Ang bottom-up approach, sa kabilang banda, ay tumitingin sa mga pundamental at husay na sukatan ng

maraming kumpanya at pinipili ang kumpanyang may pinakamahusay na mga prospect para sa
hinaharap—ang mas maraming microeconomic na mga kadahilanan. Ang parehong mga diskarte ay
wasto at dapat isaalang-alang kapag nagdidisenyo ng isang balanseng portfolio ng pamumuhunan.

Ang bottom-up na pamumuhunan ay nagsisimula sa pananaliksik nito sa antas ng kumpanya ngunit hindi
titigil doon. Ang mga pag-aaral na ito ay tumitimbang nang husto sa mga batayan ng kumpanya ngunit
tinitingnan din ang sektor, at mga kadahilanang microeconomic din. Dahil dito, ang bottom-up na
pamumuhunan ay maaaring medyo malawak sa buong industriya o nakatuon sa laser sa pagtukoy ng
mga pangunahing katangian.

Nagsisimula ang top-down na diskarte sa mas malawak na ekonomiya, sinusuri ang mga salik ng
macroeconomic, at nagta-target ng mga partikular na industriya na mahusay na gumaganap laban sa
backdrop ng ekonomiya. Mula doon, pinipili ng top-down investor ang mga kumpanya sa loob ng
industriya.

Ang top-down ay karaniwang nauugnay sa salitang "macro" o macroeconomics. Ang Macroeconomics

mismo ay isang lugar ng ekonomiya na tumitingin sa pinakamalaking salik na nakakaapekto sa
ekonomiya sa kabuuan. Ang mga salik na ito ay kadalasang kinabibilangan ng mga bagay tulad ng federal
funds rate, unemployment rate, global at country-specific gross domestic product, at inflation rate.

Ang paraan ng Delphi ay isang mahusay na paraan upang makakuha ng mga ekspertong
opinyon sa mahahalagang desisyon ng organisasyon. Tinutulungan ng diskarteng ito ang mga
eksperto na makarating sa isang desisyon ng grupo na maaaring malutas ang mga
kumplikadong problema o magpatupad ng mga desisyong malaki ang larawan. Kung ang iyong
organisasyon ay naghahanap ng mga mas epektibong paraan upang magsagawa ng mga pag-
aaral at maabot ang mga desisyon, maaaring makatulong na matuto nang higit pa tungkol sa
paraan ng Delphi.