Programowanie liniowe

Programowanie liniowe należy do grupy metod programowania matematycznego,

służących optymalizowaniu różnych decyzji. Metody te umożliwiają jednoczesne uwzględ-
nianie bardzo dużej liczby zmiennych oraz łączących je powiązań, a przy wykonywaniu
obliczeń - korzystanie z techniki komputerowej.
Pierwsze opracowania tyczące tej metody pojawiły się w latach 1939 – 1940 na
Węgrzech oraz w ZSRR. W czasie drugiej wojny światowej wykorzystywano ją także w
Stanach Zjednoczonych, a obecnie stosowane jest we wszystkich działach gospodarki
narodowej.
Matematyczne sformułowanie zadania programowania liniowego
1. Zmienne decyzyjne x 1, x 2, .... , x j, ... , x n
Wyrażają w symbolicznej formie rodzaje działalności, względem których należy
podjąć decyzje. Liczba (n) tych zmiennych zależy od analizowanego zagadnienia.
2. Zmienne swobodne x n + i ( i = 1, 2, .... , m )
Odnoszą się do czynników produkcji i wyrażają ich niewykorzystane
zasoby (zapasy) lub inne uwarunkowania działalności.
Mogą przyjmować wartości liczb rzeczywistych.
3. Parametry (współczynniki) technologiczne (techniczno-ekonomiczne) a i j.
Oznaczają np. ilość określonego czynnika produkcji niezbędną do prowadzenia
jednostki działalności. Mogą przyjmować wartości liczb rzeczywistych.
4. Parametry funkcji celu c 1, c 2, c n, c n + 1, c n + 2, .... , c n + m
określają, w jakim stopniu jednostka każdej z działalności oraz zmiennej swobodnej
realizuje przyjęte kryterium oceny jakości rozwiązania zadania programowania
liniowego. Mogą przyjmować wartości liczb rzeczywistych.
5. Funkcja celu
Z = c 1 x 1 + c 2 x 2 + c n x n + .... + c n + 1 x n + 1 + c n + m x n + m , a krócej:
.
n m
FC   c x   c
i i ni x ni
.
i 1 i 1

Współczynniki c 1, c 2, c n , stojące przy zmiennych decyzyjnych, wynikają z celu

realizacji postawionego zadania, natomiast współczynniki
c n + 1 x n + 1 + c n + m x n + m przyjmują wartość równą zeru. Funkcję celu zapisać
więc można: FC  
n
ci xi
i 1

7. Warunki bilansowe (ograniczające)

Określają powiązanie między zużyciem czynników produkcji wykorzystanych na
prowadzenie określonych działalności a zasobami tych czynników, które nigdy nie
mogą być niższe, aniżeli łączne na nie zapotrzebowanie. Można to wyrazić np.
nierównością: a 1 1 x 1  a 1 2 x 2  .....  a 1 n x n  b 1
Warunek może także określać minimalne rozmiary realizacji określonej działalności, co
wyraża np.: xk ≥ bi.
Komputer nie potrafi jednak rozwiązywać nierówności. Należy więc wszystkie występu-
jące w zadaniu nierówności zamienić na równania. Staje się to proste poprzez wprowa-
 dzenie do nierówności zmiennych swobodnych, które, jeśli wystąpią w rozwiązaniu,
oznaczać będą np. niewykorzystanie czynnika produkcji, którego zasoby określa prawa
strona nierówności. Uwzględniając wszystkie warunki bilansowe, zapisać je można w
formie następującego układu równań:
a11 x1  a12 x 2  ....  a1n x n  a1,n 1 x n1 b 1

a 21 x1  a 22 x 2  ....  a 2 n x n  a 2, n  2 x n  2 b 2

........... ............. ........... ................... ........... .....
........... ............. ........... ................... ........... .....

a m1 x1  a m 2 x 2  ....  a mn x n  a m,n  m x n  m  b m

8. Warunki brzegowe
- mają na celu wymuszenie warunku nieujemności zmiennych:
x 1, x 2, .... , x j, ... , x n, x n + 1, x n + 2, ...., x n + m ≥ 0.
9. Parametry (współczynniki) technologiczne (techniczno-ekonomiczne) a i, n + j ,
stojące przy zmiennych swobodnych, mogą przyjmować wartości 1 lub -1, co jest
uzależnione jest od charakteru nierówności, w której występują.
Rozwiązanie zadania programowania liniowego metodą simpleks
Simpleksem nazywamy obszar dopuszczalnych rozwiązań. W przypadku dwóch
zmiennych decyzyjnych simpleksem jest wielobok wypukły na płaszczyźnie. Gdy występują
trzy zmienne decyzyjne, simpleksem jest wielościan wypukły w przestrzeni trójwymiarowej.
Rozwiązanie zadania programowania liniowego metodą simpleks polega na kolejnym "poprawia-
niu” tzw. rozwiązania bazowego aż do otrzymania rozwiązania optymalnego. Przy korzystaniu
z tej metody wygodnie jest posługiwać się zapisem macierzowo-wektorowym:

AX  b;
a11 a12 .... a1n a1, n 1 0 0 0 ... 0 
 
 x1
x


a21 a22 .... a2n 0 a2, n  2 0 0 ... 0 
 2   
....  b1  ................................................................. 
  b  A
0 ai , n  i 0 ... 0 
 xn 
X  , b   2 , ai1 ai 2 ...... ain 0
 x n 1 
 
...   
 
 xn2  bm  ................................................................. 
.... 
 
 
 x n  m  am1 am 2 . amn 0 0 0 0 ... am, n  m 
 
Zadanie zapisane za pomocą określonych liczbowo warunków bilansowych, warunków
brzegowych i funkcji celu jest modelem wyjściowym (optymalizacyjnym).
Zmienne decyzyjne tworzą wektor tych zmiennych.
Wyrazy wolne warunków bilansowych tworzą wektor wyrazów wolnych.
Parametry techniczne zapisane w postaci macierzy tworzą macierz parametrów technicznych
modelu wyjściowego.
Parametry FC tworzą wektor wyrazów parametrów FC.
Zmienna swobodna, którą został uzupełniony warunek bilansowy o znaku ≤ określa ilość
niewykorzystanego limitu, a jej parametr FC jest zawsze równy 0.

