Savaged Book 1

EXCLUSIVE IN BOOKS (uncut book version) AND IN VIP GROUP

(Adult -Romance- Action- Humor)
Damned Phoenixes :First generation
Montemayor Saga : third generation
R18 - Read at your own risk
© Jamille Fumah Stories 2019

This story may include violence, hardcore contents that some readers may find offensive
(hardcore porno). If you are under the age of 18, if the plot offends you or if it is illegal to
read this story in your community, please exit this page.

Savaged Book 1

EXCLUSIVE IN BOOKS (uncut book version) AND IN VIP GROUP

(Adult -Romance- Action- Humor)

Damned Phoenixes :First generation
Montemayor Saga : third generation
R18 - Read at your own risk

© Jamille Fumah Stories 2019

"SAVAGED"
DIPEN PSYCHE SAAVEDRA
by Jamille Fumah

Prologue

“WILL YOU PLEASE STOP?!”

Inis akong lumingon kay Zantha.

“Ako iyong nahihilo sa’yo dahil palakad-lakad ka,” Zantha complained. She’s my friend, na
ewan ko and I could’t remember na kung bakit ko siya naging kaibigan gayung hindi naman
ako palakaibigan eversince. Nakatayo siya sa isang tabi habang ako naman ay nakatayo at
hindi mapakali.

“Shut up, slut! You’re drunk kaya ka nahihilo ka. Hindi dahil nakatunganga ka sa akin!” asik
ko sa kanya.
She just laughed. Itinapon niya ang hawak na expensive cigarette’s stick. “Oh, come on, Kia!
Eh, ikaw nga itong mas maraming nainom kaysa sa akin!”

Napahalukipkip ako. “So what do you want me to do, huh? Mamaril ako ng mga tauhan ko
para hindi ako mainip?”

Lumapit siya sa akin. Gumegewang na rin siya tulad ko. “Relax. Why don’t we talk about
blowjob? Para kahit papaano ay malibang ka.”

“Seriously?” Kahit kailan talaga ay kahalayan ang laman ng utak niya. Hindi lang talaga
halata sa kanya ang pagiging green dahil sophisticated ang kanyang dating.

“Damn, Kia! Ikaw lang ang kaibigan kong ganyan! Ano ka ba?!”

I know what she was trying to say. That I am boring. Unlike Zantha na naikot na yata ang
mga lalaki sa alta society, ako naman ay still a virgin at this age.

“Fine.” Umikot ang bilog ng mga mata ko. Gusto ko rin kasing pakalmahin ang sarili ko.
Kahit paano ay entertaining ang mga kaberdehan niya minsan. “Give me some tips.”

“Have you tried it to a banana?”

Napabuga ako ng hangin. “A lot of times. And I always end up eating it.”

“Ouch.” Napangiwi si Zantha. “Imagine na lang pala kung totoong penis na iyon. Baka na-
murder mo na si Leonardo.”

Umangat ang isang kilay ko. “If I have a gun in my hand, I’m gonna shoot you.”

Binanggit niya lang naman kasi ang pangalan ni Leonardo Saavedra. At alam niya kung
gaano ako patay na patay sa lalaking iyon. Bastusin niya na lahat, `wag lang si Leonardo!

Kahit pa taon na akong umaasa sa wala, hindi pa rin ako sumusuko kay Leonardo. Mula
noon, hanggang ngayon, siya pa rin ang gusto ko kahit taon na rin mula nang huling
magkita kami. Siya pa rin ang mahal ko.

“What?!” Lumawak ang ngiti ni Zantha. “Eh, kaya nga kita tinuturuan ng blowjob ay para
mabingwit mo na si Leonardo!”

“Shut up!”

“Listen to me. Hindi mo siya makukuha kung mahina at mabagal ka, Kia. Look, ilang taon ka
na bang naghihintay sa wala? Hindi mo siya makukuha kung nagkukulong ka lang rito sa
mansiyon niyo! Aba, kumilos ka! Lumandi ka, bitch!”

Napalunok ako.

“Kahit anong mangyari, lalaki pa rin si Leonardo at ang kahinaan niya ay ang penis niya!
Kapag napaamo mo iyon, hinding-hindi ka na makakalimutan ni Leonardo. Hindi ka na niya
i-snobin. Surely, mahuhumaling na siya sa `yo!” Hinawakan niya ako sa aking magkabilang
balikat. “Sa panahon ngayon, wala ng ’it’s started with a kiss.’“

“Huh?”

Isinubo niya ang kanyang hintuturo.

Tumulis ang nguso ko. Is that really the only way para makuha ko si Leon? Iyong na lang ba
ang paraan para mapasaakin ang lalaking iyon?

Ganito na ba kamoderno ang mundo? At ganoon ba talaga ang gusto ni Leonardo sa isang
babae? Iyong liberated? Ganoon ba talaga? Napatitig ako kay Zantha. Yes she maybe a
bitch, but she’s a good friend. Siya lang ang nagtyaga sa akin, siya lang ang kaibigan ko sa
mundo kaya hindi naman siguro niya ako niloloko.

“That’s why I am here, Kia. I’ll teach you.”

Pero paano ko naman matututunan iyon nang walang pinagpa-praktisan? Sabi kasi ni
Zantha, gawin ko iyon sa katawan ng saging. Kapag daw kasi nakayod iyon habang
isinusubo ko palabas-masok, ibig sabihin daw ay sumasayad ang aking ngipin. Dapat daw
walang sayad at suwabe. Eh, ang problema kasi ang nagiging ending ay nangunguya ko.

Napangiwi ako. “I don’t like banana anymore. Ilang araw na rin akong constipated.”

Napaisip si Zantha. “Okay. Let’s find another way. You want me to call my ex?”

“For what?”

“Of course, he has a penis! Puwede nating pagpraktisan ang kanyang —”

Namilog ang mga mata ko. “Are you out of your mind? Ew!”

“Ang arte mo. Pare-parehas lang naman ang hitsura niyan. Nagkatalo lang sa laki at haba.”

Kandangiwi ako. “Iba na lang please!”

Biglang bumukas ang malaki naming pinto. Iniluwa nito ang mga tauhan ko bitbit ang isang
stretcher kung saan naroon nakahiga ang hinihintay ko.

I gulped. Ito talaga ang dahilan kung bakit kanina pa ako hindi mapakali. Nilapitan ko agad
ang isa sa mga tauhan ko.

“Is he really dead?” kabado kong tanong.

Tumango ito. “Yes, Lady Kia. Hindi na po humihinga.”

Napapikit ako. Kilala ko ang bangkay.

It was an accident na nabangga ng tauhan ko ang sinasakyan niyang kotse. Well, maybe he
was drunk kaya hindi niya napansin ang sasakyan na nakasalubong niya. Tumilapon ang
kanyang kotseng sinasakyan at nang subukan siyang i-revive ng mga tauhan ko ay huli na.
Wala na talaga siyang buhay.

Noong ni-report sa akin ng mga tauhan ko ang nangyari ay wala lang sa akin at first. Pero
nang malaman kong siya pala ang napatay nila, agad ko silang pinabalik dito. Not just
because I was too worried, but because I know him. He’s one of Leonardo Saavedra’s
younger brothers for Pete’s sake!

Siya si Dipen Psyche Saavedra!

Iyong makulit na si ‘Dipsy’ noong highschool! Heto siya ngayon sa ibabaw ng stretcher at
natatabingan ng puting kumot ang buong katawan pati ang mukha. He was already dead.

Yari ako!

Pero palalabasin ko na lang na naaksidente siya o kaya naman ay iba ang may gawa nito sa
kanya. Kunwari ay nakita ko ang kotse niya sa bangin at ako ang kumuha sa kanya. Lilinisin
ko na lang ang ibang detalye.

Gusto ko ay ako mismo ang magsabi nito kay Leonardo. And I’m pretty sure na magiging
down siya sa pagkawala ng isa sa kanyang mga kapatid. Doon ako ngayon papasok sa
eksena niya at iboblow job siya.

Dammit! Bakit ba blow job agad ang nasa isip ko? This is Zantha’s fault. Inaamag na tuloy
ang utak ko. But hey why not? Baka nga mahumaling nga sa akin si Leonardo kapag
nalaman niyang magaling ako sa ganoon. Baka nga iyon talaga ang kahinaan niya, just like
the other men. Typical men.
Sinenyasan ko na ang mga tauhan ko. “Iwan niyo muna kami.”

Sumunod naman sila sa utos ko.

“Bakit hindi mo na tawagan ang mga Montemayor? Sabihin mo na sa mga Montemayor-

Saavedra na patay na ang isa sa kanila.”

“Not now, Zantha. Gusto kong makipagkita bukas kay Leonardo para personal na ipaalam sa
kanya.”

“Iba ka rin talaga, Kia.”

Napangiti ako.

“What the fuck?!” hiyaw ni Zantha.

“What happened?” Bakit ba sumisigaw na lang bigla itong babaeng ito?!

Nilapitan ko siya. Hayun siya at nakatingin sa bangkay ni Dipen Psyche.

“Oh, God! He’s so gorgeous! He doesn’t even look dead!”

Inalis pala ni Zantha ang kumot na nakatakip sa bangkay. Kumunot ang noo ko. Lumapit pa
sa stretcher.

Yeah, what the fuck?! Is this really Dipen Psyche?

He changed a lot. And yeah, I must admit na mas lalong gumuwapo ang herodes. Mas
tumangkad. Mas lumaki ang pangangatawan. At ang mukha, fuck talaga!

Kahawig siya ni Leonardo pero parang mas guwapo na siya ngayon sa kapatid niya! Anong
nangyari?! The last time na nakita ko siya ay noong high school pa kami.

Para lang siyang si Sakuragi noon at ang kuya niyang si Leonardo ay si Rukawa. Masyado
siyang kengkoy sa paningin ko noon kaya ayaw ko sa kanya. Especially noong time na
niligawan niya ako. As in, he’s not my type. Hindi lang dahil korni siya kundi dahil naiirita
ako sa suot niyang braces noon.

Napapailing na lang ako. Sayang, guwapo pa naman. Nakakalungkot lang na ang bilis
niyang namaalam.

“Ang ganda at ang gu-guwapo talaga ng lahi ng mga Montemayor, ano?” Saad ni Zantha
habang sinusuyod ang mukha ni Dipen.

Tumango ako. Montemayor people are good looking people.

“Oh, look at that!” Mayamaya ay napatili siya nang magawi ang kanyang paningin sa
harapan ng bangkay.

Sumunod naman ang tingin ko. Doon sa ibaba ng sinturon ni Dipsy.

Mukhang tuwang-tuwa pa si Zantha sa nakita. Akma niyang bubuksan ang zipper ng

pantalon ng bangkay nang awatin ko siya.

“What?” reklamo niya.

“I forbid you to look at it. Baka nakakalimutan mo, kapatid siya ni Leonardo!”

“Eh, ano naman kung tingnan ko?! Wala namang mawawala dahil patay na siya!”

“Could you just... get out of this place!” I said, irritatedly.

She crossed her arms. “Madamot ka, bitch.”

“Gusto mong ipagahasa kita sa mga tauhan ko tutal tigang ka naman yata?”

Tumirik ang kanyang mga mata. “Fine, I’ll outside na.” Padabog siyang lumabas ng malaking
pinto. “May appointment pa rin pala ako.”

Nang maiwan na kami ni Dipen sa madilim at malawak na likuran ng mansion ay

napabuntung-hininga ko. Isa na siyang bangkay, ang galing naman ng muli naming
pagkikita.

Hindi ko alam kung bakit hindi ko maiwasang hindi mapatingin ulit doon sa bahagi niyang
iyon na nakatirik. Para kasing imposible na patay na siya pero ang kanyang penis ay buhay
na buhay.

And a naughty idea entered my mind. Hindi yata ako makakatulog hanggat hindi ako
nakakakita ng penis ng isang Montemayor.

Maingat kong ibinaba ang kumot na nagmula sa kanyang mukha, pababa sa kanyang
dibdib, pababa pa hanggang sa kanyang patag na tiyan.

Napangisi ako. Superb! He really had a body of a Greekgod, holy cow! Hindi ko alam na
ganito na siya kahot at ka-sexy. If he was a food, he might be so spicy!

Ipinilig ko ang aking ulo. Bakit ba ngayon pa ako hahanga sa lalaking ito? Kung kailan ba
wala na ito sa mundo? Ngayon pa ba kung kailan bangkay na lang ito?

Pero hindi maalis sa isip ko na silipin ang kanyang kuwan na nakatayo. Kaya naman walang
pasubali na tinanggal ko nakatabing doon. Pagka-kalas ko ng sinturon niya ay hinila ko na
agad ang pants niya kasunod ang briefs at boxers. And voila!

Napatigagal ako. Napalunok. Pinagpawisan. Nanginig. May ganito palang kalaki at

kahabang penis? Akala ko kasi sa palabas lang ganito ang size. Sa totoong buhay pala ay
may nagmamay-ari din ng ganito kataba.

Napakagat-labi ako. May bigla na naman kasing pumasok sa isip ko.

Blow job.

Why not? Di hamak naman na mas magandang magpractice dito kumapara sa saging. At isa
pa, hindi naman niya siguro ako mumultuhin kahit pagpraktisan ko itong putotoy niya.

Okay then, hinawakan ko ito. Thanks sa alcohol dahil ang lakas ng loob ko. Katulad ng turo
ni Zantha ay itinaas-baba ko ang kamay ko sa katawan na hindig na hindig niyang
pagkalalaki. Grabe, sobrang hard. Ano kaya ang nasa isip ng lalaking ito bago namatay at
ganito katigas ang kanyang lawit?

Let’s go down to the real business. Yumuko ako at inamoy ito. In fairness ang bango. Kulay
brown, mabango at mamula-mula ang tuktok.

Kaya naman isinubo ko na. Halos mabulunan ako dahil dahil parang lalo itong lumaki ng
isubo ko. hindi pa ako nangangalahati pero hindi na ako makahinga.

Kailangan kong mag-stick sa turo ni Zantha. Isipin kong ice cream stick ito at hindi isang
saging. Baka kasi ang ending ay manguya ko na naman.

I sucked its body until I reached the head. I used my tongue to play with it. Sinabayan ko ng
handjob. Kung magagawa ko kaya ito kay Leonardo ay mag-e-enjoy kaya siya? Matutuwa
kaya siya sa akin kapag ginanito ko siya?

Nagulat ako nang may biglang may pumilandit na mainit sa loob ng bibig ko! Malapot!
What the hell?! Sperm?

Fuck! Sperm nga!

Paanong nilabasan ang isang patay? Nag-angat ako ng katawan at ang mukha niya ang
bumungad sa akin. Hindi na siya nakahiga! Nakaupo na ang kumag! Shit! He’s alive!

And he was grinning at me!

“That was the best blow job I’ve ever had,” he said.

Crap! He’s not dead!

Chapter 1
BEFORE…

“WHAT kind of drug is that?”

Itinaas iyon ni Quiro, my cousin, at sinuri. His pointed nose wrinkled. Isa iyong bote na may
mga pildoras sa loob. Marami pang botse sa mesa, katulad din ng boteng hawak niya.

“Zombie tablets,” My older brother Leonardo supplied. “Ito ang ginagamit ng samahang
‘Oval’. Isang pekeng relihiyon o kulto na nanloloko ng mga tao. But there’s a bigger fish na
nagsu-supply nito sa kanila — a druglord.”

Tumango-tango ako. Interesting, huh?

“This can lower pulse and body temperature. Ang iinom nito ay maaring maging paralisado
nang panandalian. The effect of this drug can be mistaken for death.”

“At iyon ang ginagamit ng Oval para makapang-recruit ng bagong miyembro na peperahan
nila. Palalabasin nilang kaya nilang bumuhay ng patay. And some gangsters use this to
deport drugs. Itinatago nila ang cocaine sa katawan ng patay kuno na tao.” Inabutan niya
ako ng mga tabletas.

So this our next mission. Tungkol pa rin sa droga, pero ibang mukha ng droga.

We’re working undercover for the Saavedra Security Agency. Isa akong propesyonal na
dentista sa probinsya namin sa Dalisay bago ako pumasok sa Saavedra Phoenixes, isang
pribadong ahensiya. Itinatag ito ng dalawa sa panganay kong kapatid; sina kuya Raphael at
Kuya Leonardo. They were both ex-Navy Seals.

Si Kuya Raphael ay nakapagtrabaho na rin sa Central Intelligence Agency noong nasa ibang
bansa siya. Parehas sila ni kuya Leon na ilang undercover operations na rin ang sinuungan
at pinagtagumpayan.

Sa ngayon ay lumalaki na ang ahensiya namin at pinagkakatiwalaan na kami ng gobyerno.

Kaming mga kapatid ko at mga pinsan ang nasa unahang line up ng mga secret agents.

As secret agents, we’re named The Damned Phoenixes. Hindi sa pagyayabang, pero sige,
ipagyayabang ko na rin. Isinumpa raw kami sa positibong paraan. Because we’re all
handsome men. We are also muscles and brains. Idagdag pa na mula kami sa mga kilalang
pamilya sa asya.

“Hey, Dip! Wanna try it?”

Dirty finger ang isinagot ko kay Quiro, he’s our computer specialist and hacker. Malupit pa
sa malupit. Parehas sila ng bunso kong kapatid na lalaki, si Pocholo.

“C’mon! Malalaman mo kung ilang babae ang iiyak sa’yo.”

“Damn you, Q! Hindi ko pa gustong mamatay.” Tumayo ako at namulsa. “Bakit kaya hindi
mo i-try iyan sa sarili mo?”

Ngumisi lang ang ulupong.

Pero ano nga kayang feeling ng mamatay?

“Delikado ang gamot na iyan,” wika ni Kuya Leon. “Kapag sobra ang dosage, it can cause
diaphragmatic paralysis because of the suffocation. Maaring matuluyan sa tunay na
kamatayan ang iinom.”

“Delikado pala,” ungol ni Quiro. Sinamaan siya ng tingin ni Kuya.

“Dipsy, dalhin mo ang mga `yan kay Kuya Raphael,” utos ni kuya Leon.

“Alright.” Inilagay ko sa isang safe na box ang tatlong maliliit na bote kasama ngmga
tabletas. Sa Phoenixes laboratory ako tutuloy, nasa Bulacan iyon.

Sa biyahe ay tinawagan ako ni Mommymg G, my mommy. Her name’s Cynthia Saavedra,

but we call her Mommy G. ‘G’ stands for ‘Ganda’.

“Where are you, baby ko?” Malambing niyang tanong.

Umikot ang bilog sa mga mata ko. “Mommy! Will you please stop calling me that! Hindi na
ako baby. In fact, kaya ko na ngang gumawa ng baby!”

“Dipsy!” tili ni Mommy. “Hindi pa puwede! Kakagawa lang ng baby ng kuya mo, saka ka na
muna!”

“It’s Dipen Psyche. Psh. Bye.” Pinindot ko ang end call.

Nang mawala ang tawag ay bumalik ang wallpaper ng cellular phone ko. It was a candid half
body shot. Saglit akong nag-menor at napatitig doon.

It had been years since I last saw her, ang babae sa wallpaper. Kumusta na kaya ang
malditang ipinaglihi sa sama ng loob ng nanay niya?

It was Kiana Louise Montenegro. A woman whose face was sculpted to perfection. Ipinasa
lang sa akin ng pinsan ko ang copy na ito.

She was wearing a black halter dress in the photo, showing more of her flawless skin. And
her boobs? Darn it! They were to die for! Kahit naka-jacket pa yata ang babae ay hindi
makakaligtas sa akin ang laki ng hinaharap niya. Kahit hindi ko pa iyon nadadakma ay
kalkulado ko na ang sukat.

Muli kong pinagmasdan ang larawan. She was really a beauty. Her hair in the photo was tied
in a messy bun. May ilang buhok pa sa gilid ng mukha, mamula-mula ang mga pisngi at ang
labi ay kulay itim dahil sa mamahaling fashionable lipstick na gamit.

This woman was a pain in my brother’s ass. Masahol pa sa stalker at nakakatakot siyang
babae. Mahilig siyang magbanta, manakot at gumawa ng mga bagay na hindi mo aakalaing
kaya niyang magawa.
Sa pagliko ko ng kotse ko ay natigilan ako sa binabagtas kong daan. Hindi ito patungo sa
Phoenixes Lab, but the road was very familiar.

Papunta ito sa lugar kung saan nakatira ang babaeng iyon. Kay Kiana Louise Montenegro!
At sa hindi ko alam na dahilan ay napatingin ako sa compartment ng sasakyan ko, kung
saan naroon ang drugs na mula sa Phoenixes Agency.

Chapter 2
PANAGINIP!

Napabalikwas ako ng bangon. I found myself on my bed. Napahawak ako sa aking mga labi.

It was just a dream! Damn that asshole! Akalain mong e-extra siya sa paniginip ko gayung
hindi ko na nga halos matandaan ang hitsura niya. It’s been a long time since the last time I
saw him.

Bumangon ako at hinarap ang mirror on the wall. Nanlaki ang mga mata ko nang mapansin
ang namumuong puti sa aking pisngi.

What the heck?! Don’t fucking tell me that it wasn’t just a dream! Don’t tell me na totoong
naputukan ako ni Dipen Psyche Saavedra sa aking bibig! Ew!

Biglang may umungol sa aking likuran. Nang lingunin ko ito ay namilog ang mga mata ko.

Zantha? What the hell was she still doing in my house? In my room?!

Bago pa lang siya mag-uunat mula sa mahimbing na pagkakatulog nang gisingin ko siya.
“Wake up, bitch!”

“What?!!” angil niya.

“Are you fucking with me?”

“Seriously?” sapu-sapo niya ang kanyang ulo.

“You are in my bed!”

Nangunot muna ang kanyang noo bago siya napabangon. “Excuse me? Eh, ikaw kaya itong
lasing na lasing kagabi.”

Lasing na lasing? So, it’s confirmed! Everything about Dipen was just a dream! Dala lang
siguro ng kalasingan ko iyon. Nakahinga ako nang maluwag.

“What happened? Nakailang bote tayo?” I asked.

“Well…” Bumangon siya. “We end up here.” Sabay harap niya rin sa salamin.

Kinabahan ako. I thought she would tell me that Dipen was dead. Mabuti na lang at
naglasing lang pala kami ni Zantha.

Tumayo ako at tinungo ang pintuan. “Water?”

“Yes, please.”

I’m about to go outside when she suddenly asked something. I didn’t hear.

“Ano ‘yun?” Sinilip ko siya mula sa labas ng pinto.

“Ang sabi ko, anong plano mo kay Dipen?”

Dumagundong ang dibdib ko. “D-Dipen?”

“Yeah.” Lumapit siya sa akin. “Dipsy. Dipen Psyche ‘Lickable’ Saavedra.”

Namutla ako. “H-ha?”

“He died last night, remember?”

So it wasn’t just a dream?! Napalunok ako nang mariin. “Where is he?”

“Downstairs.”
“A-and he’s dead, right?” tanong ko na hindi pa rin makapaniwala.

“He’s dead.” Napangiti si Zantha. “But not his cock.”

...

I’M ALL STANDING here in front of his corpse. I still can’t believe of what I’m seeing. Dipen
Psyche Saavedra was really dead.

Leonardo’s brother was dead!

Pero gaya ng sabi ni Zantha, kakaiba na nanatiling buhay penis niya. Nakatirik ito at iyon
lamang ang bukod tanging nakatayo sa kanya habang nalulukuban siya ng puting kumot.

What am I gonna do now? Totoo pala ang lahat. Hindi pala panaginip lang ang lahat. What
happened last night is real. I sucked his penis. Gustuhin ko mang masuka ay hindi ko
magawa, wala naman kasing nakakadiri maliban sa hindi ko siya type. Hindi ko siya type
kahit ang hot niya na ngayon dahil ang puso ko ay nananatiling loyal sa kuya niyang si
Leonardo.

“Are we gonna call Leon?” Zantha said beside me.

Leon? Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang pangalan ng lalaki. “No…” I
whispered.

Naningkit ang mga mata ni Zantha na halatang narinig ang aking sinabi. “Why the hell not?
Hindi ba iyon ang plano kagabi?”

“Don’t tell this to anyone please.”

Napahilot siya sa sentido. “Kia, he’s a Saavedra. He’s a Montemayor. By the time he died,
you’re already a dead meat!”

“Yet I’m a Montenegro.” Matalim ko siyang tinitigan. “Don’t forget that.”

Napamura siya. “He’s the younger brother of Leonardo! He’s gonna kill you!”
“So, what do you want me to do, huh?” asik ko kay Zantha.

“Stick to the plan. Ipaalam na natin ito kay Leonardo.”

“Ikaw na ang nagsabi, by the time he died, I’m already a dead meat.”

Malamlam ang mga mata niyang napatingin sa bangkay ni Dipsy. “So are you gonna dump
his body?”

“Bahala na.”

“Is there anything I could do?”

“Just go home. Ako na ang bahala sa kanya.”

Ilang sandali pa’y wala sa sariling naglakad si Zantha palabas ng pinto. Nang tuluyan na
siyang nawala sa paningin ko ay agad kong ini-lock ito. Nilapitan ko ang bangkay.

Iningat ko ang kumot na nakatabing sa mukha ni Dipen. Hindi pa rin nagbago kung ano
ang nakita ko kagabi. He’s still that fucking gorgeous.

Ginawa kong salawal ang kumot na nakatabing sa buo niyang katawan nang igapos ko ito
doon sa kanyang ibabang bahagi. I don’t wanna see his cock. Baka kung ano na naman ang
pumasok sa isip ko.

Hinila ko siya kahit mabigat. Sinikap ko siyang maiupo sa isang upuan. Pagkuwan ay
tinitigan ko siya nang matagal. Kumuyom ang aking kamao at nagtagis ang aking ngipin.

“Time is up, Dipen. I know you’re just pretending. I remember what happened last night.”

Nanatili lang siyang walang kibo at nakapikit.

“N-nagising ka nang maputukan mo ako sa bibig.” Pinamulahan ako. “R-remember? I know

you’re just pretending that you are dead.”

Ngunit heto pa rin siya na tila walang buhay.

Kumibot ang ugat sa aking sentido. Napipika na ako. Lumapit ako sa kanya at saka siya
sinuntok. Nasapol ko siya sa panga. Bumagsak siya sa pagkakaupo. “Get up, Saavedra! You
cannot fool me!”

Katulad kanina ay wala pa rin siyang malay.

Dinakot ko ang kanyang balls. “Kapag hindi ka pa dumilat dyan ay pipisain ko ‘to!”

He’s still not moving. Crap! Hindi ko pwedeng pisain ito. Baka mamaya ay buhay nga ito at
ako pa ang sisihin niya kapag nawalan siya ng itlog.

Think of something else, Kia!

Hinawakan ko siya sa tagiliran. “Babangon ka ba dyan o kikilitiin kita?”

Ano ba itong pinaggagawa ko?

Wala pa rin siyang kakilos-kilos.

“Ah, ganun.” Kiniliti ko siya gamit ang aking mga daliri. Hanggang sa nilalapirot ko na pala
iyong abs niya.

Oh, come on!

Pero hindi siya natinag. Nanatili lang siyang nakapikit. Kainis! Saan kaya siya may kiliti?

Sa inis ko ay umupo ako sa kanyang dibdib. Pinagsasampal ko siya. “Get up! Get up!”

His grin was still on my mind last night. Nakangiti pa siya sa akin ‘nun at nang-aasar. He said
that it was the best blowjob he ever had. Kaya imposibleng patay na siya. Imposibleng pati
iyon ay panaginip ko lang.

I ended up crying on his chest. I realized that he really died. I heard nothing on him but my
cry. Hindi na talaga tumitibok ang kanyang puso. Hindi ko na rin maramdaman ang kanyang
pulso.

Anong gagawin ko? Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang lahat kay Leon. Lalo
lang siyang mapapalayo sa akin. Baka lalo lang akong hindi mahalin ng lalaking iyon.
...

I WAS STARING at Dipen’s face when my phone rang. Sinagot ko ito agad nang makita ko
sa screen ang pangalan ni Zantha.

“Did you dump the body?” tanong niya.

“I’m gonna...”

“Don’t worry, bitch. You can trust me. No one has to know about this. I will keep this only in
between us.”

“Make an arrangement. Pagtaguin mo iyong mga tauhan ko na involved sa aksidente nang

gabing iyon.”

“Consider it’s done.”

Binuhay ko na ang makina ng kotse kung saan naroon ako at ang katawan ni Dipen. I will
stick to the first plan, ang palabasing aksidente ang lahat. Palalabasin ko na lang na car
accident ang ikinamatay niya. At sa mga panahong nagluluksa si Leon ay ako ang dadamay
sa kanya.

Inihanda ko na ang aking sarili nang bigla akong mapatingin sa penis ni Dipen. Hindi ko
alam pero natigilan ako. He’s dead, but his penis... ugh!

Pinatay ko ang makina. Binaklas ko ang pantalon na isinuot ko sa kanya kanina at hinubo
ito.

There it is!

Nangako pa naman ako na hindi ko na ito titingnan pa. Pero mukhang mapapakinabangan
ko ito nang husto.

Hinawakan ko iyon. Dalawang kamay ang gamit ko habang minamasahe ito. Kulang kasi
ang isang kamay dahil mahaba ito. If I wasn’t wrong, this cock is functioning well. Kaya
naman I gave him a handjob and wait what will happen.
Shit, nangangalay na ako! Kanina ko pa ito hinihimas pero walang nangyayari. Mainit naman
ang kanyang ***. Ano kayang problema?

Binilisan ko pa ang paghimas. Please don’t give up on me.

Please prove me something!

Ilang sandali pa’y nilabasan siya. Tumilansik sa mukha ko ang *** niya.

Grrrr! Kung buhay lang siya ay baka binali ko na ang penis niya!

Gamit ang tissue ay pinunasan ko ang aking mukha. Binuhay ko ang makina at pinaandar
ang sasakyan. I’m going home. We are going home.

I don’t know exactly what happened to him, but I’m certain that his penis was still
functioning. Now, I’m on the bright side of this mess. I just made a better plan. And I’m
going to keep Dipen Psyche Saavedra’s body.
Napangiti ako sa naisip ko.

I’m. Going. To. Keep. Him.

I will make myself pregnant. That is the only way para mapasaakin si Leonardo Saavedra.

Desperada na kung desperada. Pero walang hindi ginusto si Kiana Louise Montenegro na
hindi niya nakukuha!

Chapter 3

“L-LEON,” tumikhim ako. “Y-your brother is dead.” Pinalamlam ko ang mga mata ko. “D-
dipen Psyche is dead–” Natigilan ako. I rolled my eyes as I was staring at the mirror.

Until now ay hindi ko pa rin alam ang gagawin ko. Iyon lang kasi ang naiisip kong plano,
that I will dump Dipsy but not now, maybe sooner. He have to make me pregnant before I
do that to him.
Then I will tell Leon that his brother was dead. I will make myself a damsel in distress by
having Dipen’s baby in my womb.

Taong bato si Leon. But I’m sure na hindi niya ako pababayaan. At ang ending –he will be
the acting father to us.

Idagdag pa iyong kalungkutang mararamdaman niya dahil sa pagkawala ng kapatid niya.

Believe me, he will find someone to lean on, and it’s gonna be me.

That’s what I’m talking about! That’s a fabulous plan!

Later on, kinuha ko ang aking cell phone. Tinawagan ko si Zantha. Sumagot naman agad
ang bruha. “Tell me that you already dumped his body.”

Napapikit ako. “Yes, I did,” pagsisinungaling ko.

Narinig kong napabuga siya ng hangin. “Oh, thank God.”

“I need a favor.”

“Spill.”

“Set me a meeting with Leonardo Saavedra.” Maraming kilala si Zantha sa alta society dahil
madaldal siya at epal, I’m sure magagawan niya ng paraan na mahagilap si Leonardo.

Narinig ko siyang napalunok. “We know that guy, we all do.”

“And so?”

“Baka pagtawanan lang ako ng lalaking ‘yun kapag nag-set ako ng meet up para sa inyo.”

“Then tell him about Dipen.”

“Are you sure about this? Paano kung hanapin niya ang katawan ng kapatid niya?”

“Tell him I know. That’s why we need to talk.”

Napabuga siya ng hangin. “I’ll do my best.”

“You should.” Pagkasabi ko ay pinatay ko na ang liniya. I threw my phone somewhere else
and went inside the room — the room where Dipen could be found lying on a bed.

Bakit kaya ganito ang pakiramdam ko? Bakit sa tuwing titingnan ko ang kanyang mukha ay
tila ba may nararamdaman akong mali? Hindi kaya naiinis siya sa akin dahil sa masama kong
plano? Natatakot tuloy ako dahil baka multuhin niya ko.

Ipinilig ko ang aking ulo. Hindi ako takot sa multo dahil wala naman talagang multo.

Lumapit ako sa katawan ni Dipsy at nagawi ang paningin sa nakatayo niyang penis. Hindi
naman siguro masamang makipagmake out sa patay. Wala naman sigurong mawawala
maliban sa huwisyo ko.

Para saan pa’t kilalang may topak ang pamilya ko kung ‘di ko iyon pangangatawanan, like
duh!

Anyway, Dipen’s dead. He’s nothing. Dapat nga ay matuwa pa siya dahil mapapakinabangan
ang kanyang lawit. Besides, kung nabubuhay man siya, pabor naman sa kanya iyon dahil
alam kong patay na patay pa rin siya sa akin hanggang ngayon.

All of sudden ay bigla na lang akong kinabahan sa aking naisip. Sex? Oh, help me darn. I’m a
virgin, and I don’t how the hell I’m gonna put his thing inside me.

But I have to do this. This is the only way para mapasaakin si Leonardo.

...

FOUR HOURS HAD passed, pero palakad-lakad pa rin ako. Kung lupa lang itong nilalakaran
ko ay baka nahukay na ito gamit ang mga paa ko.

Kinakabahan ako. Natatakot ako. Paano kung masakit pala? Paano kung mahapdi pala?

Gusto kong tawagan si Zantha kaso baka mahalata niya ako. Magtatanong sana ako tungkol
sa first experience niya in sex. Humugot ako nang malalim na paghinga. Bahala na. I can do
this!
Pumasok na ako sa kwarto at nadatnan ko doon ang hubad na katawan ni Dipsy. Damn his
body, it’s wonderland. Mapilantik ang kanyang pilikmata dahil sa pagkakapikit. Ang kanyang
ilong ay tila may hiwa sa gitna. He had those surprising lips. Dapat ay wala na itong kulay
ngunit para bang meron siyang buhay dahil sa kulay nito.

Bumaba ang paningin ko sa kanyang malapad na dibdib, patungo sa kanyang tiyan ay

naroon ang kanyang eight-pack abs. Bumaba pa ako para naman matagpuan ko ang
sandata niya na nakatayo. Hindi ko namalayan na tumutulo na pala ang laway ko.

Crap!

Pagkuwan ay napahugot ako ng paghinga. Damn, kasya ba yan? Para kasing sobra yatang
ang laki niyan.

Kamuntik na akong mabuwal. Baka mamaya ay ma-reach nito ang intestine ko. O kaya ay
baka mamatay ako.

Kusa kong nadampot ang aking cell phone. Tinawagan ko si Mommy.

“Hey, Kia. What’s up?” sagot niya sa kabilang line.

“M-Mommy?”

“Are you all right? How you holding up?”

Pumiyok ako. “D-did I ever tell you how much I love you?”

“Is everything all right, Kia?” Nagkabakas ng pag-aalala ang tono niya.

“I-I love you, Mommy. Please tell that too to Daddy.”

“You are making me worried, Kia. Sabihin mo sa akin anong nangyayari!”

Napahikbi ako. “I might die tonight. Please pray for me.” Pagkasabi ko ay ibinaba ko na ang
phone. I turned it off para walang istorbo. Humarap na ako kay Dipen pagkatapos.

Sa laki ng *** niya ay baka nga mamatay ako.

Isa-isa ko nang hinubad ang suot ko. Hanggang ang matira sa akin ay ang bra ko at undies.
Pinagmasdan ko muna ang aking sarili ko sa life-size mirror.

“Goodbye, V,” usal ko. “I’m gonna be a woman tonight.”

Humarap muli ako kay Dipen at saka hinubo ang aking undies. Maingat kong binaklas ang
aking brassier at ipinalit ang aking mga braso na pantakip sa aking dibdib. Aakalaing may
malay-tao ang nakaratay sa kama kung pamulahan ako ng mukha.

I can’t believe I’m gonna do this.

Kumubabaw ako sa kanya. I reached his cock and pointed it to my entrance.

Kaya ko ba ‘to?
Nang mapatingin ako sa mukha ni Dipen ay ngali-ngaling nasampal ko siya. “Napakaswerte
mo, hayop ka. Ikaw ang makakauna sa’kin!”

As if naman na maririnig niya pa ako.

Ipinagpatuloy ko ang aking ginagawa. I went up to google, and according to my research, I

have to put his inside mine. And I have to do it slowly. Masakit nga kasi talaga sa umpisa.

I held his dick to put it inside of me, pushing it slowly.Shit, ang sakit!

I think ‘yung head pa lang ng penis niya ang nakakapasok. Napapikit ako. I dropped my
hands on his chest and balanced myself as I was sitting on him.

I cried as it goes deeply. Naramdaman kong may napunit sa akin. Hindi na talaga ako virgin.

Napariin ang lapat ng mga palad ko sa matigas niyang dibdib habang gumagalaw ako sa
kanyang ibabaw. Mabagal lang sa una dahil hindi ko kaya ang sakit na aking
nararamdaman.

I still can’t believe I’m doing this. I’m fucking a dead guy. Am I crazy? Do I have mental
illness? Abnormal lang kasi ang makakagawa ng ganitong bagay sa isang bangkay.
Ilang sandali pa’y hindi ko na namamalayan na para bang nagugustuhan ko na. May kung
ano sa bahagi ko na para bang ayaw ko ng tigilan.

What is this feeling? Why do I suddenly felt hot?

Mayamaya pa’y napaungol na ako. Nawawala na ang sakit at napapalitan na ng iba. Para
bang nahihibang ako. Para bang wala akong ibang gusto kundi ito.

“D-Dipen...” I cried out his name.

I looked at his face, and damn, he’s perfect. He’s a very nice view. I think I’m going crazy. I
going crazy if I stop this! And any moment ay alam kong may lalabas sa akin. I have to feel
that moment. I have to wait for that Moment.

“S-shit...” I moaned.

What’s this? Pakiramdam ko ay may kumakawala sa akin na libu-libong kuryente mula sa

aking kalamnan. Nanginig ako kasabay ng aking pagkahibang.

Napasalampak ako sa dibdib ni Dipsy na walang malay. Para akong nanakbo ng ilang milya.
Ano ang pakiramdam na iyon? Ito na ba ang sex?

Kaya lang hindi nilabasan si Dipsy. I think I need to hump again. But I’m out of fuel. Pagud
na pagod ako. Maybe next time na lang. I’m sure naman na uulitin ko ito.

Hindi ko namalayan na nakatulog ako.

...

WHAT TIME IS IT? NAPADILAT AKO.

Bumangon ako at agad na tinabingan ang aking sarili gamit ang kumot. Dipen was beside
me. I stood up.

Masakit pa rin ang aking gitna habang naglalakad. Nagtungo agad ako sa shower at naligo.
Paglabas ko ay nilinis ko siya gamit ang wet tissue.
I think there’s something wrong with his body. If he’s really dead, he should be cold by now.
Matigas na sana siya at nangangamoy.

Pero iba ang nangyayari. Mainit pa rin ang katawan niya at tila ba tulog lang nang amuyin
ko siya. Pero wala akong makapang pulso. Hindi ko rin marinig ang tibok ng kanyang puso.
Hindi kaya may nainom siyang drugs or something sanhi para magkaganito ang kanyang
katawan kahit patay na siya.

Napabitaw ako nang malalim na paghinga.

But his penis was good. Mukhang kailangan ko talagang mag-alaga ng bangkay. Wala
namang mawawala sa’kin dahil patay na siya.

Nagbihis ako at lumabas upang uminom ng wine. Subalit bago pa lang ako kukuha ng
kopita nang mapahinto ako.

There’s someone in my back!

“Who are you?” I asked.

“It’s me.”

Kilala ko ang tinig na iyon kaya mabilis ko itong nilingon. “Quiro?”

Quiro Saavedra is my cousin — and also my partner in crimes. Pero madalas na kinokontra
niya ako kapag sumusobra na ang kamalditahan ko. May hawak siyang champagne flute at
lumapit siya sa akin. Sinalinan niya ang hawak kong flute.

“How the hell–”

“The door is unlocked.”

Tumikwas ang isang kilay ko. “I don’t believe you.”

He smiled. “I know that guy.”

Dumagundong ang dibdib ko. “H-ha?”

Nilingon ni Quiro ang kwarto kung saan nandoon si Dipen. “He’s my cousin, too. Ano na
namang gulo ang pinasok mo, you little brat?”

Patay!

Chapter 4

“SO YOU and Dipsy are fucking, huh?” Nakasandal siya sa kinauupuan niya habang
pinagmamasdan ako. Nandito kami sa isang coffee shop, di kalayuan sa aking condo kung
saan ko dinala si Dipen.

Pinamulahan ako habang nilalaro ko ang straw na nakasawsaw sa aking drinks. “Nakita mo
lang natutulog sa kama ko, fuck agad. Di ba pwedeng lasing lang ‘yung pinsan mo?”

Pinaningkitan niya ako ng mata. “Cut the crap, Kia. I know you when you’re lying.”

Napahigop na lang ako sa drinks ko. Wala yata talaga akong maitatago sa lalaking ito. He
knows me better than I know him. This guy knows even my favorite movie. “Listen,” I said
abruptly. “We were just–”

“Experimenting?” hindi na niya ako pinatapos.

Natigilan ako nang bahagya. “S-sort of.”

“I don’t think so.”

Umangat ang isang kilay ko. “What do you mean?”

“Dipen Psyche is a certified womanizer. He will never do the experiment. Especially with you.
Fuck is all he does.”

Really? But I see him like a loser since we were in highs chool. Well, that’s a long time ago.

Napalabi ako. “Wow, close sila.”

“We’re not. Iyan lang ang pagkakaalam ko tungkol sa kanya. He’s a happy-go-lucky fucking
machine.” I know Q was lying when he said they were not close.

“So what are you saying? That I should stay away from him? As if hindi ko kaya ang sarili ko.
Damn it, Q, kilala mo ba kung sino ang kausap mo? May amnesia ka ba? I am Kiana Louise
Montenegro, in case you forgot, cousin.”

Hinawi ni Quiro ang ilang pirasong buhok na bumagsak sa kanyang sentido. Ang kulay
tsokolate niyang mga mata ay bumabagay sa blonde at curly niyang buhok. Malayong-
malayo sa hitsura ko si Q, sa mata kong kulay karagatan at sa buhok kong kasing itim ng
gabi ay walang mag-aakalang magpinsan kami, na magkapatid ang aming mga ina.

Ngumiti ang mapulang labi niya. “I’m just concerned about you. I know you. You’re a madly-
crazy-bitch when you’re in love.”

Sinimangutan ko siya. “I can’t believe you’re saying that.”

Tumayo siya at humugot ng pera sa wallet. Inilapag niya iyon sa mesa. “I’m just concerned.”
Pagkuwan ay humalik na siya sa pisngi ko. “Hindi kay Dipsy, kundi sa’yo. Pareho ko kayong
pinsan. Pero alam mong mas matimbang ka sa puso ko kahit na saksakan ng sama ang
ugali mo.”

Nilingon niya ako bago siya lumabas sa sliding door.

“Dipsy has the most dangerous dick in the planet. Be careful.” Pagkasabi ay nawala na siya
sa aking paningin.

Really? Paano niya nalaman? Weird. Kahit kailan ay weird si Quiro Saavedra. Buwiset na
kulot na iyon, ginulo pa ang utak ko.

Nasapo ko ang aking mukha at napasalampak sa mesa ng wala na si Quiro sa paningin ko.

Sa isang iglap ay maaaring masira ang plano ko. I can’t continue this plan with this kind of
thing. Quiro saw Dipen. And soon he will know the truth. Wala akong maitatago sa kanya.
Wala na, sira na ang plano ko.
No. Hindi ako papayag na mauwi sa wala ang lahat. Sayang naman ang V-card ko na
napunta lang sa Dipen na iyon. Hindi pa ako puwedeng sumuko. I have to think of
something.

...

HABOL KO ANG aking paghinga matapos kong mailagay si Dipsy sa bathtub. Grabe, ang
bigat niya.

What to expect, Kia? Na kasing gaan siya ng bulak?

Like, duh! He was a big man kaya natural na mabigat siya. Hindi ko na rin maisip kung
paano ko ba siya nabuhat papunta dito sa bathroom.

Actually, kinabahan ako kanina. Akala ko kasi talaga ay nangangamoy na ang bangkay niya.
Buti na lang pala ay dahil hindi ko lang kasi siya nalilinis. Kapag nagkataon kasi na
nangangamoy na siya ay baka hindi ko na keri na makipagsex sa kanya.

Ew kaya!

Hinagod ko ang kanyang abs at kusang bumaba ang paningin ko sa kanyang gun. So the
story about Montemayor men was true. Dakota sila.

Gamit ang sabon ay pinunasan ko ang katawan niya. Inumpisahan ko sa penis. Siyempre ito
ang importante, di ba?

I noticed na makapal ang hair niya ron. I think I’m gonna shave it later para clean cut siya.

Idinapa ko si Dipsy at sinabon ko ang kanyang pwet. Damn, nice ass! Hindi ko tuloy
napigilang tampal-tampalin. At ang sarap pagmasdan. I’m really a fan of butts. I’m an ass
lover.

Hindi pa ako nakuntento at nilamutak ko iyon. Minasa ko iyon na parang tinapay.

Itinihaya ko siya muli. Sinabon ko ang kanyang dibdib at minasahe ito. Umakyat ang aking
mga palad patungo sa kanyang leeg, patungo sa kanyang panga. Hanggang sa nagawi ang
aking paningin sa kanyang mga labi. I never had an experience kissing a guy. Ano kaya ang
pakiramdam?

Ipinilig ko ang aking ulo. If I kiss this guy, masiyado na siyang sinuswerte! Besides, he’s
dead. Masyado naman na yata akong abnoy niyon kapag ginawa ko iyon.

Then I went to his thing. Nakatayo pa rin ito at tirik na tirik. Hindi ko alam pero nae-excite
ako sa tuwing nakikita ko ito. May kung anong kaba akong nararamdaman dito sa dibdib
ko.

Sinabon ko ito. Sinubukan ko itong ihiga pero tumatayo pa rin.

Ang galing!

After that, I showered him. Hindi ko na rin matandaan kung paano ko siya nailipat sa sofa.
Iniupo ko siya doon at binihisan. Nilagyan ko siya ng deodorant at pinabanguhan.
Pinulbusan ko siya at sinuklayan ng buhok na para bang may buhay. Pinagmasdan ko siya
habang nakasandal siya sa kinauupuan.

He’s the type of guy na kababaliwan ng mga babae kung hindi pa siya nakikilala. He’s really
so deucedly effin’ gorgeous. Mako-confused ka kung pang hot CEO o pang male stripper
ang tikas niya. Kahit sinong babae siguro ay papangarapin na makasiping siya sa kama.

Except me. I know this loser. Hindi ang tipo niya ang gusto ko. I want a fierce looking guy.
Iyong suplado at masungit. A man of few words, pero tarantado sa bed — like Leonardo. Sa
unang tingin ko pa lang sa kanya ay alam ko ng siya ang karadapat-dapat kong
mapangasawa.

Maybe this week or tomorrow, I’m gonna have sex again with Dipen again. In that way, baka
mabuntis niya agad ako. Sa ngayon ay pag-iisipan ko muna kung ano ang plano ko kay
Quiro. At mamimili muna ako ng damit ni Dipen.

He needed clothes. I should treat him like he’s alive.

...

“BITCH, we need to talk,” bungad sa akin ni Zantha nang sagutin ko ang tawag niya sa aking
cell phone. “Where are you?”
“Mall. Pero pauwi na rin ako. Nasaan ka ba?”

“In your condo.”

Naibagsak ko ang aking cell phone. Dali ko itong dinampot kahit puno na ako ng kaba.
“What the hell are you doing in my condo?”

“Hello? You gave me a dup key card, remember?”

Shit! Napasuntok ako sa aking noo.

“Please, help me. Nandito ako sa parking.”

“Ha? Anong ginagawa mo dyan?”

“Listen to me. Please, don’t freak out.”

“Okay.”

“I saw Dipsy.”

“W-what?”

“I know, it’s sounds crazy! But I saw him sitting on your sofa. He’s in your condo!” napaiyak
na siya. “Minumulto niya ako!”

“Calm down, Zantha. I’m on my way to you.” Binaba ko na ang liniya pagkatapos. Nag-drive
na ako papunta sa parking ng aking condo. Napapaisip ako kung paano ko ipapaliwang kay
Zantha.

Lumiliit ang mundo para sa mga plano ko. First, it’s Quiro. Ngayon naman ay si Zantha ang
nakadiskubre. Wala akong ideya kung paano ko ipapaliwanag sa kanya.

Ilang sandali pa’y kaharap ko na siya. Yumakap siya sa akin na umiiyak. “I saw him, I swear! I
saw him!”

“Shhh...” alo ko sa kanya.

Kumalas siya sa akin. “He was just sitting there. His eyes were closed, but he was sitting
there —”

“Clam down, bitch.”

“Paano ko kakalma, eh nakita ko nga siya!” kumapit siya sa mga braso ko. “Minumulto niya
ako, Kia! Galit siya! Minumulto niya ako!”

“He’s not.”

“How can you be so sure–”

“Because I kept him!”

Napatigagal siya. “W-what?”

Napayuko ako na para bang pinapagalitan ng ina. “I’m sorry, but I have to do this.”

Napatulala siya.

“I’ve got a better plan this time.”

...

KULANG NA lang ay takpan ko ang aking tainga habang sinesermunan ako ni Zantha. Daig
niya pa si Mommy kung manermon. Aakalain ngang siya ang ate ko dahil galit na galit siya.

“So that’s your plan?” she asked. Nakahalukipkip siya.

“It’s better, right?”

“You’re crazy.”

“What?”

“How can you be so sure na aakuin ni Leon kung sakali mang mabuntis ka ni Dipsy, huh?
And how the hell you will get pregnant in the first place, by the way?!!”

“You are right. His penis is alive.”

“You mean, bumubuga.”

Tumango ako nang may ngiti.

“You’re kidding me.”

“I’m not. Do you wanna try?” Sabay kami napalingon sa nakatayong harapan ni Dipen.
Nakita ko ang takot sa mga mata ni Zantha. Napalitan lang ito ng kinang nang ilabas ko ang
penis ng lalaki mula sa zipper na suot nitong pantalon.

“Gosh, is that his cock?”

“It’s a monster, isn’t it?”

Napaluhod siya sa harapan nito ay kagyat na hinawakan.

Ewan pero nakaramdam ako ng galit na makitang may ibang nakahawak sa penis ni Dipen.
Agad kong tinanggal ang mga kamay ni Zantha na nakasakal na sa ari ng lalaki. “Don’t
touch it, it’s dirty.”

“But look at that. Buhay na buhay, right?” Nakaturo ang daliri niya rito.

“`Told you.”

Hindi napakali si Zantha at muling hinawakan ito. “It should be cold by now. Bakit ang init
pa rin nito?”

Binaklas ko muli ang kamay niya na nakakapit na dito. “I don’t know. Something’s wrong
with him. Dapat nga ay matigas na siya at nangangamoy na.”

“I think may paliwanag ang science dito.” Humawak muli siya doon. How I wish na sana ay
‘wag siyang magkwento tungkol sa medicine.

Oo balahura ang bunganga ni Zantha at nilulumot sa pagkaberde ang utak niya, but believe
it or not, kagalang-galang siya kapag nasa loob ng ospital. Med ang course niya, at Science
nerd siya.

Inalis ko muli ang kamay niya. “I hope so. But one thing is for sure — he’s dead.”

“I see. Hindi na nga siya humihinga.” Bigla niyang inangat ang shirt ni Dipsy.

“What are you doing?” Nagtagis ang aking mga ngipin.

“I wanna see his abs.”

Inawat ko siya. “You know what, you have to go. Kailangan mo na kong maiset-up ng
meeting kay Leon, remember? Nasa bansa na siya kaya mas madali mo nang magagawa
ang utos ko.”

Napailing siya. “That guy is the real deal. I don’t think I can set you a meeting with him.”

“Do everything para magawa mo iyon! Use your connections and your goddamn company’s
name! ‘Wag kang susuko! Kailangan kong makausap si Leonardo!”

“Paano, eh mukhang busy nga siya? But what if sabihin ko na patay na ang kapatid niya?
Baka ‘dun magka-interest na siyang kausapin ka.”

“Wag muna. Ako na ang bahalang magsabi sa kanya. Basta tell him lang na about Dipsy
kamo ang paguusapan namin.”

“Fine. By the way.” Bigla siyang ngumiti habang nakatingin kay Dipen na nasa likuran ko.
“Did you fuck him?”

“Could you just go!” itinulak ko siya palabas ng pinto.

Natatawa lang siya sa akin habang ako naman ay hiyang-hiya. I’m such a pathetic lame for
doing this — a desperate one. Siguro ay iyon din ang tingin sa akin ni Zantha. But at least,
she knew what my plan is. Hindi naman niya siguro ako pababayaan. Kahit naman lukaret
siya ay alam kong hindi niya ko ilalaglag.

...
PAGBABA KO ng aking kotse ay dumerecho na ako sa elevator. I bought some shirts and
jeans for Dipen. Binilhan ko rin siya ng mga boxers and briefs. Hindi ako nahirapan sa
isusuot niya dahil kahit ano naman yatang isuot niya ay babagay sa kanya.

Bumili rin ako ng bottled water with straw. Natutuyot kasi ang mga labi niya at kailangan
yatang mabasa. Susubukan ko rin siyang painumin.

Napansin ko rin na namamayat siya kaya bumili ako ng dextrose. Subukan kong ikabit ito sa
kanya para kahit papaano ay may pumasok na glucose sa kanya. According to Zantha, it will
replace the lost fluids and provide carbohydrates in the body. Iyon ay kung dadaloy nga ito
sa mga ugat niya.

Plano ko ring mag-shake ng mga fruits at ipakain sa kanya. Siguro gagamitan ko na lang ng
tube na pwede isalpak sa kanyang lalamunan. Susubukan ko kung gagana ang mga naiisip
ko.

Pagbukas ko ng pinto ay may bumungad agad na ingay sa akin.

“Oh, shit! Uuhmn...”

Ano iyon? Ungol ba iyon?

Pumasok ako nang marahan at dumampot ng vase. Maingat akong naglakad patungo sa
pinagmumulan ng boses.

“Oh, damn it...” ungol ng isang babae.

Pagsilip ko kung nasaan ang tinig ay ganoon na lang ang panlalaki ng aking mga mata. It
was Zantha! She was naked while she’s fucking the dead!

Nawala ako sa sarili ay patakbo ko siyang nilapitan. Hinampas ko siya ng vase sa ulo sanhi
para tumilapon siya.

I’m gonna kill this bitch!!! I will kill her!

Chapter 5

NAKASIMANGOT si Zantha habang sapu-sapo ang sariling ulo. May hawak siyang ice bag
na gamit niya sa kanyang batok. Hindi ko naman magawang tingnan ang kanyang mukha.

“Why the hell did you do that?” tanong niya. Actually, hindi ko na mabilang kung ilang
beses na niyang naitanong ito sa akin.

I hit her on the head — end of story. Pero hindi ko alam kung paano ipapaliwanag kung
bakit ko nga ba siya hinampas sa ulo.

Maybe because I caught her having sex with Dipen?

“You shouldn’t do that!” I said, without looking at her.

“I just fucked a dead, what’s wrong with that?!”

Very wrong! I said to myself.

Hindi ko alam kung bakit tila ba ayaw kong may ibang nakikialam kay Dipen. I’m selfish, I
get it. Pero iba ang pakiramdam ko ngayon. Gusto ko ay akin lang siya.

“He’s mine,” bigla na lang lumabas sa bibig ko.

“What?”

“As long as I have the plan, he’s mine. No one is allowed to touch him, do you understand?”
Humalukipkip siya. “Don’t tell me that you’re falling in love with him? Yes, he’s gorgeously
hot, yet he’s dead, Kia. “

Hindi ko pinansin ang mga sinabi niya. “Do you understand?!” Tinitigan ko siya nang
masama.

“Fine.” Itinaas niya ang magkabila niyang kamay. “You win. He’s all yours.” Lumikot ang mga
mata niya. “Just to let you know, I’ve got a feeling that there is something wrong with him.”

Tumaas ang isang kilay ko. Naisip ko na rin iyon.

“He’s still hot. Hindi sa aspetong sekswal, pero puwede na rin. Mainit pa si Dipsy. Dapat ay
malamig na siya ngayon, ‘di ba? At dapat naagnas na siya.”

Napailing ako. Kakaiba nga si Dipen, pero wala akong pakialam. “There’s a scientific
explanation about this. Hindi ko nga lang alam kung ano ‘yun.”

Ayokong marinig ang mga scientific explanation about medecine.

Nangingiti na lang siya.

“What’s funny?”

“You’re crazy.”

Tinaasan ko siya ng kilay. “Just make Leon agree to meet up with me. Siya pa rin ang mahal
ko, at tuloy ang plano.”

Naglakad si Zantha patungo sa refrigerator. “Noted. Just to let you know, also, na ako ang
bumili ng mga stocks mo kahapon. And look what happened.”

“Huh?”

Nakasapo pa rin siya sa kanyang ulo. “It’s all gone.”

“Really? Akala ko nga ay ikaw ang kumain ng mga stocks ko nitong nakaraan.”

“Sinong kumain, si Dipsy?”

Napalunok ako. “That’s impossible. He’s already dead.”

Biglang nagluha ang mga mata ni Zantha. “O baka minumulto niya tayo?”

...

NAPAUNGOL ako habang napapakapit sa malapad na dibdib ni Dipen. Damn, it’s still hurts!
Dapat ay hindi na ito masakit dahil second time na ito. O baka dahil sobrang laki lang niya
talaga.

I tried to make it deeper, but I can’t. His length’s too long. Baka maisuka ko na ang bituka
ko nito kapag ibinaon ko pa.

I humped on him slowly. Sa umpisa ay mabagal lang. Hanggang sa bumilis. Hindi ko

namamalayan na may sarili na akong sayaw na nililikha. Ni hindi ko rin namalayan na
gumigiling na pala ako sa ibabaw niya.

“D-Dipen...” I moaned. Masyado na pala akong nadala sa mga pingagagawa ko.

A fantasy started everything. Dipen was so gorgeous even he’s already dead. Hindi siya
mahirap gawan ng ganitong karumaldumal na gawain kahit patay na siya.

“Shit!” Hindi ko akalain na babaliwin ako ng lalaking ‘to. Imagine na ginagalaw ko ang
lalaking kinaasaran ko. A guy that I looked as a loser? At ang nakapagtataka, hindi na ako
ganoon ka-excited na ma-meet si Leonardo. Pero hindi puwede, si Leonardo pa rin talaga
ang dapat, pinaka dapat, at karapat-dapat.

Fuck!

Mayamaya pa’y nae-enjoy ko na ang lahat. Alam kong ilang sandali na lang ay may lalabas
na sa akin. Hindi ako titigil sa paggalaw sa kanyang ibabaw hangga’t hindi ko iyon
nararating.

...

NAKATITIG ako sa mukha ni Dipen na hinas na hinas ang buhok. Kakatapos ko lang
paliguan siya. He was sitting beside me. Para lang siyang buhay na nakatulog sa
pagkakaupo.

What if he’s really alive? What if he’s not dead?

Bakit ba naiisip ko naman iyon? Ipinilig ko ang aking ulo. No, hindi puwede.

Kinuha ko ang kanyang palad at inilagay iyon sa aking tiyan. Nakakapagtakang hinagkan ko
ang kanyang mukha at ngumiti ako sa kanya. “You’re going to be a father.”
He was just there na parang natutulog lang.

Biglang tumunog ang aking cell phone at sinagot ko agad ito. “Good news, please,” ani ko
kay Zantha.

“Tonight at the cafeteria. 7 pm.”

“Pumayag siya?”

“He hates late.”

“I know.” Pinatay ko na ang line.

Hindi ko alam kung bakit parang wala ang kaba sa dibdib ko. Gayunpaman ay hindi pa rin
ako makapaniwala. Finally, magkikita na ulit kami ni Leon.

Sa sobrang tuwa ko ay nayakap ko si Dipsy. Nakakainis lang dahil kahit patay na siya ay ang
bangu-bango pa rin niya. Bukod kasi sa inilalagay kong pabango sa kanya ay may natural
talaga siyang amoy. Hindi tulad ng mga nagiging syota ni Zantha na ipinakikila nito sa akin
na amoy mga putok.

Ew!

Dipen is different from them. Kung nabubuhay siguro ito ay napakabango nito.

Anyway, na-enjoy ko yata masiyado ang pagyakap sa kanya dahil hindi ko namalayan na
nakatulog ako. Pagmulat ko ay madilim na. Kaya naman nagmamadali akong nagtungo sa
shower room at nagbihis.

Pagkatapos ay hinanda ko ang aking sarili at nag-make up. Palabas na sana ako ng pinto
nang kusa kong balikan si Dipen at halikan sa pisngi. Maging ako ay hindi ko alam kung
bakit ginawa ko iyon.

Pinaharurot ko ang aking kotse patungo sa cafeteria. Pagdating ko doon ay hinanap ko

agad ang table na nakareserve sa amin ni Leon. Natagpuan ko siya agad. Hayun siya at
prenteng nakaupo. He’s wearing a white kinght jacket and black jeans. And as usual,
nakasimangot siya.

Tumayo siya nang makalapit ako sa kanya. His eyes is as cold as the wind that night.
Tiningala ko siya dahil kasing tangkad yata niya si Dipen.

But there’s something that I was certain. I don’t feel nervous and I don’t know why.

I smiled at him. “I need to tell you something—”

“Stay away from me.” Hindi na niya ako pinatapos. “Hindi ikaw ang dahilan kaya umuwi ako
ng Pilipinas.”

“Ha?”

Naghintay ako nang matagal sa pagbabalik niya, dahil ‘pag balik niya ay alam kong handa
na siya... handa na siyang magkajowa kasi he’s not getting any younger na. Pero ba’t
ganito?

“Don’t call for another meeting. Tell that to your friend.”

“You don’t understand. I’m here because of Dipen.”

“I don’t care if you two are fucking,” biglang sabi niya.

Napatigagal ako.

“Quiro told me everything. I know you’re with my goddamn younger brother.” Pagkasabi ay
naglakad na siya palampas sa akin. Subalit bago niya ko lampasan ay may sinabi pa siya.
“Tell Dipsy that Delta has replaced.”

Ano raw?

Pagkasabi niyon ay tuluyan na siyang nawala.

Kasabay niyon ang pagpatak ng aking mga luha. Hindi ko alam kung bakit bigla kong
naramdaman ang sakit. Hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko ay nabigo ako nang ilang
ulit.
What the hell just happened? Ano bang tingin niya sa akin, bitch? Bakit ganun ang
pakiramdam ko? Bakit para akong tae nang lampasan niya ako?

Darn, Kiana Louise Montenegro! Hindi ka pa ba nasanay sa kanya? Kaya nga minahal mo
siya dahil ginaganyan ka niya, ‘di ba? Masokista kang gaga ka! Bulyaw ng isang parte ng
isipan ko.

I was about to say to him that Dipen was dead.

...

PASALAMPAK kong binuksan ang pinto ng aking condo. Dumerecho ako kay Dipen at
pinaghahampas ito ng bag ko. “Tangina niyo! Kayong mga Saavedra, paasa talaga kayo!”

Natumba ang katawan niya.

Kumubabaw ako sa kanya at pinagsasampal siya. “Dapat sa inyo mawalan ng penis! Dapat
sa inyo mabulukan ng bayag!!!” Tigmak ng luha ang mukha ko.

Nang mapagod ako ay napahagulhol ako. Napasalampak ako sa dibdib ni Dipsy at doon
umiyak nang umiyak.

“I’m always nothing to him... ano pa ba ang dapat kong gawin para mahalin niya ako?”
Sinuntok ko siya sa dibdib. “Tell me! Tell me what to do to make him fall in love with me,
too!”

Nanghihina akong napasubsob sa kanyang katawan.

“If you’re alive, will you love me?” wala sa sariling naitanong ko.

Walang ibang tumutugon sa akin kundi ang nakakabinging katahimikan.

“I’m so pathetic!”
Chapter 6

DIPEN PSYCHE IS DEAD. And it’s going to be forever.

Bumangon ako mula sa aking pagkakaupo. Isinandal ko siya at pinagmasadan ang mukha.
Napatitig ako sa kanyang mga labi. I never kissed anyone.

Gamit ang aking daliri ay hinaplos ko ang kanyang mga labi. What if I do something more
crazy tonight? What if I kiss him and experience his lips?

Well, there’s nothing more crazy when I fucked him. He’s dead, for crying out loud.

Bumaling ako sa kawalan at tumayo pagkuwan. Tumungo ako sa fridge upang kumuha ng
tubig. Nagulat ako nang buksan ko ang refrigerator. Nasaan ang mga stocks ko? Kabibili ko
lang kanina, ah!

Kinusot ko pa ang aking mga mata dahil baka namimilik mata lang ako. Pero hindi ako
nagkakamali. Naglahong parang bula ang mga pinamili kong meat and veggies na
ipapaluto ko sana sa cook ko na pumupunta sa condo ko thrice a week. And even my
chocolates and milk ay wala na!

Hinagilap ko agad ang aking cell phone at nang makita ko ito ay tinawagan ko si Zantha.
Pero hindi ako sinagot nito. Mukhang pinakialaman na naman ni Zantha ang mga stocks ko.
Siguro ay dahilan niya lang na nawawala ang stocks ko to save herself. Alam ko naman na
siya ang kumukuha.

Sexy lang si Zantha at mukhang santa, pero P.G. siya!

I went on my phone again and tried to call my mom. Hindi rin siya sumasagot. Ang alam ko
busy ngayon si Mommy sa mga outreach programs niya. Mula nang magdalaga ako at
umalis sa poder nila ni Dad ay naging busy na si Mommy sa pagkakawang-gawa, while Dad
naman ay busy sa negosyo.

Hay, wala na naman akong mapaglilibangan ngayon kundi ang kawawang bangkay.

...
WE WERE IN A BATHTUB. Nakahiga ako sa dibdib ni Dipen habang pinagmamasdan ang
bula sa paligid namin. Nilalaro ng mga daliri ko ang kanyang malapad na dibdib.

“I’m a failure, you know that?” wala sa sarili ay kinausap ko siya. Hindi ko alam kung bakit
pakiramdam ko ay buhay lang siya. “Buong buhay ko, wala akong ginawa kundi ang habulin
ang kuya mong bato. Masyado akong na-thrill sa kanya dahil nga sa snob siya, hanggang sa
di ko namalayang ubos na pala ang oras ko kakahabol sa wala. At ngayon, ilang taon na ako
pero wala pa rin akong maipagmalaking achievements. I did not finish my studies and I was
busted in business.” Tumingala ako upang magtagpo ang aming mukha. “A-and now I
fucked you. You’re dead.” Pumiyok ako.

Prente lang siyang nakasandal at walang buhay.

“H-hindi ko tuloy alam kung may patutunguhan ba ang buhay ko. Wala naman akong alam
gawin kundi ubusin ang pera sa bank accounts ko,” garalgal ang boses ko. “Mabait lang
talaga ang parents ko kaya hindi sila nagrereklamo. Pero sa totoo lang, nakakahiya ako…
Patapon talaga ako. Sa lahat ng bagay, sablay ako. Kung wala pa nga si Zantha ay baka wala
talaga akong kaibigan ni isa.”

Napasubsob muli ako sa dibdib niya at saka napahagulhol. Wala rin akong ideya kung bakit
ang bigat ng dinadala ko ngayon.

“Nasanay na akong ganito ako, walang direksyon. Kahit anong pangaral sa akin nina
Mommy at Daddy, hindi ko sila sinusunod. Hindi sila nagkulang sa akin pero ako, puro
kakulangan ang ibinabalik sa kanila. Matigas ang ulo ko. May sarili akong mundo… pero
iyong mundong iyon, malungkot.”

Napapasuntok na pala ako sa dibdib niya.

“At ngayon na kasama kita, saka ko narealized kung gaano ako ka-pathetic.” Humarap muli
ako sa kanya. “I’m sorry for savaging you, Dipsy. I should have given you a proper burial, but
I did not. I’m sorry...” Hinagkan ko siya sa pisngi. “D-don’t worry. This time, I’m gonna do the
right thing.”

