SLIK DET STAR I MINNET Der star han i silande sno. For min tanke i silande sno. Ein far - og hans vinterlodne brune hest, i sno. Hans brune hest og hans eige andlet. Hans skarpe ord. Hans bla auge og hans skjegg. Skjegget med litt raud- farge mot det kvite. Silande snovér. Blind, grenselaus sno. Langt, innpa skogen. Djupe vegar i fonna, kanalar opp- moka i fonna, tommervegar innom murar av sng. Blind, grenselaus skog — fordi synsrendene i dag er borte i det milde skoddeblanda snovéret. Alt er stilt her, pa tommervegen gar det utan lyd i laus sna som veks og veks. Kva er utanfor? Ingenting, liksom. Der er noko utanfor, men det er ein guteloyndom. Det er djupt hemmeleg. Ein rykker seg innimellom og ser mot muren av sne- vér og skodde. Ein veit sjolvsagt kva som skal vera der, men det er lett 4 tenke seg mangt anna nar ein er barn, eller halvt barn, og for ung til 4 vera med ein skarptunga far, blant sokktungt tommer og ein jarnsterk hest. Kvifor alltid tenke pa dette utanfor? 9Det er berre nye snavér. Og lier som ein kjenner uendeleg vel, kvart sokk og stup, 7 Det hjelper ikkje 4 seia sli . , Her er cin for 4 spa sno. Gjera tommerveg, | Hjelper ikkje seia slik heller. . Det cr ikkje sa sikkert med deta utanfor. ide mine timane medan ein star spar, innan ein a Bay til 4 tenke og finne pa, da lagar det —— i " ie liv utanom skodderingen og snomuren. 3 es av dyr med snutane vende hit fra ringen rundt. Ikkje vanlege dyr. Dyr ein aldri har sett. Dei er hoge som \ { | i to hestar pa einannan, og dei har nokon raude snutar | som dei dukkar ned og slar mot skoddemuren med, medan dei tenker. Dei har lange halar som dei veif- tar etter snofillene med, som det hadde vori sommar- vér og fluger. Dei er sa mange at dei kan sta side om side i ein samansveisa rin; dei lét mest att med: ker, \ Dersom no véret med eitt letta opp — stod dei der nakne da? Kva ville dei gjera da? J j ji \, Kva vil dei i det heile? i \\Ein vil ha dei der, det er det, i Sd er den tans ig — og dei har sma auge som lan dei star forundrar seg og ten- } medan ein sjolv spar nian ki in €ret i ein blind skog, wr 8 fenker fe jhit. Borte hos dei er det nok ingen liten lukt, og litt av det nar hit. Kanskje det ikkje er lukt, ein veit ikkje sik- kert kva ein kjenner det med. Dei star side mot side i ein einaste kjottring - men mellom dei og seg sjolv har ein skoddemuren og snovéret. Altfor lokkande 4 tenke pa dei. Snoen samlar seg pA snutane deira, og halane deira veiftar og blir liksom i slagsmal - Der lat eit skarpt: —Kva er det? Han skvett til. For eit sporsmal. Kva er det? seier han, han der borte med sine tunge spatak. Underleg sporsmal nar ein ser for seg den ovlege ringen av framande dyr. Kva tenker han pa sjolv, han der? Tenker sikkert pa noko, han og. Men ein kan ikkje sporje han om det. SporsmAlet tydde nok berre at spaden hadde statt still for lenge. For slikt som for anna har han eit vakent auge, han der borte. Dette er hard kvardag. Mannen og hesten har harde oppgaver. Tommeret skal fram den lange vegen gjennom skogen, fram til vass- vegen ein stad. Alt uvéret i vinter gjer dette arbeidet til eit evig slit. Han fr ikkje svar pa sporsmélet sitt, den strenge. Men spaden kjem i gang att, s det gjekk i orden. All- tid gar det som han der borte vil. Kanalen i sngen skal No drivast eit stykke lenger fram, til nye tommerlunner Som ligg djupt nedi sngen. Her var ein veg her, ein kanal, Men no er han heilt utsletta av uvéret og vinden. Hesten it send forst, og vader og finn att vegen med ein fin Sans han har, si kjem dei to etter med spade og tram-4 4 \ ping, vidar ut det hesten fekk 6) for stubb. Evig slit. Tkkje tenke pa det. eer dyr like poryi Tenke pa den tette ringen av StF "ar vori sett j dimma. Merkelege skapningar so™ ikkj noka