1. Dane wyjściowe
Jednostkowe koszty produkcji KPij i transportu KT
Jednostkowy
ij zysk produkcyjno-transp. KPTij
Jedn. Odbiorcy j Zdol- Jednostkowy zyskZdol-
Producenci i zysk O1 O2 O3 ności ności
produkcyjno-transportowy
Jedn. koszty transportu
prod. prod. Producenci i Odbiorcy j prod.
O1 O2 O3
P1 10 3 4 8 9 P1 7 6 2 9
P2 12 9 8 7 6 P2 3 4 5 6
P3 15 10 8 7 7 P3 5 7 8 7
Popyt 4 2 9 Popyt 4 2 9
2. Model decyzyjny
Warunki dla Di oraz Oi
P1: x11 + x12 + x13 = 9
P2: x21 + x22 + x23 = 6
P3: x31 + x32 + x33 = 7

O1 : x11 + x21 + x31 = 4

O2 : x12 + x22 + x32 = 2
O3 : x13 + x23 + x33 = 9
Koszt transportu
Z= 7 x11 + 6 x12 + 2 x13 +
+ 5 x21 + 7 x22 + 8 x23 +
+ 4 x31 + 2 x32 + 9 x33 → maks
Warunki brzegowe
xij ≥ 0 dla i = 1, 2, 3, j = 1, 2, 3.
Rozwiązanie bazowe

Cj 0 0 0 0 0 0 7 6 2 3 4 5 5
Zmienna

Ci
B S1P S2P S3P S1O S2O S3O x11 x12 x13 x21 x22 x23 x31
0 S1P 9 1 1 1 1
0 S2P 6 1 1 1 1
0 S3P 7 1 1
0 S1O 4 1 1 1 1
0 S2O 2 1 1 1
0 S3O 9 1 1 1
Zj 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0
Zj-Cj x 0 0 0 0 0 0 -7 -6 -2 -3 -4 -5 -5

Wewnątrz tej tabeli, poza kolumną bazową, znajdują się parametry techniczno-ekonomiczne
(PTE) aij, które informują o ile należy zmniejszyć (zwiększyć, gdy aij < 0) zmienną w kolumnie
bazowej na wysokości wiersza i, by do następnego rozwiązania wprowadzić jednostkę
zmiennej j, znajdującej się w kolumnie j (danego PTE).
W kolumnie bazowej B znajdują się wyłącznie zmienne swobodne w rozmiarach zasobów
czynników produkcji, które te zmienne prezentują.
Wartości w wierszu Cj wskazują, ile zyskamy wprowadzając do następnego rozwiązania
jednostkę zmiennej z danej kolumny tego wiersza.
Wartości w wierszu Zj, to sumy iloczynów odpowiadających sobie wartości z danej kolum-
ny i zapisanych po lewej stronie kolumny bazowej. Oznaczają one:
- w kolumnie bazowej jest to wartość FC uzyskana w danym rozwiązaniu,
- w pozostałych kolumnach są to wartości wskazujące na to, o ile zmniejszy się dotąd
uzyskana FC, jeśli do następnego rozwiązania wprowadzimy jednostkę zmiennej z danej
kolumny:
m
Zj = ∑ aij ci
i=1

Wartości w wierszu Zj - Cj (wartości kryterium simpleks) wskazują, czy wprowadzając do

następnego rozwiązania jednostkę zmiennej z danej kolumny więcej tracimy (+),
zyskujemy (-), czy też nie wpływa to na wartość FC (0). Najmniejsza z ujemnych tych wielkości
wskazuje zmienną, która wejdzie do następnego rozwiązania.

W kolunie R określamy w jakich rozmiarach do następnego rozwiązania wejdzie poprzednio

określona zmienna, dzieląc wartości z kolumy bazowej przez odpowiadające im wielkości z
kolumny wchodzącej zmiennej, a następnie wybór spośród tych ilorazów najmniejszej wartości
dodatniej (wąskie gardło). Wchodząca do rozwiązania zmienna wypiera z niego tę zmienną z
z kolumny bazowej, która znajduje się właśnie w wierszu najmniejszej z dodatnich wielkości w
kolumie R (wiersz wychodzący): XiB(s)
R i=
ai j
Przecięcie się kolumny wchodzącej (kolumny zmiennej wchodzącej) i wiersza wychodzącego
(wiersza zmiennej wychodzącej) to tzw. element krytyczny xwk, w oparciu o który rozwiązuje
się zadanie algorytmem simpleks wg wzoru:

xwj
x'ij = xij - xik ,
xwk
a) i - nr wiersza wyznaczanej wielkości c) w - nr zmiennej (wiersza) wychodzącej
b) j - nr kolumny wyznaczanej wielkości d) k - nr zmiennej (kolumny) wchodzącej.
Wzór ten ten ma zastosowanie do wszystkich elementów w tablicy simpleks za wyjątkiem
omówionej już kolumny R, wiersza wychodzącego oraz kolumny wchodzącej. W wierszu
wychodzącym nowe wielkości wyznaczamy dzieląc wartości poprzednie przez element kry-
tyczny, a wartości w kolumnie wchodzącej w pozycji elementu krytycznego pojawi się jedyn-
ka, a w pozostałych - zera.
 xwj
x'ij = xij - xik
Rozwiązanie pierwsze xwk

Rozwiązanie pierwsze
Zmienna
Ci Cj 0 0 0 0 0 0 7 6 2 3 4 5 5
B S1P S2P S3P S1O S2O S3O x11 x12 x13 x21 x22 x23 x31
0 S1P 9 1 0 0 0 0 0 1 1 1 0 0 0 0
0 S2P 6 0 1 0 0 0 0 0 0 0 1 1 1 0
8 x33 7 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 1
0 S1O 4 0 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0 1
0 S2O 2 0 0 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0
0 S3O 2 0 0 -1 0 0 1 0 0 1 0 0 1 -1
Zj 56 0 0 8 0 0 0 0 0 0 0 0 0 8
Zj-Cj x 0 0 8 0 0 0 -7 -6 -2 -3 -4 -5 3

Rozwiązanie drugie
Zmienna

Ci Cj 0 0 0 0 0 0 7 6 2 3 4 5 5
B S1P S2P S3P S1O S2O S3O x11 x12 x13 x21 x22 x23 x31
0 S1P 5 1 0 0 -1 0 0 0 1 1 -1 0 0 -1
0 S2P 6 0 1 0 0 0 0 0 0 0 1 1 1 0
8 x33 7 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 1
7 x11 4 0 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0 1
0 S2O 2 0 0 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0
0 S3O 2 0 0 -1 0 0 1 0 0 1 0 0 1 -1
Zj 84 0 0 8 7 0 0 7 0 0 7 0 0 15
Zj-Cj x 0 0 8 7 0 0 0 -6 -2 4 -4 -5 10