Napagtanto ko na lang na nakayakap na pala ako sa kanya. And somehow, gumaan ang
pakiramdam ko. Naramdaman ko ang kapayapaan. At iyong puso ko, tumibok nang doble
kaysa sa normal… iyong katulad ng tibok nito noon nang una kong makita si Leonardo nang
mga bata pa kami.

...

“ARE YOU SURE ABOUT THIS?” tanong sa akin ni Zantha matapos naming ayusin si Dipen sa
pagkakaupo sa backseat ng aking sasakyan.

Sumakay ako sa driver seat at humawak sa manibela. “My plan failed. This is the only way to
settle this thing right.”

Tumabi sa akin si Zantha sa passenger seat. “I warned you. Galit yata sa mundo ang Leon na
‘yun.”

Binuhay ko ang makina at pinaandar ang kotse.

“Why don’t we just dump the body?” Nakakunot noong tanong niya.

Napabuntong-hininga ako. “My decision is final. I want a proper burial for him.”

Umikot ang bilog ng mga mata ni Zantha. “In short, in love ka na sa patay.”

“Shut up!”

“Think of it, bitch. We’re going to your parents house. And what are you gonna tell them?”
Nanlaki ang mga mata niya. “Surprise! May kasama nga pala ako. Si Dipen Pysche
Saavedra... he’s dead by the way.”

She’s right. Ano kayang gagawin sa’kin ni Mommy kapag nalaman niyang may dala akong
bangkay? And worst is isa sa mga Montemayor-Saavedra ang nilalang na ito na walang
buhay.

“I need strength from them, so they should know,” I said. Isa pa ay kanina pa ako tinetext na
Mommy na umuwi ngayon dahil kailangan daw naming mag-usap.

This is the first time that she texted me like that. Maybe there’s a chance that they know my
situation, at uunahan ko na sila. Ayokong magsinungaling sa kanila. Besides, I need their
decisions, too. Whatever it may, bahala na. I just need them right now — end of story.
Nanatili akong tahimik hanggang sa makarating kami sa mansyon.

“You still have a chance to back out.”

Binaklas ko ang seat belt sa aking katawan. “Ihanda mo na ang wheelchair.”

Napasintido na lang siya. “All right.” Bumaba siya ng sasakyan at kinuha ang wheel chair sa
trunk ng kotse. Maingat at maayos naming nailagay sa wheel chair si Dipen kahit mabigat
ito.

Dumerecho kami sa pinto. Mabuti na lang at walang sumalubong sa aming mga tauhan ni
Daddy.

I was about to press the doorbell nang mag-alarm ang cellphone ni Zantha. Hinugot niya
agad ito sa bulsa. “Shocks!”

“What?” Umangat ang isang kilay ko at walang sa sariling nahawakan ang siradura ng pinto.

“You have to–”

“Will you tell me that later?” Hindi ko na siya pinatapos at agad itinulak ang pinto para
magbukas.

Halos mapatalon ako sa gulat nang sumalubong sa akin ang ilang mga katao na may hawak
na mga lobo.

“Happy birthday!!!” Sabay-sabay sila.

Naestatwa ako.

Mommy was holding a cake with candle on her both hands, and Daddy was holding a
bouquet of flowers. Even Grandpa Ybarra was here. They were all looking at Dipen whose
sitting on the wheel chair.

Napatingin ako kay Zantha na pawisan na. “I-I was about to tell that it’s your birthday
today...” Nakahawak siya sa cell phone. “A-and I made an alarm for it...”
Shit! Hot seat!

“Honey, sino siya?” Nagtatakang tanong ni Mommy.

Napabaling ako sa kanila na ang mga mata ay nakatutok ngayon kay Dipen. “W-well...”

Crap, paano ito? Is it the right time para sabihin ko sa kanila ang totoo?

Siniko ako ni Zantha.

“M-my boyfriend...” napabulalas ako. Yari, ano ba itong nasabi ko?

Pumaling ang ulo ni Daddy. Ang kanyang asul na mga mata ay tila nagliyab.

“H-he’s Dipen Psyche Saavedra. M-my boyfriend...” Hindi na ako makatingin sa kanila nang
derecho.

“Saavedra? Wow.” Alanganing ngumiti si Mommy. “But what happened to him? Bakit siya
nasa wheelchair? May sakit ba siya?”

“Uhm...” nautal ako. “H-he is de–”

“H-he’s sleeping.” Si Zantha na ang nagpresintang sumagot.

“Right.” Napalunok ako. “He’s tired.”

Tumaas ang isang kilay ni Mommy.

“Ah, e... kasi, Mommy pagod talaga siya. At... nananakit ang mga tuhod niya kaya nag-
wheelchair muna siya.”

“Can we wake him up?” tanong ulit ni Mommy. “Birthday mo, baby. Dapat gising ang
boyfriend mo.”

“N-no.” Kandabilog ang mga mata ko. “H-he needs to rest.”

Napapailing si Grandpa Ybarra habang nakatingin sa akin. Mukhang isa siya sa mga
papaliwanagan ko.

Naglakad si Daddy palapit sa akin. Para siyang bampira. Halos walang nagbago sa hitsura
niya. Parang hindi siya tumatanda. Puwede nga kaming pagkamalang magjowa kung hindi
lang kami magkamukha.

Huminto si Daddy ilang hakbang mula kay Dipen.

Kinabahan ako sa klase ng titig ng asul niyang mga mata. “D-Daddy...” tiningala ko siya.

Kalmado ang mga mata niya na tumitig sa akin. Ilang sandali pa’y humugot siya ng baril sa
kanyang likuran at tinutukan si Dipen sa ulo. Pagkatapos ay kinalabit niya ang gatilyo nito.

Chapter 7

IT’S EMPTY!

The gun was empty! Ang baril na ginamit ni Daddy ay walang bala. Kamuntik na akong
mabuwal sa pagkakatayo. Akala ko, sumabog na ang ulo ni Dipen pero hindi nangyari,
Thank God!

“Pabebe ko!” saway ni Mommy. Nakapamewang siyang nakasimangot kay Daddy.

Oh, come on! Pabebe ko? Hindi pa rin pala natatapos ang endearment nilang ito? Gosh, ang
tatanda na nila!

“I was just kidding,” tugon ni Daddy nang hindi nililingon si Mommy. Pinaikot niya ang baril
sa daliri bago niya iyon isinuksok sa kanyang tagiliran. Bumaling siya sa akin. “Take your
boyfriend and your friend upstairs.”

Para akong robot na kusang kumilos para sunding ang utos.

Sinalubong naman ako ni Grandpa Ybarra at hinagkan sa noo. “Happy birthday sa apo kong
manang-mana sa akin. Ibinili nga pala kita ng bagong yacht, iyong may kanyon sa itaas.”
Tumango lang ako dahil tila namamanhid pa ang aking katawan.

Nilapitan ako ni Mommy at hinalikan sa pisngi. “Napakasaya ko at lumaki kang isang

mabuting bata. Ang regalo ko sa’yo ay peace of mind. Hindi muna kita dadalawin sa condo
mo.”

Tumango lang ako ulit. Itinulak ko ang wheelchair ni Dipen patungo sa elevator ng mansion
namin. Patakbong sumunod sa akin si Zantha. Lumalagutok pa sa sahig ang takong ng
stiletto niya.

Papasok na kami ng elevator nang magsalita muli si Daddy. “Happy birthday, baby.”
Nilingon niya ako. “You look horrible today.”

Nganga lang ako sa kanya. Nakikita-kita ko na ang sarili ko, mukha na siguro akong bruha.
At ang ganitong itsura ang gustong-gusto ng daddy ko.

“Party will start shortly!” Pahabol ni Mommy. “Inimbita ko lahat ng kaklase mo since nursery!
Mag-eenjoy ka, baby, I am sure of that!”

Hangggang sa nagsara na ang elevator. Walang imik si Zantha sa tabi na hindi pa rin yata
makapaniwala sa klase ng pamilyang meron ako.

...

“DUMP the body, Kia!” singhal sa akin ni Zantha.

Katatapos lang ng party, na sa wakas ay natapos na nga. As usual, busy na naman ang
parents ko. May mga kausap silang business partners na hindi ko naman mga kilala. Wala
talaga kasi akong hilig sa business.

At ang mga bisita ko? Well, lahat sila ay mukhang hindi rin in-enjoy ang party ko. Kanya-
kanya silang mundo, at ni wala man lang nagtangkang lapitan ako para batiin man lang.
Hindi ko maintindihan kung ipinakidnap lang ba sila nina Mommy o kaya ay tinakot para
um-attend or what. At wala rin naman akong pakialam sa kanilang lahat.

Ito ang pinakaayaw ko tuwing sasapit ang kaarawan ko.

“Kia, are you listening?!” untag sa akin ni Zantha.

“Ano nga ulit?”

“Sabi ko, idispatsa na natin si Dipen Psyche! That’s the only way to make yourself free from
this.” Huminto siya sa kalalakad at lumapit sa akin. Lumuhod siya dahil nakaupo ako at
iniangat niya ang nakayuko kong mukha. “Dump the body, bitch.”

Napalunok ako. Dump Dipen? Kaya ko na ba talaga?

Napansin niya ang pag-aalinlangan sa aking mga mata. “Oh, no, you’re not.” Sabay tayo
niya nang mabilis at tinalikuran ako.

“What?!”

“You’re in love with him, aren’t you?” Humarap muli siya sa akin. Naglalangis na ang
mascara niya.

Nag-init ang pisngi ko.

“God, Kia! He’s dead!”

“A-ano ka ba?” Lumikot ang mga mata ko.

“Damn you for denying it!

“Zantha, please!”

Humalukipkip siya.

“I’m not that crazy to fall in love with a dead man, okay?!” Pero bakit pati ako ay
nasisintunaduhan sa sinabi ko.

Lumapit muli siya sa akin ay hinawakan ako sa aking magkabilang balikat. “Let’s dump the
body.”

Matagal ako bago nakasagot. “Okay.”

“Good.” She smiled. “I’ll help you.”

“But first...” Bumaling ako sa kama na kinahihigaan ni Dipsy. Hayun siya at tila anghel na
mahimbing na natutulog. Kasalukuyan kaming nandito sa aking bedroom. “Gusto ko
munang mapag-isa na kasama siya.”

Itinulak ko palabas ng kwarto si Zantha. Isasara ko sana ang pinto nang ikalang niya ang
kanyang kamay.

“Kia!” Nanlaki ang butas ng kanyang ilong.

“Give us a minute, please.”

Umikot ang bilog ng mga mata niya.

“We... we just need to be alone… even for the last time.”

“Can I join?” Sigaw ni Zantha nang maisara ko na ang pinto.

“Absolutely, no.” sagot ko. Alone nga e, ano kayang hindi niya maintindihan doon? May
pinag-aralan naman siya, med pa, pero sablay talaga siya sa mas maraming bagay.

...

THAT WAS THE longest day of my life. Well, I have lots of ‘longest day in my life’, but this
one was different. Para kasing ang bagal ng oras. Para kasing hinihila ako pabalik.

Hindi ko namalayan na kanina pa pala ako nakasandal sa balikat ni Dipen. Nakasandal siya
sa passenger seat habang ako ay nagmumuni-muni.

Ibinabalik ko sa aking alaala kung saan ba nagsimula ang lahat. Kung paano kami muling
nagkita, at kung kailan ko siya huling nakita.

We made love many times today. Ewan ko ba sa sarili ko kung anong pumasok sa isip ko. All
I know is that I’m gonna miss doing that ‘thing’ with him. I’m gonna miss his body, I’m
gonna miss everything about him.
Maybe Zantha was right that I was falling with this dead man. But, for godsake, he’s a
goddamn dead nga!

Ilang sadali pa’y tumunog na ang aking cell phone. It’s Zantha. Sinagot ko.

“Matagal pa ba yan?”

“Just a minute. May inaayos lang ako dito,” pagdadahilan ko.

“I’m just few blocks away. Bilisan mo at baka may makapansin pa sa inyo sa sasakyan na
yan.”

We were on a car. Unregistered car. No one knows about this car. Basta ang plano ay iwan
dito ang bangkay ni Dipsy. Bahala na. Pero kung magkakagipitan, ipapaliwanag ko na lang
kay Daddy and Mommy. Hindi naman nila siguro ako pababayaan.

And to Quiro, I must call him after I dumped Dipen’s body. I should tell him everything.
Dipen needs a proper burial. He deserves it.

And me? Well, I deserve to be a suspect. Montemayors ans Saavedras’ clan will hunt me
down, so I’m gonna hide... forever. Ayoko ng war. At ayokong idawit ang buong
Montenegro.

Zantha did not know about this plan - my own plan. Ang alam lang niya ay palalabasin
naming natagpuang patay si Dipen sa isang sasakyan na walang pagkakalilanlan - and that
is bullshit. Bobita kasi si Zantha pagdating sa pagpa-plano. Kinatalino ng babaeng iyong se
medicine ay ikinaboba talaga sa ibang bagay. Hindi man lang niya naisip ang tungkol kina
Quiro at sa parents ko who witnessed that Dipen was with me.

Mayamaya pa’y bumaba na ako ng sasakyan. Pinagmasdan ko muna nang mabuti si Dipen
bago ko iyon ginawa. Hindi ko alam, pero parang pinipiga ang puso ko sa mga sandaling
ito.

Napakalakas ng tibok ng puso ko. Naglakad ako palayo sa kotse upang tanawin kung
nasaan naroon si Zantha. Nakita ko siya na nakasandal sa puting benz.

Pikit mata akong naglakad papunta sa kanya. Ipinagbukas niya ako ng pinto at saka siya
lumulan sa driver seat. Pagpasok ko sa kanyang sasakyan ay binuhay niya agad ang makina.

“Let’s go.” Pagkuwan ay pinaandar na niya ang kotse. “We need to leave.”

Blangko ang isip ko. Hindi ko alam kung saan lumilipad ito. Para bang napakabagal ng
galaw ng paligid. Pakiramdam ko ay may mali sa akin.

“Kia, what’s wrong?” tanong sa akin ni Zantha. I just heard her voice na tila ba kanina pa siya
nagsasalita.

“W-wala.”

“Are you serious? You’re crying.”

“Huh?” Kinapa ko agad ang aking pisngi. Naramdaman ko nga na basa sa aking mukha.

Napapailing si Zantha habang nagmamaneho. May mga sinasabi siya pero hindi ko na
naririnig.

What now, Kia? Think! Ano ang gagawin ko? Habang lumalayo ang sinasakyan namin sa
kotseng kinalulunan ni Dien ay bumibigat ang dibdib ko.

“Stop!” Bigla ay nasabi ko.

“What?” Iritableng lumingon sa akin si Zantha. Mahigpit ang kapit niya sa manibela.

“Just pull over!” Hiyaw ko sa kanya.

Inihinto niya ang sasakyan ay inihimpil sa tabi ng madilim na daan. Mabilis akong bumaba
ng sasakyan at patakbong bumalik sa kinaroroonan ni Dipen.

Narinig ko ang boses ni Zantha pero hindi ko na siya pinagtuunan pa ng pansin.

Wala ng ibang mahalaga sa akin ngayon kundi si Dipen. Wala ng mas importante ngayon
kundi ang makasama ko siya muli.

Eh, ano kung patay na siya. Wala akong pakialam kung bangkay lang siya. Itatabi ko siya,
aalagaan. Kung pwede sana ay pakakasalan.

Wala na akong pakialam sa kuya niyang si Leonardo. Tanggap ko ng nabulag lang ako sa
pantasiyang makukuha ko ang lalaking iyon. Pero ngayon ay higit pa sa sapat ang nasa akin.
Dahil nasa akin ngayon si Dipen Psyche Saavedra. At wala akong pakialam kahit patay na
siya o kahit tuluyan na akong mabaliw.

Sa maiksing panahon na nakasama ko siya, kahit wala siyang buhay, ay may namuo ng
espasyo dito sa puso ko para sa kanya. Hindi pa kompirmado kung ano ito. Basta ang alam
ko lang ay hindi ko kayang malayo sa kanya.

Siya lang ang tanging tao na nagtagal sa akin. At ayaw kong mawala siya. Buo na ang pasiya
ko, hindi ko siya iiwan dito.
Nang makalapit ako sa kotse kung saan naroon siya ay binuksan ko ito. There he is - walang
malay. O mas tamang sabihin na walang buhay.

Niyakap ko siya na para bang ngayon lang ulit kami nagkita. Kasabay nito ang hindi
maampat na mga luha mula sa aking mga mata.

I can’t let him go, hindi ko talaga kaya.

“I-I’m sorry, hindi na. H-hindi na kita iiwan, hindi na...” I cried.

Hinagkan ko nang ilang beses ang kanyang gwapong mukha. If only he’s alive, maybe he
could feel how much regret I feel right now.

He was all alone here at walang kalaban-laban, but I planned to leave him? Pathetic! Bakit
ko hinayaan ang sarili ko na maging duwag?

Nagulat ako nang may biglang humila sa akin mula sa labas ng kotse. Nagulat ako nang
makita ang mukha ni Zantha na pawis na pawis. Nasundan niya pala ako.

“What the hell, Kia? You know I’m trying to save your ass!” Bulyaw niya sa akin.

“I know.” Nilingon ko siya. “And you’re a good friend for doing that.” Pagkasabi ay bumaling
ako kay Dipen. “But this one is different. He needs me, I need him.”
“Need him for what?! To fuck with?!” Hinawakan niya ako sa braso. “Kung kailangan mo lang
pala ng FUBU, eh di sana ‘dun ka na sa buhay! Doon sa gumagalaw pa!” Napabaling rin siya
kay Dipen. “Hindi iyang penis lang ang buhay.”

“Damn you, bitch!” Sinapak ko siya sanhi para pumutok ang nguso niya. “Hindi mo
naiintindihan!”

“Ikaw ang hindi nakakaintindi!” Duguan ang nguso na tiningnan niya ako nang masama. “I
want to save you, Kia, kahit gaga ka. Kahit nakakainis ang ugali mo ay kaibigan pa rin kita! I
want to save you!”

“If you’re saving me from Montemeyors and Saavedras, no need. I can handle their wrath-”

“Not from them, moron.” Malungkot siyang umiling.

Nanlaki ang mga mata ko. “Eh kanino, sa Daddy ko? Sa Mommy ko? Sa mga Montenegro? I
can handle them, you know that!”

Umiling siya.

Nangunot ang noo ko.

“From my father.”

Napatigagal ako. “What the heck?”

Lumamlam ang kanyang mga mata. “I’m sorry for not telling you this from the beginning.”

Nakatanga lang ako sa kanya.

“He wanted Dipsy dead. My father wanted Dipsy dead!!!” Tumulo na ang mga luha ni
Zantha habang nanginginig siya. Hulas na ang make up sa kanyang mukha.

“But he’s already dead...” Naguguluhang sambit ko.

Umiling siya ulit. “Nakialam ako sa mga papers ng daddy ko, and I discovered something
confidential.”
“I don’t get it...”

“Matalino ka, Kia. Higit kang mas matalino sa akin, pero bakit hindi mo agad napansin?
Hindi mo ba nakikita na parang hindi naman patay ang kasama mo? Mainit pa rin siya, hindi
naagnas, at higit sa lahat ay mabango pa rin. Isa lang ang ibig sabihin non...”

“What the hell, Zantha?!” Huminto ang pagtibok ng puso ko. “Will you please stop beating
around the bushes!”

“Dipsy is not totally dead...”

“Nababaliw ka na...”

“Ikaw ang nababaliw, Kia. Bakit hindi mo magawang unawain ang katotohanan? Masyado ka
ng nagpalamon sa kabaliwan mo kaya hindi mo makita ang totoo! Hindi pa patay si Dipsy!
At iyon mismo ang nabasa ko sa files ng daddy ko!”

“Your daddy? Anong kinalaman ng daddy mo rito?”

Lalong nanginig si Zantha. “My daddy... he’s a drug lord. At isa sa mga droga na pinapaikot
ngayon ng daddy ko ay ang zombie tablet.”

“Zombie tablet? What?!”

“Dipsy’s not really dead, Kia. He’s just under with that drug...”

Nang lingunin ko si Dipsy ay ganoon na lang ang panlalamig ko nang makitang gumalaw
ang mahahaba niyang pilik-mata.

Chapter 8
DID I HEAR IT RIGHT? Dipen wasn’t really dead?

He was just under the influence of zombie tablets. Isang klase raw ng droga sabi ni Zantha.
Kamuntik na akong matumba mula sa aking pagkakatayo. Ilang beses akong napatitig sa
gwapong mukha ni Dipen, at pagkatapos ay kay Zantha.

Hindi ako makapaniwala. Magkahalong emosyon ang nararamdaman ko. All this time, I
believed that he’s dead. Gusto kong magalit pero may tuwa sa isip ko. Gusto kong umiyak
ngunit maligaya ang puso ko.

Pero paanong nangyari na buhay pa nga si Dipen? It’s been so many days na hindi siya
humihinga. Hindi na dumadaloy ang dugo sa katawan niya dahil hindi na tumitibok ang
puso niya.

Pero bakit din hindi pa nade-decompose ang katawan niya? At mainit pa rin siya? So maybe
Zantha is right. Buhay pa siya. Buhay pa si Dipen Psyche Saavedra. Hindi ako nababaliw. But
what kind of drugs was that? Iyong droga na dahilan kung bakit mistulang patay ang
lalaking ito ngayon?

“‘You okay?” Zantha asked.

“Are you certain?” Tiningnan ko siya.

“Actually, that’s all I know. Ginagamit nila ang drugs na ito para makapagdeport ng mga
droga na nasa katawan ng tao. Besides, supplier ang daddy ko sa isang community na may
pekeng relihiyon.”

“Pero anong kinalaman ni Dipen dito?”

“Hindi ko rin alam. But all I know that my father wants him dead. Maybe Dipsy is chasing
them.”

“Why would he chase your father?”

Napatingin kami sa katawan ni Dipsy. “Do you know who he really is?”

“He’s Montemayor and Saavedra. In one. A crossedbreed.” Gusto kong matawa sa huli kong
sinabi.

Si Zantha ang natawa. Umikot pa ang bilog sa mga mata niya. “Lakas makahayup ng sinabi
mo, Kia. Sabagay, hayup naman talaga sa kaguwapuhan at kakisigan ang dalawang angkang
binanggit mo.”

Ngumiwi ang mga labi ko. “I am serious, bitch.”

“All right.” Sumeryoso siya ulit. “Well, baka may atraso siya sa father ko, or maybe...”

“Maybe what?” Nabibitin kong tanong. Gusto ko ng sabunutan si Zantha.

“May atraso siya.”

Tumikwas ang kilay ko. Pinaglolo-loko ba ako ng babaeng ito?

“Chill.” Sumimangot si Zantha. “I mean... may atraso nga siya kay Daddy. At isa lang ang
puwedeng dahilan ng atraso niya.”

Bigla kaming nagkatinginan ni Zantha.

“Dipsy’s some kind of a special agent.”

“Special agent...” Ninamnam ko sa mga labi ko ang salitang iyon. “He’s a Phoenix. A
Damned Phoenix.”

Doon bumalik ang paningin ko sa lalaking wala pa ring malay. Hinawi ko ang bahagyang
buhok na nakaharang sa mukha niya. Talagang nagbago na siya, mula sa pagiging nerd
noon at payatot noong high school kami, ngayon ay parte na si Dipen ng isa sa mga top
notch security agency sa bansa. Ang Saavedra Phoenixes. Ang ahensiyang alam kong
kinabibilangan din ng pinsan kong si Quiro.

May maliit na ngiti na gumuhit sa labi ko.

...

TINUTUKAN KO ng baril si Dipen sa ulo. Pinarinig ko sa kanya ang aking pagkasa para alam
niya na babarilin ko siya. “Play time is over, Dipsy. Alam kong hindi ka talaga bangkay.”

Pero wala pa rin siyang malay. Kanina ay sinuntok ko na siya sa sikmura pero parang hindi
siya naapektuhan.
Dinala ko muna siya dito sa isang tagong hotel. Bilin sa akin ni Zantha na magtago muna
kami habang nag-iisip siya kung paano itatapon ang katawan ni Dipsy.

Her father was a drug lord. Makapangyarihan daw ito dahil sa pera at koneksyon. Hindi ko
alam kung ano ang kayang gawin nito. Basta ang alam lang namin ay target nito si Dipen.
And since nasa akin si Dipen ay delikado na rin ako. I don’t think na poprotektahan ako ng
pamilya ko kapag nalaman nila Daddy ang kinasuungan kong kalokohan.

“Come on, Dipen! We’re done here! I’m done with you! Ayoko na! Tapusin na natin ‘to!”
bulyaw ko sa wala pa ring malay na katawan niya.

Subalit kahit paggalaw ng kanyang pilik-mata ay wala akong nakita.

“Damn!” sigaw ko. “I swear to you, babarilin talaga kita!”

Ngunit tulad kanina ay wala pa rin siyang imik.

Kinapa ko ang pulso niya at ganun pa rin, wala akong maramdaman. Ganoon din ang
kanyang puso, wala akong marinig na tibok.

Totoo kaya ang sinasabi ni Zantha? Na may ganun talagang klase ng drugs na posibleng
ininum ni Dipen?

Tumunog ang aking cell phone at agad ko iyong sinagot.

“Kia, where are you? Meet me in 5th Street!” utos niya na parang may humahabol sa kanya.

“Anong nangyayari?”

“We’re being tracked. They know where you are.”

“What?! Hindi ko maintindihan!”

“Kia, you’re in danger! You have to dump his body! Umalis ka na dyan!”
“I can’t do that!”
“Why not?! Gusto mo bang madamay?!”

“I can’t leave him.”

“Yes, you can. Or else you’re gonna die tonight.”

Hinid na ako nakasagot. Hindi ko alam ang gagawin ko.

“Kia, are you still there?”

“Y-yes...”

“Listen to me carefully.” Nanginginig na rin ang boses ni Zantha. “You’re young, you’re
beautiful. Kahit may sayad ka, sayang pa rin ang buhay mo kung mamatay ka lang sa isang
taong hindi natin alam kung patay na ba o buhay pa. Leave him now! Save yourself! Magkita
tayo sa–”

“No!” Hindi ko na siya pinatapos.

“Kia, mag-isip ka naman. Kahit minsan lang, please!”

“Nakapag-isip na ko.” Hinalikan ko ang makinis na pisngi ni Dipen. “Hindi ko siya iiwan...”

“Shit!” bulong ni Zantha.

“Mamatay muna ako bago nila mahawakan ang katawan ni Dipen.”

“Mahal mo ba siya–”

“Oo! Mahal ko siya! Mahal na mahal ko siya!” sigaw ko sa gitna ng aking pagluha. “I don’t
effin’ care if he’s already dead. Ang alam ko lang ay ayokong mawala siya sa akin. Ang alam
ko lang ay hindi ko kayang magkahiwalay kami...”

“You’re really crazy...”

“Siguro nga baliw talaga ako.”

“You’re gonna die...”

“I know. Pakisabi na lang sa parents ko ang lahat.”

Narinig kong napabuntong-hininga siya.

“Goodbye, Zantha.”

Napahalakhak siya. “You, bitch. Where are you?”

“Huh?”

“Nasaan ka at pupuntahan kita!”

“Pero–”

“Tutulungan kitang magbuhat. Mabigat si Dipsy. Itatakas natin siya.”

“But–”

“This is a suicide, you know that. And you owe me for this!”

Napangiti ako habang nagpupunas ng luha. “I love you, bitch...”

...

“WHAT’S THIS?” Tanong ko kay Zantha matapos niyang iabot sa akin ang isang maliit na
medicine box. Sa loob niyon ay may dalawang injection.

“It’s Adrenaline.” Sagot niya sabay silip sa kurtina ng bintana. “We need to move fast, I think
I’m being followed.”

“A-anong gagawin ko dito?”

“I-inject mo sa kanya.”

Nanlaki ang mga mata ko. “Seriously?”

“Yes. That’s the only way para magising siya.” Bumaling siya kay Dipsy. “If the drugs contain
verapamil or diltiazem, that’s the only way.”

Pansamantalang huminto ang pag-inog ng mundo ko. Is everything real? Na babangon si

Dipen once na mai-inject ko ito sa kanya? Na buhay talaga siya at nasa ilalim lang ng isang
drugs?

Nanginig ako bigla. Lumakas ang tibok ng puso ko na para bang katapusan ko na.

“I wish I knew what you’re talking.”

Inagaw niya sa akin ang injection at siya na ang nagturok kay Dipen. “We’re running out of
time.”

Napalunok ako nang mariin. Habang tumatagal ay lalong lumalakas ang tibok ng aking
puso. Hindi ko alam kung handa na akong makita siyang bumangon mula sa pagkakahiga.
Pero huli na ang lahat. Naiturok na ni Zantha ang Adrenaline. Any moment ay babangon na
siya. Anumang sandali ay gising na siya.

“Fuck!” usal ni Zantha.

“Bakit?”

“He should be awake by now. What the hell is happening?”

Nanlumo ako. Anong ibig niyang sabihin, na palpak ang lahat? Na mali ang espekulasyon
niya? Nanghihina akong lumapit sa katawan ni Dipen. “Bakit wala pa rin siyang malay? Bakit
hindi pa rin siya nagigising?”

“I-I don’t know, Kia...”

Nag-umpisa nang pumatak ang mga luha ko.

Biglang may sumipa sa aming pinto. Napatalon ako sa gulat dahil napakalakas niyon.

“Shit!” hiyaw ni Zantha. “Please tell me that you have a fire exit!”
“Meron!”

Dali naming pinagtulungang buhatin si Dipsy. Hinala namin siya patungo sa likod na pinto.
Inabot sa akin ni Zantha ang isa pang injection. “Go! I-inject mo ito sa kanya kapag
nakakuha ka ng pagkakataon!”

Biglang may humablot kay Zantha. Wala akong nagawa dahil hawak ko si Dipen. Mabilis
kong hinugot ang aking baril subalit nabitawan ko ito. Nalaglag ito sa hagdan hanggang sa
ibaba.

“Go!” Sigaw ni Zantha sa amin habang may nakahablot sa kanyang malaking lalaki.

Halos gumulong kaming dalawa ni Dipen pababa ng hagdan. Hindi nagtagal ay nalaglag
kami na sa tancha ko ay isang palapag ang taas. Nabitawan ko siya at humiwalay siya sa
akin. Nalaglag siya sa kalsada, at samantalang ako ay nalaglag sa malaking garbage can.

Hirap mang makatayo ay sinikap kong umalis sa kinabagsakan kong mga plastic. Hinagilap
ko agad si Dipen. Madali ko siyang natagpuan subalit nahagip din ng paningin ko ang
mabilis na pagbaba ng ilang mga lalaking nakaitim. Ang bawat isa sa kanila ay may dalang
handgun.

Nagmadali akong bumangon kahit masakit ang aking balakang. Nilapitan ko agad si Dipen
at mabilis na itinurok sa kanyang leeg Adrenaline na ibinigay sa akin Zantha. Ito na ang huli.
Kapag hindi pa siya nagising ay lagot na kami.

Subalit dalawang minuto na ang lumipas ay wala pa ring nangyari. Katulad niyong una ay
wala pa rin siyang malay. Wala ni isang muscle niya ang gumalaw.

Luminga ako sa paligid at nakita ko ang aking baril. Kinuha ko ito at akmang itututok sana
sa mga kalaban ngunit may sumipa sa aking kamay sanhi para mabitawan ko ito ulit.
Tumalsik ito sa kung saan. Kaharap ko na pala ang isang lalaking nakaitim.

Noong una ay nasindak ako. Pero kapag iniisip ko na papatayin nila si Dipsy ay kusang
kumikilos ang katawan ko. Sinubukan kong lumaban at nagtagumpay ako.

Sinuntok ko sa betlog ang isa dahilan para matumba ito. Ngunit nasipa ako niyong isa kaya
tumilapon ako. Halos mahilo ako sa lakas ng sipa nito. Tiningnan ko ang mukha ng lalaki
nang sakalin ako nito pataas. Hindi ako makahinga dahil napakalakas nito.

Mukhang sanay sa bakbakan ang mga ito. They looked like they were trained for this.

Gusto ko siyang sikmuraan pero hindi ko kaya. Nanghihina na ako. pero kusa pa ring
lumalaban ang aking katawan. Katapusan ko na ba? Siguro nga.

Halos nanlalabo na rin ang aking mga mata. Pero ayokong sumuko. Ayokong mamatay si
Dipen nang walang kalaban-laban.

Ilang sandali pa’y natumba ang lalaking sumasakal sa akin. Napasalampak ako sa pader
habang habol ko ang aking paghinga.

Did I hit him? Pero wala akong maalala. Hindi ko matandaan kung nabayagan ko ba siya.

Sa muling pagdilat ko ay may nakita pa akong tumitilapon sa pader. Mayroong

ibinabaligtad sa ere at ang isa namang lalaki ay binalian ng leeg.

Ganoon na lang ay pagyanig ng aking katawan. Kasabay nito ang panlalaki ng aking mga
mata. There’s a guy standing in front of me. Hindi ko alam kung paano niya pinatumba ang
tatlong lalaki. Basta ang alam ko lang ay napatanga ako. Naestatawa ako habang nakatitig
ako sa kanya.

“D-Dipen...” usal ko.

Chapter 9

TIGAGAL ako habang nakatanga sa lalaking nakatayo sa harapan ko. “D-Dipen...” usal ko.

May isang susuntok sana sa kanya mula sa likuran nang walang kahirap-hirap niya iyong
nailagan. Nahuli niya ang braso nito at binali. Nangasim ang mukha ng lalaki bago niya
ibinaligtad sa ere. Wala na itong malay nang bumagsak sa lupa.

Sa di kalayuan naman ay may isa pang lalaki na may hawak na dagger ang papalapit sa
kanya. Kalmado niyang inilagan ang lahat ng pag-atake nito na animong umiilag lang siya
sa langaw. Nang mahuli niya ang kamay nito ay pinaikot niya rin ito sa ere. Pagbagsak nito
sa lupa ay pinihit niya ang braso nito sanhi para mabali. Napahiyaw sa sakit ang lalaki.

Akma ring aatake ang kababangon lang na isang lalaki ngunit nasipa niya agad ito.
Nagmukhang mga batang paslit ang kaninang mga kalaban na inaakala kong mga
professional assassin. Wala akong nagawa kundi ang mapanganga.

I can’t believe I’m seeing this right now. Siya ba talaga si Dipen na dating nanligaw sa akin
noong highschool? Siya ba talaga iyong nerd na saki’y laging habol nang habol? Damn, he’s
really good! I’m so turned on! The way he moves, the way he kick those butts – para siyang
isang bida sa action movies na napapanood ko.

Naningkit ang magaganda niyang mga mata nang makita niya ako. “Kia?” he said.

Oh, thank Moises, wala siyang amnesia!

Napalunok ako. Hindi pa rin ako makapaniwala that he’s speaking, standing in front of me.
Breathing and fully awake and so fucking alive.

Nakakunot ang kanyang noo nang lumapit siya sa akin. “What the hell are you doing here?”

Seriously? Hindi niya alam kung bakit ako narito?

“Oh, God, you’re real...” I whispered.

“Huh?”

Unti-unting nanlabo ang paningin ko.

“What do you mean real?” Hinawakan niya ako sa balikat.

Nanghihina na ako. “Y-you’re real...”

Inalog niya ako sa balikat. “What do you mean I’m real?!”

Nagawi ako sa harapan niya. Bago ako nawalan ng malay ay nakapagsalita pa ako. “I mean
your dick... it’s real...”
...

NAPAMULAT agad ako nang marinig ko ang boses ng isang babae. Mabilis akong
napabangon sa aking kinahihigaan, at bumungad sa akin ang mukha ni Zantha. She was
combing my hair using her fingers. “Are you all right?” she asked.

“Where are we?” Sinuyod ko ng tingin ang paligid. All were white. Walls, ceiling, and even
my bed were white. Kahit ang suot naming damit ay white.

Tumayo si Zantha at nilingap din ang paligid. “I don’t know. I think we’re on facilities,
something like that.”

I was about to stand up nang bumukas ang pinto. Iniluwa nito ang dalawang malaking lalaki
na naka-camouflage. Both were wearing mask. One of them was holding a chart. “Kia
Montenegro.”

Napatayo na ako. “What the hell is this? Nasaan kami?”

Lumapit ang isa at hinablot ako. I tried to punch him pero malakas siya. Sinubukan ding
lumaban ni Zantha, but she’s too late. May itinarak na injection sa kanyang leeg dahilan
para manghina siya.

“What did you do to her?!” sigaw ko.

Wala na rin akong nagawa nang hilahin nila ako patungo sa labas ng kuwarto. Pinagmasdan
ko ang logo na nakadikit sa kanilang kaliwang dibdib. It was a fire phoenix. Now I get it. We
are in the Phoenixes HQ.

Ipinasok nila ako sa isang kuwarto at doon iniwan. Huminto lang ako sa pagpupumiglas
nang matanaw ko ang lalaking nakaupo sa isang mesa. “Take a seat, Miss Monetenegro,” he
said.

Marahan akong lumapit sa bangko paharap sa kanya. He was neat and looked clean. Just
like when I first saw him, he’s still so goddamn gorgeous. Ang kaibahan lang ay buhay siya.
Nagsasalita siya at nakakausap ko siya. He was looking at the papers na hawak niya. Hindi
ko maiwasang titigan siya. He has glasses, and that glasses made him million times hotter
this time. He’s also wearing a black fitted coat.
I slapped myself. This isn’t dream anymore. Hindi rin ito bangungot.

“So, Miss Montenegro,” he started. “Is there any medication that you took this last 24 hours
that could affect you to answer all my questions?”

What is he, a lawyer? Ni hindi niya nga ako matingnan sa mga mata habang nagtatanong
siya, eh!

“Miss Montenegro, are you with me?”

Finally, our eyes met.

“No medication,” I answered.

“Good.” He wrote something on the paper. “Are you hurt?” he asked again.

“Yes.”

“What part?”

“Pusho.”

He looked at me at nagunot ang noo. “Pusho?”

Umikot ang bilog ng mga mata ko. “Ang slow mo.”

Umigting ang kanyang panga. “Please answer me correctly, please.”

“What happened to you?”

“Excuse me?” Tinaasan niya ako ng kilay.

“Anong nangyari sa’yo? Ikaw ba talaga si Dipen Psyche Saavedra noong high school?”

Matagal siya bago nakasagot. All I know is I’m staring at his brown eyes that blowing my
mind. “Time has passed.” Bumaling muli siya sa mga papel na hawak. “I changed.”
“Are you a soldier now? Are you part of Damned Phoenixes?”

“The less you know, the better.”

“What did you—”

“I’m saving your ass here!” hindi na niya ako pinatapos. “Care to listen to what I’m gonna
say? Because right now, your life depends on me.”

Nangilid ang luha sa aking mga mata nang makita ko sa kanya ang galit. Hindi ako sanay…

“Here’s my report: You just found me lying. There are guys chasing me. Then, suddenly, I
woke up. After that, nawalan ka na ng malay. That’s it, okay?”

Tumango ako. He’s totally different compare noong patay siya. Parang hindi si Dipen ang
kaharap ko ngayon kundi isang sundalo na sumusunod sa protocol. I still don’t understand.
But like what he said, the less I know, the better.

“Anyway, I have some few questions that is not for the record.” Sumandal siya sa kanyang
upuan. “When did you find me?”

Pinilit kong sumagot. “A weeks ago, maybe.”

“How many weeks?”

“I can’t remember.”

“I see.” Napahawak siya sa kanyang baba. “Did you shave me?”

“W-what?” nautal ako.

“W-what did you do to my body? I mean, w-what did you do to me?”

Hindi na ako makatingin sa kanya. “N-nothing. I just kept you.”

Nakatitig lang siya sa akin na para bang hinuhuli niya ako.

“I-I cleaned you, that’s all.”

Tumango-tango siya. “Did you see it?”

“Ha?”

“M-my bird.” Pinamulahan siya.

Cute!

“Your dick? Yeah, I saw it.”

Tumalim ang tingin niya sa akin. “Did you shave me?”

Oh crap, how will I tell him? Hindi ako nakasagot.

“Did you touch it?”

I think he’s talking about his cock. Paano ko ba sasabihin that I fucked it? “Come on, it’s just
a dick, nothing is special to it,” pagyayabang ko. Pero nagbubutil-butil na ang pawis ko.

Napapikit siya. “But you touched it?”

Hindi ako sumagot.

“It’s hard, isn’t it?”

Tinitigan ko siya nang masama.

“Just for my report.” Binalingan niya muli ang kanyang papers. “Isn’t it hard?”

“Yes.”

“Is it big, right?”

“Yes.”
“Is it long?”

“Yes.”

“You fantasized it?”

“Yes.
Napaangat ang kanyang mukha.

Nangapal ako. “Of course, I did not! Kapal mo, ha!”

Pumungay ang kanyang mga mata na para bang nababasa niya ang nasa isip ko. “You know
I woke up every 12 hours?”

“Ha?” Napanganga ako.

“I took those drugs that made me like I’m dead. But it only take for 12 hours.”

So Zantha was right!

“I kept drug tablets in my mouth to hide it. I have to take it again every time I woke up. I
had to get up every 12 hours to eat food, take a bath, and to vowel. Ang alam ko lang ay
nasa isang condo ako. Hindi ko alam na pag-aari mo pala iyon.”

Kumuyom ang kamao ko.

“You ruined my mission. And now I have to save your ass.”

“Ano bang misyon ang sinasabi mo?”

“You don’t have to know.”

Nagtagis ang aking bagang. “Then we’re done here.”

“Of course, we’re done here.” May tinawagan siya sa kanyang cell phone. Ilang sandali lang
ay may dumating muling dalawang lalaking naka-camouflage. Hinawakan nila ako sa
magkabilang braso at inilabas. Nakasunod lang sa amin si Dipen.
Bumaba kami ng basement gamit ang elevator. Dinala nila ako sa isang madalim na lugar
ngunit malawak. Pagkuwan ay iniwan na kami niyong dalawang lalaki. Naiwan kami ni
Dipen.

May hinugot siya sa kanyang likuran. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko ang isang
handgun na nilalagyan niya ng silencer. “By the way, I also included to my report that you
tried to assault me that’s why I killed you.” Bigla niya akong tinutukan ng baril.

Habol ko ang aking paghinga habang napapaatras ako. Hanggang sa namalayan ko na lang
na napasandal ako sa pader. Hindi na talaga siya si Dipen na kilala ko. Lalong hindi na rin
siya iyong bangkay na inalagaan ko.

“I’m sorry, but I have to kill you,” aniya kasabay ng pag-igting ng kanyang panga.

“A-anong plano niyo kay Zantha?”

“Of course, we’ll kill her, too.”

Napangisi ako kahit na kinakabog ang dibdib. Natatakot ako, oo, pero lamang pa rin ang
sakit na nararamdaman ko. “So you people lives in the shadow.”

Pumaling ang kanyang ulo.

“Walang nakakaalam ng ginagawa niyo. You killed people to protect your damn agency.”

“Government hired us to fight drugs and crimes.”

“Any accomplishment?”

Napapikit siya. “Lander Montenegro, the most wanted drug lord.”

Lumabo na siya sa paningin ko.

“We made him surrender.”

“Yet he is free now. You made him surrender because you offered him a great deal. And he’s
my uncle, by the way.”

“I know.” He aimed my head. “Damned Phoenixes.”

“H-ha?”

“That’s how we called. I think it’s nonsense even if you know about that.”

Napangiti ako kasabay ng paglandas ng mga luha ko. He doesn’t know that I already know
that. Quiro is one of them. “I like it bald.”

Umangat ang isa niyang kilay. “What?”

Inginuso ko ang harapan niya. “I like it bald... that’s why I shaved it.”

Chapter 10

HINDI KO NA maawat ang mga luha sa mga mata ko. I don’t wanna die crying. Not like this.

“Don’t — cry!” mariin niyang sambit pero mahinang boses. He was pointing a gun on my
head.

“Eh, sa anong magagawa ko kung naiiyak ako!”

He had those fierce eyes before he closed it. I saw hesitation on him. “Ano ba kasing iniiyak
mo dyan, ha?!” angil niya.

“Damn you! Sino bang di maiiyak kung mamamatay na?!”

“Don’t make this harder, Kia.”

Pinunasan ko ang aking mga luha. “Dami mo pang satsat. Basta barilin mo na lang ako.
Patayin mo na ako para sumaya ka na.”

Umigting ang kanyang panga habang nakatutok sa mukha ko ang kanyang baril. Hanggang
sa ilang sandali pa’y nanginig ang kamay niya. Mabilis niya akong tinalikuran kasabay ng
kanyang pagmumura. Pagkuwan ay humarap muli siya sa akin at tinutukan niya ako ulit ng
baril.

“Just pull the trigger! Hindi ‘yung pinapaasa mo ko!”

Nakita ko ang galit sa kanyang mga mata. “Say your last word, dammit!”

Lumamlam ang mga mata ko nang marinig kong sabihin niya iyon. “P-please don’t kill
Zantha.”

Matagal siyang napatitig sa akin. “That’s all?”

“W-wag mo kong barilin sa mukha. Ayaw kong sira ang beauty kapag binurol ako.”

“What else?”

“P-pakisabi sa parents ko, pakyu sila.”

Bahagyang umangat ang isang kilay niya. “What else—”

“Will you please just put a bullet in my head! Hindi ‘yung pinatatagal mo pa!” Napahagulhol
na ako. “I’m tired...”

I suddenly saw a glint in his eyes. Mayamaya pa’y tila nanlambot ang kanyang kamay.
Dahan-dahan niyang ibinaba ang kanyang baril.

“Kayong mga lalaki... paasa kayo. Dapat kung gagawin niyo... gawin niyo na lang. Hindi
‘yung ang dami niyo pa’ng dahilan...”

Nagulat ako nang bigla niya akong talikuran. Isinuksok na niya ang kanyang baril sa
kanyang tagiliran at naglakad palayo.

“What the hell?!” sigaw ko.

“Meet Zantha on the third floor. The exit is on the left door.”
“Is this some kind of a joke?!”

Nilingon niya ako gamit ang matatalim niyang mga mata. “I’ll do the report. ‘Wag ka ng
magpapakita sa akin kahit kelan.” pagkasabi niyon ay umalis na siya. Subalit bago siya
sumakay ng elevator ay nilingon niya muli ako. “I still hate you for shaving me.”

Nang mawala siya sa paningin ko ay napa-upo ako, nanlambot ako. I thought I was gonna
die today. It felt like I died today. He’s different now. Hindi na siya ‘yung bangkay na
inalagaan ko. Hindi na siya ‘yung patay na pinagpantasiyahan ko.

Maybe this is the reason why I feel this pain. I’m so damn broken about it. Nasasaktan ako.

...

“WHAT HAPPENED TO YOU, BITCH? Ilang araw ka nang hindi kumakain, ah?” Sermon sa
akin ni Zantha matapos niyang maupo sa harapan kong sofa. Nakade-quatro pa siya
habang kumakain ng yogurt.

“I’m not hungry.”

“Is this about him na naman?”

“Of course, not!” Sinimangutan ko siya. Hindi ko alam kung bakit sa tuwing mababanggit
ang pangalan ni Dipen ay may kirot akong nadarama. “Na-trauma lang ako sa mga
nangyari.” Pero ang totoo ay si Dipsy ang dahilan kung bakit ilang araw na akong walang
ganang kumain.

“Oo. Nakaka-trauma talaga dahil ‘yung patay na si Dipsy, buhay na—”

“Can you stop saying his name in front of me!”

“You’re really in love.”

Padabog kong nilayasan si Zantha. Baka kasi kung ano pa ang masabi ko sa kanya.

We’re still lucky because we’re still alive. We were supposedly dead by the time we knew
everything about the Damned Phoenixes. Maswerte na lang talaga kami at pinauwi kaming
nakapiring lang ang mga mata. But I still don’t understand why Dipen went through in that
kind of situation. Sino ba talaga ang target nila? Hindi kaya ‘yung father ni Zantha?

Nagising lang ako mula sa naglalakbay kong diwa nang bumukas ang pinto ng aking
kwarto. Iniluwa niyon si Zantha.

“What?!” singhal ko sa kanya.

“You have a visitor, my friend.”

“Ha?” I don’t expect any visitors to come. “Who?”

“Si Saavedra.”

Biglang kumabog nang malakas ang dibdib. It’s Dipen, I’m sure. But how did he know where
I live? How come he visited me? Nagbago ba ang isip niya? Papatayin niya ba kami?

Agad akong tumayo at tinungo ko nang mabilis ang aking mirror on the wall. Madalian
kong sinalaminan ang aking sarili. “Where is he?” tanong ko kay Zantha nang hindi siya
nililingon.

Nang hindi sumagot ang babae ay hinarap ko na siya. Nanlaki ang aking mga mata nang
makita ko ang lalaking nakatayo sa likuran niya. “We need to talk,” anito sa baritonong
boses.
“L-Leon...” sambit ko sa isip.

...

IT WAS COLD as night. Mataas naman ang sikat ng araw pero giniginaw ako sa restaurant
kung saan naroon kami ni Leonardo.

Leon was my ideal man. He’s the one that I wanna marry someday, and be the father of my
child. And here he is, in front of me. Same as old time, a man of few words. He was just
staring at me with his fucking gorgeous eyes. And somehow I don’t feel anything for him
now. Parang wala lang. Tila normal lang siyang tao na nasa harapan ko ngayon.

I think I got over him.

“What do you need?” Pagbasag ko sa katahimikan.

“I got the report of D.” Humugot siya ng folder mula sa kanyang maleta. Mukha siyang
assassin dahil sa suot niyang itim na coat at gwantes. Kinakabahan tuloy ako na baka bigla
na lang niya akong barilin. “And I’m not happy with it.”

“Why don’t you ask your brother?”

“There’s nothing to ask about.”

“Then why are you here?”

“Because you’re involved.”

“Ha?”
“You ruined his mission.”

He’s right. I ruined Dipen’s mission. I ruined his life for savaging him, I ruined everything.
“Are you here to kill me?”

“I can’t do that.”

“Why not?”

“Because we’re not killers.”

“Pero kamuntik na akong patayin ng kapatid mo.”

Biglang pumaling ang kanyang mga mata sa kung saan. “He just wanna see you crying.”

“Ano?!” Nagpantig ang tainga ko.

“We’re not allowed to kill anyone unless we need to defend ourselves.”

Shit! Lecheng Dipen yun, pinag-trip-an lang pala ako! “So why are you here? Para sermunan
ako?”
He crossed his arms and reclined himself. “Your life is in danger.”

“I’m a Montenegro. I know how to protect myself.”

“You don’t even know who’s the real enemy.”

“I know. Kilala ko.” Alam ko ang tinutukoy niya — Zantha’s father. He’s a drug lord, at nasa
panganib ako dahil kaibigan ko si Zantha.

“How long have you known Zantha?”

Sabi na nga ba? Napaisip ako. “I can’t remember. Pero matagal na. Why?”

“Nothing. That’s all I wanna know.”

Pagkasabi niya niyon ay bigla na lang nagdilim ang paningin ko. It’s like everything went
dark.

“Are you okay?” I heard his voice echoing.

“W-wala. Nahilo lang ako.” Tumayo ako at wala sa sariling dumerecho sa comfort room.
Ilang sandali pa’y luminaw na rin ang aking paningin. Natagpuan ko na lang na may
kaharap na pala akong salamin.

What the hell just happened?

Daig ko pa ang sinikmuraan, dahil mayamaya lang ay sumuka ako. Bigla na lang akong
pinagpawisan ng malapot.

Panandalian pa ay muling sumakit ang tiyan ko. Nahilo ako muli pero hindi na nagtagal.

Oh God, this can’t be!

Chapter 11
EVERYTHING went wrong. All I wanna do now is to break this thing that in my hand. Gusto
ko itong ibato sa pader, tadyakan nang tadyakan hanggang sa madurog, o kaya ay i-flush sa
toilet bowl. Gusto ko itong sunugin nang mawala na ito sa mundo. Bakit ba kasi naimbento
pa ito?

I’m talking about PT, by the way. And yes — I’m positive. I am goddamn pregnant.

How could I tell this to Dipen? Paano ko sasabihin sa kanya na siya ang ama? Ni wala nga
siyang alam na may nangyari sa amin. He doesn’t have a fucking idea that I savaged him
while he’s dead.

But my plan worked out. Ito naman talaga ang plano, ang mabunits ako. All I have to do is
to use this as my leverage. Kung sasabihin ko na anak namin ‘to ni Leon ay pagtatawanan
lang nila ako. Wala naman kasing nangyari sa amin ni Leon, and I failed to seduce him —
yet that was my first plan. Iba na ngayon.

My feelings had changed now.

I have to be strong. Hindi ako papayag na lumaking walang ama ang magiging anak ko. It
doesn’t matter to me kung papaniwalaan niya ako o hindi. I need to tell him everything.

...

I’M REALLY good at stalking. After sixteen hours ay natagpuan ko rin kung saan tumutuloy
si Dipsy.

But I have to be careful. He knows when he was being followed.

Through Internet ay nahanap ko agad ang kanyang tinutuluyan. Montemayors and

Saavedras now are easy to find. They have their business empire. I just simply looked into
their new business site, et cetera. Then I accidentally saw a photo of Dipen having shake
hands in some investors. That is how I found where he currently residing.

Actually he has seven places na tinutuluyan. Sadyang maswerte lang yata talaga ang buntis
dahil mabilis ko siyang natagpuan sa unang condo na aking pinuntahan.

I waited him to get outside the building. And there he is — guwapo pa rin. God, I missed
him!

Bumaba ako ng kotse at maingat na pumasok papuntang lobby. I’m proud of myself today.
Wala pa rin talaga akong kakupas-kupas pagdating sa pagiging stalker. I should be a
detective someday.

And I can’t believe na ganoon ko kadaling nautakan si Dipsy. I thought he’s tough and
smart, hindi pala. I’m not trained for this, pero hindi man lang ako pinagpawisan na
matiktikan siya.

Dumerecho ako sa front desk. Ang acting ko ay girlfriend ako kunwari ni Dipsy para
papasukin ako.

“Hey!” Ngumiti ako sa lalaking nasa desk.

“Welcome to Montemayor Hotel. How can I help you?”

Naningkit ang mga mata ko, kunwari galit. “You don’t remember me, do you?”

Nangunot ang noo ng employee.

“I’m with Dipen Psyche Saavedra. I just came back to get his car keys. He forgot, you know.”

Humalukipkip lang ito at tinitigan ako.

“Come on, it’s me! We fucked last night.”

Ngumuso siya sa likuran ko.

Isang tinig naman ang nagsalita sa likuran ko. “Really? We fucked last night?”

Nang lingunin ko ito upang mapagsino ay namilog ang mga mata ko.

Dipsy!

Now I’m dead.

...
“WHAT THE hell are you doing here?!” Habang hila-hila niya ako sa kamay. Kulang na lang
ay kaladkarin niya ako palayo. Dinala niya ako sa sasakyan ko.

How did he know?

“Sandali!” Nakawala ako sa kanya. “Bakit mo ba ako hinahawakan?” Ako pa talaga ‘yung
galit?

“E, ano kung hawakan kita?” Marahas siyang bumuga ng hangin.

Pinamulahan ako. “Wala lang...” I rolled my hair with my fingers. “Para kasing nanabik ka,
e...”

“Huh?”

“Forget it. Kaya kong umuwi mag-isa.”

Pasakay na ako ng kotse nang hawakan niya ako sa braso. “Don’t ever come back again,
understand?”

Naamoy ko ang mabango niyang hininga. Halos isang pulgada na lang kasi ang layo ng
mukha niya sa akin. He was wearing black jacket and jeans. And hell, it was fitted on him.
Magulo ang buhok niya pero lalo itong nakadagdag sa kaguwapuhan niya. Naiinis ako kasi
mukha na siyang perfect sa eyes ko. I set myself because I have to, or else ay baka mahalata
niya ako. “Hindi naman ikaw ang pakay ko dito.”

“Well, how about that ‘we fucked last night,’ huh?”

“Ini-stalk mo ba ko?” Pambabaliktad ko kay Dipsy.

Mapakla siyang natawa. “Seriouly? You tracked me through the Internet, don’t you know
that?!”

Crap! Paano niya nalaman ‘yun?

“Listen to me, Montenegro. If you wanna live forever, don’t let yourself to cross my way
again. If this would happen again, I’m gonna kill you.”

“Can you?”

“Huh?”

Binaklas ko ang kamay niya sa braso ko. “Leon told me everything. Pinaiyak mo lang ako,
pero wala ka naman talagang balak na patayin ako.”

Napamura siya nang mahina. “What do you want, Montenegro?”

Napalunok ako. I have to tell him that I’m preggy. “M-may sasabihin sana ako sa’yo,” bigla
akong nautal.

“I don’t fucking care of what you are about to say. I’m asking you, what do you want?
Money, car, or my cock —”

Hindi ko na siya pinatapos dahil sinampal ko na siya. “Fuck you!” Pagkasabi’y sumakay na
ako sa aking kotse. Pinaharurot ko ito palayo sa kanya.

Nanlabo ang aking paningin dahil sa aking mga luha.

Damn that guy, ang kapal ng mukha. Akal niya yata habol ko ang penis niya, eh. Pakyu siya,
dapat pala sinagasaan ko siya.
...

HERE’S THE PLAN. Since wala na sa plano ko na sabihin kay Dipen ang lahat, then I need to
tell this to my parents.

Inumpisahan ko kay Mommy pero hindi niya sinasagot ang aking tawag. I tried to call her so
many times, but until now ay hindi pa rin siya sumasagot. Nasaan kaya siya? Ah, oo nga
pala, sabi niya bibigyan niya ako ng peace of mind kaya hindi niya muna ako kukulitin
ngayon.

I’ve tried again, baka sagutin niya na kapag naramdaman niyang urgent ito. Lucky me this
time dahil sinagot na niya ang tawag. “Hey, daughter. What’s up?”
“Bakit ang tagal mo sumagot?”

“I’m having a wild time with your dad. Why?”

Hindi ako nakasagot. I think I’m not in the right time. “Nothing. Just don’t get pregnant.”
Pagkasabi ay pinatay ko na ang linya.

Haist I need to stick with my first plan. I drove back to Dipen Psyche Saavedra’s condo. Hindi
ko na ito pinag-isipan. Kaysa naman sirain ko ang mood ng parents ko na naglalabing-
labing.

Just like what I expected, wala siya sa kanyang unit. I looked for a near 24-hour fastfood at
dito ako nag-stay. Until lumipas ang limang oras ay wala pa ring Dipsy na nagpapakita. I’m
sure about it dahil walang nakakaligtas sa paningin ko habang nakatanghod ako sa
entrance ng building.

Another five hours have passed pero wala pa rin siya. Inabot na ako ng dilim at dito na
kumain nang kaunti. I’m hungry but I can’t eat too much. Ilang araw ko na itong
nararamdaman. In fact, pinatatagal ko na lang itong pagkain sa aking mesa para hindi
naman ako masita. In case naman na ubusin ito ng langgam ay o-order na lang ulit ako.
Hanggang sa hindi ko namalayan na naigupo na pala ako ng antok. Naalimpungatan lang
ako nang may kumalabit sa aking likuran.

Inabutan na pala ako ng umaga.

“Sleepy?” isang tinig ng lalaki.

Kamuntik na akong mapalundag nang matagpuan ko si Dipsy na prenteng nakaupo sa

aking harapan. Nakadequatro siya na parang nanunuya ang itsura.

Napanganga ako sa kaguwapuhan niya “W-what are you doing here?!”

“I should be the one asking you that question, Montenegro.”

Napatanga ako. “K-kumakain...”

Napatingin siya sa suot ko. “Kaya pala ganyan pa rin ang suot mong damit?”
Shit!

“Let me tell you this.” Lumapit ang mukha niya sa akin at pinantukod ang siko sa mesa.
“Stay away from me.”

“Bakit ka ba galit sa’kin? Ano bang nagawa ko sa’yo?”

“You ruined everything. Thanks to you, I don’t have any mission ‘till next year.”

“E, di ako na lang magbibigay sa’yo ng misyon.”

“You think this is funny?”

“Seryoso ako!”

Padabog siyang tumayo at nilayasan ako.

Agad akong tumayo para habulin siya. I can’t believe I’m doing this. First, pinaghintay niya
ako ng almost a day. Second, heto at hinahabol ko siya. “Wait!” sigaw ko.

Pero wala yatang balak tumigil sa paglalakad ang lalaking ito.

“May sasabihin ako sa’yo!” I’m almost catching my breathe.

“Get lost,” aniya nang hindi ako nililingon.

Grabe talaga siya. Mukhang wala talaga siyang balak lingunin ako. At dahil mahaba ang
biyas niya ay katumbas na ng paglalakad niya ang pagtakbo ko.

Isinuksok ko ang aking kamay sa aking dibdib at hinugot ko ang aking bra sa gitna ng aking
pagtakbo. Nang mabaklas ko ito ay ibinato ko sa kanya. Sapol siya sa ulo.

Galit siyang nilingon ako. “What the hell is your problem?!”

“Buntis ako.”
Pumungay ang kanyang mga mata na puno ng tanong.

“Buntis ako... at ikaw ang ama.”

Chapter 12

“BUNTIS AKO...” pumiyok ako. “At ikaw ang ama.”

Blangko ang mga mata ni Dipsy habang tigagal siya sa akin. Did I say it loud and clear? Did
he hear what I just say?

“You’re the father, Dipsy,” pag-uulit ko. “You’re going to be a father.” I have to make sure
that I delivered it correctly, and I’m sounded like I’m not crazy.

Nakatitig lang siya sa akin.

“I promise, I’ll be a good wife. I’ll be a good mother to our child.”

Nagdilim ang kanyang mukha.

“Hindi ako maarte. Kahit saan mo ako itira —” Natigilan ako.

He suddenly laughed so quitely. “You’re funny, though.”

“Ha?”

Lumapit siya sa akin at dinakot niya ang aking ulo. He’s six footer kaya halos tukuran niya
lang ako. “Don’t make me laugh.”

Hinawi ko ang kanyang kamay na nasa aking uluhan. “I’m not kidding!”

“Are you high?”

“Ano?!”
“Humithit ka, ‘no?”

“Pucha, ano bang pinagsasasabi mo?”

He grinned, and he’s fucking hot when he did that. “Why the bra, anyway?” iniangat niya
ang kanyang isang kamay na hawak ang aking bra.

Nangapal ang aking mukha. “Be thankful. Kung high heels ko yan ay may poknat ka na
ngayon sa ulo.” Sabay hablot ko sa hawak niya. “Akina nga yan!”

“You’re totally insane.” Tinalikuran na niya ako.

“Hoy, ano ba? Sinabi na ngang buntis ako, eh!”

Nagulat ako nang humarap siya sa akin dahil hinuli niya ang pulso ko. “Buntis? That’s a no.
Pero bubuntisin pa lang, pwede pa.” Hinila niya ako.

“Bitawan mo nga ako!” In fairness, ang init ng palad niya. I can’t help myself imagining na
sana ay nakalapat din ang palad niya sa kawatan ko.

He’s strong kaya wala akong nagawa habang halos kaladkarin na niya ako.

“Saan mo ba ako dadalhin...”

“Bubuntisin.”

“What?!” Pumreno ako gamit ang aking mga paa.

Binitawan niya ako kaya halos tumambling ako pabalik. Maigi na lang at nakabalanse ako.

Samantalang siya ay prente lang na nakatayo na parang walang nangyari. Hindi nasira ang
poise mula sa nakapamulsa niyang mga kamay. “Now tell me that you’re pregnant.”

“Preggy nga ako!”

“How did that happen?”

“Nabuntis mo ako.”

“How?”

Panno ko ba ipapaliwanag? “Iyon ano mo, pumasok sa ano ko...”

Umangat ang isa niyang kilay.

“Tapos pumutok... ‘yun sabog...” Grrrr! Nakakahiya! Kailangan ko ba talagang i-explain sa

kanya?

Humakbang siya palapit sa akin at iniangat niya ang aking mukhang pulang-pula. “I never
fucked you.”

Ngumuso ako. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya ang mga katarantaduhang
ginawa ko noong bangkay pa siya.

“You’re just high.”

“Listen—” Napapikit ako. Pilit kong nilalabanan ang kahihiyan ko. “When you’re dead —”
Isang tinig ang nagsalita sa aking likuran. “Honey?”

Nang lingunin ko ito ay isang babae ang naroon. She’s on a red dress and has a bag on her
shoulder. She looks sophisticated as she was staring at me. “Who’s she?” tanong nito sa
kanya.

Napakamot sa sentido si Dipsy. “She’s —” Hindi malaman ang sasabihin.

Lumapit sa amin ang babae na nakapamewang. Tila piniga ang aking puso nang makita
kong kumapit ito sa braso niya.

Tumikhim si Dipsy. “She’s — no one.”

Ouch.

“Then why are you talking to her?” tanong ng babae.

Hinila ni Dipsy ang babae papasok ng building. “She’s just lost and asking for direction.”

Naiwan akong tulala at duguan ang puso. Sino kaya ang babaeng iyon? Bakit ganoon na
lang nito hawakan si Dipen?

...

“I’M PREGNANT.”

Nangunot ang noo ni Quiro. “Are you high?”

Umikot ang bilog ng mga mata ko. “Pati ba naman ikaw, ganyan ang reaksyon?”

“What do you mean?” sabay simsim niya sa kopita na may wine. Nag-meet lang kami sa
isang restaurant na pag-aari rin ng mga Montemayor.

“Ganyan ba talaga kayong mga Saavedra? Kumo’t buntis ako, ang tingin niyo sa’kin high
na?”

“It’s just — it’s hard to believe, ‘couz.”

“I’m pregnant. I’m going to be a mother. Buntis nga ako, Q.”

“Okay.”

“So naniniwala ka na?”

“Cocaine or Meth?”

“Oh, come on!” Napamura ako. “I’m not high. I’m not using drugs!”

“Did my cousin broke up with you?”

Pinamulahan ako. I know it’s Dipen that he’s talking about. “It’s complicated.” Matagal ako
bago nakasagot.

“I warned you. That guy is a certified womanizer.”

“Tse! Lahat naman yata kayong mga Montemayor - Saavedra ay womanizer!”

“So how complicated it was?”

“Ang alin?”

“Your realtionship with him.”

“Parang status lang sa Facebook.”

“Ganun kakumplikado?”

“Ganun kakumplikado.” Dati patay na patay sakin si Dipsy, mula elementary hanggang high
school. Kaso that time ang kuya niya ang type ko, ‘tapos ngayon na ayaw ko na kay
Leonardo at siya na ang gusto ko... ayaw naman niya na sa akin ngayon. At hindi lang iyon,
nagbago na siya. Mas yumabang, porket naging hunk lang!

“And that’s really complicated.” Sumimsim muli siya. “You’re just stressed.”

Damn. Bakit ba ayaw nila akong paniwalaan? Binanggit ko rin ito kay Zantha pero
pinagduduhan niya rin ako na baka high lang ako. Mukha ba akong gumagamit? Mukha ba
akong humihithit?

“Do you have Cynthia Saavedra’s number, by the way?”

Naningkit ang kulay tsokolateng mga mata ni Quiro. “Tita G?”

“Nanay ng pinsan mong gago, yes. Si Cynthia Dimagiba-Saavedra.”

“Why are you asking?”

Pumangalumbaba ako sa harapan niya. “Baka kasi sakaling siya ay paniwalaan ako.”
...

SAAN ko ba hinugot ang lakas ng loob ko? Kanino ko ba namana ang kakapalan ng mukha
ko? In just a few minutes ay papasok sa sliding door na nasa harapan ko ang mommy ni
Dipen. I didn’t remember how I convinced her na makipagkita sa akin. Quiro gave me her
number kaya tinawagan ko siya agad.

I told her na kailangan akong pakasalan ng isa sa mga anak niya. Of course, suspense kung
sino sa mga anak niya para makipagkita siya sa akin. And voila! Heto na nga siya. Heto at
papasok na sa sliding door na kanina ko pa kinatatanghuran.

At first, she looks like an ordinary female mature model. Hindi halata sa kanya ang kanyang
edad. Makinis pa rin siya at sophisticated. Para siyang Miss Universe kung maglakad. Ultimo
ang paglingap niya sa paligid ay may poise. Sabay kuwit niya sa kanyang puwit at tila doon
ay may pinilipit.

“Pisting pwet ito, nangangain ng T-back.”

Seriously? Si Cynthia Saavedra ba talaga siya? At bakit siya naka-T-back?

Umisnab siya nang makita ako. I know she knew me. Ilang taon ko ba namang hinabul-
habol ang anak niyang si Leonardo. Agad siyang lumapit sa akin. “Sinong anak ko ang
dumeposito sa’yo?”

