บทที ๒๑-๑ :: ภาพฝันอันปวดใจ

เสียงพลุไฟเฉลิมฉลองจากเบืองนอกยังดังกึกก้องต่อ
เนือง แขกเหรือบางส่วนยังรําสุราสังสรรค์อยูใ่ นตําหนัก
ใหญ่อย่างครึกครืน แม้เวลาจะล่วงเลยไปครึงราตรีแล้ว
ก็ตาม ทว่าผูเ้ ป็ นเจ้าบ่าวและเจ้าสาวของงานถูกส่งตัว
เข้าห้องหอเป็ นทีเรียบร้อย

จอมมารมูห่ รงและราชินีซเู หอยังอยูใ่ นชุดเจ้าบ่าวเจ้า

สาวเต็มยศ ทังสองนังเคียงกันอยูข่ อบเตียง ขณะมอง
เจ้าสาวภายใต้ผา้ คลุมหน้ามิดชิด ดวงตาของเจ้าบ่าว
ไหวระยับมุมปากยกยิมเล็กน้อย ไม่นานก็เอือมมือไป
1
เลิกเปิ ดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวขึน ราชินีซเู หอเงยหน้าขึน
มองสวามี ริมฝี ปากอิมเผยรอยยิมน้อยๆ แต่ดวงตางด
งามแฝงประกายตืนตระหนก

‘ถอดเสือให้ขา้ ’ จอมมารมูห่ รงกล่าวเสียงเบาจบก็กาง

แขนออก เป็ นการบอกใบ้ให้เจ้าสาวช่วยเปลืองอาภรณ์
ให้

แม้ใบหน้าซูเหอจะถูกแต่งแต้มเอาไว้เข้มจัด ทว่ายัง
สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าใบหน้างดงามกําลังแดง
กําตืนตระหนกระคนเขินอาย

ซูเหอขยับเข้าไปใกล้สามีอย่างเชืองช้า ลงมือปลดสาย
รัดเอวและอาภรณ์เจ้าบ่าวมือไม้สนเทา
ั นางไม่กล้า
2
เอือนเอ่ยวาจาแม้เพียงครึงคํา สองคิวเรียวขมวดคิวราว
กับมีความกังวลในใจ

แม้รา่ งกายในตอนนีจะเปลือยเปล่า แต่จอมมารมูห่ รงยัง

นังนิงขรึมจ้องมองภรรยาในคืนเข้าหอไม่วางตา เห็นร่าง
เล็กของนางสันเกร็ง เขาจึงเอ่ยปลอบใจหนึงประโยค

‘ไม่ตอ้ งกลัว ข้าจะถนอมเจ้าอย่างดี’ กล่าวจบก็เป็ นฝ่ าย

ลงมือเปลืองอาภรณ์ของนาง เมือแรกซูเหอขืนกายต้าน
ไม่นอ้ ย แต่เพียงไม่นานร่างสาวสะคราญก็เปลือยเปล่า
คนเป็ นสามีไล่สายตาชืมชมหลงใหล

มือใหญ่ขา้ งหนึงประคองใบหน้างดงามทีเต็มไปด้วย
ความหวันกลัวให้เงยหน้าขึนจ้องมองเขา ท่านจอมมาร
3
ไม่ปล่อยโอกาสให้เจ้าสาวกระถดกายถอยหนี ประคอง
ศีรษะของนางเอาไว้มนั ก้มลงประกบจุมพิตด้วยความ
รวดเร็ว จากแรกดูคล้ายไม่คล่องแคล่วนัก แต่เพียงไม่
นานกลายเป็ นดูดดืมเร่าร้อนขึนทวี

ร่างสูงใหญ่กาํ ยําโถมทาบทับร่างน้อยลงยังเตียงใหญ่
แนบสนิทแน่น ก่อนจะก้มลงดูดชิมทรวงอกอวบอิม สอง
มือใหญ่เคล้นคลึงหยอกเย้าด้วยความลุม่ หลง เดิมทีรา่ ง
ของนางเครียดเกร็งต่อต้านทว่าเมือถูกเล้าโลมหนักหนา
ถึงเพียงนัน เสียงหวานก็ครางแผ่วออกมา จอมมารมูห่
รงยิมด้วยความปริมใจ

เมือบีบเคล้นทรวงอกอิมเนินนานจนพอใจแล้ว จอมมาร
มูห่ รงลากไล้มือลงเบืองล่างผ่านเอวคอดกิวและหน้าท้อง

4
แบนราบ กระทังสัมผัสยังบุปผางามกลางร่างสาว

‘อ๊ะ!’ ซูเหออุทานเสียงสันพร่า นางรับรูว้ า่ ฝ่ ามือร้อน

ของเขากําลังบดขยีหยอกเย้าอยูท่ ีกลางเกสร เขาคราง
ฮึมในลําคอด้วยความพอใจยิง

มาถึงขันนี ในเมือก้าวถอยหลังไม่ได้ ซูเหอจึงตัดสินใจ

โอนอ่อนผ่อนตาม ทังนีเพือไม่ให้กายสาวของนางต้อง
ผ่านคืนเข้าหอไปด้วยความเจ็บปวดมากนัก

เมือนิวมือจอมมารสัมผัสได้ถงึ นําหวานเยิมฉํา จอมมาร

มูห่ รงจึงกล่าวกระซิบกระเส่าข้างหูซเู หอ

5
‘อดทนหน่อย หากเจ็บนักก็กอดข้าเอาไว้ให้แน่น’

จอมมารมูห่ รงจับร่างของซูเหอให้อยูใ่ นท่วงท่าแสนน่า

อับอาย จากนันท่อนเนือใหญ่โตก็คอ่ ยๆ กดแทรกลึกเข้า
สูก่ ลางร่างสาว

‘เจ็บ!’ เสียงหวานเอ่ยนําเสียงสันเครือพยายามขยับ
กายถอนหนี ทว่าจอมมารมูห่ รงรีบใช้สองมือตรึงร่างนาง
เอาไว้แน่น

‘อนุญาตให้ขบกัดเนือหนังข้าเพือบรรเทาได้’

ซูเหอทําตามแต่โดยดี นางโผเข้าหาใช้ฟันเล็กขบกัดเข้า

6
ทีหัวไหล่ของสามีเต็มแรง สีหน้าของนางเจ็บปวดราว
ร่างกายถูกแยกชินส่วน

จอมมารมูห่ รงไม่รบั รูถ้ งึ ความเจ็บปวดทีหัวไหล่สกั นิด

ในยามความเสียวซ่านเข้าครอบงํานี เขากัดฟั นนําท่อน
เนือแทรกเข้าลึกในคราวเดียว เขาหยุดนิงชัวครูด่ คู ล้าย
จะรอให้ซเู หอปรับร่างกายของนางให้ยอมรับเขาได้ เมือ
รับรูว้ า่ ร่างน้อยคลายความสันเทาลงแล้ว เขาจึงเริมขยับ
กายเข้าออกเป็ นจังหวะ จากแรกเชืองช้า ไม่นานนักก็
กลายเป็ นกระแทกกระทันหนักหน่วงเอาแต่ใจ

เสียงหอบหนักประดุจวัวหนุ่มประสานเสียงสะอืนคราง
แผ่วดังอวลขึนในห้องหอ เสียงร่วมรักดังประสานครู ่
ใหญ่ก่อนร่างใหญ่ของจอมมารมูห่ รงซวนซบกายอยูบ่ น

7
ร่างสาวอย่างเหนือยหอบ ทว่าทิงช่วงเวลาไม่นานจอม
มารผูน้ นก็
ั ขยับกายขึนคร่อมทาบทับร่างบอบบาง ลงมือ
ร่วมรักอย่างดุดนั อีกคราและอีกครา จวบจนรุง่ สางนับ
แล้วก็เป็ นสีครังพอดิบพอดี

ในห้องหอทอแสงจากเทียนมงคลสว่างไสวทําให้ซนซิ
ิ น
มองเห็นฉากรักของจอมมารมูห่ รงและสตรีนามซูเหอได้
ทุกภาพทุกตอนชัดเจนอย่างยิง ในห้วงฝันนีนางเป็ น
เพียงดวงวิญญาณล่องลอย กําลังลักลอบแอบดูผอู้ ืน
เข้าหออย่างไร้ยางอาย แต่ในเมือเป็ นเพียงห้วงฝันทัง
สองร่างทีเกียวกระหวัดแนบชิดอยูบ่ นเตียงไหนเลยจะ
ล่วงรูถ้ งึ การมีอยูข่ องนาง

ยืนแอบดูฉากร่วมรักของผูอ้ ืนอยูน่ าน แต่ไฉนบัดนีหยาด

8
นําใสๆ เริมไหลรินออกจากดวงตาของนางเสียได้...

“ซินซิน! ตืนเถิด เจ้าเป็ นอะไร ร้องไห้ทาํ ไม!”

เสียงอันคุน้ หูดงั เรียกขึนข้างกายปลุกให้สาวน้อยตืนขึน

จากห้วงฝันในทีสุด นางยกมือขึนสัมผัสทีปลายหางตา
แล้วก็พบว่าตนเองนอนร้องไห้จริงๆ เสียด้วย จึงรีบยก
มือขึนเช็ดนําตาทันที พลางทบทวนเรืองความฝันเมือครู ่

“ข้าไม่เป็ นอะไร เพียงฝันเหลวไหลเท่านัน” นางกล่าว

โดยไม่หนั ไปมองหน้าจอมมารข้างกายสักนิด ซํายังขยับ
กายดินหนีจากอ้อมกอดแข็งแกร่ง

9
จอมมารมูห่ รงรับรูไ้ ด้ถงึ ท่าทีอนั ปั นปึ งของภรรยาจึง
ขมวดคิว คิดว่านางคงฝันร้ายจึงรีบปลอบใจ

“เป็ นเพียงความฝันเหลวไหลเจ้าก็ไม่ตอ้ งเก็บมาใส่ใจ”

เขาขยับกายเข้าไปหา พลางเอือมกรงเล็บมือสอดเข้าไป
ในคอเสือทีแหวกกว้างของนางหมายกอบกุมอีกครา เขา
กอบกุมทรวงอกอิมของนางเข้านอนอย่างนีจนเคยชิน
เสียแล้ว แรกเริมนางก็ดา่ ว่าเขาอยูบ่ า้ งแต่เขาทําหน้า
หนาเข้าไว้ เวลาผ่านไป นางคงระอาใจจึงไม่ได้ตอ่ ต้าน
เขาอีก เขาจึงได้ใจ ทุกราตรีจงึ ต้องเคล้นคลึงทรวงอก
ของนางเข้านอนจึงจะนอนหลับได้

เวลาผันผ่านจนบัดนีนางอายุสบิ สีปี แปดเดือน เขารับรู ้

ได้ถงึ การเจริญเติบโตของภรรยาตัวน้อยได้เป็ นอย่างดี

10
ไม่เพียงแต่นางจะมีสว่ นสูงทีเพิมขึน เรือนร่างของนาง
ถอดเค้าโครงของเด็กสาววัยเยาว์ออกไปสิน นางเจริญ
วัยกลายเป็ นสาวน้อยดรุณีเต็มตัว ความงดงามล่มพิภพ
ยิงเพิมพูนเป็ นทบทวี อีกทังอกเอวสะโพกและบันท้าย
รัดรึงเป็ นทรวดทรงสะท้านใจชาย

สัดส่วนทีเขาหลงใหลมากทีสุดเห็นจะเป็ นทรวงอกอิม
เมือก่อนนางอายุเพียงสิบสองปี ก็เรียกว่าเกินวัยอย่างยิง
อาจเป็ นผลจากการทีเขาเคล้นคลึงทุกวัน บัดนีกรงเล็บ
มือเขากอบกุมไม่มิดเสียแล้ว!

“ข้าก็ไม่ได้ใส่ใจแล้ว ท่านปล่อยข้าเถิด ข้าอึดอัด!” นํา

เสียงหวานเอ่ยขึงขังพร้อมกับหันหลังให้เขา จอมมารมูห่
รงชะงักค้างไปทันที

11
นางไม่ได้ถือสาทีเขาล่วงเกินนางนานแล้ว เหตุใดตืนขึน
มาในเช้าวันนีนางถึงเย็นชาจนน่าใจหาย

“นียังเช้าอยูม่ าก เจ้าก็นอนต่ออีกสักนิดเถิด สายๆ

ค่อยตืน ข้าจะออกไปสะสางงานก่อน” เมือเห็นภรรยา
อึดอัดเขาก็ไม่อยากกวนใจ จึงลุกขึนจากเตียงให้นาง
นอนต่อตามลําพัง เผือนางตืนขึนอีกคราจะสบายใจขึน

เมือได้อยูต่ ามลําพัง ภาพความฝันเมือครูก่ ็ฉายชัดกลับ

มาอีกครัง เดิมทีซนซิ
ิ นคิดว่านางคงไม่ฝันเป็ นตุเป็ นตะ
ถึงเรืองนีอีกแล้ว ครังก่อนทีนางฝันถึงเรืองนีก็เมือตอน
นางอายุยา่ งสิบสามปี เวลาผ่านไปปี กว่าก็ดนั หวนกลับ
มาฝันถึงเสียได้ ซํายังฝันถึงฉากสําคัญคืนเข้าหอของ
12
จอมมารมูห่ รงกับสตรีนางอืนเสียด้วย ระลึกขึนมาได้ก็
ให้รูส้ กึ ปวดหนึบในอกอย่างบอกไม่ถกู

จอมมารมูห่ รงมีอดีตราชินี มีพระชายาและเหล่าสนม

นับรวมแล้วมากมายนัก เขาหาใช่บรุ ุษของนางแต่เพียง
ผูเ้ ดียวเสียเมือไหร่ เขาต้องร่วมหอกับสตรีมากมายอยู่
แล้ว ก่อนหน้านีเขาก็มีแวะเวียนไปค้างทีตําหนักชายา
อืนมาบ้าง นางก็พยายามวางใจให้เป็ นปกติ แต่เหตุใด
เมือนางเห็นฉากรักร่วมหอระหว่างเขากับสตรีอืน นางจึง
ต้องรูส้ กึ ปวดใจเช่นนี และความปวดใจจากภาพฝันนี
เองทีส่งผลให้เช้านีซินซินเงียบขรึมลง และขุ่นเคืองจอม
มารผูน้ นไม่
ั นอ้ ย

13
บทที ๒๑-๒ :: ภาพฝันอันปวดใจ

14
หลังจากสะสางงานทีคังค้างมากมายกับเหล่าขุนนาง
อาวุโสเสร็จเรียบร้อย จอมมารมูห่ รงรังตัวองครักษ์คน
สนิทให้อยูห่ ารือตามลําพังในท้องพระโรงตําหนักใหญ่

“ฝ่ าบาทมีสงใดจะหารื
ิ อกับกระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ”
จ้าวหลิวทูลถามใบหน้าจริงจังเครียดขึง

“นอกจากทีสิงทีเจ้าเคยแนะนํามาแล้ว มีสงใดอี
ิ กหรือ
ไม่ทีทําให้สตรีเบิกบานใจได้” หลังจากทีเห็นซินซินทําท่า
ทางปั นปึ งเย็นชาใส่เขาเมือเช้านี ก็บงั เกิดเป็ นความกลัด
กลุม้ ใจจนมิอาจปล่อยวางลงได้ จึงจําต้องตีหน้าตายมา
หารือขอคําปรึกษาคนสนิท

15
จ้าวหลิวถอนหายใจโล่งอกคลียิมออกมาได้ คราแรกที
เห็นสีหน้ากลัดกลุม้ ของท่านจอมมาร เขายังคิดว่าเป็ น
เรืองรบทัพทําสงครามเสียอีก แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ เวลา
ผ่านมานานถึงเพียงนีแล้ว ท่านจอมมารของเขายังเอา
ชนะใจราชินีซนซิ
ิ นไม่ได้อีกหรือ

“อืม...กระหม่อมเห็นว่าการทําให้สตรีเบิกบานใจยังมี
อีกวิธีหนึง”

จ้าวหลิวบอกพลางทําสีหน้าลอบยิมประจบ

“ว่ามา”

16
“ฝ่ าบาทไม่ลองพาราชินีออกไปเทียวนอกวังดูบา้ งเล่า
พ่ะย่ะค่ะ ได้เห็นอะไรแปลกใหม่ราชินีน่าจะสําราญเบิก
บานขึน”

“จริงด้วยสิ ข้าเคยรับปากนางว่าจะพานางออกไปเทียว
ชมตลาดเมืองมาร” จอมมารมูห่ รงหวนระลึกถึงคํามันที
เขารับปากนางเอาไว้

“ตลาดเมืองมารเอาไว้ทีหลังเถิดพ่ะย่ะค่ะ หากฝ่ าบาท

ปรารถนาให้ราชินีเบิกบาน กระหม่อมขอแนะนําให้ฝ่า
บาทพาราชินีไปเทียวในสถานทีทีสวยงามยิงใหญ่และ
น่าภาคภูมิใจของเมืองมาร ราชินีเห็นแล้วจะได้ชมชอบ
และอยากอยูเ่ มืองมารไม่หวนคิดถึงบ้านทีเมืองมนุษย์
อีก ทีสําคัญฝ่ าบาทต้องพาราชินีคา้ งแรมตามลําพังอยู่

17
ด้วยกันสักราตรี เพือสานความสัมพันธ์ให้ใกล้ชิดกัน
มากยิงขึนพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าคิดออกแล้วว่าจะพานางไปทีใด”

จอมมารมูห่ รงเลิกคิวเจ้าเล่หม์ มุ ปากคล้ายยกยิมเล็ก

น้อย คนสนิทของเขานีมันใช้การได้เรืองจริงๆ

ซินซินนังแอบอิงอยูใ่ นอ้อมอกจอมมารมูห่ รงบนหลัง

อาชาสีดาํ ตัวใหญ่ นางอยูพ่ ิภพมารนานเกือบสามปี แล้ว
จึงพอมองออกว่าอาชาตัวนีเป็ นเผ่ามาร เนืองด้วยรูปร่าง
ของมันสูงใหญ่กล้ามเนือเป็ นมัดหนาแตกต่างจากอาชา
18
ในโลกมนุษย์อย่างสินเชิง

หลังจากทีซินซินฝันเหลวไหลเห็นฉากรัก
ระหว่างจอมมารมูห่ รงกับสตรีอืน แม้สตรีนามซูเหอผูน้ นั
จะมีใบหน้าเหมือนนางก็ตาม แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้วา่ นาง
รูส้ กึ อึดอัดขัดเคืองใจ ไม่ใคร่อยากพูดคุยเห็นหน้าจอม
มารมูห่ รงนัก ตัวเขาเองก็หายหน้าหายตาไปเสียสามวัน
จะเห็นเขากลับมานอนร่วมเตียงด้วยกันก็ดกึ ดืนค่อน
ราตรีไปแล้ว

ทว่าจู่ๆ เช้าวันนีจอมมารมูห่ รงก็ทาํ หน้าตา

เบิกบานพร้อมกับเอ่ยชวนนางไปเทียวข้างนอก เดิมนาง
ยังคงขุ่นเคืองเขาอยู่ แต่เมือทบทวนแล้วว่าตังแต่นางมา
อยูท่ ีเมืองมารนางยังไม่เคยออกไปเทียวทีใดเลย จอม

19
มารเฒ่าผูน้ นไม่
ั ยอมให้นางย่างเท้าออกนอกตําหนัก
ฉีหลินเต้าฉือด้วยซํา ไหนๆ วันนีเขาก็ใจดีมาเอ่ยชวน
แล้ว หากปฏิเสธโอกาสทองเช่นนีไปก็นบั ว่าโง่งมนัก
อุดอูอ้ ยูแ่ ต่ในหอบรรทมทังวันเป็ นความน่าเบืออย่างแท้
จริง

อีกทังเมือมาไตร่ตรองดูแล้วว่า การทีนางฝันเหลวไหลไป
เองแล้วพาลไปโกรธเคืองจอมมารมูห่ รง โดยทีเขาไม่รู ้
เรืองราวอันใดด้วยก็นบั เป็ นเรืองทีไม่ยตุ ิธรรมต่อเขานัก
ซินซินจึงพยายามปั ดอารมณ์ข่นุ เคืองเหล่านันทิงไป ให้
เจินเหนียงช่วยเก็บข้าวของส่วนตัวเล็กน้อย เนืองจาก
เขาบอกจะพานางไปพักค้างแรมสักสองสามคืน ก่อนที
จะเดินทางออกจากวังมารตามลําพังกับเขาเพียงสองคน

20
กระนันเด็กสาวก็ยงั สงสัยไม่หาย คราทีแล้วเขาพานาง
เหาะเหินออกจากวังมหาธรกาฬเพือพานางเดินทางกลับ
ไปเยียมบ้านทีโลกมนุษย์ได้ แสนสะดวกรวดเร็ว แต่ไฉน
ออกจากวังมารในครานีต้องควบขีอาชาให้ยงุ่ ยากด้วย

“เหาะเหินไปไม่เร็วกว่าหรือ เหตุใดต้องขีม้าให้ลาํ บาก

ด้วย”

เด็กสาวถามขณะพยายามขยับร่างออกห่างจากอ้อม
แขนของท่านจอมมาร ท่อนแขนเขาโอบรัดเอวของนาง
แน่นอย่างยิงจนนางรูส้ กึ หายใจลําบาก แผงอกแกร่งก็
บดเบียดแนบชิดอยูก่ บั แผ่นหลังของนางอย่างไร้ช่องว่าง
จนรูส้ กึ คล้ายถูกร้อนลวก ริมฝี ปากและปลายจมูกของ
เขาเผลอเป็ นไม่ได้ ต้องเคลือนมาอยูใ่ กล้ซอกคอขาว

21
ผ่องของนาง

“ข้าอยากใช้เวลาอยูก่ บั เจ้านานๆ”

จอมมารมูห่ รงตอบเพียงสันๆ นางคงไม่รูห้ รอกว่า กว่า

เขาจะสะสางงานทีวุน่ วายและฝากให้จา้ วหลิวช่วย
จัดการต่อ เพือทีเขาจะมีเวลาพานางออกมาเทียวค้าง
แรมข้างนอกสักราตรีนนมั
ั นยากเย็นไม่นอ้ ย

“แล้วท่านจะพาข้าไปทีใดกัน ตลาดเมืองมารหรือ” ได้

ยินคําตอบใบหน้าเล็กเลอโฉมแดงระเรือ ก่อนจะรีบบ่าย
เบียงเปลียนคําถาม

22
“ตลาดเมืองมารจะไปเมือไหร่ยอ่ มไปได้ แต่สถานทีทีข้า
จะพาเจ้าไปค้างแรมนันพิเศษยิง เป็ นสถานทีทีสวยงาม
ทีสุดของเมืองมาร”

“แล้วเหตุใดไม่พาองครักษ์และพวกเจินเหนียงมาด้วย
เล่า”

“ข้าอยากอยูก่ บั เจ้าแค่สองคน”

เขาตอบตีสีหน้าไร้ความรูส้ กึ เช่นเดิม แต่กระนันก็ยงั ทํา

ให้ซนซิ
ิ นแอบลอบยิมเล็กน้อย คิดว่าจอมมารเฒ่าผูน้ ีดี
แต่ทาํ เรืองชัวช้าเป็ นอย่างเดียวเสียอีก คิดไม่ถงึ ว่าจะ
รูจ้ กั เอาใจสตรีพาไปท่องเทียวสถานทีสวยงามเป็ น

23
เหมือนกัน

เช่นนันเรืองความฝันเหลวไหลนันก็ให้แล้วไปเถอะ!

ด้วยความทีเมืองมารไร้แสงตะวันอากาศเย็นยะเยือกทัง
ทิวาราตรี เมือค่อยๆ ควบขีอาชาเดินทางชืนชม
บรรยากาศอันแปลกตารอบกาย จึงรูส้ กึ เย็นสบายปลอด
โปร่งอย่างยิง

ตลอดทางตังแต่ออกนอกเขตเมืองมาร สองข้างทางล้วน
เป็ นแนวป่ ารกทึบและทิวเขาเงียบสงัด เมือเดินทางผ่าน
มาราวหนึงชัวยาม เริมปรากฏให้เห็นบ้านเรือนชาวเมือง
มารปลูกอาศัยกันกระจัดกระจาย ควบอาชาผ่านลึกเข้า
ไปเรือยๆ ซินซินเริมเห็นชาวเมืองมารทีล้วนมีหน้าตา
24
แปลกประหลาดเฉพาะตัว จับกลุม่ รวมกันอยูบ่ ริเวณที
น่าจะเป็ นกลางลานหมูบ่ า้ นแน่นขนัด จากนันได้ยิน
เสียงหนึงตะโกนมาหา

“คารวะท่านจอมมาร! คารวะท่านจอมมาร!”

คนผูน้ นตะโกนเสร็
ั จก็ทรุดกายลงทําความเคารพศีรษะ
โขกพืน หลังจากนันชาวเมืองมารกลางลานทังหมดก็
ทรุกกายลงทําความเคารพท่านจอมมารกันพร้อมเพรียง
แม้จะเห็นว่าท่านจอมมารพาสตรีผหู้ นึงนังอาชามาด้วย
ทว่าระยะไกลถึงเพียงนีทําให้เห็นได้ไม่ชดั เจน จึงทํา
ความเคารพทักทายแค่เพียงราชันของตน

25
“คารวะท่านจอมมาร! คารวะท่านจอมมาร!”

จอมมารมูห่ รงเห็นดังนันจําต้องชักม้าให้หยุดลง ก่อนจะ

เคลือนเข้าไปใกล้ และคราวนีเองจึงค่อยสังเกตเห็นว่า
บุรุษหลายคนในทีนี แต่ละคนล้วนเปลือยกายท่อนบน
อวดแผงอกลํา สวมเพียงกางเกงสีทมึ ตัวเดียว เท่านัน
จอมมารมูห่ รงขมวดคิวใบหน้าดุกระด้างขึนมาฉับพลัน
รังร่างเล็กของภรรยาเข้ามากอดแนบอกแน่นยิงกว่าเดิม
แล้วตวัดเสือคลุมของตนเองคลุมปิ ดบังร่างของนางเอา
ไว้ตงแต่
ั ศีรษะจรดปลายเท้า

ประการแรกเขาไม่ตอ้ งการให้มีผใู้ ดเห็นซินซินเพราะเกรง

จะรําลือกันไปจนกลายเป็ นเบาะแสให้เผ่าสวรรค์ลว่ งรู ้
สงสัย ประการทีสองเขาไม่ตอ้ งการให้นางเห็นบุรุษอืน

26
เปลือยกาย บุรุษหนึงเดียวทีจะเปลือยกายต่อหน้านาง
ได้ตอ้ งเป็ นเขาผูเ้ ดียว! แม้จะเปลือยเพียงท่อนบนก็ไม่
ได้!

“ท่านทําอะไรของท่านเนีย! ข้ามองสิงใดไม่เห็นแล้ว”
เสียงหวานร้องประท้วง พยายามจะมุดออกมาจากเสือ
คลุมแต่กลับโดนกอดเอาไว้แน่นยิงกว่าเดิม ซําจอมมาร
เฒ่าลามกยังลงโทษทีนางดินด้วยการเลือนมือเข้ามาใน
เสือคลุม เข้ามาบีบหน้าอกอวบของนางเสียอีก!

“ห้ามมอง!” เขาดุเสียงเบาไม่ตอ้ งการให้ชาวเมืองมาร

ได้ยิน แต่นาเสี
ํ ยงนันเฉียบขาดยิง ประกอบกับโดนบีบ
หน้าอกเป็ นการลงโทษทําให้รา่ งน้อยจําต้องหยุดดิน

27
“พวกเจ้าลุกขึนเถิด” จอมมารมูห่ รงโบกมือให้ทกุ คนรีบ
ลุกขึน

“ท่านจอมมาร ข้าน้อยเป็ นหัวหน้าหมูบ่ า้ นแมงป่ องพิษ

วันนีทีหมูบ่ า้ นมีการจัดงานประลองการต่อสูก้ นั ขึน ท่าน
จอมมารมาถึงหมูบ่ า้ นของพวกเราพอดี ไม่ทราบว่าท่าน
จอมมารจะให้เกียรติรว่ มชมการต่อสูก้ บั พวกเราได้หรือ
ไม่”

ท่านผูเ้ ฒ่าหัวหน้าหมูบ่ า้ นแมงป่ องพิษเป็ นชาวบ้าน

ธรรมดาหาได้รูธ้ รรมเนียมและราชาศัพท์ในวัง จึงกล่าว
ต่อจอมมารมูห่ รงแบบชาวบ้านไร้พิธีการ ฝ่ ายจอมมาร
มูห่ รงหาได้ใส่ใจเรืองหยุมหยิม เขาเพียงอยากพานางใน
อ้อมอกไปจากตรงนีให้เร็วทีสุด

28
“ขอบใจท่านทีเชิญข้าร่วมงาน แต่ขา้ ต้องรีบไป จงรับ
ดาบเล่มนีไว้ นีคือรางวัลจากข้าสําหรับผูช้ นะการ
ประลอง” กล่าวจบก็เสกเรียกดาบลวดลายงดงามเล่ม
หนึงโยนส่งให้แก่ทา่ นผูเ้ ฒ่าหัวหน้าหมูบ่ า้ น แล้วก็บงั คับ
อาชาออกวิงจากไป

ชาวหมูบ่ า้ นแมงป่ องทังหลายมองตามหลังไปด้วยสาย

ตาปลืมปริม แม้จอมราชาจะไม่อาจอยูร่ ว่ มงานได้ แต่
ดาบทีท่านมอบเอาไว้ก็ลาค่
ํ ายิง นักสูแ้ ต่ละคนเห็นทีจะ
ต้องต่อสูแ้ ย่งชิงกันอย่างเต็มกําลัง

เมือเห็นว่าจอมมารมูห่ รงพานางขีม้าออกมาไกลแล้ว
ซินซินจึงร้องประท้วงอีกครัง
29
“ท่านทําอะไรของท่าน! ปล่อยข้าออกไปนะ ข้าหายใจ
ไม่ออก”

ในทีสุดจอมมารเผด็จการก็ยอมปลดเสือคลุมออก ให้
นางได้ออกมานังขีม้าสบายๆ ตามเดิม ซินซินหันไป
เตรียมจะต่อว่าเขาอีกสักหลายประโยค ทว่ากลับต้อง
เบิกตากลมโตตืนตะลึง

“ไยท่านต้องถอดเสือด้วยเล่า!?”

“ข้าร้อน” เขาเลิกคิวตอบกลับมาด้วยใบหน้าตายด้าน
เมือนังอยูใ่ นอ้อมอกเปลือยเปล่าของบุรุษซินซินกระอัก
กระอ่วนใจยิง รีบเบือนหน้าหนี ไม่อยากจะใส่ใจจอม
30
มารหน้าหนาผูน้ ีอีกแล้ว ดูเอาเถิดทีนีหาใช่หอ้ งหอมิดชิด
เป็ นทีโล่งแจ้งถึงเพียงนี เขายังกล้าเปลือยกายท่อนบน
ท้าสายลมแสงจันทร์

เขาไม่อายผีสาง แต่นางอาย!

จอมมารมูห่ รงได้ใส่ใจว่าผูใ้ ดจะมองเขาอย่างไร เขาไม่

อาจวางใจได้ ไม่รูว้ า่ เมือครูซ่ นซิ
ิ นได้ทนั เห็นบุรุษในหมู่
บ้านแมงป่ องพิษเปลือยท่อนบนหรือไม่ ถ้าหากเห็นแล้ว
ก็กลัวเหลือเกินว่านางจะจดจําแผงอกบุรุษอืนจนเป็ น
ภาพติดตา ไม่ได้การ! ทางทีดีตอ้ งรีบให้นางมองแผงอก
ของเขาให้มากหน่อยเพือเป็ นการล้างตา

31
บทที ๒๒-๑ :: ท่องเทียวนอกเมือง

32
ควบอาชาเดินทางจากหมูบ่ า้ นแมงป่ องพิษต่อมาอีก
เกือบสองชัวยาม ซินซินจึงสังเกตเห็นว่าบรรยากาศรอบ
กายเปลียนแปรไป สองข้างทางไร้หมูบ่ า้ นชาวเมือง ไร้
ป่ า ไร้หบุ เขา ยิงเดินทางมุง่ หน้าตรงไปเรือยๆ ยิงเป็ น
ทางลึกลาดลงไปคล้ายผาเหวใต้พสุธา ยิงลึกก็ยิงมืดมิด
และหนาวเย็น จอมมารมูห่ รงวาดมือข้างหนึงเสกลูกไฟ
สว่างไสวนําทาง ส่วนอีกมือบังคับม้าด้วยความระมัด
ระวัง กระทังมาหยุดลงทีหน้าลานผากว้างใหญ่แห่งหนึง

เบืองล่างตรงหน้านันปรากฏเป็ นธาราสายหนึงดํามืดจน
มิอาจมองเห็นถึงก้นบึง เห็นเพียงลูกไฟสีเขียวเรืองแสง
ลอยสว่างนับแสนนับล้านดวง คล้ายธาราดับวิญญาณ

33
ในเมืองมารทีนางเคยเห็น ทว่าธาราสายนีกลับชวนขน
ลุกมากกว่าหลายเท่า ยามลมสายอ่อนพัดผ่านหอบโชย
เอากลินอาย หยินรุนแรงเหม็นเน่าของกลินซากศพหอบ
มาด้วย ใบหน้าของซินซินเริมขาวซีด รูส้ กึ คลืนไส้ใกล้จะ
อาเจียนเต็มทน เด็กสาวพยายามข่มกลันฝื นทน

บรรยากาศวังเวงรอบกายทําให้ขนอ่อนทังร่างของซินซิน
ลุกตังชัน เหงือซึมผุดพรายสองข้างขมับ ร่างอรชรสัน
เทาด้วยความหวาดกลัว

ธาราตรงหน้านับว่าชวนขนลุกแล้ว เมือซินซินเงย
หน้ามองไปยังดินแดนฝังตรงข้าม แม้จะเห็นว่ามีรวผลึ
ิ ก
ใสเป็ นกําแพงกางกันแน่นหนา แต่นางก็ยงั มองเห็นภาพ
ภายในดินแดนนันได้ชดั เจนยิง ราวกับภาพทุกอย่าง

34
ปรากฏใกล้ตรงหน้าเพียงเอือมมือ

ซินซินเห็นสิงมีชีวิตชนิดใดก็มิอาจจําแนกได้ ร่างกาย
ของมันเน่าเปื อยแหลกเละน่าสยดสยอง พวกมันมีมาก
มายนัก กําลังถูกเผาอยูใ่ นห้องเหล็กร้อน อันมีเหล็ก
แหลมร้อนพุง่ ออกมาจากกําแพงเหล็กทังหกด้านแทง
ทะลุรา่ งกายตรึงเอาไว้ ถูกเผาไหม้ให้ทรุ นทุรายอยูอ่ ย่าง
นันไม่รูจ้ กั ตายจนน่าสังเวชใจ เสียงร้องโหยหวนกรีด
แหวกอากาศดังข้ามธารามาถึงฝังนีจนนางต้องรีบยกมือ
ขึนปิ ดหู

“ทีแห่งนีเรียกว่าผาเหวนรก อยูใ่ นเขตแดนพิภพมารก็

จริง ทว่าเป็ นสถานทีแห่งเดียวทีมีอาณาบริเวณเชือมต่อ
กับพิภพปรโลก ธาราเบืองหน้าเจ้าคือธาราลืมเลือนแดน

35
ปรโลก ส่วนฝังโน่นคือนรกขุมสุดท้ายอันมืดมิดและอยู่
ลึกทีสุดเรียกว่าอเวจีมหานรก ผาเหวนรกสามารถมอง
เห็นเหล่าสัตว์นรกถูกลงทัณฑ์ได้ชดั เจนยิง นับเป็ นสถาน
ทีทีสวยงามทีสุดของเมืองมาร กาลก่อนวันว่างข้าชอบ
มาทีนีเสมอ เสียงรําไห้ของสัตว์นรกช่างไพเราะรืนรมย์
นัก วันนีข้าจึงตังใจพาเจ้ามาท่องเทียวพักค้างแรมทีนี
สักคืน”

จอมมารมูห่ รงกล่าวอย่างภาคภูมิใจเสร็จก็จดั การวาด

มือขึนหนึงครังเสกเรือนพักไม้ขนาดย่อมขึนตรงมุมหนึง
ของผาเหวนรก เป็ นเครืองยืนยันว่าเขาตังใจจะพักค้าง
แรมใช้ทิวาราตรีโอบกอดภรรยาอย่างหวานฉําอยูท่ ีนี
อย่างจริงแท้

36
“เจ้าอยูท่ ีนีสามารถเห็นพวกสัตว์นรกโดนลงทัณฑ์อย่าง
ทารุณ และเสพเสียงรําไห้โหยหวนของพวกมันได้ทกุ วัน
ซินซินเจ้าชมชอบหรือไม่”

ซินซินไม่อาจตอบคําอันใดได้ เด็กสาวสองตาเหลือกขาว
ก่อนทีจะเป็ นลมหมดสติรา่ งบางทรุดร่วงลงไปกองแทบ
พืน

แม้จอมมารมูห่ รงตืนตกใจจนทําสิงใดไม่ถกู ไปครูใ่ หญ่

ทว่าเมือตังสติได้รบี ช้อนอุม้ ร่างซินซินเข้าไปด้านในเรือน
พักทีเสกสร้างขึนมาเมือครู ่ มือประคองสองข้างแก้ม ตบ
เบาๆ ขณะทีปากเอ่ยเรียกเด็กสาวนําเสียงสันเครือ

37
“ซินซิน! ซินซิน! เจ้าเป็ นอะไรไป”

ท่านจอมมารร้องเรียกด้วยใจร้อนรุม่ ไม่นานเด็กสาวที
เป็ นลมล้มพับไปก็ฟืนคืนสติ ทว่าสีหน้ายังซีดขาวไม่คอ่ ย
สูด้ ีนกั

“มะ ไม่เป็ นไร ข้าดีขนแล้

ึ ว”

“เช่นนันข้าค่อยวางใจ แล้วเจ้าชมชอบทีนีหรือไม่”

“ครังนีข้าต้องขอบอกท่านโดยไม่ปิดบัง...ข้าไม่ชอบทีนี
อย่างยิง!”

38
เมือบอกออกไปแล้ว นางจึงสังเกตเห็นว่าใบหน้าของ
จอมมารมูห่ รงเต็มไปด้วยความหดหูผ่ ิดหวัง จึงให้รูส้ กึ
สงสารเขาไม่นอ้ ย รูว้ า่ เขาตังใจพานางออกมาเทียว
อย่างจริงใจ สถานทีนีอาจสวยงามสําหรับเขาเพียงผู้
เดียว แต่หาใช่สาํ หรับนาง จึงจําเป็ นต้องบอกเขาไป
ตามตรง มิอาจทนฝื นอยูท่ ีนีได้

ไม่พานางไปเทียวตลาดเมืองมารก็แล้วไปเถิด แต่เหตุใด
ต้องพานางมาพักค้างแรมชืนชมทิวทัศน์อนั น่าสยด
สยองแดนปรโลกด้วยเล่า นางยังไม่ตายเสียหน่อย แต่
ต้องมาท่องเทียวปรโลกก่อนวัยอันควรเสียแล้ว

แต่เพือไม่ให้เป็ นการทําร้ายนําใจจนเกินไปนัก เด็กสาว

จึงตัดสินใจเอ่ยขึนสักประโยค

39
“ท่านพอจะมีสถานทีอืนอีกหรือไม่ สวยงามน้อยกว่าทีนี
ก็ได้”

“ข้านึกไม่ออก เจ้าลองบอกข้ามาว่าเจ้าชมชอบสถานที
แบบใด”

“ข้าอยากไปในทีทีมีอากาศอบอุน่ หากใกล้เคียงอากาศ
ในโลกมนุษย์ได้จะดียงิ มีแสงแดดส่องสว่าง เต็มไปด้วย
บุปผาตระการตางดงามส่งกลินหอยรวยรืน มีสระนําใส
ทุง่ หญ้าเขียวขจี” ซินซินเอ่ยบอกตามจินตนาการของตน
เองออกไป อย่างไรเสียทีพิภพมารคงไม่มีสถานทีแบบนี
เขาจะได้พานางกลับเสียที นางไม่อยากอยูต่ รงนีต่อแม้
สักชัวอึดใจ
40
“ข้านึกออกแล้ว พิภพมารมีทีแห่งหนึงคล้ายทีเจ้าพูดมา
ไปกันเถิด ข้าจะพาเจ้าไป”

เด็กสาวประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้เขาช้อนอุม้
ร่างพาขึนขีอาชาควบกลับออกไปแต่โดยดี

..........................................................
..

41
บทที ๒๒-๒ :: ท่องเทียวนอกเมือง

42
***คําเตือน!! ก่อนอ่านบทนี ไปเตรียมหาหมอนมา
ไว้ใกล้ๆ มือก่อนนะคะ รับรองว่าจะได้เอาไว้จิกตอน
อ่านแน่นอน วันนีพระนางเขาอุน่ เตียงกันล๊าววววว
กรีซซซ ><

..........................................................
.............................................

เมือเดินทางขึนมาพ้นปากทางเข้าผาเหวนรกใต้พสุธาได้
จอมมารมูห่ รงอุม้ ร่างซินซินลง ใช้กรงเล็บมือฟาดไปยัง
สะโพกอาชาครังหนึง เพือให้มนั วิงกลับวังมารไปก่อน
จากนันจึงพานางเหาะเหินด้วยความเร็วไปยังมหา

43
บรรพตจันทราโลหิต วันนีเสียเวลาไปมากแล้วไม่อาจขี
อาชาชมทิวทัศน์ทอดอารมณ์ได้อีก

ท่านจอมมารเคยชีให้นางดูมหาบรรพตแห่งนีจากทีไกลๆ
วันนีได้มีโอกาสมาเหยียบยืนด้วยตนเองก็ให้ตืนเต้นไม่
น้อย เขาไม่ได้พานางเหาะไปยังจุดทีสูงสุดของเทือกเขา
แต่พานางมาหยุดยืนทีชะง่อนผาทีมีความสูงรองลงมา
ภาพทีปรากฏตรงหน้าทําให้ซนซิ
ิ นถึงกับฉีกรอยยิมกว้าง

แม้ชะง่อนผาแห่งนีจะไม่ได้อยูจ่ ดุ สูงสุด แต่ก็มีตาํ แหน่ง

อยูใ่ กล้ดวงจันทราสีโลหิตเป็ นอย่างมาก มองเห็นดวงจัน
ทราลูกโตราวเอือมมือคว้า แม้จะดูน่ากลัวแต่งด
งามอย่างยิง

44
“ตรงนีทีสถานทีแห่งเดียวในเมืองมารทีใกล้เคียงโลก
มนุษย์”

จอมมารมูห่ รงบอกด้วยใบหน้าและนําเสียงเรียบสนิท
ไยนางจึงชมชอบสถานทีน่าชังเช่นนีได้ไม่เห็นงดงามสัก
นิด เป็ นสถานทีทีเหล่ามารไม่คิดทีจะย่างกรายเข้ามา
ด้วยซํา ตรงนีคงอบอุน่ สําหรับนาง แต่กบั เหล่ามารตรง
นีออกจะร้อนอบอ้าวเกินไป

“ข้าชอบทีนี เช่นนีสิจงึ เรียกได้วา่ สวยงาม หากไม่ได้เห็น

กับตาว่าทีนีคือพิภพมาร ข้าคงเข้าใจว่าตนเองล่องลอย
อยูแ่ ดนเซียน”

ซินซินประดับยิมพริมเพราพลางกวาดตามองบรรยากาศ
45
โดยรอบ แม้เมืองมารจะไม่มีแสงอาทิตย์สาดส่อง แต่
ด้วยความทีชะง่อนผาอยูใ่ นมุมใกล้ดวงจันทราเป็ นอย่าง
มาก ทําให้สถานทีแห่งนีเรียกได้วา่ สว่างทีสุดในเมือง
มารนับเป็ นคําพูดทีไม่เกินเลยสักนิด อากาศอบอุน่ แสน
สบาย ไร้ไอหยินดํามืดให้เห็น หากแต่มีหมอกขาวจางๆ
ลอยกรุน่ งดงาม

บริเวณนีมีเนือทีไม่กว้างขวางมากนัก มีตน้ [1]ไห่ถงั ขึน

เรียงรายเมือยามต้องลมวสันตฤดูพดั โชยกลีบดอกสีขาว
อมชมพูขยับพลิวไหว ส่งกลินหอมรวยรืนลอยไปตาม
แรงลม งดงามราวกับดรุณีแรกแย้มทีเริมแต่งแต้มดวง
หน้าด้วยผงชาดจนเป็ นสีชมพูระเรือ

ตรงกลางดงต้นไห่ถงั เป็ นสระนําสีเขียวใสไหลรินทอดตัว

46
ลงมาจากยอดมหาบรรพต พืนดินอุดมด้วยต้นหญ้า
เขียวขจีสอดแซมดอกหญ้าสีขาวและเหลืองอ่อนงดงาม
แลเห็นผีเสือหลากสีโบยบินยลบุปผาแสนสําราญใจ

“ข้าดีใจทีเจ้าชอบ เช่นนันตกลงพักแรมทีนีสักคืนก็แล้ว
กัน ข้าจะสร้างเรือนพักใกล้กบั สระผลึกหยก หากเจ้าคิด
อยากเล่นนําจะได้สะดวก”

“อืม” ซินซินพยักหน้ายิมดีใจ เดินไปเดินมาสํารวจ

สถานทีโดยรอบอย่างตืนเต้นราวเด็กเล็กๆ

จอมมารมูห่ รงลอบมองภรรยาตัวน้อยด้วยสายตาเอ็นดู
เอาเถิด แม้ทีนีจะไม่สวยงามและน่าชังไปสักนิด แต่หาก

47
นางชมชอบถึงเพียงนี เขาก็จะทําใจชมชอบบ้างแล้วกัน

จากนันก็จดั การวาดมือเสกเรือนพักไม้ขนาดย่อมขึนตรง
ใต้ตน้ ไห่ถงั ลําต้นใหญ่ เบืองหน้าติดสระผลึกหยก

ต้องชืนชมเจินเหนียงทีคิดอ่านได้รอบคอบ นางทํา
อาหารคาวหวานของโปรดของซินซินตระเตรียมพร้อม
สรรพ เพียงพอให้อิมไปถึงสามมือด้วยซํา เพือให้จอม
มารมูห่ รงนําติดตัวไปด้วยระหว่างเดินทาง คราแรกท่าน
จอมมารปฏิเสธต้องหอบหิวให้ยงุ่ ยาก แต่เมือขัดใจซิน
ซินไม่ได้เขาจึงจําต้องเสกเก็บหายเข้าไว้ในชายแขนเสือ
บัดนีเมือจัดการเรือนพักแรมเสร็จจึงเห็นว่าภรรยาเริมหิว
เสียแล้ว เขารีบเสกอาหารเหล่านันออกมาวางเตรียมให้
นาง

48
ลําพังตัวเขานันหากไม่ได้รบั ประทานสิงใดยาวนานเป็ น
แรมเดือน ก็ยงั สามารถดํารงคงอยูไ่ ด้ดว้ ยพลังตบะอัน
แข็งแกร่ง แต่ภรรยาของเขาในร่างมนุษย์นี เขาผูเ้ ป็ น
สามีจะไม่ปล่อยให้นางหิวเด็ดขาด หลังจากทีทังสองรับ
ประทานเสร็จ พิศมองเสียวเว้าแหว่งของดวงจันทราดู
แล้วเป็ นช่วงเวลาเย็น ซินซินรับประทาน[2]ผลซิงรส
หวานฉําอยูท่ ีโต๊ะหินหน้าเรือนอย่างร่าเริง ลมวสันต์อนั
อบอุน่ ทําให้จอมมารทีมีรา่ งกายคุน้ ชินกับอากาศหนาว
ยะเยือก รูส้ กึ ร้อนอบอ้าวจนไม่อาจทนไหว

“ข้าจะลงไปแช่นาในสระ
ํ เจ้าจะลงไปพร้อมข้าหรือไม่”

“ไม่ละ่ เชิญท่านเถิด ข้านังเล่นอยูต่ รงนีรูส้ กึ เบิกบาน

49
ยิง”

ซินซินตอบเสียงใส ผิดกับภายในใจท่านจอมมารทีเริม
ขุ่นมัว นางไม่ยอมลงแช่นาพร้
ํ อมเขา เมือจิตใจขุ่นมัว
ความคิดก็เริมขุ่นมัวตาม ไม่รูว้ า่ นางอยากจะมาสถานที
งดงามมีสระนําใสด้วยเหตุใด มาแล้วก็ไม่ยอมลงแช่อยู่
ดี!