Rozwiązanie trzecie
Zmienna

Ci Cj 0 0 0 0 0 0 7 6 2 3 4 5 5
B S1P S2P S3P S1O S2O S3O x11 x12 x13 x21 x22 x23 x31
0 S1P 3 1 0 0 -1 -1 0 0 0 1 -1 -1 0 -1
0 S2P 6 0 1 0 0 0 0 0 0 0 1 1 1 0
8 x33 7 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 1
7 x11 4 0 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0 1
6 x12 2 0 0 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0
0 S3O 2 0 0 -1 0 0 1 0 0 1 0 0 1 -1
Zj 96 0 0 8 7 6 0 7 6 0 7 6 0 15
Zj-Cj x 0 0 8 7 6 0 0 0 -2 4 2 -5 10

Rozwiązanie czwarte, optymalne

Zmienna

Ci Cj 0 0 0 0 0 0 7 6 2 3 4 5 5
B S1P S2P S3P S1O S2O S3O x11 x12 x13 x21 x22 x23 x31
0 S1P 3 1 0 0 -1 -1 0 0 0 1 -1 -1 0 -1
0 S2P 4 0 1 1 0 0 -1 0 0 -1 1 1 0 1
8 x33 7 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 1
7 x11 4 0 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0 1
6 x12 2 0 0 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0
 5 x23 2 0 0 -1 0 0 1 0 0 1 0 0 1 -1
Zj 106 0 0 3 7 6 5 7 6 5 7 6 5 10
Zj-Cj x 0 0 3 7 6 5 0 0 3 4 2 0 5

Informacje podstawowe w rozwiązaniu optymalnym

a) wartość funkcji celu FC, b) wartości zmiennych decyzyjnych,
c) wartości zmiennych swobodnych.
Wszytkie te dane znajdują się w kolumnie bazowej każdego rozwiązania optymalnego i
przyjmują wielkości ≥ 0.
Wartości zmiennych swobodnych z warunku bilansowego:
a) o znaku ≤ wyrażają w rozwiązaniu optymalnym ilość niewykorzystanego czynnika
produkcji, którego zasoby określone są wyrazem wolnym danego warunku bilansowego (np.
istnieje nadwyżka zasobu czynnika produkcji),
b) o znaku ≥ określają liczbę jednostek o jaką przekroczono minimum rozmiarów zmiennej
decyzyjnej w rozwiązaniu optymalnym, czyli o ile wartość danej zmiennej jest wyższa od
wielkości wyrazu wolnego w równaniu opisującym ten warunek.
Informacje dodatkowe w rozwiązaniu optymalnym
Ceny (oceny) dualne
Znajdują się w wierszu Zj- Cj = Dj poszczególnych zmiennych i są ≥ 0.
Ceny dualne zmiennych w rozwiązaniu (kolumnie bazowej) są równe 0. Dla zmiennych spoza
rozwiązania przyjmują wielkości ≥ 0.
Wielkość ta jest np. równa:
- dla zmiennej decyzyjnej X31 : 5.0000 ,
- dla zmiennej swobodnej S3P : 3.0000 .
Interpretacja cen dualnych w rozwiązaniu optymalnym
A. Bezpośrednia
Dotyczy zmiennych decyzyjnych i swobodnych.
Określają o ile zmniejszy się wartość FC osiągnięta w rozwiązaniu optymalnym, jeżeli do
następnego rozwiązania wprowadzimy jednostkę zmiennej, dla której wyznaczono daną
wielkość ceny dualnej. [X wprow., FC ↓]
Cena dualna zmiennej decyzyjnej oznacza także wielkość o którą musiałaby co najmniej
wzrosnąć wartość parametru FC danej zmiennej, by jej wprowadzenie do kolejnego
rozwiązania nie spowodowało zmniejszenia poprzednio uzyskanej FC. [PFC_x↑, Fc = ]
B. Pośrednia [b↕ FC↑]
Dotyczy tylko zmiennych swobodnych nie występujących w rozwiązaniu.
Określa o ile zwiększy się wartość FC osiągnięta w rozwiązaniu optymalnym, jeżeli wartość
wyrazu wolnego w warunku bilansowym, któremu dana zmienne swobodna była przypisana,
zostanie zmieniona o jednostkę.
Jeśli dana zmienna swobodna była przypisana warunkowi bilansowemu, w którym lewa
strona była ≤ od wartości wyrazu wolnego, to zwiększenie wartości wyrazu wolnego o jednostkę
spowoduje przyrost FC o wartość oceny dualnej zmiennej swobodnej.
 Jeśli dana zmienna swobodna była przypisana warunkowi bilansowemu , w którym lewa
strona była ≥ od wartości wyrazu wolnego, to zmniejszenie wartości wyrazu wolnego o jednost-
kę spowoduje przyrost FC o wartość tej oceny dualnej danej zmiennej swobodnej.
Oczywiście zmniejszenie wyrazu wolnego o jednostkę w warunku bilansowym o znaku ≤ lub
zwiększenie go o jednostkę w warunku bilansowym o znaku ≥ , spowoduje spadek FC
o wartość tej oceny dualnej.

Granica ważności oceny (ceny) dualnej (interpretacja bezpośrednia) [i Xwpr FC oDj↓ >]
Jest to maksymalna liczba jednostek danej zmiennej, która nie znajduje się w kolumnie bazowej
rozwiązania optymalnego, a którą można wprowadzić do kolejnego rozwiązania, tracąc na wartości
FC po wprowadzeniu każdej jednostki tej zmiennej tyle, ile wynosi wielkość jej ceny dualnej.

Granicę tę obliczymy, przyjmując najniższy nieujemny iloraz wartości z kolumny bazowej

i odpowiadających im wartości z kolumny zmiennej, dla której określamy granicę ważności
ceny dualnej: min (XiB(o) / aik(o) ), dla aik(o) > 0. Granica ta jest zawsze > 0
i wiąże się z interpretacją bezpośrednią oceny dualnej.
Wprowadzając daną zmienną w ilości granicy ważności jej oceny (ceny) dualnej, wartość
FC zmniejszy się o iloczyn ceny dualnej i granicy jej ważności. Dalsze wprowadzanie zmiennej
spowoduje większe zmniejszanie wartości FC, aniżeli o wielkość ceny dualnej.

