Romantiek

Drama
Misdaad
Humor

100 % Fictie

And then there was you.

The one who brought me from darkness to light.

© E-literoase –
2013
Alle rechten
voorbehouden

Dit document dient

louter voor eigen
gebruik. Het verder
verspreiden zonder
toestemming van de
auteur is schending
van het
auteursrecht en
bijgevolg strafbaar!

1
Inhoudsopgave
(Selecteer rechts bovenaan zoeken -> ga naar om rechtstreeks naar de benodigde pagina te gaan)

0. Proloog……………………………………………………………………………………………………………………….6

1. Vallen. En weer opstaan.

1.1. ………………………………………………………………………………………………………………………………………7
1.2. ………………………………………………………………………………………………………………………………………10
1.3. ………………………………………………………………………………………………………………………………………14
1.4. ………………………………………………………………………………………………………………………………………19
1.5. ………………………………………………………………………………………………………………………………………21

2. Schimmen uit het verleden

2.1. ………………………………………………………………………………………………………………………………………25
2.2. ………………………………………………………………………………………………………………………………………27
2.3. ………………………………………………………………………………………………………………………………………31
2.4. ………………………………………………………………………………………………………………………………………40

3. Helpende handen en hervonden doelen.

3.1. ………………………………………………………………………………………………………………………………………42
3.2. ………………………………………………………………………………………………………………………………………46
3.3. ………………………………………………………………………………………………………………………………………51
3.4. ………………………………………………………………………………………………………………………………………54
3.5. ………………………………………………………………………………………………………………………………………56
3.6. ………………………………………………………………………………………………………………………………………59
3.7. ………………………………………………………………………………………………………………………………………61
3.8. ………………………………………………………………………………………………………………………………………63
3.9. ………………………………………………………………………………………………………………………………………68

4. Dooiende ijsbergen.

4.1. ………………………………………………………………………………………………………………………………………71
4.2. ………………………………………………………………………………………………………………………………………78
4.3. ………………………………………………………………………………………………………………………………………80
4.4. ………………………………………………………………………………………………………………………………………92
4.5. ………………………………………………………………………………………………………………………………………95
4.6. ………………………………………………………………………………………………………………………………………97

5. Willen maar niet kunnen.

5.1. ………………………………………………………………………………………………………………………………………103
5.2. ………………………………………………………………………………………………………………………………………108
5.3. ………………………………………………………………………………………………………………………………………112
5.4. ………………………………………………………………………………………………………………………………………117
5.5. ………………………………………………………………………………………………………………………………………122
5.6. ………………………………………………………………………………………………………………………………………124
5.7. ………………………………………………………………………………………………………………………………………128
5.8. ………………………………………………………………………………………………………………………………………133
5.9. ………………………………………………………………………………………………………………………………………138
5.10. ………………………………………………………………………………………………………………………….145

2
5.11. ………………………………………………………………………………………………………………………….154
5.12. ………………………………………………………………………………………………………………………….161

6. Vervlogen dromen.

6.1. ………………………………………………………………………………………………………………………………………168
6.2. ………………………………………………………………………………………………………………………………………172
6.3. ………………………………………………………………………………………………………………………………………175
6.4. ………………………………………………………………………………………………………………………………………179
6.5. ………………………………………………………………………………………………………………………………………184
6.6. ………………………………………………………………………………………………………………………………………186
6.7. ………………………………………………………………………………………………………………………………………189

7. Over maar niet voorbij.

7.1. ………………………………………………………………………………………………………………………………………194
7.2. ………………………………………………………………………………………………………………………………………196
7.3. ………………………………………………………………………………………………………………………………………201
7.4. ………………………………………………………………………………………………………………………………………206
7.5. ………………………………………………………………………………………………………………………………………213
7.6. ………………………………………………………………………………………………………………………………………220

8. Accepteren.

8.1. ………………………………………………………………………………………………………………………………………222
8.2. ………………………………………………………………………………………………………………………………………229
8.3. ………………………………………………………………………………………………………………………………………232
8.4. ………………………………………………………………………………………………………………………………………236
8.5. ………………………………………………………………………………………………………………………………………241
8.6. ………………………………………………………………………………………………………………………………………245
8.7. ………………………………………………………………………………………………………………………………………249

9. Vluchten voor de verkeerde.

9.1. ………………………………………………………………………………………………………………………………………259
9.2. ………………………………………………………………………………………………………………………………………263
9.3. ………………………………………………………………………………………………………………………………………274
9.4. ………………………………………………………………………………………………………………………………………283
9.5. ………………………………………………………………………………………………………………………………………288
9.6. ………………………………………………………………………………………………………………………………………292
9.7. ………………………………………………………………………………………………………………………………………297
9.8. ………………………………………………………………………………………………………………………………………301
9.9. ………………………………………………………………………………………………………………………………………303
9.10. ………………………………………………………………………………………………………………………….308

10. Gevecht met de duivel.

10.1. ………………………………………………………………………………………………………………………….312
10.2. ………………………………………………………………………………………………………………………….317
10.3. ………………………………………………………………………………………………………………………….323
10.4. ………………………………………………………………………………………………………………………….325
10.5. ………………………………………………………………………………………………………………………….327
10.6. ………………………………………………………………………………………………………………………….329
10.7. ………………………………………………………………………………………………………………………….331
10.8. ………………………………………………………………………………………………………………………….337

3
10.9. ………………………………………………………………………………………………………………………….338
10.10. ………………………………………………………………………………………………………………………….340
10.11. ………………………………………………………………………………………………………………………….342
10.12. ………………………………………………………………………………………………………………………….344
10.13. ………………………………………………………………………………………………………………………….349
10.14. ………………………………………………………………………………………………………………………….351

11. Belofte aan de toekomst.

11.1. ………………………………………………………………………………………………………………………….357
11.2. ………………………………………………………………………………………………………………………….362
11.3. ………………………………………………………………………………………………………………………….369

12. Slotstuk …………………………………………………………………………………………………………………………374

13. Epiloog…………………………………………………………………………………………………………………………...377

4
5
Proloog
Terwijl het besef van wat zonet had plaatsgevonden langzaam maar zeker tot me doordrong trok ik de
deur van mijn ouderlijke huis achter me dicht. Ik nam afscheid van al het gene wat me dierbaar was.

Het was een gedwongen afscheid. Niet uit vrije wil. Ik moest. Ik werd verplicht door degenen van wie ik
dacht dat ze er altijd voor me zouden zijn. Degenen die me 23 jaren geleden op de wereld hebben gezet.
Uit liefde, zo werd me altijd verteld. Onvoorwaardelijke liefde, welke van elke ouder verondersteld wordt
te voelen voor zijn of haar kind.

Het was putje winter en de ijzige wind sneed langs mijn gelaat heen. Het was alsof ik zo nog meer op de
naakte feiten werd gedrukt. De jarenlange warmte die ik in dit huis had ervaren had vandaag
plaatsgemaakt voor een eeuwige kilte in mijn hart. Een gemis. Een gemis dat onuitstaanbaar bleek.
Immense teleurstelling die door mijn aderen gleed.

Mijn ouders die me jarenlang hadden grootgebracht en van wie ik dacht dat ze me het meeste lief hadden
me zonet de deur gewezen. Waarom? De heersende vraag op dit moment. Een prangende vraag die
allicht nooit beantwoord zou worden.

Waarom plaatsten ze de eer van de familie boven hun dochter? Waarom verkozen ze het verhaal van een
ander te geloven boven het mijne? Waarom waren ze er niet op het moment dat ik hen het hardste nodig
had? Waarom hebben ze me net op dat cruciale moment laten vallen alsof ik niets waard was?

Afval dat zo snel mogelijk geloosd moest worden. Zo voelde ik me op dit eigenste moment.

Zoveel vragen. Zo weinig antwoorden. Geen begrip. Enkel deceptie. Vergeten was uitgesloten. Vergiffenis
een onmogelijk gebod.

Een litteken gebrandmerkt op mijn hart. Mijn ziel verminkt. Mijn lichaam onherstelbare schade
toegebracht. Voor eeuwig.

Vandaag is de dag dat men me gebroken heeft. Vandaag is de dag dat ik mijn vertrouwen verloor in de
mensheid. Geen zekerheden meer. Zekerheden die een illusie bleken. Geen familie meer. Familie die de
vijand bleek.

Slechts ik, Yasmina Benaïssa met mijn geloof en mijn Schepper als leidraad.

6
Hoofdstuk 1. Vallen. En weer opstaan.
1.1.

Ik slikte een brok weg terwijl ik de film van diep bedroefde gebeurtenissen de voorbije 24 uren opnieuw
herspeelde in mijn gedachten.

“Je bent onze dochter niet meer Yasmina! Wat jij hebt gedaan is onvergefelijk. Je hebt de onze goede naam
besmeurd. Je hebt ons en de hele familie teleurgesteld! Om die reden wil ik dat je nu mijn huis verlaat!

“Maar papa…”

“Geen woord!” brulde hij terwijl hij me de zoveelste klap op rij gaf. Ik voelde zijn hand nabranden in mijn
huid. Ik leed de meest verschrikkelijk pijn. De fysieke pijn ging echter ten onder aan de pijn die ik in mijn
hart voelde. Hoe kon hij?Mijn bloedeigen vader, welke de gedaante van een onredelijk tiran had
overgenomen.

“Geef me alsjeblieft nog de kans uit te leggen hoe en wat…” prevelde ik vanuit mijn gebroken
persoonlijkheid.

“We geloven je niet. We hebben je jarenlang al ons vertrouwen gegeven en jij hebt het beschaamd. Andere
ouders zouden je zelfs niet hebben laten leven of ze zouden je op het eerste vliegtuig richting Marokko
hebben gezet! Je hebt vijf minuten om je spullen te pakken! Geen seconde langer. Ik wil je hier nooit meer
zien!” brulde mijn vader die op dit moment van een rustige diepgelovige man in een monster was veranderd.

“Waarom Yasmina, in godsnaam waarom?” huilde mijn moeder, de hysterie naderend.

“Mama, je moet me geloven! Ik heb niets verkeerd gedaan!” snikte ik wanhopig.

“Je liegt! Je vader heeft gelijk. Het is beter dat je gaat.” zei ze zonder me ook maar aan te kijken.
Hoe kon mijn lieve moeder, welke altijd achter me had gestaan, in zo een harteloze vrouw veranderen? Alsof
ze een vreemde was.

Een gevoel van ongeloof, verwarring maar vooral angst voor hoe het nu verder moest overviel me. Als
verdoof liep ik de trap op naar mijn kamer waar mijn zus Chaimae me meteen in de armen vloog. “Ik geloof
je Yasmina, ik geloof je! Ga alsjeblieft niet weg. Je bent mijn enige zus!”

“Ze willen dat ik ga Chaimae. Het is beter zo.” hield ik mijn blik gericht naar de grond.

“Maar waar ga je dan heen?” “Ik vind wel een plek, maak je geen zorgen. Ik bel je zodra ik kan.”

“Ik ga met je mee!”

“Nee Chaimae, dat is onverstandig! Ik heb ruzie met onze ouders. Niet jij. Je bent amper negentien jaar. Jij
moet je studies afmaken en ervoor zorgen dat je sterk in het leven staat. Hoe ga je dat doen wanneer je op
straat belandt? “

“Ik ga je missen Yasmina.” snikte mijn lieve zusje.

“Ik houd van je Chaimae. Vergeet dat nooit.” drukte ik haar op het hart en besloot die woorden met een
lange zoen op haar voorhoofd.

7
Ik greep mijn belangrijkste spullen bij elkaar en liep richting de voordeur. Ik zag mijn ouders vanuit mijn
ooghoeken nog steeds in het salon zitten. Mijn moeder was nog steeds in tranen. Mijn vader ijsbeerde
gedurig doorheen de kamer. Ze gunden me geen enkele blik meer waardig. Ik wilde nog wat zeggen maar ik
kreeg geen woord over mijn lippen. Wat maakte het ook uit. Ik hoefde mezelf niet te verdedigen. Zij zouden
mij moesten smeken om vergiffenis. Niet omgekeerd.

Ik trok mijn hoofddoek recht en aarzelend opende ik de deur van wat ooit mijn ouderlijke huis was, mijn
thuis, de plek waar ik me veilig voelde. Het was slechts een illusie. Als ik zelfs hier niet veilig was, waar dan
wel?

Ik slaakte een diepe zucht terwijl ik de krakende kamerdeur opende van het schamele hotelletje waar ik
onderdak had gevonden. Ik deed mijn jas uit, zette mijn hoofddoek af en liet me met een plof vallen op
het bed, dat het bijna leek te begeven onder mijn te verwaarlozen gewicht. Ik liet mezelf niet toe te
denken aan de taferelen die zich hier hadden afgespeeld. Het mag een wonder heten dat ik deze buurt
ben kunnen doorwandelen als vrouw zonder te zijn lastiggevallen.

Meer kon ik mezelf echter niet permitteren. Met mijn laatste spaargeld kon ik met moeite een maand in
dit krot betalen. Het liefst zou ik me nu wentelen in zelfmedelijden en wegkruipen in een hoekje maar ik
moest een oplossing zien te bedenken en wel snel anders stond ik binnenkort op straat zonder nog één
eurocent op zak. Dat gunde ik hen niet. Ze hebben me misschien gebogen maar om me te breken is er
meer nodig.

Ik stond op en bekeek mezelf in de half gebarsten spiegel. Ik woelde door mijn lange golvende bruine
haren die ooit volumies waren en streek mijn ooit lichtbruin getinte huid die nu bleek was gekleurd .
Mijn groene ogen waar iedereen me altijd mee complimenteerde stonden droevig. De immer goedlachse
Yasmina was verdwenen, realiseerde ik me na een pijnlijke confrontatie met mijn spiegelbeeld. Een zielig
hoopje ellende heeft haar plaats ingenomen.

Voorzichtig trok ik mijn kleren uit en zo werd ik geconfronteerd met de keiharde realiteit. De blauwe
plekken op mijn armen en dijen deden me terugdenken aan dat vreselijke moment dat de aanleiding was
voor al deze ellende.

Waar ben ik in godsnaam in verzeild geraakt? Enkele maanden geleden lachte het leven me nog toe en
kijk wat er nu nog van overblijft?

Allemaal door… Nee! Die naam mag nooit meer vernoemd worden. Zelfs niet in mijn gedachten. Door die
vervloekte persoon ben ik het meest gekoesterde in mijn leven kwijtgeraakt: Mijn familie samen met al
mijn toekomstperspectieven. Een daad zou me, of ik nou wil niet, blijven achtervolgen tot de dag dat ik
mijn laatste adem uitblaas.

Opgeven is echter een woord dat niet in mijn woordenboek staat. Dat is wat men wilt. Dat is wat hij wilt:
Yasmina kleinkrijgen. Maar het zal hen niet lukken! Nooit! Ik zal bewijzen dat ik het alleen kan. Ik zal
bewijzen dat ik niemand nodig heb om het te maken… al is het dan misschien niet op het gebied waarop
ik hoopte het te maken.

Een verloren traan rolde bevochtigde mijn wang. Bitter veegde ik ze weg. "Je bent het niet waard dat ik
nog een traan voor je laat." zei ik luidop alsof ik wilde dat degene voor wie deze zin bestemd was het zou
horen.

Ik mocht me niet laten kisten. Mijn leven opnemen is wat ik moet doen. Hoe onmogelijk die opgave nu
ook leek.

8
Op momenten zoals deze prees ik mezelf gelukkig dat ik niet naar mijn ouders geluisterd had wanneer ik
wilde gaan verder studeren en zij me dat ten stelligste afraadden. Enkele maanden terug had ik namelijk
tegen beter weten in mijn diploma verpleegkunde gehaald.

Mijn aanvankelijke droom was geneeskunde te studeren. Wat volgens hen een mannenberoep was.
Verpleegkunde leek hen beter voor me en ik ging zonder meer akkoord. Het lag immers in dezelfde
richting. Gek hoe ik telkens weer mijn keuzes telkens liet afhangen van anderen en kijk waar die anderen
nu zijn?

Hoe dan ook. Morgen moest ik aan het solliciteren slaan. Ik heb geen andere keuze.
Maar hoe? Dat was vraag nummer één. Ik had zelfs geen papier. Ik had niets eens de tijd om schriftelijk te
solliciteren en dan het hoogstwaarschijnlijk negatieve antwoord af te wachten. Ik wilde immers zo snel
mogelijk weg uit dat krot.

Er zat niets anders op dan me spontaan te gaan aanbieden en hopen dat men mij wilde aannemen. Mijn
enige redding is mijn onstuitbare overlevingskracht en het feit dat er nood is aan verpleegkundigen. Ik
bad dat er zich nog steeds goede zielen bevonden op deze wereld, die me een kans wilden geven.

"Allah sta me bij." fluisterde ik het gepijnigd voor me uit.

9
1.2.

Met knikkende knieën beende ik één van de vele ziekenhuizen binnen die de stad telt. Dit is ondertussen
al het vijfde dat ik vandaag aandoe. Het meest gereputeerde hospitaal van de stad. De kans dat ik hier
gehoord zou worden was vrijwel onbestaande maar het leven is aan de durvers nietwaar?

In probeerde mezelf sterk te houden maar het was niet eenvoudig. Ik voelde me zo verdomd onzeker en
zo ongelooflijk nietig. Ik zag de grote, harde wereld me letterlijk en figuurlijk tegemoet komen. Wanneer
ik nog thuis, in mijn veilige habitat woonde had ik zekerheid en stabiliteit. Nu is niets meer zeker en moet
ik zelf voor mijn mijn brood en vooral mijn toekomst zorgen.

“Goedemorgen mevrouw. Kan ik u helpen?” vroeg de baliebediende me.

“Kunt u me zeggen waar de personeelsdienst zich bevind? Ik zou me graag aanbieden voor een
sollicitatie.”

“Heeft u een afspraak?” fronste ze geagiteerd haar wenkbrauwen.

“Neen, helaas niet.“ bracht ik het stilletjes uit.

“Het spijt me. Dan kan ik niets voor u betekenen.” zei ze kortaf terwijl ze verder deed met haar werk.

“Alsjeblieft mevrouw.” smeekte ik haar nu op mijn meest meelijwekkende toon.

Ze keek me even onderzoekend aan en vervolgde dan met: “Het is goed. Omdat u aandringt.”verzuchtte
ze. Ik moet eerst even bellen naar de dienst. Een moment alsjeblieft.”

“Voor welke functie is het juist, mevrouw…”? ” vroeg ze nadat ze even gesproken had met iemand de
personeelsdienst.

“Benaïssa. Yasmina Benaïssa. Ik zou graag solliciteren naar de functie van verpleegkundige. Het maakt
echt niet uit op welke dienst.”

“U kan doorlopen. De personeelschef, mijnheer De Bruin verwacht u. Hier rechtdoor, de vijfde gang naar
links en dan komt u vanzelf op de personeelsdienst terecht.”

“Geweldig! Dankjewel mevrouw!” kon ik mijn vreugde nauwelijks verbergen. Dit keer was in tenminste
verder dan de receptie geraakt.

Nadat ik me een weg had gebaand doorheen de ellenlange gangen van het immens grote ziekenhuis vond
ik het kantoor van de personeelschef. Zachtjes klopte ik aan.

“Mevrouw Benaïssa? Komt u binnen!” hoorde ik een fijne mannenstem zeggen.

“Ze hebben me verwittigd dat u op komst was. Zet u en zeg het eens. Wat kan ik voor u doen? ”

De man die voor me zat was een klein, gezet maar uiterst joviaal mannetje. Ik had meteen een
gerustgesteld gevoel bij hem. Ik kon alleen maar hopen dat mijn gevoel me niet weer in de steek zou
laten vandaag.

“Mijnheer de Bruin, ik zal er geen doekjes om winden. Ik ben dringend op zoek naar een baan en heb
enkele geleden mijn diploma verpleegkunde gehaald dus had ik vanzelfsprekend ook graag in die
richting gesolliciteerd.”

10
“Mag ik uw C.V even bekijken?” vroeg hij me zoals ik al had zien aankomen.

“Die heb ik helaas niet bij meneer.” bracht ik het stammelend uit.

“Hoezo? U komt solliciteren maar het belangrijkste vergeet u?”

“Door bepaalde omstandigheden heb ik hem niet kunnen meebrengen. Het is ook daarom dat ik zo snel
mogelijk een baan zoek. Ik heb broodnodig een inkomen nodig.”

Hij heek me onderzoekend aan en vervolgde dan door te zeggen: “Zoals u allicht wel weet is er
tegenwoordig veel nood aan goede verplegers maar als ik het goed begrijp heeft u zo goed als geen
ervaring gezien u pas afgestudeerd bent?” leek hij nu allesbehalve vertrouwen in me te hebben.

“Ik heb wel maandenlang stage gelopen in een regionaal ziekenhuis.” gaf ik echter niet op.

“Heeft u daar een goede beoordeling gekregen?”

“Ja. Ik mag wel zeggen dat ze erg tevreden waren over me.” bracht ik het zo enthousiast mogelijk uit,
waarna hij de naam van die kliniek en mijn stagemeester vroeg.

“Goed, ik zal contact met hem opnemen om te kijken of uw verhaal klopt. Als zij mij bevestigen wat u net
hebt gezegd dan ben ik bereid u een kans te geven.”
“Kunt u even buiten wachten alsjeblieft?”

“Jazeker.” gehoorzaamde ik en verliet met een overwegend opgetogen gevoel zijn kantoor.

“Dat ging beter dan verwacht.” bedacht ik me. Ik wist dat ze mijn verhaal zouden bevestigen dus
verwachtte ik niet al te veel problemen. Op hoop van zegen dan maar!

Na vijf minuten hoorde ik de deur van het kantoortje weer opengaan. “Komt u maar weer binnen
mevrouw Benaïssa.” “Ik heb goed nieuws voor u. U bent aangenomen."

Het lijkt me best dat u begint op de dienst spoedgevallen gezien u daar al ervaring mee heeft. Ik plaats u
voorlopig onder het team van dokter Ben Amar. Een jong en gedreven team waar nood is aan nieuwe
gemotiveerde mensen.”

“Fantastisch. Vast een Marokkaan.” was ik nu al een stuk minder enthousiast. Ik had mijn buik immers
meer dan vol van mijn eigen volk op dit moment.

“U moet nog wel enkele formulieren invullen met uw persoonlijke gegevens.”zei de man.

“Dat komt in orde!” zei ik met een brede glimlach op mijn gelaat.

“U begint morgenvrouw om acht uur stipt. Bied u maar meteen aan bij dokter Ben Amar. Ik zal hem
verwittigen van uw komst. Tijdens uw middagpauze dient u nog even langs mij te komen om uw contract
te tekenen en de verzekeringspapieren in orde te maken.”

“Nog een klein vraagje. Zoals u kan zien draag ik een hoofddoek. Is het mogelijk om hem aan te houden
tijdens het werk.” vroeg ik hem aarzelend.

11
“Dat zal u met dokter Ben Amar moeten bespreken. Er zijn geen algemene richtlijnen daaromtrent dus
voorlopig beslist het diensthoofd daar over.”

“Oké prima.” reageerde ik, in de hoop dat die dokter Ben Amar geen verwesterde droogkloot zou zijn,
zoals de meeste Marokkanen in zijn functie.

Nadat we de verdere details hadden besproken liep ik dolblij Meneer De Bruins kantoor buiten. Een
zware ballast viel meteen van mijn schouders. Het eerste obstakel is genomen. Vanaf nu kon het alleen
maar beter worden. Tenminste, dat hield ik mezelf voor.

In al mijn blijdschap had ik echter niet opgemerkt dat er iemand mijn richting kwam uit gelopen. Net
wanneer ik opkeek zag ik een grote gedaante keihard tegen me aan botsen.

In een fractie van een seconde zag ik nu tientallen papieren verspreid op de grond liggen. “Oh God, het
spijt me! Ik had u niet gezien!” stotterde ik terwijl ik in de donkere ogen keek van een indrukwekkend
gestalte dat ver boven me uit reikte.

Onder de indruk van zijn verschijning bleef ik hem secondelang aanstaren. Zijn paar mysterieuze ogen
keken me minachtend aan waarna hij zei: “Kijk voortaan uit waar je loopt.”
Een zin, waarmee hij me meteen uit mijn trance haalde.

Hij raapte de papieren op en zonder me nog een blik waardig te gunnen liep hij door. “Arrogante zak!”
riep ik in mezelf terwijl ik hem met verstomming geslagen door zijn hooghartigheid nog een tijdlang
bleef nakijken.

12
1.3.

Ik bekeek mezelf nog een laatste keer in het raam en zag dat het goed was. Niet overdreven maar toch
netjes. Ik droeg een zwarte klassieke broek, een zwart nauw aansluitend pulletje met daarover een
olijfgroen jurkje en een tweedelige hoofddoek in dezelfde kleuren. Ik had me lichtjes opgemaakt.
Hiermee zou ik het maar mee moeten doen. Zodra zal deze outfit toch moeten omgewisseld worden in
een uniform. Ik vraag me eigenlijk af waarom ik zoveel moeite deed maar goed, de eerste indruk is
belangrijk, toch?

Ik nam diep adem en klopte dan op de deur met het naamplaatje waarop gedrukt stond:” Tariq Ben
Amar” het diensthoofd van de spoedafdeling.

“Binnen.” hoorde ik een krachtige mannenstem zeggen.

Zelfzeker, doch met een klein hartje stapte ik daarop zijn kantoor binnen.

“Goedemorgen dokter Ben Amar. Yasmina Benaïssa. Ik begin vandaag te werken op uw dienst en moest
me bij u aanmelden."

Ik zag dat hij met zijn bureaustoel naar mij stond gekeerd en druk bezig was met mappen papierwerk in
de kast achter hem. Dat maakte dat ik me best ongemakkelijk ging voelen. Ik hield er niet van te spreken
met mensen die ik niet kon zien.

Ik bleef dan maar even staan draaien tot er eindelijk iets over zijn lippen kwam. “Benaïssa was het?”
vroeg hij terwijl hij zich in een ruk mijn richting uitdraaide.

Ik zag hem me van kop tot teen inspecteren terwijl hij achteruit geleund zat in zijn bureaustoel. Wanneer
ik hem beter kon bekijken besefte ik dat het dezelfde arrogante zak van gisteren was. Geweldig. Van alle
mensen moet uitgerekend hij mijn baas zijn. Mijn euforie van eerder had nu plaatsgemaakt voor een
uiterst onbehaaglijk gevoel. Van een slechte start gesproken.

Maar hoe ongemakkelijk ik me ook voelde onder zijn blik, ik was vastbesloten dit niet te laten merken en
me niet van mijn melk te laten brengen door hem. Eén keer was al meer dan genoeg.

“Zo, we ontmoeten elkaar weer.” zei hij met een cynische ondertoon.

“Blijkbaar.” antwoordde ik gevat terug. Hij is misschien mijn baas maar als hij denkt dat hij me als een
ondergeschikte kan behandelen heeft hij het grondig mis. Altijd hetzelfde met dat soort mannen. Ze
hebben wat bereikt en denken meteen dat de wereld aan hun voeten ligt.

"Ik hoop maar dat u minder klungelig bent wat uw werk betreft. Zo niet dan zal uw carrière hier een kort
leven beschoren zijn." bracht hij me met beide voetjes weer op de grond.
Woede borrelde daarentegen meteen in me op. Wat een scrupuleus lef heeft die vent.

“Tariq Ben Amar.” reikte hij me de hand. Aarzelend gaf ik hem een hand terug. Zijn stevige hand schudde
de mijne. Snel trok ik mijn hand terug, alvorens hij ze zou verpletteren Zijn handdruk was, net zoals zijn
algehele houding: strak en ijskoud.

“Ik zal maar meteen ter zake komen.” slaakte hij een diepe zucht. “In de eerste plaats begrijp ik niet
waarom De Bruin u in mijn team heeft gezet. In mijn team werken immers alleen ervaren mensen. Geen
groentjes zoals jij. Maar goed, blijkbaar kwam je heel overtuigend over en heeft u een uitstekende stage
achter de rug. Enkel en alleen om die reden geef ik u één kans."

13
"Ik wil u wel meteen duidelijk maken dat ik geen fouten tolereer. Ik verwacht maximale inzet en
professionaliteit van mijn werknemers. É én uitschuiver en u vliegt. Het gaat hier om mensenlevens . Keer
op keer zal er snel en efficiënt gehandeld moeten worden."

“Dat begrijp ik. Ik heb maandenlang stage gelopen een spoeddienst dus ik ken de gang van zaken.”

Mijn woorden negerend zei hij: “Ik heb met de Bruin besproken dat ik u eerst op proef laat werken. Na
één maand volgt er een evaluatie en zal ik alleen beslissen of u mag blijven of niet.”

“Daar kan ik mee leven.” piepte ik al wat minder zelfzeker. Ik wist nu al dat ik mezelf dubbel zou moeten
bewijzen. Hij zou het me niet makkelijk maken na ons eerste incident.

“Zo, hier is uw uurrooster voor de komende week en een lijst van de taken en patiënten die u krijgt
toebedeeld en dan zijn we rond.”

“Ik heb nog een vraagje.” begon ik aarzelend.

Hij keek geïrriteerd op. "Snel dan."

“Mag ik mijn hoofddoek ophouden tijdens het werk?”

“Dat spreekt voor zich.”

Opgelucht haalde ik adem. “Dankjewel.” fluisterde ik.

“Zo dadelijk komt er een collega van u. Zij zal u hier rondleiden en tonen hoe alles hier in zijn werk gaat.
Als er nog praktische vragen zijn richt u zich tot haar. Als u op medisch vlak vragen hebt dan komt u
altijd naar mij of de hoofdverpleegster. Begrepen? U neemt nooit beslissingen op eigen houtje.” sprak hij
me aan één zakelijke toon toe waarop ik slaafs knikte.

“Vergeet tijdens uw middagpauze niet langs de personeelsdienst te gaan. U dient uw contract nog te
tekenen en zou u mij tegen morgen ook nog een kopij van uw C.V en uw diploma kunnen bezorgen?
Misschien dat de Bruin u op u woord gelooft maar ik weet graag wat voor vlees ik in de kuip heb.”

"Verdorie! Mijn diploma. Hoe geraak ik daar in hemelsnaam aan." heerste plots een paniekerig gevoel
binnenin me. Mijn diploma ligt nog bij mijn ouders.
“Was iedereen maar zo makkelijk als de Bruin.” bedacht ik me. Een gepijnigde grimas verscheen rond
mijn mondhoeken terwijl ik even niet meer wist wat uit te brengen.

“Is er wat?” vroeg Ben Amar me met enige argwaan.

“Nee hoor. Komt in orde.”kwam er nog steeds even hakkelend uit.

Gelukkig werd op dat moment werd er op de deur geklopt.

“Binnen!” riep zijn autoritaire stem.

“Goedemorgen dokter Ben Amar. U had mij nodig?” vroeg een jonge blonde vrouw met blozende
wangetjes, waarin je spontaan zou willen knijpen.

“Ja juffrouw Donkers. U dient uw nieuwe collega hier wegwijs te maken.”

14
“Yasmina.” stelde ik mezelf voor.

“Aangenaam, ik ben Lisa!” reageerde ze enthousiast. “Kom maar mee!” gebood ze me vervolgens.

“Stel me niet teleur Benaïssa.” was het laatste dat hij zei.
Opgelucht van hem en zijn arrogante houding verlost te zijn verliet ik daarop zijn kantoor.

Ik slaakte een diepe zucht bij het dichtslaan van zijn deur.

“Hij heeft het je blijkbaar niet makkelijk gemaakt.” lachte Lisa.

“Valt het op?” rolde ik met mijn ogen.

“Ach, trek het je niet aan meid. Dat is nu eenmaal Ben Amar. Hij is hier één jaar geleden diensthoofd
geworden en wilde zich vanaf dag één laten gelden maar zodra je hem beter kent zal je zien dat hij de
slechtste nog niet is. Hij is een zeer competente arts en geniet veel aanzien binnen de kliniek. Je kan beter
goed bij hem staan anders kan hij het je heel moeilijk maken.”

“Waarom vind ik dat niet moeilijk om te geloven?”uitte ik mijn gedachten luidop.

“Vertel eens wat over jezelf.” vroeg ze me nieuwsgierig.

“Nou, er valt weinig te vertellen. Ik ben 23 jaar oud en ben net voor de zomer afgestudeerd.”

“Woon je nog thuis?”

“Nee, ik woon alleen.” zei ik stilletjes.

“Ben je getrouwd dan?” leek er aan haar vragenvuur niet meteen een einde te komen.

“Nee niet getrouwd.” antwoordde ik kort.

“Zo dat kom je ook niet vaak tegen.” lachte ze.

“Hoezo?” vroeg ik haar.

“Een Marokkaanse die alleen woont?”

Ik moest even lachen bij haar opmerking. “Zo, je bent blijkbaar wel op de hoogte van onze cultuur?”

“Redelijk. Ik heb een relatie met een Marokkaanse jongen.”

“Oh, op die manier.” lachte ik.

“En waar woon je dan?”

“Voorlopig nog op hotel.”

“Op hotel? Waarom?”

“Daar wil ik het liever niet over hebben als je het niet erg vind.” wimpelde ik haar nu kordaat af. Ik
voelde immers dat mijn stem ging alsmaar meer ging trillen onder de emotie die ik kostte wat het kostte

15
poogde te onderdrukken en dat de tranen voor de zoveelste keer tegen mijn netvlies gingen branden.
Waarom werd ik weer geconfronteerd met dat gene dat ik het liefste van alles uit mijn geheugen wilde
bannen?

Blijkbaar merkte ze het op want ze knikte begrijpend en vroeg niet verder. Niemand hoefde te weten wat
er had plaatsgevonden in mijn zorgvuldig verdrongen verleden.

“Zo. Hier hebben we de kleedkamers en hier is je locker. Er ligt al een stapeltje uniformkledij klaar voor
je. Ik hoop dat het de juiste maat is, anders geef je maar een seintje.” knipoogde ze.

Lisa leidde me rond op de afdeling. Gelukkig was het allemaal niet zo nieuw voor me en kreeg ik het
gevoel dat ik het hier best wel snel gewoon zou worden.

Voor ik het wist was het alweer middagpauze en trok Lisa me mee naar de cafetaria. “Ik sterf van je
honger!” riep ze het uit.

“Dan moet je eten.” grapte ik.

“En jij? Heb je geen lunchpakket bij?” keek ze me scheef aan.

“Helemaal vergeten door de zenuwen maar ik heb toch niet zo’n honger.” wuifde ik haar commentaar
weg.

“Hier neem maar een broodje van mij?” reikte ze me een heerlijk uitziend broodje met kaas aan. Ik had
de voorbije 24 uren niets meer gegeten.

“Nee, echt waar, ik heb niet zo’n honger Lisa maar toch bedankt.” forceerde ik een beleefde glimlach.

In werkelijkheid schaamde ik me dood. Ik voelde me immers net een bedelaar maar voorlopig moest ik
goed uitkijken waar ik mijn geld aan uitgaf. Tot mijn loon binnenkwam moest ik het rustig aan doen. En
dat betekende concreet: teren op één schamele maaltijd per dag.

“Hey meiden!” hoorde ik een schelle stem van achter me opduiken. “Jij moet de nieuweling zijn?
Aangenaam ik ben Salma!”

“Yasmina.” lachte ik terwijl we elkaar de hand schudden.

“Ben je ook Marokkaanse?” vroeg ze me.

“Ja klopt.”

“Fijn! We gaan het vast goed met elkaar kunnen vinden!” Het was een mooie meid om te zien. Volslank,
getinte huid, speelse krullen en bolle wangen. Op en top Marokkaans.

“Oh sorry dames. Ik ben zo terug!” verdween ze alweer.

Ik volgde waar ze heen ging en zag haar richting dokter Ben Amar lopen die net de cafetaria binnen
kwam gewandeld. “Hey lieverd!” riep Salma dolenthousiast uit terwijl ze hem een zoen op zijn wang
drukte. Ik zag hem meteen een vernietigende blik op haar werpen maar dat deerde haar klaarblijkelijk
niet.

16
“Oké Tariq, ik zit met een enorm dilemma! Ik twijfel nog tussen de kleur van de tafelbekleding. Welke
vind jij het mooiste. Bordeaux of gebroken wit?”

“Salma, niet hier.” siste hij haar toe.

“Tariq, komaan er is hier nauwelijks iemand.” rolde ze met haar ogen.

“Hadden wij niet afgesproken werk en privé gescheiden te houden?” waarschuwde hij haar en verliet
zonder nog iemand een blik te gunnen de ruimte.

Ik zag Salma hem met een wanhopige blik achterna kijken. Ze kreeg zichtbaar geen woord meer
uitgebracht nu. Ik voelde mee met haar. Hoe kan iemand zo harteloos zijn? Mijn eerste indruk van hem
was klaarblijkelijk ook de juiste.

Die Ben Amar beviel me allerminst. Toegeven, hij was adembenemend om te zien. Hij was zeker twee
koppen groter als mezelf. Atletisch gebouwd, getinte huid, gitzwarte korte haren perfect gestijld maar
zijn houding liet dat alles in het niets verdwijnen. Dat uiterlijk misleidend kan zijn daar is hij het levende
bewijs van. Ik kreeg spontaan kippenvel wanneer ik terugdacht aan onze eerdere confrontatie.

Salma kwam weer naar ons toegelopen. “Waarom doet hij toch zo?” verzuchtte ze vanuit haar frustratie.

“Maak je niet druk Salma. Hij wil gewoon een statement maken. Je weet toch hoezeer hij doordramt of
werk en privé gescheiden houden dus wil hij tegenover iedereen bewijzen dat hij voor zichzelf geen
uitzondering maakt.” poogde Lisa haar gerust te stellen.

“Het interesseert me geen bal! Ik ben zijn gedrag spuugzat. Het is niet alleen hier maar ook buiten het
werk dat het hem allemaal niet lijkt te interesseren. Soms vraag ik me af of hij ü berhaupt nog wel wil
trouwen!”

“Ach het is gewoon koudwatervrees. Alle mannen hebben daar last van als ze gaan trouwen.”

“Denk je?” vroeg ze hoopvol.

“Ik ben er zeker van.” gaf Lisa haar een schouderklopje.

Hierbij werd mijn vermoeden dat ze zijn verloofde was bevestigd.

“Goedemiddag dames!” riep een jongeman uit. Het was net alsof ik de jonge versie van Ben Amar voor me
zag. Alleen zag deze er net wat sympathieker en goedlachser uit.
“Schoonbroertje! Alles goed?” groette Salma hem.

Ik wilde er snel van onder muizen. Dit werd me toch een beetje te druk en begon me al snel het vijfde
wiel aan de wagen te voelen gezien iedereen hier elkaar al goed leek te kennen
.
“Jij bent vast Yasmina?” hoorde ik hem zeggen nadat ik me al omgedraaid om koffie te halen. “Klopt ja.”
draaide ik me weer om.

“Ik had in de wandelgangen al gehoord over je komst dus was ik wel eens benieuwd naar onze nieuwe
aanwinst.”zei hij terwijl hij me een speelde knipoog toewierp.

“Let maar niet op hem.” kwam Salma tussen. “Ilias hier houdt nogal van vrouwelijk schoon.” porde ze
hem speels.

17
“Aangenaam Yasmina. Ik ben Ilias, broer van de inmiddels beruchte Tariq Ben Amar.” stelde hij zich aan
me voor.

“Jullie lijken echt veel op elkaar.” zei ik om maar iets te zeggen te hebben.

“Ik hoop dan wel enkel qua uiterlijk.” lachte hij.

“Geen commentaar.” reageerde ik diplomatisch.

“Wat is jouw functie hier?” vroeg ik hem vanuit mijn gemeende interesse.

“Ik loop hier stage en hoop binnen enkele jaren ook aan de slag te kunnen als arts net als mijn vader en
oudere broer.”

“Mooi zo. Ik hoop dat het je lukt!” lachte ik waarna ik me al snel verexcuseerde. “Ik moet nu gaan mensen.
Ik moet nog even langs de personeelsdienst voor wat papierwerk af te handelen. Ik zie jullie later wel
weer.” waarom ze met hun drieën nog nawuifden.

“Aardige mensen.” bedacht ik me. Het is altijd fijner werken wanneer je goede collega’s hebt maar toch
bleef ik alert. Mensen die op het eerste zicht aardig lijken kunnen duivels in een menselijke gedaante zijn.
Dat heb ik aan der lijve ondervonden en nooit maar dan ook nooit meer zou ik nog in dezelfde val
trappen.

18
1.4.

Met een plof liet ik me vallen op het krakende bed - of toch iets wat er voor kon doorgaan - van mijn
super de luxe hotelkamer. Lang leve mijn oude vertrouwde bed. Na één nacht hierop te hebben geslapen
voelde mijn rug aan als de rug van een 80-jarige.

Het was een vermoeiende dag geweest. Zowel fysiek als emotioneel maar ik was trots op mezelf. Het
voelde aan als een overwinning. Ik was er in geslaagd een job te vinden en de eerste dag tot een goede
einde te brengen.

In één beweging sprong ik nu echter terug recht. “Verdorie, mijn diploma!”

Morgen verwacht Ben Amar mij op zijn bureau met het diploma en mijn C.V. Hoe moest ik godsnaam dat
diploma zien te bemachtigen? Het thuis gaan halen was helaas geen optie. De enige die me eventueel zou
kunnen helpen was Chaimae maar dat zou niet eenvoudig worden aangezien ze haar nu vast kort hielden
thuis.

Nee, ze zou vast wel een manier vinden om het me te bezorgen zonder dat ze argwaan krijgen. "Het
moest maar. Mijn baan en toekomst hangen hiervan af." beantwoordde ik mijn eigen vraag.

Ik besloot haar meteen te bellen met het klein beetje beltegoed dat ik nog had. Na een paar keer rinkelen
nam ze gelukkig op.

“Yasmina, ben jij dat?” vroeg ze opgewonden.

“Ja ik ben het. Hoe gaat het daar thuis?”

“Nog steeds een gespannen sfeer. Moeder en vader zijn nog steeds woedend. Ze tonen geen greintje
begrip en hebben me verboden contact met je te hebben. Ze zouden me kort Yasmina. Ik kan niet
uitgebreid praten. Ze zitten in de kamer hiernaast.”

“Dat was te verwachten.”

“Maar dat is niets te vergelijken met hoe ze jou behandelen.” vulde ze me aan. “Waar ben je nu? Ben je
oké?”

“Ja alles gaat goed naar omstandigheden. Ik heb een hotelkamer kunnen boeken in de stad met mijn
laatste spaargeld en ik heb werk gevonden. Alleen ik heb een probleem. Ik heb mijn diploma nodig en die
ligt nog thuis…”

“…en nu wil je dat ik hem naar je toe breng?”leek ze zoals altijd mijn gedachten te kunnen lezen.

“Exact.”

“Kijk, ik wil het wel doen Yasmina maar ik zou niet weten wanneer. Ik moet meteen naar huis komen
zodra school uit is.”

“Kan je niet tijdens je middagpauze komen?”vroeg ik haar dan.

“Oké.” verzuchtte ze. “Ik doe mijn best.”

“Bedankt zusje. Ik sta bij je in het krijt.”

19
“Graag gedaan lieverd al wenste ik dat dit allemaal niet hoefde. Ik vind het verschrikkelijk.” snikte ze.

“Chaimae. Niet huilen meid. Ik vind dit even erg maar er is geen weg meer terug. We moeten ons leven
terug opnemen, hoe moeilijk het ook is. Het is niet dat we elkaar nooit meer gaan zien. Binnenkort zal
vader je wel weer losser laten en dan kunnen we vaker afspreken met elkaar.“ trachtte ik zowel haar als
mezelf te sussen.

“Luister, er zijn nog een aantal dingen die je voor me moet meenemen. Neem desnoods een grote tas en
steek daarin mijn diploma, mijn laptop en je zal zien dat er in de bovenste lade van mijn bureau ook C.V’s
liggen, neem die ook maar mee en dan nog wat kleren. Probeer gewoon zo veel mogelijk van mijn
persoonlijke spullen mee te nemen. Ik heb nauwelijks iets kunnen meenemen die dag ik ben vertrokken.”

“Komt in orde. Waar zie ik je?”

“Kom naar het Universitair ziekenhuis. Dienst spoedgevallen. Als er iemand wat vraag zeg dan dat je voor
mij komt, goed?”

“Oké. Tot morgen Yasmina.”

20
1.5.

“Goedemorgen Lisa.” begroette ik mijn collega bij het binnenwandelen van de kleedkamers de volgende
dag. Vandaag mocht ik later beginnen. Ik had wisselende uren wat ik wel een voordeel vond. Lekker veel
afwisseling.

We waren gezellig aan het kletsen over ditjes en dates wanneer de stem van Ben Amar doorheen de
kleedkamers galmde. “Benaïssa!”
Ik schrok me werkelijk een hoedje. Gelukkig was ik al omgekleed. Wat een lef om hier zomaar te komen
binnenvallen.

“Ik heb uw assistentie nodig.” zei hij nu zonder blikken of blozen net op het moment ik mijn hoofddoek
goed trok. Ik keek daarop gepijnigd Lisa’s richting uit die me teken deed meteen mee te gaan.

“Laat zien wat je waard bent!” riep ze me nog na.

“Er is zonet een kind binnengebracht. Slachtoffer van een woningbrand. Ik ga nu onderzoeken hoe erg de
brandwonden zijn. Ik wil dat u me assisteert. Als ik u wat vraag doet u meteen wat ik zeg. Verder moet u
vooral observeren en bijleren. Is dat duidelijk?”

“Ja dokter.” gehoorzaamde ik terwijl ik hem slaafs volgde naar de onderzoeksruimte. De man maakte me
nerveus. Ik wil niet weten wat er gebeurt als ik zo dadelijk vanuit mijn nervositeit een fout maakt. Hij laat
niets van me heel.

“Hygiëne is hier zeer belangrijk Benaïssa.” waarschuwde hij me.

Nadat we de voorschriften daaromtrent hadden gevolgd liepen we de ruimte in. Voor me zal ik een
kindje van maximum vijf jaar oud met brandwonden verspreid over zijn hele lichaam. Hij zag er zo
vredig uit maar het kwam door de verdoving dat hij sliep. Het was verschrikkelijk om zien. Mijn hart
bloedde. Vooral omdat ik wist dat de littekens voor altijd zichtbaar zouden blijven en hij ze zijn hele
leven zou meedragen.

Ik bleef als versteend staan toekijken hoe Ben Amar voorzichtig zijn wonden onderzocht. “Zoals ik al
dacht: Een combinatie van tweede en derde graad brandwonden.” zei hij koelbloedig. “Benaïssa, ik wil
dat jij zijn volledige verzorging op jou neemt.”

Ik slikte en aarzelend beende ik richting het jongetje. De angst stond wellicht in mijn ogen te lezen. “Ik
weet dat dit moeilijk is maar dit is nu eenmaal het vak waar je inzit. Je moet je emoties opzij leren
zetten.” sprak Ben Amar me toe alsof hij mijn gedachten kon lezen.

Ik kon alleen maar knikken. Ik wist dat ik hiervoor had gekozen maar het bleef verdomd moeilijk. Ik nam
diep adem en deed wat van me gevraagd werd.

Ik kreeg het Spaans benauwd. Mijn handen trilden uit angst iets verkeerd te doen en vooral omdat Ben
Amar mij nauwlettend in het oog hield. Ik voelde zijn diepbruine kijkers als het ware op me branden. Ik
kon het niet maken nu iets verkeerd te doen. Al was dit in andere omstandigheden en puur theoretisch
een makkie voor me.

“Niet slecht Benaïssa voor een eerste keer.” merkte ben Amar fijntjes op na afloop.

“Dankjewel.” hield ik mijn blik nu naar de grond gericht, verlegen onder zijn allereerste compliment,
waarvan ik niet eens kon geloven dat hij het daadwerkelijk uitgesproken kreeg.

21
Opgelucht haalde ik adem. Ik deed mijn schort en handschoenen uit en verliet de onderzoeksruimte. Ik
knipperde even met mijn ogen om terug te beseffen waar ik was. “Relax Yasmina. Het is voorbij.” maande
ik mezelf weer aan tot bedaren.

Ik hoorde plots mijn naam roepen en toen ik me omdraaide zag ik mijn zusje op me aflopen.

“Chaimae!” riep ik het uit vanuit mijn blijdschap

.
“Oh Yasmina, ik ben zo blij je te zien!” zei ze toen ze me hevig snikkend rond mijn nek vloog.

“Rustig, rustig Chaimae!” suste ik haar.

“Hoe gaat het met je?”

“Dat gaat wel. En met jou?”

“Goed nu ik je eindelijk weer zie.” “Ik heb zoals gevraagd al je spullen bij hier in de tas. Ik hoop dat ik
niets ben vergeten!”

“Bedankt Chaimae dat je dit voor me hebt gedaan. Ik sta bij je in het krijt.” zei ik terwijl ik haar knuffelde.

“Benaïssa, mijn kantoor, nu!” brulde de stem van Ben Amar die onverwacht achter me opdook.

Chaimae keek me nietsbegrijpend aan. “Dat is mijn baas en aan zijn stem te horen gaat er wat zwaaien.”
prevelde ik en nam snel afscheid van mijn zus.

“Bel me snel Yasmina!” drukte ze me nog snel op het hart.

“Zal ik doen.”riep ik terwijl ik me haastte naar zijn kantoor.

Wat had dat nou weer te betekenen Benaïssa?”

Zijn gezicht stond duidelijk weer terug op onweer.

“Wat bedoelt u?” vroeg ik hem vanuit mijn zogenaamde onschuldigheid.

“Oh, ik weet niet? Die melodramatische toestand op de gang misschien?” zei hij met een cynische
ondertoon.

“Oh dat? Dat was mijn zusje." zei ik opgelucht. Voor even vreesde ik dat ik daarnet een medische fout had
gemaakt. "Ze moest me een paar spullen komen brengen. Het was vrij belangrijk... Dus vandaar.”

Kennelijk was hij ietwat minder opgelucht. “U regelt uw zaken buiten de werkvloer en buiten de
werkuren. Ik eis dat privé en werk hier strikt gescheiden worden gehouden.” herinnerde hij me nog
maar eens aan dat feit.

“Het spijt me het zal niet meer gebeuren.” zei ik zacht terwijl ik hem niet durfde aan te kijken. Ik voelde
me net klein duimpje bij de reus. Heel even deed die gedachte me lachen.

“Vind u dit soms grappig juffrouw Benaïssa?”

22
“Nee ik zou niet durven.” zei ik terwijl ik mijn lach nog probeerde te onderdrukken. Voor slechts een
fractie van een seconde dacht ik zijn lippen te zien krullen in de richting van een kleine glimlach maar dat
was vast mijn inbeelding. Zou de man ü berhaupt wel kunnen lachen?"

“Waarom komt uw zus hier trouwens aanzetten met een grote tas?”

“Dat is privé.” meende ik kordaat.

“Ik heb het recht te weten wat mijn personeel hier binnenbrengt dus ik zou graag weten wat er in die tas
van u zit."

“Wat?!” riep ik ontzet uit. De onbeschofte boer. Alsof ik hier een bom zou binnenbrengen.
“Niet dat het uw zaken zijn maar er zitten gewoon wat persoonlijke spullen in. Papieren, laptop en wat
kledij. Is dat voldoende?”

“Kon u dat zelf niet gaan afhalen buiten de werkuren?”

Wat is dit? Een kruisverhoor? Waar bemoeit hij zich mee! Ik voelde me net een ongehoorzame leerling
die bij de directeur moet komen en dat allemaal voor een stomme tas.

"Met alle respect dokter. U weet nu wat er inzit. Verder heb ik u geen verantwoording af te leggen.
Waarom ik mijn tas zelf niet kon afhalen dat ligt persoonlijk.”

Duidelijk onder de indruk van dat iemand - een ondergeschikte verpleegster nota bene - hem had
tegengesproken waarschuwde hij me: “Ik duld niet dat u zo’n toon tegen mij aanslaat. Omdat u nieuw
bent zie ik dit door de vingers maar laat dit geen tweede keer voorvallen. U dient uw plaats hier te
kennen! Begrepen?” boog hij dreigend over zijn bureau terwijl ik koel voor me uit bleef staren om hem
niet de indruk te geven dat hij ook maar enigszins indruk op me maakte.

“Ik ben niet doof.” fluisterde ik nog.

“Wat zei u daar?”

“Niets. Ik heb het wel begrepen.”

"Heeft u uw diploma en uw C.V bij zoals ik gisteren had gevraagd.” dooide hij het gesprek nu gelukkig
over een andere boeg.

“Ja die zitten hier in mijn tas…” Snel griste ik de papieren uit de tas en overhandigde ze aan hem.
“Alsjeblieft.”

“Even kijken…" fronste hij zijn wenkbrauwen. Geconcentreerd overliep hij mijn diploma, puntenlijst en
mijn C.V.

Ik was zeer benieuwd naar wat hij daar nou weer over te zeggen zou hebben heeft gezien hij over alles
wel zijn woordje klaar heeft.

"Ik moet toegeven dat ik onder de indruk ben Benaïssa. U heeft zeer behoorlijke punten gehaald.
Grootste onderscheiding zie ik en een excellente beoordeling op uw stage. Waarom bent u eigenlijk
verpleegkunde gaan studeren?” vroeg hij me geïnteresseerd. Oprecht geïnteresseerd, zo leek het wel.

“Ik werk graag met mensen en geneeskunde in het algemeen heeft me altijd gefascineerd.

23
“Waarom bent u dan geen geneeskunde gaan studeren?” stelde hij me een uiterst snedige vraag.

“Dat was ik van plan. Ik was geslaagd voor de toelatingsproeven maar op het moment ik me wilde
inschrijven kwamen mijn ouders tot de conclusie dat arts een mannenberoep is en ik beter wat anders
zou gaan doen. Ik was amper negentien dus ik had weinig keuze."

"Zonde. Met zulke punten had u het vast wel aangekund en er is nood aan vrouwelijke artsen. Zeker
binnen onze gemeenschap.”

“Tja, dat noemen ze vijgen na Pasen niet?”

“Niet perse. U kan altijd verder studeren. U bent oud genoeg om zelf beslissingen te nemen, niet?”

“Ik ben momenteel niet in die mogelijkheid. Om verder te studeren bedoel ik dan." vervolgde ik mijn zin.

“Hoezo?” leek hij het er niet bij te willen laten.

“Dat zijn wederom uw zaken niet dokter.”

“Denk er toch maar eens over na. Zonde dat u uw dromen opgeeft voor anderen, ook al zijn het dan je
ouders.”

“Soms heb je geen andere keuze.” meende ik vanuit mijn verbitterdheid.

“Heeft u me verder nog nodig?” brak ik het gesprek af.

“Nee dat was alles. U kunt gaan.” zei hij terwijl hij me onderzoekend bleef aankeken.

Met grote passen beende ik zijn kantoor uit. Wat een lef heeft die vent toch. Privé en werk gescheiden
houden maar wel alle details van zijn personeel willen weten. Het is A of B maar geen A en B. Nooit meer
zou ik me laten intimideren door een man. Zelfs al is die man mijn baas.

24
Hoofdstuk 2. Schimmen uit het verleden.
2.1.

“Dacht je nou echt dat ik je niet zou vinden!” siste de stem die ik hoopte nooit meer te hoeven horen in
mijn oor terwijl ik op het punt stond de deur van mijn hotelkamer te openen. Een ijskoude rilling raasde
zich een baan doorheen mijn ruggengraat. “Ik had wel gedacht dat zusje lief je zou komen opzoeken. Het
heeft me maar weinig moeite gekost.”

Verbouwereerd keek ik hem recht in de ogen aan. De persoon die mijn leven heeft verwoest. Een gevoel
van angst overviel me. Angst dat hij opnieuw hetzelfde zou doen. Angst voor de nieuwe littekens die hij
zou achterlaten. Littekens gebrandmerkt op mijn lichaam, met onuitwisbare inkt geschreven in mijn
herinnering.

Zijn walgelijke naar alcohol ruikende adem die deed vermoeden dat hij al aardig wat op had bezorgde me
op zich al een misselijkmakend gevoel. Hoewel dat gevoel niet op kon tegen het gevoel zijn algehele
walgelijke persoonlijkheid teweegbracht. Hij was nog steeds even verachtelijk als de laatste keer ik hem
zag.

“Laat me met rust!” gilde ik terwijl ik hem van me afduwde.

“Gaan we een grote mond krijgen Yasmina? Je weet toch wat er gebeurt als je dat doet? Of moet ik je
geheugen nog eens opfrissen?” lachte hij slinks.

Plots haalde hij een mes boven en drukte het tegen mijn nek. “Jij luistert naar mij schatje. Niet
omgekeerd.” en duwde me mijn kamer binnen waar ik met een harde knal tegen een van de ijzeren poten
van mijn bed terechtkwam. Een verschrikkelijke pijn doorboorde mijn hoofd.

Met een ruk gooide hij de deur dicht en kwam naarstig mijn richting weer uitgebeend.

Ik kroop weg in een hoekje terwijl ik stotterde: “Je hebt toch wat je wilde? Je hebt me alles afgenomen? Is
dat nog niet genoeg?” snikte ik inmiddels. Hij trok me daarop terug recht aan mijn arm waardoor ik pal
tegenover hem kwam te staan. “Nee dat is niet genoeg. Jij zal heel je leven lang boeten voor wat je hebt
gedaan. Niemand wijst mij af en zeker niet iemand als jij. Je bent niemand zonder mij schatje.” sprak zijn
duivelse stem me toe.

“Waar zat je met je gedachten toen je het ook nog eens nodig vond je familie in te lichten? Big mistake
Yasmina, big mistake! Van mij zal je nooit winnen, nooit! Ik ben op alle vlakken sterker dan jou. Dat is
ook waarom jouw dierbare familie mij eerder geloofde dan hun bloedeigen dochter. Iedereen haat je! Je
bent de schande van de familie. Niemand gelooft je en ik zal ervoor zorgen dat iedereen die op je pad
komt je even erg zal haten.” zei hij terwijl hij mijn arm stevig bleef vasthouden. Zijn greep zorgde ervoor
dat mijn bloedtoevoer stil viel. Mijn hand voelde nu als verlamd aan.

“ Laat me los!” schreeuwde ik met alles wat ik in me had en probeerde me wederom los te rukken. Hij
duwde me ruw tegen de muur en hield me bij mijn polsen vastgeketend tegen de muur. Zijn lippen
kwamen angstaanjagend dichterbij. Ik probeerde mezelf naar achter te trekken maar de muur
blokkeerde me. “Ik spuw op rotzakken zoals jij!"

"Ik haat je! Ik haat!” bleef ik maar roepen uit pure machteloosheid.

Hij veegde de spuug uit zijn gezicht en in zijn ogen verscheen een satanische, driftige blik. Ik wist wat er
ging komen.

25
Hij haalde uit en gaf me een harde knap in mijn gezicht. Het startsein van een dozijn andere klappen. We
bleven elkaar maar opvolgen. “Alsjeblieft, stop…” smeekte ik hem keer op keer.

Ik besefte dat mezelf verweren tevergeefs was. Dat is het altijd al geweest. Keer op keer wist hij me
mentaal en fysiek te intimideren en ik? Ik liet het gedeien. Ik was te zwak om terug te slaan. Ik was lang
niet altijd de sterke en de zelfzekere Yasmina die ik liet uitschijnen. Tegenover hem voelde ik me nietig
en klein. Hij had gelijk dat ik nooit zou winnen van hem.

Ik liet me als een klein kind zakken op de vloer in een hoekje en liet hem begaan terwijl de tranen
rijkelijk vloeiend. Onmogelijk ze nog een halte toe re roepen. In mezelf bad ik tot Allah dat hij nog iets
van meedogendheid in zich had en tot inkeer zou komen.

“Je zal nooit van mijn verlost zijn schatje. Je hangt aan mij vast voor de rest van je leven." was het laatste
wat hij zei net voordat hij de deur achter zich sloot en mij wederom als een stuk vuil achterliet.

Urenlang kon ik alleen maar huilen. Huilen om wat hij me heeft aangedaan, huilen om mijn familie die ik
omwille van hem kwijt was, huilen om mijn eer die hij van me heeft afgepakt. Huilen om al mijn dromen
die ik omwille van hem de mist in zag gaan.

26
2.2.

De volgende ochtend werd ik wakker in datzelfde hoekje van de kamer als waar hij me de voorbije avond
had toegetakeld. Voorzichtig probeerde ik om te staan. Het was alsof men duizend priemen in mijn
lichaam stak. Alles deed pijn. Mijn spieren, mijn botten, mijn hoofd. Kon ik maar de hele dag in bed
blijven liggen, mezelf drogerend met pijnstillers om althans de fysieke pijn niet meer te voelen.

Dat verschrikkelijke gevoel werd nogmaals benadrukt wanneer ik mijn wankele zelve bestudeerde in de
spiegel. Mijn lip was gebarsten en een immense blauwe plek op mijn wang. Om het maar niet te hebben
over de bloeduitstortingen die mijn armen en benen bedekten. Echter, die waren tenminste niet
zichtbaar. Het verdoofde gevoel waarin ik me gisteravond bevond was verdwenen. De pijn woedde
heviger dan ooit tevoren.

Hoe moet ik in godsnaam zo op mijn werk verschijnen? Ik kon me onmogelijk mijn derde werkdag al ziek
melden. Tot daar geraken zou al een immens grote inspanning vergen. Wat moet ik trouwens
antwoorden als men vraagt achter mijn verwondingen? “Ik ben van de trap gevallen dokter.” Als
verpleegster wist ik hoe ongeloofwaardig zoiets klonk. Hij zou er geen woord van geloven, net zoals mijn
overige collega’s.

Met make-up probeerde ik mijn ergste verwondingen te verbergen maar je bleef het ondanks alle
verwoede inspanningen zien.

“Ik moest hier weg.” bedacht ik me luidop. Hij weet nu waar ik verblijf. Hij zal blijven terugkomen. Hij
weet waar ik werk. Dat was mijn grootste angst. Dat hij zijn dreigement tot uitvoer zou brengen en
ervoor zou zorgen dat ik mijn job verlies. Dan heb ik niets meer. Ik wist dat hij er zonder enige vorm van
wroeging toe in staat was.

“Oh Allah, laat hem alsjeblieft verdwijnen uit mijn leven.” smeekte ik nadat ik mijn gebed had verricht.

Nooit had ik gedacht dat ik hem nog zou terugzien na die verschrikkelijke dag dat hij me alles had
afgenomen. Was dat nog niet genoeg?

“Allah belast niemand boven zijn vermogen.” bleef ik mezelf maar voorhouden maar hoelang kon ik dit
nog volhouden? Ik had mezelf nochtans de belofte gemaakt me niet te laten intimideren. Door niemand.
En kijk nu?

Mijn spiegelbeeld en de tranen die over mijn wangen rolden deden me beseffen dat ik nog steeds
dezelfde zwakke Yasmina ben. Te bang om terug te vechten.

Ik was te laat. Ik wist nu al dat het zou gaan stuiven. Zo goed en zo kwaad mogelijk beende, of beter,
strompelde in de afdeling binnen. Het plan was zo snel mogelijk naar de kleedkamers te vluchten maar in
mijn ooghoeken zag ik Ben Amar tot mijn heersende nervositeit al mijn richting uitkomen. “Verdorie."
siste ik zacht en probeerde alsnog het hazenpad te nemen.

Net wanneer ik de deur van de kleedkamers wilde openen hoorde ik hem mijn naam roepen en hij klonk
naar oude gewoonte niet bepaald vrolijk.

Betrapt draaide ik me om maar durfde niet in zijn richting kijken uit angst dat hij mijn verwondingen en
rood opgezwollen ogen zou zien.

“Je bent te….” slikte hij zijn woorden in nadat hij een blik wierp op mijn gebroken persoonlijkheid.

27
“Jeetje, wat is er met u gebeurd?” vroeg hij het op een zachtere toon dan ik van hem gewend was.

“Ongelukje.” kuchte ik vanuit mijn gespeelde nonchalance.

“Een ongelukje?” herhaalde hij ongelovig terwijl hij me argusogen gadesloeg. Hij hief zijn hand op en
wilde mijn blauwe plek aanraken. Een huivering ging door mijn lichaam bij zijn zachte aanraking en in
een reflex zette ik een stap achteruit. “Wilt u mij alsjeblieft niet aanraken.” meende ik kordaat.

“Het spijt me. Beroepsmisvorming.” verontschuldigde hij zich daarop.

“Zou u even willen meekomen naar mijn kantoor?” vroeg hij me.

Tegen mijn zin gehoorzaamde ik en volgde hem naar zijn bureau.

Hij gebood me te gaan zitten. Ik wist dat dit zou komen maar ik voelde me absoluut niet op mijn gemak
onder zijn huiveringwekkende onderzoekende blik.

“Juffrouw Benaïssa, dit zijn ernstige verwondingen. Bent u zeker dat het maar een ongelukje was?”

“Ik ben ongelukkig gevallen.” zei ik in een poging geloofwaardig over te komen.

“Gelooft u het zelf?” trok hij niet bepaald onder de indruk zijn wenkbrauwen op.

“Waarom zou ik erover liegen?” forceerde ik een gemaakte glimlach.

“Mij maak je geen blaasjes wijs. Ik krijg hier dagelijks vrouwen over de vloer die zogezegd van de trap
zijn gevallen maar in werkelijkheid steekt er een heel ander verhaal achter en het gekke is dat ze steeds
hetzelfde excuus gebruiken.” merkte hij fijntjes op.

“Ik verwijs u door naar een vrouwelijke arts.” besloot hij.

“Dat zal niet nodig zijn. Ik weet wel hoe ik een simpele wonde moet verzorgen.”

“Oh, maar het gaat me niet enkel om de wonde maar om het verhaal erachter. Iets zegt me dat u hulp
nodig hebt.” nam hij alvast de telefoon van de haak.

Ik haalde de telefoon daarop uit zijn handen en haakte hij zonder pardon terug in.“Ik red mezelf wel en
voor de laatste keer: het was een ongeluk.”

“Uw rood opgezwollen ogen laten we helaas wat anders vermoeden.”

“Bent u getrouwd?” vroeg hij me vanuit het niets.

“Nee!” zei ik iets heftiger dan aanvankelijk de bedoeling was.

“Een relatie?”

“Nee. Er is geen man in mijn leven dus wees gerust, van partnergeweld is absoluut geen sprake moest u
dat insinueren.”

“Hoe is uw thuissituatie?”

28
“Het spijt me maar ik denk niet dat dit u iets aangaat.”

Hij bleef me wantrouwig aankijken en zei: “Ik wil dat u nu onmiddellijk terug naar huis gaat. U kan uzelf
nauwelijks bewegen. Op die manier kan u onmogelijk uw werk naar behoren uitvoeren. Ik zal u
brengen.”

Verbaasd om zijn plotselinge bezorgdheid kwam ik niet uit mijn woorden maar vervolgde toch door te
zeggen: “Dat hoeft niet. Ik kom zelf wel thuis maar toch bedankt.” en met deze woorden wilde ik zijn
kantoor verlaten.

“Ik sta erop dat ik u breng.” verhief hij zijn stem.

“En ik zeg u dat het niet nodig is. Ik ben geen klein kind.” kaatste ik de bal terug terwijl ik op het punt
stond de deur te openen.

“Benaïssa wacht.” zei hij terwijl hij met zijn arm de doorgang blokkeerde.

Hij stond maar een paar centimeters van me verwijderd en voelde me zacht uitgedrukt geïntimideerd
door zijn imposante lichaamsbouw. “Weet u zeker dat er niets is dat u mij wilt vertellen?”

“Heel zeker.” zei ik kort terwijl ik hem recht in de ogen aankeek in de hoop dat hij het zou geloven. Voor
heel even bleven we in die zelfde houding staan. Zijn vernauwde ogen die me onderzoekend bleven
aankijken maakten me meer dan ooit onrustig vanbinnen. “Als u me nu wilt doorlaten?”

Zuchtend maakte hij daarop de weg voor me vrij.

Ik kreeg het warm en koud tegelijk van de man. In zijn bijzijn voelde ik me ondanks mijn gespeelde
zelfzekerheid een mak lammetje. Het maakt eigenlijk niet uit. Hij is mijn werkgever. Punt. Ik moest er
voor zorgen dat ik mijn baan naar behoren uitvoerde en zodoende mijn inkomen bleef behouden. Wat hij
zegt of doet moet ik simpelweg naast me neerleggen.

Ik haastte me weg uit het ziekenhuis. Ik had absoluut geen zin in vragende blikken van collega’s. Het
kruisverhoor van Ben Amar was al veelvergend genoeg geweest voor vandaag. Ik besloot om meteen een
andere verblijfplaats te zoeken. Ik kon onmogelijk in het hotel blijven waar hij elke moment weer kon
opduiken. Zodra ik mijn loon had ontvangen kon ik op zoek gaan naar een studio maar voorlopig zal ik
het op low budget hotels moeten houden.

In mijn nieuwe –ietwat luxueuzere - hotelkamer dan mijn vorige kroop ik met kleren en al meteen het
bed in. Ik voelde me zo moe. De pijn verlamde me volledig maar de chaos in mijn hoofd deed mijn
hersenen op volle toeren werken waardoor ik het moeilijk vond mijn slaap te vatten. Wat slechts na
urenlang te hebben gepiekerd lukte.

Enkele uren later werd ik opgeschrikt door het belsignaal van mijn telefoon. Ik herkende het nummer
niet maar besloot alsnog, tegen mijn principes in, op te nemen.” “Ja?” nam ik geeuwend op.

“Juffrouw Benaïssa?” herkende ik meteen de stem van Ben Amar. Opgelucht dat hij het was en niet
iemand anders antwoordde ik: “Ja dat ben ik. Hoe komt u aan mijn nummer?”

“Personeelsfiche.” antwoordde hij kort.

“Gaat alles wel goed met u? U klinkt zo suf?”

29
“Ik sliep.” trok ik mezelf nu recht, alsof hij hier voor me zat en ik me een houding moest geven.

“Slaap is het beste medicijn. Mijn excuses dat ik uw slaap onderbrak. Ik wilde gewoon weten of u veilig
thuis was geraakt?”

“Zoals u hoort gaat alles goed.” bracht ik het al even ongemakkelijk uit als hijzelf.

“Dat was alles dat ik moest weten. Ik zal u niet verder storen. Neem maar enkele dagen ziekteverlof en
nog veel beterschap.”

“Dankjewel voor het bellen.” piepte ik nog hees en drukte verstomd van zijn onverwachte telefoontje
mijn telefoon uit.

30
2.3.

Drie dagen later was ik weer in staat om terug te gaan werken. Het lukte al aardig om normaal te
bewegen en de blauwe plekken waren niet meer zo zichtbaar als voorheen. Een beetje make-up deed
wonderen.

Ben Amar zelf had me znog een tweede keer opgebeld de dag nadat hij me naar huis had gestuurd. Hij
vroeg hoe het met me ging en wanneer ik terug zou komen zodat hij er rekening mee kon houden met
het opstellen van de werkschema’s. Ik was verrast aangezien dat helemaal niet zijn verantwoordelijkheid
is maar iets in me zei dat hij nog steeds wilde weten wat me was overkomen. Dat zou hij echter nooit te
weten komen. Dat geheim zou ik immers ten koste van alles bedekken.

Ook Lisa had me gebeld. Ze maakte zich zorgen om me en vroeg eveneens wat er scheelde. Blijkbaar had
alles zich als een lopend vuurtje verspreid doorheen de kliniek. Wellicht had men nu de meest onzinnige
verhalen verwonnen waarom ik er zo uitzag.

Ik kwam iets vroeger aan op het werk. Ik had het gevoel wat te moeten goedmaken. Het was nog rustig
op de dienst. Nog geen bekenden te bespeuren. Ik besloot om - nadat ik me had omgekleed - een koffie te
gaan drinken in de cafetaria. Ik had een krant gekocht zodat ik alvast op zoek kon gaan naar een studio.
Ik zou geen dag langer dan nodig in dat smerige hotel blijven.

“Ga je verhuizen?” vroeg een bekende stem achter me. Ik keek op en zag daar opgewekte Ilias staan.

“Zoiets ja.” lachte ik flauwtjes

“Wat zoek je?”

“Gewoon een simpele studio.”

“Woon je niet meer thuis dan?”

“Nee.” antwoordde ik kort.

Ik zag daarop in zijn ogen dat hij zich nog meer vragen ging stellen. Een jonge Marokkaanse vrouw die
alleen woont draagt vast schande met zich mee. Zonder toestemming te vragen plaatste hij zich naast mij
en voelde zijn blik op me rusten. Ik voelde me licht ongemakkelijk worden onder zijn naderende
aanwezigheid.

“Verder alles oké met je?” vroeg hij me dan.

“Ja hoor.”

“Zeker? Ik heb gehoord dat je een ongeluk hebt gehad? “

“Ik ben gewoon ongelukkig gevallen. Het was trouwens het idee van je broer om me naar huis te sturen,
niet het mijne.”

Hij trok al een even bedenkelijk gezicht als zijn broer. Dat onderzoekende zit blijkbaar in hun genen.
Geen wonder dat het allebei artsen zijn.

“Ilias, heb jij niets beters te doen dan mijn personeel lastig te vallen?” weerklonk de krachtige stem van
Ben Amar nu doorheen de cafetaria.”

31
“Hey Tariq.” lachte Ilias. “Al goed in vorm zo te horen?”

Voor de eerste maal zag ik een gemeende glimlach op zijn gezicht verschijnen. Het stond hem beter dat
die immer arrogante houding. “Houd je maar gedeisd broertje!” waarschuwde hij Ilias nu gespeeld
terwijl hij zichzelf wat te drinken inschonk.

“Hoe gaat het met u?” richtte hij zich tot mij.

“Goed zoals u kan zien.” zei ik terwijl ik mijn krant wegstak. Zo dadelijk gaat hij daar nog wat achter
zoeken. Ik kon me wel voor het hoofd slaan dat ik Ilias had verteld dat ik alleen woonde.

“Ik hoop dat je er klaar voor bent want vandaag zal je mij de hele dag assisteren.” zei hij geheel
onverwacht.

Mijn hart maakte vreugdesprongetje voor de kans die ik kreeg maar anderzijds staken de zenuwen de
kop op. Een hele dag doorbrengen met Ben Amar? Zou ik dat wel overleven? Zijn stem alleen al bezorgde
me keer op keer kippenvel. Laat staan zijn autoritaire houding in het algemeen.

“Zo, iemand heeft indruk gemaakt op de grote baas.” merkte Ilias op nadat Ben Amar weer verdween
naar zijn kantoor.

“Hoezo?” schrok ik op.

“Ik ken mijn broer en als hij iemand vraagt om hem de hele dag te assisteren - een nieuweling nota bene
- dan wil dat alleen maar zeggen dat hij potentieel in je ziet en je aan het uittesten is.”

“Echt waar?” vroeg ik vanuit mijn heersende verstomming.

“Geloof me als hij geen vertrouwen in je kunnen heeft dan doe je de hele dag niets anders dan bedden
opmaken en medicijnen rondbrengen.” knipoogde hij. “Maar doe je best want zodra je het verpest is hij
zuinig met je een nieuwe kans te geven en dit heb je niet van mij gehoord.“

“Ik ben ook niet van plan het te verpesten.” zei ik zelfverzekerd maar een klein stemmetje binnenin vroeg
zich af of hij dit niet gewoon deed uit medelijden. Hoe dan ook, ik was vastbesloten mezelf te bewijzen.

“Bent u klaar juffrouw Benaïssa?” kwam Ben Amar weer de cafetaria binnengebeend.

“Succes Yasmina!” fluisterde Ilias.

“Dankjewel” vormde ik met mijn lippen en ging Ben Amar snel achterna.

“U kan klaarblijkelijk goed opschieten met mijn jongere broer.” overviel hij me met zijn vraag.

“Gewoon als collega’s, waarom?”

“Niets, zomaar. Het doet me plezier dat u goed overweg kan met uw collega’s. Dat bevordert de
werksfeer.”

Ik keek hem even scheef aan na zijn opmerking.

“Maar goed. Ik ga nu eerst mijn ronde doen van alle patiënten die nog ter observatie op de afdeling
liggen. Dit is wellicht het meest saaie gedeelte van uw werk maar het hoort erbij. Wat moet u doen?

32
Bloeddruk opmeten, bloed prikken, wonden verzorgen en dat soort dingen. U bent er vast wel mee
vertrouwd neem ik aan?”
“En moest er zich ondertussen een spoedgeval plaatsvinden, moeten we meteen daarheen.”

Zijn woorden waren nog niet koud of hij werd al opgepiept. “Spoedgeval.”

Ik volgde hem terwijl hij met grote passen door de gang liep. Iedereen moest wijken. Hij stapte
zelfverzekerd de onderzoeksruimte binnen.

“Wat is het probleem?” vroeg hij aan de Salma die de vrouw die in het ziekenbed lag had opgevangen.
“Jonge vrouw, 23 jaar, mishandeld en verkracht toen ze deze nacht haar werk verliet.” zei ze discreet.

Ik wierp een blik op de jonge vrouw die ik voor me zag. Ze lag in elkaar gedoken in het witte
ziekenhuisbed. Haar gezicht vol blauwe plekken, haar lip gescheurd, haar haren in de war. Het enige wat
ze deed was huilen en snikken terwijl ze niemand nog in de ogen durfde kijken. Ik voelde haar pijn als
geen ander in deze ruimte. Een pijn die boven alle fysieke pijn bovenuit reikte. Meteen werd ik
geconfronteerd met mijn eigen verleden.

“Eindelijk heb ik je voor jezelf! Denk maar niet dat je hiermee wegkomt. Mij afwijzen, waar zaten je
gedachten? Ik zal je laten boeten voor de vernedering die je me hebt bezorgt Yasmina. Ik ga iets van je
afnemen wat je nooit meer zal terugkrijgen!”

Zonder dat ik het ook maar enigszins wilde of ook maar kon controleren vulden mijn ogen zich met
tranen. Ik voelde me niet goed worden vanbinnen en sloeg mijn hand voor mijn mond wanneer dat
misselijkmakende moment dat ik al die tijd probeerde te wissen in mijn geheugen weer door mijn hoofd
flitste.

“Benaïssa!” werd ik uit mijn gedachten gehaald door Ben Amar die me met een vragende blik gadesloeg.

“Sorry.” piepte ik terwijl ik nog steeds mijn hand voor mijn mond sloeg en stormde zonder na te denken
de onderzoeksruimte uit.

Ik rende naar de toiletten waar ik me opsloot in het eerste het beste hokje. Alle tranen die ik de afgelopen
dagen had opgespaard kwamen nu tot uiting. Het was alsof alle pijn die ik halsstarrig probeerde te
verdringen weer helemaal van voor af aan begon.

“Yasmina, waar ben je?” hoorde ik een vrouwenstem roepen. “Yasmina, doe de deur open. Ik ben het
Salma!”

God nee, tot daar nog aan toe. Waarom kunnen ze me niet gewoon met rust laten!

“Laat me even Salma, alsjeblieft.” jammerde ik gebroken.

“Maar meid, wat scheelt er dan, wil je er over praten?”

“Nee Salma, het is niets, laat me gewoon even...”

Niet veel later hoorde ik na een korte aarzeling van haar kant de deur weer dichtvallen.

Ik weet niet hoelang ik daar gezeten heb. Het was alsof ik me in een trance bevond. Niet meer bewust van
wat er rond me heen gebeurde. Nu pas drong het tot me door dat ik het nu allicht helemaal verkorven

33
heb bij Ben Amar. Hij geeft me een kans mezelf te bewijzen. Wat doe ik? Weglopen in het bijzijn van een
patiënt. Waar was ik in godsnaam mee bezig? Mijn baan kon ik nu wel definitief op mijn buik schrijven.

Ik opende de cabine en liep naar de wastafels waar ik me probeerde te fatsoeneren. Ik waste mijn gezicht
in de hoop dat de roodheid uit mijn ogen zou verdwijnen. Niemand mocht mijn pijn en mijn verdriet
opmerken. Salma was al één persoon teveel.

“Oh hier ben je!” riep deze laatste wanneer ik de toiletten verliet. “Meid, we waren doodongerust. Zelfs
Tariq wist niet wat er aan de hand was. Hij heeft me naar je toe gestuurd.”

“Het is niets Salma, ik moet gewoon leren mijn emoties opzij te zetten bij het behandelen van patiënten.
Het werd me even teveel.”

“Dat begrijp ik Yasmina, dat hebben we allemaal wel eens meegemaakt in onze beginperiode.”suste ze
me.

“Zal dokter Ben Amar dat ook begrijpen denk je?”

“Ach, trek je niets aan van hem. Ken je dat spreekwoord ‘Blaffende honden bijten niet’? Wel dat is perfect
van toepassing op hem.”

“Hij vroeg wel om onmiddellijk terug naar de onderzoeksruimte te komen.” vervolgde ze gehaast.

Ik stemde in maar ik wist nu al dat er onweer op komst was. En geen kleine wolkbreuk. Eerder een
blikseminslag.

Met knikkende knieën liep ik de onderzoeksruimte weer binnen. Ben Amar keek op en gaf me een
vernietigende blik terwijl hij met de patiënte bezig was, die nog steeds huilde alsof haar leven ervan
afhing. Het was hartverscheurend. Elke snik die ze liet ging dwars door mijn merg en been. Een deel van
mij wilde naar haar toelopen en haar geruststellen. Mijn andere helft wilde het liefst ver weg lopen. Ver
weg van deze confrontatie met mijn eigen verleden.

Ben Amar stelde alle wonden vast en nam er foto’s van als bewijslast tegen de verkrachter. Het moet zo
vernederend voor haar zijn. Verkracht en mishandeld te worden en dan de gevolgen ervan te moeten
laten aanraken en fotograferen. Door een man nota bene. Zij had tenminste het lef. Zij kon er tenminste
voor zorgen dat hij zou boeten. Ik niet, ik liet het gebeuren en zweeg erover. Geen bewijs, niets.

“Benaïssa, komt u even?” gaf hij me het teken. “Er moet DNA materiaal van de verkrachter verzameld
worden. Zou u een uitstrijkje kunnen nemen? Ik denk niet dat deze dame momenteel een man…”

Ik kon merken aan zijn gehakkel dat hij zich ongemakkelijk voelde me dit te moeten vragen.

“Ik doe het wel. Geen probleem.” stelde ik hem meteen gerust. Hij schonk me daarop, in tegenstelling tot
net, een dankbare blik.

“Gaat het mevrouw?” vroeg ik terwijl ik mijn hand liet rusten op haar schouder. Ze keek op en haar door
tranen omhulde ogen tuurden me wanhopig aan: “Hoe denkt u dat het gaat?”

“Domme vraag.” zei ik zacht. “Luister, het is belangrijk dat uw verkrachter achterslot en grendel
verdwijnt daarom moeten we nu zoveel mogelijk bewijzen verzamelen. Vind u het goed dat ik een
uitstrijkje neem?”

34
Na een lange stilte stemde ze in. “Maar wilt u alsjeblieft aan die dokter vragen om naar buiten te gaan. Ik
voel me er niet prettig bij als…”

“Natuurlijk.” stelde ik haar gerust.

Ben Amar keek me vragend aan toen ik zijn richting uit kwam lopen. “Ze vraagt of u even naar buiten wilt
gaan.” fluisterde ik discreet.

“Ja natuurlijk.” zei hij zacht. Voor eventjes zag ik een andere kant van hem. Blijkbaar is hij toch niet zo
ongevoelig en tactloos als hijzelf en iedereen op deze afdeling laten uitschijnen.

Terwijl ik deed wat ik moest doen probeerde ik haar gerust te stellen. “Het komt goed meisje. Ik weet dat
je niet veel hebt aan deze woorden maar ik weet waarover ik spreek. Geef hem niet de kans je leven te
verpesten. Toon dat je sterk bent.”

“Maar hoe dan…”

“Geef jezelf eerst en vooral tijd om het te verwerken, praat erover, verdring je gevoelens niet."
"Heeft u vrienden of familie waar u bij terecht kan?” vervolgde ik.

“Ja” knikte ze.

“Zal ik iemand voor u bellen?”

“Ja graag.” Knikte ze.

“Schrijft u zo dadelijk hun gegevens op dan zal ik hen voor je bellen. In afwachting zal ik u zo dadelijk na
dat ik uw wonden heb verzorgd naar een aparte kamer brengen waar u kan bijkomen."

"Wilt u dat ik iemand van slachtofferhulp naar u toe stuur?”

“Nee dat hoeft niet. Ik red me wel. “

“Ik zal alleszins een nummer achterlaten voor het geval dat. Je mag dit niet alleen dragen.”

“Dit is misschien een persoonlijke vraag maar gebruikt u voorbehoedsmiddelen?” vroeg ik haar zachtjes.

“Nee.” zei ze verschrikt. “Oh nee wat als ik…”

“Maakt u zich geen zorgen, daar bestaat medicatie voor. Als u het wenst zal ik aan de dokter vragen dat
hij u een Morning after pil voorschrijft.

“Wat klonken mijn woorden mooi.” dacht ik bij mezelf terwijl ik mijn handen waste. Ik gaf haar het
advies zal ik zelf had moeten opvolgen. Gelukkig heeft zij nog familie die haar kan bijstaan. De mijne
lieten me gewoon aan mijn lot over. Voor ik het wist ontsnapte een traan mijn oog. Snel veegde ik ze weg
voor iemand het zag.

“Bent u klaar?” hoorde ik de stem van Ben Amar vragen. Hoelang stond hij daar al?

“Ja ik ben klaar.” zei ik terwijl ik een opkomende traan inslikte. “Ik zal haar zo dadelijk naar haar kamer
brengen.”

35
“Voor ik het vergeet dokter. Zou u voor haar de Morning after pil kunnen voorschrijven. Ze gebruikt geen
voorbehoedsmiddelen.” vroeg ik hem aan één toon, zonder hem aan te kijken.

“Ja natuurlijk. Goed van u dat u het daar over hebt gehad met haar.” kuchte hij om zijn verlegenheid te
verbergen.

Ik liep terug naar de jonge vrouw toe en reed haar bed naar de andere kamer met Ben Amar in mijn
kielzog. “Als ik nog iets voor u kan doen moet u het zeggen mevrouw. Ik zal zo dadelijk uw familie
opbellen, goed?”

Ze greep mijn hand vast. “Dankjewel, voor alles.” snikte ze.

“U hoeft me niet te bedanken. Dit is mijn baan.” knipoogde ik.

Voor het eerst sinds ik hier werkte had ik echt het gevoel dat ik iets voor iemand betekent heb. Daarvoor
heb ik ook voor deze baan gekozen.”

Ik verliet de kamer en zag Ben Amar met een vreemde blik naar me kijken die ik niet meteen kon
plaatsen. “Is er iets?” vroeg ik hem op de man af.

“Ik verwacht u straks na de werkuren in mijn kantoor.” zei hij weer op een zakelijk toon nadat we de
jonge vrouw haar kamer verlieten. “Ik zou het namelijk willen hebben over uw actie van daarnet. Ik hoop
dat u beseft dat zulk onprofessioneel gedrag hier niet getolereerd kan worden. Weglopen in het bijzijn
van een patiënte die zich wellicht al ellendig genoeg voelde. Waar zaten u gedachten?”

Ik durfde niet opkijken noch kreeg ik een woord over mijn lippen. Ik wist dat hij gelijk had maar wat kon
ik zeggen? De waarheid? Nee, die mocht hij nooit of te nimmer te weten komen. Hij zou van me walgen,
net als elke andere Marokkaanse man. Ik gehoorzaamde hem echter zonder meer. Gezien ik niet van plan
was hem ooit de waarheid te vertellen zou ik zijn terechtwijzing gewoon moeten ondergaan.

“Er staat alweer een nieuwe patiënt op de gang. Zwangere vrouw die onwel is geworden op haar werk.
Wellicht gewoon lage bloeddruk of ijzertekort. Ik zal haar eerst onderzoeken. U prikt bloed en meet haar
bloeddruk.”

Ik was verbaasd dat hij me de kans gaf hem verder te assisteren na mijn blunder van vanochtend. Zou hij
me dan toch nog een kans geven? Had Salma gelijk toen ze zei dat blaffende honden niet bijten? Of is dit
slechts uitstel van executie?

De dag gleed voorbij. Het was druk op de dienst. We onderzochten de ene patiënt na de andere maar
gelukkig had ik in tegenstelling tot die ochtend geen enkele fout gemaakt. Hoe slecht ik ook overweg kon
met de houding van Ben Amar. Niemand kon ontkennen dat we een goed team waren. Na één dag
raakten we echt op elkaar ingespeeld en wisten we met blikken wat de andere wilde zeggen. Ik voelde
mijn zelfvertrouwen stijgen met de minuut en Ben Amar gaf me ondanks zijn koele gedrag wel het
nodige respect.

Het was inmiddels al ’s avonds laat. Ik had twee uren overgewerkt. Nadat ik me had opgefrist en
omgekleed bekeek ik mezelf in de spiegel. “Dat kan er mee door voor tien uur gewerkt te hebben.” lachte
ik in mezelf. Het lachen verging me echter al snel wanneer ik mezelf bedacht dat ik nog langs het kantoor
van Ben Amar moest gaan om me te gaan verantwoorden voor deze ochtend.

Ik klopte zachtjes op zijn deur. “Binnen.” hoorde ik hem een diepe zucht slaken.

36
Aarzelende stapte ik zijn kantoor binnen en zag hem druk bezig met papierwerk. Hij zag er op dit
moment iets meer mens uit. Geen witte dochtersjas, zijn das had hij losgeknoopt, twee lege koppen koffie
voor hem en ik zag dat zijn ogen vermoeid stonden. Ook voor hem was het vast een zware dag geweest
die nog niet ten einde is. Om de één of andere reden voelde ik een beschermend gevoel door me heen
gaan hem zo voor me te zien.

“Nog steeds aan het werk?” vroeg ik hem nadat hij geen enkele aanstalten maakte iets te zeggen. “Het
werk van een arts stopt nooit.” zei hij terwijl hij me een zwakke glimlach gaf.

“U mag u zelf ook niet uit het oog verliezen.” zei ik vanuit mijn bezorgdheid.

Hij keek op en keek me even indringend aan. “Vanwaar uw bekommernis, Benaïssa?”

“Beroepsmisvorming?” lachte ik voorzichtig.

Ik zag zijn glimlach nog breder worden. Hij had best wel een charmante lach. Ik vroeg me af waarom hij
die niet vaker toonde. Hij zou zich vast een stuk populairder maken.

“Goed,” herstelde hij zich. “U weet wel waarom u hier bent. Die actie van vanochtend? Wat had dat in
godsnaam voor te stellen?”

“Het werd me gewoon even te veel.” fluisterde ik, waarop hij meteen zei: “Ik heb u al eens gezegd dat u
echt zal moeten leren uw emoties opzij te leren zetten. Een verpleegster die zomaar met betraande ogen
wegloopt van een patiënt die het al moeilijk genoeg had is een bewijs van weinig professionaliteit.”

“Dat besef ik maar al te goed. Het zal niet meer gebeuren.” beloofde ik hem.

“Ik hoop het voor u. Er komt geen derde kans.” besloot hij.

“Hoe dan ook de rest van de dag heeft u fantastisch werk geleverd. U leert erg snel bij. Ik wil toch nog
even duidelijk stellen dat niet elke verpleegster hier op de gang de kans krijgt mij te assisteren. Ik heb u
die taak toegedeeld omdat ik potentieel in u zie. Ik zag meteen dat u gedreven bent en ik wil u dan ook de
kans geven u verder te ontplooien.”

Geschokt van wat hij net zei kwam er: “Dat stel ik echt op prijs dokter. Bedankt dat u me nog een kans wil
geven” over mijn lippen. Ik had mezelf immers verwacht aan een ontslagbrief en dan zegt hij dit.

“Maar juffrouw Benaïssa…”

Plots werden we onderbroken door iemand die op de deur klopte. “Binnen.” riep hij geagiteerd.

Ik zag het hoofd van Salma achter de deur verschijnen. “Tariq, ben je bijna klaar. Ik had gedacht dat we
misschien nog een hapje konden gaan eten?”

“Zie je niet dat ik bezig ben?” snauwde hij haar af.

Ik voelde een plaatsvervangende schaamte wanneer ik wederom het gekwetste gezicht van Salma voor
me zag. Wat mankeert die vent toch?

“Ik ga maar.” zei ik terwijl ik aanstalten maakte op te staan. “Blijf zitten Benaïssa. Wij waren nog niet
klaar!” maande hij me aan opnieuw te gaan zitten.

37
“Salma, ga naar huis. Je weet toch dat ik ’s avonds met rust gelaten wil worden?”

“Maar ik dacht dat…”

“Ik zie je morgen wel. Wil je de deur achter je sluiten alsjeblieft?” zei hij op een emotieloze toon terwijl
hij haar niet eens een blik waardig gunde en in plaats daarvan een verrichting uitvoerde op zijn laptop.

Als een geslagen hond verliet Salma het kantoor van Ben Amar, haar zogenaamde verloofde. Het leek er
nochtans niet echt op.

“Oké waar waren we? Juist ja.” liet hij zijn blik weer rusten op mijn persoon. “Dus ik wilde zeggen dat ik u
kansen ga geven uzelf verder te ontplooien maar in ruil daarvan verwacht ik efficiëntie. Blunders zoals
deze ochtend zijn echt ondenkbaar als u hogerop wil geraken. Emoties moet u echt leren opzij zetten in
deze stiel.”

“Met hem als leermeester zou dat vast geen probleem zijn.” bedacht ik mezelf.

“Bent u trouwens zeker dat uw reactie van deze ochtend louter uit medeleven was?” vroeg hij nu geheel
onverwacht.

“Ja hoor.” piepte ik niet geheel overtuigd van mijn eigen woorden.

“Kijk Benaïssa. Ik ben misschien niet de meest toegankelijke werkgever. Bewust. Maar als er wat anders
is waar u mee zit kunt u mij dit altijd vertellen.”

“Vond u niet dat werk en privé gescheiden moeten worden gehouden?” kon ik mijn ergernis niet
verbergen bij zijn zoveelste bemoeinis.

“Klopt, maar als u persoonlijke problemen hebt waar u werk onder kan lijden dan dien ik daar van op de
hoogte te zijn en dan kan ik daar eventueel rekening mee houden.”

“Persoonlijke problemen? Waar heeft u het toch over?”

“Ik zie meer dan jij denkt en ik ben evenmin dom. Uw tweede werkdag komt uw zus hier aanzetten met
een grote sporttas terwijl ze u in tranen rond de nek vliegt. Dag drie komt u bont en blauw geslagen naar
het werk - correctie - ‘ongelukkig gevallen.’ zoals u zelf zo mooi zegt en vandaag loopt u helemaal
overstuur weg van een patiënt die zich toevallig in dezelfde staat als u bevond enkele dagen geleden.
Misschien dat u anderen voor de gek kan houden maar ik heb genoeg mensenkennis en ervaring om te
weten dat er iets niet juist zit. Vandaar dat ik het u gewoon op de man af vraag: Heeft u te maken met
fysiek geweld?”

“Nee!“ loog ik keihard. “Waar haalt u trouwens het lef vandaan om u zo te moeien privé leven!” beet ik fel
van me af.

“Wij zijn in de eerste plaats collega’s maar ik ben arts geworden om mensen te helpen dus dat geldt ook
voor mijn personeel. ”

“Ik denk niet dat dit nodig zal zijn. Als ik een psycholoog nodig heb ga ik wel naar de derde verdieping.
Dankjewel.” probeerde ik overtuigend over te komen maar vanbinnen was ik geschrokken van zijn
directheid en zijn treffende analyse van mezelf.

38
Ik voelde me zo mogelijk nog ongemakkelijker worden. Nog even en hij zal de link zelf gaan maken. Hij
heeft hem verdomme al bijna gemaakt. Wat als ik mezelf verraad? Het respect en de kansen die hij me
wilde geven zullen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik moest me herpakken en snel. Ik moest me net
hetzelfde als hem gaan gedragen: Geen enkele blijk van emoties meer tonen en al zeker niet in zijn bijzijn.

“Was dit alles?” vroeg ik hem.

“U kan gaan.” antwoordde hij terwijl hij me onderzoekend bleef aankijken. Ik kreeg er gewoon spontaan
koude rillingen van. Doet hij dit bij al zijn personeelsleden?

"Benaïssa?"

"Ja?" hield ik zuchtend halte.

"Moest u alsnog van gedachten veranderen. U weet mij te vinden."

“Nog een fijne avond verder.” groette ik hem halvelings waarna ik met een knal de deur van zijn kantoor
dichtsloeg, opgelucht weer enkele uren van hem verlost te zijn.

2.4.

39
Tariqs perspectief

Zuchtend liet ik me achterover zakken in mijn bureaustoel terwijl ik haar als een briesende wervelwind
mijn kantoor zag verlaten. Met een knal liet ze de deur achter zich dichtvallen zonder nog maar één keer
om te kijken. Dit was absoluut nieuw voor me. Ze heeft lef, dat moet ik haar nageven. Er zijn er haar nog
maar weinig voorgegaan. Tegen mij, Tariq Ben Amar in gaan.

Yasmina Benaïssa. Ze blijft een onopgelost mysterie. Een week geleden stond ze hier voor het eerst in
mijn kantoor. Ik geef toe. Mijn eerste gedachte over haar was dat ze het zoveelste onervaren huppeltutje
was dat zich hier kwam aanbieden. Niemand hier kon immers ontkennen dat ze een plaatje was om te
zien. Zelfs haar ingetogen houding en haar hoofddoek konden haar natuurlijke schoonheid niet
verbergen.

Toch het waren vooral haar ernst en haar gevatheid die me al snel van gedachten deden veranderen dat
ze niet zomaar de eerste de beste was.

Ze was zowaar de eerste - op Ilias na dan - op deze afdeling die tegen me in durfde te gaan en om de één
of andere reden was zij ook de enige waarvan ik dat ook accepteerde – of sterker nog - kon apprecië ren.
Meestal had ze ook gelijk als ik er nog eens over nadacht. Ik wist dat ik soms te ver ging maar dat ben ik
nou eenmaal. Vaak heb ik geen scrupules.

Ze heeft mijn aandacht. Dat is een vaststaand feit. Nadat ik haar schoolresultaten en stage beoordeling
voor me zag besefte ik dat ik haar hier moest houden. Ik heb grootste plannen voor haar. Niet dat ik iets
tegen verpleegsters heb, integendeel zelfs, maar het stelt me teleur dat ze haar droom heeft moeten
opgeven omwille van haar ouders. Ik zie elke dag de gedrevenheid in haar ogen.

Ik herken talent wanneer ik het zie en zij heeft het zonder twijfel. Ze zou zoveel veel meer aankunnen en
ik zal degene zijn die haar die kansen wel gaat geven.

Als ik het goed begrijp wilden haar ouders niet dat ze ging verder studeren. Misschien moet ik hen er dan
maar eens over aanspreken. Of ga ik daarin een stap te ver? Ze houdt haar privé immers angstvallig
gescheiden van haar werk. Ze zou het niet appreciëren moest ik nog dieper beginnen graven maar laten
we eerlijk zijn: Gaat dat me tegenhouden?

Ze is niet zoals de anderen hier. Ze houdt zich louter met haar werk bezig. Ze draagt haar geloof nog hoog
ik het vaandel. Haar glimlach was een zeldzaamheid die ik slechts enkele keren mocht aanschouwen.
Waarom lacht ze niet vaker?

Wanneer ze iets zegt dan is het er wel recht op. Onbezonnen is de laatste eigenschap die je haar kan
toeschrijven. Zodra je iets zegt of vraagt dat haar niet zint dient ze je meteen van repliek.

Toch lijkt ze tegelijkertijd zo enorm in zichzelf gekeerd. Als ik naar haar kijk zie ik haar steeds nadenken.
Steeds zie ik diezelfde gespannen frons op haar voorhoofd. Ergens heb ik het gevoel dat ze hier niet de
persoon is die ze werkelijk is. Wie is dan wel de echte Yasmina Benaïssa?

Er is iets aan haar dat ik niet kan plaatsen. Misschien is het dat mysterieuze dat me zo aantrekt.
Aantrekt? Misschien is fascinatie eerder het juiste woord.

Het begon toen haar zus hier op een dag huilend rond haar nek vloog en een grote tas van haar spullen
mee had. Toen ze hier de dag daarna verscheen alsof ze in elkaar getimmerd was voelde ik dat er was
mis was. “Ongelukkig gevallen” zei ze. Alsof ik dat ook maar één seconde geloofde.

40
Deze ochtend zag ik haar in tranen weglopen toen we een jongedame moesten behandelen die
slachtoffer was geweest van seksueel misbruik en fysiek geweld wat mijn vermoedens alleen nog waar
sterkten dat ze iets soortgelijks heeft meegemaakt maar wat juist daar tast ik over in het duister.

Als ik nog maar iets in die richting vraag klapt ze zicht of gaan ze in de aanval. Nog maar eens een bewijs
dat ik het bij het juiste eind had. Is het een man? Is het haar vader? Haar broer? Over haar familiale
situatie wist ik niets en daar wil ze ook niets over lossen.

Eén van mijn karaktereigenschappen is dat eens ik op iets gebrand ben ik het niet meer los laat. Ik moet
en zal te weten komen wat haar is overkomen of nog steeds overkomt en er een einde aan maken. Ik heb
gekozen voor deze baan om mensen te helpen dus ook Yasmina Benaïssa. Ik weet zeker dat ze hulp nodig
heeft. Ze moet ze alleen nog leren te aanvaarden.

Een andere verpleegster had ik al lang buiten gegooid na een gebeurtenis als deze ochtend maar bij haar
gooide ik mijn principes gewoon overboord als het niets was. Wanneer ik zag hoe ze omging met de
jonge dame deze ochtend zag ik dat ze haar hart op de juiste plek heeft. Ik weet wat haar capaciteiten zijn
en wellicht was haar reactie te wijten aan iets dat ze zelf heeft meegemaakt.

Toen ik hier begon te werken wilde ik meteen duidelijk stellen wie ik was en voor wat ik stond. Geen
nauwe band met het personeel. Werk en privé gescheiden houden. Professionaliteit en efficiëntie. Zo
kennen ze me hier en dat wil ik ook zo houden. Als Marokkaan heb ik altijd dubbel moeten knokken om
er te komen. Nu ik er sta wil ik er blijven staan en nog liefst nog hogerop geraken. Emoties tonen is je
zwakte tonen. Niemand mag mijn zwaktes kennen. Ook Yasmina niet. Nog niet.

Ik werd moe van mijn eigen gedachten. Ik weet niet waarom die drang voel alles te willen weten over
haar. Elke dag maakt ze me nieuwsgieriger naar haar persoon en haar achtergrond.

En dan is er nog Salma. Waar moet ik beginnen? Onze verloving, laat staan ons nakende huwelijk is
slechts een schijnvertoning dat zij iets te serieus heeft opgenomen.

Ze maakt me knettergek met dat plakkerige gedoe en die eeuwige controle op mijn doen en laten. Als er
iets is dat ik haat dan is het dat wel. Ik voel me verstikt. Ik heb mijn vrijheid nodig.

Het ironische is dat haar niets te verwijten valt in heel deze krankzinnige situatie. Het is niet dat ze een
slechte vrouw is. Zeer zeker niet. Zij doet tenminste nog moeite het te laten werken terwijl ik? Ik laat
alles maar op zijn beloop. Het is niet eerlijk tegenover haar en zelfs niet tegenover mezelf.

Ik heb me ergens in laten meeslepen dat op dat moment juist leek maar nu de grootste vergissing van
mijn leven blijkt te zijn. Als mijn ouders niet waren dan had ik al lang een einde gemaakt aan heel deze
poppenkast.

Hoofdstuk 3. Helpende handen en hervonden doelen.

3.1.

41
Ondertussen zijn we alweer drie weken verder. Zoals gewoonlijk was ik weer één van de eersten op het
werk. Men zal hier vast denken dat ik geen leven heb en ze hebben nog gelijk ook. Mijn werk is
momenteel mijn leven. Al drie weken lang mocht ik Ben Amar assisteren en dat was meer dan een
fulltime baan. Het was fysiek en mentaal enorm uitputtend maar het gaf me zeker en vast veel
voldoening. Die voldoening die ik zocht wanneer ik koos voor deze stiel: mensen helpen.

“Goedemorgen zonnestraaltje!” hoorde ik Ilias enthousiast roepen door de kantine.

“Zo, iemand is goed gehumeurd vandaag?” legde ik mijn krant automatisch neer.

“Altijd als ik jou zie.”zei hij met een brede glimlach op zijn gezicht. Ik moest lachen om zijn
ondeugendheid maar was wel vastbesloten mijn grenzen te stellen. Al vanaf het begin voelde ik dat hij
toenadering zocht maar het werd hoe langer hoe duidelijker. Hoog tijd om hem wat in te tomen.

“Yasmina, mag ik eens iets heel persoonlijks aan je vragen?” begon hij voorzichtig.

“Dat mag je zeker maar of ik ga antwoorden, dat is een andere vraag.” keek ik hem liefjes aan.

“Ik denk dat ik het er toch maar op ga wagen.” grijnsde hij speels.

"Wel?" keek ik hem vragend aan.

“Is er een man in je leven?” vroeg hij me op de man af.

“Nee er is niemand in mijn leven maar ik wil je geen valse hoop geven. Ik ben ook niet zoekende Ilias.”

“Echt niet?” vroeg hij me een pruillip.

“Sorry.” lachte ik.

“Jammer, je weet niet wat je mist.” grapte hij.

Hij deed me echt lachen. “Je bent echt niet te schatten Ilias.”

“Hé! Je weet dat ik je maar plaag. Gewoon gezonde interesse. Ik heb respect voor je meid maar moest je
niet mijn zuster in de Islam zijn zou ik allang mijn kans gewaagd hebben.”

“Jij bent echt knettergek jij!” barstte ik nu helemaal in lachen uit.

Je zou wat meer moeten lachen Yasmina. Hou dat serieuze gedoe maar voor bij mijn broer.”
Ik moest nog harder lachen bij zijn opmerking. “Hou je hoofd erbij Benaïssa!” zette hij een treffende
gelijkenis met zijn broer neer.

En als men over de duivel spreekt… In mijn ooghoeken zag ik Ben Amar in de deuropening staan en in
tegenstelling tot ons leek hij niet bepaald geamuseerd te zijn. “Hebben jullie niets beters te doen? Ik kon
jullie horen tot op de gang.” zei hij op een laatdunkende manier.

“Als ik me niet vergis begint onze dienst pas binnen tien minuten Tariq. Tot dan doen en laten we toch
lekker wat we willen?” riep Ilias niet bepaald onder de indruk terug.

42
“Benaïssa, meekomen alsjeblieft. Ik zou graag de dagplanning bespreken.” zei hij terwijl hij Ilias straal
negeerde.

Waar heeft hij nou weer last van?

“Ik zou het op prijs stellen moest u uw amoureuze verwikkelingen buiten de werkvloer afhandelen.” beet
hij me toe.

“Excuseer?” reageerde ik verontwaardigd.

“Er speelt duidelijk wat tussen u en mijn broer. Dat zijn uiteraard jullie zaken maar gelieve dit niet hier
op uw werk te doen in het zicht van iedereen.”

Hoorde ik dit nou goed? Dacht hij dat Ilias en ik een relatie hadden? Wat een grap!

“Ten eerste er is helemaal niets tussen mij en Ilias behalve een collegiale, hooguit vriendschappelijke
band en ten tweede: ik zou het prijs stellen moest u die belachelijke insinuaties voor uzelf houden Ze
slaan werkelijk nergens op!”

“Het zag er nochtans heel gezellig uit.” merkte hij op.

“Uw broer is nou eenmaal een grapjas. Dat zou u toch beter dan wie ook moeten weten?”

“Jaja…” zei hij op een manier alsof hij me niet echt geloofde.

"Dat hij er in stikt!" dacht ik in mezelf. Meneer was klaarblijkelijk weer maar eens met het verkeerde
been uit het bed gestapt en gezien ik de hele dag met hem zou moeten samenwerken zou ik er weer maar
eens de dupe van zijn.

“Heeft u trouwens nog eens nagedacht over dat verder studeren?” onderbrak hij de gespannen stilte.

“Verder studeren?” herhaalde ik verrast.

“Uit ons eerste gesprek heb ik toch kunnen opmaken dat u het wel iets zei, geneeskunde te studeren?”

“Er valt niet over na te denken. Ik heb toch gezegd dat ik momenteel niet in die mogelijkheid ben.”

“Omwille van uw ouders die het niet willen?” vulde hij me aan.

“Zoiets ja.” Mompelde ik binnensmonds. Het was niet eens gelogen. Onrechtstreeks waren zij er
inderdaad de oorzaak van. Vroeger mocht het gewoon niet en nu ik bij hen weg ben kan ik het niet omdat
ik mijn inkomen brood nodig heb.

“Als u wilt kan ik met uw ouders gaan praten?”

“Nee!” riep ik meteen uit. “In geen geval! Ze zullen het toch niet begrijpen!”

“Rustig Benaïssa, het was maar een vraag…Trouwens ik spreek toch hun taal, ik kan het toch uitleggen,
ze zullen het wel begrijpen.”
“Nee, niet op die manier.” verhief ik geïrriteerd mijn stem. “Het past gewoon niet in hun gedachtegang.
Arts is een mannenberoep volgens hen. Laat het gewoon ja?” smeekte ik hem haast.

43
Ik kreeg geen antwoord terug en hij liep gewoon verder. Uit pure wanhoop trok ik aan zijn arm.

“Beloof me alsjeblieft dat u niet naar mijn ouders gaat?” vroeg ik op een dwingende toon. Hij keek neer
op mijn hand die hij vreemd genoeg niet wegduwde en verplaatste dan zijn blik waardoor zijn
donderbruine kijkers de mijne gevangen hielden.

“Ik respecteer uw wens maar ik kan niet ontkennen dat ik het bijzonder jammer vind dat u uw talenten
niet volledig benut.”

Ik schaamde me dood dat ik hem naar me toe had getrokken en liet al gauw zijn arm los. “Het spijt me.”
prevelde ik. “Het was niet mijn bedoeling om…”

“Maakt niet uit.” zei hij zacht.

Onze blikken hielden elkaar nog een tijdlang vast tot we onderbroken werden door zijn pieper die
signaal gaf dat er een spoedgeval was. Al snel herstelden we ons en liepen richting de onderzoeksruimte.

“Wat is het probleem?” vroeg Ben Amar aan de verpleger die hem hier had binnengebracht.

“Man die in beschonken toestand over een drempel is gevallen. Enkele diepe wonden die misschien
gehecht dienen te worden.”

Nadat Ben Amar even had gekeken naar de wonden gebood hij me ze te verzorgen. Gelukkig voor de
patiënt dienden ze niet gehecht te worden. Hijzelf verdween al snel uit de onderzoeksruimte en liet de
rest aan mij over.

“Hey schatje.” raaskalde de dronken patiënt. Ik deed maar alsof ik niets hoorde.
“Heb je me niet gehoord meisje? “

“Ik ben hier om mijn werk te doen meneer. Wilt u even niet bewegen alsjeblieft. Zo gaat het verzorgen
makkelijker.”

“Ik ben wel eens benieuwd wat er onder dat doekje van je zit.” zei hij op een verlekkerde toon terwijl hij
ook nog naar mijn achterwerk probeerde te grijpen.

Wat een lef! Ik sloeg zijn hand weg en woedend keerde ik me om naar de wastafels. In mijn woede had ik
niet gezien dat Ben Amar inmiddels in de ruimte stond en ik –weer maar eens - tegen hem opbotste.

“Gaan we weer klungelig worden Benaïssa?” weerklonk zijn geamuseerde stem.

Geërgerd keek ik naar boven waar zijn gezicht me vragend tegemoet kwam. “Scheelt er wat?”vroeg hij
me honend.

“Sommige mensen hebben echt geen schaamte.” slaakte ik een gefrustreerde zucht.

“Hoezo?” zag ik een frons op zijn voorhoofd verschijnen.

“Die man daar met zijn seksistische opmerkingen.” antwoordde ik terwijl ik mijn blik misprijzend op
hem liet rusten
“Wat zei hij dan?” vroeg Ben Amar nu ernstig.

“Dat ga ik echt niet herhalen.”

44
“Heeft hij je aangeraakt?”

“Net niet nee. Gelukkig.”

“Kijk en leer.” zei hij met een ondeugende blik in zijn ogen. Met mijn ogen volgde ik hem terwijl hij
zelfverzekerd op de man afliep.

“Meneer? Hoe was het ook alweer?”

“Janssens.” zei de dronken man die me nog steeds belust aankeek. Ik kreeg haast braakneigingen van de
manier waarop.

“Goed meneer Janssens. Ik heb daarnet even naar uw verwondingen gekeken en ik vrees dat we u zo
meteen een prik moeten geven om ontstekingen tegen te gaan.”

“Mag dat knappe verpleegstertje van u het niet doen? Ik heb een naaldenfobie. Zij kan mijn pijn een klein
beetje verzachten.” grijnsde hij veelbetekenend voor zich uit.

“Geen enkel probleem meneer!”zei Ben Amar met een brede glimlach. Ik keek hem vernietigend aan tot
hij bloedserieus een naald van formaat tevoorschijn haalde en aan mij overhandigde. Zelfs ik zou er van
wegrennen moest men met een naald van dit kaliber voor mij staan.

“Aan u de eer juffrouw Benaïssa.”

Ik moest immens veel moeite doen mijn lach te onderdrukken terwijl ik de naald opspoot. Met veel
plezier liep ik op de dronken man af die me beangstigd aankeek. “Meneer u hoeft echt niet bang te zijn.
Het is zo voorbij. Ontspan u.”

“Nee! Me niet prikken!”

“Maar meneer het is echt in uw belang.” hield ik hem nu in bedwang.

Alsjeblieft niet doen!” smeekte hij me.

“U kan er misschien nog onderuit komen als u nu meteen uw excuses aanbiedt aan de dame voor uw
ongepast gedrag. Patiënt of niet. Ik tolereer niet dat mijn personeel zo behandeld wordt.” viel Ben Amar
me bij.

“Het is al goed. Mijn excuses meisje. Het zal niet meer gebeuren.” verontschuldigde hij zich.

Iets later kwam Ben Amar me weer tegemoet. “Die zal zijn lesje wel geleerd hebben.” lachte hij

“Bedankt.” zei ik gemeend.

“Geen probleem. Nu weet je hoe zulke patiënten aan te pakken voortaan. Mijn toestemming heb je
alvast.” knipoogde hij.

Verbaasd bleef ik hem nakijken. Blijkbaar heeft hij dan toch nog gevoel voor humor.
3.2.

Tariqs perspectief

45
Ik stond in tweestrijd toen ik geparkeerd stond voor het huis van Yasmina. Ik had speciaal mijn
middagpauze hier voor opgeofferd. Ik weet dat ik het haar beloofd had het niet te doen maar het was
sterker dan mezelf.

Haar adres had ik teruggevonden in haar C.V. Ik moest haar ouders proberen te overhalen haar verder te
laten studeren.

Ik besloot het er maar op te wagen, ook al wist ik dat ik hiermee de woede van Yasmina Benaïssa op de
hals zou halen. Niet bepaald iets waar ik naar uitkeek maar ik voelde dat ik dit moest doen. Ik moet
eerlijk toegeven dat ik hoopte op deze manier tegelijkertijd meer te weten te komen over haar
achtergrond. Iets zei me immers dat wat ze verborgen probeert te houden met haar thuissituatie te
maken had.

Zelfzeker belde ik aan. De deur werd niet veel later met een ruk geopend door een meisje dat als twee
druppels water op Yasmina leek. Het was haar zus die vorige week ook al in de kliniek was. Alleen nu ik
haar beter zag viel de gelijkenis nog meer op. “Kan ik u helpen?” vroeg ze terwijl ze zenuwachtig rond
zich heen keek.

“Hoi. Ik ben Tariq. De baas van Yasmina.” Ik vroeg me af of ik haar ouders even zou mogen spreken.”

“Weet Yasmina dat u hier bent?” vroeg ze me met enige terughoudendheid.

“Nee, dat weet ze niet.”

“Dan denk ik dat u beter gaat.”

“Hoezo?” “Dit zou ze zeker en vast niet op prijs stellen. Het maakt alles alleen maar erger.”

“Ik vrees dat ik niet kan volgen?”

“Weet u het dan niet?”

“Wat dan?” vroeg ik vanuit mijn brandende nieuwsgierigheid.

“Yasmina woont hier niet meer. Mijn ouders hebben haar een maand geleden buitengezet.”hield ze haar
blik op de grond gevestigd.

“Daar wist ik niets van…” bracht ik het geschrokken uit door wat me net werd verteld. Dit was wel het
allerlaatste dat ik verwachtte te horen vandaag.

“Waarom als ik vragen mag?”

“Dat zal u Yasmina zelf moeten vragen.”

“Waar woont ze nu dan?”

“Dat zal u haar eveneens zelf moeten vragen. Het spijt me. Ga alsjeblieft weg nu, mijn vader kan elk
moment thuiskomen.” smeekte ze me haast.

46
Net wanneer ik me wilde omdraaien zag ik een oudere man voor me staan die me streng en
onderzoekend aankeek. Dit was ongetwijfeld Yasmina’s vader. “Wie ben jij?” vroeg hij me al even
argwanend.

Ik zag Yasmina’s zus me nog steeds met dezelfde smekende blik naar me kijken. Met haar lippen vormde
ze “Lieg!" Ik zag de wanhoop in haar ogen. Dezelfde blik die Yasmina me gaf toen ze me verzocht niet met
haar ouders te praten. Wat is hier in godsnaam aan de hand?

Voor even twijfelde ik. De confrontatie aangaan en zo misschien te weten komen wat Yasmina verbergt
of weggaan en in de waan blijven over wat er gebeurd is met haar. Ik koos voor het laatste. Ik wist dat ik
met de eerste optie Yasmina teleur zou stellen en misschien voor altijd haar vertrouwen zou verliezen.
Dat wilde ik ten koste van alles vermijden. Wat ik zonet heb gedaan heb is misschien al onvergefelijk. Ik
besef nu pas waarom ze niet wilde dat ik naar haar ouders ging.

“Mijn excuses. Ik heb denk ik het verkeerde adres doorgekregen. Dit is duidelijk niet het juiste huis. Sorry
voor het storen.” maakte ik me er snel vanaf.

Na dit korte bezoek stelde ik me echter meer vragen dan ooit. Yasmina woont dus duidelijk niet meer
thuis. Waar woont ze dan wel? Wat is er gebeurd waardoor haar ouders haar hebben verstoten? Waarom
klonk haar zus zo angstig? Is het Yasmina’s vader die haar zo heeft toegetakeld?

Ik zou het allicht alleen maar te weten komen wanneer ze het me zelf verteld maar dat zou nooit
gebeuren en al zeker niet wanneer ze te weten komt wat ik zonet heb gedaan. Ik kon mezelf wel voor het
hoofd slaan. Dit keer was ik een brug te ver gegaan en het zou maar een kwestie van tijd zijn vooraleer
Yasmina het te weten zou komen.

Tien minuten later arriveerde ik terug op het werk. Een zoals verwacht woedende Yasmina kwam
meteen mijn richting uit gelopen. Als blikken konden doden was ik nu zonder twijfel morsdood geweest.

“Waar denkt u in godsnaam mee bezig te zijn?” riep ze me fel toe

“Hoezo?” vroeg ik luchtig.

“Mijn zus belde me zonet. Blijkbaar is er ene Tariq aan de deur geweest om met mijn ouders te praten.
Waar haalt u het lef om u zomaar in mijn privéleven binnen te dringen! U had me beloofd niet te gaan!
Beseft u wel wat u had kunnen aanrichten?”

“Kom mee naar mijn kantoor alsjeblieft. Ik denk niet dat u dit en plein public wilt bespreken?"

"Wel?" vroeg ze toen we in mijn kantoor toekwamen.

"Mag ik eerst nog mijn jas weghangen ja?" probeerde ik tijd te rekken.

"Sluit de deur Benaïssa.” deed ik het teken. Met een luide knal hoorde ik de deur dichtvallen. Haar ogen
spuwden vuur. Ze was razend en eerlijk gezegd kon ik haar geen ongelijk geven. Hoe zou ik zelf
reageren?

“Ga zitten en kalmeer.” gebood ik haar.

“Kijk, het spijt me dat ik zonder uw toestemming naar uw ouders ben geweest. Dat had ik misschien
beter niet gedaan maar als u vanaf het begin af aan eerlijk was geweest dan had ik het beter begrepen.”
“Oh dus nu is het nog mijn schuld ook!?”

47
“Heb ik dat gezegd?” kaatste ik de bal terug.

“En wat valt er te begrijpen trouwens? Dat ik thuis ben buitengezet? Alsof ik dat even gezellig met mijn
baas ga bespreken?” ijsbeerde ze gedurig door mijn kantoor.

“Waar logeert u nu dan?” vroeg ik voorzichtig.

“In een hotel.” antwoordde ze kortaf.

“Welk hotel?”

“Hou nou eens op met uw eeuwige kruisverhoor! Ik ben het spuugzat!” riep ze uit terwijl ze weer
opstond en druk met haar armen zwaaide. In mezelf moest ik lachen om haar vurige temperament.
Gelukkig was ik heel goed in het verbergen van emoties.

Ze boog zich over mijn bureau en keek me recht in de ogen. “Ik ben hier om mijn baan uit te oefenen.
Verder hebben wij elkaar niets meer te vertellen. Ik beloof u dat mijn persoonlijke situatie mij niet zal
belemmeren in het uitoefenen van mijn werk. Klaar!” en ze nam weer een stap achteruit, aanstalten
makend mijn kantoor te verlaten.

“Nee, ik ben niet klaar Benaïssa!” zei ik terwijl ik rechtstond en naar haar toeliep. “Ik heb het heel
moeilijk met het feit dat ik talent zie verloren gaan. Ik zie de gedrevenheid in uw ogen. Ik zie dat u
dolgraag verder wilt studeren.”

“Snap het dan toch! Ik kan niet verder studeren omdat ik mijn inkomen broodnodig heb. Ik ben niet van
plan om op hotel te blijven wonen als u dat denkt. Niet iedereen krijgt alles zomaar in zijn schoot
geworpen.” doelde ze op mezelf waarop ik schuldbekennend mijn blik even van haar afwendde, om
daarna weer gefocust de hare op te zoeken.

“Ja, dat begrijp ik perfect. Daarom dat ik had gedacht aan een tussenoplossing.”

“Tussenoplossing?”

“Ik heb eens nagedacht. Zegt de opleiding Medisch assistent u niets?”

“Dat komt toch op hetzelfde neer?” zei ze al iets rustiger. “Daarvoor moet ik evengoed lessen bijwonen?”

“Het is een stuk beter te combineren dan geneeskunde. Kijk, ik kan ervoor zorgen dat u hier parttime
aan de slag blijft en de overige uren de lessen bijwoont zonder loon te moeten inleveren. Op termijn zou
u dan mijn vaste persoonlijk assistent kunnen worden. Ik loop over van het werk en kan echt een
helpende hand gebruiken maar ik wil niet zomaar iemand aannemen die ik niet ken.”

“Uw assistent?” vroeg ze geschrokken en ongelovig tegelijkertijd. “Ik werk hier amper een maand?“

“Ondanks onze disputen af en toe zijn we een goed team Benaïssa. Dat kan u toch niet ontkennen?” Ze
knikte daarop bevestigend.

“Ik herken talent wanneer ik het zie. Daarvoor heb ik weinig tijd nodig.”

“Ik weet het niet. Ik bedoel, het is een mooie erkenning die u me geeft maar zullen de collega’s niet gaan
praten? Sommigen werken hier al jaren en krijgen deze kans niet.”

48
“Laat ze praten. Niemand van uw collega’s is dan ook zo gedreven en serieus als u en dat weten ze goed
genoeg. Trouwens u zal nog niet meteen als mijn assistent benoemd worden. Ik stuur u op die opleiding
om net dat tikkeltje meer kennis op te doen. Ondertussen zal u de komende maanden nauw met mij
samenwerken om ervaring op te doen. Ik zorg ervoor dat u uw stage hier kan lopen.”

Ik zag pretlichtjes in haar ogen verschijnen. Dit was de eerste keer dat ik haar echt zag stralen van geluk.
“Ik ben u heel erg dankbaar voor deze kans dokter.”

“Je hebt ze verdient Yasmina.” meende ik oprecht. Voor het eerst floepte er Yasmina over mij lippen in
plaats van Benaïssa. Al even erg geschrokken als ik van mezelf keek ze op.

“Hoe gaat het verder met u gezien de omstandigheden?” vroeg ik haar vervolgens.

“Ik red me wel.” fluisterde ze maar het klonk niet bepaald overtuigd.

“Is het wel goed om als vrouw alleen op hotel te logeren?” maakte ik mezelf luidop die bedenking.
Ik weet niet waarom maar ik voelde een koude rilling door me heen bij de wetenschap dat ze ergens in
een goedkoop hotelletje zit met allerlei louche figuren in haar nabijheid.

“Voorlopig heb ik geen andere keuze. Zodra mijn loon is gestort kan ik op zoek gaan naar wat anders.”
probeerde ze door midden van haar nonchalante houding duidelijk het gesprek af te ronden. Dat was
echter buiten mezelf gerekend.

“Vergeef me als ik te persoonlijk word maar waarom bent u thuis weggegaan?”

“Dat is inderdaad te persoonlijk. Ik kan en wil er niet over praten. Het ligt nog te gevoelig. Het liefste wil
ik alles vergeten en verder gaan met mijn leven. Ik denk dat we dit gesprek beter beëindigen. Ik zou
willen dat we vanaf nu enkel nog over het werk praten, ja?”

“Vanaf nu blijft alles louter professioneel. Ik zal geen vervelende vragen meer stellen. Dat beloof ik u.”
Ze schonk me vervolgens een dankbare glimlach.

Net toen ze mijn kantoor wilde verlaten draaide ze zich weer om. “Dokter?” vroeg ze.

“U geeft me deze kans toch niet enkel uit medelijden?”

“Dat u dat nog maar durft denken. Ik geef u deze kans omdat ik in u geloof.”

“En Benaïssa?” hield ik haar ditmaal tegen.

“Ja?”

“Probeer dat temperament van u voortaan wat in te tomen. Ik denk dat de hele kliniek je heeft gehoord.”

“Dan zal u ervoor moeten zorgen dat u me geen reden geeft mijn temperament tevoorschijn te halen.”
kaatste ze de bal terug.

Lachend liet ik me achteruit vallen in mijn bureaustoel. Ze is er me er toch eentje. Voor één keer verliet
ze mijn kantoor eens niet meer met slaande deuren.

49
Eén ding was positief: Ze was niet meer boos maar ze heeft me wel duidelijk gesteld waar de grens ligt. Ik
kon mijn ogen nauwelijks geloven. Was ik niet degene die steeds maar doordramde over werk en privé
gescheiden houden? Nu overtrad ik mijn eigen regels aan de lopende band. Allemaal door haar. Yasmina
Benaïssa, het steeds groter wordende mysterie dat ik maar niet wist te doorgronden. Ik was er altijd van
overtuigd mensenkennis te hebben maar die kennis liet me nu wel aardig in de steek.

3.3.

50
“ Ik voel mijn benen niet meer” klaagde ik tegen Lisa in de kleedkamers.

“Zware dag gehad?” grinnikte ze.

“Dat kan je wel zeggen ja.”

“Ik kan best aannemen dat Ben Amar je laat zweten.”

”Ze zou eens moeten weten.” dacht ik in mezelf. En niet enkel op medisch vlak. Zijn actie van vandaag
overtrof echt alles. Zomaar naar mijn ouders stappen terwijl ik uitdrukkelijk had gevraagd het niet te
doen. Gelukkig waren ze niet thuis op dat moment. Stel je voor dat ze in hun woede alles zouden
vertellen tegen hem. Ik zou hem nooit meer onder ogen durven komen gezien hun versie lichtjes afwijkt
van de mijne. Ik mag er gewoon niet aan denken. Ik sta bij Chaimae in het krijt, dat is zeker.

Ik nam afscheid van Lisa en verliet de kleedkamers. Neuriënd liep ik richting de uitgang wanneer mijn
aandacht werd getrokken door de stem van Ben Amar. “Kijk daar is ze al.”hoorde ik hem in ergens in de
verte zeggen. Nieuwsgierig draaide ik me om en ik moest even twee keer knipperen met mijn ogen om te
beseffen wie daar naast hem stond.

“Mo!” riep ik gillend uit terwijl ik alles liet vallen en in recht lijn op hem toeliep. “Ik wist niet dat je terug
was!” snikte ik terwijl ik hem uitzinnig van vreugde rond zijn nek vloog. “Oh god, ik ben zo blij je terug te
zien!”

“Ik jou ook lieverd, ik jou ook. Het spijt me dat ik er niet voor je was toen je me nodig had." fluisterde hij
in mijn oor en gaf me een zoen op mijn voorhoofd.

Hij nam mijn gezicht in zijn handen. “Niet huilen Yasmina. Ik ben er nu.” zei hij terwijl hij mijn tranen
wegveegde. Vervolgens trok hij me weer strak naar zich toe. Hij is terug, eindelijk!

Ik keek op en kwam nu pas tot de vaststelling dat Ben Amar ons tafereeltje gedurende de hele tijd
gadesloeg en hij zag er niet bepaald vrolijk uit. Ik duwde Mohammed voorzichtig weer van me af.

