Εργασία στο μάθημα Τεχνολογίας

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ

Ονοματεπώνημο: Ολτιόν Τόλα

Τμήμα Α4
 Ιστορική εξέλιξη του αυτοκινήτου

Η ιστορία των αυτοκινήτων χάνεται πίσω στο χρόνο. Η ανακάλυψη και η

χρήση αυτοκινούμενων οχημάτων αποτελεί ίσως από τις πιο καινοτόμες
εφευρέσεις στην ανθρώπινη ιστορία, μάλιστα λέγεται πως χρειάστηκαν
πάνω από 100.000 διπλώματα ευρεσιτεχνίας για να δημιουργηθεί ένα
σύγχρονο αυτοκίνητο.

Η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας αυτοκινήτου ήταν το επονομαζόμενο

“Fardier” με δημιουργό το Nicolas Joseph Cougnot στη Γαλλία το 1769.

Η ανάπτυξη του αυτοκινήτου ξεκίνησε το 1672 με την εφεύρεση του

πρώτου ατμοκίνητου οχήματος, η οποία οδήγησε στη δημιουργία του
πρώτου ατμοκίνητου αυτοκινήτου, ικανού για ανθρώπινη μεταφορά,
που κατασκευάστηκε από τον Νικολά-Ζοζέφ Κυνιό
Η ανάπτυξη παρεμποδίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα από την
αντίδραση κατά των μεγάλων οχημάτων, ωστόσο η πρόοδος
συνεχίστηκε σε ορισμένες μηχανές εσωτερικής καύσης. Ο κινητήρας
εξελίχθηκε καθώς οι μηχανικοί δημιούργησαν μηχανές εσωτερικής
καύσης δύο και τεσσάρων κύκλων και άρχισαν να χρησιμοποιούν
τη βενζίνη ως καύσιμο. Τα οχήματα παραγωγής άρχισαν να
εμφανίζονται το 1887, όταν ο Καρλ Μπεντς ανέπτυξε ένα βενζινοκίνητο
αυτοκίνητο και κατασκεύασε αρκετά πανομοιότυπα αντίγραφα. Η
πρόσφατη παραγωγή αυτοκινήτων σηματοδοτείται από το Ford Model
T, που δημιουργήθηκε από την Ford Motor Company το 1908, το οποίο
έγινε το πρώτο αυτοκίνητο που παρήχθη μαζικά σε κινούμενη γραμμή
συναρμολόγησης.

Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, έγιναν προσπάθειες για την

εισαγωγή πρακτικών ατμοκίνητων οχημάτων. Αναπτύχθηκαν
καινοτομίες όπως τα χειρόφρενα, τα κιβώτια πολλαπλών ταχυτήτων και
το καλύτερο σύστημα διεύθυνσης. 
Tο 1816, ένας καθηγητής στο Πολυτεχνείο της Πράγας, ο Γιόζεφ
Μπόζεκ, κατασκεύασε ένα ατμοκίνητο βαγόνι με καύσιμο πετρέλαιο.  Ο
Walter Hancock, κατασκευαστής και χειριστής ατμοκίνητων
λεωφορείων του Λονδίνου, κατασκεύασε το 1838 ένα διθέσιο
αυτοκίνητο φαετόν. 
Το 1867, ο Καναδός Henry Seth Taylor παρουσίασε το τετράτροχο
"ατμοκίνητο αμαξάκι" του στην έκθεση του Στάνστεντ στο Στάνστεντ
του Κεμπέκ και ξανά το επόμενο έτος.
Ένα από τα πρώτα "πραγματικά" αυτοκίνητα κατασκευάστηκε το 1873
από τον Γάλλο Amédée Bollée στο Λε Μαν, ο οποίος κατασκεύασε
αυτοκινούμενα ατμοκίνητα οδικά οχήματα για τη μεταφορά ομάδων
επιβατών.

Tα ατμοκίνητα οδικά οχήματα, τόσο τα αυτοκίνητα όσο και οι άμαξες,

έφτασαν στο απόγειο της ανάπτυξής τους στις αρχές της δεκαετίας του
1930, με τους ελαφρούς λέβητες ταχείας ατμοποίησης και τα
αποδοτικά σχέδια κινητήρων. Οι κινητήρες εσωτερικής καύσης
αναπτύχθηκαν επίσης σημαντικά κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου
Πολέμου, καθώς έγιναν απλούστεροι στη λειτουργία και πιο αξιόπιστοι.
Η ανάπτυξη του ταχύτατου κινητήρα ντίζελ από το 1930 άρχισε να τις
αντικαθιστά για τα βαγόνια.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το αν τα ατμοκίνητα αυτοκίνητα θα
αναγεννηθούν ποτέ σε μεταγενέστερες τεχνολογικές εποχές μένει να το
δούμε. Περιοδικά όπως το Light Steam Power συνέχισαν να τα
περιγράφουν μέχρι τη δεκαετία του 1980. Τη δεκαετία του 1950 υπήρξε
ενδιαφέρον για αυτοκίνητα με ατμοστρόβιλο που τροφοδοτούνταν από
μικρούς πυρηνικούς αντιδραστήρες(αυτό ίσχυε και για τα αεροσκάφη),
αλλά οι φόβοι για τους κινδύνους που ενέχει η τεχνολογία της
πυρηνικής σχάσης σύντομα σκότωσαν αυτές τις ιδέες.

