κάθε μορφή σαν ανεξάρτητη και
διαφορετική, σαν να έχει μεταβληθεί. Δεν είναι όμως αλη-
θινό. Είναι ένα άλλο κύμα της ίδιας θάλασσας.
Αν δεν δούμε κάθε μορφή σαν μία έκφραση της ίδιας
ΟΥΣΙΑΣ, θα οδηγηθούμε σε παρανόηση - απομάκρυνση
- διαχωρισμό - πόλωση - δημιουργία κατεστημένων νοητι-
κών, που θα αυξάνουν την «τριβή» κάθε φορά που θα κα-
λούμαστε να μετακινηθούμε σε νέες συνειδητοποιήσεις.
Κάθε φορά που θα αντιλαμβανόμαστε ένα νέο μέρος της
Αλήθειας, η προηγούμενη «μορφή» που έχει καταχωρηθεί
σαν «αλήθεια», θα έχει καταλάβει όλο το χώρο και δυνά-
μεις απωστικές θα εμποδίζουν κάθε καινούρια εισχώρηση.
Η καταχωρημένη ήδη θέση ταυτίζεται υποκειμενικά με
το θετικό - αλήθεια και άρα κάθε άλλη άποψη εκφράζει γι’
αυτήν το αρνητικό - λάθος και το απωθεί. Ο ίδιος ο διαχω-
ρισμός υπερασπίζει τον εαυτό του και αντιδρά στην αλ-
λαγή του. Δυνάμεις αδράνειας, αποτέλεσμα της πόλωσης
σε μια δεδομένη εσωτερική κατάσταση, σε μία «μορφή»
που της δίνουμε τη θέση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΟΥΣΙΑΣ.
Η μορφή όμως είναι πάντα μία «άποψη» της ΟΥΣΙΑΣ.
Δεν ταυτίζεται μαζί της. Για να πλησιάσουμε την ΟΥΣΙΑ,
πρέπει να συνθέσουμε τις άπειρες θεωρητικά μορφές, μέ-
σα σ’ έναν άπειρο χώρο δεκτικότητας. Είναι φανερό, ότι
για ν’ αποκτήσουμε γνώση της ΑΠΕΙΡΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ σε
πεπερασμένο χρόνο, θα πρέπει να διαθέσουμε άπειρο
χώρο. Άπειρος χώρος = κανένας περιορισμός = άπειρη
δεκτικότητα.

189
Έτσι, Άπειρος χώρος επί πεπερασμένο χρόνο = Άπει-

ρη Αλήθεια (∞ · πεπερασμένο = ∞).
Στην κατάσταση άπειρης δεκτικότητας δεν χωράει κα-
μιά πόλωση, γιατί η πόλωση κάνει επιλογή και επομένως
μας στερεί τουλάχιστον μερικές μορφές της Άπειρης Αλή-
θειας.
Στην κατάσταση περιορισμένης δεκτικότητας η αλή-
θεια, που μπορούμε να δεχθούμε κάθε φορά, είναι μια πε-
ριορισμένη μορφή της Αλήθειας. Αν συμβολίσουμε την κά-
θε στοιχειώδη μορφή Αλήθειας με dA, που είναι ανάλογα
μικρή με τη δεκτικότητά μας, και τον αντίστοιχο χρόνο, που
χρειαζόμαστε για να συνειδητοποιήσουμε την κάθε μορ-
φή αλήθειας dA, τον συμβολίσουμε με dt, τότε για να συν-
θέσουμε τις άπειρες μορφές αλήθειας και να πάρουμε την
ολοκληρωμένη Αλήθεια, που συμβολίζουμε με A, εφαρ-
μόζουμε τους τύπους των ολοκληρωμάτων:
3 3 3 3
# dA $ dt = # dA $ # dt = A $ # dt = A $ t 3
0
0 0 0 0
Από το ολοκλήρωμα προκύπτει ότι, για να συνθέσου-

με την Άπειρη Αλήθεια Α, πρέπει να μεσολαβήσει χρονική
διάρκεια άπειρη. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να ελπίζουμε ότι
θα μάθουμε την Αλήθεια όσο είμαστε περιορισμένοι, όσον
αφορά τη δεκτικότητα.
5. Νόμοι της Επιλογής
Η επιλογή γίνεται με βάση το Νόμο του Coulomb. Ο

Νόμος του Coulomb μάς δίνει το μέγεθος της δύναμης με
την οποία έλκονται ή απωθούνται δύο ηλεκτρικά φορτία,
που βρίσκονται σε απόσταση μεταξύ τους ίση με r.

190
F=K
QQ 1 2
K : σταθερά αναλογίας
r2
F : δύναµη
Q : ηλεκτρικά φορτία
r : απόσταση
Από την εφαρμογή του Νόμου συμπεραίνουμε τα ακό-

λουθα:
1. Έλκονται τα αντίθετα και απωθούνται τα όμοια φορ-
τισμένα (εκδήλωση ποιοτικής επιλογής).
2. Εκδηλώνονται έλξεις και απώσεις,
α) ανάλογες με τα φορτία των δύο καταστάσεων. Τα
φορτία εκφράζουν το ποσοστό βεβαιότητας, που δεχόμα-
στε ότι μεταφέρει κάθε νέα πληροφορία σχετικά με το πό-
σο ταυτίζεται με την Αλήθεια.
β) αντίστροφα ανάλογες με την απόσταση μεταξύ προ-
ηγούμενης θέσης και νέας. Έχουμε, δηλαδή, μεγαλύτερες
ελκτικές δυνάμεις, όταν η νέα θέση είναι πιο «οικεία» σε
περιεχόμενο, σε σχέση με την προηγούμενη. Άρα έχουμε
και ποσοτική διαβάθμιση στην επιλογή.
Ας δούμε πού μας οδηγεί η επιλογή αυτή. Καθώς έλ-
κονται τα αντίθετα, αναμφίβολα οδηγούμαστε προς σχε-
τικές ισορροπίες, γιατί η σύνθεση αντιθέτων, οριακά, οδη-
γεί στο σημείο 0, στο σημείο ουδετερότητα - ισορροπία
- συμμετρία, το σημείο που είναι το σύμβολο - γονίδιο της
1ης περιοχής, που παράγει όλους τους Κόσμους.
Η έλξη των αντιθέτων εκφράζει την τάση του Σύμπαν-
τος για ισορροπία μέσα στην ουδετερότητα.
Η επιλογή, λοιπόν, στη διαδικασία που εκδηλώνεται
σαν έλξη αντιθέτων, δεν συγκρούεται με την πορεία μας
προς την ισορροπία - ουδετερότητα. Έτσι υπάρχει μία

191
προστασία για την εξελισσόμενη Συνειδητότητα, ώστε λει-

τουργώντας με επιλογές να μη φτάνει στο Άπειρο, απο-
μακρυνόμενη από το Σημείο Ισορροπίας, αλλά να τείνει
προς το μηδέν, το Κέντρο Συμμετρίας των αντιθέτων, το
σημείο όπου μας οδηγεί η έλξη των αντιθέτων, η τόσο γε-
νικευμένη αρχή του φυσικού μας κόσμου.
Η επιλογή, λοιπόν, δίνει στην εξέλιξη της Συνειδητό-
τητας μορφές, που μπορούν να περιγραφούν από τους
όρους αυτής της ακολουθίας σειρών.
1 1 1 1 1 1 1 1 1
, + , + + , gg , + +g
o o o-1 o o-1 o-2 o o-1 o-o
Ο κάθε όρος της ακολουθίας είναι μια αύξουσα σειρά,

ένα άθροισμα, δηλαδή, που οι όροι του συνέχεια μεγαλώ-
νουν. Ας πάρουμε τη σειρά:
1 1 1
o+o-1+o-2
Ο πρώτος όρος της 1/ν αντιστοιχεί στην αρχική κατά-

σταση εμπειρίας της συνειδητότητας. Κατά την εξέλιξή της
έλκει εμπειρίες - μορφές αλήθειας απειροελάχιστα ευρύ-
τερες, γιατί η δεκτικότητά της συνεχώς αυξάνεται λίγο κα-
θώς αυξάνεται η εμπειρία. Έτσι οι επόμενοι δύο όροι είναι
λίγο μεγαλύτεροι από τον προηγούμενο:
1 > 1 >1
o-2 o-1 o
Μετά από άπειρους όρους, που αντιστοιχούν στον

άπειρο χρόνο που απαιτείται, η επιλογή «υπόσχεται» να
προσφέρει στη συνειδητότητα τον τελευταίο όρο της τε-
λευταίας σειράς:

192
1 1 3
o-o=0=
Είναι ο όρος στον οποίο θα φθάσει η συνειδητότητα

μετά από άπειρες εμπειρίες και εκεί θα «γνωρίζει», θα
είναι η Άπειρη Αλήθεια.
Ο παρονομαστής σε κάθε κλάσμα δείχνει την απόστα-
σή μας από την Απόλυτη Αλήθεια, από το σημείο Ισορ-
ροπίας, το σημείο 0. Έτσι κάθε νέο στοιχείο - εμπειρία
που «προστίθεται», αφαιρείται από τον παρονομαστή, μι-
κραίνοντας την απόστασή μας από την Αλήθεια. Στον τε-
λευταίο όρο η απόσταση είναι μηδέν και έτσι το κλάσμα
- συνειδητότητα γίνεται άπειρο. Είναι η «τελειότητα» της
αργής εξέλιξης, της βασισμένης στις διαδοχικές εμπειρίες,
στο χώρο «της γνώσης του Καλού και του Κακού», στο
χώρο της προσπάθειας και της αντίδρασης, στο χώρο του
πόνου και της ηδονής, που για άγνωστους λόγους εμφα-
νίζονται πάντα μαζί.
Η επιλογή, λοιπόν, ποιοτικά δεν αντιμάχεται την πο-
ρεία μας για τη γνώση της Αλήθειας, αλλά την περιορίζει:
α) ποιοτικά, γιατί απωθεί ένα μέρος των εμπειριών, και
β) ποσοτικά, διαβαθμίζοντας το τι θα συμπεριληφθεί
και σε ποιο ποσοστό βεβαιότητας στη συνειδητότητα.
Το ποσοστό βεβαιότητας καταχωρείται μαζί με την
πληροφορία, δηλαδή, το πόσο τοις εκατό θετική ή αρνη-
τική θέση παίρνουμε απέναντι στη νέα μορφή - μερική
αλήθεια. Όλο μαζί, η πληροφορία και η αξιολόγηση, είναι
το μαγνητικό δυναμικό που καταχωρείται. Και έχουμε την
Τριάδα: πληροφορία, ποσοστό βεβαιότητας (αξιολόγηση),
μαγνητικό δυναμικό (που είναι τα δυο προηγούμενα, άρ-
ρηκτα δεμένα σε μια νέα κατάσταση).
Η επιλογή, λοιπόν, περιορίζει τη δεκτικότητά μας. Αυ-
τός ο περιορισμός όμως ματαιώνει την ολοκληρωτική γνώ-
ση, γιατί η διάρκεια ζωής της συνειδητότητας στην τωρινή

193
της οργάνωση και λειτουργία δεν φθάνει τον άπειρο χρό-

νο. Να, λοιπόν, που ένας μικρός περιορισμός σε μια λει-
τουργία, ματαιώνει την εκπλήρωση του απώτερου στόχου
της ίδιας της λειτουργίας.
Έτσι λειτουργούμε «σχετικά», περιορισμένα, καθώς δε-
χόμαστε διαδοχικά νέες περιορισμένες «αλήθειες».
Σ’ αυτήν την ακρωτηριασμένη διαδικασία θα ήμασταν
καταδικασμένοι να κάνουμε κύκλους. Δεν θα προοδεύαμε
καθόλου, αν κάθε φορά κατελάμβανε το πεδίο συνειδητό-
τητας μια καινούρια περιορισμένη μορφή αλήθειας, απω-
θώντας την προηγούμενη σε κάποιο πιο βαθύ επίπεδο τα-
ξινόμησης.
ΕΛΞΕΙΣ - ΑΠΩΣΕΙΣ
ΝΕΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ
ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ
Σχήμα 2
Να, λοιπόν, που υπάρχει κάποιος εσωτερικός «χώρος»,

όπου καταχωρούνται οι ταξινομήσεις μας, πιο ευρύς από
τη συνειδητότητα κάθε στιγμής. Αυτός είναι ο χώρος όπου
καταχωρούνται οι διαδοχικές, επιφανειακές, στιγμιαίες

194
μορφές συνειδητότητας με το μαγνητικό δυναμικό τους.

Είναι η συνολική ιστορική συνειδητότητα. Είναι το ευ-
ρύτερο σύνολο συνειδητότητας, που ρυθμίζει τις επιλογές.
Αν η στιγμιαία συνειδητότητα παρουσιασθεί σαν μια
επιφάνεια, τότε η συνολική ιστορική συνειδητότητα ανα-
παριστάται σαν μια σφαίρα της οποίας στοιχειώδης επιφά-
νεια είναι η στιγμιαία συνειδητότητα (Σχήμα 2).
Κάποιο στοιχείο γίνεται αντιληπτό. Το «φορτίο» του
θέτει σε λειτουργία το Νόμο της επιλογής. Με αφετηρία τη
στιγμιαία συνειδητότητα, γίνεται μια «σάρωση» μαγνητική
στο εσωτερικό της σφαίρας (συνολική ιστορική συνειδητό-
τητα). Έτσι έλκονται ορισμένα στοιχεία, με ορισμένη δύνα-
μη, σύμφωνα με το Νόμο του Coulomb, όπως περιγράφη-
κε κατά την επιλογή (Σχήμα 3).
Έτσι μορφώνεται μια
νέα στοιχειώδης επιφάνεια
- στιγμιαία συνειδητότητα.
Υπάρχει σ’ αυτήν το και-
νούριο στοιχείο, «το εξω-
τερικό ερέθισμα», τα στοι-
χεία που έλκει από το
εσωτερικό της σφαίρας,
και έχουν απωθηθεί στοι-
χεία από την προηγούμενη
μορφή - επιφάνεια. Το και-
ΝΕΑ ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ νούριο μαγνητικό δυναμι-
ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ κό καταχωρείται στο εσω-
τερικό, ενοποιημένο με τις
Σχήμα 3 πληροφορίες που συμμε-
τείχαν στη μορφή.
Η διαδικασία της επιλογής ταυτίζεται με την άσκηση
των έλξεων. Η υπόλοιπη διαδικασία διεκπεραιώνεται με τη
συμμετοχή και άλλων λειτουργιών, που αναφέρονται χω-
ρίς να αναλυθούν.

195
Η διαδικασία της επιλογής ταυτίζεται με την άσκηση

των έλξεων. Η υπόλοιπη διαδικασία διεκπεραιώνεται με τη
συμμετοχή και άλλων λειτουργιών, που αναφέρονται χω-
ρίς να αναλυθούν.
Η όλη μας πορεία και εξέλιξη, παρ’ ότι πεπερασμένη
και σχετική, είναι πολύ σημαντική. Είναι το πιο δυναμικό
μέρος των μεταβολών του συνόλου του Φυσικού - Νοητι-
κού - Πνευματικού Κόσμου. Και αυτό συμβαίνει γιατί είναι
οι μεταβολές, προς όλο και σταθερότερες ισορροπίες, του
εξελισσόμενου στοιχείου με την υψηλότερη οργάνωση δο-
μής στο Σύμπαν: της ανθρώπινης συνειδητότητας.
Είναι φανερό, ότι αυτή η τόσο σημαντική διαδικασία
εξέλιξης δεν θα ήταν δυνατόν να είναι έρμαιο της τύχης (αν
υποθέσουμε, ότι τελικά υπάρχει τύχη), που ρυθμίζει το πό-
τε και ποια στοιχεία θα φθάσουν στην αντίληψή μας. Αν λει-
τουργούσαμε τυχαία, τότε το αποτέλεσμα προόδου θα ήταν
στατιστικά ανύπαρκτο. Η προσέγγιση όμως νέων στοι-
χείων στην αντίληψή μας διέπεται από Νόμους. Λειτουργεί
καθαρά «φυσικά», με την επιστημονική έννοια: Έλκουμε τα
στοιχεία, που είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε και να επεξεργα-
σθούμε, που θα έχουν σαν αποτέλεσμα να προάγουν την
οργάνωση της συνειδητότητας και όχι να την υποβιβάσουν.
Η συνολική καλλιέργειά μας, δηλαδή τα μαγνητικά δυναμικά
που έχουν συνολικά καταχωρηθεί, δημιουργούν το μαγνη-
τικό μας πεδίο, εξαιρετικά πολυσύνθετο ποιοτικά και πο-
σοτικά. Αυτή η συγκεκριμένη πολύπλοκη μορφή μας «έλ-
κει» τα νέα στοιχεία με αυστηρά καθορισμένο τρόπο.
Ενεργοποιεί μία συγκεκριμένη περιοχή με τα αντίστοιχα
ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία - πληροφορίες - μορφές
Αλήθειας. Αυτή την περιοχή μπορούμε να την ονομάσου-
με «Ουρανό».
Το πλησίασμα των στοιχείων γίνεται σε τακτά, καθορι-
σμένα χρονικά διαστήματα και διέπεται από το Νόμο των 7
τρόπων να δεις την Ουσία, ή αλλιώς το Νόμο του Χρόνου.

196
Η ποιότητα των στοιχείων που παίρνουμε, διέπεται

από το Νόμο της Φυσικής, ο οποίος ρυθμίζει τις τιμές που
μπορεί να πάρει η Ενέργεια, που μπορεί να απορροφήσει
ένα άτομο. Ισχύει ότι ΔΕ = h · ν. Όπου ΔΕ είναι η διαφορά
ενέργειας ανάμεσα στη στάθμη του ατόμου, που απορ-
ροφά, και στο επίπεδο από όπου «έρχεται» η ενέργεια.
Με τον ίδιο τρόπο κάθε στοιχειώδες μαγνητικό δυναμικό,
που έχει καταχωρηθεί μέσα μας σαν στοιχειώδης αλήθεια,
έχει μια συγκεκριμένη διαφορά δυναμικού - ενέργειας από
την Αλήθεια, όπως αυτή είναι καταχωρημένη στα διάφορα
επίπεδα - Ουρανούς (ΔΕ).
Η συχνότητα είναι το χαρακτηριστικό ποιότητας των
στοιχείων που έλκονται. Το h είναι η σταθερά του Ρlanck.
Αν λύσουμε τον τύπο ως προς ν, έχουμε: ν = ΔΕ/h, που
σημαίνει ότι η συχνότητα δόνησης του στοιχείου που αν-
τιλαμβανόμαστε, δείχνει την ενέργεια του επιπέδου από
όπου έρχεται, γιατί το ν είναι υποπολλαπλάσιο της ΔΕ,
της διαφοράς ενέργειας μεταξύ του επιπέδου, που δονεί-
ται η συνειδητότητά μας, και του επιπέδου του Ουρανού
από όπου παίρνουμε στοιχεία, ή αλλιώς του Ουρανού
που έχουμε ενεργοποιήσει. Έτσι, μελετώντας τις δονήσεις
των στοιχείων, μελετάμε τις περιοχές - Ουρανούς και τους
Νόμους που ισχύουν εκεί.
6. Η 1η περιοχή, του Απόλυτου Ι
Είναι η περιοχή με σύμβολο το γεωμετρικό σημείο.

Είναι η Άπειρη Μονάδα, που περιλαμβάνει τα πάντα, όσα
εκδηλώνονται και όσα δεν εκδηλώνονται. Όλα τα όντα και
τα μη όντα, οι λειτουργίες τους και οι Νόμοι είναι ενωμένα
σε ΕΝΑ, Μία Άπειρη Αγάπη, Ομοούσια με την Άπειρη Σο-
φία - Γνώση, με τη Μία Άπειρη Ουσία, είναι ο Πατέρας από
Τον Οποίο εκπορεύονται τα πάντα.

197
Εδώ η έκφραση του Νόμου είναι η ίδια η Ουσία, είναι

η συνειδητότητα ΕΙΜΑΙ ή ΕΓΩ ΕΙΜΙ. Δεν υπάρχει τίποτα
έξω από τον Πατέρα. Ένας Νόμος, Μία Ουσία, Μία Υπό-
σταση, περιλαμβάνει τα Πάντα σε Απόλυτη Ισορροπία.
Είναι η περιοχή της σύλληψης της «Ιδέας»: ΕΙΜΑΙ Η
ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ ΕΑΥΤΟΥ, ΕΓΩ ΕΙΜΙ η
Συνείδηση του Όντος Εαυτού.
Δεν περιγράφεται αυτή η περιοχή με λέξεις, γιατί οι λέ-
ξεις φτιάχτηκαν για να ονομάσουν τα διάφορα πράγματα,
ενώ εδώ δεν υπάρχουν «διάφορα» πράγματα, είναι μόνον
ΕΝΑ, η Συνείδηση του Εαυτού, «ΕΓΩ ΕΙΜΙ».
Από εδώ εκπορεύεται η Δημιουργία. Εδώ συλλαμβά-
νεται η Ιδέα της Εκπόρευσης του Υιού, του Απόλυτου II,
που είναι Ομοούσιος με τον Πατέρα, γιατί εκπορεύθηκε,
δεν δημιουργήθηκε.
7. Η 2η περιοχή, του Απόλυτου II
Είναι η περιοχή έκφρασης των δύο Νόμων. Είναι η πε-

ριοχή της Εκδήλωσης. Η ΕΓΩ ΕΙΜΙ Παρουσία διεστάλη,
συνέλαβε την ιδέα «ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΣΥ», συνέλαβε την
έννοια του ΑΛΛΟΥ. Η Άπειρη Αγάπη «έδωσε» από τον
ΕΑΥΤΟ της το ΕΤΕΡΟ. Διαφοροποιήθηκε για να συμπερι-
λάβει τον Άπειρο Εαυτό του ΕΤΕΡΟΥ, του Υιού.
Έτσι το σημείο - Κέντρο διεστάλη δημιουργώντας τον
κύκλο. Όλα τα σημεία της περιφέρειάς του είναι εικόνες -
εκπορεύσεις του Κέντρου, είναι ο Άπειρος Υιός, η Άπει-
ρη Συμμετρία, γιατί για κάθε σημείο Του υπάρχει το αντί-
στοιχο αντιδιαμετρικό - συμμετρικό Του. Για κάθε «ΑΥΤΟ»
υπάρχει το «ΕΤΕΡΟ», για κάθε «ΕΓΩ» υπάρχει το «ΕΣΥ»,
για κάθε θετικό υπάρχει το αντίστοιχο αρνητικό, είναι όμως
δυναμικά ενωμένα, συμμετρικά, ενιαία και Ομοούσια με το
Κέντρο Εκπόρευσης, την Εγώ Ειμί Παρουσία. Το «ΑΥΤΟ»,

198
το «ΕΤΕΡΟ» και η «ΕΓΩ ΕΙΜΙ» Παρουσία, είναι Μία Τριά-

δα Ομοούσια και Αδιαίρετη (Σχήμα 4).
ΑΥΤΟ
ΕΓΩ
ΕΙΜΙ
ΕΤΕΡΟ
Σχήμα 4
Αυτό ισχύει για κάθε σημείο που με το συμμετρικό του

και το Κέντρο αποτελούν Μία Τριάδα και για κάθε ΟΝ που
με το συμμετρικό - πολικό του και την ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΠΑΡΟΥ-
ΣΙΑ - ΟΜΟΟΥΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΥΙΟ αποτελούν την ΑΠΕΙΡΗ
ΤΡΙΑΔΑ - ΤΕΛΕΙΑ ΜΟΝΑΔΑ, αφού περιέχει την ΕΓΩ ΕΙΜΙ
ΠΑΡΟΥΣΙΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΙΡΗ ΜΟΝΑΔΑ.
Το Απόλυτο II συλλαμβάνει την ιδέα της απομάκρυν-
σης, του διαχωρισμού, που συμβολίζεται με το ∞ (άπει-
ρο). Το κάθε ον απομακρύνεται από το αντίθετό του, και
τελικά η περιοχή II πολώνεται (+ ∞ −), καθώς τα αρνητι-
κά απομακρύνονται από τα θετικά. Σ’ αυτή τη διαδικασία
διατηρείται η συμμετρία. Η «μορφή» είναι πολωμένη, αλ-
λά ισορροπημένη, καθώς οι δύο πολικές περιοχές είναι
ενωμένες στο σημείο - Κέντρο συμμετρίας - Ουσία της 1ης
περιοχής. Είναι η Ουσία που παραμένει - υπάρχει Αναλ-
λοίωτη - Ενιαία στο σημείο ουδετερότητας - ισορροπίας
- συμμετρίας κατά τη διαδικασία εκδήλωσης στη δεύτερη
περιοχή. Η Απόλυτη Ισορροπία είναι η Ομοουσιότητα του
Πατρός και του Υιού.

199
Η πόλωση μεγαλώνει, γίνεται τόση ώστε τα δύο μέρη

διαχωρίζονται σε + ∞ και − ∞. Κρατάνε τη δομή και το σχή-
μα του + ∞ −, και γενικά είναι όλα τα στοιχεία τους όμοια,
εκτός από την πόλωση (Σχήμα 5).
Η ΕΓΩ ΕΙΜΙ Παρουσία
+ + υπάρχει και στα δύο. Παρα-

3 μένει Μονάδα Ενιαία, Αδιαί-
ρετη, Αμείωτη, Αναλλοίωτη,
3
παρόλο που βιώνει τη διπλή
– – εμπειρία της θέσης και της

3 άρνησης, του καλού και του
κακού. Όπως οι άνθρωποι,
Σχήμα 5 που όταν ονειρεύονται αλ-
λάζουν μορφές και βιώνουν
καταστάσεις, αλλά ταυτόχρονα μένουν ίδιοι, παρόλο που
συμμετείχαν σ’ όλες τις ονειρικές φάσεις.
Κι αυτό γιατί η Εκδήλωση δεν είναι η Ουσία, είναι μό-
νο μία λειτουργία της. Η Ουσία του Απόλυτου II είναι η
Εκδήλωση, η λειτουργικότητα, είναι ένας τελεστής (βλέπε
κεφ. 34, 1).
Στα μαθηματικά έχουμε ορίσει την «απόλυτη τιμή»,
που παριστάνεται με δύο παράλληλα ευθύγραμμα τμή-
ματα (II).
Η απόλυτη τιμή μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν σύμ-
βολο για τη λειτουργία της περιοχής του Απόλυτου II. Γιατί
τα δύο παράλληλα ευθύγραμμα τμήματα είναι το σύμβο-
λο του απόλυτου ζεύγους, που αποτελείται από δύο δια-
φορετικές μονάδες, συντονισμένες, αλλά διαχωρισμένες.
Είναι οι δύο Νόμοι που ορίζουν την περιοχή και παράγουν
με τη λειτουργία τους όλους τους υπόλοιπους Κόσμους -
Περιοχές.
Η παραλληλότητα στη γεωμετρία εκφράζει την ύπαρ-
ξη δύο γραμμών ανεξάρτητων μεταξύ τους, που δεν έχουν
κοινό σημείο, όταν θεωρούμε ότι αυτές υπάρχουν πάνω

200
σε ένα επίπεδο, όπως τις ορίζει η Ευκλείδια Γεωμετρία.