“Het spijt me dokter. Het zal niet meer gebeuren.” verontschuldigde ik me terwijl ik een traan
wegveegde. Meteen moest ik terugdenken aan de uitbrander die ik kreeg toen Chaimae hier mijn tweede
werkdag aankwam. Hij zal vast denken dat ik hier een gewoonte van ga maken.

Hij zei echter geen woord. Hij bekeek me enkel met een blik vol afkeer, draaide zijn rug om en verdween
met grote passen richting zijn kantoor.

“Wie was dat eigenlijk?” vroeg Mohammed.

“Mijn baas.”

“Een Marokkaan?”

“Ja maar geen Marokkaan zoals wij gewoon zijn.” grinnikte ik.

“Dat valt er aan te zien ja.” grapte mijn broer. “Lijkt wel alsof hij een doos citroenen heeft opgegeten.
Jeetje, toen ik daarnet achter jou vroeg reageerde hij ook al zo bot.”

“Ja hij houdt er niet zo van dat we onze privézaken hier regelen, vandaar." lachte ik schamper.

51
“Het spijt me, ik hoop dat ik je niet in problemen heb gebracht?”

“Nee nee. Ik leg het hem morgen wel uit.” zei ik luchtig. Ben Amar was op dit moment immers wel het
allerlaatste van mijn zorgen. Niets of niemand zou mijn dag nog kunnen verpesten.

Mohammed is mijn oudere en enige broer. Hij is nu 29 jaar oud. Ik was verbaasd hem hier te zien. Het
grootste deel van het jaar spendeert hij in het buitenland. Hij werkt immers voor een groot
internationaal bedrijf in Londen. Ik vond het verschrikkelijk wanneer hij ons gezin drie jaar geleden
verliet maar het was zijn grote droom dus wie was ik om hem tegen te houden?

“Vader belde me enkele dagen geleden met dat ongelooflijke verhaal. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik kon
echt niet geloven dat je tot zoiets in staat zou zijn maar daarna belde Chaimae en zij heeft me een heel
andere versie verteld. Nadat ik hen gesproken had heb ik meteen een ticket teruggeboekt. Ik wilde er het
fijne van weten.”

“Waarom heb je me zelf niet gebeld Yasmina?” vroeg hij me nu zachtjes.

“Ik durfde niet.” gaf ik eerlijk toe.

“Waarom?”

“Ik was bang dat ook jij me niet zou geloven. Ik had iedereen tegen me, op Chaimae na dan maar zij kon
me ook niet helpen om dat moment.”

“Ben je al thuis geweest?” vroeg ik hem.

“Ja, deze ochtend.”

“En wat zeiden ze?”

“Dat bespaar ik je liever maar ik heb hen wel duidelijk gemaakt dat ze van mij geen steun moeten
verwachten. Ze zijn mijn ouders maar dat geeft hen niet het recht mijn zus, hun eigen dochter zo te
vernederen.”

“Je had me moeten bellen Yasmina maar ik begrijp het wel en als het een troost mag zijn: Ik geloof je. Ik
kan echt niet geloven dat onze ouders je zo hebben behandeld, zeker na alles wat je hebt meegemaakt."

"We kunnen de klok niet meer terugdraaiden Mo. Het liefst wil ik er gewoon niet meer aan denken."

"Weet je, ik heb die Nassim nooit vertrouwd. Er was gewoon iets aan die gast dat niet klopte. Altijd uit de
hoogte doen, denken dat hij heel wat is. Ik wist al vanaf het begin dat heel die verloving een slecht idee
was.” bleef Mo maar doorrazen.

“Maar goed, daar zullen we daar niet veel last meer van hebben.” sprak hij het voldaan voor zich uit.

“Hoezo?” vroeg ik hem ontzet.

“Oh, ik heb hem voor ik naar jou kwam een klein bezoekje gebracht.”

“Wat!?” riep ik het paniekerig uit.

52
“Wat dacht je dat ik hem zomaar zou laten begaan? Ik ben jouw broer! Je denk toch niet dat ik die
klootzak vrij zou laten rondlopen na wat hij je heeft aangedaan. Als ik hem gewoon zou laten doen zou ik
nog een grotere rotzak zijn dan hij. Ik heb alleen maar de eer van mijn zus verdedigd.”

“Hij is het niet waard.” piepte ik. “Wie weet wat voor gevolgen dit zal hebben?”

“Je moet hem aangeven Yasmina.” zei hij streng.

“Met wat als bewijs? Het is weken geleden gebeurd. Ik heb niets laten vaststellen en trouwens met zijn
functie zal men hem nooit iets doen.” kwam ik weer tot de conclusie dat dit een straatje zonder einde
was.

“Hoge functie of niet. Dat was niet slim van je zusje maar hij heeft zijn lesje wel geleerd na vandaag. De
eerstkomende werken geraakt hij zijn huis niet meer uit.”

In mezelf vreesde ik het ergste. Natuurlijk was ik blij dat mijn broer het voor me opnam maar ik wist wel
zeker dat Nassim wraak zou nemen. Hij deinst voor iemand terug. Vroeg of laat zou hij voor mijn neus
staan. Wie zou me dan komen redden? Mohammed? Nee, die zit morgen alweer in het buitenland. In mijn
eentje was ik kansloos. Daar was ik me welbewust van.

“Waar logeer je?” vroeg hij me vervolgens.

“Op hotel.” zei ik luchtig.

“Ben je nou helemaal gek geworden? Jij alleen op hotel?” verhief Mo geïrriteerd zijn stem.

“Ik ben een grote meid Mo. Zodra mijn loon gestort is kan ik op zoek gaan naar een kleine studio.”

“Geen sprake van Yasmina. Jij woont vanaf vandaag in mijn appartement. Het staat toch het hele jaar
door leeg. Als jij er woont brengt het tenminste nog wat op.”

“Nee, ik wil niet dat je ruzie krijgt met vader. Ze gaan het je niet in dank afnemen.”

“Ze kunnen de boom in Yasmina. Er is geen enkel excuus voor hun gedrag. Die loser geloven in plaats van
hun eigen dochter. Waar zaten hun gedachten?”

“Nassim en zijn familie hebben hen gehersenspoeld.” poogde ik hen nog min of meer te begrijpen.

“Ja en? Volgens mij zijn ze nog steeds bij hun volle verstand.”

“Kom Yasmina. We gaan je spullen ophalen in dat hotel en dan gaan we samen naar mijn flat.” Hij
omarmde me en samen liepen we naar zijn wagen. “Bedankt broertje.” zei ik terwijl ik een kus op zijn
wang drukte.

3.4.

53
De volgende dag werd ik wakker in het knusse bed van Mohammeds appartement. Wat een verademing!
Eindelijk weg uit die louche buurt. De geur van verse lakens, een schone badkamer, een keuken waar ik
weer normaal voedsel in kon maken in plaats van elke avond junkfood te eten. Hier zou ik best wel aan
kunnen wennen. Vooralsnog was ik vastbesloten om zo snel mogelijk iets voor mezelf te zoeken zodra ik
voldoende gespaard had. Het laatste wat ik immers wilde was nog afhankelijk zijn van iemand. Zelfs al is
dat Mohammed, mijn bloedeigen broer.

Hij was deze ochtend alweer terug vertrokken. Ik vond het bijzonder jammer. Ik had graag langer tijd
met hem doorgebracht maar hij kon niet gemist worden op zijn werk. Het was inmiddels weer een jaar
geleden dat ik hem nog had gezien. In tijden zoals deze mistte ik hem echt, net zoals ik Chaimae mis en de
avonden dat we gewoon pratend en lachend doorbrachten. De goede oude tijd. Een waterige grimas
sierde mijn gelaat nadat ik beelden van vroeger voorbij zag flitsen. Ik, Chaimae en Mohammed. De drie
musketiers.

Mohammed was de beste broer die ik me kon inbeelden. Tegen hem konden we werkelijk alles zeggen.
Hij deed alles voor ons, zijn kleine zusjes. Hij en Chaimae zijn dan ook de enige die op mijn ouders na
alles wisten. Met het verschil dat zij de enige waren die me wel geloofden.

Neuriënd vertrok ik weer naar mijn werk. Ik had voor het eerst het gevoel dat mijn leven stilletjes aan
weer op rails geraakte. Het aanbod van Ben Amar zijn persoonlijk assistente te worden, terug een
normale verblijfplaats hebben en Nassim, die me – voorlopig althans – met rust liet.

Door dat hemelse bed van Mo waar ik me met moeite heb uit kunnen lostrekken was ik bijna te laat op
het werk. Met een half opgegeten koffiekoek in mijn hand die ik snel onderweg had gekocht rende ik
richting de lift van de kliniek, wiens deuren ik net voor mijn neus zag dichtschuiven.

"Ook dat nog!” slaakte ik een luide zucht.. Ik had nog welgeteld één minuut om me om te kleden en
paraat te staan. Dat lukt me nooit. Plotseling zag ik echter Ben Amar voor me opduiken. Hij had me
wellicht gehoord en had met zijn hand de deur weer open geduwd.

“Benaïssa.” knikte hij neutraal.

Snel haalde ik de oortjes van mijn IPod uit mijn oren.

“Bedankt.” bracht ik buiten adem uit.

“Over slapen?” merkte hij fijntjes op.

“Hoe raad u het?” zei ik met mijn hand voor mijn mond vol koffiekoek. Dat zal vast een mooi uitzicht
geweest zijn.

Verder zei hij geen woord tegen me. Hij deed gewoon alsof ik lucht was. Een gespannen stilte beheerste
de ruimte. Hij was vast weer met het verkeerde been uit bed gestapt.

Wanneer we op onze afdeling arriveerden zei hij enkel “Vandaag zal Lisa me assisteren. Vraag maar aan
de hoofdzuster hoe u zich nuttig kan maken.”

“Scheelt er iets?” vroeg ik hem.

“Nee, hoezo?”

54
“Na gisteren ging ik er vanuit dat ik de komende tijd wel met u zou samenwerken?”

“Ik weet niet of dat nog wel zo’n goed idee is gezien u misschien wel andere plannen hebt met uw
toekomst.”sloeg hij nu helemaal wartaal uit. Ik kon absoluut niet meer volgen.

Hij versnelde zijn pas richting zijn kantoor.

“Waar heeft u het toch over?” hield ik hem tegen.

“Trouwplannen bijvoorbeeld?”

Ik barstte spontaan in lachen uit. “Trouwplannen? Het spijt me maar dat is wel het allerlaatste waar ik nu
mee bezig ben. Hoe komt u daar in godsnaam bij?”

“Daar leek het gisteravond anders niet op.”

Niet-begrijpend keek ik hem aan.

“Die man die u hier kwam opzoeken?” verduidelijkte hij zich.

Ik begon daarop zo mogelijk nog harder te lachen. “Die man die me kwam opzoeken dat was mijn broer!”
proestte ik het uit.

Ik zag meteen zijn gezicht ontspannen. “Uw broer?”

“Inderdaad ja.”

“Het spijt me. Ik heb het weer gedaan. Me gemoeid met uw privéleven.” verontschuldigde hij zich.

“Voor één keer is het u vergeven.” lachte ik.

“U bent zo goed gehumeurd vandaag?” merkte hij terecht op.

“Ja, ik ben blij dat ik mijn broer heb teruggezien. Hij werkt in het buitenland dus ik zie hem niet vaak. Ik
woon nu trouwens in zijn flat. Die staat toch het hele jaar door leeg.”

”Ik ben blij dat te horen. Het is beter zo. Een vrouw alleen hoort niet alleen op hotel.”
“Trouwens, u zou wat vaker moeten lachen. Het staat u goed.” voegde hij er nog aan toe.

“Is dat een compliment?“ vroeg ik hem lacherig.

"Dat mag u nou eens zelf invullen.” knipoogde hij betekenisvol.

“Oké weer tot de orde van de dag Benaïssa.” herstelde hij zich. Zijn gezicht stond weer ernstig zoals als
altijd. Hij had duidelijk problemen met zijn emoties te tonen. De zeldzame momenten dat hij ontdooit
duurden nooit langer dan vijf minuten. Alsof hij beseft dat hij zijn masker weer moet opzetten. Men zou
de echte persoon achter hem wel eens kunnen ontdekken. Een persoon zoveel mooier is dan de persoon
die hij hier laat uitschijnen te zijn. Daar begon steeds meer van overtuigd te raken.

3.5.

55
Lisa, Salma en ik zaten later die dag gezellig samen te keuvelen in de kantine tijdens onze pauze.

“Zeg eens Yasmina, ik dacht dat jij vrijgezel was.”

“Klopt ja, waarom?” nam ik ietwat afwezig een slok van mijn drankje.

“Wie was dan die knapperd die je hier gisteren kwam afhalen?” vroeg Salma nieuwsgierig.

“Ben jij niet verloofd dame?” plaagde ik haar nu.

“Wel?” vroeg ze op een dwingende toon.

“Dat was mijn broer. Maak je maar geen illusies.” lachte ik.

“Knappe broer heb je. Moest ik niet verloofd zijn ik zou het wel weten.” zei ze op een niet mis te verstane
manier.

Lisa en ik bulderden het uit van het lachen. “Zorg maar dat Tariq je niet hoort.” jende Lisa haar.

“Alsof dat hem interesseert.” zei Salma nu in tegenstelling tot net, op een terneergeslagen toon. “Soms
zou ik wensen dat hij wat jaloerser zou zijn dan zou ik tenminste een bevestiging hebben dat hij iets voor
me voelt. Nu heb ik er gewoon het raden naar…”

“Hoe vlot het trouwens met de bruiloft?” vroeg Lisa aan Salma.

“Vraag maar niets meer.” reageerde ze bot.

“Hoezo?”

“Tariq wordt met de dag onverschilliger. Ik heb het gevoel alsof ik er helemaal alleen voor sta.”

“Heb je het er al eens met hem over gehad?”

“Elke dag. Tevergeefs. Hij steekt het op zijn werk, dat hij het te druk heeft maar ik weet wel beter.
Volgens mij heeft hij iemand anders.” schrok ik nu op door de insinuatie die ze maakte.

Lisa proestte het uit van het lachen. “Neem me niet kwalijk Salma maar we hebben het hier wel over
Tariq Ben Amar. De man zonder gevoelens die haast 24/7 werkt. Waar zou hij in godsnaam de tijd
halen?”

“Misschien is het wel iemand van hier?” maakte Salma zich de bedenking.

“Geloof je het zelf?”

“Nee Salma, dat geloof ik echt niet.” vervolgde Lisa. Voor zover ik ken is hij een man van principes en
daar vast en zeker ook bijhoren dat hij trouw blijft aan zijn vrouw.”

“Ik hoop dat je gelijk hebt Lisa. Echt waar, ik hoop dat het betert. Als hij nu al zo afstandelijk is wat gaat
het na onze bruiloft zijn? In een huwelijk met een ijspegel heb ik absoluut geen zin. Geen enkele blijk van
liefde geeft hij me. Geen lief woordje, laat staan een aanraking. Niets.”

56
“Misschien moet je zelf maar eens nadenken of het wel dit is wat je wil Salma. De kans is klein dat hij gaat
veranderen. Dat hij hier zijn gezag wil tonen kan ik nog enigszins begrijpen maar toch niet bij zijn eigen
verloofde? Bij jou zou hij zichzelf moeten zijn.” bracht Lisa een redelijk argument naar voren.

“Je hebt gelijk. Weet je. Ik ken hem al zolang, al sinds we kleuters waren. Daarom dat ik weet dat hij ook
anders kan zijn en elke dag hoop op verbetering. Soms heb ik het gevoel dat we vroeger voor onze
verloving en toen er nog niets was tussen ons beter overweg konden dan nu. Ik houd van hem maar ik
weet niet of ik het aankan een man te hebben die niet in de mogelijkheid is zijn liefde te tonen…"

“Als hij al van me houdt in de eerste plaats.” vroeg ze zichzelf luidop af.

“Misschien wordt het ook eens tijd om je vrouwelijke charmes in de strijd te gooien.” knipoogde een
ondeugende Lisa.

“Hoezo?”

“Je weet wel. Trek iets sexy aan en verleid hem. Geen enkele man is daar ongevoelig voor. Zelfs niet de
koele Ben Amar.” stelde ze voor.

“Denk je?”

“Natuurlijk! Wat heb je te verliezen?”

“Mijn zelfrespect misschien? Wat als hij me weer afwijst?”

“Als hij ook maar een paar mannelijk hormonen bezit zal hij je niet afwijzen. Geloof me nou maar. Ik heb
ervaring met dat soort zaken.“ grijnsde Lisa.

"Bespaar me de details." lachte Salma. "Maar misschien heb je wel gelijk. Ik kan het altijd proberen." zag
ik Salma al een heus plan bedisselen.

Ik hield me stil tijdens hun gesprek maar terwijl ik hen bezig hoorde draaiden mijn hersenen op volle
toeren. Ik vond het enerzijds sneu voor Salma. Waarom kan hij zichzelf niet eens zijn bij zijn eigen
verloofde? Maar waarom ging ik me ongemakkelijk voelen bij de gedachte van Salma die Ben Amar ging
verleiden?

Ik werd terug naar het kantoor van Ben Amar geroepen na onze middagpauze. "Benaïssa. Ik heb hier
enkele rö ntgenfoto's van een patiënt die zonet is binnengebracht met hevige pijn in de nier -en
blaasstreek. Kijk ernaar en zeg wat je denkt dat het probleem is."

"Wie ik?" vroeg ik hem geschrokken. "Ik ben toch geen dokter?"

"Er hangen geen levens van af. Het is gewoon een klein testje of je de voorbije weken al goed hebt
opgelet."

Geconcentreerd keek ik naar de foto's voor me. Ondertussen had ik al wel min of meer geleerd hoe ze te
interpreteren maar een diagnose stellen? "Ehm, ik denk dat we hier te maken hebben met nierstenen."
bracht ik het aarzelend uit terwijl ik hem onzeker aankeek.

"Goed zo Benaïssa, je blijft me verbazen."

57
Ik schrok toen er op de deur geklopt. "Binnen!" riep hij. Ik zag een wat oudere man zijn kantoor
binnenstappen. “Hallo pap." hoorde ik Ben Amar zeggen terwijl ze lachend elkaar de hand schudde. Nu ik
hem nauwkeuriger bekeek zag ik de treffende gelijkenis. Zijn vader was minstens een even imposant
figuur. Hij heeft het duidelijk van geen vreemden.

En met wie heb ik de eer?" richtte de man zich tot mij.

"Yasmina Benaïssa." schudde ik hem de hand.

“Ben je ook Marokkaanse?” vroeg hij al lachend in het Marokkaans. Verlegen beantwoordde ik zijn vraag
in mijn beste Arabisch. Thuis spraken we namelijk altijd Berbers maar gelukkig sprak ik wel een mondje
Arabisch. Hij leek me best wel een aardige man ondanks zijn strenge uiterlijk.

"Juffrouw Benaïssa hier zal binnenkort mijn persoonlijk assistente worden." viel Ben Amar hem bij.

"Heel verstandig jongen. Het wordt hoog tijd dat jij jouw werk eens gaat verdelen. Binnenkort ben je een
getrouwde man en bestaat je leven niet meer enkel uit werken alleen."

"Daar ben ik me bewust van vader." hoorde ik hem niet bijster enthousiast antwoorden.

Ik verliet zijn kantoor terwijl ik mijn hoofd brak over die ene zin die Ben Amars vader zei. Is het daarom
dat hij me wil bombarderen tot zijn assistente? Zodat hij meer tijd met Salma kan doorbrengen? Weer
overviel dat vreemde gevoel me dat ik eerder deze dag al voelde in het gesprek met Salma en Lisa en het
beviel me allerminst.

58
3.6.

Tariqs perspectief

Mijn werk zat er eindelijk op voor vandaag. Ik maakte me klaar om naar huis te gaan wanneer er werd
aangeklopt. “Wat nu weer...” verzuchtte ik en opende de deur terwijl ik alvast mijn jas aantrok.

Daar zal ik een lachende en vooral fel opgedirkte Salma staan. “Hoi lieverd.” zei ze opgewekt. “Heb je
even tijd?”

“Ehm, ik wilde eigenlijk net naar huis vertrekken.” probeerde ik haar wederom af te wimpelen.

“Blijf nog even. Ik heb namelijk nog een kleine verrassing voor je.”

“Oh ja?” bracht ik ongeïnteresseerd uit.

Ze sloot de deur achter ons en duwde me weer in mijn bureaustoel. Ze trok haar jas uit en ik zag haar
voor me staan in een minuscuul jurkje dat nog maar weinig aan de verbeelding overliet. Voor ik het wist
zat ze bovenop me en begon mijn hemd los te knopen en me volop in mijn nek te zoenen. Zachtjes duwde
ik haar van me weg. “Salma, waar denk jij dat je mee bezig bent?”

“Shhht." legde ze haar vinger op mijn lippen. "Leer nou toch gewoon eens te genieten.” en voor ik het
goed en wel besefte belandden haar lippen op de mijne. Voor het allereerst.

Ergens had ik gehoopt iets te voelen zodat ik misschien het teken zou krijgen dat er nog iets van te
maken viel maar het deed me niets. Integendeel. Ik wist dat dit geen goed teken was. Weer duwde ik haar
van me af. “Niet hier ja?” probeerde ik me hieruit te redden. “Trouwens we zijn nog steeds niet getrouwd.
We zijn moslims weet je wel?”

“Tariq, we gaan toch trouwen? Wat maakt het uit? Nu of binnen een paar maanden? Ik wil jou. Helemaal.”

Terwijl ze dat zei trok ze in een ruk haar jurkje uit en plaatste mijn handen op haar naakte huid. “Raak
me aan Tariq, ik wil je voelen.” leek ze de controle over zichzelf te verliezen terwijl het zweet ook mij
uitbrak, maar om een geheel andere reden.

Net toen ik me van haar wilde losrukken vloog de deur van mijn kantoor open. “Dokter, er is een
spoedgeval!” riep de stem van Yasmina.

Ik zag aan haar gezicht dat ze enorm schrok en niet meer uit haar woorden geraakte. “Sorry.” piepte ze
terwijl ze niet wist waar ze moest kijken. “Ik roep wel een andere arts.” en verliet daarop vliegensvlug
mijn kantoor.

“Yasmina wacht!” riep ik haar na. Salma keek we vragend en wantrouwig tegelijk aan. “Zie je nu wat er
van komt! Kom, ga van me af Salma en kleed je aan!” viel ik tegen haar uit. Ik fatsoeneerde mezelf en liep
meteen Yasmina achterna.

Iets verder op de gang hield ik haar tegen. “Het spijt me dat u hiervan getuige moest zijn. Het is echt niet
wat u denkt. Salma… ”

“U hoeft tegen mijn geen verantwoording af te leggen dokter. U en Salma zijn verloofd en u was in de
veronderstelling dat uw werk klaar was voor vandaag. Ik was degene die had moeten kloppen alvorens
binnen te komen.” zei ze terwijl ze haar hoofd beschaamd naar de grond gericht hield.

59
Op de één of andere manier had ik het gevoel alsof ik me tegen haar moest verantwoorden. Alsof ik haar
bedrogen had. Dit was wel het laatste dat ik wilde dat Yasmina zou zien. “Verdomme Salma!”dacht ik in
mezelf terwijl ik goed genoeg wist dat dit een laatste wanhopige poging was van haar me voor haar te
winnen.

Ik ben verloofd met Salma maar loopt de hele dag in mijn hoofd met Yasmina. Tot enkele weken geleden.
had ik mijn leven op orde omdat ik emoties en gevoelens niet toeliet. Voor het eerst in mijn leven heb ik
interesse voor iets anders buiten mijn werk. Interesse in een vrouw die niet Salma maar Yasmina heet.
Waar ben ik in godsnaam mee bezig?

Ik mag het niet toelaten! Wat voor een man ben ik? Een man die op twee paarden tegelijk wedt ? Is dit de
alom gerespecteerde Tariq Ben Amar die bekend staat om zijn principes?

“Mijn dienst zit er op nu. Ik heb al een andere dokter opgeroepen voor het spoedgeval. Ik zie u morgen.
Nog een fijne avond verder.” zei Yasmina zakelijker dan ooit.

Misschien is het inderdaad beter; zakelijk zijn. Geen emoties meer toelaten. Mezelf de kans niet geven
meer te voelen dan een collegiale band met haar. Ik moest trouw blijven aan mijn ouders. Hun wens
respecteren en met Salma trouwen. Ik moet Yasmina uit mijn hoofd zetten. Het moet!

Ik sleepte me weer naar mijn kantoor waar Salma zich nog steeds bevond. Ze zag er allesbehalve
gelukkig uit. "Tariq, ik wil dat je even eerlijk met me bent." zei ze. "Voel jij eigenlijk wel iets voor mij?"

"Salma niet nu. Ik ga naar huis. Ik wil rust." omzeilde ik haar snedige vraag.

"Dat je niet op mijn vraag kan of wil antwoorden zegt al genoeg. Nog een fijne avond Tariq." bracht ze het
met een gebroken stem uit en verliet mijn kantoor.

Ik wist dat ik haar aan de lopende band kwetste. Het is sterker dan mezelf. Soms had ik het gevoel dat ik
haar onbewust de schuld gaf van heel deze situatie terwijl ik er tenslotte ook mee voor had gekozen. Ik
ben degene die om haar hand is gaan vragen, niet omgekeerd. Zij was misschien wel het grootste
slachtoffer hiervan. Haar valt niets te verwijten. Salma is allesbehalve een slechte vrouw. Misschien moet
ik zelf maar wat meer moeite doen. Ervoor zorgen dat het werkt. Dat gevoel zal dan wel vanzelf komen,
toch?

60
3.7.

Terwijl ik mezelf de volgende ochtend aankleedde kon ik nog steeds niet geloven waar ik de avond
voorheen ongewild getuige van was. Ben Amar en Salma in een wel heel intieme houding. Dat was wel
het laatste waarmee in geconfronteerd wilde worden. Tegenstrijdige gevoelens raasden doorheen mijn
lichaam en mijn hoofd. Als ik niet beter wist zou ik denken dat ik jaloers ben. Ik jaloers? Waarom? Het is
niet dat ik iets voel voor hem buiten een eindeloos respect voor wat hij al heeft bereikt. Het is gewoon…
ja wat is het eigenlijk? Ik werd gek van mijn tegenstrijdige gedachten. Het ene ogenblik kon ik hem wel
schieten en het andere moment voelde ik me week worden vanbinnen wanneer hij me nog maar een
klein compliment geeft.

Ben ik de voorbije weken zo aan zijn aandacht gewend geraakt dat ik het nu moeilijk vind wanneer
iemand anders dat ook krijgt? Ergens was ik blij voor Salma maar tegelijkertijd vond ik het allesbehalve
leuk hen zo aan te treffen.

Misschien moet ik maar meer afstand van hem nemen. Ik ben hem dankbaar voor wat hij gedaan heeft
voor me en de kansen die hij me geeft maar daar moet het ook stoppen. Ik mag geen bezit meer op hem
leggen. Hij is verdomme verloofd, met Salma die ondertussen een vriendin van me is geworden.

Trouwens, mannen zijn niet aan mij besteed, nooit meer. Ik zal nooit meer kunnen functioneren in een
normale relatie. De droom die ik ooit had van een gelukkig gezin heb ik al lang opgeborgen. Is het
daarom dat ik me zo rot voel? Omdat zij hebben wat ik nooit zal hebben?

Wat maakt het ook uit. Ik moet doorgaan, andere prioriteiten en doelen stellen in mijn leven. Mijn
carriè re komt nu op de eerste plaats.

Later die ochtend stond ik alweer paraat in het ziekenhuis. “Yasmina!” hoorde ik Salma van achter me
opduiken. “Kijk, ik wil me verontschuldigen voor gisteren. Het was echt niet mijn bedoeling dat je dat zou
zien...”

“Salma, je hoeft je toch niet te verontschuldigen? Jullie zijn verloofd en ik weet ook wel wat verloofde
mensen soms samen doen.”

“Ach, ik heb me gisteren gewoon weer voor schut gezet.”

“Hoezo?”

“Denk je nou dat mijn poging iets heeft uitgehaald? Nee hoor. Hij bleef even gevoelloos als altijd. Net voor
je binnenkwam probeerde hij me van zich af te duwen. Volgens mij was hij zelfs opgelucht toen jij
binnenkwam.”

“Misschien voelde hij zich gegeneerd hier in het ziekenhuis? Je weet toch dat hij graag privé privé wil
houden.”

“Komaan Yasmina. Ik presenteer me op een blaadje en het doet hem niets. Een andere man had me al
lang… Nou ja je weet wel.”

“Praat er gewoon met hem over. Dat is de enige raad die ik je kan geven meisje. Wat relaties betreft ben
ik een leek.” lachte ik zwak.

“Dat is het probleem. Praten over gevoelens is niet zijn sterkste kant.”

61
“Probeer het toch maar. Ergens buiten de kliniek." knipoogde ik.

Ik voelde me op dit moment een slechte vriendin. Ik had ernstige twijfels over haar en Ben Amar maar ik
durfde haar hoop op beterschap niet afnemen.

“Bedankt Yasmina. Ik weet dat ik dit zelf zal moeten oplossen maar het lucht op er over te kunnen
praten.”

“Benaïssa. Kunt u even meekomen naar mijn kantoor alsjeblieft.” onderbrak de kille stem van Ben Amar
ons.

“Ja?” sloot ik de deur van zijn kantoor achter me.

“Ik wilde u even melden dat u de rest van de week en misschien langer op een andere dienst zal staan. Er
is een personeelstekort op de materniteit.

“De materniteit?” “Ja, ik dacht dat het wel goed voor u zou zijn. Eens een andere tak te bekijken.”

“Ja maar de materniteit?” keek ik hem scheef aan. ” Kan het nog saaier?” dacht ik in mezelf.

“Wanneer begin ik?”

“Nu meteen.”

“Nu al? En wie gaat u dan assisteren?”

“Salma.” zei hij al even bot.

“Dat was alles. U kan gaan.” besloot hij nog zonder op te kijken.

“U weet dat ik vanaf volgende week met mijn opleiding start?”

“Ja dat weet ik. Uw stage begint pas over enkele weken later dus ik zie geen enkel probleem.” focuste hij
zich weer op het computerscherm voor zich, mijn heersende verslagenheid negerend.

Waarom stuurt hij me van de ene dag op de andere naar de materniteit? Toch niet omdat hij zich
gegeneerd voelt over gisteren? Waarom mag Salma nu plots wel assisteren?

Misschien had haar verleidingspoging gisteren toch wat opgeleverd. En misschien is het wel beter zo. Ik
wilde hem op afstand houden en dit is de ideale manier.

62
3.8.

Inmiddels waren we alweer een week verder. Ik verveelde me te pletter op de materniteit. Dat verhaal
van personeelstekort was larie en apenkool. Er was helemaal geen tekort. De hele dag moest ik
doorbrengen met bedden opmaken, baby’s wassen en papierwerk in orde maken. Ik moest haast om
werk smeken. Ik miste de spanning en de variatie van de spoedafdeling. Daar had ik voortdurend het
gevoel iets bij te leren, hier gebeurde alles op automatische piloot.

Ondertussen bleef de hamvraag: waarom wilde Ben Amar mij kwijt? Ik kon hem wel schieten op dit
moment. "Lafaard." zei ik luidop.

Vandaag had ik afgesproken te gaan lunchen met Lisa. Gek genoeg begon ik haar getater te missen en
stiekem was ik ook best wel nieuwsgierig hoe het daar op de dienst ging en in het bijzonder met Ben
Amar. Geen persoon die me beter op de hoogte kon brengen dan zij. Ik moest en zou te weten komen
waarom hij me zo plots ha weggestuurd.

“Hey Lisa!” groette ik mijn vriendin.

“Lieverd!” omhelsde ze me snel. “Ik ben bijna klaar. Moet me nog snel even omkleden. Wacht hier ja?”

En toen verscheen degene die ik absoluut niet wilde zien: Ben Amar in hoogsteigen persoon.

“Dat is al de derde fout vandaag!’ hoorde ik hem Salma afblaffen. Ik zag haar daarop beschaamd naar de
grond kijken. “Je bent veel te nonchalant. Je kan je echt geen fouten meer permitteren. Herpak je of je kan
weer de hele dag bedden opmaken. Het is omdat je mijn verloofde bent en je ouders goede vrienden zijn
van mijn ouders dat ik je nog een kans geef maar een ander had al lang buiten gevlogen!”

Salma keek mijn richting uit. Ik gaf haar een troostende blik. Ik had echt met haar te doen. Verloofd zijn
en zo behandeld worden door haar eigen toekomstige man. Moest het nu een feeks zijn tot daar aan toe
maar dat is wel het laatste wat ze is. Ik vraag me nog steeds af wat er in zijn hoofd omgaat.

Ben Amar volgde haar blik en liet zijn blik vervolgens op mij rusten. Ik draaide koppig mijn hoofd om. Als
hij maar niet denkt dat ik me nog maar één keer ga uitsloven voor hem.

“Benaïssa, wat doe jij hier?” vroeg hij me, alsof hij een spook had gezien.

“Ik heb afgesproken met Lisa om te gaan lunchen. Of is dat ook al verboden?” zei ik kortaf terwijl ik
zogenaamd geïnteresseerd naar een poster op de muur keek. Ik wist dat hij het haatte genegeerd te
worden en dat was dan ook exact wat ik ging doen.

“Hoe gaat het op de materniteit?” vroeg hij.

“Interesseert dat u?” merkte ik fijntjes op.

“Natuurlijk interesseert dat me.”

“Oh, het is daar echt geweldig. Erg gevarieerd werk en u had echt gelijk wat betreft dat personeelstekort.
Ik loop haast de voeten vanonder mijn lijf. Zo druk is het daar!” beantwoordde ik zijn vraag met een
cynische ondertoon.

Net toen hij iets wilde zeggen zag ik tot mijn opluchting de deur van de kleedkamers opengaan. “Kom
Yasmina we gaan!” riep Lisa.

63
Zonder Ben Amar nog een blik waardig te gunnen verlieten we lachend de afdeling.

Even later zaten Lisa en ik gezellig in een wokrestaurantje vlakbij de kliniek.

“En vertel, hoe gaat het tegenwoordig op de dienst spoedgevallen.” vroeg ik haar.

“Stress, stress en nog eens stress. Ben Amar is echt niet te genieten de laatste dagen. In het begin van de
week had ik het gevoel dat hij zich anders gedroeg tegen Salma. Hij was aardiger. Er kon zelfs al eens een
compliment af. Salma kreeg natuurlijk hoop maar daardoor is ze meer met hem bezig als met de
patiënten waardoor ze de ene fout na de andere maakt en we weten allemaal hoe gevoelig hij daar aan
is.”

“Ik kan het me al voorstellen ja.” grinnikte ik.

“Werk en privé gescheiden houden Salma!” deed Lisa hem na. Ik kon een lach niet onderdrukken.

“Waarom heeft hij je eigenlijk weggestuurd? Jullie werkten toch goed samen?” vroeg ze me nieuwsgierig.

“Ik zou het niet weten. Hij zei dat er een personeelstekort was en dat hij graag wilde dat ik ervaring op
een andere afdeling ging opdoen. Niet dat ik geloof maar goed. Volgens mij heeft het iets te maken met
die keer dat ik hen twee betrapt had…”

“Nee, ga weg! Heb jij Tariq en Salma betrapt?”

“Ik denk dat ik al teveel heb gezegd...” poogde ik mijn misplaatste woorden nog in te slikken. Ik kon
mezelf wel voor het hoofd slaan. In al mijn woede zeg ik dingen die hem ik diskrediet zouden brengen,
zeker gezien Lisa de grootste flapuit van de afdeling is. Zo dadelijk kon ik de spoedafdeling helemaal
vergeten als dit uitkomt.

“Hou het wel voor jezelf ja?”

“Ja natuurlijk.” beloofde ze.

“Maar dat verklaart alles. Hij schaamt zich te pletter voor jou. Tot zover zijn werk en privé gescheiden
houden.

“Nou niet echt. Het was na zijn uren en ik was vergeten te kloppen.”
Lisa kwam daarop niet meer bij van het lachen. “Oh nee! En wat heb je dan gedaan?”

“Ik ben weggelopen natuurlijk. Wat dacht je, dat ik er nog een doos popcorn bij ging halen?”

“Ik geef hem nog een week tijd voor hij op hangende pootjes terugkomt.” voorspelde Lisa. “En dan moet
je hem maar goed laten zweten, dat zal hem leren.”

“Ja, misschien doe ik dat wel.” grijnsde ik voor me uit.

“Hoi dames! Mogen we erbij komen zitten?” overviel de stem van Ilias ons. Ik keek op en zag Ben Amar
naast hem staan met zijn immer koele gezichtsexpressie. Lisa keek betekenisvol mijn richting uit en
samen proesten we het uit van het lachen. Ik wist meteen waar ze aan dacht. Onder de tafel schopte ik
haar in de hoop dat ze zou ophouden maar het was tevergeefs. Ik zag de tranen van het lachen al over
haar wangen rollen terwijl ik zelf op mijn lip beet om mijn lach te onderdrukken.

64
“Mogen we mee lachen?” vroeg Ilias.

“Ik denk niet dat dit voor jullie oortjes bestemd is.” grijnsde Lisa. Ilias zette zich meteen bij ons aan tafel.

“Ilias kom man, je stoort hen. We gaan wel elders zitten.” probeerde Ben Amar zijn broertje hem tegen te
houden.

“Nee hoor!” riep Lisa enthousiast uit. “Kom er bij zitten!”

“Fantastisch.” dacht ik in mezelf. Ik had Lisa wel wat kunnen doen op dat moment. Kan hij ook nog eens
mijn middagpauze verknallen met zijn aanwezigheid. Tot overmaat van ramp kwam hij dan nog eens
recht over me zitten. Ik voelde zijn immer onderzoekende blik weer op me rusten en dat beviel me voor
geen meter.

“Yasmina, wanneer kom je weer terug naar ons. We missen je daar.” begon Ilias.

“Tja, dat moet je niet aan mij vragen.” reageerde ik bits terwijl ik met een vernietigende blik in Ben
Amars richting keek.

“Ja Tariq? Waarom stuur je in godsnaam één van je beste krachten naar een andere afdeling.” wendde hij
zich nu tot zijn broer.

“Daar heb ik mijn redenen voor.” zei hij kortaf.

Uitdagend keek ik hem aan. “Ik ben dan toch wel benieuwd naar die redenen gezien degene die u me gaf
op niets slaan.”

“Ik hoef niet alles te delen met mijn personeelsleden Benaïssa.” kaatste hij de bal weer terug.

Wat is dat nou weer voor een antwoord. “Dus je geeft het toe dat je hebt gelogen over de echte reden?”

“Oké time out mensen.” kwam Ilias tussen. “Laten we het maar niet over het werk hebben ja?”

“Zeg eens Yasmina. Heb je geen zin om na de uren iets te gaan doen?” vroeg Ilias me plotseling.

Ik moest lachen bij zijn zoveelste poging. “Ilias je weet echt van geen ophouden hé.”

“Hé, ik kan het alleen maar proberen! Zeg maar, heb jij dan toevallig geen zus die op je lijkt?”

“Dus uiterlijk is het enige dat telt voor jou?” veinsde ik mijn verontwaardiging.

“Het is toch mooi meegenomen?”

“Zo oppervlakkig Ilias? Dat had ik nou echt niet van jou verwacht!” plaagde ik hem.

“Ilias laat haar.” Kwam Ben Amar tussen. “Ze is niet één van die huppeltutjes waar je altijd mee optrekt.”

Ik verslikte me haast in mijn cola. Wa krijgen we nou? Ging hij het nu voor me opnemen? Onze blikken
vonden elkaar. Ik keek hem vragend aan en hij schonk me een kleine glimlach. Ik kon hem alleen maar
scheef aankijken. Kop noch staart krijg ik van die man. De ene keer is het zwart en vijf minuten later is
het wit.

65
Ook Lisa en Ilias keken hem aan met open mond.

“Ik bedoel maar dat niet iedereen is opgezet met je versierpogingen broertje. Een beetje respect is wel op
zijn plaats.” verduidelijkte hij zich.

“Mag de dame dat nog zelf beslissen ja? Als ik niet beter wist zou ik nog denken dat je jaloers bent.”
insinueerde Ilias.

“Trouwens, we grappen maar wat Tariq. Yasmina is als een zus voor mij. Je zou je eens wat meer onder je
personeel moeten mengen. Dan zou je onze humor beter begrijpen. Maar ja dat is waar ook. Ik was het
haast vergeten. Jij hebt geen gevoel voor humor.” vervolgde Ilias.

“Niet op jouw niveau nee.” kaatste Ben Amar de bal weer terug.

“Trouwens Yasmina, je hebt me nog niet gefeliciteerd vandaag.” zei Ilias.

“Waarmee dan? “

“Ik ben jarig.”

“Echt of ben je weer aan het grappen?”

“Nee echt serieus.”

“In dat geval: Gefeliciteerd Ilias! Hoe oud ben je geworden?”

“24.” smaalde hij breed.

“Zo je word al een echte man.” lachte ik. Ilias trok met een air zijn kraag recht. “Ik weet het, ik weet het.”

“Je zou het anders niet zeggen.” zei Ben Amar op een sarcastische toon. Nietsbegrijpend keek ik hem aan.
Zelfs tegen zijn eigen broer lukt het niet aardig te zijn om zijn verjaardag. Zijn botte gedrag was dan ook
niemand aan de tafel ontgaan.

Ilias liet zich echter niet van slag brengen. Het leek wel alsof ze er samen een spelletje van maakte elkaar
met woorden de loef af te steken.

“Wanneer ben jij eigenlijk jarig Yasmina?”

"Binnen twee weken." beantwoordde ik zijn vraag.

“Zo, dat treft! We kunnen misschien een gezamenlijk verjaardagsfeest geven.” “Ik denk het niet. Ik hou
niet zo van feestjes maar niets belet jou om het te vieren natuurlijk.”

“Wees maar zeker dat ik dat ga doen vanavond.” grijnsde hij betekenisvol voor zich uit.

“Natuurlijk had ik gehoopt op een privéfeestje met jou maar helaas.” zei hij met die immer ondeugende
blik in zijn ogen.

“Oké nu is het wel genoeg geweest Ilias.” waarschuwde ik hem waarop hij me met een pruillip aankeek.
Soms moest hij eventjes ingetoomd worden.

66
Stiekem keek ik daarna in de richting van Ben Amar die om de één of andere bizarre reden een tevreden
grijns op zijn gezicht had.

Plotseling werd ik opgeschrikt door mijn telefoon die afging.

“Ja?” nam ik op.

“Raad eens wie?” siste de duivelse stem van Nassim me toe.

Nadat ik goed en wel besefte wie er aan de andere kant klonk schakelde ik verschrikt mijn telefoon uit.

Voor even wist ik mezelf geen houding terwijl ze me alle drie tegelijk vragend aankeken. “Verkeerd
verbonden.” stotterde ik. Ik voelde dat ik helemaal rood was aangelopen in schril contrast met de koude
rillingen die nu mijn lichaam alsmaar meer beheersten.

“Zullen we?” vroeg ik aan Lisa terwijl ik al opstond.

“Laat nog wat van elkaar heel ja?” lachte Lisa die zich ook klaarmaakte te vertrekken.

“Gaan jullie al?” vroeg Ilias beteuterd.

“De plicht roept. Ik heb nog exact twee minuten om omgekleed in de kliniek te staan. Tot later en maak er
nog een fijne verjaardag van.” richtte ik me vooral tot Ilias terwijl ik zijn broer negeerde.

Ik stond op om mijn jas aan te doen toen Ben Amar mee rechtstond en me even apart nam bij mijn arm.
Ik trok me snel weg uit zijn greep. “Sorry.” zei hij zacht.

“Alles oké?” vroeg hij me waarop ik positief knikte.

“Wat was dat telefoontje van daarnet?” vroeg hij me zonder enige vorm van remming.

“Zoals ik al zei: verkeerd verbonden.”

“Zeker?”

“100 procent.” loog ik.

“Als u me nu wilt doorlaten?

67
3.9.

Tariqs perspectief

“Laat maar Salma, ik doe het zelf wel!” verzuchtte ik voor de zoveelste keer vandaag. Dat mens gaat me
nog gek maken als het zo verdergaat. Haar tot mijn tijdelijk assistent bombarderen was één grote fout.
Hoe dichter ik haar laat komen hoe gelukkiger zij wordt maar hoe gefrustreerder ik word. Ze irriteert me
mateloos aan haar. Samenwerken is een ramp. Ze doet niet wat ik zeg. Ik moet alles tig keer uitleggen
vooraleer ze iets snapt. Ze maakt de ene fout na de andere. Met Yasmina was het wel anders. Zij begreep
me zonder woorden en doet wat ze moet doen zonder gezeur.

Het is alweer een week geleden sinds ik haar voor het laatst zag en ze zag er niet gelukkig uit. Ze was
duidelijk boos omdat ik haar had weggestuurd en dat liet ze me maar al te goed merken. Niet onlogisch.

Ik was in de veronderstelling dat ik haar zo uit mijn gedachten kon bannen maar het was tevergeefs. Met
de onkunde van Salma viel het des te meer op dat ze er niet was.

Ik stond in tweestrijd met mezelf. Mijn hart en mijn verstand waren in constante strijd met elkaar. Moet
ik haar terughalen? Weer maar eens stond ik op het punt mijn eigen principes overboord te gooien.

“Yasmina.” fluisterde ik terwijl mijn oog weer viel op de uitnodiging voor een tweedaags medisch
congres in Parijs. Volgend weekend. Er moet iemand meegaan. De meest logische keuze zou Salma zijn
maar dat was wel het laatste waar ik op dit moment zin in had. Ikzelf had eerder gedacht aan Yasmina.

Het is niet eens vreemd. Niemand zou zich vragen stellen. Met haar opleiding medisch assistent en ik die
haar stagemeester ben zou het alleen maar logisch lijken. Ze zou meegaan om kennis en ervaring op te
doen. Als ze later mijn assistente wordt zal ze dit wel vaker moeten doen. Puur professioneel uiteraard
maar ik kon het niet laten me te verheugen bij de gedachten haar twee dagen lang bij me te hebben
zonder patiënten die beslag op ons leggen in de buurt. Ik wist dat het haar verjaardag was zaterdag.
Reden te meer om haar mee te vragen. Ze verdient wel een verzetje na al dat harde werken.

Ik besloot de daad bij het woord te voegen en liep zonder aarzelen naar de materniteit waar ze nu
tijdelijk werkt.

“Benaïssa. Hebt u even?”

“Wacht één minuutje.” verzuchtte ze zonder een moment op te kijken. Ik zag haar druk in de weer met
een pasgeboren baby’tje. Een warme gloed ging door me heen. Het was vertederend om haar op deze
manier te zien. Het beeld van haar met een kind stond haar als gegoten. Ze zou vast een goede moeder
zijn.”

Ik schrok van mijn eigen gedachten.

"Kunt u even dit baby'tje vasthouden? Ik ben iets vergeten in de voorraadkast." zei ze gehaast.

"Ehm ja hoor." zei ik een beetje onwennig. Voorzichtig nam ik de baby over van haar.

"Een baby staat u wel." zei ze met een grijns net voordat ze naar de voorraadkast liep.

Vanuit het niets begon de baby hard te krijsen. Ik ben misschien wel arts maar hier had ik echt geen
verstand van. "Waar blijft ze nou?" vroeg ik me luidop af. Ik werd met de seconde zenuwachtiger. "Rustig
kleintje rustig. Je gaat zo meteen terug naar je mama."

68
Ik probeerde de baby te wiegen maar het gekrijs ging door merg en been

"Wat heb je gedaan?" riep een paniekerige Yasmina die weer op ons kwam toe gelopen

"Niets, ze begon gewoon uit het niets te huilen."

Argwanend keek ze me aan. "Echt waar, ik heb niets gedaan. Ik en baby's dat werkt gewoon niet. Om de
één of andere reden beginnen ze altijd te huilen bij me." verweerde ik me onder haar veroordelende blik.

"Baby's voelen het als je gespannen bent. U bent toch niet bang van een baby?" jende ze me nu waarop ik
groen glimlachte.

“Kom kleintje, ik breng je terug naar je mama.” zei ze terwijl ze de baby weer overnam. De baby stopte
meteen met huilen in Yasmina's armen. Wederom overviel dat warme gevoel me.

“Waarom bent u hier?” vroeg ze nadat ze terug in de gang verscheen.

“Alles goed?” vroeg ik haar.

“Ja hoor.” antwoordde ze kort. “Maar ik neem aan dat u hier niet bent voor een beleefdheidsbezoekje?”
zei ze vlakaf alsof ze al wist wat er zou gaan komen. Ik daarentegen wist nu al dat ze het me niet
makkelijk zou maken.

“Klopt ja. Ik wilde u vragen of u terugkomt naar onze afdeling. We hebben u daar nodig.”

“Nu plots weer wel?” beet ze van zich af. Dit was natuurlijk te verwachten. Ik heb haar zonder boe of ba
hier gezet en nu kom ik haar smeken terug te komen.

“De samenwerking met Salma verloopt niet bepaald van een leien dakje.” gaf ik eerlijk toe.

“Hier heeft men me ook nodig.” zei ze scherp.

“Ik heb u meer nodig.” kwam er voor ik het wist over mijn lippen.

Even erg geschrokken als ik van mezelf was, keek ze bruusk mijn richting uit. “U hebt me nodig?” vroeg
ze haperend.

“De dienst heeft u nodig. U weet wel wat ik bedoel.” verbeterde ik mezelf.

“Als u maar niet denkt dat ik met mijn voeten laat spelen. Ik wil weten waar ik aan toe ben met het oog
op mijn opleiding.”

“Het spijt me. Ik had u niet zomaar zonder reden mogen wegsturen. U blijft bij mij op de dienst voortaan.
Ik heb de voorbije dagen beseft dat u echt onmisbaar bent.”

“Het is al goed. Als u het regelt met het diensthoofd hier komt ik weer terug.”

Ik betrapte mezelf erop dat ik onwennig rond me heen stond te kijken.“Is er nog wat?” vroeg ze me bot.

Ik voelde me net een puber die om een eerste afspraakje ging vragen op dit moment.

69
“Ja, er is nog iets dat ik u zou willen vragen. Het volgende weekend is er een medisch congres in Parijs. Ik
zou graag hebben dat u me vergezelt.”

“Een congres? Heel het weekend?"

"Ja."

"Waar overnacht ik dan?"

"In een hotel."

“Ik weet niet of dat wel een goed idee is.” zag ik de twijfel verschijnen in haar groene kijkers.

“Hoezo niet? Het is een uitgelezen kans voor u.”

“Ik heb het niet zozeer over dat congres maar over de overnachting. Ik vind het gewoon niet gepast voor
mij als moslima.”

“Het is voor uw werk Benaïssa. Geen plezierreisje.” verduidelijkte ik het doel van deze trip.

Ze keek me onderzoekend aan. “Ik weet het niet. Ik heb ook veel werk voor school.”

“Uit de cursussen zal je nooit zoveel leren als van zo’n congres.” wimpelde ik al haar argumenten één
voor één af.

“Hoe geraak ik daar?”

“U rijdt met mij mee.”

“Kan ik niet met de trein gaan?”

“Dat zou u kunnen doen maar waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?”

“Ik weet het niet.”

“Ik ben Ilias niet. Ik ga u heus niet opeten.”

“Dit is niet van mijn gewoonten. Niet dat ik u niet vertrouw maar we zijn geen ongelovigen bij wie dit de
normaalste zaak van de wereld is. ” leek ze niet meteen van plan te zijn te willen buigen.

“U hebt wekenlang op hotel gezeten. Toen kon het wel?” zette ik haar voor blok, tenminste in die
veronderstelling was ik.

“Dat was uit noodzaak. Nu heb ik een keuze.” bleef ze maar tegenpruttelen.

“Kijk, ik regel alles. Maakt u zich geen zorgen. Ik pik u zaterdagochtend om acht uur op bij u thuis.” en liet
haar zo voor voldongen feit achter.

“Maar dokter!” riep ze me nog na. “Ik zie u morgenvroeg weer terug op mijn dienst. Nog een fijne dag
verder.”

Ik gaf haar geen kans nee te zeggen. Als ik iets wil krijg ik het ook. Yasmina gaat mee of ze nou wil of niet.

70
Hoofdstuk 4. Dooiende ijsbergen.
4.1.

Het was zaterdagochtend. Voor de zoveelste keer bekeek in mezelf in de spiegel terwijl ik stond te trillen
op mijn benen vanuit mijn heersende zenuwachtigheid. Twee dagen lang doorbrengen met Ben Amar.
Wat een uitdaging! Ik hoopte maar dat hij zijn goed humeur bij had. Met hem weet je immers nooit.

Ik werd opgeschrikt door de bel. Hij is er! Waarom had ik het gevoel alsof ik op een eerste afspraakje
ging? Eigenlijk is het wel een klein beetje zo. Voor het eerst zal ik de Ben Amar buiten de werkvloer
ervaren. Zou hij zijn façade laten vallen of zou hij weer dezelfde koele kikker zijn als altijd?

Ik kwam beneden aan terwijl ik hem nonchalant tegen de muur geleund zag staan. Zijn gezicht lichte op
toen ik de deur opende. “Goedemorgen Benaïssa. Goed geslapen?”

“Ja hoor.” zei ik zacht, niet wetende welke houding mezelf te geven. Het was zacht uitgedrukt, bijzonder
vreemd met hem om te gaan buiten het werk.

Het was een vreemd zich hem te zien in zijn vrijetijdskleding. Eventjes zag ik weer de mens Tariq voor
me. Hij zag er ontspannen uit. Heel anders dan op het werk maar zijn slaapoogjes deden vermoeden dat
hij bitter weinig had geslapen. Het maakte dat hij er zachter uitzag dan gewoonlijk. Schattig zelfs. Ik
moest glimlachen bij mijn eigen zieke gedachten.

“U heeft blijkbaar minder goed geslapen?” hoorde ik mezelf vragen.

“Ja, ik ben de hele nacht op geweest met mijn teksten voor te bereiden.”

“Teksten?”

“Ik moet een korte lezing geven straks.”

“Oh, dat wist ik niet.”

“Mag ik je trouwens complimenteren. Je ziet er mooi uit vandaag." complimenteerde hij me. "Je ziet er
anders uit.”

“Anders?” fronste ik mijn wenkbrauwen.

“Het is vreemd je in andere kleren te zien dan je werk uniform.”

“Oh in die zin.” grinnikte ik. Mijn nieuwe garderobe viel blijkbaar niet enkel mezelf op.

We liepen naar zijn wagen. Voor me zag ik een glimmende zwarte terreinwagen staan. “Echt iets voor
hem en het bewijs dat hij net zoals alle andere mannen is: Gek op mooie wagens. ”

“Vanwaar de lach Benaïssa?”

“Ik maakte me gewoon de bedenking dat deze wagen wel bij u past.”

“Hoezo?” vroeg hij me.

“Groot en dominant.”

71
”Oh, is dat hoe je me ziet?” lachte hij.

“Een beetje wel ja.”gaf ik eerlijk toe. Een grijns verscheen op zijn gezicht. “Goed zo. Zo wil ik ook dat
mensen me zien.” De arrogantie droop er weer van af maar om de een of andere manier stond het hem
wel. Dat is gewoon Ben Amar. Zolang het maar niet te ver ging.

"Onverbeterlijk." lachte ik luidop.

"Ik weet het." zei hij met een geamuseerde grijns op zijn gezicht.

Hij hielp me mijn tas in de koffer te plaatsen en hield dan de autodeur voor me open. “Zo hij kan dus ook
best wel galant zijn.” bedacht ik me. Ik had het gevoel dat ik steeds meer een andere kant van hem begon
te ontdekken en we waren nog maar net vertrokken.

“Verdorie!” werd ik opgeschrikt door zijn geïrriteerd klinkende stem. Ik schrok me te pletter terwijl ik
druk bezig was het interieur van de wagen te inspecteren.

“Wat scheelt er?”vroeg ik hem.

“Ik ben mijn papieren thuis vergeten. Het spijt, ik vind dit heel vervelend maar vind je het erg om even
langs me thuis te rijden?

“Nee hoor. Geen probleem.” zei ik luchtig.

“Heb je trouwens al ontbeten?” vroeg hij me.

“Niet echt nee."

Als je wil ga ik even langs de bakker en ontbijten we eerst bij mij thuis.”

“Oh nee dat hoeft niet. Ik wacht zo dadelijk wel in de auto.” probeerde ik eronder uit te geraken. Ik ga
echt niet mee in zijn huis. Ik voelde me al ongemakkelijk genoeg bij het feit dat ik drie uur lang naast hem
in een wagen moet zitten.

“Heb je geen honger dan?”

“Nee, niet echt.”

“Je moet je dag beginnen met een stevig ontbijt Benaïssa. Heb je dat niet geleerd op school?”
Ik kon daarop alleen maar dwaas lachen en stilzwijgend toegeven.

"Jij bent toch niet één van die vrouwen die op hun lijn willen letten door enkel slaatjes te eten?"

"Ik? Nee ik kan eten wat ik wil zonder bij te komen." lachte ik tevreden.

"Dat kan je zien ja." merkte hij wel zeer franche op.

Voor ik het wist reden we de oprit van Ben Amars huis op. En wat voor een huis. Arts zijn rendeert
blijkbaar. Ik keek mijn ogen uit. Voor me zag ik de prachtige openstaande villa te midden van groen. Van
buren was geen sprake. Het volgende huis zag ik pas een kilometer verder.

“Is dit uw huis?” piepte ik ongelovig.

72
“Yep.” beantwoordde hij nonchalant mijn vraag.

“Woont u hier helemaal alleen?” vroeg ik vanuit mijn prikkelende nieuwsgierigheid.

“Ja, hoezo?”

“Nou niets. Het is gewoon zo groot voor een man alleen.”

“Ik hem mijn ruimte nodig. Trouwens het is niet de bedoeling dat ik hier alleen blijf wonen natuurlijk.”

“Ja Salma kennende zal het hier vast geweldig vinden.” knikte ik.

“Ik weet het niet. Ze is hier nog nooit geweest.” zei hij op de meest onverschillige toon.

Huh? Salma is hier nog nooit geweest. Ze zijn verloofd maar ze is nog nooit bij hem thuis geweest. Hoe
meer ik wist over die twee hoe minder ik er van snapte. Maar goed, dat zijn natuurlijk ook niet mijn
zaken. Ik besloot er maar niet zelf over te beginnen hoewel mijn brandende nieuwsgierigheid zich steeds
verder manifesteerde.

Hij opende de voordeur en ik kreeg bijna ademtekort bij het zien van het prachtige interieur. Veel licht,
strak maar tegelijkertijd straalde het rust en gezelligheid uit. Door de grote raam in de woonkamer keek
je uit op een eindeloze tuin en zag ik dat goed? Aan de overkant van de tuin zag ik een bijhuis met een
groot glazen raam en een zwembad erachter. Wat een heerlijkheid moet het zijn om hier te mogen
wonen.

“Bevalt het je?” haalde hij me uit mijn gedachten.

“Ik moet u echt complimenteren. Geweldig interieur. Echt wat ik zelf ook zou kiezen.“

“Bedankt voor het compliment Benaïssa.”

“Vind u het dan niet jammer dat je zo weinig kan genieten van je huis gezien u voortdurend aan het werk
bent?” vroeg ik.

“Ik zie het als een investering en de momenten dat ik vrij ben kan ik hier echt tot rust komen dus nee, ik
heb er absoluut geen spijt van dat ik het heb laten bouwen.”

“Koffie of thee?” riep hij even later vanuit de keuken.

“Doe maar koffie. Zwart.”

Even later kwam hij met een dienblad vol koffiekoeken en broodjes en beleg de eetkamer binnen.

“Val maar aan zou ik zeggen.”

“Zoveel?” verstarden mijn ogen zich bij het zien van deze overdaad aan voedsel.

“Het zal een druk weekend worden dus zorg maar dat je genoeg krachten opdoet.” knipoogde hij.

“Wat gaat er eigenlijk allemaal gebeuren?” vroeg ik hem om maar te te zeggen te hebben. Ik haatte stiltes.

“Vooral lezingen van dokters over de hele wereld, vooral over nieuwe medische technieken.”

73
“Klinkt interessant.”

“Straks is er ook een avondfeest maar ik ben niet van plan er lang te blijven. Het duurt nooit lang tot ze
allemaal in een beschonken toestand raken.”

“Ik kan er mij al iets bij voorstellen ja.” grinnikte ik. “Nemen ze het u niet kwalijk?”

“Ach ze weten ondertussen wel dat ik moslim ben en geen wijntjes drink. Respect moet je afdwingen.”

“Hoelang werkt u eigenlijk al als arts?”

“Drie jaar.”

“En u bent nu al diensthoofd?” maakte ik mezelf luidop die bedenking.

“Ja wat kan ik zeggen. Ik was de juiste man op de juiste plaats. Het lot was me gunstig gestemd. Toen ik
een jaar werkte op de spoedgevallen ging het diensthoofd op pensioen en iedereen mocht een gooi doen
naar zijn opvolging. Ik heb er mijn stage gelopen en de eerste jaren dat ik er vast in dienst was keihard
gewerkt. Dat loonde blijkbaar.“

“Dan bent u eigenlijk nog jong?”

“Als u 29 jong vind?” “29 is alleszins nog niet oud.” glimlachte ik.

“Je had toch geen andere plannen dit weekend?”

Ik moest even lachen. “Ik? Nee. Ik ben geen drukbezette vrouw. Mijn werk is momenteel mijn leven.”

“Heb je geen vriendinnen waar je wat mee gaat doen?”

“Geen behoefte aan. Het liefste geniet ik gewoon van de rust na een drukke werkweek.”

“Dat hebben we dan gemeen.” besloot hij.

“U broer vond het toch niet erg dat je meeging met mij?”

“Nee hoor, hij weet dat het voor mijn werk is. Mijn broer is gemakkelijk. Geen typische Marokkaanse
broer. We hebben elk ons eigen leven en hij vertrouwt erop dat ik wel weet wat ik doe.”

“Heeft u buiten Ilias nog broers en zussen?” “Ja ik heb nog twee jongere zussen maar die zijn allebei naar
het buitenland getrouwd. Ik zie hen niet zo vaak.” beantwoorde hij netjes mijn zoveelste vraag met een
glimlach. “Waren alle antwoorden bevredigend voor je?” voegde hij er tot overmaat van ramp aan toe.

“Het spijt me.” verexcuseerde ik me beschaamd. “Ik wilde niet onbeleefd zijn. Gewoon gezonde
interesse.”

“Oh maar ik vind het niet erg. Zolang er maar een gezond evenwicht is…”

“Gezond evenwicht?” herhaalde ik.

“In openhartigheid.” knipoogde hij. “Maar goed, we hebben nog een volledig weekend dus dat komt wel
goed. Ik ben namelijk ook wel eens nieuwsgierig naar het privéleven van mijn assistente.”

74
“Oh maar dan zijn we snel uitgepraat.” nam ik alvast zijn hoop af waarop hij bedenkelijk keek. “Iets in me
zegt dat het tegendeel waar is.” liet hij me nu met een mond vol tanden staan.

Terwijl hij afruimde voelde ik mijn telefoon in mijn handtas trillen. Het belde onbekend. "Met Yasmina."
nam ik op.

"Wat doe jij in het huis van een vreemde man? Heb ik je daar toestemming voor gegeven?"

"Laat me met rust." piepte ik en hing snel de telefoon op. Voor de zekerheid schakelde ik hem volledig
uit. Dat veranderde echter niets aan dat paniekerige gevoel binnen in. Hij achtervolgt me! God weet tot
wat hij in staat is. Stel je voor dat... Nee Yasmina, niet aan denken! Zet je erboven. Je gaat genieten van dit
weekend en niet aan die duivel denken.

Ik schrok me een ongeluk toen Ben Amar plots achter me stond. "Wie was dat?" vroeg hij hij zogenaamde
nonchalant.

"Niemand." antwoordde ik kort. Het was niet eens gelogen. Dat was Nassim ook voor mij: Niemand.
Slechts een akelige herinnering die ik uit mijn gedachten probeerde te bannen.

"Zullen we gaan?" stelde ik voor. Ik wilde hier immers zo snel mogelijk weg.

Op mijn hoede keek ik rond me heen bij het verlaten van Ben Amars huis. Tot mijn grote opluchting zag
ik nergens een andere wagen staan. Ook nadat we vertrokken keek ik voortdurend in de
achteruitkijkspiegel of niemand ons achtervolgde. Dat leek gelukkelijk niet het geval te zijn.

Tot overmaat van ramp voelde ik Ben Amars blik op me branden waardoor mijn zenuwen me bijna
teveel werden en dat ontging ook hem niet.

"Wat scheelt er Yasmina?" vroeg hij bezorgd. De zachte manier waarop hij mijn naam uitsprak bezorgde
me kippenvel. "Je kijkt zo verschrikt." vervolgde hij.

"Nee hoor. Dat beeld u zich vast in. Niets aan de hand." lachte ik zenuwachtig.

"Ben je daar heel zeker van?" bleef hij verder vragen?"

Ik zag aan zijn blik dat hij er niets van geloofde maar gelukkig voor mij bleef hij niet verder vragen.

Tot mijn verbazing was de lange rit naar Parijs best wel gezellig. We hadden het over ditjes en datjes,
voornamelijk werk gerelateerd maar hij was gelukkig niet meer de stroeve Ben Amar als tijdens de
werkweek. Heel soms kon er al eens een lachje of een grapje af. Het Nassim incident verdween daardoor
al snel naar mijn achterhoofd. Ik voelde me tot mijn eigen verbazing steeds beter voelen in zijn
gezelschap.

“Als je wil kan je mijn tekst lezen en eventueel wat aanmerkingen maken.” onderbrak hij de stilte die er
even heerste.

“Ik zou niet weten wat ik nog zou kunnen aanvullen. U bent de dokter. Niet ik.”

“Ja maar jouw mening is belangrijk voor mij. Ik wil zo dadelijk niet afgaan als een gieter.”

“Ik denk niet dat dit met uw perfectionisme snel zal gebeuren maar goed, ik zal het lezen. “ knikte ik,
mezelf ietwat vereerd voelend dat hij me dit vroeg.

75
“Dankjewel en stop eens met me U te noemen. Ik voel me zo oud als je dat doet.” zei hij lacherig.

Even later stonden we aan de receptie van het hotel. Ik zag hem vanop Tariq hevig tekeer gaan tegen de
receptioniste. Ik gaf hem een vragende blik toen hij weer op me kwam af lopen. “Er is een klein
probleempje vrees ik… Ze kampen met een overboeking met als gevolg dat er nog maar één kamer
beschikbaar is voor ons beiden.”

“Wat?” voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken.

“Ik weet het. Het is enorm vervelend.” woelde hij eveneens ongemakkelijk door zijn haren.

“Zijn er echt geen kamers meer vrij?” vroeg ik hem vanuit de heersende paniek binnenin me.

“Nee. Ik heb zelfs voorgesteld het dubbele te betalen maar tevergeefs.”

”En een ander hotel?” stelde ik voor.

“Dat zal wellicht hetzelfde verhaal zijn. Alles in deze buurt is volgeboekt.”

“En wat nu?” vroeg ik hem in de hoop dat hij wel met een oplossing zou komen.

“Ik stel voor dat we die kamer delen.” bracht hij het zonder blikken of blozen uit.

Dat was niet echt de oplossing die ik hoopte te horen. “Geen sprake van.” zei ik kort. “Ik neem nog liever
de trein weer naar huis dan.”

“Ben ik zo afschrikwekkend dan?” grijnsde hij waarop ik hem geïrriteerd afsnauwde.

“Daar gaat het toch niet om. Het is ongepast. Dat beseft u toch ook wel.”

“Het is wel zo dat het een ruime kamer met twee aparte bedden is dus eigenlijk is er toch geen
probleem?”

Ik slaakte een immens diepe zucht. “Als ik dit had geweten was ik nooit meegekomen. Ik wist het gewoon
dat dit verkeerd was maar nee, u moest weer…”

“Het spijt me. Ik kan er ook weinig aan verhelpen. Ik zit hier even erg verveeld mee als jij, geloof me
maar." onderbrak hij me.

"Denk je dat ik dit dagelijks doe? Weerloze vrouwen meelokken naar mijn hotelkamer?”

Geschokt keek ik hem aan tot hij in lachen uitbarstte.“Ik grap maar Benaïssa. Ik ben in tegenstelling tot
mijn broer een welopgevoede man. Je zal niet eens merken dat ik in dezelfde kamer vertoef.” ging hij er
wel heel lichtzinnig over.

“Ik heb blijkbaar weinig keuze.” gaf ik uiteindelijk tegen mijn zin toe. Een hotelkamer delen met mijn
baas? Ben Amar nota bene. Waar ben ik nu weer in verzeild geraakt? Ik wist al van bij het begin dat dit
een slecht idee was. Ik had naar mijn geweten moeten luisteren in plaats van naar hem.

Tot mijn opluchting was het inderdaad wel een vrij ruime kamer. Het leek wel een soort van penthouse
te zijn dus zou het misschien toch nog haalbaar zijn de nacht door te brengen hier. We zouden hier toch
alleen maar zijn om te slapen en Ben Amar lijkt me nou niet echt de persoon die er misbruik van zou

76
maken. Ik probeerde mezelf gerust te stellen maar ik werd met de minuut nerveuzer bij de wetenschap
de rest van de dag en nacht met hem te moeten doorbrengen.

77
4.2.

Ondertussen waren we gearriveerd op het congres. De hele middag was gevuld met speeches en lezingen
van artsen van over de hele wereld. Voornamelijk dokters op leeftijd. Ben Amar was één van de weinige
jongere artsen die er ook nog eens goed uitzag met als gevolg dat alle dames het op hem gemunt hadden
in plaats van op de lezingen. Ik probeerde me er weinig van aan te trekken en probeerde aandachtig te
luisteren, vooral wanneer hijzelf het woord moest nemen. Hij had meteen de hele zaal mee. Dat werd
duidelijk. Mijn bewondering voor hem groeide met de minuut. Arrogant of niet, hij was niet dom en als
het erop aankwam kon hij enorm charismatisch zijn en dat ontging geen enkele vrouw in de zaal. Na
afloop stormden ze op hem af alsof hij één of andere bekendheid was.

Ik stond erbij en ik keek ernaar.

“Hoe vond je mijn lezing?” vroeg hij na afloop in de wagen.

“Erg interessant. Je hebt het goed uitgelegd, op een menselijke manier zodat het voor iedereen
verstaanbaar blijft. Daar houd ik wel van.” meende ik oprecht.

Een tevreden grijns verscheen op zijn gezicht. Alsof hij nog niet genoeg bevestiging had gekregen dat
zijn lezing geweldig was.

Weer aangekomen in onze hotelkamer, plofte hij meteen neer in de sofa. meneer voelde zich blijkbaar
meer op zijn gemak dan ik. Het zou nooit wennen met hem in één ruimte te vertoeven.

“Binnen twee uurtjes begin het avondfeest. Ik stel voor dat we ons nu klaarmaken. Ik zal maar eerst gaan
gezien jullie vrouwen altijd meer tijd nodig hebben.”

“Rustig aan ja!” lachte ik.

“Waar of niet?” plaagde hij me en verdween daarna al gauw in de badkamer.

Even later verscheen hij weer in de kamer en toegeven, hij zag er zacht uitgedrukt verbluffend uit in zijn
zwarte pak met roze hemd. Het maakte hem zachter. “Yasmina, zou je mijn das even kunnen knopen."
vroeg hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

”Kunt u dat zelf niet misschien?” fronste ik mijn wenkbrauwen.

“Om de één of andere manier werkt deze das tegen.” zei hij vanuit een bepaalde ondeugendheid.

Ik keek hem argwanend aan.

“Komt er nog wat van?” verzuchtte hij gespeeld.

Ik beende aarzelend naar hem toe en beschroomd begon ik zoals hij me vroeg zijn das te knopen. Ik
durfde nauwelijks op te kijken terwijl hij dit klaarblijkelijk bijzonder amusant vond.

“Perfect.” fluisterde ik terwijl ik een snelle blik op het geheel wierp. Dat hij er fantastisch uitzag viel nu
niet meer te ontkennen.

Ik schrok van mijn eigen gedachten. Oef, ik had dringend wat nood aan wat afkoeling.

“Ik ga me ook maar eens klaarmaken.”stammelde ik en haastte me daaropvolgend naar de badkamer.

78
“Oké dat was gênant en niet in het allerminst.” sprak ik mijn spiegelbeeld toe.

Ik nam een snelle douche, kamde mijn haren en bond ze weer vast. Ik bracht wat lichte make-up aan. Ik
wilde er absoluut niet uitzien als een papegaai. Zo zullen er al genoeg rondlopen. De truc is het immers
zo te laten lijken alsof je geen make-up op hebt.

Voor deze gelegenheid had ik niet op een eurocent gekeken wat mijn kleding betreft.. Ik hees me in mijn
nieuwe outfit, probeerde mijn hoofddoek ietwat feestelijker te draperen en stak hem vast met een
broche. Tot slot trok ik mijn pumps aan, welke het plaatje compleet maakte en waarmee ik –niet
onbelangrijk - iets minder als klein duimpje naast hem zou ogen.

Ik aanschouwde in de spiegel en knikte goedkeurend. Het was lang geleden dat ik me nog eens zo heb
kunnen opdoffen. Voor even herkende ik mezelf niet meer. Het was al geleden sinds... De beruchte
verloving met Nassim. Ik kreeg kippenvel als ik er aan terug dacht. Op dat moment was ik me immers
nog van geen kwaad bewust. Hadden we soms maar een glazen bol in dit leven. Wat zou ik andere
beslissingen hebben genomen.

Ik riep mezelf weer tot de orde. Er moest maar eens een einde komen aan dat oneindig gepieker. Echter,
mijn zenuwen namen al snel weer de overhand. Ditmaal omwille van de wetenschap dat ik zo dadelijk
zou moeten verschijnen voor Ben Amar, waardoor mijn hart zo hevig tekeer ging dat ik het voelde
bonzen in mijn keel.

Ik nam een diepe zucht en opende zachtjes de deur. Het laatste was ik wilde was de aandacht naar me
toetrekken. Ik kwam binnen en zag hem op bed zitten en zijn schoenen vastknopen. In een ruk keek hij
op en bleef me een tijdlang met versperdeogen aanstaren.

“Ik denk dat ik beter in jouw buurt blijf vanavond voor je geschaakt wordt… Je ziet er zonder meer
beeldig uit Benaïssa.” knipoogde hij complimenteus.

“Bedankt.” kuchte ik om mijn ongemakkelijkheid te verbergen en trok snel mijn jas aan. Benieuwd naar
wat deze avond me zou gaan brengen.

79
4.3.

Ik voelde me hier allesbehalve op mijn gemak tussen al die schaars geklede dames op het chique
avondfeest waar we ons nu bevonden. Ben Amar was weer maar eens het middelpunt van de
belangstelling. Alleen al door zijn dominante uiterlijk dwong hij respect af, laat staan wanneer hij begon
te praten. Hij was evenmin de droogstoppel voor wie ik hem altijd hield. Ik voelde me echter een
niemendalletje wanneer ik naast hem stond, ondanks de schoenen die nog eens mijn dood zouden
worden vanavond.

Nadat hij eindelijk wist te ontsnappen van de zoveelste opdringerige blondine kwam hij gelukkig weer
mijn richting uitgewandeld. Ik vond het allesbehalve leuk dat ze zo beslag op hem legden maar
tegelijkertijd zag ik dat het hem weinig deed en er zelfs door geïrriteerd raakte.

Hoor mij, ik kijk wel de jaloerse echtgenote terwijl hij in de verste verte mijn echtgenoot niet is. Ik moest
lachen om mijn eigen krankzinnige gedachten.

“Tariq!” hoorden we nu een al wat ouder klinkende mannenstem roepen. We draaien ons om en een man
op leeftijd kwam vinnig onze richting uit uitgebeend. “Dat is lang geleden, u kent me toch nog?” richtte hij
zich tot Ben Amar.

“Hoe kan ik u ooit vergeten, mijn stagemeester. Alles goed met u dokter Jacobs?” schudde Tariq hem
lachend de hand.

“Jazeker en met u? Ik heb gehoord dat u het na mijn pensioen geschopt hebt tot diensthoofd?”

“Klopt ja.” reageerde hij bescheiden.

“En dit hier moet uw echtgenote zijn?” richtte de oude man zich tot mij. Ik lachte verlegen en zei snel: “
Nee nee. Dokter Ben Amar hier is mijn baas.”

“Oh mijn excuses. Jullie vormen zo’n mooi plaatje dat ik dacht dat jullie een koppel waren.” lachte hij
ondeugend terwijl hij speels op Ben Amars schouder klopte. Ik wist even niet waar mijn blik op te
vestigen. Hijzelf vond het blijkbaar bijzonder grappig gezien de geamuseerde grijns op zijn gezicht.

“Maar goed, ik laat jullie. Fijn je terug te hebben gezien. We zullen elkaar vast nog spreken dit congres.
Nog een goede avond samen.”

“Blijkbaar springen we in het oog Benaïssa.” merkte hij op met een guitige blik in zijn ogen. Ik lachte
daarop als een boer met kiespijn

. “Zal ik iets halen om te drinken?” stelde hij voor.

“Ja, dat mag. Doe maar een watertje voor mij.”

Ik was even in gedachten verzonken toen er plots op mijn arm werd getikt door een nog onbekend
iemand. Ongeïnteresseerd ontmoette mijn blik de zijne

“Bent u hier alleen?” vroeg de Marokkaans uitziende man me nu.

“Ik ben hier met dokter Ben Amar.”

“Ach zo. Wel aangenaam, Salim Bouchaïb. Neuroloog.” knipoogde hij berekend.

80
“Bah, wat een gladjanus.” was het eerste wat er door mijn hoofd flitste.

“Kan ik u iets te drinken aanbieden?” vroeg hij me.

“Nee dank u.” probeerde ik hem af te schepen en maakte alvast aanstalten te vertrekken.

Plotseling voelde ik twee armen rond mijn middel. In een reflex draaide ik me bruusk om. “Het spijt me.
Het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken lieverd.” zei Ben Amar poeslief.

Ik gaf hem daarop een vernietigende en tegelijk vragende blik. In mijn oor fluisterde hij “Speel het
spelletje gewoon mee.” terwijl zijn armen nog steeds mijn middel omhulden. Ik probeerde een glimlach
te forceren terwijl het zweet brak me uitbrak en mijn hart op slag sneller begon te slaan. Kippenvel
ontstond over mijn hele lichaam bij zijn onbezonnen aanraking. Of dat positief of negatief was, daar was
ik nog niet geheel over uit.

“Salim, wat een verrassing. Alles goed?” begroette hij de man koeltjes. Klaarblijkelijk kenden ze elkaar
maar meteen voelde ik ook een geladen spanning tussen de twee.

Terwijl ze elkaar begroetten duwde ik subtiel Tariqs arm van me af. Ben Amar of niet, ik was hier
absoluut niet van gediend, tenminste dat probeerde ik mezelf en hem voor te houden.

“Blijkbaar hoort deze mooie dame bij u?” vroeg Salim.

“Inderdaad. Deze prachtdame hier is mijn kersverse echtgenote dus ik zou het op prijs stellen moest jij
jouw versierpogingen op iemand anders gaan botvieren. Gewillige kandidates genoeg niet?”

Terwijl hij dat zei trok hij me weer bezitterig naar zich toe. Ik merkte de ergernis op in zijn stem. Voor
heel even dacht ik zelfs dat hij jaloers klonk maar dat was vast mijn verbeelding.

“Je hebt altijd goede smaak gehad Tariq. Dat valt niet te ontkennen.” merkte Salim fijntjes op. “Fijne
avond nog.”

“Kom lieverd, we gaan dansen?” zei Tariq nu zonder enige vorm van scrupules.

“We gaan wat?” herhaalde ik verontwaardigd. Hij ging echt te ver en het ergste was dat hij er van leek te
genieten ook. Hij nam mijn hand vast en voor ik het wist trok hij me mee naar de dansvloer. Ik zag
iedereen onze richting uitkijken, voornamelijk jaloerse blikken van vrouwen. Ook die Salim zag er niet
bepaald gelukkig uit.

“Wat is het verleidelijk om je op dit moment voor schut te zetten voor de hele zaal.” lachte ik gemaakt.

“Ik weet dat je dat niet gaat doen Benaïssa, daar ben jij veel te goedhartig voor. Wil je werkelijk mijn
pleziertje om met de mooiste dame in deze zaal te dansen afnemen?”

“Wil je er om wedden?” daagde ik hem uit en nam alvast en stap achteruit om mijn dreigement kracht bij
te zetten.

“Jij gaat nergens heen.” fluisterde hij in mijn oor terwijl hij me in een ruk naar zich toe trok.

“Niet zo dicht.” siste ik hem toe.

“Lachen liefje.” gebood hij me op de koop toe.

81
“Waarom doe je dit?” vroeg ik hem op de man af.

“Salim is gevaarlijk. Pas op voor hem.”

“Je overdrijft.”wuifde ik zijn woorden weg.

“Dat zou je niet zeggen als je wist tot wat hij in staat is. Hij gebruikt vrouwen en gooit ze dan weg als een
stuk vuil. Ik heb jarenlang met die kerel les gevolgd, ik ken hem. Trouwens geef toe, je was maar al te blij
dat ik opdook. Ik zag aan je blik dat je zijn gezelschap niet echt op prijs stelde.”

“Dat is waar maar ik zou het ook op prijs stellen moest je mij voortaan niet meer voor zo’n voldongen feit
stellen. Ik kan heus wel voor mezelf opkomen. Ik heb eerder de indruk dat je een persoonlijke vete met
hem uitvecht. Ik weiger de inzet te zijn van jullie idiote macho gedrag.” gaf ik hem lik op stuk.

Hij rok me strak naar zich toe. “Een zeldzame bloem zoals jij moet met zorg behandeld worden. Yasmina.
Ik laat niet toe dat insecten zoals hij jou schade toebrengen en dat mijn lieve schat, heeft niets met macho
gedrag te maken maar met mijn drang jou te willen beschermen.” fluisterde hij in mijn oor. Een rilling
baande zich een weg door mijn lichaam bij het horen van de manier waarop hij die betekenisvolle
woorden uitsprak.

Is dit nog wel dezelfde Ben Amar? Hij leek wel een ware metamorfose te zijn ondergaan en waarom liet
ik hem zomaar begaan? Nog even en mijn hart of zeg maar meteen mijn hele lichaam zou het gaan
begeven onder zijn aanrakingen. Dit is gewoonweg te verwarrend.

Ik wist dat tegenwerken op dit moment geen zin had dus gaf ik hem zijn five minutes of fame. In
hoeverre dat mogelijk was probeerde ik me te ontspannen en liet me meeslepen op de tonen van de
muziek terwijl hij me nog steeds stevig vast hield rond mijn middel met zijn ene hand en zijn andere
hand verstrengelde met mijn hand.

Geluidsfragment
Mariah Carey – I want to know what love is

Nadat de muziek ophield lieten we elkaar langzaam los. Hij keek me indringend aan. Ik durfde nog
nauwelijks in zijn ogen kijken na wat zonet plaats had gevonden. Dit is allesbehalve iets waar ik, de
immer nuchtere Yasmina Benaïssa zichzelf in zou laten meeslepen en kijk hoe ver hij me heeft gekregen,
zonder daar ü berhaupt veel moeite voor te hebben moeten doen. Ik begreep niets meer van hem en nog
minder van mezelf.

“Ik heb het hier wel gezien voor vanavond. We gaan.” zei hij nu geheel onverwacht.

“Nu al?” vroeg ik hem vanuit mijn consternatie.

“Ja. Ik heb me laten zien. Plicht volbracht. Misschien kunnen we nu wat gaan eten?”

Vragend keek ik hem aan.

“Waarom niet?” lachte hij. “De boog moet niet altijd gespannen staan, toch? Trouwens, een etentje lijkt
me de ideale manier om je verjaardag te vieren." was de verrassing nu helemaal compleet.

“Hoe weet jij dat ik jarig ben?” vroeg ik hem.

82
“Oplettendheid.” knipoogde hij waardoor ik meteen terugdacht aan die bewuste dag in dat
wokrestaurant. Dat had hij inderdaad goed onthouden.

“Dankjewel,” stotterde ik verlegen. “Maar ehm, een etentje? Is dat wel een goed idee? Overschrijden we
daar niet de grens van werkgever – werknemer mee?”

“Ik denk dat we die al lang overschreden hebben. Denk je niet, Benaïssa?”

“Je bedoelt dat jij die hebt overschreden.” kaatste ik de bal terug. “Ik was wel in de veronderstelling dat
dit een werkbezoek zou zijn.” probeerde ik me hieruit te redden.

“Jij hebt ook wel eens recht op ontspanning. We hebben de voorbije weken had genoeg gewerkt.”
“Vanavond zijn we gewoon Tariq en Yasmina die gezellig uit eten gaan. Eventjes niet aan het werk
denken. Ik beloof dat ik je niet ga opeten.” smaalde hij mijn richting uit.

“Zal Salma dit wel oké vinden?”haalde ik hem in terwijl hij al koers had gezet richting zijn wagen.

“Er valt toch niets oké te vinden. We moeten toch ook eten niet?” grijnsde hij voor zich uit.
Zelf was ik daar echter niet zo zeker van. Natuurlijk zou ze dit niet oké vinden! Ik kampte nu al met een
torenhoog schuldgevoel tegenover haar.

“Oké maar niet te lang. Ik ben moe en ik wil vroeg gaan slapen.”

“Ben jij altijd zo saai?” begon hij nu nog harder te lachen, alsof hij hier allemaal geen enkele moeite mee
had.

“Kom stap in.” gebood hij me terwijl hij het zijportier voor openhield. “Ik ken hier een wel een aantal
goede adresjes. Waar heb je zin in?”

“Verras me.“

83
4.3.

Goed een halfuur later zaten we in één van de meest vooraanstaande restaurants van Parijs. Zoals
verwacht. Ik wist voor even niet wat me overkwam. Het leek alsof hij het had afgehuurd voor ons tweeën
want ik zag geen andere klanten rond me. Geen wonder, dit lijkt me niet echt de keet waar je een menu
voor 25 euro kan krijgen.

Uiterst gespannen keek ik rond me heen. Zo ver had ik het al laten komen. Een gezellige tête à tête met
Ben Amar in hoogsteigen persoon. Waar was ik mee bezig? En erger nog, waar was hij mee bezig?

“Bestel maar wat je wil.” zei hij luchtig.

“Kies jij maar iets voor mij uit. Je zal wel weten wat goed is, niet?” waarop hij instemde en me zei dat ik
inderdaad maar moest vertrouwen op zijn goede smaak.

“Had je niet liever Salma meegenomen naar hier?” vroeg ik nog voor ik er erg in had.

“Nee.” reageerde hij bot.

“Waarom niet? Jullie zijn toch verloofd? Ik kan me wel voorstellen dat je liever met haar hier had
gezeten?” polste ik min of meer subtiel.

“Geloof me maar wanneer ik zeg van niet.”

“Salma en ik, dat is iets - hoe zal ik het zeggen - vrij complex.” verzuchtte hij.

“Hoezo?” hoorde ik mezelf vragen hoewel ik mezelf had voorgenomen om niet door te vragen over zijn
privéleven. Een kant van me kon niet ontkennen dat ik best wel nieuwsgierig was naar hoe het echt zat
tussen hen twee.

Plots ging zijn telefoon af. “Als je van de duivel spreekt...” mompelde hij terwijl hij abrupt zijn telefoon
afdrukte en meteen uitschakelde. “Waarom doe je dat nou?” vroeg ik hem geschrokken van zijn
plotselinge actie.

“Geen zin om te praten. Het enige wat ze doet is me controleren.” stopte hij zijn telefoon weg.

Ik bleef hem daarop even scheef aankijken. “Niet verwonderlijk zoals jij je gedraagt. Elke vrouw zou je
beginnen controleren.” rolde ik mijn ogen.

“En wie ben jij? De advocate van Salma?” lachte hij.

“Salma is een vriendin. Logisch dat ik voor haar opkom, toch?”

"Ik neem je dat niet kwalijk maar Salma heeft je allicht nooit verteld hoe het echt is gegaan tussen ons.
Wat zij en ik hebben is gewoon een soort van zakelijke overeenkomst die zij net iets te romantisch heeft
opgenomen.” zei hij in één adem.

Ik verslikte me haast in mijn drankje. “Zakelijke overeenkomst? Een huwelijk is toch geen zakelijke
overeenkomst die je even aangaat. Het gaat hier wel om de rest van je leven!”

“Yasmina, je weet toch hoe het gaat? Je bent zelf een Marokkaanse. Mijn ouders hebben haar voor me
uitgekozen. Ze vonden dat ik nood had aan een vrouw en zelf had ik geen tijd of zin om een vrouw te

84
zoeken. Salma en haar familie zijn al jarenlang kind aan huis. Ze zijn welgesteld net als mijn ouders dus
van haar weet ik wel zeker dat ze niet met me trouwt om het geld of het aanzien.”

Ik trok daarop een bedenkelijk gezicht. "Apart." was het enige wat er over mijn lippen kwam.

“Vind je het gek?” vroeg hij me lacherig.

“Ja, ik weet wel dat dit gebeurt binnen onze gemeenschap maar dat het bij jou zo zou zijn dat had ik echt
niet durven vermoeden.”

“Wat maakt mij anders dan?” nam hij een slok van zijn drankje.

“Je lijkt me een man die weet wat hij wilt en zijn eigen beslissingen neemt.” meende ik vanuit die
veronderstelling.

“Tja, wat kan ik zeggen. Mijn ouders zijn mijn zwakke plek en misschien hebben ze wel gelijk. Op dat
moment leek het me ook een goed idee, daar niet van.”
“En begrijp me niet verkeerd. Salma is geen slechte vrouw. Verre van. Ze is gewoon niet wat ik zoek in
een vrouw, denk ik." zei hij waarop er een bedenkelijk frons op mijn voorhoofd verscheen.

“Dat begrijp ik niet. Hoe kan je trouwen met iemand waar je absoluut geen gevoelens voor hebt?”

“Denk je dat jouw ouders iets voor elkaar voelden wanneer ze met elkaar trouwen? Net zoals 90 procent
van onze ouders?” bracht hij een redelijk argument naar voren.

“Nee maar uithuwelijking is toch niet meer van deze tijd.”

“Uithuwelijking is een groot woord. Ik ben zelf om haar hand gaan vragen tenslotte.”
“Trouwens, misschien is het beter zo.” slaakte hij een zucht. “Ik ben getrouwd met mijn werk. Salma weet
dat en legt zich daar bij neer. Meestal dan toch. Ze weet waaraan ze begint. Een andere vrouw zou dat
allicht nooit accepteren een man te hebben die nooit thuis is.”

“Als je denkt dat je dat heel je leven zal kunnen volhouden dan moet je het maar doen ja. Ik begrijp je
ergens wel maar ik zou het alleszins niet kunnen. Een huwelijk zonder liefde. Trouwen met iemand waar
ik geen gevoelens voor heb… Maar goed, misschien dat wij vrouwen daar weer anders in zijn.”

“Ik weet alleen dat Salma er erg onder lijdt dat je haar zo weinig blijk van liefde geeft. Zij voel het ook
aan. Zij is misschien even ongelukkig hieronder als jij.”

“Dat besef ik. Er is geen dag dat ze me er niet aan herinnert maar zulke dingen kan je toch niet forceren?
Ik kan toch niet zeggen dat ik van haar houd als ik er geen woord van meen? Zo zit ik echt niet in elkaar.
Ik zeg alleen wat wanneer ik het meen en ik heb haar ook nooit valse hoop gegeven. Ze wist waar het op
stond.”

“Nee, maar je kan beginnen met kleine dingen. Haar bijvoorbeeld niet meer afblaffen in het bijzijn van
heel de afdeling.”

“Ze weet hoe ik denk over werk en privé gescheiden houden. Als zij zich er niet aan houdt dan weet ze
dat ze dat kan verwachten.”

“Tja…” was het enige wat ik daarop kon zeggen, nog steeds erg onder de indruk van zijn openhartigheid.
Dit was wel het laatste wat ik van hem verwachtte. Naarmate de dag vorderde, hoe groter de

85
verrassingen rond deze man werden. Al verklaarde het wel alles over zijn bizarre gedrag tegenover
Salma.

“En nu jij.” haalde hij me uit mijn gedachten. “Je dacht toch niet dat je mij kon onderwerpen aan een
vragenvuur over mijn liefdesleven en er zelf onderuit komen.” lachte hij ondeugend.

“ Daarover kan ik heel kort zijn. Mijn liefdesleven is onbestaande.”poogde ik hem af te wimpelen. Helaas
zonder succes.

“Dus er is geen man in jouw leven?”

“Ben je altijd zo direct?” lachte ik zenuwachtig.

“Nee, ik weet gewoon graag veel.“ grijnsde hij. “Maar ehm, hoe zit het dan tussen jou en Ilias?”

“Zeg niet dat je nog altijd met dat idiote idee in je hoofd zit?” fronste ik mijn wenkbrauwen.

“Jullie kunnen het toch meer dan goed vinden met elkaar of zie ik dat verkeerd?”

“Natuurlijk kan ik het goed met hem vinden. Wie zou het niet goed met hem kunnen vinden? Ilias is
gewoon heel sociaal en leuk om mee om te gaan maar verder dan dat reikt het absoluut niet. Geloof me
nou maar. Ilias is absoluut niet mijn type.” wuifde ik zijn insinuatie nu helemaal weg.

“Wat is dan wel jouw type?” schoof hij zijn stoel dichterbij de tafel, waardoor het zweet me nu helemaal
uitbrak bij de manier waarop hij me observeerde.

“Volgens mij moet die man nog uitgevonden. Ik heb vrij hoge verwachtingen. Té hoge verwachtingen
misschien.” maakte ik mezelf nu eveneens die bedenking.

“Oké laat me de vraag dan anders stellen: Naar wat zoek je dan in een man?” leek hij niet van opgeven te
willen weten.

“Niets aangezien ik echt niet op zoek ben naar een man.” trachtte ik het gesprek wederom een halt toe te
roepen.

“Ben je nou serieus?” vroeg hij me met verstarde ogen, waarop ik even glimlachte. “Wees gerust, ik val
niet op vrouwen maar ik heb gewoon geen behoefte aan en man en nog veel minder aan een huwelijk.”

“Je blijft me toch verbazen Benaïssa. Dit is de allereerste keer dat ik een Marokkaanse vrouw hoor zeggen
dat ze niet wil trouwen.”

“Mannen zijn alleen maar een belemmering voor mijn vrijheid.” sprak ik het nu verbitterd voor me uit.

“Dat hangt er maar vanaf welke man je trouwt.” merkte hij terecht op.

Het was niet gelogen maar de tweede reden waarom ik mijn droom op een huwelijk heb opgegeven zou
hij nooit of te nimmer te weten mogen komen. Hij zou nooit nog hetzelfde naar me kijken en dat wilde ik
ten koste van alles vermijden.

“Ik zou me trouwens nooit volledig kunnen geven in een relatie."

“Verklaar je nader?” pikte hij in op wat ik zei.

86
“Bepaalde situaties hebben hiertoe geleid en kort samengevat heb ik het gevoel dat ik er zacht uitgedrukt
veel moeite mee heb ooit nog een man te kunnen vertrouwen.”

“Nare ervaring gehad?” bleef hij verder spitten.

“Zo kan je het wel stellen ja.” reageerde ik wederom kort.

“Zoals?”

“Ach dat interesseert je niet.”

“We hebben tijd." legde hij nu zijn bestek neer waardoor ik mezelf verplicht voelde alsnog verder te
vertellen.

Ik nam daarop diep adem. “Alles is begonnen met de zoon van mijn vaders beste vriend, de imam van de
moskee nota bene. Al jaren liepen ze met het plannetje rond ons te koppelen maar ik wist het altijd wel te
omzeilen. Eerst vond ik mezelf te jong, dan wilde ik verder studeren. Dat was ook een bijkomende reden
waarom ik liever geneeskunde was gaan studeren dan was ik minstens zeven jaar van dat gezeur af.”
lachte ik schamper.

“Maar op een gegeven moment waren mijn excuses op. Ze werden hoe langer hoe ongeduldiger
waardoor mijn vader druk begon uit te oefenen op mij en om de lieve vrede tussen mijn vader en die
vriend te bewaren heb ik uiteindelijk toegestemd. Niet met volle overtuiging uiteraard maar ik trok me
op aan de gedachte dat hij al bij al wel een goede partij was. Hij is hier geboren, had een eigen woning,
vast werk, zijn vader is imam, hij zelf en zijn familie leken wel aardig. Niets op aan te merken zou je
denken.” bracht in het cynisch uit.

“Hij beloofde me de hemel op aarde. De ideale man. Wooral dan in de ogen van mijn ouders. Ik voelde
absoluut niets voor hem maar ik ging ervan uit dat de liefde wel zou komen zodra we getrouwd waren.
Een beetje hetzelfde schuitje als waar jij nu inzit maar in mijn geval kwam zijn ware aard al snel naar
boven zodra de verloving officieel was. Hij was allesbehalve de persoon die hij liet uitschijnen.” Voelde ik
mijn stem verzwakken onder de her-opgerakelde emoties.

“Wat deed hij dan?”

“Alles wat fout is.” fluisterde ik voor me uit.

"Toen besefte ik pas dat niets is wat het lijkt en ondervond ik aan der lijve wat ze bedoelen met wolven
in schapenvacht. Ze bestaan wel degelijk. Geloof me maar.”

Ik zag Tariq geschrokken naar me kijken. “Heftig.” Was het enige wat er uit zijn mond kwam.
Ik weet niet waarom maar het voelde goed er met iemand over te kunnen praten. Iemand neutraal. Zelfs
al wat die persoon dan mijn baas.

Mijn keel voelde inmiddels kurkdroog aan. Ik nam een slok van mijn drankje en vervolgde. “Op een
gegeven moment was de maat vol. Ik wist dat met hem trouwen de grootste vergissing van mijn leven
zou zijn dus heb ik voor mezelf gekozen en heb die verloving verbroken tegen het advies van iedereen in.
Dat werd zoals je wel kan denken niet in dank afgenomen. Niet door hem, zijn en mijn ouders. Chaimae,
mijn zusje was de enige die aan mijn kant stond maar zij kon er ook weinig aan doen. Mijn broer zat in
het buitenland en wist niet eens wat er allemaal gaande was tot die dag dat hij me kwam opzoeken in de
kliniek.”

87
“Hebben ze je daarom versoten?”

“Onrechtstreeks wel. Mijn ouders hebben zich door hem en zijn familie laten bespelen. Na het verbreken
van die verloving is er nog heel wat gebeurd namelijk. Ik verwijt hem het meest voor wat er is gebeurd
maar mijn ouders gaan zeker niet vrijuit. Ze hebben de eer van de familie boven hun eigen dochter
verkozen op het moment dat ik hen misschien wel het meeste nodig had. Nadat ik de deur van mijn
ouderlijke huis achter me dichtsloeg besefte ik dat ik enkel nog op mezelf en op Allah kon vertrouwen.
Als ik mijn eigen ouders al niet kan vertrouwen, wie dan wel?”

“Mij kan je vertrouwen.” zei hij terwijl hij onverwacht naar mijn hand greep.

“Het spijt me… beter niet…” haperde mijn stem terwijl ik mijn hand weer wegtrok.

“Waarom heb je het zo moeilijk met aanrakingen, Yasmina?”

“Omdat ik moslim ben misschien?”

“Ik heb het gevoel dat er nog een andere reden is. Je verstijft bij de minste toevallige aanraking.”

“Is het gek? Ik ben het absoluut niet gewoon aangeraakt te worden door mannen, laat staan door mijn
baas die ü berhaupt verloofd is. ”

“Je hebt gelijk. Het spijt me. Ik wilde je gewoon geruststellen. Niets meer.” verontschuldigde hij zich. “En
het spijt me ook voor daarstraks. Ik besef nu pas dat ik te ver ben gegaan door je zo scrupuleus mee te
trekken op die dansvloer. Ik weet niet waar ik zat met mijn gedachten.”

Het is je al vergeven.” glimlachte ik zwak.

“Is het daarom dat je zo gedreven bent in je werk? Om te vergeten?”

“Misschien wel ja.” zei ik onder de indruk van zijn scherpe analyse van mezelf. Soms heb ik het gevoel
alsof hij recht door me ziet. Het beangstigde me. En nog geen klein beetje.

“Wat is er dan nog gebeurd nadat je die verloving verbroken hebt?”

“Daar wil ik niet over praten. Het ligt nog te vers in het geheugen.” meende ik kordaat.

“Yasmina, het is niet goed om dingen op te kroppen. Elke dag zie ik die trieste blik in je ogen, die frons op
je voorhoofd. Je doet je sterk voor maar iets in me zegt dat het slechts een façade is en dat het lang niet
allemaal oké is.”

“Het enige wat ik wil is vergeten Tariq en dat lukt niet door het steeds weer op te rakelen. Ik wil er niet
aan denken, laat staan erover praten.”

Mijn woorden negerend bleef hij doorvragen. “Heeft het iets te maken met die bewuste zag dat je vol
blauwe plekken op het werk verscheen?”

Ik nam snel een grote slok van mijn glas water om de brok in mijn keel weg te slikken.

“Ik komt dichtbij is het niet?” leek hij zich nu weer schaamteloos de toegang tot mijn psyche te
verschaffen.

88
“Kunnen we het alsjeblieft ergens anders over hebben.” piepte ik terwijl ongewild een traan mijn oog
ontsnapte.

“Het spijt me. Ik wilde je niet van streek maken Yasmina. Vergeet wat ik gevraagd heb.” zei hij zacht
terwijl hij de traan teder wegstreek.
En ik? Ik had niet de kracht er tegen in te gaan. Ik voelde me zo verdomd zwak op dit moment en helaas
was uitgerekend hij er getuige van.

“Maar als je er ooit over wil praten dan ben ik er voor je. Je mag dit - wat het ook is - niet alleen dragen.
Dat gaat zich vroeg of laat wreken.

“Bedankt Tariq.” meende ik oprecht maar ik wist dat ik nooit zou kunnen ingaan op zijn aanbod.

“Oké ik zal ophouden met mijn vervelende vragen. Nu is het weer jouw beurt om een vraag te stellen en
je mag het me heel moeilijk maken, als je dat wilt." gaf hij me een bemoedigende lach.

Voor ik het wist verscheen er alweer een gemeende grimas op mijn gelaat

“Ik kan in de eerste plaats echt niet geloven dat wij dit nu aan het bespreken zijn maar goed. Een vraag.
Even denken... ”

“Oké, jij zegt wel dat ik een façade optrek maar volgens mij kan jij er ook wel wat van."

"Is dat zo juffrouw Benaïssa?" trok hij het nu in het belachelijke maar ik was vastberaden hem dit keer
uit zijn tent te lokken.

"Ja. Ik vraag me af waarom jij je altijd anders voordoet dan dat je echt bent.”

“Hoezo?”

“Ja, waarom ben je altijd zo hard bent tegen iedereen?”

“Ben ik hard dan?” lachte hij.“

"Niet hard hard maar..."

"Ik weet wel wat je bedoelt Yasmina"

“En ik ben me ervan bewust dat ik me zo opstel. Dat maakt ook deel uit van mijn karakter. Ik ben er zo in
gegroeid. Als Marokkaan heb ik altijd dubbel moeten knokken om serieus te worden genomen. Ik heb
moeten vechten om te staan waar ik nu sta en ik wil mijn plek behouden. Als je jezelf te soft opstelt,
sollen ze met je en kegelen ze je zo omver. Het zal je misschien verbazen maar ik heb ook een enorm
probleem met mensen te vertrouwen en daarom toon ik mijn emoties niet snel. Ik heb het gevoel dat als
ik me te emotioneel opstel of teveel gevoelens toon dat ik daarmee mijn zwakte toon en daar neemt men
maar al te graag misbruik van.”

“Dan hebben we al twee dingen gemeen.” viel ik hem bij.

“Lekker toch? Twee sociaal gehandicapten bij elkaar.” lachte hij.

“Ik moet Ilias toch ongelijk geven toen hij zei dat je geen humor had.” leek ik nu zelf ook de teugels wat
losser te laten.

89
“Verbaas ik je?”

“Een beetje wel ja moet ik eerlijk toegeven. Toen ik je voor het eerst ontmoette vond ik je niet meteen de
meest aangename persoonlijkheid. Ik kon je wel schieten sommige momenten.” gaf ik eerlijk toe.

“Ah meen je dat nou?” deed hij nu alsof zijn neus bloedde.

“Ben je onze eerste kennismaking al vergeten misschien?”

“Ja, het spijt me daarvoor. Ik had je niet zo mogen afsnauwen.”

“Dat besef je dan toch.” grinnikte ik.

“Jij bent anders ook niet op je mondje gevallen dame. Je hebt wel lef moet ik toegeven. Dat je nog steeds
op de afdeling werkt is zelfs voor mij een raadsel. Geloof me, iemand anders had er nooit mee
weggekomen."

“Wat maakt mij anders dan?”

Hij gaf me daarop een gespeelde bedenkelijke blik. “Nou… Ik weet niet of ik dit wel zou zeggen?"

"Kom op maar! Je maakt me nieuwsgierig." lachte ik.

"Tegen niemand zeggen maar ik heb stiekem een zwak voor intelligente vrouwen die ook nog eens
temperament bezitten. Ik hou wel van een uitdaging. Vrouwen als jij houden me alert."

"Mag ik dat als een compliment beschouwen?"

"Dat mag je zeker." knipoogde hij.

“Dus even recapituleren. De Tariq die hier nu voor me zit is de échte Tariq met andere woorden?”

“Aangenaam.” lachte hij zijn tanden bloot.

“Zeker aangenaam. Het is fijn eens een andere kant van je te zien.” moest ik mezelf er nog van overtuigen
dat ik me wel degelijk in hem vergist had.

“Zolang je het maar voor jezelf houdt.” drukte hij me op het hart.

“Dus eigenlijk mag ik me best wel bevooroordeeld voelen dat je me zo in vertrouwen hebt genomen over
je ware aard?”

“Jeetje, je laat het uitschijnen alsof ik één of ander onmens ben op het werk.” bracht hij het quasi
verontwaardigd uit.

“Bij sommigen heerst die gedachte wel.” jende ik hem nog een beetje.

“Eerlijk gezegd boeit me dat niet zo, wat Lisa en co van me denken. Maar ehm, wat vind jij eigenlijk van
mij? Vind je mij nog steeds dezelfde irritante kerel als bij onze eerste ontmoeting" vroeg hij vanuit een
bepaalde ondeugendheid.

"Ik weet niet of je dat wel wil weten.” bleef ik zogenaamd op de vlakte.

90
"Zeg het toch maar."

"Dat antwoord ga ik nog even in beraad houden." plaagde ik hem.

“Maar om terug te komen op je vraag. Je mag je zeker bevooroordeeld voelen juffrouw Benaïssa. Er zijn
weinig mensen die me echt kennen zoals ik ben. Beschouw dat dus maar als een groot compliment.” zei
hij terwijl hij me indringend bleef aankijken. Hij had een bepaalde gloed in zijn ogen die ik niet meteen
kon plaatsen.

Weer overviel dat ongemakkelijke gevoel me. Zijn donkere, mysterieuze kijkers hypnotiseerden me
haast. Ik voelde het rood me naar de wangen stijgen en wendde snel mijn blik af.

"Zullen we gaan?" vroeg hij nu tot mijn opluchting waarop ik instemmend knikte en alvast mijn tas greep
terwijl hij er op stond af te rekenen.

Ik maakte aanstalten richting de wagen te wandelen wanneer hij me tegen hield. “Alvorens we naar het
hotel gaan, wil ik je eerst nog even wat tonen. Ga je mee?” waarop hij me niet de kans gaf nog langer
tegen te pruttelen door me de andere richting uit te trekken.

91
4.4.

Even later liepen we naast elkaar langs de Seine. Het was al na middernacht en het was muisstil buiten.
Ik zou bijna zeggen dat je onze hartslag kon waarnemen. Ik hoopte alleen maar dat hij de mijne niet zou
horen want die sloeg op dit moment met gemak aan 200 per uur. Het was haast pikdonker op enkele
lantaarnpalen die de doodse straat verlichten. De venijnige wind sneed langs mijn gezicht maar het
warme gevoel binnenin me - waar de man die naast me liep verantwoordelijk voor was- camoufleerde de
koude.

Tariq hield halte bij een brug. Het uitzicht was werkelijk fenomenaal. Van hieruit zag je de woelige rivier
stromen met de verlichte Eiffeltoren op de achtergrond.

“Onbetaalbaar.” fluisterde hij voor zich uit.

“Zeker.” was het enige wat ik op dit moment nog over mijn lippen kreeg.

“Jij bent onbetaalbaar Yasmina.” vervolgde hij. Ik draaide me bruusk naar hem om en keek hem daarop
vragend aan.

“Je blijft een mysterie Yasmina Benaïssa en dat maakt je zo uniek. Alle zeldzaamheden op deze wereld
zijn immers onbetaalbaar.” zei hij bloedserieus terwijl hij me recht in de ogen keek en teder over mijn
wang streek. Hij stond zo dicht bij me dat ik zijn warme adem over droge mijn lippen voelde strijken en
de geur van zijn mannelijke parfum mijn geurzin ontmoette.

Hoezeer ik mijn ogen ook probeerde af te wenden, het lukte me niet. Niet in de verste verte. Ik kon het
niet en ik realiseerde me dat ik het ook niet wilde onderbreken. Hoe ongelooflijk fout en verkeerd dit ook
was. De spanning die tussen ons heerste om dat eigenste moment zou het kleinste kind niet zijn ontgaan.

“Maak ik je zenuwachtig?” vroeg hij terwijl zijn lippen op nauwelijks één centimeter van de mijne
verwijderd waren. Geen woord wist ik nog uit te brengen. Ik was als verdoofd. Ik zag een rauwe blik van
verlangen in zijn ogen terwijl ze op mijn droge lippen rustten. Als magneten werden we nu naar elkaar
toegetrokken.

Wanneer ik goed en wel besefte wat er stond te gebeuren nam ik alsnog stap achterwaarts. Om mezelf en
hem te beschermen tegen iets dat onomkeerbaar en vooral onvergefelijk zou zijn. “Dit hoort niet Tariq.”
zei ik met een hese stem. “We hebben vanavond onze grens meer dan overschreden.“

“Gek genoeg ben jij de enige bij wie ik daar geen enkel probleem mee lijk te hebben.” zei hij op een
manier waarop hij zelf niet leek te geloven dat het daadwerkelijk uit zijn mond kwam.

“We hebben ons een beetje te erg laten meeslepen door de sfeer die deze stad creëert. We zijn moslims.
Jij bent mijn baas en het allerbelangrijkste: Jij bent verloofd. Ongelukkig verloofd maar verloofd. Drie
redenen om hier nu meteen een einde aan te maken.” maakte ik van mijn verzachte hart opnieuw een
steen.

“Maar wat als ik niet verloofd was Yasmina? Wat als we allebei vrij waren om te doen en laten wat we
willen. Zouden wij dan… “

“Die vraag doet niet ter zake Tariq. Dit is verkeerd. Punt.”

92
“Je hebt gelijk.” fluisterde hij terwijl hij eveneens een stap achteruit nam en probeerde zichzelf omnieuw
een houding aan te meten. “Ik weet niet waar mijn gedachten zaten. Het spijt me Yasmina. Ik liet me
gaan. Dit is absoluut niet van mijn gewoonte moest je dat denken.” woelde hij door zijn haren.

De rit naar het hotel verliep ijzig stil. Geen van ons beide wist nog wat zinnigs uit te brengen. Na
vanavond zouden we nooit meer juffrouw Benaïssa en dokter Ben Amar zijn. Nooit meer. Al zouden we
dan proberen. Deze avond zou nooit meer uit mijn gedachten verdwijnen. Ik zou nooit meer normaal
kunnen functioneren onder zijn toeziend oog, zoals dat altijd het geval was.

Hoe dichter we het hotel naderden hoe benauwder ik het kreeg. Tot enkele uren geleden voelde ik me
nog wel vrij veilig met Tariq om één kamer omdat ik wist dat hij zijn grenzen kent maar na vanavond
was ik daar niet meer zo zeker van. Wat bezielde hem in godsnaam?

Eenmaal aangekomen in de hotelkamer verdween ik meteen richting de badkamer zonder hem nog maar
een blik waardig te kunnen. Ik liet me zachtjes zakken om de grond. Eindelijk even alleen. Het werd me
allemaal een beetje teveel. Dit is exact waarom ik mannen heb afgezworen. Ze maken alles maar dan ook
alles ingewikkeld.

Ik trok mijn pyjama aan en deed een sjaal rond mijn hoofd. Fantastisch, kan ik nog met een hoofddoek
gaan slapen ook.

“Was dit weekend al maar voorbij.” slaakte ik een diepe zucht. Eén ding stond alvast buiten kijf: mijn
verjaardag was nooit eerder zo spectaculair geweest.

Wanneer ik de badkamer verliet zag ik hem nog steeds met dezelfde kleren aan op zijn bed liggen. Enkel
zijn das had hij losgeknoopt. De frons op zijn voorhoofd deed vermoeden dat hij al even erg in gedachten
verzonken was als ikzelf. Hij hield even zijn blik op me gevestigd maar zonder nog zelf op te kijken kroop
ik veilig onder de lakens en dimde snel mijn nachtlampje. Ogenschijnlijk rustig maar vanbinnen een vat
van emoties.

Ik kon elke ademhaling en elke zucht van hem waarnemen. Net zoals mij leek hij de slaap niet te kunnen
vatten. Ik hoorde zijn bed constant voortdurend kraken onder zijn gewoel.

“Slaap je al?” doorbrak zijn zachte stem de stilte.

“Nee.” antwoordde ik ondanks mijn voornemen te doen alsof ik sliep.

“Kan je niet slapen?” vroeg hij me.

“Niet echt nee.”

“Komt het door daarnet?”

“Luister. Ik wil vergeten wat er daarnet is gebeurt Tariq.”

“Het spijt me Yasmina. Ik weet niet wat me overkwam. Ik weet dat ik te ver ben gegaan en...”

“Speel geen spelletjes met me Tariq. Dat is het enige dat ik van je vraag.”

“Ik speel geen spelletjes Yasmina. Ik wilde je ook helemaal niet die indruk geven. Ik respecteer jou.”

"Als je me echt zou respecteren zou je niet gedaan hebben wat je vanavond hebt gedaan."

93
"Misschien is het net omdat ik je zo respecteer. Gevoelens controleer je niet Yasmina, hoezeer je er ook
tegen vecht."

"Gevoelens?" piepte ik vanuit mijn verslagenheid, zie zo mogelijk niet groter kon zijn bij het horen van
zijn woorden.

"Ik zou liegen als ik zei dat je me koud liet want dat is niet zo. Je laat me allesbehalve koud."

"Zeg maar niets meer Tariq. Laat het los. We hebben ons beide laten meeslepen door die ontspannen
sfeer en onze openhartigheid tegenover elkaar. We waren eventjes de vriend voor elkaar die we nodig
hadden op dat moment maar verder dan dat reikt het niet en mag het niet reiken uit respect voor ons
geloof, onszelf en vooral ten opzichte van Salma."

"Misschien heb je wel gelijk." reageerde hij, hoewel niet bepaald overtuigd.

"Laten we gewoon afspreken gewoon afspreken dat we vanaf nu weer omgaan zoals voorheen. Zakelijk."
meende ik ernstig.

“Wat dacht je van vriendschappelijk?”

“Dat zou allesbehalve verstandig zijn gezien tot wat het vanavond heeft geleid.”

“Yasmina…”

“Niets zeggen. Dit is allemaal veels te verwarrend.” legde ik hem het zwijgen op nu ik er nog de kracht
voor had.

“Slaapzacht Tariq.”

“Slaapzacht Yasmina.”

94
4.5.

Tariqs perspectief

Ik parkeerde mijn wagen voor Yasmina’s flat. Ik stond weer met beide voeten op de grond na dit
weekend dat wel een surrealistische droom leek te zijn geweest.

De rit naar huis was in stilte verlopen. Beiden wisten we ons geen houding te geven na wat had
plaatsgevonden vorige nacht. Beiden waren we gedurende de hele weg in gedachten verzonken. Ik besef
maar al te goed dat ik de grens overschreden heb maar toch… Waarom voelde het dan verdomme zo
goed? Nooit eerder had ik zo een pure emotie gevoeld als de avond voorheen.

Er is als je het rationeel bekijkt niets gebeurd maar als Yasmina niet had ingegrepen had dat wel het
geval geweest. Dat realiseer ik me evenzeer. Ik stond verdomme op het punt haar te zoenen. Daar zijn
absoluut geen excuses voor.

Alles is veranderd na gisteravond en dat was volledig aan mezelf te wijten. Ik heb haar mee naar Parijs
genomen. Ik heb haar mee op die dansvloer getrokken. Ik heb haar mee uit eten genomen en ik heb haar
bijna gekust.

Ik had me hier nooit toe mogen laten verleiden. Ik voelde me zo een grote klootzak op dit moment. Al
mijn principes heb ik overboord gegooid het voorbije weekend.

Ik zal haar nooit meer kunnen zien als een collega. Zelfs niet als een vriendin. Ze is veel meer dan dat
geworden maar ik besefte dat het ook nooit meer dan dat zal worden. Het kon slechts bij gedachten
blijven. Onderdrukte gevoelens. Ik wist dat ik er nooit aan zou kunnen toegeven. Ik heb een belofte
gemaakt naar mijn ouders en Salma toe. Die kan ik niet zomaar verbreken…

Of toch? Had Yasmina gelijk wanneer ze zei dat je moet trouwen met iemand waarvan je houdt?

Op dit moment wenste ik dat ze iets vroeger mijn leven was binnengewandeld. Het zou zoveel
eenvoudiger geweest zijn.

Maar wie zegt dat Yasmina hetzelfde voelt als ik? En wat voel ik trouwens? Is het slechts een intense
aantrekkingskracht of is het meer dan in mezelf probeer voor te houden? En als zij al meer voor mij zou
voelen zou ze er nooit aan toegeven. Ze heeft duidelijk aangegeven dat ze niet droomt van een man en
een huwelijk. Begrijpelijk gezien haar verleden maar op de één of andere manier heb ik het gevoel nog
lang niet alles te weten. Wat is toch dat grote geheim dat ze met zich meedraagt?

Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Het enige wat zeker is dat ik gevoelens heb voor de vrouw die
hier naast me zit. Gevoelens die misschien nooit beantwoord zullen worden. Gevoelens die wellicht nooit
in de praktijk zullen worden omgezet.

Voor het eerst in mijn leven was in onzeker en dat dan nog omwille van een vrouw. Een vrouw! Waar ben
ik in godsnaam mee bezig?

“Dit was het dan.” verbrak Yasmina de stilte.

“Ja.” zei ik schor.

“Dankjewel voor dit weekend. Ik heb er echt van genoten. Het was fijn eens een andere kant van je gezien
te hebben.” zei ze zacht.

95
“Dat is dan het derde dat we gemeen hebben. Ik had me geen betere reispartner kunnen voorstellen en
ook ik ben blij dat ik een beetje meer de vrouw achter juffrouw Benaïssa heb leren kennen.”

“Daarbuiten hoop ik dat je toch iets hebt bijgeleerd.” zei ik lacherig.

“Zeker en vast.” antwoordde ze terwijl er een kleine glimlach op haar gezicht verscheen.

“Ik hoop dat we onze samenwerking op een normale manier kunnen verder zetten en dat wat er
gisteravond gebeurd is daar niets aan verandert.”

“Als het aan mij ligt werken we gewoon verder zoals we bezig waren." probeerde ik haar gerust te
stellen.”

“Dat lijkt me het beste.” antwoordde ze.

“Goed. Tot morgen dan maar.” zei ze stilletjes en maakte aanstalten mijn wagen te verlaten.

“Yasmina.” trok ik uit vanuit een onweerstaanbare drank terug. “Je bent een bijzondere vrouw. Laat
niemand je ooit je wat anders wijsmaken.”

“Tariq, alsjeblieft. Niet doen.” smeekte ze met een gepijnigde blik.

Het was sterker dan mezelf. Ik vervloek mezelf om zo met haar gevoelens te spelen én die van Salma.
Geen seconde heb ik aan haar gedacht dit weekend terwijl zij wellicht de hele tijd op een teken van leven
zat te wachten.

Ik keek haar na tot ze verdwenen was en snoof dan haar heerlijke geur op die nog in de auto hing.

“Yasmina, wat doe je toch met me? ”

Urenlang reed ik rond, zonder enig doel voor ogen. Dit is zo verdomd verwarrend. Ik hoopte mijn hoofd
zo te kunnen vrijmaken maar hoe langer ik erover nadacht hoe moeilijker en hoe ingewikkelder het
werd. Salma, Yasmina, Salma, Yasmina. Gek werd ik van mezelf en die tegenstrijdige gevoelens.

In een impuls van het moment greep naar ik mijn telefoon en selecteerde automatisch het nummer van
Salma in dat ik nog steeds niet – in tegenstelling tot dat van Yasmina – vanbuiten kende.

Het duurde niet lang vooraleer ze opnam. “Tariq, ben je terug?” vroeg ze meteen.

“Salma. Kan ik je spreken? Het is belangrijk.”

“Ja zeg het maar.” zei ze.

“Niet via de telefoon. Ben je thuis?”

“Ja.” antwoordde ze hoopvol.

“Blijf daar. Ik ben binnen vijf minuten bij je.”

Snel haakte ik neer en sneerde me een weg naar haar thuis, vooraleer ik hier spijt van zou krijgen.

96
4.6.

Vandaag werd ik terug in de kliniek verwacht. Weer zat ik met die gemengde gevoelens. Enerzijds keek
ik er naar uit terug te gaan maar anderzijds was ik bang weer geconfronteerd te worden met Tariq en
Salma. Hoe moet ik me gedragen tegenover hem en erger nog: hoe gedraag ik me tegenover Salma? Ik
had het gevoel alsof ik haar een mes in de rug had gestoken door met haar verloofde gezellig een
weekendje naar Parijs te gaan terwijl zij maar wat graag in mijn plaats was geweest om het maar niet te
hebben over die plotselinge verandering in zijn gedrag ten opzichte van mij.

Tariq heeft me de gisteravond verschillende keren proberen bellen maar ik heb bewust niet opgenomen.
Ik had nood aan rust. Alles op een rijtje zetten. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik hem niet dichter
mocht laten komen. Vanaf nu zou alles weer strikt professioneel blijven en dat zou ik hem vandaag
duidelijk maken ook.

Terwijl ik mezelf moed insprak snelde ik de afdeling binnen. Ik begon er een gewoonte van te maken
steeds op het laatste nippertje te arriveren. Een gewoonte die ik zou blijven behouden om elke niet-
professionele ontmoeting met Tariq te vermijden.

Mijn aandacht werd echter meteen getrokken door hevig gesnik en geroezemoes dat leek te komen
vanuit de kantine. Toen ze mij zagen waren alle blikken op mij gericht. Toen ik zelf goed keek zag ik
Salma in tranen met iedereen rondom haar.

Lisa kwam naar me toe gelopen. “Meekomen jij.” siste ze.

“Wat scheelt er? Waarom huilt Salma?”

“Dat zal jij misschien beter weten? Niet?”

“Hoezo?” vroeg ik vanuit mijn steeds groter wordende angst. Ik wist zeker dat het wat met het voorbije
weekend te maken had. Plotseling kreeg ik het gevoel dat ik mijn telefoon gisteravond beter wel had
opgenomen...

“Ben Amar heeft hun verloving verbroken.”

Deze woorden kwamen aan als een donderslag bij heldere hemel. Alles had ik verwacht maar dit?

“Wat?!” riep ik ontzet uit.

“Zeg eens eerlijk Yasmina, is er wat tussen jullie gebeurd tijdens dat congres?”

“Maar nee! Hoe kom je erbij!” schreeuwde ik als het ware mijn onschuld uit.

“Het is wel heel toevallig dat hij hun verloving verbreekt na een weekend met jou te hebben
doorgebracht. We weten allemaal dat jij net iets meer bent dan een gewone verpleegster voor hem!”

"En daarom linken jullie dat meteen aan een relatie? Kom op zeg!"
“Je spreekt echt wartaal Lisa. Er is niets gebeurd in Parijs… Zeg alsjeblieft niet dat Salma ons hiervan
verdenkt?”

“Nog niet nee maar ze zal snel genoeg gaan doordenken, zoals iedereen hier trouwens. De
geruchtenmolen is al aardig op gang gekomen.” gaf Lisa me nog steeds een wantrouwige blik.

97
“Kijk, ik ben hier om mijn werk te doen. Wat ik en Tariq hebben is louter professioneel. Wat de rest ook
moge zeggen!”

“Oh, is het nu al Tariq geworden in plaats van Ben Amar?”

“Ik bedoelde er niets mee Lisa.” verzuchtte ik geïrriteerd.

“Oké, ik geef je het voordeel van de twijfel. Ik zal het voor je opnemen maar bereid je maar al voor op een
vragenvuur.”

“Als je me nu wil excuseren?” zei ik bot. Ik kon immers nauwelijks geloven dat zelfs Lisa me hiervan zou
verdenken. Waar ben ik nu weer ongewild in verzeild geraakt? En dit allemaal dankzij één enkele
persoon.

Zonder nadenken en ziedend van woede stormde ik daarop Tariqs kantoor binnen.

“Is het waar wat ze zeggen?” viel ik letterlijk en figuurlijk met de deur in huis.

“Yasmina.” zei hij zacht terwijl hij opkeek.

“Wel?” dwong ik hem te antwoorden.

“Wat zeggen ze dan?” “Dat jij je verloving met Salma hebt verbroken?”

“Dat klopt ja.” zei hij alsof het hem niets deed.

“Waarom in godsnaam! Waarom? Zeg alsjeblieft niet dat het te maken heeft het voorbije weekend?”
tierde ik maar door.

“Je had gelijk toen je zei dat een huwelijk gebaseerd moet zijn op liefde Yasmina.” bleef hij ijzig kalm
onder dit alles.

“Dus door ik heb gezegd heb jij zo maar eventjes alles kapot gemaakt. Besef jij wel wat je hebt gedaan?
Salma voelt zich verschrikkelijk!“

“Binnenkort zal ze ook beseffen dat het beter zo is. Salma en ik dat ging nooit goed komen. Het is beter
dat ik er nu een eind aan maak dan binnen enkele jaren. Nu hebben we beiden de kans om nog iets van
ons leven te maken en kan zij iemand leren kennen die echt van haar houdt.”

“Je beseft toch wel waar iedereen ons nu van verdenkt?”

“Hoezo?” vroeg hij nietsvermoedend.

“Nee! Natuurlijk weet jij van niets! Jij zit hier gezellig alleen op je eiland zonder je ook maar een bal van
iets of iemand aan te trekken!”

“Yasmina, kalmeer even ja!" verhief hij zijn stem. "Wat zeggen ze dan?”

“Ze verdenken ons dat wij een affaire hebben en dat je daarom je verloving hebt verbroken.”

“Ze zeggen wat?!” brulde hij nu op zijn beurt doorheen zijn kantoor.

98
“Je hebt me goed genoeg begrepen! Verdorie! Besef jij dan niet dat ik zo dadelijk tussen die mensen én
Salma moet gaan werken en hun veroordelende blikken moet trotseren? Want wees maar heel zeker dat
ik alles over mij heen ga krijgen gezien iedereen hier bang is van jou."

“Niemand moet ook maar iets insinueren in die richting. Niet tegenover jou en niet tegenover mij. Doen
ze dat wel dan weten ze de deur zijn. Wat is dit? Een soap? Waarom moest Salma dit in godsnaam
wereldnieuws maken door te gaan uithuilen in de kantine in het bijzijn van de hele afdeling!” brieste hij
maar door.

“The damage has been done Tariq. Geen sprake van dat ik nog met jou werk. Ik ga mijn overplaatsing
aanvragen. Dat is het beste voor ons allemaal.”

“Ben je gek! Zo gaat het helemaal opvallen. Niets van. We doen gewoon verder zoals we bezig waren. We
doen ons werk zonder ons iets aan te trekken van dat stelletje roddelaars.”

“Tariq ik meen het. Ik had dit al beslist voor ik het wist van jou en Salma. Ik denk dat het beter is dat wij
afstand nemen van elkaar en dat kan enkel door op een andere afdeling te gaan werken.”

“Dat meen je niet?” vroeg hij ongelovig.

“Dat meen ik wel. We zijn ons boekje te buiten gegaan dit weekend.”

“Yasmina, als je het rationeel bekijkt is er niets gebeurd. Ik begrijp niet waar jij je zo druk om maakt.”

“Er is nét niets gebeurd nee en dat wil ik ook graag zo houden!” verloor ik nu helemaal mijn kalmte.

“Geen sprake van Yasmina. Ik kan je hier niet missen op de afdeling. Ik beloof je dat we ons enkel nog op
ons werk zullen concentreren. Niets meer, niets minder. Als ik het weer verpest ben je vrij om te gaan
maar dat ben ik hoegenaamd niet van plan. Ik respecteer jou Yasmina. Het spijt me nogmaals voor dit
weekend. Ik ben te ver gegaan, dat besef ik heus wel. Ik beloof dat ik je nooit meer in zo een
ongemakkelijke positie zal brengen.” gaf hij me nu een smekende blik. “Ga alsjeblieft niet weg.” voegde
hij er nog aan toe, alsof hij zo wist dat ik nog onmogelijk zou kunnen weigeren.

