The Other Woman

READING AGE 18+

nootherthanmeeee
Romance
ABSTRACT
SPG/R-18 Handa ka bang saktan ang pinakamalapit na tao sa buhay mo na siyang
nagsakripisyo ng lahat para lang mabigyan ka ng magandang buhay? Handa ka bang
lokohin ito para mapagbigyan ang sarili sa pangalawang pagkakataon ng pag-ibig? Are
you willing to be the other woman of your sister's husband?

Simula
Aligaga niyang tinanggal ang butones ng kanyang damit. We don’t have much time
left.
Sinunggaban niya ako ng maiinit na halik. Napadaing ako nang magsimulang gumapang
ang kanyang kamay sa loob ng damit na aking suot.
“I missed you…” Ang kanyang baritonong boses ay nakapagpadagdag sa init na aking
nararamdaman.
I kissed him hungrily and helped him remove his belt.
Dalawang linggo kaming hindi nagkita dahil sa business trip nito sa America.
Nagtiyaga ako sa mga palihim na tawag niya sa akin sa loob ng mga araw na wala
siya. Sumasakit ang puso ko ngunit alam kong wala akong magagawa.
Gusto ko siyang sundan doon para makasama siya. Noong mga araw na nararamdaman ko
ang pangungulila sa kanya, gusto ko nalang liparin ang distansya naming dalawa. I
missed him too. So much, but I can’t do anything about it.
Sinandal niya ako sa pader. Nanginginig ang aking mga tuhod habang bumababa ang
halik niya sa aking dibdib. Napahawak ako sa kanyang balikat nang idiin niya ang
kanyang katawan sa akin.
I felt his excitement to take me. Gusto kong mapangiti dahil sa pananabik niya sa
akin ngunit hindi ko maiwasang makonsensya. This is so wrong. Gumagawa kami ng
malaking kasalanan hindi lang sa mata ng Diyos, kundi pati na rin sa mata ng
kanyang asawa.
I can’t imagine how I put myself in this kind of situation. Of course, at first I
was hesitant. Alam ko naman ang tama sa mali at ayokong makuntento sa pagiging
isang kabit lang. I want my man to be proud of me. Gusto ko iyong legal. Gusto ko,
ako lang.
Lumuhod siya sa aking harapan. I can’t stop myself from moaning. Napakapit ako sa
maliit na lamesa sa tabi ng aking higaan. I missed this.
“Marco, please don’t stop…” Daing ko. Sobrang sarap ng kanyang ginagawa sa akin.
He inserted two fingers inside me. Pigil ang aking malakas na ungol dahil sa sarap
na dulot niyon. Nagpatuloy ang kanyang bibig sa aking ibaba habang ang kanyang
daliri ay sige sa paglabas-pasok sa akin.
“Gab, come for me. I want to taste you again.” Mapang-akit na sabi nito. Lalo akong
nag-init. I felt myself building up. Lalo niyang pinag-igihan ang kanyang ginagawa
sa akin. I’m already panting. Pabilis ng pabilis ang aking paghinga hanggang sa
labasan ako.
Nahahapo akong napasandal sa pader. Kung hindi niya lang ako hawak ay baka bumagsak
na ako sa sahig sa labis na panlalambot ng aking tuhod.
Pinatalikod niya ako sa kanya. I am now facing the wall and I felt his naked body
on my back.Handa at tumutusok na rin ang kanya sa aking likuran. Lalo kong
naramdaman ang pagkabasa ng aking ibaba. I was anticipating for this. I’m ready for
him.
Humawak siya sa aking bewang saka mabilis na ipinasok ang kanya sa akin. Malakas
akong napadaing nang muling maramdaman ang pagkapuno niya sa akin. I always feel
that tingling sensation whenever he’s inside me. Hindi pa siya gumagalaw ay
pakiramdam ko maaabot ko na agad ang sukdulan.
“Fuck! I love how tight you’ve always been even if we already did this so many
times.” Ungol nito. He started moving fast. I almost scratched the wall because of
his intense pounding on me.
Umalingawngaw sa aking kwarto ang mga daing at ungol naming dalawa. Good thing that
I have a soundproof room. Hindi kami maririnig ng mga kasambahay na may ginagawa
kaming kababalaghan ni Marco.
Saglit siyang tumigil para paharapin ako sa kanya. Binuhat niya ako saka inilapag
sa maliit na lamesang kinakapitan ko kanina. He opened my legs wider and inserted
his thing again. Naging mas mabilis ang kilos niya ngayon. He kissed my lips and
inserted his tongue.
“Ang sarap mo.” Hinihingal na sabi nito. Napahigpit ang hawak ko sa kanyang balikat
nang mas idiniin niya ang bawat paglabas-pasok niya sa akin. Halos mapasigaw na ako
sa tuwing isinasagad niya iyon. May kakaiba na akong nararamdaman at alam kong
malapit na ako.
“Gabriella, I’m close.” He moved faster. Lalo kong naramdaman ang sarap na hatid ng
aming ginagawa. Madiin na ang hawak niya sa aking bewang. With one last push, he
came inside me.
Parehas kaming hinihingal. He’s still inside me. He looked on my face and held it.
Ngumiti siya sa akin.
“Are you still on pills?”
“Yes.” He gave me a satisfied smile. Nanlaki ang aking mata nang maramdaman na
unti-unti nanaman siyang gumagalaw sa loob ko.
“Marco!” Ngumisi ito.
“What? You think that was enough? I was abstained for two weeks. I won’t stop until
I feel satisfied.” Bumaba ang kanyang mukha sa akin. Muli akong nag-init ngunit
napalitan iyon ng matinding kaba nang makarinig ako ng katok sa aking kwarto.
“Gabby, are you there?” Boses iyon ni Ate Maricar. Humiwalay sa akin si Marco.
Tinulungan niya ako pulutin ang lahat ng nagkalat naming damit. I insisted him to
hide in the toilet ngunit hinila niya rin ako doon.
He locked the door and we heard my sister entering my room. Nakadikit ang aking
tenga sa pinto ng banyo para marinig ang ginagawa ni Ate sa labas.
“Gabby?”
Lumingon ako kay Marco. Bakas sa mukha ko ang takot habang naghihintay kung ano ang
pwede kong gawin. Halos marinig ko ang kabog ng aking dibdib sa kaba na mabuking
kami.
“Answer her. Sabihin mo naliligo ka.” He walked naked near the shower and opened
it.
“Ate! Bakit po? Nasa shower ako.” Pilit kong pinakalma ang aking boses para hindi
mahalata ang kaba doon.
Hindi nagsalita si Ate. Bawat segundo na tahimik ang aking kapatid sa labas ay
patindi ng patindi ang kaba na nararamdaman ko. Halos mabingi ako sa malakas na
tibok ng aking puso.
“Okay. Nakita mo ba ang Kuya Marco mo?” Ang boses ni Ate Maricar ay malamyos sa
tenga. Napakabait ng aking kapatid at masyado itong inosente sa lahat ng kasalanan
na ginagawa ko sa kanya.
Naramdaman ko sa aking likod ang basang katawan ni Marco. Lumandas ang kanyang
kamay sa aking puwitan habang ang handa niyang pagkalalaki ay tumutusok na sa akin.
Napakagat ako sa aking labi nang maramdaman ang dahan-dahan niyang pagpasok sa
akin.
“What are you doing?” Mahina kong tanong sa kanya. Hindi niya pinansin ang aking
sinasabi at pinagpatuloy ang kanyang ginagawa.
Naging malalim ang aking paghinga at halos makalimutan ko na si Ate sa labas dahil
sa kakaibang hatid ng kanyang ginagawa. I liked it fast and rough but there is
something when he’s doing it slow. Para akong maiiyak sa sarap.
“Gabby?”
“H-Hindi po, Ate. Maghapon po ako sa kwarto. Hindi ko po alam na nakauwi na pala si
Kuya Marco.” Napapikit ako dahil sa kiliting hatid ng mabagal na paglabas-pasok sa
akin ni Marco. He is giving me wet kisses on my shoulders. Napadiin ang aking
katawan sa pinto habang siya ay gumagalaw sa likod ko.
“Okay, dalian mo diyan ha? Kakauwi ko lang. Magluluto na muna ako ng hapunan. Baka
umalis lang saglit ang Kuya Marco mo.” Narinig ko ang pagsara ng pinto sa aking
kwarto.
Napahinga ako ng maluwag at kasabay niyon ay ang pagbilis ng kilos ni Marco sa
likod ko. Gigil niyang kinurot ang aking ibaba habang patuloy na gumagalaw sa loob
ko.
“Bad girl.” Bulong niya sa aking tenga bago niya mahinang kinagat iyon. He
continued whatever he’s doing until he finished himself inside me.
Pumikit ako habang nasa ilalim ng shower. Kanina pa nakalabas ng kwarto ko si Marco
at natitiyak ko namang walang nakakita sa kanya na nanggaling siya dito.
Ipinadaan ko ang aking kamay sa leeg, pababa sa aking dibdib hanggang sa umabot
iyon sa aking pagkababae. Kasabay ng aking kamay ay ang malamig na tubig na
dumadaloy sa aking balat.
Naramdaman ko ang paggapang ng maiinit na luha sa aking pisngi. Naghalo iyon sa
tubig na galing sa shower. Napahikbi ako. Nilalamon na ako ng matinding konsensya.
My sister did nothing but the best for me.
Si Ate Maricar ang tumayong magulang ko dahil bata pa lang ako nang mamatay ang
aming mga magulang. Halos pitong taon ang agwat namin ni Ate kaya naman siya na ang
nagpatuloy sa pagtataguyod sa akin. Pinag-aral niya ako at binigyan ng magandang
buhay. Nagsumikap siya para maging maganda ang kinabukasan ko.
I am very thankful, really thankful for everything she has done for me. Habang
buhay kong tatanawin na utang na loob kay Ate ang mga sakripisyo niya para sa akin.
Halos sampung taon siya sa Japan para magtrabaho at matustusan ang lahat ng
pangangailangan ko. Doon niya na rin nakilala si Marco, na siyang asawa niya
ngayon.
Pinatay ko ang shower. I wiped all the droplets of water on my body. Itinapis ko sa
aking katawan ang twalya saka lumabas ng banyo.
Nagtungo ako sa walk-in closet at humarap sa malaking salamin. Hinayaan kong
bumagsak ang twalya sa sahig saka pinakatitigan ang aking katawan.
This body was owned by Marco several times. Hindi ko mabilang kung ilang beses niya
na akong naangkin kahit noon pa bago siya ikasal kay Ate. He was my first in
everything kaya naman ganoon nalang ang pagtatak ng bawat haplos at halik niya sa
aking katawan. I can’t get him out of system.
Ilang beses akong nagtangka na tapusin na ang kung anong namamagitan sa amin ni
Marco ngunit sa tuwing lalapat ang kanyang labi sa akin, sa tuwing mararamdaman ko
ang kamay niya sa aking katawan, tila lumilipad patungo sa malayo ang kagustuhan
kong huminto kami.
Noong una ay grabe ang takot ko sa Ate ko sa bawat pagpaparamdam na ginagawa sa
akin ni Marco. I know that we shared something in the past ngunit ngayon ay asawa
na siya ni Ate Maricar, dapat ay kinalimutan na namin ang lahat ng nangyari sa
aming nakaraan.
Sinubukan kong pigilan. God knows how much I tried to stop myself. Pilit kong
pinapaalalahanan ang sarili ko noon na hindi na pwede. Kasal na si Marco sa Ate
Maricar ko at ayokong masira sila.
Mahal na mahal ko ang Ate ko kaya labis akong nagagalit sa sarili ko dahil sa
patuloy na panloloko namin sa kanya. My sister has a soft heart at alam kong
sobrang masasaktan siya kapag nalaman niya ang namamagitan sa amin ni Marco. She’s
so kind and very innocent. She doesn’t deserve any of this. She doesn’t deserve me
as her sister.
Patagal ng patagal ay nilalamon na ko ng konsensya at takot na baka kahit ano mang
oras ay mabubuko na kami ng aking kapatid. Hirap na hirap akong magpanggap sa
tuwing nagkakaharap kaming tatlo sa hapag-kainan. Hindi ko maiwasang makaramdam ng
sakit sa tuwing nakikita ko si Marco at si Ate na magkasama.
Hindi ko naman magawang magalit dahil wala akong karapatan. Hindi ko magawang
angkinin at bakuran si Marco dahil hindi na siya sa akin. Wala na akong karapatan
sa kanya. Matagal na kaming wala.
Alam ko sa sarili kong mahal ko parin si Marco kaya hanggang ngayon ay pumapayag
akong maging kabit niya. Pumapayag akong ibigay ang aking sarili sa kanya ng buong-
buo. Sabi niya ay mahal niya parin ako at alam kong nagpapakatanga ako dahil
naniniwala ako doon. If he loved me before, he won’t marry my sister. If he love me
still, he will not make me his other woman.
Bumaba ako sa hapag-kainan at nakita kong nagkukulitan si Marco at Ate. Hindi pa
sila kumakain ngunit nakahanda na ang mga pagkain sa lamesa. They both looked at me
upon entering the dining area.
Saglit na nagtama ang tingin namin ni Marco ngunit mabilis ko rin iyong iniwas at
binaling kay Ate.
“Ate, kamusta po ang trabaho?” Maingat akong naupo sa harap nila. Nagsandok ako ng
pagkain at naghintay sa sasabihin ni Ate.
Mahinhin na ngumiti si Ate sa akin. Ang singkit nitong mata ay halos hindi na
makita dahil sa ginawa nitong pagngiti.
“The business is fine, Gabby. Thank you for asking. Ikaw? How’s your project? I’m
sure maganda nanaman ang disenyo ng building na magagawa mo.” Proud na sabi nito sa
akin. Her smile is genuine at pakiramdam ko ay may malilit na karayom na tumutusok
sa aking puso.
She’s so proud of me when I couldn’t be proud of what I’m doing to her. Ramdam ko
ang pagmamahal sa akin ni Ate at ganoon din ako sa kanya. Mahal na mahal ko ang Ate
dahil siya nalang ang mayroon ako. Ngunit sa aking ginagawa ngayon ay maaaring pati
siya ay mawala sa akin.
She started asking me about work. Halos apat na buwan na mula nang magsimula ang
aking bagong project sa Manila. Isa iyong high rise building at ako ang architect.
Limang taon akong pinag-aral ni Ate sa napakagastos na kurso na ito para lang
matupad ang pangarap naming dalawa. Kinaya niyang pag-aralin ako at tustusan ang
lahat ng gastos sa kursong aking napili.
“I have a good news for you, Gabby and to you, love.” Maligayang sabi ni Ate sa
amin. She’s radiating with happiness. Her beautiful face is glowing. Hindi man
aminin ni Marco ay alam kong mahal niya ang Ate ko. He may not say it to me
directly but I know that he cared for her. I was just his substitute to my sister.
Tipid akong ngumiti kay Ate Maricar.
“What is it?” Nakangiting sabi ni Marco. Ang malalim nitong dimples ay lumitaw
dahil doon.
May kinuha siya sa kanyang bulsa. Dalawang piraso iyon ng maliliit na litrato ng
ultrasound. A sonogram.
“I’m pregnant, love! Magiging Daddy ka na.” Naiiyak na sabi ni Ate Maricar.
Mula sa aking kinauupuan ay kitang-kita ko ang pagliwanag ng mukha ni Marco. He
hugged my sister and kissed her lips infront of me. He was too happy to notice that
I’m still here.
I was silently eating my food. Masayang nag-uusap ang mag-asawa. Pilit kong iniiwas
ang tingin sa kanila at itinutuon na lamang ang aking mata sa mga pagkain sa aking
plato. Masarap ang pagkain ngunit tila hindi ko iyon malunok.
I want to be happy for them. I should be happy for them because my sister deserved
this. She deserved to have a family of her own. Ngunit bakit ang sakit sakit?
Pasimple akong sumulyap kay Marco at nakitang maligaya ito habang
nakikipagkwentuhan kay Ate tungkol sa naging business trip niya. I can hear him
saying how much he missed my sister. Kanina lang ay ako ang sinasabihan niya ng
bagay na iyon.
“You should have told me the moment you knew you were pregnant. Mas maaga sana
akong nakauwi dito.” Hinawakan ni Ate ang pisngi ni Marco. I can see her love for
him and I envy her so much. I want to be her.
“It’s okay. I don’t want you to cancel your trip. Alam ko na gagawin mo iyon kung
sakaling nalaman mo ng mas maaga. Besides, I want it to be a surprise that’s why I
waited for your return.”
Nagtama ang tingin namin ni Marco. I didn’t hide the pain I’m feeling right now.
Labis akong nasasaktan ngunit kailangan kong maging masaya para sa kanila ni Ate. I
didn’t want to ruin the good news that’s why I smiled widely.
Tumayo ako at lumapit kay Ate Maricar. I hugged her tight but still being careful
to not squish her tummy.
“Congratulations, Ate! I’m truly happy for you.” Sincere kong sabi sa aking
kapatid. I faced Marco. Bahagyang napanis ang ngiti niya dahil sa reaction ko.
Lumapit din ako sa kanya at niyakap siya.
“Congrats, Kuya Marco. Please protect my sister and her baby. Huwag kang gagawa ng
kahit ano na ikakastress ni Ate, ha?” Madiin kong sabi dito.
Narinig ko ang mahinhin na tawa ni Ate nang makabalik ako sa aking upuan.
“He’s the perfect husband to me, Gabby. Alam kong hindi niya ako bibigyan ng sakit
ng ulo habang pinagbubuntis ko ang panganay namin.” I loved the confidence. I
admire how she fully give her trust to Marco. Ni hindi niya manlang ito nagagawang
pag-isipan ng masama.
Maybe if you really love someone, there is nothing that could ruin him for you.
Liban nalang kung harap-harapan na siyang niloloko. Tulad ng ginagawa namin ni
Marco. Hindi niya lang iyon napapansin dahil abala siya sa business at masyado
siyang naive. She trusts Marco so much at naniniwala siyang hindi siya kayang
lokohin nito. Lalo lang akong nakonsensya.
Pagkatapos kumain ay nagpahinga ako sa labas ng bahay. Hinubad ko ang tsinelas na
suot saka nagdive sa swimming pool. I need to release the stress, the pain.
Lumangoy ako ng ilang ulit at pabalik-balik. Nang mapagod ay naupo ako sa gilid ng
pool at hinayaan ang aking paa na manatiling nakalubog doon.
Nakita ko sa aking gilid ang isang kamay na nag-aabot sa akin ng twalya. Umangat
ang aking tingin sa lalaki. It was Marco.
“What are you doing here?” Malamig kong tanong sa kanya.
“Let’s talk.” Sarkastiko akong ngumiti sa kanya.
“For what? Wala naman tayong dapat pag-usapan. Umalis ka na dito, baka makita pa
tayo ni Ate Maricar.”
“She’s upstairs. Natutulog na siya.” Hindi ako nagsalita at tumingin sa malayo. I
heard him sighed.
“I’m sorry.” Malalim ang kanyang boses ngunit mahina niya iyong sinabi.
“Don’t be. You don’t need to think of me anymore, Marco. We should really stop
whatever we’re doing. It could hurt my sister. Hindi lang siya ang maapektuhan kung
sakali kundi pati na rin ang magiging anak niyo. We don’t want that to happen,
right?” Nanginginig kong sabi.
“No, you know I can’t stop myself when it comes to you. I love you, Gab.”
Nakaramdam ako ng kakaibang sakit sa aking puso nang tawagin niya ako sa pangalan
na iyon. That’s what he used to call me when we were still together.
“Stop, please. Isipin mo naman na ang kapatid ko! Araw-araw akong kinakain ng
konsensya ko. I love her so much at hindi ko kakayanin na makita siyang nasasaktan
dahil sa akin. Please think of her situation.”
“But Gabriella…” Napapikit ako nang marinig ang pagmamakaawa sa kanyang boses. I
need to take a hold of my heart. Hindi na dapat ako magpadala sa kung ano mang
sasabihin niya. Nakapagdesisyon na ako. I will end this thing between us. This not
only for their family, this is also for me. I want to be free.
“Let’s end this, Marco. I’m tired of being the other woman.”

Kabanata 1
Nakayuko ako habang naglalakad sa pasilyo ng building sa aking bagong university.
Inayos ko ang makapal na salamin sa aking mata upang malinaw na makita ang
dinaraanan ko.

Natatakot na akong pumasok. Unang buwan ko pa lamang bilang first year college sa
kursong Architecture ngunit hindi na naging maganda ang turing sa akin ng mga tao.
Hindi ko ba naman kasi maintindihan kay Ate Maricar kung bakit sa ganitong
unibersidad niya pa ako gustong mag-aral. Sikat ito at kilala kaya naman halos
lahat ng tao dito ay mayayaman.

Pakiramdam ko ay hindi ako nababagay dito. Hindi naman kami mayaman. Nagsusumikap
si Ate na mabigyan ako ng magandang kinabukasan kaya dito niya ako gustong mag-
aral. Tingin niya kasi ay kapag mas popular ang paaralan, mas maganda ang kalidad
ng edukasyon.

Napailing ako. Kaya kong makuntento kahit nasa State Colleges or Universities lang
ako. Hindi rin naman papahuli ang mga sistema ng edukasyon doon. Atleast kung
naroon ako, hindi ko mararamdaman na kakaiba ako. Hindi ako makakaramdam ng
pangmamaliit sa aking paligid. Hindi pa mahihirapan si Ate sa mga gastusin ko sa
pag-aaral.

Pumasok ako sa silid kung saan ang aking unang subject. May iilang tao na din sa
loob at ramdam ko ang bigat ng titig nila sa akin. Nagtungo ako sa dulo at
pinakasulok. Malayo sa mga mapanghusgang tingin ng aking mga kaklase.

Inayos ko ang mahabang tela ng aking suot na uniform. Sinadya kong pahabaan iyon
dahil nahihiya akong suotin ang normal na haba niyon pagkabili ko. Hanggang sa
ibabaw ng tuhod ang orihinal na haba niyon at nakakahiya dahil hindi naman maganda
ang kutis ko.

Mabilis kong tinali ang aking sabog na buhok para walang hadlang sa aking
pagsusulat at pakikinig mamaya kapag dumating na ang aming professor.

Kinuha ko ang aking maliit na phone para tignan ang aking itsura.

Ang aking makapal na kilay ay napakakalat. Ang aking singkit na mata ay natatakpan
ng makakapal na salamin. Ang aking ilong na katamtaman ang tangos ngunit may kung
ano-anong itim na tumutubo doon. May mga tigyawat din ako sa pisngi hanggang sa
aking baba. Ang aking manipis na labing tuyong-tuyo at halos magsugat na.

Napahinga ako ng malalim. Paanong hindi ako makakatanggap ng kakaibang tingin sa

mga nakapaligid sa akin? Kalait-lait naman talaga ang itsura ko. Hindi ako marunong
mag-ayos ng sarili at bukod pa doon ay wala rin akong oras. Wala din naman akong
sapat na pera para makabili ng mga skincare na kagamitan. Ganoon ata talaga, kapag
mahirap ka, mahirap ang tyansa mong gumanda.

Itinago ko ang aking phone nang dumating ang aming professor. Wala akong katabi sa
aking upuan dahil kahit isang buwan na ang nakalipas, wala namang nagtangkang
lumapit sa akin para makipagkaibigan. Sanay naman na ako doon. Kahit noong
highschool pa talaga ay parang outcast na ako sa lahat. Masakit pero sanay na ako.

Tahimik akong nagsusulat sa library habang bakante ang aking oras. Hangga’t maaari
ay dito ko na tinatapos ang lahat ng mga assignments ko dahil pagkatapos ng klase
ay diretso naman na ako sa trabaho ko.

Napaigtad ako nang may limang notebook na nilapag sa aking lamesa ang isa kong
kaklase sa major subject. Inayos ko ang aking salamin bago inangat ang tingin sa
kanya.

Tinaasan niya ako ng kilay bago tinapik ang mga notebook.

“Gawin mo nga itong assignment namin.” Mataray na sabi niya.

“S-Sorry pero hindi ko magagawa iyan ngayon. 30 minutes nalang tapos na ang break
ko, may klase na ko ulit.” Natatakot kong sabi dito.

Nakita ko ang pagkagalit sa kanyang mukha.

“So what? Babayaran ka naman ha!” Masyadong naging malakas ang boses nito kaya
naman sinita siya ng librarian. Sinamaan ako ng tingin ng aking kaklase.

“Pwede bang gawin mo nalang kasi? We will pay you 500 pesos per notebook.” Napaisip
ako sa alok niya. Sinilip ko ang oras sa aking relo at tinantya kung kakayanin ko
pa ba iyon. Nang makapagdesisyon ay huminga ako ng malalim.
“Sige. Idadaan ko sa table niyo mamaya pagkatapos ko.” Nanginginig kong sabi. She
had the satisfied smile before walking back to their table. Pinagmasdan ko ang
grupo nilang mga babae doon.

Ngayon ay prente na silang nakaupo doon habang hawak ang kanya-kanya nilang phone.
May nakasalpak pang mga earphone sa mga ito at may iba-ibang ginagawa. Tinignan ko
ang limang notebook nila at isa-isa ng inumpisahan iyon.

Panay ang silip ko sa oras. Huling limang minuto nalang nang matapos ko ang mga
assignments nila. Masakit at pagod na ang aking kamay habang nililigpit ko ang
aking gamit.

Naglakad ako palapit sa kanila at maingat na nilagay ang mga notebook sa kanilang
lamesa. Nag-angat ng tingin sa akin ang mga ito bago ako binayaran. Wala akong
narinig na kahit na ano galing sa kanila. Kahit mahinang pasasalamat ay wala.
Hinayaan ko na sila doon at nagtungo na sa sunod kong klase.

Magandang bagay din ang pagtanggap ko sa mga assignments ng aking mga kaklase dahil
nagkakaroon ako ng agarang pera. Malaking tulong iyon para makapandagdag sa baon at
tuition ko.

Natapos ang klase ko para sa araw na iyon. Inaayos ko ang aking bag nang biglang
lumapit sa akin ang aking tatlong kaklase sa huling subject. Iba sila sa grupo ng
mga babae na nagpagawa sa akin kanina.

“Gawa mo ako ng reflection ha. Babayaran ko sa Lunes.” Sabi ng isa at mukhang

ganoon din ang balak sabihin ng dalawa pa nitong kasama. Tumango ako sa mga ito at
hiningi ang kanilang buong pangalan pati na rin ang kanilang ID number.

Pumara ako ng tricycle pagkalabas ko ng unibersidad. Agad akong nagpahatid sa

apartment na aking tinutuluyan. Malapit lang iyon dito kaya naman hindi hassle.
Minsan kapag walang pera ay nilalakad ko na lamang iyon ngunit dahil may pera ako
ngayon, pinili ko na lamang na sumakay. Medyo sumasakit din kasi ang balikat ko sa
dami ng isinulat kanina.

Mabilis lang akong nagbihis pagkarating ng apartment na aking tinutuluyan. Nagpalit

ako ng tshirt na nagsisilbing uniform sa aking trabaho.

Masaya akong naglakad papunta sa malapit na pet shop. Dito ako nakakuha ng part
time na trabaho at malaking advantage sa akin iyon dahil malapit lang siya sa aking
tinutuluyan. Hindi din gaanong mahirap ang trabaho dahil kahera lang naman ako
doon.

Tumunog ang pintuan dahil sa pagpasok ko. Umangat ang tingin sa akin ni Ma’am
Irina, ang owner ng pet shop na ito. Siya ay isang veterinarian at siya talaga ang
humaharap sa mga tao sa tuwing may nagpapakonsultang aso. Maluwag ang ngiti niya sa
akin.

“Nandito ka na pala, part-timer!” Iyon ang tawag niya sa akin. Noong una ay
naiilang ako dahil pwede naman niya akong tawaging Gabby nalang para hindi mahaba
ngunit ito talaga ang gusto niya. Mabait si Ma’am Irina sa akin kaya naman mas
naeexcite pa ako pumasok ng trabaho kaysa sa paaralan. Kung pwede nga lang na dito
na lang ako magfull time at sa pag-aaral nalang magpart-time ay ginawa ko na.

“Magandang hapon po, Ma’am Irina.” Maligayang bati ko sa kanya. Halos kaedaran siya
ng Ate Maricar ko kaya madaling napalagay ang aking loob sa kanya.

“Nako mabuti at dumating ka, si Charles ay maagang nag-out kanina. Wala tuloy akong
kasama ng dalawang oras.” Napailing ako sa sinabi ni Ma’am.
Si Charles ang kapalitan ko dito. Full-time siya dito kaya naman mula alas-otso ng
umaga hanggang alastres ng hapon ay siya ang nagkakaha. Ako naman mula alastres
hanggang sa alasais ng gabi. Araw-araw na ganoon ang sistema namin.

Mabait din si Charles at tinuturing ko siyang kaibigan. Makulit kasi ito at

madaldal. Higit pa doon ay hindi ko naramdaman sa kanya ang panglalait sa itsura at
katayuan ko sa buhay. Pareho sila ni Ma’am Irina kaya naman napapamahal sa akin
lalo ang aking trabaho dito.

“May assignment ka ba? Kung meron ay gawin mo na habang wala tayong customer.”
Nagpaalam si Ma’am Irina saka pumasok na sa kanyang office.

Nakangiting inilabas ko ang mga papel para maumpisahan ang aking assignment, ganoon
din ang para sa mga kaklase ko. Sinamantala ko ang pagkakaroon ng internet sa shop
kaya naman naging madali ang paggawa ko niyon. Nakakapagod lang at masakit sa kamay
dahil apat na reflection ang dapat kong gawin.

Tumingala ako at pinatunog ang aking batok. Naramdaman ko ang pangangalay ng aking
leeg dahil sa matagal na pagyuko. Itinago ko ang mga papel at ibinalik na iyon sa
bag. Nilock ko muna ang kaha bago ako tumayo at naglakad-lakad sa paligid ng shop
para ayusin ang mga nagulong paninda.

Umangat ang aking tingin nang tumunog ang pinto.

“Goodafternoon, Sir. Welcome to our pet shop.” Nakita ko ang pamilyar na mukha ng
aming regular na customer. Dala niya ang kanyang alagang aso. Isa iyong husky at sa
liit niyon ay mukhang isang buwan pa lang ito. Nanganak na kasi ang malaking husky
na madalas niyang dala dito.

“Si Irina?” Baritono ang boses ni Sir Marco habang nakangiting nakatingin sa akin.
Nakaramdam ako ng matinding hiya. Sa madalas kasi na pagpunta niya dito ay
namamangha ako sa bait at sa itsura niya. Sa pagkakaalam ko ay pinopormahan niya si
Ma’am Irina kaya madalas siya dito.

Galing na siya noong isang araw dito habang dala ang ibang tutang husky. Kung
normal na tao ka ay sabay-sabay mo nalang dadalhin ang mga alagang tuta para
mabakunahan. Hindi ka mag-aaksaya ng oras at gas ng sasakyan para isa-isang dalhin
ang mga iyon dito. Halatang nagpapapansin.

Tumikhim ako at inayos ang aking salamin.

“Tatawagin ko po. Wait lang…”

Kumatok ako sa kwarto ni Ma’am Irina. Ipinasok ko ang kalahati ng aking katawan sa
kanyang office at ibinalita na naririto ulit si Sir Marco. Natawa ako nang umirap
siya. Naiinis siyang lumabas ng kanyang silid at hinarap si Sir.

Nagtungo ako sa counter at hinayaan silang mag-usap.

“Nandito ka nanaman? Bakit ba kasi hindi mo nalang dalhin dito lahat ng anak ni
Pochi para mabakunahan na lahat. Bibigyan pa kita ng discount!” Iritableng sabi ni
Ma’am Irina.

Pinagmasdan ko ang pagtawang ginawa ni Sir Marco. Lumitaw ang malalalim nitong
dimples. Palihim akong napangiti dahil doon. Gwapo talaga itong si Sir Marco ngunit
ayon kay Ma’am ay chickboy daw ito.

Kaya naiirita si Ma’am Irina sa kanya dahil sa kaalamang iyon. Ang lakas daw ng
loob nitong magparamdam sa kanya pero kamakailan lang ay nakita niya raw ito sa
isang bar na may kahalikang babae. Napailing ako.

“If I do that, then I won’t have any reason to come here and see you again. Baka
mamiss mo naman ako niyan…” Ngisi ni Sir Marco dito. Sarkastikong tumawa ang aking
boss.

“No thanks! Sumunod ka na nga sa akin para mabakunahan na iyang alaga mo at umalis
ka na dito!” Sir Marco wiggled his brows.

“Mag-ingat ka, baka ikaw ang turukan ng alaga ko.” Hindi ko maiwasang mapatawa mula
sa kinauupuan ko. Kitang-kita ko ang pandidiri sa mukha ni Ma’am Irina at mabilis
itong nagmartsa papasok sa opisina.

Natatawang lumingon sa akin si Sir Marco. Agad akong napatuwid ng upo.

“Sungit niya talaga ano? Ganda pa naman.” Sabi nito sa akin. Hindi na ako nagsalita
sa kanya dahil nahihiya nanaman ako. Sumunod na siya sa loob ng opisina.

Nakahinga ako ng maluwag. Halata sa kilos niya na babaero nga ito. Lahat ata ng
makita niyang magandang babae ay popormahan niya. Napatingin ako sa salamin.

Dahil sa itsura kong ito, kahit kailan ay hindi niya ako mapagtutuunan ng pansin.
Habang buhay ko nalang na itatago sa sarili ko ang paghanga sa kanya. Papanuorin ko
na lamang siyang magpalipat-lipat ng babae dahil kahit anong gawin ko, hindi niya
ako makikita dahil hindi naman ako ang tipo niya.

Ilang minuto ang lumipas nang tumunog muli ang pinto. Pumasok ang isang lalaki dala
ang isang shitzu. Napangiti ako dahil napakacute ng asong iyon habang naglalakad sa
gilid ng kanyang amo. Isa ito sa gustong-gusto ko sa aking trabaho. I get to see
different kinds and breeds of animals. Nakakawala sila ng stress sa tuwing nilalaro
ko ang mga iyon.

“Is the vet available?” Sabi ng lalaki. Malalim ang kanyang boses at seryoso ang
kanyang mukha. Inayos ko ang aking salamin para makita siya ng maayos.

“May client pa po sa loob Sir. Kung willing po kayo maghintay ay proceed po muna
kayo sa lobby.” Pormal kong sabi dito habang itinuturo ang mga upuan sa gilid.

Tumango ito sa akin. Akmang pupunta na siya doon nang pigilan ko siya.

“Ay Sir, bago po ba kayo dito? May record na kayo?” Tumango siya. Tipid akong
ngumiti sa kanya saka siya hinayaan na magtungo na doon sa lobby.

Kumuha ako ng isang papel para magsilbing fill-up form. I called his attention to
fill up this form para maayos at mabigyan ko siya ng membership card.

Habang nagsusulat siya ay nagkaroon ako ng pagkakataon na mapagmasdan ang kanyang

mukha. Sobrang tangos ng ilong niya at napakakinis ng kutis. Mahaba din ang kanyang
pilikmata. Mapungay ang kanyang mata. Ang kanyang labi ay mapula at hindi dry
katulad ng akin. Bigla akong nahiya sa itsura ko.

Natapos siyang magfill-up. Walang sabi-sabing tinalikuran niya ako saka bumalik sa
lobby. Hawak nito ang kanyang cellphone habang nilalaro ang balahibo ng kanyang
alagang shitzu.

Bumaba ang tingin ko sa papel na hawak. Pinasok ko ang data niya sa aming computer.

Nico Alcantara. 22 years old. Daisy ang pangalan ng kanyang alagang aso. Nang
matapos kong gawin ang kanyang membership card ay muli ko siyang tinawag.

“Sir Nico, ito po ang card niyo ni Daisy para po sa susunod na check up niya or
kapag may binili kayo ay may matatanggap kayong points or rewards. You can use your
accumulated points to redeem something in our shop.” Nakangiti kong sabi dito.

“Thanks.” Iyon lang ang sinabi niya. Walang bakas ng ngiti at sobrang seryoso lang
siya saka muling bumalik sa lobby. Hindi siya gaanong friendly ha.

Dahil sa walang ibang tao sa shop bukod sa kanya ay pinagmasdan ko na lamang siya
at kanyang alagang aso.

Kumakawag ang buntot ni Daisy habang naglalambing sa kanyang amo. She is using her
paws to poke him whenever he got busy with his phone. Nakakatuwa dahil tahimik ito
at mukhang malambing.

Hindi nagtagal ay lumabas na din si Sir Marco. Nakasunod sa kanya si Ma’am Irina na
nakabusangot. Mukhang kung ano-ano nanaman ang sinabi niya sa aking boss kaya
highblood nanaman.

Inabot ni Ma’am Irina sa akin ang papel para sa dapat kong isingil sa lalaki.

“Ma’am, may new client po tayo. Nagawan ko na po siya ng membership card. Nandoon
po siya sa lobby.” Tumango sa akin si Ma’am saka tinawag ang sunod na client. Bago
tuluyang pumasok ay tumingin sa akin si Ma’am.

“Huwag mo ng hayaan iyang lalaking iyan na manatili dito sa shop. Pagkatapos

magbayad ay paalisin mo na.” Sa huli ay inirapan niya si Sir Marco na ikinatawa
naman nito.

Bumaling ako dito at nakitang natatawa parin ito. Nagtama ang aming mata ngunit
agad din akong yumuko at inasikaso ang kanyang babayaran. Kinakabahan ako habang
inaayos iyon. Natatakot akong magkamali at mapahiya kaya naman medyo napatagal ako
sa aking ginagawa.

“You’re shaking, are you okay?” Bakas sa mukha nito ang pag-aalala. Napasinghap ako
nang hawakan niya ang malamig at nanginginig kong kamay.

“Why don’t you lower down your aircon? Nilalamig ka na eh.” Mabilis kong binawi ang
aking kamay. Malalakas ang kabog ng aking dibdib. Pakiramdam ko ay lalo akong
nanginig kahit ramdam ko na sa aking batok ang maliliit ng butil ng pawis.

“Ayos lang po, Sir. Three thousand fifty po lahat including the vitamins.” Mahina
kong sabi dito. Hindi ko siya magawang tignan sa mata kaya naman itinuon ko na
lamang ang tingin sa alaga niya. Doon sa aso niya.

He handed me four thousand pesos. Matapos kong ibigay sa kanya ang sukli ay muli
niya akong nginitian. Bumaba ang tingin niya sa nameplate na nakalagay sa aking
dibdib.

“Thank you, Gab.” Tumalikod na siya at lumabas ng shop.

Napahawak ako sa aking dibdib. Sumikdo ang aking puso dahil sa pangalan na itinawag
niya sa akin. Gabriella ang buo kong pangalan ngunit nakasanayan ko ang Gabby
bilang palayaw na tinatawag sa akin ng aking mga magulang at maging ni Ate.

Siya lang ang tumawag sa akin ng Gab at hindi ko maipaliwanag kung bakit gustong-
gusto ko iyon. Gusto ko siya lang ang tatawag sa akin ng ganoon.
Sunod na lumabas ang bago naming client. Pormal silang nag-uusap ni Ma’am Irina.
Katulad kanina ay binigay niya ang papel kung saan nakasulat ang babayaran ni Sir
Nico.

Tahimik lang itong naghihintay sa akin.

“Two thousand pesos po lahat.” Kinuha niya sa bulsa ang kanyang wallet at binigay
sa akin ang pera. Habang ginagawa niya iyon ay lumuwag ang pagkakahawak niya sa
alagang si Daisy. Tumakbo iyon palapit at papunta sa akin.

Napangiti ako nang dilaan niya ang sapatos na aking suot. Lumuhod ako at binuhat
siya. Dinilaan niya ang aking mukha. Mabilis kong nahawakan ang aking salamin dahil
muntikan pa iyon mahulog. Natawa ako dahil sa kiliting naramdaman. Mabilis niyang
kinuha si Daisy sa akin.

“I’m sorry about that.” Pinagsabihan niya si Daisy ngunit nakatingin lamang sa akin
ang aso. Mabilis ang kawag ng kanyang buntot at ang dila nito ay nakalabas. Tila
nakangiti ito sa akin.

Inabot ko ang resibo sa kanya.

“Ang cute niya naman po, Sir.” Nawiwiling sabi ko dito. Hinaplos ko ang mukha ni
Daisy at agad niya namang dinilaan ang kamay ko. Mabuti at hindi ito takot sa ibang
tao.

Tipid lang na ngumiti si Sir Nico saka nagpaalam. Pinanuod ko silang lumabas ng
shop. Buhat nito si Daisy habang ang mukha ay nasa balikat. Nakatingin ito sa akin
at nakangiti parin habang nakalabas ang dila. Napakacute naman ng shitzu na iyon!

Tinulungan ako ni Ma’am Irina sa pag-aayos ng shop. Magsasara na kami para sa araw
na iyon. Pinatay niya ang aircon habang sinisikop ko ang aking gamit. Nilagay ko sa
kanyang box ang lahat ng pera para sa araw na iyon at binigay sa kanya.

“Thank you, part-time! Have a good weekend.” Kumaway ako kay Ma’am Irina habang
hindi pa nakakalayo ang kanyang sasakyan. Nang mawala sa aking paningin iyon ay
niyakap ko ang bag na aking dala saka sinimulang maglakad pauwi.

Ang bilis talaga ng araw. Friday pala ngayon kaya wala akong pasok sa trabaho
maging sa paaralan. Pahinga ko ang araw na iyon bukas at sa linggo.

Pagdating ko sa labas ng aking tinutuluyang apartment ay nakita ko si Lola Grace sa

katabing unit ko. Mukhang may hinihintay ito dahil may hinanda pa siyang upuan sa
labas ng kanyang unit at prenteng nakaupo doon.

“Magandang gabi po sainyo, Lola.” Maaliwalas ang kanyang ngiti sa akin.

“Magandang gabi din saiyo, iha. Kumain ka na ba? Saluhan mo ako, tara.” Malugod
kong tinanggap ang paanyaya niya.

“Salamat po, Lola.”

Kabanata 2
Bumungad sa akin ang masasarap na pagkain sa lamesa ni Lola.

“Ano pong meron, Lola? Ang dami niyo pong pagkain!” Naramdaman ko ang matinding
gutom. Bumungisngis si Lola sa akin.
“Iha, kaarawan kasi ng apo ko ngayon. Naisip kong maghanda kahit pa malayo ako sa
kanya. Saka naisip kong nariyan ka naman para tulungan akong maubos ang mga ito.
Kung hindi man maubos ay iuwi mo para may makain ka bukas.” Nagtataka ko siyang
tinignan.

“Bakit po hindi ka niya binisita? Sabi niyo ay binata naman na iyon.”

Sa totoo lang ay naiirita ako sa pamilya ni Lola Grace. Hinahayaan nila ang matanda
na mamuhay ng mag-isa dito. Hindi sapat na binibigyan lang nila ito ng maraming
pera. Hindi sapat na napakaganda ng kanyang apartment. Kailangan niya ng
makakasama, kahit na hindi pa ganoon katanda si Lola Grace ay dapat hindi siya
hinahayaan na mag-isa.

Paano kung may manloob sa kanya dito? Paano kung magkasakit siya? Hindi ba nila
naiisip iyon? Lalo na ang hinayupak na apo ni Lola. Alam ko kung gaano kamahal ni
Lola ang apo niyang iyon dahil bakas sa mukha nito ang saya sa tuwing ikinukwento
niya iyon sa akin ngunit tama bang hindi niya bisitahin ang Lola niya ngayon?
Nakakainis!

Ang swerte niya nga at may pamilya pa siya. Ako kasi wala. Si Ate Maricar nalang
ang meron ako. Namatay ang mga magulang namin noong bata pa ako. Wala na kaming
balita sa iba pa naming pamilya kaya nagsikap ang Ate para mabuhay kaming dalawa.
Tumigil siya sa pag-aaral at pumasok sa kahit anong trabaho para may makain kami sa
araw-araw.

Ilang taon siyang naghirap sa ganoong sitwasyon hanggang sa makatanggap siya ng

offer sa Japan na agad din naman niyang tinanggap. Sa ngayon ay pitong taon na si
Ate doon habang ako ay naiwan lamang sa apat na sulok ng apartment na ito.

Sa murang edad ay natuto akong mamuhay ng mag-isa. Grade 5 ako noon at laging sa
school at bahay lang ang punta ko. Takot akong magpunta kung saan-saan katulad ng
mga kaedad ko dahil wala naman na akong iba pang kilala dito sa Maynila. Ako ang
gumagawa ng diskarte para sa mga kakainin ko, ganoon din sa kakailanganin ko sa
paaralan.

Ang tanging pinanghahawakan ko lang noon ay ang palaging sinasabi sa akin ni Ate
Maricar.

“Gabby, aalis ang Ate ha? Kukunin ko ang trabahong inaalok sa akin sa Japan. Para
ito sa kinabukasan mo. Mahihirapan akong kumita ng pera dito dahil hindi naman ako
nakatapos.” Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko. Bakas sa kanyang mata ang
namumuong luha doon. Tahimik akong umiiyak at sinisikap na pakinggan at intindihin
ang sinasabi niya.

“Gabby, kailangan ko na magpakatatag ka. Mahal na mahal ka ni Ate kaya ko gagawin

ito. Naniniwala naman ako na kaya mo ang sarili mo. Matalino kang bata. Pangako ko
sayo, kapag nakapag-ipon na ako ng malaki ay uuwi din ako kaagad. Ayokong malayo
sayo ngunit kailangan kong gawin ito. Kung pwede lang kitang isama ay dadalhin din
kita talaga doon ngunit bawal, Gabby. Sana maintindihan mo ko.”

Humagulgol siya sa harap ko. Niyakap niya ako ng mahigpit. Ganoon din ang aking
ginawa sa kanya. Nagtagal iyon ng ilang minuto at siniguro kong namnamin ang oras
na iyon dahil malapit na siyang umalis.

Mabuti na lamang at nandito si Lola Grace. Siya ang madalas na umaalalay sa akin
noon. First year highschool ako nang lumipat siya sa aking katabing unit. Nang
malaman niya na mag-isa lang ako doon ay nahabag siya sa kalagayan ko. At first, I
was hesitant to tell her our story because she’s a stranger to me. Natatakot akong
magtiwala sa ibang tao. Iyon ang itinatak sa akin ng kapatid. I should only trust
myself and nobody else.

Palagi niya akong hinahatiran ng pagkain. Minsan pa ay binibigyan niya ako ng

pagkakataon na makitulog sa kanya para lang may makasama ako. Minsan ay mawawala
siya sa kanyang unit ng ilang linggo ngunit sa tuwing bumabalik siya ay marami na
siyang dalang gamit at pagkain para sa akin.

Sobrang malaki ang pasasalamat namin sa kanya ni Ate Maricar. Kung hindi siguro
dahil kay Lola ay baka hindi ko rin kakayanin na mabuhay mag-isa.

“Alam mo Gabby, hindi naman ako kailangan puntahan dito ng apo ko o ng kahit na
sino sa pamilya ko. Kaya ko pa naman mag-isa. Saka okay na sa akin ang matawagan
sila o di kaya ‘yung video call ba iyon? Nagkakakitaan naman kami doon kaya ayos
lang.” Huminga ako ng malalim.

“Basta po kapag may kailangan kayo o may naramdaman kayong kakaiba, tawag lang din
po kayo sa number ko o katukin niyo lang po ang pinto ko. Ako nalang po muna ang
apo niyo.” Masayang ngumiti si Lola sa akin. Sinandukan niya ako ng mga pagkain na
alam niyang paborito ko. Nagsimula kaming magkwentuhan tungkol sa nangyari sa araw
ko.

“Apo, hindi mo dapat hinahayaan na abusuhin ka ng mga kaklase mo. Matalino kang
bata at nasubaybayan ko iyon habang lumalaki ka. Matuto kang lumaban kapag inaapi
ka na.” Naaaburidong sabi ni Lola. Natawa ako sa kanya dahil mukhang mas galit pa
ang matanda kaysa sa akin.

“Lola, ayos lang naman po. Dagdag pera rin iyon. Ilang linggo nalang po at bayaran
nanaman ng tuition ko, nakakahiya naman po kay Ate Maricar kung hihingiin ko sa
kanya lahat.”

“Magkano ba ang pinapadala sayo ni Maricar? Dadagdagan ko nalang. Aba, hinayaan ka

na nga namin ng Ate mo sa kagustuhan mong magpart time job tapos tatanggap ka pa ng
mga assignments ng mga kaklase mo? Paano naman ang oras ng pahinga mo niyan?”

Pakiramdam ko ay may humaplos na mainit na kamay sa aking puso. I can feel her care
for me. Kahit pa hindi niya ako kadugo ay ganoon na lamang ang pagpapakita niya ng
halaga sa akin. Hindi siya nag-atubiling alagaan ako habang lumalaki kahit hindi
niya naman ako kilala. Sobrang nagpapasalamat talaga ako sa kanya.

Hinawakan ko ang kamay niyang nakapatong sa lamesa. Maingat kong hinaplos iyon saka
ngumiti sa kanya. Napatigil siya sa pagrereklamo at tumitig sa akin.

“Lola Grace, salamat po sa lahat ng ginawa niyo sa akin. Salamat din po sa pag-
aalala pero ayos lang po talaga ako. Hindi naman po nila ako sinasaktan. Hanggang
tingin lang naman po sila sa akin at sanay na ako doon. Huwag po kayong mag-alala,
sa oras na may manakit sa akin ay lalaban po talaga ako.” Sabi ko nalang dito kahit
hindi ako sigurado doon.

Hindi ako sanay sa ibang tao at natatakot ako sa mga kaklase ko sa mga maaari
nilang magawa sa akin. Alam ko agad ngayon pa lang na kapag sinaktan nila ako ay
baka hindi ako makapalag. Ganoon ako kawalang tiwala sa sarili ko. Sobrang baba ng
confidence at self-esteem ko. Dala na rin siguro ng nakasanayan ko.

“Gabby, napamahal ka na sa akin. Para na kitang tunay na apo. Sabi ko nga sayo ay
irereto ko sayo si Cocong para maging legal na apo kita eh.” Natawa ako sa sinabi
niya.

Sa tuwing ikukwento niya ang kanyang apo sa akin ay hindi nawawala ang mga hirit
niya tungkol sa amin. Pasimple niyang hinihiling na magkatuluyan kami ng Cocong na
iyon. Natatawa nalang ako dahil wala akong alam sa itsura niya ngunit itong si Lola
ay panay reto sa kanya. Ganoon din siya, batid kong sinasabi din ni Lola ang
tungkol sa akin doon sa apo niyang iyon. Nakakahiya dahil hindi ako maganda.

“Lola naman. Nakakahiya.”

“Anong nakakahiya? Ang sabihin mo may iba ka kasing napupusuan kaya hindi mo
kinokonsidera ang Cocong ko.” Mabilis na umarteng nagtatampo si Lola. Lumakas ang
aking tawa.

“Ang gwapo po ni Sir Marco, Lola. Sayang lang kasi hindi ako maganda. Hindi niya
tuloy ako mapansin.” Humaba ang nguso ni Lola.

“Gwapo din si Cocong! Engineer pa kaya wala ka ng hahanapin sa apo ko. Sobra sobra
din magmahal iyon.” Napailing na lang ako.

Nagtuloy-tuloy ang kwento niya tungkol sa kanyang apo. Kahit hindi pa kami
nagkakaharap ng Cocong na iyon ay nasisigurado kong makikilala ko siya dahil halos
alam na alam ko na ang lahat sa kanya. Hindi nga lang ipinapakita sa akin ni Lola
ang itsura nito ngunit hindi rin naman ako kuryosong makita.

Busog na busog ako pagkapasok ko sa unit. Nilagay ko sa ref ang limang tupperware
na pinahiram ni Lola Grace. Malaki ang matitipid ko sa pagkain nito dahil buong
araw akong may pagkain bukas. Ang bait bait talaga ni Lola.

Humiga ako sa aking kama at nagpahinga. Ngayon ko naramdaman ang pagod para sa araw
na iyon. Ang daming nangyari sa araw na ito at talagang nakakapagod kaya naman
mabilis akong hinila ng antok.

Nagising ako sa malakas na pagtunog ng aking phone. Pinunasan ko ang aking mata
bago tinignan ang aking phone. Naningkit ang aking mata dahil bukod sa talagang
malabo iyon, lalo pa iyong nanlalabo dahil kakagising ko lang. Naaninagan ko ang
pangalan ng caller. Si Ate Maricar iyon.

“Hello, Ate?” Namamaos pa ang aking boses. Sinilip ko ang oras at nakitang
alasnuebe na ng umaga. Napasarap ang tulog ko. Sobra talaga akong napagod kahapon.
Madalas a alasais o alasiete palang ay gising na ako kapag weekends para maglinis
ng bahay.

“Gabby? Natutulog ka pa ba?” Napangiti ako nang marinig ang malamyos na tinig ni
Ate Maricar. Halos dalawang araw din siyang hindi nakatawag sa akin. Siguro ay
naging abala nanaman sa kanyang alaga.

Domestic Helper si Ate Maricar sa Japan. Sa pagkakaalam ko ay may inaalagaan siyang

matanda sa isang pamilyang nakatira doon. Pinoy din daw ang mga iyon ngunit sa
Japan lang nakabase dahil sa negosyo ng pamilya. Maayos ang pakikitungo ng mga ito
sa aking kapatid kaya naman halos pitong taon na itong nagsisilbi sa kanila. Mabait
din ang pamilya nito para alukin si Ate ng scholarship kaya naman nagawa niya pang
makatapos ng pag-aaral doon.

Hinahayaan din siya ng mga ito na umuwi tuwing Pasko hanggang sa Bagong taon. Noong
huling uwi niya ay marami siyang dalang pasalubong para sa akin dahil binigyan daw
siya ng malaking halagang pera ng kanyang mga amo para makapagcelebrate ng maayos.

Alam kong malaki na ang naiipon ni Ate para sa balak nitong business ngunit
nakaatang parin ang responsibilidad niya sa akin kaya naman hangga’t maaari ay
hindi na ako nagpapabigat sa kanya. Napapayag ko siya na magtrabaho ako kahit part-
time lang. Labag iyon sa loob niya dahil ayaw niyang mahati ang focus ko sa pag-
aaral ngunit nangako ako sa kanya na hindi ako magpapabaya sa pag-aaral ko kaya
naman sa huli ay pumayag na din siya.

“Kakagising ko lang po. Medyo napagod lang kahapon.” Hindi alam ni Ate ang tungkol
sa pagtanggap ko ng mga assignments ng mga kaklase ko. Sana lang ay hindi sinabi ni
Lola Grace dahil kapag nalaman iyon ni Ate ay baka mapagalitan ako ng wala sa oras.

“Gabby naman, diba nga sabi ko sayo huwag ka ng magpart-time? Napapagod ka na tuloy
ng sobra. Dapat magfocus ka sa pag-aaral mo. Kung noong highschool ka ay hinayaan
kita, ngayong college ka na ay dapat iyan nalang ang iniisip mo. Mas mahirap na ang
college, Gabby. Nangangailangan pa ng maraming oras iyang kurso mo.” Kahit
pinapagalitan ako ni Ate ay mahinhin parin ang kanyang boses.

“Ate, hindi naman po dahil sa trabaho kaya ako napapagod. Medyo marami lang po
akong assignments na ginawa kahapon.” Kasama na ang sa mga kaklase ko doon eh. Pero
okay na rin, ang mahalaga may extrang pera.

Narinig ko ang buntong-hininga niya sa kabilang linya.

“Siguraduhin mo lang ha? Ayokong napapagod ka. Baka magkasakit ka sa ginagawa mong
iyan. Sino nalang mag-aalaga saiyo niyan? Wala ako diyan, Gabby. Alagaan mo ang
sarili mo ha?” Napailing ako sa sinabi niya.

“Opo. Kamusta ka naman diyan, Ate?”

Masayang nagkwento sa akin si Ate. Nagbirthday daw ang apo ng alaga niya noong
isang araw kaya hindi ito nakatawag sa akin agad. Ramdam ko sa boses ni Ate ang
pagkamangha habang kinukwento ang bawat pangyayari sa birthday party. Sabi niya ay
gusto niya din daw paghandaan ang debut ko dahil nainspire daw siya sa nakita niya.
Maghahanda din daw siya ng ganoon kaenggarande.

Hindi ko alam kung maiinsulto ba ako o matatawa sa naiisip ng aking kapatid. Ni

wala nga sa isip ko ang paghahanda sa bawat birthday ko, kahit pa debut. Nakakakita
ako ng mga ganoon sa minsang pagbubukas ko ng facebook sa pet shop. Magaganda ang
mga babaeng nagdiriwang ng kaarawan, halatang pinaghandaan ang make-up, gowns at
maging ang venue. Tingin palang ay alam ko na agad na sobrang magastos iyon kaya
wala sa isip kong mangyayari iyon sa akin.

Saka baka magsiuwian ang bisita kapag nakita nila akong nakamake-up at gown. Imbis
na debut iyon ay baka isipin nilang child’s party dahil mukha akong clown.

“Ate naman, ipunin nalang natin ang pera para sa tuition ko.” Mahinhing tumawa si
Ate.

“Ano ka ba naman, Gabby? Matagal pa naman iyon.
ko iyan kasabay ng pag-aaral mo. I want to give
experience everything that I haven’t. Hayaan mo
Pinalagpas ko nalang muna iyon dahil matagal pa
paglipas ng taon.
Tatlong taon pa kaya mapag-iipunan
you the best. I want you to
na ko.” Pakiusap niya sa akin.
naman, baka makalimutan niya rin

Matapos ang ilan pang kamustahan ay binaba na ni Ate ang tawag dahil kailangan na
daw siya ng kanyang alaga. Ako naman ay tuluyan ng bumangon para kumain.

Ininit ko ang isang ulam para makakain na. Kailangan ko ng lakas para sa umaga na
ito dahil maglilinis ako ng bahay. Tuwing weekends lang kasi ang oras ko na
maglinis. Tambak na din ang labahan ko kaya naman kailangan ng umpisahan.

Hapon na ako natapos sa lahat ng gawain. Sumalampak ako sa sala dahil sa pagod.
Binuksan ko ang TV at nagpahinga muna bago maligo. Amoy pawis at ang baho ko na
talaga. Naghanap ako ng magandang palabas.
Napahinto ako sa isang channel kung saan may nakita akong pamilyar na lalaki. Si
Sir Marco iyon at nakangiti ito habang iniinterview ng isang babae. Nagulat ako na
makita siya sa TV. Ang palabas na iyon ay isang show kung saan inaanyayahan ang mga
business owners para maifeature ang kanilang mga pinagkakakitaan sa buhay.

Interesado akong nanuod at nakinig sa interview. Pangalan, mukha at alagang mga aso
lang ang alam ko tungkol sa kanya at ito na ata ang pagkakataon para may bagong
malaman tungkol sa kanya.

He is a business owner of several food chains here in the country and around Asia.
Sa ngayon ay siya na ang namamahala sa isang kumpanya nila dito sa Manila at ang
kanyang magulang naman ngayon ay nakabase sa Japan. Puro Japanese restaurant ang
kanilang pagmamay-ari at talaga namang tinatangkilik iyon ng maraming tao.

Sa ngayon ay may mga franchise na ng restaurant nila sa mga naglalakihang malls sa

buong Pilipinas. Nakatatak na din sa mga tao ang magandang reputasyon nito.

“Mr. Marco De Guzman, maiba lang po tayo ano? You’re one of the hottest bachelor in
the country at usap-usapan din talaga palagi sa tuwing may nalilink sa inyong babae
ngunit ni isa doon ay walang confirmed.” Natawa si Marco doon sa sinabi ng babae.
Ang killer smile nito ay talagang agaw-pansin. Ang malalim nitong dimples ay
nakalitaw nanaman.

“May girlfriend po ba kayo ngayon?” Mapaglarong tanong ng interviewer. Nilaro ko

ang aking kamay habang nag-aabang ng sagot sa kanya. Hindi ko malaman kung bakit
kinakabahan ako. Para namang may kinalaman ako doon. Asa naman.

Humalakhak si Sir Marco. Pasimple niyang inayos ang kanyang buhok bago sumagot.

“Alam niyo, medyo friendly lang talaga ako sa girls. Nagugulat nalang din ako na
may nalilink sa akin pero wala po akong girlfriend ngayon.” Nakahinga ako ng
maluwag. Napailing ako, friendly daw pero may kahalikan sa bar.

Natapos ang interview at ibang business naman ang nafeature. Pinatay ko na ang TV
dahil nabored na ako.

Habang naliligo ako ay inisip ko ang mga nalaman ko kay Sir Marco. Halos kaedaran
siya ng Ate ko at ang laki ng agwat naming dalawa. Napatawa ako. Ano ba naman itong
iniisip ko, umaasa ba talaga ako na mapapansin niya ako? Sa pangit kong ito?

Pagtapos maligo ay nagbihis ako at humarap sa salamin. Bakit ba kasi hindi ko

naging kapareho ng mukha si Ate? Lahat ng ganda ay napunta sa kanya. Napakakinis
niya at maputi pa. Akala mo ay hindi tinutubuan ng tigyawat. Samantalang ako ay
halos di mawalan ng tigyawat sa baba at pisngi. Hindi naman sila ganoon karami pero
lagi talagang may kumakaway na tigyawat sa aking mukha. Napakarami kong ding
blackheads sa ilong.

Nang maasiwa sa aking mukha ay tinignan ko nalang ang aking mga gamit kung meron pa
ba akong mga assignments na hindi pa nagagawa. Mukhang okay naman na ang lahat
dahil natapos ko na pala iyon kahapon sa pet shop.

Kinabukasan ay wala akong magawa kaya naman naisipan kong mamasyal na muna sa mall.
Libangan ko ito sa tuwing nababagot ako sa apartment. Wala naman kasi akong
magandang cellphone at lalong hindi ako gumagastos sa internet kaya naman wala
akong magawa habang nasa apartment. Wala namang magandang palabas sa TV kaya
naiisipan kong umalis nalang.

Nakasuot ako ng sumbrerong itim para matakpan ang pangit kong mukha, maluwag na
pantalon na halos sumayad na sa sahig at malaking tshirt na halos umabot na sa
aking hita. Alam kong ang pangit tignan ngunit kumportable ako sa ganito, samahan
pa ng halos butas ng sapatos.

Pansin ko agad ang kakaibang tingin sa akin ng mga nakakasalubong ko. Katulad nga
ng sabi ko ay sanay naman ako. These are my comfort clothes and I love wearing
them.

Pumasok ako sa entrance ng mall ngunit hinarang ako ng gwardya.

“Miss, bawal mga jejemon dito. Gagawa nanaman kayo ng eksena sa loob. Doon kayo sa
kalsada magpicture picture ng ganyang itsura.” Bumaba ang tingin niya sa aking suot
saka bahagyang nakipagtawanan sa isa pang guard. Nakita ko ang tinginan sa akin ng
ilang mga tao at tulad ng mga gwardya ay nagbubulungan at nagtatawanan din ang mga
ito.

Pakiramdam ako ay napahiya ako ng sobra dahil sa sinabi at ginawa ng mga gwardya.

“H-Hindi naman po ako gagawa ng eksena sa loob. Ito lang po talaga mga damit ko.
May bibilhin lang po ako.” Nanginginig kong sabi dito. Hindi ako pinansin ng
dalawang gwardya at nagtawanan lamang ang mga ito habang sinenyasan ang mga
nakapila sa aking likod para paunahin ng papasukin.

Naiiyak na ko dahil labis na akong napapahiya sa ginagawa nila. Gusto ko lang naman
makapamasyal sa loob. Bakit kailangang ibase sa panglabas na anyo ang pagpapasok sa
mall? Wala naman akong dalang armas o patalim. I’m harmless. Hindi lang maayos ang
itsura ko at wala na akong magagawa para sa bagay na iyon.

“Excuse me… you’re the cashier from Irina’s pet shop right?” Umangat ang aking
tingin sa lalaking nagsalita. Inayos ko ang aking salamin para mamukhaan iyon. Si
Sir Marco De Guzman.

Humarap siya sa mga gwardya. Seryoso ang kanyang mukha sa mga ito.

“Why are you not letting her to come inside? Where’s the head of security?
Irereport ko kayong dalawa. This is bullying.”

Kabanata 3
Nilalaro ko ang aking kamay habang nakayuko at nakatingin sa sahig. Panay ang sorry
sa akin ng dalawang gwardya matapos itong mapagalitan ng head ng security.
“You’re so quick to judge her. She just wants to stroll inside and buy her stuff
but the two of you won’t let her. Pinahiya niyo pa siya sa ibang tao. Kung ako
siya, magsasampa ako ng kaso sa inyong dalawa.” Malupit na sabi ni Sir Marco.
Bahagyang umangat ang aking tingin sa kanya. His brows are furrowed while looking
at the guards. Halata ang pagkairita nito dito at hindi ko alam kung bakit
nakaramdam ako ng kakaunting saya sa aking puso. This is the first time that
someone stood up for me aside from my family. Ni hindi kami talagang magkakilala
pero pinagtatanggol niya ako. Lumingon siya sa akin kaya naman mabilis akong
napatingin sa sahig. “What do you think?” Tanong niya sa akin. Umusbong ang
matinding kaba dahil ang dalawang pares ng kanyang mata ay nakadirekta sa akin.
Nauutal akong nagsalita. “H-Hindi na po Sir Marco. Gusto ko na lang po talaga
makapasok sa loob. Pasensya na po sa abala.” Nahihiya kong sabi. Malalim ang naging
buntong-hininga ni Sir Marco. “See? She’s so kind. Tapos pinag-isipan niyo pa
siya ng masama.” Muling humingi ng paumanhin ang mga gwardya sa kanya at maging sa
akin. Hinayaan na nila kaming makapasok sa loob ng mall. I was walking behind him
when he stopped and faced me. “Where are you going?” Bakas parin ang pagkairita
sa kanyang boses ngunit pilit siyang ngumiti habang nakaharap sa akin. “Ah,
mamasyal lang po. Maraming salamat po, Sir Marco.” Napalunok ako nang makitang muli
ang kanyang ngiti sa akin. Lumapit siya sa akin at tinapik ang aking balikat. “No
worries. Sige mauna na ako sayo.” Nagpaalam ito sa akin bago naglakad papalayo.
Ilang minuto din ata akong nanatiling nakatayo sa kinalalagyan ko bago ko naisipan
na maglakad. Hindi ako makapaniwala sa nangyari kanina. Niligtas niya ako sa
tuluyang pagkapahiya kanina. Nakakatuwa dahil ang bait niya sa akin kahit hindi
naman kami close. Lalo ko lang tuloy siya nagugustuhan. Habang naglilibot sa mall
ay hindi ko maiwasang mapatingin sa mga naggagandahang damit na nakadisplay sa
bawat boutique na nadaanan ko. Pangarap kong makapagsuot ng mga ganoong klaseng
damit ngunit mukhang hanggang pangarap nalang iyon. Umatras ako sa isang boutique
nang makita ang sama ng tingin sa akin ng bantay doon. Tumitingin lang naman ako,
wala naman akong gagawing masama. Sunod kong nadaanan ang Watsons. Pansin ko ang
pagsunod sa akin ng tingin ng mga babaeng namimili din doon. Maging ang mga
attendant ay nag-aalangan kung lalapit ba at babatiin ako. Sobrang pangit ka na
siguro talaga kaya ganyan ang tingin nila sa akin. Kung alam lang nila, gusto ko
rin naman na mag-ayos ng sarili. Kaso lang ay hindi ko alam kung paano ko iyon
sisimulan. Wala akong pera at mas lalong wala akong alam sa mga pagpapaganda.
Gusto kong maging maayos ang sarili ko hindi lang para matigil na ang kakaibang
tingin at lihim na panunukso sa akin ng mga tao. Gusto kong gumanda para sa sarili
ko. Gusto kong maging confident sa panlabas na anyo ko. Gusto ko ng ihinto ang
pagmamaliit sa sarili ko at nais kong matulad sa ibang babae na naririto na proud
at may tiwala sa sarili. Higit sa lahat, gusto kong mapansin ako ng taong gusto
ko. Alam kong sa itsura kong ito ay walang tatanggap sa akin. Maaari akong
tumandang dalaga kapag hinayaan ko ang sarili kong ganito. Sino ba naman ang
magkakagusto sa isang pangit na tulad ko? Wala. Nagtungo ako sa isang stand kung
saan may mga facial wash na nakatutulong sa pagpapagaling at pagpigil ng pagtubo ng
mga tigyawat. Naririnig ko iyon kay Lola Grace sa tuwing nagrereklamo ako sa mga
tigyawat ko. Tinandaan ko ang pangalan ng mga nababanggit niya at hinanap iyon
dito. Nang makita ko ang produkto ay agad kong tinignan ang presyo. Napangiwi ako
sa sobrang mahal niyon. Wala na talaga akong pag-asa. Ang mahal maging maganda.
Paano naman ang mga tulad kong pangit na, mahirap pa? Nalulungkot kong binitawan
ang mga iyon. Tinignan ko ang ibang klase ngunit ginto din ang mga presyo. Wala ata
talagang mura doon. Sunod kong pinuntahan ang stand ng mga make-up. May isang
babaeng nakabantay doon. Alanganin itong ngumiti sa akin. “Hello, Ma’am. Anong
hanap mo? Lipstick? Foundation? Concealer?” Naiilang ako sa kanya. Wala naman akong
balak bumili. Titingin lang naman ako. Hindi ba pwedeng payapa lang akong na
tumingin sa mga make-up? Bakit kailangan nilang lumapit kahit hindi naman sila
tinatawag? Hindi ko nakayanan ang pagsunod-sunod niya sa akin kaya naman lumipat
ako sa kabilang brand ng make-up. Ngayon ko lang napansin na meron din palang
bantay doon at tulad ng sa kabila ay ganoon din. Nilibot ko ang tingin at maging sa
mga susunod pa ay may mga babaeng nakabantay din. Lahat sila ay kuryosong
nakatingin sa akin. Hindi nakatakas sa akin ang pagpasada ng kanilang tingin sa
akin mula ulo hanggang paa. Bigla itong nagbulungan at nagtawanan. Naramdaman ko
ang kaunting hapdi sa akin puso kaya naman napagpasyahan kong umalis na doon.
Dumiretso na lamang ako sa grocery at binili ang mga pangangailangan ko sa bahay.
Hindi na ako nagtagal dahil masyado na kong kota sa mga mapang-insultong tingin ng
mga tao na nakapaligid sa akin. I haven’t done anything wrong. Sadyang wala lang
akong maayos na damit. Hindi din naman ako marunong magstyle kaya hinayaan ko
nalang na nakatiwangwang ang malalaking tela ng aking damit. Hindi kaaya-aya tignan
ngunit wala akong magagawa. Pagod akong umuwi sa bahay. Walang buhay kong inayos
ang aking mga pinamili at pagkatapos ay sumalampak ako sa aking kama. Kinuha ko ang
aking pahabang unan at niyakap iyon. Kasabay niyon ay ang pagbagsak ng mga luhang
kanina ko pa pinipigilan. Ilang beses ko ng sinasabi sa sarili ko na dapat na
kong masanay sa ganoong turing sa akin ng tao. Dapat ay namanhid na ako sa sakit na
dinudulot niyon. Dapat ay wala na akong pakialam ngunit sa tuwing napapag-isa ako
sa aking kwarto, sa tuwing inaalala ko ang lahat ng mapanuyang tingin at tawa nila
sa akin, para akong sinasaksak ng libo-libong karayom sa aking puso.
Nakakalungkot lang dahil bakit kailangan ko itong maranasan ng paulit-ulit?
Sinisikap kong maging maayos ang pakikitungo sa lahat ngunit ganito lagi ang ganti
nila sa akin. Tanging si Ate, si Lola Grace, sila Charles at Ma’am Irina lang ang
may magandang tungo sa akin. Naalala ko ang ginawang pagligtas sa akin ni Sir
Marco kanina. Siya rin pala, hindi hinusgahan ang itsura at pananamit ko. Lalong
umigting sa akin ang kagustuhan na mapansin niya ngunit paano ko iyon magagawa?
Kinabukasan ay maaga akong pumasok sa unang klase. Nakita ko agad ang mga kaklase
ko para sa huling subject at binigay sa mga ito ang kanya-kanyang assignment. Wala
akong natanggap na kahit ano sa kanila maliban sa pera. Pagalit pa nga nilang
kinuha ang papel. Napahinga ako ng malalim habang bumabalik sa aking pwesto. Para
naman akong may nakakahawang sakit sa mga ginagawa nila sa akin. Hindi naman sila
mahahawa sa kapangitan ko, huwag silang mag-alala. Walang nangyaring interesante
sa araw na iyon. May assignment ako sa araw na iyon at may dalawa akong kaklase na
nagpapagawa din. Gagawin ko nalang iyon sa petshop mamaya. Nagbihis ako ng
uniform saka naglakad patungo sa shop. Sabay na umangat ang tingin sa akin ni
Charles at ni Sir Marco. Wala si Ma’am Irina sa labas at malamang ay nasa opisina
ito, nakabusangot at nanggigil nanaman. “Hello, Gabby! Mabuti at nandito ka na,
kanina pa ako alis na alis dahil may date ako.” Nagkamot ito sa batok at tumawa.
I was so nervous while walking near them. Lalo pa’t nakangiting nakamasid sa akin
si Sir Marco. “Kamusta ang paglilibot mo sa mall kahapon?” Bati niya sakin.
Pinalitan ko si Charles sa counter habang pumasok ito sa CR at nagbihis. “Okay
lang po. Salamat po ulit sa ginawa niyo kahapon…” “Wala iyon, Gab. That kind of
people shouldn’t be tolerated.” Muling tumalon ang puso ko sa pagtawag niya ng Gab
sa akin. May kakaibang saya na dulot iyon at tila lalo lamang akong nahuhulog.
Nahihiyang ngumiti ako dito. Nakita kong wala naman itong dala na kahit sino sa mga
alagang aso kaya naman nagtaka ako kung bakit siya naririto. Siguro ay para maasar
nanaman si Ma’am Irina. “Pwede bang dito na muna ako? Ayaw naman akong kausap ni
Irina sa loob. Pinagmumura na nga ako.” Humahalakhak sa sabi nito. Tumango ako sa
kanya at hindi pinahalata ang sayang bumabalot sa aking pagkatao. Lumabas ang
malalim niyang dimple dahil sa malakas na pagtawa nito. Hindi ko namalayan na
napapatitig na ako sa kanya. Naramdaman ko ang mahinang pagsiko sa akin ni
Charles. Hindi ko napansin na nakabalik na pala siya. He wiggled his brows and his
smile protruted. Halos mag-init ata ang aking mukha sa mapang-asar niyang tingin sa
akin kaya nagpanggap akong abala sa paglalabas ng aking mga gamit. Sir Marco
immediately stopped laughing when he saw my notebooks. “College ka na ba?”
Kuryosong tingin nito. Bago ako makasagot ay inunahan ako ni Charles na magsalita.
“Opo sir, college iyan at ready to mingle.” Napanis ang aking ngiti dahil sa sinabi
ni Charles. Parang gusto ko siyang tirisin ngayon dahil sa nakakahiyang sinabi
nito. Ang lakas mang-asar! Tumawa si Sir Marco. Tuluyan ng nag-init ang aking
mukha. “That’s nice. But you seem young, may boyfriend ka na ba?” Kaswal na
tanong niya. Naramdaman ko ang matinding kaba sa tanong niyang iyon. Hindi ko alam
kung bakit ko iyon nararamdaman ngunit nakakaba kapag sa kanya galing. Kung iba ang
nagsabi niyan ay maiinsulto siguro ako. Sa pangit kong ito, magkakaboyfriend ako?
Pwede kaya iyon? Magsasalita na sana ako nang sumabat nanaman si Charles. Matalim
ko siyang tinignan. “Wala pa iyang boyfriend, Sir. Baka may kilala ka at
ipakilala natin para maranasan ng mainlove.” Hindi na ako nakapagpigil at kinurot
ko na siya sa kanyang tagiliran.
Mahina siyang napadaing bago tumawa ng malakas. Sinabayan pa iyon ni Sir Marco.
Ang gagaling. “Really? Why?” Hindi makapaniwalang napatingin ako kay Sir Marco.
Seryoso ba talaga siyang nagtatanong sa aking kung bakit? Malabo na ba ang mga mata
niya at hindi niya makita na hindi naman ako maganda? Nobody will try to court me.
Nobody will even want to be with me. Alam kong nakakasuyang makita ang itsura ko
kaya hindi na ako umaasa na mararanasan ko ang pag-ibig na iyan. Isa pa, masyado
pa akong bata. 16 pa lang ako ngayong taon at wala pa akong malay sa mga ganyang
bagay. Hindi rin naman ako nagmamadali na makaranas ng ganoon. “Wala naman pong
nagkakagusto sa akin. Saka hindi pa po ako handa.” Mahina kong sabi. Natahimik ang
dalawang lalalaking kasama ko. Naramdaman ko ang pag-akbay sa akin ni Charles.
“Huwag ka ngang mag-isip ng ganyan. Sadyang wala pang lalaking nakakakita ng
kabutihan sa puso mo.” Wala na ang mapaglarong ngiti sa mukha nito. He’s assuring
me now with his smile. Matapos ang ilang minuto ay nagpaalam na ito at naiwan
nalang kami ni Sir Marco sa loob ng shop. He was busy looking at me quietly.
Nabalisa ako sa klase ng tingin na binibigay niya sa akin kaya naman itinuon ko na
lamang ang aking pansin sa aking notebook at nagsimulang gumawa ng assignment.
“You should stop degrading yourself. Learn to love your flaws instead of putting
all the negative thoughts stuck inside your head. It won’t do good on you.” Mataman
ang kanyang tingin at seryoso ang kanyang boses habang sinasabi niya iyon.
Napatigil ako sa pagsusulat dahil doon. Tumatatak sa akin ang mga sinasabi niya.
Naramdaman ko ang kaunting kirot sa aking puso dahil tama siya. How can someone
love me when I can’t even accept myself. I can’t love everything about me and I’m
thinking the worst of me. Wala akong tiwala ay kumpiyansa sa aking sarili at hindi
ko alam kung paano ko gagawin ang sinasabi niya. I tried. God knows I tried to
start loving myself but everytime I’m seeing other people’s look on me, everytime
I’m hearing their insulting words, the self-esteem I’m trying to build little by
little keeps on crashing into small tiny pieces. Ang hirap sumubok lalo na at
hindi ako napapaligiran ng mga taong mapang-unawa. Tanging ang mga katrabaho ko
lang dito sa petshop at si Lola Grace ang nakakatanggap sa akin. Ngunit dahil sa
sinabing ito ni Sir Marco, pakiramdam ko ay nadagdagan ako ng lakas ng loob para
sumubok ulit. “Salamat po, Sir.” Nakayuko kong sabi. Ngumiti lamang siya sa akin
at dumuwang sa aking notebook. Muntik akong mapaatras dahil sa biglaang paglapit
niya sa akin. Nalanghap ko ang mabango nitong pabango. Nagkaroon din ako ng
pagkakataon na mas mapagmasdan ang kanyang mukha. Ito na ata ang pinakamalapit na
beses na nakita ko siya. “What’s your course?” Amoy mint ang kanyang hininga.
Grabe, buong pagkatao niya ata ay mabango. Nakakainggit. Hindi ata siya nag-aamoy
pawis at amoy araw. Iba talaga kapag mayayaman. Halos bumagsak ako sa aking
kinauupuan nang humarap ang kanyang mukha sa akin. Masyadong malapit! Umusbong ang
matinding kaba sa akin. Lumayo ako at nagpanggap na may nililinis sa katabing
lamesa. “Ang dumi naman…” Pasimple akong sumilip sa kanya. Ganoon nalang ang kaba
ko nang makita ang mukha niya. His eyes were sparkling and his lips has a ghost of
smile. Lalo akong nabalisa. Bakit ba ganyan siya makatingin sa akin? “Parang
wala naman akong nakitang dumi diyan kanina?” Mapaglaro ang kanyang boses. I felt
my face heated up with his remark. Wala talaga dahil nagpapalusot lang naman ako!
“Meron po.” Makulit siyang umiling. Natatawa pa ito sa reaction ko. “Wala naman.”
“Sir, huwag po kayong makulit kasi meron nga po.” Hindi na ako makatingin sa kanya.
Alam kong sa oras na magtama ang aming mata ay lalo lang niyang makukumpirma ang
kung ano mang nasa isip niya. “Yeah, sure.” Mabuti naman at sumuko rin. Bumalik
ako sa aking pwesto. Inusog ko ang upuan palayo sa kanya para hindi na muling
maulit ang nangyari. Nagpatuloy ako sa pagsusulat at hindi muna siya tinignan ulit.
Lalo lang akong madidistract kapag nakita ko nanaman ang mukha niya. “You’re not
answering my question.” Biglang napaangat ang aking tingin sa kanya.
Nakapangalumbaba ito habang direkta ang mata sa akin. Ano na nga ba ulit ang
tanong niya? Hindi ko na agad maalala. Grabe naman kasi ang lapit ng mukha niya
kanina. “Ano po iyon ulit?” “Anong course mo?” “Architechture po.” Dumaan ang
pagkamangha sa kanyang mukha. “Wow! That’s a five-year course right?” Hindi ko
napigilan ang pagngiti. “Opo, gusto po kasi namin ng Ate ko na maging arkitekto
ako. Bata pa lang po ako ay hilig ko na ang pagdrawing. Pangarap ko po kasing
makapagdisenyo ng sarili kong bahay kapag nakatapos na ako.” Dahil hindi naman
kami mayaman at wala kaming sariling bahay, bata pa lang ay nakahiligan ko ng
gumuhit ng iba’t-ibang disenyo ng bahay. Hindi ko na mabilang ang mga iyon dahil
gustong-gusto ko maranasan ang magkaroon ng maayos, maganda at sariling bahay.
Inggit na inggit ako noon sa tuwing nakakakita ako ng malalaking bahay na may
napakagandang exterior. Sinabi ko sa sarili ko na balang araw, magagawan ko rin
kami ng ganyang kagandang bahay. Iyon na ang regalo ko para kay Ate para sa lahat
ng sakripisyo niya sa akin. “That’s amazing. Woman with dreams is a turn on after
all.” Nagtama ang tingin namin. His eyes are holding so much intensity at hindi ko
kinakaya iyon. Nag-iwas ako ng tingin dahil hindi ko na kinakayanan ang tibok ng
aking puso. Lumabas si Ma’am Irina galing sa kanyang office. “Nandito ka
parin!?” Iritable ang boses ni Ma’am sa kanya. Humalakhak si Sir Marco dahil sa
naging asal ni Ma’am Irina. “Highblood ka parin?” Inirapan niya ang lalaki.
“Part-time, sabihin mo lang sa akin kapag ginugulo ka ng unggoy ka ito para mapaban
ko siya sa petshop natin.” “Ay, Ma’am, hindi naman po. Mabait naman po si Sir
Marco sa akin.” “Kahit na! Kapag may ginawa or sinabing kalokohan sayo, kahit
isang beses lang, sabihin mo agad at ibaban ko talaga iyan!” Hindi ko napigilan ang
mapangiti kay Ma’am. Sukdulan talaga ang pagkairita niya kay Sir Marco. “Sungit
mo talaga, Irina. Huwag mo naman ako iban, paano naman na makakapasok ang alaga ko
sayo?” Napahawak ako sa aking mukha dahil ayaw ko man ay naintindihan ko ang
ipinapahiwatig ni Sir. Tumili si Ma’am Irina at binato ng ballpen si Sir Marco,
mabuti nalang ay nakailag ang lalaki. “Bastos ka talaga! Animal ka!” Humagalpak
ng tawa si Sir Marco. Nagpaalam na si Sir Marco sa akin dahil ipinagtatabuyan na
talaga siya ng boss ko palabas. “Lintek na iyon! Wala ng lumabas na matino sa
bibig kundi puro kabastusan. Napakawalanghiya.” Hindi ko alam pero pakiramdam ko
ay natutuwa lang naman si Sir Marco na asarin si Ma’am Irina. Grabe kasi talaga
makapagreact si Ma’am sa bawat green jokes ni Sir. Maaliw ka lang talaga. Kanina
naman kasi ay hindi siya ganoon makipag-usap sa akin. He was serious. He was even
encouraging me to love myself. Hindi ko inaasahan na maririnig ko iyon sa kanya
dahil malayo iyon sa paraan ng pakikipag-usap niya kay Ma’am Irina. Natapos ang
gabing iyon, kumaway ako kay Ma’am Irina bago tuluyang makaalis ang kanyang
sasakyan. Niyakap ko ng mabuti ang bag na aking dala saka naglakad na pauwi.
Pagkarating sa apartment ay napansin kong wala si Lola Grace na nag-aabang sa akin.
Mukhang absent nanaman siya ng ilang araw nito. May mga pagkakataon kasi talaga na
bigla nalang siyang nawawala ng ilang araw at asahan mong pagbalik niya ay marami
na itong dalang gamit. Siguro ay umuuwi siya sa bahay ng kanyang apo sa tuwing wala
siya dito. Napailing na lamang ako at pumasok sa aking apartment. Sa susunod ko
na lamang ikukwento sa kanya ang nangyari ngayong araw. Binuksan ko ang ilaw ng
aking apartment at nabigla ako ng makita si Ate Maricar doon. “Surprise!” Nanlaki
ang aking mata. Binaba ko ang aking gamit sa lamesa at tumakbo palapit sa kanya.
“Ate!” Niyakap ko siya ng mahigpit. Miss na miss ko si Ate. Huling umuwi siya noong
Pasko. Halos pitong buwan na din mula nang huli kaming magkita kaya naman tuwang-
tuwa ako na nasa harapan ko siya ngayon at nayayakap ng mahigpit. “Bakit hindi ka
nagpasabi, Ate? Sana ay umabsent nalang ako sa part-time ko.” Ngumiti siya sa akin.
“Gusto kitang isurprise, Gabby. Miss na miss ko na kasi ang kapatid ko kaya naman
nang sinabihan ako ng amo ko na uuwi sila ng Pilipinas, pumayag agad ako nang
itanong kung sasama ba ako. Pagkakataon na rin iyon para makasama ka kahit sandali
lang.”

Kabanata 4
“Ito pa, gusto kong suotin mo iyan ha? Ang mga lumang damit mo, itapon mo na kasi
hindi magandang tignan. College ka na, Gabby. Dapat ay natututo ka ng mag-ayos ng
sarili mo.” Tumayo siya at lumapit sa aking drawer. Pinagkukuha niya ang mga damit
ko at nilagay sa isang malaking plastic.

Napanganga ako sa ginawa niya.

“Ate Maricar naman! Comfort clothes ko iyan. Huwag mo naman pong itapon kasi
magagamit ko pa naman iyan.” Nakasimangot kong kinuha ang mga damit ko sa mga
plastic na iyon. Umupo akong muli sa aking higaan at tinupi ang mga iyon.

“Hay nako, Gabby. Paano ako makakasigurong gagamitin mo itong mga damit na ito?
Sayang naman. Branded clothes ito at hindi halatang pinaglumaan ng anak ng amo ko.
Sana ay huwag mong itengga lang sa drawer.”

“Ate, hindi naman po babagay sa akin iyan. Tignan mo naman ang itsura ko, ang balat
ko. Hindi naman ako kaputian tulad mo at lalong hindi ako makinis. Nakakaasiwa lang
iyan tignan sa akin.” Nilapag ni Ate ang plastic at lumapit sa akin. She held my
hand and looked at me intently.

“Gabriella, ito ang gusto kong tandaan mo ha…” Nakakahalina ang hinhin ng boses ni
Ate. Talagang makikinig ka sa sasabihin niya dahil kahit kailan, napakalambing ng
boses nito. Tipong pinapagalitan na ako ay malambing parin.

Hinawakan niya ang aking pisngi.

“You’re beautiful, Gabby. Hindi man ganoon kaperfect ang itsura mo ngayon ay alam
kong may nakatagong ganda sa iyo. Lalo na ang kalooban mo. You’re the kindest
sister I could ever wish for. You’re a smart woman and I know that someday, you
will conquer your own world. Leaving behind those negative thoughts brought by
stupid people who made you feel ashamed of yourself.” Kinagat ko ang aking labi
dahil pakiramdam ko nag-iinit ang aking mga mata.

Sobrang nararamdaman ko mula sa kanya kung gaano siya kaswerte na ako ang kapatid
niya. She appreciates me more than I do to myself. She loved me more than I love
myself.

“I want you to start loving yourself, Gabby. Iyon ang pinakaunang hakbang para
magkaroon ka ng tiwala sa sarili mo. Learn to love your flaws and never be ashamed
of it. Tao ka, Gabby. At pati narin ang lahat ng nanunukso sayo. Everyone has their
own imperfections at swerte mo dahil physical appearance ang sayo. That could be
enhanced over time. Kaysa sa mga basurang ugali ng iba na mas mahirap baguhin dahil
kahit anong pilit itago, mangangamoy padin.”

Hindi ko nakayanan ang mga words of encouragement ni Ate. Naiyak ako sa harapan
niya. She hugged me tight and comforted me for a minute. Napakaswerte ko talaga sa
Ate ko. Lahat na nasa kanya.

Maganda siya, singkit ang mata at mas pumuti ang kanyang kutis dahil sa matagal na
paninirahan sa Japan. Kuminis din lalo ang ang kanyang mukha at natural na ang
pamumula ng kanyang pisngi at labi.

Bukod pa riyan ay matalino din si Ate Maricar. Siyempre, kanino pa ba ako magmamana
kundi sa kanya. Mabuti na nga lang at naipagpatuloy niya ang pag-aaral sa Japan
kaya’t nakatapos pa siya. Business Management ang natapos niyang kurso. Gusto niya
rin sana ang Architechture ngunit masyado iyong magastos at hindi iyon kayang
tustusan ng aming mga magulang noon.

Kaya naman noong mapansin niya ang kakayahan kong gumuhit ay agad niya akong inalok
sa kursong iyon. Sabi pa nga ay ako na ang magpatuloy sa pangarap niyang hindi niya
matutupad para kahit papaano ay maging masaya siya.

Bukod sa ganda at talino, sobrang halata naman ang kabutihan sa pagkatao ng aking
kapatid. She sacrificed everything for me. Nilunok niya lahat ng lungkot at pag-
aalala habang nasa Japan siya at ako ay naiwan mag-isa dito. Nagtiis siya ng ilang
taon na pagtatrabaho malayo sa akin. She has a heart of gold and she’s so precious.

Ngayon palang ay nasisiguro ko ng maswerte ang mapapangasawa ni Ate. Kaya nga

ngayon ay nagsisikap narin akong makapagtrabaho kahit part-time lang dahil kung
buong pag-aaral ko ay sasagutin ni Ate, baka tumanda na itong dalaga sa sobrang
pagsisikap para sa akin.

I want her to enjoy her life now because she didn’t enjoy her youth. Maaga siyang
namulat sa kahirapan ng buhay at sa oras na ito hanggang sa makatapos ako, gusto
kong makabawi sa kanya. Gusto ko na siyang pauwiin dito sa Pilipinas para
makapagpahinga na siya sa ilang taon na pagtatrabaho.

Kinabukasan ay hindi na ako nakipagtalo kay Ate nang ihanda niya ang mga napiling
damit na isusuot ko sa pagpasok. Sakto kasing wash day ngayon at hindi kailangan na
nakauniform kami sa loob ng university.
Lumabas ako ng banyo at pilit na hinihila pababa ang damit na kinulang ata sa tela.
Halos makita na ang tyan ko kapag nagtataas ako ng kamay. Nakakahiya, bakit may
ganitong klase ng damit?

“Ate, makikitaan naman ako ng tyan at likod sa pinasuot mo sa akin.” Natawa si Ate
Maricar sa sinabi ko.

“Gabby, style iyan. Crop top ang tawag diyan at nakakasexy iyan. Tignan mo nga,
terno siya sa high waist na suot mo. Sabi ko na nga babagay sa iyo ang damit na
iyan eh.” Namewang si Ate at pinagmasdan ako mula ulo hanggang paa. Umikot siya sa
akin.

“Kulang ng make-up. Halika at aayusan kita.” Hinila niya ako palapit sa higaan at
pinaupo ako doon. Hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na umangal dahil naging abala
na ito sa paghahanap ng kanyang make-up.

Seryoso ba talaga si Ate sa balak niya?

Kinuha niya ang maliit na upuan at pumwesto sa aking harapan.

Nagmamakaawang tumingin ako sa kanya.

“Ate, huwag na. Please naman. Okay na itong damit. Huwag mo ng lagyan ng kung ano
ang mukha ko, baka dumami lalo ang tigyawat ko.”

Nakakalokong ngumiti si Ate. Bumagsak ang aking balikat dahil doon palang ay alam
ko na agad na hindi niya ako pagbibigyan sa pakiusap ko.

“I won’t give you heavy make-up. Tints and brows lang naman.” Inumpisahan niya ang
aking kilay.

Inahit niya iyon at nilagyan ng korte. Pagkatapos ay ginuhitan na niya ng lapis.

Sumimangot ako at hinayaan na lamang siya. Buburahin ko nalang pagdating ng
university.

“Magsend ka ng picture sa breaktime mo ha. Kapag ito tinanggal mo mamaya,

magtatampo talaga ako.” Napanguso ako. Alam talaga ni Ate ang tumatakbo sa utak ko.

Ganoon din ang kanyang ginawa sa aking kabilang kilay. Lumayo siya sa akin
pagkatapos at pinagmasdan ang aking mukha. Napangiti siya at tila proud sa kanyang
ginawa sa akin.

“Huwag kang sumimangot, Gabby. Mawawalan din ng sense ito. Smile is your best
weapon. Maganda ang hubog ng ngipin mo kaya ipangalandakan mo iyan.”

Nilagyan niya ang aking labi ng sabi niya ay lip balm. Para daw maging moist at
makintad ang aking labi. Pagkatapos ay pinatungan niya iyon ng lip tint. Nilagyan
niya rin ng kaunti ang aking pisngi para magmukha daw akong fresh.

As if naman. Sa dami ng tigyawat ko ngayon ay hinding-hindi ako magmumukhang fresh.

Pumalakpak siya nang matapos siya. Hinarap niya ang kanyang maliit na salamin sa
aking mukha para mapagmasdan ko ang ginawa niya doon.

Hindi ko napigilan ang pagngiti. Okay naman, maayos naman. Nandoon parin ang mga
tigyawat at kita ang mga iyon ngunit kahit papaano ay nagmukha akong tao ngayon.

“See! May igaganda ka pa kapag nawala na ang mga tigyawat mo. Huwag kang mag-alala
at pag-iipunan ko ang mga gamot at pamahid para mabawasan ang acne mo.” Nagsalubong
ang aking kilay.

“Ate, huwag na.” She helped me fixed my hair. Itinali niya iyon ng maayos para
hindi matakpan ang aking mukha. Kinuha ko ang aking makapal na salamin at sinuot
iyon. Medyo nahihilo na nga ako minsan dito, mukhang kailangan ko nanamang
maipacheck ang mata ko.

“Teka, panira iyang salamin mo. Dapat pala binilhan narin kita ng contact lens.
Nahaharangan lang ang mukha mo eh.” Ngumuso ako.

“Okay na ko sa salamin ko, Ate. Hindi ako marunong maglagay ng contact lens. Saka
huwag ka na din gumastos sa mga ganitong bagay.”

“Why not? Hayaan mo na ako, Gabby. Natutuwa akong gawin ito sayo. Feeling ko ay
manika ka na dapat kong ayusan.” Natatawang sabi nito. Nailing na lang ako at hindi
na nakipagtalo pa. Sinilip ko ang oras sa aking relo at nakita kong 30 minutes
nalang ay klase ko na.

Nagpaalam na ako sa aking kapatid. Siya na ang nagbayad ng tricycle na sasakyan ako
at kumaway ito habang palayo ako.

Napasandal ako sa upuan. Unti-unti akong kinakabahan. Natatakot ako sa magiging

reaksyon ng mga kaklase ko. Hindi naman malaki ang naging pagbabago sa aking mukha
kaya makikilala nila ako.

Pagdating sa university ay nakayuko lamang ako habang naglalakad. Ayokong tumingin

sa paligid dahil baka may makahalata sa ayos ko.

Dahil sa nakayuko ako habang naglalakad ay hindi ko na namamalayan ang dinadaanan

ko. Hindi ko napansin na nasa hagdan na pala ako at halos matalisod kung hindi lang
ako hinawakan at hinila pabalik ng kung sino.

Umangat ang aking tingin at nakita ang isang lalaking pamilyar sa akin. Matagal
akong napatitig sa kanya habang inaalala kung saan ko nga ba siya nakita.

“Be careful. Look straight where you’re walking.” Pagkasabi ng lalaki ay agad din
naman itong umalis sa harap ko.

Naalala ko na kung sino siya. Siya iyong amo ng shitzu na dumila sa mukha ko.
Nakalimutan ko na ang pangalan niya pero si Daisy ay tanda ko pa. Hindi ko na
inisip ang pagtatakang bumalot sa akin kung bakit siya narito dahil malapit na ang
time para sa una kong subject.

Pagkapasok sa aking unang klase ay sabay-sabay na umangat ang tingin sa akin ng tao
doon. Karamihan sa kanila ay tumingin sa akin mula ulo hanggang paa. Narinig ko ang
pagsipol ng ilang mga kalalakihan bago nagsipagtawanan. Tumagal ang titig sa akin
ng mga babae bago ako inirapan at nagpatuloy sa kanya-kanyang ginagawa.

Inayos ko ang aking salamin at saka nahihiyang dumiretso sa aking upuan. Sabi ko na
nga ba at hindi magandang ideya itong pinaggagawa sa akin ni Ate.

Umangat ang aking tingin sa dalawang lalaki na nagpagawa ng assignment sa akin.

Dali-dali kong kinuha ang kanilang notebook at binigay iyon sa kanila. Ang isa ay
kinuha iyon sabay lapag ng bayad sa aking mesa saka umalis. Napangiwi ako habang
kinukuha ang pera na iyon.

Ang isa ay ngumiti sa akin. Hindi ako kumportable sa ngiti niyang iyon pero
sinuklian ko na lamang iyon. He handed me the money.
“You look pretty today. You should do your make-up more often. And your clothes, it
improved a lot.” Sincere na sabi nito. Nagpaalam na siyang aalis sa harapan ko
ngunit sinundan ko siya ng tingin.

Hindi ako makapaniwala sa naging turing niya sa akin. The face and clothing really
matters a lot. Malaki talaga ang diskriminasyon kapag hindi ka maganda at mukha
kang losyang manamit.

Ngayong nag-ayos ako ay may iilan parin na hindi maganda ang tingin at turing sa
akin ngunit kahit papaano ay mas naging magaan ang pakiramdam ko dahil may katulad
ng lalaki kanina na nagtangkang kumausap sa akin.

Mukhang maganda nga talaga ang maidudulot ng mga dalang damit ni Ate. Sa ngayon ay
kailangan kong pag-ipunan ang pambili ng mga simpleng make-up at ilang mga gamot
pamahid para hindi na lumala pa ang aking acne. Para narin mawala ang mga pimple
marks at maging kasing kinis na ako ni Ate Maricar.

Magaan ang aking pakiramdam para sa araw na iyon. Pagkauwi ko ay pinagbuksan ako ni
Ate Maricar. Laking tuwa niya nang makitang hindi ko tinanggal ang kilay at
kaunting make-up sa aking mukha. Medyo nahulas lang ang liptint dahil sa madalas
kong pagdila sa aking labi ngunit bukod doon ay maayos pa naman ang aking itsura.

Natawa ako nang makitang nakahanda na rin pala ang uniform na susuotin ko para sa
trabaho mamaya.

“Iyang pantalon na lang din ang suotin mo tapos ituck-in natin ang polo shirt na
iyan para maganda tignan. You have a beautiful curves. Naiinggit kaya ako sa maliit
mong bewang!” Hindi na ako umangal sa kanya dahil base sa mga naging reaksyon ng
aking kaklase kanina ay hindi na masamang subukan ang mga pinaggagawa sa akin ni
Ate.

Saka isa pa, gusto kong ipakita kay Sir Marco itong maliit na pagbabago sa akin
kahit pa pansamantala lang. Kailangan ko pang matutunan kung paano ang make-up at
tamang pagblend ng damit at sigurado akong aabutin pa ng ilang linggo o buwan iyon.

Sinamahan ako ni Ate maglakad papunta sa trabaho. Binuksan ko ang pintuan ng

petshop at kasabay niyon ay ang pag-angat ng tingin sa amin ni Charles.

“Goodafternoon, Ma’am. Welcome to our petshop…” Nanliit ang kanyang mata sa akin.
Kinusot niya ang mga iyon at hindi makapaniwalang tumingin sa akin.

“Gabby? Ikaw ba iyan?” Sumunod sa akin si Ate at tumabi sa akin. Inakbayan niya ako
at pinagmasdan ang paligid ng shop.

“Maayos ba ang tungo sayo ng mga tao dito? Hindi ka naman nabubully?” Mahinang
bulong ni Ate Maricar.

“Mababait sila dito, Ate.” Lumapit ako sa counter at tumabi na kay Charles sa loob.
Nanatili si Ate sa kabilang side. Ipinatong niya ang kanyang braso sa counter at
napatingin kay Charles.

Nakita ko ang lalaki na namamanghang nagpalipat-lipat ng tingin sa aming magkapatid

ngunit mas nagtatagal ang titig niya sa akin.

“Pwede ka naman pala mag-ayos, Gabby! Bakit hinahayaan mong maliitin ka ng iba?”
Muling dumako ang tingin niya kay Ate. Tumikhim ako.

“Charles, ito pala si Ate Maricar. Siya ‘yung kapatid ko na kinukwento ko sa iyo na
nasa Japan.” Ngumiti si Ate kay Charles.
“Hello, Charles.” Nahihiyang ngumiti si Charles sa aking kapatid. Napakamot pa ito
sa kanyang batok. Bahagya siyang lumapit sa akin at bumulong.

“Ang fresh naman ng Ate mo. Ang ganda pa.” Natawa ako sa binulong niya.

“Sumbong kaya kita sa girlfriend mo?” Mabilis siyang lumayo sa akin at sinamaan ako
ng tingin.

Umalis na si Charles. Si Ate ay nanatili dito at sa ngayon ay kausap niya si Ma’am

Irina. Lumabas kasi si Ma’am kanina at nakita si Ate. They both get along well.
Expected ko na iyon dahil magkaedaran sila. Medyo malayo ang ugali nila ngunit
sigurado ako na magkakasundo naman sila.

Hindi rin nagtagal si Ate sa shop dahil nagpaalam itong uuwi na para makapagluto ng
hapunan. Naiwan akong mag-isa sa mismong shop. Panay ang angat ng aking tingin sa
tuwing may pumapasok sa petshop. Ganoon nalang ang aking pagkadismaya sa tuwing
nakikitang hindi si Sir Marco ang pumapasok.

Hindi ba siya bibisita ngayong hapon? Sayang naman, gusto ko pa naman makita ang
reaksyon niya sa itsura ko. Alam kong hindi sobrang ganda pero tulad nga ng sabi
nila ay nag-improve naman.

Mag-aalasais na ngunit walang Sir Marco na nagpakita sa shop.

“Himala at walang unggoy na pumunta dito.” Maaliwalas ang mukha ni Ma’am Irina.
Mukhang malaking ginhawa nga talaga sa kanya ang hindi pagpunta ni Sir Marco.
Taliwas sa nararamdaman ko ngayon.

“Alam mo, part-timer. Dapat talaga ay umpisahan mo na ang pag-aayos ng sarili mo.
You should do it for yourself. Diyan magsisimula ang pagkakaroon mo ng kumpiyansa
sa sarili and later on, it will boost your confidence.”

Nagpaalam na si Ma’am Irina sa akin at naglakad na ako pauwi. Habang pauwi ako ay
hindi ko maiwasan ang mapangiti. Sobrang saya ng nararamdaman ko dahil sa mga
encouragement ng taong malalapit sa akin para sa pagsisimula ng pagbabago sa akin.
Nakakatuwa na suportado nila ako ng sobra.

Sayang lang at hindi nakita ni Sir Marco. Natitiyak kong ganoon din ang magiging
reaksyon niya tulad ng kila Charles at Ma’am Irina. Since he was one of the people
who tried to comfort me.

Pagkarating sa apartment ay nakita ko sa loob ng aking apartment si Ate habang

masayang kausap si Lola Grace. Nakabalik na pala ito sa unit niya.

Sabay silang lumingon sa akin. Malalaki ang ngiti sa akin ni Lola hanggang sa
makalapit ako sa sala.

“Sabi ko na nga ba at maganda ka talaga! Sakto iyan dahil may mga dala ako para
sayo.” Binuklat niya ang isang plastic na nakalagay sa sahig. Isa-isa niyang
nilagay ang iba’t-ibang klase ng sabon sa lamesa at natutuwang ipinakita iyon sa
akin.

May mga malalaking bote din ng lotion at creams iyon. Napanganga ako dahil
naglalakihan talaga iyon at halos tatlong piraso bawat gamit. Napakarami niyon!

Ngiting-ngiti din si Ate at halatang mas excited pa sa akin.

“Lola! Saan po kayo nakakuha ng pera para diyan!? Ang dami naman po saka ang
lalaki! Sigurado akong napakamahal ng mga iyan.” Nakita ko din doon ang mga facial
wash na nakita ko sa watsons.

Nanliit ang mata ko na may-isa pa palang plastic sa kabilang banda. Sunod niya
iyong kinuha at maingat na nilapag sa tabi ng mga lotion. Nanlaki ang aking mata
nang makitang samu’t-sari ng make-up ang laman niyon. Puro isang set ang mga iyon
at sigurado akong kung kukwentahin ang lahat ng ito ay isang buong tuition ko na
iyon para sa isang taon!

I was speechless. Hindi ako makapaniwala sa lahat ng nakikita ko.

“Huwag mong isipin ang gastos kasi may extrang binigay si Cocong sa akin kaya naman
naisipan kong bilhan ka ng mga bagay na ito. Matagal ko na kasing naiisip na
tulungan kang ayusin ang sarili mo. Naunahan lang ako nito ni Maricar.” Nagtawanan
sila. Masayang tumingin sa akin ang kapatid.

“Gabby, may dalawang araw pa ako dito bago ako bumalik ng Japan. Sa dalawang araw
na iyon ay tutulungan ka namin ni Lola na gumanda. Kapag nakaalis na ako ay
sigurado naman akong hindi ka pababayaan ni Lola Grace. Ituturo niya parin sayo ang
tamang paggamit ng lahat ng iyan.”

Hindi parin ako makapagsalita. Natatawang hinawakan ni Lola Grace ang aking kamay.

“We want you to start doing something for yourself. I want you to be proud of your
looks and we will guide you throughout your journey. Maganda ka na pero
papagandahin pa natin iyan.”

Pakiramdam ko ngayon ay ako si Cinderella at si Ate Maricar at Lola Grace ang aking
mga fairy godmother. Ang pinagkaiba lang ay hindi ito instant dahil alam kong
mahaba-habang proseso ang gagawin namin para matutunan ko ang lahat ng mga ito.

Masaya kaming kumain sa hapunan na iyon. Nakikinig at minsan ay nakikisali ako sa

nakakalokong usapan ni Ate Maricar at ni Lola Grace. May pagkakwela kasi magkwento
si Lola at talagang naaaliw kami ni Ate.

Bago umalis si Lola sa aming unit ay bibigyan niya ako ng listahan ng mga pinamili
niya at kung para saan at paano gamitin ang mga iyon. Nakakatuwa dahil mukhang
pinaghandaan niya talaga. Binilinan niya akong idikit iyon sa pader ng aking kwarto
para hindi ko malimutan.

Nakakatuwa dahil todo effort sila para sa akin kaya naman lalo akong naiinspire na
ipagpatuloy ang mga ito para naman hindi masayang ang lahat ng ginagawa nila.

Habang nakahiga ay pumasok sa isip ko si Sir Marco. Napangiti ako. Sana ay

magustuhan niya ang ginagawa ko sa sarili ko. Sana magkaroon ng pagkakataon na
makita niya ang isang tulad ko. Sana ay mapansin niya na ako.

Kabanata 5
Huling araw na ni Ate dito at babalik na siya sa mansyon ng kanyang amo para
makapaghanda sa pagbabalik sa Japan. Malungkot akong ngumiti at yumakap kay Ate.

“Mag-ingat ka dito ha? Tatawag-tawag ako ulit kapag nakabalik na ako ng Japan.”
Matamis na ngiti ang ibinigay niya sa akin.

“Salamat sa mga pasalubong, Ate. Salamat din sa pag-uwi dito. Namiss kita talaga,
Ate Maricar.” She carressed my hair.
“Ako rin. Kaya nga sumama talaga ako para makapagkita tayo. Huwag kang mag-alala,
kapag malaki na ang naipon ko ay uuwi na ko dito para hindi na tayo magkahiwalay.”

Nagpaalam na ako kay Ate. Umaga siya umalis sa araw na iyon para bumalik ng mansyon
dahil sa hapon ay lilipad na ang mga ito pabalik ng Japan. Pagkatapos ay naghanda
na ako para sa pagpasok.

Ilang araw ang lumipas mula nang dalhan ako nila Lola at Ate ng mga gamit na
makakatulong sa akin. Naituro na nila sa akin karamihan ng dapat kong malaman tulad
ng paggamit ng ang make up at pagblend ng suot.

Halos matawa pa nga ako na ginawan nila ako ng mahabang listahan na pwede kong
mabalikan sa tuwing nakakalimutan ko na ang mga turo nila.

Katulad ng inaasahan ay wala pa naman gaanong nagbabago sa mukha ko mula ng

umpisahan ko ang paggamit ng matitinong facial wash at creams. Hindi naman iyon
nangyayari ng isang gabi lang. I have to repeat and make a habit out of it para
maging maayos ang resulta.

Ang tanging napansin ko lang ay ang paggaan ng aking pakiramdam. Ang sarap sa
feeling maranasan na maalagaan ang sarili. Kaya pala ang ibang mga kababaihan ay
adik na adik sa pamimili ng mga ganito dahil sa satisfaction na naidudulot ng mga
iyon.

Pagdating sa make-up ay siyempre, hindi parin ako marunong. Everynight, I always

try to do my brows but it always end up thick and not level. Sabi ni Lola Grace ay
dapat akong manuod ng video tutorials sa youtube ngunit paano ko naman iyon gagawin
sa aking munting cellphone?

Wala na nga akong internet, wala pa akong matinong phone dahil panay ang pag-hang
niyon. Hanggang text at tawag lang ang nakakayanan. Matagal na kasi sa akin ang
phone na iyon kaya sobrang naluma na. Pinag-iipunan ko na iyan ngayon galing sa
sweldo ko at ilang buwan nalang ay makakabili na ko ng bago.

Paglabas ng banyo ay sinuot ko ang aking uniform. Tinahi iyon ni Ate noong washday
ko at ngayon ay nasa ibaba nalang ng tuhod ang haba niyon. Hindi ko alam kung dapat
ko bang ikatuwa iyon dahil kapag nakaupo naman ay kitang-kita ang hita ko.
Nakakahiya. Mabuti at may lotion din na bigay si Lola kaya hindi dry ang aking
balat.

Humarap ako sa maliit na salamin sa aking kwarto. Dahil sa hindi ako marunong
magkilay ay hindi ko na lamang iyon ginagalaw. Tutal naman ay makapal na iyon at
may sariling korte na. Hindi na iyon sabog tulad ng dati kaya maayos tignan. Saka
ko nalang poproblemahin kapag tumubo na ang inahit ni Ate.

Ang tanging nilalagay ko sa mukha ay ang galing sa compact powder. Baka daw itong
foundation ngunit mas light lang ang finish. Sunod ay nilagyan ko ng liptint ang
aking labi at kaunti sa aking pisngi. Nilagay ko ang aking salamin sa mata. Medyo
may kinaibahan din ang pagsusuot ko ng salamin. Mas okay ang itsura ko kapag wala
pero dibale na. Nang makuntento sa itsura ay saka ako naglakad papasok.

Pagdating sa room ay batid kong unti-unti na silang nasasanay sa pagbabago ko.

Hindi parin naman nawawala ang irap sa akin ng mga babae. Ngunit kahit papaano ay
may lumalapit na sa akin para kumausap. Naroon parin ang mangilan-ngilan na
nagpapagawa ng assignment at hindi naman ako tumatanggi. Dagdag income din iyon.

Wala naman gaanong nangyari habang nasa university ako. Tuloy-tuloy lang ang
pagtuturo dahil nalalapit nanang aming unang major exams. Sabi nila, kahit prelims
palang ay dapat pagbutihan na para hindi magsisi kung may mga maibagsak sa midterm
at finals. Maganda na may paghuhugutan na ng grade.

Pagkauwi ng bahay ay agad akong nagbihis at nagtungo na sa trabaho. Dala ko ang

iilang notebook ko maging ng mga kaklase kong nagpapagawa.

Ngumiti sa akin si Charles pagkakita sa akin. Umiiling-iling ito habang

pinagmamasdan ang aking ayos. Nakatuck-in kasi ulit ang aking damit at nakasuot ng
high-waist. Tulad ng sabi ni Ate ay kapag sinusuot ko ito ay nakikita ang magandang
hubog ng aking katawan.

“Grabe, hindi parin ako nasasanay sa pagbabago mo. Pero maganda iyan. Hindi
magtatagal at pag-aagawan ka na ng mga lalaki!” Natawa ako sa sinabi niya.

Parang baliw. Darating ba ako sa puntong iyon? Hindi ko nga alam kung magiging
maganda talaga ako kapag umayos na ang aking balat at mukha. Sobra naman ata iyong
magkakandarapa sa akin ang mga lalaki.

Umalis na si Charles para sa araw na iyon. Tahimik akong gumagawa ng assignment

habang walang customer. Sa tuwing naririnig ko ang pagbukas ng pinto ay lagi kong
inaabangan ang pagdating niya.

Sa nakalipas na araw ay hindi pumunta dito si Sir Marco. Hindi ko alam kung bakit
ngunit baka abala sa mga negosyo niya. Nakakahiya naman magtanong kay Ma’am Irina
dahil tiyak kong walang pakialam iyon at nagsasaya pang walang nang-iinis sa kanya
ng ilang araw.

Itinabi ko ang mga notebook ko para asikasuhin ang isang customer na maraming
binili. Umabot din ng four thousand ang bill niya. Nakakatuwa dahil para sa mga
alagang hayop, willing silang gumastos ng ganyan kalaki. Halos ituring narin talaga
nilang anak dahil binibigay nila ang lahat sa mga iyon.

Binabalot ko sa isang plastic ang mga pinamili nito nang mapadako ang tingin ko sa
bagong pasok na lalaki. Muling nabuhay ang puso ko nang makitang si Sir Marco iyon.
Kumalabog ng mabilis ang aking dibdib at halos madaliin ko na ang paglalagay ng
gamit sa plastic.

Bahagyang nagtama ang tingin naming dalawa. Nagtagal ang seryoso nitong mukha sa
akin bago tuluyang ngumiti.

Muntik kong mahulog ang babasaging gamit na binili ng customer. Shit! Grabe naman
ako mataranta sa tuwing nariyan siya!

Pilit akong ngumiti sa customer bago ito umalis. Muling bumalik ang aking tingin
kay Sir Marco. Halos magslow-mo sa paningin ko ang paglakad niya papalapit sa akin.
Pumangalumbaba siya sa counter at pinagmasdan ako. Bahagya ding lumandas ang
kanyang mga mata sa aking katawan. Kagat niyo ang kanyang labi bago muling ibinalik
sa aking mukha ang tingin.

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Hinahanap ko siya ng ilang araw para
maipakita sa kanya itong maliliit na transformation ko ngunit ngayong nakaharap ko
na siya ah parang gusto ko na umalis at tumakbo palayo sa kanya.

Para akong nahihiya na ewan! Hindi parin talaga ako confident sa itsura ko. Paano
kung mukha pala akong timang sa suot at make-up ko? Paano kung hindi pumasa sa
kanya? I’m sure ther his women are all gorgeous and beautiful like a super model.
Hindi naman siguro pipili ang isang gwapong tulad niya ng pipitsuging babae tulad
ko.

“Something changed about you.” Panimula niya matapos ang matagal na pagtitig sa
akin. Nilaro ko ang aking kamay at napayuko doon. Hindi ako makatingin sa kanya ng
maayos. Patagal ng patagal ay tumitindi ang kabang nararamdaman ko para sa kanya.

“Don’t look down. You look radiant. Maganda ka lalo kapag nakaayos ka. Don’t be
ashamed of it.” Umangat ang aking tingin sa kanya. Nahihiyang ngumiti ako sa kanya.

He said that I was more beautiful now. Kung ganoon ba, maganda na ako sa paningin
niya kahit noong hindi pa ako nag-aayos? Palihim kong kinagat ang aking labi.
Umiiral nanaman ang pagiging ambisyosa ko.

“Salamat po, Sir Marco.” Natawa siya.

“You can just call me Marco, Gab.”

Ayan nanaman, hindi nanaman ako mapakali. Parang gusto ko nanamang humiga at
bumaluktot sa kilig. First name basis na kami ngayon. Nakakahiya pero nakakatuwa
naman!

Lumabas mula sa office si Ma’am Irina. Ang malaking ngiti nito ay napalitan ng
pagkabusangot nang makita si Marco.

“Nandito ka nanaman!? Akala ko pa naman tumigil ka na?” Nauurat na sabi nito.

Humalakhak si Marco.

“Wala pa nga akong sinasabi, nagagalit ka na diyan.” Umirap si Ma’am. Maging ako ay
natatawa na.

“Mukha mo palang kasi ang bastos na agad tingan. Lalo pa kaya iyong mga lalabas sa
bibig mo!” Naiiling si Marco. Padabog na nagmartsa pabalik sa loob ng opisina si
Ma’am Irina. Mukha kasi itong may sasabihin sa akin kanina kaya lumabas ngunit nang
makita si Marco ay nawala na ata sa isip niya iyon.

Sabay kaming tumawa ni Marco.

“Natutuwa lang talaga ako sa reaksyon niya. Highblood palagi kala mo menopausal.”

“Kung may gusto kayo kay Ma’am Irina dapat ay hindi niyo na siya inaasar ng
ganyan.” Nangingiti kong sabi. Ngumisi siya.

“Wala naman akong gusto sa kanya. She didn’t know but we’re cousins. Ngayon ko lang
din narealize dahil sa kwento ng pamilya ko nitong nakaraang araw.” Nagulat ako sa
sinabi niya. Hindi ko ineexpect ang bagay na iyon ha?

Bumaling siya sa notebooks na nasa gilid ko.

“Why do you always have many assignments? Parang hindi ko naman maalala na ganyan
kadami ang ginagawa ko noong college ako.”

“Ah, hindi lang kasi sa akin iyan. Nagpapagawa din mga kaklase ko kaya mukhang
marami.” Binalik ko ang mga notebook sa aking harapan.

“Why? I mean, bakit hinahayaan mo? Are they bullying you to do that?” Nagsalubong
ang kilay niya dahil doon.

“Hindi naman. Nagbabayad kasi sila ng malaki kapag ginagawan ko sila. Sayang naman
ang pera kaya tinatanggap ko nalang din.” Tumango-tango siya sa akin.

“Ang sipag mo naman pala. Your parents are lucky to have a daughter like you.”
Malungkot akong ngumiti.
“Siguro nga po. Matagal ng patay mga magulang ko pero alam ko na kung nasaan man
sila ngayon ay proud sila sa akin at lalo na sa Ate ko. Siya ang bumubuhay sa akin
ngayon. Kaya nagsusumikap ako para makatulong na din sa kanya.”

“I’m sorry about that. Where’s your sister?”

“Nasa Japan po. Actually kanina lang po siya umalis ulit ng bahay para bumalik ng
Japan. Nagbakasyon kasi ang amo niya ng ilang araw dito kaya nagkaroon siya ng
pagkakataon na mabisita ako.”

“So you were living alone, all this time?” Ngumiti ako sa kanya.

“Opo.”

Bumahid ang matinding pag-aalala sa kanyang mukha.

“Hindi ba delikado? Mag-isa ka lang tapos babae ka pa? Where’s your home? Is it
safe?”

Lumambot ang puso ko sa sunod-sunod niyang tanong sa akin. Pakiramdam ko ay totoong

nag-aalala siya sa kalagayan ko.

“Ligtas naman po. Ilang taon na akong nakatira doon at wala namang nagtangkang
manloob.” Nakita ko ang pagtutol sa kanyang mukha.

“I can’t believe it. Ang bata mo pa at nabubuhay ka na ng mag-isa? Wow, you’re so

independent.” Kita ko ang pagkamangha sa kanyang mukha. Nahihiyang ngumiti lamang
ako sa kanya.

Nagtuloy ang mga tanong niya sa personal kong buhay. Walang alinlangan ko iyong
sinasagot dahil natutuwa akong interesado siya sa akin at sa buhay ko. Ang mga
assignments ay hindi ko na nagawa dahil mas natutuon ang atensyon ko sa kanya.
Pwede ko naman iyon gawin pagkauwi.

Kabilang sa tinanong niya ang tungkol sa Ate ko. Kung paano kami nabuhay pagkatapos
mamatay ng mga magulang namin. Kung paano ko nakaya mamuhay ng mag-isa habang
nagtatrabaho sa Japan ang aking kapatid. Upon answering his questions, he would
just look at me in awe.

Hindi ko mabilang kung ilang beses niyang sinabi na namamangha siya sa akin. Little
hopes are building up in my heart. Nagsisimula na akong umasa na baka pwede niya
naman makita kung sino ako. He is not just after the physical appearance after all.

Kusa kasing napunta doon ang topic. Hindi ko alam kung paano pero nagulat nalang
ako ng magsalita siya tungkol doon.

“Hindi ako magmamalinis. I’m a man and I had a fair share of experience with women
my age. I’m not quite proud of it that’s why I’m staying away from clubs or bars.
Ang hirap kasi kapag ang babaeng kasama mo ay alam mong pansamantala lang. Yes,
they can satisfy me in bed but that’s it. Hindi sila iyong tipo ng babae na
pangmatagalan.” Something is aching inside me.

I kind of expected this one. He’s a handsome man, he can easily get a woman to
satisfy him ngunit kung sakanya pala manggaling ay medyo masakit sa puso. But I
admire his honesty towards that issue. Kaunting lalaki lang ang aamin sa mga hindi
magagandang bagay na ginagawa niya.

My question is, why is he telling me this?

“Naisip ko, I should stop doing that and start redeeming myself for the woman I
want to spend my life with. Gusto ko ng magseryoso sa buhay. I envy my friends.
They have been in a long relationship with their girlfriends and they never
cheated. Ako lang ang naligaw ng landas sa amin.” Natawa ito. Napangiti din ako sa
kanya. Bumilis ang tibok ng aking puso nang titigan niya ako sa mata.

“I want to experience being inlove. Dahil kung hindi mo naitatanong, hindi ko pa

nararanasan iyon. I want to have a woman exclusively just for me. Gusto ko ring
maranasan ang saya na nakikita ko sa mga kaibigan ko.” Napahinga ako ng malalim.

“You will find her soon. Magugulat ka nalang isang araw at tumitibok na para sa iba
ang puso mo. No need to hurry. Everything will eventually come to their places.”
Mahina kong sabi.

“Yes. You’re right.” Nagkatitigan kami ni Marco. Mabigat na intensidad ang

nararamdaman ko sa titig niyang iyon. Nang hindi makayanan ay umiwas na lamang ako.

Habang nakahiga sa aking kama ay patuloy na nagreplay sa utak ko ang naging usapan
namin. I felt that I was closer now to him than before. We opened up ourselves to
each other. We’re like friends now. Hindi ko alam kung iyon nga ba pero iyon ang
pakiramdam ko. He wouldn’t share something from me if he is not considering me as a
friend.

That’s a good thing, right? Kuntento ako kung anong meron kami sa ngayon. Pinipilit
kong patayin ang namumuong pag-asa sa akin. He is just being friendly to me.
Nothing more. Hindi ko dapat bigyan ng malisya ang kahit na anong pinapakita niya
sa akin dahil hindi naman ako papasa bilang isa sa mga babaeng magugustuhan niya.

Kahit na gustong-gusto ko siya, sisikapin kong makuntento sa kaya niyang maibigay

sa akin.

Inalala ko ang sinabi niya tungkol sa tipo niyang babae. Dahil kasi sa sinabi niya
kaya lalong umusbong sa akin ang pag-asa.

“I believe that looks won’t matter if my heart decides for the right person. Ang
mahalaga lang sa akin ay ang kabuting loob niya at ang loyalty niya sa akin. Iyon
lang. I can’t really say because I have no idea about it. Kung kanino titibok ang
puso ko, hindi ko alam.”

Hindi mahalaga sa kanya ang panlabas na anyo. Nakakatuwa dahil may mga lalaki pa
palang ganoon. I thought, everything that men are thinking are always all about the
looks, the body and the face. Ngunit mali ako, siguro ay iba din talaga si Marco.
He may had a bad reputation when it comes to women but he is willing to change for
the right woman.

Naging abala ako sa mga sumunod na araw para sa pag-aaral sa nalalapit na prelims.
Dinadala ko ang mga reviewers ko sa petshop para hanggang doon ay makapag-aral ako.
Nabalitaan ko kasi na may scholarship daw sa university na iyon kapag mataas ang
average kada end ng sem.

Goal ko ang free tuition ngunit mataas ang average na kailangan doon. Kaya naman
todo aral ako para maganda ang resulta ng aking exams.

Hindi pumalya si Marco sa pagbisita sa petshop. Alam na ni Ma’am Irina na magpinsan

sila pero hindi na ata mawawala ang pagkahighblood niya dito. Hindi na kasi maganda
ang pagkakakilala niya dito. Kung tutuusin ay mas lalo itong nairita.

“Mas nakakadiri ka pala talaga! Gosh, we were cousins but you tried to hit on me!?”
Galit na galit na sabi ni Ma’am. Kinagat ko ang labi ko nang magkatinginan kami ni
Marco. Kapwa kami natatawa.