“Po?” Napatigagal ako.

Pasalampak siyang umupo na akala mo’y pagod. Dinampot niya ang menu ng restaurant
saka tiningnan ako. “Baka manlibre ka pa niyan, ah? Baka bilhan mo pa ko ng steak niyan, eh
nakakahiya naman.”

Ibang klase talaga siya. Tumawag ako ng waiter at umorder ng steak.

“Baka order-an mo rin ako ng coffee frappe, eh sobra-sobra na ‘yon,” pahabol niya.

She’s — totally unbelievable. Umorder din ako ng coffee frappe.

“So…” Humigop siya sa frappe niya. “Sino sa mga anak ko ang tumira sa’yo? Imposibleng si
Leon, eh ilang beses ka ng na-basted ‘nun.”

Ouch. Tumikhim ako. “May kailangan po kayong malaman, Mommy—”

“Don’t call me mommy dahil hindi kita tanggap na daughter in law.”

“Tita?”

“‘Wag din tita dahil hindi kita gusto.”

“E, ano pong itatawag ko sa inyo?”

Umismid siya. “Sige, ka-finger na lang.”

“Po?”

“Ka-finger. Amiga, ganon!”

“Okay po, ka-finger.” Napalunok ako para makabwelo. “Si Dipsy po—”

“Tangina!”

Nagulat ako sa biglang pagsigaw niya.

“Si Dipsy, eh matulis ang batang ‘yun, aba!” aniya sa pagitan ng kanyang pagnguya. “Eh ano,
kinaya mo ba? Malalaking tao mga anak ko, malaking tao ‘yun si Dipsy.”

Ano bang point niya?

“Sabagay, lahat ng mga anak kong lalaki, mga barako. Malalaki lahat, naku manang-mana sa
Leo ko. Pero katulad nga ng ama nila, may mga toyo rin sila. Tsk-tsk!”

Napabuntong-hininga ako. “Iyon na nga po. Nabuntis niya po ako.”

Bigla siyang na-estatwa. “Nabuntis ka talaga?”

“Opo. Nabuntis niya po talaga ako.”

Pumaling ang kanyang ulo. “High ka, nuh?”

Oh, come on!

“Anong tinira mo?” tanong niya pa.

“I’m not using drugs po, Ka-finger. Seryoso po ako.”

Napailing siya. “Lintik talagang lalaki yan, oh. Ang daming bubuntisin, ikaw pa! E, ayoko
sa’yo, e! Letseng buhay naman ‘to, o!”

Nagpantig ang tainga ko. “May sinasabi po ba kayo?”

“Wala naman. Sadyang ayoko lang sa’yo.”

She’s a bitch. Malapit nang mapatid ang pasensiya ko. “Pero alam niyo naman po siguro na
kailangan akong pakasalan ng anak niyo?”

Napasentido siya. “`Laking problema niyan. May syota ‘yun si Dipsy, eh.”

Syota? Hindi kaya iyon ‘yung babaeng nakita ko kahapon?

Pakiramdam ko ay may gumuhit sa puso ko. Gagong lalaki ‘yun, ah, may girlfriend na pala.
And I’m not gonna let him na mapunta siya sa iba. Hindi ako papayag lalo na’t magkaka-
anak na kami.

Nilagok ni Cynthia ang frappe. “I think kailangan nating pumunta sa Hacienda

Montemayor.”

“Nandun po siya?”

“Oo, at magbabakasyon daw muna siya.”

It’s my fault kaya bakasyon siya ngayon. Wala siyang mission sa Saavedra Phoenixes dahil sa
ginawa ko.

“Dadalhin kita dun para ipaliwanag ‘yang kalagayan mo.”

“So you’ll gonna help me po?”

“May choice ba ko? Eh, dinadala mo ang magiging anak ng anak ko. And somehow-
carabao... walang hindi pinanagutan ang mga Montemayor. Batas nila iyon. Bawal ang
junakis sa labas!”

Nagningning ang mga mata ko. I think I judged her too much. Hindi naman pala siya
katulad ng iniisip ko.

Iyon nga lang ay may problema pa pala ako sa Hacienda Montemayor. Minsan ko na kasing
nakabangga si Camilla Montemayor nang mahuli niya akong kinukutusan ko ang kanyang
apo na anak ni Carick Montemayor.

Iyon ay iyong mga panahong pinagseselos ko si Leonardo — which is hindi naman

nagseselos — kaya nilalandi ko si Carick. Well, anyway, mukhang sinakyan lang naman ako
ni Carick during that time. In fact, kinaibigan ko lang talaga siya at magkaibigan lang kami.
Maldita lang talaga ako masyado para kutusan ang anak niya.

But now, I’ve got a leverage. Ako lang naman ang nagsabi kay Camilla na nakakulong si
Lander Montengro, my uncle, na kasalukuyang asawa ng kanyang anak na si Aviona. Nang
mga panahon kasing iyon ay ‘di malaman ni Aviona kung saan hahanapin ang uncle ko. I
gave the information to Camilla, that’s why the old woman owes me that much.

“`Nga pala,” tumawag si Cynthia Saavedra ng waiter. “Baka naman ipagbalot mo pa ako
niyan eh sobrang nakakahiya na masyado.”

Damn!

Chapter 13

FINALLY, nandito na muli ako sa bayan ng Dalisay kung nasaan ang Hacienda Montemayor.
I couldn’t even remember when was the last time. With the help of Cynthia Saavedra,
nakatungtong muli ako rito. Exclusive lang kasi ang place na ito sa mga Montemayor.

Nakapasok lang ako noon dito dahil na rin kay Quiro. Ngunit dahil sa pagdikit ko noon kay
Carick ay napalayas din ako ng nanay nitong si Camilla Montemayor.
Zantha wanted to come with me here in the hacienda. Sino ba namang hindi ang gusto
makapunta dito? Sariwa ang hangin at napakaganda ng nakalapawak na lupain. Pero
syempre, hindi siya pwede. Ako nga lang na Montenegro ay pahirapan ng makapasok, siya
pa kaya?

Isa pa, alam ko naman ang pakay niya — ang makakita ng mga guwapong Montemayor.
Tigang kasi ang babaeng iyon.

I packed my things that I could use for a week or more. Kailangang paghandaan namin ni
Dipen ang nalalapit naming kasal. Call me crazy, pero wala na siyang magagawa kahit pa
may girlfriend na siya. Buntis ako at isang Saavedra ang nasa sinapupunan ko.

Hinatid ako ng mga tauhan na sumalubong sa akin sa malaking gate pa lang papasok dito
sa Hacienda Montemayor gamit ang lumang kalesa. Tumagal din ng isang oras ang biyahe
dahil nga sa lawak ng lupain, at dahil na rin sa kakarag-karag ang kalesa na sumundo sa
akin. I wish I brought my car. Pero sabi ni Cynthia ay bawal daw ang sasakyan sa loob ng
hacienda. Gusto raw kasi nilang panatilihin ang magandang simoy ng hangin dito.

Nagkalat ang mga baka sa paligid. Nagmistulang island din ang mga mansyon sa gitna ng
berdeng lupa nito.

And here I am — nasa harapan ng pinto ng mansyon ni Dipsy. Halos mahilo ako dahil sa
kalesang sinakyan ko.

Half an hour na akong kumakatok pero wala pa ring nagbubukas ng pinto. Is Cynthia certain
that Dipen is here? Bukul-bukol na kasi itong mga daliri ko.

And then I discovered something nang pihitin ko ang seradura. Hindi pala ito naka-lock.
Pumasok ako at bumungad sa akin ang malawak na sala. It’s made wood even the walls. It
felt like I was in the middle of a forest. Nagkalat ang mga halaman sa loob kahit saan ka
tumingin.

“Hello?!” sigaw ko. I have to confirm if may tao nga sa loob ng mansyon na ito.

But no one’s here, I guess. Wala akong ibang marinig kundi echo ng boses ko. Nagtungo
ako sa kusina at natagpuan ko doon ang nagkalat na mga pinggan. Ganoon din kakalat ang
dining area. Maging ang kwarto ay nagkalat din ang mga unan.
Ano ba ‘yung lalaking ‘yun, napakakalat sa bahay? Saka wala ba siyang maid?

I fixed myself in a mirror and changed my dress. Since wala pa si Dipsy ay maglilinis muna
ako. Kahit wala naman akong gaanong alam sa paglilinis. Pero sana ma-impress siya sa
gagawin kong ito.

Hinugasan ko ang mga plato — I mean nilublob ko pala sa basin ang mga plato at ibinalik
sa lalagyan. Itinapon ko rin sa basuran ang ilan ng hindi na talaga malilinis pa.

After that ay inayos ko ang dining area. Dumerecho ako sa mga kuwarto at niligpit ang mga
nagkalat na unan at kumot doon. Sinabon ko ang mga bintana. Kinuskos ang mga pader
gamit ang mga nagkalat na damit.

Pinakintab ko rin ang floors gamit ang pinaghugasan ko ng mga pinggan.

Whew! Napagod ako. Tingnan ko nga naman kung magreklamo nito Dipsy. I’m sure maso-
surprise siya pag-uwi niya.

`Tada! Malinis na ang bahay niya!

Nagshower ako at nag-ayos. Madilim na nang bumukas ang pinto. Patakbo kong
sinalubong ang door. “Surprise —”

“Kanina ka pa?”

Crap — it’s Cynthia.

“Naglinis ka?” Nagniningning ang kanyang mga mata.

I just nodded.

“Pasensya ka na. Ganun kasi talaga kami ng asawa ko kapag nasosolo namin ang bahay,
makalat. Alam mo na, churva to the max.”
“Nasaan po si Dipsy?”

Ngumuso ito sa bintana. “Doon sa kabilang mansyon.”

Bullshit!

Sa likuran niya ay may sumulpot na lalaking matangkad. “What happened to the floor?”

Napatindig ako. I know this guy. It’s Leo Montemayor- Saavedra— the father of Dipsy.

Napalunok ako. “K-kumusta po?”

“Who are you?”

“That’s Kia Montenegro.” Si Cynthia na ang sumagot.

“Montenegro?” Nakakunot noo si Leo. Kung pagmamasdan ko siya ay tila halos kasing edad
niya lang ang mga anak niya. Everyone says about them was right. They all thought that
Montemayors are vampire. Para kasing hindi sila tumatanda sa hitsura.

Lumapit ako at kinamayan ko siya. “Yes, Sir, at buntis po ako.”

Napatigagal si Leo.

“Nabuntis po ako ng anak mo.”

Matagal siya bago nakasagot. “Bakit malagkit ang sahig, Kia?”

...

“WHAT the hell are you doing here?!” Nanggagalaiti si Dipsy sa galit. “And what the hell did
you do sa mansyon nila Mommy, huh?! Bakit namumuti ang ang mga bintana nila?! Bakit
nanlalagkit ang mga pinggan?! Bakit nilalanggam ang sahig nila?! Bakit ang mga damit nila
puro mantsa?!”

“Naglinis lang naman ako.” Tila ako maamong tupa.

“Do you really need to do that? Anong alam mo sa paglilinis?”

It felt like I’m getting smaller and smaller while he’s talking.
“And why the fuck did you tell my father na buntis ka at ako ang ama, huh?”

“Eh, nabuntis mo naman talaga ako —”

Sinakal niya ang braso ko at hinawakan ito nang mahigpit. “You ruined my mission,” tiim-
bagang niyang sabi. “So don’t you dare ruin my life.”

Isa-isa ng nalaglag ang mga luha ko.

Ibinato niya ang braso ko. “Dyan ka magaling — ang umiyak!”

“I-isa lang naman ang gusto ko,” napahagulhol na ako. “A-ang sabihin sa’yo na buntis ako...
na ikaw ang ama ng dinadala ko...” padabog akong tumayo at hinablot ko aking mga
maleta. “N-ngayon... kung ayaw mo akong panagutan, eh ‘di ‘wag... hindi naman kita
pinipilit...” naglakad na ako palabas ng pinto. “K-kaya kong buhayin ang anak natin nang
ako lang mag-isa...” nagtuluy-tuloy na ako sa paglabas ng pinto, hindi ko na siya nilingon.

I don’t wanna see his face anymore. He’s an asshole, he’s a dickhead.

I couldn’t believe na isa siya sa Montemayor na pinaninindigan ang mga pananagutan. I was
wrong. Hindi pala lahat ng Montemayor ay ganoon. Oo nga pala, Saavedra siya!

Isinaklay ko sa aking balikat ang isa kong maleta dahil nangangalay na ako. Ang isa naman
ay hinila ko na lang. Habang ang pangatlo kong malaking bag ay kinaladkad ko na lang.
Paano ba ako uuwi nito, eh ang lawak ng hacienda na ito? I tried to call Zantha using my
phone, but I can’t find a better signal.

Mayamaya pa’y tumunog ang tiyan ko. Nawala sa isip ko na hindi pa pala ako
nananaghalian at naghahapunan. Hindi na ito pumasok sa isip ko dahil excited ako
masiyado.

Ilang sandali pa ay nanlambot na ang mga paa ko sa paglalakad. Hindi ko napansin ang
isang bato na sanhi para matapilok ako. Namilipit ako sa sakit at ilang beses napamura.
Kasalanan ito lahat ni Dipsy! Tamaan sana siya ng kidlat — ay ‘wag si Dipsy.

Tamaan sana ng kidlat ang girlfriend niya!

Napaiyak na lang ako sa pagkakaupo. Hindi ko alam pero bigla akong naawa sa sarili.

Bakit kaya ganun, lagi na lang akong nanlilimos ng pagmamahal? Ano bang problema
sa’kin, bakit hindi ako kayang mahalin ng taong mahal ko?

Biglang nagliwanag ang madilim na paligid. Nang lingunin ko ang aking likuran ay ilaw pala
ito ng kotse.
Akala ko ba bawal ang sasakyan dito? Mukhang naisahan ako ni ka-finger!

Bumaba ang isang matangkad na lalaki mula rito at lumapit sa akin. “Sakay.”

Nang tingalain ko ito at nanlaki ang aking mga mata. “Dipsy...”

“Tatayo ka ba dyan o kakaladkarin kita?”

“Ayoko!” Buong lakas akong tumayo at hinila ang aking mga maleta. Iika-ika akong
naglakad palayo sa kanya.

Nahablot niya ako sa aking pulso. “Tingnan mo nga ang sarili mo. What happened to you?”

“Wala kang pakialam!” Kumawala ako sa kamay niya.

Nagulat ako nang bigla niya akong yakapin mula sa likuran at buhatin papasok sa kotse.

“Ano ba, bitawan mo nga ako...” Naramdaman ko ang mainit niyang dibdib. “Bitawan mo
ko...”

“Kia, binitawan na kita.”

“Ha?”

Kanina niya pa pala ako nailagay sa loob ng passenger seat. Naroon na siya sa driver seat at
binuhay na ang makina.

‘Yung seatbelt pala ang nakayakap sa’kin.

“Ihatid mo na lang ako sa sakayan.”

“No.”

“Diyan na lang ako sa tabi.”

“No.”

“Kaya ko ang sarili ko.”

“Akala ko ba buntis ka?”

“Buntis ako.”

“Then you have to take care of yourself.”

Pinamulahan ako. Is that true? He cared for me? Tumikhim ako. “Saan mo ko dadalhin?”

“Uuwi na tayo.”

“Akala ko ba nagagalit ka na nandito ako? In fact, you don’t want me to ruin your life.”

Hindi siya kumibo. Hindi na rin niya sinagot ang mga tanong ko. Pinili ko na lang din
manahimik dahil para lang naman nakikipag-usap ako sa bato.

Hanggang sa nakabalik na nga kami ng mansyon niya. I can’t imagine kung naka-kalesa
lang kami. Though pwede naman pala ang sasakyan dito.

Kinuha niya ang mga bitbit kong maleta na halos ayaw ko pang ibigay. Nang maipasok niya
ito ay ako naman ang hinila.

I like him touching my hands. Pakiramdam ko ay niyaya niya ako sa kung saan. Nakadagdag
pa iyong nararamdaman ko mainit niyang palad. Iyong sa hawak pa lang niya para bang
inaangkin niya ako agad.

Dumerecho kami sa sala habang hila-hila niya ako. Doon ay natagpuan ko ang isang babae
na agad napatayo nang makita kami.
Mabilis na bumitaw si Dipsy sa akin. “Kia, this is Cassia.” He was pointing on the girl that was
standing a few steps away.

Maamo ang mukha ni Cassia na ‘di tulad noong una ko itong makita. I could see the fear in
her eyes na para bang nawalan ito ng pera.

“She’s my girlfriend.”

I know. Bukod sa na-meet ko na ito last time ay nasabi rin sa akin ni Cynthia na may
girlfriend nga si Dipsy.

“And Kia...” he sighed. “She’s pregnant, too.”

Chapter 14

CASSIA was beautiful. She’s like an angel from above. Maamo ang kanyang mukha at tila ba
maamong tupa. She was so different from the last time I met her. Siya ngayon iyong tipong
kahit suntukin ay hindi siya gaganti.

Yet I’m still hotter than her. Mukha naman wala siyang ibubuga. Nakaka-boring siyang
pagmamasdan habang naghihiwa siya ng kamatis.

“Pasensiya ka, nagugutom ka na ba?” napakahinhin niya magsalita. I can’t believe na

magkasama kami ngayon sa kitchen para maghanda ng kakainin namin.

“You know what, you’re supposed to be mad at me.” Humalukipkip ako.

“Bakit naman?” Para siyang boses ipis.

“Dipsy is about to marry you, but I ruined that. Buntis din ako. And like you, siya rin ang
ama.”

Napabuntong-hininga siya nang mahina na akakalaing utot. “Wala na tayong magagawa

ron, nangyari na iyan, e. Ang dapat na lang nating gawin ay magbigayan...”
Gusto ko siyang suntukin. Alam ko naman na plastic siya. Halata sa paraan ng kilos niya at
pananalita.

Tinalikuran ko na siya. I went upstairs para harapin si Dipsy. Nadatnan ko siyang nag-aayos
ng kanyang kurbata. “What the hell am I doing here?!” bulyaw ko sa kanya.

“You’re pregnant, right?” Tuloy lang siya sa kanyang ginagawa. “I still don’t believe that it is
mine, so you have to stay here until we prove it. I need a DNA test to be positive.”

“So ano ‘to, ititira mo ako sa kabit mo?”

Pinaningkitan niya ako ng kanyang mga mata. “Excuse me?”

“You want me to stay here habang kasama natin dito ang kabit mo?”

Umigting ang kanyang panga. “In the first place, she’s my girlfriend! I’m about to propose to
her when suddenly you ruined everything!”

“You mean ako pala ang kabit dito?!”

Sinakal niya ako at malakas na isinandal sa pader. “This is what gonna happen, Miss
Montenegro. You will stay here as long as I want. I need to know if I’m really having a baby
with you, understand?” tiim-bagang siya.

He’s strong, at mukhang wala akong lakas para pumalag sa malaking braso niya. All I can do
was to nod.

“Good.” Bumitaw siya sa akin. “Now go to the fucking kitchen and make some breakfast.”

He went out of the room at naiwan akong tulala.

Nagbago na talaga siya, hindi na siya ang dating Dipsy na aking kilala. He’s so matured than
his looks, at hindi na siya iyong kengkoy na naghahabol sa akin noon.

I thought everything will be fine. Akala ko magiging madali lang ang lahat. I was wrong. But
I have to be strong. Ako si Kiana Louise Montenegro at hindi ako papayag na hindi ko
makuha ang aking gusto. Lalo na ngayong may kaagaw na ako sa kanya— failure is not an
option.
...

“WHAT’S FOR DINNER?” Nakasimangot na tanong ni Dipen habang may pinapaikot siyang
car key holder sa kanyang daliri.

“Malay ko!” tugon ko na nakaharap sa isang malaking aquarium. Nakakatuwa kasing

pagmasdan iyong malaking gold fish.

“Ihahatid ko lang si Cassia, pagbalik ko dapat nakapagluto ka na.”

“Bakit, wala ba kayong katulong?”

Hindi na niya ako kinibo matapos niya akong talikuran. Kung ihahatid niya sa Cassia, it
means kaming dalawa lang ang maiiwan dito sa bahay.

Well, sige na nga, magluluto ako. Kinalikot ko ang fridge upang maghanap ng mga isasahog
sa aking lulutuin.

Ano bang klaseng fridge ito, wala man lang karne? Meron ngang gulay pero kalabasa lang.
Ano kayang ulam ang lulutin ko?

But before anything else, I have to check if there’s rice. Lucky me dahil nagsaing nga pala si
Cassia kanina. Then I proceed cooking. After an hour ay bumalik na si Dipsy. It seemed na
siya na lang mag-isa ang bumalik.

Mabilis akong naghain sa mesa at inihanda ang iniluto ko. Napatingin agad siya sa mga
pagkain na inilapag ko. “Oh, kumain ka na.”

Wala naman siyang imik na umupo sa hapag. Wala siyang tigil sa pagsandok na halatang
sarap na sarap. “Did you really cook all of these?” he asked, hindi makapaniwala.

“Ako po ang nagluto niyan at hindi po ako high.”

Nagpatuloy na siya sa pagnguya. “Anong klaseng luto `to?”

“Hindi ko rin alam. Inimbento ko lang yan.”

“Okay ka pala mag-imbento, eh.” Halos mabulunan na siya. “Crunchy iyong balat ng manok,
this is what I want.”

“Hindi yan balat ng manok.”

Nangunot ang kanyang noo. “Eh, ano ito? Kalabasa? Eh, bakit crunchy? Balat ng kalabasa?!”

Umiling ako.

Nagdilim ang mukha niya. “Where did you get this meat?”

“Walang karne. Isda `yan.”

“Wala naman akong stocks ng isda, ah?!”

Ngumuso ako.

Namumutla siyang napatingin sa aquarium. “Damn it, Kia! Nasaan na ang mga goldfish
ko?!”
...

“GALIT SIYA SA’YO, NUH?” Mahinhin na tanong sa’kin ni Cassia. Kung pakikinggan ang
boses niya ay aakalaing madre ang nagsasalita. Si Dipen ang tinutukoy niya sa kanyang
tanong.

Hindi ko siya kinibo. Kasalukuyan kaming nasa supermarket at namimili ng stocks. Hindi ko
nga alam kung bakit ako ang isinama niya dito. Pwede naman niyang isama si Dipen.

“Bakit mo naman kasi niluto sina Dawin, Arkin at Berto?”

Napasimangot ako. “Who the hell are they?”

“Mga isda sila sa aquarium ni Dipsy. Pinangalanan niya kasi iyon.”

“Malay ko ba na hindi pala pwedeng lutuin ang mga isda na ‘yun.”

Nagulat ako nang hawakan niya ang kamay ko. “I can teach you how to cook, if you want.”

Tinabig ko ang kamay niya. “I can cook.”

Napatanga siya sa akin pero maamo pa rin ang kanyang mukha. “I’m sorry.”

“For what?”

“I understand what you feel. Buntis din ako.”

“Hindi ka lang basta buntis. Malandi ka rin.”

“Are you mad at me?”

“What do you want me to feel about you, huh?”

“I just want us to be okay —”

“We will never be okay, Cassia!”

Panandalian siyang tumahimik. “No one in in fault here. Mga tao lang tayo. We are born to
love.”

Naiirita na talaga ako sa bait-baitan niya. “Bilisan na lang natin at baka gutom na si Dipsy.”
Kinuha ko sa kanya ang cart at tinungo ko na ang cashier.

Humugot siya ng credit card sa wallet niya. Inawat ko siya. “Ako na ang magbabayad.”
Hinanda ko na rin ang credit card ko.

“No, Kia. I insist.” Pilit niyang inaabot sa akin ang card niya.

“No.”

Napabuga siya ng hangin. “Fine. I’ll prepare the car.” Lumabas siya ng supermarket at
nagtungo sa parking lot. Pasulyap-sulyap ako sa kanya habang isa-isa kong inaabot sa
cashier ang pinamili ko.
Umandar na ang sasakyan sa tapat sliding glass door ng entrance. Hindi kalaunan ay bigla
siyang humarurot. Iniwan ko ang aking pinamili at hinabol ko sa labas ang kanyang
sasakyan. Pero masiyadong mabilis ang patakbo niya kaya hindi ko na siya naabutan.
Napasabunot na lang ako sa aking sarili.

What the hell was she thinking? Bakit iniwan niya ako? Alam ba niya na wala akong alam
dito sa place nila?

Paano ako uuwi nito? Wala pa naman akong nakikitang taxi dito. Nanlalambot nalang
akong napaupo sa gutter.
...

DAIG ko pa ang sinabunutan nang makauwi ako sa Hacienda Montemayor. I almost forgot
how I get back here. Basta ang alam ko lang ay may naawa sa’king cheesemaker na
nagpasabay sa akin sa kanyang karawahe. Madaling araw na ako nakauwi dito sa mansyon
dahil nagpahatid ako sa mga tauhan nila na naka-kabayo.

Gutom, pagod, at uhaw ang dinanas ko. May times pa nga na umiyak ako dahil sa galit.
Nagngingitngit ako sa tuwing maaalala ko ang mukha ni Cassia na devil in disguise.

Pumasok agad ako at hinanap si Dipsy. Nakarinig lang ako ng ingay sa itaas kaya umakyat
ako. Pinakinggan ko ang kwarto niya at dito ko narinig ang halakhakan yata nila ni Cassia.

Ang kakapal ng mukha! Mabuti pa sila masaya, samantalang ako ay parang hihimatayin na.

Napaiyak na naman ako at nanlalatang bumaba. Pagod akong napahilata sa sofa. Nakarinig
ako ng yabag na pababa ng hagdan. It was Cassia that is smiling at me na parang walang
nangyari.

“You made it!” Bati niya.

“Why the hell did you do that?”

“Wala lang. I just wanna do it.” Lumapit siya sa akin na nakapamewang. Naka-panty lang
siya at long sleeve naman ang pang-itaas. “I enjoyed doing it.”
Kumuyom ang kamao at saka tumayo.

“Do you really think na magmamakaawa ako sa’yo para lang kaibiganin mo ako at hihingi
ng tawad?” she said sarcastically.

I expected this. Lumapit ako sa kanya dahil nagdilim ang aking paningin. Buong lakas akong
bumwelo upang sakapin siya. Sapol ang panga niya.

“Stop!” isang baritonong boses at nagsalita mula sa hagdan. It was Dipsy na naka-boxers
lang.

Biglang humagulhol si Cassia. “I just want you to be my friend...”

What the hell was she talking about?

Lumapit sa amin si Dipsy. “What the heck is wrong with you?!” dinuro niya ako. “Bakit mo
iniwan si Cassia sa supermarket nang mag-isa? Don’t you know that she’s pregnant, too?!”

“Seriously?” Matalim kong tinitigan si Cassia na halatang namang uma-acting lang.

“I don’t know what is your fucking problem, Kia! Cassia is doing everything to make it okay.
Pero hindi ko alam kung bakit binabalewala mo ito. Ano bang klaseng attitude `yan? Hindi
mo ba alam na hinanap ka pa niya sa kung saan-saan?!”

“So that’s the real story, huh?” pagkasabi ko nito ay sinugod ko si Cassia. Nahablot ko ang
kanyang buhok at winasiwas ko ang kanyang ulo. Iyong halos humiwaly na sa anit niya ang
kanyang buhok.

Balak ko pa sana siyang kaladkarin pero nahawakan na ako ni Dipsy. Binuhat niya ako at
ibinato sa sa kama. “Dammit, Kia, what the hell is your problem?!” Dali niyang dinampot si
Cassia at inalo ito.

Sinubukan kong tumayo mula sa aking pagbagsak pero nahihirapan ako. Hindi ko alam
kung bakit bigla na lang akong nahilo.

Nanlamig ako at namutla. Lalo na nang makita kong may umaagos na dugo sa aking hita.
Chapter 15

WHEN I opened my eyes, I saw a man who was sitting a few steps away from me — it was
Carick Montemayor. Tumayo agad siya nang makita niya akong nakadilat. “W-where am I?”
Nanghihina kong tanong. Napatingin ako sa pulso ko na may karayom ng dextrose.

“You’re in the hospital.”

Naalala ko bigla ang mga nangyari. “A-ang baby ko?” pumiyok ako.

“The baby is fine.”

Nakahinga ako nang maluwag. Akala ko ay nakunan na ako nang tuluyan.

“I’m just a few blocks away from Dipsy’s, you know that.” His voice was cold as ice.

“How you’ve been?”

He smiled. “She came back.”

I know who was he talking about. It was Apple— ang ina ng kanyang anak na si Cate.

Ngumiti ako sa kanya. “Good for you.”

Umiling siya. “Nope. We’re not okay.”

I wanna ask why pero iniba niya ang usapan.

“How about you? First, Leon. And now his younger brother, Dipsy.”

“It’s a long story.”

“Who’s the father?”

“The younger.”
“I see. Kaya pala siya nag-panic three weeks ago at halos katukin niya lahat ng mansyon sa
Hacienda Montemayor.”

Nangunot ang noo ko. “Three weeks ago?”

“You’ve been in a comma, Kia.”

Napatigagal ako. I couldn’t believe it happened. Para kasing nangyari lang ang lahat kanina.

“Don’t worry, you’re baby is safe.” Carick touched my hand.

Carick is a good man. I saw him like a brother. I know how he loves Apple so much. Hindi
man kami close pero alam kong nagkakaunawan kami. “Where is he?” si Dipen ang
tinutukoy ko.

“Maybe he’s upset right now. Pinauwi ko muna siya dahil ilang araw na siyang nakabantay
dito.”

Is that real? Bakit parang gumaan ang pakiramdam ko na malamang binantayan ako ni
Dipen dito nang ilang araw?

“That was the first time I saw him crying.”

“Ha?”

“That night it happened. Buhat-buhat ka niya habang kumakatok siya sa mansyon ko. He
was crying, Kia. Begging for help.”

Hindi ko alam dahil bigla na lang tumulo ang mga luha ko. “You think he loves me?”

“Since then, yes.” Inabutan ako ni Carick ng panyo.

“Who else came by here?”

“Your friend, Zantha. My nephew, Quiro. Cynthia made it also, and cousin Leo.”

Their names made me more comfortable. “Did my parents know about this?”
“Do you want me to call your parents —”

“No, please, don’t.”

He sighed. “As you wish.”

Hindi pwedeng malaman ito nila Mommy and Daddy. Ayaw ko ng gulo. We are
Montenegros, and they are Montemayors. Matalik na magkalaban ang mga lahing
pinanggalingan namin.

“You may stay at my place if you want. Magulo ngayon kila Dipsy. I don’t know. He’s always
fighting with his girlfriend.”

May maganda rin palang kinalabasan.

Carick grinned. “And I think I need to call a doctor. You’re awake.”

...

I STAYED at Carick’s house for four days. Hindi ko alam kung anong plano niya pero may
kutob akong pinagseselos niya si Apple. Hindi ko alam kung anong issue nila. Wala naman
akong choice kundi ang sakyan ko siya sa drama.

I was standing now in front of Dipen’s house. Actually, I always do this every night. Kahit ako
ay hindi ko maintindihan kung bakit ako narito. Hindi ko alam kung bakit laging ginagawa
ko ito. Maybe I missed him. At kung talagang nagkakalabuan na sila ni Cassia ay
pagkakataon ko na ito.

Bigla akong nilamig kaya tinangka ko ng buksan ang pinto. Subalit bago ko iyon nagawa ay
may nagsalita sa likuran ko. “You wanna come in?”

Nilingon ko agad ito. “Ah... ano kasi...” It was Dipen.

Nilampasan niya ako at pumasok siya ng pinto. “Come in.”

Napalingap muna ako bago ako tuluyang pumasok. Yakap ko ang aking sarili dahil
malamig. “I just need to get my things, that’s all.”

Nakatitig lang siya sa akin. Wala siyang imik. Napansin kong bahagyang kumapal ang
bigote niya at namayat siya nang kaunti.

“Uhm... where’s Cassia?”

Sumimangot siya. “Bakit ganyan ang suot mo?”

Napatingin tuloy ako sa suot ko. Kaya pala ako nilalamig ay dahil naka-maiksing skirt ako. I
was wearing sleeveless shirt kaya nakalitaw ang mapuputi kong braso. “Ah... dyan lang
naman ako kila Carick.”

Tinalikuran niya ako at tumungo siya sa fridge. Kumuha siya ng wine at nagsalin sa kopita.
Nilagok niya iyon. “You like him?”

“Ha?”

Lumagok muli siya. “Carick. Do you like him?”

Was he jealous? Napapangiti ako sa isip. “Can I get my things?” humakbang na ako paakyat
ng hagdan.

“How did it happen?”

Nilingon ko siya. “Ha?”

“I get you pregnant. How did it happen?”

Napalunok ako nang malalim. “When you are state of being dead... I savaged you.”

Nagsalubong ang kanyang kilay. “What do you mean savage?”

Nangapal ang mukha ko. “Y-you’re dead that time, but not your cock...” kandautal ako. “S-
so...”

“So?” Lumapit siya sa akin.

“S-so… ayun...”

“Why did you do that?” Mas lumapit pa siya sa akin.

“I-I don’t know... it’s just...” Napatingala ako sa kanya.

“It’s just what?”

Naamoy ko ang amoy alak niyang hininga. “I-it’s just... you’re too hot to do good things...”

“So you did bad things on me?”

Tumango ako.

“You savaged me.”

Napakagat labi ako.

Matalim ang mga titig niya sa mga labi ko. “Damn, how savage... but I like it...” Pagkuwan ay
siniil niya ako ng halik.

He groaned and pulled me closer. I was too weak to stop him. His kiss was way beyond my
imagination. He’s so damn good at it. I could feel his tongue inside my mouth, while his
fingers sliding inside mine.

The raw hunger in his eyes made me whimper. And now I am leaking between my legs.

Binuhat niya ako mayamaya upang ilapag sa hagdan.

“Dipsy, ‘wag...” Inaawat ko siya pero sa salita lang. I told him to stop, but that is not what I
want.

Napapaisip din kasi ako kung paano nga ba ngayong buhay siya. Anong pakiramdam?
Nagsisimula na naman akong mabaliw, and I must admit, ito ang kabaliwan na ayaw kong
tigilan.
Heat rush through my veins as he pulled down my undies. Wala akong nagawa para
pahintuin siya sa kanyang ginagawa.

I tried to cover my folds pero tinabig niya ito. “N-nakakahiya...”

“I really need to do this or else I’ll be damned.” His deep voice sent shivers all over my body.

Hindi na ako nagsalita. Napaigtad na lang ako nang halikan niya ang harapan ko. His
tongue slid inside my entrance. “Oh... fuck...” napahiyaw ako.

Hindi ko maintindihan kung anong nararamdaman ko. Ganito ba talaga ang totoong sex,
nakakabaliw? This is way better than I did it when he’s dead. The situation is different now.
He is alive, and he had a goddamn fucking tornado tongue.

He suddenly stood up to show me his cock. Oh, how I needed him buried it inside me now.
Hoping he was feeling the same heat, too.

He spread my legs and pointed his shaft in my core. After a while, he pressed his throbbing
length into my wetness. I screamed when I felt his hardness swiped along my moisted folds.

“Shit, you’re so tight...” he said huskily.

Then I felt him again. Long, thick and powerfully hard forcing its way inside my tight core.

“D-Dipsy...” Our eyes locked as his thick length was bruttaly hard inside me. I am now
meeting his every thrust. More cream leaked between my legs.

“You want it deep?” he asked between his gasp.

Wala akong maisagot sa kanya kundi ungol.

“Answer me...” Sinakal niya ako. “You want it deep?”

I am losing myself kaya tumango na lang ako. Hindi ko na ininda ang sinabi niya sa akin. He
abruptly became a monster.

He made a deeper thrust like there’s no ending. There’s nothing I could feel on that
moment but his cock ravaging against my pussy.

And all of sudden, he kissed me savagely. “I-Im coming... dammit...” he pulled out his cock
and stood up. He made a release and did a shot on my face. Halos malunod ako sa dami
nito na tumilamsik sa aking pisngi. He growled as he’s doing a handjob.

What the hell is he doing? Bakit sa mukha ko?

Pagkatapos ay humakbang siya upang laktawan ako. Dumerecho siya sa kwarto at iniwan
ako.

I thought everything will be okay after he fucked me. Pero parang may mali. Bakit
pakiramdam ko ay may mali?

WHEN I woke up in the morning, I didn’t find Dipen. I think he just went out without
breakfast. I also couldn’t see his car in the garage.

Nagpunta muna ako kay Carick. Nakipaglandian muna ako kuno sa kanya habang
nakamasid si Apple. That is all he wanted — ang pagselosin si Apple. Nagpanggap din pati
ako na doon ako nakatira.

Hindi rin ako nagtagal at bumalik na ako sa mansyon ni Dipen. Madilim na nang mga
sandaling iyon pero wala pa rin siya.

Ayoko ng maglinis dahil baka kung ano na naman ang kahinatnan. Ayoko na rin magluto
dahil baka sa huli ay ako rin ang mapagalitan. After an hour ay narinig ko na ang sasakyan
ni Dipen. Mabilis kong inayos ang aking sarili at inabangan ko siya sa pintuan.

Bumukas ang pinto at bumungad siya sa harapan ko. Kasabay nito na parang sinaksak
naman ang puso ko. Nakaakbay siya kay Cassia at nagtatawanan sila. Iyong tipong parang
ang saya-saya na nagkikilitian pa.

Napansin niya ako na nakatayo sa harapan niya. “Did you cook for dinner?”

Hindi ako sumagot dahil baka gumaralgal ang boses ko.

“Nakalabas ka na pala ng hospital?” puna naman ni Cassia.

“Listen,” hinila ni Dipsy si Cassia patungo sa hagdan pero sa akin siya nakabaling. “Prepare
some food for us, okay?” Pagkasabi’y masaya na silang umakyat pataas.

Para akong pinagbagsakan ng langit at lupa. I don’t have a fucking idea kung bakit narito pa
rin ako sa lugar na ito. Being in here is insane. Nanginginig ako sa galit, umiiyak ako.
Nabuwal ako sa aking pagkakatayo at nalugmok ako.

Chapter 16

“AY, SHIT pala ‘yang lalaking yan, eh. Iwan mo na!” singhal sa akin ni Zantha sa kabilang
liniya. Umakyat lang ako sa puno na malapit sa bahay ni Carick para makasagap ng signal.

“I can’t. Kilala mo naman ako. Hindi ako marunong sumuko.”

“At ikaw rin ‘yung Kia na kilala kong hindi nagpapa-agrabyado. What happened, bitch?
Mukhang tiklop ka sa lalaking `yan, ah.”

Natahimik ako sa sinabi niya. She’s right. Handa nga yata akong magpaalipin sa lalaking
iyon. Ano na bang nangyayari sa akin? Parang mas matinding kabaliwan ito kaysa sa
naramdaman ko noon kay Leonardo.

“If I were you, bumalik ka na dito. Tayong dalawa na lang ang magpalaki sa batang dinadala
mo.”

“Are you out of your mind?”

“Anong mali sa sinabi ko? Isa pa gusto ko na rin magkaanak.”

“Are you a lesbian?”

Napahalakhak siya. “What kind of question was that?”

“May gusto ko yata sa’kin, eh.”

“It’s not funny.”

“Basta! Hindi ko susukuan si Dipsy. Mahal ko siya.”

“Oh, di inamin mo rin.”

Pakiramdam ko ay biglang nangapal ang aking mukha. “Can we just meet some other
time?”

“Kung magkikita tayo, iyon na ‘yun. ‘Wag ka ng babalik dyan,”

“Why is that?”

“Nagtatago kasi ako,”

“Kanino ka naman nagtatago? Sa daddy mo?”

“Yeah.” Pagkasabi niyon ay nawala na si Zantha sa kabilang liniya. Sinubukan ko siyang

tawagan ulit pero uncontacted na siya. Na-dead battery siguro ang bruha.

Pagbaba ko ng puno ay kamuntik na akong mapalundag. Kung hindi pa ako lumingon sa

aking likuran ay hindi ko pa mapapansin si Dipsy na tila ba kanina pa naroon.

He was wearing fitted polo shirt kaya bakat ang kanyang malapad na dibdib. Basa ang
kanyang buhok at amoy bagong paligo siya. Nakakainis ang kanyang ripped jeans dahil lalo
siyang pinagwapo nito. “What the hell are you doing there?” Nakasimangot siya.

“I’m fucking using my phone.”

“Hindi ka ba talaga marunong mag-ingat? What if you fall from the tree? Paano ‘yung
bata?”

“Seriously? Do you care?” Lumapit ako sa kanya upang tingalain siya. “How about when you
fucked me so hard last night? Hindi ba delikado rin ‘yun para sa bata?”
Lumikot ang kanyang mga mata. Bigla siyang namula.

Pigil akong mapangiti dahil ang cute niya. I can’t believe I’m seeing him like this, na parang
‘di malaman kung saan titingin.

Naglakad na ako upang lampasan siya. I’m wondering why he’s staring at my butt.

Hinuli niya ang aking pulso sa gitna ng aking paglalakad. “Ano ba?!” Tinabig ko siya pero
hindi siya bumitaw. Hinila niya ako nang bigla siyang naglakad.

“Saan mo ba ako dadalhin?!” asik ko sa kanya.

Wala siyang kibo at derecho lang sa kanyang paglalakad. Dahil mahaba ang kanyang mga
biyas ay halos kaladkarin na niya ako sa bilis niyang maglakad.

Hanggang sa makarating kami sa isang hardin ay doon niya lang ako binitawan. Ito iyong
bakuran ng kanyang mansyon. “What the heck are we doing here—”

Hindi ko na natapos ang aking sasabihin nang sunggaban niya ako ng halik.

Itinulak ko siya at saka sinampal. Pero hindi siya sumuko ay siniil muli ako ng halik.

I tried to push him hard, but he’s stronger than me. Lalo na’t nasakop na niya nang tuluyan
ang aking mga labi. Nanghina na ako nang maramdaman ko na ang mainit niyang hininga.
His masculine scent was enveloping me. I felt his shaft that was greedy to be inside me
again.

“D-Dipsy, why are you doing this?” I asked between our gasp.

“K-kasalanan mo...” paos na sambit niya.

“H-ha?”

“W-wag ka na ulit magsusuot ng ganyan...” Sabay pisil niya sa pisngi ng pwet ko.

And then I realized na naka-mini skirt nga pala ulit ako. And since mukhang kanina pa siya
nakatanaw sa’kin habang nasa itaas ako ng puno ay baka nasilipan na niya ako. “B-bastos...”
Sinabayan ko ang mga labi niya.

His tongue slid inside my mouth. A moan issued from his lips. I felt thousands of electricity
in my body.

She captured my chin, stroking my bristles. “Open your mouth and close your eyes.” I did as
I instructed. Pinaluhod niya ako.

Narinig kong binuksan niya ang kanyang zipper at mayamaya lang ay may sumasampal ng
mahaba at matigas na bagay sa mukha ko.

He held my hand and helped me touched it. Gosh, it’s so fucking hard. And it’s bigger than
the last time.

“Suck it...” he commanded.

I bravely took it inside my mouth.

He growled. “Fuck, you’re good...”

I licked his cock and played his balls using my tongue. He pushed himself a lot closer as his
length explored inside my mouth. I could feel it growing hard and thick.

I was already aroused but I was contented by just blowing his dick like this. In fact, I love
hearing his moans of pleasure.

Hindi pa siya nasiyahan at isinubsob niya pa ako. Halos mabulunan ako nang bumaon ang
kanyang ano hanggang sa lalamunan ko.

A little longer, his body convulsed. “S-shit...” Then he exploded inside. I could almost
drowned with his fluid.

Saka lang ako dumilat nang mapuno na ang bibig ko ng mainit niyang likido. I spat it on my
palm.

Tumalikod siya sa akin at isinara ang kanyang zipper. Tumunog ang kanyang cell phone at
sinagot niya ito.
“Cassia.”

Seriously?

“Okay, I’m coming.” Ibinulsa na niya ulit ang kanyang cellphone. “Sunduin ko lang si Cassia.
We’ll talk later,”

And that is something na hindi ko mapapalampas. Buong lakas akong tumayo mula sa
pagkakaluhod. Ibinato ko sa kanya iyong sperm na nasa palad ko.

Sapol siya sa batok.

“What the fuck?!” galit niya akong nilingon nang maramdaman niyang may malagkit na
tumama sa kanyang batok.

“Anong tingin mo sa’kin, parausan?!”

Lumamlam ang mga mata niya. “You don’t understand.”

“Actually, I understand. Si Cassia ang balak mong pakasalan. Pero kapag putukan na, ako na
ang tinatamaan.”

“I don’t need to explain it to you.” Pagkasabi ay tuluyan na niya akong tinalikuran.

Inirapan ko siya. “Langgamin sana ‘yang batok mo!”

...

“IKAW ba ang naglaba ng mga damit ko?” nakakunot-noong tanong sa akin ni Dipen. His
hair was messy, yet he still look gorgeous with that looks. Even he’s wearing a loose shirt ay
mukha pa rin siyang mabango. And I really want him when he’s in cargo shorts.

“Sino pa bang naglalaba niyan, eh di ako.” I continued watching TV.

“Eh, bakit ganito, namumuti? At saka bakit ganito ang amoy?” sininghot niya iyong hawak
niyang boxers. “Amoy sperm?”
“Malay ko. Baka kasi ilang beses mo ng sinuot.”

“Akala ko ba nilabhan mo? Dapat mabango na ‘to.”

“Baka hindi tinablan ng sabon.”

“Ano bang sabon ang ginamit mo?”

“Wala ka naman ibang sabon dyan kundi Zonrox.”

Napamura siya. “Hindi sabon ang Zonrox!”

Tumayo ako dahil sinigawan niya ako. “Kung hindi sabon ‘yun, bakit laging gamit iyon ng
mga yaya namin sa mansion kapag nakikita ko silang naglalaba?!”

“You mean, ito ang ginamit mo sa lahat ng mga damit ko?!”

“Eh, ano pa nga bang gagamitin ko?!”

Napasentido siya. Nanakbo siya papuntang dressing at namumutlang bumalik habang

hawak ang pantalon niya. “This is my favorite blue jeans, Kia!” Nagtatagis ang ngipin niya.

“Yeah!” Sinipat ko iyon ng tingin. “And it’s white jeans now,”

Pigil niya ang kanyang sarili na ambahan ako. “Don’t ever touch my things again,
understand?!”

“I don’t intend to, in the first place. Eh, di ba, ikaw lang ang nag-utos sa’kin na maglaba
ako?”

“Palpak ka sa paglilinis ng bahay. Palpak ka rin sa pagluluto. Pati paglalaba, palpak ka rin.
Ano bang alam mo sa buhay—”

“Ang mahalin ka.”

“Huh?”
“E-este... A-ang mahalin ang sarili ko.” Narinig niya kaya iyong unang sinabi ko?

Nakatitig lang siya sa akin habang naniningkit ang kanyang mga mata.

Hindi ko tuloy alam kung saan ako babaling. “M-makasarili na kung makasarili, wala akong
magagawa. Sarili ko lang talaga ang kaya kong mahalin, ganun talaga,” pagsisinungaling ko.
“Parang hindi mo naman ako kilala, wala akong ibang kayang mahalin kundi sarili ko lang!”

After a while ay tinalikuran na niya ako. Umakyat siya papuntang dressing room at doon
nagtagal. Pagbaba niya ay nakabihis na siya. He’s wearing his fitted black na slux na ngayon
ay batik-batik na. Ganoon din ang nangyari sa sapatos niyang brown. Ang light blue naman
niyang longsleeves ay nagmukhang tagpi-tagpi.

Pero bakit kaya ganun? Kahit saang anggulo ko siya tingnan ay gwapo pa rin siya. Kahit ano
yatang isuot niya ay babagay sa kanya. O baka naman magaling lang talaga siyang magdala.

“See? Eh, di bumagay sa’yo ang mga suot mo,” pang-aasar ko.

Hindi niya ako pinansin at dumerecho palabas patungo sa kanyang sasakyan.

Magbibilang ako sa isip ko ng tatlo.

One, two, three. Heto nga siya at padabog na bumabalik. “Anong ginawa mo sa sasakyan
ko?!” halos labas na ang kanyang litid.

“Nilinis ko,” kalmado kong sagot.

“Eh, bakit puro gasgas?!”

“Kinuskos ko ng basahan ‘yung dumi, pero hindi kinaya. Hayun, ginamitan ko ng liha.”

Chapter 17

“HEY, wake up!”

Nagising ako sa isang tinig. Hindi ko maimulat nang sabay ang dalawa kong mata. “Ha?”

“I said, wake up.”

It was Dipen. Mukhang kanina niya pa ako ginigising. “Ano ba ‘yun? Inaantok pa ko,”
reklamo ko.

“Later mo na ituloy `yang tulog mo.”

“Bakit ba? Ano ba ‘yun?”

“Just wake up.”

Doon agad ako napatingin sa abs niya. He’s topless at ripped jeans lang ang suot niya.
Bakas sa mukha niya na kagigising lang niya dahil sa magulo niyang buhok. “Kasi naman,
eh...” Tinabingan ko na lang ng magulo kong buhok ang aking mukha. I don’t want him see
me like this — na bagong gising.

“It’s time for breakfast.”

Ano raw? Hindi ba ko nabibingi? “Breakfast?” Napalunok ako nang magawi ako nang tingin
sa harapan niyang nakabukol.

Nakakabusog na umaga ‘to!

Nagulat ako nang bigla niya akong buhatin gamit ang malalaki niyang mga bisig. “Ano ba?!
Bitawan mo nga ako!”

Hindi na ako nakawala dahil mabilis siyang nakababa ng hagdan. Isa pa, nanghina ako nang
masiksik ako sa kanyang kili-kili.

Totoo bang kagigising lang niya? Eh, bakit ganito siya kabango?

Hanggang nga sa nailapag na niya ako sa bangko kaharap ang mesa. Hindi ba ako
nanaginip lang? Bakit parang bigla siyang nagbago. Imagine that I ruined his clothes and
car yesterday. Parang imposible yatang bumait siya sa akin nang ganito. Umalis siya at
nagtungo sa kitchen. Pagbalik niya ay may dala na siyang fried rice at beaf steak. May
kamatis itong kasama na hiniwa sa maayos na pagkakasalansan. Organized din ang
pagkakalagay ng onion nito sa ibabaw ng karne. Kasunod niyang inilapag sa mesa ang
lemon juice in a sexy glass.

“Eat.” Utos niya.

“Let me guess…” Humalukipkip ako sa pagkakaupo. “Ito ‘yung kabayo niyo sa rancho,
ginawa mo lang steak, nuh?”

“I’m not like you.” Nilagyan niya ako ng kutsara. “Eat.”

“Why the sudden change?”

“I’m just doing this for the baby. Napansin ko kasing hindi ka nag-aalmusal.”

“I don’t believe you.”

“Just eat, please.”

Napatingin ako sa pagkain na inihain niya. Napalunok ako dahil mukha itong masarap. Lalo
akong naglaway nang maamoy ko ito. “Ayoko.” Tinalikuran ko ang pagkain.

Lumapit siya sa akin at dinampot ang kutsara. Kumuwit siya ng sinangag at ulam at saka
sapilitang isinubo sa akin. “You need to eat.”

“Ano ba —” Wala na akong nagawa dahil naisubo ko na.

Shit, ang sarap.

“Do I really need to feed you?” aniyang nakasimangot.

Kinuha ko sa kanya ang kutsara’t tinidor at ako na ang kumain mag-isa. Hindi ko namalayan
na sunud-sunod na pala ang aking pagsubo.

“Kakain ka rin pala, dami mo pang arte,” pagkasabi’y tinalikuran na niya ako. Doon agad ako
napabaling sa kanyang pwet. “Get dress.”
“Bakit?”

“We’re gonna see a doctor.”

“For what?”

“You need a proper check up for your pregnancy.”

Kinusot ko ang mga mata ko. Kinurot ko ang pisngi ko. Hindi naman ako nanaginip. Anong
kayang nangyari? Bakit bigla siyang naging mabait sa’kin?

ANG isinuot ko ay halter dress and shorts na kulay puti, para mukha akong mabait. Sandals
lang sa pansapin ko sa paa na ka-partner ng brown ko na bag. Tumunog ang doorbell.
Nagulat ako sa napagbuksan ko ng pinto.

It was Leon. He’s wearing a brown shirts and a black fitted jeans. Halos kasing tangkad niya
si Dipsy kaya nakatingla ako sa kanya.

“D-Dipen is in the shower,” I said.

“It’s fine. Ikaw naman talaga ang pakay ko.” Dumeretso pasok siya.

“What can I help you with?”

Nanatili lang siyang nakatayo at nakapamulsa ngunit nakatalikod sa’kin. “Is Zantha still
calling you?”

“Of course. She’s my friend.”

“Where is she now?”

“I don’t know. Hindi pa kami nagkikita.” Totoo naman. Hindi ko alam sa bruha na ‘yun kung
bakit ayaw magpakita sa’kin. Ang balita ko pa sa kanya ay lumipat na siya ng condo.

“I see.” Humarap siya sa akin at lumapit. “I need to know where she currently resides.”

Wala man lang ‘please’? Pinaningkitan ko siya ng mata. “May gusto ka ba sa kaibigan ko?”
Hindi siya sumagot. Nanatili lang siyang nakatitig sa mga mata ko.

“Will you stop stalking her? I can assure you, hindi magsusumbong ‘yun or magkukwento
about sa inyong mga Damned Phoenexis.”

“That’s not my concern.”

“Then what?”

“Is everything okay here?” Biglang sumulpot si Dipsy. Bakas sa kanyang panga ang pag-
igting nito.

Halos hindi tuloy ako makasagot. “Ah...”

“We have to go.” Lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa kamay.

What the hell was happening?

Humarap siya kay Leon. “If you wanna see me, you have to wait me in your office.”
Pagkasabi niya niyon ay hinila na niya ako palayo kay Leon.

“Teka, dahan-dahan naman.” Halos kaladkarin na niya kasi ako. Gayunpaman ay

nararamdaman ko ang mainit niyang palad. Kasabay nito ang mabilis na pagtibok ng aking
puso.

Pinagbuksan niya ako ng pinto at inilagay niya ako sa passenger seat. He went to driver seat
at saka binuhay ang makina. Pinaharurot niya ang sasakyan pagkuwan.

“You shouldn’t talk to him.” Sabi niya habang nagmamaneho.

“Kelan pa naging bawal?”

Gumalaw na naman ang kanyang panga. “You still like him?”

“Wala namang hindi magkakagusto sa kanya dahil ang gwapo niya.”

Nagdilim ang kanyang mukha. Hanggang sa makarating kami sa isang private clinic ay wala
siyang kibo.

“Are we here?” tanong ko.

“Ikaw na lang ang magpa-check up. I’ll wait you here.”

“Ha?” Nanlumo ako. “Hindi mo ko sasamahan?”

“Why the hell would I do that?”

Ano na naman kayang problema niya? Kanina lang ay mabait na siya. Ang lalaking ito talaga
akala mo may regla. Pabagu-bago ng mood.

Padabog kong binuksan ang pinto ng kotse. Mabibigat na mga paa ang gamit ko papunta
sa clinic. Subalit ilang metro pa ang layo sa pinto nito nang iluwa nito si Cassia. May kasama
siyang babae kaya hindi niya ako napansin.

What the hell was she doing here? Alam kaya ni Dipen na narito siya? O baka dito rin siya
nagpapa-check up.

Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa makasakay sila ng sasakyan. Nagulat na lang ako
nang may humintong taxi sa aking harapan. “Taxi po, Ma’am?”

Iiling sana ako nang mapatingin muli ako kila Cassia. Hindi ko alam kung bakit kusa akong
napasakay ng taxi cab. “Pakisundan ang sasakyan na ‘yun.”

...
HINDI naman ganoon kalayo ang sasakyan ni Cassia na sinundan namin ng taxi cab. Pero
maraming pasikut-sikot na dinaan bago sila huminto sa isang eskinita. Bumaba na ako nang
makita kong bumaba rin sila ng kasama niya.

Pumasok din ako sa eskinita na pinasukan nila. The place is more different than I expected.
Dikit-dikit ang bahay at nagkalat ang langaw sa paligid.

What was she doing in this kind of place? Don’t tell me that she’s living in here?
Well, since curious talaga ako ay sinundan ko pa siya. Sa isang tagpi-tagping bahay ko sila
nadatnan pumasok. Halos ang pader nito ay tila ba gawa sa tela. Iyong tipong isang ihip mo
lang ay matutumba na.

So may chance na baka dito tumutuloy itong si Cassia. Or maybe hinatid niya lang itong
babaeng kasama niya. Pero kaanu-ano naman kaya niya ang babaeng ito? Bakit nang huli
ko silang makita bago sila pumasok ay para bang nag-aaway pa sila.

And if ever man na dito nga nakatira si Cassia ay malaking kasiraan iyon sa kanya. Alam ko
naman kasi ang pagpapakilala niya sa mga Montemayor ay mayaman siya. Wala siyang
ligtas sa’kin. Ibubuniyag ko kay Dipsy ang pagkatao niya.

Naghintay ako ng mga ilang minuto. Until it became half hour. Pinagtitinginan na nga ako
ng mga tambay na nag-iinom.

Hindi nagtagal ay lumabas na si Cassia na palinga-linga pa. Bakas sa mukha niya ang galit.

Sinalisihan ko siya. Dumerecho ako sa bahay na pinasukan niya. Natagpuan ko doon ang
babaeng na kasama niya kanina. Umiiyak ito nang makita ko.

“Sino ka?”

“Kaibigan ako ni Cassia.”

“Wala na dito ang kaibigan mong bruha, kakaalis lang.”

“Alam ko. Tinawagan niya ako para puntahan kita dito. Sayang at hindi ko siya naabutan,”
pagpapanggap ko.

“Anong kailangan mo?”

“Hindi, may itatanong lang ako. Dito ba siya nakatira?”

Nagpunas siya ng luha. “Hindi. Pero siya nagbabayad ng upa ko rito.”

The heck, paupahan ‘to?! Eh, parang bahay ito ng aso.

Nangunot ang noo ko. “You mind if I ask, bakit niya binabayaran ang upa mo?”

Inginuso niya ang kanyang tiyan. “Dahil sa baby ko.”

“Ha?”

“Buntis ako. Ang usapan namin ay aalagaan niya ako kapalit nitong baby ko.”

Naestawa ako sa sinabi niya. Sinikap kong hindi magpahalata. “Bakit naman gagawin iyon
ng kaibigan mo eh buntis din siya?”

“Haler?” Tumayo siya. “Hindi po kayang magbuntis ng babaeng iyon kasi baog siya!”

Okay. Gets ko na. Yari ka ngayon sa akin, Cassia.

Chapter 18

AFTER kong malaman ang katotohanan about Cassia ay bumalik agad ako sa clinic. But
before that ay inalam ko muna ang pangalan ng babaeng nagbubuntis para kay Cassia.

Her name is Lanie. We’re on the same age. Kasambahay siya ni Cassia, pero nang mabuntis
siya ay itinago na siya ng amo.

Sabi ko na nga ba ay may itinatagong baho itong si Cassia. And I’m lucky to find it out. Now
I have my leverage.

Pagbaba ko ng taxi cab sa clinic ay nagkalat ang kapulisan. Ano kayang nangyari? Kahit saan
ako tumingin ay naroon ang mga awtoridad. Pinuntahan ko si Dipen sa kanyang kotse
subalit hindi ko siya doon natagpuan. Sinubukan kong pumasok pero hinarangan ako ng
mga pulis.

Kinakabahan ako. Baka kung ano na ang nangyari kay Dipen. Maigi na lang at may lumapit
sa aking isang police officer. “Escuse me po, Ma’am. Kayo po ba si Kia Montenegro?”
Nakatingin siya sa hawak niyang papel na may sketch ko.
“Oo, ako nga. Anong nangyayari dito? May kasama kasi akong naiwan dito, nakita niyo ba?”

“Si Mr. Saavedra po ba?”

Napatakip ako ng bibig. “A-anong nangyari sa kanya?”

“Kanina pa po kayo hinahanap ng asawa niyo.”

“Ha?”

“Nagpatawag po siya ng kapulisan para hanapin po kayo.”

Napangiwi ako. “Nasaan siya?”

Inihatid ako ng lalaking police officer sa loob ng clinic. Paakyat ko pa lang ay naririnig ko na
ang boses ni Dipen. Para bang mayroon siyang pinapagalitan. Nadatnan ko siyang may
kausap sa phone habang nakahawak sa sentido. “I don’t fucking care, just find her!!!”

Tumikhim ako. “Ahem.”

Agad siyang napalingon sa akin. Namumula ang kanyang mga mata na tila ba hindi
makapaniwala.

“Mr. Saavedra, narito na po ang asawa niyo,” sabat ng police officer.

Tinalikuran ako ni Dipen na ipinagtaka ko. Nakita kong kinusot niya ang kanyang mga mata.
“So you’re here,” sabi niya nang hindi ako nililingon.

“Sorry, may pinuntahan lang ako —”

“It’s fine.” Pumasok na siya ng clinic.

“Kanina pa po hindi mapakali ang asawa niyo, Ma’am. Halos sigawan na nga po kaming
lahat dito dahil natataranta po siya.”

“Ha?”
“Iyon nga pong doktor na titingin sa inyo, idinemanda niya. Sinisisi niya po dahil hindi niya
po kayo makita.”

Habang sinasabi sa akin ito ng police officer ay para bang nasa alapaap ako.

Dumating pa ang isang pulis na may hawak na papel. “Ma’am, papirma na lang po. At saka
pakisabihan na rin po ang asawa niyo na wag agad magpa-panic kapag nawala kayo sa
kanyang paningin.”

“Wala tayong magagawa, eh sa mahal na mahal ako nun, eh.”

Biglang tumunog ang aking cell phone. Sinagot ko agad nang makita ko ang pangalan ni
Quiro. “Where the hell are you?” bungad nito sa akin.

“City. Here outside the Hacienda Montemayor. Why?”

“Did D find you?”

“I’m with him. Why?”

“Eh pucha, buong angkan yata namin ay tinawagan niya. Nagpapatulong na hanapin ka.
Akala ko tuloy kung ano na ang nangyari.”

Napahalakhak ako.

“Happy lang?”

“I have to go.” Binabaan ko na si Dipsy ng tawag. Pagkatapos ay may biglang humawak sa

aking kamay. Nang tingalain ko ito ay si Dipsy.

“Let’s go.” Hinila niya ako palabas ng building.

Wala siyang kibo habang halos kaladkarin na naman niya ako. “Anong tingin mo sa’kin,
gulong ang mga paa?”

Isinandal niya ako sa kotse ng makarating kami doon. “Saan ka ba nagpunta?”

Napalunok ako. Hindi ko alam kung bakit napipilan ako. Though sa side ng utak ko ay gusto
ko nang sabihin sa kanya ang tungkol kay Cassia.

Napahilamos siya. “Next time, tell me where are you going, understand?”

“Bakit, nag-alala ka?”

Natameme siya.

“Nag-worry ka, ‘nuh?”

“Of course not. ‘Yung bata ang inaalala ko.” Sabay talikod niya sa akin.

Napakagat-labi ako. “Sorry.”

He looked at me with his fucking fiercely beautiful eyes. “Apology not accepted.”

“Ha?”

“You need to be punished.”

...
DIPSY spread my legs apart and started licking my thighs. He was on my back dahil
pinatuwad niya ako. We we’re outside of his car and my arms were just leaning. We’re in the
middle of the woods and I have no fucking idea where the hell is this place. Basta dito niya
lang ako dinala sa kung saan man itong kakahuyan na ito sa bayan ng Dalisay.

Mayamaya pa’y tumayo na siya at nagbukas ng zipper. Napakapit siya nang mahigpit sa
baywang ko.

My core throbbed. I wanted more. I wanted him so bad. “D-Dipsy...” I sobbed his name as he
parted my folds.

He stopped for a while to pull out his dick. Ilang sadali pa’y itinihaya niya ako sa ibabaw ng
kotse. I parted my legs and welcomed him. He placed himself on top of me and his cock
again inside me.
He thrust deeper this time, harder. Faster than the last time, tougher. He was looking at my
face while he was moving inside of me. Then he kissed me full in my mouth. He kept on
stroking me, while he kept on rubbing my bud and kissing my lips thoroughly.

“Dammit...” He growled as he plunged deep. “I’m coming...” He exploded inside me.

Nangisay siya sa ibabaw ko.

“Galit ka pa?”

His hands captured my cheeks, kissing me hard and breathing heavily. “Apology accepted.”

...
PAGBABA ko ng hagdan ay si Dipsy agad ang bumungad sa akin. Nakaupo lang siya sa sofa
at nakahalukipkip. He’s like he just woke up.

“Hey, can I use your car?” bati ko sa kanya.

“Nope.”

“Damot.” Nilayasan ko siya.

I’m about to open the door to get outside when he suddenly asked. “Where are you going?”

“I have to meet Zantha.”

Tumayo siya at lumapit sa akin. “You’re lying.”

“And where do you think I’m going?”

“You can’t go. Baka makasama sa bata.”

“Maingat po ako, don’t worry.”

Iniangat niya ang kanyang isang kamay na may hawak na susi. “Just be here before noon.”

“Opo. Mahirap na baka maparusahan na naman ako.”

Tinalikuran na niya ako at hindi man lang tinapunan ng ngiti. Napapailing na lang akong
sumakay ng kanyang kotse.

Nagmaneho na ako patungo sa place na napag-usapan namin ni Zantha. I consumed

almost an hour driving.

Pagdating ko sa isang resto ay wala pa si Zantha doon. Naghintay pa siguro ako ng

kalahating oras. Pero mayamaya lang ay nagpakita na nga siya. Bumaba siya ng kotse at
lilingap-lingap.

“Something wrong?” tanong ko sa kanya ng makalapit siya sa akin.

“Nothing. Let’s go.”

“Which car?”

“Sa akin na lang. Iwan mo na lang muna yan dito, ihatid na lang kita later.” Kotse ni Dipen
ang tinutukoy niya.

“Fine.”

Pasakay pa lang kami ng sasakyan niya nang may dumating na apat na itim na sasakyan.
Nagbababaan ang mga sakay nito na mga armado. Ang mga baril nila ay nakatutok sa
amin. “Put your hands in the air!” sigaw niyong isa.

Itinaas ko naman ang mga kamay sa gitna ng aking kaba. Samantalang si Zantha ay tila
ayaw sundin ang inutos sa amin.

“What the hell are you doing?” bulong ko sa kanya.

“I can’t, Kia.”

Namilog ang mga mata ko. “Gusto mo bang mamatay?”

“I can’t go to jail.”

“Ano bang sinasabi mo?”

Lumapit sa amin ang mga lalaking nakaitim at tinutukan kami ng malapitan. “Put your hands
in the air!” gagad niyong isa.

Sa huli ay napilitan na rin si Zantha na itaas ang kanyang kamay. Kinapkapan nila si Zantha
at nakuhaan ito ng baril sa likod — which is na ikinagulat ko naman. Paano siya nagkaroon
ng baril? Alam niya ba gamitin ito?

Sa likuran ko naman ay nagsalita ang lalaki. “Are you hurt?”

Nakilala ko ang boses nito kaya agad kong nilingon. “L- Leonardo...”

“Finally, we found her...” Nakatingin siya kay Zantha na pinoposasan.

“This is a mistake, Leon! My friend is not a criminal... her father is—”

“She has no father, Kia.”

“Ha?” Napatanga ako.

“She never had.”

Napatigagal ako sa sinabi ni Leonardo.

“She’s the real druglord. And she wanted you dead.”

Chapter 19

HERE’S what really happened. According to Dipen, it was all set up. Hindi pala talaga siya
natanggal sa misyon niya. It was Zantha, the target, all along. At hindi rin aksidente na
matagpuang bangkay ang katawan niya ng mga tauhan ko. It was also part of his plan.

Zantha is a freak-expert in medicine. She was just only a part of a mob noong nag-aaral pa
siya ng medisina. She failed in medicine school. After that, she tried to develop some kind of
a drug. Inspiration niya ang pain sa paglikha nito. She’s competitive sa lahat ng bagay kaya
ginawa niyang ispirasyon ito.

From the very beginning ay nangangarap na siyang maging isang Montenegro. That was
the time noong kasagsagan ni Lander Montenegro — my uncle. Yet her plan changed. She
wanted to eliminate all the Montenegros — which is the narcos of this country — after
Lander’s drug boomed in the market. And she wanted to start with me.

Dipsy played me well.