Ik slaakte een diepe zucht. Blijven of weggaan. De keuze tussen hart en verstand. “Blijf alsjeblieft hier
Yasmina. Er is niemand met wie ik zo goed kan samenwerken als met jou. Je begrijpt me zonder
woorden. We begrijpen elkaar zonder woorden.”

De blik in zijn ogen maakte me week vanbinnen. Ik dacht dat ik alles op een rijtje had maar op slag liet
hij alles weer wankelen. Waarom heeft hij telkens weer opnieuw zo’n impact op me?

“Zullen we ze daarbuiten dan maar gaan trotseren?” hoorde ik mezelf tegen beter weten in zeggen.

“Dus je blijft?” vroeg hij me hoopvol.

“Voorlopig althans. Je hebt gelijk. Weggaan dat is al hetzelfde als schuld bekennen.”

Ik nam diep adem en volgde Tariq naar buiten. Het gehuil van Salma was nog steeds hoorbaar en de
groep nieuwsgierigen rondom haar werd alleen maar groter.

“Goed. Ik ga eerst daar orde op zaken stellen.”zei hij vastbesloten hier een eind aan te maken.

99
“Ik ga me omkleden. Ik denk niet dat ik hierbij wil zijn.” zei ik kortaf.

“Salma, kom eens hier.” hoorde ik hem zeggen vanuit de kleedkamers.

“Kijk, ik denk dat jij beter naar huis gaat. Ik begrijp dat je het moeilijk hebt maar alsjeblieft niet onder het
oog van het voltallige personeel en de patiënten. Dit is allesbehalve professioneel.”

“Oh, het spijt me dat niet iedereen zo emotieloos is als jij Tariq. Oh excuseer, ik bedoel dokter Ben Amar.”
riep ze door haar tranen heen. “Maar het is goed. Ik ga.” zei ze terwijl de kantine uitstormde. “En denk
maar niet dat het laatste woord hierover gezegd is. Wees maar zeker dat ik je ouders hierover inlicht!”

“Doe geen moeite. Ze weten het al.” zei hij niet bepaald onder de indruk van haar dreigement.

"Ik heb het over mijn versie van de feiten. Niet de jouwe." beet ze hem toe.

Net op het moment Salma naar buiten beende verliet ik de kleedkamers. Plotseling hield ze halte voor
mij. “Jij hebt de oorzaak dat hij zijn verloving verbroken hebt!”

“Wat?” sprak ik het als verweesd voor me uit.

“Denk je dat ik het niet zie? De manier waarop hij naar je kijkt en hoe hij tegen je praat? Sinds jij hier
bent verschenen heeft hij enkel nog maar oog voor jou. Ik weet zeker dat er iets tussen jullie gebeurd is
in Parijs! Waarom drukte hij anders al mijn telefoontjes uit? Laat me raden? Jullie waren gezellig jouw
verjaardag gaan vieren en daar paste ik natuurlijk niet in hé?”

“Salma ik voel echt met je mee maar dat geeft je niet het recht me van zoiets te beschuldigen. Ik ben geen
echtbreekster en er is niets tussen hem en mij. Je moet me geloven!”

“Salma.” viel Tariq bij. “Yasmina staat hier volledig buiten. Jij weet net zo goed als ik dat wij geen schijn
van kans maakten. Heel die verloving, heel dat huwelijk zou slechts een schijnvertoning zijn. Op lange
termijn zouden we allebei ongelukkig worden. Ga naar huis Salma. Alsjeblieft.”

Ze gaf ons beide nog een vernietigende blik en verliet dan nog steeds hevig snikkend de ruimte.

Ik werd verteerd door schuldgevoelens. Ik had het gevoel dat dit alles mijn schuld was. Het huilen stond
me meer dan ooit nader aan het hart dan lachen.

“De show is over mensen. Iedereen terug aan het werk en ik zou willen dat jullie ophouden met die wilde
speculaties die werkelijk op niets slaan!” riep Tariq het personeel toe dat nog steeds verbouwereerd
stond toe te kijken.

“Komt er nog wat van of moet ik jullie allemaal naar huis sturen?” brulde hij. Al snel verdween iedereen
uit de cafetaria en deed verder met wat ie bezig was.

“Goed gedaan Tariq, echt waar. Je hebt je naam weer alle eer aangedaan.” beet ik hem vanuit mijn
sarcasme toe. “Was het nou echt nodig Salma zo hard aan te pakken?”

“Ze moet haar plek kennen. Ze is niet anders dan een ander personeelslid.”

“Zal ik eens met haar gaan praten?” stelde ik voor met de gedachte toch nog iets te kunnen redden. Al
was het alleen maar mijn vriendschap met haar.

100
“Nee, laat haar voorlopig maar. Ik denk niet dat ze één van ons beiden wil zien op dit moment. Ze moet
nu even uitrazen. Ze draait wel weer bij. Ik ken haar.”

“Wat zeiden je ouders trouwens?” vroeg ik hem.

“Ze waren niet bepaald gelukkig maar hebben zich er uiteindelijk wel bij neergelegd. Mijn vader begreep
het maar mijn moeder bleef maar proberen me te overtuigen het een kans te geven. Ze is gek op Salma.
Mijn ouders zijn goed bevriend met haar ouders dus het is een pijnlijke situatie voor iedereen. Al moet ik
toegeven dat ik blij ben dat ik de knoop heb doorgehakt."

“Waarom nam je trouwens je telefoon niet op? Ik heb je vaak proberen bellen maar ik kreeg steeds je
antwoordapparaat.” verweet hij me nu op zijn beurt.

“Ik had geen zin om op te nemen.” zei ik eerlijk.

“Als je had opgenomen had je geweten wat er aan de hand was.”was hij nu degene die kortaf was.

“Ik had tijd nodig om alles op een rijtje te zetten.”

“En is het gelukt?”

“Wat?”

“Alles op een rijtje te zetten?”

“Ik dacht dat het gelukt was tot ik hier arriveerde.” beantwoordde ik zijn vraag terwijl ik pijn pas
versnelde.

“Yasmina…” zei hij terwijl hij me tegenhield.“Nee Tariq, zeg maar niets meer. Ik heb vandaag echt geen
behoefte meer aan jou. Niet alleen verdenkt Salma mij van zoiets vreselijks, de hele afdeling bekijkt me
scheef . Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld. Nog nooit! Ik heb het gevoel alsof ik jou in die richting
heb gestuurd.”

Hij duwde me na die krasse uitspraak de eerste beste kamer binnen en gooide met een knal de deur
dicht.

“Wat is hier in godsnaam de bedoeling van?” vroeg ik hem geschokt.

“Dit is iets tussen jou en mij. Niet tussen ons en de gehele kliniek."

“Kijk, die verloving verbreken was mijn eigen bewuste keuze Yasmina. Jij staat hier volledig buiten. Je
kan en mag jezelf niets verwijten. Ik ben de grote schuldige hier. Niemand anders.”

“Had je ook je verloving verbroken als wij niet samen naar dat congres waren geweest?”

Het bleef daarop stil langs zijn kant. “Zoals ik al dacht.” rolde ik mijn ogen “Je wordt bedankt Tariq, echt
waar.”

Net wanneer ik op het punt stond de kamer te verlaten hield hij me tegen en draaide me weer naar zich
toe. “Als ik me niet vergis heb jij ook ooit eens een verloving verbroken dus wie verwijt er wie eigenlijk?”
merkte hij fijntjes op.

101
Ik stopte abrupt en keek hem recht in de ogen. Wat een vergelijking! Jij hebt er werkelijk geen enkel idee
van waarom ik mijn verloving heb verbroken. Mijn ex-verloofde valt in geen enkel opzicht te vergelijken
met Salma. Salma is geen slechte vrouw. Ze verdient dit niet!”

“Ze verdient beter dan een man die niet van haar houdt.”

“Wel, daar had je dan maar aan moeten denken alvorens je om haar hand ging vragen!”

“Dat is niet eerlijk Yasmina en je weet het. Ik heb je toch verteld hoe ik me erbij voelde? Het was slechts
een kwestie van tijd voor de bom ging ontploffen.” verweerde hij zich nu hevig.

“Waarom net nu? Dat had je toch kunnen voorspellen dat dit zou gebeuren. Als je een week langer had
gewacht had niemand iets vreemds gemerkt. Nee, net na het weekend dat wij zijn weggeweest besluit je
zo’n drastische beslissing te nemen. Geen wonder dat iedereen nu wat verkeerds denkt.”

“Trouwens dokter Ben Amar. In de eerste plaats behoren we dit niet eens met elkaar te bespreken. Het
wordt hoog tijd dat u uw eigen principes terug bovenhaalt. Werk en privé gescheiden houden. Ik ben hier
voortaan alleen nog maar om mijn werk te doen. Punt.”

102
Hoofdstuk 5. Willen maar niet kunnen.
5.1.

Na een zware dag op het werk, die vooral bestond uit Tariq zo veel mogelijk ontwijken en vervelende
vragen beantwoorden van collega's was ik blij eindelijk naar huis te kunnen vertrekken. Weg uit de
kliniek. Weg van hem. Na onze discussie van vanochtend had ik hem duidelijk geraakt. Enkel het
noodzakelijke zeiden we nog tegen elkaar. Des te beter. Ik kon hem wel schieten op dit moment.

Het was inmiddels al laat. Weer had ik moeten overwerken. Ik hield er niet van ’s avonds nog het
openbaar vervoer te nemen maar tot ik mezelf een wagen kon veroorloven zat er niets anders op.

Ik verliet de personeelsuitgang van de kliniek wanneer ik plots werd opgeschrikt door iemand die me
langs achter in zijn greep nam. Ik kon nog nauwelijks ademhalen door de druk die diegene zette. In een
reflex probeerde ik me los te trekken maar het was tevergeefs. “Laat… los …” smeekte ik.

“Schatje toch? Dacht je nou echt dat ik je met rust zou laten? Dacht je nou echt dat ik me zou laten
intimideren door dat broertje van je? Stomme zet, heel stomme zet!” siste de verachtelijke stem van
Nassim naast mijn oor heen.

Ik… wist … het …. niet…”

“Wat wist je niet?” vroeg hij nadat hij zijn greep een beetje versoepelde. Ik voelde zijn handen nog steeds
nabranden in mijn nek.

“Ik wist niet eens dat hij terug was laat staan dat hij jou zou komen opzoeken.” zei ik met een stem
gevuld met angst.

“En dat moet ik geloven?” gaf hij me een harde trek in mijn zij.

“Helaas voor jou is lieve Mo terug naar Londen en heeft hij zijn teerbeminde zusje alleen achter gelaten.
Wat jammer toch. Nu is er niemand meer om je te beschermen... Of wacht, ik was het haast vergeten. Wie
was die man die je zaterdagochtend kwam ophalen om gezellig met jullie tweetjes naar Parijs te gaan.
Ben je me al zo snel vergeten?”

“Dat zijn jouw zaken niet!” beet ik hem toe.

“Je vergist je. Elke stap die jij zet zijn mijn zaken. Je zit aan mij vast voor de rest van je leven, liefje. Geen
enkele andere man zal ooit beslag op je leggen.” bedreigde hij me.

“Laat me los rotzak!” rukte ik me bijna van hem los.

“Kijk het is heel simpel. Je verbreekt elk contact met die kerel. Zo niet dan zal het je berouwen.”

“Jij beslist niet met wie ik wel en niet omga!”

“Wil je erom wedden?” siste hij me toe.

“Laat me met rust! Ik haat je!” gilde ik uit vanuit mijn verdomde machteloosheid.

Beiden werden we nu opgeschrikt door kletterende geluid van een openslaande deur achter ons.

103
“Laat haar los! Nu!” hoorde ik nu de vertrouwde stem van Tariq schreeuwen. Ik haalde daarop meer dan
ooit opgelucht adem.

“Wie we hier hebben. Onze redder in nood.” bracht Nassim het uit op een spottende toon terwijl hij me
nog steeds gedurig in zijn greep hield. Mijn blik vond ondertussen die van Tariq. Met mijn ogen
waarschuwde ik hem alsjeblieft voorzichtig te zijn. Hoewel ik ongemaskeerde woede las in zijn ogen gaf
hij me tegelijkertijd een geruststellende blik waarmee hij wilde zeggen dat alles goed zou komen. Iets
waar ik nog lang niet zo zeker van was.

Voor ik het wist kwam Tariq om Nassim afgestormd. Hij trok hem in één ruk van me af. Hij gooide
Nassim met al zijn kracht op de grond en hield hem daarop in een houdgreep. Het was meteen duidelijk
wie wiens meerdere was.

“Als jij nog één keer met je poten aan Yasmina komt zorg ik ervoor dat je laatste dagen geteld zijn."
hoorde ik hem Nassim waarschuwen.

"Is dat een bedreiging?" kaatste Nassim de bal terug.

"Dat is een belofte." zei Tariq zelfverzekerd.

Ik hoorde en zag Nassim desperaat naar adem snakken. Mijn sadistische kant genoot ervan hem zo te
zien. Voor één keer waren de rollen eens omgekeerd maar ik wist dat dit allicht de enige keer zou zijn.

“Yasmina ben je oké?” vroeg Tariq terwijl hij Nassim stevig tegen de grond gedrukt hield.

“Ja, ik ben in orde.” prevelde ik.

“Oké, bel de politie!”

“Nee, geen politie.” riep ik terug.

“Verdomme Yasmina. Bel de politie! Nu!” brulde hij.

“Het heeft geen zin.” snikte ik. “Ze gaan toch niets doen.”

“Ik zou maar luisteren naar haar als ik jou was. Yasmina hier weet wat er gebeurd als mijn wil niet
nageleefd wordt. Is het niet liefje?”

“Zwijg!” brulde Tariq terwijl hij zijn hoofd weer tegen de grond duwde.

“Yasmina, waar wacht je op? Bel de politie!”

Ik zag dat Nassim alle moeite van de wereld deed om los te geraken en dat Tariq alleen zou hem niet lang
meer kunnen houden.

Wat moet ik doen? De politie bellen zoals Tariq zegt? Ik wist dat het een slecht idee was. Hij heeft teveel
macht. Ik zou uiteindelijk het grootste slachtoffer worden en Tariq zou hier ongewild mee in verwikkeld
raken. “Laat hem gaan Tariq. Je weet niet wie hij is.” schreeuwde ik het uit.

“Al is hij de koning van Marokko. Hij moet gestraft worden!” riep hij terug, niet bepaald onder de indruk
van wat ik zei.

104
Nassim profiteerde van ons dispuut. Voor ik het besefte zag ik hem zichzelf lostrekken uit Tariqs greep
en vliegensvlug wegvluchten naar zijn wagen die hij vervolgens in zeven haasten startte. Tariq liep hem
nog achterna maar het was tevergeefs. Hij was weg.
Diep vanbinnen was ik opgelucht. Van hem zouden we nooit winnen.

Tariq kwam weer naar me toegelopen. “Mijn god, Yasmina, ben je in orde?” vroeg hij me terwijl hij
zorgzaam zijn handen op mijn schouders liet rusten. “Maak je geen zorgen. Ik ben oké. Hij heeft me niets
kunnen doen… dankzij jou.”

“En nu ga je me alles vertellen van A tot Z. Als dat gebeurd is gaan wij aangifte doen bij de politie.” zei hij
me op een dwingende toon.

"Te beginnen met wie die kerel was?"

“Dat was Nassim, mijn ex verloofde.” zei ik stilletjes.

Geschokt keek hij me vervolgens aan.“ Wat wil hij van je?”

“Hij wil me nog steeds laten boeten voor die verloving die ik heb verbroken…“ vertelde ik hem min of
meer de waarheid. Met verstarde ogen bleef hij me een tijdlang gadeslaan. Ik zag hem tegelijkertijd
nadenken en de puzzelstukjes stelselmatig in elkaar passen.

“Zeg me alsjeblieft niet dat hij je toen die ene dag bont en blauw heeft geslagen?”

“Ja.” piepte ik. “Dat was hij.

“En die vreemde telefoontjes die je steeds kreeg?”

Ik knikte bevestigend.

“Ik geloof mijn eigen oren niet. Ik wist dat er iets niet klopte maar dat het dit was, tart werkelijk alle
verbeelding. Waarom heb je niets gezegd? Ik had je verdomme kunnen beschermen tegen hem!”

“Ik wilde jou, noch iemand anders hier in meesleuren. Hij is mijn probleem, niet het jouwe.”

“Dat is onzin Yasmina. Dit kon je onmogelijk alleen dragen!”

“Dat je mij niet in vertrouwen durfde nemen begrijp ik nog maar waarom ga je in hemelsnaam niet naar
de politie? Hij mag hier niet zomaar mee wegkomen!”

“Ik ben bang voor represailles. De reden waarom hij me vanavond kwam opzoeken kwam doordat mijn
broer hem enkele weken terug zwaar heeft toegetakeld, plus het feit dat hij jou als een bedreiging ziet.”

“Hij moet mij ook als bedreiging zien.”

“Niet in die zin.” fluisterde ik. “Hij denk dat wij iets hebben en dat maakt hem kwaad. Hij weet alles, hij
weet zelfs dat wij samen naar Parijs zijn geweest en heeft daar blijkbaar zijn conclusies uit getrokken.”

“Je hoeft niet bang te zijn. Je bent zo’n sterke vrouw Yasmina, tegen mij heb je altijd je woordje klaar.
Waarom is het dan zo moeilijk voor jou om naar de politie te stappen?

105
“Hij heeft zelf een hoge functie bij de politie op nationaal niveau. Hij heeft het geld en de macht om alles
gedaan te krijgen.”

“Luister, als er bewijzen zijn kan hij je niets maken. Hij staat niet boven de wet.”

“Bewijzen die hij op de één of andere manier zal weten te vernietigen. Als het er op aankomt is iedereen
omkoopbaar. Dat heeft hij me goed genoeg ingepeperd”

”Hij liegt Yasmina, hij wil je gewoon bang maken. Hij manipuleert je waar je zelf bijstaat!”

“Nee Tariq. Hij heeft overal zijn mannetjes. Als wij klacht tegen hem indienen pakt hij mij én jou dubbel
zo hard terug. Overal heeft hij connecties. Het heeft geen zin. Het is een straatje zonder einde. Mijn hele
leven lang zal hij me blijven achtervolgen.” werd de krop in mijn keel nu alsmaar groter.

Het werd me allemaal teveel. Nu is Tariq hier door mijn schuld ook nog eens mee in verzeild geraakt.

“Rustig maar. Kom, ga mee naar mijn wagen. Het is te koud hier.”
Hij wikkelde daarop zijn jas rond me en leidde me richting zijn auto. Nog steeds stond ik te trillen op
mijn benen uit pure angst; het gevoel hebbend elk moment in elkaar te kunnen stuiken.

Tariqs perspectief

“Ik weet het niet meer, ik weet het echt niet meer…” zei ze door haar waterval van tranen heen.

“Alles komt goed, dat beloof ik je.” probeerde ik haar tevergeefs gerust te stellen. Het leek wel een
onnoemelijk moeilijke opdracht, gezien de staat waar ze zich nu in bevond.

“Nee Tariq, het komt niet goed. Stel me niet gerust met lege woorden waarvan je weet dat ze niet waar
zijn. Je kent hem niet zoals ik hem ken.” zei ze op de meest hartverscheurende manier.

In de impuls van het moment trok ik haar naar me toe en nam haar beschermend in mijn armen. Ik
besefte dat ik alles nog ingewikkelder zou maken en ik wist maar al te goed dat ik hiermee de grens
overschreed die vanmorgen nog beloofde niet meer te overschrijden maar het was sterker dan mezelf. Ze
heeft meer dan ooit troost en bescherming nodig. Dat is dan ook precies wat ik haar ga geven.

Tot mijn verbazing trok ze zich niet eens weg, ze kroop nog dichter tegen me aan en liet haar tranen de
vrije loop. Nooit eerder had ik haar zo kwetsbaar gezien terwijl ze het allicht al die tijd was en ik het
gewoon niet zag.

“Hoe vaak Yasmina? Hoe vaak heeft hij je zo toegetakeld?” vroeg ik haar na een minutenlange stilte.

“Te vaak…” schokte ze onder de zinderende emotie.

Ik voelde een steek door mijn hart gaan, wetende dat die rotzak haar misschien tientallen keren
aangeraakt, mishandeld, emotioneel gekraakt en wie weet wat nog allemaal aangedaan heeft. Ik had er
daarstraks een einde aan moeten maken. Ik zou met plezier de cel zijn in beland. Enkel en alleen voor
haar.

“En al die tijd heb je er gewoon over gezwegen?”

“Mijn ouders weten het maar hij heeft het zo laten uitschijnen dat ik alles verzonnen heb. De zoon van de
Imam beschuldig je toch niet van zoiets vreselijks?” zei ze op de meest cynische toon. Geen wonder, dat

106
ze zo verbitterd was. Nu begreep ik maar al te goed waarom ze zo een afkeer heeft van het mannelijke
geslacht.

“Iedereen dacht dat dit een laatste poging van me was om van hem af te raken. Hij heeft alles zo weten
draaien dat hij het grote slachtoffer was en ik de gevoelloze leugenachtige feeks was. Soms denk ik dat hij
hen betoverd heeft. Zelfs wanneer ik de blauwe plekken toonde zeiden ze dat ik het mezelf had
aangedaan.”

“En het gevolg van dat alles ken je.” vervolgde ze.

“Niet te geloven dat zulke dingen echt gebeuren. Het lijkt wel een film.” bracht ik het geschokt uit.

“Was het dat maar.” bracht ze het schamper uit. “Weet je hoe vaak ik heb gedroomd en gewenst dat dit
alles gewoon een nachtmerrie was? Ik haat hem Tariq, ik haat hem met heel mijn hart en ziel. Moge Allah
mij vergeven maar hij brengt het slechtste in mij naar boven. Soms wens ik hem echt dood. Dat is de
enige manier om voorgoed van hem verlost te zijn.”

Ik nam haar gezichtje in mijn handen en keek haar recht in de ogen. “Ik zorg ervoor dat hij je nooit nog
met een vinger aanraakt.” meende ik, vastbesloten hier een eind aan te maken. “Jij blijft bij mij tot die
kerel achter slot en grendel zit en we gaan nu onmiddellijk naar de politie.”

“Nee Tariq alsjeblieft, je weet niet waartoe hij in staat is!”

“Naar de politie gaan is het enige juiste. Je mag dit niet meer laten gebeuren.” dwong ik haar vanuit mijn
zelfzekere vastberadenheid; haar niet de kans gevend nog tegen de spreken.

107
5.2.

Tien minuten later zat ik samen met haar op het politiebureau.

“Zeg het eens.” verzuchtte de plompe agent die voor ons zat zonder ons nog maar aan te kijken.

“Wij zouden graag aangifte doen.”

“Wat is de aanklacht.” vroeg hij op de meest onverschillige toon.

“Bedreiging en mishandeling.”

Plotseling had ik nu wel zijn aandacht. “Dat is een ernstige aanklacht meneer. Vertel verder.”

“Wanneer ik daarnet naar huis wilde gaan zag ik dat juffrouw Benaïssa, hier naast me werd bedreigd
door iemand. Ik kwam net op tijd om erger te verkomen. Het is blijkbaar niet de eerste keer dat het is
voorgekomen vertelde ze me maar uit angst voor represailles was ze was te bang om al eerder aangifte
te doen." zei ik in één adem.

Zijzelf zat er maar stilletjes bij. Het beeld van de immer sterke Yasmina dat ik altijd voor me had
verdween als sneeuw voor de zon. Mijn hart brak haar zo te zien en ik vervloekte die duivel van een
Nassim hiervoor.

“Klopt dit juffrouw?” richtte de agent zich tot haar. Ik gaf haar daarop een bemoedigend knikje.

“Ja.” piepte ze, geheel uit het lood geslagen door heel deze absurde situatie.

“Kent u degene die u bedreigd heeft?”

“Ja.”

“Mag ik dan de naam van diegene?”

“Nassim Saddiki.” gaf ze met enige aarzeling zijn naam.

De man begon uit het niets te lachen. “En ik moet dat geloven? Is dit verborgen camera of zo?”

Yasmina gaf me meteen een blik waarmee ze wilde zeggen: “Ik heb het je toch gezegd?”

Zelf was ik echter niet van plan het hier zomaar bij te laten. Woede borrelde in me op bij het zien van de
onkunde van de agent hier voor ons. “Ik eis dat u onze klacht serieus neemt. Ik heb begrepen dat hij uw
overste is maar dat maakt hem niet onschendbaar!”

Hij slaakte wederom een diepe zucht. “Heeft u bewijzen? Lichamelijke letsels?”

“Nee.” piepte Yasmina.

“In welke manier zijn u en de heer naast u met elkaar verbonden?"

"Hij is mijn baas."

"Dus geen neutraal persoon met andere woorden. Waren er nog andere getuigen buiten hem?"

108
"Nee." fluisterde ze verslagen voor zich uit.

“Dan vrees ik dat het uw woord is tegen het zijne, juffrouwtje."

"Enkele weken geleden heeft hij haar ook al eens toegetakeld. Het is toen niet bij bedreigingen gebleven.
Ik heb toen duidelijk de verwondingen gezien."

"Zijn die ook officieel vastgesteld geweest?"

"Nee." antwoordde ik eerlijk.

"Ik vrees dat u geen poot heeft om op te staan. Wilt u nog steeds klacht tegen hem indienen?” vroeg hij
met een blik vol misprijzen.

“Yasmina?” sprak ik haar toe op een dwingende toon. Ze moest dit gewoon doorzetten, het moest!

Met een wanhopige blik keek ze op. “Het spijt me, ik kan het niet.” hakkelde ze. In een ruk stond ze op en
liep in tranen het politiekantoor uit.

Zonder zelf nog een woord met de agent te wisselen liep ik haar achterna.

Ik hield haar tegen. “Waarom heb je niet doorgezet?” verweet ik haar heviger dan ik het bedoelde.

“Jij hebt makkelijk praten Tariq. Weet je voor dit alles zei ik ook altijd dat ik zulke dingen niet zou
toelaten maar nu ik er zelf midden in zit weet ik pas waarom andere vrouwen het ook niet konden. Hij
zal mijn leven nog tot een grotere hel maken als ik hem aanklaag en het jouwe erbij, geloof me. Ik zal
nooit van hem winnen tenzij hij het leven laat. Die agent had gelijk. Ik heb geen bewijzen dus daar houdt
het op.”

“Goed ik zal je niet langer onder druk zetten. Ik respecteer je beslissing. Of ik ze begrijp dat is iets anders
maar tot ik een manier heb gevonden om die rotzak achter de tralies te laten belanden kom je bij mij
wonen.”

“Wat?!” riep ze het zoals verwacht verbolgen uit.

“Dat is de enige plek waar je veilig bent Yasmina. Jij denkt toch niet dat ik je daar moederziel alleen in dat
appartement ga laten? Ik doe geen oog meer dicht ’s nachts!"

“Tariq, ik denk niet dat dit een goed idee is. Het is gewoon fout. Na wat er in Parijs is gebeurd lijkt me dit
niet meteen het verstandigste om te doen.”

“Yasmina vergeet Parijs. Dit is uit noodzaak. Je hebt niemand anders hier om je te beschermen tegen die
kwal. Mijn huis is groot genoeg. Het is goed beveiligd. Je krijgt je eigen kamer. Het grootste deel van de
tijd werken we. ’s Avonds en tijdens de weekenden doe jij gewoon wat je wil. Ik zal je niet in de weg
lopen. Maar zo ben ik er tenminste zeker van dat je veilig bent.”

“Ik weet het niet Tariq... Het past gewoonweg niet."

“Geef me het telefoonnummer van je broer.”

“Mijn broer?”

109
“Ik ga hem om toestemming vragen. Als hij het oké vind dan heb jij je er gewoon bij neer te leggen. Dit is
geen spelletje Yasmina. Het gaat hier om je veiligheid, misschien wel om je leven. Met wat ik weet over
hem lijkt hij me tot alles in staat te zijn."

"Mijn broer is wel ruimdenkend maar zo ruimdenkend? Ik weet niet of dit een goed idee is."

"Ik leg het hem wel uit." stelde ik haar gerust.

“Oké.” verzuchtte ze. “Hier neem mijn telefoon. Het belt.”

“Hey Yasmina!” nam haar broer zijn telefoon op. “Mohammed, hallo. Je spreekt met Tariq. Ik ben de baas
van uw zus. We hebben elkaar al even ontmoet in de kliniek enkele weken terug.”

“Is er wat met mijn zus?” “vroeg hij meteen alsof hij al wist dat ik slecht nieuws bracht.

“Nee, maak je geen zorgen. Yasmina is oké maar er was wel bijna wat gebeurd. Deze avond wanneer ze
haar werk verliet werd ze bedreigd door ene Nassim. Je wel bekend neem ik aan?”

“Wat!? Heeft die klootzak haar weer lastiggevallen?” brulde hij doorheen de telefoon.

“Ik vrees van wel. Gelukkig was ik net op dat moment in de buurt. Kijk, Yasmina heeft me zonet het hele
verhaal verteld. Ik ben met haar naar de politie geweest maar daar kregen we nauwelijks gehoor. Jij weet
net zo goed als ik dat hij het weer zal proberen. Ik vind het niet veilig voor haar om nog alleen te wonen.”

“Wat wil je nu zeggen?” kwam hij ter zake.

“Ik vraag je om toestemming om haar bij mij te laten wonen. Tijdelijk, tot er een andere oplossing is
gevonden. Ik heb ruimte zat en mijn huis is beveiligd.”

“Bij jou? Een man” vroeg hij me met enige argwaan.

“Kijk, ik weet dat het vreemd klinkt, zeker in onze cultuur maar tenzij jij terug komt is er niemand bij wie
ze terecht kan. Ik heb respect voor je zus. Ze is één van mijn beste krachten in het ziekenhuis en ik zou
niet willen dat haar iets overkomt. Ik heb echt geen slechte bedoelingen. Ik wil alleen helpen. Je kan me
vertrouwen. Echt.”

“Het is omdat ik geen andere keuze heb. Ik kan hier niet weg maar zodra ik vrij kan krijgen kom ik terug
en zoek ik naar een andere oplossing. Verdomme, ik vermoord die rotzak!”

“Geloof me, ik zoek mee achter een oplossing om die vent voor eens en voor altijd achter tralies te
krijgen. Dit kunnen we niet laten gebeuren.”

“Dan hebben we al één ding gemeen.” reageerde hij op een al wat mildere toon.

“Dus je geeft me je toestemming?” vroeg ik hem.

“Je lijkt me wel te vertrouwen maar ik wil je wel één ding duidelijk maken. Mijn zus is heel kwetsbaar op
dit moment. Wees voorzichtig met haar.”

“Dat beloof ik.”

“En als er iets is, bel me meteen.”

110
“Daar kan je van op aan.” stelde ik hem gerust.

“Is mijn zus nu bij jou?” vroeg hij me tenslotte. “Ja moment, ik geef haar even.”

“Hey Mo.” hoorde ik Yasmina zeggen. “Ja, ik ben oké, maak je geen zorgen.” "Nee, je gaat geen domme
dingen doen. Laat het zo." “Mohammed het is goed. Hij is te vertrouwen.” “Ja, ik ben zeker.” “Ja Mo, ik ken
mijn grenzen.” “Oké, tot snel.”

“Nu gelukkig?” vroeg ze terwijl ze haar telefoon weer opborg.

“Niet echt. Ik zal pas gelukkig zijn als die rotzak achter tralies zit maar voorlopig ben je veilig bij mij. Ik
zorg ervoor dat hij je met geen vinger meer aanraakt.

“Bedankt Tariq.” zei ze uit het niets.

“Waarom?”

“Omdat je er vanavond voor me was. Als jij er niet was geweest dan…”

“Dat is vanzelfsprekend Yasmina. Ik weet dan velen me een gevoelloze zak vinden maar ik ben ook geen
onmens. Dacht je nou echt dat ik je aan je lot zou overlaten? Buiten dat het mijn plicht is je te helpen als
dokter voel ik al sinds die bewuste dag dat je zo verscheen op het werk de constante drang je te
beschermen."

"Je kan me vertrouwen Yasmina, dat meen ik." zei ik zacht terwijl ik over haar nog steeds door tranen
bevochtigde wang streek.

"Dat weet ik Tariq. Ik vertrouw je ook." zei ze terwijl ze me met een dankbare blik aankeek. Mijn hart
maakte een vreugdesprongetje nadat ze die zeldzame woorden uitsprak. Ze vertrouwt me.

111
5.3.

Hier stond ik, tegen beter weten in, met al mijn hebben en houden voor Tariqs huis. Ik kon niet geloven
dat ik hier werkelijk in had toegestemd maar anderzijds, ik had weinig keuze. Het was dit of in
voortdurende angst leven dat Nassim me weer te grazen zou nemen. Bij Tariq was ik veilig en kon ik
tenminste weer opgelucht ademhalen. Het was alleen vrij zonderling dat ik nu zou samenwonen met een
man die niet mijn echtgenoot is. Een man die ü berhaupt mijn baas is. Mijn baas die vandaag nog zijn
verloving heeft afgebroken, mede door mijn toedoen. Ik wist wat dit zo ongelooflijk verkeerd was maar
waar kon ik anders heen? Nassim zou me overal vinden.

“Zo, dit is je kamer.” zei Tariq terwijl hij mijn tassen op de grond plaatste.

“Kamer? Zeg maar gerust flat.” lachte ik.

“Bevalt het je?”

“Meer dan dat. Het is echt geweldig. Ik denk dat ik me hier wel thuis ga voelen.” keek ik bewonderend
rond me heen.

“Dat is ook de bedoeling. Je zal hier toch een poosje blijven tot je broer terug is. Maak het je maar
gemakkelijk. Ik ga beneden kijken of ik iets te eten kan maken anders zal het afhaal worden vrees ik.”

“Kan jij koken dan?" vroeg ik hem verrast.

"Ehm, koken is een groot woord." hakkelde hij onder mijn vraag.

"Niet dus." grinnikte ik plagerig.

"Laten we zeggen dat koken niet echt tot mijn interesseveld behoort." verduidelijkte hij zich nu, tot wat
ik al wel vermoedde.

“De deur daar rechts leidt naar de badkamer. Je hebt je eigen badkamer voor de duidelijkheid dus je
hoeft niet bang te zijn voor wachtrijen 's morgens of ik die onverwacht kom binnenstormen.” leek dit
huis nu vrijwel de perfectie te benaderen.

“Fantastisch. Bedankt. Ik ga nu maar even douchen dan. En laat dat koken maar zitten. Ik kook wel.
Misschien kan jij ook eens wat van mij leren?” knipoogde ik speels.

“Wie weet, wie weet.” lachte hij.

Voor me zag ik het immens hemelbed staan, netjes opgemaakt. In tegenstelling tot de rest van interieur
had deze kamer iets rustieks. Romantisch zelfs. Maar het viel me op dat alles in lichte kleuren was
ingericht. Wat ik best amusant vond. Wanneer ik Tariq voor het eerst leerde kennen leek de kleur zwart
meer iets voor hem te zijn. Klaarblijkelijk was mijn eerste indruk van hem allesbehalve de juiste.

“Tariq?” hield ik hem tegen. “Ik wil wel wat afspreken. Zolang ik hier woon betaal ik je een soort van
huur. Ik zou het behoorlijk beschamend vinden moest ik hier op je kap leven.

“Ben je gek!” riep hij het verontwaardigd uit.

“Dat is de enige voorwaarde die ik stel. Ik ben gesteld geraakt op mijn onafhankelijkheid en die wil ik ook
blijven behouden.”

112
“Als het zo belangrijk voor je is, jij je zin. Maar ik kan niet zeggen dat ik er blij mee ben. Zo geef je me het
gevoel alsof ik hier geld wil uitslaan terwijl ik je alleen maar wil helpen.”

“Tariq, ik weet dat je me wil helpen en daar ben ik je erg dankbaar voor. Laat me dat dan ook tonen door
me toe te laten een steentje bij te dragen.”

“Het is al goed.” verzuchtte hij. “We regelen wel wat.” verliet hij nu de kamer.

“Eindelijk. Even alleen.” slaakte ik een diepe zucht. Niet dat ik zijn aanwezigheid niet op prijs stelde maar
de man bezorgt me nog steeds en misschien nog meer als in het begin de kriebels. Alleen tegenwoordig
vooral in positieve zin. Sinds Parijs is alles maar dan ook alles veranderd. Sinds die bewuste avond voel
ik me licht worden in mijn hoofd en dwarrelen de vlinders rond in mijn buik telkens in hem zie. Laat
staan wanneer hij tegen me spreekt of erger nog, met die onderzoekende blik in mijn ogen kijkt. Keer op
keer voel ik me week worden vanbinnen en het meest tergende van dit alles was dat ik het liet gedijen.
Voor mezelf althans. In stilte. Ik hield van dat gevoel. Ik hield van het gevoel dat ik eerder deze avond
had, wanneer hij me beschermend in zijn armen trok en me vertelde dat alles goed zou komen.

Tegelijkertijd wist is dat ik nooit aan elk gevoel in die richting mocht toegeven. Ik wist dat het nooit
verder mocht gaan dan vlinders in de buik. Verliefdheid gaat zelfs al een stap te ver. Er zou immers nooit
sprake kunnen zijn van Tariq en Yasmina, als in een koppel. Zelfs al zou ik het willen. Ik zou het nooit
kunnen. Een man als Tariq zou nooit een vrouw willen wiens eer reeds besmeurd is. Een man als hij
verdient de beste vrouw. De beste vrouw zal ik nooit kunnen zijn. Niet voor hem. Voor niemand.

Ik maakte mijn hoofddoek los samen met de tegenstrijdige gedachte die mijn hoofd beheersten en
kleedde me uit. Ik voelde me niet geheel op mijn gemak wetende dat er hier nog iemand rondliep maar
Tariq had vast genoeg fatsoen om hier niet zomaar binnen te vallen. Tenminste dat hoopte ik toch, na
Parijs. Ach, daar hebben we zelfs een kamer gedeeld zonder dat hij me had lastig gevallen dus zal ik het
hier ook wel overleven. Ik maakte me sterk dat samenleven met Tariq best wel zou meevallen.

Het was me wel het dagje geweest. Eerst te horen krijgen dat Tariq zijn verloving met Salma had
verbroken, dat men ons verdacht een affaire te hebben, Nassim die opdook en hoe ik tenslotte hier in het
huis van Tariq ben aanbeland. Een vreemde speling van het lot, dat is wel het minste wat je kon zeggen.

Ik opende de deur van de badkamer en werd verblind door de luxe die ik er aantrof. Het werd meteen
duidelijk dat hij op geen euro heeft gekeken bij het inrichten hiervan en zijn hele huis. Ik wilde keihard
gillen wanneer mijn oog viel op de jacuzzi die bijna de helft van de op zich al ruime badkamer in nam.

Hoe groot de verleiding ook was besloot ik het maar te houden op een warme douche die me zou helpen
alles van vandaag even achter me te laten.

Na afloop wikkelde ik mijn haar in een handdoek en deed een badjas aan die tot mijn verbazing al ter
beschikking lag.

Ik opende mijn tas en sorteerde zorgvuldig mijn kleren in de dressing. Ik moest even lachen wanneer ze
slechts één tiende ervan innamen.

Dan volgt meteen de volgende vraag: Wat moest ik aantrekken? Gezien hij hier rondloopt kan ik hier niet
zoals vanouds in mijn frivole nachtjurkje languit in de sofa neerploffen.

Ik trok dan maar een linnen huisbroek aan met daarover een lang pulletje dat toch iets te strak zat naar
mijn zin. Maar goed, het kon er nog net mee door. Tenslotte deed ik terug mijn hoofddoek weer netjes op

113
en keurde mezelf goed in de spiegel. “Oké. Dat was dat. Nu de weg weer naar beneden vinden in dit
doolhof.” bedacht ik me luidop.

Gelukkig vond ik de weg aan de hand van het kletterde geluid van potten en pannen dat uit de keuken
leek te komen. Het leek wel of er een culinaire oorlog aan de gang was. Wat allicht ook wel zo was.

Eenmaal ik de keuken naderde zag ik dat zich eveneens had omgekleed. Hij had een loszittende jogging
aan met een wit T-shirt waardoor zijn getinte huid, die veelal verborgen zat onder zijn steriele
dokterskleren nu helemaal tot zijn recht kwam. En niet alleen dat. Klaarblijkelijk heeft het sporten ook
nog eens voor een gezonde spiermassa.

“Oké Yasmina, hoofd erbij houden.” berispte ik mezelf. “Hoe langer ik hier zou wonen hoe minder alles
aan hem me zou opvallen, toch? Ik moest hem gewoon als mijn aangenomen broer beschouwen of toch
zoiets in die richting. Ik besefte zelf al snel hoe ongeloofwaardig dat klonk. Met hem in één ruimte
vertoeven zou immers nooit wennen.

“Ik ben er.” maakte ik mijn aanwezigheid kenbaar. Ik zag hem volop klungelen met het fornuis dat hij
wellicht nog nooit aangeraakt had. “Lukt het niet?” kon ik mijn plezier hierin niet verbergen.

“Ehm, niet echt nee.” zei hij terwijl hij opkeek en zijn blik over me heen liet glijden. Diezelfde blik als die
avond in Parijs. Ik voelde meteen blos naar mijn wangen stijgen. Ik wist gewoonweg dat mijn kleren te
strak zaten! "Is er wat?" vroeg ik hem.

"Nee niets." grijnsde hij.

“Kom, laat mij maar. Als ik jou je gang laat gaan dan staan we hier morgenochtend nog. Waar staat je
koelkast?” waarop hij me ze aanwees.

Ik trok de kast open en het enige wat ik zag waren flessen frisdrank en opwarmmaaltijden. “Zeg
alsjeblieft dat er hier ergens nog een koelkast staat om vers voedsel van junkfood te onderscheiden?”

“Ik vrees dat ik je moet teleurstellen Benaïssa. Junkfood en ik gaan hand in hand met elkaar.

“Waarom haal je die pannen uit als je niet eens ingrediënten hebt om wat klaar te maken? Wie is er nu
klungelig meneertje?”

“Jij zou toch meer dan wie ook moeten weten hoe belangrijk het is gezond en evenwichtig te eten? Dus
het is beslist: morgen ga ik boodschappen doen en jij gaat mee. Ik ga ervoor zorgen dat jij terug wat
normaal eten in je maag krijgt.”

“Je klinkt al net zoals mijn moeder.” verzuchtte hij gespeeld.

Mijn adem stokte bij het horen van het woord moeder.

“Over moeders gesproken. Wat gaan je ouders ervan zeggen dat ik hier inwoon?” vroeg ik hem
paniekerig.

“Voorlopig nog niets. Ze komen hier nauwelijks. De enige die hier komt is Ilias en die kan heus wel
zwijgen.” deed hij er nog vrij luchtig over, in tegenstelling tot mezelf.

“Wat gaan we hem zeggen?” vroeg ik hem.

114
“De waarheid?’ stelde hij voor.

“Ik weet het niet Tariq. Ik heb geen zin in al die blikken vol medelijden. Voor je het weet dan weet heel de
kliniek het.” Uitte ik mijn onzekerheid luidop.

“Maak je geen zorgen. Ilias is misschien een losbol maar als het er op aankomt kan hij wel zwijgen.”

“Ik hoop het.” rolde ik niet geheel overtuigd van wat hij zei met mijn ogen.

Nadat we hadden gegeten ploften we neer in de wel heel comfortabele sofa van Tariq.
“Wil je een filmpje kijken?” stelde hij voor.

“Nee, ik ga zo weer naar boven. Ik moet nog studeren en morgen is het weer vroeg dag.” probeerde ik op
die manier onze ontmoetingen in dit huis te minimaliseren.

“Ben je nog boos?” vroeg hij me vanuit het niets.

“Boos, hoezo?”

“Om deze ochtend…”

Ik lachte. “Laten we zeggen dat ik het dankzij je heldhaftige daad van daarnet het je al lang vergeven
heb.”

"Ja, ik weet hoe ik het moet aanpakken natuurlijk." steeg zijn hoogheidwaanzin weer naar zijn hoofd.

"Heb jij een verborgen agenda waar ik geen weet van heb misschien?" vroeg ik hem gespeeld
verontwaardigd.

"Als ik die al zou hebben zou ik die alleszins niet met jou delen." bleef hij me verder plagen.

“En hoe gaat het nu met jou?” vroeg hij weer vanuit een bepaalde ernst.

“Gezien de omstandigheden, vrij goed.” antwoordde ik.

“Je bent een sterke vrouw Yasmina. Mijn bewondering voor jou groeit elke dag. Veel vrouwen zouden
zich laten gaan moesten ze hetzelfde als jou hebben meegemaakt maar jij niet. Jij vecht terug.”

“Je geeft me teveel krediet. Als ik echt had teruggevochten liep Nassim nu niet meer vrij rond.”

“Het spijt me als ik je daarstraks te hard heb aangepakt. Ik begrijp dat het niet makkelijk voor je is maar
je probeert tenminste iets van je leven te maken en dat doe je meer dan goed."

"Je verdient het om weer gelukkig te zijn Yasmina en ik ga je daarbij helpen." zei hij terwijl hij mijn hand
vast nam en er een geruststellend kneepje in gaf.

Weer hielden onze blikken elkaar een tijdlang vast en werd ik betoverd door zijn donkere, al ietwat
mindere mysterieuze ogen die me vanaf dag één al uit mijn lood sloegen.

Het geladen moment werd echter onderbroken door de deubel. Meteen stond ik weer met beide benen in
de realiteit. “Wie is dat?” vroeg ik vanuit mijn zinderende angst. Ik zag Tariq daarop al even nerveus
ogend naar het videoscherm lopen.

115
“Geen nood, het is Ilias maar.” stelde hij me meteen gerust.

“Hey bro! Alles goed?” hoorde ik een zoals altijd goedgemutste Ilias al in de verte roepen. “Zeg eens, is
het waar wat ze zeggen? Heb jij je verloving met Salma verbroken?” vroeg hij meteen.

“Zo, het nieuws doet blijkbaar snel de ronde.” antwoordde Tariq beheerst als altijd.

“Dat kan je wel zeggen ja. Het is het gespreksonderwerp van de d…”

Ilias slikte zijn woorden in nadat hij mij te midden van de woonkamer zag staan.
“Yasmina?” zag ik bijna letterlijk de vraagtekens oplichten in zijn ogen.

“Hoi Ilias.” zei ik zogenaamd luchtig, niet wetende welke houding ik mezelf kon geven. Ik had het gevoel
dat hij nu iets heel slechts over me dacht. Het zag er dan ook wel vrij verdacht uit. Wie zou er niet iets
verkeerd denken?

Ik zag hem onderzoekend kijken naar mij en Tariq en terug. “Zeg me niet dat het waar is wat ze zeggen.
Zijn jij en Yasmina echt een…?”

“Nee Ilias, ben je gek! Natuurlijk niet.” viel Tariq hem bij.

“Maar wat doet ze dan hier?”

“Ga even zitten Ilias. Er zijn een paar dingen die jij hoort te weten maar het is belangrijk dat je ze wel
voor jezelf houdt. Begrepen?”

“Ik kan zwijgen.” knikte hij.

Tariq en ik legden hem het hele verhaal van A tot Z uit. Of zeg maar van A tot Y. Tariq wist niet alles en ik
was ook niet van plan hem alles te vertellen. Hij zou nooit nog hetzelfde naar me kijken en dat wilde ik
ten koste van alles vermijden.

“Ongelooflijk.”zei Ilias terwijl hij me met verstarde ogen bleef aanstaren. “Waarom heb je niemand in
vertrouwen genomen Yasmina?”

“Ik schaamde me Ilias en tenslotte was het mijn probleem niet dat van jullie.”

“Je bent hier veilig meid.” stelde hij me gerust. “Dat weet ik.” fluisterde ik terwijl mijn blik die van Tariq
kruiste. Zijn warme blik gaf me een gevoel van geborgenheid.

“Goed, ik laat jullie.” besloot ik terwijl ik opstond.

“Nu al?” vroeg Tariq. “Ja, ik heb nog een heleboel werk voor school en ik wil vroeg gaan slapen."

Ik wenste hen welterusten en maakte aanstalten naar boven te gaan.

“Yasmina?” hield de stem van Tariq me tegen. “Ja?” draaide ik me om. “Doe gewoon alsof je thuis bent.
Mijn huis is jouw huis.”

Ik gaf hem daarop een dankbare glimlach en snelde naar boven.

116
5.4.

Tariqs perspectief

Ilias bleef Yasmina nakijken terwijl ze naar boven liep. Het beviel me voor geen meter de manier waarop
hij naar haar keek. Het was me al eerder opgevallen dat Ilias een boon had voor haar en geen kleintje.
Tijd om hem duidelijk te maken dat hij zijn tijd verdoet maar dat was buiten mijn bijdehante broertje
gerekend.

Nadat ze uit ons zicht verdween draaide Ilias zich om naar mij. “En nu onder ons. Hoe zit het tussen jou
en haar?”

“Ik weet niet wat je bedoelt Ilias.” kuchte ik.

“Wie houd je voor de gek Tariq? Die positieve verandering in jou is er niet zomaar gekomen en iets in me
zegt dat juffrouw Benaïssa daar voor iets tussenzit.”

“Het klopt dat ze een positieve invloed op me heeft maar verder dan vriendschap reikt onze relatie niet.”

“Maar dat zou je wel willen is het niet?”

“Ik heb daar geen tijd voor broertje. Ik heb net mijn verloving verbroken met Salma omdat ik weer vrij
wilde zijn.”

“Vrij om iets met Yasmina te beginnen bedoel je?”

“Ilias houd je kop. Je weet niet waarover je spreekt.” beet ik hem gepikeerd toe.

“Dus als er niets tussen jullie speelt mag ik wel mijn kans wagen?” insinueerde hij nu tot mijn
verschrikking.

“Haal het niet in je hoofd. Yasmina is op dit moment veel te kwetsbaar voor zulke dingen. Maak geen
misbruik van haar zwakte. Ik waarschuw je Ilias! Ze is trouwens veel te hoog gegrepen voor jou. Als ze al
een man nodig heeft dan moet het iemand zijn met de nodige maturiteit. Geen player zoals jij.”

“Dus toch!” grijnsde hij voldaan voor zich uit.

“Wat?” deed ik alsof mijn neus bloedde

“Ik had dit nooit voor mogelijk gehouden maar ik denk dat mijn broer gevallen is voor een vrouw die
luistert naar de naam Yasmina Benaïssa.”

“Mij ga je niet wijsmaken dat je haar hier enkel in huis hebt gehaald uit bezorgdheid Tariq. Salma, je
zogenaamde verloofde heb je zelfs nooit toegelaten in je heiligdom. Yasmina ken je? Hoeveel weken was
het ook alweer? En nu slaapt ze boven in de kamer naast je.”

“Ik zag het al vanaf dag één. De blik in je ogen wanneer je naar haar kijkt. Zonder twijfel de blik van een
man die verliefd is.”

“Doe niet zo kinderachtig Ilias. Ik ben niet verliefd op Yasmina. Ze is gewoon een collega, hooguit een
vriendin, dat is alles.”

117
“Blijf jij maar ontkennen jongen. Op een dag zal het glashelder en dan zal je jezelf voor het hoofd slaan
waarom je zoveel tijd hebt verspeelt aan het ontkennen van je gevoelens maar hé, ik gun het je.” gaf hij
me een schouderklopje. “Yasmina is een pareltje, dat weten we allemaal. Ik wens jullie twee het
allerbeste toe.”

“Ilias, je beging duidelijk te ijlen. Er is niets - hoor je me - niets tussen mij en Yasmina. Hoe vaak moet ik
het nog herhalen tot het tot die grijze hersenmassa van jou doordringt?”

“Vertel eens, hoe was het congres?” vroeg hij me nu geamuseerd.

“Ach, zoals altijd, met het verschil dat Yasmina erbij was dit keer.”

Ga me nou niet vertellen dat jullie alleen gewerkt hebben en saaie lezingen hebben bijgewoond?”

“Nee, eerst was er dat avondfeest en je raad nooit wie we daar tegenkwamen Die Salim van vroeger, ken
je hem nog?”

“Oh ja die creep.”

“Wel die creep had zijn oogje op Yasmina laten vallen.”

“En iets zegt me dat je dat niet zomaar hebt laten gebeuren?” merkte Ilias op.

“Het eerste wat in me opkwam was zijn ogen uit zijn kassen slaan maar dat zou er lichtjes over geweest
zijn dus voor ik het wist maakte ik hem wijs dat zij mijn vrouw was en trok haar mee op de dansvloer.”

“Zo, jij durft.” kon Ilias zijn plezier hierin niet op.“En hoe reageerde ze?”

“Ze was er niet echt van gediend maar ze speelde gelukkig voor mij wel het spelletje mee.”

“Dus jij hebt zo maar eventjes het geluk gehad met Yasmina te dansen? Niet slecht, niet slecht en ik die
dacht dat jij niets van vrouwen afwist. Ik moet mijn mening duidelijk herzien.”

“Daarna heb ik het trouwens ruimschoots weer goedgemaakt door haar uit eten te nemen.”

“Uit eten?” grijnsde hij. Tariq die een vrouw uit eten neemt? Interessant.”

“Niet verkeerd denken. Het was haar verjaardag. Ik vond dat ze na al die weken hard werken wel eens
toe was aan ontspanning.”

“En hoe was het “etentje”?” bleef hij geamuseerd verder vragen.

“Ilias, je lijkt wel een vrouw!”

"Jaja, vertel verder!"

“Het was gezellig. We hebben gewoon gegeten en gepraat over ditjes en datjes.”

“Ditjes en datjes?” herhaalde hij met gefronste wenkbrauwen.

“Laten we zeggen dat ik bijna mijn ziel heb blootgelegd aan haar.”

118
“Dat meen je niet!”

“Het was zo vreemd. Het ging gewoon vanzelf en het luchtte zo op om met haar te kunnen praten over
heel die Salma toestand.”

“En wat is er daarna gebeurd?”

“Ik heb haar mee naar buiten genomen.”

“En?”

“Toen heb ik haar bijna gezoend.”

“Nee! Ga weg!” barstte hij los.

“Ik begrijp nog altijd niet waar ik mee bezig was Ilias, geloof me maar. Het vervelendste van heel die zaak
was dat er een overboeking was in het hotel waardoor we ook nog eens de nacht samen moesten
doorbrengen. Volgens mij denkt ze nu dat ik dat opzettelijk gedaan heb na mijn actie die avond.”

“Ik moet het je nageven Tariq. Je weet het alleszins wel goed aan te pakken. Niet alleen heb je het geluk
gehad met haar te dansen, haar bijna te mogen kussen, heb je ook nog eens samen met haar geslapen.”

“In aparte bedden Ilias. Beeld je maar niets in.” gaf ik hem een harde klap.

“Is het daarom dat je die verloving met Salma hebt verbroken.”

“Onbewust wel. Ik voelde me schuldig tegenover haar en geef toe Ilias. Die verloving was een slecht idee
vanaf het begin. Salma is geen vrouw voor mij. Dat huwelijk was gedoemd om te mislukken vanaf dag
één.”

“En Yasmina? Is zij wel de vrouw voor jou?”

“Ze doet iets met me, dat kan ik niet ontkennen maar ik ben er nog niet uit hoever dat reikt en eigenlijk is
dat ook niet van tel. Zoals ik al zei. Yasmina is nu te verward en te zwak. Ze heeft veel meegemaakt
waardoor ze het sowieso al moeilijk heeft mensen en in het bijzonder mannen te vertrouwen. Ik heb haar
vertrouwen nu en het lijkt me niet verstandig dat te misbruiken of amoureuze verwikkelingen daar te
laten tussenkomen.”

“Tot ik er zelf uit ben wat ik van haar wil laat ik haar netjes met rust. Yasmina is geen vrouw mee te
spelen. Het laatste was ze kan gebruiken is nog meer verwarring. Ik heb haar broer beloofd dat ik haar
met respect zou behandelen en dat ga ik ook doen. Ondertussen blijft mijn werk mijn hoofdfocus en
ervoor zorgen dat die rotzak die haar dit heeft aangedaan achter de tralies beland.

“Hoe ga je dat doen?”

“Het spijtige is dat Yasmina nooit iets heeft laten vaststellen van verwondingen uit angst voor hem dus
daar hebben we geen enkele bewijs van. Ik ga dus een privédetective inhuren. Ze weet er niets van dus
geen woord hierover. Als hij er toe in staat is Yasmina te mishandelen heeft hij vast nog andere vuile
zaakjes waar hij zich mee bezighoudt. Dat kon ik toch afleiden uit wat ze zei. Het werk van die detective
is hem dus schaduwen en zoveel mogelijk bewijzen verzamelen. Zodra ik voldoende heb stuur ik alles
naar zijn overste. Hij is misschien een hoge piet maar niet de hoogste. Achter de tralies zal hij sowieso
belanden. Dat zweer ik je.”

119
“Doe maar voorzichtig Tariq. Als het echt zo’n zware jongen is als zij beweert dan deinst hij voor niets
terug.”

“Die kerel is niets wat ik niet aankan.” meende ik zelfverzekerd.

Ik schrok me echter te pletter wanneer Yasmina plots weer voor ons in de woonkamer stond. Meteen
vreesde ik dat ze heel ons gesprek had gehoord. Ilias en ik keken betrapt naar haar op.

“Is er wat?” vroeg ze nietsvermoedend.

“Nee hoor.” kuchten we beiden.

“Het spijt me dat ik jullie weer stoor maar ik vroeg me af of je een internetverbinding hebt hier. Ik moet
dringend wat opzoeken voor mijn paper.“

“Ja natuurlijk. Ik zal de code opschrijven waarmee je toegang krijgt tot het draadloze netwerk.”

“Oké bedankt!” en weg was ze.

“Dat scheelde maar een haar.” lachte Ilias.“Zeg eens. Denk je dat ze ook wat voor jou voelt?” vroeg hij
vervolgens.

“Ik zou het echt niet weten. Hoewel ik haar inmiddels al vrij goed weet te doorgronden blijft ze een
onopgelost mysterie. Soms geeft ze wel een signaal waaruit ik kan afleiden dat er ook van haar kant meer
is maar meteen daarna klapt ze weer dicht. Net zoals die avond in Parijs. Ik voelde echt de connectie
tussen ons. Ik zeg het je, zoiets heb ik nooit eerder gevoeld bij om het even welke andere vrouw.
Wanneer ik haar wilde zoenen had ik gezworen dat zij net hetzelfde wilde maar net op dat cruciale
moment zet ze een stap achteruit. Van een koude douche gesproken. Wat moet ik daar nou van denken?

“Vind je het gek? Jij was op dat moment verloofd en zij neemt haar geloof nog serieus. De vrouw heeft in
tegenstelling tot al die andere scharrels die zich voor je voeten werpen nog zelfrespect. Dat lijken me vrij
doorslaggevende redenen waarom ze er niet aan kan toegeven maar dat wil niet zeggen dat de gevoelens
er niet zijn broertje. Nu ze hier woont heb je mogelijkheden genoeg om het te ontdekken.” knipoogde hij.

“En krijgt Tariq Ben Amar niet altijd wat hij wil?”

“Dit is anders.” verzuchtte ik terwijl ik me achteruit liet zakken in de sofa. “Gevoelens controleer of
forceer je niet. Ik weet zelf niet eens wat het is dat ik voel.”

“Iets in me zegt dat Miss Benaïssa daarboven lang niet zo ongevoelig is voor jou dan ze laat uitschijnen.
Let op mijn woorden. Ik heb ervaring met dat soort zaken.” verscheen er een ondeugende grimas op Ilias
gelaat.

Het was al laat wanneer Ilias vertrok ik eindelijk mijn bed kon gaan opzoeken. Ik wist nu al dat het
opstaan morgen een ware marteling zou worden.

Terwijl ik op weg naar mijn slaapkamer was kon ik het niet laten even voorbij de kamer van Yasmina te
gaan. Tot mijn verbazing zag ik nog licht branden. Ik moest lachen wanneer ik haar zag slapen in haar
bureaustoel terwijl haar hoofd ruste op de stapel boeken voor haar. Ik twijfelde even maar stapte al snel
naar binnen.

Voorzichtig, uit angst haar wakker te maken tilde ik haar op, legde haar in bed en dekte haar zachtjes toe.

120
Mijn oog viel op haar laptop. Ik bewaarde waar ze mee bezig was en schrok op toen ik een foto op haar
bureaublad zag. Een foto van haar samen met haar ouders, broer en zus. Ze zagen er zo gelukkig en
ontspannen uit. Het typische beeld van een harmonieus gezin. De foto was duidelijk in Marokko
genomen, enkele jaren terug. Meteen zag ik van wie ze die prachtige zeldzame groene ogen had geërfd.
Van haar moeder.

Een steek ging door mijn hart beseffend wat een gemis dit niet moet zijn voor haar. Haar eigen ouders
moeten missen. Kijkend naar de foto zag ik dat haar ouders geen slechte mensen waren. Op de foto zag ik
in hen hetzelfde licht dat Yasmina uitstraalt. Elke dag besefte ik meer en meer dat de sterke Yasmina
slechts een façade is voor al het onverwerkte verdriet dat ze ongetwijfeld met zich meedraagt.

Nadat ik haar laptop had afgesloten hurkte ik naast haar neer. Ik nam haar volledig in me op. Ik zou uren
naar haar kunnen blijven kijken. Ik kon het niet laten over haar zachte huid te strelen. “Ik beloof je dat ik
degene die verantwoordelijk is voor dit leed zal laten boeten en jou je leven weer zal teruggeven. Alles
zal ik er aan doen opdat je terug gelukkig zal worden lieve Yasmina.”

“Slaapzacht.” fluisterde ik en drukte een zoen op haar voorhoofd.

121
5.5.

Tariqs perspectief

Ik werd gewekt door het irritante geluid van mijn wekker. Ik had het ding haast tegen de grond gesmeten
tot ik terugdacht aan gisteren. Yasmina, ze woont nu hier. Meteen sierde een glimlach mijn mondhoeken.
Ik was nog steeds onder de indruk van wat ze heeft meegemaakt maar nu was ze tenminste veilig, hier
bij mij. Ik kon niet zeggen dat ik er rouwig om was. Ik had haar graag in mijn buurt. Ik was altijd gesteld
op mijn vrijheid maar dat zij hier rondloopt daar lijk ik gek genoeg weinig problemen mee te hebben.
Misschien omdat ze het net als mij haat om verstikt te worden en geen beslag om me legt zoals alle
andere vrouwen die ik tot hiertoe kende.

“Goedemorgen!” groette ze me opgewekt toen ik de keuken binnenstapte. Haar prachtige groene ogen
straalden. Het was even wennen plots een vrouw in mijn keuken te vinden maar het voelde goed. Het gaf
een soort van huiselijk gevoel.

“Goedemorgen.” zei ik nog een beetje hees van de slaap terwijl ik door mijn haar woelde.

“Korte nacht gehad?” vroeg ze me duidelijk een stuk beter geluimd dan ikzelf.

“Ja, ik heb nog een film gekeken met Ilias. Iets wat ik beter niet had gedaan.” slaakte ik een diepe zucht.

“Hier een kop koffie zal je wel oppeppen.”

De heerlijke geur van koffie en versgebakken broodjes kwam me tegemoet. Alsof ze mijn gedachten kon
lezen zei ze: “Ik ben naar de bakker geweest.”

“Wat? Jij bent alleen naar de bakker geweest? Yasmina, ik heb liever niet dat je alleen naar buiten gaat.
Dat is veel te gevaarlijk.” verhief ik mijn stem

“Tariq, ik ben geen klein kind. Het is klaarlichte dag.” wuifde ze mijn protest weg.

“Ik wil het niet horen. Het is hier veel te afgelegen. Je gaat niet naar buiten zonder dat ik ervan weet.
Einde discussie.” verviel ik in mijn onverbiddelijke zelve.

“Excuseer? Naar mijn weten ben jij niet mijn vader noch mijn echtgenoot. Hou dat bazige en dominant
gedrag maar voor op werkvloer. Ik maak nog steeds mijn eigen beslissingen.” beet ze me nu toe.

Ze was niet op haar mondje gevallen. Als een ander zo tegen me zou spreken, geen sprake dat ik het zou
toelaten maar op de één of andere manier is zij de enige die er zonder meer, mee weg kan komen. Ze had
zoveel gezichten. De ene keer was ze de kwetsbare Yasmina, dan was ze de koelbloedige Yasmina en nu
was ze weer temperamentvolle Yasmina. Misschien was het wel de combinatie van de drie die me zo aan
haar aantrok. Ik word nog gek van mezelf. Ik moest echt stoppen met op die manier te denken over haar.
Het moest.

“Hoe ben je trouwens daar geraakt? De bakker is hier zeker vier kilometer vandaan” vroeg ik me luidop
af.

“Met een fiets die ik in de garage vond.”

“Yasmina Benaïssa, je bent me er toch wel eentje.”

122
“Heb jij eigenlijk geen rijbewijs?”

“Jawel.” knikte ze.

“Neem dan voortaan maar mijn wagen. Dan ben ik al ietwat geruster als je alleen op stap bent maar ik
blijf erbij: laat me steeds weten waar je bent.”

“Jaja…” zuchtte ze waarna ik wist dat ik haar hoe dan ook in de gaten zou moeten houden. Ze was
duidelijk niet van plan zich door mij te laten controleren maar dan kent ze me nog niet goed. Wat zij kan,
kan ik beter.

“Vergeet je onze afspraak voor straks niet?”

“Hebben wij een afspraak dan?” grijnsde ik.

“We gingen toch samen boodschappen doen? Tenzij je wilt dat ik alleen ga natuurlijk...”

“Geen sprake van. We gaan samen. Straks na het werk.”

“Oké, ik maak alvast een lijstje.” zei ze voldaan.

“Ik ga me dit nog beklagen, een vrouw in huis te hebben genomen.” schudde ik gespeeld mijn hoofd.

“Hey!” gaf ze me een stomp. “Het is dankzij deze vrouw dat jij weer gezond voedsel in je maag krijgt. Als
jij later een oud mannetje bent ga je me nog heel erg dankbaar zijn.”

Ik kon niet anders dan lachen met haar opmerking. Ik hield van haar gevatheid en haar humor.

“Tariq. Ik wil wel iets afspreken” zei ze plotseling weer ernstig.” In de kliniek behandel je me gewoon
zoals een ander. Ik wil absoluut geen voorkeursbehandeling en ik wil ook niet dat iemand weet dat ik
hier woon. Ik wil niet weten wat voor verhalen men gaat verzinnen als dit uitkomt.”

“Vanzelfsprekend juffrouw Benaïssa. Ik heb net zo min zin in speculaties.”

"Hier, pak aan!" gooide ik mijn sleutels in haar richting. "Laat maar eens zien hoe jij omgaat met wagens.
Ik moet wel weten of ik me extra ga moeten verzekeren." plaagde ik haar.

"Zeg me alsjeblieft niet dat jij één van die macho mannen bent die denken dat vrouwen niet kunnen
rijden?"

Zelfverzekerd kroop ze zachter het stuur en startte ze de wagen. In een mum van tijd reed ze de garage
van de kliniek binnen. "Niet slecht, niet slecht." merkte ik op. "Je hebt zonet bewezen dat mijn schatje
veilig is bij jou."

"Schatje?" trok ze haar wenkbrauwen op.

"Wat? Mijn wagen is me heel dierbaar, ik zou niet willen dat haar wat overkomt." zei ik terwijl ik een vlek
probeerde weg te vegen.

"Oh please. Give me a break!" gaf ze me de tweede klap vandaag waardoor ik me wederom afvroeg hoe ik
er in godsnaam in zou slagen een professionele band met haar te behouden vandaag, gezien de melige
stemming waarin we ons bevonden.

123
5.6.

Tariqs perspectief

Na een relatief rustige dag op het werk stonden we ’s avonds zoals afgesproken in de lokale supermarkt.

“Oké. Zoals je kan zien is dit een grootwarenhuis.” sprak een bijdehante Yasmina voor zich uit.

“Ja zover was ik al maar toch bedankt voor de herinnering.” volgde ik haar.

“Wellicht komt jij nooit verder dan de diepvriesafdeling dus ga ik je nu eens andere oorden laten
opzoeken. Te beginnen bij de groente –en fruitafdeling.” begon ze enthousiast aan haar ronde doorheen
de supermarkt in het gezelschap van haar lijstje of zeg maar gerust lijst. Ik wist nu al dat ik straks als
muilezel zou kunnen fungeren.

Ikzelf had echter meer aandacht voor haar dan voor de appelen en peren. Ik deed alsof ik aandachtig
luisterde maar het enige wat ik kon was haar van top tot teen in me opnemen. Elke kleine beweging, elke
simpele gezichtsuitdrukking, elk verwaarloosbaar woord er over haar lippen kwam.

“Aarde aan Tariq, aarde aan Tariq!” hoorde ik haar zeggen terwijl ze met haar hand voor mijn gezicht
zwaaide.

“Sorry, zei je wat?” schrok ik op uit mijn gedachten.

Ze gaf me daarop een achterdochtige expressie. “Ik vroeg wat je vanavond wilde eten?”

Ik dacht even na en zei dan: “Laat maar eens zien hoe goed jij marmita kan maken.” lachte ik geamuseerd.

“Hoe goed ik marmita kan maken?” keek ze me scheef aan. “Je bedoelt hoe goed jij marmita kan maken?”

“Ik?” bracht ik het zogenaamd ontstemd uit.

“Inderdaad. Ik ga je leren koken. Ik zal namelijk niet voor eeuwig bij je blijven wonen en ik wil dat je ook
na mijn vertrek gezond blijft eten.” liet ze me even alleen achter bij het winkelwagentje om nog een paar
ingrediënten in een andere rayon te zoeken.

Een uiterst onbehaaglijk gevoel dook in me op nadat ze die woorden uitsprak. Niet voor eeuwig bij me
blijven wonen? Ze is er nog maar een dag en ik kon het me nauwelijks nog voorstellen hoe het zou zijn
wanneer ze er niet meer zou zijn. Stiekem hoopte ik dat haar broer nog lang zou wegblijven, nog heel
lang.

“Pas op!” dook haar stem nu van achter me op. Ik schrok op en zag dat ik bijna een oudje had aangereden
met mijn winkelkar. “Waar zat jij met je gedachten?” lachte ze me nu uit.

“Werk, zoals altijd.” zei ik luchtig waarop ze gelukkig niet ging doorvragen en koers zette richting de
kassa waar we ons zoveelste dispuut hadden over wie de rekening ging betalen. Een slag die ik
uiteindelijk thuishaalde.

Yasmina’s perspectief

Met twee uitpuilende tassen vol boodschappen strandde ik neer in de keuken.

124
Ik wierp een blik op de haast onaangeroerde, spiksplinternieuwe keukenapparatuur en de ontelbare lege
laadruimten. Mijn eerste werk was deze vullen en op orde zetten. Het werd hoog tijd dat hier wat geleefd
werd in dit huis.

Zodra ik dat gedaan had kon ik eindelijk beginnen koken. Tariq moest naar eigen zeggen dringend ergens
zijn. Wellicht om zo onder mijn kookles uit te komen. Typisch. Maar ik vond het niet erg. Zo kon ik er
rustig mijn tijd voor nemen zonder dat hij me nerveus zou maken door voortdurend op mijn vingers te
kijken. Net zoals hij vandaag in de kliniek al deed.

Het eerste wat ik deed wat een rustig muziekje opleggen. Jeetje, wat miste ik dat. Koken en volop
meezingen met de muziek op de achtergrond, net zoals thuis.

Ik dimde de lichten en genoot.

Neuriënd op de muziek maakte ik voor het eerst sinds lang weer een echte marmita klaar zoals mijn
mama het me geleerd had. Ik durfde erom wennen dat Tariq al weken geen normaal eten meer heeft
gezien. Tijd om daar verandering in te brengen.

Tariqs perspectief

Stilletjes opende ik het slot van de voordeur met in mijn handen, een kleine attentie die ik zonet stiekem
voor Yasmina had gehaald. Terwijl ik mijn jas uitdeed werd mijn aandacht echter al snel getrokken door
de luide, doch rustige muziek die doorheen het huis echode.

Muisstil beende ik richting de keuken waar ik haar tot mijn vermaak geconcentreerd zag koken en
tegelijkertijd zachtjes hoorde meezingen en opgaan in de muziek. Ze zag er zo enorm rustig en
ontspannen uit. Zorgeloos. Ik hield van dit zeldzame plaatje, hopend dat het voortaan een alledaags beeld
zou worden.

Nadat ik haar stiekem enkele minutenlang had begluurd als een verliefde puber, wilde ik haar - zoals
aanvankelijk de bedoeling was - te verrassen en liep geruisloos achter haar heen.

Geluidsfragment
Alicia Keys – Diary

Zachtjes herhaalde ik de woorden van het lied in haar oor. Ik zag en voelde dat ze schrok maar ze bleef
tot mijn verbazing in precies dezelfde houding staan, zichzelf opnieuw proberend te ontspannen,
genietend van de woorden die ik in haar toefluisterde. Een verlegen blos sierde daarop haar wangen.

“Je bent terug.” sprak ze als verdoofd voor zich uit.

“Ik moest nog wat afhalen.” fluisterde ik haar zachtjes toe.

“Oh.” was het enige wat ze zei, waarna ik vervolgde: “Ik vond namelijk dat mijn top collega en huisgenote
wel een kleine attentie verdiende en haalde bijgevolg mijn verrassinkje tevoorschijn.

“Bloemen voor de mooiste bloem van allemaal.” hield ik ze voor haar uit.

“Zijn dat Jasmijnen?” bracht ze het als verstomd uit.

Ik knikte positief. “Weet je wel hoelang ik erachter heb moeten zoeken? Rozen vond ik namelijk net iets
te cliché."

125
“Maar waarom?” vroeg ze me vanuit haar ongemaskeerde ontroering

“Je verdiende wel een oppepper vond ik en ik wilde gewoon tonen dat ik het fijn vind dat je hier bent.”

“Dankjewel, ze zijn echt prachtig... Maar, je had dit echt niet moeten doen. Zoveel moeite. Het is al meer
dan genoeg dat je me hier laat wonen.” stotterde ze. “Ik zou jou moeten bedanken. Niet omgekeerd.”

Ik zag meteen aan haar hakkelende reactie dat ze dit niet gewend was maar ik was vastbesloten haar te
tonen hoe een vrouw wel behandeld moet worden, na het trauma dat ze had opgelopen met die Nassim.

“Ik meende trouwens elk woord van wat ik zei daarnet. Al het gene je met me deelt is veilig bij mij. Daar
kan je van op aan.” sprak ik haar ernstig toe.

Yasmina’s perspectief

Sprakeloos liet hij me achter met de prachtige ruiker bloemen. Elke dag wist hij me weer te verbazen. Ik
had nooit durven dromen dat er achter die koele Ben Amar ook een warme Tariq schuil zat. Ik kon niet
ophouden met naar ze te kijken en snoof hun heerlijke geur op, waarna ik ze zorgvuldig bijsneed en ze in
een bokaal met water zette.

Iets later verscheen Tariq op zijn dooie gemakje weer in de keuken. “Je bent net op tijd. Het eten is klaar.
Je hebt je er weer makkelijk vanaf gemaakt meneertje maar je komt er goed vanaf vandaag dankzij de
bloemen.”

“Dat was ook de bedoeling.” plaagde hij me.

“Dus de bloemen waren enkel een afleidingsmanoeuvre?”

“Eigenlijk wel ja. Koken is echt maar dan ook echt niet mijn ding.” bracht hij het quasi gepijnigd uit.

“En ik die dacht dat het een daad van oprechtheid was. Als boetedoening ga jij straks de afwas doen.” gaf
ik hem een aanmanende por met een keukenhanddoek.

“Je bedoelt ter boetedoening gaat de vaatwas de afwas doen?” kaatste hij de bal terug.

“Wacht maar!” waarschuwde ik hem.

“Wat ga je doen dan?” verscheen een speelse fonkel in zijn beide ogen.

“Dat zal je nog wel zien.” zei ik terwijl ik een gepaste straf bedacht.

“Ik kan niet wachten.” knipoogde hij speels.

“Hup hup, ga de tafel maar dekken jij! Dan doe je nog eens wat nuttigs.” lachte ik.

“Yasmina. Zonder grappen. Ik moet het je nageven. Je kan heerlijk koken. Die marmita van jou kan het
met gemak opnemen tegen die van mijn moeder.” complimenteerde hij me nadat we hadden gegeten.

“Tja, het is dan ook mijn moeder die het me heeft geleerd.” bracht ik het stilletjes uit, terwijl ik met
weemoed terugdacht aan de momenten wanneer er nog geen vuiltje aan de lucht was.

“Mis je haar?” vroeg hij me vanuit het niets.

126
“Elke dag.” fluisterde ik vanuit mijn oprechtheid.

“Heb je er nooit aan gedacht het contact proberen te herstellen?” vroeg hij me voorzichtig.

“Natuurlijk heb ik er wel eens aan gedacht maar het heeft gewoonweg geen zin. Ze weten ondertussen
wel waar ze me kunnen vinden. Als ze van gedachten waren veranderd had ik het wel geweten.”liet ik
duidelijk weten dat ik niet in de positie was de eerste stap te nemen.

“Ja maar misschien als je nog eens met hen gaat praten. Ondertussen zullen ze wel afgekoeld zijn toch?”

“Ik durf niet.” gaf ik eerlijk toe. “Ik ben bang dat ze me gaan afwijzen. Ik weet niet of ik dat aankan Tariq.
Een zoveelste vernedering… Nassim en zijn familie kennende zullen vast geen kans onbenut hebben
gelaten me zwart te maken. Dat weet ik wel zeker.”

"Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. Daar moet je in blijven geloven." zei hij,
waarop ik knikte. “Er is niets liever dat ik wil.”

127
5.7.

Tariqs’ perspectief

Vandaag had ik voor het eerst sinds lang nog eens een dag vrij. Yasmina was zoals elke donderdag naar
de les. Het vreemde was echter dat ze nog steeds niet thuis was. Haar les was inmiddels al drie uur
geleden geëindigd. Ik begon me zacht uitgedrukt vrij ongerust te maken. Ze was wel met de wagen maar
ik vertrouwde het voor geen meter.

“Verdomme, nu zat ik hier thuis zonder enige vorm van vervoer.” sloeg ik uit frustratie mijn vuist tegen
de muur.

Ik probeerde haar te bellen en te bellen maar ik kreeg geen gehoor. Steeds weer diezelfde verdomde
voice mail. Wat me zo mogelijk nog meer verontruste. Nog even en ik zou door het lint gaan.

Paniekerig belde ik naar de kliniek waar ik Lisa aan de lijn kreeg. “Ja Donckers. Is Yasmina daar?”

“Nee, die heeft toch les vandaag?” reageerde ze wantrouwig.

“Ja dat weet ik maar ik heb haar nodig en kan haar niet bereiken. Toch bedankt. Tot morgen.”

Ik belde naar haar school om te informeren of de les misschien was uitgelopen maar daar wisten ze ook
van niets. Alleen dat ze wel aanwezig was geweest op school. Daar was ik veel mee.

Mijn laatste redmiddel was mijn broer.

“Ilias? Kom onmiddellijk naar mij thuis. Ik moet je wagen lenen. Yasmina is weg, ik kan haar nergens
bereiken en op de koop toe is ze met mijn wagen weg dus ik zit hier vast.”

"Ik kom eraan." zei hij beslist.

Yasmina’s perspectief

Neuriënd opende ik me van geen enkel kwaad bewust de voordeur. In de verte zag ik Tariq al te midden
van de keuken staan. Hij was zich duidelijk aan het opwinden aan de telefoon.

"Laat maar Ilias. Ze is er al." hoorde ik hem nu zeggen. Oké, dat ging dus duidelijk over mij.

Als blikken konden doden dan was ik nu morsdood geweest. Met een blik in zijn ogen die weinig goeds
voorspelde kwam hij op me toegelopen.

“Yasmina ben je oké?" nam hij mijn gezicht in zijn handen. Geschrokken van zijn plotselinge handeling
deinsde ik automatisch achteruit. “Waarom zou ik niet oké zijn?” keek ik hem scheef aan.

"Verdomme Yasmina! Dit flik je me nooit meer!” barstte hij nu los in een nooit eerder geziene furie.

“Wat is jouw probleem?” verhief ik op mijn beurt mijn stem vanuit mijn verontwaardiging.

“Wat mijn probleem is? Jij bent het probleem! Zo laat thuiskomen zonder wat te laten weten! Waarom
nam je jouw telefoon niet op? Waar zat je trouwens in de eerste plaats?” ging hij nu helemaal door het
lint.

128
“Wow, kalmeer eens even ja! Ten eerste, het is amper zes uur. Noem jij dat laat? Ik was na de les een
oude schoolvriendin tegengekomen. We zijn wat gaan drinken en ik was mijn telefoon hier thuis
vergeten.” zei ik in één adem terwijl ik al aanstalten maakte naar boven te gaan.

"Wil je alsjeblieft hier blijven en naar me kijken wanneer ik tegen je spreek? Ik ben nog lang niet
uitgepraat.” leek zijn woede nog niet meteen bekoeld te zijn.

Met een waarschuwende blik keek ik hem aan. “Waar haal jij in de eerste plaats het lef vandaag zo tegen
mij te spreken? Als jij mij op een normale manier aanspreekt zal ik jou aankijken. Zo niet dan bespaar je
jezelf beter de moeite.” beet ik hem meer dan gemeend toe.

“Oké je hebt je punt gemaakt bijdehandje. Om verder te gaan dan." zei hij op de meeste irritante toon.
"Waarom heb je me niet gebeld met de telefoon van je vriendin?”

“Ik kende je nummer niet vanbuiten. Trouwens Tariq, je overdrijft. Ik ben nu toch hier?”

“Alsof dat zo vanzelfsprekend is Yasmina?! Onverantwoord is het! Ik heb gezegd dat ik altijd wilde weten
waar je was!”

“En ik heb je gezegd dat ik dit controlerend en dominant gedrag van jou echt niet nodig heb. Ik beslis nog
altijd zelf waar ik ga en sta!”

“Ik heb jou en je broer beloofd dat ik je zou beschermen tegen Nassim. Die belofte ga ik ook nakomen.
Voor het geval dat je het vergeten bent: het gaat hier om jouw veiligheid! Niet de mijne.”

“Luister Tariq. Je moet nu meteen ophouden met zulke druk om me uit te oefenen. Ik voel me verstikt en
op die manier hoeft het echt niet meer voor mij.” zei ik het hem zoals het was.

“Oh wat? Gaan we nu dreigen Yasmina?” zei hij nu te beheerst naar mijn zin.
Ik begreep mezelf niet. Ik haatte het dat hij tegen me riep maar die gespeelde onverschilligheid maakte
me zo mogelijk nog furieuzer.

“Dit is geen bedreiging. Dat is wat sowieso gaat gebeuren wanneer jij je zo blijft gedragen!” waarschuwde
ik hem. “Ik trek heus mijn plan wel als het moet!”

“Dat heb ik gezien ja. In elkaar getimmerd worden door Nassim. Mooie manier om je plan te trekken is
dat.” merkte hij fijntjes op.

“Dat is laag Tariq, heel laag. Dat gegeven op zo'n manier te misbruiken om je gelijk te halen.” riep ik
vanuit mijn verbolgenheid.

“Het gaat hier niet om mijn gelijk halen. Dit is de naakte waarheid.” zei hij terwijl hij me recht in de ogen
keek. Zijn ogen stonden donkerder dan ooit. Een ijskoude rilling raasde bijgevolg door me heen. Ik was
haast vergeten hoe een kwade Ben Amar eruitzag. Maar zelfs in onze begindagen heb ik hem nauwelijks
op deze manier ervaren.

Onverwacht trok hij me nu ruw naar zich toe. “Wat doe je?” kwam er met moeite over mijn lippen. Zodra
hij me aanraakt komt er geen zinnig woord meer uit mijn mond en dat besefte hij maar al te goed. Helaas.

“Jij lieve schat moet eens beseffen dat ik dit enkel doe uit bezorgdheid, omdat ik niet wil dat jou iets
overkomt. Jij kan zoveel roepen en dreigen als je wilt. Feit is dat ik hier absoluut niets bij te winnen of te

129
verliezen heb. Of je gaat of blijft, het is mij gelijk maar jij weet evengoed als ik dat ik de enige ben die je
gaat beschermen als het erop aan komt. Onvoorwaardelijk. De keuze is dus volledig aan jou.”

“Laat me los!” beet ik hem toe en liep met grote passen de trap op naar boven en liet met een knal de
deur dichtvallen. Geheel uit het lood geslagen liet ik me vallen op mijn bed en verborg mijn hoofd in mijn
kussen, met de bedoeling me voor even van alles en iedereen af te sluiten. Misschien wel het meeste van
mijn eigen tegenstrijdige gedachten.

Het laatste wat ik wil is een tweede keer gecontroleerd worden door een man. Nog een reden waarom ik
best zo ver mogelijk van hen vandaan blijf. Dus ook van Tariq. Hij is geen haar beter dan alle anderen. Hij
gedraagt zich als de jaloerse echtgenoot en we zijn niet eens getrouwd. Fantastisch. Dit is exact waarom
ik nooit of te nummer zal trouwen. Elke maar dan ook elke man is een beperking voor mijn vrijheid. Hoe
aardig en begrijpend ze zich ook voordoen. Uiteindelijk is het één pot nat.

Maar hij heeft verdorie gelijk. De bal ligt geheel in mijn kamp. Ik ben degene die uiteindelijk beslist en ik
besef maar al te goed dat ik Tariq nodig heb om Nassim om afstand te houden. Hij heeft hier inderdaad
niets bij te winnen of te verliezen. De enige die kan verliezen dat ben ik.

Na uren koppig te wezen besloot ik weer naar beneden te gaan waar ik hem languit zag liggen in de sofa,
zappend van het ene kanaal naar het andere. De woeste blik in zijn ogen en de diepe frons op zijn
voorhoofd deden me vermoeden dat hij nog steeds niet afgekoeld was. Alsof hij daar ook maar enig recht
toe had. Ik zou kwaad moeten zijn, niet hij.

“Wat wil je eten?” vroeg ik op een al wat mildere toon dan voorheen. Iemand moest tenslotte de
verstandigste zijn.

“Geen honger.” mompelde hij onverschillig.

“Oké, dan maak ik toch gewoon wat voor mezelf.” bracht ik het op een overdreven enthousiaste toon uit.

Terwijl ik met het eten bezig was wisselden we nog geen woord. Hij deed gewoon alsof ik lucht was
alhoewel ik hem soms stiekem betrapte op een zogenaamde toevallige blik in mijn richting.

“Weet je wel hoe lekker dit is? Ik heb mezelf echt overtroffen vandaag.” nam ik een gulzige hap van het
bord spaghetti voor me.

“Ik ben blij voor je.” beet hij me toe vanuit zijn heersend sarcasme.
Hij stond op om wat te drinken te nemen en terwijl hij dat deed zag ik hem een heimelijke en vooral
uitgehongerde blik op mijn bord werpen. Ik moest alle moeite van de wereld doen een lachbui te
onderdrukken.

“Er staat nog een bord in de microgolfoven, voor het geval je alsnog honger moest krijgen.” deelde ik hem
mee nadat ik had opgeruimd en zogezegd weer naar boven ging.

“Ik zei toch dat ik geen honger had!” brieste hij.

“Oké jij je zin. Slaapzacht.” zei ik poeslief.

Ik verstopte me achter de muur en wachtte gedurig tot hij zou toeslaan. Zoals verwacht werd mijn
geduld niet lang op de proef gesteld. Ik kreeg zowaar de slappe lach wanneer ik hem nog geen minuut
later subtiel rond zich heen zag kijken en dan koers richting de microgolfoven zag zetten om het bord
spaghetti eruit halen.

130
Net wanneer hij zijn mes en vork in de aanslag hield riep ik luid: “betrapt!”

Hij schrok zich een bult waarop ik nu helemaal in een deuk ging.

“Ik dacht dat je geen honger had?” kon ik het niet nalaten hem nog een klein beetje verder te jennen.

“Benaïssa, je bent echt niet te schatten.” schudde hij zijn hoofd. Terwijl ik hem nu nauwkeurig
observeerde kon ik zelfs een heel kleine glimlach bespeuren.
Missie geslaagd!

Ik plaatste me over hem aan tafel nadat ik een glas water voor hem en mezelf had ingeschonken.

“Tariq kijk. Het laatste wat ik wil is ruzie met je maken… Ik geef toe dat ik iets had moeten laten weten
daarstraks maar van jouw kant wil ik ook dat je begrijpt dat ik mijn ruimte nodig. Ik houd er gewoonweg
niet van gecontroleerd te worden. Dat doet me telkens opnieuw denken aan die nare tijd met Nassim.

“Vergelijk je mij nu met hem?” keek hij geïrriteerd op.

“Nee natuurlijk niet maar ik hoop dat je daardoor wel begrijpt dat ik het er moeilijk mee heb. Denk je dat
ik wil dat Nassim me weer te pakken krijgt? Natuurlijk niet! Sterker nog, ik ben doodsbang dat hij weer
iets gaan proberen. Maar ik wil wel mijn leven blijven leiden zoals voorheen. Ik gun het hem niet dat hij
mijn vrijheid inperkt. Dat heeft hij al lang genoeg gedaan. Ik weet heus wel wat ik doe. Als ik alleen
buiten ben dan ga ik echt geen donkere steegjes opzoeken en zorg er altijd voor dat ik in de nabijheid ben
van mensen. Je hoeft je absoluut geen zorgen te maken.”

“Het spijt me ook Yasmina.” zei hij nu wat zachter. “Misschien heb ik inderdaad overdreven in mijn
reactie daarstraks. Ik voel het gewoon als mijn taak aan je te beschermen. Dat heb ik mezelf, jou en je
broer beloofd. Als er jou wat overkomt dan vergeef ik mezelf dat nooit.” was hij wel erg openhartig, wat
ik wist te apprecië ren.

“Tariq, ik ben echt dankbaar voor alles wat je voor me doet, echt waar. Ik apprecieer je bezorgdheid. Als
er iets gebeurd dan is dat zo en dan hoef jij jezelf niet schuldig te voelen. Je doet al veel meer voor mij
dan nodig is en dat meen ik.”

“Vergeten en vergeven?” reikte ik hem de hand.

“Vergeten en vergeven.” herhaalde hij. “En ik beloof dat ik iets minder de jaloerse echtge… ik bedoel
huisgenoot zal uithangen.” grapte hij alweer, tot mijn algehele opluchting.

“Heb je zin om wat te gaan doen?” vroeg hij nu vanuit het niets.

"Wat had je in gedachten?" "

“Dat mag jij kiezen. Ik breng je naar waar je maar wil.”

“In dat geval. Het zal misschien stom klinken…” begon ik aarzelend. “Maar vlakbij mijn ouders thuis is er
een park waar ik vaak kwam. Ik zou er graag nog een keer naartoe gaan.”

“Ben je zeker?" vroeg hij vanuit zijn zorgzaamheid "Zal het niet te confronterend zijn, denk je?"

"Ik mis vroeger Tariq, ik mis dat gevoel, ik mis mijn oude omgeving. Ik heb er gewoon even nood aan op
dit moment.” luchtte ik mijn hart.

131
“Als juffrouw Benaïssa dat wil dan is het dat wat we gaan doen." stond hij meteen op terwijl hij
nauwelijks zijn bord aangeroerd had. “Ik wil wel eens zien waar jij vandaan komt.” reikte hij me mijn jas
aan.

132
5.8.

Nauwelijks een halfuur later zaten Tariq en ik samen op het bankje in het park. Het was inmiddels al
donker buiten. Op wat hangjongeren na was het ijzingwekkend rustig, in schrik contrast met de drukte
die er tijdens de dag heerste.

“Dus in deze buurt ben jij opgegroeid?” vroeg hij me terwijl hij een blik op de omliggende omgeving
wierp.

“Zo ongeveer. Kort na mijn geboorte zijn mijn ouders hier komen wonen. In dit park kom ik al vanaf ik
nog maar een peuter was." tuurde ik in gedachten verzonken voor me uit.

"Allicht heel anders dan de buurt waar jij bent opgegroeid? Is het niet” lachte ik.

“Denk je dat ik hier nooit ben geweest dan?” reageerde hij verontwaardigd. De buurt hier stond namelijk
bekend om een wijk waar veel migranten wonen.

“Ik weet het niet… met jouw achtergrond lijkt me dat niet gek.” lachte ik.

“Het zou je nog verbazen. Het is niet omdat ikzelf en mijn ouders buiten de stad wonen dat ik hier nooit
ben geweest. Mijn vrienden wonen hier allemaal en ik moet toch ergens mijn theetjes komen drinken en
het vrijdaggebed verrichten? Heb jij al een moskee gezien waar ik woon misschien?”

Ik moest lachen om zijn opmerking. “Dus daarom ben jij vrijdagmiddag nooit op het werk.”

“Dat heb je goed gezien Benaïssa.”

“Je verbaast me moet ik zeggen.”

“Waarom, omdat ik bid? Ik zal nooit vergeten dankbaar te zijn voor wat ik heb. Ik besef dat ik veel geluk
heb gehad in mijn leven en dat heb ik vooral te danken aan Allah.”

“Je bent een bewonderenswaardig persoon Tariq, dat meen ik. Je hebt het ver geschopt in je leven zonder
je achtergrond en je geloof te verloochenen. Ik geef toe dat ik een geheel fout beeld over je had.”

“Nu maak je me nieuwsgierig?” maande hij me aan tot bekentenissen over te gaan.

“Eerlijk? Ik dacht dat jij een verwesterde Marokkaan was die al zijn tradities en overtuigingen overboord
had gegooid. Vrij snobistisch ook. Maar kijk, zo zie je maar dat de eerste indruk niet altijd de juiste is.” gaf
ik eerlijk toe.

“Wel, bedankt voor het compliment. Het is zeldzaam om zoiets uit jouw mond te horen.” grijnsde hij
voldaan terwijl hij dichter naar me toe schoof. “Heb je het koud?” vroeg hij me. Hoewel het ijskoud was
buiten kreeg ik het Spaans benauwd hem zo dicht bij mij te hebben. Hijzelf leek er in tegenstelling tot
mezelf absoluut geen probleem mee te hebben gezien de geamuseerde blik die zijn gelaat sierde.

Terwijl ik in stilte genoot van zijn aanwezigheid werd ik tot mijn ergernis opgeschrikt door iemand die
op mijn schouder tikte. Geschrokken draaide ik me om. “Ik wist wel dat jij het was!” gilde Meriem, mijn
oude buurmeisje uit.

“Oh Yasmina, ik ben zo blij dat ik je nog eens zie. Hoe gaat het met je?” “Goed hoor en met jou dan?”

133
“Kan niet beter.” glimlachte ze breed waarna die echter al snel afzwakte.

“Maar lieverd, Chaimae heeft me min of meer verteld wat er gebeurd is. Wat erg zeg. Wie had dat ooit
gedacht van die heilige Nassim?”

“Ehm, Meriem ik wil het daar eerlijk gezegd niet over hebben. Dat ligt in het verleden.” probeerde ik ten
koste van alles dit ongemakkelijke gespreksonderwerp te mijden.

“Ja natuurlijk sorry.” zei ze zacht.“Maar jij bent duidelijk niet bij de plakken blijven neerzitten.” porde ze
me terwijl ze veelbetekenend in de richting van Tariq keek, welke haar kort groette.

“Hoezo?” keek ik haar scheef aan.

“Is dit je man?”

“Mijn man?” proestte ik het uit. “Nee hoor, niet in de verste verte. We zijn gewoon vrienden.”

“Oh sorry, het zag er zo gezellig uit dat ik dacht dat...”

“Dat heb je verkeerd gedacht.” grijnsde ik voor me uit.

“Trouwens Redouan vraagt nog geregeld achter je.” zei ze gevolgd door een vette knipoog. Ik wist waar
ze aan dacht en begon automatisch te lachen, terugdenkend aan vroeger. De goede oude tijd.

Na de nodige beleefdheidspraatjes namen we afscheid van elkaar.

“Waarom denkt iedereen toch steeds dat wij getrouwd zijn?” vroeg ik mezelf luidop af.

“Blijkbaar stralen we zoiets uit.” zei Tariq met een ondeugende twinkeling in zijn ogen.

“Maar ehm, wie is Redouan?” vroeg hij plots wel heel ernstig.

“Redouan? Dat is vrij beschamend gegeven uit mijn verleden.” lachte ik zenuwachtig.

“Nu maak je me nog nieuwsgieriger. Vertel.”

“Ach hij stelde niet zoveel voor. Redouan was mijn buurjongen - haar broer dus - en hij was ook goed
bevriend met mijn broer. Wanneer ik een jaar of zestien was had ik het zwaar te pakken voor hem maar
helaas pindakaas werd mijn liefde nooit beantwoord.” trok ik een gespeelde pruillip.

“Die jongen was waarschijnlijk mentaal niet in orde dan. Maar goed dat het niets is geworden.” merkte
hij al grappend op. “Welke gek laat nu een vrouw als jij gaan?”

Ik voelde me lichtjes ongemakkelijk worden bij het gene hij net zei. “Misschien kwam het door mijn
beugel en mijn bril.” grapte ik terug om mijn verlegenheid te verbergen.

“Nee!” riep hij lachend uit.

“Tja, wat wil je? Mijn vader was te gierig om lenzen te kopen of een modieuze bril dus je wilt echt niet
weten hoe ik er toen uitzag.”

“Oké toon me straks de foto’s. Dat moet ik zien!” leek hij dit behoorlijk plezierig te vinden.

134
“Ik dacht het niet! Die foto’s zijn al lang deskundig vernietigd door mezelf.”

“Ik begrijp nog altijd niet hoe ik zo gek op hem kon zijn. Hij had best wel een rotkarakter als ik er zo
erover nadenk. Nou ja, op die leeftijd kijk je gewoon niet verder dan uiterlijk.” vervolgde ik.

“Maar een vriend heb je nooit gehad?” vroeg hij nu zonder enige vorm van remming.

“Ik? Nee ben je gek. Ik was ook letterlijk een nerd. Ik zou nooit iets hebben durven doen, al was het
alleen al uit angst voor mijn vader."

"Trouwens op die Redouan na had ik nooit echt aandacht voor jongens. Onbewust ben ik altijd al een
mannenhaatster geweest.” maakte ik mezelf die bedenking.

Tariq barstte nu helemaal in lachen uit. “Heb ik er dan nog niet voor kunnen zorgen dat jij je mening over
mannen hebt herzien?”

“Oké jij bent misschien een kleine uitzondering op al die anderen. In vergelijking daarmee ben je best wel
een fatsoenlijke man.” meende ik.

“Zo, de complimenten vliegen me om de oren vanavond.”

“Profiteer ervan, ik ben er erg zuinig op.” knipoogde ik zijn richting uit.

“En jij? Ga me alsjeblieft niet zeggen dat je nooit een vriendin hebt gehad voor Salma?” polste ik subtiel.

“Laten we zeggen dat ik in mijn studententijd wel de bloemetjes heb buitengezet.” kuchte hij.

“Dat meen je niet?” reageerde ik verbaasd.

“Wat? Ik ben ook maar een man?” zei hij quasi beledigd.

“Ik kan me dat echt niet voorstellen. Ben Amar op de versiertoer.” proestte ik het uit.

“Ik weet dat het zo niet lijkt maar ik ken meer van vrouwen dan jij denkt Benaïssa.” deed hij nu uit de
hoogte.

“Was je zo’n varkentje dan?” insinueerde ik quasi gemeend.

“Nee ik was nog niet zo erg zoals Ilias als je dat denkt. Ik heb in die tijd wel enkele kortstondige relaties
gehad maar als ik er nu op terugkijk was dat absoluut geen liefde te noemen."

"Ik word trouwens niet snel verliefd. Een vrouw moet me kunnen blijven boeien. Ik geef toe dat ik enorm
kieskeurig ben. Waarom denk je dat mijn ouders zo wanhopig zijn om me aan een vrouw te helpen? Ze
weten dat als ik het zelf moet doen het nog jaren kan duren maar ondertussen heb ik beseft dat je niet op
zoek moet gaan naar de liefde, het overkomt je gewoon." kwam zijn filosofische kant weer naar boven.

“Dat is een feit dat waar is.” fluisterde ik instemmend voor me uit.

“Ik vraag me wel af hoe dat er dan uitziet, een verliefde Ben Amar.” floepte er ongewild over mijn lippen.
Het was absoluut niet de bedoeling dat ik dat luidop zou zeggen. Ik schaamde me dood.

135
“Ik heb alles over voor degenen die ik liefheb dus de vrouw die mij op mijn knieën krijgt zal het niet
slecht treffen en dat zeg ik niet om mezelf op te hemelen.”

“En is er al eens een vrouw daar in geslaagd?” nam mijn nieuwsgierigheid nu de overhand.

“Misschien.” zei hij op de meest geheimzinnige toon.

“Oké, vertel.” dwong ik hem verder te gaan.

“De vrouw in kwestie weet het zelf niet dus het lijkt me niet verstandig er meer over te vertellen.”

“Is er dan iemand op dit moment?” schrok ik van wat hij me zonet vertelde.

“Misschien.” zei hij met een veelbetekende, doch voor mij nietszeggende blik.

“Ken ik haar?” bleef ik verder vragen.

“Beter dan je denkt.” was het enige wat hij er nog over wilde lossen. Die immer mysterieuze blik in zijn
ogen werd alleen maar groter en groter, net zoals mijn verbazing over deze onverwachte primeur, welke
hij me zonet wist te vertellen.

Het was alsof ik de grond onder me voelde wegzakken. Er is een vrouw in zijn leven. Wie is die vrouw
dan? Ik ken haar dus het moet wel iemand van de kliniek zijn aangezien hem nooit ergens anders dan
thuis of op het werk zie. Misschien is het Salma? Wie weet hebben ze het goed gemaakt? Hij zal me vast
niet alles vertellen. Wie kan het anders zijn?

In mijn hoofd ging in één per één alle vrouwelijke collega’s af maar geen van hen zag ik als potentiële
vrouw voor hem.

“Oké houd er mee op Yasmina.” sprak ik mezelf toe in mijn hoofd. Dit zijn mijn zaken trouwens niet. Het
is niet omdat ik bij hem woon dat ik daarom alles van hem moet weten.

Voor mezelf moest ik echter toegeven dat dit nieuwste gegeven me aardig van slag bracht. Weer kreeg ik
dat vreemde gevoel dat ik had nadat ik hem en Salma die ene keer betrapte. Het wordt hoog tijd om weer
afstand te nemen van hem. Ik heb het alweer veel te ver laten komen.

“Kom me gaan.” brak ik abrupt ons gesprek af.

Nu al?” vroeg hij geschrokken.

“Ik ben moe, ik wil slapen.” zei ik bedrukt.

Zonder nog op hem te wachten liep ik richting de wagen. “Yasmina, heb ik iets verkeerd gezegd?” kwam
hij me achterna gelopen.

“Nee, ik ben gewoon moe.”

“Tariq, misschien moet ik maar een ander onderkomen zoeken.” zei ik nadat we ergens halverwege
waren op de autosnelweg. In één bruuske beweking reed hij de zijstrook op en stopte de auto.

“En wat is daar de reden voor als ik vragen mag?” vroeg hij verontwaardigd.

136
“Ik wil je niet langer tot last zijn.”

“En ik wil je nooit meer zoiets doms horen zeggen. Jij gaat helemaal nergens heen.” snoerde hij me de
mond en startte nog zonder mijn antwoord af te wachten de auto weer.

137
5.9.

“Scalpel.”

Snel maar beheerst gaf ik wat Tariq wat hij me vroeg. Voor het eerst mocht ik mee een operatie
assisteren. Het was een riskante behandeling waarvan niet zeker was of ze wel zou slagen. Degene die op
de operatietafel lag had drie diepe schotwonden waarvan de kogels nu verwijderd dienden te worden.
Enkele organen waren ook geraakt waardoor de kans op overleven klein maar niet onmogelijk was.

Tariq stond scherp van de zenuwen ook al leek hij voor iedereen kalm en beheerst, ik wist wel beter. De
diepe, geconcentreerde frons op zijn voorhoofd verraadde dat hij uiterst gespannen was.

De patiënt begon veel bloed te verliezen. “Bloed bijvullen nu!” gebood hij. “Sneller, we verliezen hem!”

Plotseling begon de hartritme machine hevig te piepen wat het teken gaf dat zijn hartslag verzwakte.

“Komaan, komaan…” verloor Tariq zijn geduld terwijl hij naarstig bleef verder doen. Dit was letterlijk een
kwestie van leven of dood en ik zag hem alle moeite van de wereld doen zijn patiënt te redden door
middel van hartmassage maar het was vechten voor een verloren zaak. De hartslag viel volledig weg en
het lukte niet hem nog terug te halen. Hij bleef echter onvermoeid verder proberen terwijl iedereen rond
hem besefte dat het tevergeefs was. Ilias trok hem daarop weg van de patiënt. “Je hebt gedaan wat je kon
Tariq. Laat hem gaan.”

“Tijdstip van overlijden: 17.08.” zei hij en verliet zonder nog één woord te zeggen de operatiekamer. Ik
wilde hem achterna gaan wanneer Ilias me tegenhield.

“Yasmina. Je kan hem nu beter even alleen laten. Dit is de eerste keer dat er iemand overleden is tijdens
een operatie die hij leidde.”

“Nee?” piepte ik, minstens even verslagen waarop Ilias bevestigend knikte.

Ik kon me niet half voorstellen hoe hij zich nu moest voelen. Je weet dat dit bij de baan hoort maar je
wordt als dokter verondersteld om mensenleven te redden. Niet omgekeerd. Dit is sowieso een harde
dobber. Zelfs voor hem. Hij was lang niet zo gevoelloos als iedereen hier dacht.

Even later verliet ik de operatiekamer in en tegen de raad van Ilias in ging ik op zoek naar Tariq. Hij was
weg. In zijn bureau zag ik dat hij zijn doktersjas had opgehangen en zijn autosleutels waren weg. Ik
probeerde hem te bellen maar zijn telefoon had hij zoals ik wel had verwacht uitgezet. Ik hoop maar dat
hij oké is. Hoewel ik me weer maar eens had voorgenomen hem op afstand te houden kon ik dat gevoel
van bezorgdheid niet tegenhouden. Gelukkig zat mijn dienst er bijna op zodat ik ook naar huis kon,
tenminste als hij zich daar wel bevindt.

Maar hoe geraak ik thuis? Tariq’s huis ligt niet meteen in de lijn van het openbaar vervoer, bedacht ik me.

“Als je wilt breng ik je wel naar huis. Ik denk niet dat we Tariq hier vandaag nog moeten
terugverwachten.” hoorde ik de stem van Ilias zeggen.

"Bedankt Ilias. Ik was me al aan het afvragen hoe ik weer thuis zou geraken.”

Onderweg heerste er even een ongemakkelijke stilte. Om de één of andere reden was Ilias niet meer zo
los als vroeger tegenover me.

138
“Yasmina ik geef je één raad. Als je zo dadelijk thuiskomt en hij is daar. Laat hem even uitrazen. Ik ken
hem, als hij in zo een stemming is kan je hem beter met rust laten.”

“Hij zal verteerd worden door schuldgevoelens.” uitte ik mijn vermoedens luidop.

“Je geeft wel om mijn broer hé?” vroeg Ilias.

“Hij heeft veel voor me gedaan. Daar ben ik hem erg dankbaar voor.” meende ik oprecht.

“Ilias mag ik eens wat vragen?” begon ik aarzelend waarop hij positief knikte. “Heeft Tariq het nooit
gehad over een vrouw in zijn leven?”

“Hoe bedoel je?” keek hij me scheef aan.

“Zoals ik het zeg. Blijkbaar is er iemand. Iemand die wij ook kennen maar hij wil niet zeggen wie.”

“Heeft hij je dat wijsgemaakt?” lachte Ilias nu tot mijn algehele verstomming.

“Wijsgemaakt?” herhaalde ik vanuit mijn argwaan.

“Denk eens goed na Yasmina. Het houdt geen steek wat hij zegt en ik als zijn broer zou het heus wel
weten als hij iemand had. Geloof me maar.” poogde hij me vruchteloos gerust te stellen.

“Ik vond het ook vreemd maar waarom zegt hij dan zoiets?”

“Misschien wilde hij je wel wat anders duidelijk maken.” suggereerde Ilias.

“Zoals?” bleef ik verder vragen.

“Dat kan je hem beter zelf vragen denk ik.” maakte hij zich er nu tot mijn ergernis snel van af.

“Trouwens vanwaar de interesse in mijn broer zijn liefdesleven?” vroeg hij me met een ondeugende
gloed in zijn ogen.

“Vrouwelijke nieuwsgierigheid?” probeerde ik me hieruit te redden. Ilias keek me daarop aan met een
blik van ‘geloof je het zelf?’

Met zijn uitleg ben ik dus ook al niet veel. Het maakte me zo mogelijk nog meer verward dan ik al was. Hij
is al even geheimzinnig als Tariq zelf. En ik had mezelf nog zo beloofd het te laten rusten maar het was
sterker dan mezelf.

Thuis aangekomen bedankte ik Ilias voor de lift en haastte me snel naar binnen. Aan Tariqs auto op de
oprijlaan zag ik dat hij thuis was maar eenmaal binnen was het zo stil dat je een naald kon horen vallen.
Alles was donker en onaangeroerd. Ik vroeg me af waar hij was.

Terwijl ik door de gang liep op weg naar mijn kamer zag ik echter de deur van zijn fitnessruimte op een
kier staan. Stilletjes ging ik kijken en zag hem hevig zijn frustraties botvieren op zijn boksbal. Ergens was
ik opgelucht dat hij zo zijn woede kwijt kon. Ik liet hem maar zijn gang gaan. Hij leek volledig in zichzelf
gekeerd en niet echt aanspreekbaar op dit moment. Straks zou ik wel proberen met hem te praten.

139
5.9.

Het was inmiddels al na achten. Ik besloot naar beneden te gaan om iets te eten te maken maar ik
bedacht me al snel dat ik me de moeite zou kunnen besparen. Tariq was nergens te bespeuren en had
allicht geen honger. Ik besloot dan maar thee te zetten, misschien dat dit hem wel zou kalmeren.

Met een dienblad in de aanslag ging ik opnieuw op zoek naar hem. Zijn kamer was leeg. In de
fitnessruimte was hij niet meer. Het geluid van een schuifelende stoel deed me echter vermoeden dat hij
zich vlakbij bevond. Wanneer ik mijn oren spitste kwam ik tot de vaststelling dat het vanuit zijn
werkkamer kwam.

Zachtjes klopte ik op de deur.

“Kom maar.” reageerde hij meteen.

“Hey.” fluisterde ik terwijl hij met zijn rug naar mij gekeerd met een strakke blik door het raam voor zich
uit staarde. Ik zette mijn dienblad op het bureau en nam enkele stappen in zijn richting.

“Het was niet jouw schuld Tariq.” zei ik terwijl ik aarzelend mijn hand bemoederend op zijn schouder liet
rusten.

“Dat was het wel Yasmina. Ik ben verdomme de arts. Zijn leven lag in mijn handen. Iedereen vertrouwde
op mij dat ik hem er zou doorhalen en dan moest ik zijn familie gaan vertellen dat hij het niet gehaald
heeft.”

“Elke dokter maakt vroeg of laat zoiets mee. Dat kan je niet vermijden. De dood is iets dat je niet kan
vermijden, hoe graag je het ook zou willen. Je hebt gedaan wat je kon Tariq. Je mag en kan jezelf niets
verwijten.”

Hij draaide zich om en ik zag nog steeds die gepijnigde blik van voorheen in zijn ogen. Doorheen zijn
woede zag ik een nooit eerder geziene kwetsbaarheid verschijnen.

“Ironisch, is het niet? Ik die altijd maar doordramt over emoties opzij zetten. Nu kan ik verdorie zelf de
klik niet maken.”

“Luister, er is niemand die je dat kwalijk zal nemen. Dit was de eerste keer dat je een patiënt op zo’n
manier verloor. Eén ieder die een beetje gevoel in zich heeft zou reageren zoals jij nu doet. Probeer het
van je af te zetten Tariq. Ik weet dat het moeilijk is maar maak jezelf er niet ziek in. Ze hebben je nodig
daar in de kliniek.”

Het bleef even stil langs zijn kant. “Ik heb thee voor je gezet. Dat zal je zenuwen tot rust brengen.“ schonk
ik hem een kopje in.

“Bedankt Yasmina en niet enkel voor de thee.” zei hij zacht.

“Je hoeft me niet te bedanken. Ik ben er voor jou zoals jij er altijd voor mij bent. Je hebt me al zo vaak
opgepept. Nu was het mijn beurt.”

“Ik ga maar.” deelde ik mee nadat een tijdlange stilte volgde.

“Je hoeft niet weg te gaan.” kwam er geheel onverwacht over zijn lippen. Verrast door wat hij zei draaide
ik me weer om. “Meer nog. Ik wil dat je bij mij blijft.” sprak hij me toe met een hese stem.

140
“Wat wil je doen?” vroeg ik hem.

“Maakt niet uit, zolang het mijn zinnen maar verzet.

“In dat geval heb ik misschien wel een ideetje.” keek ik berekend voor me uit. Vragend bleef hij me
daarop aankijken. “We gaan schaatsen. En het is winter dus de ijspiste in de stad is geopend."

“Yasmina kom op, schaatsen? Dat is iets voor pubers.” rolde hij afkeurend met zijn ogen.

“Pubers? Ik vind het anders nog steeds geweldig als 24-jarige. Als ik me wil afreageren dan ga ik
schaatsen. Kom op, een beetje plezier maken daar ga je niet dood van.” floepte er nu over mijn lippen. Ik
had mezelf echter wel voor het hoofd kunnen slaan. “Het spijt me. Ongelukkige woordkeuze.”
verexcuseerde ik me.

Hij bleef me even aankijken met een blik die ik niet meteen kon plaatsen.
“Oké, jij je zin.” gaf hij uiteindelijk toe. “Al doe ik het eerder omwille van het gezelschap dan de activiteit
op zich.” vervolgde hij waarop ik me voor de zoveelste keer geen houding meer wist te geven.

“Ik weet zeker dat je het geweldig gaat vinden!” verborg ik mijn ongemakkelijkheid door middel van
mijn enthousiasme.

Iets later stonden we te midden van de ijsbaan in de binnenstad. “Je hebt toch al geschaatst hoop ik?”
vroeg ik hem.

“De laatste keer was wanneer ik twaalf jaar was denk ik.”

“Maak je geen zorgen. Schaatsen is zoals fietsen, dat verleer je niet.” maande ik hem aan me te volgen.

Ik zag de immer zelfzekere Ben Amar nu onzeker het ijs op schuiven. “Pas op, niet vallen!” plaagde ik
hem.

“Jaja, het lukt wel.” verzuchtte hij geïrriteerd.

Wanneer hij eenmaal op dreef was, was er echter geen houden meer aan.

“Toegeven, je had gelijk Yasmina. Dit is dé manier om je af te reageren.” riep hij me vanaf de overzijde.
Het was al laat en een doordeweekse dag dus de ijsbaan was zo goed als verlaten op een enkeling na.

Op de achtergrond hoorde ik de muziek weergalmen. Een zoete herinnering herspeelde als een film door
mijn hoofd. Dit was hetzelfde lied was als waar Tariq en ik op gedanst hebben die onvergetelijke avond
in Parijs. Terwijl ik me aan de zijkant van de ijsbaan dat moment weer voor de geest haalde werd ik
opgeschrikt door de stem van de Tariq. “Zullen we de dans nog eens overdoen?” fluisterde hij in mijn oor.

Nog voor ik de kans kreeg te antwoorden verstrengelden zijn ijskoude handen zich met de mijne en trok
hij me mee naar het midden van de ijspiste waar hij me in rondjes draaide. “Niet zo snel!” gilde ik nadat
hij de snelheid steeds verder opvoerde.

“Vertrouw me!” riep hij lachend terug.

En ja hoor, voor ik het wist verloor ik mijn evenwicht en belandde pardoes op het ijs en trok hem zo
doende mee in mijn val waardoor hij ook nog eens bovenop mij terecht kwam.

141
“Auw!” schreeuwde ik het uit onder zijn imposante lichaam dat ik nu tegen me voelde drukken. Ik kreeg
het zo warm dat ik bang was dat het ijs onder me zou gaan smelten.

“Doet het pijn?” vroeg hij terwijl hij over mijn wang streek en me met een bezorgde blik gadesloeg.

“Beetje hoofdpijn maar het gaat het wel.” piepte ik terwijl ik gehypnotiseerd werd door zijn donkere
ogen. Ondanks de hachelijke positie waarin we ons bevonden bleef onze blik elkaar een tijdlang
vasthouden. Onze lippen waren slechts luttele millimeters van elkaar verwijderd. Hoe langer hij me
aankeek hoe meer ik die inmiddels gekende rauwe blik van verlangen zag wederkeren. Ik voelde mezelf
elke moment zwakker worden, niet wetende of ik sterk genoeg zou zijn er een tweede keer aan te
kunnen weerstaan.

“Het spijt me. Ik werd een beetje overmoedig denk ik.” onderbrak hij het moment drukte hij onverwacht
een zachte kus op mijn voorhoofd. Alsof hij zelf pas besefte wat hij had gedaan trok hij me terug recht en
schaatste dan naar de uitgang terwijl hij mij in verwarring achterliet.

Met mijn hand streek ik over de plek op mijn voorhoofd waar hij me zonet zoende. Mijn benen gingen het
haast begeven onder mijn wankele zelve. Zo week voelde ik me op dit moment.

Ik begreep hoe langer hoe minder van zijn bizarre gedrag ten opzichte van mij. Gisteren sprak hij nog
over een andere vrouw en vandaag doet hij dit. Meteen dacht ik terug aan de woorden van Ilias.
“Misschien wilde hij je wat anders duidelijk maken?”

Oh nee, wat als… Nee, dat kan niet! Dat zou te idioot voor woorden zijn.

Nog steeds geheel uit het lood geslagen schaatste ik richting de uitgang waar ik hem alweer klaar zag
staan om te vertrekken.

Hij stelde voor nog iets te gaan drinken na afloop dus hier zat ik dan met hem in één van de talloze
cafeetjes die de stad telt. Net alsof we het ons nog moeilijker wilden maken dan het al was. De spanning
was nog steeds te snijden. Er heerste een oorverdovende stilte maar ik concentreerde me vooral op de
heerlijke kop warme chocomelk met een schandalig grote portie slagroom erbovenop.

Plotseling zag ik een geamuseerde glimlach zijn mondhoeken sieren. “Wat?” vroeg ik hem
nietsvermoedend.

“Je hebt nog wat aan de mond hangen.” deed hij het teken.

“Oké, dit is beschamend.” lachte ik zenuwachtig.

“Tariq, mag ik je eens iets indiscreets vragen?” trok ik nu tot mijn eigenste verbazing mijn stoute
schoenen aan.

“Nu maak je me bang.” lachte hij.

“Ik ben serieus Tariq. Wanneer je het enkele dagen geleden had over…”

Ik schrok me te pletter toen ik net op dat cruciale moment werd onderbroken door mijn telefoon. Het
belde onbekende.

“Sorry.” verexcuseerde ik me. Tariq trok de telefoon uit mijn handen en drukte abrupt af.

142
“Waarom deed je dat?” gaf ik hem een scheve blik.

“Omdat ik het gevoel heb dat je me iets belangrijks wilde vragen.” zei hij, waardoor ik nu het gevoel
kreeg dat ik er beter niet over was begonnen. Waar was ik in godsnaam mee bezig? Ik zou me echt
grandioos belachelijk gemaakt hebben. Dat ik nog maar durfde denken dat ik misschien die vrouw was.

Gelukkig kreeg ik nog even respijt want weer rinkelde mijn telefoon. “Het spijt me. Ik moet dit opnemen.
Het is misschien belangrijk. We praten zo dadelijk verder ja?”

In mezelf vroeg ik me af wie me op zo’n laat uur nog zou bellen. “Ja?” antwoordde ik niet wetend wie ik
aan de andere kant zou treffen.

“Surprise.”werd ik meteen weer wakker geschud. Nassim!

“Ik had je toch gezegd dat je aan mij vast hangt voor de rest van je leven. Waarom loop je dan nu rond
met die kerel? Ik had je toch verboden hem te zien?”

“Laat me met rust!” brieste ik doorheen de telefoon.

“Nooit Yasmina, nooit. Ik blijf jou achtervolgen tot je geen andere optie meer ziet dan bij mij blijven.
Vergeet niet dat ik iets van je hebt afgenomen waardoor geen enkele andere man je ooit zal willen. Heb
je het hem trouwens al verteld? Dat zal wel niet. Ik denk niet dat hij je nog lang onderdak zou
verschaffen.”

“Al was jij de laatste man op deze planeet dan nog zou ik je niet willen dus bespaar je de moeite en ga
iemand anders lastig vallen!”

“Let op met wat je doet en zegt schatje. Op een dag zou alles wel eens in je gezicht kunnen opblazen, en
dat van Tariq erbij. Letterlijk.” dreigde hij.

“Jij bent echt knettergek!” riep ik.

Ziedend van woede maar tegelijk angstiger dan ooit drukte ik mijn telefoon af.

“Wie was dat?” vroeg Tariq me achterdochtig.

“Wie denk je dat het was?”

“We moeten hier weg.” prevelde ik en greep alvast naar mijn handtas.

“Yasmina, wat heeft hij gezegd.” liet hij het er echter niet bij.

“Hetzelfde als altijd, dat hij me nooit met rust zou laten en me voor de rest van mijn leven zou blijven
achtervolgen. Hij weet dat ik hier met jou ben. Hij is iets van plan Tariq, ik weet het zeker. Hij wil ons wat
aandoen als ik bij jou blijf.” snikte ik inmiddels. “Oh god, wanneer gaat dit ooit stoppen?”

De woede die verscheen op Tariqs gezicht zou niemand zijn ontgaan. “Nu is het echt welletjes geweest.
Blijf hier, ik ga hem zoeken.”

“Nee Tariq. Je gaat jezelf niet in nesten werken omwille van mij. Ik smeek je alsjeblieft. Ik wil niet dat jou
wat overkomt!” poogde ik hem alsnog tegen te houden.

143
“Beloof me dat je hier blijft. Ga niet naar buiten Yasmina.” gebood hij me. Ik wist dat ik hem niet op
andere gedachten zou kunnen brengen. Ik trok hem terug aan zijn arm. “Wees alsjeblieft voorzichtig.”
smeekte ik vanuit mijn alsmaar groter wordende wanhoop.

Onze blikken hielden elkaar nog enkele seconden vast waarna na hij zonder nog een keer om te kijken de
ruimte verliet.

Tien minuten later zag ik hem godzijdank weer het cafeetje binnenwandelen. Zijn gezicht stond echter
nog steeds op onweer. “En?” klampte ik hem aan.

“Niets.” sprak hij verbeten voor zich uit.

“Yasmina, ik hoop dat je nu beseft dat je niet meer veilig bent als je alleen bent. Je gaat niet meer alleen
buiten. Punt.

Morgen gaan we samen een nieuw nummer halen zodat hij je telefonisch niet meer kan lastig vallen.”

”En mijn lessen dan?” bracht ik het ontzet uit.

“Die stop je maar voorlopig of je studeert thuis. Ik help je wel als het moet maar geen risico’s meer.
Begrepen?”

Net toen ik nog wat wilde zeggen, blokte hij me af door te zeggen: “Geen woord Yasmina. Je luistert naar
mij, of je dat nou wil of niet.”

Ik durfde niet anders dan hem gehoorzamen. Ik besefte dondersgoed dat hij de enige was die me nog min
of meer kon en vooral wilde beschermen.

144
5.10.

“Chaimae!” gilde ik het uit.

“Zusje!” vloog ze me rond de hals.

“Wat doe jij hier? Hoe ben je thuis weggeraakt?”

“Die weten van niets. Ze zijn heel het weekend naar een bruiloft in Frankrijk en ik ben niet mee omdat ik
zogezegd moest studeren.” knipoogde ze.

“Dus met andere woorden: het hele weekend kan je hier blijven?”

“Als ik mag?” keek ze me poeslief aan.

“Natuurlijk! Als Tariq het ook goed vind.”

“Die weet er al van.” grijnsde ze speels mijn richting uit.

“Hoezo?” schrok ik me nu helemaal een hoedje.

“Hij heeft me naar hier gevraagd als zogenaamde verrassing. Blijkbaar kon je wel een opkikker gebruiken
dus hier ben ik!”

“Ik zie dat ons bezoek is gearriveerd?” hoorde ik de stem van Tariq zeggen.

Ik draaide me in zijn richting en zei: “Bedankt Tariq. Je bent geweldig!” wilde ik hem bijna ook rond zijn
nek vliegen want ik verstandiger wijze uiteraard niet deed.

“Dat weet ik toch? Dat hoef je niet telkens te herhalen.” deed hij nu quasi uit de hoogte.

“Nu Chaimae hier is ga ik wel wat doen met Ilias. Ik kan aannemen dat je me inmiddels al beu gezien
bent?”

“Wie is Ilias?” vroeg mijn zus nieuwsgierig.

“Chaimae!” waarschuwde ik haar op een dwingende toon. Mijn kleine zusje is duidelijk lang niet meer zo
onschuldig als vroeger.

“Ilias is mijn broertje.” viel Tariq geamuseerd bij.

“Hoe oud is hij dan?” bleef ze zonder enige vorm van schaamte verder vragen.

“24.” reageerde Tariq waarop ik meteen pretlichtjes zag verschijnen in haar ogen.

“Oké Chaimae, nu is het welletjes geweest. We gaan naar mijn kamer. Kunnen we eindelijk wat
bijpraten.”

Net wanneer we naar boven wilden gaan ging wederom te bel.

“Dat zal vast Ilias zijn.” merkte Tariq op. Chaimae fluisterde in mijn oor: “Ik hoop maar dat zijn broertje
even knap is als hij.” maar dat kwam er iets luider uit dan aanvankelijk de bedoeling was. Tariq draaide

145
zich met een geamuseerde blik onze richting uit. Ik lachte als een boer met kiespijn en gaf mijn zus een
subtiele stomp.

“Houd je mond!” siste ik haar toe in het Berbers. “Waag het niet me voor schut te zetten of ik doe je wat!”

Ilias kwam breed glimlachend de hal binnen. “En met welke schoonheid heb ik de eer?” speelde hij
maakte hij zijn reputatie weer helemaal waar terwijl hij zijn hand uitstak richting Chaimae, die zijn hand
maar al te gretig in ontvangst nam.

“Chaimae, zus van Yasmina. Aangenaam.” zei ze wel heel zelfzeker.

“Is dit nog wel dezelfde Chaimae?” vroeg ik mezelf af.

"Zeker aangenaam." zei Ilias met een ondeugende twinkel in zijn ogen. Het beviel me allerminst, de blik
in hun ogen waarmee ze elkaar haast levend verslonden. Subtiliteit is alleszins niet hun sterkste kant.

“Kom Chaimae, we gaan.” onderbrak ik hun momentje.

“Krijg ik niet eerst een rondleiding door het huis?” vroeg ze me poeslief.

“Als je wil zal ik die wel geven?” stelde Ilias maar al te happig voor.

“Ik denk niet dat dit nodig zal zijn.” waarschuwde ik hem subtiel.

Ondertussen vertelde ik Tariq met mijn ogen dat hij met zijn broer moest praten. Het laatste wat ik wilde
was dat mijn zus zich door hem zou laten inpakken aangezien hij niet de meest ernstige persoon is als
het om relaties gaat. Tariq beantwoorde mijn blik met een grijns die ik maar al graag van zijn gezicht zou
vegen.

“Goed, Ilias en ik gaan even naar buiten. Yasmina, hou je telefoon bij de hand. Als je ook maar iets
verdacht merkt bel je mij, begrepen? Vergeet ook het alarm niet aan te zetten zo meteen.”

“Ja baas.” verzuchtte ik.

“Het is voor je eigen veiligheid.” vervolgde hij. “Maak je maar geen zorgen. Amuseer jullie!” nam ik
afscheid en verdween met mijn zus naar boven.

“Wat was dat Yasmina? Waarom wilde je niet dat Ilias me een rondleiding gaf?”

“Chaimae, je hormonen slaan op hol en die van Ilias duidelijk ook.”

“En het probleem is?” grinnikte ze.

“Ilias is geen slechte jongen maar heus nog niet toe aan een serieuze relatie. Ik wil niet dat je jezelf
daarin laat meeslepen. In geen enkele relatie trouwens tenzij met het oog op een huwelijk.”

“En dat zegt mijn zus die ongehuwd samenwoont?” rolde ze met haar ogen.

“Dat is helemaal anders!” zei ik het luider dan ik het bedoelde.

“Yasmina, stel je niet zo aan. Het is weekend, ik ben eindelijk even weg thuis. Mag ik ook wat ontspanning
? Ik weet echt wel wat ik doe!”

146
“Hoe gaat het nu thuis?” gooide ik het gesprek over een andere boeg.