“Anong tinatawa-tawa mo diyan? It’s true! Paano pala kung katulad ako ng mga
babaeng marupok diyan na papayag sa gusto mong mangyari? Edi incest na agad iyon!
Kadiri ka!” Tuluyan ng natawa ang lalaki. Napahawak ako sa aking bibig para hindi
mapansin ni Ma’am na natatawa din ako.

Hinampas niya si Marco bago tumingin sa akin. Napaupo ako ng tuwid at tumikhim saka
pilit na sumeryoso. Nanliit ang kanyang mata sa akin.

“Tumatawa ka rin ba, part-timer?” Mabilis akong umiling.

Binalik niya ang kanyang tingin kay Marco at inirapan ito bago muling pumasok sa
opisina.

Natatawang umupo si Marco sa hinanda kong upuan sa kanya sa aking tabi. Simula kasi
ng malaman ni Ma’am na kamag-anak ito ay hinahayaan na niya itong magstay dito.
Pwede din siyang pumasok dito sa kabilang side ng counter tutal ay palagi itong
tumatambay dito.

Hindi ko nga maintindihan dahil napakadami ng oras niya para magstay dito
samantalang ayon sa napanuod ko sa TV, marami siyang negosyong inaasikaso.

Dumungaw siya sa mga papel na hawak ko. Sinulat ko ang lahat ng mga mahahalaga sa
notes ko dito saka ko sinasaulo. Sa ganoong paraan kasi ay mas mabilis kong
natatandaan ang mga dapat kong makabisado.

“That’s for exams?” Inayos ko ang aking salamin at tumingin sa kanya.

“Yes. I need to ace my exams. Balak kong makapasok sa scholarship program nila.
Malaking tulong iyon kapag wala ng tuition na babayaran si Ate.”

“That’s good. You want me to help you on reviewing for your exams?” Napahinto ako
sa pagbabasa at napatingin sa kanya.

“Hindi ka ba busy or what…” Ngumiti ito at napakamot sa batok.

“Well, maaga ko kasing natatapos ang mga trabaho ko kaya marami akong oras para
magstay dito.” Dahil sa sinabi niya ay pumayag ako at binigay sa kanya ang mga
reviewers ko.

He would ask some questions and I felt happy when I saw his eyes proud whenever I
got it right.

Bumalot ang saya sa aking pagkatao. Sa loob ng ilang araw niyang pagpunta dito ay
lagi niya akong kinakausap. Kung noong una ay naiilang at nahihiya ako, ngayon ay
halos sobrang kumportable ko nalang na kasama siya. Patuloy kong pinapaalalahanan
ang sarili na huwag umasa.

We’re just friends. He is just friendly to me. Ako lang ang may nararamdaman sa
kanya kaya naman hindi ko dapat bigyan ng malisya ang mga ginagawa niya sa akin.

“You will perfect your exams. I’m sure of it.” Sabi nito habang binabalik sa akin
ang papel. Natuwa ako sa sinabi niya.

What I liked about him the most is the way he encourages me to do better. Palagi
niyang pinapalakas ang loob ko at pinaparamdam sa akin na kaya ko ang lahat. He
will always think positively about me and he supports me in all the things I do.
Nagulat ako nang dumako ang kanyang kamay sa aking balikat.

“You can do everything and I’m sure you’ll reach all your goals in life. I will
always be here to believe and support you all the way.”

Kabanata 6
Nakangiti ako habang nakatingin sa mga grades ko. Nasa computer lab ako ng aming
university dahil narinig ko sa mga kaklase ko na narelease na raw lahat ng grades
sa mga subject namin.

Sinend ko kay Ate ang mga grado kong iyon. I’m sure that she’ll be happy. Halos
lahat kasi ng subject ko ay flat one ako. May isang naligaw lang ng landas at 1.25
ang grade ko. Kahit prelims pa lang ay sobrang saya ko na. Ang mahalaga ay maganda
ang naging simula ko, ang kailangan ko na lang gawin ay imaintain ang mga iyon para
tiyak na makapasok ako sa scholarship program.

Walang kaalam-alam si Ate sa balak ko. Marahil ay sasabihin ko nalang sa kanya

kapag natanggap na ako sa scholarship. Mahirap naman kung sasabihin ko na agad sa
kanya tapos pareho kaming aasa. Okay na yung ako lang.

Hindi mawala ang ngiti sa aking labi. Naeexcite na ako sa reaksyon ni Ate. Offline
kasi siya sa facebook kanina. Siguro ay mamayang gabi pa iyon mababakante dahil sa
trabaho.

Napapakanta pa ako habang nagbibihis ng uniform. Nang makitang maayos na ang aking
itsura ay naglakad na ko patungong petshop.

Excited na may halong kaba ang aking nararamdaman. Nakatanggap kasi ako ng text
galing kay Marco na naroon na daw siya sa shop. Natutuwa ako dahil mas nagiging
malapit kami sa isa’t-isa. Hindi ko rin inaakala na magkakaroon ako ng number niya.
Nagulat nalang din ako habang nag-aaral ako noong isang araw ay isinulat niya sa
isa sa mga reviewer ko ang isang number.

Natanga pa nga ako kung para saan iyon.

“Bakit mo sinulatan ng number itong reviewer ko? Kanino ba iyan?” Kuryosong tanong
ko sa kanya. Itinulak ko ang aking salamin palapit sa aking mata at tinitigan siya.
Humalakhak ito saka ngumiti sa akin.

“I like how innocent you are when it comes to these kind of things.” Nakaramdam ako
ng hiya. Bago pa ako makasagot ay nagsalita siyang muli.

“That’s my number, Gab.” Lihim akong napakagat sa aking labi. Madiin kong kinurot
ang aking kamay para mapigilan ang kung ano mang nararamdamang kilig ngayon.

“Bakit mo binibigay sa akin iyan?” Mahina kong tanong.

“So that I can text you whenever I want.” Gusto ko pa sanang magtanong kung bakit,
kung para saan? Ngunit naduduwag ako. Ilang segundo kong tinitigan ang number niya
hanggang sa nasaulo ko na iyon. Umangat muli ang tingin ko sa kanya nang tumikhim
ito. Ipinatong niya sa papel ang kanyang malaki at magarang phone.

“Your number?” Maingat kong tinipa doon ang aking numero. Nanginginig pa ang aking
kamay habang binabalik sa kanya ang phone. He smiled wildly when he picked it up.

Simula noon ay madalas akong nakakatanggap ng text mula sa kanya. When I first
opened my eyes in the morning, I would see his text messages greeting me
‘Goodmorning’ and the same goes at night. Nakakahiya pa nga dahil hindi naman ako
nagpapaload talaga kaya hindi ako gaanong nakakapagreply sa kanya.

Nagtama ang tingin namin ni Marco nang makapasok na ako. Nagkukwentuhan sila ni
Charles nang maabutan ko sila doon. Dumako ang mapang-asar na tingin sa akin ni
Charles. Nagtaka ako sa asal niyang iyon kaya naman binulungan ko siya pagkalapit
sa kanya.

“Bakit ganyan ka makatingin sa akin?” Napansin kong napatuwid ang upo ni Marco
habang pinagmamasdan kaming dalawang nagbubulungan.

“Ha? Inaano ka?” Inosenteng sabi ni Charles. Nanliit ang aking mata sa kanya.

“Huy, masyado ka. Wala namang kakaiba sa tingin ko sayo ha?” Tumikhim si Marco sa
aming dalawa. Lumayo sa akin si Charles at natatawang nagpaalam para makapagbihis
na.

Naiwan kami ni Marco doon. Tinatantya ko ang kanyang mood dahil mukhang seryoso
siya ngayon. Itinago ko muna sa aking bulsa ang isang papel kung saan ko isinulat
ang grades ko. Hindi ko naman kasi makuhaan iyon ng litrato dahil sira na ang
camera ng aking phone.

“What were you two talking about?” Kaswal niyang tanong ngunit sa paraan ng
pagtitig niya sa akin ay parang may laman ang sinasabi niyang iyon. Hindi ako
mapakali dahil pakiramdam ko may galit siya sa akin. Anong nagawa ko?

“Wala naman, wala iyon.” Tumango lamang siya at tahimik na tumingin sa paligid. He
is avoiding my eyes. Nagtataka ako sa kinikilos niya. Kanina naman sa text niya ay
mukhang maganda naman ang mood niya, bakit ngayon parang galit na galit?

Hindi ko nalang iyon pinansin. Tuluyan ko ng nilabas ang papel at nilapag iyon sa
harap niya. Bumaba ang kanyang tingin doon. Nakangiti ako habang nag-aabang ng
reaksyon niya ngunit nadismaya lamang ako.

“Good for you. Congrats.” He said it in a plain and dull tone. Parang pilit pa nga
iyon.

Bumagsak ang aking balikat sa inaasal niya sa akin ngayon. Bumalot sa akin ang
kalungkutan dahil mukhang hindi naman siya masaya sa pinakita ko. Pinaghirapan ko
iyon at sobrang masaya ako na nakamit ko ang mga gradong ito ngunit para sa kanya
ay wala lang ang mga iyon.

Last time I checked, he was motivating me about my grades. He was assuring me that
I can achieve this ngunit ngayon ay parang galit at wala pa siyang pakialam.

Napayuko na lamang ako habang iniisip kung ano ang nagawa kong mali para ganito ang
maging trato niya sa akin. We were okay days before this. Maayos ang tungo namin sa
isa’t-isa at ngayon lang naging ganito ang kilos niya sa akin.

Narinig ko ang malalim niyang buntong-hininga.

“I’m sorry.” Mabilis na umangat ang aking tingin sa kanya. Umiling ako at tipid na
ngumiti sa kanya.

“Bakit ka nagsosorry sa akin? Wala ka namang ginawang mali sa akin. Ayos lang.”
Mahina kong sabi.

“I’m sorry for the way I acted.”

“Ayos lang iyon. Hindi mo kailangan humingi ng tawad sa akin.” Umiwas ako ng tingin
sa kanya at bumati sa customer na pumasok. Napangiti ako nang makita si Daisy.
Kumawag agad ang buntot ng aso nang makita ako. Bumaling ako sa lalaki.

“Appointment for check-up, Sir?” Tumango lang ang lalaki. Yumuko ako at hinanap ang
record ng kanyang alaga. Nang makita iyon ay binigay ko iyon sa kanya at pinapasok
na sa office ni Ma’am Irina.

Lumabas ng banyo si Charles at nagpaalam na sa amin. Tipid na ngiti lamang ang

binigay ko dito.

“Look, Gab. Hindi ko naman sinasadyang masungitan ka o kung ano man, it’s just
that, I’m not comfortable with you and Charles being that close.” Nagtatakang
tumingin ako sa kanya. Bigla ay hindi ako mapakali sa sinasabi niya. Para may kung
ano na humahalukay sa aking tyan.

“B-Bakit?” Ngumiti siya sa akin saka umiling.

“I’m really proud of you. Sabi ko naman sayo at kaya mo iyan. Napakasipag mo at
matalino ka pa. Congratulations, Gab. You deserved it.” Bumilis ang tibok ng aking
puso nang sinabi niya iyon habang direktang nakatingin sa akin. May naramdaman
akong kakaiba sa boses niya ngunit hindi ko mapangalanan iyon.

His eyes were holding so many emotions and I can’t distinguish any of it.

He didn’t answer my question. Kung bakit ayaw niya nakikitang magkalapit kami ni
Charles. Inilihis niya sa grades ko ang usapan at dahil doon ay pilit kong
pinapakalma ang aking puso. Huwag kang aasa, Gabriella. Unless he said something,
saka ka mag-isip tungkol sa bagay na iyon pero sa ngayon, just enjoy being with
him.

Tuluyan na niyang iniba ang usapan at nagsimulang magkwento tungkol sa kanyang

trabaho. Pinalampas ko narin muna iyon dahil alam kong pareho kaming hindi pa handa
na pangalanan ang kung ano mang namamagitan sa amin, kung meron man.

“We’re planning to open another branch of Japanese restaurant around BGC. Medyo
magiging abala ako sa mga susunod na araw but I will try my best to keep in touch
with you. Just please, reply to my texts.” Nakikiusap na sabi nito. Napahawak ako
sa aking salamin at nahihiyang tumingin sa kanya.

“Wala kasi akong load.” Mahina kong sabi. Natawa siya dahil doon. Napanguso ako.
Nakakatawa ba na wala akong load at hindi ako makapagreply? I always feel
frustrated whenever I’m receiving his texts. Gustong-gusto kong magreply pero wala
naman akong load!

“Bakit hindi mo sinasabi sa akin? I’ll provide for your load. Or do you want a
plan? Ako nalang ang magbabayad para sa monthly plan mo.” Nanlaki ang aking mata sa
kanyang sinabi. Mabilis akong tumanggi.

“Huwag na. Magastos iyon saka nakakahiya sayo. Hindi kita mababayaran agad.”
Ngumisi ito. Nagdududa akong tumingin sa kanya.

“Well, there are so many ways on how you can repay me.” He wiggled his brows. Hindi
ko alam kung tama ang nasa isip ko pero bumusangot ako at hindi natutuwa sa kanya.
Oo gusto ko siya pero hindi tama iyon!

“Para sa kaalaman mo, Marco, sixteen palang ako kaya hindi pwede iyang kung anong
iniisip mo. Huwag mo akong itulad sa babae mo!” Gusto ko sanang manatiling mabait
at pormal sa harap niya pero nakakainis iyong gusto niyang mangyari.

Tinitigan ko siyang humagalpak ng tawa. Sobrang lakas niyon at halos umalingawngaw

sa buong shop. Lalo akong sumimangot.

Lumabas ang sila Ma’am Irina at ang amo ni Daisy. Takang-taka ang itsura ni Ma’am
habang nakatingin kay Marco. Saglit na nagtama ang mata namin ng lalaking
nagbubuhat kay Daisy bago ito nakawala sa kanya. Tumakbo palapit sa akin ang
shitzu.

Napangiti ako at binuhat ito.

“You have a dirty mind, Gab.” Bulong nito sa akin. Sinamaan ko siya ng tingin bago
binigay ang aso sa may-ari. Kinuha ko ang card at inayos na ang bill niya. Matapos
makapagbayad ay hinawakan ko ang balahibo ng alaga nitong aso bago nagpaalam saka
ito umalis.

Lumapit sa amin si Ma’am Irina.

“Nababaliw ka na?” Sabi nito kay Marco na ngayon ay nagpupunas ng luha. Muling
bumalik ang simangot sa aking mukha. Anong nakakatawa?

“Yes, I think, I’m going crazy.” Tingin ko nga rin.

Ito ang pinakamatagal na pagtambay ni Marco dito sa shop. Sabi niya ay nilulubos
niya raw dahil baka ilang araw siyang hindi makapunta dito dahil magiging abala
siya para sa negosyo niya.

Tinulungan niya kami ni Ma’am na isara ang shop.

“Alam mo ikaw, nagdududa na ako sa balak mo kung bakit lagi kang nasa shop.” Sabi
ni Ma’am Irina kay Marco. Ngumisi lamang ito sakanya.

“Huwag kang mag-alala, wala naman akong masamang balak sayo.” Nanliit ang mata ni
Ma’am.

“So sa part-timer ko meron? Umayos kang lalaki ka ha. Bata pa iyan! Huwag kang
gagawa ng kalokohan at baka masapak kita.” Bigla akong nakaramdam ng hiya sa sinabi
ni Ma’am. Tumingin ito sa akin at nagpaalam. Pinanuod namin ni Marco ang sasakyan
niya hanggang sa mawala ito sa daan. Lumingon siya sa akin.

“Maglalakad ka lang ba? Ihahatid na kita.” Pinatunog niya ang kanyang magandang
kotse. Pinagmasdan ko iyon.

Kitang-kita ko ang kaibahan ng buhay namin. Napakaswerte niya at galing siya sa

marangyang buhay. Malaki ang agwat ng estado ng buhay namin at isa iyon sa
dumadagdag sa aking mga iisipin. Isa ito sa mga dahilan kung bakit ko naiisip na
baka imposible kaming dalawa.

Kahit pa nagkakalapit kami ngayon ay wala naman akong kasiguraduhan doon. Sabi nga
niya ay friendly lang siya. Ultimo kahit usap-usapan ang pagiging intimate niya sa
babae ay lagi niyang sinasabi na ‘friendly’ lang siya.

“Hindi na kailangan. Malapit lang ang apartment ko dito.”

“I insist.” Umiling ako.

“Huwag na talaga. Sayang lang sa gasolina mo.”

“Alright, then let me walk you home.” Muli niyang pinatunog ang kanyang kotse para
maisara iyon. Balak niya bang iwan dito ang sasakyan niya?

“Huh? Bakit pa? Iiwan mo sasakyan mo dito? Paano kung mawala iyan?” Tumawa siya.

“Hindi iyan mawawala. So let’s go?” Hindi na ako nakapalag nang hilahin niya ako at
nag-umpisa kaming maglakad. Binitawan niya rin ako kaagad saka siya namulsa.

“Palagi kang naglalakad ng ganitong oras? Tapos ikaw lang mag-isa?”

“Oo. Malapit lang naman kasi.”

“Paano kung biglang may humila sayo at dinala ka kung saan?” Hindi ko napigilan ang
pagtawa.

“Matagal na ako sa lugar na ito. Alam ko na ang pasikot-sikot kaya kung may
magtangka man sa akin ay makakatakas ako. Saka wala namang ganoon dito.”

“Still, you shouldn’t be walking around alone especially at night.” Umiling na

lamang ako sa kanya.

Namayani ang katahimikan sa aming dalawa. Natatanaw ko na ang building ng apartment

namin. Isang diretsong lakaran lang naman mula sa shop hanggang dito kaya natitiyak
kong hindi naman siya maliligaw pabalik.

“Oh, you live in this building?” Pinagmasdan niya ang kabuuan ng building.

Kung tutuusin ay maayos naman ang itsura niyon. Hindi ito katulad ng pipitsuging
apartment na mukhang mga squatters ang nakatira. Pormal at malinis ang paligid nito
at laging nirerenovate ang building kaya’t lagi itong mukhang bago.

Ang madalas na nakatira dito ay kapwa ko estudyante dahil maraming university ang
malapit dito. May-iilang maliliit na pamilya na nag-uumpisa sa buhay. May gwardya
din sa gate ng building na ito kaya naman natitiyak kong safe ako dito. Isa pa,
mula bata ay dito na kami ni Ate kaya naman kilalang-kilala na kami dito.

“Hindi naman masama diba? Secured naman dito at tiyak kong hindi ako mapapahamak.”
Tumango-tango siya.

Naglakad kami palapit sa gate. Nakita ko siyang pinagmamasdan ang logo doon.
Mayroon kasing logo doon ng initials ng may-ari.

GA iyon at halos magkapatong ang dalawang letra para makagawa ng simpleng logo.
Tumaas ang kanyang labi at hinawakan iyon.

“I know this logo. Galing ito sa pamilyang Alcantara. GA stands for Graciella
Alcantara, the pioneer of one of the trusted construction company here in the
Philippines.” Napanganga ako. Ito ang unang narinig beses na narinig ko iyan.

Ibig sabihin, pwede akong pumasok doon kapag nagtrabaho na ako? Magiging architect
ako at ang mga kagaya ko ay hindi pwedeng mawala sa isang construction company.
Engineers and Architects are partners.

Humarap siya sa akin.

“Gusto mo bang pumasok at tumuloy muna sa unit ko?” Tumitig siya sa akin ng isang
minuto bago umiling. Hindi nakatakas sa akin ang paglandas niya ng tingin sa aking
kabuuan bago umiwas ng tingin.
“That’s not a good idea. Dito na lang ako. Pumasok ka na. I’ll leave when you
reached your unit.”

Tumango ako sa kanya at nagpaalam. Lumingon ako ng isa pang beses bago tuluyang
pumasok sa gate. His deep dimple is showing. He nodded at me and signaled me to go
on.

Nakaakyat na ako sa aking palapag. Habang naglalakad sa hallway ay nakita ko siya

sa baba na nakatingin sa banda ko. Kumaway ako sa kanya. Ganoon din ang kanyang
ginawa bago ito nagsimulang maglakad papalayo.

Pinanood ko siyang maglakad hanggang sa tuluyan na siyang nakalayo. Tumalikod na

ako at papasok na sana sa aking unit nang makita si Lola Grace na nakapamewang sa
akin.

“May manliligaw ka na?”

Napahawak ako sa aking dibdib dahil sa gulat. Hindi ko manlang siya namalayan na
nakatayo doon.

“Lola naman! Ginugulat mo ako.” Nagsalubong ang kanyang kilay sa akin.

“Aba, Gabriella! Ako ang nagugulat sa iyo ha. Kay bata bata mo pa, hindi pwede
iyang may nanliligaw sayo, buti sana kung si Cocong ko iyan.” Nakasimangot na sabi
nito sa akin. Hindi ko napigilan ang pagtawa dahil sa kinasasama ng loob niya.

Alam niya ang pagkagusto ko kay Marco at naikukwento ko sa kanya ang ilang
improvement ng pakikitungo niya sa akin. Wala naman akong naririnig na kumento sa
kanya maliban sa pabulong-bulong niya na sana daw ay si Cocong nalang ang
magustuhan ko.

“Lola, hindi naman po nanliligaw sa akin si Marco.”

“Talaga ba? Kung ganoon ay si Cocong pwede manligaw?” Humagalpak ako ng tawa. She
was very hopeful while looking at me.

“Lola, hindi ko nga po kilala iyang apo niyo. Saka isa pa, si Marco po ang gusto
ko.” Kita ko ang pagbagsak ng kanyang balikat. Wala siyang nagawa kundi ngumiti sa
akin.

“Dibale na, kumain ka na ba? Halika at saluhan mo muna ako.”

Sarap na sarap ako habang kumakain ng niluto ni Lola Grace. Kapag talaga nakikikain
ako sa kanya ay lagi akong nabubusog.

“Nakakatuwa at kahit papaano ay nag-iimprove na ang pananamit mo, maging ang itsura
mo ay gumaganda lalo. Gaano ba kalabo ang mata mo?” Nilunok ko ang aking nginunguya
bago sumagot sa kanya.

“500 na po ang grado ng mata ko Lola. Sa ngayon nga ay hindi pa ko nakakapagpacheck

up ulit. Medyo nahihilo na kasi ako sa salamin ko. Pakiramdam ko ay tumaas nanaman
ulit ang grado ko.”

“Ang taas na pala. May paraan na para diyan eh. Yung lasik surgery ba iyon. Gusto
mo ba subukan?” Nagtatakang tumingin ako sa kanya.

“Tunog mahal iyan, Lola ha. Siguro kapag may trabaho na, saka ko iisipin iyan.”

“Oo medyo kamahalan nga. Sa pagkakaalam ko ay nasa 50 hanggang 100 thousand iyon
depende sa hospital.” Halos malunok ko agad ang pagkain sa aking bibig. Napainom
ako ng tubig.

“Grabe! Ginto ba iyan?” Hindi makapaniwala kong sabi. Natawa siya sa reaksyon ko.

“Kung magiging malinaw naman ang mata mo, worth it naman iyon.” Umiling na lamang
ako sa kanya.

“Saka na po, Lola. Wala kaming ganyan kalaking pera. Okay na ako sa salamin ko.”
Nagkibit-balikat ito saka muling nagsalita.

“Kapag pala naubos na ang mga binigay ko sayo, sabihan mo lang ako para mabilhan
kita ulit.”

“Lola, sobrang dami niyo pong binili. Mukha pang isang taon na po ata iyon sa dami.
Saka huwag na po, nakakahiya na po.” Hinawakan niya ang aking kamay at masuyod
iyong hinaplos.

“Gabby, hanggang ngayon ba naman ay nahihiya ka pa sa akin? Natutuwa ako sayo dahil
napakabait at sipag mong bata kaya naman gusto kitang tulungan sa kahit na anong
paraan na pwede.”

“Alam ko po, Lola at habang buhay ko pong tatanawin sa inyo ang lahat ng ginagawa
niyo sa akin. Kapag naging Architect na ako at nagkaroon ng sariling pera ay ako
naman ang babawi sa iyo.”

Matapos kumain at tumulong sa paghuhugas ay pumasok na ako sa aking unit. Natapos

narin akong maglinis ng katawan at ngayon ay nakahiga ako sa aking kama. Sakto ang
pagring niyon galing sa tawag ni Ate Maricar.

“Gabby! Grabe ang tataas ng grades mo. Sobrang proud ako sayo.” Kahit hindi ko
nakikita si Ate ay alam kong masaya siya para sa akin. Rinig na rinig iyon sa boses
niya.

“Salamat, Ate Maricar. Ikaw ang inspirasyon ko kaya ako nagsusumikap na mag-aral ng
mabuti.” Natahimik siya sa kabilang linya. Ilang minuto pa bago siya muling
nagsalita ulit. Sa pagkakataong ito ay nanginginig ang kanyang boses.

“Sobrang swerte ko talaga na ikaw ang naging kapatid ko. Gustong-gusto ko ng

makasama ka diyan ng permanente. I promise, magsusumikap pa ako dito para magkasama
na tayong dalawa.” Kinagat ko ang aking labi dahil sa pamumuo ng luha sa aking mga
mata.

Ang marinig na umiiyak si Ate ay kahinaan ko. Kahit pa maganda naman ang dahilan
kaya siya umiiyak ay para paring kinukurot ang puso ko dahil sa panginginig ng
kanyang boses.

Sisiguraduhin ko sa sarili ko na papasayahin ko siya at gagawin ko ang lahat para

hindi siya masaktan ng dahil sa akin.

Kabanata 7
Katulad ng sinabi ni Marco ay hindi ko siya nakita ng ilang araw sa shop. Halos
isang buwan iyon ngunit kahit na ganoon ay hindi ko rin naramdaman ang hindi namin
pagkikita. He never missed a text or call.

Madalas niyang naisisingit sa kanyang trabaho ang pamaya’t-maya niyang pagtext sa

akin. Sa gabi naman ay tumatawag siya sa akin. Hindi man kami magkita ay naririnig
ko naman gabi-gabi ang boses niya kaya kahit papaano ay nababawasan ang pagkamiss
ko sa kanya.

Itinuloy niya ang kanyang balak
niya ang postpaid plan ng aking
hiya ako noon at halos hindi ko
insisted. There is something in
magsalita at mangumbinsi.
na pagsagot sa bayarin ng aking load. Inasikaso
sim at pinahiram pa ako ng lumang phone. Hiyang-
matanggap nang ibinigay niya iyon sa akin but he
him that will make you say yes. Magaling siyang

Aminin ko man o hindi ay nakakaramdam ako ng kakaiba sa kung anong namamagitan sa

aming dalawa. I don’t know if he is still being friendly to me or maybe, there is
already something more.

Hangga’t wala siyang sinasabi sa akin ay pilit kong pinagsasabihan ang aking puso
na huwag lubusang mahulog sa kanya. I’m afraid of getting hurt. Siya ang unang
lalaking pinaglaanan ko ng oras at pagmamahal at nakakatakot na sa unang subok ko
ay masasaktan kaagad ako.

Abala ako sa pag-aaral sa araw na iyon. May iilang assignments akong ginagawa at
halos patapos na ang mga iyon kasama na ang mga pinasabay ng aking mga kaklase.
Ramdam ko ang pagbabago ng turing nila sa akin. Kasabay iyon ng pagbabago ng aking
itsura.

Kung dati ay sobrang visible ang mga tigyawat ko sa mukha, ngayon ay halos pagaling
na ang mga iyon at ang iba ay malalabong marka nalang. Kahit papaano ay lalo akong
sinisipag na gawin ang mga skincare na iyan kahit masyadong kumakain ng oras.

Nakikita ko na din ang pagputi at pagkinis ng aking balat dahil sa sabon at lotion
na bigay sa akin ni Lola Grace. Nasasanay na rin ako sa pagsusuot ng mga magandang
damit at dahil sa mga nakikita kong babae sa paligid ko, natututo akong manamit ng
maayos.

Ang aking buhok ay madalas na nakatali ngunit malaki rin ang naging improvement
niyon. Medyo mahaba na iyon ngayon at hindi na sabog dahil madalas na akong
nagsusuklay. Kung dati sa umaga ay nagsusuklay ako para sa isang buong, ngayon ay
halos tuwing nagpupunta ako ng banyo ay nag-aayos na ako ng buhok.

Ang kilay ko ay inasikaso naman ni Lola Grace. Nang mapansin niyang tumutubo na
iyon ay inahitan niya ako ulit para magkaroon ng korte. Hindi niya narin gaanong
nirerekomenda ang paglalagay ng kulay sa aking kilay dahil natural naman na daw
itong makapal. Saka nalang daw iyon kapag may pormal na event akong dadaluhan.

Matapos ang mahabang araw sa university ay umuwi na ako para pumasok sa trabaho.
Nakabihis na ako sa hapon na iyon at nakalabas na ng gate. Maglalakad na sana ako
papunta sa shop nang biglang may kotseng bumusina sa aking likod. Halos mapatalon
ako sa gulat.

Gumilid ako nang huminto ang kotse. Inayos ko ang aking salamin at nakitang si
Marco ang bumaba mula doon. Nabuhay ang saya sa buong pagkatao ko nang muli ko
siyang makita. Bumungad sa akin ang kanyang dimple na lumilitaw dahil sa kanyang
malalaking ngiti habang naglalakad palapit sa akin. Nang makaharap ako ay nagsalita
siya.

“Hi.” Bati niya. Unti-unti akong napangiti. Biglang bumilis ang tibok ng aking puso
at halos hindi ako mapakali sa nararamdaman ko ngayon.

“Hi.” Halos kapusin ako ng hininga nang sabihin iyon. Sobrang lakas ng epekto niya
sa akin. He was just standing there with his maong pants and plain black polo
shirt. Dahil lang sa ngiti, sa titig at sa simpleng hi ay parang sasabog na ang
puso ko sa dami ng nararamdaman.

“Is it okay if I parked my car here? Or maybe sa parking?”

“Bakit?” Namulsa siya habang ang isang kamay ay pinapaikot ang susi sa daliri.

“Sasamahan kita maglakad ngayon at mamaya pagkauwi mo. Para kapag nakarating dito
ay nandito nalang ang kotse ko.” Tumango ako sa kanya. Lihim na natutuwa nang
sabihing sasamahan niya akong maglakad.

“Sa parking nalang siguro para hindi madisgrasya ang kotse mo.” Lumapit ako sa gate
at sinabihan ang bantay doon na ipapark ang kotse sa loob. Nang pumayag ito ay
binuksan niya ang gate para sa sasakyan ni Marco.

Matapos ipasok ang sasakyan doon ay bumalik sa aking tabi si Marco at nagsimula na
kaming maglakad papuntang shop.

“How’s school? Wala ka atang dalang gamit ngayon.”

“Okay naman. Ganoon parin. Natapos ko na kasi sa library namin kanina.” Ngumisi
siya.

“Good. That means, you have more time for me.” Hindi ako nakapagsalita dahil doon.
Kumalabog ang aking dibdib at parang gusto ko munang tumakbo palayo sa kanya para
tumili sa kilig.

“Malapit na ang opening ng restaurant. By next week siguro ay magbubukas na iyon.”

Nagtatakang tumingin ako sa kanya.

“Ang bilis naman yata?” Natawa ito at napakamot sa batok.

“Matagal naman na kasing may structure doon. Bale renovation nalang iyon kaya isang
buwan lang at okay na.” Paliwanag nito.

Napatango ako. Muli siyang saglita.

“Dibale, kapag nakatapos ka na, ikaw na ang Architect ko para sa mga susunod na
branches ng restaurant ko.” Maluwag na ngiti niya. Halos tumaas ang balahibo ko
dahil sa narinig ko sa kanya. Naiisip niya ang bagay na iyon? That’s almost four
years from now, sa panahon ba na iyon, ganito parin kami?

Hindi ko maipaliwanag ang saya ko sa oras na iyon. I don’t know if its too much to
think but is he seeing his future with me? Natawa ako sa sariling naiisip. Ganoon
agad? Gusto niya lang na maging Architect niya ako, future agad na kasama ako?
Hindi ba pwedeng kinokontrata lang ako ni Marco para siguro makadiscount in the
future? Napailing ako sa sariling naiisip.

Napansin niya ang reaction ko. Sumimangot ito.

“Why are you shaking your head? Ayaw mo ba?” Nakangiting tumingin ako sa kanya.

“Hindi ah, wala naman akong sinasabi ha?” Naging seryoso ang mukha nito. Huminto
siya sa paglalakad kaya medyo naiwan ko siya. Mga ilang hakbang ang pagitan namin
nang lumingon ako sa kanya.

“Ayaw mo ba akong makasama sa mga susunod na taon?” Napanis ang ngiti sa aking
labi. Bumilis ang tibok ng puso ko at hindi ako makasagot.

“H-Huh?”
“You heard me. Do I have to repeat myself?” Lalo akong kinabahan. Nag-aabang ang
kanyang tingin sa akin habang seryoso ang mukha. Napayuko ako at tumingin sa sahig.

“Gusto ko…” Mahina kong sabi. Narinig ko ang yabag ng kanyang mga paa palapit sa
akin. Ilang segundo lang at nasa tapat ko na siya.

“I can’t hear you.” Napalunok ako.

“Gustong-gusto ko, Marco.” He held my hand carressed my finger.

“Let’s do that then. Let’s stay together for years.”

Pagkarating sa shop ay hindi ko pinansin ang bati ni Charles. Dumiretso ako sa

banyo at doon nilabas ang kilig na nararamdaman ko.

Totoo ba iyon? Seryoso ba siya? Sa uri ng tingin niya sa akin ay tingin ko seryoso
nga siya. He may not say it directly but I think I know what he meant by that.

Umaalingawngaw sa utak ko ang malalim niyang boses.

Let’s stay together for years.

Napapikit ako at napatakip ng mukha. Hindi ko ito kinakaya!

Naghilamos ako ng mukha at pilit na pinakalma ang aking sarili. Mabuti nalang at
dala ko ang pouch ko kung nasaan ang compact powder at liptint kaya nakapaglagay
ako ulit niyon. Manipis lang dahil patapos naman na ang araw. Nang makuntento ako
sa aking itsura ay bumalik na ako sa counter.

Parehong lumingon sa akin ang dalawang lalaki.

“Wow naman, Gabby! Blooming ka ha!” Ngumiti lang ako sa kanya at tumingin kay
Marco. He was smiling while looking at me.

“Oh siya sige, maiwan ko na kayo dito. Naiinggit ako kaya pupuntahan ko muna
girlfriend ko!” Nagpaalam siya sa amin. Tinanguan siya ni Marco bago ito lumabas.

Nang maiwan kaming dalawa ay tumabi siya sa akin sa counter. Tinulungan niya ako sa
mga ginagawa ko at ito po ang naglalagay sa plastic ng mga pinapamili ng mga
customer.

Napansin ko ang tingin ng babaeng bumibili kay Marco.

“You’re Marco De Guzman, right?” Maarte ang boses ng babae. Tinignan ko si Marco na
saka lang umangat ng tingin sa babae nang binanggit ang buong pangalan nito.

He smiled. Napakafriendly nga.

“Yes, why?” Pormal na sabi nito. Nanatili akong tahimik habang nanunuod sa kanila.
Hinihintay kong mapansin ako ng babae para maibigay ko na ang sukli niya ngunit
parang nakalimutan niyang nag-eexist ako. Akala niya ata ay si Marco ang bantay
dito.

Tumili ang babae. She extended her hand and poked Marco’s arm. Napatingin ako doon.
Bahagyang umiwas ang braso ni Marco doon saka napatingin sa akin. Iniwas ko ang
aking mata sa kanila at nagpanggap na mukhang abala sa kung anuman.

“How have you been? Matagal na kitang hindi nakikita sa bar ha? Do you want another
night with me?” Mapang-akit na sabi ng babae.

Nakaramdam ako ng kaunting sakit sa puso ko. Parang gusto kong umalis bigla dito
dahil hindi ko nagugustuhan ang kung ano mang naririnig ko.

I very well know his reputation to girls and I’m not interested to hear more of it.
Lalo na sa isa sa mga naging babae niya.

Tumikhim ng malakas si Marco.

“I’m sorry but I have been very busy lately and I’m trying to change that habit…”
Pasimple akong sumulyap sa kanya at nakitang nakatingin ito sa akin. Muli akong
napayuko.

Matinis na humalakhak ang babae. Pigil na pigil ang pagbabago ng reaksyon sa aking
mukha. Pinanatili ko ang blankong ekspresyon habang nakikinig sa usapan nilang
dalawa.

“Why? The great Marco De Guzman? Ang lalaking papalit-palit ng babae dahil sa
sobrang pagiging ‘friendly’, titigil na sa gawaing iyon?” Tumawa ito at muling
hinawakan ang braso ni Marco.

“Cheska, stop it.” Madiin ang boses niya ngunit hindi nagpapigil ang babae.

“I won’t believe you, Marco. That habit is so hard to stop. You won’t be able to
resist every woman who will show their interest on you.” Naging madilim ang mukha
ni Marco. Ngumiti siya ng nakakaloko sa Cheska na iyon.

“Watch me, Cheska. I won’t prove myself to you, or to anyone, but let’s see.” He
dismissed her by giving her the plastic of the stuff she brought. Walang nagawa ang
babae kundi umalis but before that, nagsalita siyang muli.

“Alright, I’ll keep my eyes on you but if ever you want someone to warm your bed,
I’ll be one call away.” Kumindat ang babae bago tuluyang umalis.

Nanatili akong tahimik kahit ilang minuto ng nakaalis si Cheska. Alam ko namang
wala akong karapatan sa kanya dahil hindi naman malinaw sa akin kung ano ang
namamagitan sa aming dalawa. Hindi ko pwedeng panghawakan lang ang mga kinikilos at
iilang sinasabi niya para lang masabing akin siya.

Ni wala nga akong naririnig sa kanya na gusto niya ako bilang babae. Anong malay ko
kung ganito lang din pala siya sa Cheska na iyon at sa lahat ng babaeng
nakakasalamuha niya?

“Gab…” Umangat ang aking tingin sa kanya. Pilit akong ngumiti.

“Bakit?” Mahina kong sabi.

“Are you mad?” Natahimik ako sa sinabi niya. Anong karapatan kong magalit? Wala ako
sa lugar para magalit, Marco.

“Hindi.” Umiwas ako ng tingin sa kanya. Nabigla ako nang kinuha niya ang aking
kamay at masuyong hinawakan iyon. Sumikip ang dibdib ko.

“Please don’t be mad. I don’t want you to be mad at me, Gab.” Malungkot akong
ngumiti.

“Hindi ako galit, Marco.” Lumambot ang kanyang mukha habang nakatingin sa akin. He
tried reaching for my cheeks. Dumikit ang kanyang palad sa aking pisngi. He was
looking at me directly in the eyes.

“I’m never going back to my old self, Gab. I’m trying very hard to be the best man
for you because you don’t deserve a man with bad reputation. You are so precious
and kind. Gusto kong bumagay sayo that’s why I’m changing for the better.”

“Marco…” Nangingig ang aking boses.

“You’re still young that’s why I’m trying to distance myself to you. You have the
purest soul and kindest heart kaya naman nirerespeto ko ang lahat sayo. I promised
myself to change for you so when the right time comes, I will be deserving of you.”
Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko matapos marinig ang lahat ng iyon sa
kanya.

“I like you, Gab. I like you so freaking much.”

Hindi ako makapaniwala. Ni sa panaginip ay hindi ko naisip na maaaring mangyari

ito. Of all the girls around him, he chose me. Ito ang hinihintay kong marinig mula
sa kanya. Pakiramdam ko ay lumulutang ako sa sobrang saya.

Hindi ko alam kung anong nakita niya sa akin at ako ang nagustuhan niya. Maraming
magaganda at sexy, mayaman at mas matalino kaysa sa akin. Bakit ako? Anong espesyal
sa akin?

Napatigil siya at napalayo kami sa isa’t-isa nang lumabas si Ma’am Irina sa office
niya. Her eyes are squinting while looking at us.

“Tagal mong di nakadalaw dito ha?” Nagdududang sabi ni Ma’am. Sumulyap siya sa akin
ngunit nag-iwas lamang ako ng tingin. Ramdam ko ang pag-iinit ng aking mukha.

Nawala ang pagiging seryoso sa mukha ni Marco at ngumisi kay Ma’am.

“Bakit, Irina? Namimiss mo nanaman ba ang pinakagwapo mong pinsan?” Sarkastikong

tumawa si Ma’am.

“Asa ka naman. Pangit pangit mo.” Natatawang umiling si Marco sa kanya. Nagulat ako
nang humarap siya sa akin.

“Gab, pangit ba ako?” Napasinghap ako sa tanong niyang iyon. Bumaling ako kay Ma’am
Irina at nakita kong pinagsalikop niya ang kanyang braso habang nag-aabang ng
sagot. Pakiramdam ko ay nacorner nila akong dalawa! Lalong uminit ang pakiramdam ng
aking mukha kaya naman sobrang pula na siguro niyon ngayon.

“Gab?” Ngumiti siya ng matamis sa akin at kumindat pa. Diyos ko! Ang puso ko,
nalaglag na ata sa sahig. Tama bang gumanon siya sa akin habang nakaharap si Ma’am
Irina!?

Napapikit ako saglit at tumingin kay Ma’am Irina.

“Hindi na po masama, Ma’am.” Ngumisi ng malaki si Ma’am saka tumawa ng malakas.

“Mabuti naman at malinaw pa ang mata mo, part-timer. Bibigyan kita ng bonus dahil
sa sinabi mong iyan! Oh, Marco? Anong pagpapacute iyan? Kadiri!” Lumingon ako sa
kanya at nakitang nakanguso ito. Halos matunaw ang puso ko. Ang kulit kulit niya
talaga. Lalo lang akong nahuhulog.

Pumasok na ulit si Ma’am Irina sa loob ng kanyang opisina. Nagulat ako nang mahina
akong tinapik ni Marco sa aking pisngi. Lumingon ako sa kanya at nakitang hanggang
ngayon ay nakanguso ito.
Talaga ba, Marco? Isa pang ganyan at baka makurot kita sa pisngi. Nanggigil ako sa
kakulitan mo!

“You don’t find me handsome?” Pinalungkot niya ang kanyang boses. Kung hindi ko
lang siguro kilala ang ugali niyang ito ay baka napaniwala na niya ako sa pag-arte
niya. Ngunit alam kong kinukulit niya lang ako.

“Gwapo ka.” I stated. Sumimangot siya.

“Bakit parang napipilitan ka lang? Hindi talaga ako gwapo para sayo.” Natawa ako sa
itsura niya. Mukha siyang batang nagtatampo dahil naagawan ng candy.

“Hindi po, gwapo ka po talaga para sakin.” Unti-unting lumitaw ang ngiti sa kanyang
labi. His deep dimples are now showing.

“Why does it feels different when it comes to you?” Kinagat ko ang aking labi at
nagkibit ng balikat. Napansin ko ang pagbaba ng kanyang tingin doon ngunit mabilis
niya ring inalis.

“You’re beautiful to me as well.” Nilapit niya ang kanyang mukha sa akin at

pinakatitigan iyon.

“Hindi ko alam kung ano o sino ang nag-udyok sa iyo para baguhin ang sarili mo pero
gusto kong malaman mo na gusto kita kahit ano ka pa.”

Sobrang sarap pakinggan. Ilang beses kong inulit-ulit iyon sa aking utak habang
nakahiga sa kama sa gabing iyon. Hindi talaga ako makapaniwala. Sobrang saya ko sa
araw na ito dahil sa wakas, napansin at nagustuhan din ako ni Marco.

A part of me wanted to stop myself from celebrating. Natatakot akong pagkatiwalaan

siya. Hindi maganda ang reputasyon niya sa babae at natatakot ako na baka maging
isa lang ako sa mga iyon. Ayokong masaktan.

Napahawak ako sa aking dibdib. Sobrang bilis ng tibok niyon habang nasa aking isip
si Marco. Siya ang pilit na sinisigaw ng puso ko mula pa noon. Kahit maraming agam-
agam ay pag-aalinlangan sa puso ko ay gusto kong subukan.

Paano kung ako na pala ang babaeng hinahanap niya? What if I’m the woman who can
change him? What if I’m the one who can make him feel the happiness and love he had
been looking for?

Gusto ko si Marco. Gustong-gusto ko siya at tulad ng nais niyang mangyari, we will

stay together for years, unless he no longer wanted me in his life. I’ll enjoy
being with him and make our memories worth remembering.

I will make him want me more to the extent that he won’t need another woman in his
life. Habang napapalapit kami ngayon ay sisiguraduhin kong mahuhulog siya sa akin
para hinding-hindi na siya babalik sa dati niyang gawain. I’ll make him fall and
I’m willing to catch him forever.

Hindi ko namalayan ang paglipas ng mga araw at buwan. Ganoon talaga siguro iyon.
Time flies so fast when you’re happy.

Araw-araw ay kakaiba ang energy na dumadaloy sa akin dahil sa saya ng nangyayari sa

amin ni Marco. Naging mas malapit kami sa isa’t-isa at batid kong alam na ng nasa
paligid namin, lalo na sa petshop ang tungkol sa amin.

We’re not making it official because he reasoned out that I’m still young. Ayaw
niyang maging hadlang siya sa pag-aaral ko. He wants me to focus on my studies. At
habang ginagawa ko iyon ay nasa tabi ko lamang siya.

We have some sort of mutual understanding about our feelings and we maintained it
that way. Naiintindihan ko ang gusto niyang mangyari lalo pa’t unti-unti ko ng
nabibigay ang aking tiwala sa kanya.

For the past months, he had proven me that he can be the best version of himself.
Nakita ko talaga ang ginagawa niyang pag-iwas sa mga babae and he made sure that
it’s only me.

Sobrang nainspired ako sa bawat ginagawa ko dahil masaya ang puso ko. Natapos ang
semester at nakita kong mataas ang aking average kaya naman makakapasok ako sa
scholarship program.

Nang matanggap ako ay masaya ko iyong ibinalita kay Ate Maricar. Nagulat siya ng
ibinalita kong wala siyang babayarang tuition next semester dahil nakapasok ako sa
scholarship. Labis ang saya na naramdaman ko nang marinig ang saya niya habang
katawagan ko siya. Gusto pa nga niyang umuwi bigla sa Pilipinas para lang mayakap
ako.

We were both happy and I told her to save up the money. Para naman mas maaga na
siyang makauwi dito ag magkasama na kaming dalawa.

Binaba na ni Ate ang tawag matapos ang isang oras naming pagkukwentuhan. Napatingin
ako sa aking phone at malalim na nagbuntong-hininga.

I failed again. I failed to tell her about Marco. Pinili ko kasing ilihim muna kay
Ate ang tungkol sa kanya dahil natatakot ako sa magiging reaksyon niya. Baka kasi
isipin niyang nagloloko na ako dito habang siya ay nagpapakahirap doon. Kaya naman
sinikap ko munang makapasok sa scholarship bago sabihin ang tungko kay Marco ngunit
natatakot parin ako.

Nakiusap ako kay Lola Grace noong nalaman niyang may namamagitan sa amin ni Marco.
Sabi ko ay ako na ang bahalang magsabi kay Ate Maricar. She was hesitant at first
but she let me decide on my own.

Siguro ay sa susunod ko na lang sasabihin kay Ate. Nakakakonsensya ngunit itatago

ko nalang muna sa kanya.

Kabanata 8
“Birthday ko sa Sabado kaya naman naisip kong mag-organize ng beach party sa
Boracay. Charles, part-timer, invited kayo, okay? Sagot ko lahat-lahat kaya wala
kayong dapat alalahanin. Sa Friday ng gabi ang flight. Ito ang ticket.”

Nakanganga ako habang tinatanggap ang ticket mula sa kanya. Nakakabigla naman ito.
Mabuti nalang at sembreak ko na kaya naman wala akong iisipin tungkol sa school.

Martes ngayon at may tatlong araw pa ako para maghanda. Nakaramdam ako ng
excitement dahil ito ang unang beses na makakapunta ako ng Boracay. Marami akong
naririnig tungkol doon at nais ko rin iyong makita ng personal.

“Teka, how about me?” Napalingon kami kay Marco.

“Marami kang pera, pumunta ka doon kung gusto mo.” Nakangising sabi ni Ma’am Irina.
Napailing nalang si Marco sa sinabi niya.
Umalis na si Charles. Tanghali palang ngayon at dahil sa wala na akong pasok ay
ganito na ang set-up namin. Tig-half day ang schedule namin ni Charles.

“May I see your ticket? Para makabili ako at makasabay narin sa inyo.” Tumango ako
at inabot iyon.

He took a picture of it and scrolled for his ticket. Naghintay ako ng ilang minuto
habang pinapanuod siya. Nang matapos siya ay tumabi na siya sa akin sa counter.

It really amazed me on how he can put a lot of time and effort on me when I know
that he’s a busy man. Halos hindi siya pumapalya sa pagsama sa akin dito sa shop.
Nakakatuwa dahil kahit minsan wala na kaming mapag-usapan ay hindi ako nababagot na
makasama siya. Sana ay ganoon din siya sa akin.

Sa amin kasing dalawa, siya ang madaldal at laging nagkukwento. Ako itong nakangiti
lang at nakikinig palagi sa kanya. Sana ay hindi siya nababagot na makasama ako.

Marami akong nalaman tungkol sa kanya dahil
amin. He is 22 years old. Halos kaedaran na
talaga siyang Kuya ngunit mas higit pa doon
family is now based on Japan at siya nalang
Pilipinas.
sa ilang buwan na pagiging malapit sa
talaga siya ni Ate. Para ko na pala
ang nararamdaman ko para sa kanya. His
ang natitirang anak na nandito sa

Though, may reason naman kasi kung bakit siya nandito, para mangalaga sa mga
Japanese restaurants and branches nila.

Nakapagtapos siya sa isa ring sikat na unibersidad sa Manila sa kursong Business

Management. At mula ng makagraduate ito at ito na ang namahala sa kanilang negosyo
at siya na rin ang nagpalago niyon.

Katulad nga sa napanuod kong show kung saan siya nafeature, isa na siya ngayon sa
kilalang negosyante sa bansa at maging sa Asia at dahil sa mga kaalamang iyon at
hindi ako makapaniwala na sa akin siya nagkagusto.

Sa tuwing iniisip ko, he is too much for me. Ang layo ng pagkatao at estado ng
buhay naming dalawa but here we are, exploring ourselves together.

“This will be your first time in Boracay, right?” Tanong nito. Masaya akong
tumango. Excited ako kanina nang malaman na pupunta kami ng Boracay ngunit mas
naexcite ako nang sasama siya sa amin.

“Do you want me to tour you there? 2 days and one night naman tayo doon based sa
ticket. We will be arriving at Saturday midnight. Irina will celebrate her birthday
and on Sunday, pwede tayong mamasyal ng tayo lang.” Pakiramdam ko ay sumikdo ang
puso ko. Date ba iyon? Lalabas kami na solo lang namin? Siguro ay date nga.
Napangiti ako ng malaki.

“I would love to.”

“Great, I’m sure you’ll love the beach. Marunong ka bang lumangoy?” Umiling ako at
napanguso. Hindi naman kasi ako lumaki sa lugar na malapit sa dagat, hindi naman
ako palaging nagkakaroon ng oras at pera para magbakasyon kaya paano ako matututo?

“Gusto mo bang turuan kitang lumangoy?” Tumango ako.

Natutuwa ako dahil ang dami niyang naiisip na pwede naming gawin. I think he is
already planning it out.

“Palagi ka siguro doon ‘no?” Napatigil siya sandali bago alanganing ngumiti.
“Well, yes.” Hindi ko na siya tinanong pa tungkol sa bagay na iyon. Nakaramdam na
kasi ako kung bakit ganoon ang reaksyon niya.

Lumipas ang mga oras at tinulungan niya akong magbantay doon. Siya na rin ang
nagsara ng shop dahil utos ni Ma’am Irina na huwag ko na siyang tulungan. Nasa
labas kami ni Ma’am habang pinapanuod ang kanyang pinsan na nagbababa ng blinds sa
loob.

“Pinopormahan ka niyang babaero na iyan?” Kalmadong tanong ni Ma’am Irina. Mahina

akong napaubo sa direkta niyang tanong. Hindi pa ako nakakasagot ay nagsalita siya
ulit.

“Bakit ka pumayag?” Kalmado parin ang kanyang boses ngunit seryoso ang kanyang
mukha. Sasagot na sana ako ulit ngunit nagsalita nanaman siya. Natahimik ako.

“Alam ba ito ng Ate Maricar mo? Part-timer, alam mong napalapit na kayo ni Charles
sa akin kaya concern ako sainyong dalawa, lalo na sayo kasi bata ka pa. Ayokong
mapunta ka sa ganyang klase ng lalaki dahil kahit pinsan ko iyan ay wala talaga
akong tiwala diyan.”

“M-Ma’am Irina, alam ko naman po ang reputasyon niya kaya kinikilala ko siya ng
mabuti. Pinag-usapan din naman po namin na uunahin ko ang pag-aaral ko at
nirerespeto niya naman ang desisyon ko. Binibigyan ko po siya ng chance para
mapatunayan niya ang sarili niya sa akin.” Saglit na natahimik si Ma’am.

“Mabuti kung ganoon, kapag nakita kong umiiyak ka dahil sa lalaking iyan ay
tatawagan ko talaga agad ang kapatid mo. Pero sa ngayon ay hahayaan ko kayong
dalawa ni Marco. Tell ne when he take advantage of you, okay? Kakasuhan ko talaga
iyan ng child abuse.”

“Nako, Ma’am. Ni minsan po ay hindi siya nagtangka sa akin. Ilang buwan na rin po
siyang sumasama sa akin sa petshop at nag-uusap lang po kami lagi. Wala po siyang
ginagawang masama sa akin.”

“Siguraduhin niya lang dahil malilintikan talaga siya sa akin.” Tumigil kami sa
pag-uusap nang lumabas na si Marco. Nilock niya ang shop at binigay ang susi kay
Ma’am Irina.

Medyo pawisan si Marco nang tumabi siya sa akin. Humarap sa amin si Ma’am.

“Ingat kayo ha? Marco, ihatid mo lang tapos umuwi ka na agad.” Tumango lang si
Marco. Tinalikuran na kami ni Ma’am saka umalis.

Nagkatinginan kami ni Marco. Inalok ko ang aking bimpo sa kanya. Malugod naman niya
iyong tinanggap saka pinunas sa kanyang mukha.

“Thanks.” Kinuha ko ang isang biscuit sa aking bag at binuksan iyon. Inalok ko
siya. Naiilang habang nakangiti niyang tinanggap iyon.

“Lagi ka talagang may baon nito ‘no? Is this your favorite?” Sumubo ako ng isang
pirasong biscuit.

“Hindi naman, pero pwede narin. Palagi kasi akong binibigyan ng ganito ni Lola
Grace, yung nasa katabi kong unit. Ilang taon na niyang binibigay sa akin ang kung
ano-anong pagkain kaya nakasanayan ko narin.”

“Talaga? When I go to the supermarket, I’ll try to look for these too. Masarap
talaga.” Napangiti ako.
Noong unang beses ko siyang alukin ng biscuit ay takang-taka siya. Hindi siya
pamilyar doon at unang beses niya lang iyon natikman pero nasarapan siya. Iba
talaga kapag mayaman, hindi uso ang ganitong biscuit bilang meryenda. Siguro ay mga
naglalakihang pizza, hamburger at kung ano pa ang mga pagkain nila.

Nakarating kami sa gate. Palagi ko siyang inaaya sa loob ng unit ko ngunit lagi
siyang tumatanggi. Hindi daw kasi maganda na pumupunta ang isang lalaki sa unit ng
isang babae lalo pa at nag-iisa lang ako doon saka ang bata ko pa. Hindi naman
normal na tao lang si Marco.

He is Marco De Guzman, one of the hottest bachelors in the country at ano nalang
ang sasabihin kung makikita ito sa isang unit ng menor de edad? Baka magkaroon pa
kami ng issue kaya naman pumayag narin ako sa gusto niyang mangyari.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Hindi ko namalayan na Biyernes na pala ng hapon.
Hindi na nagbukas ang shop ngayong araw para daw makapahanda kami. Nakapagpaalam na
ako kay Ate kahapon at pumayag naman siya. Basta daw ay mag-ingit ako at huwag ng
pumunta sa malalim na bahagi ng dagat dahil di naman ako marunong lumangoy.

Nag-umpisa akong mag-ayos ng mga gamit. Naglagay ako ng iilang damit doon.
Karamihan ay puro pantalon dahil hindi talaga ako kampante na nakashort. Nagdala
din ako ng pajama para pantulog at iilang kumportableng damit.

Iniisip ko nalang ay kung anong susuotin ko pagdating sa beach. Hindi naman ata
pwedeng magpantulog o pantalon sa dagat? I mean pwede, pero hindi magandang tignan.
Naghalungkot ako ng pwedeng masusuot. Siyempre ay wala sa option ang two piece
dahil nakakahiya iyon.

Wala akong nahanap na maayos na damit sa mga bigay ni Ate kaya naman sa lumang
damit ako naghanap. Nakakita ako doon ng short na abot hanggang tuhod. Pwede na
siguro ito.

Bandang alaskwatro ng hapon ay nagring na ang aking phone.

“Marco…”

“Gab, nasa baba na ako. Marami ka bang dala? Do you want me to go upstairs and help
you with your bag?” Napangiti ako. Ang thoughtful naman. Sinilip ko ang aking bag
at nakitang hindi naman malaki iyon. Nagkasya ang mga damit ko sa backpack na gamit
ko noong highschool.

“Hindi na, kaunti lang naman ang dinala ko dahil ilang araw lang naman tayo doon.”

“Are you sure? Pwede naman akong umakyat diyan para ako na ang magdala.” Natawa
ako. Makulit ka talaga, Marco!

“Hindi na po, kaya ko na.” Hindi na siya tumanggi at binaba ko na ang tawag.
Sinigurado kong maayos ang itsura ng bahay, walang mga nakasaksak o kung ano pa man
bago lumabas. Nilock ko ang unit saka dumaan sa unit ni Lola Grace para magpaalam.

Nakapagsabi na din ako sa kanya kagabi habang kumakain ako sa loob ng unit niya at
pumayag naman siya. Nagsimula siyang magkwento tungkol sa kanyan apo na mahilig din
magpunta sa dagat.

Ilang beses akong kumatok ngunit walang sumasagot. Mukhang wala ulit si Lola Grace.
Sayang naman, pero dibale na, dadalhan ko nalang siya ng simpleng pasalubong
pagkauwi ko dito.
Nakita ko si Marco sa gate at agad niyang kinuha ang backpack kong suot.

“Wow, it’s really not that heavy.” Tumango ako sa kanya. Sumakay ako sa kanyang
sasakyan. Napapayag niya kasi si Ma’am Irina na sa kanya na ako sasabay papuntang
airport.

“You’re really different. Kung ibang babae iyan ay sigurado, nakamaleta pa iyon
kahit tatlong araw lang sa Boracay.”

“I’m not like any other girls.” Nangingiti kong sabi saka tumingin sa kanya.

Lumaki din ang ngiti sa kanyang labi saka saglit na tumingin sa akin.

“I know. That’s why I liked you. Kasi iba ka sa kanilang lahat.” Hindi magkamayaw
ang puso ko. Sobrang nagwawala iyon sa kaloob-looban ko.

He’s been very vocal about his feelings for me and yet I can’t get used to it.
Palagi parin akong nabibigla at nakakaramdam ng kakaiba sa tuwing naririnig ko ang
mga salitang ito sa kanya.

Unti-unti ay napapaniwala na akong tuluyan na nga siyang nagbago para sa akin.

Malapit ko ng maibigay ng buo ang tiwala ko sa kanya na kahit kailan ay hindi niya
ako lolokohin at hindi na siya babalik sa dating siya. Kaunti nalang, malapit na
talaga. Lalo pa ngayon na hulog na hulog na ako.

Nakarating kami sa airport. Nakita ko doon si Charles sa isang tabi habang si Ma’am
Irina ay nakikipag-usap sa ibang tao na mukhang kasama din namin. Mga kaibigan niya
siguro.

Agad akong lumapit kay Charles dahil mukhang out of place ito sa usapan nila Ma’am.
Tumabi sa amin si Marco at nilagay sa patungan ng gamit ang aming dalang bag. He
faced me.

“Dito ka lang muna ha? Lalapitan ko lang sila Irina at mga kaibigan niya.” Tumango
at ngumiti ako sa kanya.

I watched him walk near them. Pansin ko agad ang pagliwanag ng mukha ng mga babae
doon. Inayos ko ang aking salamin at pinagmasdan sila ng mabuti.

Satisfied akong napapangiti nang makita ang pagiging iwas ni Marco sa mga babae
doon kahit pa halos kita naman na ang dibdib at hita ng mga iyon. The women out
there are like supermodels. Ang mahahaba at makikinis nitong mga hita ay
nakakainggit. Parang hindi nila pinagdaanan ang pagkakaroon ng sugat noong bata
dahil ni isang peklat ay wala akong makita.

May iilang lalaki din doon at sa kanila halos nakatuon ang pansin ni Marco.
Napatigil ako sa panunuod sa kanila nang maramdaman ang mahinang pagtulak sa akin
ni Charles.

“Kamusta naman kayo?” Mapang-asar na tanong ng aking kaibigan.

“Ayos naman kami…” Nahihiya kong sabi. Ilang ulit akong tinukso ni Charles dahil sa
pagiging halata ng reaksyon ko.

“Tignan mo, sabi naman sayo at wala sa pisikal na itsura iyan eh. Hindi lahat ng
lalaki, sa mukha at katawan nakabase dahil kapag tumanda naman ay kukupas din ang
mga iyan. Ang pinakamahalaga ay ang ugali dahil iyon ang hindi mawawala.”

“At ganoon ka, sobrang bait mo sa mga taong nasa paligid mo at sobra kang magmahal
ng mga taong malalapit sa iyo at iyon ang nakita ni Sir Marco. Everything is not
about the looks, Gabby.” Namamanghang tumingin ako sa kanya. Hindi ko ineexpect ang
mga salitang iyon mula sa kanya ha? Akala ko kasi ay puro pang-aasar at kalokohan
lang ang alam niyang gawin sa akin.

“Pero ngayong nag-aayos at nagpapaganda ka na, naku! Tiyak kong pag-aagawan ka na

rin ng mga lalaki niyan sa susunod. Dapat ka na talagang bakuran ni Sir Marco para
hindi na maunahan sayo.” Natawa kami pareho sa sinabi niya. Loko talaga.

Lumingon sa amin si Ma’am Irina at sinenyasan kami na lumapit sa kanila.

“Sila ang mga kasama ko sa shop. This is my full-time cashier, si Charles. At ito
naman ang part-time, si Gabby.”

Nahihiyang ngumiti ako sa mga ito saka bumati. Some of them are very friendly. May
iilan din naman na tipid lang na ngumiti sa amin. I don’t mind, really.

Kitang-kita ko ang pagsunod ng tingin ng mga kaibigan ni Ma’am kay Marco nang
lumapit ito sa akin at kuhain ang mga gamit naming dalawa.

“Mabigat ba?” Nangingiting sabi nito. Umiliny ako sakanya. Hindi naman, dinala ko
lang naman ang gamit ko dahil nagprisenta si Charles na dalhin ang bag ni Marco.

“Where’s your ticket? Ako na ang maghahawak para magkatabi tayo mamaya kapag
nagboard na tayo.” Mahinang sabi niya. Hinalungkat ko ang aking bag at binigay iyon
sa kanya.

Hindi sinasadyang napatingin ako sa grupo ng mga kaibigan ni Ma’am Irina at nagulat
ako nang makita ang kakaibang tingin ng mga ito. Ang mga lalaki ay nakangisi kay
Marco habang ang mga babaeng friendly sa akin kanina ay nakasimangot at masama na
ang tingin sa akin ngayon.

Nilingon silang lahat ni Marco. Alam kong pansin niya ang mga tingin ng mga ito
ngunit umarte siyang walang pakialam.

“Hindi pa ba tayo papasok?” Humalakhak si Ma’am saka inaya na ang lahat na pumasok
sa airport.

Wala akong malay sa nangyayari sa loob dahil si Marco ang kumikilos sa amin.
Nakatayo lang ako doon at nagmamasid sa paligid. Ngayon lang kasi ako nakapasok
dito kaya naman namamangha ako. Ang ganda pala sa loob ng airport. Napakalawak at
ang ganda ng disenyo. Biglang umusbong ang kakaibang excitement sa akin na balang
araw ay makakapagdisenyo din ako ng ganito kapag ganap na akong arkitekto.

Ilang minuto ang lumipas ay pwede na kaming makaakyat sa eroplano. Medyo

kinakabahan ako at kung ano-anong nakakapraning na bagay ang pumasok sa isip ko.
Mabuti nalang at nasa tabi ko si Marco.

When he noticed that I’m being stiff while seating, he started talking. Nagkwento
siya sa unang beses din na pagsakay niya sa eroplano.

Bata pa siya noon at unang beses siyang isasama para magpunta sa Japan. Takot na
takot din daw siya noon pero sinubukan na lamang niya na tumingin sa paligid. Nasa
side kasi siy ng bintana noon, tulad ng pwesto ko ngayon. Tuwang-tuwa raw siya
dahil nakita niya ang magandang tanawin sa baba.

Napailing ako. Sayang. Gabi na kasi at natitiyak kong wala akong gaano makikita
maliban sa mga ilaw.
Hindi ko namalayan na nasa ere na pala kami dahil sa dami na ng naikwento ni Marco
sa akin. Talagang naaaliw ako sa mga sinasabi niya kaya naman hindi ko na
napapansin ang nangyayari sa paligid.

Ilang oras na tumagal ang byahe. Hatinggabi na nang makarating kami sa airport ng
Aklan. Sumakay kami sa iisang van lahat at kami ni Marco at Charles ang nakapwesto
sa pinakadulo. Muli ay hindi nakatakas sa akin ang iritableng tingin ng mga babae
dahil sa napapansin nilang pagiging malapit namin ni Marco.

Saglit lang ang naging byahe namin patungo sa resort. Dahil hatinggabi na ay hindi
na marami ang tao doon maliban sa iilang grupo na nakapalibot sa bonfire at
nagkakasiyahan. May iilang foreigner din akong nakita doon. Ngayon palang ay
naeexcite na ako sa itsura ng dagat sa umaga.

Mag kanya-kanyang room kami. Maliban sa mga kaibigan ni Ma’am na mas piniling
magsama-sama ang mga babae at sa isa naman ay ang mga lalaki. Ngunit ako, si
Charles, si Marco at si Ma’am Irina ay tig-iisa ng kwarto.

Nagpasalamat ako kay Marco nang matapos niya akong maihatid sa kwarto ko.

“Kakatok nalang ako dito bukas or mamayang umaga ha? Para sabay na tayong bababa sa
restaurant at magbreakfast.” Pagod akong ngumiti sa kanya at tumango.

“Rest well, Gab. Sweet dreams.” He smiled sweetly at me before entering his room.
Dalawang kwarto ang pagitan naming dalawa kaya naman mabilis lang niya akong
mapupuntahan.

Masarap ang naging tulog ko sa gabing iyon. Dala na rin siguro ng pagod at antok
kaya ganoon.

Kinaumagahan ay nagising ako sa tunog ng aking cellphone. Nakita kong tumatawag si

Ate Maricar.

“Hello, Ate?”

“Gabby? Nasaan na kayo? Hindi ka nakapagtext sa akin kagabi kung nakarating ka na.
Nag-alala ako.”

“Ate, sorry. Hatinggabi na kasi kami nakarating kaya pagod na pagod ako at
nakaligtaan ko ng magsabi. Pasensya na.” Narinig ko ang buntong-hininga niya sa
kabilang linya.

“It’s okay. Dibale, mag-enjoy ka dyan ha. Deserve mo ang kahit ilang araw lang na
bakasyon mo.” Napangiti ako. Hindi na nagtagal pa ang tawag na iyon.

Bumangon na ako at naligo. Naghanap ako ng kumportableng damit. Leggings iyon at

tshirt. Nang matapos ay sakto naman ang pagkarinig ko ng katok sa aking kwarto. Si
Marco na siguro iyon.

Pinagbuksan ko siya ng kwarto at nakitang bagong paligo din ito at napakabango pa.
He looked so fresh in the morning at bigla akong nahiya sa mukha ko. Wala kasi
akong nilagay na kahit ano sa mukha ko ngayon dahil maaga pa naman at mag-aalmusal
palang. Sobrang plain ng aking mukha habang nakasuot ng makapal na salamin.

“Goodmorning.” Bati niya sa mababang boses.

“Goodmorning din.” Inanyayahan na niya akong bumaba. Medyo maaga pa naman daw sa
nakatakdang oras ng breakfast kaya naisip niyang maglakad-lakad na muna kami sa
sikat na white sand ng Boracay.
Tuwang-tuwa ako sa pakiramdam ng pinong buhangin sa aking paa. Hindi mabato ang
nilalakaran namin at mukhang masaya pa ngs humiga at magpagulong-gulong dito.

“Actually maraming pwedeng water activities dito sa Boracay but I’m sure that we
can’t try all of them during our stay here kaya naman sa susunod nalang na pumunta
tayo dito, saka natin subukan lahat.” He blurted out his plan for us tomorrow.
Naexcite ako dahil habang sinasabi niya palang ang mga gagawin namin bukas ay
naeexcite na ako agad.

“Pwede ba iyon sa akin? Hindi ako marunong lumangoy.” Natawa siya ng makita ang
pag-aalinlangan ko.

“Don’t worry, kasama mo naman ako. Hindi kita pababayaan.”

Kabanata 9
Tahimik akong nakaupo habang nakayuko sa pagkain sa aking plato. Habang naglalakad
kami ni Marco ay nakatanggap ako ng tawag mula kay Ma’am Irina na hinahanap na
kaming dalawa para sa almusal. Nakaramdam ako ng hiya.

Sobrang sama na ng tingin sa akin ng mga babaeng kaibigan ni Ma’am nang makitang
kasama ko si Marco kanina habang papasok kami sa restaurant. Lalo pa ngayon na
maya’t-maya akong sinasandukan ni Marco ng pagkain.

“Marco, tama na. Ang dami, baka hindi ko na maubos…” Bulong ko dito. Ngumisi siya
saka umiling.

“Nope, eat that. Para lumaki ka na agad.” Napanguso ako sa sinabi niya.

“What? I’m serious. Kumain ka ng marami dahil ang payat mong tignan.” Natawa siya
sa reaksyon ko nang mapasimangot ako.

Natahimik kami sa pag-uusap nang magsalita si Ma’am Irina. Kanina ay binati ko na

siya para sa kaarawan niya ngayon. Nakakahiya nga at hindi kasing ganda ng regalo
ng mga kaibigan niya ang bigay ko sakanya.

“Mamayang hapon tayo magcelebrate okay? Hapon hanggang madaling araw na iyon kaya
maman ngayon ay magpahinga muna kayo pagkatapos ng breakfast. Para may energy
tayong lahat mamaya.”

Ganoon nga ang ginawa ng lahat ngunit kaming tatlo nila Charles at Marco ay
namasyal lang sa dagat. Sobrang maliwanag na sa labas at kitang-kita na talaga ang
ganda ng paligid. Ang tubig sa dagat ay napakalinaw at kulay asul. Marami na ang
nagtatampisaw sa dagat. May iilan pa akong nakitang mga bata na naghahabulan sa
buhangin.

Napakaganda tingnan ng mga iyon dahil halos kumikislap ito sa tuwing natatamaan ng
sikat ng araw.

“Pasensya na kung nakikithird wheel ako ha? Naiilang kasi ako kasama ang mga
kaibigan ni Ma’am Irina, hindi ko naman kilala ang iyon.” Napakamot sa batok si
Charles. Sabay kaming natawa ni Marco sa sinabi niya.

“Ano ka ba naman? Para ka namang iba. Pwede ka namang sumama sa amin.” Mapang-asar
na tumingin sa akin si Charles.

“Sus! Kunwari ka pa, alam ko namang mas gusto mong masolo si Sir Marco. Kung alam
ko lang ay sinusumpa mo na ako ngayon dahil nakabuntot ako sa inyong dalawa.”
Sinamaan ko siya ng tingin. Siraulo talaga.

“Hindi ah!” Humalakhak silang dalawa ni Marco habang ako ay heto, napapahiya.
Minsan talaga ay nakakabwisit itong si Charles.

“Don’t worry, Gab. Solo mo naman ako bukas.” Natameme ako nang kumindat siya sa
akin. Lalong humagalpak ng tawa ang dalawa dahil sa naging reaksyon ko. At talagang
nakisali pa siya!

Nagpatuloy ay pang-aasar at pangungulit nilang dalawa sa akin.

Nagpatuloy ay pang-aasar at pangungulit nilang dalawa sa akin. Hindi naman ako
napipikon dahil alam kong biruan lang iyon.

Sabay kaming tatlo na kumain ng tanghalian. Nakakahiya nga dahil si Marco pa ang
sumagot ng bayarin ngunit pinilit ko siya na babalikan ko nalang pagkauwi namin sa
Manila. Ayaw niya pang pumayag ngunit nang magbanta akong magagalit ako ay um-oo
nalang siya.

Matapos kumain ay nagtungo na kami sa kanya-kanyang kwarto para magpahinga.

Alaskwatro kasi ang nakatakdang celebration ni Ma’am Irina kaya naman may ilang
oras pa ako para magbawi ng lakas.

Natulog ako maghapon. Napakakumportable kasi sa kwarto dahil nakaaircon, sobrang

lambot pa ng kama at mabango ang paligid kaya naman nang lumapat ang aking likod
doon kanina ay agad akong dinalaw ng antok. Naisipan kong kumain muna ng biscuit
habang nagtitingin sa aking phone nang marinig ang katok sa aking pinto.

Noong una ay akala ko si Marco na iyon ngunit si Ma’am Irina ang nakita ko doon.
May dala siyang damit.

“I want you to wear this, okay? Kapag hindi mo iyan sinuot pagbaba mamaya ay
magtatampo talaga ako sayo.” Iyon lang sinabi niya bago umalis.

Naupo ako sa higaan at sinilip iyon. Isa iyong summer dress. Kulay emerald green
iyon at laking pasasalamat kong may manggas naman kaso maiksi at ang cut sa dibdib
ay napakababa. Ang haba niyon ay isang pulgada bago umabot ng tuhod. Napalunod ako.

Sinubukan kong isukat iyon at nagulat akong sakto iyon at kumportableng suotin
dahil bagsak at manipis lang ang tela. Naglagay ako ng lotion sa aking balat para
hindi naman magmukhang dry iyon. Nag-ayos na rin ako ng aking sarili. Kung sakali
mang mag-aya sila na lumangoy ay hindi na muna ako sasali. Siguro ay bukas nalang
tutal naiplano naman na ni Marco iyon.

Maya-maya ay muli akong nakarinig ng katok. Hindi pa ako nakakapagtali ng aking

buhok kaya naman nakabagsak pa iyon hanggang sa aking balikat. Wavy iyon at hindi
na gaanong sabog.

Bumungad sa akin si Marco na naka polo shirt at shorts. Lumandas ang tingin niya sa
aking mukha pababa ng aking katawan. Sandali na nagsalubong ang kanyang kilay.

“Ito ba ang binigay ni Irina na damit sayo?” Seryoso ang kanyang mukha habang
pinapasadahan ang aking suot. Pansin ko ang pagtagal ng kanyang tingin sa aking
dibdib bago umiwas ng tingin. Napahawak siya sa kanyang buhok bago muking binalik
sa akin ang tingin.

“Wala ka bang ibang damit diyan? And where’s your glasses?” Niluwagan ko ang pinto
at hinayaan siyang makapasok. Narinig ko ang pagsara ng pinto habang hinahanap ko
ang aking salamin.
“Meron naman kaso puro leggings at pantalon iyon. Saka sinabihan kasi ako ni Ma’am
na ito dapat ang suotin ko kasi magagalit siya sa akin kapag hindi.” Nakita ko ang
aking salamin at sinuot iyon. Mas nakita ko ng malinaw ang kanyang reaksyon.

“Pangit ba? Hindi ba bagay sa akin?” Marahas siyang nagbuntong-hininga.

“No… it looks good on you. You look so beautiful, Gab and I don’t like any other
men to see that.” Napatigil ako sa sinabi niya.

“Hindi ko maintindihan kung bakit nanliliit ka sa sarili mo when in fact, you’re

more beautiful than the other girls. Sobrang ganda mo sa mga mata ko, Gab.”
Naramdaman ko ang pag-iinit ng aking mukha. Para akong kinakapos ng hininga dahil
sa kilig na nararamdaman.

“I’ll let you wear that in one condition, never leave my side. Do you understand?”
His voice is very demanding and all I can do is to agree with him.

Hindi na ako nagtali ng buhok ngunit nakasuot sa aking kamay ang panali kung
sakaling gumulo iyon mamaya. Sabay kaming bumaba patungo sa parte ng dagat kung
nasaan sila Ma’am Irina.

Tuwang-tuwa ito nang makita ang aking suot. Niyakap niya ako at binulungan.

“Ang ganda mo na talaga, part-timer!” Natawa ako sa binulong niya. Narinig ko ang
mga pasimpleng pang-aasar ng kalalakihan kay Marco at ang matatalim na tingin ng
mga babae sa akin. Nakangising lumapit si Charles sa akin.

“Walang binatbat ang mga babaeng iyon sayo, Gabby!” Dahil sa mga sinasabi nila ay
nakaramdam na tuloy ako ng hiya.

Unang ginawa ay ang kainan. Sobrang masasarap talaga ang pagkain dito. Busog na
busog ako pagkatapos dahil ang dami nanamang nilagay ni Marco sa aking plato.

Matapos kumain ay nagkayayaan na ang lahat na magtampisaw sa dagat. Nanguna na doon

si Charles at sila Ma’am Irina. Naiwan kami ni Marco sa cottage.

“Maliligo ka ba sa dagat?” Tanong niya.

“Hindi. Bukas nalang siguro. Saka nakakahiya kasi tshirt saka short ang susuotin ko
kung sakali. Hindi ko naman kayang magsuot ng two-piece tulad ng suot nila.” Sila
Ma’am Irina kasi at ang mga babae ay may suot palang mga swimwear sa ilalim ng
kanilang mga summer dress kaya naman madali lang sa mga ito ang makaligo sa dagat.

“Kahit naman kaya mo magsuot ng two-piece ay sa tingin mo ba papayagan kita?”

Napangiti ako. Kunsabagay.

Napatingin ako sa katawan nila Ma’am Irina, maging sa mga kaibigan nitong babae.
Ang gaganda ng hubog ng katawan nila at ang kikinis pa kaya sobrang confident nila
na magsuot ng ganoon. Sana ay may lakas ng loob din ako na magsuot ng ganoon.

“Bakit? Ayaw mo ba ng ganoon? Tignan mo ang mga babae dito. Puro ganyan ang suot
nila at kitang-kita ang pagiging sexy nila. Gusto ko rin masubukan.” Nagsalubong
ang kilay niya.

“Gabriella, hindi ako natutuwa diyan sa sinasabi mo ha? Pwede kang magsuot ng
ganoon kung tayong dalawa lang pero kung nasa publikong lugar, hindi pwede.”
Nagbabanta niyang sabi. Tuluyan akong natawa sa sinabi niya. Sungit naman.
“Don’t laugh at me because I’m not joking around. I won’t allow other men to see
you like that.” Napanguso ako sa sinabi niya.

“Seryoso din naman ako doon. Gusto ko maranasan iyon. Kasama naman kita diba kaya
mababantayan mo ako.” Malalim ang kanyang naging buntong hininga.

“Let’s not talk about it yet.” Masungit na sabi niya. Mukhang ayaw akong pagbigyan.
Naisip ko nalang na ibahin ang usapan para hindi na tuluyang mainis si Marco.

“Can I ask you something?” Kuryoso siyang tumingin sa akin.

“What?”

“Kailan ka nagsimulang magkagusto sa akin?” I’m really curious about this. Hindi ko
nalang din kasi namalayan na nagkakalapit na kaming dalawa hanggang sa aminin na
nga niya na gusto niya ako. I want to know when did he realized that he liked me?

Napansin kong napaisip siya sandali.

“I don’t know. Siguro noong nagsimula akong maging interesado sayo? It all started
with my curiosity. I started asking you few questions and everytime you answered,
it will always leave me speechless. Nagsimula akong mamangha sayo and from there, I
felt like I’m starting to like you.” Napangiti ako.

Hindi ko na rin halos maalala kung kailan ba nagsimula ang paghanga ko sa kanya. Is
it when the first time I saw him entering the shop? Or when the I first saw his
smile and dimples? O baka sa humor niya? Hindi ko narin alam. Basta ang sigurado ko
nalang ngayon ay gustong-gusto ko siya at masaya ako sa kung anong meron kami
ngayon.

“Are you really willing to wait for me?” Humarap siya sa akin. Inabot niya ang
aking kamay at masuyong hinawakan iyon.

“You’re worth the wait, Gab.”

Umahon sila at kasalukuyang nagpapatuyo. Lumapit sa amin si Charles matapos niyang

makapagbihis ulit.

“Kayong dalawa ha? Bakit hindi kayo sumama sa pagligo sa dagat? Nagsosolo kayo
diyan!” Nagsisimula nanaman itong mang-asar. Si Marco na ang sumagot sa amin.

“Bukas na kami, Charles. Saka nagbantay na din kami ng mga gamit niyo.” Hindi
nawala ang pang-aasar sa kanya kaya naman hindi ko na siya pinansin.

Natapos mag-ayos ang lahat at inaya kami ulit ni Ma’am na kumain ng hapunan.
Pagkatapos daw niyon ay magseset-up sila ng bonfire at maglalaro daw kami mamaya.

Pinanuod ko ang staff ng resort nang isa-isa silang naglalabas ng bote ng mga alak
at nilagay iyon sa isang lamesa. Meron ding mga tao na nagsisimulang magpaapoy sa
kahoy. Meron ding mga pagkain na nakahanda doon na mukhang pangpulutan nila mamaya.

Matapos kumain ay pumalibot na kami sa apoy. Naghiyawan ang mga kaibigan ni Ma’am
nang simulan niyang buksan ang bote ng alak. Mabuti nga at si Ma’am na rin mismo
ang hindi pumayag na magbigay sa akin ng alak.

“Ay hindi pwede itong si part-timer ha. Minor pa iyan kaya bawal.” Pansin ko ang
pagkagulat ng mga kaibigan niya saka dumako ang tingin sa akin.

“Then why is she here?” Malditang tanong ng isang kaibigan niya. Sa pagkakatanda ko
ay Aubrey ang pangalan nito.

“Of course! Staff ko siya sa shop kaya naman invited siya. Shut up, Aubrey.” Banta
ni Ma’am. Natahimik ako dahil pakiramdam ko ay napahiya ako doon. Tingin palang
naman ay alam kong hindi ako tanggap ng ilan sa mga kaibigan ni Ma’am pero iba
parin kapag narinig mismo sa kanila.

Muling naghiyawan ang mga lalaki para mawala ang awkwardness na naidulot niyon.
Sinasabihan nila si Ma’am na inumin ng isang diretso ang bote ng alak at dahil game
na game ito ay ginawa nga niya iyon. Nagpalakpakan kami nang makitang naubos nga
niya iyon. Grabe! Hindi ko ineexpect kay Ma’am Irina iyon ha?

Pabagsak na naupo si Ma’am sa buhangin. Inihiga niya ang bote at sinimulang

paikutin iyon at tumama iyon agad kay Marco. Naghagikgikan ang mga babae.

“Marco, truth or dare!” Nagtawanan ang mga lalaki at sinisigaw ang dare. Umiling
lamang si Marco.

“Truth.” Narinig ko ang reaksyon ng mga babae.

“Corny!”

“Boring!”

Nakita ko ang isang bowl na may nakalagay na mga papel. Para iyon sa truth at ang
isang bowl naman ay para sa dare. Bumunot ng isa si Marco.

“Read it aloud.” Natatawang sabi ni Ma’am Irina.

“Who is the last man/woman that you had sex with?” Nanigas ang ngiti ko nang
marinig iyon. Mukhang hindi maganda ang pakiramdam ko sa larong ito.

Sumilip muna sa akin si Marco at mukhang napansin iyon ni Ma’am.

“If you can’t answer it then you can just drink a glass of tequila. Same goes for
the dare.” Maingat na sabi nito bago tumingin sa akin. Hindi nag-atubiling uminom
si Marco ng alak para makaiwas ng tanong na iyon. Pagkatapos ay pasimple niyang
inabot ang aking kamay saka tumingin sa akin.

Ngumiti lang ako sa kanya. I assured him that everything is fine.

Pinaikot muli ang bote at kay Ma’am Irina iyon tumapat. Pinili niya ang dare kaya
naman bumunot siya doon.

“Sing the chorus of banyo queen. Napakadali naman nito!” Natawa ako nang tumayo
siya at nagsimulang kumanta. Gamit niya pa ang bote ng alak bilang mic niya.
Sinabayan niya pa ng sayaw ang mga iyon kaya naman aliw na aliw kaming lahat.

Lumingon ako kay Charles nang iabot niya sa akin ang maliit na shotglass na may
lamang alak. Kanina kasi pagkatapos ubusin ni Ma’am ang isang bote ng alak ay
nagsimula naring umikot ang isa pang alak para makainom ang lahat.

“Dali na, tikim lang.” Pilit ni Charles ngunit tumanggi ako. Nagulat ako nang kunin
iyon ni Marco at ininom. Pinanuod ko ang paggalaw ng kanyang adam’s apple habang
ginagawa iyon at sa hindi malamang dahilan ay nakaramdam ako ng kakaiba. Ang hot
niyang tignan habang umiinom.

“Lahat ng alak para kay Gab, ako ang iinom okay? She’s not allowed to drink.”
Ngumisi si Charles sa akin at pasimpleng binangga ang braso ko.
Nang matapos si Ma’am sa kanyang dare ay nagpaikot na ulit ng bote. Nanlaki ang
aking mata nang tumapat iyon sa akin. Nakita ko ang pagtutol sa mukha ni Marco.

“Can we just skip her? The truth and dare is very wholesome at baka mailang siya.”
Pinigilan ko si Marco. Ngumiti ako sa lahat, lalo na kay Ma’am Irina na medyo nag-
aalangan din ang mukha.

“Part-timer, okay lang kung ayaw mo. Pwede ka namang manuod nalang sa amin kasi
medyo bastos din talaga mga nandito.” Umiling ako. Nakakahiya naman kay Ma’am at
ayokong matawag na KJ.

“Truth po.” Sagot ko sa mga ito. Ngumisi ang mga kaibigang babae ni Ma’am sa akin
saka umirap. Nagbulungan ang mga ito saka nagtawanan.

Pinabunot nila ako sa bowl. Pinigilan ni Marco ang kamay ko at nag-aalalang

tumingin sa akin.

“Are you sure? Okay lang naman kahit iskip ka.” Ngumiti ako sa kanya. Determinado
akong sumali dahil ayoko naman na isipin nilang porket bata pa ako ay hindi ko
kayang makipagsabayan sa kanila.

Tinanggal ko sa pagkakarolyo ang papel.

“Who is your first kiss?” Nagtawanan ang mga lalaki saka tinutukso si Marco. Ang
mga babae ay sabay-sabay na umirap sa akin. Nakahinga ako ng maluwag dahil madali
lang ang tanong na napunta sa akin.

“Wala pa po akong first kiss.” Matapang na sabi ko.

Proud na ngumiti sa akin si Ma’am Irina. Pakiramdam ko tuloy ay para ko talaga

siyang kapatid.

“Is that for real? Halata naman na may kung anong namamagitan sainyo ni Marco? He
never kissed you?” Iritableng tanong ng isang kaibigan ni Ma’am. Si Sanya.

Tumango ako sa kanya at hindi na nagsalita. Wala naman akong utang na paliwanag sa
kanila.

“Pare, legit? Mahina ka na ba ngayon?” Tawang-tawa ang mga lalaki. Bigla ay hindi
ako naging kumportable. Ganoon ba talaga iyon? Basehan ba ng pagiging lalaki ang
pagkakaroon ng maraming karanasan?

Kapag ba lalake ka, dapat marami ka ng babaeng nahalikan? Dapat ba ay marami ng

experience sa kama? Doon ba nakadepende iyon? Paano naman sa aming mga babae?

Bakit kapag ang babae ang maraming karanasan, ang dami na agad nasasabi? Kesyo
malandi, pokpok, walang dignidad. Pero kapag sa lalaki, ayos lang?

“I have clean intentions to Gab. You may think whatever you want, ang mahalaga lang
sa akin ay ang tingin sa akin ni Gab, and nothing else.” Seryosong sabi ni Marco.
Saglit na natahimik ang mga lalaki sa sinabi niya, naputol lang iyon nang nagsalita
ulit si Ma’am.

“Okay, next na!” Pinaikot niya muli ang bote at tumapat iyon sa isa pang babae na
kaibigan niya. Si Chelsea. Pinili nito ang dare. Ang tatapang ng mga kaibigan ni
Ma’am.

“Lap dance with the guy infront of you.” Ngumisi siya at tumingin kay Marco. Siya
ang katapat nito. Napanis ang ngiti ni Ma’am Irina. Sumenyas siya sa isang staff na
nagsisilbing tanggero nila at humingi ng shot glass.

“Chelsea ito na yung shot glass. Inumin mo nalang at kahit huwag mo ng gawin ang
dare.” Nagtatakang tumingin ang babae dito.

“What? No! I’ll do my dare.” Pinanlakihan siya ng mata ni Ma’am Irina. Unti-unti ay
narealize ko ang ginagawa ng boss ko.

“Inumin mo na sabi. Diba alak na alak ka. Ayan inumin mo!” Pinahawak niya dito ang
baso at wala ng ibang nagawa si Chelsea kundi inumin iyon. Pareho kami nila
Charles, Marco at Ma’am Irina na nakahinga ng maluwag.

“Hindi ka pa ba inaantok? Matulog ka na kaya? Parang gusto ko ng matulog?”

Pangungumbinsi sa akin ni Marco. Natatawang umiling ako dito. Gusto ko na rin sana
kaso kasi nakakatawa din manuod ng laro nila.

“Mamaya na, Marco.” Bagsak ang kanyang balikat at walang nagawa. Nakailang ikot
iyon at sa mga kaibigan ni Ma’am iyon laging natatapat. Tawang-tawa ako dahil
maloko ang tatlong lalaking kasama namin. Sila Jed, Axel at Rick ang mga iyon.

Pinaikot muli ni Ma’am ang bote at tumapat iyon sa akin.

“Truth.”

“Gabby, dare naman!” Kantyaw ng mga lalaki. Sumilip ako kay Marco at nakitang
umiling ito.

“Sige, dare.” Marahas na bumuga ng hangin si Marco.

“Hard-headed woman.” Bulong nito sa akin.

Bumunot ako sa bowl at binasa iyon.

“Give a hickey with the man/woman beside you.” Naghiyawan ang mga lalaki. Nanguna
pa si Ma’am Irina doon at tuwang-tuwa habang nag-aabang na gawin iyon. Nag-init ng
sobra ang aking mukha dahil sa dare.

Lumingon ako kay Marco. Natatawa ito sa kantyaw ng mga kasama namin.

“You don’t have to do that.” Inabot niya ang shotglass para saluhin ang dapat na
para sa akin.

“Teka! Bakit ikaw ang nagdedesisyon? Part-timer, ano na?” Excited na sabi ni Ma’am
Irina. Hindi ako makasagot dahil una sa lahat, nakakahiya iyon! Kahit pa kay Marco
ko iyon gagawin ay nakakailang parin dahil hindi naman ako marunong ng ganoon!

“Kung ayaw mo kay Sir Marco, sa akin nalang!” Pang-aasar ni Charles. Siya kasi ang
nasa kabilang gilid ko. Natawa ako nang binato siya ni Ma’am ng bote ng mineral.

“Manahimik ka!” Natatawa ako sa kanila. Umiling ako bilang pagtanggi sa dare.
Satisfied na ngumiti si Marco saka akmang iinumin ang alak nang pigilan ito ni
Ma’am.

“Teka, nabago na ang rules ngayon lang. Kung hindi niya gagawin ay ikaw nalang ang
gumawa sa kanya!” Napapalakpak ang mga lalaki dahil sa sinabi ni Ma’am. Humagalpak
ng tawa ang mga ito maski si Charles dahil sa naisip na kalokohan ni Ma’am Irina.
Mga pasaway!
“Tigilan niyo na nga kami.” Natatawang sabi nito saka ininom ang alak. Sumimangot
si Ma’am ngunit wala ng nagawa kaya itinuloy na ang laro.

Hindi na ulit tumapat sa akin o kay Marco ang bote at sobra kong pinagpasalamat
iyon. Nakita ko sa gilid ang mga bote na naubos nila. Mukhang marami na ang nainom
nila at bakas ang mga iyon sa mukha at kilos nila.

Kakaiba na ang hiyawan nila at maging si Ma’am Irina ay gumegewang na. Si Charles
at ang ibang mga babae ay bagsak na sa buhanginan.

Lumingon ako kay Marco at nakita kong namumula na ang leeg at mukha nito. Mapungay
na din ang mga mata niya ngunit nakakapagsalita pa naman ito ng tuwid. Humarap siya
sa akin saka ngumiti.

“Gusto mo ng umakyat?”

“Kaya mo ba?” Tumawa ito sa akin saka tumayo at nagpagpag. Diretso ito at hindi
manlang gumewang. Wow, ang taas ng alcohol tolerance niya. Inalok niya ang kanyang
kamay sa akin para tulungan akong bumangon. Nagpagpag ako ng buhangin sa aking
damit saka kami nagpaalam sa mga natitirang gising.

Halos mapapikit na si Ma’am Irina nang lapitan namin siya. Idinilat niya ang
kanyang mata at tumingin sa aming dalawa.

“Hoy, Marco! Wala kang gagawing masama sa part-timer ko ha! Umayos ka dahil baka
sampalin kita diyan!” Hindi ko napigilan at niyakap ko si Ma’am Irina.

“Salamat po sa lahat, Ma’am. Happy birthday po.” Niyakap niya ako pabalik.

“Wala iyon, o siya! Diretso sa kwarto mo ha, huwag mong papapasukin si Marco sa
kwarto mo.” Tumango ako sa mga bilin niya saka tuluyang pumasok sa hotel.

Kabanata 10
Nasa tapat na kami ng aking kwarto. Humarap ako sa kanya at pinakatitigan siya.

“Hindi ka nalasing?” Manghang tanong ko sa kanya.

“Slight. Medyo nahihilo na pero kaya ko pa naman.”

“Babalik ka pa doon?” Umiling ito.

“Hindi na. Wala ka naman na doon. Matutulog na din ako. May lakad pa tayo bukas,
diba?” Napangiti ako. Akala ko ay nakalimutan na niya.

“Salamat ha?” Mahina kong sabi. Doble ang nainom niya kumpara sa mga kasama namin
dahil siya ang sumasalo ng para sa akin.

“No worries. I will do anything for you…” Napatitig ako sa kanya. Kinabahan ako
nang unti-unti siya lumapit sa akin saka ako binigyan ng isang mahigpit na yakap.

“I should be the one thanking you, Gab. Thank you for making me happy.” Isiniksik
ko ang aking mukha sa kanyang dibdib. Nakakamanghang ang bango parin niyon kahit
maghapon na niya iyong suot.

Matapos iyon ay nagpaalam na siya sa akin at pumasok na ako ng kwarto. Masarap ulit
ang tulog ko sa gabing iyon. Punong-puno ng saya ang puso ko.
Kinabukasan ay bumungad sa akin tawag ni Marco. Isa iyong video call. Tinanggal ko
muna ang mga dumi sa aking mukha bago iyon sinagot.

Napangiti ako nang makita ang bagong gising na si Marco. Namamaga pa ang mga mata
nito. Ngumiti siya sa camera at nakita ko agad ang malalalim niyang dimples. Ang
cute talaga niyon.

“Goodmorning.” His voice is very husky in the morning. Nagtalukbong ako ng kumot
bago sumagot.

“Goodmorning din.”

“Wear your comfortable clothes, okay? Magbaon ka na rin ng extrang damit.” Hindi
naman gaanong nagtagal ang tawag dahil sinabihan na niya akong mag-ayos.

Nakatshirt ako at short na hindi gaanong maiksi. Hinayaan ko ang aking buhok na
nakalugay saka nag-ayos sandali. Pagkatapos ay sinuot ko na ang aking salamin.

Kinuha ko ang maliit na bag na dadalhin ko para sa araw na ito nang marinig ang
katok sa pinto. Sigurado akong si Marco iyon.

“Ready?” Excited akong tumango.

Nakarating kami sa dagat at agad kaming nagtampisaw doon. Pareho kaming nakatshirt
ni Marco. Nakiusap kasi ako dito na huwag ng magtanggal ng damit para pareho kami
ng suot. Medyo nakakailang kasi karamihan ng mga babae dito ay nakaswimwear. Ako
lang ata ang matapang na nakatsirt at short.

Nasa mababaw na parte lang kami dahil alam naman nitong hindi ako marunong
lumangoy. Natatawa ako kay Marco sa tuwing nagpapakitang gilas siya sa paglangoy.
Hinintay ko siyang umahon ngunit ilang segundo na ay wala parin siya. Nag-umpisa
akong kabahan.

“Marco!” Hindi ko naman magawang sumisid dahil hindi ako marunong. Nag-aalala na
ako nang maramdaman ko ang kanyang kamay sa akin. Bigla ay umahon siya sa harap ko.

Hindi ko napigilan ang paghampas sa kanya dahil sa gulat. Humalakhak siya ng

malakas saka muling lumangoy. Sa pagkakataong iyon ay umahon din ito kaagad.

“Turuan na kitang lumangoy.” Sinimulan niya ang pagtuturo sa akin. Matiyaga siya at
kahit ilang beses akong umaayaw ay pinapalakas niya ang loob ko at sinasabing kaya
ko iyon.

Ramdam ko ang kanyang katawan sa akin dahil ginagabayan niya ako sa paglangoy.
Hawak niya ang aking bewang habang nakatayo ito.

“Move your feet slowly, ganoon din sa kamay. Don’t forget to relax. Kapag
nagpapanic ka ay lalo kang lulubog.” Sinikap kong gawin ang sinasabi niya. I tried
inhaling and exhaling countless times to relax myself. Hindi kasi mawala ang panic
sa akin.

Matapos ang ilang beses na lumulubog ako at nakakainom ng tubig ay nakaya ko ng

lumangoy kahit sa mababaw na parte lang. Umahon ako sa harap ni Marco at hindi
napigilang yakapin ito nang makarating ako sa kanya mula sa kabilang dulo.

“You made it! Sabi ko sayo at kaya mo!” Natatawang sabi nito. I’m so happy! Hindi
ko inakalang makakaya ko iyon ng isang araw lang. Sana ay hindi ko makalimutan
iyon.
Nagtampisaw pa kami doon. Ilang beses niya akong inaya na makipagkarerahan sa
paglangoy pero siyempre ay lagi akong talo dahil sanay naman na siya at ako ay bago
palang. Umahon kami nang unti-unti ng tumataas ang silat ng araw.

Nagbihis kami ng maayos na mga damit saka nagtungo sa restaurant para kumain. Dahil
limitado lang ang oras na meron kami ay hindi namin nagawa ang nakaplanong water
activities kaya naman nangako si Marco na sa susunod na punta namin dito, gagawin
namin ang lahat ng gusto ko.

Masaya kaming nagkwentuhan sa tanghalian na iyon. Sinabi niya ang mga karanasan
niya sa mga activities na hindi namin nagawa para sa araw na iyon. Nakaramdam ako
ng kaunting lungkot dahil hindi ko iyon naranasan ngayon ngunit hindi ko na gaanong
inisip dahil nangako naman ito.

Matapos kumain ay dumiretso kami sa mga souvenir shop. Gamit ang perang dala ko ay
bumili ako ng pasalubong para kay Lola Grace. Muntik pa kaming magtalo ni Marco
dahil gusto niyang siya na ang magbayad ng lahat ng pinamili ko. Meron naman akong
sapat na pera kaya kasya na iyon.

Malapit ng gumabi nang bumalik kami sa resort. Nakatanggap na din ako ng text
galing kay Ma’am Irina na mag-ayos na ng gamit dahil alasiete daw ang flight namin.

Nang makabalik sa Manila ay balik sa dating gawi ang buhay ko. Ang kinaibahan lang
ngayon ay masaya na ang puso ko at unti-unti na akong tinatanggap ng mga tao.

Pinagmamasdan ko ang aking sarili habang nakaharap ako sa salamin. Nagtagumpay si

Ate sa balak niya sa akin. Dahil sa ilang taon na akong nakakapasok sa scholarship
program ay nakapag-ipon siya ng malaki para sa debut ko. Ilang beses kong pinilit
na isama nalang niya sa ipon niya ang gagastusin dito ngunit hindi siya pumayag.

Naiiyak si Ate Maricar habang pinagmamasdan ako.

“Sobrang ganda mo na, Gabby! Sobrang laki ng improvement mo sa nakalipas na tatlong

taon! Kapag may nagbalak na manligaw sayo, sabihan mo ako agad ha! Hindi ako
naniniwala na walang nagkakagusto sayo!”

Umuwi si Ate last week para mapaghandaan ang debut ko. Gusto kong malula dahil
napakaganda ng venue na napili niya. Maganda din ang decorations at alam kong sa
kabila ng lahat ng iyon ay napakaganda rin ng presyo.

Nakaramdam ako ng konsensya kay Ate. Tatlong taon na ang nakalipas pero hindi ko
parin nasasabi sa kanya ang tungkol kay Marco.

Sa tatlong taon na iyon ay nanatili sa tabi ko si Marco. Matiyaga siyang naghintay

sa akin at sapat na iyon para mapatunayan niya ang sarili niya sa akin. He never
initiated something sexual to happen between us. Hanggang kamay lang ang
nahahawakan niya sa akin at siyempre, pinagbibigyan ko siya sa isang yakap. Ngunit
hanggang doon lang iyon.

Mangilang beses din na nagkaroon kami ng kaunting tampuhan ngunit hindi naman
nagiging malala iyon dahil mababaw lang.

Nakakatuwa dahil tumagal siya sa akin ng ganoon lang. Hindi siya nabored sa akin at
naghanap ng iba. Alam kong bilang lalaki, may mga pangangailangan siya at hindi pa
ako handang ibigay iyon sa kanya noon.

Pinatayo ako ni Ate para maghanda sa paglabas ko sa stage. Saglit akong naiwan sa
kwarto at pinakatitigan ko ang aking sarili. I have grown so well for the past
years. Ang aking buhok ay pinanatili ko ang haba hanggang sa aking dibdib.
Nakakulot iyon ngayon ngunit kung normal na araw ay natural na wavy nalang iyon at
hindi sabog. Kaya naman hindi na ako gaanong nagtatali ng buhok maliban nalang kung
maraming gawain.

Kuminis na rin ang aking mukha. Siyempre ay hindi naman nawawala ang mga tigyawat
ngunkt paisa-isa nalang ang mga ito na sumusulpot. Saka alam ko na kung paano ang
dapat na gawin doon. Kaya ko na rin panatilihing maayos ang aking mukha pati sa
paglalagay ng make-up.

Halata din ang pagputi ng aking kutis. Tatlong taon ba naman akong gumamit ng
whitening soap at lotion ay ewan ko lang kung hindi ako puputi.

Ang dating pangit at losyang ay isang maganda at ganap na dalaga na ngayong araw.

“Let’s welcome our debutante, Ms. Gabriella Aldana!” Kalmado akong ngumiti at
naglakad paakyat ng stage.

Mula doon ay nakita ko sila Charles at Ma’am Irina na pumapalakpak ng malakas

habang namamanghang tumitingin sa akin.

Nakasuot ako ng maroon na ball gown. May manipis na strap ito sa aking balikat.
Fitted ito mula sa aking dibdib hanggang sa bewang at mula doon ay mala-ball gown
na ang itsura. Magarbo ang detalye niyon at kumikinang ito sa tuwing natatamaan ng
liwanag.

Sa kabilang side ay nakita ko si Ate Maricar kasama si Lola Grace. Sabi ko nga dito
ay anyayahan niya ang apo niya para makikilala ko naman kaso busy daw ito sa isang
project.

Sunod kong nakita ay ang natatangi kong kaibigan ngayon sa college. Si Lauren
Carpio. Transferee siya noong nasa 2nd year college na ako kaya naman hindi niya
naabutan ang sobrang pagiging pangit ko. Katulad ko ay hindi rin mataas ang estado
niya sa buhay kaya siguro kami ang nagkasundo dahil pareho kaming outcast sa
university

Naging sobrang close kaming dalawa at madalas ay nag-oovernight pa siya sa unit ko.
Natuwa nga si Ate Maricar nang ibinalita ko iyon sa kanya dahil sa wakas ay
nagkaroon ako ng kaibigan sa university. Magandang bagay din daw na may nakakasama
ako sa unit ko dahil halos doon na ito tumira.

Naging malungkot ang aking pakiramdam nang hindi makita si Marco doon. Hindi ko
maintindihan kung bakit pa ako umaasang nandito siya. Nakapagsabi naman siya sa
akin bago siya umalis papuntang Japan na may mahalaga siyang aasikasuhin doon kaya
hindi siya makakapunta.

Sayang lang kasi at wala siya sa espesyal na araw ko. Nanghihinayang ako pero wala
naman akong magagawa. Tumawag naman na siya sa akin kaninang umaga para mabati ako
sa kaarawan ko.

“Gab, happy birthday…” Malambing na sabi nito mula sa kabilang linya. Napangiti ako
nang marinig ang boses niya. Sobrang namimiss ko na siya. Pang-apat na araw na niya
doon ngayon.

“Salamat, Marco.” Saglit na natahimik ang kabilang linya.

“I’m sorry. I can’t make it tonight. Bukas pa ako makakauwi diyan.” Malungkot akong
napangiti.
“Ayos lang iyon, naiintindihan ko.”

“I promise to make it up to you.”

Naupo ako sa nakahandang pwesto para sa akin sa stage. Nagsimula ang programa at
isa-isang nagbigay ng mensahe ang mga malalapit na tao sa akin.

Hindi ko napigilang maging emosyonal dahil sa dami ng taong nakakasalamuha ko ay

sila lamang ang tumanggap sa akin. Lalo na sila Charles, Ma’am Irina, Lola Grace at
Ate Maricar. Mula noong hindi pa maganda ang itsura ko ay naroon na sila para sa
akin. Hindi nila ako sinukuan hanggang sa marating ko ang kinalalagyan ko ngayon.

Natapos ang programa at nagsimula ng magkasiyahan ang ibang bisita. Sa totoo lang
ay hindi ko naman kilala ang iba. Si Ate Maricar lang itong nag-imbita ng kung
sinong mga kaibigan niya para dumami ang guest sa debut ko. Lumapit ako sa isang
lamesa kung saan nagsama-sama ang mga malalapit sa akin.

“Ang ganda mo, Gabby!” Bulalas ni Charles. Ngumising humarap sa kanya si Ate.

“Nako! Umamin ka na nga, Charles. Nanliligaw ka sa kapatid ko ‘no?” Humagalpak ito

ng tawa.

“Hindi ako nanliligaw kay Gabby, Ate!” Tinitigan ko si Charles para mahinto na siya
sa pagsasalita. Baka kasi mabanggit niya pa ang tungkol kay Marco. Ganoon din ang
ginawa ko kila Ma’am Irina at Lola Grace, maging kay Lauren na napagkukwentuhan ko
ng halos lahat ng ganap sa amin ni Marco. Ngumiti lang sila at hindi nagsalita.

“Bakit? Ang ganda ganda na kaya ni Gabby ngayon! Hindi talaga ako naniniwalang
walang nagkakagusto sa kapatid ko.” Pahayag niya. Nagbuntong-hininga ako.

Ngayon ko sana kasi ipapakilala si Marco kay Ate kaso hindi naman kasi ito
makakapunta kaya naudlot nanaman. Gusto ko kasing personal na mapakilala si Marco
kay Ate kaya naman lagi akong naghahanap ng tyempo kapag uuwi siya sa Pilipinas. Sa
tuwing nangyayari naman iyon ay may mahalagang inaasikaso si Marco.

“Sana magustuhan mo ang regalo ko sayo, parti-timer.” Nakangising sabi ni Ma’am

Irina. Wala pa akong nabubuksan sa mga regalo nila. Baka bukas ko na iyon magawa.

“Salamat po.”

Napalingon ako kay Lola Grace nang hawakan niya ang aking kamay. Nakita kong
naluluha ito habang nakamasid sa akin.

“You have grown so much. Nakakatuwa dahil nasubaybayan ko ang paglaki mo.
Pakiramdam ko talaga ay parang totoong apo kita.”

“Lola naman, masisira ang make-up natin niyan. Alam niyo naman po diba? Hindi ako
magsasawang magpasalamat sa lahat ng naging tulong mo sa amin at lalo na sa akin.”
Tumango ito at nanatiling ngumiti. Hindi nagtagal ay nagpaalam na itong uuwi dahil
magpapahinga na daw. Medyo lumalalim na kasi ang gabi.

Mabuti nalang din at sinundo siya ng apo niya. Gusto ko nga sanang ayain at
papasukin muna iyon para makikilala ko naman na.

“Sa susunod nalang, Gabby. Huwag mong iwan ang mga bisita mo dito. Magkakakilala
din kayo balang araw ni Cocong.”

Naiwan kami sa table na iyon habang nag-iinuman sila. Pinainom ako ni Ate Maricar
kanina ng isang baso ng wine at wala na akong nagawa dahil sa magiging mapilit
nito. Hindi ko nagustuhan ang lasa niyon kaya hindi na ako umulit.

“Gabby, try mo itong black label.” Sumimangot ako kay Lauren. Hard drink na kasi
ngayon ang iniinom nila at hindi ko na napansin kung nakailang bote ang mga ito.

Kami nalang ang natira sa venue dahil nagsiuwian na ang ibang bisita ni Ate. Pansin
ko ang pagbabago sa paraan ng pakikipag-usap nila Ate, Ma’am Irina at Charles kaya
naman natitiyak kong lasing na ang mga ito. Mabuti nalang at may nireserve si Ate
na tatlong rooms sa hotel na ito kaya doon nalang muna sila magpapalipas ng gabi.

“Lasinggera ka talaga.” Naiiling na sabi ko. Humalakhak naman ito.

“Eh siyempre, bihira lang ako makatikim ng ganitong alak kaya lulubusin ko na. Gin
at Emperador lang naman ang uso sa amin.”

Nagkwentuhan kaming dalawa hanggang sa mapansin kong bagsak na ang ulo nila Ate sa
lamesa. Naghagikgikan kami ni Lauren saka kami nagpatulong sa staff para dalhin ang
mga iyon sa kwarto. Ang iba ay nagsimula ng maglinis.

“Uuwi ka ba? Dito ka nalang kaya magstay? Share tayo nila Ate Maricar sa isang
kwarto.” Ngumisi ito sa akin.

“Kaya kong umuwi, Gabby. Wala pang tama ‘tong kaibigan mo ‘no! Strong ako, strong.”
Natawa ako sa kanya. Sinamahan ko siyang magpara ng taxi. Kinuha ko na rin ang
plate number niyon at nagbilin kay Lauren na huwag makatulog hanggang makarating sa
bahay nila. Sinabihan ko din ito na magtext sa akin pagkauwi niya.

Bumalik ako sa venue at narealize na nakasuot pa pala ako ng aking gown. Pupunta na
sana muna ako sa kwarto para makapagbihis ng magaan na damit at makatulong sa
paglilinis nang lapitan ako ng isang staff.

“Ma’am, may naghahanap po sa inyo. Papasukin ba namin dito?” Napuno ako ng

pagtataka. Napalingon ako sa aking likod nang makarinig ako ng yabag.

Nanlaki ang aking mata nang makita si Marco. Nakacasual na damit lamang ito. Plain
na polo shirt at maong pants. Ang isang kamay nito ay may dalang mga bulalak at ang
isa naman ay may dalang maliit na paperbag.

Nakangiti ito habang naglalakad palapit sa akin. Palakas na palakas ang kabog ng
aking dibdib hanggang sa tuluyan siyang makalapit sa akin. Naramdaman ko ang
panlalabo ng aking mga mata dahil sa saya na makita siya sa harap ko.

Binigay niya sa akin ang bulaklak at paperbag.

“Happy birthday, Gab.” Ipinatong ko ang bigay niya sa malapit na lamesa saka siya
niyakap ng mahigpit. Nag-uumapaw ang puso ko sa sobrang saya. Hindi ko na ineexpect
na makikita ko siya ngayon. Akala ko ay bukas na kami makakapagkita pero nagawa
niyang humabol sa gabing ito.

Humigpit ang yakap niya sa akin. Isiniksik niya ang kanyang mukha sa aking leeg. He
inhaled my scent before pulling himself from me.

Hinaplos niya ang aking mukha at tinitigan ako ng mabuti.

“Beautiful. So damn beautiful.” Mapungay ang kanyang mga mata habang nakatingin sa
akin. Nakatakas ang ilang luha mula sa aking mga mata at masuyo niya iyong
pinunasan.

“I missed you so much, Marco…” Ngumiti ito ng matamis sa akin.

“I missed you too, Gab.” Bahagya itong lumayo sa akin. Lumandas ang kanyang tingin
sa kabuuan ko bago napailing.

“Ang ganda mo talaga.” Nahihiyang ngumiti ako sa kanya. Bumaba ang aking tingin
nang ilahad niya ang kanyang kamay sa akin.

“Let’s dance? Para ako parin ang last dance mo.” Napangiti ako at tinanggap iyon.
Dinala niya ako sa gitna. Ipinatong niya ang aking kamay sa kanyang balikat habang
ang kanyang mga kamay ay yumakap sa aking bewang.

He started humming. Kasabay niyon ay ang pagsway niya ng mabagal sa aming dalawa.

“Are you still happy with me?” Mahinang tanong ko sa kanya. Humigpit ang hawak niya
sa akin at muling isiniksik ang kanyang mukha sa aking leeg.

“Yes…”

“Ako din. Sobrang saya ko, lalo na ngayon. You made me happy today even in the last
minute.”

Wala kaming pakialam kahit pa nagsisimula ng magligpit ang ilang mga tao. Patuloy
kami sa pagsayaw doon at tila walang pakialam sa paligid. We were so engrossed on
our own world to even mind our surrounding. Ang mahalaga lang sa ngayon ay kaming
dalawa.

“Sorry kung hindi ako nakahabol sa mismong program. I planned it all out since the
morning but the flight got delayed kaya ngayon lang ako nakabalik.”

“Ayos lang. Ang mahalaga nandito ka na, kasama ko.” Malambing kong sabi.

Walang nagsalita sa aming dalawa. Ninamnam namin ang ginagawa. This is a peaceful
silence. Hindi nakakabagot at hindi nakakailang.

After some minutes, he spoke again.

“Gab…”

“Hmm?” Ilang segundo itong hindi nagsalita.

“Wala, wala.” Napangiti ako.

“Marco, ano iyon?” Lalo niyang isiniksik ang mukha sa aking leeg. I can now feel
his hot breath on my neck and his lips is slightly touching it.

“Nothing…” He murmured.

Humiwalay ako sa kanya at tinitigan ang kanyang mata.

“What is it?” Nagkakaroon na ko ng hint kung ano ang hindi niya masabi-sabi sa
akin. I smiled at him teasingly.

“What do you want to say?” Nanliit ang kanyang mata sa akin.

“You’re enjoying this.”

“What?” Inosente kong tanong sa kanya. Huminga siya ng malalim bago seryosong
tumingin sa akin.
“Well, it’s been three years, but I’m not pressuring you, okay? Naiisip ko lang
naman pero huwag kang mag-alala, like what I have always told you, I’m willing to
wait until you say yes to me.” Bumilis ang tibok ng aking puso.

Naghihintay nalang din naman ako ng tamang oras. I want to make it official once
I’m already legal. Ang pangit naman kasi kung menor de edad palang ako at may nobyo
na ako. Saka we’ve been together unofficially for three years.

Sa panahon na nagkasama kami ay nakilala na namin ng lubos ang isa’t-isa. Saka

hindi biro ang tatlong taon na panliligaw niya sa akin. He could have just look for
other women who are more willing to be with him and satisfy his need but chose me.
Never siyang nagloko sa akin at doon palang ay alam ko na agad na sincere at
seryoso siya sa akin.

Three years is enough waiting for you, Marco.

“Yes, Marco. Let’s make it official from now on. Sinasagot na kita.”

Kabanata 11
“Akala ko ba ikaw ang nagbirthday, bakit parang si Marco naman ang binigyan mo ng
regalo!” Kinikilig na sabi ni Lauren. Sinita ko ito dahil ang ingay-ingay niya.
Nasa loob kami ng library ngayon at kapag itinuloy niya iyon ay mapapalabas kami
dito.

Medyo may kaingayang babae talaga itong si Lauren. She has a strong personality but
behind that is a soft and fragile heart. Limang taong gulang siya nang malaman nila
na may sakit ito sa puso. She can’t feel extreme emotions because it may trigger
her heart. Sa kabila noon ay hindi ko maintindihan kung bakit nagagawa niyang
maging sobrang masiyahin kahit sa buong buhay niya ay laging limitado ang kinikilos
niya.

Ngayon nga ay medyo nagiging maluwag na ang magulang niya. Pwede itong uminom ng
alak maliban sa beer. Pwede mga hard drinks sa kanya. Wala namang pagkain ang bawal
sa kanya at napakatakaw pa nga nito. Kaya kapag sa unit siya tumutuloy ay nagdadala
siya ng pagkain dahil mauubos niya ang stocks ko sa katakawan niya.

“Ano ka ba, Lauren? He deserved it. Bilang nalang ang ganoong lalaki na kayang
maghintay ng ilang taon. He’s one of a kind.” Nangingiti kong sabi. Napaaray ako ng
kinurot ako ni Lauren sa braso.

“Kagigil ka, alam mo iyon! Parang gusto ko na rin magkaroon ng lalaki.”

Humalakhak ako at umiling. Inayos ko ang aking salamin at nagpatuloy na sa

pagsusulat ng assignment. Simula nang maging kaibigan ko si Lauren ay nahinto na
ang mga nagpapagawa sa akin ng assignment. Bawat tao kasi na lalapit sa akin ay
sisinghalan niya. Nabibigla nga ako sa katapangan niya. Lalong wala ng nagtangkang
lumapit sa amin dahil palagi siyang lumalaban.

Muntik na nga iyan magkaroon ng record sa guidance dahil nilabanan niya ang mga
babaeng mayayaman dito sa university. Mabuti nalang talaga at nadaan sa pakiusapan.

Nang mag-uwian ay naglakad na kami ni Lauren pauwi sa aking unit. Hindi daw muna
siya uuwi sa kanila dahil tinatamad daw ito. Medyo may kalayuan din kasi ang bahay
nila sa university kayamay pinipilinitong sa unit umuwi.

Sumalampak siya sa sala at binuksan ang TV.

“Papasok ka na agad?” Tanong niya. Itinali ko ang aking buhok saka tumango.

“Sus, ang sabihin mo, nandoon na si Marco kaya kahit alasdos palang ay papasok ka
na!” Inirapan ko siya bago tumawa.

“Nagtext sa akin si Charles. Maaga daw siya aalis ngayon kaya nakiusap kung pwedeng
pumunta na tayo kaagad ngayon. Malisyosa ka.”

“Oo na!” Bumangon din ito at hinanap ang kanyang uniform.

Nang makilala ko kasi siya ay naisipan kong yayain ito na magtrabaho din sa
petshop. Hindi naman siya tumanggi dahil medyo nangangailangan din naman ito ng
pera at pandagdag income din iyon. Natuwa naman si Ma’am Irina nang ipaalam ko sa
kanya iyon dahil matagal na din siyang naghahanap ng katulong namin sa shop.

Mahirap kasi kapag nagsabay-sabay ang customer, mahirap kapag solo lang. Kailangan
talaga ay may kasama kami. Mabuti nga at madalas naroon si Marco ngunit paano kung
wala siya diba? Kawawa ako. Kawawa si Charles.

Pumasok ako sa kwarto at hinayaan na siya doon. Nagbihis ako ng uniform ng petshop.
Hindi ako tumigil sa pagpart-time doon kahit pa sinasabihan ako ni Ate Maricar na
kaya niya ng matustusan ang mga kailangan ko. Malaking tulong ang libreng
scholarship ko kaya mas napabilis ang pag-iipon niya.

Baka daw sa loob ng isa o dalawang taon ay babalik na siya dito sa Pilipinas.
Naexcite ako ng malaman iyon.

“Aalis na tayo.” Tumango siya sa akin saka kinuha ang kanyang maliit na bag.

Naglakad kami patungo sa shop. Nagtataka ako nang makita na wala doon ang sasakyan
ni Marco.

“Wala pa boyfriend mo ha? Himala.” Hindi na ako nag-abalang sumagot sa kanya. I

tried calling his number but he didn’t answer. Wala rin naman itong text kaya
bahagya akong nag-alala.

Pagpasok namin sa shop ay ngumisi si Charles sa akin.

“Hi, Gabby!” Nanliit ang aking mata sa kanya. Bakit parang may kakaiba sa kanya
ngayon?

“Anong mukha iyan, Charles?” Nagtatakang tanong ni Lauren.

“Wala! Umalis ka nga diyan, Lauren. Panira ka naman e!” Sumimangot si Lauren at
handa ng singhalan si Charles nang sabay-sabay kaming nakarinig ng tumutugtog na
gitara.

Napalingon kami sa office ni Ma’am Irina nang lumabas mula doon si Marco. Nakasabit
sa kanya ang gitara habang may kagat itong isang pirasong rosas. Lumapit siya sa
akin para makuha ko ang bulaklak na iyon bago siya muling lumayo at nagsimulang
kumanta.

Nagulat ako dahil hindi niya nabanggit sa akin na marunong siya maggitara. Mas
lalong hindi ko alam na marunong siya kumanta. He never mentioned it. Nakakatuwa
dahil kahit tatlong taon na kaming magkasama ay marami parin akong mga bagong bagay
na nadidiskubre sa kanya.

He started singing to the familiar beat of my favorite song. Napakasarap pakinggan

ng boses niya. May talento pala sa pagkanta ang lalaking ito, lalong nakakainlove!
Kumindat siya sa isa akin ng isang beses at eto naman ako na pigil na pigil sa
kilig na nararamdaman. Kinagat ko ang aking labi dahil parang ano mang oras ay
mapapatili ata ako dito. Grabe ka, Marco!

Nakangisi sa amin sila Ma’am Irina at Charles habang si Lauren ay nanlalaki ang
mata habang nakatakip ang kamay sa kanyang bibig.

Bumalik ang tingin ko kay Marco nang matapos ang kanyang pagkanta. Hinubad niya ang
gitarang suot at inabot kay Charles.

Lumapit siya sa akin at agad ko siyang sinalubong ng mahigpit na yakap. Napapikit

ako nang maramdaman ang mabangong amoy nito.

“What was that for…” Nanginginig ang aking boses habang sinasabi iyon. Inilagay
niya ang ilang nakatakas na buhok sa likod ng aking tenga bago matamis na ngumiti
sa akin.

“Wala lang. I just want to do that for you. I promised myself that I will spoil you
with a different kind of surprises. Para hindi ka magsawa sa akin. Saka, sobrang
saya ko lang kasi at hindi ako makapaniwala na sinagot mo na ako.” Napangiti ako
doon. Napakasweet niya. Ang swerte ko talaga at ako ang minahal niya. I’m just a
nobody. Akala ko ay kahit kailan, hindi ko mapapantayan ang mga babaeng
nagkakandarapa sa kanya.

“Thank you so much, Marco. You made me so happy.” Natawa ito at napakamot sa ulo.

Niyakap ko siya ulit ng mahigpit. I want to make it up to him. He has done so many
things for me at gusto kong masuklian ang lahat ng iyon. Alam kong sinabi niya na
wala akong kailangang gawin para sa kanya. I just need to be with him and that’s
all. Ngunit desidido ako. Pag-iisipan kong mabuti kung ano ang pwede kong gawin
para mapasaya ko naman siya.

Tumunog ang pinto ng shop, hudyat na may pumasok na customer. Lumapit sa amin si
Ma’am at pinaghiwalay kami ni Marco.

“Oh, tama na iyan. May customer na. Ikaw, Marco, umuwi ka na at baka hindi
makapagfocus si part-timer sa trabaho kapag nandito ka pa.” Natawa kami ni Marco sa
inasal ni Ma’am Irina.

“Gab, text me when you got home okay? Didiretso na muna ako sa office.” Nagpaalam
siya sa akin. Isinabay niya na si Charles sa pag-alis niya.

Nang makaalis sila ay pumasok na si Ma’am Irina sa loob. Nakita ko si Lauren na

ngiting-ngiti habang inaasikaso ang customer namin. Nailing ako, hinayaan ko nalang
muna ito doon sa counter at nag-ayos nalang muna ng mga nagulo na gamit.

Abala ako sa pag-aayos ng mga laruan ng tuta nang may kumagat sa aking pantalon at
hinila-hila iyon. Bumaba ang tingin ko at nakita si Daisy. Lumuhod ako at hinawakan
ang kanyang malagong balahibo. Sobrang bilis ng kawag ng buntot niyon habang pilit
na dinidilaan ang aking kamay.

“Hello, Daisy. Kamusta?” Tumahol ito ng dalawang beses saka muling naglambing.
Nakakatuwa talaga ang shitzu na ito. Binuhat ko siya at akmang ibibigay na sana sa
may-ari na nasa counter ngunit nagulat ako na nasa harapan ko na pala ang lalaki.

“She really liked you.” Napaangat ang aking tingin sa lalaki. Ang kanyang malalim
na boses ay kay lamig pakinggan. May itsura rin ito ngunit walang epekto iyon. Para
sa akin kasi, si Marco na ang pinakagwapong lalaki sa paningin ko.
“Gusto ko din naman po si Daisy, Sir. Napakacute at napakakulit.” Muli kong
hinawakan ang ulo nito bago sila tuluyang pumasok sa opisina ni Ma’am Irina.