Granica ważności oceny (ceny) dualnej zmiennnej x13 oraz S2O

Rozwiązanie optymalne Rozwiązanie postoptymalne po wprowadzeniu x13

Granica ważności oceny dualnej dla x13 do jej granicy ważności oceny dualnej
min (XiB(o) / ai, x13(o) )
t Cj 2 Cj
Zmienna

Zmienna

Ci R Ci
B x13 B
0 S1P 3 1 3 0 S1P 1.0
0 S2P 4 -1 0 S2P 6.0
8 x33 7 0 8 x33 7.0
7 x11 4 0 7 x11 4.0
6 x12 2 0 GWDj 6 x12 2.0
5.0 x23 2 1 2 do ilu X ↑ 2 x13 2.0
Zj 106 5 Zj 100.0
Zj-Cj x 3 Zj-Cj x

ΔFc = 3.0 * 2.0 = 6.0 (-)

ΔFc = Dj * GWDj ΔFc = 106.0 - 100.0

Rozwiązanie optymalne Rozwiązanie postoptymalne po wprowadzeniu S2O

Granica ważności oceny dualnej dla S2O do jej granicy ważności oceny dualnej
min (XiB(o) / ai, x2O(o) )
t Cj
Zmien Cj 0 R

Zmienna
Ci Ci
-na B B
S2O
0 S1P 3 -1 - 0 S1P 5.0
0 S2P 4 0 0 S2P 4.0
8 x33 7 0 8 x33 7.0
7 x11 4 0 7 x11 4.0
6 x12 2 1 2 GWDj 0 S2O 2.0
5 x23 2 0 do ilu X ↑ 5 x23 2.0
Zj 106 6 Zj 94.0
Zj-Cj x 6 Zj-Cj x

ΔFc = 6.0 * 2.0 = 12.0 (-)

ΔFc = Dj * GWDj ΔFc = 106.0 - 94.0

Granica realizacji oceny (ceny) dualnej (interpretacja pośrednia) [i b↕ FC oDj↑<]

Jest to maksymalna liczba jednostek, o jaką wartość wyrazu wolnego w warunku bilansowym,
któremu była przypisana dana zmienna swobodna, może się odpowiednio zwiększyć przy zna-
ku ≤ lub zmniejszyć przy znaku ≥ , powodując przyrost wartości FC o wielkość ceny dualnej.
W rozważanym przypadku istnieje wyłącznie problem zwiększania wykorzystanych zasobów
czynników (S3P, S1O, S2O i S3O).
Granicę realizacji ceny dualnej wyznaczymy: min |(XiB(o) / aik(o))|, dla aik(o) < 0.
Można też jednak już przed ustaleniem granicy zwiększania wykorzystanego zasobu czynnika
zmienić znaki aik w kolumnie tego czynnika, prezentowanego przez daną zmienną swobodną,
co i tak będzie należało uczynić w dalszym postępowaniu i wóczas granicę wyznaczamy:
min (XiB(o) / aik(o)), dla aik(o) > 0 po zmianie znaków aik.
Jest to więc najmniejsza wartość ilorazu wartości z kolumny bazowej i odpowiadających im
wartości z kolumny zmiennej swobodnej, dla której określamy granicę realizacji ceny dualnej.
{po ustalenu gr. real. ceny dualnej zwiększamy zasoby prezentowane przez zwiększaną zmienną swobodną, zmieniając
znaki aik w kolumnie danej zmiennej swobodnej i zmieniając wielkości zmiennej/ych w kolumnie rozwiązań (bazowej)}
Po zmianie pierwotnej wielkości wyrazu wolnego o wartość granicy realizacji ceny dualnej
danej zmiennej swobodnej, FC wzrośnie o iloczyn tej ceny dualnej i jej granicy realizacji.
Dalsze zmiany wyrazu wolnego będą powodowały już mniejsze przyrosty FC od ceny
dualnej obliczonej dla rozwiązania optymalnego. Cena dualna i jej granica realizacji dotyczą
tylko jednego warunku bilansowego, bez zmiany pozostałych warunków. Po zmianie wyrazu
wolnego poniżej lub powyżej granicy realizacji ceny dualnej, uzyskamy nowe rozwiązanie
o zmienionych cenach dualnych i ich granicach realizacji.

Rozwiązanie optymalne
Granica realizacji oceny dualnej dla s2O Rozwiązanie postoptymalne po zwięks
min |(XiB(o) / ai, s2O(o))| do jej granicy realizacji oceny dualnej
Cj 0 0 Cj
Zmien-

Zmien-

Ci R Ci
na

na

B S2O -S2O B
 0 S1P 3.0 -1.0 1.0 3 GRDj 0 S1P 0
0 S2P 4.0 0.0 0.0 o ile b3 ↑ 0 x23 4
8 x33 7.0 0.0 0.0 8 x33 7
7 x11 4.0 0.0 0.0 7 x21 4
6 x12 2.0 1.0 -1.0 6 x12 5
5 x23 2.0 0.0 0.0 5 x11 2
Zj 106.0 6 -6.0 Zj 124.0
Zj-Cj x 6.0 -6.0 Zj-Cj x

ΔFc = 6.0 * 3 = 18.0

ΔFc = Dj * GRDj ΔFc = 124.0 - 106.0

Stabilność rozwiązania optymalnego

W rozwiązaniu optymalnym wartość FC przyjmuje wartość najwyższą (najniższą) z
wszystkich możliwych. Może ona jednak zostać zwiększona (zmniejszona) poprzez odpowied-
nią zmianę parametrów FC dla zmiennych decyzyjnych (poza zmianami wyrazów wolnych
w warunkach bilansowych).
Przedziały stabilności zmiennych decyzyjnych
Dolny przedział stabilności k-tej zmiennej decyzyjnej ΔCkD jest zawsze ≥ 0. [odejm.]
Górny przedział stabilności k-tej zmiennej decyzyjnej ΔCkG jest zawsze ≤ 0. [dod. odmjąc.]
Przedziały stabilności oblicza się odmiennie dla zmiennych decyzyjnych znajdujących
się w kolumnie bazowej od tych spoza tej kolumny.
Granice stabilności zmiennych decyzyjnych
Dolna granica stabilności jest różnicą między wartością parametru FC z rozwiązania
optymalnego O i dolnego przedziału stabilności k-tej zmiennej decyzyjnej
CkD = CkO - ΔCkD. dla ΔCkD ≥ 0
Górna granica stabilności jest różnicą między wartością parametru FC z rozwiązania
optymalnego O i górnego przedziału stabilności k-tej zmiennej decyzyjnej
CkG = CkO - ΔCkG. dla ΔCkG ≤ 0
Granice stabilności oblicza się zarówno dla zmiennych decyzyjnych znajdujących się,
jak i nie znajdujących się w kolumnie bazowej rozwiązania optymalnego.

