1.3 Die sneeu val saggies op die seun se lyf. Dis pikswart en die wolke absorbeer al die lig van die maan en sterre. Die seun sien slegs die lig van eensame kers wat brand.
Sy kniee pyn en sy hande bewe van die koue. Sy voete sink in die diep wit sneeu. Die kers moet asseblief nie nou uitblaas. Hy hou sy hand voor die vlam sodat die wind dit nie kan blus.
Hy hou aan, maar die sneeu val op sy lyf harder as te vore. In die afstand sien hy n klein vlek van oranje lig so klein soos die kop van n speld. Dit is ver, doodver. Hy voel asof hy dit nie gaan maak nie, maar hy weet hy moet probeer. Met pyn in sy liggaam en ys in sy hare stoot hy aan.
Voor hom is n groot denneboom woud. Die bome is groot en dik met lang takke wat soos torings uitsteek en met sneeu bedekte blare. Die takke voorsien n bietjie dekking van die sneeu, maar dit is nog steeds onmoontlik om te sien. Sy arms rek voor hom uit soos hy die pad deur die woud probeer voel. Hy hoor die takke voor hom skud. Hy kyk op. In die takke van die boom sit n sneeu wit uil. Die uil hoot sag. Dit kyk na die seun, hulle oe ontmoet. Dit voel asof die uil se groot oe diep in die seun se siel in kyk. Skielik vlieg die uil weg.Die sneeu stop.
Hy kan die lig sien. Dit is nie ver nie. Sy huis is amper voor hom. Hy hardloop so vinnig soos die wind.Met yskoue hande en gevriesde vingers sukkel hy om die deur van die klein huisie oop te maak. Die seun is uitgeput en kan nie eers by sy kamer uitkom so moeg is hy. Hy val op die vloer, en voel die slaap sy hele lyf oorvat.