ขุ่นมัวไปก็เท่านัน เขาก็ทาํ อันใดนางไม่ได้อยูด่ ี ในทีสุดก็

เดินลงแช่นาอย่
ํ างแสนสบายใจ จอมมารมูห่ รงไม่ตอ้ ง
ทําการปลดอาภรณ์ใดๆ เพราะเกือบตลอดเส้นทางเขาก็
สวมเพียงกางเกงตัวเดียวมาตลอดอยูแ่ ล้ว

ซินซินกัดผลซิงไปหนึงคําก็เอือมมือไปหยอกเย้าเจ้าผีเสือ
50
ปี กสีฟา้ ใสตัวหนึงทีใจกล้าโบยบินเข้ามาใกล้นาง ทว่า
สายตาพลันเหลือบไปมองจอมมารเฒ่าทีแช่นาอยู
ํ ใ่ น
สระเข้าจนได้ ระยะห่างไกลถึงเพียงนีทําให้เด็กสาวกล้า
มองพิจารณาเขาอย่างละเอียด เขาคงไม่ทนั สังเกตนาง
หรอกกระมัง

อันทีจริงซินซินรูน้ านแล้วว่าจอมมารมูห่ รงเป็ นบุรุษรูป

งาม แต่วนั นีไม่รูเ้ ป็ นเพราะแสงสีแดงเรือเรืองจากดวงจัน
ทรา หรือเพราะบรรยากาศงดงามของป่ าดอกไห่ถงั หรือ
เป็ นเพราะนําในสระเขียวใสดุจกระจกหรือไร ทําให้เขา
งามสง่าสูงส่งน่าหลงใหลขึนทบทวี

ยามเขาทะลึงตัวโผล่พน้ ผิวนําราวเงือกหนุ่ม เส้นผมสี

แดงยาวสลวยยามเปี ยกนําลูแ่ ลบใบหน้าหล่อเหลา

51
หยาดนําใสไหลกลิงจากศีรษะหยดไล้ลงผ่านคิวเฉียง
เรียวยาว เปลือกตาเย้ายวน ปลายจมูกโด่งแหลม ริม
ฝี ปากหยักคมเป็ นสัน ทีบัดนีปรากฏรอยยิมมุม
ปากกระชากวิญญาณ ก่อนจะไหลผ่านแผงอกแกร่ง
แน่น กล้ามท้องเป็ นลอน และไหลลงไปรวมกับนําใน
สระเช่นเดิม

ใบหน้าของเด็กสาวเห่อร้อนผะผ่าว จนต้องรีบหันหลังไป
กัดกินผลซิงฉํานําในมือแล้วกลืนลงคอดังเฮือกคําหนึง
บรรเทาอาหารอาการปากคอแห้งผากและอาการวูบวาบ
ประหลาดในช่องท้อง แต่แล้วจู่ๆ ได้ยินเสียงจอมมารมูห่
รงร้องโวยวายขึนจากทางเบืองหลัง

“ซินซิน! ขาข้าเป็ นตะคริวเสียแล้ว ช่วยข้าด้วย!” ภาพ

52
เงือกหนุ่มน่าหลงใหลเมือครูห่ ายวับไปทันที ตอนนีจอม
มารมูห่ รงกําลังโบกไม้โบกมือขอความช่วยเหลืออย่างน่า
สงสาร อารามตกใจซินซินไม่ได้ไตร่ตรองสิงใดทังสิน
นางโยนผลซิงในมือทิงวิงตรงไปกระโจนลงนําเพือช่วย
เหลือเขาอย่างรวดเร็ว

เมือเข้าประชิดติดตัวได้ ทว่ายังไม่ได้ทาํ การช่วยเหลือคน

เป็ นตะคริวแต่อย่างใด แต่เอวอรชรของเด็กสาวผูต้ งใจดี
ั
กลับถูกรวบไปสวมกอดเอาไว้แน่น

“ท่านหลอกข้าหรือ!”

ปากตวาดมือก็ระดมทุบไปทีแผงอกหนาแน่น เมือแรกที
เขาเอ่ยชวนนางรีบปฏิเสธออกไปทันที ไม่อยากอยูใ่ กล้
53
ชิดเขาในสภาวะล่อแหลม จอมมารเฒ่าลามกผูน้ ีเจ้า
เล่หน์ กั นางนอนร่วมเตียงกับเขาแทบทุกราตรี ช่วยเขา
อาบนําชําระกายแทบทุกวันจึงรูด้ ียงกว่
ิ าใคร ไม่มีวนั
ไหนทีเขาจะไม่ฉวยโอกาสล่วงเกินนาง แต่ทา้ ยสุดแล้ว
นางก็ถกู เขาหลอกล่วงเกินจนได้

“ข้าแค่อยากให้เจ้าแช่นาเป็
ํ นเพือนข้า” ไม่รอให้ภรรยา
ตวาดว่าเขาได้อีก กรงเล็บมือจอมมารเชยประคองใบ
หน้างดงามเข้ามาใกล้

“เจ้างดงามเหลือเกินซินซิน”

จอมมารมูห่ รงทอดมองใบหน้าของภรรยาทีงดงามราว
กับหยาดนําค้างบริสทุ ธิสายหนึง ก่อนจะประกบริม
54
ฝี ปากของตนลงไปทาบทับไล้ชิม ริมฝี ปากหวานฉํา ทัง
หอมหวาน ทังอบอุน่ นุ่มนวล อดไม่ไหวทีจะแลบลินไล้
เลียอีกสักหลายหน ยิงจุมพิตก็ยิงทวีความกระหาย
อยาก

แรกเริมริมฝี ปากหวานนุ่มยังเม้มสนิทต่อต้าน หลังจาก

โดนบดเคล้าเพียงไม่นานก็เผยอออก จอมมารใช้ปลาย
ลินของตนแทรกสอดเข้าไปหาเรียวลินอ่อนนุ่มดูดดืม
ความหวานลําอย่างไม่รูจ้ กั พอ ขณะจุมพิตพัวพัน จอม
มาร มูห่ รงพลันร่ายเวทเสกให้อาภรณ์ของซินซิน และ
กางเกงทีเขาสวมอยูใ่ ห้หายวับไปในพริบตา สองร่าง
เปลือยเปล่าเกียวกระหวัดเร่าร้อน

กรงเล็บมือข้างหนึงโอบประคองเอวเล็กให้ทรงตัวอยูใ่ น

55
นํา ส่วนอีกข้างลูบไล้แผ่วเบาอยูท่ ีแผ่นหลังขาวเรียบ
เนียนดุจหยกขาวลําค่า ผิวพรรณงดงามของนางนุ่ม
ละมุนดุจใยไหมฟ้า ผิดกับผิวของเขาทีหยาบกระด้าง
อย่างยิง ก่อนจะลากไล้มาเคล้นคลึงทรวงอกอวบอิม ที
จอมมารแสนหลงใหลเป็ นทีสุด

เขากอบกุมทรวงอกของซินซินเข้านอนมาตลอดเกือบ
สามปี ทรวงอกของนางอวบอิมขึนมาก ร่างสาวมีทรวด
ทรงเร้าใจ เขารูด้ ีวา่ นางเติบโตขึนเป็ นแรกดรุณีเต็มวัย
สามารถรองรับความปรารถนาของเขาได้แล้ว เขาบํารุง
บําเรอนางถึงเพียงนีจะไม่เติบโตเร็วได้อย่างไรกัน

“ซินซิน เราสองแต่งงานกันมาก็นานแล้ว อีกเพียงไม่กี

เดือนเจ้าก็จะอายุครบสิบห้า ข้ารอไม่ไหวอีกแล้ว เข้าหอ

56
วันนีเลยเถอะนะ”

จอมมารมูห่ รงผละห่างจากริมฝี ปากจิมลิมอย่างแสน

เสียดาย ขยับมากระซิบเว้าวอนแผ่วอยูข่ า้ งหู เขาตังใจ
พานางออกมาเทียวไม่คิดว่าจะล่วงเกินเด็กสาวมาถึงขัน
นีเลย อาจเป็ นเพราะทีนีบรรยากาศงดงามชวนเคลิบ
เคลิมหรือไร

ในหัวของซินซินขาวโพลน ความรูส้ กึ นึกคิดสับสนงุนงง

ไปหมด นีไม่ใช่ครังแรกทีจอมมารมูห่ รงจุมพิตและเคล้น
คลึงทรวงอกนาง เด็กสาวจึงคิดว่าครังนีเขาก็คงล่วงเกิน
นางเล็กๆ น้อยๆ เมือรังสติได้เขาก็จะยับยังชังใจได้
เหมือนอย่างเคย นางจึงไม่ทนั ระมัดระวังตัว ซินซินลืม
ไปเสียสนิทว่าบัดนีตนเองใกล้จะอายุครบสิบห้าปี แล้ว

57
เขาเคยลันวาจาเอาไว้วา่ จะรอให้นางอายุครบสิบห้าปี
ก่อนจึงจะเข้าหอกับนาง แต่นีมันก็อีกตังสีเดือน!

“แต่วา่ เหลืออีกตังสีเดือน” ซินซินทักท้วงนําเสียงแหบ

พร่า พยายามแข็งขืนตัวออกห่าง แต่กระนันในหัว
นางกลับนึกถึงภาพฝันทีจอมมารมูห่ รงร่วมหอกับสตรี
นามซูเหอขึนมา หลังจากราตรีทีฝันซินซินมีความรูส้ กึ
ริษยาบางๆ ต่อสตรีผนู้ นผุ
ั ดขึนมาในใจ สถานะสามี
ภรรยาและความใกล้ชิดทําให้หวั ใจของเด็กสาวสันไหว
เสียแล้ว

“สีเดือนรวดเร็วเพียงพริบตา เข้าหอตอนนันกับตอนนี
ไม่เห็นต่างกันสักนิด เจ้าแต่งให้ขา้ เป็ นภรรยาของข้า
แล้ว ไม่วา่ อย่างไรก็ไม่อาจหลบเลียงได้” จอมมารร้อง

58
ประท้วง ยามนีเขาบังเกิดความต้องการร่วมรักต่อ
นางอย่างไม่อาจฝื นข่มกลันได้อีกต่อไปแล้ว เปลวไฟใน
กายทวีแผดเผารุนแรง

“ข้ายังเด็กเกินไป ตอนนีรับไม่ไหวหรอก” จริงอย่างทีเขา

บอก นางแต่งให้เขา กราบไหว้ฟา้ ดินไปกับเขาแล้ว ไม่
ว่าอย่างไรคงหลบเลียงไปเรือยๆ ไม่ได้อีก แต่จิตใจก็ยงั
หวันกลัวต่อเรืองไม่ประสานี

เมือสัมผัสได้วา่ เด็กสาวยังเกร็งตัวต่อต้าน จอมมารมูห่

รงตัดสินใจทิงร่างดําดิงลงสูใ่ ต้นาํ จุมพิตขบเม้มตังแต่
ปลายนิวเท้าน้อยของซินซินไล้ขนมาตามเรี
ึ ยวขา กระทัง
มาหยุดจุมพิตแผ่วยังกลีบบุปผางามกลางร่างสาว ดูด
ดืมขมเม้มกลีบด้านนอกทังช่อเกสรจนหนําใจแล้ว จึงส่ง

59
ปลายลินสากของตนสอดแทรกตวัดเข้าไปคว้านหา
ความหวานฉําภายใน

“อ๊ะ!” เสียงหวานครางด้วยความตกใจระคนขวยเขิน
สุดชีวิต สองขาเรียวพยายามขืนหุบชิด ไม่ให้เขากระทํา
ตามอําเภอใจได้โดยง่าย ทว่านางเรียวแรงน้อยกว่าจอม
มารเฒ่าจึงถูกเขาจับแยกเรียวขาออกกว้าง เพือให้เขา
ซุกไซ้ใบหน้าของตนเข้ามาอย่างถนัดถนีได้ กระนันดู
เหมือนจอมมารยังไม่พออกพอใจ เขาถอนเรียวลินออก
มาได้ไม่นานก็สง่ นิวเรียวยาวสอดแทรกเข้าไปหยอกเย้า
โพรงบุปผาแทน

ความละมุนซ่านแปลกใหม่นีเองทีทําให้ซนซิ
ิ นลืม
ทุกอย่างหมดสิน ตอนนีจิตใจของนางไร้แรงต่อต้าน ร่าง

60
กายของนางโอนอ่อนตามเขาชีนําไปอย่างไรยางอาย ริม
ฝี ปากเปล่งเสียงร้องครางออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
หน้าอกแอ่นโค้งเปิ ดให้เขาบีบเคล้น สองขาเรียวยังแยก
กว้างเปิ ดทาง บางจังหวะสองมือก็ประคองรังศีรษะของ
เขาจับกดแนบสนิทกลางร่างนาง ซินซินรูเ้ พียงว่านาง
ต้องทําเช่นนีเท่านัน จึงจะบรรเทาความซาบซ่านร้อนวูบ
ตรงท้องน้อยได้

แม้ตนเองจะเล้าโลมเรือนร่างเย้ายวนอยูใ่ ต้นาํ แต่เขาได้

ยินเสียงครางด้วยความสุขสมของนางบนพืนผิวนําได้
อย่างชัดเจน ท่าทีหยาดเยิมราวกับสาวงามล่มเมืองช่าง
ยัวยวนนัก เขาได้แต่แค้นทีไม่อาจหลอมละลายรวมตน
เองเข้ากับนางได้

61
เมือชาติก่อนครังทีนางเป็ นซูเหอ เขายังเป็ นบุรุษทีโง่งม
เรืองสตรี เขาไม่เคยพานางท่องเทียวสถานทีสวยงาม
ด้วยกัน ไม่เคยปรนเปรอเอาอกเอาใจ ไม่เคยหยอกเย้า
เล้าโลมใดๆ แต่เมือฟ้าดินเห็นใจเขาให้นางกลับมาถือ
กําเนิดใหม่ในชาตินี เขาจะทุม่ เทชดเชยทุกสิงให้
นางอย่างหมดหัวใจ

จอมมารมูห่ รงพักการปรนเปรอร่างสาวชัวครู ่ ทะลึงตัว

ขึนโผล่เหนือผิวนํา มองใบหน้างามทีอิมเอมด้วยความ
หวานซ่านน่าหลงใหล

“เจ้าเติบใหญ่แล้ว ข้าเข้าไปได้ หากเจ้ายังกลัวข้า

สัญญาว่าจะทําเบาๆ นะ ตอนนีเลยเถอะนะ ข้าทรมาน
จวนเจียนใกล้ตายแล้ว ไม่เชือเจ้าก็ลองจับดูเถิด” จอม

62
มารมูห่ รงไม่เพียงเว้าวอน แต่กมุ มือเล็กของนางให้ลงไป
จับสัมผัสท่อนกายขยายใหญ่เครียดเกร็งของเขา

เด็กสาวสัมผัสได้ถงึ ความใหญ่โตแข็งเกร็งและร้อนผ่าว
พลางไตร่ตรองในใจ แม้เขาจะเคยข่มขู่ทาํ ร้ายครอบครัว
นาง แต่เขาก็ไม่เคยลงมือกระทําจริง แม้เขาลักพาตัว
นางมา แต่เขาก็ดีตอ่ นางอย่างยิง พยายามปรับตัวเข้า
หา เอาอกเอาใจนางทุกอย่าง อดทนรอนางเติบโตอย่าง
น่าเห็นใจ ทังทีเขาสามารถบังคับหักหาญครอบครอง
ร่างกายนางตังแต่แรกก็ยอ่ มได้

เมือสบมองใบหน้าหล่อเหลายามช้อนตาอ้อนวอนอย่าง
น่าสงสาร

63
ในทีสุดนางก็ใจอ่อนจนได้

“ใน ในนํานะหรือ”

จอมมารมูห่ รงจับสัมผัสความหวันกลัวในนําเสียงหวาน
ได้ จึงช้อนอุม้ ร่างเปลือยเปล่าขาวโพลนเดินขึนไปบนฝัง
ริมสระ ก่อนจะเสกผืนหนังจิงจอกขนนุ่มมาปูรองให้เด็ก
สาวนอน จากนันจึงกางปราการมารสีแดงเรือกันไม่ให้ผู้
ใดแอบดูเขาและภรรยาร่วมรักต่อกันได้ แม้กระทังเหล่า
ผีเสือหลากสีทงหลายก็
ั ยงั ถูกพลังมารขับออกไปอยูน่ อก
ปราการ

“ซินซิน...ข้ารักเจ้า ไม่วา่ ชาตินีหรือชาติไหน ข้าก็รกั เจ้า

64
เพียงผูเ้ ดียว”

ซินซินยังไม่ทนั ได้เตรียมตัวเตรียมใจ สินเสียงครางเอ่ย

คํารักดังก้องหู ท่อนกายให้รอ้ นก็สอดแทรกรุกลําเข้ามา
ซินซินเจ็บปวดปานถูกฉีกทึงจนเครียดเกร็งไปทังร่าง

“หากเจ็บนักก็กอดข้าเอาไว้ให้แน่น อนุญาตให้ขบกัด
เนือหนังข้าเพือบรรเทาได้”

เมือได้ยินคําอนุญาต ซินซินไม่รงรอโผเข้
ั าไปกอดรัดเอว
เขาเอาไว้แน่น ขณะทีปากก็ตรงเข้าขบหัวไหล่หนา
บรรเทาความเจ็บแปลบ เคลือนกายเข้าไปได้เพียงครึง
จอมมารทาบทับอยูด่ า้ นบนสัมผัสได้ถงึ ความรัดรึงคับ
แน่น เขาเสียวซ่านอย่างรุนแรงถึงขันสูดปากจนใบหน้า
65
บิดเบียว เป็ นความทรมานทีหวานลําจริงแท้ กล่าวว่า
อันใดคือความอดทนอดกลันอย่างทีสุด ยามนีเข้าใจ
ถ่องแท้ยงิ

จอมมารมูห่ รงเห็นภรรยาสาวสะอืนร้องไห้ดว้ ยความเจ็บ

จําต้องฝื นหยุดนิง รอให้ซนซิ
ิ นปรับช่องทางอันคับแน่น
ค่อยๆ สอดรับกับท่อนกายของเขา จังหวะนันก้มหน้าใช้
สายตาเสพสมมองภาพความเติมเต็มระหว่างเขาและ
นาง และแล้วพลันเห็นเลือดพรหมจรรย์ของนาง ไหล
ออกมาจากจุดเชือมประสาน เขาไม่รรี อเอือมมือลงไป
แตะเลือดหยดนันขึนมาป้ายเรียวลินไล้ชิม

อืม...เลือดสาวมันหอมหวานถึงเพียงนีเอง เขาทําเช่นนี
ใครจะกล่าวหาว่าวิปริตก็ช่าง เลือดพรหมจรรย์ของ

66
ภรรยา เขาจะชิมรสชาติไม่ได้เลยหรือไร

“เจ้าเป็ นของข้าคนเดียว” จอมมารโน้มกายลงมากระ

ซิบข้างหู

“ท่านออกไปก่อนได้หรือไม่ ข้าเจ็บ!” ซินซินไม่รบั รูส้ งิ

ใดแล้ว นางผลักไสนําตานองหน้า

“อีกเดียวก็หายเจ็บแล้ว” เขาไม่มีทางถอยทัพขณะกําลัง
บุกโจมตีอย่างได้เปรียบเด็ดขาด กดร่างครึงหนึงนิงแช่
อยูน่ าน สัมผัสได้ถงึ ผิวหนังอ่อนนุ่มด้านในของร่างสาว
ค่อยๆ หดคลายเป็ นจังหวะตอบรับเขาแล้ว

67
จอมมารมูห่ ลงเริมหายใจหอบหนักหน่วง เขาถูกโอบรัด
แน่นจนความอดกลันสินสุด ดันท่อนกายทีเหลืออีกครึง
เข้าสูก่ ายนางจนมิดในคราวเดียว กายสาวทีอยูเ่ บือง
ล่างสันสะท้านครางร้องออกมาไม่เป็ นเสียง

จอมมารขยับเอวโยกเย้าอย่างเชืองช้า ทว่าเปี ยมด้วย

กําลังวังชาหนักแน่น ขยับเคลือนไหวเข้าออกอย่างอยูใ่ น
ช่องทางอ่อนนุ่มคับแน่น เมือเห็นภรรยาตัวน้อยไม่ตอ่
ต้านเขาอีก ประกอบกับนางเริมครางแผ่วด้วยความ
เสียวซ่าน เขาจึงแปรเปลียนเป็ นจังหวะกระแทกกระทัน
รุนแรงตามอารมณ์เร่าร้อนเกินระงับ ยิงเร่งความเร็ว
เนือในอ่อนนุ่มก็ยิงบีบรัดแน่นจนเสียงทุม้ ร้องครางเสียว
จนแทบคลุม้ คลังดังกระหึม

68
สองกายเกียวกระหวัดพัวพัน ไม่รูผ้ า่ นไปนานเท่าใด ใน
ทีสุดร่างของทังคูก่ ็กระตุกเกร็ง ก่อนทีฝ่ ายผูเ้ ป็ นสามีจะ
ซวนซบลงไปทาบทับอยูบ่ นทรวงอกอวบอิมของภรรยา
วัยเยาว์อย่างเหนือยล้าอ่อนแรง

[1] ‘ไห่ถงั ’ (海棠) หรือ ‘Chinese

Flowering Crabapple’ เป็ นพืชตระกูล
แอปเปิ ล มีดอกสีขาว ชมพูหรือแดง ซึงจะบานในช่วง
ฤดูใบไม้ผลิ ก็คือประมาณเดือนมีนาคม-พฤษภาคมนัน
เอง ไห่ถงั จะมีผลสีเหลืองไปจนถึงสีแดง รสชาติเปรียว
อมหวาน

69
[2] ผลซิง : 杏子 (xìng zi) แอปริคอต

70
 บทที ๒๓-๑ :: รักษาบาดแผล

ซินซินไม่รูว้ า่ ตนเองกลับมายังตําหนักฉีหลินเต้าฉือตังแต่
เมือใด มารูต้ นเองอีกทีนางก็นอนขดตัวร่างร้าวระบมอยู่
บนเตียงในหอบรรทมเสียแล้ว

“คุณหนูตืนแล้ว เป็ นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

เจินเหนียงนังเฝ้าหน้าเตียงมาตลอดตังแต่ทา่ นจอมมาร

71
พาองค์ราชินีนอ้ ยกลับมา คราแรกทีเห็นองค์ราชินีนอ้ ย
สลบไสลอยูภ่ ายในอ้อมอกของท่านจอมมารนางตกใจ
ยิง

เมือเพ่งพินิจดูใบหน้างดงามแดงกํา อาการกะปลก
กะเปลีย และรอยจําแดงม่วงทีลําคอ ไม่ตอ้ งถามให้มาก
ความ แม่นมสูงวัยเข้าใจทุกอย่างได้ในทันที เพียงแต่
ตกใจเล็กน้อยนึกไม่ถงึ ว่าท่านจอมมารจะอดทนรออีก
เพียงสีเดือนไม่ไหว ร่วมหอกับองค์ราชินีนอ้ ยไปเสียแล้ว
ทว่าเรืองนีไม่มีอนั ใดไม่เหมาะควร เพราะมนุษย์สตรีก็
เข้าหอกันอายุประมาณนี และทังคูก่ ็เข้าพิธีอภิเษกสมรส
กันไปตังนานแล้ว

“เจินเหนียง นีเวลาใดแล้ว”

72
ซินซินเลียงถามคําถามอืนแทน นางรูว้ า่ เจินเหนียงต้องรู ้
ว่านางกับท่านจอมมารเข้าร่วมหอกันแล้วอย่างแน่นอน
ใบหน้าเล็กแดงระเรือขวยเขิน

“บ่ายมากแล้วเจ้าค่ะ ฝ่ าบาทอุม้ คุณหนูกลับมาตังแต่

เมือตอนเทียง คุณหนูนอนหลับสนิทมาตลอด ส่วนท่าน
จอมมารสะสางราชกิจอยูต่ าํ หนักใหญ่เจ้าค่ะ”

ราชินีนอ้ ยทีอยูบ่ นเตียงร้อง ‘อืม’ รับคําสันๆ เป็ นการรับ

รู ้

“คุณหนูอาบนําชําระกายเลยไหมเจ้าคะ บ่าวเตรียมนํา
ผสมสมุนไพรและดอกไม้หอมเอาไว้ให้แล้ว คุณหนูแช่
73
กายสักหน่อยอาการปวดเมือยร่างกายจะทุเลาลงได้เจ้า
ค่ะ”

“ดียง”
ิ เด็กสาวคิดอยูใ่ นใจ ได้แม่นมข้างกายทีรักและ
เอาใจใส่นาง อีกทังความคิดรอบคอบ ช่างเป็ นโชคดี
ของนางโดยแท้

เจินเหนียงเข้ามาประคองราชินีนอ้ ยลงจากเตียงเพือไป
ปรนนิบตั ิชาํ ระกาย ทว่าแค่เพียงอีกฝ่ ายขยับก้าวขาก็
ร้องโอดโอยสีหน้ายําแย่

“เป็ นอะไรไปเจ้าคะ!” เจินเหนียงร้อนใจ

74
ตอนนีซินซินไม่มวั กระบิดกระบวนเขินอายอีกแล้ว ใน
เมือแม่นมอาวุโสผูน้ ีรูท้ นั เหตุการณ์ทกุ อย่าง นางก็ไม่จาํ
เป็ นต้องปิ ดบังอันใดอีก ในทีสุดก็จาํ ต้องบอกเสียงอ้อม
แอ้มออกไป

“ข้า...ข้าเจ็บ”

เจินเหนียงได้ฟังแล้วก็ตกใจ มองราชินีนอ้ ยด้วยแววตา

สงสารปวดใจ ฝ่ าบาทของนางเอาแต่ใจยิงนัก ราชินี
น้อยยังเด็กถึงเพียงนี ร่วมหอครังแรกไยจึงรังแกจนถึงอีก
ฝ่ ายต้องร้องเจ็บออกมา

“เดียวบ่าวเรียกนางมารรับใช้ให้เข้ามาช่วยประคอง แช่
สมุนไพรแก้ปวดเมือยสักหน่อย แล้วบ่าวจะเอาขีผึงทา
75
แผลมาให้เจ้าค่ะ”

ร่างน้อยของซินซินนอนแช่อยูใ่ นถังไม้ใบใหญ่ ไอนําลอย

กรุน่ เป็ นควันงดงาม นางนอนแช่นามานานราวหนึ
ํ งชัว
ธูปจนสองแก้มแดงเปล่งจัดแล้วก็ยงั ไม่อยากขึน รูส้ กึ
สบายตัวหาใดเปรียบ ความรูส้ กึ ปวดเมือยเจ็บขัดทุเลา
ลงไม่นอ้ ย

เมือนึกถึงความเจ็บระบมกลางร่าง ก็ให้หวนนึกถึงฉาก
รักเร่าร้อนของท่านจอมมารกับนางในสระผลึกหยกเมือ
วานนี การเข้าหอของนางในครังแรกนันช่างโจ่งแจ้งร้อน
แรง

กระทังครังแรกผ่านไปได้ไม่นาน ยังมิทนั ทีซินซินจะหาย

76
หอบเหนือย นางจําได้ดีวา่ ตนเองถูกสามีจอมมารอุม้ เข้า
ไปร่วมรักกันในเรือนอีกเป็ นครังทีสอง ครังทีสาม เคียว
กรํามาจนถึงครังทีสีนางจึงเห็นดวงจันทราโลหิตแหว่ง
เว้าบอกเป็ นรุง่ เช้าวันใหม่ ในทีสุดสามีจอมมารก็ใจดี
ยอมปล่อยให้นางได้พกั ผ่อน นางก็หลับใหลเสียสนิทไม่
รูต้ วั เลยว่าเขาพานางกลับมาวังมารตังแต่เมือใด

เมือย้อนนึกแล้วให้ตกใจตนเองยิงนัก ไม่รูว้ า่ เมือใดกันที

เขาค่อยๆ ย่างกรายเข้ามาอยูใ่ นสายตาในหัวใจ ทว่า
เมือรูอ้ ีกทีนางก็เปิ ดใจยอมรับเขาเสียแล้ว เรืองทีเขาเป็ น
จอมมารโฉดชัว นางไม่เก็บมาใส่ใจอีก ในเมือตอนนี
นางเป็ นภรรยาจอมมารไปเรียบร้อยแล้ว กรีดเลือดหลัง
โลหิตคารวะบรรพชนราชวงศ์มารไปแล้ว กราบไหว้ฟา้
ดินร่วมวาสนากับเขาก็ทาํ ไปแล้ว เช่นนันจากนีนางก็คง

77
ต้องผูกตนเองไว้กบั สามีผนู้ ีแต่เพียงผูเ้ ดียว

หลังจากประชุมกับเหล่าขุนนางเสร็จสิน จอมมารมูห่ รง
เรียก ตัวจ้าวหลิวให้รงอยู
ั ต่ อ่ เพือพูดคุยตามลําพัง คนผู้
นีเป็ นทังองครักษ์คนสนิท และเป็ นกุนซือข้างกายคน
สําคัญ

“ฝ่ าบาทมีสงใดให้
ิ กระหม่อมรับใช้หรือพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวหลิวเห็นประกายตาวิบวับซ่อนอยูภ่ ายใต้ใบหน้าเย็น
ชาของจอมราชัน

78
“นีคือเน่ยตันปี ศาจตบะสามหมืนปี ...ข้าให้เจ้าเป็ น
รางวัล”

จอมมารมูห่ รงกล่าวพลางเสกเรียกเน่ยตันดวงแก้ว
วิญญาณปี ศาจประกายสีมว่ งเข้มลูกหนึงออกมาจากฝ่ า
มือ เลือนให้ลอยส่งไปยังตรงหน้าองครักษ์หนุ่ม

“รางวัล! ฝ่ าบาทพอรับสังบอกกระหม่อมได้หรือไม่วา่
กระหม่อมไปทําความดีความชอบใด จึงได้รางวัลยิง
ใหญ่เพียงนี” จ้าวหลิวยังไม่เอือมมือออกไปรับ เขาจ้อง
มองเน่ยตาทีลอยอยูต่ รงหน้าด้วยความตืนตะลึง การที
เขาได้ครอบครองเน่ยตันปี ศาจตบะสามหมืนปี ทําให้
เขาย่นระยะเวลาการฝึ กตนบําเพ็ญเพียรขันสูงไปได้ถงึ
79
สามหมืนปี รางวัลหน้าใหญ่ใจโตปานนี ความดีความ
ชอบต้องมากโขนัก

“ข้าอยากให้ก็ให้ เหตุใดจึงซักไซ้มาก” จอมมารมูข่ มวด

คิวขณะทีเสกเรียกเน่ยตันดวงนันให้คอ่ ยๆ ลอยกลับมา
หาตน จ้าวหลิวเห็นดังนันจึงรีบร้องเสียงหลง

“กระหม่อมซักไซ้มากสมควรตาย! กระหม่อมขอบ
พระทัยฝ่ าบาท!”

จ้าวหลิวรีบคารวะเต็มพิธีการ ก่อนจะเอือมมือออกมา
รับเน่ยตันปี ศาจกลืนลงอุทรไป เพียงแค่นนก็
ั รูไ้ ด้วา่ ตน
เองมีพละกําลังแข็งแกร่งขึนทบเท่าทวีคณ
ู

80
“อ่อ กระหม่อมมีเรืองสําคัญจะทูลถามฝ่ าบาทอยูพ่ อดี”
จ้าวหลิวรีบเปลียนหัวข้อสนทนา

“เรืองใด”

“อีกสีเดือนราชินีซนซิ
ิ นจะมีอายุครบสิบห้าปี เต็มตามที
ฝ่ าบาททรง กําหนดไว้ ฝ่ าบาทจะจัดพิธีเข้าหอวันใด
และต้องจัดพิธีการให้ถกู ต้องครบถ้วนตามธรรมเนียม
หรือไม่ กระหม่อมจะได้ให้สตรีอาวุโสของราชสํานักมาร
จัดเตรียม”

“ไม่ตอ้ ง ข้าจัดพิธีดว้ ยตนเองทีสระผลึกหยกเรียบร้อย

81
แล้ว” กล่าวเท่านันก็หมุนกายหายลับไป

จ้าวหลิวฉีกยิมจนตาหยี เขารูแ้ ล้วว่าความดีความชอบ

ใดทีทําให้เขาได้รบั รางวัลเป็ นเน่ยตันตบะสูงดวงนี

82
บทที ๒๓-๑ :: รักษาบาดแผล

จอมมารมูห่ รงเดินอารมณ์ดีเข้ามาถึงยังหอบรรทม เมือ

เดินผ่านเปิ ดประตูเข้าไปในห้องนอน เห็นเจินเหนียง
กําลังฉุดรังชายกระโปรงชุดงามของภรรยาสุดทีรักของ
เขา ด้วยอาการทีหมายจะถลกเลิกสูงขึนไปให้จงได้ ใบ
หน้าท่านจอมมารแผ่ไอเย็นเหยียบออกมาด้วยความไม่
พอใจ

83
“คุณหนูเจ้าขา ให้บา่ วดูหน่อยเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจะ
จัดการให้เอง”

มือข้างหนึงของเจินเหนียงฉุดรังชายกระโปรง ส่วนอีก
ข้างถือกระปุกขีผึงในมือ นางตังใจจะทาขีผึงตรงจุดบาด
เจ็บขององค์ราชินีนอ้ ย หากปล่อยให้องค์ราชินีนอ้ ยทา
เองอาจไม่ทวถึ
ั ง

“ไม่เอาเจินเหนียง ข้าอายนะ ให้ขา้ ทําเองเถิด” ซินซิน

ร้องปฏิเสธ ทังสองยือยุดกันอยูเ่ ป็ นพัลวัน จนมิได้
สังเกตเห็นถึงการมีตวั ตนของบุคคลทีสาม ทียืนมองทัง
สองด้วยใบหน้าไม่ชวนมองอย่างยิง

“เจินเหนียง! นีเจ้ากําลังทําอะไรภรรยาข้า!” เสียง

84
ตวาดก้องปานอสนีบาตทําให้ทงสองหยุ
ั ดการยือยุดลง

“ทูลฝ่ าบาท หม่อมฉันกําลังจะทาขีผึงให้องค์ราชินีนอ้ ย

เพคะ”

“ทาขีผึง? ซินซินเป็ นอะไรไป บาดเจ็บทีใด” คราวนีสาย

ตาสีโลหิตตวัดดุดนั มายังคนเป็ นภรรยา จับจ้องคาดคัน
ไม่วาง

“เอ่อ คุณหนู.....”

“เจินเหนียงออกไปก่อนเถิด ประเดียวข้าจะทาเอง”

85
ซินซินเขินอายจนอยากมุดดินหายตัวหนีไปเสีย รีบ
ปรามตัดบท ใช้จงั หวะทีแม่นมอาวุโสหันไปพูดคุยกับ
จอมมาร ฉวยคว้ากระปุกขีผึงแย่งมาไว้ในมือจนได้ เจิน
เหนียงเห็นว่าฝ่ าบาทของนางมาแล้ว จึงยอบกายถอย
ออกไปอย่างรูง้ าน

“เจ้าบาดเจ็บหรือ” จอมมารมูห่ รงเข้ามานังขอบเตียง

กล่าวถาม

“อืม” คนบาดเจ็บก้มหน้าตอบอ้อมแอ้ม

“เจ็บทีใด ทาขีผึงกว่าจะหายชักช้านัก มาเถิดข้าจะถ่าย

ตบะรักษาให้”

86
“ไม่ลาํ บากท่านหรอก ข้าจัดการเองได้” สาวน้อยรีบ
ส่ายหน้าปฏิเสธ นางบาดเจ็บทีตรงนัน จะให้นางเปิ ด
เผยความสาวต่อหน้าเขาอย่างไร้ยางอายอีกอย่างนัน
หรือ

“ลําบากเรืองใดกัน ข้าเป็ นสามีเจ้านะซินซิน มาเถิดจะ

ได้รบี รักษาบาดแผล” ไม่เพียงคาดคัน แต่คราวนีท่าน
จอมมารพุง่ ตรงเข้ามาเลิกดูเสือผ้าเพือค้นหาบาดแผล
ในทีสุดซินซินก็ตอ้ งยอมบอกความจริงจนได้

“ข้าบาดเจ็บทีตรงนัน! ตรงทีท่านรังแกข้าทังคืนอย่างไร
เล่า”

87
จอมมารมูห่ รงเข้าใจได้ในทันที ใบหน้าหล่อเหลาชะงัก
อาการประดักประเดิดฉายชัด รีบวางหน้านิงกลบ
เกลือนความผิด

เขาลืมไปเสียสนิทว่าตอนนีซินซินเนือกายเป็ นเพียง
มนุษย์สตรีผบู้ อบบาง แม้วา่ เขาจะพยายามทะนุถนอม
นางอย่างยิงแล้ว พอถึงห้วงอารมณ์เสียวซ่านรุนแรง เขา
ไม่อาจระงับความปรารถนาดิบเถือนรุนแรงของตนเอง
ได้เลย ซํายังเรียกร้องร่วมรักกับนางอีกหลายต่อหลาย
ครัง

นางบาดเจ็บเพราะความเอาแต่ใจของเขาโดยแท้!

“ซินซินข้าขอโทษเจ้า ต่อไปข้าจะผ่อนแรงลง เจ้าเป็ น

88
ภรรยาข้าแล้ว เนือหนังในกายเจ้าข้าเห็นจนถ้วนทัวแล้ว
อย่าได้เขินอายสามีเลย ให้ขา้ รักษาอาการบาดเจ็บให้
เจ้าเถิด”

ท่านจอมมารหว่านล้อมพลางขยับโน้มกายให้รา่ งเล็ก
นอนลงกับเตียง แล้วเลิกชายกระโปรงของนางขึน แยก
เรียวขาออกจนเนินเนืออูมอิมเปิ ดเผยตรงหน้า กลีบบุ
ปผาบวมแดงและมีรอยถลอกให้เห็นอย่างชัดเจน เขา
สะท้อนใจแสนสงสารภรรยานัก นางคงเจ็บระบมไม่
น้อยเลย จอมมารมูห่ รงหาได้รูต้ วั ว่าขณะทีตนจ้องบาด
แผลตรงส่วนนันของภรรยา ตนเองลอบกลืนนําลายลง
คอไปแล้วถึงสามเฮือกใหญ่

ขณะทีท่านจอมมารใช้สายตาจดจ้องร่องรอยบาดเจ็บ

89
ตรงกลางร่างนางอยูน่ นั ซินซินกลับรูส้ กึ ได้วา่ อาการบาด
เจ็บของนางคล้ายจะทุเลาลงได้เองโดยทีจอมมารยังไม่
ได้ลงมือรักษา น่าแปลกใจเหลือเกิน หรือว่านางจะคิด
มากไปเอง

จ้องมองอยูน่ านจนจิตใจใกล้เตลิดเต็มที จึงรีบยกกรง

เล็บมือขึนถ่ายเทตบะมารรักษาบาดแผล เพียงไม่
นานกลีบบุปผาก็กลับมางดงามเต็มตึงน่าเย้ายวนเช่น
เดิม ซินซินรีบลุกขึนมายกชายกระโปรงของนางปิ ดลง

“ขอบคุณท่านมาก ข้าหายดีแล้ว ท่านอาบนําชําระกาย

เลยดีหรือไม่ เจินเหนียงเตรียมนําอุน่ ไว้ให้ทา่ นแล้ว
เดียวข้าจะให้นางมารรับใช้ตงโต๊
ั ะอาหารทีนี คํานีไม่ตอ้ ง
ไปทีหอชมบุปผาหรอก ข้าจะรอทานอาหารพร้อมท่าน”

90
บอกขณะท่าสองแก้มแดงสุกปลัง

จอมมารเผยรอยยิมน้อยๆ แล้วก็เดินออกไปห้องชําระ
กายแต่โดยดี

หลังจากทังสองรับประทานอาหารเสร็จสิน ท่านจอม
มารก็มานังเปลือยกายท่อนบนอ่านคัมภีรด์ ว้ ยอิรยิ าบถ
เย้ายวนเช่นเดิม ซินซินนอนเล่นอยูบ่ นเตียงถึงกับใบ
หน้าแดงกํารีบหันหลังหนี จอมมารลอบมองอยูก่ ่อนแล้ว
ยกยิมอย่างพอใจ

เขาเคยพานพบสตรีรูปโฉมงดงามมาก็มาก ทว่าในสาย
ตาเขาไม่มีสตรีนางใดงามสะคราญลําเลิศเหนือซินซิน
ของเขา เพียงได้มองก็ยงรู
ิ ส้ กึ รักลึกซึง ยิงรักลึกซึงก็ยงิ
91
อยากใกล้ชิด เมือได้ใกล้ชิดมากเท่าใดก็ลว้ นไม่พอ
หัวใจของเขาแห้งผากมานาน เติมลงไปเท่าใดล้วนไม่
เต็มเสียที เขาแทบอยากเคล้นคลึงนางทังตัว ปั นให้เป็ น
ก้อนแล้วกลืนลงท้องไปในคราวเดียว เช่นนีแล้วจะรูส้ กึ
เติมเต็มขึนบ้างหรือไม่ ในทีสุดก็หา้ มใจตนเองเอาไว้ไม่
อยูว่ างคัมภีรใ์ นมือลงลุกเดินตรงไปยังเตียงนอน

ซินซินรับรูไ้ ด้วา่ พืนทีนอนข้างกายไหวยวบ ก่อนทีร่างสูง

ใหญ่จะรังรวบนางเข้าไปกอดรัดแน่น

“ตรงนันก็หายเจ็บแล้ว เช่นนันก็.....” จอมมารมูห่ รง

ตังใจกล่าวเพียงเท่านัน ไม่ปล่อยให้ภรรยาในอ้อมกอด
ได้มีโอกาสทักท้วง โน้มร่างลงประทับจุมพิตริมฝี ปาก
แดงอ่อนบางราวกลีบดอกเหมย ดูดดืมความหอมหวาน

92
จากเรียวลินและโพรงปากของภรรยาจนพอใจแล้ว ใบ
หน้าหล่อเหลาเลือนตําลงมาซุกไซ้อยูท่ ีลําคอระหงขาว
ผ่อง พร้อมสูดหายใจเข้าลึกดอมดมกลินหอมจรุงฟุง้ จาก
ผิวกายและเรือนผมของนาง

ซินซินถูกทาบทับไว้อยูใ่ ต้รา่ ง ถูกจอมมารเล้าโลมยัวเย้า

จนสติกระเจิดกระเจิงไร้แรงต้านทาน ได้แต่วา่ ง่ายโอน
อ่อนตามแต่คนเอาแต่ใจจะชักนําพา เขากอดรัดมา นาง
ก็กอดรัดตอบ เขาจุมพิตดูดดืมมา นางก็จมุ พิตเร่าร้อน
ตอบเช่นกัน จอมมารมูห่ รงรับรูไ้ ด้ หัวใจทังดวงทีอยูใ่ น
ช่องอกพลันเต้นรัวแรง เขาตืนเต้นเสียจนหัวใจจะ
กระแทกหน้าอกออกมา

สองมือจอมมารนวดเฟ้นเคล้นคลึงทรวงอกนุ่มอย่าง

93
หลงใหล จรด ริมฝี ปากดูดดืมยอดทรวงด้วยอาการหิว
กระหาย ราวทารกดืมนํานมจากอกมารดา ทังสองเริม
คุน้ เคยต่อเรือนกายของกันและกันจึงสอดประสาน
จังหวะได้อย่างดีเยียม

เพียงไม่นานช่องทางกลางกลีบบุปผาก็ช่มุ ชืนหยาดเยิม
พร้อมรับการเติมเต็ม จอมมารมูห่ รงจึงพากายแกร่งอุน่
ร้อนค่อยๆ รุกลําเข้าไป เขาไม่เร่งร้อนรอจังหวะภรรยา
ปรับรับความคับแน่นของนางให้สอดรับเขาได้ จึงหยัด
ท่อนกายเข้าลึกจนสมบูรณ์

“อ่าส์...” เสียงหวานครวญครางแผ่วออกมา จอมมาร

สันสะท้านไปทังร่าง ก่อนจะขยับกายโยกคลึงพะเน้า
พะนอ

94
ลมหายใจอันกระชันเร่งร้อนยิงของจอมมารเป่ ารดลงบน
ใบหน้างดงาม แผงอกแกร่งกํายําบดเบียดจมอยูก่ บั
ทรวงอกนุ่มนิม ซินซินได้ยินเขาเปล่งเสียงครางด้วย
ความสุขสมออกจากลําคอ ยามนีนางเองก็มีความสุข
สมเช่นกัน

ท่านจอมมารขยับกายกระแทกกระทันรุนแรงตามกระแส
อารมณ์ เร่าร้อนพลุง่ พล่าน สาวน้อยตอบสนองเติมเต็ม
ให้เขาเช่นกัน เอวอรชรขยับตอบสอดประสาน ความ
รูส้ กึ รัดรึงผูกพันภายในทําชายหนุ่มแทบคลัง

“ซินซินข้ารักเจ้า...” จอมมารมูห่ รงครางเอ่ย

เสียงกระเส่า
95
“อายุขยั ของมนุษย์สนนั
ั ก ข้าอยากมีเจ้าเคียงคูไ่ ปตราบ
นานแสนนาน ซินซิน...เจ้ายอมละทิงความเป็ นมนุษย์
เปลียนสังขารและจิตวิญญาณ มาเป็ นมารเผ่าพันธุ์
เดียวกันกับข้าได้หรือไม่” เขาใช้ช่วงจังหวะรักอันอ่อน
หวานโน้มน้าวชักจูงภรรยา นีคือสิงทีเขาปรารถนาสูงสุด

“มนุษย์เปลียนเป็ นมารได้หรือ ข้าต้องตายก่อนหรือ

เปล่า เจ็บปวดมากหรือไม่” ซินซินตกใจไม่นอ้ ยทีได้ยิน
เขาวอนขอในเรืองนี สาวน้อยถามกลับขณะทีร่างบาง
แอ่นสะโพกขึนรับการกระทันถี มือเรียวจิกดึงผ้าปูทีนอน
แน่น ใบหน้างามสะคราญสะบัดเงย

“เจ้าจะไม่ตาย เจ็บปวดเพียงเล็กน้อยในขันตอนการ
96
ล้างไขกระดูกสะบันเส้นเอ็น ในตอนละทิงความเป็ น
มนุษย์เท่านัน ข้าจะมอบเน่ยตันปี ศาจตบะแสนปี ให้เจ้า
หลังจากนันเจ้าก็เพียงแค่บาํ เพ็ญตบะมาร เพียงเท่านีก็
ถือเป็ นการเข้าสูว่ ิถีมารโดยสมบูรณ์แล้ว แต่ทกุ ขันตอนนี
จะกระทําได้ก็ตอ่ เมือเจ้าอายุครบสิบห้าปี เต็ม เติบโต
เต็มทีเสียก่อน” เขาอธิบายพลางโน้มตัวจุมพิต ริมฝี ปาก
คลอเคลียอยูท่ ีแก้มแดงระเรือ

ขณะทีกายเสียวซ่าน ในหัวของซินซินกําลังไตร่ตรอง
ตามคําเว้าวอนของสามี นางตกลงปลงใจเป็ นสามี
ภรรยากับเขาแล้ว นางเองก็อยากใช้ชีวิตอยูเ่ คียงข้าง
บุรุษผูน้ ีไปนานๆ เช่นกัน

“ท่านตระเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้วนี ข้าปฏิเสธได้

97
หรือ” สาวน้อยยิมช้อนสายตาฉําปรือขึนมองใบหน้าสามี
จอมมาร

“ข้ารักเจ้าเท่าใดล้วนแล้วแต่ไม่เพียงพอ”

จอมมารมูห่ รงมีความสุขยิงนัก หัวใจทีเคยแหลกสลาย

นางหวนกลับมาถือกําเนิดใหม่เพือเติมเต็มชีวิตของเขา
โดยแท้ นางเต็มใจเป็ นภรรยาของเขา และยินดีทีจะเข้า
สูว่ ิถีมารเพือเขา ความรักทีเขามีตอ่ นางยิงหยังรากลึกซึง
ฝังลงกลางหัวใจ

สองกายขยับสอดรับเร่าร้อนรุนแรงดังควบขีอาชาตะบึง
ฝ่ าทุง่ หญ้ากว้าง ดีทีว่าเตียงทีทําหน้าทีรองรับนันทําจาก
ศิลาแกร่ง มิเช่นนันอาจทนต่อแรงโยกคลอนไม่ไหวจน
98
อาจพังครืนลงมา เสียงครางรัญจวนแผ่วหวาน ดังสลับ
กับเสียงครางกระหึมกร้าวดังลันหอบรรทมกว่าครึงค่อน
ราตรี จวบจนเกือบรุง่ อรุณวันใหม่ถงึ ได้เงียบเสียงลงได้

คํามันลันวาจาของเขาว่าจะผ่อนแรงลง กล่าวเอาไว้เสีย
ดิบดี จอมมารปลินปล้อนเชือถือไม่ได้สกั นิด ดิบเถือน
หนักหน่วงเพียงใดก็ยงั เป็ นเช่นเดิม!