Lumapit ako sa counter at nakita ang kumikislap na mata ni Lauren.

“Ang gwapo talaga ni Sir Nico ‘no!? Nagsearch nga ako sa kanya eh. Sikat na
engineer pala siya, grabe. Siya ang engineer ng bagong tulay na ginagawa ngayon sa
NLEX!” Namamanghang sabi nito. Natawa ako sa itsura niya. Palagi nalang siyang
ganyan sa tuwing bumibisita dito si Sir Nico Alcantara. Hindi ito mapakali at kilig
na kilig palagi.

“Kumalma ka nga, baka mamaya ay marinig ka niya. Nakakahiya.” Sinamaan niya ako ng
tingin.

“Ano namang nakakahiya doon? Mas mabuti nga iyon para aware siya at mapansin na
niya ako.” Palaban talaga ang babaeng ito!

“Grabe ka talaga.” Humalakhak kaming dalawa.

“Mabuti nga at gusto ka ng aso niya e. Sinusubukan kong amuhin si Daisy pero
tinatahulan lang ako, bastos na aso. Ayaw makicooperate!” Lalo akong natawa.

“Bigla nalang din kasi iyon lumapit sa akin dati. Baka kasi matagal na ako dito
kaya ganoon. Dibale, hintayin mo lang, magiging mabait din si Daisy sayo.”

Hinayaan ko na siya sa counter para siya na ang bahalang mag-asikaso kay Sir Nico.
Naglinis ako ng shop. Kakaiba ang energy na meron ako ngayong araw dahil sa ginawa
ni Marco sa akin kanina. Hindi ko alam kung ano ang magandang nagawa ko noon para
maging ganito kasaya ang puso ko.

Magkavideo call kami ni Marco sa gabing iyon. Hindi ko napigilang matawa dahil sa
kwento niya sa nangyari sa kanyang kaibigan. Nagpropose na kasi ang isang kaibigan
niya sa kanyang long-term girlfriend. Halos maihi daw ito sa pants sa sobrang kaba
na naramdaman.

“Loko ka talaga, tapos inasar-asar mo pa, kinakabahan na nga yung tao.” Sabi ko
dito.

Nasa kwarto ako ni Ate ngayon. Kapag kasi dito nakikitulog si Lauren, siya ang
gumagamit ng kwarto ko at dito ako kay Ate. Mahirap na kasi dahil palagi kaming
magkatawagan ni Marco. Baka mamaya ay tabunan ako ng babaeng iyon ng unan sa mukha
sa ingay namin sa gabi.

“Mild jokes lang naman, saka ganoon talaga iyon. I can only imagine myself when I’m
proposing to you. Baka mas malala pa ang kabang maramdaman ko kaysa kay Adrian.” I
felt my heart skipped a beat. Kinabahan ako ng bongga sa sinabi niya kahit kaswal
lang naman ang kanyang tono. Hindi ako makapaniwala na naiisip na niya ang bagay na
iyon.

“Gab, are you still there? Mabagal ba ang connection mo?” Dahil sa pagkabigla ay
halos hindi ako nakakilos sa kinahihigaan ko. Akala tuloy niya ay nafreeze na ako
sa camera. Ngumiti ako sa kanya.

“Marco…” Mahinang sabi ko sa kanya.

“Yes?” Malambing na sagot niya.

“Thank you for choosing me. You made me feel that I’m worth loving for. Hindi mo
pinaramdam sa akin na hindi ako sapat sayo. I’m very grateful to you because you
didn’t just helped me grow as a person but instead, you pushed me to do all the
things that I thought I won’t be able to overcome.”

“What’s with you? Sobrang sweet mo naman, kinikilig ako!” He exclaimed. Natawa
akong muli.

“Bumabawi lang ako sayo, pinakilig mo din ako kanina. It’s the first time I heard
you singing. I didn’t even know that you know how to play guitar.” Nagtatampo kong
sabi. Imagine, naitago niya iyon sa akin sa loob ng tatlong taon.

“Well, that’s a hidden talent. Bilang lang sa kamay ang nakakaalam na marunong
akong kumanta. Did you liked my voice? Pasado naman ba?” Humalakhak ako.

“Hindi na masama.” Nakita ko ang pagsimangot niya.

“Really?” Nagdududang sabi nito.

“Just kidding. I love your voice. Can you sing again for me?” Malambing kong sabi
dito. Lumaki ang ngiti niya sa akin.

He started singing. Napakasarap talagang pakinggan ng boses niya. He’s almost

perfect. May mga bagay ba siyang hindi kayang gawin? Nasa kanya na ata lahat ng
magagandang katangian sa isang lalaki. Hindi talaga nakakapagtaka na maraming
nagkakagusto sa kanya.

“Ano pa bang mga kaya mong gawin na hindi mo nasasabi sa akin?”

“Secret. I won’t spoil my surprises for you.” Mapaglarong sabi nito. Napanguso ako.
Well, hihintayin ko nalang iyon. I’m excited!

Araw ng Linggo nang makatanggap ako ng text kay Marco, tinatanong niya kung may
ginagawa ba ako dahil kung wala ay aayain niya akong lumabas.

Sinabihan ko ito na maglilinis lang muna ako ng bahay sa umaga at sa hapon ay pwede
na kaming lumabas. Pumayag naman ito kaagad.

Pinunasan ko ang pawis na dumaloy sa aking pisngi. Napakainit ngayong araw at

ramdam iyon sa aking unit dahil wala naman akong aircon dito.

Nasa kalagitnaan ako ng paglilinis ng sala nang marinig ang pagring ng aking phone.
Si Ate Maricar.

“Hello, Ate?”

“Gabby, busy ka ba? May ipapaasikaso sana ako sayo.” Natahimik ako. Hindi ko masabi
sa kanya na meron akong lakad mamaya dahil paniguradong magtatanong iyon at baka
maamin ko bigla ang tungkol kay Marco. Hanggang ngayon kasi ay hindi niya parin
alam.

Napabuga ako ng hangin.

“Hindi po. Ano iyon?”

“May isesend ako sayong picture sa messenger tapos hanapin mo lahat ng requirements
na nakasulat doon sa papel. Hindi ko matandaan kung saan ko nailagay iyon pero ang
iba ay nasa kwarto ko lang.” Nagsalubong ang kilay ko.

“Para saan naman iyan?”

“Para ito sa itatayo kong business pagkauwi ko diyan. Baka kasi mas mapaaga ang uwi
ko kaya mas magandang nakahanda na ang requirements ko para sa mga permit.”

Habang nakikinig ako sa mga plano ni Ate Maricar ay hindi ko maiwasang mamangha
lalo sa kanya. Maayos talaga at organisado ang plano niya sa buhay. Kapag may goal
siya ay sinisiguro niyang mangyayari iyon.

Nakakatuwa dahil sa lahat ng plano niya ay palagi niyang isinasaalang-alang ang

kalagayan ko. Balak niya kasing magpatayo ng spa. Ayon sa kanya ay marami na siyang
nakausap na kapwa OFW sa Japan na pumayag na maging tauhan niya kapag naitayo na
ang Spa.

Lalo akong nagulat nang malaman na nagsisimula na pala ang construction niyon at
kung may oras daw ako ay pwede kong bisitahin iyon para makita ko ang progress. She
also wanted me to give some suggestions regarding the architectural side of the
Spa.

Naramdaman ko ang excitement dahil hindi pa man ako ganap na arkitekto ay

nagtitiwala na siya sa magiging desisyon ko.

Nang ibaba ni Ate ang tawag ay agad kong tinawagan si Marco. Sinabi ko sa kanya ang
pinautos ni Ate. Laking pasasalamat ko nang maintindihan niya ang sitwasyon.

“Am I allowed to go to your unit? Tutulungan nalang kitang maghanap.” Saglit akong
napahinto at mukhang nahalata niya iyon.

“It’s okay. Let’s just see each other tomorrow.”

Wala naman akong dapat ikabahala dahil malaki ang tiwala ko sa kanya. Wala siyang
gagawin sa akin na hindi ko magugustuhan. Napatunayan niya na iyon sa akin sa mga
nakalipas na taon.

“Pwede kang pumunta dito…” He paused.

“Are you sure?”

“Yes.”

“Well, anong oras ako pupunta?” Umangat ang aking tingin sa sala. Pasado alasdies
na ng umaga.

“If you’re not busy, then you can come here in my unit right now.”

“Alright. Papunta na ako.” Naramdaman kong ibaba na sana niya ang tawag kaya naman
pinigilan ko siya.

“Marco!”

“Bakit?”

“Anong pagkain ang gusto mo sa tanghalian? Ipagluluto sana kita…” Nahihiya kong
sabi.

“Talaga?” Nahimigan ko ang tuwa sa kanyang boses. Gumaan ang aking loob dahil kahit
papaano ay may magagawa akong makakapagpasaya sa kanya.

“Gusto mo ba? Kung okay lang naman sayo, pero kung ayaw mo, pwede naman tayong
magpadeliver nalang.”
“No. Cook for me. Kahit ano pa iyan, kakainin ko.” Lumaki ang aking ngiti sa sinabi
niya.

Matapos maibaba ang tawag ay mabilis kong tinapos ang dapat kong linisin sa sala.
Pagkatapos ay excited akong tumingin sa ref para sa stocks ng pwedeng lutuing ulam.

Dahil hindi na gaanong maraming oras ay naisipan kong adobong manok nalang ang
lutuin para sa tanghalian namin. Bumili na rin ako ng softdrinks para may malamig
kaming panulak.

Medyo mainit kasi talaga dito sa unit kapag tanghaling tapat. Malapit na kasing
magsummer kaya ganoon. Titignan ko kung may sobrang ipon ako sa trabaho, baka
bumili ako ng aircon, maski sa kwarto ko lang.

Bandang 11:30 nang marinig ko ang tunog sa aking pinto. Bumungad sa akin si Marco
na mukhang fresh na fresh. Bigla ay nahiya ako dahil wala pa akong ligo. Niluwagan
ko ang bukas ng pinto para makapasok siya.

Inambahan niya ako ng yakap ngunit umiwas ako. Kita ko ang pagsalubong ng kanyang
kilay dahil sa inasal ko.

“Hindi pa ako naliligo.” I said shyly. Umiling lang ito habang nagpipigil ng ngiti
saka ako hinila palapit sa kanya.

“Hindi ka naman mabaho, maalat-alat lang ang amoy dahil sa pawis but I understand.”
Napanguso ako at lumayo sa kanya. Malakas kong hinampas ang kanyang braso kaya
naman tuluyan ng kumawala ang mga tawa nito.

Ang galing talagang mang-asar ni Marco!

Nagmartsa ako papasok sa aking kwarto para maligo. Hindi na ako gaanong nag-abalang
magtagal dahil baka nagugutom na siya.

Pagkalabas ko ay abala siya sa panunuod ng TV. Bumaling siya sa akin at napangiti.

“Ang fresh naman…” Inirapan ko siya saka inaya ng kumain.

“Pasensya na kung ito lang naluto ko. Anong oras na kasi eh.”

“Okay lang, sabi ko naman sayo, kahit ano kakainin ko, basta luto mo.” Excited
siyang nagsandok ng pagkain. His expression was priceless when he got to taste the
food.

“Masarap kang magluto ha? Pwede ng mag-asawa…” Ngisi niya sa akin. Namula naman ako
sa sinabi niya.

Pinanuod ko siyang kumain. Masaya ako dahil kahit papaano ay may nagawa akong
nagustuhan niya. Ang pangit naman kasi kung puro nalang siya ang may ginagawa para
sa relasyon namin. Baka magsawa siya sa akin kapag lagi lang akong nag-aabang ng
mga pasurprise niya.

It’s not a bad thing to do something for him. I know that he will appreciate
anything I do for him.

Pagkatapos kumain ay ito na ang nagprisintang maghugas ng pinggan. Nakakatuwa dahil

kahit laki sa yaman ay marunong siya sa ilang gawaing bahay tulad nito. Hindi siya
marunong magplantsa at magluto pero atleast, sa nga simpleng bagay na ito ay
marunong siya.
Inanyayahan ko siyang pumasok sa kwarto ni Ate Maricar para maumpisahan ang
paghahanap sa mga papeles ni Ate. Nilabas ko ang aking phone para maisa-isa na
namin ang mga iyon.

Nakailang oras din kami sa paghahanap at may dalawa nalang kaming hindi nakikita.
Panigurado ay wala na iyon dito sa kwarto dahil nahalungkat na namin lahat.

Lumabas muna ako ng kwarto para kumuha ng malamig na tubig dahil pinagpapawisan
nanaman ako. Dala ko iyon pagbalik ng kwarto saka umupo sa tabi ni Marco.

Inalok ko siya ng isang basong tubig at agad niya iyong ininom. Nakita ko ang ilang
butil ng pawis na gumagapang mula sa kanyang leeg pababa sa kanyang dibdib.
Nagkakaroon na rin ng basang marka doon ng pawis.

Muli akong tumayo at kumuha ng bimpo. Wala sa sariling pinunasan ko ang kanyang
pawis sa mukha hanggang sa leeg.

“Sorry ha, mainit kasi talaga dito sa unit.” Hinawakan ko ang pisngi niya para
maibaling sa kabilang side ang kanyang mukha para mapunasan ko siya ng buo.

Napangiti ako ng mapunasan ko na ang lahat at wala ng bakas ng pawis doon. Hindi ko
namalayan na malapit lang pala ang mukha naming dalawa at nakita ko ang kakaibang
titig niya sa akin.

Agad na umusbong ang kaba sa ang dibdib. Para akong nahihipnotismo sa mga titig
niya.

Kinuha niya ang bimpo sa akin at ganoon din ang ginawa niya sa aking mukha. Maingat
niyang tinanggal ang aking salamin. He gently wiped my sweat all over my face, down
to my neck. Pagkatapos ay nanatili ang kanyang mukha malapit sa akin.

Pinakatitigan niya ako sa mata.

“Can I kiss you, Gab?” Masuyong tanong nito sa akin. Napalunok ako kasabay ng
pagwawala ng puso sa kaloob-looban ko.

Bakit kailangan niya pang itanong iyon? I mean, we’re already in a relationship. Sa
pagkakaalam ko ay normal na ang mga bagay na iyon, hindi ba?

“You can do anything you want from me, Marco…” Mahina kong sabi.

Hinaplos niya ang aking mukha saka unti-unting lumapit sa akin. I closed my eyes as
I anticipated for his kiss. Parang sasabog ang puso ko sa halo-halong emosyon na
naramdaman nang maramdaman ko ang kanyang labi sa akin.

Bahagya siyang lumayo sa akin ngunit sapat lang ang distansyang iyon para
maramdaman ang kanyang mainit na hininga sa akin.

“I am so inlove with you, Gab.”

Kabanata 12
I initiated for another kiss. This time, I started moving my lips on his. Agad
niyang tinugunan iyon hanggang sa hindi nalang namin namalayan na masyado na kaming
nag-iinit.

I crawled infront of him and sat on his lap. Wala akong naramdamang hiya sa ginawa
ko. I started feeling his growing manhood on my bottom and it brought some tingling
sensation inside me.

Napatigil ako nang bigla niya akong hinawakan sa braso para pigilan.

“Gab, let’s stop here. You’re still young and you’re not yet ready for this.” I
looked at him intently.

We’ve been together for three years at ni minsan doon ay hindi siya nangahas na
ayain ako sa ganitong bagay. I can only imagine how much he waited for something
like this to happen between us. Malaki ang tiwala ko sa kanya at buo ang loob ko sa
gusto kong gawin.

I want to make him happy. I want him to feel my love for him. I’m ready to give
myself to him.

“You deserved it, Marco. Ito lang ang naiisip kong pwedeng maibigay sayo. You’ve
been waiting for three years now. Ipinagkakatiwala ko na ang sarili ko sayo ng
buo.” Nakita ko ang paghihirap sa kanyang mata.

“No, Gab. You’re still eighteen! Please, move.” Nasasaktan na tumingin ako sa
kanya.

“I’m just eighteen, kaya ayaw mo? Is it because my body is not comparable to the
women you had experience with?” Malutong siyang napamura.

“Of course not! God knows how much I tried to stop myself on thinking of doing some
nasty things with you. All of my fantasies for the past years were all about you,
Gab. Fuck!”

“Then take me, Marco. Let’s make your fantasies happen.” Pakiramdam ko dahil sa
sinabi kong iyon ay napigtas ang pasensya at pagpipigil niya sa akin. He started
kissing me aggressively.

Gumapang ang kanyang kamay sa aking katawan. He expertly removed the hook of my bra
inside my shirt. Napakapit ako sa malalapad niyang balikat nang simulan niyang
imasahe ang mga dibdib ko.

Bumaba ang halik niya sa aking leeg. Bahagya siyang lumayo para hubarin ang aking
damit. His eyes were focused on my chest. Nakita ko ang matinding pagnanasa niya ng
makita iyon. Binuhat niya ako at inihiga sa kama.

I tried helping his with his shirt but he stopped me.

“Just lay there and let me pleasure you.” Lalo akong nakaramdam ng matinding pag-
iinit nang hubarin niya ang kanya pang-itaas. Tumambad sa akin ang kanyang well-
toned na katawan.

His broad shoulders is just enough and appropriate for his body. His chest down to
his waist had an incredible shape. He’s just so sexy for a man.

Bumaba ang kanyang mukha sa akin at muli akong hinalikan sa labi. His hands roamed
around my body. He played with my chest using his fingers. Hindi ko maiwasang
mapahalinghing dahil sa kakaibang sensasyon na hatid niyon sa akin.

His mouth found my peak. Napaungol ako ng mahinang kagatin ang mga iyon. Ramdam ko
ang pagkagigil niya sa akin at natutuwa ako doon. He wanted me and noone else.

Habang nilalaro niya ang aking dibdib ay nagsimulang gumapang ang kanyang kamay sa
aking short. He slid his hand inside my panty. Napakagat ako ng labi. He is the
first man that I got intimate with. Siya ang unang lalaki na nakakita sa katawan
ko. Siya ang natatanging lalaki na nakahawak sa pinakaiingatan ko and I don’t feel
any regret.

Nabasa ang kanyang daliri habang nilalaro ako sa ibaba. Pigil ang aking mga ungol
dahil sa sarap na aking nararamdaman.

Bumaba ang halik niya sa aking puson. He pulled down my short and panty. Umangat
siya at tinitigan ang aking katawan. Desire filled his eyes. The way he looked at
me is making me feel hotter.

Hinaplos niya ang aking mukha pababa sa aking leeg, sa dibdib hanggang sa ibaba ko.

“Beautiful.” Muli niya akong hinalikan. Walang pinalampas ang kanyang labi sa aking
katawan. As if he’s marking my body. His kisses are very demanding.

“Mine…” As he kissed my lips.

“These are also mine.” Hinalikan niya ang aking dibdib.

“Mine alone…” Sabi nito nang dumako na ang kanyang labi sa aking ibaba.

“Marco…”

Hindi ko mapigilang mapadaing dahil sa sarap na nararamdaman ko. I can feel his
expertise in bed and I can now understand why women line up just to have a taste of
him.

He slid his tongue inside me. Para akong kinakapos ng hininga dahil sa samu’t-
saring emosyon na nararamdaman ko.

I can feel something is building up inside me. I started panting and calling out
for his name.

“Marco!” Napasigaw ako nang tuluyan kong maramdaman ang sukdulan. Kapos ang aking
hininga habang pinapanuod siyang lumayo sa akin. Mabagal niyang hinubad ang
sinturon at pantalon na suot. He set his thing free and from there, alam ko na agad
kung bakit iba ang reputasyon niya sa babae.

He is huge and full blast now. He is so ready to take me.

He slowly stroke his thing while looking at me seriously. Burning passion and
desire in evident in his eyes.

“We can still stop. I can still stop.” Seryoso ang boses niya. Hindi ko siya
masyadong maintindihan dahil nakafocus ang mata ko sa kanyang ginagawa. There is
something with it that makes me feel hot. Hindi ako makapaniwalang nakakaturn-on
pala makita sa lalaki ang hinahawakan ang sarili niya.

“Eyes up here, Gab.” Lalong umigting ang pagnanasa sa kanyang mata dahil sa
pagkahuli sa akin.

“I don’t want you to stop.” Muli itong napamura bago muling bumaba sa akin. He
positioned himself to me. Napakagat ako sa aking labi nang maramdaman siya.

He is teasing his head on my entrance. May kakaibang kiliti na hatid sa akin iyon.

“Marco…” Pagmamakaawa ko dito. He held his thing and guided it slowly inside me.
Mahigpit ang kapit ko sa kanya nang bumalatay ang matinding sakit sa akin.

“Ahh!” He started giving me some wet kisses on my chest. Malaking tulong iyon para
kahit papaano ay mabawasan ang hapdi na nararamdaman ko.

Ilang beses ko siyang narinig na nagmura hanggang sa tuluyan na siyang makapasok sa

akin. Pakiramdam ko ay buong-buo ako dahil sa laki niya.

“So tight, so fucking wet.” He kissed my lips and slid his tongue inside my mouth.
Sinabayan ko ang agresibong halik na iyon hanggang sa maramdaman kong unti-unti ay
nakakayanan ko na ang sakit.

He started moving slowly. Napapangiwi parin ako sa sakit ngunit kaakibat niyon ay
ang nakakakiliting pakiramdam sa aking puson.

Sinusubukan kong salubungin ang bawat galaw niya ngunit palagi niyang hinahawakan
ang aking bewang para mapatigil ako. Lumalabas ang mahihinang ungol mula sa aking
bibig dahil napapalitan na ng sarap ang sakit na nararamdaman ko kanina.

I urged him to move faster and he obliged easily. Mas dumoble ang bilis niya ngayon
ngunit ramdam ko parin ang pag-iingat niya. Kapwa kami hinihingal dahil sa
ginagawa. Nakita ko ang pawis na tumutulo sa kanyang dibdib. Agad kong pinaglandas
ang aking kamay sa kanyang katawan.

These are also mine. He is mine alone.

Nakagat ni Marco ang aking labi dahil sa labis na panggigil. Mas bumilis ang
kanyang kilos. He stretched my leg more to have an easier access. Mas lalo siyang
sumasagad sa aking loob na talaga namang nakakapagpahiyaw sa akin sa sarap.

Halos hindi ko na alam kung saan dapat ibaling ang aking ulo. Nararamdaman ko na
ulit na malapit na ako at sa tingin ko ay ganoon din siya.

He fastened his pace. Para kaming siyang may kung anong hinahabol dahil sa bilis ng
kanyang galaw sa loob.

“Marco!” Hindi ko napipigilan ang pagsigaw sa pangalan niya dahil sa sarap na

naidudulot ng pagkakasagad niya sa akin. I felt myself panting again. Nakagat ko
ang labi ni Marco ng maramdaman kong nilabasan na ako.

“Gab, I’m close…” He removed his thing inside me and let it all out in my abdomen.
He moaned while he’s still stroking it to remove all of his fluid. Pagkatapos niyon
ay kinuha niya ang panyo sa kanyang pantalon at pinunasan iyon.

Nahiga siya sa tabi ko at niyakap ako ng mahigpit. He kept on kissing my hair and
from there, I felt how I made him so happy just by giving myself to him.

“Thank you, Gab. I love you so much…”

Napangiti ako. God knows how much I love him too. Wala akong nararamdamang pagsisi
sa ginawa namin dahil alam kong mahal na mahal ko siya at kahit ulit-ulitin ang
sitwasyon na ito ay palagi ko paring ibibigay ng buo ang sarili ko sa kanya.

Hindi ko namalayan na nakatulog ako. Nagulat nalang ako nang magising ako ay
nakasuot na ako ng aking damit. Agad akong bumangon ngunit bigla akong napadaing
dahil sa sakit na bumalatay sa aking katawan. Napakahapdi ng aking ibaba at kahit
pilitin kong tumayo ay alam kong babagsak lang din ako sa sahig.

I looked around inside the room. Maayos na iyon at wala ng kalat mula sa ginawa
naming paghahanap ni Marco. Bumaling ang aking tingin sa pinto nang bumukas ang
kwarto at bumungad sa akin si Marco na may dalang pagkain. Nakaplastic ang mga iyon
at alam ko agad na nagpadeliver siya.

Matamis siyang ngumiti sa akin. Nilapag niya ang pagkain sa maliit na lamesang
katabi ng higaan saka tumabi sa akin. He hugged me so tight and hid his face on my
neck. He inhaled my scent and murmured something.

“You don’t know how happy I am today.” Napangiti ako ng malaki. Mabuti naman kung
ganoon. Matagal ko ng gustong makabawi sa kanya at masaya akong nagawa ko na iyon
ngayon. Humiwalay siya sa akin at nakita ko ang maaliwalas niyang mukha. He is
radiating with too much happiness, and that’s because of me. I am the reason why he
is so happy.

Ramdam ko ang pagiging good mood niya sa mga sumunod na araw. Naging sobrang
malambing ito sa akin at labis kong ikinakatuwa iyon dahil aaminin ko, umusbong ang
takot sa akin.

Akala ko, kapag naibigay ko na ang sarili ko sa kanya ay mawawalan na siya ng gana
sa akin. Kapag nakuha niya na ang lahat sa akin ay aayawan na niya ako. But no,
it’s the opposite. He became more extra sweet and clingy to me. Halos ayaw na niya
akong lubayan. Halos gusto niya na nga rin akong patirahin sa condo niya para hindi
ako malingat sa paningin niya.

He became more conscious of men around me. He became more possessive of me and I’m
loving it.

Mula nang may mangyari sa amin ay inalok niya ako kung willing daw ba ako
magcontraceptives. He said that he doesn’t want to destroy my future. Nag-aaral pa
ako at hindi ako pwedeng magbuntis.

“That’s the best way, or I can use some condom but it would be hassle. I’m sorry
but I don’t trust myself anymore. I already had a taste of you and it’s very
addictive. Hindi ko maiiwasang hanap-hanapin iyon.” He said truthfully.

Pumayag ako sa gusto niya. Monthly ay nagpapaturok ako para maging safe ako sa
bawat buwan. Doon ko naramdaman na seryoso nga siya sa sinabi niya. He can’t get
enough of me. Bihira lang siya magpunta sa unit ko dahil madalas parin magstay si
Lauren doon saka minsan kasi ay binabantayan ako ni Lola Grace. Nakakatakot dahil
baka makahalata at isumbong ako kay Ate Maricar.

If we can’t do it on my own place, then he will invite me to his condo. Hindi naman
iyon palagi dahil sinisiguro namin ang priorities namin. Madalas ay weekends lang
iyon at minsan ay hindi pa but everytime we have our own time, iyon talaga ang
mangyayari.

Tahimik akong kumakain ng lunch sa cafeteria. Hindi ako makatingin kay Lauren dahil
pakiramdam ko ay nagdududa na ito sa akin. Hindi ko pa kasi nababanggit dito na may
nangyayari na sa amin ni Marco.

Ang alam niya lang ay kami na. Sa totoo lang ay siya palang ang nakakaalam na kami
na. Sila Charles, Ma’am Irina at Lola Grace kasi, ang alam nila ay manliligaw parin
si Marco. Sabi ko kasi sa mga ito na tatapusin ko muna ang pag-aaral ko bago ko ito
sagutin. Mayayari kasi talaga ako kapag nalaman nilang sinagot ko na si Marco.
Mamaya ay makarating pa kay Ate Maricar.

“Tagal mong kumain. Punta tayo cr, naiihi na ako.” Umangat ang aking tingin sa
kanya at napansin na may tinititigan siya sa aking dibdib. Nakaramdam ako ng
kaunting kaba dahil baka nahalata niya ang markang ginawa ni Marco.
Hinawakan ko ang bahaging iyon saka kinamot para kunwari ay pantal lang. Hindi
nakatakas sa akin ang pagtaas niya ng kilay.

“Ikaw nalang magcr. Matagal pa ko.” Seryoso niya akong tinignan.

“Sasama ka.” Matapang na sabi nito. Bumagsak ang aking balikat at walang nagawa
kundi ubusin ang pagkain ko at samahan siya sa cr.

Pagpasok doon ay sinilip niya muna ang mga cubicle at nang makitang walang ibang
tao ay agad niya akong binomba ng tanong.

“Chikinini iyan ‘no!?” Nanlaki ang aking mata nang ituro niya ang kanina niya pa
tinitigan sa aking dibdib.

“Huh? Ano bang sinasabi mo diyan? Pantal iyan. Nangangati kasi kanina pa.”

“Hindi mo ako maloloko, Gabby! Alam na alam ko ang itsura ng hickey. Alam ko agad
iyan unang kita palang.” Natahimik ako at napalunok. There’s no way I could lie to
her. May experience narin ito kaya naman alam niya talaga ang ganitong mga bagay.
She really tried everything she wanted to do because of her weak heart. She learned
to live her life to the fullest.

“Aminin mo nga sa akin, may nangyayari na sa inyo ni Marco?” Dahan-dahan akong

tumango saka nahihiyang nag-iwas ng tingin.

“OMG!” Pigil siyang tumili sa loob ng banyo. Magwawala na sana ito nang biglang may
babaeng pumasok sa loob. Agad kong inangat ang aking damit para matakpan ang marka
saka sinita si Lauren. Nagpigil ito ng reaksyon. Mukhang naweirduhan sa amin ang
babaeng bagong pasok.

“Tinitingin-tingin mo diyan!?” Palaban na sabi ni Lauren. Agad ko siyang pinigilan

dahil baka mapaaway pa ito.

Inaya ko na siyang lumabas dahil malapit ng magsimula ang huli naming klase sa araw
na iyon. Sinamaan niya ako ng tingin at sinabihang magkwento mamaya pagkauwi sa
unit.

Hindi mapakali si Lauren hangga’t hindi kami nakakauwi. Sobrang kuryoso talaga siya
sa ganap sa pagitan namin ni Marco.

“Paano nangyari?! Nakakaloka ka, marupok kang babae ka!”

Inumpisahan kong ikwento sa kanya ang nangyari. Of course, I left out some of the
details. Hindi ko maiwasan na mahiya sa kanya. Nagsabi-sabi pa mandin ako na
tatapusin ko muna ang pag-aaral ko bago ako pumasok sa isang relasyos tapod ganito
ang mangyayari. Malaki lang kasi talaga ang tiwala ko kay Marco kaya ibinigay ko
ang sarili ko sa kanya.

Hanggang sa paglalakad papasok sa trabaho namin sa petshop ay nangungulit siya sa

akin.

“Tama na, Lauren. Nakakahiya.” Sinimangutan niya ako.

“Anong nakakahiya? Sa boyfriend mo naman ibinigay. Mahiya ka kung sa ibang lalaki

mo lang ibinigay iyan. There’s nothing wrong with it, okay? Ang iba nga ay high
school palang, may experience na. Saka maswerte ka naman kay Marco dahil kita ko
namang mahal na mahal ka niya.” Napangiti ako sa sinabi niya.
“Baka kasi nagbago na ang tingin mo sa akin…” Tumawa siya ng malakas at hindi
makapaniwalang tumingin sa akin.

“Lokaret! Hinusgahan mo ba ako nang malaman mong hindi na ako virgin? Diba ay hindi
naman? Kaya kumalma ka, okay? Hindi ko naman ipagkakalat.” Natatawa paring sabi
nito.

Nakahinga ako ng maluwag dahil maayos na tinanggal ni Lauren ang ibinalita ko sa

kanya. Akala ko kasi talaga ay magagalit ito o pagsasabihan niya ako ng matindi.

Maswerte talaga ako at nakilala ko siya. Mabuti nalang at nagkaroon ako ng kaibigan
na tulad niya. Hindi ko inexpect na magkakaroon ako ng kaibigan dahil buong buhay
ko ay hindi ako nilalapitan ng mga kaedaran ko. Buti nalang at hindi nila kagaya si
Lauren. She’s one of a kind and I promised to be her friend for the rest of our
lives.

Abalang maglinis si Lauren ng shop. Kanina pa nakaalis si Charles. Wala iyong gana
kanina dahil nagbreak daw sila ng girlfriend nito. Kawawa nga ito at gusto sana
namin siyang samahan ni Lauren kaso kami naman ang duty. Napagpasyahan naming
pagkatapos nalang ng trabaho ay kikitain namin siya.

Pasimple akong nagtext kay Marco para magpaalam. Wala pang isang minuto ay tumawag
na ito sa akin.

“Hello…”

“Saan? Sasamahan kita.” Napanguso ako. Iyan nanaman ang pagiging clingy niya. Hindi
ko alam pero natutuwa talaga ako. This is the first time that I have experienced
this. Hindi kasi ako nakakaranas ng ganoon maliban sa mga taong malalapit sa akin
kaya naman kahit kaunting atensyon lang ay ikinakakatuwa ko na.

“Kung busy ka naman ay okay lang. I’ll be with Lauren and Charles.” Huminga siya ng
malalim.

“Bar is not a safe place with a woman like you. Kailangan kitang mabantayan kaya
sasama ako.”

“Marco, sasamahan lang naman namin si Charles kasi broken iyong tao. Kawawa naman…”

“Edi sasamahan ko kayo na samahan siya. Let’s not argue about this, Gab. I’ll come
with you. Text me the details, okay? I need to go. I’m in the middle of meeting and
I had to go to the bathroom to call you.”

“Okay…”

Nagtagal ang tingin ko sa aking phone bago umangat ang tingin sa bagong pasok na
customer. Nagtama ang tingin namin ng amo ni Daisy. Agad na lumipat ang tingin ko
kay Lauren at napangisi. Nakanganga ito habang pinagmamasdan si Sir Nico na
papalapit sa akin.

“Goodafternoon, Sir. Check-up po?” Lumingon ako muli kay Lauren at sinenyasan ito
na palitan ako sa counter para siya na ang makipag-usap sa crush niya.

Agad naman niyang nakuha iyon saka nakipagpalit ng pwesto sa akin. Nagtungo ako sa
isang stand para ituloy ang paglilinis niya ngunit nagulat ako nang maramdaman muli
ang pagkagat ni Daisy sa aking pants. She’s smiling from ear to ear while wagging
his tail.

Lumuhod ako para mahawakan siya. Ngumiti ako nang bumaba din ang katawan ni Sir
Nico para buhatin si Daisy. Kasabay niyon ay ang pagkahulog ng pamilyar na biscuit
mula sa kanyang bulsa.

Pinulot ko iyon at sinundan siya sa counter.

“Sir Nico, nahulog niyo po.” Bumaba ang kanyang tingin sa hawak kong biscuit bago
muling inangat ang tingin sa aking mata. Napahinto ako nang may naramdamang
kakaiba.

“You can have it.”

Kabanata 13
Huling araw ngayon ng pasukan at napasalampak ako sa aking higaan. Sembreak na
bukas at grabe ang pagod ko. Dumagsa kasi ang plates bilang final requirement namin
noong finals at kanina ko lang iyon nasubmit. Unti-unti ko ng nararamdaman ang
hirap ng kursong napili ko. Dagdag pa ang majors namin na marami ng pinapagawa.

Napabalikwas ako nang marinig ang katok sa pintuan ng unit. Bumangon ako at
pinagbuksan iyon. Si Lola Grace.

“Lola, bakit po?” Inangat niya ang gamit na dala niya. Halos ilang buwan ding
nawala si Lola Grace at katulad ng palagi niyang ginagawa ay may dala ito lagi para
sa akin.

Tinulungan ko siyang ipasok ang mga iyon sa aking unit.

“Ang dami mo nanamang pasalubong, Lola.” Natatawa kong sabi. Tinignan ko ang mga
laman niyon.

Ang unang plastic ay puro pagkain at stocks sa ref. Ang sumunod naman ay puro
kagamitang pampaganda. Natutuwa ako dahil siya talaga ang sponsor ko pagdating sa
make-up at kung ano-ano pang pamahid sa katawan. Malaki siguro ang pera na
binibigay sa kanya kaya marami siya laging nabibili sa akin.

“Kamusta naman po?” Umangat ang kanyang tingin sa akin at tinitigan ako. Pamilyar
ang titig niyang iyon sa akin.

“Ikaw, kamusta ka? Balita ko ay sinagot mo na raw si Marco?” Napaubo ako ng wala sa
oras. Umusbong ang kaba sa aking dibdib. Paano niya naman nalaman iyon? Si Lauren
lang ang nakakaalam ng bagay na iyon ha?

“Nako, Lola… ano pong sinasabi niyo diyan?” Pilit akong tumawa. Nanliit ang kanyang
mata sa akin.

“Huwag mo ng subukang magsinungaling sa akin, Gabby. Kilalang-kilala na kita. Saka

hindi ka marunong magsinungaling kaya alam ko agad kung kailan ka nagsasabi ng
totoo.” Napalunok ako.

“Sorry po, Lola.” Nakayuko kong sabi.

“Hindi kita pinipigilang magboyfriend, Gabby. Ang akin lang ay dapat alam mo ang
limitasyon mo. Si Marco, nasa tamang edad na iyan pero ikaw ay may mga mas
prayoridad ka at iyon ang pag-aaral mo. Kapag nakita kong napapabayaan mo na ang
pag-aaral mo ay hindi ako magdadalawang-isip na sabihin kay Maricar ang ginagawa mo
dito.” Nakaramdam ako ng takot.

“Hindi ko naman po pababayaan ang pag-aaral ko, Lola. Iyon nga din po ang gusto ni
Marco. Sinagot ko lang naman po siya para maging official na kami dahil halos
tatlong taon na siyang naghihintay sa akin.” Napangisi si Lola.

“Alam mo, Gabby. Kung mahal ka talaga ng isang lalaki, hindi magbibilang ng araw,
buwan o taon iyan kung willing talagang maghintay sayo. May kilala nga ako, halos
walong taon ng naghihintay para sa babaeng mahal niya pero hindi nagrereklamo.”
Napanguso ako. Pakiramdam ko ay tutol parin si Lola Grace sa naging desisyon ko
kahit pa sabihin niyang okay lang.

“Mahal po ako ni Marco…” Determinado kong sagot. Ngumiti siya at hinawakan ang
aking kamay.

“Alam ko at nakikita ko iyon, apo. Hindi nga naman biro ang paghihintay niya sayo
kaya alam kong mahal ka talaga niya. Masaya ako para sayo.” Unti-unti na akong
napangiti.

Inanyayahan niya aking kumain sa kanyang unit at doon ay masaya niyang kinuwento
ang lahat ng nangyari sa kanya sa nakalipas na buwan. Ramdam ko talaga ang saya
niya sa tuwing umuuwi siya sa kanyang pamilya. Halos bukambibig niya rin ang
kanyang apo na sa Cocong kaya naman lalo akong nakuryoso.

“Ano bang itsura niya, Lola? Ilang taon mo na siyang kinukwento sa akin pero hindi
ko parin siya nakikilala ng personal.” Humalakhak si Lola.

“Shy type kasi iyon. Ilang beses ko narin inaaya iyon na pumunta dito pero palaging
umaayaw. Kesyo busy sa kung ano. Hayaan mo, makikilala mo rin ang apo ko balang
araw.”

Nagpatuloy kami sa pagkwentuhan sa gabing iyon. Ipinatabi niya sa akin ang sobrang
pagkain para may makain ako kinabukasan. Busog na busog akong bumalik ng aking unit
saka nahiga sa kama.

Sinikip ko ang aking phone at nakitang may missed call pala si Marco doon. Naiwan
ko kasi ang aking cellphone kaya hindi ko iyon namalayan. Agad kong binalik ang
tawag. Ilang ring lang ay sinagot niya rin agad.

“Busy?” Napapaos ang kanyang boses.

“Hindi naman. Nagpunta kasi dito si Lola Grace at niyaya ako sa unit niya na
kumain. I left my phone here inside my room that’s why I didn’t answer your call.”

“Hmm…” Napangiti ako at bumaling sa kabilang side ng higaan.

“Kamusta ang araw mo?” Malambing kong tanong dito.

“Still the same. I’m very tired a while ago but now that I heard your voice, I
think I regained my strength again.” Napatawa ako sa sinabi niya.

“Bolero ka.” I heard him smirked.

“I’m not.”

“Hmm, okay. Sabi mo eh.” Mahina itong natawa.

“Ikaw, what did you do the whole day?” Sinabi ko kung gaano ako nastress at napagod
dahil sa sandamakmak na plates ko. He silently listened to my rants. Sabi niya kasi
sa akin noon, gusto niya na magkwento ako sa kanya palagi. Napansin niya kasi ang
pagiging tahimik ko kaya naman sa tuwing may kwento ako ay masaya siyang nakikinig
sa akin.
Lalo lang tuloy aking napapamahal sa kanya. He treasured even the little things
that we shared. Hindi ako makapaniwala na sa edad kong ito ay nararanasan ko na ito
mula sa kanya. Napakaswerte ko at nabigyan niya ako ng pansin at pagkakataon.

Who would have thought, right? Tinitignan ko lang siya mula sa malayo noon pero
ngayon ay pagmamay-ari na namin ang isa’t-isa.

“Kawawa naman ang Gab ko, let’s have a vacation, don’t you think?” Nakaramdam ako
ng kakaibang excitement dahil sa sinabi niya.

“Talaga?” Natawa siya dahil sa tono ko.

“Where do you want to go?” Malambing na tanong nito sa akin. I started thinking of
some places I want to visit.

“Hindi ako makaisip!” Nagpapanic kong sabi. Lalo itong natawa.

“Hanggang dito ay nararamdaman ko ang excitement mo. I want to pinch your cheeks. I
can imagine how cute you are right now.” Napanguso ako.

“Gusto ko sana ulit sa beach. May mas malapit bang dagat dito sa Manila para hindi
na natin kailangan pang mag-eroplano? Magastos kasi iyon. Wala akong sobrang pera.”

“Don’t worry about the expenses. Sagot ko ang lahat.”

“Marco…” Nagbabanta ang boses ko.

“Gab, hayaan mo na ako. I wan to spoil you. Ayokong pati sa gastusin ay mastress
ka. Kaya nga kota inaya magbakasyon para gumaan ang pakiramdam mo at makapagpahinga
ka.”

“Pero…”

“Wala ng pero. Ako na ang bahala sa atin, okay?” Napahinga ako ng malalim at sumuko
na lang sa gusto niyang mangyari. I’ll take note that I will need to save up some
money. Gusto ko, sa susunod na labas namin ay ako naman ang sasagot. Give and take
lang iyan. Hindi ko naman siya atm machine para laging siya ang sasagot ng lahat.

“We can go to Batangas. Approximately 4 hours ang byahe mula dito sa Manila.”

“May magandang beach doon?”

“Yes, sa Laiya. Maganda at sikat din iyon kaya siguro akong mag-eenjoy ka doon.”

Excited ako sa bakasyon namin. Tutal daw ay sembreak ay pwede kami kahit tatlong
araw doon. Ang iniisip ko nalang ngayon ay kung anong ipapaalam ko sa trabaho at
maging kay Ate.

“Lauren, tulungan mo naman ako. Hindi ko alam kung paano ko ipapaalam kila Ma’am
Irina saka kay Ate.” Nakatambay si Lauren sa unit ko dahil sabay kaming papasok
mamayang after lunch sa shop. Miyerkules na ngayon at sa Biyernes ng gabi ang aming
byahe. Umaga ng Lunes kami makakabalik kaya naman may isang absent ako sa shop.

“Sabihin ko nalang may sakit ka sa Sabado. Huwag ka ng kabahan. Akong bahala sayo.
Dito nalang muna ako magstay sa unit mo para kunwari may tao dito.”

“Eh paano si Lola Grace? Paano kung bigla iyong kumatok ng gabi dito at hanapin
ako?”
“Edi sasabihin kong lumandi ka kasama ni Marco. Alam naman niya diba?” Napakamot
ako sa aking ulo. Mukhang wala akong choice kundi harapin si Lola Grace at
magpaalam sa kanya.

Tumayo ako at iniwan si Lauren sa aking unit. Kinatok ko si Lola sa kabilang unit
ngunit walang sumasagot doon.

“Lola Grace?” Umalis nanaman siya? Kakauwi niya lang kahapon ha? Ano iyon, inuwi
niya lang sa akin ang mga pasalubong niya, pagkatapos ay umalis na siya ulit? Ano
bang pinagkakaabalahan ni Lola at lagi itong nawawala.

Nakahinga ako ng maluwag dahil ayoko mang isipin ay magandang bagay na wala si Lola
Grace dito. Nabawasan ang isa sa mga iisipin ko kaya naman si Ate Maricar nalang
ang problema ko.

Siguro ay pangangatawanan ko nalang ang pagkakasakit dahil iyon ang sasabihin ni

Lauren kay Ma’am Irina. Kung sakali mang umabot kay Ate ang balitang iyon ay
papanindigan ko nalang. Nakakakonsensya man na nagsisinungaling ako sa aking
kapatid ngunit hindi pa kasi ako handang aminin kay Ate ang lahat.

Natatakot akong madisappoint ko siya. Nagpapakahirap siya doon sa Japan habang ako
ay ito, magbabakasyon kasama ang boyfriend ko.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Biyernes na ng hapon at hindi ako mapakali habang
nagbabantay sa shop. Kating-kati na akong umuwi para umalis. Nakahanda na kaninang
umaga ang gamit na dadalhin ko. Nasa unit ko ngayon si Marco at naghihintay nalang
siya ng pag-uwi ko para diretso na kami sa aming byahe.

“Excited ka naman masyado.” Nang-aasar na sabi ni Lauren. Sinita ko siya dahil baka
hindi namin namalayan na nasa paligid lang pala si Ma’am Irina at narinig ang
sinabi niya.

“Calm down, okay. Kabado ka naman.” Humalakhak si Lauren.

Lumabas na si Ma’am Irina dala ang gamit niya. Napangiti ako ng malaki dahil ibig
sabihin niyon ay magsasara na kami. Nagkatinginan kami ni Lauren saka niya ako
nginisian. Nagtulong kaming dalawa na isarado ang shop habang si Ma’am ay
naghihintay sa labas at may kausap sa kanyang phone.

Binigay ko sa kanya ang benta ngayong araw habang si Lauren naman ang nag-abot ng
susi dito. Tumango lamang ito saka saglit na kumaway dahil may kausap parin ito sa
kanyang phone.

Niloloko ako ni Lauren habang naglalakad kami pauwi sa unit ko.

“Madidiligan ka nanaman ni Marco!” Nag-init ang akong mukha sa sinabi niya. Kinurot
ko siya sa kanyang bewang para manahimik. Kanina pa hindi makapagpigil ang bibig
niya at kung ano-ano ang pinagsasabi. Nakakahiya dahil baka may makarinig!

“Hiya-hiya ka pa pero kay Marco wala kang hiyang nararamdaman sa tuwing bumubukaka
ka sa kanya.”

“Lauren!” Sigaw ko dito. Hindi ko talaga kinakaya ang lumalabas sa bibig niya!

Nang makarating kami sa harap ng unit ay sinilip ko muna ang katabi namin.
Napangiti ako nang mukhang wala parin doon si Lola Grace. Pumasok kami ni Lauren at
nakita si Marco na prenteng nanunuod ng TV sa sala.
Nagliwanag ang mukha nito nang makita ako. Agad niya akong sinalubong ng yakap at
halik sa aking sentido.

“Mga bastos. Talagang sa harap ko pa.” Umirap si Lauren at sumalampak sa sala.

Natawa kami ni Marco. Humiwalay ako sa kanya para kuhain ang gamit ko sa aking
kwarto. Dinala ko ang aking bag sa sala at agad niya iyong kinuha.

Humarap ako kay Lauren para magpaalam.

“Lauren, ang mga bilin ko ha.” Tumango sa akin ang kaibigan saka ngumiti sa amin.

“Ako ng bahala. Mag-enjoy kayong dalawa.” Ngisi niya sa amin.

Bumaba na kami ni Marco sa parking ng building. Nilagay niya sa likod ng sasakyan

ang aking gamit. Sumakay ako sa passenger’s seat at nakita ang isang unan sa leeg
doon. Isa lang ang meron at nakalagay iyon sa pwesto ko. Napatingin ako sa kanya
nang makapasok siya sa sasakyan.

“Bakit wala ka nito?” Sabay angat ng unan.

“I won’t be needing that. Magmamaneho naman ako. Para sa iyo yan, kung antukin ka
ngayon sa byahe.” Napanguso ako.

“Hindi naman kita tutulugan. Baka antukin ka, mahirap na.” Ngumiti siya sa akin
saka pinaandar ang sasakyan. Humawak siya sa aking upuan at lumingon sa likod
habang inaatras ang sasakyan.

Lumapat sa aking ilong ang kanyang mabangong pabango. Lalo akong lumapit sa kanyang
leeg para maamoy pa iyon. I really love his scent.

“Bango naman.” Napahinto siya sa pag-atras at bumaba ang kanyang tingin sa akin.
Nagtama ang aming ilong. Ngumiti ako sa kanya at binigyan siya ng mababaw na halik.
Nakita ko ang pag-aapoy ng kanyang mata dahil sa ginawa ko.

“You should stop teasing me or else, we won’t be able to reach Batangas in right
time.” Natawa ako saka lumayo na sa kanya.

Nakalabas na kami ng building at nagsimula na kaming magtravel.

“Hindi pa tayo naghapunan. Saan mo gustong kumain?” Tanong nito.

“Kahit sa fastfood nalang. Okay lang ba sayo doon?”

“Drive tru nalang tayo?” Tumango ako saka masayang ngumiti sa kanya. Excited talaga
ako sa lakad namin. Ito kasi ang unang beses na aalis kami at pupunta sa medyo
malayo ng kaming dalawa lang. Solo naming dalawa ang lakad na ito.

Umorder siya ng maraming pagkain para narin may makain kami sa byahe. Nang maibigay
ang lahat ng order namin ay nagpatuloy na siya sa pagmamaneho.

Maya-maya ko siyang sinusubuan dahil hindi naman siya gaanong makakain dahil sa
pagmamaneho. Kumikislap ang kanyang mata sa kasiyahan dahil sa ginagawa kong
pagsisilbi dito. Minsan ay pinupunasan ko ang kanyang bibig dahil sa nagkalat na
pagkain. Inaabot ko rin sakanya ang softdrinks para makasipsip siya doon.
Binibigyan ko siya ng kinakain kong fries at natatawa ako sa tuwing sinasadya
niyang makagat ang daliri ko.

“Sorry, akala ko kasi fries din.” Ngisi niya sa akin. Nakakagigil talaga si Marco!
I kept him entertained while he’s driving. Gabi kasi at baka antukin ito kapag
nanahimik ako. Lalo naman kung tinulugan ko siya kaya nagkwento nalang ako sa kanya
ng kung ano-ano.

“Next week nga pala, weekends din, sumama ka sakin ha, invited kasi tayo sa kasal
ni Adrian kaya susukatan ka din. Ipapakilala narin kita sa mga iyon.”

Unang beses iyon kung sakali na makikilala ko ang mga kaibigan niya. Kahit ang
pamilya niya ay hindi ko pa nakikilala dahil nasa Japan ang mga iyon. I guess we
shared the same decision in terms of that topic. Gusto naming maipakilala ang
isa’t-isa sa pamilya namin ng personal.

He is not hiding me as his girlfriend actually. Nakakarinig na rin nga ako ng

kumakalat na balita na may long-term girlfriend si Marco but he is not just
exposing me to the public. Alam namin pareho kung ano ang pwedeng mangyari kapag
nalaman ng lahat na ako ang girlfriend niya.

Our privacy will be at stake and we don’t want that. Mahalaga sa amin na magkaroon
ng pribadong relasyon. We don’t need our relationship to be open to others. Kaming
dalawa lang ang nasa relasyon na ito kaya kaming dalawa ang masusunod sa mga gusto
naming mangyari.

Hindi ko na namalayan ang oras. Sobrang dilim na sa labas dahil pasado alas-onse na
ng gabi. Huminto ang sasakyan ni Marco sa isang malaking hotel resort. Pagod ang
kanyang itsura habang tinatanggal ang kanyang seatbelt bago ako hinarap.

“Welcome to Laiya, Batangas.” Nakangiti niyang sabi sa akin. Tinanggal ko rin ang
seatbelt saka siya niyakap ng mahigpit. Natawa siya at binuhat ako para makaupo ako
ng maayos sa kanyang hita. Nasa driver seat kami at nakaharap ako sa kanya while
sitting on his lap.

I hugged him tight and hid my face on his neck. Naramdaman ko ang kanyang kamay
habang hinahaplos ang aking likod.

“Thank you so much, Marco.” Bulong ko dito.

Naramdaman ko ang paghalik niya sa aking buhok. Pumasok ang kanyang kamay sa aking
damit at agad nitong nahawakan ang aking dibdib. I felt his thing growing and it’s
giving me my new favorite sensation.

I started kissing his neck. I gave him wet kisses down to his shoulders. Madali
niyang natanggal ang hook ng aking bra and my breast are now free to hold.

Inangat niya ang aking shirt, sapat para makita ang aking dibdib. Napaliyad ako ng
isinubo niya iyon ng salitan. Ang isang kamay niya ay bumaba sa aking short na
suot. Pumasok ang kanyang kamay doon saka iginilid ang suot kong panty. He started
inserting his two fingers inside me.

Nakagat ko ang kanyang balikat dahil sa sarap na dulot niyon.

“Marco…” Nanghihina kong sabi.

“Hmm, you want me to take you here? Inside my car?” Nang-aakit ang kanyang boses
kaya naman lalong nag-init ang aking pakiramdam.

“Yes…” Napapaos kong sabi. Iginaya niya akong umangat para maibaba niya ang short
ko hanggang sa aking tuhod. Mahirap ang sitwasyon namin ngayon dahil may kasikipan
ang lugar ngunit hindi namin ininda iyon.
Tinulungan ko siya sa kanyang shorts. Hinawakan ko ang kanya at ako na mismo ang
naglabas niyon sa kanyang brief. I started stroking it slowly. May kakaibang hatid
sa akin sa tuwing nahahawakan ko siya. Napakatigas niyon at parang kada galaw ko
doon ay may ilalaki pa iyon. Hindi niya na inabalang hubarin ang aking panty.
Iginilid niya iyon.

Muli akong umangat saka ipinasok ang kanya sa akin. Kapwa kami napaungol ng tuluyan
na akong makaupo sa kanya. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na namin ito
nagawa ngunit ito ang una sa ganitong lugar at posisyon.

Usually, he will dominate me in bed. Siya palagi ang nasa ibabaw and we haven’t
tried other positions yet.

Sinimulan kong gumalaw. Mabagal iyon sa una hanggang sa pabilis ng pabilis ang
aking pag-angat baba sa kanya. Mahigpit niyang hinawakan ang magkabilang pisngi ng
aking puwitan saka iginaya iyon sa gusto niyang bilis.

“That’s it, Gab. Move faster.” Namamaos ang kanyang boses. Lalo akong ginahan sa
ginagawa dahil nakita ko ang sarap sa kanyang mukha. Nakatingala siya at nakapikit
habang may mahihinang ungol na lumalabas sa kanyang bibig.

Hindi nagtagal ay napaungol ito ng malakas. He thrust his thing inside me harder.
Napakapit ako sa kanya dahil sa sarap ng pagkakasagad niyon. Naramdaman ko ang
pagdaloy niyon palabas sa akin kaya naman kumuha siya ng tissue at pinunasan iyon.
Umangat ako at ito na mismo ang nagpunas sa akin.

Hindi ko napigilan ang muling mapaungol dahil medyo sensitive pa iyon at muli
nanaman niyang nahahawakan.

“You should really stop moaning. Kailangan nating magcheck in sa resort. We can do
this all night, Gab. Hindi kita tatantanan pagkapasok natin sa kwarto.”

Nakaramdam ako ng excitement sa sinabi niya. I kind of anticipating it.

Tinotoo niya ang kanyang sinabi. He really can’t stop himself. Hindi ko alam kung
nakailan kami pagdating namin sa kwarto. Napakataas ng kanyang stamina at parang
hindi ito napapagod.

Kinakapos ang kanyang hininga nang bumagsak siya sa kama. He scooted me near him
and hugged me tight. Pinaghalong antok at pagod ang nararamdaman ko sa mga oras na
iyon. Nakapikit na ako at halos hilahin ng ng tulog. Narinig ko siyang nagsalita
ngunit hindi ko na iyon masyadong naunawaan.

“I love you so, so much, Gabriella.”

Kabanata 14
Tinanghali na ako ng gising kinabukasan. Pagod na pagod ako dahil buong gabi kaming
gising ni Marco. Hindi ko na namalayan kung anong oras niya ako tinigilan, basta
ang alam ko ay nakatulog nalang din ako kaagad.

Sinilip ko si Marco na mahimbing ding natutulog sa tabi ko. Siyempre kung pagod
ako, mas pagod siya. Bukod sa apat na oras itong nagmaneho ay siya talaga halos ang
kumilos sa amin kagabi.

Umayos ako ng pagkakahiga at tinitigan ang kanyang mukha. His hand is on my waist
habang ang isa ay nagsisilbing unan ko ngayon.
He is so handsome in the morning. Napakasarap niyang titigan kahit natutulog ito.
Mahahaba ang kanyang pilik-mata at ang kanyang kilay ay makapal para sa isang
lalaki. Maganda din ang hubog ng kanyang ilong at nakakainggit ang natural na
pagiging makinis ng kanyang mukha.

Samantalang sa akin ay kailangan pa ng mga mamahaling pamahid para lang maabot ko

ang itsura ko ngayon.

Naramdaman ko ang pagwawala ng pantog ko kaya naman nagpasya akong bumangon muna.
Nagbihis ako gamit ang tshirt ni Marco saka dumiretso sa banyo. Naghilamos na rin
ako at nagsipilyo bago lumabas doon.

Nakita kong malalim parin ang tulog ni Marco kaya naman ako nagpadala nalang ako ng
lunch namin dito sa kwarto.

Habang naghihintay sa pagkain ay nagtungo ako sa terrace para makita ang kabuuan ng
resort. Tumitingkad ang kulay asul na dagat dahil sa sikat ng araw na tumatama
doon. May iilang tao ring nagtatampisaw doon kahit pa matindi ang sikat ng araw.
Maputi ang buhangin at mukha pino ang mga iyon.

Naeexcite na akong magtampisaw doon. Namiss ko ang dagat. Hindi ko alam kung
naalala ko pa ang naituro sakin ni Marco sa paglalangoy. Makikita ko iyon mamaya.

Habang abala ako sa pagmamasid sa paligid ay naramdaman ko ang pagpulupot ng braso

ni Marco sa aking bewang. Iginilid niya ang aking buhok para maisubsob niya ng
maigi ang kanyang mukha sa aking leeg. He sniffed my neck down to my shoulders
before turning my body to face him.

Agad niya akong sinalubong ng malalim na halik. Napasandal ako sa railing ng

terrace. His hands are on my waist and he’s just purely kissing me. Matapos ang
ilang segundo ng halik niya ay matamis siyang ngumiti sa akin. His lips were red.

“Goodmorning, Gab.” Parang matutunaw ang puso ko. I can get used to this life,
spending my night with him and kissing him goodmorning everyday, for the rest of
our lives. Napakasaya siguro kung umabot na kami sa punto ng ganoon. We will live
together in the same house. Mapupuno ng saya at pagmamahalan ang pagsasama naming
dalawa. I can’t wait for that to happen.

“It’s almost 12 in the afternoon, Marco.” Malambing kong sabi dito. His eyes became
naughty as he smirked at me.

“Oh, really? Hindi ko namalayan. Napakasarap ng tulog ko. Masyado mo kong pinagod.”
Pang-aasar niya sa akin. Nag-init ang aking mukha at bigla ko siyang hinampas sa
braso. Pasaway talaga.

We were busy laughing and talking when someone knocked on our door. Iyon na siguro
ang pinaakyat kong pagkain.

Humiwalay ako kay Marco para pagbuksan ng pinto ang kumakatok. Nakahawak na ako sa
doorknob nang hilahin niya ako palayo doon. Salubong ang kanyang kilay habang
pinagmamasdan ang suot ko.

“Are you really thinking of opening that door with that clothes? You’re not even
wearing your bra.” He said as he pinched my nipples. Napasimangot ako nang kumuha
siya ng bagong tshirt at sinuot iyon. He instructed me to go to the bed before
opening the door.

Kinuha niya mula sa waiter ang inorder kong pagkain at siya na ang naglagay niyon
sa lamesa. Nang matapos iyon ay tumingin na siya sa akin at inaya akong
mananghalian.

Parehas kaming gutom na gutom kaya ang bilis lang din naming naubos ang mga
pagkain. Nagpapahinga kami sa terrace habang nakamasid sa paligid.

“Mamaya na tayo lumabas kapag bumaba na ang araw. Masakit pa sa balat ang init.”
Sabi niya habang nakayakap sa akin mula sa likod. Ang kanyang kamay ay mahinang
hinahaplos ang aking tyan. Napangiti ako at hinawakan ang kamay niyang iyon.

“You know what, kung nasa tamang edad ka lang ay binuntis na kita. I really want to
have my own child and of course, I want it to be with you.” Parang may mainit na
kamay ang humaplos sa puso ko dahil sa sinabi niya.

“I want to have many kids with you. I want a little girl who looked exactly like
you. I will love our kids unconditionally just like how much I love you.” Hindi ako
makapagsalita sa mga naririnig ko sa kanya. He is thinking his future with me. He
want me to be the mother of his children and with that thought alone, labis na
kasiyahan ang naramdaman ko sa aking puso.

“I can’t wait to marry you and start our own family. I’m sure that you’ll be a
great mother to our kids. Napakabait mo, matalino, masipag at bukod doon ay maganda
ka. You’re beautiful in your own way and I’m so lucky to see that in you.” Hinarap
ko siya at tinitigan ang kanyang mukha. I carressed his cheeks and memorized every
corner of his handsome face.

This is the man I truly love. He is the only one who can make me feel love and
happiness at the same time. I promised to give my all to him. He deserved
everything from me.

“Mahal na mahal kita, Marco. I can’t wait for all of that to happen.” Naiiyak kong
sabi. His eyes looked at me lovingly.

“You don’t know how much I love you too, Gab. I can’t wait to spend the rest of my
life with you.” Tumulo ang ilang luha sa aking mata dahil sa labis na pagmamahal na
nararamdaman ko para sa kanya.

Sobrang laki ng impact niya sa buhay ko. He started as my long-time crush.

Nakuntento akong titigan lang siya sa malayo, never thinking that this would happen
one day. He helped me trust myself and be confident with who I am today.

He encouraged me to love everything about myself. He showed me that love is not all
about the outside but hence, it’s all about the feeling that your heart can give.
He loved my flaws above anything else and accepted me for who I was.

Naroon siya kasama ko habang unti-unting nagbabago ang tingin ko sa sarili ko at

hindi siya nagsawang paalalahanan ako sa bawat oras na napanghihinaan ako.

Hindi ko alam kung kakayanin ko pa ba na mawala siya sa buhay ko. He is my

everything now and that will stay for God knows when.

Nahiga kami sa kama sa tanghaling iyon. Nothing happened between us. We just lay
there and talk about life and our future together. Yakap niya ako habang iniisa-isa
ang naiisip niya para sa aming dalawa.

Hindi ko namalayan na nakaidlip pala ako. Naramdaman ko nalang na binibigyan niya

ako ng mababaw na halik sa aking mukha kaya ako tuluyang nagising.

Bumungad sa akin ang nakangiti niyang mukha.

“You looked cute while sleeping.” Ngumiti ako sa kanya saka sumilip sa bintana.
Hindi na gaanong mainit kaya naman inaya ko na siyang magswimming.

Nagsuot ako ng sando at cycling shorts. Mabuti nga at pumayag siya na ganoon ang
isuot ko. Kasama ko naman siya kaya walang problema. Hindi ko parin kasi kayang
magsuot ng two-piece o kahit anong bulgar na swimwear. Saka nakakasiguro akong
hindi rin naman ako papayagan ni Marco na magsuot niyon.

Hawak niya ang aking kamay habang naglalakad kami sa buhanginan. Sobrang sarap sa
paa ng pinong buhangin doon at halos kapareho na ito ng nasa Boracay. Bumitiw siya
sa akin saka tumakbo patungo sa dagat. Umabot siya hanggang sa malalim na parte.

He was smiling from ear to ear while waving at me.

“Gab! Let’s go!” Sigaw nito sa akin. Maingat akong naglakad. Unti-unting nabasa ang
aking katawan hanggang sa umabot na iyon sa dibdib ko ngunit hindi pa ako
nakakalapit ng tuluyan sa kanya. Mas matangkad kasi siya sa akin ng ilang pulgada.

“Marco, ikaw na ang lumapit. Masyado ng malalim.” Humalakhak ito at lumangoy

palapit sa akin. I felt his hands on my waist before he ascended.

Tumalikod siya sa akin at itinuro ang kanyang likod.

“Sakay ka, let’s swim together.” Kinuha niya ang aking kamay at pinaikot iyon sa
kanyang leeg. I made sure that it is enough for me to not choke him. Hinawakan niya
ang magkabilang hita ko at ipinaikot iyon sa kang bewang. Nagbilang siya ng tatlo
bago siya lumubog sa tubig at nagsimulang lumangoy.

Malayo ang narating naming dalawa bago siya muling umahon. Lumuwag ang pagkakahawak
ko sa kanya nang humarap ito sa akin ngunit agad din niyang binalik ang higpit
niyon nang makaharap ko na siya.

Nagtataka akong tumingin sa kanya nang may maramdaman akong tumutusok sa aking
puwitan. Napangisi siya.

“Marco!” Nahihiya kong sabi. Natawa siya sa naging reaksyon ko.

“What? I can’t help it. I’m feeling your breast behind me. Automatic na magigising
iyan.” Lalo akong nahiya sa sinabi niya. Nakakaloka!

Bumaba ang kamay niya sa aking puwitan.

“You said that you’ll make my fantasies happen, right?” Nag-iba ang pakiramdam ko
sa sinabi niya.

“Y-Yes…” Para akong kinakapos sa hininga nang maramdaman ang isang daliri niya sa
loob ko.

“Did you know that I wanted to try having sex on the beach?” Napakapit ako sa
kanyang balikat nang ipasok niya pa ang isang daliri sa akin.

“M-Marco…” Napatingin ako sa paligid at nakitang nasa malayong bahagi kami at wala
gaanong tao sa pwesto namin.

“Will you allow me to do that?” Nakakahalina ang kanyang boses. Malamig ang tubig
ng dagat ngunit nag-iinit ang aking katawan sa mga sinasabi at ginagawa niya sa
akin.

“You can do anything you want, Marco.” Nanghihina kong sabi. Desire flashed through
his eyes. He gently bit my ear as he removed his fingers and replaced his manhood
inside me. Napaungol ako.

“Fuck, Gab.” Ramdam kong punong-puno ako. Kahit hindi pa siya tuluyang gumagalaw ay
nababaliw na ako sa sarap.

Mahigpit niyang hinawakan ang aking hita saka mabagal na gumalaw sa loob ko.
Napakasarap ng kiliting hatid niyon. Nasanay na akong mabilis siyang gumagalaw sa
tuwing ginagawa namin ito pero hindi ko alam na nakakabaliw pala kapag mabagal
lang.

“This is so fucking good.” Bulong niya sa aking tenga. Nakagat ko siya sa kanyang
leeg dahil sa panggigil na aking nararamdaman. Nagsimulang bumilis ang paghinga ko.
I kept on calling his name.

“Marco…” Halos maiyak ako sa sarap. Hindi ko maintindihan kung anong gusto ng
katawan ko. I wanted him to move fast but I loved the sensation brought to me by
his slow movement.

“Gab…” Kita ko ang sarap sa kanyang mukha. Mapungay ang kanyang mata at halos
napapatingala ito. His mouth is partially open as he gasped for air.

With one final thrust, I felt him came inside me. Gigil na hinalikan niya ako sa
labi bago tinanggal ang kanya sa akin. Bahagyang lumayo ang kanyang mukha.

“Thank you.” Ngumiti ako at tumango sa kanya. Inaya niya akong umahon muna sandali
para kumain ng meryenda.

Hindi ko alam kung paano ako nakakalakad ng tuwid gayong nangingig parin ang tuhod
ko dahil sa nangyari kanina.

Kinuha ni Marco ang twalya naming dalawa para makapagpunas ng kaunti. Inaya niya
ako sa open restaurant na katabi ng dagat. Karamihan din ng naroon ay mga bagong
ahon lang sa dagat kaya naman basa ang sahig.

Niyakap ko ang aking tuwalya habang tinitignan si Marco na umoorder ng aming

pagkain sa counter.

Mula dito sa kinauupuan ko ay kitang-kita ko ang pagsunod ng tingin ng mga babae sa

kanya. Some are even approaching him. I smiled when I noticed that he’s dismissing
every girls who tried to talk to him.

Nakakataba ng puso dahil kahit halos nakahubad na ang mga babaeng lumalapit sa
kanya ay hindi manlang niya tinatapunan ng matagal na tingin ang mga iyon. It’s as
if our food is more important than talking to them. Napakaswerte ko talaga sa
kanya.

Bumalik siya sa aming lamesa dala ang isang tray ng pagkain. Masaya naming
pinagsaluhan iyon at hindi pinansin ang mga matang nakamasid sa amin.

Nasa kalagitnaan kami ng pagkain nang may isang aso ang tumakbo palapit sa pwesto
ko at naglalambing na dumikit sa aking binti. Nabigla ako nang makita na si Daisy
iyon. Bumaba ang tingin doon ni Marco.

Binuhat ko si Daisy at tumingin sa paligid. Nakita ko si Sir Nico palapit sa aming

direksyon. Pormal kong inabot sa kanya ang alagang aso.

“Thanks.” Iyon lang ang sinabi niya bago siya umorder sa counter. Basa din ito at
mukhang bagong paligo din sa dagat. Hindi ko manlang siya napansin doon.
“Pochi missed you already. Hindi ka na kasi gaanong nakakabisita sa unit.” Pahayag
ni Marco. Napangiti ako nang maalala ang Mommy Husky na iyon ni Marco. Sa nakalipas
na mga taon ay muli itong nanganak ng dalawang beses. Ang mga anak nito ay
pinapaadopt ni Marco sa mga kakilala.

He even asked me before if I wanted a dog ngunit hindi ako pumayag. I’m too busy at
baka hindi ko lang din maasikaso dahil buong araw akong wala sa bahay.

Hindi pa naman ako matagal na kilala ni Pochi dahil nitong kailan lang naman ako
nakakapunta sa condo ni Marco ngunit napamahal na siya agad sa akin.

She is a big dog but she loved to cuddle. Her fur is all over my clothes whenever I
went home from Marco’s condo. Hindi kasi iyon umaalis sa tabi ko at palaging nag-
aaya na makipaglaro sa tuwing nandoon ako. Hindi ko lang ata siya kadikit sa tuwing
nasa kama ako ni Marco.

“Pupunta nalang ako sa susunod na weekend.” Sabi ko kay Marco.

Natapos kaming kumain ni Marco at niyaya niya akong muli sa dagat. Pumalibot ang
kanyang bewang sa akin saka kami naglakad palayo doon ngunit bago tuluyang makaalis
ay lumingon ako sa restaurant. Nagtama ang tingin namin ni Sir Nico bago niya
binalingan si Daisy sa kanyang tabi.

Ngayon ay nasa mababang parte nalang kami ni Marco. Nirefresh niya sa akin ang
kaalaman sa paglangoy kaya naman masasabi kong marunong na talaga ako. May kaunting
takot pa lalo na sa tuwing napupunta na pala ako sa malalim ngunit palagi kong
itinatatak sa aking isip ang mga sinabi sa akin ni Marco.

Papalubog na ang araw nang umahon kaming dalawa. Ibinalot namin sa aming katawan
ang twalya saka nagtungo sa aming kwarto. Sabay kaming nagshower at tulad ng
inaasahan ay mas napatagal iyon dahil sa iba pang bagay na aming ginawa.

Kinuha ko ang bagong tuwalya at itinakip iyon sa aking katawan saka lumabas.
Napanganga ako nang sumunod sa akin si Marco na walang kahiya-hiya sa katawan
habang nakahubad na nagpalakad-lakad sa loob ng aming kwarto.

Kinuha ko ang tuwalya at ibinato sa kanya. Humalakhak siya ng malakas.

“Why?”

“Magtapis ka naman!” Nahihiya kong sigaw dito. Kumuha ako ng damit sa aking bag
saka nagmadaling pumasok sa banyo. Agad akong nagbihis at ibinalot ang aking buhok
sa tuwalya.

Lumabas ako ng banyo at nakita si Marco na prenteng nakahiga sa kama habang

nakadekwatro at hubad na hubad ang katawan. Pambihira naman itong lalaking ito!
Alam kong wala naman siyang dapat na ikahita sa katawan niya pero sana naman ay
magdamit siya!

“Marco, bakit ba hindi ka pa nagbibihis!?” Nalolokang tanong ko dito. Humalakhak

siya saka hinawakan ang kanya at mabagal na itinaas-baba ang kanyang kamay.

“Bakit ba? I always sleep naked, Gab. You should get used to that.” Nang-aasar na
sabi nito.

“Eh hindi pa naman tayo matutulog ha? It’s just 6 pm and we still need to eat our
dinner. Magbihis ka na at oorder nalang ako ng pagkain natin.” Bumangon ang
kalahati ng kanyang katawan at tinitigan ako.
“You can be my dinner…” Napapikit ako at nailing nalang habang nagdial sa telepono.

“Hello, this is customer’s service, how may I help you?”

“Hello, I’d like to order our dinner and have it delivered here in our room.” I
told him the details of our room.

“What is your order, Ma’am?”

Haharapin ko na sana si Marco para tanungin ito sa pagkain na gusto niya nang
maramdaman ko siya sa aking likuran. Ramdam ko ang kanyang katawan sa kabila ng
aking manipis na suot. Iginaya niya ang aking katawan pababa at halos nakatuwad na
ako sa kanya habang ang kalahati ng aking katawan ay nakapatong sa lamesa.

Inilayo ko ang telepono saka lumingon sa kanya. I can see him smirking at me.

“Go on. Don’t mind me. I’m having my dinner.” Sabi nito habang ibinababa ang short
na aking suot.

“Marco… please. May kausap pa ako…” Ang aking boses ay halos paungol na. Tinakpan
ko ng maigi ang telepono para hindi nito marinig ang mga halinghing ko nang
maramdaman ang kanyang dila sa akin.

“Continue with your order, Gab. I’m already eating.” Lalo akong naloka sa sinabi
niya.

I tried composing myself.

“Hello, Ma’am? Are you still there?” Tumikhim ako at inayos ang aking boses.

“Yes, ano ba ang nasa menu ngayong gabi?” Gusto kong palakpakan ang sarili dahil
hindi ako nakautal.

Inisa-isa nito ang lahat ng pagkain na meron sila. Napapikit ako nang unti-unting
pumasok si Marco sa akin. Pakiramdam ko ay nawala lahat sa utak ko ang sinasabi ng
kausap ko.

“Ma’am?” Napakapit ako sa lamesa nang mabagal na gumalaw sa loob ko si Marco.

“C-Can you just give me the first two that you mentioned. Pakiakyat nalang iyon
dito sa kwarto. Thanks.” Hindi ko na hinintay ang sunod ng sasabihin at agad itong
binabaan ng tawag.

Nang makita iyon ni Marco ay bumilis ang kanyang galaw sa aking likod. Ang mga
pigil na ungol ko kanina ay nailabas ko ngayon. He is taking me from behind at
ramdam ko ang pagkasagad niyon sa akin.

“Marco!” Naririnig ko ang tunog na nililikha nang pagtatama ng aming katawan. I can
hear his moan while he pinch my bottom.

“I will never get tired of doing this with you.” Hawak niya ang aking magkabilang
bewang saka niya tinapos iyon sa loob ko.

He bit my butt cheeks before he helped my wear my panty and shorts again.

Hinihingal na tumingin ako sa kanya.

“Wala kang kapaguran.” Natawa ito sa sinabi ko bago ako tinalikuran at nagbihis.
Nahiga kami sa kama at parehong nagpapahinga nang tumunog ang aking phone.

Mabilis akong napabangon nang makitang si Ate Maricar iyon.

“Gabby? May sakit ka daw sabi ni Irina? Kamusta ka na?”

Kabanata 15
Sinenyasan ko si Marco na huwag mag-ingay. Bumangon ako at nagtungo sa terrace.

“Maayos na po, Ate. Wala kang dapat alalaahanin sa akin.” Kinakabahan ako sa
ginagawa kong pagsisinungaling kay Ate.

“Ganoon ba? Magpahinga ka kasi ha? Baka masyado ka nanamang nagpapagod at

napapabayaan mo na ang sarili mo.” Lalo akong nakonsensya.

“Opo, Ate Maricar. Pasensya na kung napag-alala pa kita.”

“Ano ka ba, kapatid kita kaya kahit anong mangyari ay mag-aalala talaga ako sayo.
Oh siya, kinamusta lang kita. Babalik na ko sa trabaho ko.”

Naibaba na ni Ate Maricar ang tawag. Nagtagal ang tingin ko doon sa aking phone.

“Hindi ka nagpaalam sa Ate mo?” Tanong ni Marco. Umiling ako saka nahihiyang
tumingin sa kanya.

“I’m sorry. Hindi ko kasi masabi dahil panoguradong magtatanong siya tungkol sayo.”
Tipid siyang ngumiti saka niyakap ako.

“It’s okay. I understand.”

Dumating ang aming pagkain pagkatapos niyon. Tahimik si Marco habang kumakain kami
sa gabing iyon. Mukhang malalim ang iniisip nito. Niyakap ko siya habang nakahiga
ito sa kama. Agad naman niya akong niyakap pabalik.

“Marco…”

“Hmm?”

“May problema ba?” Hinaplos niya ang aking buhok at hinalikan iyon.

“Wala naman. I’m just bothered that you’re lying to your sister just to be with me.
Pakiramdam ko ay hindi ako nakakabuti sayo.” Kumirot ang puso ko sa sinabi niya.
Kanina lang ay ang saya-saya namin. Hindi ko inaakalang sa isang tawag lang ni Ate
Maricar ay bababa ang mood niya ng ganito.

“I’m sorry. Hindi naman totoo iyan. Napakalaki nga ng impluwensya mo sa akin.
Inspirasyon kita sa lahat ng bagay na ginagawa ko. Kinakailangan ko lang talaga na
gawin iyon dahil ayokong malaman niya lang sa text o tawag ang tungkol sayo.”

“I know…” Napahinga ako ng malalim. Muli siyang nagsalita.

“What if we go to Japan? Diba ay naroon din ang Ate mo? We can meet her there and
same goes for my family. What do you think?” Hindi ko maintindihan ang sarili ko
kung bakit parang hindi buo ang loob ko na pumayagbsa suhestiyon niya.

“Marco, gusto ko sana kasing makatapos muna ng pag-aaral. Nahihiya akong humarap sa
pamilya mo na wala pa akong nararating sa buhay. Baka ayawan nila ako para sayo.”
Nagsalubong ang kilay niya saka tinitigan ako sa mata.

“You don’t need to do that, Gab. They will accept you because I love you and you’re
the one who makes me happy. Sapat na rason na iyon para magustuhan ka nila.”

“Pero Marco…” Huminga siya ng malalim.

“But if that’s what you want then I can’t do anything about it.” He kissed me again
on my head before hugging me tight.

Iniba niya na ang usapan at nagpapasalamat ako doon. Gumaan na ulit ang aking
pakiramdam.

Maaga kaming nakatulog sa araw na iyon. Kusa kaming inantok habang nag-uusap
tungkol sa kung ano-ano.

Kinabukasan ay maaga kaming nagising para subukan ang mga water activities doon.
Una naming sinubukan ang scuba diving. Aliw na aliw ako habang tinitignan ang
iba’t-ibang sea creatures sa ilalim ng dagat. Ito ang unang beses na makikita ko
ang mga iyon ng personal kaya naman sobra akong namamangha.

Sunod naming ginawa ay ang parasailing. Swak iyon dahil hindi pa gaanong mainit ang
sikat ng araw at mahangin pa. Itinaas ko ang aking kamay at nilasap ang malamig na
hangin na tumatama sa aking balat. Masaya akong lumingon kay Marco at nakitang
nakatingin ito sa akin.

Malalaking ngiti ang ibinigay ko sa kanya para maipakitang sobrang nag-eenjoy ako
sa ginagawa namin. Ipinagpatuloy niya ang pagsulyap sa akin at hinayaan na siya
doon.

Mula sa itaas ay kita ko ang buong lugar ng Laiya. Mayroon din palang mga kweba
malapit doon. Siguro ay pwede din namin iyong mapuntahan mamayang hapon dahil may
nakita ako doonh grupo ng mga tao na namamasyal.

Nakita ko rin ang malawak na dagat at kasabay namin ay ang ilang ibon na
nakikipagsabayan sa amin sa himpapawid.

Kumain kami sa restaurant ng hotel pagkatapos naming makapagbihis ng maayos.

Tuwang-tuwa ako habang nagkukwento ako kung gaano ko naenjoy and scuba diving at
parasailing. Sinabi ko rin sa kanya na gusto kong mamasyal sa mga malapit na kweba
doon at pumayag naman siya. Nangingiti siya at halatang masaya dahil sa nagiging
reaksyon ko.

Malaki talaga ang tulong ng bakasyon na ito sa akin. Sobra akong nastress at
napagod sa pag-aaral at pagtatrabaho kaya magandang bagay na naranasan ko ito.
Gaganahan ako na magsimula ulit ng panibagong taon para sa pag-aaral ko at sigurado
akong hindi ako makakaramdam ng pagkatamad dahil nakapagpahinga ako.

Pagkatapos namin kumain ay nagpahinga muna kami sa kwarto para magpababa ng sikat
ng araw. Nakatulog ako habang nakayakap kay Marco dahil sa pagod na naramdaman ko
sa mga water activities na ginawa namin ng umagang iyon.

Dumilat ako nang maramdaman ang maiingat na haplos sa akin ni Marco. Dalawang araw
palang kami dito at parang nasasanay na ako na siya ang una kong nakikita sa tuwing
ididilat ko ang aking mata. Napakasarap sa pakiramdam na siya ang unang bumubungad
sa akin sa umaga at naeexcite ako na ito ang buhay namin kapag nasa tamang panahon
na ang lahat.
Lumabas kami at nakisali sa grupo ng tao na mamamasyal sa mga sikat na kweba ng
Laiya. Hindi naman iyon kalakihan kaya hindi rin gaanong matagal ang pamamasyal
namin doon. Medyo mabato doon at nakakatakot maglakad ng mag-isa at walang kahawak
dahil baka masugatan ka ng wala sa oras. May mga paniki din na nagtatago doon at
nakakatuwa dahil iyon ang unang beses na nakakita ako ng ganoon.

Nang matapos iyon ay namili kami ng pasalubong ni Marco. Si Lauren lang ang
binilhan ko dahil ito lang naman ang nakakaalam na nagpunta ako ng Batangas ngayon.
Kung bibilhan ko sila Lola Grace at sila Ma’am Irina ay magtatanong ang mga iyon
kung saan ako galing. Edi nabuko pa ako ng wala sa oras.

Maaga kaming nakabalik sa kwarto. Nagpasya kaming ipaakyat nalang muna ulit ang
aming dinner para mas makapagpahinga dahil maaga ang byahe namin bukas pabalik ng
Manila.

Nakayakap ako kay Marco habang nakaunan ang aking ulo sa kanyang dibdib. Sobrang
kumportable ako sa posisyon naming ito. I inhaled his scent at nakakahalina iyon.
Masarap amuyin dahil napakabango.

“Kailan ang pasukan niyo? Halos fourth year ka na.” Masuyo niyang hinahaplos ang
aking buhok.

“Three weeks from now. Matagal-tagal pa naman kaya makakapagpahinga pa ako ng

kaunti. Saka magiging abala din kasi ako dahil pinapasilip sa akin ni Ate ang spa
na pinapagawa niya. Gusto niya kasi ako ang magdesign niyon.” Nakangiti kong sabi.

“Wow, hindi ka pa graduate at may kliyente ka na agad.” Natawa ako. Hindi naman
talaga kliyente dahil si Ate iyon. Hindi naman siya ibang tao sa akin.

“Dalawang taon nalang, Gab. That would be fast. Hindi natin mamalayan iyon at
makakapagtapos ka na. We can now do everything we want. I can marry you right after
you graduated.” Kinurot ko siya sa kanyang dibdib. Humalakhak siya dahil sa ginawa
ko.

“What?”

“Agad agad? Magtrabaho naman muna ako.” Niyakap niya ako ng mahigpit.

“You can work while you’re married to me. Don’t you think? Advantage iyon dahil
dala mo ang pangalan ko. Gabriella De Guzman. That’s so fascinating to the ears.”
Bumilis ang tibok ng puso ko dahil doon. Napakasarap pakinggan na dinadala ko na
ang pangalan niya. Maging ako ay naeexcite na maipakasal sa kanya para maranasan ko
na ang buhay na ipinangako niya sa akin.

“Makakarating din tayo diyan, Marco.”

“Of course, I’m sure of it.”

Ninamnam namin ang huling gabi namin doon. That night was full of fire and passion.
Paulit-ulit kong binigay ang aking sarili sa kanya. I felt his love for me
throughout the night and that is something I would remember for the rest of my
life. Napakaraming emosyon ang naramdaman ko sa gabing iyon at ang pinakanangibabaw
ay ang pagmamahal at pangangailangan ko sa kanya.

“Blooming! Grabe mukhang nag-enjoy ka ng bongga sa bakasyon niyo ha?” Malalaki ang
ngisi sa akin ni Lauren nang maiwan kami sa unit. Umalis na kasi si Marco matapos
niya akong ihatid.

Hindi ko mapigilan ang pagngiti. Kasabay niyon ay ang pamumula ng aking mukha dahil
para kaming naghoneymoon ni Marco sa Batangas. Para kaming bagong kasal at sobrang
naenjoy ko talaga ang bawat oras na nakasama ko siya doon. Bawing-bawi talaga lahat
ng pagod at stress ko sa nagdaang taon dahil lang sa tatlong araw na bakasyon.

“Nakakainggit naman! Gusto ko na ring madiligan.” Nang-aasar na sabi ni Lauren.

Gusto ko na siyang sabunutan dahil nahihiya na talaga ako sa mga pinagsasabi niya.
Hindi niya naman kailangan maging ganoon kabulgar.

Ibinigay ko sa kanya ang pasalubong ko.

“Ay wow! Akala ko kasi inaanak na ang pasalubong niyo sa akin.” Hindi ko napigilang
mapapikit at matawa ng malakas sa sinabi niya.

“I’m safe, Lauren. Nakacontraceptive ako. Hindi ako pwedeng mabuntis dahil ayaw
namin pareho na masira ang kinabukasan ko.”

Tumango-tango siya bilang pagsang-ayon.

“Infairness naman talaga diyan kay Marco, iniintindi niya ang kapakanan mo. Mature
siya mag-isip kumpara sa mga lalaki na kaedad natin. Ang gusto lang ng mga iyon ay
makipagsex at hindi iniisip na pwede silang makabuntis. Swerte mo talaga, Gabby!
Sana si Sir Nico ganyan din.” Napatawa ako. Sobrang nahuhumaling talaga siya sa
lalaking iyon. Napahinto ako nang may maalala ako.

“Lauren, alam mo ba? Nakita namin sa Laiya si Sir Nico. Nagulat nga ako nang
lapitan ako ni Daisy.” Nanlaki ang kanyang mata at niyugyog ako ng malakas.

“Hala nakakainggit ka naman! Kaya pala kahit inaabangan ko siya sa shop nitong
weekends ay wala akong napapala dahil nagbakasyon din pala! Kung alam ko lang sana
sumama na ako sainyo.” Naiistress na sabi niya.

“Macho rin siya eh, maganda ang hubog ng katawan. Sayang at hindi mo nakita.” Gigil
akong sinabunutan ni Lauren na siyang ikinatawa ko ng malakas. Sobrang sama ng
tingin niya sa akin.

“Heh! Nang-aasar ka pa.” Nagkwentuhan kami tungkol sa mga naranasan ko sa Laiya.

Siyempre ay hindi na kasama doon ang mga pribadong bagay na nagawa namin ni Marco.
Inabot kami ng tanghalian doon tapos ay nagpasya na kaming pumasok sa trabaho.

Medyo kinakabahan ako dahil baka mabuko ako nila Ma’am Irina. Lalo na si Charles.
Malakas pa naman ang radar ng lalaking iyon. Mabuti nga at unti-unti ng nakakamove-
on si Charles mula sa kanyang unang heartbreak. Sobrang nakakaaawa ang itsura niya
noong pinuntahan namin siya ni Marco at Lauren sa bar.

He was so wasted and yet he kept on drinking his beer. Halos masubsob na rin ang
kanyang mukha sa lamesa dahil sa sobrang kalasingan. Mabilis na tumakbo palapit sa
kanya si Lauren at inalalayan ito.

“Charles! Pambihira naman, iinom inom tapos hindi naman pala kaya.” Nalolokang sabi
nito. Tinabihan namin siya ni Marco. Hindi ako makapagsalita dahil hindi ako
makapaniwala sa naging epekto sa kanya ng paghihiwalay nila ng girlfriend niya.

Ganito ba talaga ang maaaring mangyari sa tao kapag nasaktan dahil sa pag-ibig?
Hindi ko alam at alam kong hindi ko masusukat kung gaano kasakit ang nararamdaman
at pinagdadaanan ngayon ni Charles pero sa nakikita ko sa kanya, parang hindi ko
kakayanin na maranasan iyon.

“Nagsisikap naman ako, diba? Hindi naman ako tamad at nagtatrabaho ako ng maayos
para may pera ako pambili ng mga gusto niya pero bakit hindi siya nakuntento
doon!?” Humagulgol ang aming kaibigan. Naawa ako sa itsura niya. Inaalo siya ni
Lauren habang ako ay nakikisimpatya sa kanya.

Hiniwalayan siya ng girlfriend nito para ipagpalit sa mas mayamang lalaki. Hindi ko
maintindihan kung bakit ginawa iyon ng babae dahil kung totoong mahal niya si
Charles, matututo siyang makuntento sa mga bagay na kaya nitong ibigay sa kanya.
Saka ang pinakamahalaga naman ay ang pagmamahal na kaya nilang ibigay sa isa’t-isa.
Hindi naman naghihirap si Charles at kaya naman makapagtustos ng mga
pangangailangan nila ngunit sagdyang maluho ang babae.

“Hindi dapat iniiyakan ang ganyang klase ng babae, Charles. You can just use this
pain for you to get up to yourself and prove to her that you can be best without
her. Magsumikap ka at ipakita mong kaya mong tumbasan ang binibigay ng lalaki niya.
Kapag pinapakita mong mahina ka, tulad ngayon, ay ikaw ang talo sa inyong dalawa.”
Sabi ni Marco. Namangha ako sa kanya.

“Kaya nga, saka pangit ka na nga, lalo ka pang pumapangit dahil sa pag-iyak mo.”
Pang-aasar ni Lauren dito. Napailing si Charles at isa-isa kaming tinitigan.

“Maraming salamat sa inyo ha? Sinamahan niyo ko ngayon. Sobrang mahalaga sa akin at
malaking tulong itong ginawa niyo sa akin.” Tinapik ko ang balikat ni Charles.

“Kaibigan mo kami, Charles. Lagi kaming nandito para sayo.”

Tumunog ang pintuan nang pumasok kaming dalawa ni Lauren. Agad kong nakita si
Charles doon sa counter at ang kanyang mata ay naniningkit habang pinagmamasdan
ako. Laking pasasalamat ko na nasa office lang si Ma’am ngayon kaya naman hindi
niya ako agad makukwestyon habang nandito si Charles.

“Hindi ko alam na nakakaitim pala ang pagkakaroon ng sakit, Gabby.” Napapikit ako.
Hindi maitatangging medyo umitim nga ang aking balat ngunit hindi naman iyon
masyadong halata. Kahit si Lauren ay hindi naman iyon kaagad nahalata. Magaling
lang talagang makapansin itong si Charles.

“Oo kaya, wala kang malay sa mundo. Siyempre mainit siya tapos dahil mainit ang
balat niya, nagreflect iyon sa balat niya at medyo nangitim siya. Saka excuse me?
Halos hindi naman halata.” Sabat ni Lauren. Hindi ako nakapagsalita ng tumawa si
Charles.

“Masyado namang palpak ang palusot mo, Lauren. Dibale, hindi ko naman ipagkakalat
na mukhang nagbeach ka nitong weekends kaya ka absent.” Napaubo ako at tuluyan ng
namula.

“Sorry. Baka kasi mapagalitan ako ni Ma’am Irina kapag nalaman niya. Huwag mo
nalang sabihin, Charles.” Nagthumbs-up siya sa akin bago nagtungo sa banyo at
nagbihis. Sa ngayon ay meron pa siyang trabaho ngunit sa bahay niya lang iyon
ginagawa. Hindi niya dinetalye kung ano iyon ngunit mukhang naliligang naman siya
doon kaya hindi na kami nangialam.

Umuwi si Lauren sa kanila dahil hindi ito nakauwi nitong weekends dahil sa unit ko
siya namalagi. Mag-isa ako sa unit habang kumakain sa sala nang makatanggap ako ng
tawag mula kay Ate Maricar.

“Gabby, itetext ko saiyo ang address ha? Sembreak mo naman diba? Pwede mo bang
puntahan iyong pinapagawa ko? Nainform ko na rin si Engineer kaya inaabangan ka
nalang din niya doon.”

“Okay, Ate. Nahanap ko na rin pala lahat ng requirements mo para sa pagkuha ng mga
permit. Itatabi ko nalang sila sa cabinet mo para madali mong makita kapag nakauwi
ka na.”

Ilang minuto niya pa akong kinamusta kung may sakit pa ba ako. Medyo nakonsensya
ako pero winala ko na lamang sa isipan iyon.

Maya-maya ay natanggap ko ang text mula kay Ate. Isang address iyon at nasa Taguig
ang pinapatayo ni Ate na spa. Nagsalubong ang kilay ko. Ang layo naman? Saka buti
nakahanap si Ate ng pwesto doon? Naglalakihan ang building sa BGC at buti ay
nakakuha siya ng pwesto doon. Mukhang malaki na nga talaga ang naiipon ni Ate at
sobrang pinaghandaan niya ang planong ito.

Tinawagan ko si Marco para ipaalam sa kanya ang pagpunta ko sa BGC bukas ng umaga.
Pakiramdam ko rin kasi ay mapapadalas ako doon lalo na kapag nagkasundo kami ng
Engineer na gumagawa doon. At first he was hesitant. Hindi niya kasi ako laging
masasamahan doon. Magiging abala din siya ngayong week dahil may bagong branch
nanaman itong ioopen.

I made sure to him that I can handle myself. Masasanay naman akong magcommute kahit
na medyo may kalayuan. Saka gusto ko din kasing gawin ito. Ito ang magsisilbing
practice ko bago maging isang ganap na arkitekto. I can learn some new things that
I can’t learn from the books or even in the four corners of our classroom.

Nagsabi ako kay Lauren na sa shop nalang kami magkita ng tanghali dahil pupunta pa
ako ng BGC. Nagtaxi nalang ako at binigay ang eksaktong address dahil hindi pa
naman ako pamilyar sa lugar. Sa susunod ko na aalamin kung paano makakapunta doon
ng nagcocommute.

Namangha ako ng sobra dahil sa naglalakihan at naggagandahang building doon.

Nakakalula pero saludo ako sa architects at engineer ng mga building na ito.
Someday, I will be the architect of these kind of buildings.

Huminto ang sasakyan sa isang lote na may ginagawang construction. Malapit lang
siya sa mga matataas na buildings ngunit kahilera niya ang mga two floors lang na
shop. Mukhang magandang pwesto nga talaga ito at kung sakali ay ito ang unang spa
sa street na ito dahil ang puro nandito ay mga bilihan ng damit at mga salon.

Matapos magbayad sa driver ay lumapit na ako sa ginagawang lote at nakita kong may
iilang tao doon na kakapasok palang. Alasiete palang kasi ng umaga at mukhang ito
ang oras ng pasok ng mga workers na gumagawa doon.

Hindi pa buo ang mismong structure ng shop. Ang tanging naroon palang ay ang
pundasyon at ang mga biga at columns. Nakapagbuhos na rin ng sahig para sa unang
palapag at nakita ko ang isang espasyo para sa hagdan paakyat sa pangalawang
palapag.

Nagtinginan sa akin ang halos nasa sampung lalaki na naroon. Nailang ako sa mga
kakaibang titig nila sa akin. May iilan pa ngang sumisipol doon. Nilibot ko ang
tingin sa paligid para hanapin ang Engineer dahil hindi ko ata kakayanin kung mag-
iikot ako doon ng mag-isa. Disente naman ang damit na suot ko pero pakiramdam ko ay
nababastos ako sa mga klase ng tingin ng mga workers doon.

“Miss! Anong hanap mo?” One of them approached me. Nakaramdam ako ng takot dahil sa
ngisi niya sa akin. Nakakakilabot iyon. Akmanh hahawakan niya ako nang may
magsalita sa likuran ko.

“Jerry, tawagin mo na lahat ng mga tauhan mo at magsimula na kayo sa trabaho.” Ang

kanyang baritonong boses ay pamilyar sa akin. Sa hindi malamang dahilan ay
kinabahan ako.
Nilingon ko siya at nakita ko si Sir Nico Alcantara habang hawak-hawak sa kabilang
braso ang isang puting hard hat. Nakamaong na pants ito at nakaitim na polo shirt.
Seryoso ang kanyang tingin sa mga lalaki habang sinusundan niya ang mga iyon ng
tingin.

Nagtama ang aming mata saka siya nagsalita.

“I’m Engineer Nico Alcantara and I’m the project engineer of this construction
site. Ikaw ba ang kapatid ni Ms. Maricar Aldana?”

Kabanata 16
Dahil sa wala pang bakanteng kwarto sa ginagawang spa ni Ate ay inimbitahan niya na
lamang ako sa kanyang sasakyan para maipakita ang plano.

Bumungad sa akin ang kanyang pabango nang makasakay ako sa sasakyan. Magkaiba ang
amoy ng kotse nila ni Marco. Kay Marco kasi ay medyo matamis ang amoy dahil sa
flavored scent na nilalagay niya sa kotse. Itong kay Sir Nico ay ang lakas
makalalaki ng amoy. Hindi gaanong matapang, nakakaadik pa nga ang amoy na iyon.

He rolled out a blueprint and presented it to me.

“Ms. Aldana told me that you’re still an undergrad. Anong year mo na?” Hindi ko
maintindihan kung bakit natatakot akong makausap siya. Kinakabahan ako na kasama ko
siya ngayon dahil siguro hindi siya palangiti at baka isang mali ko lang ay magalit
siya sa akin. Napakaseryoso at sungit ng kanyang mukha, malayo sa friendly kong
boyfriend.

“Incoming fourth year po.” Mahina kong sabi. Nilaro ko ang aking kamay dahil hindi
ko mapakalma ang aking sarili.

“Fourth year, meaning you already have your major subjects. I assume you’re already
familiar with this? Nakakaintindi ka na ba nito?”

May isang subject kami na kinailangan naming maghanap at intindihin ang blueprint
kaya kampante naman akong maiintindihan ko ang mga nakalagay doon. Kung hindi man
ay pwede naman siguro akong magtanong sa kanya? O baka bawal? Nakakatakot talaga
siya, gwapo lang siya pero nakakatakot siyang kasama. Ano bang nagustuhan ni Lauren
dito?

“Nakakita na po ako niyan sa isang subject ko kaya medyo familiar ako.” Tumango ito
at sinimulang ipaliwanag ang nilalaman niyon. Agad na dumako ang tingin ko sa kamay
niyang may maliit na nunal. Masyado iyong halata dahil maputi siya at ang nunal ay
itim na itim. Nagtagal ang tingin ko doon.

“What can you say about the architectural plan?” Napaiwas ako ng tingin sa kanyang
kamay ay tinignan ng mabuti ang plano. Napangiti ako sa aking utak nang malinaw
kong nababasa iyon kahit walang salamin.

Nakumbinsi kasi ako noon ni Marco na magpalasik surgery. Familiar na iyon sakin
dati pa dahil napag-usapan na namin iyon ni Lola Grace kaya naman hindi ako pumayag
lalo pa at siya nanaman ang sasagot niyon. Alam kong marami siyang pera pero hindi
naman tamang palagi niya akong pinagkakagastusan.

“Gab, come on. This will benefit you. Ang taas na ng grado ng mata mo. It will
eventually fall into mild blindness if we didn’t do anything about it.” Sumimangot
ako sa kanya.
“Marco, ang mahal niyon. Wala akong ganoong kalaki na pera. Kaya ko pa naman
pagtiyagaan itong salamin ko.” Umiling siya sa akin.

“Ako na nga bahala. Gab, trust me. I am willing to spend my money for you. I will
provide for you, for us, kaya masanay ka na.”

Ilang beses niya akong kinulit. Inabot pa nga ata ng isang linggo ang
pangungumbinsi niya sa akin bago ako tuluyang napapayag.

“Sino po ang gumawa nito architectural plan?” Tanong ko sa kanya. Unang tingin
palang at mag nakita agad akong hindi tama, base sa napag-aralan ko pero kung
tatanungin ako by experience ay siyempre hindi ko alam. Maayos naman sana ang plano
ngunit kung mapagbibigyan ay may gusto talaga akong baguhin.

“Ako.” Napatigil ako sa sinabi niya. Siya ang gumawa ng architectural plan? Edi
anong silbi ko dito? Kahit may nakikita akong mali ay parang wala akong karapatan
na kontrahin siya. Isa na siya engineer at ayon kay Lauren ay kilala siya sa
larangan niya kaya naman mas marami siyang karanasan sa akin.

“A-Ahh, kung ganoon po ay tiwala naman ako sa gawa niyo.” Naiilang kong sabi. Mula
sa blueprint ay nalipat sa aking mata ang kanyang titig. Kinabahan ako dahil parang
sisinghalan na niya ako dahil sa sinabi ko. May sinabi ba akong mali?

“I’m an engineer and I’m not an expert in creating an architectural plan. If you
see something wrong, you can tell it to me. You are the architect that’s why you
know more about this.” Nahihiya akong humarap sa kanya.

“W-Wala pa po kasi akong experience sa field kaya hindi ko alam baka tama naman po
pala itong sainyo. Siyempre ay iba naman po ang nga natutunan ko sa university
kaysa sa actual.” Tumango siya.

“It doesn’t matter. Isipin mong ito ang practice ground mo. This will become your
edge because before graduating, you already experienced working on the field. You
can compare what you have learned inside the room and here in actual site. Nandito
rin naman ako para gabayan ka.” Unti-unti ay kumalma narin ako. Hindi naman pala
siya ganoon kastrikto. He is very professional at natutuwa ako na siya ang engineer
dito.

I enumerate all of the things that I noticed. May iba na binibigyan niya ng justice
kung bakit ganoon niya ginawa. Bawat minuto na lumilipas ay nagiging kumportable
ako kaya naman nagagawa kong tanungin at salungatin ang mga bagay na hindi sang-
ayon sa akin. We had a professional debate about the plans and changes we both
want.

Mabuti at may dala akong notebook kaya naman nailista ko ang mga gusto kong ipabago
na inaprubahan niya. Bababa sana ako para maikot ang buong lugar nang magsalita
siya ulit.

“Where are you going?” Napahinto ako at napatingin sa kanya. There is something in
his voice that is very demanding. Talagang mapapasunod ang kahit na sino dahil lang
sa boses niya.

“Titingin sana doon. Am I not allowed to be there?” Kuryoso kong tanong sa kaya.
Sandaling lumipat ang tingin niya sa mga lalaking gumagawa na panay ang silip sa
gawi namin bago muling tumingin sa akin.

Napaatras ako nang hinawakan niya ang likod ng passenger’s seat. May inabot siya sa
likod ng kanyang sasakyan kaya mas napalapit siya sa akin. Halos sumiksik na ako sa
dulo dahil sa kaba na nararamdaman ko. Lumapat sa aking ilong ang kanyang pabango
at sobrang bango talaga niyon. Halos pitikin ko ang aking sarili dahil sa ginagawa
ko. Pakiramdam ko tuloy ay may kasalanan akong nagagawa kay Marco.

Umayos ang kanyang pagkakaupo at nakita ko ang isa pang puting hard hat. Inabot
niya iyon sa akin. Nanginginig ang aking kamay habang kinukuha iyon.

“Use this and don’t leave my side. Baka mabastos ka ng mga lalaking nagtatrabaho sa
labas. Don’t worry, pagsasabihan ko sila mamaya.” Tumango ako sa gusto niyang
mangyari ngunit tinitigan ko lang ang hard hat na bigay niya. Sinubukan ko iyong
isuot ngunit napakaluwag niyon sa akin.

Paano ba kasi gamitin ito?

Mukhang napansin ata ni Sir Nico ang paghihirap ko kaya naman bahagya siyang
lumapit at siya na mismo ang nag-ayos niyon. Pigil ang aking singhap dahil sa
biglaang paglapit ng kanyang mukha sa akin. Pilit kong pinagsasabihan ang aking
sarili na kumalma dahil hindi naman dapat ako nakakaramdam ng kahit ano sa kanya.

Pakiramdam ko ay napakatagal ng ginagawa niyang pag-aayos ng hard hat sa akin.

Nagkaroon pa ako ng pagkakataon na makita ng maayos ang kanyang mukha. Agad pansin
ang kanyang mapulang labi. Halatang natural iyon dahil maputi talaga ang kutis
niya. Mas maputi pa nga ata siya sakin.

His lips just formed a thin line. Wala talagang bahid ng ngiti sa mukha nito at
kung hindi ko pa siya nakausap ay iisipin ko talagang napakasungit niyang tao.
Mapungay talaga ang kanyang mata at napakablanko niyon. Wala manlang akong emosyon
na nakikita doon.

Ang kanyang ilong ay mas matangos pa sa akin. Napakakinis pa ng kanyang mukha.

Grabe, kung sa itsura ay hindi talaga siya papatalo. Ugali lang talaga ang problema
sa kanya. He still needs to loosen up.

Habang naglalakad kami palapit sa mismong tinatayuan ng spa ay ramdam ko ang

pagsunod ng kanilang tingin sa akin. Hindi katulad kanina na nagtatawanan at
sumisipol, ngayon ay tahimik na lamang silang nakatingin. Sa tuwing mapapatingin sa
gawi nila si Sir Nico ay para itong mga takot na bata na babalik ang tingin sa
kanilang ginagawang trabaho.

“Sir, uhm, Engineer, kailangan po ba ako rito araw-araw? Sembreak ko kasi at may
tatlong linggo pa po ako para madalas na makapunta dito at sa umaga lang po iyon
dahil sa hapon po ay may trabaho ako sa shop.” Nagsalita siya habang diretso ang
tingin sa dinaraanan namin.

“You don’t need to be here everyday. I can just call for you in advance when your
service is needed. By the way, you can just call me Nico. No need to be formal.”
Pagkatapos niyon ay hindi na siya muling nagsalita. Binabantayan na lamang niya ako
habang naglilibot ako sa paligid.

Medyo malaki rin ang lote na nabili dito ni Ate. At ayon sa plano at dalawang
palapag iyon. Mukhang pinagplanuhan at pinag-ipunan ito ni Ate ng mabuti.
Nakasisiguro naman akong mababalik ang nagastos niya dito dahil kadalasan ng mga
namamasyal dito ay mayayaman. Bukod pa doon ay wala siyang kalaban.

Nang maikot ang buong lugar ay sinilip ko ang oras. Malapit ng mag-alasdose at
kailangan kong makabalik ng alauna para makapasok sa shop. Halos isang oras pa
naman ang naging byahe ko kanina habang rush hour. Siguro ay aabot naman ako.

“Uhm, Nico, mauuna na po ako.” Agaw ko ng atensyon dito. Pinagmamasdan niya kasi
ang lahat ng gumagawa. Bumaling siya sa akin.
“Magcocommute ka ba? Or susunduin ka ng boyfriend mo?” Napalunok ako sa direkta
niyang tanong. Nakita niya kami ni Marco sa Laiya kaya naman alam kong nakabuo na
siya ng idea na may namamagitan sa amin.

“Commute lang po. Busy si Marco.” Umiwas siya ng tingin sa akin at tumango.
Naghintay ako sa muli niyang sasabihin ngunit hindi na niya ako muling pinansin.
Naglakad siya pabalik malapit sa kanyang sasakyan at sinundan ko siya.

Aalis na sana ako nang tawagin niya ako.

“Gabriella…” Lumingon ako sa kanya. Seryoso ang kanyang tingin sa akin.

“The hard hat.” Nakaramdam ako ng hiya at sinubukang tanggalin iyon ngunit hindi ko
nanaman magawa. Naglakad siya palapit sa akin katulad kanina ay mabilis niyang
natanggal iyon.

Hiyang-hiya akong humingi ng pasensya sa kanya ngunit tinanguan niya lang ako. He
called for a taxi at pinasakay na ako doon.

Hindi pa nakakalayo ang taxi na nasakyan ko ay lumingon ako sa kanya. Nakita ko

siyang nakatayo doon at pinapanuod ang paglayo ko.

Umayos ako ng upo at halos sapukin ko ang ulo ko sa kahihiyan. Talaga ba, Gabby?!
Dadalhin mo talaga pauwi ang hard hat niya? Mukhang tanga siguro ako no’n kung
sakali!

Nakaabot ako sa oras ng pasok ko sa shop. Habang nagbibihis sa banyo ay sinilip ko

ang aking phone ngunit wala akong natanggap na kahit anong text mula kay Marco.
Mukhang busy nga talaga ito.

Nakaalis na si Charles at si Lauren na ang nasa counter ngayon. Agad kong kinuwento
sa kanya ang tungkol kay Nico. Halos magwala siya dahil sa nalaman. Inggit na
inggit siya at halos tanungin pa nga ako nito kung pwedeng sumama doon paminsan-
minsan.

Siyempre ay tumanggi ako. Nakakahiya kay Nico kung dadalhin ko siya doon. Saka
hindi naman ako palaging kailangan doon. Tatawag lang daw siya sa akin kung may
kailangan akong makita. Maganda na din iyon para hindi hassle. Ang gastos din kasi
sa pamahe kung araw-araw kong titignan iyon.

Mabilis na lumipas ang mga araw at hindi ko namalayan na weekends nanaman.

Nabanggit ko na kay Ate ang ginawa kong pagbisita doon. Pati ang iilang pagbabago
na napagkasunduan namin ni Nico ay idinetalye ko rin sa kanya. Pumayag naman siya
at hindi nagreklamo. She was even proud of whatever I’m saying.

Tunog professional na daw ako at hindi halatang undergrad pa lang ng Architecture.

Natawa ako dahil mas nararamdaman ko ang excitement niya kaysa sa akin.

Hindi ako tinawagan o tinext ni Nico sa buong linggo na iyon kaya hindi pa ako
muling nakakabisita sa site. Si Ate pa nga ang nagsesend sa akin ng pictures ng
improvement ng ginagawa doon. Siguro kasi ay hindi naman talaga niya kailangan ang
opinyon ko. Sinabi niya lang ang lahat ng sinabi niya nitong nakaraan para siguro
hindi sumama ang loob ko.

Lumuwag na ang schedule ni Marco kahapon dahil nailunsad na nila ang opening ng
bagong branch ng kanila Japanese restaurant. Sinundo niya ako kahapon sa unit para
mapatikim makakain kami sa bagong branch ng restaurant nila. Malapit lang pala iyon
sa tinitirhan ko kaya namandoon na kami nananghalian.
Sobrang namiss ko si Marco dahil ilang araw din kaming hindi nakapagkita. Tuwing
gabi lang kami nakapag-usap nitong mga nakaraan araw at minsan ay hindi pa iyon
tumatagal ng isang oras dahil pareho kaming pagod sa kanya-kanya naming trabaho.

Maghapon niya rin kaming sinamahan ni Lauren sa shop para magbantay doon.
Nakikipagkwentuhan siya sa amin ni Lauren. I loved that he is trying to be close to
my friends. Hindi niya rin hinahayaan na ma-out of place ang mga ito, si Charles
man o si Lauren, sa tuwing magkasami kaming dalawa.

Bumangon ako para maghanda sa araw na iyon. Nagsabi si Marco na susunduin niya ako
dito ng after lunch dahil susukatan daw kami para sa kasal ng kaibigan niyang si
Adrian. Inihanda ko lang muna ang susuotin ko at dahil maaga pa lang ay nagpasya
muna akong maglinis sa sala ay kusina.

Pagkatapos maglinis ay magluluto na sana ako ng aking pagkain nang may kumatok sa
pinto. Pinagbuksan ko iyon at nakita si Lola Grace.

Ngumiti siya sa akin at niyaya ako sa kanyang unit para kumain. Kumikislap ang
kanyang kata sa sobrang kasiyahan at mukhang alam ko na kung bakit.

Nitong mga nakaraang araw kasi ay madalas siya nawawala bigla. Hindi ko alam pero
magugulat nalang ako na nakakandado ang unit niya sa tuwing sisilip ako. Malalaman
ko lang na nandyan siya sa tuwing kakatok siya dito sa akin at aayain akong kumain
sa kanyang unit o kung may dala siyang pasalubong sa akin.

Magandang bagay din naman iyon dahil alam kong sa tuwing nawawala siya dito ay nasa
puder siya ng pamilya niya. Ibig sabihin ay nakakasama niya ang mga ito, lalo na
ang kanyang pinakamamahal na apo. Kitang-kita ko iyon sa kislap ng kanyang mata at
malalaking ngiti.

“Lola, mukhang masayang masaya ka ngayon ha?” Sabi ko dito bago nilantakan ang
masarap na pagkain sa mesa.

Tinitigan ako ni Lola Grace bago nagsalita.

“Masaya talaga ako, Gabby. Kasi sa wakas, ang apo ko, si Cocong! Gumagalaw galaw
na. Tinakot ko kasi na baka kapag hindi pa siya kumilos ay mawawalan na talaga siya
ng pag-asa.” Nangunot ang noo ko.

“Lola, akala ko ba may boyfriend yung babaeng gusto ni Cocong?” Ngumisi si Lola.

“Oo nga.” Nanlaki ang mata ko.

“Eh bakit hinahayaan niyo iyang apo niyo na pormahan parin ang babae?”

“Bakit? Hindi pa naman sila kasal.” Inosenteng sabi ni Lola. Napanganga ako doon.
Hindi ako makapaniwalang napatingin sa kanya.

“Lola, seryoso ka?” Humalakhak si Lola.

“Oo, seryoso ako. Ang iba nga, kahit may asawa na ay nangangaliwa parin at
nagkakahiwalay. Kaya pwede pa iyan.” Napahilot ako sa sentido dahil sa sinabi niya.
Hindi ko alam kung dapat ko bang ikatuwa ang mindset na iyon ni Lola. Siguro ay
para talaga sa ikakasaya ng apo niya, kahit mali ay magiging tama para sa kanya at
susuportahan niya parin iyon.

Bumalik ako sa unit ko pagkatapos kumain. Naligo ako at nagbihis dahil nareceive ko
ang text galing kay Marco na papunta na siya dito.
Hinayaan ko siyang makapasok sa unit ko dahil sigurado naman ako na natutulog na si
Lola Grace ng ganitong oras. Siesta time niya kasi ang hapon pagkatapos kumain.

Isang mainit na halik ang bungad niya sa akin. Sinarado niya ang pinto at sinandal
ako doon. Nalanghap ko ang pamilyar niyang amoy. Bumaba ang halik niya sa aking
leeg habang ang kanyang dalawang kamay ay minamasahe ang pisngi ng aking puwitan.

“Namimiss na kita, Gab… it’s been a week.” Ipinasok niya ang kanyang kamay sa aking
panty at nilaro ang aking gitna. Pigil ang aking mga halinghing sa kanyang
ginagawa.

“Marco, baka naghihintay na ang mga kaibigan mo.” Napapaos kong sabi.

“They can wait.” Binaba niya ang aking short na suot at bumagsak iyon sa sahig
kasama ng aking panty. He kneeled on the floor and faced me down there. He started
kissing and licking me.

Ang isa kong hita ay nasa kanyang balikat habang ang isa ay sinisikap na tumayo ng
tuwid. Napahawak ako sa buhok ni Marco dahil sa sarap na pinaparanas niya sa akin.

Nanginig ako at naramdaman ang mas pagkabasa ko mula sa aking ibaba. Tumayo di
Marco at habang nakatingin sa akin ay tinanggal niya ang kanyang sinturon at
ibinaba ang kanyang pantalon at brief hanggang sa kanyang tuhod.

He opened my legs wider. Inangat niya ang isa kong at ipinaikot iyon sa kanyang
bewang. Napahawak ako sa kanyang balikat upang kumuha ng suporta. Dahan-dahan
niyang ipinasok ang handa niyang pagkalalaki sa akin.

“Ahhh, Marco…” Hindi ko napigilan ang pag-ungol. Namiss ko rin ito. Nakagat ko ang
aking labi ng isagad niya iyon.

Nagsimula siyang gumalaw. Noong una ay sobrang bagal niyon. Halos maiyak ako dahil
para niya akong tinotorture sa ginagawa niyang iyon. Kinakapos ang aking hininga
habang nagmamakaawa na bilisan ang galaw. Binuhat niya ako at ipinalibot niya ang
aking dalawang hita sa bewang sa kanyang bewang.

Maingat niya akong nilapag sa sahig. Lumapat ang
Sa isip ko ay nagpapasalamat ako at naglinis ako
Sobrang bilis niyon at naririnig ko ang tunog ng
na sagad iyon sa tuwing pinapasok niya na talaga
na kasarapan.
aking likod sa malamig na tiles.
kanina. He started moving fast.
pagtatama ng aming katawan. Sagad
namang nagdadala sa akin ng labis

Bumaba ang kanyang mukha sa akin. He kissed my lips hungrily and slid his tongue
inside my mouth.

“Gab, I’m fucking close…” Lumayo ang kanyang mukha sa akin para makita ako ng
mabuti. He gripped on my waist and moved faster than before. Tinakpan ko ang aking
bibig para mapigilan ang malalakas na ungol ko. Sinagad niya iyon ng huling beses
bago bumagsak sa akin.

“Huwag nalang kayo tayong pumunta? I’d rather spend the whole day making love with
you.” Mahina ko siyang hinampas. Pareho kaming pawisan at hinihingal. Mukhang
kailangan ko pang magpalit ng damit dahil nabasa ako ng pawis.

“May pamalit ka ba? You shirt is full of sweat.” Hinihingal na sabi ko. Nasa loob
ko parin siya at nakapatong parin siya sa akin.

“Yes, may spare shirt ako sa kotse.” Tumango ako sa kanya. Hinintay kong bumalik sa
normal ang aking paghinga. Hinayaan ko na muna siya sa kanyang pwesto dahil
kumportable din naman ako.

Nang makapagpahinga na ako ay inaya ko na siyang tumayo. Umangat ang kanyang

katawan. Akala ko ay aalis na siya sa pagkaibabaw sa akin ngunit nagulat ako nang
pinagpalit niya lang ang pwesto namin nang hindi umaalis sa loob ko.

Nakaupo na ako ngayon sa kanyang hita at siya naman ang nakahiga sa sahig. Nanlaki
ang aking mata nang maramdamang handa nanaman siya sa loob ko. Napangisi siya sa
akin.

“One more round then we will go.”

Kabanata 17
I’m sure that my face looked flushed. Nahihiya akong makita ang mga kaibigan ni
Marco lalo pa at nakabungad agad ang kakaibang ngisi nila sa amin.

“Tagal naman dumating.” Sabi ni Adrian. Mahinhing tumawa ang fiance nito na si
Kimberly. His arms are all over her waist at nakita kong sinita siya nito. Agaw
pansin ang malaking bato sa suot nitong engagement ring at hindi mapigilan ko
mapigilan na mapaisip na balang araw ay kami naman ni Marco ang nasa sitwasyon
nila.

“We’ve been waiting for thirty minutes already.” Biro ni Jeric. Humalakhak ito at
umakbay naman sa kasama nitong babae. Nagpakilala ito kanina sa akin bilang si
Sharlotte.

Long-time girlfriend ng mga ito ang kanya-kanyang kasama ngayon ay totoo nga ang
sinabi ni Marco na siya lang ang naligaw ng landas noon. Nakakatuwa dahil matitino
ang kaibigan ni Marco at hindi ako mapapraning at mag-iisip ng kung ano-ano kapag
nagkasama-sama silang tatlo.

Maganda ang naging trato ng mga kaibigan niya sa akin. Hindi maalis dito ang
pangungulit at pang-aasar sa akin ng mga ito dahil ako palang daw kasi ang unang
babae na naipakilala ni Marco sa kanila. Lubos naman akong natuwa sa kaalaman na
iyon. Matagal ko ng alam na ako palang ang babaeng sineryoso ni Marco ngunit iba
parin talaga kapag nanggaling ang mga iyon sa kanyang kaibigan.

Magkahiwalay ng room ang babae at lalaki. Tahimik akong nanunuod kay Kimberly
habang sinusukatan siya sa kanyang bridal gown. She is glowing with love and
happiness. Lalo iyong nagpatingkad ng ganda. She has a soft feature on her face.
Mapula ang labi at ang kanyang mala-porselanang kutis ay napakakinis. Ang kanyang
mata ay katamtaman lang ang laki na talaga namang tumutugma sa kanyang matangos na
ilong. Para siyang barbie doll at namamangha ako sa ganda niya.

Sunod kong tinignan si Sharlotte na tahimik na nanunuod kay Kimberly. Salungat dito
ay ang medyo morena niyang balat ngunit maganda parin naman iyong tignan. Mapungay
ang kanyang mata at mahahaba ang pilikmata. Matangos din ang kanyang ilong at may
katamtamang laki ng labi.

Namamangha ako sa kanilang dalawa. Para silang mga barbie at napakaperfect nila sa
paningin ko.

Humarap sa akin si Sharlotte at ngumiti. Her smile is so genuine. Unang impression

ko sa kanya ay mabait siyang babae. Her fierce face is so dominating but when she
talks, her sweet voice is very soothing in the ears. Si Kimberly naman ay mukhang
mahinhin ngunit kapag nagsalita ito ay mahahalatang makwela itong babae. I find
their personality attractive, kaya siguro nahumaling ng sobra si Adrian at Jeric
dito.

“You’re an Architect? Nakwento ka na kasi sa amin ni Marco before and he was very
proud of you.” Nakaramdam ako ng hiya.

“Hindi pa. Incoming fourth year student palang ako pero malapit na rin naman.”

“Really? I thought you’re already working. Ilang taon ka na ba?” Kuryosong tanong
nito.

“Eighteen.” Nanlaki ang mata niya.

“Stop joking around! You’re just eighteen?” Alanganin akong ngumiti dito. Lumingon
kami kay Kimberly na naglalakad palapit sa amin.

“What are you two talking about?” Nakangiting sabi ni Kimberly.

“Guess her age.” Namamanghang sabi ni Sharlotte.

Naningkit ang mata sa akin ni Kimberly at namewang habang umaarte na nag-iisip.

“I think we have the same age. Twenty-four?” Umiling si Sharlotte. Nakita ko ang
excitement sa mukha ni Kimberly. As if we’re playing games.

“Then I assume you’re younger than us? Twenty-two, perhaps?” Napangisi na si

Sharlotte saka mabilis na umiling. Nagsalubong ang kilay ni Kimberly.

“Omg, then what?” Sumusukong sabi nito. Lumingon sa akin si Sharlotte para senyasan
ako na sabihin ang totoo kong edad.

“I’m only eighteen.” Napanganga si Kimberly. Tinitigan niya ako mula ulo hanggang
paa.

“Ang sexy mo tapos eighteen ka palang?! Napakaswerte mo naman!” Hindi sila

makapaniwala sa edad ko. Ilang beses nila akong inaasar na baka niloloko ko lang
sila pero iyon naman ang totoo. Ilang buwan pa bago ako magbirthday ulit.

Sunod na sinukatan si Sharlotte kaya naman nagkaroon ng pagkakataon si Kimberly na

tanungin ako ng kung ano-ano.

“So ilang taon ka nang makilala ka ni Marco? Matagal ka na niyang kinukwento sa

amin. Ilang beses nga namin siyang pinipilit na isama sa tuwing nagkikita-kita kami
pero hindi siya pumapayag. Ngayon lang talaga niya kami napagbigyan.”
Nagdadalawang-isip ako kung sasabihin ko ba pero sa itsura ng mukha niya ay mukhang
hindi niya ako titigilan.

“Fifteen lang ako nang makilala ko siya. Halos tatlong taon niya akong niligawan.
Hinintay ko rin kasi muna na maging legal age ako para hindi naman pangit tignan
dahil may girlfriend siyang minor.”

Napa-wow siya sa sinabi ko.

“The great Marco De Guzman waited for three years! Then he must really love you
that much. Three years is three years. Matagal na panahon iyon lalo na kung
naghihintay. I can’t believe this.”

Ako ang sunod na sinukatan. Mula sa kinayatayuan ko ay alam kong sinasabi na ni

Kimberly kay Sharlotte ang nakwento ko kanina.
Nang matapos kami ay nanatili muna kami doon. The two bombarded me so many
questions about my relationship with Marco. Hindi naman ako nailang dahil mababaw
lang ang tanong nila. Tulad ng kung paano si Marco bilang boyfriend. Is he sweet or
strict, something like that. Madali ding napalagay ang aking loob sa kanilang
dalawa dahil they made sure that I can be comfortable with them.

Nagtatawanan kami nang nadatnan kami ng mga lalaki doon. Lumapit ang mga ito sa
amin at mukhang natutuwa ito dahil nagkakasundo kaming tatlo. Inaya kami ng mga ito
na kumain.

Convoy ang tatlong sasakyan at nauna ang sasakyan ng magfiance. Habang nasa
sasakyan kami ay nangingiti si Marco.

“Why are you smiling?” Mabilis siyang tumingin sa akin saka binalik na ang tingin
sa daan.

“I’m just happy that you get along with my friends. Ineexpect ko naman na
magugustuhan ka nila at alam kong ganoon din sa pamilya ko. I’m really excited for
you to meet them. I’m sure that they will love you too just like I do.”

