Isinilang si San Antonio de Padua noong 1195 sa Lisbon, Portugal.

Anak ng marangal, makapangyarihan

ngunit may takot sa Diyos na mag-asawang sina Maria Teresa Pais de Taviera at Martin Bulhom,
pinangalanan siyang Ferdinand noong binyagan. Sa edad na 15, pumasok si Ferdinand sa Canons Regular
ni San Agustin. Makalipas ang dalawang taon, upang makaiwas sa madalas na pagbisita ng kanyang mga
kaibigan at kaanak, nagtungo siya sa Combria at nanatili sa Augustinian Monastery of Santa Cruz na roon
niya ginugol ang lahat ng kanyang oras sa pananalangin at pag-aaral. Natuto siya ng Augustinian
theology, gayundin ang mga araw ng Diyos Ama.

Noong 1220, sa impluwensiya ng mga reliko ng limang Pransiskano na nagpakamartir sa Morocco,

nagdesisyon si Ferdinand na sumanib sa Franciscan Order. Nang tanggapin niya ang abitong Pransiskano,
ginamit niya ang pangalang Antonio. Kalaunan, ipinadala si Antonio sa Africa upang magturo sa mga
Muslim ngunit iginupo siya ng matinding karamdaman sa buong taglamig. Taong 1221 nang magpasya
siyang umuwi na. Gayunman, napagitna sa malakas na bagyo ang sinasakyan niyang barko hanggang sa
maitaboy sa Mediterranean. Makalipas ang ilang buwan, dumating siya sa baybayin ng Sicily at nanatili
siya roon hanggang sa bumuti ang kanyang kalusugan. Noong Mayo 30, 1221, bagamat mahina pa,
nagtungo si Antonio sa Assisi upang dumalo sa General Chapter, at doon niya nakilala si San Francisco.

Mula sa Sicily, itinalaga si Antonio sa isang kumbento sa Tuscany. Ngunit dahil sa kanyang pagkakasakit,
nagkaproblema siya. Matapos ikonsidera ang pagiging masasakitin niya, itinalaga siya sa isang liblib na
gusali malapit sa Montepaolo na roon siya nagtrabaho sa kusina at gumugol ng maraming oras sa
pagdarasal at pag-aaral. Sa isang pagtitipon, iminungkahi ng isang opisyal ng lalawigan na isa sa mga
prayle ang maglahad ng sermon at napili si Antonio. Noong una ay mahinahon ang kanyang pagsasalita
ngunit hindi maitatatwa ang bawat diin sa kanyang mga paninindigan. Nabunyag ang kanyang
karunungan ngunit ang kanyang kabanalan ang hinangaan ng lahat ng nasa pagtitipon. Natuklasan ang
kahusayan sa pagsasalita, mula sa pagiging ermitanyo ay naging isang mangangaral si Antonio. Dinagsa
ng mga tao ang kanyang mga sermon at ang kanyang mahinahong pananalita at hindi matatawarang
kaalaman tungkol sa Banal na Kasulatan ay nagbunsod upang makumbinse at manampalataya ang
marami.

Noong 1224, hiniling kay Antonio ng kanyang mga superior na turuan niya ang mga prayle ng sagradong
teolohiya ngunit sa kondisyong ipagpapatuloy ng mga prayle ang diwa ng banal na tubig at pagiging
deboto. Ang unang ipinagawa sa kanya sa pagtuturo ay sa isang seminaryo sa Bologna. Habang
nagtuturo, ipinagpatuloy niya ang pangangaral. Taong 1226 nang maitalaga siyang provincial superior sa
hilagang Italy.

Noong Mayo 1231, isang buwan bago ang kanyang kamatayan sa Camposampiero sa Padua, Italya ay
nagpakita ang Panginoon sa anyo ng isang sanggol. Ito ay kanyang niyakap at sinambit ang mga salitang
“Deus Meus et Omnia” na ngangahuluga’y Panginoon at Diyos ko.

Ginugol ni San Antonio ang mga huling taon ng kanyang buhay sa Padua hanggang sa pumanaw siya
noong Hunyo 13, 1231, sa edad na 36. Wala pang isang taon ang nakalipas ay agad siya nahirang bilang
isang Santo ni Papa Gregorio IX noong Mayo 30, 1232, sa bayan ng Spoleto. Ginawa siyang pantas ng
Simbahan noong 1946 ni Pope Pius XII.
Sa araw ng kanyang kapistahan, inaabangan ng mga tao ang pamamahagi ng tinapay ni San Antonio de
Padua pagkatapos ng bawat Misa. Ang tradisyon ng pamumudmod ng tinapay ay nagsimula noong 1276
AD nang isang bata ang muntik nang malunod habang itinatayo ang Pontipikong Basilika ni San Antonuo
de Padua. Nangako ang ina ng bata na mamimigay ng harina sa mga taon sa timbang na kapareho ng sa
kanyang anak, na kanyang tinupad nang mabuhay ang kanyang anak.