Granice ważności dolnego i górnego przedziału stabilności zmiennych decyzyjnych

Liczba jednostek, o jaką może zmniejszyć (zwiększyć) się zmienna Xk, gdy jej PFC obniży
się (wzrośnie) do dolnej (górnej) granicy stabilności.
Obliczane są w różny sposób.
Stabilność dla zmiennej decyzyjnej Xk w kolumnie bazowej rozwiązania optymalnego

A. Dolny przedział stabilności dla zmiennej decyzyjnej Xk

ΔCkD = min ( Dj / akj(o) ), dla akj > 0.

przy czym ilorazy te obliczamy wyłącznie dla parametrów akj > 0 w wierszu zmiennej Xk i
w kolumach zmiennych nie znajdujących się w kolumnie bazowej (i poza kolumną dla Xk), a gdy
brak takiej wartości parametru akj, to przyjmujemy ∞.
{najtańsze zmniejszanie zmiennej Xk poprzez wprowadzanie 1 jednostki zmiennej Xj. J.t. zmniejszenie Ci za jednostkę Xk.}

B. Dolna granica stabilności dla zmiennej decyzyjnej Xk

Dolna granica stabilności jest różnicą między wartością parametru FC z rozwiązania
optymalnego O i dolnego przedziału stabilności k-tej zmiennej decyzyjnej

CkD = Ck O - ΔCkD, dla ΔCkD ≥ 0.

Po zwiększeniu (zmniejszeniu) wartości PFC dla zmiennej bazowej X k (z rozwiązania opty-
malnego) do górnej (dolnej) granicy stabilności uzyskamy zawsze dla jednej ze zmiennych nie-
bazowych cenę dualną równą zero, a po wprowadzeniu do kolejnego rozwiązania tej zmiennej
niebazowej uzyskujemy nowe rozwiązanie o wyższej (niższej) wartości zmiennej X k.

C. Granica ważności dolnego przedziału stabilności PFC zmiennej decyzyjnej Xk

Liczba jednostek, o jaką może zmniejszyć się zmienna Xk z bazy rozwiązania optymalnego,
gdy jej PFC obniży się do dolnej granicy stabilności.
[ min (XiB(o)/ ait(o))] akt(o) , dla ait(o) > 0.
iloraz XiB(o)/ ait(o) wskazuje wielkość zmiennej Xt, którą co najwyżej można wprowadzić do rozwiązania by najtaniej
zmniejszyć zmienną Xk, przy czym na 1 jednostkę Xt zmienna Xk zmniejsza się o akt(o), a iloczyn akt(o) i ilorazu
XiB(o)/ ait(o) wyraża granicę ważności dolnego przedziału stabilności PFC zmiennej decyzyjnej Xk.

Stabilność dla zmiennej decyzyjnej X23 w kolumnie bazowej rozwiązania optymalnego

Dolny przedział stabilności dla zmiennej decyzyjnej X23

ΔCX23D = min ( Dj / aX23, j(o) ) aX23, j(o) > 0 ΔPFC

Rozwiązanie czwarte, optymalne
Cj 0 0 0 0 0 0 7 6 2 3 4 5 5
Zmienna

Ci
B S1P S2P S3P S1O S2O S3O x11 x12 x13 x21 x22 x23 x31
0 S1P 3 1 0 0 -1 -1 0 0 0 1 -1 -1 0 -1
0 S2P 4 0 1 1 0 0 -1 0 0 -1 1 1 0 1
8 x33 7 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0 1
7 x11 4 0 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0 1
6 x12 2 0 0 0 0 1 0 0 1 0 0 1 0 0
5 x23 2 0 0 -1 0 0 1 0 0 1 0 0 1 -1
Zj 106 0 0 3 7 6 5 7 6 5 7 6 5 10
Zj-Cj x 0 0 3 7 6 5 0 0 3 4 2 0 5

ΔCX23D= Dj / aX23, j(o) : 5 3

Dolna granica stabilności dla zmiennej decyzyjnej X23

CX23D = CX23O - ΔCX23D = 5.0 - 3.0 = 2.0
 Granica ważności dolnego przedziału stabilności PFC zmiennej decyzyjnej x23

Rozwiązanie optymalne
Zmienna
Ci Cj 2
B x13
0 S1P 3 1
0 S2P 4 -1
8 x33 7 0
7 x11 4 0
6 x12 2 0
5 x23 2 1
Zj 106 5
Zj-Cj x 3

Granica ważności dolnego przedziału stabilności dla Rozwiązanie postoptymalne po zmniejszeniu X23 do
X23 po zmianie jej PFC do dolnej granicy stabilności granicy ważności jej dolnego przedziału stabilności
Cj
Zmienna

Zmienna
Ci Cj 2 R Ci
B x13 B
0 S1P 3.0 1 3 GWΔCjD 0 S1P 1.0
0 S2P 4.0 -1 o ile X ↓ 0 S2P 6.0
8 x33 7.0 0 8 x33 7.0
7 x11 4.0 0 7 x11 4.0
6 x12 2.0 0 6 x12 2.0
2 x23 2.0 1 2 2 x13 2.0
Zj 100.0 2 Zj 100.0
Zj-Cj x 0 Zj-Cj x

Granica ważności dolnego przedziału stabilności dla zmiennej bazowej X23

min [R] = 2.0 (wg wartości krytycznej)
[ min (XiB(o) / ai, X13(o) ) ] aX23, X13(o)
2.0 / 1.0 * 1.0 = 2.0
ΔFc = ΔCkD * X23o
ΔFc = 3.0 * 2.0 = 6.0