99
 บทที ๒๔-๑ :: เบาะแส

ตังแต่รว่ มหอกันครังแรกจวบจนถึงตอนนี เวลาล่วงผ่าน

ไปสีเดือน กระทังซินซินมีอายุครบสิบห้าปี เต็ม ท่านจอม
มารร่วมหอกับนางทุกราตรี จะใจดีละเว้นนางก็เพียงแค่
ช่วงทีนางมีระดูเท่านัน

100
เช้าวันนีจอมมารมูห่ รงไม่ติดราชกิจประชุมขุนนาง จึง
ให้เจินเหนียงและนางมารรับใช้ตงโต๊
ั ะรับประทานอาหาร
เช้าทีหอชมบุปผา

ซินซินนังรับประทานอาหารไปเงียบๆ พลางชืนชม
บรรยากาศรอบกาย นางไม่คอ่ ยได้ออกมาทีหอชมบุ
ปผาในยามเช้าเท่าใดนัก แม้พิภพมาร ยามกลางวัน
และกลางคืนไม่แตกต่าง ทว่ายามเช้าไอหมอกทึบเบา
บางกว่าทําให้แลดูแปลกตากว่าช่วงเย็นคําไม่นอ้ ย

ระยะนีซินซินไม่คอ่ ยเจริญอาหารเท่าใด ผิดกับจอมมาร

ร่างสูงฝังตรงข้าม หลายปี ทีเขาพยายามหัดรับประทาน
อาหารของชาวมนุษย์จนตอนนีเรียกได้วา่ โปรดปราน

101
อย่างมาก ลงมือรับประทานแต่ละครังมากเป็ นสีเท่าของ
นาง

“อิมแล้วหรือ ไยจึงกินน้อยนัก”

เสียงกร้าวเอ่ยถามเมือเห็นภรรยาตัวน้อยวางตะเกียบลง
ทังทีเพิงจะรับประทานไปได้เพียงไม่กีคําเท่านัน

“ข้าอิมแล้ว หมูน่ ีไม่นกึ อยากอาหารเท่าไหร่”

“หากเจ้าไม่ชอบอาหารพวกนี ให้เจินเหนียงไปทําอย่าง
อืนมาเพิมให้ดีหรือไม่” ผูเ้ ป็ นสามีพยายามเอาใจ เห็น
นางรับประทานได้นอ้ ยทําให้เขาเป็ นกังวลอย่างยิง

102
“ไม่ตอ้ งแล้ว ข้าอิมแล้วจริงๆ”

“จะอิมได้ยงั ไง เจ้าเพิงกินไปนิดเดียวเอง มาเถิด ซดนํา

แกงเต้าหูอ้ ีกสักคํา” จอมมารมูห่ รงหยิบชามนําแกงเต้าหู้
ควันกรุน่ หอมน่ากินยกขึนเตรียมจะป้อนภรรยา

เจินเหนียงและนางมารรับใช้ยืนอยูไ่ ม่ไกลลุน้ เอาใจช่วย

ไปตามๆ กัน เพราะทุกคนต่างก็กงั วลกับอาการเบือ
อาหารขององค์ราชินีนอ้ ย

เพียงแค่ได้กลินเต้าหูใ้ นนําแกง ซินซินก็เบือนหน้าหนีทาํ

ท่าโก่งคอเตรียมอาเจียน

103
“ซินซิน! เจ้าเป็ นอะไรไป ไม่สบายหรือ ให้ขา้ ตามมาร
โอสถมาดูอาการเจ้าดีหรือไม่” จอมมารมูห่ รงเอ่ยถาม
ร้อนรน เขาไม่เคยเห็นนางเป็ นเช่นนีมาก่อน

“ข้าสบายดี ไม่ได้เจ็บป่ วยอันใด เพียงแค่อิม กินอาหาร

ไม่ไหวแล้วจริงๆ หากท่านเห็นว่าข้ากินน้อยไปก็ขอเป็ น
พวกผลไม้เถิด”

“เจินเหนียง” ท่านจอมมารหันไปเรียกเจินเหนียง แม่นม

อาวุโสรอรับใช้ขา้ งกายไม่หา่ ง เห็นดังนันจึงรีบนําถาด
ผลไม้เข้ามาจัดวางให้อย่างรูง้ าน

104
“ผล[1]อิงเถาเจ้าค่ะ สดฉําน่ารับประทานเชียว”

สาวน้อยผูเ้ บืออาหารเมือได้เห็นผลอิงเถาลูก
โตสีแดงเข้ม ถูกจัดวางอย่างสวยงามมากมายอยูใ่ นถาด
พลันให้นาลายสอขึ
ํ นมา หยิบขึนกัดกินผลแล้วผลเล่าน่า
เอร็ดอร่อย

จอมมารมูห่ รงเห็นภรรยาไร้อาการพะอืด
พะอมเบืออาการแล้ว หนําซํายังกัดกินผลอิงเถาไปกว่า
ครึงถาดก็คล้ายกังวล

“ถ้าเจ้าชอบผลไม้ ข้าจะหามาให้เจ้าอีก”

105
 “รบกวนท่านแล้ว” สาวน้อยแย้มยิมให้ ได้ลมิ
รสผลไม้เลิศรสทําให้อารมณ์ดีขนอย่
ึ างมาก

“ซินซิน ข้ากําหนดแล้วว่าหลังจากนีอีกสอง
เดือน ข้าจะทําพิธีลา้ งไขกระดูกสะบันเส้นเอ็นเข้าสูว่ ิถี
มารให้เจ้า เจ้าพร้อมหรือไม่”

เมือเห็นนางอารมณ์ดี จอมมารจึงเอ่ยถึงเรืองสําคัญ
การให้นางเข้าสูว่ ิถีมารจะปล่อยให้ลา่ ช้ากว่านีไม่ได้แล้ว

“อืม พร้อม”

องครักษ์จา้ วหลิวเห็นท่านจอมมารเดินออกมาจากหอ

106
ชมบุปผา หลังจากทีรับประทานอาหารมือเช้าเสร็จสิน
ก็ตรงเข้ามากระซิบรายงานนําเสียงเคร่งเครียด

“ฝ่ าบาท เรืองทีองค์ราชินีถกู ลอบทําร้าย กระหม่อมสืบ

หาเบาะแสเพิมเติมได้แล้ว ดูเหมือนเรืองนีไม่ได้มีคนร้าย
เพียงคนเดียวเสียแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ตามข้าไปทีห้องคัมภีร ์ แล้วรายงานเรืองนีมาให้
ละเอียด”

หลังจากแยกกันทีหอชมบุปผาเมือเช้า เวลาล่วงเข้าสู่

107
ช่วงยําคําซินซินก็ยงั ไม่ได้พบเจอจอมมารมูห่ รงอีก เจิน
เหนียงยังคงพาเหล่านางมารรับใช้จดั โต๊ะรับประทาน
อาหารเย็นทีหอชมบุปผาเช่นเดิม แต่จดั สํารับอาหาร
เพียงทีเดียว เด็กสาวขมวดคิวสงสัย

“แล้วสํารับของท่านจอมมารเล่า”

“เอ่อ คือฝ่ าบาทให้คนมาแจ้งว่าราตรีนีจะค้างทีตําหนัก

พระชายาสามเหยาจี ฝ่ าบาทสังให้คณ
ุ หนูรบั ประทาน
อาหารเย็นแล้วเข้านอนไปก่อนได้เลยไม่ตอ้ งรอเจ้าค่ะ”
เจินเหนียงบอกกล่าวตะกุกตะกัก นางไม่อยากเห็นองค์
ราชินีนอ้ ยเสียใจ ท่านจอมมารก็กระไร เห็น
แสดงออกว่ารักใคร่องค์ราชินีนอ้ ยมากปานนัน แต่ก็ยงั
ไปค้างทีตําหนักชายาอืนเสียได้ ทังทีระยะนีเจ้านายทัง

108
สองดูรกั ใคร่กลมเกลียวกันแล้วแท้ๆ

“อ้อ” ราชินีนอ้ ยได้แต่รบั คําสันๆ ทว่าในหัวใจเจ็บแปลบ

ราวกับถูกมีดคมกริบเชือดเฉือน

“เช่นนันเจ้าก็เก็บอาหารพวกนีไปเถิด นําผลอิงเถามา
ให้ขา้ สักถาดก็พอ” เด็กสาวไม่มีความอยากอาหารอยู่
ก่อนแล้ว เมือไม่มีคนผูน้ นคอยบั
ั งคับให้นางกินนูน้ กินนี
นางก็ไม่จาํ เป็ นต้องฝื นใจกลืนสิงใดลงไป

“คุณหนู! ไม่ได้นะเจ้าค่ะ ตังแต่เช้าคุณหนูก็ทานอาหาร

ไปเพียงไม่กีคํา จะทานผลไม้ทงวั
ั นอย่างเดียวเช่นนี
ไม่ได้นะเจ้าค่ะ หากฝ่ าบาททรงทราบบ่าวต้องถูกลงโทษ

109
เป็ นแน่แท้” แม่นมอาวุโสยกมือขึนทาบอกร้อนรนใจ

“เขาอยูต่ าํ หนักอืน ไม่มาสนใจเรืองของข้าหรอก เก็บ

อาหารพวกนีไปเถิดข้าไม่อยากกินจริงๆ แค่เห็นก็นกึ
คลืนไส้ขนมาแล้
ึ ว”

เจินเหนียงเห็นแววตาเศร้าเสียใจขององค์ราชินีนอ้ ยทีซุก
ซ่อนไม่มิดอยูก่ ่อนแล้ว นางไม่อยากทําให้องค์ราชินีนอ้ ย
เพิมความไม่สบายใจขึนไปอีก จึงยอมเก็บสํารับอาหาร
บนโต๊ะออกไป แล้วเปลียนมาเป็ นถาดผลอิงเถาหนึง
ถาด ส่วนอีกถาดเป็ นผลไม้อืนๆ หลากหลายชนิดน่ารับ
ประทาน

ซินซินนังกินผลไม้เลิศรสไป พยายามหักห้ามใจไม่ให้คิด
110
ถึงจอมมารมากรักหลายใจผูน้ นั กระนันยิงห้ามก็ราวกับ
ว่ายิงคิดถึง

คืนนีนับเป็ นราตรีแรกทีหลังจากทังสองร่วมหอเคียงคูก่ นั
แล้ว เขาไปนอนค้างทีตําหนักภรรยาอืน แม้นใจจะรูด้ ีวา่
เขามีภรรยามากมายจะให้เขารังอยูร่ ว่ มหลับนอนกับนาง
เพียงคนเดียวคงเป็ นไปไม่ได้ ตัวนางเองอายุนอ้ ยซํายัง
มาทีหลังภรรยาเหล่านันอีก ยังจะจิตใจคับแคบต่อ
ภรรยาทังหลายของเขาช่างน่าละอายยิงนัก

คํารักอันหวานลําทีเขาพรําบอก กิรยิ าหยอกเย้าเอาใจที

ทําให้นางหลงใหลเคลิบเคลิม เขาก็คงกระทํากับภรรยา
ของเขาทุกคนด้วยเช่นกัน พอคิดมาถึงตรงนีหัวใจพลัน
บีบรัดจนปวดร้าวในช่องอก แม้จะเจ็บปวดหนักหนา แต่

111
เมือมาถึงจุดนีแล้วนางก็ไม่สามารถทําสิงใดได้อีก ใน
เมือนางตกลงปลงใจยอมเป็ นภรรยาของเขาอีกคน เส้น
ทางข้างหน้าทีต้องใช้สามีรว่ มกับสตรีอืนมากมายก็คงได้
แต่ทาํ ใจเพียงอย่างเดียว

ไอหมอกขาวพิสทุ ธิจางลงทีละน้อย ภาพเงาห้องหอภาย

ในตําหนักหย่งเอวียนค่อยๆ ปรากฏต่อหน้าซินซิน ตอน
นีเด็กสาวราวคล้ายวิญญาณล่องลอยแอบลอบมองดูคน
ทังสอง โดยทีฝ่ ายนันไม่มีทางรูต้ วั หลังจากราตรีแรกที
จอมมารมูห่ รงอภิเษกสมรสกับราชินีซเู หอผ่านพ้นไป ดู
เหมือนว่าความสัมพันธ์ของทังสองจะใกล้ชิดกันมากยิง
ขึน

112
‘ข้าไม่มีของขวัญแต่งงานสิงใดให้ แต่ขา้ รูม้ าจากฟางซิ
นว่าเจ้าชอบดอกบัวยิงนัก เห็นสระนําหน้าตําหนักของ
เจ้าว่างเปล่าไร้บปุ ผาแต่งแต้ม ข้าจึงนําอุบลบุษราเหล่า
นีมาปลูกไว้ทีนี ซูเหอ เจ้าชอบหรือไม่’

จอมมารมูห่ รงกล่าวขณะทีประคองร่างอรชรของราชินีซู
เหอ เดินออกมายังสระนํากว้างด้านนอกตําหนัก เมือ
ราชินีโฉมสะคราญเห็นดอกบัวสีเหลืองสดเบ่งบาน
ละลานตาในสระนําก็ให้ยมสดใสออกมา
ิ

‘ข้าชอบมาก ลําบากท่านแล้ว’

‘สําหรับเจ้าไม่มีสงใดลํ
ิ าบาก เจ้าชอบก็ดีแล้ว อุบลบุ
113
ษรานีนับเป็ นดอกบัวพันธุท์ ีงดงามทีสุดและหาได้ยากยิง
ทีสุดในพิภพมาร…ซูเหอ พรุง่ นีข้าจะต้องออกไปคัด
เลือกทหารมารผลัดใหม่ทีเขตชายแดน อาจต้องไปนาน
ถึงสามวัน เจ้าอยูค่ นเดียวได้หรือไม่’

‘ข้าอยูไ่ ด้’

‘เช่นนันหลังจากข้ากลับมาแล้ว ค่อยให้เหล่าสนมชายา
มายกนําชาคารวะเจ้าก็แล้วกัน’

‘ท่านไปเถิดอย่าได้กงั วล’

ซินซินมองจอมมารมูห่ รงพูดคุยกับราชินีซเู หอสลับกับ

114
มองชมความงดงามของอุบลบุษราในสระด้วยอารมณ์
หลากหลาย ไม่นานภาพตรงหน้าก็แปรเปลียนไป ดู
คล้ายจะเป็ นคําคืนของวันถัดไป ทุกพืนทีสรรพอณูผิว
ของราชินีซเู หอปรากฏผืนแดงขึนตะปุ่ มตะปํ าเต็มร่าง
โดยเฉพาะใบหน้าช่างน่าสยดสยองอย่างแท้จริง

‘กรีด! ปวดแสบปวดร้อนเหลือเกิน ช่วยข้าด้วย!’

ราชินีซเู หอนอนดินกรีดร้องอยูบ่ นเตียงทุรนทุรายเจ็บ

ปวดสุดแสน เจินเหนียงแม่นมอาวุโสตะโกนเร่งให้คน
ออกไปตามท่านมารโอสถมาทีนีโดยด่วน เหล่านางมาร
รับใช้ตา่ งวิงวุน่ ร้อนรนตกใจจนกระทําสิงใดไม่ถกู

ผืนแดงภายนอกกระจายขึนทัวร่างคันคะเยออย่างยิง
115
อวัยวะภายในเจ็บปวดราวถูกสัตว์รา้ ยกัดกิน

‘ช่วยด้วย! ข้าทรมานเหลือเกิน ช่วยข้าด้วย!’

ซินซินเห็นภาพราชินีซเู หอเจ็บปวดทุรนทุรายตรงหน้า
พลันยกมือขึนกุมหัวใจตนเองแน่น ด้วยเพราะราชินีผนู้ ีมี
ใบหน้าเหมือนนางกระมัง เด็กสาวจึงรูส้ กึ เจ็บปวดไป
ด้วยราวกับว่าตนเองกําลังเผชิญกับความเจ็บปวดเสีย
เอง นางลนลานตกใจเช่นกันวิงวุน่ พยายามหาทางเข้า
ไปช่วยเหลือ แต่ติดตรงทีในห้วงฝันนีนางเป็ นเพียง
วิญญาณล่องลอยดวงหนึงทีลอบดูอยูภ่ ายนอกเท่านัน

“ไม่นะ! ท่านต้องไม่เป็ นอะไร ไม่!!”

116
ซินซินกรีดร้องออกมาเสียงดังก่อนทีจะสะดุง้ ตืนนอนขึน
มา เด็กสาวตืนขึนมาพร้อมภาพฝันอันพรันพรึง ภาพ
ความฝันทุกอย่างนางจดจําได้ชดั เจนติดตา ตกใจจน
ตอนนีร่างน้อยก็ยงั หอบโยนไม่หาย ปานรูปเปลวเพลิง
บนหน้าผากทีอ่อนจางลงทุกวัน บัดนีเรืองแสงสว่างวาบ
ก็จะดับวูบหายราวกับแสงสว่างเมือครูไ่ ม่เคยเกิดขึน

[1] ผลอิงเถา樱桃 [yīngtáo] : ผลเชอรี

117
บทที ๒๔-๒ :: เบาะแส

118
“ซินซิน! เจ้าเป็ นอะไรไป ฝันร้ายอีกแล้วหรือ”

จอมมารมูห่ รงกลับมาจากตําหนักชายาสามเหยาจีนาน
แล้ว เห็นภรรยาตัวน้อยหลับยาวนานจนเทียงวันยังไม่
ยอมตืน แต่เพราะระยะนีเห็นนางอ่อนเพลียเขาจึงไม่
อยากปลุก กระทังนางตืนตกใจเพราะฝันร้าย

ซินซินระงับสติอารมณ์หนั มองบรรยากาศรอบกาย นาง

นอนอยูใ่ นหอบรรทมตําหนักฉีหลินเต้าฉือดังเดิม นาง
ฝันร้ายอีกแล้ว! นางฝันเห็นราชินีซเู หออีกแล้ว! น่า
แปลกใจอย่างยิง อันทีจริงคนเราไม่อาจจะฝันเห็น
เหตุการณ์เดิมทีต่อเนืองกันดุจเรียงร้อยช่วงเวลาได้อย่าง
สมบูรณ์เช่นนี บางทีความฝันนีอาจเป็ นลางบอกเหตุ ไม่
119
ใช่ความฝันเพ้อเจ้อดังทีนางคิดมาตลอดก็เป็ นได้

“ข้ามิได้เป็ นอันใด เพียงแค่ฝันร้ายเท่านัน” เด็กสาว

ลอบกลืนนําลายเฮือกหนึงก่อนจะกล่าวออกมา

“มันก็เป็ นเพียงแค่ฝันร้ายหาใช่เรืองจริงสักหน่อย วันนี

เจ้าอาจนอนนานไปจึงทําให้ฝันวุน่ วาย” จอมมารมูห่ รง
เข้าไปรังร่างน้อยเข้ามากอดกําชับ กรงเล็บมือข้างหนึง
ลูบไล้เรือนผมสีเงินปลอบโยน

“อาจเป็ นดังทีท่านว่า ระยะนีข้าขีเซานัก อาจนอนมาก

เกินไปจนทําให้ฝันเลอะเลือน”

120
แม้ในใจยังคงเต้นกระหนําจากภาพฝันอย่างควบคุมไม่
ได้ แต่นางก็ไม่อยากเล่าเรืองนีให้อีกฝ่ ายฟั ง จึงตอบ
ปั ดๆ ไปเสียอย่างนัน

“แล้วท่านกลับมานานแล้วหรือ”

“ข้ากลับมาตังแต่รุง่ เช้า”

คําตอบของเขาเป็ นการยําชัดว่าราตรีทีผ่านมาเขาอยูท่ ี
ตําหนักชายาสามเหยาจีทงคื
ั นจริงๆ เสียด้วย เรืองเขา
จะไปนอนค้างทีตําหนักใดนัน นางหาได้ใส่ใจแล้ว ตอน
นีซินซินใคร่อยากรูอ้ ีกเรืองหนึงมากกว่า

121
“ข้าอยากฟั งเรืองราวอดีตราชินีของท่าน พอจะเล่าให้
ข้าฟั งได้หรือไม่” ได้ยินคําขอนีจากปากซินซิน จอมมาร
มูห่ รงชะงักค้างไป หัวคิวขมวดมุน่ ครุน่ คิด

“ทําไมอยูๆ่ เจ้าถึงอยากฟั งเรืองของนางขึนมาเล่า เรือง

ของนางไม่น่าสนใจสักนิด ตอนนีเทียงแล้ว ข้าแขวน
ท้องรอกินข้าวพร้อมเจ้ามาตังแต่เช้า หากเจ้าตืนแล้วก็
รีบล้างหน้าชําระกายเถิด จะได้กินข้าวพร้อมกัน”

จอมมารมูห่ รงกล่าวเบียงเบนประเด็น เขาไม่ปรารถนา

จะเล่าเรืองของอดีตราชินี แม้วา่ อดีตราชินีซเู หอจะเป็ น
ชาติก่อนของซินซินก็ตาม เขากลัวเหลือเกินว่าหากเล่า
ไปแล้วอาจมีจดุ ใดจุดหนึงไปกระตุน้ ความทรงจําทังมวล
ให้หวนกลับมา

122
หากนางจําได้วา่ ฐานะทีแท้จริงของนางเป็ นใคร นางคง
ทิงเขาไป!

ทว่าท่านจอมมารหารูไ้ ม่วา่ ยิงตนเองปิ ดบังเรืองนีให้

เป็ นความลับมากเท่าใด ซินซินก็ยงคิ
ิ ดไปทางตรงกัน
ความ

เมล็ดพันธุแ์ ห่งความน้อยอกน้อยใจสามีทวีความรุนแรง
เพิมขึนทุกขณะ อย่างรอวันผลิดอกออกผล

123
 ราตรีทีผ่านมากระทังจวบจนเช้านี ตําหนัก
ชายาสามเหยาจีคกึ คักทีสุดในรอบหนึงหมืนปี
เลยกระมัง หลังจากราชันมารมูห่ รงกลับไป ตําหนักนีก็
ต้องต้อนรับการมาเยือนของชายาเอกฟางซินและชายา
รองหลีหง

“คารวะชายาเอก คารวะชายารอง พวกท่าน

ทังสองมาหาข้าถึงทีตําหนักไม่ทราบว่ามีสงใดให้
ิ ขา้ รับ
ใช้หรือไม่”

ชายาสามเหยาจีแสร้งถามอย่างผูถ้ ่อมตน ทว่าภายใน

ใจนันแสนกระหยิมเยาะเย้ย นึกหรือว่านางดูไม่ออกมา
ชายาเอกและชายารองกําลังริษยานางอยู่ ในอกคงเต็ม
ไปด้วยความหึงหวงจวนเจียนระเบิดแล้วกระมัง ด้วย

124
เพราะเมือคืนฝ่ าบาทเสด็จมาค้างทีตําหนักของนาง แต่
ชายาสามหารูไ้ ม่วา่ อาการกระหยิมเยาะเย้ยทีพยายาม
ซ่อนเอาไว้มนั ปกปิ ดไม่มิดเอาเสียเลย

“เก็บอาการเยาะเย้ยของเจ้าให้มิดชิดกว่านีสักหน่อยก็
น่าจะดี อย่าคิดว่าข้ากับพระชายาเอกไม่รูค้ วามจริง” ชา
ยารองหลีหงทนไม่ไหวเลยเปิ ดปากกล่าวออกมาโดยไม่
อ้อมค้อม

ชายาสามรูแ้ ก่ใจดีได้ยินดังนันถึงกับใบหน้างดงามซีด
เซียว อาการเยาะเย้ยเมือครูส่ ลายภายในพริบตา

“ความจริง! ความจริงอันใดกัน?” ชายาสามยังปาก

125
แข็ง

“ก็ความจริงทีว่าฝ่ าบาทมาค้างตําหนักเจ้า แต่ไม่ได้รว่ ม

หอกับเจ้าอย่างไรเล่าเหยาจี อย่าคิดว่าพวกข้าทังสอง
คนไม่รู”้ ชายาเอกฟางซินไม่ อยากเสียเวลาให้มาก
ความ จึงรีบอธิบายเสียเอง

ชายาสามชะงักค้างราวกับถูกสายอสนีบาตฟาดเข้าใส่
กลางศีรษะก็ไม่ปาน นีพวกนางทังสองรูค้ วามจริงกัน
หมดแล้วหรือ เช่นนันสีหน้าเยาะเย้ยของพวกนางเมือครู ่
ก็เป็ นนางทีโง่งมผูเ้ ดียว

“นีพวกท่านรูเ้ รืองนีได้อย่างไร หรือว่านางมารรับใช้ที

ตําหนักของข้ามันปากมาก” ชายาสามถูกทําให้เสียหน้า
126
ตวาดสายตาหันไปจ้องคาดโทษนางมารรับใช้ของตน

“นางมารรับใช้ของเจ้ามิได้ปากมาก ทีพวกข้าทังสองรู ้
ว่าฝ่ าบาทไม่ได้รว่ มหอกับเจ้า ก็เพราะว่าฝ่ าบาทก็ไม่
เคยร่วมหอกับพวกข้าเช่นกัน คราวก่อนทีฝ่ าบาทค้างที
ตําหนักของข้าและตําหนักพระชายาเอก ฝ่ าบาทเพียง
มาให้พวกเราปรนนิบตั ิพกั ผ่อนชัวครูช่ วยามเท่
ั านัน ก่อน
รุง่ เช้าก็เสด็จกลับตําหนักฉีหลินเต้าฉือ ทีข้าและพระ
ชายาเอกมาหาเจ้าในวันนีก็เพราะเราทังสามกําลังตกที
นังเดียวกัน บอกกล่าวเจ้าอย่างเปิ ดใจเช่นนีแล้ว เหยาจี
คราวนีเจ้าเข้าใจปั ญหาของพวกเราแล้วหรือไม่”

ชายารองหลีหงค่อยๆ อธิบาย

127
“ข้าเข้าใจแล้ว ไม่วา่ เวลาจะผ่านไปนานเท่าใด สตรีที
อยูใ่ นตําแหน่งราชินีเท่านันทีฝ่ าบาททรงร่วมหอด้วย ฝ่ า
บาทไม่ยตุ ิธรรม! หากจะร่วมหอแค่เพียงราชินีแล้ว ไย
ฝ่ าบาทถึงได้รบั สนมชายามากมายถึงร้อยกว่านาง ฝ่ า
บาทไม่ยตุ ิธรรมกับพวกเราสักนิด!” ชายาสามกัดฟั น
โกรธเกรียว

“ในเมือฝ่ าบาทไม่มอบความยุติธรรมเท่าเทียม เช่นนัน

ต่อจากนีพวกเราคงต้องทวงความยุติธรรมให้ตวั เอง
แล้ว”

“พระชายาเอกฟางซินกล่าวเช่นนี แสดงว่าท่านมีแผน
การในใจแล้วใช่หรือไม่”

128
“ไม่ผิด ข้ามีแผนการในใจแล้ว...และแผนการของข้าก็
คือพวกเราทังสามต้องร่วมมือกันกําจัดนางเด็กนัน!”

ชายาเอกฟางซินกล่าวด้วยนําเสียงเหยียบเย็นจับขัว
หัวใจ อีกสองชายาถึงกับตะลึงไป ด้วยเพราะไม่เคยเห็น
ชายาเอกดุรา้ ยน่ากลัวเช่นนีมาก่อน ภาพลักษณ์เปลือก
นอกของชายาเอกทีแสนจิตใจดีออ่ นโยนถูกกะเทาะออก
มาแล้ว เมืออยูต่ อ่ หน้าพวกเดียวกัน ชายาเอกก็ไม่คิดจะ
ปิ ดบังให้เป็ นความลับอีกต่อไป

“ร่วมมือกัน!?”

ชายารองและชายาสามอุทานถามออกมาแทบจะพร้อม

129
กัน

“ใช่ คนของข้าสืบมาได้วา่ เมือคืนนางเด็กซิน

ซินเศร้าซึมไปไม่นอ้ ย แสดงว่ามันคงไม่รูว้ า่ ฝ่ าบาทไม่
เคยร่วมเรียงเคียงหมอนกับพวกเรา นันนับเป็ นเรืองดี
พวกเราก็สมควรใช้เรืองนีเป็ นจุดอ่อนทําให้มนั เข้าใจผิด
ต่อไป พวกเราเจ็บปวดทีฝ่ าบาทไม่เคยเหลียวแล เพราะ
ฉะนันนางเด็กนันก็ตอ้ งเจ็บปวดทีฝ่ าบาทไม่เหลียวแล
เช่นกัน! และอาจจะต้องทําให้มนั ตายไปจากพิภพมาร
เหมือนกับอดีตราชินีซเู หอ!”

“เดียวก่อนเถิดพระชายาเอก ทีท่านพูดมามัน
ก็น่าสนใจมิใช่นอ้ ย แต่ทาํ ไมข้าจะต้องร่วมมือกับพวก
ท่านด้วย เรืองนีร้ายแรงยิงนัก หากฝ่ าบาทรูเ้ รืองเข้า ข้า
130
ไม่รอดแน่” ชายาสามรีบส่ายหน้ากล่าวแย้ง

ชายารองเองก็ตกใจในแผนการอันอุกอาจเช่นกัน ก่อน
หน้าทีจะมาทีนี ชายาเอกก็ไม่ได้กล่าวถึงแผนการให้
ชัดเจน เพียงแต่ชกั ชวนให้มาเป็ นเพือนเท่านัน

“โทษทัณฑ์ขอ้ หาปองร้ายองค์ราชินีหนักหนา
ปานใดพระชายาเอกก็รูอ้ ยู่ ข้าหลีหงมิกล้าหรอก”

“คนหนึงก็ไม่รอด คนหนึงก็ไม่กล้า...หึ! เหยา

จี หลีหง อย่าคิดว่าข้าไม่รูน้ ะว่าพวกเจ้ากระทําสิงใดลง
ไปบ้าง ทีนางเด็กนันมันหลบหนีออกนอกวังในครังนันได้
ก็เป็ นเพราะเจ้า เหยาจี...เจ้าลักลอบบอกทางหลบหนี
ให้กบั มัน! ซําพิษจากต้นพลับพลึงแดงทีรุนแรงเกินจริง
131
จนทําให้นางเด็กนันเกือบเสียขาทังสองข้างไปก็เป็ นฝี มือ
เจ้า! ส่วนเจ้าก็เหมือนกันหลีหง อย่าคิดว่าข้าไม่รูว้ า่ เจ้า
อีกาตาเดียวทีเจ้าให้นางเด็กนันไว้ ก็เพือเป็ นสายสอด
แนมคอยให้มนั คาบข่าวมารายงานเจ้า!”

ชายาเอกฟางซินเหยียดยิมได้ทีเปิ ดโปงแผน
การชัวร้ายของชายาทังสอง ชายารองทีถูกเปิ ดเผยความ
ลับร้ายแรงถลึงตาตกใจจนใบหน้าซีดขาว ส่วนชายา
สามอึกอักโต้เถียงไม่ออกแม้เพียงครึงคํา เพราะสิงที
ชายาเอกเปิ ดโปงออกมานันล้วนเป็ นเรืองจริง แต่ฝ่าย
ชายารองยิมยียวนสวนกลับทันควัน

“พระชายาเอกก็เช่นกัน อย่าคิดว่าข้าไม่รู!้
อสรพิษห้าหัวทีโผล่ออกมาทําร้ายนางเด็กนันในป่ า

132
พลับพลึงแดง อสรพิษตนนันเป็ นลูกสมุนของท่าน!”

ครันฝ่ ายชายาเอกฟางซินถูกเปิ ดโปงบ้าง

แทนทีนางจะสะท้านกลัว แต่เปล่าเลย นางกลับหัวเราะ
ลันด้วยความสะใจ

“ฮ่าๆๆ เห็นหรือไม่เล่าว่าพวกเราสมควรร่วม
มือกันมากเพียงใด! พวกเราต่างก็ตอ้ งการให้นางเด็กนัน
ตาย อีกทังพวกเราต่างก็กมุ ความลับของกันและกันอยู่
เหตุใดจึงไม่รว่ มมือกันกําจัดเสียนหนามเสียเล่า”

“ข้าตกลงร่วมมือกับท่าน! ข้ายอมรับราชินีเผ่า
พันธุม์ นุษย์ทีอ่อนแอไม่ได้อย่างเด็ดขาด และหากไม่มี
นางเด็กนันสักคน ฝ่ าบาทต้องกลับมาปฏิบตั ิตาม
133
ธรรมเนียมของตําหนักใน ร่วมเรียงเคียงหมอนกับเหล่า
สนมชายาอย่างยุติธรรม” ชายารองหลีหงเม้มริมฝี ปาก
แน่น ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลงให้ความร่วมมือ

“มาถึงขันนีแล้ว ข้าร่วมมือกับพวกท่านด้วยก็
นับเป็ นเรืองดี ทุกวันนีฝ่ าบาทอนุญาตให้นางเด็กนัน
ย้ายขึนไปอยูท่ ีตําหนักฉีหลินเต้าฉือด้วยกัน วางกําลัง
องครักษ์คมุ้ กันหนาแน่น หากข้ากระทําการคนเดียวไม่มี
ทางสําเร็จแน่” ในทีสุดชายาสามเหยาจีก็ตอบตกลงเป็ น
คนสุดท้าย

“ดียง!
ิ ต่อจากนีพวกเราคงต้องเร่งแผนการ
แล้ว”

134
...................................................

135
บทที ๒๕-๑ :: แผนร้าย

จอมมารมูห่ รงรูด้ ีวา่ มีเหล่าขุนนางในราช

สํานักมารหลายตนไม่อาจยอมรับราชินีเชือสายมนุษย์
ได้ บางพวกรวมกลุม่ กันต่อต้านอยูเ่ งียบๆ รอวันร่างฎีกา
ร้องประท้วง แต่เมือได้ยินจอมราชันประกาศลันท้องพระ
โรงว่าอีกสองเดือนองค์ราชินีซนซิ
ิ นจะละทิงความเป็ น
136
มนุษย์เข้าสูว่ ิถีมาร บรรดาขุนนางเผ่ามารต่างตกตะลึง
งัน ไม่กล้าเคลือนไหวต่อต้านส่งเดชอีก บางพวกถึงกับ
ลอบกลับไปปรึกษาหารือสลับขัวอํานาจในราชสํานัก
และฝ่ ายใน รวมไปถึงกลุม่ ผูน้ าํ จากเผ่าต่างๆ เสียใหม่

หลังจากเสร็จสินการประชุมราชกิจช่วงเช้า
จอมมารมูห่ รงพร้อมเหล่าขุนนางฝ่ ายทีเกียวข้อง พากัน
เดินทางไปยังมหาบรรพตจันทราโลหิต อันเป็ นสถานที
ทําพิธีลา้ งไขกระดูกสะบันเส้นเอ็นบําเพ็ญตบะเข้าสูว่ ิถี
มารขององค์ราชินี

ข่าวนีล่วงรูไ้ ปถึงหูพระชายาทังสามอย่างรวด
เร็ว เรืองแผนความร่วมมือในการโค่นล้มองค์ราชินีซนิ
ซินของพวกนางนันไม่อาจรังรอต่อไปได้ พระชายาทัง

137
สามเลือกเวลาทีจอมมารมูห่ รงไม่อยูท่ ีวังมาร อีกทังยัง
แบ่งองครักษ์ทีแต่เดิมคอยคุม้ กันตําหนักฉีหลินเต้าฉือ
ติดตามไปเตรียมการทําพิธีอย่างยิงใหญ่ในครังนีด้วย
โอกาสทองลําค่าเช่นนีหาได้มีมาบ่อย จึงไม่อาจปล่อย
ให้หลุดมือได้ พวกนางจึงรีบมาขอเข้าเฝ้าองค์ราชินีซนิ
ซินถึงตําหนัก

“หม่อมฉันเพิงทราบข่าววันนีว่าราชินีตดั สินใจ
เข้าสูว่ ิถีมาร ร่วมเป็ นเผ่าพันธุเ์ ดียวกันกับพวกเรา
หม่อมฉันดีใจเหลือเกินเพคะ เลยชวนชายารองและ
ชายาสามมาขอเข้าเฝ้าราชินีเพือร่วมแสดงความยินดีเพ
คะ” ชายาเอกเป็ นผูก้ ล่าวขึนมาก่อนด้วยใบหน้าอบอุน่
อ่อนโยนดังเช่นทุกครา ทําให้ราชินีนอ้ ยผ่อนคลายกังวล
ลงมากทีเดียว

138
 ด้วยความทีซินซินยังเยาว์ ยังวางสีหน้าไม่
ถูกนักเมือต้องสมาคมกับบรรดาภรรยาคนอืนๆ ของ
สามี ซึงทุกนางล้วนอาวุโสกว่านางหลายพันปี ทว่าเด็ก
สาวก็จดั วางกิรยิ าท่าทางสมตําแหน่งราชินีได้เป็ นอย่าง
ดี ภรรยาทังสามทีมาในวันนีก็มีทา่ ทางเป็ นมิตร แสดง
ความเคารพยําเกรงตามฐานะตําแหน่ง ซินซินเห็นก็ให้
โล่งใจ นางไม่อยากมีปัญหากับภรรยาคนอืนๆ ของท่าน
จอมมาร

“ความจริงข้าเองก็ยงั นึกกลัวอยูเ่ หมือนกัน ไม่

รูว้ า่ ขันตอนการเข้าสูว่ ิถีมารจะเจ็บปวดหรือไม่ แต่ยงั มี
เวลาอีกตังสองเดือนในการเตรียมตัวเตรียมใจ” องค์
ราชินีนอ้ ยยิมกล่าวด้วยไมตรีอนั เปิ ดเผย ทางด้านข้าง

139
ถัดออกไปนันเจินเหนียงนังประกบไม่หา่ ง แม่นมอาวุโส
ไม่ไว้ใจให้เหล่าสนมชายาคนใดได้เข้าใกล้เจ้านายของ
นางได้ ไม่ไกลกันนันเจ้าอีกาตาเดียวยายาเกาะขอบ
หน้าต่างอยูอ่ ย่างสงบ

“ฝ่ าบาททรงเอาพระทัยใส่ราชินีเป็ นอย่างมาก

ฝ่ าบาทไม่ปล่อยให้ราชินีตอ้ งเจ็บปวดอย่างแน่นอนเพ
คะ” พระชายารองหลีหงเข้ามากล่าวปลอบให้คลาย
กังวล

เมือได้ฟังเช่นนีองค์ราชินีนอ้ ยก็แย้มยิมน่ารัก
ออกมา

“เจินเหนียง เจ้าพายายาออกไปข้างนอกทีเถิด
140
แล้วช่วยทําขนมแป้งเม็ดบัวมาให้ขา้ กับชายาทังสาม
ทานเป็ นของว่างด้วย”

เจินเหนียงได้ฟังแล้วห่อเ**◌่ ยวยิงนัก นาง

ไม่อยากปล่อยองค์ราชินีนอ้ ยไว้กบั พระชายาทังสามเลย
แต่ในเมือไม่สามารถขัดคําสังได้จงึ ยอมพาเจ้ายายาออก
ไปจากห้องแต่โดยดี ดูเหมือนว่าองค์ราชินีนอ้ ยจะมีเรือง
พูดคุยกับพระชายาทังสามตามลําพัง

โดยทีไม่มีผใู้ ดทันสังเกตเห็น ขณะทีเจ้าอีกา

ยายากําลังจะโผบินออกจากห้องรับรอง พระชายาหลี
หงพยายามส่งสายตาบอกให้มนั บินวนเวียนคอยสอด
แนมสืบข่าวให้นางอยูแ่ ถวนี ทว่าพอพ้นบานทวารออก
ไปได้ เจ้าอีกากระพือปี กบินพุง่ หายออกจากตําหนักไป

141
อย่างรวดเร็ว จนพระชายารองนึกอยากลงโทษมันเสีย
เดียวนี

“ทังคนทังอีกาก็ออกไปหมดแล้ว ไม่ทราบว่า
ราชินีมีเรืองสําคัญจะพูดคุยกับพวกหม่อมฉันหรือไม่”
พระชายาเอกฟางซินเข้าประเด็น ดูทา่ ทางก็รูว้ า่ อีกฝ่ าย
มีเรืองสําคัญต้องการจะพูดคุยกับพวกนางตามลําพัง มิ
เช่นนันคงไม่ไล่แม่นมรูม้ ากผูน้ นกั
ั บเจ้าอีกาออกไป

“ข้าอยากรูเ้ รืองอดีตราชินี พวกท่านพอจะเล่า

ให้ขา้ ฟั งได้หรือไม่”

ซินซินยังคงจมอยูใ่ นห้วงฝันประหลาด เด็ก

สาวติดใจสงสัยในเรืองราวของสตรีนามซูเหอทีนางฝัน
142
ถึง นางมันใจว่านีไม่ใช่ความฝันธรรมดาอย่างแน่นอน
ไม่มีทางทีคนเราจะฝันถึงเรืองราวหนึงได้อย่างต่อเนือง
ยาวนาน เช่นนีแล้วมันจะต้องเป็ นลางบอกเหตุสกั อย่าง
ในเมือถามไถ่กบั เจ้าตัวไม่ได้ นางก็จะลองถามเอาความ
กับเหล่าพระชายาแทน

พระชายาทังสามได้ฟังแล้วให้นิงงันไป ก่อน
จะแอบมองสบตากันอย่างมีความหมาย พระชายาเอก
ฟางซินลอบยิมมุมปากสมใจ วันนีนางตังใจมาทีนีก็เพือ
ทําให้ทา่ นจอมมารกับนางเด็กมนุษย์ผนู้ ีบาดหมางกัน
นึกไม่ถงึ เลยว่าโอกาสสร้างความบาดหมางจะมาถึง
อย่างง่ายดาย

“หากเป็ นเรืองอดีตราชินี เหตุใดราชินีซนซิ

ิ นมิ

143
ไตร่ถามกับฝ่ าบาทดูเล่าเพคะ เอ่อคือ เรืองนีพวกหม่อม
ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้จริงๆ เพคะ”

“ข้าเคยถามเขาแล้ว เขาเล่าให้ฟังแค่เพียงว่า
อดีตราชินีลว่ งลับไปนานแล้วเขาจึงแต่งงานใหม่ ไม่เคย
เล่าสิงใดให้ฟังนอกเหนือจากนีเลย ทําไมหรือ เรือง
ของอดีตราชินีเป็ นความลับมากเลยหรือ”

“ขนาดฝ่ าบาทยังไม่เล่าให้ราชินีฟัง พวก

หม่อมฉันก็ยงไม่
ิ บงั อาจ ทีสําคัญฝ่ าบาทสังห้ามมิให้ผใู้ ด
เอ่ยถึงอดีตราชินี หากผูใ้ ดบังอาจฝ่ าฝื นคําสัง จะได้รบั
โทษทัณฑ์ขนสู
ั งสุดเพคะ” พระชายารองวางใบหน้า
เจียมตัวเศร้าสร้อยเอ่ยสมทบ

144
คราวนีซินซินถึงกับขมวดคิวเป็ นปมแน่น ดูเหมือนว่า
เรืองราวของอดีตราชินีจะลับลมคมในมากกว่าทีคิดเสีย
แล้ว

“ยิงได้ฟังอย่างนีข้าก็ยงอยากรู
ิ ้ พระชายาทังสามเล่าให้
ข้าฟั งเถิด ข้ารับรองว่าจะไม่เอาเรืองทีพวกเราคุยกันใน
วันนีไปบอกเขาแน่”

“เอ่อ คือว่า คือ...” พระชายาเอกยังแสร้งอําอึง

“เช่นนันพวกท่านเพียงตอบคําถามของข้าก็พอ...อดีต
ราชินีหน้าตาเหมือนกับข้า และมีนามว่าซูเหอใช่หรือไม่”

145
พระชายาทังสามตะลึงงันหันมามองหน้าแทบจะพร้อม
กัน นึกไม่ถงึ ว่าจะมีมารตนใดกินใจหมีดีเสือเข้าไป ถึง
ได้กล้านําเรืองนีมาเล่าให้นางเด็กนีฟั ง ทว่าเป็ นเช่นนีก็ดี
เหมือนกัน ในเมืออีกฝ่ ายล่วงรูม้ าก่อนแล้ว ฝ่ าบาทก็จะ
มาเอาผิดกับพวกนางไม่ได้อีก

“ในเมือราชินีรูถ้ งึ ขันนีแล้ว ข้าก็ไม่ขอปิ ดบังอีก...อดีต

ราชินีมีนามว่าเหลียงซูเหอ เป็ นมนุษย์เฉกเช่นเดียวกับ
ราชินี และมีใบหน้าเหมือนราชินีมาก เพียงแต่อดีตราชิ
นีซเู หอมีเกศาสีดาํ หาใช่สีเงินดังเช่นองค์ราชินีเพคะ”

พระชายาสามเหยาจีนงสงบคํ
ั าอยูน่ าน เห็นชายาทัง
สองมัวแต่วางท่าไม่เล่าความเสียที นางเป็ นคนเปิ ด
เผยอยูแ่ ล้วจึงลงมือเล่าเอง

146
ซินซินได้ฟังแล้วตกใจจนวิญญาณแทบหลุดลอยออก
จากร่าง น่าอัศจรรย์ยงนั
ิ กไม่น่าเชือเลยว่าความฝัน
เพ้อเจ้อต่อเนืองยาวนานของนางจะเป็ นเรืองจริง ราชินีซู
เหอทีนางเห็นในฝันมีตวั ตนจริง! เรืองราวของอดีตราชินี
กับจอมมารมูห่ รงทีนางเห็นในฝันก็เป็ นเรืองจริง! หรือ
อดีตราชินีซเู หอมาเข้าฝันเพือบอกบางสิงแก่นาง

“แล้วพวกท่านพอจะเล่าให้ขา้ ฟั งได้หรือไม่วา่ อดีตราชินี

ล่วงลับไปด้วยสาเหตุใด โดนลอบสังหารใช่หรือไม่”

“ใช่แล้วเพคะ ราชินีซเู หอล่วงลับเพราะโดนลอบสังหาร

ถึงสองครัง ครังแรกถูกวางยาพิษในกระถางธูป ส่วนครัง
ทีสองนันถูกหนอนพิษจากอุบลบุษรากัดกินอวัยวะภาย
147
ในจนสินสังขารไปอย่างอนาถ แล้วทีฝ่ าบาทไม่ยอมเล่า
เรืองทีให้ราชินีฟัง อีกทังปกปิ ดเรืองนีไว้เป็ นความลับสุด
ยอด ก็เพราะ...ก็เพราะว่าคนทีลอบสังหารราชินีซเู หอก็
คือฝ่ าบาทเพคะ”

สินคําบอกเล่าของชายาเอก ร่างอรชรของ
ซินซินทีนังอยูโ่ งนเงน คล้ายคนใกล้สนสติ
ิ ใบหน้างด
งามซีดขาว สองมือสันเทาควบคุมไม่ได้ หัวใจเต้น
กระหนํารุนแรงราวกับมีอาชานับพันห้อตะบึงอยูภ่ ายใน

“หา! เขาสังหารราชินีตนเองอย่างนันหรือ!?”