Έτσι και οι δύο Νόμοι στην περιοχή II είναι παράλ-
ληλοι, δηλαδή λειτουργούν ανεξάρτητα. Σε μία νεώτερη
όμως και ευρύτερη θεώρηση της Γεωμετρίας, στη Γεωμε-
τρία Reeman, τα σχήματα θεωρούνται - γράφονται πάνω
σε επιφάνεια σφαίρας. Έτσι οι γραμμές που σε μια στοι-
χειώδη επιφάνεια φαίνονται παράλληλες, αν τις προεκτεί-
νουμε τέμνονται. Εδώ δεν υπάρχουν παράλληλες με τον
τρόπο που τις ορίζει ο Ευκλείδης.
Όμοια λοιπόν και οι δύο Νόμοι
της Δημιουργίας, που λειτουργούν
παράλληλα στη δεύτερη περιοχή,
αν προεκταθούν στην πρώτη πε-
ριοχή, θα δούμε ότι έχουν ταυτι-
σθεί. Τα δύο ευθύγραμμα τμήμα-
τα της δεύτερης περιοχής, τώρα,
εμπεριέχονται σ’ ένα σημείο, το
σύμβολο της πρώτης περιοχής. Οι
δύο Νόμοι είναι Ένα, Μία Μονάδα Σχήμα 6
- Ουσία, ενοποιημένοι μέσα στη
Συνειδητότητα Του Θεού Πατέρα.
8. Απόλυτο II - Η Λειτουργία του
Ας δούμε πώς ορίζεται η Απόλυτη τιμή στα Μαθημα-

τικά:
x = *- x ao x < 0
x ao x > 0
0 ao x = 0
Η Απόλυτη τιμή μιας ποσότητας x (ή ενός αριθμού)

201
είναι η ίδια η ποσότητα x, αν το x είναι θετικό, η αντίθετή

της −x, αν το x είναι αρνητικό, και 0 αν το x είναι 0.
Έτσι βλέπουμε τη λειτουργία του Απόλυτου II παρα-
στατικά, τη λειτουργία του Υιού.
Η Άπειρη Ουσία της Περιοχής του Απόλυτου Ι, Ο Πα-
τέρας, διαστέλλεται και εκπορεύει τον Υιό, και μέσω του
Υιού - Απόλυτου II, της λειτουργίας δηλαδή των δύο Νό-
μων, εκφράζεται στον Κόσμο μας τριαδικά (θετικό, αρνητι-
κό, μηδέν - ουδέτερο).
Η Πράξη της Δημιουργίας απεικονίζεται στην πράξη
που γνωρίζουμε από την Άλγεβρα:
0 · ∞ = πεπερασμένο.
Το 0 είναι η Μορφή του Απόλυτου Ι, του Πατέρα, καθώς

έχει συλλάβει την ιδέα του «ΕΤΕΡΟΥ», η πρώτη διαστο-
λή, η σύλληψη της ιδέας της εκπόρευσης του Απόλυτου
II, Του Υιού. Το +∞− είναι η Μορφή του Απόλυτου II, που
συνέλαβε την ιδέα του διαχωρισμού, της πολικότητας. Και
οι δύο μορφές, θετική και αρνητική, εκφράζουν με τη δο-
μή τους την Ουσία του Απόλυτου Ι, του Πατέρα. Το στοι-
χείο της δομής τους που Τον εκφράζει είναι στον κύκλο το
κέντρο του και στο σύμβολο του Απείρου το Κέντρο συμ-
μετρίας του. Ενυπάρχει και στα δύο η Ουσία του Πατέρα,
Αναλλοίωτη, Αδιαίρετη, η Πανταχού Παρουσία.
Έτσι με την πράξη 0 · ∞ = πεπερασμένο, ο συνδυα-
σμός - λειτουργία των δύο στοιχείων - Νόμων της περιο-
χής του Απόλυτου II, έχει σαν αποτέλεσμα την Αέναη Δη-
μιουργία των άπειρων αριθμητικά, πεπερασμένων όντων
- Κόσμων, όπως με την εκτέλεση της πράξης 0 · ∞ άπειρες
φορές θα πάρουμε άπειρους πεπερασμένους αριθμούς.
Σε κάθε «πράξη» στη Δημιουργία, όπως και σε κάθε
πράξη στα Μαθηματικά, συμμετέχουν τρία στοιχεία. Τα
δύο, μεταξύ των οποίων γίνεται η πράξη, και η πράξη που

202
τα συνδέει εκφραζόμενη με ένα σύμβολο, π.χ. α+β ή α·β

γενικά.
Η πράξη της Δημιουργίας – Εκδήλωσης, Ομοούσιας
με Την Πηγή προέλευσης, εκφράζεται - συμβολίζεται με το
(·) και διέπεται από το Νόμο ισορροπίας - τριαδικότητας με
σύμβολο το ∞.
(Απόλυτο Ι) · (Απόλυτο II) = Δημιουργία

0 · ∞ = πεπερασμένο.
Στα Μαθηματικά εκφράζουμε ότι μία πράξη «έγινε» όταν

τοποθετήσουμε τη συμβολική παράσταση της πράξης μέ-
σα σε παρενθέσεις. Το (α·β) είναι το αποτέλεσμα της πρά-
ξης α·β. Το αποτέλεσμα είναι η Αδιαίρετη πλέον τριάδα,
δηλαδή: τα δύο στοιχεία και η πράξη που εκτελέστηκε. Η
τριάδα αυτή αποτελεί μία μονάδα: το αποτέλεσμα.
Έτσι και η Δημιουργία είναι το αποτέλεσμα της πρά-
ξης της εκδήλωσης [με σύμβολο το (·)], της λειτουργίας
δηλαδή των δύο Νόμων. Είναι - περιέχει τρία στοιχεία: το
Απόλυτο Ι, το Απόλυτο II και την πράξη της εκδήλωσης (τη
δράση δηλαδή του Απόλυτου II).
Αυτά αφορούν την ποιότητα του αποτελέσματος. Όσον
αφορά την ποσότητα, ισχύουν άλλοι Νόμοι. Κατά τη Δη-
μιουργία συνδυάζονται:
1. Μορφή - Ουσία από την 1η Περιοχή και
2. Μορφές - Νόμοι από τη 2η Περιοχή και δίνουν
3. Μορφές - όντα στην 3η Περιοχή του Χωροχρόνου.
Οι μορφές που δημιουργούνται, λοιπόν, είναι ίσες αριθ-
μητικά με τις μορφές που συνδυάζονται για να τις δημιουρ-
γήσουν. Είναι κι αυτός ένας Νόμος που ισχύει γενικότερα.
Παράδειγμα από τη Χημεία, ο τρόπος συνδυασμού των
ατομικών τροχιακών (των μορφών δηλαδή που δείχνουν
την ενεργειακή κατάσταση των ηλεκτρονίων των ατόμων
που αντιδρούν για να σχηματίσουν μόρια), για τη δημι-

203
ουργία νέων μοριακών τροχιακών (αντίστοιχες μορφές για

τα μόρια). Σ’ αυτούς τους συνδυασμούς ισχύει ότι ο αριθ-
μός των ατομικών τροχιακών που συνδυάζονται είναι ίσος
με τον αριθμό των μοριακών τροχιακών που προκύπτουν.
Οι νέες λοιπόν μορφές είναι αριθμητικά ίσες με τις μορφές
που συνδυάσθηκαν για να τις δημιουργήσουν.
Τα δημιουργήματα λοιπόν του Τριαδικού Θεού δεν μπο-
ρεί παρά να είναι Τριαδικά. Οι τρεις αυτές μορφές για κά-
θε «πράξη» Δημιουργίας είναι το θετικό ον, το αρνητικό ον
και το ουδέτερο ον, που ενυπάρχει και στα δύο και είναι
η Πνοή Ζωής που ενεφύσησε Ο Πατέρας. Το Ουδέτερο 0
δεν δημιουργήθηκε μαζί με τα άλλα δύο, προϋπήρχε και
γι’ αυτό εκδηλώνεται και ανεξάρτητα, εκτός από την ύπαρ-
ξή του εντός του θετικού και του αρνητικού.
Το αποτέλεσμα της Εκδήλωσης λοιπόν είναι η Δημι-
ουργία των Κόσμων, μερικοί από τους οποίους είναι ο Υλι-
κός Κόσμος, το Σύμπαν, ο Γαλαξίας μας, το Ηλιακό μας
Σύστημα, ο Πλανήτης μας, το Σώμα μας, τα Όργανα του
Σώματος, τα Κύτταρά μας, τα Άτομα, τα Ηλεκτρόνια, τα
Quarks…
Όλα αυτά είναι μερικά «δείγματα» από τα πεπερασμέ-
να όντα της Δημιουργίας. Όλα είναι μέρη μιας τριάδας και
όλα αποτελούνται από τριαδικές δομικές μονάδες, που ανα-
παριστώνται κατ’ αρχήν από ένα επίπεδο ισόπλευρο τρί-
γωνο, τον πυρήνα της δομής κάθε όντος και κάθε λειτουρ-
γίας (Σχήμα 7).
Κεφαλαιώδες παράδειγμα για την τριαδικότητα της δο-
μής είναι το άτομο που αποτελείται από νετρόνια (ή ου-
δετερόνια) με ουδέτερο φορτίο, από πρωτόνια με θετικό
φορτίο και από ηλεκτρόνια με αρνητικό φορτίο. Ο Νόμος
της Ισορροπίας είναι παρών στη δομή και στις λειτουργίες
του ατόμου, στη δομή και τις λειτουργίες της Ύλης.
Το ζεύγος είναι βέβαια μονάδα σαν μία έννοια - ον,
αλλά είναι και τριαδικό. Φαίνεται να είναι δυάδα, ωστόσο

204
δεν περιέχει απλώς δύο στοιχεία (δυάδα), αλλά είναι μία

καινούρια κατάσταση: τα δύο στοιχεία αλληλοεξαρτώμε-
να - ενωμένα. Το ζεύγος δεν είναι ούτε το ένα στοιχείο,
ούτε το άλλο, ούτε τα δύο στοιχεία. Είναι η 3η μορφή, που
αποτελείται από το «ένα» και το «άλλο» και από την αλλη-
λεπίδραση - σχέση μεταξύ τους.
Είναι, δηλαδή τρισυπόστατη μορφή, απολική (+ 0 −).
Αυτή η μορφή είναι η μορφή του Απόλυτου Ζεύγους. Θα
ήταν αδύνατο να υπάρχει (+) και (−) χωρίς αυτόματα να
υπάρχει και το 0. Δεν θα υπήρχε πόλωση, αν δεν υπήρ-
χε ουδετερότητα, γιατί εκπορεύεται από αυτήν, άρα απα-
ραίτητο για να υπάρξουν πολικά ή αντίθετα είναι η προΰ-
παρξη της Ουδετερότητας - Ισορροπίας.
ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ
ΑΡΜΟΝΙΑ
ΖΕΥΓΟΣ
0
+ ‒
ΑΥΤΟ ΕΤΕΡΟ
ΘΕΣΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ
ΔΡΑΣΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ
Σχήμα 7

205
Το κέντρο συμμετρίας των μορφών εκφράζει την Πα-

ρουσία του Πατέρα, το γονίδιο της 1ης Περιοχής, από όπου
προήλθαν, είναι η σφραγίδα της προέλευσής τους από το
Απόλυτο Ι.
9. Οι ασύμμετρες μορφές και η εξέλιξή τους

στο χωροχρόνο
Οι μορφές που δεν έχουν κέντρο συμμετρίας μεταβάλ-

λονται συνέχεια. Δεν είναι «σταθερές», αλλά ανήκουν σ’
ένα σύνολο, σ’ αυτό που περιέχει όλες τις δυνατές - ομό-
λογες μορφές τους και έχει κέντρο συμμετρίας.
Π.χ. τα τρίγωνα που δεν είναι ισόπλευρα δεν έχουν
κέντρο συμμετρίας τέτοιο ώστε η πράξη της συμμετρίας
να δίνει τρίγωνο, που να ταυτίζεται με το προηγούμενο.
Αυτά τα τρίγωνα είναι άπειρα σε αριθμό. Ανά ομάδες έχουν
τον ίδιο περιγεγραμμένο κύκλο.
Α Θ
Σ
Β
Κ
Γ
Ε Ζ
Η
Σχήμα 8

206
Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι στην κάθε ομάδα κάθε

μορφή μεταβάλλεται παίρνοντας όλες τις υπόλοιπες μορ-
φές. Έτσι όλες μαζί οι άπειρες μορφές της ομάδας, μετα-
βαλλόμενες γρήγορα, σχηματίζουν τον κύκλο που έχει κέν-
τρο συμμετρίας το Σ (Σχήμα 8).
Αυτό γίνεται γιατί τα σημεία των κορυφών κάθε τριγώ-
νου βρίσκονται πάνω στον περιγεγραμμένο κύκλο (τον ορί-
ζουν). Οι άπειρες κορυφές μάς δίνουν τα άπειρα σημεία της
περιφέρειας του κύκλου.
Έτσι παίρνουμε θεωρητικά άπειρες μορφές, που το σύ-
νολό τους προσδιορίζει τη θέση του κέντρου συμμετρίας.
Άρα οι μορφές χωρίς κέντρο συμμετρίας δεν είναι στα-
θερές, δεν μπορούν δηλαδή να υπάρξουν ξεχωριστά από
τις υπόλοιπες μορφές τους. Μεταβάλλονται συνέχεια και
αποτελούν αδιαχώριστα τμήματα του συνόλου, που έχει
Κέντρο Συμμετρίας, που έχει τη σφραγίδα της Παρουσίας
του Πατέρα.
Για να είναι «υπαρκτή» μια μορφή, για να είναι στα-
θερή, δηλαδή, πρέπει να είναι Εικόνα του Πατέρα, πρέπει
να ενυπάρχει σ’ αυτήν το Απόλυτο Ι. Διαφορετικά η μορ-
φή δεν μπορεί να διαχωριστεί και να «ζήσει» περισσότερο
από έναν κύκλο χρόνου.
Ο Πατέρας ενυπάρχει Αναλλοίωτος σ’ όλα τα δημιουρ-
γήματα, όπως η μονάδα υπάρχει αναλλοίωτη σ’ όλα τα
κλάσματα. Λέμε, δηλαδή, ένα έκτο (1/ 6) και όχι έκτο για να
εννοήσουμε ότι πήραμε 1 μέρος από τα 6 του συνόλου -
μονάδα. Άρα η μονάδα υπάρχει σε κάθε μορφή, που δια-
χωρίζεται σαν τμήμα της. Υπάρχει σε κάθε ένα Αναλλοίω-
τη και Αδιαίρετη, αφού το κάθε τμήμα της είναι και μία
καινούρια μονάδα.
Επομένως καθετί που δημιουργήθηκε από τη Μονά-
δα - Απόλυτο Ι διά του Λόγου - Απόλυτο II, έχει μέσα του
την «Εικόνα» της Μονάδας με όλες τις ιδιότητές της: συμ-
μετρία, ισορροπία, τριαδικότητα, ουδετερότητα, ενότητα...

207
Κάθε μορφή που εμφανίζεται και δεν έχει τις ιδιότητες

της Απόλυτης Μονάδας, προέρχεται από τη Μονάδα, αλ-
λά ανήκει σ’ ένα Σύνολο και δεν της επιτρέπεται να διαχω-
ρισθεί, να εξελιχθεί ανεξάρτητα από το Σύνολο.
Είναι η εκδήλωση του Νόμου 3 της Ισορροπίας, που
αποκλείει τη δημιουργία - εκδήλωση μορφών - όντων, αν
δεν μεταφέρουν και το στοιχείο της Ουδετερότητας - Ισορ-
ροπίας - Αρμονίας.
Αυτές οι μορφές είναι καταδικασμένες μόλις διαχωρι-
σθούν ν’ αρχίσουν να μεταβάλλονται γρήγορα, να πεθαί-
νουν. Έχουν όμως «χρόνο ζωής»! Τους επιτρέπεται, δη-
λαδή, να υπάρξουν για 1 κύκλο χρόνου. Τους δίνεται η
ευκαιρία να εκδηλώσουν μερικές από τις ιδιότητες της Μο-
νάδας. Στο τέλος του κύκλου του χρόνου επιστρέφουν στο
σύνολο, από όπου εκπορεύθηκαν. Αν έχουν εκδηλώσει
μερικές από τις ιδιότητες της Μονάδας, τους επιτρέπεται
να διαχωρισθούν από το Σύνολο και να εξελιχθούν ανε-
ξάρτητα, ολοκληρώνοντας την εκδήλωση της Μονάδας. Αν
όχι, αποδιοργανώνονται και συμμετέχουν σε καινούριο Σύ-
νολο με νέα Δομή και Έκφραση - Λειτουργία.
Δεν είμαστε παρά μεταβαλλόμενες μορφές, με χρόνο
ζωής, 1 κύκλο. Έχουμε την ευκαιρία να εκδηλώσουμε μέ-
σα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα μερικές ιδιότητες της Θεό-
τητας, για να γίνουμε ανεξάρτητοι από το Σύνολο - Υλικός
Κόσμος, από το Χώρο και το Χρόνο, τις δύο διαστάσεις
πάνω στις οποίες διαδραματίζονται οι μεταβολές μας.
Ο Χώρος και ο Χρόνος είναι στάθμες ενέργειας ή αλ-
λιώς περιορισμοί στο πώς μπορούμε να εκδηλωνόμαστε.
Είναι τόσο ανύπαρκτοι, όσο και οι τροχιές των ηλεκτρο-
νίων, που εντούτοις υπάρχουν σαν ενεργειακές στάθμες,
σαν περιορισμοί στο πώς θα εκδηλωθούν - εμφανισθούν
τα ηλεκτρόνια ενός ατόμου.
Δεν είμαστε παρά ηλεκτρόνια σ’ ένα Σώμα, ένα Άτο-
μο, στην Ολοκληρωμένη Μονάδα, που εκπαιδεύει τα στοι-

208
χεία της με βάση Νόμους, που της εξασφαλίζουν τη Συνο-

χή της και Ουδετερότητά της.
Γι’ αυτό, παρά την Εκδήλωση της Δημιουργίας, εξακο-
λουθεί να Υπάρχει Αναλλοίωτη και Αδιαίρετη και Παντα-
χού Παρούσα.
10. Πολικότητα - Ένωση
Κάθε πληροφορία καταχωρείται ανάλογα με το μαγνη-

τικό δυναμικό της. Για να ανασυρθεί η πληροφορία και να
χρησιμοποιηθεί σε μία νέα μορφή Συνειδητότητας, πρέ-
πει να την ενεργοποιήσει ένα συμπληρωματικό ερέθισμα.
Όπως για ν’ ανοίξει μία κλειδωμένη πόρτα, πρέπει το κλει-
δί να είναι συμπληρωματικό της κλειδαριάς. Αυτή ακριβώς
είναι η έννοια του πολικού, που δεν είναι μόνο φορτισμένο
αντίθετα, αλλά η δομή του είναι συμπληρωματική σ’ όλα
της τα στοιχεία.
Αν υπήρχε τελειότητα, το ίδιο το ον θα ήταν η τέλεια
πολική εικόνα του συμπληρωματικού του. Αλλά η χωρι-
στή μας πορεία για την απόκτηση εμπειρίας, μας διαφορο-
ποιεί. Οι διαφορετικές εμπειρίες είναι οι πληροφορίες που
έχουν καταχωρηθεί με το αντίστοιχο μαγνητικό δυναμικό
τους και «κατασκευάζουν» μία εικόνα όντος «παραμορ-
φωμένη».
Υπάρχει όμως ένας θεωρητικός χώρος, όπου εξα-
σκούνται οι έλξεις. Εκεί υπάρχει καταχωρημένη η τέλεια
εικόνα του πολικού. Έτσι, για ν’ αναγνωρίσεις το πολικό
σου, που θα σε εμπνεύσει για την πορεία της Επιστροφής
μέσω της Πνευματικής Ένωσης των σωμάτων, πρέπει να
έχεις μάθει να ξεπερνάς την επιρροή του μαγνητικού δυ-
ναμικού της συνολικής εμπειρίας σου (τις έλξεις, δηλαδή,
λόγω προηγούμενων εμπειριών, που εκφράζονται συχνά
και σαν συναίσθημα).

209
Έτσι, λοιπόν, ωθούμαστε στην αναζήτηση του πολικού

όντος, για να οδηγηθούμε στην ισορροπία - ουδετερότητα
- τάξη, αφού ξεπεράσουμε τον σκόπελο της προσωπικής
μαγνητικής φόρτισης, που μας οδηγεί σε παρανοήσεις.
Στη Φύση όλες οι αυθόρμητες μεταβολές μετατοπί-
ζουν τα όντα του φυσικού Κόσμου προς καταστάσεις αυ-
ξανόμενης Εντροπίας. Η Εντροπία είναι το φυσικό μέγε-
θος που εκφράζει το μέγεθος της «αταξίας». Μεγαλύτερη
Εντροπία έχουν, δηλαδή, οι καταστάσεις της ύλης, που
στις δομικές τους μονάδες υπάρχει μεγαλύτερη «αταξία».
Τα μόρια των στερεών σωμάτων είναι «τακτοποιημέ-
να» σε συγκεκριμένες θέσεις και οι ισχυρές ελκτικές και
απωστικές δυνάμεις, που ασκούνται μεταξύ τους, τα εμπο-
δίζουν να «μεταφερθούν» σε άλλη θέση, μέσα στη μάζα
της ουσίας στην οποία ανήκουν. Τα μόρια των υγρών σω-
μάτων δεν είναι «τακτοποιημένα» σε συγκεκριμένες θέ-
σεις, αλλά κινούνται ελεύθερα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Υπάρχει, δηλαδή, στα μόριά τους μια σχετική «αταξία» και
επομένως τα υγρά χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη Εν-
τροπία σε σχέση με τα στερεά.
Αυθόρμητες είναι οι μεταβολές, που γίνονται χωρίς να
χρειάζεται να προσφέρουμε ενέργεια γι’ αυτό. Έτσι οι μετα-
βολές των σωμάτων προς καταστάσεις αυξανόμενης Εν-
τροπίας, ή αλλιώς αυξανόμενης «αταξίας», δεν χρειάζονται
ενέργεια. Αντίθετα, χρειάζεται να προσφέρουμε ενέργεια
για να γίνουν μεταβολές, που οδηγούν από καταστάσεις
μεγάλης «αταξίας» σε καταστάσεις σχετικής «τάξης», με-
ταβολές, δηλαδή, προς καταστάσεις ελαττούμενης Εν-
τροπίας.
Η Φύση, λοιπόν, πορεύεται αυθόρμητα, χωρίς κατα-
βολή ενέργειας, προς μεγαλύτερη «αταξία» - αποδιοργά-
νωση. Είναι η φυσική ροή του καθοδικού Θείου Ρεύματος
της Δημιουργίας.
Για να ακολουθήσουμε όμως την αντίστροφη πορεία

210
προς ένωση, προς μεγαλύτερη «τακτοποίηση», προς την

κατάσταση Λόγου, όπου όλες οι δομικές μονάδες - όντα
συνδέονται με ισχυρές ενωτικές δυνάμεις, ώστε ν’ αποτε-
λούν Μία Μονάδα, πρέπει να προσφέρουμε «ενέργεια» ή,
αλλιώς, να καταβάλουμε προσπάθεια.
Στην Πνευματική Πορεία πρέπει να «προσφέρεις» τη
ζωική ενέργεια, που εκφράζεται καθοδικά σαν αντίτιμο.
Θα πάψεις να την χρησιμοποιείς, για να την διαθέσεις σαν
ενέργεια ανόδου. Είναι η μόνη που μπορεί να πληρώσει
το «δικαίωμα» της αντίστροφης πορείας, της επιστροφής
στην Απόλυτη Τάξη.
11. Ανάκληση
Βλέπουμε, λοιπόν, το Απόλυτο II - Υιό Λόγο να εκδη-

λώνεται με δύο τρόπους, να κατευθύνει δύο ρεύματα:
1) Το δημιουργικό - καθοδικό ρεύμα, που διαχωρίζει
σε πολικά όντα τη Μονάδα.
2) Το ενωτικό - ανοδικό ρεύμα, που οδηγεί μέσω της
ένωσης σε ουδετερότητα - ισορροπία. Οδηγεί τα πολικά
όντα κάθε μορφής, ακόμα και τις σκέψεις μας, να ενωθούν
αρμονικά, ώστε να αποτελέσουν Λόγο, τον ΕΝΑΝ ΛΟΓΟ,
το Απόλυτο II, που είναι ΟΜΟΟΥΣΙΟΣ με τον Πατέρα -
Άπειρη Μονάδα, την Εικόνα του Οποίου είχε εκδηλώσει -
ενσαρκώσει. Φυσικά όλα θα επανέλθουν «βιώνοντας» την
κατάσταση με την οποία «έφυγαν - διαχωρίσθηκαν».
Αυτή η «κίνηση» εκδήλωση - ανάκληση είναι μία Εκ-
πνοή - Εισπνοή, είναι μία διαστολή - συστολή. Είναι γενι-
κό φαινόμενο στον Δημιουργημένο Κόσμο.
Γενικότερα γίνεται ανάκληση από κάθε επίπεδο καθό-
δου. Το ον επανέρχεται σ’ αυτό το επίπεδο, με τη δομή
που είχε πριν την κάθοδο, ωφελημένο όσον αφορά την
εμπειρία. Αν κατά το καθοδικό ρεύμα στο συγκεκριμένο

211
επίπεδο είχε γίνει διάσπαση σε α όντα, κατά την άνοδο

θα φθάσει στο ίδιο επίπεδο ενωμένο με τα α τμήματά του.
Κάθε ανάκληση, σε κάθε επίπεδο, είναι ένας ισολογισμός
της συνολικής εμπειρίας. Γι’ αυτό η δομή του όντος πρέπει
να είναι ολοκληρωμένη, για να περιέχει την ολοκληρωμέ-
νη εμπειρία, και να έχει την Ακέραια Ευθύνη. Εφοδιάζει
το ον οποιουδήποτε επιπέδου με καινούριες αξιολογήσεις
- ποιότητες, χρήσιμες για τις νέες του καθόδους, καθώς
ενώνεται με τα υπόλοιπα τμήματά του και επωφελείται
από τη συνολική εμπειρία τους.
Είναι ένα φαινόμενο, που απεικονίζεται πολύ πλατιά
στη φύση, στη γέννηση - θάνατο, στην ηλεκτρόλυση, στην
περιστροφή των πλανητών γύρω από τον εαυτό τους, που
έχει σαν αποτέλεσμα τον περιοδικό φωτισμό τους. Έχει
άμεση απεικόνιση στην ίδια την πορεία της ζωής μας. Και
βέβαια απεικονίζεται και στον κύκλο του χρόνου.

Ο ΝΟΜΟΣ 7 ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
1. Αλλεπάλληλοι κύκλοι
Ο Κόσμος είναι θεμελιωμένος και λειτουργεί με Αρμο-

νία αυστηρή και Αναλλοίωτη. Εκφραστής της Θείας Αρμο-
νίας είναι και ο Νόμος του Χρόνου. Η Θεία Θέληση δρα
την ώρα που η δράση θα έχει σαν αποτέλεσμα την ισορ-
ροπία. Αυτή η ώρα γίνεται γνωστή εσωτερικά, για κάθε
πράξη, στις οντότητες που δεν διακατέχονται από πάθος.
Η Θεία Θέληση σέβεται τις μορφές που εκπόρευσε
και δημιούργησε. Τους δίνει Χρόνο να υπάρξουν και Χώ-
ρο να εκφραστούν. Τους διαθέτει ένα «χώρο» ύπαρξης,
ένα πεδίο, δηλαδή, όπου μπορούν να εκδηλωθούν. Ο «χώ-
ρος» αυτός περιορίζεται - καθορίζεται με βάση τους Νό-
μους. Είναι ο χώρος της δραστηριότητας όπου κάθε ψυχή
- οδοιπόρος μπορεί να «υλοποιήσει» ό,τι θέλει να μελετή-
σει. Εδώ εξασκείται, «γνωρίζει», ολοκληρώνεται.
Ο Νόμος του Χρόνου λειτουργεί με έναν τρόπο που
μπορεί να περιγραφεί σχηματικά από έναν κύκλο με επτά
φάσεις. Η καθεμιά είναι μια δοκιμασία και πρέπει να τε-
λειώσει με σωστή τοποθέτηση, επιλογή και ορθή δράση.
Έτσι μόνο ο κύκλος κλείνει με επιτυχία καταλήγοντας στο

213
σημείο 7, που εκφράζει την ισορροπία. Από αυτή την κα-

τάσταση αρχίζει ένας καινούριος κύκλος, που συμπληρώ-
νει με λεπτότερες ποιότητες τις τοποθετήσεις, ώστε να οι-
κοδομήσουν μια ευρύτερη Συνειδητότητα.
Αν οι δραστηριότη-
τες - ενέργειες δεν είναι
3 2
εναρμονισμένες με το
II Νόμο του Χρόνου, τό-
τε χωρίς να ολοκληρω-
III I θεί ο πρώτος κύκλος,
4 7 1 αρχίζει ένας δεύτερος,
παράλληλος κύκλος
IV VI από την κατάσταση
ανισορροπίας, με σκο-
V
πό να φέρει στη συ-
5 6 νείδηση νέα στοιχεία
συμπληρωματικά και
Σχήμα 9 να την οδηγήσει στην
ισορροπία. Όταν ένας
παράγωγος κύκλος κλείνει με επιτυχία, η Συνειδητότητα
επιστρέφει στον αρχικό κύκλο, στο σημείο απ’ όπου είχε
αρχίσει ο παράγωγος. Τώρα όμως, με τις νέες εμπειρίες
- στοιχεία που έχει αποκτήσει, είναι έτοιμη για σωστότε-
ρες τοποθετήσεις στη ροή του κύκλου. Έτσι η παρέκκλιση
του παράγωγου κύκλου, παρά τη χρονική καθυστέρηση,
συντελεί στην ολοκλήρωση ενός συγκεκριμένου «μαθήμα-
τος» του αρχικού εκπαιδευτικού κύκλου.
Κάθε τομέας εκδήλωσης του ανθρώπου διέπεται από
έναν βασικό κύκλο χρόνου. Οι επτά φάσεις του είναι επτά
βασικές εμπειρίες και αυτές ακολουθούν τη διαδικασία λει-
τουργίας ενός άλλου, ειδικότερου κύκλου, για την καθεμιά,
όπως φαίνεται στο Σχήμα 10.
Όλες οι εκδηλώσεις είναι έτσι οργανωμένες σε κύκλους,
που περιέχουν κύκλους. Κάθε φορά που ένα γεγονός,

214
Σχήμα 10
σκέψη ή συναίσθημα προκαλέσει εσωτερική αναταραχή -

ανισορροπία, σημαίνει ότι ο βασικός κύκλος εμποδίζεται
να κυλήσει ομαλά και ένας παράγωγος κύκλος αρχίζει για
να προσθέσει εμπειρίες, που θα μελετηθούν αναλυτικά και
θα συντελέσουν στην αποκατάσταση της αρχικής ροής.
Έτσι, κάθε φορά που συναντάμε ένα «εμπόδιο» από
έλλειψη ωριμότητας, κάνουμε «παράκαμψη» ακολουθών-
τας έναν παράγωγο κύκλο, έναν «πλάγιο δρόμο». Συνή-
θως όμως δημιουργούμε γύρω μας ένα μικρό ή μεγάλο
χάος από ημιτελείς κύκλους, παράγωγους των παραγώ-
γων. Όσο μεγαλύτερο το χάος των παράγωγων κύκλων,
τόσο μεγαλύτερη η απόστασή μας από την κατάσταση της
Ισορροπίας, της Θείας Γαλήνης.
Όσο υπάρχουν ημιτελείς κύκλοι, βρισκόμαστε κάτω

215
από την πίεση του Νόμου 3 της Ισορροπίας. Είναι ο Νό-

μος, που δίνει ώθηση στους αλλεπάλληλους κύκλους,
όταν υπάρχει στη Συνειδητότητα ανισορροπία - εσωτερι-
κή κίνηση - αναταραχή. Η πίεση - ώθηση του Νόμου 3
είναι ανάλογη με το ποσό της ανισορροπίας - δυσαρμο-
νίας, που εκδηλώνουμε, ανάλογη με την απόσταση που
βρισκόμαστε από τη Θεία Ουδετερότητα - Γαλήνη.
2. Η ροή μέσα στον κύκλο του χρόνου
Ας εξετάσουμε τον κύκλο του Χρόνου, των «επτά τρό-

πων να δεις την Αλήθεια», αναλυτικά.
Έχουμε μια δεδομένη κατάσταση Συνειδητότητας για
μια συγκεκριμένη στιγμή. Το μαγνητικό δυναμικό της ενερ-
γοποιεί με συγκεκριμένο τρόπο τον κάθε Ουρανό - Κέντρο
- Επίπεδο Αλήθειας και Ενέργειας.
Εξηγήσαμε, βάσει των Νόμων της επιλογής, ποια ακρι-
βώς δόνηση θα μας «φωτίσει», θα πέσει στην αντίληψή
μας, από κάθε ουρανό, στο χρόνο 0, στο Κέντρο δηλαδή
του κύκλου, που συμβολίζει τη δεδομένη κατάσταση ισορ-
ροπίας της Συνειδητότητας.
Η Ενέργεια που προσφέρει - μεταφέρει η δόνηση, δο-
νεί τη Συνειδητότητα σε μια καινούρια συχνότητα, στο ση-
μείο (Ι). Είναι η αρχή της επιρροής του «Φωτός» από το
πρώτο Κέντρο.
Όλα τα στοιχεία που περιέχονται στην ολική Συνειδη-
τότητα συντονίζονται με το Θείο Φως του 1ου Κέντρου
(κόκκινο). Εμφανίζουν τις πλευρές - όψεις τους, που βρί-
σκονται σε αρμονία με τη συγκεκριμένη συχνότητα του
1ου Κέντρου, που έχουμε ενεργοποιήσει. Η οντότητα εναρ-
μονίζεται με την πρώτη όψη - ποιότητα Αλήθειας, όπως
είναι καταχωρημένη στο 1ο Κέντρο, ή όπως φαίνεται όταν
φωτισθεί από το 1ο Φως. Η οντότητα πολώνεται. Ενθου-
σιάζεται από την ομορφιά αυτής της αρμονίας και αγνοεί

216
τη μερικότητά της. Δίνει στην πρώτη ποιότητα Αλήθειας τη

«θέση» της Μίας Αλήθειας, της Ενιαίας. Και ενώ για ένα διά-
στημα όλα είναι αρμονικά, ξαφνικά οι εσωτερικές και εξω-
τερικές πληροφορίες λένε πως κάτι αλλάζει, κάτι δεν πάει
καλά. Τα γεγονότα όλο και πληθαίνουν, μεταδίδοντας ένα
σήμα κινδύνου στη συνείδηση. Η Αρμονία χάνεται, η Ισορ-
ροπία κλονίζεται. Όλα μιλάνε για λύπη, αδικία, προδοσία,
ατυχία κλπ. Ενεργοποιείται τώρα η αντίδραση, αποφασί-
ζοντας να διορθώσει τα πράγματα δυναμικά. Δρα, συνή-
θως βίαια, σπρώχνοντας τις καταστάσεις στη θέση που
θα έπαιρναν αργά ή γρήγορα κατά τη φυσιολογική τους
ροή. Ο νους διακατέχεται από απορία. Γιατί να συμβαί-
νουν όλα αυτά;
Δεν είναι βέβαια «οι άλλοι» η αιτία της καταστροφής.
Είναι απλώς η Ανατολή του Φωτός από το 2ο Κέντρο (πορ-
τοκαλί). Η συνολική μας εμπειρία συντονίζεται τώρα με
το Φως του και έλκει τα αντίστοιχα εξωτερικά γεγονότα για
να εκδηλωθεί. Οι μορφές του 1ου Κέντρου απομακρύνον-
ται και παρουσιάζονται οι ίδιες εμπειρίες μας με τις όψεις
που είναι σε αρμονία με το Φως του 2ου Κέντρου.
Βρισκόμαστε στο σημείο (2). Η προηγούμενη ισορρο-
πία μας, που στηριζόταν στα στοιχεία τα εναρμονισμένα
με το 1ο Φως, καταρρέει. Βιώνουμε καταστροφή, απογοή-
τευση, λύπη και αγανάκτηση, λόγω άγνοιας των Νόμων,
που διέπουν τη λειτουργία μας.
Για να μη βιώσουμε την κατάρρευση, δεν πρέπει να
δώσουμε στο μέρος τη θέση του Όλου. Δεν πρέπει να «οι-
κοδομήσουμε» θέσεις στηριζόμενοι στο Φως ενός μόνο
από τα επτά Κέντρα. Μπορούμε μόνο να κάνουμε ένα
σχέδιο «οικοδομήματος», που θα εκφράζει την 1η Αρμο-
νία. Έτσι, καθώς φωτιζόμαστε διαδοχικά από τα Κέντρα,
θα έχουμε «χώρο» για να διορθώσουμε, να εναρμονίσου-
με το σχέδιο - οικοδόμημα με το Ανώτερο επίπεδο Αλή-
θειας κάθε φορά.