ΔFc = F co - FcΔD = 106.0 - 100.0 = 6.0

D. Górny przedział stabilności dla zmiennej decyzyjnej xk

ΔCkG = max ( Dj / akj(o) ), dla akj < 0.
przy czym ilorazy te obliczamy wyłącznie dla parametrów akj < 0 w wierszu zmiennej Xk i
w kolumach zmiennych nie znajdujących się w kolumnie bazowej, a gdy brak takiej wartości
parametru akj, to przyjmujemy -∞.
{najtańsze zwiększanie zmiennej Xk poprzez wprowadzanie 1 jednostki zmiennej Xj. }

E. Górna granica stabilności dla zmiennej decyzyjnej xk

CkG = Ck O - ΔCkG. dla ΔCkG ≤ 0.
 F. Granica ważności górnego przedziału stabilności PFC zmiennej decyzyjnej xk
Liczba jednostek, o jaką może wzrosnąć zmienna Xk z bazy rozwiązania optymalnego, gdy jej
PFC wzrośnie do górnej granicy stabilności.
Granicę ważności górnego przedziału stabilności obliczamy:
|[ min(XiB(o)/ air(o))] akr(o)| , dla air(o) > 0.

iloraz XiB(o)/ air(o) wskazuje wielkość zmiennej Xr, którą co najwyżej można wprowadzić do rozwiązania by najta-
niej zwiększyć zmienną Xk, przy czym na 1 jednostkę Xr zmienna Xk zwiększa się o |akr(o)|, a wartość bezwzględna
iloczynu akr(o) i ilorazu XiB(o)/ air(o) , to granica ważności gónego przedz. stabilności PFC zmn.decyzyjnej

Górny przedział stabilności dla zmiennej decyzyjnej x23

ΔCX23G = max ( Dj / aX23, j(o) ), dla aX23 j(o) < 0,

Górny przedział stabilności dla zmiennej bazowej X23

Rozwiązanie optymalne
Cj 0 0 0 0 0 0 7 6 2 3 4 5 5
Ci Zmien-na
B S1P S2P S3P S1O S2O S3O x11 x12 x13 x21 x22 x23 x31
0 S1P 3
0 S2P 4
8 x33 7
7 x11 4
6 x12 2
5 x23 2 0 0 -1 0 0 1 0 0 1 0 0 1 -1
Zj 106 0 0 3 7 6 5 7 6 5 7 6 5 10
Zj-Cj x 0 0 3 7 6 5 0 0 3 4 2 0 5

ΔCX23G= Dj / aX23, j(o) -3 -5

Górna granica stabilności dla zmiennej decyzyjnej x23
CX23G = CX23O - ΔCX23G = 5 - ( -2.0 ) = 7.0

Granica ważności górnego przedziału stabilności PFC zmiennej decyzyjnej x23

Dotychczasowe rozwiązanie optymalne

Zmienna Cj 7
Ci
B x32
0 S1P 3.0 -1.0
0 S2P 4.0 1.0
8 x33 7.0 1.0
7 x11 4.0 0.0
6 x12 2.0 1.0
5 x23 2.0 -1.0
Zj 106.0 9.0
Zj-Cj x 2.0
 Granica ważności górnego przedziału stabilności dla Rozwiązanie postoptymalne po zwiększeniu X
X23 po zmianie jej PFC do górnej granicy stabilności granicy ważności jej górnego przedziału stabi

Zmien-
Cj 7 Cj
Ci Zmienna R Ci

na
B x32 B
0.0 S1P 3.0 -1.0 0.0 S1P 5.0
0.0 S2P 4.0 1.0 4 GWΔCjG 0.0 S2P 2.0
8.0 x33 7.0 1.0 7 8.0 x33 5.0
7.0 x11 4.0 0.0 o ile X ↑ 7.0 x11 4.0
6.0 x12 2.0 1.0 2 7.0 x32 2.0
7.0 x23 2.0 -1.0 7.0 x23 4.0
Zj 110.0 7.0 Zj 110.0
Zj-Cj x 0.0 Zj-Cj x
Granica ważności górnego przedziału stabilności dla zmiennej bazowej X23
|[min(XiB(o)/ai, X32(o) )] aX23, X32(o) | = | min [R] * ( -1.0 ) | = | 2.0 * -1.0 | = 2.0

ΔFc = ΔCx11G * X23o

ΔFc = 2.0 * 2.0 = 4.0
ΔFc = Fc ΔG
- Fc o
= 110.0 - 106.0 = 4.0

Zmiany rozwiązania optymalnego przy zmianie PFC wg granic ich stabilności

Po przyjęciu dla zmiennej Xk zamiast parametru CkO parametru Ck1 , mogą

wystąpić w porównaniu z rozwiązaniem optymalnym następujące zmiany:
a) jeżeli w nowym rozwiązaniu t dla zmiennej Xk przyjmiemy wartość parametru FC:
CkD < Ck1 < CkG , to w przypadku
- zmiennej spoza kolumny bazowej nie zaistnieją zmiany rozwiązania i FC,
- zmiennej z kolumny bazowej zmieni się FC, a zmienne w bazowej kolumnie
rozwiązań się nie zmienią,
b) jeżeli w nowym rozwiązaniu t dla zmiennej Xk przyjmiemy wartość parametru FC:
Ck1 = CkG lub Ck1 = CkD , to w przypadku
- zmiennej spoza kolumny bazowej nie zaistnieją zmiany FC,
przy czym gdy Ck1 = CkG , to cena dualna zmiennej Xk będzie równa 0 i zmienną
tę będzie można wprowadzić do następnego rozwiązania nie zmieniając FC, lecz zmieniając
wartość co najmniej jednej ze zmiennych X w rozwiązaniu.
- zmiennej z kolumny bazowej zmieni się FC, a zmienne w bazowej kolumnie
rozwiązań się nie zmienią lub zmieni się co najmniej jedna z nich, ponieważ cena dualna
 jednej ze zmiennych spoza bazy będzie miała cenę dualną równą 0 i można ją wprowadzić
do następnego rozwiązania, a wartość FC i co najmniej jednej zmiennej się zmieni.
c) jeżeli w nowym rozwiązaniu t dla zmiennej Xk przyjmiemy wartość parametru FC:
Ck1 > CkG lub Ck1 < CkD , to w przypadku
zmiennej w bazie zmieni się FC i co najmniej jedna ze zmiennych w rozwiązaniu, przy czym
sytuacja będzie podobna dla zmiennej spoza bazy, ale tylko w wóczas, gdy Ck1 >