Το 1828, ο Ányos Jedlik, ένας Ούγγρος που εφηύρε έναν πρώιμο τύπο
ηλεκτρικού κινητήρα, δημιούργησε ένα μικροσκοπικό μοντέλο
αυτοκινήτου που κινούνταν από τον νέο του κινητήρα. Το 1834, ο
σιδεράς του Βερμόντ Thomas Davenport, ο εφευρέτης του πρώτου
αμερικανικού ηλεκτρικού κινητήρα συνεχούς ρεύματος, εγκατέστησε
τον κινητήρα του σε ένα μικρό μοντέλο αυτοκινήτου, το οποίο
λειτούργησε σε μια μικρή κυκλική ηλεκτροφόρα πίστα. Το 1835, ο
καθηγητής Sibrandus Stratingh από το Groningen των Κάτω Χωρών και ο
βοηθός του Christopher Becker δημιούργησαν ένα ηλεκτρικό
αυτοκίνητο μικρής κλίμακας, το οποίο κινούνταν με μη
επαναφορτιζόμενες πρωτογενείς κυψέλες. Το 1838, ο Σκωτσέζος
Ρόμπερτ Ντέιβιντσον κατασκεύασε μια ηλεκτρική ατμομηχανή που
έφτασε σε ταχύτητα 6,4 km/h(4 mph). Στην Αγγλία, το 1840 χορηγήθηκε
δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τη χρήση σιδηροτροχιών ως αγωγών
ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ παρόμοια αμερικανικά διπλώματα
ευρεσιτεχνίας εκδόθηκαν στους Lilley και Colten το 1847.
Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα απολάμβαναν δημοτικότητα μεταξύ των
τελών του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού αιώνα, όταν ο
ηλεκτρισμός ήταν από τις προτιμώμενες μεθόδους για την κίνηση των
αυτοκινήτων, παρέχοντας ένα επίπεδο άνεσης και ευκολίας στη
λειτουργία που δεν μπορούσαν να επιτύχουν τα βενζινοκίνητα
αυτοκίνητα της εποχής. 
Tα τελευταία χρόνια, οι αυξημένες ανησυχίες για τις περιβαλλοντικές
επιπτώσεις των βενζινοκίνητων αυτοκινήτων, οι υψηλότερες τιμές της
βενζίνης, οι βελτιώσεις στην τεχνολογία των μπαταριών και η
προοπτική της κορύφωσης του πετρελαίου έχουν προκαλέσει
ανανεωμένο ενδιαφέρον για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, τα οποία
θεωρούνται πιο φιλικά προς το περιβάλλον και φθηνότερα στη
συντήρηση και τη λειτουργία τους, παρά το υψηλό αρχικό κόστος.
 Η επίδραση του αυτοκινήτου στην κοινωνία και
το περιβάλλον

Η κυριότερη πηγή εκπομπής πολλών αέριων ρύπων είναι το αυτοκίνητο.

Το Ινστιτούτο Warldwatch σε πρόσφατη έκθεσή του αναφέρει ότι η
μισή ποσότητα οξειδίων του αζώτου, μονοξειδίου του άνθρακα,
υδρογονανθράκων και το μεγαλύτερο ποσοστό μόλυβδου εκπέμπονται
από τα αυτοκίνητα. Κάθε αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων
συνεπάγεται αύξηση των εκπεμπόμενων ρύπων. Σε τριάντα χρόνια ο
αριθμός τους θα υπερβεί το 1 δισεκατομμύριο. Μάλιστα, στις
αναπτυσσόμενες χώρες ο αριθμός τους θα διπλασιαστεί, οξύνοντας τη
ρύπανση των αστικών κέντρων και δεσμεύοντας πόρους από
δραστηριότητες, όπως η υγεία, η παιδεία, ο πολιτισμός, η απασχόληση
κτλ., που είναι πολύ πιο αναγκαίες.
Με την εξέλιξη της τεχνολογίας η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής
προαπαιτεί την αλλαγή των συνηθειών των οδηγών. Προκειμένου να
μην επιβαρύνουν το περιβάλλον αλλά και το μηνιαίο προϋπολογισμό
τους, οι οδηγοί οφείλουν να οδηγούν έξυπνα, με ασφάλεια και
σεβασμό στο περιβάλλον, να σκέφτονται οικονομικά και να τηρούν τους
κανόνες του eco-driving.