217
Το 2ο Φως «φωτίζει» τα ίδια στοιχεία της εμπειρίας

μας, που «φώτισε» και το 1ο, αλλά τα παρουσιάζει σε δια-
φορετικό ύψος, τα ανάγει σε υψηλότερες δονήσεις - ποιό-
τητες. Το 2ο Φως μπορεί να στηρίξει ένα «οικοδόμημα»
τοποθετήσεων, που δεν κλονίζεται ούτε από το 1ο, ούτε
από το 2ο Φως. Κλονίζεται όμως από το 3ο.
Έτσι βιώνουμε διαδοχικές ισορροπίες και καταστρο-
φές - κλονισμούς. Κλονιζόμαστε λιγότερο, στο βαθμό που
έχουμε αφήσει «χώρο», για μια καινούρια μορφή Αλήθειας,
στο βαθμό που δεν είμαστε απόλυτοι.
Ας θυμηθούμε, ότι η Σοφία του Αρχαίου Ελληνικού
Πνεύματος είχε «χώρο» λατρείας για τον Άγνωστο Θεό. Το
Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα δεν περιοριζόταν στο Κατεστη-
μένο, είχε πάντα «χώρο» για το νέο, το άγνωστο ακόμα.
Έτσι ανατέλλουν με τη σειρά το 3ο Φως από το 3ο
Κέντρο (κίτρινο), το 4ο Φως (πράσινο), το 5ο Φως (μπλε),
το 6ο Φως (μωβ), που ολοκληρώνει τις συχνότητες των
χρωμάτων από το κόκκινο ως το μπλε, εφόσον προκύ-
πτει σαν σύνθεση κόκκινου και μπλε. Είναι το Φως του Δη-
μιουργού, το Φως που περιέχει όλες τις συχνότητες που
εκδηλώθηκαν.
Πίνακας συχνοτήτων των 7 χρωμάτων
x 1011 χιλιόκυκλοι ανά

1. κόκκινο 4,0 - 4,6 δευτερόλεπτο (KHz)
2. πορτοκαλί 4,6 - 5,1 »
3. κίτρινο 5,1 - 5,5 »
4. πράσινο 5,5 - 6,1 »
5. μπλε 6,1 - 6,5 »
6. μωβ 6,5 - 7,0 »
7. βιολέ 7,0 - 7,5 »

218
Το 7ο Κέντρο παρουσιάζεται με Φως βιολέ. Είναι το

Πάλλευκο Φως της Αλήθειας, όπως φαίνεται μέσα από
το κόκκινο «φίλτρο» του φυσικού κόσμου. Είναι το Φως
του Πατέρα, που περικλείει μέσα Του όλες τις συχνό-
τητες που εκδηλώθηκαν και εκείνες που δεν εκδηλώθη-
καν. Είναι το Φως της Ύπαρξης, της Ισορροπίας των επτά
βασικών τρόπων εκδήλωσης, ακριβώς όπως το λευκό
φως του Ήλιου, περνώντας μέσα από ένα πρίσμα, φανε-
ρώνει τα επτά βασικά χρώματα, από τα οποία αποτελεί-
ται. Το Ηλιακό λευκό φως περιέχει και αυτό συχνότητες,
που δεν μπορούμε να δούμε, όπως ο Πατέρας «περιέχει»
ιδιότητες, που δεν έχουν εκδηλωθεί.
Όταν τα εσωτερικά μας «μάτια» εξυψωθούν με κα-
θάρσεις πάνω από το φυσικό πεδίο, το Φως του 7ου Κέν-
τρου παρουσιάζεται Λευκό, άπειρα Λαμπερό, ώστε να
εμφανίζεται ή να περιγράφεται μερικές φορές σαν χρυσό
ή ασημένιο. Αυτά είναι τα τελευταία φίλτρα, που προστα-
τεύουν από την Ένταση του Λευκού Φωτός. Για να «ταξι-
δέψουμε» στην Περιοχή του Λευκού Φωτός, Του Πατέρα,
αφυπνίζονται εσωτερικά «όργανα» αντίληψης - γνώσης
δονήσεων – όχι πια χρωμάτων. Και αρχίζουμε να εξερευ-
νούμε τις περιοχές του υπεριώδους, των μικροκυμάτων,
των ακτίνων Χ κλπ.
Οι εμπειρίες από τις περιοχές αυτές δεν εκφράζονται
με λέξεις ή εικόνες, γιατί είναι ανεκδήλωτες δονήσεις, πα-
ρά μόνον αν κατέβουν και, περνώντας μέσα από τα επτά
Φίλτρα - Κέντρα, εκφραστούν συμβολικά. Συνήθως στις
σπάνιες αυτές εμπειρίες μένει στη μνήμη μια περίεργη,
τρομερά βαθιά γαλήνη και μία αίσθηση μηδένισης του
εαυτού σ’ όλα τα επίπεδα, που εκφράζεται. Είναι μία πρώ-
τη «γεύση» από τη «Διάχυση». Η συνείδηση βέβαια δεν
μπορεί να ταξιδέψει εκεί, εκτός αν είναι μία συνείδηση χω-
ρίς συγκεκριμένο «εαυτό», εκτός αν είναι η Μία Συνείδηση
του Ενοποιημένου Όντος, του Ανθρώπου - Λόγου.

219
Είναι η Ενότητα των επτά μορφών Αλήθειας, που εκ-

φράζεται διαδοχικά από το Φως των Κέντρων. Κάθε φορά
το Φως ανατέλλει «κάθετα» προς το προηγούμενο. Η κα-
θετότητα συμβολίζει τη σύγκρουση. Διαχωρίζει, διασπά,
αποδιοργανώνει την προηγούμενη ισορροπία, λόγω της
ατέλειας, της μερικότητας της δομής της.
Ο χώρος που διατίθεται στο κάθε Κέντρο είναι ένας
κυκλικός τομέας με επίκεντρη γωνία εξήντα μοιρών. Αυ-
τό εκφράζει τη μερικότητα της αλήθειας που μας δείχνει.
Ο κύκλος αποτελείται από 6 τέτοιους τομείς και η ολοκλη-
ρωμένη Αλήθεια από 6 μορφές, που συνθέτουν την 7η,
την Ανώτατη μορφή Αλήθειας, που μπορούμε να συλλά-
βουμε στο επίπεδο Συνειδητότητας που βρισκόμαστε. Αυ-
τή απεικονίζεται στο κέντρο του κύκλου, στο σημείο - Μο-
νάδα, που συμβολίζει την Αλήθεια - Ουσία. Έτσι το κέντρο
του κύκλου αποτελεί τον 7ο «τομέα», που ολοκληρώνει
τους άλλους έξι.
Έτσι, λοιπόν, καθώς κυλά ο κύκλος του χρόνου, η
Αλήθεια περνάει μέσα από τα 7 Κέντρα διαδοχικά, που
λειτουργούν σαν φίλτρα και αφήνουν σε καθέναν από
τους επτά τομείς να φανεί μια ποιότητα - έκφραση της
Αλήθειας.
Η Συνειδητότητα καλείται να πάρει θέση πάνω στη
συγκεκριμένη μορφή της Αλήθειας που αντιλαμβάνεται
και να «δράσει» στα εξωτερικά γεγονότα συντονισμένη
με αυτήν. Στο τέλος δηλαδή της κάθε φάσης έχει πάρει
όλες τις πληροφορίες, έχει «δει» όλες τις εμπειρίες της κά-
τω από το συγκεκριμένο Φως και καλείται να δράσει σύμ-
φωνα με αυτά. Το πόσο έχει συντονισθεί η Συνειδητότη-
τα στο Φως του αντίστοιχου Κέντρου, εξαρτάται από τη
δεκτικότητά της. Έτσι και το αποτέλεσμα της δοκιμασίας
εξαρτάται από τη δεκτικότητα.
Αν περάσει τη δοκιμασία και στα επτά στάδια με επιτυ-
χία, σημαίνει ότι συντονίσθηκε επαρκώς, ώστε να δράσει

220
κατάλληλα, και έτσι αποκαθίσταται η ισορροπία εξωτερικά

και εσωτερικά. Ο κύκλος κλείνει και το σημείο 7 γίνεται το
σημείο 0, της εκκίνησης του νέου κύκλου.
Σ’ αυτόν δίνεται η ευκαιρία να συμπληρωθούν οι ελ-
λείψεις, ώστε κάποια «στιγμή» στην ιστορία της συνείδη-
σης να κλείσει ένας κύκλος με πλήρη ταύτιση της οντότη-
τας με την Ολοκληρωτική Αλήθεια, να κλείσει ένας κύκλος
με ολοκληρωτική επιτυχία - αποδοχή - συντονισμό και
στα επτά επίπεδα - στάδια. Τότε δεν υπάρχει πλέον λόγος
να παραμένει η Συνειδητότητα στη λειτουργία κάτω από
τους Νόμους 3 και 7 (της ισορροπίας και του χρόνου –
των επτά τρόπων να δεις την αλήθεια), γιατί είναι η ίδια
η Ουσία - Αλήθεια δοκιμασμένη στα Επτά επίπεδα Φω-
τός. Είναι το Φως. Είναι ταυτισμένη με τους Νόμους... Δο-
νείται στην περιοχή του Απόλυτου II. Είναι ο Λόγος, η
Άπειρη Αρμονία.
Είναι το αποτέλεσμα του συντονισμού της θέλησης
της προσωπικότητας με τη Θεία Θέληση, την εκφραζό-
μενη από τους Νόμους.
3. Οι Νόμοι οδηγούν στο δρόμο της τελείωσης
Οι Νόμοι είναι επιφορτισμένοι με το να εκφράζουν την

Αλήθεια με δυο τρόπους: Ο πρώτος είναι να διοχετεύουν
το Φως των Ουρανών, των Ανώτερων Κέντρων, στη Συ-
νειδητότητα με σκοπό να την εναρμονίσουν με την Πλήρη
Αλήθεια, να την απομακρύνουν από την πόλωση, τη με-
ρικότητα της λειτουργίας της μέσα από τα Κατώτερα Κέν-
τρα. Όταν το Φως γίνεται αποδεκτό, το αποτέλεσμα είναι
Ισορροπία - Αρμονία - Ουδετερότητα.
Ο δεύτερος τρόπος τίθεται σε λειτουργία όταν το Φως
δεν γίνεται αποδεκτό και η Συνειδητότητα επιλέγει να μεί-
νει στη μερικότητα. Τότε οι Νόμοι ενεργοποιούν την αρ-
νητική τους πλευρά. Κλονίζουν με το ίδιο Φως της Αλή-

221
θειας την ισορροπία της Συνειδητότητας. Το αποτέλεσμα

είναι να μη βρίσκει ησυχία πουθενά. Οι επιλογές της δεν
φέρνουν Αρμονία. Ο Νόμος 3 απαιτεί ισορροπία μέσα της
και ο Νόμος 7 φέρνει αλλεπάλληλους κύκλους δοκιμα-
σιών. Η Συνειδητότητα νιώθει να μάχεται. Αγνοεί ότι μά-
χεται τους Νόμους, πάνω στους οποίους είναι δομημένη!
Η ίδια η Υπόστασή της απαιτεί ισορροπία. Αν δεν δεχθεί
τα συμπληρωματικά στοιχεία που της λείπουν, δεν θα
οδηγηθεί σε ουδετερότητα. Θα εξακολουθεί να υφίσταται
την πίεση του Νόμου 3 και τη λειτουργία του Νόμου 7.
Η πίεση του Νόμου 3 της ισορροπίας είναι το άγχος,
οι διάφορες αρρώστιες, σωματικές, νοητικές, ψυχικές. Δεν
υπάρχει κανένας Κακός Δαίμονας πίσω απ’ αυτά. Είναι
το «βάρος» του φορτίου που έχουμε επειδή αρνούμαστε
να πάρουμε το αντίστοιχο Φως, που θα δώσει τα συμπλη-
ρωματικά στοιχεία, για να οδηγηθούμε σε ισορροπία -
ουδετερότητα.
Τα χημικά στοιχεία, που έχουν ένα ορισμένο φορτίο
(τα ιόντα) βρίσκονται σε ασταθή κατάσταση «αναζητών-
τας» το στοιχείο ή τα στοιχεία που έχουν αντίστοιχο αν-
τίθετο φορτίο, για να ενωθούν και ν’ αποτελέσουν μιαν
ουδέτερη ένωση.
Λειτουργούμε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο. Η αντίδρασή
μας στο να λειτουργήσουμε αυθόρμητα με άπειρη δεκτικό-
τητα εκφράζει την αδράνειά μας. Οι αδρανειακές δυνάμεις
είναι οι δυνάμεις που τείνουν να διατηρήσουν την κατάστα-
ση όπως είναι. Είναι αντίθετες με τις αλλαγές. Είναι γενικό
φαινόμενο στον υλικό κόσμο και δείχνουν χαρακτηριστικά
τη φύση του.
Μόλις η συνείδηση συλλάβει τη λειτουργία των Θείων
Νόμων και το σκοπό της ύπαρξης σ’ αυτό το πεδίο, τάσσε-
ται στην υπηρεσία των Νόμων. Παραλληλίζει την προσω-
πική θέληση με την έκφραση της Θείας Θέλησης, όπως
την αντιλαμβάνεται από το φυσικό πεδίο που βρίσκεται.

222
Ενεργοποιεί με τη θέλησή της τους Θείους Νόμους και

θέτει τον εαυτό της, έλκοντας τις κατάλληλες καταστάσεις,
μπροστά σε δοκιμασίες σκληρές, τέτοιες που να της επι-
τρέψουν να βάλει μία τάξη στο χάος των ημιτελών κύκλων
της ανισορροπίας. Η αφυπνισμένη συνείδηση επιθυμεί να
πληρώσει γρήγορα ό,τι πρέπει να μάθει σ’ αυτό το πεδίο,
για να ακολουθήσει το ταξίδι της Επιστροφής στον Αμετά-
βλητο Κόσμο της Ουσίας, της Αλήθειας.
Η ορθή πρόθεση όμως και η τοποθέτηση που δείχνει
υπακοή στους Νόμους, θέτει σε λειτουργία το Νόμο της
Χάριτος. Ο Κύριος μέσα στην Άπειρη Αγάπη Του δεν θέ-
λει να δοκιμαστούμε παρά τόσο μόνο, ώστε να εδραιω-
θούμε, να σταθεροποιηθούμε στο νέο τρόπο που βλέπου-
με τον Κόσμο.
Ο Νόμος της Θείας Χάριτος λειτουργεί έξω από το
Νόμο του Χρόνου. Αναστέλλει τη λειτουργία των αλλε-
πάλληλων κύκλων. Δίνει ισορροπία - ουδετερότητα στη
συνείδηση σαν να είχε τελειώσει επιτυχημένα τους αλλε-
πάλληλους κύκλους του χρόνου. Δίνει την ευκαιρία στη
συνείδηση - οντότητα να προσφέρει Έργο προς τον Άν-
θρωπο. Η Θεία Χάρη εκφράζει για άλλη μια φορά τη Θεία
Αγάπη του Κυρίου, για τα δημιουργήματά Του. Αποδει-
κνύει ότι οι Νόμοι δεν λειτουργούν για να ικανοποιηθεί
κάποια Ανώτερη Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη είναι λει-
τουργία του Εκπαιδευτή - Άρνηση - Κάρμα. Ο Θεός
είναι Άπειρα Αγαθός. Οι Νόμοι έχουν σκοπό να εκπαι-
δεύσουν και να αναγάγουν την ανθρώπινη υπόσταση
σε ανώτερα πεδία. Γι’ αυτό η Άπειρη Αγάπη επιστρέφει
την οφειλή στους Νόμους, σαν Έργο προς όφελος του
Ανθρώπου.
Έτσι η αφυπνισμένη Συνειδητότητα προσφέρει Υπη-
ρεσία στον Άνθρωπο οδηγούμενη από τον Κύριο, άμεσα
ή έμμεσα, ανάλογα με την επαφή της με το Θείο. Αν σταμα-
τήσει να προσφέρει Έργο ανιδιοτελώς και συνειδητά για

223
την πρόοδο του ανθρώπου, τότε παραδίνεται πάλι στους

εκπαιδευτές Νόμους.
Ο άνθρωπος, που βρίσκεται υπό την Προστασία της
Χάριτος, πρέπει να προοδεύει διαρκώς. Δεν μπορεί να
μείνει στάσιμος. Του δίνονται οδηγίες σαφείς. Περνάει δο-
κιμασίες, που του δίνουν την ευκαιρία να ενεργήσει κατά
το Θείο Θέλημα. Εξασκείται στην έκφραση και ενσάρκωση
των Θείων Αρετών. Του δίνονται δυνάμεις και εξουσίες
επί των Φυσικών Νόμων, ανάλογες με τις δοκιμασίες
του. Σαν αποτέλεσμα της συνειδητής του προσπάθειας
να πλησιάσει το Θείο, του δίνονται καινούριες αισθήσεις
Απείρων δυνατοτήτων, με τον όρο να τις χρησιμοποιήσει
κατά τη Θεία Θέληση.
Η συνεχής προσπάθειά του έλκει Φως, ενοποιεί και
συντονίζει τα Κέντρα του, έτσι ώστε το Φως των Ανώτε-
ρων Κέντρων να φωτίζει και να καθοδηγεί την υπόσταση.
Στο βαθμό συντονισμού του με τα Ανώτερα Κέντρα του
ο άνθρωπος εκδηλώνει όλες τις Θείες ιδιότητες: Άπειρη
Αγάπη, που προσφέρεται στον συνάνθρωπό του, Άπειρη
Γνώση και Άπειρη Δύναμη, τις οποίες ενεργοποιεί η Αγά-
πη. Η Γνώση και η Δύναμη είναι επίτευγμα της Αγάπης,
για να γίνει τέλεια η προσφορά της.
Η Θεία Χάρις είναι μια εκδήλωση - ιδιότητα της Θεό-
τητας. Είναι μια δόνηση - συχνότητα του Θείου. Γι’ αυ-
τό είναι πάνω από τους Νόμους. Δεν είναι όμως μακριά
από τον άνθρωπο. Οι οντότητες, που δονούνται σ’ αυτή
τη συχνότητα, έχουν Εξουσία να την διαχειρίζονται.
Είναι τα «μόρια Χάριτος» στον Κόσμο μας. Είναι οι επί της
γης οδηγοί. Είναι ειδικά ευαίσθητοι, ώστε να έλκονται, να
αντιλαμβάνονται τις αφυπνισμένες συνειδήσεις, που άρ-
χισαν να συντονίζουν τη θέλησή τους με τη Θεία Θέληση.
Μπορούν να εκχέουν Χάρη σε όλα τα Πεδία, συντονισμέ-
νοι με το Θείο Θέλημα.
Βρίσκονται εκτός λειτουργίας του Κάρμα του Αρνητι-

224
κού Εκπαιδευτή και πάνω από Αυτόν. Ελευθερώνουν τη

Συνειδητότητα, που κρίθηκε άξια να λάβει Χάρη, από την
εξουσία του Αρνητικού Εκπαιδευτή, της αρνητικής δηλα-
δή λειτουργίας των Νόμων. Αναλαμβάνουν να την διδά-
ξουν με ηπιότερο τρόπο, και αυτό διαρκεί όσο η θέληση
της οντότητας εξακολουθεί να είναι παράλληλη με τη Θεία
Θέληση. Αν εκπέσει και ακολουθήσει ελεύθερες επιλογές,
λειτουργεί ο Νόμος του Κάρμα αυτόματα, μέσω του Διδα-
σκάλου. Η συνείδηση συνετίζεται, ή παραδίνεται στους
Νόμους για εκπαίδευση στο συγκεκριμένο θέμα, μέχρι να
φτάσει να έλξει πάλι Θεία Χάρη.
Η εξέλιξη - εκπαίδευση κάτω από τη Θεία Χάρη είναι
ταχύρρυθμη. Ο δρόμος του αφυπνισμένου ανθρώπου
είναι πιο δύσκολος από την άποψη της συνεχούς προσπά-
θειας. Είναι όμως συνειδητός. Ξέρει τι κάνει και γιατί. Έχει
σκοπό: την τελείωση του Ανθρώπου. Όχι τη δική του, αλ-
λά του «Είδους». Δεν νοείται ατομική τελείωση.
Κάθε οντότητα, που τελειώνει τον κύκλο των ενσαρ-
κώσεων στον δημιουργημένο κόσμο, προσφέρει στον
Άνθρωπο την τελευταία ενσάρκωσή της, εκτελώντας
το Έργο με το οποίο το πνεύμα της ήταν επιφορτισμέ-
νο να εκτελέσει, και κατά την αποχώρησή της γίνεται δώ-
ρο - θυσία στον Άνθρωπο - Αδελφό, στο υπόλοιπο μέ-
ρος της Καθολικής Ανθρώπινης Συνείδησης, στην οποία
συμμετείχε από την αρχή σχεδόν της συνειδητής πορείας
της. Είναι το Θείο Σχέδιο για κάθε άνθρωπο, που φθάνει
να γίνει Λόγος. Ας θυμηθούμε πάλι τα λόγια του Κυρίου
Χριστού - Λόγου, από το Σκήνωμα Ιησούς: «Εγώ είμαι ο
δρόμος».
Η Ζωή του Κυρίου είναι ο συμβολικός δρόμος κάθε
ανθρώπου που Χριστοποιείται. Το Θείο Σχέδιο είναι ο άν-
θρωπος να γίνει Λόγος και ως Λόγος να επιστρέψει
στον Πατέρα, «ώστε να είναι Πρωτότοκος εν μέσω πολ-
λών αδελφών» (Προς Ρωμ. Η΄, 29).

225
Αυτή είναι η στενή και τεθλιμμένη οδός. Η οδός των

ελαχίστων, ο προορισμός όλων. Δεν υπάρχει άλλος δρό-
μος. Ο «δρόμος» των επιλογών με σκοπό την ικανοποίη-
ση των Κατώτερων Κέντρων δημιουργεί ένα χαώδες σύ-
νολο από κύκλους. Δεν φέρνει ισορροπία και αρμονία,
γιατί έλκει την αρνητική λειτουργία του Νόμου 3, με αποτέ-
λεσμα να βιώνουμε σταδιακά τον πόνο, κυκλωμένοι από
ψευδαισθήσεις ανίκανες να μας ανακουφίσουν.
ΟΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΠΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ 7 ΚΕΝΤΡΩΝ

ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
4. Οι επτά αρνήσεις
Η Ανατολή του 1ου Φωτός από το πρώτο Κέντρο φέρ-

νει τη Συνειδητότητα στο σημείο (1) (Σχήμα 9). Τα στοιχεία
της συνολικής ιστορικής Συνειδητότητας συντονίζονται, πα-
ρουσιάζουν την εμπειρία, που είναι παράλληλη με αυτό το
Φως. Είναι η δόνηση της μαγείας των αισθητικών απολαύ-
σεων. Το ον ωθείται σε δράση και όσο διαρκεί ο τομέας
(Ι), τα πράγματα ρέουν εφοδιάζοντάς το με ποιότητες της
επιλογής του, από τις οποίες αντιλαμβάνεται αποκλειστι-
κά και μόνο ό,τι είναι παράλληλο με το 1ο Φως.
Καθώς όλα αυτά καταχωρούνται με το ιδιαίτερο μα-
γνητικό δυναμικό τους, σχηματίζουν μια επιφανειακή
στοιχειώδη Συνειδητότητα, με τα στοιχεία δομής της προσα-
νατολισμένα όλα προς το 1ο Φως. Αυτό είναι ένα «οικοδό-
μημα» μαγνητικό. Είναι μία τοποθέτηση.
Η Ανατολή του 2ου Φωτός στο σημείο 2 (Σχήμα 9) έλ-
κει από τη συνολική συνείδηση (Σχήμα 2 και 3) τα στοιχεία
που ανταποκρίνονται στην ποιότητα - συχνότητά του. Το
Φως του 2ου Κέντρου κάνει φανερή την ταυτόχρονη πα-
ρουσία του Καλού και του Κακού, της ευχαρίστησης και

226
του πόνου, του όμορφου και του άσχημου. Τα εμφανί-

ζει καθώς πηγάζουν από την ίδια Πηγή, το ίδιο γεγονός,
πρόσωπο ή λειτουργία.
Η ίδια η Συνειδητότητα κατακλύζεται από τις δυο μορ-
φές - ποιότητες των στοιχείων της, καθώς αλλάζουν για
να συντονισθούν με το 2ο Φως. Καταστρέφεται το μαγνη-
τικό «οικοδόμημα» του Πρώτου Τομέα. Τα στοιχεία τώρα
δείχνουν την αντίθετη πλευρά τους. Η γοητεία και η μα-
γεία γίνεται ανία και εξάντληση. Η εξαιρετική ομορφιά, κοι-
νοτυπία. Η ηδονή, πόνος, θλίψη. Η δραστηριότητα δίνει
τη θέση της στην κατάπτωση. Αυτές οι μορφές είναι αληθι-
νές όσο και οι προηγούμενες, και βέβαια είναι οι συμπλη-
ρωματικές τους. Είναι ό,τι χρειάζεται για να μάθουμε, ότι
εμπειρία σημαίνει Καλό και Κακό και δεν υπάρχει τρόπος
διαχωρισμού.
Αν δεν δεχθούμε το μάθημα, δημιουργούμε μία χαώδη
κατάσταση αλλεπάλληλων δοκιμασιών, που καταλήγουν
σε καταστροφές. Βιώνουμε έντονα εκείνο που έχουμε επι-
λέξει σαν αλήθεια: τον διαχωρισμό. Κάθε καταστροφή
φέρνει πιο έντονο βίωμα μοναξιάς και απομόνωσης. Πα-
ραμορφώνει τα πάντα μέσα στο ψέμα.
Η οντότητα φαντάζεται ότι οι άνθρωποι είναι ψεύτες,
ότι η τύχη την κατατρέχει, ότι έχει τη δύναμη να φτιάξει και
αξίζει να ζήσει την Αιώνια ευτυχία, που την εννοεί απόλαυ-
ση. Συνήθως εξακολουθεί την ίδια πορεία για πολύ. Συ-
νεχώς μειώνει τις ικανότητες αντίληψης, μειώνει τις πηγές
από όπου παίρνει πληροφορίες και κινείται όσο πιο επι-
φανειακά γίνεται για να μην πονάει. Καταλήγει να νεκρώ-
σει τις λειτουργίες της, να κλειστεί σε αδιαπέραστα αλλε-
πάλληλα καλύμματα, που θα την προστατέψουν.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η υποβάθμιση του όν-
τος, μία πορεία πτώσης σε όλο και πιο βαθιά άγνοια, σε
όλο και μεγαλύτερο διαχωρισμό και απομάκρυνση από
την Ουσία του και από τα ομοειδή όντα. Η άρνηση της

227
Αλήθειας οδηγεί σε νέκρωση λειτουργιών νοητικών, μέχρι

πλήρους έλλειψης λογικής, αποτέλεσμα οπισθοχώρησης
αιώνων.
Τίποτα βέβαια δεν αναστέλλει τη λειτουργία του Νό-
μου 7, που είναι καταχωρημένος μέσα μας και έτσι εκδη-
λώνεται ανάλογα πάντα με την ποσότητα της άρνησης,
που επιλέγουμε. Δίνει όλο και πιο σκληρά μαθήματα, ανά-
λογα με την «αναισθησία», που εκδηλώνει το ον μέσα από
τα «καλύμματά του».
Κατά τη λειτουργία του Νόμου, όταν τοποθετηθούμε
αρνητικά απέναντι στα στοιχεία Αλήθειας, που φανερώνει
ένα από τα Κέντρα, τότε έλκουμε και αντιλαμβανόμαστε
μόνο την αρνητική εκπαιδευτική μορφή του Φωτός των
άλλων Κέντρων. Γίνονται οι Ερινύες μας!
Αν η άρνηση εκφρασθεί από την οντότητα στο σημείο
2, που ανατέλλει το 2ο Φως, θα ανατείλουν όλα τα επό-
μενα Κέντρα αρνητικά. Το δεύτερο Κέντρο θα την πληρο-
φορήσει για τις αρνητικές πλευρές - μορφές των πραγμά-
των που δεν θέλει να δεχθεί, για να μη χάσει τη μαγεία
των αισθητικών απολαύσεων.
Το 3ο Κέντρο θα της δείξει την απόστασή της από την
ισορροπία και θα την καταδιώκει η λειτουργία του Νόμου
3, που θα απαιτεί πληρωμή με σκοπό την ουδετερότητα.
Η άρνηση της οντότητας την φορτίζει μαγνητικά και έλκει
ίσης εντάσεως πίεση του Νόμου 3.
Η έλλειψη της εμπειρίας του Καλού και του Κακού,
που αρνήθηκε στον 2ο τομέα, δεν της επιτρέπει να κατα-
νοήσει το Νόμο της ισορροπίας. Βλέπει το Καλό διαχωρι-
σμένο από το Κακό. Επιλέγει ελεύθερα, υποκειμενικά, με
άγνοια των Νόμων, και αυτό δεν φέρνει ποτέ ισορροπία.
Αρνείται να δεσμεύσει την επιλογή της και εξακολουθεί
να καταδιώκεται από μία Ερινύα ακόμη, που απαιτεί την
ισορρόπηση των λάθος επιλογών.
Το 4ο Κέντρο θα την γεμίσει με ανάγκη να της εκδηλώ-

