Tenebris cor tuum

By: AnaNo
თავი 1.

ზაფხულის ცხელი დღეები იყო. დღე და ღამ ცხელოდა. მე ეს სულაც არ მაწუხებდა. თითქოს
ვერაფერს ვგრძნობდი. ზოგჯერ მინდოდა რაღაც მეც მეგრძნო, ისე როგორც სხვები გრძნობენ.
მე სიცარიელის გარდა ვერაფერს ვგრძნობდი. მომაკვდინებელია. მაინტერესებდა, ნუთუ არ
მაქვს გული… შეიძლება არც მაქვს. მის ადგილას სიცარიელეა და წყვდიადი მარადისობაში
იკარგება.

ძველი შენობები, გზები, ქუჩები ძალიან მომწონს. ალბათ სიძველეს თავისი ხიბლი აქვს.
მაგრამ აქვე ტყეა და ზღვა, თვალუწვდენელი. მათი შემხედვარე სულ მინდოდა დამეხატა.
ვხატავდი, ყოველდღე ვხატავდი. თითქოს ეს იმ სიცარიელეს ავსებდა, რომელსაც მკერდში
ვგრძნობდი. არ შემეძლო იმის დახატვა თუ რას ვგრძნობდი, მაგრამ ვხატავდი იმას რაც
მინდოდა რომ მეგრძნო. მთვარის შუქზე მოცეკვავე ვერცხლისფერი ტალღები, მზის ჩასვლა,
მწვანე ტყე და მინდორში მობიბინე ყვავილები…

უფრო და უფრო მსიამოვნებდა მარტო ყოფნა. არვიცი რატომ. მეგობრები მყავს. საუკეთესო
მეგობარიც, რომელიც წყვდიადს ანათებდა ჩემ გარშემო. ის მზე იყო, მე კი-მთვარე; ის
სინათლე იყო, მე კი-სიბნელე; ის ცოცხალი იყო, მე კი-არა. ყველა მეგობარი ძვირფასი იყო,
მაგრამ ტიმოთეს სული ყველაზე განსხვავებული იყო. თითქოს ისეთი იყო, როგორიც მე
მინდოდა ვყოფილიყავი. თითქოს ის გავდა ჩემსას. ის იყო ჩემი მზე. მისი წყალობით
ვხედავდი. ხანდახან მისი სიკაშკაშე და ბრწყინვალება მეც გადმომედებოდა ხოლმე. მისი
სხივები სწვდებოდა ჩემში წყვდიადს.

ჩემს ბნელ მხარეს არ მოსწონდა ის, რომ ვინმესთან ასე ახლოს ვიყავი. ხშირად ვებრძოდი მას,
მაგრამ მისი მომწამვლელი ხმა, მისი ერთი წინადადება საკმარისი იყო ზოგჯერ, რომ
დანებება მიწევდა. მისი წყვდიადით მოცული ხმა ჩამესმოდა მაშინ, როდესაც ტიმოთეზე
ფიქრს ვიწყებდი და მითუმეტეს, თუ ეს სიამოვნებას მანიჭებდა ბნელის ხმა მაიძულებდა მის
შეძულებას. მაგრამ, მაინც ფიქრები უფრო სწვდებოდა მას. როდესაც მას ვხედავდი ბნელი
უფლებას არ მაძლევდა ისე მოვიქცეოდი, როგორც ის მექცეოდა. ის მაზიზღებდა მას და
მაიძულებდა სიძულვილით მოვპყრობოდი. თითქოს ბნელს ჩემი დაცვა უნდა იმისგან, რაც
მისი აზრით არ არსებობს. ის დამეპატრონება ხოლმე და ჩემი სხეულით ბნელად და
უგულოდ ეპყრობა ტიმოთეს, ან საერთოდაც ახლოს არ ეკარება. მიუხედავად ამისა, ტიმოთე
მუდამ ახერხებდა ჩემში სინათლის დანახვას და ცდილობდა ბნელეთისთვის დაემტკიცებინა,
რომ ბნელი ცდებოდა. ის არ იმსახურებდა როგორც ვეპყრობოდი და ამიტომ მე არ
ვიმსახურებდი მის კეთილ მოპყრობას. თიმცა ის მაინც არ ნებდებოდა. არვიცი ამას რატომ, ან
როგორ აკეთებდა. ის მთლიანად ნათელი იყო.