“Hindi naman sila mahirap pakisamahan, Marco. They were very approachable.
Naiintindihan pa nga nila ang hiya ko sa kanila kanina kaya sila palagi ang nag-
iinitiate ng usapan. They did not make me feel out-of-place.” Tumango ito at hindi
na nagsalita.

Kinuha niya ang aking kamay at dinala iyon sa kanyang bibig para mahalikan. I find
that gesture very sweet. Napangiti ako habang pinagmamasdan si Marco. I’m just so
lucky to have him.

Nabigla ako nang ipatong niya ang aking kamay sa kanyang pagkalalaki.

“Marco!” Sita ko dito. Humalakhak siya at nilipat sa kanyang hita ang aking kamay.

“Sorry, hindi ko nakita.” Pinagpatuloy niya ang pang-aasar sa akin.

Nakarating kami sa restaurant. Umangat ang aking tingin sa pangalan niyon.

Aristocrata. Tunog pang-mayaman. Mukhang mamahalin ang restaurant na ito. Unang
pasok palang ay bubungad kaagad ang mabangong aroma ng pagkain. Ang itsura din ng
paligid ay mukhang sopistikado. Ang mga staff ay palaging nakangiti.

Nagsimula kaming umorder. Nabigla ako nang makita ang menu. Seryoso bang sa ganda
ng restaurant na ito ay may pagkain na halagang 100 lang? Ang 100 na iyon ay isang
order na ng fried chicken! Halos kapareho lang ng sa fastfood. Kaya siguro marami
ang kumakain dito ngayon at tiyak kong kahit anong oras ay ganito din ang
sitwasyon.

Habang naghihintay kami sa aming order ay nag-usap usap ang mga ito tungkol sa
nalalapit na kasal.

“Sino-sino na ba ang invited sa bachelor’s party mo?” Tanong ni Kimberly sa kanyang

fiance. Napakamot ng ulo si Adrian.

“Love, hindi ko alam. Wala naman akong balak talaga magkaroon ng bachelor’s party.
Mapilit lang ang mga pinsan ko. Kung ako lang ang masusunod ay kakain nalang tayo
sa labas. Mas mag-eenjoy pa ako doon.” Nanliit ang mata ni Kimberly dito.

“Sus! Baka naman gusto mo talaga iyon? Siyempre ay sino ba namang lalaki ang hindi
mag-eenjoy kung may babaeng sumasayaw sa kanila na halos hubad na?”
Sabay-sabay na sumagot si Adrian, Jeric at Marco.

“Ako.” Hindi ko napigilang mapatawa.

“Teka, Marco, hindi ka dapat kasama. Kami lang iyon.” Biro ni Adrian. Sumimangot si
Marco at humarap sa akin.

“Huwag kang maniniwala sa lalaking iyan. Siraulo iyan.”

“Sus, sabi mo nga dati noong nasa bar tayo, ang hot ng mga babae sa stag party.”
Agad na dinepensahan ni Marco ang sarili sa sinabi ni Jeric.

“Matagal na iyon! Nagbago na ako, maliban nalang siyempre kung si Gab ang sasayaw
sa akin ng ganoon ay aba, okay na okay sa akin iyon.” Kinurot ko si Marco sa
kanyang tagiliran. Bastos talaga ng bibig. Nakakahiya sa mga kaibigan niya.

“Well, to make it fair, magsasagawa nalang din ako ng sarili kong party! All girls
only. Invited ka ha, Gab?” Napaisip ako sa alok niya. Magsasalita pa sana ako nang
tumutol nanaman ang mga lalaki.

“Ano namang gagawin niyo doon? Sasayawan kayo ng lalaki? Hindi pwede!” Galit na
sabi ni Adrian.

“Kala niyo papayagan namin kayo? Asa.” Wika ni Jeric.

“Bahala kayo sa gusto niyo, just leave Gab out of it. Hindi siya sasama.” Final na
sabi ni Marco.

Hindi nagpatalo si Kimberly. Si Sharlotte ay tahimik lamang na tumatawa sa mga ito.

Nagpaalam ako sa mga ito na magpupunta muna ng banyo.

Pagdating sa loob ay agad kong nakita ang isang babaeng buntis na mukhang
mangananak na ata.

“Help… help! Zeke!” Sigaw ng babae. Agad ko siyang dinaluhan.

“Miss, naiihi ka na ba? Can I have favor? Can you call my husband? Nasa kitchen
siya, ipatawag mo nalang sa staff at sabihin mong mangangak na si Vanessa.” Wala
akong nagawa kundi sundin ang sinasabi niya. Pakiramdam ko rin naman ay umatras ang
ihi ko dahil sa panic na naramdaman.

Lumapit ako sa isang staff ang sinabi dito ang tungkol kay Vanessa. Nanlaki ang
mata nito at agad na kumilos. Binalikan ko si Vanessa na nanatiling nakatayo doon.
Mahigpit ang kanyang kapit sa lababo habang pilit na pinapakalma ang sarili.

Sabay kaming napalingon nang makita ang isang lalaking humahangos. Agad niyang
nilapitan ang babae. Napansin kong nakauniform ito na pangchef.

“Vans, calm down okay. I’ll bring you to the hospital.” Nagmamadali sila palabas ng
banyo at bago nila ako tuluyang nalampasan ay hinawakan ako sa kamay ng babae saka
nagpasalamat.

Nang mawala na sila ay saka bumalik ang nararamdamang pagkaihi ng pantog ko kaya
naman pumasok na ako sa cubicle.

Pagkabalik ko sa table ay pinag-uusapan nila ang tungkol sa babaeng manganganak.

“Kabuwanan na pala ni Vanessa Tuazon ngayon. I’m hoping for her painless delivery.”
Sabi ni Sharlotte. Nagtataka ako kung paano nila nakilala ang babae. Sikat ba iyon?
Artista?

Mukhang napansin ata iyon ni Marco kaya naman bumulong siya sa akin.

“May babae kasing manganganak kanina, galing din sa banyo iyon. Nakita mo ba?” I
nodded and told him that I was the one who called for her husband.

“That’s good. Ang asawa nitong si Zeke Tuazon ang mag-ari ng restaurant na ito. He
is the head chef of the restaurant.” Napatango ako. Hindi naman na ako magtataka na
kakilala ito ni Marco dahil nasa iisang linyahan ng business lang sila.

Dumating ang aming pagkain. Nagulat ako sa sarap ng lasa niyon. Talagang babalik-
balikan ito ng mga customer dahil sa affordable at magandang quality ng pagkain
dito.

Hinatid ako ni Marco sa unit nang gabing iyon. Malalaki ang aking ngiti sa kanya.

“I enjoyed a lot. Masaya ako na nakilala ko ang mga kaibigan mo.” Hinaplos niya ang
aking buhok. Nasa loob pa kami ng sasakyan at minabuti na namin na hindi siya
aakyat doon dahil baka makita kami ni Lola Grace.

“Masaya din ako. It really means a lot to me that you get alont with them.” Ngumiti
ako sa kanya at nagpaalam na. He moved down to give me a long kiss before saying
goodbye.

Sa buong araw ng Linggo ay wala akong ibang inisip kundi ang gagawin kong surpresa
sa birthday ni Marco. Sa Biyernes na iyon at medyo malaki na rin naman ang naiipon
ko.

Simple lang ang naisip ko at dito lang iyon gaganapin sa unit ko. Hindi pa kasi
afford ng budget ko kung magbabakasyon kami kaya naman maghahanda nalang ako dito
sa bahay. Ipagluluto ko siya ng paborito niyang pagkain. We will spend the his
birthday together. Magandang idea na rin iyon na magkaroon kami ng pribadong oras
para sa sarili namin kahit paminsan-minsan lang.

Lunes ng gabi nang nakatanggap ako ng tawag mula sa isang unknown number. Nakahiga
na ako sa kama noon at akala ko pa ay si Marco ang tumatawag na iyon ngunit hindi.
Pinatagal ko muna ang pagring niyon bago ko tuluyang sinagot.

“Hello?”

“Is this Gabriella Aldana?” Kumunot ang aking noo. Muli kong sinilip ang numero
ngunit hindi talaga iyon pamilyar sa akin.

“Opo, sino po sila?” Pinanatili kong magalang ang aking boses kahit na kinakabahan
na ako.

“This is Nico Alcantara.” Nanlaki ang aking mata at biglang nakaramdam ng hiya.

“N-Napatawag po kayo?” He paused for a second before continuing.

“Are you available tomorrow morning? I need you to be here. There is something you
should check.” Seryoso ang boses niya kaya lalo akong kinabahan. May mali ba sa
naisuggest ko? Hindi niya ha nagustuhan? Nako, sabi ko na nga ba at dapat hindi
nalang ako nangialam.

Pagkasabi ko dito na makakapunta ako ay agad niya ring binaba ang tawag. Sungit
naman no’n.
Nagtext ako kay Marco para sabihin na bibisita ulit ako sa site sa Taguig. Nagsabi
ito na sasamahan na niya ako at siya narin mismo ang maghahatid sa akin doon. Agad
naman akong pumayag doon dahil pabor iyon sa akin. Hindi ako mapapagastos sa
pamasahe at kumportable pa ang magiging byahe ko.

Maaga niya akong sinundo kinabukasan. Bagong paligo ito at talaga namang
napakabango. Sabay kaming nag-almusal sa labas. Hindi rin naman iyon agad na
nagtagal dahil nakareceive na ako ng text mula kay Nico at hinahanap na ako.

Nakita ko ang seryosong tingin ni Nico sa akin habang pababa ako ng sasakyan.
Lumipat ang kanyang tingin kay Marco. Nilingon ko ito at nagpaalam na muna sa kanya
para lapitan si Nico.

Takot akong lumapit dito. Sobra akong kinakabahan dahil mukhang hindi maganda ang
timpla niya kaysa noong unang beses akong nagpunta dito. Anger is very visible on
his eyes. Mukhang may hindi magandang nangyari dito kaya ang aga-aga ay badtrip
agad ang lalaking ito.

“I told you to be here by 7 am. You should practice coming early because coming
late is very unprofessional.” Hindi naitago sa kanyang tono ang pagiging iritable.
Tinalikuran niya ako at nagtungo siya sa isnag espasyo doon kung saan may
nakahandang lamesa.

May nakita akong isang malaking camera doon ngunit agad din niyang itinabi iyon.
Nilatag niya ang blueprint at pinakita ang eksaktong nagawa na sa site. He informed
me of some minor problems from my plan. Hindi kasi nagtugma ang iba doon.

Baka ito ang dahilan kaya mukha siyang galit. Sa akin siya galit? Nakaramdam ako ng
hiya sa kanya.

“I’m sorry. Kayo na po ang bahala kung ano sa tingin niyo ang dapat gawin doon.”
Mahina kong sabi. Nagsalubong ang kilay niya. Lalo akong nakaramdam ng takot dahil
sa itsura niya ngayon. Para niya akong bubugahan ng apoy.

“Bakit ako ang bahala? This is your plan, right? You decided to have it revised and
I followed you. Hindi dapat ako ang mag-iisip ng solusyon sa problemang ginawa mo,
Ms. Aldana. You should learn to stand by your decision and think of the best
solution on your own.” Napalakas ang boses niya doon kaya napayuko ako. Napansin ko
ang ilang pagtigil ng mga workers doon at napatingin sa banda namin.

Naramdaman ko ang panginginig ng aking katawan dahil sa pinaghalong takot at

pagkapahiya.

Agad kong naramdaman sa aking tabi si Marco.

“You have no right to do that to her.” Madiing sabi ni Marco. Inawat ko ito at
pinakalma.

“You’re the one who have no right to be here. You are not supposed to be here.
Huwag mo kaming papakialaman dahil wala ka namang alam sa pinag-uusapan naming
dalawa.” Kalmadong sabi ni Nico. Nawala ang emosyon sa mukha nito. Ang galit na
nakita ko kanina at parang bulang naglaho. Ngayon ay wala ng makitang kahit ano sa
kanya. Nanlamig ako.

“Asshole! Sino ka ba sa akala mo ha?” Napakuyom ang kamay ni Marco. Unti-unti akong
nagpanic. This is the first time I saw him shaking with anger. Pilit kong tinatawag
ang pangalan niya at pinapakalma ito.
“I am Engineer Nico Alcantara from GA Construction Industries. Grandson of
Graciella Alcantara.” Naramdaman kong napahinto si Marco.

“Now that you know, I think it’s better for you to leave us alone and stop wasting
my time.” Nanginginig kong hinawakan ang kamao ni Marco. Bumaba ang tingin niya sa
akin. Galit parin ang itsura nito pero ramdam kong sinisikap niya ang sarili na
kumalma.

“Wait for me inside your car, please. I can handle this.” Sabi ko dito. Tumango ito
sa akin at walang sabi-sabi na tumalikod at naglakad pabalik sa kanyang sasakyan.

Muli kong hinirap si Nico.

“I’m sorry for the negligence but please understand that I’m still starting and I
still need more things to learn. I’ll try to give you some solutions as soon as
possible.” Pormal kong sabi dito.

“Marami ka pa talagang bagay na dapat matutunan and first things first, you should
not bring unnecessary guest. Lalo pa at hindi naman siya makakatulong sa project na
ito. I ordered for you to come here alone.”

“Pero hinatid niya lang ako…” He stopped me from speaking.

“Kung hinatid ka lang niya, sana ay nanatili nalang siya sa sasakyan. No need to
come here and babysit you just because I scolded you.” Iritableng sabi nito. Nanaig
sa akin ang depensahan si Marco.

“He is just being protective.” His lips pursed.

“He is being overly protective. Dapat ay hinahayaan ka niyang mag-isa para matuto
kang maging indepent. Hindi iyong lagi kang nakadepende diyan.” Hindi ko
maintindihan kung bakit si Marco ang pinag-uusapan naming dalawa. We should be
talking about the plan, not my boyfriend!

At mas lalo akong nagtaka sa sarili ko kung bakit ako patuloy na nagpapaliwanag sa
kanya. Bigla nalang lumalabas sa akin ang mga salita para depensahan si Marco sa
mga paratang niya dito.

In the end, I accepted everything he said. Nang makuntento siya sa lahat ng sinabi
sa akin ay hinayaan na niya akong umalis.

Kabanata 18
Tahimik si Marco habang nasa byahe kami pabalik ng Manila. Madilim ang kanyang
mukha kita ko ang higpit ng pagkakahawak niya sa manibela. May iilang ugat siya sa
kanyang braso na lumilitaw dahil doon.

“Marco…” Hindi siya kumibo nang tinawag ko siya. He is looking straight forward.
Mukhang malalim ang iniisip nito kaya hindi napansin ang pagtawag ko. Inulit ko
iyon at sa pangalawang pagkakataon ay hindi parin siya kumibo.

Natahimik ako. Walang nagsalita sa amin sa buong byahe hanggang sa makarating kami
sa building. Sinilip ko ang oras at napansin na alasdies pa lang ng tanghali. May
oras pa para makapagluto ako. I invited him over at laking pasasalamat ko nang
pumayag ito.

Hindi parin siya nagsasalita kahit nasa loob na kami ng unit ko. Nagpaalam ako na
maghahanda muna ako ng lulutuin para makakain kami ng tanghalian. Naupo siya sa
sala at binuksan ang TV.

Habang nagluluto ako ay hindi ako mapakali. Iniisip ko kung bakit nagkakaganoon si
Marco. Gusto kong malaman kung ano ang mga tumatakbo sa utak niya.

Nang matapos akong magluto ay pinuntahan ko siya sa sala. Nakita kong nakasandal
ito sa upuan habang nakapikit. Bakas parin sa mukha nito ang pagiging seryoso.
Gumapang ako sa kanya at naupo sa kanyang mga hita. Niyakap ko siya ng mahigpit at
siniksik ang aking mukha sa kanyang leeg.

Lihim akong napangiti dahil ang kanyang mga braso ay pumulupot sa aking bewang. I
felt him kissed my hair. Hinarap ko siya.

“What are you thinking?” Malambing kong sabi dito. Nagtama ang aming tingin bago
siya nagbuntong-hininga.

“Hindi lang ako mapanatag. How long do you need to visit that site with him? Hindi
ko gusto ang ere niya. Hindi porket apo siya ni Graciella Alcantara ay may
karapatan na siyang pahiyain siya ng ganoon.” Iritableng sabi ni Marco.

“Hanggang sa matapos ang semestral break ay kakailanganin kong pumunta doon kapag
pinatawag niya ako.” Napahinga siya ng malalim.

“Siya ang apo ng may-ari ng building na ito, Gab. Sobrang kilala din ang pamilya
niya sa industriya nf construction. Nagtataka lang ako kung bakit ngayon ko lang
siya nakikala.” Hinawakan ko ang pisngi ni Marco.

“It doesn’t matter. He is just being professional, Marco. Magandang bagay na maging
mahigpit siya para mabilis kong matutunan ang mga trabaho sa actual. Malaking
tulong ito sa akin. Kasalanan ko naman kaya niya ako napagalitan kanina.” Malumanay
kong sabi.

“Okay, basta kapag may ginawa o sinabi siya na hindi mo nagustuhan, you can say it
to me.” Tumango ako at muli siyang niyakap. Pagkatapos niyon ay niyaya ko na siya
para manghalian. Naging maayos na muli ang mood niya. Nag-usap kami tungkol sa
binabalak na bachelor’s party ng kamag-anak ni Adrian.

“Are you sure you want me to come? Hindi naman ako mag-eenjoy doon. Mas gusto ko
pang makasama ka nalang.” Ngumiti ako sa kanya.

“Naroon naman ang mga kaibigan mo. Nakakahiya naman lalo na kay Adrian.” Umismid
siya.

“Anong nakakahiya? Eh ayaw nga din no’n ng party.”

Ilang beses ko pa siyang kinumbinsi na sumama. Wala akong ideya sa party na iyon
ngunit ayon sa narinig ko kay Kimberly, ang tipikal na bachelor’s party daw ay may
mga babae na magpapasaya sa groom at malalapit na kaibigan at kamag-anak nito.

May tiwala naman ako kay Marco at sa mga kaibigan niya. Kung matutuloy man ang
party na iyon ay alam kong hindi nila hahayaan na magkaroon ng babae doon.

Hinatid niya ako sa shop pagkatapos namin kumain. Nagpaalam ito na aalis at pupunta
sa kanyang opisina para sa trabahong hindi niya nagawa nitong umaga.

Nakita ko si Lauren sa counter na kakaiba agad ang tingin sa akin.

“Ang aga namang landian niyon.” Napatawa ako.

“Malisyosa ka. Sinamahan niya ko sa Taguig kaninang umaga. Pinatawag kasi ako doon
ni Nico. Muntik pa ngang mag-away ang dalawa dahil napagsabihan ako ni Nico
kanina.” Kuryoso siyang tumingin sa akin.

Sinabi ko ang lahat ng nangyari sa umagang iyon. Pansin kong maski siya ay medyo
natakot kay Nico ngunit hindi parin maalis dito ang pagkamangha sa lalaki.

“Hot niya siguro magalit, ‘no? Napakastrict at professional. Nakakaturn-on.”

Sinabunutan ko siya dahil mukhang nagsisimula nanaman itong mag-isip ng kung ano-
ano.

Naging abala kami sa hapon na iyon dahil medyo marami ang customer. Halos nakapila
ang mga aso na nagpapatingin kay Ma’am Irina. Marami din ang bumili ng mga gamit
kaya naman nang matapos ang araw ay medyo pagod kami ni Lauren.

Humikab ako habang naglalakad pauwi sa building. Maaga akong gumising ngayong araw
at marami pang ginawa sa shop kanina kaya naman kahit maaga pa ay nakaramdam na ako
kaagad ng pagod at antok.

Pagkauwi ay hindi na ako nakapagtext kay Marco dahil agad akong nakatulog sa sala.

Kinabukasan ay inaya ko si Lauren na samahan ako sa mall para bumili ng mga

gagamitin ko sa surprise ko sa birthday ni Marco. Nagpasya kaming magkita sa mall
ng alasnuebe at pagkatapos ay iuuwi lang namin ang gamit sa unit saka didiretso sa
shop.

Ang paalam ko kay Marco ay maglilinis ako ng bahay sa umagang iyon para hindi na
ito tumawag o pumunta sa unit. Mabilis ko naman siyang napaniwala doon.

Sinabi ko ang plano ko kay Lauren. Ngiting-ngiti ito at tila proud sa akin dahil sa
naisip kong plano.

“Iba talaga ang nagagawa ng pagmamahal ano? You can do the things that you don’t
normally do. Nakakatuwa dahil maganda ang takbo ng relasyon niyong dalawa. Gusto ko
nalang maging single forever at panuorin ang love story niyong dalawa.” Nagtawanan
kami dahil sa sinabi nito.

Bumili kami ng mga lobo na hugis letra na gagamitin ko sa pagdisenyo ng unit ko.
Namili rin kami ng normal na hugis ng lobo at mga scented candles na gagamitin ko
para sa intimate dinner na ihahanda ko para sa aming dalawa.

Bumili narin ako ng simpleng regalo ko para sa kanya. Hindi iyon mamahalin pero
sana ay magustuhan niya.

Matapos mamili ay nagpasya kaming mananghalian sa isang fastfood. Masaya kaming

nagkwentuhan tungkol sa maraming bagay. Napag-usapan din namin ang nalalapit na
enrollment. Malapit nanaman mag-umpisa ang klase at natitiyak kong maiistress at
mapapagod nanaman kami ng bongga. Dadagsa na ang aming mga major subjects at
magsisimula namin ang projects namin.

Kinagabihan ay natanggap ko nanaman ang text mula kay Nico na pinapapunta ako sa
Taguig. Bigla kong naalala na hindi pa nga pala ako nakakapag-isip ng solusyon sa
naging problema sa plano kaya naman inubos ko ang oras ko sa gabing iyon para
makapag-isip ng pwedeng gawin.

Ipinaalam ko kay Marco na muli akong pupunta doon at as usual, noong una ay ayaw
niyang pumayag ngunit wala din itong nagawa dahil kailangan ko talagang magpunta
doon. Hindi niya ako masasamahan dahil may mahalagang meeting daw ito bukas. Okay
lang naman iyon, may pera naman ako pantaxi.
Maaga akong gumising para maghanda at hindi ma-late. Naalala ko kasing napagalitan
niya rin ako sa pagiging late ko noong isang araw. Hindi na ako nakapag-almusal
dahil sa pagmamadali. Nagbaon nalang ako ng palagi kong kinakain na biscuit at
kakainin ko nalang mamaya doon.

Pagkarating sa site ay maaga ako ng thirty minutes. Kakaunti palang ang mga
dumadating na workers doon at pansin ko rin na wala pa sa paligid ang sasakyan ni
Nico. Mabuti nalang at mukhang napagsabihan na ang mga workers kaya naman wala ng
nangahas na lumapit sa akin. Medyo hindi parin ako kumportable sa mga tingin nila
ngunit mas harmless na sila ngayon.

Nag-ikot ako sa paligid at binalikan ang solusyon na naisip ko kagabi. Tatlo ang
hinanda ko para hindi na ako mapagalitan. Para kung hindi man niya magustuhan ang
una kong sasabihin ay may option pa siya.

Nakaramdam ako ng gutom kaya naisipan kong umalis sa mismong site at nag-abang
nalang sa usual spot ng sasakyan ni Nico. Doon ay kumain ako ng biscuit. Hindi pa
ako nangangalahati sa kinakain ko nang mabigla ako sa lakas ng busina sa aking
likod. Nakita ko ang pamilyar na sasakyan ni Nico kaya gumilid ako.

Seryoso ang kanyang mukha nang bumaba sa sasakyan. Well, wala naman ng bago doon.
Magugulat pa siguro ako kung nakangiti siya. Nagtungo siya sa backseat at kinuha
ang dalawang hard hat. Lumapit siya sa akin at binigay iyon. Bumagsak ang kanyang
tingin sa biscuit na kinakain ko kaya naman ito na ang naglagay sa akin ng hard
hat.

Napahinto ako sa pagnguya dahil doon. Seryoso lang ang kanyang mukha at para bang
normal lang ang ginagawa niyang ito sa akin.

Matapos niyon ay lumayo siya sa akin.

“Kanina ka pa ba dito?” Kumpara sa huli naming pagkikita ay mas mukha siyang

kalmado at malumanay ngayon pero nakakatakot parin.

“Mga thirty minutes pa lang naman.” Mahina kong sabi. Muli niyang tinignan ang
kinakain ko.

“Hindi ka pa ba nag-aalmusal?” Umiling ako. Kinuha niya ang kanyang cellphone sa

bulsa. May tinawagan ito bago lumingon sa akin at inaya ako sa mismong site.

Nagsimula akong magsalita tungkol sa mga naisip kong solusyon. Tahimik lang siyang
nakinig sa akin at minsan ay tumatango-tango. Nabubuhayan ako sa tuwing ginagawa
niya iyon dahil pakiramdam ko tama ang sinasabi ko at talagang sumasang-ayon siya
doon.

Matapos kong sabihin ang lahat ng gusto kong sabihin ay tumingin siya sa akin.
There is a ghost smile on his lips. He looked satisfied with everything that I
said. Nakaramdam ako ng tuwa.

“Alright, I will folow your suggestions.” Naglakad siya paalis sa site kaya naman
imbis na maiwan doon ay sumunod ako sa kanya. Nakita kong may kausap siyang
delivery man at nagbayad ito doon. Naamoy ko ang mabangong pagkain at nakaramdam ng
gutom.

Humarap siya sa akin.

“Let’s eat. May trabaho ka pa mamaya diba?” Ilang minuto akong napatunganga sa
sinabi niya. Nasa loob na siya ng sasakyan at kung hindi niya pa ako bubusinahan ay
hindi ako makakagalaw sa kinatatayuan ko.

Pumasok ako sa kotse at naupo sa passenger’s seat. Muli ko nanamang naamoy ang
panlalaking amoy ng kotse niya. Humahalo doon ang amoy ng pagkain. Lalo akong
nagutom. Itinabi niya ang mga gamit niya sa dashboard. Nilagay niya sa likod ang
kanyang camera at isang tablet.

Ang isang plastic ay inabot niya sa akin. Nagtaka ako dahil ang dami niyon. May
kanin, may burger at fries pa.

“Nico, ang dami…” Tumigil siya sa kanyang ginagawa para tignan ako.

“Hindi ka nag-almusal. I assume you’re very hungry by now.” Hindi ko napigilan ang
pagsimangot.

“Oo, gutom ako pero sobrang dami naman kasi.” The corner of his lips lifted.

“Iuwi mo nalang kung hindi mo mauubos. Baka makain mo pa mamaya.” Napanguso ako
saka tumango sa sinabi niya. Tahimik kong kinain ang bigay niya. Gutom na gutom
talaga ako. Hindi naman kasi ako sanay na hindi ako nakakakain sa tamang oras.

Nauna siyang natapos kumain. Nakaramdam naman ako ng hiya dahil nakakalahati ko
palang ang pagkain ko.

“It’s okay. Huwag kang magmadali.” Pinanuod niya akong kumain. Nailang ako pero mas
nanaig ang gutom ko kaya hindi ko nalang siya pinakilaman.

Muli kaming nag-usap tungkol sa plano at hindi na iyon gaanong nagtagal dahil
kailangan ko ng umalis. Pinara niya ako ulit ng taxi at ito na ang nagbayad. Lihim
akong napangiti dahil nakatipid nanaman ako.

Umuwi muna ako sa aking unit para makapagbihis. Nabigla ako nang makita ang
sasakyan ni Marco sa parking ng building. Lumapit ako doon at nakitang umaandar p
ang sasakyan. Kinatok ko ang bintana at maya-maya pa ay binaba niya iyon.

“Anong ginagawa mo dito?” Nangingiti kong sabi. He flashed his smile. Bumaba siya
ng sasakyan at sinarado iyon.

“Wala naman. I just want to see you. Kumain ka na ba?” Gumapang ang kanyang kamay
paikot sa akin saka kami naglakad patungo sa unit.

Pinakiramdaman ko ang aking sarili. Medyo busog pa ako dahil sa kinain namin kanina
ni Nico at habang nasa byahe ay inubos ko naman ang pagkain na hindi ko naubos.

“Hindi pa ako naglunch, medyo busog pa nga ako kasi late na ako nakapag-almusal.
Mabuti nalang at kumain kami kanina ni Nico doon sa site.” Natahimik si Marco.
Hindi siya muling nagsalita hanggang sa makapasok kami sa loob ng unit.

“Marco, may problema ba?” Mukha kasing malalim ang iniisip niya.

“Nothing. Hindi pa kasi ako kumakain. I thought we could eat together pero mukhang
busog ka pa nga talaga.” His voice is plain and dull. Ramdam kong nagbago talaga
ang mood nito.

“Marco, pwede naman tayong kumain ngayon. Ano bang gusto mo? Medyo busog lang naman
ako at kaya ko pa naman kumain para masamahan ka.” Maingat kong sabi dito. Baka
kasi kapag hindi maganda ang naging tono ko ay mauwi kami sa away.

“Hindi na. Hindi ka pa ba papasok sa trabaho? Ihahatid nalang kita.” Nasaktan ako
dahil sa biglang paglamig ng tungo niya sa akin. Ano bang nagawa ko?

“Marco naman…” Hindi ko naitago ang pagnginig ng aking boses.

“Gab, I’m fine.” Naupo siya sa sala kaya naman sinundan ko siya doon at naupo sa
tabi niya.

“Marco, ano bang nagawa ko?” Nakikiusap kong sabi dito. Nagbuntong-hininga ito.

“Akala ko ba ay tungkol sa plano lang naman ang pinag-uusapan niyo? Akala ko kaya
ka nagpupunta doon ay para sa site? Bakit kailangan niyong kumain ng magkasama?”
Naramdaman ko ang inis sa kanyang boses.

“Nalaman niya kasing hindi pa ako nag-aalmusal kaya umorder siya ng pagkain.”
Lalong nagsalubong ang kilay niya.

“Paano niya nalaman? Siguro ay dahil hindi nalang tungkol sa trabaho ang pinag-
uusapan niyo.” Mapait na sabi nito. Hindi ako makapaniwala sa pinupunto niya.

Iniisip niya bang niloloko ko siya? Nagmagandang-loob na nga ang lalaki tapos
iisipan niya pa kami ng masama? Paano niya nagawang maisip ang mga iyon gayong siya
nga itong mahal na mahal ko!

“Marco, pinagduduhan mo ba ako?” Nasasaktan kong sabi. Lumamlam ang kanyang makita
nang mahalata sa mukha ko ang sakit dahil sa sinasabi niya sa akin.

“Gab, I’m sorry. Look, I’m just upset. Hindi ko kasi talaga gusto na nakakasama mo
ang lalaking iyon. May tiwala ako sayo, alam kong ako lang, Gab, pero hindi ko alam
kung bakit hindi maganda ang pakiramdam ko sa Nico Alcantara na iyan.” Napayuko ako
sa aking mga kamay at nilaro ang sariling mga daliri.

“Kusa naman akong iiwas kapag may naramdaman akong kakaiba sa kanya, Marco. Kung
alam mo lang, napakasungit niya talaga sa akin at nasaksihan mo iyon diba? Palagi
iyong seryoso at nagkataon lang kasi kanina na nadatnan niya akong kumakain ng
biscuit kaya tinanong niya ako tungkol doon.” Paliwanag ko dito. Tumango siya at
hinawakan ang aking nga kamay.

“I’m sorry if you felt that I was doubting you. That will never happen, Gab.”
Nagpadeliver si Marco ng pagkain at pinagsaluhan namin iyon. Nilambing niya ako ng
paulit-ulit para makabawi sa nasabi niya kanina. Mabilis din namang gumaan ang loob
ko dahil hindi ko naman siya matitiis.

Nasabihan ko na si Lauren na samahan ako bukas ng umaga dahil tutulungan niya akong
mag-ayos ng unit para sa birthday ni Marco. Nagpaalam ako kay Ma’am Irina kanina
habang nasa shop at hindi naman na siya gaanong nagtanong. Bihira lang naman kasi
ako mag-leave sa trabaho kaya alam niya na importante ang gagawin ko kung sakaling
hindi ako makakapasok.

Alas-otso palang ng umaga ay nasa unit ko na si Lauren. Inanyayahan ko muna siyang

mag-almusal pagdating niya dahil sa hapon pa naman makakapunta si Marco. Meron
kasing party na hinanda ang staff nito kaya naman magiging abala siya sa umaga.
Nangako naman siya sa akin na pupuntahan niya ako kaagad kapag natapos iyon.

Pagkatapos namin kumain ni Lauren ay nagsimula na kaming maglinis ng bahay. Nagluto

na din ano ng paboritong pagkain ni Marco. Nang matapos ay nilagyan na namin ng
hangin ang mga lobo at sinabit na ang mga iyon sa dingding ng sala. Mabuti nalang
din at may pagkaartistic side si Lauren kaya ang ganda ng kinalabasan.

Nagulat pa mga ako na may maliliit na spotlight siyang dala! Akala mo talaga ay
siya ang may boyfriend na magbibirthday. Napailing ako nang sindihan niya ang
scented candels na binili ko. Nilagay niya rin ang isang bote ng wine sa maliit na
lamesa doon sa sala. Tinulungan niya akong iwasiwas ang mga mababangong rose petals
sa sahig.

Nang matapos kami ay nagpaalam na sa akin si Lauren. Nagpasalamat ako dito at

niyakap siya ng mahigpit.

“Kapag nagkaboyfriend ka, babawi talaga ako sayo.” Ngumisi siya.

“Sabi mo iyan ha? Kapag naging kami ni Nico, tutulungan mo rin ako sa mga ganito
ha?” Natawa ako. Lakas talaga ng fighting spirit.

Pinagbutihan ko ang pagligo sa araw na iyon. Gusto kong maging mabango at

presentable ang itsura para kay Marco. Naglotion ako ng buong katawan at nagpabango
pa. Tinignan ko ang binili ni Lauren kasabay ng mga lobo noong nasa mall kami at
inangat iyon. Isang napaka-daring na underwear. Sabi niya ay lingerie daw ang tawag
doon at talagang matutuwa daw si Marco kapag nakitang nakasuot ako ng ganoon. Ika
nga niya, hindi daw ako tatantanan ni Marco kapag ganoon. Wala sa sariling napatawa
ako.

Nilunok ko ang kahihiyang nararamdaman at isinuot na iyon. Para kay Marco, para sa
ikasasaya niya.

Pinagmasdan ko ang sarili ko sa isang salamin sa cabinet ni Ate. Halos lumuwa ang
dibdib ko sa suot na bra dahil maliit na bahagi lang ang natatakpan niyon. May mga
maninipis na tela din iyon na nakapalibot sa aking tiyan na lalong nagpa-agaw
pansin ng kurba ng aking katawan. Tumalikod ako at nakita ang dalawang pisngi ng
aking puwitan at ang harap ay kakaunti lamang ang natatakpan sa aking gitna.
Talagang nagshave ako para sa araw na ito.

Nagsuot ako ng pormal na dress na magtatago sa lingerie na suot ko ngayon. Naglagay

din ako ng kaunting make-up ngunit light lang iyon dahil alam ko naman na hindi
gusto ni Marco iyon. Saktong tapos na akong mag-ayos nang marinig ang katok sa
aking unit.

Pinagbuksan ko si Marco ngunit hindi ko pa gaanong niluwagan ang bukas ng pinto

para hindi niya agad makita ang surpresa ko. Lumabas ako at sinarado muna iyon.
Nanliit ang mata sa akin ni Marco ngunit kita ko ang pagpipigil ng ngiti nito.
Sinalubong ko siya ng mahigpit na yakap.

“Happy birthday, Marco. May hinanda ako para sayo.” Ngumiti ako ng matamis sa
kanya. Naramdaman ko ang paglapat ng kanyang labi sa aking leeg.

“Hmm, bango naman.” Tumawa ako saka dahan-dahang binuksan ang pinto. Nakapatay ang
ilaw sa loob para maganda ang effect ng spotlight ni Lauren.

Pinagmasdan ko ang reasyon ni Marco. He looked at it in awe. Gumapang ang kanyang

kamay sa aking bewang at binigyan ako ng malalim na halik.

“You did this for me?” Puno ng emosyon ang kanyang boses.

“Yes, nagpatulong din ako kay Karen. I hope you liked it.” Mahina kong sabi.

Hinaplos ni Marco ang aking pisngi.

“I love it, Gab. Thank you so much.” Pinagsilbihan ko siya. Hinaaan ko siyang maupo
lang sa hinanda kong upuan sa kanya saka dinala ang mga paborito niyang pagkain na
niluto ko kanina. Bakas ang saya sa kanyang mukha dahil sa simpleng ginawa ko.
Nang matapos kaming kumain ay in-on ko ang tugtog mula sa aking phone. Nakaconnect
iyon sa bluetooth speaker kanina pa. Bumalot sa paligid ang mahina at malumanay na
kanta. Ito rin ang madalas na kinakanta sa akin ni Marco noon.

“Marco, let’s dance?”

Kabanata 19
Nakapalibot ang aking braso sa leeg ni Marco habang ang kanya naman ay nasa aking
bewang. Nakapikit ako habang nakasandal sa kanyang dibdib. Mabagal kaming sumasabay
sa tugtog. Panaka-naka kong nararamdaman ang paghalik niya sa aking ulo.

“This is the best birthday I had experienced yet. Thank you so much, Gab. Sobrang
napasaya mo ko. Your efforts are well appreciated.”

Napuno ng saya ang puso ko. Sulit ang naging pagod ko ngayong araw dahil sa
kaalamang nagustuhan niya ang hinanda ko para sa kanya.

This is the most comfortable silence that we had. Just by dancing to the slow
rhythm of the music, I feel at ease with him. Parang sasabog ang puso ko sa sobrang
pagmamahal na nararamdaman para sa kanya. Gusto ko nalang maiyak dahil sobrang saya
ko talaga na kasama ko siya at umabot kami sa ganito. Umangat ang aking mata sa
kanya. Nanlalabo ang aking paningin dahil sa pamumuo ng mga luha doon.

Masuyo kong hinaplos ang mukha ni Marco.

“Mahal na mahal kita, Marco…” Nanginginig ang aking boses. Nanlambot ang kanyang
mukha saka ako binigyan ng mabagal na halik. Para bang binubuhos niya ang lahat ng
emosyon na gusto niyang maiparamdam sa akin gamit ang halik na iyon. Kumirot ang
puso ko sa sobrang kasiyahan.

Humiwalay si Marco para pakatitigan ang aking mukha. Matagal ang titig na iyon bago
siya buong-puso na nagsalita.

“Mahal na mahal din kita, Gab.” Muling bumaba ang kanyang labi sa akin. This is the
sweetest and most passionate kiss the we shared. Hindi lang iyon dahil sa
pagnanasa, sobrang ramdam ko ang pagmamahal na ibinubuhos namin doon.

Lumalim ang halik niya sa akin. Nagsimula narin bumaba ang kanyang kamay sa aking
puwitan at mabagal na minasahe iyon. Umangat ang aking dress na suot at saglit
siyang napatigil nang maramdaman agad ng pisngi niyon.

Tinitigan niya ako habang umaangat ang kanyang kamay sa aking lingerie.

“What are you wearing?” Namamaos ang kanyang boses habang sinasabi iyon. Bahagya
akong lumayo sa kanya at mabagal na hinubad ang dress na suot. Bumagsak iyon sa
sahig at tumambad sa kanya ang aking suot.

Desire filled his eyes. Burning passion is seen right through his face while his
eyes are roaming my body. Maging ako ay nakaramdam ng pag-iinit dahil sa nakikita
kong reaksyon sa kanya.

“Happy birthday, Marco. This is my gift for you…” He licked his lips using his
tongue as he looked at me. It was as if he’s the predator and I’m his delicious
prey, waiting to be savored.

Walang sabi-sabing lumapit siya sa akin at hinalikan ako. His kisses became sensual
and rough. I opened my mouth and let his tongue wonder inside. Ininda ko ang mga
pagkakataon na nakakagat niya ang aking labi dahil alam kong lalo lang siyang
nasabik sa akin.

His palm covered my exposed chest and gently massaged each of them. Naisandal niya
ako sa pader saka binuhat at dinala sa aking kwarto. He lay me on the bed. I
watched him remove his clothing until he is very naked infront of me. His manhood
stood proud and right there, I remembered everything Lauren has taught me.

Bumangon ako at tumayo. I told him to lay on the bed and he obliged. Naupo ako sa
kanyang tiyan at muli siyang hinalikan sa kanyang labi. This is his day and I’ll do
my best to pleasure him.

Ramdam ko ang kanyang handang pagkalalaki sa aking likuran. Iniwan ng aking labi
ang kanyang bibig saka iyon bumaba patungo sa kanyang leeg. I can hear his soft
sigh as I give him wet kisses all around his neck. Simulang gumalaw ang aking kamay
pababa sa kanyang dibdib hanggang sa kanyang tiyan hanggang sa kanyang pagkalalaki.
I gently stroke him.

“Gab…”

I moved my hand up and down while my kisses lowered to his chest making sure that
it will eventually leave a mark. Bumaba pa ang aking labi hanggang sa kaniyang
tiyan, pababa iyon ng pababa hanggang sa kung nasaan ang aking kamay ngayon.
Narinig ko ang malalim niyang paghinga.

I faced his erect manhood. Itinago ko ang pagkagulat dahil ito ang unang beses na
nakaharap ko iyon. Madalas kasi ay nasa loob ko lang ito at ngayon ko pa lang siya
nakita ng ganito kalapit. Veins are very visible around it.

I first entered his head inside my mouth. I moved my tongue around it. I felt
Marco’s hand on my hair. His lips parted and his eyes shut.

“Gab, fuck!” He guided my head to lower down. I almost choke. He is that big.

Ginalaw ko ang aking ulo pataas at pababa ng paulit-ulit. Lalo akong ginaganahan sa
tuwing naririnig ko ang mga ungol niya, senyales na nasarapan ito at tama ang aking
ginagawa. I licked his head like an ice cream and put it again inside my mouth. Mas
binilisan ko ang ginagawa. While doing that, my hands played with his balls. I
would sometimes lick and suck them alternately.

“Gab, hey, come here.” Hinihingal na sabi nito. Lumapit ako sa kanya. He kissed me
roughly as he removed my lingerie and threw it somewhere in the room. He then
guided his manhood inside me.

Sabay kaming nakaungol nang maramdaman siya sa loob ko. I started moving. Ang
kanyang kamay ay nasa aking magkabilang bewang. I moved as fast as I can. Halos
bumagsak na ang aking katawan kay Marco. He directed me to stop and then he moved
for us.

Napayakap ako kay Marco habang gumagalaw siya sa loob ko. Nakahiga siya habang
nakaibabaw ako sa kanya kaya naman buong lakas siyang nakakalabas-pasok sa akin.
Sagad na sagad iyon at mas mabilis ang kanyang kilos. Nakakagat ko ang kanyang
balikat dahil sa labis na sarap na nararamdaman ko.

“Marco!” Lalong bumilis ang kanyang kilos. Halos maiyak na ako sa sarap nang
paulit-ulit kong marating ang sukdulan.

“Gab…” He is now panting. Humigpit ang kanyang kapit sa aking puwitan. Napadaing
ako nang gigil niya iyong kinurot at hinampas. Ang sakit na dulot niyon ay
nakapagdagday ng kakaibang sarap sakin.

Hindi ko napigilang mapasigaw nang isagad niya iyon saka siya nilabasan. Pareho
kaming hinihingal. Bumagsak ang aking ulo sa kanya at siniksik ko iyon sa kanyang
leeg.

Naramdaman ko ang kamay ni Marco sa aking hubad na likod at maingat na hinaplos

iyon.

“That was incredible.” Hinihingal na sabi nito.

Hindi natapos doon ang aming gabi. Inabot kami ng madaling araw dahil hindi niya
raw mapigilan ang kanyang sarili sa akin. He stopped when he felt himself
satisfied. Hindi ko mapantayan ang energy niya. He was insatiable.

Tanghali kami nagising ni Marco kinabukasan. Napangiti ako nang sobrang sweet ng
tungo niya sa akin. Mukhang sobra ko nga talaga siyang napasaya kagabi kaya ganito
kaganda ang ang gising niya.

Halos ayaw niya akong bumangon. Gusto niyang manatili lang kami sa kama sa araw na
iyon. Hindi talaga napapagod. Mukhang may energy nanaman ito dahil nakatulog na.

Mahigpit ang yakap nito sa akin habang hindi matanggal ang kanyang ngiti sa labi.

“I have never been satisfied in bed not until last night.” Umangat ang aking tingin
sa kanya. Ang kanyang mata ay namamaga pa dahil kakagising lang nito. Ang kanyang
malalim na dimple ay lumilitaw dahil sa malaking ngiti niya sa akin. Sinundot ko
iyon.

“I don’t believe you. I’m sure mas sexy pa sa akin ang ibang babae. Mas may
experience pa sila kaysa sa akin. Of course, you were more satisfied with them.”
Tumawa ito saka kinurot ang aking pisngi.

“I’m telling you the truth. Iba ang satisfaction ko kagabi, or kaninang madaling
araw. It’s something that I didn’t experience with other women. Ikaw lang ang
nakagawa ng bagay na iyon, Gab.” Napangiti ako.

Pakiramdam ko ay na-boost ang self confidence ko dahil sa sinabi niya. He is saying

that I’m way better than the girls he had in bed before. Malaking karangalan iyon
dahil alam ko namang mala-modelo ang mga nakakasama niya dati.

Nanatili lang talaga kaminsa kama sa araw na iyon. Tinukso ko nga ito dahil mukha
extended ang birthday niya ng isang araw. Ang mga pagkakataon lang na aalis kami sa
kama ay para magtungo sa banyo at para kunin ang mga pagkain.

Kumain kami ng tanghalian sa higaan ko. Natira iyon mula sa niluto ko kahapon.
Pagkatapos maligo ay nagpababa lang kami ng kinain saka kami naligo ng sabay.

He took me countless times that day. Hindi lang sa kwarto, sa banyo, maging sa
sala, sa kusina at kahit saan niya pa gusto. It is one of his fantasies that we
made into reality.

Ayaw niya pa nga sana umuwi noong hapon dahil gusto niyang doon na din siya
magpapalipas ng Linggo ngunit nakatanggap siya ng tawag mula sa trabaho at
kinailangan niyang umalis at magtungo sa kanyang opisina.

Saktong kinagabihan ng araw na iyon ay nakatanggap ako ng tawag mula kay Nico.
“Are you available tomorrow noon? May trabaho ka ba?” Seryosong tanong nito sa
akin.

“Sarado ang shop tuwing weekends. Bakit?” Pormal kong tanong.

“I need you to check on the final changes regarding the architectural plan. Kung
wala ka ng magiging revisions doon ay uumpisahan ng gawin ang nasa plano. I will
need you to come and visit the site everyday before you class start.” Napaisip ako
sa kanyang sinabi. Araw-araw akong pupunta ng Taguig? That’s for a week.

Sasabay pa talaga iyon sa pag-aasikaso ko ng enrollment. Mukhang magiging abala ako

sa darating na linggo. Sana ay hindi namin pagtalunan ni Marco ang tungkol sa bagay
na ito.

Ipinaalam ko sa gabing iyon ang tungkol sa napag-usapan namin ni Nico kay Marco.
Hindi ko alam kung sadyang good mood lang siya dahil mabilis siyang pumayag. Akala
ko kasi pahirapan ko pa siyang papakiusapan.

Kinabukasan ay maaga ulit akong nakarating doon. Nakita ko ang sasakyan ni Nico na
nakaparada doon. Tinignan ko ang site at nakita ang ilang workers doon na
naghahanda. Hindi pa nagsisimula ang trabaho nila at karamihan ay nag-aalmusal pa
lang.

Nakita ko si Nico na nakatayo sa loob ng site. Marami na rin ang nadagdag. Ay

hagdan na doon at pwede ng makapunta ng second floor.

Nakita kong hawak niya ang kanyang camera at kinukuhaan ng litrato ang paligid. Ang
hard hat ay nasa lamesa. Maging ang ginagamit ko ay naroon din. Umikot siya habang
ang kanyang mata ay nakalapit sa camera hanggang sa tumigil ito sa pwesto ko.
Hinubad niya iyon mula sa kanyang leeg at binaba sa lamesa.

Kinuha niya ang hard hat saka lumapit sa akin. Akmang isusuot niya iyon sa akin
ngunit lumayo ako.

“Ako na.” Mahina kong sabi. Nakita ko ang kakaibang tingin niya sa akin bago
tumango. Tinalikuran niya ako matapos ibigay sa akin ang hard hat at muling
naglakad pabalik sa lamesa.

Inilatag niya ang plano sa lamesa saka siya nag-umpisang magsalita. He confirmed
everything that I changed on the plan. Wala naman na akong nakikita pang mali doon
saka ang iba nga ay naisagawa na din mismo. Nakita ko iyon noong huling nagpunta
ako dito.

“Starting tomorrow, you should atleast visit the site. You have a flexible time,
you just need to inform me everyday through text that you’ll be coming. You also
need to wait for me outside before roaming around. Do you understand? May tanong ka
ba?” Umiling ako.

“Baka sa umaga ako makapunta pero saglit lang. Mag-aasikaso narin kasi ako ng
enrollment simula bukas tapos ay papasok pa ako sa trabaho.”

“Just text me whenever you’ll come.” Final na sabi niya. Agad din akong umuwi
pagkatapos niyon.

Nagpahinga ako at naglinis ng bahay dahil marami ring naiwan na kalat doon mula sa
hinanda ko para kay Marco. Pagod akong nahiga sa gabing iyon. Maaga rin akong
nakatulog.

Kinabukasan ay maaga akong nagising. Alasais palang ata ay handa na akong umalis.
Nagtext ako kay Nico para sabihin na pupunta ako ng ganitong oras. Titignan ko lang
naman ang progress araw-araw kaya kahit kami lang muna ni Nico ang naroon. Mas
magiging kumportable pa ako dahil walang malisyosong tingin ang susunod sa akin.

Basa pa ang buhok ni Nico nang dumating doon. Masyado kasi talaga akong naging
maaga.

“Pasensya na. Pwede namang ako nalang ang titingin dito. Baka naistorbo ko pa ang
tulog mo.” Nahihiya kong sabi. Nagtama ang tingin namin at as usual ay wala akong
nakitang emosyon doon. Hindi ko tuloy alam kung badtrip ba siya sa akin dahil
naistorbo ko siya ng ganito kaaga o ano.

“Nag-almusal ka ba?” Umiling ako. Balak ko kasi sana na sa university na kumain

kapag magkasama na kami ni Lauren.

“What do you want to eat?” I shook my hands and smiled at him.

“Hindi na. Mamaya na ako kakain sa university.” Nagtagal ang titig niya sa akin
saka tumango. Hindi na siya muling nagsalita kaya naman nag-umpisa na akong mag-
ikot.

He followed me silently. Tuwing may mga katanungan ako ay tipid lang siyang
sumasagot. Minsan nga ay ginagalaw nalang niya ang ulo. Galit ata ito eh. Halos
thirty minutes lang nang matapos akong mag-ikot. Inayos ko ang backpack na suot
saka tumingin sa kanya.

“Mauuna na ako. Mag-eenroll pa ako.” Pinatunog niya ang kanyang sasakyan.

“Sumabay ka na.” Nagtaka ako sa kanya. Hindi ba siya magbabantay dito ngayong araw?

“Aalis ka na rin ba? Hindi mo babantayan ang mga gagawa dito mamaya?” May iilan na
rin kasing dumarating.

“Mamayang hapon nalang ako ulit bibisita. Ihahatid na kita.” Hindi na ako nag-
inarte. Mas mapapabilis kasi ako at kumportable pa ang byahe ko kapag sumabay ako
sa kanya.

Tahimik kami sa byahe kaya naman nang tumunog ang phone ko ay nabigla ako. Si Marco
ang tumatawag kaya agad ko iyong sinagot.

“Goodmorning, Gab.” Maganda ang bungad niya sa akin kaya napangiti ako. Mula sa
aking gilid ay nakita ko ang pagsulyap ni Nico.

“Goodmorning, papunta na ako ngayon sa university. Galing ako sa Taguig para

silipin ang site.”

“Ang aga naman? Naka-taxi ka?”

“Hindi, sinabay ako ni Nico.” Natahimik siya ng ilang minuto.

“Kasama mo pala siya?” Nagbago ang boses niya. Naging seryoso iyon at ramdam kong
kapag hindi ako nag-ingat sa sasabihin ko ay maiirita ito.

“Sinasamahan niya kasi ako sa pag-iikot doon. Saka para kapag may mga tanong ako ay
madali niyang masagot.” Mahina kong sabi. Matagal ulit itong natahimik.

“Marco?” Tawag ko dito. Tumikhim sa aking gilid si Nico kaya napabaling ako sa
kanya.
“Matatagalan ka ba sa university?” Kalmadong tanong niya. His voice is now
controlled.

“Oo, saka hindi kami matatapos agad ngayong araw kaya babalik pa kami ni Lauren
bukas o kung hanggang kailan kami tuluyang maenroll. Tanghali kasi papasok naman
kami sa trabaho…” Huminga siya ng malalim.

“Hindi ako makakapunta sa shop mamaya dahil may aasikasuhin ako sa opisina. Hindi
pala tayo makakapagkita.” Nakagat ko ang aking labi. Magiging sobrang busy ako sa
linggong ito at kapag hindi siya makakapunta sa shop ng hapon ay walang chance na
makakapagkita kami.

Nagkita kami ni Lauren sa university ng bandang alas-otso. Sakto iyon sa opening ng

cashier at sigurado akong may ilan na agad na nakapila doon. Kung gusto mo kasing
mauna ay dapat alasais o alasiete ay naroon ka na.

Aabutin ata ng isang linggo iyon dahil marami pang aasikasuhin. Lagi kasing
nauubusan ng subject at kailangan talagang makipag-unahan kung gusto mo ng
magandang oras.

Sa loob ng tatlong taon ay halos sa pangatlong araw ako lagi natatapos. Iyon na ang
pinakamaaga. Ang iba ay inaabot ng limang araw dahil hindi naman ako pwedeng
maghintay doon ng buong araw dahil may trabaho pa ako.

Pagod kami ni Lauren habang nananghalian sa unit. Umuwi na muna kami dahil malapit
lang naman dito ang shop. Saka isa pa, nandito ang uniform ko. Nagmamadali pa kami
niyon dahil malapit na ang oras ng time-in namin sa shop.

“Taon-taon nalang tayong ganito. Ang mahal-mahal ng tuition pero bulok ang sistema!
Nakakagigil.” Iritableng sabi ni Lauren. Napangiti lang ako saka muling sumubo ng
pagkain.

Umangat ang tingin sa amin ni Charles. Malalaki ang ngiti nito saka excited na
nilapitan kami. Walang customer kaya malaya siyang umalis sa counter.

“Umamin sa akin yung babaeng nililigawan ko.” Natutuwang sabi niya. Natawa ako.
Nitong mga nakaraan kasi ay may bagong pinopormahan nanaman ito at masaya kami ni
Lauren dahil nakakamove-on na ito sa ex niya.

Ganoon ang naging sistema sa loob ng limang araw. Biyernes nang matapos kaming mag-
enroll. Pagod kaming naupo sa sala ng unit ko. Grabe, hindi pa man nagsisimula ang
pasukan pero haggard at stress na kami agad.

Matapos magpahinga ay nagpasya akong maligo muna. Sobrang pinagpawisan talaga ako
sa pagpila kanina.

Habang nagbibihis ay nakareceive ako ng text galing kay Marco. Napahinga ako ng
malalim. Naging madalas kasi ang away namin nitong nakalipas na araw. Dagdag pang
hindi kami nakakapagkita. Isang araw lang ata kami nagkita sa linggong ito at nag-
away pa kami.

Madalas naming napagtalunan ang tungkol kay Nico. Hindi ko maintindihan kung bakit
grabe ang pagseselos niya doon. Hindi niya naman kailangang mathreaten sa lalaki
dahil siya naman ang mahal ko. Ang namamagitan lang naman sa amin ni Nico ay purong
professional lang at hindi iyon maintindihan ni Marco.

Ramdam ko ang panlalamig niya sa akin sa tuwing tumatawag siya o nagtetext. Hindi
iyon katulad ng dati na naglalambing o kaya naman masaya. Parang tumatawag lang
siya dahil kailangan at para masabing pinapansin parin niya ako. Nasasaktan ako
pero hindi ko naman siya mapuntahan nitong mga nakaraan. Pero ngayong tapos na ang
enrollment ay magkakaroon na ako ulit ng oras sa kanya.

Binasa ko ang kanyang text.

Papunta na ako sa bachelor’s party ni Adrian.

Iyon lang. Iyon lang ang laman ng text niya. Just plain words. Parang nagpapaalam
lang sa kapatid. Kumirot ang puso ko.

Matamlay ako habang nagbabantay sa shop at mukhang nahalata iyon nila Ma’am Irina.

“Bakit mukha kang lugmok diyan?” Bungad ni Ma’am Irina.

“Hay nako, Ma’am. Ilang araw na kasing LQ iyang si Gabby saka si Marco.” Sabi ni
Lauren.

“Kaya pala parang hindi siya tumatambay dito noong mga nakaraang araw.” Agad kong
dinepensahan si Marco.

“Marami lang po talaga siyang ginagawa kaya hindi nakakabisita dito. Ngayon po ay
nasa bachelor’s party siya ni Adrian kaya wala siya.” Mahina kong sabi.

“Pinayagan mo?” Gulat na tanong ni Ma’am Irina. Hindi rin makapaniwala ang tingin
sa akin ni Lauren.

“Gabby, hindi mo ba alam ang nangyayari sa ganoong party?” Nabibiglang sabi ni

Lauren.

“Sabi ng fiance ni Adrian, may mga babae raw? Pero hindi ko sigurado kasi hindi
naman gusto ng groom ng ganoong klaseng party.” Napailing si Ma’am Irina.

“Kunsabagay, mukhang nagbago naman na si Marco. Hindi naman na siguro gagawa ng

kalokohan iyon kapag may mga babae man.”

Hindi ko alam pero bigla akong hindi napanatag pagkatapos niyon. Parang may
bumabagabag sa akin sa hapon na iyon at hanggang sa maggabi ay laman iyon ng isip
ko.

May tiwala ako kay Marco. Kahit alam ko ang nakaraan niya ay binigay ko ng buo ang
tiwala ko sa kanya at alam kong hindi niya ako magagawang lokohin. Naramdaman ko
kung gaano siya kaseryoso sa akin sa loob ng tatlong taon na panliligaw niya sa
akin. Ramdam ko kung gaano niya ako kamahal sa mga panahon na magkasama kami.

Hatinggabi na at hindi parin talaga ako makatulog dahil sa pag-iisip. Napabangon

ako ng makita ang pag-ilaw ng aking phone. Tumatawag si Marco. Nabuhayan ako at
sinagot iyon.

“Hello…”

“Gabby? Gising ka pa ba? I mean hindi ba kita naistorbo sa tulog mo?” Boses ni
Kimberly iyon.

“Hindi naman, bakit? May nangyari ba?” Bakit nasa kanya ang phone ni Marco?

“Sinundo ko na kasi si Adrian galing sa party. Lasing na lasing ang mga loko. Nauna
na nga kanina dito si Sharlotte para masundo si Jeric. Kaya naman tinawagan kita
para masundo mo si Marco. Makakapunta ka ba?” Tumayo ako at naghanda ng damit.
“Oo sige, saan iyan?”

Sinabi niya ang detalye ng hotel na pinagdausan ng party. Medyo may kalayuan iyon
dito sa unit ngunit dahil hatinggabi na ay mabilis lang ang naging byahe ko doon.

Habang nasa loob ako ng elevator ay biglang kumabog ng malakas ang dibdib ko. Hindi
ko maintindihan kung bakit ko iyon nararamdaman. Bawat pag-angat ng palapag ay
padagdag ng padagdag ang kaba ko. Gustong-gusto ko ng lumabas ng elevator dahil
bawat segundo na nanatili ako doon ay lalo akong hindi napapakali.

Nang sa wakas ay makarating ako sa eksaktong floor na sinabi ni Kimberly ay agad

akong dumiretso sa floor. Sabi niya ay iniwan daw niya ang susi sa ilalim ng carpet
sa tapat ng room ngunit wala naman akong nakita doon.

Sinubukan kong hanapin sa gitnang bahagi ng hallway dahil baka nausog na doon
ngunit wala talaga. Tumayo ako at hinawakan ang doorknob. Nagulat ako na nakabukas
pala ang pintuan at hindi naisara ng maayos. Kumunot ang noo ko. Lalong tumindi ang
kaba ko at halos marinig ko ang tibok ng sarili kong puso.

Dahan-dahan akong pumasok sa room at habang naglalakad ay nakarinig ako ng mahinang

mga halinghing mula sa hindi kalayuan.

Pinagmasdan ko ang paligid nang tuluyan akong makapasok. Maraming nagkalat na

inumin, pagkain at confetti ngunit ang nakaagaw ng pansin ko ay ang mga damit na
nasa sahig. May mga pamilyar na damit ng lalaki, underwear at isang punit na bra at
panty. Lumapit ako sa isang pantalon at nakita ko ang cellphone doon ni Marco.
Nanginginig kong pinulot iyon at sinundan ang mga damit na nakakalat hanggang sa
dinala ako niyon sa isa pang pinto.

Mas malinaw ang naririnig kong ungol ng makalapit doon. May idea ako sa nangyayari
ngunit tila ayaw iyon tanggapin ng isip ko. Nanlalabo ang aking paningin habang
mahigpit na hinahawakan ang doorknob. Pumatak ang ilang luha doon ngunit mabilis ko
ring pinunasan.

Matapang kong binuksan ang pinto ngunit pinanatili kong tahimik iyon para hindi
lumikha ng ingay. Kalahati lang ang nabuksan ko ngunit kitang-kita ko agad si Marco
habang nakahiga sa kama. Hubo’t-hubad habang ang isang babae na hindi ko kilala ay
gumagalaw sa ibabaw niya.

Si Marco na pinakamamahal ko ay nakikita ko ng malinaw ngayon habang

pinagtataksilan ako.

Kabanata 20
Walang maramdaman ang puso ko kundi purong sakit habang pinapanuod sila. Sobrang
nasisiyahan pa nga ang mga ito para hindi mapansin na nandito ako. Maingat kong
sinara muli ang pinto. Mabagal akong naglakad palabas hanggang sa makalabas ako sa
mismong room.

Napabuga ako ng malakas na hangin saka lumabas ang lahat ng luha na pinipigilan ko
kanina pa. Napasandal ako sa dingding. Naramdaman ko ang labis na panginginig at
panghihina ng tuhod ko at napaupo ako sa sahig.

Parang pinupunit ang puso ko habang paulit-ulit na nag-replay sa utak ko ang

nakitang kataksilan. Napahagulgol ako. Sobrang sakit. Napakasakit.

Mahal na mahal ko siya at naniwala akong hindi niya ako sasaktan. Nagtiwala ako sa
kanya na hindi niya ako lolokohin. Naniwala akong nagbago siya at nagseryoso para
sa akin. Naniwala akong mahal niya ako.

Parang sasabog ang puso ko sa sobrang sakit na nararamdaman. Hindi ko maipaliwanag

ng lubos kung gaano kasakit iyon dahil ngayon palang ako nasaktan ng ganito. Ang
utak ko ay hindi mapakali sa kakaisip kung saan ako nagkulang sa kanya.

Sobrang nabulag lang ba ako sa pagmamahal ko sa kanya kaya akala ko ay hindi niya
ako magagawang lokohin? Is it wrong for me to trust him too much that he won’t do
anything that can hurt and destroy me emotionally? Totoo ba ang lahat ng pinakita
niya sa akin sa mga nakalipas na taon?

Did he helped me love myself and fixed my heart just to hurt me again and break me
into pieces?

Hindi ba sapat ang lahat ng binigay at pinaramdam ko sa kanya para hanapin niya
iyon sa iba? Tinanggap niya ba talaga ako ng buong puso or did he just changed me
because he can’t stomach being with me when I was still ugly? Lahat ba ng
pinaramdam niya sa akin ay totoo? Lahat ba ng sinabi niya ay para sa akin talaga?

Doubt filled my head. Nagdududa ako sa sarili ko at napupuno ng tanong ang isip ko
kung saan ako nagkamali.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal doon na nakaupo habang nasa labas ng room.
Wala akong lakas para tumayo at maglakad. Binuksan ko ang phone ni Marco na
hanggang ngayon pala ay hawak ko parin. Nakita kong alasingko na ng umaga. Tumigil
na ang luha sa pagpatak. Tila napagod iyon at medyo mahapdi na.

Namatay ang ilaw sa kanyang phone at nakita ko ang aking reflection. Malaki na ang
pinagbago ko mula noong unang beses ko siyang makilala pero pakiramdam ko ay
sobrang pangit ko parin. Nanliliit ako sa sarili ko dahil nagawa niya parin akong
ipagpalit.

Mukha akong kaawa-awa sa itsura ko. Ang buhok ko medyo nagulo na. Ang aking mata ay
magang-maga at ang aking ilong ay sobrang namumula.

Ang pangit-pangit ko parin siguro kaya ako pinagpalit ni Marco? Hindi parin siguro
maganda ang katawan ko at mas gusto niya iyong mala-modelong katawan. Siguro ay
hindi talaga ako naging sapat kahit anong subok niyang baguhin ako.

Muling pumatak ang masasaganang luha. Akala ko pagod na, hindi parin pala.

Nanatili akong tulala habang nakaupo sa sahig. Nagulat nalang ako nang biglang
bumukas ng malakas ang pinto. Umangat ang tingin ko kay Marco na humahangos habang
inaayos ang zipper ng kanyang pantalon. Naamoy ko ang pamilyar niyang pabango
ngunit nahahaluan iyon ng matamis na amoy ng isang babae.

Nanlaki ang mata niya nang makita ako doon. Nanginginig siyang napaluhod sa harapan
ko.

“G-Gab… let me explain.” Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko. Ngumiti ako sa
kanya kasabay ng pagpatak ng bagong luha mula sa aking mata.

“Hindi mo na kailangan magpaliwanag sa akin, Marco. Naiintindihan ko.” Malumanay

kong sabi. Nanginginig ang aking boses.

“Gab, no. Please.” Tinanggal ko ang kanyang kamay sa aking pisngi at umusog palayo
sa kanya.

“Naiintindihan ko kung bakit mo ako nagawang lokohin, Marco. Siguro ay dapat hindi
kita pinagkatiwalaan ng sobra. Dapat ay hindi ako naniwala na magbabago ka. Dapat
ay hindi kita minahal ng higit pa sa sarili ko. Kasalanan ko, Marco. Kaya
naiintindihan kita.” Nakita kong nasaktan siya sa lahat ng sinabi ko ngunit alam
kong walang-wala pa iyon sa lahat ng nararamdaman ko ngayon.

Parang may nakaratak na patalim sa puso ko. Parang may malalaking tinik sa
lalamunan ko at parang may sumasakal sa akin. Lahat ng nararamdaman kong ito ay
dahil kasalanan ko ang lahat.

“Gab, I’m sorry…” His voice broke. Namumula ang kanyang mata at namumuo ang luha
mula doon.

“Hindi mo kailangang magsorry sa akin. Hindi mo naman kasalanan na naniwala ako ng

sobra sayo. Akala ko kasi ay matatanggap mo talaga ako ng buong-buo. Akala ko ay
mamahalin mo ko ng buong-puso. Akala ko ay sapat na ako, hindi parin pala. Sorry,
Marco.” Nabasag ang boses ko. Napapikit ako at ninamnam ang sakit.

“Ikaw ang unang lalaking minahal ko, Marco. You changed me. You helped me get
through all the bullying and judgemental looks from people pero hindi ko naman alam
na ginawa mo pala ang lahat ng iyon para ihanda ako sa ganitong klaseng sakit.”
Pinunasan ko ang mga luha sa aking pisngi.

“Kung ganoon lang pala ay sana pinigilan ko na ang sarili ko umpisa palang. Sana ay
hindi ako nagpadala sa mga ngiti mo sa akin, sa mga salita mong nagbigay ng
kumpiyansa sa akin. Sana ay hindi ko na hinayaan ang sarili kong mapalapit sayo.
Patawarin mo ako, Marco, kung pinapasok kita sa buhay ko.” Bumuhos ang luha sa
kanyang mukha. Nanginginig din ang kanyang balikat habang pinagmamasdan akong
madurog sa harap niya.

“Pero huwag kang mag-alala kasi kahit masakit, kahit mahirap sa akin ay papakawalan
kita. Siguro ay hindi ako ang babaeng hinahanap mo. Hindi ako ang babaeng
seseryosohin mo at isa lang din ako sa mga babaeng binigyan mo ng pagkakataon na
mapalapit sayo.”

“Gab, ayoko. Please, mahal na mahal kita. Huwag mo kong iwan. Hindi ko kaya, Gab.
This is just a mistake and I’m willing to make it up to you. Please give me another
chance to prove myself again.” Umiiyak na sabi niya. Lumapit siya sa akin at
niyakap ako. Hinayaan ko siyang gawin iyon dahil alam kong ito na ang huling
pagkakataon.

Ngumiti ako at niyakap siya pabalik. Ito na ang huli na pagbibigyan ko ang sarili
ko. One last time before I let him go.

“Mahal na mahal din kita, Marco but I’m doing this not just for me, but also for
you. I hope you find that woman who can change you and may her love will make you
happy and contented with her.” Umiling siya.

“It’s you, Gab. Ikaw na ang babaeng hinahanap ko. Hindi ko na alam kung anong
mangyayari sa buhay ko kapag nawala ka sa akin.” Niyakap ko siya ng mahigpit.
Humiwalay ako sa kanya at pinagmasdan ng mabuti ang kanyang mukha.

He is the reason why I became the better version of myself but I know, someone will
bring out the best of me. Ganoon din sa kanya ngunit hindi ako iyon.

“Gusto kong magpasalamat sa lahat ng ginawa mo para sa akin, Marco. Lahat ng

binigay mo sa akin ay ibabalik ko. Ang mga nagastos mo para sa akin, huwag kang
mag-alala, pag-iipunan ko iyon at balang-araw, kapag pareho na tayong masaya ay
ibabalik ko iyon sayo. Thank you for letting me in your life. Thank you for
spending almost four years of your life with me. Thank you for making me happy and
thank you for waking me up from this dream.”

Kahit nanghihina ay pinilit kong tumayo. Nakakailang hakbang palang ako ay

naramdaman ko ang mahigpit niyang yakap mula sa aking likod. Bumuhos ang bagong
luha mula sa aking mata. Bakit ba hindi ka parin mapagod-pagod?

“G-Gab, huwag mo kong iwan. Please, magbabago ako. Hindi na ulit mangyayari ito.
Maawa ka sakin…” Nagsalita ako ng hindi humaharap sa kanya.

“Naawa ako sayo ngayon, Marco. Pero mas naawa ako sa sarili ko. Mas masakit pa ito
kaysa sa lahat ng masasamang salita at tingin na natatanggap ko noong pangit ako.
Mas malala ang impact nito sa akin at hindi ko alam kung makakabangon pa ba ako.
But don’t worry about me, okay? Sanay na ako sa ganito. Nakaya ko ng ilang taon ang
sakit na ito noon at alam kong kakayanin ko ulit ito ngayon.” Pilit kong tinanggal
ang kanyang kamay sa akin ngunit hindi niya hinayaan iyon.

Lumuhod siya sa sahig at niyakap ako sa binti. Humahagulgol ito at tila ayaw akong
pakawalan dahil sa oras na umalis ako sa paningin niya, tuluyan na akong mawawala
sa buhay niya.

“I will change. I will do everything you want me to do. I’ll be with you 24/7 to
prove to you that I can be loyal to you. Sobrang mahal kita, Gab. Hindi ko kaya…”

Hindi na ako muling nasalita. Tinanggal ko nalang ang kanyang kamay sa akin. Siguro
ay nanghihina na siya kaya nabitawan niya rin ako makaraan ng ilang segundo.

Lumuhod ako sa harap niya. Patuloy ang pagpatak ng mga luha sa kanyang pisngi.
Salitan ang aming hikbi at nanginginig ang kanyang balikat. Inabot ko sa kanya ang
kanyang phone at ang lahat ng gamit na dala ko sa oras na iyon para maibalik sa
kanya. Hindi niya iyon tinanggap kaya naman nilapag ko nalang iyon sa sahig at
walang sabi-sabing tumayo saka naglakad palayo.

Pagkapasok sa elevator ay napahagulgol akong muli. Pumara ako ng taxi pagkalabas ng

hotel saka nagpahatid sa bahay. Sa loob ng sasakyan ay hindi matigil ang pag-iyak
ko. Tinanong pa nga ako ng driver kung maayos pa ba ako dahil baka mapano ako.
Sobrang bait ng driver at binilhin niya pa ako ng tubig.

Pagkarating sa unit ay agad akong nagkulong sa kwarto. Umiyak ako ng umiyak

hanggang sa makatulog ako. Nang magising ako ay wala akong gana na bumangon.
Hinanap ko sa higaan ang aking cellphone ngunit naalala kong binalik ko nga pala
iyon kay Marco.

Napilitan akong tumayo at kinuha ang luma kong phone. Panigurado ay hindi na
gumagana ang sim niyon at nag-expire na dahil matagal ng hindi nagamit. Binuksan ko
iyon kung gumagana pa ngunit ayaw din. Bibili nalang siguro ako ng phone sa
susunod. May extra naman akong pera mula sa ipon.

Bumalik ako sa pagkakahiga at saka tumitig sa kisame. Parang blanko ang puso ko
dahil sa pamamanhid na nararamdaman. Mabuti nalang din na walang pasok sa trabaho
ngayon kaya malaya akong magmukmok lang dito sa kwarto mag-isa. Hindi rin ako
makaramdam ng gutom at pagkauhaw. Gusto ko lang mahiga sa kama at matulog ng
matulog.

Sa tuwing natutulog kasi ako ay wala akong naiisip na kung ano-ano. Naipapahinga ko
ang puso ko sa sakit at ang utak ko sa pag-iisip. Maging ang aking mata ay
natitigil sa pag-iyak.

Ngunit ngayon na gising ako ay umaandar nanaman ang utak ko sa lahat ng katanungan
na nasa isip ko. Kaya ko bang makabangon ulit? Kaya ko bang pagalingin ang puso ko
mula sa matinding sugat na meron ito ngayon? Kaya ko bang kalimutan ang pinakaunang
lalaki na nagbigay sa akin ng pag-asa at pagkakataon na magmahal?

Umiikot din sa isip ko na paano kung binigyan ko pa siya ng isang pagkakataon?

Isang beses pa lang naman siyang nagkamali sa buong relasyon namin. Siguro naman ay
matuto na siya dahil nakita niya kung gaano kalaki ang epekto niyon sa akin.

Ngunit ang ang isang beses na iyon ay pwedeng maulit ng maulit. Isang beses palang
iyon ngunit napakasakit na ng nararamdaman ko. Hindi ko alam kung makakaya ko bang
ibigay ang tiwala ko sa kanya ng hindi nakakaramdam ng pagdududa sa bawat ginagawa
niya. Kung sakaling bibigyan ko siya ng pagkakataon ulit ay baka mapraning ako sa
kakaisip kung ano na ang ginagawa niya sa bawat oras na hindi kami magkasama.

Babalik at babalik sa akin ang imahe niya at ng ibang babae sa kwarto habang
nagtatalik. Malinaw iyon sa aking alaala at sigurado akong hindi ko iyon
makakalimutan hangga’t nakikita ko siya.

Nakarinig ako ng katok sa pinto ng unit ko. Bumangon ako at pinagbuksan iyon.
Bumungad sa akin ang malalaking ngiti ni Lola Grace habang may dalang mga plastic.
Agad na nawala ang ngiti niya nang makita ang itsura ko.

“Diyos ko, Gabby! Anong nangyari sayo? Bakit ganyan ang itsura mo?!” Nagmamadali
siyang pumasok sa aking unit at nilapag muna sa sahig ang kanyang mga dala.

“Halika nga at maupo ka muna. Kumain ka na ba? Ano bang problema?” Nag-aalala
niyang sabi.

Bigla nalang bumuhos ang luha sa aking mukha. Lalong nataranta si Lola kaya naman
binigyan niya ako ng isang mahigpit ng yakap. Parang bata akong humagulgol sa
kanyang bisig habang siya ay tahimik at hinahagod lamang ang aking likod. Hindi
siya nagsalita at hinayaan niya lang ako na ilabas lahat ng sakit na nararamdaman
ko.

Hanggang kailan ba ko iiyak ng ganito? Isang araw pa lang ang lumipas pero para sa
akin ay buwan at taon na ang dumaan. Ayoko ng ganitong sakit na para akong unti-
unting inuubos.

“Apo, hindi kita pipiliting magkwento kung hindi ka pa handa. Basta ay nandito lang
ako para sayo. Ilabas mo lang ang lahat ng sakit hanggang sa maramdaman mong kaya
mo na.” Mahina niyang hinahaplos ang aking buhok habang sinasabi iyon.

Pinaghanda niya ako ng makakain sa unit ko. Sinamahan niya ako buong hapon at gabi
na siya umalis para bumalik sa kanyang unit. Kahit papaano ay gumaan ang loob ko
dahil sa ginawang pagsama sa akin ni Lola Grace. Binigyan niya ako ng pagkakataon
na manahimik at umiyak tuwing kailan ko gusto. Hindi niya ako pinuwersa na
magkwento at malaking pasasalamat ko iyon sa kanya.

Muli niya akong sinamahan sa buong araw ng Linggo. Naglakas loob akong ikwento ang
lahat ng nangyari sa amin ni Marco. Nakita ko ang matinding galit niya para sa
lalaki at kaakibat niyon ay ang maluha-luhang mata niya habang nakikisimpatya sa
akin.

Lakint gulat ko ng binigyan niya ako ng bagong phone at postpaid na simcard.

Kakailanganin ko raw iyon dahil napatawag daw sa kanya si Ate Maricar sa pag-aalala
na hindi ako sumasagot sa tawag niya. Binilinan niya akong tawagan ang kapatid.
Nagpasalamat ako dito dahil wala siyang binanggit na kahit ano kay Ate. Nangako rin
ako na babayaran ko ang phone na bigay niya ngunit sabi niya ay hayaan ko na raw
iyon.
Nang tinawagan ko si Ate ay sobrang nag-aalala ito. Marami itong tanong sa akin
kung napano raw ba ako at hindi ako sumasagot ng phone. Nagdahilan ako sa kanya na
nawala ko ang phone kaya hindi ko siya nacontact. Tinanong niya rin ako kung may
problema ba dahil mukha raw matamlay ang boses ko. Siyempre ay hindi ko sinabi ang
tungkol kay Marco at sa huling pagkakataon ay muli akong nagsinungaling sa kanya.

Dinahilan ko na medyo pagod lang sa enrollment at trabaho nitong nakaraang araw

kaya nagbabawi ako ng lakas ngayon. Mabuti nalang din at masyadong inosente si Ate
at naniniwala siya agad sa kahit na anong sasabihin ko.

Kung mayroon pa akong isang bagay na pinagsisisihan ay ang pagsisinungaling kay

Ate. Simula ng magkaroon kami ng relasyon ni Marco ay napadalas ang paglilihim ko
sa kanya na hindi ko naman ginagawa noon. Nagsinungaling ako sa natatangi kong
pamilya at labis akong nakokonsensya dahil doon.

Lunes ang unang araw namin sa university. Naipaalam ko na rin kay Ate Maricar na
hindi na ako gaanong makakadalaw sa Taguig dahil may pasok na ako. Siguro ay tuwing
weekends nalang o kung biglaang nawalan ng klase sa university.

Habang lumilipas ang araw ko sa university ay ramdam ko ang malaking puwang sa puso
ko. Sobrang nasanay ako sa presensya ni Marco kaya naman hanggang sa shop ay
hinahanap-hanap ko siya. Nahalata ng mga kasamahan ko iyon ngunit wala ni isa sa
kanila ang nagtanong sa akin, maliban kay Lauren.

Nagulat ako nang sinamahan niya akong umuwi mula sa duty namin sa shop. Nagsabi ito
na sa akin muna makikitulog dahil maaga ang klase namin kinabukasan.

Tahimik akong nagluto ng hapunan namin at mula sa kinatatayuan ko ay ramdam ko ang

mabibigat niyang titig sa akin. Mukha siyang hindi mapakali at kating-kati ng
magtanong sa akin. Bago pa siya makapagsalita ay inunahan ko na siya.

“Wala na kami ni Marco.” Napasinghap siya nang makumpirma ang kanyang iniisip. Agad
siyang lumapit sa akin.

“Bakit? Paano nangyari?” Pinatay ko ang apoy at sinalin ang aking niluto sa tasa.
Dinala ko iyon sa lamesa at inaya na siyang kumain.

Hindi ko alam kung unti-unti ko na bang nasasanay ang sarili ko sa sakit dahil nang
ikunwento ko iyon sa kanya ay wala akong ibang maramdaman kundi pamamanhid.

Hindi siya makapaniwala sa kinahinatnan ng relasyon namin ni Marco.

“The two of you seems perfect! Kita ko ang pagmamahal niyo sa isa’t-isa! Hindi ako
makapaniwalang nagawa niya iyon sayo, Gabby!” Pilit kong nilulunok ang aking
pagkain. Nag-uumpisa nanamang magkaroon ng bara ang aking lalamunan mula sa
pagpipigil ng luha sa aking mata.

Nakayuko ako sa pagkain na kanina ay malinaw kong nakikita ngunit ngayon ay

nanlalabo na sa aking paningin.

Bumagsak ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Nag-umpisang manginig ang aking
balikat nang muli nanamang nanariwa ang sakit.

“Gabby…” Naiiyak na sabi ni Lauren. Lumapit siya sa akin at niyakap ako ng

mahigpit. Sinamahan niya akong umiyak sa gabing iyon.

Nawalan man ako ng isang taong labis kong minahal ay meron parin namang natira sa
akin. May mga malalapit akong kaibigan na dinadamayan ako at hindi ako iniiwan.
Sila ang pinagkukuhaan ko ngayon ng lakas. Kung wala sila ay baka hindi ko ito
kayanin at baka bumigay na ako.

Dumaan ang weekends at nagtext ako kay Nico kung pwede ko bang bisitahin ang site.
Agad siyang tumawag sa akin.

“Gabriella?” Tanong nito.

“Oo, ako nga. Bagong number ko ito. Pakisave nalang kung gusto mo.”

“Anong oras ka bibisita?” Nag-isip ako. Going there is a great escape for me. Kaysa
magmukmok ako sa kwarto buong araw ay doon nalang siguro muna ako magpapalipas ng
oras.

“Pwede ba ako doon ng buong araw?” Natahimik siya mula sa kabilang linya.

“If that’s what you want, then it’s okay. Anong oras ka naroon?” Nagbigay ako ng
oras at sinang-ayunan niya iyon.

Nang makarating doon ay nakita ko na siya agad na nag-aabang sa akin. Alas-nuebe na

ako nakarating kaya naman kumpleto na ang mga workers doon at may kanya-kanyang
trabaho ng ginagawa.

Ramdam ko ang bigay ng kanyang titig habang pinagmamasdan ako. Tipid akong ngumiti
sa kanya at inabot ang hard hat na gamit nito. Sinuot ko iyon sa akin saka siya
inaya para ikutin ang buong site. Tumango lang siya sa akin.

He followed me from behind. Tahimik siya at nakamasid lang sa akin. Wala naman ng
bago doon kaya hindi ko na iyon binigyan ng pansin. Nang matapos umikot sa una at
pangalawang palapag ay dumiretso ako sa lamesa at upuan kung saan kami madalas na
nag-uusap tungkol sa plano.

Naupo ako doon at tumingin sa malayo. Naramdaman ko ang paglapit niya sa akin.
Umupo siya sa harap ko at iginilid ang kanyang camera sa lamesa.

“Kumakain ka ba? Ang laki ng pinayat mo.”

Kabanata 21
Nagulat ako nang umorder siya ng napakaraming pagkain nang dumating ang tanghalian.
Tinawag niya ang lahat ng manggagawa doon at inayang kumain. Naghiyawan ang mga
lalaki doon saka nagkanya-kanyang kuha ng pagkain. Mayroon siyang isang plastic na
itinabi.

Nang makakuha ang lahat ay bumalik na ang mga ito sa kanilang mga pwesto. Naiwan
kami ni Nico at nilabas niya ang pagkain na para sa amin. Nagsalubong ang kilay ko
nang makita ang marami nanamang pagkain para sa akin.

“Ang dami naman…” Nakasimangot kong sabi. Halos kasing rami ito noong binili niya
sa akin nung nag-almusal kami sa kotse niya.

Tumaas ang kilay niya sa akin.

“You should eat more. Walang kalaman-laman ang katawan mo.” Pinigilan ko ang aking
sarili na samaan siya ng tingin.

Hindi na ako muling nagsalita saka inumpisahang kainin ang inorder niya. Sinaluhan
niya ako at wala rin itong imik sa akin. Dumako ang tingin ko sa kanyang camera na
madalas niyang dala.
“Para saan iyan?” Turo ko doon. Saglit siyang napatigil sa pagkain bago sumagot.

“That’s for documentation purposes.” Tipid niyang sagot. Tumango ako at hindi na
muling nagsalita. Napabaling ako sa iilang lalaki na lumapit sa amin para kumuha ng
tubig. Magalang akong binati ng mga iyon kaya naman nginitian ko sila.

Humingi ang mga ito ng paumanhin sa akin dahil sa naging trato nila sakin noong
unang punta ko dito. Akala raw kasi nila ay naligaw ako doon. Hindi nila alam na
kapatid ako ng may-ari at ako ang nagsisilbing architect ng ginagawa nila.

May ilang minuto pa bago matapos ang lunch break kaya naisipan kong lapitan ang
ilang manggagawa doon. Nanatili si Nico na nakaupo doon sa lamesa habang ang mga
mata ay nakasunod lamang sa akin.

Halos magtulukan ang mga lalaki nang makitang papalapit ako sa kanila. Ang ilan sa
malalayo ay biglang lumapit at binati ako.

“Hi Ma’am Gabby!” Mababait na bati ng mga ito.

Karamihan sa kanila ay nahihiya dahil pinapanuod ko silang kumain. I giggled and

started a conversation.

“Madalas po ba kayong nililibre ni Nico ng lunch?” Nagtawanan sila.

“Hindi, Ma’am. Kapag lang nandito ka. Kaya nga tuwang-tuwa kami kapag nakikita ka
namin kasi bukod sa may maganda sa site, may masarap na pananghalian pa kami.” Sabi
ng isa. Hindi ako naoffend o nakaramdam ng pagkailang sa sinabi niya. Mababaw na
biro lang naman iyon at mukha naman silang mababait.

Marami sa kanila ay madaldal at hindi nauubusan ng kwento. Kahit papaano ay naaliw

ako at nakalimot pansamantala.

Nakakamangha na kahit hindi maganda ang buhay nila ngayon ay nagsusumikap silang
magtrabaho para may maipangtustos sa pamilya nila. I have been in their situation
before. Maswerte ako at medyo nakakaluwag kami ngayon at hindi iyong mangyayari
kung hindi nagsakripisyo si Ate Maricar para sa akin.

Agad na napalagay ang loob ko sa kanila. Ramdam ko rin na kahit na ganoon ay may
respeto parin sila kung makipag-usap sa akin. Nasa kalagitnaan kami ng masayang
kwentuhan nang biglang tumabi sa akin si Nico. Nakasilip siya sa kanyang relo.

“Oras na para bumalik sa trabaho.” His tone is serious. Agad naman siyang sinunod
ng mga manggagawa na kausap ko. Nagpaalam ang mga ito sa akin at isa-isa ko silang
nginitian.

Nakangiti akong humarap kay Nico ngunit seryoso lang ang mukha nito. Hindi ba
talaga marunong ngumiti ang taong ito? Sana manlang ay dalasan niyang ngumiti at
makisama sa mga tao. Para kasing may sariling mundo ito at walang karapatan ang iba
na makapasok doon. Hindi tulad ni… ni Marco.

Marco is very approachable and friendly. Madali niyang nakakapalagayan ng loob ang
kahit na sinong nakakausap niya. Magaling siyang magsimula ng usapan kaya hindi ka
mababagot na kasama siya.

Napahinga ako ng malalim. Kaya nga ako nagpunta dito sa site at nagtagal dito para
hindi ko maisip ang kahit na anong tungkol sa kanya ngunit parang kahit ano ang
gawin ko ay kusa siyang pumapasok sa utak ko.
“Are you okay?” Ang kanyang malalim na boses ay nakakatakot. Samahan pa ng seryoso
niyang tingin.

Tumango lang ako dito saka siya nilagpasan. Bumalik ako sa lamesa at naupo doon.
Sinundan niya ako at muling naupo sa harap ko. Nagtataka akong tumingin sa kanya.

“Wala ka bang ibang gagawin?” Umiling siya.

“I can’t leave you here.”

“I’m fine. Wala naman na silang gagawing masama sa akin. They are very friendly at
mukha naman pala silang mababait na tao. You don’t need to worry about me.”
Nilabanan ko ang titig niya sa akin.

“I’m also here to nake sure that they are doing their work properly.”
Pumangalumbaba ako.

“Okay.” Muling dumako ang tingin ko sa kanyang camera.

“Pwede ko bang hiramin?” Sabay turo ko doon. Agad na nagsalubong ang kilay niya.

“No.” Sumimangot ako. Ang damot naman nito.

Edi anong gagawin ko ngayon? Medyo nababagot na kasi ako kung manonood lang ako sa
mga gumagawa. Ang init pa naman at nakakaantok.

Sinubukan kong magtanong-tanong tungkol sa experience niya bilang engineer. Para

naman kahit papaano ay may matutunan ako habang nandito.

I was amazed that at his young age, marami na siyang naachieve sa industriyang ito.
Lahat ng iyon ay pinaghirapan niya. Hindi iyon basta lang dahil sa apo siya ni
Graciella Alcantara, ang isa sa pinakatanyag na tao sa construction industries.
Siguro ay namana niya dito ang galing at abilidad sa larangang iyon.

He graduated as Summa Cumlaude from one of the most prestigious university in

Manila. He was also a board topnotcher kaya naman ganoon nalang kung pagkatiwalaan
siya ng mga kliyente.

Strikto ito pagdating sa mga site inspection. Marami ang takot at nagbibigay ng
respeto sa kanya maging sa kanyang mga opinyon dahil bawat sakitang lumalabas sa
bibig niya ay may laman at talaga namang may sense. Alam ko ang tungkol sa bagay na
iyon dahil naranasan ko ring mapagalitan niya at mapagsabihan.

May ilang advice siyang binigay sa akin. Since fourth year na ako ay magsisimula na
talaga ang mga major subjects ko at uulanin kami ng projects mula doon. Mahahamon
daw talaga ngayong taon ang kagustuhan namin sa kursong napili. Napalunok ako.
Kahit nga isang linggo palang ang nakakalipas nang magpasukan ay ramdam ko na agad
ang expectations ng mga professor namin.

Masarap makipag-usap sa kanya. He is a man full of sense and wisdom. Napakalalim ng

mga napag-usapan namin at pakiramdam ko ay marami akong natutunan sa kanya. Hindi
nakakabagot pero medyo nakakatakot parin siya. Hindi parin ako mapalagay at medyo
kinakabahan parin ako sa kanya dahil hindi talaga siya palangiti. Para bang bawal
ako magsalita ng hindi maganda dahil marami agad siyang masasabi tungkol doon.

Parang kahit anong ibato ko sa kanyang tanong ay may magandang sagot siya sa akin.
Nakakabilib dahil sa pagsasalita palang ay alam mo na agad na matalinong tao siya.
He is very confident and the he handles himself is very admirable. Kaya pala
gustong-gusto ni Lauren. Unti-unti ko iyong nakikita ngayon.
Hapon na at ang karamihan ay naghahanda ng umalis. Matapos pumirma sa logbook ay
nagpaalam na samin ang mga ito saka umuwi na. Kami nalang ni Nico ang natira doon
at inalok niya akong sumabay na sa kanya. Hindi naman na ako tumanggi para
makatipid ako.

Itinatabi niya ang mga gamit sa lamesa sa site nang mapalingon kaming dalawa sa
isang pamilyar na sasakyan na bagong dating.

Lumabas doon ang galit na si Marco at agad na sinugod si Nico. Napatili ako nang
bumagsak sa sahig si Nico kaya naman mabilis ko siyang dinaluhan. Masamang tingin
ang ginawad ko kay Marco.

“Ano bang ginagawa mo!?” Hindi ko napigilan ang pagtaas ng boses. Nanahimik ang tao
tapos susugurin niya at sasaktan!? Naamoy ko ang masangsang na alak mula kay Marco.
Namumula ang kanyang mukha habang galit na nakatingin kay Nico.

“Umalis ka diyan, Gab!” Tumayo ako at hinarap siya.

“Bakit ka ba nandito? Bakit bigla-bigla kang nanakit?” Lumambot ang kanyang mukha
sa akin. Niyakap niya ako ng mahigpit at agad na nanginig ang kanyang balikat.

“S-Sabi ni Lauren nandito ka raw maghapon at buong araw kayong magkasama ng gagong
iyan!” Pilit akong lumayo sa kanya.

“Ano naman, Marco? Wala kaming ginagawang masama. We are here to observe and it’s
our work to maintain the best for this project. Hindi lang ito basta project, para
ito sa Ate ko. Isang bagay na kahit kailan ay hindi mo naman naintindihan.” Kalmado
kong sabi. Bumangon si Nico at tumabi sa akin. Kita ko ang pagdaan ng sakit sa
mukha ni Marco dahil sa sinabi ko.

“Naiintindihan ko naman, Gab! Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit palagi kayong
magkasama ng lalaking iyan!” Magsasalita na sana ako nang sumagot si Nico.
Napalingon kami ni Marco sa kanya.

“What do you expect? I’m the engineer and she’s the architect. We work as
partners.” Blankong sabi nito. Walang emosyon ang kanyang mukha habang nakatingin
kay Marco.

“Huwag kang nakikisali sa usapan!” Muling sumugod si Marco ngunit naunahan siya ni
Nico. Nanlaki ang aking mata nang bumagsak si Marco sa sahig. Hindi ako nakagalaw
sa kinatatayuan ko habang nakahiga ito doon. Ang bilis ng tibok ng puso ko at hindi
ko alam kung paano sila papatigilin.

“Hindi ka dapat naririto. You’re a businessman but you don’t have any business
here.” Madiin na sabi ni Nico. Bumaling sa akin si Marco.

“Bakit ngayong ako ang nasuntok niya ay hindi mo manlang ako nilapitan?” Mapait na
sabi ni Marko. Nanigas ako. Hindi ko rin alam.

“Ganoon ka ba kagalit sa akin, Gab? Nawala na ba lahat ng pagmamahal mo sa akin sa

loob ng maiksing panahon? Wala na ba talagang chance?” Hindi ako makasagot.
Nanginginig ako at pakiramdam ko anumang oras ay maiiyak ako.

Napatingin ako kay Nico nang hawakan niya ako sa aking siko.

“Let’s go.” Dahil sa labis na panghihina ay mabilis niya akong nahatak. Dinala niya
ako palapit sa kanyang sasakyan ngunit nahawakan ni Marco kabila kong kamay.
Mahigpit niya iyong kinapitan saka nagmamakaawang tumingin sa akin. Huminga ako ng
malalim at kasabay niyon ay ang pagpatak ng aking mga luha.

“Nasasaktan na ako, Marco. Bitawan mo na ako.” Mahina kong sabi. Bumalatay ang
sakit sa kanyang mukha habang unti-unting lumuwag ang kanyang hawak sa akin.

Nagpatuloy si Nico sa paglalakad at dinala niya ako. Napatigil ako nang muling
magsalita si Marco.

“Are you really ending us, Gab?” Puno ng sakit ang kanyang boses.

Lumingon ako sa kanya.

“Hindi ako ang tumapos ng relasyon natin, Marco. Ikaw. You end us.” Pagkatapos
niyon ay tinalikuran ko na siya ulit.

Tulala ako habang nasa sasakyan ni Nico. Silence filled us and he didn’t ask
anything about what happened between my relationship with Marco. Hindi rin naman
siya ang tipo ng lalaking pakilamero.

Pinakiramdaman ko ang puso ko ang sarili ko. Naririto parin ang sakit matapos ang
isang linggo na hindi kami nagkita. Hindi manlang nabawasan ang sakit na
nararamdaman ko at mukhang mas lalo lang iyon lumala ngayon nang makita siya ulit.

Nagpasalamat ako kay Nico nang ihatid niya ako sa mismong building kung saan ako
nakatira. Bahagya akong nagtaka kung paano niya nalaman dito dahil tulala lang
naman ako sa byahe at hindi niya ako tinanong sa direksyon. Basta ay nagulat nalang
ako na nasa harap na ako ng gate.

Pagkapasok sa unit ay pagod akong napaupo sa sala. Mabuti iyon at maaga akong
makakatulog. Balak ko kasing pumunta ulit sa site bukas at maghapon ako ulit doon.

Nang makapagpahinga ako ay tumayo na ako para magtungo sa kwarto. Natapos akong
maligo at naghanda na sanang matulog nang may marinig akong malalakas na katok sa
pinto ng unit ko. Halos kalampagin na iyon kaya naman kinabahan ako at nagmadaling
pinagbuksan iyon.

Bumungad sa akin si Marco. He looked like a mess. Ang buhok nito ay napakagulo,
malalim at nangingitim din ang ilalim ng kanyang mga mata. Ang kanyang ilong ay
namumula at ang kanyang mata ay namamaga. Halos wala siyang balanse dahil sa labis
na kalasingan.

Bumagsak ang kanyang katawan sa akin. Mahigpit niya akong niyakap at parang batang
umiyak at humagulgol sa akin.

“It felt like hell, Gab. Isang linggo palang pero pakiramdam ko mawawalan na ko ng
ulirat. Gab, please, bumalik ka na sakin. Pangako, magbabago ako. Huwag mo kong
iwan.” Parang may sumasakal sa puso ko.

“Hindi ko kaya. Mahal na mahal kita, Gab. Alam kong malaki ang kasalanan na nagawa
ko sayo pero babawi ako. Saktan mo ko. Murahin, sigawan mo ko! Ilabas mo lahat ng
sakit at huwag mong sarilinin.” My lips trembled. Bakit ba parang sobrang dali
naman ng sinasabi niya sa akin? Para namang mawawala talaga lahat ng bigat na
nararamdaman ko ngayon kapag ginawa ko ang gusto niya?

I will deal with my pain alone at hindi ko kailangan na iaasa pa sa kanya pati ang
tungkol sa bagay na iyon. Buong lakas ko siyang tinulak. Dahil sa kalasingan ay
agad siyang nakawala sa akin at medyo napalayo. Kinuha ko ang pagkakataon na iyon
para maisara ang pinto. Napasandal ako doon at agad kong narinig ang katok ng
pinto.
Narinig ko ang kanyang pag-iyak habang nagmamakaawa na bumalik ako sa kanya.
Napaupo ako sa sahig at tinakpan ko ang aking bibig para mapigilan ang mga hikbing
pilit na kumakawala doon. Walang katapusan ang mga luha sa pag-agos. Napapagod na
akong umiyak. Gusto ko ng matapos ang paghihirap na ito.

Itinuon ko ang atensyon ko sa pag-aaral at sa pagbisita sa site sa Taguig. Naging

madalas kong kasama si Nico at Lauren. Si Lauren sa university dahil kami ang
partners sa mga naging major projects namin. Si Nico naman tuwing weekends para
obserbahan ang finishing na spa.

Matulin ang bawat araw, buwan at taon na lumipas. Hindi ko inaakala na ang
inaasikaso na namin ngayon ni Lauren ay ang aming final requirements sa pag-aapply
ng graduation. Time flies so fast. Parang dati lang ay stressed kami sa enrollment
tapos ngayon ay paalis na kami ng university.

Nakangiti ako habang tinatanggap ang papel ng evaluation na nagsisilbing patunay na

candidate ako para sa darating na graduation. Ito na iyon. Malapit ko ng matupad
ang pangarap naming dalawa ni Ate. Hindi na ako makapaghintay na masabi ito kay
Ate.

Wala pa kasing final schedule ang graduation namin kaya hindi pa makapagbook ng
ticket si Ate pauwi dito sa Pilipinas. Nangako kasi siya sa akin na uuwi na siya at
dito na titira kapag nakagraduate na ako. Oras na para ako naman ang bumawi at
magtrabaho para mabuhay siya. Isa pa, ilang buwan nalang ay matatapos na ang
ginagawang spa niya sa Taguig.

“Gabby! Makakagraduate na tayo sa wakas!” Naluluhang sabi niyo. Kakaiba ang saya
dahil matapos ang limang taon ng paghihirap sa kursong ito ay sa wakas, mahahawakan
na namin ang inaasam na diploma. Maaari na kaming maghanap ng trabaho at makatulong
sa pamilya namin. Para makatulong kay Ate.

Dahil wala na kaming klase ay napagpasyahan naming bumisita sa shop ni Ate Irina.
Tatlong buwan palang mula nang magsimula ang ikaapat na taon namin ni Lauren ay
ramdam namin agad na kumakain ng malaking oras ang mga majors at peojects namin.
Nagpasya kami na magresign sa trabaho para makapagfocus sa pag-aaral.

Sobrang nalungkot ako nang makita ang naiiyak ni Ate Irina noon. Ilang taon niya
rin akong naging part-time at sobrang napamahal na kami sa isa’t-isa. Para narin
kaming magkapatid dahil sa mga nakalipas na taon ay dinamayan namin ang isa’t-isa
sa mga naging problema namin sa buhay. Ganoon din kay Charles. Isa siya sa unang
tao na tumanggap kung sino ako at tinuring akong kaibigan.

Minsan naman ay bumibisita kami sa shop kapag may bakante kaming oras. Tinutulungan
namin ang bagong empleyado doon na si Hazel, ang girlfriend ngayon ni Charles.
Nakita namin kunt gaano sila kasaya sa isa’t-isa kaya naman agad namin siyang
natanggap para sa kaibigan.

“Gabby, Lauren!” Masayang bati ni Charles at Hazel sa amin. Bumukas ang pinto ni
Ate Irina at malalaki ang ngiting humarap sa amin.

“Ang mga part-timers ko, mabuti at napadalaw kayo ulit!”

Masaya naming ibinalita sa kanila ang tungkol sa nalalapit naming graduation.

Tuwang-tuwa ang mga ito dahil sa wakas, sulit ang lahat ng pagod at paghihirap
namin. Ilang beses nila kaming narinig na nagreklamo dahil sa patong-patong na
gawain sa university at ngayon ay matagumpay naming nakayanan iyon.

Ipinatawag ako ni Ate Irina sa kanyang office kaya naman naiwan si Lauren kila
Charles at nakipagkwentuhan sa mga ito.

Pagkapasok sa opisina ay agad niya akong niyakap ng mahigpit. Malugod ko namang

sinuklian iyon.

“I’m so proud of you, Gabby. Nakita ko ang lahat ng naging achievements mo at

maging ang lahat ng pagbabago mo. You deserve all the happiness in the world.”
Humiwalay siya sa akin saka hinawakan ako sa balikat.

“Alam ko rin ang lahat ng pinagdaanan mo sa nakalipas na taon. Nakita kitang

bumangon mula sa sakit na naranasan mo. I watched you overcome all the fear and
pain that your break-up with Marco has brought to you at alam ko na hanggang
ngayon, even after two years, naritan parin siya sa puso mo.” Unti-unting nawala
ang ngiti sa aking labi.

“I don’t know if you want to hear this pero I think you should know, para naman
tuluyan mo na siyang kalimutan, Gabby. Stop hurting yourself. Ikaw ang sinaktan
niya at dapat ay hindi mo na siya minamahal ngayon.” Kinagat ko ang aking labi.
Naramdaman ko ang pinong kurot sa aking puso dahil sa sinabi niya.

Totoo naman. It’s been two years since Marco and I broke up. Huling beses ko siyang
nakita ay noong nagmakaawa siya sa akin sa unit. Pagkatapos niyon ay wala ng Marco
na nagpakita sa akin. Hindi ko inakalang pinanganak akong martyr para hanapin siya
noong oras na hindi na siya nagparamdam. Parang sa isang iglap ay nakalimutan ko
ang ginawa niyang panloloko sa akin dahil sa takot na hindi na siya ulit makita.

Unti-unti kong narealize na hindi ko rin pala kaya na wala siya. Na kaya ko palang
tanggapin at patawarin siya ulit. I was just blinded by deep pain in my heart at
akala ko ay mawawala din iyon.

Months passed and I started missing everything about him. I would always end up
crying at my bed because of the longing I felt for him. Bigla kong pinagsisihan ang
desisyon kong pagbitiw sa aming dalawa.

He is the first man I have ever loved and it’s very hard for me to get him out of
my system.

Kabanata 22

Malungkot na ngumiti sa akin si Ate Irina.

“Kinasal si Marco kahapon sa Japan. Hindi ko alam kung alam mo pero since your
break-up ay lumipad na siya sa Japan at doon na tumira. Biglaan ang kasal na iyon
at tanging siya, ang babaeng pinakasalan niya at dalawang witness lang ang naroon.”

Napatigil ang mundo ko dahil sa narinig ko. Parang unti-unting pinunit ang puso ko
dahil sa narinig. Kasal na siya? Masaya na siya?

Samantalang ako ay may nararamdaman paring sakit sa tuwing naalala ko ang

kinahinantnan ng relasyon namin.

Nakalimutan niya kaagad ang lahat sa amin? We were together for four years at
habang sila ng pinakasalan niya halos dalawang taon pala kung sakali, maliban kung
talagang niloloko niya ako dati pa at may matagal na itong karelasyon.

Naluluha akong tumingin kay Ate Irina. My lips trembled and I can’t find my voice
to speak. Pakiramdam ko ay buong katawan ko ang nasasaktan dahil sa nabalitaan ko.
How did he move on? Why am I still stuck here? Bakit ako, hanggang ngayon ay
umiiyak parin sa kanya samantalang siya ay masaya na at nagsisimula ng bumuo ng
pamilya.

Isang bagay na pinangarap namin para sa aming dalawa.

Bakit siya, masaya na pero ako, hindi parin?

Bakit siya, nakalaya na sa sakit, pero bakit ako ay nagdudusa parin?

Muli akong niyakap ni Ate Irina.

“Gabby, I don’t want to see you hurting. Sinabi ko ito sayo para mapalaya mo na ang
sarili mo sa nakaraan because clearly, Marco has moved on. He is happily married
now. Bata ka pa, Gabby. Huwag mong ikulong ang sarili sa kanya.”

Umiiyak ako sa higaan habang pinaulit-ulit sa aking isip ang kaalamang kasal na si
Marco. Kasal na siya at hindi sa akin. May iba ng nagmamay-ari sa lalaking
pinakamamahal ko.

Paanong nangyari na siya na nga ang nakasakit sa akin tapos siya pa ang unang
naging masaya? Wala lang ba talaga ako sa kanya? Wala lang ba sa kanya ang taon na
pinagsamahan na namin?

Anong wala ako na meron ang pinakasalan niya ngayon? Bakit sobrang bilis ng
pangyayari at pinakasalan niya na ito agad ngayon? Dahil ba tanggap niya si Marco?
Dahil ba pinatawad niya ito sa panlolokong ginawa nito sa kanya?

Gustong-gusto ko na ring sumaya. Ayoko ng makulong sa sakit at pagdududa na lumamon

sa akin sa loob ng dalawang taon.

Pilit ko naman siyang kinalimutan sa loob ng nakalipas na mga taon. Inulit-ulit ko

sa aking isipan ang imahe ng kataksilan na ginawa niya sa akin para mapuno ng galit
ang puso ko at matabunan niyon ang pagmamahal ko sa kanya ngunit wala akong napala
doon.

Imbis na makalimutan siya ay mas lalo ko lang siyang naalala. Marami kaming
pinagsamahan at kahit anong gawin ko ay may mga nakakapagpaalala sa akin ng mga
iyon. Ang unit ko kung saan namin pinagsaluhan ang pagmamahalan naming dalawa, ang
petshop at ang mga pagsama niya sa aking kung saan-saan. Napakahirap.

Pilit kong kinalimutan ang lahat ng nalaman ngayong araw saka itinulog nalang ang
mga iyon.

Kinabukasan ay maaga akong umalis para bumisita sa site. Binati ako ng mga
manggagawa doon na naging kaibigan at kakwentuhan ko sa nakalipas na mga taon.
Malaking tulong sila sa akin dahil lagi nila akong inaaliw tuwing naroon ako. Hindi
nila hinayaan na mabagot ako sa tuwing buong araw akong nagbabantay doon.

Nakita ko ang seryosong tingin sa akin ni Nico. Ngumiti ako sa kanya ngunit isang
tipid na tango lang ang binigay niya sa akin. Wala namang nagbago sa tungo niya sa
akin. Ganoon parin, laging iwas at nakakatakot lapitan at makakwentuhan. Wala
siyang palya sa pagsama sa akin sa tuwing nagpapasya akong bumisita doon.

Lalong namayagpag ang pangalan niya kaya naman nagugulat ako na may oras parin siya
para sa maliit na proyektong ito. Mas marami pa kasi siyang kliyente at bigatin ang
trabaho ng mga iyon. National highways, high rise buildings at flyovers. Lahat ng
iyan ay isa sa mga hawak niyang proyekto ngayon at minsan ay nahihiya ako kung
bakit parang mas focused pa siya sa spa ni Ate Maricar.
“Nag-almusal ka ba?” Bungad niya sa akin. Umuling ako kaya naman sumama nanaman ang
tingin niya sa akin. Takot akong lapitan siya para magsimula ng usapan pero kapag
siya ang unang kumakausap sa akin ay normal nalang ang aking pakiramdam at mabilis
nalang din akong napapalagay sa kanya.

I actually treat him as friend. A low-key friend. Hindi lang kasi talaga siya
madaldal at friendly. Baka nga ako lang ang nag-iisip niyon dahil baka hindi naman
ganoon ang turing niya sa akin.

Umorder siya ng almusal, hindi lang para sa akin kundi para sa lahat. Tuwang-tuwa
nanaman ang mga manggagawa dahil may masarap nanaman silang makakain sa araw na
iyon. Magandang bagay lang din talaga na galante siya at hindi nagtitipid sa pera.

“May sarili ka bang kumpanya? Baka pwedeng doon na ako mag-apply dahil
nakapagtraining naman na ako sayo.” Seryosong tanong ko dito. Tumango siya.

“Yes, GA Construction Industries accepts fresh graduate architects. Don’t worry.

I’ll recommend you. Ibigay mo lang sa akin ang resume mo para ma-examine nila
kaagad. Alam ko namang matatanggap ka rin dahil maganda ang qualifications mo. Just
add this project with me as your work experience then I’m sure that wherever
company you applied to, you’ll be hired.” Sumimangot ako sa kanya. Ang yabang naman
ng dating niyon.

Pero kunsabagay, totoo naman. Malaki ang edge ko sa ibang fresh graduates na
architects dahil nagkaroon ako ng project na kasama si Engr. Nico Alcantara. Even
though it’s just a small project, tinanggap parin iyon ni Nico kaya naman maganda
parin ang reputasyon nito.

“What does it feel to be the grandson of Graciella Alcantara?” Sobrang kuryoso

talaga ako.

I searched for her in google pero ang lumalabas lang ay ang itsura niya noong
kabataan niya. She looks familiar and she’s the female version of Nico. Wala akong
nakitang larawan niya sa panahon ngayon, kahit ang pamily Alcantara ay wala rin
gaano.

Mailap ang pamilya nila sa media at dahil mayaman sila, kayang-kaya nilang
macontrol ang mga binabalita sa kanila. Kahit nga si Nico ay hindi ko nakitaan ng
picture sa internet. Puro article lang iton tungkol sa naglalakihang proyekto niya
at sa pagiging topnotcher sa board exam.

Naupo siya sa harap ko bago nagsalita.

“It was hard. I was told by my grandmother to never pursue engineering unless I
wanted it. Sabi niya ay huwag akong susunod sa yapak niya kung dahil lang iyon sa
pressure ng magulang ko at ng ibang tao. She loved building houses, roads and
bridges kaya naman hindi nakakagulat na namayagpag ang pangalan niya sa
industriya.”

Interesado akong nakinig sa kanya. There is something in his stories that makes me
very hooked up to it. Hindi nakakabagot pakinggan kahit pa ang boring at dull niya
magsalita.

“At first, I thought that I was just being pressured by everyone, especially my
Mom. She wanted me to be like my grandmother. But after years of studying, I
learned to love everything about it. Ganoon naman talaga iyon sa umpisa. You learn
to love something because you tried to do it wholeheartedly.”
“Magandang bagay rin na maganda ang reputasyon ng aming pamilya kaya naman nag-
umpisang makilala ang pangalan ko. I got the lowest position from our company when
I was still starting and without the help of my family, I climbed up to the top. I
reached success and that was because of the hardwork and the inspiration I am
holding on.” Tinitigan niya ako sa aking mata.

He is showing me some emotions I can’t name. Mabilis din iyong naglaho nang umiwas
siya ng tingin sa akin.

“I know you’re working hard for your sister and I hope the best for you. Kampante
akong makikilala ka rin sa industriya nating ito dahil magaling ka.” Napangiti ako.

“That is because you helped me. You trained me. Marami akong natutunan sayo.
Malaking karangalan para sa akin na makatrabaho ka, Engineer Nico.” His lips
stretched for a smile. Napatitig ako doon dahil bihira ko lang talaga siya makitang
nakangiti. Bigla akong kinabahan.

“It’s nice working with you too, Architect Gabriella.”

Nang makauwi ako sa bahay ay nakatanggap ako ng text kay Ate Maricar na magvideo
call kami pagkauwi ko galing sa site. May mahalaga daw siyang sasabihin at hindi
niya na raw kayang itago iyon. Nagtaka ako at hindi mapakali kaya naman agad ko
siyang tinawagan.

Nakailang ring lang iyon at agad din naman niyang sinagot. Bumungad sa akin ang
maaliwalas na mukha ni Ate. Nitong mga nakaraan ay napapansin ko na talagang
blooming siya at may kakaiba sa aura niya. She’s so radiating with happiness. Wala
naman siyang naikwento kaya hindi ko alam kung ano na ang nangyayari sa kanya sa
Japan.

“Hi, Gabby!” Excited na bati niya sa akin. Inayos niya ang kanyang mahabang buhok
at may napansin ako sa kanyang daliri. Nanliit ang mata ko doon at labis akong
kinabahan.

Hindi ako nagsalita at alanganin na ngumiti lamang sa kanya.

“Anong gusto mong sabihin sa akin, Ate?” Pinilit kong maging kalmado. Huminga siya
ng malalim saka nagsalita.

“Kasal na ako, Gabby. Pasensya na kung pati sayo ay nilihim ko. Biglaan lang kasi
ang kasal kahapon kaya hindi manlang ako nakapagsabi sayo.” Kumunot ang noo ko.

“Hindi ko manlang alam na may boyfriend ka pala diyan, Ate Maricar.” Nagtatampo
kong sabi. Napanguso siya at halatang nahihiya dahil itinago niya sa akin ang bagay
na iyon.

Alam kong wala akong karapatan na umasta ng ganito dahil nagtago din ako sa kanya
tungkol sa bagay na ito ngunit hindi naman ako nagpakasal. Masyadong mabigat itong
kay Ate.

“Gabby, gusto ko naman sana siyang ipakilala sayo pero kasi mas maganda raw na sa
personal na kayo magkakilala. Dalawang taon ang naging relasyon namin dito sa
Japan. Sorry, Gabby.” Nalulungkot na sabi ni Ate. Parang may kumikitot sa puso ko
nang makitang nalulungkot siya.

Hindi niya naman kailangan humingi ng tawad sa akin dahil deserve niya namang
maging masaya. Nasa tamang oras narin naman siya para bumuo ng sariling pamilya.
Isang linggo nalang at graduation ko na kaya pwede na kong makahanap ng trabaho
para ako naman ang magbibigay sa kanya.
“Kailan ang uwi niyo?”

“Bukas.” Nanlaki ang mata ko. Sunod-sunod namang panggugulat ang sinasabi ni Ate sa
akin. Bakit ngayon niya lang sinabi?!

“Ate! Hindi ako nakapaglinis! Bakit naman po ngayon niyo lang sinabi?” Mahinhin
siyang tumawa.

“Huwag kang mag-alala. May bahay na binili si Marco malapit sa Taguig kaya doon
kami didiretso.” Umusbong ang matinding kaba sa puso ko nang marinig ang pamilyar
na pangalan ng lalaki.

Magtatanong sana ako tungkol sa napangasawa niya nang biglang magkaroon ng problema
sa internet connection ko. Nakaramdam ako ng inis at hindi ako mapakali.

Marco ang pangalan ng napangasawa niya. Is it just a coincidence or not? Si Marco

ay kinasal kahapon ayon kay Ate Irina. Ganoon din si Ate at pareho silang nasa
Japan ngayon.

Napalunok ako. That can’t be. Baka kapangalan lang iyon. Siguro naman ay magkaibang
Marco iyon. Yes. Hindi lang naman siya ang nag-iisang Marco sa mundo. Hindi lang
naman siguro siya ang Marco sa buong Japan. Dahil kung siya man ang napangasawa ng
Ate ko ay talagang napakaliit ng mundo. Destiny has played it’s game so well.

Hindi ako nakatulog sa gabing iyon. Tumatakbo ang utak ko tungkol kay Ate at kay
Marco. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko at naiimagine ko palang sila na magkasama
ay sobrang sakit na ng nararamdaman ko. Ilang beses kong pinagdasal na sana ay
hindi siya. Sobrang indenial ko kahit pa napakalaki ng possibility na iisang Marco
lang ang minahal namin ng kapatid ko.

Nakatanggap ako ng message mula kay Ate na boarding na sila ngayon sa Japan patungo
sa Pilipinas. She asked if I could welcome them at the airport and I willingly
obliged. Natatakot ako sa maaari kong makumpirma. Natatakot ako na baka dahil sa
malalaman at makikita ko mamaya ay tuluyan na akong madurog.

Maaga akong nakarating sa airport. Mahigpit ang hawak ko sa aking cellphone habang
nag-aabang sa paglabas ni Ate at ng kanyang asawa. Natawagan kasi ako ni Ate gamit
ang kanyang number dito sa Pilipinas kaya naman alam kong nakalapag na sila dito.

Bawat taong lumalabas ay talagang inaabangan ko. Habang patagal ng patagal na hindi
ko sila nakikita ay lalo lang tumitindi ang kabang nararamdaman ko.

Mula sa malayo ay natanaw ko ang pamilyar na pigura ng aking kapatid. Mas gumanda
siya ngayon at halata ang sobrang kasiyahan sa kanyang mukha. Sinalubong niya ako
ng mahigpit na yakap.

“Gabby! Ang ganda mo na talaga!” Mapait akong napangiti. Humigpit ang yakap ko sa
kanya habang nakatingin sa lalaking nakatayo sa kanyang likuran.

Humiwalay sa akin si Ate. Nanginginig ang aking katawan pero sinikap kong maging
normal ang aking itsura. Lumingon siya sa lalaki na may dala ng kanilang bagahe.

“Gabby, ito si Marco. Siya ang asawa ko.” Inosenteng sabi ni Ate.

Nagtama ang tingin namin ni Marco. Si Marco na lalaking minahal ko sa loob ng apat
na taon. Si Marco na tinuruan ako kung paano mahalin ang sarili ko. Si Marco na
kasal na ngayon sa Ate ko.
He stretched his hands for me. Tipid siyang ngumiti.

“I’m Marco De Guzman.”

Parang pinupunit ang puso ko habang sinisikap na ngumiti sa harap nila. Hindi ko
alam na sa loob ng dalawang taon na hindi namin pagkikiya ay sa ganitong
pagkakataon pa kami ulit magkakaharap.

My sister looked happy as I shook hands with him. Wala itong kaalam-alam na ang
dalawang taong nag-uusap sa kanyang harapan ay may nakaraan.

“Gabriella Aldana.” Nanginginig kong sabi. Bumalatay ang pait sa aking lalamunan
habang sinasabi ang pangalan sa kanya. Na para bang ngayon lang talaga kami
nagkaharap ay walang nangyari sa pagitan namin sa loob ng apat na taon.

I felt his tight grip on my hand. Mabilis kong kinuha iyon at nilagay sa likuran ko
para maitago ang matinding nginig niyon. Para rin mapigilan ang aking sarili na
sugurin siya ngayon.

“Gabby, hintayin lang muna natin ang driver ni Kuya Marco mo ha? Ihahatid tayo
papunta sa bahay. Saka I want you to pack your things because you’ll be living with
us.” Nakangiti nitong sabi. Tuluyan ko ng hindi nagustuhan ang sinabi ni Ate.

“Okay lang ako sa unit, Ate. Hindi maganda na naroon ako habang nagsisimula kayo
bilang mag-asawa.” Saglit na nagtama ang tingin namin ni Marco. Kakaibang tingin
ang binibigay niya sa akin at naiinis ako sa sarili ko dahil naapektuhan parin ako
niyon.

“It’s okay, Gab. Mas mapapanatag ang Ate mo kapag kasama ka namin sa bahay.” Hindi
ko naitago ang galit sa aking puso. How dare he called me Gab!? Infront of my
sister! Saka bakit parang ako lang ang hindi mapakali at kinakabahan ng sobra?
Bakit sobrang kalmado niya at nagagawa pang diretsong makipag-usap sa akin? Did he
really moved on that fast?

“Hindi na po, Kuya Marco.” Binigyang diin ko ang ginawa kong pagtawag sa kanya.
Nakita ko ang pag-igting ng kanyang panga. Matalim ang kanyang tingin sa akin tila
ba hindi nagugustuhan ang pagtawag ko niyon sa kanya.

Malungkot na lumapit sa akin si Ate.

“Gabby, pumayag ka na. Hindi na ako aalis. Dito na ko titira. Sana naman
mapagbigyan mo ko dahil ilang taon tayong naghiwalay. Gusto kitang makasama.”
Napalunok ako at tiniis lahat ng sakit sa aking lalamunan. Gusto kong magwala at
umiyak sa harap nila ngayon.

Gusto kong magwala kay Marco dahil bakit ang Ate ko pa?! Paano kung lolokohin niya
ito ulit? Ayokong mapagdaanan ng kapatid ko ang matinding sakit na naranasan ko
mula sa kanya. Napupuno ng galit ang puso ko ngunit sa kabila noon ay mabilis ang
tibok ng puso ko dahil sa muli naming paghaharap.

Wala akong ibang nagawa kundi pumayag dahil sa pakiusap na iyon ni Ate. Alam kong
magiging mahirap sa parte ko ito dahil may nararamdaman parin ako para kay Marco
hanggang ngayon. Sobrang sakit sa akin na makitang mahal na mahal siya ng kapatid
ko.

Ang sakit makita na hindi na ako ang babaeng nginingitian niya. Hindi na ako ang
babaeng nilalambing niya at hindi na ako ang babaeng mahal niya.

We were very civil sa tuwing nandyan si Ate Maricar. Hangga’t maaari ay umiiwas ako
sa kanilang dalawa. Lalo na kay Marco. Hindi ko hinahayaan na magkaroon ng
pagkakataon na mapag-isa kami.

Araw ng graduation at kami ay naghanda. Si Ate ang aakyat ng stage kasama ko para
isabit ang medalya ko kaya naman lubos din itong naghanda.

Nakasuot ako ng simpleng dress na humuhubog sa katawan ko. Naglagay din ako ng
make-up at nag-ayos ng buhok. Nang makitang ayos na ako ay lumabas ako ng kwarto.

Napatigil ako nang makita si Marco na lumabas din ng pinto mula sa katapat kong
kwarto. Nagkatitigan kaming dalawa at hindi nakatakas sa akin ang paglandas niya ng
tingin sa katawan ko. Hindi ko siya pinansin at nagtuloy na sa baba. Nakita ko doon
si Ate na naghihintay sa akin.

“Napakaganda mo, Gabby. Sobrang proud ako sa narating mo. Alam kong malayo pa ang
mararating mo at masaya ako dahil nandito na ako ngayon sa tabi mo para masaksihan
ang lahat ng iyon.” Naluluha niyang sabi. Niyakap niya ako ng mahigpit at sinuklian
iyon.

“Hindi ito magiging posible kung hindi dahil sayo Ate. Maraming salamat sa lahat.”
Humiwalay ako sa kanya at nakita si Marco na nakatingin sa amin. Agad na lumapit sa
kanya si Ate at yumakap sa bewang nito.

May naramdaman akong hapdi nang dumapo ang kamay ni Marco sa bewang ni Ate habang
nakatingin sa akin. Sa loob ng isang linggo na nakasama ko sila sa bahay ay laging
kong nilulunok lahat ng nakikita ko sa kanilang dalawa. Wala akong ibang nagagawa
kundi tanggapin ang sakit sa tuwing nakikita ko silang masaya at magkasama.

Gusto ko nalang sanang umalis doon dahil isang linggo palang ay para akong unti-
unting pinapatay. Ayaw kasi ako payagan ni Ate at sa tuwing nagtatanong ito ng
bakit ay hindi ko naman masagot.

Nagtungo kami sa sasakyan. Dumiretso ako sa backseat habang si Marco ang

nagmamaneho at nakaupo sa passenger’s seat ang aking kapatid. Mapait akong
napangiti. This is the very same car from two years ago. We shared so may memories
with this car. I used to seat beside him ngunit sadyang mapaglaro ang tadhana.
Ngayon ay nakaupo na ako sa likod at iba na ang nakaupo sa tabi niya.

Napansin ko ang titig sa akin ni Marco mula sa rearview mirror. Agad kong iniwas
ang tingin ko doon at tumingin sa bintana. Mabilis ang tibok ng puso ko at alam
kong dapat ko ng patayin ang umaalab kong damdamin para sa kanya.

Nasa loob na kami ng venue ng aming graduation nang makalimutan ang aking phone sa
sasakyan. Kinausap ko si Ate kung pwede bang mahiram ang susi niyon ngunit
nagprisenta si Marco na samahan ako para makuha iyon. Nakaramdam ako ng matinding
kaba at halos ayaw ko na sanang kunin iyon ngunit hindi ko mahahanap si Lauren kung
hindi ko makukuha iyon.