228
σουν αγάπη, τρυφερότητα, αφοσίωση, θυσία. Όσο πιο

μεγάλη είναι η ανάγκη αυτή μέσα σε μία οντότητα, τόσο
μεγαλύτερη είναι η άρνηση που εκδηλώνει στο να δώσει
χωρίς υπολογισμούς και στόχους. Της δίνεται κάποτε η
ευκαιρία να βρει όλη αυτή την ανιδιοτελή αγάπη, αλλά αυ-
τό είναι και μία νέα δοκιμασία, είναι μία ευκαιρία για μετα-
στροφή δοσμένη από τη Θεία Χάρη. Σπάνια μια αρνητική
οντότητα χρησιμοποιεί σωστά μια τέτοια ευκαιρία. Γιατί
να αλλάξει αφού ο εγωισμός την πληροφορεί ότι υποφέ-
ρει άδικα από τους αγνώμονες ανθρώπους, που ενώ τους
προσφέρει τα πάντα (συνήθως ό,τι δεν χρειάζεται και με
απαίτηση αιώνιας ευγνωμοσύνης), δεν της δίνουν ό,τι αξί-
ζει; Ο εγωισμός την κλείνει στον φαύλο κύκλο.
Το 5ο Κέντρο ανατέλλει πληροφορώντας την οντότη-
τα ότι η θέλησή της είναι ανίσχυρη ν’ αλλάξει το παρα-
μικρό. Την πληροφορεί για την ύπαρξη της Υπερούσιας
Θέλησης, που καταστρέφει, που αναστέλλει τα αποτελέ-
σματα των προσπαθειών της. Ταυτόχρονα της υπενθυμί-
ζει το βάρος της αντίδρασης, που έχει συσσωρεύσει, της
θυμίζει την ανάγκη για εξαγνισμό. Θα πρέπει όμως ν’ αρ-
νηθεί τον εγωισμό της, το βαρύτερο κάλυμμα του πνεύμα-
τος. Πώς θα συγχωρεθεί, αν δεν ομολογήσει, αν δεν ανα-
γνωρίσει τη λάθος θέση της; Πώς να πάρει τη Χάρη του
Ιωάννη και το βάπτισμα, αφού αρνήθηκε την εκπλήρωση
της ισορροπίας (του Νόμου 3 - Κάρμα), που εδρεύει στο
3ο Κέντρο, το συμπληρωματικό του 5ου;
Η Ανατολή του 6ου Κέντρου στην αρνητικά τοποθετη-
μένη Συνειδητότητα φέρνει το ξεθεμελίωμα των πάντων.
Ο Δημιουργός έχει Εξουσία να καταλύει! Η καταστροφή
είναι συνολική! Χάνονται τα στηρίγματα κάθε τοποθέτη-
σης. Εκείνος που εκφράζει την Αρμονία και τη Σύνθεση,
γίνεται τώρα η Κατάλυση.
Αφήνει την οντότητα συντετριμμένη, ισοπεδωμένη.
Αποκτά χαλάρωση λόγω εξάντλησης της δύναμης για άρ-

229
νηση! Έχει ξοδέψει πια τη Θεία Ενέργεια των Κέντρων και

βιώνει τον συνολικό έλεγχο για την ποιότητα των τοπο-
θετήσεών της. Έτσι από τη θέση αυτή της φαινομενικής -
προσωρινής ουδετερότητας αρχίζουν νέοι κύκλοι, μικροί
και μεγάλοι, που συνοδεύονται από μικρές και μεγάλες
δοκιμασίες και προόδους - ανόδους ή καταστροφές - κα-
θόδους. Η σύνθεση της Πορείας αυτής διέπεται από το
Νόμο του 7 και του 3 με αντίστοιχους τρόπους.
Οι Νόμοι 3 και 7 ρυθμίζουν τα πάντα στο δημιουργη-
μένο Σύμπαν, διέπουν τα πάντα, εκτός από τους φορείς
της Θείας Χάριτος. Όλα τα φαινόμενα στο Σύμπαν ρυθμί-
ζονται απ’ αυτούς. Είναι οι ίδιοι που ρυθμίζουν την κίνη-
ση των ηλεκτρονίων, τις κινήσεις των πλανητών και τις
σχέσεις των ανθρώπων. Είναι αυτοί που διέπουν τη δημι-
ουργία των υποατομικών σωματιδίων, τις εκρήξεις στους
Γαλαξίες και τις αλλαγές στη διάθεση των ανθρώπων. Οι
πανίσχυροι Φύλακες της Αρμονίας, ο μυστικός χορός του
Φωτός της Δημιουργίας, ο οδηγός ήχος της Σιωπής, ο
Σκελετός της Εκδήλωσης, η Αρχιτεκτονική του Ναού, ο
Προαιώνιος Λόγος στις δύο λειτουργίες της Δημιουργίας.
Ο συντονισμένος, ο Πιστός κι Αληθινός γνωρίζει την
ώρα της δράσης, τον τόπο, την ποιότητα της επέμβασης,
την έντασή της και το αποτέλεσμα: την Ισορροπία. Είναι
το μόνο αποτέλεσμα - στόχος της Θείας Θέλησης. Η ου-
δετερότητα της Απόλυτης Ισορροπίας. Είναι το τέλος του
κύκλου, το 7, η πυροδότηση προς την Άπειρη Φλόγα, την
Πανταχού Παρουσία. Η γέννηση του «πολίτη» του Άχω-
ρου και Άχρονου, της περιοχής που όλα είναι ενωμένα και
ταυτόσημα. Μια ακόμα αναπνοή, και χάνεται στην Άπει-
ρη Ύπαρξη - Ανυπαρξία, στην «περιοχή» που η ύλη και η
αντιύλη είναι συμπυκνωμένες στο Ον - μη Ον, που υπάρ-
χει - δεν υπάρχει ταυτόχρονα.

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Οι επτά θέσεις - εκφράσεις της Αλήθειας

και ο συντονισμός των Κέντρων
Ο ι μυστικές συχνότητες στις οποίες δονούνται τα Επτά

μας Κέντρα, είναι καταχωρημένες στις αιτήσεις της Κυρια-
κής Προσευχής, και η λειτουργία τους και ο συντονισμός
τους στη δομή της. Είναι η προσευχή συντονισμού των
Κέντρων. Σε κάθε τμήμα της αντιστοιχεί η λειτουργία ενός
Κέντρου, η δόνηση μιας μουσικής νότας και στα Ανώτερα
Κέντρα ένα Πρόσωπο.
Σε κάθε Κέντρο αντιστοιχεί μία από τις επτά θέσεις -
μορφές της Αλήθειας - Ουσίας από την οποία προερχόμα-
στε, μία από τις επτά θεμελιώδεις δονήσεις πάνω στις
οποίες έχουμε δομηθεί.
Εξετάζουμε την Προσευχή τμηματικά, αναλύοντας τις
ποιότητες των δονήσεων και τις λειτουργίες, για να συν-
θέσουμε κατόπιν το σύνολο, αποδίδοντας το σκελετό της
λειτουργίας του συντονισμού, όπως δόθηκε από τον Κύ-
ριο στην επί του Όρους ομιλία (Ματθ. ΣΤ΄, 9-13).

231
1. «Πάτερ ημών «ο εν τοις Ουρανοίς»,

αγιασθήτω το Όνομά Σου»
Είναι η ευχή - δόνηση ενεργοποίησης του 7ου Κέντρου.

Απευθύνεται στο Πρόσωπο του Πατέρα.
Αντιστοιχεί στη δόνηση του μουσικού φθόγγου ντο,
που είναι ο πρώτος και ο τελευταίος μουσικός φθόγγος -
δόνηση σε κάθε μουσική κλίμακα. Ο Πατέρας είναι η πρώ-
τη και η τελευταία δόνηση - συχνότητα στη δομή κάθε
όντος που έχει εκδηλωθεί. Η πρώτη, η Πηγή όλων των δο-
νήσεων στο καθοδικό δημιουργικό ρεύμα, και η τελευταία,
η δόνηση της Ενότητας των πάντων στο ανοδικό ρεύμα
της επιστροφής στην Πηγή.
Στην Προσευχή, η πρώτη ευχή δόνηση απευθύνεται
στον Πατέρα, μέσω της ενεργοποίησης του 7ου Κέντρου,
του Κέντρου της ολοκληρωμένης Ενιαίας Αλήθειας - Ου-
σίας, της Άπειρης Μονάδας, που παράγει την απειρία των
όντων του Πατέρα. Αυτή η ποιότητα Αλήθειας καλείται με
την ευχή - Επίκληση του Πατέρα «Του εν τοις Ουρανοίς»,
να φωτίσει τα επόμενα Κέντρα. Επικαλούμαστε το Όνομα
του Πατέρα, «Πάτερ ημών», ο οποίος εδρεύει - εκδηλώνε-
ται στα Ανώτερα Κέντρα, «εν τοις Ουρανοίς», και ζητάμε
από τον ίδιο να δώσει δονήσεις Αγιότητας, δονήσεις Θείας
Ενέργειας στις λέξεις «Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς»
που προφέραμε. Ζητάμε δηλαδή τη μετουσίωση του προ-
φορικού λόγου σε δονήσεις Θείας Ενέργειας.
Έτσι ο προφορικός λόγος που θα δονείται στη συνέ-
χεια της προσευχής, θα πάλλεται στην ποιότητα και έν-
ταση του Υιού - Λόγου, της Εκδηλωμένης Αρμονίας. Η Πη-
γή λοιπόν της ενέργειας του συντονισμού των Κέντρων
είναι Ο Πατέρας. Η ποιότητα των δονήσεων συντονισμού
είναι οι δονήσεις του Λόγου - Χριστού, οι δονήσεις του Δη-
μιουργού, του μόνου αρμόδιου να «ενεργήσει» επί των όν-
των, εφόσον όλα δημιουργήθηκαν δι’ Αυτού, διά των δονή-

232
σεων του Λόγου, όπως φαίνεται στη φράση «και είπεν ο

Θεός...», που επαναλαμβάνεται στη διαδικασία της Δημι-
ουργίας (Γένεση Α΄). Δεν πρόκειται βέβαια περί του προ-
φορικού λόγου, γιατί Ο Θεός δεν εκφράζεται μέσω του
προφορικού λόγου, αλλά εκδηλώνεται μέσω του Λόγου
- Υιού, του μόνου Λόγου που εκπόρευσε και μέσω του
οποίου δημιούργησε, του Ομοούσιου με Τον Πατέρα, «δι’
ού τα πάντα εγένοντο».
2. «Ελθέτω η Βασιλεία Σου»
Είναι η ευχή - δόνηση ενεργοποίησης του 6ου Κέν-

τρου. Απευθύνεται στο Πρόσωπο Του Υιού - Λόγου. Αντι-
στοιχεί στον μουσικό φθόγγο Σι. Το ημιτόνιο ντο - σι αντι-
στοιχεί - συμβολίζει την εκπόρευση του Υιού - Λόγου από
τον Πατέρα σε Ομοουσιότητα με Αυτόν.
Το 6ο Κέντρο, συντονισμένο με το 7ο, δονείται στις
ιδιαίτερες ποιότητες - συχνότητές του, λειτουργώντας σε
άμεση εξάρτηση από το 7ο.
Το 6ο Κέντρο δονείται στη συχνότητα - ποιότητα της
Αλήθειας - Ουσίας, που φέρνει τα πάντα σε εκδήλωση,
σύμφωνα με τους Νόμους της Αρμονίας. Το Φως του απο-
καλύπτει την Αρμονία του Λόγου και την ωθεί σε εκδή-
λωση με όλους τους τρόπους. Έτσι ο Λόγος πλαισιώνει με
τις δονήσεις του και μπορεί να εκδηλώνεται σαν προφορι-
κός λόγος, σαν λόγος - αιτία εκδήλωσης κάποιου όντος ή
φαινομένου, σαν γεωμετρικός, εκφράζοντας την αρμονία
της δομής, και σαν λόγος - λογική, «ορθός λόγος».
Ο Λόγος είναι η πρώτη Αρμονική δόνηση, η θεμε-
λιώδης δόνηση, στην οποία δονείται η Πηγή και από την
οποία προέρχονται όλα τα όντα, οι παράγωγες δονήσεις.
Το 6ο Κέντρο δονείται στη θεμελιώδη Αρμονική δόνηση
και τροφοδοτεί με ενέργεια τα υπόλοιπα 5 Κέντρα, τις πα-
ράγωγες δονήσεις, που προήλθαν απ’ αυτό.

233
Είναι γνωστοί σε μας οι βιορυθμοί, η περιοδικότητα

δηλαδή που διέπει τις λειτουργίες των όντων. Από τη Φυ-
σική επίσης είναι γνωστή η ανάλυση κατά Fourier: «Κάθε
περιοδική ταλάντωση είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι απο-
τελείται από άθροισμα αρμονικών προσθετέων (αρμο-
νικών ταλαντώσεων), των οποίων οι συχνότητες είναι
ακέραια πολλαπλάσια της θεμελιώδους συχνότητας (της
θεμελιώδους αρμονικής ταλάντωσης)».
Κάθε περιοδική ταλάντωση, δηλαδή, που περιγράφει
λειτουργία του όντος, μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι άθροι-
σμα αρμονικών ταλαντώσεων, που οι συχνότητές τους
είναι ακέραια πολλαπλάσια της θεμελιώδους συχνότη-
τας, άθροισμα δηλαδή των αρμονικών ταλαντώσεων στις
οποίες δονούνται τα Κέντρα μας, και των οποίων οι συ-
χνότητες παράγονται από τη θεμελιώδη συχνότητα του
6ου Κέντρου, σαν απλά πολλαπλάσιά της...
Στο Σχήμα 11 βλέπουμε ένα παράδειγμα περιοδικής τα-
λάντωσης και τις δυο αρμονικές ταλαντώσεις, των οποίων
μπορεί να θεωρηθεί άθροισμα. Η πρώτη, η θεμελιώδης,
έχει συχνότητα ν. Από αυτήν παράγεται η δεύτερη, που
η συχνότητά της είναι 2ν, διπλάσια δηλαδή της θεμελιώ-
δους.
Στη μελέτη των γραμμικών ταλαντώσεων ονομάζουμε
απομάκρυνση Χ, την απόσταση κάθε σημείου της καμπύ-
λης, που περιγράφει την ταλάντωση, από τη γραμμή 0, τον
άξονα συμμετρίας της. Η καμπύλη 3, που περιγράφει την
περιοδική ταλάντωση, είναι άθροισμα των δύο προηγού-
μενων, της 1 και της 2, γιατί κάθε χρονική στιγμή η απομά-
κρυνση της x είναι ίση με το άθροισμα των απομακρύν-
σεων των δύο άλλων ταλαντώσεων. Είναι δηλαδή: x = x1+
x2 στη χρονική στιγμή (α), και x = 0 στη χρονική στιγμή
(β), γιατί και οι δυο αρμονικές ταλαντώσεις έχουν απομά-
κρυνση 0. Έτσι για κάθε χρονική στιγμή βρίσκουμε τα ση-
μεία της καμπύλης (3).

234
(α) (β) (γ)
x1 1. Αρµονική
(0)
συχνότητας
(θεµελιώδης)
x2 2. Αρµονική
(0) συχνότητας 2ν
(παράγωγη)
(0)
x 3. Περιοδική
ταλάντωση
- σύνθεση
Σχήμα 11
Όσο πιο πολλοί είναι οι προσθετέοι, δηλαδή οι αρμο-

νικές ταλαντώσεις, τόσο πιο πολύπλοκη είναι η μορφή
της περιοδικής συνάρτησης. Τα ασυντόνιστα Κέντρα μας
δονούνται παράγοντας ταλαντώσεις πολύπλοκης μορφής.
Πολύ περισσότερο πολύπλοκη και σύνθετη είναι η μορφή
της περιοδικής ταλάντωσης που προκύπτει σαν άθροισμά
τους. Έτσι δικαιολογείται η πολύπλοκη περιοδική εκδήλω-
ση κάθε όντος, που επιστρέφει στις ίδιες τάσεις περιοδικά
- κατά διαστήματα.
Όταν τα Κέντρα θα συντονισθούν με τη θεμελιώδη
αρμονική δόνηση του 6ου Κέντρου, δεν θα υπάρχει πια
η πολύπλοκη σύνθεση - μορφή της περιοδικής ταλάντω-
σης. Δεν θα υπάρχει πια ταλάντωση, αλλά θα δονούνται
συντονισμένα στην ίδια συχνότητα, μέσα στην Απειρότη-
τα (Σχήμα 12, σελ. 239).
Στο 6ο Κέντρο, λοιπόν, που δονείται στη θεμελιώδη
συχνότητα, απευθυνόμαστε με τη δεύτερη ευχή - δόνηση
και ζητάμε να έλθει εντός μας η Βασιλεία του Πατέρα. Ζη-

235
τάμε να πληρωθούμε με τον Βασιλέα, τον Λόγο - Χριστό,

τον μόνο Τέλειο, τον Ομοούσιο με Τον Πατέρα. Η Βασιλεία
είναι η πλήρωσή μας με Λόγο - Χριστό, η ταύτισή μας μα-
ζί Του, η ροή των δονήσεων του 6ου Κέντρου σ’ όλο το
«είναι» μας, η τροφοδότηση της ύπαρξής μας από τη Θεία
Του Ενέργεια, η πλήρης αποκατάσταση της Τελειότητας
του Χριστού στον εκπεσόντα Άνθρωπο. Είναι η ευχή για
τη Χριστοποίηση του Ανθρώπου. Αυτή είναι η Βασιλεία
Του Πατέρα μέσα μας.
3. «Γενηθήτω το Θέλημά Σου»
Είναι η ευχή - δόνηση ενεργοποίησης του 5ου Κέν-

τρου. Αντιστοιχεί στο Πρόσωπο του Ιωάννη του Βα-
πτιστή, που εκφράζει τη δόνηση της Οντότητας που είναι
συντονισμένη με το Θείο Θέλημα και υπηρετεί τον Κύ-
ριο κάθε στιγμή με κάθε πράξη της. Είναι η Συνειδητότη-
τα που έλκει Φως από τα ανώτερα Κέντρα για να το μετα-
δώσει στα κατώτερα. Είναι ο Ιωάννης που έχουμε όλοι
μέσα μας. Είναι η «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Έρημος
είναι η κατάσταση - επίπεδο Συνειδητότητας κάθε οντότη-
τας με αποσυντονισμένα Κέντρα.
Το 5ο Κέντρο είναι ο «Κήρυκας» των ανώτερων Κέν-
τρων, που καλεί τα κατώτερα να δεχθούν το Φως και ν’
αρχίσουν Πορεία Συντονισμού και Ανέλιξης.
Έχει τις ίδιες εκδηλώσεις με τον εξωτερικό Ιωάννη
που αναγγέλλει την επερχόμενη Παρουσία του Λόγου, κα-
λεί σε μετάνοια και εξαγνίζει βαπτίζοντας.
Είναι Αυτός που βαπτίζει τον Άνθρωπο - Χριστό
πριν αρχίσει το Έργο Του. Είναι Αυτός που εξαγνίζει τη
Συνείδηση, που φθάνει με πίστη σ’ Αυτόν, για να μπορεί
να συμμετέχει, να συντονίζεται με το Φως των Ανώτερων
Κέντρων, ξεκινώντας την ανοδική πορεία της επιστροφής.
Είναι ο Αέναος Λειτουργός της Θείας Χάριτος, που

236
επιτρέπει στην ατέλεια να συμμετέχει στην Τελειότητα –

στο Θείο.
Η Χάρη μέσα από τον Ιωάννη εκχέεται σε όλα τα επί-
πεδα Συνειδητότητας χωρίς περιορισμούς. Μπορεί να επι-
λέξει όντα που η Συνειδητότητά τους βρίσκεται σε επίπεδο
πιο σκοτεινό από του μέσου εξωτερικού ανθρώπου. Η Χά-
ρη δεν ελέγχεται. Έλκεται από σωστές επιλογές, αλλά δεν
δεσμεύεται. Είναι Αυτόνομη και διαχέεται με διάκριση,
πάντα από μια Συνειδητότητα του επιπέδου του Ιωάννη.
Αντιστοιχεί στον μουσικό φθόγγο λα. Το Φως του Κέν-
τρου αυτού δείχνει την Αλήθεια όπως την βλέπει η εξα-
γνισμένη θέληση, η υπάκουη στους Νόμους, που ετοιμά-
ζεται να προχωρήσει στο Φως του Λόγου. Δείχνει την
Αλήθεια όπως την δείχνει ο «Βαπτιστής» στον Άνθρωπο,
προκειμένου να τον οδηγήσει στην Εκδήλωση της Χρι-
στότητας.
Με την τρίτη ευχή - δόνηση απευθυνόμαστε στο τρίτο
από τα Ανώτερα Κέντρα, στη Συνειδητότητα του Ιωάννη,
που ενεργοποιείται μέσα μας, καθώς δονούμαστε ταυτι-
σμένοι με το Θείο Θέλημα.
Η Συνειδητότητά μας συντονίζεται με τη Συνειδητότητα
του ύψους του Ιωάννη μέσα μας, και έτσι έλκει Χάρη, πα-
ραλληλίζεται σταδιακά με το Θείο Θέλημα και τελικά «βα-
πτίζεται» εξαγνιζόμενη από τις προηγούμενες ατελείς εκ-
δηλώσεις της, αρχίζοντας το Έργο του Λόγου - Χριστού
που έχει παραλάβει να ενηλικιώσει μέσα της.
Η πορεία του συντονισμού με το Θείο Θέλημα είναι
μια πορεία συνεχών δοκιμασιών, έτσι ώστε ν’ απορρί-
πτονται στοιχεία διανοιακής προελεύσεως, που μας κα-
τευθύνουν στην εξυπηρέτηση υλικών συμφερόντων. Κάθε
δοκιμασία αποκαλύπτει την Αλήθεια γύρω απ’ αυτές τις
τοποθετήσεις.
Το Φως του 5ου Κέντρου κλονίζει ό,τι έχει οικοδομη-
θεί ξεκινώντας από θέληση μη συντονισμένη με τη Θεία

237
Θέληση. Στο Φως του, το φάντασμα της προσωπικής θέ-

λησης δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Είναι νεκρό.
Δεν οδηγεί πουθενά. Η θέληση της προσωπικότητας είναι
φοβερά δεσμευμένη από επιθυμίες, πάθη, αρέσκειες και
απαρέσκειες, τόσο που μόνο ελεύθερη δεν μπορεί να λέ-
γεται.
Μόλις μια οντότητα απαλλαγεί από επιθυμίες και πά-
θη και δει την ενότητά της με όλα τα δημιουργημένα όντα,
τότε η θέλησή της ελευθερώνεται και στο εξής επιλέγει κα-
ταστάσεις που συντελούν στη γενική άνοδο, καθώς πα-
ραλληλίζεται σταδιακά με το Θείο Θέλημα.
Περνά δοκιμασίες που την τοποθετούν σωστότερα
σε όλα τα θέματα, και κάθε φορά έλκει περισσότερη Χά-
ρη, που την εκχέει στο περιβάλλον της, στους μαθητές,
που έλκονται από το Φως της. Δεν νοείται ατομική πορεία
ανόδου. Μόνο ανεβάζοντας άλλους θα επιστρέψουμε.
Ακριβώς όπως η πτώση του Ανθρώπου ήταν το αποτέλε-
σμα του διαχωρισμού του σε οντότητες με ατομικό «εγώ»
- συνείδηση - ταυτότητα, έτσι η άνοδός του είναι το αποτέ-
λεσμα της εκ νέου ενοποίησής του με τους αδελφούς του,
σε μία οντότητα, τον Άνθρωπο, «τον άνω-θρώσκοντα».
Η πορεία της ανόδου στο επίπεδο του Ιωάννη δεν
είναι δυνατόν να ματαιωθεί. Όταν ενεργοποιηθεί ο Ιω-
άννης εσωτερικά, καθοδηγείται η οντότητα με εσωτερι-
κή όραση και ακοή, φωτίζεται από το Φως των Ανώτε-
ρων Κέντρων και οι δοκιμασίες της υπερπηδούνται όλο
και πιο γρήγορα. Είναι ολοφάνερο άλλωστε ότι έτσι προ-
χωρεί, εφόσον το επόμενο σκαλί είναι η Αρμονία και η
Τελειότητα του Λόγου - Χριστού, που δεν έχει χώρο για
αντιδράσεις και αρνήσεις, αλλά έχει συμπεριλάβει τα πάν-
τα εντός του σ’ ένα Αρμονικό Ον, που περιέχει τα πάντα
και έχει έτσι Εξουσία επί πάντων.
Έτσι ο Ιωάννης στην πορεία του για την εκδήλωση
Του Λόγου, ενώνεται σταδιακά με επιλεγμένα όντα,

238
έτσι ώστε η ενωμένη ομάδα ν’ αποτελεί ένα μικρό τέλειο -

αρμονικό σύνολο. Σταδιακά, λοιπόν, ενώνεται με κάθε μέ-
λος της ομάδας. Σηκώνει το βάρος του μετουσιώνοντάς το
σε Φως, καθώς αναλαμβάνει την ευθύνη των ατελειών,
που έχουν εκδηλωθεί από την οντότητα στη συνολική της
πορεία, «πληρώνοντας» το αντίτιμο που απαιτεί ο Νό-
μος της Ισορροπίας.
Με τον ίδιο ρυθμό της μετουσίωσης τής εκχέει Φως
και Χάρη από τα Ανώτερα Κέντρα και την καθοδηγεί. Είναι
ο Οδηγός. Αυτό το ον, που από τότε που θα το συναντή-
σουμε, δεν χωρίζουμε πια ποτέ. Η πορεία είναι να ενω-
θούμε μαζί του, αφομοιώνοντας τα «στοιχεία» που εκδη-
λώνει και διαχέοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας στο
«είναι» - Συνειδητότητα της ενοποιημένης ομάδας, αντλών-
τας απ’ αυτό το ευρύτερο «εγώ» - Συνειδητότητα τα στοι-
χεία που δεν έχουμε ακόμα εκδηλώσει τέλεια.
Εφόσον η ομάδα απαρτίζεται από άτομα που έχουν
επιλεγεί από τη Θεία Θέληση, περιέχει ένα τέλειο σύνο-
λο στοιχείων σε όλα τα πεδία. Μόλις συντονισθεί με τις
οδηγίες του Συντονιστή Ιωάννη, του «Διαχειριστή» της
Θείας Χάριτος, αρχίζει μια Αέναη Ροή Αρμονίας σ’ όλα τα
μέλη. Δονούνται όλα στην ίδια συχνότητα, τη συχνότητα
που εξαρχής δονείται ο Συντονιστής - Οδηγός, και οι δυ-
νατότητές τους είναι άπειρες…
Δεν πρόκειται για λεκτικό - αφηρημένο σχήμα λόγου.
Στη μελέτη του συντονισμού στη Φυσική υπάρχουν συ-
νοπτικά τα εξής: Έχουμε μια εξωτερική πηγή δονήσεων
που η συχνότητά της μπορεί να μεταβάλλεται, και ένα σώ-
μα που δονείται σε μια συγκεκριμένη συχνότητα (ν0), που
την ονομάζουμε ιδιοσυχνότητα. Αυτά τα δύο αποτελούν
ένα σύστημα. Όταν η συχνότητα (ν) της εξωτερικής πη-
γής σταδιακά συντονίζεται με την ιδιοσυχνότητα (ν0) του
σώματος, το πλάτος (α) της ταλάντωσης του συστήματος
(και των δύο σωμάτων δηλαδή) αυξάνεται συνεχώς (κα-

239
μπύλη 1 και καμπύλη 2). Όταν η συχνότητα ν3 γίνει ίση με

το νο, τότε το πλάτος της ταλάντωσης του συστήματος γί-
νεται Άπειρο (καμπύλη 3). Να, λοιπόν, που οι νόμοι της
Φυσικής έχουν εφαρμογές σε πολύ ευρύτερο «χώρο» απ’
ό,τι έχουμε μάθει μέχρι τώρα.
(α) α3 = ∞
ΚΑΜΠΥΛΗ (3)
(2)
α2 (1)
α1
0 (ν)
ν1
ν2
ν0 = ν 3
Σχήμα 12
Στο Σχήμα 12 βλέπουμε τη μεταβολή του πλάτους (α)

στον κάθετο άξονα, καθώς η συχνότητα (ν) της εξωτερι-
κής πηγής μεταβάλλεται πάνω στον οριζόντιο άξονα. Για
την τιμή ν0 έχουμε άπειρο πλάτος, άπειρη ενέργεια, άπει-
ρες δυνατότητες για το συντονισμένο σύστημα, για τη συν-
τονισμένη ομάδα.
Είναι η ομάδα που ωθεί με την απαραίτητη ενέργεια
τα μέλη της να συντονίζονται τέλεια το ένα μετά το άλλο

240
με τη θεμελιώδη συχνότητα του Λόγου - Χριστού, ώστε να

εκδηλώνουν Τον Λόγο – Χριστοποιούμενα.
4. «Ως εν Ουρανώ, και επί της γης»
Ο Λειτουργός - η Συνείδηση που προσεύχεται, ζητάει

να φωτισθούν με Φως των Ανώτερων Κέντρων (Ουρανοί),
τα κατώτερα (γη). Είναι η ευχή - δόνηση που επιτρέπει
στα κατώτερα Κέντρα να συντονισθούν με τις δονήσεις
Λόγου που ρέουν, να συμμετέχουν στην ανακύκλωση των
επτά ποιοτήτων Φωτός - Ενέργειας, που υποκινεί η προ-
σευχή. Είναι η ευχή που τους επιτρέπει να δεχθούν το
Φως, παρά την ατέλειά τους και την κατάχρηση της ενέρ-
γειάς τους, για την εξυπηρέτηση χαμηλών στόχων και κε-
νών επιδιώξεων.
5. «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον»
Είναι η ευχή - δόνηση που απευθύνει η προσευχόμε-