Kaya pala pinahiram niya sa akin iyong sasakyan niya ay para ma-track nila kung saan kami
magkikita ni Zantha. Kaya pala itong si Leonardo ay may mga babala. Bakit nga ba hindi ko
na-gets agad na si Zantha ang target nila? For some reason, ang pagkakaalam ko kasi ay
may father talaga ang babae iyon. And somehow, I should be thankful to them. Kung dahil
sa kanila ay baka patay na ako. Iyon na pala iyong time na balak akong torturin ni Zantha
nang magkita kami.

She wanted to use me as her prison and leverage to kill all the Montenegros.

“Kung siya talaga ang target niyo, bakit hinayaan niyo pa siyang makaalis nang time na
madala niyo kami sa HQ niyo?” I asked Leonardo. Nandito kami sa head quarters ng
Saavedra Phoenixes Agency.

“It’s because we don’t have enough evidence. Though we already suspected her.”

Pumatak ang mga luha ko. “Where is she?”

“You’re not allowed to —”

“I need to talk to her. Just a minute, please.”

Umigting ang panga ni Leonardo. Mayamaya pa’y may tinawagan siya sa kanyang intercom.
Ilang minuto lang ay may dumating na lalaking sundalo. Sinamahan ako nito sa kanilang
underground kung saan pansamantalang naroon ang kanilang mga huli.

I entered a room with a mirror wall. Sa kabilang pader na ito ay naroon si Zantha kung saan
nakikita ko siya at nakikita niya ako. Nagkakarinigan din kaming dalawa.
Napaangat siya ng mukha nang makita niya ako. “I should’ve killed you from the
beginning.”

“I can’t believe this is happening, Zantha.”

“Yeah, this is real.”

“Anong naging kasalanan ko sa’yo?”

“You are a Montenegro. Lander Montenegro killed my biological parents.”

Nanlaki ang mga mata ko. Panandalian lang ay naglandas na naman ang mga luha ko.
“Iyong mga umatake sa’tin — tauhan mo iyon, di ba? At hindi tauhan ng daddy mo? Dahil
wala ka naman na palang daddy.”

“I just wanna get you hit. I just wanted them to hit you hard. Swerte ka pa rin dahil nagising
na si Dipsy nang time na ‘yun.”

“So you knew all along na gamit ni Dipsy ang drugs mo?”

Napahalakhak siya. “I tried to kill him so many times, but I can’t.” Biglang lumalam ang
kanyang mga mata. “I like Dipen Psyche Saavedra, you know.”

Napalunok ako.

“At nag-e-enjoy rin kasi ako sa katangahan mo, Kia. Hindi ko akalain na ang pamangkin ng
isang wise at tusong Lander Montenegro ay kasing slow mo. Hindi ko talaga akalain na
ganyan ka, unang pagkakakilala ko kasi sa’yo, mataas, masungit, weird but smart. Pero hindi
e… tanga ka, Kia. Tanga ka. Hindi ka bagay na maging Montenegro, bitch.”

“Tama na, Zantha. Kung paghihiganti ang dahilan ng lahat ng ito, please tama na. That was
before. My Uncle Lander had changed now.”

“He’s still a Montenegro. He still killed my biological mom and dad.”

“That’s how the business works. You have to kill if you wanna succeed. You don’t need a
partner if you want to be on top.” Napayuko ako. “Iyon din ang akala ko. Until there’s
fucking word call love. Love could change everything.”

Napahalakhak muli siya. “You’re really a fool, Kia. What do you know about love? Wala ka
naman ibang ginawa kundi ang maghabol sa love. Ni hindi ka nga kayang mahalin ng mga
taong mahal mo, di ba?” Napapailing siya. “Sometimes, you need to quit. Hindi dahil
kailangan na talaga kundi dahil nagmumukha ka ng tanga.”

“Good-bye, Zantha. Good riddance.”

“Fuck you.”

“Fuck you, too, bitch.” Lumabas na ako. Sa elevator ako dumeretso at doon ako umiyak
nang todo.

Zantha was right. Wala naman akong alam sa love. Wala akong ginawa kundi ang maghabol
sa mga taong mahal ko. Hindi ako magawang mahalin ng mga taong mahal ko.

Pero ngayon pa ba ako sa susuko? Ngayon pa ba na magiging dalawa na kami? Napahimas

ako sa aking tiyan.

Pero bago iyon ay kailangan ko munang gawin ang dapat kong gawin. Umalis si Apple ng
hacienda ayon kay Carick.

Nagbunga nang todo ang pagpapaselos ni Carick sa babae, at ngayon ay halos mabaliw
ang kaibigan ko sa pangungulila sa ina ng anak nito. Kaya naman dinaanan ko muna si
Apple sa opisina nito. Inimbita ko siya sa nalalapit naming kasal ni Dipen Psyche Saavedra.

Alam ko ang pakiramdam ng halos mamatay na sa selos, at hindi deserve ni Apple na

maramdaman iyon. Carick loves her so much, at mahal niya rin ang kaibigan ko... they both
deserve to be happy.

...

BUMALIK ako sa Hacienda Montemayor, sa mansyon ni Dipen. Narito ako dahil ipaglalaban
ko siya. Ako ang dapat niyang pakasalan at hindi ang baliw na si Cassia.

Ngunit si Casia lamang ang aking nadatnan. It looks like she came from the shower. May
mga bagahe siya sa di kalayuan. “Hey!” Nakangiti siya sa akin. “You’re back.”

“Where’s Dipsy?”

“I don’t know. He’s not around.” Naupo siya sa sofa at pinidot ang remote ng TV. “Pewde
mo ba ko ipagluto ng makakain? Ang haba kasi ng biyahe ko, ginutom ako —”

“I know everything.”

Nangunot ang kanyang noo.

“About Lanie.”

Napatayo siya. “What the hell are you talking about?”

“You can fool Dipsy, but not me.”

Napaatras siya na para bang gulat na gulat. Bakas sa mukha niya na para bang katapusan na
ng mundo.

“No...”

“Game over, Cassia.”

“No...” Bigla niyang pinagsusuntok ang sarili.

Napatanga ako sa ginagawa niya. Sinasaktan niya ang kanyang sarili habang umiiyak siya.

“No! No! No!”

“Cassia, stop it!” Gusto ko siyang awatin pero pabor sa akin iyon.

“Hindi pwede! Hindi niya pwedeng malaman!”

“He should know, Cassia. If you really love him, you should tell him the truth —”

“No! Mawawala ang lahat sa’kin! I can’t!” Nanakbo siya sa kusina. Mabuti na lang at
sinundan ko siya dahil dumampot siya ng kutsilyo.

“A-anong balak mo?”

Walang salita niyang hiniwa ang kanyang braso. Pagkatapos ay isinunod niya ang kanyang
mukha. Kumalat agad ang dugo sa kanyang bathrobe.

“Cassia, no!” Sinunggaban ko siya at hinuli ang kutsilyong hawak niya. Nahablot ko naman
ito pero naghinalahan kami.

“Hayaan mo na akong mamatay...”

“Not in front of me, bitch.”

Maige na lang at nakuha ko iyon. Itinulak ko siya pagkuwan.

Humagulhol siya habang nakalupagi sa sahig. “Please, Kia...”

Dinuro ko siya ng kutsilyo. “Kung ako lang, matagal na kitang gustong patayin. Pero —”

“Kia!” isang baritonong boses ang nagsalita sa aking likuran. Nang lingunin ko ito upang
mapagsino ay si Dipen.

“Dipsy, mabuti at —” Lumapit siya sa akin at malakas akong tinabig. Nabitawan ko ang
kutsilyo at tumama ang katawan ko sa pader.

“D-Dipsy...” humahagulhol na yumakap si Cassia sa lalaki ng lapitan siya nito. “S-she tried to
kill me...”

What the hell?!

“S-she told me some weird stuff... she told me that I don’t have our baby...”

Matalim akong tinitigan ni Dipen habang naka-alo sa babae. “What the heck are you trying
to do, huh?”

“That’s the truth. Hindi naman talaga siya buntis. Kumuha lang siya ng magbubuntis para sa
—”

“That’s enough!”

“Oh, come on, ano ‘to teleserye? Na hindi mo ako papaniwalaan at ipagtatanggol mo ang
kontrabidang ‘yan?”

“Get out!” sigaw niya.

“What the fuck, Dip?! Maging open-minded ka naman!!!”

“You tried to kill her, Kia. I supposed to put you in jail, but I’m not. You should be thankful,
at least.”

“Will you listen to me first —”

“Just get out, please.” binuhat niya si Cassia. “I need to take her to the hospital. I don’t
wanna see you here when I come back.” Nilampasan niya ako derecho sa kanyang sasakyan.

Oh, God. Bakit ba napakatanga ng mga bidang lalaki sa isang istorya?

...

IT’S BEEN TWO DAYS, pero hindi pa rin umuuwi si Dipsy. Baka nag-inarte si Cassia at ayaw
siyang pauwiin. Samantalang ako ay dalawang araw na ring hindi nakakatulog. Hindi ako
napakali hangga’t hindi ko naipapaliwanag kanya ang lahat.

Hindi ko namalayan na naigupo ako ng antok nang gabing iyon. Narinig ko na lang na may
mga tunog na ng pagkilos downstairs.

Bumaba ako at si Dipsy ang aking nadatnan. Prente siyang nakatayo sa pintuan at
nakatalikod sa’kin.

“Finally, nandito ka na.” Bungad ko sa kanya. “I will explain to you everything —”

“You don’t have to.”

“Ha?”

Humarap siya sa akin upang balingan ang mga maleta na nasa aking likuran. “It’s been
decided.”

“What do you mean?”

“You need to leave.”

Nag-umpisa ng pumatak ang aking mga luha. “Y-you can’t do this to me. Paano ang baby
natin?”

“Susustentuhan ko na lang.” Hindi na siya makatingin sa akin.

“But my baby needs a father...”

“So is Cassia’s.”

“She’s not pregnant!” tili ko na nanggagalaiti. “Listen. Here’s what happened. Sinabi ko sa
kanya na alam ko na ang lahat. Then nang malaman niya iyon ay sinaktan niya ang kanyang
sarili. Kumuha siya ng kutsilyo at sinugatan niya ang kanyang sarili. Inawat ko siya tapos at
—”

“That’s exactly what she told me that are you gonna say.”

“Ha?”

“You’re good at making stories. Hindi ka na ba talaga magbabago? Mula noon hanggang
ngayon, gustong-gustong mo pa ring paikutin ang mga tao sa paligid mo! Wala kang ibang
mahal kundi sarili mo!”

Gusto kong sabihin na hindi iyon totoo dahil matagal na akong nagbago. Na binago na ako
ng pagmamahal ko sa kanya…pero nanghihina ako dahil sa galit na nababasa ko sa mga
mata niya.

“I like you, Kia!” Napasigaw na siya. Pulang-pula ang mukha niya.

“Dipsy—”

“I loved you since high school, you know that?! But you always rejected me. Palaging si Kuya
Leonardo ang gusto mo. Tinigilan na kita, nandito na si Cassia, pero bakit ngayong okay na
ako, saka ka manggugulo!.”

I was just looking at him. “D-Dipsy... H-hindi totoo `yan...” lumapit ako sa kanya at kinuha ko
ang kanyang kamay. “We have to give it a try.”

“I can’t...”

“Why you can’t?”

Huminto ang pag-inog ng aking mundo dahil sa sinabi niya. Daig ko pa ang sinampal ng
isang daang beses.

“I’m gonna marry Cassia. You need to leave, Kia.”

Chapter 20

I have no place to go. Zantha is an enemy. She’s in jail. And now that she’s not around, hindi
ko na alam kung kanino ako tatakbo. Hindi ko naman pwedeng sabihin ito sa parents ko,
especially to Daddy. Ayaw kong malaman ng pamilya ko dahil malaking gulo ito. Hindi
papayag si Daddy na ma-agrabyado ako.

Quiro is out of the town, according to him. Tinawagan ko siya at baka sa isang buwan pa
ang uwi niya. I guess there’s someone that I think could help me with. Natanaw ko siya agad
na nakaupo sa malaking bato na nasa tabing ilog. May hawak siyang pamingwit.

“A kingpin turns to a fisherman.” Nakangiti ako sa kanya. “How is that possible?”

“Well, I went to prison.” Nilingon niya ako. “How’s my niece?”

Biglang nagluha ang mga mata ko. “Not fine.”

Tumayo siya na halos tingalain ko. “Don’t be dramatic, hindi bagay sa’yo.” He smiled.

He seems younger now than the last time I saw him. Actually, mas lalo nga siyang gumwapo
ngayon. Ganito ba talaga ang mga lalaki kapag nakakapag-asawa. “I missed you, Lander
Montenegro.”

“You have to start calling me uncle, young lady.”

“I’m pregnant.”

Napatigagal siya. “And you want me to kill the father?”

Napahalakhak ako. “Of course, not!” Lumamlam ang mga mata ko. “I just need to unwind.”

“You are always welcome to unwind here.”

Iniba ko ang usapan. “Did you kill them?”

“Huh?”

“My friend Zantha. She told me that you killed her parents.”

He sighed. “I think we’ve got a lot things to talk about.”

...
LANDER’S PLACE is not that so complex. Actually, it’s a good definition of simplicity. It
seems that I was in a right place to unwind. Bumukas ang pinto ng kwarto at iniluwa niyon si
Lander. May dala siyang tray. “You need to eat.”

I smiled at him. “You changed so much.”

“I know.”

He told me a lot of things about his past. To make the story short, hindi na niya matandaan
ang tungkol sa parents ni Zantha. He just said to me that if you wanna succeed and to be on
top, you have to kill. Sometimes, you have to dump even your allies.
“Where’s Aviona?” Aviona Camille Montemayor is his wife. Matindi ang pinagdaanan nila
bago sila nagkatuluyan.

“She will be here next week. We planned to stay here for a while with our baby.”

“Is it okay to her that I’m here?”

“That woman would be happy to know that you’re here.”

“When did you know that you love her?” bigla akong sumeryoso.

“Aviona?”

I nodded.

“When I began to love her?”

Nangunot ang aking noo. “Huh?”

“Love begins when you are hurt, and ends when it’s time to let go.”

“You mean, love continues when someone you love loves you, too?”

Itinuro niya ang dibdib ko. “You can’t love someone who can’t love you back. You have to
love yourself. And you can only do that if you learn to let go.”

“But I love him.”

“Then fight for him.”

“You said I can’t love someone who can’t love me back.”

“I told you, you can’t, but I never told you you can’t fight for him.” Hinawakan niya ako sa
kamay. “We are made to take choices. We will fail if we don’t take that chances.”

He’s so different now. And because of him, I will take my chances. I will choose from choices.
I will fight for him. “I need a car.”
“Use my old one.” Binigyan niya ako ng susi.

“Thank you.”

“Don’t thank me. I just want you to go dahil makakaistorbo ka sa’min ni Aviona.”

Inirapan ko siya.

“I was kidding.”

“Got to go.”

Paalis na ako nang magsalita siya. “May I know who’s the father?”

“Not now.”

“Got a clue?”

Nginitian ko siya. “Montemayor.”

“Oh, not again.” Napasentido siya.

...

IT TOOK me four hours bago ako nakabalik dito sa Hacienda Montemayor. Kamuntik na
akong ‘di makapasok kundi dahil lang sa tulong ni Camilla. She doesn’t like me, pero wala
siyang choice kundi papasukin ako.

Dumerecho ako sa bahay ni Dipen. Until now ay hindi ko pa rin alam kung bakit humugot
ako ng lakas sa sinabi sa akin ni Uncle Lander. Pero ang importante dito ay nandito na ako. I
will tell Dipen how much I love him.

Hindi na ako kumatok, basta na lang ako pumasok. It seems like no one is here.

I went upstairs at tiningnan ko ang kwarto. Wala rin akong nadatnan doon. Hindi kaya nasa
hospital pa si Dipsy at binabantayan si Cassia?
Pababa na ako ng hagdan nang bigla may sumabunot sa akin. Halos sakyan ako nito
hanggang sa parehas kaming gumulong pababa.

Paglapag namin ay parehas kaming namimilipit sa sahig. Peromukhang siya ang labis na
napuruhan. Nai-balanse ko kasi ang aking sarili sa ere kaya nakapangibabaw ako sa kanya.

Pagtayo ko ay namukhaan ko agad ito. “C-Cassia...” Sapu-sapo ko ang aking ulo.

Iika-ika siyang tumayo. “You shouldn’t come back here!” Nakatingin siya sa tiyan ko.

“Ha?”

“Sisiguraduhin kong makukunan ka!” Pagkasabi’y sinugod niya ako. Nayapos niya ang aking
katawan at saka ako itunulak. Natumba ako nang patihaya.

Sinuntok ko siya sa bunbunan. Maka-ilang ulit ko siyang kinutusan. “Tangina ka, bubukulan
kita!”

Kumubabaw siya sa aking at pinagsusuntok. Sinabunutan niya ako at ilang beses inuntog sa
lapag.

“Your baby will die, bitch!”

Nahihilo na ako kaya hindi ako gaanong makabawi. Mabuti na lang at nadakot ko ang
dibdib niya. Piniga ko ito hanggang sa mapahiyaw siya.

Itinulak ko siya pahiga. Ako naman ang kumubabaw sa kanya. “Bubungian muna kita bago
ako makunan.”

Akma ko na siyang susuntukin nang may sumalo ng kamao. Nang lingunin ko kung sino ito
ay nakita ko ang nanlilisik na mga mata ni Dipen.

Hinila niya ako palayo na walang pag-iingat. Pero mas masakit ang isiping hindi niya
inalalang buntis ako. Bumagsak ako sa sahig.

Lumapit agad siya kay Cassia at niyakap ito. “Are you all right?”
Hamagulhol na ang babae. “Inatake niya na naman ako...”

Sinikap kong makabangon kahit nahihilo ako. “S-she’s lying... Siya ang unang umatake
sa’kin. Gusto niya makunan ako—”
“Shut up!” sigaw niya. “I’m gonna put you in jail kapag hindi ka pa tumigil, Kia!”

Ito na siguro ang pinakamasakit na na narinig ko mula sa kanya.

“Listen... it’s not —”

“I don’t wanna hear your explanation. Hindi ko naman alam kung totoo pa ba ang mga
sasabihin mo.”

Pumatak na ang luha ko. “S-she’s the one who’s lying—”

“Leave!”

“Dipsy —”

“I said, leave!”

“No!” Gumaralgal ang boses. “I’m not leaving until you listen to me.”

Galit siyang tumayo at dinakot ang aking braso. Kinaladkad niya ako hanggang sa mailabas
niya ako ng pinto. Nagmistulan akong basura nang itapon niya ako. “I don’t wanna see you
again! Susustentuhan ko na lang ang bata!”

Mabilis akong tumayo kahit nahihilo ako. Nakapitan ko ang kanyang mga hita bago siya
tumalikod. “S-sorry, Dipsy... Sorry...”

“I just want you to disappear.”

Napahagulhol na ako. Hindi ko na kasi kinaya iyong mga sakit na sinasabi niya.

Isinipa niya ang kanyang paa para makalas ako sa pagkakakapit. “We’re getting married, Kia.
Nothing gonna stop us. No one can stop us.” Tinalikuran niya ako pagkuwan at sinaraduhan
ako ng pinto.

Wala akong nagawa kundi ang umiyak. Paano ko ipapaliwanag sa taong sarado na ang isip
ang totoong nangyari?

Paano ko ipaglalaban ang taong ayaw na sa akin?

Nang gabing iyon ay hindi lang ako lumuluha. Ilang sadali lang kasi ang lumipas ay nag-
umpisang pumatak ang ulan.

I’m not going anywhere, dito lang ako. Hihintayin ko hanggang sa bigyan na ako ng chance
na makausap siya. Marami akong gustong sabihin sa kanya. Marami akong gustong ihingi
ng tawad sa kanya.

Hindi ko alintana ang buhos ng ulan. Ipinagpapalagay ko na nga lang na sumasabay ito sa
aking mga luha. And I know it’s shit para magpakabasa ako nang ganito. Pero wala talaga
akong balak umalis dito sa lumabas siya ng bahay. After a few hours ay bigla na lang akong
nanghina. Nabuwal ako sa aking pagkakatayo at nagblangko na ang paningin ko.

...

NANG magmulat ako ay puting ceiling na naman ang bumungad sa’kin. I expected it — dito
na naman sa hospital ang bagsak ko.

Bumangon ako pero masakit ang katawan ko. Wala akong makita sa paligid kundi ang aking
dextrose at oxygen tank. Sinubukan kong tumayo ngunit nabuwal ako. Natumba ako sa
sahig dahil hindi ko maramdaman ang mga paa ko.

What the hell is happening? Bakit hindi ko maramdaman ang mga paa ko?

Sinubukan ko muling tumayo subalit ganoon muli ang nangyari. Wala akong ideya kung
bakit hindi ako makatayo gamit ang aking mga paa.

Bumukas ang pinto at iniluwa niyon si Aviona. I’m expecting uncle Lander sa likuran pero
doktor ang aking nakita. Pinagtulungan nila akong ibangon.

“You should be resting,” sermon sa akin ni Aviona.

“I have to go.”

Inawat ako niya ako. “Saan ka pupunta?”

“I have to see Dipsy.”

“You can’t right now —”

“He’s the father, Aviona.”

Nanlaki ang mga mata ni Aviona.

“Siya ang ama ng ipinagbubuntis ko.”

Nagtubig bigla ang mga mata niya. “I’m sorry.”

“You shouldn’t be. Pupuntahan ko siya, ngayon na.”

“Kia, stop it!” napasigaw na siya. “You have to be strong, okay. Hindi ka naman namin
pababayaan ng Uncle Lander mo.”

“A-anong pinagsasasabi mo? M-may nangyari ba kay Dipsy?”

Umiling siya kasabay ng kanyang mga luha.

Kinutuban ako nang masama. “T-then tell me what happened?”

“I’m not saying sorry for you having a baby.” Napahikbi siya. “I am sorry for... the lost of your
baby.”

Napatulala ako sa sinabi niya.

“K-Kia... nakunan ka.”

Chapter 21

KAHIT saan ako tumingin ay makalat. Sa uluhan ko ay may nilalanggam na pagkain. Sa di

kalayuan naman ay nilalangaw ang mga hugasin. Naamoy ko rin ang mabahong amoy ng
panis na kanin. May mga nakatumbang bote ng alak na nakatabi sa akin.

Bumangon ako nang paupo. Pagkatapos ay gumapang ako pababa ng aking kama. Gamit
ang aking mga siko ay nagpadausdos ako sa sahig para makarating sa pitsel na malayo sa
akin. Nang maabot ko ito ay uminom ako ng nakahiga.

I can’t stand, I can’t walk. The doctors tried to explain to me what happened but I never
listened. Ayokong malaman kung bakit isang buwan na akong hindi hindi makatayo at
makalakad. This was happened after makunan ako, after kong magising sa hospital.

I heard something about my situation habang kausap ni Lander ang mga doctor. They told
my uncle na nangyayari talaga ang ganitong kaso sa five out of ten patients matapos
makunan. But the good news is ninety-eight percent ang nakakalakad muli after six months,
or maybe a year, kapag sinuwerte one month — with the help of therapy, of course. And the
bad news is — I don’t want any therapy.

I don’t want anything.

I just wanna lay down on bed, drink all night, and cry forever. I lost my child. There’s no
reason for me to make myself better.

Tumunog ang aking cell phone at nakita ko sa screen ang pangalan ni Mommy. I don’t
wanna hear her voice, so I turn off my phone. They don’t have fucking idea what I’ve been
through. Wala rin silang alam na nakunan ako. Hindi rin nila alam na lumpo na ako ngayon.
Pinagbantaan ko ang lahat na wag na wag sasabihin sa kanila. Ayokong malaman nila dahil
maski sa sarili ko ay hiyang-hiya ako.

Hiyang-hiya sa sarili, sising-sising, at naririmarim. Bakit hinayaan kong humantong sa ganito

ang lahat? Bakit nagpakatanga ako nang husto?! This is not me! Hindi ito ang isang Kia na
kilala ng lahat! Bakit ako naging ganito kagaga at kawalang kwenta!

Kumatok sa pinto ang kasambahay na iniwan sa akin ni uncle Lander, si Lola Peach. I’ve
known her since I was a kid. Siya kasi ang nagpalaki kay Aviona. “Kia, may bisita ka.”
Hindi ko siya pinansin. Alam niya na iyon. Na ayaw kong tumanggap ng bisita. Kahit si Quiro
ay nagsawa na rin na kausapin ako. Maging si Aviona ay pagod na rin na payuhan ako.

I don’t speak at all when someone tried to talk to me. Pinipili ko na lang na manahimik at
isipin ang aking mga pagkakamali. Gusto ko na lang na manatili dito sa kwarto ko na
marumi. Nagpapatulong lang ako kay Lola Peach kapag dudumi ako or maliligo. Or kung
minsan ay ay sa higaan na ako umiihi at dumudumi. Ito marahil ang dahilan kung bakit
ganito ang amoy ng paligid.

Lumilipas ang maghapon na ganito lang ako. Babalik sa higaan ko, gagapang lang kapag
nagutom ako. In fact, minsan lang ako magutom. Mas madalas akong umiinom kasama si
Lola Peach. Lagi lang nagkukwento ang matanda tungkol as prinsesang kinayog ng kuba.
And she always told me that story over and over. Hindi siya nagsasawa.

Lagi niyang ipinapaalam na may bisita raw ako. Kahit naman sabihin niya sa akin iyon ay
hindi ko siya kinikibo. I’m satisfied of lying all alone.

Pagsapit ng gabi ay iiyak na naman ako. Pagdating ng madaling araw ay mag-iinom.

Hanggang sa makakatulog ako sa kasalingan. Paggising ko ay ganoon na naman. Walang
nagbago. Ganito pa rin sa kwartong ito.

Araw-araw ay papasok si Lola Peach para lang hatiran ako ng pagkain at inumin. Lilinisan
niya ako at bibihisan, pero kung minsan ay ayaw ko. Mas gusto kong naamoy at nakikita
kung gaano ako kabaho.

Sometimes, I wish I died. No one cares, anyway. I’m tired of what I am today. Besides,
napapagod na rin akong pakinggan ang mga kwento ng matanda.

“Nakow, eh, bumalik siya. Gusto ka raw niya makausap,” ani Lola Peach. Sinilip niya lang ako
sa pinto.

Hindi ko siya kinibo. I can’t remember when she told me about that visitor who always
came. A week ago, maybe. She didn’t mention the name. She was kept saying the word
‘siya.’

“Owki, paalisin ko na.” Isinara na niya ang pinto.

“Lola Peach.”

“Ow?”

“Gusto kong tumanaw sa bintana.”

Pumasok siya sa kwarto at kinailangan niya pang laktawan ang aking mga basura para lang
makuha ang isang upuan at mailagay sa tabi ng bintana. Dumulog siya sa akin at inalalayan
akong makaupo doon. Binuksan niya ang bintana at nilanghap ang sariwang hangin. Nag-
umpisa na naman siyang magkwento. “Alam mo ba ‘yung prinsesa na tinira ng kuba —”

“Gusto ko munang mapag-isa.”

“Ay, uu nga pala. Paalisin ko nga pala iyong bisita mo.” Nanakbo na siya palabas ng kwarto.

Dinungaw ko ang bintana. Ngayon ko lang nalaman kung gaano kataas ang kwarto ko. I
think I’m in a condo. Pag-aari yata ito ng mga Montemayor.

Sumampa ako sa bintana kahit hirap ako. Lumambitin ako para makadungaw ako nang
husto. What if I jump? Mamatay kaya agad ako?

Tapusin ko na kaya ang paghihirap ko?

Pumikit ako at hindi ko napigilang mapaluha. In the back of my mind, I don’t wanna die. But
this is the only way para matapos na ang lahat. Para makalimutan ko na ang lahat. Para
hindi ko na maalala si Dipsy.

The thought of his face makes me angrier. I feel the pain everytime I saw his face in my
dreams.

He savaged me. He killed our baby. Ayoko na siyang maalala kahit pa paulit-ulit siyang
pumapasok sa isip ko. The guy is already married. Nagkalat na nga sa mga diaryo ang
wedding of the year — he and Cassia. Both of them were my nightmare.

Pumikit ako at inalala ang daddy ko, ang mommy ko. Si Quiro and Zantha. Lander and
Aviona. Everyone I know, bigla kong naalala. I think it’s really time to say goodbye. Sayang
at hindi ako makakapagpaalam ng pormal kay Mommy. Malamang malulungkot sila ni
Daddy kapag nawala ako… but I am a failure, dungis lang ako sa angkan namin.

Maybe I should write a letter for Lola Peach. Ayaw ko kasing masisi siya kapag
nagpakamatay ako ngayon. O baka wag na lang. That granny-bitch is strong. She can
handle herself.

I’m gonna jump now.

Akma na akong tatalon nang may humila sa akin. Kapwa kami napahiga sa sahig nang
kaniyaniya akong hilahin. “What the hell are you trying to do?!”

Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang boses niya. It’s Dipen!

Chapter 22

DIPSY was staring at me for almost an hour. He was sitting on the edge of the bed near me.
Nakatanaw lang ako sa malayo at walang imik. I don’t wanna see him.

Humugot siya nang malalim na paghinga. “I’m so sorry about what happened, Kia.”

Nilingon ko siya at tinitigan nang masama.

“I want you to know that—”

“Leave.”

“Kia, I’m here for —”

“Leave me alone.”

“Kia, please—”

“I said, leave.”
Lumamlam ang kanyang mga mata. I admit I never saw him like this before. Pero hindi na
niya maibabalik ang nawala sa akin. Hindi na niya maibabalik ang anak namin na pinatay
niya.

Tumayo siya at lumabas ng kwarto. Maingat niyang isinara ang pinto. Siya pala iyong
tinutukoy ni Lola Peach na ilang linggo nang pabalik-balik dito.

Nang mawala siya sa paningin ko ay saka bumuhos ang aking mga luha. I must tell to
myself na mahal ko pa rin siya. Pero paano ko pa nga ba mapapatawad ang taong sumira sa
buhay ko? Ang taong pumatay sa anak ko?

...

NAPAMULAT ang isa kong mata nang maamoy ko ang mabangong amoy ng pagkain. Saan
kaya iyon nagmumula? Imposible namang luto iyon ni Lola Peach dahil hindi naman
marunong magluto ang matandang iyon.

Pagbangon ko ay bumungad sa harapan ko ang isang putahe ng ulam. It was beef steak
with tomatoes in side and onion on top. May katabi rin itong fried rice at sawsawan.

Bumukas ang pinto ang sumulpot si Dipen na may dalang juice. “Breakfast in bed.”

Anong ginagawa ng lalaking ito dito?

“You need to eat.” Inilapag niya ang juice sa harapan ko. Lumapit siya sa akin at akmang
bubuhatin ako. “I have to lift you para madala kita sa mesa—” Sinampal ko siya.

“What the fuck are you doing here, Saavedra?”

Napapikit muna siya bago siya nagsalita. “I need to take care of you—”

Dinampot ko ang juice at isinaboy sa mukha niya. “What do you want?”

Matagal siya bago nakasagot. “I want nothing. I’m here to take care of you—”
“Lola Peach!” tinawag ko ang matanda.

Mabilis namang rumespunde si lola. “Aniyare? Anong status?”

“Take Dipen outside. And don’t let him na makapasok ulit dito — ever!”

Bumaling si Lola Peach kay Dipsy. “Oh, panu pogi. Teyk awtsayd daw.”

Tumango si Dipsy at kusa na siyang lumabas. Nang mawala sila sa paningin ko ay itinaob ko
ang pagkaing alam ko naman na siya ang nagluto. Hahayaan ko itong langgamin. Hahayaan
kong magutom ako hanggang sa ikamatay ko.

...

EVERYDAY, narito si Dipen. Noon unang linggo ay hindi siya pinapapasok ni Lola Peach,
pero kalaunan ay nakakapasok na ulit ang gago. Nang tanungin ko naman si Lola Peach ay
may dahilan ang matanda. Si Dipen lang raw kasi ang nakita niyang matiyaga sa lahat ng
dumalaw sa akin dito.

“Did you eat your lunch?” tanong sa akin ni Dipen.

Araw-araw niya itong itinatanong sa akin pero hindi ko naman siya pinapansin.

“By the way, I brought you some food. Sana kainin mo.” Inilapag niya iyon sa tabi ko.

Hindi ko siya kinibo hanggang sa umalis siya. Pagbalik niya kinabukasan ay makikita niya na
nakakalat lang sa lapag ang dinala niyang pagkain. Lilinisin niya iyon kasama na ang ilang
kalat ko sa kwarto. Araw-araw niya ring nililigpit ang mga kalat maliban sa akin.

Hanggang sa nakasanayan ko na na lagi siyang pumupunta. Naiinis ako sa kanya pero wala
na akong magagawa. Iniiwasan ko na lang na tingnan dahil alam ko naman na gwapo pa rin
siya. Kinakausap niya ako pero never ko siyang kinausap. Lumalapit siya sa akin ngunit never
niya akong hinawakan.

Wala ba siyang ibang pinagkakaabalahan? Paano si Cassia, ang asawa niya? Kasal na
malamang sila. Wala ba siyang trabaho kundi ang maglinis ngmga kalat ko? I wanna ask
him pero ayoko. Ayaw kong kausapin ang katulad niyang tao.

“I got to go,” aniya isang araw. “Please eat the cake. It’s my birthday today.”
Hindi ko siya pinansin. Para lang siyang nakikipag-usap sa hangin. Ang lakas ng loob niyang
dalhan pa ako ng cake, though alam naman niya kung saan niya ito pupulutin kinabukasan.

Pagkalabas niya ng pinto ay binuksan ko ang cake. Inihagis ko iyon pataob para plakda
kapag tumama sa sahig. Hindi pa ako nakuntento kaya ikinalat ko iyon gamit ang aking
palad. Bukas, maglilinis na naman siya. Bahala siya buhay niya. Alam ko namang hindi
magtatagal ay magsasawa rin siya.

Paggising ko ng umaga ay wala akong Dipen na nakita. Nakakalat pa rin ang cake na kinalat
ko. Nilalanggam na ang mga ito.

Naghintay pa ako hanggang hapon. Sumapit na ang gabi, pero hindi na talaga siya
nagpakita. Siguro nalasing dahil birthday niya kahapon. O baka naman hindi pinayagan ni
Cassia.
Kinabukasan ay wala pa ring Dipen na dumarating. Everytime na bubukas ang pinto ay
napapaangat ako. Akala ko siya na ngunit si Lola Peach lang pala. Gusto ko sanang tanungin
kung napadaan siya subalit nahihiya naman ako.

“Nakow, eh, two days ka ng hindi kumakain, hija.” Puna sa akin ni Lola Peach. “Dadalhan ba
kita ng pagkain?”

“Napagod na rin siya sa wakas.” Pasaring kong salita. Alam kong alam niya kung sino ang
tinutukoy ko. Isang paraan na rin para pagtakpan ang pride ko.

“Ay, nagbabasa ka ba ng text, hija?”

Napalingon ako sa cellphone na ilang araw na yatang low battery.

“Hindi mo ba nabasa ang text ni Sir D?”

Nangunot ang aking noo. “Anong text?”

“May sakit daw siya. Paanong hindi magkakatrangkaso eh maghapon nandito. Halos hindi
kumakain kababantay dyan sa’yo.”

Really? So hindi pala agad siya umuuwi kapag lumalabas na siya ng kwarto.
Well, hindi ko na kasalanan kung nagkakasakit siya. Inutusan ko ba siya na bantayan ako?
Hindi ko maintindihan kung bakit ako masayang malaman na kaya pala siya hindi
nakakapunta ay dahil may sakit lang pala siya. Hmp. Akala ko napagod na.

Ipinilig ko ang aking ulo. This is wrong. I shouldn’t feel this.

“NAKOW, hija, ang taas ng lagnat mo!” natatarantang sabi ni Lola Peach matapos hipuin
ang aking noo. “Eh, paano ba ito? Bakit kasi ngayon pa nagkabagyo? Wala tuloy signal.”

Malakas ang ulan sa labas dahil sa bagyo. Kahit ako ay naririnig ko ang pagyanig ng paligid
dahil sa malaks na hangin. Nakadagdag pa iyong kawalan ng kuryente. Nasira yata ang
generator ng building kaya wala kaming ilaw.

Sinubukan ni Lola Peach na humingi ng tulong sa mga kalapit na unit pero wala siyang
nahingian. Karamihan kasi sa mga nakatira dito ay hindi nakauwi galing ibang bansa dahil sa
cancel ang flight gawa ng bagyo. Wala tuloy choice si Lola Peach kundi ang painumin ako
ng kung anu-ano. Wala tuloy choice si Lola Peach kundi ang painumin ako ng kung anu-
ano.

Nagulat lang kami nang may nag-doorbell. Nagtatatalon sa tuwa ang matanda nang
pagbuksan niya ng pinto si Dipen.

Anong ginagawa niya rito? Akala ko ba may sakit siya? Basang-basa ang pantalon niya. Basa
rin ang buhok niya. Halata rin sa ubo niya na may transkaso pa siya.

“Maige at dumating ka, hijo. Hindi ko na kasi alam ang gagawin ko. Hindi ako makakontak
dahil walang signal ang deputang cell phone ko dito.” Mangiyak-ngiyak na sabi ni Lola
Peach.

“She needs a doctor,” ani Dipen.

“Dadalhin natin siya sa doctor?” tanong ng matanda.

“To the hospital.” Binuhat niya ako. “May sasakyan ba kayo?”

Umiling si Lola Peach.

Mabilis niya akong nailabas papuntang elevator.

Nakababa agad kami sa lobby ng building. Doon ay nagtangka sila ni Lola Peach na
tumawag ng ambulance pero walang liniya ang telepono. At saktong walang tao sa front
desk ng condo. At sa kamalas-malasan ay wala ring nadaang taxi, dagdag pa na walang
dalang cell phone si Dipen.

“Nakow, eh, paano ba yan?” Naiiyak na ang matanda.

Tinanggal ni Dipsy ang kanyang jacket at ibinalot sa’kin. Mayroon iyong hood na isinuot
niya sa aking ulo. Pagkatapos ay binuhat niya ako.

“Anong gagawin mo, hijo?” tanong muli ni lola.

“I have to take her to the hospital.”

“Pero malakas ang ulan sa labas.”

“But I have to.” Pagkasabi ay sumuong na kami palabas. Isiniksik niya ako sa kanyang dibdib.

“A-anong ginagawa mo?” tanong ko na nanginginig. It’s freezing outside.

“Don’t talk.”

“S-saan mo ako dadalhin?”

“There’s a hospital nearby. I have to take you there.”

“F-fuck you, Dipsy.”

“Saka mo na ako pagalitan kapag okay ka na.” Lumingap siya sa paligid. “Damn! Bakit
walang cab?”

“D-don’t tell me you you sold your car?”

“I left it in the flood.”

“Sa baha?” kaya pala basang-basa ang pantalon niya.

“I think I need to run.” Pagkasabi’y nanakbo siya habang inuubo. Nararamdaman ko rin ang
panginginig ng kanyang katawan.

“B-baka mabinat ka niyan.”

“Shut up!” Aniya sa kabila ng malalim niyang paghinga. May times pa na kamuntik siyang
madapa. Para bang hinang-hina siya. Nararamdamanko rin na gumegewang siya.

Hindi nagtagal ay nakarating kami sa hospital. Ito na ang pinakamalapit sa hospital dito.
Napakaraming pasyente sa emergency. Ni wala ngang sumalubong sa amin para daluhan
kami. Siguro dumami ang pasyente dahil sa bagyo. inihiga ako sa stretcher.

Inilapit niya ako sa isang nurse. “Help her.”

“Sorry, Sir, pero kailangan niyo pong pumila—”

“You have to take her first!” Sigaw niya. Napatingin na sa kanya ang mga pasyente.

“I’m sorry, pero may nauna. Mag-fill up na lang po muna kayo sa front desk.”

Lumingap si Dipsy sa paligid. Hindi ko alam kung saan niya ako inilapag pero mukhang may
inagawan lang siya ng stretcher.

May dumating na doctor. “Sir, you have to go to the admission area first.”

“You need to check her immediately!”

“I’m sorry, Sir, but you have to—”

Sinapak niya ito at kinwelyuhan. “Uunahin mo ba siya o papatayin kita?”

Nagdatingan na ang mga gwardya at inawat siya. Limang tao pa yata ang umawat sa kanya.

Gusto ko siyang pakalmahin pero hindi naman niya ako naririnig.

“Please... unahin niyo siya...” nagulat ako nang magmakaawa siya. “I’m begging you, she
needs a doctor...” gumaralgal ang boses.

“D-Dipsy...”sambit ko sa mahinang tinig.

Lumuhod siya kahit marami ang nakakapit sa kanya. At nang mag-angat siya ng mukha ay
tigmak na siya ng luha. “Please...”

Chapter 23

IT’S PNEUMONIA according to the doctor. Mabuti na lang daw at naagapan ako, or else ay
pwedeng ikamatay ko. I must admit that Dipen saved my life. And I saw how he fought for
my life. He suddenly touched my heart in that moment. Subalit kahit gawin niya iyon nang
paulit-ulit ay hindi pa rin mawawala ang aking galit sa kanya.

Everytime na imumulat ko ang aking mga mata ay si Dipen ang aking unang nasisilayan.
Hindi ko siya namulatan na umalis sa aking tabi while I was in the hospital bed. Minsan ay
naririnig ko ang boses ni Lola Peach. Kinukwentuhan niya si Dipen tungkol sa prinsesang
tinira ng kuba.

“Good news,” he said tiredly. Sa hitsura niya ay mukhang di pa siya natutulog. “You’re going
home today.” Umaga ng mga sandaling iyon at kamumulat ko lang.

Hindi ko siya kinibo. I still hate him.

I’ve been confined for only five days. Si Dipen ang naghatid sa akin pauwi at buhat-buhat
niya ako paakyat ng elevator. Nang mailapag niya ako sa kwarto ko ay malinis na ito. May
mga welcome poster din naman na nakadikit sa pader. And since may drawing na kuba ay
malamang si Lola Peach ang may gawa nito.

Hinawakan ni Dipen ang aking kamay. “Are you all right?”

Tinabig ko ang kanyang kamay.

“Starting today, I will take care of you. Para naman makapag-FB ang Lola Peach mo.”
Tulad ng dati ay hindi ko siya kinibo.

“Okay. Maybe I’ll just come back tomorrow.” Malungkot ang kanyang tinig.

Patayo pa lamang siya nang magsalita ako. “Change my clothes.”

“Huh?”

“Umihi ako. Palitan mo ang damit ko.” Sinadya ko talagang umihi. Tingnan natin kung
hanggang kelan ang kaya niyang tiisin.
Dali sang pumunta sa dressing room. Pagbalik niya ay may dala na siyang undies at pajama.
May dala rin siyang bimpo na nasa basin na may mainit na tubig. “I will clean you up.”
Napatingin siya sa pang-ibaba ko at napalunok.

“Take off my shorts,” utos ko.

“But—”

“Arte mo, nakita mo na yan.” Ako na ang naghubo sa sarili ko. Isinunod ko ang aking undies.

Tumingala siya.

“So paano mo ako lilinisan kung nakatingala ako?”

Humugot muna siya ng malalim na paghinga. Binasa niya ang bimbo at pinunasan ang hita
ko.

Kunwari ay hindi ako apektado sa ginagawa niya. Pero ang totoo ay nangungulila ako sa
mga haplos niya. But everytime I looked at it, bumabalik ang galit ko sa kanya. Everytime I
felt it, nasasaktan lang ako nang sobra.

Narinig ko ang malalim niyang paglunok.

Nang mapunasan niya ang aking mga hita ay sinuutan na niya ako ng undies, sumunod ang
pajama.

“Matutulog na ako.”
“Wait lang.” Tumayo siya at pagbalik niya ay may dala na siyang pulbos. Pinulbusan niya ako
sa likod.

“You have to leave. Matutulog na ako.”

“Okay.” Patayo na siya nang may maamoy siyang mabaho.

“Palitan mo ulit ako,” utos ko muli.

“Why?”

“Dumumi ako.”

...

KAILAN kaya mapapagod ang taong ito? Dipen and I are in the bathtub. Kasalukuyan niyang
sinasabon ang aking likod. He seems enjoying taking care of me since last week. Hindi siya
nagsasawang kwentuhan ako ng kung anu-ano kahit hindi ko siya pinapansin.

I tried to ask him about Cassia pero iniiba niya ang usapan. What happened to her? Bakit
kaya ayaw niyang banggitin? Though umuuwi naman siya tuwing gabi. Maybe also Cassia
wanted my forgiveness for her to live a happily married life with him.

“Stop...” I whispered. Sa isang linggo niyang pag-aalaga sa akin at pagpapahirap ko sa kanya

ay ngayon lang ulit ako nagsalita.

Narinig ko ang malalim niyang paghinga. “Did you know that the word dead has four
letters, so does life. The pain has four letters, so does heal.”

Hindi ko siya pinansin. Pagkatapos niya akong banlawan ay binalutan niya ako ng tuwalya.
He was being gentleman every time.

Binuhat niya ako gamit ang kanyang braso habang nababalutan ako ng tuwalya. Iniakyat
niya ako papuntang kwarto. Maingat niya akong inilapag sa kama. These past few days ay
ngayon lang ako napreskuhan dahil may nagpapaligo na sa akin. Hindi naman kasi ako kaya
ni Lola Peach na ibaba para lang paliguan.
He went to my dressing room at naka-isip ako ng kalokohan. I think it’s time para
makaganti ako kay Cassia.

Pagbalik ni Dipen ay bitbit na niya ang aking bibihisin. “Here.” Inabot niya sa akin iyon.

Tumingin ako sa kanya. “I need your cock.”

“Huh?”

“Fuck me.”

Nakatulala lang siya sa akin.

Tinanggal ko ang nakabalot na twalya sa aking katawan. Umalon ang kanyang Adam’s apple
nang makita niya ang aking dibdib.

Nabitawan niya ang kanyang hawak na damit. He slowly went to my lips na para bang na-
hypnotize. His mouth claimed my lips. He kissed me so gently. He is so fucking different
when we did this that last time. Napakalaki ng ipinagbago. I could totally feel the passion in
his kiss this time.

He brought my hands in his lips and licked my fingertips. Napasinghap ako.

He touched my breast and softly pinched the tips of it. He took one mound into his mouth
after that. I gasped as I felt his tongue between my breasts, sliding down my stomach. He
put my legs on his shoulders before I realize what is he doing, he already went down on my
wetness. His lips touching, playing and lightly exploring gently. I’m too stricken to utter a
words.

I pushed him away and let him stand. I wanna see his body. “Strip for me.”

He took off his shirt, and then his pants. Tumalbog ang kanyang kuwan nang tanggalin niya
ang kanyang boxers.

I couldn’t help myself from admiring his body. He had those eight-packed abs and big
biceps. He smells so good, so manly.
“Come near me,” I commanded.

I held his shaft, sliding my hand up and down.

Umigting ang kanyang panga bago siya napatingala. I went on tasting it. My mouth
swallowed his full length.

“K-Kia...” He groaned in bliss.

I sucked it hard before I went to his balls. Para siyang mababaliw kung makaungol. He
sounded so hot. And I loved watching his aroused expression. He was hard and aching while
I was wet and ready for him. He lifted up my thighs again and started licking me, tasting my
folds hungrily.

In a moment, he moved and positioned himself between my thighs. Biting my lower lip, I
rubbed my folds against his hard shaft. We pressed our lower body together as our bodies
joined together. He cried out my name as he fucked me. He was gently bonking his
hardness inside of me before he found himself thrusting harder into mine after a while. The
combination of lust and anger was intense.

“You’re still tight...” he moaned. He was looking intently at me, as if he was looking at my
soul. He started kissing my lips again.

“Your body knew that you belong to me,” he said huskily, possessively. Our eyes remained
locked as his thick length was brutaly hard inside my core.

I cried out as my walls tightened around his cock. “I’m coming...”

He made his thrust faster and deeper. “Malapit na rin ako...”

He held my hands while he continously pounding inside. Mayamaya pay nangisay na siya sa
aking ibabaw.

Napakapit ako sa kanya at napayapak. Halos sabay lang kasi kaming nilabasan.

“I love you...” he said with a barest whisper.

Chapter 24

THERE’S no changes, I still hate him. Even though I felt his love when we fucked, I still
fucking hate him. Walang nagbago sa sistema namin, ganoon pa rin. Pero nag-eenjoy ako
na makitang nahihirapan si Dipen. Alam kong hirap na hirap na siya pero hindi pa rin siya
napapagod. Lilinisin niya ang mga kalat ko, lilinisan niya ang dumi ko. I can’t find the answer
why he chose this life. He has a wife. He should spend his time on Cassia instead on me.

What if I give him the forgiveness he wanted? Will he stop doing this shit? Titigilan na ba
niya ako?

“Hija, nandito si abs, este! Si Sir D pala.” Bungad sa akin ni Lola Peach pagpasok niya ng
kwarto.

I thought he quitted after he’d gone for two days. Iyon pala mukhang bumwelo lang.
Pagpasok ni Dipsy para buhatin ako ay nabigla ako. Bukul-bukol kasi ang kanyang mukha at
puro putok ang mga labi niya. Napansin niya yatang nabigla ako sa hitsura niya.

“Nadapa.”

“Saan ka nadapa, Sir? Sa bangin?” sabat ng matanda.

Hindi siya tumugon. “Let’s go.” Binuhat niya ako pababa ng hagdan.

Ano kayang nangyari? Sino kaya ang nakaaway niya? Sa hitsura niya kasi ay para bang
binugbog siya kesa nadapa. Pagbaba namin ay madilim at walang ilaw. Pansamantala niya
akong inilapag sa isang upuan. Binuksan niya ang ilaw.

“Surprise!!!” sabay-sabay nilang sigaw. It was Quiro and Aviona na nakahawak sa tarpaulin.
My Mommy is holding a pink balloon and Lander is lifting a huge cake. Daddy was just in
the corner. Cynthia and Leo Montemayor are also here.

“Happy birthday!!!” they chorused.

I was shocked. I really am. Hindi ko talaga ine-expect ito. In fact, I don’t want them to see
me like this. In this horrible condition! This is not what I want. This should stop.

“Nakausap ko ang dad mo, sabi niya, dalawa raw ang birthday mo per year. Your second
birthday ay iyong date na nagkita na kayo ulit ng mommy mo. I know this day is special to
you, kaya happy birthday, Kia.” Lumuhod sa harapan ko si Dipen at nagbukas ng maliit ng
kahon. Pero bago pa niya nagawa iyon ay nasampal ko na siya. Nakakuha ako ng kopita na
may alak sa tabi ko at isinaboy ko iyon sa ulo niya.

Natahimik ang lahat.

Napayuko na lang si Dipen habang basang-basa ng wine ang kanyang mukha.

“Kia —” Magsasalita pa lang si Mommy ay inawat ko na siya.

“I don’t wanna hear any word from all of you.”

Tumayo si Dipen. “But, Kia—”

“Fuck you! Talagang sinabi mo pa sa parents ko ang kondisyon ko?! Damn you, you
asshole!”
Napapikit siya. “Please tell me what to do—”

“Die.”

“Huh?”

“Kapag namatay ka ay saka lang kita mapapatawad.” Bumaling ako kay Uncle Lander.
“Please take me upstairs!”

Walang nagawa si Uncle at binuhat niya ako. Dinala niya ako sa kwarto ay inipag sa kama
ko.

“I don’t wanna hear any lesson from you. Please just leave.”

“Okay.” Lumabas siya ng pinto at pumalit si Dipen.

“What are you doing here?”

Nakayuko lang siya sa harapan ko na para bang nagsusumamo.

“Why don’t you start killing yourself? Kapag namatay ka ay baka mapatawad pa kita.”

“I did it for you.”

“Ang alin? Ang ipangalandakan sa lahat na lumpo ako? Ang idaldal sa parents ko na
nakunan ako?! Gago ka ba?! Ayokong malaman nila ang mga kagagahang ginawa ko!
Ayoko! Pero anong sinabi mo pa rin sa kanila! Ipinagkalat mo, gago!”

“I’m sorry.”

“You just make things worst.”

Lumuhod siya bigla sa harapan ko. “Kia, please, let me stay. I still want to take care of you.
Please, wag mo akong ipagtabuyan...” Pumiyok siya.

“Kung gusto mo ng kapatawaran ko, umalis ka at wag ka ng magpapakita sa’kin—”

“I love you...” Pumatak ang luha niya sa sahig. “Mahal na mahal kita, Kia... mahal na mahal
kita... Oo gago ako. Gago talaga ako…”

May kung anong kumurot sa puso ko na makita siyang nagkakaganito. His face is in a bad
shape and he’s crying. I thought he’s a Montemayor, but why the hell is he crying?

“K-kahit pahirapan mo ako... kahit paglinisin mo ako... Basta ‘wag mo lang akong itaboy...
magtitiis ako. Alam ko naman na napakalaki ng kasalanan ko sa’yo, at kahit anong gawin ko
ay hindi ko na maibabalik ang nawala sa atin. Pero sana... sana mahanap mo sa puso mo na
patawarin ako... kasi kahit ako ay hindi ko mapatawad ang sarili ko...”

Pigil ang luha ko habang nakatingin sa kanya. “I don’t wanna see you again..”

Bumukas ang pinto at iniluwa niyon si Daddy. Nanlaki ang mga mata ko nang madatnan
niya kami. Napabaling ako sa kanyang kamao. Puro tuklap, band aids iyon at galos. I think I
found the answer kung bakit puro bangas ang mukha ni Dipen.

Nakakapagtakang lumapit siya kay Dipsy at tinapik ito sa balikat. “Rest. I’ll take it from here.”
Tumayo si Dipen at lumabas.
Lumapit sa akin si Daddy at tumabi sa kinauupuan. “No one gets tired of loving, ‘you know
that?”

Nakayuko lang ako.

“But everyone gets tired of hurting.”

I can’t believe he’s saying this to me. For those years of being a father to me ay ngayon niya
lang ako pinayuhan.

“He told us everything.” Tumingin siya sa akin at hinawakan niya ang aking kamay. “I love
you, daughter. You should’ve told me everything. I could leave the world but not you.”

Isa-isa nang pumatak ang aking mga luha. “Sorry, Dad…”

“You are the best thing that I ever had. I will understand everything because I’m always on
your side.”

“I failed, Daddy. I made a big mistake and I failed.”

“Don’t think that.” Inangat niya ang aking baba. ”Please don’t quit because of one mistake
you made. You didn’t fail, baby. Each mistake teaches us something. It’s not how far you fall,
but how high you bounce that counts.”

“D-Daddy...” napahagulhol na ako.

“We are always here for you. Don’t quit on us, baby. Because me and your mommy will die
first before we quit on you.”

“Oh, Daddy...” Napayakap na ako sa kanya. “I’m sorry...”

“Don’t be.”

“I can’t forgive him.”

“Don’t pressure yourself, baby. Forgiveness always takes time. And the only way for us to
forgive someone we hate is to let go of them.”

Napaangat ako ng mukha. “I just wanna get out of here. Get some place to be, away from
him.”

“Tell me where you wanna go.”

“Anywhere. How about in Europe?”

“As you wish.”

“I want now, Daddy.”

Napabuga ng hangin si Daddy. “Fine.” Binuhat niya ako at dinala sa kotse. It was really
painful na kailangan ko na talagang magmove on kay Dipen.

Chapter 25

NADALA ako ni Daddy sa sasakyan nang hindi kami napapansin ni Dipsy. Yumakap muna
ako kay Lola Peach at nagpaalam. Pagsakay ko sa backseat ay nandoon na si Mommy.
Niyakap niya ako nang mahigpit at saka siya napahagulhol. “I’m so sorry, baby...”

“I love you, Mommy.”

“I love you, too, baby...”

Pinaandar na ni Daddy ang kotse. Aalis kami pero iyong puso ko—puso kong basag ay alam
kong maiiwan ko dito.

Gusto ko sana na bago umalis ay makausap si Dipen para sabihin sa kanya na pinapatawad
ko na siya, pero parang hindi ko pa yata kaya. Hindi ko pa kaya na ma-abswelto siya sa
konsensiya niya at maging masaya sa piling ni Cassia. Kailangan ko muna siguro talagang
mag-unwind sa Europe para pag-isipan nang mabuti ang lahat. Saka na ako magde-decide
kapag kahit paano ay okay na ako, at ang puso ko.
Daddy suddenly stopped the car.

“Dad?” nagtatakang tanong ko.

Nakatingin si Daddy sa rearview mirror. Napasunod ako ng tingin sa tinitingnan niya. Saka
ko nakita na may sumusunod sa amin. Napanganga ako ng makilala ko siya. It was Dipen!

Binuksan ni Mommy ang bintana sa tabi namin kaya narinig ko ang boses ni Dipen.
“Kia!” sigaw niya.

Napalunok ako nang mariin bago harapin si Daddy. “Dad, drive the car!”

Tinaasan ako ng kilay ni Daddy from the rearview mirror.

“Drive the car, please!” utos ko ulit.

Pinandar na ni Daddy ang kotse.

“Faster, please!” Faster dahil baka magbago ang isip ko, at iyon ang pinakakinakatakutan ko.

Thank God, pinaharurot na ni Daddy ang sasakan. Pero sa rearviw mirror ay nakikita ko pang
humahabol pa rin si Dipen sa amin.

Mommy let out a deep sigh beside me. “I’ve seen this scene a lot. Especially in
Montemayors’.” Nakangisi siya na parang walang katabing anak na luhaan.

Wala nga yatang balak huminto si Dipen. Kahit malayo na kami ay hindi pa rin siya
sumusuko sa paghabol sa amin.

“Why don’t you give him a chance?” Nilingon ako ni Mommy.

Kahit luhaan ay umismid ako. “He’s married. Para ko lang niloko ang sarili ko.”

Nagkatinginan sila ni Daddy. “Kia, you don’t know?”

“Ang alin?”
“He backed out on his wedding.” Si Daddy ang nagsalita.

Yumakap sa akin si Mommy. Bigla ay naglandas ang mga luha ko.

...

YOU’RE NOT GONNA BELIEVE THIS. I canceled my flight when I’m about to fly to Europe.
Nagulat na nga lang sila Mommy and Daddy kung bakit nasa airport na ako, saka pa ako
umatras. I didn’t know why. I wasn’t sure of the reason why I chose to stay here in the
Philippines. Bigla na lang talagang pumasok sa utak ko na dito na lang ako. Na wala rin
namang pinagkaiba kung nasaan man ako.

And believe it or not, I took the therapy. After akong iuwi nina Daddy and Mommy sa
hacienda namin sa bayan ng Dalisay, I decided na magpa-therapy na. And only weeks
passed at heto — nakakalakad na ‘ko. Oo ganun kabilis. Parang nagdahilan lang ang mga
binti ko. Nung bumalik ako sa huwisyo, bumalik na rin ang sigla at lakas ng katawan ko.

At ang baliw na si Cassia ay nasa mental hospital na. Ewan kung paano at kung ano ang
nangyari sa kanya.

But there’s more unbelievable than that. I’ve got friends and you’re not gonna believe on
this one, too. It was Cynthia Saavedra and Camilla Montemayor.

It’s a long story and I don’t know how it happened. Basta ang alam ko lang ay ka-finger na
nila ako. Pati kapatid ni Mommy na aunt ko ay ka-finger din pala nila! Si Aunt Rosenda!

Plan ko rin palang gawing ka-finger na rin si Lola Peach para naman mai-share niya kina
Aunt Rosenda, Cynthia, at Camilla Montemayor ang kuwento niya about sa prinsesang tinira
ng kuba.

Sana kasama namin si Mommy para kompleto ang mashoshonda, kaya lang ay possessive
ang daddy ko. Maski makipagbarkada ay ayaw nitong payagan si Mommy!

“Oo nga pala, ka-fingers! I have a good news. I’m pregnant,” masayang balita ko sa bago
kong friends. They are far better than Zantha the bitch, anyway.
Napanganga ang tatlo.

“Pucha, ang libog mo naman!” ani Cynthia.

Iningusan ko siya. Hindi pa rin talaga ako masanay-sanay sa pagiging taklesa at prangka
niya.

“Hindi ka nakuntento sa vibrator?” Rosenda asked. Ang hinhin ng boses ni Aunt Rosenda.

“It’s a good thing for me. At least, magiging dalawa na ulit kami.” Hinimas ko ang aking
tiyan. Naka-recover na ako, kahit na aminin ko na may kirot pa rin sa puso ko. Dahil may isa
pang tao na hinihintay kong bumalik pero hanggang ngayon ay ni hindi ko makita maski
ang anino.

“Who’s the father?” si Camilla ang nagtanong.

“Secret.”

“Wish ko lang sperm yan ng isa sa mga Montemayor.” Bumakas sa mukha ni Cynthia ang
lungkot sa isiping hindi na ako magiging bahagi ng pamilya nila.

Biglang tumunog ang aking cellphone at nakita ko sa screen ang pangalan ni Leon. “Hello?”
sinagot ko ito.

“Kia?”

“Leon. Why?”

“Brace yourself.”

Napapikit ako. Alam kong masamang balita ito. “Tell me.”

“Dipsy is dead.”

Naibagsak ko ang aking cellphone. Nang magtama ang mga mata namin ni Cynthia ay
bumagsak na ang luha ko.
Ganito na lang? Ganito na lang ba iyon?

...

IT FELT LIKE now is the end of the world. He was there, a few steps away. Habang papalapit
ako sa kanya ay napapahagulhol ako.

Ang tanga... ang tanga-tanga niya. Bakit tinotoo niya ang sinabi ko na mamatay na siya?

He was sent out for a mission, but he failed. Kaya heto siya at natatakluban na naman ng
puting kumot. Nang makalapit ako sa kanya ay dahan-dahan kong binuklat ang takip sa
mukha niya. It was him. Wala siyang buhay at hindi na humihinga. Nanlambot ako at
napasalampak sa sahig. Gusto kong sumigaw at maglumpasay at mag-asik.

Ilang beses ko siyang itinaboy. Ilang beses ko siyang sinisi. Ilang beses ko siyang sinaktan,
kahit na nakikita ko sa mga mata niya na parehas lang kami ng pinagdadaanan...

Nang hindi na siya magpakita ay akala ko okay na ako. Akala ko okay na ako na wala siya...

Tumayo ako at niyakap siya nang mahigpit. “Hindi pa tayo tapos! Hindi pa tayo tapos bakit
ka namatay?!” Doon ako humagulhol sa kanyang dibdib.

Si Quiro ay hinihimas ang aking likod. “Be strong, Kia.”

“I-I can’t...” Tiningnan ko sina Quiro at Leonardo, sila pa lamang ang nakakaalam na patay
na si Dipen, may mission pa raw kasi silang kailangang gawin kaya inililihim pa nila sa iba
ang tungkol dito.

“You once lost someone. You will get over this,” Leonardo said.

“N-not this time.” Tagaktak angmga luha ko. “N-ni hindi ko man lang nasabi sa kanya ang
mga gusto ko pang sabihin. Hindi ko man lang nasabi sa kanya na mahal ko pa rin siya.
Hindi ko man lang nasabi na magkaka-anak na kaming dalawa...”

Nabigla ang dalawa. “You mean, you’re pregnant?”

Tumango ako. “Two months.”

Nagulat ako nang biglang bumangon si Dipen. “You’re pregnant?!”

Napaatras ako. “D-Dipsy?”

Bumangon siya na para bang hindi alintana na wala siyang saplot. “Buntis ka? Nabuntis
kita?” Garalgal ang kanyang tinig.

Napahinto ako sa pag-iyak. “What the hell is this?” Napatingin ako sa dalawa na ngayon ay
palabas na. “Hey!”

“Buntis ka, Kia?” Lumapit sa akin si Dipen at hinuli ang aking kamay.

Tinabig ko siya. “Oo. At ikaw ang ama—”

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang sunggaban niya ako ng halik. Pagkuwan ay
nagtatakbo siya palabas at nagsisisigaw. “I’m gonna be a father! I’m gonna be a father!”

Sana alam niyang na nakahubo siya.

Bumalik siya sa akin. Naluluha ang kanyang mga mata. “Kia, I swear, I’ll be a good father...”
Nanginginig ang boses niya. “I swear to you I’ll be a good husband...”

Inis ko siyang itinulak. Ilang buwan din siyang hindi nagpakita sa akin, ‘tapos ganito? Hindi
ba niya alam na halos himatayin ako sa daan kanina habang papunta ako rito. Alalang-alala
ako sa kanya.

“Kia... “

“Bakit, pumayag na ba ako na pakasalan ka?”

Lumuhod siya sa harapan ko. “I love you... I will take care of you... oh, I love you so much...”

Humalukipkip ako. “Tumayo ka nga diyan at sumasayad na ‘yang penis mo sa lupa.”

Tumayo siya. “Is that a yes?” Lumuluha ang kanyang mga mata.
“Pakasalan mo na ko, ngayon na...”

Kumalas siya sa akin at ikinulong mukha ko sa mga palad niya. Siniil niya ako ng halik,
napapikit na lang ako habang tila siya uhaw sa mga labi ko. Punong-puno iyong puso ko ng
pag-ibig para sa lalaking ito, and yes, tanggap ko na ang aking pagiging tanga. Sana lang
this time ay hindi na ako lumuha pa.

May luha pa rin sa mga mata niya na magkahiwalay kami. Titig na titig siya sa mukha ko.

“Ah... Dipsy...” Napangiwi ako ng akma niya ulit akong hahalikan. Kagat-kagat niya na ang
ibabang labi ko.

“Ano ‘yun?” ayaw niyang tigilan ang paghalik sa akin pero itinulak ko na siya.

“Saka na natin ituloy kasi nakakatusok ka na.” Bigla kasi ay tinigasan siya. “And please,
magdamit ka.”

End of Book 1

Savaged Book 2
EXCLUSIVE IN BOOKS (uncut book version) AND IN VIP GROUP
(Adult -Romance- Action- Humor)
Damned Phoenixes :First generation
Montemayor Saga : third generation
R18 - Read at your own risk
© Jamille Fumah Stories 2019

“Savaged”
BOOK II
Prologue

DIPEN PSYCHE SAAVEDRA

“ARE YOU NERVOUS, MY BOY?”

“Yes, Dad, I am,” amin ko kay Leo Montemayor-Saavedra, my father.

“It’s okay. Mawawala rin `yan pagkatapos nito.”

We’re all here in the middle of our ranch inside Hacienda Montemayor. Hindi kasi kami
kakasya sa kahit saang simbahan o kahit sa garden ng Villa Montemayor dahil sa dami
namin. Libo ang mga naririto, maliban pa sa mga media na magcocover ng event at mga
private guards na magbabantay for the safety of everyone. This is the biggest event of the
year. Naka-live coverage ito.

I had to catch my breath to believe that this is real. Hindi ko alam kung kailan mauubos ang
kaba at takot ko. Yes I am more than nervous, I’m also scared at this very moment. Today is
my wedding day to the love my life—to Kiana Louise Montenegro.

“The bride has arrived!” the event planner announced.

My heart was beating wildly as Kia walks down the aisle. She was wearing a half a million
dollar immaculate white wedding gown from Paris. It was made of pure silk with hundreds
of diamonds as design. Hindi ko maaninag ang kanyang mukha dahil sa makapal na belo,
kaya mas kinakabahan ako dahil hindi ko man lang malaman ang reaction niya sa lahat ng
ito.

I made sure that everything was perfect. Inilista niya lahat ng gusto niyang mangyari sa araw
na ito. I almost spent all of my fortune for this dream wedding of her. Kung hindi pa nag-
ambag si Dad para rito ay baka pulubi na ako ngayon. Buong probinsiya ng Dalisay ay
invited, mula sanggol hanggang sa uugod-ugod, nandirito. Pwera pa sa mga taga-province,
invited din ang lahat ng mga schoolmates namin noong senior high. Iyong mga nasa ibang
bansa na, pinadalhan ko isa-isa ng pambili ng ticket at panghotel para makauwi ng Pilipinas
sa araw na ito. I also invited some socialites, politicians, and celebrities that Kia requested.
Ginawan ko ng paraan para mainvite kahit ang pinakasikat na artista sa Pilipinas. Kung
kinakailangang magbayad para mapapunta ang lahat dito, I’ll do it. I’ll do everything to
make my bride the happiest.

Nang nasa harapan ko na si Kia ay nagsimula na agad ang kasal. I couldn’t believe na
mapapangasawa ko na siya. Hindi ko na pinigilan ang pagsilip ng luha sa aking mga mata
habang sinasabi ko ang aking speech.
“I never imagined this day would come.” I was holding myself not to stutter. I was so
nervous and excited as hell. “I know I’ve been an ass to you and I have no power to turn
back the times and change everything in the past, but I am willing to make up for all the
tears I’ve caused you. I will make it up to you from this day until the end of our time. I will
never waste this chance to be with you forever. I will be the best that I could be.”