Nauna akong naglakad habang siya ay nakasunod sa akin. Pinatunog niya ang sasakyan
kaya agad akong pumasok doon at kinuha ang aking phone.

Nang makuha iyon ay hindi ko siya pinansin saka nag-umpisang maglakad papasok.
Nakakatatlong hakbang palang ako nang higitin niya ako palapit sa kanya at binigyan
ng isang mahigpit na yakap.

“I missed you so much, Gab.”

Kabanata 23
Mas lalo akong lumayo sa kanilang dalawa dahil sa ginawang iyon ni Marco. Halos
hinihintay kong umalis ito papunta sa kanyang opisina bago ako lumabas ng kwarto.
Hindi ako sumasabay sa kanila sa pagkain para makaiwas sa kanya at hindi siya
makita.

Pagdating naman sa gabi ay maaga akong kumakain para kapag hapunan na nilang dalawa
ay hindi ako makasabay. Halos maubusan na nga ako ng palusot kay Ate Maricar sa
tuwing inaaya niya akong sumabay sa kanila sa pagkain.

Isang linggo na ganoon ang nangyari. Narinig ko ang katok sa aking pinto sa umagang
iyon. Hinanda ko na ang dahilan ko bago siya pagbuksan ng pinto.

“Ate, mamaya na ako kakain…” Nabitin sa ere ang aking boses nang makita na si Marco
pala iyon at hindi si Ate. Akmang isasara ko na ang pinto nang iharang niya ang
kanyang kamay.

“Sumabay ka sa amin kumain. Nag-aalala na ang Ate mo sayo dahil hindi ka na niya
halos nakakasama.” Walang emosyon na tumingin ako sa kanya.

“Tell her that I’m busy. Kakain ako kapag tapos na ako.” Huminga ito ng malalim.

“Kung dahil ito sa ginawa ko sayo noong graduation mo then I’m sorry. Huwag mong
idamay si Maricar. Pwede mo kong iwasan kahit kailan mo gusto pero please lang,
huwag mo isali si Maricar.” Nagsalubong ang kilay ko.

“Don’t assume things. Marami talaga akong ginagawa at hindi kita iniiwasan. Para
saan? Dahil ex kita at may nakaraan tayo? Bakit? Naisip mo ba iyan noong
pinakasalan mo ang kapatid ko?” Anger filled his eyes.

“I didn’t know that you were her sister.” Sarkastiko akong tumawa.

“Are you expecting me to believe that? Imposible. Kasi ako kaya kong magsinungaling
at maglihim pero si Ate, hindi. Alam kong naikwento niya ako sayo at alam mong
magkapatid kaming dalawa and yet you still continued your relationship with her!”

“Mahal ko si Maricar!” Napatahimik ako sa sinabi niya. Parang asido iyon na

nagdudulot ng matinding hapdi at sakit sa puso ko.

“Then act like you love her. Huwag mo kong titigan na para bang may relasyon parin
tayo. Don’t hug me as if we were okay!” Mabilis ang aking paghinga dahil sa galit
na nararamdaman.

Napatigil kami nang makita si Ate Maricar na naglalakad palapit sa amin.

Napakaganda niya sa umaga. Bagong ligo ito at wala pang kaayos-ayos ang mukha pero
litaw na agad ang ganda. Matamis ang ngiti na binigay niya sa amin saka lumapit sa
akin.

“Gabby, kain na tayo? Sabayan mo naman na kami, halos isang linggo na kitang hindi
nakikita.” Malamyos ang kanyang tinig habang hinahawakan ang aking braso. Kumirot
ang puso ko nang makita ang malungkot nitong mukha.

“Ate, mamaya na po ako.” Lalong nalungkot ang itsura nito. Nakonsensya ako pero
hindi ko kaya na kumain habang kasama sila. Baka hindi ko malunok iyon habang
pinapanuod silang dalawa na masaya.

Pinauna niya si Marco na bumaba. Hindi ito nagsalita at sa huling sulyap ay

tumingin siya sa akin bago tuluyang iwan kami.
Inanyayahan niya ako sa loob ng aking kwarto. Naupo kami sa kama at hinawakan niya
ang aking kamay.

“Gabby, galit ka ba sa amin?” Nasasaktang sabi ni Ate. Hindi ako nakapagsalita.

“Sorry, Gabby. Baka kasi hanggang ngayon ay nabibigla at nagtatampo ka parin. Hindi
mo ba gusto si Marco? Ayaw mo ba sa kanya? Mabait iyon, Gabby. Bigyan mo lang siya
ng chance at sigurado akong mamahalin ka rin niya bilang sariling kapatid.”

Napayuko ako. Kung alam niya lang kung gaano ko minahal si Marco. Sobra-sobra iyon
na kahit dalawang taon na ang nakalipas ay nandito parin siya sa puso ko. Gustong-
gusto ko ng makamove-on sa kanya pero paano ko iyon magagawa kung nakatira kami sa
iisang bahay.

Hindi ko naman masabi na gusto kong bumukod dahil ayokong mas malungkot siya. Alam
kong nasasaktan siya na umiiwas ako pero ako naman ang masasaktan kapag hindi ko
iyon ginawa.

Pero ano nga ba ang mas matimbang sa akin? Mas mahalaga ba talaga ang nararamdaman
ko? Nangako akong babawi kay Ate pero ano itong ginagawa ko? Pinagmasdan ko ang
naluluha niyang mukha at bigla akong nakaramdam ng inis sa sarili ko. Masaya si Ate
nang dumating siya dito pero ano itong ginagawa ko sa kanya ngayon?

“Sorry, Ate. Hindi parin kasi ako makapaniwala pero susubukan ko. Kain na po tayo?”
Nanginginig kong sabi. Sumilay ang ngiti niya saka tumango.

Nakayuko ako habang nakaupo sa harap nila. Tahimik akong kumakain at tipid lang na
sumasagot sa tuwing kinakausap ako ni Ate. Si Marco ay panay ang sulyap sa akin at
nakakairita dahil baka makahalata si Ate.

“Saan mo balak magtrabaho, Gabby?” Umangat ang aking tingin sa kanya.

“Nakausap ko na si Nico tungkol diyan. I will submit my resume to him para

matanggap ako sa kumpanya niya.” Napaubo si Marco kaya napunta sa kanya ang
atensyon namin. Nakita ko ang kamay ni Ate sa likod nito saka hinagod iyon.

“Are you okay, Marco?” Nagtama ang mata namin ni Marco. Kitang-kita ko ang
matinding galit sa kanyang mata.

“Ayos lang ako.” Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy sa pagsasalita.

“Pupunta ako mamaya sa site para makausap siya dahil ibibigay ko na ang resume ko.
I called him earlier at napagkasunduan namin na sasabay na ako sa kanya papunta sa
kumpanya.” Ngumiti ng malaki si Ate.

“Alam mo napapansin kong naging malapit kayo niyan ni Engineer ha? Pero kung
sabagay, click ang tandem niyo. Architect ka tapos Engineer siya. Baka naman
nanliligaw na iyon sayo?” Pang-aasar nito. Muli nanamang naubo si Marco. Inalok
siya ni Ate ng tubig ngunit umiling lang ito.

“Hindi pa naman.” Sabay silang lumingon sa akin. Ang pinagkaiba lang ay ang
kanilang reaksyon. Si Ate ay mukhang masaya habang si Marco ay halos mamula na sa
galit.

“So may chance!? Omg, Gabby! Kinikilig na ako agad sainyo ngayon palang.” Ngumiti
ako sa kanya saka pasimpleng binalingan si Marco. Padabog itong tumayo.

“I’m late for work.” He kissed my sister on her lips before looking back at me.
Nakita kang namula si Ate at mahinang hinampas sa braso si Marco.
“Nakakahiya kay Gabby…” Mahinhing sabi niya. Ngumisi lang ito saka nagpaalam na
umalis.

Mabilis ang aking paghinga. Ramdam ko ang matinding sakit na bumalatay sa akin.
Ganoon pala ang feeling. Ito ang unang beses na nakita ko silang intimate and I
know that they have done something more than that. Something we did several times
when we were still together.

Naiisip ko palang iyon ay napakasakit na agad. Alam kong hindi ko dapat iyon
maramdaman dahil nakikita kong masaya si Ate sa kanya. Sisikapin ko simula ngayon
na pawalain ang nararamdaman ko sa kanya. Para sa kapatid ko.

Nagpaalam ako kay Ate na pupunta ng site. Madalas ay naiiwan siya doon para
asikasuhin ang nalalapit na opening ng spa. Minsan ay umaalis din ito para sa mga
permits at kung ano-ano pang requirements para sa operasyon ng spa.

Bumungad sa akin ang maliligayang bati ng mga kaibigan kong manggagawa doon.
Lumingon sa akin si Nico at pinanuod akong maglakad palapit sa kanya. Ngumiti ako
dito saka inabot ang envelope na naglalaman ng resume ko. Tinignan niya iyon at
saka tumango.

“Maglunch na muna tayong dalawa bago dumiretso sa GA. Saan mo ba gustong kumain?”
Nagkibit-balikat ako sa kanya.

“Ikaw na bahala. Sagot mo naman diba?” Napansin ko ang pag-angat ng kanyang labi
bago ako tinalikuran.

“Halika na at mag-ikot ka. Check mo kung nasunod ba ang plano mo.” Tinitigan ko ang
malapad niyang likod saka sumunod sa kanya.

Naalala ko ang binanggit sa akin ni Ate kanina. Ni minsan ay hindi pumasok sa isip
ko ang tungkol sa amin ni Nico. Sa loob ng dalawang taon na nagkasama kami ay puro
tungkol lang sa trabaho ang napag-usapan namin. Although mas nagiging kumportable
ako sa kanya habang tumatagal ay hindi ko naisip na magkakagusto ako sa kanya.

Something is different in him. Parang napakarami niyang lihim sa sarili dahil hindi
naman ito makwento at friendly. He is not letting anyone inside his life. Para
siyang isang malaking misteryo sa akin na napakahirap timbangin. Bihira nga lang
ito magpakita ng emosyon at madalas ay galit pa.

Tinignan ko ang paligid at kaunti nalang talaga ay matatapos na ito. Ang target
kasi na matatapos ang construction ay two weeks from now. Hindi pa naman iyon
kaagad magbubukas dahil bibilhan pa ng mga gamit iyong loob kaya baka abutin pa ng
isang buwan bago iyon tuluyan buksan.

“Nandito kahapon ang Ate mo. Is she back for good?” Sumama ang tiyan ko sa tanong
niya. Naalala ko nanaman kasi ang tungkol sa kanila ni Marco.

“Yes.” Tipid kong sagot dito.

“And I heard that she’s married.” Sumimangot ako sa kanya.

“Kailan ka pa naging chismoso?” Seryoso siyang tumingin sa akin.

“Sinabi niya kasi sa akin. It’s not as if I’ve heard it from someone.” Depensa niya
sa sarili.

“Bakit mo sinasabi sa akin iyan ngayon?” Alam kong alam na niya ang tungkol kay
Marco at hindi ko maintindihan kung bakit kailangan niya pang ipagduldulan sa akin
iyon. Saka kailan ba siya naging interesado sa buhay ko o buhay namin?

“I’m just wondering. Did she know?” Huminga ako ng malalim.

“Hindi. She didn’t know about our relationship. At hindi ko rin nalaman ang tungkol
sa kanila.”

“You’re living with them?” Nagtataka na talaga ako. Bakit ang dami niyang alam?
Saka bakit ang dami niya atang tanong na walang kinalaman sa trabaho namin?

“Yes.” Umiwas siya ng tingin sa akin.

“Then it must have been hard for you.” Umahon ang kaba sa akin.

“W-Why?” He looked at me as if he can clearly see all of my emotions. Para bang

kinikilatis niya ako at alam niya ang lahat ng tumatakbo sa isip ko.

“You still love him.” He stated. Am I that bare with my feelings? Sobrang halata ba
sa akin? Umiwas ako ng tingin sa kanya at tinalikuran ito.

“You’re running away from it because it’s true.” Napahinto ako. Matapang ko siyang
hinarap.

“Ano naman kung totoo? Huwag kayong mag-alala. I’m trying my best to control my
heart. Alam kong matagal na kaming tapos kaya hindi ako umaasa ngayong bumalik
siya. Lalo pa at asawa na siya ng kapatid ko.” Mapait kong sabi.

“I’m sorry. I didn’t mean to offend you.” Malungkot akong ngumiti sa kanya.

“It’s okay. You were just curious and I know that I’ll be dealing more of that
question from my friends. Kahit siguro si Lola Grace ay pagpapaliwanagan ko kapag
bumisita ako sa unit.” Napatuwid siya ng tayo. Nagtaka ako sa naging kilos niya
ngunit hindi ko nalang din pinansin.

Matapos naming mag-ikot ay umalis na kaming dalawa. Nagtungo kami sa isang pamilyar
na restaurant. Gusto kong samaan ng tingin si Nico dahil dito niya ako dinala kung
saan kami madalas kumakain ni Marco.

Agad kaming nilapitan ng waiter para sa menu. Una niya akong pinapili ng pagkain at
kung ano ang inorder ko ay iyon na rin ang pinili niya. Tumunog ang kanyang phone
kaya naman natuon ang atensyon niya doon. Magkaharap kami sa two-seater na lamesang
ito kaya naman nagkaroon ako ng pagkakataon na mapagmasdan siya.

Gwapo naman talaga siya ngunit wala lang talaga sigurong epekto sa akin dahil
hanggang ngayon, si Marco parin ang nasa puso ko. Mas matapang pa ang itsura nito
dahil sa hindi siya madalas ngumiti. Tulad ngayon. Nakakunot nanaman ang noo nito
at mukhang may kaaway sa text. Kapag ipinagpatuloy niya iyan ay baka tumandang
binata ang isang ‘to.

Umangat ang tingin niya sa akin at agad na nagtama ang aming mata. Napaupo ako ng
tuwid saka idinirekta ang tingin sa ibang direksyon. Labis kong pinagsisihan iyon
dahil nakita ko mula sa malayong lamesa si Marco na mukhang may lunch meeting. Sa
dinami-rami naman talaga ng taong pwedeng makita at bakit siya pa?

Tumikhim si Nico at nakita kong sinundan niya ng tingin ang direksyon na tinignan
ko kanina. Umangat ang isang kilay nito nang makita ang galit na itsura ni Marco
habang nakatitig sa akin.
Bumalik ang tingin sa akin ni Nico saka ako seryosong tinignan.

“Don’t look back at his direction. If you really want to stop yourself from feeling
something about him then stop being conscious whenever he’s around.” Madiing sabi
nito. Hindi ko maintindihan pero napasunod niya ako sa sinabi niyang iyon. Hindi na
ako muling tumingin sa direksyon ni Marco at natuon kay Nico ang atensyon ko.

“Nico…”

“What?” Kinurot ko ang aking kamay para ituloy ang nais kong itanong sa kanya.

“Have you experienced falling in love?” Saglit siyang hindi nakapagsalita. Tumingin
siya sa malayo at tila malalim ang iniisip.

“Yes. I have been loving this very same woman for a decade now.” Napanganga ako.
Bumilis ang tibok ng puso ko sa gulat at pagkamangha sa narinig.

Was it really possible?

“You never cheat on her? During your entire relationship? Are you not married yet?”
Hindi ko napigilan ang sunod-sunod na tanong sa kanya. Sobra akong nakuryoso sa
sinabi niya at hindi ako makapaniwalang nakaya nilang maging matatag ng sampung
taon.

“Hindi pa ako nagkakaroon ng girlfriend.” Napatakip ako ng bibig. Seryoso ba!?

“Then... you mean…” Hindi ko makumpleto ang sasabihin ko.

“I have been loving her from a far. Watching her grow with her own pace. She
doesn’t even know anything about it. But yes, I never cheat. It’s only her. It’s
always been her.” Hindi ako makapaniwala.

Akala ko si Marco na ang kilala kong pinakamatiyagang maghintay para sa isang babae
pero hindi ko inakala na may mas malala pa pala. Sampung taon! Sampung taon na
siyang naghihintay at maaari pa iyong madagdagan!

“Pero magkakilala naman kayo? Friends? Best friends perhaps? Hindi ka lang makaamin
dahil baka masira ang friendship niyo?” Umangat ang gilid ng kanyang labi.
Tinitigan niya ako sa mata bago muling nagsalita.

“She is inlove with somebody else.” Parang may kumirot sa puso ko dahil sa sinabi
niya. Napakamartyr naman pala ng lalaking ito! Kung makapagsalita sa akin ay isa
rin pala siya. Mas malala pa nga!

Pero kung iisipin, kaya siguro ang seryoso niya masyado. He seemed tight and he
doesn’t allow anyone because his heart already belongs to someone else. Hindi
manlang siya nagtry ng ibang babae. He didn’t play with women and he didn’t
experience something like what Marco had. Sobrang laki ng pagkakaiba nila ni Nico.

Hindi ko alam kung anong nakain nito kaya niya sinasabi sa akin but I’m glad,
really glad that he is finally letting someone to know even a small part of him.

“Mas malungkot pala ang lovelife mo kaysa sa akin. Kasi ako kahit papaano ay
naexperience kong mahalin ako kahit hindi ako sure kung totoo pero atleast we
shared some memories together. Pero ikaw, nasa malayo ka lang at nag-aabang sa
babae kahit parang imposible.”

His face softened. Umupo siya ng tuwid ay inilapag ang kanyang kamay sa lamesa.
Agad kong nakita ang nunal sa kanyang kamay.
“Tingin ko naman ay posible kami. It doesn’t matter how long I will wait as long as
she’s the prize, it will be all worth it.” Tuluyan akong namangha sa kanya. Kung
sino man ang babaeng iyon ay tiyak na napakaswerte niya.

Imagine? Siya lang ang babaeng minahal nito sa nakalipas na taon. Napakaswerte.

Dumating ang order namin. Tahimik akong kumain at panay ang naging sulyap ko sa
kanya. Hindi parin kasi talaga ako makapaniwala. Nakakabilib na may ganitong lalaki
pa pala sa mundo.

Simula kasi nang lokohin ako ni Marco ay nawalan na ako ng tiwala sa lalaki.
Natatakot na rin akong sumubok na magmahal ulit dahil sa labis na sakit na
naranasan ko. Hindi ko alam kung kakayanin ko bang ulit maranasan iyon sa susunod
na pagkakataon.

Natapos kaming kumain at kasalukuyang nagpapahinga. Nagpaalam ako kay Nico na

magpupunta lang sa banyo saglit. Inayos ko ang aking sarili pagkarating doon at
pumasok na sa cubicle. Nang matapos ay lumabas ako ngunit agad ding napatigil nang
makita si Marco sa harap ko.

Nagbabadya ang galit nito sa akin.

“What are doing here with that fucking guy?!” Kumunot ang noo ko sa kanya. Halos
makalimutan ko na ang tungkol sa kanya tapos magpapakita pa ulit siya sa akin?
Gumaan na nga ang pakiramdam ko dahil sa naging kwentuhan namin ni Nico tapos ay
makikita ko nanaman siya.

“Ano ba sa tingin mo? Malamang kumakain? Saka ano bang pakialam mo?” Saglit siyang
natahimik ngunit kita parin ang galit sa mata nito.

“It’s normal to look after my wife’s sister.” Mapait akong ngumiti.

“Hindi na ako bata. Kaya ko ang sarili ko at pwede ka lang magkaroon ng pakialam sa
akin kapag nasa paligid si Ate Maricar.” Agad ko siyang nilampasan ngunit mahigpit
niya akong hinawakan sa braso.

“No wonder why you didn’t give me a chance, because you busied yourself
entertaining him!” Agad na lumagapak ang aking palad sa kanyang pisngi. Naluluha
akong tumingin sa kanya. Nag-aalab ang matinding galit na nararamdaman ko sa kanya.
Umahon ang lahat ng sakit na pilit kong tinatago sa puso ko.

“Did you not remember that you were the reason why we broke up? You cheated on me!”

“And I said I was sorry! I begged you for a week and yet you didn’t even care.”
Tumulo ang mga luha ko.

“Iyon na iyon? Sa tingin mo, sa loob ng isang linggo ay mapapatawad kita agad? Sa
loob ng isang linggo makakalimutan ko ang nakita kong pagtataksil mo sa akin? Sa
loob ng isang linggo, mawawala na agad ang sakit!?” Namumula ang kanyang mata
habang nakikinig sa sinasabi ko.

“You thought it was that easy!? Hindi mo alam na hanggang ngayon ay dala-dala ko
parin ang sakit ng ginawa mo sakin. Every night I would question myself, ano bang
mali kong nagawa? Bakit mo ko nagawang lokohin? Did I not love you enough? Hindi ba
ako maganda para sayo? Am I not good at bed?”

“Gab…” Pinunasan ko ang lahat ng luha sa aking mukha. Matapang ko siyang hinarap.
“You didn’t even wait for the wound to stop bleeding. You easily give up on me.
Doon palang, alam ko nang hindi mo ako talaga minahal.” Kumawala ako sa hawak niya
saka naglakad palayo doon.

Nakayuko ako sa sahig upang punasan ang mga luhang patuloy sa pagtulo nang may
makabunggo ako. Umangat ang aking tingin doon at nakita si Nico. His eyes were
pitch black and his lips formed into thin line.

“Stop crying for him. Stop wasting your tears for such a useless man.”

Kabanata 24
Sa araw din na iyon ay natanggap ako sa trabaho. Dapat ay masaya ako dahil
nakapasok ako sa pinakamalaking kumpanya sa construction idustry ng Pilipinas but I
feel so empty.

Dumiretso ako sa dati kong unit. Hindi ko alam kung bakit ako dito dinala ng paa ko
pero ayoko munang umuwi sa bahay nila Ate. I want to breathe and I can’t do that
when I saw them together. Especially Marco.

Nakakatatlong katok palang ako doon nang pagbuksan ako ni Lauren ng pinto. Nanlaki
ang mata nito saka niluwagan ang pinto. Pagod akong sumalampak sa sala.

“Anong nangyari?” Walang idea si Lauren tungkol sa sitwasyong mayroon kami nila
Ate. Ang alam lang nito ay nakapag-asawa si Ate at doon ako tumitira sa mga iyon.
Hindi niya alam na si Marco ang napangasawa nito.

“Si Marco ang asawa ni Ate Maricar.” Iyon palang ang sinabi ko at halos magwala na
agad ang aking kaibigan. Gulat na gulat ito at halos hindi makapaniwala. Panay ang
malulutong nitong mura sa akin.

“Bakit ngayon mo lang sinabi!? Nakakailang linggo ka na doon! Paano mo nakakaya na

makita at makasama sila sa iisang bubong!? Pambihira ka naman, Gabriella!” Hindi
siya matigil sa pagsesermonnsa akin.

Tinanong ko siya kung pwede ba akong makitulog doon para sa gabing ito at malugod
naman siyang pumayag. Ipinaalam ko kay Ate na nasa unit lang ako at kasama si
Lauren. Sinabi kong uuwi din ako agad kinabukasan kahit alam ko sa sarili kong
hindi ko parin sila makakayang harapin bukas.

Buong gabi kong kinuwento kay Lauren ang lahat. Labis ang panggigil niya kay Marco
at naiintindihan ko iyon dahil maski ako ay hindi na natutuwa sa nangyayari sa
pagitan namin.

So much for being civil. Ang hirap kapag hindi naman kami nagkaroon ng maayos na
closure. Parehong hindi naging maganda sa parte namin ang paghihiwalay kaya naman
ngayong nagkita na ulit kami ay para kaming sasabog sa galit sa tuwing nagpapang-
abot kami.

Ibinalita ko rin kay Lauren na nakapasok ako sa kumpanya ni Nico. Malungkot itong
ngumiti sa akin.

“Buti ka pa. Salamantalang ako, hindi na tinawagan para sa second interview doon.
Sana kasi lahat close kay Nico.” Napakagat ako sa aking labi. Hindi naman na bago
sa akin ang kaalamang gusto niya si Nico ngunit kasi akala ko ay dumaraang crush
lang iyon habang nagtatrabaho kami sa petshop.

Hindi ko naman inakalang malalim na pala ang nararamdaman niya sa lalaki.

Nagdadalawang isip tuloy ako kung dapat ko bang sabihin sa kanya ang mga nalaman ko
kay Nico sa araw na ito. Baka kasi masaktan lang ito at makaapekto pa ng malala sa
puso niya.

“Lauren, hindi naman kami close. Saka wala akong gusto sa kanya, baka kasi isipin
mo na dahil naging madalas kaming magkasama ay may gusto na ako sa kanya.” Kumunot
ang noo niya saka humagalpak ng tawa. Sobrang lakas ng tawa niya at halos maiyak pa
ito. Pinunasan niya ang ilang luha na kumawala sa kanyang mata. Pagkatapos niyon ay
tinitigan niya ako.

“Alam ko naman, Gabby. Wala lang. Naiinggit lang ako sayo. Sobrang naiinggit ako
sayo…” Nagsalubong ang kilay ko.

“Ano bang sinasabi mo diyan? Tumigil ka nga. Sige, sasabihan ko siya na baka
pwedeng mairecommend ka rin para naman makapasok ka na doon.” Mahigpit niyang
hinawakan ang kamay ko.

“Hindi na, Gabby. Sa iba nalang ako.” Makahulugan ang bawat sinasabi niya at hindi
ko mahinuha kung ano ang pinaparating niya.

Mabilis akong nakatulog sa gabing iyon dahil sa pagod. Kinabukasan ay maaga kong
kinatok si Lola Grace. Si Lauren ay maagang umalis para maghanap ng trabaho kaya
ako nalang ang bumisita kay Lola. Sa Lunes pa naman ang simula ng trabaho ko sa GA.

Hindi nakakandado ang unit niya kaya alam kong nasa loob si Lola Grace. Malalaki
ang kanyang ngiti nang makita ako.

“Gabby! Kamusta naman? Ilang linggo rin tayong hindi nagkita ha?” Pinapasok niya
akonsa kanyang unit. Naamoy ko ang panilyar na niluluto niya. Namiss ko ang mga
luto ni Lola. Mukhang mapaparami ang kain ko nito!

Sa mga nagdaang araw kasi ay wala akong ganang kumain. Masarap naman magluto ang
kasambahay nila Ate pero ewan ko ba. Masyado kasing mabigat sa loob ko ang pagtira
ko doon kaya siguro wala akong ganang kumain.

Tinulungan ko siya hanggang sa matapos na ang mga iyon. Sarap na sarap ako habang
kumakain. Natawa si Lola Grace dahil parang hindi ako pinakain kila Ate.

“Hirap kasing kumain doon, Lola. Naglalampungan kasi sa harap ko si Marco saka Ate
Maricar.” Inabangan ko ang kanyang reaction ngunit napailing lang ito.

“Lola, sabi ko po, si Marco ang napangasawa ni Ate Maricar.” Ngumiti ito sa akin.

“Ay? Talaga ba? Ang liit naman talaga ng mundo…” Napanguso ako sa naging reaksyon
niya. Akala ko kasi ay pareho lang sila ni Lauren. Akala ko ay magwawala rin ito
tulad noong kinuwento ko ang tungkol sa paghihiwalay namin ni Marco.

“Bakit ka pumayag na tumira doon kung kasama mo sila?” Sabi ko na talaga. Mabuti
nalang at nakausap ko na tungkol dito si Nico kaya naman kahit itanong ulit ni Lola
Grace ang mga ito ay alam ko na ang isasagot ko.

“Para iyon kay Ate, Lola Grace. Hindi para sa akin. Oo, mahal ko pa si Marco pero
kaya kong magparaya para maging masaya si Ate. She deserved everything. She
deserved to be happy. Dapat lang ay siguraduhin ni Marco na hindi niya uulitin ang
ginawa niya sa akin kay Ate.” Huminga ako ng malalim.

“Hindi ko po ata kakayanin kapag nakita ko si Ate na umiiyak dahil pinagtaksilan

siya ni Marco.” Seryoso kong sabi.
Iniba ni Lola ang naging usapan dahil naramdaman niya atang hindi ako kumportable.
Muli niyang ipinasok sa aming usapan si Cocong, ang pinakamamahal niyang apo.

Madalas daw kasi itong bumibisita sa kanya nitong mga nakaraang araw. Medyo naging
busy lang daw ito ngayon dahil sa isang proyekto malapit dito sa building. Isa daw
kasi ang apo niya sa gumagawa sa high rise building kung saan ang GA Construction
Industries ang nagmamay-ari.

Nang mabanggit niya ang kumpanya ay masaya kong ibinalita sa kanya na natanggap ako
doon bilang arkitekto. Walang mapaglagyan ang saya niya at niyakap niya ako ng
mahigpit.

“Mabuti naman at tinanggap ka nila. Kapag hindi ka nila tinanggap ay magwawala

talaga ako doon…” Natawa ako sa sinabi niya. Ito talagang si Lola, medyo tumatanda
na nga pero matapang parin.

Itinanong ko kay Lola ang itsura ni Cocong para kapag nagsimula na ang aking
trabaho doon ay makilala ko na ito. Matagal na siyang kinukwento sa akin ni Lola
pero hanggang ngayon ay hindi ko parin nakikita iyon. Kung kailan naman kasi ako
umalis ng unit ay saka ito bumisita sa matanda.

Masaya ang naging umaga ko dahil kay Lola Grace. Bumalik ako sa unit ko dati na
unit na ngayon ni Lauren saka nagpahinga doon. Naramdaman ko ang pagring ng aking
phone mula sa hindi kilalang numero. Agad ko iyong sinagot.

“Gab…” Ang magandang mood ko ay tila naglaho dahil lang sa narinig ko ang boses ni
Marco.

“Umuwi ka na. Hinahanap ka na ng Ate mo.”

“Bakit ikaw ang kailangang tumawag sa akin? You don’t need to call me.” Narinig ko
ang malalim niyang paghinga.

“Inutusan niya ako na tawagan ka. Nasaan ka ba para masundo na kita?” Nagsimula
akong mairita.

“Uuwi rin ako mamaya. Alam naman ni Ate kung nasaan ako.” Ilang minuto bago siya
muling nagsalita.

“Siguro ay magkasama nanaman kayo ng Nico na iyan?” Paratang niya sa akin. Mabilis
na nag-init ang ulo ko. Anong karapatan niya na pagbintangan ako? Saka ano naman sa
kanya kung ganoon nga?

Bakit ba niya ako pinapakialaman?! Bakit hindi nalang niya ituon ang atensyon niya
sa kapatid ko at sa buhay mag-asawa nila!

Naiinis na talaga ako. Hindi talaga maganda na nagkikita kaming dalawa. Hindi din
pwede na mag-usap dahil walang kwenta ang mga lumalabas sa bibig niya.

“Ano naman sayo, Kuya Marco? Wala kang pakialam kung sino ang kasama ko kasi nasa
tamang edad na ako!” Pinagdiinan ko ang tawag ko sa kanya. Alam kong mas lalong
magngingitngit sa galit iyon kung nasaan man siya.

“Umuwi ka na ngayon.” Galit na sabi nito. Ang boses niya ay may diin at kontrolado.

“Marco, si Gabby ba iyan?” Narinig ko ang boses ni Ate mula sa kabilang linya.
Hindi nagtagal ay siya na ang kumausap sa akin.

“Gabby? Anong oras ka uuwi? Hindi ka ba dito manananghalian?”

“Nagpapahinga lang po muna ako, Ate. Maya-maya ay uuwi rin ako.”

Masayang nagpaalam sa akin si Ate bago pinatay ang tawag.

Pinag-isipan kong mabuti kung anong balak ko sa buhay ngayong nasa iisang bubong
kaming talo nila Marco. Pinakamaganda talagang paraan ay ang bumukod ako. Pwede
naman akong bumisita sa kanila paminsan-minsan pero hindi talaga kakayanin na doon
ako titira kasama nila.

Baka magulat nalang si Ate isang araw na maabutan niya kaming nag-aaway ni Marco.
Mabuti nga at medyo inosente si Ate hindi niya parin napapansin na may kung anong
tensyon sa pagitan namin ni Marco.

Nang wala na akong magawa sa unit ay umalis na ako. Kinandado ko iyon at binilin
kay Lauren na iniwan ang susi kay Lola Grace. Nag-commute ako pauwi sa Taguig kung
saan nakatira ngayon sila Ate.

Sumalubong sa akin sa gate si Marco.

“Where have you been?” Tinignan ko lang siya ng isang beses saka nilagpasan ito.

“Gab, I’m talking to you!” Hindi ko siya pinansin hanggang sa makasunod siya sa
loob ng bahay.

Kapag sumagot ako ay magtutuloy-tuloy nanaman ang bibig ko at mauuwi nanaman kami
sa walang katuturan na away.

Hinanap ko sa kusina si Ate ngunit hindi ko siya nakita doon.

“Nasaan si Ate?” Tanong ko dito.

“Saan ka nanggaling?” Umirap ako sa kanya saka nilagpasan siya. Hinigit niya ako
saka muling pinaharap sa kanya.

“Answer me, damn it!” Madilim ang kanyang mukha. Bahagya akong nakaramdam ng takot
sa kanya dahil ngayon ko lang siya nakita na ganito kagalit. Bakit ba kasi siya
nagagalit? Hindi ko maintindihan!

“Sa unit ko! Talagang hindi mo ko tatantanan hangga’t hindi iyon nalalaman? Bakit?
Ano naman sayo kung saan ako nanggaling? Kung sinong kasama ko? Wala kang karapatan
dahil hindi ko naman kayo pinapakialaman ni Ate Maricar!” His grip on me tightened.

“Ayokong nakikita kang kasama ang lalaking iyon, Gab! Even before! I hated that guy
but you never listened to me!” Hindi makapaniwalang tumingin ako sa kanya.

“Marco! Ikaw ang hindi nakinig sa akin noon! I told you that we only have a
professional relationship. Wala kaming ibang ginagawa kapag magkasama kami, unlike
you who had the audicity to have sex with a woman who entertained you and all of
your friends from that goddamn party!” Mabilis ang aking naging paghinga dahil sa
labis na galit. Muling bumuhos ang alaala ng nakaraan.

“I told you, it was just a mistake, Gab. Sobrang nalasing lang ako at natukso…”
Namuo ang luha sa aking mata.

“Bwisit namang dahilan iyan, Marco! Noong nawala ka ay naranasan ko rin namang
malasing dahil sa dami ng sama ng loob ko sayo but even if some other guys hinted
on me, madali akong nakawala sa mga iyon dahil ikaw parin ang nilalaman ng puso
ko!”
“Gab…” Hinawakan niya ang kamay ko. Mabilis na kumalabog ang dibdib ko at halos
hindi ako makahinga. Muling bumabalik ang sakit ng kahapon at ramdam kong mas nag-
iigtint ang nararamdaman ko sa kanya sa bawat minuto na hinahawakan niya ako.

“Gab, I’m sorry.” Tumulo ang mga luha ko.

“Tama na, Marco. Please. Matagal naman ng tapos iyon. We should forget about it
already lalo na at asawa ka na ng kapatid ko. All the things that we shared from
the past should be buried. Huwag mo kong alalahanin dahil kinakaya ko naman.”
Tinanggal ko ang pagkakahawak niya sa akin saka dumiretso sa aking kwarto.

Alam kong nangako ako kay Ate na susubukan kong maging maayos ang pakikitungo sa
kanila ng asawa niya ngunit napakahirap gawin niyon lalo pa at hanggang ngayon ay
hindi pa maayos ang nasa pagitan naming dalawa. Kaya nga sa tuwing nagkakaharap
kami ni Marco ng kami lang ay hindi maiwasan ang sumbatan sa pagitan namin.

Hindi ko na muling pinansin si Marco. Kahit na nararamdaman ko ang bigat ng titig

niya sa akin ay tinuring ko nalang siyang hangin sa tuwing nasa bahay kami. Minsan
ay sinasakto niyang kami lang ang tao sa bahay para makapag-usap kami ngunit agad
ko rin siyang nilalayasan dahil alam kong wala namang kahihinatnan ang usapan
namin.

Araw ng Lunes at unang araw ko sa trabaho sa GA. Nagulat ako noong umagang iyon
nang nagmamadaling pumasok ang isa sa katulong ng bahay at binalita sa akin na may
sumusundo daw sa aking lalaki. Biglang kumabog ang dibdib ko.

Nagkatinginan kaming tatlo nila Ate Maricar at ni Marco.

Naunang tumayo si Marco para tignan kung sino iyon tapos ay sumunod kami ni Ate.

Nakita ko ang pamilyar na kotse ni Nico. Basa pa ang kanyang buhok at halatang
handa ng pumasok sa opisina. Napansin ko ang kakaibang tingin sa akin ni Ate.
Malalaki ang ngiti ni Ate kay Nico at inaya pa nga ito na saluhan kaming mag-
almusal. Malugod naman itong pumayag.

Isang matalim na tingin ang binigay sa amin ni Marco bago sila naunang naglakad
papasok ni Ate. Agad kong hinarap si Nico.

“Anong ginagawa mo rito? Bakit mo ko sinusundo?” Nagsalubong ang dalawang makakapal

niyang kilay. His lips rose to form a wicked smile.

“Are you out of your mind? Bakit ko naman gagawin iyon? I’m here because your
sister asked for me. May dapat kaming pag-usapan para sa final payment ng
construction.” Umismid ako at nakaramdam ng hiya sa naisip ko. Bakit ko naman iisip
na sinusundo niya ako?

Gabby, masyado kang asumera.

Tumahimik ako habang naglalakad kasama siya. Hindi ko siya matignan sa mata dahil
talagang nahihiya ako sa kanya. Mamaya ay isipin niya pang may gusto ako sa kanya
dahil sa pagiging assuming ko. Ewan ko ba naman kasi kung bakit iyon ang unang
pumasok sa isip ko.

Pagdating sa kainan ay sa akin siya pinatabi ni Ate. Tinitigan ko ng masama ang

aking kapatid dahil sa ginawa niyang iyon ngunit isang matamis na ngiti lamang ang
binigay niya sa akin.

“Engineer, salamat at pinaunlakan mo ko ha.” Tipid lang na ngumiti si Nico saka

lumingon sa kaharap nitong si Marco. Nagsukatan sila ng tingin bago ito bumaling sa
akin.

“You can just ride with me to the company. First day mo doon ngayon diba?”
Napapalakpak si Ate Maricar.

“Ay nako, Gabby, pumayag ka na at mahal ang pamasahe dahil may kalayuan iyon dito.
Saka para fresh ka parin pagdating doon.” Gusto kong takpan ang mukha ko sa hiya.
Hindi pa nga ako nakakarecover sa pagkapahiya kay Nico kanina tapos dinadagdagan pa
ni Ate.

Tumikhim si Marco.

“Love, pwede ko namang isabay si Gab sa akin. Atleast we’re sure she’ll reach the
office safe.” Madiing sabi nito. Bumalik ang matalim na tingin nito sa akin bago
matapany na binalingan si Nico.

Pinagmasdan ko si Nico. Wala nanamang emosyon ang mukha nito at mukhang walang
pakialam sa galit na binibigay sa kanya ni Nico. I liked how he’s eating beside me,
restless and calm.

“You’re out of the way, am I right?” Sabi ni Nico habang nakatingin sa kanyang
pagkain. Medyo hindi na ko natutuwa sa tinatakbo ng usapan. Alam ko na noon pa man
ay mainit na ang dugo nila sa isa’t-isa. Wala akong pakialam kahit magrambulan pa
sila dito pero huwag lang sa harap ni Ate. Baka kasi macurious ito at magtanong sa
akin.

“Pwede ko siyang idaan doon before going for work.” Binaba ni Marco ang kanyang
kutsara. Kita ko ang mahigpit niyang paghawak doon.

Humarap sa akin si Nico at naghihintay ng sagot ko. Nagpalipat-lipat ang tingin ko

sa kanilang dalawa. Bigla akong kinabahan. Why do I feel like I’m cornered?

“Love, Gabby will be okay with Engineer. Mabait iyan saka mas magkakilala na ang
dalawang iyan dahil dalawang taon na silang nagkakasama sa trabaho.” Mahinhing sabi
ni Ate Maricar habang hinahawakan ang braso ni Marco. Nagtagal ang tingin ko sa
wedding ring na suot ni Ate. Parang may kumurot sa aking puso.

Hinarap ko si Nico. Pinagmamasdan niya ako ng mabuti. Tila binabasa ang tumatakbo
sa utak ko. I know that he see my emotions right now.

“Don’t worry, Mr. De Guzman, she’ll be fine with me.”

Laking pasasalamat ko nang hindi na muling sumagot si Marco. Kung nagkataon kasi ay
baka magduda na si Ate sa kinikilos niya. Nakakainis dahil alam kong pareho naming
gusto itago ang nakaraan namin kay Ate pero hindi siya marunong mag-ingat sa
kinikilos niya.

Ramdam ko ang tensyon sa pagitan nilang dalawa habang kumakain kami. Hindi ko alam
kung sobrang inosente lang ba talaga ni Ate o nakaramdam siya pero ayaw niya
makialam. Nagkwento siya ng nagkwento tungkol sa kung ano-ano para maingat manlang
ang mood namin sa agahan na iyon.

Nang matapos ay naiwan ako sa sala habang nakikinig sa pag-uusap ni Ate at ni Nico.
Tapos na ang kontrata kaya naman nagbigay na si Ate dito ng final payment. Lubos
ang pasasalamat sa kanya ni Ate. Maski siguro ako ay tatanaw ng utang na loob sa
kanya dahil akalain mo iyon, bigating engineer si Nico. Ang mga karaniwang ginagawa
niya ay malalaking proyekto at isang karangalan na tinanggap niya itong kay Ate.
Nagtataka parin nga ako kung paano niya napapayag si Nico noon. Saka ko nalang
siguro itatanong kapag nakapagkwentuhan kami ni Ate.

Nang matapos silang mag-usap ay inanyayahan na ako ni Nico na umalis. Medyo maaga
pa naman ngayon kumpara sa binigay na schedule sa akin kaya hindi ako mahuhuli sa
unang araw ko.

Tahimik sa byahe si Nico at mukhang malalim ang iniisip. Wala manlang patugtog sa
kotse itong taong ito. Hindi niya ba inisip na may kasama siya? Pero kunsabagay,
para lang akong hangin ngayon dito sa tabi niya.

Tumingin nalang ako sa paligid. Medyo matraffic dahil rush hour na. Marami na ring
tao sa paligid na tulad ko ay papasok na rin sa trabaho. Naisip ko ay buti nalang
din na nagtungo si Nico sa bahay ngayong araw. Mukha kasing pahirapan ang magiging
byahe ko kung sakali.

Siguro naman kung humiling ako kay Ate na sa unit muna titira ay papayagan niya
ako? May maayos na akong dahilan at alam kong mapapaniwala ko siya doon.

Halos isang oras din ang naging byahe namin at talagang hindi niya ako pinansin sa
loob ng kotse. Hinintay niya akong makababa ng sasakyan nang makapagpark na siya ng
maayos.

“Sumabay ka na rin sa akin papasok sa office ko. Nakahanda na doon ang table mo at
nakaayos na rin ang pwesto mo doon.” Nagpatingin ako sa kanya. Anong ibig niyang
sabihin?

Nahalata niya ang pagtataka sa aking mukha. Umangat ang gilid ng kanyang labi.

“Oh, are you not aware of your position here?” Bumilis ang tibok ng puso ko.

“A-Architect, hindi ba?” Tumango-tango ito.

“Yes, but you’re a personal architect. You’ll be working exclusively only with me.”

Kabanata 25
Naging abala si Ate sa nga sumunod na araw. Maaga palang ay nagpupunta na siya sa
spa para ayusin ang mga pinamili niyang kagamitan doon. Tumutulong naman sa kanya
ang ilang katulong dito, ngunit sadyang napakaraming gawain doon kaya sa tuwing
umuuwi siya ay sobrang pagod ito.

Ang mga kinuha niyang kapwa OFW ay pinag-aral at seminar niya ng tamang pagmamasahe
para may kaalaman ang mga ito kapag nagbukas na ang spa. Dito ko nakita na talagang
pinaglaanan ni Ate ng pera ang negosyo niyang ito at natitiyak kong magiging
successful din ito.

Dahil sa madalas na wala si Ate Maricar ay madalas na kami ni Marco ang natitira sa
bahay. Hindi kasi ako makatiyempo kay Ate na sa unit muna titira dahil sobrang
stressful magcommute ng malayo. Saka nakakastress din tumira dito sa bahay nila na
lagi kong nakikita ang mukha ni Marco.

Hangga’t maaari ay umiiwas ako tuwing nandyan si Marco. I would see him try to
initiate a conversation but I always ignored him. Hindi kami maayos kaya hindi
namin kailangang umarte na okay kami sa tuwing wala naman si Ate sa paligid.

It was my break that day at hindi ako pinasama ni Ate sa spa para tumulong. Hindi
rin naman ako makaalis papuntang kung saan dahil ang layo naman ng mga pwede kong
bisitahin na kaibigan. Napagdesisyunan kong gamitin ang oras na iyon para
makapagrelax sa pool area. Hinubad ko ang suot na tshirt at short. Iniwan ko ang
bra at panty sa aking katawan. Bago naman ito halos two piece na rin tignan saka
lumusong sa malamig na tubig ng pool.

Alam kong nakaalis na kanina pa si Marco kaya malakas ang loob ko na magsuot ng
ganito. Saka nasanay nalang din ako dahil sa tuwing sinasama kami ni Ate Irina sa
outing ay lagi nila akong pinipilit ni Lauren na mag-two piece.

Natuto na rin akong lumangoy sa nakalipas na taon. Hindi na ako takot sa malalim at
mas controlled na ako sa kinikilos ko sa tuwing nasa tubig.

I floated to the water while looking on the blue sky. Hindi pa mainit ang sikat ng
araw na dumidirekta sa akin. Bumalik sa akin ang mga nangyari sa office simula nang
matanggap ako sa GA.

Hindi ako makapaniwala sa narinig kay Nico. Ako, personal architect? May ganoon ba?
Anong ibig sabihin niyon!?

Nauna na siyang naglakad sa akin papasok sa elevator habang ako ay nanatili lang sa
kinatatayuan ko. Nang humarap siya sa akin ay nakita ko ang mapanukso nitong tingin
sa akin. Hinarang niya ang kanyang katawan sa elevator para hindi iyon tuluyan na
magsara.

“Tara na, Architect.” Pinilit ko ang aking sarili na maglakad patungo sa kanya.
Nakaramdam ako ng kakaibang kaba habang papalapit sa kanya. Minsan talaga ay hindi
ko siya maintindihan.

Nasa loob na kami ng elevator at panay ang tingin ko sa kanya. He is looking

straight forward on the elevator door as if something is very amusing to see there.

“Anong ibig sabihin ko sa personal architect. Teka, bakit hindi ako na-orient?” He
crossed his arms as he faced me.

“That means that you will be working on the projects where I am one of the project
engineer. Isn’t it a good idea? Kadikit mo ang pangalan ko sa lahat ng experience
mo as an architect. That will open you for more opportunity.” May point naman pero
bakit naman sa kanya lang ako ma-stuck?

“Paano naman kung gusto kong itry ang ibang project na hindi mo hawak? Of course,
I’m starting and I want to experience something new.” Umangat ang kilay niya.

“Then tell me what project you want to do so that I can accept it. We will work on
it together.” Bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi na ako muling nagsalita hanggang
sa makarating kami sa tamang palapag.

Umangat ang aking tingin sa paligid. Nagtungo kami sa una at natatanging kwarto
doon sa palapag na iyon.

Bumungad sa akin ang kanyang pamilyar na amoy sa loob ng kwartong iyon.

Umalingawngaw ang tahol ng isang aso saka ito mabilis na tumakbo kay Nico. Si
Daisy! Hindi ko na matandaan kung kailan ko siya huling nakita.

Bumaba si Nico saka hinaplos ang katawan nito. Nang mapansin ako ni Daisy ay
kumawag ang buntot nito at nagtungo sa akin. Dinilaan niya ang sapatos na aking
suot saka umaangat pa sa aking binti para makatayo. Nakangiti ko itong binuhat.

Nagpatuloy ako sa pagtingin sa paligid habang hawak siya. Agad kong napansin si
Nico na nagtungosa isang malaking lamesa. Sa likod nito ay puro trophy at
recognitions na nakapangalan sa kanya. May espasyo rin doon para sa mga papeles.

Malinis ang kanyang lamesa. Ang tanging naroon lang ay ang kanyang camera, laptop,
at ilang mga papel.

Sa gilid niya ay isa pang lamesa na mas maliit kumpara sa kanya. Itinuro iyon ni
Nico.

“Dito ang table mo. You can suggest for anything. Kung may mga gusto kang ipadagdag
at ipabawas, just tell me.”

Naupo ako doon at nilapag si Daisy sa aking lamesa. Nahiga ito sa aking tapat
habang naglilikot parin ang kanyang buntot.

“Dito pala nakatira si Daisy sa office mo? I thought she’s in your house or condo…”
Naupo siya sa kanyang swivel chair saka humarap sa gawi ko.

“No. Bihira lang naman ako umalis ng office. I have my clothes here and a bathroom
kaya halos hindi na ako umuuwi sa bahay that’s why dito ko nalang din siya dinala.”
He called the attention of Daisy. She immediately jumped to the floor and went
directly to her mini-bed right beside Nico. Nahiha siya sa pabilog na malambot na
higaan saka tumingin sa amin.

“For today, I want you to be familiarized of the company’s department so I will

tour you around. Meron akong on-going project which is the high rise building na
malapit lang dito. I also have a list of some projects that you can choose so that
we can work on it. Piliin mo iyon mamaya after we have lunch.”

Unang araw at ang dami agad na gagawi ha. Tumayo siya at sinuot ang kanyang coat na
nakasabit sa kanyang upuan kanina. Medyo hapit iyon sa kanyang katawan kaya naman
nakikita ang hubog niyon sa kanya. I looked away when his eyes stopped at me.

“Let’s go?” Tumango ako dito.

Naglakad ako sa tabi nito habang pinapaliwanag niya ang bawat department ng
kumpanya niya. Sinabi niya rin ang mga pangalan na dapat kong tandaan kaya naman
nilabas ko ang aking phone para mailista ang mga iyon.

Nagsulputan ang kakaibang tingin sa akin ng mga empleyado roon lalo na ng mga
kababaihan. They just greeted me and then they mind their own works. Kakaunti lang
naman iyon dahil majority sa bawat department ay mga lalaki. They were very
accomodating and friendly.

“Get back to your works.” Nico’s voice was very stern. Agad na sumunod sa kanya ang
mga iyon.

Almost lunch time na ng makabalik kami sa office. Nananakit na nga rin ang mga paa
ko dahil sa dami ng inikot namin. Pagod akong sumalampak sa aking upuan. Hinubad ko
ang sapatos na suot saka hinilot ang aking paa. Nakasuot kasi ako ng 2-inch na
heels kaya medyo nakakangalay din.

Hinayaan niya akong magpahinga at nagpasya siyang ipadala nalang ang lunch doon sa
opisina. Dumating ang isang lalaki at binigay kay Nico ang mga pagkaing inorder
nito. He looked at me and invited me for lunch.

Dumiretso siya sa isang pinto kaya naman sinundan ko siya. Nakita ko ang isang
table doon. Mukhang dito siya kumakain ah.

Hinanda niya ang mga pagkain namin. Kumuha siya ng dalawang plato at mga kutsara.
Nang maihanda niya na iyon ay kumain na kami. He asked me on my impressions from
the different department. Naging honest naman ako sa mga naging sagot ko.

“Maraming nagkakagusto sayo dito na babae. Ang sasama ng tingin nila sa akin…”
Umangat ang gilid ng kanyang labi.

“Sa dami ng napuntahan natin, iyan lang ang napansin mo?” Nakagat ko ang aking
labi.

“Hindi naman, well medyo kasi iyon ang naging common. Okay naman, all in all.
Maganda naman ang working environment saka It’s a good thing that we shared the
same office so I won’t have to deal with them everyday.” Tumango ito.

“Nga pala, may tanong ako.” Nakuha ko ang kanyang atensyon. Tumingin ito sa akin.
Magaan ang aura nito ngayong araw at mukhang good mood siya. Nagdadalawang-isip
tuloy ako kung matatanong ako tungkol sa bagay na iyon.

“What is it?” Napanguso ako saka umiling.

“Wala, wala.” Pumangalumbaba ito sa akin.

“You can tell me anything, Gabriella…” Nagtama ang aming tingin. I had to look away
because my heartbeat quickened.

“Nandito ba sa kumpanya mo nagtatrabaho ang babaeng nakwento mo sa akin?” Tumagal

ang kakaibang titig niya sa akin. Lalo akong kinabahan. Peke akong tumawa.

“Well! Hindi mo naman kailangan sagutin. Curious lang naman ako at pumasok lang
siya bigla sa utak ko. Kalimutan mo na ang tanong ko.” Naging seryoso ang mukha
niya saka binalingan ang kanyang pagkain.

“Yes.” Nagulat ako ng sumagot ito. Bumagsak ang aking balikat.

“Talaga? Saang department? Bakit hindi ko nakita? I mean di mo binanggit sa akin?”

Umangat ang kilay niya.

“Why would I do that? Baka mahalata pa iyong tao.” Grabe naman. Hindi naman ako
madaldal saka hindi ko naman siya ilalaglag. Nagkibit-balikat nalang ako saka
nagpatuloy sa pagkain.

Habang nagpapahinga ako sa aking table ay inabot niya sa akin ang papel ng listahan
ng mga projects na inaalok sa kanya. May mga description na rin iyon at sinabihan
niya akong lagyan ng marka ang mga proyektong gusto kong makuha.

Hindi ko alam kung bakit natutuwa ako dahil ang swerte ko naman. Ako pa ang
namimili ng trabaho ko? Samantalang fresh graduate ako, ang dapat sa akin ay
tagatimpla muna ng kape at utusan ng mga head at supervisors namin pero eto ako
ngayon ay kapartner si Engineer Nico Alcantara sa mga gusto kong project.

Sa mga sumunod na araw na iyon ay naging abala siya sa pagpapaliwanag sa akin sa

on-going na high rise project. One of these weeks daw kasi ay isasama na niya ako
sa mismong site. Magandang na-orient na niya ako at mukhang okay naman sa akin ang
ginawang plano sa architectural side.

Medyo nasisimula na rin akong makaramdam ng stress at pagod sa trabaho kaya kapag
natiyempuhan ko siya ay ipapaalam ko na sa kanya na sa unit muna ako ni Lauren
titira.

Muli kong nilangoy ang buong pool. Sobrang narerelax ang katawan ko ngayong nasa
ilalim ako ng tubig. Ang sarap sa pakiramdam at parang nawawala ang pagod ko sa mga
nakalipas na araw. Umahon na ako nang maramdaman ang nakakapasong sikat ng araw.
Yumuko ako para pulutin ang aking damit sa sahig nang maunahan ako ng kung sino.

Umangat ang aking tingin kay Marco. Tumayo ako at kinuha ang aking damit. Bago niya
ibinigay sa akin iyon ay nagtagal ang kanyang titig sa aking katawan. Bigla akong
nakaramdam ng kakaiba dahil sa titig niya sa akin.

“Akin na ang damit ko.” Desire filled his eyes. Pakiramdam ko ay nag-init din ako
sa tingin niyang iyon.

“Marco, my clothes.” Madiing sabi ko dito. Inabot niya iyon sa akin saka nagsalita.

“Bakit ganyan ang suot mo?” Nagsalubong ang aking kilay. Bakit ba siya nandito?
Akala ko ba ay pumasok na siya?

“Anong gusto mo, maghubad ako dito?” Sinuot ko ang aking tshirt at short sa kanyang
harapan. Nakita ko ang pag-igting ng kanya panga.

Nilagpasan ko siya saka dumiretso sa aking kwarto. Nang maisara ko ang pinto ay
napasandal ako doon. Napahawak ako sa aking puso dahil sa bilis ng tibok niyan.
Bakit ko nararmdama ito? I shouldn’t be feeling this way.

Napapikit ako nang maalala ang nag-alab na tingin niya sa aking katawan. His eyes
were focused on my body. Hindi niya dapat ako tinitignan ng ganoon. Hindi dapat ako
nakaramdam ng kakaiba nang tignan niya ako ng ganoon!

Bumuhos ang alaala naming dalawa. Sa mga panahon na mag-isa kami at may makamundong
ginagawa. Halos sampalin ko ang aking sarili dahil hindi na tama ang tumatakbo sa
utak ko. Mukhang kailangan ko na nga talaga lumayo dito. Hindi ko alam kung
mapagkakatiwalaan ko ang sarili ko. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kayang
pigilan ang sarili ko.

Nang makaligo ako at makapagbihis ay bumaba ako para manghalian. Nakita ko doon si
Marco na naghahanda na ring kumain. Parang gusto kong umatras at umakyat nalang
pabalik sa aking kwarto ngunit nakita na niya. Nagtuloy ako sa lamesa at kumain sa
harap niya.

Sa plato lang nakadirekta ang tingin ko. Malakas ang kabog ng aking dibdib at
ayokong tumingin sa kanya dahil baka mahalata niya na hanggang ngayon ay tumatalab
ang epekto niya sa akin. Mabuti nalang at tahimik lang din itong kumakain. Ramdam
ko ang bigat ng kanyang tingin sa akin ngunit binalewala ko ang lahat ng iyon.

Ilang araw ang nakalipas at naghahanda kaming lahat dahil sa pagbubukas ng spa ni
Ate bukas. Naghanda siya ng maliit na salo-salo sa lobby para sa mga empleyado niya
doon. Invited din ang aming malalapit na kaibigan. Sayang nga lang at hindi pwede
si Lola Grace at Lauren dahil may mahalaga daw itong ginagawa.

Inimbitahan din ni Ate si Nico ngunit nagpahayag ito na may mahalagang

pagkakaabalahan para sa araw na iyon.

Nakita ko ang saya sa mukha ni Ate habang sinasagawa ang ribbon cutting. Sa tabi
niya ay si Marco habang nakahawak sa kanyang bewang. Nagtama ang tingin namin ni
Marco ngunit umiwas ako. Nilunok ko ang malaking bara na nararamdaman sa aking
lalamunan saka nakaisa sa pagpalakpak.

Pinalapit ako ni Ate sa kanilang mag-asawa para sa picture-taking. Hindi ako

makapwesto sa gilid ni Ate dahil naroon ang ibang staff ng spa. Laking gulat ko
nang hilahin ako ni Ate at nilagay sa gitna nila ni Marco. Bumilis ang tibok ng
puso ko nang maramdaman ang katawan ni Marco sa likod ko.

Hinawakan ni Ate ang aking braso saka niyakap iyon. Malalaki ang kanyang ngiti
habang nakaharap sa camera samantalang ako ay hindi mapakali dahil sa masyado
kaming malapit ni Marco.

Napanis ang akin ngiti nang maramdaman ang paggapang ng kamay ni Marco sa aking
bewang. Hindi ko siya masaway at matignan ng masama dahil maraming camera sa harap
namin. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko sa oras na iyon. Para rin akong kinakapos
ng hininga dahil lang sa simpleng hawak niya na iyon.

Gabby, wake up! Take a hold of yourself! Huwag kang mag-isip ng kung ano-ano at
pilitin mo ang puso mong huwag makaramdam ng kahit ano kay Marco, sa asawa ng
kapatid mo!

Hindi ko alam kung gaano katagal kami sa ganoong posisyon. Nang humiwalay sila sa
akin ay para akong nakahinga ng maluwag. Nakita ko ang tingin ni Marco sa akin na
tila ba kanina niya pa binabantayan ang kilos at emosyon ko.

Umiwas ako ng tingin sa kanya at hinayaan silang maging abala ni Ate sa pag-
entertain ng bisita. Nag-umpisa na ang operation ng spa at marami na agad ang
nakasalang na mga nagpapamasahe. Open na rin ang sauna at may iilang tao na rin ang
nakapila doon.

Gusto ko ring masubukan ang mga services na hinanda ni Ate Maricar pero mamaya
nalang siguro kapag nabawasan na ang tao. Nilibot ko na lang ang paligid.

Maganda na ang itsura nito noong natapos ang finishing at construction pero dahil
kumpleto na ang gamit at mga palamuti ay mas lalo kong naappreciate ang lahat. I
can’t believe that we designed this.

Ako ang pangunahing architect nito at sobrang proud ako sa sarili ko na nagawa ko
ito habang nag-aaral ako. Siyempre hindi ito magiging posible kung wala ang lahat
ng tulong sa akin ni Nico.

Sayang lang talaga at hindi siya available ngayon.

Napadaan ako sa jacuzzi. Bilang lang ang tao ngayon dito dahil ito ang pinakamahal
na service ng spa. Medyo mausok sa paligit dahil sa mainit na tubig doon. Naexcite
ako at gusto ko rin iyon masubukan mamaya.

Kapag diniretso iyon ay ang mga kwarto na para sa pagmamasahe. Lahat ay puno at may
customer. Napangiti ako. Maganda ang negosyong naisip ni Ate.

Sa panahon kasi ngayon ay puno ng stress at problema ang buhay ng tao kaya naman
nanaisin nila na makapagrelax. Mabuti at may ganitong klaseng spa sa gitna ng BGC
kung saan busy ang mga tao sa kani-kanilang trabaho. They can stop by here to
pamper thereselves.

Mabilis na lumipas ang oras at closing na. Nanatili kami nila Ate doon para kami
naman ang makaranas ng serbisyo doon. Hindi nga lang muna kasama ang massage dahil
pinauwi niya na ang staff. They had done so much for today and they also deserved
some good rest.

Ako, si Ate Maricar at si Marco nalang ang natira sa shop. Hinayaan ko na muna sila
doon saka dumiretso sa sauna. Mabuti nalang ay mga dala akong extrang damit.

Naupo ako doon at ninamnam ang init na nararamdaman ko. Pagkatapos ko doon ay
dumiretso ako sa jacuzzi. Dahil nga sa sobrang pawisan ako at init na init ay
naghubad ako at ni isa ay walang tinira bago lumusong sa mainit na tubig ng
jacuzzi. Wala din namang tao dito ngayon at solo ko ang buong lugar na ito.
Napapikit ako nang maramdaman ang ginhawa.

Parang gusto ko na dito matulog, ang sarap sa pakiramdam. Mukhang bebenta talaga
itong spa ni Ate. Hindi na ako makapaghintay na masubukan ang massage. Napansin ko
kasi sa mukha ng customer na mukha talaga silang satisfied. Dibale, I’ll try it
some other time. Siguro ay aayain ko na rin si Nico para naman mabawasan ang stress
niyon sa buhay.

Narinig ko ang pagtunog ng aking phone kaya naman umahon ako at umalis sa jacuzzi.
Hindi na ako nag-abalang kunin ang aking twalya saka tinignan ang isang text. Hindi
ko pa iyon nababasa nang may marinig akong nagbukas ng pinto sa kwarto.

“Maricar? Love, nandito ka ba?” Boses iyon ni Marco. Narinig ko ang pagbagsak ng
isang susi. Kinabahan ako. Nakatalikod ako sa pinto ngunit hubad na hubad ako! Alam
kong sa oras na ito ay kitang kita niya ang likuran ko!

Mabilis kong kinuha ang twalya at itinakip sa akin bago humarap sa kanya.
Nanginginig ang aking kamay habang hinihigpitan ang kapit sa twalya.

“Get out, Marco! Wala dito si Ate!” Matinis kong sabi. Nanlaki ang aking mata nang
bigla niya akong hinila palapit sa kanya at binigyan ako ng malalim na halik.
Napasinghap ako at kinuha niya ang pagkakataon na iyon para ipasok ang dila sa
aking bibig. Mabilis ko siyang tinulak at sinampal.

“How dare you!”

Kabanata 26
Sobra akong nakokonsensya at hindi ko maatim na makita si Ate kaya agad akong
kumuha ng extrang damit saka nagpaalam sa kanya na kay Lauren muna titira. Gusto
kong magalit kay Marco dahil sa ginawa niyo aminin ko man o sa hindi ay alam ko sa
sarili kong nagustuhan ko iyon.

Habang nasa loob ng taxi ay napahawak ako sa aking labi. His soft lips, after two
years, I felt his lips on mine again. Naluluha akong tumingin sa gilid. I wanted to
scold myself for wanting more. Naramdaman ko ang labis na pangungulila ko para kay
Marco. Siya lang ang natatanging lalaki na nakakagawa sa akin nito.

Siya lang ang lalaking nagkaroon ng karapatan sa katawan ko at alam kong sa oras na
mahawakan niya akong uli ay maaari akong bumigay. At hindi iyon pwedeng mangyari.
Naiisip ko palang na masasaktan ko ang aking kapatid ay parang hinihiwa na ang puso
ko.

Ayokong maramdaman niya ang sakit na pinagdaanan ko noong niloko ako ni Marco.
Malaki ang naging sugat sa akin noon at ayokong gawin iyon kay Ate.

Kaya naman nagdesisyon agad ako ngayon na lumayo. It’s not safe to live with them
anymore. Lalo pa at nakagawa na kami ng maliit na kasalanan kay Ate. Hindi na
magiging mahirap para kay Marco na ulitin pa iyon.

Pinagbuksan ako ni Lauren ng pinto. Malungkot akong ngumiti sa kanya. Bumaba ang
kanyang tingin sa may kalakihang bag na dala ko.

“Naglayas ka?” Huminga ako ng malalim. Wala akong lakas ng loob na ikwento kay
Lauren ang nangyari. Alam ko namang hindi niya ako huhusgahan pero natatakot ako.
Mas mabuting ako at si Marco lang ang nakakaalam para wala ng chance na kumalat
iyon.

Pinatuloy niya ako sa unit. Doon ako namalagi sa dating kwarto ni Ate Maricar at
hindi ko alam kung magandang desisyon ba iyon dahil muli kong naalala ang unang
beses na may ginawa kami ni Marco. Dito iyon sa kwartong ito. Same bed, same room,
same old feeling.

Tinakpan ko ang aking mukha ng unan. Please, Gabby, come back to your senses! This
won’t help you at all!

Sabog ako nang pumasok sa opisina kinabukasan. May dala din akong damit para ilagay
doon. Nagbilin kasi si Nico na may mga unexpected daw talaga na araw na kailangan
nilang manatili sa office para sa trabaho kaya maganda na may extrang damit ako
doon.

Tahimik ako habang inaayos ang pinapagawa niya sa akin at mukhang napansin niya na
mababa ang mood ko sa araw na iyon.

“Did you eat your breakfast?” Matamlay akong tumango. Nanatili ang kanyang tingin
sa akin.

“Are you sick or something?” Umiling lang ako.

“Then do you have a problem?” Umiling ako ulit.

“You know, you can tell it to me. Para gumaan naman ang loob mo.” Sumimangot ako sa
kanya. There is no way that I will tell him about it!

“Hindi lang maganda ang tulog ko.” Nagtagal ang kanyang tingin sa akin. Nagkibit-
balikat ito sa akin.

Nakarinig kami ng katok sa pinto. Maya-maya ay pumasok din kung sino iyon. Isang
magandang babae na may dala-dalang papeles.

“Sir, ito na po yung contracts na pinahanap niyo sa akin last week.” Mahinang sabi
nito. Saglit na dumako sa akin ang tingin niya sa akin bago nahihiyang yumuko.

“Okay, Sabrina. Please put it here on my table.” Sinundan ko siya ng tingin.

She’s actually pretty. Very pretty. With her long curly hair from her very innocent
face. Mukha din itong mabait at may pagkamahiyain.

Nang mailagay niya ang papel sa harap ni Nico ay umalis din ito agad. Pinagmasdan
ko si Nico na sinundan ng tingin ang babae. Agad na pumasok ang idea sa akin.

“That’s her, isn’t it?” Tanong ko. Hindi manlang niya ako tinapunan ng tingin.
Nagkibit-balikat lang ito sa akin. Hindi niya man direktang kinumpirma pero sa
tingin pa lamang niya ay halata naman na.

Pakiramdam ko ay lalo akong magkakasakit. Mas nawalan ako ng gana ngayon na

magtrabaho. Parang gusto ko ulit bumalik sa spa at itry ang massage dahil
naiistress nanaman ako.

After lunch ay nagtungo kami ni Nico para bisitahin ang site ng high rise building.
Columns at foundation palang ang naitatayo doon. Dumungaw ako sa baba. Medyo may
kalaliman ang hukay na ginawa. Siyempre ay high rise iyon at kakailanganin talaga
ng maganda at matibay na pundasyon.

Nakasuot kami ni Nico ng safety vest at hard hat. I watched him as he conversed
with the foreman. Nasa gilid niya lang ako at nakikinig sa kanila. This is somewhat
new to me. Mas malaki kasi itong proyekto na ito at napakarami ring tauhan.

Inexplain ni Nico sa akin ang mga bagay-bagay doon sa construction na iyon. He told
me everything I needed to know at talaga namang marami akong natutunan sa kanya.

Bumalik kami sa opisina. Halos oras na rin para umuwi ngunit nagpasya muna akong
magpahinga doon. Nakakapagod kasi magpalakad-lakad sa site. Ang lawak niyon at
hindi naman ako nakapaghanda dahil biglaan. Sana ay nagbaon din pala ako ng rubber
shoes. Nakaformal kasi ako sa tuwing opisina.

Nagtanong ako kay Nico tungkol sa schedule ng site visit para magsusuot nalang ako
ng casual clothes sa mga araw na iyon. Agad din naman niyang binigay ang mga iyon.

“Gabriella, may convention nga pala tayong pupuntuhan sa Laguna. Two days and one
night iyon. I already booked for a hotel near the venue.” Nagulat ako doon.
Mapagdesisyon din talaga itong lalaking ito. Hindi manlang ako ininform at hindi
manlang ako tinanong kung gusto ko ba.

Pero okay naman din dahil alam kong makakatulong sa akin. Ang experience ko doon sa
convention na iyon.

“Kailan ba iyan?”

“Two days from now. Pwede kang hindi muna pumasok bukas since walang uwian ang
convention na iyon.” Tumango-tango ako.

“Sino pang mga kasama? Si Sabrina ba?” Pasimple kong tanong. Umangat ang kanyang
kilay sa akin.

“It’s only the two of us.” Lihim akong napangiti. Tumikhim ako at tumalikod sa
kanya. Nagkunwari akong nag-aayos ng aking gamit ngunit ang totoo ay pinapakawalan
ko ang isang ngiti sa aking labi. Akala ko kasi ay magiging third wheel ako eh.

Napagpasyahan kong umuwi muna sa bahay nila Ate. Kinumpirma ko munang nasa bahay si
Ate at wala sa spa. Closing naman ng ganitong oras kaya nasa bahay na rin talaga
ito at nakauwi na. Kung sakali kasi na wala siya doon ay hindi ako tutuloy. Ayokong
maiwan doon kasama si Marco.

Niyakap ako ni Ate ng mahigpit pagkarating ko.

“Kamusta naman doon sa unit? Si Lauren kamusta? Halika at sakto ang dating mo. Luto
na ang hapunan.” Inimbitahan niya ako sa lamesa at agad na natama ang tingin namin
ni Marco. Kumalabog agad ang aking dibdib. Shit!

Ramdam ko ang bigat ng kanyang titig sa akin kaya agad aking hindi naging
kumportable. Kinamusta rin ni Ate ang trabaho ko. Naalala kong magpaalam tungkol sa
convention. Mag-iimpake rin kasi ako ng damit kaya ako umuwi dito.

“Ate, mawawala ako ng dalawang araw ha? May convention kaming pupuntahan ni Nico.
Sa makalawa na iyon at nakapagpabook na raw siya ng hotel.” Napatigil si Marco sa
pagkain saka ako binalingan ng masamang tingin. Automatic ata iyon sa tuwing
nababanggit ko ang pangalan ni Nico.

Ngumisi si Ate.

“Kayong dalawa lang?” Mapaglarong tanong ng aking kapatid. Natawa ako at tumango.
Mahinging tumawa si Ate at mukhang kinikilig sa aming dalawa. Tumikhim si Marco.
“Love, is it safe? I mean, sasama siya sa taong hindi naman niya talaga kilala. For
two days! Baka kung ano ang gawin sa kanya ng lalaking iyon.” Sinamaan ko siya ng
tingin.

“Love, kilala ko si Engineer. Mabait iyon at mapagkakatiwalaan. Kung may balak

siyang hindi maganda kay Gabby ay dapat noon niya pa ginawa diba?” Masuyong sabi ni
Ate habang hinahawakan ang braso ni Marco. Napaiwas ako ng tingin at itinuon na
lamang ang atensyon sa aking plato.

Ramdam ko ang talim ng tingin sa akin ni Marco kahit pa hindi ko siya tignan.
Natapos kaming kumain at nagsimula na akong mag-ayos ng gamit. Magpapahinga ako
buong araw bukas. Gusto ko sana magpamassage bukas kaso hindi ko naman naaya si
Nico.

Abala ako sa pag-iimpake sa gabing iyon nang nakarinig ako ng katok sa aking
kwarto. Pinagbuksan ko iyon sa pag-aakalang si Ate iyon ngunit nanlaki ang aking
mata nang makitang si Marco iyon. Hindi ako kaagad nakagalaw kaya nagawa niyang
makapasok sa loob ng aking kwarto.

Nang tuluyan ko ng marealize ang kanyang ginawa ay galit ko siyang hinarap.

“What are you doing here in my room, Marco?!” Isinandal niya ako sa pader at
idiniin ang kanyang katawan sa akin. Napasinghap ako dahil sa lapit namin sa isa’t-
isa. Umusbong ang matinding kaba sa akin lalo na ng mag-umpisa akong makaramdam ng
kakaiba.

“B-Bitiwan mo ako, Marco!” Madilim ang kanyang mukha at nag-iigting ang kanyang
panga. Nakaramdam ako ng takot. Hindi ko alam kung sa kanya ba o sa kaalamang baka
mahuli kami ni Ate sa ganitong pwesto.

“You’re not going with that fucking guy, do you understand?!” Dumagandong ang
malalim niyang boses sa aking kwarto. Mabuti nalang at soundproof ang lahat ng
kwarto sa bahay na ito ay hindi siya maririnig. Kaya siguro malakas ang loob na
sigawan ako.

Umahon ang galit sa aking dibdib.

“Sino ka para pagbawalan ako!? You’re not my boyfriend anymore!” Lalo siyang
nagalit sa sinabi ko.

“I still own you, Gab! Your heart, your body, all of you! Alam ko at ramdam ko sa
bawat kilos mo na may nararamdaman ka parin sa akin!” Bumilis ang aking paghinga.

“Wow! Sobrang confident mo naman, Marco! How sure are you that there is nothing
going on between me and Nico?! How sure are you that we’re not kissing and having
sex? You don’t own me, Marco. Pagmamay-ari ko ang sarili ko!” Siniil niya ako ng
mapagparusang halik. Tila pinaparamdam niya sa akin na hindi niya nagugustuhan ang
mga naririnig mula sa akin.

Pinigilan ko ang sarili kong gumanti sa kanyang mga halik at buong pwersa ko siyang
tinulak. Hindi iyon naging sapat para tuluyang mapalayo ang kanyang katawan sa
akin. Naramdaman ko ang kanyang pagkalalaki na unti-unting nabubuhay sa aking
puson.

Ang kanyang kamay ay umikot sa aking bewang. Idiniin niya lalo ang kanyang katawan
sa akin. Para akong kinakapos ng hininga dahil lalo kong naramdaman iyon na
nadidiin sa akin. Nanginginig akong tumingin sa kanyang mata. His eyes were
burning. Nakita ko ang matinding pagnanasa niya sa akin doon. That very same look
he is giving me when we’re about to have sex.
Gab, itulak mo siya palayo! Save yourself from the biggest sin you and Marco might
do to your sister!

Siguro ay mas nananaig pa ang katinuan sa akin kaya sinunod ko ang sinasabi ng utak
ko. I pushed him again and this time, nakawala ako.

Lumabas ako sa sarili kong kwarto at nakakailang hakbang pa lang ako nang makita si
Ate Maricar na paakyat ng hagdan. Shit!

“Oh, Gabby, anong problema? Bakit nagmamadali ka?” Huminga ako ng malalim para
makakalma.

“W-Wala, Ate. Nauuhaw na kasi ako, gusto ko ng tubig.” Natawa si Ate. Lalagpasan ko
na sana siya nang muli niya akong tanungin.

“Nga pala, nakita mo ba ang Kuya Marco mo? Kanina ko pa kasi hinahanap.” Matinding
kaba ang aking nararamdaman. Pinapanalangin kong huwag munang lalabas ng aking
kwarto si Marco.

“H-Hindi ko po alam, Ate. Nasa kwarto lang ako kanina pa.” Matamis na ngumiti sa
akin si Ate saka hinayaan na akong makababa.

Mabilis ang tibok ng aking puso pagkababa. Para akong kinakapos ng hininga dahil sa
matinding takot na nararamdaman. Sabay na nag-flash sa aking utak ang halikan na
nangyari sa amin ni Marco at ang magandang ngiti ni Ate. I can’t bare to hurt her
pero unti-unti ng nadadagdagan ang kasalanan ko sa kanya.

Ilang beses na akong nagsinungaling sa kanya at ngayon, may nagagawa kami ni Marco
na ikasasakit niya. This is almost considered as cheating! A kiss with him, with a
married man, is a mistake!

Nanatili muna ako sa sala. Hindi ko alam kung nakaalis na ba si Marco sa kwarto ko
pero para makasigurado ay tatlong oras muna akong nagpalipas sa baba. Nagawa ko pa
nga manuod ng movie sa labis na pagkabagot.

Nang pinatay ko na ang TV ay nakita ko namang pababa si Marco. Hindi ko siya

pinansin at tumuloy na sa aking kwarto.

Kinabukasan ay hindi ako gaanong lumabas ng kwarto sa takot na baka magkaroon

nanaman ng pagkakataon si Marco na malapitan ako. Bumababa lang ako sa tuwing
nandyan si Ate at hinahanap ako para makasabay silang kumain ngunit maliban doon ay
nanatili lang talaga ako sa loob ng kwarto.

Sinikap kong makatulog ng maaga dahil maaga akong susunduin ni Nico dito sa bahay
bukas. Ilang beses akong nagpabaling-baling sa higaan pero hindi talaga ako
dinadalaw ng antok. Nagpasya akong bumaba sa kusina para magtimpla ng gatas at
makatulog na. Halos hatinggabi na at siguro naman ay ako nalang ang nananatiling
gising sa labas.

Pagkababa ko ay agad akong nagtimpla ng gatas. Naupo ako sa kainan at natulala

habang iniinom iyon. Naramdaman ko na ang unti-unting pagbigat ng talukap ng aking
mata nang biglang lumitaw sa harap ko si Marco. Nanlaki ang aking mata at bigla
nalang lumipad kung saan ang antok na nararamdaman ko kanina.

“Can’t sleep?” Bungad niya sa akin. Hindi ko siya sinagot.

Inubos ko ang gatas saka tumayo. Hinarang niya ang kanyang katawan sa akin.
“Gab, can we talk?” Malumanay na sabi nito.

“I’m sleepy. Maaga pa ako bukas.” Pagod kong sabi kahit wala naman akong ginawa
buong araw kundi humiga.

“Just for a minute. Please? I won’t do anything.” Pagmamakaawa nito sa akin.

Hinarap ko siya at pinagbigyan. There is something in me that wanted to hear what
he’s going to say.

“Sabihin mo na kung anong gusto mong sabihin. Be quick dahil baka magising si Ate
at maabutan pa tayo dito.” Paalala ko sa kanya. Huminga siya ng malalim.

“Gab, may namamagitan ba sa inyo ni Nico Alcantara?” Seryoso ko siyang tinignan sa

mata.

“Wala. Kahit noon pa man, wala.” Tumango ito at mukhang tinatanggap naman niya
iyon.

“Is there anyone, someone you dated after me?” Bumilis ang tibok ng puso ko sa
tanong niyang iyon. It took me a minute to answer that.

“Wala…” Lumandas ang ngiti sa kanyang mukha.

“Goodnight, Gab.” He said to me before going upstairs. Napapikit ako. Parang

nakikipagkarerahan ang puso ko sa bilis niyon.

Bigla akong nairita. Kaya nga ako bumaba para magpaantok tapos ngayon ay gising na
gising nanaman ako!

Maaliwalas ang itsura ni Marco pagkababa ko sa kusina. Seryoso ang kanyang tingin
habang nasa harap nito si Nico. Dala ko ang aking gamit at iniwan muna iyon sa sala
para makapag-almusal.

Nilapag ni Ate ang huling almusal namin saka kami inudyukan na magsimula na. Si Ate
ang nagkukwento habang kumakain kami. Minsan ay sumasagot kami sa mga tanong niya
ngunit matipid lang din iyon. Si Nico ay puro tango, iling at ngiti lang ang
binibigay.

Nang matapos kami ay hinatid nila kaming dalawa sa labas. Dala ni Nico ang aking
gamit at nilagay iyon sa sasakyan. Mahigpit akong niyakap ni Ate at nagulat ako
nang may kasamang mahinang kurot iyon. Mapang-asar siyang tumingin sa akin.

“Mag-ingat kayong dalawa doon ha? Mukhang makulimlim pa naman, baka maabutan kayo
doon ng bagyo.” Tumango ako kay Ate.

“Stay safe, Gab. Call us when something happened.” Malumanay na sabi nito. Tumango
lang din ako sa kanya at hindi na siya gaanong pinukol ng pansin. Pumasok na ako sa
kotse dahil kanina pa ata naghihintay si Nico doon.

Habang nasa byahe kami ay nakabukas ang radyo ng sasakyan ni Nico. I heard that
there is an upcoming typhoon that might hit the Calabarzon by the end of the week
and that’s two days from now. Agad akong naalarma at tumingin kay Nico.

“Tuloy ba ang convention? I mean the typhoon may landfall near in Laguna.” Bahagya
siyang tumingin sa akin saka binalik ulit sa daan iyon.

“Yes, wala naman silang sinabi sa akin. Saka by that time, baka nasa Manila na ulit
tayo but let’s see. Your safety will be my first priority.” Napatagal ang aking
tingin sa kanya. Diretso lang ang tingin niya sa daan kaya malaya ko siyang
natitignan.

Dahil sa nakilala ko na ang babaeng minamahal nito ay naisip kong hindi posible ang
iniisip sa amin ni Ate. His heart belongs to someone else. Ganoon din naman ako
dahil alam kong na kay Marco parin iyon but I just can’t help thinking that he’s a
great guy. The way he love is very true and unconditional. Something that is not
asking for more. He is contented from loving someone from afar. Sobrang laking pogi
points iyon sa akin.

Ano kaya ang feeling na maging boyfriend siya? I mean, hindi naman sa gusto kong
maexperience pero curious lang ako. Pakiramdam ko kasi ay iba ang magiging turing
niya sa babaeng mahal niya. Malayo sa normal na pagkakakilala ng lahat sa kanya and
that’s something special for a girl.

Imagine? Your man is treating you differently from others. Magiging sweet kaya
siya? Protective? Possessive? Well, it doesn’t matter because I won’t experience
that.

Dumaan kami sa isang fastfood at nag-drive tru para may makain kami sa byahe.
Memories flashed on my mind. I remembered that Marco and I had done this. Roadtrip
then eating while we were inside the car. Doing intimate things and relaxing the
beauty of surroundings.

Napahinga ako ng malalim. That won’t happen again. We need to stop whatever that
we’re feeling now. Flame ignited between us and we need to kill that fire to save
ourselves from the sin that we need to avoid.

Nakaramdam ako ng mahihinang tapik sa aking braso. Napadilat ako at tumingin sa

paligid. Nasa basement kami ng isang building. Nakaramdam ako ng hiya kay Nico
dahil tinulugan ko siya sa byahe. Nahirapan kasi ako lalong makatulog kagabi dahil
kay Marco kaya naman nakatulugan ko siya.

Hindi naman siya mukhang pagod dahil halos dalawang oras lang naman ang byahe pero
nakakahiya parin! Wala akong etiquette sa part na iyon.

Sumunod ako sa kanya sa receptionist. Siya pa ang nagdala ng gamit ko. Pinilit ko
siya na kaya ko namang dalhin iyon pero siya parin ang nasunod.

“Goodmorning, I’m Engineer Nico Alcantara and this is Architect Gabriella Aldana.
We made some reservations under my name. Two separate rooms for us.” Malagkit ang
tingin sa kanya ng receptionist. Agad na sumama ang pakiramdam mo sa inaasal ng
babae. Kulang pa naman ako sa tulog ngayon maya medyo maiksi ang pasensya ko.

“Hello, miss. Can you please check our rooms already?” Magalang kong sabi dito.
Nagulat ako ng inirapan ako ng babae saka tumingin sa desktop.

Sinimangutan ko siya. Parang kasalanan ko pang natatagalan kami ngayon dito dahil
sa bagal niyang kumilos. Panay pa kasi tingin kay Nico. Nako, kung alam niyo lang,
pagmamay-ari ni Sabrina iyan!

She confirmed our rooms. Tumawag siya ng isang staff at binigay ang susi namin
doon. He guided us to our rooms. Magkatabi lang iyon kaya pareho na niyang binuksan
iyon para sa amin. Binigay nito ang susi sa amin saka nagpaalam.

Ipinasok muna ni Nico ang aking gamit doon sa loob ng aking kwarto.

“If you experienced any problem, don’t hesitate to call or text me. You can also
knock on my door anytime.” Ngumiti ako dito saka nagpasalamat.
Nahiga ako sa malambot na kama. 10:00 am pa naman ang start ng convention at
hanggang hapon na iyon para sa ngayong araw. Doon na rin kami maglulunch. Bukas
naman ay 9:00 am to 2:00 pm ang schedule at kung hindi masama ang panahon ay
makakauwi kami doon bago gumabi.

May isang oras pa kami ni Nico para makapagpahinga. Naramdaman ko ang pagsama ng
aking tiyan kaya naman dumiretso ako sa banyo. Nang mailabas ko ang lahat ng dapat
ilabas ay pinindot ko ang flush. Nanlaki ang mata ko nang hindi gumana iyon. I
tried the bidet but there is no water! Nagsimula akong magpanic.

Mabuti nalang at may tissue din doon kaya kahit papaano ay nabawasan ang problema
ko. Ngayon ay iniisip ko kung paano mawawala ang laman ng inodoro. Tinakpan ko muna
iyon dahil may kabahuan iyon. Nakakahiya! Bakit naman kasi walang tubig!

Kabanata 27
I contemplated with myself whether I should call for Nico or directly to the staff.
Nakakahiya kasi dahil medyo mabaho talaga. Paulit-ulit kong sinusubukan ang gripo
ngunit wala talagng lumalabas na tubig doon.

Sa huli ay napagdesisyunan kong puntahan nalang si Nico. Kinatok ko ang kanyang

kwarto at nang buksan niya iyon ay nahihiya kong sinabi sa kanya ang nangyari.
Napailing ito sa akin at may isang ngiti na pilit kumakala sa kanyang labi.
Tinalikuran niya ako at sigurado akong tinatawanan niya ako ngayon.

Dumiretso siya sa isang telepono malapit sa kama saka tumawag sa staff. Matapos
niyang maipaalam ang nangyari ay hinarap niya ako ulit. Tumikhim siya nang mapansin
na matalim ang aking tingin sa kanya.

“I’ll get your things and you need to stay here for a while. Wala na kasing vacant
na rooms kaya hindi kita ma-book sa iba. Kailangan nating hintayin na maayos ang
linya ng tubig sa kwarto mo bago ka bumalik doon.” Tumango ako saka siya lumabas.
Maya-maya ay bumalik siya at dala ang aking gamit. Nagtago ako nang makita na
nakasunod pala sa kanya ang ilang staff. Nahihiya akong magpakita!

Nang isara ni Nico ang pinto ay napahinga ako ng maluwag.

“Magpahinga ka na muna diyan. We still have thirty minutes before the convention
starts. Aalis tayo fifteen minutes from now. Mamaya kapag naayos na nila ay
makakabalik ka na sa room mo.” Tumango ako dito saka nagtungo sa malaking bintana
ng kwarto. Pinamasdan ko ang buong siyudad ng Laguna. Unlike in Manila, maraming
puno dito at may malalapit pa ngang bundok at kagubatan.

Masarap sigurong manirahan dito dahil mas kaunti ang pollution kaysa sa Manila. Mas
nakakarelax kasi sa mata kapag maraming puno sa paligid kaysa sa puro concrete at
gusali ang nakikita sa paligid.

Isinuot ko ang ID kung saan nakalagay ang buong pangalan ko. Ito ang magsisilbi
namin entry card hanggang bukas sa convention center na ito. Agad na dumagsa ang
mga tao kay Nico. Mapa-bata o matanda, babae o lalaki ay kinakamayan siya at
binabati. Bahagya akong lumayo para mabigyan ng espasyo ang lahat ng lumalapit sa
kanya.

Swabe niyang kinakausap ang mga ito saka paunti-unting naglalakad palayo sa mga
tao. I saw him looking around and when his eyes found me, he immediately excused
himself and walked up to me.

“Grabe, hirap kapag bigatin ang kasama.” Biro ko dito. Umiling lang ito saka
ngumiti sa akin. Feeling ko sa tuwing ngumingiti siya sa akin ay mas nagiging close
ako sa kanya. Napapadalas na rin kasi iyon mangyari. Siguro ay napalagay na rin ang
kanyang loob sa akin. Dalawang taon na rin naman kami magkakilala kaya di naman na
nakakagulat na maging close friends kaming dalawa.

“Don’t leave my side, okay? Para kapag may lumapit ulit ay mapakilala kita sa mga
possible clients saka sa ibang kilalang engineers.” Tumango ako sa kanya at hindi
umalis sa kanyang tabi.

Kada may taong lalapit sa kanya ay agad na dadapo ang tingin ng mga ito sa akin.
The question look on their faces are very evident. Nasasagot naman iyon sa tuwing
pinapakilala ako ni Nico bilang architect na kapartner niya sa mga kasalukuyan at
susunod pang proyekto.

I was enjoying talking to them. Marami silang tanong sa akin at sa tuwing nakikita
ko ang satisfied nilang mukha kapag matagumpay ko silang nasasagot ay napapatingin
ako kay Nico. I feel so proud of myself and I hope that felt the same way about it
too.

Halos mapaigtad ako nang maramdaman ang braso ni Nico sa aking bewang. May iilang
tao pa kasi na lumalapit sa amin at medyo nagkakasiksikan na iyon kaya sumusuporta
ang kanyang braso sa aking likod.

Halos masilaw ako nang may camerang nagsulputan sa harap namin. Kasabay niyon ay
ang paglapit ng isang lalaki kay Nico. Halos kaedaran niya ito at dahil niyakap
siya nito ay alam ko agad na magkaibigan silang dalawa.

Dumapo ang kanyang tingin sa akin bago ngumisi ng malalaki habang nakaakbay kay
Nico.

“And who’s this pretty woman beside you?” Mapaglarong sabi nito. Seryoso akong
binalingan ni Nico saka pinakilala sa lalaki.

“Keith, this is Architect Gabriella Aldana.” Ngumisi si Keith saka lumapit sa akin.
Nagulat ako nang kunin niya ang aking kamay saka dinampian iyon ng mababaw na
halik. Agad din siyang tinulak ng mahina ni Nico na nagpatawa sa lalaki.

“Hello, Architect. I’m Engineer Keith Sebastian. I’m hoping to work with you in the
future.” Kumindat ito sa akin. Kilos palang halatang babaero na. Napailing ako sa
aking isip.

Natigil ang lahat ng atensyon sa amin nang magsalita ang speaker. Lahat ay
pinapaayos na nito at pinapapunta sa kanya-kanyang lamesa. Gamit ang kamay ni Nico
sa aking bewang ay mabilis niya akong nadala sa isang table kung saan mayroon ding
ibang tao na halos kaedaran ko at ni Nico. Naupo sa kanyang tabi si Keith saka
nakipagkwentuhan dito.

Ramdam ko ang bigat ng tingin ng mga tao sa paligid namin. Lahat ng atensyon nila
ay nakatuon sa lamesa namin. Hindi ko naman kilala ang mga taong ito dahil bago
palang ako sa industriya pero dahil sa inaasal nila, mukhang nagsama-sama ang mga
tanyag sa construction dito sa lamesang ito.

Hindi nagtagal ay nagsimula ang program. Sunod-sunod ang naging speaker na

nagpapaliwanag tungkol sa iba’t-ibang topic na related sa construction. Meron din
na nagbibigay ng inspirational at motivational messages.

The speaker announced that in a few minutes, our lunch will be served on our
respective tables. Nawala ang kaseryosohan sa aming lamesa at nag-umpisang mag-usap
ang mga ito sa kung ano-anong bagay. Pinangunahan iyon ni Keith. Naipakilala naman
na sa akin ang ibang tao doon. Nagawa ko pa nga silang i-search kanina sa google at
talagang namangha ako dahil halos katulad din nila ng credentials si Nico.

Nagawa ko ring maging kumportable sa mga ito dahil hindi naman nila pinaparamdam sa
akin na out of place ako sa kanila. Sinasali nila ako sa usapan at minsan ay
hinihinga pa ang aking opinyon.

Maya-maya ay dumating ang isang waiter. Binigay niya ang isang menu sa amin.
Tinignan ako ni Nico habang naghihintay sa pipiliin ko. Nang makapili ako ay sinabi
niya iyon sa waiter at ginawang dalawa iyon para sa kanya.

“So, Gabby, how was it working with the great Engineer Nico Alcantara?”
Nangingiting sabi nito. Napaisip ako sa tanong ni Keith. Halos dalawang buwan
palang nang mag-umpisa akong magtrabaho sa kumpanya niya pero lagpas dalawang taon
ko na talaga siyang nakakatrabaho.

“Strict and professional? Lagi lang siyang tahimik unless may tinatanong ako sa
kanya o kapag may nagawa akong mali.” Nagtawanan ang mga kasama namin sa lamesa.
Umangat ang gilid ng labi ni Nico at mukhang satisfied naman siya sa naging sagot
ko. Siyempre, dahil iyon naman ang totoo.

“Pasalamat ka, Nico at mukhang mabait itong si Gabby. Kasi ang haba ng sinabi niya
at pinaganda niya pa pero ibig sabihin lang talaga niyon ay boring kang kasama!”
Napailing lang si Nico. Mukhang close talaga sila ng lalaking ito dahil nagagawa
niyang sabihan si Nico ng ganoon at hindi manlang ito naiinis.

“Shut up, Keith.” Tumawa ang lalaki.

“Gabby, if you want, you can work for me. Bibigyan ko ng excitement ang trabaho mo
and I’ll make sure you’ll never be bored.” Kumindat ito pagkatapos niyang sabihin
iyon sa akin.

Huminga ng malalim si Marco saka sinamaan ng tingin si Keith.

“Ah, hindi pwede. Nakapirma ako sa contract sa kumpanya ni Nico saka sabi niya,
I’ll work with him exclusively.” Nanlaki ang mata ni Keith. Everyone in the table
shared a knowing look. Malalaki ang ngisi ni Keith habang tinatapik si Nico. Hindi
na ito muling nagsalita dahil dumating na ang pagkain.

Magaan ang aking pakiramdam habang kumakain. Si Keith ang pinakamadaldal sa kanila
at nakikitawa lang ang ibang tao sa lamesa. Si Nico ay nakikinig lang din dito
habang kumakain.

Mabilis na umusad ang hapon. Ganoon parin ang nangyari, puro speaker ang mga nasa
harap at talagang nag-eenjoy ako dahil ang dami kong natututunan. Sabi ni Nico ay
hanggang bukas daw na magiging ganoon ang sistema.

Nagpaalam na ang mga kasamahan namin sa lamesa dahil tapos na ang unang araw ng
convention. Pabalik na kami sa hotel at bigla kong naalala ang sirang linya ng
tubig sa aking kwarto.

“Ayos na kaya ang tubig sa kwarto ko?” Tanong ko kay Nico habang nagmamaneho ito.

“I don’t know but if ever that it’s still not fixed then we can share the same
room.” Casual na sabi nito. Napanganga ako.

Teka, magsasama kami sa isang kwarto? Bakit parang napakaliit namang bagay niyon
noong sinabi niya iyon?
Hindi ako nakasagot at sumunod lamang ako sa kanya patungo sa aming mga kwarto. Una
naming nadaanan ang sa akin at hanggang ngayon ay under maintenance parin iyon.
Lumabas ang isang staff doon at nang makita kami ay lubos itong humingi ng
pasensya. Baka daw kasi bukas pa ng hapon ito tuluyang maayos.

Wala akong ibang nagawa kundi sundin ang suggestion ni Nico na sa iisang kwarto na
lang muna kami. Wala parin kasing available room dahil punuan din talaga.

Kinakabahan ako habang nakaupo sa maliit na couch ng kwarto ni Nico. Nakita ko

itong naghahanda ng damit habang may nakasabit na twalya sa kanyang balikat.
Tinanong niya ako kanina kung gagamit na ba ako ng banyo ngunit dahil kwarto niya
ito ay pinauna ko na siya.

Napaiwas ako ng tingin nang humarap siya sa akin.

“Umorder ka na ng dinner natin. Then you can wash yourself after me.” Tumango ako
dito nang hindi tumitingin sa kanya.

Nakahinga ako ng maluwag nang makapasok na siya sa banyo. Hindi ko maintindihan ang
sarili ko kung bakit hindi ako mapakali. Siguro ay dahil ito ang unang beses na
magsasama kami sa kwarto. Ito ang unang beses na may makakasama akong lalaki sa
iisang kwarto pagkaraan ng dalawang taon.

Umangat ang tingin ko kay Nico nang makalabas ito sa kwarto. Agad kong naamoy ang
mabango nitong body wash. Pinapatuyo niya ang kanyang buhok gamit ang maliit na
bimpo. Nagtama ang mata namin. Para akong aatakihin sa puso dahil sa kabang
nararamdaman ko. Bakit ba kasi ako kinakabahan!?

Napaigtad ako nang tumunog ang doorbell sa kwarto. Tumayo ako para sana pagbuksan
iyon nang unahan ako ni Nico sa pinto.

“Maligo ka na. Ako na dito.” Tumayo ang aking balahibo sa batok dahil sa lapit
naming dalawa. Naamoy ko ang moutwash na kanyang gamit kaya naman agad akong
napalayo. Matindi ang kabog ng aking dibdib habang naglalakad papasok sa banyo.

Nasa ilalim na ako ng shower nang marealize na wala pala akong dinala na kahit
anong damit at twalya sa loob ng banyo. Masyado akong nadistract kay Nico at bigla
akong nablanko.

Halos sabunutan ko ang aking sarili habang pinapatay ang tubig. Bahagya kong
binuksan ang pinto at nilabas lang ang aking basang mukha. Agad na lumingon sa
direksyon ko si Nico. Napalunok ako.

“N-Nakalimutan ko ang gamit ko. Pwede pakisuyo? Pati narin ng towel.” Hindi ito
nagsalita saka tumayo at nilapag sa harap ng pinto ang aking gamit. Agad siyang
tumalikod sa akin at kinuha ko ang pagkakataon na iyon para makuha ang aking gamit.

Matapos makapagbihis ay lumabas ako ng banyo. His back is still facing me.
Nakaramdam ako ng hiya.

Lumapit ako sa lamesa at nakitang nakahanda na ang aming pagkain doon.

“Let’s eat?” Mahina kong sabi dito. Lumingon siya sa akin at tumango.

Hindi ko siya matignan ng maayos dahil nahihiya talaga ako sa kanya. Minsan ay
nakakatakas ako ng tingin sa kanya ngunit diretso lang ang kanyang tingin sa
pagkain.

Biglang pumasok sa isip ko kung paano ang magiging sistema namin sa pagtulog.
“Nico…” Umangat ang kanyang tingin sa akin.

“What?” Tumikhim ako.

“Saan pala ako matutulog? Okay naman sa akin sa couch. Magkakasya naman ako doon.”
Umiling ito.

“The bed is huge. We could fit in.” Napanganga ako sa sinabi niya.

“H-Huh?” Diretso niya akong tinignan bago ngumiti.

“Just kidding. You can use the bed. Ako na sa couch.” Napahinga ako ng maluwag.
Minsan talaga ay hindi nakakatuwa ang lumalabas sa bibig niya eh.

Pabaling-baling ako sa higaan. Hindi ako makatulog. Sinilip ko si Nico sa couch at

napansing nakabaluktot ito ng sobra para mapagkasya ang kanyang sarili sa couch.
Kawawa naman.

Gusto ko sana siyang ayain na dito nalang siya sa kama kaso baka mas hindi ako
makatulog kapag ganoon. Dapat talaga ako nalang sa couch. Magkakasya naman ako
doon!

“Nico…” Dinilat niya ang kanyang isang mata saka tumingin sa akin.

“Hmm?” Mahigpit kong hinawakan ang kumpt na bumabalot sa aking katawan.

“Palit nalang tayo. Mahihirapan kang makatulog diyan.” Umiling ito saka muling
pumikit. Napanguso ako.

“Nico…” Narinig ko ang buntong hininga nito.

“What?” Seryosong sabi nito.

“Ako nalang diyan. Mas kasya ako diyan kaysa sayo.”

“I said no. I’m fine here.” Tinalikuran niya ako. Hirap naman kausap ng lalaking
ito.

“Tabi na tayo dito sa higaan.” Suko ko sa kanya. Dahan-dahan siyang humarap sa

akin. He looked amused on me.

“Are you sure?” Tumango ako saka gumilid.

Humiga siya sa kama. May ilang pulgada rin ang layo namin sa isa’t-isa. Katulad ng
inaasahan ko ay lalo akong hindi nakatulog. Sinisikap kong pigilan ang sarili ko na
maglikot dahil baka magising ko si Nico ngunit minsan ay hindi ko maiwasan.

“Gabriella, I can go back to the couch if you feel uncomfortable.” Namamaos nitong
sabi. Nanigas ako sa aking pwesto. Gising pa pala siya!

“H-Hindi! I’m fine! Namamahay lang ako.” Huminga ito ng malalim saka pumikit na
ulit.

Hindi ko alam kung gaano katagal na tumunganga hanggang sa makatulog ako. Basta ang
alam ko ay nagising ako dahil sa pag-iingay ng aking phone.

Napahigpit ang yakap ko sa unan na aking katabi. Bakit parang hindi ito kasing
lambot ng nasa ulo ko? Lalo kong siniksik ang aking katawan doon. Ipinatong ko pa
ang aking paa doon ngunit may naramdaman akong maninipis na balahibo. Nanuot din sa
aking ilong ang pamilyar na amoy ni Nico…

Si Nico na katabi ko sa higaan kagabi…

Agad akong napadilat. Nakita ko ito sa aking tabi at siya ang niyayakap ko ng
mahigpit! Nakapikit ito habang ang kanyang kamay ay nakayap sa aking bewang.
Napasinghap ako nang lalo niya akong nilapit sa kanya para mapasubsob ako sa
kanyang dibdib.

“N-Nico…” Mahina kong tawag dito.

“Hmm…” Bumilis ang tibok ng puso ko.

“Ang cellphone ko…” Lumawag ang pagkakayakap niya sa aking bewang. Agad akong
napabangon para kuhain iyon. Alarm pala iyon na sinet ko kagabi para hindi ako
mahuli ng gising. 7:30 na ng umaga at kapag kumilos na ako ngayon ay aabot pa kami
sa event sa araw na iyon.

Nauna na akong naligo at nagbihis. Napatingin ako sa malaking bintana ng kwarto at

napansing napakadilik ng kalangitan doon. Mukhang malakas ang buhos ng ulan na
iyon.

Mabilis kaming nagbreakfast ni Nico at habang papunta kami sa venue ay parehas

kaming tahimik. Nobody opened up about that scene on the bed. Wala akong malay kung
paano nag-end up sa ganoon ang posisyon namin pero para hindi kami mailang sa
isa’t-isa ay hindi na namin iyon pinag-usapan.

Mas hindi nakakabored ang speaker ngayong araw dahil puro bata pa ang mga
nagsasalita. Halos kaedaran lang siguro ni Nico kaya entertainment wise, maganda
talaga ang pagkakadeliver niyon at talagang tatatak sa iyo ang mga sinasabi nila.

Kami lang ang dumalo sa convention sa araw na iyon. Hindi ko nakita ang mga
kaibigan nito na kasama namin kahapon. Mas kumunti din ang tao ngayon dahil siguro
sa hindi magandang lagay ng panahon.

Napatingin ako sa labas nang magsimulang umulan ng malakas. Mukhang tama nga na
ngayong araw dadaan ang bagyo dito. Itinigil ang programa dahil hindi na maganda
ang lagay ng kuryente sa venue. The staff advised us to wait for the rain to stop.

Naghintay kami ngunit hindi iyon tumila. May panaka-nakang malalakas na ulan parin.
Nang medyo humina ang hangin ay nagpasya si Nico na magtungo na kami pabalik sa
hotel at doon na maghintay na tumila ang ulan.

Pagkabalik sa hotel ay diretso agad kami sa kwarto. Pinaakyat nalang muna ni Nico
ang lunch namin dahil pasado alasdose na at hindi pa kami nakakain.

Habang naghihintay sa loob ng kwarto ay hininaan ni Nico ang aircon dahil sobrang
lamig na doon. Kita ko mula sa malaking bintana ng kwarto ang hampasan ng mga puno
sa labas. Sobrang lakas ng hangin at ng ulan. Lumapit ako doon at sumilip sa baba.
May mga tubig naring dumadaloy sa kalsada at lagpas gutter na iyon!

Sa lakas ng ulan na ito ay tantya kong hindi ito titila kahit ano mang oras.

Dumating ang pagkain at tahimik naming pinagsaluhan iyon. I tried to check on my

phone pero walang signal iyon. Nag-aalala akong tumingin kay Nico.

“We can’t go back to Manila at this weather…” Umangat ang kanyang tingin sa akin.
“Yes. We need to wait when it’s safe. Hindi ako makatawag dahil walang signal ang
phone ko.” Sabi nito. Tinitigan ko siya. Bakit parang kalmado lang ito at mukhang
walang pakialam na maiistrandred kaming dalawa dito.

“How can you be so calm?” Naiistress kong tanong sa kanya. Umangat ang gilid ng
kanyang labi. Maya-maya ay kumawala ang ngiti doon saka niya ako tinitigan sa mata.

“Wala namang maitutulong kung magpapanic ako.” May point, but still! I’m sure that
my sister is now worried about me. Hindi kasi ako nakatawag kagabi at kaninang
umaga.

Napatili ako nang biglang kumidlat ng malakas. Kasabay niyon ay ang pagpatay ng
ilaw sa aming kwarto. Nawalan ng kuryente! Wala bang generator ang hotel na ito!?

Napatayo ako at lumapit kay Nico nang makitang kumislap ulit ang kalangitan.
Senyales na may malakas na kidlat nanaman.

Agad na pumalibot sa akin ang braso ni Nico. He is hugging me and letting me feel
that everything is alright. It’s like I will be safe in his arms. Bumilis ang tibok
ng puso ko.

Napahigpit ang yakap ko sakanya nang kumidlat ulit. Ramdam ko ang panginginig ng
aking katawan. Simula pa noong bata ako ay takot na talaga ako sa kidlat. Sa tuwing
umuulan ng malakas ay agad na akong nagtatago sa kwarto. Mag-isa lang ako noon at
walang kasama kaya sobra akong natatakot. Noong dumating si Lola Grace, niyayakap
niya ako sa tuwing kumikidlat ng malakas at lahat ng nararamdaman ko ay naglalahong
bigla.

Ganoon din ang nararamdaman ko sa yakap sa akin ni Nico. His good scent enveloped
my nose. Mahina niyang hinahaplos ang aking likod at nakakatulong iyon para sa
unti-unting pagkalma ko.

Nang umayos ang pakiramdam ko ay dahan-dahan akong lumayo sa kanya. Hindi ko siya
matignan ng direkta sa kanyang mga mata.

“I’m sorry… takot lang talaga ako sa kidlat.” Napatigil ako nang makita siyang
pinagmamasdan ang aking mukha. His face softened as he looked at me with different
kind of emotions.

“It’s okay. You will always be safe with me.”

Kabanata 28
Nakaupo siya sa couch habang ako ay nakaupo sa kama. Panay ang silip ko sa aking
phone sa pagbabakasali na baka magkaroon na ako ng signal at makapagtext na kay Ate
Maricar ngunit hanggang ngayon ay sobrang lakas parin ng ulan. Hindi iyon tumila
mula kaninang umaga. Malapit ng mag-alasais ng gabi at hindi parin maganda ang
sitwasyon namin dito. Huling silip ko sa baba ay halos nasa tuhod na ang tubig sa
kalsada. Mabuti nalang at medyo mataas ang building na ito. Maging ang parking area
ay hindi kaagad maaabot ng tubig. “Bukas tayo makakabyahe dito, is it okay with
you?” Huminga ako ng malalim saka tumango. Wala naman akong magagawa. We can’t risk
travelling with this kind of weather. Hindi namin pwedeng suungin ang baha kundi
stranded kami sa daan. Mas okay ng dito mastranded sa hotel kaysa sa kung saan.
Kanina pa naibalik ang kuryente sa hotel kaya naman nakabukas lang ang TV namin at
doon kami nakikibalita. Bukas ng umaga ay nakalagpas na iyo sa bansa at nasa dagat
na ulit. May ulan parin pero hindi na kasing lakas nito. Dito pala kasi mismo sa
Laguna naglandfall ang bagyo kaya dito ang pinakamalakas na mga hangin at ulan.
Tumunog ang doorbell ng kwarto at pinagbuksan iyon ni Nico. Dinner namin iyon.
Inanyayahan niya akong kumain matapos maiayos ng staff iyon doon. “Sapat pa ba ang
gamit mo? Do you have extra clothes or underwears?” May pasobra naman ako laging
damit sa tuwing umaalis ako. Saka pwede namang maglaba kung sakali. Tumango ako sa
kanya. “Nico, may tanong pala ako. It’s something personal. Huwag mo nalang sagutin
kung ayaw mo but I’m just really curious.” His brows shot up as he waited for me to
ask my question. “I wonder, how did you overcome that ten years of loving Sabrina
from afar without cheating on her?” Naging seryoso ang mukha niya. Naisip ko iyon
dahil kanina habang nakatunganga ako ay dumaan sa isip ko si Marco. He cheated on
me while we were together. Niloko niya ako kahit pa naibibigay ko naman ang lahat
ng gusto niya sa akin. I am giving him the love and needs he deserved pero
nagkulang parin sa kanya iyon. How come that he managed to stay faithful to her?
Kahit na wala siyang natatanggap na kahit na ano pabalik. Sabrina is not even aware
of his feelings for her! Paano niya napaglabanan ang lahat ng tukso sa paligid
niya? Paano nanatili sa puso niya ang iisang babae kung ang iba naman ay halos
pumila na sa kanya mapansin lang niya? Matuwid siyang naupo saka sumandal sa upuan.
“If the love you feel on someone is greater above anything else, then you won’t
have to ask for more. Kung totoong mahal mo ang isang tao, alam niya man o hindi
ang nararamdaman mo para sa kanya ay matututo kang makuntento sa kaya niyang ibigay
sayo.” Kumalabog ang puso ko. That… was very deep. Nagpatuloy siya sa pagsasalita.
“Why would I look for more when I’m already contented with her? She’s all I want
and I’m willing to wait until she’s ready for me.” Parang may kumirot sa kalooban
ko. Hindi ko pa man nakikilala si Sabrina ay naiinggit na ako sa kanya. His love
for her is beyond magical, something that I did not experience from Marco. Akala ko
noon ay sobra-sobra na ang pagmamahal sa akin ni Marco dahil nagawa niya akong
hintayin ng tatlong taon but then here is this guys infront of me, stating his
unconditional love for that one lucky woman. Tahimik ko siyang tinitigan. How I
wish to have a guy like him. “Hindi ako katulad ni Marco, Gabriella. Do you think
of me that way?” Napalunok ako sa tanong niya. Narinig ko ang bahid ng sakit sa
boses niya and I don’t understand why my heart hurt with it. Ngayon ko na-realize
na maaaring sobrang nahulog lang talaga ako kay Marco. He helped me fixed myself.
Hinubog niya ako para sa mas ikabubuti ko. Siya lang ang lalaking nagpakita ng
interes sa akin. I may not be sure if what he showed to me is real but he is the
one who taught me everything. Aminin ko man o sa hindi ay malaki talaga ang naging
impact niya sa buhay ko. He is my first love. He is the first guy to enter my heart
and I know that he will never leave it. He will always have a special place in me
for the rest of my life. “I’m sorry. Hindi naman iyon ang gusto kong iparating.”
Nagtagal ang titig niya sa akin. Napaiwas ako ng tingin saka muli kong naalala ang
mga imaheng iyon sa isip ko. Nanginig ang aking labi at naluha ang aking mga mata.
Napansin ko ang pandidilim ng kanyang mukha nang mapansin ang pagiging tahimik at
malungkot ko. Ngumiti ako ng mapait. “Alam mo ba, palagi ko iyong napapanaginipan.
Palaging nagrereplay sa utak ko. I gave him my all but he still got tempted with
other woman. He said he was just drunk and his patience was tested. He easily give
in. Sa tingin mo ba, dapat akong maniwala sa dahilan na nalasing siya?” Pumatak ang
isang luha sa aking mata at agad ko iyong pinunasan. Napansin ko ang pandidilim ng
kanyang mukha. Umigting ang kanyang panga bago ako sinagot. “No, there is an only
two outcome when you got drunk. Una, lasing ka pero may malay ka pa sa nangyayari.
Pangalawa ay lasing na lasing ka to the point na bagsak ka na sa tulog. Kung
sakaling may nagawa ka pang isang bagay nang lasing ka then you’re not still out of
your mind.” Tumango ako at sumang-ayon sa kanyang sinabi. “I know. Kaya nga
masakit. Dahil alam kong ginusto niya rin talaga.” Huminga ako ng malalim saka
pilit na pinakalma ang sarili. “Masakit parin ba hanggang ngayon?” Mahinang tanong
niya. Diretso akong tumingin sa kanya. “Oo, sobrang sakit parin. Bumuka kasi ulit
lahat ng sugat noong umuwi siya dito bilang asawa ni Ate.” “And you still love
him?” Blanko ang kanyang mukha at wala na ang kahit na anong emosyon na nakikita ko
doon kanina. Lalong bumilis ang tibok ng puso ko. “Yes, pero hindi na pwede kasi
hindi na siya sa akin...” Napaiyak akong muli. Mabuti nalang at tapos na kaming
kumain kaya pwede akong umiyak ng umiyak dito. Tinakpan ko ang aking mukha dahil
nahihiya akong magbreakdown sa harap niya. Pilit kong pinupunasan ang mga luha sa
aking mukha ngunit palagi lang iyon nababasa ulit dahil sa mga bagong luha na
bumabagsak doon. Tumayo ako saka nagtungo sa kama. Nahihiya akong harapin siya
dahil baka isipin niya na ang arte ko. Dalawang taon na kaming break ni Marco pero
umiiyak parin ako sa kanya. Naramdaman ko ang mga yabag ng paa ni Nico palapit sa
akin. Lumundo ang parte ng kama sa aking tabi. He pulled me for a hug. “I can help
you ease the pain, Gabriella.” Umangat ang tingin ko sa kanya. His fave softened
and he brushed away the tears on my face. “Just focus your attention on me and let
me do the rest. Get out of your house and live alone so that you won’t get to see
him everyday.” Mahinang sabi nito. “N-Nico…” Ngumiti siya sa akin. “I will help you
get through that pain. I will help you move on from him. Let me, okay? Can you do
that?” Masuong sabi niyo habang hinahaplos ng kanyang hinlalaki ang aking pisngi.
Hindi ako makapagsalita. Parang sasabog ang puso ko sa sa iba’t-ibang emosyon na
nararamdaman ko. Bumaba ang kanyang tingin sa aking labi. Napalunok ako at wala sa
sariling binasa iyon. Dumaan ang kakaibang emosyon sa kanyang mukha ngunit agad din
iyong nawala. Napapikit ako nang nakitang lumalapit ang kanyang mukha sa akin.
Napahinga ako ng malalim nang maramdaman ang kanyang labi sa akin. His lips are
very soft and his kiss is just light and gentle. He didn’t move and just savored
the moment. Ilang segundo iyong tumagal bago siya lumayo sa akin saka ako muling
niyakap. Buong gabi akong hindi nakatulog. Nakatalikod ako sa pwesto niya at hindi
ko alam kung tulog na ba siya o kung ano. Basta nahihiya ako at sobrang kinakabahan
kaya ayoko muna siyang harapin. Kinabukasan ay ginising niya ako. Bandang alasiete
na iyon napansin kong makulimlim parin naman sa labas pero wala na ang ulan.
Senyales na pwede na kami ulit magbyahe. Narinig ko ang maingay na pagtunog ng
aking phone. Nakita kong tumatawag sa akin si Ate kaya agad ko iyong sinagot.
“Gabby! Thank God! Nasaan ka na ba? You got us so worried. Hindi kami makatulog ng
Kuya Marco mo dahil hindi ka namin ma-contact kagabi! Si Engineer ba?” “I’m fine,
we’re fine, Ate. Stranded lang kami sa hotel pero pauwi na rin kami sa ngayon.
Tumila naman na ang ulan.” She felt relieved. “Mabuti naman kung ganoon, mag-ingat
kayo sa byahe ha? Keep us updated.” Nagpaalam na ako dito bago binaba ang tawag.
Napansin kong nanunuod pala sa akin si Nico sa buong duration ng tawag. Pakiramdam
ko ay biglang nag-init ang aking mukha dahil bumuhos ang alaala ng kagabi. We
kissed! How am I supposed to act infront of him!? “Ready your things. We will be
leaving in 10 minutes.” Pagkasabi niya niyon ay dumiretso siya sa kanyang gamit.
Normal lang siya at parang walang halikan na naganap sa pagitan naming dalawa
kagabi. Kumunot ang noo ko. Bakit parang wala lang sa kanya? Ano iyon, free taste
lang? Matapos makapag-ayos ay bumaba na kami. We ate our breakfast a little bit
faster and ordered more for some snack while we’re on our way back to Manila. Hindi
na nga iyon pinabayaran ng management dahil pakunswelo na rin sa hindi ko nagamit
na room. Nirefund iyon at na kay Marco na ang pera. We were silent while he was
driving. Umiikot sa aking isip kung seryoso ba siya sa sinabi niya kagabi. Saka
hindi rin kasi malinaw sa akin. Anong gagawin niyang tulong? Paano niya ako
matutulungan? I’m very interested because I really need to forget everything about
Marco. Isang bagay na susundin ko sa sinabi ni Nico ay ang pagbukod. Kakausapin ko
si Lauren kung pwede na doon nalang muna ako sa kanya. Hati nalang kami sa bayarin
ng upa at mga pangangailangan. May okay pa iyon dahil hindi ako mag-iisa at
mababagot. Tumingin ako sa paligid. Kita ang naging pinsala ng bagyo sa nadaanan
namin. Maraminy kalat sa paligid dahil sa baha at ang ilang mga bubong ng bahay ay
sira-sira. Mabuti nalang talaga at hindi na umuulan ngayon. Makulimlim nalang at
medyo mahingin. Hindi ko namalayan ang byahe namin dahil
nakatulugan ko nanaman si Nico. Antok na antok kasi ako kanina, tapos ay tahimik
pa kaya lalo lang akong nakatulog. Huminto ang sasakyan sa tapat ng bahay.
Tinulungan niya akong ibaba ang gamit ko at siya narin ang mismong nagdoorbell.
Nagulat ako nang si Marco ang nagbukas ng gate. Galit at madilim ang mukha nito.
Napatili ako nang bigla niyang sinuntok si Nico. “Marco!” Agad kong dinaluhan si
Nico. Napaatras ito at lumabas ang dugo mula sa kanyang bibig. Bumahid ang
matinding galit sa mukha nito. “What was that for?” Madiing sabi nito. “May
relasyon ba kayong dalawa ha!? News are everywhere! The two of you shared the same
room on a hotel in Laguna. Many have already assumed that you and Gab are
together!” Muli itong umamba ng suntok ngunit mabilis ko itong napigilan. “Marco!
What the hell! Tumigil ka nga!” Sa akin dumirekta ang kanyang masamang tingin.
Hinila niya ako ng malakas palapit sa kanya. Napadaing ako dahil sa higpit ng hawak
niya sa akin. Umigting ang panga ni Nico saka sinuntok si Marco. Nawala ang
pagkakahawak niya sa akin. “Don’t you dare touch her!” Dumagundong ang galit na
boses ni Nico. Kinabahan ako. “Stop it, please!” Natataranta kong sabi. “Wala kang
karapatan para pagbawalan ako sa mga gagawin ko kay Gab!” Inaawat ko si Marco para
hindi na ito muling makaganti kay Nico. Nanlabo ang aking mata dahil sa namumuong
luha doon. Nakaramdam ako ng matinding takot dahil sa pagiging agresibo nila sa
isa’t-isa. “At ikaw meron? Last time I checked, you’re already married to her
sister. What gives you the right on her? Ex ka nalang niya. Matagal na kayong
tapos.” Madiin na sabi ni Nico. “Wala kang pakialam!” My hands are trembling. Labis
ang galit na nakikita ko sa kanila. Para silang bulkan na kasalukuyang sumasabog.
“Ano ba sa tingin mo ang ginagawa mo? Nakakalalaki ba kapag mas maraming babae ang
pagmamay-ari mo? Hindi mo manlang nirespeto ang relasyon mo kay Gabriella noon.
Parehas pang magkapatid ang tinuhog mo!” Kumirot ang puso ko sa sinabi niya.
Bumuhos ang aking luha sa mukha. “Gago ka talaga!” Hinawakan ni Marco si Nico sa
kwelyo saka muling sinuntok. Agad din namang bumabawi si Nico. Hindi ako makagalaw
sa kinatatayuan ko. Hindi ko kayang pumagitna sa kanila ngayon dahil hindi talaga
sila nagpapapigil. Kung hindi lang dumating ang guard ay magkakapatayan pa sila!
Dumura ng dugo si Nico. Pilit na siyang pinapaalis ng guard. Naiiyak na tumingin
ako sa kanya. “Nico, umalis ka na. Ako na ang bahala dito. I’m so sorry…”
Nanginginig kong sabi. Malakas niyang inalos ang pagkakahawak sa kanya ng mga
gwardya saka pumasok sa kanyang sasakyan at umalis. Hinarap ko si Marco.
Nanginginig parin ito sa galit. Mahigpit niya akong hinawakan sa aking pulsuhan
saka hinila papasok ng bahay. Dumiretso kami sa aking kwarto at doon ay malakas
niya akong sinandal sa pinto. “What was that huh, Gab!? Nasa iisang kwarto lang
kayo sa buong tatlong araw na magkasama kayo!?” Singhal niya sa akin. Tinapangan ko
ang aking loob saka nilabanan ang kanyang masamang tingin sa akin. “Ang dumi ng
isip mo, Marco! Shut up and don’t you dare think ill of me because you don’t know
the story!” Galit kong sabi dito. “Why? Imposible na nagtitigan lang kayo sa kwarto
ng lalaking iyon!” “Huwag mo siyang igaya sayo. He’s way more better than you!”
“Bakit ha? Anong ginawa niya sayo sa mga araw na magkasama kayong dalawa!? Akala ko
ba ay wala ka namang gusto sa lalaking iyon!? Then why did you agree on spending
those days inside his fucking room!” Bumilis ang aking paghinga. Hindi ko
maintindihan kung saan patungo ang usapan dahil alam kong kahit ano mang sabihin ko
sa kanya ay hindi niya pinapaniwalaan. Masyadong sarado ang kanyang isipan para
makinig sa akin. “You know what, I give up! Just think whatever you want to think
about me and Nico. Wala na akong pakialam!” Sigaw ko dito. “Hindi ka parin nagbago.
Hanggang ngayon, sarili mo lang ang pinapakinggan mo! Isipin mo kung anong gusto
mong isipin. Yes, we had sex! Yes, he owned me several times and I liked it! Iyan
na, sinabi ko na ang gusto mong marinig. Isaksak mo sa utak mo at iyan ang
paniwalaan mo!” Pilit akong kumawala sa kanya ngunit hindi niya ko hinahayaan. Nag-
aalab ang kanyang mata at namumula ang kanyang mukha sa sobrang galit. “Nobody has
a right to touch you, Gab. Ako lang ang may karapatan na angkinin ka ng paulit-
ulit. You’re mine, do you understand!? Sa akin ka lang!” Sinunggaban niya ako ng
halik. Napasinghap ako nang bigla niyang punitin ang damit na aking suot. He took
that as an opportunity to explore my mouth. He roughly massaged my breasts. Labis
akong nanghihina. Hindi ko alam kung dahil doon ba kaya hindi ko siya maitulak
palayo o dahil unti-unti ng nagigiba ang pader na binuo ko sa pagitan naming
dalawa. Ang katinuan ko ay tila nilipad sa malayo nang maramdaman ko ang kanyang
kamay sa loob ng aking panty. My torn dress is now on the floor. He ripped my panty
and he let it fall beside my dress. Napaungol ako nang ipasok niya ang dalawang
daliri sa loob ko. He moved his fingers very slowly. Mabagal ang aking paghinga. I
want it to be fast but he maintaned that pace. Para bang pinaparusahan niya ako
dahil sa nasabi at nagawa ko. Bumaba ang kanyang halik sa aking dibdib. Napahawak
ako sa kanyang balikat nang maramdamang kinagat niya ang balat ko doon. Hindi ako
makapag-isip ng matino dahil sa ginagawa niya sa akin. All I want as for the moment
is to give in with the temptation. Nagsimulang gumalaw ang aking kamay pababa sa
short na kanyang suot. I felt his manhood growing each second. Dumapo ang dalawang
kamay ni Marco sa aking puwitan at walang sabi-sabing dinala ako sa kama. Hinubad
niya ang kanyang natitirang suot saka idiniin sa akin ang kanyang pagkalalaki. He
is teasing my entrance. Para akong kinakapos ng hininga. It’s been a while since I
last felt this. His lips met mine and I absolutely returned his kisses. Mas lalong
umigting ang pagnanasa sa kanya nang maramdamang sumusuko na ako sa kanya. “You are
mine, Gab. Bear that in mind.” Namamaos na sabi nito. His hands reached for my
peaks. “I’m the only one who have the rights to touch you here.” Bumaba pa ang
kanyang kamay sa aking pagkababae. Mahina akong napaungol. “I’m the only one who
can pleasure you. Wala ng iba pa. Nagkakaintindihan ba tayo?” The head of his
manhood is almost entering me. Napakagat ako ng labi dahil sa kakaibang sarap na
dulot niyon. “Answer me, Gab.” His voice is very demanding. He repeatedly rubbed
his manhood on me. “Y-Yes, Marco…” Desire filled his eyes as he smiled at me.
“That’s it, Gab. Very good girl.” Malakas akong napaungol nang bigla niyang
ipinasok iyon sa akin. Mahina siyang napamura. “I missed this, Gab. I missed you…”
Hinihingal na sabi nito. Humawak siya sa aking hita saka nag-umpisang gumalaw.
Napuno ng maiingay na ungol ang aking kwarto. Salitan kami ng naging halinghing
habang naglalabas-pasok siya sa loob ko. Hindi ko maiwasang mapahigpit ang kapit sa
aking kumot sa tuwing sinasagad niya ang kanyang pagkalalaki sa akin. This have
always been good. Ramdam ko ang panginginig ng aking tuhod nang labasan ako. His
movement quickened. He removed himself inside me and then released his fluid on my
stomach. Naramdaman ko ang mainit na bagay na iyon. I reached for my tissue beside
my bed. I gently wiped it as he lay on the bed beside me. Habang ginagawa iyon ay
unti-unting bumabalik sa normal ang pag-iisip ko. Namuo ang luha ko ng marealize
ang malaking kasalanan na nagawa namin. Hindi lang sa mata ni Ate kundi sa mata ng
Diyos. I let it happen. Matapos ang ilang beses na pagpapaalala at pagpipigil ko sa
aking sarili, it still happen. I give in with the temptation. My mind was clouded
with desire on him. Tumulo ang masaganang luha sa aking mata nang dumaan sa aking
isip ang nakangiting mukha ni Ate Maricar. Once she finds out of this, she’ll get
hurt. Hindi ako makapaniwalang hinayaan kong mangyari kay Ate ang nangyari sa akin.
Marco cheated on me and now, he cheated on his wife with me. Naramdaman ko ang
pagyakap sa akin ni Marco mula sa aking gilid. “Are you scared?” Mahinang sabi nito
sa akin. “Who wouldn’t? We cheated on my sister, Marco! This is a mistake!”
Naluluha kong sabi. “If what we did is a mistake, then I’m willing to do it again
and again. I’m still inlove with you, Gab.”