ყველა ვარსკვლავი საბოლოოდ კვდება, ქრება, მაგრამ ის მარადიული მნათობი იყო. ჩემში კი
ბინადრობდა შავი ხვრელი, რომელიც წყვდიადისკენ მიმათრევდა. გრავიტაცია, სწორედ ესაა.
სიგიჟე გრავიტაციასავითაა, მხოლოდ პატარა წაბორძიკება, მხოლოდ ერთი არასწორად
დადგმული ნაბიჯია საჭირო და შავი ხვრელივით ჩაგითრევს. მაგრამ მე არა ვარ გიჟი. ის
ანათებს ჩემს გზას, მაგრამ შავი ხვრელის მიზიდულობა მტანჯავს, სულს მიხრწნის. მე კი
მისთვის მადლიერების გამოხატვაც არ შემიძლია. ყოველთვის, როცა ამას ვაანალიზებ
სულში ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს შუშის ნამსხვრევები ნელნელა მაწამებენ, მე კი
ყვირილი მინდა და ამას ვერ ვახერხებ. ჩემი სული ყვირის, მაგრამ ამას მხოლოდ მე ვხედავ.
ნეტავ ტიმოთეს შეეძლოს იმის დანახვა, რასაც ვერ გამოვხატავ.

დიდი ხანია არ მინახავს. არვიცი, რომ ვნახავ რას გავაკეთებ. ალბათ ის შემძულდება. ამით
დავიღალე.

Თავი 2.

Თღიმღამო დილა იყო. Თიცხე და ქარი ერთმანეთს ერწყმოდა. Თცნაური შეგრძნება მქონდა
გულის ადგილას. Თკივილს ვგრძნობდი. Თს არასდროს დამმართნია და ძალიან მიკვირდა.
Თითქოს ტირილი მინდოდა, მაგრამ ცრემლები დამშრალიყო, სადღაც გამქრალიყო, როგორც
მიქცევის დროს ზღვა უჩინარდება ხოლმე. Თითქოს თვალებიდან ვერ გადმოსული ცრემლები
ცხარედ ეცემოდა გულს და ისე წვავდა, ანადგურებდა, აწამებდა, რომ ამ ტკივილს
რეალურად შევიგრძნობდი. Თაგრამ, როგორ? Თე ეს ვერ გამეგო. Თე ხომ მეგონა გული სულ არ
მქონდა და მის ადგილას მარადიული წყვდიადი, სიბნელე და სიცარიელე იყო. Თნ იქნებ,
სწორედაც ჩემი გულია ასეთი, ბნელი და მარადიული წყვდიადით სავსე, სადაც ნათელი
სხივები ვერ აღწევენ. Თაგრამ არვიცი, რატომაა ასე. Თრ მესმის რა დავაშავე, ან რა გადამხდა
თავს, რომ ჩემი გული ასე ჩააბნელა, ისე როგორც შორეულ კოსმოსში ერიდანუსის
სუპერვოიდი. Თუსტად ასეთივე ამოუცნობი და იდუმალებით მოცულია ჩემი გულის
სიბნელე. Თრიდანუსის სუპერვოიდი, სიბნელე სიცარიელეში, რომელიც ჩვენგან ორი
მილიარდი სინათლის წელიწადით არის შორს. Თთვალავი ვარსკვლავი არსებობს სამყაროში,
მაგრამ იქ ვერ აღწევს ვერცერთი მათგანის შუქი, სიკაშკაშე და ბრწყინვალება. Თაგრამ, მე ხომ
აქ ვარ, დედამიწაზე, ნუთუ ასეთ სიშორეში იკარგება ჩემი გული? Თეტავ შემეძლოს გაგება ამ
ყველაფრის. Თესაძლოა ეს ჩემი ბნელი ნაწილის ხრიკია. Თქნებ, სწორედ მას უნდა, რომ ასეთი
დავინახო საკუთარი თავი, ბნელი, ისეთივე როგორიც თვითონაა. Თაგრამ რა გადახდა ასეთი?
Თქნებ არც არაფერი და უბრალოდ ეშინია და ჩემ დაცვას ცდილობს ასეთი წარმომაჩინოს და
მეც დამაჯეროს, რომ ბნელი გული მაქვს. Თისი თქმით, რასაც გული გრძნობს სისუსტეა. Თისი
თქმით ყველანაირი გრძნობა სისუსტეა, რომლებიც სიამოვნებას გვანიჭებს და თვითონ
სიამოვნება, კი ილუზიაა, სისასტიკით სავსეა, რადგან მისი განცდის შემდეგ ვგრძნობთ
ტკივილს. Თკივილი კი, ის ყველაზე რეალურია, მან შეიძლება მარადისობამდეც გასტანოს და
ნელნელა გახრწნას ჩვენი სული. Თნელი მეუბნება ხოლმე, რომ ადამიანებს ვძულვარ, მათ არ
შეუძლიათ ჩემი კარგის დანახვა და ვერ მიმიღებენ ისეთს, როგორიც ვარ. Თნელი იმასაც
მეუბნება, რომ ტიმოთესაც კი არ შეუძლია ეს. Თველაზე მეტად ის სძულს. Თნელი იმ სიტყვის
გამოყენების უფლებასაც არ მაძლევს, რომელსაც ადამიანი ერთმანეთს ხშირად ეუბნებიან. ის
ფიქრობს, რომ ეს ყველაზე დიდი ტყუილია, რასაც ცხოვრებაში გეტყვიან და ყველაზე
მომაკვდინებელიც.

