Ang wika ay isang mahalagang aspeto ng ating pagkatao at ng ating kultura.

Sa pamamagitan
nito, nagkakaroon tayo ng koneksyon at maipapahayag natin ang ating mga damdamin,
kaisipan, at karanasan. ang Rehiyon ng Ilocos ay matatagpuan sa pagitan ng mga tigang na
lupain ng mga bulubundukin ng Cordillera at ng South China Sea. Bagama't ang kanilang
mayamang lupain ay biniyayaan ng mga benepisyong pangagrikultura, ang paghahanap-buhay
sa Ilocos ay napakahirap. Ang Ilokano ay isang panrehiyong wikang “Austronesian” na
sinasalita sa hilagang bahagi ng Luzon at kung minsan ay tinutukoy bilang Ilokano, Iloco o Iluko.
Tinutukoy ng ilang tao ang Ilokano bilang isang dayalekto. Ang mga ilokano ay kilala sa
pagiging masipag, mapagpasalamat, simple at determinado. Gayunpaman, kilala rin sila bilang
kuripot o “kuripot”. Syempre, ang mga Ilokano na tinatawag na kuripot at mura ay tinatrato
lamang bilang biro o puntahan sa mga Pilipino at hindi bilang negatibong panrehiyong
stereotype. • MANANG/MANONG/ANTI/ANGKEL/NANANG/TATANG- ang mga ilokano ay di
nawawalan ng respeto sa mga nakakatanda, hindi nila nakakalimutan ang kanilang pantawag
pag may sasabihin sila, ito ay isa sa kultura ng wika nila na nagpapakita ng respeto na
nakasanayan nila • Ang mga ilokano ay mahilig MAGLUTO, Isa sa pinakasikat na pagkain sa
rehiyon ng Ilocos ay pinakbet, isang ulam na gawa sa talong, green beans, okra, bitter melon, at
bagoóng, kadalasang may mga kamatis at karne rin. Ang Bagoóng ay isang hipon na
karaniwang kinakain sa Pilipinas. Ang isa pang paboritong ulam ay dinardaraan, isang nilagang
gawa sa pinatuyong dugo ng baboy. Dinardaraan ay tinatawag na dinuguan sa wikang
Tagalog/Filipino na ginagamit sa karamihan ng Pilipinas. • HILIG ng mga Ilocano gumawa ng
mga kagamitan gamit ang kanilang mga kamay isa na dito ang inabel. Ang inabel ay isa sa
maraming ipinagmamalaki ng rehiyon ng ilocos sa Pilipinas. Ang "abel" ay ang salitang Ilokano
para sa paghabi at ang "inabel" ay maaaring bigyang kahulugan sa anumang uri ng hinabing
tela. Sa mundo ng paghabi gayunpaman, ang inabel ay partikular na ginagamit upang tumukoy
sa tela na malinaw na Ilokano ang pinagmulan. Ipinagmamalaki naming ihandog ang mga
inabelwoven na ito mula sa ilocos. Ang mga tela ng Inabel ay gawa sa cotton at maaaring
payak o patterned. Ang telang abel ay kilala at mahal na mahal dahil sa lambot, magagandang
disenyo, at lakas nito. Kilala ang mga locano na masipag at matipid, matapang sa harap ng
kahirapan. Ang paggalang at pagpapakumbaba sa pang-araw-araw na pakikitungo ay tanda ng
personalidad ng Ilokano; namumuhay sila nang simple, nakatuon sa trabaho at pagiging
produktibo. Ang mga lokal na artisan tulad ng mga manghahabi ng tela at mga magpapalayok
ay sikat sa kanilang bihasang craftwork. Ang tunay na lokal na lutuin ay pangunahing binubuo
ng mga gulay at manok mula sa maliliit na sakahan, araw-araw na huli mula sa mga tradisyonal
na pamamaraan ng pangingisda, at mga lokal na pagkain ng baboy tulad ng bagnet (pinatuyong
tiyan ng baboy) at longganiza (giniling na pork sausage). Ang isang sikat na ulam sa rehiyon ay
pinakbet, pinaghalong gulay tulad ng kalabasa, okra, talong, ampalaya, at sitaw na niluto gamit
ang bagoong o sarsa ng hipon. Karaniwang maalat o mapait ang mga pagkaing Ilokano at
kinakain kasama ng kanin. Ang isang sikat na meryenda mula sa Ilocos ay ang
empanada—isang piniritong pie na gawa sa kulay kahel na kuwarta, na pinalamanan ng itlog at
mga piraso ng baboy. Ito ay kinakain kasama ng sukang Iloko o sukang tubo. Bukod sa mga
nabanggit marami pang mga magaganda sa kultura ng mga Ilocano. Nakayayat ti agbalin nga
Ilocano