“Ach, nog steeds hetzelfde. Ze jammeren de hele dag door over jou en de schande die je hebt gebracht.
Als ze zouden weten dat ik hier ben zou ik gegarandeerd huisarrest krijgen tot de dag dat ik sterf. Ik ben
het meer dan zat. Onlangs waren Nassim en zijn moeder nog bij ons. De hele tijd gingen ze door over hoe
schandalig ze het wel niet vonden dat je hem van zoiets afschuwelijks had beschuldigd. Ze suggereerden
op een bepaald moment zelfs dat je bezeten was maar ik denk dat het eerder omgekeerd is. Duivels zijn
het!”

“Wat?” piepte ik vanuit mijn consternatie.

“Ze geloven in hun eigen leugens Yasmina. Ik kan het gewoonweg niet meer aanhoren wat ze zeggen over
jou.”

“Ongelooflijk” prevelde ik.

“Maar ooit zal de waarheid wel boven komen en dan zullen ze zien hoe fout ze waren.” stelde Chaimae
me gerust.

“Ik hoop het.” fluisterde ik voor me uit.

“Maar nu even wat anders. Vertel eens zus. Hoe zit dat tussen jou en die knapperd die hier rondloopt? Mij
ga je echt niet wijsmaken dat er niets gaande is tussen jullie!”

“En toch is het zo Chaimae. Tariq wil me gewoon helpen en ik ben hem dankbaar. Verder reikt het
absoluut niet.”

“Maak dat de kat wijs! Ik heb hem wel zien kijken naar jou en nog meer hoe jij bloost als hij naar jou
kijkt.”

“Je ziet spoken Chaimae. Hij en ik wonen samen dus nogal logisch dat we losser met elkaar omgaan in
vergelijking met vroeger maar gewoon als vrienden. Niets meer.”

Ze keek me scheef aan. “Houd jij jezelf maar lekker voor de gek. Ik zie wat ik zie en op een dag zal je niets
anders kunnen dan er aan toegeven.“

“Ook al zou ik het willen, het zou nooit kunnen Chaimae.” liet ik mezelf vallen op mijn bed.

“Maar waarom dan niet?” kwam ze naast me liggen.

“Ik zal mezelf nooit meer aan een man kunnen geven.”

“Bedoel je door wat er gebeurd is?” vroeg ze zacht.

“Ja.” kwam er stilletjes uit.

“Denk je er nog vaak aan terug?”

“Ik probeer het uit mijn geheugen te verbannen maar in mijn dromen ’s nachts zie ik het telkens
opnieuw gebeuren. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik ooit nog een man me op die manier zou
laten aanraken. Het was afschuwelijk Chaimae. Als ik je zeg dat je voorzichtig moet zijn dan is dat om een
reden. Ik wens het mijn ergste vijand niet toe.”

147
Snel veegde ik een traan weg die mijn oog ontsnapte. “Trouwens welke man wil nou een vrouw die zulke
schande met zich meedraagt? Een man en een gezin zijn gewoonweg niet aan mij besteed. Daar heb ik me
al lang bij neergelegd.”

Ik slikte een zware brok weg terwijl ik dat zei. Had ik er echt vrede mee genomen of hield ik het mezelf
maar voor? Natuurlijk wilde ik graag een man en kinderen maar die droom leek zo enorm ver weg op dit
moment. Onbereikbaar. Al zou ik het willen, ik zou het nooit kunnen.

“Yasmina, zeg zo’n domme dingen niet. Het is niet dat je er zelf voor hebt gekozen? Nassim heeft je
gedwongen. Enkel een kortzichtig persoon zou jou daarop afrekenen en ik denk heus niet dat Tariq
kortzichtig is. De man is een arts. Hij ziet die dingen van dichtbij gebeuren elke dag.”

“Misschien zou hij het mij niet rechtstreeks verwijten maar hoeveel mannen kunnen er echt mee leven
dat ze niet de eerste waren? In het bijzonder Marokkaanse mannen. Hij is niet anders, dat weet ik wel
zeker.”

“Je vergelijkt appelen met peren Yasmina. Ik weet zeker dat hij niet is zoals die andere mannen.”

“Is het daarom dat je niet wil toegeven aan je gevoelens? Omdat je bang bent voor wat hij zou denken als
hij het te weten komt?”

“Ik weet niet eens wat ik voor hem voel. Laat staan wat ik dan met die gevoelens zou moeten doen. Een
man als Tariq verdient de beste vrouw. Niet iemand zoals ik. Einde verhaal.”

“Yasmina, je maakt het jezelf zo moeilijk. Laat Nassim je leven niet controleren! Jij hebt misschien wel
meer dan wie ook recht op een beetje geluk. Ik zie hoe je straalt als je in zijn buurt bent. Hij kan je
gelukkig maken. Dat doet hij nu al trouwens. Wanneer je thuis vertrok was ik zo bang dat je het niet zou
redden maar kijk waar je nu staat. Dankzij hem!”

“Tariq is niet eens beschikbaar.” drukte ik nu zowel haar als mijn hoop de kop in.

“Hoezo? Hij had toch zijn verloving verbroken?”

“Ja maar onlangs zei hij iets over een vrouw in zijn leven.”

“Een vrouw? Wie dan? Toch niet weer die Salma?”

“Hij wil niet zeggen wie maar ik schijn haar te kennen.” begonnen mijn hersenen weer overuren te
maken.

“Yasmina, wat ben jij toch een koe!” gaf ze me een klap.

“Waarom dat nou weer?”

“Heb je niet door dat hij het over jou heeft?”

“Ben je gek!” riep ik het ontkennend uit.

“Oh ja dat vooral. Ik denk niet dat hij al die moeite voor jou zou doen en je bij hem zou laten inwonen als
er een andere vrouw in zijn leven is. Hallo? Dan zou hij toch zelf zijn ruiten in slaan?”

“Je ziet spoken Chaimae.” lachte ik haar weg.

148
“Let op mijn woorden.” knipoogde ze.

“Denk je?” vroeg ik haar ter bevestiging

“Ik ben er zeker van. Jij ben dé vrouw in zijn leven Yasmina. Dat je daar nog aan durft twijfelen!”

Uit het niets begon ze vreugdekreten te uiten. “Mijn zus gaat trouwen, mijn zus gaat trouwen!” riep ze
door het dolle heen.

“Doe even normaal ja! Er gaat hier helemaal niemand trouwen.” bracht ik haar terug met beide voetjes
naar de realiteit.

“Kom Chaimae, we gaan naar beneden. Ik ga kijken wat ik kan klaarmaken om te eten.” besloot ik dit
absurde gesprek te beëindigen.

Terwijl ik keek wat we konden eten maakte Chaimae de woonkamer onveilig. “Waar staat de stereo
installatie? Ik heb zin om te dansen!” riep ze het uit vanuit haar jeugdige enthousiasme uit. “Kijk, ik heb
nieuwe cd’s gekocht!"

“Je bent gek Chaimae. Zo dadelijk staan Tariq en Ilias hier terug. Ik wil niet dat ze getuige zijn van hoe jij
uit je dak gaat.”

“Correctie: hoe wij uit ons dak gaan!” gilde ze terwijl ze een cd in de stereo installatie stak. “Kom op zus,
het wordt hoog tijd dat jij je eens leert te ontspannen!”

“Nee Chaimae, ik ga het eten klaarmaken.”

“Wat ben jij toch saai geworden Yasmina. Vroeger was jij de eerste die stond te dansen tijdens
bruiloften.”

“Gebeurtenissen veranderen een mens.” sprak ik nu verbeten voor me uit.

Chaimae had inmiddels al een sjaal gevonden die ze rond haar heupen had gebonden en liet zich
helemaal gaan. Stiekem genoot ik van de beat. Het was lang geleden dat ik nog bruiloftmuziek had
gehoord en het was een feit: ik hield van dansen vroeger en nog steeds. Muziek en dansen konden me
alles even laten vergeten.

“Komaan Yasmina, ik zie het in je ogen. Kom meedansen!”

“Oké heel even dan!” gaf ik al snel grinnikend toe .

Chaimae kwam naar me toe gedanst en bond de sjaal rond mijn heupen waarop ik samen met haar
helemaal uit mijn dak ging. We waanden ons even op een bruiloft. Ik genoot ervan en ging helemaal op in
de muziek en liet mijn heupen het ritme volgen. “Je bent het nog steeds niet verleerd zusje!” riep ze
doorheen de muziek.

De hilariteit was compleet tot we werden opgeschrikt door een luid gekuch. Ik stopte abrupt met dansen
en richtte me tot Chaimae.

“Zeg alsjeblieft niet dat Tariq en Ilias achter me staan.” fluisterde ik.

149
“Yep.” knikte ze. Beschaamd deed ik de sjaal weer van rond mijn heupen en draaide me verlegen, alle
blikken proberend te vermijden, om.

“Voor ons hoef je niet te stoppen hoor.” knipoogde Ilias die meteen op Chaimae afliep en met haar ging
dansen. Ik zag haar tot overmaat van ramp gewillig meedoen. Daar was geen houden meer aan.

Ik liep beschaamd richting de keuken waar Tariq me tegenhield door te zeggen: “Ik wist niet dat je zo
goed kon dansen?”

“Het was ook niet de bedoeling dat je dat zou zien.”

“Ik heb er nochtans wel van genoten.” grijnsde hij geamuseerd voor zich uit.

Ik gaf hem een speelse por. “Hoelang stond je daar al misschien?”

“Lang genoeg om te weten dat je elke man gek zou krijgen moest je dat in het openbaar doen.”

Ik werd zo mogelijk nog roder dan ik al was en riep dan maar meteen een halt aan dit gesprek. “Maar nu
even serieus: haal Ilias alsjeblieft weg bij mijn zus. Ik wil niet hebben dat ze zich te hard laat meeslepen.
Ze is hier nog veel te jong voor.”

“Komaan Yasmina. Ze is geen kind meer. Laat ze wat plezier maken. Ilias gaat haar echt niets doen. Daar
zal ik wel op toezien.”

“Het is je geraden. Ik wil niet dat mijn zusje eindigt met een gebroken hart.”

“Het siert je dat je zo in zit met je zus maar het is voor niets nodig.” poogde me te sussen. Vruchteloos.

“Ik hoop het.” mompelde ik en liep dan verder naar de keuken waar ik het eten verder ging klaarmaken
onder Tariqs toeziend oog. Ik werd zenuwachtig van de manier waarop hij me gadesloeg.

“Je hebt jezelf weer maar eens overtroffen Yasmina. Het is heerlijk!” complimenteerde Tariq me wanneer
we eindelijk aan tafel zaten.

“Ja broer, je hebt het getroffen met haar. Ik denk dat ik hier voortaan elke dag kom eten.” viel Ilias hem
bij.

“Woonde ik ook maar hier.” mijmerde mijn zusje. “Ik haat het thuis.”

“Chaimae, het zijn nog steeds je ouders. Ik wil niet hebben dat je zo over hen praat.” berispte ik haar.

“Ik kan jou echt niet geloven Yasmina, na alles wat ze je hebben aangedaan blijf je hen verdedigen!”

“Ik verdedig niemand maar jou hebben ze nooit wat in de weg gelegd dus moet jij dat ook niet doen.”

“Ze hebben mijn zus van me afgepakt, is dat niet erg genoeg misschien?” “Chaimae, laten we het
alsjeblieft gezellig houden ja? Nassim en zijn familie hebben hen gehersenspoeld.”

“Gehersenspoeld of niet. Ouders horen het voor hun kinderen op te nemen. Punt.” bracht ze een redelijk
argument naar voren.

150
Vanbinnen wist ik dat ze gelijk had. De woede jegens mijn ouders was nog steeds niet verdwenen maar
wat tussen mij en hen gaande is mag geen invloed hebben op hun relatie met Chaimae. Ik moest de
slimmere zijn.

Hoe dan ook mijn eetlust was verdwenen. Ik maakte aanstalten om op te staan wanneer ik Tariqs hand
de mijne voelde vastnemen onder tafel en er een geruststellend kneepje in geven.

Weer namen die gelukzalige kriebels in mijn onderbuik de overhand. Zonder zijn hand los te laten keek
ik op en gaf hem een dankbare glimlach. “Geen probleem.” gebaarde hij met zijn lippen waarop de blos
op mijn wangen nu onomkeerbaar was geworden

Ilias keek ons daarop meer argwanend aan. “En vertel eens. Hoe zit dat nou tussen jullie?” barstte hij los.

“Hoe bedoel je?” vroeg Tariq alsof zijn neus bloedde.

“Mag ik de Dakka Marrakchia al gaan vastleggen?”

Ik verslikte me haast in mijn water na het horen van die zin.

“Wat? Jullie wonen toch al samen? Trouw toch lekker dan hoeven jullie je niet meer in te houden?”

“Excuseer?” bracht ik het verontwaardigd uit.

“Het is duidelijk dat jullie beide nog in de ontkenningsfase zitten maar diep vanbinnen kunnen jullie
anders dan mij gelijk geven.”

"Ilias, je hebt helemaal gelijk." steunde Chaimae hem nog ook. "Misschien moeten we hen maar een
handje helpen?" grijnsde ze berekend Ilias richting uit.

Met verstarde ogen bleef ik hen aankijken, niet gelovend wat er zonet over hun beider lippen kwam.

“Ik denk dat dit eerder weggelegd is voor jou en Chaimae broertje.” kaatste Tariq de bal terug. “Sommige
mensen weten zich namelijk nog wel in te houden en te gedragen als volwassenen.”

“Yasmina, zal ik je eens wat vertellen over Tariq?” zei Ilias nu op een geheimzinnige toon.

“Je maakt me nieuwsgierig?” probeerde ik alsnog de humor er van in te zien.

“Ik denk dat jij al meer dan genoeg gezegd hebt vanavond Ilias.” waarschuwde Tariq hem met een niet
mis te verstane blik. Net zoals de ergernis die zijn stem bevatte.

“Tariq zei me onlangs iets heel interessants over jou.” vervolgde hij terwijl hij het protest van zijn broer
negeerde.

“Nu is het genoeg geweest Ilias!” zei Tariq op een dwingende toon. De sfeer was plotseling omgeslagen
en de spanning tussen hen beiden was te snijden.

“Tariq vertelde me namelijk dat jij heerlijke marmita kan maken.”

“Nou, dat durf ik nog niet zo zeggen hoor.” antwoordde ik verlegen.

151
In mijn ooghoeken zag ik Tariq opgelucht adem halen. Waarom heb ik het gevoel dat hij dacht dat Ilias
iets helemaal anders ging zeggen. Dit gesprek kreeg een bittere nasmaak en ik ging me nog meer vragen
stellen wanneer Tariq vanuit het niets opstond en verdween naar boven. Allemaal waren we er getuige
van hoe hij vervolgens een deur keihard dichtsloeg.

“Oké, wat was dit?” vroeg ik mezelf luidop af.

“Ach, lange tenen.” grapte Ilias, zich nog steeds van geen enkel kwaad bewust. Integendeel.

“Ilias, houd ermee op. Die grappen van jou hebben grens. Blijkbaar is hem iets in het verkeerde keelgat
geschoten. Ik ga kijken of alles oké is.”

“Neem jullie tijd maar.” Dreef hij het nu helemaal tot op de spits.

“God, die weet echt van geen ophouden!” bedacht ik mezelf op mijn weg naar boven.

Eenmaal aangekomen bij Tariq kamer, klopte ik zachtjes op zijn deur. “Tariq, mag ik binnenkomen?”
vroeg ik hem nadat hij me de bevestiging gaf dat hij daar wel degelijk was.

“Kom maar.” mompelde hij.

Ik liep voor het eerst binnen in zijn kamer en sloot de deur achter me.

“Wat scheelt er? Waarom ging je plots weg?” vroeg ik hem voorzichtig.

“Ach niets. Ik was het kinderachtige gedoe van mijn broer beu.”

“Is het door die grapjes die hij maakte over ons?”

“Soms moet hij gewoon zijn mond houden. Hij brengt niet alleen mij maar jou hiermee in verlegenheid.
Alsof ik je hier heb binnengehaald om een andere reden. De situatie is al ongewoon en complex genoeg.”

“Ach, ik trek het me niet aan. Hij plaagt ons maar wat. Wij weten wel beter toch? Kom op, wij iets hebben
samen? Dat zou pas de grap van het jaar zijn.” probeerde ik hem en vooral mezelf ervan te overtuigen.
Hij gaf echter geen antwoord. Voor even dacht ik zelfs een gekwetste blik in zijn ogen te zien.

"Kom we gaan weer naar beneden. We doen gewoon alsof onze neus bloedt.” stelde ik voor.

Maar net op dat moment hoorden we plots gestommel en luid gelach op de gang. Tariq stond op en ging
kijken. Wanneer hij de deur wilde openen leek dat niet te lukken. “Ongelooflijk. ze hebben de deur op slot
gedraaid..."

De consternatie was nu compleet.

Buiten hoorden we Ilias en Chaimae bulderen van het lachen.

“Oké genoeg stelletje kleine kinderen!” brulde Tariq. “Open de deur, nu!”

“Geen sprake van broertje. Chaimae en ik gaan nu naar de bioscoop. Ondertussen kunnen jullie twee
tortelduifjes wat tijd met elkaar doorbrengen. Morgenochtend komen we jullie wel verlossen. Als jullie
dat dan nog wel willen tenminste.”

152
“Chaimae! Open de deur!”probeerde ik hen op mijn beurt tot reden te brengen. “Sorry zusje. Ik heb nu
andere dingen te doen. Veel plezier.” zei ze op een veelbetekenende toon.

“Chaimae, dit is niet grappig! Als je nu die deur niet opendoet is dit de eerste en de laatste keer dat je hier
het weekend doorbrengt!”

153
5.11.

“Wat doen we nu?” vroeg ik Tariq, alsof ik hoopte dat hij nu met een oplossing op de proppen zou komen.

“Ik vrees dat we hier zullen moeten blijven tot ze terugkomen tenzij jij uit het raam wil springen?” zei hij
droog. Ik moest lachen om zijn opmerking maar tegelijkertijd voelde ik het heel warm worden onder
mijn voeten. Ik besefte nu pas dat ik hier alleen met Tariq in zijn kamer zat.

“Gezien we hier de komende uurtjes toch vast zullen zitten kunnen we het ons maar beter gemakkelijk
maken niet?”

Wantrouwend keek ik hem aan.

“Je kijkt alsof ik je hier ter plekke ga aanranden.” zei hij met een irritante grijns op zijn gezicht. “Maar je
hoeft niet bang te zijn, ik ga je heus niets doen. Tenzij je het zelf wil natuurlijk.”

“Drijf het niet te ver Ben Amar. Zo dadelijk ga ik nog denken dat jij mee in het complot zit.” insinueerde ik
vanuit mijn argwaan.

“Geloof me, als ik alleen met jou wil zijn dan hoef ik je daar echt niet voor op te sluiten in mijn kamer.”
herinnerde hij me nog maar eens aan mijn zwakte jegens hem. Ik kon het niet laten terug te denken aan
die avond in Parijs met het verschil dat ik hier allesbehalve kon wegvluchten. En ook al was de deur
gesloten in letterlijke zin. In de figuurlijke zin realiseerde ik me dat alleen met hem zijn de deur altijd
openzet naar meer.

Nadat ik een blik wierp op het enige bed in deze kamer kreeg ik het zo mogelijk nog benauwder. Dit zou
zonder twijfel nog een lange nacht worden gezien ik niet echt van plan was in één bed te slapen met hem.
Ik slaap nog liever in de badkuip. Bij wijze van spreken dan.

“Wil je iets drinken? Ik ben op alles voorzien.” grijnsde hij terwijl hij zijn kast opentrok. Voor me zag ik
zakken chips, popcorn en flessen frisdrank staan.

"Dat meen je niet!" sloeg ik verrast mijn hand voor mijn mond.

"Zo bespaar ik me nachtelijke wandelingen naar de keuken." lachte hij. “Neem maar wat je wilt. Ik
trakteer.”

Zorgvuldig koos ik mijn voorraadje uit voor de avond. “Zo mevrouwtje heeft honger.” plaagde Tariq me.

“Dankzij de actie van het magische duo heb ik nog niets gegeten dus mag ik even?”

“Vind je het fijn dat je zus hier is?” vroeg hij plotseling weer heel serieus.

“Ik vond het fijn ja. Tot ze er van onder is gemuisd met Ilias. Ik vraag me soms echt af waar haar verstand
zit.”

“Ach ze zijn jong, laat ze toch.”

“Ik ben haar zus, ik moet erop toezien dat ze zich gedraagt. Toen ik nog thuis woonde kon ik haar nog
min of meer controleren maar nu? Ze laat zich teveel beïnvloeden door die vriendinnen van haar plus het
feit dat ze nu alles doet om zich tegen onze ouders af te zetten.”

154
“Wees gerust Ilias is misschien een losbol maar hij respecteert haar wel. Al is het alleen maar omdat jij
haar zus bent. Ik denk niet dat hij zich jouw woede op de hals wil halen.”

“Het is hem geraden.” besloot ik.

“Ik moet zeggen dat het aandoenlijk is hoe jij je kleine zusje probeert te beschermen.”

“Het is mijn plicht. Moeder en vader houden zich er niet mee bezig maar oh wee als ze op een dag iets
uitsteekt dan wacht haar hetzelfde lot als mij. “

“Zet het van je af Yasmina. Je maakt je echt zorgen om niets. Wie weet wordt het nog wel wat tussen die
twee.” insinueerde hij.”

“Stel je voor!” lachte ik. “Dan worden we nog aangetrouwde familie.”

Ik zag hem bedenkelijk kijken. “Ik zag jou anders wel een ietwat andere functie bekleden dan louter
schoonzus van...”

“Excuseer?” sloeg ik hem met open ogen gade.

Hij keek me daarop een betekenisvolle blik, waarna hij zich echter al snel herstelde. “Zullen we een
filmpje kijken?”

“Wat heb je in de aanbieding?” vroeg ik. “Je kan kiezen: actie, horror of science fiction,…”

“Geen romantische komedies?”

“Het spijt me. Ik moet je teleurstellen.”

“Oké, kies jij dan maar wat uit.”

Uiteraard koos hij er de griezeligste film van allemaal uit.

“En als het te eng wordt mag je altijd bij mij komen schuilen.” gaf hij me een speelse knipoog.

“Dat zal niet nodig zijn. Als ik jou overleef zal ik deze film ook wel overleven.” plaagde ik hem op mijn
beurt.

“Bijdehandje.” mompelde hij nu.

Nadat hij de film had opgezet installeerde hij zich op zijn bed en ik op zijn bureaustoel. Uiteraard
voorzien van de nodige snacks.

Ik was geconcentreerd naar de film aan het kijken wanneer ik plots wat voelde tegen mijn hoofd.

“Hey!” riep ik.

“Wat?” vroeg hij zogenaamd onschuldig.

“Ik heb het wel gevoeld.” “Wat?”

“Die popcorn tegen mijn hoofd.”

155
“Ik weet echt niet waar je het over hebt. Volgens mij begin je te ijlen. Zal ik je eens onderzoeken?”

Hem negerend keek ik verder en weer voelde ik een propje terechtgekomen tegen mijn wang.

“Betrapt!” riep ik terwijl ik hem in de aanslag zag staan er weer eentje te gooien. Om hem terug te pakken
begon ik hem terug te bekogelen met popcorn maar dat was iets dat ik beter niet gedaan had.
Plotseling zag ik een kussen op me afvliegen welke ik nog net kon tegenhouden.

“Oh dank je wel Tariq. Je bent zo aardig! Die stoel hier begon een beetje ongemakkelijk te worden. Dat
kussen komt geweldig goed van pas!”

“Geef terug!” riep hij.

“Vergeet het maar! Gegeven is gegeven!”

Voor ik het wist kwam hij op me afgestormd. “Geef het kussen of ik kietel je dood.” dreigde hij.

Ik stond recht en vluchtte weg met zijn kussen. Hij kwam me achteraan en voor ik het wist tilde hij me op
over zijn schouder. “Ik ben veel te hoog voor jou gegrepen Benaïssa!”

“Zet me neer!” gilde ik het lachend uit. Hij gooide me op zijn bed. Trok het kussen uit mijn handen en
begon me te kietelen tot ik echt niet meer kon. “Stop, stop alsjeblieft!” bulderde ik uit van het lachen.

Hij kwam bovenop me zitten en hield mijn polsen gedrukt tegen het bed. “Ik zal ophouden op één
voorwaarde.” zei hij op de meest onheilspellende toon.

“En wat is die voorwaarde?”

“Dat jij nog eens die verleidelijke dansbewegingen van daarnet bovenhaalt maar dit keer enkel met mij
als publiek. “ zei met een ondeugende blik in zijn ogen.

” Met mijn knie schopte ik hem recht in zijn buik. “Auw!” riep hij het uit. “Waarom deed je dat nou?”

In een ruk draaide ik hem om in een houdgreep. “De enige die ooit een privé voorstelling zal krijgen van
mijn danskunsten is mijn man.“ waarop die brutale blik van hem alsmaar groter werd.

“Misschien moet ik er dan maar voor zorgen dat je mijn vrouw wordt…” zei hij nu.

“Ik vraag me wel af hoe je dat gaat doen gezien ik ook zal moeten instemmen?”

“Ik ben er al volop mee bezig. Zie je, wanneer ik met jou klaar zal je me nog smeken om met je te
trouwen.” zei hij op een manier waarop ik even dacht dat hij niet aan grappen was.

“Je moet echt wat gaan doen aan die hoogheidwaanzin Ben Amar. Het staat je voor geen meter.”

Ik ontsnapte uit zijn greep en nestelde me weer op zijn bureaustoel. “Sukkel!” beet ik hem toe.

“Wil je een tweede kietelsessie misschien?” dreigde hij.

“Nee dank je.” geeuwde ik.

“Ben je moe?”

156
“Ja, een beetje. Het is een bewogen dag geweest.”

“Als je wil kan je in mijn bed slapen?”

“Nee hoor. Ik slaap wel in deze stoel hier.” lachte ik zwak.

“Ben je gek. Ik ga een dame echt niet een nacht lang in een ongemakkelijke bureaustoel laten slapen.
Kom jij maar hier liggen. Ik slaap daar wel. “Nee Tariq, het is jouw kamer.” protesteerde ik heftig.

“En ik duld geen tegenspraak.” vervolgde hij.

“Oké” gaf ik toe en liet me vallen op zijn bed. De geur van zijn mannelijke parfum dat in het laken was
gedrongen ontmoette wederom mijn reukzin. Ik nam het kussen en nestelde mijn hoofd erin.
Ik lag nu met mijn hoofd gericht naar hem die me nog steeds met een intense blik bleef opnemen vanuit
zijn bureaustoel.

“Wat is er?” vroeg ik hem verlegen.

“Je bent aangenaam om naar te kijken.” floepte er volgens mij zonder hij er erg in had over zijn lippen.
Ik daarentegen voelde al snel mijn wangen rood aanlopen.

“Heb ik Yasmina verlegen gemaakt?” vroeg hij nu.

“Een heel klein beetje.” gaf ik stammelend toe.

“Wil je slapen?”

“Ja, ik ben moe.”

”Oké slaapzacht.” zei hij terwijl hij het licht dimde.

Wanneer ik heel goed keek kon ik hem nog zien zitten in zijn bureaustoel terwijl hij zijn benen liet rusten
op zijn bureau. Zijn ogen stonden nog steeds wagenwijd open en zag hem diep in gedachten verzonken.
Hoe moe ik ook was, het leek me niet te lukken de slaap te vatten. Allerlei verwarde gevoelens raasden
door mijn lichaam. Hoe dichterbij ik hem liet komen hoe krachtiger dat buikgevoel binnen me werd. Het
beangstigde me en niet zo’n klein beetje.

Ik hoorde de bureaustoel kraken en hem af en toe een zucht slaken. “Kan je niet slapen?” vroeg ik hem.

“Je bent nog wakker?” reageerde hij vermoeid. Ik voelde daarop plots een vlaag van medelijden door me
heengaan en voor ik het wist zei ik: “Als je wilt kan je hier komen liggen mits we minstens één meter
afstand houden.”

“Zeker?” vroeg hij me ter bevestiging waarop ik instemde.

Enkele seconden later hoorde ik hem neerploffen op het bed en onder het deken kruipen. “Laat nog wat
voor mij ook over ja.” plaagde ik hem.

“Dan zal je alsnog dichterbij moeten komen liggen want ik krijg het snel koud ’s nachts.”

“Oh mijn arme jongen. Zal ik je ook nog een verhaaltje voorlezen?”

157
“Oh ja, als je dat zou willen doen. Maar dan wel eentje waar wij de hoofdrollen in spelen.”

“Belle en het beest dus?” grinnikte ik.

“Mijn lieve schat, voor alle duidelijkheid. Je zit hier opgesloten in mijn kamer. Nu ik er zo bij nadenk kan
ik zowat alles met jou doen als ik wil dus ik zou me maar gedeisd houden als ik van jou was of ik zal het
beest in mij eens naar buiten laten.”

“Oeh, nu maak je bang.” gierde ik het uit van lachen.

Van de ene op de andere moment was het weer muisstil. Beide lagen we nu op onze rug naar het plafond
te staren. De slaap die ik had was op slag verdwenen. Mijn hart sloeg aan 200 per uur door hem zo dicht
naast me te hebben. Hij moest nu zeker mijn hart horen slaan, dat kon haast niet anders.

Ik schrok toen ik plotseling voelde hoe zijn warmde hand de mijne vast nam en er een kneepje in gaf. Het
was nu officieel: Mijn hart zou het zo dadelijk gaan begeven.

“Waar denk je aan?” vroeg hij.

“Niets bijzonders.” fluisterde ik. Ik kon uiteraard niet gaan zeggen dat hij degene was die voortdurend
door mijn hoofd dwaalde.

Hij draaide zich op zijn zij en trok me met mijn gezicht naar hem toe. Hoewel het donker was kon ik nog
steeds elke minuscule vorm van zijn gezicht en elke kleine gelaatsuitdrukking waarnemen.

“Ik vind het fijn je hier bij me te hebben Yasmina.” zei hij terwijl hij nog steeds mijn hand in de zijne hield.
Met zijn vingertoppen streelde hij over mijn handpalm, alsof hij wist dat dit één van mijn meest
gevoeligste plekjes was. Een geladen tinteling raasde als gek door mijn lichaam.

“Echt?”ging ik verder op wat hij me zonet vertelde. “Soms vraag ik me af of je me niet als een last
beschouwd. Ik weet dat je gesteld bent op je privacy en dan kom ik hier binnenvallen.”

“Weet je bij een ander zou ik daar inderdaad probleem bij hebben maar met jou is dat niet zo.
Verbazingwekkend genoeg. Moest je hier niet meer zijn, het zou zelfs vreemd aanvoelen. Als een gemis.
Gek hè?”

“Ja.” piepte ik. Voor mezelf moest ik toegeven dat ik hem ook zou missen moest hij er niet meer zijn. Hoe
ongemakkelijk het soms was, hoe natuurlijk het veelal aanvoelde.

“Maar Yasmina, ik respecteer jou. Ik weet dat deze situatie ongewoon is maar ik ben niet het type man
dat misbruik van je zal maken. Alles wat ik doe en zeg is gemeend, omdat ik om je geef niet omdat ik op
welke manier dan ook van je wil profiteren.”

“Waarom vertel je me dit? Dat weet ik toch.” lachte ik zwak.

“Ik wil niet dat je verkeerde ideeën krijgt na wat Ilias insinueerde.”

“Dat doe ik ook niet. Tariq. Wees gerust.”

“Yasmina?”

“Ja?”

158
“Wat wilde je me eigenlijk vragen die ene avond in de stad, net voor je dat telefoontje van Nassim kreeg.

“Dat was dom.” mompelde ik.

“Als het dom was dan kan je het evengoed nu vragen, toch?”

“Tariq alsjeblieft.” voelde ik me in een hoekje gedreven.

“Ik wil het gewoon graag weten dat is alles.”

“Vooruit dan maar, omdat je aandringt.” verzuchtte ik. “Ik wilde gewoon weten wie die vrouw was waar
je het over had die avond in dat park.”

Uit het niets begon hij te lachen. “Was je jaloers?” vroeg hij me geamuseerd.

“Helemaal niet!” riep ik uit. “Ik was gewoon nieuwsgierig.”

“Zal ik je eens een geheimpje verklappen? Er is helemaal geen andere vrouw Yasmina, toch niet op de
manier waarop jij het je voorstelt. Ik was je maar aan het plagen en stiekem wilde ik wel eens zien hoe je
zou reageren.”

Geschokt maar ergens ook opgelucht dat er geen vrouw was, luisterde ik naar zijn onthulling.

“Dus je hoeft niet jaloers te zijn. Je zal altijd mijn onverdeelde aandacht hebben.”

“Wat doet jou vermoeden dat ik jouw aandacht nodig heb misschien?” veinsde ik mijn verontwaardiging.

“Ik weet dat je niet zonder me kan.” zei hij op de meest zelfverzekerde toon.“Net zoals ik niet meer
zonder jou kan.” fluisterde hij vervolgens in mijn oor.

”Slaapzacht Yasmina.” zei hij nadat hij een lange zoen op mijn hand plaatste.

Ik slikte een brok weg. Hij heeft gelijk. Ik kan niet meer zonder hem.

Tariqs perspectief

Ik probeerde haar maar vooral mezelf ervan te overtuigen dat wat we hebben louter vriendschappelijk
was. Wie hield ik voor de gek? Ik herkende mezelf nog nauwelijks wanneer ik bij haar ben. Ze heeft
zonder het zelf te weten een Tariq in mij naar bovengehaald waarvan ik niet eens wist dat hij bestond.
Sinds zij in mijn leven is opgedoken is niets meer hetzelfde. Sinds zij er is besef ik voor het eerst dat het
leven uit meer bestaat dan werken alleen.

Telkens ik naar haar kijk lukt het me niet meer mijn blik af te wenden. Zodra haar indringende groene
ogen me aankijken, ben ik als het ware gehypnotiseerd. Moge Allah me vergeven maar soms wilde ik dat
ik haar hoofddoek scrupuleus mocht aftrekken en door haar haren mocht woelen. Wanneer ze praat dan
beeld ik mezelf in hoe ze tegen me zou spreken wanneer ik haar man zou zijn en er geen enkele blokkade
meer zou rusten tussen ons beiden. Wanneer ik die trieste blik in haar ogen zie dan hoopte innig ik dat ik
haar tranen zou mogen wegzoen. Of wanneer ik haar nog maar zie geeuwen dan vraag ik me af hoe het
zou zijn elke dag naast haar in slaap te vallen. Rustend in elkaars armen. Elkaar liefkozen, zonder
remmingen.

159
Nu ze hier naast me ligt, zuivere onschuld uitstralend, moet ik alle moeite van de wereld doen haar niet
naar me toe te trekken en haar gedurende de rest van de dag nooit meer los te laten. Dit is misschien wel
de allergrootste beproeving die ik als man ooit zou meemaken: Yasmina Benaïssa weerstaan.

Wanneer ik heel eerlijk ben met mezelf vond ik het niet eens erg dat Ilias ons dit geflikt had. Ergens was
ik hem zelfs dankbaar voor dit. Nu zou ik ongeveer weten hoe het voelt naast haar wakker te worden.
Verder dan dit zou het misschien nooit gaan.

Het ironische is dat hij voorheen nog gelijk had ook. We en leven samen als een gehuwd koppel. Moest
het echt zo zijn zou ik haar kunnen aanraken, haar kunnen zoenen en alles wat een man met zijn vrouw
mag doen. Vanbinnen is dat het gene waar ik naar snak. Haar te mogen troosten en beminnen met alle
liefde die ik in me heb. Ik verafschuwde die afstand die ik steeds moet behouden hoe langer hoe meer.

Ik schrok van mijn eigen steeds verder gaande gedachten.

Liefde? Is het liefde dat ik voel voor haar? Of is het gewoon een intense aantrekkingskracht, welke in de
hand wordt gewerkt door de absurde situatie waarin we ons bevonden.

Ik voel het. Zij voelt het: Die immer geladen spanning maar tegelijkertijd dat oh zo vertrouwde gevoel.

Wanneer ze niet bij mij is snak ik naar het moment dat ze terug in mijn buurt zal zijn. Ik, Tariq Ben Amar
wiens privacy en vrijheid altijd heilig was heb de voorbije weken al mijn gewaarborgde principes
overboord gegooid.

Moest Yasmina een andere vrouw geweest zijn met een ander verleden had ik haar al lang duidelijk
gemaakt maar ik wist dat ik voorzichtig moet zijn. Een kant van me wil haar zeggen wat ik voor haar voel
maar anderzijds ben ik er als de dood voor dat zodra ze het weet, ik het risico loop haar nog meer te
verwarren en haar kennende zou ze hier geen minuut langer blijven.

Zonet vertelde ik haar geen misbruik van haar zwakte te maken en ik ben van plan me daar aan te
houden. Yasmina is verboden terrein voor mij. Voorlopig dan toch. Tot ze het zelf ook wil. Ik weet zeker
dat ik haar evenmin ongevoelig laat. Ze moet het alleen nog voor zichzelf en voor mij durven toegeven.

160
5.12.

Tariqs perspectief

De volgende ochtend opende ik knipperend, nog steeds moe getergd mijn ogen, in de veronderstelling
dat het de ochtend van een doordeweekse werkdag was. Mijn aandacht werd echter meteen getrokken
door zachte druk op mijn borstkas. Ik keek naar beneden en zag daar een slapende Yasmina tegen me
aanliggen met haar armen rond mijn middel gewikkeld. Mijn lichaam ontspande zich gelijk weer onder
dat hartverwarmende uitzicht.

Ze zag er zo enorm vredig uit. Ze was deze nacht vast in haar slaap zonder het zelf te beseffen tegen me
aangekropen. In een opwelling trok ik haar nog dichter naar me toe en genoot in stilde van het moment
haar zo dicht tegen me aan te voelen en haar zeldzame, alleen maar pure vrouwelijkheid reflecterende
lichaamsgeur in me op te nemen.

Zo voelt het dus naast haar wakker te worden. Wat een heerlijkheid. Ik nam haar hand en streelde met
mijn vingertoppen over haar handpalm. Haar reactie de avond voorheen deed me vermoeden dat ze
ervan genoot wanneer ik dat deed.

“Yasmina…” fluisterde ik nu zachtjes haar naam. Ik zag daaropvolgend haar ogen stilletjes opengaan. Met
slaperige ogen keek ze me aan alsof ze nog niet goed besefte waar ze zich bevond.

“Hey slaapkop. Heb je goed geslapen?” streek ik over haar wang.

In een ruk zag ik haar nu rechtspringen en roepen: “Wat doe ik in hemelsnaam bij jou in bed?”

Ik kreeg haast de slappe lach bij het zien van die verschrikte blik in haar ogen.“Ehm, ben je de actie van
Ilias en Chaimae al vergeten?” herinnerde ik haar aan de voorbije avond.

“Oh ja.” fluisterde ze nu al wat rustiger.

“Maar wat deed ik dan daar bij jou,.. Ik bedoel ehm, in jouw... “

Lachend onderbrak ik haar ongemakkelijke gehakkel. “Ik denk dat je mij vannacht hebt verward met je
kussen maar geen nood, ik heb die functie met alle plezier op mij genomen.”

Ik bemerkte hoe ze zenuwachtig frutselde aan haar kleren. “Ik schaam me dood.” bracht ze het even later
verontschuldigend uit terwijl ze me niet durfde aankijken. De bijdehante Yasmina van de voorbije nacht
was op slag verdwenen.

“Ik moet zeggen dat er ergere dingen zijn dan met jou in mijn armen wakker te worden.” floepte er weer
maar eens voor ik er ook maar erg in had, over mijn lippen. Het was sterker dan mezelf.

“Tariq alsjeblieft…” smeekte ze. Ik besloot haar maar niet nog ongemakkelijker te laten voelen, in de
veronderstelling dat ze mijn hints ondertussen wel zou snappen.

“Maar zeg eens, Yasmina. Het magische duo zal zo dadelijk wel de kamer komen openmaken. Wat zou je
ervan denken als we ze eens een koekje van eigen deeg zouden geven?” sprak ik berekend voor me uit.

“Ik ben één en al oor.” had ik nu duidelijk haar volledige aandacht aan die ondeugende grijns op haar
gelaat te beoordelen.

161
Ik vertelde haar wat ik van plan was en weliswaar na het nodige tegenspartelen ging ze uiteindelijk
akkoord.

Ik trok mijn T-shirt uit en zag haar geschokt naar me kijken. Een verlegen blos kleurde haar wangen. “Dit
hoef ik echt niet te zien..” zei ze terwijl ze haar blik afwendde en zich met haar rug naar me toedraaien.

“Wat? Het moet toch echt lijken of niet? En ga nu niet zeggen dat je nog nooit een mannelijk
bovenlichaam hebt gezien als verpleegkundige.”

“Dat is appelen met peren vergelijken.” verzuchtte ze waarop ik haar protest negeerde en zei: “Geef me
een paar van je kledingstukken!”

Ze lachte gemaakt. “Oh maar nu ga je echt te ver Ben Amar. Ik ga me echt niet uitkleden hier in jouw
slaapkamer, moest je dan denken.”

”Ik vraag je toch niet in je lingerie voor te verschijnen? Ga naar de badkamer, trek mijn kamerjas aan en
geef een paar kleren aan mij. Zolang ze maar denken wat wij willen dat ze denken, toch?”

“Ik kan echt niet geloven dat ik hier akkoord mee ga.” schudde ze haar hoofd.

“Geloof me zodra dadelijk hun gezichten ziet zal je hier evenzeer van genieten als ikzelf. Snel! haast je
naar de badkamer, ik hoor al gestommel op de gang!” maande ik haar aan voort te maken.

Iets later zag ik haar binnenwandelen met een veel te grote kamerjas van mezelf. “Het staat je wel moet
ik zeggen.” plaagde ik haar.

“Geen woord!" siste ze. "Hier.” gooide ze al zuchtend haar kleren naar me toe. Snel verdween ze daarna
weer naar de badkamer.

“Yasmina!” riep ik haar terug. “Je bent het belangrijkste vergeten.”

“En dat is?” trok ze haar wenkbrauwen op.

“Het gene je onder je kleren draagt.”

“In je dromen!” riep ze terwijl ze de deur met een knal achter zich dichtgooide. Lachend liet ik me
achterover vallen op bed. Wat hield ik ervan haar op stang te jagen.

Vervolgens maakte ik het bed extra rommelig en gooide onze kleren doorheen de hele kamer.

“Showtime.” grijnsde ik voor me uit.

Niet veel later vielen zoals ik het perfect had getimed Chaimae en Ilias binnen. “Goedemorgen.” riepen ze
het dolenthousiast uit. “Hoe gaat het met onze tortelduifjes? Fijne nacht gehad?” vroeg Ilias met een
schalkse blik in zijn ogen.

Ik op mijn beurt deed alsof ik nog half sliep.

“Wat is hier gebeurd!” gilde Chaimae uit terwijl ze een blik wierp op de kledingstukken doorheen de
kamer.

“Laat me slapen. Ik heb er een zware nacht opzitten.” geeuwde ik.

162
Ze keek me daarop met een argwanende blik aan en trok me vervolgens bijna uit bed. “Wow, rustig ja!
Mag ik nog wakker worden?”

“Ik heb drie vragen voor jou: Wat doe jij halfnaakt in je bed? Waar is mijn zus en vooral, wat doen al haar
kleren hier op de grond?”

“Ze is nog in de badkamer.” mompelde ik met een dromerige blik voor me uit.

“Lieverd, ben je klaar?” riep ik haar poeslief.

“Eén minuutje schat.” riep ze wel heel erg overtuigend terug. Ik zag Ilias en Chaimae daarop geschokt
naar elkaar kijken en het optelsommetje maken. Ze wisten voor even geen woord meer uit te brengen.
Wat zeldzaam was voor hen. Ik moest nu alle moeite van de wereld doen niet meteen in lachen uit te
barsten.

“Hebben jullie…” vroeg Ilias nadat hij was bekomen van de shock.

“Wat denk je zelf?” knipoogde ik.

“Tariq, ben jij helemaal gek geworden?” schreeuwde hij me toe met een afkeurende blik in zijn ogen.
“Heb jij dan echt geen schaamte?”

“Jij klootzak! Kon jij je echt niet inhouden!” riep Chaimae me nu toe. Dat temperament zit duidelijk in de
familie. “Jij hebt gewoon met mijn zus… Nou ja je weet wel wat! Ik kan dit echt niet geloven!” ijsbeerde ze
gedurig door de kamer.

Ik zag haar dan vervolgens woedend richting de badkamer lopen. “Yasmina trut! laat me binnen!” bonkte
ze op de deur. “En dan zeg jij wat van mij! Jij bent zelf duizendmaal erger! Jij en hij hebben gewoon…”

Gewoon wat?” kwam een grijnzende Yasmina nu tevoorschijn met een grote emmer water in de aanslag.

Met een brede glimlach kieperde ze de emmer water uit over haar zus en vervolgjes over mijn broer. “De
enigen die hier afgekoeld moesten worden zijn jullie.” lachte ze liefjes hun richting uit.

“Heks!” gilde Chaimae uit. “Dit is allemaal opgezet spel! Jullie hebben helemaal niets gedaan!”

Yasmina en ik gierden het uit van het lachen. “Dit noemen ze nu: Iemand een koekje van eigen deeg
bakken!”

“Oké oké jullie hebben je punt duidelijk gemaakt.” riep een kletsnatte Ilias ons toe.

“En nu lieve Ilias en lieve Chaimae, mogen jullie ons een uitgebreid ontbijt op bed komen brengen. De
rest van de dag gaan jullie ter boetedoening ons op onze wenken bedienen. Oh ja, en vergeet zo dadelijk
die plas water niet weg te dweilen. Ik zou niet willen dat er iemand op uitglijdt.”

“Alsof jullie het zo erg vonden samen opgesloten te zitten in een kamer?” merkte Ilias terecht op. “Zo zie
zien is het hier erg gezellig geweest.”

“Oh ja, gezellig was het zeker.” grijnsde ik. “En jullie gaan het ons nog wat gezelliger maken. Kom op, ik
heb honger. En ehm, geen standaard ontbijt, ik wil alles er op en er aan dus rep jullie maar naar de
bakker!”

163
Samen dropen ze letterlijk en figuurlijk af naar beneden. Yasmina kwam lachend op me afgelopen. “Zijn
we goed of zijn we goed?” wachtte ik haar reactie af.

“We zijn niet goed, we zijn geweldig!” grinnikte ze. “Jeetje, ik heb in geen weken, wat zeg ik maanden
meer zo gelachen als daarnet. Hilarisch was dat!”

Ik bleef haar daarop een tijdlang indringend aankijken.

“Wat is er?” vroeg ze me.

“Oh niets. Ik maakte me zonet gewoon de bedenking dat je nog mooier bent wanneer je lacht.

"Kom.” klopte ik op bed. “We hebben nog een ontbijtje van hen te goed.”

“Ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is.” aarzelde ze.

“Komaan Yasmina, we hebben al samen geslapen, kunnen we het ook maar beter goed afmaken niet?” gaf
ik haar een uitdagende blik.

“Op één voorwaarde.” reageerde ze.

“En dat is?” “Dat jij je kleren terug aantrekt. Zo dadelijk gaan ze nog echt wat verkeerd denken.”

Iets later stormden ze weer terug de kamer in, duidelijk het incident van daarnet al vergeten. Terwijl
Chaimae het grote dienblad binnenbracht neuriede ze bruiloftsliedjes terwijl Ilias zich in een
muziekband waande met zijn geïmproviseerde bendir. Ze wisten duidelijk van geen ophouden. Ik zag
Yasmina al beschaamd terug wegzakken onder het deken onder hun actie, wat het moment nog
lachwekkender maakte.

“Zo, wij hebben een speciaal ontbijtje gemaakt voor onze tortelduifjes. Zoals jullie kunnen zien hebben
we aan alles gedacht. Broodjes, koffiekoeken, fruitsap, koffie, thee en zelfs champagne, niet alcoholisch
wel te verstaan maar hé? Laat jullie maar eens helemaal gaan!”

“En dan tot slot zijn er nog verse aardbeitjes. Men zegt wel eens dat het een speciale werking heeft.”
kuchte Ilias nu niet bepaald subtiel.

“Was er nog iets?” vroeg ik nadat ik bemerkte dat ze niet meteen van plan waren te vertrekken.

“Nog één ding willen we weten?” vroegen ze tegelijk terwijl ze zich naast ons plaatsen. “Heeft ons
plannetje wat uitgehaald?”

“Misschien.” zei Yasmina tot iedereens verbazing en misschien nog wel het meeste tot de mijne.

“Maar als er al wat zou zijn dan zouden we het zeker niet aan jullie neus hangen.” lachte ze.

“Als jullie nu willen gaan opruimen beneden? Wij zouden graag nog van ons ontbijt genieten alvorens de
koffie koud wordt.”

“Geniet er maar van luitjes. We komen het toch te weten.” knipoogde Ilias. “Bon appetit!”

Nadat ze weer weg waren keek ik Yasmina bloedserieus aan. “Meende je dat?”

164
“Wat?” lachte ze.

“Dat hun plannetje misschien gelukt is?”

“Wil je dat ik het meen?” grapte ze.

“Yasmina, even serieus ja. Meende je dat of niet?”

“Hier eet een aardbeitje.” zei ze terwijl ze er eentje in mijn mond stak. Weer wist ze het onderwerp op zo
een manier te omzeilen.

Ik plaatste het schoteltje aardbeien op mijn nachttafeltje en dwong haar naar me te kijken. “Ontwijk mijn
vraag niet. Wie A zegt moet ook B zeggen.”

“Misschien moet jij dan ook eens B zeggen. Ik doe nu exact hetzelfde als jij doet, toch? Van alles een grap
maken.” zei ze op een ietwat geagiteerde toon.

Dit was het moment waarom ik werkelijk niets meer van haar begreep. Alsof ik alle vat was verloren. Net
was ze nog mee aan het grappen en nu krijg ik dit.

“Denk je dat dit alles een grap is voor mij?” bracht ik het al minstens even gefrustreerd uit onder haar
idiote insinuaties. Dat ze dit nog maar durfde denken. “Sterker nog. Misschien ben jij wel degene die
spelletjes speelt.” antwoordde ik gevat terug. “Maar dan vooral met je eigen gevoelens.”

“En volgens mij heb jij niet goed geluisterd naar wat ik deze nacht zei. Elk woord dat ik zeg, al komt het
er grappend uit is gemeend dus dat jij me nu beschuldigd van het feit spelletjes met je te spelen
beschouw ik als een erg grove belediging. Naast mijn moeder en mijn zussen is er geen enkele vrouw die
ik zo respecteer als jou, Yasmina Benaïssa maar blijkbaar geldt dat niet omgekeerd. Ik dacht dat we
elkaar beter kenden dan dat.”

Ze stond daarop gepikeerd op en begon zonder nog een woord te zeggen naarsig haar kleren bij elkaar te
zoeken.

Gelijktijdig werd ik opgeschrikt door het belsignaal van mijn mobiel. “Ja?” nam ik bot op. Het was mijn
moeder. “Hey mam, wat scheelt er?”

“Niets erg maar je moet even wat doen voor ons. Rayan is hier bij ons voor het weekend maar je vader
en ik moet naar tante Saloua in Nederland, ze ligt in het ziekenhuis met een longontsteking. Zou hij
vandaag bij jou mogen blijven?” vroeg ze me.

“Ja natuurlijk, geen probleem. Zo zie ik mijn neefje ook nog eens. Ik kom hem binnen een uurtje halen.”

Yasmina keek me daarop vragend aan. “We krijgen bezoek vandaag.”

“Van wie?” vroeg ze nieuwsgierig.

“Van mijn neefje Rayan.”

“Heb jij een neefje dan?”

“Ja, het zoontje van mijn zus.”

165
“Oh leuk, hoe oud is hij?”

“Hij is vijf jaar. Bedenk dus al maar wat we met hem kunnen gaan doen vandaag.” zei ik kort.

“We?” herhaalde ze.

“Inderdaad. Ilias en Chaimae gaan zo meteen naar huis en je denk toch niet dat ik je hier alleen ga laten?
Vandaag mag jij tante Yasmina spelen.” bracht ik het nog steeds droog uit.

“Tariq…” begon ze haperend. “Kijk, het spijt me voor daarnet. Ik bedoelde het niet zo. ik ben gewoon een
beetje verward. Ik weet graag waar ik aan toe ben. Ik ben geen speelbal.”

“Ik denk dat jij vooral voor jezelf eens moet beslissen waar je aan toe bent vooraleer je mij ergens van
beschuldigd.” meende ik. “En als je het weet, wel toon het me dan maar.”

Abrupt stond ik op en ging douchen, hoewel zij me net al een ijskoude douche bezorgde, figuurlijk dan.

De rest van de dag verliep gespannen tussen mij en haar ondanks de pogingen van Ilias en Chaimae ons
dichter bij elkaar te brengen. Ondertussen waren zij alweer vertrokken en was mijn neefje gearriveerd.
Yasmina en ik wisselden enkel het hoogstnodige met elkaar. Ik was er nog steeds niet goed van dat ze me
ervan beschuldigde met haar te spelen.

Zijzelf leek zich nauwelijks nog bezig te houden met mij of wat er deze ochtend had plaatsgevonden. Ze
had alleen maar oog voor kleine Rayan. Mijn vermoeden dat ze goed was met kinderen werd alleen maar
bevestigd. Rayan zag zelfs mij niet meer staan wanneer zij in de buurt was. Het was al Yasmina wat de
klok sloeg. Niet dat ik daar een probleem mee had, integendeel.

We bevonden ons later die dag in een binnenspeeltuin waar ze ons naartoe had gebracht. Rayan had
dolle pret. “Mama en papa nemen me nooit naar zoiets. Ze hebben het altijd te druk.” zei hij op een
gegeven moment. Mijn zus en schoonbroer hebben allebei drukke banen. Soms vraag ik me af waarom ze
een kind hebben als ze er nooit naar omkijken. In de weekends zit hij steeds bij mijn ouders. Misschien
moest ik hem maar eens vaker gaan halen. Ik zag dat Yasmina hier evenzeer van genoot en het haar
zinnen kon verzetten.

Terwijl Rayan zich uitleefde op de speeltoestellen stonden Yasmina en ik beiden toe te kijken.
“Wil jij geen kinderen?” sprak ik mijn gedachten luidop uit.

Ik zag daarop een vreemde blik in haar ogen verschijnen. Het was een blik van verlangen maar
tegelijkertijd zag ik weer die gekwelde blik. Ik vroeg me meer dan ooit af waar ze telkens aan denkt. Het
duurde dan ook even vooraleer ze mijn prangende vraag beantwoordde. “Kinderen zijn niet aan mij
besteed.” zei ze kortaf.

“Hoezo? Je gaat met hen op alsof je nooit iets anders gedaan hebt?”

Ze lachte gemaakt. “Om kinderen te krijgen heb je een man nodig en ik heb je al eens verteld hoe ik
daarover denk.”

“Soms moet jij je eens leren opstellen Yasmina. Misschien wordt je nog verrast. Niet iedereen is zoals
Nassim weet je. Sommige mannen bedoelen het wel goed.”

Ze keek me daarop recht in de ogen aan: “Jij weet helemaal niets Tariq van wat ik heb meegemaakt dus
bespaar me je commentaar. Ik geloof niet meer in sprookjes en al zeker niet in mannen. Jullie zijn

166
allemaal dezelfde wanneer het er op aankomt.” bracht ze het ijskoud uit, doch kon ik zal snel merken hoe
ze op haar lip beet, allicht hopend dat ze die krasse uitspraak niet luidop had gezegd. Ze wilde wat
zeggen maar Rayan onderbrak haar door haar een knuffel te geven. “Kom mee spelen!” trok hij haar mee.

Ik zag alweer een glimlach op haar gezicht verschijnen. Ik ging naar hen toe en net toen ze wilde opstaan
botste ze tegen me aan. “Dat klungelige ben je nog steeds niet verleerd blijkbaar.” verscheen een
geamuseerde grimas rond mijn mondhoeken

“Net zo min als jij je arrogantie.” kaatste ze de bal terug. Beiden begonnen we te lachen.

“Terug vriend?” reikte ik haar de hand. “Terug vriend.” knikte ze tevreden.

We zagen Rayan vervolgens vertederd toekijken. “Zijn jullie verliefd?” giechelde hij.

“Waar leer jij zulke dingen?” keek ik hem scheef aan.

“Op school. Ik heb ook een vriendinnetje. Ze heet Lina. Later ga ik met haar trouwen. Gaan jullie ook met
elkaar trouwen? Dan wordt jij mijn tante Yasmina. Ik vind jou lief.”

Ze gaf hem een aai over zijn bolletje. “Ik vind jou ook heel erg lief Rayan.”

“En oom Tariq, vind je hem ook lief?”

Ze keek me even aan. “Ja oom Tariq is ook heel lief.”

“De waarheid komt uit een kindermond zeggen ze.” fluisterde ik in haar oor.

“Dat schijnt ja.” zei ze zachtjes terug.

167
Hoofdstuk 6. Vervlogen dromen.
6.1.

Ik voelde me onrustig worden alsof er wat op til was.

“Wat scheelt er?” vroeg Tariq die opkeek van op zijn papierwinkel op zijn bureau.

“Ik weet het niet, ik heb zo een vreemd voorgevoel.”

“Vreemd gevoel?”

“Ja, alsof er iets staat te gebeuren. En niet in positieve zin.”

“De stress van de voorbije weken wordt je gewoon een beetje teveel. Als je wilt vraag ik vandaag wel
iemand anders me te assisteren zodat jij rustig aan kan doen?”

“Nee Tariq. Ik wil absoluut geen voorkeursbehandeling. Als we hier zijn wil ik dat je me behandeld als
een personeelslid zoals een ander.”

“Zoals je wilt.” verzuchtte voorbij.

De voormiddag vloog echter voorbij en ik probeerde die onheilspellende gedachten van me af te

schudden. Zoals elke dag zaten Lisa en ik zaten samen te lunchen in de kantine wanneer ik werd
opgepiept door Tariq. Spoedgeval.

Ik stormde achter hem aan toen mijn aandacht werd getrokken door een bekend gezicht in de gang.

“Chaimae?!” riep ik als verstomd uit. “Wat doe jij hier?”

“Het is mama…” snikte ze.

“Wat is er met mama?”

“We weten het niet. Ze is plotseling in elkaar gestuikt.” jammerde ze geheel uit het lood geslagen.

“Blijf rustig. Ik laat je zo snel mogelijk iets weten." probeerde ik haar gerust te stellen maar mijn hart
maakte overuren terwijl ik dat zei.

Ik snelde de onderzoeksruimte in en zag Tariq druk in de weer met mijn moeder. “Wat is er met mijn
moeder?” vroeg ik paniekerig.

“Wacht buiten. Ik kan nu niet praten.” zei hij geconcentreerd met wat hij bezig was. Ik wierp een blik op
mijn moeder die lijkbleek op de onderzoekstafel lag en een beademingsmasker op haar mond en infuus
in haar arm. Ik liep alsnog, tegen Tariqs gebod in, naar haar toe. Ondanks alles was ze nog steeds mijn
mama die me al die jaren had opgevoed. Het deed me onnoemelijk veel pijn haar daar zo hulpeloos te
zien liggen.

“Wat is er in godsnaam met haar aan de hand?” flitste er opnieuw en opnieuw door mijn hoofd. Naar mijn
weten is ze immers altijd kerngezond geweest.

168
“Mama, hoor je me?” smeekte ik in haar oor. “Mama, word wakker alsjeblieft…”

“Yasmina, het is beter dat je buiten wacht. Je bent hier emotioneel te nauw bij betrokken.” trok Tariq me
voorzichtig van haar weg.

Zijn woorden negerend bleef ik praten tegen mijn moeder, hopend haar zo weer tot bewustzijn te
brengen.

“Yasmina, ik moet je nu echt dwingen om naar buiten te gaan. Ik kan zo mijn werk niet doen. Dit is enkel
in haar belang.”

Op dat moment zag ik mijn moeder zachtjes haar ogen openen. “Mama, mama, hoor je mij?”

“Yasmina, ben jij dat?” prevelde ze zwakjes.

“Ja mam, ik ben het.”

Net wanneer ik dat sprankeltje hoop had dat alles weer goed zou komen sprak ze de woorden uit die
vergelijkbaar waren met de pijn die een dolk in mijn hart zou veroorzaken: “Ga weg. Je bent mijn dochter
niet meer.”

“Maar mama…” snikte ik.

“Ik wil je nooit meer zien.” zei ze net voor ze haar ogen weer sloot.

Geschokt bleef ik een tijdlang kijken naar mijn moeder. De vrouw die net heeft aangegeven mijn moeder
niet meer te willen zijn.

Beduusd nam ik een stap naar achter. “Ilias, neem even over.” hoorde ik Tariq in de verte zeggen.

“Kom, we gaan naar buiten.” gebood hij me en sloeg zijn arm beschermend rond me heen.

Chaimae kwam meteen op ons toe gestormd. “Hoe gaat het met mama?” vroeg ze.

“Het is minder erg dan we dachten. Haar suikerwaarden stonden te laag en daardoor heeft ze wellicht
een flauwte gekregen. Ze wordt zo dadelijk naar een andere dienst gebracht voor bijkomende
onderzoeken, dit zou kunnen wijzen op diabetes. Ze zal sowieso nog een nacht hier moeten blijven.”
deelde Tariq mee.

“Gelukkig dat het dat maar is.” verzuchtte mijn zus. “Mag ik bij haar?”

“Nog niet. Ilias zal je wel komen halen zodra ze daar klaar zijn.”

“Yasmina, hoe gaat het met jou? Je ziet lijkbleek.”

“Ik ben gewoon geschrokken, dat is alles.” kwam er met moeite over mijn lippen.

“Maar alles is toch oké nu met haar?” keek ze me aan, alsof ze naar bevestiging zocht.

“Ze heeft me zonet vlakaf gezegd dat ik haar dochter niet meer ben dus het hangt er maar vanaf wat je
verstaat onder dat alles oké is.”

169
“Ze heeft wat gezegd?” knipperde mijn zus met haar ogen.

“Je hebt me wel gehoord Chaimae.”

“Het spijt me. Ik wil nu even alleen zijn. Ik bel je nog wel. Vergeet vader niet op de hoogte te brengen als
je dat nog niet gedaan hebt. Hij zal zich vast zorgen maken wanneer hij jullie niet thuis vindt.”

“Praat met me Yasmina.” zei Tariq nadat we eenmaal alleen in zijn kantoor waren.

Ik liet me verslagen zakken in zijn bureaustoel. Een warme traan rolde over mijn wang. Bitter veegde ik
ze echter weg. “Dit is de allerlaatste traan die ik voor hen heb gelaten.”

“Je moet je niet inhouden Yasmina. Als je wilt huilen, huil dan. Misschien lucht het op.”

“Ze zijn het niet waard Tariq. Ze zijn het verdomme niet waard. Heb jij al ooit een moeder gezien welke
zo wreed is tegenover haar eigen dochter? Weet je, voor heel eventjes hoopte ik dat ze vader volgde
omdat het nu eenmaal zo hoort binnen onze cultuur maar dat ze diep vanbinnen mij wel geloofde.

Vandaag heeft ze het tegendeel bewezen. Ze haat me en waarvoor? Voor die rotzak die haar en mijn
vader al die leugens heeft ingefluisterd. Chaimae had gelijk wanneer ze zei dat ouders hun kinderen op
de eerste plaats moeten zetten. Nee ze geloven liever een pathologische leugenaar. Ik haat hem Tariq, ik
haat die vervloekte Nassim. Hij is degene die hier verantwoordelijk is!”

“Ik weet niet wat ik kan zeggen Yasmina. Ik wou dat er iets was dat ik kon doen voor je, iets om de pijn te
verzachten.”

“Er valt ook niets meer over te zeggen of te doen. Mijn moeder heeft zonet aangegeven dat ik haar
dochter niet meer ben. Einde verhaal.”

Ik voelde zijn handen rusten op mijn schouders. “Tariq, nee…” smeekte ik met het kleine beetje kracht
dat ik nog had.

“Niets zeggen. Probeer je te ontspannen. Zet het van je af.” zei hij terwijl hij mijn schouders zacht begon
te masseren. Ik wist dat we hiermee weer maar eens stap te ver gingen maar op dat moment
interesseerde me het geen bal meer. De wereld kon me gestolen worden. Ik hield niet van aanrakingen
maar met hem was het anders. Telkens hij me aanraakt voel ik een geruststellend gevoel over me
heengaan. Voor nu, genoot ik ervan. Ik sloot mijn ogen en liet me meeslepen in zijn tedere, deugddoende
aanrakingen.

Ik liet mijn hoofd al gauw rusten op zijn gespierde buik die zich achter me bevond. Ik sloot mijn ogen en
probeerde voor heel even alles en iedereen rond me te vergeten.

“Yasmina?” hoorde ik in de verte. “Yasmina!”.

Ik schrok plots op en zag Tariq geknield voor me zitten. “Sorry, ik was even weg van de wereld.”

“Dat merkte ik ja.” lachte hij zwak. Hij nam daarna mijn hand vast en zei: “Het spijt me. Hoezeer ik ook bij
jou wil blijven. Ik moet verder gaan doen. Ilias zijn dienst zit er bijna op. Ik zal hem vragen je naar huis te
brengen. Ik denk niet dat jij in staat ben nog te werken vandaag.”

“Is goed.” fluisterde ik zonder nog tegen te pruttelen.

170
“Ik beloof je dat ik mijn best doe zo snel mogelijk naar huis te komen. Ik wil niet dat je alleen bent nu.”

“Ik red me wel Tariq, ik ben een grote meid. Je werk gaat voor.”

“Niet ten koste van jou. Als er iets is, bel je me meteen, goed?”

Ik knikte afwezig en verliet zijn kantoor.

171
6.2.

Tariqs perspectief

Geluidsfragment
Craig David – Use somebody

Na een helse dag op het werk was ik eindelijk onderweg naar huis. Een huis dat dankzij Yasmina ook echt
als een thuis begon aan te voelen. Sinds zij er was werd er eindelijk geleefd, alhoewel ik me er al mentaal
op had voorbereid dat de vreugde die ze op andere dagen met zich meebracht, vandaag niet meer
aanwezig zou zijn.

Ik vroeg me af hoe het met haar ging. Haar telefoon nam ze niet op. Ook al had ik haar verplicht steeds te
antwoorden maar gezien de omstandigheden zal ze er gewoon geen zin in hebben. Tenminste aan die
gedachte trok ik me op. Ik had Ilias verplicht bij haar te blijven tot ik thuis kwam.

Ik opende de deur en Ilias kwam me al tegemoet.

“En?”

“Nadat we zijn thuisgekomen is ze zonder nog een woord te zeggen naar haar kamer gegaan. Ik heb haar
sindsdien niet meer gehoord of gezien. Ik denk dat ze slaapt.”

“Bedankt Ilias.”

“Geen probleem Tariq. Ik ga maar nu. Het is al laat.”

Zachtjes liep ik de trap op naar boven. Wanneer ik voorbij haar kamer liep zag ik dat er nog licht
branden. Ik zag haar in foetushouding in bed liggen. Ze sliep.

Voor het eerst zag ik haar zoals ze is, zonder hoofddoek. Ik liep stil naar haar toe en hurkte naast haar
neer. Ik streek door haar golvende bruine haren. Ze voelden zo enorm zacht aan. Ik zou er uren door
kunnen woelen. Nu weet ik wat men bedoelt met natuurlijke schoonheid.

Ik zag aan een gedroogde traan op haar wang dat ze gehuild had. De traan van vanmiddag was nog lang
niet de laatste. Ik wist dat er nog velen zouden volgen tot ze alles volledig verwerkt zou hebben, als ze
het ooit wel verwerkt. Hoe verwerk je in godsnaam dat je ouders je nooit meer willen zien? Dit zou ze
voor de rest van haar leven meedragen.

Mijn hart bloedde haar zo te zien maar tegelijkertijd kreeg ik maar niet genoeg van haar. Het liefste zou
ik haar nu in mijn armen nemen en al haar tranen wegkussen maar ik wist dat het niet mocht. Ik moet en
zal haar respecteren en daar hoort bij geen misbruik maken van haar zwakte.

Zachtjes deed ik het nachtlampje uit. Stilletjes, uit angst haar wakker te maken.

Ik dekte haar toe met het warme donsdeken en zag haar daaropvolgend een beetje woelen waarna ze
met haar ogen knipperde. “Tariq? Ben jij dat?” vroeg haar hese stem.

“Ja, ik ben het. Slaap maar verder liefje.”

“Hoe laat is het?” trok ze zich recht.

172
“Tien uur.“ keek ik vluchtig op de klok.

“Heb je zo laat gewerkt?” vroeg ze me zelfs nu vanuit haar immer heersende zorgzaamheid.
“Ja het was druk vanavond. Ik kon niet eerder weg.”

“Heb je wel gegeten dan?”

“Ik stop zo dadelijk wel iets in de microgolfoven.”

“Geen sprake van. Ik kook wel snel iets.” maakte ze aanstalten op te staan.

“Yasmina, rust nou maar wat. Je kan het gebruiken” duwde ik haar weer in bed. “Hoe gaat het nu met
jou?”

“Het gaat wel.” zei ze niet bepaald overtuigd van haar eigen woorden.

“Wil je erover praten?” streek ik over haar wangen.

“Liever niet.” haalde ze mijn hand van haar wang terwijl ik een traan uit haar oog zag ontsnappen.

Ik kon me wel voor het hoofd slaan dat ik er was over begonnen. In een fractie van een seconde rolden en
tientallen tranen over haar wangen. “Huil maar liefje, huil maar.” nam ik haar daarop als automatische
reactie in mijn armen.

Ik nam haar tere gezichtje in mijn handen. Met mijn vingers streek ik haar tranen weg. Onze voorhoofden
bleven tegen elkaar rusten. “Met alle respect maar je ouders zijn dom om zulke fantastische dochter
achter zich te laten. Jou valt niets te verwijten. Dat mag je nog niet voor één seconde denken.”

Ze keek me aan met haar betraande ogen. Nooit had ik haar zo kwetsbaar gezien. Dat fragiele in haar
maakte nog meer het gevoel dat ik haar wat er ook gebeurt altijd zou willen beschermen. Terwijl ik haar
gezichtje vast nam, keek ik neer op haar droge lippen die werden bevochtigd door de tranen die hun weg
vonden. Als een magneet werd ik weer naar haar toegetrokken.

Met verstarde ogen bleef ze me aankijken maar dit maal maakte ze geen enkele aanstalten weg te
trekken.

Onze lippen waren nog maar een millimeter verwijderd van elkaar. In haar ogen zocht ik om
toestemming verder te gaan. Het verlangen dat in haar ogen stond beschreven was mijn antwoord, het
antwoord waar ik al weken op wachtte maar hoezeer ik dit ook wilde, ik wist me nog net in te houden.
Dit hoort niet. Het mag niet. Haar nu zoenen zou op alle vlakken fout zijn.

Ik woelde mijn handen door haar haren en drukte een lange zoen op haar voorhoofd in de plaats. “Je
weet nog niet half wat je met me doet Yasmina.” fluisterde ik haar toe met een schorre stem. "Ik herken
mezelf niet meer wanneer ik bij jou ben. Je maakt me gek.”

Om mezelf te beschermen tegen een nog grotere stommiteit stond ik terug recht. “Waar ga je heen?” trok
ze me terug.

“Yasmina, we weten beiden wat er ging gebeuren en geloof me wanneer ik zeg dat ik niets liever zou
willen maar enkel op voorwaarde dat jij het ook wilt, voor de volledige 100 procent en om de juiste
redenen. Niet enkel uit een gevoel getroost te willen worden. Zodra het gebeurt, is er geen weg meer
terug. Dan is het menens. Geen spelletjes meer. Ik hoop dat je dat beseft.“

173
Ze plaatste haar vinger op mijn lippen. “Ik ben er klaar voor Tariq.” zei ze zacht maar zelfzeker. Hoewel
de standvastigheid in haar stem me bijna had weten te overhalen gaf ik er niet aan toe.

“Je bent nu te kwetsbaar om rationeel te kunnen nadenken. Ik zou de naam man niet waardig zijn moest
ik daar nu misbruik van maken Yasmina. Morgen ga je me daar heel dankbaar om zijn.”

“Sinds wanneer bestaat rationeel nadenken dan als het om liefde gaat?” fluisterde ze me toe.

“Denk aan mijn woorden van daarnet. Als ik je zoen dan is dat het begin van een verbintenis voor de rest
van ons leven. Ik wil het risico niet lopen dat je daarna weer van me wegloopt alsof er niets is gebeurt.
Denk erover na. Pas als jij er helemaal klaar voor bent kunnen we dit naar een hoger niveau tillen. Eerder
niet.”

Niet begrijpend bleef ze me aankijken. Ik streek een haar voor haar ogen weg. "Jij beslist of er van dit
uitstel een afstel komt of niet. Vanaf nu ligt onze toekomst in jouw handen. Slaapzacht Yasmina.”

174
6.3.

Tariqs perspectief

Het was weer vroeg dag. Te vroeg. Urenlang had ik wakker gelegen. Nadenkend over de voorbije avond,
die steeds opnieuw in mijn gedachten herspeelde. Mezelf alsmaar meer afvragend of ik nu niet helemaal
mijn ruiten had ingeslagen.

Ik had haar duidelijk gemaakt wat ik haar al, al die tijd wilde zeggen. of toch min of meer. Ze weet dat ik
gevoelens voor haar heb. Nu is het aan haar deze te beantwoorden. Als ze daar toe in staat was. Mijn
vrees was dat haar nuchtere zelve vandaag voor de zoveelste keer zou doen alsof er niets aan de hand
was. Of erger nog, dat ze zou wegrennen en nooit meer zou terugkeren.

Ik nam een snelle maar verkoelende douche, kleedde me aan en met een zwaar hoofd vol tegenstrijdige
gedachten beende ik in zeven haasten richting de benedenverdieping, aangezien ik al te laat was. Niet
van mijn gewoonten maar tegenwoordig leek ik wel al mijn principes overboord te gooien, met maar één
gemeenschappelijke oorzaak: Yasmina Benaïssa.

Haar kennende staat ze nu al gedurig in de garage te wachten, naarstig kijkend op haar horloge terwijl ze
zich afvraagt waar ik blijf. Een gedachte die echter werd onderbroken door gestommel dat leek te komen
vanuit haar kamer. Bij het horen van dat geluid maakte ik meteen weer rechtsomkeer. Door het kiertje
van de deur kon ik zien hoe ze met moeite rechtop zat in haar met een gekwelde expressie op haar
gelaat. Vervolgens zag ik haar in elkaar krimpen en naar haar buik grijpen.

Zonder nog een moment te aarzelen liep ik haar kamer binnen, nauwelijks rekening houdend met het feit
ze slechts een dunne pyjama droeg.

“Yasmina, gaat het wel?” vroeg ik vanuit mijn heersende bezorgdheid.

“Niet echt." kreunde ze onder een hese stem. "Ik ben opgestaan met verschrikkelijk maagpijn."

“Ben je misselijk?”

“Ja, ik heb net moeten overgeven.” bracht ze het met moeite uit.

“Maagbrand?“

Ze knikte bevestigend.

“Dat klinkt niet goed kleintje. Leg je weer neer. Ik zal er even naar kijken.”

“Nee Tariq dat hoeft niet. Ik heb gewoon wat verkeerd gegeten.” protesteerde ze heftig.

“Leg je neer. Ik duld geen tegenspraak.” negeerde ik op mijn beurt haar verzet.

“Wat doe je!” riep ze terwijl ze mijn hand wegsloeg.

“Je onderzoeken. Wat anders”

“Liever niet.” stotterde ze terwijl zowaar haar hele lichaam begon te beven.

“Maar waarom niet?” vroeg ik haar geschrokken.

175
“Ik wil niet dat je me onderzoekt.” riep ze het panisch van angst uit.

“Yasmina doe voor even niet flauw.” wekte ze nu een bepaalde soort ergernis in me los. “Als we willen
weten wat er scheelt moet ik ernaar kijken. Ik ben een arts. Ik oefen nu mijn job uit. Je bent een patiënt ,
net zoals een andere op dit moment. Ik krijg dagelijks vrouwen over de vloer, ik ben heus wel wat
gewoon.”

“Snel dan.” gaf ze uiteindelijk met veel tegenzin toe.

Voorzichtig deed ik haar truitje omhoog. Ik slikte bij het zien van haar olijfbruine slanke buikje. Ik
realiseerde me plots waarom ze me allicht poogde tegen te houden. Dit is ronduit gevaarlijk, zelfs voor
de immer nuchtere Tariq Ben Amar.

Wie hield ik ook voor de gek. Natuurlijk zag ik haar niet als een patiënte. Ik ben een man en zij is een
vrouw. Een bijzonder aantrekkelijke vrouw. Een warme gloed ging door me heen toen ik haar aanraakte.
Zo heerlijk voelde het aan. Ik schaamde me voor het feit dat ik op deze manier over haar dacht terwijl zij
haast crepeerde onder de immense pijn.

Ik voelde aan dat ze net zoals ik enorm gespannen was. Ze durfde nauwelijks adem te halen. “Het is niet
verboden adem te halen.” lachte ik om haar gerust te stellen maar die angst reflecterende blik in haar
ogen werd alsmaar maar meer benadrukt. Zweet ontstond vervolgens op haar voorhoofd waarna ze
heftig naar luchtig begon te happen.

“Yasmina, gaat het?” verscheen een bedenkelijke frons op mijn voorhoofd. Dit kon toch niet enkel het
gevolg zijn van het feit dat ik haar aanraak?

“Probeer rustig adem te halen, ja?” Met mijn andere hand zette ik haar rechtop en ondersteunde haar.

Voorzichtig duwde ik op haar maag en buikstreek. “Auw!” gilde ze het vervolgens luid uit.

“Doet het zoveel pijn?” vroeg ik haar alsof ik nog meer bevestiging nodig had.

“Ja! Houd op, alsjeblieft. Je maakt het alleen maar erger!” duwde ze mijn hand hardhandig weg. Snel trok
ik haar truitje weer naar beneden en keek haar daarop indringend aan, in de hoop de verborgen
boodschappen in haar bizarre gedrag te kunnen ontleden.

“Het spijt me.” fluisterde ze. “Ik heb het niet zo met aanrakingen.” kroop ze nu weg onder haar laken alsof
ik haar hier te plaatse zou verkrachten. Ik stelde me vragen bij die plotselinge verandering in haar. De
hoop die ik gisteravond had werd abrupt weer afgenomen door haar uiterst afstandelijke gedrag.

“Heb je hier al langer last van die maagpijn?” probeerde ik echter mijn koelte te bewaren en me te
focussen op haar gezondheid.

“Een paar weken maar het was nooit zo erg als vandaag.” kermde ze nog steeds onder de pijn.

“Voortaan zeg je me zulke dingen. Als je het me had verteld dan had het nooit zo een vaart gelopen. Ik
vrees dat je een maagzweer hebt Yasmina. “

“Luister, deze ochtend heb ik een vergadering maar daarna kom ik je halen voor verder onderzoek om
zeker te zijn. Je zal echt minder moeten gaan piekeren. Dit wordt in jouw geval echt veroorzaakt door
stress. Ik ga je voorlopig al iets geven maar beloof me dat je rustig aan gaat doen?”

176
Ze knikte, hoewel niet geheel overtuigend.

Ik ga snel even naar de apotheek medicijnen halen. Jij blijft voorlopig in je bed. Je kan zo onmogelijk gaan
werken.

“Maar...”

“Niets te maren. In bed nu.” gebood ik haar.

“Heb je geen voorlopige pijnstiller?” vroeg ze me.

“Pijnstillers zijn niet goed voor een maagzweer. Heb je er al veel genomen de voorbije weken?”

“Dagelijks.”

“Ja, dan hoef ik niet ver te zoeken. Pijnstillers werken dat alleen maar in de hand. Ik haal een
warmwaterkruik om de pijn te verzachten.”

Ik legde een extra kussen achter haar en dekte haar daarna weer toe. Ze zag er zo enorm fragiel en
kwetsbaar uit. Geen façades meer. Ik wist dat ondanks ze zich sterk hield het piekeren haar nog eens ziek
zou maken en dat is bij deze ook gebeurd.

Nadat ik snel wat had gegeten vertrok ik naar de dichtstbijzijnde apotheek. Het was nog donker buiten.
Ik keek nauwlettend rond me heen. Het zat me niet goed dat ik Yasmina hier alleen zou achterlaten. Ik
wist dat ik op mijn hoede moest zijn voor Nassim maar de kust leek veilig te zijn. Er was geen levende
ziel te bespeuren in de directe nabijheid.

Ik startte mijn wagen en reed door aan hoge snelheid. Het was nog rustig op de baan, niet verwonderlijk
aangezien het nog vroeg was.

Ik trapte op mijn rem wanneer ik een rood stoplicht naderde. Tot mijn heersende verbijstering bleef de
auto gewoon in volle vaart verder rijden. Ik poogde opnieuw en opnieuw om de rem trappen maar ik
kreeg de auto ondanks mijn verwoede pogingen niet tot stilstand. Ook de handrem leek het te hebben
begeven. “Verdomme!” brulde ik het uit. De auto raasde vervolgens aan een grote snelheid door het rode
licht.

Het volgende stoplicht naderde echter al snel, mijn paniek daarentegen werd alsmaar groter. In de
laatste moed der wanhoop trok ik aan mijn handrem welke eveneens geen grip meer had.

Ik wist op dat moment dat ik geen schijn van kans meer maakte. De enige manier om de auto weer tot
stilstand te brengen zou zijn ergens tegenaan botsen. Zelfs de beste chauffeur is hier niet tegen
opgewassen. Zo goed en zo kwaad mogelijk probeerde ik op de baan te blijven om omrijdende auto’s te
omzeilen maar hoe dichter in de stad naderde hoe moeilijker en drukker het zou worden. De
ochtendspits kwam immers op gang. Allah was de enige die nog een wonder kon laten geschieden.

Ik keerde volledig in mezelf en bleef de ene smeekbede na de andere reciteren. Door mijn hoofd flitste
Yasmina. Wat zou er met haar gebeuren als ik het niet red? Ik mag er niet aan denken wat Nassim met
haar zou doen! Ik wist zeker dat hij met mijn remmen heeft geknoeid. Een gevoel van angst, woede en
paniek borrelde in me op. Als ik dit overleef zal hij het niet overleven. Dat was een belofte die ik hem,
mezelf en vooral Yasmina maakte.

177
“Verdomme!” schreeuwde ik het uit terwijl ik op mijn claxon duwde om de om liggers te waarschuwen.
In de verte zag ik een berucht druk kruispunt naderen. Het verkeerslicht stond op rood en ik zag auto’s
van links en rechts komen het kruispunt oversteken. Dit zou alles of niets worden! De auto bleef maar
tollen en tollen. Hoe dichter ik naderde hoe meer het zweet me uitbrak. Van alle kanten zag ik nu de
auto’s in volle snelheid de brede baan oversteken.

Wanneer ik het kruispunt opreed werd ik onvermijdelijk met een klap opgepikt door een auto die langs
rechts kwam aangereden. Het laatste wat ik me kon herinneren was dat ik met volle snelheid meters
verder werd weggeslingerd en een hard knal deed me beseffen dat de auto tot stilstand was gebracht.
Duizenden minuscule stukjes glas, afkomstig van de voorruit zag ik in duizelingwekkende snelheid op
me afkomen.

Ik probeerde me met mijn laatste krachten te verweren maar al snel voelde ik immense pijnen door mijn
hoofd priemen. Langzaam maar zeker voelde ik mezelf wegzakken in een diepe staat van onbewustheid.
In de verte hoorde ik nog gillende stemmen tot alles definitief zwart werd voor mijn ogen. Met het laatste
stukje zuurstof dat ik nog in me had, fluisterde ik de meest betekenisvolle woorden: “Ashadoe la ilaha il
Allah wa ashadoe anna mohammed arrasoelallah.”

178
6.4.

Ik werd gewekt door het irritante belsignaal van mijn telefoon Met een suffe kop greep ik naar het ding.
Ik zag het nummer van de kliniek al oplichten op de display. Meteen kwam ik tot de vaststelling dat Tariq
nog niet terug was en nam dan ook zonder aarzelen op in de veronderstelling dat hij het was.

“Yasmina, Ilias hier. Je moet onmiddellijk naar hier komen. Tariq heef een ongeval gehad en het gaat niet
goed met hem.” bracht hij het geheel overstuur uit.

“Wat?!” riep ik verward het uit. “Hoe ernstig is het?”

“Ze zijn hem aan het operen maar het ziet er niet goed uit. Hij heeft een zware klap gehad.”

“Ik kom eraan!” sprong ik meteen recht.

“Maar hoe moet ik godsnaam in het ziekenhuis geraken?” was de eerste vraag die nu door mijn hoofd
flitste.

Nadat ik in mijn kleren was gesprongen liep ik gehaast naar de garage waar ik het enige bruikbare
vervoersmiddel vast nam wat ik kon krijgen: een fiets. Alsof mijn leven ervan afhing trapte ik me op weg
naar de bushalte. Eenmaal ik daar eenmaal was snelde ik de bus op. De minuten ging tergend traag
voorbij. De bus stopte voor het ene stoplicht na het andere en de oudjes die zoals altijd hun tijd namen bij
het op –en afstappen irriteerden me mateloos.

“Komaan sneller!” fluisterde ik iets luider dan ik het bedoelde. Ik zag omstaanders me vreemd aankijken.
Zelf zag ik er allicht al een rariteit uit maar het deerde me niet. De enige die door mijn hoofd spookte was
Tariq. Zelfs die verschrikkelijke maagpijn van voorheen voelde ik niet meer. Het was door die vervloekte
pijn dat hij zich nu in die situatie bevond. Omdat hij mij weer maar eens wilde helpen.

Een halfuur later arriveerde ik op de dienst spoedgevallen. Als een razende gek baande ik me een weg
naar de operatiekamer waar ik Ilias me al tegemoet zag komen.

“Ilias, hoe gaat het met hem?” vroeg ik helemaal buiten adem.

Ik zag een diepe frons op zijn voorhoofd verschijnen en als ik goed keek zag ik de roodheid in zijn ogen.
Hij had overduidelijk gehuild. “Vertel het me gewoon Ilias. Gaat hij het halen?” hij antwoordde niet.
“Ilias komaan, praat met me!”

Het werd me allemaal teveel. De tranen stroomden veelvuldig over mijn wangen. De starende blikken en
het geroezemoes rondom me interesseerden me hoegenaamd geen bal.

“Rustig Yasmina. Ga zitten.” gebood Ilias me en deed geïrriteerd het teken naar iedereen dat ze moesten
verdwijnen.

“Het was op het nippertje Yasmina. Bijna waren we hem kwijt. Ze zijn er voorlopig in geslaagd zijn
toestand stabiel te krijgen. Hij heeft een immens zware klap gehad. Het mag een wonder heten dat hij er
is doorgekomen.”

“Maar wat is er dan gebeurd?” snikte ik door mijn tranen heen.

“De politie was hier daarnet. Er was iets mis met zijn remmen. Ze vermoeden dat er met zijn wagen
geknoeid is.”

179
Een ijskoude siddering baande zich een weg door mijn lichaam. “Nassim.” piepte ik. “Nassim, steekt hier
achter!”

“Dat weten we niet Yasmina.”

“Dat weet ik wel Ilias, wie anders? Wie anders zou er baat bij hebben? Hij wilde Tariq en mij dood! Ik had
eveneens in die wagen moeten zitten, ware het niet dat ik ziek was deze ochtend. Dat hij mij pakt maar
niet Tariq!”

Ik moest terugdenken aan dat ene telefoontje waarin hij zei: “Let op met wat je doet en zegt schatje. Op
een dag zou alles wel eens in je gezicht kunnen opblazen, en dat van Tariq erbij. Letterlijk.”

Ik besefte nu pas hoe gek hij eigenlijk is. Hij is in gewoonweg in staat een moord te plegen. Mijn lichaam
begon te beven van angst en de tranen bleven maar komen onder de machteloze staat waarin ik me
bevond.

Ik liet me vallen op een stoel in de wachtruimte. “Het is allemaal mijn schuld. Als ik niet in zijn leven was
opgedoken dan had hij hier nu andere mensen hun levens aan het redden geweest in plaats van zelf voor
zijn leven te vechten.”

“Zeg dat niet Yasmina. Jij treft hier geen schuld aan. Hij het gehaald heeft. Dat is het voornaamste. Met
Nassim rekenen we later wel af.” sprak hij me bemoedigend toe.

“Mag ik hem zien?” vroeg ik Ilias.

“Mijn ouders zijn nu bij hem. Ik zal het je laten weten wanneer je bij hem kan, goed? Maak je geen zorgen.
Alles komt goed nu.” gaf hij me een schouderklopje.

De blikken van mijn mede collega’s negerend werd ik aangetrokken door Tariqs kantoor. Stilletjes
opende ik de deur. Zijn mannelijke geur die hier steeds rond dwarrelde kwam me tegemoet. Ik
verwachtte dat hij hier elk moment weer zou binnenwandelen maar zijn doktersjas hing onaangeroerd
aan de kapstok.

Ik draaide de deur op slot en plaatste me in zijn bureaustoel. Ik liet me achteruit zakken en dacht terug
aan gisteren wanneer hij zachtjes mijn schouders masseerde. Aan gisteravond, het moment dat het
verlangen in onze ogen stond geschreven en we onszelf bijna aan elkaar hadden overgegeven. Ik voelde
me teleurgesteld op het moment hij degene was die zich terugtrok. Op dit moment had ik er nog meer
spijt van. Dan had ik tenminste gevoeld hoe het was zijn lippen op de mijne te voelen. Nu is slechts een
onbereikbare, vervlogen droom.

“Je weet nog niet half wat je met me doet Yasmina.” fluisterde hij zachtjes in mijn oor.

Hij zou eens moeten weten wat hij met mij doet.

Ik dacht terug aan deze ochtend, hoe hij me verzorgde terwijl ik ziek was. Soms, of zeg maar altijd heb ik
het gevoel dat hij te goed is om waar te zijn. Alles wat ik ooit zocht in een man bezit hij en toch was hij
onbereikbaar, omwille van mijn eigen absurde en vooral tegenstrijdige gevoelens.

De voorbije dagen ben ik voor mezelf durven gaan toegeven dat hij meer is geworden dan louter een
goede vriend. Veel meer. Wanneer Ilias me deze ochtend belde was ik nog nooit zo bang geweest. Zo
bang Tariq te verliezen. Zelfs al de keren dat Nassim me onder handen nam heb ik nooit zo een intense

180
angst gevoeld. Dit was het punt waarop ik hoopte dat ik hier in de plek van Tariq lag. Misschien was
liefde wel het gevoel waar ik naar zocht.

Ik wist echter wat me te doen stond ondanks mijn gevoelens voor hem. Ik mocht hem niet langer in
gevaar brengen.

In een lade ging ik op zoek naar pen en papier toen mijn blik viel op een foto. Het was een foto van mij en
Rayan, die hij had genomen wanneer hij zondag bij ons was. Een zoete herinnering overspoelde mijn
hart. Deze foto te zien maakte mijn besluit nog moeilijker maar er was geen weg meer terug. Ik had geen
keuze.

Zeker van mijn besluit nam ik papier en pen en begon ik te schrijven.

Nadat ik klaar was met schrijven en de brief in een enveloppe had gesloten werd er op de deur geklopt.
Ik nam diep adem en liep naar de deur toe. Snel veegde ik mijn tranen weg.

“Ik dacht wel dat je hier zou zijn.” zei Ilias zacht. “Ik wilde even zeggen dat je bij Tariq mag. Mijn ouders
zijn weg.”

Ik wierp een laatste melancholische blik op Tariq’s kantoor en sloot dan de deur achter me. Voorgoed.

“Hoe gaat het nu met hem?” vroeg ik hem beduusd.

“Hij is nog steeds buiten bewustzijn maar dat komt door de verdoving van de operatie. Binnen enkele
uren zal hij naar alle verwachtingen ontwaken.”

Stilletjes opende ik de deur van Tariq’s kamer. Van de stoere Ben Amar bleef er op dit moment weinig
over. Hij zag er zo kwetsbaar uit in dat akelige ziekenhuis bed. Het beeld klopte gewoonweg niet. Als
verpleegster word je op een bepaald moment immuun tegen zulke beelden maar alles verandert
wanneer er een dierbare voor je ligt.

“Tariq… Ik ben het, Yasmina.” fluisterde ik hem toe terwijl ik over zijn met stoppels bedekte wang streek.

“Mijn hart huilt bij je hier zo te zien liggen. Ergens voel ik me verantwoordelijk. Ik ben verantwoordelijk.
Je hebt me al die tijd willen helpen en nu ben jij er het grootste slachtoffer geworden. Ik wou dat ik het
kon ongedaan maken maar dat kan ik niet... “

“Je bent een vechter, dat is nog maar eens gebleken maar zelfs de grootste vechters zijn niet
ongenaakbaar. Ik dank Allah dat je het gehaald hebt maar ik zou het mezelf echter nooit vergeven moest
je iets erger zijn overkomen… omwille van mij.”

“Net daarom neem ik nu afscheid van je Tariq. Ik wil niet het risico lopen dat Nassim je weer wat aandoet
en dat het dan misschien slechter afloopt."

"Ik kan met geen woorden uitdrukken hoe dankbaar ik je ben. Ik zal nooit vergeten wat je voor me
gedaan hebt. Ik zal jou, als persoon, als vriend en misschien wel veel meer dan dat, nooit vergeten Tariq.
Geen enkele man zal ooit jouw plaats kunnen innemen. Je hebt beslag genomen op heel mijn hart en dat
zal zo blijven voor de rest van je leven. Je bent misschien wel het mooiste dat me ooit is overkomen.”

"Vandaag besef ik dat het uitstel een afstel is geworden. Ik zal je lippen nooit op de mijne voelen. Het zal
nooit iets kunnen worden tussen ons. Nassim zal altijd in de weg staan. Zelfs al zou hij er niet meer zijn

181
zou ik het verleden met me meedragen in onze toekomst. Daar mag jij evenmin het slachtoffer van zijn. Je
verdient zoveel meer dan dat. Zoveel meer.”

Ik liet mijn tranen de vrije loop en liet mijn hoofd rusten op zijn schouder terwijl ik zijn hand vast nam.
“Je zal nooit weten wat je echt voor mij betekent omdat het allicht niet eens in woorden uit te drukken
valt.“

“Vaarwel Tariq. Het ga je goed. “ fluisterde ik in zijn oor en bezegelde mijn woorden met een lange zoen
op zijn voorhoofd.

Ik veegde mijn tranen weg en herstelde me. Niemand, behalve hijzelf mocht ooit getuige zijn van mijn
tranen.

“Gaat het?” vroeg Ilias nadat ik de kamer verliet.

“Ja.” piepte ik verweesd voor me uit.

Ik nam diep adem en zei: “Ilias ik wil dat je iets voor me doet.”

“Zodra Tariq wakker wordt wil ik dat je hem deze brief geeft.” slikte ik nu een zware brok weg.

“Waarom heb ik het gevoel dat je hiermee afscheid neemt Yasmina?” vroeg hij me met een uiterst
argwanende blik.

“Dat is het ook Ilias. Ik ga weg.” richtte ik mijn blik naar de grond.

“Nee je mag niet weggaan. Niet nu. Tariq heeft je nodig!”

“Tariq is sterk. Jij bent er, jullie ouders zijn er. Hij heeft me niet nodig.”

“Ik denk dat je jezelf daarin flink vergist Yasmina. Tariq heeft je meer dan wie ook nodig. Laat zijn harde
karakter je niet misleiden.”

“Zeg hem dat het me spijt Ilias en geef hem de brief. Dat is het enige wat ik van je vraag. Mijn besluit staat
vast. Vanavond vertrek ik naar het buitenland om daar mijn studies verder te zetten.” liet ik hem geen
kans me nog te overhalen te blijven maar dat was buiten zijn overredingskracht gerekend.

“Alsjeblieft Yasmina, denk er nog eens over na. Geef Nassim toch niet wat hij wilt. Hij wilt jullie uit elkaar
trekken en je laat hem er gewoon mee wegkomen!”

“Ik kan Tariq niet langer in gevaar brengen Ilias. Dat moet je begrijpen!” verhief ik mijn stem.

Hij keek me aan met een wanhoop reflecterende blik. “Kan ik je echt niet overhalen om te blijven?”

“Mijn besluit staat vast Ilias. Het spijt me.” Ik moest dit doorzetten, hoe moeilijk het ook is.” maakte ik
aanstalten definitief afscheid te nemen van hem, en het ziekenhuis.

“Ilias, nog één ding…” begon ik aarzelend maar zeker. “Ik weet niet hoe het tussen jou en mijn zus zit
maar weer voorzichtig en zorg dan goed voor haar als ik weg bent. Alsjeblieft, breek haar hart niet. Ze
doet zich altijd sterk en vrolijk voor maar vanbinnen is ze enorm gevoelig.”

182
“Ik heb het beste met Chaimae voor Yasmina. Ik beloof je dat ik niets zal doen om haar en jouw
vertrouwen in mij te beschamen.”

“Daar ben ik blij om Ilias. Wie weet zien we elkaar nog wel eens op jullie bruiloft.” knipoogde ik terwijl ik
hem de hand schudde. Een zwakke glimlach verlichtte daarop zijn gezicht. “Wie weet.”
“We zullen je hier missen.” fluisterde hij kort daarop.

“Ik jullie ook.” meende ik vanuit het diepste van mijn hart. Zonder ik het door had heb ik de voorbije
maanden al deze mensen in mijn hart gesloten. Zelfs die gekke Ilias, die in een ander leven misschien wel
mijn schoonbroertje had kunnen zijn.

Ik verliet de kliniek. Tariq voor altijd achterlatend. Dit korte maar intense hoofdstuk uit mijn leven
achterlatend. Mijn hart bloedde, mijn ziel huilde maar ik moest dit doen. Het moest. Ik mocht niet meer
achterom kijken want ik wist dat slechts één simpel woord van één persoon nodig was om me voorgoed
weder te doen keren.

183
6.5.

Tariqs perspectief

Ergens ver weg hoorde ik de zachte stem van Yasmina. Ik wilde zo graag reageren, Ik probeerde mijn
lippen te bewegen en mijn stembanden te forceren maar hoezeer ik ook probeerde het lukte me niet.

“Vaarwel Tariq.” hoorde ik haar zeggen terwijl ik haar lippen op mijn voorhoofd voelde.

“Yasmina, wacht!” wilde ik roepen maar ik kreeg het er niet uit.

Ik knipperde met mijn ogen waarop het felle zonlicht dat de kamer binnenscheen me verblinde.
Vooralsnog probeerde ik ze met alles kracht die ik in me had te open. Bij gebrek aan bewegingsvrijheid,
kon ik enkel via mijn ooghoeken vaststellen hoe ze de door achter zich sloot. “Waarom gaat ze weg?”
flitste er doorheen mijn gedachten terwijl ik uit vermoeidheid mijn ogen weer sloot.

Nauwelijks een minuut later werd ik weer opgeschrikt door het geluid van een opengaande deur. Ik
knipperde wederom met mijn ogen in de hoop dat ze terug was maar het was niet wie ik hoopte dat het
was.

“Tariq! Je bent wakker!” riep mijn broer uit.

“Yas…” prevelde ik.

“Tariq, wat zeg je?

“Yasmina.” zei ik het ditmaal wat heftiger.

“Yasmina is er niet Tariq.” hield hij zijn hoofd gericht naar de grond.

“Haal.. haar..alsjeblieft....” gebood ik mijn broer.

“We gaan nu even wat onderzoeken doen. Dat is nu onze hoofdzaak. We moeten nagaan of je verder niets
aan je ongeluk hebt overgehouden.”

“Haal Yasmina…” verloor ik mijn kalmte waardoor ik mijn stembanden nu forceerde en mijn stem
volledig wegviel.

“Yasmina is weg Tariq. Het spijt me.” zei hij terwijl hij me niet eens in de ogen durfde kijken.

Ik probeerde mezelf rechtop te zetten wat gepaard ging met helse pijnen.

“Voorzichtig man. Je mag nog niet teveel bewegen.

“ Waar is ze?”

“Ze is vertrokken naar het buitenland.” reageerde hij haast onverstaanbaar.

"Hou... haar... tegen..." smeekte ik hem met mijn laatste kracht. Ik voelde me zo verdomd zwak en
machteloos.

184
“Het is te laat Tariq. Ik heb geprobeerd maar het was zinloos. Ik moest je zeggen dat het haar spijt en je
deze brief geven.” legde hij een witte enveloppe op de tafel naast me.

Mijn hoofd begon weer te tollen onder de eindeloze vragen die de kop opstaken. Wat is dit? Wat is er
gebeurd waardoor ik hier nu zo lig? Waarom hoorde ik Yasmina daarstraks afscheid van me nemen?
Waarom verteld Ilias me net dat ze naar het buitenland is vertrokken? Wat staat er in die brief die ze me
geschreven heeft?

Opnieuw voelde ik me weer wegzakken in een diepe slaap, niet de kracht bezittend er tegen te vechten.

185
6.6.

Zuchtend plaatste ik mijn tas op de grond. Voor de zoveelste keer. Met heel met hebben en houden voor
nog maar eens andere deur. Laten we hopen dat mijn verblijf hier een langer leven beschoren zou zijn.
Dat was althans toch de bedoeling.

Hier zou ik opnieuw mijn leven proberen opbouwen, bij mijn broer in Londen. Mohammed wist niet wat
er gebeurd was laat staan dat hij mij verwacht. Ik kon alleen maar hopen dat ik niet ongelegen kwam en
ik bij hem zou mogen blijven voor een tijdje.

Nerveus belde ik aan. Ik hoorde gestommel en niet veel later ging de deur met een ruk open. Een
verbijsterde Mo keek me daarop vragend aan. “Yasmina? Wat doe jij in hemelsnaam hier?"

"Hoi Mo!" speelde ik mijn enthousiasme. “Ga je me nog binnenlaten?”

“Ehm, ja natuurlijk." stotterde hij, geheel uit het lood geslagen door mijn komst. "Kom binnen.”

Hij nam mijn jas en mijn tassen aan en gebood me te gaan zitten.
"Zo, jij bent wel de laatste die ik hier had verwacht. Wat brengt je hier?” plaatste hij zich nu over me
nadat hij ons snel wat te drinken had ingeschonken.

“Nassim heeft weer toegeslagen.” viel ik met de deur in huis. Hoe sneller dit akelige gesprek voorbij was,
hoe sneller ik opnieuw kon beginnen met een schone lei, ver weg van alle herinneringen.

“Wat?!” riep mijn broer het ongelovig uit.

“En dit keer heeft hij Tariq te grazen genomen.”vervolgde ik. “Hij heeft met zijn remmen geknoeid
waardoor hij een zwaar auto ongeval heeft gehad vanochtend. Het was kantje boordje Mo. Hij had bijna
het leven gelaten door die duivel.

“Dat meen je niet...” fluisterde mijn broer al even terneergeslagen voor zich uit.

“Jammer genoeg wel.” zei ik zacht.

“Hoe gaat het nu met hem?” vroeg hij bezorgd.

“Hij is buiten levensgevaar. Meer weet ik niet. Hij was nog buiten bewustzijn wanneer ik ben
vertrokken.” slikte ik een brok weg.

“Maar wat brengt je dan hier? Hoor jij niet daar te zijn? Bij hem?”

“Ik wil Tariq niet langer in gevaar brengen. Nassim beschouwd hem als een bedreiging. Als hij ons niet
meer samen ziet zal hij hem weer met rust laten.” sprak ik het strak voor me uit.

“Is Tariq een bedreiging dan?” vroeg mijn broer. “Is er wat tussen jullie? “

Ik aarzelde even. “Nee Mo maar Nassim schijnt dat wel te denken omdat ik bij hem inwoonde.”

“Weet Tariq al dat je weg bent?”

“Ik weet het niet. Ik heb een brief achtergelaten bij zijn broer. Misschien heeft hij die inmiddels al wel
gelezen. Ik weet het niet.”

186
“Weet hij waar je bent?”

“Nee Mo en dat wil ik liefst zo houden ook. Haal het niet in je hoofd hem op te bellen.” probeerde ik hem
dat alvast uit zijn hoofd te praten.

“Waarom mag hij niet weten waar je bent?” zag ik de vraagtekens in zijn ogen alsmaar talrijker worden.

“Dat zou alles veel te ingewikkeld maken.”

“Maar hij moet toch weten dat je veilig bent?”

“Houd erover op Mohammed! Het is een afgesloten hoofdstuk.” wond ik me nu op terwijl ik mijn tranen
trachtte te verbijten.

“Waarom heb ik het gevoel dat je bent gevlucht?” leek mijn broer dwars door mijn façade te kijken. Net
zoals Tariq dat kon.

“Ik vlucht ook weg. Van Nassim.”

“En blijkbaar ook van Tariq?” viel hij me bij.

“Waarom zou ik dat doen? Tariq en ik hadden een prima band. Ik ben hem dankbaar voor wat hij voor
me heeft gedaan maar het mag niet zover reiken dat zijn leven in gevaar komt voor mij. “

“Die Tariq betekent klaarblijkelijk wel wat voor je, is het niet?”

“Hij is een goede vriend geworden., dat klopt. Wanneer ik niemand meer had was hij daar. Dat zal ik
nooit vergeten.” zei ik naar waarheid. Althans de dichts benaderende waarheid.

“Ben je er wel zeker van dat hij niet meer is dan een goede vriend?” keek hij me met argusogen aan.

“Ik kan niet geloven dat ik dit aan het bespreken ben met mijn broer. Ander onderwerp graag.” wuifde ik
hem met mijn gespeelde luchtigheid weg.

“Ja dus.” beantwoordde Mo zijn eigen vraag.

“Mo, alsjeblieft…” smeekte ik hem.

"Je weet dat je alles tegen mij kan zeggen Yasmina. Ik ben niet de grote strenge broer die zijn zus niet
toelaat gevoelens te hebben."

“Ik blijf in Londen." negeerde ik zijn toenaderingspoging. "Ik heb besloten om hier mijn studies verder te
zetten. Zodra ik een bijbaantje heb zoek ik mijn eigen flat. Mijn. Zou ik tot die tijd hier kunnen blijven?”

“Dat je dat nog durft te vragen Yasmina? Natuurlijk kan je hier blijven en neem gerust je tijd. Ik vind het
juist fijn eindelijk weer eens wat familie rond me te hebben. Londen is geweldig maar zo zonder familie
kan het wel eens eenzaam worden.” knipoogde hij.

“Bedankt." meende ik oprecht.

"En hoe gaat het nu met jou?" vroeg hij me.

187
"Het gaat." kwam er niet geheel overtuigd uit.

"Yasmina, ik zie in je ogen dat het helemaal niet goed gaat." kwam hij nu naast me zitten terwijl hij me
omhelsde.

Ik barstte spontaan weer in huilen uit. Mijn broer trok me daarop dichter naar zich toe. "Ik voel me zo
slecht Mohammed. Omwille van Tariq en dat hij zich nu in deze toestand bevind. Omwille van mezelf,
omdat ik te laf ben om terug te vechten. Omwille van het feit dat ik hem op die manier heb
achtergelaten… Maar ik ben op. Ik ben het beu om te vechten voor een strijd die ik nooit zal winnen. Ik
kan Tariq niet meetrekken in Nassims web, hoeveel hij ook voor me betekent.” slikte ik een zware brok
weg.

"Weet je, voor het eerst in een lange tijd begon ik me weer gelukkig te voelen… Dankzij hem. Als je eens
wist wat hij allemaal voor mij gedaan heeft zonder ook maar iets terug te verwachten. Een andere man
zou zonder twijfel misbruik hebben gemaakt van de situatie. Maar hij niet. Hij gaf me respect, hij gaf me
het gevoel dat ik werkelijk iemand was. Dat mijn leven niet was geëindigd na Nassim."

"En ik mis hem Mo, ik mis hem zo." snikte ik.

"Yasmina, als je hem zo mist ga dan terug naar hem."

"Ik kan het niet. Ik heb beseft dat ik geen toekomst meer kan opbouwen in dat land of bij hem. Mijn
verleden zal altijd een obstakel zijn.”

"Dat begrijp ik maar zal je hier dan zoveel gelukkiger zijn? Hier is inderdaad geen Nassim maar ook geen
Tariq." duwde hij me met mijn neus op de feiten. Toch, zou ik niet buigen.

"Dat besef ik maar tijd heelt alle wonden is het niet?" probeerde ik eerder mezelf als hem daarvan te
overtuigen.

"Sommige wonden zijn de diep om volledig te genezen zusje. Vooral als het om liefde gaat. Geloof me
maar, ik weet waarover ik spreek. Ik ben heus niet enkel naar hier gekomen omdat het mijn grote droom
was. Ik ben naar hier gevlucht omdat ik dacht dat ik het hier beter kon verwerken maar uiteindelijk
maakte het geen enkel verschil." openbaarde mijn broer me nu. “Integendeel zelf. Op een onbekende
plek, klamp je jezelf nog meer vast aan de enige herinneringen aan het vertrouwde.”

Meteen dacht ik terug aan Sanae, Mohammeds verloofde die is omgekomen in een auto ongeluk, enkele
jaren geleden. Ik wist dat hij aan haar dacht op dit moment.

"Dat wist ik niet." fluisterde ik. "Dat het zo diep zat."

"Je bent de enige tegen wie ik dit vertel Yasmina, in de hoop dat ik je nog op andere gedachten kan
brengen. Verloren liefde is een wonde die moeilijk heelt of misschien wel nooit helemaal geneest."

"Maar Tariq leeft tenminste nog.” zei mijn broer met betraande ogen net voor hij de kamer verliet en mij
op die manier sprakeloos achterliet.

Hoewel de woorden van mijn broer me raakten was ik nog steeds niet van plan terug te keren. "Het is
beter zo.” probeerde ik mezelf moed in te spreken. Na verloop van tijd zou het slijten en zou ik mijn leven
hier opnieuw hebben opgebouwd. Geen Nassim, geen Tariq, geen mannen. Slechts Yasmina, werk en
studies.

188
6.7.

Tariqs perspectief

Lieve Tariq

Hier te midden van je kantoor zittend, met je pen in de hand, wetend wat de bedoeling is en toch weet ik niet
hoe ik hieraan moet beginnen. De woorden komen niet. Misschien omdat ik dit niet wil doen in de eerste
plek en zelfs de meest perfecte woorden niet in staat zullen zijn je dit duidelijk te maken, op de manier
waarop je me zal begrijpen. Maar ik moet Tariq.

Het zal hard aankomen. Voor jou. Maar ook voor mij. Ik maak me geen illusies. Je zal woedend zijn en je zal
mij misschien gaan haten maar ik hoop dat je het op zijn minst wil proberen te begrijpen en me ooit zal
kunnen vergeven voor mijn beslissing.

Wanneer jij deze brief leest ben jij weer bijgekomen en ben ik vertrokken. Door mij lig je hier. Door mij was
je bijna dood. Nassim heeft wraak genomen op jou omdat je mij wilde helpen. Wanneer ik uit je leven
verdwijn heeft hij geen reden meer je iets aan te doen.

Tariq, ik ben op. Ik kan er niet meer tegen vechten. Ik moet hier weg. Ver weg van Nassim waar hij me niet
meer kan raken. Weg van alle herinneringen. Een nieuw leven beginnen waar het verleden me niet meer
kan inhalen.

Vandaag heb ik beseft dat als ik hier blijf hij me altijd zal blijven achtervolgen, dat hij mij pakt tot daar aan
toe maar niet jou Tariq. Dat is het niet waard. Jouw leven mag niet in gevaar komen omwille van mij.

Ik heb besloten naar het buitenland te trekken. Daar ben ik veilig voor hem en zal ik rust kennen. Je hoeft je
geen zorgen te maken, ik ben ergens waar hij me niets kan doen.

Het spijt me dat ik niet de kracht heb dit recht in je gezicht te zeggen. Je mag het gerust laf noemen. Dat is
het ook. Misschien ben ik bang dat wanneer ik je dit alles rechtstreeks zou vertellen je me op die manier nog
zou kunnen overhalen te blijven en blijven is geen optie meer.

Ik kan echter geen afscheid nemen zonder je nog enkele dingen te zeggen die ik misschien al eerder had
moeten duidelijk maken. Ik ben echter niet goed in het uitdrukken van mijn gevoelens. Deels uit
zelfbescherming, omdat ik weet dat ik ze slechts kan voelen en nooit of te immer in de praktijk zou kunnen
omzetten. Maar dat neemt niet weg dat die gevoelens, diepe gevoelens er wel degelijk zijn.

Ik wil je bedanken voor alles wat je voor me hebt gedaan. Voor de kansen die je me hebt geboden. Voor me
bij jou te laten inwonen. Voor al de keren dat je me beschermd hebt maar vooral om er gewoon voor mij te
zijn. Je was de vriend die ik nodig had al die maanden.

Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht wanneer ik er aan denk hoe je het bloed vanonder mijn
nagels wist te halen in het aller begin maar gek genoeg ben jij ook degene geweest die als geen ander weer
een glimlach wist te toveren op mijn gelaat.

Je bent veel meer voor mij gaan betekenen dan een goede vriend, Tariq. Veel meer dat. Dat heb ik de
voorbije dagen steeds meer beseft maar wat ook onze gevoelens naar elkaar zijn, ze zullen nooit in de
praktijk kunnen worden omgezet om redenen die zelfs jij niet kent.

Je bent misschien wel het mooiste dat me is overkomen en net om wat ik voor je voel mag ik niet het risico
nemen dat er weer iets zal gebeuren als vandaag. Dat zou mijn hart niet overleven.

189
De laatste tijd hield ik niet echt van mensen. Door wat er is gebeurd met Nassim en mijn ouders vertrouwde
ik niemand meer. Teleurgesteld in de mensen, teleurgesteld in de wereld. En dan was jij daar. Onverwacht.
Jij bent het levende voorbeeld dat er nog wel goedhartige mensen bestaan die het waard je vertrouwen aan
te schenken. Misschien ben ik je daar nog wel het meeste dankbaar voor, omdat ik dankzij jou weer heb
leren vertrouwen.

Herinner jij je nog ons gesprek ik Parijs waarin ik je vertelde dat ik geen nood had aan een man en dat mijn
ideale man nog geboren moest worden. Wel ik moet mijn mening herzien want die man bestaat wel degelijk
en hij luistert naar de naam Tariq Ben Amar.

Je zal het misschien niet geloven en ik geef zelf toe dat het vreemd klinkt, maar ik ga weg omdat ik zoveel
om je geef, uit een gevoel van liefde. Ik wil jou nu beschermen zoals jij mij beschermd hebt. Niet alleen
tegenover Nassim maar ook tegen mezelf. Ik had je nooit gelukkig kunnen maken op termijn. Mijn verleden
zou me altijd parten blijven spelen. Misschien vraag ik het onmogelijke wanneer ik je vraag me te begrijpen.
Soms begrijp ik mezelf niet. Eén kant van me wil dolgraag bij jou blijven maar een andere kant van me
maakt dat onmogelijk.

Het is beter dat we allebei verder gaan met ons leven. Jij kan je weer focussen op je werk. Ik ga me weer
richten op mijn studies. Het is fijn geweest. We hebben mooie momenten gehad samen die ik voor altijd zal
koesteren in mijn hart en in herinnering. Ik zal je nooit vergeten Tariq. Hoe erg ik er ook tegen heb
gevochten in het begin, het was een onbegonnen strijd. Voor ik het wist nestelde jij je in mijn hart en ik zal er
nu mee moeten leren leven dat je daar voor altijd zal blijven.

Tegelijkertijd Tariq, vraag ik jou om mij te vergeten. Ga verder met je leven. Kom me niet zoeken, probeer
me niet te bellen. Doe alsof ik nooit heb bestaan. Het is beter voor ons beiden. Zorg ervoor dat je een lieve
vrouw treft met wie je een paar leuke kinderen krijgt. Een man zoals jij is zeldzaam en de vrouw die jou
trouwt mag zich heel gelukkig prijzen.

Hadden we elkaar maar in andere omstandigheden ontmoet dan had alles misschien geheel anders
verlopen maar het is zoals het moet zijn. Het heeft geen zin om na te denken over wat we hadden kunnen
hebben samen, hoe mooi het misschien ook geweest zou zijn. Het uitstel is een afstel geworden.

Ik wens je het allerbeste toe in je leven Tariq. Zorg dat je gauw weer beter wordt en dat je nog mooie dingen
kan verwezenlijken. Je bent een vechter, dat is nog maar eens gebleken. Je komt er wel. Met of zonder mij.

Yasmina.

Verslagen en vol ongeloof las ik voor de derde keer op rij Yasmina’s brief. Ik wist dat ze verdomd
onvoorspelbaar kon zijn maar dit tarte werkelijk elke verbeelding. Ze laat me koudweg in de steek op het
moment ik haar het meeste nodig had.

Ik werd over en weer geslingerd door gemengde gevoelens. Wat klonk het allemaal mooi. Een heuse
liefdesverklaring waar allicht elke man van droomt. Tenminste, moest diegene zich nog in je bereik
bevinden. Hoe wreed kan je zijn? Ze had evengoed mijn hart uit mijn borstkas kunnen rukken. Het gevoel
zou identiek hetzelfde geweest zijn. De pijn en de vernedering die ze me met heel deze brief bezorgde,
overtrof met gemak de fysieke pijnen die nu mijn lichaam beheerste. De pijn die ze me bezorgde
doorboorde mijn geest. Mijn geest, welke me altijd had ingegeven mezelf zo min mogelijk in te laten met
dit soort emoties. Verliefde emoties. Ik betaalde er nu de prijs voor.

Hoe kon ze? Hoe kon ze me hier zomaar achterlaten met een idiote brief als troost. Is dit hoeveel ik voor
haar beteken? Noemt ze dit een teken van liefde? Ze kon het me niet eens recht in mijn gezicht vertellen.

190
Ik was nog niet ontwaakt of ze was al weg. Weg naar waar? Ze kan zich nu ongeveer overal op deze
verdomde aardbol bevinden.

Langzaam maar zeker drong het tot me door. Ik ben haar kwijt. De eerste en enige vrouw die ik ooit zag
als mijn toekomstige echtgenote is weg.

Ik herspeelde elk moment met haar in mijn gedachten, alles wat ze me zei, haar gelaatsuitdrukkingen,
haar blikken. Ik dacht immers dat ik haar kende. Ik dacht dat er geen geheimen meer waren tussen ons.

Ik was in gedachten verzonken wanneer Ilias de kamer inliep.

“Waarom heb je haar niet tegengehouden?” zei ik aan één toon terwijl ik strak voor me uitkeek.

“Denk je dat ik het niet heb geprobeerd Tariq?” wond hij zich op zijn beurt op. “Ik heb haar gesmeekt om
te blijven maar ze was vastbesloten. Ze voelt zich schuldig voor het feit dat jij hier nu ligt. Ze wilde je niet
meer opzadelen met haar problemen.”

“Alsof ik het ooit als een last heb beschouwd!” riep ik uit. “Verdomme Ilias, hoe kon ze? Ik weet niet eens
waar ze is. Of ze wel veilig is!”

“Ze had het over verder studeren in het buitenland. Meer weet ik ook niet Tariq. Ze heeft niet gezegd
waar ze heen ging maar ze leek wel te weten waar ze mee bezig was.” bracht hij het sussend uit, alsof dat
ook maar enige gemoedsrust bracht.

“Wat heeft ze nog geschreven?” vroeg hij me vervolgens.

“Lees het zelf.” brieste ik terwijl ik de brief in zijn richting smeet.

Met verstarde ogen zag ik Ilias daaropvolgend de brief lezen.

“Heftig.” fluisterde hij.

“Maar je weet nu tenminste dat ze hetzelfde voelt voor jou als jij voor haar voelt… Die meid is even gek
op jou als jij op haar en jullie zijn allebei koppige steenezels! Wekenlang lopen jullie je gevoelens te
ontkennen en nu is ze weg. Als je haar had duidelijk gemaakt wat je voor haar voelde was ze misschien
wel gebleven!" verweet hij me nu.

“Geloof me ze wist maar al te goed wat ik voor haar voelde. We stonden op een keerpunt en nu is ze
weg!”

“Heb je haar ooit gezegd dat je van haar houdt?”

“Niet in zoveel woorden nee.”

“Dat had je dan beter wel gedaan. Je had haar je vrouw moeten maken wanneer je er de kans toe had, dan
had ze hier nu naast je bed gezeten. ”

”Ja, in Ilias zijn wereld gaat dat allemaal vanzelf natuurlijk.” merkte ik het sarcastisch op.

“Vrouwen hebben nood aan zekerheid en die heb je haar niet gegeven.” dacht hij nu even de taak van Dr
Phill op zich te kunnen nemen.

“Ik heb haar gezegd dat alles in haar handen lag. Ze wist dondersgoed hoe ik tegenover haar stond.”

191
“Jij had het heft in jouw handen moeten nemen. Je had haar geen keuze moeten laten. Jij met je idiote
theorieën over afstand houden en geen misbruik willen maken van haar zwakte. Je ziet hoever je er mee
bent gekomen!”

"Oh dus nu zal het nog mijn fout zijn dat ze is vertrokken? Dit wordt alsmaar beter dit!”

"Nee. Nassim is de grote schuldige in dit alles Tariq. Hij heeft gekregen wat hij wilde. Hij heeft gewonnen.
Jullie zijn de verliezers. Jullie hadden echter de winnaars kunnen zijn als jullie voor elkaar hadden
gevochten. Ook jij Tariq, je had het anders moeten aanpakken. Je had haar aan jou moeten binden zodat
ze geen reden had ooit nog van je weg te gaan."

“Je kent haar niet zoals ik haar ken, als ik haar ergens toe had geforceerd was ze al langer weggegaan.
Neem dat maar van mij aan.” spelde ik hem nu de les.

“Blijkbaar kende je haar dan toch niet zo goed gezien ze nu vertrokken is.” merkte hij fijntjes op.

"Dat is een feit dat waar is. Blijkbaar was ze niet de Yasmina die ik dacht dat ze was."

"Zo bedoelde ik het niet Tariq…"

“Nee het is zo. Ze heeft me voor de gek gehouden. Ze heeft mijn gevoelens misbruikt. Wat er ook was
tussen mij en haar. Dat behoort tot het verleden. Ze heeft gelijk. Ik ga exact doen wat ze me vraagt: haar
vergeten. Binnen enkele weken is het net alsof Yasmina Benaïssa nooit heeft bestaan. Genoeg met die
emotionele spelletjes. Dit is de reden waarom ik nooit een vrouw heb toegelaten in mijn leven. Het wordt
hoog tijd mijn principes weer boven te halen."

“Ga je haar niet zoeken dan?” vroeg hij me geschrokken.

“Waarom zou ik dat doen? Ze wil overduidelijk niet gevonden worden.”

“Ik kan misschien wel via Chaimae te weten komen waar ze nu is?”

“Bespaar je de moeite. Ze is verleden tijd. Ik zou het apprecië ren moest je haar naam niet meer
uitspreken in mijn bijzijn.” speelde ik mijn koelbloedigheid.

“Tariq, jij moet eens tussen de lijntjes leren lezen. In die brief smeekt ze je haast haar terug te halen.
Geloof me, het zou je lukken in een vingerknip. Waarom denk je dat ze in de eerste plaats een brief
schrijft? Omdat ze zelf niet zeker is van haar stuk. Vecht voor haar als je haar echt wilt!”

“Je hebt me gehoord Ilias. Ik wil er geen woord meer over horen. Ze is een afgesloten hoofdstuk.”

“Goed. Als jij jezelf wil blijven pijnigen. Mij niet gelaten. Op een dag zal je wakker worden en dan zal je
beseffen dat werken niet het enige belangrijke is in dit leven. Je bent 29. Geen vrouw en kinderen in het
vooruitzicht. De eenzaamheid zal je op een bepaald moment overvallen en dan zal je jezelf voor het hoofd
slaan dat je de vrouw van je leven zonder slag of stoot verloren hebt laten gaan.”

“Weet je, voor heel even dacht ik dat ze je hart verzacht had maar je bent en blijft een keikop Tariq.”

“Liever een keikop dan een zachtgekookt eitje.” kaatste ik de bal terug.

192
“Eigenlijk is het maar goed dat ze is weggegaan. Yasmina verdient beter dan een man die niet eens voor
haar wil vechten. Wie weet ontmoet ze daar in het buitenland wel iemand anders, die haar wel de moeite
waard vind om voor te vechten.”

“In dat geval wens ik hen het allerbeste toe.” sprak ik het verbitterd voor me uit.

193
Hoofdstuk 7. Over maar niet voorbij.
7.1.

Inmiddels was ik het al min of meer gewend in Londen. Ik had mijn studies hervat en deed mijn stage in
een groot universitair ziekenhuis. Het was helemaal anders dan thuis. Anoniemer. Maar dat vond ik een
pluspunt. Geen herinneringen en vooral geen lastige vragen. Hoewel ik soms met weemoed terugdacht
aan de tijd met Tariq. Correctie: Elke dag dacht ik nog aan hem. Variërend van een vijf seconden durende
dagdroom tot een eindeloze nacht waarin mijn gedachten aan hem me weerhielden van mijn slaap.

Chaimae vertelde me af en toe wel eens iets over hem dat ze van Ilias had gehoord. Hij zou zich nadat hij
hersteld was van zijn ongeval weer volledig op zijn werk gestort hebben. Hij wil niets meer met me te
maken hebben. Ik wist dondersgoed dat dit het gevolg zou zijn. Ik wist dat hij zo zou reageren. Maar het
kwetste. Het kwetste me meer dan ik het liet uitschijnen.

Hoe dan ook, meer wilde ik eigenlijk niet weten. Zolang het min of meer goed met hem ging was ik
tevreden. Om de één of andere reden wilde ik niet weten hoe het op persoonlijk vlak met hem ging.
Volgens mijn eigen theorie was ik bang om een gegeven moment te horen dat hij iemand anders had
leren kennen. Hoewel ik hem dat zelf toewenste in mijn brief zou mijn hart het niet aankunnen te weten
dat iemand mijn plaats ook nog maar voor een heel klein beetje had ingenomen.

Ik wist dat het op een bepaald moment onafwendbaar zou zijn. Tientallen kandidates staan immers in
een rij aan te schuiven om door hem opgemerkt te worden en ik Yasmina Benaïssa , had hem en liet hem
gaan. Ironisch, is het niet?

Soms vraag ik me wel eens af of ik de juiste beslissing heb genomen. Had ik harder moeten vechten? Had
ik moeten blijven? Een deel van mij verlangt naar mijn oude leven. Een ander deel beseft maar al te goed
dat ik Tariq nooit alles had kunnen geven. Op termijn had dat nooit gewerkt en had ik hem
doodongelukkig gemaakt.

Of zou er toch een kleine kans geweest zijn dat we het hadden gered samen? Ik zou het allicht nooit
weten.

Geen enkele tastbare herinnering heb ik aan hem behalve één opgedroogde bloem die ik heb bewaard.
Een Jasmijn. Ik herinner me nog de avond dat hij me ze gegeven had, vanuit zijn attente zelfve, die toen
pas echt tot uiting kwam, nadat hij ze wekenlang verborgen had gehouden en ik de enige was die er
getuige van mocht zijn.

Verder geen foto's, geen aandenken. Toch zie ik hem nog steeds voor alsof het gisteren was. Nog steeds
zie ik hem naar me lachen. Nog steeds zie ik die ondeugende blik in zijn diepbruine ogen. Nog steeds
voel ik hoe zijn volle lippen mijn voorhoofd kusten. Nog steeds voel ik hoe zijn vingers mijn huid
aanraakten.

Nog steeds voel ik de liefde voor deze man, die alleen maar lijkt toe te nemen naarmate de tijd vordert.
Mijn broer had gelijk.

Jullie zouden eens moeten weten hoe vaak ik mijn telefoon heb genomen en privé naar hem belde met
slechts de bedoeling zijn stem even te horen maar op het laatste moment drukte ik altijd weer af. Bang
dat hij zou weten dat ik het ben.

Hoe vaak ik niet ben begonnen met mijn spullen te pakken om weer terug naar huis te vertrekken. Zijn
huis leek immers nog steeds mijn thuis. Maar iets hield me altijd tegen. Misschien was het wel de angst

194
voor zijn reactie. Hij haat me. Ik kon mezelf de moeite beter besparen. Als hij me zelf terug wilde vinden
had hij me al lang gevonden. Hoewel ik hem vroeg me te vergeten kon ik het niet laten te hopen dat hij op
een gegeven moment voor de deur zou staan maar dat zou zijn koppigheid nooit toelaten.

Ik woonde nog steeds bij Mohammed in. Ik kon in principe wel iets voor mezelf zoeken maar dat vond hij
geen goed idee. Nassim loopt nog steeds rond op vrije voeten maar het goede nieuws is dat we al drie
maanden niets van hem gehoord hadden. Wellicht weet hij niet waar ik me bevind of voelt hij zich niet
meer bedreigd. Geen nieuws goed nieuws. Daar zullen we het maar op houden.

Je zou dus kunnen zeggen dat ik mijn leven wel min of meer terug op orde heb. Professioneel althans.
Mijn collega’s vallen reuze mee maar ik moet eerlijk toegeven dat mijn stagemeester niet meteen
dezelfde allures heeft als Tariq. Hij is een 60- jarige droogstoppel die het altijd beter lijkt te weten. Mijn
baan is lang niet zo boeiend als thuis. Tariq zorgde ervoor dat het nooit saai werd. Ik miste hem. Niet
enkel op persoonlijk vlak maar ook op professioneel vlak. Daar voelde ik me nuttig. Hier nauwelijks.