“หม่อมฉันยอมเสียงโดนรับโทษทัณฑ์ทีบังอาจ
เล่าเรืองนี ก็เพราะหวังดีตอ่ ราชินีซนซิ
ิ นด้วยใจจริง และ
148
หมายอยากเตือนให้ราชินีระแวดระวังองค์เองให้ดี...
ก่อนหน้านันท่านจอมมารเป็ นราชันมารทีมีตบะมารสูง
ส่งธรรมดา แต่ทา่ นจอมมารปรารถนาบรรลุวิชาเทวะ
มารขันสูงสุด ซึงขันตอนสําคัญในการบรรลุขนเทวะมาร
ั
นี จําเป็ นต้องกลืนกินหัวใจมนุษย์สตรีผภู้ กั ดี ฝ่ าบาท
หลอกให้ราชินีซเู หอจงรักภักดีได้สาํ เร็จ แล้วก็ลอบ
สังหารทิงเงียบๆ เพือไม่ให้เหล่าขุนนางครหาเอาได้วา่
ทรงโหดเ**◌้ยมสังหารราชินีองค์เอง”

“หลังจากได้กลืนกินหัวใจของราชินีซเู หอ ในที
สุดท่านจอมมารก็บรรลุขนเทวะมาร
ั และเพือให้พลังเท
วะมารแข็งแกร่งถาวรก็จาํ เป็ นจะต้องกลืนกินหัวใจ
มนุษย์สตรีผภู้ กั ดีอย่างต่อเนือง หลังจากนันท่านจอม
มารก็หลอกให้สตรีมนุษย์หลงรักก่อนจะสังหารทิง ช่วง

149
ชิงหัวใจไปกลืนกินเพือเพิมพลังตบะเรือยมา แต่ไม่มี
สตรีคนใดทีท่านจอมมารยกย่อง...หม่อมฉันหวังดีไม่
อยากให้ราชินีซนซิ
ิ นต้องเผชิญชะตากรรมนี เพราะราชินี
ซินซินเป็ นมนุษย์ซายั
ํ งมีใบหน้าเหมือนกับอดีตราชินีราว
พิมพ์เดียว แม้ไม่รูว้ า่ ฝ่ าบาทเห็นท่านเป็ นตัวแทนอดีต
ราชินีหรือไม่ แต่ฝ่าบาทปรารถนาหัวใจของท่านนันเป็ น
เรืองจริงแท้ ระมัดระวังองค์เองเอาไว้เสมอนับเป็ นเรืองที
สมควรอย่างยิง”

“ขอทรงตรองดูเถิด เห็นหรือไม่วา่ อดีตราชินีซู

เหอโดนลอบสังหารถึงสองครัง แต่ฝ่าบาทก็ยงั จับตัวคน
ร้ายไม่ได้ ราชินีซนซิ
ิ นเองก็โดนลอบทําร้ายเมือตอนหลบ
หนีออกจากวังคราวก่อน จนเกือบจะต้องสูญเสียขาทัง
สองข้างไป ฝ่ าบาทก็ไม่สืบสาวหาตัวคนร้ายอีก ปล่อย

150
ให้เรืองนีเงียบหายไปราวกับไม่มีสงใดเกิ
ิ ดขึน และที
สําคัญฝ่ าบาทก็พยายามอย่างมากทีจะทําให้ราชินีรกั ”

สิงทีพระชายาทังสามเล่ามานัน แม้ยากทีจะ
ทําใจให้เชือได้ ทว่าทังหมดก็ใช่วา่ จะเป็ นไปไม่ได้ จอม
มารมูห่ รงจงใจปกปิ ดเลียงไม่ยอมกล่าวถึงอดีตราชินี ซํา
ในฝันของนางก็ตรงตามทีชายาทังสามเล่ามาไม่ผิด
เพียน เป็ นไปได้หรือไม่วา่ ราชินีซเู หอมาเข้าฝันเพือ
เตือนนาง ให้ระมัดระวังตัวจะโดนลอบสังหารเหมือนกัน
นันเอง!

“หากราชินียงั ไม่เชือสิงทีพวกหม่อมฉันเล่ามา
ท่านจะลองไปพิสจู น์ดว้ ยตนเองก็ยอ่ มได้ ด้านท้ายสุด
ของตําหนักฉีหลินเต้าฉือเป็ นสุสานทีถูกปิ ดตาย สุสาน

151
นันเป็ นทีเก็บศพของอดีตราชินีซเู หอ”

พระชายาสามเหยาจีบอกเล่าถึงความลับสุด
ยอดปิ ดท้าย โดยทีพระชายาทังสามแอบลอบยิมอย่าง
สะสาใจ

ซินซินในตอนนีราวกับถูกเหวียงเข้าสูม่ วลพายุความรูส้ กึ
มากมายพัดโหมกระหนํา ทีประดังมากทีสุดในตอนนี
เห็นจะเป็ นความน้อยใจ น้อยใจทีเขาไม่เคยรักนาง เห็น
นางเป็ นเพียงตัวแทนของอดีตราชินีเพราะมีใบหน้า
เหมือนกันเท่านัน น้อยใจทีเขาคิดจะสังหารนาง

เขาเพียรบอกนางเสมอว่าเขานันเป็ นจอมมารทีชืนชอบ
ทําเรืองชัวช้า แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะชัวช้าจนถึงขันฆ่า
152
ภรรยาเพือให้ตนเองสําเร็จวิชาเทวะมาร ตอนนีซินซินทัง
ระแวงทังหวาดกลัว ไม่รูว้ า่ ควรจะทําอย่างไรต่อไปดี แต่
อย่างน้อยนางจะต้องลอบเข้าไปทีสุสานให้ได้ นางต้อง
ได้เห็นความจริงทุกอย่างกับตาตนเอง

ตังแต่แรกลืมตากระทังเติบใหญ่ ชีวิตของนางสมบูรณ์
พร้อมไม่เคยเกลียดชังสิงใด ผิดกับในเวลานีทีนางรูส้ กึ
เกลียดชังการเข่นฆ่าสังหารอย่างยิง โดยเฉพาะการ
ถูกลอบเข่นฆ่าโดยคนทีรักและไว้ใจ วอนขอชีวิตทีเหลือ
อยูน่ ีอย่าให้ตอ้ งพบเจอ

153
บทที ๒๕-๒ :: แผนร้าย

154
หลังจากพระชายาทังสามกลับไป ซินซินถ่ายทอดคําสัง
ผ่าน เจินเหนียงเรียกทหารองครักษ์ทงหมดที
ั อารักขาตํา
หนักฉีหลินเต้าฉือ ให้มารวมกันอยูท่ ีด้านหน้าตําหนักทัง
หมด โดยสังว่าให้บรรดาทหารมารทุกคนคอยคุม้ อยู่
ด้านหน้าตําหนัก ไม่ให้ใครเข้ามารบกวนนางได้ เนือง
จากเหน็ดเหนือยจากการต้อนรับพระชายาทังสามเป็ น
อย่างมาก ต้องการพักผ่อนตามลําพัง แม้แต่เจินเหนียง
และนางมารรับใช้ใกล้ชิดก็ถกู กันให้ออกมารวมกันอยูท่ ี
หน้าตําหนัก

นีเป็ นครังแรกทีองค์ราชินีนอ้ ยออกคําสัง

นางเป็ นถึงราชินีแห่งพิภพมาร มีอาํ นาจเป็ นรองเพียง
ท่านจอมมารเท่านัน จึงไม่มีผใู้ ครกล้าเพิกเฉยในคําสัง
การนัน

155
 เมือเห็นทุกคนรวมตัวกันอยูบ่ ริเวณด้านหน้า
ตําหนักจนหมด ซินซินหาได้พกั ผ่อนอยูท่ ีหอบรรทมไม่
วันนีจอมมารมูห่ รงไม่อยูท่ ีนีนับเป็ นโอกาสทอง เมือเกิด
ความคลางแคลงใจแล้ว นางจะต้องพิสจู น์ความจริงให้
เสร็จสินภายในวันนี หาไม่แล้วหากจอมมารมูห่ รงกลับ
มา นางคงไม่มีโอกาสเคลือนย้ายองครักษ์ตามแต่ใจได้
อีก เมือไตร่ตรองแน่วแน่แล้ว ร่างเล็กรีบเร้นกายมุง่ ไป
ด้านท้ายตําหนักทันที

ด้านท้ายสุดของตําหนักฉีหลินเต้าฉือเป็ นตําหนักเล็ก
หลังหนึงสร้างจากหินศิลาขาว เด็กสาวเดินเข้าไปใกล้จงึ
เห็นว่าทีแห่งนีคือสุสานทีถูกปิ ดตาย จริงดังทีสามพระ
ชายาบอกนาง หัวใจทีอัดแน่นไปด้วยความสงสัยเริม

156
เต้นกระหนํารุนแรงอีกครัง

โดยปกติซนซิ
ิ นมักอยูแ่ ต่ทีหอบรรทมหรือไม่ก็หอชมบุ
ปผา ไม่เคยออกมาเตร็ดเตร่บริเวณด้านหลัง หากไม่
เพราะทังสามพระชายาบอกความลับบางอย่างให้นาง
เปิ ดหูเปิ ดตา นางคงถูกจอมมารผูน้ นปิ
ั ดบังอําพรางให้
โง่งมอยูเ่ ช่นนัน ไม่มีวนั ล่วงรูว้ า่ สุสานราชินีองค์เก่าอยู่
ใกล้นางถึงเพียงนี

ซินซินย่างเท้าเดินเข้าไปจนถึงหน้าประตูสสุ าน หลังออก
แรงผลักประตูบานนันจนเปิ ดออกเห็นเป็ นริวม่านอาคม
สีเขียวเรืองแสงกางกัน เด็กสาวพยายามจะเดินเข้าไป
ด้านใน ทว่าเมือผิวกายต้องกระทบริวม่านอาคมนัน
พลันมีแรงสะท้อนกลับทําเอาร่างของนางกระเด็นถอย

157
หลังออกมา

เมือรูแ้ น่ชดั แล้วว่าตนเองไม่สามารถฝ่ าริวม่านอาคมที

จอมมารมูห่ รงร่ายเวทเอาไว้ได้ ซินซินจึงทําได้เพียง
ชะเง้อมองเข้าไปด้านใน ป้ายวิญญาณสลักนามเหลียง
ซูเหอตังเด่นตระหง่านอยูด่ า้ นในสุด ระยะไกลมิใช่นอ้ ย
แต่สายตาของนางก็เห็นได้อย่างชัดเจน ข้างกันนันมีรูป
ภาพวาดโฉมสะคราญผูว้ ายชนม์ขนาดใหญ่แขวนอยู่
ซินซินแข็งทือไปทังร่าง เมือโฉมสะคราญในภาพวาดมี
ใบหน้าเหมือนนางไม่ผิดเพียน! จะต่างก็ตรงทีเรือนผม
สตรีในภาพเป็ นสีดาํ แต่เรือนผมของนางสีเงิน เป็ นอันแน่
นอนแล้วว่าราชินีซเู หอทีนางฝันถึงอย่างต่อเนืองยาว
นานมีตวั ตนอยูจ่ ริง! ประกอบกับเรืองราวทีได้รบั ฟั งมา
จากชายาทังสามชีชัดว่าเหตุการณ์ทีนางฝันถึงก็เป็ น

158
เรืองทีเคยเกิดขึนจริง!

ราชินีซเู หอมาเข้าฝันเพือแจ้งลางบอกเหตุกบั นางแน่

แล้ว! ศีรษะของซินซินชาวาบ ความรูส้ กึ ในตอนนีคล้าย
ดังถูกผูอ้ ืนยัดเกล็ดนําแข็งเข้ามาในปากแล้วอุดปิ ดไว้
จะกลืนก็กลืนไม่ได้ จะคายก็คายไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้
ความเยียบเย็นแผ่ซา่ นกัดกินขากรรไกรจรดผิวแก้ม

ทว่ายังไม่ทนั หายตืนตะลึง รอบกายของซินซินโดนมาร

ร้ายสวมชุดดําปิ ดบังใบหน้าสามตนถือมีดสันอยูใ่ นมือ
โอบล้อมเข้ามา มารร้ายทังสามไม่กล่าววาจาใดต่างพุง่
ปลายมีดเข้าหาเป้าหมายคือหัวใจของนาง ซินซินเป็ น
เพียงเด็กสาวมนุษย์ธรรมดาไหนเลยจะสูพ่ ละกําลังของ
มารร้ายได้ นางได้แต่กรีดร้องและเบียงตัวหลบปลายมีด

159
ตามสัญชาตญาณ

“วันนีข้าจะเอาหัวใจเจ้าไปถวายแด่ฝ่าบาทให้จงได้!”
หนึงในสามมารร้ายขู่ตะคอก ก่อนจะจ้วงปลายมีดไปยัง
ตําแหน่งอกข้างซ้ายของราชินีนอ้ ยด้วยท่าทางน่าสะพรึง
กลัว

“ไม่! อย่านะ!”

ซินซินพยายามเบียงตัวหลบแล้วจะวิงหนี แต่ปลายมีด
นันพุง่ ตรงเข้ามาใกล้จนเกือบจมเข้าสูอ่ กนาง เสียวพริบ
ตานันพลันปรากฏปราณมารรุนแรงสายหนึงสะบัดฟาด
ใส่ปลายมีดนันจนกระเด็นไปไกล หัวใจของซินซินรอด
พ้นปลายมีดไปได้อย่างเฉียดฉิว เมือมารร้ายสามตนนัน
160
หันไปเห็นเจ้าของปราณมารสายนัน พวกมันรีบใช้วิชา
มารหายตัวไปอย่างรวดเร็วดุจหมอกควัน

“ซินซิน! เจ้าเป็ นอะไรหรือไม่!” จอมมารมูห่ รงวิงตรง

เข้ามาประคองร่างทีกําลังตกอยูใ่ นภวังค์หวาดกลัวสุด
ขีด

ตอนนีซินซินตกใจกลัวใจสติใกล้จะดับวูบลงเต็มที ไม่
สามารถเอ่ยสิงใดออกจากปากได้แม้แต่คาํ เดียว สายตา
นางพร่าเลือนแต่ก็เห็นท่านจอมมารกําลังร้องเรียกนาง
ด้วยความตืนตกใจ เบืองหลังเขาเป็ นองครักษ์จา้ วหลิวที
วิงตามมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เบืองบนไม่ไกลนัน
นางเห็นเจ้าอีกายายาบินวนเวียน ในหัวของนางขาว
โพลน ในทีสุดก็จะหมดสติไปไม่รบั รูอ้ นั ใดอีกเลย

161
“ข้าจะพาซินซินกลับหอบรรทม จ้าวหลิว! เจ้ารีบไป
ตามมารโอสถมาดูอาการราชินีขา้ เดียวนี เสร็จแล้วก็
ตามลากคอสารเลวทังสามตนนันมาให้ขา้ ให้ได้! ส่วน
ทหารมารทีอารักขาตําหนักในวันนีสังปลดทุกตน ลง
โทษสถานหนักโทษฐานปล่อยให้ราชินีโดนลอบทําร้าย
แล้วจัดหาทหารมารชุดใหม่มาอารักขาแทน”

จอมมารมูห่ รงกล่าวด้วยใบหน้าราวกับต้องการฆ่าคน
เสียให้ได้ในตอนนี ก่อนจะช้อนอุม้ ร่างภรรยากลับไปยัง
หอบรรทมด้วยความเร่งร้อนใจ

162
มุมอับมุมหนึงห่างออกไปไม่ไกลจากตําหนักฉีหลินเต้า
ฉือ

พระชายาทังสามแอบลอบดูผลงานของตนเองอยู่ เมือ
เห็นเหล่าทหารมารอารักขาตําหนักใหญ่โดนสังลงโทษ
อย่างโกลาหล ก็ให้รูแ้ ล้วว่าแผนการของพวกนางสําเร็จ
ไปขันหนึงแล้ว

“ฝ่ าบาทไม่น่าเสด็จกลับมาช่วยมันทันเลย ไม่เช่นนัน

ตอนนีนางเด็กนันคงได้ตายไปแล้ว!” พระชายาสาม
เหยาจีไม่สบอารมณ์

“ครังนีข้าก็ไม่ได้มงุ่ หวังให้มนั ตายสักหน่อย ทําให้มนั

ระแวงแตกหักกับฝ่ าบาทได้ แล้วค่อยฆ่ามันทีหลังย่อม
163
สาแก่ใจข้ามากกว่า”

พระชายาเอกฟางซินเค้นเสียงเ**◌้ยมโหดกล่าว ตรง
ข้ามกับใบหน้างดงามทียังฉาบไว้ดว้ ยความอ่อนโยน
ช่างขัดกันยิงนักจนพระชายาอีกสองนางไม่รูว้ า่ พระ
ชายาเอกเสแสร้งเก่งกาจปานนีได้อย่างไร

“แล้วคนของท่านจะรอดพ้นฝ่ าบาทแน่หรือ ไม่ใช่วา่ ฝ่ า

บาทตามจับกุมพวกมันได้ แล้วพวกมันโยนเผือกร้อนมา
ลวกมือพวกเราหรอกนะ”

พระชายารองหลีหงเป็ นกังวลในเรืองนี

164
“ไม่หรอก ทังสามเป็ นลูกน้องฝี มือดีทีสุดของท่านพ่อข้า
ฝ่ าบาทไม่อาจตามจับตัวได้โดยง่าย”

“เช่นนันก็ดียงิ ข้าค่อยหายใจสะดวกหน่อย”

“รอให้ทงสองแตกหั
ั กกันเมือใด เราก็จะมีโอกาสลอบฆ่า
นางเด็กนันได้ง่ายขึน”

“มารโอสถ! อาการราชินีเป็ นอย่างไร นางบาดเจ็บตรง

ทีใดหรือไม่” จอมมารมูห่ รงตวาดออกมาด้วยความโกรธ
กริว เมือมารโอสถเข้ามาตรวจดูอาการบาดเจ็บของ

165
ภรรยาเขาอยูเ่ ป็ นนาน ก็ไม่เอ่ยปากกล่าวสิงใดออกมา
เสียที เอาแต่ทาํ หน้าขรึมคิวขมวดอยูเ่ ช่นนัน

“ทูลฝ่ าบาท องค์ราชินีมิได้บาดเจ็บตรงทีใด ทีทรงหมด

สติไปอาจเป็ นเพราะทรงตกพระทัยทีถูกจู่โจมลอบทํา
ร้ายพ่ะย่ะค่ะ”

มารโอสถรีบกราบทูล

“แล้วเหตุใดนางจึงไม่ฟืนเสียทีเล่า!”

แม้จะได้ยินมารโอสถรายงานว่าซินซินไม่ได้บาดเจ็บ
และตัวเขาเองก็ตรวจสอบก่อนหน้าด้วยตนเองแล้ว แต่

166
เมือเห็นภรรยาไม่ได้ฟืนคืนสติเสียทีเขาก็ไม่อาจห้าม
ปรามอารมณ์รอ้ นรุม่ ในอกได้

แต่กระนันเสียงตวาดถามลันของท่านจอมมารก็เปรียบ
ได้ดงั ยาฟื นสติชนดี
ั ในทีสุดซินซินก็ลืมตาฟื นสติขนมา
ึ

“ซินซิน! เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง เจ็บปวดตรงทีใดหรือไม่”

ซินซินกวาดตามองบรรยากาศรอบกาย
พลางนึกทบทวนถึงภาพความทรงจําสุดท้ายก่อนหมด
สติ ใช่แล้ว! นางถูกลอบสังหารทีสุสานท้ายตําหนัก!

“ข้าไม่เป็ นอะไรแล้ว ขอบคุณท่านจอมมารทีมาช่วย

167
เหลือข้าทันเวลา” ซินซินพยายามกล่าวตอบด้วยท่าทีที
เป็ นปกติทีสุดเท่าทีจะทําได้ แม้วา่ ในความฝันของนาง
จะตรงกับความจริงทีสามพระชายาบอกเล่ามา ในเมือ
ยังพิสจู น์แน่ชดั มิได้วา่ จอมมารมูห่ รงเป็ นผูบ้ งการลอบ
สังหารนาง นางจําต้องทําตัวให้เป็ นปกติทีสุด หาไม่แล้ว
ภัยร้ายอาจมาถึงตัวก่อนกําหนดก็เป็ นได้

“เช่นนีก็ดียงข้
ิ าจะได้หมดห่วง ว่าแต่เจ้าสังให้ทหาร
อารักขาตําหนักย้ายไปเฝ้าอยูด่ า้ นหน้าทังหมดด้วยเหตุ
ใด แล้วไยเจ้าไปเดินอยูต่ ามลําพังท้ายตําหนัก” จอม
มารมูห่ รงลองถามหยังเชิง ในเมือนางยังไม่รูเ้ รืองสุสาน
อดีตราชินี เช่นนันเพือให้นางมีแต่ความสุขสบายใจก็
ปล่อยให้นางไม่รูต้ อ่ ไปจะดีกว่า

168
“ข้าแค่อยากพักผ่อน ไม่อยากให้ผใู้ ดรบกวนเลยส่ง
ทหารไปเฝ้าหน้าตําหนักให้มากหน่อย แต่กาํ ลังจะพัก
ผ่อนกลับได้ยินเสียงแปลกๆ จากท้ายตําหนักจึงเดินไปดู
อาจเป็ นคราวเคราะห์ของข้าจึงโดนลอบทําร้าย ข้าต้อง
ขอโทษด้วยทีเคลือนย้ายคนของท่านโดยพลการ”

เด็กสาวจงใจแสร้งโกหกปิ ดบัง หนทางเดียวทีนางจะยือ

ชีวิตตนเองได้ คือนางต้องแกล้งโง่งมและไม่หวันไหวมี
ใจให้เขา

“จะขอโทษข้าด้วยเรืองใดกัน ซินซินเจ้าเป็ นราชินีแห่ง

ข้า เป็ นภรรยาของข้า เจ้ามีสทิ ธิเทียบเท่าข้าทุกประการ
เจ้าจะสังการเรืองใดในพิภพมารย่อมได้ทงสิ
ั น เพียงแต่
ข้าแค่กงั วลเรืองทีเจ้าโดนลอบสังหารเท่านัน ว่าแต่เจ้า

169
จําหน้าคนร้ายทังสามได้หรือไม่”

ในเมือภรรยาไม่ติดใจสงสัยเรืองสุสานท้ายตําหนัก จอม
มารมูห่ รงค่อยผ่อนลมหายใจโล่งอก พยายามสอบ
ถามหาเบาะแสเกียวกับคนร้าย หากนางจําหน้าพวกมัน
ได้คราวนีจะได้ขดุ รากถอนโคนคนร้ายทังหมดออกมา
เสียที ทว่าซินซินกลับส่ายหน้าปฏิเสธ

“คนร้ายทังสามอําพรางใบหน้า ข้าจดจําสิงใดไม่ได้
เลย”

“ไม่เป็ นไรเจ้าไม่ตอ้ งกังวล เรืองตามจับตัวคนร้ายปล่อย

ให้เป็ นหน้าทีของข้าเถิด” จอมมารมูห่ รงกุมมือเล็กข้าง
หนึงปลอบใจ ช่วงเวลานีเองถึงเพิงสังเกตเห็นว่ามือของ
170
ภรรยาอีกข้าง ยังถูกมารโอสถคลุมข้อมือด้วยผ้าสีขาว
บางสะอาดตรวจจับชีพจรคนป่ วยอยูด่ ว้ ยใบหน้าเคร่ง
ขรึมดุจเดิม

“ราชินีฟืนแล้วไยเจ้าจับตรวจชีพจรของนางไม่เลิกรา
หรือว่ามีสงใดผิ
ิ ดปกติ” ท่านจอมมารหันไปถามมาร
โอสถด้วยใบหน้าเคร่งขรึมเสียยิงกว่า

เมือตรวจจนแน่แท้แก่ใจแล้ว มารโอสถจึงถอยกายออก
มายืนรวบมือสํารวมก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าปี ติยินดี
อย่างยิงออกมา

“จากการตรวจของกระหม่อมราชินีซนซิ
ิ นไม่ได้รบั บาด
เจ็บทีใดทังสิน แต่ทรงครรภ์ได้ราวสามเดือนแล้ว
171
กระหม่อมขอแสดงความยินดีกบั ฝ่ าบาทและองค์ราชินี
พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบไปจัดโอสถบํารุงมาถวาย
เดียวนีเลยพ่ะย่ะค่ะ”

มารโอสถกราบทูลด้วยความตืนเต้น ก่อนจะถอยออกไป
จัดเตรียมโอสถบํารุงลําค่ามาถวาย องค์รชั ทายาทมาถือ
กําเนิดแล้วนับเป็ นเรืองยิงใหญ่ของพิภพมารโดยแท้

จอมมารมูห่ รงตกตะลึงตาค้างขณะเบือนหน้าช้าๆ
กลับไปมองภรรยา เห็นนางตะลึงจนทึมทือไปครูห่ นึง
เช่นกัน

“ฝ่ าบาทเพคะ องค์ราชินีทรงครรภ์แล้วน่ายินดีเหลือเกิน

เผ่ามารของเรามีองค์รชั ทายาทแล้วเพคะ” เสียงร้องด้วย
172
ความปลาบปลืมปี ติยินดีของเจินเหนียงเรียกให้ราชัน
และราชินีเผ่ามารได้สติกลับมา รอยยิมของแม่นม
อาวุโสประดับเกลือนใบหน้า

จอมมารมูห่ รงยืนอยูห่ น้าเตียง สองตาสีโลหิตจ้องมอง

ไปยังหน้าท้องของภรรยาแน่วนิง ก่อนจะปรีโผเข้าไป
รวบร่างงามสะคราญเข้ามาสวมกอดแนบอกแน่น ราว
กับต้องการผสานนางให้รวมเป็ นเนือเดียวกับร่างกายตน
โดยไม่สนใจว่าในห้องนันยังมีเจินเหนียงและนางมารรับ
ใช้อีกสีนางอยูใ่ นห้อง เห็นท่านจอมมารทีดุดนั เย็นชา
ยามนีเสียกิรยิ าแสดงความสนิทสนมอ่อนโยนต่อหน้าทุก
คน เหล่านางมารรับใช้ได้แต่รบี ก้มหน้าเก็บซ่อนรอยยิม

จอมมารมูห่ รงกอดกระชับร่างน้อยแนบแน่นโดยไม่ยอม

173
คลายมือออก ดวงหน้าของซินซินถูกกดแนบชิดอยูท่ ี
บริเวณแผงอกแกร่ง ในหัวของนางยังคงทึมทืออยู่ แต่
เมือหลับตาพริมลงจึงสัมผัสเข้ากับจังหวะหัวใจเต้น
กระหนําเร็วรัวของเขาได้อย่างชัดเจน

“ซินซิน ข้าดีใจเหลือเกิน ข้าได้เจ้ากลับคืนมา หลังจาก

ทีรอเจ้ามานานแสนนานก็ดีใจแล้ว แต่นีเจ้าถึงกับให้
ทายาทแก่ขา้ ซินซิน! ข้าดีใจเหลือเกิน! ความรักทีข้ามี
ให้เจ้าเท่าใดล้วนแล้วแต่ไม่พอ!”

จอมมารมูห่ รงตะโกนก้องด้วยนําเสียงเต็มเปี ยมไปด้วย

ความยินดีปานคลุม้ คลัง พลางเอือมมือลงไปกุมอยู่
บริเวณหน้าท้องของภรรยาด้วยความแผ่วเบา หมายจะ
ส่งกระแสสัมผัสของความเป็ นบิดาไปให้ถงึ เจ้าตัวเล็กใน

174
ครรภ์ของนาง ก่อนจะกดจุมพิตสะเปะสะปะราวหยาด
พิรุณไปทัวหน้าผากไล่เรือยลงมายังพวงแก้มและริม
ฝี ปากของนาง โดยไม่สะท้านอายต่อสายตาเหล่านาง
มารรับใช้ตนใดทังนัน

“ปล่อยข้าก่อนเถิด ทุกคนมองอยู”่

ซินซินขยับตัวไปมาอยูใ่ นอ้อมกอดพักหนึงเป็ นเชิงบอก

ให้เขาคล้ายวงแขนปล่อยนาง ไม่ได้อยูต่ ามลําพังเสีย
หน่อย เขาอาจทําหน้าหนาได้ แต่นางเขินอายนี

นอกจากท่านจอมมารหาได้คลายวงแขนแล้ว เขากลับ
ยิงกอดรัดนางแน่นขึนไปอีก จับจ้องมองหน้าท้องนางตา
ไม่กะพริบ ซินซินได้แต่จนใจจึงได้แต่ปล่อยให้เขากอด
175
นางอยูใ่ นท่าเดิม

“เจ้ากําลังตังท้องครรภ์ เช่นนันพิธีเข้าสูว่ ิถีมารข้าจะ

เลือนออกไปก่อน การล้างไขกระดูกสะบันเส้นเอ็นอาจ
ส่งผลกระทบต่อลูกของเรา ข้าไม่อาจหักใจทําได้ รอให้
เจ้าคลอดลูกของเราและดูแลร่างกายจนแข็งแรงดีเสีย
ก่อนค่อยว่ากันถึงเรืองนีใหม่เถิด เจ้ากําลังตังครรภ์องค์
รัชทายาทเผ่ามารเรืองนียิงใหญ่กว่าเรืองอืนใด”

ซินซินไม่ได้เอ่ยตอบคําใด ได้แต่สง่ เสียงอืมอย่างรับรูอ้ ยู่

ในลําคอเท่านัน

ซินซินยังอยูใ่ นภวังค์ของตนเอง ทุกสิงทุกอย่างเกิดขึน

รวดเร็วเหลือเกิน เมือครูก่ ่อนนางเพิงรับรูค้ วามจริง
176
เรืองอดีตราชินี กระทังโดนลอบสังหารอย่างโหด
เ**◌้ยมจู่โจมเฉพาะตรงหัวใจ จากภาพความฝันอีกทัง
คําบอกเล่าของสามพระชายา ทําให้นางเชือไปถึงเจ็ด
แปดส่วนว่าจอมมารมูห่ รงเป็ นคนลอบสังหารอดีตพระ
ชายาซูเหอ และอยูเ่ บืองหลังในการลอบสังหารนางมา
ถึงสองครัง! เขากระทําการเ**◌้ยมโหดทังหมดไป
เพียงเพราะปรารถนาคงไว้ซงตบะเทวะมารขั
ึ นสูงสุดเช่น
นันหรือ? ความรูส้ กึ หวาดกลัวสามีตนเองกําลังกัดกิน
จิตใจนาง

ทว่ามาตอนนีได้รบั รูว้ า่ นางกําลังตังครรภ์! นอกจาก

ความดีใจแล้ว ความรูส้ กึ กังวลสับสนใจก็ปะทุวาบขึนมา
นางกําลังมีลกู กับเขาผูเ้ ป็ นจอมมาร เขากับนางเป็ นคน
ละเผ่าพันธุอ์ ย่างจริงแท้ เช่นนันแล้วบุตรของนางจะ

177
คลอดออกมาเป็ นมนุษย์หรือมารกันแน่หนอ แล้วนางอุม้
ครรภ์สายเลือดมารจะเป็ นอันตรายหรือไม่?

เท่าทีซินซินสัมผัสได้ ความดีใจปานคลุม้
คลังของจอมมารผูน้ นั หลังรับรูว้ า่ นางตังครรภ์ลว้ นเป็ น
ของจริง เขาต้องการลูก! นึกแล้วก็ให้โล่งอกไปชัวเวลา
หนึง ขณะทีนางยังอุม้ ครรภ์รชั ทายาทเผ่ามารอยูก่ ็มนใจ
ั
ได้วา่ นางยังคงรอดชีวิต ระหว่างนีนางยังคงปลอดภัย
ไม่โดนลอบสังหารไปอีกระยะหนึงอย่างแน่นอน

เวลานีความรักและความหวาดกลัวในตัว
สามีกาํ ลังโรมรันกันยุง่ เหยิงดุจใยปอ แม้นางจะเชือว่า
เขาอยูเ่ บืองหลังในการลอบสังหารนาง แต่เมือทบทวนดู
อีกครัง หากว่าเขาต้องการหัวใจของนางจริง เขา

178
เก่งกาจถึงเพียงนันไม่จาํ เป็ นต้องวางแผนลอบสังหาร
อย่างซับซ้อนเช่นนันก็ได้ นางกับเขานอนเคียงเขนยแทบ
ทุกคําคืน หากเขาอยากให้นางตาย เพียงแต่บีบคอนาง
เบาๆ ก็ยอ่ มได้ ต้องกระทําเรืองยุง่ ยากไปไย

ขณะทียังพิสจู น์ความจริงไม่ได้ นางจะไม่

เชือใจใครทังนัน นางจะต้องปกป้องบุตรในท้องและ
ระมัดระวังตัวเองให้ดี รอจนนางคลอดบุตรเมือใดค่อย
หาทางหนีให้กบั ตนเองและบุตรอีกครัง

แต่ทีซินซินมันใจกระทังเจ็บปวดใจอย่างยิง จอมมารมูห่
รงหาได้รกั นางอย่างทีนางเป็ นนาง แต่เขารักนางเพียง
เพราะนางมีใบหน้าเหมือนอดีตราชินีของเขาเพียงเท่า
นัน!

179
..........................................................
........

180
บทที ๒๖-๑ :: สืบเสาะหา

วังเทิดฟ้า ตําหนักสวรรค์ชนสามสิ
ั บสาม

หลังจากไท่จือเฟยหรงและหมิงลูล่ งไปพิภพมนุษย์

181
เพือออกตามหาร่างมนุษย์ของซินหนีว์ ทีหายตัวไปอย่าง
ไร้รอ่ งรอยอีกครังก็ยงั ไม่พบตัวนาง เทียนตีจึงส่ง
องครักษ์ประจํากายไปเชิญมหาเทวะสงครามหานตง
เฟยหรง หมิงลู่ และท่านเหยียนอวี ท่านลูจ่ ือ ท่านหยาง
ฉา อันเป็ นบิดาบุญธรรมทังสามของซินหนีว์ อีกทังท่าน
เจ้าสํานักชงหยวนผูเ้ ป็ นอาจารย์ของนาง รวมจนถึงผู้
เฒ่าจันทราและเทพลิขิต ให้มาประชุมหารือกันถึงเรืองนี

“ข้าเรียกตัวพวกท่านมาประชุมพร้อมกันในวันนี
ด้วยเรืองร่างมนุษย์ของซินหนีว์ได้หายตัวไป ทังตัวข้า
มหาเทวะสงคราม เฟยหรงและ หมิงลู่ ออกตามหาตัว
นางทัวหกพิภพแล้ว ทว่าก็ยงั ไม่พบแม้แต่เงา วันนีอับ
จนหนทางแล้ว จึงอยากให้พวกท่านบิดาบุญธรรมและ
ท่านอาจารย์ช่วยกันออกตามหาอีกแรง ข้าไม่อาจส่ง

182
กองทัพสวรรค์ออกตามหานางได้ กลัวว่าหากมีเรืองไม่
ดีงามเกิดขึน อาจทําให้นางเป็ นทีโจษจันเสือมเสีย และ
ทีสําคัญกลัวนางตกอยูใ่ นอันตรายยิงกว่าเดิม”

ประมุขสวรรค์ผเู้ ป็ นประธานในทีนีเป็ นผูก้ ล่าวอย่าง

ร้อนใจ

“ข้าทราบเรืองนีจากมหาเทวะสงครามแล้ว จะเร่ง
ให้ศิษย์อารามเต๋าฮุ่ยซานออกตามหาซินหนีว์ นางหาย
ตัวไปโดยจับกลินอายไม่ได้เช่นนีน่าเป็ นกังวลยิงนัก”
ท่านอาจารย์ชงหยวนขมวดคิวกลัดกลุม้

“ข้าและหยางฉาจะออกตามหาในแดนเซียนเผ่า
ต่างๆ” ลูจ่ ือร่างเดิมเป็ นกระเรียนเซียน และหยางฉา
183
เซียนหมาป่ าแดง บิดาบุญธรรมทังสองรับปากอย่างแข็ง
ขัน

“ข้าเองก็จะช่วยตามหาเช่นกัน ทุกก้าวย่างในพิภพ
ปี ศาจและพิภพมาร ข้าจะตามหาซินหนีว์ให้พบให้จง
ได้” เหยียนอวีบิดาบุญธรรมอีกหนึงท่านเป็ นถึงราชันเผ่า
ปี ศาจ อดทนต่อเรืองนีหาได้ไม่ ซินหนีว์เป็ นธิดา
บุญธรรมทีเขารักถนอมดุจดวงใจ ไม่วา่ อย่างไรก็ตอ้ ง
ตามหาตัวนางให้พบ

“ดียง”
ิ เทียนตีและมหาเทวะสงครามผงะศีรษะรับ

“ทีข้าให้เทียนตีเชิญท่านผูเ้ ฒ่าจันทรากับท่านเทพลิขิต
มาด้วยนัน ข้าอยากให้พวกท่านลองตรวจสอบทะเบียน
184
โชคชะตาและทะเบียนคูบ่ พุ เพ ท่านทังสองเป็ นผูข้ ีด
เขียนกําหนดโชคชะตามนุษย์ อย่างน้อยจะต้องรูโ้ ชค
ชะตาของซินหนีว์ บางทีอาจพบร่องรอยเบาะแสทีบุตร
สาวข้าหายตัวไป” มหาเทวะสงครามหานตงเป็ นผูเ้ อ่ย
ขอร้องต่อทวยเทพอาวุโสทังสอง ธิดาแท้ๆ สืบสายโลหิต
หายตัวไป เขาไม่เป็ นอันทําสิงใดแล้ว

“เรืองใหญ่ถงึ เพียงนี ข้ากับตาเฒ่าจันทราย่อมต้องช่วย

เหลือ รอสักครูเ่ ถิด ข้ากับตาเฒ่าจะเร่งตรวจสอบให้”

สินคํา ผูเ้ ฒ่าจันทราและเทพลิขิตลงมือตรวจค้น

ทะเบียนในความดูแลของตน เทพอาวุโสทังสองขมวด
คิวมุน่ จนเป็ นปมแน่น พลิกม้วนทะเบียนไปมาครูใ่ หญ่
ก่อนเทพลิขิตจะถอนหายใจหนักแล้วกล่าวออกมา

185
“มาถึงขันนีแล้วข้าขอกล่าวอย่างไม่ปิดบัง ความจริง
แล้วแต่เดิม ข้าลิขิตดวงชะตาร่างมนุษย์ของท่านแม่ทพั
หญิงซินหนีว์ ให้สมรสกับร่างมนุษย์ของท่านอสุนีเทพ
จนนางได้ขนเป็
ึ นฮองเฮาแห่งแคว้นต้าจิง ทว่ายามนีเกิด
เรืองประหลาดยิงนัก ดวงชะตาของนางทีข้าขีดเขียนเอา
ไว้กลับเลือนหายไปหมด ข้อมูลทุกอย่างสินสุดในวันที
นางถูกส่งตัวไปอภิเษกทีวังหลวงเพียงเท่านัน...ตาเฒ่า
จันทรา ทะเบียนคูบ่ พุ เพของเจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง”

เทพลิขิตกล่าวถ้อยคํารายงานในส่วนของตนจบ ก็รบี หัน

หน้าไปถามผูเ้ ฒ่าจันทรา เพราะตามหลักการแล้ว ชือคู่
ครองในทะเบียนโชคชะตาควรล้อไปตามชือเนือคูใ่ น
ทะเบียนคูบ่ พุ เพ ไม่ควรแปลกแยกแตกต่าง

186
“ไอหยา! เดิมข้าก็ผกู ด้ายแดงสันนิวาสให้รา่ งมนุษย์
ของท่านแม่ทพั หญิงซินหนีว์กบั ร่างมนุษย์ของท่านอสุนี
เทพ ให้ตรงกับทะเบียนโชคชะตาของท่าน แต่ตอนนี
ด้ายแดงเส้นนันขาดสะบันเสียแล้ว ข้าไม่สามารถตรวจ
หาข้อมูลเกียวกับคูบ่ พุ เพของท่านแม่ทพั หญิงซินหนีว์ได้
ทุกอย่างเลือนรางยิงนัก แต่ขา้ จะพยายามตรวจสอบหา
ความผิดพลาดว่ามันเกิดขึนได้อย่างไร ขอเวลาให้ขา้ สัก
หน่อย ข้าน่าจะพบเบาะแส”

สินคําบอกกล่าวของเทพอาวุโสทังสอง ไฟแห่งความ
หวังในการพบเบาะแสการหายตัวไปของซินหนีว์พลัน
มอดดับลง ก้อนศิลาทีกดทับใจของทุกท่านทีประชุมอยู่
ยิงหนักอึงจนแทบหายใจไม่ออก แต่แล้วนายทหาร

187
สวรรค์ทียืนเฝ้าหน้าประตูวงั เทิดฟ้าตะโกนก้องรายงาน
เสียงดัง

“ทูลเทียนตี ท่านอสุนีเทพฝ่ าวิบากกรรมในโลกมนุษย์

สําเร็จกลับคืนสูส่ วรรค์แล้ว บัดนีมาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

ทุกท่านทีประชุมอยูด่ า้ นในอย่างเคร่งเครียด ได้ยินดัง

นันก็ให้ทงแปลกใจทั
ั งยินดี

“ให้อสุนีเทพเข้ามาได้” เทียนตีบัญชา

ไม่นานร่างสูงใหญ่เปี ยมราศีของเทพบันดาลอสนีบาตก็
เดินเข้ามาถวายบังคมเทียนตี และคารวะต่อผูอ้ าวุโสทุก

