Paul Verplancke – mannelijke vroedvrouw

Het is een eer om als man een vrouwenberoep te mogen uitoefenen

“Ik ben Paul, en u gelooft het misschien niet, maar ik ben de vroedvrouw die u zal
begeleiden.” Het lijkt een eenvoudig, misschien zelfs banaal zinnetje. Maar voor Paul
Verplancke, de enige man op de verlosafdeling van het Zottegemse Sint-Elisabeth ziekenhuis,
is het wel de ideale opener om zich voor te stellen aan elk nieuw koppel dat een baby
verwacht. Want wie verwacht er nu dat de vroedvrouw een man is?

“Er zijn heel weinig koppels die hiermee rekening houden als ze de eerste keer in het
ziekenhuis op consultatie komen. En dat is begrijpelijk. Het is de kunst om dan snel aan te
tonen dat je jouw vak even goed beheerst als jouw vrouwelijke collega’s. Koppels die het toch
niet zien zitten om met een mannelijke vroedvrouw te werken, komen niet zo vaak voor.
Hoewel; er is een stijgende tendens merkbaar. Door de toename van het aantal vrouwelijke
gynaecologen, opteren er steeds meer vrouwen voor om de begeleiding in het verloskwartier
uitsluitend door vrouwen te laten gebeuren. Een fenomeen dat ook bij allochtone vrouwen
vaker voorkomt. Maar op het moment van de waarheid, om het zo maar te noemen, maakt het
hen uiteindelijk weinig uit of het nu een man of vrouw is die hen helpt; als de bevalling maar
vlot verloopt. Vroedvrouw zijn is meer dan helpen bij de bevalling. Tegenwoordig worden wij
ook betrokken bij de pre- en postnatale begeleiding van de moeders. Allerhande
perstechnieken aanleren, is niet meer uitsluitend de zaak van kinesisten en gynaecologen.
Bijscholen is dus de boodschap. Dat kan op vrijwillige basis gebeuren, maar ook vanuit het
ziekenhuis worden de nodige impulsen gegeven om ons verder te bekwamen. Volgend jaar
werk ik 20 jaar als vroedvrouw, en net zoals dat voor andere beroepen geldt, is ook dat van
vroedvrouw danig geëvolueerd.”

Leerrijke dienstplicht

“Ik ben begonnen in de opleiding verpleegkunde en door de verplichte stage op de

kraamafdeling in het tweede jaar kreeg ik de smaak te pakken. Ik had bovendien het geluk dat
het jaar erop de opleiding vroedkunde voor het eerst opengesteld werd voor jongens. Hier in
het Zottegemse ziekenhuis zag men blijkbaar graag een mannelijke stagiair komen. Meer nog,
na mijn stage mocht ik er blijven. Tegelijk heb ik van mijn legerdienst gebruik gemaakt om
mijn praktische vaardigheden nog wat bij te schaven. Ik mocht mijn dienstplicht vervullen in
de kraamafdeling van het militaire hospitaal van Keulen. Wat voor veel mannen een
onaangename periode bleek te zijn, resulteerde voor mij in een fantastische ervaring. Ik
voelde me helemaal thuis in de verloskamer en het is nooit meer in me opgekomen om als
zelfstandige aan de slag te gaan. Vanuit de opleiding worden de studenten nu meer en meer
gestimuleerd om dat wel te doen. Thuisbevallingen zitten in de lift, en waarom zou je naar een
ziekenhuis moeten om te bevallen? Je bent zwanger, niet ziek. Het hele gebeuren kan dus
zonder enig probleem thuis plaatsvinden.”

Drieling

“Als zelfstandige zou ik vooral de sfeer die in de verloskamer heerst, missen. Maar ook het
contact met mijn vrouwelijke collega’s. Je kan stellen dat ze deel uitmaken van jouw familie:
je ziet elkaar elke dag en deelt lief en leed met elkaar. Mooie momenten, zoals de geboorte
van een drieling. Iets wat je waarschijnlijk maar één keer in je carrière meemaakt. Maar ook
de minder aangename momenten, wanneer er iets mis loopt. Gelukkig is dat uitzonderlijk,
maar het zijn net die gebeurtenissen die je als team ook sterker maken. Goed met vrouwen
kunnen opschieten is misschien wel de belangrijkste eigenschap die je als man in dit beroep
moet hebben. Maar het mooiste van dit beroep is en blijft natuurlijk het gevoel dat je krijgt bij
die eerste schrei, of als je die kleine handjes naar de moeder ziet grijpen. Ik heb dat nu al zo’n
tweeduizend keer zien gebeuren, maar wennen zal het nooit. Het blijft een kick geven voor
iedereen die er nauw bij betrokken is. En ik blijf me telkens vereerd voelen dat ik als man dit
op en top vrouwenberoep mag uitoefenen.” – Kristof MORY

Streamers:
Die eerste schrei blijft onbeschrijflijk; zelfs na tweeduizend bevallingen
Een man als vroedvrouw: het blijft wennen voor veel koppels

Foto-onderschrift:
Paul Verplancke: “Op het moment van de waarheid maakt het voor niemand nog uit of het nu
een man of vrouw is die helpt bij de bevalling. Zolang alles maar goed afloopt.”