Waar ben ik toch mee bezig? Ik betrap mezelf er steeds opnieuw op dat ik alles en iedereen met hem ga
vergelijken. Ik werd weer maar eens gek van mijn eigen gedachten. Ik had nooit durven denken dat het
me zo moeilijk zou vallen. Ik dacht dat een andere plek en andere mensen ervoor zouden zorgen dat ik
hem zou vergeten maar het tegendeel is waar. De tranen die ik laat om hem zijn nog steeds dezelfde als
drie maanden geleden. Ik besefte dat hij voor eeuwig zou leven in mijn hart en mijn herinneringen, waar
ter wereld ik me ook zou bevinden, op welk tijdstip dan ook. Mijn broer had gelijk wanneer hij zei dat
verloren liefde nooit heelt.

Ik trok mijn gordijn opzij en wierp een blik op de heldere sterrenhemel boven me. Een warme traan
ontsnapte mijn oog terwijl een koude rilling mijn lichaam schokte. De avonden zijn de ergste. Steeds
dacht ik met weemoed terug aan al die avonden die we samen doorbrachten en nu zit ik hier, alleen, in
een vreemde stad, te denken aan wat we zouden kunnen hebben gehad en hopend dat Allah een wonder
zou teweeg brengen en dat wonder opnieuw mijn richting uit zou sturen.

Geluidsfragment
Rihanna - Ps: I’m still not over you

195
7.2.

Tariqs perspectief

Voor de zoveelste avond op rij begon ik mijn nachtdienst. Het was mijn manier om te vergeten. Om haar
te vergeten. ’s Nachts werken. Geen eenzame avonden in dat grote huis en wanneer ik thuiskwam sliep ik
tot ik weer moest werken. Zo zag mijn leven er ongeveer uit op dit moment. Functionerend op
automatische piloot.

Met grote passen liep ik de spoedafdeling binnen. In mijn ooghoeken zag ik Lisa en Salma me gadeslaan
vanuit de cafetaria.

“Is er wat?” vroeg ik hen vanuit mijn heersende droogheid.

“Nee hoor.” zeiden ze in koor.

“Ga maar werken in plaats van hier te staan koffiekletsen. Het is geen pauze naar mijn weten. Prioriteiten
stellen noemen ze dat. “

Zonder ze nog een blik waardig te gunnen beende ik mijn kantoor binnen. Ik slaakte daarop een diepe
zucht. Ongelooflijk hoe ze ervoor heeft gezorgd dat heel mijn leven op zijn kop kwam te staan. Ik mis
haar. Verdomme, ik mis haar en ik vervloek haar en mezelf ervoor. Iedereen die hier rondloopt vergelijk
ik met haar en telkens weer kom ik tot de vaststelling dat niemand nog maar reikt tot aan haar voeten.

Het moeilijkste moment was dan ook wanneer ik vervanging voor haar moest zoeken. Alsof iemand haar
zou kunnen vervangen. Keer op keer wees ik de sollicitanten af met als gevolg dat ik er nog steeds alleen
voor stond en verdrink in het werk. Niet dat ik dat erg vond. Ik had mezelf daarbovenop nog eens
opgegeven voor een wetenschappelijk onderzoeksteam dat nieuwe technieken ontwikkeld. Alles deed ik
om afleiding te vinden.

Ik trok de lade van mijn bureau open en stootte op de foto van haar samen met Rayan. Ik kreeg het nog
steeds niet over mijn hart ze weg te gooien. Hoe vaak ik niet op het punt heb gestaan ze te verscheuren
maar het uiteindelijk toch niet kon. Rayan vroeg telkens hij me zag waar tante Yasmina was. Het zou me
weinig moeite kosten het te weten te komen maar mijn trots stond me in de weg.

Ik wierp een blik op een klein doosje dat ik zorgvuldig had verstopt in mijn gesloten lade. Haar ring. De
ring die ik haar wilde geven zodra ze me zou vertellen dat ze er klaar voor was. Ik, domme ezel wilde
haar zelfs ten huwelijk vragen in de veronderstelling dat haar gevoelens even sterk waren als de mijne.
Had ik me even vergist.

Ook aan die vervloekte ring bleef ik me halsstarrig vastklampen. Ik had het gevoel dat als ik hem weg zou
gooien ik dat kleine stukje hoop dat ik nog had mee zou weggooien. Iets in me zei of hoopte dat het nog
niet helemaal voorbij was, hoezeer ik mezelf er ook van probeerde van te overtuigen dat het definitief
gedaan was tussen haar en mij. Hoezeer ik haar ook probeer te haten, het lukt me niet. Niet in de verste
verte.

Ook thuis werd ik nog constant met haar geconfronteerd. De helft van haar spullen had ze nooit
meegenomen en ik had er niet de kracht toe ze nog maar te verplaatsen. Zo ver heeft ze me gekregen. De
dag dat ik thuis kwam na mijn ongeval was het eerste wat ik deed naar haar kamer gaan. Haar bed,
onopgedekt. Het deed me terugdenken aan die ene ochtend net voor dat vervloekte ongeval dat alles
kapot heeft gemaakt. Nassim heeft alles kapot gemaakt. Als hij er niet was geweest had ze nu mijn vrouw
geweest.

196
Er werd geklopt op de deur. Snel stak ik de foto en de ring weg in mijn lade.

“Tariq, mag ik binnenkomen.” dook Salma op van achter de deur.

“Wat is er?”

“Ik zou eens met je willen praten.”

“Gaat het over het werk?”

“Niet echt.”

“Bespaar je de moeite dan maar.” zei ik zonder op te kijken.”

Tot mijn ergernis sloot ze ook nog eens de deur achter zich en ging ongevraagd tegenover me zitten. “En
nu tussen jou en mij.” viel ze met de deur in huis waarop ze misschien wel voor het eerst in haar leven
mijn volledige aandacht trok.

“Tariq, wat scheelt er toch met jou de laatste tijd?”

“Met mij gaat het prima, dankjewel.”forceerde ik mijn nonchalance terwijl ik me op mijn
computerscherm richtte.

“Dat is niet wat ik en alle anderen hier denken en zien. Je hebt je masker weer opgetrokken sinds…”

“Geen woord Salma. Ik wil haar naam niet meer horen.”

“Waarom is ze weggegaan? Heeft het te maken met je ongeval? ”

“Houd erover op ja! Het zijn in de eerste plaats jouw zaken niet!” verhief ik, tegen beter weten in mijn
stem waardoor mijn façade zich alsmaar meer leek op te heffen.

“Mis je haar?” vroeg ze me op de man af.

“Doet dat er toe?” beet ik haar toe.

“Kijk Tariq. Ik weet dat ik misschien niet de persoon ben met wie je het hierover wil hebben maar ik zie
wat ik zie. Ik zag de blik in je ogen wanneer je naar haar keek, de manier waarop je tegen haar sprak, de
manier waarop jullie met elkaar omgingen. Op die manier ben je nooit met mij omgegaan en weet je, het
verbaast me niet eens. Yasmina was en is een pracht van een vrouw. We missen haar allemaal. Ze heeft
op ons allemaal een sterke indruk achter gelaten maar misschien nog wel het meeste op jou. Dat mag je
gerust toegeven.”

“En weet je wat nog meer? Ik had nooit gedacht dat er een vrouw op deze planeet rondliep die er in zou
slagen jou te ontdooien maar verbazingwekkend genoeg is het haar gelukt in een vingerknip. Ze moet
wel heel bijzonder voor je zijn geweest dat ze daarin geslaagd is.”

“Onze verloving verbreken was misschien wel het beste wat je had kunnen doen. Ik weet dat het omwille
van haar was. Ik ben niet dom, noch blind. Ik weet dat ik woedend ben geweest, zowel op jou als op haar
maar ik zie nu in dat het nooit had kunnen werken, jij en ik. Jij en Yasmina wel. Jij bent het potje en zij is
het dekseltje. Dat jullie dat zelf niet zien dat begrijpt niemand hier...”

197
“Wist je dat er zelfs weddenschappen aan de gang waren over hoelang het nog zou duren voor er een
huwelijk aangekondigd zou worden?”

Zonder dat ik het wilde verscheen er een glimlach op mijn gezicht haar dit te horen zeggen.

“Voor heel even zagen we jou van een andere kant maar sinds zij weg is, is de sfeer hier weer gespannen
net zoals het was voor haar komst. Zonde Tariq en dat vind ik niet alleen. Alleen al om jou weer gelukkig
te zien zouden we er alles voor geven haar terug te krijgen. Je bent misschien een strenge baas maar wel
een rechtvaardige en iedereen hier leeft echt met je mee. Jouw humeur heeft invloed op de hele afdeling.”

"En wie ben jij? De woordvoerder van de 'Red Tariq Stichting'?” fronste ik mijn wenkbrauwen.

Ze keek me niet echt onder de indruk aan. "Ja trek alles maar weer in het belachelijke. Alles om je ware
gevoelens de maskeren niet?"

“Kijk, ik weet niet waarom ze is vertrokken. Je hebt gelijk, het zijn mijn zaken niet maar vecht voor haar
als je van haar houdt. Je hebt verdomme onze verloving voor haar verbroken, maak het dan ook helemaal
af! Zo heb ik tenminste ook niet het gevoel dat het allemaal voor niets is geweest.” stond ze nu weer op.

“Het heeft geen zin Salma.” slaakte ik een diepe zucht.

“Waarom niet?” plaatste ze zich weer op de stoel.

“Ze wilt niet dat ik haar ga zoeken en ten tweede: ik ben zo ongelooflijk teleurgesteld in haar. Alles had ik
voor haar over, alles en dat wist ze goed genoeg. Zelfs in die wetenschap is ze vertrokken, op een
moment dat ik haar het meeste nodig had.”

“Dus je hebt wel degelijk gevoelens voor haar?” vroeg ze me zacht.

“Ik had gevoelens voor haar.”

“En van de ene dag op de andere zijn die verdwenen?”

Ik kon het niet over mijn lippen krijgen dat ik niets meer voor haar voelde. Ik zou liegen moest ik dat
zeggen, net zoals wanneer ik zou zeggen dat ik haar niet mis.

“Zoals ik al dacht. Ik ken jou al sinds je kindertijd Tariq. Denk je dat ik die constante gepijnigde blik niet
zie in je ogen? Je zou niet liever willen dan dat ze hier weer voor je neus stond!”

“Ik weet zeker dat ze ook wat voor jou voelt. Wanneer je hier werd binnengebracht die dag van het
ongeval heeft iedereen gezien hoe ze in tranen hier aankwam, niet wetend van welk hout pijlen te
maken. Ze was ontroostbaar. Zo ongelooflijk bang om jou te verliezen. Een vrouw die niets om je geeft
zou allesbehalve zo reageren, neem dat maar van mij aan!”

“Waarom is ze dan weggegaan?” kwam er zonder ik het wilde, opvallend zacht over mijn lippen.

“Misschien dat jij dat beter zal weten dan ik. Ze zal er ongetwijfeld wel haar redenen voor gehad hebben.”

“Dit gesprek is ten einde Salma.” zei ik kortaf. Ik kon me wel voor het hoofd slaan voor de dingen die ik zo
net met haar had gedeeld.

198
Ik stortte me nog op te kijken verder op mijn papierwerk. Wie denkt ze wel dat ze is dat ze zich zomaar
het recht kan toe eigen zich met mijn privé leven te bemoeien?

“Denk er over na Tariq. Denk aan wat je zou kunnen hebben. Soms moet je gewoon je lot in eigen hand
nemen en ervoor vechten.” besloot ze haar pleidooi waarna ze mijn kantoor verliet.

Met een zucht liet ik me achteruit zakken in mijn bureaustoel. Waarom kan men me niet gewoon met
rust laten? Eerst Ilias en nu Salma, mijn ex nota bene. Wie is de volgende die me de les komt spellen? Hoe
kan ik haar in godsnaam vergeten wanneer men me constant met haar naam confronteert? Ik zou op dit
moment geld geven om even te kunnen verdwijnen van hier. Weg van alles, weg van de herinneringen.
Een andere plek zou me helpen alles op een rijtje te zetten.

Ik liep mijn kantoor uit op weg naar de onderzoeksruimte toen ik tot overmaat van ramp Chaimae en
Ilias op de gang zag staan flikflooien. Ook dat nog. Chaimae deed me zo verschrikkelijk veel aan haar
denken.

“Hoi Tariq!” groette ze me uitbundig. “Alles goed?”

“Hé.” zei ik kort en maakte aanstalten op verder te lopen. Het liefste zou ik haar echter bestoken met
vragen over haar zus maar mijn trots hield me weer maar eens tegen. Niemand hoefde te weten dat ze
me nog steeds niet koud liet.

“Met Yasmina gaat het goed trouwens.” knipoogde ze alsof ze mijn gedachten kon lezen.

"Ik ben blij voor haar." mompelde ik binnensmonds.

Ik werd nog meer op de proef gesteld toen Chaimae’s wanneer het belgeluid van haar telefoon
weergalmde door de ziekenhuisgangen. Net op het moment ik haar de les wilde spellen dat mobiele
telefoons niet toegestaan zijn op deze afdeling hoor ik haar de naam zeggen die ik ten koste van alles
wilde vergeten.

“Yasmina!” gilde ze het uit.

"Wat is dit? ‘De-herinner-Tariq-aan-Yasmina-dag?’" bedacht ik mezelf. Ik kan jullie garanderen dat mijn
hart het bijna ging begeven bij de wetenschap dat ze daar aan de andere kant van de lijn hing. Subtiel
probeerde ik op te vangen waar ze het over hadden terwijl ik aan de balie zogenaamd papieren invulde.

“Hoe gaat het daar? Je kent me toch nog. Ik heb al dagen, wat zeg ik weken niets van je gehoord.”“Ja ja ik
wil het niet horen. Drukte mag geen excuus zijn om je kleine zusje te vergeten dus voortaan bel je me
minstens één keer per week, begrepen?”

“Yasmina, stop nou even met praten over die stomme studies.” hoorde ik Chaimae nu zeggen. “raad eens
wie er hier bij mij staat.” “Ja duh, natuurlijk Ilias maar ook nog iemand anders die jij veel beter kent.” “Ik
zal je een tip geven: Het begint met een T en het eindigt op ARIQ.”

Het bleef daarop even stil. “Yasmina? Zeg eens wat! Ben je er nog?”
“Wil je hem spreken?”
“Komaan, toe…” ratelde ze maar verder. Ik kon echter meteen aanvoelen dat Yasmina ietwat minder
enthousiast was aan de andere kant van de lijn.

“Hier praat met elkaar!” duwde Chaimae onverwacht de telefoon aan mijn oor. Ik hoorde meteen aan de
klik dat ze had opgehangen.

199
“Ik heb hier geen tijd voor.” gaf ik haar telefoon terug.

“En jullie zijn allebei koppige ezels.” kaatste Chaimae de bal weer terug. Ze mogen dan misschien dag en
nacht verschillen van karakter die twee zussen maar dat bijdehante hebben ze klaarblijkelijk gemeen.

“En zouden jullie voortaan elders kunnen afspreken. Dit is een ziekenhuis geen afspreekplek.” probeerde
ik mezelf weer een houding te geven na de zoveelste teleurstelling.

“Pijnig jij jezelf maar verder Tariq.” beet Ilias me op zijn beurt toe.

Lachend en dollend verlieten ze de kliniek. Gefrustreerd keek ik hen na. Dit hadden zij en ik ook kunnen
hebben. Yasmina en ik. “Yasmina.” fluisterde ik voor het eerst haar naam weer luidop. Ik besefte dat ik
nog lang niet over haar heen was. Nog lang niet.

Ik werd opgeschrikt door een collega van het onderzoeksteam. In mezelf vroeg ik me af wat die nou weer
wou. “Heb je even?” vroeg dokter Derijke me.

“Ja natuurlijk.” richtte ik me tot hem.

“Zoals je weet is er veel reactie gekomen om die nieuwe techniek die we hebben ontwikkeld. De
medische faculteit van een universiteit in Londen heeft gevraagd of er iemand uit het team een
uiteenzetting wil komen geven aan hun studenten. We hebben het er eens over gehad en we waren het er
over eens dat jij de geknipte persoon zou zijn. Je bent jong, charismatisch. De studenten pikken wellicht
meer van jou op dan van een bende oude kneuzen.

Ik moest lachen bij zijn uitspraak.” Het is al goed. Wanneer moet ik gaan?”

“Donderdag binnen een week. Ik stuur je de zo snel mogelijk de rest van de gegevens.” lachte de man
dankbaar.

Dit kwam werkelijk als geroepen. Eindelijk enkele dagen weg uit de kliniek, weg van thuis, vol met
herinneringen aan haar. Een andere stad, andere mensen. Geen betere manier om mijn gedachten te
verzetten.

200
7.3.

Vandaag werd er een lezing gegeven op school over een nieuwe techniek ontwikkeld door een Belgisch
onderzoeksteam. We werden min of meer verplicht ze bij te wonen. Niet dat ik het erg vond. Mijn
nieuwsgierigheid was geprikkeld, vooral omdat het een Belgische uitvinding betrof.

Ik had me over slapen en moest me haasten om nog op tijd te komen. Ik zag er tegenop de aula binnen te
stormen met alle blikken op mij gericht. Op de koop toe had ik dan nog het geweldige idee gehad met
nieuwe pumps aan te trekken die me vandaag zeker nog in een genante situatie zouden brengen.

De gang was akelig leeg wat me deed vermoeden dat de lezing al lang begonnen was. Het enige wat ik
kon horen was het getik van mijn hakken en mijn eigen ademhaling. Ik keek nog snel even in het raam en
fatsoeneerde mezelf om althans nog stijlvol voor schut te staan zo meteen.

Net wanneer ik de deur naar de aula wilde openen dook er echter wel een heel bekend gezicht voor me
op.

“Yasmina, ben jij dat?” gaf diegene een scheve blik.

“Ilias! Wat doe jij hier?” reageerde ik vanuit mijn verbijstering.

“Dat kan ik evengoed aan jou vragen!” lachte hij breed.

“Ik studeer hier en zou op dit moment eigenlijk een lezing moeten bijwonen..."

“Als dit geen teken is dan weet ik het ook niet.” fluisterde hij.

“Wat?” vroeg ik hem verward.

“Niets. Laat maar.” grijnsde hij. “Maar echt fijn je weer te zien! Je ziet er goed uit. Hoe gaat het nu met
je?” vervolgde hij.

“Het gaat. Ik heb mijn leven weer opgenomen. Het zal nooit hetzelfde zijn als thuis maar ik red me wel.”
forceerde ik een glimlach.

“Maar vertel hoe gaat het in België? met mijn zus? En vooral, wat brengt jou hier in Londen?” vroeg ik
hem op mijn beurt.

“Om op je vragen te antwoorden. België, laat staan de kliniek is ongelooflijk saai zonder jou, Chaimae
mist je en last but not least: ik ben hier met mijn broer.”

Mijn adem stokte bij dat laatste woord. “Tariq?” piepte ik.

“Ik meen me niet te herinneren dat ik nog een andere broer heb?” jende hij me. Geheel misplaatst op dit
moment.

“Nee? Is hij ook hier dan.” vroeg ik het hem als verstomd.

“Sterker nog: hij is degene die de lezing geeft. Hij heeft meegeholpen aan het tot stand brengen van die
nieuwe techniek.” maakte hij de consternatie binnenin me nu compleet.

“Dat meen je niet…” hakkelde ik. Dit kan niet toch niet? Hij is hier. Tariq is hier!

201
“Yasmina, gaat het?” onderbrak Ilias mijn gedachten. Ik kan me inbeelden dat ik er uitzag alsof ik een
spook had gezien.

“Ehm, ik denk dat ik maar eens ga.”

“Nee! Blijf alsjeblieft. Jullie moet echt eens goed met elkaar praten.” hield hij me tegen.

“Was hij kwaad?” hoorde ik mezelf vragen.

“Hij was woedend Yasmina. Sinds hij is hersteld van zijn ongeval vlucht hij weg in zijn werk en doet hij
alsof je vertrek hem niets doet maar ik weet wel beter. De realiteit is dat hij je mist en je vertrek nog lang
niet verwerkt is. Hij is weer dezelfde Tariq van vroeger geworden. Koud en emotieloos.”

“Reden te meer dat ik nu beter ga. Ik denk niet dat ik daar nu zin in heb.”

Weer hield hij me tegen.“Alsjeblieft praat met hem Yasmina. Je bent de enige die misschien nog tot hem
kan doordringen. Jullie hebben nog zoveel uit te praten. Jullie zijn voorbestemd voor elkaar. Kijk hoe het
lot ervoor heeft voor gezorgd dat jullie beiden je hier bevinden. Het wordt tijd dat jullie je erbij gaan
neerleggen.”

Veel tijd om er nog over na te denken had ik echter niet. Ilias woorden waren nog niet koud of we
werden opgeschrikt door een deur die met een ruk openzwaaide. “Ilias kom je nog of hoe zit het?”
hoorde ik zijn innemende stem zeggen. Zijn stem zwakte echter af wanneer hij mij zag, net zoals mijn
ademhaling, die plotseling leek te stokken.

Daar stond hij. De man die ik al die maanden uit mijn leven en mijn gedachten probeerde te verbannen.
Nu ik hem zag wist ik weer waarom dat maar niet scheen te lukken. Hij was nog steeds even
adembenemend als de eerste keer dat ik hem zag. Hij was nog geen haar veranderd.
Of toch. Wat meteen opviel was de vermoeidheid in zijn ogen. Zijn ooit liefdevolle, soms ietwat
ondeugende blik jegens mij was veranderd in een doffe, nietszeggende blik.

Ik probeerde door zijn koele houding heen te kijken maar ik kon op dit moment niet raden wat er in hem
omging. Vroeger kon ik het zien in één seconde maar het was net alsof hij zich had afgesloten van alle
emoties. Hij had zich afgesloten van mij.

Onze blikken hielden elkaar een tijdlang vast. Geen van beiden wist wat uit te brengen. Dit leek wel een
scène uit een film die in het echte leven nooit zou plaatsvinden, behalve vandaag dan. Hoe is het mogelijk
dat van alle plaatsen op de wereld we ons net hier samen bevonden? Had Ilias gelijk dat dit geen toeval is
maar het lot?

“Benaïssa.” knikte hij koel. Alsof ik een complete vreemde voor hem was. Hij kreeg mijn voornaam niet
eens meer uitgesproken.

“Ik ga maar eens.” stotterde ik. Ik voelde me weer dezelfde kleine Yasmina als maanden geleden toen ik
hem voor het eerst zag. Ben Amar is terug. Tariq is verdwenen. Dat werd me meteen duidelijk.

“Vlucht maar weer weg. Daar ben je goed in.” daagde hij me uit.

“Excuseer?” draaide ik me bruusk om.

202
“Ben je van plan me nog een uitleg te geven over je plotse vertrek of gaan we weer lekker doen alsof er
niets aan de hand is?”

“Alles stond uitgelegd in de brief.” zei ik kort zonder hem aan te kijken.

“En daar moest ik het maar mee doen? Had je nou echt niet het lef het recht in mijn gezicht te zeggen?”
verhief hij nu zijn stem. Ik voelde heel duidelijk de emotie die hij probeerde te verdringen maar het ging
hem hoe langer hoe slechter af. Ook ik wist dat ik weinig nodig had om te exploderen.

“Ik kon het niet Tariq. Ik moest daar weg.” wendde ik mijn blik schuldbekennend van hem af.

“En ik? Waar ergens stond ik in je lijstje?” Heb je ooit wel eens gedacht hoe ik me moest voelen? Alles wat
ik voor jou heb gedaan was gemeend omdat ik je wilde helpen, omdat ik je graag had, omdat ik van je
hield! Ik heb verdomme bijna het leven gelaten voor jou! Weet je hoe het voelt om dan wakker te worden
en te beseffen dat degene voor wie je het gedaan hebt het de is afgestapt en de enige tastbare
herinnering een idiote brief is waar in je mij vraagt je te vergeten terwijl je zelf dondersgoed weet dat
vergeten onmogelijk is!”

“Wat! Ik heb mijn ziel blootgelegd in die brief en dat noem jij idioot? Je bent onredelijk Tariq! Jij beseft
nog niet half hoe moeilijk het was die beslissing te nemen. Net omdat ik jou wilde beschermen ben ik
weggegaan. Je hebt toch zelf gezien waartoe Nassim in staat is? Hij heeft je de dood in gejaagd! Kom me
dus alsjeblieft niet vertellen dat ik dit heb gedaan alsof het niets was. Je hebt er geen idee van hoe ik me
heb gevoeld de voorbije maanden en nog steeds voel! Er ging geen dag voorbij zonder ik aan jou heb
gedacht! Dat is de waarheid Tariq en niets anders!” verweerde ik me fel.

”Daar heb ik dan veel van gemerkt." merkte hij cynisch op. "Als je echt iets om mij gaf zoals je het zo mooi
verwoordde in je brief dan was je nooit vertrokken in de eerste plaats.”

“Jij bent me anders ook niet komen zoeken!” beet ik hem op mijn beurt toe.

“Oh wacht, even recapituleren.” lachte hij gemaakt. “Jij vertrekt en dan verwacht je van mij dat ik je
achterna kom hollen als een schoothondje?”
“Weet je, bespaar me het melodramatisch gedoe waar jullie vrouwen zo goed in zijn. Zal ik je eens
vertellen wat er écht achter stak?”

“Ik ben benieuwd welke theorie je nu weer hebt bedacht.” rolde ik mijn ogen.

Hij zette een stap dichter waardoor we op nauwelijks enkele centimeters van elkaar verwijderd waren.
Met zijn ogen dwong hij me nu hem aan te kijken. “Je bent niet weggevlucht van Nassim weggevlucht. Je
bent weggevlucht van mij. Weggevlucht van je eigen gevoelens.”

“Je weet niet wat je zegt!” kwam er hevig maar hakkelend over mijn lippen.

“Ik zit dicht is het niet? Je kan zeggen wat je wil maar vanaf dag één zag ik recht doorheen jou. Ik ken jou,
Yasmina Benaïssa, misschien wel beter dan wie ook.” zei hij om de meest beheerste toon. God, wat haatte
ik het wanneer hij dit deed.

“Laat me niet lachen. Waarom zou ik in godsnaam van je wegvluchten?”

“Omdat ik je hoe langer hoe minder ongevoelig liet. Het beangstigde je, die aantrekkingskracht tussen
ons waar je om de één of andere reden niet aan kon of mocht toegeven.”

203
“Ik kan hetzelfde over jou zeggen.” kaatste ik de bal terug.

“Ik ben tenminste niet weggevlucht. De enige reden waarom ik niet helemaal voor mijn gevoelens
uitkwam is omdat ik jou de ruimte wilde geven en geen misbruik wilde maken van je zwakte. Welke man
zou me dat nadoen?”

Hij nam weer een stap achteruit. “Maar lieve schat. Dankzij die actie van jou heb ik beseft wat voor
iemand je echt bent. Een lafaard. Net zoals je te laf was Nassim aan te geven. Wat ik voor mijn ongeval
voelde voor jou daar blijft niets van over. Het enige wat ik nog voor jou voel is teleurstelling. Een
immense teleurstelling in een vrouw die ik veel hoger had ingeschat. “

De tranen brandden tegen mijn oogleden terwijl hij die verschrikkelijke woorden uitsprak.

“Dat is duidelijk.” slikte ik een opkomende traan weg. “Het spijt me dat dit zo is moeten lopen Tariq maar
besef dat elk woord dat ik schreef in die brief gemeend was of je dat nu wil geloven of niet. Ik gaf om je
en dat doe ik nog steeds. Ooit zal je door die vervloekte koppigheid van jou inzien waarom ik ben
weggegaan.”

Voor even dacht ik zijn blik te zien verzachten maar dat was vast mijn inbeelding. Ik wende mijn blik af
en nog zonder een woord te zeggen beende ik zonder omkijken de universiteit uit op die vervloekte
schoenen die ik nu het liefste zou uitschoppen.

Ik liet mijn tranen te vrije loop. Ik had geen zin meer ze te verbijten. Ik ben hem voorgoed kwijt. Hij haat
me. Hij had me niet harder kunnen kwetsen dan met de woorden die hij zonet uitsprak.

Tariqs perspectief

Met een krop in mijn keel zag ik haar verslagen de gang uitlopen.

Ik wist niet waarom ik de woorden uitsprak. Ik wist niet waarom ik er zoveel genoegen in schepte haar
te kwetsen. Ik zag de tranen tegen haar oogleden branden en de laatste zin die ze uitsprak klonk
gebroken. Ik had haar gebroken.

Wilde ik haar op die manier doen boeten? Wilde ik haar op deze manier laten voelen wat ik de voorbije
maanden heb gevoeld? Waarom voelde ik niet de opluchting die ik dacht te voelen?
De waarheid is immers dat ik geen woord meende van wat ik zei. De enige kans die ik had om haar te
laten weten wat ik echt voor haar voel heb ik verkeken. Nu is ze weg. Misschien wel voorgoed.

Ik moest voor mezelf toegeven dat ze er fantastisch uitzag. Het was inmiddels bijna zomer en de zon had
haar duidelijk goed gedaan. Haar indringende groene ogen kwamen nog mooier tot hun recht in
combinatie met haar bruine huid en haar witte hoofddoek. Maar hoe mooi ze ook was, die gekwetste blik
in haar ogen bleef me nog het meeste bij en dit keer was ik er de oorzaak van. Niet Nassim, niet haar
ouders.

Had ik haar niet ooit eens beloofd haar ten koste van alles te beschermen? Nu ben ik degene waar ze
tegen beschermd moet worden.

ik werd opgeschrikt door Ilias die in zijn handen klapte. “Dat heb je weer goed gedaan Tariq.” verweet hij
me op een sarcastische toon. “Je hebt haar gekwetst een niet zo’n klein beetje.”

Ik kreeg daaropvolgend geen woord meer uitgesproken. Hij had gelijk. Ik had zelfs geen zin meer om
hierover in discussie te gaan.

204
“Ze wachten op me in de zaal.” ontweek ik zijn opmerking.

Tijdens mijn lezing zaten mijn gedachten ergens anders. Ik kwam allicht over als een onervaren
schooljongetje. De maakte de ene verspreking na de andere.

“Wat was dat in godsnaam?” vroeg Ilias me na afloop.

“Zeg maar niets. Ik weet dat ik het verprutst heb.” slaakte ik een diepe zucht. Gek genoeg interesseerde
het me geen bal. De enige die nu door mijn hoofd spookte was Yasmina. Haar eindelijk weer te hebben
teruggezien deed meer met me dan ik ooit had durven denken maar tegelijkertijd het was de zet die ik
nodig had. Haar te hebben gezien heeft me doen beseffen dat zij de vrouw is van mijn leven en dat ik haar
niet meer mag laten gaan, nooit meer.

“Ilias. Ik wil dat je nu Chaimae belt en haar vraagt waar Yasmina is.”

“Ik weet niet of ze dat gaat zeggen. Ze heeft een spreekverbod gekregen. Ze lost er met geen woord over.”

“Ilias doe nou niet belachelijk. Bel haar en eis dat adres. Je zegt zelf dat ze jou onweerstaanbaar vind,
bewijs dat nu maar eens dan.”

“Wat ga je doen dan?” “Wat denk je zelf?” zei ik vastbesloten haar weer terug te halen naar waar ze
thuishoort. In België. Aan mijn zijde.

205
7.4.

Geluidsfragment
Chris Brown - Crawl

Zoals ik verwachtte had Ilias weinig moeite nodig om Chaimae te overtuigen. Ik wist nu waar ze was. Bij
haar broer. Ik had het kunnen weten. Opluchting heerste wanneer ik het hoorde. Zo wist ik tenminste dat
ze al die maanden veilig was geweest, net zoals ze me schreef in haar brief.

Het was al laat wanneer ik nerveus aanbelde bij de flat van Mohammed. Ik bevond me op onbekend
terrein en wist allesbehalve hoe zij én haar broer zouden reageren. Ik mocht er niet aan denken dat ze
hem heeft verteld wat er voorheen gebeurd is. Dan zou ik allicht niet verder dan dit punt komen.

Niet veel later werd de deur geopend. Het was haar broer die me erg verrast aankeek. Hij begroette me
tot mijn verbazing op de meest hartelijk manier, schudde me de hand en nodigde me uit naar binnen.
Yasmina had absoluut gelijk toen ze zei dat hij niet de typische Marokkaanse broer is. Gelukkig voor mij
op dit moment.

“Yasmina heeft me verteld wat er gebeurd is Tariq. Over je ongeval waar Nassim voor verantwoordelijk
is. Ben je goed hersteld?”

“Ja, ik ben er goed van af gekomen tot iedereens verbazing.”

“Kijk, ik vind het jammer hoe alles is gelopen. Yasmina had niet zomaar mogen weggaan, ook al was het
met de beste bedoelingen. Ik heb je nog willen bellen maar ze had me dat verboden. Ik vond dat ik haar
wens moest respecteren op dat moment maar ik kan je gerust zeggen dat ik vaak op het punt heb gestaan
het wel te doen. Ik zag hoe ongelukkig het haar maakte.”

“Je zal vast ongerust geweest zijn toen ze plots weg was?” ging hij verder.

“Dat is nog zacht uitgedrukt.” gaf ik grif toe. Hoe sterk ik me ook voordeed. Geen moment was ik gerust.
De angst dat Nassim haar weer iets zou aandoen maakte me gek vanbinnen.

“Ik wil alleszins zeggen dat ook ik je erg dankbaar ben dat je haar toen hebt opgevangen.”

“Dat is vanzelfsprekend.” meende ik oprecht.

“Hoe weet eigenlijk dat ze hier is?” vroeg hij me.

“Chaimae.” lachte ik zwak.

“Ja die zal ook nooit haar mond kunnen houden.” schudde hij lachend zijn hoofd.

“Mijn excuses dat ik hier nog zo laat kom binnenvallen maar…”

“Je bent hier vast niet voor een beleefdheidsbezoekje?” vulde hij me aan.

“Is ze hier?” vroeg ik meteen

“Ja ze is hier." zei hij tot mijn opluchting. “Yasmina! Bezoek voor je!” riep hij haar.
“Wie is het?” hoorde ik haar geërgerd terugroepen. “Dat kan je denk ik beter zelf komen kijken!”

206
“Ze is in een slecht humeur vandaag. Zet je maar schrap.“ waarschuwde Mohammed me. Ik wist helaas
maar al te goed genoeg waarom. Ik was namelijk de oorzaak maar dat zou ik wijselijk verzwijgen
vooraleer ik zijn woede ook nog eens op mijn hals zou halen.

Niet veel later stond ik oog in oog met de vrouw die me de voorbije maanden tot waanzin heeft kunnen
drijven. Ze was duidelijk niet voorzien op mij komst aangezien ze een losse witte slobberbroek droeg
met een nauw aansluitend olijfgroene truitje dat haar ogen extra accentueerde maar dit keer stonden
haar indringende groene ogen dof en levenloos. Haar haren had ze nonchalant in een knot gedraaid maar
zelfs zo zag ze er adembenemend uit. Al zou ze een vuilzak dragen, dan nog zou ze haar schoonheid niet
kunnen verbergen.

Ze keek me met waterige ogen aan. Ik zag meteen dat ze gehuild had. “Tariq?” piepte ze. “Wat doe jij
hier?”

“Ik denk niet dat wij al uitgepraat waren voorheen...”

“Ik heb je nochtans niets meer te zeggen. Je bent heel duidelijk geweest. Wil je nu alsjeblieft weer
weggaan? Ik heb hoegenaamd geen zin in nog een resem verwijten.” zei ze aan één emotieloze toon.

“Nee Yasmina, ik wil gewoon met je praten. Geen verwijten meer. Alsjeblieft geef me nog eens kans. Ik
beloof je dat ik het niet zal verpesten dit keer."

“Ik laat jullie.” kwam Mohammed tussen. “Jullie hebben vast heel wat te bespreken.”

Nadat Mohammed de kamer had verlaten stonden Yasmina en ik elkaar ongemakkelijk aan te kijken. In
andere omstandigheden was geen één van ons beide op ons mondje gevallen maar nu wist geen van
beide wat zinnigs uit te brengen.

“Gezien ik daarstraks je wellicht geweldige lezing gemist heb, heb ik nog een heleboel werk voor school
dus waar wacht je nog op? Zeg wat je te zeggen hebt."

Dat bijdehante was ze blijkbaar nog steeds niet verleerd.

“Geloof me, je mag blij zijn dat je er niet bij was. Ik heb het verprutst en niet zo’n klein beetje.”

“Oh ja?” merkte ze op terwijl ze voor ons beiden een glas frisdrank inschonk.

“Ik kon alleen maar aan jou denken Yasmina.” Met een ruk keek ze op.

“Is dat zo?” vroeg ze me in het gezelschap van een spottend lachje.

“Het spijt me van voorheen. Ik had zo niet tegen je moeten uitvallen. Ik meende geen woord van wat ik
zei. Het is gewoon, ik was zo kwaad dat je van de ene dag op de andere vertrokken bent. Er was zoveel
dat ik je nog had willen zeggen, dat ik je had willen duidelijk maken. Ik was doodongerust. Ik wist niet
waar je was, bij wie je was, of je veilig was. Verdomme, op het moment dat ik je het meeste nodig had ben
je weggegaan. Door daarstraks zo tegen je tekeer te gaan hoopte ik dat ik me opgelucht zou voelen maar
dat was niet zo. Integendeel. Ik voelde me nog slechter, wetend dat ik je gekwetst heb.”

Ze bleef me met dezelfde ijskoude blik aankijken en maakte absoluut geen aanstalten ook maar iets terug
te zeggen.

“Je gaat het met moeilijk maken is het niet?” probeerde ik alsnog het ijs te breken.

207
“Wat denk je zelf?” zei ze terwijl ze plaatsnam in de sofa en gedurig begon te zappen.

Ik wist dat ze nu een spelletje aan het spelen was maar ik was niet van plan er in mee te gaan. Ik trok de
afstandsbediening uit haar handen en zette de tv uit. “Hé!” riep ze fel.

“Zie je, ik dacht wel dat je het me moeilijk zou gaan maken dus heb ik alvast mijn voorzorgen genomen.
Ik heb namelijk iets bij waarmee ik het misschien een klein beetje goed kan maken…” Nieuwsgierig keek
ze me aan terwijl ik nonchalant een chocoladereep uit mijn jaszak haalde.

“Hoe wist je…” “Chaimae heeft me een paar tips gegeven.” knipoogde ik.

Ik zag haar lippen krullen tot een voorzichtige glimlach. “Het is al goed.” fluisterde ze terwijl ze de reep
gewillig aannam. Plagend trok ik de reep terug. “Heb je me vergeven dan?”

“Er valt je niets te vergeven Tariq.” reageerde ze tot mijn verbazing.

“Ik begrijp je reactie. Omgekeerd zou ik wellicht hetzelfde hebben gereageerd dus eigenlijk ben jij degene
die mij moet vergeven. Ik besef dat ik fout ben geweest. Ik had je niet zomaar mogen achterlaten terwijl
jij je in zo’n toestand bevond. Je hebt gelijk. Het was laf." zei ze zacht.

“Hoe zou ik je niet kunnen vergeven?” meende ik.

“Hoe gaat het nu met jou?” vroeg ze. “Ben je goed hersteld?”

“Er is wel wat meer nodig om mij klein te krijgen.” beantwoordde ik haar vraag. “Maar Yasmina, ik ben
hier niet voor een beleefdheidspraatje moest je dat denken.” trok ik ditmaal echt mijn stoute schoenen
aan.

“Wat kom je dan doen?” vroeg ze met een geamuseerde grijns op haar gezicht.

“Misschien dat ik dat beter kan tonen dan zeggen denk je niet?”

In een beweging trok ik haar recht uit de sofa om haar vervolgens dicht naar me toe te trekken. Wat
voelde het heerlijk haar lichaam weer te mogen voelen en de geur van haar parfum te mogen opnemen.

Ik dwong haar in mijn ogen te kijken “Ik heb je gemist Benaïssa.” fluisterde ik terwijl ik een haar voor
haar ogen wegstreek.

“Nog lang niet zoveel als ik jou heb gemist, Ben Amar.”

Met mijn vinger streek ik rond de contouren van lippen terwijl ik een rauwe blik van verlangen op hen
liet rusten.

“Aangezien ik jou gemist heb en jij mij gemist hebt kan ik eigenlijk niets anders bedenken dan dat we nu
gaan doen wat we maanden geleden al hadden moeten doen. Met het verschil, lieve Yasmina dat ik, noch
jij, niets, maar dan ook helemaal niets gaan doen om het tegen te houden. Begrepen?”

Onverwacht trok ze me nog dichter naar haar toe. “Alsof ik dat ook maar één seconde van plan was.”
fluisterde ze op de meest sensuele manier in mijn oor.

208
In haar ogen zocht ik naar dat laatste beetje bevestiging dat ik nodig had. Het verlangen in haar blik was
mijn vrijpleit om zekerder dan ooit een weg te zoeken naar haar volle lippen die me uitnodigend
aankeken.

Zachtjes raakten mijn lippen de hare. Ze schrok nadat ik subtiel in haar lip beet. Haar straf om me al die
maanden in het ongewisse te laten. Kort daarop kuste ik de pijn al snel weer weg, samen met al onze
gekwetste gevoelens. Aarzelend en voorzichtig beantwoorde ze mijn zoen. Een gevoel van extase ging
door me heen toen onze lippen elkaar volledig bedekten.

Magisch is het juiste woord op dit perfecte moment te omschrijven. Nooit eerder had iets zo intens en
puur aangevoeld. Het voelde heerlijk haar zoete lippen te voelen. Dit keer was het echt en geen fantasie.

Al snel werd onze verkennende zoen heviger en trok ik haar nog dichter naar me toe. De remming die ze
had liet ze langzaam maar zeker los. Ik voelde haar lichaam en al haar vormen tegen het mijne
aandrukken. Haar op die manier te mogen voelen maakte gevoelens in me los die ik nooit eerder had
gevoeld voor eender welke vrouw op deze aardbol.

Hoewel ik me had voorgenomen mezelf te beheersen gleden mijn handen onrustig over haar rug. Elk
klein deeltje van haar wilde ik in me opnemen, alsof ik bang was dat ik haar weer zou verliezen. Terwijl
ze me vol passie terugzoende trok ze mijn jas uit. Ik voelde haar fijne handen glijden over mijn borstkas
en mijn rug wat een geladen tinteling teweegbracht doorheen mijn hele lichaam.

Ik tilde haar op. “Wat doe je?” vroeg ze me met haar hese stem.

“Sssht.” legde ik mijn vinger op haar mond. “Niet praten.” zachtjes legde ik haar weer neer op de sofa en
kwam zo op haar te liggen. Ik verstrengelde mijn handen met de hare en hield ze boven haar hoofd
gekneld tegen de sofa. Tientallen kusjes plaatste ik in haar hals naar haar voorhoofd om tenslotte weer
bij haar lippen te behandelen. Onze zoen werd hoe langer hoe intenser. Ik voelde haar warme lichaam
tegen me aandrukken waardoor onze lichamen nog nauwer met elkaar werden verbonden. Ik wist dat
dit de verkeerde kant uitging maar mijn verlangen naar haar had het al lang overgenomen van mijn
verstand. Als het haar bedoeling was me gek te maken dan was ze daar bij deze glansrijk in geslaagd.

In één beweging maakte ik haar haren los. Ik wilde haar zachte haren door mijn handen voelen glijden. Ik
zag aan haar blik hoezeer ze er van genoot. Ik kon geen genoeg van haar krijgen. Hier had ik
maandenlang naar verlangd en vandaag heb ik het eindelijk gekregen.

De controle over mezelf volledig verliezend gleed mijn hand onder haar truitje, zoekend naar haar zachte
huid.

Vanuit het niets voelde ik haar nu verstijven waarna ze me bruusk van zich afduwde en ik haar
paniekerig naar adem zag happen. Dit leek wel een déjà vu met enkele maanden geleden. “Ga alsjeblieft
van me weg!” riep ze terwijl haar bevende lichaam in elkaar dook in de sofa.

“Yasmina, wat scheelt er? Jij wilde dit toch ook?” vroeg ik vanuit mijn radeloosheid.

“Ik liet me meeslepen. Dit hoort niet. Ga weg!”

Verbijsterd bleef ik haar een tijdlang aanstaren terwijl haar ogen zich alsmaar meer vulden met een
diepe, panische angst.

Ik greep haar bij haar polsen. “Yasmina, we mogen onszelf niet langer meer voor de gek houden. Ik wil
jou. Jij wilt mij. Waarom het nog langer ontkennen? Ik zie, ik voel toch hoe je op me reageert? Toen ik je

209
daarnet kuste voelde ik dezelfde intensiteit van verlangen als ik voor jou voel. Al sinds die avond in Parijs
of zelfs al daarvoor voelen we dit voor elkaar. We zijn beiden idioten geweest het zolang te ontkennen!”

Ruw duwde ze me van zich af. Ik zag haar in tranen op de sofa zitten. Ik kon mezelf wel voor het hoofd
slaan dat ik me zo aan haar had opgedrongen. We zijn inderdaad te ver gegaan maar ik voelde geen
greintje spijt. Ik wist nu zeker dat ik haar evenmin ongevoelig liet.

Ik knielde voor haar neer en nam haar hand in het mijne. Voor ik het wist sprak ik de woorden uit die
mijn hart me ingaven. Yasmina, misschien is dit niet de meest romantische manier, misschien is dit niet
hoe je het had voorgesteld in je dromen maar wat ik je nu ga vragen meen ik wel vanuit het diepste van
mijn hart.” slikte ik een brok weg.

“Ik hou van jou Yasmina Benaïssa. Meer dan van het leven zelf. Want jij bent degene die kleur geeft aan
mijn grijze bestaan. Met jou in mijn gedachten sta ik op en met jou in mijn gedachten ga ik slapen. Je bent
zonder twijfel mooiste dat ooit in mijn leven is verschenen en om die reden vraag ik je vandaag om mijn
vrouw te worden. Trouw met me Yasmina.”

Ik zag haar waterige ogen me ongelovig aanstaren. “Wat?” piepte ze ongelovig.

“Zeg alsjeblief ja.” smeekte ik haar.

“Tariq, je weet niet wat je zegt.” snikte ze hevig. “We hebben elkaar maanden niet gezien en nu vraag je
me om met je te trouwen? Dit is waanzin!”

"Nee Yasmina, dat jij niet durft toe te geven aan je gevoelens, dat is pas waanzin!"

“De voorbije maanden waren verschrikkelijk. Ondanks mijn woede dat je vertrokken was hoopte ik elke
dag dat je weer voor mijn neus zou staan. Elke ochtend hoopte ik dat alles maar een nare nachtmerrie
was geweest en dat je beneden het ontbijt stond klaar te maken. Elke dag hoopte ik dat je weer mijn
kantoor zou binnenwandelen en me van repliek zou dienen met de zoveelste bijdehante opmerking. De
voorbije maanden heb ik beseft hoe dom ik ben geweest geen open kaart hebben gespeeld over mijn
gevoelens voor jou. Toen al had ik je ten huwelijk moeten vragen dan was je misschien nooit
vertrokken.”

“Ik ben nog nooit zo zeker van een zaak geweest, Yasmina. Ik meen elk woord van wat ik zeg.”

Ze keek me aan met een gebroken blik in haar ogen. “Het spijt me. Ik kan niet met je trouwen Tariq.”

Haar woorden kwamen aan als een donderslag bij heldere hemel. De mogelijkheid dat ze nee zou zeggen
dat was nog niet eens bij me opgekomen. Zo zeker was ik van mezelf. En van haar gevoelens voor mij.

“Maar Yasmina, waarom dan niet?” vroeg ik haar vanuit mijn toenemend ongeloof.

“Er is zoveel dat jij niet weet. Wanneer ik je vertelde dat ik me nooit zou kunnen geven aan een man
meende ik dat.” trilde haar stem intens onder de emotie.

“Maar wat staat er dan in de weg?”

“Dat kan ik je niet vertellen Tariq. Al zou ik het willen, ik kan het niet.”

210
“Verdomme Yasmina, praat met me! Zeg me wat er scheelt waarom je niet met me kan trouwen?” riep ik.
“Ik dacht dat je hetzelfde voor mij voelde als ik voor jou! Betekende wat er daarnet is gebeurd dan
helemaal niets voor jou?”

“Daar gaat het niet eens om! Integendeel. Mijn gevoelens voor jou zijn net zo min verdwenen de voorbije
maanden. Ze zijn alleen maar sterker geworden. Het ligt dan ook niet aan jou maar aan mij. Buiten het
feit dat Nassim altijd tussen ons zal staan zal ik je nooit alles kunnen geven waar je recht op hebt. Jij
verdient een goede vrouw. Niet iemand zoals ik.”

“Yasmina, wat zeg jij toch allemaal? Ik begrijp hoe langer hoe minder van jou.”

“Ga alsjeblieft weg Tariq. Het is beter zo. Vergeet me en ga verder met je leven.” zei ze terwijl ze zich naar
ze met haar armen gekruist voor het raam ging staan. De zoveelste traan gleed over haar wang. Wat
scheelt er toch met haar waardoor ze telkens terugkrabbelt? Waarom blijft ze zichzelf toch zo pijnigen?

Zachtjes legde ik mijn handen op haar schouders.“Nooit Yasmina. Ik ben hier naartoe gekomen om jou
terug te halen. Ik ga hier niet weg voor ik daar in geslaagd ben. Jij bent mijn leven! Hoe kan je mij dan
vragen je te vergeten? Je vraagt het onmogelijke. Hoe kan ik hier buitenwandelen wetend dat ik de enige
vrouw die me gelukkig had kunnen maken zonder slag of stoot heb laten gaan? Het spijt me dat kan ik
niet.”

“Tot jij in mijn leven verscheen had ik enkel maar oog voor mijn werk. Ik wist niet eens wat liefde was tot
jij in mijn leven opdook. Door jou heb ik liefde mogen voelen, Door jij heb ik mijn echte ik weer ontdekt.
Door mij heb jij jouw echte ik ontdekt. We hebben weer leren vertrouwen, we hebben elkaar genezen.
Als ik je nu achterlaat zouden we allebei ziek worden van verdriet. Dat klopt toch niet?”

“Ik kan het niet. Het spijt me.” zei ze met een gebroken stem.

Plotseling onderbrak de stem van Mohammed ons. Beiden keken we naar hem op. “Het spijt me dat ik
jullie onderbreek maar ik kan dit echt niet langer aanzien.”

“Yasmina, word het eens geen tijd dat je hem de waarheid verteld?” richtte hij zich tot zijn zus. “De
volledige waarheid.”

“Mohammed, dit is iets tussen Tariq en mij.” beet ze hem toe.

“Goed. Als jij het hem niet verteld dan doe ik het wel. Je hebt eindelijk de kans om weer gelukkig te zijn.
Een man die naar mijn gevoel het beste met je voorheeft komt je hier vragen met je te trouwen en weer
laat je die klootzak van een Nassim tussen jullie komen!”

“Wat heeft hij hier nou weer mee te maken?” vroeg ik hem geschrokken.

“Hij heeft er alles mee te maken.” zei Mohammed terwijl hij haar strak bleek aankijken. “Wat zal het zijn
Yasmina. Vertel jij het of vertel ik het?”

Mijn zenuwen gingen het bijna begeven. Wat is toch dat grote geheim dat ze met zich meedraagt?

“Er is niets dat je me niet kan vertellen Yasmina. Ik kan me niet inbeelden dat het ook maar iets zou
veranderen aan mijn gevoelens voor jou.” probeerde ik haar gerust te stellen hoewel ik zelf hoe langer
hoe nerveuzer werd van heel deze situatie.

211
“Daar ben ik niet zo zeker van Tariq,” fluisterde ze. “maar Mohammed heeft gelijk… Je hebt recht op de
waarheid. Ik zal het je vertellen.”

“We gaan even naar buiten. Ik heb frisse lucht nodig.” zei ze en verdween in haar slaapkamer om zich om
te kleden.

Vragend keek ik haar broer aan. “Alles zal je snel duidelijk worden Tariq maar alsjeblieft, hoe hard het
ook zal aankomen voor jou, hoe moeilijk je dit ook zal kunnen aanvaarden. Probeer er voor haar te zijn.
Zij is het grootste slachtoffer in dit alles. Vergeet dat niet.”

Hij gaf me een schouderklopje en verliet dan de kamer. De reactie van Mohammed en het feit dat Nassim
er iets mee te maken heeft deden me vermoeden dat het vast wat verschrikkelijks moest zijn.

212
7.5.

Tariqs perspectief

Met een gespannen frons op haar gezicht kwam ze iets later de woonkamer weer binnen geslopen.
“Laten we gaan.” zei ze kort en liep nog zonder me aan te kijken richting de lift. De hele tijd wisselden ze
geen woord meer tot we arriveerden in een nabijgelegen parkje.

Ze gebood me te gaan zitten op een houten bankje in het park. Een tijdlang bleef ze verweesd voor zich
uitstaren terwijl ze haar jas strakker naar zich toetrok, als een soort van bescherming tegen de koude.
Een letterlijke maar ook figuurlijke koude. Tenminste die indruk gaf ze me.

“Dit is niet eenvoudig voor me om met jou over te praten.” begon ze te vertellen. “Er is niemand die dit
weet behalve mijn ouders, Mohammed en Chaimae... En dat wilde ik eigenlijk voor de rest van mijn leven
zo houden. Dit is waarom ik me nooit met mannen wilde inlaten Tariq. Omdat ik me schaam. Omdat dit
zo ongelooflijk vernederend is om te moeten vertellen tegen de man met wie ik wel wil maar niet kan
samenzijn.

“Je kan me alles vertellen Yasmina. Wat het ook is.” poogde ik haar gerust te stellen door een
bemoedigend kneepje in haar hand te geven.

De gespannen stilte werd haast onhoudbaar. Elke seconde de klok verder tikte voelde ik mijn angst
toenemen voor het gene ze me zou gaan vertellen.

“Nassim heeft iets met me gedaan wat veel verder reikt dan fysieke en mentale mishandeling.” viel ze
met de deur in huis.

Ze slikte en ging verder. “Hij heeft iets van me afgenomen.”

“Wat heeft hij van je afgenomen Yasmina?” vroeg ik vanuit mijn alsmaar verder manifesterende paniek.

“Het allerbelangrijkste dat een Marokkaans meisje bezit. Mijn eer.”

Yasmina’s herinnering

“Eindelijk heb ik je voor jezelf!” siste zijn verachtelijke stem in mijn oor. “En denk maar niet dat je hiermee
wegkomt. Mij afwijzen, waar zaten je gedachten! Ik zal je laten boeten voor de vernedering die je me hebt
bezorgt Yasmina. Ik ga iets van je afnemen wat je nooit meer zal terugkrijgen!”

In een fractie van een seconde duwde hij me op mijn bed en wierp zich bovenop me. Zijn vieze naar alcohol
ruikende mondgeur bedwelmde mijn reukzin. Hij hield me strak tegen het bed gedrukt terwijl hij mijn
polsen vasthield. Met mijn benen probeerde ik hem van me af te duwen maar hij was te sterk. Hij trok in een
ruk mijn broek uit en betaste me met zijn met schuld doordrenkte handen. Mijn hele lichaam begon te beven
van angst terwijl mijn hart als het ware ophield met slaan. Wachtend op wat onvermijdelijk komen zou.

Het werd me meteen duidelijk wat hij bedoelde met dat hij me iets zou afnemen dat ik nooit meer zou
terugkrijgen.“Blijf van me af rotzak!” gilde ik met alle kracht die mijn lichaam nog bezat.

“Help, iemand! Help me!”

213
“Niemand hoort je Yasmina. Mama en papa zijn naar een bruiloft. Hoe luid je ook gilt, niemand zal je horen.
Je hebt twee keuzes: ofwel werk je mee en zal de pijn nog meevallen, ofwel stribbel je tegen en zal je de
meest helse pijn ooit ervaren.”

“Alsjeblieft Nassim, doe het niet, ik smeek het je. Als je nog enige vorm van liefde voor me voelt laat me
gaan!”

”Als ik geen bezit van je kan nemen zal geen enkele man dat kunnen. Door je eer van je af te nemen zal geen
enkele serieuze man nog iets van je willen! Slim van me hé?” lachte hij nu hysterisch vanuit zijn
krankzinnige zelve.

Met die zin vernielde hij op slag al mijn toekomstdromen. Ik wist dat hij gelijk had en dat hij met deze daad
de rest van mijn leven zou kapotmaken. Zelfs als zou er een man me willen… Ik zou me telkens dit moment
voor de geest halen wanneer diegene me op welke manier dan ook fysiek zou benaderen.

Ik zag hem zijn broek losknopen en zich dicht tegen me aandrukken. Ik bleef geducht spartelen met mijn
benen maar zijn lichaam was zo enorm zwaar, daar was mijn tengere lichaamsbouw niet tegen bestand.
Voor ik het wist voelde ik hem bij me binnengaan. Een verschrikkelijke pijnscheut overmeesterde mijn
lichaam. Bij elke stoot leek het alsof men me met duizend priemen tegelijk stak. Zijn smerige handen
betasten mijn borsten terwijl zijn gekreun de kamer vulde. Ik kon alleen maar huilen en smeken dat hier
snel een einde aan zou komen.

Nadat hij tot zijn hoogtepunt was gekomen kroop hij van me af. Hij keek me aan met een minachtende blik
en spuwde op mijn gezicht. “Dit was je straf liefde. Vanaf vandaag zal ik – of je dat nou wilt of niet voor
altijd in je geheugen en in je lichaam gegrift staan.”

Zonder nog om te kijken verliet hij mijn kamer, mijn huis samen met mijn eer die ik nooit meer zou
terugkrijgen.

Tariqs’ perspectief

Het was alsof een nucleaire kernbom tot ontploffing kwam. Ik voelde grond wegzakken van over mijn
voeten. Een misselijkmakend gevoel overviel me bij de gedachte dat die rotzak haar op die manier heeft
kunnen aanraken. Dat beeld van hem en haar maakte me gek vanbinnen. Te weten dat ik nooit de eerste
zou zijn.

“Heb je met hem…”

“Ja.” piepte ze. “Het was niet uit vrije wil. Hij heeft me…”

“Hij heeft je verkracht.” maakte ik zelf de optelsom. Ze knikte bevestigend terwijl ze me nauwelijks nog
durfde aankijken. Een eerste traan vond daarop al snel haar weg.

“Ik zie het allemaal weer voor me gebeuren.” huilde ze. “Het doet zo’n pijn. Hij heeft alles kapotgemaakt.
Al mijn dromen die ik had, mijn eer, mijn waardigheid, mijn familie en onrechtstreeks heeft hij jou ook
van me afgepakt. Ik zal nooit nog kunnen functioneren in een relatie Tariq en dat is waarom ik niet met
jou kan trouwen.”

Ik liet haar hand los en stond op. Voor even wist ik niet meer wat gedaan of wat te denken. Het liefst had
ik die kerel op dit moment iets aangedaan. Met mijn vuist sloeg ik tegen de eerste beste boom die ik
tegenkwam alsof ik het zo ongedaan kon maken. “Tariq, zeg alsjeblieft iets.” Vroeg de onzekere stem van
Yasmina me, die inmiddels achter me stond.

214
“Ik vermoord hem.” was het enige wat ik op dit moment nog uitgebracht kreeg onder alle heftige
emoties en gevoelens die zich een weg baanden door mijn psyche.

“Luister, ik begrijp dat je boos bent maar... “

“Boos? Ik ben woedend, furieus Yasmina!”

Ik zag dat de schrok van mijn uitval en automatisch achteruit deinsde.

“Kalmeer alsjeblieft.” zei ze terwijl ze voorzichtig haar hand op mijn schouder liet rusten.

“Als het een troost mag wezen, mijn eerste zoen, die heb ik daarnet van jou gekregen.” fluisterde ze me
toe. “En dat kan niemand me ooit nog afnemen.”

Met een gepijnigde blik draaide ik me op. Plots realiseerde ik me dat niet ik het grootste slachtoffer was
maar de vrouw hier voor mij.

“Ben je boos op mij?” kwam er aarzelend over haar lippen, alsof ze bang was voor mijn antwoord.

“Ik ben teleurgesteld Yasmina, niet omwille wat er gebeurd is maar omdat je mij niet eerder in
vertrouwen hebt genomen hierover.” meende ik.

“Kom hier.” zei ik terwijl ik haar strak naar me toe trok op het bankje. Ik hief haar kin op en dwong haar
me aan te kijken. “Waarom heb je me dit niet eerder verteld? Dacht je nou echt dat ik het niet zou
begrijpen?”

“Mijn eigen ouders hebben me omwille van die schande buitengezet. Ze geloofden me niet. Wat dacht je?
Dat ik het risico zou nemen dat jij hetzelfde zou doen?” snikte ze. “Je was de enige die ik nog had.” zei ze
op zo’n hartverscheurende manier dat de tranen zelfs tegen mijn netvlies brandden. Het was alsof ik
haar pijn overnam op dat moment. "Ik wilde niet dat jij op dezelfde manier naar me zou kijken als mijn
ouders. Ik kan niet eens naar mezelf kijken in de spiegel zonder te walgen van mezelf."

"Yasmina, ik zou nooit van jou walgen" streek ik teder over haar wang. “Ik houd van jou. Van heel jouw
persoon. Ik houd van wie jij bent. Met al je bagage.”

De puzzelstukjes vielen geleidelijk aan allemaal in elkaar. De keren dat ze dichtklapte wanneer ik haar
aanraakte. Waarom ze geen man of kinderen wil. Waarom ze is weggevlucht van mij. Hoe heb ik dit
verdomme niet eerder kunnen zien?

“Je moet wat meer vertrouwen in me hebben Yasmina. Hoe heb je ook maar een moment durven denken
dat ik je hierop zou afrekenen?” vervolgde ik. “Met alle respect maar je ouders zijn niet goed bij hun
hoofd. Hoe hebben ze hun bloedeigen dochter op zo een moment durven buitenzetten? Jij draagt geen
schande met je mee. Hij is de enige die zich zou moeten schamen. Ik maak hem af als ik hem zie, dat
zweer ik je. Hij zal boeten Yasmina, hij zal boeten voor wat hij je heeft aangedaan. Al moet ik er zijn leven
voor afnemen.”

“Wat heeft dat voor zin Tariq? Het is gebeurd. De klok kan ik niet meer terugdraaien.” sprak ze het
gekweld voor zich uit.

“Je had het me vanaf het begin moeten vertellen Yasmina. Alles had zoveel eenvoudiger geweest.”

215
Ik trok haar nog dichter naar me toe terwijl ik een zoen op haar voorhoofd plaatste. “Ik kan me nog niet
half voorstellen hoe het voor je geweest moet zijn. Alles wordt me nu duidelijk waarom je vaak zo
vreemd reageerde. Het spijt me zo dat ik er vaak nog een schepje bovenop deed.”

“Je wist het niet Tariq, ik neem je absoluut niets kwalijk. Ik had inderdaad eerlijk met je moeten zijn.”

Minutenlang lag ze in mijn armen terwijl ik haar probeerde te troosten maar ik besefte dat het een
wonde was die misschien nooit nog zou genezen. Niets wat ik deed of zei zou haar pijn volledig
wegnemen Wat niet wegnam dat ik alles op alles zou zetten die akelige gebeurtenis zo ver mogelijk uit
haar gedachten te verdringen.

“Yasmina?” streelde ik haar wang, waarna ze opkeek. “Ik wil dat je beseft dat dit niets aan de zaak
veranderd. Ik wil nog steeds en misschien wel meer dan ooit met je trouwen. Geef me alsjeblieft de kans
jou weer gelukkig te maken en je te beschermen.”

“Ik kan niet met je trouwen Tariq, hoe graag ik dat ook zou willen.” stond ze nu weer ijskoud op.
Voor de zoveelste keer vandaag veroorzaakte ze voor een schokgolf.

“Yasmina, ik snap je niet. Alles ligt nu toch op tafel? Of is er nog iets dat ik niet weet?”

“Tariq, ik zal je nooit alles kunnen geven.” fluisterde ze, met de nadruk op ‘alles’.

“Ik snap je niet?”

“Je weet wel.”kuchte ze om haar schaamte te verbergen.

Plotseling ging er wel een belletje je rinkelen. “Is het daar waar je mee inzit? Dat wij nooit… Yasmina, dat
is wel het allerlaatste waar jij je zorgen om moet maken. Ik kan geduldig zijn als het moet. Ik wil gewoon
dat jij mijn vrouw wordt en wat dat ene aspect betreft, alles op zijn tijd. Ik ben Nassim niet. Ik ben Tariq,
een man die onnoemelijk veel van je houdt. Ik beloof je dat ik geduldig en voorzichtig met je zal zijn en je
tot niets zal dwingen wat jij niet wilt. De zin zegt het zelf: 'De liefde bedrijven.' Bij hem was er geen liefde.
Bij ons wel."

“Tariq, je bent nog steeds een man. Het hoort nou eenmaal bij een huwelijk. Het klinkt nu allemaal mooi
maar wat als ik het niet ga kunnen na x-aantal maanden? Wat als ik telkens ga terugdenken aan die keer
met hem. De pijn die ik toen voelde wil ik nooit meer voelen. Ik ben bang dat telkens je me gaan aanraken
ik ga dichtklappen en wegvluchten. Je gaat niet altijd zo geduldig blijven als nu en dan hebben we het nog
niet over kinderen gehad…” leek ze nu helemaal tilt te slaan.

“Ik zeg niet dat het makkelijk zal gaan Yasmina maar ik ben er zeker van dat je jezelf er na verloop van
tijd wel over kan zetten. Een tijdje geleden mocht ik nog niet je hand vastnemen en kijk waar we daarnet
zijn beland. Als je van iemand houdt gaat dat vanzelf. Stapje per stapje en op het einde van de rit zal je
jezelf afvragen wie Nassim ook alweer was.”

"Ik wil je zo graag geloven Tariq maar..."

"Vertrouw je me?" vroeg ik haar.

Ze knikte.

"Twijfel dan niet aan wat ik je zeg.”

216
“En dan is er nog iets. Hoe ga jij het in godsnaam verkocht krijgen aan je ouders dat je met mij wil
trouwen? Ik kan me voorstellen dat ik niet bepaald beantwoord aan het beeld van de ideale
schoondochter. Hoe wil je trouwens om mijn hand komen vragen? Bij mijn ouders zal je alvast niet
moeten gaan aankloppen. ”

“Waar maak jij je toch druk om? Ik zeg niet dat mijn ouders zullen staan te springen, gezien Salma nog
vers in hun geheugen ligt maar ik ben er zeker van dat eens ze je leren kennen ze je in hun hart gaan
sluiten. Het zijn geen onmensen en zijn allesbehalve bekrompen. Jij bent de vrouw waarvan ik houd. Ik
heb vandaag voor jou gekozen. Ik kies voor mijn geluk dit keer niet voor dat van een ander waar ik in
principe niet elke dag mee hoef samen te leven. Het is met jou dat ik mijn leven wil delen. En wat dat
hand vragen betreft. Je broer is er toch? Als ik het in grote lijnen uitleg aan mijn ouders zullen ze dat heus
wel begrijpen. Maak je daar alsjeblieft geen zorgen over."

“Ik vraag het je dus nog één keer Yasmina: Wil je alsjeblieft mijn vrouw worden?”

Met betraande ogen keek ze me aan. “Ik moet hierover nadenken Tariq. Ik kan dit nu niet beslissen.”

Ik slaakte daarop een diepe zucht. “Als je over zoiets moet nadenken Yasmina dan denk ik niet dat het dit
is wat je wilt.”

“Tariq alsjeblieft.” smeekte ze. "Ik zeg toch niet nee?"

"Maar je zegt ook niet ja. Als iemand je vraagt om met hem te trouwen spreek je vanuit je hart, niet met je
verstand.” kwam er ietwat teleurgesteld over mijn lippen.

Ze stond op en slaakte een diepe zucht. “Moest de wereld enkel uit jou en mij bestaan, ik zou vanavond
nog met je trouwen. Het gaat zelfs niet om mijn gevoelens. Die zijn er wel degelijk, dat ontken ik niet.
Maar het is niet zo eenvoudig. Ik ben bang dat jij je alles veel te simplistisch voorstelt. Je kan niet leven
van liefde alleen Tariq. Er zal altijd mijn verleden zijn dat ik met me meedraag en me altijd zal
achtervolgen. Letterlijk zelfs. Nassim zal ons leven tot een hel maken als hij weet krijgt van ons.”

“Ik onderschat het niet Yasmina. Ik weet hoezeer een trauma als het jouwe de rest van je leven kan
bepalen maar tegelijkertijd weet ik dat ik jou de steun kan geven die je nodig hebt. Ik ben geen boer uit
de bergen die niets van een vrouw begrijpt? Ik begrijp jou beter dan wie ook. Die weken dat je bij mij
woonde hadden we het toch goed samen? Laat staan wanneer we echt getrouwd zouden zijn. Ik zie echt
het probleem niet.”

”Misschien net daarom dat het fout kan lopen. Wanneer ik bij jou woonde hadden we niet echt een band,
we hoefden geen verantwoording aan elkaar af te leggen. Toch niet echt. Eens we getrouwd zijn is dat
anders. Ik ben bang dat ik me op een gegeven moment benauwd ga voelen, bang ga zijn me te binden en
weer ga wegvluchten zoals nu. Ik ken mezelf en je verdient zoveel meer dan dat Tariq.”
“Yasmina. Als ik jou zeg dat ik met jou wil trouwen om wie je bent en alles wat bij jou hoort dan moet jij
je daar bij neerleggen. Punt.”

“Ik ben gewoon bang dat ik jou mee ga sleuren in mijn problemen die ik nog lang niet verwerkt heb. Ik
ben bang om mezelf te binden.”

"Je maakt het jezelf toch zo verdomd moeilijk Yasmina. Je weet toch dat ik niet het soort man ben dat je
gaat verstikken. Ik ben zelf iemand die nood heeft aan ruimte. Ik ga je heus niet aan de leiband houden.
Als je ruimte nodig hebt dan krijg je die. Zolang je het maar op voorhand zegt en niet meer van me
wegloopt zonder een woord uitleg. Dat is de enige voorwaarde die ik stel.”

217
“Toch wil ik erover nadenken. Wil je me alsjeblieft die tijd gunnen?”

“Ik wil je best tijd geven Yasmina maar morgen vertrek ik en blijf jij hier. Ik wil niet dat dit nog weken
gaan aanslepen met het risico dat het uiteindelijk niets wordt." uitte ik mijn twijfels nu op mijn beurt
luidop.

“Deze dag is gewoon een roetsjbaan van emoties geweest Tariq. Ik kan niet meer helder nadenken op dit
moment. Gun me alsjeblieft enkele dagen rust, maximum. Ik beloof je dat ik je niet in het ongewisse zal
laten. ”

“Daar kan ik mee leven. Ik zal je tijd geven om erover na te denken maar alsjeblieft, wacht niet te lang.
Dat kunnen mijn zenuwen niet meer aan.”

Ze gaf me een zwakke glimlach. “Ik doe mijn best.”

Ik stond ook op en trok haar naar me toe. "Weet je, soms vraag ik me af waarom ik zo nodig verliefd
moest worden op de meest complexe vrouw ter wereld.”slaakte ik een gespeelde zucht waarop ze me
een por gaf. “Maar aan de andere kant misschien is dat net waarom ik zoveel van je hou. Je bent
allesbehalve een doorsnee vrouw Yasmina Benaïssa. Uniek in elke zin van het woord"

Verlegen wendde ze haar blik af. Ik tilde haar kin op zodat ze me weer aankeek. Zachtjes kuste ik de
zoute tranen weg die haar wangen bedekten om uiteindelijk bij haar lippen aan te belanden.
Aarzelend kuste ze me terug, met een bepaalde broze kwetsbaarheid waardoor mijn liefde voor haar
vandaag nog maar eens was vertienvoudigd. "Geen tranen van verdriet meer vanaf nu Yasmina, enkel
nog tranen van geluk." fluisterde ik haar toe. "Je zal hem vergeten, dat beloof ik je."

“En?” vroeg Yasmina’s broer nadat we enkele uren later zijn flat weer binnenwandelden“Moet ik alvast
een paar dagen vrij nemen voor een bruiloft binnenkort?”

“Niet zo snel Mo. Alles is uitgepraat maar we zullen zien wat de toekomst ons brengt. Ik heb nog een
klein beetje tijd nodig.”

Mohammed keek bedenkelijk richting zijn zus. “Nog meer tijd? Je zit hier al maanden. Is dat nog niet lang
genoeg?”

“Wil je me weg hebben misschien?”

“Nee natuurlijk niet maar ik had nou toch wel gedacht dat jullie geen tijd meer zouden willen verliezen.”

“Het is allemaal niet zo eenvoudig Mo.” verzuchtte ze vanuit haar vermoeidheid.

“Ik moet maar eens gaan.” zei ik nadat ik een blik wierp op mijn horloge. “Morgenochtend heb ik mijn
vlucht terug en het is al laat.”

“Is goed Tariq.” Mohammed schudde me de hand. “Wij horen elkaar nog wel binnenkort, tenminste als
mijn zus de juiste beslissing neemt,” lachte hij. “maar geen nood, ik bewerk haar wel. Kleine zusjes
luisteren altijd naar hun grote broer.” knipoogde hij.

Mohammed was zo bedachtzaam genoeg om ons nog even alleen te laten.

“Dit is het dan.” zei ze.

218
“Voorlopig althans.” grijnsde ik terwijl ik haar handen met de mijne verstrengelde. “Laat me alsjeblieft zo
snel mogelijk weten wat je uiteindelijk beslist. Al is het midden in de nacht of tijdens een spoedgeval."

“Daar kan je van op aan.” lachte ze verlegen.

“Is Yasmina Benaïssa verlegen.” plaagde ik haar.

“Ik ben dit niet gewend je op deze manier te zien.”

“Hoe dan?” probeerde ik haar uit haar tent te lokken.

“Je weet wel, als…”

“Potentiële echtgenoot misschien?”

“Misschien wel ja.” giechelde ze.

“Krijg ik nog een afscheidskusje?” vroeg ik.

“Een heel kleintje dan.” zei ze terwijl ze een zachte zoen op mijn wang plaatste.

“Is dat alles?”forceerde ik een pruillip.

“Ik denk dat jij al meer dan genoeg kusjes hebt gekregen vandaag, denk je niet?"

"Genoeg kusjes van jou? Dat nooit! Dus je kan maar beter ja zeggen op mijn aanzoek anders kan men me
naar de 'Hoe-overleef-ik-zonder-Yasmina-Benaïssa-kliniek' sturen.

Ik kon het niet laten en trok haar naar me toe en nam haar in mijn armen. Ik was zo bang haar weer te
verliezen. Ik wist niet wat ze uiteindelijk zou beslissen. Wat als ze nee zegt? Dan zie ik haar nooit meer
terug.

Het was nu officieel: Ze had me op mijn knieën gekregen.

Onzekerheid was tot op dit eigenste moment een gevoel dat me onbekend was maar zelfzeker was wel
het laatste hoe ik me nu voelde.

Alsof ze mijn onzekerheid opmerkte fluisterde ze geheel onverwacht “En moest het je zijn ontgaan: Ik
houd ook van jou.” in mijn oor tijdens onze omhelzing.

“Echt?” vroeg ik haar.

“Ja, echt.” fluisterde ze me toe. “Ik ben blij dat je nu alles weet.” vervolgde ze.

“Geen geheimen meer vanaf nu?”

“Ik beloof het je.” zei ze zacht.

Ik liet haar na een tijdje weer los. “Yasmina, denk alsjeblieft met je hart. Niet met je verstand. Je hebt me
ooit eens gezegd dat rationeel nadenken niet bestaat in de liefde maar zelfs als je rationeel zou nadenken
zou je beseffen dat een huwelijk tussen ons beide het enige juiste is. Neem dus de goede beslissing. Kies
voor één keer voor je eigen geluk… en ook een klein beetje voor dat van mij.”

219
7.6.

“Je bent echt een dombo Yasmina."dook mijn broer nu op van achter de deur. "Waarom laat je hem in
godsnaam gaan?”

“Ik moet hierover kunnen nadenken. Ik heb me één keer zonder erover na te denken in een avontuur
gestort en kijk wat er van is gekomen.” waarop hij zei: “Je kan Tariq toch niet met Nassim vergelijken
Yasmina. Dat is wel een erg grove belediging aan zijn adres.”

“Ik ben bang Mo. Echt bang. Ik houd van Tariq maar ik ben zo bang me weer te binden. Ik ben zo bang dat
ik omwille van mijn verleden geen goede vrouw voor hem kan zijn. En vooral ben ik bang voor Nassim.
Als hij dit te weten komt weet ik niet waartoe hij in staat is. Hij heeft Tariq al bijna iets aangedaan. Ik
vergeef het mezelf nooit als hij het weer probeert!”

“Yasmina. Luister nou eens heel goed naar me. Die vervloekte Nassim is het niet waard dat jij jouw leven
vergooit voor hem. Je hebt nu eindelijk een kans om gelukkig te worden. Ik ken die Tariq niet goed maar
wat ik van hem weet en wat ik zie voorspelt alleen maar goeds. Ik ben zelf toch een man, ik zie meteen
hoe zuiver zijn bedoelingen zijn.”

Ik ijsbeerde gedurig door de ruimte. “Daar twijfel ik ook niet aan, het is gewoon…”

“Gewoon wat?”

“Ik weet het niet. Ik moet mijn hoofd vrijmaken. Deze dag emotioneel te intens om nu een beslissing te
kunnen nemen. Teveel emoties, teveel gevoelens die in de knoop liggen.”

“Houd je van hem?” vroeg mijn broer me op de man af.

“Zielsveel.”gaf ik eerlijk antwoord.

“Dan denk ik dat je jouw antwoord al hebt.” gaf hij me een betekenisvolle knipoog.

In gedachten voorzonken slenterde ik naar mijn slaapkamer. Ik sloot de deur achter me en liet me
meteen zakken op de grond. Mentaal voelde ik me uitgeput. Tariq weet alles nu. Er zijn geen geheimen
meer. Hij heeft me ten huwelijk gevraagd. Het leek wel een droom. Een droom waarvan ik dacht hem al
lang te hebben opgeborgen maar klaarblijkelijk bestaan er toch nog wonderen op deze wereld. Een
wonder gezonden door Allah. Een wonder dat Tariq heet.

Met mijn vingers streek ik over mijn lippen die nog steeds opgezwollen waren. Ik voelde nog steeds de
smaak van zijn zoete lippen nazinderen op de mijne, net zoals zijn tedere aanrakingen. De geur van zijn
parfum doordrong nog steeds mijn kleren. Het was alsof hij nog steeds in deze ruimte was, mij
omhelzend. Ik hield van hem. Ontzettend veel. Vandaag besefte ik dat het al die tijd liefde was en niets
minder dan dat.

Ik zag dat het avondgebed inmiddels al verstreken was. Ik nam mijn bidtapijtje, wikkelde een hoofddoek
rond mijn hoofd en verrichte mijn gebed. Allah zou me helpen de juiste beslissing te nemen. Vol overgave
bad ik mijn gebed gevolgd door het istighâ ra gebed. In mezelf hoopte ik dat Allah me gauw een teken zou
geven.

Dit had ik beter gedaan toen ik ging verloven met Nassim maar aan de andere kant moest het niet
gelopen zijn zoals het gelopen is had ik nooit Tariq ontmoet. Wat een vreemde speling van het lot.

220
Het enige wat ik nu nog wilde was rust. Rust om na te denken. Ik legde een cd op en legde me neer op de
ligstoel op mijn kleine balkon. Het was al donker buiten. Toen ik op de klok keek zag ik dat het inmiddels
al twaalf uur gepasseerd was. Ik sloot mijn ogen en genoot van de muziek die weergalmde op de
achtergrond.

Geluidsfragment
Leona Lewis – Happy

Voor ik het wist was ik verzonken in een diepe slaap. Een witte flits openbaarde zich in mijn droom. Een
hand reikte me aan en een warme stem weerklonk. "Yasmina, kom naar me toe." Tariqs stem. Ik
probeerde de hand te grijpen maar het lukte niet. Ik sprong en ik sprong maar nog steeds kwam ik
telkens enkele centimeters te kort.

"Probeer harder!" zei hij dit keer wat luider.

Help me!" probeerde ik te roepen maar het was alsof mijn stembanden niet meewilden en ze geen geluid
meer wilden produceren.

Nog een laatste keer sprong ik met al mijn kracht richting zijn hand die ik me nog steeds zag aanreiken.

Ik voelde hoe mijn hand zich verstrengelde in de zijne en hij me vanuit de diepte naar boven trok, naar
het licht. Naar hem toe.

Geleidelijk aan voelde ik hoe zijn armen mijn lichaam omhulden. Ik keek ophoog en zag zijn lachende
gezicht voor me, verlicht door een stralende zon. "Ik wist wel dat het je zou lukken." smaalde hij breed.

Op dat moment werd ik uit mijn slaap gehaald door het belsignaal van mijn telefoon. Ik moest even met
mijn ogen knipperen om te beseffen waar ik me ook alweer bevond. Die droom was zo echt, alsof het me
in persoon overkwam. Een gevoel van spijt overviel me meteen. Wat was ik graag in die droom gebleven.
Bij hem.

Ik greep naar mijn telefoon en vroeg me tegelijkertijd af wie me in godsnaam nog op dit belachelijk laat
uur een bericht zou sturen.

"Ik blijf je stalken tot je ja zeg zegt juffrouw Benaïssa, ik bedoel mevrouw Ben Amar. I don't take no for an
answer. Tariq."

Een vertederde grimas sierde mijn gelaat bij het lezen van zijn bericht.

"Shhht. Ik denk na! Slaapzacht ongeduldig mannetje. x Yasmina." stuurde ik hem terug.

Met een gelukzalige glimlach liet ik me weer vallen op mijn bed. In mijn hart wist ik al lang wat mijn
antwoord zou zijn. En dit keer zouden mijn stembanden me niet in de steek laten om het klaar en
duidelijk mee te delen.

221
Hoofdstuk 8. Acceptatie.
8.1.

Het voelde vreemd aan me weer op Belgische bodem te bevinden en de oude vertrouwde kliniek voor me
te zien.

Na Tariqs bezoek was alles veranderd. Niet alleen wist ik zeker wat ik voor hem voelde, ik wist nu ook
dat hij mijn gevoelens beantwoordde en hoe. Zijn huwelijksaanzoek kwam zacht uitgedrukt vrij
onverwacht. Dit had ik niet in de verste verte zien aankomen. Hij had gelijk. Ik moest met mijn hart
beslissen, niet met mijn verstand. Er zijn veel redenen om het niet te doen maar eigenlijk is er maar een
reden die van tel is waarom het wel te doen: Ik houd van hem en sinds hij in mijn leven is verschenen
heb ik meer gelukkige momenten meegemaakt dan in die 24 jaar die ik zonder hem heb doorgebracht.

Dolblij hem terug te zien maar tegelijkertijd doodnerveus om hem mijn antwoord te geven beende ik de
dienst spoedgevallen weer binnen. Een plotselinge angst overviel me echter. Wat als hij zelf van
gedachten veranderd was?

“Maak je niet gek Yasmina.” sprak ik mezelf toe.

In de kliniek leek het weer hectisch als vanouds te zijn. Enkele bekende gezichten knikten me al
enthousiast toe doorheen hun bezigheden. Ik voelde me meteen weer thuiskomen. Alsof ik nooit weg
was geweest.

In de cafetaria zag ik al mijn lieve collega’s al zitten. Ik zag ze één voor één met hun ogen knipperen alsof
ze niet geloofden dat ik terug was. “Yasmina!” riepen Salma, Lisa en Ilias tegelijk uit.

“De enige echte.” lachte ik terwijl ik al even enthousiast hun richting uitwandelde.

“Je bent terug!” gilde een hysterische Lisa uit.

“Ja wat kan ik zeggen? Ik kwam tot de vaststelling dat ik jullie niet kon missen.” grapte ik.

“Ons of Tariq?” merkte ze grappend op.

“Ehm, beide?” reageerde ik diplomatisch.

Terwijl ze ontelbare vragen op me afvuurden zei ik: “Straks kom ik uitgebreid met jullie praten maar
eerst moet ik iemand anders spreken. Weten jullie waar Tariq is?” “

Hij is nu bij een patiënt.” grijnsde Ilias betekenisvol.

“Goed zo. Stuur hem naar zijn kantoor zodra je hem ziet maar zeg nog niet dat ik er ben. Het moet een
verrassing blijven.” knipoogde ik.

“Heeft hij dan toch eindelijk zijn verstand laten werken?” vroeg Ilias nieuwsgierig.

“We hebben beiden ons verstand laten werken.” corrigeerde ik hem.

“Hoe dan ook, welkom in de familie schoonzusje.”

“Schoonzus?” lachte ik lachte ik vanuit mijn zogenaamde onschuld. “Hoe kom je daar nou weer bij?”

222
“Laten we zeggen dat ik een heel sterk voorgevoel heb hierover. Ik heb zo het één en ander opgevangen.”

“We zullen zien of je voorgevoel klopt.”

Ik zag hem nu nieuwsgierig naar de mand die ik bij had grijpen.

“Afblijven jij!” sloeg ik speels zijn hand weg.

“Mag ik niet weten wat er inzit?” vroeg hij me met een pruillip.

“Ten eerste: dat is een verrassing! En ten tweede: ze is niet voor jou bestemd.”

“Yasmina, je weet toch dat hij niet wilt dat je privé mee naar het werk neemt dus je kan het beter aan ons
geven, hebben wij ook weer wat lekkers te eten vanmiddag.” plaagde hij me verder.

“Ik heb zo’n flauw vermoeden dat hij het voor één keer niet erg gaat vinden dus als je me nu wil
excuseren?” probeerde ik hem nu zo snel mogelijk af te wimpelen.

“Het is al goed, ga nu maar. Ik zie dat je staat te popelen van ongeduld hem terug te zien. Veel plezier.” zei
hij op een niet mis te verstane toon waarop ik hem een klap gaf.

Ik zag Lisa en Salma lachen op de achtergrond. Vooral de houding van Salma verbaasde me. Ze leek er
absoluut geen probleem mee te hebben.

Lachend beende ik richting Tariqs kantoor. Ik keek eerst even rond me zodat ik onopgemerkt kon
binnengaan. Zachtjes opende ik de deur van zijn kantoor. Wat voelde het goed hier weer terug te zijn.
Zelfs zijn steriele kantoor had ik gemist.

Snel maakte ik zijn bureau vrij en begon aan fase één van mijn plannetje. Gezien het buiten pijpenstelen
aan het regenen was, werd ik genoodzaakt mijn geplande picknick in het park naar hier te verhuizen. Ik
vond dat ik wel wat goed te maken nadat ik hem drie dagen had laten wachten op mijn antwoord. Ik
dekte zijn bureau mooi op. Zette het eten klaar en tot slot dimde ik de lichten en stak kleine geurkaarsjes
aan. Ik keek op mijn horloge en zag dat zijn pauze zo meteen zou beginnen dus verwachtte ik hem elk
moment terug.

Ik plaatste me in zijn bureaustoel en draaide me met mijn rug naar de deur toe om het verrassingseffect
nog groter te maken.

Enkele minuten later hoorde ik zoals verwacht de deur opengaan. Op slag voelde ik mijn hart sneller
slaan maar probeerde alsnog mijn zenuwen in bedwang te houden zodat ik mijn plan tot uitvoer kon
brengen.

“Mijnheer Ben Amar, zou ik u even kunnen spreken?” vervormde ik mijn stem.

“Wie bent u als ik vragen mag en wat doet u achter mijn bureau?” hoorde ik hem gepikeerd zeggen. “En
wat doet al die rommel hier binnen?”

“Wel, ik vroeg me af of uw aanbod nog steeds geldig is.”

“Aanbod? Welk aanbod?” bracht hij het argwanend uit.

“Hét aanbod.” verduidelijkte ik terwijl ik me breed glimlachend in zijn richting draaide.

223
“Yasmina!” Hij liet op slag zijn papieren vallen van het schrikken. “Je bent terug?” kon hij het duidelijk
nog niet meteen geloven.

“Zoals je kan zien.” grinnikte ik.

“Wacht, blijf zitten. Ik wil eerst weten of ik niet ijl.” hij kneep daarop even in mijn wang.

“Auw!” riep ik het gespeeld gepijnigd uit.

“Oké oké, je bent duidelijk echt.”

Voor ik het wist tilde hij me op en draaide me in een rondjes. Hij zette me weer neer in zijn stoel
“Alles goed met je?” vroeg hij zacht terwijl hij teder mijn wang streek.

“Beter dan ooit.” zei ik beslist

“Wat is dit allemaal?” vroeg hij terwijl hij rond zich heen keek..

“Ik vond dat ik je wel wat verschuldigd was nadat ik je zolang heb laten wachten op mijn antwoord.”

“Dus wil dit zeggen dat je een beslissing hebt genomen?”

“Inderdaad, ik heb beslist. Tenminste als je aanbod nog steeds geldig is?”

“Dat je dat nog durft vragen. Natuurlijk is het nog steeds geldig. Ik zou mijn hele leven lang op je wachten
als het moet.” bracht hij het gespeeld dramatisch uit.

“In dat geval mag je de vraag nog eens opnieuw stellen Ben Amar.”

Ik zag daarop een ondeugende fonkel verschijnen in zijn ogen. “Kan je nog wachten tot vanavond?”
grijnsde hij terwijl hij zijn jas nonchalant weg hing.

“Waarom?” vroeg ik hem met enige argwaan.

“Laten we zeggen dat mijn eerste aanzoek nogal onverwacht was. Ik wil het nu goed doen, zoals het
hoort… en de kliniek lijkt me niet meteen de geschikte plaats daarvoor.”

“Hoe hoort het dan wel?” lachte ik. “Ga je romantisch doen?”

“Wie weet.” plaagde hij me.“In de veronderstelling dat je antwoord positief zal zijn uiteraard. Ik wil geen
tweede keer een blauwtje lopen.”

“Wat denk je zelf? Zou ik hier voor je neus staan moest het negatief zijn?”

Hij knielde voor me neer. Hij nam mijn hand in de zijne en trok mijn hoofd zachtjes naar hem toe.
Zachtjes kuste hij mijn voorhoofd. “Weet je hoe gelukkig je me zonet hebt gemaakt? Ik houd van jou
Yasmina Benaïssa, meer dan van het leven zelf.”

“Ik houd ook van jou Tariq en ik ben zo dom geweest het zolang te blijven ontkennen.”

“Blijf je nu voorgoed hier?”

224
 “Nee, ik vertrek binnen een uurtje terug naar Londen.”keek ik op mijn uurwerk. Hij keek me daarop
scheef aan, waarop ik in lachen uitbarstte. “Natuurlijk blijf ik hier!” stelde ik hem meteen weer gerust.
“Bij jou, waar ik thuishoor.”

“Kom je straks weer mee naar me thuis dan?”

Ik moest lachen om zijn ongeduldigheid. “Ik denk niet dat dit verstandig zou zijn.”

“Waarom niet?” bracht hij het teleurgesteld uit.

“Omdat vanaf nu alles goed doen. Ik denk dat we al genoeg regeltjes overtreden hebben. Dus concreet
wil dat zeggen: Geen geflikflooi en niet meer samenwonen vooraleer we getrouwd zijn.
“Oké dat samenwonen dat begrijp ik nog maar geen aanrakingen, geen gezoen? Kom op, wil je me dood
hebben?” zei hij gespeeld serieus.

“Laten we zeggen dat we het tot een minimum moeten beperken.” gaf ik een beetje toe.

“Dat klinkt al beter. Veel beter.” fluisterde hij in meer oor en plaatste vervolgens een vederlicht zoentje
op mijn lippen. “Beschouw dit maar als het minimum.” knipoogde hij.

“En waar verblijf je nu dan?” vroeg hij me.

“In Mo’s flat. Hij heeft gezegd dat hij zijn overplaatsing gaat aanvragen. Binnenkort woont hij terug hier.”

“Ik weet het niet Yasmina. Als Nassim hoort dat je terug bent zal hij snel genoeg weer opduiken.”

“Hij hoeft ook niet te weten dat ik terug ben. Van wie zou hij het te weten komen? Hij laat me al drie
maanden met rust. Dat is een bewijs dat hij niet weet waar ik ben.”

“Of dat hij geen bedreiging voelde.” corrigeerde hij me. “Let toch maar op. Iets in me zegt dat we nog lang
niet van hem verlost zijn. Hij wacht gewoon zijn kans af.” merkte Tariq op.

“Verpest de sfeer nou niet. Ik wil vandaag en liefst de rest van mijn leven geen woord meer over hem
horen.”

“Ik wil zo snel mogelijk met je trouwen Yasmina zodat ik je kan beschermen. Er is niets dat ons
tegenhoudt toch?”

“Je bent zeker onze ouders al vergeten? Ik heb het gevoel dat dit een werk van lange adem zal worden.”
viel ik hem bij.

“Dat loopt wel los. Trouwens daar wil ik vandaag ook even niet aan denken. Ik wil niet denken aan welke
obstakels ons nog te wachten staan. Ik wil nu gewoon genieten van ons. We hebben elkaar zolang moeten
missen. Nu ik je heb laat ik je nooit meer gaan.” zei hij terwijl hij me indringend aankeek met zijn
donkerbruine kijkers.

In zijn ogen zag ik alleen maar liefde. Liefde die ik minstens evenveel beantwoordde.

Luid gejoel onderbrak ons intieme moment. In de deuropening zagen we de drie gezichten van Salma,
Lisa en Ilias opduiken. “Mag ik nu de Dakka Marrakchia vastleggen?” riep Ilias het euforisch uit.

“Vertel vertel!” brandde Lisa van nieuwsgierigheid.

225
“Ik denk niet dat dit uw zaken zijn juffrouw Donckers.” zei Tariq gespeeld serieus.

“Komaan toe!” smeekte Salma op haar beurt.

Ik verbaasde me steeds meer over de houding van Salma. Ze leek oprecht blij te zijn voor ons. Ik heb
klaarblijkelijk een heel deel gemist gezien Tariq me een bemoedigende glimlach schonk nadat ik hem
met een verwarde blik aankeek.

“Zullen we het hen maar vertellen?” lachte Tariq.

In een mum van tijd stond de hele gang vol nieuwsgierige collega’s die voor zich uit alsof ze een spook
gezien hadden. De plotselinge losse houding van Tariq was blijkbaar niemand ontgaan. Sommigen keken
alsof er een wereldwonder had plaatsgevonden. Zelfs mij verbaasde het dat hij zijn vreugde met iedereen
hier deelde. Hij leek niet in het allerminst op de Ben Amar die hij was bij onze eerste ontmoeting.

“Yasmina en ik gaan trouwen.” zei hij terwijl hij me bezitterig naar zich toe trok. Ik zag alleen maar
verbaasde blikken. “Ik wist het!” gilde Lisa het uit. “Jullie zijn gewoonweg voorbestemd voor elkaar! Dat
ziet zelfs het kleinste kind.”

“Oké, jullie weten wat dit betekent, dames en heren. Zo dadelijk gaan jullie mij één per één uitbetalen. Ik
had jullie toch gezegd dat ze hier binnen de zes maanden terug zou staan omdat ze hem niet kon missen?
Wel, ik had gelijk!”

Met open mond staarde ik Lisa aan.

“Wat?” reageerde ze. “We moesten toch iets doen om ons mee bezig te houden tijdens onze pauzes?”

“Jullie zijn echt een bende gekken bij elkaar!” schudde ik mijn hoofd.

“Ik heb er toch maar lekker wat aan verdiend.” knipoogde ze. “Met dank aan jullie.“

We werden overspoeld door felicitaties door de hele afdeling. Het deed deugd te weten dat iedereen blij
was voor ons. Dat konden we wel gebruiken aangezien onze beide ouders allicht minder enthousiast
zouden zijn.

“En hoe heeft hij je gevraagd?” fluisterde ze in mijn oor.

“Dat ga ik niet aan jouw neus hangen nieuwsgierig aagje.”

“Oké oké, wacht er maar mee tot we alleen zijn. Dat wil ik alle pittige details weten.

“Lisa, je bent nog geen haar veranderd!” lachte ik. “Wat de pittige details betreft zal ik je toch moeten
teleurstellen vrees ik. Het was allemaal nogal onverwachts.” mijmerde ik voor me uit.

“Als jullie ons nu willen excuseren?” verstoorde Tariq abrupt het onderonsje. “Ik zou graag mijn
verloofde weer voor mezelf hebben nu.”

Hij begeleidde me snel weer richting zijn kantoor, trok me op zijn schoot en omhelsde me innig.

“Verloofde, klinkt niet slecht.” peinsde ik voor me uit.

“Persoonlijk vind ik echtgenote toch ietwat beter klinken, vind je niet?”

226
“Dat moet ik zeker en vast beamen Ben Amar.”

“Het kost me werkelijk veel moeite je los te moeten laten.” fluisterde hij me toe met een hese stem.

“Je hoeft me dan ook niet los te laten.”

Hij keek me met een geamuseerde blik aan. “Wie zei er ook alweer geen geflikflooi? Je verbreekt je eigen
regels juffrouw Benaïssa.”

“Ik heb gezegd: ‘Beperken tot een minimum’ en knuffels behoren nou eenmaal tot het minimum.”

“Oh maar mij hoor je niet klagen.” merkte hij lachend op.

Minutenlang bleven we in dezelfde houding liggen terwijl hij met zijn vingertoppen teder mijn gezicht
streelde. Hier liggend, besefte ik pas hoe dom ik ben geweest zolang te hebben getwijfeld.

“We hebben nog niets gegeten.” merkte ik op.

“We leven wel van de liefde. “ zei hij op een dromerige toon.

“Ik vind nochtans dat jij dringend wat moet bijkomen. Je bent wat afgevallen.” plaagde ik hem terwijl ik
speels op zijn buik sloeg.

“Voeder me dan maar zou ik zeggen.” daagde hij me op zijn beurt uit.

“Oh, je begint me nu al te bevelen?” lachte ik terwijl ik stukjes fruit in zijn mond stak.

“Wist je dat fruit zoveel lekkerder smaakt wanneer het van jou komt?”

“Hier, neem dan nog maar een beetje.” lachte ik.

“Zou je dan nu mijn mond kunnen schoonvegen?”

“Drijf het niet te ver meneertje.” waarschuwde ik hem

“Kom hier jij.” trok hij me naar zich toe.

Voor ik het wist proefde ik zijn zoete, naar fruit smakende lippen op de mijne. “Je vergeet wat we hebben
afgesproken Ben Amar. Geen...”

“…geflikflooi, ik weet het, maar het is zo moeilijk, het is een haast onweerstaanbare dwang waar ik
gewoon niet aan kan weerstaan. Heb alsjeblieft genade met me verpleegster Benaïssa.”

Ik gaf hem daarop een speelde klap tegen zijn hoofd.

“Ik heb nog een vraag trouwens. Zou ik hier terug mijn stage kunnen opnemen?” vroeg ik hem liefjes.

Ik zag hem geamuseerd naar me kijken. “Oh dus nu ben ik weer wel goed genoeg?”

“Ik kan altijd een andere stagemeester zoeken natuurlijk.” suggereerde ik.

“Geen denken aan. Jij blijft bij mij maar ik waarschuw je: Ik ga nog strenger zijn.”

227
Ik keek hem scheef aan. “Alsof jij ooit streng tegen mij moest zijn.” deed ik uit de hoogte.

“Juffrouw Benaïssa. Ik wil niet dat men denkt dat ik privé en werk niet gescheiden kan houden dus zet je
maar schrap. Trouwens jij zal op termijn mijn vaste assistent worden. Reden te meer dat ik wil dat jij je
vaardigheden kent.” bleef hij me maar verder jennen.

“Oké, zo is het wel genoeg geweest. Misschien moet ik maar terug naar London gaan naar mijn geweldige
stagemeester. Jeetje, ik mis hem nu al. ”

Ik moest moeite doen mijn lach te onderdrukken nadat ik gekwelde blik van jaloezie kon bemerken.

“Details?” vroeg hij bot.

Ik slaakte een diepe zucht. “Tja, waar moet ik beginnen? Hij was zo knap en zo charmant…” bracht ik het
wel erg overtuigend waarna hij me van zich afduwde en mijn koelte nu de fakkel doorgaf aan een
onstuitbare lachbui. “Voor een grijze zestigjarige betweter tenminste.” proestte ik het uit.

“Yasminaatje Yasminaatje toch. Les één: maak een man zoals ik nooit jaloers en ten tweede: niets tegen
betweters. Ik ben er namelijk zelf ook één.”

“Maar wel een immens onweerstaanbare betweter.” fluisterde ik hem toe.

“Ik heb je gemist Yasmina. Zélfs dat bijdehante karaktertje van jou.”

“Ik heb jou ook gemist mijn arrogant mannetje.”

“Maar lieverd, hoezeer ik hier bij jou wil blijven, de plicht roept maar vanavond kunnen we volledig aan
ons tweetjes wijden. Ik pik je straks na mijn werk bij je thuis op en trek je mooiste kleren aan. We gaan
naar een bijzondere plek.”

“Je maakt me nieuwsgierig.”

“Dat is ook de bedoeling.” knipoogde hij betekenisvol.

Net wanneer ik de deur wilde openen trok hij me in een ruk weer naar zich toe. Een blik van verlangen
gleed over mijn lichaam. Ik kreeg het er warm en koud tegelijk van. “Wees voorzichtig Yasmina. Ik ben
namelijk van plan nog vele jaren met jou door te brengen.”

Ik voelde me helemaal week worden vanbinnen. Zijn brede lichaam wikkelde zich rond het mijne, zijn
parfum bedwelmde mijn reukzin. Zo gelukkig dat hij mijn man wordt. Er is geen plek waar ik me veiliger
voelde dan bij hem.

Zachtjes maakte ik me los uit zijn omhelzing. “Ik zie je straks.”

“Ik kan niet wachten.” reageerde zijn schorre stem.

228
8.2.

“Open je ogen.“ fluisterde hij zachtjes in mijn oor. Tientallen kleine vlindertjes vonden hun weg in mijn
onderbuik. Een logisch gevolg van de geladen spanning van de voorbije uren, die nu verbroken werd.
Nieuwsgierig naar de plek waar hij me naartoe had genomen opende ik stilletjes mijn ogen. Ik moest tot
tweemaal toe knipperen om mezelf te realiseren waar we ons bevonden. De brug in Parijs waar het
allemaal is begonnen. Het moment waarop alles veranderde. Het moment dat we niet langer dokter ben
Amar en juffrouw Benaïssa voor elkaar waren. Ook al hebben we het nog wekenlang lopen ontkennen.
De plek oogde nog steeds even magisch als voorheen. Geen levende ziel te bespeuren. Enkel de Parijse
stadverlichting en de Eiffeltoren op de achtergrond, terwijl de Seine voor ons uit stroomde. Slechts onze
ademhaling was nog hoorbaar, net zoals het gebons van mijn hart, dat meer dan ooit bonkte voor hem
en waarvan hij nu eindelijk, zonder beperkingen getuige van mocht zijn.

“Herinner je het je nog?” vroeg hij me zacht.

“Hoe zou ik het ooit kunnen vergeten.” mijmerde ik voor me uit terwijl hij zijn armen strak rond mijn
middel wikkelde en zijn hoofd op mijn schouder liet rusten. "Onbetaalbaar, net zoals jij." voegde hij er
aan toe.

Zachtjes draaide hij me om, hij nam mijn handen in ze zijne en keek me recht in mijn ogen.
“Vanavond even geen grappen, maskers of bijdehante opmerkingen. Vanavond wil ik enkel en alleen
eerlijk met je zijn zodat jij goed beseft welke plek jij inneemt in mijn leven en in mijn hart.”

“Yasmina. Ik heb je hiermee naartoe genomen omdat ik je naar een plek wilde nemen die symbool staat
voor ons. Ik had dit in de kliniek kunnen doen maar dat vond ik toch net iets te gewoontjes voor jou, voor
ons. Niet zonder reden. Ik wil dat je weet dat ik sinds die bewuste avond, welke we hier hebben
doorgebracht niets meer hetzelfde was. Voor mij althans.”

“Hier, op deze plek besefte ik dat je meer was dan mijn assistente. Veel meer. En misschien wist ik het
onbewust t al eerder maar ik lag voortdurend in strijd met mijn eigen gevoelens. Die verloving met
Salma, mijn principes werk en privé gescheiden te houden. De belofte aan mezelf me zo ver mogelijk weg
te houden van enige vorm van emoties. Ik begreep werkelijk niets meer van mezelf op dat punt.” slikte
hij een brok weg.

"Maar voor jou gooide ik alles overboord. Voor het eerst ging ik met mijn hart denken en niet langer
louter met mijn verstand. Iets wat ik al veel eerder had moeten doen.”

“Ik had je hier in de eerste plaats toen mee naartoe gebracht omdat ik gewoon bij jou wilde zijn zonder
hulpbehoevende patiënten en bemoeizieke collega’s rond ons. Ik wilde jou beter leren kennen. Wie je
was, wat je bezighield, hoe je in elkaar zat. Ik wilde dat jij mij beter zou leren kennen in plaats van die
façade die ik optrok op het werk. “

“Dat meen je niet…” bracht ik het ongelovig uit.

Hij lachte zwak. “Toch wel.” gaf hij daarop schoorvoetend toe.

“Zeg alsjeblieft niet dat die gedeelde hotelkamer deel uit maakte van je plan?”

“Nee zover zou ik niet gaan maar ik moet toegeven dat ik het minder erg vond dan ik het liet uitschijnen.”
tuurde hij met een ondeugende grijns mijn richting uit.

“Duiveltje.” plaagde ik hem waarna het echter wel bloedernstig werd.

229
“Maar met voorbedachte rade of niet. Die avond heeft iets met me gedaan Yasmina. Die avond heb jij iets
met me gedaan en ik weet zeker dat ik ook iets met jou heb gedaan. Ik zag toen al die blik in je ogen die je
nu hebt.” streek hij over mijn wang heen.

Verlegen sloeg ik mijn blik neer. Ik wist dat hij gelijk had. De waarheid is dat hij me al vanaf het prille
begin niet ongevoelig liet alhoewel hij soms het bloed vanonder mijn nagels haalde.

“Ik heb mijn verloving met Salma verbroken omwille van jou Yasmina. Ook al zei ik toen geheel wat
anders. Onbewust wist ik toen al dat mijn toekomst bij iemand anders lag, bij jou. Doorgaan met heel die
schijnvertoning vond ik niet eerlijk. Tegenover jou, tegenover Salma en ook niet tegenover mezelf."

"Ik wilde je niet nog meer verwarren gezien wat je had meegemaakt. Ik wist niet eens of jij mijn
gevoelens wel zou beantwoorden. Daarom heb ik zolang gezwegen. Daarom probeerde ik al die tijd met
stomme grappen duidelijk te maken dat ik meer wilde. Pas wanneer je weg was besefte ik dat ik je al veel
eerder had moeten zeggen waar het op stond en dat ik je toen de zekerheid had moeten geven waar je
naar snakte.”

Nooit eerder heeft iemand zo’n impact op me gehad Yasmina. Ik voel de constante drang jou te
beschermen tegen alles en iedereen. Je wil niet weten wat ik voelde toen je die ene dag gekwetst op het
werk verscheen. Laat staan die ene avond wanneer Nassim je bedreigde. Woede borrelde in me op. Ik
zweer het je Yasmina en vooral met wat ik nu weet… Als ik hem ooit nog eens voor me heb kan ik niet
beloven dat hij het zal overleven. Ik haat hem voor het leed dat hij je heeft berokkend. Hij zal boeten voor
wat hij je heeft aangedaan. Dat is een belofte die ik je maak en die ik vroeg of laat zal nakomen.”

“Tariq…” onderbrak ik hem.

Hij legde zijn vinger op mijn lippen.” Ik wil het niet over hem hebben maar ik wil je wel duidelijk maken
dat ik Nassim niet ben. Ik besef dat je een verleden met je meedraagt dat of we dat nou willen of niet
invloed zal hebben op onze relatie maar ik wil dat je me de kans geeft je weer gelukkig te maken.”

“Ik besef dat er nog moeilijke tijden gaan komen maar ik wilde dat je weet dat ik boven alles zielsveel van
je houd en dat ik jou altijd met respect zal behandelen. Ik zal voorzichtig met je zijn. Ik zal je tot niets
dwingen dat je niet wil…. Dat is een belofte die je maak Yasmina. Ik weet zeker dat zolang we van elkaar
houden dat we het zullen redden samen.“ drukte hij een zoen op mijn beide handen.

“Nu dit alles is uitgeklaard en je bij benadering wel weet welke plek je inneemt in mijn hart wil ik je de
tweede reden tonen waarom ik je hier naartoe heb gebracht. Die reden is namelijk dat ik vond dat je net
als elke andere vrouw recht hebt op een aanzoek zoals het hoort. ”

“Ik had nooit gedacht op mijn knieën te gaan voor een vrouw maar kijk wat je hebt gedaan met me.”

Hij knielde voor me neer en haalde een doosje tevoorschijn. Weet je hoelang ik deze ring al heb?”

“Nee?” kreeg ik het nog nauwelijks uitgebracht.

“Bijna vier maanden. Sinds...”

“Sinds ik bij jou woonde.”

“Ik wachtte het juiste moment af. Het moment dat jij zou aangeven dat je er klaar voor was.”

230
“Weet je, de keren dat ik die ring wilde weggooien na je vertrek zijn ontelbaar maar telkens was er wel
iets wat me tegenhield. Het was alsof ik daarmee dan voorgoed afscheid nam van jou en ik kon het
gewoon niet accepteren dat dit het einde was. Het einde van jou. Het einde van ons. En maar goed ook
want ik heb deze ring met zorg uitgekozen voor de vrouw waar ik de rest van mijn leven mee wil delen.
Vandaag kan ik hem dan ook eindelijk voor nu en voor altijd rond je vinger schuiven.”

Ik voelde hoe de eerste tranen tegen mijn netvlies gingen branden toen hij die magische woorden
opnieuw uitsprak. “Wil je alsjeblieft mijn vrouw worden Yasmina Benaïssa?”

Mijn oog viel op een prachtige ring die hij tenslotte tevoorschijn haalde. De schittering van de diamanten
er rond verblindde haast mijn gezichtsvermogen. “Tariq…” prevelde ik vanuit mijn ongeloof. “Hoewel die
vraag eigenlijk niet langer relevant is… Mijn antwoord is ja. Voor nu en voor altijd.”

Een zoete traan van geluk vond haar weg terwijl hij zachtjes de ring rond mijn vinger schoof.

Ik trok hem terug naar boven en viel hem in zijn armen. Het was alsof ik mijn emoties nu allemaal de
vrije loop liet. Alsof ik het nu pas echt toeliet voor mezelf en voor hem om er getuige van te zijn. Als een
klein kind huilde ik uit in zijn omhelzing. Hij hief daarop mijn kin op. “Wat scheelt er? Waarom huil je?”
vroeg bij me vanuit zijn typerende zorgzaamheid.

“Ik had het nooit voor mogelijk gehouden dat mijn droom die ik al lang opgeborgen had nog zou
uitkomen. Soms denk ik dat dit gewoonweg een droom is en dat je te goed bent om waard te zijn. Je bent
te goed voor mij. Soms vraag ik me af waaraan ik jou in godsnaam verdiend heb... “

“Yasmina, zeg zulke domme dingen niet. Stop met die achterhaalde gedachten naar boven te halen die je
al die tijd zijn ingefluisterd geweest door je ouders en Nassim. Jij bent evenveel waard als een andere
vrouw. Voor mij ben je onschatbaar van waarde. Ik houd van jou. Jij houdt van mij. Dat is het enige wat
telt. De rest van de wereld kan me op dit moment gestolen worden. We hebben ons al lang genoeg uit de
naad gewerkt voor anderen en onszelf uit het oog verloren. Het wordt tijd dat we eens aan onszelf gaan
denken. Jij en ik. Ik en jij. We gaan elkaar zo enorm gelukkig maken, dat weet ik wel zeker.” sprak hij me
toe vanuit zijn oprechtheid. Een eigenschap van hem en van mezelf waar vandaag geen enkele twijfel
meer over zou bestaan.

231
8.3.

Het was al bijna ochtend wanneer we weer in thuis arriveerden de volgende dag. Het was een magische
nacht geweest. Volmaakt gelukkig voelde ik me. Na het huwelijksaanzoek heeft hij me nog mee uit eten
genomen naar exact hetzelfde restaurant als maanden geleden. Het werd een avond om nooit meer te
vergeten.

“Ik ga maar eens.” zei Tariq nadat hij even mee naar boven was gekomen om er zichzelf van te
verzekeren dat alles nog veilig was. Met pijn in het hart liet ik hem weer gaan. “Bedankt voor de
prachtige avond. Woorden kunnen niet uitdrukken hoezeer ik er van heb genoten. Voor even had ik het
gevoel dat de wereld enkel uit jou en mij bestond, kon het maar altijd zo zijn. Gewoon jij en ik.”

“Dat was ook de bedoeling kleintje. Je even alles laten vergeten. Zodra wij getrouwd zijn zal je nog vaak
genoeg verrassen met avonden zoals deze. Binnenkort zal je al die nare dingen uit het verleden
stelselmatig vergeten." zei hij vanuit zijn optimisme. Wat ik echter niet deelde op dit moment.

Nu we terug thuis waren stond ik met beide voeten weer in de realiteit. Ik besefte plots dat morgen het
echte leven hier weer zou beginnen en ik een bezoek aan mijn ouders niet lang kon uitstellen.

“Ik wil straks langs mijn ouders gaan.” deelde ik mee net voor hij wilde vertrekken. Ik zag dat hij meteen
weer klaarwakker maar ietwat argwanend opkeek. . “Ben je daar zeker van dat je dat wil doen? Ik bedoel,
ben je daar wel klaar voor?”

“De korte pijn Tariq. Ik wil het niet uitstellen. Ik wil weten waar ik sta. Of althans waar wij staan. Of ik zal
kunnen rekenen op hen of niet. Jij moet toch ook weten wat jij je ouders moet vertellen?”

“Wil je dat ik met je meega?” vroeg hij me.

“Dat lijkt me niet verstandig. Het zou alleen maar meer zout op de wonde strooien, mijn vader kennende.
Nee, ik moet dit alleen doen.”

“Wees voorzichtig Yasmina. Je weet niet hoe ze gaan reageren. Als jij je ook maar één moment bedreigd
voelt dan ga je weg of je belt mij.”

“Ik red me wel. Maak je geen zorgen.” stelde ik hem gerust, hoewel ik dat zelf in het allerminst was.

“Weet je wat? Ik blijf hier. Straks kan je mij thuis brenge nen kan je met mijn wagen gaan.” stelde hij voor.
Wantrouwig keek ik hem aan terwijl hij zich al installeerde op de bank. “En maak je maar geen zorgen. Ik
blijf hier netjes op de sofa slapen.”

“Oké slaaplekker dan.” lachte ik honend terwijl ik zogenaamd aanstalten maakte mijn slaapkamer op te
zoeken.

“Maar ik verwacht uiteraard nog wel een nachtzoentje.” trok hij me terug op zijn schoot.

Zogenaamd onschuldig keek ik hem aan. “Alsjeblieft?” smeekte hij. “Tenslotte ben je me wel wat
verschuldigd na zo een spetterende avond in mijn gezelschap.”

Ik plaatste drie vederlichte zoentjes op zijn voorhoofd, zijn neus om uiteindelijk bij zijn lippen te
belanden.

232
Ik voelde hoe hij me met zijn lippen probeerde vast te houden maar het gegeven dat we ons hier alleen
bevonden maakte dat ik me snel terugtrok alvorens dit verder zou escaleren. "Je weet wat ik gezegd
heb.” grijnsde ik.

“Herinner me er niet aan!” zuchtte hij terwijl hij zich achteruit liet vallen in de sofa.

"Welterusten." fluisterde ik langs zijn oor.

"Slaapzacht pestkopje." zei hij alweer met een slaperige stem. Ik dimde het licht en beende naar mijn
eigen kamer waar mijn slaap het al snel overnam van mijn bewustzijn door middel van de gelukzalige
roes waarin ik me bevond.

“Herhaal nu nog maar eens wat je ons voorheen hebt verteld Yasmina.” zei de met woede doordrenkte stem
van mijn vader. Voor me zag ik de zogenaamd onschuldige blikken van Nassim en zijn ouders. Ik kon
nauwelijks niet geloven dat mijn vader me in deze positie durfde te zetten.

Mijn moeder hoorde ik van achter me hartverscheurend huilen. Dat deed ze al sinds deze nacht, vanaf het
moment ik het haar vertelde. “Waarom, waarom?” bleef ze maar jammeren. Ik wist dat ik me op glad ijs
bevond maar ik was vastbesloten de waarheid te vertellen. Hij heeft me iets afgenomen dat alles voor me
betekende en daar zou ik hem voor laten boeten. Ik kon hem hier niet zomaar mee laten wegkomen. Hij had
mijn eer maar niet mijn waardigheid.

Ik keek zijn ouders recht in de ogen aan. “Jullie zoon heeft mijn eer van me afgenomen tegen mijn wil in.”

Mijn woorden waren nog niet koud of ik hoorde oorverdovend gelach door heen de woonkamer. “Is dit een
grap?” merkte Nassims vader cynisch op.

“Dit is bittere realiteit Helaas.” zei ik met een krop in mijn keel. Ik zag zijn lach op slag verdwijnen van zijn
gezicht.

Hij keerde zich vervolgens tot zijn zoon. “Wat heb jij hier op te zeggen?”

“Vader, je kent me toch beter dan dat? Denk je echt dat ik zoiets zou doen? Nee pap. Ik heb respect voor
vrouwen. Ik heb respect voor ons geloof."

“Laat me niet lachen.” merkte ik op vanuit mijn steeds verder manifesterend sarcasme. “Is dit respect
hebben voor vrouwen?” toonde ik de immense blauwe plek op mijn onderarm aan iedereen in de kamer.

Nassims ouders keken hem nog steeds vragend aan.

“Moeder, vader, dit geloven jullie toch niet? Ze wil nu gewoon het verbreken van onze verloving
rechtvaardigen, gezien ze er voorheen geen enkele reden toe had. Dat ziet toch het kleinste kind? Die
blauwe plek kan ze overal hebben opgelopen en misschien door een verhaal rond verkrachting op te spelden
wil ze ook nog andere zaken verdoezelen. Een vriend kwam me onlangs nog vertellen dat hij haar had
gezien op een plek waar ze niet echt thuishoort. Als jullie begrijpen wat ik bedoel.” voelde ik nu de grond
helemaal onder mijn voeten wegzakken.“Eigenlijk ben ik dus blij dat die verloving niet is doorgegaan. ” zei
hij op de meest beheerste toon. “Mijn vrouw moet ongeschonden zijn.”

“Wat?!” brulde mijn vader doorheen de woonkamer.

“Yasmina?” vroeg hij terwijl hij me haast neerbliksemde met zijn blik. “Hij liegt! Papa. alsjeblieft, geloof hem
niet!” riep ik door mijn tranen heen.

233
Nassim stond op en richtte zich tot mijn vader. “U en mijn vader zijn goede vrienden en dat zou ik op geen
enkel moment in gevaar brengen. Ik had de beste intenties toen ik wilde trouwen met uw dochter. Het is
jammer dat het niet wederzijds was. Yasmina koestert om God weet welke redenen een haat tegenover mij,
al sinds jaren geleden toen we voor het eerst om haar hand kwamen vragen. Dit is gewoon een zoveelste
wanhopige poging om haar gelijk te halen, om jullie weer aan haar kant te krijgen nadat ze onze verloving
heeft verbroken. Ik ben gewoonweg geschokt omwille van de manier waarop ze dat doet. Mij beschuldigen
van verkrachting terwijl ze haar eer al lang verloren is. Geen betere manier om haar eer nog op de te
redden is het niet?”

“Jij bent niets anders dan een pathologische leugenaar Nassim! Ik haat jou! Ik haat jou!” gilde ik. Ik kon me
niet langer beheersen. De man hier voor me is gewoon een duivel in menselijke gedaante. Ik wist dat hij
slecht was maar zo slecht, dat had ik nooit durven vermoeden.

“Ik denk dat jullie nog veel te bespreken hebben met jullie dochter.” zei de stem van Nassims vader terwijl hij
mijn vader bemoedigend op zijn schouder klopte.” Misschien moeten jullie maar overwegen haar naar een
genezer te sturen. Ik vermoed dat iemand wat met haar gedaan waardoor ze nu zulke verschrikkelijke
dingen verzint maar Hamid, ik neem jou niets kwalijk. Jij bent niet verantwoordelijk voor de daden en
uitspraken van je dochter. Moge Allah haar genezen.”

Ik zag hoe Nassim en zijn ouders ons huis verlieten. Wanneer niemand het zag keek Nassim nog één keer
mijn richting uit met een voldane grijns op zijn gezicht. “Hoe kon je?” snikte ik.

Het gehuil van mijn moeder weerklonk steeds luider. Ze gelooft hen toch niet? Nee, dat kan niet! Gelooft ze
hen boven haar eigen dochter?

Voor ik het wist voelde ik een klap tegen mijn hoofd en het was allesbehalve de laatste.

"Papa alsjeblieft, houd op! Ze liegen! Waarom geloof je hen boven mij?" probeerde ik door de klappen heen
te roepen.

“Je bent onze dochter niet meer Yasmina! Wat je hebt gedaan is onvergefelijk. Je hebt de onze goede naam
besmeurd. Je hebt ons en de hele familie teleurgesteld. Om die reden wil ik dat je nu mijn huis verlaat!”

“Yasmina, word wakker!” hoorde ik een zachte stem in mijn oor fluisteren. Zachtjes probeerde ik mijn
ogen te openen. “Wa…wat?”

“Gaat het? Ik hoorde je roepen in je slaap. Je zweet helemaal.” Plaatste hij zijn hand op mijn voorhoofd
terwijl hij me met zijn andere hand rechtop hielp.

“Gewoon... Een nare droom…” slikte ik een brok weg.

“Wil je erover praten?” vroeg hij me.

“Het was een flashback naar vroeger… Terug bij mijn ouders thuis. Nassim en zijn ouders waren er ook.
Die confrontatie met hem die mijn vader had opgezet. Hij ontkende alles en ik kreeg de schuld Tariq…
Niet alleen heeft hij mijn eer afgepakt, hij heeft mijn familie mee afgenomen.” kon ik dat akelige moment
dat ik zolang probeerde te verdringen weer perfect voor mijn geest halen.

“Rustig maar, het is voorbij. Het was maar een droom.” suste hij me terwijl hij me in zijn armen trok en
door mijn haren woelde.

“Een droom, een nachtmerrie die echt heeft plaatsgevonden Tariq.”

234
“Zolang ik bij je ben zal hij je nooit nog iets doen Yasmina. Dat beloof ik je.” drukte hij een zoen op mijn
voorhoofd. “Maar ben je wel zeker dat je vandaag naar je ouders wil gaan?”

“Ik moet dit doen. Als is er maar één procent kans dat het weer kan goed komen. Ik wil mezelf later niets
kunnen verwijten.” meende ik vastberaden.

235
8.4.

Voor het eerst sinds maanden stond ik weer op de stoep voor mijn ouderlijke huis. Terugdenkend aan
het moment ik mezelf het voornemen had gemaakt nooit meer rechtsomkeer te maken en waarvan ik me
plots de bedenking maakte of ik hier wel mee moest doorzetten. Ik voelde me allesbehalve zeker van
mijn stuk. De droom van de voorbije nacht bleef nazinderen. Alsof het een teken was dat dit op een sisser
zou aflopen.

Wat als ze me weer afwijzen? Wat als mijn eigen ouders niet aanwezig zullen zijn op mijn bruiloft?
Ondanks wat er gebeurd is wilde ik meer dan ooit dat het weer goed kwam. Dat mijn ouders Tariq
zouden leren kennen en mee deel zouden uitmaken van ons geluk. Of is dat werkelijk teveel gevraagd? Ik
bad tot Allah dat ze ondertussen hun gezonde verstand hadden teruggekregen.

Ik belde aan en wachtte nerveus tot iemand zou komen opendoen. Stiekem hoopte ik dat mama er alleen
zou zijn. Met vader erbij zou alles tig keer moeilijker worden. Ik wist dat hij nu in de moskee was. Ik
hoopte op het beste.

“Wie is het?” hoorde ik mijn moeder roepen. Ik lachte kort. Moeder deed nooit de deur open wanneer ze
niet wist wie er voor de deur stond. Sommige dingen veranderen blijkbaar nooit.

“Ik ben het mama, Yasmina!”

In slechts een fractie van een seconde gooide ze daarop de deur open. “Mijn dochter!” snikte ze hevig.

“Mama.” fluisterde ik.

“Wat doe je hier?” vroeg ze op een opvallend zachte toon. Na ons conflict in het ziekenhuis maanden
geleden had ik dit allesbehalve verwacht.

“Ik wil met je praten. Ik heb jullie iets belangrijks te vertellen.” viel ik maar meteen met de deur in huis.
Ze keek even rond ons heel en aarzelde even maar maande me dan toch binnen te komen. “Je kan niet
lang blijven. Je vader komt binnen een halfuur weer thuis.”

“Dat weet ik. Daarom ben ik ook nu gekomen. Ik wilde dit eerst met jou bespreken.”

“Yasmina, is alles wel goed met je? Waar ben je al die tijd geweest?” vuurde ze meteen al haar vragen
tegelijk af.

“Ik heb de voorbije drie maanden bij Mohammed gewoond in Londen maar nu ben ik weer terug. Ik
logeer nu in zijn flat hier.”

“Daar ben ik blij om, dat je tenminste ergens veilig bent.”

“Ik ben een grote meid, mama. Ik red me wel.”

Ze gebood me te gaan zitten en schonk een glas thee voor me in.

“Geloof je me nog steeds niet?” vroeg ik haar.

“Ik weet het niet Yasmina. Ik weet niet wie ik moet geloven. Je bent altijd een goede dochter geweest
maar…”

236
“Mama, je moet me geloven!” dwong ik haar me aan te kijken. “Ik heb niet gelogen. Ik heb die verloving
met hem verbroken om zijn losse handjes en de duistere zaakjes waar hij mee bezig was. Hij heeft me
verkracht als straf en ervoor te zorgen dat geen enkele andere man nog met me zou willen trouwen. Ik
zweer het je mama, waarom zou ik hierover liegen? Hij heeft meer redenen om te liegen dan ik. Waarom
kan je dat zo moeilijk geloven?”

“Nassim is altijd een goede jongen geweest, hij komt uit een goed gezin. Hij werkt bij de politie. Ik vind
het moeilijk om te geloven dat hij zoiets zou doen.” schudde ze haar hoofd.

“Hij heeft iedereen voor de gek gehouden. Hij is niet de persoon die hij zich hier altijd voordeed.”

“Ik ben je dochter mama…telt dat dan niet?”

“Je vader…” slaakte ze een diepe zucht.

“Is hij het die je onder druk zet?” vroeg ik haar op de man af. Het bleef daarop akelig stil. Natuurlijk zou
ze nooit tegen vader ingaan of iets slechts over hem zeggen. Ik kon haar dan ook onmogelijk voor die
keuze stellen.

Ik besloot er maar niet verder op in te gaan en te zeggen waarvoor ik hier echt ben.

“Mama, waarom ik hier ben… Er is iemand die om mijn hand wil komen vragen.”

“Echt?” vroeg ze. Voor even dacht ik pretlichtjes te zien verschijnen in haar ogen.

“Wie is het?”

“Herinner je nog die dag dat je bent opgenomen in het ziekenhuis? De dokter die je daar behandeld heeft.
Tariq heet hij.”

Ik zag haar nadenken. “Ja ik denk dat ik hem even heb gezien toen hij de resultaten van mijn
onderzoeken kwam doorgeven later die dag. Je vader heeft hem ook gezien trouwens. Je hebt smaak mijn
dochter. Hij lijkt me een goede, serieuze man.”

“Dat is hij ook mama. Hij maakt me gelukkig. Hij kent mijn verleden en heeft me geen moment
veroordeeld. Hij was er voor me wanneer ik niemand meer had,”

“maar ik zal pas echt gelukkig zijn wanneer ik dit geluk ook met jullie zal kunnen delen.”

Uit het niets begon mijn moeder te huilen.

“Waarom huil je mama?” vroeg ik haar geschrokken.

“Ik ben blij voor je dochter dat je terug geluk hebt gevonden maar ik huil ook omdat ik nooit zal kunnen
participeren in jouw geluk.” hield ze haar hoofd gericht naar de grond.

“Maar waarom dan niet?” piepte ik vanuit mijn verslagenheid.

“Je vader zal het nooit willen. Ik kan niet tegen je vader ingaan Yasmina. Het spijt me.”

“Ga weg mijn dochter, vooraleer hij thuiskomt. Ik wil niet dat jij je pijn gaat doen en dat gaat hij zonder
twijfel doen wanneer je hier blijft. Hij is nog steeds woedend omwille van de schande.”

237
“De schande die Nassim heeft veroorzaakt mama. Niet ik!” wond ik me op.