188
ท่าน

“หนีว์เอ๋อร์หายตัวไปทุกท่านคงทราบแล้ว หลังฝ่ าวิบาก

กรรมในโลกมนุษย์เสร็จ ข้าได้ไปรายงานตัวในแดน
ปรโลก และได้ออกตามหาตัวนางทีนันแต่ก็ไม่พบ” อสุนี
เทพเยียหลางเล่าความสีหน้าเคร่งขรึมหม่นเศร้า

“ทุกอย่างกลับตาลปั ตรไปหมดสิน เดิมข้าขีดเขียนโชค

ชะตาให้ทา่ นอสุนีเทพเป็ นจักรพรรดิครองบัลลังก์เคียงคู่
ฮองเฮา จวบจนสินอายุขยั ตอนอายุหกสิบปี แต่เพราะ
การหายตัวไปอย่างแปลกประหลาดของท่านแม่ทพั หญิง
ซินหนีว์ ส่งผลกระทบทําให้โชคชะตาของท่านเปลียน
แปลงไปหมด ทําให้ทา่ นต้องตรอมใจตายตอนอายุขยั
ยีสิบห้าปี เท่านัน”

189
เทพลิขิตเปิ ดดูมว้ นทะเบียนโชคชะตาของอสุนีเทพแล้ว
ส่ายศีรษะอย่างปลงอนิจจัง เขากับตาเฒ่าจันทรารับ
ปากเทียนโฮ่วแล้วว่า จะช่วยให้หนุ่มสาวทังสองครองรัก
เรียนรูก้ นั ในยามเป็ นมนุษย์ เพือกลับมาสานต่อความ
สัมพันธ์เมือกลับคืนสูส่ วรรค์ แต่เขากลับทําไม่สาํ เร็จเสีย
แล้ว หนําซําคนก็มาหายตัวไปเสียอีก

“ข้าฝ่ าวิบากกรรมอยูใ่ นโลกมนุษย์เสียเวลาไปมาก ไม่

อาจช่วยตามหาหนีว์เอ๋อร์ได้ทนั ท่วงที วันนีหวนกลับคืน
สูส่ วรรค์แล้ว ข้าจะตามหานางให้พบให้ได้” อสุนีเทพกํา
สองมือแน่นลันวาจา ก่อนหน้านันเขายังมีสถานะเป็ น
มนุษย์ผอู้ อ่ นแอ ไม่สามารถออกตามหาตัวซินหนีว์ได้
ตอนนีเขากลับมาเป็ นอสุนีเทพแล้ว ต่อให้พลิกฟ้าควํา

190
มหาสมุทรเขาก็ตอ้ งตามหานางจนกว่าจะพบ

“ยิงไม่ได้เบาะแสเพิมเติมจากเทพลิขิตและผูเ้ ฒ่าจันทรา
ข้ายิงมันใจว่าบุตรสาวของข้าหายตัวไป ด้วยอํานาจของ
เทพเซียนปี ศาจมารผูใ้ ดผูห้ นึงทีมีตบะฌานแก่กล้า ได้
คนมาช่วยออกตามหาเพิมขึนเช่นนีดียงนั
ิ ก ข้าต้องขอ
ตัวก่อน หากปล่อยเวลาเนินนาน ข้ากลัวว่าบุตรสาวจะ
ยิงตกอยูใ่ นอันตราย”

“อย่างนันพวกเราก็ขอตัวเช่นกัน จะได้รบี ออกตามหา

เสียเดียวนี”

มหาเทวะสงครามหานตงเป็ นผูก้ ล่าวลาเทียนตีก่อน ทํา

ให้เทพเซียนองค์อืนน้อมกล่าวลา ก่อนจะขีเมฆาออก
191
จากตําหนักสวรรค์ไป ทว่าเทียนตีมีบญ
ั ชารังตัวไท่จือ
เฟยหรงและหมิงลูเ่ อาไว้ก่อน

“เฟยหรง หมิงลู่ พวกเจ้าอยูก่ ่อน”

“เสด็จพ่อมีอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ” ไท่จือเฟยหรงรูส้ กึ งงงัน

“ข้ารูว้ า่ การตามหาตัวซินหนีว์เป็ นเรืองสําคัญยิง แต่วา่

ตอนนีมีเรืองสําคัญยิงกว่า ทีข้าจะให้พวกเจ้าสองคนไป
จัดการ”

“มีสงใดเกิ
ิ ดขึนหรือพ่ะย่ะค่ะเสด็จอา” หมิงลูบ่ ตุ ร
ฝาแฝดคนโตแห่งมหาเทวะสงคราม เห็นสีหน้าท่าทาง

192
ของเสด็จอาผูเ้ ป็ นราชันสวรรค์มิสดู้ ีก็ให้รูส้ กึ เป็ นกังวลขึน
มา จะมีสงใดสํ
ิ าคัญไปกว่าน้องสาวของเขาหายตัวไป
อย่างไร้รอ่ งรอยอีกหรือ

“ข้าได้รบั รายงานมาว่ามีมวลมหันตภัยบางสิงก่อตัวขึน
ยังพิภพมนุษย์ดินแดนประจิม พวกเจ้าสองคนลงไปสืบ
เรืองนีให้ละเอียดแล้วรีบกลับขึนมารายงาน ข้าจะต้อง
รีบกําจัดมหันตภัยนีก่อนทีมันจะส่งผลร้ายแรง”

“มวลมหันตภัย! แล้วมันร้ายแรงสักเพียงใด”

“บัดนีคร่าชีวิตมนุษย์ไปแล้วหลายร้อยคนแล้ว เช่นนีนับ
ว่าร้ายแรงหรือไม่”

193
ไท่จือเฟยหรงและหมิงลูไ่ ด้ฟังถึงกับพรันพรึงตะลึงนิง
มหันตภัยร้ายแรงทีคร่าชีวิตมวลมนุษย์จาํ นวนมากถึง
เพียงนี เป็ นกิจสวรรค์ทีต้องกําจัดอย่างเร่งด่วน ย่อมเป็ น
เรืองสําคัญทีสมควรกระทําก่อนเรืองส่วนตน ทังสองจึง
รีบน้อมรับบัญชาขีเมฆาเหาะพุง่ ลงไปยังพิภพมนุษย์

วังมหาธรกาฬ พิภพมาร

หลังจากจอมมารมูห่ รงออกประกาศเรืององค์รชั ทายาท

มาถือกําเนิดแจ้งให้ชาวเผ่ามารทังดินแดนได้ลว่ งรูโ้ ดย
ทัวกัน เหล่าขุนนางมารในเขตวังหลวง รวมไปถึงชาว
194
มารเผ่าต่างๆ ล้วนปลืมปริมยินดี บางเผ่าถึงกับจัดให้มี
งานเฉลิมฉลอง ราชันมารอายุมากถึงสามแสนปี เวลานี
เพิงมีรชั ทายาทมาถือกําเนิดเพียงองค์เดียว แม้จะมีสนม
ชายามากมายหลายร้อยนาง ทว่ากลับไม่มีนางใดให้
กําเนิดทายาทได้เลย

องค์ราชินีซนซิ
ิ นแม้จะเป็ นเพียงสตรีมนุษย์อายุนอ้ ย
กลับมีบญ
ุ วาสนาอย่างยิง เข้าพิธีอภิเษกสมรสกับท่าน
จอมมารเพียงไม่กีปี ก็ให้กาํ เนิดองค์รชั ทายาทแล้ว ก่อน
หน้านีมีเหล่าขุนนางในราชสํานักมารและหัวหน้าเผ่า
บางกลุม่ ต่อต้านราชินีมนุษย์องค์นี แต่ในยามนีนาง
กําลังตังครรภ์รชั ทายาททําให้เสียงค้านฝังต่อต้านอ่อน
กําลังลงมาก ฐานะองค์ราชินีของนางกลับมันคงแข็ง
แกร่งขึนมา

195
จอมมารมูห่ รงมีบญ
ั ชาให้จา้ วหลิวเพิมทหารองครักษ์
รอบตําหนัก ฉีหลินเต้าฉือมากขึนเป็ นเท่าตัว เขาเคย
สูญเสียนางไปเมือครังอดีต วันนีนางหวนกลับมาเป็ น
ราชินีของเขาอีกครัง อีกทังยังตังครรภ์บตุ รให้แก่เขา เขา
จึงคุม้ กันนางอย่างเข้มงวด ทุกอย่างต้องไม่ผิดพลาดดัง
กาลก่อน

“จ้าวหลิว เพิมกําลังคุม้ กันตําหนักนี อย่าให้มีสงใด

ิ
ผิดพลาดเกิดขึนเป็ นอันขาด”

“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ เอ่อ ฝ่ าบาท กระหม่อมมีความ

คืบหน้าของคนร้ายมารายงานเพิมเติมพ่ะย่ะค่ะ”

196
 “ว่ามา”

“มีพยานทีเชือถือได้ยืนยันว่าเป็ นฝี มือของพระชายา

สามเหยาจีพะ่ ย่ะค่ะ ก่อนหน้าทีราชินีซนซิ
ิ นจะหลบหนี
พระชายาทังสามเสด็จไปคารวะราชินีซนซิ
ิ นทีตําหนัก
หย่งเอวียน หลังจากพระชายาทังสามเสด็จกลับตําหนัก
ไป มีเพียงพระชายาสามเหยาจีทีเสด็จย้อนกลับมา เพือ
บอกเส้นทางหลบหนีออกจากวังแก่องค์ราชินี อีกทังเจิน
เหนียงและเหล่านางกํานัลในตําหนักหลับใหลไม่ได้สติ
ก็เป็ นเพราะฤทธิบุปผานิทราของพระชายาสามอีกเช่น
กัน”

“เป็ นเหยาจีอย่างทีข้าคาดไว้ไม่ผิด”

197
“ฝ่ าบาทจะให้กระหม่อมนําองครักษ์ไปปิ ดล้อมตําหนัก
พระชายาสามเลยหรือไม่พะ่ ย่ะค่ะ”

“ยังก่อน แค่เพิมกําลังปิ ดล้อมตําหนักของนางอยูห่ า่ งๆ

และเฝ้าสังเกตนางเอาไว้ให้ดี เหตุการณ์ในวันนันยังมี
อีกหลายอย่างทีข้าสงสัย นางอาจไม่ได้ลงมือทําคน
เดียว ทังอสรพิษงูหา้ หัว ทังพิษต้นพลับพลึงแดง ล้วน
แต่เป็ นเรืองบังเอิญจริงหรือ เจ้ากลับไปสืบมาให้
ละเอียด”

โดยเฉพาะพิษร้ายแรงจากต้นพลับพลึงแดง ทีเขาจะ
ต้องสืบหาความจริงให้ได้ เพราะมันเกือบพรากภรรยา
ยอดดวงใจของเขาไป เขาเองก็พอรูเ้ บาะแสคนร้ายเช่น
กันว่าเป็ นชายาสามเหยาจี แต่จนใจทีหลักฐานเอาผิด

198
นางและผูส้ มรูร้ ว่ มคิดทีโยงใยอยูเ่ บืองหลังยังอ่อนด้อย
ยิงนัก อีกทังตอนนีเขาต้องใช้เวลาโค่นล้มขัวอํานาจเก่า
และวางรากฐานอํานาจใหม่ในเผ่าต่างๆ ให้ครบถ้วน
สมบูรณ์เสียก่อน เขาจะต้องทวงแค้นบุคคลเหล่านีให้ได้
ภายในคราวเดียว

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบไปจัดการ”

199
บทที ๒๖-๒ :: สืบเสาะหา

พระชายารองหลีหงและพระชายาสามเหยาจี พร้อม
ด้วยนางมารรับใช้คนสนิทอีกฝ่ ายละคน เดินอย่าง

200
ระแวดระวัง มองหน้าสังเกตหลังมาตลอดทาง กระทัง
เข้ามาถึงยังตําหนักพระชายาเอกฟางซิน จึงค่อยผ่อน
ลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ตังแต่นางเด็กนันตังครรภ์ ฝ่ าบาทก็ยิงเอาอก
เอาใจมัน เพราะเรืองทีมันโดนสังหารทีหน้าสุสาน ฝ่ า
บาทจึงสังเพิมกําลังคุม้ กันตําหนักฉีหลินเต้าฉืออีกเท่า
ตัว ทัวทังวังมารก็มีตรวจตราเข้มงวด ข้ากับพระชายา
รองกว่าจะลอบเข้ามาทีนีได้ลาํ บากยิงนัก” ชายาสาม
เอ่ยขึนก่อนด้วยสีหน้าบิดเบียวไม่ชวนมอง จากนันชายา
รองรับหน้าทีเป็ นทัพเสริม

“นางเด็กนันยอมเข้าสูว่ ิถีมาร หนําซําตอนนี

ยังมาตังครรภ์อีก เหล่าขุนนางบางกลุม่ ทีเดิมเคยต่อ

201
ต้านราชินีจากเผ่ามนุษย์ก็เงียบเสียงลงไม่แสดงท่าทีตอ่
ต้านอีก แล้วถ้ามันมากวาสนาให้กาํ เนิดโอรสขึนมา
พวกเราคงไม่มีทียืนในวังมารแห่งนีแล้ว...พระชายาเอก
ทังทีท่านต่างหากเล่าทีสมควรขึนเป็ นองค์ราชินีผใู้ ห้
กําเนิดโอรสรัชทายาทเผ่ามาร คราวนีพวกเราจะทํา
อย่างไรกันดี! คิดแล้วก็ให้เสียดายนัก คราวก่อนน่าจะ
สังหารมันเสียให้สนิ ไม่น่าทําเพียงวางแผนให้มนั กับฝ่ า
บาทผิดใจกัน มิเช่นนันป่ านนีมันกับลูกในท้องคงได้ตาย
ไปแล้ว”

“ข้ารูส้ ถานการณ์ในตอนนีดียงิ นางเด็กนัน

โดนลอบสังหารถึงสองครัง ฝ่ าบาทคงไม่ปล่อยให้เรือง
เงียบหาย ฉะนันสิงทีพวกเราจําต้องทําในยามนีคือเก็บ
ตัวให้เงียบทีสุด อย่าเพิงลงมือกระทําสิงใดทังสิน มิเช่น

202
นันแทนทีเราจะกําจัดนางเด็กนันออกไปให้พน้ ทาง อาจ
เป็ นพวกเราเสียเองทีถูกจับได้”

ชายาเอกตอบด้วยท่วงท่าสุขมุ อ่อนโยน หากแต่สายตา

เหยียบเย็นจนอีกสองชายาอดสะดุง้ ในใจเสียมิได้

“แล้วจะปล่อยให้มนั กําเนิดรัชทายาท ครอง

ตําแหน่งราชินีอนั มันคงกลายเป็ นหงส์ติดเขียวพยัคฆ์
กระนันหรือ”

“ปล่อยให้มนั ดีใจในวาสนาของมันไปก่อน ข้า

ไม่มีวนั ปล่อยให้มนั และบุตรของมันรอดชีวิตไปได้นาน
หรอก!”

203
 “ได้ฟังคํามันจากพระชายาเอกเช่นนีพวกข้าก็
เบาใจ พวกข้าสองคนสนับสนุนท่านเต็มที พวกข้ายอม
รับราชินีจากเผ่ามารด้วยกันเท่านัน”

ชายาเอกฟั งความจบก็ให้เลิกคิวเรียวเล็ก
น้อย วาจาเยินยอของชายารองเชือถือได้กระนันหรือ
นางรูด้ ีวา่ เหตุทีทังสองมาร่วมมือกับนางนันก็เพราะผล
ประโยชน์สว่ นตนเท่านัน พอแผนการเสร็จสินแต่ละคนก็
หันหัวเกาทัณฑ์เบนมายังอีกสองฝ่ ายทันที สตรีอย่าง
นางหาได้โง่งม เมือรูอ้ ย่างนีแล้ว ก่อนแผนการสําเร็จ
ลุลว่ ง นางจะปล่อยให้ชายารองและชายาสามรอดชีวิต
ไปได้หรือ...ไม่มีทาง!

204
 ทว่าในยามนีมีแต่ตอ้ งสวมหน้ากากมิตร
สหายใส่กนั ไปก่อน

“พวกเจ้าสองคนกลับไปก่อน ระยะนีพวกเรา
สมควรงดเว้นการพบปะกัน หากมีสงใดต้
ิ องการสนทนา
ให้เขียนข้อความส่งผ่านทางบ่าวไพร่ พวกเราไม่ควร
เคลือนไหวมากนัก มิเช่นนันฝ่ าบาทอาจสงสัยพวกเรา
ได้”

ทังสามสนทนากันด้วยจิตริษยาอํามหิต อย่างไม่จาํ เป็ น

ต้องแสร้งปิ ดบังกันและกันอีก

หลังจากชายารองและชายาสามกลับออกไป
แล้ว ชายาเอกฟางซินค่อยพยักหน้าเรียกนางมารรับใช้
205
คนสนิทมาสังการ

“เจ้าไปตามท่านพ่อมาพบข้าเดียวนี”

เวลาผันผ่าน ตังแต่รูว้ า่ ซินซินตังครรภ์ จวบ

จนกระทังยามนีนางครรภ์ใหญ่โตนูนเด่นอายุครรภ์ราว
เจ็ดเดือน จอมมารมูห่ รงก็ไม่อนุญาตให้ภรรยาออกไปที
ใดทังสิน วันทังวันเด็กสาวจึงใช้ชีวิตอยูแ่ ต่ในหอบรรทม
และหอชมบุปผาภายในอาณาเขตตําหนักฉีหลินเต้าฉือ
โดยมีเหล่าทหารองครักษ์คมุ้ กันอย่างเคร่งครัดแน่นหนา

ซินซินไม่เข้าใจแก่นแท้ยามสตรีมนุษย์ตงั
206
ครรภ์บตุ รจอมมาร และไม่มีผใู้ ดในเผ่ามารมี
ประสบการณ์การตังครรภ์ขา้ มเผ่าพันธุเ์ ฉกเช่นนาง เด็ก
สาวไม่รูว้ า่ บุตรของนางจะถือกําเนิดออกมาเป็ นมารหรือ
เป็ นมนุษย์ และไม่รูว้ า่ นางต้องอุม้ ท้องเป็ นระยะเวลา
เท่าใดจึงจะถึงเวลาถือกําเนิด ทุกสิงทีเผชิญอยูน่ ีส่งให้
ความกังวลในใจเรืองการตังครรภ์พอกพูน

ยังดีทีความกังวลใจเรืองการถูกลอบสังหาร
ผ่อนเบาลง ตังแต่รูว้ า่ นางตังครรภ์ จอมมารมูห่ รงดีกบั
นางยิงกว่าเดิมมากมายนัก เขาต้องการองค์รชั ทายาท
สืบบัลลังก์ เขาไม่มีทางสังหารนางในตอนนีอย่างทีนาง
คิดไว้จริงๆ ของบํารุงครรภ์อย่างดีถกู ส่งมาปรนเปรอ
เอาใจมิได้ขาด ทุกราตรีโอบกอดนางเข้านอนเคียงเขนย
ช่างประหลาดนัก เมืออยูภ่ ายใต้วงแขนอบอุน่ ทําให้

207
ความคลางแคลงใจทีมีตอ่ เขาลดลง

ราตรีนีราชันมารเอนกายลงนอนแนบชิด
ภรรยาครรภ์แก่ดงั เช่นทุกคําคืน ซินซินนอนหันหลังให้
สามี แม้คนเป็ นสามีจะรูส้ กึ น้อยใจทีไม่ได้นอนพิศใบ
หน้าโฉมสะคราญ ทว่าความน้อยใจนันก็ถกู เติมเต็ม
ด้วยการพลิกกายหันไปนอนช้อนหลัง ก่อนจะเอือมกรง
เล็บมือสอดผ่านเข้าในอาภรณ์ไปสัมผัสวางบนครรภ์นนู
ใหญ่

“ครรภ์เจ้าใหญ่มากแล้ว อีกไม่นานข้าคงได้
เห็นหน้าลูกของเรา หากเป็ นบุตรสาว นางจะเป็ นองค์
หญิงใหญ่แห่งราชวงศ์มารทีงดงามเหมือนเจ้า แต่หาก
เป็ นบุตรชาย เขาจะเป็ นราชันมารผูย้ งใหญ่
ิ ตอ่ จากข้า”

208
 จอมมารมูห่ รงเอ่ยวาจาด้วยความปลืมปี ติ
ล้นหัวใจ ซินซินกําลังจะเอ่ยเย้าคนเห่อบุตร ฉับพลัน
บุตรในท้องนางขยับดินราวขานรับผูเ้ ป็ นบิดา

“ซินซิน! ลูกดิน! ลูกกําลังคุยกับข้า” จอมมาร

หลุดท่าทีเย็นชาเนืองด้วยควบคุมอารมณ์ตืนเต้นเอาไว้
ไม่อยู่ รีบกระถดกายก้มลงเอาหูแนบครรภ์เพือฟั งเสียง
บุตร

“เจ้าได้ยินพ่อหรือไม่! หากได้ยิน เจ้าขยับตัว

ให้พอ่ ได้สมั ผัสเจ้าอีกครังเถอะ” ผูเ้ ป็ นบิดาเอามือป้อง
ปากพูดคุยกับบุตรทียังอยูใ่ นครรภ์ ทว่าหลังจากนันก็ไม่
มีความเคลือนไหวอีก
209
 “ดูเหมือนท่านจะเอะอะเสียงดังจนลูกกลัว
ท่าน ไม่กล้าขยับตัวเสียแล้ว”

“หากเป็ นบุตรสาวก็แล้วไปเถิด แต่หากเป็ น

บุตรชาย ข้าจะอบรมเขาให้หนักทีเดียว” เมือบุตรใน
ครรภ์ช่างขีอายนัก ไม่ยอมขยับทักทายเขาแล้ว จอม
มารมูห่ รงจึงหันมาสนใจภรรยาแทน ร่างสูงใหญ่ขยับ
กายขึนมาสอดกรงเล็บมือแทรกแหวกผ่านคอเสือ เข้าไป
กอบกุมปทุมทรวงทีอวบอูมตูมเต่งขึนทุกวัน

“คืนใดไม่ได้นอนกุมทรวงอกเจ้า คืนนันข้าไม่
อาจข่มตาหลับใหล”

210
เสียงทุม้ เว้าวอนแผ่วอยูก่ บั ซอกลําคอกรุน่ กลินหอม
รวยริน กายสตรีตงครรภ์
ั สะท้านไหว ซินซินแสร้งนอน
กายแข็งทืออย่างกดข่มอารมณ์

“ซินซิน หันหน้ามาหาข้าได้หรือไม่ ข้าอยากจุมพิตเจ้า

เห็นใจข้าเถิดนะ...ตังแต่รูว้ า่ เจ้าตังครรภ์ ข้าก็รกั ถนอม
เจ้าจนไม่กล้าแตะต้อง เกรงจะกระทบถึงลูกของเรา ข้า
ข่มกลันมาหลายเดือนแล้ว ได้แต่นอนกอบกุมทรวงอก
เจ้าให้พอได้ชืนใจ ยามนีข้าปรารถนาจุมพิตเจ้าแทบขาด
ใจ”

ครานีจอมมารเฒ่าไม่เว้าวอนเปล่า หากแต่ลงมือขบเม้ม
ดูดดึงติงหูขาวนิม พร้อมกับบดเบียดกายแกร่งร้อนเข้า
หา

211
แม้จะสังตนเองให้ใจแข็งเท่าใด ทว่าซินซินย่อมทนต่อ
ความออดอ้อนขันนีไม่ไหว ยอมขยับหันกายเข้ามา
ประสานสบตา จอมมารขีอ้อนสอดมือช้อนต้นคอนางรัง
เข้าหา ประกบริมฝี ปากจุมพิตดูดดืมด้วยความชําชอง

รสจุมพิตทีห่างหายมาเนินนานเทียบเท่าราวโดนสูบ
วิญญาณ ซินซินตะลึงวูบไปเล็กน้อย แต่ก็เผยอปาก
ตอบรับรสจูบของเขาอย่างหักห้ามใจไม่ได้เช่นกัน เขา
คือสามีของนาง เกิดเรืองราวขึนมากมาย แต่ในใจนางก็
ยังรักและโหยหาเขาอยูด่ ี

ความรูส้ กึ หวาดกลัวและความคลางแคลงใจ แม้จะน้อย

ลงทว่าก็ยงั คงอยู่ ความรักและความผูกพันต่อเขา แม้

212
จะลดน้อยลงทว่าไม่เคยเลือนหาย ยามนีเด็กสาวสับสน
ในความรูส้ กึ ของตนเองโดยแท้

เมือไม่รูจ้ ะกระทําเช่นใด เวลาเช่นนีได้แต่ปล่อยใจให้

ล่องลอยตามห้วงอารมณ์ เพราะหากขัดขืนหรือแสดงท่า
ทีมีพิรุธออกไป อาจทําให้เขาเปลียนใจเร่งลงมือสังหาร
นางก็เป็ นได้ ผูใ้ ดจะล่วงรู ้ เพือต่อลมหายใจให้
ยาวนานออกไป หากโอนอ่อนผ่อนตามได้นางย่อม
กระทํา

สามีภรรยาจุมพิตโรมรันกันจนเรียวปากเปี ยกชืน เพียง

ครูห่ นึงท่านจอมมารกอบกุมมือน้อยเคลือนลงตํามากด
บนแก่นกายเบืองล่าง ทียามนีแข็งขึงร้อนระอุ ซินซิน
พลันได้สติรบี ร้องปฏิเสธเสียวุน่ วาย

213
“ข้าตังครรภ์อยู่ มิอาจร่วมหอในยามนีได้!”

“ข้าสอบถามมารโอสถแล้ว ครรภ์เจ็ดเดือนหากกระทํา
ด้วยความระมัดระวังก็สามารถร่วมหอได้ ซินซิน...
สงสารสามีเถิดนะ ข้าไม่ได้ใกล้ชิดเจ้ามานานแล้ว”

จอมมารมูห่ รงอารมณ์หวามไหวอย่างรุนแรงจนหายใจ
หอบหนัก ฝ่ ายซินซินได้ฟังใบหน้างดงามแดงระเรือดุจ
ผลท้อสุก ดูความหน้าหนาของจอมมารผูน้ ีเถิด ถึงขันไป
กล่าวถามท่านมารโอสถถึงเรืองน่าอับอายอย่างนีได้

“ไม่ได้! อันตรายเกินไป”

214
“ได้!”

“ไม่ได้!”

ซินซินชักมือข้างนันของนางกลับด้วยความรุนแรง ทําให้
ผูเ้ ป็ นสามีชะงักไปไม่ขยับเขยือน พิศจากสีหน้าอันดํา
คลําก็พอดูออกว่าสภาพจิตใจตอนนีเต็มไปด้วยความ
หดหูน่ อ้ ยใจ ซินซินนึกได้วา่ เมือครูท่ า่ ทีนางออกจะแข็ง
กร้าวไปสักนิด นางไม่มองหน้าเขาอีก พยายามขยับตัว
ออกห่างจากอ้อมกอดนัน ก่อนจะหันไปกระซิบพูดด้วย
นําเสียงทีอ่อนโยนนุ่มนวลขึน

“รอให้ขา้ คลอดบุตรก่อนเถิด เมือข้าแข็งแรงดีแล้วย่อม

215
ปรนนิบตั ิทา่ นทุกอย่างตามแต่ใจท่านเลย ดีหรือไม่”

นําเสียงหวานทีกระซิบปลอบโยนนัน หาได้ทาํ ให้ความ

ร้อนเร่าในกายจอมมารสูญสลายไปไม่ กลับยิงทําให้
เลือดลมในกายหนุ่มโหมปะทุขนกว่
ึ าเดิมอย่างไม่อาจ
ทานทนต่อไปได้

“หากยามนีข้าไม่ได้รว่ มรักต่อเจ้า ข้าคงสินใจแน่แล้ว

จะมีชีวิตผ่านไปถึงวันข้างหน้าหลังจากเจ้าคลอดบุตร
แล้วได้อย่างไร...ให้ขา้ เข้าไปเถิดนะ เข้าไปลึกเพียงนิด
เดียวข้าก็หายทรมานแล้ว ข้ารับปากว่าจะเคลือนไหว
แผ่วเบา ไม่เป็ นอันตรายต่อเจ้าและลูกอย่างแน่นอน ซิน
ซิน...เจ้าไม่สงสารสามีเลยหรือ”

216
วาจาออดอ้อนมาพร้อมกับเสียงครางกระเส่าริมข้างหู
ทําให้คนเป็ นภรรยาลําบากใจยิง นางหันกลับมาจึงพบ
ว่าใบหน้าทียามปกติดดุ นั เย็นชาบัดนีบิดเบียวทรมาน ที
สุดแล้วนางก็ยอมใจอ่อนจนได้ หวังเพียงว่าการยอม
ตามใจเขาอย่างผ่อนปรน ในวันหน้าอาจทําให้เขานึกรัก
และสงสารจนละทิงความคิดทีจะสังหารนาง

“ก็ได้ แต่ขา้ ยอมให้ทา่ นเข้าไปได้เพียงนิดเดียว ห้ามเข้า

ไปลึกจนสุด อ่อ แล้วให้ขยับได้เพียงสองสามหนเท่านัน”

จอมมารมูห่ รงฟั งเพียงแค่ภรรยายอมใจอ่อนก็รบี ผงก

ศีรษะรับ ไม่สนใจฟั งข้อแม้แต่อย่างใด รีบโบกกรงเล็บ
มือร่ายเวทให้อาภรณ์ของตนเองและภรรยาหายวับไป
ก่อนนําท่อนกายแข็งขึงค่อยๆ สอดแทรกเข้าไปในช่อง

217
ทางรักอันคับแคบของภรรยาตัวน้อยอย่างนุ่มนวลและ
แผ่วเบา

แม้ในยามนีซินซินครรภ์ใหญ่โต ทว่าด้วยท่วงท่าทีสามี
จอมมารปรึกษาหารือกับท่านมารโอสถมาเป็ นอย่างดี
ไม่สง่ ผลกระทบต่อครรภ์ของนาง หนําซําความเสียว
ซ่านบางเบาพลุง่ พล่านขึนมาอย่างกดข่มอารมณ์ไม่อยู่
สองมือน้อยได้แต่จิกทึงผ้าปูเตียงเอาไว้จนแน่น เปล่ง
เสียงครางแผ่วหวานออกมาอย่างไม่รูต้ วั

ความรัดรึงอ่อนนุ่มทําให้เทวะมารสะท้านไปทังร่าง
หัวใจเขาปรารถนาจะกระแทกกระทันกายเข้าตักตวง
ความสุขสม ทีไม่ได้รบั จากภรรยามาหลายเดือน ยามที
นางอุม้ ครรภ์บตุ รของเขา ทังยังยอมตามใจให้เขากระทํา

218
เหลวไหลถึงเพียงนี จอมมารมูห่ รงจําต้องหักใจชําแรก
ท่อนกายเข้าออกอย่างนุ่มนวลเชืองช้า กระทังเขาข่ม
กลันไม่ไหวอีกต่อไป ความกระหายอยากตาม
สัญชาตญาณของบุรุษไม่อาจควบคุมได้ จึงตัดสินใจ
ถอนท่อนกายออกมาด้วยความปวดร้าว

“อ่าส์...ซินซินข้าหายทรมานแล้ว เจ้าพักผ่อนเถิด ข้า

จะไปชําระกายสักครูแ่ ล้วจะกลับมา” จอมมารมูห่ รงหัน
หลังกล่าวเสียงแข็งอย่างไม่เป็ นธรรมชาติ ก่อนจะเดิน
ออกจากห้องบรรทมไป ทิงเหลือไว้เพียงซินซินมองตาม
แผ่นหลังไปด้วยสายตางุนงง

เป็ นเช่นนีก็ดีแล้ว เพราะหากเขามิอาจหักห้ามใจได้ นาง

กับบุตรในครรภ์อาจได้รบั อันตราย

219
ซินซินไม่ได้ลว่ งรูเ้ ลยว่า หลังจากจอมมารมูห่ รงออกไป
แล้ว เขาเข้าไปยังห้องอาบนํา ร่ายเวทเสกนําแข็งจนเต็ม
อ่างไม้ พาร่างอันรุม่ ร้อนของตนเองลงไปนอนแช่ธารนํา
แข็งเพือดับความเร่าร้อนเพียงลําพัง

220
 บทที ๒๗-๑ :: เจ้าหัวผักกาด

วิกาลยาวนานใกล้สนสุ
ิ ด รุง่ ทิวายามอรุณสาง
รําไร อันเป็ นสัญลักษณ์แห่งการเริมต้นวันใหม่ ขับไล่
ความมืดมนอนธการ ท่ามกลางความสงัดเงียบพลัน
สดับได้ยินเสียงองค์ราชินีมาร สะอืนร้องรําไห้สะท้าน
สะเทือนหอบรรทม

221
 “โอ๊ย! ปวดท้อง! ข้าปวดท้องเหลือเกิน!”

ซินซินปวดท้องรุนแรงขึนมาอย่างกะทันหัน นางยกมือ
ขึนกุมครรภ์ใหญ่โตอายุสบิ เดือนของตนเองเกร็งแน่น
ช่างล่างรูส้ กึ บีบรัดราวกับว่ากายนางกําลังจะผลิแตก
ออกเป็ นเสียง จอมมารมูห่ รงหลับใหลเคียงเขนยได้ยิน
เข้าก็สะดุง้ ตืนตกใจ ความง่วงงุนหายไปฉับพลัน

“ซินซิน! เจ้าปวดท้องรึ!?”

“สงสัยจะคลอดวันนีแน่แล้วกระมัง” โฉมสะคราญหัน
หน้าไปฝื นยิมเอ่ยเสียงแผ่วบอกกล่าวต่อสามี

222
“คลอดรึ!? เจ้าปวดท้องคลอด! เจินเหนียง ไปตาม
มารโอสถเข้ามาเดียวนี!” เพียงแค่ได้ยินภรรยาออก
ปากบอกว่านางกําลังจะคลอดทําให้ได้สติขนมา
ึ ร่างสูง
ใหญ่รบี ตวัดกายลงจากเตียงวิงออกไปตะโกนร้องเรียก
หาแม่นมอาวุโส

เจินเหนียงตืนนอนได้ครูห่ นึงแล้ว กําลังคุมนางมารรับใช้

ตระเตรียมสํารับเช้าสําหรับนายเหนือหัวอยูท่ ีหอ
ภักษาหารไม่ไกล ได้ยินแล้วแม้จะตืนเต้นตกใจทว่าเจิน
เหนียงดูเหมือนจะควบคุมสติได้ดีกว่าท่านจอมมาร นาง
รีบวิงไปตามท่านมารโอสถ ทีถูกเชิญให้มาพักอยูท่ ีตํา
หนักฉีหลินเต้าฉือตังแต่องค์ราชินีนอ้ ยอายุครรภ์แปด
เดือน เพือความคล่องตัวพร้อมทําคลอดได้ตลอดเวลา

223
เพียงชัวอึดใจ ท่านมารโอสถก็ขีเมฆไอหยินเหาะมาด้วย
ความรวดเร็ว

“ราชินีและรัชทายาทแห่งข้าจะต้องปลอดภัย” วาจาที
ฟั งคล้ายบอกกล่าวธรรมดาทว่าแฝงด้วยคําสังแห่งองค์
ราชัน ทําให้มารโอสถต้องยกมือขึนปาดเหงือทีซึมผุด
ข้างสองขมับ ก่อนจะกราบทูลตอบ

“กระหม่อมจะทําคลอดองค์รชั ทายาทสุดความสามารถ
พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากท่านมารโอสถหายเข้าห้องบรรทมไป จอมมาร
มูห่ รงเดินกระสับกระส่ายไปมาอยูห่ น้าห้องอย่างลุน้
224
ระทึก มีเพียงเจินเหนียงและนางมารรับใช้หา้ หกนางวิง
วุน่ เข้าออก

เสียงกรีดร้องเจ็บปวดของซินซินดังบีบหัวใจผูเ้ ป็ นสามี
ยาวนานเกือบหนึงชัวยาม ในทีสุดจอมมารมูห่ รงก็ได้ยิน
เสียงทารกร้องไห้จา้ ดังออกมาจากด้านใน

“ซินซิน! บุตรชาย! เจ้าคลอดบุตรชายให้แก่ขา้ เจ้าให้

กําเนิดองค์รชั ทายาทเผ่ามารให้แก่ขา้ ”

นันคือประโยคแรกหลังจากซินซินตืนขึนมาอีกครังในยา
สายัณห์ เด็กสาวเจ็บปวดไปทังร่าง ราวกับว่าร่างน้อยนี
ไม่ใช่ของตนเอง พยายามฝื นความเจ็บหันไปมองทีเตียง
ทารกขนาดใหญ่ทีตังวางอยูข่ า้ งกัน ทว่าสิงทีปรากฏแก่
225
สายตาผูเ้ ป็ นมารดา ทําให้นางเบิกตาค้างมองกิเลนตัว
น้อยทีแผ่ไอมารรุนแรง อีกทังรอบกายห้อมล้อมไปด้วย
เปลวอัคคีสีเงินโหมโชติช่วง

“จอมมารกิเลนอัคคีสีเงิน บุตรของเจ้าและข้าอย่างไร
เล่า ซินซินเจ้าเป็ นภรรยาผูป้ ระเสริฐนัก ให้กาํ เนิด
ทายาทจอมมารดังเช่นข้า อีกทังตบะมารแข็งแกร่งมา
แต่กาํ เนิด เมือยามแรกคลอดออกมาก็มีรา่ งมนุษย์เป็ น
ทารกเพศชาย หน้าตางดงามเหมือนเจ้ายิงนัก”

ซินซินคงนึกไม่ถงึ หรอกว่าจอมมารมูห่ รงดีใจลําลึกถึง

เพียงไหน ทีนางให้กาํ เนิดบุตรชายทีมีรา่ งปฐมภูมิเป็ น
จอมมารกิเลนเหมือนดังเช่นเขาผูเ้ ป็ นบิดาไม่มีผิดเพียน
เพียงแต่บตุ รชายเขามีเปลวอัคคีสีเงินเป็ นอิทธิฤทธิ

226
เหมือนดังเช่นเซียนซินหนีว์ผมู้ ีรา่ งเดิมเป็ นเซียนจิงจอกสี
เงิน นีเล่าเป็ นเหตุให้เขาแปลกใจยิง นางให้กาํ เนิดบุตร
ขณะทีนางลงมาฝ่ าวิบากกรรมถือกําเนิดเป็ นมนุษย์
หากแต่เหตุใดบุตรทีเกิดมาขณะทีนางเป็ นมนุษย์กลับมี
อิทธิฤทธิเหมือนนางยามเป็ นเซียน

คราแรกทีซินซินเห็นบุตรชายในร่างกิเลนก็ตกใจไม่นอ้ ย
แต่แล้วเมือได้ยินจอมมารมูห่ รงกล่าวว่าบุตรชายมีรา่ ง
มนุษย์เป็ นเด็กทารกก็ให้โล่งใจ เพราะหากให้นางเห็น
บุตรชายอยูใ่ นร่างกิเลนทุกเมือเชือวัน นางคงกลุม้ ใจไม่
น้อย ความตืนตกใจสลายไป ความปลืมปี ติเข้ามาแทน
ทีกระทังล้นเอ่อออกมาเป็ นนําตาแห่งความยินดี บุตรมี
สายโลหิตเป็ นจอมมารทีแข็งแกร่งดังบิดาแสนน่ายินดียงิ
นัก

227
“ข้าตังนามบุตรของเราว่าหยางเจวียน...เจ้าชอบหรือ
ไม่”

“หยางเจวียน...มหาสมุทรอันงดงามอย่างนันหรือ...
ไพเราะยิง ข้าชอบมาก” ซินซินทอดมองเปลวอัคคีสีเงิน
เป็ นริวระลอกคลืนห้อมล้อมกายบุตรชายนางก็ให้รูส้ กึ ได้
ทันทีวา่ นามนีเหมาะสมกับบุตรชายของนางมากกว่า
นามอืนใดแล้ว

“งันก็ดียง!
ิ ประชุมขุนนางวันพรุง่ นี ข้าจะประกาศให้รู ้
โดยทัวกัน ตังแต่ราตรีนีเป็ นต้นไปนับเนืองไปอีกสาม
ราตรี ข้าจะจัดให้พิภพมารจัดงานเฉลิมฉลองให้กบั บุตร
ของเราอย่างยิงใหญ่ และอีกหนึงเดือนหลังจากนีจะเป็ น
228
พิธีการแต่งตังหยางเจวียนขึนเป็ นองค์รชั ทายาท...หยาง
เจวียนบุตรข้าจะเป็ นราชันเผ่ามารองค์ตอ่ ไป ข้ารอคอย
บุตรคนนีมายาวนานหลายแสนปี ในทีสุดวันนีเจ้าก็มอบ
บุตรชายให้แก่ขา้ ...ซินซิน ข้ารักเจ้าเท่าใดล้วนแต่ไม่
พอ”

วันรุง่ ขึนราชันมารมูห่ รงเสด็จออกท้องพระโรงตังแต่เช้า

ด้วยใบหน้าแจ่มใสทีสุดในรอบหนึงแสนปี ช่วงเวลานี
เอง ซินซินถึงจะมีโอกาสได้อยูใ่ กล้ชิดกับบุตรชาย

“เจินเหนียง ไปพาเจวียนเอ๋อร์มาหาข้าทีเถอะ”

ซินซินรบเร้าแม่นมคนสนิท ตังแต่เมือวานทีนางคลอด
บุตรกระทังถึงตอนนีนางยังไม่มีโอกาสได้โอบกอดบุตร
229
ชายเลย ท่านจอมมารให้เหตุผลว่านางสมควรพักผ่อน
ให้แข็งแรง แต่ตวั นางเองก็แปลกใจอยูไ่ ม่นอ้ ย หลังจาก
คลอดบุตรด้วยความยากลําบากและเจ็บปวดสาหัส
นางนอนหลับพักผ่อนไปเพียงหนึงชัวยามเท่านันก็รูก้ ลับ
มาแข็งแรงเสียยิงกว่าเดิมราวอัศจรรย์

ส่วนบุตรชายของนางนันถูกแยกออกไปอยูห่ อ้ งข้างกัน
โดยมีแม่นมทีท่านจอมมารคัดสรรมาอย่างดีคอยดูแลไม่
ห่าง

เจินเหนียงทนเห็นองค์ราชินีนอ้ ยของนางพรากจากองค์
ชายไม่ได้ จึงรีบไปตามอูเ่ หนียงแม่นมรับใช้องค์ชายน้อย
ให้อมุ้ พาองค์ชายน้อยเข้ามาหาพระมารดา

230
“เจวียนเอ๋อร์...เจ้าหัวผักกาดของแม่...” ซินซินเอือม
มือไปช้อนรับบุตรชายตัวน้อยมาโอบกอดไว้แนบอกแน่น
นําตาแห่งความปี ติยินดีของผูเ้ ป็ นมารดาไหลรินพร้อม
กับรอยยิมตืนตันใจ

ยามนีหยางเจวียนบุตรชายของนางมิได้อยูใ่ นร่างจอม
มารกิเลนสีเงิน หากแต่อยูใ่ นร่างทารกน้อยตัวขาวอวบ
อ้วน ผมหนาดกดําชีตังคล้ายดังหัวผักกาด จนนางอด
เอ่ยเรียกบุตรชายอย่างรักใคร่วา่ เจ้าหัวผักกาดเสียมิได้

โอบกอดบุตรชายไว้ได้เพียงครู ่ ดูเหมือนว่าเจ้าหัวผัก
กาดน้อยจะรูว้ า่ ตนเองอยูใ่ นอ้อมอกมารดา ดวงหน้าเล็ก
และริมฝี ปากแดงบอบบางของแรกทารกซุกไซ้เข้าหา
ทรวงอกมารดาอย่างโหยหา

231
“หิวแล้วหรือเจ้าหัวผักกาด มาเถิด แม่จะป้อนนมเจ้า
เอง”

ซินซินเอ่ยแผ่ว วาจาเต็มเปี ยมไปด้วยความรัก พลาง

แหวกอกเสือออกกว้างให้บตุ รชายได้ดืมนํานมจากทรวง
อกเต่งตึงของนางได้อย่างถนัดถนี และดูเหมือนว่าบุตร
ชายนางก็โหยหานํานมของมารดาเช่นกัน เจ้าหัวผักกาด
โผเข้าหาดูดดืมเสียงดังอึกๆ สองมือน้อยกุมอยูท่ ีเต้านม
มารดาหลับตาพริม มีความสุขอย่างยิง ความเป็ น
มารดาในกายทําให้นางลืมสินถึงความขวยเขินยาม
เปลือยอกต่อหน้าแม่นมทังสอง

“องค์ราชินีเพคะ หน้าทีถวายนํานมแด่องค์ชายเป็ น
232
หน้าทีของหม่อมฉัน ไหนเลยจะกล้าให้พระนางทรง
ลําบากถึงเพียงนี”

อูเ่ หนียงแม่นมองค์ชายหยางเจวียนรีบเอ่ยทัดทาน หาก

ฝ่ าบาททรงทราบความขึนมา นางจะต้องโทษทัณฑ์
อย่างแน่นอน

“อูเ่ หนียง ให้ขา้ ได้ให้นานมแก่

ํ บตุ รชายบ้างเถิด ให้ขา้
ได้ทาํ หน้าทีมารดาบ้าง มิเช่นนันความเป็ นมารดาจะมี
ความหมายอย่างไรกัน”

สิงทีองค์ราชินีนอ้ ยรับสังออกมานันทําให้อเู่ หนียงและ

เจินเหนียงปฏิเสธไม่ได้อีก ได้แต่ทอดมองความรักอันยิง
ใหญ่ทีมารดามีตอ่ บุตรด้วยความซาบซึงตืนตัน
233
 เมือได้อยูใ่ กล้ชิดกับเจ้าหัวผักกาดน้อยของ
นางแล้ว ซินซินพบว่าเจ้าหัวผักกาดน้อยช่างเป็ นเด็กที
เลียงง่ายยิงนัก ดืมนมอิมแล้วนอน นอนตืนมาแล้วก็ทาํ
ปากจุ๊บจับดืมนมจากทรวงอกของนางต่อ ไม่มีรอ้ งไห้
โยเยแม้แต่นอ้ ย เจ้าหัวผักกาดของนางน่ารักน่าเอ็นดู
เกินไปแล้ว

จะเรียกขานว่านางหลงบุตรชายตนเองก็ไม่
เกินเลยสักนิด ประเดียวยกบุตรชายขึนกอดรัด
ประเดียวยกบุตรชายขึนหอมแก้ม เจ้าหัวผักกาดก็รู ้
ความอย่างยิงออดอ้อนมารดาไม่หา่ ง ปากร้องอ้อแอ้ชู
ไม้ชมู ือเล่นกับมารดา พอเล่นจนเหนือยก็กลับมาซุกไซ้
ควานหาทรวงเต้าของมารดาอีกครา

234
“เจ้าหัวผักกาดของแม่กินเก่งยิงนัก” ซินซินเอ่ยกับบุตร
ชายพลางใช้มือลูบไล้สองแก้มตุย้ ยามดูดกลืนนํานม
จากอกนางด้วยความรัก โดยไม่ทนั สังเกตเห็นว่าบัดนีมี
บางคนก้าวเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าบูดบึงยําแย่เป็ น
อย่างยิง แม้จะเห็นภรรยาเปลือยอกอยูต่ รงหน้าอย่าง
ชวนตะลึง

“หยางเจวียนมีแม่นมคอยป้อนนํานมและดูแลอย่างใกล้
ชิดแล้ว เจ้าเป็ นถึงราชินีไยเจ้าต้องป้อนนํานมลูกด้วยตน
เองอีก แล้วทีสําคัญบุตรชายของเราเป็ นจอมมารทีแข็ง
แกร่ง เลียงดูดว้ ยนํานมจากแม่นมและตบะปราณจาก
ข้าก็เพียงพอแล้ว” จอมมารมูห่ รงกล่าวขณะตวัดชาย
เสือคลุมนังลงข้างเตียง ดวงตาสีโลหิตจ้องมองบุตรชาย

235
กําลังดูดดืมนํานมจากทรวงอกอิมตึงของภรรยาด้วยสาย
ตาเข้มลึก

“เจวียนเอ๋อร์เป็ นบุตรชายข้า ข้าอยากทําหน้าทีของ

มารดาบ้างมิได้เลยหรือ” ซินซินพยายามอ้อนวอนด้วย
ใบหน้าเศร้าสร้อย จนผูเ้ ป็ นสามีทนดูไม่ไหว ในทีสุดก็
ยอมถอยให้ภรรยาก้าวหนึง

“ก็ได้ ข้ายอมให้เจ้าให้นมบุตรได้เพียงวันละครังเท่านัน
แล้ววันนีเจ้าก็ให้นมหยางเจวียนไปแล้ว...อูเ่ หนียงพา
องค์ชายกลับห้องไปได้แล้ว”

กล่าวจบก็เข้าไปช้อนอุม้ บุตรชายออกมาจากอ้อมอก

236
ภรรยายืนส่งให้แก่แม่นม

ทังอูเ่ หนียงและเจินเหนียงรูง้ านอย่างยิง รีบพาองค์ชาย

น้อยกลับออกไปอย่างรวดเร็ว มิกล้ารําไรแม้เพียงน้อย
ดูหน้าท่านจอมมารใกล้พิโรธเต็มที ก่อนออกไปยังปิ ด
ประตูหอ้ งนอนให้สนิทแน่นเป็ นอย่างดี

“ท่านให้ขา้ ให้นมบุตรได้เพียงวันละครังช่างใจร้ายนัก
ท่านรูห้ รือไม่หากนํานมมารดามิได้ถกู บุตรดืมกินออกไป
ทรวงอกข้าก็จะเจ็บปวดคัดคังอย่างยิง" ใบหน้างดงาม
เศร้าสร้อยจวนเจียนใกล้ราไห้
ํ

“จะมีสงใดยากเล่
ิ า ข้าจะทําให้เจ้าหายเจ็บปวดเอง”

237
เพียงสินประโยค จอมมารมูห่ รงทีจ้องมองภาพทรวงอก
อันอวบใหญ่ขนของภรรยาด้
ึ วยสายตาหิวกระหาย ก่อน
ตรงเข้ามาใช้รมิ ฝี ปากอันร้อนผ่าวของตนเข้าครอบครอง
ดูดดืมนํานมเสียงดังอึกๆ แทนบุตรหน้าตาเฉย กรงเล็บ
มือนวดเฟ้นเคล้นคลึงทรวงอกอีกข้างอย่างเท่าเทียม

นํานมจากทรวงอกของซินซินหอมหวานยิงนัก มิน่าเล่า
เจ้าบุตรชายตัวดีของเขาถึงได้ตงอกตั
ั งใจดืมไม่ยอม
ปล่อย

ซินซินถึงกับหัวเราะไม่ได้รอ้ งไห้ไม่ออก นางไม่เคยเห็น

บุรุษใดหน้าหนาเท่านีมาก่อน เป็ นพ่อคนแล้วยังมีหน้า
แย่งนมบุตรกินอย่างไร้ยางอาย แล้วยังทําท่าว่าจะดืม

238
กินเสียให้แห้งเหือดไปในคราวเดียว

จอมมารเฒ่าผูน้ ีไปหิวโหยมาจากทีใดกัน!