Თიდი ხანი აღარ გამიგრძელებია ამაზე ფიქრი. Თარეთ გასვლა მომინდა, მიუხედავად იმისა,
რომ ასეთი სიცხე იყო. Თოჩუქურთმებული ხის კიბე ჩავირბინე და გარეთ გავვარდი. Თუჩას
გავუყევი შენობების ჩრდილში. Თბრალოდ გასეირნება და ცოტახნით ფიქრებისგან თავის
დაღწევა მსურდა. Თამდენიმე ათეული მეტრი გავიარე, ბოლო ნაბიჯი გადავდგი და გავშეშდი.
Თს დავინახე. Თიმოთე იყო. Თდგა და მეზობელს ელაპარაკებოდა, სავარაუდოდ მოვლენაზე,
რომელიც ამასწინად ზღვის თავზე მოხდა, ულამაზესი ღრუბელი იყო, ძალზედ უჩვეულო.
Თეზობელი პროფესორი სოლარი იყო, ძალიან ჭკვიანი კაცი. Თიმოთემაც შემამჩნია. Თაბიჯები
ფრთხილად გადავდგი, ისიც ჩემსკენ წამოვიდა. Თეცრად თვალებში შევხედე. Თისი თვალები
განთიადისას ცაზე მიმოფანტულ ლამაზ ღრუბლებს გავდა, მისი გამოხედვა კი მზე იყო,
მზის თბილი სხივები. Თოვიდა მე ხელი გავუწოდე, მანაც ჩამომართვა და თითქოს
იმედგაცრუებული გამოხედვა მომაპყრო. Თცებ მთვარის ცივ შუქს დაემსგავსა. Თიდად არ
გამკვირვებია. მე ამას ვიმსახურებდი. Თარესის ღირსიც ვიყავი.

-როგორ ხარ?- უღიმღამოდ და არაფრისმთქმელი ხმით მკითხა და მზერა მომაბყრო.

Თისმა მზერამ გულში სარივით გაიარა და აი ახლა ბნელის ხმა მესმოდა თავში: “რატომ უნდა
აინტერესებდეს როგორ ხარ?, რამნიშვნელობა აქვს მისთვის?”