νη Συνείδηση συντονισμένη στο 4ο Κέντρο, το Κέντρο της
περιοχής της καρδιάς. Είναι το Κέντρο που βρίσκεται ανά-
μεσα στα κατώτερα και στα Ανώτερα Κέντρα. Είναι αυτό
που διαχέει τη δόνηση της Αγάπης στο ανθρώπινο υλι-
κό πεδίο, της Αγάπης που δίνει το δικαίωμα και τη δυνα-
τότητα, σε όποιον δονείται συντονισμένος εδώ, να κάνει
αιτήσεις Φωτός και να μεσολαβεί ώστε να δοθεί το Φως
στους ανθρώπους, με τη μορφή που η Θεία Θέληση ορί-
ζει. Μπορεί να δοθεί σαν βοήθεια σε δύσκολες στιγμές,
σαν έμπνευση με σκοπό το ανέβασμα της Συνειδητότη-
τας, σαν ισορροπία, που θα ανακουφίσει τον υφιστάμενο
πιέσεις άνθρωπο, ή με οποιαδήποτε μορφή μπορεί να
βοηθήσει και να διδάξει τον άνθρωπο.
Είναι η δόνηση της Αγάπης που, όταν εκπορεύεται
από το Κέντρο της Καρδιάς, ενεργοποιεί την επικοινωνία

241
των κατώτερων με τα Ανώτερα Κέντρα. Είναι η δόνηση

της Αγάπης, που μπορεί να ζητήσει να γίνουν τα ατελή
άξια να συμμετέχουν στην Τελειότητα.
Έτσι το Φως του 4ου Κέντρου είναι το Φως της
Αγάπης που εκδηλώνεται σαν μεσολαβητής – εσωτερικά
και εξωτερικά – συμπληρώνοντας τις ελλείψεις των ατε-
λών, ώστε να γίνουν τέλεια. Είναι το Φως της Αγάπης που
φέρνει σε επαφή τη γη με τον Ουρανό, είναι το Φως που
ανάγει τις δονήσεις των γήινων κατώτερων Κέντρων και
τα συντονίζει στη συχνότητά του, για να μπορούν να «επι-
κοινωνήσουν», να ’ρθουν σ’ «επαφή» με το Θείο Φως των
Ουράνιων Ανώτερων Κέντρων. Είναι η ίδια η Αγάπη, το
Αιώνιο Φίλτρο, το Πύρινο Ένδυμα, η Ασπίδα που προστα-
τεύει ό,τι δονείται χαμηλά, από τις δονήσεις του Ανέσπε-
ρου Φωτός.
Όταν οι κατώτερες μορφές που λειτουργούν συντονι-
σμένες σε κάποιο από τα «γήινα» Κέντρα, φωτιστούν από
τα Ανώτερα, έλκουν - αντιλαμβάνονται μόνο την Αρνητι-
κή Μορφή του Φωτός, τη μορφή του Εκπαιδευτή. Την έλ-
κουν οι επιλογές και οι τοποθετήσεις τους με το συνολικό
μαγνητικό δυναμικό τους. Την έλκουν γιατί ενεργοποιούν
με τη στάση τους το Νόμο της ισορροπίας, που τείνει να
αποκαταστήσει την ουδετερότητα, από την οποία απομα-
κρύνθηκαν με τις ελλιπείς, μονομερείς τοποθετήσεις τους.
Την αντιλαμβάνονται γιατί δεν έχουν καλλιεργήσει «αι-
σθητήρια» αντίστοιχης ποιότητας, για ν’ αντιληφθούν την
Αρμονία και την Τελειότητα. Έτσι η επαφή με το Θείο Φως
μπορεί να φέρει στην προσωπικότητα δέος, φόβο και τρο-
μερή αίσθηση της μηδαμινότητάς της, μπορεί να την δια-
λύσει. Είναι ακριβώς αυτό που αισθάνθηκε ο Απόστολος
Παύλος στο δρόμο για την Ταρσό, όταν φωτίστηκε από το
Φως Του Κυρίου.
Αυτό όμως θα κατέλυε την ελευθερία βούλησης του
ανθρώπου, γιατί δεν θα του επέτρεπε να συνεχίσει την

242
πορεία του όπως επιλέγει. Έτσι ο Δημιουργός μάς προ-

στατεύει από το Φως Του, αν εμείς δεν το αναζητήσουμε...
Μας δίνει όμως τη δυνατότητα να το δούμε και να μεταλ-
λαγούμε απ’ Αυτό μόλις ξυπνήσει μέσα μας η Αγάπη για
τον Άνθρωπο, για τη Δημιουργία ολόκληρη, η Αγάπη του
4ου Κέντρου... Αυτό είναι το κλειδί για τη Βασιλεία των
Ουρανών, τοποθετημένο μέσα μας. Έτσι, με προστασία
το Φως της, το Φως του 4ου Κέντρου, μπορούμε να αντι-
κρίσουμε – παρά την ατέλειά μας – το Θείο Φως στην
Άπειρη Αγαθότητά Του.
Η συνεχής μας επικοινωνία με Αυτό, ανάλογη με την
επιθυμία μας για Άνοδο Πνευματική, μετουσιώνει σταδια-
κά το «είναι» μας, συντονίζοντάς μας με το Φως του Λό-
γου - Χριστού.
Με την πέμπτη ευχή, ο Λειτουργός - Συνείδηση δονεί-
ται στο 4ο Κέντρο και ζητά την απαραίτητη «επιούσια»
Ενέργεια - Φως των Ανώτερων Κέντρων για την κάθε πε-
ρίσταση (σήμερον). Και βέβαια θα λάβει ό,τι ζητά: «Αιτείτε,
και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και
ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ. Ζ΄, 7). Αντιστοιχεί στη δόνη-
ση του μουσικού φθόγγου σολ, τη δόνηση του Ήλιου, του
ζωοδότη του Φυσικού Κόσμου. Έτσι η Αγάπη, όπως εκδη-
λώνεται από το επίπεδο του 4ου Κέντρου, είναι ο ζωοδό-
της κάθε ύπαρξης που ζει στην επιφάνεια της γης. Είναι η
ανώτερη δόνηση της γήινης Αγάπης, της Αγάπης που ζη-
τά να βοηθήσει τους άλλους.
Είναι η δόνηση της Αγάπης, που εκδηλώνει αφοσίωση
στον Λόγο - Χριστό. Είναι ακριβώς η Αγάπη, η Πίστη και η
Αφοσίωση που εκδήλωσε - ενσάρκωσε ο Απόστολος Πέ-
τρος. Είναι η σταθερή δομή, πάνω στην οποία οικοδομεί ο
Κύριος κάθε ανθρώπινο ον, που φθάνει να δονείται στην
αρχή της κλίμακας της ανόδου, της αποκατάστασης, που
φθάνει δηλαδή να ενσαρκώνει την Ακλόνητη Πίστη. «Συ
ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκ-

243
κλησίαν, και πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ.

ΙΣΤ΄, 18).
Η εκκλησία την οποία οικοδομεί ο Κύριος, είναι ο εσω-
τερικός Ναός κάθε ανθρώπου. Είναι ο αχειροποίητος Ναός,
είναι Πνευματική Εκκλησία, είναι το άθροισμα Πνευματι-
κών ιδεών στην ατομική συνείδηση. Είναι ο Ναός μέσω
του οποίου ο άνθρωπος λατρεύει τον Θεό και οδηγείται
διά του Λόγου στον Πατέρα - Τελειότητα.
Σ’ αυτή την πορεία η Συνειδητότητα του Όντος πρέ-
πει να εκδηλώνει τη σταθερή Πίστη και την Αγάπη και
προσήλωση προς τον Κύριο, που εκπροσωπεί ο Πέτρος.
Πρέπει, δηλαδή, να δονείται σταθερά συντονισμένη με
το Φως του 4ου Κέντρου, έτσι ώστε η σφοδρότητα των
δοκιμασιών που παρουσιάζει την πλάνη - Άδη, να μην
την κλονίσει.
Τι εννοούμε, όμως, όταν λέμε ότι η Αγάπη του 4ου
Κέντρου είναι το Κλειδί για τη Βασιλεία των Ουρανών, και
με ποιον τρόπο συνταυτίζεται αυτό με το ρητό του Ευαγ-
γελίου, κατά το οποίο ο Κύριος παραδίδει στον Πέτρο τα
κλειδιά της Βασιλείας των Ουρανών;
Ο Πέτρος συμβολίζει στην εσωτερική του έννοια την
πίστη. Επομένως, ερμηνεύοντας με εσωτερική Πνευματι-
κή θεώρηση, αναφαίνεται ότι το κλειδί για την εισχώρηση
στη Βασιλεία των Ουρανών είναι η Πίστη.
Στο σημείο αυτό δημιουργείται η εντύπωση πως υπάρ-
χει κάποια αντίφαση. Αυτό όμως δεν συμβαίνει, γιατί στη
λειτουργία του 4ου Κέντρου η εκδήλωση της Πίστης και
της Αγάπης ταυτίζονται και συνυπάρχουν. Δεν είναι δύο
διαφορετικές εκδηλώσεις, αλλά είναι μία ενωμένη εκδή-
λωση, που συνέχει τη θετική λειτουργία του 4ου Κέντρου.
Η διάσπαση και ο διαχωρισμός της Πίστης από την
Αγάπη κατά την εκδήλωση της λειτουργίας του 4ου Κέν-
τρου, είναι δυνατόν να προκαλέσει μεγάλες δυσαρμονίες.
Φέρνει το 4ο Κέντρο σε υπολειτουργία, αδρανοποιεί το

244
δυναμικό του και οδηγεί σε πτώση την εκδήλωση Πίστης

και Αγάπης. Ο διαχωρισμός οδηγεί πάντα σε πτώση και
αρνητική λειτουργία.
«...και δώσω σοι τας κλεις της βασιλείας των ουρα-
νών, και ό εάν δήσης επί της γης, έσται δεδεμένον εν τοις
ουρανοίς, και ό εάν λύσης επί της γης, έσται λελυμένον εν
τοις ουρανοίς» (Ματθ. ΙΣΤ΄, 19).
Είναι οι δύο εξουσίες του Πέτρου 4ου Κέντρου, που
μπορεί να εκδηλωθεί - λειτουργήσει αρνητικά και έτσι να
«δέσει» τα τρία κατώτερα κέντρα «επί της γης», έτσι ώστε
να εκδηλώνουν την αρνητική τους πλευρά, και μέσω αυ-
τής της λειτουργίας να εκπέσει της αποστολής του υπη-
ρετώντας το υλικό φρόνημα, «τα των ανθρώπων»: «ο
δε στραφείς είπε τω Πέτρω· ύπαγε οπίσω μου, σατανά·
σκάνδαλόν μου ει· ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα
των ανθρώπων» (Ματθ. ΙΣΤ΄, 23).
Έτσι, καθώς λειτουργεί το 4ο Κέντρο αρνητικά και
«δένει επί της γης» τα τρία κατώτερα Κέντρα, η δέσμευ-
σή τους ισχύει και για τους ουρανούς - ανώτερα Κέντρα,
που εκδηλώνονται κι αυτά αρνητικά, ενεργοποιώντας τους
εκπαιδευτές Νόμους, την αρνητική όψη του Φωτός. Αυτό
είναι το ένα κλειδί.
Το άλλο κλειδί είναι η θετική λειτουργία του 4ου Κέν-
τρου, η ολοκληρωμένη λειτουργία Πίστης και Αγάπης που
λύνει - αποδεσμεύει τα κατώτερα Κέντρα από τη γη - άρ-
νηση και το ίδιο συντελείται και στους ουρανούς. Τα ανώ-
τερα Κέντρα τώρα είναι ελεύθερα να λειτουργήσουν θε-
τικά, τροφοδοτώντας την οντότητα με Φως, στη μορφή
της Άπειρης Αγαθότητας.
Έτσι οι τρεις αρνήσεις του 4ου Κέντρου, που είναι αρ-
μόδιο για τη λειτουργία των τριών κατώτερων Κέντρων,
επανορθώνονται από τις τρεις θέσεις, ακριβώς όπως οι
τρεις αρνήσεις του Πέτρου, κατά τη νύχτα της σύλληψης
του Ιησού, επανορθώθηκαν με τις τρεις βεβαιώσεις Αγά-

245
πης προς τον Κύριο: «λέγει αυτώ το τρίτον· Σίμων Ιωνά,

φιλείς με; … και είπεν αυτώ· Κύριε, συ πάντα οίδας, συ γι-
γνώσκεις ότι φιλώ σε· λέγει αυτώ ο Ιησούς· βόσκε τα πρό-
βατά μου» (Ιωάν. ΚΑ΄, 17).
Καθώς το 4ο Κέντρο επιβεβαιώνει ρητά την Αγάπη και
την αφοσίωση προς τον Κύριο, για καθένα από τα κατώτε-
ρα Κέντρα, παίρνει την εντολή από τον Κύριο να είναι οδη-
γός τους. Έτσι και κάθε οντότητα δονούμενη στην ποιότη-
τα της ακλόνητης Πίστης και Αγάπης, παίρνει εσωτερικά
την εντολή να «ποιμένει τα πρόβατά του», τροφοδοτώντας
τα με τη Θεία Ενέργεια, τον «άρτον τον επιούσιον».
6. «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς

αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών»
Ο Λειτουργός, προσευχόμενη συνείδηση, συντονισμέ-

νος στη δόνηση - Αγάπη του 4ου Κέντρου, συνεπής στη
λειτουργία της Αγάπης, κάνει αιτήσεις συντονισμού των
κατώτερων Κέντρων. Δεν κατέρχεται να συντονισθεί μα-
ζί τους, γιατί δεν υπάρχει σ’ αυτά Αγάπη, κι έτσι δεν είναι
δυνατόν να προσευχηθεί από το δικό τους επίπεδο. Με τις
ευχές που απευθύνει τα συντονίζει με το 4ο Κέντρο όπου
δονείται, ενεργοποιώντας με τη δόνηση Αγάπης την απο-
στολή Φωτός από τα Ανώτερα Κέντρα.
Αρχίζει από το 3ο Κέντρο, που δονείται σε μια διπλή
συχνότητα. Είναι το αρμόδιο Κέντρο για τη διατήρηση της
ισορροπίας στη «γη», στα κατώτερα δηλαδή Κέντρα. Το
4ο Κέντρο δεν περιλαμβάνεται στη δικαιοδοσία του 3ου.
Η Αγάπη σε κάθε επίπεδο υπερκαλύπτει τους Νόμους,
είναι ο Ανώτερος Νόμος και έτσι τους εμπεριέχει και δεν
υπάγεται στη λειτουργία τους.
Η πρώτη μορφή δόνησης του 3ου Κέντρου είναι η κα-
ταγραφή των λανθασμένων επιλογών μας, εκείνου που
συχνά ονομάζεται «αρνητικό κάρμα». Δεν υπάρχει βέ-

246
βαια αρνητικό και θετικό κάρμα, παρά μόνο όταν το κοι-

τάζεις από την περιορισμένη πλευρά τού αν σου οφείλουν
ή οφείλεις. Είναι χαρακτηριστικός τρόπος αντίληψης που
διαχωρίζει, αντίληψης που εκφράζει τη λειτουργία των κα-
τώτερων Κέντρων σ’ όλη τους τη «δόξα». Είναι δύο όψεις
του ίδιου νομίσματος.
Είναι οι δύο τρόποι με τους οποίους μπορούμε να φέ-
ρουμε ανισορροπία. Ο πρώτος όταν με την τοποθέτηση
και τη συμπεριφορά μας δεν εκφράζουμε αγάπη, και ο
δεύτερος όταν για ό,τι δίνουμε, περιμένουμε ανταπόδο-
ση. Κι έτσι περικλείουμε μία σωστή ενέργεια ή τοποθέτη-
ση μέσα σε άρνηση ιδιοτέλειας.
Και με τους δύο τρόπους δεσμεύουμε όντα και κατα-
στάσεις στο γήινο πεδίο μέχρι να αποκατασταθεί η ισορ-
ροπία. Δεν υπάρχει, λοιπόν, τίποτα θετικό στο Κάρμα, με
την έννοια ότι η καταγραφή - Κάρμα δεν πυροδοτεί την
ανέλιξή μας, αλλά με κάθε όψη της την καθυστερεί. Το
Κάρμα είναι μια αρνητική διαδικασία καταγραφής του Νό-
μου 3 της ισορροπίας, με τρόπο που αρμόζει στον υλικό
χώρο, και γι’ αυτό εδρεύει στο 3ο από τα γήινα Κέντρα. Οι
δύο συχνότητες, στις οποίες δονείται, αντιστοιχούν στις
δύο λειτουργίες του ίδιου Νόμου. Αντιστοιχούν στους μου-
σικούς φθόγγους φα και μι. Το ημιτόνιο που τους συνδέει
δείχνει την ομοιότητα της δομής τους. Είναι οι δύο τρόποι
με τους οποίους είμαστε δεμένοι, οι δύο τρόποι οι οποίοι
πρέπει να λυθούν αμοιβαία, για να ισορροπήσει ο «ισολο-
γισμός» μας, η καταγραφή του 3ου Κέντρου.
Οι ενέργειες και οι τοποθετήσεις μας θα έπρεπε να
είναι συντονισμένες με τον μυστικό ρυθμό της Δημιουρ-
γίας και να κατευθύνονται από τη Θεία Θέληση. Έτσι θα
έφερναν σαν αποτέλεσμα την ισορροπία και δεν θα κα-
ταγράφονταν πουθενά, δεν θα δέσμευαν τίποτα και κα-
νέναν.
Ο Θεός - Πατέρας, η Πηγή της Ισορροπίας, είναι Άπει-

247
ρα Αγαθός, δεν χρεώνει. Χρεώνει ο Νόμος της Ισορρο-

πίας, ο Νόμος της διατήρησης της Αρμονίας του Λόγου,
από τον οποίο δημιουργηθήκαμε, ο Νόμος δηλαδή της
διατήρησης της Θείας Δομής μας. Χρεώνει ο Νόμος που
τον ενεργοποιούμε οι ίδιοι διαστρέφοντας την ενότητα της
δομής μας σε Έναν Άνθρωπο, με διαχωρισμό σε ξεχωρι-
στές αυθύπαρκτες προσωπικότητες, δένοντας με οφειλές
ο ένας τον άλλον.
Το 3ο Κέντρο είναι η αρνητική γήινη έκφραση του 5ου
Κέντρου. Η καταγραφή των οφειλών είναι το αντίστροφο
από τον εξαγνισμό του βαπτίσματος του Ιωάννη (5ο Κέν-
τρο), που προϋποθέτει την αμοιβαία συγχώρεση, το αμοι-
βαίο λύσιμο του δεσμού των δύο μορφών οφειλών.
Το να λειτουργήσει μία οντότητα συντονισμένη με το
5ο Κέντρο, σημαίνει ότι έχει απενεργοποιηθεί η αντίστρο-
φη λειτουργία του 3ου Κέντρου και έχει αντικατασταθεί ο
Νόμος - Κάρμα με το Νόμο της Χάριτος. Αυτός είναι ο
Νόμος της Ισορροπίας στην έκφραση που αρμόζει στους
Ουρανούς - Ανώτερα Κέντρα.
Για να συντονισθούμε με τα Ανώτερα Κέντρα, πρέπει
πρώτα να πληρώσουμε το τίμημα της ισορροπίας, να ισορ-
ροπήσουμε τον «ισολογισμό» που έχει καταγραφεί στο 3ο
Κέντρο.
Εδώ η ίδια μας η θέληση καθορίζει το αν θα λάβουμε
ή όχι το Θείο Φως. Απαραίτητος όρος είναι να συγχωρή-
σουμε για να συγχωρηθούμε. Είναι η λειτουργία ενεργο-
ποιητής της Θείας Χάριτος, που αντικαθιστά το Νόμο του
Κάρμα.
Η Θεία Χάρη μάς επισκιάζει εφόσον δεχθούμε και εκ-
δηλώσουμε με πράξη την ενότητά μας απέναντι στις ευ-
θύνες, την ενότητά μας μέσα στην υπευθυνότητα για τη
διατάραξη της Ισορροπίας στο Πεδίο όπου εκδηλωνόμα-
στε κάθε φορά. Η αμοιβαία συγχώρεση είναι μία ένωση
σε πρώτο επίπεδο. Είναι μία απελευθέρωση που συνε-

248
πάγεται άνοδο, ακριβώς επειδή αποτελούμε μία Υπόστα-

ση, Έναν Άνθρωπο εκδηλωμένο σε πολλές μορφές πάνω
στη γη. Ο ίδιος ο Άνθρωπος μπορεί να καθηλώσει ή να
απελευθερώσει τον Αδελφό του - Εαυτό, τον Άνθρωπο.
Μπροστά στη συνειδητοποίηση της ενότητας και στην
εκδήλωσή της με την αμοιβαία αποδέσμευση, ενεργοποι-
είται ο Νόμος της Θείας Χάριτος και αναστέλλει τη λει-
τουργία του Νόμου του Κάρμα. Αυτό είναι το μυστικό κλει-
δί, η πρώτη από τις σταδιακές ενώσεις, για την αρχή του
δρόμου της Ανόδου της επιστροφής στον Πατέρα. Είναι η
πρώτη προσφορά, η προσφορά όσων μας οφείλουν, που
μας χαρίζει την αποδέσμευση από το δεσμό των δικών
μας οφειλών. Είναι η πρώτη πυροδότηση του εξωτερικού
ανθρώπου, αυτή που του δίνει την ευκαιρία να βγει από
τον φαύλο κύκλο των αλλεπάλληλων δεσμεύσεων.
7. «Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν»
Η προσευχόμενη Συνείδηση - Αγάπη, συντονισμένη

πάντα με το 4ο Κέντρο, ζητά τώρα το συντονισμό του 2ου
Κέντρου με τα Ανώτερα. Κάνει αίτηση Φωτός που θα πλη-
ρώσει το 2ο Κέντρο και θα ανάγει τη λειτουργία του. Το
Φως του 2ου Κέντρου μάς εφοδιάζει με αλλεπάλληλες
εμπειρίες της γνώσης του Καλού και του Κακού.
Είναι το Φως που έλκει την Ψυχή να βιώσει νοητικές
εμπειρίες, διαχωρισμένη σε «ανεξάρτητες» απομονωμένες
προσωπικότητες. Είναι το Φως της Άρνησης του Ενιαίου
Εαυτού, είναι το Φως της Αντίδρασης στην εσωτερική
Θεία Φωνή της Συνείδησης, είναι το Φως του εγωισμού
που παρουσιάζει πάντα σαν ορθή τοποθέτηση και ενέρ-
γεια, αυτό που συμφέρει τη διαιώνιση του διαχωρισμού.
Είναι η λάθος αντίληψη ότι το Καλό και το Κακό υπάρχουν
και μπορούν να βιώνονται ξεχωριστά. Είναι το Φως που
αντιμάχεται κάθε ένωση, αυτό που είναι υπεύθυνο για τη

249
μάστιγα της μοναξιάς. Είναι το Φως που καταδικάζει σε

απομόνωση κάθε πιστό του, τιμωρώντας το λάθος του.
Είναι το Φως που απαγορεύει την Πνευματική μας Άνο-
δο, αν δεν έχουμε αγαπήσει το «κακό».
Είναι η Φωνή του Όφεος, που στάθηκε η αιτία της
Πτώσης από τον εσωτερικό Παράδεισο της Αρχέγονης
Αρμονίας.
Είναι η Φωνή της Δοκιμασίας, που ζητά να κλείσου-
με όλη την Άρνηση μέσα σε Άπειρη Αγάπη, για να μετου-
σιωθεί και να επιστρέψει μαζί μας στον Παράδεισο απ’
όπου όλοι έχουμε εκπέσει.
Το Φως του 2ου Κέντρου γκρεμίζει κάθε ασταθή ισορ-
ροπία που δεν είναι θεμελιωμένη πάνω στην Αρμονία του
Λόγου. Είναι η αντίστροφη λειτουργία του 6ου Κέντρου
της Αρμονίας μέσα στην Ενότητα θετικού και αρνητικού,
καθώς φανερώνει την ουτοπία του διαχωρισμού σε «Κα-
λό» και «Κακό».
Η δόνησή του αντιστοιχεί στη δόνηση του μουσικού
φθόγγου ρε, του δεύτερου φθόγγου της ανιούσας κλίμα-
κας, όπως το σι (6ο Κέντρο) είναι ο δεύτερος φθόγγος της
κατιούσας κλίμακας, που αντιπροσωπεύει το καθοδικό ρεύ-
μα της Δημιουργίας. Είναι η δόνηση στην οποία δονείται
η υπόσταση όταν απαλλαγεί από την επιρροή του 1ου Κέν-
τρου. Είναι η πρώτη δόνηση μετά την αλλαγή κατεύθυνσης
του ρεύματος από καθοδικό σε Ανοδικό. Είναι η έδρα της
αφυπνισμένης ψυχής.
Κατ’ αναλογία, το 6ο Κέντρο (σι) είναι η πρώτη βαθ-
μίδα καθόδου του Πνεύματος κατά τη Δημιουργία, η θετι-
κή έκφραση του μη διαχωρισμού, της Αρμονίας. Ο συντο-
νισμός με το 6ο Κέντρο προϋποθέτει τη λήξη της νοητικής
εμπειρίας του διαχωρισμού σε Καλό και Κακό. Για να ενερ-
γοποιηθεί το 6ο Κέντρο, πρέπει να απενεργοποιηθεί το 2ο
Κέντρο του διαχωρισμού, αφήνοντας χώρο να δομηθεί η
Ενότητα της Αρμονίας.

250
ανοδικό ρεύµα ντο καθοδικό ρεύµα

ρε σι
µι λα
φα σολ
Σχήμα 13
8. «Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού»
Είναι η ευχή - δόνηση της προσευχόμενης Αγάπης για

να απαλλαγούμε από το Υλικό Φρόνημα, που εκφράζεται
με τη λειτουργία του 1ου Κέντρου, του κατώτερου από τα
γήινα.
Το Φως του 1ου Κέντρου δονείται στη συχνότητα της
μαγείας των αισθητικών απολαύσεων. Η κατωτερότητα της
απόλαυσης μέσω των αισθήσεων είναι φανερή αν δούμε
πόσο περιορισμένες συχνότητες και εντάσεις μπορούμε
να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις.
Το 1ο Κέντρο χρησιμοποιεί τα άλλα δύο γήινα Κέν-
τρα, οδηγώντας τα να λειτουργήσουν αρνητικά. Το τρίτο,
να κάνει καταγραφές οφειλών, απόρροια των σχέσεων
που έχουν στόχο το να επωφεληθεί η γήινη συνειδητό-
τητα, όσον αφορά την απόλαυση κάθε είδους. Σ’ αυτές
τις σχέσεις, εκτός από την κατάχρηση της Θείας Ενέρ-
γειας, που τροφοδοτεί κάθε εκδήλωσή μας, γίνεται και
κατάχρηση του άλλου όντος, μια και το χρησιμοποιού-

251
με συνειδητά ή ασυνείδητα για τους σκοπούς του 1ου Κέν-

τρου μας.
Το δεύτερο Κέντρο οδηγείται να εκφράσει το διαχωρι-
σμό, προσφέροντας σαν αποτέλεσμα την εμπειρία του
Καλού και του Κακού. Εκφυλίζεται η διάκριση και η τοπο-
θέτησή μας είναι, πως είναι Καλό ό,τι προσφέρει απόλαυ-
ση, και Κακό ό,τι την στερεί!...
Διασύρεται η λειτουργία της Αγάπης του 4ου Κέντρου
καθώς «ντύνεται» με το όνομά της ένα δυσαρμονικό σύ-
νολο, που περιέχει, σε εκδήλωση, ένστικτο κυριαρχίας,
τάση ιδιοκτησίας, αυτοπροβολή, αυτοϊκανοποίηση και κά-
θε είδους ψευδαίσθηση, που συχνά την αποδίδουμε στον
εγωισμό.
Ο Πονηρός είναι το Υλικό Φρόνημα. Η Θεία Ενέρ-
γεια που τροφοδοτεί τα Κέντρα, έχει σαν Πηγή το Απόλυ-
το Αγαθό, στη συχνότητα του οποίου είναι συντονισμένο
το 7ο Κέντρο. Η Ενέργεια αυτή φθάνοντας στο 1ο Κέντρο
χρησιμοποιείται για ικανοποίηση ενός κατασκευασμένου
νοητικού προτύπου, μέσω των αισθήσεων. Να, λοιπόν,
πού βρίσκεται η κατάχρηση!
Εδώ φαίνεται η αντίστροφη λειτουργία του 1ου και
του 7ου Κέντρου. Το 1ο Κέντρο δονείται και αυτό στον
μουσικό φθόγγο ντο. Είναι η αρνητική έκφραση του Απο-
λύτου. Απόλυτο είναι μόνο το Αγαθό, η Άπειρη Αγάπη.
Το 1ο Κέντρο εκδηλώνει την πλήρη κατάχρησή της, την
εκδήλωσή της σε ποιότητα ανάρμοστη με την Τελειότη-
τά της.
Η λειτουργικότητα του 1ου Κέντρου είναι η φυσική συ-
νέχιση της ροής του Καθοδικού ρεύματος της Δημιουργίας.
Έχει σκοπό τη διαιώνιση της Ύλης, του χώρου έκφρασης
του Υλικού Πνεύματος, του Πονηρού. Έχει σαν αποτέλε-
σμα την παροδική ευχαρίστηση και τη μόνιμη στασιμότη-
τα της Ανθρώπινης Υπόστασης στο πεδίο δράσης του Κα-
λού και του Κακού, της εμπειρίας του Πόνου.