Interpretacja ekonomiczna przedziałów i granic stabilności

I. Bezwzględna wartość górnego (dolnego) przedziału stabilności zmiennej Xk określa, o ile
co najmniej musi wzrosnąć (obniżyć się) pierwotna wartość PFC tej zmiennej, by dane
rozwiązanie optymalne przestało być jedynym rozwiązaniem optymalnym.
ΔCkG lub D : iPFC↕: Xk↕ .
Odnosząc się do przedziałów stabilności można określić, jak musiałyby co najmniej
zmienić się ceny lub koszty związane z prowadzeniem danej działalności, by można
było uzyskać nowe rozwiązanie optymalne o odpowiednio większej lub mniejszej
wartości tej zmiennej, aniżeli w poprzednim rozwiązaniu optymalnym.
II. Przedziały stabilności PFC zmiennej Xk określają, w jakim stopniu w rozwiązaniu postopty-
malnym zmiana o jednostkę zmiennej spowoduje zmniejszenie FC.
ΔCkG lub D: Xkjedn ↕ FC ↓.
Bezwzględna wartość górnego przedziału stabilności określa spadek FC przy wzroście
wartości zmiennej Xk o jednostkę.
Wartość dolnego przedziału stabilności określa spadek FC przy spadku wartości
zmiennej Xk o jednostkę.

Interpretacja symboliki
Xt(o) - zmienne w kolumnie bazowej rozwiązania optymalnego,
aik(o) - wartości parametrów macierzy rozwiązania optymalnego znajdujące się w ko-
lumnie zmiennej Xk,
akr(o) i akt(o) - wartość parametru stojąca na przecięciu wiersza zmiennej Xk
oraz kolumny zmiennej Xr lub Xt, [co najw. wprow. x t lub r by zmienić xk]
air(o) oraz ait(o) - wartości parametrów macierzy rozwiązania optymalnego
znajdujące się w kolumnie zmiennej Xr oraz Xt, czyli zmiennych spełniających podane
poprzednio warunki, przy określaniu przedziałów stabilności:
- dla akr(o)
ΔCkG = max ( Dj / akj(o) ),
ilorazy wyłącznie dla parametrów akj < 0 w wierszu zmiennej Xk i w kolumnach
zmiennych spoza bazy,
{najtańsze zwiększanie zmiennej Xk poprzez wprowadzanie 1 jednostki zmiennej Xj. }
- dla akt(o)
ΔCkD = min ( Dj / akj(o) ),
ilorazy te wyłącznie dla parametrów akj > 0 w wierszu zmiennej Xk i w kolumach
zmiennych spoza bazy.
{najtańsze zmniejszanie zmiennej Xk poprzez wprowadzanie 1 jednostki zmiennej Xj. }
 0

0


0 



n m 
 7 8
R
x32 x33
∞
∞
1 1 7
∞
1 ∞
1 9
0 0
-7 -8
 zącej
zącej.
 7 8 R
x32 x33
0 0 9
0 0 ∞
1 1 ∞
0 0 4
1 0 ∞
-1 0 ∞
8 8
1 0

7 8 R
x32 x33
0 0 5
0 0
1 1
0 0
1 0 2
-1 0
8 8
1 0

7 8 R
x32 x33
-1 0
0 0 6
1 1
0 0
1 0
-1 0 2
14 8
7 0

7 8 R
x32 x33
-1 0
1 0
1 1
0 0
1 0
 -1 0
9 8
2 0

=]
 j↓ >]
wej
ci

ze > 0

= 6.0
 = 12.0

)
< 0.

aik.

o zwiększeniu s2O
dualnej
 = 18.0

mjąc.]
razu

7 8
R
x32 x33
-1 0
1 0
1 1
0 0
1 0
-1 0
9 8
2 0

PFC
iu X23 do
bilności
Xk.

7 8
R
x32 x33
-1
1
1
0
1
-1 0
9 8
2 0

-2

PFC
kszeniu X23 do
ału stabilności
Cj
B
5.0
2.0
5.0
4.0
2.0
4.0

15
CkG.
Zadanie transportowe
1. Dane wyjściowe
Jednostkowe koszty produkcji KPij i transportu KTij Jednostkowy zysk produkcyjno-tra
Jedn. Odbiorcy j Zdol- Jednostkowy zysk
Producenci i zysk Jedn. koszty transportu ności uwzgl. kosztów tran
prod. O1 O2 O3 prod. Producenci i Odbiorcy j
O1 O2
P1 10 3 4 8 9 P1 7 6
P2 12 9 8 7 6 P2 3 4
P3 15 10 8 7 7 P3 5 7
Popyt 4 2 9 Popyt 4 2
2. Model decyzyjny
Warunki dla Di oraz Oi
P1: x11 + x12 + x13 = 9
P2: x21 + x22 + x23 = 6
P3: x31 + x32 + x33 = 7

O1 : x11 + x21 + x31 = 4

O2 : x12 + x22 + x32 = 2
O3 : x13 + x23 + x33 = 9
Koszt transportu
Z= 7 x11 + 6 x12 + 2 x13 +
+ 5 x21 + 7 x22 + 8 x23 +
+ 4 x31 + 2 x32 + 9 x33 → maks
Warunki brzegowe
xij ≥ 0 dla i = 1, 2, 3, j = 1, 2, 3.