Ang lahat ng tao sa paligid at tahimik habang nakikinig. Wala na akong pakialam kahit
marinig pa nila dahil sa lakas ng volume ng microphone. I didn’t care how cheesy I was.

“I vow to love you and to make you happy every day.” Hindi ko na napigilang maluha.
Sabog na sabog ang puso ko sa emosyon kaya hinayaan ko nang bumuhos ang lahat.

Kinuha ko ang kamay niya para isuot sa kanya ang singsing na ipinasadya ko pa sa Europe.
This million dollar worth of 15-carat flawless emerald cut diamond ring was made only for
Kia. Ibinenta ko ang lahat ng negosyo ko at stocks sa market para sa singsing na ito.

“I promise to put you first and love you even when you get real sassy. You are my
everything and this is my promise to you. From this day forward, you will never walk alone
because I will be forever with you for the rest of your life.” Ginagap ko ang kamay niya na
balot na balot ng puting guantes.

Teka? Bat ba ang kapal ng guantes niya? Kandahirap tuloy ako na maisuot ang singsing sa
kanya. But after of five attemps, naisuot ko rin sa wakas ang singsing kay Kia.

“I love you, Kiana Louise Montenegro, my precious and lovely wife…”

“What a very loving groom we have here,” Father commented, smiling. “You may now kiss
your bride.”

“Thank you, Father.” Pinunasan ko muna ang mga luha ko.

Finally I’ll be able to see her. And to kiss her again. How I missed her. Tatlong linggo na kasi
siyang hindi nagpapakita sa akin, pamahiin daw iyon sa mga ikakasal na dapat hindi muna
magkikita hanggat hindi pa mismo araw ng kasal. I know she’s worth the wait so I patiently
waited for this day to come.

Marahan kong itinaas ang belo ni Kia. My eyes were excited to see the most beautiful bride
in the universe. But instead, I froze. “What… The… Hell…”

Hindi magandang mukha ni Kia ang nabungaran ko nang maitaas ko na nang tuluyan ang
suot niyang belo. Hindi ito si Kia kundi isang matandang babaeng payat na may bulwat na
mga mata!

“Helu, Ser Dipsy!”

Nanlaki ang mga mata ko. “What kind of joke is this?!”

Ngumiti ang matanda at lumitaw agad ang mga bakanteng gilagid niya. “Ser Dipsy, wala si
Seniorita Kia, puyat kase nag-Netflix magdamag kaya proxy raw muna niya si ako. Churi.”

I know her! She’s Kia’s old naughty nanny, Lola Peach! Sa galit ko ay nasakal ko siya.

“Ser! Yowr choking me! Ser I kent breath!”

“Papatayin kitang gurang ka! Ilabas mo si Kia!”

“Let go of her, young man.”

Napaatras ako nang marinig ko ang matigas at buong tinig sa aking likuran. Nang lingunin
ko ito ay malamig na kulay asul na mga mata ang aking nabungaran. Nagtagis ang mga
ngipin ko ng makilala ko siya. He’s the father of Kia, he is the cold as ice Kyo Montenegro.

“This is insane!” gigil na sambit ko. “Where is Kia?!”

“My daughter can’t come today so she sent Lola Peach as her proxy. I don’t see anything
wrong with that,” walang anumang wika niya.

I blinked. “Pardon me?”

“I said Kia cannot come today. Peach is telling you the truth. Pinakiusapan siya ng anak ko
na maging proxy niya dahil puyat siya sa pinanood niyang movie last night.”

Ramdam ko ang pagkulo ng dugo sa aking katawan. Kahit si Daddy sa tabi ko ay alam kong
nag-iinit na rin. Mabuti na lang at nasa malayo si Mommy dahil kung nasa malapit iyon,
baka nasabunutan na niya si Kyo Montenegro.

“What? You don’t want to marry my daughter?” untag sa akin ng lalaki. “Sayang ang gastos
mo.”

“Of course I do! Pero siya ang papakasalan ko at hindi itong gurang na `to!”

“Well if you really want to marry my daughter, you have no choice but to accept Peach as
Kia’s proxy. Hindi ko pwedeng pilitin ang anak kong gumising para pumunta dito dahil
puyat nga siya.” The left side of his lips curved.

I closed my eyes, trying to calm myself down. Umuugong na ang bulungan ng mga tao sa
paligid. Pati ang mga media ay hindi magkamayaw sa pagkuha ng live coverage sa
nagyayari.

“I’ve got to go. My private chopper is waiting for me,” pagkasabi ni Kyo at tinalikuran niya
na ako.

I was left speechless.

Lumingon siya ulit sa akin at walang emosyong nagsalita. “And by the way, best wishes,
Saavedra.”

“Savaged”
BOOK II
Chapter 1

One month before the wedding…

“EXCITED?” tanong ni Mommy sa akin.

“Yeah,” kunwari pa’y kaswal na sagot ko. Pero hindi ko mapigil ang hindi mangiti while
looking at the wedding invitation cards on the table. Kakaalis lang ng imineet kong
naghatid ng mga ito sa akin.
Nandito ako ngayon sa Mary Grace Café para i-pick up ang invitations para sa nalalapit
naming kasal ni Dipen Psyche Saavedra.

Hindi ko ipinagkatiwala sa event planner na kinuha namin ang invitations, simply because
gusto ko na ako mismo ang magde-design nito. Also, ako mismo ang gusto kong unang
makakita nito. Importante sa akin ito higit sa anumang detalye ng kasal. For me, the
invitation serves as the first face of the event. Ito ang magiging unang tanaw ng mga guests
sa kung anong klaseng okasyon ba ang pupuntahan nila, so I made sure na perfect ang
invitation letters. Oh, I’m so excited to distribute these.

Our wedding will be private and a solemn one. Kaunti lang ang imbitado, halos mga kamag-
anak lang since wala naman akong friends. Hindi rin naman importante na hindi ganoon ka-
en grande ang kasal, ang pinaka-importante naman sa lahat ay ang nararamdaman ng
ikakasal. Hindi ko pa man lubos na makalimutan ang nakaraan, alam ko sa aking sarili na
kahit paano ay wala nang hinanakit sa puso ko.

And I am counting on Dipen’s promise that he will make up for all the pain in the past.

“Send me a pic, baby,” hiling ni Mommy sa akin.

“Later, Mom.”

“Okay. Sige na umuwi ka na agad, ha? Nagpaluto ako sa Lola Peach mo ng tinolang manok.
Nagpapitas din ang ako ng mga fresh fruits sa mga tauhan natin sa hacienda para desserts
mo. Kumain ka agad pag-uwi para lumakas ka. At pagkatapos, magpahinga ka, okay?”

“Yes, Mom.”

“Hay naku, tigilan mo ang kaka-yes mo, gusto ko, gawin mo ang sinasabi ko. Baka mamaya
malaman ko na lang na hindi ka na naman kumain. Pag-uwi ko mamayang gabi sa bahay,
ako naman ang magluluto ng hapunan mo.”

“Mommy, hindi mo naman kailangang magluto e, pagod ka sa byahe.” Pauwi palang kasi
sila ni Daddy from Makati dahil inasikaso nila ang bago naming hotel doon. Nag-expand na
naman kasi ang Montenegro Hotel. Pangatlong hotel na namin ito ngayon sa Pilipinas.
Karamihan kasi ng hotel at casino namin ay nasa Macau.
“Ah, basta! Ipagluluto kita!”

I smiled. Malakas at I can say na totally healed na ako, pero kung i-trato ako nina Mommy
ay ganito pa rin. Sobrang pagbawi ang ginagawa nina Mommy at Daddy sa akin dahil iniisip
nila na malaki ang naging kanilang pagkukulang. Ilang beses ko na rin namang ini-explain
sa kanila na wala naman silang kasalanan kung bakit ako nakunan at nalumpo noon.
Kasalanan ko ang lahat dahil naglihim ako sa kanila at nagpakabaliw ako sa pag-ibig, but
still sinisisi pa rin nila ang kanilang sarili dahil sa sinapit ko.

“All right, Mom. See you!” Pinutol ko na ang tawag bago pa maagaw ni Daddy ang phone.
Baka mamaya kung anu-ano na namang payo ang marinig ko mula sa kanya. Kagaya na
lang ng payo niya kagabi na mga after five years na raw kami mag-honeymoon ni Dipen
dahil baka mabinat ako.

Five years? That’s too much!

Saka ano bang sakit ko para mabinat ako? Hay, naku. Hindi pa kasi aminin ni Daddy na ayaw
niya talagang makapangasawa ako ng isang Saavedra. Pero sorry na lang muna si Daddy
dahil tuloy na tuloy na talaga ito.

This is what I wanted eversince… To be a Mrs. Saavedra. Hindi nga lang si Leonardo ang
lalaking papakasalan ko. But Dipen is not that bad, kahit gigil pa ako sa kanya sa
pagpapanggap niya na namang patay.

Muli kong pinakatitigan ang mga nakalatag na invitations sa mesa. Worth it talagang
pagpupuyat ko to finish the design. They were so pretty and classy!

Hindi na maalis-alis ngayon ang ngiti ko. The world at the moment was too surreal.

“Montenegro!” a familiar voice sunddenly called my attention.

I turned around only to see a nightmare—It was Cassia!

Literal akong napanganga at lahat ng bubbles ng pangarap sa paligid ko kanina ay isa-isang

pumutok at naglaho. Napatitig ako sa babaeng palapit. Hapit na hapit ang suot niyang red
off shoulder mermaid dress na lampas tuhod. At sa maamo niyang mukha ay manipis na
make up lang ang makikita.
I thought she’s in the mental institution? So what was she doing here? And damn this bitch!
She was smiling at me like we’re effin’ friends!

“You look glowing. Mukhang okay ka na.” Huminto siya sa harapan ko.

Huli na para maitago ko sa kanya ang mga invitations na nasa table ko. Napatitig siya roon.

“Oh! You’re getting married?!” Namilog ang mga mata niya sabay dampot ng isang
invitation. “And to Dipsy? Really?”

Napalunok ako habang nakatingala sa kanya. Hindi naman siya mukhang surprised sa
nalaman niya.

Ngumiti siya nang matamis. “Congratulations, Kia! Finally, nakuha mo na ang gusto mo.”
Ibinalik niya sa table ang invitation.

Nagtagis ang mga ngipin ko. Kahit nakangiti siya ngayon na parang santa, hindi niya pa rin
maitatago ang maitim niyang pag-uugali. Kilala ko na ang karakas niya kaya demonya pa rin
siya kahit magkaroon pa siya ng pakpak at halo sa ulo.

Nagring ang phone ni Cassia at sinagot niya iyon sa mismong harapan ko.

“Yes, hello?” Nasa akin nakatutok ang mga mata niya habang kausap niya ang kung sino
mang nasa kabilang line. Seriously? What’s her problem?

Ni hindi siya nag-effort na lumayo man lang for privacy, at mukhang kahit hindi nakaloud
speak ay nakatodo ang volume ng phone ni Cassia.

“Hey why are you angry again, huh?” Lumabi pa ang babae na para bang makikita siya ng
kausap.

Pigil naman ang emosyon ko habang nakaupo.

“Masama bang lumabas ako minsan? E sa nabo-bored na nga ako sa pinagtataguan mo sa

akin lalo pa’t bihira ka na lang ngayong dumalaw at mag-stay with me doon.”
Nagsimulang manginig ang mga kamay ko nang bahagya kong maulinigan ang boses ng
kausap ni Cassia sa phone. I couldn’t be wrong. Kahit napakahina at hindi ko maintindihan
ang sinasabi nito, alam na alam ko kung kaninong boses ang kausap niya.

“Don’t worry wala namang nakakita sa akin na kakilala. I made sure of it, okay?” Maharot na
humagikhik siya sa tabi ko na para bang wala ako rito. “Lalong hindi ako magpapakita sa
babaeng iyon because I freaking know that she hates me to bits.”

Nanatili naman akong kalmado. Hindi ko ipapakita kay Cassia ang nararamdaman ko. I’m
done with that. Hindi na ulit para isipin niyang kaya niya ako.

“Yup, I promise you na mag-iingat ako nang triple, okay? Hindi niya ako makikita kaya
walang magiging dahilan para umatras siya sa…” Tumingin sa akin si Cassia at ngumiti. “Ah,
basta, I will take extra care. Ikaw rin mag-ingat ka, and I will wait for your next visit.”

Ibinalik niya ang phone sa shoulder bag saka siya tumingin sa suot na kumikinang na relo.
“Oh, Kia, I gotta go.”

As if gusto ko pa siyang mag-stay!

“I have a favor to ask you before I leave…”

I raised an eyebrow.

“Can you please don’t tell to Dipsy na nakita mo ako today? You know, I already moved on,
and ikaw na ang pinili niya so wala na namang dahilan for him to know na nakita mo ako.”

“Okay,” I cassually said.

“Oh, thank you! Best wishes na lang sa wedding mo, ha? And I know this is too late, but I am
sorry for everything. I hope someday you’ll find it in your heart to forgive me.” Ngumiti pa
ulit siya bago tuluyang tumalikod.

Nang tiyak ko nang nakaalis na si Casia ay saka palang bumagsak ang mga luhang pigil na
pigil ko kanina.

Tumayo ako at naglakad na palabas ng café. Hinabol ako ng isang waiter dahil sa naiwan
kong mga invitation sa mesa, pero hindi ko ito pinansin. Tuloy-tuloy ako sa parking
hanggang sa makasakay sa ako sa aking red Rolls-Royce Dawn convertible car. Pinindot ko
ang pagpapababa ng roof at nang nakasarado na ako sa loob ay saka ako sumubsob sa
manibela.

Inubos ko muna ang aking mga luha bago ko hinagilap ang cell phone ko sa bag. Isang dial
lang, sumagot agad ang tinatawagan ko.

“Hello, Dipsy? I know this is kinda late, but I have a favor to ask.” Napangiti ako nang
mapait. “I changed my mind about our simple solemn wedding. I just realized that I want a
grand one. Can you do that for me?”

“Savaged”
BOOK II
Chapter 2

The day after the wedding…

Akala ko panaginip lang na kumukulog at kumikidlat, sunod-sunod na tunog lang pala ng

doorbell ang naririnig ko. Idinilat ko ang aking isang mata para tingnan kung anong oras na.
It’s just five in the morning. At sino ba naman itong nagdo-doorbell nang ganito kaaga?!

I’m here in QC, sa condo ko sa Montenegro Tower. I am here to hide—I mean to unwind.

Masyado nang maraming nangyari at gusto ko munang mapag-isa. Alam kong walang
iistorbo sa akin dito dahil nilinaw ko kay Daddy nang ihatid niya ako rito noong isang gabi
using our private chopper na wag ipagsasabi kung nasaan ako. Kaya sino itong grabeng
makapindot sa doorbell ko?

Iginulong ko ang aking katawan para lang makabangon sa kama. Hindi na ako nag-abalang
humarap sa salamin dahil sunud-sunod ang pindot ng doorbell ng kung sino mang herodes
ang pumipindot nito. Lumabas ako ng kuwarto at tinungo ang pinto sa sala. Wala akong
paki kung buhaghag ang buhok ko, may panis pa akong laway, at noong nakaraang araw pa
ako huling naligo.
Kinukusot ko pa ang aking mga mata paglapit ko sa pinto. Pagbukas ko nito ay bumungad
sa harapan ko ang seryosong mukha ni Dipen Psyche Saavedra.

Napahikab ako. “Hey, what’s up, Dipsy?”

Hinihingal siya na parang nanakbo ng ilang kilometro. Magulo ang kanyang buhok na para
bang nakipagsabunutan muna siya bago pumunta rito. Maluwag na ang knot ng kanyang
necktie sa leeg. Baklas na rin ang ilang butones sa ilalim ng kwelyo sa suot niyang white
long sleeves. Bitbit na lang niya ang kanyang Armani coat na nakasampay sa kanyang braso.
Mukhang hindi pa siya nakakapagpalit ng damit. Mukhang dito agad siya dumiretso
matapos takasan kahapon ang kanyang pamilya at ang media.

Nagsalubong ang mga kilay niya. “What the hell, Kia?”

“Huh?” Kumamot ako.

“What the hell is happening?!”

“Excuse me?”

“Kasal natin kahapon, for Pete’s sake!” asik niya.

“Ow…” Napangisi ako. “Right.” Natapik ko ang aking noo. “Sorry, I didn’t make it. Ang ganda
kasi ng movie na pinanood ko sa Netflix noong isang gabi. Napuyat tuloy ako.”

“T-that’s your reason?” Nagtatagis ang kanyang mga ngipin. Halata sa boses niya na
nagpipigil siya ng galit.

Napangiwi ako. “Sorry.”

“R-really? Dahil lang sa movie?!” Nanginginig ang nakatikom niyang kamao nang doon ako
mapatingin.

“Pero pinapunta ko si Lola Peach bilang proxy. Ano, naikasal ba kayo –”

“Damn it, Kia!” Napasuntok siya sa pader. “What is wrong with you?! Hindi isang PTA
meeting lang ang kasal natin na kapag puyat ka ay hindi ka na a-attend! It’s our fucking
wedding day! It’s my fucking wedding day!”

“Easy ka lang,” awat ko sa kanya. Para kasing gusto na niya akong banatan.

“Fuck!” Napamura siya bago nanlalatang napaupo sa sahig sa tapat ng bukas kong pinto.
Para siyang batang na-bully ng mga kalaro.

“Kaysa umupo ka diyan, pumasok ka kaya dito. Mamaya kabagin ka, sumakit pa ‘yang tiyan
mo.” Ngumuso ako.

Matagal na namayani sa kanya ang katahimikan bago siya nagsalita. “You said you forgave
me,” aniya sa malungkot na tinig.

Hindi ako nakaimik. That's what I thought so too. Akala ko rin ay napatawad ko na siya at
kaya ko na siyang tanggapin nang buong-buo sa buhay ko. Pero hindi pa pala.

I suddenly realized how much I hate him more than I love him. Hindi pala kumo’t isang
buwan ko siyang hindi nakita after ang proposal niya ay okay na ang lahat. Na-miss ko lang
pala siya, pero hindi ang napatawad. Pinatawad ko lang pala siya noon sa puso ko dahil
gusto kong maka-move on na siya. It’s only for his own sake.

Mas na-realize ko ang lahat ng ito nang malapit na ang kasal namin at malaman ko ang
inililihim niya na niloloko niya lang pala ako about Cassia. It pained me to know na mas
gusto niyang protektahan ang babaeng iyon kaysa sa akin. Mas pinili niya akong lokohin
kaysa bitiwan ang dahilan kung bakit nawala ang anak namin.

Bigla na lang nanariwa ang lahat ng sakit na nagawa niya sa akin. Hindi ko pala siya kayang
makasama habang buhay.

“You’re still mad at me, aren’t you?” Tiningala niya ako. “You still can’t forgive me.”
Nangungusap ang kanyang mga mata.

“Go home, Dipsy. Inaantok pa ako.” Nagblangko ang aking mukha. Wala ako sa mood
makipag-usap sa kanya.

“And that’s all you got to say to me? Inaantok ka?”

“Puyat ako. Gusto ko pang matulog.” Tinalikuran ko siya.

Hinuli niya ang pulso ko mula sa kanyang pagkakaupo. “Mas importante ba talaga ‘yang
tulog mo kaysa sa kasal natin?”

“E sa inaantok nga ako e!” Hindi ko siya nilingon.

“Kia, ako rin walang tulog! Inasikaso ko sina Mommy at ang mga bisita na nagkakagulo
kahapon! Buong gabi rin akong umiiwas sa media at nang makakuha ng tyempo, lumipad
agad ako papunta rito! Ako mismo ang nagpatakbo ng chopper dahil hindi na ako
makapaghintay na makita at makausap ka!”

Kapansin-pansin nga ang eyebags niya, but so what? May eyebags din ako so quits lang.

“Kia, please…”

Tinabig ko ang kamay niya kaya napabitaw siya sa akin.

“Kia, wala na kong mukhang maihaharap sa pamilya ko dahil hindi mo ko sinipot sa kasal
natin kahapon. And now, we’re all over the news.”

I let out a heavy sigh. Kahapon hindi lang mga kamag-anak niya, kasosyo nila sa negosyo,
mga kaibigan, at mga co-agent niya sa Saavedra Phoenixes Agency, mga schoolmates and
teachers namin noong high school, kundi pati mga press at ilang famous celebrities. It’s a
grand wedding na pinag-ubusan niya ng pera at panahon, `tapos ganun lang ang nangyari.
Nasira lang ang dignidad niya at ng pamilya niya. Malamang ngayon ay laughing stock na
ang mga Montemayor-Saavedra sa social media.

Malas na lang ng mga kamag-anakan ni Dipen dahil nadamay sila. Nadamay sila sa galit ko
kay Dipen at sa mismong sarili ko dahil ang tanga-tanga ko.

Ang tanga-tanga ko noon. Hindi na ngayon.

Inis ko siyang nilingon. “May gusto ka pa bang sabihin? Sabihin mo na. Bilisan mo at
higang-higa na ko!”

Malamlam ang kanyang mga mata na napayuko sa kanyang braso. “Do you really want to
marry me?”

“Huh?” Napakurap ako sa tanong niya.

“Are you still hurting?”

Parang may bumara sa lalamunan ko at hindi ko masagot ang mga tanong niya.

“Do you even… love me?” Nakayuko lang siya at hindi niya magawang tumingin sa `kin.

Dahan-dahan akong napasandal sa pintuan habang nakatitig sa kanya. He looked miserable.

Nakasalampak siya sa sahig at parang latang-lata.

Yumuko ako at kinuha ang pulso niya para hilahin. “Tumayo ka riyan.”

Nagtatanong ang mga mata ni Dipen pero walang namutawing salita mula sa mga labi niya.

“Tayo!” Hinila ko siya at nang makatayo siya ay binalikan ko ang pinto para isara at i-lock.

“Kia…”

Hinila ko siya papunta sa kuwarto.

“Alam kong pagod ka at walang tulog.” Wala siyang pagtutol nang alisin ko ang suot niyang
necktie saka nang itulak ko siya sa ibabaw ng kama.

“Kia, I spent almost a billion for our wedding…”

“Sinusumbatan mo ba ko?”

“No…” anas niya habang nakahiga padipa sa kama. “Gusto ko kasing masaya ka. Gusto ko
tuparin iyong mga hiling mo para sa araw na iyon…”

“Masaya naman ako.” Nag-iwas ako ng tingin sa kanya. “Listen, Saavedra… Ikinasal na tayo
kahapon. Si Lola Peach ang proxy ko, kaya kahit wala ako doon, kasal na tayo kaya wag ka
nang mag-inarte. Sabayan mo na lang muna akong matulog, all right?”
Tinungo ko ang kurtina saka hinila iyon pasara para dumilim ang kuwarto. Sumampa ako sa
kama at humila ng unan para yakapin. Nasa tabi ko lang si Dipen at wala siyang kaimik-imik
habang nakatingala sa kisame. Namimigat na ang talukap ng mga mata niya. Mukha talaga
siyang exhausted kaya siguro hindi na siya pumalag.

Mayamaya pa ay naramdaman ko na ang malalim niyang paghinga. Nakangiting pumikit na

rin ako.

That’s right, Saavedra. Sleep tight and rest your mind because later, I’ll be gone again.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 3

HOME SWEET HOME. I was sitting on the edge of my bed while I’m drinking my Martini. Sa
mga oras na ito, malamang na gising na si Dipen at alam na niyang wala na siyang kasama
sa condo ko.

Three hours lang akong natulog kaninang umaga at nang magising ay umakyat na agad ako
sa rooftop kung saan naghihintay sa may helipad ang isang private chopper. Naka-stand by
lang iyon in case gusto kong umalis. At nandito na nga ulit ako ngayon sa Hacienda
Montenegro, sa lupain namin. Malayo ito sa bayan ng Dalisay kung saan naman
matatagpuan ang hacienda nila Dipen.

I wonder kung anong iniisip ng lalaking iyon sa mga oras na ito? I bet he’s raging mad as
hell at this very moment. Minumura niya ako, sinusumpa sa isip dahil tumakas na naman
ako.

“Good riddance, Saavedra…” anas ko sa hangin.

Tumayo na ako matapos ubusin ang laman ng hawak kong shotglass. Pumasok ako sa
malawak kong banyo na ang tanging nagsisilbing liwanag ay mga scent candles na inorder
pa ni Mommy from Italy. Mabangong-mabango ang paligid. Hinubad ko ang suot kong
robe at saka ako lumublob sa naka-ready ko ng bathtub.
Ah, this is life…

Nanuot sa balat ko ang maligamgam na tubig at ang madulas na mamahaling liquid bath
soap na nakahalo dito. Agad akong na-relax dahil ngayon na lang ulit ako nakaligo.

After a while, inalis ko ang bula sa bathtub saka pinalitan ng malinaw na tubig. Nagbanlaw
ako at sinabuyan ng rose petals ang paligid saka ako muling lumublob. Nilunod ko ang
lahat ng alalahanin ko sa tubig. Nagpakasaya ako sa paglublob hanggang sa hindi ko
namalayang nahila na ako ng antok at tuluyang nakatulog. Kulang pa rin kasi ang tulog ko.

Naalimpungatan na lang ako nang umangat ang aking katawan mula sa bathtub. May
matitigas na brasong bumuhat sa akin paalis sa tubig.

Gustuhin ko mang dumilat ay sarap na sarap ako sa pagtulog para gumising. Basta ang
alam ko ay karga-karga ako ng kung sinong napakabangong nilalang at buong ingat akong
inilapag sa ibabaw ng aking kama.

Bago ako tuluyang mawalan ng pakiramdam sa paligid ay naramdaman ko pang masuyo

niyang tinutuyo ang katawan ko gamit ang malambot na pamunas at pagkatapos ay
marahan akong sinuutan ng damit at kinumutan.

I HAD A GOOD SLEEP. May ngiti sa mga labi ko nang madama ko ang pagtama ng init na
tiyak kong galing sa sikat ng araw na pumapasok mula sa sliding glass windows ng aking
kuwarto.

Nakapikit pa rin ako habang ini-enjoy ang sikat ng araw. Ang mismong malaking kama ko
ay nakatapat sa bintana. Sinadya ko talagang nakatapat sa sunrise part ang malalaki kong
glass windows para sahod ko talaga ang init ng umaga. Tuwing nagigising ako ay
binubuksan ko agad iyon para sabay na tanggapin ang araw at ang mabangong simoy ng
hangin na nagmumula sa mga pananim sa hacienda namin.

Natigilan ako nang may marealized. Sino pala ang nagbukas ng mga bintana at naghawi ng
kurtina kung nakahiga at nakapikit pa rin ako dito sa kama ko?

At sino pala ang nagdala sa akin sa kama?

Shit! Agad akong napadilat at napabangon. I clutched on my head. I remember that the last
thing I did last night ay maglublob sa bathtub. And I can still remember na nakatulog ako
nang hindi umaahon. So bakit ako nandito? Sino ang nag-ahon at nagdala sa akin dito?

Then I realized na may suot akong malaking t-shirt. Agad kong ichineck ang dibdib ko, wala
akong bra! Sunod kong ichineck ang pang-ibaba ko, good thing dahil meron akong suot na
panty.

No! No… no… ayokong isiping siya ang may gawa. Hindi siya pupunta rito! Tinakasan ko na
siya sa condo at kalokohan nang pati dito ay sumunod siya. It couldn’t be him! Hindi talaga
—

“`Glad you’re awake now,” said by a husky voice.

Gulat akong napalingon sa bumukas na pinto ng kuwarto ko. Oh, shit again!

Nakatayo si Dipen Psyche Saavedra in flesh sa harapan ko. Simpleng t-shirt na puti ang suot
niya at slacks na black sa pang-ibaba—iyong suot niya pa rin kahapon sa condo. Sa mga
paa niya naman ay simpleng Hermes men’s slippers lang ang gamit niya.

Tulala ako sa kanya hanggang sa makalapit siya.

Bahagyang magulo ang buhok ni Dipen pero presko ang itsura niya. Nakaligo na kaya siya
since yesterday?

Saka ko napansin ang bitbit niyang tray na may lamang isang plato ng kanin, steak, sliced
pineapple, at isang baso ng gatas. Pero bakit nga siya nandito?! Anong ginagawa niya rito
sa Hacienda Montenegro?!

“W-why are you here?” Damn it! Bakit kailangang mautal?

Hindi ko na natiis na hindi siya tanungin. I just can’t believe that he’s really here. Iniwan ko
siya sa condo kahapon, tapos nakabuntot na agad siya rito?!

He didn’t answer my question.

“Dipsy…” tawag ko sa pansin niya.

“Kung hindi ako dumating agad kagabi, baka nalunod ka na sa bathtub. Ang putla mo na
nang iahon kita.” Kalmado lang siya habang bitbit pa rin ang tray.

“My question is why are you here?”

“At bakit hindi?” mahinahong balik tanong niya. His face was void of any emotion when he
looked at me.

Napalunok ako. Bakit ganito? Bakit kalmado siya? Bakit hindi niya ako sinisigawan habang
tinatanong kung bakit hindi ko siya sinipot sa kasal namin at bakit ko siya tinakasan sa
condo kahapon?!

Seriously bakit nandito siya?! Hindi pa ba malinaw sa kanya na ginagago ko na lang siya?
Bakit nandito pa rin siya? He supposed to be mad now. Hindi na para pumunta pa siya rito.

“Hindi ka dapat naglulublob nang matagal. Hindi makakabuti sa baby kapag sinipon ka.”

I blinked on what he said.

Inayos niya sa tray ang pagkaing dala niya. “You should eat. Anong oras na. Dalawa na
kayong kumakain ni Baby kaya hindi ka dapat malipasan ng gutom.”

Baby? Oh, I almost forgot about that, damn it!

Inis kong inagaw sa kanya ang kubyertos. “Ako na!”

So he’s here because of the baby, huh? Yeah, right! Hindi kasi siya magkakaanak kay Cassia!

Hinayaan niya naman akong kunin sa kanya ang kutsara at tinidor. Pinanood niya ako
habang sumusubo ako. Naiilang man ay hindi ko iyon ipinahalata sa kanya.

Nang makatapos akong kumain ay walang imik niyang niligpit ang pinagkainan ko saka
binuhat ang tray. Blangko pa rin ang emosyon niya sa mukha hanggang sa tahimik nang
lumabas ng pinto ko si Dipen.
Natulala ako ng ilang minuto. Hindi ko pa pala agad-agad madidispatsa si Dipen sa buhay
ko, hindi pa ngayon dahil meron pang nagbubuklod sa aming dalawa—at iyon ay ang baby
na tinutukoy niya.

Ugh! Gigil na naibato ko ang unan sa pinto.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 4

PABABA ako ng hagdan nang harangin ako ng isang matandang babaeng payat na bulwat
ang mga mata. Ang dibdib niya ay nakalaylay hanggang sa kanyang bewang.

“What?!” inis na sita ko sa kanya. Paano’y kada iiwas ako, haharang ulit siya.

Nakangiwi ang bibig niyang iilan na lang ang lamang mga ngipin. But in fairness, maputi
ang ilang pirasong ngipin niya.

“Nag-usap na ba kayo ni Boy Bakat?” Si Dipen ang tinutukoy niya.

Ewan ko ba kung bakit ganun ang tawag niya noon pa kay Dipen.

Kinalabit ako ng matanda. “Churi, Seniorita Kia. Ginawa ko naman ang lahat para hindi
mahalata ni Ser Dipsy na hindi ikaw ang bride niya. Pero nalaman niya pa rin kasi hindi tayo
gaanong magkamukha.”

Hindi ko alam kung matatawa ako o maiinis sa kanya. Hello?! Malamang hindi kami
magkamukha!

At iyon naman talaga ang plano ko na malaman ni Dipen na hindi ako ang bride niya, kaya
nga hindi ako pumunta. Gusto kong masira siya sa araw ng kasal, pero heto at nandito ang
lalaking iyon sa hacienda namin na parang walang nangyari kahapon.

“Seniorita Kia, magday-op muna ako!”

Nilampasan ko na siya.

“Seniorita Kia, keri you na ba sarili mo?”

Of course! Hindi naman na ako lumpo.

“Andito naman si Ser Dipsy para bantayan at alagaan ka habang day op aku!”

I chose to ignore her.

“Wan yir!”

Seriously? `Wag na kaya siyang bumalik?

“I’ll be bak!” habol niya sa akin.

“Fine! Enjoy!” Bahala si Lola Peach sa buhay niya kung saan siya pupunta at kailan siya
babalik. Wala naman siyang binubuhay para itali niya ang sarili sa pagsisilbi sa pamilya
namin. Matanda na siya, she should really enjoy life. I’m gonna tell Daddy to wire Lola Peach
a handsome amount of money that she can use on her vacation.

My stomach grumbled and I remember na hindi pa pala ako kumakain so I dragged my

body to the kitchen to get something to eat. Ayokong mag-utos sa katulong para ipagluto
ako, I think mas trip kong kumain ngayon ng junk foods. Alam kong pag nalaman ito nina
Mommy ay magagalit sila.

Ayos dahil ako lang rito sa kusina. Nagsimula agad akong mamili pagkabukas ko ng upper
cupboard kung saan nakalagay ang mga junk foods.

“Hindi ka kakain ng kahit ano diyan.”

Napatalon ako sa gulat nang biglang may magsalita. Muntik pa akong mabuwal kung hindi
lang ako naagapan sa braso ni Dipen. Napalingon ako sa kanya na ngayon ay nasa likuran
ko na.

“What the hell were you thinking, huh?” Hinablot niya sa kaliwang kamay ko ang hawak
kong Pringles at ibinato pabalik sa cupboard.
“Ano ba?!”

Why is he still here?

Pinandilatan niya ako. “Bakit ka kakain ng ganyan? You know it’s bad for the baby, Kia!”

Oo nga pala, dahil sa baby!

Hinila niya ako sa braso at maingat na pinaupo sa stool sa tapat ng island table sa kusina.

“Nagugutom ako and I wanna eat!”

“Kung nagugutom ka, tell me.” Biglang gumaan ang boses niya. “Ipagluluto na lang kita.
Hindi mo kailangang kumain ng junk foods.”

Naumid ang dila ko sa baba ng tono ng pagsasalita niya. Why is he acting like this? Paano
niya naitatago ang galit niya at inis?

Saavedras are known not only for being sharks in the business world, but also for their hot
temper. Nasisigurado ko na kahapon ang gigil at galit niya sa akin sa pag-iwan ko sa kanya
nang walang pasabi at paliwanag kung bakit ko siya hindi sinipot sa kasal namin. Kahit
paano, dapat hindi siya makapagtimpi.

He supposed to be mad! Goddamnit!

Pero iba ang nakikita ko kay Dipen ngayon. Mabilis at sigurado ang kilos niya sa kusina, at
mukhang seryoso siyang ipagluto ako para lang hindi ako kumain ng junk food. Hindi na
ako nakipagtalo dahil nasa tapat na siya ng ref at nagkakakalkal ng lulutuin. Puro gulay ang
nakita kong inilalagay niya sa counter.

“Baka naman mapurga ako niyan,” mahinang ani ko.

“Sasahugan ko ng manok.”

“You know what? You really don’t have to do this. Pwede akong mag-utos sa mga katulong
para—”
“I insist. Mabuti iyong alam ko kung anong sangkap at kung anong mga putahe.
Masusustansiya lang dapat ang mga kakainin mo. More on veges and fruits, no additives.”

Lumabi ako. Fine, kung gusto niyang maging instant cook dito sa mansiyon, pagbibigyan ko
siya.

Nagsuot siya ng apron at nagsimulang magpainit ng kawali. Seryoso nga siyang ipagluto
ako. Pinakuluan niya muna ang manok sa kaserola para hindi na raw malangsa kapag iginisa
niya na. Itinapon niya ang tubig na pinagkuluan pagkatapos.

Pinanood ko si Dipen magluto. Hindi ko alam kung anong luto ang ginawa niya sa manok,
basta may gulay at may gata. Wala nga siyang ginamit na pampalasa maliban sa kaunting
asin. Nagsaing rin siya sa rice cooker ng kanin. Habang hinihintay niyang maluto ang mga
nakasalang ay pinagbalat niya ako ng orange.

“Ito muna kainin mo,” abot niya sa akin sa prutas.

“Serioulsy, why are you still here?” Hindi ko tinanggap ang inaabot niya.

Tumingin siya sa akin. “Kainin mo muna `yan habang hindi pa luto iyong niluluto ko.”

“Dipsy!”

Tumalikod siya at tinungo ulit ang ref. “Anong gusto mong drinks?”

“You supposed to be raging mad at me, you know. I ruined you on our wedding day and I
left you in the condo yesterday.”

Nahinto siya, pero saglit lang. Nagkalkal siya ng mga inumin sa loob ng ref. “Puro sodas ang
nandito, would you like to have milk instead?”

Nangalumbaba ako sa island table. Hindi niya pinansin ang mga sinabi ko. So maang-
maangan ang gusto niya ngayon? Okay. Pagbigyan!

“Kaninang umaga, pinagatas mo na ako. Gusto mo bang magtae na ako?”

Napakamot siya sa kanyang pisngi. “I think tubig na lang muna.” He poured me a glass of
water. “Ubusin mo.”

I rolled my eyeballs at him. “Whatever!”

Mayamaya lang ay bumalik na siya sa tapat ng kalan para icheck ang niluluto niya. Hindi ko
alam kung ano ang tumatakbo sa isip niya ngayon. Mukhang wala siyang balak pagusapan
ang nangyari kahapon.

Hindi ko namalayang nawili na ako sa pagsunod ng tingin sa bawat kilos ni Dipen. I didn’t
know na sanay siya sa kusina based sa bawat galaw niya. At bagay sa kanya ang kulay
pulang apron. Napakaseryoso ng mukha niya habang kumikilos siya. He can be a hot chef
lalo kung wala siyang suot na iba maliban sa pulang apron—

What the fuck? Hot chef? Saan galing iyon? At bakit parang pinagpapantasyahan ko pa
siya?!

Tumingin si Dipen sa akin na saktong nakatingin pa ako sa kanya kaya nagtama ang aming
paningin. Wala naman siyang reaction, pero malamlam ang mga mata niyang nakatingin sa
akin.

Ako na ang nag-iwas ng tingin. “Hindi pa ba luto `yan? Ang tagal naman!”

“Konti na lang.”

“Kailan pa? `Pag patay na ako sa gutom?”

“Kainin mo muna yung binalatan kong orange. Patapos na rin `to.”

“Ayoko ng orange.” Ibinato ko sa lababo ang bilog na prutas. Wala akong pakialam kahit
marumihan iyon.

Nakita kong kinuha niya iyon at hinugasan. Saglit lang ay tumunog na ang rice cooker.

“Magkakanin ka?” tanong niya. Inilagay niya sa ref ang orange saka i-chineck ang kanin.

“No.”
Nilingon niya ako.

“Okay! Sige, ipagsandok mo ako!”

Tumango siya at kumuha ng plato. Pinanood ko na naman siya sa pagkilos. Ipinagsandok

niya ako. Pinatay niya na ang kalan at hinango ang niluto at inilagay sa isang mangkok para
iserve sa akin.

Nang maayos na ang lahat sa harapan ko ay saka niya hinubad ang suot na apron. May butil
ng pawis sa gilid ng sentido niya nang lumapit siya. “Kain na. Ingat lang kasi mainit pa.”

Tiningnan ko ang mga inihanda niya. Sa totoo lang, mukhang masasarap ang mga ito.
Mabango rin.

“Hindi ko alam kung naperfect ko ba iyong lasa, ang tagal na kasi since the last time na
magluto ako,” kaswal na kwento niya.

Matagal na? Matagal na nga ba talaga? So hindi niya ipinagluluto si Cassia is that it?

“Sino ang nagturo sa `yo?”

“Si Mommy. Magaling magluto iyon, kahit sardinas, kayang gawin pangworld class.” Ikinuha
niya ako ng tubig. “Gusto mo bang himayin ko iyong manok?”

I just nodded.

Ginawa naman ni Dipen. Hinimay niya ang manok na parang isda saka inilagay sa ibabaw ng
kanin ko. Naghihintay siya sa akin na tikman ko na ang luto niya.

“Mainit pa ba? Palamigin muna natin—”

“You know what?” Putol ko sa sinasabi niya. “Hindi pala ako gutom.”

“Kia…”

Tumayo na ako at hindi pinansin ang pagsalubong ng mga kilay niya.

Ayoko nang makita ang disappointment sa mukha niya. Wala siyang karapatang
madisappoint o masaktan.

“Kia…”

Huminto ako pero hindi ko siya pinagkaabalahang lingunin.

“Kia, I’m not leaving you. I am staying here.”

“Really? Hindi ka ba hahanapin sa inyo?” malamig na tanong ko na hindi siya nililingon.

Narinig ko ang mahina at walang buhay niyang tawa. “Bakit ako hahanapin? Malaki na ako.
Saka dito ako kung saan ang asawa ko.”

Ako naman ang mahinang natawa.

“You’re right. Kinasal tayo. Kinasal tayo kahit pa proxy mo lang iyong pinakasalan ko, kasal
pa rin tayo,” mahina man pero may diing bitaw niya sa mga salita.

Hindi ko alam kung bakit bigla na lang nag-init ang gilid ng mga mata ko sa sinabi niya.

“Aalis lang ako rito kapag sasama ka na sa akin. Pero habang nandito ka pa, dito lang rin
ako.”

“B-bahala ka…”

“Dito lang ako, Kia. Dito lang ako kasama mo... Kasama niyo.”

Doon na nalaglag ang mga luhang nagpapainit sa mga mata ko, ngunit hindi ko iyon
hinayaang makita ni Dipen. Tumalikod na agad ako.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 5
MABILIS ang mga hakbang ko papunta sa hagdan. Bumalik ako sa kuwarto ko at nagkulong.
Bahala siya roong kainin ang niluto niya. I don’t care! Marahas kong pinunasan ang ilang
luha na tumulo mula sa mga mata ko. Damn it! Bakit ba ako umiiyak?

Dipen was here for the baby and that’s it. Hindi siya aalis dito dahil nga hinahabol niya
iyong baby sa tiyan ko. Siguro kapag lumabas na ito ay saka palang niya ipapakita ang galit
niya. Dapat i-ready ko na ang sarili ko sa mga posibleng mangyari in the future. Bawal na
ang tanga ngayon.

Matapos ang ilang minuto ay nagshower ako. Mahigit fifteen minutes din ako sa loob. Sa
pagsahod sa malamig na shower ko ibinuhos ang frustration ko. Kulubot na ang mga daliri
ko nang magbanlaw ako.

Paglabas ng banyo ay natigilan ako nang maabutan si Dipen na nakahiga sa kama ko.

Topless ang lalaki at dark jeans ang pang-ibaba. Nakamedyas pa siya ng kulay puti.
Nakapikit siya habang nakatihaya at nakapatong ang isang braso sa noo. What the hell?
Bakit dito siya natutulog sa kuwarto ko?!

At tulog nga ba talaga siya?

Marahan akong humakbang habang ibinubuhol nang doble ang tali ng suot kong bathrobe.
Mahirap na at baka sumpungin ng kamanyakan ang isang `to tapos pumayag ako—I mean,
mapilitan ako if daanin niya ako sa dahas. Malamang galit siya sa akin at baka sa pwersa
niya ako gantihan. Wala akong laban sa isang secret agent, no!

Huminto ako isang dipa ang layo mula sa kama. Tulog na ba talaga ang lalaking `to? Sa
klase ng paghinga niya, mukhang malalim na ang kanyang tulog. Medyo naghihilik din siya.
Parang pagod. Nakatulog ba siya last night?

Ibinuhol ko pa ng isa ang bathrobe ko saka ko mas nilapitan si Dipen. Minasdan ko nang
mabuti ang itsura niya. Nakapikit ang kanyang mga mata na may mahahaba at itim na itim
na eyelashes, bahagyang nakaawang rin ang mapula niyang mga labi, at ang makinis niyang
pisngi ay ayos naman ang kulay, hindi maputla. I think he’s okay.

Malakas na pumitik ako sa ere.

And just that, gulat na napabalikwas siya ng bangon sabay kapa sa ilalim ng unan niya.
Palinga-linga siya hanggang sa mapako ang nanlalaki at namumulang mga mata sa akin.
“Kia?!”

Napalunok ako nang makita ang kinuha ng kamay niya mula sa ilalim ng unan—isang .45-
caliber!

Nang mapansing doon ako nakatitig ay pasimple niya iyong ibinalik sa ilalim ng unan.
Alanganin siyang ngumiti. “Hey… Ikaw pala. Do you need anything?”

Inismiran ko siya para iparating na hindi naman ako natatakot na may baril siya.

“Gutom ka na?” masuyo niyang tanong.

I ignored his question. “Why are you sleeping on my bed?” sa halip ay sita ko sa kanya.

Napakamot siya ng batok at umalis sa kama. “Sorry, nakatulog ako…”

“Kailangang topless?”

Napatingin siya sa katawan niya. “Ah, mainit kasi.”

“Mainit? Nakatodo ang AC nang pumasok ako sa banyo! Magdamit ka!”

“Sorry, sorry.” Dinampot niya ang kulay grey na tshirt na nakasampay sa sandalan ng
bangko at isinuot iyon. “Bakit pala ang tagal mo sa banyo? Baka sipunin ka.”

Tinalikuran ko na siya para kumuha ng damit ko sa closet. Nakikiramdam ako kung lalabas
siya ng kuwarto pero nakapili na ako ng isusuot, hindi pa rin siya tumitinag sa pagkakatayo
niya sa likod ko.

Inis ko siyang hinarap. “Magbibihis ako, okay lang sa `yo?” I said, sarcastically.

Napakamot ulit ng batok si Dipen. “Baka kailangan mo lang ng tulong.”

“Excuse me?”
“Ah… Halimbawa maghu-hook ng bra mo. Ganun?”

Sinamaan ko siya ng tingin.

Napakamot siya. “`Sabi ko nga, labas muna ako. Iinitin ko iyong ulam mo.”

Paglabas niya ng kuwarto ako inilock ko agad ang pinto. Ang talipandas na iyon! Paano
kaya siya nakapasok sa kuwarto ko kanina e tandang-tanda ko na inilock ko rin ang pinto
bago ako pumasok sa banyo para maligo.

Ugh! Ano pa nga bang aasahan ko sa isang secret agent? Malamang na lahat ng klase ng
lock kaya nung buksan. Kahit pa lock ng bra! Bwisit!

MAGDIDILIM na nang lumabas ako ng kuwarto. I wonder kung umalis na ba si Dipen, wala
kasi siya sa kahit saang sulok ng mansiyon. Kanina pa rin siya hindi nagpaparamdam sa akin.

Hmp! Baka nga umalis na!

Nakasimangot na sumalampak ako ng upo sa sofa. Siguro nga umuwi na. Siguro napagod
na at nagsisisi na siyang pumunta pa siya rito. Hah! Mabuti nga umuwi na siya dahil ayoko
na siyang makita. Hindi naman talaga kami ikinasal so dapat lang na umalis na siya.

“What’s with the long face?” Bumukas ang pinto at iniluwa niyon si Mommy na nakangiti.
“Hello, baby ko!”

Agad akong napatayo. Kasunod ni Mommy si Daddy. Galing silang Manila for a business
meeting again.

“Hi guys!” bati ko sa kanila sa pilit na pinasiglang tinig. Hinalikan ko si Mommy sa pisngi at
niyakap si Daddy. “Pasalubong ko?”

“Bagong bag ba?” Ngiting-ngiti si Mommy.

“I’m just kidding!” Wala naman sa akin ang mga luxury things, sa totoo lang. Sawa na ako.
Saka kayang-kaya ko namang bumili ng kahit ano any time na gustuhin ko.
Kahit wala akong trabaho, may allowance akong five hundred thousand pesos from Daddy.
Plus pa iyong allowance kong one million monthly sa grandpa ko. Ni hindi ko nagagalaw
ang alin man sa mga perang iyon dahil libre naman ako ng lahat dito sa mansion.

“Nasaan na pala si Saavedra…” Nahinto si Mommy ng tumikhim si Daddy.

“Umuwi na siguro—” Ako naman ang nahinto sa pagsasalita nang biglang magtahulan ang
mga American pit bull terrier namin sa labas.

“Ano iyon?” Nauna si Mommy na pumunta sa sliding door ng verandah.

Nakakulong naman ang mga aso namin sa likod ng mansion pero hindi ugali ng mga iyon
na magtahulan unless may hindi kilala silang nakikita.

Napalabas na kaming lahat para i-check kung sino at ano ang tinatahulan ng mga aso. Kaya
pala, parating si Dipen na may bitbit na isang basket ng hilaw na mangga. Mukhang galing
siya sa hacienda namin.

“Anong ginagawa niya?” pabulong na tanong sa akin ni Mommy.

“Seriously, Mom, I don’t know,” pabulong rin na sagot ko.

Si Daddy ay walang imik at nakapamulsang sinalubong si Dipen na paakyat na sa hagdan ng

verandah.

“Nandito na po pala kayo.” Ibinaba ni Dipen ang bitbit na basket ng hilaw na mangga. Gulo-
gulo ang buhok niya, namumula ang balat, at pawisan siya nang makalapit.

Pawisan na pero mukhang mabango pa rin. Ang pamumula ng balat niya, parang nababad
sa araw. Moreno si Dipen, pero namumula siya kapag naaarawan.

Teka, naligo ba siya ngayong araw? Iba na kasi ang suot niyang pants ngayon. Faded jeans
na. And his shirt, navy blue na ang kulay.

“What are you doing here?” Daddy asked him.

Hindi ko makita ang reaction ni Daddy kasi nakatalikod siya sa amin ni Mommy habang
kausap niya si Dipen.

Magalang na yumuko si Dipen kay Daddy. “Dito gusto ni Kia, kaya dito po muna rin ako. I
hope that’s okay with you, Sir.”

Napangiwi si Mommy sa word na “Sir”. Napataas naman ang isang kilay ko.

“Ipinamitas ko po pala si Kia ng mangga sa hacienda niyo. Baka kasi gusto niya.” Tumingin
sa akin si Dipen at ngumiti. “Mangga. Gusto mong ipagbalat kita?”

“N-no, thanks.”

Siniko ako ni Mommy.

Pigil ang simangot na tumango ako. “I mean later.”

“Kyo, sa taas muna tayo,” tawag ni Mommy kay Daddy.

Bago sumunod si Daddy ay tinapunan niya muna ng blangkong tingin si Dipen.

“Tinulungan ako ng isa sa mga tauhan niyo para manungkit niyan,” sabi niya na pumatay sa
sobrang katahimikan dahil kaming dalawa na lang sa verandah. Inilapag niya ang basket ng
mangga sa marmol na sahig. “Tiyak maghahanap ka nito kaya sinigurado ko ng may stock
ka.”

“Nanguha ka lang pala ng mangga, akala ko umalis ka na,” nakasimangot na sabi ko.

Ngumiti siya na lalo kong ikinainis.

“What’s funny?”

“Wala.” Ngingiti-ngiti pa rin siya.

“Sinasabi ko lang, lumayas ka nang walang paalam. Lumabas ka ng mansion, dito pa talaga
sa likuran ka dumaan. Paano kung hindi nakakulong ngayon ang mga pit bull? E di sagutin
pa namin pampaturok mo ng anti-rabies sa pwet!” Padabog ko siyang tinalikuran para
bumalik na sa loob.

“Kia.”

“What?!”

“I just wanna say na mabilis akong tumakbo.”

Inis ko siyang nilingon. “So?”

“So hindi ako mahahabol ng mga aso niyo kung sakaling hindi sila nakakulong nang
bumalik ako.” Ngumisi siya at lumabas ang mapuputi at pantay niyang mga ngipin.

Naumid ang dila ko habang nakatingin sa kanya.

“Kaya wag ka nang mag-alala sa pwet ko. Exclusive lang `to sa `yo.”

“Gago!” Gigil at namumulang iniwanan ko na siya sa verandah.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 6

NAKAKAINIS ang lalaking iyon! Kung i-tease ako akala mo okay kami. Hello? Obvious
namang hindi. Masyado siyang feeling kung umacting na everything is okay. Bahala siya sa
buhay niyang mapagod.

Bumalik ako sa sala para tingnan kung ano na ang ginagawa niya since hindi siya sumunod
sa itaas. Gusto ko lang siguraduhing wala siyang gagawing kabulastugan dito sa mansiyon
namin.

Nasaan na kaya ang mokong na iyon?

Natigil ako sa gitna ng sala nang makitang nandoon ang basket ng manggang dala ni Dipen
from our hacienda. Hmmm… mangga? Why not, right? I’m pregnant kaya malamang gusto
ko nga ng mangga. Biglang gumuhit ang isang pilyang ngisi sa mga labi ko.

“Gusto mo?” Mula sa sliding door ay lumitaw si Dipen. Mukhang galing sa pagpapahangin
sa verandah. Mukhang nagmuni-muni. Hindi na siya pawisan ngayon.

Lumabi ako. But I liked it nung pawisan siya.

Itinuro niya ang basket. “Bukas mo na pala kainin `to, gabi na eh. Baka saktan ka ng tiyan.”

“No. I think I wanna eat mangga right now.” Pumunta ako sa sofa at pade-quatrong naupo
roon. “`Pagbalat mo na ako.”

“Are you sure?”

“Please?” Pinagningning ko ang mga mata ko sa kanya.

“Okay.” Kumuha siya ng anim na mangga sa basket, at kahit malalaki iyon ay napagkasya
niya sa mga palad niya ang tagta-tatlo. Wala man lang nahulog sa pagkakahawak niya.

Nag-iwas ako ng tingin lalo ng mas ma-emphasized kung gaano kahahaba ang mga daliri
niya dahil sa pagkakadakma niya sa mga mangga.

“Kumain ka ba muna?”

“Oo kumain na ako,” I lied.

“All right.” Madali siyang pumunta sa kusina at pagbalik ay may dala ng plato at kutsilyo.
Nahugasan na rin niya ang ilang pirasong mangga. Naupo siya sa sofang kaharap ng
inuupuan ko at nagsimulang magbalat.

Pinanood ko siya sa mabilis at sigurado niyang pagbabalat. Sa ilang saglit lang, tatlo na
agad ang nabalatan at nahiwa niyang mga mangga. Magaling talagang humawak ng
kutsilyo ang talipandas.

“Here.” Inilagay niya sa gitna ng center table ang plato na may balat ng mangga.

Nanulis ang nguso ko. “Sawsawan, wala?”

“Huh?” Napaangat siya ng tingin sa akin.

“Sawsawan. Paano ko kakainin `yan kung walang sawsawan?”

“Ah, yeah.” Napakamot siya ng ulo. “Anong gusto mo?”

“Bagoong.”

“Wait!” Nanakbo siya sa kusina, pagbalik ay may dala na siyang bote ng bagoong. “Okay ba
ito? Spicy?”

Tumango ako.

Isinalin niya ang ilang kutsarang bagoong sa platito at inilapit sa akin.

“Ketchup.”

“Huh?”

“Mas okay pala ang ketchup na sawsawan.”

“Ketchup sa mangga?” Nasa mukha niya ang pagkarimarim.

“Yup.”

“Okay.”

“Magdala ka na rin pala ng toyo,” habol ko.

“For?”

“Sawsawan din. Ihahalo ko sa bagoong.”

Napakunot siya ng noo. “Are you sure about that?”

“Iuutos ko ba kung hindi ako sure?” Huling-huli ko ang pagngiwi niya.

“Kia, baka magka UTI ka sa toyo—”

“Bakit iinumin ko ba iyong toyo? Sasawsawan ko lang!” Hinila ko ang platito na may
bagoong. “Ihahalo ko nga rito o.”

Ang sagwa na ng reaksyon niya. Mukhang naiimagine niya ang lasa ng sawsawang gusto
ko.

Ipinitik ko ang daliri ko sa ere. “And you know what? Mas ok na samahan mo na rin ng
asukal. Mas matamis, mas okay.”

Nagsalubong ang mga kilay ni Dipen. “Diabetes.”

Pinandilatan ko siya. “I’m pregnant, remember? Naglilihi ako kaya okay lang ang mga gusto
ko.”

“Okay… Okay…” Sumusukong tumayo na siya para bumalik sa kusina.

Ngingiti-ngiti ako habang nanakbo siya paalis. Mayamaya ay pabalik na siya bitbit ang mga
inutos ko.

“Dipsy, kuha ka ring fork, please. Ayokong kamayin ang mangga!”

“Okay.”

Balik ulit siya sa kusina.

“Pakuha rin ng juice para panulak!”

“Sure.”

“Faster, please!”

“Okay.”

“Fork ulit, nahulog e!”

“Okay.”

“Toothpick!”

Balik na naman siya.

“I forgot water pala ang gusto ko!”

Takbo na naman siya pabalik.

“Pakisoli ng juce!”

“Okay.”

“Gusto ko may kanin! Pakibilis! I’m hungry na!”

“Here.” Pawisan na siya at humihingal nang bumalik mula sa huling utos ko na hindi ko na
mabilang kung pang-ilan. Inilapag niya ang isang plato ng kanin sa center table na ngayon
ay puno na ng kung anu-anong inutos kong dalhin niya rito.

Pasalampak siyang umupo sa sofa. “Kain ka na…” May hingal na sabi niya.

Nginitian ko si Dipen nang matamis. “Uhm… I also forgot na I need tissue! Pamunas sa lips!”

Naghihintay ako na tatayo siya to get it, pero laking gulat ko nang bigla siyang lumipat sa
tabi ko at dumukwang.

“Tissue? How about my lips instead?” Halos magbungguan na ang mukha namin sa sobrang
lapit niya.

“Dipsy, a-ano ba?!” Kandausod ako pero nasa dulo na ako ng sofa kaya wala nang
mauusuran pa.

“You can use my lips to wipe your lips, Kia…”

Nang mahimasmasan ay bigla akong tumayo. “Sorry but no.”

Napatingala siya.

“Ayoko na pala ng mangga.”

“Kia…”

“Ikaw na lang ang kumain ng mga `yan. Babalik na ako sa kuwarto!” Tinalikuran ko na siya
bago pa siya may masabi.

Gusto niyang mag-stay rito? Fine. He can stay here as long as he want. Basta `wag niya lang
i-expect na magiging maganda ang buhay niya rito sa loob ng teritoryo ko.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 7

“WHAT?!”

“Yeah. You heard it right, Couz.” Kausap ko sa landline phone ang pinsan kong si Quiro
Saavedra. Wala akong maisip ibang tawagan kung hindi siya.

Napahagalpak siya ng tawa. “Seryoso?”

“Oo nga. He’s here and he’s acting like everything’s okay.” Nakataas ang paa ko sa unan
habang nakahiga ang kalahating katawan ko sa kama.

“After what happened, nandiyan siya? Ang laki ng lugi niya sa kasal niyo, ipinahiya mo pa
nang bonggang-bongga, but still pinagsisiksikan niya ang sarili niya diyan. Ganun ka niya
kamahal!”

Malungkot akong umiling kahit pa hindi naman niya makikita. “I don’t think so.”

“E bakit siya nandiyan? He became a laughing stock. Hindi nga lang siya ang napahiya,
kundi pati buong angkan namin. Ang lakas talaga ng amats mo!”
Oo nga pala, Saavedra rin si Quiro. Magkapatid ang daddy nila ni Dipen, habang
magkapatid naman ang mommy namin ni Quiro. Ganoon ka-complicated ang sitwasyon
niya ngayon, malamang ipit siya sa dalawang nag-iiringang bato.

“Sorry, Q.”

Pumalatak siya. “Akala ko talaga okay na kayo.”

“Maraming namamatay sa akala.”

Tumawa na naman siya. “You really one of a kind, cousin!”

“I know, right? Anyway, I’m curious… What happened during the wedding, Q?” kunwari’y
balewala kong tanong.

Gusto kong malaman. Gusto kong malaman ang bunga ng kalokohan ko—I mean ni Dipen.
Siya naman talaga ang may kagagawan ng lahat kung bakit nagkakaganito ako. Kung bakit
kami nasa ganitong sitwasyon.

Natahimik si Quiro sandali pagkuway napabuntong-hininga siya. “Ayun nga, nagulat ang
lahat. Hindi ko na tinapos hanggang reception kasi nagkagulo na iyong mga media kaya
kinailangan na rin naming magsi-alisan. Dinudumog na kami e.”

“Okay lang ba si Tita Rosenda?” tukoy ko sa mommy nila ni Rogue. Tita Rosenda’s mommy’s
older sister.

“Ayun, shocked. Mas dinumog siya dahil alam na tiyahin mo siya. Mabuti na lang
nagpatawag na ng mga private chopper sina Tito Santi at Daddy para ilikas sila from there.”

How about Dipen?

“Di mo ba itatanong reaction ni Tita Cynthia? Asikasong bongga iyon nung reception, tapos
biglang naging epic ang kasal.”

Oh, my… Si Kafinger…

Noon, prangkang sinasabi ni Cynthia Saavedra na ayaw niya sa akin para sa kahit sinong
anak niya, pero nitong huli, naging gusto niya na ako. Nakasama na nga ako sa barkada nila
nina Camilla Montemayor. Ang kaso ngayon, malamang na hindi niya na lang basta ayaw sa
akin… baka isinusumpa niya na ako kasama ang buong angkan ng mga Montemayor-
Saavedra.

“Hey, `Couz? `You still there?”

“Ha?”

“Nanahimik ka? Nakokonsensiya ka na ba?”

Napalunok ako bago sumagot. “Of course not!”

“Come on! Hindi ko pa rin kasi gets, ano ba talagang nangyari?” Seryoso na ang boses ni
Quiro.

“Uhm…” Ilang ulit akong napalunok. “Ah, I just… Well, woke up one morning na ayoko pa
palang magpakasal at hindi ko pala siya mahal talaga. That’s it. Sige na, Q, I need to go.
Saka na tayo magusap,” bumilis ang salita ko at tinapos ko na ang usapan.

“Okay. Ingat ka… at wag mong masyadong apihin ang pinsan ko diyan. Hinahanap na `yan
ng nanay niya baka akala mo.”

Napalunok na naman ako.

“Sige, Kia, I also need to go. May inaasikaso rin ako.”

“You’re on leave, di ba? Anong inaasikaso mo ngayon?”

“Kasal ko. Ako naman ang ikakasal, and I’ll make sure na hindi tatakbo sa akin ang bride ko.
Hindi na kita iinvite, banned ka sa amin e.”

“Quiro!”

Tawa lang ang sagot ni Quiro. Nauna pa siyang magbaba ng telepono sa akin.
“WAS IT QUIRO?”

Muntik na akong mahulog sa kama ng biglang bumukas ang pinto. “Hindi ka man lang
kumatok!”

“Kung kakatok ba ako, bubuksan mo?”

“Why are you here?!” Napatayo ako.

“Inaantok na ako. Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi.” Matamlay ang mga mata
niyang tumingin sa akin.

“Hindi ka pwede rito.”

“And why not? You’re my wife now.”

Hindi ako nakapagsalita nang walang pasabing pumasok na siya sa banyo bitbit ang isang
kulay itim na duffel bag. Mayamaya ay nakarinig na lang ako ng lagaslas mula sa shower.

I cursed, falling back onto my bed.

In exactly five minutes, lumabas ng banyo si Dipen. Nakasampay ang tuwalya sa balikat niya.
Tanging white satin pajama lang ang suot niya at walang pang-itaas. Humahalimuyak ang
after shave na gamit niya. Sa shampoo at sabon ay sigurado akong akin ang ginamit niya.
Parang noon lang nang patay pa siya, mga toiletries ko rin ang ginagamit ko sa kanya kapag
pinapaliguan ko siya.

Ibinato niya sa upuan ang tuwalya matapos kuskusin ang basang buhok. “Wag mo na akong
pahigain sa sahig o sa sofa, malawak naman ang kama mo.”

Napaismid ako.

“Ayoko nang may katabi.”

“And why?” Kumiling ang ulo niya habang nakataas ang isa sa makakapal na kilay.

“Uhm… Buntis ako. Bahagi ng pagbubuntis ko ang pagiging iritable. Ayoko ng may katabi.”
“Then sa kabilang gilid ako ng kama. Malawak naman `yan e, hinding-hindi mo ako
mararamdaman, I promise you.”

Inirapan ko siya. “Bahala ka sa buhay mo!” Iniharang ko ang sobra kong unan sa gitna ng
kama. Bahala si Dipen na walang unan, basta harang ang mga ito dito.

Hindi ko pinatay ang lampshade sa tabi ko. Nahiga na ako patalikod sa kanya. Naramdaman
ko na lang na nahiga na siya sa kabilang part ng kama.

“Ayoko nang malikot na katabi!” paalala ko sa kanya. “Ayoko rin ng humihilik!”

“Yes, Ma’am.”

Nagtalukbong na ako ng kumot hanggang sa makaidlip. Naalimpungatan ako na tahimik na

tahimik ang paligid. Nilalamig ang mga hita ko at wala na akong kumot at ramdam kong
nakataan hanggang sa dibdib ko ang suot kong long nightdress.

I opened my eyes to figured out what the hell was happening.

Madilim ang paligid. Parehong nakapatay ang mga lampshade sa magkabilang gilid ng
kama. Sinubukan kong bumangon pero hindi ko nagawa dahil may nakaharang sa harapan
ko.

“Dipsy…”

Napaliyad ako nang maramdaman ang kamay niya sa pagitan ng mga hita ko.

“I miss you…” bulong niya sa tainga ko habang hinihimas niya ako.

“Dipsy, s-stop…”

He placed a wet kiss on my neck. “Why would I? We’re on our honeymoon period, wife.
Hindi ako papayag na hanggang dito, bibitinin mo ako. I miss you so damn much, you
know…”

“Uhm… Dip…” Pabilis nang pabilis ang paghimas niya sa akin doon, hindi na ako makahinga.
“Oh, Dipsy, you bastard!”

Dipen kissed my lips deeply. I want to pull away before I lose myself but I was already
breathless and defeated. I could only moan when he grabbed my hands and pinned them to
the mattress next to my head.

Bumaba ang ulo niya at nilubayan ang namamanhid kong mga labi para leeg ko naman ang
panggigilan. Hindi na ako makapalag dahil bukod sa hawak niya ang mga kamay ko,
nanghihina na rin ako.

Dipen growled, licking my neck while he’s grinding his erection on my bare skin. He’s so
hard, so hard as a log. Itinaas niya pa ang damit ko hanggang sa leeg saka mas yumuko
para isubsob ang mukha sa pagitan ng aking dibdib.

“Dipsy… Ah…” Kandaliyad ako sa bawat pagtama ng mainit niyang paghinga sa balat ko.

“Yes? Hmn…” He licked the valley of my heavy breasts causing me to shiver. He ruthlessly
sucked on my nipple and my eyes rolled back in my head.

Dipen ripped my underwear and spread my legs apart. Napapikit ako nang mariin nang
ipasok niya na ang naninigas niyang ari sa akin.

“Dipsy… Dipsy! Oh my God!” I was burning at the moment. Wala na akong pakialam kung
ang ingay ko na at baka naririnig na ako sa labas ng kuwarto.

He started to move and out slowly at first, and then getting faster, deeper, and harder. His
thickness filling me completely.

“Oh! Oh, Dipsy…!” My arms reached up and tangled around his strong neck. I began moving
my body to the motion until my inner muscles clenched and I came. Dipen’s body went rigid
as I exploaded around him.

Inilagay niya ang isang palad sa bibig ko at saka ako hinalikan sa noo. “Shhh… katukin tayo
ng parents mo.” Ramdam ko ang pagngiti ni Dipen sa balat ko.

Binilisan niya ang pagkilos. Palalim nang palalim, padiin nang padiin. Mga impit na
halinghing at ungol na lang ang nakakawala sa akin dahil nakaharang ang kamay niya sa
bibig ko.

“I’m close…” he groaned. “Ugh… Kia…” He made another thrust before his body tensed up. I
writhed as his release came inside of me.

“Let me go…” mahinang utos ko. Pagod na pagod ako at halos hindi na makagalaw.

Dipen slowly slid out of me and I felt hot creams flowing betweet my legs a minute later.
Humihingal siyang bumagsak sa tabi ko at yumakap sa akin.

“Kia, I love you…” I heard him saying as I drifted off to sleep.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 8

I WOKE UP the next morning with Dipen in my bed. He was hugging me from behind.

Tsk! Naisaha—nadalawahan agad ako ng lintek na `to kagabi.

Nakadalawa nga pala kami kagabi. After noong una, umisa pa siya. Hindi na ako nakatutol
kasi antok na antok na ako, pero nagising ang diwa ko nang umaalog na naman ang kama.
At bago pa ako makapagreklamo, nasama na ring umalog ang katinuan ko.

I was about to get up when his phone on the besdide table rang. Seriously? Ganito kaaga,
may tumatawag sa kanya? Naramdaman kong gumalaw si Dipen sa likod ko. Napapikit ulit
ako.