Kabanata 29
Nakayuko ako habang nasa hapag-kainan. Kasama kong kumakain ngayon si Ate at si
Marco. Mas pinili kong tignan ang aking plato kaysa makita sa harap ko si Marco na
palihim na sumusulyap sa akin.

Sobra akong nakakaramdam ngayon ng konsensya dahil sa malalaking ngiti ni Ate. Wala
siyang kamalay-malay na nagawa kaming kataksilan ng asawa niya. Hiyang-hiya ako sa
sarili ko. Napakababa kong klase ng babae. Ang bilis kong nagpadala kay Marco. My
defense was very weak when it comes to him. Hindi ko manlang inisip ang maaaring
mangyari kapag nalaman ni Ate ang nangyari sa amin ni Marco.

I should have fought harder. Dapat ay hindi ako nagpadala sa tukso. Dapat ay
hinawakan ko ang aking sarili at isinaisip na hindi pwedeng may mangyari sa amin ni
Marco dahil malaking kasalanan iyon. Habang buhay ko iyong dadalhin sa aking
konsensya.

But I’m so weak. Isang halik lang, isan haplos lang, para ng nililipad sa malayo
ang aking wisyo. He got me distracted too easily and now, all I can do is to repent
on the sin we just did. At alam kong dahil nasimulan na iyon ay mahihirapan na
kaming makawala. We already had a taste of each other again. Hahanap-hanapin namin
iyon ulit at mahirap ng mapigilan iyon.

“Gabby, pwede bang mag-leave ka sa trabaho? Kahit isang araw lang. Alam mo naman
diba? Malapit na ang birthday ko. Next month na iyon at balak ko sanang icelebrate
natin iyon.” Excited na sabi ni Ate Maricar.

“Opo naman, ano bang balak ninyo, Ate?” Pasimple akong tumingin kay Marco at
napansing nakatingin ito sa akin.

“Next month, Friday sana. Friday then Sunday ang uwi. Gusto ko sana na magpunta
tayo sa beach. Love, saan nga ulit ang sinabi mo kanina? Somewhere in Batangas?”

“Laiya, love. The white sand and clear beach in Laiya is almost the same from the
one in Boracay.” Muli kaming nagkatinginan ni Marco. Of all places, bakit doon pa!?
Nanadya ba talaga siya?

“Yup, that’s it! We can invite your friends, Gab. You can invite Engineer Nico as
well! Isasama ko rin kasi ang staff ko sa spa and don’t worry dahil sagot namin ni
Marco ang lahat ng expenses.” Napaisip akong mukhang hindi magiging magandang idea
iyon pero kapag may sinabi akong hindi maganda ay maaaring mawala ang magagandang
ngiti ni Ate ngayon.

Ayoko namang mangyari iyon. I smiled and nodded to her as a sign na pumapayag ako.
Her face lit up. Naisipan kong sabihin narin na kila Lauren na muna ako tutuloy
para sa trabaho. Alam kong papayag din siya agad dahil pumayag naman siya noong
nakaraan.

“It’s okay, Gab. Ayoko rin namang napapagod ka sa byahe lalo pa at commute ka lang
but I want you to he here on your free days ha? Kapag bakante ang oras mo, please
come and visit us here.” Nakikiusap na sabi niya. Tumango ako sa kanya. Okay na ako
doon. Ang mahalaga ay makakaiwas ako sa kanila, lalo na kay Marco.

Titiisin ko nalang ang mga oras na mamamalagi ako dito sa tuwing bibisita ako.

Pagkatapos kumain ay naghanda ako ng mga damit dahil hindi na sapat ang naiwan ko
kila Lauren. Nakaramdam ako ng pagkauhaw kaya naman bumaba ako at nagtungo sa
kusina. Napahinto ako nang maabutan ko doon si Marco na nakaharap sa kanyang
laptop. Umangat ang kanyang tingin sa akin. Biglang kumalabog ang dibdib ko.

Sinikap kong balewalain ang nararamdaman ko saka ako dumiretso sa harap ng ref.
Nanginginig ang aking kamay habang umiinom ng tubig. Hindi ko alam kung dahil ba
malamig ang tubig o dahil sa kamay ni Marco na humahawak sa aking bewang.

“Stop it, Marco…” Lumingon ako sa paligid para matiyak na walang ibang tao ang
nakakakita sa amin.

“Aalis ka?” Bulong niya sa aking tenga. Pakiramdam ko ay nagsitayuan ang mga
balahibo ko sa batok. Kasabay niyon ay ang matinding takot at kaba na baka biglang
may lumabas na kasambahay, o ang malala ay baka lumabas si Ate Maricar at maabutan
kami sa ganitong position.

Naramdaman ko ang unti-unting nabubuhay niyang pagkalalaki sa aking likuran.

Napapikit ako at napakapit sa ref.

“Marco, we did a mistake and it won’t help to clean ourselves if we will continue
doing it again and again.” Nanginginig ko sabi.

Napasinghap ako nang bumaba ang labi niya sa nakaexpose kong balikat. Nakasando
lang kasi ako ngayon ay cycling shorts. Hindi ako nakasuot ng bra kaya naman nang
dumapo ang kanyang kamay doon ay ramdam na ramdam ko ang kanyang kamay.

“Marco…” Pagmamakaawa ko. Hindi ko alam kung para saan ako nagmamakaawa. Para ba
tumigil siya o para ipagpatuloy niya?

“You’re leaving me here, Gab?” Bumaba ang kanyang kamay sa aking pagkababae at
pumasok iyon sa aking shorts na suot.

Napasandal ako sa ref dahil sa panghihinang nararamdaman. My knees are shaking.

Bahagya niyang binaba ang aking suot na cycling. Kinagat ko ang aking labi nang
maramdaman ang unti-unti niyang pagpasok doon. I felt so full when he fully entered
me. Napahigpit ang aking kapit sa ref. Nawawala na naman ang wisyo ko sa kung anong
tama at mali. Muling naghari ang pagnanasa at pagmamahal ko para kay Marco.

I felt like I was being tortured with his slow movements. I wanted him to go a
little bit faster than that but he’s not doing it. Instead, he keeps on slowing it
each second that is passing.

Kinagat niya ang aking tenga, kasabay niyon ay ang mahinang ungol na kumawala sa
kanyang bibig. Malalim ang aking paghinga para sa pagpipigil na makalikha ng kung
ano mang ingay.

“Marco…” Panay ang pagtawag ko sa pangalan niya. Hindi ko malaman kung paano ko
malalabas ang nararamdaman ko gayong hindi kami pwedeng mag-ingay.

“What, Gab?” Nang-aakit na sabi nito. Lalo akong nakaramdam ng pag-iinit.

“Please move faster.” I finally give in. Again.

Pagkasabing-pagkasabi ko niyon ay gumalaw siya ng mabilis. Bahagya akong napaungol

ng malakas kaya naman dumapo ang kanyang kamay sa aking dibdib.

“You being loud turns me on but we need to stay silent, Gab.” Kinagat ko ang aking
labi para mapigilan ang aking bibig. Mabilis ang aking paghinga. Sarap na sarap ako
habang gumagalaw siya sa loob ko.

Mahigpit akong napahawak sa ref at sa kanyang braso nang maramdaman na papalapit na

ko. His movement fastened until he released inside me.

Pareho kaming hinihingal dahil sa aming ginawa. Siya ang nag-angat ng aking shorts
ngunit bago niya gawin iyon ay gigil niyang kinagat ang pisngi ng aking puwitan.

Nanghihina akong humarap sa kanya. He had that satisfied smile. Hindi parin
nawawala sa kanyang mukha ang pagnanasa. Ang kanyang kamay ay nanatili sa aking
bewang at ang kanyang katawan ay masyado paring malapit sa akin.

“I can’t get enough of you, Gab. Sa condo ko nalang ikaw tumira, that’s also near
your work right? Doon ka nalang at ako ng bahala sa expenses mo.” Agad akong
nakaramdam ng pait sa aking lalamunan.

Parang pinapamukha sa akin na talagang nagiging kabit ako ni Marco. He will give
everything to me as long as I satisfy him in bed. Naluluha akong napatingin sa
kanya.

“You’re making me your mistress, Marco.” Nasasaktan kong sabi.

We are both aware of what we did to my sister. Pareho naming alam na malaking
pagkakamali iyon pero ginawa nanaman namin and now, he is suggesting me to use his
condo. Para saan? Para kapag nag-iinit ang katawan niya ay madali siyang
makakapunta sa akin para magparaos? Do I really want that? Do I deserve that
treatment? Pakiramdam ko ay napakababa kong klase ng babae.
“I am keeping you because I’m still inlove with you, Gab. Alam kong masyado akong
nagpadalos-dalos sa pagpapakasal sa kapatid mo. I thought that I already moved on
from you but when I saw you at that goddamn airport, I knew right there and then
that you’re still the one holding my heart.” I felt his sincerity.

Hindi ko alam kung anong susundin ko. Ang isip ko ba na sinisigaw na dapat kong
tanggihan ang sinasabi niya sa akin. Na dapat ay isipin ko ang kapatid kong ilang
taong nagsakripisyo para sa akin na maaaring masaktan dahil sa ginagawang ito. O
ang puso ko na sinisigaw ang pangalan ni Marco?

I can’t get him out of my system. My body, my heart screams for him. Alam ko sa
sarili kong mahal ko parin siya pero paano ang kapatid ko. Napapikit ako dahil sa
kalituhan na nararamdaman.

I felt his soft lips on mine. Mababaw na halik lamang iyon at pakiramdam ko ay
bumalik kami sa panahon na kaming dalawa palang. Noong masaya kami at walang ibang
inaalala kundi ang relasyon namin. Ang mga panahon na punong-puno ng pagmamahalan
ang pagsasama namin.

Tuluyang bumagsak ang mga luha sa aking mukha.

“I love you, Gab. Please give me another chance.” Masuyong sabi nito sa akin bago
ako mulint binigyan ng halik.

Kinaumagahan ay dala ko ang isang maleta na naglalaman ng iilang gamit ko para sa

pag-alis ng bahay. Niyakap ako ni Ate at binilinan na umuwi ako sa kanila kapag
wala akong pasok para makasama ko parin siya.

“Love, ihahatid ko na si Gab. Malapit lang din naman ang meeting ko doon kaya
isasabay ko na siya.” Matamis na ngumiti si Ate kay Marco. Hindi nakatakas sa akin
ang pagyakap nito sa kanyang asawa bilang pasasalamat. Parang may kumirot sa puso
ko nang magtama ang tingin namin ni Marco.

“Salamat, love. Ikaw na ang bahala kay Gabby ha? Text me if she’s already at their
unit.” Tumango si Marco. Umiwas ako ng tingin nang bumaba ang mukha nito para
bigyan ng halik si Ate.

“Bye, Gabby. Bye, love. Ingat kayo ha? I love you.” Malambing na sabi ni Ate
Maricar. Guso ko ng maunang lumabas dahil hindi ko kinakaya ang sakit na
nararamdaman ko sa mga nakikita at naririnig ko sa kanila.

Saglit na napadako ang tingin ko kay Marco nang medyo natagalan ang pagsasalita
nito.

“I love you.” Kumalabog ang puso ko nang sa akin nakadirekta ang kanyang mata
habang sinasabi iyon. Agad na nalipat ang tingin ko kay Ate at sa iba siya
nakatingin kaya hindi niya iyon nahalata. Mabilis ang aking paghinga at tuluyan ng
nauna sa labas.

Tahimik ako habang nasa sasakyan. I am thinking if I made the right decision.
Sinunod ko ang sinisigaw ng puso ko at pumayag ako sa set-up na gusto ni Marco.
Sobrang tanga ko na nga siguro para sa kanya dahil hahayaan ko siyang gawin akong
kabit sa sarili kong kapatid but then this will make me happy. Kahit kaunting oras
lang ni Marco ang sa akin. Kahit makihati lang ako sa kapatid ko sa atensyon niya.
Okay na sa akin.

I want to live with the moment. Gusto kong sulitin ang mga oras na maaari kong
maangkin si Marco dahil alam kong may hangganan din ang lahat. Darating din ang
araw na kakailanganin niyang mamili sa aming dalawa ng kapatid ko.

Hindi ako ang legal pero ako ang nauna. I’m not competing with my sister. God knows
how much I love her and I’m willing to sacrifice everything just for her. Pero sa
ngayon, gusto ko nalang muna maging masaya. Kahit panandalian lang.

He opened his condo. Nanariwa sa akin ang mga alaala naming dalawa dito. We always
spend our day together here when we were still together. Wala na ang mga aso niya
dito. Lalo na si Pochi dahil sa pagkakaalam ko ay dinala na niya ito sa Japan
kasabay noong naghiwalay kaming dalawa.

Naramdaman ko ang pagyakap ni Marco sa akin mula sa likod. He hid his face on my
neck.

“Thank you, Gab.” He murmured under his breath. Hindi ako nagsalita dahil may kaba
at takot parin sa puso ko.

Humarap ako sa kanya. His face softened as he see my uncertainty.

“Don’t worry, Gab. We will be safe here. Hindi kita pababayaan dito.”

Binigyan niya ako ng isang malalim na halik at muli akong nagpaubaya. Muling may
nangyari sa amin sa araw na iyon at nang matapos ay umalis na siya para sa kanyang
meeting.

Naghanda ako para sa pasok ko sa trabaho sa araw na iyon. I’m happy, really. Pero
ang hirap maging masaya kapag alam mong may masasaktan kang iba. Mahirap maging
masaya kapag alam mong may masisira kang relasyon.

Mabilis nalang akong nakarating sa opisina. Halos isang tricycle nalang ang condo
ni Marco doon kaya malaking advantage sa akin iyon.

Umangat ang tingin sa akin ni Nico pagkapasok sa opisina. He smiled at me. Nanibago
ako sa naging bungad niya sa akin. Sumunod ang aking tingin kay Daisy nang tumakbo
ito palapit sa akin at naglambing. Nakahinga ako ng maluwag dahil pakiramdam ko
kanina pa ko kinakapos ng hininga sa lahat ng bagay na tumatakbo sa isip ko. Parang
sobra akong naiistress.

“Are you okay?” Masuyong tanong ni Nico sa akin. Naiilang akong tumingin sa kanya
dahil may kakaiba sa tingin niya sa akin. Halos makalimutan ko na rin ang nangyari
sa pagitsn namin noong nasa Laguna kami dahil kay Marco.

“Yes, medyo pagod lang.” Nagtagal ang kanyang tingin sa akin bago tumango.

“Have you moved out the house?” Seryosong sabi nito. Napalunok ako saka dahan-
dahang tumango. I felt like something pinched my heart when I saw his sincere smile
at me.

“That’s good, Gabriella. Seryoso ako noong sinabi kong tutulungan kitang
makalimutan ang lalaking iyon. It won’t help you and it might affect your
relationship with your sister.” Napaiwas ako ng tingin.

Too late. I already tainted my relationship with my sister. Hinayaan ko ng muling

makapasok sa buhay ko si Marco.

Nagsimula kaming magtrabaho. Tahimik ako ay ramdam ko ang bigat ng titig sa akin ni
Nico kaya halos hindi rin ako makapagfocus. Hindi ako mapakali sa tuwing nagtatama
ang mata namin at nakakaramdam ako ng kaba sa tuwing nahuhuli ko siyang nakatingin
lang sa akin instead of doing his works!
Siguro ay dahil maging sa kanya ay nakokonsensya ako. He is helping me to move on
from Marco pero salungat naman ang ginagawa ko doon.

Lunch time and he ordered something for us. Sabay kaming kumain sa kitchen area ng
office niya.

“Are you free later?” Tanong niya sa akin. Agad din naman akong tumango. Nagtataka
akong tumingin sa kanya.

“I’d like to try your sister’s spa in Taguig. Hindi ko pa kasi napuntahan iyon
ulit.” Nagliwanag ang aking mukha. Oo nga pala, balak ko nga pala siyang yayain
doon at naunahan niya ako ngayon. Ang dami kasing nangyari kaya ilang beses kong
nakakalimutan.

I smiled at him.

“Yes, we can go there later. Hindi ko pa na-try ang massage doon but the sauna and
jacuzzi… is very good.” Napahinto ako nang may maalalang eksena sa jacuzzi.
Tumikhim ako.

“And I’m sure that my sister will be very happy to accomodate you. Baka nga libre
ka pa niya doon.” Magaan na sabi ko. Ngumiti itong muli.

Napatitig ako sa kanya. Sobrang ganda naman ata ng mood niya at panay siyang ngiti
ngayon. Madaldal din siya at siya lagi ang nag-oopen ng topic para may mapag-usapan
kami habang kumakain.

Bumalik kaminsa trabaho. Tumingala ako para makapag-unat nang may kumatok sa
opisina ni Nico. Pinapasok niya ito at si Sabrina iyon.

Sumunod ang aking tingin sa kanya nang dumiretso siya sa lamesa ni Nico. Nahihiya
itong ngumiti dito habang nilalapag ang mga papel doon. Napanguso ako saka muling
nagfocus sa aking trabaho.

Nakalabas na ito nang tawagin ako ni Nico.

“Gabriella,” tawag nito sa akin.

“Ano?” Hindi ko naiwasan ang irita sa boses ko. Nagsalubong ang kilay niya.

“Do we have a problem?” Seryosong tanong niya sa akin.

“Wala naman.” Huminga ako ng malalim saka muling tumingin sa laptop.

“Are you sure?” Sumimangot ako saka tumango.

Natahimik siya at hinayaan na ako sa aking ginagawa. Hindi ko maintindihan ang

sarili ko kung bakit ako biglang nairita nang makita si Sabrina. Nakakainis kasi si
Nico. Bakit hindi nalang niya tulungan ang sarili niya na mapalapit doon tutal ay
matagal na niyang mahal iyon? Bakit kailangan niya pa akong tulungan kay Marco eh
sarili niya nga hindi niya matulungan!

Almost 5 pm na kaya naman nagsimula na akong mag-ayos ng gamit. Ganoon din ang
ginawa ni Nico. Sumunod ako sa kanya pababa sa parking at doon ay sabay kaming
nagpunta sa spa.

Nanlaki ang mata sa akin ni Ate Maricar nang makitang magkasama kami ni Nico doon.
Kumawala ang malaking ngisi niya saka kami nilapitan.
“Gabby! Engineer! Buti nakapunta ka. Gusto mo ba ng massage? Pwede mong itry ang
kahit na anong service namin dito at lahat ay sagot ko na. Pasasalamat ko na rin
sayo dahil tinanggap mo ang project na ito.” Ngumiti si Nico kay Ate at
nagpasalamat din. Sinenyasan niya ang isang staff at sinabihan na ihatid si Nico sa
massage room.

Susunod na sana ako nang lapitan ako ni Ate. Mapang-asar itong tumingin sa akin.

“May pa-date pang nalalaman matapos ang trabaho ha?” Naaliw na sabi nito. Napailing
lang ako dahil hindi ito date at lalong wala namang namamagitan sa amin ni Nico.

“Ate, sinamahan ko lang po.” Nagkibit-balikat na ito sa akin saka kumausap ng ibang
customer. Hinayaan ko na ang aking kapatid doon saka sumunod kay Nico.

Magkatabi ang aming higaan habang nagpapamasahe. Nakaharap ang aking mukha sa kanan
habang si Nico ay nakahiga sa akin kaliwa. Napapapikit ako dahil sa sarap na
nararamdaman ng masahista sa aking likod. Bumaling ako sa kaliwa at nakitang
nanunuod sa akin si Nico.

Ngumiti ako dito. Seryoso ang kanyang tingin sa akin. Hindi ito nagsalita at ang
tanging ginawa niya sa buong oras na naroon kami ay ang titigan ako.

Hindi ko namalayan na nakatulog ako. Naalimpungatan lang ako dahil sa lamig na

nararamdaman ng aking likod. Nakaexpose parin kasi iyon hanggang ngayon. Dumilat
ako at napatingin kay Nico. Tulad ko ay mahimbing din ang tulog niya ngayon.
Maingat akong tumayo para makapagbihis. Pagkabilik ko ay nakita kong tulog parin
ito kaya naman pinagmasdan ko siya ng mabuti.

Naiisip ko na sana ay sa kanya nalang ako nahulog. Sobrang swerte ng babaeng

mamahalin niya. Bihira lang ang ganitong lalaki sa mundo. Ngunit sa tuwing naiisip
kong dedicated na sa ibang babae ang puso niya ay napapaatras ako.

How can you start loving someone who’s not even completely over to his past?

Kabanata 30
Pagkauwi ko ay nakita ko si Marco sa loob ng condo. Malalaki ang kanyang ngiti sa
akin nang salubungin niya ako sa pinto. Sinara niya iyon at sinandal ako doon. He
hugged me tight and sniffed my neck.

“I missed you…” Napangiti ako. He asked me if I already had my dinner. Umiling ako
kaya naman dinala niya ako sa kusina. Nagpadeliver pala siya ng pagkain. Masaya
niya akong nilagyan ng pagkain sa aking plato.

“Hindi ka ba hahanapin ni Ate Maricar?” Tanong ko dito. Umiling siya.

“She’s been busy with the spa. Saka nagtext ako na late akong uuwi ngayon. I have a
meeting… with you.” He kissed me on my lips shortly and then he urged me to eat.

Kumportable ako sa gabing iyon na magkasama kami. Pakiramdam ko ay bumalik kami sa

dati. Yung tipong kaming dalawa lang at masaya kami sa relasyon na meron kami. He
took me many times after we eat. Parang sasabog sa saya ang puso ko dahil ngayon ko
nalang ulit ito naranasan. I missed him so much and I wanted to be with him again.
Bahala na kung kasalanan man ang ginagawa naming dalawa pero sa ngayon ay masaya
ako. Masaya kaming dalawa ni Marco.

He is massaging my stomach while we’re lying on the bed. Kakatapos lang ulit namin
at kasalukuyan kaming nagpapahinga. It’s almost midnight at narito parin siya sa
akin.

“I want to be with you tonight…” Hinawakan ko ang kamay niyang nasa tiyan ko.

“We both know that you can’t spend the night here. Umuwi ka na sa asawa mo, Marco.”
May hapdi akong naramdaman habang sinasabi iyon.

“Take the injections, Gab.” Nakuha ko agad ang gusto niyang iparating. Nasaktan ako
dahil lalong napapamukha sa akin na kabit lang ako at bawal kong dalhin ang
magiging anak niya. Bawal akong mabuntis dahil malaking eskandalo iyon. Mahina
akong tumango dito.

Umuwi din si Marco matapos niyang magpahinga. Agad din akong nakatulog dahil sa
labis na kapaguran. Kinabukasan ay antok na antok nanaman ako habang nasa opisina.
Hindi ko gaanong napapansin si Nico dahil lutang at tulala ako sa laptop. Inabala
ko ang sarili ko sa mga trabaho. Bukad kasi ay may site visit kami kaya kung hindi
ko matatapos ang mga ito ay matatambakan nanaman ako sa susunod na mga araw.

Wala akong narinig na kahit ano kay Nico. He would sometimes talk to me pero
matipid ko lang siyang nasasagot. Nahihiya ako sa kanya dahil tinutulungan niya
akong umiwas kay Marco pero sobrang tigas ng ulo ko at hindi ko siya sinusunod.
Alam kong maaari siyang magalit kaya sinisikap kong itago sa sarili ko ang
nangyayari sa amin ngayon ni Marco.

Naging abala ako sa mga sumunod na araw. Sunod-sunod kasi ang naging site visit
namin kaya sa tuwing umuuwi ako sa condo ni Marco ay madalas pagod na ako. Madalas
parin naman siyang bumibisita sa akin ngunit hindi rin gaanong matagal dahil baka
makahalata si Ate na lagi siyang late na kung umuuwi.

Dumating ang weekends at balak kong magpahinga lang sana sa condo ngunit
nakatanggap ako ng tawag galing kay Ate Maricar na bumisita naman daw ako sa bahay
nila kaya iyon ang ginawa ko.

Maaga akong nagtungo sa kanila at sinabayan sila sa pagkain ng almusal. Aalis din
kasi agad si Ate para sa pagbubukas ng spa. Tuwing Sabado kasi ay bukas ang spa at
tuwing Linggo naman ay sa hapon lang ito nagbubukas.

Nagkatinginan kami ni Marco. Mukha itong bagong gising at wala atang trabaho.
Pareho kaming nakikinig sa mga kwento ni Ate tungkol sa kanyang negosyo. Matipid
lang akong sumasagot sa kanya habang siya ay tuwang-tuwa dahil talagang nag-boom
ang business niya.

Niyakap ako ni Ate at binigyan niya ng mababaw na halik sa pisngi si Marco bago ito
umalis. Naiwan kami ni Marco sa loob ng bahay kasama ng mga kasambahay. Nagpasya
akong dumiretso sa kwarto ko doon at hindi na ako nagulat na nakasunod sa akin si
Marco. He locked the door and he immediately showered me with kisses.

Mapupusok ang naging halikan namin hanggang sa makarating kami sa higaan. He was on
top of me and he swiftly removed my clothes. I felt the urgency in his kisses.
Bahagya niya pang nakakagat ang ibabang labi ko sa labis na panggigil niya doon.

Agad na bumaba ang kamay niya sa aking pagkababae. He inserted a finger. Napaungol
ako at napakagat sa kanyang labi. Sarap na sarap ako habang naglalabas pasok ang
kanyang daliri sa akin.

Bumaba ang kanyang mukha sa aking dibdib. Salitan niyang sinubo ang mga iyon habang
ako ay hindi na malaman kung saan ibabaling ang aking ulo. Hindi ako mapakali at
parang may kumikiliti sa aking tyan.
His lips reached my bottom. I moaned loudly when he licked me down there. Halos
mapasabunot ako sa kanyang buhok dahil sa kiliting hatid ng kanyang pagdila sa
akin.

Pabilis ng pabilis ang aking paghinga hanggang sa tuluyan akong labasan. Umangat
siya sa akin. Desire is burning through his eyes as he rubbed his manhood on me.
Napakagat ako sa aking labi dahil sa kakaibang sensasyon na hatid niyon.

Napahiyaw ako nang bigla niyang ipasok sa akin. Pinaghalong sakit at sarap ang
naramdaman ko nang mabilis siyang gumalaw sa akin. He is doing it rough and fast!

Ipinatong niya ang aking hita sa kanyang mga balikat saka nilabas-pasok ng malakas
iyon sa akin. Halos hindi ako makahinga sa mga ungol na kumakawala sa akin.
Napapahawak ako sa kanyang dibdib para mapatigil siya ngunit hindi niya ako
pinansin. He quickly removed his manhood and then he flipped me over. He is now
facing my back and he inserted it once again.

Napakapit ako ng mahigpit sa aking unan. Nakakagat ko na iyon dahil sa madiin na

paggalaw niya sa likod ko. Rinig na rinig ko ang pagtatama ng aming katawan at lalo
iyong nakapagpadagdag ng init sa akin. He slapped my butt cheeks alternately.
Napapadaing ako sa hapdi niyon ngunit lalo lang iyong nakakadagdag sa masarap na
sensasyon.

“Marco!” Paulit-ulit kong tinatawag ang pangalan niya.

“Fuck, Gab! Still very tight!” Lalo siyang nanggigil. Kinagat niya ang balikat ko
saka gumalaw pa ng mas mabilis. Halos maiiyak na ko sa sobrang sarap na
nararamdaman ko. This is different from what I got used to. This is intense and
wild. This is something new to me and Marco never failed to satisfy me.

Ilang saglit pa ay bumagsak siya sa likod ko. I felt his release inside me. Idiniin
niya pa iyon sa akin habang nilalabasan siya bago siya umalis sa ibabaw ko at
nahiga sa aking tabi.

Pareho kaming hinihingal. A satisfied smile formed on his lips.

“Still the same. My little Gab who can satisfy me on bed.” He hugged me and kissed
my forehead. Nagpahinga kaming dalawa bago ito lumabas ng kwarto ko. Nagtalukbong
ako ng kumot para matakpan ang aking hubad na katawan.

Hindi ko namalayan na nakatulog ako sa ganoong pwesto. Nagising ako nang malapit ng
magtanghalian. Nagbihis ako saka bumaba sa kusina. Hinanap ng mata ko si Marco at
natagpuan ko siya sa lamesa. He is serious with his laptop. Umangat ang kanyang
tingin sa akin. He softly smiled at me. Tinapik niya sng upuan sa kanyang tabi kaya
lumapit ako sa kanya.

“Did you rest well?” Malambing na tanong nito. Umikot ang tingin ko sa paligid at
nang makitang wala namang tao ay sumagot ako sa kanya.

“Yes.” Mahina kong sabi dito. Hinawakan ko ang kanyang kamay na nakapatong sa
lamesa.

“How long can we keep this, Marco?” Nag-aalala kong tanong sa kanya. Naging seryoso
ang mukha nito. Maingat niyang hinawakan ang aking dalawang kamay. He kissed them
softly before he speak.

“We can keep this forever, Gab.” Parang may pinupunit na kung ano sa puso ko. Does
he mean that I’ll be his mistress forever? Kinuha ko ang aking kamay nang matanaw
ang isang kasambahay na may dala-dala ng pagkain. Nilapag niya ito sa lamesa.
Sunod-sunod ang dinala niyang putahe kaya naman sinimulan na naming kainin iyon ni
Marco.

The maids disappear. Oras na rin kasi ng kain nila doon sa quarters nila kaya
naiwan na kami ni Marco sa hapag. I was busy eating when all of the sudden, my
spoon fell on the floor. Malayo ang narating niyon at napunta iyon malapit sa paa
ni Marco.

Nagtungo ako sa ilalim ng lamesa para pulutin iyon. Umangat ang tingin ko sa binti
ni Marco na nasa harapan ko. Agad na dumako ang mata ko sa kanyang pagkalalaki na
natatakpan ng ng shorts na suot ay bumabakat parin. Hindi ko alam kung anong
pumasok sa utak ko.

Umangat ang aking kamay sa kanyang binti, paangat sa zipper ng kanyang shorts.
Naramdaman ko ang paninigas niya lalo na nang mailabas ko ang pagkalalaki niya.

“Gab… what are you doing?” His voice is hoarse and I can feel that he is
anticipating something from what I’m doing.

I gently stroke his length. Dahan-dahan kong pinasok sa aking bibig ang kabuuan
niya. I heard his soft sigh as I move my head slowly. My hand reached his balls and
I gentrly massaged it. Ipinaikot ko ang dila sa kanyang pagkalalaki habang tuloy-
tuloy ang pagsubo ko sa kanya.

Hindi ko nakikita ang reaction niya pero pakiramdam ko naman ay nag-eenjoy siya.
His hand guided my head with the pace he wanted. Bumilis ang paggalaw ng ulo ko at
lalo kong naririnig ang mabibilis niyang paghinga. I licked and sucked his length.
I continued eating him until he released inside my mouth. Agad kong nalunok iyon.
Sandali pang nanatili ang bibig ko doon para masigurong wala ng lalabas doon.

“Love? Mag-isa ka lang na kumain? Nasaan si Gabby?” Umahon ang matinding kaba sa
puso ko. Mabilis kong binalik ang pagkalalaki niya sa loob ng kanyang shorts. Hindi
ko na binalik ang zipper dahil maririnig lang iyon ni Ate. Dinampot ko ang
kutsarang nahulog saka umalis sa ilalim ng lamesa.

Dumapo ang nagtatakang tingin sa akin ng aking kapatid. Sinikap kong itago ang
takot at kabang nararamdaman ko para hindi siya makahalata at hindi niya kami
mahuli.

“Nahulog ang kutsara, Ate. Totoo pala ang kasabihan. May darating na babae kapag
nahuhulog ang kursara.” Pilit akong tumawa. Ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso ko
habang nakatitig sa kanya. Narinig kong tumikhim si Marco.

“Love! Lunch time palang ha? Ang aga mong umuwi.” Hindi man halata sa boses ni
Marco ay alam kong kabado din siya.

Mahinhing ngumiti si Ate Maricar sa amin. Lumapit siya sa at naupo sa tabi ni

Marco.

“Naisip ko kasi na dito nalang maglunch dahil hindi naman palaging naririto si
Gabby. Malapit lang naman ang spa dito kaya hinayaan ko na muna sila doon. Babalik
din ako kaagad pagkatapos kumain.”

Tahimik akong kumain. Hindi ako makaharap sa kanila habang si Ate ay tuwang-tuwa na
nakikipagkwentuhan sa amin. Nilalamon ako ng konsensya ko lalo pa ngayon na
muntikan kaming mahuli. Hindi ako makapaniwala sa sarili ko na nagagawa kong gawin
ito sa pinakamamahal kong kapatid.
Nakaalis na si Ate. Nagpasya akong magswimming sa pool area ng bahay nila Marco.
Katulad noong unang beses ay hinubad ko ang suot kong damit at shorts. Tanging ang
pulang underwear lang ang itinira ko sa aking katawan. Sa likod ko ay napansin ko
ang titig sa akin ni Marco. Humarap ako sa kanya saka hinawi ang aking buhok.
Ngumiti ako sa kanya.

“Let’s swim?” Paanyaya ko sa kanya. Umigting ang kanyang panga. Dumaan ang
matinding pagnanasa sa kanyang mukha habang hinuhubad ang kanyang t-shirt na damit.
Lumapit siya sa akin at napatili ako nang binuhat niya ako saka siya tumalon sa
pool.

Hindi ko napigilang mapatawa ng malakas nang makaahon kami. Pinunasan ko ang aking
mukha dahil napuno iyon ng tubig mula sa pagkakalublob namin sa tubig ng pool.
Nakahawak siya sa aking magkabilang bewang. Masyadong malapit ang kanyang mukha sa
akin kaya sinita ko siya.

“Marco, baka may makakita sa atin…” Matamis siyang ngumiti sa akin saka hinawi ang
buhok ko sa mukha.

“If you’re worrying about the maids, they won’t speak to Maricar if ever they saw
us together. Loyal sa akin ang mga iyan at dinagdagan ko na ang bayad ko sa kanila.
We can do whatever we want once Maricar is not inside the house.” Sinunggaban niya
ako ng halik. Parang sasabog sa saya ang puso ko. Masyado akong nagiging masaya
ngayon at nakakaramdam ako ng takot sa maaari nitong balik sa akin.

Pakiramdam ko ay kami ang mag-asawa ni Marco ngayong araw. We were too happy
together and we were not thinking of the possibility of getting caught. Tinanggal
namin sa aming isipan ang lahat ng pag-aalinlangan at hinayaan ang aming puso na
maging masaya sa mga nakaw na sandali na tulad nito.

Humiwalay siya sa akin. Idinikit niya ang kanyang noo sa akin. Nagtama ang aming
ilong at halos maduling ako sa lapit ng kanyang mukha sa akin.

“I was surprised with what you did under table, Gab…” Napakagat ako sa aking labi
nang idiniin niya ang kanyang pagkalalaki sa akin.

“You deserved a reward for that.” He smiled at me wickedly. Nagulat ako nang
huminga siya ng malalim saka lumubog sa pool. Naramdaman ko ang kanyang kamay sa
aking hita habang binaba ang aking suot na panty. Napasinghap ako sa lamig na
naramdaman ng aking pagkababae dahil sa pagdikit ng malamig na tubig ng pool. Agad
din iyong napalitan ng mainit niya dila.

“Oh my god…” Napakapit ako sa gilid ng pool. Ramdam ko ang dila niya sa akin habang
ang kanyang kamay ay nakahawak na sa aking puwitan. He parted my legs and I moaned
loudly when he inserted a finger while licking me.

Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko sa oras na iyon. Kakaiba ang pakiramdam

habang ginagawa niya iyon sa ilalim ng tubig kumpara sa tuwing nasa higaan kami.
Napapasabunot ako sa kanyang buhok sa tuwing bumibilis ang paglabas-pasok ng
kanyang daliri sa loob ko.

Bumilis ang aking paghinga at maya-maya pa ay naramdaman kong nilabasan na ko.

Umahon siya at nakita kong namumula ito at medyo kinakapos ang hininga.
Pinanlakihan ko siya ng mata. Natawa naman siya.

“We’re not yet done, Gab.” Kinuha niya ang aking kamay at pinaramdam sa akin ang
matigas at handang-handa niyang pagkalalaki.

Tuluyan niyang hinubad ang aking panty. He spread my legs and inserted his manhood
inside me. Napuno ng pagnanasa at sarap ang aming mukha dahil doon. I feel so full.
Hindi ako makapaniwala na masusundan pala ang ginawa namin sa dagat. Mahirap at
nakakapagod itong gawin sa ilalim ng tubig pero yung thrill na ginagawa namin ito
outdoors ay nakakapagpadagdag ng excitement.

Nang matapos siya sa loob ko ay umahon kaming dalawa. Nanginginig ang aking tuhod
habang pinupulot ang aking damit. Nagtungo ako sa akinh kwarto para magbanlaw at
hindi ko namalayan na nakatulog pala ako.

Nagising lang ako nang maramdaman na hinahaplos si Ate ang pisngi ko. Masuyo siyang
nakangiti habang tinititigan ako.

“Bakit mukha kang pagod? Nandito ka lang naman sa bahay. Stressful ba ang trabaho
mo nitong nakaraang linggo?” Nangingiti niyang sabi sa akin.

Dahan-dahan akong bumangon at naupo sa kama. Nakokonsensyang ngumiti ako sa kanya.

“Opo, Ate. May mga site visit din kasi kaya nakakapagod mag-ikot. We need to check
every floors, that’s why…” pagsisinungaling ko dito. Nilunok ko ang malaking bara
sa aking lalamunan at hindi pinahalata ang kabang bumabalot sa akin.

“Kawawa naman ang kapatid ko. But it’s really worth it, Gab. Finally, natupad na
ang pangarap mong maging architect. You can now design your own house. I’m very
proud of what you have become.” Her face softened. Naluluha ako habang nakikita
siyang masaya para sa akin. Naiiyak akong malaman na sobrang proud siya sa mga
nagawa ko. I wonder if she will still feel the same way about me if she learned of
my affair with her husband.

Tumulo ang mga luha sa aking mukha. I hugged her tight. Natawa siya at akala niya
ay na-touch ako sa sinabi niya but the truth is, I’m slowly consumed by my
conscience. Bawat pagkakataon na nakikita ko siyang masaya ay lalo lang akong
natatakot dahil sa pagtataksil na ginagawa namin ni Marco.

Buong gabi na iyon ang iniisip ko. Hindi mawala sa aking isip ang proud na mukha ni
Ate sa akin. I can’t bear to hurt her. I can’t take it that I will be the very
reason of her sufferings. Hindi ko alam kung kaya ko nang patawarin ang sarili ko
kapag dumating ang oras na makikita ko siyang umiiyak dahil nalaman niya na ang
tungkol sa amin ni Marco.

Maaaring magtagumpay kami ni Marco sa pagtatago sa relasyon namin pero walang

sikreto ang hindi nabubunyag. Naniniwala ako sa bagay na iyon at natatakot akong
umalingasaw ang baho namin.

Kinabukasan ay maaliwalas ang ngiti na binungad sa akin ni Ate. Galing siya sa

kusina at may dala itong plato ng pagkain. Hinanap ng mata ko si Marco ngunit hindi
ko siya nakita.

“Tayo lang ang nandito ngayon. Maaga kasing umalis si Marco. May meeting siya. Saka
nagsabi rin sa akin na mawawala siya ng dalawang araw next week dahil may business
meeting sa Bataan. Balak niya ata magtayo ng restaurant niya doon.” Natutuwang sabi
ni Ate Maricar. Nagtaka ako doon dahil wala namang nabanggit si Marco sa akin.

Mapait akong napangiti. Bakit niya sasabihin sa akin, kabit lang naman niya ako?

Parang masama ang pakiramdam ko sa umagang iyon. Sobrang taas ng energy ni Ate
samantalang salungat naman niyon ang sa akin. Masarap ang niluto niyang pagkain
pero wala akong gana.

Tumunog ang phone ni Ate. Napatingin ako doon nang makitang napangiti siya.
Sigurado akong si Marco ang nagtext.

“Gabby, sa labas daw tayo kakain mamayang lunch. Sagot ni Marco. Nako, hindi rin
ako gaanong magtatagal doon. Baka maiwan ko lang kayo doon pero maganda rin iyon.”
Napatigil ako sa pagkain dahil sa sinabi niya. Hinawakan niya ang kamay ko at
masuyong hinaplos iyon.

“Gabby, gusto kong maging malapit kayo ng Kuya Marco mo. Ituring mo siyang parang
kapatid at matutuwa ako kapag nakita ko kayong malapit sa isa’t-isa.” Parang may
kumirot sa loob ko dahil sa sinabi niya. If she only knew…

Inubos namin ang oras sa umagang iyon sa pag-uusap. Aaminin kong namiss ko talaga
ang kapatid ko. Simula kasi ng umuwi siya ay naging abala siya kay Marco at sa
pagbubukas ng spa. Pakiramdam ko ay nagkaroon kami ng maliit na gap bilang
magkapatid dahil ang inaasahan kong mangyayari sa pag-uwi niya sa akin ay naiba.
She got married and became very busy. Halos hindi niya ako nabigyan ng oras kaya
parang lumalayo ang loob ko sa kanya.

Naligo na ako at nagbihis ng pormal. Hinatid kami ni Ate ng kanilang driver patungo
sa restaurant kung saan kami madalas na kumakain. Pagkapasok ng restaurant ay
naamoy ko ang pamilyar na aroma ng lugar. Nakaramdam kaagad ako ng gutom. Nilibot
ko ang tingin ko sa paligid at nakita si Marco sa malayong table.

Habang nasa malayo ay ramdam ko ang bigat ng kanyang titig sa akin ngunit nang
makalapit ay nilapitan niya ang aking kapatid para batiin ng isang halik sa pisngi.
Hindi nakatakas sa akin ang pagpulupot ng kanyang braso sa bewang ni Ate. Doon
palang ay parang gusto ko ng magsisi na sumama pa ako dito.

Paikot ang table namin at kaya naman nasa magkabilang gilid kami ni Marco ng aking
kapatid. Iniwas ko ang aking tingin sa kanila at nagfocus na lamang sa menu.

Habang namimili ako ng pagkain ay naramdaman ko ang pagdapo ng kamay ni Marco sa

aking nakalabas na hita. Halos nanigas ako sa aking kinauupuan. Wala ng pumapasok
sa utak ko mula sa binabasang menu dahil lahat ng atensyon ko ay natuon sa kanyang
kamay na umaangat ngayon sa aking pagkababae.

Sinamaan ko siya ng tingin habang inihaharang ang menu sa aking mukha upang hindi
mahalata ni Ate Maricar. He grinned at me. Naramdaman kong iginilid niya ang suot
kong panty saka nilaro iyon.

“Gabby, ano sayo?” Huminga ako ng malalim saka binaba ang menu. Hindi ko pinahalata
ang kababalaghan na ginagawa ni Marco sa akin. Tumihim ako.

“Steak nalang, Ate.” Tipid kong sagot dito. Ngumiti at tumango ang aking kapatid
saka bumaling kay Marco.

“Love, sayo?”

“Spicy chicken, love.” Nakangiting sabi nito. Bumagsak ang kamay ko sa kanya at
idiniin ang pagkakahawak ko doon nang ipasok niya ang dalawang daliri niya sa loob
ko. Pasimple kong kinagat ang aking labi saka pinanatiling normal ang aking
paghinga.

Gusto kong murahin si Marco dahil naisipan niyang gawin ito sa harap mismo ni Ate,
at sa publikong lugar! Paano nalang kung may makakita sa amin!?

Bumilis ang paggalaw ng kanyang kamay hanggang sa naramdaman kong malapit na ako.
Umangat ang tingin sa akin ni Ate ng bigla akong tumayo. Wala na ang kamay ni Marco
sa akin. Nakita kong ngising-ngisi ito habang sumasandal sa kanyang upuan.
“I’m going to the bathroom…”

Kabanata 31
Tinitigan ko ang aking mukha sa salamin. I am radiating with too much happiness.
Ang nagdaang weekends ang isa sa pinakamasayang araw ko sa nakalipas na taon. Marco
really never failed to make me happy. Kahit na panakaw lang at limitado ang oras
naming magkasama ay sobrang saya ko na. Parang hawak naming dalawa ang mundo and
there’s nothing that could break us apart.

Maligayang ngiti ang ibinigay ko kay Nico. He immediately noticed my mood for the
day that’s why he smiled at me too. Sinunggaban ni Daisy ang paa ko kaya naman
yumuko ako para mabuhay siya. She licked my face and I laughed. Ipinatong ko siya
sa aking lamesa saka hinaplos ng marahan ang kanyang malalambot na balahibo.

“How was your weekend?” Magaang tanong ni Nico. Napanis ang aking ngiti dahil sa
tanong niyang iyon. Ayoko man ay kailangan kong itago sa kanya ang ginagawa namin
ni Marco. He will strongly oppose it.

Of course, sino ba ang susuporta sa tulad kong kabit? Initial na reaction ng tao ay
magagalit sa isang tulad ko dahil may nasasagasaan akong tao. I am considered as a
home wrecker, a slut. Kung tanggap naman pala ng lipunan ang ganitong sitwasyon ay
sana walang kabit ang nagtatago.

“It’s good. Nakapagpahinga ako ng maayos. Bumisita rin ako kila Ate kahapon.”
Sumeryoso ang tingin niya sa akin.

“I hope you ignored Marco when you stayed at your sister’s house.” Napaiwas ako sa
bigat ng titig niya sa akin.

“Of course, hindi rin naman kami nagkaharap gaano. He was busy.” Mapupunta na
talaga ako sa impyerno sa dami ng kasalanan at kasinungalingan ko sa buhay.

Some may say that I’m a kind person ngunit totoo talagang may mga tao na nasa loob
ang kulo. What they saw in me is not really the true me. Marami akong tinatago at
pinapanatili ko lamang iyon na sikreto upang maging maganda ang impression sa akin
ng mga tao.

That’s the big difference between me and my sister. Ate Maricar is so pure and
innocent. What you see is what you get. Consistent ang kanyang pagiging mabait and
I admire her for that. Paano niya nagagawa iyon sa mundong maraming mapang-abuso?
Paano niya napanatiling maging mabait kung sa bawat oras ay may nakakasalamuha
tayong tao na kakaiba kung mag-isip?

Hindi ko masisisi si Marco kung minahal niya ang kapatid ko. She’s greater than me.
She has more good traits than me and she deserved to have a genuine happiness.

Marami akong naging trabaho para sa araw na iyon. Ganoon din si Nico kaya halos sa
table na kami nananghalian. Mabilis na lumipas ang oras. Napasandal ako sa aking
upuan at saglit na pumikit. Medyo nakaramdam ako ng pananakit ng ulo dahil sa
maghapong pagharap sa laptop.

Huminga ako ng malalim saka uminom ng tubig. Kasabay niyon ay ang pagring ng phone
ko. Halos mabilaukan ako nang makitang si Marco iyon. Napaubo ako ng ilang beses
saka mabilis na kinuha ang phone bago pa masilip ni Nico iyon. I excused myself.
Lumabas ako ng opisina saka doon sinagot ang kanyang tawag.
“What time are you going home?” Naramdaman ko ang ganda ng mood niya.

“Ilang minuto nalang ay out ko na sa opisina. Why?” Mahina kong sabi dito.

“Well, nandito ako ngayon sa condo. I can’t wait to taste you again.” Napakagat ako
sa aking labi dahil sa sinabi niya. Dagdag pa ang boses nitong bahagyang
nakakapang-akit.

“Okay. Wait for me then…” Malambing na sabi ko dito. Bigla ay naexcite akong umuwi.
Siya ang sasalubong sa akin sa condo kaya naman kahit may ilang minuto nalang ako
sa trabaho ay uwing-uwi na ako.

Pilit kong itinago ang aking ngiti nang muling pumasok sa opisina. Nico met my
eyes. Sinundan niya lang ako ng tingin ngunit hindi ito nagsalita. It was a relief
because I don’t know if I can lie again to him today. Masyado akong naging kota sa
pagsisinungaling sa kanya sa araw na ito at kapag nadagdagan iyon ay baka
makahalata na siya.

Inumpisahan kong ayusin ang mga gamit ko. Lumapit sa akin si Daisy at habang
hinihintay ang oras ay nilaro ko muna ang alaga niyang aso.

“You know what? Sometimes I wonder if how and when did Daisy started to know me.
Nagulat nalang din kasi ako na maamo siya sa akin. Pansin ko kasing hindi naman
siya ganoon sa ibang tao, even to Lauren noong nasa shop pa kami.” Matagal bago
nakapagsalita si Nico.

“I don’t know? Maybe you have an unique smell.” Agad na lumipat ang tingin niya sa
iba nang sinabi niya iyon. Nagkibit-balikat ako saka pinanggigilan ang matabang
katawan ni Daisy.

“It’s almost time. Uuwi ka na ba? Sabay ka na sa akin.” Mabilis akong umiling sa
kanya. Kumalabog ang dibdib ko nang makitang nakipagtitigan siya sa akin. Para bang
binabasa niya ang buo kong pagkatao. Umiwas ako ng tingin dahil baka makita niya
ang tinatago ko.

“Malapit lang iyon dito. Don’t worry. Saka may dadaanan pa ko. I need to go.”
Nagpaalam ako dito at hindi na siya muling nilingon. Hindi ako mapakali na kasama
siya ngayon dahil sa tinatago ko sa kanya. Hindi ako sanay na ganoon sa kanya dahil
open ako sa kanya. Naikukwento ko halos lahat ng ginagawa ko sa kanya. He even knew
my intimate relationship with Marco for the past years.

Wala akong narinig sa kanya tungkol doon dahil wala namang mali noon habang kami.
Ngunit ngayon, alam kong magagalit talaga siya kaya hangga’t maaari ay kailangan ko
ding mag-ingat sa kanya. It’s a big thing that he still did not mention anything to
my sister about my past relationship with Marco but it’s another when he knew of my
affair with my sister’s husband.

Sa oras na malaman niya ay paniguradong malalaman na rin ni Ate Maricar.

Mapupusok na halik ang bumungad sa akin pagkabukas na pagkabukas ng pinto ng condo.

Agad niya akong sinandal sa pader.

Gumapang ang kanyang kamay sa aking katawan habang dahan-dahang tinatanggal ang
aking mga suot. Ganoon din ang ginawa ko sa kanya. He is throwing my clothes around
the sala. Agad niya akong binuhat at hiniga sa sofa. He quickly reached my bottom
and licked me there.

“Ahhh… Marco,” ungol ko dito. The way he licked me is like he’s been deprived of it
for years. Samantalang kahapon lang naman nang huli kaming napag-isa.
“I have been craving for this the whole day.” Namamaos niyang sabi. Napahawak ako
sa kanyang buhok nang maramdamang sinusubukan niyang ipasok ang kanyang dila sa
loob ko. He is really good at this. Sa tuwing ginagawa namin ito ay nagugulat ako
sa mga bagong pakiramdam na pinaparanas niya sa akin.

“Gab, did you know that I love chocolate syrup?” Nagsalubong ang kilay ko. Pumalit
sa kanyang dila ang isang daliri sa loob ko. Napahinga ako ng malalim at pilit na
iniintindi ang sinasabi niya. Ang random naman? Talagang sasabihin niya iyon sa
gitna ng ginagawa namin?

“Gab, did you also know that eating you is my favorite hobby?” He inserted another
finger.

“Marco…” Para akong kinakapos ng hininga. Why the hell is he talking about some
random things!?

“I wonder if my favorite chocolate syrup will still taste the same if I eat it
while licking you…” Mapang-akit na sabi nito. Nagulat nalang ako nang may hawak na
itong lagayan ng syrup at dahan-dahang ibinuhos sa aking katawan.

“Oh my god, Marco! This is so messy!” Saka saan niya nakuha ang syrup na ito? I
don’t remember seeing one on my ref earlier!

“Don’t worry, Gab. I’ll lick and clean you.” Nilagyan niya ang aking dibdib. Halos
umagos na nga iyon pagilid at pababa sa sofa ngunit agad niyang dinilaan iyon.
Malakas akong napaungol. May kakaibang sensyasyon sa akin sa tuwing lumalapat ang
dila niya sa aking katawan para makain ang chocolate syrup na ikinalat niya doon.

“This is more delicious than what I have expected.” He licked my nipples clean.
Nagtagal pa ang kanyang bibig sa aking dibdib bago bumaba sa aking tyan ang kanyang
dila. He ate the syrup all over my stomach. I felt him leaving a mark after
cleaning me there.

Bahaya siyang umahon at nilagyan niya ng syrup ang aking puson pababa sa ang
pagkababae. Ramdam ko ang lagkit ng ng chocolate na iyon. I think I’ll be needing a
good bath after this.

He licked my abdomen down to my bottom and when he reached it. He aggresively ate
me. Halos mapahiyaw ako dahil sa sarap na nararamdaman ko sa pagdila niya sa akin.

“Sobrang sarap, Gab.” He said in between his kisses. Para akong kinakapos ng
hininga dahil sa ginagawa niya sa akin. Malapit na akong mabaliw dahil sa mga
bagong ginagawa niya.

Nang maubos ang chocolate sa aking katawan ay pumantay na siya sa akin. He kissed
my lips and I taste the sweetness of the mixture of my core and the chocolate.
Naramdaman ko ang panunukso ng kanyang pagkalalaki sa aking ibaba.

Ilang beses niyang tinatangkang ipasok iyon ngunit agad niyang lumalayo. Halos
lumiyad na ako para lang makapasok na siya at maramdaman ko na siya ng buo ngunit
sadya niya iyong nilalayo. Napangisi siya ng samaan ko siya ng tingin. Hindi ako
nakapagpigil at hinawakan ko ang kanyang handang pagkalalaki. Ako na mismo ang
nagpasok niyon sa akin.

Kapwa kami napaungol. I crossed my legs on his waist as he started moving inside
me. Pabilis iyon ng pabilis. Napuno ng halinghing at malalim na paghinga ang buong
condo. Sarap na sarap ako sa ginagawa namin at hindi ko alam kung magsasawa ba ako
sa bagay na ito.
He collapsed on my top. Ramdam ko ang panlalagkit ng aking katawan kaya naman
inanyayahan niya akong maligo. We did it again countless times under the shower,
then on the bed. Halos wala kaming kapaguran sa gabing iyon. Nakalimutan na nga
naming kumain ng dinner. Sa isa’t-isa palang ay busog na kami.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Ganoon ang naging sistema namin ni Marco. He would
spend some hours in his condo and we would have sex countless times before he go
home to my sister. May mga gabi na nagtatagal siya sa akin ngunit mad madalas ang
mga panandalian lang na pagsasama namin. Mahirap pero nagtitiyaga ako sa ganoong
set-up. When I agreed to be in this kind of situation, I already anticipated for
this.

Biyernes ng umaga ay lutang akong pumasok sa trabaho. Nagsabi kasi sa akin si Marco
kagabi na aalis kaming dalawa patungong Bataan this weekend. Bigla kong naalala ang
sinabi sa akin ni Ate last week tungkol dito. Hindi ko inaakalang alis pala namin
iyon. Idinahilan niya lang pala ang business extension doon kay Ate para hindi ito
magduda.

“I already prepared for everything, Gab. Gusto kong lumabas tayong dalawa. Gusto
kitang ma-solo sa ibang lugar. Just for two days, Gab. Let’s forget that I’m
married. Bumalik tayo sa panahon na tayong dalawa lang at wala tayong ibang iisipin
kundi mag-enjoy. Give me something that I will treasure befor my two-week business
trip in America.”

Sunday ng gabi ang magiging uwi namin sa Manila at kinabukasan ng umaga ay ang alis
niya na patungong America. Bahagya akong nalungkot dahil sa nalaman pero magiging
mabilis lang iyon. I’ll miss him for sure.

Napatingin ako kay Nico nang binati niya ako pagkapasok ko. I smiled at him and
greeted him back. Hanggang ngayon ay hindi ko parin sinasabi sa kanya ang tungkol
sa amin ni Marco. Wala akong lakas ng loob. Everytime I’m seeing him opening up to
me, napapaatras ako. Sobrang palagay na ang loob namin sa isa’t-isa, lalo na siya
sa akin kaya nga nag-improve ang tungo niya sa akin kaya alam kong magiging
malaking disappointment sa kanya ang ginagawa ko.

Naging magaan ang loob ko sa araw na iyon dahil hindi masyadong marami ang trabaho
namin. Kahapon ay nagsite-visit kami buong araw kaya ngayon ay nasa office lang
kami. Pahinga na rin daw namin dahil may mga parating pa kaming project sa mga
susunod na linggo at buwan.

Nang matapos ang oras ng trabaho ay nagtanong siya kung gsuto ko raw ba na sumabay
sa kanya pauwi at siyempre ay umanggi parin ako. Tulad ng dati ay makikipagtitigan
lang siya sa akin bago tumango at hayaan akong makaalis.

Excited akong umuwi dahil sa condo na matutulog si Marco. Madaling araw palang kasi
ay aalis na kami patungong Bataan. Mahigpit akong niyakap ni Marco. Matatamis na
ngiti ang binigay ko sa kanya dahil malaking bagay ang magiging alis namin bukas.
Hahayaan kong mawala sa isip ko ang lahat ng problema at iiwan ko ang lahat ng iyon
dito sa Manila.

Kapag umalis na kami ni Marco bukas, it will only be about us. We will savour this
opportunity and make the most out of it.

Nagising ako sa mga munting halik sa akin ni Marco. Napadako ang tingin ko sa
bintana at nakitang madilim pa. Bumalik ang aking tintin sa kanga saka siya
nginitian ng matamis.

“Goodmorning, beautiful. Kumilos ka na para maaga tayong makarating sa Bataan.

Marami tayong pwedeng pasyalan doon and of course, the beach! Alam kong napamahal
ka na sa dagat kaya doon kita dadalhin ngayon.” Masuyo niyang hinaplos ang aking
pisngi. I really appreciate this. Dahil dito ay nababawasan ang malungkot na
pakiramdam ko.

He is doing everything to make me feel that I’m more than being the other woman.
Hindi lang ako basta kabit lang. I feel so special because he planned all of this
just to spend more time with me. He could have done it with my sister. Para kapag
umalis siya sa Lunes ay hindi niya ito mamiss ng sobra but he chose me.

Ramdam kong mahal niya rin si Ate ngunit dahil ako ang pinili niyang makasama, I
can’t help myself to hope and hold on to him. Unti-unti na akong napapaniwala na
may pagmamahal pa nga siya sa akin at hindi nalang ito basta init ng katawan.

Medyo maliwanag na nang makarating kami sa Bataan. Agad kaming dumiretso sa isang
hotel kung saan siya nagpareserve ng isang kwarto para sa aming dalawa. Nagpasya
muna kaming magpahinga dahil medyo antok at pagod pa sa biyahe.

Bandang alasdies na ng umaga nang muli akong magising. Lumingon ako sa aking katabi
napansing mahimbing pa ang tulog nito. Ang kanyang braso ay nakayakap pa sa aking
bewang. Napangiti ako. I gave him a swift kiss. Unti-unting sumilay ang ngiti sa
kanyang labi.

Napatawa ako nang bigla siyang pumaibabaw sa akin. Hinawakan niya ang aking kamay
sa magkabilang gilid ng aking ulo. I felt excited when he pinned his body over me.

Patagal ng patagal ay lalo lang akong nakakaramdam ng excitement sa ginagawa naming

dalawa. Hindi nakakasawang gawin ang lahat ng ito dahil siya naman ang kasama ko. I
enjoyed it a lot especially when I can see and feel his need for me.

Nang matapos kami ay bumagsak siya sa tabi ko. Pareho kaming hinihingal and we know
that we were both satisfied. Mahigpit niya akong niyakap.

“Morning sex is the best with you…” Napangiti ako.

Nakapulupot ang kanyang braso sa akin habang naglalakad kami papasok sa restaurant
ng hotel. Hindi na kami nag-abalang magpadeliver sa kwarto namin dahil alam naman
namin kung ano lang ang mangyayari sa amin kapag nasa loob kami ng kwarto.

Malalaki ang ngiti sa aking mukha. Walang mapaglagyan ang saya sa puso ko.
Nakakatuwa na nagagawa naming makalabas ng walang inaalalang takot. We are free. I
am free to own him. Even just for this weekend.

Tapos na kaming maka-order. Masaya kaming nag-uusap habang naghihintay sa pagkain

namin nang bigla kong naramdaman ang pagiging malikot ng kanyang kamay.

“Marco…” mahina kong sita dito. Naglandas ang matinding pagnanasa sa kanyang mukha
nang matagpuan ng kanyang kamay ang aking pagkababae.

Iginilid niya ang aking suot na panty at ipinasok ang dalawang daliri doon saka
prenteng sumandal sa kanyang kinakaupuan na para bang wala siyang ginagawang
nakakapagpabaliw sa akin!

“Marco, stop it.” Namamaos kong sabi. Mahigpit akong napahawak sa kanyang kamay na
pabilis ng pabilis ang galaw sa loob ko. Inikot ko ang aking tingin sa paligid.
Mukha namang abala ang lahat ng tao kaya walang nakakapansin sa ginagawa namin.

“Go to the bathroom and wait for me.” Tinanggal niya ang kanyang kamay saka
hinintay akong umalis doon. Sa nanginginig na tuhod ay sinunod ko siya.
Nakatayo ako sa tapat ng banyo ng babae at lalaki. Wala pang ilang minuto nang
makita ko siyang naglalakad sa akin. Pumasok siya sa banyo ng lalaki para sumilip
saglit at nang mukhang matiyak niya na walang ibang tao ay mabilis niya akong
hinila at dinala sa pinakadulong cubicle.

Medyo mataas ang harang nito sa taas at masyadong mababa naman sa baba kaya hindi
makikita ang mga paa namin maliban nalang kung may sisilip.

Agad niya akong sinalubong ng mapupusok na halik. Ilang segundo lamang iyon saka
niya ako pinatalikod sa kanya. Inangat niya ang dress na aking suot saka ibinaba
ang panty ko.

Pinaghalong kaba, takot at excitement ang nararamdaman ko sa oras na ito. Bukod pa

iyon sa matinding pagnanasa na umiigting sa aming pagkatao.

“It’s also my fantasy to have sex in a public toilet, Gab…” Bulong niya saka
mabilis na pinasok ang kanyang pagkalalaki sa akin. Mahigpit niyang hinawakan ang
bibig ko para mapigilan ang ingay na pilit na kumakawala doon. Mabagal siyang
gumagalaw para hindi makalikha ng ingay.

Halos kalmutin ko ang pader dahil gustong-gusto kong mag-ingay at magreklamo sa

pinaparanas niya sa akin. I wanted him to move fast!

Napasinghap ako ng bigla niyang isagad iyon. Kasabay niyon ay ang ilang yabag ng
paa sa loob ng banyo at ang pagbukas at sara ng pinto sa cubicle na katabi namin.

Ilang segundong hindi gumalaw si Marco. Nasa tatlong lalaki ata ang nasa loob
ngayon ng banyo at naghahalakhakan ang mga ito habang nag-uusap-usap. Sinamaan ko
ng tingin si Marco nang muli siyang gumalaw. Madiin kong kinagat ang aking labi
upang hindi ako makalikha ng ingay.

Nang makalabas ang mga tao at nang matiyak niya na wala ng tao ay saka siya gumalaw
ng napakabilis. Rinig na rinig ko ang pagtatama ng aming katawan. Hindi nagtagal ay
nilabasan siya. Parehas kaming hinihingal. Napangiti ako. Hindi ako makapaniwala!
We did it in public!

Siya ang naunang lumabas at nang masigurong walang tao sa paligid ay saka ako
dumiretso sa pambabaeng banyo. Doon ay nilinis ko ang mga bakas sa akin. Hindi
talaga makatigil itong si Marco!

Malalaki ang ngisi niya sa akin nang makabalik ako sa table namin.

“Satisfied?” Inirapan ko lang ito saka lihim na napangiti. Sakto namang dumating
ang aming pagkain at agad din naming inumpisahan iyon.

Nang natapos ay nagpababa muna kami ng init ng araw saka kami namasyal sa bataan.
Bukod kasi sa dagat ay may iba pa palang pwedeng mapasyalan doon.

Hindi ko maitatanggi ang kakaibang naranasan ko sa mga oras na magkasama kami ni

Marco. Siyempre ay hindi nawala ang mga quickie namin sa kung saan niya ako mapag-
tripan na akitin. We are just fulfilling his sexual fantasies, he said. Pinagbigyan
ko nalang din para may baon ako sa pag-alis niya.

Para kahit dalawang linggo siyang mawawala ay may mga bagong alaala ako sa kanya at
makakatulong iyon para hindi ko siya mamiss.

Nagfocus ako sa trabaho ko sa mga panahong wala siya. Mas naging madalas kong
kasama si Nico dahil sa iba’t-ibang proyekto na ginagawa naming dalawa. Doon ko
naramdaman na hindi nga siya basta-bastang tao o engineer. He is in high demand and
it’s really an honor to be his personal architect. Kung hindi dahil sa kanya ay
hindi rin ako makikilala sa propesyon kong ito. Dala-dala ko ang pangalan niya sa
trabaho kaya naman malaki na rin ang tiwala sa akin ng ibang clients.

Mas nagkalapit din kami ni Nico. Every end of the week ay magkasama kaming
nagpupunta sa spa ni Ate para makapagrelax mula sa stressful week na nakalipas.
Hindi lingid sa aking kaalaman na marami na ang nagtataka sa relasyon naming
dalawa. Some would assume that we’re in a relationship because of the way he treats
me differently. Bukod pa sa nasa iisang office pa kami at exclusive niya akong
architect.

Nakailang events din kami sa linggo na iyon at kami ang magkapartner. Ang mga
mapanuring tingin ay nakadapo lagi sa akin dahil wala namang magtatangkang husgahan
ang isang Engineer Nico Alcantara, pero sa akin? Ramdam ko ang iilang galit sa akin
lalo na ng mga kababaihan. Lalo na kapag nakikita nila kung gaano kalapit sa akin
si Nico. If only I could explain to them that nothing’s going on between us, then
I’ll gladly tell it them.

Nang makauwi si Marco ay sa akin agad siya dumiretso. Sobrang namiss ko siya at ang
lahat ng ginagawa namin. Nakakakonsensya, oo pero gusto ko ring maging masaya. Iba
ang ligayang nahahatid sa akin ni Marco at kahit alam kong bawal ay hinahanap-hanap
ko iyon.

Ngunit nang malaman ang sitwasyon ni Ate, ang tungkol sa anak nila at sa pamangkin
ko na pinagbubuntis niya ay parang kusa nalang akong umayaw. Hindi ko kayang may
madamay na inosenteng bata dahil sa kataksilan na ginagawa namin. Hindi ko kayang
sirain ang pamilya niya at mas pipiliin kong isakripisyo ang kasiyahan ko para
mapanatiling buo ang pamilya nila.

Ilang beses kong hindi pinansin si Marco ngunit nakakainis dahil alam na alam niya
kung paano ako kunin! Nakakainis dahil sobranh bilis kong madala sa kanya at hindi
na dapat pwede iyon.

Gusto ko ng makawala sa kanya, hindi lang para sa kapatid ko at sa pamangkin kundi

para narin sa akin. Napapagod na akong mahalin si Marco lalo pa’t hinding-hindi
naman na siya magiging sa akin ulit.

Kabanata 32
Nasabihan ni Ate Maricar si Nico tungkol sa birthday celebration ni Ate sa Laiya,
Batangas. Pumayag naman ito at pareho kaming aabsent sa Friday dahil umaga palang
ng araw na iyon ay aalis na kami.

Kasalukuyan akong narito sa petshop para imbitahan sila Ate Irina. Maligayang
pumayag ang mga ito, maging si Charles at ang girlfriend nitong si Hazel.
Nakakatuwa dahil stay strong ang dalawa.

Sunod kong inimbitahan si Lauren nang bumisita ako sa kanyang unit. Nagtaka ako
dahil mukha itong matamlay nang dumating ako doon.

“Ayos ka lang ba, Lauren? May masakit ba sayo?” Nag-aalala akong lumapit dito.
Ngumiti siya sa akin.

“Ano ka ba, pagod lang ako! Ang dami kasing design sa trabaho ko kaya medyo nakaka-
stress.” Lalo akong nag-alala. Bawal siyang ma-stress!

“Lauren, magpahinga ka naman muna. Hindi maganda sa kalagayan mo iyan diba? Tamang-
tama. Magpaalam ka na diyan sa trabaho mo at sa Biyernes ay pupunta tayo sa
Batangas. Birthday ni Ate.” Tumawa ito.

“Wala akong pera, Gabby!” Pansin kong pinipilit niyang maging masigla at napangiti
naman ako doon.

“Sagot na ni Ate saka ng asawa niya ang gastusin. Wala kang dapat ipag-alala.”
Nagtagal ang titig niya sa akin.

“Kamusta kayo ni Marco?” Pilit akong tumawa. Wala siyang kaalam-alam sa nangyayari
sa pagitan namin ni Marco.

“A-Ayos lang, Lauren. Actually, hindi na ako nakatira sa bahay nila sa Taguig. May
kinuha akong… unit malapit sa GA at doon ako tumitira ngayon.” Nagsalubong ang
kilay niya.

“Bakit doon ka pa? Bakit hindi dito? Sayang sa pera!” Nagint malikot ang mata ko.
Hindi ako sanay na nagsisinungaling sa kanya.

“Ayos lang, Lauren. S-Sagot naman nila Ate ang gastusin ko doon.” Tinitigan niya
ako bago tumango.

Kinatok ko ang katabing unit na si Lola Grace. Huli na nang mapansin kong nakalock
pala iyon. Missing in action nanaman si Lola. Itetext ko nalang siguro siya mamaya.

Ginabi na ako ng uwi sa condo dahil sa mga dinaanan ko. Miyerkules na kasi ngayon
kaya sinabihan ko na sila tungkol sa alis namin sa Biyernes.

Pagbukas ko ng ilaw ay nabigla ako nang makita si Marco na nakaupo sa sala. Seryoso
at madilim ang kanyang mukha.

“M-Marco, bakit ka nandito?” Kinakabahan kong tanong.

“Bakit ngayon ka lang?” Madiin na sabi nito.

“Nagpunta kasi ako kila Ate Irina para sabihan sila sa birthday ni Ate. Pinuntahan
ko narin sila Lauren at Lola Grace.” Umangat ang isang kilay nito. Hindi ko
maintindihan kung bakit pa ako nagpapaliwanag sa kanya gayong ilang beses ko ng
tinatapos ang lahat sa amin ngunit siya itong ayaw pumayag!

“Hindi mo kasama si Nico?” Agad na nagsalubong ang kilay ko. Pagod akong tumingin
sa kanya. Bakit ba naririto nanaman siya? He should be taking care of his family by
now and stop thinking of me!

“Hindi, after work, dumiretso ako agad sa petshop.” He crossed his arms.

“Kung ganoon, ano itong sinasabi sa akin ni Maricar na nagpunta kayo sa spa ng
magkasama habang wala ako. Hindi lang iyan, kumakalat din ngayon na may relasyon
kayong dalawa!” Galit na sabi nito.

“Why? Hindi ko na ba siya pwedeng samahan? He’s my boss and he’s the engineer who
designed that spa. Okay lang naman siguro na masubukan niya ang serbisyo sa ginawa
niya diba?”

“May relasyon ba kayong dalawa?!” Napaigtad ako nang bigla siyang magtaas ng boses.

“Wala! Ano bang pinagsasabi mo diyan!? Saka wala namang masama kung iyon ang
iniisip nila sa amin dahil single kami pareho at wala kaming sinasagasaang tao.
Hindi ako kabit sa paningin nilang lahat!”
“I own you, Gab! Walang lalaki ang pwedeng magmay-ari sa iyo!” Puno ng sakit ang
puso ko habang tinitignan siya

“Matagal mo na akong pinakawalan, Marco. Simula ng niloko mo ako. Hindi ko

maintindihan kung bakit sa inaasta mo ay parang ako ang nanlalaki sa ating dalawa…”
Pagod kong sabi.

Galit ang kanyang mukha. Salubong ang kanyang kilay habang nakatingin sa akin.
Malayo sa paraan ng pagtingin niya sa akin noon. He never looked at me like that
before. Maayos lang ang pakikitungo niya sa akin sa tuwing kakatapos lang namin
mag-sex. Doon lang siya nagiging malambing sa akin at sweet.

“Hindi pa ba sapat na pumayag akong maging kabit mo, Marco?” My voice is full of
pain. I felt like I don’t deserve this kind of treatment. Hindi tamang dinadanas ko
ito habang niloloko naming dalawa ang kapatid ko. I agreed because I thought that
I’ll get to experience his love again ngunit alam kong may malaking nagbago.
Matagal ko itong dinamdam sa sarili ko dahil gusto kong pagaanin ang loob ko.

Oo nararamdaman ko parin iyon sa kanya ngunit tuwing nakakaraos lang siya sa

katawan ko saka iyon nangyayari.

“Gab, that is not the issue here! I always feel threatened when it comes to him!
Sobrang nagseselos ako sainyong dalawa. Kahit noon pa! Alam kong alam mo iyan.”
Napahawak ako sa aking noo at naiinis na tumingin sa kanya.

“At alam kong alam mo rin na walang namamagitan sa amin! Ilang beses ko ba dapat
ulitin ito sayo, Marco!? Saiyo ko lang binibigay ang sarili ko ng paulit-ulit pero
bakit hindi ka makuntento doon? Bakit kung mag-isip ka ay parang ako pa ang may
kakayahang manloko sa ating dalawa?”

“Stop bringing back the past! I knew I did a mistake and I’m trying to make it up
to you. I would never cheat on you again!” Galit ko siyang tinignan.

“But you are now cheating on my sister with me! What makes that different? Siguro
ay totoo nga ang kasabihan. Once a cheater, always a cheater!”

Napahawak ako sa aking pisngi nang tumama ang kanyang palad doon. Nanginginig akong
humarap sa kanya. Bumuhos ang luha ko sa labis na sakit na nararamdaman ko. Parang
kinukurot ang puso ko. This is the first time he lay a finger on me. This is the
first time he hurted me.

“Hindi mo na ako mahal, Marco. Hinahanap-hanap mo lang ako sa tuwing gusto mong
ilabas ang init ng katawan mo. You’re not inlove with me anymore. You’re just
lusting on me, over my body. I am hoping that after this talk, we will finally end
this. Please think of my sister’s situation.” Kinuha ko ang maliit na bag na dala
ko kanina saka nagmartsa palabas ng condo niya. I heard him calling my name.

Pinunasan ko ang aking mga luha saka pumara ng taxi. Umiiyak ako sa loob ng
sasakyan at hindi ko alam kung saan ako pupunta. Hindi pwede kila Ate dahil tiyak
na magkikita lang ulit kami ni Marco. Hindi rin naman pwede kila Lauren dahil
magtatanong iyon at baka mapaamin ako.

Naisipan kong magtungo sa isang tanyag na bar sa Manila. Hindi ako palainom pero
parang gusto kong maglasing ngayong araw. I wanted to get wasted just for tonight.

Agad akong dumiretso sa bar counter. I checked my wallet, may laman naman iyong
pera at kapag kinulang ay gagamitin ko nalang ang card ko. Umorder ako ng hard
drinks saka sunod-sunod na ininom iyon.
Hindi ko alam kung gaano na karami ang nainip ko sa oras na iyon pero alam kong
nagkakatama na ako. Napahawak ako sa noo ko saka tahimik na umiyak. Yumuko ako para
hindi mahalata ng ibang tao doon. Mabuti nalang at nasa sulok ako kaya hindi
gaanong pansin.

Pinunasan ko ang mga luha sa aking mukha. Pinanuod ko ang mga taong may kanya-
kanyang ngiti sa mukha habang nakikipagsayawan sa tao sa gitna. Lumalalim na ang
gabi at unti-unti ng nabubuhay ang bar na ito. Nainggit ako sa mga taong
nakikipagsayawan doon kaya naisipan kong makisali doon.

Ito ang unang beses na gagawin ko ito. I’m not a party girl. I’m not a heavy
drinker. I just need to realease the stress and pain. Kung hindi ko iyon magagawa
ay baka sumabog nalang ako bigla.

Hindi ko alam kung sino-sino ang nakasayaw ko. May mga babae akong nakakasayaw but
most of them are guys. Sa tuwing nagiging malikot na ang kamay nila ay lumalayo na
ako.

Nakapikit ako habang sumasayaw nang may dalawang kamay ang humawak sa aking bewang.
Ramdam ko ang kanyang katawan sa aking likod. The familiar smell enveloped my nose.
I kept on dancing on him. Naramdaman ko anh pagsabay niya sa akin. Napangiti ako
saka humarap. Nanlaki ang mata ko nang makita si Nico doon.

Madilim ang kanyang mukha habang nakatingin sa akin. Ngumisi ako sa kanya. Agad
kong hinila ang kanyang batok para sa isang malalim na halik. Hindi pa nagtatagal
ang labi ko sa kanya ay agad niya rin akong tinulak. Hinila niya ako saka nilayo sa
dance floor.

Dinala niya ako sa parking. Pinapasok niya ako sa kanyang sasakyan at doon ay
sumabog siya sa galit.

“What the hell are you doing, Gabriella!?” Dumagundong ang malalim niyang boses.
Nakaramdam ako ng takot dahil sa matinding galit niya. Parang biglang bumaba ang
alak sa akin at tumino ang pag-iisip ko.

“I’m sorry…” Naiiyak kong sabi.

“Kung hindi pa kita nakita agad ay baka kung saan ka na nadala ng mga lalaking
kasayawan mo!” Hindi ako nakapagsalita. Sunod-sunod na tumulo ang mga luha sa aking
mukha. Naninikip ang dibdib ko sa sakit na nararamdaman ng puso ko.

“What is your problem? Kilala kita at hindi ka ganito. What made you do this,
Gabriella? Who made you do this?” Madiin na sabi niya. Para akong batang umiyak sa
kanya. I told him everything.

“I am having an affair with Marco. I’m so sorry…” Napayuko ako nang makita ang
paghigpit ng kapit niya sa manibela. Tinakpan ko ang aking mukha gamit ang kamay at
doon ay iniyak ko ang lahat. Nahihiya ako sa kanya. Naglalaan siya ng oras para
matulungan ako tapos ito ang igaganti ko sakanya.

“You love him that much? To the point that you let yourself be a mistress?” Mapait
na sabi nito.

“Nanghihina ako sa tuwing malapit siya sa akin. Wala akong ibang nagagawa kundi
pumayag nalang.” Iyak kong sabi.

“You need to stop it, Gabriella.” Galit na sabi nito. Umangat ang aking tingin sa
kanya. Hindi ko alam kung namamalik-mata lang ba ako o talagang namumula ang
kanyang mata at may namumuong luha doon.

“Nico…”

“Stop your affair with him! You don’t deserve to be a mistress! Don’t do this to
yourself, please…” Nanginginig niyang sabi.

“Hindi ko alam kung kaya ko. I’m trying, Nico! Lalo na ngayon na buntis si Ate
Maricar! I really need to stop myself but I don’t know if I can do that because
everytime he’s approaching me, my defenses always cramble.” Pain flashed through
his eyes.

“You need to do it, not just for yourself. Kung mahal mo talaga ang kapatid at
magiging pamangkin mo, itigil mo ang relasyon mo sa kanya.”

Hinatid niya ako sa isang bakanteng unit. Mukhang bago iyon at wala pang gumagamit.

“You can live here. Huwag kang babalik sa condo na bigay niya. If you need to visit
your sister, do it if you’re sure that she’s there. Avoid meeting him. If you can’t
stop yourself with him then stop seeing him.” Malamig na sabi niya.

Para akong lutang. Hindi pumapasok ang mga sinasabi niya. Madaling araw na at
parang gusto ko nalang na matulog.

Kinabukasan ay nang magising ako ay sobrang sakit ng ulo ko. Halos ayoko pa sanang
bumangon kung hindi lang nag-iingay ang phone ko. Galing kay Ate Maricar ang tawag.

“Gabby, kagabi pa kita hindi ma-contact. Tinawagan ko si Lauren at sabi niya ay

hindi ka naman pala doon nag-stay. Nasaan ka ba?” Napalunok ako saka napahilot sa
aking sentido.

“Kumuha ako ng unit, Ate. Malapit sa GA.” Napaangat ang tingin ko nang pumasok sa
kwarto si Nico. Bumilis ang tibok ng puso ko.

“Bakit hindi mo sinabi sa akin, Gabby? Nag-aalala tuloy kami ng Kuya Marco mo sayo.
Hindi ka naman kasi nagsasabi. Bumisita ka dito mamaya. Bukas na ang alis natin
kaya dito ka na matulog.” Napapikit ako. Hindi pwede. Ayoko munang makita si Marco.
Kung pwede lang sana ay hindi na ako sumama sa kanila ngunit magtatampo sa akin si
Ate. Ngayon na nga lang ulit siya makakapag-celebrate na kasama ako tapos ay hindi
pa ko sasama.

“Ate, hindi ba pwedeng magkita nalang tayo sa Laiya bukas?”

“Huh? Bakit? Paano ka naman pupunta doon? Huwag ka ng magcommute kung pwede naman
na sa iisang sasakyan tayo.” Nagkatinginan kami ni Nico.

“Kay Nico na po ako sasabay, Ate.” Napatigil siya sa pagsasalita.

“Well, okay din iyon. Sige. Magkita nalang tayo doon bukas.” Rinig ko ang ngiti sa
kanyang boses.

Pagkababa ng tawag ay nagsalita si Nico.

“Eat your food. I bought you some new clothes. Kahit ang mga gamit mo na maaaring
naiwan mo sa condo ni Marco, binili ko na rin.” Malamig na sabi nito.

“Nico, thank you.” Thank you for always saving me, Nico.

Tumingin lang siya sa akin saka ako tinalikuran. Alam kong may galit siya sa akin
dahil sa nagawa ko at hindi ko alam kung paano ako makakabawi. Hindi ko
maipapangakong magagawa ko ang sinasabi niya sa akin. Hindi ko alam kung kaya ko
bang matanggihan si Marco. Alam na alam niya kung paano niya ako makukuha. Gustuhin
ko man na lumayo sa kanya ay hindi ko magawa dahil palagi talagang magtatagpo ang
landas naming dalawa.

Forgetting him means forgetting my sister. And I can’t do that.

Hindi na ako pinapasok ni Nico sa trabaho. Hinayaan niya akong magpahinga dito sa
isang kapalit na hindi ako aalis ng unit. He will fetch me here in the morning para
sabay kaming pupunta ng Laiya bukas.

Nag-ayos ako ng damit na gagamitin para bukas. Napalingon ako sa aking phone na
kanina pa tunog ng tunog. Si Marco iyon. Ayokong sagutin dahil baka bumigay nanaman
ako sa kanya. Ayoko sanang masira ang effort sa akin ni Nico. Sa oras na marinig ko
nanaman ang boses niya ay tiyak na bibigay nanaman ako sa kanya. Paulit-ulit nalang
na ganoon ang mangyayari.

Nagpahinga ako sa araw na iyon. Muling tumunog ang aking phone. Papatayin ko na
sana ang tawag nang makitang si Nico iyon. Agad ko itong sinagot.

“Hello…”

“Nasa unit ka ba ngayon?” Pormal na tanong niya.

“Oo, bakit?” Mahina kong sabi.

“I’ll spend the night there. Uuwi lang ako para kumuha ng damit but I’ll sleep
there. May isa pa namang room diyan at doon ako matutulog.” Wala akong nasabi. Wala
naman akong karapatan na tumanggi sa kanya dahil sa kanya naman ang unit na ito.

Namili ako ng mga pagkain sa maliit na grocery store sa first floor ng building na
ito at naghanda ako ng hapunan namin ni Nico. I want to do something for him too.
Hindi ko maintindihan kung bakit niya ito ginagawa sa akin. Maybe because he sees
me as a needy friend kaya niya ako tinutulungan.

Isang ngiti ang bungad ko sa kanya pagkarating niya dito. Inanyayahan ko siyang
kumain ng hapunan.

“Nico, gusto kong magpasalamat sa lahat ng efforts mo sa akin. Just give me time,
makakalimutan ko rin siya.” Hindi siya nagsalita. Hanggang ngayon ay malamig ang
pakikitungo niya sa akin.

I tried talking to him while we were eating but he never talked back. Tanging tango
at iling lang ang binibigay niya sa akin. Nauna siyang natapos at walang sabi-
sabing iniwan ako doon. Pumasok siya sa katabing kwarto at hindi na ulit siya
lumabas doon.

Bigla akong nakaramdam ng lungkot. May kakaibang hapdi akong naramdaman dahil sa
hindi niya pagpansin sa akin. Ang sakit na iyon ay hindi katulad ng sakit na
binibigay ni Marco. Hindi ako sanay na ganoon kalamig ang tungo sa akin ni Nico.
Sanay akong seryoso lang siya pero namamansin parin sa akin. I’m used to him being
attentive whenever we’re together. Hindi ganito na para akong hangin.

Yes, kinakausap niya parin ako pero ramdam ko ang pag-iwas niya sa akin at
nasasaktan ako doon.

Nalilito na ako sa nararamdaman ko. I know I’m feeling something different for him
pero nalilito ako dahil alam kong nasa puso ko parin si Marco. Hindi ko na alam ang
nararamdaman ko.

Habang nasa byahe kami patungong Laiya ay tahimik parin si Nico. Diretso lang ang
kanyang tingin sa daan at ni minsan ay hindi niya pa ako kinakausap. I wanted to
initiate a conversation but I can’t help but to feel scared. Natatakot akong hindi
nanaman niya ako pansinin.

Hindi ko namalayan na nakarating na kami sa Laiya. Of course, he knew this place

because he was also here when Marco and I went here. Kinuha niya ang aming gamit
saka pumasok sa loob ng resort. Sa lobby ay nakita ko sila Ate Irina, Charles,
Hazel at si Lauren.

Agad akong sinalubong ng yakap ng mga ito. Si Lauren ay bahagyang nagpalipat-lipat

ng tingin sa amin ni Nico bago ako binati. Malungkot itong ngumiti sa akin. Pansin
ko ang pagbagsak ng katawan niya at bigla akong nag-alala sa sitwasyon niya. She
really seemed stress.

“Gabby!” Lahat kami ay napalingon kay Ate Maricar. Masaya akong lumapit sa kanya at
niyakap ito ng mahigpit. I greeted her a happy birthday. Napanis ang ngiti ko nang
makita si Marco sa likod niya. He looked apologetic and sad. Hindi ko siya pinansin
saka bumalik sa tabi ni Nico.

Naramdaman ko ang paggapang ng kanyang braso sa aking bewang. Kitang-kita ko ang

pagdapo ng mata ng mag-asawa doon. Si Ate ay napangisi sa akin samantalang si Marco
ay madilim ang mukha habang nakatingin sa kamay ni Nico sa aking bewang.

“Happy birthday, Maricar. Also, congratulations, I heard you’re pregnant.” Tipid na

bati ni Nico dito. Maligayang nagpasalamat ang aking kapatid dito at ngumiti sa mga
kaibigan ko.

“Nakapagpareserve na kami ng room. The couples will share the same room. Then tig-
isa kayo ng room Irina and Lauren. Sayang lang at hindi pwede si Lola Grace but
it’s okay.” Bumaling sa amin si Ate Maricar.

“And for you, Gabby, ang katabing room namin ni Marco ang sayo and beside it is
Engineer’s room.” Natutuwang sabi nito.

Lahat ay nagtungo muna sa kanya-kanyang kwarto para magpahinga. Hindi nagsalita si

Nico nang maihatid niya ako sa aking kwarto. Hinayaan ko siyang makapasok doon para
mailagay niya ang gamit ko sa loob. Bago ko maisara ang pinto ng kwarto ay nakita
kong nakasunod ang matatalim na mata sa amin ni Marco habang si Ate ay nakangiti
lang.

Bumaling ako kay Nico nang mailapag niya ang gamit ko sa higaan. Akmang lalabas na
sana ito nang hawakan ko siya sa kanyang braso para pigilan ito. Bumaba ang kanyang
tingin doon kaya mabilis ko iyong binitawan.

“Nico, galit ka parin ba sa akin?” Mahina kong sabi. Nagtama ang aming mata ng
unang beses para sa araw na iyon. He had been avoiding my eyes since the morning.

“Ano naman sayo kung galit ako?” Malamig na sabi niya. Kumirot ang puso ko.

“I don’t like it when you’re mad at me. I don’t want you ignoring me…”

“Bakit?” Nanghahamon na sabi nito. Napayuko ako. Hindi ko alam. Kahit ako ay
naghahanap ng sagot. Bakit ko ito nararamdaman gayong alam kong si Marco parin?

“Why, Gabriella? Answer me.” I played with my hands. Umiling ako.

“Hindi ko alam,” bulong ko.

Matagal niya ako tinitigan bago siya lumabas ng aking kwarto. Napaupo ako sa kama
dahil sa labis na kabang nararamdaman. Halos manlambot ang tuhod ko at hindi ko
alam kung saan ako nakakuha ng lakas kanina habang seryoso kaming nag-uusap ni
Nico.

Nanatili ako sa loob ng kwarto ko buong umaga. Hindi ako lumabas at namasyal na
tulad ng sinabi ni Ate. Buong oras ay nag-isip ako tungkol sa nararamdaman ko.

Alam kong si Marco parin. The familiar feeling is there. The comfort he’s giving me
is still there. Pakiramdam ko ay bumabalik kami sa nakaraan sa tuwing nagkakasama
kami. Kahit na hindi maganda ang huli naming pag-uusap ni Marco ay alam kong sa
oras na amuhin niya ako ay bibigay nanaman ako sa kanya but not this time. Iba na
ang sitwasyon ngayon dahil may baby ng involved.

Kung ganoon, bakit ako nagkakaganito kay Nico? Bakit sobra akong kinakabahan sa
tuwing nandyan siya? Hindi ako mapakali at parang gusto ko laging maging maayos at
presentable sa tuwing nariyan siya. I am comfortable even in silence when I’m with
him. All of the feelings are very new to me. Ito ang isang bagay na matagal ko ng
nararamdaman sa sarili ko ngunit ngayon ko lang binigyan ng pansin.

Litong-lito na ako sa nararamdaman ko. Parang gusto kong mapag-isa para mapag-
isipan ng mabuti kung ano ba talaga ang gusto ko. Patagal ng patagal ay hindi na
nagiging malinaw sa akin ang lahat.

Lunch time came and all of us gathered on the restaurant of the resort. Nasa
pribadong space kami dahil may karamihan din kaming lahat. Kasama kasi ang buong
staff ng spa ngunit sa iisang table kami nakaupo nila Ate, Marco, at Nico. Sa
kabilang table ay sila Ate Irina, Charles, Hazel at Lauren.

Nagsisimula na silang kumain. Ganoon din sa aming lamesa ngunit halos hindi ko
malunok ang pagkain dahil sa tensyon na nararamdaman ko sa pagitan nila Nico at
Marco.

Pinipilit kong maging masigla at sabayan si Ate sa kanyang energy para hindi siya
makahalata sa amin. Ayokong malungkot siya sa araw na ito dahil birthday niya.
Hindi rin makakabuti sa kanya ang ma-stress. This is the least that I can do for
her.

Nang matapos ang lahat na kumain ay hinayaan niya na ang lahat ng staff na mag-
enjoy sa dagat. Ganoon din sila Ate Maricar at ang grupo nila Ate Irina. Nagpaalam
ako sa mga ito na bukas nalang ako magtatampisaw sa dagat dahil medyo masakit ang
ulo ko.

Bakas ang pag-aalala sa mukha niya kaya hinayaan niya akong mapag-isa sa kwarto.
Iniwan ko silang lahat doon. Nang makarating sa kwarto ay napansin kong nakasunod
si Nico sa akin.

“I’m sorry for the way I acted. Hindi ko lang kasi matanggap na ang babaeng
nagugustuhan ko ay pumapayag na maging kabit. You’re more than that, Gabriella. You
don’t deserve to be the other woman.”

Kabanata 33
Pinagbuksan ko ang kung sinong kumakatok sa pintuan. Nakita ko si Ate na nakangiti
sa akin. Bakas ang saya sa kanyang mukha at medyo basa pa ang kanyang katawan.
Merong nakatabing na twalya sa kanya kaya naman natatakpan ng bahaya ang kanyang
katawan. Ilang beses namin siyang pinaalalahanan dahil baka mapano siya at ang
baby ngunit tinatawanan niya lang kami. Approved naman daw ng doctor ito kaya okay
lang. “Gabby, masama parin ba pakiramdam mo? Samahan mo naman kami doon
magswimming. Nagkakasiyahan na kami doon. Si Engineer nga mag-isa lang doon, kawawa
tuloy.” Kumalabog ang dibdib ko pagkasabi niya niyon. Bigla nanamang bumalik sa
aking isip ang sinabi ni Nico sa akin. Hindi ako nakapagsalita sa sinabi niya.
Para akong napatigil at ilang beses na inintindi ang kanyang sinabi. Sinasabi
niyang nagugustuhan niya ako? Hindi niya ako hinintay na makapagsalita. Agad din
siyang umalis at lumabas ng aking kwarto. Imbis na matutulog sana ako sa hapon na
iyon ay hindi ko nanaman nagawa dahil masyadong occupied ang isip ko sa sinabi niya
sa akin. Hindi ko naisip na maaari siyang magkagusto sa akin. He said he never
cheats! Paano iyon kung nagugustuhan niya ako habang may minamahal siyang babae
mula sa malayo. They may not be in a relationship but I thought that he dedicated
himself to her. Bakit niya ngayon sinasabi sa akin na gusto niya ako!? Halos
sabunutan ko ang aking sarili. Kung nalilito na ako sa sarili ko, hindi ko inaakala
na mas nakakalito pa pala si Nico sa akin. Hindi ko maintindihan ang kilos niya!
Hinayaan ko si Ate na pumasok sa aking kwarto. Nanatili siya sa bungad habang
nakamasid sa akin na naghahanap ng masusuot. Nahanap ko ang isang itim na two-
piece. Nagtungo ako sa banyo at sinuot iyon. Medyo hapit siya sa aking dibdib
kaya kitang-kita talaga ang cleavage ko doon. Nagsuot ako ng isang dress upang
pamatong doon. Kumapit sa akin si Ate Maricar. She’s all smile while we’re walking
together. Pagkarating sa beach area ay agad silang lumingon sa amin. Nilapitan
agad ako nila Lauren at Ate Irina saka hinila palapit sa dagat. Natawa ako dahil
gustong-gusto na nila ako ilusong doon kaya naman agad kong hinubad ang dress na
suot saka nakisaya sa kanila. “Sexy naman, Gabby!” Sumipol si Ate Irina. Natawa
ako at napailing. Kung ano-anong laro ang ginawa namin habang nasa tubig.
Nagpaunahan sa paglangoy, nag-volleyball at meron pa ngang naghabulan. Tuwang-tuwa
ako at kahit papaano ay nawala ang iniisip ko kanina. “Teka may naisip akong
laro!” Sigaw ni Ate Irina. Lahat kami ay umahon muna sa dagat. Pinalapit niya ang
lahat sa amin. Tumayo si Nico at nagtungo sa tabi ko. He possessively wrapped his
arms around me. Bigla nanaman akong kinabahan. Nagtama ang mata namin ni Marco at
halata sa kanyang hindi niya nagugustuhan ang nakikita niya. Naupo kami sa
buhanginan. Nakapaikot kami at ang posisyon sa aking magkabilang gilid ay si Nico
at Lauren. Kaharap namin si Ate Maricar at si Marco. Habang pinapaliwanag ni Ate
Irina ang mechanics ng game ay napatingin ako sa kalangitan. Medyo dumidilim na
kaya nakita kong may nakahanda naring pagkain sa gilid namin. Isa-isa iyong inabot
sa amin. Nagpasya kaming kumain muna bago umpisahan ang laro. Tahimik akong
kumakain nang iabot ni Nico ang aking dress kanina. “Cover your body.” Seryosong
sabi nito. Sinunod ko naman ang sinabi niya saka pinagpatuloy ang pagkain. “Are
you all familiar with the game ‘never have I ever’?” Nakangising sabi ni Ate Irina
saka nilapag ang tatlong bote ng alak sa gitna. Tumawa ng malakas sila Charles at
Lauren dahil sa naisip na laro ni Ate Irina. Samantalang sa hindi malamang dahilan
ay bigla akong kinabahan. “So using our ten fingers, you’ll need to put a finger
down if you already did the things that I will say. Gets niyo ba? At para may
trick, kapag may nagawa ka na sa bagay na iyon ay iinom ng alak at gagawin ang
truth or dare!” Napailing ako. Talagang pinagsama pa ni Ate Irina ang dalawang
larong iyon. Lalo lang tuloy akong hindi napakali. “So, ready na kayo? Exempted
si Maricar sa alak dahil makakasama kay baby pero she can do the dare or answer the
truth if it’s not that hard.” Pumalakpak si Ate Maricar at halatang excited ito.
Napalunok ako. Sana naman ay huwag masyadong personal ang mga tanong. May
dalawang bowl sa harap niya. Ang isa ay bunutan para sa never have I ever game at
ang isa naman ay sa truth or dare. Walang ibang choice sa truth or dare. Kung ano
ang nabunot mo, it’s either you answer the truth or do the dare. Napalingon ako
kay Nico at napansing seryoso lang itong nakatingin kay Ate Irina. Baka na-
cornyhan. “Never have I ever had a one-night stand.” Napasinghap ako. Unang
tanong palang at ganyan na agad! Una kong nilingon ang daliri ni Nico. Buo pa ang
sampung daliri nito and I hope that he’s telling the truth. Nakahinga ako ng
maluwag. Unang nagbaba ng daliri si Marco, of course! That’s the very reason we
broke up. He had a one-night stand and God knows how many time he did that!
Nagbaba rin si Charles at Lauren. Tumawa ng malakas si Ate Irina at hindi
makapaniwalang tumingin kay Lauren. “Pati ikaw? I expected all the boys have
already done that! And wow, si engineer! Never pa talaga?” Tumango si Nico. Agad
na uminom ng alak ang tatlo. Puro truth and nabunot ng mga ito. Matagumpay na
nasagot ni Lauren at Charles ang tanong sa kanila at ngayon ay si Marco na. “Who
was the last person you got intimate with? Ano ba itong tanong na ito, napakadali
naman.” Nauurat na sabi ni Ate Irina. Nagkatinginan kami ni Marco. “Of course,
it’s my wife.” Seryosong sabi nito saka hinawakan ang kamay ni Ate. Kita ko ang
pamumula ng mukha ng aking kapatid kaya napaiwas ako ng tingin. Natahimik ang halos
lahat ng naroon. Si Ate lang ata ang hindi aware na may nakaraan kami ni Marco.
“Okay, next question!” Putol ni Ate Irina sa katahimikan. She looked at me
apologetically and I only smiled at her. “Never have I ever given or received a
lap dance.” Muling nagbaba ng daliri si Marco at Lauren. Alam ko na ang tungkol kay
Lauren dahil sa sobrang kagustuhan niyang makasubok ng kung ano-ano ay halos
karamihan ata ay nagawa niya na. And for Marco, wala namang bago doon. Pinanuod
ko ang reaction ni Ate. Her smile did not falter. Natatawa pa nga ito dahil uminom
nanaman ng alak si Marco. Maybe she knew of his past and she accepted him
wholeheartedly. Alam niya ang pinaggagawa ni Marco noon maliban sa naging relasyon
naming dalawa. Dare ang nabunot niya. Kailangan niyang halikan ang leeg ng katabi
niya. Mabilis niyang ginawa iyon sa kapatid ko, sa mismong harap ko. Nakaramdam ako
ng kaunting kirot habang pinapanuod siya. Medyo napatagal iyon at kung hindi pa
siya inawat ni Ate Maricar ay baka kung ano pa ang nagawa niya. “Never have I
ever watched porn.” Naghalakhakan sila Charles. “Meron pa ba ditong hindi
nakakanuod ng porn?” Nagulat ako ng halos lahat sila ay nagbaba ng kamay. Even my
sister! “Gabby, totoo bang di ka pa nakanood?” Mabilis akong tumango. I may not
be a virgin anymore but I never watched porn. “Sus, hindi kami naniniwala!” Sabi
ni Charles. Napalingon ako kay Nico nang uminom siya ng alak. Of course, he’s a
man and he has needs. Tulad nga ng sabi ni Charles, halos lahat naman ata nakanuod
niyon. Madadali lang ang naging truth at dare kila Ate. Hindi iyon mahirap
sagutin at gawin dahil normal na gawain lang iyon at hindi bastos o nakakahiya.
Binasa ni Ate Irina ang dare ni Nico. “French kiss the girl you like for one
minute.” Bigla akong kinabahan. Naghiyawan sila Charles habang si Lauren ay tahimik
na nakangiti lang sa amin. Si Ate Maricar ay nakangisi habang nakahawak sa kanyang
pisngi at nag-aabang sa susunod na kilos ni Nico. Si Marco ay umiigting ang panga
habang nakatingin sa amin. Abala ako sa pagtingin sa mga reaksyon nila nang
maramdaman ang kamay ni Nico sa aking pisngi. Bumaba ang kanyang labi sa akin.
Napasinghap ako dahil sa gulat kaya mabilis niyang naipasok ang dila sa akin. I
heard everyone’s cheer on us. Narinig ko rin ang countdown nila habang hinahalikan
ako ni Nico. Napapikit ako at sinabayan ang kanyang labi sa paggalaw. Sobrang bilis
ng tibok ng puso ko. Natulala ako sa kanya nang matapos iyon. Mapungay ang kanyang
mata sa akin bago muling dinampian ng mababaw na halik ang aking labi saka tuluyang
lumayo. “Hindi naman kasama sa dare yung pahabol na smack ah!” Pang-aasar ni Ate
Irina. Ramdam ko ang pag-iinit ng aking mukha dahil sa hiyang nararamdaman ko.
Matagal ang naging tuksuhan sa amin ni Nico. Nakailang laro kami ng never have I
ever at halos tig-iisang daliri nalang ang natitira sa kanila. Sa akin ay lima pa
dahil hindi ko pa naman talaga nagagawa ang mga sinasabi ni Ate Irina. Medyo
pagod na si Ate Maricar kaya nauna na siyang nagtungo sa kwarto para magpahinga.
Ganoon din si Lauren at si Hazel. Bale ang natira nalang doon ay ako, si Nico,
Marco, Charles at Ate Irina. Medyo lasing na rin si Ate Irina at Charles. Si
Marco ay bahagyang namumula. Tinignan ko si Nico at kahit medyo marami ng nainom ay
mukhang normal parin ang mukha. “Ito, last na! Never have I ever make out on the
beach.” Nagkatinginan kami ni Marco. We both know that we did more than that. Sabay
kaming nagbaba ng daliri. Nanliit ang tingin sa amin ni Ate Irina. “Nag-make
out kayong dalawa sa beach? Napakawild!” Humalakhak ito at parang hindi na alam ang
pinagsasabi. Pinatigil na siya ni Marco. “Hindi! May truth or dare pa kayo! Bunot
na.” Unang binasa ni Ate ang kay Marco. Truth iyon. “Do you have any hidden
tattoo?” Ngumiti si Marco saka tumingin sa akin. Pain is very evident in his eyes
as he nodded his head. Hinubad niya ang kanyang suot na tshirt at pinakita ang
maliit na tattoo sa kanyang dibdib. Hindi maintindihan na salita ang mga naroon.
Hindi rin familiar sa akin ang mga letters. “Ano meaning niyan? Hindi naman
mabasa!” Halos ingudngod
na ni Ate Irina ang mukha niya doon pero hindi niya parin nababasa. “That means,
forever in my heart.” Tumingin siya sa akin. Na para bang para sa akin niya iyon
sinasabi. Parang nakipagkarerahan ang puso ko sa sobrang bilis niyon. “Ohh, okay.
Gabby, ito ang truth mo.” Napabaling ako sa kanya. “Are you over with your ex?”
Napalunok ako sa naging tanong sa akin. Bakit ba parang swak na swak sa amin ang
mga tanong. “Not yet, but time will come, I’ll eventually be over you.” Mapait
kong sabi habang nakatingin kay Marco. Bumagsak sa buhanginan sila Charles at Ate
Irina. Nanatili kaming tatlo nila Marco at Nico doon. Hindi nagtagal ay inaya ako
ni Nico na pumasok na sa loob ng resort. Habang naglalakad kami pabalik ni Nico
ay narinig kong sumigaw si Marco. Hinawakan ako ni Nico saka hinila para magpatuloy
na maglakad nang mapahinto ako. “Ignore him. Let’s go.” Seryosong sabi nito.
“Gab! Let’s talk.” Sabi ni Marco nang makahabol sila sa akin. Hinawakan niya ang
kabilang kamay ko. Ngayon ay pareho nilang hawak ang kamay ko at hindi ko alam kung
sino sa kanila ang susundin ko. “Gabriella…” Madiing sabi ni Nico. Naluluha akong
napatingin sa kanya. Unti-unti kong tinanggal ang pagkakahawak sa akin ni Marco
saka lumapit kay Nico. “You’re choosing him, Gab?” Puno ng sakit na sabi nito.
“I’m choosing to be free, Marco. Focus on your family. Tapusin na natin ito,
please.” Pagmamakaawa ko sa kanya. “No, Gab. You know I can’t do that. Hindi ko
naman pababayaan si Maricar but I can’t let you go also. I love you, please.”
Nagtangka itong lumapit sa akin muli ngunit hinarang ni Nico ang kanyang katawan at
bahagyang tinulak palayo si Marco. Dala siguro ng alak kaya madaling napaatras
ito. Para siyang nanghihina, ni hindi manlang niya pinansin ang ginawa ni Nico sa
kanya at muling nagmakaawa sa akin. “No, kung mahal mo siya, hindi mo siya
gagawing kabit. Kung mahal mo siya, hindi mo siya sasaktan at papakawalan. You
already had your time with her and now, she’s no longer yours. I’ll be here to
protect her from you.” Seryosong sabi nito bago niya ako hinila papasok sa aking
kwarto. Nanghihina akong napaupo sa kama at tumingin sa malayo. Naramdaman ko ang
bigat ni Nico sa tabi ko at masuyo niyang hinawakan ang magkabilang pisngi ko.
Pinunasan niya ang ilang luhang naglandas sa aking mukha. My heart beats faster
when I saw the way he’s looking at me. “You don’t deserve the pain. Nandito ako
para tulungan ka. I’ll help you forget your feelings for him. I’ll help you love
yourself again. Know your worth, Gabriella. Hindi ikaw ang tipo ng babae na
ginagawang kabit. I loathed him for doing this to you…” Hinawakan ko ang kamay
niyang nakahawak sa pisngi ko. “Why are you doing this?” Mahina kong sabi. Inayos
niya ang nagkalat kong buhok sa mukha bago matamis na ngumiti sa akin. Bumilis ng
sobra ang tibok ng aking puso. “I’m falling for you, Gabriella and it’s so
painful to see you crying for that worthless guy. Be my girlfriend and I’ll promise
to make you happy.” Napasinghap ako sa sinabi niya. Nakita ko ang pagbaba ng tingin
niya sa aking mga labi. Sobrang tindi ng kaba na nararamdaman ko sa oras na iyon.
Para akong kinakapos ng hininga at hindi ako mapakali. Parang may kung anong
kumikiliti sa tiyan ko dahil sa mga narinig ko sa kanya. Pinakiramdaman ko ang
puso ko. Hindi ito titibok ng ganito kabilis kung purong kaibigan lang ang turing
ko sa kanya. I know, deep in my heart that there’s a chance for us. Maybe, he is my
answered prayers. Siya ang makakatulong sa akin para tuluyan ng mawala sa puso ko
si Marco. He is not that hard to love. Eventually in time, mamahalin ko rin siya
gaya ng pagmamahal ko kay Marco and I can’t wait for that day to come. Dahan-
dahan kong hinaplos ang pisngi niya. Bumuhos ang bagong mga luha sa aking mukha
bago siya binigyan ng isang halik. I did not move my lips and so did he. Binubuhos
lang namin ang lahat ng emosyon na nararamdaman namin sa oras na iyon. Humiwalay
siya saka ipinatong ang noo sa akin. “I want you to cooperate with me. I’m giving
you my trust that you will stop everything you have with Marco. If you need to
visit your sister then tell me so that I will be by your side. Hindi ka niya
pwedeng malapitan at hindi ko iyon hahayaan. Promise me, Gabriella, that you will
do everything to move on from him. This time, with no affairs and secrets.” Buong
araw kinabukasan ay hindi siya umalis sa tabi ko. Hindi naman siya literal na nasa
tabi ko lang but everytime I’m having fun with my friends, I would always feel his
heavy eyes on me. Pinapanuod niya ako at binabantayan mula kay Marco. I’m not
really offended he is acting like that. Maski ako ay wala pang tiwala sa sarili
kaya ayoko sana na magkaharap kami ni Marco ng kami lang. Ilang beses na
nagtangka si Marco na makausap ako ngunit agad ding dumadating si Nico sa tabi ko
kaya hindi siya nagtatagumpay. Tahimik akong naglalakad sa buhanginan habang nasa
tabi ko si Nico. “Paano pala si Sabrina?” Mahina kong sabi. Sinipa ko akg maliit
na bato sa buhanginan at sinundan ng tingin kung saan iyon napadpad. “What about
her?” Ang kanyang boses ay kalmado. Hindi katulad kahapon at noong isang araw.
“Hindi ba, sabi mo ay ilang taon mo na siyang minamahal mula sa malayo? How come
you’re falling for me when you’ve been inlove with her for a decade?” Gulong-gulong
sabi ko. His lips rose and formed a smile. “I never say it was her. You’re the
only one who assumed.” Napahinto ako. “But you did not disagree when I asked if
it was her…” “And I did not agree either,” ngiti nito sa akin. Nagsalubong ang
aking kilay sa kanya. Unti-unting bumilis ang tibok ng puso ko. “Huwag mong
sabihing… is it me? Paano? Halos dalawang taon palang tayong magkakilala!” He
laughed and he shook his head. Sumimangot ako. “No and stop thinking about it.
It’s all nonsense now.” Akala ko ako talaga! Hindi ko alam kung bakit ako
nakaramdam ng panghihinayang na hindi ako iyon. Tulad ng sinabi niya ay
binalewala ko nalang iyon. Mapapraning lang ako sa kakaisip kung sino man iyon kaya
mas magandang hayaan nalang. Kay Nico ako ulit sumabay pauwi sa Manila. Hinatid
niya ako sa unit na bigay niya sa akin at doon ay hinayaan na niya akong
makapagpahinga. Inalok ko nga ito na dito na matulog dahil may extrang kwarto naman
ngunit tumanggi siya. Ilang araw ang lumipas, hindi naging madalas ang
pagpaparamdam sa akin ni Marco. Nakarating kasi sa akin na madalas itong nawawala
at nagpupunta sa America para sa unang branch na itatayo nila doon. I took that
opportunity to visit my sister frequently. Hindi naman din nagreklamo si Nico at
minsan ay sinasamahan akong bumisita kay Ate. Palagay naman ang kanyang loob sa
tuwing nasa bahay ako nila Ate dahil wala naman si Marco sa bansa. Sa bawat
pagbisita ko kay Ate ay unti-unti kong nakikita ang pagbabago sa kanya. Medyo
nagkakalaman na siya at nahahalata na rin ang maliit na umbok ng kanyang tiyan.
Mukha itong masaya at malayo sa stress. Kumuha narin siya ng mapagkakatiwalaang
manager sa spa para hindi na siya laging nagbabantay doon. Bibisita nalang siya sa
tuwing kailan niya gusto. Binuksan ko ang pinto ng opisina ni Nico sa umagang
iyon. Nanigas ang ngiti ko sa aking mukha nang makitang hindi lang kami ni Nico ang
tao doon. Humarap sa akin ang dalawang may kaedaran na mag-asawa. Agad kong
napansin ang pagkakahawig ni Nico sa babae. Tumikhim ang katabi nitong lalaki saka
tumingin kay Nico. Nailing si Nico saka naglakad palapit sa akin. Si Daisy ay
nakasunod sa amin habang maligalig na kumakawag ang buntot. Gumapang ang kamay ni
Nico sa aking bewang saka ako inaya na lumapit sa mga bisita sa aming opisina.
Napalunok ako sa mapanuring tingin ng babae sa akin. “Mom, Dad, meet my
girlfriend. She’s Architect Gabriella Aldana.”

Kabanata 34
Para akong tuod na nakikipagtitigan sa magulang ni Nico. Hindi ako handa! Nginitian
ako ng mga ito saka lumapit sa akin. Niyakap ako ng kanyang ina.

“Hi, it’s good to finally meet you.” Ang kanyang boses ay medyo malamig sa tenga.
Akala ko nga kanina noong hindi pa ako pinapakilala ni Nico ay sisinghalan niya
ako. Mukha lang siguro talaga siyang matapang.

Ganoon din ang ginawa sa akin ng ama niya.

“Pagpasok mo palang dito, alam ko na agad na ikaw ang girlfriend ng anak ko.”
Magaang sabi nito habang nangingiti. Magkaiba ang pag-uugali ng kanyang magulang.
Mukhang pinaghalong personality ng mga ito ang nakuha niya. Nico is mostly serious
and cold especially to everyone but he is light and genuine when it comes to me.

Bumalik ang kamay ni Nico sa aking bewang. Napangiti ang mga magulang niya nang
mapatingin ang mga ito doon.

“Yes, Mom, Dad. We will attend the 53rd anniversary. Ipapakilala ko rin po si
Gabriella kay Lola.” Nico and his father shared a look. Saglit lang iyon at hindi
ko na gaanong pinansin.

Umorder si Nico ng pagkain para makapagbreakfast kami ng sama-sama sa kitchen area.

Ang kanyang ina ay tahimik samantalang ang kanyang ama ang tanging dumadaldal sa
hapag kainan. Siya ang maraming tanong sa akin at tungkol sa pamilya ko. Nakita ko
ang pagkamangha sa kanyang mata ng malaman ang napagdaanan namin ng aking kapatid.
Pakiramdam ko ay mas gumaan ang pakiramdam niya sa akin dahil kahit hindi naman ako
lumaki sa mayamang pamilya tulad nila ay alam niyang nagsikap kaming magkapatid
para makarating sa kinatatayuan namin ngayon.

Saglit na huminto sa pagkain ang ina ni Nico saka tumingin sa akin. Bigla akong
nakaramdam ng kaba.

“Is my son... your first boyfriend?” Napalunok ako. Napatingin ako kay Nico at
nakita kong magsasalita na sana ito nang hawakan ko ang kanyang braso.

“Hindi po.” Bumahid ang pagkadismaya sa mukha niya. Tumango-tango ito saka iginilid
ang kutsara at tinidor bilang senyales na tapos na siyang kumain.

“Mom...” Babala ni Nico dito. Tumaas ang kilay niya sa anak bago ako binalingin.
Nginitian niya ako ngunit iba ang naging pakiramdam ko doon.

“What? It’s a harmful question. I was just curious because she’s the first girl you
introduced to us as your girlfriend. So sad the you’re not his first.” Napakagat
ako sa aking labi nang may maramdaman akong kirot sa kalooban ko. Her voice is
taunting and it made me feel uncomfortable.

“Mom, that’s enough.” Madiing sabi nito ngunit hindi parin tumigil ang kanyang ina.

“Ano bang masama sa sinasabi ko, anak? I’m not judging her, okay?” Huminga ako ng
malalim saka yumuko sa aking pagkain at tahimik na kinain iyon. Pilit ko iyong
nilulunok kahit pakiramdam ko ay may malaking bara sa lalamunan ko.

Halos isang oras din silang nagtagal sa opisina bago ito nagpaalam sa amin.
Dumiretso palabas ang kanyang ina habang ang ama naman nito ay ngumiti sa akin.
Nalungkot ako nang mahalata na hindi ako gusto ng Mommy niya. Kahit hindi niya
sabihin ay nararamdaman ko iyon but atleast, I appreciate her efforts of being
civil to me infront of Nico. Hindi ko lang alam kung ano ang magiging trato niya sa
akin kapag napag-isa kami.

Ipinaliwanag ni Nico sa akin ang isang event na dadaluhan namin sa darating na

weekends. 53rd anniversary daw iyon ng GA Construction Industries at maraming
kilalang personalidad sa larangan ng construction ang pupunta doon dahil dadalo rin
ang kanyang Lola Graciella. Hindi kasi gaanong nagpapakita sa publiko iyon kaya
naman hindi pinapalampas ng mga iba’t-ibang engineers, architects at clients ang
taon-taong anniversary para makilala at maharap ito ng personal.

Kahit nga ako ay hindi ko pa nakikita ang itsura nito sa personal dahil never itong
bumisita dito sa kanyang apo mula ng mag-umpisa akong magtrabaho dito. I was really
curious with the woman who pioneered this industry in the country.

Pasado alas-onse ng umaga ng umalis kami ng office para sa isang site inspection.
Pagkatapos daw niyon ay didiretso na kaming maglunch sa labas bago bumalik sa
office.
Naunang naglalakad si Nico kausap ang foreman habang nasa ikalabing-tatlong palapag
kami ng high rise building na proyekto namin. I looked around a had a satisfied
smile when I saw my design in actual. Kakaibang pakiramdam kapag nakikita mo na sa
harap mo ang ginagawa mo. Nakakatuwa dahil pulido din ang gawa at eksaktong-eksakto
sa drawings ko.

Napatingin ako sa mga lalaking nakapaligid sa buong palapag na panay ang sulyap sa
akin. Hindi ako naging kumportable sa klase ng tingin na meron sila sa akin. Buti
sana kung sila-sila rin ang gumawa ng spa, ang mga manggagawa doon ay talagang
nakilala ko at naging kaibigan pa pero dito sa project na ito, sobrang dami ng
taong gumagawa at shifting pa kada araw kaya bagong mukha lagi ang nakikita ko.

Nakita kong lumingon si Nico. Saglit niyang pinatigil ang foreman sa pagsasalita
saka lumapit sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko saka pinalapit sa kanya.

“Huwag kang lalayo sa akin.” Kumalabog ang dibdib ko at napatanga ako sa kanya.
Pinagpatuloy niya ang pakikipag-usap sa foreman habang ako ay nakatulala sa kanyang
seryosong mukha. I have already admitted for the past years that he is handsome,
but when I look at him now, something is making me feel different. Lalo siyang
gumagwapo sa paningin ko. His serious face is attracting me. Sobrang sarap niyang
titigan and I could do that all day.

Napahinto ako nang may marealize. This is something I already felt before, with
Marco. Ganito rin ako sa kanya noong nagsisimula akong mapamahal sa kanya.
Napangiti ako sa sarili ko. It’s actually working. Simula ng ituon ko ang focus ko
sa trabaho at sa kanya ay madalas ng siya ang nagiging laman ng isip ko. Dagdagan
pa ang mga kakaibang pakiramdam na nararanasan ko sa tuwing kasama ko siya. I
really can’t wait to fall for him completely. I can’t wait to get over with Marco
dahil alam kong malapit na rin iyong mangyari.

If ever that happens, then the sin Marco and I did can now be forgetten. Para
nalang iyong phase sa buhay naming dalawa para kalimutan. Hindi na iyon malalaman
ng kapatid ko dahil magiging maayos na ako kasama si Nico. Pero iyon lang pala ang
akala ko.

Dumating ang araw ng anniversary. Sinuot ko ang isang formal at hindi naman gaanong
revealing na dress, ayon sa kagustuhan ni Nico. It was a navy blue dress, fitted
ito sa aking pang-ibabaw na katawan habang flowing na tela nito sa aking balakang
pababa sa paa.

There is a slit on my left legs and half of my shoulders are exposed. Hindi gaanong
mababa ang cut nito sa aking dibdib ngunit sapat iyon para sumilip ang kaunting
cleavage ko doon. My long hair is fixed with huge curls. Naglagay din ako ng
katamtamang make-up para mas maenhance ang aking mukha.

Pinagbuksan ko ng pinto si Nico. He looked dashing with his dark blue tuxedo. His
baby blue long sleeves complemented his tone and coat. Ang kanyang buhok ay maayos
na nasuklay sa gilid and of course, his smell! I loved his smell. Panlalaking-
panlalaki iyon ngunit hindi sobrang tapang para makasakit sa ilong.

Saglit na naglandas ang kanyang tingin sa akin. His eyes sparkle with wonder. He
looked at me as if I’m the most beautiful woman in the world. Nakakataba ng puso
ang pagkamangha niya sa akin.

He immediately pulled me for a hug. Ito rin ang isang bagay na gusto ko sa kanya.
He have a soft hand at sa tuwing hinahawakan niya ako, niyayakap niya ako, hindi ko
nararamdaman na pinagnanasaan niya ako o kung ano pa. I can feel his sincerity and
genuineness on his hold I appreciate that a lot. Alam kong alam niya ang naging
relasyon namin ni Marco ang that includes our sexual relationship ngunit nirespeto
niya parin ako.

He never initiated something that is more than the kiss and hug. Mostly, kapag alam
ng isang lalaki na may karanasan na ang isang babae ay aayain na nila ito sa
ganoong bagay but Nico, he is really different. I can really feel his respect for
me, something that I never felt with Marco.

Nang makarating kami sa hotel kung saan idaraos ang event ay agad na tumutok sa
amin ang mga camera ng media. Halos masilaw ako sa mga flash niyon. Humigpit ang
hawak sa akin ni Nico and he protected me from them. Inutusan niya akong yumuko
saka kami mabilis na naglakad papasok ng private hall.

Nang makalagpas kami ay nakahinga ako ng maluwag. Hinawi ko ang buhok ko saka
humarap kay Nico.

“Ang hirap magkaroon ng boyfriend na sikat.” Biro ko dito. Umiling siya saka
hinapit ako lalo palapit sa kanya. Napasinghap ako dahil sa malambot na titig niya
sa akin. He showed his genuine smile on me. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil
doon.

“You have to bear with it from now on, Gabriella.” Mapaglarong sabi nito.

Nagpatuloy kaming naglakad at ngayon, ang dumagsa naman sa amin ay ang mga kilalang
tao sa industriya. Nabigla ako nang may makitang mga pamilyar na tao. Hindi lang
pala related sa contruction ang mga dumadalo dahil parang nakita ko ang ilang
kaibigan ni Marco kasama ang girlfriend at asawa nito.

Pilit akong ngumiti sa iba’t-ibang tao habang pinapakilala ako ni Nico sa kanila,
kung nuon ay bilang arkitekto lang, ngayon ay nakadikit na ang salitang girlfriend.
Umani iyon ng iba’t-ibang reaksyon sa mga tao. May ibang nagbulungan pa sa gilid
namin at mayroon din namang mukhang masaya para sa amin.

Hinayaan ko si Nico na makipag-usap sa nga tao
para uminom ng tubig. Habang umiinom ay nakita
aking kapatid at ni Marco sa hall na ito. Agad
Marco. Bumaba ang kanyang mata sa suot ko saka
para sabihun na naroon din ako.
habang ako ay nagtungo sa mga lamesa
ko sa di kalayuan ang pagpasok ng
na nagtama ang tingin namin ni
niya binalingan ang aking kapatid

Nakauwi na pala siya. Hindi ko na matandaan kung kailan ko ba ulit siya huling
nakita. Malakaki ang ngiti ni Ate habang naglalakad palapit sa akin. Her baby bump
is very obvious. Naiwan na nga si Marco dahil tuloy-tuloy lang si Ate patungo sa
akin samantalang siya ay abala sa pakikipag-usap sa kung kani-kanino.

I looked at my sister while she’s walking to me. She’s radiating with so much
happiness at kahit buntis ay kitang-kita parin ang kagandahan nito. Mahahalata rin
ang hubog ng katawan nito at maituturing mo talagang sexy siya magbuntis.