252
Η ελεύθερη θέληση είναι η μόνη που μπορεί και αυ-

τή καλείται να δώσει τέρμα στην ανακύκλωση της στασιμό-
τητας του Ανθρώπου, της Εικόνας του Θεού. Καλείται να
τον ελευθερώσει από το πεδίο της δράσης των Νόμων,
από τους περιορισμούς του Χώρου και του Χρόνου, της
Ατέλειας γενικά. Είναι η ίδια που μέσω των ελεύθερων
επιλογών τον οδήγησε εδώ.
Η όγδοη ευχή ανάγει την ενέργεια που τείνει να εκ-
φρασθεί από το 1ο Κέντρο και συντονίζει τη συνείδηση
στο 4ο Κέντρο, της Αγάπης, της ποιότητας που δεν ζητά
την «ικανοποίησή» της. Της Αγάπης που δεν χρησιμο-
ποιεί ούτε τον εαυτό της ούτε άλλο ον, αλλά προσεύ-
χεται, είναι δηλαδή συγκεντρωμένη στο εσωτερικό και
εύχεται, ζητά το Αγαθό. Είναι ο Λειτουργός που κρατά
συντονισμένα τα κατώτερα Κέντρα με το 4ο Κέντρο της
Αγάπης και έλκει Φως από τα Ανώτερα, ώστε να τα τρο-
φοδοτεί με Θεία Ενέργεια για να ανάγουν σταδιακά τις
δονήσεις τους.
9. «Ότι Σού εστίν η Βασιλεία»
Μόλις τα κατώτερα Κέντρα συντονισθούν με το 4ο, ρέει

Θείο Φως από τα Ανώτερα Κέντρα στα γήινα. Η Θεία Αγά-
πη τα κατακλύζει και η Συνείδηση «αισθάνεται» την είσο-
δό της στους Ουρανούς συντονιζόμενη με το 5ο Κέντρο.
Βαπτίζεται από τον «εσωτερικό Ιωάννη», αφού είχε ετοι-
μαστεί με διαδοχικές καθάρσεις. Γίνεται η Παρθένα ψυ-
χή, η μελλοντική Θεοτόκος. Είναι η «ευαγγελιζόμενη»
τη γέννηση Του Κυρίου, Λόγου - Χριστού εντός της, που
εισέρχεται στη Βασιλεία του Κυρίου.
«και η Δύναμις»
Μετά το βάπτισμα του Ιωάννη και την είσοδο στη Βα-
σιλεία των Ουρανών, ανατέλλει εντός της οντότητας η

253
Άπειρη Δύναμη του Λόγου. Την καλύπτει η Δύναμη του

Κυρίου, Δημιουργού, η Ακατάλυτη Δύναμη που ενώνει τα
αντίθετα, η Άπειρη Έλξη του Θείου Έρωτα, που συνδέει
το Αρνητικό Άπειρο με το Θετικό Άπειρο, μέσα στη Μία
Υπόσταση του Λόγου - Χριστού. Είναι το μεγαλείο της Δό-
νησης του 6ου Κέντρου.
«και η Δόξα»
Ανατέλλει στη Συνειδητότητα το 7ο Κέντρο της Ολο-
κληρωμένης - Ενιαίας Αλήθειας του Πατέρα, το Φως της
Ουσίας, το Υπερούσιο Φως, σε όλη Του τη Δόξα!... Εδώ
ολοκληρώνεται η ανοδική πορεία, καθώς η Συνειδητότη-
τα συντονίζεται σταδιακά με τους μουσικούς φθόγγους λα,
σι, ντο.
10. «Του Πατρός και Του Υιού και Του Αγίου Πνεύματος»
Η Οντότητα εκδηλώνει Συντονισμένη - Ομοούσια και

Αχώριστη την Αγία Τριάδα, στον ήχο του Απολύτου, που
αντιστοιχεί στον μουσικό φθόγγο ντο, την αρχή και το τέ-
λος της μουσικής κλίμακας, την Αρχή και το Τέλος της Δη-
μιουργίας.
Εδώ παρουσιάζονται πάλι τα τρία Πρόσωπα - Δράσεις
του τριαδικού Νόμου της Ισορροπίας, συντονισμένα στη
μία δόνηση του Απολύτου.
11. «Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων»
Εδώ παρουσιάζεται ο Νόμος του Χρόνου, τριαδικά

ισορροπημένος, σε τρεις ταυτόσημες εκφράσεις. Δεν υπάρ-
χουν εδώ επτά τρόποι να δεις την Αλήθεια. Υπάρχει Ένας
- Τριαδικός, υπάρχει Μία Τρισυπόστατη Ουσία - Αλήθεια,
Ο Ένας Νόμος, Η Αλήθεια - Ουσία που είναι και ο Νόμος
3 και ο Νόμος 7 ταυτοποιημένοι!...

254
12. «Αμήν»
Η Προσευχή τελειώνει με τελική εκπόρευση Ενέργειας

- Φωτός στην Πρωταρχική της Μορφή. Είναι η Σφραγίδα
της Μοναδικής Ουσίας, του Ανεκδήλωτου Πατέρα, που πέ-
ρασε το Φως Του, το εκδήλωσε μέσα από τα Κέντρα με
επτά τρόπους και το ανακάλεσε, με την Αντίστροφη Πο-
ρεία, στην Αρχική Του Δόνηση Αναλλοίωτο!...
Είναι το Φως του 7ου επιπέδου, που με τη δόνηση
«Αμήν» εφοδιάζει τους λόγους - αιτήσεις της Προσευχής
με τη Δύναμη του Λόγου, ώστε να πραγματοποιηθούν.
Συνοπτική περιγραφή της λειτουργίας

των 7 Κέντρων στην Προσευχή
Κατά τη διάρκεια της Προσευχής, το 4ο Κέντρο είναι ο

Λειτουργός, είναι η δόνηση της προσευχόμενης συνειδη-
τότητας. Εύχεται και παίρνει Φως από τα Ανώτερα Κέντρα
και μέσω αυτού συντονίζει τα κατώτερα Κέντρα στο επί-
πεδο του 4ου, του Κέντρου της Αγάπης.
Από αυτό το επίπεδο η οντότητα αρχίζει να συντονίζε-
ται με το Φως του 5ου Κέντρου, να εξαγνίζεται. Καλύπτε-
ται με τη Θεία Χάρη και ακολουθεί το Βάπτισμα που σφρα-
γίζει την πλήρη κάθαρση των Κέντρων και την έναρξη της
εκδήλωσης Του Λόγου - Χριστού. Συντονίζεται με το Φως
του 6ου Κέντρου, με το Φως Του Υιού, Του Ομοούσιου με
Τον Πατέρα, που ως Ομοούσιος επιστρέφει σ’ Αυτόν, συν-
τονιζόμενος, δονούμενος στο Φως του 7ου Κέντρου, την
Ολοκληρωμένη Ουσία - Αλήθεια του Πατρός.
Η Προσευχή, με τη διαδοχική ενεργοποίηση - κάθαρση
των Κέντρων, αποκαλύπτει την πορεία του Ανθρώπου κα-
τά την Άνοδο, από την Ύλη ως τη Θέωση, την Επιστροφή
στην Αγκαλιά Του Πατέρα.

255
Η πορεία αυτή μέσα από την Προσευχή μπορεί να απο-

δοθεί σχηματικά ως εξής:
ΠΑΤΕΡΑΣ 7 ντο
ΥΙΟΣ 6 σι 3
+ −
ΙΩΑΝΝΗΣ
5 λα
4
− φα
}
3
3 σολ
+ µι
ρε 2
ντο 1
Σχήμα 14
Παρατηρούμε ότι στη μορφή του 3ου Κέντρου το αρ-

νητικό και το θετικό εκφράζονται με δύο ξεχωριστές δο-
νήσεις (μι, φα). Αντίστροφα, στο 6ο, το Απόλυτο Θετικό
και Αρνητικό είναι ενωμένα στη δόνηση σι, τη δόνηση Του
Άπειρου Δημιουργού.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΤΗΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ
ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ
1. Αισθήσεις - Καθρέφτες
Α ναλύσαμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι δύο

Νόμοι της Δημιουργίας στον εσωτερικό μας χώρο, στη Συ-
νειδητότητα. Αλλά η Δημιουργία σε κάποιο στάδιο καθό-
δου συμπεριέλαβε τον υλικό χώρο. Ο χώρος αυτός διέπε-
ται επίσης από τους δύο Νόμους, το Νόμο 3 και το Νόμο
7. Μπορούμε να δούμε μια σειρά παραδειγμάτων από τη
Φυσική, τη Χημεία, τη Βιολογία κλπ.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι δύο Νόμοι είναι το στοιχείο
που εκφράζει την «Ενότητα», τη στενή σχέση που υπάρχει
ανάμεσα στον εξωτερικό χώρο, που περιλαμβάνει πρό-
σωπα, γεγονότα, φαινόμενα, αντικείμενα και τις μεταξύ
τους αλληλεπιδράσεις, αλληλοεξαρτήσεις, και στον εσω-
τερικό χώρο, που περιλαμβάνει τις διάφορες συνειδησια-
κές καταστάσεις και τις διεργασίες, που οδηγούν σ’ αυτές.
Οι πύλες επαφής των δύο Κόσμων είναι οι αισθήσεις.
Οι αισθήσεις είναι περιορισμένες περιοχές, που συνδέονται
με τμήμα της Άπειρης αντίληψης του Όντος - Αλήθεια.
Ας παραστήσουμε την Άπειρη δυνατότητα αντίληψης

257
με μία σφαίρα, που όλα τα σημεία της ανταποκρίνονται σε

κάποια συγκεκριμένη ποιότητα - συχνότητα, στην οποία
δονείται κάποια μορφή του Όντος - Θεού - Πατέρα, όπως
εκφράζεται στη Δημιουργία. Τότε οι αισθήσεις θα αναπα-
ριστώνται σαν μικρές οπές στην επιφάνεια της σφαίρας.
Έτσι φαίνεται πως μέσα απ’ αυτές αντιλαμβανόμαστε ένα
μέρος από την Ουσία του κάθε όντος - μορφή, που υπάρ-
χει γύρω μας. Αντιλαμβανόμαστε ένα μέρος του φάσμα-
τος των ποιοτήτων - συχνοτήτων, στις οποίες δονείται το
Ον - μορφή, και περιορισμένο ύψος της έντασης των δο-
νήσεων.
Μόνο τα δημιουργημένα όντα μπορούν να γίνουν αντι-
ληπτά με τις αισθήσεις. Είναι σκόπιμο ν’ αναφέρουμε ότι ο
τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον Πατέρα στο επίπεδο
που δεν έχει εκφραστεί - εκδηλωθεί μέσα στον δημιουργη-
μένο χώρο, δεν είναι άμεσος, αλλά έμμεσος. Αντιλαμβα-
νόμαστε τις λειτουργίες του, που έχουν «περάσει» μέσα
από το Απόλυτο II για να φθάσουν σ’ εμάς. Έτσι η γνώ-
ση μας για τον Πατέρα είναι έμμεση. Τον γνωρίζουμε από
εκείνες τις εκδηλώσεις Του που φθάνουν, και όπως φθά-
νουν, στον δημιουργημένο χώρο. Οπωσδήποτε δεν έχου-
με δει την «Εικόνα» του Πατέρα όσο βρισκόμαστε στον
υλικό χώρο. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει ότι τώρα Τον
βλέπουμε σαν μέσα σε καθρέφτη. «Βλέπομεν γαρ άρτι δι’
εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσω-
πον· άρτι γιγνώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι κα-
θώς και επιγνώσθην» (Α΄ προς Κορινθ. ΙΓ΄, 12).
Ποιος είναι, λοιπόν, αυτός ο καθρέφτης; Ας δούμε κατ’
αρχήν πώς λειτουργούν οι αισθήσεις.
Η ανθρωπολογία μάς πληροφορεί για το τι αλλαγές γί-
νονται στο σώμα μας κατά τη λειτουργία των αισθήσεων.
Για παράδειγμα, για την όραση γνωρίζουμε, πως υπάρ-
χουν τα κωνία και τα ραβδία, τα οποία περιέχουν χημι-
κές ουσίες που η δομή τους μεταβάλλεται ανάλογα με την

258
ένταση και το φάσμα συχνοτήτων του φωτός, που φθάνει

στο μάτι.
Αυτή ακριβώς η αλλαγή στη δομή ενεργοποιεί στο
νευρικό σύστημα ηλεκτρικά σήματα αντίστοιχης έντασης
και διαμόρφωσης, ώστε να μεταβιβάζεται η πληροφορία,
μεταφρασμένη στη «γλώσσα» που μπορεί να επεξεργα-
σθεί ο εγκέφαλος.
Με την όραση μπορούμε να επεξεργασθούμε φως,
που εκπέμπεται στην περιοχή συχνοτήτων του ορατού φά-
σματος, που για τον άνθρωπο είναι 400 Χ 10˝ - 750 Χ 10˝
χιλιόκυκλοι ανά δευτερόλεπτο. Με όμοιο τρόπο όλες οι αι-
σθήσεις ανταποκρίνονται σε μια μικρή περιοχή συχνοτή-
των, στις οποίες δονείται το Ον, που «εξετάζουμε» ή πα-
ρατηρούμε - αντιλαμβανόμαστε. Αυτή είναι η μερικότητα,
ο περιορισμός στο τι μπορούμε να αντιληφθούμε - πλη-
ροφορηθούμε από τις αισθήσεις.
Ενδιαφέρουσα είναι η διαδικασία αλλαγών δομής συ-
γκεκριμένων χημικών ουσιών σε κατάλληλα διαμορφω-
μένα οργανίδια του σώματός μας. Κάθε συγκεκριμένη δό-
νηση - συχνότητα επιδρά στην αντίστοιχη χημική ουσία,
κι αυτή επιδρά στο νευρικό μας σύστημα. Με αυτό τον
τρόπο η αίσθηση είναι και μια στοιχειώδης ένωση με τον
εξωτερικό κόσμο.
Την ώρα, λοιπόν, που εξετάζουμε «κάτι» με τις αισθή-
σεις μας, βρισκόμαστε σε μία κατάσταση στοιχειώδους ενό-
τητας με τον εξωτερικό κόσμο, που δεν την συνειδητοποι-
ούμε. Να, λοιπόν, που για να λειτουργήσουν οι αισθήσεις
μας, για να μάθουμε μέσα απ’ αυτές, πρέπει να εκδηλω-
θεί μία αλληλεπίδραση σε υλικό επίπεδο. Μία στοιχειώδης
κατάσταση ενότητας.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι για Άπειρη δυνατότητα αντί-
ληψης είναι απαραίτητο να λειτουργήσουμε σε κατάσταση
Απόλυτης Ενότητας - Ταύτισης με το Ον, που εξετάζουμε -
παρατηρούμε.

259
Οι αισθήσεις, λοιπόν, μέσω των εξειδικευμένα ευαίσθη-

των χημικών ουσιών, που υπάρχουν στα αντίστοιχα κα-
τάλληλα διαμορφωμένα οργανίδια, καθρεφτίζουν μερικές
από τις ιδιότητες της ύλης «πάνω» στην ευαίσθητη επιφά-
νεια των απολήξεων του νευρικού μας συστήματος, που
μεταφέρει τις πληροφορίες του νου. Φθάνει, δηλαδή, τελι-
κά στο νου μία «εικόνα» του εξωτερικού χώρου.
Υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα στάδια, αλλά τα βασικά
είναι: α) η πρώτη «εικόνα», που σχηματίζεται - καθρεφτίζε-
ται στην αλλαγμένη δομή των χημικών ουσιών των οργα-
νιδίων, β) η δεύτερη «εικόνα», που σχηματίζεται καθώς οι
χημικές δομές επιδρούν - καθρεφτίζονται πάνω στα νευ-
ρικά κύτταρα. Η δεύτερη «εικόνα» έχει τη δομή του ηλεκ-
τρικού σήματος, που αντιστοιχεί στη χημική δομή, που
επέδρασε, γ) η τρίτη «εικόνα» είναι η νοητική εικόνα, που
σχηματίζεται στο νου, καθώς η ένταση και η διαμόρφωση
του ηλεκτρικού σήματος μεταφράζονται πάλι από τις νοη-
τικές λειτουργίες σε εικόνα που περιγράφει σε νοητικό κώ-
δικα τις ιδιότητες της ύλης, που ερέθισαν την αντίστοιχη
αίσθηση.
Να, λοιπόν, οι πρώτοι καθρέφτες. Το υλικό μας σώμα
και ο νους μας μεταφέρουν - τροφοδοτούν με πληροφο-
ρίες τη συνείδηση, καθρεφτίζοντας τον εξωτερικό χώρο.
Με όμοιο τρόπο, με τη λειτουργία αισθήσεων, που ονομά-
ζονται εσωτερικές, φθάνουν στη συνείδηση πληροφορίες
που αφορούν τα υποσυστήματα του οργανισμού. Η συ-
νείδηση ενημερώνεται για τη γενική κατάσταση, τη λει-
τουργία και τις ανάγκες των εσωτερικών οργάνων, την
ομαλή ή όχι εξέλιξη των φυσιολογικών λειτουργιών κλπ.
Έτσι, λοιπόν, πληροφορείται η συνείδηση για την κα-
τάσταση του σώματος που διαθέτει και του εξωτερικού
χώρου, ανιχνεύοντας με τις αισθήσεις ορισμένες περιοχές
συχνοτήτων - δονήσεων, για τις οποίες έχει διαμορφώσει
κατάλληλα όργανα και λειτουργίες.

260
2. Σύμβολα
Αλλαγές όμως πραγματοποιούνται και στον εσωτερι-

κό χώρο, που ονομάσαμε ολική ιστορική Συνειδητότητα.
Είδαμε ότι ο συνειδητός νους μας έχει σαν χώρο έκφρα-
σης και λειτουργίας τη στιγμιαία επιφανειακή συνείδηση.
Δεν έχει τη δυνατότητα να αξιολογεί και να χρησιμοποιεί
ταυτόχρονα όλα τα στοιχεία - περιεχόμενα της συνολικής
Συνειδητότητας. Πώς, λοιπόν, η Συνειδητότητα πληροφο-
ρείται για τις ίδιες της τις αλλαγές; Με ποιες αισθήσεις,
από ποιο χώρο, σε ποια κωδική γλώσσα παίρνει πληρο-
φορίες για την κατάσταση και τις ανάγκες των υποσυστη-
μάτων της, για την κατεύθυνση και την πληρότητα των λει-
τουργιών της;
Οι Θείοι Νόμοι, σύμφωνα με τους οποίους λειτουργού-
με, εκδηλώνονται με Θεία Σοφία και Οικονομία. Εφόσον
οι πληροφορίες απευθύνονται στον συνειδητό νου, χρησι-
μοποιούν τη γλώσσα του, τις νοητικές «εικόνες». Οι αισθή-
σεις που μας μεταφέρουν τις πληροφορίες είναι οι ήδη
γνωστές, εφόσον απευθύνονται στον συνειδητό νου. Είναι
κατάλληλα συνδεδεμένες μαζί του και άρα κατάλληλες για
κάθε πληροφορία, που θα φθάσει στον συνειδητό νου.
Ο χώρος από τον οποίο μεταβιβάζονται οι πληροφο-
ρίες είναι ο μόνος χώρος, που συνειδητοποιεί ο συνειδη-
τός νους, ο υλικός Κόσμος. Και βέβαια είναι ένας λόγος
παραπάνω για τη μεσολάβηση των γνωστών μας αισθή-
σεων, αφού αυτές ενώνουν τον υλικό χώρο με τον συνει-
δητό νου μας.
Τα πρόσωπα, οι δομές των γεγονότων και οι εξελίξεις
τους γύρω μας λειτουργούν με δύο τουλάχιστον τρόπους.
Πρώτον, σαν ένα υπόστρωμα, μία βασική δομή, πάνω
στην οποία «εργαζόμαστε», μαθαίνουμε αντλώντας πλη-
ροφορίες μέσω των αισθήσεων για τους νόμους του υλι-
κού χώρου, πάνω στην οποία εξασκούμε επιδράσεις και

261
παρατηρούμε τα αποτελέσματα, χρησιμοποιώντας τα για

την περαιτέρω, κάθε είδους, τροφοδοσία μας.
Δεύτερον, σαν ένα σύνθετο εξελισσόμενο σύμβολο,
από όπου φθάνουν στον συνειδητό νου πληροφορίες με
τη μορφή νοητικών «εικόνων», για το επίπεδο καλλιέρ-
γειας της συνολικής Συνειδητότητας, για τις εμπειρίες που
χρειάζεται στην αναπόφευκτη πορεία της για ολοκλήρω-
ση - τελειότητα, για τις εξελίξεις και τις αλλαγές που επιτε-
λούνται στον ανεξερεύνητο ακόμα εσωτερικό χώρο.
Τα όνειρα είναι ο απόηχος μιας λειτουργίας αυτού του
είδους, αλλά δεν απευθύνονται στον συνειδητό νου.
Σαν ένα όνειρο, λοιπόν, πρέπει να δούμε τον υλικό χώ-
ρο και τις αλλαγές του, στο δεύτερο επίπεδο λειτουργίας
της υπόστασής μας, στο επίπεδο του εσωτερικού ανθρώ-
που. Αυτή η θεώρηση του εξωτερικού χώρου και των αλ-
λαγών του χρειάζεται λίγη εξάσκηση κι έναν οδηγό, εσω-
τερικό ή εξωτερικό, για να εξοικειωθεί κανείς με τη χρήση
των συμβόλων, της αρχέγονης αυτής γλώσσας, που μας
είναι γνωστή σε βαθύτερα στρώματα συνείδησης.
Μπορεί όμως να μας διδάξει την ευρύτερη λειτουρ-
γία των νόμων, τους οποίους βλέπουμε να εκδηλώνονται
στο υλικό πεδίο, τον τρόπο, δηλαδή, που λειτουργούν σε
ανώτερα πεδία Συνειδητότητας. Αυτοί οι νόμοι διέπουν
και τη δική μας πορεία εξέλιξης. Η γνώση τους μπορεί να
μας οδηγήσει σε συνειδητή αναμόρφωση του κόσμου μέ-
σα μας και γύρω μας. Μετατοπίζει τα όρια της επίγνωσής
μας, αυξάνει την αίσθηση της Ενότητας, τοποθετώντας
τη βάση του τρίτου επιπέδου λειτουργίας μας. Του επι-
πέδου που έχουμε πλήρη επίγνωση ότι τα πάντα είναι
Ένα, του επιπέδου που η παραλληλότητα των κόσμων
είναι ολοφάνερη, του επιπέδου που εξασκούμαστε στη
χρήση των νόμων και βέβαια είμαστε έξω από την επιρ-
ροή τους. Του επιπέδου Ενότητας με τον Νομοθέτη, που
δονείται συντονισμένος με τα Πάντα, κατεργαζόμενος τη

262
Συνείδησή Του, που Την έχει διασπείρει μέσα στα όντα.

Μέσα στον καθρέφτη του εξωτερικού χώρου βλέπου-
με την «εικόνα» ενός μέρους της Άπειρης Ολικής Συνειδη-
τότητας, στη διάρκεια της εξελικτικής της πορείας προς την
Ενότητα με το Όλον, από το οποίο προήλθε. Αυτός είναι ο
καθρέφτης για τον οποίο μιλάει ο Απόστολος Παύλος.
Η ζωή μας σ’ αυτόν τον υλικό χώρο έχει σκοπό να μας
διδάξει νόμους και αλήθειες, να διευρύνει και να εμβαθύνει
την καλλιέργεια της Συνειδητότητάς μας. Μας προσφέρει
εμπειρίες εξωτερικές, που μας καλούν να τοποθετηθού-
με και να δράσουμε απέναντι σε όλο και πιο σύνθετα
και λεπτά προβλήματα, που έχουν σαν αποτέλεσμα την
ανάπτυξη υψηλότερων εσωτερικών ιδιοτήτων με απώ-
τερο σκοπό την εκδήλωση Θείων Ιδιοτήτων, τη Θέωση
Εδώ, λοιπόν, φαίνεται η αναγκαιότητα των εμπειριών
του εξωτερικού χώρου. Η ατελής Συνειδητότητα, αυτή δη-
λαδή που χαρακτηρίζεται από εκδήλωση μερικότητας, έχει
την ευκαιρία να «χρησιμοποιήσει», για να εκφραστεί, τον
υλικό χώρο. Έτσι οι εσωτερικές καταστάσεις παίρνουν
«σάρκα και οστά» στον γύρω χώρο. Οργανώνονται δομές
κατάλληλες, που μας εκπαιδεύουν συνεχώς, είτε το συ-
νειδητοποιούμε είτε όχι. Η ποιότητα και η αλληλουχία των
εμπειριών - δοκιμασιών μελετήθηκε στο κεφάλαιο για το
Νόμο 7 του Χρόνου.
3. Εσωτερικές δομές και σύμβολα
Για να αναγνωρίσουμε τα σύμβολα, ας ξεκινήσουμε

από τη δομή της υπόστασης, που εκδηλώνεται και σαν
άνθρωπος στο υλικό πεδίο.
Οι δομικές μονάδες της υπόστασής μας, τα γνωστά
σαν «σώματα», είναι συγκροτημένες «μονάδες» - οχήμα-
τα, μέσα από τις οποίες η υπόσταση μπορεί να εκδηλω-

263
θεί σε αντίστοιχες περιοχές δονήσεων, εκφράζοντας τις

«ποιότητες» που απαρτίζουν το «όχημα», ακριβώς όπως
εκδηλώνεται και στο υλικό πεδίο εκφράζοντας τις ποιότη-
τες του υλικού σώματος.
Οι εκδηλώσεις στα διάφορα πεδία πρέπει να συντονι-
σθούν, να εκφράζονται οι επιμέρους ποιότητες σαν ανα-
πόσπαστα μέρη της Ενιαίας Υπόστασης. Εκφράζονται
όμως συνήθως διαχωρισμένα, με αποτέλεσμα την ανι-
σορροπία και τις αντίστοιχες πιέσεις του Νόμου 3, που
οδηγεί μέσω του συντονισμού - ενοποίησης σε ισορρο-
πία - ουδετερότητα.
Τα ήδη γνωστά στοιχεία - σώματα είναι το πνευματικό,
το ψυχικό, το αιτιατό «μαγνητικό σώμα», το νοητικό - «ο
ευρύτερος νους που περιλαμβάνει και τον συνειδητό», το
συναισθηματικό, το αιθερικό και το υλικό. Στην πορεία της
εσωτερικής ανέλιξης ο στόχος είναι ο συντονισμός όλων
των σωμάτων της υπόστασης, έτσι ώστε να εκφράζει σε
όλα τα πεδία ταυτόχρονα την Μία, Τέλεια, Ενοποιημένη
Ύπαρξη, την Αλώβητη Εικόνα του Πατρός, εκείνη που δεν
έχει ψεγάδι διαχωρισμού, μερικότητας, αντίφασης.
Ο αποσυντονισμός και διαχωρισμός των σωμάτων,
αποτέλεσμα παρανοήσεων και ελεύθερων επιλογών, είναι
η βαθύτερη αιτία για την τραγικότητα που βιώνει η αν-
θρώπινη ύπαρξη, για την τελμάτωση μέσα στην άγνοια,
για τις αντιθέσεις και συγκρούσεις που έλκει, για τις αντι-
φάσεις τις οποίες εκδηλώνει διαδοχικά.
Αυτός ο αποσυντονισμός εικονίζεται - καθρεφτίζεται
στον εξωτερικό χώρο, στις συγκρούσεις ανάμεσα στα πρό-
σωπα, στην αδυναμία τους να επικοινωνήσουν, στο ανι-
κανοποίητο των αναζητήσεων, στις συνεχείς αλλαγές που
επιλέγουμε οι ίδιοι για τις συνθήκες που μας περιβάλλουν,
και γενικά στο μικρό χάος, που μας κυκλώνει.
Όλα τα πρόσωπα γύρω μας ενσαρκώνουν τις εσωτε-
ρικές μας δομές. Η ανάλυση των ιδιαίτερων χαρακτηριστι-

264
κών τους και των αλληλοεξαρτήσεών τους, των ασχολιών

και της καλλιέργειάς τους μας οδηγεί, μετά την απαραίτη-
τη εξάσκηση, σε γνώση και εμβάθυνση των εσωτερικών
μας λειτουργιών, των βελτιώσεων που επιβάλλονται στην
κατάλληλη χρονική στιγμή, στον συνεχή έλεγχο και στην
επαγρύπνηση της συνείδησης για τις επιδράσεις που δέ-
χεται και τις αλλαγές συνειδητοποιήσεων που γίνονται,
στη συνειδητοποίηση βαθύτερων εμπειριών, στην επαφή
με λειτουργίες του ευρύτερου νου, της ψυχής και του πνεύ-
ματος, που παρουσιάζονται σαφέστατα, υλοποιημένα.
Αυτή η άγρυπνη παρουσία στο εσωτερικό του Ανθρώ-
που δίνει τα απαραίτητα στοιχεία, που μπορούν να χρησι-
μοποιηθούν από μία εξαγνισμένη θέληση, για να ενεργή-
σει στα εσωτερικά πεδία, βελτιώνοντας την ποιότητα των
συνολικών εκδηλώσεων και ενοποιώντας στοιχεία, συντο-
νισμένη πάντα με τη Θεία Θέληση και Καθοδήγηση.
Η εσωτερική αλλαγή θα καθρεφτιστεί αμέσως στον
εξωτερικό χώρο, δίνοντας μία ακόμα απόδειξη της ορ-
θής γνώσης και τοποθέτησης. Να, λοιπόν, που οι δομές
και οι εξελίξεις στον εξωτερικό χώρο είναι ένας πολύτι-
μος, σαφέστατος δείκτης για την εσωτερική πορεία. Έτσι
μπορούμε να προχωρούμε βαθμιαία σε συντονισμό των
εσωτερικών και εξωτερικών στοιχείων - προσώπων ταυ-
τόχρονα - παράλληλα.
Οδηγός η Φωνή του Ενός, Ενιαίου Όντος, του μόνου
κατάλληλου να οδηγήσει σε ενοποίηση. Πεδίο δράσεως
ο εξωτερικός και ο εσωτερικός χώρος. Λειτουργός η εξα-
γνισμένη συνείδηση. Αντλία δύναμης η Προσευχή. Πη-
γή Δύναμης το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, η Θυσία
του Θεανθρώπου Ιησού, που έδωσε το δικαίωμα στον Άν-
θρωπο να καθοδηγείται από τον Χριστό - Λόγο, στην πο-
ρεία της Χριστοποίησης, «έτσι ώστε να είναι Πρωτότοκος
εν μέσω πολλών αδελφών».
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο εσωτερικός αυτός τρό-

265
πος μελέτης, είναι η γλώσσα των συμβόλων, η γλώσσα

του ευρύτερου νου. Είναι η γλώσσα, που ξεχάσαμε προ-
οδευτικά, καθώς εντοπιζόμαστε - περιοριζόμαστε στην
ανάπτυξη και εμβάθυνση των λειτουργιών του συνειδη-
τού νου.
4. Αποκατάσταση της επαφής με τον Λόγο
Ο συνειδητός νους είναι το τμήμα εκείνο των νοητικών

λειτουργιών, που επεξεργάζεται εμπειρίες των αισθήσεων
σε πρώτο επίπεδο, στο επίπεδο που πιστεύουμε ότι οι
αισθήσεις μάς πληροφορούν ολοκληρωτικά για την πραγ-
ματικότητα, στο επίπεδο που ασχολούμαστε με τον υλι-
κό χώρο, την εξυπηρέτηση των αντίστοιχων αναγκών μας
και την εξασφάλιση μιας καλύτερης κοινωνικής θέσης μέ-
σα σ’ αυτόν.
Το τμήμα αυτό, αρκετά περιορισμένο, μετά την από
αιώνες αποκλειστική «χρήση» του από την «εν εγρηγόρ-
σει» συνείδηση, είναι ατελές, ακαλλιέργητο για τη λειτουρ-
γία του στην εσωτερική πορεία της ανέλιξης του Άνω-
Θρώσκοντος Ανθρώπου.
Οι άνθρωποι που εμπνέονταν από ανώτερα ιδανικά
και είχαν σκοπό της ζωής τους την καλλιέργεια του ανθρώ-
που με σκοπό τη διαφώτισή του, την καλυτέρευση των
συνθηκών της ζωής του και της ποιότητας των ενασχο-
λήσεών του, στην πορεία της προσφοράς τους προς το
σύνολο «ανακάλυψαν» ξεχασμένες από παλιά, ευρύτερες
και υψηλότερης ποιότητας νοητικές λειτουργίες, που στη
δυτική σκέψη έγιναν γνωστές με διάφορους όρους, όπως
«ενόραση» κλπ.
Η ενασχόλησή τους με υψηλότερα ενδιαφέροντα, η
φλόγα τους για την επίτευξη ανώτερων στόχων, παναν-
θρώπινων, αφύπνισε τα ξεχασμένα κανάλια της επικοινω-
νίας του συνειδητού νου με τον ευρύτερο νου. Έφερε στην