Marahan niyang inalis ang pagkakayakap sa akin saka niya inayos ang kumot sa aking
katawan. Naramdaman ko kanyang pag-alis sa kama at ang pagtigil ng ring ng phone niya. I
remember na ang phone na gamit niya ngayon ay private work phone niya, hindi ito alam
ng mismong family niya dahil for work lang ito.

“Hello?” Napaka-husky ng boses talaga lalo pag bagong gising. Kainis!

Nanahimik na. Parang ang nagsasalita na lang ay iyong kausap niya sa kabilang line.
Simpleng tumaas ang isang kilay ko.

Nakiramdam ako sa paligid. Umingit ang pinto ng banyo tanda na pumasok sa loob si
Dipen. Mukhang doon niya sa loob kakausapin ang kung sino mang caller niya.

Sino nga ba iyon? Emergency ba? Ano bang mga possible emergency maliban sa work niya
as a Phoenixes Agency. Pero ang alam ko, naka-leave siya sa Saavedra Phoenixes Agency.

Hindi naman siguro siya tatawagan nina Leonardo o Quiro nang ganitong oras for nothing,
right?

Dahan-dahan akong tumayo at kahit hubo’t-hubad ay lumapit ako sa banyo. Idinikit ko ang
tainga ko sa nakasarang pinto at pilit pinakinggan ang boses ni Dipen sa loob.

Mahinahon ang boses niya na ubod ng hina. “Yeah, I know. Iniinom mo ba ang mga gamot
mo sa oras? Are you sure? Okay, okay.”

Nagtatagis ang mga ngipin ko habang nakikinig.

“Sige na. I gotta go.”

Agad akong napapiksi nang nagpaalam na siya sa kausap. Mabilis na bumalik sa kama.
Ginaya ko ang pagkakahiga ko kanina saka ako nagkumot at pumikit. Nang makalabas si
Dipen sa banyo ay muli siyang humiga sa likod ko at yumakap sa akin.

Just like that, sa akin na ulit ang atensyon niya. Sa tindi ng namumuong gigil ko ay hindi na
ako ulit natulog. Whoever his caller was, I am pretty sure na hindi iyon tao, kundi
demonyang saksakan ng landi.

ANG KAKAPAL NG MUKHA!

Sa pamamahay ko pa talaga nagpaalalahanan ng pag-inom ng gamot! Mula pagbangon ko

ng alas-nueve sa kama ay hindi na maipinta ang mukha ko. Wala akong pakialam kahit
nakasimangot ako maghapon.
“May gusto ka bang kainin?” Lumapit si Dipen sa akin. Basa pa ang buhok niya tanda ng
kakaligo niya pa lang. Ang bango-bango ng talipandas at preskong-presko ang itsura sa
suot na white shirt at black sweatpants.

“Wala!” Padabog akong lumayo sa kanya.

“Hey…” Malambing na tawag niya. Sumunod siya sa akin hanggang sa patio ng mansion.

“Ano ba? Bat ka ba sumusunod?!”

“Are you mad?”

Obvious ba?

“Hindi maganda sa baby na nakasimangot palagi ang mommy niya.”

I rolled my eyes.

“Gusto mo bang mamasyal sa hacienda?”

“At bakit mo natanong?”

“Ipapasyal sana kita.”

“Seriously? Ako pa talaga ang ipapasyal mo sa sarili kong hacienda?! Kabisado mo?
Kabisado mo?!”

Napakamot siya ng ulo. Nakakayamot, bakit ba ang cute niya kapag nagkakamot siya nang
ganito?!

Naghahating ngiti at ngiwi ang nakapaskil sa mapula niyang mga labi. “Ako na lang ang
ipasyal mo.”

“Wala ako sa mood mamasyal. But kung gusto mo talaga, pasasamahan kita sa mga aso na
libutin ang buong hacienda.” Bumalik na ako sa loob ng mansion at iniwanan siya.
Mahigit thirty minutes na ako sa kuwarto pero walang Dipen Psyche Saavedra na sumunod
sa akin.

Lumabas ako at bumaba sa sala. Wala si Dipen. Pumunta ako sa kusina, sa patio, sa
verandah, wala rin siya. Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan.

Where the hell is he?

Patakbo akong pumunta sa lawn at hinarang ang isa sa mga nag-iikot na nakaciviliang
guards.

“Where’s he?” tanong ko sa naka all blacksuit na lalaki. May suot siyang gun holster sa
balikat.

“Who, Lady Kia?”

“My husband! Nasaan siya?!”

“Hindi ko po alam, Lady Kia.”

“Hindi mo alam? Di ba bantay kayo rito? Bakit hindi niyo alam?! Stupid!”

Yumuko ang lalaki.

“Keys,” utos ko.

“Ano pong kotse?”

“Kahit ano! Faster get me a car!”

Tumalima naman agad ang guwardiya. Nanakbo ito sa garahe at nang bumalik ay
nakasakay na sa itim na pajero. Sumakay agad ako sa backseat. “Ikaw na magmaneho. Sa
bayan tayo.”

Bumukas agad ang malaking gate ng mansion nang lumabas ang pajerong sinasakyan ko.
Sa bayan kami huminto. Bumaba ako ng kotse at naglakad-lakad. Hindi ko alam kung
nasaan si Dipen at hindi ko alam ang number ng work phone na bitbit niya. Hindi ko alam
kung saan siya hahanapin at hindi ko rin alam kung bakit nga ba hinahanap ko pa ang
lalaking iyon.

Pabalik na ako sa pajero nang mapatingin ako sa kotseng nakaparada sa gilid ng grocery
store. The car was familiar. Pero bakit nakaparada roon? Kotse niya ba talaga ito? Sisipatin
ko pa sana nang biglang bumukas ang pinto ng grocery store at iluwa niyon si Dipen na
may bitbit na dalawang malaking grocery bags.

Nag-grocery siya? Why? Ang dami namang stocks sa mansion?!

Lalapitan ko sana siya nang bigla siyang magsalita. Saka ko lang napansin na may suot
siyang wireless bluetooth headset sa isa niyang tainga. Ni hindi niya napansing nakatayo
ako sa tapat na kalsada nang puntahan niya ang kotse niya. Inilagay niya sa trunk ang mga
grinocery saka pumunta sa driver’s seat.

Wala sa loob na pinara ko ang unang dumaang taxi. Nakalimot na ako na may dala akong
kotse at sariling driver.

“Manong, pakisundan iyong itim na kotse,” utos ko sa driver.

Ilang minuto lang ay pumasok kami sa isang di kilalang subdivision. Ang bilis na ng tibok ng
puso ko habang nagmemenor ang kotse ni Dipen. Ito na ba iyon? Ito na ba ang inaasahan
ko? Pero bakit kahit inaasahan ko na e para pa ring pinipira-piraso ang pakiramdam ng
puso ko?

Ang galing. Sobrang busy niya na hindi niya namalayang may nakabuntot sa kanya.

Ipinarada ni Dipen ang sasakyan sa tapat ng isang bungalow na may pinturang puti at bakal
na gate na itim. Napahigpit ang kapit ko sa pinto ng taxi nang bumaba siya para kunin ang
mga groceries sa trunk ng kotse.

Wala pang limang minuto bumukas ang gate at lumabas ang isang balingkinitang babae na
nakasuot ng kulay dilaw na summer dress. Pumatak agad ang mga luha ko nang makilala ko
ang babae.

Tama nga ang hinala ko… Si Cassia ito!

“Savaged”
BOOK II
Chapter 9

KITANG-KITA ko si Cassia at Dipen mula sa salamin ng taxi na kinauupuan ko. Magkaharap

ang dalawa habang nag-uusap. Nakatalikod sa gawi ko si Dipen at si Cassia lang ang
nakaharap.

Pilit ko pinupunasan ang mga luhang walang tigil na umaagos mula sa mga mata ko. Para
akong sinasaksak ng matalim na kutsilyo sa dibdib sa sobrang sakit. Ang mga dalang
grocery bags ni Dipen ay para pala sa babaeng ito. Paano niya nagawang ilihim sa akin ang
tungkol dito?

Ano ang dahilan bakit kailangan niya akong lokohin para protektahan ang babaeng ito?

Ang gago talaga… Ang gago-gago talaga! Nagtatagis ang mga ngipin ko habang
nakatingin sa kanila.

Pumasok na sila sa loob ng bungalow. Ang ngiting tagumpay pa sa mukha ni Cassia ang
huli kong nakita nang isara niya ang gate.

Katakot-takot na pagpipigil ang ginawa ko para hindi lumabas ng taxi. Gustong-gusto ko

silang sugurin. Kung may dala lang akong baril, baka tinaniman ko na ng bala ang mga ulo
nila. Pero saglit lang ay nakita kong palabas na ulit si Dipen habang habol-habol siya ni
Cassia.

Hinampas ko ang upuan ng driver. “Manong, tara na! Bilis!”

Yumuko ako bago pa mapalingon si Dipen sa gawi ng taxi. Hindi niya ako pwedeng makita.
Hindi niya rin pwedeng malaman na alam ko na ang tungkol kay Cassia. Hindi pa ngayon.

I WAS WEARING A SATIN NIGHTDRESS while lying on the bed. Dapat kanina pa si Dipen
dito dahil halos sabay lang na sumakay siya ng kotse niya at nang umalis ang taxi na
sinasakyan ko kanina. Bumalik ba siya kay Cassia?

Narealized ba ni Dipen na namiss niya agad si Cassia kaya bumalik siya? May nakalimutan
ba siya kagaya ng goodbye kiss? Sinulit ba nila ang mga nakaw nilang sandali? Ano pa bang
ginawa nilang mga hayup sila?!

Nang marinig ko ang pag-ikot ng doorknob ay napaupo agad ako. Lumalagabog sa kaba
ang puso ko nang makitang si Dipen ang dumating. Walang ingay siyang pumasok. Dahan-
dahan na akala mo may tulog. As if makakatulog!

“Saan ka galing?” agad kong tanong na nagpatigil sa dahan-dahan niyang paghakbang.

“Hey…” Lumingon siya sa akin. “Why you’re still awake?” Naghubad siya ng suot na hood
jacket. “Kumain ka na?”

“Saan ka galing?” ulit ko. “Ginabi ka na.”

Isinampay niya sa sandalan ng sofa ang jacket at saka naghubad ng tshirt. Nakatalikod siya
sa akin. “Chineck ko lang kung anong nangyayari ngayon sa Hacienda Montemayor.”

“Doon ka galing?”

“Yeah.” Inalis niya ang suot na medyas at binilog para ishoot sa hamper na malapit sa pinto
ng banyo.

“I thought wala ka ng mukhang ihaharap sa kanila? Anong ginawa mo roon?” nagpupuyos

ang dibdib na tanong ko dahil alam ko namang nagsisinungaling siya.

“Hindi ako nagpakita. Sumilip lang ako,” paiwas ang mga mata niyang sagot sa akin.

You liar!

Naghubo siya ng pantalon at iyon ang sunod niyang ishinoot sa hamper. Boxers na lang
ang suot niya ngayon pero wala siyang pakialam na nagpalakad-lakad sa kwarto ko. Kung
makarampa siya, parang balewala lang na puputok na ang boxers niya dahil sa pamumukol
ng nasa harapan niya. Pumunta siya sa closet kung saan nandoon ang duffel bag niya para
siguro kumuha ng isusuot na damit nang bigla ko siyang tawagin.

“Come here.”

Nagtataka siyang lumingon.

“Come here.”

Kumuha siya ng pajama sa duffel bag bago lumapit sa akin. Hindi niya pa naisusuot ang
pajama dahil mas inuna niyang makalapit. “May gusto ka ba?” malambing na tanong niya.

Sumampa siya sa kama at akmang isusuot ang pajama habang nakaupo nang pigilan ko
ang kamay niya.

“Kia?” takang napalingon siya sa akin.

“Don’t wear it.”

“Huh?”

Hinila ko siya sa kamay saka ko idinikit ang ilong ko sa gilid ng leeg niya. Inamoy ko siya
roon. Wala siyang ginamit na perfume, pero mabango siya. Parang hindi siya pinawisan
habang nasa labas siya. Wala rin akong ibang naaamoy sa kanya na kakaiba.

I don’t think na naligo siya bago umuwi rito dahil ang naaamoy ko sa kanyang sabon ay ang
sabon ko. Sa Italy pa binili ni Mommy ang sabon ko sa banyo. Sa isang boutique kung saan
ikaw mismo ang magtitimpla ng sabong bibilhin mo, kaya sure ako na sabon ko sa banyo
ang naaamoy ko kay Dipen.

Unless binaon niya ang sabon ko? Possible! He’s a secret agent. Magaling siyang magplano
at lumusot!

Tiningala ko siya. “Kiss me.”

“Kia…” biglang namaos ang boses ni Dipen.

“I said kiss me…”

Hindi siya tuminag. What? Pagod ba siya? Pinagod ba siya ni—

“Uhm…” Napakapit ako sa balikat niya nang bigla niya akong kuyumusin ng halik. Halik na
mariin, pero hindi mapanakit. Halik na napakainit.

Umangat ang mga palad niya sa dibdib ko at agad na dumakma doon sanhi para makabig
ko siya palapit. Tumatagos ang init ng palad niya sa manipis kong pantulog. At dahil wala
akong suot na bra kaya madali niyang nahuli ang mga nipples ko at salitang piniga-piga at
nilaro-laro iyon ng mga daliri niya.

Ako na ang nagkusang hubarin ang suot kong nightdress. Ibinato ko iyon sa sahig saka ako
sumandal sa headboard. Itinulak ko siya kaya nagkahiwalay ang mga labi namin.

“Go down…” utos ko sa kanya.

Bumaba naman ang mga labi niya sa leeg ko

“Down…”

Bumaba pa siya sa dibdib ko.

“Down…”

Napaungol siya nang sumagi lang sa labi niya ang isa kong nipple. Itinulak ko pa siya
pababa hanggang sa nasa ibabaw na siya ng puson ko.

“Down, Dipsy…”

Nakadapa na siya sa harapan ko, sa tapat ng panty ko. “Let’s remove this…” Sumagi ang
mainit niyang hininga sa gitna ko kahit may harang pa iyon.

Dipen lifted my butt to remove my underwear.

Itinulak ko siya at kulang na lang ay ingudngod sa naka-expose ko ng harapan. “Kiss me

there…”

He spread my legs and positioned himself between my thighs. Agad kong naramdaman ang
direktang pagtama ng paghinga niya sa gitna ko. Papikit palang ako dahil sa kuryenteng
hatid ng init na mula sa mga labi niya nang bigla niya ako roong lusubin ng halik.

“Oh, fuck!” Napasabunot ako sa buhok niya. Para akong mauubos sa ginagawa niya sa aking
gitna.

Lalo niyang pinagbuti ang paghalik sa akin doon. He licked and he sucked. His head moving
with a fascinating rhythm. He clamped his mouth over my clit as his tongue lashed back and
fort on the lips of my sex.

Patuloy siya sa pagpapakitang gilas. He was enjoying my moans and cries. I cried out more
when I felt his tongue enter me. He circled it inside my walls, making me scream his name.

“Dipsy!” Kandakapit ako sa headboard, sa mattress, sa balikat niya. “Oh, fuck… Oh… Dipsy!
Oh, I’m close…”

Dipen kept on sucking and licking me there like an animal until my inner muscles clenched. I
came, squirting all into his mouth and he swallowed all my juices.

“Oh… shit!” Napahingal ako sabay hampas sa balikat niya. Ayaw niya pa rin kasing bumitaw.
“I’m done… Let go!”

Saka niya lang ako tinigilan, pero umisa pa siyang halik doon bago tuluyang lumayo.
Mamasa-masa pa ang mga labi niya.

I smiled sweetly down at him. “That was good. You’re really good, Saavedra.”

Umahon siya at lumuhod sa harapan ko. Ang lagkit ng titig niya sa nakahubad kong
katawan habang parang mawawasak na ang boxers niya sa tindi ng pagwawala ng nasa
loob niyon. Akmang pakakawalan niya na iyon nang pigilan ko ang kamay niya.

“No. Stop.”

Nakakunot ang noong napatingin siya sa akin.

Napanganga siya nang hilahin ko ang kumot para takpan ang nakabalandra kong
kahubaran. “Kia…”
“We’re done for tonight, lover boy.”

His jaw’s clenching but he didn’t say a word. Tumayo siya at madapa-dapa sa paglalakad
papuntang banyo. Mayamaya lang ay naririnig ko na ang malakas na lagaslas ng shower.

Serves him right. That’s his punishment for lying to me and for making me cry today.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 10

“MOM, WHEN ARE YOU GOING HOME?” Nakasunod ako kay Mommy at kulang na lang ay
lumambitin ako sa kanya. Aalis na naman kasi sila ni Daddy para asikasuhin ang isa sa mga
businesses namin. This time, labas ng bansa ang punta nila. Sa Australia.

Aalis sina Mommy at Daddy, `tapos wala rin si Lola Peach. Meaning maiiwan ako dito sa
mansion with Dipen Psyche Saavedra. Agh! Baka akitin na naman ako ng tampalasan na
iyon!

“Hindi ko pa alam.” Malungkot na lumingon si Mommy sa akin. “Pero sinabi ko na sa daddy

mo na bilisan namin para makauwi kami agad.”

Lumabi ako. “Kailangan ba talaga na ilang days kayo sa Australia?”

Napabuntong-hininga siya. “Kung pwede nga lang in a day ay makameeting niya ang lahat
ng dapat imeeting niya e di uuwi rin kami agad. Hay, bakit kasi kailangang si Kyo pa ang
mag-asikaso pati ng itatayong resort sa Australia.”

“Bakit hindi na lang kasi si Lolo ang mag-asikaso niyan?”

Mommy rolled her eyeballs. “As if maaasahan `yang lintek mong lolo. Mukhang nagretired
na nang tuluyan at gusto na lang maglamyerda nun.”

“Si Uncle Lander ba?”

“Isa pa iyon. Kinalimutan na ang mga negosyo natin, mas nagfocus na sa mga Montemayor.
Balita ko nga kay Kyo, si Lander na raw ang namamahal ng tatlo sa mga mall ng mga
Montemayor.”

Mukhang gusto na talagang patunayan ni Uncle Lander sa pamilya ni Aviona Camille

Montemayor na clean na siya kaya kahit ang matitinong negosyo ng mga Montenegro,
ayaw niya na ring hawakan.

“Saka nagtayo na rin ng bagong kompanya si Lander, nakapangalan kay Aviona. E di

Montemayor business na rin iyon. Sana nagpapalit na rin siya ng apelyido, Montemayor na
rin gamitin niyang hinayupak siya!”

Gigil pa rin si Mommy kay Uncle Lander dahil ayon sa kwento niya sa akin noon, si Uncle
Lander daw ang dahilan kaya naging mala “Maalaala Mo Kaya” ang buhay niya.

Si Uncle Lander din ang dahilan kaya akala niya noon, deads na ako. Pero hindi ko talaga
magawang magalit kay Uncle Lander dahil wala naman siyang ipinakitang masama sa akin
eversince. Nakulong na rin siya ng ilang taon para pagbayaran ang mga kasalanan niya sa
batas. Plus kung ano man ang mala alien niyang ugali noon, nagbago na siya ngayon.

A Montemayor changed him – true love changed him. Sana all!

“Kaya iyon nga, baby!” Padabog na sumalampak ng upo si Mommy sa gilid ng kama. “No
choice ang daddy mo kundi pamahalaang mag-isa ang mga negosyo natin. Dito pa lang sa
hacienda, tambak na ang asikasuhin.”

Nakonsensiya naman ako. Kung may sipag at talino lang sana ako sa pagnenegosyo, noon
ko pa sana natulungan si Daddy.

Hindi man ako inoobliga nina Mommy at Daddy, nahihiya pa rin ako sa kanila na hindi ko
sila matulungan. Hello? I’m in the right age already pero asa pa rin ako sa kanila. I’ve tried
naman na magnegosyo, pero wala talaga akong talent sa ganun. Kung sana lang ay may
kapatid akong lalaki…

Tumayo si Mommy at hinawakan ang magkabilang balikat ko. “I know what you’re thinking,
baby ko.”
Nanulis ang nguso ko. “I’m sorry, Mom.”

Palagi ko kasi silang pinipigilan ni Daddy gumawa ng isa pang baby. Me being selfish. Gusto
ko ako lang ang anak nila. Hindi ko naman naisip noon na darating ang time na
kakailanganin pa namin ng isa pang Montenegro sa pamilya.

Maraming Montenegro sa mundo, kahit pa sa bayang ito… pero iba sila. Bukod sa hindi nila
taglay ang bughaw na kulay ng mga mata, hindi rin namin sila kaclose. Some of them ay
malalayong kamag-anak ni Lolo Ybarra, mayayaman din, pero hindi kasing yaman namin.
Iyong ibang Montenegro na politicians, tinatakot— I mean kinakausap lang ni Lolo before
for connections para pagtakpan ang mga illegal businesses niya noon, pero ngayong clean
na “raw” siya, hindi niya na need pa ang mga kamag-anak naming iyon.

Wala kaming pakialam sa kanila, katulad ng wala rin silang pakialam sa amin. Iba kami sa
kanila, mas private kaming mga tao… at kinatatakutan nila ang angkan namin dahil sa
history ni Lolo Ybarra bilang dating leader ng isang mafia.

“It’s not your fault, okay?” Ngumiti si Mommy sa akin. “Kahit naman gustuhin namin ng
daddy mo na magkaroon ka ng kasunod ay hindi na pwede.”

Bumagsak ang balikat ko. After kasi akong ipanganak ni Mommy ay nagkaproblema na siya
sa matris kaya hindi na rin sila pala pwede talagang makabuo ni Daddy.

Niyakap ko si Mommy. “Ingat kayo, Mommy.”

“Ingat ka rin. Let’s do Facetime always, all right?”

Tumango ako.

Sabay na kami ni Mommy na bumaba sa sala. Nasa main door na si Daddy ng mansion at
busy sa kausap sa phone. Hindi nagsasalita si Daddy, nakikinig lang siya sa kausap sa other
line.

“Ok.” Sa haba ng sinabi ng kausap ni Daddy sa phone, iyon lang ang sagot niya.

Tiningnan ko si Daddy. Hindi naman siya mukhang stressed. Nakikinita ko na siya sa mga
meetings niya with our board members, malamang lagi siyang no comment. Tapos
matatakot ding magtanong sa kanya ang mga board members kaya malamang na
matatapos lang ang meeting na panis na ang mga laway nilang lahat.

Mommy gave me a peck on the cheek. “We gotta go, baby.”

“Mom, ikaw na ang bahala kay Dad. Batukan mo siya kapag ini-snob niya ang mga tanong
ng kameeting niya.”

A wide grin stretched on her face. “Ako nang bahala. Presence at utak lang naman niya ang
kailangan sa meeting, sa akin ang bunganga.”

“You’re the best, Mom!”

“I know right? Sinong mag-aakalang pangbusiness meeting ang ganda ko e palaging sinco
ang grades ko noong college?” Kumindat si Mommy sa akin.

“So? Madiskarte ka naman, Mom! Matalino ka pa sa matsing!”

“Mana ka sa akin!”

“Naman!” Nag-apir kami.

Tinaasan lang naman kami ni Daddy ng kilay.

Hinatid ko na sila hanggang sa lawn kung saan naghihintay ang Ferrari na sasakyan nila
papunta sa helipad namin sa gitna ng hacienda. Nang makasakay sila ay wala na akong
nagawa kundi kawayan na lang ang papalayong sasakyan.

I let out a sigh. If only I could help them, I would.

Pabalik na ako sa loob nang makasalubong ko si Dipen. Bihis na bihis siya. Fitted black V-
neck shirt na pinapatungan ng grey fit Armani tuxedo ang pang upper and slim dark blue
jeans sa pang-ibaba. For his shoes, he’s wearing an oxford brown leather shoes. Bahagyang
kumikinang ang suot niyang silver watch Rolex. Kahit ilang dipa pa ang layo ko sa kanya,
amoy na amoy ko pa rin ang mabangong after shave na gamit niya plus pa ang mamahaling
men’s perfume.
“Where are you going?” I asked him.

“May kailangan lang akong asikasuhin.”

“Like?”

“Businesses.”

Tinaasan ko siya ng kilay.

“Family business and my own business. Huling natitira kong negosyo dahil naibenta ko na
ang iba.”

Naibenta? Sabagay, sa laki ng ginastos niya sa kasal namin, hindi na ako magtataka. “Anong
family business nga pala ang imina-manage mo?”

Nagsalubong ang mga kilay ni Dipen. “Some businesses… like malls, banks, and resorts.”

Hindi niya siguro inaasahan na may paki ako sa kung anong business sa Montemayor-
Saavedra Empire ang hawak niya.

“And?”

Tumikhim siya. “Aside from being an agent, I’m also one of the boardmembers of Saavedra
Phoenixes Agency.”

“Impressive.” Pumalakpak ako.

Ang galing niya, napagsasabay-sabay niya ang pagma-manage ng maraming negosyo,

pagsisiksik ng sarili niya rito, at pagtatago kay Cassia.

“But sorry because you’re not allowed to leave, Saavedra.”

“What?” Napamulagat siya. “Kia, but I have to. Hindi naman ako magtatagal. Saka twice a
month lang naman akong magreport sa businesses namin. I promise you that I’ll be back
before you know it.”
Nginitian ko siya nang matamis. “You’re still not leaving this house.”

“Kailangan kong asikasuhin ang mga negosyong itinalaga sa akin ng pamilya. I already
broke my clan’s heart because of our epic wedding, ayoko na pati sa ganito madisappoint
sila. Especially the elders of our clan.”

“I said no.” Napasimangot na ako sa kakulitan niya.

“Kia—”

“Like you said, napahiya ka na sa family mo because of our epic wedding, so ano na lang
iyong mapahiya ka ulit kung hindi mo magagampanan ang tungkulin mo sa mga negosyo
niyo, right?”

Nagtagis ang mga ngipin niya. “It’s my responsibility to take care of our family business.”

“Hindi kayo malulugi kung hindi ka aalis dito. You’re not the only Montemayor-Saavedra in
your clan. Marami kayo sa inyo. Marami kang pinsan na I’m sure willing to take your place
sa kahit saang negosyo ng pamilya niyo. Pero kung gusto mo pa ring umalis, go! Umalis ka.”

Napabuga ng hangin si Dipen at frustrated na napayuko. Gets niya nang kung aalis siya rito
ngayon, wala na siyang babalikan.

“Gusto mo ng aasikasuhing negosyo, right? Bibigyan kita.”

“Huh?” Napaangat ulit siya ng tingin sa akin.

“The hacienda.” Itinuro ko ang direksyon papunta sa kaloob-looban ng Hacienda

Montenegro. “`Yan ang asikasuhin mo.”

“What—”

“May hacienda kayo, right? Hindi na bago sa `yo ang ganoong trabaho.”

“You’re not serious, aren’t you?”

“I’m sorry but I am dead serious here. Wala nang libre sa panahon ngayon. Kung gusto mo
pang mag-stay kasama ako, pwes, pagtrabahuan mo ang pagtira mo rito.”

“Dang…” mahinang bulalas niya. Napasabunot siya sa kanyang buhok.

“You’ll manage our ranch while you are here, Saavedra. And that’s final!”

Laglag ang panga niya nang talikuran ko na siya.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 11

HALOS magbuhol ang mga kilay ni Dipen habang nakatitig sa mga papeles na nakatambak
sa harapan niya. Bagay na bagay sa kanya ang clear glasses ni Daddy, at mas lalong bagay
siya sa inuupuan niyang leather swivel chair na kaharap ng makintab na mahogany table
kung saan nakalagay ang sandamakmak na documents.

Nandito kami sa study room na dating pag-aari ni Lolo Ybarra na ngayon ay kay Daddy na
since kami na ang matagal na nakatira rito sa mansion ng Hacienda Montenegro.

“Ehem…” tikhim ko para kunin ang atensyon niya. Nakakainis kasi kanina pa ako pumasok sa
pinto, pero deadma lang siya. Preoccupied siya masyado sa ginagawa. Mukhang nababaliw
na sa stress sa mga documents kaya ni hindi niya man lang namalayang nandito ako.

Saka lang siya nagtaas ng tingin. “You’re here.”

“Actually, five minutes na.” Oo ganun katagal na akong nakamasid sa kanya at ganun
katagal din niya akong napansin. Umismid ako.

“I’m sorry.” Ibinaba niya ang binabasang documents.

Matapos ko siyang utusang maglibot sa hacienda kahapon ay inutusan ko naman siyang

tapusin ang mga pending paper works tungkol sa mga buyers at sales namin. Ito ang
pinagkaabalahan niya mula kahapon at hindi ang businesses ng mga Montemayor.
Pinamewangan ko siya. “So how was it?”

“Okay naman.”

“Tapos mo na?”

Inayos niya ang suot na clear eyeglasses sa bridge ng matangos niyang ilong. Ginulo niya
ang bahagya nang magulong buhok saka siya sumandal sa sandalan ng leather swivel chair.
Mukha siyang naaaburido, naaaburidong guwapo. Naaaburidong guwapong manloloko na
sinungaling na walanghiya na may kabit. Ganun!

“Tapos ko na pati pagdouble check ng inventory,” sabi niya na antok na antok na.

Pulang-pula na ang mga mata ni Dipen at namimigat na ang mga talukap ng mga mata. Oo
nga pala, it’s already four in the morning. Ganun katagal niya tinapos ang mga pending
works ni Daddy sa hacienda namin. Nanibago siguro siya sa process since iba ang mga
prutas at halaman ng hacienda nila sa hacienda namin. Iba rin ang computation at process
ng pag-e-export namin ng produkto.

Kinuha ko ang isang folder na nasa harapan niya, listahan iyon ng mga groceries na nag-e-
export sa amin ng mga gulay at prutas. Nagtatali ang lahat pati ang target sales. May
presyo na rin para sa mga orders at nare-check na rin ang inventory na ginawa ng katiwala
namin sa hacienda na si Mr. Ordonio. Isang tingin ko lang sa digits ay na-compute ko na
agad sa isip na tama ang ginawa ni Dipen. Hmn good. At least nakatulong na ako kina
Mommy at Daddy tungkol sa negosyo namin.

This is a good idea huh. Asawa ko siya, di ba? Meaning, no need ko nang problemahin ang
pagiging tagapagmana ko ng mga businesses nina Grandpa and Daddy dahil wala talaga
akong hilig at lakas para magmanage ng mga iyon. Dipen will take care of everything for
me.

Siya na ang gagawa ng mga responsibilidad ko sa negosyo namin bilang siya naman ang
lalaki at padre de familia, at ako bilang senioritang maybahay lang, higa-higa na lang at
maghihintay ng grasya. Perfect!

“Sumunod ka sa kwarto!” utos ko bago ko siya talikuran.

Nagtataka man ay tumayo na si Dipen sa swivel chair. Inunahan ko na siya sa kuwarto. Ilang
saglit lang ay papasok na siya.

Naupo ako sa gilid ng kama. “Lapit dito.”

“Huh?”

“Lapit sabi.”

Alanganin naman siyang lumapit. Nang medyo malapit na siya ay hinaltak ko ang nakalawit
niyang belt papunta sa akin. Nang nasa harapan ko na siya ay inalis ko ang belt at inihagis
sa sahig.

“What are you doing?” paos ang boses na tanong niya.

Nang tingalain ko si Dipen ay wala na ang antok sa mga mata niya. “Hulaan mo.” Sabay
haplos ko sa harapan niya. Dipen’s penis throbbed against the front of his jeans.

“Kia, you’re driving me crazy…”

`Yun nga ang plano.

Butones niya ang sunod kong kinalas. I also unzipped his fly and watched as his big cock
sprang free of his jeans. It was so hard and the top looked like a silky mushroom.

Dipen grabbed my hand to wrap my fingers around his shaft. “Please…” he pleaded.

Sinunod ko ang gusto niya. I started rubbing him with my left hand while my right hand was
caressing his soft balls.

Dipen threw back his head and groaned. “Ah… Kia…”

Binilisan ko pa habang panay tingin ko sa mukha niya na hindi malaman kung naliligayahan
ba o nasasaktan. Parang hindi siya makahinga at puro ungol lang ang ginagawa niya
habang nakapamewang at nakaliyad sa harapan ko.
“Hoy buhay ka pa?”

“Y-you’re doing just fine…” ungol niya sabay dilat at tingin sa akin.

“Fine lang? Ngalay na ako dito tapos fine lang?!”

Napangiwi siya. “Great… you’re doing great—ah… Oh, God!”

“`Yan ayusin mo mga sagutan mo.” Lalo ko pang binilisan kaya kung anu-anong ungol na
ang lumabas sa kanya.

Napakapit na si Dipen sa balikat ko. “Suck it now…”

Napalabi ako. Demanding, ha?

“Kia, suck it… please…” Para na siyang mauubusan ng hininga.

Tumigil nga ako at tumayo. “Sumunod ka sa akin sa banyo.”

Gulat na napadilat siya. Halatadong bitin na bitin.

“You’ve done a good job on my Dad’s paper works.” Pinisil ko ang penis niya. “And when
you’re good, you’ll be rewarded.” Kinindatan ko siya saka ako pumasok sa banyo.

Nasa isip ko pa ang reaction ni Dipen nang iwan ko siya. Para siyang asong sabik na sabik.
Kandatalisod pa siya sa paghakbang pasunod sa akin.

Pagkahubad ko ng damit ay tumapat na agad ako sa shower at nagsabon ng katawan para

pagpasok ni Dipen ay mabangong-mabango ako. Pati kasingit-singitan ko ay sinabon ko rin
kahit pa naligo naman ako kagabi. Wala lang, just to make sure na mas mabango ako kay
Cassia. Malamang sabik na sabik sa akin ang isang iyon kaya baka makarami kami ng
rounds at position. Iiwasan ko na lang mapakapit sa shower valve at baka bigla iyong
bumigay magkaleche-leche pa.

Napatitig ako sa tiles. Mukhang mapapasandal ako rito mamaya. Napahagikhik ako.
Naimagine ko agad si Dipen na gumigiling sa harapan ko habang nakakagat-labi at
nakapikit nang mariin.
Lumipas pa ang ilang minuto. Nilalamig na ako pero wala pa ring sumusunod na Dipen
Psyche Saavedra dito sa banyo. Okay, bigyan pa ng chance. Naghintay pa ako ng tatlong
minuto pa hanggang sa naging lima, anim, pito, walo… hanggang sumampu. Wala pa rin
siya!

“Damn it! Nasaan na ba iyon?!”

Kulubot na ang mga daliri ko at halos magmura na sa paninigas ang mga nipples ko sa
lamig dahil kanina pa ako hubad at nakababad sa shower.

Tsk! Sino bang hindi lalamigin? Hello? It’s only four in the morning. Hindi pa hot water ang
ginamit ko sa shower kasi akala ko keri na namin ang lamig dahil hot kaming dalawa. Inis na
pinihit ko papatay ang shower saka ko hinablot ang robe na nakasampay sa pader.

Nakahanda na akong ibalya ang pinto para bulyawan si Dipen nang marealized kong puyat
at pagod nga pala siya. Baka hindi niya trip magbasa dahil ayaw niyang mapasma. Okay,
fine. Since siya ang gumawa ng work dapat ni Daddy for our hacienda, magiging
considerate ako ngayon sa kanya. We can make love—I mean “fuck” naman sa kama.

I went to the bathroom closet to get my things. Iblinower ko nang mabilisan ang aking
hanggang balikat na buhok. Nagwisik ako ng pabango saka nagpahid ng red lipstick sa labi
saka naghandang lumabas ng pinto. But before that, hinubad ko muna ang suot kong robe.
Hindi ko naman kailangan nun kapag nasa aksyon na kami.

I faced the mirror to check myself for the last time. Ok naman. Perfect naman.

Hubo’t-hubad ako at mayabang na mayabang ang mga dibdib kong doble ang laki kaysa
noon. And my shaved mound, wala akong masabi maliban sa ang cute nun. Humanda na
akong lumabas ng banyo. Napakaswerteng Saavedra dahil perfect ang almusal niya
ngayong umaga.

I was expecting a naked and ready Dipen Psyche Saavedra in my bed. Tapos malalaglag ang
panga niya at lalo siyang mag-iinit kapag nakita niya akong hubo’t-hubad. Oh, I’m excited
to see his reaction.

“Dipsy, I’m here… Your reward—” Paglabas ko ng banyo, hindi panga ni Dipen ang nalaglag
kundi panga ko. Expectation versus reality!

Paano iyong akala kong hayuk na hayok na naghihintay sa akin, nakanganga na ngayon at
naghihilik habang nakatiyaha sa ibabaw ng kama ko! At iyong penis niyang inilabas ko
kanina, ni hindi niya na naipasok pabalik. Hayun at nakabuyangyang pa rin kaso nga lang
hindi na matigas, lantang gulay na!

“What the hell?!” gigil na bulalas ko.

Sabay bukas ng pinto at pasok ng matandang babaeng bulwat ang mata at lawlaw ang
balat. Ang kulubot na cleavage ng dibdib niyang hanggang bewang ay kita sa suot na dress
na may mababang neckline. “Helu, bat ka nakabold, Seniorita Kia?”

Gulat akong napayakap sa aking katawan. “Lola Peach?! I though you’re on a one-year
leave!”

“I towt so too!” Bumungisngis siya. Naglitawan ang iilan niyang pirasong ngipin na wala ng
harap at bagang. “So bat ka nga nakabold? Anung ganap?”

Papalayasin ko na sana siya nang mabaling ang paningin sa lalaking nakabulagta sa aking
kama.

Agad namilog ang bulwat na mga mata ng matanda nang mapatingin sa nakasungaw sa
bukaz na zipper ng pantalon ni Dipen. “Si Boy Bakat, kita ang lawit!”

Oh, shit!

“Savaged”
BOOK II
Chapter 12

ALAS-CUATRO ng hapon saka lang nagising si Dipen at wala siyang kamalay-malay na

nakita na ni Lola Peach ang alaga niya, at muntik pa ngang magselfie ang matanda with it
kung di ko lang napigilan kanina.
Pinalabas ko agad ng kuwarto si Lola Peach saka ko tinakluban ng kumot ang matamlay na
junior ni Dipen. Kaawa-awa, nakatulog nang hindi man lang pumuputok. Malamang nagka
internal hemorrhage iyon. Hindi nga ako nagkamali dahil nang magising si Dipen ay diretso
siya sa banyo dahil sa sakit ng kanyang ulo down there.

Malas niya dahil nagpatalo siya sa antok, hindi tuloy niya na-enjoy ang reward kong almusal
sa kanya. Hmp! Minsan lang kumatok ang grasya, sinayang niya pa.

Pababa ako sa dining nang marinig ko ang boses ni Lola Peach.

“Dito ka na talaga titira, Ser Dipsy? E panu ang family mo? Di ba sila galet kay Seniorita Kia
dahil mas maganda ang proxy niya kaysa sa kanya?”

Ano raw? Anong tinira ng matandang `to?

Saang parte ng lawlaw na balat niya ang ikinaganda niya sa akin? But sige na nga.
Pagbigyan since siya na lang ang nag-iisang kakampi ko rito sa mansiyon laban kay Dipen
Psyche Saavedra. Siya ang sidekick ko ngayon.

Nang makarating sa dining ay nakita kong ngingiti-ngiti lang si Dipen sa mga tanong ng
matanda sa kanya.

Humila ako ng isang upuan sa dining table at umupo. Katabi ko si Lola Peach na titig na titig
kay Dipen na naglalagay ng mga baso sa harapan namin.

The man was wearing an immaculate white shirt and trousers na pinapatungan ng puti ring
apron and a toque— a chef’s white hat. Napakalinis at mukhang mabango kung sisinghutin.

Tumingin sa akin si Dipen at ngumiti. “Nandito ka na pala.”

“Where’s the food? I’m starving.”

He looked at his wristwatch. “Almost done.”

“Pakibilis-bilisan aba!”

Sumaludo siya na parang sundalo. “Yes, Ma’am.”

Simula ng tumira dito si Dipen ay siya na rin ang ginawa kong chef ng kakainin ko. Of
course, para malait ko ang mga luto niya. Para na rin maalila ko siya nang husto. So far wala
siyang reklamo.

“Nakakagutom na.” Nangangarap ang mga mata ni Lola Peach habang pinagmamasdan si
Dipen.

“Excuse me, hindi siya kagwapuhan.” Umikot ang bilog ng mga mata ko.

“Ay, anu bang hindi? Nasaan ba ang mata mo? Nasa pwet?”

“Kanino ho ba talaga kayo kampi? Di ba ho dapat sinisiraan niyo siya sa `kin.”

“Anong gagawin ko e wala naman yatang kapintasan ang lalaking `yan.”

Tinaasan ko siya ng kilay. “So ibig bang sabihin niyan Team Dipsy ka?”

“Ay, Team Kia!” Bumungisngis siya.

“Mabuti. Dahil ang mga hindi ko ka-team, ginagawa kong alipin.”

“Team Kia Poreber!” Iwinagayway pa ni Lola Peach sa ere ang lawlaw niyang mga braso.

Biglang umusok ang niluluto ni Dipen na nasa kawali kaya nangibabaw sa paligid ang
nakakagutom na amoy.

“Nakow, e kabango naman nyan!” Napasinghot nang malalim si Lola Peach.

Nilingon ko siya at pinandilatan.

“Ay mukha palang di masarap,” sabay bawi niya.

“Here’s your food.” Lumapit sa amin si Dipen na may dalang tray. Naglapag siya ng isang
plato na may ulam.

Ang bango ng amoy…

Napalunok tuloy ako. Narinig ko rin ang malalim na paglunok ni Lola Peach sa tabi ko. Pero
kay Dipen siya nakatingin at hindi sa pagkain.

“Anong ulam ‘to, nakakadiri ang hitsura?” tanong ko. Kunwari ay hindi ako apektado sa
masarap na amoy nito. Pero ang totoo ay naglalaway na ako.

“It’s Bicol Express.”

“Uy, mukhang masarap si Ser–”

Pasimple kong sinipa sa binti ang matanda.

“Este, mukhang masarap yan, Ser. Kaya lang hindi kumakain ang alaga ko nyan.”

Umirap ako. “Ano yung sauce na malapot sa ibabaw? Nakakatamad kainin, parang sipon.”

“You don’t like it?”

“Ayoko.” Nanginginig ang mga kamay ko dahil pinipigilan ko ang mga ito na dakutin ang
ulam. Gutum na gutom na ko! Hindi kasi ako nakapananghalian kanina dahil binantayan ko
siya sa pagtulog. Mahirap na at baka malilis ang kumot at lumantad ang lawit niya. Ayoko
na nakalitaw iyon kapag hindi naman ginagamit.

“Why don’t you try it,” alok ni Dipen sa akin.

“Ayoko nga sabi e.”

Bumagsak ang balikat niya. “Good thing, I have a buffer.”

“Buffer?” Sabay na kumurap-kurap ang mga mata namin ni Lola Peach.

“Yup. Just in case you won’t like the first dish, I also prepared a second dish. Here.”
Naglapag ulit siya ng ulam mula sa hawak niyang tray.

Mukhang masarap din ang isang ito. Wala sa sariling nadampot ko ang kutsara’t tinidor na
nasa harapan ko. “A-ano naman ang isang ‘to?”
“It’s sweet and sour beef with pineapple chunks,” sagot niya.

Narinig ko na naman ang malalim na paglunok ni Lola Peach sa tabi ko. This time, sa
pagkain na siya nakatingin.

Ikinunot ko ang noo ko. “Beef ba talaga yan? Mukha kasing mga bato. Saka bakit kulay
putik ang sabaw niyan?”

“Huh?”

“Anyway, I guess I have no choice. Gutom na ko, so I’ll give it a try.” Tumusok ako ng isang
karne gamit ang tinidor na hawak ko.

In fairness, malambot ang karne. Isinubo ko ito at nginuya nang mabuti. What’s with this
taste? Sobrang sarap. Hindi mahirap nguyain at malasa pero di maalat.

How the hell this guy knows everything especially the cooking? Isa ba ito sa mga skills niya
bukod sa humalik at kumambyo? At magtago ng kabit na baliw?

“Any comment?” Nakaabang siya sa reaksyon ko.

Ibinagsak ko ang kutsara’t tinidor. “Hindi masarap.”

“What?”

“Patikim nga.” Kumuwit si Lola Peach para tikman ito. Pagkasubo niya ay nanlaki ang
kanyang mga mata. “Pota, ang sarap–”

Siniko ko ang matanda sa lalamunan kaya napaubo siya.

Napahampas ako sa mesa. “See? Kahit si Lola Peach ay hindi nasarapan! Ano bang mga luto
`yan?! Sinayang mo lang ang gas at ingredients!”

“Do you want me to cook another dish?”

“Bakit tinatanong mo pa? Ano sa tingin mo ang kakainin ko kapag wala akong nagustuhan
sa mga luto mo?”

Napayuko si Dipen at tumalikod sa amin. “All right. Please be seated for while.”

“Wait!”

Nilingon niya ako.

“I-iyong mga niluto mo, dalhin mo rito. Kesa masayang ang mga `yan e ipakain na lang sa
mga baboy.”

Nanamlay siya. “B-baboy?”

“Yup! Hindi mo lang nakita nung naglibot ka, pero may babuyan kami rito.”

Bumulong si Lola Peach sa akin. “Wala naman ditong baboy–”

Tinapakan ko ang paa ng matanda.

“Ay oo nga pala, maraming hampaslupang baboy sa hacienda!”

“Sure.” Nagtungo siya sa kusina para kunin ang mga niluto niya.

“Samahan mo ng kanin, ha?!” habol ko sa kanya.

“Huh?”

“Kawawa naman yung mga baboy kung ulam lang ang kakainin nila. You know, kanin-
baboy.”

“Got it.” Pagbalik niya ay ibinigay niya ang dalawang dishes na nakabalot na. Nagbalot din
siya ng kanin.

“Ano pang tinatanga-tanga mo dyan?” sita ko sa kanya. “Bumalik ka na sa kusina at magluto

ka ng ibang ulam!”

“On it.” Bumalik na siya sa kusina.

“Let’s go, Lola Peach.” Tumayo ako at binibit ang mga ulam.

“Sigurado ka bang may mga baboy kayo rito sa hacienda, hija?”

“Hindi ho baboy ang kakain nito dahil wala naman talagang babuyan ang hacienda.”
Inginuso ko ang isang kanin na nakabalot. “Pakidala na rin ho yun at pakibilisan dahil gutom
na ho ako.”

Napangisi ang matanda. “Yown!”

“Savaged”
BOOK II
Chapter 13

NAPABALIKWAS ako ng bangon mula sa kama. Napatakip agad ako sa aking ilong dahil
masama ang napanaginipan ko.

Hinahabol daw ako ni Cassia habang may bitbit na kutsilyo. Sa sobrang takot ko ra ay
nanakbo ako nang halos hindi na iniintindi kung saang parte ako ng kalsada papunta.
Nahulog daw ako sa imburnal na puno ng mabahong putik. Parang totoo talaga dahil halos
masuka raw ako sa sobrang baho. Kahit panaginip lang iyon ay naamoy ko pa rin ang
masangsang na amoy.

Nasusuka ako!

“Anyare, hija?” biglang sumulpot si Lola Peach sa gilid ko.

“K-kanina pa ho kayo dyan?” Nagulat ako sa kanya, mukha kasi siyang demonyita. Magulo
ang buhok niya na para bang may nanabunot sa kanya.

“Nakow, e ako nga ang gumising sa ’yo.”

“H-ho?”
“Binabangungot ka kasi.”

Hinilot ko ang aking batok. Hanggang ngayon ay parang naamoy ko pa rin ang mabahong
amoy. Bakit kaya?

“Ano bang napanaginipan mo, hija?” Kinuha niya ang kumot ko at tiniklop ito.

“Nahulog daw ako sa imburnal. Parang totoo, ang baho.”

Napahalakhak siya.

“A-ano pong nakakatawa?”

“Baka kaya ganun ang panaginip e kasi hiningahan kita habang tulog ka.”

“What the–”

Kanina pa pala ang matandang ito dito sa kuwarto ko. Kaya pala parang totoo iyong
naamoy ko ay dahil siguro sa mabaho niyang hininga.

Tawa pa rin nang tawa si Lola Peach. Paikot-ikot siya sa harapan ng kama ko. Sa sobrang
happy niya, hindi niya namalayan na nalaglag na ang kanyang pustiso.

Napasimangot ako nang maalala ko ang tungkol sa panagini—bangungot ko. Para akong
may multong tinatakasan na hindi ko matakasan. Bakit ba ako napunta sa ganitong
sitwasyon? Bakit kailangan pa kasing itago ni Dipen ang babaeng iyon?

Hindi ko akalaing mararamdaman ko na ang nararamdaman ng mga babaeng may kabit

ang asawa. Nakakadurog pala talaga. Nakakasira ng katinuan. Ang hirap isipin kung saan ka
ba parte nagkulang. Kaya hindi niya ako masisisi kung bakit nasusuka ako sa isiping mahal
niya ako.

Kung mahal niya talaga ako, bakit kailangan niyang magsinungaling?

Bakit kailangan niya akong pag-isipin?

Bakit kailangan niyang iparamdam sa akin na hindi ako sapat?

At sana ibang babae na lang. Sana hindi na iyong dahilan kung bakit ako nakunan…

“`Nga pala, hija.” Boses ni Lola Peach na pumukaw sa aking pag-iisip.

Para siyang ninja nang manakbo palapit sa akin.

Sinundot niya ang tagiliran ko. “Ano ng status niyo ni boy bakat?”

Napa-irap ako sa tawag niya kay Dipen.

“Sayang naman ang eport niya.”

Tumulis ang nguso ko. “Pakialam ko sa effort niya. He’s just wasting his time here. Wala
siyang mapapala. In the end, uuwi pa rin siya sa kanila nang luhaan.”

“Weh, di nga? E bakit magkasama kayo sa iisang kwarto?”

Pinamulahan ako. “O-of course, kailangan ko kasi siya rito. Kailangan ko ng utusan dito sa
kwarto ko. Tagalinis ko ng kalat at tagakuha ko ng food.”

“E ano ‘tong mga tissue na nagkalat dito?”

“S-sinisipon kasi ako.” Mabilis kong pinagdadampot ang iba pang nakakalat na tissue para
itapon sa trash bin.

“E itong boxers na ‘to? Parang minadaling hubuin oh, kasi nakabilot pa.”

Inagaw ko ito agad sa kanya. “B-boxers na ang sinusuot ko ngayon kasi mas kumportable!”

Pumamewang si Lola Peach habang nakatitig sa akin nang masama. “Nakow, e bakit kasi
hindi pa umamin.”

Napabuntong-hininga ako. “Ayoko naman talaga siya rito, but he knows how to unlock my
door. There’s nothing I could do – could you please comb your hair, for Pete’s sake!” Naiirita
kasi ako sa buhok niyang taas-taas.
Inabutan ko siya ng suklay kaya sinuklay niya ang kanyang buhok.

Napailing siya. “Hindi `yan ang gusto kong malaman, hija.”

“Fine.” Napapikit ako. “We fuck when I need him.”

Napabuga ng hangin ang matanda kaya napatakip ako ng ilong.

“Sabi ko na e,” aniya.

“It’s just only when I need him, okay?!”

“Kaya naman pala ayaw sumuko ni boy bakat e dahil marupokpok ka.”

“I’m not.” Padabog akong bumalik sa kama at naupo. “I still hate him, okay? I’m cold in bed.”

“Pero nakakaiskor pa rin siya.”

“You know what? Mamayang gabi ay doon ako matutulog sa kwarto mo. Papatunayan ko sa
`yo na hindi ko ginusto na dito siya natutuloy sa kwarto ko.”

“Dat’s my gerl.” Tinapik niya ako sa pwet. “O eto na suklay mo. Tenks.”

Napangiwi na lang ako nang makitang bungi-bungi na ang suklay ko.

“WHERE are you going?” Natigilan siya nang makitang bitbit ko ang isang unan at papunta
ako sa pinto.

“Kay Lola Peach.”

“Why?” Kakalabas palang ni Dipen sa bathroom. Nakatapis lang ng puting tuwalya ang
ibabang bahagi ng katawan niya, pero hindi nun natakpan ang manipis niyang balahibo na
paangat sa kanyang pusod.

“Gusto niyang magkatabi kami ngayong gabi.”

“Is there a problem?” Lumapit siya sa akin habang nagkukuskos ng isa pang tuwalya sa
kanyang buhok. Tumutulo pa ang tubig sa leeg niya patungo sa kanyang katawan. Dipen
was tall and well proportioned. Saktong-sakto ang kinalalagyan ng bawat muscles niya.
Hindi ko maiwasang hindi mapalunok. Dapat talaga na kay Lola Peach ako matulog ngayon.

“Gusto nga niyang tabi kami matulog.”

“Binangunot ka raw kanina.”

Nachismis na pala sa kanya ni Lola Peach. Kainis talaga ang matandang iyon, hindi malaman
kung kanino talaga kampi!

“Kia, are you okay?” malamyos ang boses na tanong niya.

Napaatras ako nang masamyo ko ang mabango at nakakagigil niyang amoy. “O-of course
I’m okay.”

“Tungkol saan ang napanaginipan mo?”

“My gustong sumaksak sa akin.” Sabay sulyap ko sa harapan niya na parang biglang may
tent na.

“Huh?” Napakurap si Dipen.

“May gusto raw sumaksak sa akin. Iyong totoong saksak.” Inirapan ko siya. “May dalang
kutsilyo at hinahabol ako.”

“I won’t let that happen.”

Nagulat ako nang biglang sumeryoso ang guwapo niyang mukha at bahagyang manalim
ang kanyang mga mata.

“I won’t let anyone hurt you, Kia.”

Nagtagis ang mga ngipin ko habang nakatingala sa kanya. “Kasi gusto mo ikaw lang ang
pwedeng manakit sa akin?” bulong ko.
“Huh?”

“Wala.” Inirapan ko siya.

Kung alam lang ni Dipen na si Cassia ang nasa panaginip ko na gustong manakit sa akin
masasabi niya pa kaya ang mga sinasabi niya ngayon? Mapo-protektahan niya ba ako sa
mismong pino-protektahan niya?

Ako ba talaga ang pipiliin niyang mas protektahan kaysa sa babaeng yun?

“Kia.” Hinuli niya ang pulso ko.

“Hinihintay na ako ni Lola Peach. Hindi mo naitatanong pero BFF ko na si Lola Peach mula
pa noong inalagaan niya ako. Magi-girls talk kami.”

Hindi na siya nakapalag nang lumabas na ako ng kuwarto bitbit ang unan ko. Mabilis ang
mga hakbang ko papunta sa servants’ quarter.

Napakamot ako nang marealized na hindi ko nga pala natanong si Lola Peach kung saan
ang kuwarto niya rito. Tatlong kuwarto ang naririto at isang sala na para sa mga helper
namin sa mansion. Alangan namang mangatok ako. Hindi ko rin naman mame-message
ang matanda dahil wala siyang cell phone.

Ah, bahala na!

Nagmini-mini-mi-nimo ako sa mga pinto at ang napili ko ay ang nasa gitna. Hindi na ako
kumatok dahil baka baling pinto ang mabuksan ko, basta na lang ako pumasok sa loob.
Dahan-dahan ang mga hakbang ko dahil madilim ang kuwarto. Sana nga lang talaga ay
tama ako na si Lola Peach ang naririto.

“Kelan mo ba ako kayang ipaglaban?”

Napahinto ako ng marinig ko ang boses tuyot na nagsalita.

I guess, I picked the right room.

“Kapag mahal mo, ipaglaban mo!” she said.

Naaninag ko kasi si Lola Peach sa tapat ng bintana. Good thing at kahit madilim ang
kuwarto, may liwanag na pumapasok mula sa labas. Nakaputing mahabang pangtulog ang
payat na matanda na may mahabang puting buhok. Nakatingala siya sa buwan habang may
kausap sa hawak na cell phone. Para tuloy siyang white lady na naaagnas.

Teka, may phone siya?!

“Kaya kong talikuran ang lahat kung maipapangako mo lang na kaya mo akong
pangatawanan!”

What the hell? Sinong kausap niya?

“Lola Peach?” tawag ko sa matanda.

Dali-daling pinatay niya ang phone at itinago sa garter ng suot niyang panty. E sa bacon na
iyon garter kaya hayun, nalaglag lang sa sahig ang gadget.

“Wat da hil!” sambit niya na namimilog ang mga mata.

“You have a phone.” Humalukipkip ako. “Sinong kausap mo nang ganitong oras?”

“Ah…” Napangiwi ang tuyot niyang mga labi. “Wala. Sinong kausap, hija? Nagkakamali ka
lang.”

“Pero nagda-drama ka diyan kanina sa phone mo.”

“Wala akong katawagan anu ka ba? Nagti-Tiktok lang ako.”

“Tiktok?”

“Di mo alam yun? Weak!” Umirap din naman na akala mo ikinabata niya.

“Dito ako matutulog ngayon.” Nauna na ako sa kama. Buti na lang mag-isa si Lola Peach
dito sa kuwarto niya. Para na kasing parte ng pamilya si Lola Peach kaya may special
treatment na ang matanda kaysa sa ibang helper namin.
Naaalala kong sabi ni Daddy na matagal nang naninilbihan ang matanda sa pamilya namin.
Napakaloyal daw ni Lola Peach at kailanman ay hindi kami tinalikuran kahit medyo weird
ang angkan namin.

Nahiga na ako sa kama. Tumabi siya sa akin sa kabilang gilid. Seriously? Bakit ba amoy lupa
siya?

“Ayaw mu ba akong katabi, Seniorita Kia?” Nakangising bumaling siya sa akin. Wala na
naman siyang suot na pustiso at sa totoo lang, para akong may katabing bangkay sa
sobrang putla niya.

“H-hindi naman. Why?” Nagkumot na ako.

“Kasi kung ayaw mo, okay lang pu. Sa iba na lang ako matutulog.”

“Saan naman?”

“Sa tabi ni Ser Dipsy—”

Hindi niya na natapos ang pagsasalita dahil dinaganan ko na siya ng unan sa mukha.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 14

DIPEN was lying on the bed with his eyes closed and his lips slightly parted.

Madaling araw ng umalis ako sa servants’ quarter. Hindi ako nakatulog dahil sa lakas ng
hilik ni Lola Peach sa tabi ko. Nandiyan pa iyong bigla siyang mag-iinat at mapapasipa. Para
siyang may ka-sparring sa panaginip niya at hindi ko na alam kung paanong ilag ang
gagawin ko.

Saktong 3:30 am, bumalik ako rito sa kuwarto. Marahan ang mga hakbang ko dahil baka
magising ko siya, pero mukhang napuyat din siya sa magdamag kaya tulog na tulog siya
ngayon. Ni wala siyang kamalay-malay na hawak ko ang cell phone niya ngayon. Kanina pa
ito nagv-vibrate mula sa ilalim ng unan niya. Nang makakuha ako ng tyempo, kinuha ko
agad ito.

The caller’s number was unregistered. Humigpit ang hawak ko sa phone. Kahit pa hindi ko
sagutin ang caller, may hinala na agad ako kung sino ito.

Ano na naman ang gusto niya ng ganito kaaga?

Alam naman na siguro niyang sa akin umuuwi si Dipen, di ba? O baka naman kaya napuyat
ang herodes na ito ay dahil katawagan siya sa magdamag?

Naglalatang ang poot sa dibdib ko habang palipat-lipat ang tingin sa phone at kay Dipen.
Sa huli nagpasya akong magbihis at umalis. Nagbilin ako sa mga tauhan ko na sabihing
nagjogging lang ako kung sakali mang magising na si Dipen at hanapin ako.

Wala akong driver nang umalis. Saglit lang ay natunton ko na ang lugar na pakay ko. Sa
tapat ng isang puting bungalow ako pumarada. Since madaling alisin ang pagkakasara ng
bakal na gate ay nakapasok ako agad at dumiretso na sa pinto ng bahay.

Sunod-sunod akong kumatok. I don’t care kung makabulahaw ako, dahil mukhang hindi
naman natulog magdamag ang kinakatok ko. Ilang saglit lang ay bumukas ang pinto ang
bumungad sa akin ang sadya ko.

“Hi there, bitch,” bati ko sa kanya.

Ngumiti siya nang matipid. “Come on in.”

Pinaningkitan ko siya ng mata. Bakit parang inaasahan na niya ang pagdating ko?

Pumasok ako kasunod niya. Habang nakatalikod na naglalakad si Cassia ay pinagmasdan ko

siya. Robe ang suot niya na ang ilalim ay mukhang nightdress based sa lace na laylayan na
nakalitaw sa ilalim. Nakamessy bun ang buhok niya at nakayapak lang siya.

Hindi talaga kalakihan ang loob ng bahay. Sobrang simple pati ng design at napaka-
minimalist. O sadyang walang gaanong gamit dito dahil hideout lang naman niya ito?

Walang appliances sa maliit na sala maliban sa 21 inches lang yata na TV na hindi pa Smart
TV. Ang remote niyon ay basta na lang nakapatong sa nag-iisang leather sofa. Walang
center table sa gitna at wala ring electricfan. Sa nakabukas na pinto ng kuwarto ay nasilip ko
na may aircon sa loob. Maliit na aircon iyon kaya ibig sabihin, napakaliit lang rin ng
kuwartong ito. Wala na rin akong ibang masilip na gamit doon maliban sa double bed.

I wonder kung paano napapayag ni Dipen si Cassia na tumira sa ganito kaliit na lugar. Kahit
sa maiksing panahon ay nakilala ko na kasi ang babaeng ito. She’s a certified social climber
and a gold digger in one. So how come that she’s staying in a small and simple house?

Sabagay, ubos na nga pala ang datung ng lalaking iyon sa kasal namin.

“When karma is really a gangsta,” bulong ko habang napapailing.

“Have a seat.” Nilingon niya ako at itinuro ang maliit niyang leather sofa.

“No need. Tatayo na lang ako.” Pinagpagan ko ang aking braso dahil may dumaang lamok.

“Coffee? Tea?”

“Hindi na. Baka mamaya lasunin mo pa ko.”

Natawa siya sa sinabi ko. “Ganun na ba talaga ako kasama sa paningin mo?”

“I thought you’re in a mental hospital?” Kahit natanong ko na ito sa unang pagkikita namin
ay gusto pa ring itanong dahil wala naman akong nakuhang matinong sagot sa kanya noon.

Napahalukipkip siya. “Seriously, Kia, I thought you’re there, too. You’re crazier than me.”

Mahina akong napahalakhak sa sinabi niya. Gago pala `to e.

Tumawa rin ang bruha. Mahinhin na tawa. As if mahinhin talaga.

Napangisi ako. “You lured me here, aren’t you?”

Natigilan siya at napa “oh.” Obvious naman ang ginawa niya. Sinasagad niya ang pasensiya
ko para puntahan ko siya rito.
“Your call this morning, you did that to inform me na may communication kayo ni Dipsy at
alam niyang wala ka talaga sa mental.” At siya rin ang kausap mo sa café noong magkita
tayo before my supposed to be wedding day. Sinira ng tawag na iyon ang dapat masayang
araw ng buhay ko!

Napatakip pa siya sa kanyang bibig na halata namang uma-acting lang. “Oh my God! Baka
malaman ni Dipsy na alam mo na. Please don’t tell him kasi ayaw niyang malaman mo e.”

“Bitch,” usal ko.

Sumeryoso na ang mukha niya. Ang maamo niyang mukha na malakas makapanloko ay
ngayo’y nakangisi na nang ngising pangdemonyo. Humalukipkip siya. “So what are you
going to do? Bakit niya kaya itinago sa `yo ang tungkol sa akin?”

“It’s simple. He’s so desperate na makuha niya ulit ako.”

“Funny, because it looks like you’re the one who’s really desperate to have him back.”

“Talaga ba?” Nginitian ko siya nang nakakaloko.

Nagtigil naman siya sa pagngisi. Mukhang napikon ngunit hindi nagpahalata. Mapride si Ate
mo.

“Cassia, bakit kaya nasa teritoryo ko ngayon si Dipsy kahit todo palayas na ang ginagawa ko
sa kanya? At bakit kaya kailangan ka pa niyang itago sa akin at sa madla? Hindi ka ba
kaproud-proud na ipakita? Saka bakit itatago ka na nga lang, dito pa sa maliit na bahay. Ni
hindi man lang centralized aircon. Sabagay, hindi ka naman VIP para pag-aksayahan ng
panahon at pera.”

“Pera? Hindi importante sa akin iyon, hindi kagaya mo na kulang na lang pagbentahin mo si
Dipsy ng kidney para mabigay lang sa `yo ang isang en grandeng wedding. I am not like
you, Montenegro. Hindi ako mukhang pera. At kung atensyon lang ang usapan dito, FYI, ha?
Pero hindi kasi ako kinukulang sa ganoong aspeto.”

Nagtagis ang mga ngipin ko. “Hindi kinukulang? So sapat na sa `yo ang ilang minuto? Kasi
as far as I know, maghapon at magdamag kong kasama ang lalaking pinag-uusapan natin
dito.”
“Kaya kong magtiis,” may simpleng hingal na wika niya. “Because you know what? Hindi ako
kasing sakim mo. At sa huli, hindi ako ang tatamaan ng karma dahil ako ang agrabyado rito.
Ako ang naagawan—”

“Cut that crap!” gigil na bulyaw ko sa kanya nang hindi na ako makapagtimpi. “Hindi ka pa
rin nagbabago, Cassia. Kaya mo pa rin baliktarin ang lahat ng pangyayari. Kahit kelan pa-
victim ka pa rin.”

“E anong magagawa mo kung ganito ako?” Lumapit siya sa akin at tumapat ang mukha niya
sa mukha ko. “Is there anything you can do?”

“Meron.”

“Tell me. Anong kayang gawin ng isang Kiana Louise Montenegro.”

“Eto.” Pagkasabi ay sinapak ko siya.

Napahilata siya sa kanyang sofa. Putok ang kanyang nguso.

“Nagkakamali ka ng hinahamon mo. Hindi lang yan ang kaya kong gawin sa `yo. Kung ayaw
mo sa mental, pwes sa morge kita idideretso.”

“Savaged”
BOOK II
Chapter 15

KAKAHIGA ko lang sa kama nang biglang may kumatok. Sunod-sunod na katok.

Imposibleng si Dipen ito dahil pagdating ko kanina ay ginising ko agad siya para magamas
ng damo sa garden.

Ang gigil ko kay Cassia ay sa kanya ko ibinuhos. Sinabihan ko rin siya na bumalik lang siya
rito kapag nakatapos na siya. Sumunod naman agad ang lalaki.

Patayo na ako para buksan ang pinto at pagalitan sana ang kumakatok nang bigla na lang
iyong bumukas. Hindi na nakapaghintay na pagbuksan ko. Humahangos si Lola Peach
papasok sa kuwarto.

“What’s going on?” taong ko sa kanya. Hinihingal kasi siya.

“Nakow, may problema!” Nanlalaki ang mga mata niya.

“Ha?”

“Pihado giyera ‘to!”

“Why?”

“Mudra ni boy bakat, andyan sa baba.”

“Darn it,” usal ko. It’s Cynthia Saavedra. What the hell is she doing here? `Pretty sure it’s
because of Dipen.

Hindi ko mapigil ang kaba dahil alam kong may kasalanan ako sa mommy ni Dipen.
Malamang na gigil na gigil sa akin si Cynthia Saavedra.

“Anong gusto mong gawin ko, hija? Banatan ko ba agad?”

“Please lang ho, maawa kayo sa sarili niyo.”

“Anong akala mo sa `kin hindi marunong ng karate?”

“Sa tanda niyong `yan, baka pasuntok pa lang kayo naibalibag na kayo nun.” Iningusan ko
siya. Sa pagkakaalam ko, bago maging asawa ng isang Leo Montemayor-Saavedra si
Cynthia ay laking Cypress ito, lugar kung saan maraming tambay at siga.

Napairap ang matanda. “Ay, wag mong ini-ismol si Pepita!” Itinuro niya ang sarili. “Kahit
thirty na ako, malakas pa `to!”

Thirty? Hindi ba eighty plus na siya?

Napabuntong-hininga na lang ako. “Mabuti pa ho e babain niyo muna at itanong niyo kung
ano ang kailangan niya.”

Napangiwi ang matanda. “E bakit hindi tayong dalawa ang humarap sa kanya? Bakit ako
lang?”

“Akala ko ho ba e babanatan niyo? Bakit ngayon e parang takut na takot kayo?”

“Umiiwas lang ako gulo! Kasabihan nga, choose your batels!”

May sira yata talaga sa ulo ang matandang ‘to. Pabago-bago ang sinasabi. Akala mo kung
sinong matapang kanina yun pala duwag naman.