“Ik geloof je Yasmina maar geloof mij ook wanneer ik zeg dat je vader nooit jouw kant zal kiezen. Ze
hebben wat met hem gedaan. Hij spreekt zelfs je naam niet meer uit. Je oude kamer heeft hij helemaal
omgebouwd zodat er geen enkele herinnering meer zou overblijven aan jou. Wanneer Nassim of zijn
ouders hier zijn geweest dan verandert hij in een monster en reageert hij alles af op mij en Chaimae.
Wanneer Mohammed het hier voor je kwam opnemen heeft hij hem zelf buitengezet. Mohammed,
eerstgeborene, zijn oogappel die nooit iets fout kon doen.” leek ze wanhoop te naderen. Een gevoel dat
geheel wederzijds was.

Ik was geschokt bij het horen van haar onthulling. “Heeft hij jullie ooit aangeraakt?” vroeg ik haar vanuit
mijn heersende angst.

“Het is één keer gebeurt, een tijdje geleden. Ik vond dat hij te ver ging in de manier waarop hij sprak over
jou en ik kon niet meer zwijgen maar hij had kort daarop meteen spijt.

“Oh mama…” snikte ik.

“En Chaimae?” “Nee haar heeft hij nooit aangeraakt maar ze spreken haast niet meer tegen elkaar. Ze
neemt het hem erg kwalijk. Yasmina, ik word ziek van heel die toestand. Als die duivel en zijn familie hier
over de vloer komen dan, moge Allah me vergeven, dan krijg ik de drang hem iets aan te doen. Ik weet
niet hoelang ik dit nog kan volhouden Yasmina. Ik mis jou, ik mis mijn dochter.”

“Ik mis jou ook mama.” snikte ik terwijl ik haar stevig omhelsde.

Net op dat moment hoorde ik de voordeur opengaan. Van het schrikken draaide ik me automatisch om
en keek daaropvolgend recht in de ogen van mijn vader.

Zijn blik stond emotieloos en kil. “Ga weg uit mijn huis.” was het enige wat hij zei.

“Maar papa…” smeekte ik met tranen in de ogen.

“Je bent mijn dochter niet meer. Ga voor ik je wat aandoe!” brulde hij zo luid, dat ik vanzelf achteruit
deinsde.

Ondanks zijn dreigement wilde ik echter niet zomaar opgeven.“Ik wil met je praten, het is belangrijk.”

“Kom je jezelf verontschuldigen?” vroeg hij me.

“Ik heb nooit gelogen papa en ik zal ook nooit mijn excuses aanbieden voor iets wat ik niet gedaan heb.”
verhief ik mijn stem.

“Hoe durf jij zo’n toon aan te slaan tegenover mij!” boog hij zich dreigend voorover in mijn richting.

“Luister naar haar, Hamid.” kwam mijn moeder onverwacht tussen.

“Heeft ze jou ook al rond haar vinger gewikkeld Myriam?”

“Alsjeblieft,” smeekte ze hem. “geef haar een kans!”

Zonder zijn reactie af te wachten zei ik: “Er is iemand die mijn hand wil komen vragen.”

238
Het bleef daarop ijzig stil langs zijn kant. Ik kon niet vermoeden wat er nu in hem omging.

“Waar haal jij het lef vandaan! Het verbaast me dat je hier zelfs durft te verschijnen en dan kom je
doodleuk zeggen dat je wil gaan trouwen? Ik heb jou beloofd aan Nassim! Je hebt je kans gehad. Je had
getrouwd kunnen zijn met hem. Ik zal jou aan geen enkele andere man weggeven dan aan hem. Welke
andere man wil er in godsnaam nog met jou trouwen? Gezien jij al jouw eer verloren hebt. Welke
klaploper heb je daarvoor moeten overhalen?”

“Hamid, nee. Het is een dokter. Je hebt hem zelfs al ontmoet die keer dat ik in het ziekenhuis moest
worden opgenomen.” nam mijn moeder het voor me op.

“Ach natuurlijk, een verwesterde Marokkaan. Dat was de twee denkbare optie. Die nemen het niet zo
nauw met onze tradities. Net zoals jij!”

“Dit is niet eerlijk.” prevelde ik. “En je weet het! Ik ben je dochter verdomme! Waarom geloof je een
ander die niet eens familie is boven mij!”

Ik zag hoe hij zijn hand omhoog hief en klaar stond me een klap te geven.

“Ga je weer slaan papa? Ironisch is het niet? Je hebt ons nooit met een vinger aangeraakt. We waren een
gelukkig gezin. Nassim duikt op in ons leven en je wordt een ander persoon. Aan wie ligt het dan?"

"Jij had je belofte moeten nakomen en dat was trouwen met Nassim!"

"Trouwen met iemand die losse handjes heeft, alcohol drinkt, elke nacht in clubs hangt en god weet wat
nog allemaal doet! Had ik echt met zo iemand moeten trouwen volgens jou?"

"Verzinsels Yasmina, verzinsels! Allemaal excuses zodat je niet met hem zou hoeven te trouwen!"

"Inderdaad, ik wilde al vanaf het begin niet met hem trouwen maar weet je wat? Om de lieve vrede te
bewaren ben ik er toch mee doorgegaan. En op het eerste zicht leek er inderdaad niets mis mee hem te
zijn. Tot na onze verloving, toen kwam zijn ware aard boven."

“Weet je, toen besefte ik waarom ik al vanaf het begin zo een slecht gevoel had bij hem. Ik had nooit met
hem moeten verloven in de eerste plaats… maar ik deed het voor jou! Om jouw vriendschap met zijn
vader niet in gevaar te brengen en kijk waar het me heeft gebracht. Hij heeft mijn eer ontnomen,
niemand anders!"

"Nassim is niets meer dan een pathologische leugenaar en een verkrachter. Dat vader, is de waarheid.
Ooit, al is het op de Dag des Oordeels zal jij het ook zien en zal jij jezelf voor het hoofd slaan waarom je
vrienden boven je eigen gezin hebt geplaatst."

"Mijn huis uit! Nu!” brulde hij. “Voor ik niet meer voor mezelf insta!”

Terwijl mijn lichaam trilde van woede en onmacht greep ik mijn tas en liep richting de voordeur. Ik
wierp nog een laatste blik op mijn ouders.

In mijn vaders ogen las ik ongemaskeerde haat en minachting. Mijn moeder daarentegen tuurde
verweest met betraande ogen voor zich uit. Ik liep naar haar toe en plaatste een zoen op haar voorhoofd.
“Probeer je sterk te houden mama.” fluisterde ik haar toe.

Ik haatte het om haar hier achter te laten bij mijn vader. God weet wat hij doet met haar.

239
Met een knal liet ik de deur achter me dichtvallen. Ik voelde me gelijk misselijk worden vanbinnen. Hoe
kan ik nu in godsnaam gaan trouwen zonder de toestemming van mijn vader? Hoe kan ik een bruiloft
vieren waar mijn eigen familie niet op aanwezig is? Ik probeerde me sterk te houden in het bijzijn van
mijn vader maar eens in de auto liet ik me achterover vallen en huilde ik als een klein kind. Hoe kan
iemand zo wreed zijn?

Doelloos reed ik rond tot ik uiteindelijk aan de kaaien belandde. Het was er doodstil, hoewel het bijna
zomer was. Maan anderzijds, wie komt er ook met zo’n weer buiten? Het regende pijpenstelen maar het
was alsof ik het niet eens gewaar werd. Ik deed de auto op slot en sleepte me naar het eerste, het beste
bankje.

Ik focuste me op het woelige water voor me in de hoop zo te kunnen vergeten, terwijl de tranen geen
millimeter van mijn wangen onbevochtigd lieten.

Urenlang heb ik op dezelfde plek gezeten. Urenlang heb ik nagedacht. Zoveel vragen. Geen antwoorden.
Zoveel problemen. Geen oplossingen.

240
8.5.

Tariqs perspectief

Het was inmiddels uren geleden dat ik Yasmina gehoord had. Zolang kan dat bezoek aan haar ouders
toch niet duren? Ik was er allesbehalve gerust in. Haar telefoon had ze uitgezet, tegen mijn advies in.
Soms was dat koppige in haar schattig maar vandaag was het dat allesbehalve. Ik vreesde dat de
uitspraak: “geen nieuws, goed nieuws.” vandaag niet van toepassing zou zijn. Ik kon alleen maar hopen
en bidden dat ze in orde was en dat Nassim niet opnieuw was opgedoken.

Ik hoorde echter het geluid van de motor van de garagepoort waarna ik nog tot mijn grotere opluchting
de deur in de inkomhal zag opengaan. Hoewel ik veel zin had, haar een uitbrander van formaat te geven
omdat ze me weer maar eens ongerust had gemaakt, verdween dat voornemen als sneeuw voor de zon
wanneer ik haar onrustwekkend ogende verschijning voor me zag staan.

Van de sterke Yasmina die ik deze ochtend voor me zag was niets te zien. Ze zag er zo enorm kwetsbaar
uit. Terneergeslagen. Helemaal natgeregend. Haar ogen stonden dof en zielloos. De roodheid erom heen
deed vermoeden dat ze gehuild had en geen klein beetje.

“Liefje toch...” fluisterde ik. Ik trok haar meteen naar me toe en begeleidde haar naar de sofa. “Gaat het?”
vroeg ik haar.

Ze knikte maar ik wist dat het helemaal niet oké was.

“Blijf hier, ik haal handdoeken. Zo dadelijk word je nog ziek.”

In een mum van tijd stond ik terug in de woonkamer met handdoeken en dekens bij de hand. Ik zag haar
nog steeds levenloos voor zich uitstaren.

Zachtjes deed ik haar jas en haar hoofddoek uit. Met een handdoek droogde ik haar haren. "Als je wilt
kan je jezelf omkleden. Er liggen nog wel wat kleren van je boven."

Ze stond op en slenterde naar boven. Het leek wel of alle energie uit haar was weggezogen.

Niet veel later kwam ze weer beneden. Ondertussen had ik al thee gezet. “heb jij zelf thee gemaakt?”
merkte ze op.

“Je zou het misschien niet van me verwachten maar toen je hier woonde heb ik heus wel een aantal
dingen van je geleerd.”

Een zwakke glimlach sierde haat gelaat. “Je blijft me verbazen.” zei ze zacht.

Ik trok haar naast me op de sofa en dekte haar toe met een zacht donsdeken. Ze liet haar hoofd op mijn
borstkas rusten terwijl ik over haar vochtige haren streek. “Wil je erover praten?” vroeg ik haar
voorzichtig.

“Houd me gewoon vast." zei ze met een hese stem.

“Zoals je wilt kleintje.” Ik trok haar strak naar me toe en plaatste tientallen kusjes op haar voorhoofd. Ze
had troost nodig en ik zou haar die geven.

“Is het niet goed gegaan?” vroeg ik na een tijdje, nadat ze min of meer bedaard was.

241
“Ja en nee. Wanneer ik daar aankwam was enkel mijn moeder thuis. Ik heb openhartig met haar kunnen
praten. Ik heb haar verteld dat ik wilde trouwen en ze reageerde verbazingwekked goed. Ze geloofde
zelfs dat ik de waarheid sprak en dat Nassim alles heeft gelogen maar…”

“Maar wat?” maande ik haar aan verder te vertellen.

“Ze zal me nooit openlijk kunnen steunen. Ze zal altijd mijn vaderskant kiezen als het erop aan komt. Ze
vertelde me dat hij erg is veranderd. Hij heeft haar zelfs geslagen Tariq… en dat enkel en alleen omdat ze
voor mij opkwam.” snikte ze alweer.

“Mijn vader heeft nooit iemand van ons met een vinger aangeraakt tot Nassim in ons leven verscheen.

“Heeft hij jou ook geslagen?” vroeg ik haar vanuit mijn argwaan.

“Die avond wanneer hij me buiten heeft gezet maar dat was enkel en alleen omdat Nassim heeft
wijsgemaakt dat ik mijn eer al lang verloren had en nu de schade probeerde te beperken door hem te
beschuldigen van verkrachting. Dit bewijs nog maar eens hoe uitgekookt hij is.”

“Rotzak.” brieste ik.

“Dat is een understatement.” merkte ze op.

“Chaimae praat niet meer met hem. Mijn vader heeft zelfs Mohammed buiten gezet nadat hij het voor mij
opnam. Het lijkt alsof ik mijn eigen gezin niet meer herken. Ons ooit gelukkige gezin is uit elkaar gevallen
en weet je, ik kan het mijn vader niet eens kwalijk nemen. Nassim heeft een vuil spel gespeeld en dat
doet hij nog steeds. Ze komen er nog altijd regelmatig over de vloer. Ik moet echt mijn moeder gaan
geloven toen ze vertelde dat ze dacht dat ze iets met hem gedaan hebben.”

“Sihr?” vulde ik haar aan.

“Ik geloof niet snel in tovenarij toestanden maar in dit geval, zou het me niet verbazen. Tot alles zijn ze in
staat.”
“Wanneer hij daarna thuiskwam wist ik wat ze bedoelde. Hij had een vreemde blik in zijn ogen. Een
koele, afstandelijke blik. Haat. Hij gelooft me nog steeds niet. Hij zei me dat ik zijn dochter niet was en dat
hij me nooit zou weggeven aan een andere man dan Nassim. Hij verplichtte me zijn huis te verlaten. Met
andere woorden: Als ik met je trouw zal het zonder mijn ouders zijn.” zei ze in één adem.

“Het spijt me dat je dit hebt moeten meemaken lieverd. Ik wilde ook dat het anders was gelopen.”

Het was te verwachten.” zei ze bitter. “Wat had ik verwacht? Dat ze me in de armen zouden vliegen? Nee.
Ergens wist ik het wel maar ik moest het proberen.”

“Yasmina, ook al is het zonder je ouders. Ik ga jou de mooiste bruiloft geven die er bestaat.” poogde ik
haar te sussen.

Ze keek me recht in de ogen aan: “Tariq, een bruiloft is geen bruiloft als zij er niet zijn. Dan liever geen
feest.” sprak ze het ijskoud voor zich uit.

“Dat meen je niet?” kwam er vol ongeloof over mijn lippen. “Toch wel. Ik denk niet dat ik het zou
aankunnen. Ik zou de gedurende de hele avond het gevoel hebben dat er iets ontbreekt. Ik wil niet de
hele avond als een klein kind lopen janken. Dat ga ik jou en mezelf niet aandoen.”

242
“Dan zorgen we er toch voor dat je ouders bijdraaien? Zal ik met je vader gaan praten?”

“Nee Alles behalve dat!” protesteerde ze fel. “Je kent mijn vader niet en zeker niet zoals hij nu is. Hij is
voor geen rede vatbaar. Het zou alleen maar olie op het vuur gooien.”

“En wat doe je met je moeder? Wil je haar daar weghalen?”

“Hoewel ik niets liever zou willen, ze zou er nooit mee instemmen. Moeder is iemand die haar man nooit
in de steek zou laten, wat er ook gebeurt. Gelukkig is Chaimae er nog om een oogje in het zeil te houden.”

“Ik weet het niet Tariq. Hoe moet het nu verder? Hoe moet het met jouw ouders? Gaan ze het in de eerste
plaats accepteren en als ze dat al doen, bij wie moeten ze dan om mijn hand gaan vragen?”

“Stop met jezelf dingen in te beelden Yasmina. Je maakt je zorgen om niets. Mijn ouders zijn best wel
ruimdenkend. Als we het ze uitleggen zullen ze het wel begrijpen."

“Nee ik wil in geen geval dat ze alles weten van mij. Dat jij het weet is al meer dan voldoende.”

“Oké dat begrijp ik maar ze zullen zich wel vragen stellen. Als ze daar geen antwoord op krijgen zullen ze
wantrouwig worden. Ik denk dat we gewoon beter alles of toch een deel op tafel gooien. Ik ken mijn
ouders. Ze gaan je heus niet anders behandelen of op je neerkijken.”

“Ik moet er over nadenken Tariq… Wanneer ga je naar hen toe?”

“Morgen ga ik er heen. Maak je geen zorgen lieverd. Alles komt goed, dat beloof ik je. We zorgen gewoon
dat we zo snel mogelijk op papier getrouwd zijn zodat we halal voor elkaar zijn. Daarna zien we wel wat
we doen. Groot, klein of geen feest. Het voornaamste is dat we samen zijn, toch?”

“Dat is waar.” zei ze zacht. “Bedankt om er voor me te zijn Tariq en voor je oneindige geduld met me. Ik
weet niet wat ik zonder jou zou doen. Het spijt me dat alles zo ingewikkeld is.”

“Ik neem je niets kwalijk kleintje. Ik houd van jou, vergeet dat nooit.” en bezegelde mijn woorden met een
lange kus op haar voorhoofd.

“Heb je al gegeten?” vroeg ze terwijl ze opstond en richting de koelkast liep.

“Sommige dingen zullen ook nooit veranderen!” riep ze me even later toe.

“Ik heb gewoon nog geen tijd gehad inkopen te doen.” loog ik.

“Jaja. Nu begrijp ik waarom jij zo bent afgevallen. Je eet niets.”

“Yasmina, ik was ziek van verdriet. Ik kreeg gewoon geen hap door mijn keel de voorbije
maanden.”bracht ik het gespeeld theatraal uit.

“Heb je mij zo erg gemist dan?” kwam ze weer mijn richting uitgewandeld.” “Kom terug bij mij liggen,
dan zal ik je tonen hoezeer ik je wel niet gemist heb.”

Ik trok haar weer dicht naar me toe en streelde door haar haren. Ik zag dat ze zich weer sterker
probeerde voor te doen dan ze was. “Vroeg of laat zal alles goed komen, daar moet je in blijven geloven.
Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.”

243
“Daar bid ik elke dag voor.” fluisterde ze.

Met mijn vingertoppen streelde ik haar wangen en zag hoe haar ogen stilletjes dicht vielen waardoor ze
al snel wegzonk in een diepe slaap.

Urenlang keek ik naar haar onschuldige, slapende gezichtje. Het was inmiddels al laat. Ik wilde haar niet
wakker maken, noch wilde ik haar alleen laten op dit moment. De hele nacht lag ik met haar in mijn
armen, dankbaar te wezen voor dit wonderlijke wezentje dat Allah op mijn pad heeft gestuurd. Ik hield
van haar. Meer dan van het leven zelf.

244
8.6.

Tariqs’ perspectief

“Ik laat je zo snel mogelijk weten hoe het is gegaan.” stelde ik haar gerust.

“Veel succes, je zal het nodig hebben.” fluisterde ze angstig voor zich uit.

“Een beetje vertrouwen in mij ja?”

“Dat heb ik toch?”

“Je wil toch zeker doorgaan met dit huwelijk? Als ik het zo dadelijk aan hen vertel, is er geen weg meer
terug. Dat besef je toch?”

Voor even dacht ik twijfel in haar blik te zien maar dat was vast mijn verbeelding, tenminste dat hoopte
ik. Vragend keek ik haar aan. “100 procent.” glimlachte ze uiteindelijk en maakte aanstalten mijn wagen
te verlaten.

“Ben je heel de middag alleen?” trok ik haar terug.

“Ja, waarom?”

“Let goed op jezelf Yasmina. Open nooit de deur als je niet weet wie er aanbelt.”

“Wat had ik ook alweer gezegd over dat betuttelen?” waarschuwde ze me. “Het is enkel voor je eigen
bestwil dat ik dit doe. Ik zou niet willen dat je iets overkomt.” streek ik beschermend over haar wang.

“Ik red me wel.” probeerde ze gerust te stellen.

“Kan je Chaimae niet vragen of ze komt?” trok ik haar voor de tweede keer terug.

“Het is al goed.” verzuchtte ze. “Ga nu maar. Hoe sneller dit achter de rug is hoe beter.”

Ze drukte tenslotte nog een vluchtige kus op mijn wang en verdween in het flatgebouw voor me.

Ik moest lachen om haar. Ik zou haast durven zeggen dat ze meer zenuwen had dan ikzelf op dit moment.

“Hoi pap.” begroette ik een goed kwartiertje later mijn vader nadat hij de deur voor me openmaakte.

“Tariq, dat is lang geleden. Je kent ons toch nog!” lachte hij breed.

“Je kent me vader, altijd druk met werken. Het spijt me. Ik zal vaker proberen langskomen.”
“Is mama niet thuis?” vervolgde ik meteen.

“Ze is naar je tante Saloua. Ze zal zo wel thuiskomen.”

“Dat komt goed uit. Ik zou graag eerst iets met jou bespreken.”

“Dat klinkt serieus?”

245
“Dat is het ook pap.” meende ik, waarna ik meteen mijn stoute schoenen aantrok. “Herinner je nog die
ene keer in de kliniek, wanneer je ik voorstelde aan mijn assistente?”
“Ach ja, hoe heette ze ook alweer. Yasmina?” leek hij haar nog te kunnen herinneren.

“Klopt. Yasmina Benaïssa.”

“Wat is er eigenlijk met haar gebeurd? Na die ene keer heb ik haar nooit meer gezien in de kliniek.
Aardig meisje was dat.”

“Ze is enkele maanden naar het buitenland gaan studeren. Eigenlijk was het niet de bedoeling dat ze zou
terugkeren maar om een lang verhaal kort te maken: door een vreemde speling van het lot zijn we elkaar
weer tegengekomen en ik besefte dat ik haar niet meer mocht laten gaan. Ik wil met haar trouwen
vader.” viel ik maar meteen met de deur in huis.

“Zo, nu overval je me wel jongen.” zei mijn vader op een toon waaruit ik niet echt kon afleiden wat er
door hem heen ging.
“Ik had er geen flauw benul van dat je hiermee bezig was nadat je die verloving met Salma had
verbroken?”

“Je lot kan je niet omzeilen blijkbaar.” maakte ik me openlijk die bedenking. “Yasmina is een bijzondere
vrouw. Dat zal je wel ontdekken wanneer je haar leert kennen.”

“Je bent een volwassen en verstandige man Tariq. Ik twijfel er niet aan dat je de juiste keuze maakt maar
vertel me eens wat meer over haar?”

“Waar zal ik beginnen. Ze is 24, ze woont hier in de stad, ze heeft een jongere zus Chaimae en een oudere
broer Mohammed.”

“En haar ouders?”

“Ze heeft geen contact meer met hen, althans niet met haar vader.” beantwoordde ik eerlijk zijn vraag.

“Hoezo?” gaf hij me een bedenkelijke blik.

“Kijk, ik denk dat het aan haar is om dit te vertellen maar ik kan je wel zeggen dat haar geen enkele
schuld treft in dit alles. Ze heeft veel meegemaakt. Ik weet zelf ook nog maar net wat er allemaal speelde
maar mijn respect voor haar is er alleen maar door gegroeid. De manier waarop ze er mee omgaat, daar
kunnen velen een voorbeeld aan nemen.”

“Je beseft toch waar je aan begint jongen? Als ze een moeilijk verleden heeft zal dit ongetwijfeld invloed
hebben op jullie huwelijk.”

“Daar ben ik me van bewust maar je kent me toch? Ik ga een uitdaging niet uit de weg. Ze maakt me
gelukkig. Ik maak haar gelukkig. Dat is het voornaamste, toch?”

“Goed. Ik wil die Yasmina nog wel eens een keertje ontmoeten dan.”

“Wilt dit zeggen dat je ons je zegen geeft?”

“Je bent oud en wijs genoeg om zelf je beslissingen te nemen jongen maar als het zo belangrijk voor je is
dan krijg je mijn zegen. Ik vertrouw op jouw oordeel..”

246
“En ik kan me enigszins wel voorstellen waarom je voor haar gekozen hebt. Ik zag meteen dat ze buiten
haar schoonheid ook intelligentie met zich meedraagt. Blijkbaar is dat waar wij, Ben Amar mannen op
vallen.”
"Dat is inderdaad zo." lachte ik instemmend.

We werden onderbroken door mijn moeder die vanuit haar enthousiasme de woonkamer
binnenstormde. Ze had vast mijn wagen op de oprijlaan al opgemerkt. “Mijn Tariq! Eindelijk zien we je
nog eens! Hoe gaat het mijn jongen?”

Ik kuste haar voorhoofd. “Goed mama zoals je kan zien. Hoe gaat het met jou?” µ

“Fantastisch, nu je hier bent!”

“Onze zoon heeft je iets belangrijks te vertellen.” maakte mijn vader het me al iets makkelijker.

“Ik ben één en al oor.” lachte mijn moeder.

“Ik wil trouwen mama.”

“Trouwen?” herhaalde ze verbaasd. “Met wie dan? Oh, zeg dat het niet waar is! Hebben jij en Salma het
goedgemaakt?” riep ze het zo mogelijk nog meer uitgelaten uit.

Ik wist dat dit niet zonder slag of stoot zou gaan. Mama aanbad Salma haast en hoopte tot op de dag van
vandaag dat weer goed zou komen. “Het spijt me mama, dat zit er niet in. Salma en ik dat is voltooid
verleden tijd.”

“Oh.” bracht ze het uit vanuit haar teleurstelling.

“Wie is het dan?”

“Yasmina Benaïssa… Je kent haar nog niet.”

“Nee de naam zegt me niets.” was ze nu wel erg terughoudend.

“Aan Tariq zijn uitleg te horen is het een goed meisje Ouarda. Geef haar een kans.” verdedigde mijn vader
me.

“Ik weet het niet. Is dit niet te snel na Salma?”

“Mam. Ik weet hoe graag je Salma hebt maar er was geen toekomst weggelegd voor haar en mij. Dat besef
je toch ondertussen?”

“Ik hoopte nog steeds dat het goed zou komen. Ze is zo een goede partij.”

“Salma is ook een goede partij maar niet voor mij. Yasmina is dat wel. Geloof me, er is geen enkele vrouw
die me gelukkiger kan maken dan zij doet”

“Vanwaar ken je haar?” vroeg ze nog steeds ietwat gereserveerd, doch met een zachtere toonaard dan
net.

“Van in de kliniek. Ze is daar verpleegster en volgt nu een opleiding medisch assistent.” “Hoe oud is ze?”

247
“24”

"Is ze Arabisch?" vervolgde ze waarop ik negatief knikte. “Berbers.”

"Dus ze spreekt geen Arabisch?"leek dit plots weer niet de goede richting uit te gaan.

“Mama ga je daar moeilijk om doen? Jij spreekt toch Nederlands en ze spreekt heus wel een klein beetje
Arabisch."

“En haar familie?” leek er aan haar vragenvuur geen einde te komen.

“Ik heb haar zus en haar broer al ontmoet. Net als Yasmina valt er niets op hen aan te merken.

“En haar ouders?” stelde ze me die snedige vraag.

“Ze heeft geen contact meer met haar ouders.” zei ik zacht.

Zoals verwacht bleef moeder verder spitten. Ik haatte het om niets te kunnen of mogen zeggen. Dat
wekte zeker bij mijn moeder wantrouwen op. Ik vertelde haar hetzelfde als wat ik mijn vader eerder al
vertelde.

“Ik weet het niet Tariq. Meisjes die niet meer thuis wonen, dat voorspelt weinig goeds. Ze hebben altijd
wat te verbergen.”

“Mam. Kom op, ik had echt niet verwacht dat je zo bekrompen zou denken. Het is niet altijd de schuld van
de kinderen! In heel haar situatie valt er haar niets te verwijten. Ikzelf ben van haar achtergrond op de
hoogte. Dat is voldoende. Als ze er klaar voor is zal ze het jullie ook vertellen maar het ligt allemaal heel
erg gevoelig en ze wilt het liefst heel die situatie achter zich laten. Geef haar alsjeblieft een kans. Ik weet
zeker als je haar leert kennen dat je haar geweldig gaat vinden”

“Je weet toch hoe kieskeurig ik ben? Mijn vrouw is niet de eerste de beste. Ik ben bijna 29. Waarom denk
je dat ik nu pas wil trouwen? Het is niet dat ik geen andere aanbiedingen heb gehad en geloof me vrij,
Yasmina heeft zich allesbehalve op een blaadje aangeboden. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost
om haar te overhalen.” haalde ik nu al mijn overredingskracht boven.

Ik zag mijn moeder me indringend aankijken, niet wetend wat er door haar hoofd heenging.

“Dat weet ik jongen. Daarom zal ik haar een kans geven. Neem haar maar een keertje mee. Ik wil de
vrouw die mijn zoons hart heeft weten te winnen wel eens ontmoeten.”

248
8.7.

“Oké, show me the ring sister!” gilde Chaimae het dolenthousiast uit nog voor ik de deur helemaal had
geopend.

“Is dat het enige wat je interesseert? We hebben elkaar drie maanden niet gezien.” lachte ik waarop ze
alsnog zei: “Eerst de ring dan praten we verder!”

“Wauw, hij is prachtig Yasmina!” keurde ze het witgouden juweel. “Ik moet het hem wel nageven. De man
heeft smaak.”

“Zie je dat Ilias.” porde ze hem. “Als je mij ten huwelijk vraagt, wil ik zo een ring. Heb je het genoteerd?”

“Jij krijgt de mooiste ring lieverd.” zei Ilias poeslief terug.

“Ilias.” schudde ik hem de hand. “Yasmina, alles goed? knikte hij met een ondeugend lachje waarna hij
vroeg: “Nerveus?”

“Waarvoor?” verborg ik zogenaamd mijn hooggespannen zenuwen.

“Het antwoord van mijn ouders?”

“En nog geen klein beetje.”gaf ik al snel toe.

“Maak je geen zorgen. Het komt wel goed. Uiteindelijk wil elke ouder gewoon dat zijn of haar kind
gelukkig is en dat is hij met jou dus waarom zouden ze moeilijk doen?"

"Oh, ik kan wel enkele redenen bedenken." fronste ik zuchtend mijn wenkbrauwen.

“Nadat we met z’n drieën op de bank van Mo’s appartement zaten begon het verwachtte vragenvuur van
Chaimae. “En ga je me tot in de details vertellen hoe dit alles is gegaan. Ik schrok me te pletter wanneer je
me belde, zei dat je terug was én daarbovenop ook nog eens verloofd bent!”

“Nou, het was allemaal heel onverwacht. We zijn elkaar tegengekomen op de universiteit waar ik
studeerde en hij toevallig een lezing kwam geven op de faculteit geneeskunde. Laten we zeggen dat die
eerste ontmoeting niet echt een succes was. Ik denk dat heel de faculteit ons heeft horen ruzie maken.
Voor even dacht ik dat dit ook het definitieve einde was. Ilias hier kan dat wel getuigen.” grinnikte ik.

“En dan ’s avonds stond hij plots weer voor mijn deur. Ik schrok me een bult. We hebben lang gepraat.
Alles uitgepraat.”

“Gepraat?” kuchte Chaimae.”

“Gepraat ja.” giechelde ik.

“Oké jullie hebben dus gezoend en wat dan?”

"Ik heb alles verteld."

"Bedoel je echt alles?" fluisterde ze. Ik knikte daarop bevestigend.

“Oké en dat nu het belangrijkste; het aanzoek! Is hij op zijn knieën gegaan?”

249
Melancholisch tuurde ik voor me uit. “Het was heel emotioneel. In een opwelling van het moment vroeg
hij me om met hem te trouwen. Ik denk dat geen van beiden het had verwacht.”

“Ach, zo romantisch.” snikte Chaimae haast.

“Maar het was zo’n emotioneel veelvergende dag ik gewoon niet kon antwoorden.”

“Wat? Je hebt gewoon nee gezegd?!” bracht ze het verschrikt uit.

“Ik heb om bedenktijd gevraagd.”

“Jeetje, arme jongen. Ik voel echt met hem mee.” schudde ze haar hoofd. “Komt hij je ten huwelijk vragen.
Zeg jij: “Het spijt me Tariq. Ik wil erover nadenken.” “Erg romantisch is dat Yasmina!”

“Wacht, wacht! Ik ben nog niet uitgepraat.” lachte ik.

Hij is dan vertrokken maar die avond nog wist ik uiteraard al wat mijn antwoord zou zijn Ik ben de dag
daarna alle regelingen voor mijn vertrek gaan maken en enkele dagen later was ik weer in België met
mijn antwoord. Ilias hier was er min of meer getuige van.” knipoogde ik.

“Dat verklaart natuurlijk alles." lachte Ilias nu mee. "Tariq deed enorm geheimzinnig na zijn bezoek aan
jou. Yasmina Benaïssa, ik moet het je nageven. Niet alleen heb je hem weten te ontdooien, je hebt hem
ook nog eens op zijn knieën gekregen. Dat verdient werkelijk een staande ovatie!"

We moesten er alle drie hartelijk om lachen.

“Maar wacht, het is nog niet voorbij.” kwam ik weer bij. “Die avond terug in België heeft hij me
meegenomen naar Parijs en op een speciale plek heeft hij zijn aanzoek nog eens overgedaan. Dit keer
met ring en knieval.”

“Dat meen je niet!” barstte Chaimae nu helemaal los.

“Toch wel.” grijnsde ik. “Het was echt de mooiste avond van mijn leven.” bracht ik het nog steeds
dromerig uit.

“Maar genoeg over mij nu. Hoe zit het tussen jullie tweetjes?” grijnsde ik hun richting uit.

Ik zag hen daarop verlegen naar elkaar kijken. “We zijn gewoon vrienden.” meende Chaimae.

“Ben je daar wel zeker van? Daar lijkt het nochtans niet op.” insinueerde ik.

“Oké er is iets meer maar we proberen ons aan de regels te houden tot Ilias mijn hand kan komen vragen
dus jij en die broer van hem kunnen maar beter snel gaan trouwen.”

“Ik ben oprecht blij voor jullie. Blijkbaar is er iets aan de Ben Amar broers dat de Benaïssa zussen
onmogelijk kunnen weerstaan.”

“Of omgekeerd.” merkte Ilias bijdehand op.

“Maar Chaimae…” begon ik aarzelend. “Hoe was het gisteren nog thuis nadat ik ben langs geweest? Vader
heeft moeder toch niets gedaan?”

250
“Nee gelukkig niet. De hele avond is hij weggebleven. Hij zat waarschijnlijk weer bij zijn
moskeevriendjes.”

“Oh nee.” maakte ik mezelf een pijnlijke bedenking. “Als vader daar verteld dat ik terug ben zal het niet
lang duren vooraleer Nassim van alles op de hoogte is.”

“Probeer er niet aan te denken Yasmina. Laat hem je leven niet verpesten. Tariq is er nu, binnenkort
komt Mo ook weer terug naar België niet te vergeten Ilias hier. Je hebt een heel team bodyguards ter
beschikking.”

“Dat is waar.” lachte ik zwak.

“Mama heeft me trouwens gevraagd iets voor je mee te nemen.” zei Chaimae terwijl ze een cadeautje
tevoorschijn haalde.

“Wat is dat?” vroeg ik vanuit mijn verbazing.

“Als ik dat verklap is het geen verrassing meer dus doe maar snel open." knipoogde ze betekenisvol.

Voorzichtig verwijderde ik het cadeaupapier. Ik al snel dat het een juwelendoos was. Vol ongeduld
opende ik het doosje en tot mijn verbazing zag ik dat het een juwelenset was bestaande uit een zilveren
halssnoer, oorbellen en een tiara. Voor ik het wist ontsnapte er een traan mijn oog. “Het is prachtig.”
“Ik denk dat dit haar manier is om te laten weten dat ze haar zegen geeft.”

“Het betekent veel voor me.” snikte ik door mijn tranen heen. Chaimae trok me in haar armen. “Niet
huilen Yasmina. Wees blij dat mama aan je kant staat ook al kan ze het niet openlijk tonen. Ze heeft het
hier even moeilijk mee als jij. Geloof me, het enige wat ze sinds gisteren doet is jammeren en huilen.”

Ik begon zo mogelijk nog heviger te huilen wetende dat mijn moeder zoveel verdriet heeft en dat
allemaal door die duivel van een Nassim.

Mijn verbitterde gedachten werden echter onderbroken door de deurbel. Snel ging ik opendoen en zag
daar een breed glimlachende Tariq voor me staan. Zijn glimlach verdween echter al snel wanneer hij
mijn rode ogen opmerkte. “Wat scheelt er liefje?” vroeg hij terwijl hij teder over mijn wang streek.

“Niets, gewoon een emotioneel momentje. Het zoveelste al deze week.” zei ik terwijl ik mijn tranen
wegveegde. “Maar vertel, hoe ging het bij je ouders?” herstelde ik me.

Ik zag plots zijn blik weer verstrakken. "Ehm, ik denk dat we daar beter even voor gaan zitten." Bracht hij
het hakkelend uit.

"Hoezo?" vroeg ik vanuit mijn steeds groter wordende paniek.

"Ik weet niet hoe ik je dit moet vertellen Yasmina maar..."

"Zeg maar niets meer. Je gezicht spreekt boekdelen." onderbrak ik hem om mezelf de vernedering te
besparen en wendde me van hem af om mezelf een houding te geven.

"Wacht, ik ben nog niet uitgepraat." trok hij me terug.

"Morgenavond wordt je verwacht ten huize Ben Amar. Ze willen je erg graag ontmoeten."

251
"Echt waar?" vroeg ik hem nu nog steeds ietwat terughoudend.

“Vader heeft me al zijn zegen gegeven. Hij herinnerde zich je zelfs nog van die ene keer in de kliniek. Mijn
moeder had wat meer overtuigingskracht nodig maar dat komt wel goed.”

“Daar ben ik blij om. Voor eventjes vreesde ik dat ze dwars zouden gaan liggen. Ik beschik niet meteen
over het profiel van de ideale schoondochter...”

“Onzin Yasmina, je bent de beste schoondochter die mijn ouders zich kunnen inbeelden. Dat zullen ze
snel genoeg beseffen dus houd op met stressen want dat is voor niets nodig."

Hij trok me strak naar zich toe en plaatste een kus op mijn voorhoofd. "Hoewel het bijna onmogelijk is
zullen mijn ouders even veel van jou gaan houden als ikzelf."

Luid gelach vanuit de woonkamer onderbrak ons intieme moment. “Heb je bezoek?” vroeg hij.

Ik knikte. “Het magische duo is op bezoek.”

“Chaimae en Ilias?” lachte hij.

“Hoe kan je het raden.”

“Jullie zijn zo schattig samen!” riep Chaimae uit. “Proficiat toekomstige schoonbroer en wees een beetje
goed voor mijn zus. Zo niet dan weet ik je niet vinden.” schudde ze Tariq de hand.

“Wees gerust, ik zal je zus behandelen als een prinses. Het laatste wat ik wil is de woede van één, laat
staan twee Benaïssa zussen op de hals halen.”

252
8.8.

“Oké, wat moet in aantrekken?” vroeg. ik terwijl ik mijn kleerkast opentrok.

“Keuze genoeg zou ik zeggen.” lachte Tariq die achter me stond.” “Yasmina, rustig. Trek gewoon aan wat
je altijd aanhebt.”

“Moet ik niets traditioneler dragen?”

“Ik heb moderne ouders. Je hoeft heus niet in je takshita voor hen te verschijnen. Opgelucht haalde ik
daarop adem.

“Maar wat als ze me niet leuk vinden? Als ik nerveus ben ga ik domme dingen zeggen. Ik ken mezelf.”

“Wees jezelf en ze zullen even gek van je zijn als ik van je ben liefje. Het komt wel goed.” fluisterde hij in
mijn oor terwijl hij zijn armen rond mijn middel wikkelde. Dit voelde zo goed, zo geruststellend. Er was
geen plek in deze wereld waar ik op dit moment liever zou zijn dan in zijn armen.

Een halfuur later parkeerde Tariq zijn wagen voor het imposante huis van zijn ouders. Dat hier
Marokkanen van de eerste generatie wonen leek vrijwel ondenkbaar.

Met open mond nam ik alles in me op. De moed zakte me haast in de schoenen bij de wetenschap dat ik
zo meteen Tariqs ouders zou gaan ontmoeten. Voor zijn vader was ik niet zozeer bang. Des te meer voor
zijn moeder. Ik had nu al het gevoel dat ik alles uit de kast zou moeten halen om Salma te kunnen
overtreffen gezien zijn moeder nog steeds dol is op haar. Wie kon het haar kwalijk nemen?

Nog voor ik goed en wel was uitgestapt begroette Tariqs vader ons al enthousiast vanaf de voordeur. Hij
reikte meteen zijn hand naar me uit. “Yasmina! Welkom ten huize Ben Amar.” lachte hij. “

Ik begroette ik de man verlegen. “Ik ben blij dat we elkaar nog eens ontmoeten, weliswaar in ietwat
andere omstandigheden maar daarom niet minder aangenaam. Kom binnen, mijn kinderen!” gaf hij me
onmiddellijk het gevoel welkom te zijn.

Eenmaal binnen, kwam de geur van hete tajine me meteen tegemoet. Tariq hielp me mijn jas uit te doen.
Terwijl zijn vader al richting de woonkamer liep, liet zijn handen rusten op mijn schouders. “Je gaat het
perfect doen, maak je geen zorgen. Mijn vader heb je al lang overtuigd.” lachte hij.

“Zet jullie. Ik ga mijn vrouw roepen.” hoorde ik Tariqs vader zeggen.

Dit was het dan. Het uur van de waarheid. Ik had immers maar één kans een goede indruk achter te laten
bij mijn toekomstige schoonmoeder.

Wanneer zijn moeder de woonkamer binnenwandelde verraste ze me door haar stijl en elegantie. Ze
droeg een stijlvolle zwarte abaya en haar hoofddoek had ze zorgvuldig en elegant gedrapeerd. Voor 50
jaar oud te zijn vier kinderen te hebben gebaard zag ze er nog fantastisch uit. Ze vulde de hele kamer met
het licht dat ze uitstraalde.

Met zulke ouders was het niet vreemd dat Tariq ook zo’n innemende persoonlijkheid is geworden. Hij
had het duidelijk van geen vreemden.

Uit haar ietwat strakke, afwachtende expressie kon ik nauwelijks afleiden wat er door haar heenging
maar naarmate ze dichter naar me toekwam zag ik een voorzichtige glimlach op haar gezicht

253
verschijnen. “Yasmina.” groette ze me hartelijk terwijl ze me de gebruikelijke kusjes gaf. Verlegen groette
ik haar terug. In mijn beste Arabisch groette ik haar terug. “Ik spreek ook Nederlands hoor.” lachte ze

“Maar je Arabisch is goed, waar heb je dat geleerd?"

“Mijn vader stond erop dat we Arabisch leerden. Elke zomer in Marokko liet hij een lerares komen en
daar heb ik best wel wat van opgestoken."

“Goed zo!” reageerde ze op haar beurt in het Berbers. Ik vond het heel aardig dat ze me op die manier
probeerde gerust te stellen. Ik wist dat ik er vast erg nerveus oogde.

Het ijs leek al min of meer gebroken te zijn. Vooralsnog merkte ik nog een bepaalde afstandelijkheid.
Anderzijds kon ik ook niet verwachten dat ze me in de armen zou vliegen en me zou gaan beschouwen
als haar eigen dochter. Dat zou ik ook niet willen.

Ik schrok toen ik in mijn ooghoeken Rayan zag opduiken. “Tante Yasmina!” riep hij uit met pretlichtjes in
zijn ogen. Hij kwam op me afgestormd en vloog me rond mijn middel. Ik tilde hem vervolgens zonder
schroom op. “Hoi deugniet! Dat is lang geleden!”

“Waar ben je zolang geweest?” vroeg hij me met een pruillip. “Je had me beloofd dat we nog een keertje
naar de speeltuin gingen gaan. Gaan we nu? Gaan we nu?” probeerde hij me te overhalen met zijn
kinderlijke spontaniteit.

“Nu is een beetje moeilijk maar als er straks nog tijd over is, gaan we naar de speeltuin goed?”

“Oké dan.” bracht hij het een klein beetje teleurgesteld uit.

“Jullie kennen elkaar al?” lachte mijn schoonmoeder. Ik lachte als een boer met kiespijn, in de hoop dat
Rayan zijn mond niet voorbij zou praten en zou zeggen waar we elkaar hadden ontmoet. Dat zou pas een
schande zijn.

“Kom Rayan, we gaan in de tuin spelen.” redde Tariq ons gelukkig uit deze hachelijke situatie.

“Ga je even mee naar de keuken?” stelde zijn moeder daarop voor, alsof dit afgesproken was. Met een
hulpeloze blik smeekte ik Tariq alsnog hier te blijven waar in ruil gaf hij me een bemoedigend knikje.

“Ja natuurlijk.” lachte ik en volgde haar.

De keuken was zowaar de ultieme droom van elke huisvrouw. “Kan ik je ergens mee helpen?” bood ik
mijn hulp aan.

“Nee hoor, ik ben bijna klaar. Zet je maar. Dit geeft ons even de kans om van vrouw tot vrouw te praten.”
knipoogde ze berekend.

Ik had zo een klein voorgevoel dat het kruisverhoor nu pas zou gaan beginnen.

“Tariq vertelde me dat je in de kliniek werkt?”

“Klopt ja. Nou ja, werkte. Ik ben net terug van London waar ik een tijdje ben gaan studeren.”

“Medisch assistent toch?”

254
“Inderdaad. Het is de bedoeling dat ik op termijn Tariqs assistent wordt. Het was hij die me op het idee
bracht.”

“Maar dan ken jij Salma ook?”

“Ja, Salma is een vriendin van me.”

“Echt waar?” vroeg ze me geschrokken.

“Ja, ik weet dat het vreemd klinkt maar toch is het zo.” lachte ik zenuwachtig.

“Des te beter natuurlijk. Ik had het niet verwacht gezien haar voorgeschiedenis met hem maar dat is
Salma, de goedheid zelve.” Ik kon niet anders dan dat te beamen.

“Mag ik eens iets indiscreet vragen Yasmina. “ vroeg ze waarop ik na een korte aarzeling instemmend
knikte.

“Was er al wat tussen jou en Tariq toen hij nog verloofd was met Salma?” vroeg ze me zonder omwegen.

“Nee, absoluut niet.” bracht ik het overtuigend uit. “Wat wij hadden was louter vriendschappelijk tot we
elkaar een week geleden weer tegenkwamen.” stelde ik haar meteen gerust.

Ik zag een glimlach verschijnen op haar gezicht. “Die huwelijken hebben vaak de stevigste basis.” merkte
ze op.

“Tariq vertelde me dat je geen contact meer hebt met je ouders.” viel ze voor de tweede keer vandaag
met de deur in huis. Die directheid zit blijkbaar eveneens in de familie.

“Klopt ja.” reageerde ik stilletjes terwijl ik mijn hoofd naar de grond gericht hield. “Het is vooral mijn
vader die ik niet meer zie. Mijn moeder daar heb ik nog wel min of meer contact mee maar dat ligt nogal
moeilijk in verband met mijn vader. “

“Hopelijk kan je het contact herstellen. Je ouders zijn belangrijk.”

“Ik zou niets liever willen maar het moet langs beide kanten komen.”

“Wat is er dan gebeurd waardoor je zo een slechte band hebt met je vader?” groef ze verder.

Het bleef een tijdlang stil van mijn kant. “Ik vind het moeilijk om over te praten. Tariq weet het en dat
lijkt me nu het belangrijkste. ik zal het misschien ooit wel vertellen maar dit lijkt me niet het juiste
moment.” probeerde ik met de nodige diplomatie dit akelige onderwerp te mijden.

“Dat respecteer ik.” knikte ze. “Zolang Tariq het maar weet.”

“En vertel, heb je broers en zussen?”

“Ja, ik heb een jongere zus Chaimae. Ze is nu negentien.”

“is dat dezelfde Chaimae als waar Ilias altijd mee optrekt?” leek ze klaarblijkelijk al goed op de hoogte te
zijn van alles. Ik moest dan ook even lachen alvorens ik antwoordde. “Klopt ja, dat is mijn zus. “Heeft u
haar al ontmoet?”

255
“Nee maar Ilias kan niet zwijgen over haar. Ik wist echter niet dat het je zus was. Blijkbaar is er iets aan
jullie dat mijn zonen aantrekt, dat kan niet anders.” grijnsde ze betekenisvol voor zich uit.

“Of omgekeerd.” lachte ik.

“Ja, ik heb knappe zonen dat valt niet te ontkennen.” zei ze met de nodige trots.

“Ik heb ook nog een oudere broer, Mohammed. Hij is even oud als Tariq en woont momenteel nog in
London voor zijn werk maar komt binnenkort weer terug naar België.”

“Ik kijk er al naar uit hen te ontmoeten. Ze komen toch naar jullie verloving?”

“Verloving?”

“Ja natuurlijk. Eerst een verloving, dan de bruiloft. Er komt een groot feest met alles er op en eraan. Mijn
oudste zoon die eindelijk trouwt! Het zal fantastisch worden!” riep ze het nu dolenthousiast uit. Iets wat
ik wel kon appreciëren, aangezien dit allicht haar manier was om me duidelijk te maken dat ze haar
zegen gaf. Maar toch…

“Loopt mijn moeder weer te hard van stapel?” hoorde ik Tariq’s stem tot mijn grote opluchting zeggen.

“Jullie gaan toch eerst een verlovingsfeest doen? “ vroeg zijn moeder.

“Ja maar niet zo groot als jij het je voorstelt mama. Houd een beetje rekening met Yasmina. Het is voor
haar niet eenvoudig dat haar ouders er waarschijnlijk niet zullen bijzijn.”

"Het spijt me. Dat begrijp ik." nam ze nu al wat gas terug.

“Maar ik wil wel dat jullie zo snel mogelijk op papier trouwen. Tariq, heb je al gebeld voor een afspraak?
En Yasmina, wie gaat jou eigenlijk weggeven?” bleef ze maar verder ratelen.

De vragen die ze stelde had ik niet eens bij stilgestaan. Ik voelde me plots enorm verstikt. “Mijn broer?”
reageerde ik aarzelend.

“Heb je geen ouder familielid?” vroeg ze meteen daaropvolgend.

“Ehm, mijn ooms wonen allemaal in Marokko.

“Mama, haar broer is goed. Zolang we maar getrouwd zijn.” viel Tariq me bij.

“Het spijt me dat ik jullie onderbreek maar waar is de badkamer?” vroeg ik terwijl ik opstond. Ik had
dringend nood aan wat lucht. “Ik toon het wel.” zei Tariq.

Hij nam me daarop mee naar boven. “Het klikt wel tussen jou en mijn moeder, niet?”

“Ja, je moeder is een aardige vrouw.” meende ik oprecht.

“Ze kan soms wat hard van stapel lopen maar ze bedoelt het goed.”

“Dat weet ik toch. Het gaat me gewoon een klein beetje snel. Nog geen week geleden hebben we elkaar
voor het eerst in maanden weer teruggezien en nu spreken jullie al van trouwen op papier…”

256
“We waren het er toch over eens dat we snel zouden trouwen?”

“Ja maar zo snel...”

“Ik merk twijfel in je stem Yasmina?” insinueerde hij.

“Nee, ik twijfel er niet aan om met jou te trouwen, het is gewoon…”

“Ik wil wel dat je zeker weet dat het dit is wat je wil.” zei hij nu ernstig.

“Dit is ook wat ik wil Tariq maar geef me alsjeblieft tijd om aan het idee te wennen en mijn leven hier
terug op te nemen.”

“Je leven met mij Yasmina en daar hoort trouwen ook bij.” liet hij duidelijk merken hoe hij het zag.
“Kijk, ik wil je niet onder druk zetten. Ik weet dat ik je beloofd heb je ruimte te geven dus zal ik dat ook
nakomen. Het is gewoon zo dat ik geen tijd meer wil verliezen. Ik heb je maandenlang moeten missen. Ik
wil je gewoon elke dag bij mij hebben zonder met schuldgevoelens te zitten telkens in je aanraak en
begrijp me niet verkeerd. Ik weet dat je het moeilijk hebt met dat ene aspect maar wees gerust: er zal
niets gebeuren voor er een bruiloft is geweest en dan nog: alles op zijn tijd. Ik ben geen boer die niets
gewoon is Yasmina. Ik dwing je nergens toe.”

Ik moest lachen om zijn uitspraak. “Dat weet ik toch en daarom trouw ik ook met je.” stelde ik hem weer
gerust hoewel dat onrustige gevoel binnenin me bleef rond sluimeren. Voor ik het wist trok hij me een
kamer binnen. “Wat doe je!?” keek ik paniekerig rond zich heen.

“Even alleen zijn met jou.” gaf hij me een niet mis te verstane blik.

“Dit is het huis van je ouders, gedraag je!” berispte ik hem gespeeld.

“Eerst wil ik een knuffel.” trok hij me naar zich toe.

“Die moet je verdienen.” nam ik een stap naar achteren.

“Wat moet ik doen dan?”

“Ehm, Zeggen hoe geweldig ik niet ben?”

“Yasmina Benaïssa, mijn allerliefste toekomstige vrouw. Je bent zonder twijfel veruit de geweldigste,
liefste, mooiste, slimste, intelligentste, grappigste vrouw ter wereld.”

“Oké nu mag jij je welverdiende knuffel in ontvangst nemen.” gaf ik al snel, zonder veel tegenzin toe.

Hij trok me opnieuw stevig naar zich toe. “Ik zou miljoenen geven om jouw lippen op de mijne te voelen
op dit moment, weet je dat?”

“Daarom wil jij zo trouwen, is het niet?” plaagde ik hem.

“Ik geef toe dat het een zeer interessant bijkomend gegeven is.” grijnsde hij mijn richting uit. Hij trok me
daarop mee op het bed dat in de kamer stond.

“Ik denk niet dat dit verstandig is Tariq.” poogde ik opnieuw afstand te nemen.

257
“Ik wil gewoon een beetje met je liggen. Niets meer”

“Je ouders zijn beneden.” waarschuwde ik hem.

“Ik zeg wel dat ik je het huis wilde tonen.” knipoogde hij ondeugend terwijl hij frutselde aan mijn
hoofddoek. Met vernauwde ogen sloeg ik hem gade. “Wat? Het is toch niet gelogen?” lachte hij.

Met een ruk schrokken we echter op wanneer de deur weer openvloog. Voor even vreesde ik dat het één
van zijn ouders was. ‘Gelukkig’ was het Ilias maar die ons geamuseerd gadesloef. “Mijn excuses. Ik denk
niet dat ik hier getuige van wil zijn.” maakte hij meteen rechtsomkeer.

Net wanneer hij de kamer wilde uitstappen draaide hij zich echt weer om. “En Tariq, gebruik voortaan je
oude kamer in plaats van de mijne. Ik moet hier straks nog slapen, ja?”

“Zie je nu wat er van komt.” siste ik hem toe. “Kom me gaan weer naar beneden.” zei ik terwijl ik mezelf
fatsoeneerde.

Hij begon uit het niets te lachen. “Wat?” vroeg ik hem.

“Je bent schattig wanneer je verlegen bent.”

Beneden werden we opgewacht door Tariqs ouders die ons al even geamuseerd aankeken. Tariqs
moeder had een grijns op haar gezicht terwijl ze kuchte en teken deed dat mijn hoofddoek scheef zat.
“Wat een schande!” bedacht ik mezelf. Ik zag vast zo rood als een overrijpe tomaat op dit moment.

De rest van de namiddag verliep gemoedelijk. Ik voelde me meteen opgenomen in hun familie en vooral
toen zijn moeder me officieel welkom heette in de familie bij het afscheid nemen.Ik verliet het huis dan
ook met een goed gevoel. Mijn angst bleek volledig ongegrond te zijn.

258
Hoofdstuk 9. Vluchten voor de verkeerde.
9.1.

Ondertussen waren de voorbereidingen voor onze verloving al volop aan de gang. Mijn schoonmoeder
hield de touwtjes stevig in handen en loodste me van de ene winkel, negaffa en cateringdienst naar de
andere. Ik hield mijn hart al vast voor de bruiloft. Onze verloving zou al bijna een bruiloft op zich
worden. Mijn wens om het klein te houden daar zou weinig van in huis komen. Dat werd me meteen
duidelijk wanneer ik nog maar een vluchtige blik wierp op de gastenlijst.

In andere omstandigheden zou ik ook wel zulk feest willen maar het gemis naar mijn familie bleef. Wat
heb ik aan een groots opgezet feest waarop mijn eigen familie niet aanwezig zal zijn? Ik voelde me rot.
Tegenover Tariq en tegenover zijn familie omwille van het feit dat ik niet helemaal oprecht gelukkig kon
zijn onder dit alles.

Vandaag, anderhalve week na mijn thuiskomt, begon ik terug te werken in de kliniek. Ik was blij eindelijk
weer wat om handen te hebben naast een verloving te organiseren. Ik was eveneens blij weer mijn oude
collega’s terug te zien.

Lisa was de eerste die me tegemoet kwam. “Lieverd! Ik ben zo blij dat je weer terugbent!”

“Ik ook schat.” smaalde ik breed.

“Wauw, is dat je ring?” vroeg ze meteen nadat ze mijn hand dichterbij hield om de ring te kunnen
bestuderen. “Prachtig! Wie had dat gedacht van Ben Amar.”

“Geloof me hij heeft nog veel meer verborgen kantjes.” grijnsde ik.

“Zoals?” vroeg ze nieuwsgierig.”

“Dat ga ik lekker voor mezelf houden."

“Wat was dat over mij?” overviel Tariqs stem ons.

“Oh niets hoor.” reageerde ik zogenaamd onschuldig.

“Ben je er klaar voor?”

“Jazeker.” lachte ik. "Ik heb het hier gemist."

“Maar Tariq? Zou ik vandaag vroeger kunnen stoppen?"

“Maak jij nu misbruik van de situatie Benaïssa?” jende hij me zoals verwacht.

“Nee, helemaal niet! Ik zal mijn pauze wel overslaan of morgen vroeger beginnen.”

“Het is al goed maar waarom? Moet je ergens heen?”

“Ik moet naar een naaister voor mijn verlovingsjurk."

“Ben je van plan alleen te gaan?” vroeg hij me.

259
“Ja?”

“Yasmina, ik heb liever dat er iemand meegaat. Nassim zal zeker en vast al weten dat je terug bent.”

“Tariq, dit hebben we al eens gehad. Ik wil niet dat je me behandeld als een klein kind. Die winkel bevindt
zich te midden van de stad.”

“Salma, kom eens hier!” riep hij naar Salma die net voorbij liep. “Heb jij geen zin om straks met Yasmina
naar een naaister te gaan.

“Tariq…” onderbrak ik hem beschaamd.”

“Geen enkel probleem.” glimlachte Salma. “Ik doe het met veel plezier.”

“Salma, je hoeft je niet verplicht te voelen. Misschien vind je het vervelend om…”

“Kijk Yasmina, wat er gebeurt maanden geleden ben ik al lang vergeten. Het was voor iedereen beter. Ik
zie hoe gelukkig jullie zijn samen en wens jullie het allerbeste toe. Dat meen ik vanuit het diepste van
mijn hart. Ga je vooral niet schuldig voelen.”

“Daar ben ik blij om.” haalde ik opgelucht adem.

“Dat is dan geregeld?” zei Tariq.

“Ik kijk er al naar uit.” zei ik maar was allesbehalve blij met de manier waarop hij me weer voor een
voldongen feit stelde. Ik maakte me sterk dat het louter uit bezorgdheid was.

“Je hebt geluk, het is rustig tot hiertoe. Ik roep je wel als een spoedgeval is.” vervolgde hij. “Ik ben op mijn
kantoor, moest je me nodig hebben.” grijnsde hij met een veelbetekende blik.

“Ik zal het onthouden.” grinnikte ik.

“Oh please, get a room!” onderbrak Salma ons plagend.

De reü nies bleven elkaar opvolgen vandaag wanneer ik enkele seconden later plots Mohammed voor
mijn neus zag staan. “Yasmina!” kwam hij me breed smalend tegemoet.

“Je bent terug!” riep ik uit. “Sinds wanneer?”

“Nog maar sinds deze ochtend. Je was niet thuis dus dacht ik dat ik je hier wel zou vinden. Ik wilde zeker
op tijd zijn voor de verloving van mijn kleine zus natuurlijk.”

“Geweldig! Ik ben zo blij dat je er bent! De verloving is pas over enkele weken dus je bent ruimschoots
op tijd.” knipoogde ik.

Ik zag Salma met een grote glimlach het tafereeltje aanschouwen. “Oh Ja. Salma, dit is mijn broer
Mohammed. Mohammed, dit is Salma, goede vriendin en collega.” stelde ik hen aan elkaar voor.

Ze schudden elkaar lachend de hand en het viel me om dat ze elkaars hand wel heel lang bleven
vasthouden, net zoals hun immer doortastende de blikken. Ik had al een klein vermoeden naar waar dit
eventueel naartoe zou kunnen leiden. Ik begon me al stiekem voorstellingen te maken van Salma als
schoonzus. Dat zou pas geweldig zijn.

260
Ik moest lachen om mijn eigen gekke gedachten.

“Mo, ik moet nu verder gaan doen maar ik zie je straks thuis wel. Ik ben rond zessen thuis. Ik moet eerst
nog langs een naaister. Ik vraag Tariq dat hij ook komt, goed?”
“P
rima.” antwoordde hij afwezig terwijl hij en Salma elkaar nog steeds gedurig in de gaten hielden.

“Iemand is hier duidelijk teveel.” mompelde ik en beende richting het kantoor van Tariq in de
veronderstelling dat ik daar wel gewenst zou zijn.

“Kon je me weer niet missen Benaïssa?” lachte hij.

“Ook,” lachte ik eveneens. “maar raad eens! Mohammed is terug!”

“Echt?”

“Ja hij stond hij zonet voor mijn neus. Kom je straks ook? Ik ga koken om zijn terugkeer te vieren.”

“Ja natuurlijk. Ik zal er zijn.”

“Nu Mohammed er is kunnen we misschien al een datum vastleggen om te trouwen?” viel hij met de deur
in huis. Hier had ik nog niet meteen op gerekend.

“Ja is goed.” piepte ik

“Jeetje, kan het nog wat enthousiaster?” reflecteerde zijn toonaard zijn cynisme.

“Het spijt me. Het gaat gewoon plots zo snel.”

“Heb je nog meer tijd nodig?” vroeg hij me. Voor even twijfelde ik. Natuurlijk wilde ik dolgraag met hem
trouwen maar hoe dichter alles kwam hoe benauwder ik me begon te voelen. Niet omwille van Tariq zelf
maar wel omwille wat getrouwde koppels met elkaar doen. Het angstzweet brak me uit als ik er nog
maar aan dacht. Ook al weet ik dat hij me nooit tot iets zou dwingen. Ik maakte me sterk dat de echte
bruiloft pas binnen enkele maanden zou zijn, tot dan zou er niets gebeuren, of we nu op papier getrouwd
waren of niet.

“Nee, het is goed. Maak maar een afspraak.” stelde ik hem gerust met een geforceerde glimlach.

“Yasmina.” zei hij alsof hij mijn gedachten kon lezen. “Je hoeft echt niet bang te zijn. Ik ga je tot niets
dwingen wat je niet wilt.”

“Daarom houd ik zoveel van je.” meende ik oprecht.

“Ik houd ook van jou lieverd en weet dat ik je daarom nooit bewust pijn zal doen.”

"Dat weet ik toch." fluisterde ik.

“Trouwens, volgens mij zijn er nog wat huwelijken in de maak.” grijnsde ik.

“Wie dan?” “Mijn broer en Salma.”

“Nee, ga weg!” bulderde hij het uit.

261
“Ik ben serieus. Ik zie wel mogelijkheden tussen die twee. Misschien dat ik haar vanavond meevraag naar
huis. Kunnen ze nader kennismaken.” bereidde ik alvast een waterdicht plannetje voor.

“Deugniet.” plaagde hij me.

“Het is toch perfect? Eerst Ilias en Chaimae. Nu Salma en Mohammed. Iedereen gelukkig. Misschien moet
ik maar eens een huwelijksbureau starten?”

“Benaïssa, houd jij jezelf maar bezig met je eigen man. Die heeft meer dan wie ook aandacht nodig van
zijn
vrouw.”

“Oh maar vergis je niet. Jij zal altijd, maar dan ook altijd op de eerste plaats komen.” fluisterde ik hem
zachtjes maar zeker toe.

262
9.2.

Later die dag waren Salma en ik op weg naar de naaister die mijn verlovingsjurk zou gaan maken. Mijn
schoonmoeder had prachtige stoffen voor me gekocht. Ik kon niet wachten om het eindresultaat ervan te
zien.

“Je gaat echt stralen Yasmina, daar ben ik zeker van!” riep Salma het dolenthousiast uit nadat ze
uitgebreid de stoffen had bekeken.

"Ze heeft duidelijk weer op geen euro gekeken. Tariq gaat niet weten wat hem overkomt. Ben je niet
zenuwachtig?” vroeg ze me.

“Ja een klein beetje wel. Hij heeft ook zo een grote familie. Dat feest lijkt al net een bruiloft!”

“Ik weet het maar hij heeft echt een aardige familie. Maak je dus maar geen zorgen.” stelde ze me
gerust. “Je gaat de dag van je leven hebben.”

“Ja daar ben ik van overtuigd.” mompelde ik, hoewel de gedachte aan de afwezigheid van mijn ouders
weer door hoofd flitste.

“Yasmina, pas op!” gilde Salma waarna ze terug op het voetpad trok. Ik keek geschrokken op en zag een
bekende wagen in volle vaart op ons afrijden. Dat scheelde werkelijk geen haar. Als Salma er niet was
geweest dan…

“Gaat het meid?” riep ze haast hysterisch uit.

“Ja, het gaat weer.” piepte ik nog helemaal van de kaart.

“Wat mankeerde die vent toch!” riep ze verontwaardigd uit terwijl ze hem bleef nakijken. “Het leek wel
of hij ons opzettelijk wilde aanrijden. Hij maakte geen enkel aanstalten om te remmen!"

“Vast weer één of andere dronkenlap.” gaf ik er een draai aan. In mezelf wist ik echter maar al te goed
wie diegene was en wat hij poogde te doen. Het was Nassim die duidelijk had vernomen dat ik terug was
en me wilde laten boeten. Het huilen stond me op dit moment nader dan het lachen. Waarom kan hij ons
niet gerust laten! Waarom komt hij altijd roet in het eten gooien op de momenten dat mijn leven de
goede richting uitgaat?"

Aangekomen bij de naaister was is er helemaal niet meer bij met mijn hoofd. Waar ik deze ochtend nog
naar uitkeek, zo snel wilde ik er nu van af zijn. Ik wist dat Nassim niet meer zou rusten. Vooral nu hij
weet dat ik ga trouwen. Ik besefte maar al te goed dat ik voortaan dubbel op mijn hoede moest zijn en de
mensen rondom me inclusief. Vooral Tariq.

Een koude rilling ging gleed door mijn ruggengraat als ik er aan denk wat hij hem wil aandoen. Na dat
mislukte auto ongeluk van drie maanden geleden zie ik hem tot alles in staat. Ik wist echter niet of ik er
wel goed aan deed om Tariq op de hoogte te brengen van wat er vandaag heeft plaatsgevonden. Hij en
mijn broer inclusief zouden me nooit meer alleen laten, dat wist ik wel zeker. Ik vroeg me af of de
uitspraak “spreken is zilver, zwijgen is goud.” ook hier van toepassing zou zijn? Misschien deed ik er
maar beter aan te zwijgen over vanmiddag.

Nadat ik het model van de jurk had besproken en de naaister mijn maten had opgenomen vertrokken we
weer richting huis. Ik had Salma voorgesteld om vanavond mee te komen eten. Een aanbod dat ze maar

263
al te gretig aannam wetende dat Mohammed er ook zou zijn. Ik keek uit naar een gezellig avondje, in de
hoop dat het mijn gedachten zou verzetten.

Later die dag zaten we met zijn vieren rond de tafel. “Yasmina, je hebt jezelf overtroffen, het is heerlijk.”
complimenteerde mijn broer me. “Tariq, je zal vast niet van de honger omkomen binnenkort.”

“Ja koken kan ze, dat moet ik haar nageven.” knipoogde hij.

“Yasmina?” hoorde ik hem daaropvolgend in de verte mijn naam zeggen. “We geven je hier
complimenten en je reageert niet?”

“Sorry, ik lette niet op.” verexcuseerde ik me.

Nog steeds was ik er niet met mijn gedachten bij en dat viel iedereen op. “Vertel, hoe was het bij de
naaister?” vroeg Tariq.

“Goed hoor. Binnen twee weken is mijn jurk klaar.” lachte ik flauwtjes en speelde wat verder met mijn
eten terwijl Mo een gesprek op gang probeerde te brengen. Hoezeer ik ook probeerde, het lukte me niet
de gebeurtenis van deze middag van me af te zetten. Nassim wilde me dood. Hoe kon ik daar in
godsnaam rustig onder blijven! Terwijl mijn hoofd haast ging exploderen onder het getater op de
achtergrond werd ik weer opgeschrikt door de stem van mijn broer. “Yasmina, je bent zo stil?” merkte hij
op.

“Dat beeld je jezelf maar in.” mompelde ik.

“Is het omwille van voorheen?” floepte er geheel onverwacht over Salma’s lippen. Met een ruk keek ik op
en gaf haar een waarschuwende blik maar het kwaad was al geschied.

“Wat is er gebeurd dan?” vroeg Tariq achterdochtig.

“Niets bijzonders.” probeerde ik eronder uit te komen.

“Waarom heb ik het gevoel dat je ons iets belangrijks niet wil vertellen.”

“Zeg het hen Yasmina.” porde Salma me.

“Het is niets.” fluisterde ik. “Laten we gewoon verder eten ja?” gebood ik haar. Iets wat klaarblijkelijk
weinig indruk maakte op haar.

“Yasmina is daarstraks bijna aangereden geweest. We staken de straat over toen er plots een wagen in
volle vaart op ons kwam aangereden. Hij maakte niet eens aanstalten te remmen. Echt gekken op de baan
tegenwoordig. Gelukkig heb ik haar net op tijd weten wegtrekken. Jullie willen niet weten wat er anders
zou zijn gebeurd!” maakte ze het nog erger dan het al was.

Ik zag zowel Tariqs gezicht als dat van mijn broer bleek wegtrekken. Een gloed van ongemaskeerde
woede verscheen in hun beider ogen.

“En jij vond het niet nodig dit met ons te delen?” richtte mijn broer zich tot mij.

“Wat? Er is toch niets gebeurd?” rolde ik met mijn ogen.

“Er had wel iets kunnen gebeuren verdomme!” boog hij zich dreigend over de tafel.

264
“Wow, jullie overdrijven wel.” merkte Salma op. “Yasmina heeft gelijk. Uiteindelijk is er toch niets
gebeurd?”

“Salma je weet nog niets dus houd je erbuiten.” beval Tariq haar. Ik schaamde me dood voor hun gedrag.
Ik leek wel een klein kind dat een snoepje had gestolen.

“Ik denk dat ik maar ga. Ik heb het gevoel dat jullie veel met elkaar te bespreken hebben.” zei Salma
terwijl ze opstond.

“Zal ik je naar huis brengen?” stelde mijn broer voor.

“Ik ben met mijn eigen wagen maar toch bedankt.” antwoordde ze verlegen.

Ik nam uitgebreid afscheid van Salma in de hoop dat ze ondertussen wel zouden temperen maar dat was
vast ijdele hoop. Met een onrustig gevoel stapte ik weer de woonkamer binnen waar een woedende Tariq
en Mohammed me meteen tegemoet kwamen. Ik kon al raden waar dit naartoe zou gaan.

“Heb je de bestuurder gezien?” viel Tariq meteen met de deur in huis.

“Ja ik heb de bestuurder gezien en ja, het was Nassim. Dat wilde je toch weten?” zei ik vanuit mijn
cynisme.

“En jij vond het niet nodig ons hiervan op de hoogte te brengen! Yasmina, hoe vaak nog? Hoe vaak ga je
nog dingen verzwijgen voor me? Het gaat hier om je leven, om je veiligheid! Neem nou toch eens je
verantwoordelijk op in godsnaam!” hief hij gefrustreerd zijn armen op.

“Tariq heeft gelijk!” stond mijn broer hem bij. “Je had ons meteen moeten bellen! Nee, gaat mevrouw nog
doodleuk wezen shoppen nadat ze bijna doodgereden was!”

“Ik ben op mijn hoede ja!” beet ik van me af.

“Je maakt geen schijn van kans tegenover hem. Weet je nou nog niet tot wat die kerel in staat is?” ging hij
verder.

“Daar hoeven jullie me niet aan te herinneren. Dankjewel.”

“Yasmina, voortaan ben jij nooit meer alleen. Op elk moment van de dag zal er één van ons beiden bij je
zijn.” deed Tariq er nu nog een schepje bovenop.

“Mag ik ook nog ademen ja?” merkte ik spottend op.

“Het is voor je eigen bestwil Yasmina. Het heeft geen zin om koppig te gaan doen!”

“En nu is het genoeg!” weergalmde mijn stem door de woonkamer. Ik zag dat ze beiden schrokken van
mijn uitval. “Ik ben dat overdreven beschermende gedoe van jullie spuugzat, net zoals ik die rotzak van
een Nassim beu ben! Het is al genoeg dat hij mijn doen en laten controleert. Nu jullie ook nog! Stop
alsjeblieft met me zo te verstikken!”

Ziedend van woedend beende ik richting mijn slaapkamer. Het leek wel alsof men zonet alle energie uit
me had weggezogen. Lusteloos liet ik me zakken tegen de grond. “Ik vervloek je Nassim.” fluisterde ik
verbitterd voor me uit.

265
“Yasmina, doe open, nu!” hoorde ik Tariq van achter de deur zeggen. “Luister, het spijt ons, we hadden
niet zo tegen je tekeer mogen gaan.”

“Ga weg, ik wil alleen zijn.” wimpelde ik hem af.

Hij zuchtte. “Laat me binnen zodat we erover kunnen praten?”

“Er valt niet over te praten Tariq. Jij moet me mijn vrijheid gunnen anders zal dit nooit werken. En eerlijk
gezegd? Ik weet niet of dat huwelijk nog wel een goed idee is!”

Een doodse stilte viel terwijl ik mezelf realiseerde wat ik zonet naar zijn hoofd had gegooid. Om erger te
voorkomen opende ik ditmaal wel de deur. Zo werd ik geconfronteerd met zijn nog steeds
vuurspuwende blik, die echter ditmaal een bepaalde kwetsbaarheid met zich meedroeg.

“Het spijt me. Dat had ik niet moeten zeggen.” probeerde ik mezelf er nog hakkelend uit te redden hoewel
ik wist dat het met deze woorden lang niet opgelost zou zijn.

“Maar je hebt het wel gezegd Yasmina.” zei hij op de meest emotieloze toon. “Kijk, ik vind het
verschrikkelijk wat er nu allemaal gebeurt en wat jij hebt meegemaakt maar dat geeft je niet het recht
elke vijf minuten van mening te veranderen. Ik vraag je ten huwelijk. Jij vraagt me bedenktijd. Drie dagen
lang heb ik moeten wachten op je antwoord. Drie dagen! Dan sta je voor mijn neus, je accepteert mijn
aanzoek. Ik domme ezel ga ervan uit dat je er even hard voor wil gaan als ik maar waarom zie ik dan elke
dag meer twijfel in je ogen? Waarom hoor ik telkens die aarzeling in je stem? Ik zag het al die dag bij mijn
ouders thuis en nu spreek je het nog luidop uit ook! Het wordt me nu echt wel duidelijk dat je dit niet
wilt Yasmina."

“Laat het me je alsjeblieft uitleggen…”

Hij keek me recht in de ogen. "Het is heel simpel. Ik zal weggaan maar jij gaat eens goed nadenken over
wat je wilt. Ik ga je niet dwingen op met mij te trouwen. Als je er zelf niet 100 procent achterstaat hoeft
het voor mij ook niet. En weet je wat? Misschien moeten we allebei maar eens nadenken over wat we
willen. Ik heb zelf namelijk ook allesbehalve zin in een vrouw die belangrijke zaken voor me achterhoudt
en me klaarblijkelijk niet kan vertrouwen. Misschien had je wel gelijk wanneer je me zei dat liefde alleen
niet genoeg is en dat Nassim altijd tussen ons in zal staan. En weet je wat het frappante is? Jij laat het
gewoon toe."

“Tariq…” piepte ik.

“Nee Yasmina. Bespaar me het. Je hebt al meer dan genoeg gezegd vandaag."

Hij draaide zich om, greep zijn jas en verliet nog zonder een woord te zeggen het appartement van mijn
broer.

In tranen liet ik me vallen op mijn bed. “Dat heb je weer fantastisch goed gedaan Yasmina.” kon ik mezelf
nu letterlijk voor het hoofd slaan.

Zacht geklopt onderbrak mijn gesnik. Ik keek op, in de hoop dat hij terug zou zijn gekomen maar tot mijn
teleurstelling bleek het mijn broer te zijn.

“Hij verdient dit niet Yasmina.” wees hij me terecht.

“Denk je dat ik dat niet weet?” probeerde ik zijn onvermijdelijke preek alsnog tegen te houden.

266
“Hij verdient het niet te moeten boeten voor de fouten van Nassim.” negeerde mijn broer me.

“Het is sterker dan mezelf Mo. Ik weet dat Tariq niet zo is maar vanaf ik nog maar het gevoel krijg dat
mijn vrijheid wordt ingeperkt krijg ik weer dat gevoel van vroeger. Bij Nassim begon het net zo en kijk
waar het is geëindigd?”

“Net zoals ik jou wil beschermen, wilt hij jou beschermen. Omdat we van je houden, omdat we niet willen
dat jou iets overkomt. We willen je graag nog heel wat jaren bij ons hebben. Dat is de enige reden
Yasmina waarom wij zo reageren.“

“En speel niet met zijn gevoelens. Zodra je getrouwd bent kan je niet zomaar weglopen wanneer het even
moeilijk gaat. Je gaat hem moeten leren vertrouwen, je mag geen dingen achterhouden voor je eigen
man. Je gaat hem gek maken op die manier. Hij heeft gelijk wanneer hij zegt dat je erover moet nadenken.
Het huwelijk is geen spel. Als je denkt dat je die verantwoordelijkheid niet aankan dan zal je daaruit je
conclusies moeten trekken.” stelde hij de feiten voor zoals ze waren. Hij had gelijk.

“Maar ik weet ook dat jullie van elkaar houden Yasmina en liefde kan veel overwinnen. Geef hem wat
krediet. Hij doet alleen maar om goed te doen, niet om jou te pesten of je te onderdrukken zoals Nassim
deed.”

“Ik weet het.” zei ik zacht. “En ik hoef er niet eens over na te denken. Ik wil met hem trouwen.”

“Maak hem dat dan maar snel duidelijk voor hij zelf van gedachten verandert.” besloot hij. “Je mag je
beide handen kussen met een man als hij. Besef dat.”

267
9.2.

Met een ton lood in de schoenen wandelde ik de volgende dag de kliniek binnen. Ik zag er zo ongelooflijk
tegenop Tariq onder ogen te komen. Hij is vast woedend na gisteravond gezien hij mijn telefoontjes keer
op keer onbeantwoord liet.

Ik besloot er maar meteen korte metten mee te maken. Ik wilde net aankloppen bij zijn kantoor wanneer
Salma me tegemoet kwam.

“Yasmina, hoe gaat het meid?” vroeg ze me.

“Goed hoor.” fluisterde ik voor me uit.

“Het spijt me als ik je gisteren in problemen heb gebracht. Ik dacht gewoon dat ik er goed aan deed het te
vertellen.”

“Het maakt niet uit. Ze zouden het toch geweten zijn gekomen.”

“Waarom reageerden ze zo overdreven?” vroeg ze zoals ik wel verwachtte.

“Dat is een heel lang verhaal Salma. Ooit vertel ik je dat wel eens maar niet hier en niet nu.”

“Heb je gehuild?” vroeg ze.

“Gewoon weinig geslapen.” zei ik kort.

“Heb je ruzie met Tariq?”

“Ruzie is een groot woord. Ik heb dingen gezegd die ik beter niet had gezegd en daar moet ik nu de
gevolgen van dragen.” verzuchtte ik.

“Het komt wel goed meid. In verhitte discussies zeggen we allemaal wel eens dingen die we niet menen.
Jullie houden van elkaar. Dat is het voornaamste en wat het ook is dat je gezegd hebt, hij zal het je wel
vergeven.”

“Daar ben ik niet zo zeker van.” uitte ik mijn twijfels luidop.

“Was het zo erg dan?”

“Ik heb mezelf luidop afgevraagd of ons huwelijk nog wel een goed idee is.”

“Auwch.” zei Salma. “Je hebt aan zijn mannelijk ego geraakt.”

“Ik weet het.”piepte ik.

“Maar zijn liefde voor jou is vast wel groter dan zijn trots.” vervolgde ze.

Ik hoop het.” sprak ik mijn wens luidop uit.

“Succes!” gaf ze me een schouderklopje. “Dat komt wel weer goed.”

268
Ik nam die adem en klopte aan. Ik hoorde al meteen aan zijn stem dat hij niet bepaald goedgeluimd was.
Met knikkende knieën wandelde ik zijn kantoor binnen. Hij keek op en ik zag meteen dat hij evenmin
veel had geslapen. Hij zag er moe en gespannen uit.

"Je bent te laat." wees hij me terecht. Een angstige rilling ging beheerste mijn lichaam.

“Te laat?” herhaalde ik wat hij zei.

“Het is nu kwart over negen. Je bent een kwartier te laat.”

Ik slaakte daarop een kleine zucht van opluchting. “Ben ik ook te laat op persoonlijk vlak?” vroeg ik hem
aarzelend.

“Daar wil ik het nu niet over hebben. Laten we werk en privé maar gescheiden houden. Zorg dat je
binnen de minuut omgekleed bent en controleer de patiënt op kamer 23. Hij gaf, of beter gezegd gooide
me de benodigde papieren toe zonder op te kijken.

“Gisteren leek je er nochtans geen enkel probleem mee te hebben privé mee naar het werk te nemen.”
merkte ik fijntjes op.

“Ik ben van gedachten veranderd, dat zou jij toch moeten begrijpen aangezien je niet anders doet de
laatste tijd?” kaatste hij de bal weer terug.

“Kijk Tariq, ik wil allesbehalve in zo’n sfeer werken vandaag. Ik wil met je praten. Nu en niet straks of
morgen.” zei ik beslist.

Hij zei geen woord meer en deed verder met wat ie bezig was. Als het zijn bedoeling was me te irriteren
dan was hem dat goed gelukt maar ik was het beu om spelletjes te spelen. Ik liep naar hem toe en griste
de papieren waarmee hij bezig was uit zijn handen.

“Het spijt me Tariq. Ik meende geen woord van wat ik gisteren zei. Het was uit woede, uit onmacht. Ik
heb mijn woede jegens Nassim op jou uitgewerkt en dat was fout van me.”

“De waarheid is, dat ik niets liever wil dan dat jij mijn man wordt en dan meen ik wel, vanuit het diepste
van mijn hart.”

Met een nietszeggende blik luisterde hij naar mijn pleidooi. “Tariq, ik ben niet goed in het uitdrukken van
mijn gevoelens en misschien zeg ik het te weinig maar ik houd van jou. Zielsveel. Om de persoon die je
bent. Omwille wat je al die maanden voor me hebt gedaan en omwille van de manier waarop je van mij
houdt om wie ik ben, ondanks mijn verleden.”

“Ik hoop dus dat je die afspraken op het stadhuis en het consulaat nog niet hebt afgebeld want ik wil nog
steeds dolgraag met je trouwen.” zei ik door mijn tranen heen.

Nog steeds zei hij niets. Aan zijn blik kon ik absoluut niet zien wat er door hem heen ging. Uit het niets
stond hij op en trok me strak naar zich toe. “Weet je, soms, op momenten zoals gisteravond haat ik het
feit dat ik zielsveel van je houd. Je heb macht over me zoals geen enkele persoon dat heeft. Jij, Yasmina
Benaïssa bent mijn grootste zwakte…. Ik zal nooit echt kwaad op je kunnen zijn - laat staan blijven - wat
je ook doet of zegt. Jij weet nog niet half hoeveel ik van je houd, hoeveel ik voor je over heb. Alsjeblieft
misbruik dat feit niet Yasmina. Misbruik mijn zwakte jegens jou niet. Zeg nooit meer zoiets als
gisteravond want dat kan mijn hart geen tweede keer aan.”

269
“Ik beloof het je.” zei ik zacht.

Hij hief mijn kin op en dwong me naar hem te kijken. "Laat Nassim niet tussen ons komen. Je moet me
vertrouwen Yasmina. Ik reageer zo omdat ik van je houd, niet omdat ik je vrijheid wil inperken. Ik wil
gewoon niet dat die klootzak in je buurt komt."

We stonden zo dicht bij elkaar dat ik dacht zijn hart hevig te voelen bonzen, net zoals hij het mijne
ongetwijfeld tekeer voelde gaan.

Ik sloot mijn ogen en voelde mezelf reizen naar een andere wereld wanneer zijn lippen voorzichtig maar
zeker de mijne aanraakten. Deze zoen was de troost die we beiden nodig hadden op dit moment. En ik?
Ik liet het gewoon plaatsvinden.

Terwijl onze zoen intenser werd duwde ik hem vanuit een gevoel dat absoluut bevredigd diende de
worden, richting zijn bureaustoel. Hij trok me op zijn schoot terwijl zijn handen onrustig over mijn rug
gleden.Behendig maakte hij mijn hoofddoek los, gooide hem weg, trok mijn speld uit los en woelde
doorheen mijn langen haren. “Woorden kunnen niet omschrijven hoe prachtig jij bent.” fluisterde hij in
mijn oor en bezegelde zijn woorden met tientallen kusjes in mijn nek en op mijn haren.

Ik trok zijn jas uit en maakte zijn das los om vervolgens zijn hemd los te knopen. Terwijl onze lippen
elkaar weer terugvonden, gleden mijn handen onder zijn onderhemd en streelde ik met mijn
vingertoppen zijn borstkas. Ik voelde zijn lichaam opspannen onder het mijne. Hoewel het onmogelijk
was hem nog dichter tegen me aan te voelen drukte hij me nog strakker naar zich toe, alsof hij bang was
dit moment te verliezen. Het verlangen naar hem was nooit zo groot geweest. Ik wist niet eens dat ik dit
kon voelen voor een man. Tot vandaag.

Hij tilde me weer op, met een beweging schoof hij alles van zijn bureau af. Een kletterend geluid dat vast
hoorbaar was voor de gehele afdeling volgde maar het deed ons niets. We waren verloren in elkaar. Voor
even in een andere wereld.

Hij legde mij zachtjes op de tafel en kwam half boven op me te liggen. Met zijn warmde hand gleed hij
onder mijn truitje en masseerde subtiel mijn buik. Kippenvel ontstond over mijn hele lichaam bij zijn met
liefde uitschreeuwende aanrakingen.

Hij keek me aan met een rauwe blik van verlangen en vroeg op die manier mijn toestemming om verder
te gaan. Ik liet hem begaan. We verloren elke controle over onszelf. Het leek alsof onze verlangens het
hadden overgenomen van ons verstand. We wisten dat dit zo fout was maar tegelijkertijd voelde het zo
verdomd goed aan.

“Dit bedoelde ik ook toen ik je zei dat je mijn grootste zwakte was. Hoe zal ik jou ook kunnen
weerstaan?” zei hij schor.

Zijn handen gleden hoe langer hoe onrustiger over mijn lichaam, alsof hij geen plekje onaangeroerd
wilde laten. Een zachte kreun ontsnapte mijn mond. De onstuitbare opwinding in hem was
onomkeerbaar.

Ik bemerkte hoe zijn aanstalten maakte mijn truitje uit te trekken. Onverhoeds voelde ik me daarop niet
goed worden. Flitsen van dat verschrikkelijke moment dat ik het liefste wilde vergeten baanden zich
weer een weg door mijn hoofd. Ik voelde mijn lichaam weer verstijven en in een ruk duwde ik hem van
me af.

“Het spijt me.” piepte ik. “Ik kan het niet…” veegde ik een traan weg.

270
Ik zag hem al even geschrokken in mijn richting kijken terwijl hij gefrustreerd door zijn haar woelde.

“Mijn god het spijt me Yasmina, ik weet niet waar ik mee bezig was…” streelde hij over mijn wang.

“Het is niet jouw fout. Ik liet me evenzeer meeslepen en ik wilde het ook maar dan kreeg ik weer een
flashback en…”

“Wil je erover praten?” vroeg hij tot mijn verbazing. Ik wist dat dit aanhoren voor hem al even erg was
als voor mij. Welke man wil er nu mee geconfronteerd worden dan zijn vrouw verkracht is geweest.

“Ik wil het uit mijn geheugen bannen Tariq, laat staan erover praten. Het was pijnlijk, het was
vernederend, het was verschrikkelijk. Daarmee is eigenlijk alles gezegd.”

“Yasmina, je hoeft niet te antwoorden als je niet wil maar hoe vaak heeft hij je…” ik merkte dat hij het
woord niet eens durfde uitspreken. “Eén keer.” fluisterde ik. “Weet je het ging niet eens over een
oncontroleerbare lust, laat staan ziekelijk liefde. Het ging hem er gewoon over dat hij iets van me wilde
afpakken dat niet meer te vervangen valt. Ik moet het hem nageven, hij had geen betere manier kunnen
vinden om me te raken.” zei ik vanuit mijn cynisme.

“Ik zal geduldig met je zijn Yasmina. Het zal pas gebeuren als jij er helemaal klaar voor bent. Voor alle
duidelijkheid, ik was niet van plan om vandaag verder te gaan dan we zijn gegaan. Die eerste keer zal niet
plaatsvinden op mijn ongemakkelijk kantoor tussen de werkuren door. Het zal bijzonder worden, dat
beloof ik je.” drukte hij een zoen op mijn loshangende haren.

“Maar als ik toch iets mag zeggen? Dat voorstukje van zonet was alvast veelbelovend.” kuchte hij.

“Deugniet.” lachte ik door mijn tranen heen.

“Trouwens, als we getrouwd zijn wil ik nog steeds die privévoorstelling die je me ooit eens beloofd hebt.”
herinnerde hij me aan die ene nacht die we doorbrachten op zijn kamer.

“Je hebt een goed geheugen.” merkte ik op.“Ten gepaste tijde zal ik je daar zeker eens op trakteren.”

“Wat dacht je van de huwelijksnacht?” leek hij er geen gras over te willen laten groeien.

“Tijdens de huwelijksnacht moet jij jezelf uitsloven, niet ik.” grinnikte ik verlegen.

"Oké, de dag daarna dan maar geen seconde langer." gromde hij in mijn oor. “Ga je dan ook zo’n speciaal
jurkje aantrekken?”

“Daar mag je nou eens lekker over fantaseren tot het zover is stouterik.”

“Overigens denk ik dat jij je beter terug aankleed voor je weggeroepen wordt voor een spoedgeval.” zei
ik terwijl ik een blik wierp op hem.

“Dat lijkt me heel verstandig ja.” grijnsde hij ondeugend.

Ik hielp hem zijn hemd weer aan te doen, knoopte één voor één de knoopjes weer toe terwijl ik zijn
tevreden blik op me voelde rusten. Tot slot knoopte ik zijn das nog goed. “Zo, perfect. Niemand zal nog
vermoeden wat er hier zonet heeft plaatsgevonden.” lachte ik voldaan. “We zouden niet willen dat ze
denken dat we werk en privé niet gescheiden kunnen houden, toch?”

271
“Ik vrees dat het er niet op zal beteren. Zodra we getrouwd zijn zal die deur nog vaak op slot gedraaid
moeten worden.” gromde hij in mijn oor.

“Misschien moet ik dan maar ergens anders gaan werken. Ik zou niet willen dat je werk eronder gaat
lijden.” plaagde ik hem.

“Als je dat doet dan kom ik je eigenhandig terughalen. Jouw plek is hier bij mij, nergens anders.”

“En Yasmina? Vergeet je hoofddoek niet terug op te zetten. Jouw schoonheid behoort enkel en alleen mij
toe."

“Gaan we bezitterig worden Ben Amar?”

“Als het jou betreft ben ik heel bezitterig. Wen er maar aan zou ik zeggen.”

“Ik heb gisteren trouwens een afspraak gemaakt op het stadhuis en het consulaat. Volgende week
kunnen we trouwen.”

“Zo dat is snel.” nam ik daarop diep adem.

“Als ik iets wil laat ik er geen gras over groeien. Hij trok me strak naar zich toe. “Vanaf volgende week
ben jij officieel de mijne, dan ben je geen juffrouw Benaïssa meer maar mevrouw Ben Amar.”

Ik keek dromerig voor me uit. “Yasmina Ben Amar, niet slecht.”

“Yasmina, ik wil het er eigenlijk niet over hebben maar ik wil dat je me vertelt waar die Nassim woont.”

“Geen sprake van.” zei ik kordaat.

“Hij kan hier niet zomaar mee wegkomen. Hij wilde je dood!”

“Wat ga je doen dan? Hem een lesje leren? Hij zal ervoor zorgen dat jij achter tralies beland en zo hebben
we helemaal geen toekomst samen. Is het dat wat je wil? Laat het zo Tariq. Ik ben op mijn hoede. Ik heb
jou en mijn broer om me te beschermen. Er zal niets gebeuren.” poogde ik hem, én mezelf te sussen.

“Je gaat er zo licht over Yasmina, alsof het allemaal niets is.” “Tariq, ik ga deze discussie geen tweede keer
voeren. Het is me geen ruzie met jou waard. Laten we ons gewoon focussen op ons niet op hem.”

“Jij je zin.” gaf hij uiteindelijk toe maar ik was er allesbehalve gerust in dat hij het hierbij zou laten.

“Trouwens nog een vraagje. Wat wil je doen als we getrouwd zijn?”

“Hoezo?” lachte ik.

“Ik ben van plan twee weken vrijaf te nemen dus zeg het maar waar je naartoe wil. Wil je thuisblijven,
naar het buitenland? Een reis naar de ruimte misschien?”

“Verras me maar.” knipoogde ik.

“Je beseft toch wel dat je me hiermee carte blanche geeft?” zei hij.

272
“Ik vertrouw op je goede smaak. Tenslotte heb je mij ook uitgekozen.” deed ik quasi uit de hoogte en
verliet daarop met een brede glimlach zijn kantoor.

273
9.3.

“Eindelijk getrouwd.” fluisterde hij in mijn oor bij het verlaten van het Marokkaanse consulaat. “Hoe
voelt het om officieel mevrouw Ben Amar te heten?”

“Ik denk dat ik daar wel aan kan wennen meneer Ben Amar.”

“Zodra onze familiale verplichtingen er op zitten schaak ik je mee naar me thuis.” gromde hij.

“Houd je gedeisd ja. Zo dadelijk horen ze je nog.” Lachte ik als een boer met kiespijn.

“Je bent nu mijn vrouw dus mag ik even ja?”

“Er is nog altijd geen feest geweest dus volgens onze cultuur…”

“Wie spreekt er over cultuur? Volgens ons geloof mag ik nu zowat alles met jou doen. We zijn getrouwd
en het is bekendgemaakt dus dien jij je man te gehoorzamen.”

“Haal je maar niets in je hoofd meneertje. Als je een gehoorzaam vrouwtje zocht dan had je er beter
eentje uit de bergen gaan halen.”

“Nah, geef mij maar een vrouwtje waar wat pit in zit. Zoals je weet, houd ik wel van een uitdaging.”
grijnsde hij. “En maak je geen zorgen, ik zal me gedragen, hoewel ik straks wel een kleine verrassing voor
je heb bij me thuis.

“In dat geval hoop ik dat we er zo snel vanonder kunnen muizen.” fluisterde ik terug.

Onze chauffeur van dienst was Ilias die zijn rol heel serieus opnam. “Stapt u in mevrouw en meneer Ben
Amar. Ik zal u tot uw bestemming brengen.”

Ik merkte op hoe hij de wagen achteraan uitgebreid had gedecoreerd. “Ilias, dit is nog niet de bruiloft.”
lachte ik.

“Oh maar ik beschouw dit alvast als een kleine oefening.” grijnsde hij in de spiegel.

Even later arriveerden we bij mijn kersverse schoonouders thuis. Ze stonden erop een klein etentje te
doen om ons officiële huwelijk te vieren.

Nadat we uitstapten weerklonk het gejoel van Chaimae en Tariqs moeder terwijl iedereen korrels
couscous over ons heen gooide. “Was de rijst op?” lachte Tariq.

“Sinds wanneer doen wij mee aan clichés?” lachte Ilias.

Iets later zaten we met z’n allen in het salon. Tot mijn blijdschap waren Mohammed en Chaimae er ook
bij. Dat maakte het gemis van mijn ouders op deze dag iets meer draagbaar hoewel dat wrange gevoel
bleef. “Waar denk je aan?” vroeg Tariq bezorgd.

“Mijn ouders.” zei ik eerlijk.

“Ik weet zeker dat je moeder nu ook aan jou denkt Yasmina.” en plaatste een geruststellend zoentje op
mijn hand. Met een zwakke glimlach bedankte ik hem voor zijn steun. Ik voelde me gezegend met een
man als hij die ik nu ook mijn echtgenoot mocht noemen.

274
Het werd een gezellige namiddag met onze beide families. We hebben uitbundig gelachen en heerlijk
gegeten. Iets in me zei dat een huwelijk tussen mijn zus en Ilias niet lang uit zou blijven. Mijn
schoonmoeder had Chaimae vandaag voor het eerst ontmoet en had haar duidelijk in haar hart gesloten.
Hoewel ik zelf mijn ouders miste zag ik dat iedereen rond me gelukkig was wat me automatisch een goed
gevoel gaf.

“Mohammed!” riep Tariq mijn broer. “Als je het niet erg vind schaak ik je zus even mee nu. Ik wil even
met haar langs een decoratiewinkel. “ zei Tariq waarop ik hem scheef aankeek.

” Ik moet het niet weten. Jullie zijn getrouwd dus hoef je aan mij niet langer toestemming te vragen.”

Ik kon wel in de grond kruipen van schaamte en gaf Tariq een subtiele stomp. Hij keek me geamuseerd
aan. “Wat?”

“Mijn broer hoeft dit echt niet te weten. Zo dadelijk denkt hij nog wat verkeerd.” “

Volgens mij ben jij hier de enige die wat verkeerd denkt. Ik vraag me somsserieus af waar jij zit met je
gedachten Yasmina.” plaagde hij me.

“Wacht maar tot zo dadelijk, je hebt nog een paar klappen van me te goed.” waarschuwde ik hem.

“Ik kan niet wachten.” knipoogde hij.

We namen afscheid van iedereen en in het zicht van iedereen tilde Tariq me op en droeg me richting de
auto. “Tariq, dit is nog niet de bruiloft voor alle duidelijkheid.” “Ik mag toch al wat oefenen?”

Onder luid gelach vertrokken we richting we richting Tariqs huis.”

“Wat ben jij van plan als ik vragen mag?” vroeg ik hem nieuwsgierig.

“Dat zal je zo dadelijk wel ontdekken.” grijnsde hij met een veelbetekende blik in zijn ogen.

Hoe dichter we bij zijn huis kwamen hoe nerveuzer ik werd. “Relax lieverd." nam hij mijn hand vast. "We
gaan echt niet doen wat jij denkt dat ik wil doen.” lachte hij.

Ergens voelde ik me gerustgesteld maar als ik terugdacht aan vorige week in het ziekenhuis wist ik dat
we weinig nodig hadden om het weer zover, of misschien nog verder te laten komen. Alleen zijn met hem
is altijd een risico.

Ik merkte weinig bijzonders nadat ik de woonkamer binnenwandelde tot mijn oog viel op een grote
ingepakte doos. “Verrassing nummer één van de avond mevrouw Ben Amar. Doe maar open.”

Ik opende de doos en mijn oog viel op een oogverblindende zwarte avondjurk. “Wauw!” was het enige
dat ik kon uitbrengen. “Ik hoop dat het je maat is.” fluisterde hij in mijn oor. “Ik wil dat je nu naar boven
gaat en die jurk aantrekt. Binnen een halfuurtje mag je weer naar beneden komen voor je volgende
verrassing. Nadat ik hem uitgebreid had bedankt spurtte ik als een klein kind dat net een snoepje had
gekregen naar boven met mijn jurk.

Nadat ik me had opgemaakt beende ik stilletjes weer naar beneden. Ik zag Tariq nergens. De woonkamer
was verlaten. Ik zag echter al snel hoe een gangpad van kleine kaarsjes naar achteraan de tuin leidden.
Daar zag ik een prachtige gedekt tafeltje staan omgeven door nog meer kaarsen. Ik wist voor even niet
wat ik zag.

275
“Bevalt het je?” hoorde ik de zijn stem me langs mijn oor toefluisteren.

“Ik wist niet dat jij zo romantisch kon zijn Ben Amar?”

“Jij weet nog niet half waartoe ik in staat ben dame.”

“Laat me je eens kijken?” draaide hij me naar zich toe.

“Ik wist dat deze jurk je perfect zou staan. “ Hij liet een hongerige blik over mijn lichaam glijden. Het
voelde alsof ik naakt voor hem stond. Nooit eerder had hij me zo gezien. De strapless jurk die maar tot
net onder mijn knie viel was niet bepaald bedekt te noemen. “Je bent nog zoveel mooier dan ik het mezelf
voorstelde in mijn fantasie.” gromde hij in mijn oor.

“Maar er mist nog iets.” zei hij geheel onverwacht. Vragend keek ik hem aan. Hij haalde een doosje
tevoorschijn waar hij een oogverblindende halsoer uithaalde. Ik was letterlijk sprakeloos. Hij draaide me
met mijn rug naar hem toe en ik voelde zijn handen over mijn naakte schouders glijden. “Hef je haren
even op dan kan ik het aandoen.” zei hij zacht.

Ik deed wat hij vroeg. Ik voelde daaropvolgend hoe zijn vingertoppen toevallig of net niet mijn nek
aanraakten. Ik kreeg het er warm en koud tegelijk van. Hij draaide me weer naar zich toe, hief mijn kin
op en plaatste een zachte zoen op mijn lippen. “Laat deze avond het begin zijn van de rest van ons leven
samen als echtpaar.”

“Ik weet niet hoe ik je hiervoor kan bedankt Tariq. Dit overtreft al mijn mooiste dromen. Het is perfect.”

“Jij hoeft me absoluut nergens voor te bedanken. Je verdient dit meer dan wie ook.”

Hij trok me mee de tuin in richting het tafeltje. “En nu madame, zal ik mijn kookkunsten tevoorschijn
halen.”

Ik barstte spontaan in lachen uit. “Jij en koken?”

“Vind je dat grappig?” vroeg hij me quasi verontwaardig.

“Een klein beetje wel gezien jij nog geen ei kon bakken enkele maanden geleden.”

“Tijden veranderen.” knipoogde hij.

“Ik ben benieuwd.” grinnikte ik.

Hij verdween in de keuken – die vandaag om de één of andere reden verboden terrein voor me was - en
tot mijn verbazing toverde hij het ene na het andere gerecht op tafel. Het was werkelijk overheerlijk. “En
nu tussen ons,” grapte ik na afloop “je moet me toch echt eens de gegevens geven van de traiteur die
hiervoor heeft gezorgd. Dat zou me nog wel eens van pas kunnen komen.”

“Heb je zo weinig vertrouwen in mij misschien?”

“Gegratineerde oesters, perfect gebakken kreeft en crême brû lee als dessert? Het is een klein beetje
doorzichtig. Als je me spaghetti had voorgeschoteld, had ik het misschien nog geloofd.”

“Oké oké je hebt me door.” lachte hij betrapt.

“Maar je bent wel overdreven schattig vanavond.” fluisterde ik in zijn oor.

276
“Schattig?” herhaalde hij “Dat is nou niet bepaald het woord dat ik wilde horen.”

“Adembenemend?” “Hmmm, kan beter.” deed hij uit de hoogte.

“Onweerstaanbaar?”

“Kijk, dat is nou exact wat ik wilde horen. Toon me nu maar eens hoe onweerstaanbaar je me vind
vanavond. Uiteraard in daden.”

Ik plaatste een klein kusje in zijn nek. Hij keek me niet onder de indruk aan. Vervolgens plaatste ik een al
wat langer zoentje op zijn wang. “Je komt dichter.” zei hij. Ik trok hem naar me toe en maakte aanstalten
om zijn lippen aan te raken maar plaagde hem door net op het laatste moment door een stap achteruit te
nemen. “En waar denkt mevrouw naartoe te gaan?" trok hij me terug.

“Het wordt al laat, ik moet naar huis.” maakte ik zogenaamd aanstalten te vertrekken.

“Jij gaat nergens heen vooraleer je me hebt gegeven waar ik recht op heb.”

“En wat is dat dan volgens jou?”

“Dat weet jij dondersgoed dame.”

“Ik zou het echt niet weten Tariq." speelde ik de onschuld zelve.

"Misschien moet je mijn geheugen dan maar eens opfrissen?” daagde ik hem uit.

“Je vraagt erom!” In één beweging trok hij me dicht naar zich toe. Ruw plaatste hij zijn lippen op de mijne
en kuste me alsof ons leven ervan afhing. “Genoeg geheugen opgefrist?” onderbrak hij onze zoen.

Ik liet hem niet uitspreken en zoende hem met evenveel overgave terug.

Hij tilde me op alsof het niets was en legde me zachtjes neer op één van de ligbanken die naast het
zwembad stonden. Met zijn vingertoppen streelde hij mijn handpalmen verder over mijn naakte armen.
Van mijn ontblote schouders naar mijn nek om vervolgens verder naar beneden te gaan. Met zijn vingers
volgende hij de lijnen van de decolleté van mijn jurk maar ging geen millimeter verder. Dezelfde lijn die
hij had getekend met zijn vinger tekende hij nu af met tientallen vlinderlichte kusjes. Zo voorzichtig, zo
teder. Alsof hij bang was me pijn te doen.

Mijn lichaam kronkelde onder zijn liefkozingen en dat besefte hij maar al te goed. Nadat hij een laatste
lange zoen op mijn voorhoofd plaatste brak hij abrupt het moment af. Ik voelde haast spijt dat hij hier
stopte.

“Ik denk dat jij wel wat afkoeling kan gebruiken.” zei hij met een ondeugende blik in zijn ogen. Vragend
keek ik hem aan. Voor ik het wist tilde hij me weer op richting zwembad.

“Nee dat ga je niet doen!” riep ik.

“Wil je erom wedden?” riep hij terug.

Pardoes belandde ik in het water. “Wacht maar!” dreigde ik terwijl ik terug naar de kant zwom waar hij
gehurkt aan de rand zat.

277
“Wat ga je doen?” daagde hij me uit.

Ik trok mezelf op aan de rand en met al mijn kracht trok ik hem mee in het water. “Dit dus.” grijnsde ik
terwijl hij weer boven water kwam.

Zijn anders perfect gestijlde haren waren helemaal in de war gebracht door het water waardoor hij er
nog ondeugender uitzag dan hij al was. Hij kwam naar me toe gezwommen, duwde me richting de rand
en omsloot me met zijn brede armen. Weer liet hij zijn blik hongerig over me neer. “Dit is niet goed voor
mijn hart, Yasmina. Trek alsjeblieft terug je kleren aan want ik sta anders niet in voor mijn daden
vanavond.”

Door het water plakte mijn jurk tegen mijn lichaam en liet het nog maar weinig aan de verbeelding over
liet.

“Was jij het niet die me hier in had geduwd? Ga jij maar lekker naar binnen dan, jezelf wat opwarmen
ofzo. Ik heb al jaren niet gezwommen dus dat is dan ook exact wat ik nu ga doen.”

“Zullen we een wedstrijdje houden?” stelde hij voor.

“Ik win toch, ik heb minder kleren aan dan jij dus ook minder ballast mee te dragen.” lachte ik.

“Misschien moet ik daar dan maar eens verandering in brengen. Hij trok zich op aan de zijkant, verdween
even en voor ik het wist stond hij in zijn zwemshort naar me te grijnzen.

“Je gaat echt te ver Ben Amar!”

“Maak ik je ongemakkelijk Benaïssa?”

“Alsof ik nog nooit je bloot bovenlijf heb gezien.” rolde ik met mijn ogen.

“Ik weet dat je nu verlangt naar mijn goddelijke lichaam. Ik zie het in je ogen.”

“Jij moet toch echt wat gaan doen aan die zelfingenomenheid. Het staat je voor geen meter!"

Hij dook terug het water in en plotseling voelde ik zijn handen rond mijn middel. Ik schrok me rot. “Liet
je ik je schrikken?” vroeg hij me.

“Helemaal niet.” deed ik uit de hoogte.

“Waar wacht je nog op? Wie het eerste vier baantjes heeft getrokken is de winnaar. “ daagde ik hem uit.

"En wat is de inzet?” vroeg hij.

“De verliezer moet voor de rest van de avond de winnares op haar wenken bedienen.”

“Zo mevrouw gaat er al vanuit dat ze gaat winnen?”

“Ik ga er niet vanuit. Ik ben er zeker van.”

“Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn gezien jij al jaren niet gezwommen heb en ik hier regelmatig
baantjes kom trekken is het voor mij overduidelijk dat jij mijn slavin voor de nacht gaat worden.”

278
“Laten we het maar gewoon doen ja? Drie, twee, één, go!”

Ik zwom alsof mijn leven ervan afhing maar ik zag al gauw dat het tevergeefs was. Nadat ik drie baantjes
had gedaan had hij er al vier gezwommen.”

Nadat ik afgepeigerd arriveerde aan de eindstreep verwelkomde hij me met een geamuseerde grijns op
zijn gezicht.

“Dus mijn lieve schat, ik heb tijdens het zwemmen al een lijstje gemaakt van al de dingen die jij vanavond
voor me gaat doen.

"Ik vrees dat jij je lijstje zal mogen opbergen. Kijk eens naar de klok.” knipoogde ik. Ik zag hem kijken
naar de klok die net twaalf uur sloeg.

“De avond is nu officieel ten einde dus je hebt pech Ben Amar.”

“Heb jij enig idee van hoeveel ik van jou houd Yasmina.” zei hij op een plotselinge ernstige manier. Hij
trok me dichter naar zich toe en plaatste mijn hand op zijn naakte borstkas “Dit hart klopt alleen voor
jou. Jij bent mijn vrouw, mijn alles en ik zal alles doen wat ik mijn vermogen ligt om jou het geluk te
schenken dat je verdient.”

Met betraande ogen keek ik hem aan. “Waar heb ik jou toch aan verdiend?” vroeg ik mezelf luidop af. “Je
bent het mooiste in mijn leven Tariq. Net zoals jij van mij houdt, hou ik van jou. Zo mogelijk nog meer en
ik zal elke dag mijn best doen een zo goed mogelijke vrouw voor jou te zijn.” meende ik oprecht.

“Dat ben je al Yasmina.”

En verborg mijn hoofd in zijn brede omhelzing. Er is geen plek ter wereld waar ik me veiliger voel als bij
hem. “Blijf alsjeblieft bij me vannacht Yasmina.” zei hij met een hese stem in mijn oor.

“Tariq. Het is te vroeg.”

“Nee Yasmina, je begrijpt me verkeerd. Ik zal je met geen vinger aanraken, toch niet op de manier die jij
denkt. Ik wil gewoon jou naast me voelen deze nacht.“

“Mijn broer gaat slecht denken als ik niet thuiskom vannacht Tariq.”

“Hij zei daarstraks toch zelf dat ik geen toestemming aan hem moest vragen?”

“Ja maar dit gaat een brug te ver. Ik durf hem nooit meer onder ogen komen als ik morgenvroeg kom
aanzetten daar en hij gaat het je echt kwalijk nemen. Mijn broer is los maar niet zo los. Je blijft pas bij
elkaar als er een feest is geweest.”

“Komaan Yasmina, we hebben hier wekenlang samengewoond en toen waren we niet eens getrouwd.”

"Dat was helemaal anders." mompelde ik. De waarheid was echter dat ik me nu in het nauw gedreven
voelde.

“Ik ben gewoon bang. Nou niet bang maar gewoon…” fluisterde ik.

“Waarom ben je bang?” vroeg hij terwijl hij over mijn wang streek.

279
 “Dat het allemaal te snel gaat. Dat we ons op een bepaald moment niet meer gaan kunnen beheersen. Dat
ik me verplicht ga voelen om dingen te doen waar ik nog lang niet klaar voor ben.” gooide ik alles er maar
uit.

“Dat zie ik toch Yasmina. Dat hoef je me zelfs niet te vertellen. Ik respecteer jou maar niets belet ons toch
om aan elkaar te wennen zonder dat er meer aan de pas hoeft te komen. Als je hier binnen enkele
maanden terug woont dan wil ik dat je jezelf kan zijn bij mij. Dat je volledig ontspannen bent. Ik wil niet
die angst in je ogen zien telkens ik je aanraak op een bepaalde manier. Ik wil dat jij een huwelijksnacht
krijgt waar elke vrouw van droomt en recht op heeft en zelfs al ben je er dan niet klaar voor dan nog zal
ik geduldig zijn. Ik besef maar al te goed wat voor trauma jij meedraagt."

“Maar alsjeblieft blijf bij me vannacht. Enkel en alleen vandaag, om te vieren dat we nu getrouwd zijn en
zonder schuldgevoel bij elkaar mogen zijn.”

Hij keek me aan met zijn onweerstaanbare puppy ogen waardoor ik onmogelijk nog nee tegen kon
zeggen. “Het is goed. Ik blijf hier vannacht.” gaf ik uiteindelijk toe.

Een halfuurtje later zat ik met mijn pyjama aan op Tariqs bed mijn haar te kammen, ik bedoel op ons bed
mijn haar te kammen. Na de bruiloft zou dit immers ook mijn kamer worden. Op die ene nacht na
maanden geleden was ik hier nooit eerder geweest. Nog steeds voelde het onwennig aan.

“Zal ik je haar kammen?” hoorde ik zijn stem op de achtergrond zeggen. Gelukkig had hij zelf ook weer
normale kleren aangetrokken waardoor ik me al minder 'bedreigd' voelde.

“Als je dat wilt.” reageerde ik. Hij kwam achter me zitten en zachtjes borstelde hij doorheen mijn haren.

“Je hebt prachtig haar weet je dat?” Verlegen nam ik zijn compliment in ontvangst. Ik voelde hoe zijn
handen zich verplaatsten naar mijn schouders en hoe hij me de meest goddelijke massage gaf. Met
gesloten ogen genoot ik van dit moment.

Ik werd echter abrupt uit mijn roes gehaald door het gerinkel van mijn telefoon. Op het display zag ik
verschijnen: “Mo Belt.”

“Damn, mijn broer! Ik wist het! Wat moet ik hem zeggen?”

Tariq kon me tot mijn ergernis echter alleen maar uitlachen.

“Aan jou heb ik ook niets.” beet ik hem toe.

Aarzelend nam ik op. “Ja?”

“Yasmina, waar zit jij? Het is één uur ’s nachts!”

“Ik ben nog bij Tariq.” veinsde ik mijn nonchalance, alsof ik niets te verbergen had.

“Blijf je bij daar vannacht?”

“Ja, we zijn films aan het kijken. Ik slaap hier in mijn oude kamer.” loog ik.

“Oké dan is het goed. Geef Tariq eens even?” vroeg hij. “

Grijnzend keek ik hem aan. “Ik denk dat mijn broer een appeltje te schillen heeft met jou.”

280
Ik zag hoe Tariq zelfzeker de telefoon overnam. Ik hoorde mijn broer wat zeggen maar ik niet verstaan
wat juist. “Geen probleem Mohammed. Het is ook makkelijker zo. Morgenochtend moeten we beide
werken dus kan ze meteen met mij meerijden.” zei Tariq met een brede glimlach op zijn gelaat.

“En?” vroeg ik nadat hij had opgehangen. “Hij wilde gewoon weten dat we niets anders aan het doen
waren.” “Wat?! Heeft hij dat letterlijk gevraagd?”

“Ben je gek! Grote broers hebben zo hun methodes. Ik deed hetzelfde bij mijn zussen vroeger tijdens hun
verlovingsperiode. Geloof maar ik ben nog duizend keer erger dan jouw broer.” lachte hij.

"Waarom vind ik dat niet moeilijk om te geloven?" giechelde ik.

“En nu terug naar jou en mij.” zei hij met een veelbetekende blik.

“Zullen me maar gaan slapen. Morgen moeten we weer vroeg op.” plaagde ik hem. Hij trok me dicht naar
zich en dekte ons toe. We lagen met onze gezichten naar elkaar toe gericht. “Weet je nog die ene avond
Yasmina? Nu lig je hier als mijn vrouw. Die avond wenste ik dat die dag ooit zou komen en mijn wens is
uitgekomen."

"Onze wens is uitgekomen." fluisterde ik terug.

"Voelde je toen hetzelfde?"

"Ik voelde al veel langer hetzelfde." zei ik eerlijk. "Al vanaf het moment dat ik jou en Salma betrapte in je
kantoor." gaf ik schoorvoetend toe.

"Oh dat moment." lachte hij.

"Was je jaloers dan?" "

Een heel klein beetje." grinnikte ik. "Ik denk dat ik me er toen van bewust werd dat je net iets meer was
dan louter mijn bemoeizieke baas."

"Nu het toch bekentenissen regent." onderbrak hij me. "Weet je, ik voelde me toen al schuldiger
tegenover jou dan tegenover haar. Waarom denk je dat ik jou toen heb weggestuurd? Ik was verloofd
met haar maar de enige die de hele dag door mijn hoofd raasde was jij. Toen al kreeg je me gek en ik
dacht dat ik je door je weg te sturen uit mijn hoofd zou krijgen maar het tegendeel was waar."

"We hebben het toch maar lekker lang blijven ontkennen, is het niet?" vervolgde hij.

"Wat voorbestemd is voor elkaar zal altijd samenkomen, hoezeer je er ook probeert tegen te vechten. Ik
denk dat wij daar het beste bewijs van zijn." meende ik.

"Dat is een feit dat waar is." viel hij me bij.

"Ik verlang naar de dag dat je hier elke dag in slaap kan vallen naast mij.

“Ik ook.” fluisterde ik.

“Voel jij je veilig hier?”

281
“Ik heb me altijd al veilig bij jou gevoeld.”

“Ik zal je altijd beschermen prinses, dat beloof ik je.”

Hij plaatste een lange zoen op mijn voorhoofd. “Ik hou van jou Yasmina.” “Ik ook van jou Tariq.
Slaapzacht.”

Voor het eerst sinds lang had ik er geen enkele moeite mee in te slapen. Welke plek ter wereld is
heerlijker om in slaap te vallen dan hier in zijn armen?

282
9.4.

“Hey slaapkop, wakker worden.” fluisterde zijn hese stem me toe de ochtend daarop. “Mmmm, laat me
nog even slapen. Het was laat gisteren.”

“Het spijt me. We moeten nu echt opstaan. Binnen een halfuur worden we op het werk verwacht.”

“Jij bent toch de baas? Kan je geen snipperdagje nemen?” geeuwde ik.

“Correctie: ik ben diensthoofd. Ik heb nog steeds een aantal bazen boven me en dit zouden er
allesbehalve mee kunnen lachen wanneer ik niet kom opdagen.”

“Ik kon het altijd proberen.” glimlachte ik zwak.

Onverwacht drukte hij een warme zoen op mijn lippen. “Ook een goedemorgen.” sprak ik dromerig voor
me uit.

“Goed is deze morgen zeker.” lachte hij. “Wat een heerlijkheid om met jou te mogen wakker worden.”

“Heb jij iets nodig misschien?”

“Wat dacht je van een ochtendzoentje?”

“Jij hebt al genoeg zoentjes gehad denk ik.” maakte ik aanstalten op te staan.

“Niks daarvan.” trok hij me terug in bed.

Hij trok me onder hem, verstrengelde zijn handen in de mijne en hield ze stevig vast boven mijn hoofd
terwijl hij me verschillende vederlichte zoentjes gaf in mijn nek.

"Kom eens hier." lokte ik hem.

"Wat?" vroeg hij me.

"Dit." fluisterde ik terwijl ik een lange zoen op zijn lippen drukte.

“Nu ben ik klaar om aan mijn dag te beginnen.” zei hij terwijl een ondeugende fonkel zijn ogen verlichtte.

Een uurtje later liep ik met een gelukzalige grimas op mijn gelaat de kleedkamer in de kliniek binnen.
Niets of niemand zou mijn dag kunnen stukmaken na de perfecte avond van gisteren, tenminste dat
hoopte ik. In het leven van Yasmina Benaïssa kon er altijd wel wat gebeuren.

“Iemand heeft deze nacht goed geslapen.” hoorde ik een breed lachende Lisa zeggen. Verlegen lachte ik
haar vraag weg.

“Heb je het nieuws al gehoord?” begon ze meteen.

“Welke sappige roddel heb je nu weer opgevangen?” plaagde ik haar.

“Nee dit keer niet, helaas.” lachte ze. “We krijgen er weer een nieuwe collega bij.”

“Oh leuk, wat voor iemand is het?”

283
“Weer een Marokkaanse, Samira heet ze. Ze is net gearriveerd. Ben Amar legt haar nu traditiegetrouw
het vuur aan de schenen.” knipoogde Lisa.

Een rilling ging door me heen. Ik weet dat Tariq het gewend is met vrouwen te werken maar onbewust
dacht ik terug aan hoe wij elkaar leerden kennen.

“Hoe oud is ze?” vroeg ik nonchalant.

“Een twintiger denk ik, waarom?”

”Niets, zomaar.” mompelde ik.

“En hoe ziet ze eruit?” kon ik het niet laten te vragen. Lisa gierde het daarop uit van lachen.

“Ik zal je meteen geruststellen: ze is niet mooier dan jij.”

Niet echt gerustgesteld door Lisa’s antwoord besloot ik stiekem polshoogte te gaan nemen.
Subtiel probeerde ik door de luiken van Tariq’s kantoor naar binnen te kijken terwijl ik voorbij liep.
Gelukkig voor mij waren ze half geopend.

Mijn hart hield even op met slaan wanneer ik haar over hem gebogen zag staan terwijl haar boezem bijna
uit haar minuscule bloesje barstte en daardoor haast zijn zicht belemmerde. Ik zag hoe hij haar uitleg gaf
over iets aan de hand van papieren. “Wat is dit nou weer?” vroeg ik mezelf luidop af.

Snel keek ik rond me heen en zag dat er niemand op de gang was dus ging ik dichter richting de deur
staan om zo te luisteren naar wat ze zeiden.

“Zeg eens dokter, is er ook een mevrouw Ben Amar?” vroeg haar scherpe stem hem zonder enige vorm
van scrupules.

“Subtiel.” trok ik spottend mijn wenkbrauwen op.

“Ik denk niet dat dit uw zaken zijn.” reageerde hij daarop kortaf, tot mijn heersende opluchting. Hoewel
mijn hart een kleine vreugdesprong maakte kon ik nog steeds niet geloven dat hij haar zo dicht liet
komen.

Zonder enige aarzeling klopte ik aan en beende meteen naar binnen. Beiden schrokken ze op van mijn
komst. Met vernauwde ogen sloeg ik haar gade waarop ze me begroette me met een zelfingenomen grijns
op haar gelaat. Ik zag hoe Tariq haar subtiel op afstand probeerde te brengen terwijl zij haar bloesje
terug recht trok. Met mijn ogen vroeg ik hem wat dit in godsnaam te betekenen had.

“Juffrouw Riani, mijn assistente hier zal u een rondleiding geven.” zei hij op de meeste zakelijke toon.
Alsof ik hier het eerste beste hulpje was.

“Prima dokter. Ik spreek U later nog.” benadrukte ik op die manier mijn ongenoegen en zonder te
wachten op die Samira beende ik weer naar buiten. Ik hoorde hoe het getik van haar naaldhakjes me
achtervolgden en hoe ze op de meest lieflijke toon afscheid nam van Tariq. Mijn man nota bene.

“Jeetje, zijn alle artsen hier zo knap als hij?” was het eerste wat ze me vroeg.

“Die arts waar je het over hebt is mijn man dus ik stel voor dat jij je voortaan op je baan en de patiënten
gaat focussen in plaats van op de mannen die hier rondlopen.”

284
“Jouw man?” vroeg ze me met enige terughoudendheid.

“Mijn man ja. Als je me nu zou willen volgen, ik heb nog massa’s werk te doen.”

In mijn ooghoeken zag ik haar met een berekende expressie voor zich uitstaren. “Hoelang zijn jullie al
getrouwd dan?” vroeg ze.

“Doet dat er toe?” reageerde ik luchtig.

“Gewoon interesse.” Lachte ze gemaakt.

“Interesse in Tariq zeker?” floepte er bijna over mijn lippen. Ik vertrouwde haar voor geen meter.
Gelukkig mocht ik sinds kort de werkschema’s opstellen en ik was dan ook vastbesloten ervoor te zorgen
dat ik, maar vooral Tariq zo min mogelijk met haar moesten samenwerken. De nachtdienst leek me dan
ook geknipt voor haar.

Nadat ik haar tegen mijn zin een halfuur had rondgeleid had ik eindelijk de tijd om Tariq op de rooster te
gaan leggen. Hier zou hij van gaan lusten.

Net toen ik aankwam bij zijn kantoor zag ik hem al buitenkomen. Voor hij er enig besef in had duwde ik
hem terug naar binnen. “Wij moeten even praten denk ik.” sloeg ik de deur met een knal achter ons dicht.

“Hoezo?” vroeg hij me nietsvermoedend.

“Wat had dat van zonet te betekenen?” reageerde ik fel.

“Wat bedoel je?”

“Onze nieuwste aanwinst die haast op je schoot zat terwijl jij bijna met je neus in haar decolleté zat?
Blijkbaar heb jij wel wat met nieuwbakken verpleegstertjes hé?”

Uit het niets begon hij te lachen. “Ben je jaloers?”

“Jaloers op wat?” beet ik hem toe. "Op haar? Alsjeblieft zeg!"

“Mijn vrouwtje is jaloers.” kon hij zijn plezier hierin klaarblijkelijk niet op.

“Heb ik geen reden misschien?” “Het minste wat je had kunnen zeggen is dat ik je vrouw ben. Nee, ik ben
‘uw’ assistente. Leuk beeld schept dat. Je hebt me echt voor schut gezet op die manier. Ik heb haar
verdorie zelf moeten inpeperen dat je getrouwd bent!”

“Heb je dat gedaan?” grijnsde hij.

“Wat denk je zelf? Gezien jij het niet deed?”

“Je weet toch dat ik zaken en privé gescheiden wil houden tegenover het personeel.”

“Dit is anders. Door de waarheid te zeggen had je haar meteen op haar plaats kunnen zetten maar iets
zegt me dat je die aandacht maar al te leuk vond. Wilde je misschien nog eens uittesten hoe goed je in de
markt ligt bij die groene blaadjes” verweet ik hem nu vanuit mijn furie.

285
“Ten eerste, noem je mij oud? En ten tweede waarom zou ik azen op groene blaadjes als ik zelf een groen
blaadje heb?" gierde hij het uit.

"Ik vind dit nochtans allesbehalve grappig." zag ik er in tegenstelling tot hem, absoluut de humor niet
van in.

"Yasmina, je overdrijft. Je ziet echt spoken.” wuifde hij me weg.

“Ik overdrijf? Wel, in dat geval zou ik wel eens willen zien hoe jij zou reageren moest de situatie
omgekeerd zijn?” Meteen zag ik daarop zijn gezicht van stemming veranderen.”

“I rest my case.” stelde ik.

“Oké, je hebt ergens een punt.” gaf hij toe. “Maar je moet ook beseffen dat 90 procent van het personeel
hier vrouwen zijn. Ga je telkens zo reageren als ik nog maar praat met een vrouw? Dan denk ik dat ik veel
op de sofa zal moeten slapen binnenkort.” fronste hij opnieuw zijn wenkbrauwen.

“Dat kan je niet vergelijken. De andere vrouwen hier doen hun werk, zonder meer. Die Samira van
daarnet is van een heel ander kaliber als je het mij vraagt. Ik ben zelf een vrouw, ik weet toch hoe ons
geslacht in elkaar steekt? Zelfs nadat ik haar zei dat je mijn man was, leek ze daar niet bepaald van onder
de indruk te zijn. Dat kind wil maar al te graag meer van je dus ik zeg je één ding: wees op je hoede voor
haar.”

Hij trok me op zijn schoot. “Mijn lief klein Jasmijntje. Ik hoopte toch dat jij wat zekerder zou zijn, zowel
van jezelf als van mij. Je weet toch dat ik niet van opdringerige types hou? Die - hoe heet ze ook alweer? -
maakt geen schijn van kans, net zoals elke andere vrouw die hier rondloopt op deze aardbol. Jij bent de
eerste, de laatste en de enige vrouw die mijn aandacht weet te trekken en vast te houden. Waarom zou ik
in godsnaam iets bij een ander gaan zoeken wanneer ik alles wat ik nodig heb bij jou kan vinden?”

“Bijna alles.” mompelde ik. “Yasmina, die richting gaan we niet eens opgaan. Vergelijk me niet met andere
mannen en al zeker niet met Nassim. Je moet me echt leren vertrouwen. Anders gaat het niet werken.”

“Ik vertrouw je ook, het is gewoon…”

“een groen beestje dat jaloezie heet?” lachte hij.

“Ik wil gewoon niet dat enige andere vrouw zo dicht bij je komt.” prutste ik aan zijn das om mijn
verlegenheid te verbergen.

Hij lachte breed. “Ik moet zeggen dat het wel een klein beetje mijn ego streelt te weten dat mijn vrouwtje
jaloers is.”

“Ik houd van jou en ik wil je met niemand delen.” zei ik heel eerlijk.”

“Dat hebben we dan gemeen want ook ik wil jou met niemand delen.”