ทว่าความไร้ยางอายอย่างหอมหวานเช่นนีก็ทาํ ให้เด็ก
สาวกลับมาสัมผัสได้ถงึ ความรักทีอีกฝ่ ายมีให้นาง อย่าง
น้อยเวลานีนางก็คลายใจลงบ้าง นางให้กาํ เนิด
รัชทายาทแก่เขา บางทีเขาอาจจะสงสารและเห็นใจนาง
จนไม่คิดสังหารนางอีกแล้วก็เป็ นได้

เวลานีชีวิตของนางปรารถนาแค่เพียงสิงเดียวเท่านัน พ่อ
แม่ลกู รักกัน อยูร่ ว่ มกันเป็ นครอบครัวอย่างมีความสุข

239
240
 บทที ๒๗-๒ :: เจ้าหัวผักกาด

หลังจากกลับลงมาจากพิภพสวรรค์ ราชาปี ศาจเหยียนอ

วีเร่งเหาะเหินสูว่ งั ปี ศาจ ทันทีทีมาถึงก็มีบญ
ั ชาสังให้
กองทหารออกตามหาธิดาบุญธรรมซินหนีว์ให้ถว้ นทัว
พิภพปี ศาจ ตัวราชันปี ศาจเองก็ประทับนังไม่ติดด้วยรัก
ธิดาบุญธรรมผูน้ ีดังดวงใจจึงออกติดตามค้นหาด้วยตน
เอง

ออกติดตามหาอยูน่ านนับเดือนเรียกได้วา่ พลิกแม่นาํ

ควํามหาสมุทรค้นหาก็ไม่พบแม้นแต่เงือนเงา ราชัน
ปี ศาจร้อนรุม่ ใจยิง หากทว่าเวลานีกลับได้รบั รายงาน
จากทหารปี ศาจตนหนึงถึงเบาะแสบางอย่าง

241
“ฝ่ าบาท กระหม่อมมีเบาะแสเกียวกับร่างมนุษย์ของ
ท่านแม่ทพั หญิงซินหนีว์บางอย่างมากราบทูลรายงาน
พ่ะย่ะค่ะ”

“ว่ามา”

“กระหม่อมทราบจากสหายทีเป็ นมารว่า เมือสามปี ก่อน

องค์ราชันมารมูห่ รงได้อภิเษกสมรสแต่งตังราชินีองค์ใหม่
ซึงราชินีองค์ใหม่นีเป็ นสตรีมนุษย์เรือนผมสีเงิน อีกทัง
กระหม่อมยังได้ยินมาว่า ตอนนีราชินีมนุษย์ได้ให้กาํ เนิด
องค์รชั ทายาทเผ่ามารอีกด้วย เวลานีจอมมารมูห่ รงจัด
งานเฉลิมฉลองให้องค์รชั ทายาทอย่างยิงใหญ่พะ่ ย่ะค่ะ”

“จอมมารมูห่ รงอภิเษกราชินีองค์ใหม่? แล้วยังมี

242
รัชทายาทแล้วอย่างนันรึ?” ราชาปี ศาจเหยียนอวีขมวด
คิวเฉียงด้วยความแปลกใจยิงนัก

จอมมารมูห่ รงเป็ นถึงจอมราชันหนึงในหกพิภพ หากว่า

กันด้วยตามหลักธรรมเนียมแล้วสมควรจะจัด
งานอภิเษกสมรสอย่างยิงใหญ่เชือเชิญบอกกล่าวงาน
มงคลไปทัวทังหกพิภพ เรืองสําคัญใหญ่หลวงเพียงนี
จอมมารมูห่ รง กลับปิ ดเงียบเป็ นความลับ กระทังเรือง
กําเนิดองค์รชั ทายาทเผ่ามารทีน่ายินดีก็ไม่ป่าวประกาศ
บอกผูใ้ ด น่าแปลกใจสงสัยยิง!

เมือไตร่ตรองถึงข้อมูลรายละเอียดเบาะแส รวมถึงช่วง
เวลาทีร่างมนุษย์ของซินหนีว์หายไป ช่างบังเอิญไปตรง
กับข้อมูลของราชินีมารองค์ใหม่ทีได้รบั รายงานมาโดย

243
แท้

เงือนงําลับลวงถึงปานนี เห็นทีวา่ ตนเองต้องไปเยือน

พิภพมารสักคราแล้ว!

หลังงานเฉลิมฉลองอย่างยิงใหญ่เป็ นการภายใน เนือง

ในโอกาสทีองค์ชายหยางเจวียนประสูติกาล หนึงเดือน
ผ่านไป วันนีเป็ นวันงานพิธีแต่งตังองค์รชั ทายาทเผ่ามาร
ขึน ทว่ามิได้มีการออกประกาศให้ทวทั
ั งหกพิภพได้รบั รู ้
ยังความแปลกใจแก่บรรดาขุนนางราชสํานักมารอย่าง
ยิง หากแต่ไม่มีใครเอ่ยทูลถามให้ทา่ นจอมมารขุ่นเคือง

244
องค์ชายหยางเจวียนอายุครบหนึงเดือน แต่เมือยามอยู่
ในร่างมนุษย์นนเติ
ั บโตเท่าเด็กมนุษย์วยั สองขวบ นับ
เนืองจอมมารน้อยเป็ นสายโลหิตแห่งเทวะมารจึงทําให้
เจริญวัยรวดเร็วเกินปกติ เมือยามอยูใ่ นร่างจอมมาร
กิเลนอัคคีสีเงินก็สง่างามน่าเกรงขามไม่แพ้พระบิดา อีก
ทังเฉลียวฉลาดพูดจาฉะฉานน่าเอ็นดู เหล่าขุนนางและ
ชาวเผ่ามารล้วนปลืมปี ติ

ท่ามกลางงานฉลองแต่งตังองค์รชั ทายาทเผ่ามาร ไม่มีผู้

ใดล่วงรูว้ า่ ราชาปี ศาจเหยียนอวีแอบแฝงเร้นกายอยูใ่ น
ร่างทหารองครักษ์มารผูห้ นึง ยืนอารักขาอยูด่ า้ นหนึง
ของตําหนักฉีหลินเต้าฉือ เนืองด้วยราชาปี ศาจเหยียนอ
วีเป็ นจอมปี ศาจตบะสูงสามารถแฝงกลินกายปี ศาจอันมี
แก่นวิญญาณใกล้เคียงกับเผ่าพันธุม์ ารได้อย่างแนบ

245
เนียน

จอมปี ศาจรูด้ ีวา่ อีกฝ่ ายระวังตัวจงใจปิ ดบังในเรืองนี

อย่างยิง ตนจึงต้องร่ายเวทแปลงกายแฝงเร้นเข้ามา
เยียงนี เพราะหากเข้ามาด้วยรูปลักษณ์แท้จริง จอมมาร
มูห่ รงคงไม่ให้เขามีโอกาสข้ามฝ่ าผนึกมารผ่านเข้ามาได้

ราชาปี ศาจเหยียนอวีแอบแฝงกายเข้ามามิทนั ช่วงเวลาที

องค์ราชา องค์ราชินี และองค์ชายหยางเจวียน เคลือน
ขบวนไปประกอบพิธีแต่งตังองค์รชั ทายาททีท้องพระโรง
ตําหนักใหญ่ ทว่านับเป็ นโชคดีเข้าข้างเขาโดยแท้
ขากลับจากเสร็จสินพิธีแต่งตังมีเพียงองค์ราชินีและองค์
รัชทายาทเคลือนขบวนกลับมายังหอบรรทม พร้อมกับ
บรรดาองครักษ์และเหล่านางมารรับใช้ตามลําพัง จอม

246
ปี ศาจคาดเดาว่าจอมมารมูห่ รงน่าจะอยูห่ ารือกับเหล่า
ขุนนางต่อ

ทันทีทีราชาปี ศาจผูอ้ ยูใ่ นรูปกายทหารองครักษ์เฝ้า

ตําหนัก เห็นองค์ราชินีแห่งพิภพมารย่างกรายเดินผ่าน
ไป พร้อมกับจับจูงมือน้อยๆ ขององค์รชั ทายาทตัวอ้วน
กลมในชุดประจําตําแหน่งน่าเอ็นดู ราชาปี ศาจเหยียนอ
วีแทบควบคุมตนเองเอาไว้ไม่อยู่ เกือบจะโผเข้าไปหา

ราชินีเผ่ามารทีเขาเห็นอยูน่ ีคือธิดาบุญธรรมนามซินหนีว์
ทีอยูใ่ นร่างมนุษย์นามหานซินหลินของเขาอย่างแท้จริง
ไม่ผิดตัวแน่! นางถูกจอมมาร มูห่ รงถูกลักพาตัวมาทีนี
จริงๆ รอบกายนางเต็มไปด้วยเวทอาคมแห่งเทวะมาร
และไอมารเข้มข้นห่อหุม้ ครอบคลุมกระทังแก่นวิญญาณ

247
เป็ นเช่นนีเองจึงทําให้มหาเทวะสงครามหานตง หรือแม้
กระทังเหล่าทวยเทพบนแดนสวรรค์ตามหาตัวซินหนีว์ไม่
พบเสียที

ทว่าสิงทีตกตะลึงเหนือสิงใดคือซินหนีว์อภิเษกสมรสเป็ น
ราชินีให้จอมมารมูห่ รงอย่างถูกต้องตามธรรมเนียมของ
ราชวงศ์มาร ทังตอนนียังให้กาํ เนิดบุตรจอมมารน้อย
เรืองใหญ่แล้ว! เรืองใหญ่ถงึ ขันทุบฟ้าผ่าปฐพีได้เกิดขึน
แล้ว! เขาต้องรีบไปรายงานเทียนตีและมหาเทวะ
สงครามหานตงให้รบั รูป้ ระเดียวนี!

ก่อนทีราชาปี ศาจเหยียนอวีจะเร้นกายออกนอกวังมาร
ริมโสตพลันได้ยินเสียงนางมารรับใช้เดินอยูร่ งท้
ั ายขบวน
สองสามนางกําลังกระซิบกระซาบสนทนา คราแรกเขา

248
ไม่คิดจะใส่ใจ หากแต่เมือได้ยินเรืองเกียวกับองค์ราชินี
ซินซิน ทําให้ราชาปี ศาจใช้เวทกําบังกายลอบเข้าไปฟั ง
พวกนางระยะใกล้

“ราชินีซนซิ
ิ นเปี ยมล้นวาสนายิงนัก เห็นพิธีแต่งตังองค์
รัชทายาทในวันนีทําให้ขา้ นึกถึงองค์ราชินีซเู หอ พระนาง
ทังสองมีใบหน้าเหมือนกันราวพิมพ์เดียว แต่โชควาสนา
ช่างแตกต่างกันราวฟ้าดิน ข้าล่ะคิดถึงราชินีซเู หอ พระ
นางไม่น่าอายุสนเช่
ั นนีเลย”

“พวกเจ้ามานี ข้าจะบอกความลับให้ฟัง หากแต่ฟังแล้ว

พวกเจ้าต้องปิ ดไว้เป็ นความลับเท่าชีวิต รับปากข้าหรือ
ไม่” เจินเหนียงเก็บความลับคนเดียวมาเนินนานย่อมอึด
อัดอยูใ่ นอก เมือวันนีมีแต่ความยินดีปรีดานางจึง

249
ปรารถนาจะแบ่งปั นความลับนีแก่นางกํานัลคนสนิททีไว้
ใจได้

“พวกข้ารับปาก”

เมือนางมารรับใช้ทีเหลือพยักหน้ารับคําอย่างแข็งขัน
แม่นมอาวุโสขยับเข้ามาเอามือป้องปากเอือนเอ่ยความ
ลับสําคัญออกมา

“ข้าจะบอกให้พวกเจ้ารูไ้ ว้วา่ ราชินีซนซิ

ิ นผูน้ ี แท้จริงแล้ว
พระนางก็คือราชินีซเู หอผูว้ ายชนม์กลับชาติมาถือกําเนิด
ใหม่ ฝ่ าบาทมอบความรักลึกลําแต่พระนางเพียงผูเ้ ดียว
เท่านัน ทรงติดตามหาดวงวิญญาณของพระนางจนพบ
แล้วพากลับมาอภิเษกสมรสเป็ นราชินีคบู่ ลั ลังก์ครองรัก
250
กันอีกครัง”

เจินเหนียงกระซิบบอกเล่าด้วยความตืนตันใจในความ
รักอันยิงใหญ่ของนายเหนือหัว

“จริงหรือเจ้าคะท่านแม่นม ข้าซาบซึงใจในความรักทีฝ่ า
บาทมอบให้แด่องค์ราชินียงนั
ิ ก ไม่วา่ กีชาติภพ ฝ่ าบาท
ก็ทรงรักและรอองค์ราชินีแต่เพียงผูเ้ ดียว” ทังแม่นม
อาวุโสและเหล่านางมารับใช้ตา่ งตกอยูใ่ นห้วงซาบซึง
ตืนตันในความรักอันยิงใหญ่และสวยงามดุจดังตํานาน
โดยหารูไ้ ม่วา่ มีผลู้ อบเร้นกายแอบฟั งจนได้ยินความลับนี
หมดสิน

ราชาปี ศาจได้ยินคําสนทนาของนางมารรับใช้ก็ให้
251
กระจ่างในบางเรืองราว แต่มีเรืองหนึงทียังค้างคาใจยิง
นัก

‘ซินซิน’ คาดเดาว่าน่าจะเป็ นนามทีจอมมารมูห่ รงใช้

เรียกขานร่างมนุษย์ของซินหนีว์ ส่วนราชินีซเู ห
อผูว้ ายชนม์ไปแล้วนันเขาก็รูจ้ กั เป็ นอย่างดี งานอภิเษก
สมรสครังแรกของจอมมารมูห่ รงกับราชินีซเู หอ ตนยัง
เป็ นหนึงในแขกเหรือร่วมงาน เวลาสามหมืนสีพันปี ที
ล่วงผ่านทําให้ภาพความทรงจําเกียวกับอดีตราชินีซเู ห
อลบเลือนไปหมดสิน ยามนีมาหวนระลึกให้ถ่องแท้ใบ
หน้างดงามสะคราญของอดีตราชินีซเู หอและซินหนีว์
ธิดาบุญธรรมของตนนันเหมือนกันราวกับเป็ นคนเดียว
กัน ต่างกันเพียงสีของเรือนผมเพียงเท่านัน!

252
แท้จริงแล้วชาติภพก่อนของซินหนีว์ นางก็คือราชินีซเู ห
อภรรยาของจอมมารมูห่ รงอย่างนันหรือ?

แล้วเหตุทีจอมมารมูห่ รงทําการอุกอาจลักพาร่างมนุษย์
ของซินหนีว์มายังพิภพมารก็เพราะต้องการครองรักกับ
ภรรยาตนดังเดิมเช่นนันหรือ?

เรืองนีใหญ่หลวงเกินไปแล้ว! เขาจะต้องรีบขึนไปแดน
สวรรค์รายงานให้องค์มหาเทวะสงครามหานตงทราบ
โดยด่วน!

ราชาปี ศาจเหยียนอวีร่ายเวทให้ตนเองกลางเป็ นหมอก

ควันก่อนจะรีบเร้นกายออกจากพิภพมารด้วยความแตก
ตืน ทางด้านเจินเหนียงและนางมารรับใช้ก็เดินรังท้าย
253
ขบวนกลับหอบรรทมไป โดยทีไม่มีผใู้ ดทันสังเกตเห็นว่า
อีกมุมหนึงของตําหนัก มีทหารมารผูห้ นึงได้ยินบท
สนทนาความลับเมือครูเ่ ข้าโดยบังเอิญ ทหารมารผูน้ นั
แสดงท่าทีมีพิรุธยิง ไม่นานก็กลายร่างเป็ นหมอกควัน
หายวับไปเช่นกัน

254
บทที ๒๘-๑ :: คลืนใต้นาํ

“เจ้าว่าอย่างไรนะ! นางเด็กซินซินนันคือราชินีซเู หอก

ลับชาติมาเกิดอย่างนันรึ!?”

หลังจากคนสนิทของบิดาผูเ้ ป็ นอัครเสนาบดี ทีแอบแฝง

กายคอยสืบเรืองราวต่างๆ อยูท่ ีตําหนักฉีหลินเต้าฉือมา
255
รายงานให้ทราบ พระชายาเอกฟางซินถึงกับผุดลุกขึน
ตวาดถามยําทวนอย่างตืนตกใจสุดขีด

นางรูแ้ จ้งอยูว่ า่ ทังสองเป็ นสตรีมนุษย์ทีมีใบหน้าคล้าย

กัน แต่ให้นกึ อย่างไรก็นกึ ไม่ถงึ เลยว่านางเด็กซินซินก็คือ
ราชินีซเู หอมาถือกําเนิดใหม่!

ในอดีตท่านจอมมารก็สลักฝังใจรักมันแค่มนั กระทังมัน
ตกตายวายชีวาไปแล้วก็ยงั ติดตามหาดวงจิตของมัน
ล่วงรูว้ า่ มันกลับมาถือกําเนิดใหม่เป็ นผูใ้ ดก็ปักใจรักมัน
แค่เพียงมัน! ต่อให้ทา่ นจอมมารมีเหล่าชายาและ
สนมมากมายอีกร้อยกว่านางแล้วอย่างไร ทว่าท่านจอม
มารไม่เคยแตะต้องนางใด สงวนร่างกายและหัวใจรัก
มันแค่มนุษย์ตอ้ ยตํานางนัน! ทีสําคัญยิงเวลานีทังคูใ่ ห้

256
กําเนิดรัชทายาทเผ่ามารองค์ตอ่ ไปแล้ว!

ความเคียดแค้นริษยานีล้นอกจนแทบจะปะทุระเบิดออก
มา สองมือของพระชายาเอกกําแน่น ใบหน้างดงามบัด
นีบิดเบียวจนดูไม่ได้

“ระงับใจก่อนเถิดฟางซิน พ่ออยูข่ า้ งเจ้าเสมอ และพ่อ

จะทําทุกวิถีทางให้เจ้าได้เป็ นราชินีเผ่ามารให้ได้” อัคร
เสนาบดีลยุ่ กงเดินเข้ามาตบไหล่ปลอบใจธิดา ตนและ
ธิดาสาวมักจะลอบมาวางแผนการชัวร้ายลับๆ ด้วยกัน
เช่นนีเสมอ

“ข้าอดทนรอต่อไปไม่ได้แล้วท่านพ่อ ท่านต้องรีบจัดการ
กับนางเด็กซินซินและลูกของมันให้ขา้ โดยเร็วทีสุด! ฝ่ า
257
บาทจงใจปิ ดบังเรืองชาติกาํ เนิดของนางมนุษย์นนั จงใจ
ปิ ดหูปิดตาเหล่าขุนนางในราชสํานัก อีกทังทําผิดกฎ
ตําหนักในไม่ยอมร่วมหอกับเหล่าสนมชายา ทําให้ราช
สํานักฝ่ ายในไร้ความสมดุล”

“ได้! พ่อจะจัดการให้เจ้าโดยเร็วทีสุด แต่ก่อนอืนเจ้าจะ

ต้องดึงพระชายารองและพระชายาสามมาร่วมมือกับเรา
ด้วย การลอบสังหารในครังนีต้องกระทําอย่างรัดกุมยิง
แล้วหากการนีสําเร็จเมือใดพ่อจะเป็ นคนจัดการกับพระ
ชายาทังสอง รวมทังบรรดานางสนมทีเหลือให้เจ้าเอง
บุตรสาวของพ่อจะต้องเป็ นราชินีเพียงหนึงเดียวแห่ง
พิภพมาร”

ได้ยินบิดาให้คาํ มันหนักแน่นดุจภูผาศิลาหิน

258
เช่นนี พระชายาเอกค่อยรูส้ กึ ดีขนมาบ้
ึ าง หันไปสังการ
คนสนิทของบิดาด้วยนําเสียงเ**◌้ยมเกรียมขัดกับใบ
หน้างดงามอ่อนโยน

“ได้ยินแผนการของบิดาข้าแล้วหรือไม่...เจ้าจงเอา
ความลับเรืองชาติกาํ เนิดของนางเด็กซินซินไปแจ้งแก่
พระชายารองและพระชายาสาม แล้วบอกว่าแผนการ
ขันต่อไป ข้าจะสังความไปอีกที”

ข้าจะไม่ยอมเจ็บปวดจากความริษยานีแต่เพียงลําพัง!
หากข้าต้องร่วงลงนํา ข้าก็จะลากพวกเจ้าทังสองลงนํา
ไปด้วยกัน!

พิธีแต่งตังองค์รชั ทายาทเผ่ามารในวันนีประกอบด้วย
259
หลายขันตอน อีกทังกินเวลามาก องค์รชั ทายาทหยาง
เจวียนนันรูค้ วามยิง ไม่แสดงท่าทีงอแงเลยแม้แต่นอ้ ย
ทว่าเมือกลับถึงหอบรรทมทังราชินีซนซิ
ิ นและองค์
รัชทายาทน้อยก็เหน็ดเหนือยเมือยล้าเต็มที

หลังจากสังให้อเู่ หนียงพาเจ้าหัวผักกาดน้อยไปอาบนํา
ชําระกายแล้ว ซินซินก็แยกไปชําระกายบ้างเช่นกัน โดย
มีเจินเหนียงตามไปปรนนิบตั ิไม่หา่ ง ไม่นานสองแม่ลกู ก็
มานังอยูท่ ีโต๊ะไม้สลักลวดลายสัตว์อสูรเหินเมฆา อย่าง
พร้อมหน้าเตรียมตัวรับประทานมือเทียง

“เสด็จแม่ เสด็จพ่อจะมารับประทานพร้อมพวกเราหรือ
ไม่”

260
องค์รชั ทายาทตัวน้อยหันใบหน้าอ้วนกลมดวงตาใสแจ๋ว
มาถามมารดาด้วยท่าทางอยากรูอ้ ยากเห็น ซินซินอมยิม
แสนรักใคร่ นับวันบุตรชายของนางยิงพูดจาฉะฉานและ
รูค้ วามยิง

“เสด็จพ่อของเจ้าติดร่วมงานเลียงกับเหล่าขุนนาง น่า
จะทานอาหารเรียบร้อยมาแล้ว เจ้าหัวผักกาดของแม่รบั
ประทานเสียก่อนเถิด เสร็จแล้วเจ้าจะได้นอนกลางวัน
ประเดียวแม่จะกล่อมนอนดีหรือไม่” คนเป็ น
มารดากล่าวไปพลางขยีศีรษะบุตรชายแผ่วเบาด้วย
ความเอ็นดู

“ดีๆ ดียงิ ข้ารักเสด็จแม่ทีสุด”

261
เจ้าตัวเล็กยิมร่าเริงก่อนจะกวักมือน้อยอ้วนป้อม เรียก
ให้อเู่ หนียงเข้ามาช่วยปรนนิบตั ิตนเองรับประทานอาหาร
แม้องค์รชั ทายาทจะอยูใ่ นร่างมนุษย์อายุสองขวบ หาก
แต่อายุแท้จริงก็ยงั เป็ นทารกวัยหนึงเดือน ดังนันอาหาร
การกินทีซินซินเตรียมให้บตุ รชายยังคงเป็ นโจ๊กเนือ
ละเอียด และนํานมจากอกนางมือละหนึงถ้วย นางเพิง
คลอดบุตรได้เดือนเดียว นํานมยังมีมากมายเหลือเฟื อ
อย่างไรบุตรชายนางในร่างเด็กมนุษย์วยั สองขวบจะให้
ดืมนมจากทรวงอกนางเหมือนแต่ก่อนก็เห็นจะไม่สมควร
อีกอย่างท่านจอมมารไม่มีทางยินยอมเป็ นแน่

หลังมือกลางวันเสร็จสิน ซินซินพาบุตรชายมานอนกลาง
วันด้วยกันบนเตียงใหญ่

262
“วันนีเสด็จจะเล่านิทานเรืองใดให้ขา้ ฟั งหรือ” องค์
รัชทายาทน้อยขยับเข้ามานอนซุกซบแนบอกอุน่ ของ
มารดาออดอ้อน

อันทีจริงแล้วเด็กน้อยปรารถนาดืมกินนํานมอันหอม
หวานจากอกมารดา นอกจากอิมท้องแล้วการได้อยูแ่ นบ
อกมารดาทําให้รูส้ กึ ได้ถงึ ความอบอุน่ ปลอดภัย ทว่า
ตังแต่เมือเจ็ดวันก่อนทีเขาเริมมีฟันซีแรกผุดขึน เสด็จพ่อ
ของเขาก็สงห้
ั ามมิให้เสด็จแม่ปอ้ นนํานมจากทรวงอกอีก
ต้องดืมกินจากถ้วยแทน แม้นจะแสนเสียดายจนอยาก
จะร้องไห้เอาแต่ใจดูสกั ครา แต่เสด็จพ่อของเขาดุยงนั
ิ ก
จึงมิกล้าฝ่ าฝื นคําสัง

“เป็ นเรืองตํานานนกกระสาขาวดีหรือไม่” ซินซินนึก

263
นิทานพืนบ้านของโลกมนุษย์ทีนางเคยได้ยินมาแต่ยงั
เยาว์ได้ จึงตังใจว่าจะเล่านิทานเรืองนีให้บตุ รชายฟั ง
ยามทีได้นอนกอดพร้อมเล่านิทานให้บตุ รชายฟั งเช่นนี
ในใจของนางเปี ยมสุขยิงนัก เจ้าหัวผักกาดทีนอนซุกอก
นางอยูน่ ี เป็ นทังชีวิต เป็ นโลกทังใบของนาง นีกระมัง
เรียกว่าความสุขลําของผูเ้ ป็ นมารดา

“ดีๆๆ ข้าอยากฟั ง”

องค์รชั ทายาทหยางเจวียนขานรับนําเสียงน่าเอ็นดู ขณะ

ขยับเข้าไปนอนซุกอกมารดาให้แนบแน่นยิงขึน

หากแต่ยงั ไม่ทนั ทีซินซินจะเอ่ยเล่า จู่ๆ จอมมารมูห่ รงก็

เดินเข้าประตูมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ดวงตาสีโลหิตมืด
264
ทะมึนทอดมองใบหน้าน้อยๆ ของบุตรชายถูไถอยูก่ บั
ทรวงอกมารดาอย่างไม่สบอารมณ์นกั

“อูเ่ หนียง เจินเหนียง พาองค์รชั ทายาทกลับไป

นอนกลางวันทีห้องเดียวนี”

หลังเสียงคํารามก้องราวอสนีบาต แม่นมอาวุโสทังสอง
รีบเข้ามาในห้องมิหาญกล้าชักช้า เมือเข้ามาแล้วจึงเห็น
องค์รชั ทายาทน้อยสีหน้ายําแย่ใกล้รอ้ งไห้เต็มที ส่วน
ราชินีสีหน้าก็มิสดู้ ีนกั พวกนางเข้าใจสถานการณ์ได้ใน
ทันที จึงรีบเข้ามาประคององค์รชั ทายาทน้อยออกไป
ตามคําสัง

“เสด็จพ่อ ลูกอยากนอนกลางวันกับเสด็จแม่ ลูกอยาก

265
ฟั งเสด็จแม่เล่านิทานให้ฟัง” องค์รชั ทายาทตัวน้อยไต่ลง
มาจากเตียงด้วยตนเอง หาได้สนใจแม่นมอาวุโสทังสอง
รีบเข้ามากระตุกชายเสือบิดาอ้อนวอนนําตานองหน้า

“หยางเจวียน เจ้าโตแล้ว ไยจึงมานอนให้

มารดาเล่านิทานให้ฟังเป็ นเด็กเล็กๆ มิรูค้ วาม แล้วนีเจ้า
เป็ นถึงรัชทายาทเผ่ามาร ไยยังร้องโยเยน่าอายอยูอ่ ีก
พ่อสังให้เจ้าหยุดร้องเดียวนี”

ซินซินเห็นบุตรชายถูกบิดาเอ็ดอึง พยายาม
ยกมือน้อยอ้วนป้อมขึนเช็ดนําตาฝื นข่มกลันตนเองไม่ให้
ร้องไห้ตามคําสังบิดา นางทนดูไม่ไหวปวดใจเหลือทน

“ท่านจอมมาร ลูกยังเล็กนัก ท่านอย่าเพิงเข้มงวดกับ

266
เขาได้หรือไม่”

“ซินซิน เจ้าหัวผักกาดของเจ้าโตแล้ว ตอนทีข้าอายุเท่า

นี ถูกแยกตําหนักให้ออกไปใช้ชีวิตตามลําพังแล้ว ต้อง
เริมฝึ กฝนวิชามารแล้วด้วยซํา นีข้าเห็นใจเจ้า ทียังไม่
อาจหักใจแยกตําหนักกับลูกได้ จึงยอมให้หยางเจวียน
อยูท่ ีนี แต่ขา้ ไม่อาจทนเห็นรัชทายาทเผ่ามารเป็ นลูก
แหง่ติดมารดาอยูอ่ ย่างนี เจ้าเข้าใจข้าหรือไม่”

เมือซินซินได้ฟังเหตุผลของสามีก็ให้นิงเงียบไป แต่
แล้วกลับเป็ นองค์รชั ทายาทน้อยทีหยุดร้องไห้สะอึก
สะอืน ก้มศีรษะโขกคํานับผูเ้ ป็ นบิดา

“เสด็จพ่ออย่าดุเสด็จแม่เลย ทังหมดนีเป็ นความผิดของ

267
ลูกเอง ลูกเป็ นถึงรัชทายาทเผ่ามารไม่ควรอ่อนแอ นับ
ตังแต่วนั พรุง่ นีขอเสด็จพ่อเป็ นผูฝ้ ึ กฝนวิชามารให้แก่ขา้
ได้หรือไม่”

เมือเห็นบุตรชายรูแ้ จ้งแก่ความหวังดีของเขา ทังยังแสดง

ท่าทีเข้มแข็งขึนสมเป็ นรัชทายาทเผ่ามาร จอมมารมูห่ รง
ยกยิมขึนอย่างพึงพอใจ

“ดี ดีมาก อย่างนีสิถงึ สมเป็ นบุตรชายของพ่อ ตังแต่วนั

พรุง่ นีไป พ่อจะเป็ นคนถ่ายทอดวิชามารทังหมดแก่เจ้า
เอง ลุกขึนเถิด พ่อจะมอบของขวัญแก่เจ้า”

องค์รชั ทายาทน้อยเห็นบิดาคลายโทสะแล้วก็ให้โล่งอก
แอบเหลือบมองเห็นสายตาของมารดามองมาอย่างให้
268
กําลังใจ ร่างอ้วนป้อมจึงรีบลุกขึน

“พ่อมอบรองเท้าคูน่ ีเป็ นของขวัญแก่เจ้า บุตรชายผูแ้ ข็ง

แกร่ง พ่อมอบรองเท้าให้แก่คนทีพ่อรักเท่านัน รองเท้าที
เสด็จแม่ของเจ้าสวมอยูก่ ็เป็ นของขวัญจากพ่อเช่นกัน...
หยางเจวียน รองเท้าคูน่ ีจะขยายใหญ่เติบโตไปพร้อมกับ
เจ้า นําพาเจ้าเดินทางไปสูค่ วามยิงใหญ่”

จอมมารมูห่ รงเสกเรียกของสิงหนึงออกมาจากฝ่ ามือ สิง

นันคือรองเท้าปั กคูห่ นึงทําจากผ้าไหมฟ้าสีขาวพิสทุ ธิปั ก
ลวดลายทังสองข้างปั กเป็ นรูปกิเลนสีเงิน ก่อนจะเสก
สวมไปทีเท้าคูน่ อ้ ยๆ ของบุตรชาย

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ หยางเจวียนรักเสด็จพ่อกับเสด็จ
269
แม่ทีสุดเลย”

เมือเห็นสามีและบุตรชายเข้าอกเข้าใจกันได้ ซินซิน
ตืนตันใจจนนําตาซึม แม่นมอาวุโสทังสองเองก็แอบซับ
นําตาปลืมปริมใจเช่นกัน จากนันก็พาองค์รชั ทายาท
น้อยออกไป ปล่อยให้องค์ราชากับราชินีได้อยูก่ นั ตาม
ลําพัง

“เรืองถ่ายทอดวิชามารให้แก่เจวียนเอ๋อร์ขา้ มิขดั ทว่า

เรืองให้ลกู แยกตําหนักออกไปอยูต่ ามลําพัง ท่านช่วย
ระงับเรืองนีไว้ก่อนได้หรือ”

“ปี เดียว ข้าให้เวลาเจ้ากับเจ้าหัวผักกาดแค่ปีเดียวเท่า

270
นัน...”

จอมมารมูห่ รงเอ่ยพูดเพียงเท่านัน คําพูดหลังจากนัน

ขาดห้วงหายไปเมือเขาโน้มศีรษะลงมาบดเบียดอยูก่ บั
ริมฝากปากภรรยา

จุมพิตนีเนินนานหนักหน่วงราวถูกสูบวิญญาณจนซินซิน
คล้ายหายใจไม่ออก สติรบั รูเ้ ลือนหายตามเรียวลิน
หยอกเย้าของท่านจอมมาร

อนุสติกลับมาแจ่มชัดอีกครังก็เมือแผ่นหลังของนาง
สัมผัสกับฟูกขนสัตว์หนานุ่มบนเตียง อาภรณ์ทอ่ นบน
ถูกเขาปลดเปลืองออกจนหมดไม่เหลือแม้เอียมชันในติด
กาย เผยให้เห็นทรวงอกอวบใหญ่ขนเป็
ึ นทวีหลังคลอด
271
บุตร ทีบัดนีมีศีรษะของท่านจอมมารซุกไซ้อยู่ เรือนผมสี
แดงเพลิงของเขาร่วงลงมาปกคลุมเสียดสีอยูแ่ นบเนือ
นางละมุนล่องลอย

นํานมจากปทุมถันยังมีมาก ทุกคราทีท่านจอมมารออก
แรงดูดดืมนํานมอันหอมหวาน ซินซินก่อเกิดเจ็บแปลบ
เล็กๆ ทว่าแฝงความเสียวซ่านกินลึกถึงกระดูก

ปากออกคําสังไม่ให้บตุ รชายดูดนํานมจากอกนาง
เพราะกลัวบุตรจะกลายเป็ นลูกแหง่ติดมารดา แต่ไฉน
จอมมารเฒ่าผูน้ ีจึงทําตัวเป็ นลูกแหง่ติดมารดาเสียเอง
เล่า! นํานมทีควรเป็ นของบุตร แต่เขาเป็ นผูด้ ืมกินเองไป
เสียเจ็ดแปดส่วน!

272
“ซินซิน หลายเดือนแล้วทีข้าหักใจไม่ใกล้ชิดกับเจ้า
เพราะกลัวจะกระทบถึงลูก วันนีเจ้าคลอดลูกแล้ว ร่าง
กายแข็งแรงดีแล้ว ร่วมรักกับข้าได้แล้วหรือไม่”

จอมมารมูห่ รงพาร่างใหญ่โถมบดเบียดเข้ามาตรงต้นขา
นาง จ่อวัตถุอนั ขยายใหญ่แข็งร้อนเข้าถูไถจ่ออยูท่ ีกลาง
ร่างสาว เสียดสีเป็ นจังหวะความใคร่ผา่ นผ้าผืนบาง
บรรยากาศในห้องอบอวลไปด้วยความพิศวาสบาดลํา

“แต่นียังกลางวันอยูเ่ ลย” เสียงหวานทักท้วงนําเสียง

แหบพร่า

“กลางวันแล้วอย่างไร ข้าร่ายเวทล้อมรอบห้องนีไว้แล้ว

273
ไม่มีใครโผล่เข้ามาขัดจังหวะพวกเราได้”

ร่างน้อยของซินซินยอมโอนอ่อนในทีสุด ยิงเขาปรารถนา
ใกล้ชิดมีความสัมพันธ์กบั นางก็ยงนั
ิ บเป็ นเรืองดีมิใช่หรือ
เขากับนางมีสมั พันธ์ทางกายแนบแน่นมากขึนเท่าใด
อาจทําให้เขาละเว้นการพร่าผลาญเอาชีวิตนางมากขึน
เท่านัน แต่ในขณะเดียวกัน นางต้องไม่พลังเผลอเอ่ย
วาจาแสดงถึงความรักภักดีตอ่ เขาเป็ นอันขาด หาไม่แล้ว
ชีวิตนางคงถูกสังหารลงเมือนัน

อาจเป็ นเพราะไม่ได้ใกล้ชิดกันเป็ นเวลานาน ร่างกาย

ของซินซินรูส้ กึ ไม่คนุ้ ชินเล็กน้อย ผูเ้ ป็ นสามีจงึ ทําเพียง
เคลือนไหวแช่มช้าตืนๆ เท่านัน รอให้ภรรยาปรับตัวเล็ก
น้อย สองตาจ้องมองดวงหน้างดงามเต็มเปี ยมด้วย

274
ความรักและหิวกระหาย จนความหักใจข่มกลันตนเอง
ในจังหวะเชืองช้าหมดลง จึงแปรเปลียนเป็ นจู่โจม
เคลือนไหวเข้าใส่ ด้วยจังหวะหนักหน่วงรุนแรง กระแทก
กระทันเข้าลึกสุดประมาณ

“ผ่อนแรงลงหน่อยเถิด อย่างไรข้าก็เพิงคลอดลูกได้
เดือนเดียวเท่านัน” ซินซินร้องบอกนําเสียงขาดหายเป็ น
ห้วงๆ ขณะยืนมือหมายจะผลักเขาขยับออกห่าง ทว่า
กลับถูกคว้าสองเรียวแขนขึนไปโอบรอบลําคอของเขา
อีกทังยังเพิมจังหวะหนักหน่วงยิงกว่าเดิม

“อย่าห้ามข้าเลย ข้าอดทนมานานเกินไปแล้ว”

กล่าวจบแล้วก็ไม่สนใจสิงใดอีก เอาแต่มงุ่ มันขยับ

275
เคลือนกายโถมมวลพลังทังหมดเข้าสูช่ ่องทางอันคับ
แน่นทีโหยหามานาน ทุกจังหวะเต็มไปด้วยความสุขซ่าน
หฤหรรษ์ ท่ามกลางเสียงครางด้วยความหวานลําดัง
สลับไปมาของคนทังสอง ไม่นานท่านจอมมารก็นาํ พา
ภรรยาหวีดร้องเสียงแหลม ทังสองร่างสะท้านเฮือกใหญ่
ก่อนร่างกํายําใหญ่โตของจอมมารมูห่ รงจะทรุดลงไป
ซวนซบอยูบ่ นอกอิมของภรรยา หยาดเหงือชุ่มพราวไป
ทังร่างราวกับเพิงขึนจากห้วงธารา

“ข้าเหนือยเหลือเกิน ขอข้าหลับใหลสักงีบเถิด” ซินซิน

เอ่ยแผ่วอยูข่ า้ งหูสามี

“ยังหลับตอนนีไม่ได้...สามรอบ อีกสามรอบข้าจึงจะ
ยอมให้เจ้านอนหลับพักผ่อนได้” ซินซินเอ่ยวาจาอันใด

276
ไม่ออกสักคํา ใบหน้างามผวาซีดเผือด หันไปมองหน้า
สวามีผมู้ กั มากเปี ยมกําลังวังชาราวกับเห็นผีสาง

เจ้าหัวผักกาด บิดาเจ้าแข็งแรงเกินไปแล้ว!

..........................................................
....

277
บทที ๒๘-๒ :: คลืนใต้นาํ

วันต่อมา องครักษ์จา้ วหลิวพกพาสีหน้าเคร่งขรึมผิด

ปกติ ขอเข้าพบท่านจอมมารตามลําพังถึงห้องคัมภีร ์

278
“ฝ่ าบาท สายสืบของกระหม่อมรายงานมาว่า บัดนี
ท่านอัครเสนาบดีลยุ่ กงผูน้ าํ หัวหน้าเผ่าอสรพิษ ท่าน
หยงชิงหัวหน้าเผ่ามารวิหค และท่านเหลียงเว่ยหัวหน้า
เผ่ามารบุปผา พวกมันทังสามให้ขนุ พลมารฝี มือดีจาก
แต่ละเผ่า ลอบแฝงตัวเข้าเขตวังหลวงมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ลงมือแล้วรึ ดี! ปล่อยให้พวกมันเข้ามา แล้วให้

องครักษ์ลอ้ มจับพวกมันไว้ทงหมด
ั ข้าไม่เชือหรอกว่าขุน
พลสวะ ทีไอ้คนทรยศพวกนันมันชุบเลียงเอาไว้ จะฝี มือ
ดีเกินสุดยอดองครักษ์มารของข้าไปได้! แล้วถ่ายทอด
คําสังข้า ให้หวั หน้าเผ่าคนใหม่ทงสามคน
ั ทีข้าแต่งตัง
เตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี เข้ารับตําแหน่งทําหน้าทีแทน
คนทรยศทังสามตังแต่วนั พรุง่ นีเป็ นต้นไป”

279
นําเสียงบัญชาการเหยียบเย็นกินลึกถึงกระดูก

“แล้วพระชายาทังสามเล่าพ่ะย่ะค่ะ จะให้กระหม่อม
จัดการอย่างไร”

“จับกุมตัวพวกนางมากักขังไว้ทีคุกหลวง ข้าจะไตร่สวน
และลงโทษพวกนางด้วยตัวเอง”

ในทีสุดพวกมันก็ลงมือเสียที เขาจะได้ขดุ รากถอนโคน

เสียให้ครบถ้วนหมดจนในวันนี

แรกเดิมที เขาเข้ามารับตําแหน่งราชันมารปกครองพิภพ

280
ต่อจากจอมมารอูไ๋ ฉผูเ้ ป็ นบิดา ซึงพ่ายแพ้สงคราม
ระหว่างแดนสวรรค์และแดนมาร เมือสองแสนสามหมืน
ปี ก่อน ในตอนนันเขายังเยาว์ตบะมารยังไม่แข็งแกร่ง
พิภพมารภายหลังสงครามถูกทําลายย่อยยับ อีกทังยัง
ต้องตกอยูภ่ ายใต้อาณัติแดนสวรรค์ เขาทําได้เพียงแค่
ยอมจํานนและเร่งฟื นฟูพิภพมารของตน

ภายในราชสํานักมารตอนนันระสําระสายยิงนัก ราก
ฐานบัลลังก์ของเขาก็ไม่มนคงแข็
ั งแกร่งพอ ในตอนนัน
เขาจึงรับธิดาหัวหน้าเผ่ามารสามเผ่าใหญ่ อันมีอาํ นาจ
มากทีสุดในเผ่ามาร ตบแต่งเข้ามาเป็ นพระชายา เพราะ
ต้องการฐานเสียงสนับสนุนจากบิดาของพวกนาง ผูเ้ ป็ น
หัวหน้าเผ่าและคนในเผ่าทังหมด หลังจากนันไม่นานเขา
ก็รบั ธิดาจากเผ่าเล็กเผ่าน้อย เข้ามาเป็ นนางสนมอีกร้อย

281
กว่านาง...ทังหมดนีเป็ นแผนการถ่วงความสมดุลในราช
สํานักและเผ่ามารต่างๆ เป็ นแค่ลกู ไม้ในการขยาย
อิทธิพลภายใต้สถานการณ์อนั เลวร้ายเท่านัน เป็ นแค่
หมากกระดานหนึงทีเขาวางเอาไว้

แต่เขาไม่เคยร่วมหอแก่สตรีนางใด ไม่วา่ กาลเวลาจะ

ผ่านล่วงไปนานเท่าใด เขามีภรรยาเพียงคนเดียว นันก็
คือนาง...