Ako na lang lumabas ng kwarto at nagmarcha pababa ng hagdan. Natanaw ko agad ang
isang magandang babae na hindi pagkakamalang nasa fifties na dahil banat na banat ang
makinis na mukha at may highlights ang buhok. Sosyal na sosyal siya, sobrang classy
tingnan and —yes, she’s Cynthia Saavedra.

Nakapamewang ang ginang na aakalain mong rarampa lang sa catwalk. Nakasuot siya ng
shades na kulay pula at mukha siyang seniora dahil sa mga alipores niya. May nakapalibot
kasi sa kanyang mga bodyguards. Halata sa mukha niya ang pagkainip dahil sumimangot
siya nang makita niya akong pababa ng hagdan.

Nagtanggal siya ng shades at tiningnan ako mula ulo hanggang paa at pabalik. Tinaasan
niya ako ng kilay pagkatapos.

“K-kumusta, ka-finger?” bati ko sa kanya nang may pagkailang.

“Muntik na kaming hindi makapasok dahil sa mga tauhan niyo sa labas,” walang kangiti-
ngiti niyang sabi.

“Really?”

“Pinapasok lang kami nang sabihin ko sa kanila na nandito ang anak ko… na inaalila niyo.” Si
Dipen ang tinutukoy niya.

Napataas ako ng kilay. “Anak mo na asawa ko.”

Bahagya siyang lumapit sa akin. “Na ipinakasal mo sa gurang.”

“Nakow, e proxy lang ako, Madam,” singit ni Lola Peach na nasa likuran ko na pala. Nagtago
agad siya sa likuran ko.

“Asawa ko ang nagpapaalila sa akin, hindi ko ginusto na habulin niya ako.” Ayoko sana
siyang sagutin kaso inumpisahan niya ako e.

Pumalatak si Cynthia Saavedra. “Hindi ba dapat ay humihingi ka na ng tawad sa `kin

matapos mong ipahiya ang pamilya ko?”

“E di sorry. Okay na?”

Napahalakhak siya. “Deputa ka pala talaga e.”

“Just please tell me why are you here?”

“Well…” Naglakad-lakad siya para pagmasdan ang kabuuhan ng paligid at chandelier sa

kisame. “May bago kasi akong negosyo, sumosyo ako sa friendship ko…” Tumingin siya sa
akin. “I’m now selling a hightech vibrator.”

Napangiwi ako. Hindi ko lang masabi sa kanya na business din iyon ng mommy ni Quiro na
si Tita Rosenda. Seriously anong meron sa vibrator at parang lahat yata sa pamilya nila e
reseller na?

“So ayun, plano ko sanang bentahan ng vibrator ang parents mo at magbibigay ako ng
malaking discount kaso…” Humarap ulit siya sa akin. “Napag-isip-isip ko na bawiin na lang
ang anak ko.”

“Hindi si Kia ang magdedesisyon niyan,” isang boses ang biglang nagsalita mula sa likuran
ko.

“Mom!” Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko si Ruby Monetenegro, my mother.
Nakauwi na pala sila ni Daddy from Australia?!

Pinandilatan siya ni Cynthia Saavedra. “Sino naman `tong deputang `to?”

Damn! This is disaster!

“I am Kia’s mom. At hindi ang anak ko ang magde-desisyon kung aalis na rito ang anak
mo!” Namumula ang mukha ni Mommy nang lumapit siya sa tabi ko. “It’s your son, Dipsy.”

“Oh, so you are Ruby Montenegro. Iyong dating chaka?”

Nandilat din si Mommy. “Excuse me?! Na-enhanced lang pero dati ng maganda.”

“So sinong doctor mo? Mahusay mang-enhance e. Baka dumaan ako pag may time.”

Ngumisi si Mommy. “It’s Doctor Preston Salvador.”

Namutla si Cynthia Saavedra. “Ay okay na ako sa fez ko, Mars. Natural lang walang halong
kemikal!” Sabay hampas niya pa sa ere.

Napangiwi ako.

“`Musta ka nga pala, Mars.” Lumapit si Cynthia Saavedra kay Mommy at nakipagbeso.

Gumanti naman ng beso si Mommy. “Ayos naman, Mars.”

Ayos din magplastikan e.

“Nandyan ba ang anak kong si Dipsy? Baka kasi namamayat na yun dahil inaalila niyo.”
Nakangiti si Cynthia Saavedra pero halatang nagtatagis ang bagang niya.

Sumulyap sa pinto si Mommy at pinahaba ang leeg. “Baka nandyan sa labas kasi kanina
nagagamas iyon ng damo e.” Nakangiti rin siya pero obvious na namamlastic lang.

Napailing si Cynthia Saavedra. “Ang sipag talaga ng anak ko kahit SINASAMANTALA na,
ano?”

Napabulalas ng halakhak si Mommy. “Sinabi mo pa, Mars. Para ngang tanga na

NAGHAHABOL sa anak kong si Kia.”

“May pinag-aralan kasi kami. Alam ng anak ko ang responsibilidad niya bilang ASAWA.”
Nag-quotation mark pa ang ginang sa hangin gamit ang dalawang daliri.

Lalong natawa si Mommy. “Alam niya rin kaya na PALAMUNIN siya rito?”

Sa sobrang tawa ni Cynthia Saavedra ay natapik niya ang balikat ni Mommy. “Ikaw talaga,
Mars. Kung hindi LALAMON ang anak ko, paano niya lilinisin ang mga kalat niyo?”

Gumanti ng tapik si Mommy sa balikat ng babae habang humahalakhak. “Bakit naman kasi
hindi na lang umuwi sa inyo ang anak mo, Mars? Kesa naman nangga-GAGO lang dito, di
ba?”

Kiniliti ni Cynthia Saavedra si Mommy habang tatawa-tawa. “Sinabi ko na sa `yo, Mars. May
DELIKADESA kasi ang mga Saavedra. Nakakahiya naman sa inyo na walang ibang alam kung
di ang MANGLAMANG.”

“Ikaw talaga, Mars. Tangina ka rin eh, no?” Kinikilig sa tuwa si Mommy.

Lalong lumakas ang halakhak ni Cynthia. “Tangina mo rin.”

Todo halakhak din naman si Mommy. “Jusko, Mars, lumalabas ang ugaling pusali natin, `no?
Nakakaloka pero alam mo? May mas class pala ako kesa sa `yo?”

Bumungisngis si Cynthia Saavedra. “Ay, Mars, hindi rin!”

“Mars, mas may class nga ako. Nag-aral ako sa Europe e. Ikaw? Napag-aral ka ba ng asawa
mo?”

“Oo naman, Mars. Siya pa nga teacher ko e.”

“So Mars, pwede bang umalis ka na lang. Baka kasi masapak kita, Mars.” Nakangiti pa rin si
Mommy.

“Hindi ako aalis, Mars, hangga’t di ko kasama ang anak ko.”

Sumeryoso na bigla si Mommy. “So sasapakin na lang kita?”

Biglang seryoso rin ang mommy ni Dipen at nanlisik na ang mga mata. “E di sapakin mo
nang makonyatan kita sa bungo!”

“Ah, ganun–”

Pumagitna ako sa dalawa bago pa sila magpang-abot. “Stop, please!”

Humarang din sa gitna ang mga bodyguards ni Cynthia Saavedra.

“Kia, babanatan ko na talaga `yan!”

“Gaga ka di kita aatrasan! Kasali ako sa street fighter dati baka akala mo!”

“Please tama na. Awatin niyo ang amo niyo!” sigaw ko sa mga bodyguards at ako naman
ang umawat kay Mommy na akmang pasugod na. Sinulyapan ko nang matalim na titig si
Lola Peach na imbes umawat ay nakatanghod lang sa dalawa habang nakatago sa likod ko.

“That’s enough!” isang boses ang nangibabaw sa paligid. Biglang sumulpot si Dipen at
lumapit agad kay Cynthia. “Mom, that’s enough.”

Natigil naman si Cynthia Saavedra. Agad siyang nanakbo at yumakap kay Dipen. “Diyos ko!
Anong ginawa nila sa `yo? Bakit namayat ka yata?”

O.A. Namayat agad?! Sabagay, nakakapayat talaga ang matigang.

“Mom, I’m okay here.”

“Let’s go home. Marami pang ibang babae dyan, bakit ka maghahabol sa babaeng yan na
walang ibang lutuin kundi yung mga isda sa aquarium.”

Alam kong ako ang pinaparinggan niya.

“Mom, that’s why I’m here. To cook for her. Hindi ko pwedeng pabayaan ang asawa ko.”

So parang sinasabi niya talaga na wala akong pag-asa sa cooking?

“Please, Dipsy, umuwi ka na.” Hinimas ni Cynthia sa mukha ang lalaki. “Miss ka na namin ng
daddy mo, mga kapatid mo, mga pinsan, mga pamangkin, mga guwardiya at katulong
natin… pati mga aso sa atin, miss ka na.”

“Mom, I’m sorry,” malungkot ang mga matang minasdan ni Dipen ang ina.

“Anak, `wag mong sayangin ang sarili mo sa mga walang kwentang taong ‘to. Mamaya
niyan magkaroon na raid dito madamay ka pa. Di ba dating pusher ang nanay niyan?”

Napakuyom ng kamao ni Mommy sa tabi ko.

“Mom.” Hinawakan ko agad ang palad niya.

“Sana kasi si Cassia na lang pinakasalan mo at hindi ang babaeng `yan,” sabi pa ni Cynthia
kay Dipen. “At least iyon kahit may katok, hindi ka naman aalipinin! Saka walang nanay iyon,
wala kang byenan!”

Nagpantig ang tainga ko. “Go, Dipsy. Sumama ka na sa mommy mo bago ko kayo
pagbuhulin.”

Napahilot sa sentido ang lalaki.

“Mom, let’s talk outside.” Hinila ni Dipen si Cynthia Saavedra palabas ng pinto.

“Isusumbong ko kayo kay Leo ng ma-raid `tong lugar niyo!” sigaw muna sa amin ni Cynthia
Saavedra bago siya tuluyang makalabas ng pinto. Si Leo Saaevdra ang asawa niya.

Sumunod naman agad sa kanila ang mga bodyguards na bitbit niya.

“E di isumbong mo!” sagot ni Mommy. “Sumbong ko rin kayo kay Kyo!” Si Daddy ang
tinutukoy niya at walang nakakaalam kung ano ang pwedeng gawin ni Daddy. You know,
he’s mysterious as that.

“Nakow, awatin niyo ko!” sigaw ni Lola Peach. “Awatin niyo ko dahil pasasabugin ko ang
mukha ng babaeng `yan!” Urong-sulong siya sa paghakbang.

Umirap lang ako.

Walang umaawat sa kanya kaya bumalik siya sa likod ko.

“O bakit nakatago kayo?” sita ko kay Lola Peach.

Napakamot siya ng singit. “Nakow, e baka bumalik pa `yun.”

“Savaged”
BOOK II
Chapter 16

BINUKSAN ko ang pinto ng kwarto para pagbuksan si Dipen. Kanina pa siya kumakatok at
ngayon ko lang naisipan na pagbuksan siya. Nababanas pa kasi ako sa kanya dahil sa sinabi
ni Cynthia Saavedra kanina na sana si Cassia na lang ang pinakasalan niya.

Blangko ang ekspresyon ng mukha ko nang buksan ko ang pinto. “Ano, nagamas mo na ba
ang mga damo?”

“Almost done.”

“At ano namang arte `yan at pakatok-katok ka pa? Di ba kaya mo i-unlock ‘tong pinto gamit
lang ang clip?!”

“I can’t right now. Masakit ang mga daliri ko.”

Napatingin ako sa mga kamay niya. May mga galos siya doon. Ginabi na kasi siya sa
paggagamas ng damo sa garden.

Napansin ko rin na naginginig nga ng bahagya ang mga braso niya. Sa lawak ba naman ng
hardin namin, manginginig talaga ang kahit sino. Hmp pasalamat nga siya hindi buong
hacienda ang pinagamas ko sa kanya.

“So kasalanan ko kung bakit sumakit ang kamay mo?” Inirapan ko siya.

“I never said that.”

“E bakit ka nandito?”
“I’m your husband, and I’m planning to sleep now.”

“Fine. Sa lapag ka matulog ngayon dahil naasiwa ako sa mukha mo.” Pinahanda ko na ang
guestroom para sa kanya, pero dito pa rin ang gusto niya kaya bahala siyang magdusa.

Tatalikuran ko na sana siya nang hulihin niya ang kamay ko. “Bad mood?”

Tinabig ko ang kamay niya. “Bitawan mo nga ako, ang gaspang ng kamay mo!”

“Sorry.” Napayuko siya. “I just thought na gusto mong mag do tayo. Kaya ko pa naman kahit
pagod ako.”

“What?”

“I know na isa sa kinakagalit mo ay iyong nakatulugan kita. I’m sorry about that. Sobrang
napagod lang talaga ang utak ko sa magdamag na pagre-review ng mga papers sa
hacienda niyo. Hindi ko sinasadyang paghintayin ka sa wala—”

Sinampal ko siya. “Ang kapal ng mukha mo. Ako pa talaga ang pinapalabas mong
naghintay, ha? Para sabihin ko sa `yo, Saavedra, wala akong balak magpagalaw sa `yo.
Reward mo lang sana na maikama ako ang kaso natulog ka. It’s not my loss, okay?!
Nakalimutan mo na yata na ikaw lang ang nasasarapan!”

Natigilan siya.

“To tell you the truth, nakakaboring kang ka-sex.” Pinamulahan ako sa sinabi ko. Gusto ko
lang naman talagang iahon ang sarili kong pride dito.

“Boring?”

Taas-noo akong sumagot. “Yes!”

His left brow winged high. “Really? Akala ko nae-enjoy mo. Grabe ka kasi makaungol lalo na
noong inutusan mo akong mag go down...”

Humaba ang nguso ko. “I just moan to make the act spicy. Pero ang totoo e hindi ka naman
magaling.”

“Kaya pala halos mapunit mo na iyong mattress ng kama.”

“Shut up!” Tinalikuran ko na siya. “Matutulog na ko!”

“All right.” Humiga na siya sa lapag nang walang sapin. “Goodnight.” Hindi na rin siya nag-
abalang humingi sa akin ng unan.

Tinalikuran ko na siya sa pagkakahiga. Ang yabang ng lalaking ito. Bakit parang pinapalabas
niya na ako lang ang may benefits kapag nagse-sex kami?

Mayamaya ay narinig ko na ang malalim niyang paghinga.

Naisipan kong bumangon sa kama at silipin siya. Hayun nga siya at mahimbing na ang
tulog. Mukhang pagud na pagod kaya mabilis nakatulog.

Sinipa ko siya. “Gising!”

Napamulat naman siya bigla. “Huh?” Namumula ang mga mata niya.

“Ang ingay mo! Ang lakas ng hilik mo!”

Pero ang totoo ay hindi naman siya humihilik.

“Sorry.” Tumagilid na siya ng higa.

Bumalik na rin ako sa aking pagkakahiga.

Nagpagulong-gulong na ako pero hindi pa rin ako makatulog. Siguro ay dahil naiinis ako sa
kanya. Parang hindi ko matanggap ang mga sinabi niya sa akin na para bang ako lang ang
nagi-initiate na magsex kami. Na dahil lang sa kagustuhan ko kaya kami nagtatalik.

Bumalikwas ako ng bangon sa aking kama at sinipa si Dipen. “Gising!”

“What? Malakas na naman ba ang hilik ko?” Pupungas-pungas siya.

“Hindi.”

Bumangon siya. “E ano?”

“Nagugutom ako. Ikuha mo ako ng pagkain sa baba.”

“Huh?”

“Are you deaf? Sabi ko ikuha mo ako ng pagkain sa baba!”

Tumayo siya sa pagkakahiga at parang lasing na naglakad palabas ng kwarto. Ilang sandali
lang ay bumalik na siya. “There’s no ready to eat food in the fridge.”

“Do something. Nagugutom ako.”

“I’ll order online.”

“Madaling araw na. Sa tingin mo may magde-deliver pa ng food dito?”

“So wag na lang?”

“Hindi ka ba nag-iisip? It means ipagluto mo ko!”

Napakamot lang siya sa ulo at pagkatapos ay para na namang lasing na lumabas ng kwarto.

Kalahating oras yata ang lumipas at pagbalik niya ay may dala na siyang tray na may
lamang umuusok na bowl. “Here.” Inabutan niya sa akin ang inihanda.

“What’s this?”

“Arrozcaldo with boiled egg.”

“Ayoko niyan!” Sinimangutan ko siya.

“Huh?”

“I want noodles.”
Bumagsak ang balikat niya.

Lumabas ulit siya ng kwarto at tiyak na nagtungo ulit sa kusina. Makalipas ang mahigit
kalahating oras ay bumalik na siya na may dala ulit tray. “Here. Noodles with egg and meat
of beef.”

“Inaantok na ko.” Humiga na ako sa kama at tinalikuran ko na siya. Pumikit na ako at

pinakinggan na lang ang mga ikikilos niya.

Narinig ko ng inilapag niya sa ibabaw ng drawer malapit sa akin ang bowl ng noodles.
Pagkalipas ng limang minuto ay narinig ko na ulit ang malalim niyang paghinga.

Tumayo ako mula pagkakahiga at sinipa ulit siya. “Gising!”

Napaupo siya ng bangon habang namumula ang mga mata na tumingala sa akin. “What?”

“Gusto ko ng fast food. Ibili mo ako sa bayan.”

“How about Grab food delivery?”

“Walang nagdedeliver ng ganitong oras dito!”

“Are you serious?” Halos hindi niya na maidilat ang isang mata niya.

“Mukha ba akong nagbibiro?”

“All right…” Bumangon siya at kinuha ang susi ng sasakyan sa loob ng drawer. “What’s your
order?”

“Kahit ano.”

Para siyang hilong lasing na naglakad palabas ng kwarto. Mayamaya lang ay narinig ko na
ang sasakyan niya sa labas umalis. Lumipas yata ang isang oras bago siya nakabalik. Malayo
kasi sa hacienda ang bayan kung saan nandoon ang mga fast food reastaurant.

Nangangalumata pa siya nang pumaasok sa pinto ng kwarto. “Here.”

“What’s this?”

“Chicken nuggets, fries, burger and mineral water. Hindi na kita inorderan ng softdrinks
dahil baka magka-UTI ka.”

Sumimangot ako. “Ayoko niyan.”

“What?”

“Gusto ko yung may sabaw. Like mushroom soup.”

“Ipagluluto kita.”

“Ayoko. Gusto ko nga fast food!”

Napabuntong-hininga na lang siya bago tila lasing na naman na lumabas ng pinto. Narinig
ko ang sasakyan niya na umalis at bumilang ulit ang isang oras bago siya nakabalik.

Nagtulug-tulugan ako bago pa man siya makapasok ng kwarto. Naramdaman kong

bahagya niya akong inuga para gisingin.

“Ano?” Nagusot ang noo ko habang nakapikit.

“Here’s your mushroom soup.”

“Ayoko. Inaantok na ako.”

Hindi na siya kumibo. Narinig ko na lang inilagay niya ulit sa ibabaw ng drawer malapit sa
akin ang binili niyang mushroom soup. Narinig ko rin na nahiga na ulit siya sa lapag.

Nang marinig kong tumilaok ang manok ay tumayo ulit ako mula sa kama at sinipa siya.
“Gising na, umaga na!”

Bumangon naman siya agad kahit namumula pa sa antok ang mga mata. “What time is it?”

“It’s five in the morning.”

“Nagugutom ka ba?”

“Make some breakfast. And tapusin mo ng gamasin yung mga damo. Idamay mo na pati
iyong mga damo sa hacienda, i-trim mo!”

“All right.” Naglakad ulit siya na parang zombie palaba ng pinto.

Sumunod ako sa kanya. “Hindi ka ba napapagod?” biglang tanong ko sa kanya.

Napahinto siya sa paghakbang.

“Why don’t you give up?”

Biglang sumeryoso ang mukha niya. “Don’t ask me again about that.”

“Why, Dipsy? Why don’t you just give up and go home. Hindi mo sana nararanasan ang
hirap na ‘to kung hindi ka na nagpunta pa rito.”

Umigting ang kanyang panga. “You know… this is way better than living out there without
you.”

Natahimik ako sa sinabi niya.

“I’ll make your breakfast. And please, `wag mo nang babanggitin ulit ang tungkol diyan.”
Tuluyan na siyang lumabas ng pinto.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 17

“WHAT ARE YOU DOING HERE?”

I heard my mom, Ruby Montenegro’s voice from the second floor of the mansion. Nag-e-
echo iyon na akala mo nasa isang teleserye siya at siya ang bida na biglang sinugod ng
isang mahaderang kontrabida.

Pababa ako sa sala para i-check sana si Dipen kung nakauwi na ba mula sa pagagamas ng
damo nang makita ko si Mommy na kausap ang isang matangkad na matandang lalaki na
nakasuot ng all black tux suit. Magandang lalaki ang matanda kahit kulubot na. Matikas ang
pagkakatayo habang ang dalawang kamay ay nakatukod sa makintab niyang baston na ang
katawan ay bakal at ang dulo ay ginto.

Makintab na makintab ang maputi niyang buhok na tila nilangisan. May itim na mamahaling
tabako siya sa bibig at… wala siyang kilay!

Yes, siya lang naman si Don Ybarra Montenegro at wala ng iba!

“I asked you, what are you doing here?” ulit ni Mommy na nakataas ang kilay.

“I’m just paying a visit to my granddaughter,” the old man aswered.

Seriously? Grandpa’s here? Ano na naman kayang ganap? At parehong seryoso sina Lolo
Ybarra at Mommy habang magkaharap, at mukhang kararating lang ng matandang lalaki.

Hinaltak agad ako ni Mommy upang itago sa likuran niya. “May masama ka naman bang
plano?”

Napahalakhak si Lolo Ybarra. “Ruby, chiquita… Ano pa ba ang pwedeng planuhin ng isang
matandang kagaya ko?”

Umirap si Mommy. “Naninigurado lang ako, Ybarra.”

Actually ganito palagi si Mommy sa tuwing nadadalaw rito si Lolo Ybarra. Mula kasi nang
umalis ang matandang lalaki rito sa Hacienda Montenegro ay bihira nang dumalaw at kung
dumalaw man, palaging may problemang dala. Feeling tuloy ni Mommy, dumarating lang si
Lolo Ybarra para mambwisit.

Alam ko rin ang kwento kung bakit may trust issue si Mommy kay Lolo Ybarra until now.

Once upon a time, pinalabas daw noon ni Lolo Ybarra noong bata pa ako ampon niya ako.
Pero ang totoo ay kinuha niya lang ako right after my mother gave birth to me. Kaya nga
ang natatandaan ko ay kay Lolo Ybarra na ako lumaki at nagkaisip, though matagal ko nang
kilala si Daddy noon. I thought my dad was my brother before. Nabunyag lang ang lahat ng
magkabalikan na sina Mommy and Daddy. Ang paliwanag naman ni Lolo Ybarra, hindi
naman daw niya talaga plinano ang lahat, kesyo si Uncle Lander daw ang utak ng
kaguluhang nagaganap. Hay, kaya hindi na ako nagtataka na walang close family friends
ang pamilya namin dahil sa gulo namin.

At iyong tungkol nga pala sa missing na kilay ni Lolo Ybarra? There’s a story behind it, too.
It’s a long story, I bet.

“I told you. I’m just here to pay a visit.” Umupo si Lolo Ybarra sa sofa na kaharap namin at
dumi-quatro.

“You’re not welcome here,” ismid ni Mommy.

“Really? But I’m the father of your husband.” Sabay baling niya sa akin. “And the grandfather
of your beautiful daughter.”

Umiwas ako sa kulay asul niyang mga mata. Malamang naman nanghihingi siya ng backup.

Namewang si Mommy. “Iyan lang ba talaga ang dahilan kung bakit nandito ka? I’m not
going to fall for that.”

“Why? You think I’m here para lang bawiin sa `yo ang kilay ko? Iyo na, Ruby Chiquita.
Matagal ko nang napagtanto na hindi ko dapat panghinayangan iyon dahil mas hot na ako
sa ganitong anyo.”

Hindi ko napigilang matawa sa sinabi niya.

“I’m going to call Kyo,” banta ni Mommy.

“Fine.” Kinalas niya ang nakabuhol niyang kurbata sa kanyang leeg. “I’ll tell you now the real
reason of my visit. Actually, I’m here because of…” Natigilan siya.

“What?” inip na tanong ni Mommy. Kahit ako ay naiinip na rin sa pabitin ni Lolo Ybarra.

“I’m here because of...” Pinamulahan siya bigla.

A blushing old man? Hindi ko napigilang matawa. This is the first time I saw him like this!

Tumikhim siya. “I am here because I want to see my lover.”

Lalo akong natawa sa sinabi niya. “Seriously, old man?”

“Y-you have a lover?” hindi naman makapaniwalang bulalas ni Mommy.

Napaalis sa sofa ang matandang lalaki. “O-of course, I have! Anong akala mo sa’ kin hindi na
tinatayuan?!”

“At sino naman yang tinutukoy mo? Isa lang ang dalaga ko dito. Si Lola Peach lang–”
Natigilan si Mommy bigla. “Oh my freaking...”

Napapailing na lang ako. Though medyo may clue na ako kaya hindi na ako na-surprise.

“Are you serious?!” Hindi makapaniwala si Mommy sa tabi ko.

“Anong nakakagulat doon?” Umirap din naman si Lolo Ybarra.

“Hindi ba kayo kinikilabutan?!”

“Wag kang judgemental, Ruby! Hindi mo rin kami mapipigilan dahil nasa edad na kami and
besides…” Tumikhim siya. “I’m using condom.”

Hindi ko na alam ang uunahin kung masusuka ba ako o matatawa.

“You don’t have to worry about me, Ruby, mi chiquita. Wala akong dalang ikakagulo ng
tahimik niyong pamilya. I am just here to see Pepita at wala ng iba.”

Pepita? Si Lola Peach nga!

Nakasimangot na tumango si Mommy. “Fine! Just stay away from Kia, okay?”

Tumango si Ybarra. “Now where’s her room? I want to surprise her.”

“I’ll bring you to her, Lo!” pagpe-prisinta ko.

“Kia.” Saway sa akin ni Mommy.

“Easy, Mom. Saka para namang makikidnap ako ni Lolo e ang laki ko na.”

“But…”

“Sasamahan ko lang siya kay Lola Peach. Ikaw naman, para kang hindi na in-love kung
makapigil ka sa kanila.”

Napatirik na lang ng mga mata si Mommy. “Oh, whatever!”

Kinawayan ko na agad si Lolo Ybarra. “Let’s go now, lover boy!”

Sinamahan ko ang matandang lalaki hanggang servants’ quarter. Sasamahan ko pa sana

siya hanggang loob nang pigilan niya ako.

“I’ll take it from here.”

Nanlalaki ang mga matang nilingon ko siya. “Don’t tell me you’re planning to–”

Ngumisi ang matanda. “Yes, I’m planning to fuck her!”

Parang nasusuka yata ako.

DIPEN is skillful. Parang wala yata siyang hindi alam gawin. Lahat ng utos ko, nagagawa niya
nang perpekto. Hindi ko pa siya nakita na pumalpak sa isang bagay. Hindi ko na tuloy alam
kung ano pa ba ang pwede kong ipagawa sa kanya na pwede siyang pumalpak.

Pinalakol ko noong nakaraang araw ang tubo sa sink para lang masira ito. Ipinaayos ko sa
kanya at naayos niya naman nang maayos na para bang isa siyang professional na tubero.

Hinampas ko ng martilyo ang tiles sa sahig para lang mabasag ito. Pinapalitan ko ito sa
kanya na naremedyuhan niya ng maayos. Aakalain ng kahit sino na professional karpentero
ay may gawa dahil hindi halatang tinapalan.

Inararo ko ng asarol ang mga bulaklak at halaman sa hardin para masira ang mga ito.
Pinagbintangan ko ang mga asong gala na hindi naman nage-exist. Nang pinaayos ko ito sa
kanya, isang linggo lang ang lumipas ay nakapagpatubo ulit siya ng mga halamang may
magagandang bulaklak. Nagmistulan siyang isang professional na hardinero.

Last Monday, sinaksak ko ng distilyador ang oven hanggang sa masira ito para kapag nag-
bake siya ng cake ay siguradong papalpak siya. I was surprised na nakapag-bake pa rin siya
at napasarap niya pa ang cake na ginawa niya gamit lang ang pugon na ginawa.

Nilagari ko ang gulong ng sasakyan niya nang pumunta kami sa grocery store para mag-
grocery. Iniwan ko siya noon at nag-Grab car lang ako para makuwi mag-isa. Kaya
nakakapagtakang nakauwi pa rin siya at naayos niya ang gulong ng kotse.

Humiram ako ng baril kay Daddy at pinagbabaril ko ang bubong namin. Umuulan ng araw
na yun nang ipaayos ko kay Dipen ang bubong. Naayos niya ito kaya binaril ko ulit ang
bubong nang mga sumunod na araw. Hindi naman siya napapagod na ayusin ito araw-araw.

Napabuntong-hininga ang isang lalaki sa tabi ko. Nang tingalain ko ito ay si Kyo
Montenegro, my dad, ang bumungad sa akin.

“You’re home.”

Hindi siya kumibo. Nakatingala siya sa bubungan namin at nakatanaw kay Dipen.

“Dad?”

“I just remember something.”

“Tell me.”

“Naalala ko lang ang sarili ko sa kanya.”

“H-ha?” Napatanaw na rin ako kay Dipen na nasa bubungan para tapalan ang mga butas
doon.
“He’s like me when your mom got mad at me.”

“Really?”

“Naging alipin din ako.”

Napangiti ako. Medyo naaalala ko pa ang ibang part ng past na iyon. Ichini-cheer ko si
Daddy noon dahil araw-araw niyang pinagsisilbihan si Mommy. “Dad, napatawad ka na ba
ni Mommy?”

“We’re not together now if not.”

Mapait akong ngumiti. “Dahil hindi mo siya sinukuan.”

Hindi siya sumagot.

“Daddy…”

“I see my younger self in him. And you…” Tumingin sa akin ang kulay karagatan niyang mga
mata. “The younger version of your mom when she punished me.”

“Paano ka niya pinatawad?”

Namulsa siya. “Na-realize niya na mahal niya ako… nang mawala ako.”

“You mean, sumuko ka?”

“Napapagod din kami. Darating sa point na susuko kami. We have pride, you know.” Ginulo
niya ang buhok ko.

“Pwes, hihintayin ko na lang na sukuan niya ako.” Lumabi ako sabay tingala kay Dipen na
nasa bubong.

“And you will realize that you love him when he’s gone.”

Lumamlam ang mga mata ko.

“We will all die, honey. The goal is not to live forever.” Napayuko siya. “But to create
something that will.”

Napapikit ako sa sinabi niya.

“Ano ang gusto mong matira sa mundo kapag wala na ang lahat? Galit ba o
pagpapatawad.”

“But you hate him, too, right? Dad, sinaktan niya ako, di ba?”

“Kung hindi ka niya nasaktan, ibig sabihin lang na walang pagmamahal sa pagitan niyong
dalawa. Nasaktan ka kasi nagmamahal ka.”

“Daddy…”

“It’s not yet too late.” Tinapik niya ako sa balikat. “A guy who doesn’t know how to give up
on you is always the right one.” Naglakad na siya para pumasok sa loob ng mansion.

Nginusuan ko lang siya at humalukipkip ako. I’m not gonna fall again with his words. Ayoko
nang magkamali ulit. Mabuti sana kung walang panlolokong nagaganap. Mabuti sana kung
walang Cassia.

“Dad?” habol ko sa kanya.

Nilingon niya ako. “Yes?”

“When you said na dumating yung time na sinukuan mo si Mom… that’s a lie, right?”

He smiled.

“Because you never did. You never gave up on her, right?”

Napatanaw ulit siya kay Dipen. “Yes, Honey. I’m just like him.”
“Savaged”
BOOK II
Chapter 18

“SASAMA ka talaga sa kanya?” tanong ko kay Lola Peach habang nage-empake siya ng mga
damit niya.

Plano na niyang makipagtanan kay Ybarra Montenegro, my grandpa. Alam kasi nilang hindi
papayag si Mommy sa gusto nilang mangyari dahil tanging si Lola Peach lang ang
pinagkakatiwalaan niya na mag-alaga sa akin at maging sidekick ko.

“Shhh… wag kang maingay, hija!” saway sa akin ni Lola Peach.

Napatakip ako ng ilong. “Pwede ho bang magsepilyo muna bago ka makipagtanan?”

“Wag ka ng malungkot, hija. Babalik naman ako kapag buntis na `ko.”

“Seryoso ho kayo? Mabubuntis pa po kayo?”

“Malakas pa tuhod ng lolo mo saka marami pang naibubuga. Pihadong makakabuo pa kami
at—”

“Please lang ho wag niyo na ituloy.” Hindi ko na siya pinatapos dahil naduduwal ako sa nai-
imagine ko.

May kumatok nang mahina sa pinto ng kwarto. Dahan-dahan itong binuksan ni Lola Peach.
Iniluwa ng pintong ito si Lolo Ybarra. “I got worried.”

“Churi.” Yumapos siya sa lalaki.

Ilang sandali po ay nagtagpo ang kanilang mga mata at akmang maghahalikan. Kaso nga
lang ay nalaglag ang pustiso ni Lola Peach kaya nahinto sila.

“Here.” Dinampot ni Ybarra ang pustiso at ibinigay sa kanya.

“Tenks.” Pagkasuot niya ay saka sila naghalikan.

“Ew…” usal ko.

Hindi nagpatinag ang dalawa kahit nasa likuran lang nila ako. Halos umalon na ang ulo ni
Lola Peach sa paghahalikan nila.

“Ahem. Excuse me po. Hello, nandito lang ako sa likod at nangingilabot ako.”

Saka lang nahinto ang dalawa sa paghahalikan. Mukhang balak pa yata mag-sex ng mga ito
dito sa harapan ko kaya inawat ko na sila. Ang sabi ni Lola Peach sa akin kanina, kapag daw
talaga in love ang isang tao ay nawawalan na ng pakialam sa paligid.

“Pwede ho bang kung aalis kayo e umalis na kayo. Kapag naghalikan pa kayo ay
isususmbong ko na kayo kay Mom,” banta ko sa kanila.

Lumapit sa akin si Lola Peach at niyakap ako. “Mag-ingat ka, hija, ha? Pangako, babalik ako
kapag buntis na ako.”

Gumanti ako ng yakap sa kanya. “Ipagdadasal ko ho ang pagbubuntis niyo na sana ay

maging normal ang isip niyo at tigilan niyo na ang kalokohan niyo.”

Tinapik niya ako sa pwet. “Hija, ikaw na ang bahala kay Ser, ha? Wag mo siya masyadong
pahirapan.” Si Dipen ang tinutukoy niya.

Ngumuso ako. “Siya lang naman ang nagpapahirap sa sarili niya.”

“Alam kong mahal na mahal ka ni Ser, hija.”

Nag-iwas ako ng tingin.

“`Wag kang magpakamanhid, deputa ka!” Kinurot niya ako sa tagiliran.

“Aray naman!”

“Basta, hija, tandaan mo.” Bigla siyang sumeryoso. “Tigilan na ang pag-iinarte. Nasa book
two na tayo, `wag mo ng paabuting ng book three, ha? Ang daming pending works ng
author natin, nasingit pa `tong kwento mong maharot ka.”
Napailing na lang ako sa sinabi niya.

Bumaling ako kay Lolo Ybarra. “`Wag niyo hong pababayan at lolokohin ang gurang na ito.
And please lang sana suklayan niyo pagsipilyuhin niyo siya araw-araw, ha?”

“Duly noted,” sagot ni Lolo Ybarra.

Mukhang patay na patay talaga ang lolo ko kay Lola Peach. Ngayon ko lang talaga siya
nakitang ganito. Noon pa man ay kilala ko si Ybarra Montenegro bilang isang taong bato.
Wala siyang awa at pakialam sa iba. Kasing lamig ng bughaw niyang mga mata ang puso
niya—pero nagbago siya. Lola Peach changed him.

Hinarap ko ang matandang babae na sa totoo lang ay maganda naman kahit pa lawlaw na
ang lahat dito at wala ng tunay na ngipin ang bibig. Seryosong hinawakan ko siya sa kamay
niyang para ng luya sa pagkatuyot. “Mag-iingat po kayo. At Lola Peach, ang hiling ko lang
sa inyo ay ingatan niyo ang lolo ko at wag niyo siyang lolokohin at ipagpapalit.”

Ngumisi siya sa akin sabay baling kay Lolo Ybarra. “`Wag kang mag-alala, dahil sa lolo mo
lang ako kakalampag!”

Napabitaw ako bigla sa kanya. “Umalis na nga kayo bago kita masakal!”

“Savaged”
BOOK II
Chapter 19

“WHAT’S YOUR PLAN?”

“Make him give up,” sagot ko kay Quiro Saavedra. Nasa verandah ako habang kausap siya
sa cell phone.

“Tsk!” palatak niya.

“What?” Umismid ako kahit hindi naman niya nakikita. “I’m doing my best here to annoy
him. Pinahihirapan ko rin siya sa abot ng aking makakaya.”
“And you think he’ll give up because of the things you made him do? Kung noon nga di ka
sinukuan, ngayon pa ba?”

Napasulyap ako kay Dipen na ngayon ay pawisan habang nagbubungkal ng lupa sa bakuran
ng mansion. Inutusan ko kasi siyang maghukay roon at gumawa ng swimming pool na six
feet ang lalim.

“At bakit hindi?” inis kong tanong.

“I don’t think he will give up, Couz`. Unang-una sa lahat, he’s a fucking Saavedra. Walang
Saavedrang sumusuko sa pag-ibig.”

“Ew!” I scoffed.

“Yes, it may sound cheesy but it’s a fact. And don’t forget that he’s also a Montemayor.”

“So you’re telling me na ganun ka rin?”

Ang hinayupak, biglang humagikhik na akala mo kinikiliti ang tumbong.

“`Know what? `Gotta go.”

“Q, we’re not not yet done talking!”

“Bakit ba?” Tatawa-tawa siya. “Kung papayuhan ba kita, makikinig ka? Saka ang tanong, may
maipapayo nga ba ako sa `yo?”

Napalabi ako.

“Bukod sa wala akong maipapayo, matigas pa sa buko ang ulo mo para sumunod sa kahit
anong payo, Miss.”

“Whatever!”

“And about your question about me being a Montemayor-Saavedra, yeah akala ko rin noon
bato ako. Pero totoo pala na pag-ibig ang sumisira sa diskarte namin. At alam mo ba kung
ano pa ang isang fact, Miss?”

“What?!”

“That I am also a Castillo and so are you. Ang ibig sabihin, kahit gaano tayo kagalit sa taong
mahal natin, kahit gaano pa tayo kalala na nasaktan, when it comes to the person we love,
marupok tayo.”

“Ikaw lang!” asik ko na kunwari’y inis. “My God, I can’t believe mariringgan kita ng mga
ganyang linya, Q! Nakakadiri ka!”

Quiro just laughed at me.

“Ugh! Bye!” I tapped the end call button.

Tumayo ako mula sa verandah high back chair. Naiirita na rin kayang panoorin si Dipen na
topless na ngayon habang wala pa ring tigil sa pagbubungkal ng lupa. Sa bawat pag-angat
ng pala na hawak niya ay nababanat ang muscles niya. Kahit hirap na hirap ay napaka-
guwapo pa rin. Para lang siyang nagpipictorial kahit pa namumula na ang pawisan niyang
balat dahil sa init ng araw.

May lumapit sa kanyang isang katulong. Bata-bata pa, matanda lang siguro sa akin ng ilang
taon. May dala siyang isang basong tubig at inaabot kay Dipen.

“What the hell?” banas na bulalas ko.

Nakay Dipen na ang baso ng tubig pero hindi pa rin umaalis ang katulong. Pangiti-ngiti ang
babae habang kumikendeng ang balakang. Mukhang gusto pa yatang panoorin kung
paano iinumin ni Dipen ang tubig.

Pumitik ako sa ere para kunin ang atensyon nila.

Si Dipen ang unang napatingin. Sinenyasan ko siya na wag tatanggapin ang tubig.
Sumunod naman siya, imbes na inumin ay ibinuhos niya na lang iyon sa hubad niyang
katawan para siya’y mapreskuhan.

Lalong kumulo ang dugo ko nang makita ang pagkagat-labi ng katulong. Sinitsitan ko ang
babaeng lumapit. Urong-sulong pa ang bruha at sumulyap pa ng isa kay Dipen bago
lumapit sa akin.

“Ano po iyon, Lady Kia?”

“Nothing. I just wanna tell you that you’re fired!” pagkasabi’y tiningnan ko pa nang masama
si Dipen bago ako tumalikod.

Naiwang nga-nga ang katulong.

Mainit pa rin ang ulo ko pagpasok sa sala. Hindi maalis sa isip ko ang pawisan at topless na
katawan ni Dipen. Nakakainis! May pabuhos-buhos pa siya ng tubig sa katawan na
nalalaman diyan. Akala mo kung sinong macho, akala mo kung sinong makinis, akala mo
kung sinong yummy! Ang kapal ng mukha! Walang delicadeza! Kung makapagpapansin siya
sa mga maids dito sa mansion akala mo wala siyang asawa!

Kusa akong natigilan sa naiisip ko. Am I jealous? Of course not! Kusa rin akong napailing
sabay bura sa isip ko ng yummy na pawisang katawan—I mean nakakadiring pawisang
katawan ni Dipen. Hindi ko dapat pagnasahan o kahit pagbuntunan ng atensyon ang
lalaking iyon.

“Oh, dang!” Sa inis ko ay tinadyakan ko ang tripod floor lamp na nadaanan ko. Torpet iyon
sa pader dahil sa lakas ng tadyak ko.

Dapat ko na talagang madispatsa ang lalaking iyon. Hindi pwede ang ganito! Hindi pwede
ang sinasabi ni Quiro! Hindi ako pwedeng rumupok! I am a Montenegro at ang mga
Montenegro, mga bato! Walang batong marupok!

Nagmamartsang umakyat ako sa second floor ng mansion. Bukas ang study room ni Daddy
nang mapadaan ako. Sumilip ako nang makarinig ng mahinang ingay mula sa loob. I
peeked inside only to see my parents doing a hot french kiss like there’s no tomorrow.

Aalis na sana ako nang humihingal silang maghiwalay. Natigilan ako sa nakikitang pagsuyo
sa mga mata ni Daddy habang nakatingin siya kay Mommy. Para akong nanlamig.

Kyo Montenegro was known for being aloof, introvert, man of few words, and mysterious.
He can also be cold most of the times. He’s a freaking Montenegro and Montenegros are
known for being heartless, pero iba ang nakikita ko ngayon. My father’s blue eyes were full
of love. He was gently hugging my mother and caressing her back.

Bigla akong nanghina at napaatras. I felt like crying. I had never felt so foolish in my life.
Marahan kong isinara ang pinto ng study room.

“Kia…” isang magaang boses ang narinig ko mula sa aking likuran.

Marahan ko siyang nilingon. I was right, it was him—Dipen. I could never ever mistake his
voice for anyone else's.

Nakasuot na siya ng grey shirt pero basa ng pawis ang harapan. Malinis na ang mga kamay
niya kaya kitang-kita ko ngayon ang mga sugat doon.

“Are you tired?” I asked him with a low and soft voice.

“No,” sagot niya kahit iba ang nakikita ko. Dipen’s eyes were red due to lack of sleep and he
really looked exhausted.

I shrugged.

“Hey…” masuyong tawag niya sa akin. “Do you need anything? Magpapaluto ka?
Magpapalinis ng kuwarto? Magpapaayos ng sirang bubong, sirang tubo, microwave?
What?” Maliit siyang ngumiti. “Tell me, I’ll do it.”

“Yes I need something from you.” Nilapitan ko siya. “Pero hindi ang kahit ano sa mga sinabi
mo?”

“Then what is it?”

“I want you to fuck me.”

Lumamlam ang pagod niyang mga mata.

Piniga ko ang crotch area niya. “Fuck me as harder, as deeper, and as faster as you can,
Saavedra!”
“Savaged”
BOOK II
Chapter 20

“I NEED YOU TO FUCK ME.”

“Kia…”

Nasa loob na kami ng kuwarto at kinakalas ko na ang butones at zipper ng jeans niya. Hinila
ko iyon pababa hanggang sa kanyang tuhod kasama ang brief niya. Lumantad agad sa
paningin ko ang naninigas niyang ari.

Nakatingin siya sa damit ko na suot ko pa rin hanggang ngayon. Nginisihan ko siya saka ko
itinaas ang laylayan ng maxi dress kong suot. Ibinaba ko ang panty ko hanggang sa
mahubad iyon at maalis sa isa kong binti.

“Do it.” Kumapit ako sa reading table na malapit sa kama.

“Huh?”

Hinawakan ko ang penis niya at hinila siya palapit. Nagtatanong ang mga mata niya nang
talikuran ko siya. “Do it.”

Saglit lang nang ma-gets niya ang gusto kong mangyari. Dipen positioned himself at my
back after ripping his shirt over his head. He pulled me against him and spread me wide. I
instantly closed my eyes as his hardness pressed between the lips of my sex.

“Enter me now, Saavedra!”

With a groan, he pushed himself inside me. Halos bumaon ang mga kuko ko sa reading
table dahil sa sensasyon na nanuot hanggang sa kaloob-looban ko. Masakit dahil biglaan at
hindi ganun kahanda ang akin sa bigla niyang mariing pagbulusok. Huminto siya sandali at
hinalik-halikan ang balikat ko.

“Tell me if you want me to stop…” anas niya.

“No one is telling you to stop, Saavedra! Finish what you’ve started!”

“Yes, Ma’am.” Muli siyang gumalaw. Ginawa niya ang lahat para hindi ako gaanong
masaktan. He’s also caressing my breasts with his palms.

Mabagal lang ang bawat atake niya, dahan-dahan hanggang sa pabilis nang pabilis ng
maramdaman niyang madulas na.

“Oh, shit! Fuck…” My moans and cries grew louder.

Dipen burried his face in my hair as he fucked me from behind. He was fucking me harder
now, and I hate to say it, but the feeling was pure ecstasy. And I shouted in bliss when I
finally reached the summit.

Humahabol na binilisan niya pa lalo ang galaw niya sa likuran ko. Takot mabitin. I waited for
him to finish before I pull my body away.

“I love you, Kia…”

Humihingal na hinablot ko ang tissue na nasa bed side table. Ipinunas ko iyon sa sperm
niyang nagkalat sa hita ko.

Nakatayo lang si Dipen, nagtataka ang mga tingin sa akin habang nakalawit ang
nanlalambot na ari.

Isuot ko ulit ang panty ko pagkatapos ay sumampa na ako sa kama. “Go clean yourself off.
Ayoko ng marungis dito sa kuwarto ko. At wag mo akong iistorbohin dahil matutulog na
ako. Diyan ka ulit sa lapag matutulog!”

Marahan lang siyang tumango saka tahimik na pumunta sa banyo.

“THE SHOW IS OVER, SAAVEDRA.”

Kinabukasan ay hinagilap ko agad si Dipen. Nagpapakain siya ng mga aso sa labas nang
tawagin ko siya at ipagtulakan palabas ng pinto ng mansion.

Siguro tama na iyong pagagaguhan namin sa maiksing panahon. Ayoko na siyang

makasama. Ayoko na kasi masakit na masakit na. Masakit nang nakikita ko siyang
tinatanggap ang lahat ng pagpapahirap ko sa kanya.

“Leave,” malamig kong utos sa kanya.

“What?” Nanlumo siya.

“I said, leave.” Ibinato ko sa labas ng main door ang duffel bag na kinalalagyan ng mga
damit niya.

“Kia…”

“Bingi ka ba? Sabi ko, umalis ka na!” bulyaw ko.

“No.” Matigas siyang umiling.

“And why not?” Inismiran ko siya.

“Because you are my wife. Kung nasaan ka, doon lang rin ako!” Namumula ang kanyang
mukha sa pagpipigil.

“Hindi tayo tunay na mag-asawa. Baliw lang ang mag-iisip na legit ang kasal natin dahil
hindi naman ako um-attend!”

“Then maybe I’m crazy because for me, you are my wife!” napasigaw na siya.

“Ano bang hindi mo naiintindihan sa sinabi ko, ha? Hindi mo nga ako asawa! Hindi legal ang
kasal na iyon, at mas lalo hindi ako ang nandoon para isipin mong kasal tayo!”

“Fine. Hindi legal at legit ang kasal na iyon? Fine! Magpakasal tayo ulit!”

Natawa ako. “As if may pera ka pa?”

“Gagawa ako ng paraan. Magbebenta ako ng iba ko pang stocks sa market. Iyong huling
business ko, ibebenta ko na rin. Mangungutang ako kina Daddy at sa mga pinsan ko o
magbebenta ako ng gamit. Pati iyong kotse ko, ibebenta ko basta makasal lang tayo…”
Pumiyok ang boses niya.

Mapait akong ngumisi. “You’re pathetic.”

“Kia…”

“I’m no longer in love with you, Saavedra. Actually, I’ve realized na hindi naman talaga kita
minahal.”

“Don’t say that!”

Umiling ako. “I don’t love you, what I feel for you is just pure lust.”

“You’re lying. You love me, Kia. You love me.” Nagtatagis ang mga ngipin niya.

Sa itsura niya ngayon na parang pinagsakluban ko ay gusto ko siyang lapitan at bawiin ang
mga sinabi ko, but instead of doing that, All I said was, “For me, you are nothing.”

Matagal na katahimikan.

Kahit nagsisikip ang dibdib ko ay sinikap kong maging matatag sa harap niya. “That is the
truth, Saavedra.”

“You don’t mean that…” he said after a couple of minutes.

Malungkot ko siyang pinagmasdan. “Of course I do. I fucking do. Masyado lang akong
bored sa buhay ko nang mapunta sa akin ang katawan mo noon. Akala ko talaga patay ka
na. Sobrang nakaka-amazed lang na kahit patay ka na, tinitigasan ka pa. Imagine the thrill
and excitement na hatid sa akin noon? Your dead body entertained me and fulfilled my
sexual fantasies.”

“Shut up!” Ang pamumula niya ay abot na hanggang leeg.

“Ginusto lang naman kita dahil akala ko pwede tayo since kamukha mo naman si Leonardo.
Akala ko pwede ka ng rebound since you’re his brother. Akala ko talaga okay na kahit ikaw
na lang. Ayaw sa akin ng kuya mo so tyinaga kita. Pinaniwala ko rin ang sarili ko na baka
nga mahal na rin kita. Pero nagsawa na ako, e. Nagsawa ako sa ibig sabihin, hindi totoo ang
nararamdaman ko sa `yo. At ang totoo, you’re just Leonardo’s short time replacement.”

Alam ko sa sarili ko na nagsisinungaling lang ako, dahil ito lang ang paraan para magtigil na
ito. Dahil baka kapag tumagal pa ang kalokohang ito, tuluyan na akong lumubog. Ayoko
nang madurog ulit sa parehong dahilan. Tama na ang isang beses.

Isa pa, nakabuti na rin na niloko niya ako at nagalit ako sa kanya dahil ngayon ay narealized
ko na hindi ko pala kayang magmahal nang hindi nananakit. I am cursed that way. Wala
akong kwentang tao.

Ipinakita ko kay Dipen kung gaano ako katigas. Hindi ko ininda ang sakit na nakikita ko sa
kanya.

Napasabunot siya sa kanyang buhok at parang sira na mahinang napamura. Nang muli
siyang humarap sa akin ay pati mga mata niya’y namumula na. “Do you enjoy this? Do you
really enjoy hurting me?” garalgal ang boses na mahinang tanong niya.

“Ikaw lang ang nananakit sa sarili mo. Leave this place and move on, Saavedra.”

“You can’t just get rid of me!” pagmamatigas niya.

“And why?”

“Buntis ka.”

Natigilan ako.

Halos maglumuhod siya sa harapan ko. “You’re having my baby at hindi ako aalis dito dahil
hindi ako papayag na malayo ako sa inyo ng magiging anak natin. Please… Titiisin ko ang
lahat, just let me stay with you.”

I smiled bitterly at him. “Kaya ka nagtitiis dito sa kabila ng mga pagpapahirap na dinadanas
mo ay dahil sa baby?”

“Ayokong lumaki ang bata na walang kinikilalang ama,” sabay tingin niya sa tiyan ko.
Umikot ang bilog ng mga mata ko. Natawa ako. Matagal na tawa. Para akong nasisiraan ng
bait.

“Why are you laughing?” nanghihinang tanong niya.

“Sorry. Di ko mapigilan matawa sa `yo.” Napahawak pa ako sa aking tiyan.

Nangunot ang kanyang noo.

“Well, I guest you need to hear this now.” Humawak ako sa door knob. “You have no reason
to stay here, Saavedra. So please leave.”

“Kia…”

Sumeryoso ako. “About me being a pregnant… it’s a lie.”

Tigagal siya sa sinabi ko. Para siyang biglang naubusan ng lakas na lumaban dahil wala na
siyang nagawa nang pagsarhan ko na siya ng pinto.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 21

“HINDI KA NA NAMAN KUMAIN.”

It’s been one week at heto, halos hindi na ako tumayo sa kama ko. Nanghihina na ako sa
gutom pero wala akong pakialam. Para akong lantang gulay na naghihintay na lang na
mabulok. Pero dapat lang naman ito sa akin, dahil nga wala akong kwenta.

“Kia…”

Hindi ko pinansin si Mommy nang tumabi siya sa akin sa kama. Kahit siya ay ayoko munang
makausap. Nakakahiya lang dahil alalahanin na naman niya ako ngayon. Sana kasi hindi
muna sila umuwi ni Daddy from their business trip.
Kinuha niya ang kamay ko at pinisil. “What’s happening, anak? Mabuti na lang at umuwi
agad kami ng daddy mo, kung hindi ay baka nagkasakit ka na sa pagpapagutom mo.”

“He left,” tipid kong sabi kay Mommy.

She let out a sigh. “But that’s what you want, right?”

Yes, iyon naman talaga ang gusto ko. Iyon ang gusto kong mangyari simula palang. Gusto
kong sumuko na si Dipen at umalis na siya at wag nang magpapakita kahit kailan.

Pagkatapos kong sabihin sa kanya ang totoo na hindi naman talaga ako buntis ay
pinagsarhan ko siya ng pinto. I was expecting him to knock on the door. I was expecting
him to force me to talk to him, to explain to him. Kaso walang ganun.

Kahit sana magalit siya, magsisisigaw siya sa labas at murahin niya ako kung bakit ako
nagsinungaling, pero wala. Ang narinig ko lang ay ang pagharurot ng sasakyan niya paalis.
And I should be happy dahil wala na siya. Pero bakit heto at para akong siraulo na iniisip
siya?

At bakit gusto ko pang bumalik siya? Bakit nga ba babalik pa siya sa isang katulad kong
walang kwenta.

“Baby…” pukaw ni Mommy sa akin.

Bumangon ako at tumingin sa kanya. Hindi ko na napigil ang damdamin ko. “I hate him,
Mom,” garalgal ang boses kong wika. And I hate myself too…

Hinaplos niya ang mukha ko.

“I hate him so much, Mom. And I think I’m gonna hate that man `till kingdom come.”

Ngumiti nang mapait si Mommy. “I hate him too. I hate him for hurting my only daughter.
But I hate myself even more because I can’t protect you from him. You know what? Kahit
wala na siya rito sa hacienda, at kahit itago pa kita sa ilalim ng saya ko, masasaktan at
masasaktan ka pa rin niya. Iyon ang totoo, masasaktan ka pa rin niya kahit pa milya ang layo
niya sa `yo,” she said tenderly.
“Mommy…”

“He can still hurt you because of this.” Itinuro niya ang tapat ng dibdib ko. “And it saddened
me to think of the fact that I can never protect you from this. I can never protect you from
your own heart.”

Napahikbi ako dahil sa bagong realization.

“Kahit sabihin kong kalimutan mo na siya at iba na lang, kung ayaw niyan, wala akong
magagawa. Pero may pwede kang gawin para mabawasan ang sakit.”

Napatitig ako sa malungkot na mga mata ni Mommy. The last time I saw this kind of
sadness in her eyes ay noong bata pa ako, noong magkagalit pa sila ni Daddy at hindi pa
nagkakaayos.

“You can try to forgive him, baby.”

Tumulo na ang luha ko. “I don’t know if I can do that. Siya ang dahilan kaya nararanasan ko
ang lahat ng ito.”

“You can, baby.” She gently wiped the tears on my cheeks. “You can if you’ll try your best to
do it. `Know that your anger will just going to ruin you. Magagalit ka lang nang magagalit,
pero sa huli ikaw lang ang higit na mawawasak dito. Believe me, I’ve been in your situation
too.”

“Mommy…”

“Nawalan din ako ng anak nang mawala ka. Pati pamilya ko, nawala sa akin. Pati sarili kong
identiy, nawala rin. Walang natira sa akin noon kundi galit. Inalagaan ko ang galit sa puso ko
pero wala akong napala kundi sakit. Imbes makabangon ako, lalo akong lumubog. At iyon
ang ayokong mangyari sa `yo.”

Matindi rin ang pinagdaanan ni Mommy noon bago pa sila magkabalikan ni Daddy. Hindi
ko man sinasabi sa kanya, pero hinahangaan ko si Mommy dahil para sa akin, siya ang
pinakamatapang at pinakamatatag na babae sa mundo. Marami siyang sakripisyo bago pa
niya ako mabawi at bago pa mabuo ang pamilya namin.
“Anger doesn’t solve or build anything, but it can surely destroy everything.” She gave me a
smile and patted my back. “Your hatred and anger will just prevent you from moving
forward. Be the stronger person to forgive. Gawin mo ito para ikaw mismo ay lumaya na sa
sakit na dinulot sa `yo ng namuo mong galit.”

Nagpunas ako ng luha. “I want to be free from this hatred and anger, Mom. I’ll try my best
to forgive Dipsy for real this time…”

“That’s my girl.” Ngumiti si Mommy. “But before you forgive him, I want you to forgive
yourself first.”

MOMMY WAS RIGHT.

Hindi mawawala ang sakit sa puso ko kung hindi ako matututong magpatawad. That’s the
only key to my prison, forgiveness. Kahit paulit-ulit, kahit nakakapagod, kailangan kong
magpatawad. Hindi para sa mga nagkasala sa akin, kundi para sa sarili kong paglaya.

Bago ko hanapin si Dipen, sinadya ko muna ang bungalow kung saan nag-i-stay si Cassia.
Gusto kong malinawan kung bakit kailangang itago sa akin na wala sa mental si Cassia. At
gusto kong malinawan kung ano ba talaga siya sa buhay ng asawa ko.

Inaamin ko na hindi naman ako santa para mapatawad ko agad ang pagsisinungaling ni
Dipen sa akin tungkol sa babaeng ito. Dahil sa babaeng ito, nawalan ako noon ng respeto
sa sarili ko. Dahil din sa babaeng ito, nawala ang baby ko. Mahirap para sa akin na
magpatawad agad. But I am willing to give it a try.

Gusto ko sanang kahit ngayon lang ay makausap ko nang maayos si Cassia. Baka naman
may pag-asa pang magkaayos kami ng babaeng ito kahit pa malabo pa sa tubig-kanal na
magkasundo kami.

Kumatok ako pagpasok ko sa gate. Hindi pa ako nakakatatlong katok nang pagbuksan niya
ako.

“Visiting me again?” Ngiting-ngiti siya. As usual, mukhang anghel ang bukas ng kanyang
mukha.

“Pwede ka bang makausap?” mahinahon kong tanong.

Natawa siya. “Actually we’re talking now.”

“Nang matino?” Itinulak ko ang pinto niya at nagkusa na akong pumasok sa loob.

“Juice, coffee or tea?” Humalukipkip siya sa harapan ko. “Ooops, kahit ano pala sa mga iyon
ay wala ako. Teka ano nga bang meron? Tubig from inidoro? Don’t worry malinis naman
iyon. Naglinis ako ng banyo kanina e. Nakakahiya naman kasi kung wala man lang akong
maiaalok sa `yo, di ba?”

“Hindi ako pumunta rito para magmeryenda,” I said, keeping my cool as much as possible.
Hindi ako naririto para sa gulo.

“So ano iyong pag-uusapan pala natin nang matino?”

“Let’s talk in a mature manner, please.” Binabaan ko ang tono ko kahit nagsisimula na akong
mainis.

“Interesting!” Pumalakpak siya na parang tuwang-tuwa. “So let’s start sa? Hmn… ano bang
topic natin? Hihingi ka ba ng name suggestion sa akin for your supposed to be baby na
namatay?”

“Is he still visiting you?” direktang tanong ko sa kanya, ignoring what she said.

She raised an eyebrow. “Who?”

“You know who,” I sneered. Nakakaubos ng pasensiya ang pagtatanga-tangahan niya at ang
pagbanggit niya sa miscarried baby ko.

“Oh? Si Dipsy ba?” Pinalungkot niya ang mga mata niya. “Hindi pa. Hindi pa siya bumabalik.
Busy pa siguro sa baliw niyang asawa-asawahan. Oops!” Umacting siyang maiiyak. “I didn’t
mean that. Apologies.”

“Wala na siya sa akin, Cassia.”

Nanulis ang nguso niya. “What do you mean?”

“He left.”

“Oh?” She shot me a mocking look.

“Dahil pinaalis ko siya,” dugtong ko.

“Pero hindi siya aalis kung ayaw niya talaga. Baka hinintay niya lang talaga na paalisin mo
siya?”

Huminga ako nang malalim bago siya sagutin. “For your information, Cassia, umpisa pa lang
ay pinapaalis ko na siya.” It’s really impossible to keep my cool lalo kung ganito ang kausap.
Ayaw ko sanang patulan siya pero nakakapikon na talaga.

Wala naman talaga akong balak makipag-away sa kanya kaya ako pumunta rito. Gusto ko
lang talaga siyang makausap, pero imposibleng kausapin nang matino ang babaeng ito,
dahil kahit ako ay nawawala sa katinuan dahil sa kademonyahan niya.

“Kung dinadalaw ka man niya rito, napansin mo naman siguro na sugatan ang mga kamay
niya, di ba?” Humakbang ako palapit sa kanya. “You know why? Dahil sa kakagamas niya ng
damo sa hacienda namin. Dahil sa pag-aayos niya ng bubong na binaril ko. Dahil sa pag-
aayos niya ng tubo na sinadya kong sirain. Dahil sa pagluluto niya ng pagkain ko na hindi
ko naman kinakain.”

“You bitch…”

“Hindi siya umalis kahit anong pahirap ko sa kanya. Ayaw niyang umalis kahit
pinagtatabuyan ko na siya.”

“Pero ngayon pagod at sawa na siya!”

“No, Cassia. Umalis siya kasi niloko ko siya. Niloko ko siya na buntis ako ulit, kagaya ng
panloloko mo sa kanya noon nang magpanggap kang buntis!”

Nagsimula manginig at mamula si Cassia. Ganitong-ganito ang senyales ng kabaliwan niya.

But I am not afraid of her. Never I will be afraid of this woman.

Nilapitan ko siya. “Alam na ba niyang hindi ka talaga nabuntis noon?”

Natameme siya.

“Kung sa akin nga umalis siya nang malaman niyang niloloko ko siya, what more kapag
nalaman niya rin ang panloloko mo? Sino ka ba sa buhay niya, Cassia, para panghinayangan
ka niya? E isa ka lang namang charity work dito.”

“He’s keeping me here because he cares for me!” Nanlisik ang mga mata ni Cassia. Mistulan
siyang mabangis na pusa na handang mangalmot anumang oras.

“Care? O baka awa?”

Nawala na nang tuluyan ang amo ng mukha niya.

“Yes, that’s the real you, Cassia. Mapagpanggap ka. Kung si Dipsy naloloko mo, ibahin mo
ako.”

“Sa `yo naaawa si Dipsy at hindi sa akin. Mas nakakaawa ka dahil nakunan ka at nalumpo
dahil sa kanya! Kaya ayaw ka niyang iwan dahil nakokonsensiya lang siya!” Dinampot niya
ang remote na nasa sofa at ibinato sa akin.

Naiwasan ko iyon. “Pero hindi na ako lumpo, Cassia! Nakakalakad na ako pero ayaw niya pa
rin akong tantanan!” Ako naman ang dumampot ng remote at ubos lakas na ibinato ko iyon
sa screen ng TV. Lumikha iyon ng masakit na tunog. Nagcrack pareho ang screen at ang
remote.

Lalong nanlisik ang mga mata ni Cassia. Sinugod niya ako at akmang hahawakan sa buhok
nang tadyakan ko siya sa dibdib. Talsik siya sa sahig.

“Walanghiya ka!” mangiyak-ngiyak na bulyaw niya sa akin. Halos mamilipit siya sa sahig.
Pasalamat pa nga siya nakaflats ako at hindi nakatakong.

“Ikaw ang walang kahiya-hiya sa katawan!” gigil na duro ko sa kanya.

“Ikaw ang walanghiya! Inagaw mo lang naman sa akin si Dipsy kaya dapat lang talaga sa `yo
ang makunan! Dapat hindi ka na lang basta nalumpo, dapat namatay ka na rin at sinundan
mo na ang baby mo sa impyerno!”

Nagpantig ang tainga ko sa sinabi niya. I felt murderously mad. I pulled her hair and
smashed her face into the floor. Ingungudngod ko pa sana siya nang makitang may dugo sa
sahig. Dugo na galing sa nguso niya.

Gigi ko siyang binitiwan. “Kung hindi lang kasalanan na pumatay ng tao, pinatay na kita!”
Humihingal ako sa galit na tumayo.

Nakangisi siyang tumingala sa akin. Wala na ang isang ipin niya sa harapan. “T-then kill
me… Kill me! Patayin mo ako para mas mauna kong mameet sa impyerno ang tyanak mong
anak!”

“Hayup ka talaga!” Hindi na ako nakapagpigil, tinadyakan ko siya sa tiyan. Hindi ko na

pinagtuunan ang pansin ang biglang pagkalabog ng pintong bumukas sa likod ko.
“Papatayin kita nang paulit-ulit! Sisiguraduhin kong mamamatay ka at saka kita ipapakain sa
aso!”

Todo salag si Cassia pero hindi siya makabangon mula sa sahig. “P-please, Kia! Ouch… Ahg!
Stop!”

“Wala kang karapatang mabuhay o magkaanak, dapat sa `yo mabulok sa impyerno!”

Tinadyakan ko siya sa dibdib, sa sikmura, at sa kung saan tumatama ang paa ko.
Humahagulhol na siya at napapaubo na ng dugo pero hindi pa rin ako tumitigil at akmang
tatadyakan ko pa sana siya ulit nang biglang may humila sa akin sa bewang.

“What the fuck?!” tili ko.

“Enough!” Gigil ang matigas at malalim na boses ng may hawak sa akin.

“Let me go! I’m gonna kill that bitch! Ahhh!” I was yelling like crazy. “Let me go! Let me kill
her!!!” Nagpapasag ako. Nagdidilim na ang paningin ko sa galit.

“Stop it!”
“No! I’m not gonna fucking stop! I’m gonna kill her!”

“I said, stop it!” Padaskol na ibinato niya ako sa sofa.

Para akong manikang bumagsak paupo sa sofa. Nang mahimasmasan ay tulala akong
napatingin sa kanya. “D-Dipen…” usal ko.

“Enough, Kia.” Nangangalit ang mga ngipin niya habang nakatingin sa akin ang malamig na
mga mata. “Enough!”

“Savaged”
BOOK II
Chapter 22
“ENOUGH!”

Natulala ako sa kanya. Oh God, I miss him so much. Gusto kong maiyak habang nakatingin
ako sa kanya.

“Dipsy!” garalgal na tawag ni Cassia. Luhaan habang duguan ang mukhang gumapang siya
papunta sa paa ng lalaki.

Umalis ang paningin ni Dipen sa akin. Nanlalaki ang mga mata niya nang makita ang
kalagayan ni Cassia.

Bigla akong tumayo at pinigilan sa braso si Dipen. “No! Don’t you dare touch that woman!”
sigaw ko.

“Dipsy…” iyak ni Cassia.

“`Wag mo siyang pansinin! She deserved that!”

Lumakas ang hagulhol ni Cassia kaya lalong sumargo ang dugo niya sa ilong.

“Tigilan mo ang pag-arte mo! Hindi mo ikamamatay `yan!” bulyaw ko sa kanya. Nilingon ko
si Dipen. “Dipsy, tara na! Let’s leave that bitch here!”

“Go home, Kia.” His voice sounded so grim.

