«Εδώ τελείωσαν οι στοχασµοί µου πάνω σ΄ ένα απ΄ τα

κρίσιµα και, γιατί όχι, δραµατικότερα διλήµµατα που γεννάει η

κατά δίκαιον συµβίωση των ανθρώπων. Το δίληµµα ανάµεσα
στην πλειοψηφία και στην γνώση όταν αυτές συγκρούονται.
Και τώρα που τελείωσα αναρωτιέµαι πού µε οδήγησε αυτή η
διαδροµή που έτσι κι αλλιώς ξεπερνά τις αντοχές µου. Και δεν
είναι µόνο το ερώτηµα που οδήγησε αλλά και τι τυχόν
προσέφερα στον υποµονετικό αναγνώστη.
Φοβούµαι ότι επέστρεψα εκεί όπου άρχισα. Επέστρεψα στο
ερώτηµα.
Επέστρεψα στο δίληµµα.
Βίωσα την αδυναµία της ανεπάρκειας για τα µεγάλα…»

∆. Τσάτσος*

Κατ΄ αρχήν να στοχάζεσαι…

Αυτό βέβαια δεν εµποδίζει τους άλλους να µιλούν…
Η σιωπή σου αρχικά γίνεται µέρος ενός θορύβου. Μόνο όταν οι
θόρυβοι παύσουν, όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός από τους
σωτήριους δεκάρικους και τα λογύδρια, τους ανώφελους λόγους
και τον χαρτοπόλεµο, τότε η Σιγή διαδέχεται τη Σιωπή…
Ποιο είναι το θέµα µας;
Μα ότι όλοι µιλούν.
Αδιαλείπτως και ακαταπαύστως…
Ενώ κάποιοι έχουν σιγήσει οριστικά και άλλοι απλά παραµένουν
σε µια σιωπηρή αναµονή…
Γιατί µιλούν όµως όσοι µιλούν;
Οφείλουν να µιλούν;
Τι λένε άραγε;
Προσθέτει ή αφαιρεί ο λόγος τους;
Υπάρχει κάτι που δεν έχει ειπωθεί;
Μπορεί το µυαλό να γεννήσει πια νέες ιδέες και να τις
µετουσιώσει σε λόγο;
Μακάρι να µπορεί…
Σε ποιο πεδίο;
Στο επιστηµονικό µάλλον υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Η έρευνα
αποτελεί πάντα µια αφετηρία ευτυχώς…
Στην κοινωνία όµως;
Στην πολιτική;
Στην οικονοµία;
Στην αυτοδιοίκηση;
Ν΄ απαντήσω;
Ας το αποφύγω ως ένα ακόµη πειρασµό, για να απολαύσω λίγο
ακόµη τη νιρβάνα του «παραδείσου» και της εικονικής
πραγµατικότητας που µου «λένε» ότι ζω…
Ανήκω συνειδητά πια σ΄ αυτούς που σιγούν.
Που σιωπούν.
Που έχουν παύσει να µιλούν.
Συλλήβδην και σωρευτικά συντρέχουν τόσοι λόγοι για να σιωπά
κανείς…
Υπάρχουν τέτοιες περίοδοι που είναι σωτήριοι για την ψυχή.
Ηρεµείς και µένεις εκτός από την κατανάλωση…
Γίνεσαι αναχωρητής.
Μαζεύεις ενέργεια.
∆εν το κάνουν πολλοί γιατί είναι και θέµα κοινής λογικής, η
οποία δεν συναντάται συχνά, αφού όλοι πλέον εµφανίζονται ως
σύνθετοι εγκέφαλοι και τα έργα τους ως προϊόντα λεπτής
εγκεφαλικής υφής και ως εκ τούτου …εθνοσωτήρια!
Μου έλεγε κάποιος φίλος ότι οφείλουµε να συµµετέχουµε και να
καταγράφουµε όλες τις απόψεις. Αυτό είναι η ∆ηµοκρατία.
Βαρύγδουπο, αλλά δεν µε έπεισε…
Γιατί να µιλώ φίλε µου;
Ποιόν άραγε να ενδιαφέρουν οι τόσο κοινότοπες απόψεις που
«κουβαλώ», οι οποίες είναι προϊόν, µόνο, κοινής λογικής;
Αυτές οι απόψεις φαίνεται να έχουν ηττηθεί.
Γιατί η λογική µπορεί να ηττηθεί. ∆εν είναι τόσο ανθεκτική όσο
η βλακεία ή η ηλιθιότητα, που παραµένει ανίκητη όσο κι αν την
πολεµήσεις…
Είπα φαίνεται, γιατί δεν είµαι σίγουρος ούτε γι αυτό και γιατί η
νίκη είναι κάτι που τελικά έρχεται και παρέρχεται.
Είναι εφήµερον πράγµα η νίκη…
Σήµερα νικητές είναι όσοι δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν
ένα έργο από κάποιο σηµαντικό χρηµατοδοτικό πακέτο.
