İstismar

Karakterler
Canan: Evin küçük kızı.
Halit: Baba. Bacağı sakat.

*Canan neşeli bir şekilde girer, çantasını hazırlamaya başlar*

Canan: İnşallah ilk günden geç kalmam. Çok heyecanlıyım, sabaha kadar
uyuyamadım. Bakayım, saçım başım düzgün, her şeyim hazır…
*Halit girer*
Halit: Nereye böyle bu kılıkla?
Canan: Baba bugün okulun ilk günü ya, onun için hazırlandım nasıl olmuşum?
Halit: Artık okula gitmeyeceksin. Kapandı o defter. İşe girip çalışacaksın, eve
para getireceksin.
Canan: Ne? Baba yapma okulda ne kadar başarılı olduğumu bilmiyor musun?
Ben doktor olmak istiyorum, saçma bir işi değil..
Halit: Uzatma! Bugün dayının yanına gideceğiz, o sana işi öğretecek.
Canan: Ben o adamın ayağına gitmem bana hem o adamı hiç sevmiyorum. Hem
ben okumak istiyorum neden beni zorluyorsun?
*Halit hiddetlenir*
Halit: Yeter! Genç yaşımda senin için bacağımı feda ettim, arkamdan alay
ediyorlar benle…. Adım topal Halit’e çıktı, dönüp bir kere söylendim mi? Ha?
Söylendim mi? … Hala topal bacağımla bir şeyler yapmaya çalışıyorum ama
yetmiyor Canan yetmiyor! Satacak bir şey de kalmadı… Kolay mı sanıyorsun tüm
bunlar ?
Canan: Baba ben öyle demek is..
Halit: Hadi gidiyoruz
Canan: ama baba
Halit: kes sesini yürü, elimden bir kaza çıkacak şimdi.
*Çıkarlar*
*Canan girer ardından baba girer*
*Canan’ın yüzü asıktır*
Halit: Bu yüzünün hali ne? Dövdük mü, öldürdük mü?
Canan: Baba ben o adamı hiç sevmiyorum, oraya gitmek istemiyorum. Bana çok
kö…
Halit: Sonunun annen gibi olmasını mı istiyorsun? Hı?
Canan: ……
Halit: cevap ver!
Canan: *kafasını sağ sola sallar*
Halit: İyi git yatağımı yorgamı yap sonra da zıbar yat.
*çıkarlar*

*Ertesi gün*
*Baba girer, oturur*
Halit: Canan…. Canan!
Canan: efendim baba
Halit: Hani çay çorba bir şey yok mu sabah sabah?
Canan: Çayı yeni demledim baba, hemen birkaç bir şey hazırlarım.
Halit: Gerek yok, çay yeter. Birazdan kahveye gideceğim.
Canan: …. *çıkar*
Halit: İlla her şeyi söyleyeceksin. Eşek kadar oldu hala bir şeyi söylemeden
yapamıyor. Bir de okuyacakmış… Hıh..
*çay gelir, çay açık ve ılıktır*
Halit: Nasıl sevdin mi işini? Dayın yardım ediyordur sana ha? *çaydan bir
yudum alır*
Canan: Baba ben hiç sevm…
Halit: Bu ne lan? Bunu içeyim mi abdest mi alayım? Bir işi de becer Allah’ın
cezası. Sabah sabah…
Canan: Baba yenisini getireyim hemen.
Halit: Bırak istemez. Sen geç kalmıyor musun işe kalk hadi..
*Canan çıkar*
*Halit’in telefonu çalar*
Halit: Alo, Geliyorum geliyorum. Kartları temizle gelince hepsini yedireceğim
sana. Hadi.
*Baba çıkar*

*Birkaç ay sonra (burada kıyafet değiştirebiliriz zaman geçtiğinin anlaşılması

için)*
*Canan girer*
Canan: Uffff.. Saat kaç oldu hala ortalıklarda yok. Başına bir şey mi geldi acaba.
Nereye gittiğini de bilmiyorum, arayıp soracak kimse de yok…
*Halit kapıdan bakar, kızını görünce çıkmaya çalışır tam bu esnada Canan fark
eder*
Canan: Baba bu saate kadar neredeydin? Neden haber vermiyorsun? Öldüm
meraktan.
Halit: Dışardaydım saati fark etmemişim. Ne bu hesap sorar gibi, bu yaşımdan
sonra kendi çocuğuma hesap mı vereceğim ?
Canan: Yok öyle demek istemedim, baba senle bir şey konuşmam lazım çok
önemli.
Halit: işle ilgili dimi yine
Canan: evet ama…
Halit: Tamam kes… kaç ay oldu hala aynı şeyler. Bak zaten başım çatlıyor saat
kaç olmuş. Ben yatıyorum.
Canan: ama ba..
*Halit çıkar*
*Canan artık her şeyden bıkmış ve bitkin düşmüştür. Babasına bir mektup yazar
ve masanın üstüne bırakır. Daha sonra yere oturur ve bileklerini keserek intihar
eder. *
*Sabah olur, baba dışarıdan seslenir ama Canan’dan cevap alamaz. Daha sonra
içeri girer ve kızının cansız bedenini görür.*
Halit: Canan neden cevap v.. Kızım? Canan? Sen naptın kendine, kızım Vs.
*Babanın gözü mektuba ilişir ve o mektubu okur* (Mektubun sen okurken ses
kaydını alacağız ve benim okuduğum sırada hoparlörden çalacak)

Son

Mektup
Canım babam
Sen bu mektubu okuyorsan artık iş işten çoktan geçmiştir. Biliyorum uzun
zamandan beri baba-kız gibi değildik, hatta başından beri hiç olmadık. Ama ben
seni hep babam olarak gördüm, sen beni sevmesen de ben seni çok sevdim
baba. Sana hiç kızmadım.
Sen şimdi ölümümden kendini suçluyorsun... ama suçlu sen değilsin baba. Suçlu
ben ve kaderim. Annemin ölümünden sonra sana hiç bahsetmedim ama
toparlayamadım. Kendimi okula gidip doktor olmaya adamıştım, annem gibi
olan insanlara yardım etmek için…. Ama onu da beceremedim…
Geriye tek bir şeyim kalmıştı, onu da dayım dediğim adam benden aldı. Dün
gece senle bunu konuşacaktım, ama o kadar kendinden geçmiştin ki beni
duymadın bile. Beni tüm dünyadan korudun da en yakınından koruyamadın
baba. Benim için üzülme, ben kurtuldum senin ise cehennemin daha yeni
başlıyor.