“En als die Samira nog één keer te dicht komt laat ik haar overplaatsen wegens ongewenste intimiteiten
goed?” voegde hij er aan toe.

“Het is je geraden. Als jij het niet doet dan leer ik haar wel eigenhandig een lesje.” sprak ik het
geamuseerd voor me uit.

286
“Ik wist dat je temperament had maar niet dat jij zo scherp uit de hoek kon komen Benaïssa.”

“Oh maar er zijn wel meer dingen die jij nog niet weet.” grinnikte ik speels.

“Zoals?” kietelde hij me.

“Dat zal je nog wel te weten komen in de loop der jaren. Als ik het je nu vertel loop ik het risico dat je ons
huwelijk laat annuleren.” jende ik hem nog een klein beetje.

“Houd op Yasmina. Je maakt me bang.” zei hij.

“Je moet ook bang zijn lieverd. Heel erg bang.” sprak ik het quasi gemeend voor me uit en beende daarop
alweer gerustgesteld zijn kantoor buiten.

287
9.5.

“Slaat oe slaam ala rasoelallah, ilaa jaa hila jaa sidna Mohammed!” weergalmden luide kreten doorheen
de zaal.

Ik bevond me aan de vooravond van mijn eigen verlovingsfeest. Met Tariq die geen millimeter van mijn
zijde week. Onder begeleiding van onstuitbaar gejoel en oorverdovend getrommel afkomstig van de
sfeervolle Dakka Marrakchia band werden we de zaal binnengeleid.

Mijn lichaam trilde gedurig en mijn hart bonsde hevig bij het zien van deze massa mensen voor me. Het
leek wel een bruiloft. Mijn schoonouders hadden geld, noch moeite gespaard. De pracht en praal van het
chique hotel waar het feest plaatsvond was iets dat ik allesbehalve gewend was.

“Ontspan je.” fluisterde Tariq in mijn oor. “Je trilt.”

“Het is moeilijk me te ontspannen terwijl er honderden mensen op me staan kijken.” kreeg ik het nog met
moeite uitgebracht.

“Ze kijken naar je omdat je er oogverblindend uitziet dus geniet er gewoon van.”

“Is dit allemaal familie van jou?” vroeg ik hem stilletjes.

“Zo goed als.” lachte hij breed. Hij zag er geweldig uit, maakte ik de vaststelling. Toegeven, we zagen er
allebei als een plaatje uit. Niemand zou ooit kunnen vermoeden wat er zich achter de façade afspeelde.
Mijn façade althans.

De gelukzalige gloed in zijn ogen was onmiskenbaar, net zoals het schuldgevoel binnenin me dat zich
alsmaar verder manifesteerde. Dit was de twijfel van elke Marokkaanse vrouw. Alsnog niet mijn brood.
Mijn droom was dat mijn ouders hier aanwezig zouden zijn. Dan pas zou dit feest volmaakt zijn. Dan pas
zou ik genieten.

Ik voelde me verdomd schuldig omdat iedereen zich hiervoor had uitgesloofd. Grotendeels voor mij. En
ik, het ondankbare wicht kon alleen maar kniezen om wat ik niet had, in plaats van dankbaar te zijn voor
wat ik wel had.

Terwijl Tariq mijn hand stevig vasthield werden we, omringd door onze familie, naar onze troon
gebracht in de zaal. De witte uit sari stoffen bestaande takshita die ik droeg leek wel uit lood te bestaan
op dit moment. Het leek alsof mijn benen niet mee wilden door de last die ik meedroeg en niet enkel
door middel van de kleren. De psychische last was zo mogelijk nog groter.

De negaffa behandelde me als een pop die moest zitten en kijken precies zoals zij het wilde. Haar werk
moest zo goed mogelijk tot haar recht komen. Toch?

Met een geforceerde glimlach op mijn gelaat poseerden we voor de foto’s en ontvingen we de ene na de
andere gelukwens. Op slag leerde ik heel Tariqs familie kennen. Zijn zussen, Safiya en Soukayna
ontmoette ik vandaag voor de eerste maal. Safiya, de moeder van Rayan begon meteen te vertellen over
hoe haar zoontje niet kon zwijgen over tante Yasmina en dat we vast goed zouden kunnen vinden als
schoonzussen. Soukayna kwam iets gereserveerder over maar daar had Tariq me op voorhand voor
verwittigd. Ik zocht er niets achter.

Eén van de lichtpuntjes van de avond was wanneer Rayan om me kwam afgestormd. “Tante Yasmina!”
riep hij me toe.

288
 “Lieverd! Hoe gaat het met jou?” aaide ik over zijn bolletje. “Jij lijkt op prinses en oom Tariq is prins!”
riep hij het vanuit zijn onstuitbaar enthousiasme uit. We barstten daarop spontaan in lachen uit.

Ik was oprecht blij toen ik nog andere bekende gezichten rond me zag. Mohammed en Chaimae kwamen
op ons toegelopen en feliciteerden ons uitgebreid. Ik zag mijn zus zelfs een traantje wegpinken op een
gegeven moment wat de aanleiding was om ook zelf bijna in huilen uit te barsten. Ik miste mijn ouders zo
erg en ik voelde dat ik de schijn niet veel langer kon ophouden. Als ik kon zou ik gewoon keihard
weglopen van dit alles maar dat kon ik Tariq en zijn familie niet aandoen.

“Yasmina, lachen liefje. Zo dadelijk denken ze nog dat ik je heb gedwongen met me te trouwen.”
Ik gaf hem een zwakke glimlach.

“Het spijt me.” fluisterde ik.

“Gaat het een beetje?” vroeg hij bezorgd.

“Ik ben gewoon nerveus, dat is alles.” veinsde ik de geruststelling.

“Zolang het dat maar is.” mompelde hij alsof hij me niet echt helemaal geloofde. Ik wist zeker dat hij
dacht ik weer aan het twijfelen was en wie kon het hem kwalijk nemen?

Ik zag Mohammed mijn richting uitwandelen. Hij knielde voor me neer en nam mijn hand vast. “Yasmina,
ik weet dat je hen mist lieverd maar laat het je avond niet verpesten. Je verloofd je vanavond met een
geweldige man. Je hebt een fantastische schoonfamilie en je hebt een broer en zus die heel veel van je
houden. Ik weet zeker dat mama vanavond aan je denkt en in gedachten hier bij jou is. Probeer er van te
genieten zus.”

“Ik zal het proberen.” meende ik.

Hij stond daaropvolgend op en zag hem een paar onverstaanbare woorden uitwisselen met Tariq.
Stiekem vroeg ik me af waar ze het over hadden gezien de ondeugende blik in hun beider ogen.

Voor ons barstte het feestgedruis inmiddels los. De dames begaven zich massaal naar dansvloer en
haalden hun beste dansbewegingen boven. In mijn ooghoeken zag ik hoe mijn broer en Salma elkaar
begroetten. Een zwakke glimlach sierde mijn gelaat. Ik hoopte echt dat het iets zou worden tussen hen
twee.

Wanneer ik de andere kant uitkeek zag ik Chaimae en Ilias staan dansen samen. Ik was blij omwille van
hun geluk maar soms kon ik een jaloers gevoel niet onderdrukken bij het zien van andere koppels, die
niet hebben meegemaakt wat wij, of beter gezegd ik heb meegemaakt. Soms had ik het gevoel dat mijn
verleden altijd een obstakel zou zijn.

Met een doffe blik in mijn ogen aanschouwde ik het tafereeltje voor me.

Doordat de focus op mijn persoon werd afgeleid door de muziek en het geroezemoes rond me heen,
maskeerde dat min of meer hoe ik me vanbinnen echt voelde maar ik kreeg het op slag Spaans benauwd
wanneer de muziek werd stilgelegd en ik Tariq zag opstaan. “Ik heb iets kleins voorbereid om aan te
tonen hoeveel jij voor me betekent. Alsjeblieft, lach me niet uit. Het is het gebaar dat telt.”

“Waarom begin ik me nu lichtjes ongerust te maken?” lachte ik zenuwachtig.

289
 “Wees gerust, het is geen stripact en ik ga jou en de zaal ook niet blootstellen aan mijn kattengejank.”
fluisterde hij in mijn oor.

“Daar ben ik heel blij om.” grinnikte ik ietwat opgelucht.

Ik zag Mohammed hem vervolgens een microfoon brengen en ik kon al raden waar dit naartoe ging gaan.
Volgens mij zag mijn gezicht er nu uit als een overrijpe tomaat.

Hij kwam weer mijn richting uitgebeend, nam mijn hand vast en sprak me dan toe: “Yasmina, ik weet dat
je me nu heel graag wil slaan omdat ik je voor schut zet voor de hele zaal maar ik hoop dat je die klappen
voor straks wil sparen en me nu even wil laten uitpraten…”

“Ik weet het dit is niet van mijn gewoonte: mijn liefde verklaren voor een vrouw in het openbaar. Maar jij
Yasmina… Jij bent dan ook niet zomaar een vrouw. Jij bent dé vrouw die het hart van deze man hier voor
je heeft gestolen en dat mag iedereen hier in deze zaal aanwezig weten.”

“Ja mensen, jullie dachten waarschijnlijk dat ik nooit van straat zou geraken maar dankzij deze dame hier
is het dan toch gelukt.” richtte hij zich tot de propvolle zaal. “Mijn ouders halen vanavond allicht
opgelucht adem. Moeder dacht immers dat ik een verstokte vrijgezel zou blijven en haar nooit
kleinkinderen zou geven.”

“Maar toen was er Yasmina Benaïssa." wendde hij zich opnieuw tot mij.

"Wat ik voor jou voel dat reikt zover dat het niet eens in woorden uit te drukken valt. Vanaf dag één wist
je me te betoveren. Vanaf dag één hield je me in je greep. Hoewel het maanden heeft geduurd voor we
het eindelijk durfden toegeven zat je al vanaf dag één in mijn hart. Onbewust. Hoewel vandaag meer dan
bewust. Een vrouw zoals jou is een zeldzaamheid en daarom maak ik vandaag de belofte dat ik jou
koesteren als een diamant. Ik zal je beschermen met alles wat ik in me heb, ik zal van je houden met elk
deeltje van mijn hart en ziel en ik zal er voor je zijn in goede, maar ook in slechte tijden. Ik houd van jou
Yasmina Benaïssa.”

Ik kon mijn tranen niet meer in bedwang houden, alleen dit keer waren het tranen van geluk. Hij kwam
om me toelopen en kuste teder mijn voorhoofd terwijl hij mijn tranen wegveegde. “Bedankt.” snikte ik.
“Ik hou ook van jou.” meende ik vanuit mijn aller-diepste emotie.

We horen en zagen hoe iedereen rechtstond en enthousiast begon te joelen en in hun handen begonnen
te klappen. “Dansen, dansen, dansen!” riepen ze uit.

“Zullen we ze dan maar geven waar ze recht op hebben?” vroeg hij me. “Nee, alsjeblieft…” smeekte ik.

“Komaan Yasmina, het is niet dat je aan je proefstuk toe bent. Als ik me goed herinner hebben we nog al
eens een zaal met verstomming geslagen.” trok hij me zonder blikken of blozen recht.

Teder streek hij over mijn wang. “Lachen lieverd.” gebood hij me.

Ik liet me meeslepen door hem op het ritme van de muziek terwijl onze families rond ons heen stonden
en ons uitbundig toejuichten.

Rondom me zag ik alleen maar lachende en bewonderende blikken tot mijn aandacht ongewild
getrokken werd door een angstaanjagend bekend gezicht dat me gadesloeg in de verte.
Hij keek me aan met een duivelse maar vooral waarschuwende blik waarmee hij maar één ding kon
bedoelen: Ik moest dit stoppen of er zou wat gaan gebeuren.

290
Nadat hij de angst in mijn ogen opmerkte verliet hij met een tevreden grijns op zijn gezicht de zaal.

Ik richtte mijn blik weer op Tariq. Met een geforceerde glimlach beantwoordde ik zijn met liefde
doordrenkte blik. In mezelf vocht ik weer die vervloekte eindeloze strijd uit. Wat moet ik in hemelsnaam
doen? Moet ik het hem vertellen? Nee, toch niet nu? Hij zou op Nassim afstormen en God weet hoe dat
zou eindigen. Ik zou hem nooit in gevaar meer brengen. Ik dacht terug aan zijn auto ongeval. Ik wist
waartoe Nassim allemaal in staat is. Daarbovenop zou de schande van mijn verleden helemaal
uitgesmeerd worden.

"Waarom?" dat is de vraag die ik me nog steeds elke dag stel. Waarom mag ik niet gewoon gelukkig zijn
met de man van wie ik hou? Waarom moet Nassim altijd tussen ons in komen te staan? En waarom laat
ik dat verdomme toe?

Het huilen stond me op dit moment nader dan het lachen.

Ik trok Tariq dicht naar me toe. “Ik hou van je, vergeet dat nooit.” fluisterde ik hem toe. Een traan
ontsnapte mijn oog terwijl ik de woorden uitsprak.

“Yasmina wat scheelt er toch met je vanavond? Je gedraagt je hoe langer hoe vreemder.”

“Niets, helemaal niets. Ik mag toch zeggen hoe graag ik mijn man zie?” forceerde ik een waterige
glimlach.

Met een onderzoekende blik bleef hij me aankijken. Ik wist dat hij me niet geloofde en terecht.

291
9.6.

Tariqs perspectief

Het indringende belgeluid van mijn telefoon onderbrak mijn slaap. “Wie is dat nou weer?” vroeg ik
mezelf luidop af. Ik lag immers nog maar enkele uren in bed na het feest van de voorbije avond.

“Ja?” nam ik ietwat geïrriteerd op.

“Tariq, Mohammed hier. Is Yasmina bij jou?” weerklonk Mo’s paniekerige stem.

“Nee, ze is gisteren toch met jou naar huis gegaan?”

“Kijk Tariq, als ze bij jou is mag je dat gerust vertellen. Ik ga jullie heus niet onder jullie voeten geven."

"Mo, ik meen het. Ze is hier niet. Wat is er aan de hand?"

Hij slaakte daarop een diepe zucht: "Hier vreesde ik al voor."

"Wat dan?" vroeg ik terwijl een onheilspellend gevoel opborrelde.

"Ze is weg Tariq. Ik vind haar nergens."

Ik was op slag klaarwakker. “Wat!” brulde ik door de telefoon. “Heb je haar al gebeld?” vroeg ik hem.

“Antwoordapparaat.” zei hij kort.

“En ze heeft geen briefje achtergelaten?”

“Nee, niets.”

“Mohammed. Ik wil dat je nu eerlijk met me bent…” slikte ik een brok weg. “Denk je dat ze vrijwillig is
weggegaan of denk je dat Nassim haar heeft?”

“Ik weet het niet Tariq. Ik denk eerder het eerste gezien haar spullen ook weg zijn en haar telefoon
uitstaat.”

“Wat bezielt haar toch!” vroeg ik mezelf luidop af.

“Tariq, rustig. Misschien is alles haar gewoon teveel geworden. Ik zag gisteren in haar ogen dat ze ergens
mee zat. Ze mist onze ouders meer dan ooit.”

“Is dat een reden om weer maar eens weg te vluchten?” reageerde ik fel.

“Ik weet het.” was het enige hij zei. “Ik begrijp evenmin iets van haar vreemde beslissingen die ze de
laatste tijd neemt.”

“En nu?” vroeg ik hem. “Heb je enig vermoeden waar ze kan zijn?”

“Misschien weet Chaimae meer?” zei Mo.

292
“Ik bel haar meteen. Daarna kom ik langs jou. We moeten haar zoeken. Als ze alleen is, is ze een
makkelijke prooi voor Nassim.”

“Daar ben ik me bewust van.” zei Mohammed instemmend.

Ik kon dit nauwelijks geloven. Weer flikt ze me dit! Er vandoor gaan zonder ook maar een woordje uitleg
te geven met het verschil dat ze dit keer mijn vrouw was en niet eens een brief heeft achtergelaten. Ik
dacht dat we dit achter de rug hadden, dat het dit keer serieus was. Wrong again.

Had ik die signalen die ze gaf en die steeds wederkerende twijfel in haar stem serieuzer moeten nemen?
“Verdomme!” brulde ik terwijl ik met mijn vuist op mijn bureau sloeg. “Hoe kan ze me dit weer
aandoen?”

Nadat ik haar een paar keer vruchteloos op haar nummer had gebeld besloot ik Chaimae te bellen. Ze
beantwoordde mijn telefoon met een slaperige stem en vroeg me waarom ik zo vroeg belde. Ik wist
meteen dat zij me niet veel wijzer zou maken. “Yasmina is verdwenen.” zei ik kort.

“Hoezo, verdwenen?”

“Zoals ik het zeg. Ze is vertrokken bij Mohammed samen met een deel van haar spullen maar iets zegt me
dat jij van niets weet?”

“Ik kom uit de lucht vallen Tariq! Ik meen het!”

“Chaimae denk na. Heeft ze je gisteren nog iets gezegd, iets verdacht, iets wat ze van plan was?”

“Nee niets. Ik weet wel dat ze het moeilijk had met het feit dat onze ouders er niet waren maar dat ze
daarvoor zou vertrekken, dat lijkt me sterk.” “Misschien gaat alles een beetje te snel?” mompelde ze.

“Te snel? Nu nog mooier!” bracht ik het ontzet uit.

“Tariq denk na. Alles wat ze heeft meegemaakt de voorbije tijd. Nassim, die maanden in Londen, jij die in
haar leven opdook. Jullie zijn op enkele weken tijd verloofd en getrouwd op papier. Misschien schrikt het
haar af?”

“En met die uitleg, daar moet ik het dan mee doen?”

“Ze komt heus wel terug. Ik denk dat ze gewoon tijd nodig heeft. Gun haar die tijd. Het laatste wat je nu
moet doen is haar onder druk gaan zetten.”

“Hoe kan ik haar onder druk zetten als ik niet eens weet waar ze is!”

Ze zuchtte. “Je moet nu echt rustig gaan worden Tariq. Jezelf gaan kwaad maken heeft geen enkele zin.”

“Het spijt me, maar ik kan het hier niet bij laten. Ik ga echt niet lopen afwachten tot mevrouw zin heeft
om terug te komen. Ik moet haar gaan zoeken Chaimae. Als Nassim weet dat ze alleen is zal hij er hoe dan
ook misbruik van maken.”

Nu pas realiseerde ik me wat ze bedoelde met haar woorden gisteren, toen ze zei dat ik nooit mocht
vergeten dat ze van me hield. Ze was toen al van plan weg te gaan. Hoe heb ik zo blind kunnen zijn voor
haar signalen? Heb ik teveel druk op haar gezet? Is alles inderdaad te snel gegaan?

293
Natuurlijk is dit niet mijn fout! Ik draag haar verdomme op handen. Ik weet één ding en dat is dat er
gepraat zal moeten worden zodra ik haar terugvind. Gedaan met de zachte aanpak.

Ik besloot haar te smsen voor in het geval ze haar telefoon zou aanzetten.

“Als je tijd nodig hebt, ik zal je tijd geven. Als je ruimte nodig hebt, ik zal je die geven maar alsjeblieft
Yasmina, laat me op zijn minst weten dat je veilig bent. Tariq.”

Ik voelde me zo verdomd machteloos, niet te weten waar ze was, was ze deed, met wie ze was.

Ik besloot eerst naar Mo thuis te gaan. Met twee zouden we alllicht sterker staan dan alleen.

Een halfuur later bevond ik me Yasmina’s kamer. Ik voelde me net een detective, op zoek naar sporen.
Mohammed was net vertrokken. Hij zou gaan zoeken in de buurt van hun ouderlijke huis. Misschien dat
ze uit een gevoel van heimwee daar zou zijn.

Ik doorzocht haar bureau, haar laden, haar kleren. Nergens vond ik een spoor. Met een gepijnigde blik
wierp ik een blik op haar verlovingsjurk die ze alsnog zorgvuldig had weggehangen.
Hoe is alles toch weer zo mis kunnen gaan?

Mijn blik gleed verder en rustte op haar laptop. Misschien zou ik daar wel wat op vinden.

Ik kon dat ding echter wel door het raam gooien wanneer er werd gevraagd om een paswoord. “Oké
denk na Tariq.” zei ik luidop. Ik probeerde alle namen uit van mensen die ze kende, mijn eigen naam,
belangrijke data. Niets.

Tenslotte typte ik met de moed der wanhoop onze beide namen in. Groot was mijn verbazing wanneer
de combinatie nog geaccepteerd werd ook. Ik slaakte een diepe zucht van opluchting.

Ik opende meteen haar internet browser en controleerde in haar geschiedenis kijken. Al snel zag ik dat
ze deze nacht nog online was geweest. “Bingo.” fluisterde ik voor me uit.

Ik zag websites van de treinmaatschappij en een algemene boekingswebsite voor hotels maar dan rees
de vraag. Waar is ze heen en in welk hotel zit ze? Al gauw besefte ik dat ik het enkel zou te weten komen
wanneer ik haar postvak zou openen. Ging ik daarmee geen stap te ver? Hiermee zou ik haar privacy
schenden maar haar veiligheid is op dit moment het allerbelangrijkste, toch? Na even te aarzelen klikte ik
zonder nog enige aarzeling op het outlook express icoontje.

Mijn adem stokte nadat ik helemaal bovenaan een e-mail van Nassim Saddiki zag staan. “Wat is dit nou
weer?” vroeg ik mezelf luidop af. Mijn nieuwsgierigheid nam de bovenhand en ik opende het bericht.

Dag mijn lieve Yasmina

Verrassing! Gezien je een nieuw nummer hebt en dat broertje en die verloofde van jou telkens in je buurt
rondhanden moet het maar op deze manier. Blijkbaar hebben mijn waarschuwingen eerder weinig
uitgehaald. Niet slim lieve schat om me niet serieus te nemen.

“Dat was schrikken hé, daarnet op die prachtige verloving van je. Ik moet zeggen, het was aandoenlijk hoe
dat mannetje van je zo’n mooie speech voor je bracht. Ik kreeg er haast traantjes van. Maar jij ook hé? Of
was dat eerder omdat je mij hebt gezien? De échte surpriseact van de avond.

294
Yasminaatje toch. Waar haal jij het toch in je hoofd met die kerel te verloven? Ik had je toch gewaarschuwd
dat er sancties zouden volgen indien je dat zou doen? Maar goed, er is nog niets verloren. Je hebt nog een
kans het goed te maken. Breek de bruiloft af en er zal niets gebeuren.

Blijf je bij hem dan zal het je berouwen. Wil je dat er terug iets gebeurt zoals vier maanden geleden? Met
Tariq of met jou? Als je het niet vrijwillig wil zal ik immers genoodzaakt zijn zelf in te grijpen, helaas. Ik had
gehoopt dat je alsnog zelfs zou inzien dat je plek hier bij mij is. Je bent aan mij beloofd en aan niemand
anders.

Vergeet niet dat ik nog steeds datgene heb van jou dat je nooit meer zal terugkrijgen. Benieuwd of onze
Tariq daarmee zal kunnen blijven leven, als hij het al weet tenminste. Ik weet zeker dat telkens je met hem
bent je gaat terugdenken aan mij. Herinner je nog de pijn? De vernedering? Natuurlijk. Ik heb er voor
gezorgd dat je het heel je leven met je gaat meedragen. Het is zoals een handicap. Is het niet? Ik durf erom
wedden dat je er aan denkt telkens hij je aanraakt.

Die Tariq van jou is ook maar een man. Een man heeft behoeftes en die zal jij nooit helemaal kunnen
bevredigen. Daar heb ik onrechtstreeks voor gezorgd. Ik moet het mezelf nageven. Ik heb nog nooit zo een
briljant idee gehad. Slim hé van me? Het zal slechts een kwestie van tijd zijn vooraleer hij het ergens anders
gaat zoeken en jij kwaad en gefrustreerd achterblijft.

Naar wat ik heb gehoord heeft hij niet te klagen wat betreft vrouwelijke aandacht. Tja, wat wil je. Een
succesvolle arts die er – oké ik geeft het toe – goed uitziet. Wat zou zo iemand in de eerste plaats bij jou
doen? Ik meen me te herinneren dat er daar op jullie werk genoeg goed uitziende verpleegstertjes
rondlopen, in het bijzonder die nieuwe. Hoe heet ze ook alweer? Samira? Je hebt haar vast al ontmoet.

Misschien dat je dan zal beseffen dat jij mij toebehoort. Vrijwillig of onvrijwillig, je zal weer mijn bezit
worden.

Nog een fijne nacht lieve Yasmina en wij zien elkaar heel gauw, daar ben ik zeker van.

Nassim.

Mijn hart sloeg aan 200 per uur bij het lezen van deze mail. Nog even en ik zou de controle over mezelf
gaan verliezen. Hoe durft hij? Die kerel was verdomme aanwezig op onze verloving! Zij wist het en ze zei
niets. Ze ontvangt deze e-mail en weer moet ik het op zo’n manier ontdekken. Waar is het vertrouwen?
Wanneer gaat ze me leren in vertrouwen nemen en haar verantwoordelijkheid opnemen!

“Wat scheelt er?” hoorde ik de stem van Mohammed achter me vragen.

“Heb je haar gevonden?” vroeg ik meteen.

“Het spijt me.” zei hij stil.

Hij wierp een blik op het scherm en las de e-mail. Zijn gezicht kreeg zo mogelijk alle kleuren van de
regenboog. “Ik vermoord hem.” was het enige hij zei. “Die kerel is werkelijk nog gekker dan ik dacht. Dit
verklaart natuurlijk alles. Hij manipuleert haar en zij neemt zijn woorden als waarheid aan." vervolgde
hij.

“En dat zij dat niet ziet.”merkte ik op. “Waarom kan ze me niet vertrouwen? Ik deel verdomme alles met
haar maar omgekeerd houdt ze me alles achter en vlucht weg?”

295
“Weet je Tariq, Yasmina komt over als een sterke vrouw die altijd wel haar woordje klaar heeft maar
vanbinnen is ze doodsbang. Een andere reden is er niet. Wees alsjeblieft niet boos op haar. Zij is het
grootste slachtoffer hier. Niet wij. ”

“Ik weet dat zij het slachtoffer is maar het spijt me Mo, op deze manier kan het niet verder. Ze kan niet
telkens wegvluchten van mij. Moet ik telkens opnieuw opdraaien voor zijn fouten? Ik ben verdorie haar
man!”

“Ik weet het Tariq, ik zou allicht hetzelfde reageren en je moet inderdaad met haar praten maar het
belangrijkste is dat we haar vinden en Nassim zijn verdiende loon geven.”

“Weet je hem nu uit de weg ruimen zou te barmhartig zijn voor een klootzak als hij en misschien verklaar
me nu gek maar ik wil net dat hij dit overleeft. Ik wil dat iedereen weet wat voor iemand hij is, dat hij net
zoals andere misdadigers terecht moet staan in het zicht van iedereen. Ik wil dat hij gestraft wordt en
zijn leven lang opgesloten zit zodat dat hij voelt hoe is om in zijn vrijheid beknot te worden. Ik wil dat hij
zich vernederd voel, alsof hij afval is. En weet je, ik besef maar al te goed dat hij nooit zal voelen wat
Yasmina al die maanden heb gevoeld en waarschijnlijk voor de rest van haar leven zal voelen maar
verdomme, ik wil dat hij afziet net zoals zij afziet onder hem!”

“En als hij heeft geboet in dit leven dan mag hij wat mij betreft voor eeuwig gaan rotten in de hel. Dat is
de straf die hij verdient en ik zal er voor zorgen dat hij ze krijgt ook!” meende ik zekerder dan ooit. Ik
was op dit moment meer dan vastberaden Nassim achter tralies te krijgen.

“Mohammed, je beseft toch dat deze mail datgene is wat we al die maanden nodig hadden.
Bewijsmateriaal. Als we nu Yasmina terugvinden kunnen we eindelijk klacht gaan indienen. Dit kunnen
ze toch niet zomaar van tafel vegen? Deze brief, samen met haar getuigenis zal ervoor zorgen dat hij geen
kant meer op kan.”

“Je hebt gelijk. Hij wordt zenuwachtig en begint fouten te maken maar tegelijkertijd zal hij nu nog
agressiever worden om te bereiken wat hij wil.” We moeten haar vinden!” zei Mohammed beslist.
“Vooraleer hij haar vindt.”

“Geen tijd te verliezen dan!”

Ik zocht verder in haar mailbox naar boekingsformulieren. Gelukkig zag ik al snel de voucher van een
hotel in Parijs. Wanneer ik hem beter bestudeerde , realiseerde ik dat dit hetzelfde hotel was als waar we
verbleven tijdens dat congres.

“Ik weet waar ze is Mo. Ik ga nu naar haar toe.”

“Zal ik meegaan?” stelde hij voor. “Nee, dit moet ik alleen doen. Ik moet met haar praten, ik moet tot haar
kunnen doordringen.”

“Oké maar bel me meteen als er iets is. Je weet niet tot wat Nassim in staat is."

296
9.7.

Tariqs perspectief

Ik sprong meteen in mijn auto richting Parijs. Onderweg probeerde ik haar nog te bellen maar haar
telefoon stond nog steeds uit. Ik wist zeker dat ik na vandaag een paar boetes rijker was. Verwarde
gevoelens baanden zich een weg door mijn hoofd. Ik wist dat Nassim de grootste schuldige was maar ik
kon er nog steeds overheen dat ze me ondanks alles maar niet in vertrouwen kan nemen. Gelooft ze echt
wat Nassim haar toefluistert boven mijn woorden? Na alles wat we al hebben meegemaakt? De gedachte
leek onverzoenbaar.

Na enkele uren non-stop te hebben gereden arriveerde ik bij het hotel in Parijs. Meteen baande ik me een
weg naar de hotelbalie. “Kunt u mij zeggen in welke kamer mevrouw Benaïssa verblijft?”

Ik zag de baliebediende me wantrouwig aankijken. “En u bent?”

“Ik ben haar man.” “Is ze op de hoogte van uw komst?”

“Nee, het moet een verrassing blijven.”

“Het spijt me maar ze heeft me gevraagd aan niemand haar kamernummer te geven.” “Ik ben haar man
verdomme!” brulde ik.

“Zou u even willen kalmeren alsjeblieft. Zo niet dan ben ik genoodzaakt de beveiliging er bij te halen.”
dreigde ze.

“Bel mijn vrouw op haar kamer en vraag haar of u haar kamernummer mag doorgeven.” probeerde ik het
op mijn beurt af te dwingen.

“Het is nog vroeg. Ik ga haar niet wekken gezien ze hier laat is aangekomen.”

“Oké als je moeilijk wilt doen, prima! Dan wacht ik toch gewoon hier in de lounge. Ooit zal ze buiten
moeten komen, toch?”

De receptioniste gaf me een arrogante blik. Ik had haar over die balie kunnen trekken op dat moment.
“Verdomme Yasmina!” tierde ik binnensmonds.

Terwijl ik mezelf 101 vragen stelde over wat er in haar hoofd zou omgaan schoot me plotseling iets te
binnen. Als ze bewust voor dit hotel heeft gekozen heeft ze misschien ook bewust voor een bepaalde
kamer gekozen. Onze kamer.

In mijn ooghoeken hield ik de receptioniste in het oog. Zodra zij weg was kon ik de lift nemen naar
boven. Na een halfuur verdween ze eindelijk in de achterruimte en zag ik mijn kans om naar boven te
snellen.

Aarzelend klopte ik aan. Wat hoopte ik dat ik het bij het rechte eind had en er niet één of andere
Fransman de met een ochtendhumeur deur kwam openen. Ik hoorde zacht gestommel binnen maar
niemand maakte aanstalten de deur te openen.

“Yasmina, ik weet dat je daar bent. Open de deur.” riep ik. Weer hoorde ik gestommel maar verder geen
kik. “Ik moet weten of alles oké met je is. Kan je daar tenminste op antwoorden?”

297
“Ga weg Tariq.” hoorde ik na enkele minuten aandringen haar hese stem zeggen. Hoewel dit niet echt het
antwoord was waarop ik hoopte was ik toch ietwat gerustgesteld.

“Ik ben geen drie uur onderweg geweest om nu weer af te druipen. Open de deur. We moeten praten.” zei
ik beslist. “En als je de deur niet opent dan wacht ik wel. Ik heb geduld. Ik kan hier dagen zitten als het
moet. We moeten hierover praten!”

“Doe wat je niet laten kan.” was het enige wat ze zei.

“Waarom ben je in godsnaam kwaad op mij? Heb ik je ooit wat misdaan? Ik draag jou verdorie op handen
en dan doe je dit!” vroeg en verweet ik haar tegelijkertijd.

“Nee.” fluisterde ze. “Ik heb gewoon tijd en ruimte nodig.”

“Yasmina, ik weet het van Nassim. Ik weet dat hij op onze verloving was, ik weet van die e-mail die hij je
deze nacht heeft gestuurd.”

“Hoe weet jij dat?” vroeg ze ontzet.

“Je had wat zorgvuldiger je sporen moeten uitwissen.” merkte ik fijntjes op.

“Heb jij in mijn mailbox gezeten?” verweet ze me.

“Wat denk je zelf? Jij verdwijnt zonder één woord te zeggen. Je schakelt je telefoon uit en Nassim loopt
nog steeds vrij rond. Zijn dat niet genoeg redenen voor mij het heft in eigen handen te nemen
misschien?”

Tot mijn opluchting opende ze niet veel later de deur. Ze zag er verschrikkelijk uit. Rood doorlopen ogen,
diepe wallen en alle blos was uit haar gezicht getrokken. In schril contrast met hoe ze er gisteravond
uitzag. Hoe erg ik ook tegen haar tekeer wilde gaan, die kwetsbaarheid in haar ogen maakte me week
vanbinnen. Het enige wat ik kon doen was haar dicht naar me toe trekken. “Doe dit alsjeblieft nooit meer
Yasmina. Geen derde keer.” fluisterde ik nadat ik een zoen op haar voorhoofd drukte.

Ik moest echter van mijn hart een steen maken. Ik liet haar los en gooide de deur achter ons dicht. “Nu ik
weet dat je veilig bent gaan we praten. Serieus praten, want op deze manier kan het niet meer verder.”

“Wil je ermee kappen?” vroeg ze me op de man af.

“Yasmina, ik ga heel eerlijk met je zijn. Ik houd van jou, laat daar geen twijfel over bestaan maar ik kan
niet leven met de gedachte dat er geen vertrouwen is tussen ons. Jij bent mijn vrouw, je hoort geen
geheimen te hebben tegenover mij. Nassim was aanwezig op mijn eigen verloving! Vond je niet dat ik het
recht had dat te weten! Ons leven is in gevaar en jij vertikt het je verantwoordelijkheid op te nemen!”

“Daarbuiten weiger ik te moeten boeten voor Nassim zijn fouten. Ik weet hoezeer hij je gekwetst heeft, ik
weet dat je het voor de rest van je leven zal meedragen en ik weet ook hoe hij nu nog steeds manipuleert
maar in godsnaam Yasmina: waarom geloof je steeds zijn woorden boven de mijne? Geloof jij werkelijk
in wat Nassim schreef? Denk jij echt dat ik jou zou bedriegen of in de steek zou laten na alles wat ik de
voorbije maanden voor jou heb gedaan!”

“Wanneer ik zeg dat ik van je hou, dat ik met je wil trouwen, dat ik geduldig met je zal zijn, dan meen ik
dat! Ik zal jou nooit in de steek laten. Altijd zal ik je beschermen tegenover hem en iedereen die jou ook
maar een haar wil krenken. Ik heb voor jou gekozen Yasmina en alles wat bij jou hoort, alleen voor jou.

298
Een huwelijk is geen spel voor mij. Ik wil niet binnen een maand weer gescheiden zijn. Ik ben met jou
getrouwd met de intentie dat het voor de rest van mijn leven is maar geloof me wanneer ik zeg dat het op
deze manier gaat het niet lukken. Als je mij niet blindelings kan vertrouwen en niet alles tegen mij komt
vertellen dan hoeft het niet voor mij ook niet. Ik wil niet constant het gevoel hebben te moeten vechten
tegen een schim uit het verleden die Nassim heet.”

“Je hebt gelijk. Je verdient dit niet.” was het enige dat ze daarop zei.

“Als je weet dat ik gelijk heb, ben je dan van plan er iets aan te doen of ga je me binnenkort nog eens
verrassen met zo’n plotse verdwijntruc?”

“Ik weet het gewoon niet meer Tariq. Nassim zal ons altijd blijven achtervolgen, tot aan zijn dood. Hij wil
ons kapotmaken. Ik weet niet of ik dit heel mijn leven lang kan volhouden en vooral, ik weet niet of ik jou
dit heel je leven kan blijven aandoen. Kijk toch wat ik je heb aangedaan. Toen ik je leerde kennen had jij
je leven op orde en nu? Kijk naar jezelf, hoe je er uit ziet? Ik maak jou gek met mijn gedrag, Je moet je
constant zorgen maken om mij en daarbovenop verwaarloos jij je werk.”

“Yasmina, als het moet dan wil ik de rest van mijn leven vechten tegen Nassim, zolang ik maar weet dat
we die strijd samen gaan voeren en dat je onvoorwaardelijk aan mijn zijde blijft staan. Als je daar niet toe
in staat bent dan denk ik dat we inderdaad maar onze conclusies moeten trekken en hier een eind aan
maken voor me onszelf nog verder de verdoemenis in helpen.”

Ik zag hoe haar ogen zich vulden met tranen. “Hoe kan je dit nou zeggen?” snikte ze.

“Yasmina, voor alle duidelijkheid. Jij bent degene die tot twee keer toe is weggegaan. Je zegt net dat je het
zelf niet meer weet en nu is mevrouw verontwaardigd omdat ik niet langer met mijn voeten laat spelen?”

“Alles ligt volledig in jouw handen. Jij moet kiezen, niet ik. Maar als jij niet 100 procent zeker bent van
dit huwelijk dan zal ik de keuze voor ons beide maken.” maakte ik van mijn hart een steen. Ik hield er
niet van haar zo te moeten choqueren maar het voelde alsof ik geen andere keuze meer had.

“En in het geval je het nog niet doorhad. Er is nu eindelijk een kans om Nassim achter slot en grendel te
krijgen. Die mail die hij je verstuurde is bewijsmateriaal, met jouw getuigenis erbij hebben we een sterke
zaak.”

“Getuigenis?” slikte ze.

“Yasmina, we moeten dit nu doorzetten. Het is de enige kans om van hem verlost te raken. Zulke
bewijslast kunnen ze niet naast zich neerleggen. Als moet ik ervoor naar de minister van justitie zelf
gaan. Hangen zal hij!”

“Denk aan wat je er zou bij kunnen winnen Yasmina. Niet meer in constante angst leven. Je ouders en je
familie zullen je eindelijk geloven, je kan een bruiloft krijgen met alles en iedereen erbij. Je krijgt je leven
terug, in ruil voor je getuigenis.”

“Of zijn wraak.” merkte ze op. “Wat als ze hem daar weer gaan beschermen? Wat als hij het te weten
komt, hij gaat helemaal doorslaan!”

“Zoals ik al zei, er staat nog steeds iemand boven hem en ik denk niet dat ze daar kunnen lachen met
feiten als mishandeling, verkrachting en daarbovenop nog eens poging tot moord. Plus, ik denk ook niet
dat ze daar willen dat we met zulke feiten naar de pers stappen. Het zou hen in zwaar diskrediet

299
brengen. Denk je dat ik hier niet over heb nagedacht? Dat had jij beter ook gedaan deze nacht, nadat je
die e-mail las.”

“Ik weet niet of ik dat ga aankunnen Tariq, alles opnieuw te moeten bovenhalen.”

“Het moet Yasmina. Ik weet dat ik je heb beloofd je nooit onder druk te zetten maar ik kan niet langer
toekijken hoe jij jouw eigen leven en het mijne om zeep helpt. Ik heb allesbehalve zin in een vrouw die
voortdurend op de vlucht slaat.”

“Hoe het verder moet tussen ons dat zien we later wel. We rijden nu terug naar huis en gaan meteen
langs het politiebureau. Punt.”

“Doet het er nog toe wat ik wil?” beet ze me toe.

“Nee Yasmina. Op dit moment niet. Je luistert naar mij. Het is genoeg geweest met dat koppige gedrag
van jou. Het wordt tijd dat jij je leven terug in handen neemt in plaats van het door die duivel te laten
leiden.

“Tariq…” prevelde ze. “Geen woord.” snoerde ik haar de mond.

“Pak je spullen. We gaan.” liep ik voor haar uit.

Zonder nog een woord te wisselen vertrokken we terug richting België.

Geluidsfragment
Usher - His mistakes

Ik zag uit mijn ooghoeken dat ze een traan wegveegde bij het horen van het lied van zonet. Ironisch dat
het net op dit moment gespeeld werd. Het weerspiegelde immers exact hoe ik me voel onder deze
absurde situatie.

Ik stopte de wagen en hief haar kin op in mijn richting. Met mijn duim veegde ik een traan weg. "We
zouden zo gelukkig kunnen zijn samen. Laat hem ons niet kapotmaken, Yasmina."

300
9.8.

Enkele uren later parkeerde Tariq de wagen voor het politiegebouw. “Ben je er klaar voor?” vroeg hij me.

Wat een vraag? Zou ik er ooit wel echt klaar voor zijn.
“Heb ik een keuze?” beet ik hem toe.

Onverwacht nam hij mijn hand in de zijne. “Je kan dit Yasmina. Denk aan wat je hierbij kan winnen. Je
hoeft dit niet alleen te dragen. Ik blijf bij je.”

Hoewel een kant van mij hem wel kon schieten dat hij me zo voor een voldongen feit stelde kon ik niet
ontkennen dat dit ons enig alternatief was op dit moment. Min of meer gerustgesteld door het feit dat hij
mij me zou blijven nam ik diep adem en opende het portier. Aarzelend stapte ik in de richting van de
ingang.

Een maal binnen zagen we weer diezelfde plompe agent als enkele maanden geleden voor ons zitten. Hij
keek op en leek ons te herkennen. Zijn blik was opvallend mild. “Kan ik jullie helpen?” vroeg hij.

“Yasmina Benaïssa.” stelde ik mezelf voor. “Ik zou graag een klacht neerleggen.” speelde ik mijn
zelfverzekerdheid. “Misschien herkent u me nog van enkele maanden geleden. We zijn hier toen al
geweest.”

“Ja, ik herinner me u nog. Kijk, het spijt me voor mijn gedrag toen.”

Ik wist voor even niet wat ik hoorde. Ik had me immers al ingesteld op een zoveelste vernedering. Toch
bleef ik op mijn hoede. Wie weet is dit gewoon één of ander ziek spelletje van hem.

“Ik zou alsnog klacht willen neerleggen tegen Nassim Saddiki wegens bedreigingen, mishandeling ,
verkrachting en… poging tot moord.” kwam er met veel moeite over mijn lippen.

De man keek me met ogen open aan. “Verkrachting, poging tot moord?”

“Van wanneer dateert dit als ik vragen mag?”

“De verkrachting dateert van zes maanden geleden. Drie maanden geleden heeft hij ons beiden proberen
om te brengen door met de remmen van mijn man zijn wagen te knoeien.

“Ik neem aan dat er geen bewijzen van zijn?” merkte de man op.

“Die waren er niet tot voor kort.” “Hij heeft me gisteren bedreigd via een e-mail waarin hij min of meer
alles toegeeft in cryptische bewoordingen. Ik overhandigde hem een kopij.

“Interessant.” zei de agent nadat hij de e-mail geconcentreerd had gelezen.

“Bent u bereid het volledige verhaal te vertellen aan ons mevrouw?"

“Ik wil hem achter slot en grendel dus ja ik wil hier meer dan ooit mee doorgaan.” zei ik beslist.

“Er is wel iets dat u dient te weten alvorens we verder gaan. Nassim Saddiki heeft namelijk nog een
aantal zaken op zijn kerfstok staan. Enkele weken geleden is uitgekomen dat hij gefraudeerd heeft en
zich heeft ingelaten met corruptie. Hij is dit echter te weten gekomen alvorens we hem konden
arresteren. Uiteraard is hij op staande voet ontslagen maar tot hiertoe is hij spoorloos. Deze e-mail hier is

301
eigenlijk het enige spoor dat we op dit moment hebben dus u kunt wel zeggen dat uw klacht op het juiste
moment komt. Ik wil dan ook mijn oprechte excuses aanbieden voor het feit dat ik u niet serieus heb
genomen enkele maanden geleden.”

“We weten ook dat er een lek is binnen het corps. Alle informatie wordt naar hem doorgespeeld. Telkens
is hij ons al te snel afgeweest. U moet dus beseffen dat wanneer u hiermee doorgaat deze informatie zeer
waarschijnlijk zal worden doorgespeeld naar hem. Ik zeg u zoals het is mevrouw Benaïssa. We kunnen
wel voor politiebescherming zorgen indien u dit wenst. Eigenlijk dringen we hier ook op aan gezien de
ernst van de feiten en u de enige getuige bent.”

“Politiebescherming?” piepte ik.

“Ik ga er geen doekjes om winden. Nassim Saddiki is gevaarlijk. Te meer omdat hij beter dan wie ook
weet wat onze werkwijzen zijn. Hij weet hoe hij niet gepakt kan worden en hij is nog steeds in bezit van
zijn dienstwapens. Dat u ons nu komt vertellen wat hij met u heeft gedaan laat ons vermoeden dat hij
niet terugdeinst om geweld te gebruiken.”

“Dat moet dan maar.” reageerde Tariq ik mijn plaats.

“Fantastisch. Nog meer controle op mijn doen en laten.” dacht ik in mezelf.

“U beseft ook dat dit toch een rechtszaak zal komen zodra we hem opgepakt hebben. U zal moeten
getuigen voor de rechter en een jury. Denkt u dit aan te kunnen?”

Angstig keek ik voor me uit. Tariq gaf een geruststellend kneepje in mijn hand. “Ik denk het wel.” zei ik
stilletjes.

“Goed. Ik zal een vrouwelijke collega van me roepen. Zij zal uw verklaring afnemen.”

“Wil je dat ik meega?” vroeg Tariq me.

“Nee, ik moet dit alleen doen.” meende ik beslist. Ik wilde allesbehalve dat hij ook nog alle details zou
kennen van wat er maanden geleden gebeurt is. Dit zou al moeilijk genoeg worden.”

“Oké, wat jij wilt. Ik wacht hier buiten. Het spijt me dat ik je hiertoe heb gedwongen Yasmina maar
achteraf zal je me dankbaar zijn. Dit is je kans om eindelijk van hem verlost te geraken.”

“Als ze hem vinden bedoel je.”

“Ze zullen hem vinden, dat moet je geloven en zo niet dan krijg je voldoende bescherming van mij, je
broer en de politie. Er zal je niets gebeuren.”

302
9.9.

Volledig leeggezogen verliet ik na een uur het politiebureau. Ik kreeg geen woord meer over mijn lippen.
Ik dacht dat ik het min of meer verwerkt had maar net alles weer te moeten oprakelen maakte dat alles
weer terugkwam. Elk naar moment. Elk detail. De vernedering, de pijn. Als een film zag ik alles weer door
mijn hoofd flitsen.

“Gaat het?” vroeg Tariq me eenmaal terug in de auto.

“Ik wil dat je me naar huis brengt.” zei ik kortaf.

“Zullen we naar mij thuis gaan?” stelde hij voor.

“Nee, ik wil alleen zijn. Breng me gewoon terug naar mijn broer.”

“Zoals je wilt.” verzuchtte hij.

“Ben je kwaad?” vervolgde hij even later.

“Nee, ik ben niet kwaad. Ik ben gewoon doodop. Laat me nou even.” scheepte ik hem af. Het was
werkelijk sterker dan mezelf. Ik wilde niet zo bot doen tegen hem maar onrechtstreeks hield ik hem
verantwoordelijk voor het leed van zonet. In mijn ooghoeken probeerde ik zijn humeur te peilen. Hij zag
er allesbehalve gelukkig uit. Hij zag er moe, afgepeigerd en vooral gefrustreerd uit. Ik wist dat er
niemand wat te verwijten viel buiten mezelf. We woonden nog niet samen en ik maakte mijn man nu al
ongelukkig. Dat beloofd voor onze toekomst. Als er nog wel een toekomst is samen.

Aangekomen bij Mo thuis bracht hij me tot aan de deur boven. Voor me zag ik een hysterische Chaimae
opduiken. “Yasmina!” vloog ze me rond de nek. “Wat ben ik blij dat je oké bent!”

De volgende die op me kwam afstormen was mijn broer. “Dit flik je ons nooit meer begrepen?” beet hij
me toe. “We waren doodongerust!”

Zonder hen drie nog een blik waardig te kunnen vluchtte ik weg naar mijn kamer. Ik hoorde Chaimae nog
achter me aankomen maar Tariq hield haar tegen. “Laat haar even, ze heeft een zware ochtend achter de
rug gehad. Ik ben met haar naar het politiebureau geweest. Er is nu officieel klacht ingediend tegen
Nassim. Ze heeft een verklaring moeten afleggen over al het gene hij haar heeft aangedaan de voorbije
maanden.”

“Gaan ze hem dan oppakken?” hoorde ik mijn broer vragen.

“Het probleem is dat hij al voortvluchtig is. Blijkbaar hebben ze op zijn werk ontdekt dat hij gefraudeerd
heeft maar hij wist hen op tijd te ontsnappen. Komt daar nog eens bij dat ze vermoeden dat er een lek is.
Alles rond Nassim wordt doorgebrieft naar hem dus wellicht ook de klacht die wij nu hebben ingediend.
Gelukkig krijgt ze politiebescherming vanaf nu dus kunnen we min of meer gerust zijn dat haar niets zal
overkomen.”

“Ja maar als er daadwerkelijk een lek is in dat corps kunnen we niemand vertrouwen, ook niet die
agenten die haar moeten beschermen.”

“We kunnen op dit moment geen risico meer nemen Tariq. Er moet elk moment iemand van ons bij haar
zijn.”

303
Ik kon het gewoon niet meer aanhoren. Ik kon het niet meer aan hoe er telkens weer over mijn hoofd
heen gepraat werd. Beslissingen die in mijn plaats werden genomen. Nassim die mijn hele leven lang zal
blijven opduiken. Ik voelde me zo verdomd machteloos. Hoelang moet ik hier nog tegen vechten? Ik wil
mijn leven leiden zoals ik dat wil!

Ik zette de tv op en draaide het volume hoger totdat ik hen niet meer kon horen.

Ik wierp een blik op mijn spiegelbeeld. Wat zag ik er verschrikkelijk uit. Mijn make-up van de vorige
avond was nog steeds een beetje zichtbaar. Mijn mascara was uitgelopen door de tranen die ik had
gelaten de voorbije uren. Mijn ogen stonden dof. Mijn huid stond bleek. Ik was slechts een schim van de
vrouw die ik gisteravond nog was. Ik keek naar mijn verlovingsjurk die ik zorgvuldig had weggehangen.
Een lach van ironie sierde mijn gelaat. Iedereen gaat er vanuit dat we het perfecte koppel zijn. Tariq Ben
Amar en Yasmina Benaïssa. In een andere wereld zouden we dat wellicht ook zijn maar niet in deze
wereld, niet in een wereld waar Nassim elk moment nog zou kunnen opduiken

Ik kleedde me uit, nam een douche en hees me in mijn huiskleding. Ik plofte neer in mijn sofa, sloot mijn
ogen en probeerde heel even alles wat de voorbije uren gebeurt is van me af te zetten. Er was maar één
iemand die me op dit moment zou kunnen troosten maar bij diegene heb ik vandaag misschien wel
voorgoed verkorven.

Ik stond weer op streelde en met mijn vinger over zijn foto op mijn nachttafeltje terwijl een traan mijn
oog ontsnapte. "Tariq." fluisterde ik. "Het spijt me zo. Als je eens zou weten hoeveel ik van je houd."

“Net zoveel als ik van jou houd.” hoorde ik zijn warme stem terug fluisteren in mijn oor. Ik voelde hoe
zijn brede armen mijn lichaam omhulden. Nooit eerder had ik zo gesnakt naar hem als op dit eigenste
moment.

“Tariq.” fluisterde ik. “Gaat het een beetje?" vroeg hij me.

"Ja hoor." piepte ik.

"Het spijt me dat ik je vandaag tot zoiets heb moeten dwingen. Ik heb er nauwelijks bij stilgestaan dat je
alles weer zou moeten oprakelen.”

“Nee Tariq, jij hoeft je allesbehalve te excuseren. Je hebt gelijk. Je hebt altijd al gelijk gehad. Het moet
stoppen. We moeten Nassim stoppen en als jij me niet had gedwongen had ik wellicht nooit iets
ondernomen. Vanmorgen was moeilijk, het was verdomd zwaar alles weer boven te moeten halen maar
ik trek me op aan de gedachte dat hij misschien wel gevonden zal worden met mijn hulp. Ik wil hem
meer dan ooit achter tralies. Het is echt genoeg geweest nu.”

“Ik wil dit hoofdstuk afsluiten en een nieuw hoofdstuk met jou beginnen Tariq.” meende ik oprecht
terwijl ik me omdraaide en recht in zijn ogen keek.

“Laat Nassim ons niet kapotmaken Yasmina. Er is misschien nog geen bruiloft geweest maar op papier en
in mijn hart ben je mijn vrouw. Ik wil dat dit zo blijft. We moeten een team vormen, enkel zo gaan we
tegen hem kunnen opboksen.”

Ik weet het Tariq. Het spijt me echt, het spijt me dat ik telkens wegvlucht. Op dat moment lijkt het altijd
de makkelijkste oplossing. Ik wil jou niet verliezen. Ik beloof je dat ik voortaan niets meer zal
achterhouden en dat ik je zal vertrouwen. Dit keer meen ik het echt. Ik heb beseft dat een leven zonder
jou evenmin een leven is dus voortaan zullen we hem samen trotseren."

304
“Weet je, Mohammed en Chaimae zijn even weg.” zei hij met een ondeugende blik in zijn ogen en ik? Ik
wist meteen waar hij naartoe wilde.

Zachtjes kuste hij mijn droge lippen. “Laat me je troosten.” zei hij vervolgens met een schorre stem.

“Wat doe je?” vroeg ik zacht nadat ik hem richting de deur zag lopen en ze op slot zag draaien. zag hem
richting de deur lopen die hij op slot draaide. “Ik wil dat jij gewoon geniet en even alles rond je heen
vergeet.”

Hij duwde me zachtjes achterover op de sofa. Hij sloot de gordijnen, dimde het licht, stak wat kaarsen
aan en gebood me mijn ogen te sluiten.

Ik voelde hoe hij een klein beetje gaf in mijn oorlel en hoe hij daarna hij de kleine tinteling als gevolg
daarvan weg kuste. Van mijn oor ging hij verder naar mijn hals waar hij met zijn lippen een spoor van
tientallen kleine kusjes achterliet. Ik voelde hoe hij steeds dieper naar beneden ging en me kuste langs de
contouren van mijn truitje. Mijn lichaam kronkelde onder zijn aanrakingen .“Ik wist wel dat je dit nodig
had.” fluisterde hij en bezegelde zijn woorden met een lange zoen op mijn lippen terwijl hij met zijn
vingertoppen over mijn handpalmen gleed.

Vol overgave kuste ik hem terug en trok zijn lichaam dichter naar het mijne. Onze blikken hielden elkaar
vast, alsof we elkaar toestemming vroeger om verder te gaan. Geen enkele twijfel rustte nog in ons
midden.

Onrustig knoopte ik zijn hem los waardoor hij enkel nog maar een zwart onderhemd droeg dat zijn
gespierde lichaam nog beter deed uitkomen. Met mijn handen gleed ik over zijn robuuste schouders en
stevige bovenarmen verder naar zijn borstkas. Aan zijn steeds dieper wordende ademhaling hoorde ik
hoezeer hij hier van genoot. Zijn handen gleden verder naar mijn rug waar hij behendig mijn truitje naar
boven trok. Hij keek me nog één keer aan en met mijn ogen gaf ik hem de bevestiging die hij zocht. Voor
ik het wist belande mijn truitje op de grond bij zijn trui.

Ik zag hoe zijn hongerige blik verder gleed over mijn naakte huid . Met zijn vingertoppen maakte hij
speelse bewegingen over mijn buikje. Enkel mijn kanten zijdewitte beha bedekte mijn bovenlichaam.

Zijn aanraking werd alleen maar heviger tot hij uiteindelijk met zijn volle handen ruw over mijn borsten
gleed. Een warme tinteling borrelde op in mijn onderbuik. “Woorden kunnen niet omschrijven hoe mooi
jij bent.” fluisterde hij me toe met zijn hese stem.

Ongeduldig trok ik zijn onderhemd uit waardoor zijn prachtige, bruingebrande bovenlichaam volledig
tot uiting kwam.

Hij tilde me op en gooide me haast op mijn bed. Hij kwam bovenop me liggen en kuste zachtjes mijn buik
steeds verder naar beneden. Ik voelde hoe hij met zijn handen mijn broek probeerde te ontknopen. In
een reflex sloeg ik zijn hand weg. "Niet nu..." zei ik zacht.

"Je hebt gelijk.” fluisterde hij

Ik draaide hem op zijn rug, ging bovenop hem zitten en plaatste tientallen kusjes op zijn bovenlichaam. Ik
voelde hoe zijn huid samentrok van opwinding. Ik drukte mijn lichaam tegen het zijne waardoor onze
naakte bovenlichamen tegen elkaar aan wreven. Terwijl we rolden over het bed vochten onze tongen een
strijd uit, een strijd van passie en verlangen.

305
Ik schrok toen hij het moment abrupt afbrak nadat hij me zachtjes van zich afduwde en weer rechtop
ging zitten. Hij woelde gefrustreerd door zijn haar.

“Wat scheelt er?” vroeg ik hem terwijl ik mijn hand op zijn bezwete schouder liet rusten.

“Ik vrees dat ik mezelf niet veel langer ga kunnen beheersen Yasmina. De verleiding wordt steeds
groter.”

Ik moest slikken bij zijn woorden maar ik besefte als geen ander wat hij ermee bedoelde. “Misschien
moeten we dan maar zo snel mogelijk onze bruiloft geven.” floepte er over mijn lippen.

Hij draaide zich naar me toe.“Bedoel je dat jij er ook klaar voor bent?” vroeg hij me.

“Ik weet het niet, ik weet alleen dat wanneer je me aanraakt ik me in de zevende hemel voel en na elk
moment dat we samen delen ik alsmaar meer naar jou verlang. Naar alles wat een man en vrouw
verondersteld worden te delen met elkaar.”

Ik stond verteld bij mijn eigen eerlijkheid.

Hij liet zich weer achterover vallen en trok me strak naar zich toe. Met zijn vingertoppen streelde hij mijn
naakte armen. “Jij bent een gevaar voor mijn gezondheid Yasmina Benaïssa."

Verlegen sloeg ik daarop mijn blik neer. “Misschien moeten we inderdaad maar snel onze bruiloft geven.”
grijnsde hij voor zich uit. “Zeker gezien heel die toestand met…”

“Sssht.” Legde ik mijn vinger op zijn mond. “Geen woord over hem.”

“Yasmina, je beseft toch dat de kaarten nu wel anders liggen. Gezien al die nieuwe gegevens over hem
kan je het goedmaken met je vader. Als je hem die e-mail toont heeft hij zijn bewijs zwart op wit.”

“Daar had ik nog niet bij stilgestaan.” fluisterde ik.

“Stel het jezelf voor. Een grote bruiloft waar onze beide families op aanwezig zijn. Tegen dan is die duivel
misschien al opgepakt.”

“Dat zou inderdaad mooi zijn.” sprak ik dromerig voor me uit. “Misschien te mooi om waar te zijn.”

“Wonderen bestaan nog Yasmina, daar zijn wij toch het levende bewijs van?” lachte hij.

We werden opgeschrikt door iemand die de deur probeerde te openen. “Hey Yasmina! Ben je daar? Open
de deur!” riep Chaimae.

“Oh nee!” prevelde ik paniekerig. “Snel, trek je kleren aan! Dit hoeft ze echt niet te zien en mijn broer nog
veel minder.”

“Yasmina, doe open! Is alles oké?” bleef ze verder tieren.

“Ik kom, even geduld!”

Nadat ik vluchtig mijn truitje had aangetrokken opende ik de deur.

“Wat?” beet ik haar toe.

306
“Wat is er met jou gebeurd?” giechelde ze.

“Hoezo?” vroeg ik haar nietsvermoedend.

“Je haar is helemaal in de waar en je ziet zo rood als een tomaat.” Ze duwde me zonder pardon opzij en
zag Tariq zogenaamd onschuldig in mijn sofa zitten terwijl mijn bed er uit zag alsof er een orkaan was
doorgeraasd. De kaarsjes er rondom heen maakten dit alles nog verdachter.

“Chaimae, alles goed?” vroeg hij nonchalant. Zijn haren oogden al even verwilderd als de mijne.

“Met mij wel en met jullie ook zo te zien.” knipoogde ze. “Konden jullie je weer niet inhouden ja?” gaf ze
me een stomp.

“Loop verder heksje! Er werd je niets gevraagd.”

“Jullie zullen vast honger hebben na al die zware inspanningen.”

”Inspanningen?” herhaalde mijn broer tot overmaat van ramp.

“Ja Tariq was fitnessoefeningen aan het doen en Yasmina hielp hem. Lief van haar hé?” grijnsde ze. Ik zag
Mo vreemd opkijken. “Ja je ziet er inderdaad een beetje vreemd uit Yasmina maar Tariq, doe jij aan
fitness? Misschien moeten we dan maar eens samen gaan trainen?”

Ik zag hoe Tariq vaag iets terugmompelde en hoe Chaimae in een deuk ging. Toegeven, ik moest zelf ook
een lach onderdrukken.

“Dus het gaat weer goed met je?” vroeg hij me. “Ja met Yasmina gaat het fantastisch. Daar heeft Tariq hier
wel voor gezorgd.” zei ze met een vette knipoog. Ik gaf haar een vernietigende blik.

“Yasmina en ik willen zo snel mogelijk onze bruiloft geven.” hoorde ik Tariq zeggen. “Ik hoef me vast niet
af te vragen waarom.” mompelde Chaimae door haar eten door.

“Ik gaf haar een klap. “Zwijg en eet. Of wil je dat ik ook een geheimpje van jou verklap?” fluisterde ik in
haar oor. Ik zag meteen haar gezicht veranderen.

"Ik dacht het wel." grijnsde ik op mijn beurt voor me uit.

“Met die e-mail van Nassim kan ik naar vader gaan. Daarmee moet hij me geloven, toch?” vulde ik wat
Tariq zei aan

“Ja natuurlijk!” riep Mo uit. “Eigenlijk is dit een geluk bij een ongeluk. Als onze familie herenigd is en
jullie zijn getrouwd kan hij ons niets meer maken.” stelde hij het wel heel erg rooskleurig voor.

“Niet te vroeg victorie kraaien. Hij is nog steeds niet opgepakt en gevaarlijker dan ooit.” probeerde ik
mijn broers enthousiasme te temperen "Maar hoe dan ook, ik wil zo snel mogelijk naar onze ouders
gaan."

"Waarom dan niet meteen nu?" stelde hij voor.

307
9.10.

Later die dag stond ik voor het eerst sinds maanden weer voor de deur van mijn ouderlijke huis. Dit keer
met mijn broer, zus en Tariq om me te ondersteunen. Ik was vastbesloten mijn vader weer tot zijn zinnen
te brengen.

De deur vloog al open nog voor we hadden aangebeld. Mama kwam dolenthousiast op me afgevlogen.
Yasmina, mijn dochter!” knuffelde ze me. “Hoe gaat het met je? Hoe was je verloving?”

“Met mij gaat het goed en met jou?”

“Ik ben zeker dat alles nu goed gaat komen. We gaan eindelijk terug een gezin zijn.” snikte ze.

“Dat moeten we nog even afwachten mama. We weten niet hoe papa zal reageren op het nieuws.”

“Hij heeft geen keuze Yasmina. Maak je geen zorgen. Ik heb hier een goed gevoel over.”

Ze liet me los en groette snel mijn broer waarna ze al gauw op Tariq toeliep met een brede glimlach. Ik
zag hoe een traan haar oog ontsnapte nadat Tariq haar groette en uit respect haar voorhoofd kuste.

“Woorden kunnen niet uitdrukken hoe dankbaar ik jou ben omdat je mijn dochter opgevangen hebt
nadat wij haar in de steek hebben gelaten. Ik zie meteen dat je haar gelukkig maakt.” lachte ze. ”Welkom
ten huize Benaïssa.” heette ze hem tenslotte welkom.

Mijn moeder gebood ons te gaan zitten en zette thee. Ik voelde me voor het eerst sinds lang weer goed.
Ik, mama, Chaimae en Mohammed in één ruimte. Ik kan me niet herinneren hoelang dat inmiddels
geleden was. De enige die nog ontbrak was mijn vader. Ik was er nog niet helemaal gerust in.

Iedereen schrok op toen we plots het slot van de deur hoorden opengaan. “Blijf maar zitten, ik praat wel
met hem.” gebood mijn broer me.

Ik zag hoe mijn vader ons met verstarde ogen gadesloeg. “Wat doen jullie hier?” vroeg hij ons vanuit zijn
defensieve houding.

“Wij hebben iets bij waarop je mogelijk met andere ogen naar Nassim en zijn familie zal kijken.”

“Bespaar jullie de moeite.” negeerde hij wat Mohammed zei.

“Ik ga er niet teveel woorden aan verspillen maar lees deze e-mail die Nassim aan Yasmina heeft
gestuurd en oordeel zelf.”

“Gek trouwens dat Nassim plots verdwenen is hé? Yasmina is eindelijk klacht gaan neerleggen en raad
eens wat ze daar hoorde? Nassim wordt al aangeklaagd wegens fraude en corruptie. Natuurlijk is hij
gevlucht alvorens ze hem konden arresteren. Heeft zijn papa daar niets over gezegd?”

“Nassim zit in Marokko...” zei mijn vader iets zachter.

“Fout. Hij was gisteren nog op de verloving van je dochter.” merkte mijn broer fijntjes op.

“Verloving?” keek mijn vader geschrokken op.

“Ik heb je toch gezegd dat ik ging trouwen.” fluisterde ik.

308
Voor even dacht ik een doffe, trieste blik in zijn ogen te kunnen bemerken.

Ik zag hoe mijn hij zijn leesbril tevoorschijn haalde en geconcentreerd de e-mail van Nassim las.

Iedereen schrok op wanneer er een traan over mijn vaders wang gleed. Hij zei geen woord.

Beheerst legde hij zijn bril neer samen met de brief. Ik zag hoe hij naar me kwam toe gestapt. “Het spijt
me mijn dochter.” huilde hij. “Het spijt me dat ik het woord van anderen boven het jouwe heb geloofd.
Het spijt me omdat ik je aan je lot heb overgelaten, het spijt me dat ik je al die maanden dit leed heb
bezorgd. Ik weet dat er geen enkel excuus is voor wat ik gedaan heb maar ik hoop dat je me het op een
dag zal kunnen vergeven.”

Hij richtte zich tot plots tot iedereen in deze kamer. “Ik hoop dat jullie me allemaal zullen kunnen
vergeven. Ik ben de voorbije maanden de naam vader en echtgenoot niet waardig geweest.”

“Ik trok mijn vader naar me toe. “Ik heb het je al vergeven papa. Nassim en zijn familie hebben je gek
gemaakt. Zij zijn de grote schuldigen in dit alles. Jij was slechts een pion in heel hun vuil spel. Ik ben
gewoon blij dat ons gezin eindelijk weer herenigd is en ik de bruiloft ga hebben waarvan ik gedroomd
heb, waarop mijn hele familie op aanwezig zal zijn.”

Mijn vader wierp plotseling een blik op Tariq, die meteen opstond en mijn vader groette. Ze schudden
elkaar de hand.

“Papa, dit is mijn man. Tariq.”

“Je man?”

“We zijn al op papier getrouwd.” fluisterde ik. “Door mijn koppige gedrag heb ik niet eens mijn eigen
dochter kunnen weggeven.” verweet hij zichzelf.

“Dan kan je nog altijd doen op de bruiloft. Je hebt niet alles gemist.” stelde ik hem meteen gerust.

Even later zaten we met z’n allen rond de tafel. Mama had duidelijk weer had duidelijk haar beste
kookkunsten bovengehaald.

“En zeg eens Tariq.” Begon mijn vader zijn kruisverhoor. “Jij ben dus arts?”

“Klopt ja.” lachte hij zenuwachtig. Het was aandoenlijk om hem zo nerveus te zien. Een eigenschap die ik
nog maar zelden had weten te aanschouwen.

“Dan zal je het vast druk hebben? Heb je wel tijd om te trouwen dan?” ging mijn vader verder.

“Dat valt wel mee. Sinds Yasmina mijn assistent is weet ik het werk beter te verdelen.”

“Dus jullie werken samen als ik het goed begrijp?”

“Ja klopt.” vulde ik hem aan. “Ik ben opnieuw gaan studeren en mijn stage doe ik in de kliniek.”

“Ben je dan toch geneeskunde gaan studeren?” vroeg hij verbaasd.

“Medisch assistent.” mompelde ik. Ik wist dat mijn vader verder studeren niet echt nuttig vond voor een
vrouw.

309
“Ik ben trots op je.” zei hij tot mijn grote verbazing. “Weet je, ik heb altijd gewild dat je zou gaan verder
studeren maar Nassims ouders vonden dat geen goed idee.”

“En jij hebt naar hen geluisterd?”

“Ik weet het, ik ben naïef geweest. Ze wilden gewoon dat jullie zo snel mogelijk gingen trouwen en
wilden je zo dom en afhankelijk mogelijk houden. Dat besef ik nu.” gaf mijn vader toe. “Maar een dochter
die medisch assistent is en een schoonzoon die arts is hebben dat is natuurlijk ook niet slecht.”glunderde
hij van trots. “Ik weet weer wat ik kan vertellen straks in de moskee.”

Ik zag hoe vaders gezicht plotseling van kleur veranderde terwijl hij dat zei. “Bij nader inzien toch maar
niet.” mompelde hij.

“Je wil niet meer met Nassims vader geconfronteerd worden?” sprak ik luidop uit wat hij dacht. “Ik wil
hen nooit meer zien Yasmina. Ik weet niet in hoeverre ze zelf op de hoogte zijn van wat hun zoon
uitsteekt maar wat ik wel weet is dat ze me maandenlang hebben gebruikt om jou te raken en dat vergeef
ik hen nooit.”

“Leg het naast je neer papa. Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is maar ze zijn het niet waard. Laten
we ons richten op de toekomst en niet langer op het verleden.”

Het werd een namiddag om nooit te vergeten. Eindelijk was ook gezin weer herenigd. De hele avond
haalden we herinneringen op, bekeken we de foto’s van onze verloving en leerden mama en papa Tariq
beter kennen. Na het verwachte kruisverhoor van mijn vader dat ik geamuseerd gadesloeg lag hij
duidelijk op de bovenste plank bij hem. Het klikte tussen hen. Voor het eerst sinds maanden voelde ik me
weer oprecht gelukkig, omringt te zijn door al mijn dierbaren zonder ruzie.

“Kom je weer hier wonen Yasmina?” stelde mijn moeder voor toen we klaar stonden om weer te
vertrekken.

“Dat lijkt me heerlijk.” nam ik haar aanbod aan maar al te graag aan. “De weken die me nog resten voor
de bruiloft wil ik maar al te graag met jullie doorbrengen.” knuffelde ik mijn lieve mama. “Ik zal nu mijn
spullen ophalen bij Mo en dan zien jullie me straks wel weer verschijnen.” lachte ik.

“Ik had je toch gezegd dat alles goed ging komen?” fluisterde Tariq in mijn oor na afloop. “Ik heb er altijd
op gehoopt maar dat het daadwerkelijk goed zou komen had ik nooit durven dromen.”

“Geloof het maar want het is echt lieverd. Vanaf nu kunnen we ons volop gaan richten op de bruiloft en ik
wil geen enkele traan meer zien begrepen?”

“Dat zal me weinig moeite kosten.” grinnikte ik.

“Ik ben zo gelukkig.” sprak ik dromerig voor me uit.

"Dat kan ik zien." merkte hij op.

Hij maakte aanstalten om te vertrekken toen ik hem tegenhield. “Misschien zeg en toon ik het te weinig
maar ik ben je erg dankbaar voor alles en vooral voor het feit dat je me ondanks mijn onmogelijke gedrag
de voorbije weken en maanden toch nog een kans wil geven. Ik beloof je dat ik ze dit keer niet meer zal
verspillen.”

“Het is je geraden dame.”

310
Hij keek snel rond zich heen om te kijken of er iemand onze richting uitkeek en drukte dan een vluchtige
zoen op mijn lippen. “Gezien je nu terug bij je ouders woont zal ik me gedragen maar wees maar zeker
dat ik mijn schade zal inhalen na de bruiloft.” gromde hij in mijn oor.

“Ik kan niet wachten.” lachte ik en wandelde met een brede glimlach weer richting mijn ouderlijke huis.

311
Hoofdstuk 10. Gevecht met de duivel.
10.1.

“Nee, we hadden afgesproken morgen, niet later. “ beet ik de dame aan de andere kant van de lijn toe.

“Het gaat hier om mijn trouwjurk. Wat moet ik doen? Trouwen in een vuilniszak? Afspraak is afspraak!
Duurt het zolang voor een paar kleine verstellingen? U zorgt ervoor dat ik ze morgen kan afhalen en geen
dag later. Klaar.”

“Ongelooflijk!” brieste ik terwijl ik de telefoon inhaakte.

“Wat scheelt er?” vroeg Tariq.

“Die verkoopster van die bruidswinkel. Ze hadden me twee weken geleden beloofd dat ik morgen mijn
bruidsjurk kon afhalen en raad eens? Ze is nog niet klaar! Binnen enkele dagen trouwen we en ik heb
niets!”

“Rustig maar mijn kleine bridezilla, ze zal wel op tijd klaar zijn. Maak je niet druk.”probeerde hij me
tevergeefs te sussen.

”Jij hebt makkelijk praten. Jij hijst jezelf in een pak en klaar is kees. Een bruidsjurk is voor het geval je het
nog niet wist hét belangrijkste item op een bruiloft.” bleef ik verder ratelen.

"En ik die dacht dat ik het belangrijkste item was op de bruiloft." speelde hij zijn verontwaardiging.

"Jij wordt het belangrijkste item na de bruiloft." plaagde ik hem.

"Maar wat doe ik al die jurk niet op tijd klaar is?"

Hij nam me vast bij de schouders. “Adem in, adem uit. Alles komt goed.” drukte hij een zachte kus op
mijn lippen.

“Heb je trouwens al naar die lijst familieleden gebeld die nog niet bevestigd hebben?”

“Dat doe ik straks wel.” stelde hij het weer uit tot mijn ergernis. “Ik heb morgen een definitieve
aanwezigenlijst nodig voor de catering dus alsjeblieft maak er werk van Tariq, ik vraag er al dagen
achter.” verzuchtte ik.

“Ja baas.” gehoorzaamde hij met tegenzin.

“Ben ik weer aan het stressen?” vroeg ik hem.

“En niet zo’n klein beetje. Net zoals elke dag de voorbije maand.” lachte hij geamuseerd. “Maar het is nog
wel schattig, voorlopig nog althans.”

“Ik raad je aan heel geduldig te zijn met mij de komende dagen. Ik heb nog zoveel te doen en zo weinig
tijd. Ik ben zo bang dat alles in het honderd gaat lopen”.

“Ga nu nog maar wat verder werken. Binnen een uurtje zit het erop en kunnen we ons met die gastenlijst
gaan bezighouden, goed?”

312
Inmiddels waren we één maand verder. Vandaag was mijn allerlaatste werkdag voor de bruiloft binnen
precies drie dagen.

Nadat het contact hersteld was met mijn vader besloten we zo snel mogelijk onze bruiloft te organiseren.
Waarom nog langer wachten? Het was zacht uitgedrukt enorm hectisch geweest de voorbije weken. Nog
een beschikbare zaal vinden, catering, decoratie, muziek, negaffa en last but not least: de bruidsjurk. Al
zeg ik het zelf, ze is werkelijk prachtig! Nu ik wist dat iedereen op onze bruiloft zou zijn heb ik op geen
euro gekeken. Het zou geweldig worden. Dat wist ik zeker.

Ik woonde voorlopig nog even terug thuis bij mijn ouders, waar ik enorm van genoot. Net zoals vroeger.
Het voelde goed aan. Lange nachten wakker blijven met Chaimae terwijl me roddelden en lachten over
Tariq en Ilias. Mama’s kookkunsten die ik zolang had moeten missen en de droge humor van mijn vader
die me steeds weer aan het lachen maakte.

Tussen mij en Tariq ging het beter dan ooit. Het leek alsof alle twijfels die ik had voorgoed verdwenen
waren.

Nassim was nog steeds niet opgepakt. De politie zat met haar handen in het haar. Men vermoedde echter
dat hij al lang ergens in het buitenland zat. Ikzelf had vrijwel constant onopvallende bewaking rond me
heen waardoor ik het al niet meer in de gaten had. Dit neemt niet weg dat ik nog steeds bang was voor
represailles. Ik was er nooit echt helemaal gerust in. Wat als hij opduikt op onze bruiloft? Ik probeerde
die gedachten te blokken uit mijn gedachten maar heel soms sloeg de angst me aan het hart. Ik hoopte op
het beste en bad tot Allah dat niemand ons geluk nog in de weg zou staan.

Nog enkele dagen en ik zou officieel een getrouwde vrouw zijn. De gedachte maakte me gelukkig.
Eindelijk getrouwd en samenwonend met de man van wie ik zielsveel hou. Een glimlach verscheen op
mijn gezicht zodra ik nog maar aan hem dacht. Het grootste deel van mijn spullen waren inmiddels
verhuist. Tariq had zelfs zijn slaapkamer laten ombouwen. Nou ja, ik heb ze laten ombouwen. Ik mocht
zelf kiezen welke kleuren en meubels ik wilde. In plaats van een typische vrijgezellenkamer is het nu een
romantische slaapkamer geworden. Telkens ik er een blik op wierp dacht ik aan het moment dat we hier
voor het eerst de nacht zouden doorbrengen. Ik was niet langer bang voor dat moment. Telkens hij me
aanraakt snakte ik naar meer. Hij brengt gevoelens in me teweeg waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.
Telkens we alleen zijn hing er een spanning in de lucht, een spanning die steeds groter wordt en die
stond te popelen om doorbroken te worden.

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Salma die lachend op me kwam afgevlogen. “Yasmina, lieverd.
Kom eens even mee met mij.” verscheen een guitige grimas rond haar mondhoeken.

“Wat is er?“ vroeg ik haar argwanend.

“We hebben een verrassing voor je.”

“Een verrassing? En wie zijn ‘we?”

“Dat mijn lieve schat, dat zal je zo wel zien.” zei ze terwijl ze me blinddoekte. Ik hoorde hoe ze me een
kamer binnenbracht aan de klap van een deur.

Plotseling voelde ik hoe verschillende handen me optilde en me op een bed gooiden. In één beweging
werd de blinddoek van mijn ogen gehaald.

“Surprise!” riep het bijna voltallige team onder leiding van Salma, Lisa en Chaimae me toe. Overal zag ik
ballonnen, slingers en cadeautjes liggen terwijl Salma een kroontje op mijn hoofd plaatste.

313
“Wat is dit!” riep ik lachend uit.

“Gezien jij volgend weekend officieel eigendom wordt van ene Tariq Ben Amar wilden we je toch nog
even laten genieten van je vrijgezellenbestaan. Geen mannen toegelaten.” knipoogde ze.

“Dat menen jullie niet!”

“Toch wel.” grijnsde Chaimae voor zich uit. “We hebben grootse plannen voor de rest van de dag. Te
beginnen met onze cadeautjes!”

“Open het mijne eerst!” riep mijn zus uit. "Vooruit dan maar." brandde ik inmiddels van
nieuwsgierigheid.

Ongedurig opende ik haar pakje en wat er in zat was uiteraard voor de hand liggend: Lingerie.

“Ik had het kunnen weten!” gierde ik het uit. "Typisch jij!”

“Wat? Dat zal je vast wel kunnen gebruiken binnenkort.” knipoogde ze. “Ik hield het zwarte, weinig
verhullende setje voor mij uit wanneer we plots werden opgeschrikt door de deur die met een ruk werd
geopend. Ik zag het verbaasde gezicht van Tariq voor me.

Hij keek van mij naar het lingeriesetje om vervolgens met een knalrode kop vast te stellen dat zijn
voltallige team zich mee in de kamer bevond. Snel moffelde ik de lingerie weg om het moment niet nog
schaamtelijker te maken.

“Hier zitten jullie dus. Ik hoorde jullie lachen tot op de gang. Moet er niet meer gewerkt worden
tegenwoordig?" bracht hij het ernstig uit.

“Tariq, aangezien Yasmina volgende week volledig door jou in beslag zal worden genomen hebben we
besloten dat ze nog een laatste keer van haar vrijgezellenbestaan mag genieten. We nemen haar zo
dadelijk mee uit." deelde Chaimae hem mee op zo een manier dat hij geen enkele zeggenschap meer had
hierin.

“Een soort van vrijgezellenavond dus? En wat moet ik me daarbij voorstellen?”

“Tja, wat doen jullie mannen tijdens een vrijgezellenavond?” grijnsde Chaimae.

“Jullie gaan haar toch niet in één of andere discotheek binnenbrengen hoop ik?”

“Tariq, alsjeblieft. Alsof we dat zouden doen? Maar ehm, we hebben echter wel voor een klein beetje
entertainment gezorgd.” zei ze betekenisvol.

“En dat is?”

“Goh, waaraan denk jij bij een vrijgezellenavond?” bleef Chaimae hem verder plagen.

“Dit feestje gaat mooi niet door.” zei hij bloedserieus. “We zijn moslims, weet je wel. Jullie gaan mijn
vrouw echt niet blootstellen aan dat soort belachelijkheden.”

“Ben je jaloers?” lachte ik.

314
Hij keek me daarop uitdagend aan. “Zeg me alsjeblieft niet dat jij ook maar overweegt hieraan mee te
doen?”

“Wat? Het kan toch leuk worden? Toch dames?”

“En toch ga jij niet. Einde verhaal.”

“Rustig Tariq. Ik grap maar wat. Ons plan was gewoon om naar een kuuroord te gaan en vanavond een
hapje te gaan eten.” stelde Chaimae hem meteen gerust. "Dat is toch wel toegestaan hoop ik?"

Ik zag hoe hij haar apart nam. Stiekem luisterde ik naar wat hij haar te zeggen had.

“Je zorg ervoor dat haar niets overkomt begrepen? Hou haar constant in de gaten. Laat haar geen
moment alleen. Je weet welk risico ze loopt Chaimae.“

“Maak je geen zorgen schoonbroer. Er zal haar niets overkomen. We zijn met een grote groep. De politie
houdt haar ook in de gaten dus…”

“Als je ook maar iets verdachts merkt dan bel je mij en breng je haar onmiddellijk naar huis. Je had me dit
echt op voorhand moeten vertellen in plaats voor me zo voor een voldongen feit te stellen!”

“Je kan haar niet voor eeuwig opsluiten in een gouden kooi Tariq. Gun haar een klein beetje ontspanning.
Je ziet toch zelf hoe gespannen ze is? Volgende week is ze helemaal van jou en mag je haar opsluiten
zoveel als je wil.” lachte ze.

“Ik ben serieus Chaimae. Als haar ook maar één haar gekrenkt wordt acht ik jou daarvoor
verantwoordelijk. Begrepen?”

“Tariq, maak je niet zo druk. Je krijgt haar straks heelhuids weer terug. Ik beloof het je.”

“Kunnen jullie ons nu even alleen laten?” vervolgde hij.

Ik zag hoe iedereen al minder uitgelaten de kamer verliet.

Hij plaatste zich naast me op het bed en trok me naar zich toe.“Yasmina, ik heb hier allesbehalve een
goed gevoel bij. Begrijp me niet verkeerd, ik gun je dit absoluut maar we weten allebei dat de
omstandigheden nog steeds verre van ideaal zijn. Nassim is nog steeds niet opgepakt. Wees alsjeblieft
voorzichtig. Houd je telefoon bij de hand en bel me als je ook maar iets vreemds merkt.”

“Maak je geen zorgen. Er zal niets gebeuren.” stelde ik hem gerust.

Hij drukte daaropvolgend een lange zoen op mijn lippen. “Het is je geraden. Ik wil namelijk nog lang van
jou kunnen genieten prinses.”

“En nog een laatste dingetje… Ik kan haast niet wachten tot je dit niemendalletje hier voor me zal
aantrekken.” gromde hij me toe terwijl hij het lingeriesetje voor zich uithield.

“Weet jij dat jij een ondeugend mannetje bent Ben Amar?” plaagde ik hem. Hij duwde me op het bed en
kwam op mij te liggen terwijl zijn lippen de mijne opzochten.

“Ik kan niet wachten.” zei hij op een speelse toon.

315
We schrokken van het geluid van zijn pieper. “Ongelooflijk.” lachte hij.

“Wat?” vroeg ik.

“Hier, lees het zelf.”

“Wil je haar nu alsjeblieft loslaten. We wachten!” stuurde Salma.

Lachend las ik het berichtje. “Maak maar dat je weg bent en amuseer je.” gebood hij me. “En vergeet niet
af en doe aan mij te denken, ja?”

“Hoe zou ik jou ooit kunnen vergeten.” zei ik poeslief. "Ik bel je straks zodra ik weer thuis ben."

316
10.2.

“Dit is gewoonweg hemels.” mijmerde ik voor me uit terwijl ik me bevond in de jacuzzi van het kuuroord.

“Wij, vrouwen weten dan ook wat goed is.” knipoogde Salma.

“Geniet er maar van want zodra je getrouwd bent is het voorbij met de rust van het vrijgezellenbestaan.
Dan moet je 24/7 klaar staan voor je mannetje.” lachte ze.
“Maar iets in mij zegt dat je daar absoluut geen problemen mee zal hebben?”

“Dat heb je goed gezien.” giechelde ik. “Je wilt niet weten hoezeer ik er naar uitkijk eindelijk echt
getrouwd te zijn.“

“Dat zie ik. Je straalt Yasmina.”

“Maar goed, Tariq en ik zijn ondertussen al oud nieuws. Nu is het jouw beurt Salma. Zeg eens, wat is dat
tussen jou en mijn broer? Is er al wat vooruitgang?” polste ik vanuit mijn brandende nieuwsgiergheid
aangezien mijn broer zelf bitter weinig lostte over de stand van zaken met Salma.

“Jouw broer is gewoonweg het einde.”zei ze me op de meest veelbetekende manier.

“Oké. Bespaar me de details, gewoon de feiten.” lachte ik. “Mag ik al een jurk regelen voor de bruiloft
binnenkort?”

“Hij heeft me nog niet gevraagd. We zijn gewoon goede vrienden geworden.” mompelde ze.

“Vrienden?” bracht ik het niet bijster overtuigd uit.

“Nou, er hangt wel iets in de lucht maar ik vind dat de eerste stap van hem moet komen. Ik ga echt niet
dezelfde fout maken als vroeger en mezelf op een man werpen." liet ze nu het achterste van haar tong
zien.

“Heb een beetje geduld met hem. Wat ik en mijn broer gemeen hebben met elkaar is dat we ons moeilijk
kunnen binden door gebeurtenissen uit het verleden.

“Ja, hij heeft het me verteld.” zei ze zacht.

“Als hij je daarover al in vertrouwen heeft genomen dan is het ernst voor hem. Geloof me maar. Het is
slechts een kwestie van tijd alvorens hij de stap zal nemen.” knipoogde ik haar richting uit, in een poging
haar gerust te stellen.

“Ik hoop het.” fluisterde ze hoopvol.

Chaimae kwam ons vergezellen in de jacuzzi. “Waar gaat het over?” vroeg ze.

“Waar gaat het meestal over.” lachte Salma.

“Mannen dus! Ik ben één en al oor!” gierde ze het uit.

“Hoe gaat het met jou en Ilias?” vroeg ik haar.

“Hij wil na jullie bruiloft om mijn hand komen vragen.” bekende ze verlegen.

317
“Echt waar!” gilden Salma en ik tegelijk uit waarop ze nogmaals bevestigend knikte

“Dus binnenkort zijn we allemaal van straat dames!” kon ik mijn plezier niet meer op. Dit was
gewoonweg het ultieme droomscénario.

“En hoe?” vulde Salma aan. “We hebben zo maar even de drie meest onweerstaanbare mannen weten te
strikken.”

“Ja, wat wil je met onze charmes?” deed Chaimae uit de hoogte. “Zij moeten zich gelukkig prijzen met ons.
Niet omgekeerd!”

“Ben je gelukkig?” vroeg Chaimae me uit het niets.

“Intens gelukkig.” sprak ik dromerig voor me uit.

“Je verdient het meer dan wie ooit zus. Ik ben er zeker van dat je nog gelukkiger gaat worden zodra je
getrouwd bent… en kinderen gaat krijgen.”

“Kinderen? Daar had ik nog niet eens bij stilgestaan.” lachte ik.

“Ik wil wel snel een paar nichtjes en neefjes die ik kan verwennen.” trok een een pruillip.

“Je zult toch wel enkele jaren moeten wachten. Eerst maar mijn studies afmaken en wat van het
getrouwde leven genieten.”

“Gelijk heb je.” merkte Salma op.

“Hoeveel kinderen zouden jullie graag willen?” vroeg Chaimae me nieuwsgierig.

“Daar hebben we het nog niet over gehad, gek genoeg maar ik denk dat twee of drie wel een mooi getal
zou zijn.”

“Ik zie het al helemaal voor. Als ze jullie schoonheid hebben geërfd zullen het al bij voorbaat kleine
hartenbrekers worden.” smaalde ze breed.

“Ach, zo aardig vandaag Chaimae? Heb je wat nodig misschien?” jende ik haar.

“Ik mag toch laten zien hoe blij ik voor mijn zus ben. Vandaag is jouw dag.” knuffelde ze me.

“Bedankt lieve schatten. Wat zou ik toch zonder jullie zijn? Deze dag is in elk geval al meer dan geslaagd
voor mij.”

“Geloof me straks zal hij nog beter worden.” merkte Salma met een vette knipoog op, waardoor mijn
nieuwsgierigheid nu een hoogtepunt had bereikt.

Enkele uren later werd ik weer met blinddoek ergens binnengebracht. Ik hoorde een heleboel
geroezemoes doorheen het getik van borden en glazen dus ik vermoedde dat we op restaurant waren. Ik
bemerkte hoe ze vervolgens een deur openden en hoe mijn blinddoek in een ruk werd afgehaald.

Ik zag helemaal niets. Alles was pikdonker.

“Hey waar zijn jullie!” riep ik lachend uit nadat ik plots geen geluid meer kon waarnemen.

318
“Verrassing!” hoorde ik ontelbare stemmen roepen terwijl de lichten aanspronen en de luide muziek de
stilte nu defintief verbrak..

Rondom me zag ik zowaar al mijn nichten, vriendinnen, collega’s en uiteraard ook Chaimae, Salma en
Lisa.

Ik was zo geëmotioneerd door het moment dat de tranen alweer brandden tegen mijn oogleden

“Wat is dit?” riep ik lachend uit.

“Een verrassingsfeestje. Beschouw het maar al een prewedding party maar dan enkel onder ons
vrouwen. Geen mannen toegelaten… Behalve dan om over te roddelen.” riep Salma.
“We hebben speciaal dit zaaltje afgehuurd zodat we ongestoord kunnen feesten.”

“Geweldig!” lachte ik. Dit was echt wat ik nodig had. Even ontspannen, lachen, dansen en eten met de
meiden.

Het was geweldig iedereen terug te zien. Nadat ik de nodige gelukwensen, kusjes, knuffels en cadeautjes
in ontvangt had genomen werd ik naar het midden van de zaal geduwd met een microfoon in mijn
handen. "Jij mag nu een Tariq actie doen, dame!” verplichtte Chaimae me min of meer het woord te
nemen.

"Vergeet het maar!" lachte ik. “Ik ga mezelf echt niet voor schut zetten.”

"Speechen, speechen speechen!" bleven ze maar roepen waardoor ik helaas nog weinig keuze gelaten
werd.

"Het is al goed." gaf ik uiteindelijk diep zuchtend toe.

"Lieve dames, ik wil jullie heel erg bedanken voor deze geweldige avond, de gelukwensen, de cadeautjes
en vooral voor het feit dat jullie al mijn dierbaren hier hebben samengebracht! Ik had het allesbehalve
verwacht dus vergeef me als er op dit moment weinig zinnigs uit mijn mond komt. Ik wil alleen maar
zeggen, dat ik jullie nooit zal vergeten en het feit dat ik binnen enkele dagen ga trouwen met de meest
onweerstaanbare man op de planeet zal er niet voor zorgen dat ik geen tijd meer zal hebben voor jullie.
Jullie zijn werkelijk de beste zus, vriendinnen, nichten, collega's die ik me kan inbeelden. Kortom: I love
you all!"

"Speechen is duidelijk niet mijn beste kant zoals jullie wel kunnen zien dus laten we nu maar doen waar
we wel goed in zijn!”

Ik beende de muziekinstallatie af en draaide de volumeknop helemaal open. In een mum van tijd stonden
we allemaal te midden van de dansvloer.

Ik was druk aan het dansen toen mijn telefoon rinkelde. Een glimlach verscheen bij het zien van de
degene die me belde. Ik haastte snel naar een rustig hoekje.

“Ben je me aan het controleren Ben Amar?” nam ik quasi verontwaardigd op.

“Damn, je hebt me door.” weerklonk zijn vermoeide stem aan de andere kant van de lijn.

“Nee, ik wilde gewoon weten of alles in orde is.”

319
“Maak je geen zorgen. Ik beleef de tijd van mijn leven.”

“De tijd van je leven? Zonder mij?” reageerde hij zogenaamd teleurgesteld.

“Bij wijze van spreken dan.” lachte ik.

“Wat is die muziek op de achtergrond?” vroeg hij nonchalant maar ik hoorde dat hij het niet helemaal
vertrouwde.

“Een feestje.” grinnikte ik. “Ze hebben een zaaltje afgehuurd maar wees gerust en zijn geen mannen te
bespeuren. Nu gerustgesteld?”

“Yasmina, ik vertrouw jou,” zei hij. “maar dat gezelschap bij jou net iets minder.”

Ik moest lachen met zijn opmerking. “En jij? Wat ben jij aan het doen?” vervolgde ik.

“Ik houd mijn eigen feestje?”

“Hoezo?”

“Overwerken.” lachte hij “Aangezien jij mij in de steek hebt gelaten moest ik alle dossiers zelf afwerken
en zorgen dat ik alles hier goed achterlaat voor mijn vervanger de komende weken. Niet iedereen kan er
zomaar vanonder muizen om te gaan feesten.”

“Mijn arme mannetje toch.” plaagde ik hem terug.

“Ik grapte maar liefje. Nu ik weet dat je veilig bent ben ik gerust dus trek je van mij maar niets aan.
Binnen drie dagen zit je elke avond met mij opgescheept dus ik zou geniet nog even van je
vrijgezellenbestaan.”

“Tariq?”

“Ja?”

“Weet je hoeveel ik van je houd?” “Nog niet half zoveel als ik van jou houd.” vulde hij me aan.

Ik kreeg het behoorlijk warm in de ruimte. Ik liep op een dansende Chaimae af. “Ik ga me even wat
opfrissen. Ik ben zo terug!” riep ik door de muziek heen.
“Is goed zus, tot zo!”

Neuriënd beende ik richting de damestoiletten waar ik meteen richting de wastafels liep. In controleerde
nog even mijn make-up en bevochtigde mezelf met ijskoud water, welke een welgekome verkoeling
bracht. “Wat een avond.” bedacht ik mezelf geamuseerd. Dit was alleszins beter dan mezelf druk maken
om Tariq die nog steeds niet zijn familieleden om bevestiging had gevraagd betreffende hun
aanwezigheid op onze bruiloft. Ik voelde de eerdere stress die ik had met de seconde meer wegebben.

Nadat ik even in gedachten verzonken voor de spiegels bleef staan, waste ik mijn handen. Terwijl ik
greep naar een handdoek zag ik een donker gedaante reflecteren in de glazende wastafels. “Surprise.”
siste de bijhorende mannenstem.

Angstig keek ik op en in de spiegel zag ik de persoon die ik hoopte nooit meer te moeten zien. Nassim.

320
Een duivelse lach verscheen rond zijn bestoppelde mondhoeken. “Ik weet het, jij dacht waarschijnlijk dat
ik nu ergens in het buitenland zat. Maar raad eens? Ik ga helemaal nergens heen zonder jou.” snauwde
hij me toe. Verweesd bleef ik voor me uitstaren, niet in de mogelijkheid nog een letter uit te brengen. Ik

“Jij gaat nu exact doen wat ik jou zeg, begrepen?” vervolgde hij.

Mijn lichaam beefde onder zijn aanraking en het feit dat hij een pistool tegen mijn slapen gedrukt hield.
“Jij gaat nu met mij meekomen en verdwijnen via de achteringang. Je doet gewoon alsof er niets aan de
hand is. Een verkeerde zet, één verkeerd woord en dat lieve, mooie gezichtje van je zal er gauw heel
anders uit gaan zien.”

Hij trok me strak naar zich toe terwijl hij het pistool onopvallend tegen mijn middel gedrukt hield. Ruw
porde hij me aan door te lopen. “Doorlopen en snel!” siste hij.

In het restaurantgedeelte waar we door moesten hoopte ik dat ik een bekend iemand zou zien maar de
enige die min of meer aandacht aan me besteedde was de serveerster. Met mijn blik probeerde ik haar
iets duidelijk te maken maar ze liep gewoon verder en deed haar ding. Ik zag Nassim naarstig rond zich
heen kijken en me vervolgens richting de achteringang duwen waar ik meteen een zwarte wagen met
geblindeerde ramen zag staan.

Klootzak. Werkelijk aan alles had hij gedacht.

Voor ik het goed en wel besefte had hij me op de achterbank van de wagen geduwd.

“Help! Iemand! Help!” riep ik in mijn laatste wanhopige poging van hem verlost te raken.

“Ik heb gezegd: geen woord!” brulde hij dwars doorheen mijn oor.

Ik voelde hij het me op mijn buik draaide en met een brute kracht mijn handen vastbond op mijn rug.

“Auw!Je doet me pijn!” gilde ik het uit. Mijn uithaal negerend blinddoekte hij me. “Allah, sta me bij.”
fluisterde ik mijn smeekbede. Een smeekbede waarvan ik meer dan ooit hoopte dat ze beantwoord zou
worden.

“Zwijg!” riep hij terwijl hij mijn hoofd ruw naar beneden duwde. “Allah zal je niet helpen. Allah helpt
geen verraadsters!”

Hij stak een prop stof in mijn mond en plakte er een stuk tape over opdat ik geen woord meer kon
uitbrengen. Ik voelde hoe hij tenslotte mijn voeten ook nog eens vastbond.

Geen schijn van kans maakte ik, hoe hard ik ook probeerde terug te vechten. Het was tevergeefs. Hij heeft
gewonnen. Terwijl de tranen inmiddels onophoudelijk over mijn wangen rolden kon ik alleen maar
hopen dat iemand me zo snel mogelijk zou missen en dat Nassim op de één of andere manier een spoor
had achtergelaten.

Ik hoorde hoe hij de wagen startte en in een grote snelheid wegreed.

"Ik geef toe, vertrekken met de noorderzon, dat zou heel erg makkelijk geweest zijn maar zie je, mijn
trots stond me in de weg. Wat had je nou gedacht? Dat ik je zou laten trouwen met die kerel terwijl je aan
mij toebehoort? Je had mijn dreigementen serieus moeten nemen Yasmina. Je had bij mij moeten blijven
in de eerste plaats. Dan had ik dit allemaal niet hoeven te doen!” leek hij op het randje van de
krankzinnigheid te balanceren. Iets wat me meer dan ooit angst inboezemde.

321
“Eindelijk kunnen we samen aan ons leven beginnen. Ik breng je ergens naartoe waar ik ongestoord van
jou zal kunnen genieten. Eerst zal je me haten, dat besef ik, maar naarmate de tijd vordert zal je inzien
dat er tegen vechten geen enkele zin meer heeft en zal je van mij gaan houden net zoals je nu van die
klootzak houdt."

"Alleen wij tweeën Yasmina. Kan je het jezelf al voorstellen? We gaan zo gelukkig worden samen.” bleef
hij zijn ziekelijke gedachten maar herhalen. Hij geloofde werkelijk in zijn eigen gestoorde ideeën.

“Maar geen geintjes Yasminaatje. Als ik ook maar merk dat je probeert te belazeren zal je boeten.
Niemand wijst Nassim Saddiki ongestraft af. Ik krijg altijd mijn zin. Voor het geval je dat nog niet door
had.” weergalmde zijn satanistische gelach doorheen de wagen.

322
10.3.

Chaimae's perspectief

“Salma, heb jij Yasmina gezien?” tikte ik op haar schouder.

“Wat?” hield ze lachend op met dansen.

“Yasmina? Ze ging zich even verfrissen maar dat is inmiddels al een halfuur geleden?“

“Nee, ik heb haar ook niet meer gezien. Ga anders eens kijken waar ze blijft.” stelde ze voor.

Ik haastte me naar de toiletten. Op de één of andere manier had ik hier geen goed gevoel bij. De toiletten
waren leeg. Nergens zag ik mijn zus. “Yasmina!” riep ik nog maar geen antwoord.

“God, laat het alsjeblieft niet waar zijn.” fluisterde ik mezelf toe.

Als een wervelwind raasde ik haar buiten en sprak de eerste de beste serveerster aan. Ik vroeg haar of ze
mijn zus niet had gezien.

“Wie is je zus?” vroeg ze gehaast.

“Degene voor wie we dat feestje hadden georganiseerd. Witte hoofddoek, kroontje op. Ik zag haar even
nadenken.

“Ja, nu je het zegt. Ik zag haar daarnet de toiletten buitenkomen met een man.”

“Hoe zag die man er uit?” vroeg ik haar nerveus. Ze gaf me daarop zoals ik dat al vreesde de exacte
beschrijving van Nassim.

“Verdomme!” riep ik het uit. “Zijn ze naar buiten gegaan?”

“Dat heb ik niet gezien, ik zag hen alleen de toiletten buitengaan.”

“Oké en hoe gedroeg ze zich?”

Die man hield haar stevig vast maar zij zag er niet bepaald gelukkig uit.

“Deed dat geen belletje rinkelen?” beet ik haar toe.

“Wat? Ik dacht dat het haar man was ofzo? Waarom? Wat is er aan de hand?” vroeg ze nieuwsgierig.

“Niets, laat maar, aan jou heb ik ook niets!” blafte ik haar af.

Ik spurtte naar buiten in de hoop dat ik hen nog zou zien maar ik zag nergens nog een teken van leven. Ik
bemerkte hoe twee undercover agenten op me kwamen toegelopen.
“Verdomme! Kunnen jullie je werk niet fatsoenlijk doen. Mijn zus is verdwenen!” schreeuwde ik hen fel
toe.

Salma kwam ondertussen ook naar buiten gelopen. “Wat scheelt er?” vroeg ze me, zich nog van geen
kwaad bewust.

323
“Yasmina is weg. Nassim heeft haar!” trilde mijn stem over de emotie.

“Wie is Nassim?” vroeg Salma me.

“Weet jij dat nog niet?”

“Nee.” mompelde ze.

“Ik vertel het je later wel… We moeten nu onmiddellijk Tariq en mijn broer op de hoogte brengen!”

Ik richtte me tot de agenten. “Jullie kunnen maar beter zorgen dat jullie haar vinden voor het te laat is.”
waarschuwde ik hen. “Zo niet, dan zijn jullie nog lang niet jarig!” bedreigde ik hen uit ongemaskeerd
onmacht.

324
10.4.

Tariqs perspectief

Eindelijk was ik klaar met werken. Mijn lichtpuntje was dat ik hier de komende twee weken niet meer
terug zou moeten komen. Reikhalzend keek ik uit naar de weken die me te wachten stonden. Twee
weken lang doorbrengen met mijn kersverse vrouw. Enkel wij tweetjes.

Ik wilde net mijn wagen in stappen wanneer ik werd opgeschrikt door een wagen die met volle vaart op
de parking kwam gereden. Toen ik beter keek zag ik dat het Salma’s wagen was met daarin zijzelf en
Chaimae.

“Waar is Yasmina?” vroeg ik me meteen af. Een onrustwekkend gevoel overviel me, vooral nadat ik
Chaimae huilend uit de auto zag rennen gevolgd door een al even uit het lood geslagen Salma.

“Tariq, het is verschrikkelijk.” schudde ze haar hoofd.

“Chaimae, wat scheelt er?” vroeg ik meteen.

“Nassim heeft Yasmina!”

De woorden die ze uitsprak. Veroorzaakten een schokgolf doorheen mijn lichaam.

“Hoe kan dit? Ik had haar nog geen uur geleden aan de lijn! Zeg me alsjeblieft dat dit één of andere zieke
grap is Chaimae!”

”Het spijt me Tariq.” fluisterde ze.

“Hoe is dit in godsnaam kunnen gebeuren!” verweet ik haar.

“Ze ging zich even opfrissen in de toiletten… Na een tijdje vroegen we ons af waar ze bleef en toen ik ging
kijken was ze weg. Een dienster heeft haar enkel de toiletten zien verlaten met Nassim. Hij hield haar
stevig vast en zij zag er angstig uit maar meer weet niemand. Ook de agenten hebben haar niet meer
gezien.”

“Verdomme Chaimae! Ik vertrouwde op jou! Je zou haar in de gaten houden en nu heeft die vervloekte
psychopaat mijn vrouw! God weet wat hij nu doet met haar!”

“Ze is misschien jouw vrouw maar ook al twintig jaar lang mijn zus! Denk je dat ik dit heb gewild? Hoe
denk je dat ik me nu voel?” huilde ze hevig.

“Hoe wij ons voelen heeft op dit moment geen enkel, maar dan ook geen belang! Het is gebeurd. Punt. We
moeten haar vinden en snel, vooraleer hij haar iets aandoet!”

“Ik ga nu naar de politie. Bel je vader, Mohammed en Ilias op. Zeg hen dat ze allemaal naar Mo’s
appartement moeten komen. We hebben geen tijd te verliezen!” beet ik haar toe.

Ik sprong in mijn wagen richting het politiekantoor. De meest vreselijke gedachten baanden zich een weg
door mijn hoofd. Ik kwam tot de pijnlijke vaststelling dat hij haar helemaal voor zich heeft en alles met
haar kan doen wat hij wilt.

325
Ik mocht dit niet laten gebeuren. Ik moest haar vinden, het moest. Eén ding wist ik zeker: Nassim zou dit
niet overleven. Nassim zal boeten. Niemand raakt aan mijn vrouw, niemand raakt aan mijn Yasmina. De
wetenschap dat ik haar voorgoed zou kunnen verliezen maakte me gek. De gedachte dat hij haar zou
kunnen pijn doen en aanraken op alle manieren die hij maar wilde dreef me tot waanzin. De woede en
onmacht die ik op dit moment voelde vielen met geen woorden te beschrijven.

Ik parkeerde voor het politiekantoor en als een razende gek stormde ik naar binnen. “Is er al nieuws?”
vroeg ik aan de eerste de beste agent.

“Yasmina Benaïssa?” vroeg hij alsof hij al wist waar ik het over had.

“Het spijt me. We zijn volop bezig met sporenonderzoek maar op een serveerster na heeft niemand hem
of haar nog gezien. We vermoeden dat hij haar heeft meegenomen via de achteringang.” bracht de man
het lauwtjes uit.

“Jullie hadden jullie werk verdomme moeten doen!” brulde ik.

“Geen van onze agenten hebben hem zien binnengaan mijnheer. We staan evenzeer voor een raadsel.”

“Misschien zaten die agenten wel mee in het complot! Er was toch een lek binnen jullie corps?”

Het bleef daarop stil van zijn kant.

“Misschien moet ik dan maar zelf het heft in handen nemen. Als ik jullie laat doen dan zie ik mijn vrouw
nooit meer terug!”

“Mijnheer, blijft u alsjeblieft rustig. Wij doen ons uiterste best haar te vinden. Indien hij of zij contact met
u opnemen dient u ons onmiddellijk te contacteren. Het heft in eigen handen nemen is het slechtste wat
u kunt doen. Vergeet niet dat Nassim Saddiki zelf jarenlang heeft gewerkt bij ons corps. Hij heeft een niet
te onderschatten kennis en macht. Daar bent u echt niet tegen opgewassen.” Waarschuwde de man me.

“Bel mij van zodra jullie iets weten.” beet ik hem toe en verliet weer het politiekantoor. Als ze ook maar
dachten dat ik ga zitten toekijken dan hadden ze het grondig mis.

326
10.5.

Tariqs perspectief

Even later arriveerde ik bij het appartement van Mohammed waar iedereen inmiddels al was verzameld.

De eerste die op me kwam toe gestormd was Mohammed zelf. “Heb je nieuws?” vroeg hij me naarstig.

“Niets. Ze hebben geen enkel spoor.” slaakte ik een diepe zucht vanuit mijn frustratie.

“Hoe is dit toch kunnen gebeuren!” brulde ik. “Ik had haar nooit mogen laten meegaan met jullie! Ik wist
dat dit zou gebeuren. Ik wist het gewoon!” richtte ik mijn woede nu vooral op Chaimae en Salma.

“Det spijt ons dat we niet naar je hebben geluisterd eerder.” snikte Chaimae. "Ik begrijp het zelf niet. Het
was een geweldige avond. We wilden haar gewoon een klein beetje laten ontspannen. Ze was zo blij met
onze verrassing en keek zo uit naar de bruiloft…"

Ik kreeg meteen spijt van mijn uitval tegen haar. Zij kon er ook niets aan doen maar iemand moest de
zondebok zijn en bij gebrek aan Nassim moest zij het maar ontgelden.

“We moeten nu samenwerken. Elkaar verwijten maken heeft geen enkele zin.” kwam Mohammed tussen.

“Je hebt gelijk.” zei ik. “Maar waar moeten we in godsnaam beginnen?”

“Het spijt me, ik wil jullie niet onderbreken maar kan iemand mij alsjeblieft vertellen wat er aan de hand
is? Wie is die Nassim en waarom heeft hij Yasmina?” vroeg Salma.

“Nassim is de ex-verloofde van Yasmina.” kwam er met veel moeite over mijn lippen. “Om haar te laten
boeten voor het verbreken van hun verloving heeft hij haar de voorbije maanden de meest
verschrikkelijke dingen aangedaan. Mijn auto ongeluk bijvoorbeeld was zijn verantwoordelijkheid.

Ik zag hoe Salma haar hand voor haar mond sloeg. “Vreselijk” piepte ze. “Dat verklaart natuurlijk alles.”

“Nu we op het punt stonden te trouwen zijn z’n stoppen wellicht doorgeslagen en als laatste
wanhoopsdaad heeft hij haar ontvoerd. Ik denk dat we allemaal moeten beseffen dat we met een
psychopaat te maken hebben die voor niets terugdeinst. We moeten hen vinden en snel. Ik ga echt niet
geduldig zitten wachten tot de politie haar heeft. We moeten zelf wat ondernemen."

"Chaimae, Salma. Jullie hebben haar het laatst gezien. Hebben jullie echt niets verdacht gemerkt? Denk
goed na."

"Niets Tariq..."

"Oké en haar telefoon? Waar is die?" ging in alle mogelijk opties af.

"In haar handtas denk ik, zoals altijd en die heeft ze in de zaal gelaten."

"Verdomme. Dat had ons misschien kunnen helpen haar te traceren."

Ik richtte me tot Yasmina’s vader. “U kent Nassim en zijn familie beter dan ons. Heeft u een idee waar hij
zich zou kunnen bevinden? Zijn adres, het adres van zijn ouders. Andere eigendommen die ze hebben?”

327
“De kans lijkt me klein dat hij zich bij hem thuis bevindt of bij zijn ouders. De politie heeft die plaatsen al
lang doorgelicht. De laatste keer dat ik zijn vader zag vertelde die me dat hij in Marokko zat maar dat is
duidelijk niet het geval. Ze hebben daar wel een huis maar hoe gaat hij over de grens geraken met haar?
Dat zal meteen opvallen. Hij wordt internationaal gezocht.” schudde de man radeloos zijn hoofd.

“Niet als hij daar ook connecties heeft. We weten toch allemaal hoe het daar gaat? Voor geld doen ze
alles.”

“Wat wil je doen? Naar Marokko gaan?” vroeg Mohammed me.

“Als ik er maar één procent kans dat ik haar daarmee kan terugvinden? Zonder enige twijfel.”

“Tariq, ik weet dat je haar wilt vinden maar het is zoeken naar een speld in een hooiberg. Nassim gaat
heus niet zo dom zijn om naar een voor de hand liggende plek te reizen. Daar is hij veel te uitgekookt
voor. Ik vrees dat we niet meer kunnen doen dan wachten op de politie of op een teken van leven.”
probeerde Mohammed me te kalmeren. Tevergeefs.

“Hoe kunnen jullie hier in godsnaam zo rustig onder blijven?” verweet ik hen. "Wat als hij het weer doet!
Wat als hij haar weer..." slikte ik mijn woorden in. Ik probeerde mezelf niet meer te confronteren met die
akelige gedachte.

“Tariq, wij willen haar ook terugvinden. Het is ook mijn zus voor alle duidelijkheid. Maar door overhaast
te werk te gaan gaat het niet lukken. We moeten ons hoofd koel houden!”

"Ik maak hem af!" brulde ik terwijl ik met mijn vuist tegen de muur sloeg.

"Tariq, je moet rustig worden. Op deze manier help je haar niet." gaf Ilias me nu een schouderklopje.
"Slaap er een nachtje over en morgen is er misschien meer nieuws?"

"Slapen?" herhaalde ik op een spottende toon. "Hoe kan ik in godsnaam gaan slapen als ik weet dat mijn
vrouw op dit eigenste moment aan het lijden is onder de tirannie van die duivel!"

328
10.6.

Ik ervoer hoe Nassim me hardhandig uit de auto trok. Hij gooide me over zijn schouder en niet veel later
hoorde ik hem het slot van een deur openen. Ik had nog nauwelijks besef van tijd. Volgens mij hadden we
zeker zo een twee uur gereden maar het kon evengoed één of vier uur geweest zijn.

Eenmaal binnen trok hij ruw de blinddoek af en haalde de prop uit mijn mond.

Met brute kracht duwde hij me richting een vies uitziende matras in een lege afgesloten ruimte. Ik zag
enkel licht binnenkomen via een piepklein raampje. “Eindelijk alleen.” Siste hij met een duivelse blik in
zijn ogen.

“Doe me alsjeblieft niets.” smeekte ik hem met een gebroken stem terwijl ik in elkaar kromp van angst.

"Dat zal enkel en alleen van jou afhangen liefje. Zolang jij meewerkt zal er niets met jou gebeuren. Hoe
erger jij tegenstribbelt, hoe pijnlijker je straf zal zijn dus je hebt er alle baat bij te luisteren naar mij en
mijn wil te gehoorzamen!”

Hij trok me recht en bood me een glas water aan. “Drink!” gebood hij me.

“Ik hoef je water niet!” beet ik hem toe. “Ik haat jou!”

“Weet je wat ik altijd zo opwindend vond aan jou? Dat pittige, dat bijdehante. Dat zal die Tariq van jou
ongetwijfeld ook gevonden hebben niet maar helaas voor hem zal ik er voortaan van kunnen genieten en
niet hij."

"Ik vraag me af of jij op andere vlakken ook zo pittig bent trouwens. Dat moet haast wel.” siste hij. “Ik
hoop dat ik het heel snel mag ontdekken.”

Nadat hij die woorden uitsprak kreeg ik het zo mogelijk nog benauwder. Dat was mijn grootste angst op
dit moment. Dat hij hetzelfde zou doen als maanden geleden.

“Jij bent ziek! Ziek in je hoofd!” schreeuwde ik uit pure onmacht.

“Schreeuw en roep maar zoveel je wilt Yasmina! Niemand hier zal je horen. We bevinden ons hier in the
middle of nowhere. Geen levende ziel te bespeuren!" nam hij met één zin al mijn hoop af.

“Maar liefje, ik wens je alvast een fijne nachtrust toe.” zei hij terwijl hij een walgelijke natte kus op mijn
wang drukte.

In een ruk trok ik me van hem weg. Vernietigend keek ik hem aan. “Wat?" lachte hij gemeen. "Je dacht
toch niet dat ik hier mee zou blijven overnachten in dat krot? Misschien mag je binnenkort wel mee naar
mijn ietwat luxueuzere verblijfplaats… als je meewerkt tenminste.”

“Hier, voor het geval je dorst krijgt.” zette hij het glas water neer net op een plek waar ik net niet bij kon.

Ik gunde hem geen blik meer waardig en liet me moedeloos vallen op de matras achter me.

Niet veel later hoorde ik de deur met een klap dichtvallen en het geluid van een motor. Ik was zacht
uitgedrukt opgelucht een nacht van hem verlost te zijn maar hoe gaat iemand me hier in godsnaam
vinden?

329
Ik poogde mezelf recht te trekken maar dat lukte geenszins. Met veel moeite trachtte een glimp te
werpen op wat zich buiten bevond. Door het kleine, bevuilde raampje zag ik enkel de kruinen van een
paar bomen en de duisternis. Het was inmiddels al lang avond of nacht. Ik vermoedde dat hij me ergens
in een boshut had gedropt.

“Klootzak!” schreeuwde ik door mijn tranen heen.

Al snel dwaalden mijn gedachten echter weer af naar Tariq. Wat zou er nu door zijn hoofd gaan? Wat als
hij denkt dat ik uit vrije wil ben weggegaan? Het zou niet eens vreemd zijn, gezien ik het hem al een paar
keer had geflikt. In dat geval maakte ik geen schijn van kans meer. Hij zou me niet eens komen zoeken. Ik
begon ze mogelijk nog harder te huilen bij die gedachte.

Ironisch, is het niet? Op het moment dat ik al mijn twijfels liet varen en klaar was mijn toekomst met hem
te delen. Net op het moment we zouden gaan trouwen, steekt Nassim er weer maar eens een stokje voor.

Weer had hij me op mijn zwakste plek weten te raken. “Tariq…” fluisterde ik. "Ik mis je..."

Met mijn geboeide handen veegde ik bitter mijn tranen weg en probeerde alsnog helder na te denken. Ik
mocht niet opgeven. Er moest gewoonweg een manier zijn om te kunnen ontsnappen. Het moest!

Met mijn ogen probeerde ik de donkere ruimte te verkennen. Ik wist dat het zo goed als hopeloos was
maar de kleinste kans zou ik aangrijpen.

“Bingo.” fluisterde ik nadat ik iets hard voelde in mijn broekzak. Mijn telefoon! Na dat telefoontje van
Tariq had ik hem gelukkig hierin weg gestoken in plaats van in mijn handtas. Zelfs nu zou hij misschien
onbewust wel mijn redding zijn die ik nodig had.

Als ik één keer zou kunnen bellen zou ik Tariq kunnen verwittigen en zouden ze aan de hand van
telefoon signalen mij ook kunnen traceren. “Het moet lukken!” sprak ik mezelf moed in.

Hoewel het moeilijk ging met twee geboeide handen lukte het me mijn telefoon uit mijn broek te halen.

Ik zag meteen dat er een slecht bereik was en dat mijn de bijna leegwas. Ik zag wel dat ik nog steeds een
Belgisch netwerk had wat me deed vermoeden dat we nog steeds in het land waren of toch niet ver
erbuiten. Ik had maar één kans om hulp in te roepen en zou ze met beide handen grijpen.

330
10.7.

Tariqs perspectief

Ik bevond me ondertussen vlakbij mijn ouders thuis. Moeder had me eerder deze avond opgebeld met de
vraag of ik wilde langskomen met Yasmina. De laatste regelingen treffen voor de bruiloft. Een pijnlijke
confrontatie was dat.

Hoe moet ik hen in godsnaam gaan vertellen dat de bruiloft niet doorgaat en dat Yasmina verdwenen is?
Tot op de dag van vandaag wisten ze nog niets over haar verleden. Op dit moment kon ik hen de
waarheid niet langer onthouden en ik wilde niet dat ze het van iemand anders zouden horen.

Terwijl Mohammed, Yasmina’s vader en Ilias de buurt waar ze het laatst gezien was gingen uitkamden
besloot ik hen op de hoogte te brengen.

Het was inmiddels al middernacht maar ik was inmiddels alle besef van tijd verloren. Dit leek wel een
nachtmerrie waar ik maar niet leek uit te kunnen ontwaken.

Ik belde aan. Mijn moeder opende kort daarop met een ruk de deur. “Tariq, jongen, wat scheelt er? Je
klonk zo vreemd aan de telefoon daarnet? Waar is Yasmina?” klampte ze me aan.

"Waar is vader?" vroeg ik haar eerst.

"Die is een paar dagen naar Frankrijk. Safiya gaan helpen met hun verhuis. Morgen komt ze met z’n allen
terug voor de bruiloft. Waarom?"

“Ik had gehoopt dat hij er ook zou zijn.”

“Ik moet je wat vertellen en dat kon ik niet via de telefoon doen.” bracht ik het terneergeslagen uit.

Ik zag haar gezicht nog meer wegtrekken. “Er is wat met Yasmina.” Ze ze meteen alsof ze al een
vermoeden had dat er wat mis was.

Ik knikte bevestigend. “De bruiloft kan niet doorgaan. Yasmina is ontvoerd." zei ik met een krop in mijn
keel.

“Ontvoerd!?” riep ze vol ongeloof uit. “Maar hoe? Door wie? Wanneer”

“Het heeft alles te maken met haar verleden.”

Ik gebood mijn moeder te gaan zitten terwijl ik er tegenop zag weer al die nare gebeurtenissen van de
voorbije maanden op te halen.

“Yasmina is vroeger al eens verloofd geweest met een man die Nassim heet. Het was onder druk van haar
ouders. Die man zijn vader was haar vaders beste vriend. Na die verloving bleek dat die kerel niet echt
zuiver op de graad was. Hij had losse handjes, verbood haar alles maar zelf dronk hij, ging hij uit en weet
ik veel wat nog allemaal. Kortom alles was slecht was. Tegenover de buitenwereld en Yasmina’s familie
vooral leek hij de ideale man. Wat wil je, de zoon van de Imam? Yasmina heeft die verloving tegen de wil
van iedereen verbroken. Vanzelfsprekend, tenminste in mijn ogen.”

“Hij heeft het haar zoals verwacht niet in dank afgenomen. Hij heeft iets verschrikkelijks met haar
gedaan...”

331
Vragend keek ze me aan.

“hij heeft haar verkracht.” kreeg ik met veel moeite over mijn lippen. Ik had gehoopt dat ik het nooit
meer luidop had hoeven uit te spreken.

Ik zag hoe mijn moeder geschokt haar hand voor haar mond sloeg en hoe de tranen hun weg vonden.
“Mijn arme Yasmina.” snikte ze. “Wat ze niet allemaal heeft doorgemaakt. Nu begrijp ik waarom ze er
niets over durfde vertellen… Het is vreselijk.” schudde ze haar hoofd.

“Om alles nog erger te maken geloofden haar ouders het niet toen ze het hen vertelde. Nassim had hen zo
weten te bespelen dat zij de schuld kreeg. Hij had hen wijsgemaakt dat haar eer haar al lang ontnomen
was en dat ze nu de schuld op hem wilde afschuiven. Nonsens natuurlijk.”

“Haar vader heeft haar die avond verstoten. Ze heeft wekenlang op hotel gewoond. Ze had niemand bij
wie ze terecht kon. Ze had wel haar broer en zus maar die konden haar moeilijk helpen op dat moment.
Op haar eentje heeft ze haar leven terug proberen opbouwen. Ze is komen solliciteren bij ons in de
kliniek en alsof het lot het zo gewild had werd ze bij mij op de dienst geplaatst en zodoende leerde ik
haar kennen.”

“Ik wist al snel dat er iets niet klopte. Op een dag verscheen ze vol blauwe plekken en een gebarsten lip
op het werk maar ze repte met geen woord over wat haar toen overkwam. Het was slechts bij toeval dat
ik er achterkwam…”

“Op een avond na het werk werd ze bedreigd door Nassim. Gelukkig was ik er op tijd bij en heeft hij haar
toen niets kunnen doen. Ik ben met haar naar het politiebureau geweest maar die Nassim werkte toen bij
de politie, hij had er vrij belangrijke functie dus namen ze ons nauwelijks serieus. Hier in dit had had ze
niemand bij wie ze terecht kon dus ik vond er toen niets beters op dan haar bij me te laten inwonen.”
biechtte ik alles maar meteen op.

“Heeft ze bij jou gewoond?” vroeg mijn moeder geschrokken.

“Een maand ongeveer. Daarna is ze vertrokken naar het buitenland. Na mijn auto ongeluk.”

“Nassim zat achter mijn auto ongeluk mama. Hij heeft die dag met mijn remmen geknoeid. Hij wilde ons
allebei dood. Yasmina had ook in die auto moeten zitten, ware het niet dat ze net die ochtend ziek was
geworden en thuis achter bleef.”

“Ya Allah… Hoe slecht kan iemand zijn?” prevelde mijn moeder door haar tranen heen.

“Ze werd verteerd door schuldgevoelens en is nog voor ik wakker werd naar haar broer in Londen
gevlucht. Ik was woedend. Ik wist niet waar ze was. Ik was woedend op haar, woedend op Nassim maar
tegelijkertijd hield ik ontzettend van haar. Ze heeft een indruk achter gelaten op me zoals geen enkele
andere vrouw dat ooit zou kunnen. Het heeft geen zin er nog over te liegen. Ik geef toe dat ik omwille van
haar mijn verloving met Salma heb verbroken maar je moet me geloven wanneer ik zeg dat er nooit echt
wat geweest is tussen ons tot op een dag ik haar toevallig weer tegenkwam in Londen. We konden het
beiden niet meer ontkennen wat er tussen ons speelde en het vervolg daarvan ken je. Ik was zo gelukkig
dat ze eindelijk mijn gevoelens beantwoordde en dat ze mijn aanzoek accepteerde.”

“Ondertussen is die Nassim te weten gekomen dat we gaan trouwen en het was wel te verwachten dat hij
het hier niet bij zou laten. Onlangs heeft hij Yasmina nog proberen aan te rijden. Hij was zelfs aanwezig
op onze verloving om haar bang te maken.”

332
"Tariq, dit kan toch niet?"

"Jawel mama, het is bittere realiteit. Jammer genoeg."

“Hij heeft echter een grote fout gemaakt. Hij heeft haar een e-mail gestuurd waarin hij min of meer alles
bekende. We zijn daarmee naar de politie geweest waar ze ons wisten te vertellen dat hij ondertussen
ontslagen was en ook nog eens aangeklaagd wordt voor fraude en corruptie. De vogel was natuurlijk al
lang gaan vliegen. Ze zitten met een lek binnen hun corps waardoor hij van al hun stappen jegens hem op
de hoogte is.”

“En nu heeft hij Yasmina ontvoerd als laatste wanhoopspoging om de bruiloft tegen te houden.”

Ik zag hoe mijn moeders tranen steeds talrijker werden. “Tariq, waarom hebben jullie ons dit niet
verteld? We hadden jullie kunnen helpen. Jullie kunnen beschermen.”

“Yasmina schaamde zich mama. Haar eigen ouders geloofden haar niet. Wat wil je dan? Zelfs mij heeft ze
het volledige verhaal pas in Londen heeft ze me het volledige verhaal verteld. Gelukkig zijn haar ouders
weer bijgedraaid ondertussen We keken zo uit naar de bruiloft volgende week en nu dit…"

"Ik dacht dat ik mijn leven op orde had, dat ik het allemaal voor elkaar had. Ik had eindelijk de vrouw
gevonden waar ik al die jaren naar op zoek was en nu? Niets is nog zeker, het lijkt alsof ik nergens nog
controle over heb. Ik heb het gevoel dat ik alleen maar kan toekijken aan de zijkant. Er is geen enkel
spoor, ik weet zelfs niet waar ik moet beginnen zoeken."

"Ik had haar verdomme nooit alleen naar buiten mogen laten gaan. Chaimae en Salma hadden een
vrijgezellenavond georganiseerd. Ik was er al vanaf ik het hoorde tegen maar ik wilde haar dat plezier
niet ontnemen. Het was alsof ik al voelde dat er iets mis zou gaan en ik heb gelijk gekregen. Ik voel me zo
schuldig. Ik had haar moeten beschermen zoals ik beloofd had en nu heeft die klootzak haar en kan hij
alles doen met haar wat hij wilt.”

"Tariq, dit kon je onmogelijk weten. Je mag jezelf niets verwijten. Ik ben er zeker van dat Yasmina dat
ook niet doet. Pijnig jezelf niet." omhelsde ze me.

"De politie is toch al op de hoogte?"

"Ja, natuurlijk maar of het wat gaat uithalen? Ze kreeg zelfs politiebescherming en toch heeft hij haar te
pakken gekregen. Ik begrijp het echt niet hoe dit is kunnen gebeuren!"
“Mam, je weet dat ik niet snel bang ben maar op dit moment sla ik werkelijk doodsangsten uit.” stortte ik
mijn hart uit. “Ik ben zo bang dat hij haar wat aandoet, dat hij haar weer verkracht, dat hij haar weer
toetakelt zoals vroeger. Dat kan ze echt geen tweede keer aan. Ze is zo enorm kwetsbaar.”