“Bakit naman po hindi kayo nagsabi na aattend pala kayo dito?” Bungad ko sa kanya.
Humalakhak ito saka kumapit sa aking braso.

“Invited kasi si Marco. Actually, ayaw niya nga akong pasamahin dahil gabi na at
baka mapagod o ma-stress lang ako kaso naisip ko kasi na nandito ka, ewan ko ba
pero parang pinaglilihian kita!” Magiliw na sabi ng aking kapatid. Natawa ako at
wala sa sariling napahawak sa kanyang nakaumbok na tiyan.

I’m very happy for her. Siguro ay kung hindi pa dumating ang blessing na ito sa
kanila ay hanggang ngayon, nagpapatuloy ang relasyon namin ni Marco. Ang baby nila
ang nagpagising sa akin sa realidad.
Unti-unting nawala ang tingin ko nang tumabi si Marco kay Ate Maricar. Inalalayan
niya ito at sinabihan na maupo na sa kanilang lamesa. Hinatid ko sila sa kanilang
pwesto. I promised my sister that I will go to their table every now and then but
since the program is starting, kailangan kong bumalik muna sa tabi ni Nico.

Nang makaupo ng maayos ang kapatid ko ay hinarap ako ni Marco. There is something
in his eyes and I looked away. Ayokong makaramdam ng kahit ano sa tingin niyang
iyon dahil magsisimula nanaman ako. Babalik ako sa umpisa at baka masayang lang ang
efforts namin ni Nico.

Napaigtad ako nang maramdaman ang isang brasong pumupulupot sa aking bewang. His
face looks aggressive while looking at Marco.

Lumapit ang mukha ni Nico sa aking tenga para bumulong. Hindi magkamayaw ang puso
ko sa pagtibok. Maingay ang paligid ngunit pakiramdam ko ay mas maingay ang tunog
ng puso ko.

“Let’s go to our table. My parents are waiting for you.” Umusbong ang kaba sa puso
ko. Bumati siya sa aking kapatid at binigyan ng madiing tingin si Marco bago ito
nagpaalam sa kanila.

Habang naglalakad kami ay nabanggit niya na naroon daw ang Lola niya at kanina pa
ako hinihintay. Nang makarating kami sa table ay nakita ko ang magulang nito.
Maligaya akong binati ng ama nito habang ang kanyang ina ay tipid na ngumiti sa
akin. Hindi nakatakas sa akin ang pagpasada ng kanyang tingin sa akin bago binalik
ang tingin sa kanyang anak.

“Anak, let’s now go to stage. Start na ng programme.” Tumango si Nico sa mga iyon
bago ako binalingan.

“Stay here, okay? Saglit lang naman ito. Pagbalik namin, papakilala na kita kay
Lola Graciella.” Mahina akong tumango sa kanya.

Mag-isa ako sa lamesang iyon habang pinapanuod na ipakilala ang pamilya nila sa
lahat ng tao na naririto. Nilalaro ko ang aking kamay dahil hindi ako mapakali sa
kinauupuan ko. Hindi ko rin maintindihan kung bakit.

I looked around and I can see the anticipation in everyone’s faces as the speaker
welcomed Mrs. Graciella Alcantara. Napatayo ang lahat ng tao at nagbigay ng
masigabong palapakpakan sa ibang babaeng medyo may kaedaran na naglalakad sa stage.

Agad na lumapit si Nico at ang ama nito para alalayan ang ginang. The old lady
smiled at the two men as she gracefully walked in her emerald gown. Her hair is
tied up and her make-up made her look young than her age.

Napasinghap ako ng marealize kung sino iyon. Halos manlaki ang mata ko at halos
lapitan ko ang stage para lang makumpirma kung totoo ang nakikita ko.

“Lola Grace…” mahinang sambit ko.

Ngumiti sa lahat si Lola Grace at doon ay mas naging klaro sa akin ang kanyang
mukha, she is really that old woman beside our unit years ago! Siya ang nag-alaga
sa akin noong mga panahong mag-isa ako at nasa Japan. That explains why she have so
many things or money everytime she’ll come back to her unit. Kaya pala parang may
kakaiba sa kanya. She doesn’t look so old in her age at mukhang sopistikada rin
ito.

Hindi ako makapaniwala!

Nang natapos na ipakilala ang pamilya Alcantara ay agad ding bumaba ang mga ito
saka naglakad patungo sa lamesa kung saan ako nakaupo. Medyo natagalan iyon dahil
sa dami ng taong bumabati sa kanila.

Kagat-kagat ko ang aking labi nang sa wakas ay nakaharap ko na si Lola.

“Gabby, apo! Long time no see naman, nasurpresa ka ba?” Humalakhak ito at parang
simpleng bagay lang ang itinago sa akin. Nakita ko ang gulat sa mga magulang ni
Nico nang hapitin ako ni Lola Grace para sa isang mahigpit na yakap. I saw Nico
smiling at us. Did he knew this?

Habang niyayakap ako ni Lola ay binulungan niya ako.

“Sabi ko naman sayo diba? Mas gwapo ang Cocong ko.” Natawa ako dito. Humiwalay siya
sa akin. Agad na lumapit sa akin si Nico. He wrapped his arms possesively around
me. Bumaba ang tingin ni Lola doon at kahit hindi siya nagsasalita ay parang
umaalingawngaw sa utak ko ang boses niya. She wiggled her brows as she looked at me
and Nico. Halos pumalakpak ang tenga nito sa sobrang saya na nakikita ko sa kanya.

“Nagkatotoo din ang matagal ko ng hiling! Sabi ko na nga, patience is a virtue!”

Humalakhak ito. Matagal kong hindi nakita si Lola dahil sa dami ng nangyari sa akin
at sobrang namiss ko ang makausap at makakwentuhan ito.

Kumain kami at sa akin tumabi si Lola Grace, iyon ang sabi niya na itawag ko sa
kanya dahil iyon naman ang nakasanayan namin. Ramdam ko ang pagtataka ng mga tao sa
paligid namin kung bakit ganito kami ka-close ni Lola ngunit hindi ko sila
pinansin. Ang mahalaga sa akin ngayon ay makausap si Lola. Ang dami kong nalaman sa
kanya at gusto kong magtampo dahil ang dami niyang naitago sa akin.

Nakita kong gumaan ang pakiramdam sa akin ng mga magulang ni Nico. Maluwag ang
ngiti sa amin ng kanyang ina at hindi rin makapaniwala na matagal na kaming
magkakakilala.

Dumungaw ako palapit kay Lola nang mukhang may naisi itong sabihin na ayaw iparinig
sa mga tao sa lamesa.

“Samahan mo ako, lapitan natin si Maricar at asawa niya. Kamusta ka naman na pala?
Nakamove on ka na ba sa lalaking iyon? Sana naman ano, mas gwapo saka mas mabait
ang Cocong ko.” Napangiti ako at bumulong din sa sagot ko.

“I’m getting there, Lola. Matinik ang apo mo, Lola. Bakit naman kasi hindi mo agad
pinaharap sa akin si Cocong…” Umismid ito sa akin. Kita na ko ang pagtataka sa
mukha ng mga nakapaligid sa amin dahil sa bulungan namin ni Lola. Napahagikgik ako.

“Matagal ko na kayang sinasabi sa iyo, ikaw lang ang hindi interesado!” Umiling ako
saka inaya siya. Kumapit ito sa aking braso saka kami lumapit sa lamesa nila Ate.

Hindi ako makapaniwala na ang kinukwento niyang apo na si Cocong ay si Nico pala.
Who would have thought? Ang layo ng nickname na iyon!

“Lola Grace!” Nanlaki ang mata ni Lola nang makita ang tiyan ng aking kapatid.

“Oh my, you’re pregnant!” Niyakap niya ito. Tuwang-tuwa ang aking kapatid.
Pinakilala ni Ate Maricar si Marco dito ngunit tipid lang siyang nginitian ni Lola
at hindi na muling pinansin. Nagtama ang aming tingin ni Marco ngunit agad ko rin
iyong iniwas sa kanya iyon.

“Lola, thank you pala at napagbigyan mo ang request ko ha? Operational na ang spa
ngayon. It wouldn’t be possible without Engineer Nico’s expertise.” Nagsalubong ang
kilay ko.

“Alam mo, Ate?” Nagtataka rin itong tumingin sa akin.

“Hindi mo alam? Hala, kaya nga nabigyan ng oras ni Engineer ang spa, kasi inalok ni
Lola Grace na pwede namang siya ang tumanggap niyon. Imagine, big time iyang si
Nico at hindi niya papansinin ang small projects na iyon kung hindi lang
ipinakausap sa kanya.” Napanganga ako. Ano pa bang hindi ko alam?!

Nakangisi si Lola at mukhang aliw-aliw ito sa reaksyon ko. Nagpaalam muna ako sa
mga ito para magtungo sa banyo. Hinanap ng aking mata si Nico at nakitang abala rin
naman ito sa pakikipag-usap sa ibang tao.

Nag-ayos ako ng aking sarili sa banyo. Mag-isa ako sa loob ng mga oras na iyon at
nabigla nalang ako nang biglang pumasok doon si Marco. Pinigilan kong masigawan
siya nang i-lock nito ang pinto. Agad siyang lumapit saka ako madiing hinalikan.

Buong pwersa ko siyang tinulakbat agad na sinampal ng sobrang lakas. Naamoy ko ang
alak sa kanya.

“What the hell are you doing, Marco!?” Mabilis ang aking paghinga dahil sa kaba.
Kaba na baka may makakita sa amin dito.

“Ayusin natin ito, Gab. I’m willing to file for a divorce with your sister.
Hihiwalayan ko siya at magsasama tayong dalawa.” Muling lumagapak ang palad ko sa
kanya. Hindi ako makapaniwala sa mga naririnig ko sa kanya. Hindi niya ba talaga
iniisip ang sitwasyon ng kapatid ko? Ang magiging anak nila? Wala siyang pakialam?

“Stop it, Marco! Tama na! Tapos na tayong dalawa. You know what, Nico and I are now
together at unti-unti ko ng nakakalimutan ang pagmamahal ko sayo. I’m falling for
him and you can’t do anything about it. Isipin mong mabuti ang sinasabi mo. Your
wife and child are at stake. Isipin mo sila!”

Lumabas ako ng banyo na parang walang nangyari. Bumalik ako sa table at nginitian
si Nico. Ipinatong niya ang braso sa aking upuan. I wanted to tell him what
happened inside the bathroom pero inunahan ako ng matinding takot. Takot na baka
magalit siya ulit sa akin.

Nagpasya akong kalimutan na ang nangyari sa gabing iyon. Wala naman akong ginawang
kasalanan dahil hindi ko naman hinayaan si Marco. Siya ang naging agresibo sa akin
at alam ko sa sarili kong hindi ko iyon ginusto.

Kinabukasan ay tanghali na ako pumasok sa trabaho. Nagsabi kasi sa akin kagabi si

Nico na pwede akong maghalf-day dahil baka napagod ako sa event kahapon.

Pansin ko agad ang kakaibang tingin sa akin ng mga tao pagkapasok ko sa building.
Ang iba ay nandidiring tumingin sa akin. May iba pang lantarang umiirap sa akin
saka nagbubulung-bulungan. Nakaramdam ako ng matinding kaba.

Ganoon din ang naging trato sa akin ng mga tao sa elevator. Hindi ko naiintindihan
kung anong nangyayari hanggang sa makapasok ako sa opisina namin ni Nico. Umangat
ang kanyang malalamig na tingin sa akin habang nakahawak sa kanyang phone.

Alanganin akong ngumiti at bumati dito ngunit hindi niya iyon pinansin. Pabagsak
niyang nilapag sa lamesa ang kanyang phone at hinarap sa akin.

Napatakip ako sa bibig nang makita ang isang video doon.

“Kumakalat iyan sa internet ngayon. Akala ko okay ka na, akala ko okay na tayo.
Stop giving me false hopes when it’s very clear to me that you didn’t stop your
affair with him.”

Kabanata 35
Patuloy na nagplay ang video. Scandal iyon at kitang-kita ang ginagawa naming
milagro ni Marco habang nasa Bataan kami. Paano nagkaroon ng ganito!? Nag-
umpisang manginig ang katawan ko. Bumalot ang pandidiri, takot at kaba sa katawan
ko dahil sa nakikitang video. Nag-init ang aking mata dahil tiyak kong kumakalat na
nga iyon at maaaring nakaabot na kay Ate Maricar. Sa naluluhang mata ay umangat
ang aking tingin kay Nico. His eyes were bloodshot red. Mabilis ang kanyang
paghinga at iniwas ang tingin sa akin. Pain is very evident on his eyes. Naririnig
ko ang mga halinghing ko sa video at napapikit ako ng bigla niya iyong binato sa
pader. Nawarak ang kanyang phone nang bumagsak ito sa sahig. Nanginginig ang
aking katawan habang pilit na lumalapit sa kanya. “N-Nico, I can explain. Matagal
na iyan, that was before I told you everything. Nico, please maniwala ka sa akin.”
Bumagsak ang mga luha sa aking mata nang lumingon siya sa akin. Naghari ang
pinaghalong galit at sakit sa kanyang mukha. Sunod niyang pinakita sa akin ang
kanyang laptop. Isang larawan iyon. Napasinghap akong muli. “Then how would you
explain this? Kahapon lang ito, Gabriella! Paano kayo nakapuslit sa banyo para
maghalikan ha? Kating-kati ka na ba talaga kaya hindi niyo napipigilan at kung
saan-saan ka nagpapatira!? Wala ka na ba talagang respeto sa sarili mo!?” Parang
pinipiga ang puso ko sa sinabi niya. Sobrang sakit ng mga salitang binato niya sa
akin at pilit ko iyong nilulunok. “N-Nico, I didn’t want that. Nagulat lang din
ako na pumasok siya sa banyo then he aggressively kissed me. Halos hindi nga iyon
nagtagal dahil agad ko siyang tinulak. Nico, I pushed him away. Hindi ko gustong
halikan niya ako.” Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang magkabilang pisngi niya.
Iniwas niya ang kanyang mukha saka lumayo sa akin. “And how am I supposed to
believe that? Bakit hindi mo sinabi sa akin kagabi ang nangyari? You chose to keep
it from me. Bakit? Kasi kagaya ng ginawa mo dati, uulit ka nanaman sa pagkahumaling
sa kanya at mag-uumpisa nanaman ang relasyon niyo? I forgive you the first time,
Gabriella but you did it again for the second time around!” Namumula ang kanyang
mukha sa sobrang pagkagalit. Nakita kong kumislap ang kanyang mata bago ako
tinalikuran. Walang tigil ang mga luha ko sa pagpatak. Agad ko siyang nilapitan
ulit saka niyakap ng mahigpit mula sa likod. Pilit siyang kumakalas ngunit hindi ko
iyon hinayaan. Napahagulgol ako habang nagmamakaawa na pakinggan at paniwalaan ako.
“Wala na talaga kaming relasyon, Nico. Simula nang tinanggap kong tumira sa bigay
mong unit, simula nang malaman kong buntis si Ate, tuluyan ko ng tinigil ang
namamagitan sa amin ni Marco. Please, maniwala ka naman sa akin. That video
happened months ago. Last night was a mistake and it was against my will.”
Nanginginig kong sabi. Labis na panghihina ang naramdaman ko kaya nagawa niyang
makawala sa akin. “Did you know what I felt after watching your video with him?
Sobrang sakit, Gabriella. I have been looking after you for years at hindi ko lubos
maisip kung bakit hinahayaan mong gawin saiyo ni Marco iyon. You acted like a whore
for him! Who in their right minds will let a man fuck her in public places?”
Pumatak ang panibagong luha sa aking pisngi. Parang kinukurot ang puso ko dahil sa
masasakit na salita niya sa akin. I know I deserved this but it hurts so much
coming from him. “Nagpakababa ka para sa lalaking pinagnanasaan ka lang. You’re
telling me he’s in love with you? Gabriella, I’m inlove with you too but I won’t do
such intimate things in public. I would make love to you in a decent room at a
perfect timing, hindi kung saan lang tamaan ng libog!” Puno ng sakit ang kanyang
boses. Tumulo ang ilang luha sa kanyang mukha. Lalong sumakit ang puso ko. He’s
crying. I made him cry. Sobrang sama kong tao. Ang lalaking walang ibang ginawa
kundi tulungan akong makalusot sa ginawa kong problema ay umiiyak ngayon sa harapan
ko. I don’t deserve him. Wala akong kwenta. Napayuko ako. Pilit kong pinupunasan
ang mga luhang parang gripo kung tumulo. Nasasaktan ako sa mga sinasabi niya pero
wala akong magawa. Mas gusto kong lunukin ang lahat ng sakit na nararamdaman niya
para ako nalang ang makaranas niyon at mailabas niya ang bigat ng nararamdaman niya
sa akin. “Ang tagal-tagal na kitang minamahal, Gabriella. I endured that ten
fucking years being away with you. I watched you fall in love with that very same
guy who hurted you. I cried with you from afar. I watched you being happy in
someone else arms. I waited for my time. Akala ko ay oras ko na para mapalapit ka
sa akin pero hindi parin pala. How long do I have to wait for you?” Lalong lumala
ang pag-iyak ko. Humakbang ako ng ilang beses ngunit lumalayo din siya sa akin.
“What did I do to deserve this from you, Gabriella?” Nanginginig na sabi nito.
“Nico, mahal kita…” mahina kong sabi habang nakatingin sa kanyang mga mata. Pagod
siyang tumingin sa akin. Mapait itong ngumiti. “Sana nga totoo. Sana nga ako ang
mahal mo pero alam nating pareho na si Marco parin.” Umiling ako. Halos hindi na
ako makahinga dahil sa malakakas na hikbi ko. “It’s you, Nico. Mahal na kita.”
Madamdamin kong sabi. Umiling lang ito sa akin. “Napapagod na akong mahalin ka,
Gabriella. How I wish that one day, I would wake up feeling nothing about you. How
I wish that someday, I would get tired of loving you.” Labis akong nasaktan dito sa
huling sinabi niya. Iniisip ko palang ay para ng pinupunit ang puso ko. Images of
him loving someone else flashed through my mind. Napakasakit niyon at parang hindi
ko kakayanin. Naupo siya sa kanyang swivel chair. Namumula ang kanyang mata
ngunit wala na akong makitang kahit na anong emosyon sa kanya. Parang bula na
biglang naglaho ang lahat ng galit at sakit doon. Blanko siyang nakatingin sa
lamesa. “Please leave.” Malamig na sabi nito. Nagmakaawa akong muli. Lalapit na
sana ako sa kanya ngunit napatigil ako sa lamig ng boses niya. Nakaramdam ako ng
matinding takot doon. “Don’t push me on my limits. Umalis ka na. You can now stop
working for me. Ililipat kita sa ibang kumpanya. Don’t worry. Inayos ko na ang
lahat para sayo and I already sent the details on your email. You’re fired.” Wala
akong ibang mapuntahan. Umuwi ako sa unit na bigay niya at kinuha ang ilang
personal na gamit na dinala ko doon. Lahat ng bagong bili niya sa akin noon ay
iniwan ko. Habang inaayos ko ang mga iyon ay narinig ko ang pagring ng aking phone.
Napansin kong kanina pa pala tadtad ng texts at calls iyon ngunit hindi ko napansin
dahil sa naging pag-uusap namin ni Nico. Galit akong napatingin nang makitang si
Marco ang tumatawag sa akin. “Ano bang problema mo!? Stop calling me!” Galit kong
sabi dito. Narinig ko ang kapos niyang hininga sa kabilang linya. “Gab, sinugod
ko sa hospital si Maricar. Dinudugo siya! Please, pumunta ka dito.” Nanginginig na
sabi nito. Halos bumagsak ako sa kinatatayuan ko. Labis na nanghina ang aking
tuhod. Naupo ako sa kama. Doon lang pumasok sa akin kung ano ang pagkakamaling
ginawa namin ni Marco. Bumabalik na sa akin, sa amin ang lahat ng iyon. Ang karma
ng panlolokong ginawa naming dalawa. Hindi ko alam kung mapapatawad ko ang sarili
ko kapag napahamak ang kapatid ko, lalo na ang pamangkin ko. Kasalanan ko itong
lahat. Ang biyahe ko papuntang ospital ay napakatagal. Kabang-kaba ako habang
papalapit ako doon. Maimtim akong nagdarasal na sana ay maayos lang ang lagay ng
mag-ina. Hindi ko napigilang maiyak habang nasa loob ng taxi. Kasalanan ko ang
lahat ng ito. Kung sana ay pinigilan ko ang sarili ko. Kung sana ay hindi ako
nagpadala sa tukso at emosyon ko. Naging marupok ako pagdating kay Marco. Hinayaan
ko siya na mangyari ito at ngayon ay pareho naming pagdudusahan ang kasalanang
nagawa namin. Papanuorin naming masaktan ang taong nasagasaan namin. Dumiretso
agad ako sa emergency room. Nakita ko sa waiting area si Marco. Nakayuko ito at
nakaupo habang nakahawak sa kanyang mukha. Humahangos akong lumapit sa kanya.
“Nasaan si Ate?” Nanginginig kong sabi. Hindi siya nagsalita. Itinuro niya lang ang
loob ng kwartong iyon. Hindi ako nag-atubiling pumasok doon. Bumungad sa akin si
Ate. Nakaupo siya sa higaan habang nakasuot ng hospital gown. Maga ang kanyang mata
habang nakatulala ito sa malayo. Nakahawak siya sa kanyang tiyan nang mapadako ang
tingin niya sa akin. Parang pinupunit ang puso ko nang nag-unahang tumulo ang mga
luha sa kanyang mukha. Para akong napako sa kinatatayuan ko. Hiyang-hiya ako sa
kanya. Ni malapitan siya ay hindi ko magawa. Naglandas ang luha sa aking mukha.
Nilunok ko ang malaking bara sa aking lalamunan saka nagpasyang lumapit sa higaan
niya. Tahimik niya akong pinanuod hanggang sa makalapit ako sa kanya. “Wala na
ang baby ko, Gabby…” basag ang kanyang boses ng sinabi niya iyon. Unti-unti akong
lumuhod sa kanyang harapan. Humagulgol ako habang hinahawakan ng mahigpit ang
kanyang kamay. “Ate, patawarin mo po ako.” Iyon lang ang tangi kong nasabi.
Sobrang sakit ng puso ko at alam kong walang-walang ito sa nararamdaman ni Ate
Maricar. Her husband cheated on her. Her only sister betrayed her. And now, she
just lost her child. Walang ibang may kasalanan niyon kundi ako. Tahimik ang
naging pag-iyak ni Ate samantalang ang mga hikbi ko ay umaalingawngaw sa buong
kwarto. Nakayuko ako sa kanyang kamay dahil hindi ko siya kayang matignan sa mata.
Hindi ko kayang makita ang sakit na idinulot ng kasalanan na binigay ko sa kanya.
Hindi ko kayang makita ang pighati sa kanyang mukha dahil sa panlolokong ginawa ko
sa kanya. “Kailan pa, Gabby?” Lalo akong nasaktan dahil sa klase ng pakikipag-
usap niya sa akin. Unlike Nico, she was calm. Mahinhin parin ang kanyang boses
kahit bakas ang panginginig niyon. “Ate, sorry po dahil hindi ko napigilan ang
sarili ko. Matagal ko ng tinapos ang lahat sa amin lalo na noong nalaman kong
buntis ka na. Ate, hindi ko po sinasadya…” iyak ko dito. “Bakit hindi mo sinabi
sa akin? Bakit mo tinago ang lahat lahat sa akin? Alam mo kung anong mas masakit sa
akin? Wala manlang akong kaalam-alam na may naging relasyon pala kayo dati.” Hindi
ako nakapagsalita. Hindi na ako makapagsalita dahil kada susubukan ko ay hikbi ang
mga kumakawala sa labi ko. “Kung sinabi mo sana sa akin, kung pinakilala mo sana
siya sa akin noon, edi sana ay hindi ko hinayaan ang sarili kong mahalin siya. Kaya
kong isakripisyo ang lahat para sayo, Gabby. Kahit ang puso ko. Ganoon kita
kamahal. Ikaw nalang ang meron ako eh.” Para akong sinaksak ng ilang milyong
beses. Hanggang sa huli, ako parin ang naisip niya. Lalo akong nakaramdam ng
konsensya. Sobrang bait ni Ate Maricar na kaya niyang ibigay sa akin ang lalaking
mahal ko para lang maging masaya ako. Hindi ko alam kung anong nagawa ko sa buhay
ko para magkaroon ako ng isang kapatid na katulad niya. “Bakit kailangan nating
umabot sa ganito, Gabby? Bakit kailangan mong maging kabit ng asawa ko? Bakit
kailangan niyong idamay ang walang malay na bata sa sinapupunan ko?” Umangat ang
tingin ko sa kanya. “Ate, that video happened months ago. Tinigil ko na iyon
dahil hindi na kinakaya ng konsensya ko. Matagal na kaming tapos. Patawarin mo ko…”
Umiling ito sa akin. “Hindi ko alam. Hindi ko magawang tumingin sayo ngayon ng
hindi nagagalit at nasasaktan. Hindi ako makapaniwala na ginawa mo ang lahat ng ito
sa akin. Para niyo na rin akong pinatay ng tatlong beses. Sobrang sakit.” Napapikit
ako at hinayaan ang mga luha sa aking pisngi na dumaloy. “Mahal na mahal kita,
Gabby. Lahat ginawa ko para sayo. Nagsakripisyo ako at tiniis ko ang lahat para
mapaganda ang kinabukasan mo. Akala ko, pag-uwi ko dito ay tapos na ang lahat ng
paghihirap ko. Mas malala pa itong ginawa mo sa akin ngayon kumpara sa pinagdaanan
ko noon habang mag-isa ako sa Japan.” Ramdam ko ang hinanakit sa kanyang boses.
Wala akong ibang ginawa kundi tumahimik at tanggapin iyon. Kulang pa nga ito.
Dapat ay sinasaktan niya ako ngayon. Dapat sinisigaw-sigawan niya ako para mailabas
ang galit niya ngunit hindi. Kalmado lang siya habang umiiyak sa kinauupuan niya.
“Umalis ka na muna, please. Hindi ko pa kayang makita ka.” Nanghihinang sabi nito.
Kinuha ko ang buong lakas na mayroon ako para makatayo. Humiga ito at nagtalukbong
ng kumot saka tumalikod sa gawi ko. Kitang-kita ko ang panginginig ng kanyang
balikat. Naririnig ko rin ang mahihinana at pigil nitong hikbi. Lumabas ako ng
kwarto. Napatakip ako sa aking bibig at doon ay iniyak ko ang lahat ng sakit na
nararamdaman ko. Lumingon sa akin si Marco. Akmang lalapit ito sa akin ngunit
pinigilan ko siya. “Take care of my sister. Huwag mo siyang iiwan at pababayaan.
She’s emotionally weak right now and she needs his husband.” Iyon lang ang sinabi
ko saka umalis doon. Pumara ako. Taxi para makapunta sa unit ni Lauren.
Pagkabukas niya ng pinto ay isang mahigpit na yakap ang binigay niya sa akin.
Humagulgol ako sa kanya. Hindi siya nagsalita at hinayaan niya lang akong umiyak
doon. Hinagod niya ng paulit-ulit ang aking likod para mailabas ang lahat ng bigat
na nararamdaman ko. She silently cried with me. Nang kumalma ako ay binigyan niya
ako ng pagkain. Halos gabi na at wala pa kong kain maliban sa almusal. Napalingon
ako nang may marinig na katok sa pinto ng unit. Pinagbuksan iyon ni Lauren at
nakita ko si Ate Irina, Charles at Hazel na nag-aalalang lumapit sa akin.
Pakiramdam ko ay kahit papaano gumaan ang loob ko dahil naririto sila ngayon para
samahan ako. Madamdamin kong kinuwento sa kanila kung ano ang nangyari. Mula sa
hiwalayan namin ni Marco hanggang sa kung paano nagsimula ang relasyon namin noong
nagbalik siya sa buhay ko bilang asawa ni Ate. “Napanuod namin ang video, Gabby.
Mas mabuti siguro munang pahupain muna natin ang lahat dahil kalat na kalat iyon sa
bansa. Hindi ko nga kinakaya ang mga comments dahil nag-iinit ang ulo ko. Wala
naman silang alam!” Naiinis na sabi ni Ate Irina. Nakita kong nagbuntong-hininga si
Lauren. “Bakit hindi ka nagsabi sa akin? Sa amin? Kaibigan mo kami. Sana ay hindi
mo dinala ang lahat ng iyon sa sarili mo lang.” Nanginginig na sabi niya sa akin.
Sinamahan nila ako sa gabing iyon. Pinaramdam nila sa akin na may kasama parin ako.
Na hindi ako nag-iisa. Laking pasasalamat ko dahil ramdam kong may nagmamahal parin
sa akin at hindi ako hinusgahan sa nagawa ko. Nakatanggap din naman ako ng
sandamakmak na sermon mula sa kanila dahil nagkamali naman talaga ako. Alam at
tanggap ko iyon. Katulad ng sinabi nila sa akin ay nagpalipas muna ako ng araw sa
unit ni Lauren. Hindi ako lumabas ng isang linggo at pinababa ko muna ang issue.
Halos hindi nga binubuksan ni Lauren ang TV dahil hanggang sa balita ay iyon ang
laman. Kalat na kalat sa lahat ang kawalang-hiyaan na ginawa namin ni Marco.
Nakakahiya dahil nadawit pa ang pangalan ni Nico dito. Ang kwentong kumakalat ay
nagkaroon kami ng affair ni Marco habang nagdadalang-tao ang asawa nito at habang
kami ni Nico. Ang dami naring kung ano-anong kwento ang kumakalat at karamihan ng
galit ay nakadirekta sa akin. Malandi, pokpok, ang kati-kati, home wrecker at
kung ano-ano pang mga salita ang nababasa ko sa comments. I had to deactivate my
account and I created a new one just to keep updated. Parang asido sa akin ang
lahat ng natatanggap ko. Pakiramdam ko ay bumalik ako sa dati. Noong mga panahon
na ang pangit pangit ng itsura ko. Natatanggap ko ang lahat ng pang-iinsulto nila
sa itsura ko. Lahat ng kakaibang tingin nila sa akin ay nasisikmura ko at hindi ko
inaakalang mauulit iyon ngayon. Ang malala ay mukhang kahit na sino ang makakita sa
akin ay maalala ang kasalanang nagawa ko. Pandidirihan ako at hindi na agad maganda
ang magiging tingin ng mga tao sa akin. Tuwing gabi ay umiiyak ako. Nagsisisi ako
sa lahat ng nagawa ko. Hindi ko naisip na maaaring ganito kalaki ang epekto ng
nagawa namin ni Marco. All we thought that time is to have fun and let ourselves
with the burning temptation. Totoo ang sinabi nilang lahat, na napakababang uri
kong babae para kumabit sa asawa mismo ng kapatid ko. Matapos ang ilang araw ko
sa unit ay nakaramdam na ako ng pagkabagot. Gusto kong bisitahin si Ate Maricar.
Gusto kong malaman kung kamusta na siya. Gusto kong humingi ng tawad sa kanya at
hindi ako magsasawang gawin iyon kahit pa ipagtulakan niya ako palayo. Gagawin ko
ang lahat para magkaayos kami dahil siya nalang ang meron ako. Siya lang ang
natatanging pamilya na malapit sa akin at hindi ako papayag na hindi ko ulit makuha
ang loob niya. Sa umagang iyon ay nakatanggap ako ng email mula kay Nico. Nawala
sa isip ko ang sinabi niya noong huli kaming nagkita. Tinanggal niya ako sa
trabaho. I’m no longer his personal architect. Parang may kumirot sa puso ko.
Binasa ko ang naunang email niya sa akin at nakitang isang sikat din na kumpanya
iyon dito sa Manila ngunit may sister company ito sa Dubai. Nakita kong pasado doon
ang credentials ko at naghihintay nalang kung kailan ako handa para sa interview.
Ang sunod na email ay binasa ko. Isa iyong forwarded email mula sa sister company
sa Dubai. Binibigyan nila ako ng offer na mag-training doon sa loob ng dalawang
taon. Sagot nila lahat ng expenses ko at babayaran nila ako doon habang
nagtatrabaho ako. Bumilis ang tibok ng puso ko. Unti-unti akong napasandal sa
pader. Kahit na nasaktan ko siya ng sobra, sinigurado niya parin na magiging
maayos ako. Siguro kaya niya binigay ito sa akin para makalayo sa kanya at sa lahat
ng mga issue na binabato sa akin dito sa Manila. Siguro ay ayaw na talaga niya
akong makita kaya gusto niyang lumipad ako sa Dubai. Ayaw na niyang magtagpo muli
ang landas naming dalawa. Pagod na siguro siyang mahalin ako at sumusuko na siya sa
akin. Hindi ko namalayan ang pag-iyak ko. Bakit kung kailan mahal ko na siya,
saka naman mangyayari ang lahat ng ito. Hindi ko ba deserve na magmahal? Hindi ba
ako karapat-dapat na mahalin? Dapat ba ay masanay na akong mag-isa sa buhay?
Bakit kung kailan hulog na hulog na ako sa kanya, saka naman siya susuko sa akin?
Ngunit ano nga ba ang magagawa ko. Kasalanan ko naman kung bakit kami humantong sa
ganito. Sobrang tigas ng ulo ko at hindi ko siya sinunod. Nagpabulag ako sa pag-
aakalang hanggang ngayon, si Marco parin. Hindi ko alam na nasanay lang pala ako
na si Marco ang mahal ko. Ni minsan ay hindi ko binigyan ng pansin ang mga
kakaibang nararamdaman ko kay Nico dahil iniisip kong si Marco parin, Iyon ang
tinatak ko sa sarili ko kaya kahit na nakakaramdam ako ng matinding kaba sa tuwing
nariyan si Nico, kahit na ang gaan ng pakiramdam ko kapag kasama ko siya ay
binalewala ko ang lahat ng iyon. I took him for granted and now, he got tired of
me. This is all my fault. If I only listened to him. Kung sana ay agad kong
pinansin ang nararamdaman ko sa kanya, hindi sana mangyayari ang lahat ng ito.
Sinamantala kong wala si Lauren si araw na iyon. Pumasok kasi ito sa trabaho. Siya
lang naman kasi ang pumipigil sa akin na lumabas. Nagbilin sila Ate Irina dito na
bantayan ako at huwag hayaan na makaalis lalo pa at mainit pa nga ang balita.
Kinuha ko ang isang sumbrero. Ibinagsak ko ang aking buhok para hindi agad ako
mamukhaan ng mga tao. I wore a jacket and a pants para hindi gaanong agaw pansin.
Sinilip ko ang aking phone at ilang beses na tinawagan si Nico ngunit hindi niya
iyon sinagot. Nakarating ako sa building at laking gulat ko nang hindi ako
pinapasok ng guard. Siguro ay nagduda sa suot ko. Ilang beses kong pinag-isipan
kung ibibigay ko pa dito ang information ko ngunit makakaagaw lang ako ng atensyon.
Ilang minuto akong sumubok na magmakaawa ngunit ayaw talaga ako payagan. Sa huli
ay tinanggal ko ang sumbrerong suot ko. Nanlaki ang mata nito ng makilala ako.
Nakarinig din ako ng singhap mula sa paligid. Mayroon ding mga bulungan ngunit
hindi ko
sila pinansin. Halos mapikon na ako ng hindi niya parin ako pinapapasok.
Pinipigilan ko ang aking sarili sa pagwawala doon nang may humawak sa balikat ko.
Si Lola Grace! Isang tingin lang nito sa gwardya ay gumilid na ito. Hinawakan
niya ako sa braso saka dinala papasok sa elevator. Ramdam ko ang pagsunod nila ng
tingin sa akin. Seryoso ang mukha ni Lola Grace nang makapasok kami sa elevator.
Hindi ko napigilan ang luha ko at napahagulgol ako sa harap niya. Ilang beses akong
humingi ng tawad sa kanya para sa nagawa ko. Napansin kong naluluha rin ito ngunit
pinili niyang hindi magsalita. Nakaakyat kami sa pinakatuktok na floor kung
nasaan ang opisina ni Nico. Binuksan niya ang pinto. Nakita ko doon ang mga
magulang ni Nico habang pinagsasabihan ang binata na umayos na sa trabaho. Naiiyak
ako habang pinagmamasdan ang nagkalat na basyo ng alak sa sahig. Mga basag na gamit
at nagkalat na papel ay naroon din. Agad na lumagapak ang palad ng ina ni Nico sa
aking pisngi. “Ang kapal din naman ng mukha mong magpakita pa rito!? Look what
have you done to my son! Isa kang pokpok at mababang uri ng babae. Stay away from
my son and never come back!”

Kabanata 36
Mangha kong tinignan ang mataas na gusali ng Burj Khalifa. Sa loob ng dalawang taon
kong pamamalagi dito sa Dubai ay ito talaga ang pinakanagustuhan ko sa lahat.
Nakakamangha kung paano nila nagawang matibay ang napakataas na building na ito.
Pagdating talaga sa engineering and architectural expertise ay hindi papahuli ang
lugar na ito. Napakarami ko ng napasyalan dito na talagang nakapagpamangha sa
akin. Architectural wise, sobrang ganda lagi ng design at dito ako humuhugot ng
inspirasyon para sa mga naging proyekto ko sa nakalipas na mga taon. Inabala ko
ang sarili ko sa pamamasyal sa naunang mga buwan ko dito. Hindi rin kasi nagsimula
agad ang training ko. Agad kong pinakawalan ang lahat ng stress at sakit na dinala
sa akin ng pangyayaring iyon sa buhay ko. Naalala kong hindi na ako nagkaroon ng
pagkakataon na makita si Ate Maricar. Noong isang beses na sumubok ako ay hindi
niya ako tinanggap. Mabuti nalang at naroon si Marco. Doon ko nakita ang sincerity
niya sa pagmamahal sa kapatid ko. He never gave up on her at sa pagkakaalam ko,
bago ako umalis noon ay unti-unti na siyang tinatanggap ulit ng kapatid ko.
Napangiti ako. I’m happy for them. Kahit na dalawang taon akong walang balita sa
kanila ay pakiramdam ko naman na masaya na sila sa buhay nila ngayon. I deactivated
all of my accounts. Pinutol ko ang koneksyon ko sa lahat ng kilala ko sa Pilipinas.
I went here in Dubai thinking of just healing my self. Masyado akong nasira noon.
Sobrang laking dagok niyon sa buhay ko at hindi ko inaakalang malalampasan ko rin
iyon ngayon. Hinawi ko ang aking maiksing buhok na nililipad ng malakas na
hangin. Tumutusok din ang bangs ko sa aking mata dahil sa hampas ng hangin.
Nagpatuloy ako sa paglalakad pabalik sa kumpanyang pinagtatrabahuan ko. It was
not easy living alone in a foreign country. Ngayon ko naramdaman ang hirap ni Ate
noong nagtungo siya ng Japan mag-isa. Nabigla ako sa kakaibang kultura nila dito.
Ilang beses ko ring naranasan ang homesick ngunit nilabanan ko iyon. Miss na miss
ko ang kapatid ko at maging ang mga kaibigan ko ngunit tiniis ko ang lahat para
hindi sila makausap. Tipid akong ngumiti sa mga katrabaho ko doon. Actually may
iilang pinoy din naman doon ngunit dahil pinili kong mapag-isa ay hindi ako
nagkaroon ng malapit na kaibigan dito. I isolated myself from them. Hindi ko alam
kung alam ba nila ang tungkol sa nangyari sa akin at sa scandal ko noon pero mas
minabuti kong huwag mapalapit sa kahit na sino. Pinanuod ko ang head namin na
aligagang nag-aayos sa paligid. Nang nakita niya akong tulala sa kanya ay agad niya
akong tinapik. Half pinay ito at half arabian, hindi ito fluent sa tagalog ngunit
nakakaintindi rin naman. “Move, Gabriella! One of the shareholders are coming
here in our company. They will look around each departments so we need to clean and
organize everything! Don’t waste your time!” Sinunod ko ang sinabi niya. Matapos
kong maayos ang lamesa ko ay bumalik na ako sa trabaho. Kakatapos ko lang maglunch
sa labas at ilang oras nalang din ay out na ulit sa office. Gusto ko na umalis at
mamasyal saglit bago umuwi sa unit. May inuupahan akong isang hindi kalakihang
unit dito sa Dubai. Malapit lang siya dito sa pinagtatrabahuan ko kaya naman
naglalakad lang ako papasok at pauwi ng trabaho. Mag-isa ako doon at hindi naman na
bago sa akin iyon. Nagtungo ako sa banyo nang maramdaman ang pananakit ng aking
puson. Mukhang tinamaan nanaman ako ng matinding dysmenorrhea. Napatagal ako sa
banyo dahil pinababa ko pa ang pananakit ng puson. Dumiretso rin muna ako sa clinic
para makahingi ng gamot. Habang papunta doon ay napadaan ako sa department namin.
Nakita kong nakatayo na silang lahat doon at binabati ang grupo ng mga lalaki na
nakaformal coat. Mukhang nag-iikot na nga ang mga shareholders. Mabuti narin
sigurong mag-stay muna ako sa clinic para makaiwas sa mga tanong tanong ng mga
iyan. Pagkatapos kong uminom ng gamot ay nagpahinga lang ako saglit saka bumalik
sa aking station. Lihim akong napangiti nang makitang wala na doon ang mga boss
namin. Normal na ulit ang paligid. Medyo maingay pa nga. Narinig ko ang ilang mga
katrabaho ko roon na pinag-uusapan ang mga boss namin. Hindi pa nga nakaligtas sa
akin ang mga salitang gwapo, hot at sexy sa mga ito. Napailing ako. Out na at isa
ako sa mga naunang umalis. Nilabas ko ang aking phone at tinignan ang checklist ko
ng mga dapat na mapuntahan sa Dubai. Ilan nalang ang wala pang check doon dahil
siyempre ay matagal narin naman ako dito. Sa tuwing mga bakanteng oras ko ay
pinupuntahan ko ang mga sikat na tourist places dito. Kapag nakikita ko ang iyon ay
talagang napapakalma ako at nawawala ang pagod ko. Nagtungo ako sa Dubai Opera.
Napag-alaman ko kasing may gaganaping fountain show doon ngayon. Medyo may kalayuan
ito sa unit ko kaya hindi ko pa ito napupuntahan. Wala kasi akong magawa sa unit
ngayon at dahil wala naman akong pasok bukas ay pwede akong gabihin na makauwi.
Nakita ko ang medyo kumpulan ng tao doon sa waterfront. Mabagal akong naglakad doon
at naghanap ng magandang pwesto. Nagsimula ang fountain show. Nakikisabay ang
tubig at ilaw sa tugtog. Napakarelaxing na panuorin niyon. Nilabas ko ang aking
phone para kuhaan ng video ang mailaw na tubig na iyon. Hindi ko napigilang
mapangiti. I never thought that I will get to experience this in my entire life.
Mas maganda lang siguro kung may kasama ako dito but being alone is fine. Sanay
naman ako doon. Nagulat ako nang may malakas na pwersang tumulak sa akin. Hindi
na ako nagkaroon ng pagkakataon na silipin iyon dahil nabitiwan ko ang aking phone
at bumagsak iyon sa sahig. Agad akong yumuko para pulutin iyon ngunit ilang beses
iyong nasipa dahil sa dami ng taong nanunuod sa show. Nagsimula akong mairita.
Nang makitang natigil na ito sa paggalaw ay agad ko iyong nilapitan ngunit may
nakauna sa akin. Iniabot niya ito sa akin. Nakasimangot ako habang tinitignan ang
malalaking gasgas sa screen. Narinig kong tumikhim ang taong nag-abot sa akin.
Umangat ang tingin ko dito. Hinawi ko ang aking buhok para makita ng maayos ang
lalaki para makapagpasalamat dito. Sobrang liwanag ng nasa likod nito kaya hindi
ko agad naaninag ang lalaki. “Thank you so much...” Mahinang sabi ko dito. Unti-
unting bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko na ng malinaw ang kanyang mukha.
“You’re welcome.” Nanginig ang aking labi nang muli kong marinig ang kanyang
baritonong boses. Pakiramdam ko ay bumuka ulit ang lahat ng sakit na pilit kong
ibinaon sa limot. Nag-umpisang maluha ang aking mata. Agad ko siyang tinalikuran at
tumakbo palayo. Pumara ako ng taxi. Nang makasakay sa loob ay nakita kong
nakasunod pala ito sa akin, hinihingal habang hawak-hawak ang kanyang camera.
Nagtama ang aming tingin. Napasinghap ako nang makita ang seryoso nitong mukha sa
akin habang sinusundan ng tingin ang taxing sinasakyan ko. Inalis ko na ang
tingin sa kanya saka ako napasandal sa upuan. Unti-unting nagsibagsakan ang mga
luha sa aking mukha. Hindi ako makapaniwalang matapos ang dalawang taon na pilit
kong paglimot sa kanya ay muli ko siyang makakaharap. Ang laki ng pinagbago ng
itsura ni Nico. He looked more mature now. Dalawang taon ko siyang hindi nakita at
talagang na-miss ko siya. Sinubukan ko siyang makausap noon ngunit hinarang ako
ng pamilya niya. Nagkaroon ako ng kaunting pagkakataon ngunit hindi rin naging
maganda ang kinalabasan. Napahawak ako sa pisngi ko. Para iyong namamanhid sa
lakas ng pagkakasampal ng ina ni Nico. Agad akong dinaluhan ni Lola Grace. “Stop
it, Veronica!” Galit na sabi ni Lola Grace. “Mama, stop defending that whore!
Sinabit niya ang anak ko sa kalokohan niya, dinamay niya ang apelyido natin sa
kahihiyan. Wala kang delikadesa! You don’t deserve my son!” Namumulang sabi nito.
Tumayo si Nico mula sa kanyang swivel chair. Halos hindi na ito tuwid maglakad
ngunit pinipilit niyang umaktong normal. “Please, leave us.” Malalim na sabi
nito. Kumontra ang kanyang ina ngunit wala itong nagawa nang hilahin na siya ng
kanyang asawa. Hinagod ni Lola Grace ang likod ko bago kami tuluyang iniwan ni Nico
sa loob ng opisina. Nang mapag-isa kami ay agad siyang lumapit sa akin. He reeked
of alcohol. Gusto kong maawa sa lagay niya. Lasing na lasing siya. He looked
devastated and hurt. Kinagat ko ang aking labi dahil totoo ang sinabi ng kanyang
ina, ako ang may kasalanan niyon. “Did you receive the offer?” Pabulong na sabi
nito. Nanginginig akong tumango sa kanya. “Please take it. That will help boost
your credentials.” Umupo siya sa couch samantalang ako ay nanatiling nakatayo sa
harap niya. “Nico...” Pinutol niya ang sasabihin ko. “Take it, Gabriella. Don’t
mind me. I’m okay. I will be okay. I’ll be over you.” Masakit na sabi nito. Muling
naglandas ang luha sa akin. “Ayokong umalis, Nico. Ayokong iwan ka. I love you,
please maniwala ka naman sa akin.” Naluluha kong sabi. “Stop it, wala akong
papaniwalaan sa lahat ng sasabihin mo. I’m so done with your lies.” Parang asido
ang mga salitang binabato niya sa akin. Parang tinutunaw niyon ang sugatan kong
puso. Hindi ako nakapagsalita. “Take that offer and do me a favor, don’t ever
come back.” Napatakip ako sa aking mukha nang maalala ang lahat ng iyon. Why do I
have to see him again? Unti-unti na nga akong nakakaahon sa sakit mula sa nakaraan
tapos makikita ko siya ulit para lang muling bumukas ang mga sugat na ilang pilit
kong pinapagaling? Sinunod ko na nga ang sinabi niya, umiwas ako, hindi ako
nagparamdam at lalong hindi ako nagpakita. Ano pa ba ang gusto niyang mangyari?
Ngayon ko narealize na mas masakit ang nararamdaman ko ngayon sa kanya kaysa sa
napagdaanan ko kay Marco. This pain felt surreal. Isang pagkikita lang namin at
parang nawalan ng saysay ang ginagawa kong pagmove-on. Hindi ako lumabas ng unit
ko sa weekends na iyon. Inubos ko ang oras ko sa pag-iyak ng pag-iyak. Tiniis ko
ang
kapatid ko at kaibigan ko. Hindi ako umuwi ng Pilipinas dahil sa takot na muling
magtagpo ang landas namin. Sinunod ko ang gusto niya at kahit masakit sa akin ay
pilit kong kinalimutan ang pagmamahal ko sa kanya. Ngunit hindi ko ginawa, two
years had passed and he still owned my heart. Wala akong ganang pumasok sa
opisina pagkaraan ng Lunes. Lutang ako at pinili ko nalang na magfocus sa trabaho.
Napahilot ako sa aking sentido nang maramdaman ang pananakit ng aking ulo. Tumayo
ako at nagtungo sa clinic. Humingi ulit ako ng gamot dito. Para akong sabog na
naglalakad pabalik sa station ko nang mapansin ang iilang taong nakatayo sa
department namin habang kinakausap ang aming head. Nabigla ako nang hinila niya
ako at hinarap sa mga iyon. Bahagyang nanlaki ang mata ko nang makaharap nanaman si
Nico. What the hell! “This is Architect Gabriella Aldana, she’s one of the best
architect in our company. Her works are the famous Marina 102, the extension of
Marina 101. She’s currently working on the renovation of The Marina Torch and there
are more projects yet to come for her.” Para akong naninigas sa uri ng
pagkakatingin niya sa akin. Tinignan ko ang iba niyang kasama at tanging siya lang
ang hindi pamilyar sa akin doon. Ang iba ay nakasalamuha ko na nang minsan akong
magpresent ng reports sa shareholders. Siya lang ang bago at sa kanya ako ngayon
pinapakilala ng aming head! As if we don’t know each other. He extended his arm
for me. “Pleased to meet you, Architect Gabriella. I’m Engineer Nico Alcantara.”
Bumaba ang tingin ko doon. Binangga ako ng aking head at pinandilatan ng mata para
tanggapin ang kamay nito. Hindi ako nakapagsalita lalo pa nang maramdaman ang
mahinang kuryente nang muling maglapat ang aming kamay. Sobrang bilis ng tibok ng
puso ko sa mga oras na iyon. “And, Engineer! She’s from the Philippines also.”
Maligayang sabi nito. Gustong-gusto ko na silang iwanan ngayon. Patagal ng patagal
na nagkakaharap kaming dalawa ay lalo lang sumasakit ang puso ko. “Yes, we worked
on same projects in the Philippines. I know her very well.” Madiing sabi nito
habang nakatingin sa akin. Lalo akong kinabahan. Saglit na napatingin sa amin ang
aking head at halata dito ang pagtataka. Laking pasasalamat ko nang ibahin ni Nico
ang usapan. Nagpaalam ako sa mga ito para bumalik na sa table ko. Pilit akong
nagfocus sa trabaho ko pero hirap na hirap akong gawin iyon habang nasa iisang
lugar kami ni Nico. Umalis na ang ibang shareholders ngunit nagpaiwan ito doon.
Nag-ikot siya sa buong department namin. Tensyonado ang mga katrabaho ko dahil sa
pagbabantay na ginagawa nito sa amin habang ako ay problemado dahil hindi ako
makausad sa design na ginagawa ko. Napaigtad ako nang huminto siya sa table ko.
Umangat ang tingin ko sa kanya. Inayos ko ang aking buhok na nagulo ko kanina dahil
sa pagkairita na nararamdaman. Matagal niya akong tinitigan. Rinig na rinig ko ang
puso ko. Halos lumabas na ito sa akin at tumalon papunta kay Nico. Tuwang-tuwa ka
ba na sa wakas ay nakikita mo na ang nagmamay-ari sayo!? “Let’s talk over lunch.”
Tipid na sabi nito. Hindi ako makapaniwalang tumingin sa kanya. Akala ko ba ayaw na
niya akong makita, bakit kami mag-uusap!? Kinurot ko ang sarili ko nang makaramdam
ako ng kaunting saya at pag-asa nang ito ang naunang kumausap sa akin ngayon.
Ayokong umasa. Pagod na ako. Hindi niya ako hinintay na sumagot. Nagpatuloy lang
siya sa pag-ikot at pagbabantay sa amin. Dumating ang lunch at lahat ay umalis sa
doon para kumain. Meron namang naiiwan dito dati ngunit ngayon ay kaming dalawa
lang talaga ang natira. Natakot ata sa tensyon na binigay ni Nico sa kanila kaya
piniling maglunch-out. Tumayo ako at inayos ang aking gamit. Lalagpasan ko na sana
siya nang pigilan niya ako sa braso. “Nagpaakyat ako ng pagkain nating dalawa
dito.” Pormal na sabi nito. Tumikhim ako saka tinanggal ang kanyang kamay sa akin.
“Hindi niyo po kailangang gawin iyon, Engineer. Sabihin niyo nalang ang gusto
niyong sabihin sa akin. Saglit lang ang lunch break ko.” Mahinang sabi ko dito.
Hindi ko siya tinitignan sa mata. “Let’s talk about us.” Napahinto ako sa sinabi
niya. Umangat ang aking tingin sa kanya at agad na nagsalubong ang kilay ko. Halos
sitahin ko ang puso ko sa pagwawala nito sa loob ko. “Wala naman po tayong dapat
pag-usapan dahil matagal ng tapos iyon, Engineer.” Nanginginig kong sabi. “We did
not officially break up.” Pahayag nito. Unti-unting namuo ang luha sa aking mata.
Anong ibig niyang sabihin?! “What are you talking about? Hindi ba’t ikaw nga ang
nagtulak sa akin papunta dito sa Dubai? You don’t want me anymore that’s why you
made me accept this offer. You even told me to never come back!” Hindi ko na
napigilan ang pagdagsa ng emosyon ko. Pakiramdam ko ay pinaglalaruan niya na ako at
hindi ako natutuwa! Inabot niya ang aking kamay and pulled me for a hug. Agad na
nagbagsakan ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Mahal na mahal ko parin siya
hanggang ngayon at hindi nakakatulong ang ginagawa niya sa akin ngayon. If he don’t
want me anymore then I’m not pushing myself to him. Pagod na akong ipagsiksikan ang
sarili ko sa taong hindi naman ako gusto. “I’m sorry.” Mahinang sabi nito sa
aking tenga. Lalo akong napahagulgol. “Sabi mo, pagod ka ng mahalin ako. Sabi mo,
ayaw mo na akong makita. Ikaw pa ang nagmakaawa sa akin diba kaya kahit masakit sa
akin, kahit alam ko sa sarili kong mahal na mahal na kita noon ay sinunod kita. I
have caused you a lot of pain and I have no right to demand anything from you.”
Naiiyak kong sabi dito. Hindi siya nagsalita. Hinayaan niya ako sa mga gusto kong
sabihin. Mahigpit niya akong niyakap. “Sabi mo pa, umaasa ka na sana balang araw,
makalimutan mo na ang nararamdaman mo sa akin. Tapos ngayon, sasabihin mo na hindi
tayo nagbreak? Edi ano lang pala iyon, joke joke lang!?” “I’m sorry. I didn’t
mean any of that. I’m sorry, Gabriella.” Siniksik niya ang kanyang mukha sa aking
leeg. I felt him inhaled my scent. Halos manlambot ang aking tuhod. Patuloy akong
umiyak. Umalingawngaw ang hikbi ko sa buong opisina namin. “I’m still very inlove
with you. Masyado lang akong nasaktan noon. I was hurting and I neglected the idea
that you were hurting too. Inisip ko lang ang sarili ko and I never listened to
you. I’m sorry...” Parang kumikirot ang puso ko. Para iyong pinipiga at nahihirapan
akong huminga. “Dapat ay tinatagan ko pa ang loob ko. I should have trusted you
more and I should not let my pain take over my system. Agad kitang sinundan dito
noong nalaman kong umalis ka na. Like what I have always do, I watched you from
afar. Wala akong lakas ng loob na lumapit sayo dahil sa hiya sa lahat ng masasakit
na salitang sinabi ko sayo. Patawarin mo ko, Gabriella.” Nanigas ako sa
pagkakayakap niya. Humiwalay siya sa akin at hinawakan ang aking magkabilang
pisngi. Pinakatitigan niya akong mabuti. “Mahal na mahal parin kita hanggang
ngayon, Gabriella. Even after twelve fucking years, ikaw parin at ikaw lang. Let’s
start all over again, please...” Pagmamakaawa nito. Namansin ko ang pamumula ng
kanyang mata. Hindi nagtagal ay tumulo na rin ang mga luha doon. Lalo akong
napaiyak. Hindi ako makapaniwala sa naririnig ko. Mahal na mahal ko parin siya at
alam kong hindi nabawasan iyon sa paglipas ng dalawang taon bagkus ay lalo lang
iyon lumalim. My love for him is stronger and deeper than my love from Marco. He is
my great love and I wouldn’t waste this chance to start with him again. “Tanggap
mo ba ako kahit may scandal ako?” Nanginginig kong tanong. Napangiti siya sa akin.
Parang matutunaw ang puso ko. God! How much I missed his smile! “I have long
accepted everything about you. I love you as a whole.” Mariin akong tumango sa
kanya. Nakahinga ito ng maluwag. Bumaba ang kanyang mukha sa akin. Napapikit ako at
tinanggap ang kanyang mariing halik sa akin. Bumagsak ang panibagong luha sa aking
pisngi. This time, it’s because of happiness.

Kabanata 37
He told me to open my facebook account once again and reconnect with everyone. Nasa
unit ko siya ngayon. Bumisita siya sa akin ngayong wala akong pasok. It’s been days
since we reconcile and it’s been the best days of my life. Binawi namin ang mga
araw, buwan at taon na nagkahiwalay kaming dalawa. I was too happy it makes me cry.
Hindi ako makapaniwala na maaari pa pala iyong mangyari.

Habang abala ako sa pag-oopen ng aking account ay nagring ang kanyang phone.
Nakaloud speaker iyon kaya agad kong narinig ang familiar na boses ni Lola Grace.
Iniharap ni Nico sa akin ang kanyang phone. Video call pala iyon. Nakita ko ang
mangiyak-ngiyak na mukha nito nang makita ako.

“Diyos ko, Gabby!” Hindi na niya napigilan at napahagulgol ito sa kabilang linya.
Naluluha akong napangiti sa camera.

“Kamusta na po kayo, Lola Grace?” Lalo siyang umiyak. Nakaramdam ako ng pag-aalala.
Tumingin ako kay Nico para tulungan akong pakalmahin ito.

“Nasaan ka ba ngayon, apo? Lilipad ako agad diyan. Miss na miss na kita! Bakit
naman hindi ka manlang nagparamdam sa akin?” May bahid ng pagtatampo ang boses
nito. Humingi ako ng tawad at nangakong babawi ako kapag nagkita kaming dalawa.

Halos makalimutan ko na ang ginagawa sa aking phone. Si Nico na ang nag-ayos niyon
para sa akin. Hinayaan niya akong makapagcatch-up kay Lola Grace. Tumagal ng halos
dalawang oras ang pakikipag-usap ko sa kanya. Hindi ako kaagad nakasagot nang
itanong niya kung kailan ang balik ko.

Alam kong maayos na kami ni Nico ngayon ngunit hindi ko alam kung handa na ba ang
iba na bumalik ako sa Pilipinas. Saktong patapos na ang kontrata ko dito at
napapaisip ako sa desisyon kung dapat ko bang irenew iyon at tuluyan ng manirahan
dito o bumalik na ng Pilipinas.

Nakasandal ako kay Nico habang nanunuod ito ng TV sa sofa ng aking unit. Abala
akong nag-scroll sa aking lumang facebook account. Napakaraming notifications niyon
at halos natabunan na ang hate comments at posts sa akin ng mga tao. Ipinaalam din
sa akin ni Nico na nai-take down na ang video sa internet at wala ng may kopya
niyon dahil deleted na. Ipinagpasalamat ko iyon sa kanya.
Hinanap ko ang messages sa akin ng mga malalapit kong kaibigan. Una kong nakita ang
kay Lauren. Puro mga luma iyon at ang petsa ay sa nakalipas na taon pa. Hindi na
kasi ako nagawang imessage pa noong dineactivate ko na ang account ko. Sunod kong
nakita ang kila Ate Irina at kila Charles. Napangiti ako. Iniisip ko na talagang
nagtatampo sa akin ng malala ang mga ito. Gumawa ako ng group chat at nangamusta sa
kanila. Hindi pa online ang mga ito kaya naman bumalik ako sa mga messages ko.

Hinanap ko kung merong chat sa akin si Ate Maricar. Malungkot akong napangiti na
ang huling chat niya sa akin ay noong maayos pa ang lahat. Maging si Marco ay wala
rin. Hinanap ko ang profile ni Ate at doon ay nakita ko ang masayang larawan nila
ni Marco kasama ang isang batang babae na mukhang nasa isang taong gulang na.
Masasaya ang kanilang ngiti at mukhang naka-move on na sila sa mga nangyari dati.

Gumalaw sa likod ko si Nico. Nakita niya ang larawan na tinitignan ko at mukhang

naramdaman niya ata ang pagbaba ng mood ko. Niyakap niya ako ng mahigpit.

“Napatawad na kaya ako ni Ate?” Malungkot kong sabi. He kissed my cheeks.

“Why don’t you try asking her? Pero kung ako ang tatanungin, I’m sure that she
already missed her little sister.” Lumingon ako sa kanya. Bakas ang takot sa mukha
ko. He sighed and held my face.

“Stop dwelling on the past. Take a risk and reconnect with her, with them. Pare-
pareho na tayong nakawala sa nakaraan. All of us had our time to heal and forgive.
Alam kong matutuwa siya kapag nalaman niya ang kalagayan mo.” Mahinahong sabi nito.

Umuwi si Nico. Naka-stay in ito sa isang hotel malapit sa akin. Inalok ko nga ito
na dito na muna siya tumira habang nasa Dubai siya ngunit tumanggi siya. Hindi ko
na rin siya pinilit dahil hindi naman ako mananalo sa kanya.

Habang nakahiga ako sa kama ay nagdadalawang isip ako kung dapat ba akong
magmessage kay Ate Maricar. Paano kung galit parin siya sa akin? Paano kung hindi
pa siya handang makita at makausap ako ulit? Paano kung sa gagawin kong iyon ay
manumbalik lahat ang sakit sa kanya?

In the end, I chose to send her a short message.

Kamusta po, Ate Maricar?

Binagsak ko ang aking phone sa kama. Pumikit ako habang pilit na pinapakalma ang
puso ko sa matinding kaba na nararamdaman ko. Napabalikwas ako ng higa nang biglang
tumunog ang aking phone. Tinignan ko iyon at nakitang video call iyon mula kila
Lauren. Inayos ko ang aking maiksing buhok saka inayos ang bangs na nakaharang sa
aking mukha bago sinagot iyon.

Bumungad sa akin ang mukha ni Lauren, Ate Irina at ni Charles na kasama si Hazel.
Mangiyak-ngiyak si Ate Irina habang pinagmamasdan ako sa camera.

“Gabby! Bakit ngayon ka lang nagparamdam! Nakakainis ka naman eh!” Natawa ako.
Suminghot ako para mapigilan ang pagluha sa aking mukha.

Dinagsa ako nila Charles at Ate Irina ng pangangamusta. Napadako ang tingin ko kay
Lauren na tahimik lang na nakangiti habang nakatingin sa camera. Sobra ang pinayat
niya. Nagtataka ko siyang tinignan. Itinatak ko sa aking isip na kakausapin ko siya
ng kami lang pagkatapos nitong tawag na ito. She’s my bestfriend after all. Alam
kong may tampo itong nararamdaman sa akin ngayon kaya hindi siya gaanong
nagsasalita but I will make it up to her.
I immediately called Lauren after our group video call ended. Muling bumungad ang
kanyang mukha sa akin. This time, she’s silently crying.

“Lauren...” Naluluha kong sabi. Hikbi lang ang narinig ko sa kanya.

“Akala ko kinalimutan mo na ako.” Nagtatampong sabi nito. Napatawa ako. Pinunasan

ko ang mga luhang bumuhos sa aking pisngi.

“Pwede ba iyon, Lauren? Bestfriend kita eh.” Sumimangot ito.

“Bestfriend mo ko pero pati connection mo sa akin, pinutol mo.” Umiiyak na sabi

nito. Agad akong nag-alala. Hindi siya pwedeng umiyak ng umiyak dahil baka makasama
sa puso niya.

“I’m sorry, Lauren but please understand that I had to take a break from
everything. I was too stressed during that time. Sorry kung ngayon lang ako
nagkaroon ng lakas ng loob.” Mahina kong sabi dito. I asked her to stop crying.
Pinilit niya namang kumalma at ikinatuwa ko iyon.

Nag-usap kami ng matagal. Nagkamustahan at kung ano-ano pa ang naikwento namin

tungkol sa buhay ng bawat isa. Napansin ko lang na parang pigil siyang magkwento sa
akin tungkol sa ibang bagay ngunit hindi ko na iyon pinansin. If she’s not yet
ready to tell it to me then I will not force her.

Ibinalita niya rin sa akin na sa GA Construction Industries na pala siya nagtrabaho

ngayon. Nagtataka tuloy ako kung bakit hindi iyon nabanggit ni Nico. Isa na siyang
architect doon at ilang beses narin niyang nakatrabaho si Nico. Muling nanariwa sa
akin ang tungkol sa pagkagusto niya kay Nico.

She never opened up about her feelings for him when she knew of the news that Nico
and I are together. Wala akong narinig na hinanakit sa kanya, masaya pa nga ito
para sa amin noon. Alam kong nagustuhan niya talaga ito ngunit tinanggap niya naman
ang relasyon namin. Kahit ngayon, sinabi ko sa kanya na nagkabalikan kami dito ni
Nico. I can see that she’s happy for the both of us.

Kinabukasan ay nagising ako sa katok ng pinto sa aking unit. Pinagbuksan ko iyon at

bumungad sa akin ang nakangiting mukha ni Nico. May dala itong plastic ng mga
pagkain. Hinayaan ko siyang makapasok at nilagay niya ang dala sa kusina. Pinanuod
ko siyang ayusin iyon sa plato.

Napangiti ako. Lumapit ako sa kanya at niyakap siya mula sa likod. I inhaled his
scent. It’s still that same scent he used years ago. Itinigil niya ang kanyang
ginagawa saka humarap sa akin. His face softened as he looked at me. Hinawakan niya
ang magkabilang pisngi ko saka mababaw na hinalikan ang tungki ng aking ilong.

“What is it?” Malambing na sabi nito. Halos mapunit ang ngiti sa aking mukha habang
umiiling sa kanya. Isinandal ko ang aking katawan sa kanya, ang ulo ko sa kanyang
dibdib. I can hear his fast heartbeat. It’s because of me.

“Mahal na mahal kita, Nico. Thank you for accepting me in your life again.”
Madamdamin kong sabi dito. Hinawakan niya ang aking mukha at pinaharap sa kanya.
Lumapat ang kanyang labi sa akin saka niya ako binigyan ng mababaw na halik.

Parang sasabog ang puso ko sa sobrang saya. Hindi ko alam kung deserve ko ba maging
masaya ng ganito sa lahat ng kasalanan na nagawa ko sa buhay ko, sa kanya pero isa
lang ang alam ko. Lubos kong pinagpapasalamat ang pagkakataon na maranasan ko ito
ngayon.

Ganado ako sa araw na iyon habang nasa trabaho ko. Kahit mag-isa ako sa lamesa ko
ay hindi natatanggal ngiti ko. Ramdam ko ang kakaibang tingin sa akin ng mga
katrabaho ko, lalo na ng head namin. Sa isip siguro nila ay nababaliw na ako pero
siguro nga. Nakakabaliw pala maging ganito kasaya.

Hindi ko namalayan ang oras. Nagulat nalang ako nang magsimula ng magsialisan ang
mga kasamahan ko dito. Pasado alasingko na pala. Tumayo na rin ako para mag-ayos ng
gamit ko. Hindi na ako makapaghintay na umuwi para muling makita si Nico. Napatigil
ako sa paglalagay ng gamit sa aking bag nang makarinig ng iba’t-ibang singhap at
bulungan sa paligid. Umangat ang aking tingin sa pinto at napanganga ako nang
makita si Nico doon, may dala siyang pulumpon ng rosas habang nakangiting
naglalakad sa akin.

Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Nag-iinit ang mukha ko dahil sa tingin sa akin
ng mga katrabaho ko. He wrapped his arms around me. Muli kong narinig ang singhap
ng mga tao sa paligid. Binigay niya ang bulaklak sa akin at malugod ko naman iyong
tinanggap. Mahina ko siyang hinampas. Ang kanina ko pang pinipigilan na ngiti ay
kumawala ng tumawa siya.

“This is something I wanted to do for you. Hindi ko ito nagawa sayo noon. I wanted
to spoil you with different flowers and chocolates before. Mabuti nalang at pwede
ko na iyon magawa ngayon.” Nangingiting sabi nito. Kinagat ko ang aking labi upang
mapigilan ang kilig na nararamdaman ko ngayon.

Hawak niya ang aking kamay habang nagmamaneho siya pauwi sa unit ko. Maya’t-maya
niya iyong nilalaro at hinahalikan. Nanlalambot ako sa ginagawa niya sa akin. He’s
very sweet to me. Ramdam na ramdam ko ang pagmamahal niya sa akin.

God, what did I do to deserve him? Sobrang swerte ko sa kanya. His love for me is
incomparable and deep. Hindi ko alam kung mapapantayan ko iyon pero isa lang ang
mapapangako ko sa kanya, hinding hindi na ulit ako gagawa ng isang bagay na
makakasakit sa kanya. I promised to love him with all my heart.

We happily ate our dinner. Ipinagluto niya ako ng isang Filipino food. Halos
maglaway ako doon dahil matagal-tagal na rin nang huli akong makakain niyon. Meron
namang Filipino restaurants dito ngunit bihira ko lang iyon mapuntahan. Wala rin
naman akong oras na magluto sa unit dahil bukod sa mag-isa lang naman ako at wala
ng ibang kakain ay aksaya pa sa oras.

Habang naglilinis ako ng katawan sa gabing iyon ay narinig ko ang pag-iingay ng

aking phone. Nagmadali akong matapos at nagbihis. Napahinto ako nang makitang si
Ate Maricar ang tumatawag sa akin. Nanginginig ang aking kamay habang pinipindot
ang green icon para masagot ang video call na iyon. Bumungad sa akin ang lumuluhang
mukha ng kapatid ko.

“Gabby! Thank God you’re fine. Bakit ngayon ka lang nagparamdam sa akin? Halos
halughugin namin ang Dubai pero hindi ka namin nahanap.” Humahagulgol na sabi nito.
Nag-init din ang aking mukha.

“I’m sorry...” iyon lang ang nasabi ko sa kanya.

Pareho kaming hindi nakapagsalita. Iyak lang kami ng iyak doon. Our silent cry and
whimpers mixed up for the whole moment our call was on. Walang nagtangkang
magsalita. Ibinuhos namin ang emosyon namin doon.

Pinunasan ko ang mga luha sa aking mukha. Ganoon din ang ginawa ni Ate. Ngumiti ito
sa akin.

“Tama na nga ito, Gabby. Matagal na kita napatawad. Matagal ko na kayong napatawad.
Mas nanaig ang pagmamahal ko sayo, kapatid kita, Gabby. Hinding-hindi kita
matitiis. Kahit na anong kasalanan pa iyan, matatanggap ko kasi pamilya tayo at
mahal kita. Tayong dalawa nalang ang magkakampi eh...”

Lumingon siya sa kanyang gilid. Iniharap niya ang camera dito at nakita ko si
Marco. Pinakiramdaman ko ang sarili ko. I smiled when I realized that I’m
completely over him.

“Hi.” Tipid kong bati dito. Unti-unting lumabas ang ngiti sa kanyang mukha. He is
the very same man who first taught me of love. Hindi man naging maganda ang
nangyari sa aming dalawa pero dahil sa lahat ng iyon ay pareho kaming natuto sa mga
pagkakamali namin. And if we didn’t break up, then we wouldn’t meet the true person
that would love us beyond our imperfections.

“Hi. Kamusta ka?” Magaang tanong nito sa akin. Inilayo ni Ate ang camera at doon ko
nakita na bitbit niya pala ang batang babae na nakita ko sa picture nila sa
facebook.

“Elianna, say hi! She’s your Tita Gabby. Request for clothes!” Pabirong sabi ni
Marco. Natawa kaming dalawa ni Ate. The baby smiled and waved her hand at me. She’s
still young and she can’t even say a word properly but I can hear her babbling.
She’s so pretty and jolly, just like her Mom. Pinagmasdan ko ang masayang mukha
nila. I’m glad that it all ended in a good way for their family. Hindi na ako
makapaghintay na makita sila.

Masarap ang naging tulog ko sa gabi. Mabilis na lumipas ang isang linggo at habang
nasa trabaho ako ay pinatawag ako ng head namin. She asked me about my decision
regarding my contract. Matagal narin namin napag-usapan ni Nico ang tungkol sa
bagay na ito at napagdesisyunan naming tapusin na ang kontrata ko dito. After two
long years, I’m finally going back to the Philippines.

Naging malungkot ang mukha nito. Hindi ko naman sinasarado ang pagkakataon na muli
silang makatrabaho. I’m even open to be their architect but not as full time as
now. Pwede akong tumanggap ng mga proyekto dito sa Dubai ngunit hindi na ganoon
karami. Kung kailan ko lang gusto.

Ibinalita ko iyon sa lahat ng malalapit sa akin sa Pilipinas. They were very happy.
Lalo na si Ate Maricar. She was so excited for my comeback in the Philippines. Lalo
nga itong natuwa noong sinabi ko ang tungkol sa amin ni Nico. Noon pa man ay fan na
sila ni Lola Grace ng love team namin. Alam kong masaya talaga sila dahil
nagkabalikan kami ni Nico.

Hindi ko maiwasang mapaisip sa magulang ni Nico. Especially her Mom. Hindi naging
maganda ang tingin niya sa akin noon. Galit na galit siya sa eskandalong nagawa ko
at hindi ko alam kung matatanggap niya bang nagkabalikan kami ng anak niya. Si Lola
Grace kasi ay agad din naman akong naintindihan. I remembered her being open about
that sensitive topic kaya mabilis niya rin naman akong napatawad. Ang mahalaga
naman daw kasi ay nagkapatawaran na kami ni Nico.

Kinakabahan ako habang nakasakay sa eroplano. Natatakot ako sa madadatnan ko sa

Pilipinas. Sigurado kasi ako na sa pagbabalik ko doon ay muling mabubuklat ang
nakaraan namin. Lalo pa at kasama kong uuwi si Nico. Media will follow us and they
will definitely bring up the scandal. Hindi ko alam kung handa na ba akong muling
mahusgahan ngunit alam kong kakayanin ko na iyon ngayon.

Kasama ko na si Nico. My sister already forgave me. Kahit ano pang isipin ng iba ay
hindi na mahalaga dahil maayos na kami ng lahat ng mga tao sa paligid ko.

Hinawakan ni Nico ang nanlalamig kong kamay. He chuckled and covered it with his
palm.
“Calm down. I’m here. Hindi ko hahayaan na mag-umpisa ulit ng issue ang media
pagbalik mo. They know that I will haunt them if someone tried to pull you down.”
Napangiti ako at nagpasalamat dito. He distracted me the whole flight. Marami
siyang ikinuwento sa akin tungkol sa mga ginawa niya sa nakalipas na taon. We
shared some stories we never know about each other and I’m glad to know him more.

Dumapo sa aking balat ang mainit na simoy ng hangin sa Pilipinas. Ganoon din naman
sa Dubai ngunit may pagkakataon din naman kasing nagiging malamig doon. Pareho
kaming nakasumbrero ni Nico para hindi makaattract ng media. Agad kaming sumakay sa
isang kotse at dumiretso kami sa bahay nila Ate Maricar.

Sa gate palang ay nakita ko ng nakatanaw ang aking kapatid. Mabilis akong bumaba ng
sasakyan. I looked at Nico and he nodded at me. He gave me a go signal to walk near
them.

Naluluha ako ng sa wakas ay muli kong makaharap si Ate Maricar. We were both crying
as we hugged each other. Smiles were written on our faces. Pinunasan ko ang mga
luha sa aking pisngi saka humarap kay Marco na ngayon ay nanunuod sa amin. Karga
niya si Elianna. She’s looking at me intently as if I’m a new person to her world.
Pormal kaming nagbatiin ni Marco. Nakiusap ako kung pwede ko bang makarga ang
pamangkin ko at agad naman itong pumayag.

“I love your hair, Gabby! It suits you very well.” Maligayang sabi ni Ate. Elianna,
or Eli for short, played with my short hair. Agad itong napalagay sa akin at
malalaking ngiti na nakipag-usap sa akin. I don’t understand her words yet but it
seems that she’s enjoying my company. Naramdaman ko sa tabi ko si Nico.

Napansin kong nagtanguan sila ni Marco. This is the first time I saw them smile at
each other. Dati kasi ay palaging may mabigat na tensyon sa pagitan nilang dalawa.
Ilang beses na rin silang nagpang-abot at nakakatuwa dahil maayos na sila ngayon.
Time really heals everything.

Niyakap ni Ate Maricar si Nico saka tinakip ito sa balikat.

“Motherhood suits you. Congratulations.” Pormal na sabi ni Nico. Humalakhak ang

aking kapatid saka hinaplos ang pisngi ng kanyang anak.

“Thank you. Kayo ba? Bagay din kay Gabby ang magbitbit ng baby oh. Look at her!”
Natutuwang sabi ni Ate. Lumapit sa kanya si Marco saka pinanuod kami ni Nico.
Bumaling ang tingin ko kay Nico at nakitang mapungay ang kanyang mata habang
nakatingin sa akin. Agad na nag-init ang mukha ko.

“Ate naman, parang mabilis naman ata...” Kakabalikan lang namin. Hindi pa nga
umaabot ng ilang buwan mula nang magkaayos kami tapos iyon agad ang hinihiling ni
Ate. We’re not even married yet!

“Para sayo mabilis, pero para kay Nico, hindi! Bata ka palang, tinatanong ka na sa
akin ni Nico!” Napasinghap ako sa sinabi niya. Mabilis siyang sinita ni Marco.
Napatakip ng bibig ang aking kapatid saka tumawa.

Matapos kong bumisita sa kanila ay nagcheck-in na muna ako sa isang hotel habang
wala pa akong nabibiling condo sa sarili ko. Nico suggested my old unit he gave me
before but I did not accepted it.

Isa sa natutunan ko noong mag-isa ako sa Dubai ay ang maging independent. Natuto
akong tumayo sa sarili kong mga paa. Kahit kasi mag-isa akong lumaki ay may mga
taong umalalay sa akin. Nakadepende ako sa mga bigay nila sa akin. Nakasanayan kong
palaging may sumusuporta sa akin kaya nanibago talaga ako.
Wala siyang ibang nagawa kundi pumayag sa gusto ko. Binalitaan ko sila Lauren at
Ate Irina tungkol sa pagdating ko dito sa Pilipinas. They were too happy and they
wanted to see me so I told them that I will meet them at the Aristocrata. Namiss ko
rin kasing kumain doon kaya doon ko nalang sila kikitain.

Sinundo ako ni Nico kinabukasan para magtungo sa GA. Hindi ko maitatangging

kinakabahan parin talaga ako ang nagpapalakas ng loob ko ay ang kamay ni Nico na
nakahawak sa akin. He intertwined our hands as we walked inside the building. Agad
na natahimik ang paligid. Hindi ko alam kung kilala pa ba nila ako pero wala akong
pakialam sa iniisip nila ngayon sa akin.

Umakyat kami sa kanyang opisina. Dinapuan ako ng matinding kaba nang makita ang ina
ni Nico doon. Her smile disappeared when she saw me. Bumaba ang tingin niya sa
magkahawak naming kamay ni Nico.

“What the hell is she doing here, Nico!?”

Kabanata 38
“Ang kapal din naman ng mukha mo? How dare you show your face to me again? Ano pa
bang gusto mong mangyari sa anak ko? Binigyan mo na siya ng malaking kahihiyan
noon!” Namumula sa galit ang kanyang ina. Humigpit ang kapit sa akin ni Nico.
“Mom, calm down. Okay na. Okay na kami. Matagal ng nangyari iyon.” Kalmadong sabi
ni Nico. “What!? Ganoon na lang iyon? After the shame she had brought to our
family? Bakit? Paano ka nakakasigurong hindi magpapakamot sa iba iyan kapag
nangati? I don’t trust that woman, Nico! Asawa nga ng sarili niyang kapatid,
kinalantari niya!” Parang kutsilyo na bumabaon sa akin ang mga salita niya. Kung
makapagsalita siya ngayon ay parang wala ako doon. “Mom, I said enough! I love
her and I trust her. Kung hindi niyo po iyon matanggap then bear with it. Kahit ano
pang sabihin niyo ay hindi ko iiwan si Gabriella.” Madiing sabi ni Nico.
Napasinghap ang kanyang ina saka nagmartsa palabas ng office. Naiwan kami ni Nico
sa loob. Para akong napako sa kinatatayuan ko. Ramdam ko ang matinding pagkamuhi
niya sa akin. Kahit noon pa man, alam ko na hindi niya talaga ako gusto kaya lalo
lang na-trigger iyon noong lumabas ang scandal namin ni Marco. Dalawang taon na
ang nakalipas at hindi niya parin ako gusto para sa anak niya. Lumapit sa akin si
Nico saka ako niyakap ng mahigpit. “Forget what she said, okay? Her opinion
doesn’t matter to me, to us. Huwag kang magpapaniwala sa lahat ng sasabihin niya.
In her state, she could do anything just to break us apart.” Kinabahan ako doon.
“But she’s your mother, Nico. Kung hindi niya tayo matatanggap, hindi ko alam kung
magiging masaya tayo.” Nagsalubong ang kilay niya. “What are you talking about?
Hindi naman siya kasali sa relasyon nating dalawa. If she doesn’t accept you then
we won’t see her again. Mahal kita at kailangan niyang maintindihan iyon.” Kumirot
ang puso ko. Hindi ko alam kung kakayanin ng konsensya ko na magkasiraan silang
mag-ina ng dahil lang sa akin. Mababa ang mood ko sa araw na iyon. He offered me
the same job and I willingly accepted it. Lutang ako sa araw na iyon at hindi
mawala sa isipan ko ang lahat ng naramdaman kong galit at narinig kong masasakit na
salita sa ina ni Nico. Medyo expected ko naman na ito. Alam ko namang may mga tao
na makakaalala sa nagawa ko noon sa oras na makita nila ako ulit. Alam kong
mabubuhay ulit ang galit nila sa akin lalo pa at nagkabalikan kami ni Nico pero
totoo naman, wala silang magagawa. Kaming dalawa ni Nico ang nagdesisyon na
ayusin ang relasyon namin. Kung kami nga nagkapatawaran na, bakit sila hindi pa?
Alam kong nahalata ni Nico ang kawalan ko ng sigla sa araw na iyon. Nagpaalam siya
sa akin na aalis muna saglit. Halos ayaw ko pa nga munang pumayag dahil baka
bumalik dito ang ina niya ngunit mabilis lang naman daw siya. Kabado ako sa mga
oras na mag-isa ako sa opisina. Hindi ako mapakali at naglakad-lakad ako sa paligid
ng office. Maya-maya pa ay bumalik din agad si Nico. Bumukas ang pinto at ang unang
tumakbo papasok ay si Daisy. Nanlaki ang mata ko. Tumingin ito sa akin saglit.
Dahan-dahan itong lumapit sa akin at parang kinikilala pa kung sino ako. Inamoy
niya ang sapatos ko. Bumaba ako para mahawakan ang kanyang malalagong balahibo.
Hindi nagtagal ay halos talunin na ako nito. Naging sobrang malikot ito at hindi
malaman kung tatakbo, tatalon o maglalambing sa akin. She wagged her tail faster as
I carry her on my arms. Inamoy amoy ko siya. Sobrang namiss ko ang malambing na
asong ito! Malalaki ang ngiti ko nang humarap ako kay Nico. “Thank you…” mahina
kong sabi dito. Umiking lang ito saka lumapit sa akin. He kissed my forehead and
watched me play with Daisy. Nag-early out kami sa office. Sasamahan niya kasi ako
maghanap ng unit. Inulit niya ang pag-aya sa akin sa lumang unit na ginamit ko dati
at tulad noon ay tumanggi ako. “Nico, ayokong tumanggap sa mga bigay mo okay? If
I can provide for it then I would do it on my own.” Malumanay na sabi ko sa kanya.
“Then pay for the rent. Mas panatag kasi ako na doon ka dahil secure ang building
na iyon. Saka malapit pa sa GA. Kung ayaw mo siyang tanggapin ng libre then hulugan
mo nalang sa akin.” Napahinga ako ng malalim. Pumayag nalang ako sa gusto niya but
I made him promise that he will accept my monthly pay for the rent and bills. Labas
sa ilong siyang um-oo. Kinailangan ko pa siyang samaan ng tingin saka ito tumawa
habang tumatango. Kinabukasan ay nagkita-kita kami nila Ate Irina sa Aristocrata.
Ipinaalam ko iyon kay Nico at wala naman itong sinabi. May trabaho siya ngayon at
nabanggit niyang medyo magiging busy siya kaya hinayaan niya muna akong lumabas
kasama ang mga kaibigan ko. Next week pa naman ang formal na start ko sa trabaho.
Naglalakad palang ako papasok ay natanaw ko na agad sila sa lamesa. Nagtaka ako
nang hindi nakita doon si Lauren. Ipinagsawalang-bahala ko nalang muna iyon saka
ngumiti ng malaki sa kanila pagkalapit ko sa lamesa. Tumayo agad si Ate Irina at
niyakap ako ng mahigpit. “Wow! Short hair, don’t care!” Humalakhak ito habang
hinahawakan ang buhok ko. Ito talaga ang unang mapapansin dahil ang dati kong
lagpas bewang na buhok ay hanggang balikat nalang ngayon. Sunod akong binati nila
Charles at Hazel. Sa pagkakaalam ko ay engage na ang dalawa at nag-iipon na para sa
pagpapakasal nila. I’m really happy for them. Tumagal sila ng ilang taon at
masasabi ko na kahit hanggang ngayon ay kita parin ang pagmamahalan sa kanilang
dalawa. I hoped that kind of love for me and Nico. Naupo ako sa tabi nila. Umikot
ang tingin ko sa paligid. “Si Lauren?” Nagkibit-balikat si Ate Irina. “Wala
ring reply sa group chat. Ewan ko ba diyan sa bestfriend mong iyan. Parang ang
daming sikreto sa buhay.” Natatawang sabi nito. Bigla akong nag-alala. Ako lang ang
nakakaalam sa sakit niya sa puso at totoo naman, marami siyang mga tinatago at
maski sa akin ay meron ngunit hindi naman nagbabago ang tingin ko sa kanya.
Pagkatapos namin mag-order ng pagkain ay nagpaalam muna ako sa mga ito na
magtutungo sa banyo. I tried contacting her. Nakailang ring muna bago niya iyon
sinagot. “Lauren? Nasaan ka na?” Nag-aalala kong tanong dito. Hindi siya kaagad
nakasagot. “Gabby, pasensya na. May emergency meeting kasi sa trabaho. Nandito
nga rin ngayon ang mga boss... kahit si Engineer Nico ay nandito rin. Pasensya na
talaga ha, babawi ako sayo.” Mahinang sabi nito. Agad ko rin namang naintindihan
iyon. Binaba ko na rin ang tawag dahil baka nakakagambala ako sa kanila. Sayang,
namimiss ko pa naman siya at gustong-gusto ko na siyang makita. Bumalik ako sa
lamesa namin. Nagkakwentuhan kami doon. Ilang beses nila akong tinukso nang sinabi
kong maayos na ulit kami ni Nico. No one ever mentioned about the scandal and about
my affair with Marco. Lahat ng pinag-usapan ay ang kasalukuyan at ang mga plano
namin sa buhay. “Ikaw ba? Single ka parin ngayon, Ate?” Kuryosong tanong ko dito.
She’s not getting any younger! Dapat nga ay tulad ni Ate Maricar, nagsisimula na
siyang bumuo ng sarili niyang pamilya o dapat ay kasal na siya. Umirap sa kawalan
si Ate Irina. “Wala akong gusto sa mga manliligaw ko, ewan ko ba! Aso nalang
siguro papakasalan ko.” Pabirong sabi nito. “Paano, napakasungit mo kasi kaya
walang tumatagal sayo!” Pang-aasar ni Charles dito. Sinamaan siya ng tingin ni Ate
Irina. “Manahimik ka, Charles. Hazel, iwanan mo na nga iyan! Bakit ka ba tumagal
diyan!?” Pikon na sabi nito. Humalakhak kami ni Hazel dahil nag-uumpisa ng mag-
asaran ang dalawa. Naging masaya at magaan ang pakiramdam ko sa araw na iyon. Iba
parin talaga kapag nasa Pilipinas. Habang nasa Dubai ako ng dalawang taon ay hindi
ko manlang naranasan ang ganito. Ang hirap pala talagang mabuhay ng mag-isa lang.
It’s better to have someone in life that will never leave your side no matter what
happen. At maswerte ako, dahil nariyan si Nico para sa akin. He is everything I
could ever wish for. Nagpaalam na ang mga ito sa akin dahil may mga kanya-kanyang
lakad pa sila. Nagpasya muna akong mag-stay dito sa restaurant. Hindi nagtagal ay
nakatanggap ako ng tawag mula kay Lola Grace. Tinanong niya kung nasaan na ako
ngayon. Hindi pa kasi kami nagkikita mula nang makabalik ako dito sa Pilipinas. I
told her my exact location at nagsabi itong pupuntahan ako ngayon din. Gusto ko nga
sanang tumutol dahil baka mapagod pa siya. Ako nalang sana ang pupunta sa kung
nasaan man siya pero tumanggi siya. Kilala ko si Lola Grace, mas makulit ito kay
Nico kaya kung ano ang gusto niya ay iyon talaga ang masusunod kaya wala na akong
nagawa. Agaw atensyon si Lola Grace nang pumasok siya sa restaurant. Sa
magkabilang gilid nito ay may dalawang bodyguards at meron ding nagbabantay sa
paligid ng mismong restaurant. Narinig ko rin ang mahihinang singhap ng mga taong
nakakakilala sa kanya dito. Malalaki ang ngiti niya sa akin saka ako niyakap ng
mahigpit. “Look at you, Gabby. You have grown so much! Sobrang ganda mo na
talaga.” Naluluhang sabi nito. Tumawa ako at biniro na bawal umiyak. Pinigilan niya
iyon saka kami naupo sa pwesto ko. “Hindi talaga ako makapaniwala, you’re finally
back! Sobrang na-miss talaga kita, apo. Si Cocong lang kasi ang nakakaalam kung
saang kumpanya ka nadestino sa Dubai. Ilang beses ko nga siyang pinilit para
mabisita naman kita pero matigas talaga ang ulo ng batang iyon! Pero mabuti nalang
din talaga at maayos na kayo.” Maligayang sabi niya. Ngumiti ako sa kanya.
Hinawakan ko ang kanyang kamay na nakapatong sa lamesa. “Hindi po ba kayo galit
sa akin?” I said pertaining to the problems and mistakes I made in the past.
Lumamlam ang kanyang mata saka ngumiti. “I was disappointed pero ano bang
magagawa ko? Nagmahal ka lang naman. You were too young and maybe, not mature
enough to handle proper relationship. Ang mahalaga naman ay natuto ka na, at si
Marco. Everything is falling into it’s right places. Nakita ko kung gaano ka
kamahal
ng apo ko at sapat na iyon para mapatawad kita. Ikaw lang ang makakapagpasaya sa
kanya.” Malumanay na sabi nito. Nanginig ang labi ko. Sabi ko lang kanina ay
bawal umiyak tapos eto ako ngayon, nagiging emosyonal! Tumingala ako para mapigilan
ang mga luha ko. Sobrang bait niya talaga sa akin. Kahit noon pa, hindi ko alam
kung anong nakita niya sa akin para tulungan ako pero kung ano man iyon ay sobrang
pinagpapasalamat ko iyon. “Kilalang kilala kita, apo. Bukod kay Cocong at
Maricar, ako ang isa sa mga pinakanakakakilala sayo. I was at your side since you
were young. Pinanuod kitang lumaki bilang isang mabait at magalang na bata. Hindi
ka perpekto, iha at alam kong makagawa ka man ng pagkakamali ay agad kang matututo
doon.” Parang natutunaw ang puso ko sa mga sinasabi ni Lola sa akin. Mukhang okay
na nga sa akin na hindi ako matanggap ng magulang ni Nico, ang mahalaga ay
suportado kami ni Lola Grace. Iniba na ni Lola ang usapan namin. Kapag daw kasi
nagtuloy-tuloy iyon ay baka mag-iyakan nalang kami doon. Dinagdagan niya ang mga
pagkain doon. Napatawa ako ng maalala na ganitong-ganito rin kami noon. Kakatukin
niya ako sa unit ko para masamahan siyang kumain. At kahit dalawa lang naman kaming
kakain ay napakaraming pagkain. Akala mo ay kakatayin na kami. She’s really like
a family to me and to my sister. Malaki ang utang na loob ko sa kanya dahil kung
wala siguro siya sa kabilang unit namin ay baka hindi ko kinayang mabuhay ng mag-
isa. Naisip kong mamahalin ko nalang ng buong puso si Nico upang makabawi sa lahat
ng tulong niya sa akin. Marami akong dalang pagkain pag-uwi ko. Siyempre ay hindi
namin naubos ang lahat ng order niya at sinabi niyang kainin ko nalang iyon pag-
uwi. Napailing ako dahil parang wala talagang nagbago sa amin ni Lola Grace.
Nadagdagan lang kami ng edad ngunit kung ano ang turingan namin noon ay ganoon
parin naman ngayon. Nanatili ako sa unit ko sa mga nakalipas na araw. Walang
palya ang pagbisita sa akin doon ni Nico. Halata na nga ang pagod sa kanyang mukha
sa tuwing nagpupunta siya dito. Mukhang marami talagang trabaho nitong mga
nakaraang araw. Gusto ko na nga sanang magsimula para kahit papaano ay makatulong
sa kanila ngunit hindi niya ako pinapayagan. Sabi niya ay dapat kong sulitin ang
pahinga ko bago ako sumabak ulit sa trabaho. Noong nakaraang araw ay binisita ko
ulit sila Ate sa bahay nila. Operational parin ang spa niya ngayon sa Taguig at
ayon sa kwento niya ay may naopen narin siyang ibang branch sa Manila. Civil ang
turingan namin ni Marco sa isa’t-isa. Sigurado na rin ako na talagang wala na akong
nararamdaman sa kanya. Masaya ako dahil smooth na ang takbo ng buhay niya sa piling
ng kapatid ko at ng anak nilang si Eli. Tuwang-tuwa na nga sa akin ang bata at
minsan daw ay hinahanap ako sa kanila. Mabilis lang na napalagay sa akin ang loob
ng bata at ikinakatuwa ko iyon. Payapa akong nagpapahinga sa tanghaling iyon.
Araw na ng Biyernes at ilang araw nalang ay makakapagsimula na ako sa trabaho. Nasa
unit lang ako at nangako sa akin si Nico na maaga siyang bibisita sa akin ngayong
araw para makapamasyal kami. Excited ako at nag-aabang lang sa text niya kung
papunta na siya. Agad akong lumingon nang makarinig ako ng tunog sa aking phone.
Isang text iyon. Malalaki ang aking ngiti habang binubuksan iyon sa pag-aakala na
si Nico na iyon. Unti-unting nawala ang ngiti ko nang mula iyon sa unknown
number. Meet me at Aristocrata right now. This is Veronica Alcantara, Nico’s
mother. Don’t dare to make me wait for too long. Binalot ng matinding kaba ang
puso ko. Agad akong napakilos at napaalis sa unit. Sumakay ako sa isang taxi at
sinabihang bilisan ang pagpunta sa Aristocrata. Pabilis ng pabilis ang tibok ng
puso ko. Hindi ko maintindihan kung bakit hindi ako mapakali habang nakaupo sa
taxi. Natatakot ako na haharapin ko siya ngayon ng mag-isa. Wala si Nico at
walang magtatanggol sa akin. I’m all alone and I need to face her. Binilinan ko ang
aking sarili na hawakan ang aking emosyon para hindi ako madala sa kung ano mang
sasabihin niya sa akin. Sa labas palang ay natanaw ko na siya agad. Parang
pinupunit ang puso ko nang makitang hindi naman pala siya nag-iisa. Halos manigas
ako sa kinatatayuan ko habang pinapanuod ang pamilya nila na masayang kumakain sa
loob. Naroon si Mr. at Mrs. Alcantara at sa harap nila ay ang magkatabing si Nico
at Lauren. The smile on their faces made me think that they are a picture of a
happy family. Tumayo si Nico at nakita kong dumiretso siya sa banyo. Tumingin sa
paligid ang ina nito hanggang sa magtama ang aming tingin. Mapang-insulto itong
tumingin sa akin. She urged me to come inside. Nakita kong napansin ng asawa nito
at ni Lauren ang ginagawa kaya naman pareho silang lumingon sa gawi ko. Nanlaki
ang mata sa akin ni Lauren. This is the first time I saw her since I came back here
in Manila. Namayat ng sobra ang katawan niya but all in all, she looked blooming
and happy. Parang pinipiga ang puso ko habang unti-unti akong naglalakad papasok sa
restaurant. Hindi ko pinansin ang tanong ng isang waiter sa akin nang makapasok
ako. Diretso ang lakad at tingin ko sa lamesa nila. Nico’s mother seems to be
enjoying my pain right now. Lalong sumasakit ang puso ko nang makita ang
nakokonsensyang mukha ni Lauren. Halos hindi niya ako matignan sa mata habang
lumalapit ako sa kanila. Nasa mismong tapat na ako ng kanilang lamesa nang
magsalita ang ina ni Nico. “Please sit.” Her taunting voices irritates my ear.
Kung pwede ko lang takpan ang tenga ko sa harap nila ay ginawa ko na. “I know you
saw us a while ago. Lauren here, has been with my son for that two years you’re
away. Kaya hindi ko maintindihan kung bakit pinuntahan ka pa niya kung saan ka man
naglulungga. Maybe because you’re really suited to be a mistress?” She smirked at
me. Para akong unti-unting binabalatan sa mga masasakit na salitang sinasabi niya.
Ang asawa nito ay hinahawakan ang braso niya at pilit itong pinapatigil ngunit ayaw
magpaawat ni Mrs. Alcantara. “Hindi ka parin nagbabago, you’re still cheap.
Gustong-gusto mo paring pumapatol sa mga lalaking hindi na pwede. You’re still that
same whore from two years ago. Hanggang ngayon, pang-kabit ka parin.” Napayuko ako
at nag-unahang tumulo ang luha ko. “Veronica, stop this nonsense. Nico won’t like
it if he sees her like this.” Madiing sabi ni Mr. Alcantara. Naramdaman kong
gustong hawakan ni Lauren ang kamay ko pero iniwas ko iyon. “Sana naman alam mo
na kung saan ka lulugar ngayon. Tulad ng ginawa mo noon, umalis ka ulit at pumunta
sa malayo. Siguraduhin mong sa oras na ito ay hindi ka na babalik.” Puno ng galit
na sabi nito sa akin. “Gabriella? Why are you here? And why are you crying?”
Lumapit sa akin si Nico. Umiwas ako sa pagkakahawak niya sa akin. Agad akong
tumakbo palabas ng restaurant. Hindi ko alam kung marami ba ang nanunuod at
nakikinig sa amin pero pakiramdam ko, sa pangalawang pagkakataon ay napahiya
nanaman ako. Hindi ko alam kung dapat ko bang paniwalaan ang sinabi niya pero
nasasaktan ako. Diretso akong tumakbo hanggang sa makarating ako sa kalsada.
Masyado akong naging abala sa pagpapatigil ng luha ko. Nanlalabo ang aking paningin
at halos hindi ko na makita ang dinaraanan ko. Napahinto ako sa gitna ng kalsada
nang bigla akong nakarinig ng malakas na busina sa kanan ko. Nakita ko ang
humaharurot na truck na unti-unti ng lumalapit sa akin. “Gabby!” Masyadong naging
mabilis ang pangyayari. May malakas na pwersa ang tumulak sa akin. Napasubsob ako
sa kabilang banda ng kalsada. Tumama ang braso ko sa gatter at napadaing ako nang
maramdaman ang hapdi ng aking katawan doon. Parang nagslo-mo sa paligid ko nang
makita si Lauren na nabangga ng truck. Tumilapon siya ng ilang metro mula sa
kinalalagyan ko ngayon. Nanginginig ang aking katawan. Buong lakas akong tumayo at
lumapit sa kanyang duguang katawan sa sahig. Mabagal ang kanyang paghinga nang
makalapit ako. Sunod na dumating sa tabi ko si Nico. “L-Lauren…” Nanginginig kong
sabi. Kahit nanghihina siya ay nagawa niya paring ngumiti sa akin. Tuloy ang
paglabas ng dugo sa kanyang ulo. “None of it was true, Gabby…” Dumaloy ang
maiinit na luha sa aking mukha. She reached for my hand. Punong-puno rin iyon ng
dugo. Pilit kong hinawakan ang kamay niya kahit na sobrang sakit ng braso ko.
“I’m your bestfriend, Gabby. Ikaw lang ang tumanggap sa akin noon and I’m very
thankful for that. I have long accepted that you’re the one he loves. I only want
happiness for the both of you, will you promise me that?” Narinig ko ang tunog ng
ambulansya. Tumulo ang luha sa kanyang isang mata. Napapapikit na rin ito ngunit
sinisikap niyang patuloy na idilat ang mata niya para makita ako. “Lauren, keep
still and don’t close your eyes. The ambulance is here. Dadalhin namin kayo sa
hospital.” Nag-aalalang sabi ni Nico sa tabi ko. Halos mawarak ang puso ko nang
umiling si Lauren. Bakas ang pagsuko sa kanyang mukha. “P-Please make my
bestfriend happy.” Pabulong na na sabi nito. Lumapit sa amin ang ambulansya.
Inalalayan ako ni Nico na tumayo habang kinukuha na ako ng ilang mga medic. May mga
lumapit rin kay Lauren. They checked her weak pulse. Nakita ko ang taranta sa
kanilang mukha. Halos ayokong bitawan ang kamay ni Lauren. Gusto ko nasa tabi
lang niya ako. Hindi ko napigilan ang paghagulgol ko nang unti-unti na siyang
napapapikit at ang kamay niyang mahigpit ang kapit sa akin kanina ay lumuluwag na
hanggang sa tuluyan na iyong bumagsak sa sahig.

Kabanata 39
Tulala ako habang nasa kwarto ng hospital. Nalinisan na ang sugat na natamo ko sa
katawan. Nalagyan narin ng benda ang braso ko at sabi sa akin ng doctor ay
kailangan kong magpahinga ng halos dalawang linggo. Bawal kong pwersahin ang
katawan ko na kumilos. Gusto kong tanungin ang doctor kanina kung meron din ba
silang magagawa para sa sugat sa puso ko. Lauren was pronounced dead on arrival.
Matapos kong marinig iyon ay parang malaking parte ng puso ko ay namatay din kasama
niya. Pinaliwanag ng doctor na matagal na palang tumigil sa maintenance si Lauren
kaya naman ang huling na taning sa kanya ng doctor ang maaaring magkatotoo kung
sakaling hindi nangyari ang aksidenteng ito. Iyak ako ng iyak dahil pakiramdam ko
napakalaki ng kasalanan ko sa kanya. Wala akong kwentang bestfriend dahil iniwan ko
siya sa mga panahong nangangailangan pala siya ng kaibigan. The time she needed me
the most, I was away and healing for myself. Gusto kong humingi ng tawad sa kanya
ngunit alam kong huli na ang lahat. Ni hindi manlang ako nabigyan ng pagkakataon na
makasama siya ngayong nakauwi na ako. Isa sa kinakasama ng loob ko ay ang halos
maniwala na ako sa sinasabi ni Mrs. Alcantara. I actually thought that she could do
that to me. Kung sana ay mas nagtiwala at naniwala ako sa pagkakakilala ko sa kanya
ay hindit ito mangyayari. Sana pala ay hindi na ako umiwas sa kamay niya noong
nasa restaurant kami. Sana pala ay kahit ilang segundo lang, nanatili ako sa loob
para kahit papaano ay maiwasan namin ang aksidenteng mangyayari. Napatingin ako
kay Nico. Masuyo niyang hinawakan ang aking kamay. Hindi niya ako iniwan simula
nang makarating kami sa hospital. May mga bakas pa ng dugo sa kanyang damit. Nag-
aalala itong tumingin sa akin. “Magpahinga ka, please. Lauren wouldn’t want you
stressing out over her death. She made a huge sacrifice for you. She’s a great
friend, Gabriella.” Nilunok ko ang malaking bara sa aking lalamunan. “This is
all my fault.” Nabasag ang boses ko. Muling namuo ang luha sa aking mata. Hindi na
talaga ako napapagod umiyak. “Shh, don’t blame yourself. Aksidente ang nangyari.”
Umiling ako. Nadurog ang puso ko nang muling bumalik sa aking alaala ang itsura ni
Lauren na duguan sa kalsada. “Sa mga oras na iyon, naniwala ako sa sinabi ng
Mommy mo, Nico. I actually believed that you made me a mistress. Akala ko may
relasyon talaga kayo. Ang sama kong kaibigan dahil hindi ako nagtiwala sa kanya…
ang sama kong girlfriend dahil naniwala akong niloloko mo ako.” Napatakip ako ng
mukha saka parang bata na umiyak kay Nico. Mahigpit niya akong niyakap. Hindi
siya nagsalita at hinayaan niya lang ako. His hug is very comforting at alam kong
kahit papaano ay gumaan ang loob ko. Hindi ako nawala sa burol ni Lauren. Kahit
na nagagalit na sila Ate Maricar sa akin ay hindi ako umalis doon. She saved my
life. This is the least I could do for her. Ang samahan siya sa mga huling araw
niya dito. Umupo sa tabi ko si Marco. Nagtungo sa banyo ang aking kapatid habang
si Eli naman ay naiwan muna sa bahay kasama ng mga nanny niya. Si Nico ay on the
way palang dito. Kahit ayaw niya ay kinailangan niyang umalis kanina saglit para sa
isang meeting sa kumpanya. “I witnessed your friendship with her right from the
start and I can say that what you shared with her is something deep. Hindi lang
kayo basta magkaibigan. You were like a sister to each other.” Madamdaming sabi ni
Marco. Hindi ako umimik. “I know you’re hurting and mourning for her and we won’t
stop you for that pero sana ay alalahanin mo rin na hindi ka pa tuluyang magaling,
Gab. Huwag mo sanang sayangin ang sakripisyo ni Lauren para sagipin ang buhay mo.
Magpalakas ka at magpagaling.” Matamlay akong tumango dito. Bumalik si Ate kaya
umusog si Marco para makaupo sa tabi ko si Ate. She held my hand tight.
Nakikiramay ang kanyang mukha sa akin. Nanatili kaming tahimik. Hindi nagtagal ay
dumating na rin si Nico. Agad na gumaan ang loob ko ng tumabi siya sa akin at
patagilid akong niyakap. Siya lang ang nakakakumbinsi sa akin na umuwi at
magpahinga. Kung wala siguro siya ay dito na ko halos titira sa chapel. “Let’s go
home?” Malumanay na bulong sa akin ni Nico. Agad akong tumango. Tumayo kami, ganoon
din sila Ate Maricar. Bago sila lumabas ay sumilip muna sila sa kabaong ni Lauren.
Something I didn’t do yet. Hindi ko pa kaya na makita siya sa kabaong at walang
buhay. Sabay-sabay kaming umalis. Nasa sasakyan ako ni Nico. Dumiretso kami sa
unit ko. Dito rin muna siya tumutuloy ngayon para maalagasn at mabantayan ako.
Naaawa nga ako dahil bakas ang matinding pagod niya tuwing gabi dahil sa pag-
aasikaso sa akin at sa mga naiwang projects ni Lauren. I volunteered myself to
continue her works at pumayag naman si Nico sa kapalit na kailangan ko munang
tuluyang maipahinga ang katawan ko. Hinahayaan niya ako ngayon dahil nakaburol si
Lauren pero kapag nalibing na raw ito ay sa unit lang daw muna ako para
makapagpahinga. Pagkauwi namin sa unit ay agad na kumilos sa kusina si Nico. Ang
kanyang longsleeve na suot ay nakatupi na hanggang siko. Ni hindi manlang siya
nagbihis para maipagluto agad ako ng pagkain. Bumilis ang tibok ng puso ko sa labis
na pagmamahal na nararamdaman sa kanya. He had done so much for me for these past
few days. Nag-init ang aking mga mata habang iniisip kung gaano ako kaswerte sa
kanya. He made time for me kahit na alam kong marami siyang trabaho. Hindi siya
napapagod na magsilbi sa akin lalo na sa oras na ito na nangangailangan ako.
Dahan-dahan akong naglakad palapit sa kanya at niyakap siya sa likod. Doon ay
tumulo na ang mga luhang kanina ko pa gustong pakawalan. Mahigpit ko siyang niyakap
kaya kahit napahinto na siya sa paghihiwa ng mga rekado ay hindi niya nagawang
makaharap sa akin. “Thank you so much, Nico. Hindi ko alam kung anong gagawin ko
ng wala ko. You’re the only one who’s keeping me sane. Sobrang bigat ng
nararamdaman ko ngayon dahil pakiramdam ko, kasalanan ko talaga ang nangyari kay
Lauren but you were always there to remind me that it’s not my fault.” Sa pagitan
ng pagsasalita ay naroon ang mga mahihinang hikbi ko. “You comforted me in many
ways you can think of and I want you to know that I appreciate all of it. Hindi ko
alam kung paano ako makakabawi sa lahat ng ginagawa mo sa akin ngayon. Napakaswerte
ko sayo...” Madamdaming sabi ko dito. Naramdaman ko ang kamay niya sa akin na
nakayakap sa kanya. Masuyo niyang hinaplos iyon bago nagsalita. “You don’t need
to do anything for me. Sapat na sa akin na nasa tabi kita. Sapat na sa akin na
mahal mo ako. For all the years I have waited for you, iyon lang ang tanging
hiniling ko. Ang mabigyan mo ng pansin at mahalin. It would be too much if I asked
more than that. You know that I’m not good in words that’s why I’m doing everything
to make you feel loved and special. Ito lang ang magagawa ko para sayo and I love
doing this for you.” Lalo akong naiyak sa sinabi niya. Again, what did I do to
deserve him in my life? Humarap siya sa akin saka hinawakan ang magkabilang
pisngi ko. Mapungay ang kanyang mata at kita ko ang samu’t-saring emosyon doon.
Parang sasabog ang puso ko sa sobrang bilis ng tibok niyon. Bumaba ang kanyang
mukha sa akin at binigyan niya ako ng isang malalim na halik. Isang halik kung
saan ibinubuhos niya ang lahat ng emosyon na nararamdaman niya sa akin. Sinulian ko
iyon ng buong pagmamahal ko sa kanya. Sana ay sa halik na iyon, naiparamdam ko sa
kanya kung gaano ko siya mahal. Hawak ni Nico ang aking kamay habang nasa
sementeryo kami kung saan ililibing si Lauren. Tapos na itong madasalan at
binibigyan na ang ilang malalapit na tao sa buhay ni Lauren na muling sumilip dito
para sa huling pagkakataon. Nilakasan ko ang loob ko. This will be the first and
last time I’ll look at her, lifeless inside that coffin. Nico urged me when my
sister and her husband came back to their seats after looking at my lifeless
friend. Dahan-dahan akong tumayo at naglakad palapit doon. Mahigpit ang naging
kapit ko kay Nico dahil sa bawat pag-apak ko palapit sa kabaong ay parang bumibigat
ang dibdib ko. Muling namuo ang luha sa aking mata na nakatago sa itim na shades.
Nilabanan ko ang takot at kaba upang tuluyang silipin si Lauren sa loob niyon.
Nag-uunahang bumagsak ang mga luha ko sa aking mukha. Hindi ako makapaniwala na
nakikita ko siya ngayon, wala ng buhay. She looked so peaceful lying there inside
her coffin. Para akong babagsak sa labis na panghihina ng aking tuhod. Ngayon
tuluyang nag-sink in sa akin na wala na nga siya. Wala na ang bestfriend ko. She
died of saving my life. “Lauren...” Napahawak ako sa salamin at doon ay umiyak
ako ng umiyak. Inalalayan ako ni Nico at siya ang naging lakas ko sa kabila ng
panghihinang nararamdaman. Hindi ko alam kung gaano katagal ko siyang
pinagmasdan. Kinailangan pang tulungan ni Marco si Nico para mapaalis ako sa tabi
ng kabaong ni Lauren dahil halos ayoko ng iwan siya doon. Parang ayoko na ilibing
nila si Lauren. Umiyak ako sa balikat ni Nico nang unti-unting bumababa sa lupa
ang kabaong. It was so painful to see. This marks the reality that Lauren indeed is
dead. Ilang araw akong tulala noon. Walang ganang kumain, halos hindi makausap.
Halos sa unit na nga tumira sila Ate Maricar at si Lola Grace para lang may
makasama ako sa tuwing nasa trabaho si Nico. Umuuwi sila kapag nandyan na ito at
kapag nakita ko na si Nico ay siya lang ang makakakumbinsi sa akin sa mga dapat
kong gawin. Matagal bago ako nakamove-on sa pagkamatay ni Lauren. Kahit na nag-
umpisa na akong magtrabaho sa GA ay naalala ko parin siya lalo na at ako ang
nagtuloy sa mga latest projects niya. Sa tuwing nakikita ko ang notes niya, ang
pamilyar na drawing at sketches niya ay hindi ko nanaman naiiwasang mapaluha.
Wala na ang bestfriend ko at kahit pagbali-baliktarin man ang mundo ay parang may
kulang na sa pagkatao ko. Our moments together
will always flash in my mind. Mula noong college kami, kung gaano niya ako
pinagtatanggol sa mga nambubully sa itsura ko, hanggang sa pagiging jolly niya at
supportive sa relasyon namin ni Marco, sa mga linyahan niya tuwing bumibisita si
Nico sa shop at sa mga walang katapusan nitong kwento sa tuwing napapag-isa kami.
Lahat iyon ay namimiss ko sa kanya. Naghahanda ako para sa report ko sa araw na
iyon. Ako kasi ang magcoconduct ng presentation sa final design ng huling
proyektong hindi natapos ni Lauren. Ilang buwan ang ginugol ko para matapos lang
ang design na ito. Nagsilbing inspirasyon ko si Lauren. Kasama sa board meeting
na iyon ang lahat ng mga boss ng GA. Of course, naroon si Nico at bago pa man ako
sumalang doon ay pinarevise na niya ang mga tingin niyang hindi magugustuhan ng mga
board of directors. Nang ma-approve sa kanya ay saka niya lang ako hinayaan na
maghanda na sa report ko. Nauna kami ng team ko sa conference room para maiset-up
ng maayos ang gamit. Hindi nagtagal ay sunod-sunod ng dumating ang mga directors.
Pumasok na rin si Nico sa kwarto. Seryoso ang mukha nito habang nakikipag-usap sa
client at nang mapadako ang tingin niya sa akin ay hindi ito nagdalawang isip na
ngitian ako. Pakiramdam ko ay gumaan ang pakiramdam ko at nabawasan ang aking kaba.
We were supposed to start my presentation when Nico’s mother entered the room.
Nanlaki ang mata ko doon at aminado akong lalong tumindi ang kaba ko. Pakiramdam ko
ay na-trauma ako sa kanya. Mayroon din akong nararamdaman na kaunting galit dahil
kung hindi siya nagsalita sa akin noon, hindi siguro mawawala si Lauren. Hindi
naging maganda ang timpla ni Nico nanag naupo ang kanyang ina sa tabi nito. Ramdam
ko ang pagkairita nito sa kanyang ina, siguro ay dahil din sa nangyari. He took a
deep breath before he urged me to start. Nagsimula akong magdiscuss. Sinumulan ko
iyon sa mga naunang plano na nagawa ni Lauren. I honored her works and I followed
her notes to finish the entire design. Natapos na kasi ang plano niya sa kanyang
notes ngunit hindi niya naisaayos iyon sa sketches kaya ako na ang gumawa. I
dedicated a lot of time and effort for this. This is for Lauren. Nang matapos ako
ay open na ang questions, clarifications and suggestions mula sa board. Naramdaman
ko ang matinding kaba habang naghihintay sa magsasalita. Ganoon nalang ang takot ko
nang magtaas ng kamay si Mrs. Alcantara. I saw Nico prevented her but that did not
stop her from talking. “I liked the final design. It’s a go for me.” Kalmadong
sabi nito. Napanganga ako. Napatigil din si Nico at napatingin sa kanyang ina.
Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. Totoo bang pinupuri niya ang nagawa namin ni
Lauren o baka naman pagpapanggap lang ito? Sunod-sunod ang sumegunda dito. She
started a clap which was eventually followed by everyone. Nanatili lang akong
nakatayo sa pwesto ko at tulad ni Nico ay parehas kaming titig na titig lang sa
kanyang ina. Isa-isang lumapit sa akin ang mga directors para makamayan ako. They
greeted me for a job well done before leaving the conference room. Unti-unting
nauubos ang tao doon hanggang sa kami nalang nila ni Nico at ang kanyang ina ang
tao doon. Nakayuko kong inaayos ang laptop sa aking bag at akmang susunod na sana
sa isang ka-team ko na naglakad palabas nang hawakan niya ako sa braso para
mapigilan. Naging alerto si Nico at lumapit sa kanyang ina. Salubong ang kilay nito
habang nakatingin dito. “Relax, Nico. Wala akong gagawing masama.” Malumanay na
sabi nito. Humarap siya sa akin. Walang emosyon ang mukha nito kaya nakaramdam ako
ng takot. “I’m here to say sorry for all the things I have said to you. I didn’t
wish for all of it to happen. I just want you to understand that I’m just
protecting my son from getting hurt. I saw how devastated he was because of that
scandal and I don’t want to see him went through that pain again just because you
came back to his life.” Prankang sabi nito sa akin. Palihim kong nilaro ang aking
kamay sa tensyon na aking nararamdaman. “I still don’t trust you enough to let my
son be with you.” Agad siyang sinita ni Nico ngunit nagpatuloy siya sa pagsasalita.
“If you want to prove yourself to me then marry my son.” Nanlaki ang mata ko sa
sinabi niya. Napanganga ako at hindi makapaniwala sa narinig. Para akong nabingi!
“Mom!” Kita ko rin ang gulat sa mukha ni Nico. “W-What?” Mahinang bulong ko.
“You heard me. Marry my son, Ms. Aldana.” Napasinghap ako at napatakip sa aking
bibig. Nakita kong napatingala si Nico saka hinawakan sa braso ang ina para matigil
na sa pagsasalita. “Mom, that’s enough. Sinisira mo naman ang diskarte ko.” Pikon
na sabi nito. Hindi na ako nakakasunod sa mga nangyayari. Nalilito ako habang
nanunuod sa kanila na nagtatalo sa harap ko. “Ano ba kasi ang diskarte mo? Ilang
buwan na siyang nakabalik dito pero hindi ka parin nakakapagpropose. Hindi ka na
bumabata!” “Mom! Please! Leave the room!” Umangat ang gilid ng labi ng kanyang
ina bago ito naglakad palapit sa akin. Huminto siya sa harap ko saka hinawakan ang
aking nanlalamig na kamay. Napatawa ito. Takang-taka akong nakatingin sa kanya.
Wala talaga akong naiintindihan. “Did I scare you that much?” Her voice is now
light. Nagulat ako nang bigla niya akong niyakap. “I’m really sorry for the
hurtful words I said to you. I’m sorry for your loss with Lauren. Hindi ko inakala
na aabot sa ganoon. I hope you can still forgive me. Ito lang ang isang bagay na
alam kong makakabawi sa lahat ng kasalanan ko sayo. Please, marry my son.” Now, she
sounded more sincere and really apologetic. Humiwalay siya sa akin saka ako
binigyan ng isang maluwag na ngiti bago lumabas sa silid. Nagtama ang tingin
namin ni Nico. Nakita kong nakapamulsa ito habang nakatingin sa akin. “I’m sorry
about that. Don’t mind her. I really hope that she’s sincere with her apology.”
Parang may kumurot sa puso ko. Don’t mind her? Kakalimutan ko nalang ang sinabi
nito tungkol sa pagpapakasal sa kanya. Bakit? Ayaw niya ba sa ideya na iyon? “Do
you not want to be married to me?” Puno ng sakit ang boses ko. Nakita kong nanlaki
ang mata niya saka napahilamos ang kamay sa kanyang mukha. Wala pang ilang segundo
ay nasa harapan ko na siya. He slightly shook my shoulders. “Of course, I do!
Hindi lang kasi tama na siya ang nagsasabi niyon. It was supposed to be a surprise
on your birthday, damn it!” Unti-unting bumilis ang tibok ng puso ko. Napansin kong
bigla itong hindi mapakali sa harap ko. He is avoiding my eyes. Hinawakan ko ang
kanyang braso at sa wakas ay nagtama na ang aming tingin. “Ask me whenever you’re
ready.” Mahinang sabi ko dito. Nakita kong unti-unti itong kumalma. Umiling ito
habang napapangiti. He took out a small box from the pocket of his pants. Pabilis
ng pabilis ang tibok ng puso ko. Halos mabingi ako dahil sa lakas niyon. Parang
sasabog ang puso ko sa sobrang saya na nararamdaman ko ngayon. Parang nag-slow mo
ang paligid ko nang unti-unti siyang lumuhod sa harapan ko. He opened that box and
I saw a diamond ring inside. Hindi magkamayaw ang pagtibok ng puso ko. “I bought
this twelve years ago, Gabriella. Simula ng masiguro kong hulog na hulog ako sayo,
pinag-ipunan ko ito agad gamit ang allowance ko para makabili ako ng singsing para
sayo. I told myself that soon, she will wear this once she accepted me in her life.
I waited for years to finally have my chance on you and it was all worth it because
we finally reached this point. The long wait is over, Gabriella.” Bumagsak ang
mga luha ko. Ilang araw akong umiiyak dahil sa lungkot at pangungulila ko kay
Lauren but this time, it was different. I was crying because of too much happiness.
“Let’s start a new life together. Will you marry me?”