266
επιφάνεια της στιγμιαίας συνειδητότητας εμπειρίες της

Συνολικής Πανανθρώπινης Συνειδητότητας, που στα βι-
βλία του Γιουνγκ αναφέρεται σαν Ολικό Ασυνείδητο.
Ο μηχανισμός της αφύπνισης είναι ο εξής: ο ευρύτερος
νους ενεργοποιείται από την υψηλή δόνηση της πρόθεσης
να προσφερθεί Έργο στην ανθρωπότητα σαν σύνολο.
Έτσι δίνει εντολή να ανοίξουν τα κανάλια επικοινωνίας
με τα βαθύτερα στρώματα εμπειρίας της ανθρωπότητας,
εφόσον πρόκειται να χρησιμοποιηθούν προς όφελος του
είδους. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η «υψηλή δόνηση
της πρόθεσης» δεν φθάνει το απαραίτητο ύψος, αν δεν
έχει εκφρασθεί στο υλικό πεδίο θυσία των προσωπικών
συμφερόντων για την προώθηση του καθολικού συμφέ-
ροντος του Ανθρώπου. Έτσι δεν υπάρχει περίπτωση «λά-
θους» ή κατάχρησης του νόμου από κάποιον ακατάλληλο
για τέτοιο Έργο.
Ο νόμος που λειτουργεί εδώ είναι: το επίπεδο, όπου
απευθύνεται η προσφορά Έργου, καθορίζει το επίπεδο
«ύψους» των εμπειριών και γενικότερα των «δυνάμεων»,
που θα τεθούν στη διάθεση του όντος - ενεργοποιητή για
την ολοκλήρωση του Έργου του.
Έτσι, λοιπόν, τα συμφέροντα των ευρύτερων συνόλων
ενεργοποιούν μεγαλύτερες δυνάμεις. Εδώ κατοχυρώνεται
θεωρητικά και εμβαθύνεται η άποψη: «η ισχύς εν τη ενώ-
σει». Αυτή είναι η μία όψη της εφαρμογής του νόμου. Η
άλλη αφορά το ύψος - ποιότητα - δόνηση του Έργου, που
προσφέρεται. Όσο μεγαλύτερο είναι το «ανέβασμα» της
ανθρώπινης μέσης συνειδητότητας, τόσο μεγαλύτερες οι
δυνάμεις και γνώσεις που διατίθενται στον ενεργοποιητή
διαχειριστή τους.
5. Αποκατάσταση της ενότητας με τον Λόγο
Αυτά τα εφόδια δεν είναι αποκτημένες εμπειρίες μιας

267
μεμονωμένης προσωπικότητας, είναι «εμπειρίες» του Ανώ-

τερου Θείου Νου, της ευρύτερης Συνειδητότητας, στο ύψος
της δόνησης που είναι κοινή για όλες τις ανθρώπινες υπο-
στάσεις, ή αλλιώς στο επίπεδο που συμμετέχουν όλοι οι άν-
θρωποι. Είναι ο Νους του Ανθρώπου - Ενότητα. Σ’ αυτήν
την ενότητα μπορούμε να συμμετέχουμε προοδευτικά, εξα-
σκούμενοι στην αποκάλυψη της πλάνης του διαχωρισμού
σε κάθε στοιχείο της ύπαρξης, όπου έχει εισχωρήσει. Έτσι
σταδιακά οι δονήσεις που εκδηλώνουμε «ανεβαίνουν»,
ώστε να πλησιάζουν τις δονήσεις της ενοποιημένης Αν-
θρώπινης Οντότητας, του Αδάμ. Ο καθένας από μας είναι
ένα μερικό ατελές σύνολο από τα στοιχεία του Αδάμ, από
τον οποίο δημιουργηθήκαμε και τον οποίο θα επανασυν-
θέσουμε ενούμενοι πάλι.
Έτσι και το νοητικό μας σώμα είναι μέρος του νοητι-
κού Αδάμ και έχει προορισμό να τελειοποιείται μέχρις ότου
συνθέσει την τελειότητα του όλου, από το οποίο προήλ-
θε, βιώνοντας την ενότητα με τα υπόλοιπα μέρη. Όταν ένα
μέρος διαχωρισθεί από τη Μονάδα στην οποία ανήκει, δια-
κόπτει τους δεσμούς - αλληλεπιδράσεις με τα υπόλοιπα
στοιχεία του συνόλου Μονάδα. Έτσι, παρόλο που τα μέ-
ρη - υποσύνολα μπορεί να βρίσκονται πολύ κοντά το ένα
στο άλλο, επειδή διάλεξαν την εμπειρία του διαχωρισμού
και έκοψαν τις γέφυρες της ενοποιημένης λειτουργίας, δεν
μπορούν πια ν’ αποτελέσουν τη Μονάδα. Χρειάζεται να
παρεμβληθεί μία διαδικασία αποκατάστασης, μία διαδικα-
σία αντίστροφη του διαχωρισμού, η ενοποίηση. Αυτή θα
αποκαταστήσει για κάθε μέρος τη σχέση του, την αλληλε-
πίδρασή του, την επικοινωνία του με τα υπόλοιπα.
Το κάθε στοιχείο που εκδηλώνουμε, είναι μέρος του
αντίστοιχου ολοκληρωμένου στοιχείου που εκδήλωνε ο
Αδάμ πριν την Πτώση της ενοποιημένης Μονάδας, που
είναι κάθε στοιχείο του Χριστού. Ο Ενανθρωπισθείς Λό-
γος είναι ο Πρώτος που αποκατέστησε την Ενότητα, που

268
ενδύθηκε τη βαριά μας ύλη για να την καταστήσει άξια

να συμμετέχει και πάλι στην ενότητα. Η Θυσία πάνω στο
Σταυρό πλήρωσε το τίμημα της αποκατάστασης του δια-
χωρισμού σε ενότητα. Αποκατέστησε με τη Θυσία την ελεύ-
θερη επιλογή του Αδάμ για το διαχωρισμό του από τον
Θεό - Πατέρα, την επιλογή του για ατομική εξέλιξη και ευ-
θύνη, που απέκλεισε τη συμμετοχή του στη Μία, Ενιαία
Συνειδητότητα. Ο Χριστός εξαγόρασε το δικαίωμα της επι-
κοινωνίας με τη Μονάδα - Θεό - Πατέρα μέσω Αυτού, του
Υιού - Χριστού. Έτσι όποιος θέλει να Τον ακολουθήσει,
επικοινωνεί μαζί Του εσωτερικά και καθοδηγείται από τον
Θείο Νου του Χριστού, τον Χριστικό Νου.
Δεν έχει παρά να ακολουθήσει το δρόμο που χάραξε
με τη Ζωή Του, δεν έχει παρά να ταυτισθεί μαζί Του. Η δό-
νηση που ενεργοποιεί την επικοινωνία τής «εν εγρηγόρ-
σει» συνείδησης με τον Χριστικό Νου, δεν είναι άλλη από
τη δόνηση της Θερμής προσευχής, που απευθύνει προς
τον Κύριο η εξαγνισμένη συνείδηση, έτοιμη να προσφέρει
Έργο.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην επικοινωνήσει, όποιος
απευθύνεται με καθαρή πρόθεση. Ο Κύριος έχει διαχυθεί
στο Σύμπαν. Τα πάντα περιέχουν Χριστό με την έννοια
της ενότητάς τους μέσα στον Λόγο - Χριστό, από Τον
οποίο δημιουργήθηκαν. Όλοι επικοινωνούμε με τον Χρι-
στό, μετά τη Θυσία Του, την ενοποίηση των σωμάτων -
στοιχείων μας μέσα στα αντίστοιχα Σώματα Χριστού.
Είναι ολοφάνερο, ότι το κάθε στοιχείο - σώμα μας πρέ-
πει να επικοινωνεί όλο και τελειότερα, μέχρι να ταυτισθεί
με το αντίστοιχο Χριστικό Σώμα. Αυτό ακριβώς ενεργο-
ποιεί η πρόθεση της οντότητας να προσφέρει Έργο Χρι-
στού. Ενεργοποιεί επικοινωνία και σταδιακή ταύτιση με τον
Χριστό. Θέτει σε εκδήλωση Δυνάμεις Χριστού.
Να, λοιπόν, που επικοινωνώντας με τον εσωτερικό μας
κόσμο, επικοινωνούμε με τον Χριστό - Λόγο. Αυτός είναι

269
ο εσωτερικός διδάσκαλος. Μας οδηγεί με ασφάλεια στο

μονοπάτι της εκδήλωσης της Αγάπης, με τις ιδιαίτερες
ποιότητες, που αναλογούν στην προσωπική καλλιέργεια
του κάθε μαθητή στο ξεκίνημά του. Μας οδηγεί να κατα-
νοήσουμε σωστά και να ταξινομήσουμε κάθε εξωτερική και
εσωτερική εμπειρία, ώστε να συμπληρώσουμε με γνώ-
ση τα κενά της άγνοιας, που μας καθιστούν τόσο ευάλω-
τους σε παρανοήσεις. Είναι ο Μόνος που μπορεί να μας
οδηγήσει να κατανοήσουμε πώς εκφράζεται - εκδηλώνε-
ται ο εσωτερικός μας κόσμος, στο εξωτερικό μας περιβάλ-
λον, να μας εξηγήσει ποιες είναι οι ατελείς ιδιότητές μας,
που εκφράζει το κάθε πρόσωπο, που ζει στο περιβάλλον
μας, και ποιες εκδηλώσεις και τοποθετήσεις θα έχουν σαν
αποτέλεσμα την τελειοποίηση και των προσώπων και των
εσωτερικών μας ιδιοτήτων ταυτόχρονα. Είναι ο Οδηγός
για την επίγνωση της εσωτερικής μας κατάστασης, που
εικονίζεται και στην εξωτερική πραγματικότητα. Ο Οδηγός
για την αποκατάσταση της τάξης στο χάος, που δημιουρ-
γήσαμε με τις ελεύθερες επιλογές έξω και μέσα μας. Είναι ο
Οδηγός που ενσαρκώνεται από τον εξωτερικό διδάσκαλο,
που ζει και διδάσκει ενωμένος μαζί Του.
6. Η λειτουργία των ομάδων
Ας κοιτάξουμε τα πρόσωπα και τις σχέσεις τους μέσα

από το πρίσμα της παραλληλότητας του εξωτερικού και
εσωτερικού κόσμου. Οι συνθέσεις των ιδιοτήτων που εκ-
δηλώνουν είναι τέτοιες, ώστε να εξυπηρετούνται οι εξής
σκοποί.
Πρώτον: Η άμεση διδαχή από τις εξωτερικές εμπειρίες
που συνθέτουν οι σχέσεις τους, μέσω των Νόμων 3 και 7.
Ο καθένας ενεργοποιεί, για όλους, τους Νόμους, ανάλογα
με τις τοποθετήσεις τους, όπως τις βιώνει ή τις αντιλαμ-
βάνεται. Το κάθε μέλος της ομάδας βιώνει διαφορετικά τις

270
κοινές καταστάσεις, ανάλογα με τις εσωτερικές του ανά-

γκες και την καλλιεργημένη ικανότητα να διδάσκεται από
τις εμπειρίες του. Έτσι:
α) Το κάθε ιδιαίτερο πρόσωπο - στοιχείο της ομάδας
ενεργοποιεί τους νόμους από την προσωπική μερικότη-
τα της Αλήθειας, που εκφράζει, οπότε τελικά το σύνολο
των στοιχείων - μελών της ομάδας - Μονάδας ενεργοποιεί
την ολοκληρωμένη Αλήθεια, έτσι ώστε να εκφρασθεί μέ-
σω των νόμων και να διδάξει κατάλληλα την ομάδα.
β) Οι νόμοι υποκινούν δομές της ίδιας της ομάδας, που
δεν έχουν ακόμα εκδηλωθεί, ώστε μέσω της εκδήλωσης
να οδηγηθούν με συνεχείς αναγωγές στην τελείωση.
γ) Το κάθε πρόσωπο έλκει και συνειδητοποιεί το μέ-
ρος της αλήθειας που χρειάζεται, για να τελειοποιήσει τις
ιδιαίτερες ιδιότητες που φέρει.
Η εξωτερική αλληλεπίδραση των προσώπων που συν-
θέτουν ομάδες ή ευρύτερα σύνολα, είναι αντικατοπτρισμός
της εσωτερικής τους ενότητας που απαρνήθηκαν. Αυτή η
ενταγμένη λειτουργία μας μέσα σε κοινωνικά σύνολα θα
μας οδηγήσει βαθμιαία στην αποκατάσταση της εσωτερι-
κής ενότητάς μας μέσω της διδαχής μας από τους Νόμους.
Είναι αυτοί που θα μας εφοδιάσουν με τις κατάλληλες
εμπειρίες, ώστε να ετοιμαστούμε για την επιστροφή στην
Ενοποιημένη Ύπαρξη, τον Χριστό - Λόγο.
Φανταστείτε αν συνεχίσει ο διαχωρισμός τής κάθε
προσωπικότητας, πού θα οδηγηθούμε! Βαθμιαία θα κλεί-
νουμε με βαριά καλύμματα πλάνης, ακόμα και τις εξωτε-
ρικές σχέσεις - επιδράσεις - ενώσεις μας με τους αδελφούς
μας. Είναι γνωστά τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας
στους ψυχαναλυτές και ψυχιάτρους, που προσπαθούν να
αποκαταστήσουν τη χαμένη επαφή με τους ανθρώπους,
των προσωπικοτήτων που, αποφεύγοντας τον πόνο που
εκπαιδεύει, οδηγήθηκαν σε μεγαλύτερη πλάνη, μεγαλύτε-
ρη ανισορροπία και πόνο, απ’ αυτόν που ζει ο εξωτερικός

271
άνθρωπος συνήθως, καθώς αγωνίζεται να επιβιώσει χω-

ρίς να χάσει την επαφή με ό,τι όμορφο έχει μέσα του: την
ευαισθησία του.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει άλλος χώρος
για διαχωρισμό και απομάκρυνση από τους αδελφούς μας.
Έχουμε φθάσει στον γκρεμό, όπου πέφτοντας θα χάσου-
με και την ακριβή μας λογική και δεν θα μας έχει μείνει κα-
νένα συνειδητό στοιχείο ταξινόμησης, που θα μπορεί να
μας οδηγήσει διδάσκοντάς μας να οργανώνουμε τις εμ-
πειρίες μας. Επομένως είναι η στιγμή, στην ιστορία του Αν-
θρώπου, για επαναστροφή προς την Ενοποίηση.
Δεύτερον: Η έμμεση απόκτηση εμπειρίας για τις δομές
και τις εξελίξεις στον εσωτερικό χώρο. Σύμφωνα με όσα
αναφέρθηκαν, για να κατανοηθούν και να χρησιμοποιη-
θούν σωστά οι παραλληλισμοί των δύο χώρων εξέλιξης,
πρέπει να έχει φθάσει η οντότητα να καθοδηγείται εσω-
τερικά, δηλαδή να έχει ενεργοποιήσει κατάλληλα την εσω-
τερική της λειτουργία, που την φέρνει σ’ επαφή με τον
ευρύτερο Νου. Αυτή η οντότητα εκπαιδεύεται από τον
«εσωτερικό δάσκαλο», έτσι ώστε να συντονισθεί, να ενω-
θεί με τη Χριστική Συνείδηση εντός της, αποκαθιστών-
τας όλες τις λειτουργίες που συνδέουν τη Συνειδητότητα
με τα Ανώτερα Κέντρα - Ουρανούς. Γίνεται έτσι ον - εκ-
δήλωση του Χριστού, που τελειοποιείται καθώς ταυτίζε-
ται εσωτερικά μαζί Του, ενηλικιώνοντας τον Χριστό που
γεννήθηκε - «αφυπνίσθηκε» μέσα του. Αυτή η οντότητα
γίνεται, καθώς προχωρεί η εκπαίδευσή της, ένας οδηγός
για τους ανθρώπους που την περιβάλλουν.

ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ
Η ανθρώπινη υπόσταση κατήλθε επτά διαφορετικά πε-

δία και ενδύθηκε με ανάλογων κραδασμών σώματα - κα-
λύμματα. Δηλαδή, η Ουσία - Πνεύμα βρίσκεται καλυμμένη
με επτά διαφορετικά σώματα. Αυτά τα διαφορετικά κρα-
δαστικά σώματα όμως με ποιον τρόπο λειτουργούν και
συνέχονται;
Υπάρχει μία συμμετρική αντιστοιχία ανάμεσα στα κα-
τώτερα και τα ανώτερα σώματα του ανθρώπου. Τα τρία
ανώτερα (Θείο, Χριστικό, Μακαριότητας), μεμονωμένα, κι-
νούνται και αντλούν από το Απόλυτα Θετικό μόνο (+∞).
Τα τρία κατώτερα (φυσικό, αιθερικό, αιτιατό) κινούνται και
αντλούν από το Απόλυτα Αρνητικό (−∞). Στο νοητικό σώ-
μα υπάρχει η αντιστοιχία των κατώτερων και των ανώτε-
ρων σωμάτων σε μοριακή μορφή. Γι’ αυτό και χωρίζεται σε
κατώτερο και ανώτερο νοητικό. Η ύπαρξη αυτού του σώ-
ματος δίνει και τη δυνατότητα της σύνδεσης, της συνοχής
και τελικά της ενοποίησης όλων των σωμάτων σε ένα.
Μέσω του νοητικού σώματος και της λειτουργικότητάς
του, δηλαδή της εκδήλωσης της υπόστασής μας σε σύν-
δεση και συνοχή με το νοητικό μας σώμα, διδασκόμαστε
την Αρμονία της συμμετρίας. Δηλαδή αντιλαμβανόμαστε

273
τη δυνατότητα συμμετρικής συνύπαρξης του Απόλυτα Θε-

τικού (+∞) και του Απόλυτα Αρνητικού (−∞), στη μοριακή
του όμως μορφή. Η μοριακή αυτή συμμετρία, που υπάρχει
στο νοητικό σώμα, δημιουργεί έντονη ροή ταχιονίων. Αυ-
τή η έντονη ροή των ταχιονίων δημιουργεί σταθερό αγω-
γό ροής, που επιτρέπει τη δίοδο από το ένα επίπεδο της
συμμετρίας στο άλλο. Η εισχώρηση του ενός επιπέδου
στο άλλο δημιουργεί ισχυρή έκλυση ταχιονίων (αυτό συμ-
βαίνει γιατί εισχωρούμε από ένα επίπεδο ενέργειας σε ένα
άλλο – και εδώ τα ενεργειακά επίπεδα είναι πολύ ισχυ-
ρά), με αποτέλεσμα να αυξηθεί η συμπύκνωση στη ροή
των ταχιονίων και να δημιουργηθούν περιοδικές μεταβο-
λές στη συχνότητα, ανάλογα με το ποιο επίπεδο συμμε-
τρίας υπερισχύει κατά τη συγχώνευση των δύο επιπέδων.
Η ταχύτητα κυμαίνεται από την ταχύτητα του φωτός πε-
ρίπου, όταν το κατώτερο πεδίο συμμετρίας επικρατεί και
λαμβάνει διάφορες τιμές ανάλογες με την επικράτηση και
διάχυση του ανώτερου πεδίου συμμετρίας μέχρι την ταχύ-
τητα ±∞, όπου δεν υφίστανται συμμετρικά επίπεδα, αλλά
ενότητα τριαδικότητας, και υπάρχει μόνο ροή, χωρίς όμως
να γίνεται αντιληπτή αυτή η ροή, γιατί όλα τα σημεία ρέ-
ουν ταυτόχρονα, όλα τα σημεία είναι η ροή.
Επομένως στο νοητικό σώμα υπάρχει ο αγωγός σύν-
δεσης και ενοποίησης των σωμάτων. Όταν ο άνθρωπος
λειτουργεί μόνο με το κατώτερο επίπεδο ή πεδίο συμμε-
τρίας, τότε η δυνατότητα κραδασμικής μεταβολής δύναται
να φθάσει μέχρι το κατώτερο νοητικό. Όταν όμως οι κρα-
δασμοί του σώματος - φυσικού φορέα φθάσουν μέχρι την
κραδασμική - δονητική κατάσταση του κατώτερου νοητι-
κού, τότε αυτόματα, είτε το θέλει και το επιδιώκει είτε όχι,
αυξάνει το μήκος της διακύμανσης του κατώτερου νοητι-
κού και κρούει και εισχωρεί στην ανενεργή και ουδέτερη
μέχρι τη στιγμή αυτή ταχιονική ζώνη, δημιουργώντας τους
πρώτους ενεργειακούς σπινθήρες που ενεργοποιούν τα

274
αδρανή και ουδέτερα στοιχεία και εκλύουν ταχιόνια. Πα-

ρόλο που θα περίμενε κανείς η μη σταθερή κραδασμική
κατάσταση του υλικού φορέα να παρεμποδίζει την αύξη-
ση της έκλυσης των ταχιονίων, αντίθετα οι δυσαρμονικές,
μη περιοδικές και μεταβλητές εισχωρήσεις στην ταχιονική
ζώνη με διαφορετική ταχύτητα, συχνότητα και μήκος κύ-
ματος δημιουργούν διαφόρων ενεργειών σπινθήρες, που
συγκρουόμενοι εκλύουν σημαντικές ποσότητες ταχιονίων,
πολλαπλασιαζόμενες ανάλογα με το ποσοστό συγκρού-
σεως των ενεργειακών σπινθήρων.
Με αυτό τον τρόπο αρχίζει να συντελείται η μετουσίω-
ση της ύλης του ανθρώπου. Ο απλός άνθρωπος, που δεν
γνωρίζει την Πνευματική του υπόσταση και δεν ενεργεί
συνειδητά σύμφωνα με τους Τέλειους και Αναλλοίωτους
Θείους Νόμους, που την διέπουν, δύναται να ενωθεί και να
λειτουργήσει μέσω του νοητικού «κατώτερου - ανώτερου»
σώματος - καλύμματος και να θέσει σε ενέργεια την αδρα-
νή και ουδέτερη ταχιονική ζώνη, που υπάρχει σ’ αυτό.
Οι επιλογές του, φαινομενικά τυχαίες, ουσιαστικά όμως
αποτέλεσμα της συνισταμένης της εξέλιξής του μέσα στους
αιώνες, είναι αυτές που ρυθμίζουν τη σύνδεσή του με το
νοητικό «κατώτερο - ανώτερο» σώμα - κάλυμμα και την
ταχύτητα και ένταση ροής των ταχιονίων.
Ο άνθρωπος που αγνοεί τους Πνευματικούς Νόμους
και Αξίες, δρα σύμφωνα με τις παρορμήσεις του, ωθού-
μενος από μια σειρά υποσυνείδητων λειτουργιών, που
προσπαθεί να κρίνει με τη λογική και τη διάνοια, επηρεα-
ζόμενος από τις καταστάσεις, συναισθηματικές ή περιβαλ-
λοντικές, που κάθε φορά παρουσιάζονται. Η παρορμητική
αυτή δράση του Όντος - Άνθρωπος εκπέμπει δονήσεις
ανάλογες με το επίπεδο των παρορμήσεων. Οι αισθήσεις
(φυσικό σώμα), τα συναισθήματα (αιθερικό σώμα) και η
διανόηση (αιτιατό σώμα), είναι τα τρία επίπεδα των πα-
ρορμήσεων του μη συνειδητοποιημένου ανθρώπου. Οι εκ-

275
δηλώσεις του, πότε από το ένα επίπεδο και πότε από το

άλλο, δημιουργούν δονήσεις που εισέρχονται στο νοητικό
σώμα, κρούουν την ταχιονική ζώνη και την θέτουν σε εν-
έργεια με τον τρόπο που ήδη περιέγραψα.
Η μη σταθερή εισχώρηση των δονήσεων στην ταχιο-
νική ζώνη επιτρέπει την έκλυση των ταχιονίων και την έν-
τονη ροή τους, εμποδίζει όμως τη διοχέτευσή τους προς
τα ανώτερα σώματα (ανώτερο επίπεδο συμμετρίας), για-
τί οι αγωγοί ροής του ανώτερου νοητικού δεν επιτρέπουν
τη δίοδο παρά μόνο σε αρμονική, ισορροπημένη, φωταυ-
γή και καθαρή ενέργεια.
Επομένως τα ταχιόνια διοχετεύονται από το κατώτε-
ρο νοητικό προς τα κατώτερα σώματα, «κατώτερο επίπε-
δο συμμετρίας». Η έντονη ροή τους και η ενέργεια που
μεταφέρουν, καθώς και η ταχύτητα, «ταχύτητα φωτός»,
εισχώρησής τους στα κατώτερα σώματα, σκοπό έχουν να
ενοποιήσουν τα κατώτερα σώματα, να τα εναρμονίσουν
δονητικά με την ανώτερη δυνατή δόνηση (ταχιονική δό-
νηση ταχύτητας φωτός), ώστε να απελευθερωθούν και οι
αγωγοί ροής προς το ανώτερο επίπεδο συμμετρίας.
Αν και τα τρία κατώτερα σώματα αποκτήσουν την τα-
χιονική δόνηση της ταχύτητας του φωτός, τότε η κρούση
στην ταχιονική ζώνη είναι περιοδική και αρμονική. Αυτή
η κρούση συγκεντρώνει τα ήδη παραγόμενα ταχιόνια και
τα συγχρονίζει. Ο συγχρονισμός αυτός αυξάνει τη δυνατό-
τητα δράσης και ενεργείας τους, καθώς επίσης συγκεν-
τρώνει και κατευθύνει την ισχύ τους προς έναν σκοπό:
την ανοδική πορεία των δονήσεων, την αύξηση της ταχύ-
τητάς τους και την έκλυση μεγαλύτερης ενέργειας από ίδιο
αριθμό ταχιονίων, καθώς επίσης και την έντονη διοχέτευ-
σή τους προς το ανώτερο επίπεδο συμμετρίας.
Βέβαια, για να πραγματοποιηθεί ο συντονισμός των
κατώτερων σωμάτων στην ίδια δόνηση, χρειάζεται ο άν-
θρωπος να γνωρίζει και να προσπαθεί συνειδητά να εφαρ-

276
μόζει Θείους Νόμους και Αξίες, έχοντας αφήσει πίσω του

την ασυνείδητη, ανεύθυνη κατάσταση της άγνοιας και των
παρορμήσεων. Αν παραμείνει στο αρχικό στάδιο, τότε η
ροή των ταχιονίων στα σώματά του θα του προκαλέσει
βέβαια διάφορα ανεξήγητα – γι’ αυτούς που αγνοούν –
φαινόμενα, «έντονη αύξηση της θερμοκρασίας, χωρίς
παθολογική αιτία, μουδιάσματα σε διάφορα σημεία του
σώματος, κυρίως στα άκρα και στο κεφάλι, αίσθηση
ανοδικού ρεύματος κατά μήκος της σπονδυλικής στή-
λης, ταχυκαρδία, αίσθηση ότι το μέγεθος της καρδιάς
αυξάνει, πονοκεφάλους, στιγμές έξαρσης και πλήρους
Πνευματικής διαύγειας, κούραση, αίσθηση μη απόλυ-
της επαφής με το περιβάλλον», χωρίς όμως να τον οδη-
γήσει στην ισορροπία και εναρμόνιση των σωμάτων με
την ταχιονική δόνηση της ταχύτητας του φωτός.
Τα συμπτώματα αυτά οφείλονται στη διάχυση της τα-
χιονικής δόνησης της ταχύτητας του φωτός στα τρία κα-
τώτερα σώματα, «φυσικό, αιθερικό, αιτιατό». Η δόνηση
αυτή, διαχεόμενη, μετουσιώνει αυτόματα ό,τι παλμοδονεί-
ται σε χαμηλότερους και βαρύτερους κραδασμούς και ωθεί
στην ενοποίηση των επιμέρους κραδασμών - δονήσεων
μέσα στη δική της παλμοδόνηση. Πόνοι, μουδιάσματα και
τα άλλα συμπτώματα, που αναφέρθηκαν, δηλώνουν τη
μετουσίωση που συντελείται στα τρία κατώτερα επίπε-
δα, «αίσθηση, συναίσθημα, διανόηση», καθώς και τη ροή
της ταχιονικής ενέργειας, που αρχίζει να ρέει μέσα στα
τρία κατώτερα σώματα, για να τα συντονίσει μαζί της.
Όταν η υπόσταση δεν επιθυμεί συνειδητά τη μετου-
σίωση και το συντονισμό των κατώτερων σωμάτων, θέ-
τει συνεχώς προσκόμματα στη ροή της ενέργειας και στο
ρυθμό της μετουσίωσης. Τα προσκόμματα δεν είναι άλ-
λα, παρά η μη συνειδητή επιλογή, που οδηγεί σε σειρά
ενεργειών με αποτελέσματα αντίθετα προς τους Πνευματι-
κούς Νόμους της Ισορροπίας και της Αρμονίας και, επομέ-

277
νως, αντικείμενα στην ανοδική πορεία της υπόστασης και

στη μετουσίωση και τον εναρμονισμό των σωμάτων - κα-
λυμμάτων με την ταχιονική δόνηση της ταχύτητας του
φωτός.
Σ’ αυτή την περίπτωση γίνονται μεν φανερά και αι-
σθητά τα συμπτώματα της μετουσίωσης και της ροής της
ενέργειας, διαρκούν πολλές φορές μεγαλύτερο χρονικό
διάστημα, με σκοπό να εξαλείψουν την υφιστάμενη αντί-
δραση, αλλά η επιμονή της υπόστασης στην ασυνείδη-
τη θέση διαταράσσει την Ισορροπία και οδηγεί σταδιακά
στη διάσπαση της σύνδεσης με το νοητικό σώμα, «ανώ-
τερο και κατώτερο», στην αδρανοποίηση της ταχιονικής
ζώνης, στην απομόνωση των τριών κατώτερων σωμάτων
και στη λειτουργία του ανθρώπου από το κατώτερο επί-
πεδο συμμετρίας.
Ο μη συνειδητοποιημένος άνθρωπος αποδίδει συνή-
θως όλα αυτά τα συμπτώματα σε νευρικές ή ψυχολογι-
κές αιτίες, χωρίς ουσιαστικά να δέχεται την Πνευματική
εξήγηση, που μπορεί να του δοθεί από κάποιον καταρ-
τισμένο στα Πνευματικά θέματα και λειτουργίες. Αυτός
ο άνθρωπος θα συνεχίσει να δρα από τα επίπεδα των
παρορμήσεων μέχρι να ολοκληρωθεί ο κύκλος, που θα
θέσει πάλι σε ενέργεια τη λειτουργία της μετουσίωσης.
Κάθε κύκλος της λειτουργίας της μετουσίωσης, που
δεν φέρνει το ποθούμενο αποτέλεσμα, αφήνει μέσα στον
άνθρωπο μεγαλύτερο ποσοστό συνειδητότητας και τον
προετοιμάζει για περισσότερη συνειδητή δράση στο επί-
πεδο της Πνευματικής μεταλλαγής. Επομένως, σειρά από
κύκλους της λειτουργίας της μετουσίωσης, έστω κι αν άμε-
σα δεν οδηγούν στην ενοποίηση των κατώτερων σωμάτων,
προετοιμάζουν το έδαφος και κατευθύνουν στο κρίσιμο
σημείο, όπου η υπόσταση συνειδητά επιλέγει τη συμμετο-
χή της στην Πνευματική μεταλλαγή και ολοκληρώνει τον
κύκλο της λειτουργίας της μετουσίωσης. Βέβαια, για να φτά-