Ik had haar eindelijk op een punt gekregen dat ze die gebeurtenissen begon te vergeten. Voor het eerst
sinds maanden zag ik haar echt gelukkig en nu begint alles weer helemaal opnieuw. Zelfs als dit goed
afloopt weet ik niet in welke staat ze zich gaat bevinden. Als ik eraan denk hoe wantrouwig en angstig ze
was voor mij in het begin. Ik wilde dat absoluut geen tweede keer meemaken."

"Wat moet ik in godsnaam beginnen zonder haar beginnen? Hoe mama? Ze is een deel van mij
geworden. Ik kan niet normaal functioneren als ik haar niet in mijn buurt heb. Ze is buiten jullie de enige
die me kent zoals ik werkelijk ben. Ik ken haar zoals niemand haar kent. Ik kan het me gewoonweg niet
voorstellen zonder haar te moeten leven.”

333
Terwijl ik dat brandden de tranen tegen mijn oogleden. "Waarom mama, waarom? Kan jij het mij
vertellen? Waarom is het lot ons zo wreed gestemd? We zouden trouwen en eindelijk aan ons leven
samen kunnen beginnen. Waarom is het ons niet gegund?” vroeg ik haast wanhopig alsof mijn moeder
ook maar iets aan de situatie zou kunnen veranderen.

Ik stond op en sloeg met mijn vuist tegen de muur terwijl een traan mijn oog ontsnapte. Ik had geen
traan meer gelaten sinds ik een kind was. Nooit had ik een traan gelaten om een vrouw, tot de dag van
vandaag.

"Tariq, ik weet dat ik dit niet kan verhelpen maar weet wel dat ik achter je sta. Ik zal voor jullie bidden
mijn zoon. Allah zal die Nassim straffen, vroeg of laat." legde ze haar hand op mijn schouder.

“En je hoeft jezelf niet sterk te houden voor mij. Je hoeft je niet meer te verschuilen achter die harde
façade die je steeds opnieuw optrekt. Ik weet dat je kapot gaat vanbinnen maar maak jezelf niet ziek.
Roep, schreeuw, huil maar krop het niet op.

Ik wist dat ze gelijk had maar ik kon mezelf niet blijven wentelen in zelfmedelijden. Hoe rot ik mezelf ook
voelde, Yasmina krijgt het op dit moment nog duizend keer harder te verduren. Ik moest gewoon een
manier vinden haar te vinden.

“Mama, wil jij naar onze familie bellen om hen te vertellen dat de bruiloft wordt uitgesteld?” vroeg ik
haar met tegenzin.

“Ja natuurlijk maar wat wil je dat ik hen zeg?” “Verzin maar wat. Ik kan hier nu niet over nadenken. Ik
moet gaan. Haar gaan zoeken.”

Ik maakte aanstalten te vertrekken toen het belsignaal van mijn telefoon weerklonk. Mijn hart begon aan
200 per minuut te slaan nadat ik zag dat dit het nummer van Yasmina was. Hoe kan dit? Wie belt me met
haar nummer? Ze had haar telefoon toch niet bij?

Meteen nam ik op.

“Tariq?” hoorde ik Yasmina’s hese stem zeggen.

“Yasmina, liefje, ben jij dat?”

“Tariq, mijn telefoon kan elk moment uitvallen. Ik heb maar één kans... Je moet me vinden! Nassim heeft
me. Ik weet niet waar ik ben. Ik heb nog een Belgisch netwerk op mijn telefoon staan maar meer weet ik
niet. Hij heeft me in een houten hut gedropt. Ergens in een bos vermoed ik. Heel de weg naar hiertoe
heeft hij me geblinddoekt. Ik kan enkel bomen en lucht zien buiten door een klein raam. Alsjeblieft Tariq,
help me…” smeekte ze helemaal buiten adem.

Terwijl ik haast ging bezwijken onder de emotie van het moment probeerde ik het hoofd koel te houden
en zoveel mogelijk informatie te verzamelen. “Oké Yasmina, luister naar me." probeerde ik haar te
kalmeren. "Heb je er enig idee van hoelang jullie hebben gereden?”

“Ik denk een tweetal uur, het kan ook meer of minder geweest zijn.”

“Met wat voor auto rijdt hij?” “Ik weet het niet, ik weet alleen dat het een zwarte terreinwagen is met
geblindeerde ruiten.”

“En je denkt dat je in de nabijheid van bossen bent?”

334
“Ja.” snikte ze.

Ik hoorde hoe haar stem het bijna begaf onder de emotie. “Rustig liefje rustig. Alles komt goed dat beloof
ik je. Heeft hij je iets gedaan?”

“Nee, gelukkig niet maar hij is gek en onvoorspelbaar. Hij gelooft in zijn eigen waanideeën. Ik ben zo bang
Tariq, ik ben zo bang dat hij het weer gaat doen.” huilde ze. Ik bemerkte de trilling in haar stem. Het
reflecteerde pure angst.

“En waar is hij nu?”

“Ik weet het niet. Hij heeft een andere verblijfplaats zei hij waar hij ging overnachten.”

“Het spijt me zo dat ik niet naar je geluisterd heb voorheen. Misschien zie ik je nooit meer terug…” zei ze
op de meest hartverscheurende manier.

“Yasmina, zeg zoiets nooit meer. Begrepen? We gaan elkaar terugzien, we gaan met elkaar trouwen, ik
neem je mee naar de mooiste plekken ter wereld en jij gaat me nog een paar geweldige kinderen
schenken. Wij tweetjes gaan de mooiste toekomst hebben samen. Wij zijn voorbestemd voor elkaar. Je
moet er in blijven geloven. Ik doe er alles aan jou terug te vinden. Ik ga nu meteen naar de politie om je te
laten traceren aan de hand van dit gesprek. Voorlopig moet jij je rustig houden. Hoezeer je hem ook haat,
probeer hem niet kwaad te maken, hij is op dit moment onvoorspelbaar. Doe wat hij zegt en probeer zijn
vertrouwen te winnen.” Drukte ik haar op het hart.

“Tariq, ik weet dat je dit niet wil horen maar moest dit slecht aflopen, weet dan dat ik van je houd.
Zielsveel. Je bent het mooiste dat ooit is verschenen in mijn leven. Het spijt me wanneer ik het je soms
onmogelijk heb gemaakt. Het spijt me dat ik je leven zo in de war heb gestuurd en voor de pijn die je nu
meedraagt.” zei ze met een trillende stem.

“Waag het niet om afscheid van me te nemen Yasmina. Blijf ervoor vechten, geef niet op! We gaan hier
samen uitkomen, het moet!” zei ik al even geëmotioneerd.

Plots hoorde ik een luide van klap weergalmen door de telefoon. “Yasmina, ben je daar nog?” riep ik door
de telefoon.

“Jij vuile onderkruipster!” hoorde ik de sluwe stem van Nassim zeggen. “Ik draai mijn rug en je haalt al
geintjes met me uit. Ik had je toch gewaarschuwd?”

Ik hoorde hoe hij haar een klap gaf en hoe ze meteen daarna kreunde onder de pijn. “Luister maar eens
heel goed Tariq… wat ik met dat lieftallig vrouwtje van jou doe! Dat mooie gezichtje van haar zal er
weldra anders uit gaan zien.” siste hij door de telefoon.

“Klootzak, laat haar gaan!” brulde ik, alsof ik het zo kon tegenhouden.

Het geschreeuw van Yasmina ging door merg en been. Ik hoorde hoe hij haar de ene klap na de andere
uitdeelde. “Tariq, help.. me…alsjeblieft…” hoorde ik haar huilend smeken. Niet veel later hoorde ik hoe de
lijn wegviel en plaatsmaakte voor het geluid van de pieptoon.

“Ik vermoord hem!” brulde ik terwijl ik met mijn vuist tegen de muur sloeg. “Ik zweer het je. Ik vermoord
hem!”
“Tariq, praat met me. Wat is er gebeurd?” vroeg mijn moeder paniekerig.

335
“Dat was Yasmina, ze heeft me kunnen bellen met haar telefoon maar Nassim kwam onverwacht binnen.
Ik hoorde hoe hij haar sloeg, ik hoorde haar geschreeuw. Het was verschrikkelijk mama.” kwam er met
moeite over mijn lippen.

“Ga nu meteen naar de politie Tariq. Ze zullen haar kunnen traceren aan de hand van het telefoon
signaal. Ik zal je vader wel op de hoogte brengen.”

“Je hebt gelijk. "Ik bel je zodra ik nieuws heb.” riep ik nog terwijl ik vliegensvlug weer naar buiten rende.

336
10.8.

“Alsjeblieft… houd ermee op Nassim! Ik zal doen wat je zegt.” probeerde ik de agressie in hem te
temperen. Ik voelde hoe de ene klap na de andere mijn lichaam verzwakte en proefde met mijn lippen
het bloed dat langzaam over mijn gezicht sijpelde.

Zonder enige vorm van genade rukte hij mijn hoofddoek af en trok me aan mijn haar richting een wasbak
die zich in de kamer bevond. Hij duwde mijn hoofd eronder en liet ijskoud water stromen. Ik kon
nauwelijks nog ademhalen. Ik probeerde weerstand te bieden maar hij was te sterk.

Ik haalde opgelucht adem wanneer hij me terug richting de matras duwde maar die opluchting maakte al
snel weer plaats voor de meest intense angst nadat zijn zware lichaam het mijne overmeesterde. Zijn
handen betasten mijn hele lichaam.

“Ik moet toch zeker zijn dat je me geen tweede keer gaat belazeren, toch?”

Weer rolden de tranen over wijn wannen. “Nassim, doe het alsjeblieft niet. Niet weer...” smeekte ik hem
met een hese stem.

Zijn lippen kwamen angstvallig dichterbij. Zo goed en zo kwaad mogelijk probeerde ik hem te ontwijken
maar de hevige pijn overmeesterde de laatste kracht die ik nog bezat. Net wanneer hij nog maar een
centimeter verwijderd was van mijn lippen dreigde hij: “Nog één keer zo’n actie en je zal meemaken wat
je een halfjaar geleden al eens hebt meegemaakt. Begrepen?”

Met een ruk loste hij me. Ik slaakte een diepe zucht opluchting.

Hij daarentegen stond weer op en ijsbeerde naarstig doorheen de ruimte. “Gezien die geweldige Tariq
van jou waarschijnlijk slim genoeg is om nu naar de politie te gaan zal ik jammer genoeg een andere
verblijfplaats voor je moeten gaan zoeken maar geen nood, ik weet al exact waar.” grijnsde hij voor zich
uit.

Ik verloor meteen alle hoop nadat hij die woorden uitsprak. Ze zouden me nooit vinden. Hij zal hun
steeds te slim af zijn. “Maar lieve Yasmina, gezien jij blijkbaar moeite hebt met mij te gehoorzamen kan ik
helaas geen risico’s nemen.”

Ik zag hoe hij het glas water nam en er een vloeistof aan toevoegde. “Opdrinken.” gebood hij me.

“Wat is dat?” vroeg ik hem vanuit mijn zinderende angst.

“Noem het maar een soort van slaapmutsje.”

“Vergeet het! Ik drink die rommel van jou niet.” beet ik hem toe.

“Rommel? Weet je wel hoeveel ik hier voor heb betaald! Dom wicht! Opdrinken, nu!” sleurde hij me aan
mijn haren.

Ik had geen keuze. Aarzelend dronk ik het glas leeg terwijl de tranen rijkelijk bleven vloeien.

Ik voelde hoe mijn lichaam langzaam begon te verzwakken en hoe de pijn steeds verder weg begon te
zakken. Een moe en suf gevoel overviel me. Mijn ogen werden steeds zwaarder tot het uiteindelijk
helemaal zwart werd voor mijn ogen.

337
10.9.

Tariqs perspectief

Voor de tweede keer op enkele uren tijd raasde ik het politiekantoor binnen. “Ik heb nieuws.” richtte ik
me tot één van de speurders die zich bezighield met onze zaak.

“Vertel.” Zei hij door zijn bezigheden heen.

“Yasmina heeft me een halfuur geleden opgebeld. Ze had blijkbaar haar telefoon bij zich. Hij heeft haar
ergens heen genomen. Een houten hut, ergens in een bos denkt ze. Ze hebben ongeveer twee uur gereden
in een zwarte wagen met geblindeerde ramen. Ze had nog steeds een Belgisch netwerk op haar telefoon
staan. Meer weet ik niet.”

“Geweldig. Hiermee zijn we wat. Ik neem meteen contact op met de operator. Zij kunnen me vertellen
waar ze het laatst een signaal hebben waargenomen.

“Wacht, er is meer. Toen ze me belde kwam Nassim binnen. Hij heeft haar betrapt en de telefoon uitgezet.
Jullie moeten snel zijn. Door de lijn heen kon ik horen hoe hij haar weer zwaar heeft toegetakeld. Hij zal
eveneens weten dat jullie hem nu kunnen traceren.”

“Geen tijd te verliezen dan.” zei de man ernstig.

Minutenlang wachtte ik op meer nieuws. Ik zag agenten telefoneren en over en weer lopen maar
niemand die me iets kwam zeggen. De enige die op dit moment door mijn hoofd spookte was Yasmina en
hoe ze op dit eigenste moment aan het lijden was onder de grillen van Nassim. God weet wat hij nu doet
met haar. De gedachte dat hij haar ook maar met een vinger zou aanraken maakte me gek van razernij.

Na urenlang afwachten kwam men eindelijk met nieuws. “Hebben jullie hen?” vroeg ik meteen

“Het spijt me.” zei de agent met een diepe frons op zijn voorhoofd. Dankzij dat telefoon signaal wisten we
ongeveer waar ze zaten. In Luxemburg, inderdaad in de buurt van bosrijk gebied. We hebben er meteen
onze Luxemburgse collega’s opgezet maar ze al waren weg. We hebben de hut gevonden waar hij haar
even gevangen hield. Haar gsm heeft hij daar stukgeslagen achtergelaten.”

“En nu?”

“Er wordt verder gezocht naar sporen. Speurders zoeken met helikopters naar zijn wagen, er wordt
rondvraag gedaan in het naburige dorp om te vragen of niemand hem of zijn wagen heeft gezien maar
het is al over middernacht. Geen kat die op zo’n uur op straat rondloopt natuurlijk, zeker in die streek. Er
zijn grenscontroles georganiseerd maar de kans is groot dat hij al lang de grens weer over is naar één
van de buurlanden. We blijven echter verder zoeken. Maakt u zich geen zorgen.”

Me geen zorgen maken? Hoe kwam hij er op!

Moedeloos liet ik me onderuit zakken in mijn stoel terwijl ik gefrustreerd door mijn haren woelde.

“Er is nog meer.” ging de agent verder.

“Wat?” vroeg ik geïrriteerd “We weten het nog niet met zekerheid maar we hebben ook een glas
gevonden waar mogelijk een verdovend middel in zat. De kans is groot dat hij haar gedrogeerd heeft. Het
glas naar het labo gestuurd voor verder onderzoek.”

338
"We hebben ook bloedsporen gevonden maar dat hoeft niets te betekenen. " Mijn hoofd begon te tollen.

"Maar maakt u zich geen zorgen. Hij doet dit vanuit een ziekelijk gevoel van liefde dus we mogen er denk
ik vrij gerust in zijn dat hij haar niet gaat vermoorden." voegde de agent er nog doodleuk aan toe.

"Oh dus nu moet ik nog dankbaar gaan zijn omdat hij haar niet vermoord heeft maar haar 'slechts' heeft
toegetakeld tot bloedens toe? Wie weet wat hij nog allemaal doet uit dat zogenaamde gevoel van liefde!"

“Jullie moet haar vinden!” greep ik de man bij zijn kraag. “Al moet jij hier je voltallige team opzetten. Het
interesseert me geen bal! Als je haar niet vind dan sta ik niet voor mezelf in!”

Toen ik besefte waar ik mee bezig was liet ik hem met een ruk los.

“Heb je trouwens die lek al gevonden?” legde ik hem verder het vuur aan de schenen.

“We hebben een spoor maar daar kan ik op dit moment niets over zeggen. We gaan heel discreet met
deze zaak om, wees gerust.”

“Toch niet discreet genoeg gezien hij jullie weer maar eens te slim af is!”

“Mijnheer, blijf alsjeblieft rustig. Ik begrijp uw bezorgdheid maar wij doen alles wat wij kunnen.”

“Rustig worden? Hoe zou u reageren moest u horen door de telefoon hoe uw vrouw mishandeld wordt
door een psychopaat die geen grenzen kent terwijl je zelf machteloos staat?”

Onze Luxemburgse collega’s en die van de omliggende landen zijn op de hoogte. De grensstreek wordt
goed beveiligd. We blijven verder naar sporen zoeken. Moest Saddiki u contacteren, dient u dit meteen
aan ons te melden, begrepen?”

Zonder hem nog te antwoorden raasde ik woest het politiekantoor uit. Ik voelde me zo verdomd
machteloos. Als de politie al met hun handen in het haar zitten, hoe kon ik haar dan in godsnaam
terugvinden?

Ik belde meteen naar Mohammed en Ilias dat ze hun zoekacties konden stopzetten, samen met het hele
verhaal. Ze waren al even ontredderd dan ikzelf op dit moment. Yasmina’s vader was er nog het ergste
aan toe. Hij voelde zich schuldiger dan ooit.

Toch zou hij ons misschien wel kunnen helpen. Ik kwam namelijk op het idee een bezoekje te brengen
aan Nassims ouders. Misschien zouden zij meer weten en op hun zoon kunnen inpraten. Hoewel Yasmina
me vertelde dat zijn ouders al even berekend waren als hijzelf kon het toch niet dat ze aan zulke
praktijken zouden meewerken? Aan elk sprenkeltje hoop hield ik me vast op dit moment. Steeds
opnieuw weergalmde het geschreeuw van Yasmina door mijn hoofd. Telkens ik er aan dacht voelde het
alsof mijn hart uit mijn borstkas werd gerukt.

339
10.10.

Tariqs perspectief

Het was inmiddels alweer ochtend wanneer ik, Mohammed en Yasmina’s vader voor de deur van
Nassims ouders stonden. Ik vond het verstandig om haar vader het woord te laten voeren.

“Hamid wat doe jij hier op zo’n vroeg uur?” vroeg de man.

“Wij moeten praten.” nodigde hij zichzelf binnen uit. Daar kwamen we meteen Nassims moeder tegen.

“Wat is er aan de hand?” vroeg ze op haar beurt.

“Misschien dat jullie dat beter weten dan wij!” brulde Yasmina’s vader. “Jullie zoon heeft namelijk mijn
dochter ontvoerd!”

“Nassim zit in Marokko, dat is onmogelijk!” beet zijn vader ons toe.

“Misschien moet je dan maar eens naar het commissariaat bellen en vragen hoe de vork aan de steel zit
maar ze zullen jullie vast al wel zelf op de hoogte hebben gebracht toch?" diende Yasmina’s vader hem
van repliek.

"Ontvoering, verkrachting, bedreiging, poging tot moord, corruptie en fraude. Nogal een palmares heeft
hij opgebouwd moet ik zeggen. Ik denk dat Nassim Saddiki momenteel de meest gezochte misdadiger is
van België.” vervolgde Mohammed.

“Nassim heeft Yasmina en jullie gaan ons helpen haar terug te vinden.” boog hij zich dreigend in de
richting van Nassims vader.

“Mijn zoon zou nooit zoiets doen. Men probeert hem er in te luizen!” bleef zijn vader alles staalhard
ontkennen.

“Zitten jullie misschien mee in het complot?” merkte ik op.

“En wie ben jij dan wel?” richtte de oude man zich tot mij.

“Ik ben Yasmina’s man.”

“Tja, er moest iemand dat stuk vuil oprapen, is het niet?” merkte hij op met een cynisch lachje. Voor ik
het wist vloog ik op de man af en greep hem naar de kraag. “Nog één zulk woord over mijn vrouw en ik
laat niets meer van je heel.” waarschuwde ik hem gemeend. “Imam hé? Je zou het niet zeggen. Zo vader,
zo zoon blijkbaar. .”

“Rustig Tariq.” trok Mohammed me terug. “Hij is het niet waard.”

“Als jullie ook maar een greintje normbesef hebben dan bellen jullie nu die zoon van jullie op om hem te
overhalen Yasmina terug te brengen." ging ik verder.
Ik vraag me af of jullie ermee gaan kunnen leven als hij haar iets aandoet? Jullie hebben toch zelf
dochters? Hoe zouden jullie reageren moest het hen overkomen? Hun eer die afgenomen wordt. Hoe ze
keer op keer tot een hoopje ellende en gedrogeerd worden door een leugenachtige psychopaat. Denk
daar maar eens over na in plaats van die zoon van jullie in bescherming te nemen!”

340
“Als haar ook maar iets overkomt, acht ik jullie daar mee voor verantwoordelijk. Ik maak jullie leven tot
een levende hel net zoals jullie en Nassim Yasmina’s leven tot een hel hebben gemaakt en dan hebben we
het nog niet over de straf die jullie te wachten staat in het Hiernamaals. Allah haat huichelaars en
hypocrieten. Dat zou u toch meer dan wie ook moeten weten toch?” besloot ik mijn pleidooi, in de hoop
op hun gevoel in te kunnen spelen.

Ik zag hoe Nassims beide ouders met hun mond vol tanden stonden en geen woord meer durfden
uitbrengen. Vooralsnog repten ze verder met geen woord over Nassim en waar hij zich zou kunnen
bevinden.

Woedend verliet ik het huis. “Yasmina heeft geen moment overdreven toen ze die mensen beschreef." zei
ik eenmaal terug in de auto.

“Denk je echt dat ze er al van het begin weet van hadden?” vroeg Mohammed. “Misschien heeft hij zijn
ouders net zo weten te bespelen als mijn ouders.”

“Zou kunnen ja maar dan nog hoop ik dat ze hun gezond verstand laten werken en dat lieftallig zoontje
van hen tot de orde roepen.”

“Geloof me iemand die tot zulke dingen in staat is, zou zelfs zijn eigen ouders verkopen.” merkte Mo op.

“Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben.” beaamde ik. “Maar we moesten dit doen. Onze opties
raken op. Zij waren de enigen die ons misschien een spoor zouden kunnen opleveren.” verzuchtte ik.

“En nu?” vroeg Yasmina’s vader.

“Ik vrees dat we de politie hun werk zullen moeten laten doen en moeten wachten op een teken van
leven.” zei Mohammed.

“Ik ga naar Luxemburg.” zei ik kort. “Tariq, wat ga je daar in godsnaam doen? Hij heeft haar al lang de
grens overgenomen. Je zal heus niet meer kunnen doen dat de politie.”

“Ik kan hier niet machteloos blijven toekijken en afwachten. Ik heb haar beloofd dat ik haar zou vinden
en die belofte ga ik nakomen. Je kan beter hier blijven en een paar uurtjes gaan slapen. Jezelf opfokken
heeft op dit moment geen enkele zin.”

Ik wist dat hij gelijk had maar verdomme, ik kon het hier toch niet bij laten? Hoe kan ik een oog dicht
doen te weten dat die klootzak mijn vrouw bij hem heeft. Hoe langer de klok bleef verder tikken hoe
gekker ik werd bij de gedachten van wat hij haar zou kunnen aandoen.

341
10.11.

Ik werd gewekt door luid gerammel van borden en glazen. “Waar ben ik?” vroeg ik mezelf luidop af.

“Lekker geslapen schatje?” siste Nassim me toe.

“Waar zijn we?” vroeg ik hem vanuit mijn heersende sufheid.

“Dat is mijn kleine geheimpje maar welkom in ons liefdesnestje. De komende dagen, weken, maanden.
Wie zal het zeggen? zal je hier bij mij doorbrengen.

Ik probeerde me te bewegen maar een pijnscheut overmeesterde mijn lichaam. Ik schreeuwde het uit
van de pijn.

“Het spijt me Yasmina. Ik hoopte echt dat ik je niet hardhandig zou moeten aanpakken maar
ongehoorzame vrouwen hebben nou eenmaal van tijd tot tijd eens een rammeling nodig. Ik zou willen
dat je besefte dat ik dit enkel doe omdat ik van je houd.”

“Dan heb jij wel een heel ziekelijk idee in je hoofd wat liefde betreft.” beet ik hem toe.

“Weet je, we zouden zo gelukkig kunnen zijn Yasmina, moest jij nu maar wat meewerken. We zouden een
heel nieuw leven kunnen beginnen samen, wij alleen. Geen Tariq. Geen bemoeinissen van familie of
vrienden.”

“Nooit!” schreeuwde ik het uit! “Niemand zal ooit Tariq kunnen vervangen! Mijn gedachten zullen altijd
bij hem zijn en er is niets dat hij kan doen of zeggen om dat te verhinderen maar goed gezien jouw
ziekelijke ideeën over liefde zal jij dat nooit begrijpen.

”Zwijg heks! Zodra ik met jullie klaar ben zal hij slecht een vage herinnering zijn. Eerst zal ik er namelijk
voor zorgen dat hij voorgoed van deze planeet verdwijnt. Als hij er niet meer is verdwijnt al je hoop en
zal je geen keuze hebben hem te vergeten en verder te gaan met je leven. Je leven met mij.”

“Dat durf je niet!” gilde ik uit pure onmacht.

“Je hebt een kort geheugen Yasmina. Vier maanden geleden was het me al bijna gelukt maar blijkbaar is
hij aan mij gewaagd. Alleen zal hij dit keer niet winnen. Die veldslag heeft hij misschien gewonnen maar
de oorlog winnen zal hij nooit!” sneden zijn woorden nu door merg en been.

“Ik laat hem nu nog een klein beetje sudderen in zijn frustratie en net op het moment hij waanzinnig
wordt van gekheid en niet meer helder kan nadenken zal ik toeslaan. Op zijn zwakste moment. Ik heb het
al allemaal uitgedokterd liefje, geen nood.” lachte hij slinks.

“Die Tariq van jou gaat er aan en weet je wat? Jij zal mogen toekijken vanaf de zijlijn. Maar wees gerust,
ik gun jullie nog wel een klein momentje van afscheid. Zo wreed ben ik nou ook weer niet.“ zei hij zonder
enige vorm van emotie.

"Ik heb trouwens vernomen dat hij en die geweldige familie van jou een bezoekje hebben gebracht aan
mijn ouders? Hadden ze nou echt niet beters kunnen bedenken? In tegenstelling tot jouw vader zouden
mijn ouders nooit het woord van een ander boven het mijne plaatsen. Ik heb ze net zo weten te bespelen
als jouw ouders maar goed binnenkort zullen we zelfs hen niet nodig hebben. Alleen jij en ik liefje."
fluisterde hij met zijn walgelijke stem in mijn oor terwijl hij een kus op mijn wang drukte.

342
Ruw trok ik me van hem weg. "Raak me niet aan klootzak!"

Hij trok me weer bij mijn haren. "Hoe onmogelijker jij je opstelt hoe sneller die Ben Amar er aan gaat,
begrepen?"

Voor ik het wist stroomden de tranen weer over mijn wangen. De angst sloeg me aan het hart bij het
horen van zijn verschrikkelijk woorden. Hij mocht Tariq niets doen, al zou het ten koste van mezelf gaan.
Ik besloot me vanaf nu in stilzwijgen te hullen en te gehoorzamen in wat hij me vroeg. Alles om de man
van wie ik houd te redden.

Ik liet me terug vallen op de matras en sloot mijn ogen. “Nee, we gaan niet slapen Yasmina.” Trok hij me
hardhandig recht. “Jij gaat nu eerst samen met mij ontbijten net zoals alle koppels dat doen. Je moet
dringend wat aankomen. Aan een wandelend geraamte heb ik ook niets.” zei hij door het smakken heen.

Met een emotieloze blik at ik de stukjes oud brood die hij me in mijn mond propte.

Ik zag hoe hij vervolgens weer een glas water nam en er dezelfde vloeistof als gisteren in deed.

“Alsjeblieft, geen drugs. Ik zal rustig blijven.” smeekte ik hem.

“Ik moet zo dadelijk weg. Ik kan niet het risico lopen dat je me weer hetzelfde flikt als de vorige keer.
Opdrinken, vooruit!” Tegen mijn zin deed ik wat hij vroeg terwijl ik terugdacht aan Tariqs woorden aan
de telefoon. "Probeer zijn vertrouwen te winnen.”

En ik wist exact hoe ik dat zou doen.

343
10.12.

De dagen streken voorbij. Elke dag verliep volgens hetzelfde stramien. Ik werd enkel wakker om te eten
en te drinken. Heel soms mocht ik mezelf even opfrissen in de badkamer en gaf hij me schone kleren. Ik
had mezelf al dagen niet meer gezien. Zelfs de spiegel in de badkamer had hij weggenomen opdat ik niets
zou uithalen.

De momenten dat ik wakker was waren schaars. Ik kon niet eens meer het onderscheid maken tussen
dag en nacht. Nassim drogeerde me aan de lopende zodat ik me koest zou houden. Ik voelde hoe mijn
lichaam gewend was geraakt aan de drugs. Hoe ik begon te trillen als ik even zonder was. Hij wist
dondersgoed waar hij mee bezig was. Ik was zijn marionet.

Hier weg geraken leek onmogelijk. Ik wist niet eens waar ik me bevond. Het was een huis maar hij had
vakkundig alle ramen afgesloten en dichtgetimmerd waardoor ik al dagen geen buitenlicht had
waargenomen

Ik weigerde nog te praten tegen Nassim. Stilzwijgend deed ik wat hij me vroeg. Op die manier wist ik te
ontsnappen aan zijn klappen hoewel een uitbarsting nooit ver weg leek. Hij werd gek van mij, hoe ik
huilde om Tariq, mijn man die ik misschien nooit meer terug zou zien.

Ik broedde echter al dagen op een plan maar het zou ongeloofwaardig geweest zijn het meteen tot
uitvoer te brengen.

Ik had gehoopt dit nooit te hoeven doen maar op dit moment leek het mijn enige alternatief om van
Nassim en die rotdrugs af te raken. In mezelf bad ik tot Allah en vroeg ik om vergeving voor het gene ik
zou gaan doen. Ik voelde me nu al schuldig tegenover Tariq maar ik hoopte dat hij het zou begrijpen. Dit
was misschien onze enige kans om weer samen te zijn.

Ik hoorde hoe het slot van de deur werd geopend. Ondanks het aanhoudende suffe gevoel probeerde ik
me recht te trekken. Ik zag hoe Nassim me vragend aankeek.

“Kunnen we praten?” vroeg ik op een rustige toon.

“Waarover?” vroeg hij me argwanend.

. “Over ons.” zei ik beslist.

“Ik heb eens nagedacht Nassim, misschien moet ik ons een kans geven...”

Zijn gezicht lichtte meteen op. “Bedoel je dat?”

“Misschien was onze verloving afblazen inderdaad een slecht idee en had ik het niet zo snel mogen
opgeven.” zei ik zacht. Ik walgde van mezelf op dit moment. Het voelde aan alsof ik Tariq een mes in de
rug stak.

Ik zag hoe Nassim lachend op me kwam afgelopen en met zijn met schuld doordrenkte hand over mijn
wang streek. “Ik wist wel dat je op een dag zou bijdraaien. Wij horen bij elkaar Yasmina. Ik heb dit echt
allemaal niet willen doen want ik houd van jou, echt waar. Al sinds we klein waren wilde ik dat jij mijn
vrouw ging worden en nu zal het eindelijk werkelijkheid worden. Het is dan toch allemaal niet voor niets
geweest.” drukte hij een zoen op mijn handen.

344
Ik forceerde een zwakke glimlach om het geloofwaardig te laten overkomen. Ik voelde hoe hij me strak
naar zich toetrok. Als versteend bleef ik echter in dezelfde zitten. De geringste aanraking bezorgde me de
daver op het lijst lijf. Op dit moment mistte ik Tariq meer dan ooit. Was hij maar degene die me nu
omhelsde. Zonder ik het wilde voelde ik de eerste traan rollen over mijn wang. Snel veegde ik ze weg
voor hij het zou zien.

Nassim hief mijn kin op en ik voelde hoe zijn lippen dichter bij kwamen. “Het spijt me, daar is het nog een
beetje te vroeg voor.” probeerde ik dit akelige moment te voorkomen.

“Dat begrijp ik.” zei hij tot mijn verbazing. “We hebben tijd genoeg om weer aan elkaar te wennen.”

“Zou je me alsjeblieft was losser kunnen maken?” vroeg ik op de meest onschuldige toon.

Ik zag hem me wantrouwend aankijken. “Je bent me er toch niet aan het inluizen hoop ik?” zei hij geheel
onverwacht.

“Natuurlijk niet.” probeerde ik rustig te blijven en hem te sussen.

“Ik hoop het voor jou want als ik nog maar een vermoeden krijg dat je me voor de gek houdt dan maak ik
je af.”

Elke minuut ik langer bij hem was hoe meer ik besefte hoe ziek hij eigenlijk wel niet is.

Ik zag hoe hij de deur weer op slot draaide en de sleutel in zijn broekzak stak. Vervolgens zag ik hem op
me toelopen en het touw rond mijn voeten losmaken. Hij hielp me recht te staan. Na al die dagen op deze
matras te hebben gelegen was het net alsof ik terug moest leren lopen. Zo verzwakt voelden mijn botten
en spieren aan.

Hij ondersteunde me richting de keukentafel. “Hier, eet wat. Je bent erg afgevallen de voorbije dagen.”
mompelde hij. Hoewel een misselijk gevoel me overviel deed ik wat hij zei. Ik mocht geen argwaan
wekken en zo veel mogelijk instemmen in wat hij me vroeg.

Terwijl we aten scande ik met mijn ogen subtiel de kamer af, op zoek naar mogelijkheden te ontsnappen.
Mijn handen waren nog steeds geboeid maar dat zou niet zo’n grote hindernis zijn. Zolang ik maar kon
lopen. Lopen en nog eens lopen.

In de hoek van de kamer zag ik een zware oude vaas staan. Dat zou misschien wel mijn kans zijn. Voor ik
hier weg kon geraken moest ik namelijk hem eerst uitschakelen. Of toch voor even.

Ik wist echter dat ik voorzichtig moest zijn. Elke beweging hield hij immers nauwlettend in de gaten.
“Wil je tv kijken?” vroeg hij me.

Ik knikte bevestigend. Ik stommelde naar de sofa en kwam tegelijkertijd dichter bij de vaas. Ik zorgde
ervoor dat ik er vlak naast ging zitten. Hijzelf plaatste zich naast mij en zette de tv aan. Ik zag meteen een
Franse zender verschijnen waarmee ik nu zeker wist dat we ons in Frankrijk bevonden. De vraag is
alleen: waar in Frankrijk?

In mezelf maakte ik een lijstje van wat ik allemaal kon meegrijpen. “Denk na Yasmina.” maande ik mezelf
aan. Eerst en vooral moest ik de sleutel van de deur zien te bemachtigen en daarbovenop zijn telefoon en
zakgeld. Ik had maar één kans, als ik het zou verbrodden dan zou ik de grote verliezer zijn in dit ziekelijk
spel.

345
Een ijskoude rilling raasde doorheen mijn ruggengraat me heen toen hij een arm rond me heen legde en
me dichter naar zich toe trok. Ik kon meteen ruiken dat weer aan de drank had gezeten. Subtiel
probeerde ik wat verder van hem vandaan te gaan zitten, wat hij meteen merkte.

“Wat scheelt er?” vroeg hij met een achterdochtige ondertoon. “Nassim, we zijn moslims en we zijn nog
niet getrouwd dus tot dan wil ik afstand houden.” verzon ik.

Hij keek me scheef aan. “Ik zal zien waar ik zo snel mogelijk een Imam kan vinden.” verzuchtte hij
verveeld.

Ik wachtte het moment af dat hij zou opstaan en ik kon toeslaan. Ik prijsde me gelukkig dat hij mijn hart
niet kon horen bonzen op dit moment, ik durfde erom te wedden dat het aan 200 per minuut sloeg.
Louter en alleen door de zenuwen, die alsmaar meer de kop op staken.

“Ik haal wat te drinken.” zei hij.

Het was nu of nooit. Terwijl hij richting de keuken liep greep ik muisstil naar de vaas, greep ze met mijn
geboeide handen en liep stilletjes achter hem heen. Net toen hij de koelkast wilde open sloeg ik met al
mijn kracht de vaas stuk op zijn hoofd.

Ik hoorde een pijnscheut zijn mond ontsnappen waarna hij vrijwel meteen neerzakte op de grond. Ik zag
hoe zijn ogen me nog even recht aankeken en hoe ze zich langzaam sloten. Hij was buiten bewustzijn.

Voor de zekerheid voelde ik zijn hartslag die er gelukkig nog was. Een moord op mijn geweten hebben
zou me net iets te ver gaan. Ook al ging het dan om Nassim die eigenlijk niets beters verdiende.

Ik voelde in zijn broek en haalde daar de sleutel van de deur tevoorschijn. Ik keek me rondom me en zag
daar zijn jas aan de haak hangen. Met mijn nog steeds geboeide handen gleed ik snel door zijn jaszakken
en tot mijn vreugde zaten zijn portefeuille en telefoon er in. “Bingo!” fluisterde ik. Ik wierp nog een
laatste blik op een bewusteloze Nassim en draaide dan het slot van de deur om.

Een overweldigend gevoel viel over me heen bij het opsnuiven van de frisse buitenlucht. Ik werd haast
verblind door de zonnestralen die ik al dagen niet meer had gezien of gevoeld. Hoe zwak mijn lichaam
eerder aanvoelde hoe sterk ik me nu voelde door de adrenaline die door mijn aderen raasde. Vrijheid
had nog nooit zo goed gevoeld.

Met een vluchtige blik keek ik rondom me. Ik zag dat we ons bevonden in één of ander afgelegen,
vervallen strandhuisje. Geen levende ziel zag ik in de nabijheid. Mijn blik viel op zijn wagen. “Verdomme,
dat ik daar niet aan gedacht heb!” verweet ik mezelf. Ik had zijn autosleutels moeten meenemen maar ik
durfde niet terug naar binnen gaan. Ik wist dat het een kwestie van tijd was vooraleer hij weer zou
ontwaken.

Het eerste wat ik deed was lopen, lopen en nog eens lopen. Zo ver mogelijk hiervandaan. Ik voelde me
nog steeds immens zwak en pijnscheuten doorboorden mijn lichaam bij elke stap die ik zette. Mijn
lichaam gaf me het signaal dat ik het niet langer meer zou volhouden. Ik keek achter me en zag nog
steeds geen Nassim dus liet ik me even zakken achter een duin om bij te komen.

Helemaal buiten adem greep ik naar Nassims telefoon. Ik toetste snel het nummer van Tariq in. “Komaan
neem op! Neem op!” smeekte ik luidop.

“Wat?” hoorde ik zijn duidelijk vermoeide stem zeggen.

346
“Tariq, ik ben het!” snikte ik inmiddels van pure ontlading.

“Yasmina, ben jij dat echt?” vroeg hij ongelovig, alsof het nog tot hem moest doordringen. “Ja, ik ben het
echt.” stelde ik hem gerust.

“Luister laat me even uitpraten. Ik ben kunnen ontsnappen. Ik heb hem bewusteloos geslagen en heb zijn
telefoon weten te bemachtigen. Het is slechts een kwestie van tijd alvorens hij zal ontwaken. Ik zit ergens
aan de Franse kust, ergens afgelegen. Ik weet niet waar maar ik probeer nu naar bevolkt gebied te
geraken.”

“Nog even en we zijn weer samen.” huilde ik onder de emotie. “Ik mis je zo Tariq…”

“Ik wist dat het je zou lukken lieverd, ik wist het. Mijn God, wat houd ik van jou.” zei hij. Ik voelde de
ontlading in zijn stem.

“Nog niet half zoveel ik van jou houd, dat heb ik de voorbije dagen meer dan ooit beseft.” zei ik met een
krop in mijn keel.

“Heeft hij iets met je gedaan?” vroeg hij meteen daarna. Ik wist meteen waar hij op doelde.

“Nee, ik heb me rustig gehouden. Het enige wat hij deed was me drogeren om me suf te houden. Ik ben
alleen verzwakt maar verder ben ik oké, maak je geen zorgen.”

“Yasmina, zorg ervoor dat je zo snel mogelijk iemand kan aanspreken zodat je veilig bent en bij de politie
geraakt. Ik laat je ondertussen traceren. Hou die telefoon steeds bij de hand zodat we in contact blijven,
ja?"

Plotseling werd ik opgeschrikt door geritsel van gras en voetstappen die dichterbij leken te komen.

“Yasmina, ben je daar nog?” hoorde ik Tariq vragen. Ik kreeg geen woord meer over mijn lippen. Het
geluid kwam steeds dichterbij. Ik voelde mijn hart steeds sneller slaan en mijn ademhaling werd steeds
dieper, terwijl ik me muisstil probeerde te houden met maar één smeekbede in mijn gedachten: “Laat het
alsjeblieft Nassim niet zijn.”

“Eén kik en je gaat eraan.” hoorde ik zijn walgelijke stem me op een slinkse toon toefluisteren. Ik keek op
en dag daar Nassim staan met zijn hoofd onder het bloed. Zijn ogen spuwden vuur. De woede en agressie
in zijn ogen was nooit eerder zo groot geweest. Ik wist dat ik nu echt verloren was.

Hij trok de telefoon uit mijn handen en drukte hem abrupt uit. Terwijl hij een pistool tegen mijn slapen
gedrukt hield trok hij ruw me recht en sleurde hij me terug richting het strandhuis. “Doorlopen heks!”
brulde hij in mijn oor.

Niet veel later dwong hij me weer het huis in en sloot de deur met een knal achter zich. Hardhandig
duwde hij me tegen de grond. “Had ik je niet gewaarschuwd? Had ik je niet gezegd wat er zou gebeuren
als je zou tegenwerken?

Voor ik het wist duwde hij me richting de matras en overmeesterde zijn brede lichaam me. Ik voelde hoe
zijn ruwe handen onder mijn truitje gleden.

Alsof het lot ermee gemoeid was hoorde ik plots zijn telefoon rinkelen. . Terwijl hij me in een wurggreep
hield nam hij de telefoon op. “Wie?” vroeg hij argwanend. Ik wist zeker dat het Tariq was die natuurlijk
zijn nummer had nadat ik hem gebeld had.

347
Ik zag hoe Nassim uit het niets hysterisch begon te lachen. “Weet je wat? Ik heb een ander plan.” hoorde
ik hem zeggen. “Ik ga dat lieftallige vrouwtje van jou een lesje leren en jij mag elke seconde daarvan
meegenieten.”

Hij legde zijn telefoon op de keukentafel, trok me aan mijn haren en plakte me tegen de muur. Voor ik het
wist scheurde hij in één beweging mijn truitje open. “Niet doen, alsjeblief…” smeekte ik hem terwijl de
tranen uit mijn ogen spoten en ik mezelf probeerde te bedekken.

“Zal ik je geheugen nog eens opfrissen? Zal ik je nog eens tonen wat ik doe met verraadsters?” zei hij met
een gemene grijns op zijn gezicht. “Alsjeblieft Nassim… Als je nog enige vorm van liefde voelt dan doe je
dit niet. Ik smeek het je…” piepte ik.

“Omdat je het zo lief vraagt.” siste hij me toe. “Maar boeten zal je sowieso.”

Met zijn vuisten boorde hij de ene stomp na de andere in mijn maag en buik. Ik schreeuwde het uit van
de pijn terwijl ik me tevergeefs probeerde te verweren.

“Houd op…” smeekte ik. “houd op…” hij duwde me vervolgens met mijn buik op de grond en trapte
keihard op mijn rug. Weer trok hij aan mijn haren en knalde mijn hoofd vervolgens keihard op de
gootsteen. Ik zag alles draaien, mijn hoofd begon te tollen. Het was alsof men honderden priemen in mijn
lichaam stak. “Stop alsjeblieft…” zuchtte ik met mijn laatste adem.

“Dit was deel één. Deel twee volgt straks.” hoorde ik hem nog zeggen. Ik voelde hoe ik langzaam maar
zeker het bewustzijn verloor onder zijn woorden.

348
10.13.

Tariqs perspectief

Woedend smeet ik mijn telefoon door mijn kantoor. Dit was zonder de twijfel de druppel die ik nodig had
om compleet door te slaan. De frustraties die ik de voorbije dagen had afgelopen kwamen nu helemaal
tot uiting. In een beweging sloeg ik alle mappen van mijn bureau. Wat deed ik hier verdomme in de
eerste plaats?

Ik zag hoe Ilias kwam binnenstormen. “Tariq, alles oké? Wat was dat lawaai?”

“Nee Ilias, er is verdomme niets oké!”

“Heb je nieuws?” vroeg hij meteen. “Yasmina, ze heeft me net gebeld. Ze is weten te ontsnappen maar
Nassim heeft haar weer. Ik heb alles gehoord Ilias.” kwam er terneergeslagen uit.

“Wat heb je gehoord?”

“Hoe hij haar sloeg, de pijn die ze uitschreeuwde. Hoe hij haar wilde..” “wilde wat Tariq...”

“Niets. Ik moet haar vinden voor het te laat is. Ik kan hier niet langer blijven afwachten.”

“Waar wil je haar in godsnaam gaan zoeken Tariq? Al onze pogingen deze week hebben niets uitgehaald.”
“Ze is in Frankrijk ergens aan de kust.”

“De Franse kustlijn is lang. Je kan beter met de informatie die je hebt naar de politie gaan. Ze heeft gebeld
dus moet er toch een signaal te vinden zijn.”

“De politie? Laat me niet lachen. Deze zaak heeft al lang geen prioriteit meer en ten tweede: hij gaat nu
exact hetzelfde doen als enkele dagen geleden. Haar ergens anders onderbrengen."

We werden opgeschrikt door het gerinkel van de vaste telefoon. “Wat?” nam ik op.

“Zomaar afleggen Tariq. Niet slim jongen. Ik was namelijk nog niet helemaal klaar met jou.”

“Ik maak je af!” schreeuwde ik doorheen de telefoon.

“Wind je niet op Ben Amar. Je zal je krachten misschien nog nodig hebben vandaag."

"Wil je haar terug?” vroeg hij.

“Wat denk je zelf?” beet ik hem toe

“We gaan om haar vechten.” zei hij onverwacht. “Alhoewel ik betwijfel of je haar wel terugwil in de
toestand waarin ze zich nu bevind.” sprak hij me op een spottende toon toe.

“Wat heb je met haar gedaan rotzak?”

“Haar een lesje geleerd, zoals je wel hebt gehoord. Ik heb haar zo vermoeid dat ik niet denk dat we haar
de eerste uren zullen zien ontwaken.” gierde hij het uit van het lachen. "Ik krijg het er nog warm van
maar goed jij zal vast wel weten hoe heerlijk dat lichaampje van haar is?”

349
Een misselijkmakend gevoel ging door me heen. Laat het alsjeblieft niet waar zijn. Laat hem haar
alsjeblieft niet…

“Jij bent ziek in je hoofd.” Brulde ik ziedend van woedend door de telefoon. “Wees maar zeker dat die een
strijd is die je zal verliezen Saddiki. Ik maak je af!”

“Moet ik nu onder de indruk zijn Ben Amar?””

“Zeg nou maar gewoon waar we afspreken.” zei ik kort. “Hoe sneller dit achter de rug is hoe beter.”

“Helaas. Dat kan ik nog niet zeggen maar wel dit: geen wapens, geen vriendjes, geen politie en geen
geintjes. Alleen jij en ik, met Yasmina als inzet en ik waarschuw je: als ik ook maar iets verdachts merk
dan gaan jij en dat lieve vrouwtje van jou eraan. Ik bel je later deze dag voor de plek van afspraak.”

Voor ik het wist haakte hij in.

“Wat was dat?” vroeg Ilias.

“Nassim. Hij wil afspreken. Vanavond.”

“Afspreken?”

“Hij wilt vechten om haar.”

“En jij gaat dat doen?” “Heb ik een keuze? Dit is de enige manier om haar terug te krijgen en hem te laten
boeten.”

“Ik ga mee.” zei Ilias meteen.

“Vergeet het. Hij heeft duidelijk gezegd alleen hij en ik.”

“Dat risico ga je toch niet nemen? Wie weet is het een valstrik en knalt hij je daar ter plekke neer.”

“Dat risico moet ik dan maar nemen. Als hij ziet dat ik me niet aan de afspraak hou dan doet hij Yasmina
iets aan.” sprak ik het vastbesloten voor me uit.

“Tariq. We moeten iets achter de hand houden. Waar spreken jullie af?”

“Dat ging hij me pas straks laten weten. Hij is ook niet dom. Hij wil vermijden dat ik me kan
voorbereiden.”

"Zodra hij je belt waarschuw je mij en Mo en zeg je waar je heen gaat. Je laat je telefoon aanstaan zodat
wij alles kunnen horen en indien nodig de politie kunnen waarschuwen. We zoeken wel een manier om
daar onopgemerkt te geraken.”

“Nee, geef me jouw telefoon Ilias. Als hij mij belt en hij krijgt een bezettoon zal hij meteen weten dat ik in
contact sta met iemand.

350
10.14.

Tariqs perspectief

Enkele uren later liep ik nog steeds stijf rond van de zenuwen. Mijn haat voor hem was vandaag nog
maar eens vertienvoudigd maar ik was vastbesloten hier vandaag een einde aan te maken en Yasmina
haar leven terug te geven. Al moest ik er het zijne voor in de plaats nemen.

Het was al laat wanner Nassim me eindelijk weer opbelde. “Het is tijd Ben Amar. Ken jij je weg in de
haven?” vroeg hij me.

“Zeg me gewoon waar. Draai niet rond te pot.” waarschuwde ik hem.

“Het pakhuis vlakbij de oude staalfabriek en je weet wat ik gezegd heb. É én verkeerde zet en het zal je
berouwen."
"Ik geef je een kwartier de tijd hier te geraken. Eén minuut te laat en je ziet haar nooit meer terug.

“Ik wil eerst Yasmina horen.” eiste ik.

“Jammer genoeg is ze nog steeds niet echt aanspreekbaar dus je zal moeten wachten tot zo dadelijk.
Wees gerust, ik zal jullie nog wel een momentje van afscheid gunnen.” Leek het ook voor hem ernst te
zijn. Maar dan kende hij me nog niet goed.
“Ik ga dit winnen Ben Amar en als jij dood bent zal ze geen hoop meer koesteren. Uiteindelijk zal ze
helemaal van mij worden en jou vergeten. Weer een briljant idee van mij toch?”

“Bespaar me je praatjes. Ik zou maar niet te hoog van de toren blazen als ik jou was. Ken je dat gezegde:
“Wie een put graaf voor een ander, valt er zelf in?” Wel, dat zou wel eens perfect van toepassing kunnen
zijn op jou vanavond. Ik zou maar al uitgebreid vergeving beginnen vragen voor je zonden Saddiki want
je hebt de verkeerde man uitgekozen om spelletjes mee te spelen.”

Ik haakte in en snelde naar mijn wagen. Ondertussen bracht ik zoals afgesproken Ilias en Mohammed op
de hoogte en liet zoals afgesproken de telefoon aanstaan.

Onderweg zag ik mijn leven voor mijn ogen voorbij flitsen. Ik zag Yasmina voor me. Elk moment ik samen
met haar heb gedeeld. Van de eerste toevallige ontmoeting tot haar laatste woord. Van de meest intense
zoen tot de vurigste ruzie. Alles zag ik weer voor me en het werd me meteen duidelijk. Niemand in deze
wereld is het meer waard dan voor te vechten dan zij.

In mezelf bleef ik de ene smeekbede na de andere reciteren, in de hoop dat Allah me zou bijstaan in mijn
confrontatie met Nassim. Ik zou alles doen om haar weer terug te krijgen. Yasmina. De vrouw die aan mij
toebehoort. Alleen aan mij.

Aangekomen bij de haven stapte ik uit mijn wagen. Ik keek rondom me of ik ergens een wagen of iets
verdachts zag. Niets. Het was ijzig stil. Het enige wat ik hoorde wat de beweging van het onrustige water
naast me en het geronk van een boot die erop ruste.

Ik naderde het verlaten pakhuis waar we hadden afgesproken. Zonder aarzelen liep ik naar binnen in de
hoop gauw een teken van leven op te merken. Het leek alsof er niemand anders aanwezig was. Voor even
vreesde ik dat hij me gewoon voor de gek hield. “Klootzak.” zei ik luidop.

Ik schrok op van het geluid van een motor. Niet veel later hoorde ik een deur dichtslaan. Voor ik het wist
zag ik Nassim binnenlopen met Yasmina voor hem. Meteen zag ik hoe erg ze er aan toe was. Ik zag hoe ze

351
vast geboeid was, een blinddoek droeg en hoe blauwe en rode plekken haar gelaat bedekten. Ze kon nog
nauwelijks op haar benen staan en oogde onrustwekkend zwak.

“Doorlopen!” siste hij haar toe en duwde haar hardhandig richting een stoel.

“Waar zijn we?” hoorde ik haar hese stem vragen.

“Dat zal je gauw genoeg ontdekken liefje.” Hij duwde haar vervolgens op een stoel en bond haar voeten
vast. In één beweging trok hij haar blinddoek af.

Ik zag haar met haar ogen knipperen en zich afvragen waar ze zich bevond. Dat Nassim zich hier ook
bevond interesseerde me hoegenaamd niet. De enige die op dit moment telde was Yasmina. Voor ik het
wist snelde ik op haar af en knielde voor haar neer.

Ik streek over haar wang. “Liefje, ik ben het.” fluisterde ik terwijl een traan mijn oog reeds ontsnapte.

“Tariq?” vroeg ze me ongelovig. Ze kon nauwelijks een woord over haar lippen krijgen en haar ogen
stonden heel vreemd. Ik wist zeker dat die klootzak haar weer gedrogeerd had. “Mijn god, wat heeft hij
toch met je gedaan...” prevelde ik geheel uit mijn lood geslagen.

Ik trok haar daarop strak naar me toe. “Tariq, hij wil je vermoorden.” fluisterde ze haast onhoorbaar.
“Vlucht weg nu het nog kan. Ik red me wel.”

“Nee Yasmina, ik ga hier niet weg zonder jou, ik ga voor jou en onze toekomst vechten.”

“Tariq, hij heeft wapens, je maakt geen schijn van kans. Alsjeblieft red jezelf. Ik vergeef het mezelf nooit
als jou vandaag iets overkomt.” huilde ze. Ik nam haar frêle gezichtje in mijn handen en drukte een lange
zoen op haar voorhoofd. “Ik houd van jou Yasmina Benaïssa en ik beloof jou dat ik je vandaag je leven zal
teruggeven."

"Ik heb nog wat achter de hand. Wat jij zo dadelijk moet doen is hem proberen af te leiden.” fluisterde ik
al even onhoorbaar terug.

“Oké genoeg gekletst.” onderbrak een zichtbaar geïrriteerde Nassim ons. “Kijk elkaar nog maar eens een
keer diep in de ogen zou ik zeggen want het zal de allerlaatste keer zijn.”

Onze blikken bleven elkaar vasthouden. Ik zag de wanhopige blik in haar ogen. “Ik houd van jou.” vormde
ze met haar lippen, alsof ze daarmee afscheid van me nam.

Ik draaide me om en zag daar Nassim staan met een pistool op mij gericht.

“Nassim, alsjeblieft niet doen!” gilde Yasmina meteen uit. Ik hoorde met pijn in het hart haar
onophoudelijk gesnik aan op de achtergrond. “Ik doe alles zolang je hem maar niets doet.”

“Te laat liefje. Ik heb beseft dat je hem enkel uit je gedachten gaat kunnen zettenwanneer hij dood is.”

“Jij bent ziek in je hoofd! Nooit zal ik hem uit mijn gedachten zetten! Nooit"

“Wind je zo niet op Yasmina, dat is niet goed voor je hartje.” siste hij haar toe. “Dat moet immers nog lang
meegaan gezien ik van plan ben nog vele jaren met jou door te brengen!” bulderde zijn hysterische
gelach doorheen het pakhuis.

352
Terwijl Yasmina hem bezighield zag ik de mogelijkheid om op hem af te stormen. Ik wist dat dit alles of
niets zou zijn. Hij stond op nauwelijks twee meter van me verwijderd. In mijn hoofd reciteerde ik een
laatste smeekbede waarin ik Allah vroeg me bij te staan.

“Leg je wapen neer Saddiki!” hoorde ik geheel onverwacht de stem van Mohammed in de verte brullen.

Ik zag hoe Nassim eveneens schrok en zenuwachtig meteen zijn wapen op hem richtte. Mohammed,
eveneens in het bezit van een pistool liep op hem af. “Gelijke wapens toch?” merkte Mohammed op. “Ik
heb namelijk ook nog wat met jou te vereffenen.”

“Zoals wat?” beet Nassim hem toe. “De eer van mijn zus bijvoorbeeld.”

“Heeft jou zus een eer dan?” bracht hij het uit vanuit zijn cynisme.

Uit het niets klonk plots een oorverdovende knal. “Mohammed!” gilde Yasmina die net als ik getuige was
van hoe haar broer het uitschreeuwde van de pijn en in elkaar stuikte. In een fractie van een seconde
probeerde ik de situatie te peilen. Ik zag hoe Mohammed geraakte was in zijn been en nog steeds bij
bewustzijn was en me met zijn ogen duidelijk maakte dat ik moest doorzetten. Ik nam diep adem en
zonder enige aarzeling vloog ik in één beweging op Nassim af

Voor ik het wist had ik hem achteruit op de grond geduwd en hoorde en zag ik hoe zijn pistool meters
verder op de grond belandde.

Ik hield hem tegen de grond gedrukt. “En nu gaan we vechten Nassim. Gelijke wapens, gelijk kansen. Dat
was de afspraak toch?”

“Ik zag hoe de onzekerheid in zijn ogen verscheen. “Inderdaad. Ik zou ook bang worden als ik jou was. Ik
maak je af Saddiki, voor al het leed dat je haar hebt aangedaan. Vandaag zal je de strijd voorgoed
verliezen. Dat garandeer ik je."

Met het gesnik van Yasmina op de achtergrond deelde ik hem de ene klap na de andere uit. De woede
binnenin me dreef me tot het uiterste. Al mijn principes, al mijn grenzen die ik heel mijn leven lang had
gerespecteerd gooide ik vandaag overboord. Ik zag hoe ik hem klap na klap verzwakte tot we
opgeschrikt werden door een luide knal. We keken op en zagen hoe een kist naar beneden was gevallen.

Nassim profiteerde van de verwarring en vloog op me af. Met al mijn kracht probeerde ik hem weer van
me af te duwen maar voor even wist hij me terug te overmeesteren. Net toen ik genoeg kracht had
verzameld hem weer van me af te duwde haalde hij een zakmes boven welke hij tegen mijn nek gedrukt
hield. “Dacht je nou echt dat je me te slim af was Ben Amar?”

Ik greep naar zijn polsen en probeerde het mes uit zijn handen te trekken maar voor ik het wist voelde ik
de eerste inkerving in mijn nek. "Klootzak!" brulde ik en net op dat moment voelde ik een oerkracht naar
boven komen. In één beweging draaide ik hem om met zijn armen gekneld op zijn rug.

"En nu tussen ons Saddiki" hoorde ik uit het niets de plotseling krachtige stem van Yasmina zeggen.

Beiden keken we haar richting uit. Ik zag hoe ze nog steeds vastgebonden op de grond lag met het pistool
van Nassim in haar handen op hem gericht.

“De rollen zijn omgekeerd nu is het niet?” zei ze op de meest koelbloedige toon.

“Je durft niet!” siste Nassim haar toe.

353
“Oh, denk je dat? Jij hebt mijn leven kapotgemaakt. Misschien moet ik je nu dan maar eens met gelijke
munt terugbetalen niet? Jouw leven afnemen, net zoals jij het mijne hebt afgenomen al die maanden!”
schreeuwde ze terwijl de tranen inmiddels weer over haar wangen rolden.

Ik denk dat ik op dit moment even erg van haar schrok als Nassim zelf. Nooit had ik haar zo emotioneel
en koelbloedig tegelijk gezien.

Terwijl ze het pistool strak op Nassim gericht hield greep ik het mes uit zijn handen en snelde ik op haar
toe.

Ik hielp haar recht terwijl ik haar armen en het pistool mee ondersteunde zonder de focus op hem ook
maar één seconde te verliezen. “Rustig Yasmina. De politie is onderweg. Je hoeft niet te schieten.”
fluisterde ik haar stilletjes toe.

“Alsjeblieft Yasmina, niet doen!” smeekte Nassim terwijl de tranen uit zijn ogen spoten.“Het spijt me
Yasmina, het spijt me. Ik heb alles wat ik gedaan heb alleen maar gedaan uit liefde.” piepte hij op een
bevreesde toon.

“Liefde? Laat me niet lachen. Het enige waar jij nu spijt van hebt is dat heel dat sluwe plannetje in je
gezicht is opgeblazen Saddiki dus bespaar ons je krokodillentranen! Ze staan je voor geen meter!”

Tot mijn opluchting zag ik Ilias binnenstormen die me teken deed dat de politie onderweg is. Hij liep
meteen op Mohammed af en diende hem de eerste hulp toe.

“Yasmina, ik weet dat je het niet in je hebt. Je gaat me niet neerschieten. Daar ben je te zachtaardig voor.
Ik zal me aangeven maar alsjeblieft laat me leven.” bleef hij maar verder smeken.

“Geloof me Nassim, jij beseft nog niet half hoezeer ik jou haat. De voorbije maanden is mijn haat voor jou
elke dag vertienvoudigd dus geloof me wanneer ik zeg dat het me weinig moeite zou kosten je hier ter
plaatse neer te knallen maar weet je, ik hoop voor mezelf dat de politie hier snel is zodat ze het alsnog
kunnen verhinderen want eigenlijk verdien jij niet beter dan dat jij de rest van de leven wegrot in een
ellendige cel van één vierkante meter. Geen vrijheid, enkel vernedering. Zo zal jij een klein beetje ervaren
wat ik al maanden voel."

“Laat dat pistool zakken Yasmina.” zei hij terwijl hij een stap dichter kwam.

“Achteruit Saddiki!” brulde ik.

Een paniekerig gevoel schoot door me heen toen ik hem in één beweging op ons zag afvliegen.

“Schiet Yasmina schiet!” riep ik het uit terwijl ik haar handen met een pistool in nog stevig vasthield. Met
mijn handen dwong ik haar de trekker over te halen.

De klik van het overhalen van de trekker gevolgd door een oorverdovende knal echode door de ruimte.
Ik voelde Yasmina naar achter vloog van het schrikken.

Een schreeuw die door merg en been ging weergalmde door het pakhuis. We zagen Nassim die voor ons
neer stuikte op de grond. Met zijn ogen wagenwijd open bleef hij ons aankijken tot hij ze uiteindelijk
sloot en neerviel op het grond. Het bloed sijpelde in grote hoeveelheden uit zijn borstkas en ik zag hoe
zijn ademhaling stokte. Ik had gelijk gekregen. Hij is de verliezer. Nassim Saddiki is niet meer.

354
“Het is voorbij liefje, het is voorbij nu.” fluisterde ik Yasmina toe. We lieten ons zakken op de grond en ik
nam rustig het pistool uit haar handen en legde het veilig weg.

Als versteend bleef ze haar blik vasthouden op zijn levenloze lichaam voor ons. Ik trok haar in mijn
armen terwijl Ilias op Nassim toesnelde. Met mijn ogen vroeg ik hem naar een bevestiging. Hij schudde ja
met zijn hoofd waarmee ik mezelf realiseerde dat we hem zonet doodgeschoten hadden.

“Is hij dood?” piepte ze door haan tranen heen.

“Hij is voorgoed weg Yasmina. Hij zal je nooit nog met een haar krenken.”

“Ik heb hem vermoord.” zei ze als verdoofd.

“Het was zelfverdediging Yasmina en we hebben dit samen gedaan. Waag het niet jezelf iets te gaan
verwijten.”

Ik zag haar slikken van de schok.“Hoe gaat het met mijn broer?” vroeg ze met een gebroken stem. Ilias
knikte dat hij er wel zou doorkomen. “Hij is oké Yasmina. Maak je geen zorgen. Alles komt goed nu, dat
beloof ik je. ” suste ik haar terwijl ik haar nog steeds strak in mijn armen hield.

Ik voelde daaropvolgend hoe haar lichaam plotseling uit het niets hevig begon te trillen, hoe alle kleur
wegtrok uit haar gezicht en hoe haar lippen blauw uitsloegen. “Yasmina, Yasmina! praat met me.
”smeekte ik terwijl ik haar wakker probeerde te houden. Ze probeerde wat te zeggen maar het was alsof
ze geen lucht meer kreeg. Ik voelde haar lichaam verslappen in mijn armen en zag haar stilletjes haar
ogen sluiten.

“Dit gaat fout, dit gaat fout! Ilias bel een ambulance! Nu!”

"Die zijn al onderweg!" hoorde ik hem roepen.

Ik voelde aan haar hartslag dat het niet goed zat. “Wat scheelt er met haar?” vroeg Ilias naarstig gevolgd
door een al even uit het lood geslagen Mohammed die langzaam onze richting kwam uitgestrompeld.

“Ik denk een overdosis. Die klootzak heeft haar al die tijd gedrogeerd. “Verdomme! Ze moet dit halen,, ze
moet!”

"Ilias houd jij je met Mohammed bezig."

Snel plaatste ik haar op de grond en legde mijn jas onder haar hoofd ter ondersteuning. In de laatste
moed der wanhoop scheurde ik haar truitje open. Een steek ging door mijn hart bij het zien van de
blauwe plekken die haar bovenlichaam bedekten. Ik moest echter van mijn hart een steen maken en alsof
mijn leven er van afhing probeerde ik haar te reanimeren. Minutenlang bleef ik proberen. Het lukte maar
niet haar hartslag weer regelmatig te krijgen.

Ik voelde haar steeds verder wegzakken. Ik kon alleen maar bidden dat er snel meer hulp zou komen
vooraleer het echt te laat was.“

Ik tilde haar op, weg naar buiten zodat we geen tijd zouden verliezen zodra de ziekenwagen zou
arriveren. De zoveelste traan deze week gleed over mijn wang. Nooit eerder was ik zo bang geweest haar
te verliezen. De angsten die ik de voorbije week heb doorstaan verdwijnen in het niets bij de angst die ik
nu door mijn lichaam voelde razen.

355
Ik mocht haar niet verliezen, niet nu, niet nu we eindelijk van hem verlost zijn en we hele toekomst voor
ons hebben. Terwijl ik met haar in mijn armen in de gietende regen stond en het water zich met mijn
tranen mengde richtte ik mijn hoofd naar boven. “Allah, ik heb nooit veel van U gevraagd maar vandaag
vraag ik U één ding: Neem haar alsjeblieft nog niet van me weg, niet nu. Neem alles van me weg maar niet
mijn vrouw, niet mijn vrouw die ik nog niet helemaal mijn vrouw heb kunnen maken.”

Wanhopig liet ik me weer op de grond zakken terwijl ik haar strak naar me toe trok en haar bedekte met
mijn jas en de laatste moed der wanhoop.

“Yasmina luister even heel goed naar me. Je bent een vechter. Je bent verdomme de sterkste vrouw die ik
ooit heb ontmoet en daarom moet je nu nog een laatste keer vechten voor wat ons toebehoort. Vecht
voor ons, voor onze toekomst samen en voor de kinderen die we samen nog gaan krijgen..."

“Ik ga zo verdomd kwaad op jou zijn als je me nu verlaat. Het mag niet, hoor je me! Het mag niet!”
smeekte ik haar alsof ze me kon horen.

Ik hoorde hoe de loeiende sirenes in de verte steeds dichterbij leken te komen terwijl ik haar steeds
dieper zag wegzakken onder haar steeds zwakker wordende hartslag en ademhaling. De weinige kleur
die haar gezicht nog bevatte trok langzaam weg en haar ooit warme huid voelde ijskoud aan. Alsof haar
ziel langzaam uit haar lichaam werd gezogen.

Ik bevond me in een trance op het moment de ziekenwagen arriveerde en ze koelbloedig uit mijn armen
werd getrokken door de verplegers. Het voelde aan alsof ik haar voorgoed kwijt was.

356
Hoofdstuk 11. Belofte aan de toekomst.
11.1.

Ik probeerde stilletjes mijn ogen te openen maar het was alsof men loodblokken op mijn hoofd had
gelegd, zo zwaar voelden mijn oogleden aan.

“Yasmina lieverd, hoor je me?” hoorde ik een bekende stem me toefluisteren. Ik knipperde zachtjes met
mijn ogen en zag daar het lachende gezicht van Tariq voor me. “Tariq...” prevelde ik zwak.

“Je hebt het gehaald.” lachte hij.

“Wat is er gebeurd?” vroeg ik hem vanuit mijn heersende verwarring.

“Herinner je het niet meer?” vroeg hij bezorgd terwijl ik zijn hand mijn wang voelde bestrijken.

“Ik herinner me Nassim, het pakhuis, hoe hij op ons kwam afgevlogen en hoe ik heb geschoten maar…”

“Hij is dood Yasmina, hij is voorgoed weg uit ons leven.”

Een zwakke glimlach sierde mijn gelaat. “Ik houd van jou Ben Amar.” fluisterde ik.

“Nog niet half zoveel als ik van jou houd Benaïssa." drukte hij een zoen op mijn voorhoofd.
"Maar je hebt me wel aardig laten schrikken, weet je dat?”

“Heb ik ooit al wat anders gedaan sinds het moment we elkaar voor het eerst ontmoetten? Uiteindelijk
ben ik toch altijd terug gekomen, waarom zou het dit keer anders zijn?"

"Dat is waar." lachte hij.

"Maar dit keer ben ik hier om te blijven. Ik ga nergens meer heen tenzij met jou." zei ik terwijl ik een
kneepje in zijn hand gaf.

“Waarom ligt ik hier?” vroeg ik hem vervolgens.

“Nassim heeft je al die dagen gedrogeerd en wellicht heeft hij op een gegeven moment de grens
overschreden. Je had een overdosis. We waren er net op tijd bij Yasmina. Je leven heeft aan een zijden
draadje gehangen. Ik dacht echt dat ik je kwijt was die avond…"

“Gelukkig maar.” fluisterde ik.

“We hebben je enkele dagen in een kunstmatige coma gehouden zodat je niet teveel last zou hebben van
afkickverschijnselen. Je lichaam was zonder je het zelf wilde verslaafd geworden aan die drugs.”
“Je zal hier nog een tijdje moeten blijven. Buiten die overdosis heeft hij je lelijk toegetakeld.” slikte hij. Hij
had het er zichtbaar moeilijk mee.

“Mag ik een spiegel?” vroeg ik hem. Het was dagen geleden dat ik mezelf nog had gezien. Ik zag er vast
verschrikkelijk uit.

“Ben je zeker dat je dat wil?” vroeg hij me. ik knikte bevestigend. Met tegenzin reikte hij me een spiegel
aan. Ik slikte een brok weg bij het zien van eigen spiegelbeeld. Zonder ik het wilde ontsnapte een bittere
traan mijn oog. Het was nog erger dan ik het me had voorgesteld.

357
 “Binnen enkele dagen zal je er niets meer van zien lieverd. De wonden zijn niet zo diep. Ze zullen geen
littekens achterlaten."

“En ik omring je met de beste zorgen. Ik heb je speciaal hier op de afdeling gehouden zodat ik je elke
seconde in de gaten kan houden.”

“Waarom ben jij zo lief?” snikte ik vanuit mijn ontlading.

“Je bent door een hel gegaan Yasmina en ik weet dat niets je dat helemaal zal kunnen laten vergeten
maar ik zal er alleszins mijn best voor doen.”

Ik glimlachte dankbaar.

“En mijn broer? Hoe gaat het met hem?

“Die is alweer aan de beterhand. Hij werd gelukkig maar in zijn been geraakt."

“Ik ga nu even iedereen op de hoogte brengen dat je wakker bent. Iedereen staat te popelen van
ongeduld je terug te zien.” “Wacht nog even.” hield ik hem tegen.

“Wat scheelt er?” “Ik wil dat je me even vasthoudt Tariq. Ik wil weten of dit echt is, dat ik dit niet droom.”

Het volgende wat ik voelde waren zijn warme lippen op de mijne. Op slag kuste hij al mijn pijn weg. “Is
dit echt genoeg?” fluisterde hij me toe.

“Doe nog eens. Ik moet nog een beetje meer overtuigd worden.” vroeg ik poeslief.
Zonder aarzelen deed hij wat ik vroeg.

“Wat heb ik dit gemist, wat heb ik jou gemist.” fluisterde ik hem toe. “Je bent geen seconde uit mijn
gedachten geweest. Weet je, voor één ding ben ik Nassim dankbaar en dat is voor het besef dat ik nu inzie
hoeveel ik wel niet van jou hou. De fysieke pijn die hij bezorgde verdween in het niets bij de emotionele
pijn die ik voelde. Jou niet meer bij me te hebben.”

“Geloof me, dat is geheel wederzijds. Ik werd gek Yasmina. Ik heb nooit gehuild voor niets of niemand
maar de voorbije dagen heb ik tranen gelaten voor jou. Ik voelde me zo verdomd machteloos."

“Niets of niemand kan ons nog kapot krijgen nu.” fluisterde ik.

“Voor altijd jij en ik.” bezegelde hij zijn woorden met een zoen op mijn voorhoofd.

“Maar Yasmina, er is één ding dat je me moet vertellen…” vervolgde hij.

“Nee Tariq, zo ver is hij niet gegaan.” beantwoordde ik meteen de vraag die hij me wilde stellen. Hij
slaakte een zucht van opluchting.

“Je wilt niet weten hoe blij ik daarom ben.” haalde hij zichbaar opgelucht adem.

Maar ik wil dat je weet dat ik het zou begrijpen als je nu wat meer tijd nodig hebt en niet meteen wilt
trouwen... “

"Shhht." plaatste ik mijn vinger op zijn lippen. "Volgens mij moet jij ook eens onderzocht worden want je
begint duidelijk wartaal uit te slaan.”

358
“Dat is duidelijk.” grijnsde hij tevreden.

“Mag ik nu iedereen gaan halen?” vroeg hij me.

“Ga maar.” lachte ik.

Voor ik het wist stonden mijn voltallige familie en schoonfamilie in mijn kamer. Bijna allemaal tegelijk
kwamen ze op me afgestormd. Ik denk dat ik wel honderden knuffels en kusjes in ontvangst heb
genomen. De kamer stond in een mum van tijd vol bloemen en fruitmanden.

“Hoewel ik al mijn energie al had opgedaan aan Tariq en weinig kon zeggen genoot ik van het samenzijn
met onze beide families. Nu ik erover nadenk was dit de eerste maal dat zijn en mijn familie samen zag
en ze leken het prima met elkaar te kunnen vinden. Ondanks de lichamelijke pijn voelde ik me voor het
eerst sinds maanden echt vrij. Geen enkel gevoel angst meer. Alsof het mee was gestorven met Nassim.

Hoewel ik Nassim nooit heb willen doden kan ik niet zeggen dat ik er rouwig om ben. Het was uit
zelfverdediging en ik bad tot Allah Hij me zou vergeven voor wat ik heb gedaan. Nassim zal zijn straf wel
in het Hiernamaals ontvangen.

Een ijzige stilte onderbrak het gelach in de kamer toen er plots twee andere bekende gezichten opdoken.

De ouders van Nassim. Ik zag hoe mijn vader rood werd van woedend en hen meteen de deur wees.

“Wacht.” onderbrak Nassims vader hem. “We zijn hier niet om ruzie te maken. We zijn hier om onze
excuses aan te bieden voor ons en voor onze zoon.”

Hij richtte zich tot mij. “Yasmina, het spijt ons dat we je niet geloofden en dat we Nassim al die tijd
steunden hebben terwijl jij het grootste slachtoffer was. Het spijt ons dat we jouw ouders tegen je
hebben opgezet en vooral voor al datgene dat hij jou en je man de voorbije maanden heeft aangedaan.
Nadat we van je vader vernomen dat hij je had ontvoerd hebben we nog op hem proberen inpraten maar
zelfs ons negeerde hij."

"Ik weet dat excuses sommige dingen nooit zullen terugbrengen maar ik hoop dat je ons ooit zal kunnen
vergeven en dat jij je leven weer zal kunnen opnemen en weer gelukkig zal worden met je man en
familie.”

“We willen ook zeggen dat we jou niets kwalijk nemen. Wat gebeurt is dat is tragisch. Wij hebben
verdriet om het verlies van onze zoon. Ik weet niet wat er mis is gegaan in zijn opvoeding waardoor hij
zo is kunnen worden maar hij heeft gekregen wat hem toebehoort en wij beseffen dat je het enkel gedaan
hebt uit zelfverdediging.”

Ik moest slikken bij het horen van wat hij zei. Dit had ik geen enkel moment durven hopen.

“Ik apprecieer het dat jullie hierheen zijn gekomen en ik vergeef jullie. Ik denk dat we allemaal het
slachtoffer van zijn spel waren maar als jullie me vragen om hem te vergeven, het spijt me, dat kan ik
niet.”

“Dat vragen we ook niet Yasmina, we beseffen maar al te goed welke littekens hij heeft achtergelaten
maar het stemt ons gerust dat je ons tenminste hebt kunnen vergeven.”

359
Ze richtten zich eveneens tot mijn ouders aan wie ze hun spijt betuigden. Ik zag dat vader zichtbaar
geëmotioneerd was. Ergens was ik blij dat hij zijn jarenlange vriendschap niet helemaal kwijt was,
hoewel het wellicht nooit meer hetzelfde zou zijn.

Nadat ze de kamer verlieten nam mijn schoonmoeder het woord. “Nu dit alles achter de rug is, mogen we
dan binnenkort opnieuw een bruiloft verwachten?” grijnsde ze verwachtingsvol voor zich uit.

Tariq keek me vragend aan. “Als het aan mij lag trouwden we morgen al maar ik denk dat ik best nog
even hier blijf om te herstellen. Ik heb niet voor niets een fortuin uitgegeven aan mijn bruidsjurk, ik wil
dan ook dat ze volledig tot haar recht komt.” lachte ik.

Heel de kamer lachte hartelijk om mijn opmerking. “Nog steeds even bijdehand.” fluisterde Tariq in mijn
oor.

“Ik heb dan ook veel in te halen.” grinnikte ik.

Plotseling hoorde ik Mohammed luid kuchen. Hij kwam binnengerold in zijn rolstoel. “Hier zitten jullie
dus. Blijkbaar was ik minder interessant op een bezoekje aan te komen brengen?” lachte hij.

Een traan ontsnapte mijn oog nadat ik hem zag. “Waarom huil je zus?” “Wat als het verkeerd was
afgelopen Mo? Wat als hij je geraakt had op een andere plek?”

“Dat is niet gebeurd Yasmina dus het heeft geen zin om ons die vraag te stellen. Nassim is er niet meer.
Eindelijk kunnen we allemaal weer ons leven opnemen.”

“Tariq, Mohammed en Ilias, ik wil jullie bedanken. Jullie hebben alle drie jullie leven geriskeerd voor mij
en me gered uit zijn handen. Dat zal ik nooit of te nimmer vergeten.” meende ik oprecht.

“Hé, daar zijn we toch familie voor of niet?” lachte Ilias.

Even later ging iedereen naar huis en bleven ik en Tariq alleen achter.

“Is het vreemd dat ik me niet schuldig voel Tariq?”

“Natuurlijk niet.” zei hij terwijl hij een haar uit mijn gezicht wegstreek.”

“Ik denk dat iedereen opgelucht ademhaalt op dit moment. Het is zoals Nassims ouders zeiden. Hij heeft
gekregen wat hem toebehoort. Je hebt zijn leven afgenomen en nu krijg jij eindelijk het jouwe terug. We
krijgen ons leven terug, samen.”

Ik trok hem naar me toe en plantte en lange zoen op zijn lippen. “Ik wil geen tijd meer verliezen. Ik wil
trouwen met jou zodra ik hier buitenkom.”

“Dan zorg ik er toch voor dat die wens uitkomt?” lachte hij. “Een bruiloft op de parking van de kliniek is
nog niet zo’n slecht idee. Ik durf erom wedden dat niemand ons dat ooit heeft nagedaan.” grapte hij.

Ik moest lachen. “Zo letterlijk bedoelde ik het nou ook weer niet meneertje.”

“Slaap nu maar wat lieverd. Hoe meer je slaapt, hoe sneller je zal genezen en wij kunnen trouwen.”

“Ben je aan het werk?” vroeg ik hem.

“Ik ben uw privé arts vandaag mevrouw.”

360
“In dat geval beveel ik u om geen seconde van mijn zijde te wijken. “

“Alsof ik ook maar iets anders van plan was.” lachte hij.

Terwijl hij zijn hand verstrengelde met de mijne viel ik weg in een diepe slaap met zoete dromen over
een toekomst van hij en ik samen. Tariq en Yasmina. Niets of niemand zou ons de toekomst nog kunnen
afnemen.

361
11.2.

“Kijk maar!” lachte mijn negaffa terwijl ze de spiegel naar me toedraaide. Ik moest even met mijn ogen
knipperen om te beseffen dat ik dit was. Ik herkende mezelf nog nauwelijks. Een ware metamorfose met
hoe ik er weken geleden uitzag.

Terwijl ik mezelf bewonderde hoorde ik in de traphal mijn moeder en Chaimae zenuwachtig bekvechten
om één of andere futiliteit. Ik moest lachen om hen. De voorbije week deden ze niet anders. Soms dacht
ik dat zij meer zenuwen hadden dan ikzelf.

Beiden zwegen ze echter nadat ze mijn kamer binnenkwamen en een blik wierpen op mij in mijn
zijdewitte trouwjurk. “Je ziet er oogverblindend uit mijn dochter. Werkelijk prachtig.” fluisterde mijn
moeder terwijl een traan haar oog ontsnapte. Ook Chaimae kwam in tranen op me toegelopen en gaf me
een voorzichtige knuffel. “Tariq gaat niet weten wat hem overkomt zo dadelijk. Je ziet er niet geweldig
uit. Je ziet er gewoonweg fantastisch uit. Eindelijk is het zover Yasmina. Je trouwdag. Jullie droom zal
vandaag eindelijk werkelijkheid worden.” was ze minstens even geëmotioneerd als ikzelf.

Ik voelde hoe de tranen tegen mijn oogleden branden maar ik had mezelf beloofd geen traan meer te
laten. Vanaf nu zou ik alleen nog maar lachen. Lachen van geluk.

We werden opgeschrikt door luid getoeter dat van buiten kwam. “Ze zijn er! Ze zijn er!” gilde Chaimae
euforisch uit, alsof zij degene was die ging trouwen.

Ik wist dat ze er stiekem gewoon naar uitkeek Ilias te zien in pak.

“Chaimae, je weet toch dat Ilias rechtstreeks naar de zaal ging?” zei ik.

“Nee!” gilde ze uit.

“Toch wel, heeft hij je dat niet verteld? Hij moet daar nog een paar zaken regelen.” zei ik nonchalant.
“Kom help me maar met mijn jurk.”

Zuchtend deed ze wat ik vroeg terwijl ik haar geamuseerd gadesloeg. Zo meteen zou ze wel bijdraaien.

Hoewel ik Tariq ondertussen al door en door kende voelde het aan alsof ik hem zo meteen voor de eerste
keer zou ontmoeten. Ze zenuwen werden zo onderhand ondraaglijk.

De negaffa controleerde nog een laatste keer mijn make-up en plaatste zorgvuldig mijn tiara met
bijhorende sluier op mijn hoofd. Hoe dichterbij het getoeter van de auto’s kwam hoe sneller mijn hart
begon te slaan.

Ik hoorde hoe de auto’s stoppen voor het huis en hoe de Dakka Marrakchia langzaam maar zeker het
ritme van hun muziek opdreef. “Het is zover.” fluisterde ik mezelf toe.

Chaimae en mijn moeder begeleidden me richting de trap. Naast me zag ik verschillende tantes en
nichten opduiken die stiekem benieuwd waren naar wie nu eigenlijk die veelbesproken bruidegom is.
Mijn moeder kon het niet laten op te scheppen over hoe geweldig haar kersverse schoonzoon wel niet is.
Uiteraard deed ik er zelf nog een heel klein schepje boven op.

Het lukte me nog nauwelijks normaal adem te halen. Mijn benen trilden onder mijn lichaam. Nu
realiseerde ik me wat andere bruidjes bedoelden toen ze het hadden over hun trouwdag en hoe nerveus
ze wel niet waren.

362
Ik durfde nauwelijks op te kijken maar ik werd gedwongen door het luid gejoel dat van beneden kwam.
Ik zag meteen mijn schoonmoeder en mijn twee schoonzussen staan die me een bemoedigende glimlach
schonken. Verlegen lachte ik terug, terwijl ik me afvroeg waar Tariq in godsnaam uithing.

Mijn vraag werd al snel beantwoord toen ik hem plotseling beneden zag opduiken met naast hem een
breed glimlachende Ilias. In mijn ooghoeken zag ik Chaimae minstens even erg glunderen.

“Heks!” gaf ze me een stomp.

“Ik weet het.” grinnikte ik vanonder mijn sluier.

Tariq daarentegen zag er al even nerveus uit als ikzelf maar nadat onze blikken elkaar vonden voelde ik
al snel een geruststellend gevoel over me heen dalen. Een gelukzalige glimlach verscheen op onze beider
gezichten. Eindelijk was het zover. Vandaag zouden we in alle opzichten man en vrouw worden.

Voorzichtig daalde ik de trap af op weg naar mijn bruidegom.

Nadat ik de laatste trede afdaalde kwam hij me tegemoet terwijl hij mijn hand vast nam en me
ondersteunde. Ik zag hem me even met open mond aanstaren tot zijn zus hem een subtiele stomp gaf. In
mezelf moest ik lachen om hem. Tariq die geen woord wist uit te brengen is immers wel een zeer
zeldzaam gegeven. Hij wist duidelijk niet wat hem overkwam. Net zoals ik niet wist wat me overkwam
hem zo te zien. Ik wist dat hij geweldig stond met een pak maar vandaag zag hij er nog tig keer beter uit.

Hij slikte , tilde de sluier op en kuste teder mijn voorhoofd. “Je ziet er werkelijk adembenemend uit
prinses.” zei hij met een schorre stem.

“Jij mag er anders ook best wel wezen vandaag.” grinnikte ik verlegen.

Hand in hand verlieten we samen mijn ouderlijke huis terwijl iedereen uitbundig rond ons heel joelde en
klapte en de muziek steeds luider ging klinken.

“Uw wagen staat voor madame.” lachte Tariq. Ik wierp een blik op de prachtige oldtimer die ik voor me
zag staan.

“Wauw, hij is echt prachtig! Hier heb ik altijd al van gedroomd!” riep ik dolenthousiast uit. “Hoe wist je
dit?”

“Laten we zeggen dat kleine zusjes moeilijk hun mond kunnen houden.” grijnsde hij voor zicht uit. Ik
draaide me om en zag hoe Chaimae me een vette knipoog toewierp.

Hij hielp me in de wagen en gaf de chauffeur het sein te vertrekken. Achteraan de wagen nam hij meteen
mijn hand vast. “Kan je het al geloven?” fluisterde hij.

“Nauwelijks.” glimlachte ik nerveus. Met zijn vingertoppen streelde hij mijn handpalm en keek me
veelbetekenend aan.

“Waar ben jij aan het denken?” vroeg ik hem zogenaamd onschuldig . Terwijl hij aan mijn jurk frutselde
zei hij: “Je hebt geen moment overdreven bij het beschrijven van je bruidsjurk. Ik ben me op dit moment
ernstige zorgen aan het maken over hoe ik jou in godsnaam zal moeten weerstaan de komende uren.”
gromde hij in mijn oor.

“Stouterik.” giechelde ik.

363
“Deze stouterik heeft grootse plannen met jou straks.”

Ik zag hoe hij aanstalten maakte zijn lippen op de mijne te planten. “Geen centimeter verder, je gaat mijn
make-up verpesten.” duwde ik hem zachtjes van me weg.

“Wil je me dood hebben?” verzuchtte hij teleurgesteld.

“Waar gaan we eigenlijk heen straks ? Je zegt me niets!”

“Als ik het je zou vertellen zou het geen verrassing meer zijn,” grijnsde hij voor zich uit. “dus laten we
maar eerst genieten van deze avond samen met onze families. De nacht en de daaropvolgende weken
zullen van ons zijn. Helemaal alleen van ons zonder ook maar één pottenkijker.” drukte hij een zoen op
mijn voorhoofd.

Nadat er foto’s werden genomen van ons in het park werden we verder richting de zaal gebracht, die
duidelijk al helemaal volgelopen was. Met onze families rondom ons en de muziek op de achtergrond
werden we de zaal binnengeloodst.

Kippenvel ontstond over mijn hele lichaam bij het zien van mijn voltallige familie die me bewonderd
aankeek. Wat heb ik hen gemist. In tegenstelling tot onze verloving voelde ik me ditmaal wel volmaakt
gelukkig, dit moment te kunnen delen met al mijn dierbaren.

In een mum van tijd werd ik van Tariq weggetrokken door de negaffa die me zou omtoveren in mijn
volgende outfit. De eerste uit het lange rijtje. Ik begon te zweten als ik er aan dacht hoeveel jurken ik nog
zou moeten aantrekken maar ik genoot er ten volle van. Tenslotte trouw je maar één keer toch?

De avond vloog voorbij en ik beleefde een fantastische tijd. De sfeer zat meteen goed. De gasten leken
tevreden, onze families glunderden van trots en Tariq en ik konden ons geluk niet op. Niemand zou het
ons nu immers nog kunnen afnemen. Ik had er geen enkele moeite mee breed te glimlachen voor de
honderden foto’s die deze avond van ons werden genomen.

Inmiddels mocht ik opnieuw mijn bruidsjurk aantrekken en kwam de avond tot zijn hoogtepunt. Tariq en
ik werden in de ‘amaria doorheen de zaal gedragen onder luid gejoel en geklap van onze families. Net op
het moment mijn hoofd begon te duizelen van het lawaai en het geschok werden we eruit gehaald en was
het tijd voor de gebruikelijke rituelen.

“Oké, laten we maar gauw onze verplichtingen vervullen.” fluisterde hij in mijn oor.

“Volgens mij staat dit nu op video.” gaf ik hem een stomp. “Nog een uurtje Ben Amar en je mag weer
Tariq zijn.” lachte ik.

Lachend voederden we elkaar dadels en melk, waarna we de taart moesten aansnijden.

“Net toen hij het stukje taart in mijn mond wilde steken trok hij de lepel terug. “Eerst een zoen.”

“Doe normaal. Onze voltallige families staan erop ten kijken.” siste ik hem toe.

“Een zoen of geen taart.”

“Doe je dit nou opzettelijk, mij ten schande zetten in het zicht van iedereen?”

364
“Ik wacht.” deed hij uit de hoogte. Ik trok daarop de lepel uit zijn handen en at vervolgens de taart op.”
“En jij krijgt lekker niets.” plaagde ik hem.

“Wie wil er nu taart?" kwam er over zijn lippen. "Mijn dessert kom straks nog en geloof me, het zal veel
lekkerder zijn dan een stukje ordinaire slagroomtaart.” gromde hij in mijn oor.

Terwijl onze families ons tafereeltje lachend en nietsvermoedend aanschouwden steeg het schaamrood
me naar de wangen. “Lieve schat, de bruiloft is nog steeds niet ten einde. Ik kan dit alles nog steeds
afblazen gezien jij je duidelijk niet weet te gedragen in het openbaar.” waarschuwde ik hem gespeeld
serieus.

“Veel succes zou ik zeggen. Met die schoenen aan geraak jeimmers nog niet heelhuids tot aan de
uitgang.” kaatste hij de bal meteen weer terug .

“Moet ik je nou echt gaan chanteren Ben Amar? Je gedraagt je of straks geen dessert.”grijnsde ik
geamuseerd voor me uit.

Ik zag zijn gezicht op slag weer serieus worden. “Oké, ik zeg al niets meer.” lachte hij. “Hier eet nog maar
een stukje taart.” zei hij poeslief.

Mijn schoonmoeder bracht ons de ringen, die ik vandaag voor de eerste maal zag. Tariq had ze speciaal
laten ontwerpen. Ze waren werkelijk prachtig. Ik had een witgouden ring bezet met prachtig diamanten
terwijl hij het moest doen met een simpele zilveren ring. Geëmotioneerd schoven we de ringen rond
elkaars vinger. Rondom begon iedereen opnieuw te joelen en te knappen. Met deze symbolische actie
voelde onze verbintenis aan elkaar nog echter.

Voor ik er erg in had werd ik door een groep vrouwen mee de dansvloer opgetrokken. “De bruid mag
zich ook wel amuseren toch?” riep Chaimae in mijn oor.

“Ja maar liefst niet terwijl alle ogen op mij gericht zijn.” riep ik luid om boven de muziek uit te komen.

Nadat ik even houterig met mijn zus, mijn moeder en een heleboel andere familie had gedanst fluisterde
Chaimae in mijn oor: “We zullen dat mannetje van jou er eens gaan bijhalen.” en deed teken naar Ilias die
Tariq mee in de cirkel duwde. Hijzelf voelde zich allesbehalve gegeneerd, in tegenstelling tot mij en
dwong me met hem mee te dansen. Al snel verloor ik mijn eigen verlegenheid. “Zo jij ziet er gelukkig uit!”
riep ik hem toe.

Hij trok me iets dichter. “Jij niet dan?” “Heel gelukkig!” lachte ik breed.

Ik schrok op wanneer de lichten in de zaal gedimd werden en er een langzamer nummer gespeeld werd
terwijl iedereen verdween van de dansvloer.“Wat is dit?” vroeg ik hem.

“De laatste dans.” knipoogde hij. “Althans voor deze avond. Ik meen me nog te herinneren dat jij me ooit
eens een dansact had beloofd. Misschien moet je daar deze nacht maar eens werk van maken.”

“Het eerste wat ik zo dadelijk ga doen is slapen.” plaagde ik hem.

“Dat had je gedacht.” grijnsde hij. “Rust nu maar wat uit hier in mijn armen. Je zal je krachten nog nodig
hebben straks.” fluisterde hij me ondeugend toe.

Zachtjes trok hij me in zijn armen lieten we ons meeslepen op de tonen van Wana bein edik. Een
toepasselijker lied hadden we niet kunnen vinden.

365
De uitbundigheid van eerder ging liggen na onze laatste dans. De avond kwam hiermee tot zijn einde.
Terwijl de gasten langzaam de zaal verlieten bleven alleen nog onze ouders, broers en zussen over.

Met een krop in mijn keel nam ik afscheid van mijn ouders. Hoewel ik me had voorgenomen niet te gaan
halen wist ik me hoe langer hoe minder sterk te houden. Huilend viel ik mijn moeder in haar armen.

“Niet huilen mijn dochter. Je gaat een fantastisch leven tegemoet met je man. Je verdient dit meer dan
wie ook na al alle obstakels die jullie zijn tegengekomen. Het spijt me Yasmina voor het feit dat ik er heb
aan meegedragen.”

“Mama, dat ligt in het verleden. We kijken voortaan alleen nog maar naar de toekomst.”

“Wees een goede echtgenote voor hem Yasmina. Hij is er eentje uit de miljoenen. Koester hem. “

“Dat besef ik mama. Ik hoop dat ik in jouw voetsporen kan treden. Wat er ook gebeurd is, je bent altijd
een geweldige moeder een echtgenote geweest voor ons en voor vader. ”

“Tariq jongen, zorg goed voor mijn dochter.” hoorde ik mijn vader zichtbaar geëmotioneerd zeggen.

“Daar kunt u van op aan.” zei Tariq om hem gerust te stellen. Alsof dat ook maar één moment nodig was.
Ik zag aan mijn vader dat hij tevreden was met mijn keuze.

Onverwacht kwam hij op me afgelopen en omhelsde me strak. “Ik hoop dat je me kan vergeven voor het
leed dat ik je heb bezorgd mijn dochter maar ik ben blij om één ding en dat is dat je daardoor op Tariq
bent gestoten. Hij is alles wat Nassim niet is en ik ben Allah dankbaar dat Hij hem op jouw pad heeft
gestuurd.”

“Bedankt papa en ik heb je alles al lang vergeven. Zorg goed voor mama.” fluisterde ik.

Nadat mijn schoonouders, schoonzussen en Ilias afscheid hadden genomen kwamen mijn broer en zus
nog naar ons toe. “Je was een prachtige bruid zusje.” fluisterde Chaimae in mijn oor. “Enne veel plezier
vannacht.” grinnikte ze.

Een zenuwachtige lach verscheen op mijn gezicht. “Ben je bang?”

“Niet bang, eerder bloednerveus.”

“Maak je geen zorgen lieverd. Vergeet het verleden, vergeet alles rond je heen en geniet.”

“Ben jij plots een ervaringsdeskundige geworden?” grijnsde ik. “Tijdschriften Yasmina én Marokko.nl.
Tenslotte moet ik me toch ook al mentaal beginnen voorbereiden en uiteraard bel je mij morgenochtend
als eerste om verslag uit te brengen.”

“In je dromen.” grijnsde ik. “Morgenochtend lig ik waarschijnlijk ergens op het strand van een
zonovergoten eiland en vraag ik mezelf af 'Wie is die gekke Chaimae ook alweer?'"

“Ik zal je missen Yasmina.” zei ze plots heel serieus.

“Ik jou ook lieverd. Bedankt voor alles, bedankt voor het feit dat je me al die maanden gesteund hebt. Ik
zal het nooit vergeten Chaimae.”

366
“Daar zijn we zussen voor Yasmina.” “En binnenkort is het jouw beurt.” knipoogde ik. “Insha’Allah.”
giechelde ze verlegen.

“En mag ik ook nog afscheid nemen van mijn kleine zus?” overviel Mohammed ons.

“Grote broer!” lachte ik.

“Proficiat zus, je bent nu officieel een getrouwde vrouw. Eindelijk. Ik ben er zeker van dat je in goede
handen bent bij dokter Ben Amar hier en als ze het uithangt Tariq,” richtte hij zich tot hem “dan bel je mij
maar op voor adviezen.” grapte hij.

“Dat zal ik zeker onthouden Mo.” lachte Tariq. “Rustig jij!” gaf ik mijn broer een por.

“En zus, binnenkort mag jij je opnieuw opmaken voor een huwelijk maar dan als gaste.” “Hoe bedoel je?”
vroeg ik hem verwachtingsvol.

“Ik ben van plan om volgende week om Salma’s hand te gaan vragen.” zei hij zacht.

“Nee!” gilde ik het uit. “Shhht. Het moet nog even stil blijven.” “

Geweldig, echt waar! Je verdient het om gelukkig te zijn. Ik ben heel blij voor jou en ook een beetje voor
mezelf. Salma is de beste schoonzus die ik me kan inbeelden.”

“Kunnen we nu gaan?” fluisterde Tariq ongeduldig in mijn oor. Ik gaf hem een subtiele stomp. “Houd je
maar rustig jij. Je weet wat ik heb gezegd over het dessert...”

Iedereen begeleidde ons mee richting de wagen waar Tariq de deur galant voor me openhield. Lachend
stapte ik in de wagen. Niet veel later startte hij de wagen en wuifde iedereen ons uit. Eindelijk konden we
beginnen aan ons leven beginnen samen.

Hij zette een zacht muziekje aan en nam mijn hand vast. “Was het een mooie avond?” vroeg hij zacht.

“Het was perfect. Net zoals ik het me altijd voorstelde in mijn dromen.” “Dan is het goed. Hebben we toch
geen fortuin voor niets uitgegeven.” lachte hij.

“Waar gaan we heen nu?” vroeg ik nieuwsgierig.

“Naar me thuis.” zei hij luchtig.

“Naar je thuis?” herhaalde ik ongelovig.

“Is dat niet goed genoeg voor madame misschien?”

“Toch wel, ik had het gewoon niet verwacht gezien dat geheimzinnige gedoe van jou.” “Ik vond dat we
onze eerste nacht samen op een plaats moesten doorbrengen waar jij je 100 procent goed voelt en je
hoeft niet bang te zijn, morgen neem ik je naar dat zonovergoten plekje waar je het met Chaimae over
had.”

“Zeg niet dat je dat hebt gehoord?”

“Een klein deeltje maar.” knipoogde hij. "Maar Chaimae had wel gelijk met wat ze zei. Het enige wat jij
moet doen vanaf nu is genieten en alles rond je heen vergeten, behalve mij dan."

367
“Tariq, jij bent een droom, weet je dat?” Hij gaf een kneepje in mijn hand.

“We zijn elkaars droom.” lachte hij. “Die vandaag werkelijkheid is geworden.”

In gedachten verzonken staarde ik voor me uit. “Ben je bang?” vroeg hij me ernstig.

“Bang is niet het juiste woord, ik ben gewoon nerveus.”

“Alles op zijn tijd Yasmina. Ik plaagde je maar vandaag. Je hoeft je nergens toe verplicht te voelen. We
zien wel wanneer het gebeurt. Het hoeft niet deze nacht. Pas wanneer jij er helemaal klaar voor bent."

Beschaamd liet ik me onderuit zakken in de autostoel. Hoewel Tariq en ik de verlegen fase al lang
doorzwommen hadden voelde ik me op dit moment maar heel klein in de wetenschap van wat er deze
nacht zou gaan gebeuren.

Lachend streek hij over mijn wang. "Wist je dat je heel schattig bent wanneer je verlegen bent?"

Ik slikte en ondanks mijn verlegenheid besloot ik hem exact te vertellen wat ik voelde op dit moment.

"Tariq. Het verleden is het verleden en het enige wat telt is de toekomst. Een toekomst die we samen
tegemoet gaan als getrouwd koppel en ik wil dat we vannacht ons die naam helemaal eigen zullen maken
dus laat dat begrijpende en beschermende gedoe maar achterwege. Ik voel me nergens toe gedwongen,
ik voel me nergens toe verplicht. Hoewel mijn hart op dit moment aan 200 per minuut slaat van de
zenuwen: ik ben er meer dan ooit klaar voor. Ik zal jou vannacht alles geven wat een echtgenote hoort te
geven aan haar man."

368
11.3.

Even later reed hij de auto in de garage. Ik maakte aanstalten om uit te stappen tot hij me tegenhield.

“Blijven zitten jij. Ik wil dit doen zoals het hoort.”

Hij opende de deur en tilde me zonder enige moeite uit de wagen, over de deurdrempel en zo
rechtstreeks naar boven toe terwijl hij tientallen vederlichte zoentjes op mijn lippen drukte. Zonder
aarzelen kuste ik hem volop terug.

Aangekomen in zijn slaapkamer zette hij me weer neer. Met een rauwe blik keek me recht in de ogen en
drukte me tegen de eerste de beste muur terwijl hij me steeds heviger zoende. Onze tongen vochten een
nooit eerder gezien gevecht uit terwijl de spanning tussen ons steeds groter werd. Verlangend om
doorbroken te worden.

Onrustig trok ik zijn jas uit en knoopte vervolgens zijn das los terwijl ik zijn handen even jachtig naar
mijn ritssluiting voelde grijpen. Ik schrok toen hij het moment abrupt onderbrak.

“Het liefste zou ik nu meteen die vervelende jurk van je lichaam scheuren maar ik stel voor dat we daar
nog even mee wachten.” zei hij veelbetekenend.

Vragend keek ik hem aan. “Ik had toch gezegd dat die eerste keer bijzonder moest worden? Wees dus
maar zeker dat we onze tijd hiervoor gaan nemen.”

Hij deed het licht aan en ik plofte neer op zijn bed. Ons bed. De gedachte dat ik hier nu voortaan definitief
zou wonen voelde een klein beetje onwennig aan. Onwennig maar fijn.

Het eerste wat ik deed was die marteltuigen van schoenen uittrekken. Ik wierp een blik op mijn
spiegelbeeld. Ik zag er tegenop al die vervelende speldjes uit mijn haar te moeten trekken. Alsof hij mijn
gedachten kon lezen plaatste hij zich achter me en haalde zachtjes één per één de speldjes uit mijn haar
tot het helemaal los over mijn schouders ging. In de spiegel wierp ik een blik op mijn
vogelverschrikkerlook. “Dit is aantrekkelijk.” lachte ik met mezelf.

Hij streek mijn haar opzij en streelde mijn nek en schouders subtiel met zijn vingertoppen terwijl hij
zachte beetjes in mijn oor gaf. “Hoe jij er ook uitziet, voor mij zal je altijd de mooiste zijn.” fluisterde hij
sensueel doorheen zijn liefkozingen. Zijn woorden en vooral de manier hij ze zei bezorgden me een nooit
eerder gevoelde tinteling in mijn onderbuik.

Zachtjes trok ik me van hem weg. “Ik ga even douchen en wat anders aantrekken.” Ik zag die ondeugende
twinkel in zijn ogen nog groter worden en moet lachen. Hij herstelde zich en zei: “Dat komt goed uit want
…”

“Wat want?” vroeg ik nieuwsgierig.

“Niets, ga maar. Je hebt welgeteld één kwartier en dan ben jij volledig aan mijn genade overgeleverd.”

“Moet ik nu bang worden Ben Amar?” lachte ik. Hij trok me weer naar zich toe. “Bang is wel het laatste
wat je moet zijn. Ik bezorg jou namelijk de nacht van je leven, Yasmina Benaïssa.”

Nadat we elkaar met moeite loslieten stommelde ik met mijn zware jurk richting de badkamer.

369
Het eerste wat ik deed wat de jurk uittrekken. Ik had vanmorgen al zorgvuldig al mijn spulletjes voor
vannacht klaargelegd. Ik wierp een blik op mijn zijdewitte lingerie die ik speciaal had gekocht hiervoor.

Zenuwen raasden door mijn lichaam. Ik wist dat het deze nacht zou gaan gebeuren. Ik verlangde naar
hem als nooit tevoren en mijn gevoel schreeuwde uit dat ik er klaar voor was maar toch was er nog zo’n
klein stemmetje in me dat vreesde dat ik weer zou dichtklappen. Ik wist dat het een plotseling gevoel
was dat nauwelijks te controleren valt, net zoals het gevoel van verlangen naar hem. Het was alleen de
vraag welk gevoel vandaag zou overheersen. “Nee Yasmina, zet het van je af. Je gaat niet terugkrabbelen.
Je gaat hiervan genieten.” fluisterde ik mijn spiegelbeeld toe.

Ik nam een heerlijke warme douche, droogde me af en trok mijn lingerie aan. Goedkeurend aanschouwde
ik mezelf in de spiegel. Ik kamde mijn haren en fö hnde ze een beetje droog waarna ik mijn haar half
opstak. Ik maakte me licht op en spoot vervolgens het luchtje op waarvan ik wist dat het helemaal gek
zou maken. Tenslotte trok ik het bijpassende jurkje erover aan. Ik ging het haast besterven van de
zenuwen. Nooit eerder had hij me op deze manier gezien, noch had ik hem op deze manier ervaren.
Hoewel er geen geheimen meer in ons middel lagen, bleef het gene wat nu zou gaan volgen één groot
mysterie.

Ik nam diep adem en zachtjes opende ik de deur die naar onze slaapkamer leidde.

Ik schrok wanneer ik zag dat alle lichten gedimd waren. Ik zag enkel een spoor van kleine rode
geurkaarsjes en tientallen rozen verspreid over de vloer liggen. Op de achtergrond weerklonk een zacht
muziekje en het bed was prachtig opgemaakt en bedekt met rozenblaadjes. Voor even waande ik me in
een droom. “Wat vind je er van?” hoorde ik Tariqs hese stem me toefluisteren.

“Het is prachtig.” zei ik helemaal aangedaan door zijn verrassing. “Net zoals jij prinses. Je ziet er
oogverblindend uit. Het was dat lange wachten meer dan waard.”

Ik voelde hij zijn warme handen op mijn schouders plaatste en me tegelijkertijd tientallen kusjes gaf in
mijn nek. Automatisch voelde ik mijn lichaam opspannen. “Ontspan je Yasmina. Het enige wat jij
vannacht moet doen is genieten van de liefde die wij samen gaan bedrijven.”

Al gauw verdween het gespannen gevoel. Ik liet me gaan in zijn aanraking en werd bedwelmd door zijn
heerlijke lichaamsgeur die mijn geurzin tegemoet kwam.

Ik voelde hoe zijn handen verder naar beneden richting mijn middel gleden en hoe hij me strak naar
zicht toedraaide. Ik kreeg het Spaans benauwd te zien dat hij enkel een onderhemd en boxers droeg. Ik
was haast vergeten hoe zijn goddelijke lichaam er uitzag.

Hij tilde mijn kin op en bracht zijn lippen zachtjes naar de mijne toe. De spanning was zo enorm groot dat
het leek alsof we onze eerste zoen zouden delen. Voorzichtig raakten zijn lippen de mijne aan, alsof ik
van porselein was en hij bang was me te breken.

Ik toonde hem dat ik geen enkele twijfel meer had en kuste hem vol overgave terug.

Zijn handen woelden onrustig door zijn haren die hij in een mum van tijd had losgemaakt, terwijl ik mijn
vingertoppen over zijn rug liet glijden. Hij onderbrak onze zoen, nam mijn hand vast en begeleidde me
naar het bed, zonder ook maar één woord te wisselen. Hij plaatste me op de zijkant van het bed en
duwde me zachtjes neer terwijl hij me bleef overladen met vederlichte kusjes.

Hij kwam half op me liggen en streelde met zijn vingertoppen over mijn naakte huid, van mijn armen
naar mijn schouders, verder naar beneden terwijl hij de lijnen van mijn jurkje bleef volgen. Hij trok mijn

370
been op en streelde verder de binnenkant van mijn dijen verder onder mijn jurkje heen naar mijn buik
waar hij speelse bewegingen maakte met zijn volle handen. Een rilling van opwinding raasde doorheen
mijn lichaam.

Hij trok me rechtop en trok subtiel in één beweging mijn jurkje uit. Ik zag hoe zijn hongerige blik over
mijn bijna volledige naakte lichaam gleed. Met mijn handen probeerde ik mijn lichaam te bedekken maar
al snel legde hij mijn handen naast me neer. “Niet doen. Je hebt er geen enkele, maar dan ook geen enkele
reden toe. Je bent prachtig.”

Strak trok ik hem naar me toe en trok onrustig zijn onderhemd uit waarna ik zijn gespierde
bovenlichaam tegen het mijne voelde aandrukken. Hij legde me terug neer en kuste me weer verder
langs mijn borst verder naar mijn buikje om vervolgens weer bij mijn dijen te eindigen. Mijn lichaam
kronkelde onder dit meest intense genot.

Hij trok me een klein beetje rechtop en ik merkte dat hij met zijn ene hand de sluiting van mijn beha
probeerde te openen wat hem in een fractie van een seconde lukte. Ruw trok hij het minuscule
kledingstukje uit en gooide het zonder omkijken bij de rest van onze kleren.

Ik voelde hoe mijn eigen remming langzaam maar zeker verdween onder zijn liefkozingen en in een
mum van tijd verkenden mijn handen onrustig zijn lichaam. Ze gleden van zijn haren, naar zijn brede
schouders verder naar zijn gespierde armen.

Ik hoorde hoe zijn ademhaling versnelde en hoe onrustiger hij zelf werd in zijn handelingen. Ik genoot
ervan hoe zijn handen subtiel mijn borsten masseerden terwijl hij mijn lippen weer opzocht. Onze
lichamen en onze tongen verstrengelden zich met elkaar alsof we bang waren elkaar en dit moment te
verliezen.

Aan elke aanraking, aan elke ademhaling, aan elke zachte kreun en aan elke zoen kon ik merken dat het
moment steeds dichter kwam. Het verlangen naar elkaar bereikte zijn hoogtepunt en daar waren we ons
welbewust van.

Onze blikken vonden elkaar en met zijn ogen vroeg hij me om toestemming verder te gaan. Ik knikte
bevestigend en voelde al snel hoe zijn handen verder naar beneden gleden en me subtiel ontdeden van
mijn laatste kledingstukje. “Ben je zeker dat je er klaar voor bent? Ik wil niet dat…” Ik plaatste mijn
vinger op zijn lippen. “Voor de volle 100 procent.” fluisterde ik.

Ik ontdeed hem van zijn boxers en ik schrok even toen ik hem en al zijn mannelijkheid tegen me voelde
aandrukken terwijl hij me bleef verder strelen op alle mogelijke plekjes. De tinteling veroorzaakt door
opwinding in mijn onderbuik werd alsmaar groter.

Hij plaatste zijn hand op mijn voorhoofd en reciteerde de woorden zoals ons geloof het ons voorschreef.

Voor ik het wist voelde ik hoe hij langzaam maar zeker in me bewoog. Ik ervoer hoe voorzichtig hij me
probeerde te benaderen. Voor even voelde ik een pijnscheut. In een reflex klemde ik mijn nagels vast in
zijn rug. Hij keek me bezorgd aan. “Zal ik stoppen.” vroeg hij zacht.

“Nee, ga alsjeblieft door…” verbeet ik de korte pijn.

Bij elke beweging die hij maakte vervaagde die pijn en werd ze omgezet naar het meest pure genot dat
kan plaatsvinden tussen twee geliefden.

371
Onze beider ademhaling werd steeds dieper, het gekreun werd steeds hoorbaarder en de passie,
spanning en opwinding tussen ons in werd steeds groter terwijl het verlangen naar elkaar elke seconde
meer bevredigd werd.

Ik voelde dingen die ik dacht nooit eerder te kunnen voelen, de liefde die ik voor hem voel werd op slag
vertienvoudigd. Hij had nu niet alleen mijn hart en ziel maar ook mijn lichaam in zijn bezit, net zoals ik
het zijne heb.

Samen bereikten we het meest intense genot, een gevoel dat me tot op de dag van vandaag onbekend
was. Nu begreep ik wat hij bedoelde met de liefde bedrijven. Nooit eerder had ik me fysiek en emotioneel
dichter bij hem gevoeld dan op dit eigenste moment.

Alle spanning, alle opgekropte gevoelens en verlangens van de voorbije maanden explodeerden in ons
midden en maakten plaats voor een gevoel van rust dat ik nooit eerder had ervaren. De cirkel is rond.
Net zoals zijn ring die ik droeg aan mijn vinger. Het begin van een cirkel van liefde waar nooit meer een
einde aan zou komen en elke dag zou stijgen in waarde.

Hij drukte een lange zoen op mijn voorhoofd, ging op zijn rug liggen en trok me vervolgens strak naar
zich toe. Ik voelde zijn naakte lichaam nog steeds branden tegen het mijne. Ondanks de hitte die nog
steeds de kamer beheerste dekte hij ons beschermend toe met het laken.

Hij streek een haar weg uit mijn gezicht. “Heb ik je pijn gedaan?” vroeg hij bezorgd.

“Niet in het allerminst.” lachte ik zwak.

Een tevreden grijns sierde daarop op zijn gelaat. “Yasmina, wat zonet heeft plaatsgevonden dat was… Ik
heb er gewoonweg geen woorden voor. Zelfs in mijn stoutste dromen had ik nooit durven dromen dat
het zo perfect zou zijn.” sprak hij dromerig voor zich uit.

Verlegen sloeg ik mijn blik neer. Hij hief mijn kin op. “Mijn vrouw.” fluisterde hij. “Je bent nu mijn vrouw
in alle opzichten. Ik had het nooit voor mogelijk gehouden maar liefde voor jou is alleen nog maar
toegenomen vandaag. Teder streelde hij mijn wang. “Ik houd van jou Yasmina Benaïssa.”
"Ik elke zin van het woord." voegde hij er aan toe.

“Weet je Tariq.” nam ik het woord over. “Een jaar geleden had ik nooit verwacht dat ik nog dit geluk zou
kunnen voelen. Ik had nooit gedacht dat ik me nog zou kunnen geven aan een man, volledig maar je had
gelijk in Londen toen je me zei dat je me hem zou laten vergeten. Ik ben het vergeten. Ik heb het
losgelaten. In mijn emoties ben jij de eerste, de enige en de laatste. Jij hebt mijn eer en niemand anders.
Het is een eer om de rest van mijn leven met jou te mogen doorbrengen. Als iemand mij vraagt hoeveel ik
van jou houd dan zou ik degene dat antwoord schuldig moeten blijven. Zelfs het woord oneindig is
immers te min om de liefde te beschrijven die ik op dit moment voor jou voel. Jij hebt me mijn leven
teruggegeven, jij hebt me getoond wat liefde is, hoe het hoort te zijn, je hebt me genomen zoals ik ben en
voor dat Tariq, zal ik jou altijd dankbaar blijven. Ik houd van jou Tariq Ben Amar.”

We bezegelden het moment met een intense zoen en de belofte aan de toekomst.

Het verlangen naar de ochtend was nooit zo groot geweest, wetende dat ik nu elke ochtend naast hem
zou wakker worden en ik elke dag weer zou kunnen genieten van zijn liefkozingen.

Ik nestelde me dicht tegen zijn borstkas waar ik in slaap werd gewiegd door zijn steeds langzamer
wordende hartslag en zijn handen die zacht door mijn haren woelden en zacht over mijn naakte armen

372
streelden. Ik wist dat we op dit eigenste moment de rust hadden bereikt waar we al die maanden naar op
zoek waren. Rust bij elkaar, rust in onze liefde.

De volgende dag vertrokken we naar een onbekende bestemming die tot mijn verbazing Marokko bleek
te zijn. Tariq zocht een plek met emotionele waarde en bracht me naar zijn vakantiehuis aan zee waar we
ongestoord konden genieten van onze wittebroodsweken. Geen mens hebben we gezien. Het enige wat
we deden was genieten van elkaar. Het werden weken om nooit meer te vergeten. Voor altijd zouden ze
gebrand staan in mijn herinnering.

Op de laatste avond bezorgde ik hem onverwacht zijn langverwachte verrassing in ware duizend en één
nachten stijl. Ik bezorgde hem letterlijk de avond van zijn leven, net zoals hij dat twee weken daarvoor
deed.

Deze weken waren het begin van één grote ontdekkingsreis die nog zou duren voor de rest van ons leven
samen. Onze liefde zou een onuitputtelijke schat blijken die we voor altijd zouden blijven koesteren.

373
Slotstuk
“Geef hier die papieren!” lachte ik.

“Vergeet het maar. Ik ben de dokter dus ik heb het recht ze eerst te bekijken!” plaagde hij me terwijl ik hem
achterna holde in zijn kantoor.

“Het gaat hier wel om mijn lichaam, ter informatie.” deed ik uit de hoogte. "Jouw lichaam dat misschien iets
draagt van ons beiden." merkte hij op.

“Oké, weet je wat? We zullen samen kijken?” stelde ik uiteindelijk voor.

Hij trok me op een schoot en haalde het papier tevoorschijn. “Wat denk jij?” vroeg hij als eerste.

“Alles wijst erop maar ik ben bang dat het slechts inbeelding is.” probeerde ik mezelf geen valse hoop te
geven.

“Zullen we onszelf dan maar snel uit ons lijden verlossen?” “Goed idee.” lachte ik zenuwachtig. Het nieuws
dat we zo dadelijk zouden leven zou misschien wel ons hele leven omver gooien.

Terwijl we samen het resultaat van mijn bloedonderzoek bekeken zochten onze blikken elkaar tegelijkertijd
op. “Je bent zwanger!” riep Tariq euforisch uit. “Ik wist het! Ik zag het gewoon aan je.” en hij drukte een
lange zoen op mijn lippen.

“Je wordt papa.” fluisterde ik met tranen in de ogen. “En jij wordt de beste mama.” sprak hij me zacht toe
alsof hij het zelf nauwelijks kon geloven.

“Weet je nog die ene avond?” fluisterde hij me toe. “Volgens mij is het dan gebeurd.” Een verlegen blos
verscheen op mijn wangen. “Wat doet jou dat denken?”

“Ik zei je nog dat ik het zo aanvoelde na afloop. Tenslotte hebben we er wel ons best voor gedaan.” grijnsde
hij ondeugend voor zicht uit.

“Onverbeterlijk” gaf ik hem een stomp.

Ik wist dat hij gelijk had. Ik dacht terug aan het moment. Dagenlang spraken we niet tegen elkaar. Het
resultaat van een uit de hand gelopen discussie waarin geen van beide wilde toegeven. Typisch ons en zo
enorm banaal wanneer ik er nu aan terugdenk.

Op een avond kwam hij onverwacht vroeger thuis waarna hij me huilend aantrof in de keuken. Zonder
woorden wisten we hoe elkaar te moeten troosten.

Onze relatie was nog steeds even passioneel als in het aller begin, net zoals de zeldzame ruzies die we gehad
hebben. Telkens maakten we het al even vurig terug goed en het resultaat daarvan groeit nu in mijn buik,
met Allah’s wil, voortgebracht uit een moment van liefde en passie. Ons eerste liefdeskind.

Terwijl hij met zijn warme handen teder over mijn buik streelde en zachte zoentjes in mij nek plaatste wist
ik dat hij zo mogelijk nog gelukkiger was dan ikzelf. Al maanden werd het verlangen hiernaar steeds groter,
ware het niet dat mijn studies steeds in de weg stonden tot een maand geleden, wanneer we voluit besloten
ervoor te gaan.

Ik zag hoe hij naar de deur liep en ze op slot draaide. “Wat doe je?” vroeg ik zogenaamd onschuldig.

374
“Ik denk dat ik al exact weet hoe we dit goede nieuws kunnen vieren." zei hij met een ondeugende twinkel in
zijn ogen.

“Gingen wij werk en privé niet gescheiden houden dokter?”

“Mijn werk is in de eerste plaats mijn vrouw tevreden te houden dus dat is dan ook exact wat ik nu ga doen.”

Zonder enige aarzeling gaf ik toe aan onze honger voor elkaar die hoognodig gestild moest worden.

Ik herinner het me nog als de dag van vandaag. De dag dat we het nieuws ontvingen dat ik voor de eerste
keer zwanger was. Deze zwangerschap maakte ons geluk nog completer. Twee jaar lang hadden we
genoten van elkaar, de prachtige plekken ter wereld bezocht en had ik mijn studies met succes afgerond.
Ik was dan ook officieel Tariqs assistente geworden. Net zoals in het aller begin vormden we een team
dat krachtiger stond dan ooit, zowel op professioneel als op persoonlijk vlak.

Het verleden hadden we voorgoed achter ons gelaten na de dood van Nassim en maakten volop plannen
voor de toekomst. Eindelijk durfde ik weer te leven en ik genoot er met volle teugen van.

Tariq had net op het moment dat ik afstudeerde een werkaanbieding gekregen in Marokko om hoofd te
worden van een privékliniek. We beseften beiden dat we daar net iets meer voldoening zouden krijgen
bij ons werk dan hier. Daar is immers veel meer nood aan goede artsen. Tot groot spijt van onze families
besloten we de stap te wagen en daar een nieuw leven op te bouwen. Ik voelde dat we dit moesten doen.
Ons leven was een aaneenschakeling geweest van uitdagingen. Deze kon er dus nog maar bij.

Acht maanden na mijn positieve zwangerschapstest beviel ik na een heerlijke zwangerschap van een
gezond zoontje dat sprekend op zijn papa leek. Een kleine Ben Amar. Die koppigheid zat er al vanaf dag
één in, net zoals zijn gave elke vrouw rond hem in het zwijm te laten vallen.

We hadden ervoor gekozen het geslacht niet op voorhand te willen weten hoewel Tariq er stellig van
overtuigt was dat hij een zoon zou krijgen. Ik heb echter een klein vermoeden dat hij het al lang wist
nadat hij stiekem had gespiekt op de echo’s.

We maakten eveneens de afspraak dat hij de naam voor een zoon mocht kiezen en ik zou de naam voor
een dochter kiezen.

Op de dag van mijn bevalling maakte hij de naam bekend. Het zou Yasser worden. Een krachtige naam
voor een jongen dat het net zoals zijn papa zeker nog ver zou gaan schoppen in het leven, met een kleine
knipoog naar mijn naam. Hij had hem niet beter kunnen uitkiezen.

Ik was op slag weer verliefd. Op mijn kersverse zoon en op Tariq, die zich in een mum van tijd ontpopte
tot een modelvader. Niet dat ik ook maar iets anders verwachtte.

De voorbije jaren werden we overspoeld door goed nieuws. Bruiloften en geboortes wisselden elkaar af.
Een halfjaar na onze bruiloft traden ook mijn broer en Salma in het huwelijksbootje terwijl Ilias en
Chaimae zich verloofden. Zij trouwden precies een jaar na ons, nadat ze beiden waren afgestudeerd. Mijn
zus werkte nu als kinderverzorgster en Ilias is zijn eigen praktijk begonnen.

Net zoals ons hadden ze allemaal het geluk bij elkaar gevonden. Onze families hingen door deze
huwelijken nog sterker aan elkaar. Allemaal kregen we een onwrikbare band met elkaar en steunden
elkaar door dik en dun.

375
Ik ben Tariq nog steeds erg dankbaar voor wat hij voor me heeft gedaan maar ook de vriendschappen
met Salma, Ilias en de steun van mijn broer en zus zal ik nooit vergeten. Zonder hen zou ik misschien
nooit staan waar ik nu stond.

Waar is de dag dat ik met knikkende knieën ging solliciteren in de kliniek, geen flauw vermoedend
hebbend hoe drastisch mijn leven daaropvolgend zou gaan veranderen. Een speling van het lot. Het is
zoals Allah het gewild heeft.

Haast elk jaar werd ik opnieuw tante. Mohammed en Salma kregen ondertussen twee zoontjes die
luisteren naar de namen Moussa en Soufiane. Chaimae en Ilias zijn een jaar geleden voor het eerst ouders
geworden van een dochtertje Ibtisame.

Nadat we enkele jaren in Marokko woonden schonk ook ik het leven aan een tweede kindje. Het was niet
gepland maar daarom niet minder gewenst. Dit maal werd het tot onze blijdschap een dochter.

Mijn groene ogen die ik had geërfd van mijn moeder, had zij geërfd van mij. Tot grote blijdschap van
Tariq, die nu naar eigen zeggen twee prinsesjes had om voor te zorgen.

We gaven haar de naam Tasniem. Haar naam die ik dit ditmaal had uitgekozen, vernoemd naar een bron
in het Paradijs, met dit keer een kleine knipoog naar haar papa’s naam.

Met onze twee kinderen was ons leven en ons geluk compleet. Samen met hen streefden we in dit leven
naar een eeuwig leven samen in het Paradijs met ons geloof en elkaar als leidraad.

376
Epiloog
Nu, vijf jaar later, terwijl de eerste Marokkaanse lentezon op mijn huid brandt kijk ik van op het balkon
voor me uit. Ik kijk naar mijn nog steeds even onweerstaanbare man die speelt met onze twee prachtige
kinderen op het strand en kom tot het besef dat sprookjes nog wel bestaan. Dromen kunnen uitkomen,
als je er maar genoeg in gelooft en vecht voor je geluk.

Hij heeft me mijn vertrouwen in de mens teruggeven. Ik heb hem leren vertrouwen. Hij heeft mijn pijn
weggenomen, de pijn van het verleden. Een litteken waarvan ik dacht dat het nooit nog zou genezen.
Dankzij hem weet ik nu wat de definitie van oprechte liefde is.

Niemand heeft ooit gezegd dat het leven makkelijk zou zijn maar met hem aan mijn zijde kan ik de
wereld aan. Hij is mijn vriend, mijn beschermer, mijn minnaar, mijn zielsverwant. De vader van mijn
kinderen. Ze hebben ons voorgoed met elkaar verbonden en onze band waarvan ik dacht dat hij niet
hechter kon nog steviger gemaakt.

Alsof hij aanvoelde dat ik hen gadesloeg kijkt hij mijn richting uit. Nog steeds voel ik vlindertjes in mijn
onderbuik wanneer hij me aankijkt. Nog steeds doet hij me elke dag verstomd staan. Nog steeds voel ik
hoe mijn liefde voor hem elke dag vermeerdert. We hebben de obstakels overwonnen. Obstakels die
hebben gezorgd voor een onwrikbare band en een eindeloze liefde.

Hij schenkt me een gelukzalige glimlach en terwijl de zon zijn gezicht verlicht reikt hij zijn hand naar me
uit. “Kom hier.” vormt hij met zijn lippen. Net zoals in de droom die ervoor zorgde dat ik zijn aanzoek
accepteerde. Ik heb er geen moment spijt van. Zonder enige aarzeling loop ik richting mijn prachtige
gezin die me met drie tegelijk rond mijn middel vlogen. “Ik houd van jou.” fluistert hij in mijn oor. “Nog
niet half zoveel ik van joud hou.” vorm ik met mijn lippen.

Terwijl hij me strak naar zich toetrekt en we onze kinderen in onze armen houden kijken we lachend de
steeds breder wordende zon tegemoet. Zonder woorden beloven we aan elkaar de toekomst. Een
toekomst met een veelbelovend script, geschreven door Allah,
waarin wij samen met Yasser en Tasniem de hoofdrollen zullen
spelen. © E-literoase –
2013
And then there was you, Tariq Alle rechten Ben Amar. The one who brought
me from darkness to light. voorbehouden

Dit document dient

louter voor eigen
gebruik. Het verder
verspreiden zonder
toestemming van de
auteur is schending
van het auteursrecht
en bijgevolg
strafbaar!

Feedback welkom in
onderstaande topic:
http://e-
literoase.actieforum.com/
t860-and-then-there-was-
you-verhaal

377