I winced. “What did you say?”

Daig ko pa ang sinapak sa sinabi niya.

“I’m bringing her to the hospital.”

I narrowed my eyes at him. “You will not!”

Hindi niya ako sinagot sa halip ay humakbang siya papunta kay Cassia at kinarga niya ang
babae. Si Cassia naman ay humahagulhol sa dibdib niya habang kapit na kapit ang mga
braso sa kanyang leeg.

Kumuyom ang mga palad ko. “Dipsy, ibaba mo siya…”

His eyes were void of emotion when he looked at me. “Go home.”

Natulala ako. Parang balewala niya akong nilampasan nang lumabas sila pinto. Hindi ako
makagalaw sa pagkakatayo.

My teeth gritted with hatred. Namalayan ko na lang ang mga mata ko na lumuluha na pala.

HINDI KO ALAM kung bakit dito ako nagpunta matapos kong umiyak nang umiyak sa loob
ng kotse ko. Mabigat ang dibdib ko at halos hindi ako makahinga sa sakit at kailangan ko
nang mapaglalabasan nito.

Namalayan ko na lang na nagpa-park na ako basement parking lot ng Saavedra Phoenixes

Headquarters. Bumaba ako ng kotse at tinalunton ang daan papasok sa loob.

Usually hindi basta nakakapasok ang kahit sino sa loob, but since may record ako na galing
na ako rito noon, at isinangkalan ko rin si Quiro na isa sa mga top secret agent dito ay
napayagan akong makapasok hanggang sa second floor ng building. Sa frontdesk na nga
lang rito ako nahirapan. Ayaw nila akong payagang makita ang sadya ko.

“Montenegro.”

Nanigas ang mga binti ko nang marinig ang baritonong tinig mula sa aking likod. Marahan
kong nilingon si Leonardo Saavedra. And just like always, he was insanely goregous and his
aura was still oozing of strength and purpose.

“What brought you here?” he asked coldly.

Napalunok ako sa kaseryosohan niya. Though sanay na akong ganito siya, iba pa rin dahil
alam kong may atraso ako sa pamilya nila dahil sa tinakasan kong kasal.

“I… wanna visit Zantha.” Bigla na lang pumiyok ang boses ko.

Leonardo raised an eyebrow.

Nag-iwas ako ng tingin dahil alam kong namumugto ngayon ang mga mata ko. “Look,
Leon, I know hindi pwede ang bisita sa mga naka-detained dito. Lalo sa mga mabibigat ang
cases, but I’m hoping you’ll let me see her.” Alam kong suntok sa buwan ang hiling ko kaya
nagulat ako nang pumayag si Leonardo.

“Five minutes.” Tinalikuran niya na ako.

Isang malaking lalaki na nakasuot ng poloshirt na may tatak na fire phoenix sa likod ang
naghatid sa akin sa kinaroroonan ni Zantha. Akala ko ay kagaya noon ang magiging sistema,
na may salaming nakaharang habang kausap ko siya, pero hindi pala. Makakaharap ko pala
talaga si Zantha nang pumasok kami sa isang kuwarto.

Napanganga ako sa kuwarto ni Zantha. Mas mukha itong hospital suite kaysa bartolina na
dati niyang pinagkukulungan.

Bumukas ang pinto ng banyo at lumabas mula roon ang payat na babaeng may maiksing
buhok. Nakarobe siya na kulay puti at parang hirap maglakad sa klase ng kanyang
paghakbang.

“Zantha…” anas ko sa pangalan niya. Halos hindi ko siya makilala kung hindi ko pa siya
pinakatitigan. Halos bungo na kasi sa kapayatan ang kanyang mukha.

Natigilan siya at ang kanina’y payapang mukha ay bumangis. “What the fuck are you doing
here, bitch?” angil niya.

“Masama bang dalawin ang ex-best friend ko?”

“What do you need, Kiana Louise Montenegro?” seryosong tanong niya.

“An advice maybe?”

She croaked out a dry laugh.

“You’re right when you told me that I am stupid and pathetic.”

The awkwardness can be felt in the air. Zantha was no longer the talkative, humurous
woman that she was before, or the woman she pretended to be.

“See? Kailangan kitang tyagain dahil wala naman akong ibang kaibigan maliban sa `yo kahit
peke ka.”

Ngumisi siya. “What about your family?”

“I don’t want them to feel bad. Ayokong sisihin lang nila ang mga sarili nila dahil nagkaanak
sila ng pathetic na katulad ko.” Bahagya akong pumiyok.

“Spill.”

“Can you leave us for a sec?” baling ko sa agent.

“Five minutes,” paalala ng lalaki bago kami iwan ni Zantha sa kuwarto.

Muli kong hinarap si Zantha. “Dipsy and I… we’re about to get married,” simula ko na hindi
ko natapos. Napatingala ako nang dahil sa inis ko sa sarili.

Nanahimik si Zantha.
Tumikhim ako para maalis ang bara ko sa lalamunan saka ngumiti. “Hindi ako sumipot sa
kasal. I still hate him, and I hate him more nang malaman kong nagsisinungaling siya sa
akin. Pinahiya ko siya sa lahat kasama ang buong angkan niya.” Tumawa ako nang basag.
“But guess what? Sinundan niya pa rin ako. Ipinagsiksikan niya ang sarili niya sa akin kahit
obviously, tinatanga ko na lang siya.”

“Then?”

“Pero ngayon wala na siya. Umalis na.”

“Then forget about him. Move on.”

“I know you’re gonna say that.” Ngumiti ako.

“Leave.” She dismissed me.

“Thanks for your time, Zantha.”

“I can only give you one advice for your problem, Kia,” she quietly said.

Napalingon ako sa kanya.

Tumitig siya nang diretso sa mga mata ko. “You’re not totally a hopeless bitch. There’s a way
to end the pain. You just have to do it and everything will be okay.”

“And that is?”

Ngumisi siya. “Die.”

“Savaged”
BOOK II
Chapter 23

BAGO ko pa lang pipindutin ang doorbell ng pintuan ng mansion nina Cynthia Saavedra ay
bumukas na agad ito. Tila inaasahan na niya ang pagdating ko.
Bumungad sa akin ang magandang ginang. Naka-summer dress siya at ang tuwid na buhok
ay ngayo’y kulot naman. Ganito raw kasi talaga si Cynthia Saavedra. Suki ng salon. Lahat na
nga raw ng kulay ng buhok ay na-try na niya.

“Nandito ka ba bilang kaaway ko o ka-finger ko?” Pumamewang siya.

Napayuko ako. “Ka-finger mo…”

Napabuga siya ng hangin. “Pasok!”

Pumasok ako at sumunod sa kanya sa malawak na sala ng kanilang mansion. Hindi ko

akalain na makakatungtong pa ako rito matapos ang mga kalokohan ko.

Kanina nga lang sa bukana ng Hacienda Montemayor ay hindi na ako umaasa na

papapasukin ako, kaya laking gulat ko ng sabihin ng guard doon na pwede na akong
tumuloy sa villa. At kahit nang makasalubong ko ang ibang mga Montemayor at Saavedra
kanina ay deadma lang sila. Parang mga walang paki, pero hindi naman mukhang galit sa
akin.

Especially Lalaine Saavedra, nginitian pa nga ako ng kapatid na iyon ni Dipen. Kasama ng
babae ang kambal na mga anak nito habang naglalakad-lakad sa labas. Nakasalubong ko
rin si Raphael Saavedra na nakatatandang kapatid ni Dipen, at tinanguan lang ako ng lalaki.
Lalo tuloy akong nahihiya sa kanilang lahat.

Hinarap ako ni Cynthia Saavedra. “First of all, gusto ko munang malaman kung bakit ka
nandito? Second, peace na ba tayo? And third, bibili ka ba ng paninda kong vibrator?”

“First of all, gusto lang kitang makausap about kay Dipsy. Second, yes, I’m waving my white
flag. I want peace. And third…” Napakamot ako. “I don’t need a vibrator.”

Tinaasan niya ako ng kilay. “Kahit discounted?”

“Nope.”

“Have a seat.”
Umupo kaming dalawa sa sofa. “Kumusta ang anak ko?” Si Dipen ang tinutukoy niya.

“He’s mad at me, I think…” malungkot kong sagot.

Galit sa akin dahil matapos ko siyang pahirapan ay sinabi ko sa kanya ang totoo na niloloko
ko lang siya, na hindi naman talaga ako tunay na buntis…

Hindi ko alam kung paano ko ikukwento sa kanya na nabaligtad na ulit ang mga pangyayari.
Si Dipen na ang umiiwas sa akin at ako na ang humahabol sa kanya.

“Let me guess...” Lumapit si Cynthia sa akin at umupo sa tabi ko. “Umiiwas siya sa `yo.”

Tumango ako. Ayoko sanang kaawaan niya ako, pero siya lang ang mas makakaunawa sa
akin ngayon. Isa pa, ina siya ng lalaking mahal ko at dapat lang na magpakumbaba ako sa
kanya. Kailangan ko ring humingi ng tawad sa kanya.

“Hindi ko na tatanungin kung ano ang nangyari sa inyo, pero may payo ako.”

“H-ha?”

“Guys are weak! Marupok ang anak ko. Walang ibang makakapag-ayos ng gusot niyo this
time kundi ikaw.”

“Pero galit po siya–”

“Hindi sila katulad natin na mag-iinarte pa kapag hinabol,” pinutol niya ang pagsasalita ko.
“Kesyo pahihirapan pa natin sila dahil sa nagawa nilang kasalanan sa atin. Iyong tipong
hindi sapat na saktan lang natin sila. Kung baga sa isang book, kapag may nagawa sa `yong
kasalanan ang isang bidang lalaki at nasaktan ka niya nang husto ay hindi pwede iyong
book one lang, dapat may book two kung saan yung bidang babae naman ang babawi.
Maghahanap at maghahanap ang mga readers dahil hindi sila kuntento.”

Napangisi ako. “You know what, I’m really here because I just want to apologize to you.”

Inirapan niya ako.

“Kafinger…” Yumuko ako. “This is all my fault. Hindi lang si Dipsy ang ginawan ko ng
kasalanan, kundi pati ang buong Montemayor-Saavedra clan dahil sa hindi ko pagsipot sa
kasal.”

Ikinumpas niya ang kamay sa ere. “Forget it. Limot na ng mga madlang people `yun.”

“I’m a bitch, you know that? The real one.”

Napangiti siya sa sinabi ko. “But bitches don’t lie.”

“I love him.” Bahagya akong pumiyok.

Lumamlam ang mga mata ni Cynthia habang nakatitig sa akin. “Alam ko. At alam kong may
reason kung bakit nangyayari ang lahat ng ito sa inyo.”

“You think?”

“Oo nga. Hindi naman siguro kayo mag-aaway ng walang dahilan, di ba? Ano kayo tanga?”

Napanguso ako.

“Ang mali mo lang na gaga ka kasi nagpapakumbaba na nga sa `yo ang anak ko,
pinahirapan mo pa.”

“I regret that now…” sincere kong sabi.

“Sabagay, ganyan tayong mga babae e. Imbes na magtanong, nagja-jump into conclusion
na lang tayo agad. Naghihinala na lang agad. Nagagalit na lang agad. Gumaganti na lang
agad. Tapos ang ending, mukhang tanga lang pala tayo.”

Daling-dali niya ako roon kaya wala akong magawa kundi mapayuko na lang sa hiya.

“Pero ganoon talaga e. Ang pangit naman kung bati agad, di ba? Nasaan ang thrill doon?
Kailangan din talaga minsan na masaktan, para mas tumibay ang mga dibdib natin. Saka
mga masokista tayo e, gustong-gusto nating nasasaktan tayo. Gusto nating nahihirapan.
Kasi nga naman, mas ramdam mo iyong tamis sa huli kung napaitan ka muna sa simula.”

Medyo malalim at hindi ko akalaing maririnig ko ang mga salitang ito mula sa isang chill
lang na Cynthia Saavedra. Pero masaya ako dahil sinasabi niya sa akin ngayon ang mga ito.

“Kia.” Hinawakan niya ang kamay ko. “Hindi naman sa pagmamayabang pero mas matindi
pa sa inyo ang pinagdaanan namin ni Leo. But look at us now, nakailang anak na. Kami kaya
ang pinakamaraming anak sa angkan nila. Taon-taon kasi akong buntis noon e.”

“Oo nga, pansin ko rin, Kafinger.”

“Ang sinasabi ko lang ay just like you and Dipsy. Malalampasan niyo rin ito.”

Humawak din ako sa kamay niya. “Thank you.”

“Ang importante, ka-finger na ulit kita.”

Natawa ako sa sinabi niya.

“Basta wag ka lang susuko, okay?”

Tumango ako.

“I want you to solve this on your own. Trust me, it’s worth it. Darating yung time na babalik
ka dito sa Hacienda Montemayor at bibili ka sa akin ng vibrator.”

Mukhang gusto niya talagang makabenta. Napangiwi ako.

“Puntahan mo na.”

“Ho?”

“Nasa Montemayor Tower siya sa QC.”

Napaluha ako sabay kapit sa kamay niya. “Salamat, Kafinger.”

“Welcome.” Pinisil niya ang kamay ko. “So bibili ka na ng vibrator?”

Umiling ako.
“Dagdagan ko discount.”

“MARRY ME.”

Nakatingin lang si Dipen sa akin.

Basta na lang ako sumugod dito sa condo niya para tanungin siya. Wala na akong pakialam
kahit mukha akong tanga na basta na lang nag-alok sa kanya ng kasal.

“You heard me. Marry me. Gastos ko lahat. Wala kang ilalabas maski piso.”

Napailing siya at naupo nang pabukaka sa sofa.

Napanguso ako sa ayos niya. Umiwas ako ng tingin kasi naman nakabukaka nga siya, di ba?
Paano kasi naka-bathrobe lang siya at obvious na straight from the bathroom siya, meaning
wala siyang suot underneath. Tumutulo pa nga ang tubig sa basa niyang buhok.
Umaalingasaw rin ang mabangong amoy ng after shave at sabong ginamit niya sa pagligo.

Kandaiwas ako ng tingin kasi baka bigla na lang may sumungaw mula roon sa nakabukas
niyang robe. Mahirap na at baka ma-distract ako at hindi ko mai-deliver nang matino ang
inihanda kong speech habang nagba-byahe ako papunta rito. Sayang naman.

Imagine? From Dalisay Province sa Hacienda Montemayor ay nagbyahe agad ako papunta
rito. Nakachopper ako hanggang Makati tapos dumiretso ako rito sa Qc gamit ang kotse ko
at wala akong driver. Mahilo-hilo na ako.

Pero ano bang sinabi ng hilo ko sa sakit na nararamdaman ng puso ko? Wala. Kaya hindi ko
pwedeng ipagpalipas ang pakikipagusap kay Dipen. Kailangan ko na siyang makausap.

“Dipsy…” tawag ko sa kanya. Hindi niya kasi sinagot ang proposal ko.

I’m serious. Magpapakasal na ako sa kanya for real. We will start anew at kakalimutan na
namin ang lahat basta kalimutan na rin niya si Cassia.
Magiging mabait na ako sa kanya basta wag lang siyang umalis. Basta wag niya na akong
iwan. Papatawarin ko na siya nang lubusan basta patawarin na rin niya ako sa
pagsisinungaling ko about sa pagbubuntis ko. At sana this time ay totoong hindi na siya
makipagkita kay Cassia.

Speaking of Cassia, buhay pa kaya iyon o comatose lang? Tatanungin ko sana siya since siya
ang nagdala sa babaeng iyon sa hospital. Pero wag na lang. Ayokong pag-usapan namin
ang babaeng iyon.

“Dipsy…” I called out his name again. “Please, let’s fixt this. Let’s get married for real and I
promise you that I’ll be a good wife. Hindi na mauulit ang mga nangyari sa past. Let’s start
anew.”

“You’re doing this because of her,” matabang niyang wika.

“Ha?”

“Gusto mong ipamukha sa kanya na natalo mo siya.”

Gulat na napatingin ako sa kanya. “This is not about Cassia for Pete’s sake! What the hell are
you talking about?!”

“Leave.”

“What?” Nanlaki ang mga mata ko.

“I said leave.”

Parang ibinabato niya sa akin pabalik lahat ng mga sinabi ko sa kanya noong pinapalayas ko
siya. Bagsak ang balikat na tumango ako at tinungo ang pinto.

Ayaw niya na, para na lang akong tanga rito kung ipipilit ko pang bumalik siya. Siguro nga
tama si Zantha. Wala na talaga akong pag-asa.
“Savaged”
BOOK II
Chapter 24

NATIGILAN ako nang makitang nakatayo si Dipen sa tabi ng sasakyan ko. Galing ako sa loob
ng Montenegro Tower para iempake ang ilang gamit kong natitira. Paalis na kasi ako sa
condo ko dahil balak ko nang bumalik sa Hacienda Montenegro ngayong gabi. Yes, balik
probinsiya na naman ako. Pangalawang balik ko na ito sa buong maghapon at nahihilo na
talaga ako.

At mas nakakahilo ang kaalamang naririto si Dipen at hinihintay ako.

He was wearing a navy blue button down polo with rolled up sleeves and a pair of fitted
dark jeans. Presko ang itsura niya, napakalinis, napakaguwapo, at mukhang napakabango,
pero wala na ako sa position para amuyin siya.

Ano bang kailangan niya? Nireject niya na ako kanina, di ba?

“Do you have a minute?” kaswal na tanong niya nang makalapit ako.

Parang may humahati sa puso ko dahil sa kalamigan ng tono niya.

“S-sure…” payag ko nang matapos lang.

Nagulat ako ng pagbuksan niya ako ng pinto ng backseat ng sarili kong sasakyan.

“Get in.”

Oo nga pala, lahat ng lock ay kaya niyang buksan. And I think I’m gonna miss this.

Tahimik akong pumasok sa loob. Siya naman ay umikot sa kabilang part ng kotse at
pumasok para tumabi sa akin sa backseat. Ilang dangkal ang layo namin sa isat-isa sa loob
at halos masakal kami sa katahimikan.

“Where’s Cassia?” Ako na ang naunang nagsalita.

“She’s now in the mental institution.” Sumandal siya at tumingin sa labas ng sasakyan.
Mapakla akong ngumiti. “Totoo na ba `yan?”

“This time, matatagalan siya roon. And don’t worry, hindi ka niya idedemanda dahil
nagawan ko na ng paraan iyon.”

Napabuntong-hininga ako. “Thanks.”

Katahimikan ulit.

Ako na naman ang unang bumasag. “Why didn’t you tell me before na nakalabas na siya?”

“Hindi ko sinabi sa `yo noon na nakalabas siya ng mental dahil magagalit ka,” napakahina
ng boses niya.

“Kaya hindi mo rin sinabi sa akin na ibinabahay mo siya dahil magagalit ako?” Hindi ko na
napigilan ang pait sa boses ko.

“Hindi ko siya ibinabahay.”

“Pero pag may time ay dinadalaw mo siya at sinu-supply-an ng groceries! Tinatawagan mo

rin para kumustahin kung nakainom na ba siya ng gamot o kung humihinga pa ba siya!”

Napalingon siya sa akin. Nasa mga mata niya ang pagtatanong.

Natutop ko ang bibig ko. Hindi ko na kasi napigilan ang sarili ko dahil nagsisikip na ang
dibdib ko sa galit. Isipin ko palang na inaalagaan niya si Cassia ay nadudurog na naman ako.

“Alam mo ang tungkol sa pagpunta ko sa kanya? At sa pagtawag niya sa akin?” mahinahon

ang boses niya kaya hindi ko alam kung ano ang nararamdaman niya.

Kung galit ba siya dahil hindi ko sinabi sa kanya na alam ko na ang pinagagawa niya.

“Kia.”

Napahigop ako ng hangin bago siya sagutin. “Yes.”

“Kailan pa?”

“Bago pa ang… kasal natin.”

Napayuko siya matapos mailing.

“I saw her before our wedding.” Pigil na pigil ko ang aking pagpiyok. “Kausap ka niya noon.
Pinagbabawalan mo siyang magpakita sa akin. Ayaw mong malaman ko na wala na siya sa
mental at kinukupkop mo nga siya.”

Dinig ko ang kahit napakahina ng pag-tsk niya. Ang mga palad niyang kanina’y nakabukas
ay ngayo’y mariin nang nakatikom sa ibabang kanyang tuhod.

“I should have known,” he quietly said.

“Napapatawad na kita noon… Totoo sa akin na gusto kitang pakasalan, that’s why I said yes
to you.”

“Pero nalaman mo ang tungkol kay Cassia kaya nagbago ang isip mo.” Hindi iyon tanong
kundi basta niya na lang sinabi.

Hindi ako nakaimik.

“I’m at fault here, Kia. It’s true na itinago ko sa `yo na alam kong tumakas sa mental si
Cassia. Before our wedding, sumugod siya sa condo ko. Nagmakaawa siya na balikan ko
siya. Of course wala akong balak bumalik sa kanya.”

Nakikinig lang ako.

“Pero hindi ko siya pwedeng basta pabayaan, Kia. May responsibilidad ako kay Cassia.
Kinausap ko siya nang maayos nang gabing iyon, at nangako siya sa akin na hindi ka niya
guguluhin basta hayaan ko lang siya na maging malaya. Ayaw niya kasi sa mental dahil lalo
siyang nababaliw roon. Naawa ako sa kanya, at iyon ang mali ko.”

Kumuyom ang mga kamao ko. Mabuti pa si Cassia kinaawaan niya.

“I just wanted her to be well. Umasa ako na magiging okay siya kaya hinayaan ko siya na
hindi bumalik sa mental. I gave her a handsome amount of money for her to start again.
Nangako siya na magnenegosyo siya, lalayo, at magiging maayos siya… kaya nagulat ako
nang malamang isang maliit na bungalow malapit sa Hacienda Montenegro ang binili niya.”

Because that woman is a bitch!

“She explained to me na pansamantala lang naman siya roon. Ilang linggo lang raw. And I
believed her. Sa mga times na tumatawag siya noon, humihingi lang siya ng tulong dahil
hindi siya makalabas para bumili ng gamot. Sinusumpong kasi siya ng hika dahil mag-isa
lang siya sa bahay at wala siyang katulong. Iyon iyong mga time na pinupuntahan ko siya.
Oo dinadalhan ko siya ng groceries tuwing ibinibili ko siya ng gamot. Pero hindi ako
nagtatagal sa bahay niya. Umaalis ako agad.”

“You really care for her,” mapait kong wika. “Sana siya na lang ang pinakasalan mo.”

“Hindi ko siya mahal. Bakit ko pakakasalan ang hindi ko mahal?!” Napasabunot siya sa
kanyang buhok na tila naiirita.

“Pero siya naman talaga ang dapat mong pakakasalan kung hindi ako dumating sa buhay
mo, right?!”

“Gusto ko lang siyang pakasalan noon dahil akala ko totoong nabuntis ko siya. Girlfriend ko
siya that time, responsibilidad ko siya. And then you came… Doon ko na narealized na kahit
kailan pala hindi ko kayang mahalin si Cassia.”

Nanahimik ako ulit.

“Alam mo bang nakilala ko siya sa isang charity party ng company? Volunteer siya roon para
sa mga babaeng inabuso. Dahil dati na rin siyang naabuso at muntik ng mabaliw.”

Pa-victim talaga!

“She was very nice kaya nakuha niya agad ang loob ko. Mula nang maging GF ko siya, unti-
unti na siyang naging dependent sa akin. Since ulila siya, jobless at wala ng kasama sa
buhay, sinuportahan ko siya mula sa titirahan hanggang sa mga bills niya. Ako na rin ang
umalalay sa kanya dahil palagi niyang sinasabing mahina siya. And I admit that I enjoyed
doing those things.”
Jobless? O tamad lang maghanap ng trabaho dahil nakakita na ng gagatasan?!

“Masyado akong nag-enjoy sa pagprotekta sa kanya dahil dependent siya sa akin sa lahat
ng bagay, you know why? Kasi pangarap ko lang iyon dati e. Kasi pangarap ko dati na
protektahan ka.”

Napaiwas ako ng tingin. Ayokong makita niyang naluluha ako.

“Pero paano kita po-protektahan e isa kang Montenegro? Gusto na kita since high school,
Kia! Pero ang hirap mong makuha. Masyado kang mataas at matapang. Kung makaakto ka,
parang sa `yo ang mundo. Kung makaakto ka, parang kayang-kaya mo ang sarili mo. At isa
pa, hindi naman ako ang gusto mo kundi si Kuya Leonardo.”

Napayuko ako sa part na iyon.

“Pero iyon nga na kung kailan papakasalan ko na si Cassia, saka ka bumalik sa buhay ko.
Ginulo mo na naman ang puso ko hanggang sa ikaw na ang pinili ko at binitiwan ko na siya.
Hindi niya matanggap. Nagwala siya at naospital pa, pero hindi ko lang sinabi sa `yo dahil
ayaw kong isipin mo pa siya.”

At doon niya pinalabas na nakunan din siya kahit ang totoo, hindi naman talaga siya buntis!

“Iko-confine na dapat siya sa mental dahil may mga senyales na siya ng pagkabaliw. Pero
nang malaman niyang papakasalan kita, tumakas siya. She was suicidal. At alam kong may
kasalanan din ako kay Cassia dahil pinaasa ko siya. Kargo konsensiya ko siya. Iniisip ko na
responsibilidad ko kung bakit siya tuluyang nabaliw.” Napasapo siya sa kanyang ulo.
“Sobrang gago ko lang na inisip kong pwede ko pang maayos ang buhay niya kung
tutulungan ko siyang makaahon.”

“Sana sinabi mo na lang lahat sa akin `yan noon pa… sana hindi mo na itinago sa akin na
naguusap pa pala kayong dalawa.” Nanatili akong nakayuko. “Sana hindi mo na kailangan
solohin ang pagkakonsensiya tungkol sa sinapit ni Cassia. Sana lang nagtiwala ka sa akin
noon para natulungan kitang umisip ng solusyon. Sana napayuhan din kita na ginagago ka
lang ng babaeng `yun.”

“Yeah, my bad.” Tumikhim siya. “But it’s over now. She’s now in the mental hospital at hindi
na siya makakaalis ulit doon. I made sure of that.”

Namayani ang katahimikan.

“I know too that you’re not pregnant,” he said all of a sudden.

Napalingon ako sa kanya.

“Matagal ko nang alam na hindi ka buntis, Kia. Bago ang kasal natin, narinig ko kayong nag-
uusap ng mommy mo. You were crying kasi mali ka ng akala na buntis ka. Na false alarm
lang pala.”

“Why didn’t you tell me?!” Tumulo na ang mga luha ko.

“I’ve waited for you to tell me, pero wala kang sinabi sa akin. Hinayaan mo ako maniwala na
buntis ka,” napakahina ng boses niya.

“At hinayaan mo akong maniwala na hindi mo pa alam na hindi ako buntis!” sumbat ko sa
kanya.

“Because I’m still waiting for you to tell me. Ayaw kong pangunahan ka dahil katulad mo,
malungkot din ako nang malamang hindi pa pala tayo magkakababy.” Tumawa siya nang
mahina. “Pero sana nga buntis ka na lang, para may dahilan na hindi ako aalis sa tabi mo.
Na kahit ipagtabuyan mo ako, hindi ako aalis kasi magkakaanak tayo.”

Marahan kong pinahid ang luhang umagos mula sa mata ko. “I’m sorry… I’m so sorry…”

“It’s okay.” Tiningnan niya ako.

“We can still start over, right?…” Nananantyang sabi ko.

Hindi siya kumibo.

“Dipsy, you’re here because you wanna start over with me, right? Pwede pa naman tayong
magkababy ulit. Magpakasal tayo ulit at bumuo ng pamilya. Let’s forget about the past…
about Cassia…”
Umiling siya.

“Then what’s the reason why you’re here?” naguguluhang tanong ko.

“To clear things with you.” Malamlam ang mga matang muli siyang tumingin sa labas ng
bintana ng kotse. “Gusto ko na kapag naghiwalay tayo, may closure at maliwanag na ang
lahat.”

Napahikbi ako. “Dipsy…”

“The wounds are still fresh. Ayoko nang maulit iyong dati na minadali kita. Na pinilit kita
kahit hindi ka pa talaga handa na patawarin at tanggapin ulit ako.”

Napaiyak na ako. “You’re leaving me?”

“Siguro ito talaga ang makakabuti… para sa `yo.”

“How dare you tell me kung ano ang mas makakabuti sa akin?!” Parang gripo na ang mga
luha ko.

“You need to find yourself.” Malamlam ang mga mata niyang tumingin sa akin.

Lumuluha akong umiling.

“Hindi pwedeng habangbuhay na mabubuhay ka sa galit.”

“No…” iyak ko.

“Habang nasa paligid mo ako, magagalit ka lang nang magagalit. Hindi na mawawala sa
puso mo ang paghihinala dahil matagal ka ng walang tiwala sa akin at sa sarili mo. I’m no
good for you, Kia. Binasag kita noon at akala ko kaya kita ulit buuhin… Masakit mang
sabihin, mahirap mang aminin, pero tanggap ko na. Tanggap ko nang hindi ko kaya.”

“Dipsy, no…”

“Hindi kita kayang buuhin. Kung meron mang kayang mag-ahon sa sarili mo, walang iba
kundi ikaw lang. I want you to be happy without me, Kia.”
“I hate you…”

Malungkot siyang ngumiti. “I know.” Saka siya walang imik na lumabas na ng kotse ko.

Naiwan akong humahagulhol sa loob habang ang puso ko ay nahihiwa at nadudurog.

“Savaged”
BOOK II
Chapter 25

DIPEN PSYCHE SAAVEDRA

NANGINGINIG ang mga kamay ko habang nakahawak ako sa manibela ng kotse na

minamaneho ko. Hindi ko na mabilang kung ilang sasakyan na ang nabangga ko. Halos
gawin ko na ngang driveway ang gutter malampasan lang ang traffic.

My phone was ringing but I refuse to answer it. Naka-focus lang ako sa pagmamaneho at
wala akong ibang gusto kundi ang makarating na sa morgue.

Binusinahan ko ang isang kotse sa harapan ko bago ko ito binangga. Wala akong choice
kundi ang banggain siya since ayaw niyang tumabi.

Minura ako ng driver nito at nagtatalon sa galit. Pinagmamasdan ko na lang siya sa rearview
mirror ko matapos ko siyang lampasan.

Nang mapadpad ulit ako sa traffic ay iniliko ko ang aking kotse at binangga ang glass wall
ng isang closed botique para makatagos ako. It’s a shortcut.

Napapangiwi na lang ako nang makitang umuusok na ang hood sa harapan ko. Isang
bangga na lang ay bibigay na ang wask-wasak kong Lamborghini Aventador SVJ.

Na-reach ko na rin ang speed limit ko kaya kahit na red ang traffic light ay nagtuloy-tuloy
pa rin ako. I know that in just a moment, may mga police na hahabol na sa akin. So before it
happens, kailangan na akong makarating sa pupuntahan ko. I don’t care if I go to jail,
anyway.

Malapit na sana ako nang biglang bumangga ako sa poste at ma-stock ang kotse ko. Hindi
ko namalayan na sira na pala ang front wheel kaya kusa ng lumiko ang minamaneho at
bumangga sa poste. I got no choice kundi ang bumaba sa sasakyan at manakbo na lang.

Nanginginig ang aking mga tuhod at kumakabog ang dibdib ko. I’m so devastated after I
heard what happened. Hindi ko pa malalaman kung hindi pa ako tinawagan ni Quiro.

Natalisod ako at napalupagi sa kalsada. Dito na bumuhos ang aking mga luha nang
maramadaman kong hindi lang ako basta nasasaktan, nanghihina rin ako nang mga oras na
ito.

Quiro called me this morning to inform me that Kia is dead. She died by suicide. She killed
herself. She fucking killed herself! Goddmann it!

Napahagulhol ako. Alam ko kung bakit ginawa niya iyon. Ginawa niya iyon kasi hindi niya na
kaya.

Nagkagulo sa Hacienda Montenegro kagabi dahil dito at ngayon ay buong pamilya nila ay
nasa morgue na para ipa-cremate ang katawan niya. I needed to see her bago iyon
mangyari. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag hindi ko siya nakita kahit sa huling
pagkakataon.

Sinikap kong makabangon para magpatuloy sa paglakad-takbo. Nanghina ang mga tuhod
ko nang makarating na ako entrance ng private morgue. Dito palang ay hinarang na ako ng
mga uniformed armed guards.

“Get out of my way,” utos ko sa kanila.

“Sir, you need to be frisked firts– ”

Hinugot ko ang Sig Sauer P220 pistol mula sa likod ng aking jeans at ibinato sa sahig. “Now
get out of my way!” Pinagtata-tabig ko sila.

Good thing na hinayaan na nila akong makapasok dahil babalian ko talag sila ng buto
kapag hindi sila tumabi sa daraanan ko.
Pagharap ko sa pintong papunta sa hallway papasok sa loob ay sinipa ko ito. Nagde-
derecho ako hanggang sa marating ko ang double door na may sign na “Morgue”.

Napapikit muna ako at napahugot nang malalim na paghinga. Marahan kong itinulak ang
double door at doon nadatnan ko si Quiro. Nakayuko siya at napatingala lang sa akin nang
maramdaman ang pagdating ko.

Ngumiti siya nang mapait. “You’re here.”

Someone gently tapped my back. Nang lingunin ko ito ay nagulat ako nang makitang
naririto si Mommy.

“Ikaw na lang ang hinihintay, anak. Lumabas lang saglit ang parents ni Kia to take care of
some documents, pero pabalik na rin sila.”

Cynthia Saavedra was full of tears. Malamang na kanina pa siya rito kasama si Quiro. Kahit
nagalit si Mommy noon kay Kia dahil sa nangyaring epic fail wedding ay alam kong
nalulungkot talaga siya. Ganito lang naman si Mommy, magagalitin, but deep inside, mabuti
siyang tao. At kahit hindi niya aminin, I know na itinuring niya na ring anak si Kia sa
maiksing panahon.

Niyakap ko si Mommy nang mahigpit. “Thank you for being here. For loving the woman I
love…”

Hinagod ni Mommy ang likod ko. “Wala naman akong magagawa kundi mahalin ang mga
mahal mo.”

Nang maghiwalay kami ay tinungo ko na ang morgue bed kung saan may nakahimlay roon
na wala nang buhay at nakataklob ng puting kumot.

Inangat ko ang kumot hanggang sa kanyang hubad na balikat. “Montenegro, get up now.”
Matigas pero basag ang boses ko.

I touched her soft cheeks. She’s so pale and cold. Kahit wala na ang mapupulang labi niya ay
para lang siyang natutulog.
“P-please… get up. You’re not dead, right? So stop this. Stop fooling around… This isn’t
funny anymore.”

Kinapa ko ang kanyang pulso dahil umaasa pa rin ako na baka joke lang ito, but it’s real that
she’s dead. Isa-isa ng nalaglag ang mga luha ko.

Hinawakan ako ni Quiro sa balikat. “Bro.”

“W-what happened? Bakit umabot sa ganito?”

“Bigla na lang tumawag si Mommy Ruby sa akin kagabi, akala ko rin joke lang, pero nang
pumunta ako sa Hacienda Montenegro… wala na nga talaga si Kia. Wala na ang pinsan ko.”

Halos hindi ko na naintindihan ang sinabi ni Quiro. Wala na ako sa sarili. Paulit-ulit kong
pinipisil ang kamay ni Kia habang panay tulo ang mga luha ko.

Mas masakit pa ito kaysa nang hindi niya ako siputin sa kasal namin. Mas masakit pa ito sa
harap-harapan niyang pambabalewala sa akin. Mas masakit pa ito sa lahat.

Sumubsob ako sa malamig niyang palad. “P-please come back…”

“Dipsy.” Hinimas ni Mommy ang likod.

“Please come back. I know it’s impossible, but please come back…!”

Malamig at wala pa ring kakilos-kilos si Kia.

“Hindi ito ang gusto kong mangyari kaya kita iniwan. Hindi ito ang gusto kong mangyari sa
`yo kaya ako nagsakripisyo. Gusto kong mahanap mo ang sarili mo at matuto ka nang
magpatawad. Ang gusto ko maging masaya ka na wala ako.” Napahagulhol ako muli. “P-
please, baby, hindi ko kaya… Hindi ko kaya na ganito. Mas gugustuhin ko pa na nasa malayo
ka pero alam kong buhay ka. Ayoko ng ganito. I can’t live with this…”

Pagkatapos ay bahagya kong iniangat ang kanyang uluhan para halikan ang pisngi niya.

“I can’t live without you… W-wake up, baby, please…” halos pabulong ko nang sabi kay Kia
habang nakadikit ang pisngi ko sa pisngi niya. Basang-basa na siya ng luha ko. “I-I’m so
sorry… Please I’ll do anything just wake up. Binabawi ko na ang lahat. Hindi ko naman
gustong saktan ka, ang gusto ko lang talaga ay makalaya ka na sa lahat ng sakit. Ang gusto
ko maging maayos ang buhay mo, kahit wala ako. Mahal na mahal kita…”

Yakap ko siya nang mahigpit at pakiramdam ko ay parang naririnig niya pa rin ako kahit
patay na siya.

“Believe me, I never hated you… Hindi ako magagalit sa `yo kahit kailan. Kahit anong gawin
mo o iutos mo sa akin, gagawin ko pa rin. Kahit patalunin mo ako sa bangin.”

Tumikhim si Mommy sa likod ko, but I didn’t mind her.

“I-I love you, baby… please, baby, hindi ko talaga kaya…”

Nagulat ako nang kunin ni Quiro ang kanang braso ni Kia. Pagkatapos ay may tinusok
siyang injection dito.

“W-what the hell did you do?!” bulyaw ko sa kanya.

Ngumiti sa akin ang lalaki. “You’re welcome.” Saka ko lang napansin na may hawak siyang
DSLR camera.

“What the fuck is that for?” naguguluhang tanong ko.

Mayamaya ay biglang umubo si Kia.

Dali-dali kong iniangat ang kanyang ulo at hinimas ang kanyang likod. “W-what’s going
on?”

Nanginginig ako nang mga sandaling iyon. Hindi ako makapaniwala sa mga nangyayari at
sa nakikita ko. Bumangon si Kia at kandaubo siya. Is this for real? Is she alive or am I just
imagining things?!

“Q-Quiro…” the first word that came out from Kia’s lips.

“Yeah?” sagot ni Quiro.

Halos pikit pa ang isa niyang mata habang nakatingin sa lalaki. “N-nakuhaan mo?”

“So clear.” Sabay tutok muli sa akin ni Quiro ng camera.

“What the hell is happening here?!” Tinabig ko ang camera niya.

Narinig kong napahagikhik si Mommy.

Gigil ko siyang nilingon. “Mom?!” tinitigan ko siya nang masama.

Nag-peace sign siya. “`Wag kang magalit. Quits na kayo ni Kia.”

“Huh?”

“Hoy!” Hinila ni Mommy sa kwelyo si Quiro. “Iwan muna natin sila.”

“Sure.” Ngumiti si Quiro sa akin. “Congrats, bro.” Mahina niya akong sinuntok sa dibdib.

“Huh?”

Tinalikuran na kami ng dalawa para lumabas ng pinto.

“Lock the door, Mommy C!” Habol pa ni Kia sa babae hanggang sa maiwan na kaming
dalawa rito.

Mommy C? Are they okay now?

Naguguluhang hinarap ko si Kia. I’m still freaking out to know that she’s not really dead. I
just got prank. At ang masakit pa nito ay na-videohan pa ako ni Quiro!

So hindi pala paghikbi ang naririnig ko kanina sa dalawa kundi pagtawa. Maybe they’re just
holding themselves from laughing.

Bullshit!

“Galit ka?” Sinilip ni Kia ang mukha ko.

Humugot ako nang malalim na paghinga. “Are you planning to vlog?”

“Huh?”

“It’s a good prank, by the way. Mayamaya lang ay nasa jail na ko.”

Nangunot ang noo niya. “Why?”

“Just tell me what’s going on.” Nakahawak ako sa morgue bed.

Ngumiti siya nang matamis. “I need to gain more subscribers for my Youtube account that’s
why I’m making prank videos.”

Napahilot ako sa aking sentido. “Are you serious?”

“I was just messing with you.” Napanguso siya. “Gusto ko lang mapanood kung ano yung
mga sasabihin mo sa akin kung mamamatay ako–”

“You think this is funny?”

Lalo siyang napayuko.

“You almost got me crazy, you know that?! Halos matuyuan na ako ng tubig sa katawan
dahil sa iniyak ko sa `yo!” Wala akong pakialam kahit nag-e-echo na ang malakas kong
boses sa morgue.

“Dipsy…”

“I thought that you’re really dead! Ni hindi ko nga alam kung paano ako nakapunta rito
nang hindi ako naaaksidente sa sobrang wala na ako sa sarili!”

“I’m sorry… I know this isn’t a good joke. But I’m so desperate to hear you saying that you
love me. That you can’t live without me. Hindi ko naman kayang mabuhay nang mag-isa at
wala ka. Kahit noong galit ako sa `yo, kahit nang mga time na pilit akong umiiwas at
itinataboy kita, sa puso ko alam ko pa rin namang ayokong mawala ka. Matapang akong
itaboy ka kasi hindi ka susuko. Kasi akala ko hindi ka susuko… pero sumuko ka.”
Hindi ako kumibo. Nakatitig lang ako sa kanya.

“I’m sorry if umabot sa ganito. I just don’t know what to do to get your attention so I took
the drug that you took before. Kinasabwat ko si Mommy C and Quiro at nagpanggap akong
patay.”

Napabuntong-hininga ako.

“But you know what?” Lumamlam ang kanyang mga mata. “Ito rin ang naiisip kong gawin
kasi… ano pang saysay ng buhay ko? Naisip ko na what if mamatay na lang talaga ako?
Wala naman akong silbi. Sakit ng ulo lang ako ng parents ko mula noong bata ako. At
ngayon, ang tanda-tanda ko na pero wala akong maitulong sa negosyo namin. Wala rin
akong friends dahil since elementary, weird na ako at masama ang ugali ko. At ikaw?
Sumuko ka na sa akin. Para saan pa di ba kung mabubuhay ako?”

Nakayuko na si Kia habang nakatingin lang siya sa nanginginig niyang mga kamay.

“Buong buhay ko, umasa ako na si Leonardo ang mamahalin at makakatuluyan ko. Plinano
ko na ang buhay ko na siya ang makakasama ko, pero kalokohan lang lahat iyon. Ginawa ko
lang panakip-butas si Leonardo sa kakulangan sa buhay ko. Iniisip ko kasi noon na ang
maging normal ay ang magkaroon ng boyfriend na katulad niya. Iyong katulad niyang
perpekto.”

Tahimik lang akong nakikinig sa kanya.

“Desperada lang talaga ako. Kasi hindi ako perfect e… so naisip ko noon na baka kapag si
Leonardo ang nakatuluyan ko, bigla akong maging normal na tao. Pero kalokohan nga lang
talaga lahat ng naiisip ko. Dahil wala namang magkakagusto sa ugali ko, right? Hindi ako
mabait, hindi ako mahinhin, hindi ako pasensyosa, and hindi ako friendly. Sinong
magkakagusto sa isang katulad ko na weird ang pinagmulang pamilya? Sinong
magkakagusto sa akin? Sa isang katulad ko na may sariling mundo? Na may toyo? Na
walang kwentang tao?”

Tumingala sa akin ang luhaan niyang mga mata.

“Pero sa kabila ng lahat… minahal mo ako. Tinuruan mo akong masaktan, magalit,

magpatawad… at magmahal. Tinuruan mo rin akong sumuko nang sumuko ka at tumalikod
sa akin. Narealized ko na hanggang dito na lang pala talaga ako.”

“So you wanna kill yourself for real?”

Humikbi siya at nag-iwas ng tingin. “Hindi siguro… Kasi wala na nga akong kwentang anak,
sasaktan ko pa ba ang damdamin ng parents ko kung magpapakamatay ako? Saka kahit
naman buhay ako, para na rin naman akong patay. Suko na ako sa buhay e. Nabubuhay na
lang ako para sa mga natitirang taong nagmamahal sa akin. So yes, walang pinagkaiba. I’m
good as dead now.”

“Lahat ng sinabi mo, kabaliktaran sa pagkakakilala ng lahat sa `yo. You are known for being
a cold queen. A stubborn queen. A fighter. Everyone will be surprised to hear you talking
about giving up.”

“Hindi ka ba nakikinig?” Inis niya akong tinapunan ng mabilis na tingin, hindi pa rin siya
makatingin kasi nang diretso sa akin. “Iyon ang pagkakakilala niyo sa akin, pero hindi ako
ganun! I’m a pathetic bitch! Wala akong kwenta! At hindi na ako magiging masaya kasi wala
ka na.”

Hindi na niya natapos ang sasabihin niya nang bigla ko siyang yakapin nang mahigpit.

“D-Dipsy…”

“`Wag mo nang sasabihin ulit ang mga sinabi mo…”

Napahagulhol na siya matapos niyang gumanti sa akin ng yakap.

“Stop being hard on yourself. You’re wrong kung iniisip mong huli na ang lahat para
magbago. Hindi pa huli para ayusin ang lahat. Para ayusin ang buhay mo. You can start
anew. Maging open ka sa mga tao, lumabas ka, makipagkaibigan, at maging masaya. About
sa business naman ng family mo, they will understand na hindi iyon ang gusto mong gawin
sa buhay. Your parents love you, at kahit anong pagkukulang mo, siguradong maiintindihan
nila.”

Panay lang ang iyak niya sa dibdib ko.

“Hey…” tawag ko sa kanya. “Saka nga pala.”

Humihikbi siyang tumingala.

Pinisil ko siya sa pisngi. “If you’ll watch the video in Quiro’s camera, you’ll see and hear how
much I care for you. How much devastated I get when I learned that you’re already dead. Na
hindi na kita makakausap, na hindi ko na masasabi sa `yo na mahal na mahal kita.”

Nanlalaki ang mga mata niyang luhaan. “Y-you what?”

I smiled at her. “I love you, Kia Montenegro-Saavedra.”

“You’re just saying that to…”

Pinisil ko ulit siya sa pisngi. “You just made me realized today that I can’t survive living
without you. Na kahit buhay ka pero malayo ka naman sa akin, ayaw ko pa rin.”

“Dipsy…”

“M-marry me, please…” Pinunasan ko ang mga luha niya sa pisngi. “A-and this time,
umattend ka na at wag kang magpadala ng gurang na proxy.”

Napangiti siya habang lumuluha. “S-so sorry about that.”

Kinuha ko ang kanyang chin at iniangat ang kanyang mukha. “Will you marry me again?”

She enveloped her arms around my kneck and gave me a kiss. “Yes, I will marry you again.”

Umalon ang lalamunan ko at umiwas ng tingin sa kanya.

“A-anong problema?” sita niya.

“I can feel your nipple.”

“Huh?”

“It’s getting hard.” She forgot that she’s naked under the white morgue sheet.
Nagulat ako nang hawakan niyang ang harapan ko. “Did Mommy C really locked the door?”

“I guess so.”

Binaklas niya ang belt ko.

Inawat ko siya. “Please tell me that this is not part of your vlog.”

Natawa siya. Yumakap ulit siya sa akin at hinalikan ang aking mga labi. “I love you, Dipen
Psyche Saavedra.”

“I love you, Kia Montenegro Saavedra.” Siniil ko siya ng halik. “And oh, by the way,”

“Huh?”

“I need to take down that video of Quiro.”

Ngumisi siya sa akin. “Too late. Nasa group chat na yun ngayon ng joined forces na angkan
natin! `Nga pala, lahat sila ay napatawad na ako, at lahat din sila, kakampi ko na.”

Hinalikan ko siya sa leeg. “It seems you have to be punished then.”

Napahagikhik siya. “Punish me forever, Saavedra, and I wouldn’t mind.”

“Savaged”
BOOK II
Epilogue

IT’S A GRAND WEDDING.

Bago kayo magtaka kung saan kumuha ng pera si Dipen, ay basahin niyo muna ito. Una,
hindi siya nangutang sa mga kapatid niya, sa mga pinsan niya o humingi ng tulong sa
parents at iba niyang kamag-anak. Hindi rin siya nagbenta ng kahit ano o kahit internal
organs niya just to gave me a grand wedding.
Ang en grandeng kasalang ito na ginaganap ngayon dito sa Hacienda Montenegro, yes dito
hacienda namin, ay sponsored wedding.

Nasa dulo ako ng aisle at nakatutok ang aking paningin sa altar kung saan naroon si Dipen
na umiiyak habang nakatingin sa akin. Oh, my darling soon-to-be-husband.

I promised na hinding-hindi ko na siya pahihirapan. Maski paglutuin ay hindi ko na siya

uutusan. Ako na ang magsisilbi sa kanya from now on. Kahit sa pagligo, ako na ang
magpapaligo sa kanya. Basta papaliguan niya rin ako. Napahagikhik ako. Oh, I can’t wait!

Nagready na ako sa pagmartsa. Nauna na ang flower girl na si Catey Montemayor. Hindi ko
na rin mapigilan ang maluha dahil alam kong kaunti na lang at matutupad na ang buhay na
akala ko ay hanggang pangarap na lang.

Ang bride na nasa harapan ko ay nagsimula ng maglakad at nang makarating siya sa altar
ay sinalubong agad siya ng kanyang groom na guwapong-guwapo sa suot na all white
Armani tux.

Ako naman ang sumunod na naglakad sa aisle habang hindi magbitiw-bitiw ang paningin
namin ni Dipen sa isat-isa. Kahit luhaan ang mga mata niya ay hindi maitatago ang
paghanga roon habang nakamasid siya sa akin. Ako man ay hindi ko mapigilang humanga
sa kanya. Bagay na bagay sa kanya ang suot niyang barong tagalog kahit pa halatang ang
lahi niya ay hindi purong Filipino. Napakaguwapo.

Napakaguwapo ng mapapangasawa ko…

Nang abutin niya na ang kamay ko ay hindi ko na napigilang sugurin siya ng yakap.
Nagtilian ang mga guests sa kilig. Ang iba ay naluluha dahil sa wakas ay tuloy na ang kasal
namin. Pati ang mga media na naririto ay nakikiisa sa nararamdaman namin.

“I love you…” bulong ni Dipen.

“I love you so much…”

“Kinabuang!” tuyot na boses na nagpahiwalay sa amin ni Dipen.

Sabay kaming napalingon sa katabi kong bride rin.

Oo may isa pang bride bukod sa akin.

Nag-alis siya ng belo at ngayo’y nakalantad na ang kanyang mukha na bagamat kulubot ay
bahagya namang bumata dahil sa make up. At naka-mascara rin naman.

Nanunulis ang nguso niyang namumula sa red lipstick. And in fairness, maganda naman
talaga ang gurang na ito. Dinuro niya kami ni Dipen. “Mamaya na kayo maglabing-labing
pagkatapos ng kasal aba! Lahat tayo sabik dito kaya bilis-bilisan natin!”

Ka-double wedding lang naman namin ngayon ni Dipen sina Lola Peach at Lolo Ybarra. At
oo, si Lolo Ybarra ang sponsor ng en grandeng wedding na ito. At oo ulit, magiging
totoong lola ko na ang gurang na ito.

Inakbayan ako ni Dipen kasabay ng pagkindat niya kay Lola Peach.

Si Lolo Ybarra naman na guwapong-guwapo sa suot na amerikana ay inakbayan na rin si

Lola Peach. Mukhang excited na ang dalawa na matapos ang kasal dahil balita ko ay
nakabooked na ang trip around the world nilang honeymoon. Sana lang ay makabalik sila
ng Pilipinas na hindi nirarayuma since ang tatanda na nila para maglakwatsa.

Nagsimula na ang ceremony. Halos lahat ng guests ay emotional. Lalo ang mommy ko na
ngayon ay nakayakap na sa mommy ni Dipen. Nakakaloka dahil magBFF na ang mga
mommy namin. Kung paano at saan nag-start ang frienship nila, wala kong idea.

Si Daddy naman ay tahimik lang habang nagbabasa ng diyaryo, at ang daddy naman ni
Dipen ay wala rito ngayon dahil may kailangan daw itong pigilan. Tutol daw kasi ang ate ni
Lola Peach sa kasalang Peach at Ybarra at iyon ang inaasikaso ngayon ni Daddy Leo.

Dipen was right when he said na hindi pa huli ang lahat. Kung ang mga gurang nga na
kadouble wedding namin ay nakahabol pa sa byahe, kami pa kaya?

Basag man kaming pareho, pero magtutulungan kaming buuhin ang isat-isa. Hindi na kami
susuko. Hindi na maglilihim. Hindi na magsisinungaling. Pasasaan ba’t magiging maayos din
ang lahat. Basta magkasama kami, makakaya namin ang lahat.

And about Zantha, pinadalhan ko rin ang ex-BFF ko ng invitation ngayon kahit hindi siya
makakapunta. Sa kanya ko nga rin pala nakuha ang zombie tablet na ginamit ko para
mamatay ako. That bitch, kunwari pang walang care sa akin, but deep inside, hindi niya lang
matanggap na itinuring niya na rin akong kaibigan kahit pa ang gusto niya lang talaga
noong una ay gamitin ako. And she’s dying now, kaya sobra ang kapayatan niya ay dahil
may matindi siyang sakit, reason why hindi na rin siya ikinulong sa bartolina ng Saavedra
Phoenixes Headquarters.

May taning na si Zantha. Nakuha niya ang sakit niya sa epekto ng halo-halong droga na
iniinom niya. Hindi niya akalain na magiging masama ang balik niyon sa katawan niya. I pity
her, and I must admit na minahal ko siya. Still, siya pa rin ang kauna-unahang naging
kaibigan ko. At kung aabot pa siya sa panganay namin ni Dipen, kukunin ko siyang ninang.

Hiling ko lang sana ay ang kapanatagan ng loob niya. I still want her to be happy. To be
truly happy like me.

Kinalabit ko ang aking groom. Nakangiti niya akong nilingon. “What is it?”

“Wala. Gusto ko lang sabihing mahal kita.”

Pinisil niya ang pisngi ko. “Mahal na mahal din kita. Mahal na mahal kita kahit noon pa…”

Nginisihan ko siya. “Alam ko.”

“YOU REALLY LIKE MY BROTHER, HUH?”

‘Pag labas ko ng room, nakaharang na siya sa daan. Sinubukan ko siyang hindi pansinin at
lampasan, pero sa bawat iwas ko, harang pa rin siya nang harang. Ang laki naman ng
hallway!

Ngumisi siya. “Ikaw ang what are you doing here.”

“What?” Tiningnan ko nang matalim si Dipen Psyche Saavedra. Ano bang ginagawa niya rito
sa building naming mga Grade 10? Grade 9 pa lang at sa kabilang building ang room ng
mga Garde 9.

“Oras ng klase, nasa labas ka, Ineng.”

“Bakit ikaw, Totoy, may klase ka rin naman, right?” I made sure na nabigyang diin ko ang
word na “Totoy”. Kahit saan ko naman kasi tingnan si Dipen ay mukha talaga siyang totoy.
Like hello? Ang payat kaya niya. Oo, he’s flawless, handsome, and tall, but still, his body was
thin. And duh! Nakakairita ang kulay blue and violet niyang braces. Totoy na totoy talaga
unlike his—

“O talaga, Ineng?” Humakbang siya palapit sa akin. “E kung sabihin ko sa `yong nandito ako
sa building niyo kasi may sadya ako rito at nagpaalam ako sa teacher ko.” Salubong ang
makakapal niyang kilay and I know why. Dipen hated it kapag ipinapamukha sa kanyang
totoy pa siya.

“E kung sabihin ko rin kaya sa `yong nagpaalam din ako sa teacher ko na lalabas ako. I’m
going to the ladies’ room kaya pero nakaharang ka sa daan!”

“Ladies’ room? Talaga lang, huh?!” Nakakaloko siyang tumawa saka muling humakbang.
Ang pilyo niyang ngisi ay biglang nabura. Ang mga mata ni Dipen na kanina ay nang-aasar,
ngayon ay naging malalim ang titig sa akin.

Lalo pa siyang lumapit at sa gulat ko ay napaatras ako.

Hindi ko alam kung bakit bigla na lang akong natakot sa kanya. Hindi at never naman akong
kinabahan sa kanya, as in ever, but now? I don’t know. Parang bigla na lang siyang nag-iba
sa paningin ko. Hindi ako sanay na sobrang seryoso siya. Yes, he’s thin, but he’s taller than
me.

Kami lang rito sa hallway at nakasara ang pinto ng classroom na pinakamalapit sa amin.
Kaya ko namang ipagtanggol ang sarili ko anytime sa kahit sino. In my age I was already
trained both in hand-to-hand combat and how to use handguns. Isa sa maraming business
ng family ko ang isang malaking Jujitsu training center at shooting range. Ang mismong
daddy ko ang nagturo sa akin ng self-defense using Jujitsu, at sa grandpa ko naman
natutunan ang paghawak ng baril.

My grandpa owned a collection of different handguns in our mansion’s basement. We also

have our own little private shooting range there. Napakaaga kong na-expose sa
pakikipaglaban kahit pa babae ako, kaya hindi ako dapat maapektuhan sa isang patpating
Dipen Psyche Saavedra.
Huminga ako nang malalim saka ko siya buong lakas na itinulak sa dibdib. Napaatras lang
siya nang kaunti. “Nice. Malakas si Ineng.”

“Get out of my way,” matigas kong utos sa kanya. “You have no idea what I can do to you.”

“Scary,” paismid niyang wika. “I know you know some self-defense, hija.” Ngumiti na siya ulit
kaya kahit paano ay nawala na ang kaba ko kanina na hindi ko alam kung saan nagmula.
“But you know what? Kahit payat ako, hindi mo ako kaya.”

Kulang na lang ay magbuhol ang mga kilay ko sa sinabi niya. Ang pinakaayaw ko sa lahat ay
minamaliit ako because of my gender.

Tumingin siya sa balcony sa dulo sa hallway. “`Kita mo iyon? Kahit payat ako, kaya kitang
ihulog doon.” Ngumisi siya at muling tumingin sa akin. “Nag-start na akong mag-training
ng Judo and Taekwondo, and even newbie palang ako, I can confidently say na mas malakas
pa rin ako sa `yo.”

Hindi ako nakapagsalita kahit pa gusto ko na siyang sipain sa panga.

“Pero syempre hindi naman kita sasaktan.” Namulsa siya sa uniform pants na suot. “Bukod
sa hindi ako pumapatol sa babae, ikaw ang pinakahuling babae sa mundo na pagbubuhatan
ko ng kamay.”

“Tinatanong?” pananarkastiko ko.

“Kahit di mo tanungin, sinasabi ko lang para aware ka na kahit palagi mo akong

sinusupladahan, ikaw pa rin ang pinakamagandang babae dito sa Dalisay High School sa
mga mata ko.”

“F.Y.I, Saavedra, kahit hindi sa mga mata mo, ako pa rin talaga ang pinakamagandang babae
sa school na ito.” Confident ako roon. Hello? This is a public school. Ako lang yata ang tisay,
blue ang mga mata, at pinaka-flawless dito.

“Uy, `yan ang akala mo. Natanong mo na ba si Kuya Leon kung sino ang pinakamaganda sa
mga mata niya?”

Doon na ako napuno. Nasuntok ko si Dipen sa nguso. Napaurong siya habang sargo ang
dumudugong ilong.

Akala ko matatakot na siya, but the case is hindi. Tatawa-tawa pa ang bwisit habang
pinupunasan ang ilong niya. “Uy malakas `yon, ah? Pero promise, hindi masakit.”

“You, brute!”

“Bakit nagagalit ka na hindi ikaw ang pinakamaganda sa mga mata ni Kuya Leon?” Tatawa-
tawa pa rin siya. “Kasi you really like my brother? Sorry ka na lang, hindi talaga ikaw ang
type nun!”

“At sino?!” Nanggagalaiting tanong ko. Wala akong nakikitang kahit sino na umaaligid kay
Leonardo dahil takot ang lahat ng estudyante rito sa akin. Alam ng lahat na akin si Leonardo
kaya walang magtatangka sa kanila na ni magpacute sa lalaking gusto ko.

“Kahit kaklase mo siya, hindi mo siya mababantayan ng 24/7, hija.”

“I don’t believe you! Wala si Leonardong nagugustuhan dito sa school! Kahit hindi ko siya
palaging kasama, I am one-hundred percent na wala siyang kinikitang babae!” Dahil
focused sa pag-aaral at Taekwondo club si Leonardo. Walang panahon ang mahal ko sa
ibang bagay.

Nagkibit-balikat si Dipen.

“What’s happening here?”

Sabay kaming napalingon sa dumating. Agad nagbago ang reaction ng mukha ko nang
makilala ito. It was Leonardo Saavedra, my first and present love!

“Kia, what are you doing here in the hallway? May klase, and yet you’re here.”

Narinig ko ang nakakainis na tawa ni Dipen. “`Yan nga ang sinasabi ko sa babaeng `yan,
Kuya.”

Pasimple ko siyang inirapan bago ko harapin si Leonardo. “Di ba dapat `yang kapatid mong
totoy ang tinatanong mo kung bakit nandito siya sa building natin?”
“Ineng, kasasabi ko lang kanina, may sadya ako rito.”

“At ano naman `yon?!”

“Nandito ako para manghingi ng baon sa kuya ko!” Sabay lahad niya ng palad kay
Leonardo. “Kuya, baon ko!”

Napanganga ako nang maglabas ng wallet si Leonardo para abutan ng five-hundred bill si
Dipen.

“Thanks, Kuya. I need to buy a sign pen and a graphing paper kasi kaya hindi na ako
makapaghintay na mag-breaktime.” Ngingisi-ngisi si Dipen sa akin. “So ikaw, Ineng, `sabi
mo pupunta ka sa comfort room, di ba?”

Sa akin naman nabaling ang pansin ni Leonardo.

“Ha… Ah, eh…”

“Tindi ng pantog mo, hindi ka pa rin naji-jingle kahit kanina pa tayo nag-e-LQ dito. Baka
naman magka-UTI ka na diyan?”

“Shup up!” hindi na nakatiis na bulyaw ko kay Dipen.

“O iihi ka ba talaga o lumabas ka lang ng classroom para sundan si Ku—”

“I said, shut up! Iihi na ako!” Saka nagmamartsang tinalikuran silang magkuya.

“Bilisan mo, baka maihi ka sa panty mo!”

“Fuck you!”

“Kuya o, ka-turn off bunganga!”

Grrr! Gigil na binilisan ko na ang lakad ko papunta sa ladies' room dahil baka hindi ko
matantya si Dipen at mabalikan ko siya para bugbugin. Kung hindi lang ako pa-demure at
pasikat kay Leonardo talagang bubungian ko ang kapatid niyang iyon. Hindi ko alam kung
ano ang problema sa akin ni Dipen at palagi niya na lang akong binu-bwisit.
Pagkarating sa comfort room ay gigil kong ibinalibag ang pinto pasara. Hindi naman talaga
ako naiihi. At oo na, tama na iyong patpat na iyon na talagang kuya niya ang sadya ko kaya
ako lumabas ng classroom.

I liked Leonardo since I was eight years old. He’s the perfect guy for me. Guwapo siya,
mayaman siya like me, matalino like me, at higit sa lahat ay nagustuhan ko siya dahil tahimik
siyang tao. Ayoko kasi sa madaldal na lalaki, like his annoying younder brother, Dipen.

Si Leonardo lang talaga ang gusto kong maging boyfriend in the future at siya rin ang gusto
kong maging asawa kapag twenty-seven na ako. Kaya I am doing everything para mapansin
niya ako—kahit pa mas pinapansin pa ako ng bwisit niyang kapatid kaysa sa kanya. Haist!

THIRTY MINUTES…

Thirty minutes ako sa loob ng banyo at kaunti na lang, magri-ring na ang bell hudyat na
breaktime na. Wala pa sana akong balak umalis sa tapat ng salamin kung hindi pa ako
nagsawa sa sarili kong reflection.

Maganda talaga ako, walang duda. Pinipilit ko ring maging mabait kapag kaharap ko si
Leonardo, pero hindi niya pa rin talaga ako pinapansin. Hanggang kailan kaya ganito?

Dream ko pa naman na sabay kaming aakyat sa stage sa graduation dahil sure naman nang
siya ang magiging valedictorian at ako ang salutatorian. See? Bagay na bagay talaga kami.

We are a power couple. Both smart and both came from a wealthy clan, plus pa na pareho
kaming gorgeous human being. Nakakainip nang maghintay kung kailan niya mare-realized
na para siya sa akin.

Huminga ako nang malalim saka palang lumabas ng pinto. Ang plan ko ay bumalik na lang
sa classroom dahil wala naman akong balak na mag-canteen. Busog pa naman kasi ako.
Saka iyong mga pumupuntang estudyante sa canteen ay hindi naman lahat nandoon para
kumain, iyong iba, chismisan lang ang sadya roon. At wala akong hilig sa chismis, at mas
lalong wala akong ka-chismisan.

I am Kiana Louise Montenegro. Wala akong friends dahil bukod sa ang lahat ay nag-iisang
daang beses na isip lumapit sa akin dahil sobrang ganda ko, sobrang yaman ko, at sobrang
snob ko… and dahil kilala ang angkan na pinagmulan ko bilang dating narcos sa drugs. At
wala talaga akong friends dahil hindi ako friendly.

Marami nga ang nagtaka kung bakit dito ako sa public school nag-aral kaysa mag-home
school na lang. Well, I decided to study here simply because nandirito si Leonardo Saavedra.
Siya lang ang pakay ko rito.

Paglabas ko ng pinto ay laking gulat ko nang makitang nakatayo sa labas ang

nakapamulsang si Dipen. At ano na naman ang ginagawa ng lalaking ito rito?

Napaangat ang mukha niya mula sa pagkakayuko nang makita ako. “Hey, `you done? Akala
ko nakatulog ka na sa loob, eh.”

Tinitigan ko siya nang matalim.

“So ilang balde ba ang inilabas mo at ang tagal mo? Nag-LBM ka ba? Malamang gutom ka
na. So tara sa canteen?”

“Get lost.” Nilampasan ko siya.

“Kia!” habol niya pero hindi ko na siya nilingon.

Dire-diretso na ako sa paglalakad sa hallway.

“Kia, ako na lang.”

What is he saying?

“Ako na lang, uy!”

Ugh! He’s really annoying!

“Kia, may putok iyon si Kuya! May alipunga iyon sa paa! Hoy, Kia! Nakalunok iyon ng isang
garapong bagoong nung baby pa, mabaho hininga nun!”

Itinaas ko ang isang kamay ko to give him a dirty finger.

“Hoy bastos kang babae ka!” sigaw niya sabay tawa. “Gagi, mas nati-turn on ako!”

Sira ulo…

“Kia, malaki lang katawan ni Kuya pero mas malaki iyong akin—”

Inis ko siyang hinarap. “Hindi ka titigil?!”

Nakangisi siyang nagkamot ng batok. “Hindi eh.”

Napatitig ako sa mga mata ni Dipen na bagamat nag-aasar ay tila may ibang emosyong
gustong ipakita sa akin. Napakurap ako nang marealized na tumunog na ang bell nang
hindi ko man lang namalayan. Gaano ba ako katagal na nakatitig sa mga mata ng lalaking
ito para makalimot ako sa paligid nang panandalian?

“Hindi ako titigil hangga’t hindi nababaling sa akin iyong puso mo. Magalit ka na kung
gusto mo, but I will annoy you for the rest of your life, Kia baby!”

Naiwan sa isip ko ang pagngisi ng mapula niyang mga labi at pagkindat ng kanyang mata.
Nagkakanda-bangga-bangga na ako ng mga naglabasang estudyanteng nagkakagulo sa
hallway, pero hindi ako matinag sa kinakatayuan ko.

“Montenegro.” Baritonong boses ng mabangong lalaking huminto sa harapan ko.

Gulat akong napatingala sa kanya “L-Leonardo…”

“`Wag kang humarang sa daan ko.”

Napalunok ako saka maingat na tumabi para makaalpas siya. Ito ang unang beses na hindi
ako humabol at sumunod sa kanya. Hinayaan ko si Leonardong umalis.

Hindi ko lubos maisip na iyon na rin ang huling beses ko siyang makikita dahil kinabukasan
ay pupunta na siyang Amerika. Funny dahil saglit lang akong nalungkot, ni hindi ako
nagtangka na humabol sa States.

And you know what’s funnier? Hindi ko man aminin, mas ininda ko ang biglang pag-alis ni
Dipen para sumunod sa kuya niya sa States makalipas ang ilang linggo.
After that, parang biglang naging nakakabagot ang mundo para sa isang Kiana Louise
Montenegro.

The End
Jamille Fumah