-შენ როგორ ხარ?- მხოლოდ ეს ვკითხე.

-კარგად.

Თმაში რაღაც ამოუცნობი ეხატებოდა.ვერ გამეგო რაიყო. Თემდეგ ვუთხარი მეჩქარება უნდა
წავიდე მეთქი. Თან თავი დამიქნია. Თავემშვიდობე და იმ ადგილიდან ავვორთქლდი.

Თავი 3.

Თმ დღისით მაშინვე სახლში წავედი. Თრი დღე გავიდა მას შემდეგ. Თახლში ვიყავი სულ.
Თრვიცი რატომ, მაგრამ არმინდოდა გარეთ გახედვაც. Თაერთოდ ხატვის გარდა არაფერს
ვაკეთებდი.

Თხალი გაღვიძებული ვიყავი, როდესაც კარზე ზარის ხმა გავიგონე. Თავედი, კართან მივედი
და გავაღე. Თოსტალიონი იყო, შუა ხნის კაცი, ალბათ ორმოცდათხუთმეტი წლის იქნებოდა,
ბატონი ეროსი. Თელში ორი კონვერტი ეჭირა. Თიფიქრე ორივე ჩემთვის არის ალბათ მეთქი.
Თართალი აღმოვჩნდი. Თაცმა ორივე კონვერტი გაადმომცა, დამემსჰვიდობა და გზას გაუდგა.
Თრთი წერილი ოლივიასგან იყო, მეორეს არ ეწერა ვისგან იყო. Თლივია ერთერთი ჩემი ძალიან
ახლო მეგობარია. Თალიან ძვირფასია ის ჩემთვის. Თისი ჩახუტება თერაპიაა. Თისი
გამოგზავნილი კონვერტი გავხსენი, შიგნით წერილი იყო. Თმოვიღე და კითხვა დავიწყე.
Თერილში ეწერა:

“ძვირფასო მეგობარო, როგორ ხარ? Თიდი ხანია არ გამოჩენილხარ. Თომენატრე. Თშენოდ

ძალიან მოვიწყინე. Თინდა შენი ნახვა. Თმედია კარგად ხარ. Თუშინ ტიმოთე ვნახე ძველ
კოშკთან. Თენზე ვკითხე ხომ არ გინახავს, ამ დღეებში სადრაც არის დაკარგული მეთქი.
Თითხრა გუშინწინ ვნახე, ჩვეულებრივ იყო სადღაც ეჩქარებოდაო. Თევრი არაფერი
გვისაუბრია, მალევე წამოვედი. Თმბოლოდროს უცნაურად იქცევა, შეამჩნიე? Თოკლედ არვიცი.
ამ სიცხეში ყველა უცნაურია. Თინდოდა მეთქვა, რომ ხვალ საღამოს ბიბლიოთეკაში ვაპირებ
მისვლას. Თუ მოახერხებ მინდა, რომ წამოხვიდე. Თთხოვ. Თაღამოს 7ზე. Თსე ახლოს ვარ და
წერილის მოწერა არ უნდა მჭირდებოდეს.

Თიდი სიყვარულით ოლივია “

Თლბათ წავალ ხვალ ბიბლიოთეკაში. Თიმართლე ვთქვა მეც მომენატრა ძვირფასი ოლივია.

Თეორე კონვერტი გავხსენი და ის ცარიელი იყო.

Თეცრად ისევ ხატვა მომინდა. Თრვიცოდი სხვა რა გამეკეთებინა. Თთვარის შუქის და ზღვის
მოელვარე ვერცხლისფერი ტალღების დახატვა გადავწყვიტე. Თალიან მომწონდა ეს პროცესი.
Თითქოს რეალობიდან და ტოქსიკური ფიქრებისგან თავის დაღწევაში მეხმარება. Თითქოს
სულს მიკურნავს. Თაგრამ იქნებ არც არაფერი სჭირს ჩმს სულს განსაკურნი?

Თბრალოდ არვიცი.