Kabanata 40
Mahigpit akong niyakap ni Ate Maricar nang makita ako sa suot na wedding gown.
Mangiyak-ngiyak ito habang namamanghang nakatingin sa akin. “Sobrang masaya ako
para sayo. You deserved this, Gabby…” Mahinang sabi niya sa akin. Tumingala ako
para mapigilan ang mga luhang gustong kumawala sa mata ko. Ayokong masira ang make-
up ko. Hindi pa man ako nakakarating ng simbahan, iyak na ako agad ng iyak.
“Salamat, Ate. Maraming salamat sa lahat ng nagawa mo sa akin, Ate.” Madamdamin
kong sabi dito. Matamis siyang ngumiti sa akin. Alam kong alam niya kung ano ang
tinutukoy ko doon. Ipinagpapasalamat ko sa kanya ang lahat ng ginawa niyang
sakripisyo sa akin. Nagpapasalamat ako dahil kung hindi siya naging matatag para sa
amin ay baka wala ako sa sitwasyon kong ito. Iginapang niya ang pag-aaral ko at
halos isang dekada siyang nagtrabaho para maging maayos at maganda ang kinabukasan
ko. Ipinagpapasalamat ko sa kanya ang muling pagtanggap niya sa akin sa kabila ng
lahat ng sakit na idinulot ko sa kanya. Ako na yata ang pinakawalang kwentang
kapatid pero dahil sa sobrang ganda ng kalooban niya ay nagawa niya akong
patawarin. Napayuko ako nang maramdaman ang maliliit na kamay ni Eli sa akin.
She’s so cute with her small dress. Siya kasi ang ring bearer namin mamaya. Her two
visible teeth are waving at me. Binuhat siya ni Ate Maricar para mapantayan ako.
She’s babbling some words but I only comprehend one word from it. “Tata Gab!”
Tawag nito sa akin. Tumawa kami ni Ate. Pinanggigilan ko ang kanyang matabang
pisngi. Napalingon kami sa pinto nang pumasok doon si Lola Grace. Napatakip ito
sa kanyang bibig habang manghang-mangha na nakatingin sa akin. “Sobrang ganda
naman ng apo ko! Sa wakas, ang tagal kong hinintay itong oras na ito!” Bakas ang
tuwa sa kanyang mukha. Muling nanariwa sa akin ang ginagawa niyang pagbida sa
akin tungkol sa apo niyang si Cocong. Who would have thought that it was Nico?
Hindi ko kasi pinansin ang mga sinabi ni Lola dati dahil masyado akong nabulag sa
pagmamahal ko kay Marco. Naaala ko dati na kada magsasabay kaming kumain, palagi
niya talagang naipapasok ang tungkol kay Nico but maybe, it’s not yet the right
time for us to properly meet each other. Siguro ay dahil parte talaga ng tadhana
namin na kailangan ko munang maranasang masaktan at matuto para kapag tinanggap ko
na siya sa buhay ko ay alam ko na kung paano ko siya mamahalin. God is preparing
us for this day and for the future life waiting for us. Sumilip din sa amin ang
magulang ni Nico. His father greeted me. Maluwag akong ngumiti dito saka tinanggap
ang yakap nito sa akin. Saglit lang iyon saka ako humarap sa kanyang asawa. From
her serious face, unti-unting sumilay ang ngiti sa kanyang mukha. She approached me
and hugged me tightly. “Finally, we witnessed the love my son has given you for
the past years and I’m happy that he can finally enjoy the prize of his long wait
for you. Sana ay pasayahin mo ang anak ko. Love him will all your heart because
that’s what my son deserves. Welcome to our family, Gabby.” Madamdaming sabi nito
sa akin. Kinagat ko ang aking labi. Hindi nga kasi ako pwedeng maiyak pero bakit
naman napakaemosyonal ng nararamdaman ko! Naiiyak ako sa mga sinasabi nila sa akin.
Paano pa kaya mamaya kapag nagkaharap na kami ni Nico!? Edi baka hindi na ko
makapagsalita niyan at umiyak nalang ako sa buong oras na kinakasal kami. Natapos
ang pictorial namin. Lumabas na sila Ate Maricar para magtungo na sa simbahan.
Naiwan ako sa kwarto. Napaangat ang tingin ko nang may pumasok muli sa aking
kwarto. Si Marco iyon. Nakapamulsa itong nakatingin sa akin. Things were going
smooth between us. Casual kaming nag-uusap sa tuwing nagkikita kami. Kahit wala si
Ate ay ganoon kami. Parehong natuto na sa mga pagkakamaling nagawa. “You looked
beautiful as ever, Gab.” Kalmadong sabi nito. Maluwag akong ngumiti sa kanya.
This man is the very first man who made me experience of love. He taught me to love
myself and my worth when I experienced being bullied by my looks. Hindi
maitatangging naging malaki ang parte niya sa buhay ko. He made me happy while I
was young and alone. He is my first love and that will remain the same. “Thank
you, Marco.” Ngumiti ito saka muling nagsalita. “I just want to say sorry. I did
not have the opportunity to apologize to you. Alam kong matagal na iyon at pareho
na tayong naka-move on pero may parte parin sa akin na hindi mapanatag hangga’t
hindi ako nakakahingi ng tawad sayo.” Nanatili akong tahimik habang nakikinig sa
kanya. “I know I have hurted you so much before. You also suffered a lot from
what happened between us. I pushed you to do the things that you don’t usually do.
Idinamay kita sa isang kasalanan na alam kong sa simula palang ay napilitan ka
lang. I’m so sorry, Gab.” Namamos na sabi nito sa akin. “It’s okay, Marco.
Matagal na kitang napatawad. Isa lang sana ang mahihiling ko. Please take care of
my sister. Love your family and treasure them. Be a good husband to Ate Maricar and
of course, a good father to Eli.” Nakita ko ang pagkislap ng pagmamahal sa kanyang
mata ng mabanggit ko sila Ate. Alam kong mahal na mahal niya ang kapatid ko at ang
pamangkin ko. Umalis na siya sa kwarto ko. Hanggang doon lang talaga kami. We met
but not destined to be together. We met because we needed to learn before finally
having that someone we will spend the rest of our lives. And that’s Nico. I
looked at him, my eyes are locked on him while I’m slowly walking down the aisle.
Everything feels so surreal and magical. Unti-unti kong ninamnam ang oras na ito
dahil sa oras na nakalapit na ako sa kanya, we can already start our own life
together. Long years of waiting and misery is now over for you, Nico. I am now
ready to spend my life with you. Habang naglalakad ako palapit ay hindi ko
maiwasang maalala ang lahat ng ginawa niya sa akin. Sobrang laki ng naging pasensya
niya sa akin. Hindi man siya ganoon naging ka-vocal sa akin ay binawi niya naman
lahat iyon sa kilos. He was there when I needed someone. He chose to stay after
knowing my affair with Marco. He chose to keep loving me for that long years.
Hindi ko alam kung bakit sobrang swerte ko ay ibinigay siya sa akin sa kabila ng
lahat ng nagawa ko sakanya. I love him so much and I want to do everything to make
him happy. Gusto kong bumawi sa lahat ng nagawa niya sa akin and I have a lifetime
to do that for him. I will love him with all my heart. I will surrender my life
to him and I trust him that he won’t do anything that could hurt me. I also
promised to stay faithful to him, only to him and I don’t like to ever see him
again in deep pain and very devastated. All I want him to feel is the love and
happiness I can bring to him. Tuluyang tumulo ang luha ko nang makita si Nico na
emosyonal sa harap ko. Tuloy-tuloy na nagsibagsakan ang luha sa kanyang mukha.
Inilabas niya ang panyo at pilit na pinakalma ang sarili. I helped him wiped his
tears even though mine was also flowing. “I’m so happy, Gabriella. I can’t thank
you enough for accepting me and letting me in your life. For all the years that I
followed you, hindi ko inaakalang darating tayo sa puntong ito. I’m on the verge of
giving up and thinking that maybe, we were really not meant to be but God made it
possible. He opened a door for me to enter your heart.” Nakatingin ako sa kanyang
mata. Emosyonal siya habang nagsasalita. Unti-unti ring nababasag ang kanyang
boses. May isang luha na muling nakatakas sa kanyang mata. “I felt so lucky when
I finally had a chance to talk to you. I tried to take it slow between us since ako
lang naman ang matagal ng naghihintay sayo. I don’t want you to feel pressured and
I don’t want you to get shocked of what I can offer to you that’s why I stopped
myself. Kung tutuusin, unang beses lang na ngiti mo sa akin, I can already marry
you right there and then.” Napangiti ako. Bumagsak ang ilang luha sa aking mata.
“Kinaya ko ang lahat ng pinagdaanan nating dalawa. Kahit ano pang magawa mo ay alam
ko sa sarili kong matatanggap kita. My love for you is not that shallow. Subok na
iyon ng panahon at hindi na talaga ito mawawala. You have no choice but to spend
the rest of your life with me.” Kinagat ko ang labi nang hinawakan niya ang aking
kamay. Maingay niyang isinuot doon ang singsing. “I promise to love you until my
last breath. I will do everything for you and for our family. I can’t promise a
perfect life but I will do my best to make you happy. I will provide for you and I
will always be yours, Gabriella. I’m so inlove with you.” Pumatak ang luha ko sa
aking kamay. This is too much. Sumasakit ang puso ko sa sobrang saya na
nararamdaman ko. Napalunok ako nang ako naman ang magsasalita. Huminga ako ng
malalim at pinilit na kumalma. “I can’t believe that after all the things that
happened between us, I’ll be standing here with you, infront of God and declaring
my love for you. You don’t know how much I feel blessed to have you. You’re
everything that I could ever wish for. Pakiramdam ko minsan ay hindi ko na deserve.
It’s too much for me.” Nanginginig ang boses ko. “Sobra-sobra ang pinaramdam mo
sa akin. Kahit na nasaktan kita ay hindi mo ko sinukuan. You stayed by my side and
chose to be with me. Akala ko rin noon na imposible na mangyari ito dahil sikat ka.
You’re the best engineer and I’m just an amateur. Walang wala akong binatbat sayo.
Ilang beses kong pinagsasabihan ang sarili ko sa tuwing nakakaramdam ako ng
kakaiba. Palagi kong pinapaalala sa aking sarili na hindi kita maabot. You’re like
the brightest star that I couldn’t have.” Kinuha ko ang kanyang kamay. Mahina kong
hinaplos iyon saka ipinasok ang singsing sa kanyang daliri. “But now, I finally
got you. I let myself and gave in to you. I promised to give you my all. I promised
to be the best wife for you. Ibibigay ko ang lahat ng pagmamahal na nararapat para
sayo.
Hinding-hindi kita iiwan kahit na ano pa ang mangyari. I will always welcome you
with my warmest hug and soft words whenever you got home tired. I will help with
your problems and celebrate with your victory. I will always be here for you. You
are my only great love. Mahal na mahal kita, Nico.” Naiiyak kong sabi. Inangat
niya ang harang sa pagitan naming dalawa. Ilang segundo siyang tumitig sa aking
mata habang hawak-hawak ang aking pisngi. Tears of happiness keep on flowing on
our faces. We lovingly smiled at each other as we shared our first kiss as husband
and wife. Narinig ko ang palakpakan sa paligid. Hindi ko inintindi ang nanunuod sa
amin saka buong pusong ibinuhos ang pagmamahal ko sa kanya sa halik na iyon.
Naramdaman ko braso sa akin ni Nico habang nakatingin ako sa malawak na karagatan.
Malakas ang simoy ng hangin at mabuti nalang ay nakatali ang aking buhok para hindi
ito kumalat. Nakasakay kami sa isang malaking yate na pagmamay-ari ng pamilya ni
Nico. I was surprised at first, hindi ko akalain na may pagmamay-ari silang ganito
but then, they are the number one construction company in the Philippines. Hindi na
dapat ako magulat kung gaano sila kayaman. May dalawang tao pa kaming kasama
dito. Ang isa ay isang lalaki na nagsisilbi naming driver ng yate ang isa naman ay
isang may edad na babae. Siya ang naghahanda ng aming pagkain. Nasa pangatlong araw
na kaming naglalakbay patungo sa Cebu. Siniguro naming walang magiging hadlang sa
magiging byahe namin patungo doon. Maganda at maaliwalas ang panahon. Kalmado rin
ang dagat kaya safe kami dito. Bumagsak ang tingin ko sa kanyang kamay. May
kakaibang saya akong naramdaman nang makita ang kamay niya kung saan nakasuot ang
aming wedding room. It still felt surreal. I am already his wife and days after our
wedding has been the best days so far. He spoiled me a lot. Hinayaan din muna
siya ng kanyang ama na hindi pumasok ng dalawang linggo para makapagfocus siya sa
aming honeymoon. Parang sasabog ang puso ko dahil walang oras na hindi ako
kinikilig o natutuwa sa ginagawa niya sa akin. Halos hindi na nga ito umalis sa
tabi ko. Tuluyang lumabas ang clingy side niya na hindi ko gaanong nakikita noon.
He kept on surprising me everytime. Akala ko ay kilala ko na siya pero palagi
siyang may ginagawa na nakakamangha sa akin. He let it all out. Lahat ng tinatago
niyang feelings sa akin noon ay sa wakas, malaya niya ng naipararamdam sa akin.
Humigpit ang kanyang yakap sa akin habang nasa likuran niya ako. Siniksik niya ang
kanyang mukha sa aking leeg at inamoy-amoy iyon. Natawa ako nang bahagya niya akong
kinagat doon. “Nico...” Mahinang sita ko dito. He just chuckled and kissed me on
my cheeks. “Are you happy? Kasi ako, sobrang saya ko.” Umangat ang aking tingin
sa kanya. Ang kanyang mga mata ay nakatingin sa dagat. Ang kanyang mukha ay
bahagyang natatamaan ng sikat ng araw. Nakita ko ang pagkislap ng kanyang mata sa
sobrang kasiyahan. He have a huge smile on his face and it’s a relief for me that I
made him happy. “I have never been this happy in my entire life.” Malambing kong
sabi dito. Bumaba ang kanyang tingin sa akin. He looked at me lovingly. Kakaiba ang
intensidad niyon. I feel so grateful to feel this kind of love from him. “Mahal
na mahal kita, Gabriella.” Madamdaming sabi nito. Kinagat ko ang aking labi. I
always feel emotional everytime he said that to me. “Mahal na mahal rin kita,
Nico.” Malambing kong sabi bago bumaba ang kanyang mukha sa akin. Our lips touched
and I felt some fireworks exploding inside me. Hindi ko alam kung gaano katagal
iyon ngunit nang matapos kami ay halos kapusin na kami ng hininga. He rested his
forehead on mine. Mapungay ang kanyang mga mata habang nakatingin sa akin. I saw
the spark of love and desire in his eyes. Hinawakan ko ang kanyang mukha saka
tumingkayad para muling mahalikan ang kanyang labi. Naramdaman ko na lang na
umangat ako habang naghahalikan kami hanggang sa lumapat ang aking likod sa
malambot na higaan. I admired his patience on me. For the whole time we were
together, he never initiated this. Hanggang yakap at halik lang kami noon. He
never touched me. He respected me and my body and waited for the right time to
claim me. He also admitted that I was the first and only woman who got intimate
with him. Takot pa nga siya noon dahil baka raw hindi niya ako ma-satisfy. I
almost laugh at his shy face during that time. Imagine, Engineer Nico Alcantara has
insecurities? I assured him that everything is going to be okay. Kahit nahihiya din
ako noong unang beses ay naging smooth naman ang nangyari. We let our heart do the
rest. Lalo ko lang siyang minahal dahil naging tapat talaga siya sa akin kahit na
hindi ko pa naman siya kilala noon. He had the opportunity to get some random girl
who’s willing to pleasure him but he did not choose to do that. His kisses gently
lowered on my chest. Hindi ko namalayan na nahubad niya na pala ang damit ko.
Mabagal at malalim ang aking paghinga dahil sa kakaibang hatid ng halik niya sa
akin. I almost cry while savoring his gentle hands on me. Sobrang ramdam ko ang
pag-iingat niya sa akin, as if I’m a fragile glass that can be broken anytime once
he did not took me gently. “Nico...” Mahina akong napadaing nang salitan niyang
sinubo ang aking dibdib. He played with my peak while his hand massages the other
one. Napapaungol ako sa tuwing nag-iiwan siya ng marka sa aking katawan. You owned
me, Nico. You owned every part of me. I will be forever yours. Bumaba ang kanyang
kamay sa aking pagkababae. Binaba niya ang underwear kong suot saka nilaro ako
doon. I felt his hand became wet soon after touching me there. His lips reached my
stomach. He gave me a soft, sweet, little kisses around my tummy. “I can’t wait
to have our own little version of Gabriella and Nico...” Malambing na sabi nito sa
akin. Napangiti ako at humawak sa kanyang pisngi. “We will have them soon, Nico.
In God’s perfect timing, we will have them.” Napasinghap ako nang umabot na ang
kanyang labi sa aking ibaba. He expertly eat me. Sa ginagawa niya ay halos hindi
ako maniwala na wala siyang experience! Halos mabaliw ako sa sarap ng ginagawa
niya. He gently parted my legs and I felt him trying to insert his tongue inside
me. “Oh my god, Nico...” Halos mapadiin ang hawak ko sa kanyang ulo. Hindi ko
alam kung saan ko ibabaling ang aking katawan. Hindi ako mapakali sa ginagawa niya.
Nagsimulang bumilis ang paghinga ko. I can feel that I’m so close... “Nico!”
Malakas na daing ko nang tuluyan akong labasan. Umangat ang kanyang tingin sa akin.
Lalo akong nag-init nang makitang dinilaan niya ang kanyang labi bago tuluyang
pumaibabaw sa akin. He stroke his thick and huge manhood. Ayoko sanang magkumpara
pero mas lamang talaga siya kaysa kay Marco! The first time we did it, pakiramdam
ko ay unang beses ko ulit iyon. I felt pain and full at the same time. Halos hindi
nga ako makagalaw niyon kinabukasan dahil hindi niya rin ako tinigilan noong unang
gabi namin. It took me almost a minute before I could adjust for him. I felt the
tip of his head on my womanhood. Diretso ang titig ko sa kanyang mga mata habang
tinutukso niya ako. Nag-aalab ang kanyang mata sa akin. He kissed me on my forehead
before slowly entering me. Muli ko nanamang naramdaman ang kakaibang hapdi. Malalim
ang aking naging paghinga para maibsan ang sakit na nararamdaman ko. Malaking
tulong din ang ginagawa niyang paghalik sa aking dibdib para mapalitan ng sarap ang
hapding nararamdaman ko. When I felt that I have already adjusted, ako na mismo
ang naunang gumalaw. Mataimtim niya akong tinignan. Hinawakan niya ang aking bewang
para mapanatili akong nakahiga. He started moving slow and gentle. Halos maiyak ako
sa sarap at kiliting hatid niyon dahil punong-puno talaga ang pakiramdam ko. Ramdam
ko rin ang pag-iingat niya sa akin. I can sense that he wanted to do it faster
than this but he is stopping himself. He looked afraid of me getting hurt while
we’re doing it. Hinawakan ko ang kanyang braso. “You can move according to your
pace, Nico. You can do anything to me.” Namamaos kong sabi. Agad kong nakita ang
alinlangan sa kanyang mukha. “You’re hurting. I don’t like to see you in pain,
Gabriella...” Hinihingal na sabi nito. I urged him to stop. Without removing our
connection, umahon ako at siya ang pinahiga ko sa kama. I saw his eyes burning with
passion and desire because of the daring move I did. Umupo ako sa kanya saka
nang-aakit na ngumiti. I stared moving up and down above him. Agad na dumako ang
kamay niya sa aking bewang. His eyes are glued on my bouncing chest whenever I
moved. Minasahe niya ang aking dibdib. Napatili ako ng mahina niya akong tinulak
palapit sa kanya. Tumama ang aking dibdib sa kanya saka niya ako hinawakan ng
mahigpit sa bewang. Hindi ko napigilang umungol nang siya na ang gumalaw sa loob
ko habang nasa ibabaw ko siya. Sobrang lakas at bilis niyon. I can hear our bodies
slamming each other. Malakas akong napapadaing sa tuwing madiin niyang pinapasok
iyon sa akin. Kinagat ko ang kanyang balikat upang mapigilan ang pag-iingay. He
hugged me as he doubled his pace. Kapwa kami hinihingal. Rinig sa buong kwarto ang
salitan naming halinghing. With one last movement, I felt him explode inside me. I
heard his gasped of satisfaction as he slowly moved deeper inside me to let it all
out. Bumagsak ang aking katawan sa kanya. I can hear his rapid heartbeat. Mabagal
niyang hinagod ang aking hubad na likod. I felt him kissed my hair. Napangiti
ako. I can’t wait to live my life ahead with him. I’m sure that it won’t be perfect
but as we make our love the center of it, nothing would be impossible.

Wakas: Marco De Guzman

I was busy laughing in my head while looking at Irina’s reaction. I don’t really
like her romantically. She’s attractive, yes, but definitely not my type. Natutuwa
lang ako sa mga nagiging reaksyon niya tuwing binibiro ko ito.

“Alam mo, Marco, kung wala kang magawa ngayong araw dapat ay umaalis ka nalang!
Hilig mo magpunta dito para mang-asar. Hindi nakakatuwa!” Bulyaw niya sa akin. I
chuckled.

I comfortably rest my hand on the sofa of her office. Napansin ko agad ang pag-irap
niya. Napakasungit talaga ng babaeng ito.

“By the way, matagal na bang nagtatrabaho dito iyong kahera mo sa shop?”
Nagsalubong ang kilay niya.

“Sino? Si Charles o si part-timer?” Kumunot ang noo ko.

“Part-timer?” She crossed her arms as her hawk-like eyes darted me.

“Si Gabriella, ang babae na nandyan ngayon sa labas.” Nagdududang tingin nito.
Nagkibit-balikat ako.

“Yes, siya nga. Matagal na siya rito?” Kaswal kong tanong. Lalong nag-igting ang
pagdududa sa mukha niya.

“Alam mo, huwag mong idamay iyang part-timer ko sa mga kalokohan mo. Bata pa iyan
at masyadong inosente para sa katulad mong marumi ang budhi. Tigil-tigilan mo ang
pagtatanong tungkol sa kanya dahil noong isang araw pa ako nakakaramdam sayo.”
Sinimangutan ko siya. Nagtatanong lang naman ako! I’m just curious about her. Wala
naman akong sinasabing popormahan ko siya.

I noticed her trembling hands. Hindi ko maintindihan kung anong nagtulak sa akin na
hawakan iyon. I know, it was such a bold move for me but I can’t control my mind
that time. She looked tensed and unfocused while facing me. Hindi ko nalang
pinansin dahil mukhang bata pa, baka takot sa interactions.

Hindi ako nakauwi sa Japan para sa birthday ng aking lola kaya naman minabuti kong
tawagan na lamang sila. Bumungad sa akin ang nakangiting mukha ni Grandma. She
looked too happy with her party. Pinaorganize ko nalang kasi ang party niya bilang
pambawi na hindi ako makakauwi.

Habang masaya kaming nag-uusap ay nakapansin ako ng isang maputing babae sa kanyang
likuran. She’s wearing our maid’s uniform. Mahaba ang kanyang buhok at gustuhin ko
mang maaninag ang kanyang mukha ay agad din naman siyang nawala sa background.

I immediately asked my Mom regarding that woman.

“Ah, si Maricar ba? Maricar! Halika, may ipapakilala ako sayo.” Hindi nagtagal ay
bumungad sa akin ang mukha ng isang napakagandang babae. She looked innocent and
raw. Walang kaayos-ayos ang mukha nito kumpara sa mga babaeng nakaka-fling ko but
she still look very pretty.

Pansin ko ang ilang sa mukha niya habang nakatingin sa phone. She greeted me with a
plain voice. Hmm, mahiyain pero napakaganda. Interesting.

Naging kabilaan ang mga trabaho ko sa restaurant. Sunod-sunod kasi ang pagpapatayo
namin ng branch ng Japanese restaurant na negosyo ng aming pamilya. I have been
busy and I was so stressed out. I decided to go to the nearest mall before going
home to my unit. Magpapalamig lang ng ulo at magtitingin-tingin sa mga chicks.

I played a lot, that’s for sure but with my age, gusto ko rin naman mahanap ang
babae na dapat kong makasama at mag-settle down na. I envy my friends with their
long-time girlfriends. Palagi ko nangang tinatanong kung anong secret nila but they
will only say to me this one thing every fucking time.

“Kapag tinamaan ka ng lintik, katapusan mo na talaga.”

Napatingin ako sa maliit na commotion sa entrance and I saw Gab, the part-timer in
Irina’s shop being bullied. Agad akong lumapit doon para maipagtanggol siya. Hindi
ko talaga gusto kapag may mga taong nanliliit ng kapwa. What does it bring back to
you? You might change someone’s life just by the words and actions you did.

I saw in her how deep it has reached her. Gab is a kind a woman and she just let it
all pass. She’s scarred and in need of help. I motivated her to do something for
herself. To be a better version of herself. Hindi pa naman huli ang lahat para
maipakita sa lahat kung ano ang gandang tinataglay niya. She has an edge with other
women since her heart is pure.

Unti-unti kong nakita ang pagbabago sa itsura niya. I was amazed by the hidden
beauty that she have. Habang pinagmamasdan ko ang kanyang mukha ay iniisip ko kung
bakit parang pamilyar siya sa akin. It feels like I saw this face already.
Ipinagsawalang-bahala ko na lamang ang nararamdamang iyon saka ngumiti kay Gab.
Mukha itong nahihiya at hindi makatingin sa akin.

“Don’t look down. You look radiant. Maganda ka lalo kapag nakaayos ka. Don’t be
ashamed of it.” I said sincerely. She smiled shyly to me. I chuckled. Ang cute niya
bigla sa paningin ko.

Gab has a pleasing personality. Bukod sa magalang at laging attentive sa mga

kinukwento ko, she’s not afraid to tell her story to me. I felt like we became one
step closer to each other. I get to see know her more and see the beauty of her
insides. Nakakaattract kausap ang isang babaeng may sense kausap. She had her own
dreams and plans, hindi katulad ng iba na kapag tinanong mo sa plano sa buhay ay
walang maisagot.

I admired her with her story. She’s so used of being alone and bullied. Hindi siya
sanay na may nagpapakita ng pagmamahal sa kanya. Biglang may kung ano sa kalooban
ko na nagtutulak sa akin para unti-unti akong mahulog sa kanya. Dati ay nagpupunta
ako sa shop ni Irina para mang-inis at magpalipas ng oras, ngunit simula nang
mapalapit ako sa kanya, halos hindi na pwedeng hindi ako pupunta doon para makita
siya.

Pakiramdam ko ay may kulang sa akin kapag hindi ako nakakadalaw sa shop. I want to
have a daily dose of her at kapag hindi kami nagkikita ay wala akong gana para sa
isang buong araw.

I decided to court her and show my sincere interest on her. I really like her a
lot. Hindi siya iyong tipo ng babae ng nilalaro lang. Matino siyang babae at ang
dapat sa kanya ay ang mahalin ng buong puso. She deserved anything in this world
because of all the things she went through.

I was the happiest when she finally said yes to me. I waited for three years. Hindi
naman ako nagmamadali pero I think three years is enough to get to know her. Marami
na akong alam sa kanya at ganoon rin siya sa akin. Halos kilala na namin ang isa’t-
isa. Nagbagong-buhay din ako sa nakalipas na mga taon. I was abstained for three
years! Imagine, nakaya ko iyon? I could do anything for her. Ganoon ako kaseryoso
sa kanya.

“Pare, is she the one?” Tanong ni Jeric matapos kong ikwento ang pagsagot sa akin
ni Gab. They were very happy for me. Siyempre ay suportado nila ako. Hindi sila
makapaniwala na tatlong taon akong nanligaw kay Gab, no kiss and sex. Naniniwala
siyang seryoso ako dito at talagang malinis ang intesyon ko.

“I think so.” Nakangiti kong sabi. Naiilang na tinapik ni Adrian ang balikat ko.

“I’m really happy for you, man. Finally, tapos ka na rin sa wakas sa phase ng
panlalandi at pagpapalit-palit ng babae.” Naghalakhakan kaming magkakaibigan.

We were supposed to have a date kaso may biglaang inutos ang kanyang kapatid. I
offered myself to help her. Ramdam ko ang pagtulo ng pawis sa aking katawan habang
tinutulungan siyang magligpit sa mga gamit. Nakita na namin ang documents na
pinapahanap ng Ate niya at sa kasalukuyan ay nag-aayos nalang kami.

Things went really too fast. I tried to stop myself pero nakakaadik ang labi niya.
I was so engrossed with her body being too close to mine. Epekto na rin siguro ng
tatlong taon na diet ko sa sex kaya madali akong nadala. I took her for the first
time and I thought to myself that she really is the woman I want to spend my life
with. I will marry her when she’s ready.

Mas lalo kaming napalapit sa isa’t-isa. Aside from being intimate, I tried so hard
to stop doing some nasty things with her. Ang hirap lang kasi pigilan kapag
nakikita ko ang mukhang niyang nasasarapan sa bawat ginagawa ko sa kanya. Maging
ako ay nababaliw sa reaksyon niya. Just by hearing her moan, I was already turned
on!

She would always give in to satisfy me and I know that I loved her more because of
that. We were happy with our relationship, she’s doing good in college and my
business is perfectly fine. Everything was going smooth not until she accepted her
sister’s offer to help on the construction of their spa in Taguig.

Doon niya nakilala si Nico Alcantara. At first, pinapalampas ko na nawawalan siya

ng oras sa akin dahil sa pagiging abala sa pag-aaral at sa pagtatrabaho sa
construction. Mabigat man sa loob ko na madalas niyang makakasama ang lalaking iyon
ay hinayaan ko siya. I can see the look in her eyes whenever she would tell me how
her day went well on the site.

Nakakairita na marinig sa kanya kung gaano siya namamangha sa Nico na iyon. She
told me that they were just seeing each other for work. Pero hindi iyon ang
nararamaman ko. Lalaki rin ako at alam ko kung anong klaseng tingin ang binibigay
niya kay Gab. He may think that he’s hiding it pero ramdam ko na may gusto siya sa
babaeng mahal ko.

“You have no right to do that to her.” Madiing sabi ko sa kanya. Wala akong
makitang emosyon sa mukha niya. Nanggagalaiti ako sa galit dahil sa pagpapahiyang
ginagawa niya sa girlfriend ko.

“You’re the one who have no right to be here. You are not supposed to be here.
Huwag mo kaming papakialaman dahil wala ka namang alam sa pinag-uusapan naming
dalawa.” I got more irritated. Ipinamukha niya sa akin na may mga bagay silang
napag-uusapan ni Gab na hindi ko maiintindihan. That they have this invisible
connection between them that only the two of them can understand.

Lalong nag-igting ang galit ko nang mapag-alaman na siya pala ang apo ni Graciella
Alcantara. Kaya pala ang yabang kung makaasta. Akala mo ay siya na ang
pinakamagaling!

Siya ang naging sanhi ng pag-aaway namin ni Gab sa mga nakalipas na araw. Hindi ko
siya mapuntahan dahil alam ko namang wala siyang kasalanan. Wala namang nagbago sa
tungo niya sa akin. She’s still sweet and I can feel her love for me didn’t falter.
Ako ang may problema. Masyado akong nilalamon ng galit at selos at pati siya ay
nadadamay na doon.

I decided to go to Adrian’s party. Gusto kong makahinga kahit saglit lang. I’m so
stressed at dagdag pa ang mga trabaho ko sa mga bagong branch na balak naming
buksan.

I was busy drinking silently. Malakas akong tinapik ng mga pinsan ni Adrian na
naging kaibigan ko na rin. Sila ang mga kaugali ko noon. They loved to play with
girls.

“I can smell a girl problem.” Natatawang sabi ng isa. Humalakhak ang iba pa niyang
kasama at mukhang naaliw talaga sila na ang isang tulad ko ay namomoblema sa isang
babae.

“Dibale, you can enjoy for the night. May babae rin kaming nakalaan sayo.” Ngisi ng
isa. Umiling ako sa mga ito saka hindi na sila pinansin.

The night is almost ending at halos lasing na kaming lahat. Kahit na masama ang
loob ko kay Gab ay nasa wisyo parin naman ako para hindi magpadala sa mga babaeng
kinuha ng pinsan ni Adrian. Ilang beses nila akong nilalandi kanina pero di naman
sila nagtagumpay sa aming tatlo.

Kanya-kanyang higa kami sa sala nila Adrian at Jeric. Hindi nagtagal ay dumating
ang girlfriend nila at sinundo ang mga ito. I reached for my phone. Sumasakit ng
sobra ang ulo ko at nahihilo na ako. Medyo matindi na nga talaga ang tama ko. I
asked for Kimberly to call Gab para masundo rin ako. Hindi ko kasi siya nasabihan
kung saan ito gaganapin kaya pinasuyo ko nalang iyon dito. Wala na akong matandaan
sa oras na iyon. Ang alam ko ay nakatulog ako noong umalis na sila Kimberly sa unit
na iyon. Akala ko ay si Gab na ang babaeng lumapit sa akin. Dinala niya ako sa
higaan at doon ay may nangyari sa amin.
Ganoon nalang ang gulat ko nang mahimasmasan ako at hindi si Gab ang babaeng
nakahubad sa tabi ko.

“Fuck!” Mabilis akong nagbihis. Naramdaman ko ang kamay sa akin ng familiar na

babae. Nakatakip na ng kumot ang katawan nito. Nakaramdam ako ng pandidiri, hindi
lang sa kanya kundi para sa sarili ko.

“Where are you going? Maaga pa, Marco.” Nang-aakit ang boses nito ngunit wala iyong
epekto sa akin. Padarang kong tinanggal ang kanyang kamay sa akin at hindi na siya
muling hinarap.

Napaluhod ako nang makita si Gab na tulalang umiiyak habang nakaupo sa sahig.
Parang sinaksak ako ng ilang milyong beses nang makita siyang nasasaktan dahil sa
akin. I know I made a mistake and I can see the effect of it on her. I want her to
hurt me too, to shout at me. Ilabas niya ang sakit na nararamdaman niya sa akin
para gumaan ang loob niya sa akin.

“Ikaw ang unang lalaking minahal ko, Marco. You changed me. You helped me get
through all the bullying and judgemental looks from people pero hindi ko naman alam
na ginawa mo pala ang lahat ng iyon para ihanda ako sa ganitong klaseng sakit.”
Gusto kong sapakin ang sarili ko dahil nagawa kong saktan si Gab. Nag-init ang
aking mata habang naririnig ang mga salitang lumalabas sa kanya. Puno ng sakit
iyon. Nanginginig ang kanyang katawan at basag ang kanyang boses.

Damn it! What have you done, Marco!?

“Kung ganoon lang pala ay sana pinigilan ko na ang sarili ko umpisa palang. Sana ay
hindi ako nagpadala sa mga ngiti mo sa akin, sa mga salita mong nagbigay ng
kumpiyansa sa akin. Sana ay hindi ko na hinayaan ang sarili kong mapalapit sayo.
Patawarin mo ako, Marco, kung pinapasok kita sa buhay ko.” Bumuhos ang luha sa
aking mukha. I started crying. I can feel her pain. I just can’t take it anymore.
Unti-unti ko ng nararamdaman na ito na maaari ang huling beses na makakausap ko
siya.

All of my dreams with here are now gone in just a snap. I was at fault.

“Pero huwag kang mag-alala kasi kahit masakit, kahit mahirap sa akin ay papakawalan
kita. Siguro ay hindi ako ang babaeng hinahanap mo. Hindi ako ang babaeng
seseryosohin mo at isa lang din ako sa mga babaeng binigyan mo ng pagkakataon na
mapalapit sayo.” Umiling ako.

No, Gab! It was you. Ikaw ang babaeng gusto ko,
supposed to be feeling this right now. Hindi ka
ang may kasalanan ng lahat. Walang kulang sayo.
perfect to me and you’re everything I could ask
ka sa buhay ko.
ang babaeng mahal ko. You’re not
dapat nagsosorry sa akin dahil ako
Walang problema sayo. You’re almost
for. Hindi ko kakayanin na mawawala

I pleaded. Ilang beses ko siyang pinuntahan sa kanila para magmakaawa pero hindi
niya ako hinarap. I was very devastated. Galit na galit ako sa sarili ko dahil ako
ang may kasalanan kung bakit kami umabot sa ganito.

After a week of drinking and lurking alone in my condo, I went to her unit and
begged for another chance. Hindi ko talaga kayang mawala siya sa buhay ko. I love
her so much and it hurts like hell! It was just a mistake. I’m willing to change
and prove myself again! Ngunit hindi siya naniwala sa akin, kita kong buo na ang
loob niyang makipaghiwalay sa akin. She doesn’t want me in her life anymore. I
caused her too much pain to the point that she can’t look at me without crying.

Kahit na sobrang bigat ng pakiramdam ko ay tinanggap ko ang decision niya. I fly to

Japan and went there to move-on. I was distracted by my huge family at kahit halata
nilang may problema ako ay hindi nila ako gaanong binusisi hanggang sa ako ang
tuluyang magkwento.

Kasama ko sa isang kwarto si Grandma nang pumasok ang isang pamilyar na babae doon
para magpainom ng gamot. Maganda siya pero kumirot ang puso ko dahil medyo kahawig
niya si Gab. Nagpunta nga ako dito para makalimot tapos may tao namang nagpapaalala
sa akin dito tungkol sa kanya.

Noong una ay hindi ko naman siya gaanong pinapansin, she’s one of our maids and
personal nurse to my Grandma. Although I was caught off guard by her natural
beauty, alam kong hindi pa ako nakakamove-on kay Gab kaya hindi ko siya pinansin,
but I’m interested in her.

“You’re new here?” Halos mapatalon siya sa gulat nang lapitan ko siya sa kusina.
Naiilang siyang umiling sa akin.

“9 years na po ako dito.” Napanganga ako. That’s almost a decade at hindi ko

manlang siya napansin?

I started talking to her about some random things. Madaldal siya at maaliwalas
kausap. She looked so innocent and kind at hindi naging mahirap para magustuhan ko
siya. Kahit papaano ay nagiging masaya ako sa tuwing kasama ko siya but once I’m
all alone on my room, bumabalik parin sa isip ko si Gab at ang lahat ng alaala
naming dalawa.

“Ate Maricar, maayos lang po ako. Malapit na ang graduation namin. Kailan ka po
uuwi?” Napahinto ako nang may marinig akong pamilyar na boses. Lumingon ako kay
Maricar habang nakaharap ito sa kanyang phone. Narito kami sa sarili kong unit sa
Japan and we were spending our alone time together when she received a call from
her sister.

“Ibigay mo sa akin ang specific na date, Gabby para makabili na ako ng ticket.”
Maligayang sabi nito. Bakas ang saya para sa kapatid. Bigla akong kinabahan. Unti-
unti akong lumapit sa kanya at sumilip sa babaeng kausap niya. I made sure that I
won’t be seen in the camera. Ganoon nalang ang gulat ko nang makita si Gab!
Magkapatid sila, what the hell!

Hindi ako napakali simula noong nalaman ko iyon. I was immediately confused by my
feelings. Alam kong mahal ko na si Maricar but after seeing her face again, my
fucking heart almost jumped out of me!

Masyadong naging mabilis ang pangyayari. I married Maricar to assure myself that it
was her that I love. Alam kong mali dahil may kalituhan sa puso ko but I really
know that I love her. Nabigla lang siguro ako nang muling makita si Gab.

Ngunit hindi ko inaasahan na muli sa naming paghaharap ay manunumbalik lahat ng

pagmamahal na nararamdaman ko sakanya. Hindi ko mapigilan ang sarili ko. Sinikap
kong labanan ang tukso. Sa tuwing nakakasalubong ko siya sa bahay ay lalong
umiigting sa akin ang kagustuhan na makuha siya ulit. She improved a lot. Kita ko
ang malaking pagbabago sa kanyang katawan. She also became confident of herself
which makes me attracted on her more.

Naramdaman ko ang matinding pag-iwas niya sa akin. I can feel it! She’s still into
me and we can still be together. Sa tuwing busy si Maricar sa spa ay nagtutungo ako
sa kanya para iparamdam na gusto ko parin siya ngunit lagi niya akong pinipigilan.
Ang kinakasama pa ng loob ko ay ang sobrang pagiging malapit niya sa Nico Alcantara
na iyon! Talagang inabuso ng gagong iyon ang pagkawala ko at talagang nakipaglapit
kay Gab! Fuck him!
Kaya naman nang makita kong hinahatid siya ng lalaking iyon galing sa ilang araw na
convention ay hindi ko napigilan ang sarili ko. I punched him in his face. Sobrang
nagngingitngit ako sa galit. She told me that there is no other guys after me. Pero
paano ako maniniwala niyan kung palagi ko naman silang nakikitang magkasama!

“Ano ba sa tingin mo ang ginagawa mo? Nakakalalaki ba kapag mas maraming babae ang
pagmamay-ari mo? Hindi mo manlang nirespeto ang relasyon mo kay Gabriella noon.
Parehas pang magkapatid ang tinuhog mo!” Halos mandilim ang paningin ko sa sinabi
niya. Wala siyang karapatan na sabihin iyon dahil wala naman siyang alam sa
pinagdaanan naming dalawa ni Gab! Sabit lang siya at para siyang anay na nakikisali
at sumisira sa relasyon na mayroon kami ni Gab kahit noon pa!

She finally gave in. I took her countless of times. Nawala ang inhibisyon ko sa
sarili. Pansamantala kong kinalimutan si Maricar at inisip na kami parin ngayon ni
Gab. We are having an affair ang we are very aware of the sin we are doing.
Nakaramdam ako ng konsensya sa tuwing nakikita ko ang masasayang ngiti sa akin ng
asawa. Everytime I would make love to Maricar, hindi ko maiwasan na si Gab ang
naiisip ko. Hanggang sa isang araw pag-uwi ko galing sa business trip ay binalita
ni Maricar sa akin ang pagbubuntis niya.

I was so happy! I almost forget my affair with Gab. I was focused on our baby.
Naramdaman ko rin ang pag-iwas sa akin ni Gab mula noon. I tried reaching for her
pero laging nasa pagitan namin si Nico. Narinig ko nalang na may relasyon na pala
sila. I was fuming mad! Gustong-gusto ko silang sugurin ngunit hindi ko maiwan si
Maricar dahil maselan ang kondisyon niya.

Lumuhod ako sa harapan ni Maricar nang lumantad sa publiko ang scandal namin Gab.
Nasa kwarto siya at naririnig kong pinapanuod niya iyon. Nagbagsakan ang luha sa
kanyang mukha nang tumingin siya sa akin.

“Kailan niyo pa ako niloloko?” Mahinang tanong ni Maricar.

“Love, I’m sorry. Please calm down, our baby...”

“May pakialam ka sa baby pero malakas ang loob mong magloko sa amin? Bakit, Marco,
hindi ba kami sapat sayo?” Puno ng sakit ang kanyang boses.

“Kaya pala, I have been hinting on this countless of times already ngunit ilang
beses kong winala sa isip iyon dahil nagtitiwala ako sayo na hindi mo ito magagawa
sa akin. Naniniwala akong hindi ito magagawa ni Gabby sa akin pero niloko niyo ako.
Dapat pala ay naniwala nalang ako sa instict ko.” Humagulgol siya. I held her hand.
Gusto ko siyang pakalmahin ngunit pati ako ay nanghihina.

“Kaya pala iba ang tinginan niyong dalawa. Kaya pala parang may kakaiba akong
nararamdaman sa tuwing alam kong naiiwan kayong mag-isa. Dahil may kalokohan pala
kayong ginagawa. Bakit mo ito nagawa, Marco?” I was shocked when she started
holding her tummy. Nagsimulang gumapang ang kaba sa akin ng makita ang dugong
lumalabas mula sa kanya.

Dinala ko siya agad sa hospital. Hindi ko siya iniwan doon hanggang sa makauwi kami
sa bahay. Hindi niya ako pinapansin, or kahit si Gab. Malamig ang turing niya sa
aming dalawa. Nabalitaan ko nalang na lumipad na si Gab patungong Dubai habang ako
ay patuloy na nanghihingi ng tawad sa asawa ko.

Nang makunan siya ay parang nagising ako. Natauhan ako sa lahat ng ginawa ko sa
kanya. Nakita ko ang sakit sa mukha niya at parang pinipiga ang puso ko. Doon
naging malinaw sa akin kung gaano ko siya kamahal.
That affair with Gab is just a phase for us. Kinailangan naming matuto sa bawat
pagkakamali na nagawa namin para masiguro na sa susunod ay hindi na namin iyon ulit
gagawin. Because we’ve seen the effect on it to our loved one.

Unti-unti kaming nagsimula bilang mag-asawa. She forgive me and never brought up my
mistakes again. Naging masaya kami at biniyayaan ulit ng anak na si Eli. Labis na
pagmamahal ang nararamdaman ko para sa mag-ina ko ngayon.

I watched Maricar cry as she looked on Gab while walking down the aisle. Karga ko
si Eli habang pinapatahan ang aking asawa. Lumingon ako kay Gab na emosyonal na
naglalakad palapit kay Nico. We may not have a good past but atleast, we reached
this point in our lives.

Hinaplos ko ang bewang ni Maricar saka siya masuyong hinalikan sa noo.

“Stop crying, love. I will make you experience this soon. I love you.”

Wakas: Nico Alcantara

“Apo, may bata na mag-isang nakatira sa unit ng building natin sa Manila. Grabe
nakakaawa nga nang magkwento siya sa akin. Halos eleven years old palang siya pero
wala na siya agad kasama.” Nakita ko ang pagdaan ng lungkot sa mukha ni Lola
Graciella. I was sixteen when my grandmother started to live outside our mansion.
Kung saan-saan siya tumitira sa mga buildings na nagawa ng aming kumpanya. She
would sometimes stay there for a week or less, para lang maranasan kung paano ang
comfort na binibigay ng mga ginawa namin. Almost two weeks na siyang tumatagal
doon sa isang lumang building na nagawa niya sa sentro ng siyudad ng Maynila. At
first, I was hesitant. Baka kasi may makakilala sa kanya doon although she’s not
very public in media, nakakatakot parin lalo pa at siya lang mag-isa doon. She
started telling me about this girl, Gabriella is her name. Sa tuwing uuwi siya sa
mansyon ay ito ang bukambibig niya sa akin. I eventually got curious. Mahirap na
dahil baka hindi matinong tao ang babaeng iyon. I squinted my eyes as I focused
my camera on her. She looked so young and she’s so oblivious of her surrounding.
Hindi manlang nga ito nakaramdam na kanina pa may nagmamatyag sa kanya. She’s
studying in high school by day at sa hapon ay didiretso siya sa kanyang trabaho sa
isang petshop malapit sa building namin. Napangiti ako nang makita ang larawan na
kinuha ko sa kanya. Sabog ang buhok niya, makapal ang kilay, may iilang tigyawat
din sa mukha at halatang hindi nag-aayos. Definitely not my type. Hindi marunong
mag-alaga ng sarili. By her age, dapat ay natututo na siyang mag-ayos. Marami
akong pinapadala kay Lola Graciella sa tuwing babalik siya sa katabing unit ni
Gabriella. I would always drop her off at night, kung kailan nagpapahinga na ito
para hindi mabuko si Lola sa stunt na ginagawa niya dito. Ayaw niyang ipaalam sa
dalaga ang katauhan niya dahil baka raw mabigla at mailang. My grandmother told me
that she’s been telling stories on Gabriella about me but she seemed not
interested. Aba, mas lalong hindi naman ako interesado sa kanya! Hindi naman siya
maganda talaga! Ito ngang mga pictures ko sa kanya ay hindi naman attractive. Ang
ngiti niyang puro at genuine ay wala namang kakaibang hatid sa akin. Hindi ako
magkakagusto sa isang batang kagaya niya! Iyon ang akala ko. During my breaktime
in the university, I would always find myself staring at her pictures in my camera.
Dati ay puro establishments at site ang laman ng camera ko pero ngayon, hundreds of
it are her faces! Ilang taon na ganoon ang nangyayari. Nakasanayan ko ng ihinto
ang sasakyan ko sa di kalayuan na pet shop kung saan siya nagtatrabaho. I would
always see her flashing her beautiful smile to the customers. I even had to buy a
dog just to get near her! I was fucking nervous when I first entered that shop.
Unang pagtatama ng mata namin ay halos mapatalon na ako sa saya. When she smiled at
me while playing with Daisy, I’m sure right there and then that I have fallen for
her. Damn it! Ni hindi ko pa nga siya nakakasama ng matagal, minahal ko na siya
agad! There is something in her that caught my attention. I badly want to make a
move but she’s just too young and I had to wait for the right time. Palabas ako
ng mall sa araw na iyon. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko at bakit ako
bumili ng isang mamahaling singsing. Pinagsama-sama ko lahat ng ipon ko mula sa
allowance noong high school saka sa mga naunang sweldo ko sa pagtatrabaho sa
kumpanya para makabili nito. I will make sure that she will wear this someday. Sa
hindi inaasahang pagkakataon ay nakita ko siya sa malayo, papasok sa mall ngunit
hinarang siya. Agad na nagsalubong ang kilay ko nang makita ang pagdaan ng sakit at
lungkot sa kanyang mukha. Lalapit na sana ako nang maunahan ako ng isang lalaki. I
watched the glimmer of hope and happiness in her eyes. Napatigil ako sa paglalakad.
Sunod-sunod na kirot sa puso ko ang naramdaman ko. There is something with the way
she looked at him. Doon palang ay alam ko na agad na may ibang nagmamay-ari sa puso
niya. Galit na galit ako sa tuwing nakukuhaan ko siya sa aking camera na kasama
ang Marco na iyon. Hindi ba naiisip ng lalaking ito kung gaano pa kabata si
Gabriella? Maaaring hindi pa siya handa pero nagpatuloy parin siya. Saksi ako sa
ilang taon na panliligaw nito sa kanya hanggang sa nabalitaan ko kay Lola na sila
na nga daw. Gusto kong magwala. I let it happen. Kung sana ay kumilos na ako then
I wouldn’t let her slip away from me. Bakit ko ba naisip na hintayin siya mula sa
malayo kung pwede naman kaming maghintay na magkasama kung kailan siya magiging
handa para sa akin! Halos sundan ko sila kung saan sila pupunta. I even followed
them in Laiya and I got tortured on the sweetness they have on each other. I’m like
a stalker to them at sobrang sakit makitang masaya si Gabriella sa piling niya. I
almost give up. Sinubukan kong kalimutan ang nararamdaman ko sa kanya. Ano pang
saysay? May boyfriend na siya at wala na akong magagawa doon. “Napakabagal mo
naman kasi, apo! Naunahan ka tuloy. Pero dibale, kumilos ka parin. Ito oh, may
project si Maricar sa Taguig. Kunin mo iyon at sasabihan ko si Maricar na kunin si
Gabby bilang architect. Maniniwala iyon sa akin. Grab this chance, Nico!”
Napadalas ang pagsasama namin ni Gabriella dahil doon. I tried very hard to look
strict and formal whenever she’s visiting the site kahit na ang gusto kong gawin sa
kanya ay magmakaawa na sana bigyan niya naman ako ng pansin. Ramdam ko ang umaapaw
na pagmamahal niya kay Marco at patagal ng patagal ay nasasaktan ako. I wished to
have my chance on her to prove myself. That I can be the best man for her. God
answered my prayers. Alam kong masama ngunit natuwa ako nang malaman ang
paghihiwalay nilang dalawa. Akala ko ay magkakaroon na ako ng pagkakataon na
makapagparamdam sa kanya but when I saw her longing and sad eyes, bigla akong
napatigil. She’s hurting too much. Grabe ang pagmamahal na nilaan niya sa lalaking
iyon. She tried to hide the pain for years. Halos araw-araw na kaming magkasama
sa site niyon at ramdam kong nagiging kumportable na siya sa akin. It’s a good
thing, right? That can be the start of something new between us. We can just take
it slowly. I have been waiting for her for fucking ten years already and I’m sure
that I can still wait because it will be all worth it. Lalo pa at nagbubukas na
siya ng pinto para sa akin. Her smile is improving whenever we’re together. May
kakaibang saya din akong nararamdaman sa tuwing nakikita ko siyang tensyonado sa
tuwing nagkakalapit kami. She’s so transparent and I can see some emotions she had
been holding when I’m near her. Unti-unti akong nagkaroon ng pag-asa. I am hoping
that finally, my time has come! Baka ako na ang nilalaman ng puso niya ngayon but
she’s just still denying it to herself. My hope crumbled when her sister came
back as the wife of Marco De Guzman. I felt how sad and devastated she is. Hindi
niya man sabihin sa akin ay alam kong nasaktan siya ng malaman ang tungkol roon.
Palagi siyang lutang sa tuwing pumapasok sa opisina dahil nasa iisang bahay silang
tatlo. I offered her some help. Kailangan niya ng kalimutan ang nararamdaman niya
kay Marco! Masakit sa akin dahil umasa ako, akala ko ako na ang mahal niya pero si
Marco parin pala. I felt something with the way she interacts with me kaya akala ko
ay nakalimutan na niya ang lalaking iyon pero hindi parin pala! She accepted my
help and followed my suggestion to leave the house. Hindi makakabuti na nasa iisang
lugar lang sila ni Marco lalo pa’t nakikita ko sa mukha ng lalaki na may gusto
parin siya Gabriella. I saw how possessive he is to her, something that’s very
wrong because he already have a wife! Nagkaroon kami ng pagkakataon na magkasama
dahil sa convention sa Laguna. Sa hindi inaasahang pagkakataon ay nagsama kami sa
kwarto. Halos hindi ako mapakali habang nakikita siyang nakahiga sa tabi ko. She’s
so close yet so far. Abot kamay ko siya ngayon ngunit ang puso niya ay nasa iba.
Sinikap kong iparamdam ang pagmamahal na mayroon ako para sa kanya. I made sure to
it that I’m not being aggressive. Hindi ko siya binigla at wala itong ideya kung
gaano katagal ko na siyang minamahal. Marami kaming napag-usapan na malalim na
bagay at pakiramdam ko naman ay naipakilala ko na ng maayos ang sarili ko sa kanya.
I am hoping that maybe, she’s considering me now. Ngunit unti-unti akong
nakaramdam sa kung anong nangyayari sa pagitan nila. Nagulat nalang ako nang isang
araw na masaya ang mukha ni Gabriella nang pumasok sa opisina. I watched her
intently and when she noticed my eye on her, umiwas siya agad ng tingin. Doon
palang ay nagduda na ako. “I am having an affair with Marco. I’m so sorry...” She
cried so hard and I almost cry with her. Matinding sakit ang bumalatay sa aking
pagkatao nang tuluyan niyang kumpirmahin ang matagal ko ng duda sa kung anong
namamagitan sa kanilang dalawa. Halos manghina ako sa hapding nararamdaman sa
dibdib ko. Gabriella, why? Why did you let that fucking guy do that to you? She’s
having an affair with that fucking guy! Hindi ako makapaniwala na kaya niyang gawin
iyon sa kanyang kapatid. Siguro ay napilit lang siya ng lalaking iyon. Napakahayop
talaga! Hindi na nirespeto ang magkapatid! I want to punch him to death ngunit
kapag ginawa ko iyon ay alam kong magagalit si Gabriella. I tried to endure
everything. I made her promised that she will stop her affair with him. Lalo pa at
buntis si Maricar! She’s in a fragile condition and we don’t want to stress her
out. Kahit masakit ay tinanggap ko siya at tinulungan. I made her feel that Marco
is not the only guy in this world. Na may mas deserving pang lalaki para sa kanya.
Someone who will protect her and make her his world. Isang lalaki na hindi siya
hahayaang malagay sa ganoong sitwasyon at tanging siya lang ang
babaeng mamahalin sa buong buhay niya. Isang lalaki na handang magpakatanga sa
paghihintay kung kailan niya tatanggapin ito ng buo sa puso niya. That someone is
me. Ginawa ko ang lahat para makalimutan niya si Marco. Akala ko ay masaya na
kami dahil nagsisimula na siyang mag-open up sa akin at sa relasyon naming dalawa
ngunit akala ko lang pala ulit iyon. I’m so fucking done! Ibinato ko ang aking
cellphone sa pader. Sumasakit ang tenga ko habang naririnig ang ungol niya habang
pinapaligaya siya ng ibang lalaki. My heart bleeds as the memory of that video
keeps on replaying on my mind. “N-Nico, I can explain. Matagal na iyan, that was
before I told you everything. Nico, please maniwala ka sa akin.” Her tears flowed
on her face. Nakaramdam ako ng matinding pait at sakit sa aking puso. How long?
How long do I have to suffer like this? Napapagod na akong mahalin siya. I gave
everything, pero ito parin ang nangyari. Don’t I deserve to be happy? Kailangan ko
ba munang masaktan ng paulit-ulit? Ilang beses pa ba dapat madurog ng durog kong
puso, Gabriella? “Nico, mahal kita...” Pagod akong tumingin sa kanya. Siguro kung
sinabi niya iyan sa akin noon, I would jump in happiness dahil sa wakas, mahal na
rin niya ako. Nagbunga lahat ng paghihirap, pagtitiis at paghihintay ko sa kanya
para lang makuha siya. Ngunit iba ang sitwasyon ngayon. Alam kong hindi ako ang
mahal niya. It has always been Marco. I’m only the substitute, the second man in
her heart. Everyday that is passing feels like hell. Hindi mawala sa isip ko ang
video. Sobrang sakit sa puso na makita siyang ganoon kalapit sa ibang lalaki.
Pakiramdam ko napaka-unfair dahil may naging karanasan siya sa ibang lalaki habang
ako wala pa dahil naghihintay lang ako sa kanya. Gusto ko siya lang ang makakalapit
sa akin ng ganoon. Kahit nga subukan ko ay hindi talaga magawa! “Nico! Fix
yourself! Hindi ka dapat nagkakaganito dahil sa maruming babaeng iyon!” Sigaw ni
Mommy. Sinamaan ko siya ng tingin. Nagkamali si Gabriella but she’s not like that!
Nadala lang siya ng emosyon niya. Masyado lang akong nagpabulag sa pagmamahal niya
sa lalaking iyon. Sobrang tanga mo, Gabriella. Nagpapatanga ka sa walang kwentang
lalaki na iyon. Sobrang tanga mo, Nico. Ilang taon ka ng naghihintay sa kanya
pero hanggang ngayon, mahal na mahal mo parin siya. Nang matauhan ako ay
inasikaso ko ang kumakalat na video ni Gabriella. I took down every video on the
net and let my money do the rest for those people who have copies. Napag-alaman na
isang lalaki mula sa kalabang kumpanya nila Marco ang kumuha ng video at ng larawan
na pinakalat. It was all because of their company's competition. Nang makahanap ng
butas kay Marco ay agad itong siniwalat sa lahat. Pagkatapos kong masigurong
mabubulok na sa kulungan ang lalaking iyon at ang lahat ng taong sangkot ay saka ko
naman hinanap si Gabriella. Malungkot na tumingin sa akin si Lola. “Bakit sa akin
mo hinahanap? Diba ikaw ang nagpaalis sa kanya? Hindi ko nga alam kung saang
lupalop iyong contract na binigay mo sa kanya!” Naiinis na sabi niya sa akin.
Bumalik ang alaala ko tungkol doon. I was too drunk and maybe, I said some hurtful
words to her. Halos iuntog ko ang ulo ko sa pader. Hinanap ko ang email ko sa kanya
kung saan ko siyang bansa pinadala ngunit wala na ang lahat ng iyon. Pinalinis kasi
lahat ni Mommy ang kalat dito at lahat ng may pangalan ni Gabriella ay pinatapon
niya. Fuck! Saan ko siya hahanapin!? I tried asking for her friend, Lauren ngunit
hindi rin nito alam kung nasaan ito ngayon. Wala na nga rin daw paramdam sa kanya.
I contacted her sister ngunit hindi naman sumagot. Ilang buwan ang lumipas at halos
mabaliw na ako sa pag-aalala kung ayos lang ba siya. She’s all alone in a foreign
country! What have I done! Pagod akong tumingin sa presentor sa harap. Si Lauren
iyon. May malaking project kasi ito sa kumpanya at siya ang head architect niyon.
Kung naririto lang siguro si Gabriella, kung hindi ko lang siguro siya pinaalis,
siya siguro ang architect ng proyekto ito. Nilapitan ni Mommy si Lauren at halata
ko sa kanya kung gaano siya natutuwa dito. She even told me to try dating her.
Umiling lang ako at hindi natuwa sa ideyang iyon. Gabriella is the only one who
holds my heart. Hindi mababago iyon. Nakatanggap ako ng call sa isang mga sister
company namin sa Dubai. “Goodmorning, Engineer Alcantara. We are very pleased to
tell you the news that the architect you sent us months ago are doing a great job
here in our company. She has accepted a lot of offers and she leads our major
projects right now.” Bumilis ang tibok ng puso ko. “We would like to offer her
another contract here if you would agree on us. Architect Aldana has a great
potential and she can build her name here.” Agad akong nagpaalam dito para mapag-
isipan kunwari ang sinabi nila. I reasearched for the company address in Dubai at
walang alinlangan na lumipad ako papunta doon. Palihim akong nagtungo sa kumpanya.
Walang nakakaalam na naririto ako at wala akong balak na ipaalam sa kahit na sino
iyon. I saw her walking outside the company. Napanganga ako nang makita siya.
Kahit sa malayo ay sigurado akong siya nga iyon. Her hair was cut short and her
cute bangs are covering her forehead. Nothing much changes on her bukod doon.
Gustong-gusto kong tumakbo palapit sa kanya. I missed her, damn it! Ilang beses
akong nagpabalik-balik sa Dubai. I contented myself just by looking at her. Gusto
ko na magpakita sa kanya ngunit napapangunahan ako ng hiya. Hindi ko alam kung
paano aakto sa harap niya. Patapos na ang kontrata, sa ngayon ay kinukulit na ako
ng kumpanya niya na iextrend ang contract niya. Noong tinanong daw kasi nila si
Gabriella, they can see in her that she’s open on extending her contract and I
can’t let that happen! I’ve got no choice. Nagpakita ako sa kanya. Kita ko ang
gulat sa kanyang mukha nang makita ako sa harap niya. We got to talk to each other.
Nagkaliwanagan kami at napatawad ang isa’t-isa. That was the happiest moment for
me, when she agreed to marry me. Finally, matagal siyang hinintay ng singsing ko.
Hindi ko alam pero talagang nagsakto iyon sa kanyang kamay. It was really meant for
her. “Nico, oh my god! I did not expect this…” Naluluhang sabi nito. I handed her
my photo album. Punong-puno iyon ng mukha niya sa nakalipas na panahon. Mula noong
una ko siyang makita, hanggang sa tumuntong siya ng kolehiyo, hanggang sa
makarating kami sa puntong ito. Natawa siya ng makita ang ilang parte ng picture
na may gupit. I smirked. Of course, hindi ko isasali si Marco diyan. These are my
favorite pictures of her at kahit naroon si Marco ay hindi ako mapipigilan niyon.
“It’s only you, Gabriella. Throughout the years, you are the only woman I have ever
loved.” Naglandas ang luha sa kanyang mukha. I wiped them away as I looked at her
lovingly. “Mom, Dad!” Sabay kaming napalingon sa dalawang batang tumakbo palapit
sa amin. Our twins hugged us both. They had a huge smile on their faces as they
showered us small, wet kisses on our cheeks. Halos kumirot ang puso ko sa sobrang
kaligayahan na nararamdaman ko. “Mom, si Andrea may pinaiyak nanaman sa school!”
Sumbong ng aming anak na lalaki na si Greco. Mahigpit akong niyakap ni Andrea.
Natawa ako nang mahina itong nanlambing sa akin at nagpacute pa. I pinched her
cheeks. She’s so cute and she looked a lot like her Mom. “Daddy, I’m a good
girl.” Sweet na sabi nito. Natawa kami ni Gabriella. Our kids got curious with
albums that we’re holding. Akala nila ay baby pictures nila iyon ngunit namangha
sila nang makita na puno iyon ng mukha ng kanilang ina. Naupo sila sa sahig at
sabay na tinignan ang mga albums. I hugged my wife tight as we watched our kids
laughing and talking to each other. I kissed her hair. “Thank you so much for
giving me these two little kids.” Malambing kong sabi dito. Umangat ang kanyang
tingin sa akin. “You don’t have to thank me, Nico. I’m willing to do anything for
the three of you. I love you…” Puno ng pagmamahal ang kanyang mukha habang
nakatingin sa akin. I sighed. Mahal na mahal ko ang pamilya ko at gagawin ko ang
lahat para sa kanila. They’re my life now.

Bonus # 1
I looked down on my watch as I wait for my grandmother. Halos isang buwan siyang
namalagi sa isa sa mga lumang building na nagawa niya noon. She said she just want
to experience the comfort of the buildings we made kaya naman halos hindi namin
siya nakakasama gaano sa mansyon.

I rolled down my window when I saw Lola Graciella walking out of the room beside
hers. Kasama niya ang isang bata na sinasabi niyang mag-isang namumuhay sa katabing
unit niya.

Naningkit ang mata ko habang masuyong pinagmamasdan ang pigura ng babae. Ang mahaba
nitong buhok ay nakatali habang nagpapaalam sa Lola ko bago muling bumalik sa
kanyang silid. Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa halos makapasok na ito sa
loob.

Bago pa niya tuluyang maisara ang pinto ng unit niya ay huminto siya para sumilip
sa gawi ko. Tumingkayad siya at pilit na tinatanaw ang pwedto ko. Agad kong inangat
ang salamin ng tinted kong sasakyan.

From here, I can see her innocent face while she struggles to look my way. Matipid
akong napangiti. She looked so cute while doing it. Ang liit liit niya pa at
talagang kuryoso siya kung bakit may sasakyan na nakaparada sa harap ng building.

Bumagsak ang balikat niya at natagpuan ko ang sarili kong mahinang tumatawa habang
nakikita itong bigo na makita ako. Pumasok na ito muli sa kwarto. The small smile
remained on my lips.

Nagpatuloy ako sa paghihintay kay Lola. Kinuha ko ang aking phone nilibang na muna
ang sarili ko doon. Hindi ko namalayan kung ilang minuto akong nakatutok sa aking
phone nang makarinig ako ng mahihinang katok sa passenger’s seat.

Nakita ko ang bata sa tabi ng unit ni Lola. Nakasuot na ito ng jacket na may hood.
Hindi ito tumitigil sa pagkatakot sa bintana ng sasakyan ko. She even moved her
face closer to see me pero hindi siya nagtagumpay. Heavily tinted ang sasakyan,
there is no way she can see me unless I rolled down the window.

Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko nang gawin ko nga iyon. Napangiti ako
nang makita ang gulat at mangha niyang mukha habang sinusundan ang pagbaba ng
salamin. Hindi nagtagal ay nagtama ang tingin namin.

Something inside me moved when I saw her face closely. She looked so young… and
innocent.

“Sino ka?” Her angelic voice caught me. Hindi ako nakapagsalita agad. I was in awe,
ang gusto ko lang gawin sa oras na ito ay ang titigan ang mukha niya.

Pakiramdam ko ay hinihila ako sa katinuan habang pinagmamasdan ko ang mukha niya.

Hindi ko rin maintindihan kung bakit biglang ganito ang nararamdaman ko. She’s just
a kid, Nico! Clear your thoughts!
“Sino ka po?” Inulit niya ang tanong. This time, I answered her.

“Nico…” Matagal siyang tumitig sa akin bago muling nagsalita.

“Bakit po kayo nandito? Magnanakaw po ba kayo?” I almost laugh with her innocent
question. Hindi ko alam pero hindi naman ako nakaramdam ng pagkakainsulto sa tanong
niya sa akin. Bata pa kasi ito at walang malay sa paligid.

Lola Graciella told me that she’s still in elementary but she doesn’t look like it.

“Hindi ako magnanakaw. Bakit ka nasa labas? Malapit ng dumilim. Dapat hindi ka na
lumalabas ng ganitong oras.” Mahinahon kong sagot.

I stopped myself from smiling when she pursed her lips.

“Eh bakit ka po nandito kung hindi ka magnanakaw? Alam ko po lahat ng sasakyan ng

mga nakatira dito tapos ngayon ko lang po ito nakita. Pati ikaw ngayon lang kita
nakita.” Hindi ko na napigilang mapatawa. Ang cute niya habang pinagbibintangan
ako.

I can’t believe I’m enjoying this nonsense conversation with this little kid.

“May sinunsundo lang ako. Hindi akong masamang tao.” I said while smiling at her.
Mulit ay matagal niya akong tinitigan.

I wonder what’s going on inside her young mind. I want to know what she thinks of
me.

“Sigurado po kayo ah? Kapag may nabalita pong nawawala dito sa building, kayo po
agad isusumbong ko sa pulis.” Umangat ang pareho kong kilay habang pinipigilan ang
sarili na lumitaw ang malapad na ngiti sa banta niya.

Instead of feeling scared and threatened, namangha lang ako sa tapang na

ipinapakita niya sa akin ngayon.

Napakakulit! Ang sarap panggigilan ng pisngi.

“Alright, makakasiguro ka na hindi ako magnanakaw.” I opened the compartment of my

car. May biscuit ako doon at inabot sa kanya iyon. Napansin kong nag-aalinlangan
siya bago kunin iyon kaya naman binuksan ko iyon at kumuha ng isa at kinain sa
harap niya. I tried giving it to her once again, malugod na niya iyong tinanggap.

Really a smart kid.

“Go inside your unit. Huwag ka na ulit lalabas ng gabi. Hindi lahat ng makakausap
mo sa labas ay hindi masamang tao.” Tumango siya saka sumubo ng pagkain. Bahagya na
siyang lumayo sa sasakyan at akmang tatalikuran na ako nang muli siyang humarap sa
akin.

“Thank you po, Kuya Nico!” Pagkatapos niyang sabihin iyon ay kumaripas na siya ng
takbo paakyat sa unit niya.

Tahimik ko siyang sinundan ng tingin hanggang sa maayos na siyang makapasok sa

kanyang unit.

I took a deep breath and shook my head.

Kuya Nico? Why do I feel weird? Bakit parang mas nakaka-offend pa ang tawag niya sa
akin ng Kuya Nico kaysa sa pagbibintang niya sa akin bilang magnanakaw?

I don’t like the feeling of her calling me that. Parang hindi tama.

Maya maya pa ay bumukas ang sasakyan at pumasok si Lola Graciella. I absent-

mindedly kissed her cheeks. Hindi pa man siya nakakaupo ng maayos ay inulan ko na
siya ng tanong tungkol sa batang nakatira sa unit niya.

Ilang beses na siyang naikwento sa akin ni Lola sa tuwing tumatawag ako para
mangamusta pero hindi ko iyon binibigyan ng pansin pero ngayong nakita ko siya ay
umahon ang pagiging kuryoso ko tungkol sa kanya.

Lola Graciella looked amused. Tumikhim ako.

“I was just curious, Lola. Don’t look at me like that.” Depensa ko sa tingin niya.
Kilala ko si Lola at alam ko na agad kung ano ang tumatakbo sa isip niya.

“Noong nakaraang linggo, ilang beses ko siyang naikwento sayo pero wala ka namang
pakialam. Anong nabago ngayon, apo?” Napaupo ako ng tuwid at mas nagfocus sa daan.

“Bakit ka biglang naging interesado kay Gabby?”

Bonus # 2
Gabriella Aldana, that’s her name. Tinatawag siya ni Lola Graciella sa palayaw
nitong Gabby. Kunsabagay, medyo mahaba nga naman kung babanggitin ang Gabriella.
But her name is beautiful. If I were to call her, I would like to call her by her
name.

Pumarada ako sa malayo ngunit sinigurado ko pa rin na matatanaw ko ang pet shop
kung saan siya nagta-trabaho. Sinilip ko ang oras at napansing pasado alas-dose pa
lang kaya naman wala pa siya doon.

Panaka-naka ay nakikibalita ako sa mga kwento ni Lola Graciella. Minsan ay gusto ko

pang magtanong sa kanya dahil minsan nakukulangan ako sa mga sinasabi niya tungkol
kay Gabriella ngunit lagi kong pinipigilan ang sarili ko. Baka kasi mag-isip ng
kung ano si Lola.

I don’t have a thing for that kid. I was just curious. I was just worrying about
her condition. Bata pa siya at namumuhay na ng mag-isa. Iyon lang iyon. Nothing
more.

Habang naghihintay kay Gabriella ay inabala ko na muna ang sarili ko sa ilang mga
assignments sa major subjects. I’m on my third year in college. Halos tatlong taon
pa ang bubunuin ko para maging isang ganap na engineer.

Noong una ay pinili ko ang kursong iyon dahil kay Lola. I wanted to be like her.
Hindi iyon dahil sa pressure nila Mommy, iyon din talaga ang gusto ko and I enjoyed
studying it.

Pero mula nang maikuwento sa akin ni Lola ang pagkahilig ni Gabriella sa pagguhit
ng mga bahay ay mas lalo akong sinipag sa kurso na gusto ko. Nabanggit din kasi sa
akin ni Lola na pangarap daw ni Gabriella ang maging isang arkitekto.

I smiled to myself. Yes, she can do that. She can be the best architect and by that
time, our two different world can meet. Magiging iisa ang mundong gagalawan naming
dalawa at hindi ko alam kung bakit ako nakaramdam ng excitement dahil doon.
I mentally scold myself. You are just curious about her, Nico. There is no need for
you to think of the future.

I stopped writing when I spotted her walking alone to the petshop. Napaupo ako ng
tuwid at agad kong inabot ang camera sa aking gilid.

I zoomed the lenses to see her bare face. Hindi ko naiwasan ang mapangiti. Hindi
siya palaayos. Kahit nakatali ang buhok niya ay kita pa rin na magulo iyon at
sabog. Ang pananamit niya ay hindi magandang tignan at kung kumilos siya ay parang
wala talaga siyang pakialam sa paligid.

Boys my age are exploring different girls. Nakikita ko iyon sa mga kasamahan ko
lalo na sa ilang mga kaklase ko. They love to expose their girlfriends. Ang mga
iyon ay magaganda, makinis ang balat, marunong mag-ayos ng sarili at lahat ng
kabaliktaran ng nakikita ko kay Gabriella.

But something in me liked it more. I’m not really attracted to those girls.
Magaganda nga sila pero maarte naman. Mga hindi marunong kumilos mag-isa. Mga
umaasa sa pera ng magulang. Mga dependent.

Unlike Gabriella, she lives alone and very independent. I’m sure that she’s way
more mature than every girls in my year. Iyon na rin siguro ang isa sa mga dahilan
kung bakit nagiging kuryoso ako sa batang ito. She’s different.

I clicked the camera to have her picture for today before she went inside the shop.
Dahan-dahan kong binaba ang camera na hawak ko saka pinagmasdan si Gabriella na
maligayang bumabati sa may-ari ng shop.

I glanced on her pictures. Hindi ko na rin mabilang kung gaano karami ang larawan
niya na naka-save dito sa aking camera. Hindi ko na rin alam kung gaano katagal ko
na bang ginagawa ito.

Kadalasan naman ay pagkatapos ng klase ko ay dumidiretso na ako sa bahay at nag-

aaral but eversince I met her, eversince I knew of her, parang hindi na magiging
buo ang araw ko kapag hindi ako dumadaan dito sa petshop na ito. I feel like
something is missing if I didn’t get to see her for a day.

Unti-unti na rin akong nagtataka. Am I still being curious?

Magiliw siyang bumabati sa bawat costumer na pumapasok. I can see to her that she’s
enjoying this job. Kanina noong naglalakad siya papasok ay mukha siyang matamlay at
walang buhay pero sa oras na nakakapasok na siya sa trabaho niyang ito ay nagiging
maaliwalas ang mukha niya. Smile never leave her face and I can see her joyful
side.

Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakuntento sa panonood sa kanya. Minsan ay
wala naman na siyang ginagawa. Kapag may customer ay nagiging abala siya sa pag-
asikaso sa mga ito. Sa tuwing wala namang tao sa shop ay napapansin kong abala siya
sa assignments niya.

Kapag naman nakatapos na siya sa assignments niya, nag-iikot naman siya sa loob at
inaayos ang ilang gamit na nagulo.

Balak ko pa sanang magtagal doon hanggang sa magsara ang shop nila kaso nakatanggap
ako ng isang text mula sa aking mga magulang. They are looking for me. Sinabihan pa
nila ako na magmadali dahil may bisita daw sa bahay.

I took a deep breath and looked at Gabriella one last time for today. I will see
you again tomorrow.
Habang nagmamaneho ako pauwi ay nagsisimula na akong mainis. Sa tono pa lang kasi
ng aking ina ay alam ko na agad kung bakit niya ako pinapauwi. How I wish Lola
Graciella is at home with me kaso nakabalik na ito sa katabing unit ni Gabriella, I
have no choice but to face the visitors my mother invited in our house.

Bumukas ang malaking gate sa bahay at agad ko ring ipinarada ang aking sasakyan sa
tabi ng isa pang sasakyan na hindi pamilyar sa akin.

I walked inside and looked for my mother. I found her together with our so-called
visitors in the kitchen. Agad na bumaling sa akin ang mga ito.

I maintained a straight face before I went beside my mother. I greeted her with a
kiss and looked emotionless with the girl infront of me. Beside her is her mother.

“Good afternoon.” Pormal kong bati sa mga ito. Pansin ko agad ang malalaking ngiti
ng mag-ina sa akin. The girl is even looking at me cutely. Bigla ay naasiwa ako.

Halatang nagpapapansin, hindi naman ako interesado sa kanya. Mabuti pa si

Gabriella, walang pakialam sa paligid at wala sa ugali na magpapansin.

“Son, this is Mrs. Rivera, together with her daughter, Nicole… she’s studying
engineering also at nasa iisang university lang kayo.” Bahagyang kumunot ang noo ko
at pinagmasdan ang babae. She’s not familiar to me.

Nevertheless, wala naman akong pakialam.

Tinanguan ko lang ito saka magalang na nagpaalam para dumiretso sa aking kwarto.
Nakita kong nataranta ang mga ito.

“Teka, anak, join us here first…” Hindi ko na pinatapos si Mommy sa balak niyang
sabihin.

“I have many important things to do. Excuse me.” Tinalikuran ko na ang mga ito at
nagtungo sa aking kwarto.

Hindi na talaga nasanay si Mommy. Palagi pa rin akong pinapakilala sa kung sino-
sinong babae. Hindi ko naman sila gusto.

None of them caught my attention.

Bonus # 3
Time flies so fast without me noticing it. Kasalukuyan akong naglilibot sa pasilyo
ng isang building na under-construction. This is one of the projects that is being
handled by the company. We have several engineers and all of them are very willing
to teach me of the things I needed to know and to learn about my job. Malaking
advantage sa akin na dito ang aking On-the-job training. Fourth year na ako at
kaunting panahon na lang ay dito na rin ako magatrabaho. This is serving as my
practice ground to experience everything beyond what I have learned in school. I
was jus lucky enough that I was born to be the grandson of the one and only
Graciella Alcantara, malaki ang impact niya sa reputasyon ko. “You took a picture
of the progress last week, right? Can I see it?” Pormal na tanong ng isa sa mga
head engineer ng proyektong ito. Kinuha ko ang camera. Nakasukbit ang mahabang
handle nito sa aking leeg upang mapadali ang pagkuha ko ng larawan sa mga progress
ng building. Isa pa, kakailanganin ko rin ng documentation para sa final report na
kailangang i-submit pagkatapos ng OJT ko. I scrolled the photos in the camera.
Nalagpasan ko ang ilang bagong larawan na nakunan ko para sa araw na ito. Matapos
ang ilang larawan ng site ay sunod-sunod na lumitaw ang palihim na kuha ko ng
larawan ni Gabriella sa mga nakalipas na araw. Hindi ko napigilan ang mapangiti
habang patuloy sa pag-scroll. I was doing it just fine when one particular picture
caught my attention. She’s smiling widely while she’s holding a pet. Ang mga
singkit nitong mata ay mas lalo nang hindi makita dahil sa malaking ngiti na
nakaplastar sa kanyang mukha. She looked so genuinely happy in this picture and her
beauty is radiating. Hindi pa rin ito natututong mag-ayos ng sarili pero kahit na
ganoon ay nakikita ko ang kagandahan na mayroon siya. I don’t know if it’s her
smile, her eyes, her genuine expressions… or just her. Napatayo ako nang tuwid
noong narinig ko ang tikhim ng head engineer sa tabi ko. I didn't realize him
watching me while waiting to show him the picture of the progress last week. Mas
binilisan ko pa ang pag-scroll pero napuno na ata ng mukha ni Gabriella ang camera
ko. Mas marami pa akong kuha sa kanya kaysa sa site. Damn it, Nico! Nakakahiya
kay Engineer! I heard his hearty laugh when he noticed me panicking.
“Girlfriend?” He asked playfully. Mabilis akong napailing. Lalo siyang natawa. I
looked at him weirdly. Hindi ko naman talaga girlfriend si Gabriella. No, not
yet. “So you’re a stalker.” My eyes bulged at what he stated. Of course not!
“This is not what you think, Engineer.” Tumikhim ako nang lalo itong ngumisi. Hindi
ko alam kung bakit gusto kong ipaliwanag at depensahan ang sarili ko. I’m not a
stalker! I’m really not… “It’s okay. You don’t have to explain anything to me.
I’m just amazed, I bet you have more pictures of her saved somewhere else. Hindi
lang nandiyan sa camera mo.” Hindi ko na siya sinagot at pinagpatuloy na ang
paghahanap sa pictures ng site last week. After few more scroll, sa wakas ay
natagpuan ko na ang sunod-sunod na kuha ng site last week. I immediately showed it
him. He had a satisfied smile while looking at the pictures. I can’t tell if it’s
because I finally found the photos of site’s progress or maybe because he caught me
staring at Gabriella’s face. Ilang minuto niyang tinignan ang mga larawan doon
bago ibinalik ang camera. Akala ko ay kakausapin niya pa ako tungkol sa nangyari
kanina pero nagpatuloy na ito sa paglalakad. I sighed and followed him. Nang
maikot na namin ang buong floor ay muli na itong lumapit sa akin para imbitahan ako
pabalik sa office. He is the one driving the company car while I sit still on the
passenger’s seat. That’s when he started talking. “My wife and I met since
childhood. We grew up knowing we were siblings. Akala ko noong nagsisimula kaming
tumanda ay normal lang ang nararamdaman kong pagmamahal sa kanya. I’m her older
brother and it’s my duty to protect her at all cost.” Hindi ko alam kung bakit
bigla itong nagkwento pero tahimik akong nakinig sa sinasabi niya. Medyo naging
interesado din ako kung ano at paano nangyari na nagkatuluyan sila ngayon. “Pero
sa paglipas ng panahon, I knew that something is really off. I had this feeling of
being too possessive of her. I easily get upset whenever he’s around his male
friends. I want her only with me, only to me.” He smiled after telling me that.
It’s as if reminscing their past is a good old feeling. “That’s when I made a
move. Kahit na sa oras na iyon ay aware ako na kasalanan ang nararamdaman ko sa
kanya, sumugal ako. I love her too much to just see her drift away from me.”
Napatingin ako sa kanya. “Habang pinaglalaban ko siya sa pamilya namin ay doon ko
nalaman na pwede naman pala kami dahil hindi kami magkadugo. Imagine, kung hindi
ako sumubok, siguro ay habang buhay kong pagsisihan na hinayaan ko siyang mapunta
sa iba. Ang laking panghihinayang ng bagay na iyon.” He took a glance at me. I
can’t even say a thing. I was amazed on how their love brought them at this point.
“Siguro nagtataka ka kung bakit ko ito sinasabi sayo ngayon? I don’t know but I
have a feeling that you’re waiting for this girl for a long time already. If you
really want her then you should make a move to be closer to her. It takes a whole
lot of courage but when you tried even with just a single step, magtutuloy-tuloy na
iyon.” Huminto ang sasakyan. Napatingin ako sa malaking gusali ng aming kumpanya.
Naramdaman ko ang mahinang tapik niya sa aking balikat. “This is just my opinion.
Ikaw naman ang masusunod, you have your own pace and you can decide on everything
you want to do.” Malalim ang iniisip ko habang nasa loob ako ng opisina ni Dad.
Dito niya ako binigyan ng pwesto ngayong OJT ko para na rin mabantayan ako sa mga
dapat kong gawin. “How’s the construction of high-rise condominium going?” Pormal
na tanong ni Dad. Blanko akong napatingin sa kanya. “Everything is smooth…”
Nagtagal ang titig niya sa akin. Tumikhim siya at sumandal sa swivel chair.
“What’s your problem?” Nilabanan ko ang titig niya sa akin. I have been thinking of
this for an hour now. Hindi mawala sa akin ang mga sinabi ni Engineer Peñafiel.
If I want her, then I have to make a move. Kahit maliit lang, kahit hindi agad-
agad. Just to let her know that I exist. “Dad, I want a dog. Saan ako pwedeng
makapag-adopt?”

Bonus # 4
“Congratulations, apo! I’m beyond proud of what you have achieved! Sa akin ka
talaga nagmana.” Maligayang sabi ni Lola Graciella. She had to go home in our
house for a week. She organized a huge celebration upon hearing that I topped the
board exams. Tuwang-tuwa talaga si Lola at bigla ay nagpaparty dito sa mansion. She
invited a lot of family friends. I scanned the whole venue and looked for
someone. Naramdaman ko ang bahagyang paglapit ni Lola sa akin. “You know that I
can’t invite Gabby, right? Wala pa rin naman siyang idea kung sino ako. Maybe it’s
not yet time. Bilisan mo na kasi ang kilos para sabay na tayong makapagpakilala sa
kanya.” Napailing ako sa sinabi niya ngunit hindi niya ako tinantanan. “Alam mo
kasi, Cocong, matalino ka naman, sobra pa nga kasi topnotcher ka, napakagwapo mo
rin kasi siyempre, kanino ba magmamana ang lahi mo kundi sa akin? Pero kulang kasi,
nuknukan ka ng torpe. Alam naman natin pareho na gustong-gusto mo si Gabby pero
para kang tuod diyan na nanunuod lang sa kanya mula sa malayo.” I gently held her
shoulders. “Lola, don’t call me Cocong, please. Maraming tao.” Sumimangot ito.
Hindi ko naiwasan ang mapahalakhak ng mahina. “Bakit? Nahihiya ka? Aba naman! Sa
dami ng sinabi ko talagang sa Cocong ka lang na-conscious? Hay nako, sinasabi ko
talaga sayo ha, kapag naunahan ka, iyak ka.” Kumunot ang noo ko. What does she mean
by that? Maunahan saan? Mayroon bang nagpapakita ng interes kay Gabriella ngayon?
If so, bakit hindi binabanggit sa akin ni Lola? What the hell! Pakiramdam ko ay
nawala ako sa focus buong araw. Everyone is celebrating here with me but my mind is
flying around, thinking about her. Naging madalang ang pagpunta ko sa shop para
makita at mapanuod siya sa bawat ginagawa niya. I have been very busy studying and
I almost had no time to look for her. Minsan ay umaasa na lang ako sa mga sinasabi
ni Lola. Ang balak ko nga noon na magpakita na sa kanya ay hindi na rin nangyari.
I even bought a dog just to have a reason to go near her. Since kalahati ng araw
niya ay nasa petshop siya, iyon ang naisip kong paraan para kahit papaano ay
makalapit na ako sa kanya. I left everyone at the party and went inside my room.
Doon ay nakita ko si Daisy na masayang lumapit sa akin. Agad ko itong binuhat at
dinala sa aking higaan. I touched her paws and talked nonsense to her. I actually
enjoyed having her with me. Nawawala ang stress at pagod ko sa pag-aaral sa tuwing
nakikita ko siya. “We can now finally see your Mom, Daisy. We will visit her
soon.” Napangiti ako nang makita ang pagiging maligalig nito. It’s been a habit,
sa tuwing nagpapahinga ako noon sa pag-aaral ay kukunin ko ang aking laptop at
tititigan ang mga folders kung saan may mga naka-save na maraming pictures niya sa
paglipas ng taon. Palagi ko iyong pinapakita kay Daisy kaya naman alam kong sa
oras na makita niya sa personal si Gabriella ay makikilala niya ito. She’s her mom
after all. Naputol ang pakikipag-usap ko kay Daisy nang biglang may kumatok sa
kwarto ko. Tamad akong bumangon at pinagbuksan iyon. I saw Mom. “Nico! What are
you doing up here?! Dapat nasa baba ka! Our visitors are looking for you. Come on,
may ipapakilala pa ako sayo.” Marahas akong bumuga ng hangin. Here we go again.
“Mom, I’m tired.” Walang emosyon kong sabi ngunit hindi niya iyon pinansin. She
pulled me downstairs where a long-haired lady is waiting for us. “Camille! I’m
sorry ha? Nandito na ang anak ko. Nico, this is Camille Buencamino. She recently
took over their family business. What is it again, iha? Is it the rice mills?”
Isang beses ko palang siyang pinasadahan ng tingin ay wala na agad akong naramdaman
na espesyal para sa kanya. Not my type. Not attractive enough than Gabriella.
Pormal kong binati ang dalaga. I shake hands with her. I felt her squeezing my
hands so I automatically pulled out. I don’t like it when a girl is taking the
first initiative. Maliban kung si Gabriella pero kung hindi, ayoko. I want it to
be her. Lahat ng mga hindi ko gustong gawin ay pwedeng-pwedeng gawin sa akin ni
Gabriella. She’s the only exception. If she only knew about me… “Hi, Engineer
Nico! I’m ecstatic to finally meet you in person. You know I have been hearing a
lot about you…” Hindi ko na inintindi ang iba pa niyang sinasabi. Bumaling ako sa
aking ina. Pinanlakihan niya ako ng mata. As if telling me to give my full
attention and express some interest on whatever this girl infront of me is saying.
Damn it! I should be on my bed right now. Gusto kong magpahinga. Wala naman si
Gabriella dito, there is no reason for me to stay and enjoy this party. Hindi ko
alam kung paano ako nakawala sa kanila. I had no choice but to enter the party on
our garden. Muli ay binati ako ng ilang mga kakilala. I looked around and found
Lola Graciella talking to her amigas. Hindi na ako nag-abala na lumapit doon para
hindi na sila maistorbo. Hinanap ng aking mata si Dad. Gusto ko sana siyang
kausapin tungkol sa magiging sistema at sa posisyon na ibibigay niya sa akin sa
kumpanya. He told me beforehand that he will give me a good position wherein I can
learn more of the things related to site management. I appreciate it a lot that
he didn’t just put me on the highest position just because I’m his son. I liked it
more this way. I want to learn by experiencing the tough process. Nang matagpuan
siya ay akmang maglalakad na ako palapit sa kanya nang makaramdam ako nang malakas
na tapik sa aking balikat. I saw a friend from college. “Keith, what the hell are
you doing here?” Humalakhak siya sa naging bungad ko sa kanya. He sipped the wine
he is holding with his left hand. “I am celebrating with you, can’t you see?”
Tinanggal ko ang braso niya sa aking balikat. “What is it?” Walang emosyon kong
tanong sa kanya. “Wala ka bang magandang pinsan o kamag-anak dito? Bakit puro mga
oldies ang nakikita ko?” Napailing ako. Kahit kailan talaga. “This is not a bar,
celebration party ito kaya huwag kang maghanap ng mabibiktima mo dito.” Seryoso
kong sabi dito. He just shrugged and drink again his wine. “Where’s your girl?
Kayo na ba o hanggang ngayon nag-iilusyon kang magiging kayo sa pagtingin lang ng
pictures niya?” Mahina ko siyang sinapak sa dibdib and he eventually laughed.
Fucking moron!

Bonus # 5
I gently held Daisy’s fur. I’m putting up a lot of courage to go inside the shop.
Kanina ko pa nakitang dumating doon si Gabriella. Nakaalis na nga ang lalaking
kapalitan nito at may iilang customer na rin ang nakalabas-pasok sa pet shop.

I’m wondering, ang lalaking tinutukoy ba ni Lola na madalas naikukwento sa kanya ni

Gabriella ay ang kasamahan niya sa trabaho? Bihira ko lang maabutan ang lalaki dito
sa shop dahil madalas na tanghali o hapon ako nakakadaan dito ngunit sa tuwing
nakikita ko sila na magkasama ay kita ko kung gaano kakumportable sa kanya si
Gabriella.

I actually envy it. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na ba akong nagtangka na
makalapit sa kanya simula noong magkaroon ako ng sarili kong trabaho pero ilang
beses din iyong nauudlot. It’s either I was busy or I was just feeling scared.

I have been very busy with work. Simula nang makapasa ako sa licensure exam ay
kaliwa’t-kanan na ang naging proyekto ko. Unti-unti ay umaangat na ang posisyon ko
sa kumpanya hanggang sa tuluyan na akong nakilala not just because of being the
grandson of Graciella Alcantara but also because of the good impressions I have
made to my clients.

I’m proud to say that I reached my dreams with all the patience and perseverance to
learn my job.

Isa na lang kulang. How long do I need to put up with my patience to have my chance
with you, Gabriella? I have been waiting for you throughout this years and I think
it’s about time to show myself to you.
I made myself already worthy of you. Unti-unti na akong may napapatunayan sa sarili
ko at hindi na ko mahihiya na lumapit sayo because this time, I’m grabbing this
chance to be with you.

Bumaba ang tingin ko kay Daisy. Inangat ko siya para maging ka-level nito ang aking
mukha. Mabilis nitong dinilaan ang aking mukha at napahalakhak ako doon. This dog
already has a soft spot in my heart.

Dati ay naisipan kong mag-adopt ng aso para magkaroon ako ng dahilan na makalapit
kay Gabriella. I thought that by having a pet, I can see her closely in a regular
basis.

But as time goes by, Daisy has helped me a lot to release my stress while studying.
Habang kasama ko siya ay ramdam kong hindi ako nag-iisa na naghihintay ng
pagkakataon kay Gabriella. Both of us are waiting for her.

“Let’s meet your Mom, Daisy. Be good, okay? Behave yourself.”

Habang naglalakad ako palapit sa shop ay pabilis ng pabilis ang tibok ng puso ko.
This is it. I have waited long enough for this. Pero bakit sobrang kinakabahan
ako!? Ni habang nag-eexam nga ako noon ay hindi naman ako kinabahan ng ganito.

Then why the hell am I feeling this way! I should be happy and excited pero sobrang
natatakot akong harapin siya.

Few steps before the glass door, I took a deep breath. Pinagmasdan ko si Gabriella
na kinakausap ang isang customer. I saw how her eyes followed the guy while he
entered the office.

Tumikhim ako at nilakasan ang loob ko. Nagpasya akong pumasok sa loob. Her eyes
eventually met mine. My heart beats so damn fast just by the meeting of our eyes.

Fuck it, Nico! You’re bloody smitten!

Hindi ko alam kung nahahalata ba sa mukha ko kung ano ang tunay kong nararamdaman
but I tried my best to maintain my composure. Ayokong maging pangit ang impression
niya sa akin. I don’t want to look weirdly from her point of view.

Her eyes dropped to Daisy and she easily smiled. Lalong bumilis ang tibok ng puso
ko. I felt Daisy moving giddily.

Yes, Daisy. I know you’re very happy to finally see her in person. I couldn’t agree
more. We’re both feeling the same way.

After filling up the form, she told me to wait in the lobby while the vet is busy
with the first customer.

Hindi ko alam kung gaano kalaking kaluwagan niyon sa akin nang makaupo ako sa
lobby. I feel like I was trembling while I’m near her. Ramdam ko pa ang tingin niya
sa akin kanina habang inaasikaso ang form.

I want to know what’s runnint inside her mind. I want to know her impression of me.
Does she find me handsome? Does she find me attractive? Pasok ba ako sa mga tipo
niyang lalaki?

Sobrang saming tumatakbo sa isip ko sa mga oras na iyon. Naputol lang iyon nang
marinig ko ang boses niya.
Fuck! Even her voice, it has a huge impact on me!

“Sir Nico, ito po ang card niyo ni Daisy para po sa susunod na check up niya or
kapag may binili kayo ay may matatanggap kayong points or rewards. You can use your
accumulated points to redeem something in our shop.” Nakangiting sabi nito sa akin.
I murmured my thanks before walking back to the lobby.

Hindi ko napigilang mapangiti. She smiled at me. Shit! I will definetely go back
here.

Nang makalabas ang lalaking nasa loob ng office ay pinapasok na ako ni Gabriella.
Bago pa ako tuluyang makapasok ay pinagmasdan ko siya at ang lalaki. Napansin ko
ang pagiging tensyonado nito sa harap ng lalaki. Mananatili pa sana ako doon para
mapanuod sila kaso tinawag na ako ng veterinarian at inimbitahan sa loob.

“Good afternoon. Anong problema?” Pormal na bati sa akin ng babae. She looked down
on Daisy. Agad ko itong binuhat at ipinatong sa table. She automatically held her
fur while waiting for me to speak.

“I just want her to be checked. Medyo matagal na rin kasi simula nang huli niyang
visit sa doctor.” Seryosong sabi ko dito. Mabagal lang ito na tumango habang
inuumpisahan na tignan si Daisy.

Hindi ako mapakali. I kept on glancing on the closed door, wishing that my sight
could pass through and see Gabriella. Gusto kong makita kung ano na ang nangyayari
doon sa labas kasama ang lalaking nauna sa akin.

Napabalik ang aking tingin sa babae nang tumikhim ito ng malakas. I maintained my
emotionless expression.

“Your dog seems fine but I’m not really sure if you’re here for check up.” Nagtama
ang tingin naming dalawa. Unti-unti ay lumitaw ang ngisi sa kanyang mukha.

“I know who you are. I always see you around my shop. You like my part-timer,
didn’t you?” Her voice is so sure. Paano niya nalaman? Paano niya napansin? I
always make sure to keep a safe distance whenever I’m around.

She giggled when she noticed that I’m lost for words.

“If you really liked her, you should do something about it now. I can sense that
she have a thing with the guy who just left my office.”

Bonus # 6
Hindi ako napanatag noong araw na nalaman kong may nagugustuhan itong iba. Masyado
ba akong nakampante? Did I let loose too much? Too much confidence that she
wouldn’t like someone else while I’m waiting for her to get ready for me?

I am here. I have always been here, patiently waiting for her to be mature enough,
to be ready to commit with someone else. She’s too young to be in a relationship.
Iyon ang ilang beses kong sinasabi sa sarili ko kaya ni minsan ay hindi ako
nagtangkang lumapit sa kanya.

Natatakot akong mabigla siya. Baka kasi hindi niya ma-handle ng maayos kung
mararamdaman niya ang mga bagong emosyon sa ganitong edad niya. I don’t even want
to intervene with her studies! Gusto kong matupad ang lahat ng pangarap niya.
Ayokong bigyan siya ng distractions that’s why I chose to wait from a distance.
Ngunit hindi pala magandang desisyon iyon. I took a deep breath and looked down on
the ring I bought a while ago. Isinandal ko ang aking ulo sa manibela at pinaulit-
ulit ang nakita ko kanina habang naglalakad sa mall.

I’m almost there. I was going to save her from the humiliation, pero naunahan ako
ng Marco De Guzman na iyon.

Wala akong ibang nagawa sa mga oras na iyon. Para akong napako sa kinatatayuan ko
habang nakikita ang maliwanag niyang ekspresyon habang pinagtatanggol ng lalaking
iyon. That should have been me.

Nahuli lang ako ng ilang minuto pero bakit pakiramdam ko nahuli na ko ng tuluyan sa
chance ko sa kanya?

Nagkasunod-sunod ang pangyayari na nakikita ko silang magkasama. I’m overwhelmed by

the feeling of anger whenever I would focus my camera to Gabriella, hindi maiiwasan
na masasali ang Marco na iyon.

Sa tuwing bumibisita ako sa shop ay lagi ko silang nakikitang magkausap. Mula sa

pwesto ko ay malaya kong napagmamasdan kung paanong unti-unti ay nahuhulog ang loob
niya sa iba.

I watched her drift away from me and I didn’t do anything about it. Hinayaan ko
siyang mahulog sa iba. Hinayaan ko siyang saluhin ng ibang lalaki.

I felt frustrated! Of course, I can’t get mad at her! Wala naman siyang alam na
mayroong isang lalaking nagmumukhang tanga sa paghihintay sa kanya. Hindi naman
niya kasalanan na magkagusto siya sa iba dahil hindi naman ako gumawa ng paraan
para mapalapit sa kanya. Ako ang nagdesisyon nito.

I decided everything because I thought all of it will go eventually according to

plan pero hindi iyon ang nangyari.

Kung may taong kinaiinisan man ako ngayon maliban sa sarili ko ay walang iba kundi
ang Marco na iyon. I knew his reputation to girls and I know what he’s up to.

Wala akong tiwala sa lalaking iyon. I feel like his intentions on Gabriella is not
good. Maybe, he wants to take advantage of the situation. Alam niyang may gusto sa
kanya si Gabriella at kinuha niya ang pagkakataon na iyon para mapalapit dito.

Kung talagang gusto niya si Gabriella ay matututo siyang maghintay. Dapat ay hindi
niya ginugulo si Gabriella! Imbis na maka-focus ito sa pag-aaral ay ginugulo niya
lang! Damn this guy!

Napansin ni Lola Graciella ang pagiging tahimik ko habang kumakain kami sa hapag.
Our parents are not yet home. Masyado pa kasing maaga para sa hapunan. Sinamahan ko
lang si Lola dahil mamaya ay uuwi ito sa katabing unit ni Gabriella.

“Anong problema ng apo ko?” Nagtatakang tanong nito sa akin.

I sighed and shook my head. Ayoko sanang magsalita tungkol sa mga tumatakbo sa utak
ko ngunit kilala ko ang Lola ko. Hindi ito matatahimik hangga’t hindi ako nagsasabi
sa kanya. Wala akong nagawa. I told her everything. I bared myself to her.

Sobrang close ako sa kanya at dito lang ako kumportable na ilabas lahat ng
nararamdaman ko. Tahimik lang itong nakikinig sa akin habang patuloy na kumakain.
Nang matapos ako ay inabangan ko ang mga sermon nito sa akin.

Sanay na ako na masasabihan na mabagal kasi ako, na masyado akong nakampante.

Ngunit wala siyang sinabing ganoon.

“It’s your choice. You chose to do this to yourself. If you really love her, you
will respect her feelings. You will be happy for her.” Seryosong sabi nito.

I felt my heart aching. She’s almost beyond my reach but I let her slip away.

“Pero hayaan mo na, bata ka pa naman. Bata pa rin si Gabby, anong malay mo? Hindi
man ikaw ang first love niya, atleast, may chance ka pa sa mga susunod na taon. You
could be her great love. Iyon ay kung mananatili kang maghihintay.” Huminto siya sa
pagkain at tinitigan ako sa mukha. Her wicked smile is present on her face.

“Malakas pa rin ang pakiramdam ko na kayo ang magkakatuluyan. Ewan ko ba, hindi ako
tiwala sa pagmumukha ng lalaking iyon. Siyempre ‘no, mas tiwala ako sayo na apo
ko.” Napailing ako at napangiti na lang.

Kinakausap ako ni Lola Graciella habang nasa byahe kami. She always wants to be
updated on every projects I’m handling. Minsan ay sa kanya din ako nakakuha ng mga
tip at plano sa kung paano ko maisasaayos ang construction management at
estimations ng iba kong mga proyekto.

Mabagal akong tumango habang sumasang-ayon sa sinasabi niya. Natahimik ako at

napako ang tingin sa dalawang taong naglalakad palapit sa building ng apartment
namin. Napansin ni Lola ang tinitignan ko at bumaling din ito doon.

“Wow, hinahatid na ah? Mukhang seryosohan na sila.” My grandmother stated.

My grip tightened on the stirring wheel. Pinaghalong galit, sakit at selos ang
nararamdaman ko habang nakikita si Gabriella na masayang naglalakad kasama ang
Marco na iyon. She trusted that guy too much to let him walk her home. Bakit pa?
Hindi naman malayo ang tinitirhan niya mula sa petshop.

Lola told me to stop the car first. Hihintayin muna naming makapasok si Gabriella
sa kanyang unit. It was so painful to see them close together. Para akong nanunuod
ng pelikula habang nakatingin sa kanila mula sa malayo. I had to endure all of it
before Marco eventually left and Gabriella went inside her unit.

Nang nawala na ang mga ito sa labas ay nagsalita si Lola Graciella.

“Masakit ba, apo?” Her voice is calm. Hindi ko nahimigan doon ang pang-aasar na
madalas niyang sinasabi sa akin sa tuwing pinangangalandakan niya ang pagiging
torpe ko kay Gabriella.

“Yeah...” Iyon lang ang sinabi ko habang kinakapos ng hininga. She smiled gently
and held my tight grip on the stirring wheel.

“Kaya mo pa ba? Nag-uumpisa pa lang sila sa kung ano mang namamagitan sa kanila.
Kaya mo pa bang panuorin ang relasyon nila? Kaya mo pa siyang hintayin?”

Bonus # 7
“Si Marco at Gabby na...” Maingat na sabi ni Lola Graciella. Umangat ang tingin ko
sa kanya.

For the past years, I made myself busy with some major projects that needs my
immediate attention. Sa loob lang din ng maikling panahon ay nakilala na ako bilang
isa mga magagaling na engineer sa industriya meron kami.
Nasa office ako ngayon, pasado alasais na rin at hindi pa ako naghahapunan. Kung
hindi pa siguro ako binisita dito ni Lola ay hindi ko mamalayan ang oras at
magtutuloy-tuloy lang ako sa trabaho.

“Is she happy?” Mahina kong tanong. My grandmother smiled at me sadly. Ganoong
ekspresyon pa lang ng mukha ni Lola ay alam ko na agad ang sagot. Umiwas ako ng
tingin sa kanya at mapait na napangiti.

“If she’s happy with him then I will do my best to be happy for her.” Seryoso kong
sabi.

Three long years, naging matatag silang dalawa sa paglipas ng mga taon. Akala ko pa
noong una ay hindi seryoso sa kanya si Marco pero hindi ko akalain na makikita ko
ang sarili ko sa kanya.

Hindi ako natigil sa paghihintay kay Gabriella. Tiniis kong makita siyang kasama
palagi si Marco. Masakit pero sa tuwing nakikita ko na masaya siya sa lalaki ay
unti-unti rin akong napapanatag.

Ilang beses kong nakita kay Marco ang paraan ng pagtingin niya kay Gabriella. We
both look at her in the same way. Tulad ko ay hinintay niya rin si Gabriella
hanggang sa maging handa ito para sa kanya. Ang pinagkaiba lang ay mas mahabang
panahon ang ginawa kong paghihintay. Ang pinagkaiba ay sa kanya nahulog si
Gabriella.

Kanina pa nakaalis si Lola Graciella. Alas-otso na ng gabi at hindi ko pa rin

kinakain ang hapunan na dala niya kanina. Unti-unti akong sumandal sa swivel chair.
I closed my eyes and let out an exhausted sigh.

Napapagod na ako. I don’t know if I’m tired with my work for today or maybe I’m
tired of all the emotional stress I have been keeping for years. Ngayon ko
naramdaman ang lahat dahil sa nalaman kong sinagot na niya si Marco.

All of my ‘what if’s’ and regrets are always hunting me and it keeps on running in
my mind. I have no one to blame but myself. Kasalanan ko ang lahat.

Kung sana ay hindi ko na pinairal ang hiya at pagkatorpe. I knew her first! Bata pa
siya ay kilala ko na siya. Kung sana ay naglakas ako ng loob na magpakilala sa
kanya, siguro, kahit papaano ay maaaring mabaling sa akin ang atensyon niya.

If I only let her know my existence then I could have a place in her own world.
Kinakatakot ko noon na baka hindi siya handa sa akin kaya naisip kong hindi na muna
kumilos. Hindi ko naisip na pwede naman kaming maging handa pareho ng magkasama. I
can help her mature in our own ways. I can help her in figuring out everything.

But all of this are too late now. Wala ng saysay ang mga ito. I fell too hard on
her but she fell on someone else. Sobrang masakit sa akin iyon pero kailangan kong
tanggapin. I will not be her first love. I won’t be her first hug or kiss. I will
endure the feeling when I saw them being intimate to one another.

Napadilat ako at napatingin kay Daisy. Nasa paanan ko siya at naglalambing. I carry
her on my lap and held her fur gently.

“Are you hungry?” Tumahol ito at kumawag ang buntot. Kung wala siguro si Daisy sa
buhay ko ay baka nabaliw na ako. She’s the only one who can keep me sane whenever
I’m alone here in my office.

Tumayo ako at nagtungo sa kitchen area ng office ko. Pinaghanda ko muna ng pagkain
si Daisy. Pagkatapos niyon ay pinanuod ko siyang magiliw na kumain. I contented
myself watching her before I stood up and starting eating.

After that, I went on the small room where some of my personal belongings are
present. Kumuha ako ng damit at nagtungo sa banyo.

Simula nang ma-promote ako bilang Chief Operating Officer ng aming kumpanya ay
pinaayos ko ang aking opisina sa ganitong istilo. Sa sobrang daming trabaho ay
halos hindi na ako nakakauwi kaya naman napagpasyahan namin ng aking mga magulang
na palagyan ng extrang kwarto ang office para makapagpahinga ako dito.

Nahiga ako sa kama at itinakip ang isang braso sa aking mukha. Hindi pa nagtatagal
ang kapayapaan sa utak ko ay dumagsa nanaman ang mga kung ano-anong bagay sa akin.
I always end up sleeping at midnight because of non-stop thinking of all the things
in my life.

Is it time to give up? Ilang taon na ng buhay ko ang inilaan ko para kay Gabriella
ngunit wala namang nangyari. Kailangan ko na bang tanggapin na baka hindi talaga
kami ang para sa isa’t-isa? Do I need to give myself a chance to open myself to
other women? Tama na ba ang kalokohan kong ito?

Mariin akong pumikit. Ang sakit isipin na hindi siya para sa akin. Hindi ko alam
kung makakayanan ko bang buksan ang puso ko sa iba. Sa mga nakalipas na taon ay
wala manlang nakahigit sa kanya. I didn’t feel interested to any women surrounding
me. It’s only her. It’s always been her. Kaya paano ko gagawin na sumubok ng iba?
Ni hindi manlang nga ako nagkaroon ng pagkakataon na maipakita at maiparamdam ko
ang sarili ko sa kanya.

Siguro ay matatahimik lang ako sa oras na sumubok ako. I haven’t tried anything yet
and that’s where all of this stupid things running inside my mind came from.

Hindi ko matanggap na ganito ang kinahinatnan ng paghihintay ko sa kanya dahil

hindi naman ako nagkaroon ng chance. Totoo nga talaga ang sinabi nila. It’s better
to take all the risk and chances and be rejected than to do nothing about it and
live with all the ‘what if’s’.

Bumangon ako at tumingin kay Daisy na payapa ng natutulog sa gilid ng aking higaan.
Unti-unti ay ngumiti ako. Buo na ang desisyon ko. Ilang gabi kong pinag-isipan ang
bagay na ito.

“I’ll try it for the first and last time. I’ll give this one a shot.”

Bonus # 8
“Engineer, maraming salamat at tinanggap mo itong project kahit hindi naman
kalakihan.” Maricar smiled at me. We’re having a video call regarding the project I
will handle for her.

I’ll be the project engineer of the spa that will be constructed around BGC. She
emailed me beforehand all the requirements for construction. Even the details of
the lot and all of the things I’ll be needed to start the construction.

Pormal akong tumango sa kanya. She has little to no resemblance to Gabriella. Kung
hindi ko nga lang alam na magkapatid sila ay hindi ko iyon malalaman sa isang
tinginan.

“No problem, it would be a pleasure to help my grandmother’s friend.” Lumapad lalo

ang kanyang ngiti.
“Hindi pa rin nga ako makapaniwala na sobrang yaman pala ni Lola Grace. Naitago
niya iyon sa amin ng ilang taon. Lalo ko tuloy ipinagpapasalamat ngayon ang
ginagawa niyang pagtulong sa akin at sa kapatid ko.” Taimtim lang akong nakinig sa
sinasabi niya. Lola Graciella told her to not tell this to anyone especially to
Gabriella. Mabuti at pumayag naman ito at naiintindihan ang sitwasyon.

“Oo nga pala, Engineer. Hindi ko alam kung nabanggit na sayo ito ni Lola pero yung
kapatid ko, si Gabriella, architecture student kasi iyon pero malapit na rin maka-
graduate. Pwede kaya siya ang maging architect ng project na ito kahit nag-aaral pa
siya?” Saglit akong hindi nakapagsalita.

Noong sinabi sa akin ni Lola ang tungkol sa project na ito, pinilit niya ako na
tanggapin para raw magkaroon ako ng dahilan at pagkakataon na makausap si
Gabriella. I can give her some updates about the construction. Hindi dumaan sa isip
ko na maaari ko siyang makasama sa proyektong ito.

Smile slowly crept on my face. Why not? She’s still an undergraduate of the said
course but she’s on her higher year already. She may already be familiar to these
things. At kung hindi man, ay magiging malaking tulong sa kanya ang magiging
experience niya sa project namin na ito. This can serve as a training ground for
her. It’s a good thing to have her know the differences of all the things thought
inside the school and in the real world.

“Yes, sure. I can guide her. Saka mabuti rin iyon para hands-on at direkta niyang
makikita ang project. Although I won’t be skipping every updates to you pero mas
maganda pa rin na manggaling din sa kanya.” Masayang tumango si Maricar.

We discussed for more details. She also gave me some details of Gabriella, her
address which I knew already and her contact number.

Hindi ako nag-atubiling i-save agad ang kanyang number because finally, after how
many years, nagkaroon ako ng number niya. Pakiramdam ko ay ang laking improvement
na agad niyon sa akin. Ngayon ko na-realize na sobrang torpe ko nga talaga. Ni
number ay hindi ko manlang nagawang makuha.

Naging abala ako sa mga sumunod na linggo para sa pag-aasikaso ng project namin ni
Gabriella. Siniguro ko munang walang magiging conflict sa ibang malalaking projects
ko ang spa construction sa Taguig. I did everything, from the construction permits
to contracts and estimations, all of it when in fact I can order it to my staff.
Pwede ko namang iutos iyon sa kanila pero gusto ko ako ang mag-asikaso. Ayokong
magkaroon ng mali at gusto ko maayos ang lahat.

Naglakad ako sa bakanteng lote. Kasama ko ang ilang mga construction workers. I
called them and orient of the things they needed to accomplish for today. Maghapon
akong nagbantay doon para masigurong walang papalya sa ginagawa.

Halos ang buong atensyon ko ay napunta na sa project ni Maricar Aldana. She asked
me when Gabriella can start visiting the site. Siguro ay mga two to three weeks
from now, kapag natapos na ang construction ng foundations at ibang columns.
Sinabihan ko rin itong hands-on naman ako sa project, kapag nagkaroon ng problema
ay agad ko namang mareresolve at palagi ko siyang i-update sa mga progress.

Tuwang-tuwa si Lola tuwing nakikibalita sa project. Gustong-gusto na niyang magkita

kami madalas ni Gabriella sa site. Mas naatat pa ito sa akin. Siya rin ang mas
mahigpit sa project, gusto niya ay updated din siya at tuwing may maliliit na
problema ay sinasabihan ko rin siya.

May mga oras pa na hindi na ako nakaka-attend sa mga meetings sa kumpanya at si

Lola na ang bahalang nagdadahilan sa aking mga magulang kung bakit hindi ako
makakapunta. Sinisiguro ko naman na nalalaman ko ang napapag-usapan sa mga meeting.
Hindi ko namalayan na napapansin na pala ni Dad ang masyadong pagiging abala ko.

Umangat ang tingin ko kay Dad nang pumasok siya sa opisina ko. Seryoso lang ang
mukha nito habang naglalakad papasok at tahimik na naupo sa harap ko.

“Yes, Dad? May problema ba sa projects?” Umiling ito. His arms crossed on his
chest. Matagal siyang nanahimik bago ako tinitigan ng mabuti. Nagpipigil ako ng
ngiti saka nagpatuloy sa pag-aasikaso sa mga papeles sa aking lamesa.

“What are you doing these past few weeks, Nico?” Kuryosong tanong nito sa akin.
Kampante ako kay Dad. Kuryoso lang talaga ito at kapag sinabi ko ang dahilan ay
tatanggapin niya naman agad. Kung hindi man ay hindi na ito mangungulit. Unlike
Mom, sobrang dami pang paliwanagan bago kami matapos sa argumento.

Lalo lang iyon magwawala kapag nalaman niyang babae ang dahilan sa likod ng mga
ito.

“I have a project in Taguig, Dad.” Mabagal itong tumango. Tila nakukulangan sa

sinabi ko.

“Construction ng spa iyon, small project lang pero kaibigan kasi ni Lola iyon. She
requested for me to accept the offer. Palagi kong binabantayan ang lugar dahil
nakakahiya sa kaibigan ni Lola kapag nagkaroon ng mga problema at hindi ko gaanong
binigyan ng pansin.” Mahabang paliwanag ko dito.

“Kaya pala si Mama ang laging nagsasabi kung bakit ka wala. Nagulat lang ako kasi
lagi ka namang present sa meetings, ngayon ka lang hindi nagsisipunta. Akala ko ay
may problema ka na.” Maluwag akong ngumiti kay Dad. I appreciate him whenever he
would come to my office and just ask me how everything is doing and if I have a
problem.

Huminto ako sa aking ginagawa at tumingin kay Dad.

“Dad, I have a question.” Umangat ang isang kilay nito.

“What is it?” Tumikhim ako bago magsalita.

“Well, let’s say, there is this girl...” Hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil
bigla nalang itong humagalpak ng tawa.

“Right! I knew it, hindi ka magkakaganito kung hindi dahil sa babae. Who is this
lucky girl? Don’t worry, I won’t tell it to your Mom.”

Bonus # 9
I watched her as she slowly walked into the construction site. Nagtaxi lang ito at
mula sa kinatatayuan ko ay kitang-kita ko ang pagsunod ng tingin ng mga workers.
Some are even approaching her, talking to her. Hindi pa kasi oras ng trabaho.
Masyadong maaga siya nagpunta kaya ang ibang workers ay nag-time in pa lang. Ang
iba ay kumakain pa at nag-uusap-usap.

I saw her being uncomfortable that’s why I decided to walk near her.

“Jerry, tawagin mo na lahat ng mga tauhan mo at magsimula na kayo sa trabaho.” She

looked at me nervously. Seryoso kong tinignan ang mga lalaki hanggang sa tuluyan na
itong pumunta sa kanilang pwesto at nagsimula ng magtrabaho.
Sa kaliwang kamay ay dala ko ang isang hard hat. Para ito sa kaligtasan niya. Baka
kasi magkaroon ng mga falling debris, mabuti nang makasigurado.

Nagtama ang aming tingin. My heart is moving so damn fast.

“I’m Engineer Nico Alcantara and I’m the project engineer of this construction
site. Ikaw ba ang kapatid ni Ms. Maricar Aldana?” I wanted to congratulate myself.

I’m so good at hiding and controlling my emotions. Kaya kong magmukhang seryoso at
walang emosyon kahit na sa totoo lang, kahit na sa kaloob-looban ko ay sobrang
kinakabahan ako. Parang namamawis ang batok ko sa tindi ng kaba ngayong sa wakas ay
kaharap ko na siya.

I’m finally introducing myself to her. After almost ten fucking years!

I invited her in my car. I glanced at her while she’s busy looking around. Tahimik
ito at alam kong naiilang pa sa akin. Hindi naman ito ang unang beses na nagkaharap
tayo, Gabriella, pero bakit sobrang iwas ka sa akin?

I showed her the blueprint of the plan and asked her about it. Noong una ay nag-
aalangan pa ito na magsalita at pumuna sa ginawa kong plano. I don’t mind it
really. Kahit naman hindi pa siya tuluyang nagiging arkitekto ay nagtitiwala naman
ako sa kakayahan niya. Kung sakali mang may magawa siyang mali ay nandito naman ako
para gabayan siya at ipaliwanag iyon para sa susunod ay hindi na maulit.

I felt her stiffened while I’m helping her wear the hard hat. Iniiwasan kong
tumitig sa kanyang mukha dahil medyo malapit kami sa isa’t-isa. I waited so long
for this to happen at baka mapigtas ang pasensya ko sa paghihintay sa kanya. I
wanted to take everything slowly.

I told her to never leave my side. Hindi ko nagugustuhan ang paraan ng pagtitig sa
kanya ng mga trabahador. I made a note to myself to talk with the foreman about
their behavior. Hindi nila pwedeng bastusin si Gabriella. Nobody has the right to
show some interest on her except me.

I enjoyed that moment. Kahit na hindi naman kami gaanong nag-uusap, I still enjoyed
the feeling. Sobrang kuntento na ako kaagad sa kaunting oras na nailaan niya para
sa project na ito. Just having her with me, sobrang saya ko na.

Laking ginhawa ko na lang din na hindi sumama ang Marco na iyon. We don’t need his
presence here by the way. Wala naman siyang maiintindihan sa mga pag-uusapan namin
ni Gabriella at magiging chaperone lang namin siya. I hope he won’t be showing
himself here for the next visit of Gabriella.

Pinipigilan kong mapangiti nang halos makalimutan na ni Gabriella ang hard hat.
She’s about to ride the taxi while she’s still wearing the hat. She’s just really
so cute and innocent. Nang makasakay na siya ay pinagmasdan ko ang sinasakyan nito
hanggang sa tuluyan nang mawala iyon sa aking paningin.

Bumalik ako sa site at tinawag si Jerry.

“Ang babaeng nagpunta dito kanina ay ang architect ng project na ito. Sabihan mo
ang mga tauhan mo na respetuhin siya at huwag sasabihan ng mga bagay na ikakailang
niya. Sa oras na makita kong naulit ang nangyari kanina ay sisisantihin ko kayong
lahat. Nagkakaintindihan ba tayo?”

Sa mga sumunod na araw ng pagbisita ni Gabriella dito ay naramdaman ko na kahit

papaano ay napapalagay na ang loob niya sa akin. She’s somewhat starting to make
herself comfortable whenever I’m around her. She’s got no choice. Ilang buwan
kaming magkakasama para sa proyektong ito. She’s stuck with me. Even her boyfriend
can’t do anything about it.

Kaya naman noong isang beses na pinapunta ko si Gabriella dito sa site at nakita
kong kasama niya si Marco ay hindi ko napigilan ang matinding pagseselos. I only
asked for her to come. Wala namang maiaambag sa trabaho namin ang Marco na iyan!
Magiging conscious lang siya dahil may nagbabantay sa aming dalawa.

It’s as if we’re doing something behind his back. Kahit naman may gusto ako kay
Gabriella ay nirerespeto ko ang relasyon nilang dalawa. Kung pinanganak lang akong
gago ay baka gumawa na ako ng paraan para maakit si Gabriella pero hindi, pinalaki
ako ng mga magulang ko at ni Lola ng maayos.

Kahit na masakit sa akin ay hindi ko sinamantala ang sitwasyon. I can stil wait.
Nagawa kong maghintay ng halos sampung taon, ano ba naman ang kaunting panahon pa
lalo pa’t nag-eexist na ako sa buhay ni Gabriella ngayon.

Nakita ko ang matinding takot ni Gabriella sa akin habang napapagalitan ko siya.

Hindi naman sana iinit ang ulo kahit na ma-late pa siya ng ilang oras kung hindi ko
lang nakita ang pagmumukha ni Marco. Lalo lang akong nanggigil nang sumabat na ito
sa usapan.

“You’re the one who have no right to be here. You are not supposed to be here.
Huwag mo kaming papakialaman dahil wala ka namang alam sa pinag-uusapan naming
dalawa.” I made myself calm as possible. Kahit na ang gusto kong gawin sa oras na
iyon ay bugbugin siya. Kung hindi lang magagalit at masasaktan si Gabriella ay
kanina ko pa siguro iyon ginawa.

Natameme ito nang marinig kung sino ako. I proudly look at him with distaste.
That’s it. You should know by now that I’m not the one who easily give up on
something I want. I’m just letting you enjoy everything you have now. Sa oras na
magkamali ka, sa oras na saktan mo si Gabriella ay hindi ako mangingiming kunin
siya sayo.

Let loose of her hand and I will be taking her away from you forever.

Bonus # 10
For the past ten years of waiting for Gabriella, hindi ako magsisinungaling na ni
minsan ay hindi ko naisip manlang o hiniling na magkaroon ng problema ang relasyon
nila ni Marco.

Hindi ako impokrito para hilingin na magkahiwalay sila para magkaroon na ako ng
pagkakataon kay Gabriella. I know that it was bad of me to think that way but there
are some days that I would wish for them to break up.

But when I heard the news from Lola Graciella and the way he described how
devastated Gabriella is, parang gumuguho na rin ang mundo ko.

“Sabi ko na nga ba at sasaktan lang ng lalaking iyon si Gabby! Unang kita ko pa

lang sa kanya ay hindi na agad maganda ang kutob ko! Akala ko pa naman ay nagbago
na ng tuluyan para kay Gabby pero totoo talagang once a cheater, always a cheater!”
Galit na galit si Lola Graciella kay Marco.

Napakuyom ang aking kamao. He dared to hurt Gabriella. Fuck! Ipagdasal niya ng
sobra na hindi na muling magtatagpo ang landas naming dalawa dahil sa oras na
mangyari iyon, hindi ko mapipigilan ang sarili kong bugbugin siya.
Kahit papaano ay nagtiwala ako sa kanya na hindi niya sasaktan si Gabriella. I
trusted him because I saw how he cared, how he loved her pero hindi pa rin pala
talaga siya tuluyang nagbago.

“If you only saw Gabby’s face! Sobra siyang nasaktan sa nangyari. Si Marco ang
unang lalaking minahal niya at ganito pa ang pinaranas ng hayop na iyon! She cried
non-stop, apo! Madalas ay tulala at walang ganang kumain. Mabuti nga at napipilit
ko dahil palagi namang sumusunod sa akin ang batang iyon.”

Napuno ang kalooban ko sa pag-aalala kay Gabriella. Hindi ko siya magawang tawagan
dahil nagpalit daw ito ng cellphone at number. Lola Graciella gave her a new phone
because she returned all the things Marco gave her. Hindi ko siya pwedeng basta na
lang i-text at tawagan dahil baka magtaka ito kung saan ko nakuha ang bagong numero
niya. I made myself contented on everything my grandmother had said.

I wanted to come to her and comfort her. I wished for them to break but I forgot
the consequences of it. Masasaktan siya ng sobra kapag nagkahiwalay sila. Mas okay
pa sa akin na makita siyang masaya sa piling ng iba kaysa umiiyak at nasasaktan sa
walang kwentang tao.

I can endure the pain of seeing her happy. I’m already immuned with the pain of
knowing her love for Marco. Pero hindi ko ata alam kung kaya kong panuorin na
umiiyak siya dahil sa iba.

She wasn’t able to visit the site for the past few days. Akala ko nga ay kung ano
na ang nangyari sa kanya. I thought she locked herself inside the unit and isolated
herself to the world. Nakahinga lang ako nang maluwag noong sinabi ni Lola
Graciella na nag-umpisa na raw pala ang klase nito.

Hindi ako napakali ng ilang araw. Siya lang ang laman ng isip ko. I know everyone
is already noticing that I’m distracted, even my parents. I know that Dad has a
clue why I’m acting like this but my Mom doesn’t know anything.

She bursted in my office.

“Ano bang nangyayari sayo, Nico?! You’re not your usual self! Halos mapahiya ako
doon kanina sa dinner natin kasama ang pamilya nila Katarina!” Pagod akong tumingin
sa kanya.

“Mom, I’m not in the mood. If you can give me some peace tonight, please...” Hindi
ito natinag.

“No! We have to talk about this. What the hell is your problem?” Hindi ako sumagot
dito. Napahinga lang ako nang malalim at laking pasasalamat ko nang pumasok din si
Dad sa office ko at pinakalma ang aking ina.

He brought her out of my office. With one last look, my Dad and I shared a look and
I mouthed him my thanks.

Nang sa wakas ay mapayapa na ang lugar ay sumandal ako sa swivel chair. If I can
only do something for Gabriella. If I can only take away the pain she’s feeling
right now. Kung pwede lang na ipasa ang sakit na iyon ay malugod ko iyon na
tatanggapin. I can do anything for her. I can sacrifice everything just for her.

I love her so much. Too much. I won’t wait for a decade if I’m just playing around.
Mahal na mahal ko siya kahit pa noong hindi pa ako nagkakaroon ng pagkakataon sa
kanya. I started loving her from afar. I didn’t realize that this feeling will
eventually go deep. Too deep that I won’t be able to save myself. I was drowning
with my overflowing love for her.
Naramdaman ko sa aking paanan si Daisy. Agad ko itong binuhat at niyakap.

“Your Mom is hurting. We need to do something about it, Daisy. We need to help her
ease the pain. We must help her move on.”

Alam kong hindi ako naiintindihan ni Daisy but I’m touched when she started licking
my face. It’s as if she’s saying to me that everything will be okay.

I promise, from this day forward, I will be with Gabriella’s side. I will show her
that there is someone who can love her unconditionally. Someone is willing to love
her and help her heal her broken heart. Someone will make her feel that she
deserved all the love in this world.

That someone is me. I will make her feel that she’s the most beautiful woman in my
eyes. I will make her the center of my world. I will make her realize that she has
still a chance for love.

If she will open her heart to me, I wil promise to not hurt her in any possible
way. I won’t make her cry because of pain and sadness. I will be her bestfriend,
her companion, her lover, or anything she wanted and needed.

I will make sure that she’s the only one I will love. There is no other woman who
can make me feel the same way as what she’s doing to me.

End File