ไม่วา่ ชาติภพก่อนนางจะเป็ นเหลียงซูเหอ หรือในชาติ

ภพนีนางคือเซียนจิงจอกเงินซินหนีว์ นางก็คือภรรยา
ของเขาเพียงผูเ้ ดียว

ก่อนหน้านีเขาจําต้องค้างทีตําหนักชายาชัวร้ายทังสาม
282
ก็เพราะสงสัยว่าพวกนางคนใดคนหนึง เป็ นผูส้ งั หารซูเห
อในชาติก่อน และลอบทําร้ายซินซินในชาตินี ทว่าจนใจ
ทีสายสืบของเขา ยังหาหลักฐานมามัดตัวคนผิดไม่ได้
เขาจึงต้องแสร้งทําเป็ นว่ารักใคร่โปรดปราน เพือลงมือ
ไปสืบหาหลักฐานและเบาะแสเพิมเติม ทีตําหนักของ
พวกนางด้วยตนเอง ฟ้าดินเป็ นพยาน เขาไม่เคยแม้แต่
จะแตะเนือต้องตัวพวกนางด้วยซํา

ชาติก่อนด้วยความประมาทพลาดพลัง ทําให้เขาสูญ
เสียภรรยาไป ไม่วา่ สืบหาสาเหตุการตายของนางอย่าง
ไรก็ไม่พบ จนเขาอับจนปั ญญา ทว่าเวลานีนางกลับมา
ถือกําเนิดใหม่เป็ นภรรยาของเขาอีกครัง นางก็ยงั
ถูกลอบทําร้าย โดนพิษต้นพลับพลึงแดงจนเกือบสูญ
เสียสองขาไป เขาใช้เวลาสืบอยูน่ าน จึงได้รูว้ า่ เป็ นฝี มือ

283
ของพระชายาสามเหยาจี ร่วมมือกับท่านเหลียงเว่ยบิดา
หัวหน้าเผ่ามารบุปผาพิษ

ในตอนนันเขากําลังสังให้จา้ วหลิวไปจับกุม แต่เขาได้รบั

รายงานมาอีกว่า เบืองลึกเบืองหลังการทําร้ายซินซินใน
วันนันยังมีผอู้ ืนร่วมกระทําการด้วย เขาจึงชะลอการจับ
กุมตัวพระชายาสามเหยาจีและบิดา ส่งองครักษ์ลบั เฝ้า
จับตาดูทกุ ฝี กา้ ว อีกทังวางทังสองไว้เป็ นเหยือล่อใน
การจับกุมตัวคนร้ายทีเหลือ ต่อมาจึงได้รูว้ า่ อสรพิษงูหา้
หัว ทีโผล่ออกมาลอบทําร้ายซินซินในวันเดียวกันนัน
เป็ นคนของพระชายาเอกฟางซิน และบิดาอัครเสนาบดี
ลุย่ กงหัวหน้าเผ่าอสรพิษ ทังสองเป็ นคนสนิททีเขาไว้ใจ
มากทีสุด เมือรูโ้ ฉมหน้าทีแท้จริงจึงรูส้ กึ ผิดหวังยิงนัก

284
อีกทังยังจับได้วา่ เจ้าอีกาตาเดียวทีอยูข่ า้ งกายซินซิน
เป็ นอีกาสอดแนมทีพระชายารองหลีหง และท่านหยงชิง
บิดาหัวหน้าเผ่ามารวิหควางหมากเอาไว้ ให้คอยสืบทุก
ความเคลือนไหวของเขาและซินซิน

เขาสืบรูค้ วามจริงมาได้สกั ระยะแล้ว ทว่าหลักฐานทีจะ

เอาผิด และการจะโค่นล้มหัวหน้าเผ่าใหญ่ทงสามมิ
ั ใช่
กระทําได้โดยง่าย ประกอบกับคนร้ายทีร่วมมือในครังนี
บางคนยังมีคา่ เพียงพอให้ใช้สอยอยู่ การจะดึงคนเหล่า
นันทังหมดออกมารับโทษในเวลานี ย่อมทําให้เกิดผล
กระทบเป็ นวงกว้าง สามคนเป็ นพระชายาในตําหนัก
ฝ่ ายใน อีกสามคนก็เป็ นขุนนางคนสําคัญแห่งราชสํานัก
ทังยังเป็ นผูน้ าํ เผ่าใหญ่ทรงอิทธิพล ไม่อาจขุดรากถอน
โคนได้โดยง่าย

285
ระหว่างทีเขาสืบหาหลักฐานเอาผิด และวางแผนโค่นขัว
อํานาจเก่าสร้างรากฐานอํานาจใหม่เตรียมพร้อม เพราะ
เมือจับกุมตัวหัวหน้าเผ่าทังสามเมือใด ก็จะได้ให้หวั หน้า
เผ่าคนใหม่ ทีเขาคัดเลือกไว้ให้รบั ตําแหน่งแทน เพือไม่
ให้เกิดช่องว่างสร้างความระสําระสายได้อีก อีกทังยัง
เพิมองครักษ์คมุ้ กันซินซินอย่างดี วาดหวังว่าแผนการใน
ครังนีต้องไม่ผิดพลาดอีก

แต่เรืองราวทุกอย่างก็ผิดพลาดอีกจนได้ เมือซินซิน
ถูกลอบทําร้ายทีบริเวณสุสานท้ายตําหนัก โดยพวกมัน
กลุม่ เดิมได้รว่ มมือกันกระทํา แต่ครังนีเขารวบรวมหลัก
ฐานมัดตัวพวกมันได้หมดแล้ว รากฐานอํานาจใหม่ทีเขา
แต่งตังไว้ก็พร้อมแล้ว วันนีพวกมันยังกล้าเหิมเกริม

286
ลอบส่งคนร้ายบุกล้อมตําหนักของเขาอีก

ดี! เช่นนันวันนีเขาจะเป็ นผูจ้ บหมากกระดานนีด้วยตน

เอง! เขาจะไม่ยอมให้เศษสวะพวกนีทําร้ายภรรยาของ
เขาได้อีก และพวกมันจะไม่อยูเ่ ป็ นเสียนหนามกระทบ
ต่อบัลลังก์ของเขา และบุตรชายในกาลข้างหน้าสืบไป!

“กระหม่อมทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ จะรีบไปจัดการ
ตามพระบัญชาเดียวนี” องครักษ์จา้ วหลิวน้อมรับบัญชา
จากองค์ราชามารอย่างแข็งขัน เตรียมหมุนกายออกจาก
ห้องคัมภีร ์ เพือไปปฏิบตั ิตามรับสังโดยเร็ว

จู่ๆ กลับมีเสียงแตรเขาสัตว์อสูร ดังลันก้องทัวท้องนภา

พิภพมาร ดังขึนมาจากป้อมปราการริมธาราดับ
287
วิญญาณ เสียงแตรสัญญาณนันเป็ นทีรูก้ นั ดีวา่ หากถูก
เป่ าขึนเมือใด เมือนันพิภพมารกําลังเผชิญกับกองทัพ
ศัตรูบกุ ถล่ม ซึงไม่ปรากฏให้ได้ยินมาเนินนานหลาย
แสนปี แล้ว ครังสุดท้ายเห็นจะเป็ นเมือครังศึกทีมหาเทวะ
สงครามหานตง ลงมาปราบอดีตราชันมารอูไ๋ ฉ ยามนี
กลับปรากฏให้ได้ยินอีกครัง ทัวพิภพมารสะท้าน
สะเทือน!

“ฝ่ าบาท! เสียงแตรสัญญาณนัน!”

องครักษ์จา้ วหลิวยังมิทนั ได้ทลู ถามสิงใดมากไป

กว่านัน ทหารรักษาการณ์หน้าประตูหอ้ งคัมภีรผ์ ลุนผลัน
เข้ามากราบทูลเสียก่อน

288
 “ฝ่ าบาท! ท่านแม่ทพั ประจําป้อมปราการริมธารา
ดับวิญญาณ มาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

“ให้เข้ามา”

หลังจากได้รบั อนุญาต ท่านแม่ทพั มารซึงเร่งขีเมฆ

ไอหยินดิงตรงมาจากป้อมปราการริมธาราดับวิญญาณ
รีบทําความเคารพและกล่าวรายงานด้วยท่าทางตืน
ตระหนก

“ทูลฝ่ าบาท บัดนีองค์มหาเทวะสงครามนําแม่ทพั

สวรรค์ และเหล่าทหารสวรรค์ราวสามแสนนาย ตัง
กระบวนทัพจัดค่ายกลอยูเ่ หนือน่านฟ้าธาราดับ
วิญญาณ องค์มหาเทวะแจ้งชัดเจนว่า หากฝ่ าบาทไม่
289
ยอมส่งมอบตัวธิดาแห่งท่านกลับคืน ก็จะถล่มพิภพมาร
ให้ราพณาสูรพ่ะย่ะค่ะ”

..........................................................
..

290
บทที ๒๙-๑ :: ศึกสองพิภพ

ธาราดับวิญญาณสีเขียวเรืองรองสะท้อนแสงสุดสายตา
เหนือน่านฟ้าบนธาราแดนมาร แต่เดิมจะปรากฏผนึก

291
มารกางกันมิให้ศตั รูภยั พาลข้ามผ่านเข้ามายังป้อม
ปราการชันในได้ ทว่ายามนีผนึกมารทีราชันมารมูห่ รง
ร่ายเวทอาคมเอาไว้ถกู ทําลายลงสินแล้ว

เหนือธาราดับวิญญาณฝังหนึงปรากฏร่างสูงสง่างาม
ของมหาเทวะสงครามหานตง ผูม้ ีเรือนเกศาสีเงิน รอบ
กายห้อมล้อมด้วยปราณเทพเจิดจรัสแรงกล้า ข้างกันนัน
ขนาบด้วยหมิงลู่ บุตรชายฝาแฝดคนโต ไท่จือเฟยหรง
และอสุนีเทพเยียหลาง ผูม้ ีปราณเทพเจิดจรัสมิยิงหย่อน
กัน ด้านหลังมีเหล่าขุนพลสวรรค์ และทหารสวรรค์ใน
เสือเกราะสีเงินแวววาว พร้อมศาสตราวุธครบครัน ขี
เมฆาตังกระบวนทัพวางค่ายกลพร้อมรบ กระจายตัว
เต็มพืนทีฟากฟ้าพิภพมาร

292
บนพืนพสุธาอีกฝังหนึงของธาราดับวิญญาณ จอมมาร
มูห่ รงยืนสงบนิงอยูเ่ บืองหน้าสุด ทังชุดคลุมสีดาํ ทัง
เรือนเกศาสีแดงเพลิงยาวปลิวไสวต้องสายลม รอบกาย
ห้อมล้อมด้วยปราณเทวะมารสีแดงเปล่งประกาย
แรงกล้า เบืองหลังเป็ นกองทัพมารอสูร และสัตว์
ประหลาดชัวร้ายใต้พิภพหลายพันตนยืนสลับกับเหล่า
องครักษ์มารฝี มือฉกาจ

ถัดออกไปเป็ นกองทัพมารกว่าห้าแสนนาย ในชุดเกราะ

สีดาํ น่าสะพรึงกลัว ตังกระบวนทัพพร้อมรบอย่างยิงเช่น
กัน

ตังแต่รูค้ วามจริงว่าภรรยาของตน กลับชาติมาถือกําเนิด

ใหม่เป็ นธิดาองค์มหาเทวะสงคราม จอมมารมูห่ รงก็

293
เตรียมพร้อมทําศึกกับเผ่าสวรรค์มาตลอด ในทีสุดวันนีก็
มาถึง!

เขาต้องกําชัยชนะในศึกนีให้ได้ อย่างแรกคือแก้แค้นให้
จอมมารอูไ๋ ฉผูเ้ ป็ นบิดา สองเพือปลดแอกชาวเผ่ามารให้
หลุดพ้นจากใต้อาณัติเผ่าสวรรค์ และสามเพือซินซิน
ภรรยาของเขา

หลังจากทีแม่ทพั ประจําป้อมปราการมารายงานว่า กอง

ทัพสวรรค์บกุ โจมตี เขาจําต้องระงับการล้อมจับกุม
ชายาชัวช้าทังสาม พร้อมทังบิดาของพวกนางไปก่อน
การรับศึกกับเผ่าสวรรค์เป็ นเรืองเร่งด่วนใหญ่หลวงยิง
กว่า เพราะศึกนีชีชะตาความเป็ นความตายของเผ่ามาร

294
ก่อนออกมาทําศึกจอมมารมูห่ รงบัญชาการรบ สังเกณฑ์
ทหารมารในวังหลวง รวมถึงทหารจากเผ่าต่างๆ ร่วมรบ
โดยสังให้อคั รเสนาบดีลยุ่ กงหัวหน้าเผ่าอสรพิษ หยงชิง
หัวหน้าเผ่ามารวิหค และเหลียงเว่ยหัวหน้าเผ่ามารบุ
ปผาพิษ ให้เข้าร่วมรบในครังนีด้วย ต้องแยกตัวทังสาม
ออกมา ไม่ให้อยูล่ อบทําร้ายซินซิน และบุตรชายของ
เขาทีอยูใ่ นวังได้ โดยทิงเหลือทหารองครักษ์ฝีมือดีสว่ น
หนึง ปิ ดล้อมตําหนักของทังสามชายาเอาไว้ก่อน และ
องครักษ์ฝีมือดีอีกส่วนหนึง อยูอ่ ารักขาทีตําหนักฉีหลิน
เต้าฉือ เขาร่ายเวทลงอาคมเทวะมารล้อมตําหนักเอาไว้
อย่างแน่นหนา เทพเซียนสวรรค์ไม่อาจข้ามฝ่ าเข้าไปได้

แม้วา่ จอมมารมูห่ รงจะปิ ดบังเบาะแสเกียวกับซินซิน

เท่าใด แต่เหล่าทวยเทพบนสวรรค์ก็ลว่ งรูเ้ ข้าจนได้ สุด

295
ท้ายแล้ว เขาก็ไม่อาจเปลียนแปลง ซินซินให้กลายเป็ น
มารได้ทนั ก่อนกองทัพสวรรค์บกุ มาโจมตี...

สองฝังริมธาราดับวิญญาณ บัดนีเต็มไปด้วยไอสังหาร
เข่นฆ่าสีดาํ ทะมึนแผ่กดทับลงมาอย่างน่าพรันพรึง

“จอมมารมูห่ รง ส่งมอบตัวซินหนีว์ธิดาแห่งข้ามาเดียวนี
หาไม่แล้ววันนีข้าคงต้องทําลายพิภพมารของเจ้า”

ในทีสุดมหาเทวะสงครามหานตงเป็ นผูก้ ล่าวทําลาย

ความเงียบงัน ด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่ปรากฏประกาย
โทสะให้ได้เห็น

296
จอมมารมูห่ รงหลับตานิงสดับรับฟั ง อีกฝ่ ายกล่าวเช่นนี
คงล่วงรูค้ วามจริงแล้วว่าร่างมนุษย์ของซินหนีว์อยูท่ ีนี
หาไม่แล้วคงไม่ยาตรากองทัพสวรรค์อย่างยิงใหญ่เกรียง
ไกรถึงปานนีมาทําศึกต่อเขา เช่นนันเขาก็ไม่จาํ เป็ นต้อง
ปิ ดบังสิงใดอีก

ร่างสูงใหญ่ของจอมมารเหาะเหินจากพืนพสุธา ขึนไป
ยืนอยูห่ ว้ งฟ้าระดับเดียวกันกับมหาเทวะสงคราม มาถึง
ขันนีแล้วเขาจะป่ าวประกาศให้ ทัวทังหกพิภพได้ลว่ งรู ้
ความจริง

“ขออภัย...ข้าคงไม่อาจทําตามคําขอของมหาเทวะได้
เพราะเวลานีธิดาของท่านอภิเษกเป็ นภรรยาข้า เป็ น
ราชินีเผ่ามารอย่างถูกต้องครบถ้วน เห็นทีขา้ ต้องเรียก

297
ขานมหาเทวะว่าท่านพ่อตาแล้ว...คารวะท่านพ่อตา”

สินวาจาประกาศก้องและการประสานมือคารวะอัน
โอหัง ทําให้เหล่าทหารกองทัพสวรรค์ และทหารกองทัพ
มารตืนตะลึงงัน ก่อนจะมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์อืออึงดัง
ขึน

“ท่านแม่ทพั หญิงซินหนีว์แต่งให้จอมมารมูห่ รง
แล้วอย่างนันรึ!?”

ทางฝังทหารสวรรค์ ผูใ้ ต้บงั คับบัญชาของท่านแม่ทพั

หญิงต่างตกตะลึงพรึงเพริด

298
“แท้จริงแล้วราชินีซนซิ
ิ นคือธิดาองค์มหาเทวะสงคราม
อย่างนันรึ!?”

ทางฝังทหารมารยิงตะลึงพรึงเพริดเสียยิงกว่า ไหนเลย
จะคาดคิดว่าราชินีมนุษย์จะเป็ นถึงธิดาองค์มหาเทวะผู้
สูงส่งไปได้ หนําซําราชาของเขายังลักพาตัวมาโดยทีคน
เป็ นบิดาไม่ยินยอมเสียอีก

ท่านจอมมารของพวกเขาช่างขวัญกล้าเทียมฟ้ายิงนัก

โดยเฉพาะหยงชิงหัวหน้าเผ่ามารวิหค และเหลียงเว่ยหัว
หัวหน้าเผ่าบุปผาพิษ ทีถูกท่านจอมมารเกณฑ์ออกมา
ทําศึกด้วย เมือได้ยินความจริงเช่นนีถึงกับยืนตัวแข็งทือ
ราชินีมนุษย์ผนู้ นคื
ั อธิดามหาเทวะสงคราม! ทีผ่านมา
299
พวกเขาและบุตรสาวตามจองล้างจองผลาญนาง หาก
มหาเทวะสงครามจัดการกับท่านจอมมารเสร็จสินแล้ว
จะไม่หนั ปลายกระบีชีมาทางพวกเขาหรอกหรือ!? ทัง
สองคิดด้วยอาการขนต้นคอลุกชัน

มหาเทวะสงครามหานตงกํามือแน่น ดวงตาคมกริบ
เปี ยมโทสะ จ้องมองจอมมารโอหัง อย่างพยายาม
สะกดกันอารมณ์อย่างทีสุด

ส่วนอีกคนทีเพลิงโทสะโหมคุกรุน่ ไม่ยงหย่
ิ อน เห็นจะ
เป็ นอสุนีเทพ เยียหลาง หากไม่ติดว่าตรงนีมีบิดาของ
สตรีทีเขารักยืนอยู่ เขาคงโถมเข้าไปลันอสนีบาตใส่จอม
มารสวะนันไปแล้ว เขามีวาสนาผูกพันกับซินหนีว์มา
ก่อน ถึงขันติดตามนางลงไปฝ่ าวิบากกรรมด้วยกันยัง

300
โลกมนุษย์ มิคิดเลยว่าจะโดนจอมมารชัวช้าชิงลักพาตัว
นางไปภายใต้จมูกเขา

“เจ้าบังอาจลักพาตัวธิดาแห่งข้า ขณะทีนางลงไปฝ่ า
วิบากกรรมอยูใ่ นร่างมนุษย์ ไร้ความทรงจํา ไร้พลังเซียน
คุม้ กาย เจ้ารูแ้ จ้งแก่ใจว่านางคือธิดาข้าแต่ก็ยงั จงใจ
กระทําเช่นนี นับว่าวันนีเจ้าหยามเกียรติเผ่าสวรรค์มาก
เกินไปแล้ว! เจ้าและเผ่ามารของเจ้าต้องชดใช้!”

มหาเทวะสงครามจ้องหน้าจอมมารมูห่ รงอย่างดุดนั
ตังแต่คราแรกทีเขาเห็นปราณเทวะมารล้อมรอบกายอีก
ฝ่ าย ก็รูท้ นั ทีวา่ จอมมารผูน้ ีสําเร็จวิชาเทวะมารขันสูง มี
พลังไม่ยงหย่
ิ อนไปกว่าเขา หากสูก้ นั ก็ไม่แน่วา่ ชัยชนะ
จะเป็ นของผูใ้ ด มิน่าเล่ามันถึงได้หาญกล้าลักพาตัวธิดา

301
เขาไป

จอมมารมูห่ รงจ้องตาตอบอย่างไม่ลดละ ก่อนดวงหน้า

สมบูรณ์แบบจะเหยียดยิมหยันเ**◌้ยมเกรียม ตรีเนตร
เพลิงตรงกลางหน้าผากค่อยๆ เบิกกว้างอย่างน่าสะพรึง
กลัว

“ทหารมารจงฟั งคําข้า! พร้อมรบ!!”

สินเสียงบัญชาการของผูน้ าํ ทัพทังสอง เสียงกลองศึกรัว

ดังขึนผสานกับเสียงแตรเขาสัตว์อสูรดังก้องกัมปนาทก่อ
กําเนิดความฮึกเหิม กองทัพสวรรค์ในชุดเกราะเงิน
กระโจนจากห้วงฟ้าลงสูพ่ สุธา กองทัพมารเหินทะยาน
จากพสุธาขึนสูห่ ว้ งฟ้า ทังสองฝ่ ายกําชับศาสตราวุธ
302
พร้อมถ้วนเข้าโรมรันต่อสู้ จนเหนือน่านฟ้าธาราดับ
วิญญาณกลายเป็ นสมรภูมิรบมืดฟ้ามัวดิน

“อสุนีเทพ!” องค์มหาเทวะพยักหน้าสังการเพียงไม่
นาน อสุนีเทพเสกเรียกค้อนอัสนีออกมาตอกลัน บังเกิด
อสนีบาตคํารนผ่าเปรียงปร้างถีรัว แสงสีแดงสว่างวาบ
ฉาบแทรกท้องฟ้ามืดดําแห่งพิภพมาร ลันผ่าใส่ทหาร
ฝ่ ายมารล้มตายจํานวนมาก

จอมมารมูห่ รงเห็นดังนันจึงร่ายคาถาเสกเรียกเมฆไอ
หยินสังหารออกมาเป็ นพายุตา้ นรับอสนีบาตเหล่านัน
เวลานีเหนือน่านฟ้าพิภพมารน่าสะพรึงกลัวราวขุมนรก
โลกันตร์

303
ฝ่ ายไท่จือเฟยหรงและหมิงลู่ เข้าต่อสูป้ ราบปรามกอง
ทัพมารอสูรและสัตว์ประหลาดใต้พิภพ

มหาเทวะสงครามเสกเรียกกระบีคูก่ ายออกมา ร่าย

คาถาปรากฏอักษรแห่งเต๋าสีทองล้อมด้วยเปลวอัคคีสี
เงินครามลุกโชน ภายใต้ใบหน้าและแววตาเรียบเฉยไร้
อารมณ์ใด ทว่าแสดงให้เห็นถึงความเยียบเย็นน่ากลัว

ฝ่ ายจอมมารมูห่ รงเสกเรียกทวนยาวหลวนคุนคูก่ ายออก

มา เมือใช้ตรีเนตรเพลิงเพ่งมองไปยังทวนในมือ พลัน
ปรากฏเปลวเพลิงโลกันตร์สีแดงลุกโชติหอ้ มล้อม หาก
เปลวอัคคีสีเงินของมหาเทวะนับเป็ นทีหนึงของอัคคีที
ร้อนแรงทีสุด สามารถเผาผลาญได้กระทังจิตวิญญาณ
เช่นนันแล้วเปลวเพลิงโลกันตร์จากตรีเนตรเพลิงแห่งเท

304
วะมาร ก็พร้อมด้วยคุณสมบัติเทียบเทียมไม่นบั เป็ นที
สองเช่นกัน

ทังสองพาศาสตราวุธวิเศษคูก่ ายเข้าถาโถมหําหัน ทันที

ทีศาสตราวุธทังสองกระทบกันบังเกิดเสียงคํารามลันราว
ฟ้าแตก ระลอกมวลพลังมหาศาลสะท้อนออกมาเป็ นวง
กว้าง ทหารสวรรค์และทหารมารทีตบะอ่อนด้อยถูก
พลังซัดเข้าจนกระอักโลหิตออกมา

มหาเทวะสงครามและจอมมารมูห่ รงเข้าต่อสูฟ้ าดฟั น

ผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างไม่มีผใู้ ดเพลียงพลํากลางห้วง
อากาศ ทังสองนับเป็ นเทพมารชันอาวุโสทีหล่อเหลาสง่า
งามไม่แพ้กนั หนําซําพลังระดับเทวะของทังคูย่ งั สูสียิง
นัก

305
“ส่งตัวบุตรสาวข้ามาเดียวนี!” มหาเทวะเค้นเสียง
เ**◌้ยมเกรียมดังพอให้ได้ยินแค่เพียงสองคน

“ชาติภพนีนางถือกําเนิดเป็ นบุตรสาวท่าน แต่ชาติภพ

ก่อนหน้านีนางคือภรรยาข้า และเวลานีนางก็คือภรรยา
ข้า ต้องขออภัยทีข้าไม่อาจแยกจากภรรยาได้ หากจะ
กล่าวโทษ ก็โทษข้าทีปั กใจรักมันแต่เพียงภรรยาผูน้ ีเท่า
นัน”

“ข้าไม่มีวนั ยกบุตรสาวให้จอมมารชัวช้าอย่างเจ้า!”

“เช่นนันสิงทีข้ากระทําลงไปก็ไม่นบั ว่าผิด เพราะหากข้า

306
ขึนไปสูข่ อนางทีตําหนักสวรรค์ ท่านย่อมไม่ยกนางให้ขา้
อยูด่ ี”

ทังสองโต้วาจากันอย่างไม่มีผใู้ ดยอมลดละ ยิงกล่าว

โทสะก็ยิงเพิมพูน นําหนักในการฟาดฟั นศาสตราวุธจึง
หนักหน่วงทวีขนเป็
ึ นกําลัง

จอมมารมูห่ รงตังรับได้ทกุ กระบวน ในทีสุดมหาเทวะ

สงครามก็พลันฉุกคิดสิงใดขึนมาได้

มหาเทวะแห่งแดนสวรรค์ใช้ช่วงจังหวะรอยต่อกระบวน
ท่า ถอยออกมาเรียกเก็บกระบีคูก่ ายให้หายวับไปในฝ่ า
มือ แล้วเสกเรียกเกาทัณฑ์สวรรค์สีทองมลังเมลืองออก
มา จากนันก็นา้ วสายขึนเล็งไปทีดวงจันทราโลหิต มหา
307
เทวะล่วงรูว้ า่ เหล่ามารทังหลายได้รบั ขุมพลังตบะจากไอ
หยินแห่งจันทราโลหิตนี หากทําลายขุมพลังนีลงได้
เหล่ามารทุกตนในพิภพมารก็จะสูญเสียตบะปราณไปถึง
สามส่วน

จอมมารมูห่ รงเบิกตากว้าง รับรูไ้ ด้ทนั ทีวา่ อีกฝ่ ายกําลัง

จะทําสิงใด เมือเห็นมหาเทวะสงครามน้าวสายคันธนูยิง
ลูกเกาทัณฑ์ปล่อยออกไป เขารีบง้างมือขว้างทวนหลวน
คุนอาบเพลิงโลกันตร์พงุ่ ออกไปต้านทันที หากทว่า
ทุกอย่างสายไปเพียงเสียวลมหายใจ ทวนหลวนคุนแตะ
ได้เพียงอากาศอันว่างเปล่าเท่านัน ลูกเกาทัณฑ์พงุ่ ตรง
เข้าปั กกลางดวงจันทราโลหิตท่ามกลางความแตกตืน
ของเหล่ามาร

308
เปรียง!!

309
บทที ๒๙-๒ :: ศึกสองพิภพ

310
311
เปรียง!!

เสียงสะเทือนเลือนลันราวฟากฟ้านภาแตก ดังสนันหวัน
ไหวกระทังพืนพสุธาทีเหยียบยืนสันสะท้าน จากเดิมที
พิภพมารอับแสงมืดสลัว บัดนีเมือยามไร้ดวงจันทรา
โลหิตก็มืดมิดลงยิงกว่าเดิม จนแทบมองสิงใดไม่เห็น ได้
ยินเพียงแต่เสียงทําศึกทีโหมกระหึมดังมาจากป้อม
ปราการริมธาราดับวิญญาณ

เจินเหนียงและอูเ่ หนียงรีบเกณฑ์เหล่านางมารรับใช้ เร่ง

จุดเทียนและตะเกียงเพิมเติมโดยด่วน เกรงในช่วงชุลมุน
นีอาจเกิดภัยร้ายขึนได้

ตังแต่จอมมารมูห่ รงสังให้ทหารยามอารักขาและร่ายเวท
อาคมคุม้ กันตําหนักฉีหลินเต้าฉือเอาไว้ก่อนออกไปทํา
312
ศึก ซินซินนังกอดบุตรชายอยูแ่ ต่ในห้องนอน ไม่กล้า
ก้าวย่างไปทีใด กระทังจะหลับตานอนก็ยงั อกสันขวัญ
ผวาไม่อาจข่มตาลงได้ นางเป็ นห่วงสามีเหลือเกิน ศึก
สองพิภพช่างน่าหวาดหวันโดยแท้...หลังจากภายใน
ห้องกลับมาสว่างได้ไม่นาน ได้ยินเสียงฝี เท้าผูค้ นมาก
มายวิงตรงมาทางนี

“เสด็จแม่ ข้ากลัว”

องค์รชั ทายาทน้อยโผเข้าหามารดา ซินซินรีบรับร่างน้อย

ของบุตรชายมากอดแน่น อันทีจริงนางเองก็ยงั เป็ นเพียง
เด็กสาวอายุสบิ หกปี ซํายังเป็ นมนุษย์เพียงหนึงเดียวใน
หมูม่ าร แต่ในยามนีนางต้องเป็ นทีพึงพิงอันแข็งแกร่งให้
แก่บตุ รชาย

“ไม่ตอ้ งกลัวเจวียนเอ๋อร์ แม่กอดเจ้าอยูน่ ี ตราบใดทีแม่

313
ยังอยูจ่ ะไม่มีผใู้ ดทําอันตรายเจ้าได้ อีกประเดียวเสด็จ
พ่อของเจ้าก็จะชนะศึกและกลับมาหาเจ้าแล้ว”

ซินซินพยายามปลอบขวัญบุตรชาย อย่างไรเสียบุตร
ชายของนางก็เพิงอายุเดือนเดียวเท่านัน ต้องมาอยูท่ า่ ม
กลางศึกสองพิภพตังแต่อายุยงั น้อย น่าปวดใจนัก

อูเ่ หนียงขยับเข้ามาคอยอารักขาอยูห่ น้าเตียง ส่วนเจิน

เหนียงหลังจากทีได้ยินเสียงฝี เท้าผูค้ นวิงอึกทึกอยูด่ า้ น
นอก แม่นมอาวุโสก็รบี ออกไปด้านนอกเพือดูเหตุการณ์
เสียวฉับพลันนันเองอัครเสนาบดีลยุ่ กงนําเหล่าทหารใต้
บัญชาพร้อมอาวุธครบครันวิงสวนเข้ามา

“ทูลราชินีซนซิ
ิ น บัดนีกองทัพมารพ่ายแพ้ศกึ ต่อกองทัพ
สวรรค์แล้ว ฝ่ าบาทถูกมหาเทวะสงครามจับกุมตัวไป
แล้ว แต่ก่อนทีฝ่ าบาทจะถูกจับกุมตัว ได้มีรบั สังให้
314
กระหม่อมนําทหารมาคุม้ กันองค์ราชินีและองค์
รัชทายาท ลีภัยหนีออกไปหลบซ่อนตัวอยูท่ ีเผ่าอสรพิษ
โดยด่วน ตอนนีเหล่าพระชายาและพระสนมก็ทยอย
หลบหนีไปทีนันกันแล้ว รีบเสด็จเถิดพ่ะย่ะค่ะ อีกไม่ชา้
กองทัพสวรรค์จะเคลือนพลเข้ามาถล่มวังมหาธรกาฬ
แล้ว”

อัครเสนาบดีลยุ่ กงกระหืดกระหอบกราบทูลอย่างเร่งร้อน

ซินซินฟั งความจนจบก็ให้หวั ใจดิงวูบ สามีนางพ่ายแพ้

ถูกจับกุมตัวไปแล้ว! หากในยามนีนางตัวคนเดียว นาง
คงยอมจํานนแล้ว ไม่มีทา่ นจอมมารแล้วนางก็ไม่รูว้ า่ จะ
ทําเช่นใดต่อไป หากทว่ายามนีนางมีบตุ รชายเป็ นองค์
รัชทายาท ชีวิตบุตรชายย่อมสําคัญเหนือสิงใด

“เช่นนันก็รบกวนท่านอัครเสนาบดีแล้ว”
315
“ไปกับแม่เถิดเจวียนเอ๋อร์ แม่จะไม่ยอมให้เจ้าเป็ นอะไร
ไปเด็ดขาด”

ซินซินพยักหน้าตอบรับเสร็จ ก็หนั มาอุม้ บุตรชายรีบเดิน

ตามหลังท่านอัครเสนาบดี ภายใต้การคุม้ กันของทหาร
ออกไปอย่างเร่งรีบ เจินเหนียงและอูเ่ หนียงรีบเดินตาม
ไปติดๆ แต่กลับถูกท่านอัครเสนาบดีเอามือขวางไว้เสีย
ก่อน

“พวกเจ้าทังสองไม่ตอ้ งติดตามไป ข้าจะพาทังสอง

พระองค์หลบหนีออกไปด้วยเส้นทางลับ หากยกขบวน
ไปกันเป็ นจํานวนมาก จะทําให้การหลบหนีชกั ช้าและ
เป็ นทีสังเกตได้ง่าย พวกเจ้ารีบไปหาทีหลบซ่อนตัวทาง
ท้ายวังเถิด พวกเหล่าข้ารับใช้ทยอยหลบหนีไปทีนันกัน
หมดแล้ว”
316
ท่านอัครเสนาบดีกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
สถานการณ์ในยามนีก็คบั ขันยิง อีกทังท่านอัครเสนาบดี
เป็ นขุนนางระดับสูง แม่นมทังสองจึงไม่กล้าไม่เชือฟั ง
ได้แต่ยอมหักใจปล่อยให้เจ้านายทังสอง หลบหนีออก
จากวังไปเพียงลําพัง

“ระวังตัวด้วยนะเพคะ”

“พวกเจ้าทังสองก็เช่นกัน”

รําลากันเสร็จแล้ว ซินซินก็รบี อุม้ บุตรชายวิงตามท่าน

อัครเสนาบดีออกจากตําหนักฉีหลินเต้าฉือไปตามเส้น
ทางลับ

317
ซินซินก็เป็ นดังเช่นแม่นมอาวุโสทังสอง เด็กสาวเห็นว่า
อีกฝ่ ายเป็ นถึงท่านอัครเสนาบดีขนุ นางชันผูใ้ หญ่ ถวาย
งานใกล้ชิดด้วยความจงรักภักดี อีกทังเป็ นบิดาของพระ
ชายาเอกฟางซิน ทีนางให้เกียรติและไว้ใจอย่างยิง โดย
หารูไ้ ม่วา่ อัครเสนาบดีเฒ่าทีเดินตามหลังอยูน่ นั กําลัง
ลอบเหยียดยิมเ**◌้ยมเกรียม

เดิมทีอคั รเสนาบดีลยุ่ กงได้วางแผนการร่วมกับพระชายา

เอกฟางซินผูเ้ ป็ นธิดา และพระชายาอีกสองนาง เพือ
ลอบสังหารราชินีซนซิ ิ นและองค์รชั ทายาทน้อย โดยตน
เอง ท่านหยงชิง และท่านเหลียงเว่ย ได้รว่ มกันส่งขุนพล
มารฝี มือดีของแต่ละเผ่า เข้าบุกล้อมตําหนักฉีหลินเต้า
ฉืออย่างลับๆ เพือรอเวลาท่านจอมมารพลังเผลอ จะได้
ชิงลงมือสังหารสองแม่ลกู นันทิงเสีย

ทว่าเหล่าขุนพลยังไม่ทนั เคลือนทัพเข้าเขตวังมาร กอง

318
ทัพสวรรค์ก็บกุ มาโจมตีเสียก่อน ทังวังมารตกอยูใ่ น
ความวุน่ วายทันที ทําให้ตนจําต้องระงับแผนการนีไป
โดยด่วน

ขณะเดียวกัน ท่านจอมมารก็สงเกณฑ์ ั ไพร่พลครังใหญ่

โดยมีคาํ สังให้อคั รเสนาบดีลยุ่ กง ท่านหยงชิง และท่าน
เหลียงเว่ย ให้เข้าร่วมทําศึกในครังนีด้วย อัครเสนาบดี
เฒ่าไม่พอใจอย่างยิง เนืองจากตนอาวุโสมากแล้ว จะ
ให้ออกไปกรําศึกดังคนหนุ่มได้อย่างไร จึงอาศัยช่วงที
กองทัพทังสองพิภพกําลังจัดกระบวนทัพโกลาหล แอบ
ลอบเหาะหนีจากป้อมปราการริมธารา ดับวิญญาณ
กลับมายังวังมหาธรกาฬอย่างเร่งรีบ

ตังใจหลบหนีกลับมาเพือกําจัดราชินีมนุษย์ผนู้ นพร้
ั อม
บุตรของมัน เพือให้ฟางซินบุตรสาวเพียงคนเดียวของ
เขาได้สมปรารถนา ซึงตนเห็นว่าช่วงเวลานีมีคา่ ดุจ

319
ทองคําพันชัง โอกาสลงมือทีงดงามเช่นนีหามิได้อีกแล้ว
ทังจอมมารมูห่ รงและทหารมารเหล่านัน ติดพันการทํา
ศึกอย่างหนักหน่วง ไม่มีทางย้อนกลับมาช่วยเหลือสอง
แม่ลกู ได้ทนั

นอกจากทําให้บตุ รสาวสมปรารถนาแล้ว
เวลานีอัครเสนาบดีเฒ่าต้องการทําตามความปรารถนา
ของตนจากส่วนลึกภายในใจด้วย

อัครเสนาบดีลยุ่ กงต้องการเป็ นราชันเผ่ามารมาโดย

ตลอด ตําแหน่งของเขาในราชสํานักมาร เป็ นรองเพียง
จอมมารมูห่ รงเท่านัน ก่อนหน้านีใคร่ครวญดูแล้วไม่เห็น
ถึงความเป็ นไปได้ อย่างน้อยก็ให้บตุ รสาวของตนได้ขนึ
เป็ นราชินีเผ่ามารก็ยงั ดี เขาจึงหาทางช่วยเหลือบุตรสาว
ในการลอบสังหารราชินีซเู หอ และนางเด็กซินซินมาโดย
ตลอด

320
 ทว่าในยามนีโชคชะตาถือข้างเขาแล้ว กอง
ทัพสวรรค์บกุ มาโจมตีพิภพมาร เขายังจําได้ถงึ เมือครังที
มหาเทวะสงครามหานตงลงมาทําศึกกับจอมมารอูไ๋ ฉ
ราชันมารองค์ก่อน จอมมารอูไ๋ ฉเป็ นถึงจอมมารแห่ง
บรรพกาลยังปราชัยถูกมหาเทวะสงครามจับผนึกขังไว้
ใต้พสุธา เขตมหาสมุทรเป่ ยไห่ ครังนีถึงแม้จอมมารมูห่
รงจะสําเร็จขันเทวะมารแล้ว เขาก็แน่ใจว่าคงต้าน
ทานมหาเทวะสงครามผูย้ งใหญ่
ิ ได้อีกไม่นาน

เมือเห็นเค้าลางความพ่ายแพ้ อัครเสนาบดี
ลุย่ กงจึงเร่งรีบมาทีนีเพือมากําจัดสองแม่ลกู นีไปให้พน้
ทาง หากจอมมารมูห่ รงถูกสังหารตายในศึกหรือถูกจับ
ขัง ประกอบกับไม่มีราชินีและรัชทายาทแล้ว เขาก็จะมี
อํานาจสูงสุดในราชสํานัก ส่วนฟางซินบุตรสาวทีเป็ น
พระชายาเอกก็จะมีอาํ นาจสูงสุดในฝ่ ายใน หากเขายอม

321
จํานนสวามิภกั ดิต่อเผ่าสวรรค์โดยดี ไม่แน่วา่ เทียนตี
อาจแต่งตังเขาให้รงตํ
ั าแหน่งราชันมารองค์ตอ่ ไปก็เป็ น
ได้

อัครเสนาบดีลยุ่ กงเหาะกลับมาด้วยความกระหยิมใจ
เมือมาถึงตําหนักฉีหลินเต้าฉือเห็นทหารมารอารักขา
แน่นหนา หากแต่มิได้กงั วลแต่อย่างใด เพียงใช้ตาํ แหน่ง
อ้างว่าเป็ นคําสังของท่านจอมมาร ให้เข้ามาพา องค์
ราชินีและองค์รชั ทายาทลีภัย แต่ก็ไม่สามารถผ่านเข้า
มาได้โดยง่าย เนืองด้วยติดเวทอาคมคุม้ กันทีจอมมาร
มูห่ รงร่ายคาถาเอาไว้

ขณะทีกลัดกลุม้ อยูน่ นั ดวงจันทราโลหิตอันเป็ นขุมพลัง

ของชาวมาร ถูกมหาเทวะสงครามหานตงทําลายแตก
ระเบิดเป็ นจุณ เป็ นผลให้เวทอาคมทีครอบคลุมตําหนัก
ฉีหลินเต้าฉือเสือมลง พลังของเขาก็เสือมถอยลงไป

322
หลายส่วนเช่นกัน แต่ก็ยงั มากพอให้สามารถทําลายเวท
อาคมคุม้ กันตําหนักลงได้ กระทังลวงให้สองแม่ลกู ผูโ้ ง่
งมนีตกหลุมพราง

ท่านอัครเสนาบดีนาํ พาองค์ราชินี และองค์รชั ทายาท

น้อยทังเหาะเหินทังวิงหลบหนี อีกเพียงนิดเดียวเท่านันก็
ใกล้ถงึ เขตแดนเผ่าอสรพิษ เสียงต่อสูข้ องกองทัพสอง
พิภพ ทีป้อมปราการริมธาราดับวิญญาณยังคงดังสนัน
ต่อเนืองน่าครันคร้าม ยิงนานยิงดังเข้าใกล้มากขึนทุก
ขณะ จนซินซินต้องรีบอุม้ บุตรชายวิงให้เร็วขึนด้วย
อาการขวัญผวา

“องค์ราชินีให้กระหม่อมช่วยอุม้ องค์รชั ทายาทเถิดพ่ะย่ะ

ค่ะ กองทัพสวรรค์ไล่ลา่ ใกล้เข้ามาทุกขณะแล้วมิอาจชัก
ช้าได้ องค์รชั ทายาททรงสําคัญต่อเผ่ามารอย่างยิง ไม่
อาจปล่อยให้กองทัพสวรรค์จบั ตัวไปสังหารได้”

323
ซินซินฟั งแล้วรูส้ กึ เห็นด้วย นางเป็ นเพียงสตรีมนุษย์อายุ
สิบหกปี เท่านัน อ่อนแอไร้อิทธิฤทธิ ซําแค่แบกบุตรชาย
วิงหนีก็ยงั ทําได้เชืองช้านัก

เมือเชือใจขุนนางอาวุโสจึงยอมส่งบุตรชายให้เขาอุม้ แต่
โดยดี!

ขณะอุม้ ส่ง รองเท้าของบุตรชายข้างหนึงหลุดร่วงลงพืน

ซินซินเห็นว่ารองเท้าคูน่ ีเป็ นของขวัญทีจอมมารมูห่ รง
มอบให้แก่บตุ รชาย นางจึงรีบก้มลงเก็บ แต่ไม่มีเวลา
มากพอทีจะหันไปเอือมสวมใส่ให้บตุ รชาย เพราะต้อง
เร่งวิงหนี นางจึงกําไว้ในมือวิงต่อไปทังอย่างนัน วิงต่อ
ไปอีกสักระยะ ในทีสุดขบวนหลบหนีก็เข้าสูเ่ ขตเผ่า
อสรพิษ

324
..........................................................
.