Σήµερα νικητές είναι όσοι έχουν επιφέρει ανεπανόρθωτες
βλάβες στο διαµελισµένο σώµα του τόπου µας και απλώς
ετοιµάζονται για την µεγαλοπρεπή εκφορά…
Σήµερα δεν αφορά κάποιον αν όλα αυτά που γίνονται στην
πολιτική είναι µηχανιστικά και µη πολιτικά.
Σήµερα δεν αφορά κάποιον αν υπάρχει αντίσταση στη
µεθόδευση µιας διαχειριστικής διοίκησης του τόπου µας.
Σήµερα δεν αφορά κάποιον που το 67% µε βάση τις
δηµοσκοπήσεις δεν γνωρίζει το έργο αυτών που αύριο θα είναι
και πάλι οι νέοι ηγέτες σας. Θα είναι παρήγορο αν το γνωρίζουν,
βέβαια, οι ίδιοι και ας µην το γνωρίζουµε εµείς.
Σήµερα, δεν αφορά κάποιους το πού οδεύουµε χωρίς
πρόγραµµα και χωρίς δεσµεύσεις…
Ποιον αφορά που δεν µπορούν οι εκλεκτοί να ξεχωρίσουν για
την παιδεία τους και την ξεχωριστή τους σκέψη; Που δεν
µπορούν να ξεχωρίσουν για κάτι που είπαν, που σκέφτηκαν ή
που έκαναν κάποτε… Κοιτάζω αυτές τις µέρες τα βιογραφικά
των υποψηφίων και δεν έχω παρά να αναφωνήσω ενθουσιωδώς
«ΑΞΙΟΙ»!!!
Ποιον άραγε να αφορούν όλα αυτά;
Ίσως να µην αφορούν κανένα πια ή ελάχιστους…
Γι αυτό και εγώ αυτό το βάρος που ένιωθα το ξεφορτώνω εδώ.
Το άχθος του φορτίου ας το κουβαλήσουν οι «επιφανείς» της
παρούσης συγκυρίας.
Ο ορίζοντάς µου δεν έχει άλλους ανεµόµυλους να κυνηγήσω…
Έχει ένα ηλιοβασίλεµα και την αναµονή - ελπίζω - µιας
λαµπερής αυγής.
Μεσολαβεί όµως µια σιωπηλή νύχτα που πρέπει να την ζήσω…
Όσοι κέρδισαν τον «αγώνα», όσοι αισθάνονται δικαιωµένοι,
όσοι αισθάνονται κυρίαρχοι έχουν πλέον την ευθύνη.
Ολάκερη την ευθύνη. Και µ΄ αυτή θα πορευθούν.
Χωρίς το άλλοθι του επιµερισµού και στους δικούς µου ώµους.
Και η δική µου η ευθύνη, θα µε ρωτήσει πάλι ο φίλος µου;
Παραµένει κι αυτή ολάκερη, µόνο που δεν θα κριθεί από την
επιτυχία ή την αποτυχία κάποιων φιλοδοξιών στο πεδίο της
δηµόσιας κατάθεσης.
Εκτός από τα ∆ηµόσια, η ∆ηµοκρατία και οι άνθρωποι
δοκιµάζονται και στα Ιδιωτικά πεδία...
Αυτή η στάση και άλλες ενδεχοµένως, θα κριθούν ιστορικά –
πιστεύω - από τους νοήµονες Πολίτες που θα έχουν την κοινή
λογική και την ψύχραιµη απόσταση από το παρόν.
Και µέχρι τότε;
«Μέχρι τότε ξανακουµπάω την πέννα µου στο τραπέζι
και κλείνω τα χαρτιά µου µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για
µένα, για τον αναγνώστη µου και για τη σχέση µας» *
Μέχρι τότε θα πορευόµαστε συντροφιά µε τη σιωπή.
Την εκκωφαντική σιωπή µας…
Τους το υπόσχοµαι…

Ν. Ι.Βλάχος

Οκτώβρης 2006, λίγο πριν τις Εκλογές

Υ.Γ.: Αυτές τις σκέψεις θέλω να τις µοιραστώ µε τους

φίλους µου, που πιστεύουν ότι µπορούν να αλλάξουν τα
πράγµατα µε τη συµµετοχή τους µέσα σε σχήµατα που
κατά την άποψή µου έχει δοκιµαστεί η αντοχή και η αξία
τους.
Τους εύχοµαι ολόψυχα να πετύχουν και να δώσουν ό,τι
µπορούν να δώσουν.

Μια παραίνεση µόνο, αν επιτρέπεται:

Ας µην αρκεστούν στο χώρο που θα τους δώσουν µετά
τις εκλογές. Ας διεκδικήσουν λίγο παραπάνω…
Καλή δύναµη και καλή επιτυχία τους εύχοµαι.
Και καλή αντάµωση…

* ∆. Τσάτσος, «Πολιτικός και Επιστηµονικός Λόγος», Εκδόσεις

Γαβριηλίδης, 2005