3. Model dla solvera Przewozy

wg łuków Wlk
Di Oi xi j Zj masy
P1 O1 x11 7 0 x1 . 0 =SUMA(H34:H36)
P1 O2 x12 6 0 x2 . 0 =SUMA(H37:H39)
P1 O3 x13 2 0 x3 . 0 =SUMA(H40:H42)
P2 O1 x21 3 0 x.1 0 =H34+H37+H40
P2 O2 x22 4 0 x.2 0 =H35+H38+H41
P2 O3 x23 5 0 x.3 0 =H36+H39+H42
P3 O1 x31 5 0 0
P3 O2 x32 7 0
 P3 O3 x33 8 0

Koszt razem 106 =SUMA.ILOCZYNÓW(F34:F42;

Warunki ograniczające dla wielkości produkcji i przewozów

dla Pi = $K$34:$K$36<=$O$34:$O$36
dla Oi = $K$37:$K$39=$P$37:$P$39

Maks LP simpleks Ustaw wartości nieujemne dla zmie

o-transp. KPTij
zysk po Zdol-
transportu ności
yj prod.
O3
2 9
5 6
8 7
9

Podaż Popyt
H36) 9
H39) 6
H42) 7

40 4

41 2
42 9
 Suma 22 15

F42;H34:H42)

zmiennych
Microsoft Excel 16.0 Raport wrażliwości
Arkusz: [Progr_lin_Transp W_interpr.xlsx]Solver interpr
Raport utworzony: 2023-02-20 11:25:48

Komórki zmiennych ZMIENNE DECYZYJNE

Końcowa Koszt Współczynnik Dopuszczalny
Komórka Nazwa wartość zmniejszony funkcji celu wzrost
$H$34 x11 wg łuków 4 0 7 1E+030
$H$35 x12 wg łuków 2 0 6 1E+030
$H$36 x13 wg łuków 0 -3 2 3
nie występuje w bazie ocena dualna PFC PFC
$H$37 x21 wg łuków 0 -4 3 4
$H$38 x22 wg łuków 0 -2 4 2
$H$39 x23 wg łuków 2 0 5 2
PFC

w rozw. optymalnym ocena dualna PFC Górny

przedział
stabilności

$H$40 x31 wg łuków 0 -5 5 5

$H$41 x32 wg łuków 0 -2 7 2
$H$42 x33 wg łuków 7 0 8 1E+030

Ograniczenia
Końcowa Cena Prawa strona Dopuszczalny
Komórka Nazwa wartość dualna ograniczenia wzrost
$K$34 x1. masy 6 0 9 1E+030

wykiorzystano zasoby
stanowi prawą
S1P w ilości 6 jednostek jest w
ocena dualna stronę warunku
na 9 w nadmiarze
(nierówności)
bazie Po są 3 jedn.
S1P
$K$35 x2. masy 2 0 6 1E+030
$K$36 x3. masy 7 3 7 2
$K$37 x.1 masy 4 7 4 3
$K$38 x.2 masy 2 6 2 3
wykiorzystano stanowi prawą Granica
S2O możliwości przyjęcia ocena dualna stronę warunku realizacji oceny
przez S2O (nierówności) dualnej
$K$39 x.3 masy 9 5 9 4
 Dopuszczalny
spadek
4
2
1E+030
PFC
1E+030
1E+030
3
PFC

Dolny przedział
stabilności

1E+030
1E+030
2

Dopuszczalny
spadek
3

tyle jest w rozwiązaniu

niewykorzystanego
S1P

4
4
4
2

Granica ważności
oceny dualnej

2
Microsoft Excel 16.0 Raport wyników
Arkusz: [Progr_lin_Transp W_interpr.xlsx]Solver interpr
Raport utworzony: 2023-02-20 11:25:47
Wynik: Dodatek Solver znalazł rozwiązanie. Wszystkie ograniczenia i warunki optymalizacji są spełnione.
Aparat dodatku Solver
Aparat: LP simpleks
Czas rozwiązania: 0,031 sek.
Liczba iteracji: 5 Podproblemy: 0
Opcje dodatku Solver
Maksymalny czas Nieograniczone, Iteracje Nieograniczone, Precision 0,000001, Użyj skalowania automatycznego
Maksymalna liczba podproblemów Nieograniczone, Maksymalna liczba rozwiązań całkowitoliczbowych Nieograniczone, Tol

Komórka celu (Maks)

Komórka Nazwa Wartość początkowa Wartość końcowa

Wartość funkcji celu

$H$47 Koszt razem wg łuków 0 106

Komórki zmiennych

}
Komórka Nazwa Wartość początkowa Wartość końcowa Całkowite
$H$34 x11 wg łuków 0 4 Ciągłe
$H$35 x12 wg łuków 0 2 Ciągłe
$H$36 x13 wg łuków 0 0 Ciągłe
$H$37 x21 wg łuków 0 0 Ciągłe
$H$38 x22 wg łuków 0 0 Ciągłe
$H$39 x23 wg łuków 0 2 Ciągłe
$H$40 x31 wg łuków 0 0 Ciągłe
$H$41 x32 wg łuków 0 0 Ciągłe
$H$42 x33 wg łuków 0 7 Ciągłe

Ograniczenia
Komórka Nazwa Wartość komórki Formuła Stan Zapas czasu
$K$34 x1. masy 6 $K$34<=$O$34 Niewiążące 3
$K$35 x2. masy 2 $K$35<=$O$35 Niewiążące 4
$K$36 x3. masy 7 $K$36<=$O$36 Wiążące 0
$K$37 x.1 masy 4 $K$37=$P$37 Wiążące 0
$K$38 x.2 masy 2 $K$38=$P$38 Wiążące 0
$K$39 x.3 masy 9 $K$39=$P$39 Wiążące 0
 utomatycznego
wych Nieograniczone, Tolerancja całkowitoliczbowa 1%, Przyjmij nieujemne

Wartość funkcji celu

Obszar rozwiązań
wg zmiennych
decyzyjnych

}
Wyliczone przez nas
realizacje przewozów
a prawe strony
warunków
(możliwości wysyłek i
przyjęć mas towarów)
Microsoft Excel 16.0 Raport granic
Arkusz: [Progr_lin_Transp W_interpr.xlsx]Solver interpr
Raport utworzony: 2023-02-20 11:25:48

Współczynnik
Komórka Nazwa wartość

Wartość funkcji celu

$H$47 Koszt razem wg 106

Zmienna Dolna Współczynnik

Komórka Nazwa wartość granica Wynik
$H$34 x11 wg łuków 4 4 106
$H$35 x12 wg łuków 2 2 106
$H$36 x13 wg łuków 0 0 106
$H$37 x21 wg łuków 0 0 106
$H$38 x22 wg łuków 0 0 106
$H$39 x23 wg łuków 2 2 106
$H$40 x31 wg łuków 0 0 106
$H$41 x32 wg łuków 0 0 106
$H$42 x33 wg łuków 7 7 106

Założone min FC przy

w bazie = 0 założonych
minimach dla
Xi
 Górna Współczynnik
granica Wynik
4 106
2 106
0 106
0 106
0 106
2 106
0 106
0 106
7 106

Założone maks FC przy

z rozwiązania założonych
maksimach
dla Xi