325
บทที ๒๙-๓ :: ศึกสองพิภพ

326
327
 ทันทีทีขบวนลีภัยมาถึงยังลานผาเมืองของเผ่า อันมีภมู ิ
ลักษณะดุจแอ่งพระจันทร์เสียวขนาดใหญ่ อัครเสนาบดี
เฒ่าใช้มือข้างทีไม่ได้อมุ้ องค์รชั ทายาทน้อยสะบัดเพียง
ครัง บังเกิดกรงขังอาคมกักขังร่างของราชินี

อันทีจริงหลังจากจันทราโลหิตแตกดับ ทําให้พลังในกาย
ถอยร่นลงมาก อัครเสนาบดีเฒ่าไม่อาจเสกกรงขังอาคม
ทีมีอานุภาพแข็งกร้าวยิงกว่านีได้ ทว่าอีกฝ่ ายเป็ นเพียง
มนุษย์สตรีออ่ นแอถึงเพียงนัน ลําพังแค่กรงขังไม้
ธรรมดานางก็หนีออกไปไม่ได้อยูแ่ ล้ว แต่ทียังต้อง
เสกกรงขังอาคมอยูด่ ี ด้วยเหตุกลัวว่าจะมีพวกสอดมือ
เข้ามาช่วยเหลือกลางคัน

“ท่านอัครเสนาบดี! ท่านทําอะไร ปล่อยข้าออกไปเถิด

พวกเราต้องรีบหนีกนั มิใช่หรือ”
328
แม้เริมหวาดกลัวจนใบหน้าซีดขาว ทว่าความไว้เนือเชือ
ใจก็ยงั ทําให้ซนซิ
ิ นหันมาเอ่ยขอร้องด้วยนําเสียงอันมัน
คงทังทียากระงับ

“ฮ่าๆๆ ข้าจะปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร ก็ในเมือข้าตังใจ

จับเจ้ามาทีนี!”

เมือมาถึงถินตนเอง อัครเสนาบดีเฒ่าไม่จาํ เป็ นต้อง

แสร้งเป็ นขุนนางผูภ้ กั ดีอีกต่อไป ระเบิดเสียงเย้ยหยัน
ออกมาดังลันด้วยความสะใจ

ในตอนนีเอง ซินซินจึงได้เห็นว่าบัดนีรอบกรงกักขังนาง
ปรากฏร่างชายาเอกฟางซิน ชายารองหลีหง และชายา
สามเหยาจี ยืนหัวเราะเยาะเย้ยนางอยู่ ด้วยสายตา
รังเกียจดูแคลนอย่างยิง ฉับพลันนีเอง เด็กสาวเริมเข้า
329
ใจสถานการณ์ทงหมดทั
ั งมวล

“แสดงว่าเผ่ามารยังไม่พา่ ยศึก ท่านจอมมารยังไม่ถกู

จับกุม แต่เป็ นพวกท่านทีอาศัยช่วงเวลาโกลาหลนีลวง
ข้ากับลูกออกมา!”

“ฮึ! มารูเ้ อาตอนนีไม่สายไปหน่อยรึ นางมนุษย์โง่งม!”

“พวกท่าน! ข้าดูพวกท่านผิดไปจริงๆ”

“เห็นพวกข้าทําดีดว้ ยเพียงนิดก็หลงคิดว่าพวกข้ายอม
รับเจ้าแล้วอย่างนันรึ! น่าขันนัก ฮ่าๆๆ”

“จะบอกเจ้าให้รูเ้ อาไว้ ชาวเผ่ามารทุกคนไม่มีวนั ยอมรับ

ราชินีทีเป็ นมนุษย์ออ่ นแอ และไม่มีวนั ยอมรับรัชทายาท
330
ทีมีสายเลือดมนุษย์เด็ดขาด! ราชินีแห่งพิภพมารก็ตอ้ ง
เป็ นชาวเผ่ามารเท่านัน!”

ชายารองหลีหงและชายาสามเหยาจีขยับ
เดินเข้ามาพูดเย้ยหยันถึงข้างกรงขังด้วยความสะสาใจ
ในทีสุดก็สามารถกระชากนางเด็กมนุษย์ผนู้ ีลงจาก
บัลลังก์ราชินีได้เสียที

“หากพวกท่านไม่อาจยอมรับข้ากับบุตรชายได้
เช่นนันข้าจะละจากตําแหน่งฐานะทุกอย่าง พาลูกหลบ
หนีไปให้ไกลจากทีนีดีหรือไม่ ข้าจะพาลูกกลับไปอยู่
เมืองมนุษย์เช่นเดิม ข้าสัญญาจะหลบซ่อนตัวไม่ให้ผใู้ ด
พบเจออีก พวกท่านปล่อยข้ากับลูกไปเถิด”

ซินซินขยับเข้ามากอดกรงขังวอนขอนําตา
นองหน้า ชีวิตของนางนันไม่สาํ คัญ หากต้องตายลงใน
331
วันนีนางก็ไม่คิดเสียดาย ทว่านางไม่อาจทนเห็นบุตร
ชายถูกทําร้ายได้ ขอเพียงวันนีบุตรชายของนาง
ปลอดภัย ต่อให้ตอ้ งแยกจากสามีหรือละทิงตําแหน่ง
ราชินีนางก็ยอมทังสิน

ด้านองค์รชั ทายาทหยางเจวียนทีถูกอัคร
เสนาบดีเฒ่าอุม้ กอดเอาไว้ เมือเห็นมารดาอยูใ่ นกรงขัง
สภาพน่าเวทนา อีกทังยังรําไห้ปานจะขาดใจ องค์
รัชทายาทน้อยก็รอ้ งไห้จา้ ยืนมือน้อยๆ โผตัวจะเข้าไป
หามารดา

“ฮือๆๆ ปล่อยข้า! ปล่อยข้านะ ข้าจะไปหา

เสด็จแม่ เสด็จแม่! ท่านอย่าร้องไห้”

“เด็กสารเลว! อยูน่ ิงๆ ถ้าไม่อยากตายเร็วก็จง

332
อยูน่ ิงๆ เดียวนี!”

อัครเสนาบดีเฒ่าตวาดลัน พร้อมกับเอามือ
ข้างหนึงยกขึนบีบลําคอองค์รชั ทายาทน้อยด้วยใบหน้า
บิดเบียวเ**◌้ยมเกรียม เดินไปยังริมขอบผาเหวทีบัดนี
ลมกรรโชกรุนแรง จนชายเสือคลุมของอัครเสนาบดีเฒ่า
สะบัดไหว

“ไม่นะ! อย่า! ได้โปรดเถิดอย่าทําร้ายลูกข้า

เลย ปล่อยพวกเราสองแม่ลกู ไปเถิด ข้าสัญญาจะหนีไป
ให้ไกล จะไม่ขวางทางพวกท่านอีก!”

ซินซินกรีดร้องสุดเสียง ทรุดเข่าลงกระแทกพืนดังปึ ก
โขกศีรษะนับครังไม่ถว้ นวอนขอความเมตตา

333
 “ฮะ ฮึก! สะ เสด็จแม่! ชะ ช่วยด้วย! ฮึก!”

องค์รชั ทายาทน้อยถูกบีบคอจนดวงตาเหลือกโปน เอ่ย

วาจาออกมาไม่เป็ นคํา หายใจได้อย่างยากลําบาก

“ข้าคงต้องทําให้เจ้าผิดหวังเสียแล้ว ทีไม่อาจ
ทําตามทีเจ้าร้องขอได้ ข้าไม่อาจปล่อยพวกเจ้าไปได้
โดยเฉพาะบุตรชายของเจ้า ทีไม่ควรเกิดมาตังแต่แรก!
แต่ไม่เป็ นไร ข้าจะทําให้มนั ตายในวันนีเอง!...ท่านพ่อ
โยนมันลงบ่องูโดยเร็วเถิด!”

คราวนีเป็ นชายาเอกฟางซิน ผูท้ ีทุกคนล้วนแต่กล่าวขาน

ว่านางอ่อนโยนยิง บัดนีกลับสังให้บิดาของตนสังหาร
เด็กเล็กๆ อย่างโหดเ**◌้ยมเลือดเย็น

334
 ฝ่ ายบิดาโฉดชัวได้ยินบุตรสาวสังการเช่นนัน
ก็ยืนมือข้างทีบีบลําคอองค์รชั ทายาทน้อยอยูน่ นเหวี
ั ยง
ยืนไปกลางอากาศ เบืองล่างเป็ นผาเหวลึกอันเป็ นบ่องู
อสรพิษร้าย

“อย่า! ได้โปรด พระชายาเอก! ท่านรูด้ ีวา่ ฝ่ า

บาทรักเจวียนเอ๋อร์เพียงใด หากท่านจอมมารรูว้ า่ ท่าน
สังหารเจวียนเอ๋อร์ ท่านจะแบกรับโทษทัณฑ์นีไหวหรือ”
ซินซินพยายามรังเวลาต่อรอง หวังใจให้มีปาฏิหาริยเ์ กิด
ขึน หวังเหลือเกินว่าจอมมารมูห่ รงอาจตามมาช่วยบุตร
ชายได้ทนั กาล

“ฮ่าๆๆ เรืองลูกชายเจ้าตายในวันนี ฝ่ าบาทจะ

รูแ้ ค่วา่ มันเป็ นเพียงอุบตั ิเหตุ แล้วอย่าได้หลงคิดว่าฝ่ า
บาทจะอาลัยอาวรณ์ลกู ชายเจ้าให้มากนัก สนมชายา
ของฝ่ าบาทมีอีกร้อยกว่านาง ลูกชายเจ้าตายไปเสียคน
335
จะนับเป็ นอะไรได้ อีกไม่นานฝ่ าบาทก็มีลกู ชายคนใหม่
แล้ว”

“สะ เสด็จแม่! ฮือๆๆ เสด็จแม่!”

องค์รชั ทายาทน้อยสะอึกสะอืน ดินรนอยูก่ ลางอากาศ

ด้วยท่าทางทรมานอย่างยิง สองมือน้อยพยายามเอือม
คว้าหามารดา ในบางครารอบๆ ร่างน้อยคล้ายจะ
ปรากฏตบะมารเปลวอัคคีสีเงิน ทว่าปรากฏเพียงไม่นาน
ก็สลายหายวับไป อาจเนืองด้วยดวงจันทราโลหิตแตก
สลาย อีกทังองค์รชั ทายาทก็ถือกําเนิดได้เพียงหนึงเดือน
ยังไม่รูจ้ กั วิธีควบคุมพลังมารในกาย

“เจวียนเอ๋อร์! ไม่ตอ้ งกลัวลูก แม่จะออกไป

ช่วยเจ้าให้ได้! ปล่อยข้าออกไปนะ! ปล่อยข้าออกไป

336
เดียวนี!”

ซินซินตะโกนเรียกหาบุตรชาย ความเจ็บปวดเสียใจกรีด
ลึกถึงกระดูก สองมือพยายามทุบทําลายกรงขัง คลุม้
คลังราวกับคนเสียสติไปแล้ว

“น่ารําคาญยิงนัก! ท่านพ่อโยนมันลงบ่องูไป
ได้แล้ว!”

สินเสียงสังการของชายาเอกฟางซิน อัครเสนาบดีเฒ่า
ปล่อยมือทีกุมลําคอองค์รชั ทายาทออกทันที ทําให้รา่ ง
น้อยอ้วนกลมร่วงดิงลงสูก่ ลางอากาศเบืองล่างอย่างรวด
เร็ว

“เสด็จแม่!! เสด็จ.....”

337
“เจวียนเอ๋อร์! ไม่! เจวียนเอ๋อร์!!”

ซินซินเบิกตาค้างราวถลนออกจากเบ้า กรีดร้องสุดเสียง
มือข้างหนึงกํารองเท้าบุตรชายจนจิกแน่น ส่วนมืออีก
ข้างหนึงพยายามสอดมือเอือมออกไปนอกกรงขัง
พยายามเอือมคว้าร่างบุตรชายสุดแขน ทังทีรูว้ า่ นางอยู่
ห่างไกลจากบุตรชายนักแต่ก็ยงั ทํา

ฉับพลันนันเอง ปรากฏเหล่าอสรพิษร่างยักษ์มากมาย
ทะลึงโผล่พรวดขึนมาจากใต้กน้ เหว อ้าปากกว้างแยก
เขียวทีอาบด้วยพิษร้าย ฉีกทึงยือแย่งร่างน้อยขององค์
รัชทายาทเผ่ามาร ต่อหน้าต่อตาซินซินผูเ้ ป็ นมารดา

“ไม่!!!”

338
ซินซินกรีดร้องรําไห้ราวหญิงเสียสติ สองตาแดงกําราว
กับจะกลันโลหิตออกมาได้ นําตาไหลอาบเปื อนใบหน้า
เจ็บปวดราวถูกควักดวงใจออกไปทังทียังมีลมหายใจอยู่

บุตรชายนางตายแล้ว ตายไปต่อหน้าต่อตานาง!

เด็กสาวมองฝ่ าม่านนําตาลงไปยังหุบเหวเบืองล่าง เห็น

เพียงแค่อสรพิษหลายตัวกําลังแย่งกัดกินร่างน้อยของ
บุตรชายนาง โดยทีนางผูเ้ ป็ นมารดามิอาจช่วยเหลือได้
เลย

เสียวชัวขณะทีนางกําลังร้องไห้หยาดนําตาราวพิรุณ
โลหิต ภายใต้แขนเสือของซินซิน รอยปานแดงคล้าย
กําไลรอบข้อมือขวาของนาง บัดนีจางหายไปอีกวงหนึง
แล้ว หลังจากบุตรชายอันเป็ นทีรักถูกสังหารตายพราก
339
จากนางไป เวลานีรอยปานแดงเหลือเพียงอีกสองวงเท่า
นัน!

........................................................

340
บทที ๓๐ :: ฝ่ าวิบากกรรม

ซินซินเงยหน้าแห่งความสินหวังขึนมาจากก้นเหว
พลันเห็นเจ้าอีกายายาโฉบบินขึนมาจากใต้หบุ เหวบ่องู
บินถลาร่อนลงมาเกาะยังลําแขนเรียวของพระชายารอง
หลีหง

“เจ้าทําได้ดีมาก”

ชายารองแห่งเผ่ามารวิหคลูบขนสีดาํ มันวาวของเจ้าอีกา
ตาเดียวด้วยความชมเชย

เพียงเท่านันก็ทาํ ให้ซนซิ
ิ นรูแ้ ล้วว่า ตนเองช่างโง่งม
สมควรตายแล้ว เจ้าอีกายายาของนางก็เป็ นเพียงหนึง
ในทาสผูซ้ ือสัตย์ทีพระชายารองหลีหงทิงไว้เป็ นหน่วย

341
สอดแนมข้างกายนาง

“ลูกก็ตายไปแล้ว พระชายาเอกท่านรีบจัดการคนเป็ น
แม่เถิด รังรอต่อไปอีก ข้าเกรงว่าจะมีคนติดตามมาช่วย
มันได้ทนั ” ชายาสามเหยาจีเอ่ยเร่งเตือนสติ

“ย่อมได้ จะจัดการกับมันตอนนีเลยก็ยอ่ มได้ แต่ขา้ ว่า

ความตายยังเป็ นโทษทัณฑ์ทีไม่หนักหนามากพอให้พวก
เราหายแค้น ข้าจะทําให้มนั ได้รูว้ า่ การอยูไ่ ม่สตู้ ายคือสิง
ใด!” ชายาเอกฟางซินเค้นเสียงเหยียบเย็นลอดไรฟั น
จากนันจึงหันไปสังการบิดา

“ท่านพ่อ ปล่อยมัน”

อัครเสนาบดีลยุ่ กงได้ยินดังนันจึงโบกมือร่ายเวท

342
สลายกรงกักขังเด็กสาวมนุษย์ออกไป ซินซินเห็นว่านาง
ได้รบั อิสระแล้วก็รบี ลุกขึนพรวดพราดไปทีขอบผาเหว
ทําท่าคล้ายจะกระโดดตามบุตรชายลงไป

หากแต่สายไป อัครเสนาบดีเฒ่าโบกมืออีกครัง ร่างเล็ก

ของนางถูกฝ่ ามือซัดจนกลิงตลบกลับมานอนกองยังที
เดิม อีกทังบัดนีตังแต่ช่วงอกลงไปถึงปลายเท้าของนาง
เป็ นอัมพาตขยับไม่ได้เสียแล้ว รองเท้าข้างหนึงของบุตร
ชายทีกําไว้ในมือตลอด บัดนีถูกกําเกร็งแน่นยิงกว่าเดิม

“เจ้าปรารถนาจะทําสิงใดเพือบรรเทาความคังแค้นในใจ
ก็รบี ทําเถิด หากกระทําจนสมใจเมือใดจงรีบฆ่ามันทิง
เสีย”

อัครเสนาบดีเฒ่ากําชับบุตรสาว ความจริงแล้วเขาอยาก
สังหารนางเด็กมนุษย์ผนู้ นเสี
ั ยให้จบสินไปโดยเร็ว เกรง
343
กลัวว่าจะมีเรืองผิดพลาดแทรกซ้อนขึนมา แต่บตุ รสาวก็
เขาปรารถนาจะเล่นสนุกกับนางเด็กมนุษย์ผนู้ นก็ ั นบั ว่า
เป็ นวิธีทีสะสาใจไม่เลว คิดแล้วก็ให้หวั เราะลันออกมา
ก่อนจะเหาะเหินกลับไปหดหัวรออยูท่ ีจวนเสนาบดีซงอยู ึ ่
ถัดไปไม่ไกล ผูใ้ ดจะโง่งมออกไปทําศึกให้เหน็ดเหนือย
กันเล่า รอให้สงครามใกล้ตดั สินแพ้ชนะเสียก่อน แล้ว
ค่อยโผล่ไปก็ยงั ไม่สาย ยามนันค่อยเลือกข้างเอาแล้วกัน
ว่าจะประจบผูใ้ ด

เวลานีรอบกายทีขยับเขยือนไม่ได้ของซินซิน มีเพียงพระ
ชายาทังสามเพียงเท่านัน

“คิดจะตายตามลูกไปกระนันหรือ ง่ายไปกระมัง ขอให้

พวกข้าเล่นสนุกกับร่างของเจ้าสักหน่อยเถิด”

ชายาเอกฟางซินเหยียดยิมกล่าว พลางเสกแท่นศิลาให้
344
ปรากฏขึนกลางลาน ก่อนจะใช้พลังหอบร่างใกล้ตาย
ของนางเด็กมนุษย์ ให้ขนมานอนราบอยู
ึ บ่ นนัน เสก
เรียกมีดเล่มเล็กบางเฉียบออกมาจากฝ่ ามือ ชายาอีก
สองนางเห็นดังนัน ก็เสกเรียกมีดเล่มเล็กออกมาเช่นกัน

ยามนีพระชายาทังสามนาง มายืนแสยะยิมน่าสะพรึง
กลัวล้อมรอบแท่นศิลา ซินซินพลันกระจ่างทันทีวา่ พวก
นางกําลังจะลงมือกระทําสิงใด เด็กสาวพยายามขยับ
ดินหนี หากทว่าร่างของนางโดนคาถามารสะกดเอาไว้มิ
อาจขยับได้ ซินซินมิได้วิงวอนร้องขอชีวิต พวกนางจิตใจ
อํามหิตสังหารแม้กระทังเด็กเล็กๆ ได้ กับตัวนางทีพระ
ชายาทังสามเคียดแค้นชิงชังเข้ากระดูกจะนับเป็ นตัว
อะไรได้

“ร่างนีทีท่านจอมมารหลงใหลนักใช่หรือไม่ ข้าอยากจะ
รูน้ กั หากร่างนีถูกเฉือนเนือเลาะกระดูกแล้ว ท่านจอม

345
มารจะยังลุม่ หลงเจ้าอีกหรือไม่”

ชายาเอกฟางซินเย้ยหยันจบก็ไล้ปลายนิวมือเรียวขาวไป
บนคมมีดวาววับ ก่อนจะลงคมมีดเฉือนปาดเนือหนังที
ปลายเท้าข้างหนึงของซินซินออกมาชินขนาดเท่าฝ่ ามือ
แล้วโยนทิงลงไปยังข้างแท่นศิลาอย่างไม่ไยดี โลหิตสี
แดงฉานไหลพุง่ ออกมา

“อ๊าก!--”

ซินซินกรีดร้องเสียงโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวด
หากร่างของนางขยับได้ คงดินพล่านน่าเวทนา

“ไม่ตอ้ งกลัวไป ความเจ็บปวดนีจะไม่ทาํ ให้เจ้าตาย ข้า

ได้รา่ ยเวทรังวิญญาณเจ้าเอาไว้แล้ว ถึงแม้เจ้าเจ็บปวด

346
กระทังร้องขอความตาย แต่เจ้าจะไม่ได้ตายสมใจ พวก
ข้าจะกรีดหนังเฉือนเนือ และเลาะกระดูกเจ้าสดๆ ความ
เจ็บปวดในทุกคมมีดเจ้าจะต้องรับรู!้ สตรีแพศยาที
บังอาจแย่งชิงความ โปรดปรานของฝ่ าบาทไปจาก
พวกเรา จะต้องเจ็บปวดแทรกลึกเข้าไปถึงจิต
วิญญาณ!”

ชายารองหลีหงเค้นเสียงเ**◌้ยม แล้วลงมือตวัดมีด
เฉือนเนือสดๆ ทิงลงพืนไปอีกชิน

“กรีด!!--” โดนเฉือนเนือหนังครังทีสองนี ซินซินผวา

กรีดร้องเสียงดังยิงกว่าเดิม นําตาแห่งความเจ็บปวด
ไหลพรากออกมา

“พะ เพียงเพราะพวกท่านไม่ยอมรับราชินีมนุษย์ จึง

ต้องทํากับข้าถึงเพียงนีเลยหรือ” ซินซินพยายามกัดฟั น
347
ข่มความเจ็บทัวสรรพางค์กายถามออกไป

“ใช่! พวกเราชาวเผ่ามารทุกคนไม่ยอมรับราชินีมนุษย์
กฎเกณฑ์ราชสํานักก็ระบุเอาไว้ชดั แจ้ง แต่น่าขันนัก
ท่านจอมมารถึงกับกล้าฝ่ าฝื นกฎทรยศต่อชาวเผ่ามาร
แต่งตังราชินีสองครังก็ยงั เป็ นสตรีมนุษย์ผอู้ อ่ นแอเช่น
เดิม!”

ชายาสามเหยาจีกล่าวไป ก็ลงมือเฉือนเนือหนังไปด้วย
แรงริษยา ส่วนอีกสองชายาหาได้ยืนนิงเฉย ช่วยกัน
เฉือนหนังปาดเนือราวกับแล่ปลาสดๆ บนเขียง ทังสาม
แล่เนือหนังตังแต่ปลายเท้าทังสองข้าง ค่อยๆ ไล่สงู ขึน
ไปด้านบน เศษชินเนือขนาดเท่าฝ่ ามือชินแล้วชินเล่าถูก
โยนลงข้างแท่นศิลา เลือดสีแดงฉานไหลเจิงนองน่ากลัว
ราวบ่อโลหิต ส่งกลินคาวคละคลุง้ น่าสะอิดสะเอียน

348
“กรีด!! ตะ แต่วา่ ข้าก็กาํ ลังจะเข้าสูว่ ิถีมารเป็ นพวก
เดียวกันกับทุกคนทีนีแล้วมิใช่หรือ”

ซินซินกรีดร้องถามด้วยความหวาดหวัน ปากถามออก
ไปทว่าในใจกลับรูส้ กึ ถึงความสินหวังกินลึกถึง
แก่นกระดูก หากพวกนางมีจิตคิดเมตตา คงไม่กระทํา
กับนางอํามหิตถึงเพียงนี

“เข้าสูว่ ิถีมารแล้วอย่างไร! ความจริงเจ้ามันก็เป็ นเพียง

นางมนุษย์ ตําช้าอ่อนแอก็เท่านัน! ยิงมาได้รูว้ า่ เจ้าคือซู
เหอกลับชาติมาเกิด พวกข้าก็ไม่อาจให้เจ้ามีชีวิตต่อได้
อีก! และไม่วา่ เจ้าจะหวนมาถือกําเนิดอีกกีภพกีชาติ
พวกข้าก็จะตามทําร้ายพร่าผลาญเจ้า! แต่เดิมพวกข้าก็
อยูก่ บั ท่านจอมมารอย่างมีความสุขดียงิ เป็ นเจ้าทีเข้า
มาแทรกกลางแย่งชิงความโปรดปรานของท่านจอมมาร
ไปจากพวกเรา! นางแพศยาอย่างเจ้าสมควรตายเท่า
349
นัน!”

คราวนีชายาเอกฟางซินตวัดมีดเฉือนเนือด้วยความรวด
เร็วรุนแรงตามอารมณ์เกรียวโกรธทีคุกรุน่ ยิงเมือนึกถึง
ว่านางแพศยาตรงหน้าคือราชินีซเู หอกลับชาติมาเกิด ก็
ยิงทวีความเจ็บแค้นริษยา ท่านจอมมารรักใคร่หลงใหล
นางผูน้ ีมากมายนัก ขนาดมันตายไปแล้วก็ยงั สืบเสาะ
หาว่ามันกําเนิดใหม่เป็ นผูใ้ ด แล้วติดตามกลับมาจนได้
ซํายังมอบความรักลึกซึงให้ถงึ ขันแต่งตังเป็ นราชินีอีก
ครัง ช่างกระทําหยาบหยามหน้านางยิงนัก

“กรีด!! อ๊ากกก!!--”

คราวนีไม่มีคาํ วิงวอนร้องขอชีวิตใดๆ อีก มีเพียง

เสียงกรีดร้องโหยหวนทุรนทุราย แม้นร่างกายจะถูกเวท
ตรึงไว้มิอาจขยับหนีได้ ทว่ากล้ามเนือแต่ละส่วนทีถูก
350
เชือดเฉือนกระตุกเกร็งเพราะความเจ็บปวด

ชายาเอกฟางซิน ทําสีหน้ารําคาญเสียงรําไห้โหยหวน
ราวปี ศาจขุมนรก จึงสังให้ชายาสามทียืนอยูต่ าํ แหน่ง
ใกล้สดุ ไปจัดการ

“เหยาจี ตัดลินแล้วถอดกรามมันซะ ข้ารําคาญเสียง

ร้องเหลือทน”

ชายาสามแสยะยิมทันที ก่อนจะขยับเดินเข้าไปใช้มือ
ล้วงเข้าไปในช่องปากของซินซิน กระชากล้วงเอาลิน
ออกมา ก่อนจะใช้มีดเฉือนตัดแล้วโยนทิงไป จากนันก็
หันกลับมาจับใบหน้าเหยือเคราะห์รา้ ยเป็ นแม่นมัน แล้ว
ก็ลงมือถอดกรามด้วยฝ่ ามือเดียว

351
“อือ!! อึก! อือ!!”

เสียงหวีดร้องของซินซินจุกอยูไ่ ด้เพียงภายในลําคอ
เลือดสดๆ ไหลท่วมปาก ไหลย้อยลงมาตามลําคอแดง
เถือกน่าสยดสยอง เด็กสาวเจ็บปวดจนสองตาแดงกํา
เหลือกโปน

ชายารองหลีหงใจร้อน ขยับขึนไปปาดหูเชือดจมูกเฉือน
แก้มด้วยท่าทางคังแค้น ชายาเอกฟางซินค่อยๆ เฉือน
เนือทีท่อนแขน สายตาพลันเหลือบมองเห็นมือของซิน
ซินข้างนันจิกกุมรองเท้าบุตรชายเอาไว้แน่น รอยยิมอัน
หนาวยะเยือกปรากฏออกมา

“รองเท้าบุตรชายกระนันหรือ ดูทา่ จะหวงมากกระมัง

ยิงหวงมาก ข้าก็ยงปรารถนายื
ิ อแย่ง ฮ่าๆๆ”

352
ชายาเอกฟางซินใช้พละกําลังกระชากรองเท้าเด็กข้างนัน
ออกจากมือทีจิกกุมอย่างแรง แล้วโยนทิงออกไปไกล

ซินซินถูกบีบคันจิตใจอย่างรุนแรง ทว่าก็ไม่อาจกระทํา
สิงใดได้ นางทําไม่ได้แม้กระทังกรีดร้องโวยวาย นางถูก
ตัดลินถอดกรามไปจนสินแล้ว ได้แต่มองตามรองเท้า
บุตรชายดวงตาแดงกํา รําไห้นาตาประหนึ
ํ งสายโลหิต

“นอกจากความเจ็บปวดทางกายดังอยูไ่ ม่สตู้ าย ทีพวก

ข้าหยิบยืนให้เจ้าแล้ว วันนีข้าใจดีจะยอมบอกความจริง
ทีทําให้เจ้าต้องเจ็บปวดใจให้ฟัง... เมือครังทีเจ้าถูกลอบ
สังหารตอนหลบหนีออกจากวัง นันเป็ นคําสังของท่าน
จอมมารจริงดังทีข้าเคยบอกไป แต่ผทู้ ีลงมือนันล้วนเป็ น
พวกข้าทังสิน มารอสรพิษห้าหัวทีไล่ฉกกัดเจ้าเป็ น
บริวารของข้า พิษจากต้นพลับพลึงแดงทีทําให้เจ้าเกือบ
353
สูญเสียขาทังสองข้างเป็ นกลสังหารของเหยาจี โดยมี
เจ้าอีกาตาเดียวทีเจ้าไว้ใจดุจสหาย เป็ นไส้ศกึ คอยสอด
แนม จงรูไ้ ว้เถิด เจ้าอีกานันเป็ นสมุนของหลีหง และเมือ
ครังลอบสังหารเจ้าทีสุสานซูเหอ ก็เป็ นฝี มือพวกข้าอีก
เช่น แต่ผบู้ งการพวกข้าก็คือท่านจอมมาร...ท่านจอม
มารต้องการหัวใจมนุษย์ของเจ้าเพือวิชาเทวะมาร แต่ไม่
อาจลงมือกระทําเองอย่างโจ่งแจ้งได้ ด้วยเพราะเกรงว่า
จะเป็ นทีครหาของเหล่าขุนนาง”

ชายาเอกฟางซินกระซิบเย้ยหยันอยูท่ ีข้างหู นางไม่

ปล่อยให้ศตั รูหวั ใจเจ็บปวดแสนสาหัสแค่เพียงกาย ทัง
ยังเอ่ยวาจาสาดโยนความผิดไปให้จอมมารมูห่ รง นาง
เด็กมนุษย์ผนู้ ีต้องเจ็บปวดใจกระทังลมหายใจสุดท้าย
ไม่มีความเจ็บปวดใดสาหัสเท่า ได้รูว้ า่ คนรักต้องการฆ่า
เราให้ตายอีกแล้ว

354
ชายาสามเหยาจียงั ไม่สาแก่ใจ ขยับเข้ามาช่วยเติมเชือ
ฟื นใส่ไฟ สาดโยนความผิดไปให้จอมมารมูห่ รงด้วยอีก
คน

“แต่เมือชาติก่อนทีเจ้าเป็ นซูเหอ ก็เป็ นท่านจอมมารที

เป็ นผูล้ งมือสังหารเจ้า ทังวางยาพิษในกระถางธูป ทัง
หนอนพิษจากอุบลบุษราล้วนเป็ นฝี มือท่านจอมมารทัง
สิน!...ไม่วา่ ชาติก่อนหรือชาตินี ท่านจอมมารก็ตอ้ งการ
ฆ่าเจ้าให้ตาย! ท่านจอมมารอาจจะหลงใหลรูปโฉมของ
เจ้าไปบ้าง อาจจะเห็นแก่เจ้าทีให้กาํ เนิดบุตรชาย จึงใจ
อ่อนไม่ยอมลงมือสังหารเจ้าด้วยตนเอง ได้แต่สงให้ ั พวก
ข้ามาสังหารเจ้าแทน และวันนีก็เป็ นคําสังท่านจอมมาร
เช่นกัน พวกข้าทรมานเจ้าจนสมใจเมือใด ก็จะควัก
หัวใจเจ้าไปมอบให้ทา่ นจอมมาร ฮ่าๆๆ”

ปากจะเย้ยหยัน สองมือไม่หยุดพร่าผลาญเนือหนังผูอ้ ืน
355
เวลานีชายาทังสามกําลังเพลิดเพลินในการแล่เนือ
มนุษย์อย่างยิง กระทําการอํามหิตซําแล้วซําเล่า บริเวณ
ท่อนขาโดนเลาะเนือออกไปจนลึกเห็นกระดูกแล้วจึง
ขยับสูงขึนมา

แต่ละนางลงมือไป พลางคิดในใจว่าหากกําจัดนาง
มนุษย์แพศยาผูน้ ีไปเรียบร้อยแล้ว คงต้องรีบวางแผน
กําจัดชายาทีเหลือโดยเร็ว เพือให้ตวั นางขึนเป็ นราชินี
อย่างชอบธรรม

ราวกับความเจ็บปวดนีไม่มีทีสุดสิน ซินซินเจ็บปวดทุกข์
ทรมานแสนสาหัส ปรารถนาความตายเพือปลดปล่อย
สังขาร และวิญญาณของนางจากความเจ็บปวดทังปวง
ทว่าสตรีอาํ มหิตทังสามไม่ปล่อยให้นางตาย สองตาเริม
พร่าเลือน สองหูเริมไม่ได้ยินสิงใด เรียวแรงและพลัง
ชีวิตค่อยๆ ลดลง

356
หากนางไม่ได้เจ็บปวดจนเลอะเลือนไป ดูเหมือนเมือครู ่
ชายาทังสามจะกล่าวว่านางคือราชินีซเู หอกลับชาติมา
ถือกําเนิดอย่างนันหรือ จะเป็ นไปได้อย่างไร?

ท่ามกลางความเจ็บบาดลึกสลักไปถึงจิตวิญญาณ โดย
ทีไม่มีผใู้ ดทันสังเกตเห็น ปานรูปเปลวเพลิงสีแดงบน
หน้าผากของซินซิน กะพริบเรืองแสงอ่อนจางอยูส่ อง
สามครังก่อนทีจะจางสลายหายไป ราวกับบนหน้าผาก
มนนีไม่เคยมีปานแดงประทับมาก่อน ในหัวของเด็กสาว
ขาวโพลนก่อนจะมีภาพห้วงฝันปรากฏขึน...

‘ข้าไม่มีของขวัญแต่งงานสิงใดให้ แต่ขา้ รูม้ าว่าเจ้าชอบ

ดอกบัวยิงนัก เห็นสระนําหน้าตําหนักของเจ้าว่างเปล่า
ไร้บปุ ผาแต่งแต้ม จึงนําอุบลบุษราเหล่านีมาปลูกไว้ทีนี
ซูเหอ เจ้าชอบหรือไม่’
357
จอมมารมูห่ รงกล่าวขณะประคองร่างอรชรของราชินีซเู ห
อ เดินออกมายังสระนํากว้างด้านนอกตําหนักหย่งเอ
วียน เมือราชินีโฉมสะคราญเห็นดอกบัวสีเหลืองสดเบ่ง
บานละลานตาในสระนําก็ให้ยมสดใสออกมา
ิ

‘ข้าชอบมาก ลําบากท่านแล้ว’

ซินซินมองจอมมารมูห่ รงพูดคุยกับราชินีซเู หอ สลับกับ

มองชมความงดงามของอุบลบุษราในสระด้วยอารมณ์
หลากหลาย ไม่นานภาพตรงหน้าก็แปรเปลียนไปดู
คล้ายจะเป็ นคําคืนของวันถัดไป ทุกพืนทีสรรพอณูผิว
ของราชินีซเู หอปรากฏผืนแดงขึนตะปุ่ มตะปํ าเต็มร่าง
โดยเฉพาะใบหน้าช่างน่าสยดสยองอย่างแท้จริง

358
‘กรีด! ปวดแสบปวดร้อนเหลือเกิน ช่วยข้าด้วย!’

ราชินีซเู หอนอนดินกรีดร้องอยูบ่ นเตียงทุรนทุรายเจ็บ

ปวดสุดแสน เจินเหนียงแม่นมอาวุโสตะโกนเร่งให้คน
ออกไปตามท่านมารโอสถมาทีนีโดยด่วน เหล่านางมาร
รับใช้ตา่ งวิงวุน่ ร้อนรนตกใจจนกระทําสิงใดไม่ถกู

ผืนแดงภายนอกกระจายขึนทัวร่างคันคะเยออย่างยิง
ภายในเจ็บปวดราวถูกสัตว์รา้ ยกัดกินอวัยวะภายใน

‘ช่วยด้วย! ข้าทรมานเหลือเกิน ช่วยข้าด้วย!’

ราชินีซเู หอดินทุรนทุราย ชัวเวลาไม่ถงึ ครึงก้านธูป

ตะปุ่ มตะปํ าคันคะเยอนันปรากฏหนอนพิษดูดกินโลหิต
พากันไต่ยวเยี
ั ยโผล่ขนมาจากตุ
ึ ม่ หนองบนผิวหนัง ไม่

359
นานทังร่างของราชินีเต็มไปด้วยรูพรุน ไม่เว้นกระทังใบ
หน้าและลูกตา

เหล่าหนอนพิษตัวเขืองกัดกินอวัยวะภายในเสร็จสิน ก็
พากันปะทุออกมากัดกินอวัยวะภายนอก ราชินีซเู หอก
รีดร้องดินทุรนทุราย ไม่นานราชินีผนู้ ่าเวทนาก็พลันขาด
ใจตาย ทว่าก่อนตายสองหูของนางได้ยินท่านมารโอสถ
กล่าวว่า

‘หนอนพิษพวกนีมาจากอุบลบุษรา’

ขณะทีซินซินยืนมองราชินีซเู หอสินใจในห้วงฝันตรงหน้า
อย่างงุนงงและตกตะลึง มีแรงดึงดูดมหาศาลอันไร้ซงที ึ
มา ดูดนางทีล่องลอยอยู่ ให้เข้าไปอยูใ่ นร่างไร้วิญญาณ
ของซูเหอ ยังไม่ทนั ได้ตงสติ
ั ทบทวนสิงใด ความเจ็บปวด
ทีซูเหอได้รบั ก่อนตายนัน ซินซินพลันรับรูไ้ ด้ราวกับร่าง
360
กายและจิตวิญญาณของนางเป็ นหนึงเดียวกับซูเหอ

เวลานีความทรงจําเมือครังชาติภพก่อนทีนางเป็ นเหลียง
ซูเหอ กําลังหลังไหลเข้ามา ตังแต่เมือครังทีนางติดตาม
ท่านอาจารย์อยูอ่ ารามชีในโลกมนุษย์ กระทังมาถูกฆ่า
ตายด้วยหนอนพิษอย่างน่าสยดสยอง

จริงแท้แน่นอนแล้ว นางก็คือราชินีซเู หอกลับชาติมาเกิด

อย่างทีชายาทังสามบอกกล่าว สิงทีนางฝันถึงราชินีซเู ห
อมาตลอด เป็ นความทรงจําเก่าก่อนของนาง หาใช่ราชิ
นีซเู หอมาเข้าฝันเพือเป็ นลางเตือนอย่างทีนางเข้าใจมา
ตลอดแต่อย่างใด!

ไม่วา่ จะเป็ นชาติภพก่อนหรือชาติภพนี จอมมารมูห่ รงก็

อยูเ่ บืองหลังในการสังหารนาง!

361
ซินซินออกจากภาพห้วงความทรงจํา ทีเชือมต่อ
จากอดีตชาติทงมวลกลัั บสูส่ ภาวการณ์จริง ความจริงที
ได้รบั รูว้ า่ จอมมารมูห่ รงทีนางรักทังสองชาติสองภพ เขา
กลับเป็ นผูส้ งั หารนางทังสองชาติสองภพ ความเจ็บปวด
นีลึกลําสุดบรรยาย สองตาแดงกําทวีราไห้ ํ รุนแรงยิงกว่า
เดิม จนเส้นโลหิตนัยน์ตาปริแตก นําตาทีหลังออกมา
เป็ นสายโลหิต

สิงทีนางเกลียดชังทีสุด และปรารถนามิพบเจอคือการ
เข่นฆ่าสังหาร ทว่าวันนีนางกลับต้องพบปะกับสิงทีชัง
ถูกเข่นฆ่าพร่าผลาญด้วยนํามือของคนทีนางรักและไว้ใจ

ท่านจอมมารไยจึงโหดร้ายเลือดเย็นต่อข้าได้ถงึ เพียง
นี...

362
พระชายาทังสามไยจึงอํามหิตต่อข้าได้ถงึ เพียงนี...

ภายใต้ดวงจิตทีสินหวังอย่างทีสุดของซินซิน ชินเนือ
บริเวณข้อมือขวาทีเพิงถูกชายาเอกฟางซินเฉือนทิงลง
พืน ชินเนือนันก่อนเคยมีรอยปานแดงคล้ายกําไลสองวง
ท่ามกลางความไม่สนใจของชายาทังสาม บัดนีรอยปาน
นันจางหายไปอีกวงหนึง เหลือให้เห็นบนชินเนือเพียงวง
สุดท้ายเท่านัน!

แม้นเวลานีร่างของซินซินจะเหลือเพียงโครงกระดูก ทว่า
ฝี มือการแล่เลาะเนือมนุษย์ของชายามารทังสามหาได้มี
ความประณีต จึงทําให้ในบางตําแหน่งยังเห็นเศษเนือ
เละๆ แหว่งวิน ใบหน้างามสะคราญถูกคว้านเฉือนไป
อย่างหมดจด ทังร่างมีเพียงดวงตากับหัวใจเท่านันทียัง
363
ไม่ถกู ชายาทังสามทําลาย

เหตุทียังไม่ทาํ ลายดวงตา ก็เพราะพวกนางต้องการให้

ซินซินมองเห็นตนเองถูกทารุณร่างกายด้วยวิธีการอัน
โหดเ**◌้ยม ส่วนหัวใจนันเป็ นอวัยวะสุดท้ายทีพวก
นางจะทําลาย หลังจากทีหมดสนุกกับร่างนีแล้ว

กระนันนางมารอํามหิตทังสามก็ยงั มิสาแก่ใจ

“ตัดเส้นเอ็นเลาะกระดูกมัน”

ทันทีทีจบวาจาชายาเอก อีกสองชายาก็เหยียดยิม
เ**◌้ยมเกรียมออกมา ช่างขัดกับใบหน้างดงามของ
พวกนางอย่างยิง

364
ชายาสามเหยาจีคอ่ ยๆ บรรจงกดปลายมีดคมลงทีเส้น
เอ็นบริเวณข้อเท้าทังสองข้าง ไม่นานก็เหวียงโยนกระดูก
เท้าทังสองข้างนันไปกองรวมกับเศษเนือเละๆ ข้างแท่น
ศิลา

ชายารองหลีหงเป็ นผูล้ งมือลําดับถัดไป นางตัดเส้นเอ็น

บริเวณหัวเข่าทังสองข้าง ก่อนจะโยนกระดูกท่อนขาล่าง
กองตามลงไป

“อดทนอีกนิด เมือข้าเลาะกระดูกเจ้าจนหมดแล้ว ก็จะ

คว้านเอาหัวใจเจ้าไปมอบให้ทา่ นจอมมาร จากนันข้าจะ
ใจดีปลดปล่อยเจ้าให้ไปพบกับความตายเสียที หลังจาก
นีท่านจอมมารก็จะแต่งตังราชินีองค์ใหม่ขนมาแทนเจ้
ึ า
พวกข้าจะให้กาํ เนิดทายาทมากมายแก่ทา่ นจอมมาร
เจ้าตายไปเสียคนหนึง พวกข้าและท่านจอมมาร จะได้
กลับมาอยูร่ ว่ มกันเป็ นครอบครัวทีอบอุน่ ดังกาลก่อนเสีย

365
ที”

ชายาเอกฟางซินเอ่ยขณะทีสองมือตัดเส้นเอ็นเลาะ
กระดูกบริเวณโคนขา หลังจากทีเหวียงโครงกระดูกท่อน
นันทิงไป ร่างของซินซินก็กดุ ด้วนเหลือเพียงครึงตัว น่า
สยดสยองจนแทบกลันอาเจียนไม่ไหว

ซินซินปรารถนาสินลมหายใจให้จบสินชีวิตในชาตินีไป
เสีย ทังเนือหนังเส้นเอ็นและโครงกระดูกถูกแล่เลาะออก
ไปจนเกือบจะหมดสินแล้ว เหลือเพียงลําไส้เครืองใน
และก้อนเนือหัวใจชุ่มเลือด ทว่าลมหายใจอันแผ่วเบาก็
ยังคงอยู่

เด็กสาวเจ็บปวดจนไม่รูว้ า่ จะเจ็บไปได้มากกว่านีอีกแล้ว
พลังชีวิตทีถูกรังไว้ดว้ ยอาคมของชายาเอกนัน นับเป็ น
เชือกฟางเส้นสุดท้ายของชีวิตในชาติภพนี ทว่าอาคม
366
ของชายาฟางซินนันอ่อนกําลังด้วยดวงจันทราโลหิตถูก
ทําลาย คาถารังชีวิตจึงคงอยูไ่ ด้เพียงไม่นาน

จิตวิญญาณของซินซินค่อยๆ เสือมสูญทีละน้อย ตาม

ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสทีนางได้รบั ความรูส้ กึ อยูไ่ ม่
สูต้ ายเช่นนี โหดเ**◌้ยมยิงกว่าถูกพญายมราชทําลาย
สามจิตเจ็ดวิญญาณ

ขณะนอนรอความตายอย่างสินหวัง สองหูได้ยินคําเย้ย
หยันของชายาเอกในทุกคํา นางตายไปได้เสียคน พวก
เขาจะได้อยูด่ ว้ ยกันเป็ นครอบครัวทีอบอุน่

สําหรับครอบครัวอันอบอุน่ เต็มไปด้วยความสุขทีนาง
ปรารถนาเพียงสิงเดียวในชีวิตนัน บัดนีไม่มีอีกแล้ว จอม
มารมูห่ รงผูเ้ ป็ นสามีตอ้ งการสังหารนางให้ตายในทุกชาติ
ภพ บุตรชายเพียงคนเดียวก็ถกู สังหารอย่างเ**◌้ยม
367
โหด และอีกในไม่ชา้ นางก็จะตายสมใจจอมมารผูน้ นั
แล้ว

ไม่มีครอบครัวอันอบอุน่ ทีนางปรารถนาอีกแล้ว...

ความผิดหวังนีเจ็บปวดยิงกว่าความเจ็บปวดใด นําตา
หยาดโลหิตหลังรินจนแห้งเหือด ก้อนเนือหัวใจในโพรง
อกบีบรัดแน่น ขณะทีสติรบั รูส้ มั ผัสได้วา่ ลมหายใจสุด
ท้ายใกล้มาถึง

ชายาเอกฟางซินควักลูกตาทังสองข้างของนางโยนทิง
และกําลังจรดปลายมีดเล็งไปยังช่องอก หมายคว้าน
ควักก้อนเนือหัวใจ แต่แล้วชินเนือบริเวณข้อมือขวา ที
กองทับถมจมโลหิตน่าสะอิดสะเอียน จากทีเหลือรอย
ปานแดงวงสุดท้าย บัดนีจางหายไปจนหมดสินแล้ว!

368
โทษทัณฑ์สวรรค์ในการลงมาฝ่ าวิบากกรรมทุกข์ทงหก
ั
ประการของแม่ทพั หญิงซินหนีว์สนสุ
ิ ดลงแล้ว!

..........................................................
......

369