278
σει η υπόσταση στην κατάσταση της συνειδητής επιλο-

γής και ενεργούς συμμετοχής στην Πνευματική μεταλλα-
γή, επιβοηθείται και από τους Εκπαιδευτικούς Νόμους της
Δημιουργίας. Αυτοί οι Νόμοι, καθ’ όλη τη διάρκεια της πο-
ρείας της, δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες εκπαί-
δευσης, ώστε μέσα από αυτές η υπόσταση ν’ αποκτήσει
συνείδηση, υπευθυνότητα και πραγματική επιθυμία για
μεταλλαγή, τελειοποίηση και ένωση με τη Θεότητα.
Ας εξετάσουμε τώρα την περίπτωση μιας συνειδητής
υπόστασης, που επιθυμεί διακαώς τη μετουσίωσή της και
την άνοδό της προς τα Θεία Πεδία. Οι επιλογές αυτής της
υπόστασης, έχοντας ως κύριο στόχο την ανοδική πορεία,
διευκολύνουν τη διάχυση της ταχιονικής δόνησης της τα-
χύτητας του φωτός, της ενοποίησης και του συντονισμού
των τριών κατώτερων σωμάτων με αυτήν. Βέβαια και εδώ
παρουσιάζονται τα συμπτώματα που προαναφέρθηκαν, τα
οποία διαρκούν λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με το
βαθμό συνειδητότητας της υπόστασης.
Όταν ο συντονισμός και η ενοποίηση των τριών κατώ-
τερων σωμάτων μέσα στην ταχιονική δόνηση της ταχύτη-
τας του φωτός επιτευχθεί, τότε η μεταβλητή κρούση της τα-
χιονικής ζώνης αντικαθίσταται από μία αρμονική, σταθερή
και περιοδική κρούση. Τα ταχιόνια συγχρονίζονται, αυξά-
νουν τη δυνατότητα δράσης και ενεργείας τους και κατευ-
θύνονται προς έναν και μοναδικό σκοπό, τη διοχέτευσή
τους προς το ανώτερο επίπεδο συμμετρίας και το συγχρο-
νισμό της υπόστασης και των σωμάτων με την Απόλυτη
Δόνηση του Λόγου. Ο πρώτος κύκλος της λειτουργίας της
μετουσίωσης του κατώτερου επίπεδου συμμετρίας κλείνει
και αρχίζει ο δεύτερος κύκλος, δυσκολότερος και πιο πο-
λύπλοκος, γιατί απαιτεί μεγαλύτερες προσπάθειες, από-
λυτες επιλογές, τέλεια υπευθυνότητα, του ανώτερου επι-
πέδου συμμετρίας.
Η αρμονική, σταθερή και περιοδική κρούση της ταχιο-

279
νικής ζώνης δημιουργεί έντονη και ομοιόμορφη ροή των

ταχιονίων, που ξεπερνά σε ταχύτητα την ταχύτητα του
φωτός. Αυτή η ροή αυτόματα απελευθερώνει τους αγω-
γούς ροής του ανώτερου νοητικού, γιατί δηλώνει ότι η
ενέργεια που συνέχει, διαπερνά και ενεργοποιεί την Υπό-
σταση - Άνθρωπο, είναι καθαρή, διαυγής και φωτεινή.
Με αυτό τον τρόπο τα ταχιόνια, δυναμοποιημένα πλή-
ρως και με συσσωρευμένη ισχύ, εκτοξεύονται προς το
ανώτερο επίπεδο συμμετρίας. Τώρα όμως δεν διαχέουν
ενέργεια με σκοπό να μετουσιώσουν. Αντίθετα, διαχέονται
και έλκουν ενέργεια από το επίπεδο συμμετρίας όπου βρί-
σκονται κατά τη διάχυσή τους.
Η εκτόξευση και διάχυση των ταχιονίων προς το ανώ-
τερο πεδίο συμμετρίας δεν γίνεται ομοιόμορφα. Η συσ-
σωρευμένη ισχύ και η συγκεντρωμένη δύναμη δημιουργεί
έντονη προώθηση, ώστε τα ταχιόνια να διασκορπισθούν
σε όλα τα ανώτερα σώματα και να έλξουν στοιχεία και
ενέργεια.
Ταυτόχρονα, η ενοποίηση των τριών κατώτερων σω-
μάτων και ο συντονισμός τους με την ταχιονική δόνηση
της ταχύτητας του φωτός είναι μία σταθερή βάση αρμονι-
κής ροής ταχιονίων, ικανή να δεχθεί και να αφομοιώσει
μεταλλαγές.
Τα εκτοξευόμενα ταχιόνια προς το ανώτερο επίπεδο
συμμετρίας, φορτισμένα με περισσότερη ενέργεια, ισχύ,
ένταση και ταχύτητα, και δονούμενα με μεγαλύτερη παλ-
μική συχνότητα, ανάλογα με το ανώτερο σώμα όπου δια-
χύθηκαν και απορρόφησαν από αυτό, επιστρέφουν στη
σταθερή βάση αρμονικής ροής ταχιονίων. Η σύγκρουσή
τους με τα ταχιόνια, που ρέουν αρμονικά, λειτουργεί ως
απορροφητήρας και προωθητήρας ταυτόχρονα. Η σταθε-
ρή βάση αρμονικής ροής των ταχιονίων απορροφά την
πλεονάζουσα ενέργεια των ταχιονίων και την διοχετεύει δι-
πλά: τόσο προς τα κατώτερα σώματα, οπότε ανάγει στα-

280
διακά τη δονητική τους κατάσταση σε υψηλότερη βαθμί-

δα, επομένως ανάγει και τη δονητική κατάστασή της, όσο
και προς τα ανώτερα σώματα, εκτοξεύοντας τα ταχιόνια
με μεγαλύτερη ταχύτητα και ένταση, ώστε να φθάσουν σε
όσο το δυνατόν υψηλότερα επίπεδα ενέργειας, ενώ συγ-
χρόνως η αποφόρτισή τους τους δίνει τη δυνατότητα να
φορτισθούν με συνεχώς αυξανόμενες ποσότητες Θείων
δονήσεων και κραδασμών, που θα επιβοηθήσουν στην
πιο γρήγορη μετουσίωση.
Κατά τη λειτουργία αυτή, απαραίτητη είναι η συνοχή
και η αρμονία της σταθερής βάσης αρμονικής ροής των
ταχιονίων. Αν αυτή διαταραχθεί, τότε παύει να λειτουρ-
γεί ως απορροφητήρας και προωθητήρας. Υπάρχει βέ-
βαια η σύνδεση και η επικοινωνία του κατώτερου και του
ανώτερου επίπεδου συμμετρίας και των σωμάτων που τα
αποτελούν, αλλά ο δεύτερος κύκλος της λειτουργίας της
μετουσίωσης παραμένει στάσιμος σε ένα στάδιό του.
Ένα στοιχείο, που μπορεί να διαταράξει την αρμονία
και τη συνοχή της σταθερής βάσης αρμονικής ροής, είναι
οι διάφορες απώλειες ενέργειας. Μια συνειδητοποιημέ-
νη υπόσταση, που προχωρεί προς τη μεταλλαγή, πρέ-
πει να προσέχει, ώστε οι επιλογές της να μη δημιουργούν
μεγάλες απώλειες ενέργειας. Μικρή απώλεια ενέργειας δη-
μιουργεί μία δυσαρμονία στη σταθερή βάση αρμονικής
ροής και μειώνει τη δυνατότητα απορρόφησης και προ-
ώθησης που έχει, δεν σταματά όμως τη λειτουργία της
μετουσίωσης. Απλώς καθυστερεί την ολοκλήρωσή της.
Μεγάλες όμως απώλειες ενέργειας δημιουργούν βαθιά
ρήγματα στη συνοχή της σταθερής βάσης αρμονικής ροής,
που για να αποκατασταθούν, χρειάζονται χρόνο και πολ-
λές προσπάθειες της υπόστασης. Με αυτό τον τρόπο η
λειτουργία της μετουσίωσης σταματάει σ’ ένα στάδιο, μέχρι
να αποκατασταθεί η συνοχή τής σταθερής βάσης αρμονι-
κής ροής.

281
Απώλεια ενέργειας προκαλούν όλες οι εκδηλώσεις που

δεν περιέχουν Αγάπη. Ο θυμός, τα επιπόλαια και κακεν-
τρεχή σχόλια, οι άσκοπες και ανούσιες απασχολήσεις,
η επιφανειακή θεώρηση της ζωής και των καταστά-
σεων, χωρίς την καθοδήγηση του εσωτερικού Φωτός του
Πνεύματος, το σεξ.
Η συνειδητοποιημένη Πνευματική υπόσταση πρέπει
να προσέχει όλες τις εκδηλώσεις της, ώστε να συνέχονται
και να διέπονται από το Νόμο της Αγάπης και της Ενότη-
τας, για ν’ αποφεύγονται οι άσκοπες σπατάλες της ενέρ-
γειας, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολύ πιο εποικο-
δομητικό τρόπο, όχι μόνο για τη συγκεκριμένη υπόσταση,
αλλά για το σύνολο των ανθρώπων.
Επίσης είναι απαραίτητο για τη συνειδητοποιημένη
Πνευματική υπόσταση, όταν αντιλαμβάνεται τη λάθος κί-
νηση που δημιούργησε την απώλεια ενέργειας, να την
αντικαθιστά άμεσα με τους ανάλογους Πνευματικούς χει-
ρισμούς και εκδηλώσεις και στην ύλη. Αυτό είναι απαραί-
τητο, γιατί η γρήγορη αποκατάσταση δεν επιτρέπει να δη-
μιουργηθούν ρήγματα, όσο μεγάλη κι αν είναι η απώλεια
ενέργειας. Δημιουργεί βέβαια έντονες δυσαρμονικές δια-
κυμάνσεις, που επιβραδύνουν τη μετουσίωση, όμως η συ-
νοχή δεν διακόπτεται και δεν επιτρέπεται η συσσωρευ-
μένη απώλεια ενέργειας από διαδοχικές λάθος κινήσεις,
που είναι δυνατόν να οδηγήσει σε αδράνεια τη λειτουργία
της μετουσίωσης για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σημαντική απώλεια ενέργειας δημιουργεί και το σεξ.
Βέβαια υπάρχουν και σ’ αυτό στάδια μικρότερης ή μεγα-
λύτερης απώλειας. Πάντως η συνειδητοποιημένη Πνευμα-
τική υπόσταση πρέπει να γνωρίζει, ότι σκοπός της είναι
να ξεπεράσει το στάδιο της υλικής ένωσης με μία άλ-
λη υπόσταση και να μάθει να ενώνεται με Πνευματι-
κούς τρόπους, που ελκύουν και δεν απορροφούν ενέρ-
γεια. Δηλαδή, να μη νιώθει πλέον την ανάγκη της υλικής

282
ένωσης, γιατί θα είναι ενωμένη σε όλα τα σώματα και σε

όλα τα σημεία με την άλλη υπόσταση.
Για να φτάσει, βέβαια, μία Πνευματική υπόσταση σ’
αυτό το σημείο, πρέπει να περάσει από διάφορα στάδια.
Φυσικά εννοείται ότι δεν επιζητεί στην υλική αυτή ένω-
ση την ηδονή και την απόλαυση. Μια τέτοια αντιμετώπι-
ση δεν είναι καθόλου Πνευματική και φυσικά δημιουργεί
μεγάλες απώλειες ενέργειας, γιατί εξυπηρετεί αποκλει-
στικά υλιστικούς σκοπούς. Η υλική ένωση όμως, που έρ-
χεται σαν αποτέλεσμα του πραγματικού έρωτα δύο υπο-
στάσεων, που επιθυμούν να ενωθούν μεταξύ τους και με
τον Θεό, είναι δυνατόν να ανέρχεται σε συνεχώς υψηλό-
τερα επίπεδα με μικρότερες απώλειες ενέργειας, μέχρι να
φθάσουν στο σημείο και οι δύο υποστάσεις να μην έχουν
ανάγκη αυτής της εκδήλωσης.
Η δόνηση της αγάπης και του έρωτα παίζει καθορι-
στικό ρόλο στην υλική ένωση αυτών των υποστάσεων.
Όσο η αγάπη προσεγγίζει τη Θεία Αγάπη και ο έρωτας
τον Θείο Έρωτα, τόσο μικρότερες είναι οι απώλειες ενέρ-
γειας. Γιατί όσο πιο έντονη, καθαρή και υψηλή δόνηση
αγάπης και έρωτα διαχέουν οι υποστάσεις, τόσο πιο ου-
σιαστικά ενώνονται. Η δόνηση της αγάπης και του έρω-
τα που εκπέμπουν, διαχέεται εναρμονισμένη όχι μόνο στο
υλικό σώμα, αλλά και στα άλλα σώματα, ανάλογα με το
δονητικό της ύψος και ένταση. Η διάχυση αυτή φέρνει σε
ένωση και τα άλλα σώματα των υποστάσεων εκτός από
το υλικό, δημιουργώντας στις υποστάσεις νέες καταστά-
σεις, όχι πλέον αίσθησης υλικής, αλλά ένωσης Πνευμα-
τικής, που επιφέρει έντονες εκρήξεις Αγάπης και Έρωτα,
που δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν. Όσο οι υποστά-
σεις μαθαίνουν να ενώνουν τα σώματά τους αρμονικά
σε όλο και υψηλότερα επίπεδα, τόσο εισέρχονται σε νέες
καταστάσεις, γεγονός που τις βοηθάει να συλλάβουν την
έννοια της Πνευματικής ένωσης, ενώ ταυτόχρονα μειώνει

283
την απώλεια της ενέργειας, γιατί μετατοπίζει το κέντρο βά-

ρους της υλικής ένωσης από την αίσθηση και την απλή έκ-
φραση αγάπης, στη συνειδητή προσπάθεια ένωσης όλων
των σωμάτων, διάχυσης Αγάπης και Έρωτα υψηλής ποιό-
τητας και βίωσης της Πνευματικής ένωσης.
Σταδιακά οι υποστάσεις ενώνουν όλα τους τα σώμα-
τα και η δόνηση της Αγάπης και του Έρωτά τους προσεγ-
γίζει με μικρή απόκλιση τα Θεία Πεδία δονήσεων. Τότε
οι Πνευματικές καταστάσεις ένωσης εντονοποιούνται, η
Αγάπη και ο Έρωτας διαχέονται με ασύλληπτη ταχύτητα,
η μία υπόσταση αφομοιώνεται μέσα στην άλλη, ενοποιεί-
ται, διαχέεται και λειτουργεί σαν μονάδα και σαν δυάδα,
χωρίς όμως να υπάρχει διαχωρισμός, αλλά συνταύτιση
και συνύπαρξη. Η υλική ένωση εκπίπτει. Οι υποστάσεις
έχουν ξεφύγει πια από την ανάγκη της μορφής και της
χρησιμοποίησης αυτής της μορφής σαν μέσον για βίωση
Πνευματικών καταστάσεων. Έχουν ανακαλύψει πραγμα-
τικά η μία την άλλη και έχουν μάθει, όχι απλώς να ενώ-
νονται, αλλά να λειτουργούν ενωμένες, χωρίς να χάνουν
την οντότητά τους, αλλά αντίθετα αντλώντας μέσα από
την ένωση δύναμη και αγάπη για να προσφέρουν προς
τα πάντα. Σ’ αυτήν την περίπτωση όχι μόνο δεν παρου-
σιάζεται απώλεια ενέργειας, αλλά αντίθετα υπάρχει έντο-
νη έκλυση ενέργειας, που διαχέεται χωρίς περιορισμούς
και όρια.
Φυσικά, είναι αυτονόητο, ότι για να δημιουργηθούν
Πνευματικοί δεσμοί και ενώσεις ανάμεσα σε δύο ή περισ-
σότερες υποστάσεις, δεν είναι απαραίτητη η υλική ένωση.
Η συνειδητοποιημένη Πνευματική υπόσταση μπορεί να
ενωθεί με μία ή περισσότερες υποστάσεις κατευθείαν με
Πνευματικούς τρόπους, σε συνεχώς υψηλότερα επίπεδα
κραδασμών και δονήσεων. Η Πνευματική αυτή ένωση, όσο
ανέρχεται σε υψηλότερα επίπεδα, δημιουργεί προϋποθέ-
σεις και επιτρέπει τη συνεχώς αυξανόμενη έκλυση ενέρ-

284
γειας, ανάλογα με το ύψος και την ποιότητα της δόνησης

που πάλλει τις υποστάσεις, που τείνουν να ενοποιηθούν.
Μέσα από την Πνευματική ένωσή τους οι υποστάσεις δυ-
ναμοποιούνται και πολλαπλασιάζουν την ισχύ της ενέρ-
γειας και της Αγάπης τους, καθώς και την ικανότητα της
προσφοράς τους προς το σύνολο. Και όταν η ενότητά
τους συντελεσθεί ολοκληρωτικά, όταν η ταύτισή τους γίνει
απόλυτη, τότε η ενοποιημένη οντότητα, λειτουργώντας όχι
διαχωριστικά, αλλά συγχρονισμένη και ταυτόχρονα, πα-
ράγει σημαντικές ποσότητες ενέργειας, που διαχέει προς
τα πάντα απεριόριστα.
Αυτό συμβαίνει, γιατί η Ενότητα είναι βασικός και κύ-
ριος Νόμος της Δημιουργίας. Η Δόνηση του Λόγου είναι η
Δόνηση της Ενότητας, που περικλείει και διέπει τα πάντα.
Επομένως, όταν οι υποστάσεις εντάσσουν τον εαυτό τους
στο Νόμο Ενότητα και στη Δόνηση της εκδήλωσής του,
έλκουν ενέργεια Ενότητας και τη διαχέουν. Όσο αυξάνε-
ται η διάχυση της ενέργειας από τις υποστάσεις, τόσο αυ-
ξάνεται και η έλξη, μέχρι του σημείου που οι υποστάσεις
απόλυτα ταυτισμένες με την Ενότητα του Λόγου διαχέουν
τον Εαυτό - Λόγο - Ενότητα προς τα πάντα.
Είναι φανερό, ότι η υλική ένωση και η σταδιακή ανα-
γωγή της δεν παρουσιάζεται σαν τρόπος και μεθοδολογία
για επίτευξη της Πνευματικής ένωσης. Αυτή η τοποθέτηση
είναι παρανόηση, που περιορίζει τις Πνευματικές ενώσεις
μέσα στα υλικά πλαίσια. Απλώς δίνεται σαν μια βαθύτερη
και ευρύτερη θεώρηση της υλικής ένωσης, που την απο-
κολλά από τα επίπεδα των αισθήσεων και την κατευθύνει
προς τα Πνευματικά επίπεδα. Δίνεται με σκοπό να βοηθή-
σει τις υποστάσεις να συνειδητοποιήσουν την ουσία της
ένωσής τους και να προσανατολιστούν σε Πνευματικούς
στόχους, μειώνοντας συνεχώς τις απώλειες ενέργειας,
οδηγούμενες σταδιακά και ομαλά σε υψηλότερα επίπεδα,
μέχρι οι υποστάσεις να ξεπεράσουν αυτό τον τρόπο εκδή-

285
λωσης και να μάθουν να ενώνονται Πνευματικά και άρρη-

κτα, εκλύοντας και όχι καταναλώνοντας ενέργεια.
Επομένως, η συνειδητοποιημένη Πνευματική υπόστα-
ση, που επιθυμεί να ενωθεί με τη Θεότητα και να ολο-
κληρώσει τη λειτουργία της μετουσίωσης, πρέπει να επι-
λέγει συνεχώς με μοναδικό σκοπό τη συνεχή προσέγγισή
της προς την Αρμονία, Ισορροπία, Συνοχή. Πρέπει να διέ-
πεται και να φλέγεται κυριολεκτικά από τον πόθο και την
επιθυμία της συνειδητής ένωσης με τη Θεότητα, γιατί δια-
φορετικά δεν μπορεί να κινηθεί με την απαραίτητη υπευ-
θυνότητα και θέληση και να επιλέξει τις σωστές κινήσεις,
που θα την οδηγήσουν σταδιακά στη μεταλλαγή της από
μία υπόσταση, που αντλεί Φως και Ενέργεια από τη Θεία
Πηγή, σε έναν Πυρήνα Ενέργειας ταυτισμένο απόλυτα με
τη Θεία Πηγή, που θα διαχέει Φως στα πάντα, θα υπάρχει
στα πάντα. Μόνο αυτή η τοποθέτηση μπορεί να την βοη-
θήσει να επιλέξει σωστά, μειώνοντας συνεχώς το ποσο-
στό της απώλειας της ενέργειας και αυξάνοντας με τις σω-
στές της εκδηλώσεις το ποσοστό έκλυσης και διάχυσης
της ενέργειας μέσα στο Σύμπαν.
Αν η συνειδητοποιημένη Πνευματική υπόσταση επι-
τύχει να διατηρήσει τη συνοχή και την αρμονία της στα-
θερής βάσης αρμονικής ροής, έστω και με ορισμένες δυ-
σαρμονικές διακυμάνσεις, τότε ο δεύτερος κύκλος της
λειτουργίας της μετουσίωσης συνεχίζεται, τείνοντας να
ταυτίσει την υπόσταση με την Απόλυτη Δόνηση του Λόγου.
Τα ταχιόνια φορτίζονται συνεχώς με υψηλότερης έντασης
και λεπτότερης υφής ενέργεια και διαχέουν αυτήν στο κα-
τώτερο επίπεδο συμμετρίας, ανάγοντάς το συνεχώς.
Όταν πλέον όλα τα ταχιόνια φθάσουν να διαχέονται
μέσα στο Θείο σώμα του ανώτερου επιπέδου συμμετρίας,
τότε η υπόσταση έχει φθάσει στην τελική και καίρια με-
τουσίωσή της. Οι δονήσεις πλέον, που απορροφούνται
από τα ταχιόνια και διαχέονται μέσω της σταθερής βάσης

286
αρμονικής ροής, δεν είναι διάφορες. Είναι Μία και Μονα-

δική. Η Δόνηση του Λόγου. Τα κύτταρα του υλικού σώμα-
τος, μα και οι πόροι όλων των σωμάτων, εναρμονισμένοι
στην ίδια δόνηση, παλμοδονούνται, διαχεόμενοι και εν-
οποιημένοι. Κάθε πόρος και κάθε κύτταρο είναι συγκεν-
τρωτικός πυρήνας δύναμης απείρου ισχύος, έντασης και
Φωτός.
Στη σταθερή βάση αρμονικής ροής οι δύο ολοκληρω-
μένοι κύκλοι της λειτουργίας της μετουσίωσης έχουν δη-
μιουργήσει δύο αγωγούς ροής ταχιονίων, αρμονικούς και
συμμετρικούς, με ταχύτητα ροής −∞ (ολοκληρωμένος κύ-
κλος μετουσίωσης κατώτερου επιπέδου συμμετρίας) και
+∞ (ολοκληρωμένος κύκλος μετουσίωσης ανώτερου επι-
πέδου συμμετρίας). Αυτή η ροή διέπει ολόκληρη την υπό-
σταση και τα σώματα με εναλλασσόμενη ταχύτητα από
−∞ σε +∞. Δηλαδή, από τη σταθερή βάση αρμονικής ροής
ρέουν εναλλάξ, πρώτα τα ταχιόνια με ταχύτητα −∞ και με-
τά τα ταχιόνια με ταχύτητα +∞. Η εναλλαγή της ταχύτητας
είναι αυτή που δίνει τη δυνατότητα στην ύλη να υπάρχει
και να διατηρείται, ενώ συγκεντρώνει μέσα της άπειρες
δυνάμεις. Κανονικά δεν θα μπορούσε να υφίσταται ως κα-
θορισμένη μορφή, γιατί η άπειρη δύναμη που περικλείει,
έχει την ιδιότητα και το χαρακτηριστικό της διάχυσης και
της ένωσης με τα πάντα. Όμως η περιοδική εναλλαγή της
ταχύτητας από −∞ σε +∞ της δίνει δυνατότητα ύπαρξης,
γιατί δημιουργεί μια ουδέτερη κατάσταση, που κρατά τις
δυνάμεις συγκεντρωμένες, ικανές να διοχετεύονται προς
διάφορες κατευθύνσεις, και αποφεύγει την έκρηξη, που
δύναται να ελευθερώσει όλο το δυναμικό τους και να τις
διαχύσει στα πάντα.
Όταν από τη σταθερή βάση αρμονικής ροής απελευ-
θερωθούν ταυτόχρονα τα ταχιόνια με ταχύτητα −∞ και
+∞, τότε η ουδετερότητα διασπάται. Όλα τα κύτταρα και
οι πόροι της υπόστασης και των σωμάτων δονούνται ταυ-

287
τόχρονα με ταχύτητα ±∞. Σ’ αυτή τη δόνηση η μορφή δεν

υπάρχει ή, με άλλα λόγια, αυτή η δόνηση περικλείει όλες
τις μορφές. Η ενεργειακή έκρηξη είναι τέτοιας άπειρης
ισχύος και έντασης, που διαχέει την υπόσταση μέσα στα
πάντα, την ενώνει με τα πάντα, της δίνει τη δυνατότητα
να περιέχει τα πάντα. Είναι η ενεργειακή έκρηξη του Λό-
γου, που δημιούργησε τη Δημιουργία και την περιέ-
χει. Διέπεται από τη Δόνηση του Λόγου, που συνέχει το
Σύμπαν σε εκδηλωμένη και ανεκδήλωτη κατάσταση.
Η συνειδητοποιημένη Πνευματική υπόσταση έφτασε
στο τέλος του δρόμου. Με τις σωστές επιλογές, προσφέ-
ροντας συνεχώς προς τα πάντα, προχώρησε στη μετου-
σίωση. Ολοκλήρωσε το Έργο και τον Προορισμό της.
Εκδηλώθηκε σαν Υπόσταση Προσφορά και Αγάπη
πάνω στη γη. Και μέσα από αυτή την πορεία απεκδύθη-
κε το περιορισμένο ένδυμα της ύλης και ενδύθηκε με το
Αληθινό, Αναλλοίωτο Ένδυμα του Υπαρκτού και του Ανύ-
παρκτου, του Μορφοποιημένου και του Άμορφου. Το Ένα
και Μοναδικό Ένδυμα της Αλήθειας του Λόγου. Ενώθηκε
και ταυτίσθηκε μαζί Του. Έγινε ο Λόγος, ο διαχεόμενος στα
Σύμπαντα, ο Πανταχού Παρών και τα Πάντα Πληρών.


ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ - ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΔΩΡΙΖΑΣ

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

You might also like

ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ - ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΔΩΡΙΖΑΣ

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ - ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΔΩΡΙΖΑΣ

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ.

Untitled-1 1 15-Jul-20 3:25:57 AM

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 3 / 288

Απαγορεύεται η ανατύπωση του όλου ή μέρους των κειμένων, ως

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 4 / 288

ΔΙ ΕΘΝΕΣ Κ ΕΝΤΡΟ Ε ΣΩΤΕΡΙΚΟΥ Χ ΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 5 / 288

1. Εσωτ. Χριστιανισµός - Αποσυµβολισµοί

Συγγραφή: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΩΡΙΖΑΣ

Έκδοση - Επιμέλεια: ΔΙ.Κ.Ε.Χ.

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 6 / 288

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 7 / 288

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 8 / 288

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 9 / 288

1.Νους - Τελεστής ....................................... 184

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 10 / 288

Α γαπημένε Αδελφέ Άνθρωπε, μπαίνουμε σε μία Νέα Κο-

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 11 / 288

της ύπαρξης του Θεού και αδιαφορία για την Πνευματική

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 12 / 288

βρίσκονται εγκλωβισμένες μέσα στην ύλη, περιορισμένες

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 13 / 288

γό σου, μέχρι να φθάσεις στο σημείο να ξεπεράσεις την

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 14 / 288

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 15 / 288

Α έναη, Άπειρη Υπόσταση, που πάλλεσαι παντού και

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 17 / 288

ύλης, τα όρια του νου, τους περιορισμούς και τα πλαίσια,

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 18 / 288

δευση που παρέχεις αέναα στις ψυχές και τα πνεύματα,

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 19 / 288

Τ ο «ΕΝ το Απόλυτον» είναι η Πρώτη Αρχή, το Θείο. Η

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 20 / 288

να επιλεχθεί εν επιγνώσει. Δηλαδή, ο άνθρωπος θα πρέ-

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 21 / 288

εξασθενημένες από το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα, που

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 22 / 288

πινης βούλησης. Πράγμα εκ διαμέτρου αντίθετο προς το

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 23 / 288

Θείο. Τον επαναφέρει στην εποχή, που μέσω αυτού του

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 24 / 288

αρχάς με την ποιότητα σκέψεων και έχει σαν αποτέλεσμά

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 25 / 288

οπτικές και δυνατότητες εξελίξεώς τους. Υπάρχουν σίγου-

Στην πορεία του ανθρώπου οι κατά καιρούς λανθασμέ-

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 26 / 288

λησης, ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος να δράσει «κατά βού-

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 27 / 288

γής βάραινε αυτόν, και η ανταμοιβή θα ήταν δική του τώρα.

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 28 / 288

κάτω από την ύλη ήταν παράνομο. Η ύλη έπρεπε να εξε-

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 29 / 288

του έδινε ικανότητες Θείας Δημιουργίας, ξεχάστηκε και πα-

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 30 / 288

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 31 / 288

μα λαχταράει την Ένωση. Την Ένωση με τον Θεό, που σαν

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 32 / 288

απλωθεί. Να ενωθεί με κάθε Θεία Εκδήλωση. Με αυτό το

ΝΟΜΟΙ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ Σελ. 33 / 288