bok. Det er ikkje a tenke, Dra inn det som mé vera elles luktar hengande veikt branande sno i andletet. Kvile 4 tenke pa. Opphissan lukten fra dei- Her som alt av fersk vete. Vat sno, og de 4 tenke pa. Alt blir samla her. Hesten, du og eg, og samla her. Men vier innom ein ring av noko ikkje eit menneske ~ IN jort. Slik gar det stubb | har sett. Han skulle visst det, han der borte. Han med : dei fa og skarpe orda. Der stansa han spaden sin. Kva er det han gjer? Han stor Her er stilt fr4 for, ‘lk; r der borte, ikkje s4 ue av treyttleik han star stor seg | ah tidleg pa dagen. Det er sikkert noko he * for seg eitkvare, wom sjennom kroppen ved dette ineen | er borte, | Testan an isle Wyden fr§ Sneskuffene i font 'r 1 fonna op pi nning, rin "spar med tennene lang* *tikkje, det heller, Heste* 12 etter ein bjorkerey seg pa sngspaden og |er vat langt opp sidene etter vassinga. Der meter veeta fra snodrevet OS det dyvate teppet han har pa ryggen. Han er vat rundt. Han ser pa dei andre to med milde, potnlause auge- Han sluttar rispe og berre star kur. Ein ser det pa han at han tenker. Vi er tre. vi tenker, alle tre. Kva tenker vi? Ut av eitkvart. Kanskje ut av dette. Ja. Ut av dette. Dette uvéret som aldri kan fa slutte. Sngen som dalar ned i ein sanselaus dans, legg seg pa hesteryggen, pa fars aksler, pa alt som har ein plass. Dei dansar som rasande og skal fylle alle kanalar, i morgon er arbeidet i dag kanskje bortkasta pa ny. Ut av dette. Stenge av for dyre-sirkelen jamvel, og ut av det — nar far star slik. sja han. Nokre spente minuttar. Far draymer ein hemmeleg draum. Det er utruleg. Nei, det er ikkje utruleg. Ein har hoyrt eitt og anna gjennom ara. Kanskje ein veit kva han draymer om. Det har hendt han har sagt ting s vi andre omkring han fekk ei aning om det, medan det stakk i oss — fordi han var sa von- laust langt fra draumen sin, noko han aldri kunne fa oppfyle. : Han er der visst no. Just i dette snovéret vandrar han dit, i denne oppsli- tande sngmokinga. Desse vetlaust tunge tommerstok- kane som ma lyftast pa, lyftast av ein darleg rygs- Sterk ser han ut, men ein gong har han forlyft seg 08 kan aldri bli bra meir. Han er ikkje sterk ~ at han 13Ve A \ - k el an var ster j av at har an har, kjem har det laget hi | Jler? Men det heite gone: aise da Kanskje han var det ikkje 4 he “ i dette no- Ingentin ande mine . a. Hesten lute en i luft Gode, spenn: lenge slik og ald: rorer seg anna den med hovudet unna rere oss? Da kot rende iblant oss med s halar stod rett til vérs! Kva ville dei gjeta? Et dei slike som oss? I ein blunk? Nei nei. Dei et ingen. -_ Dei kan le. Dei ville setje halane i véret og le. dansande sno drevet. Skal vi le inn fra ringen sin o e og halane sine, og all j sta m dei kanskje setjand nutane sin Hyss — Ein rykk gjennom heile oppstillinga her: Han rykker seg der borte. Ut av draumen sin. __ Eit fort, skarpt augekast hitover. Nei, her skal nok ingen sta stille for lenge. M Var te kanskje cit litt skamfullt glimt dg i det auget? Wien rykken gar vidare. Snespaden blir gri blir koyrd i fonna, Bripen, Dir kaye Den som ikkj | Je merkar noko, eller ikkje bryr seg noko | om det han merka, eit augelokk, r, er den brune hesten. Han rorer ikki¢ | Ja, hesten: Er det det han tenker?; { f | I } i 14la meg berre sno ned, og sno ned. Dagen er lang, og dagen er lang. Godt er 4 sova, sno ned, Ja, hesten. Det er just hestens tur. Han skal utpa og vade, finne att ein ny stubb av vegen. Mannen gar ut av draumen sin for 4 setje det i gang. Han grip taumane. Ser ikkje pa det store barnet sitt. Det er som han er brydd for noko. - $a, Brunen. Hesten ser framover, har botnlause auge. Sngen drys nedover han, branar pé det vate, varme teppet p4 ryggen hans. Mannen styrer hesten inn pé rett lei. Den tolmodige hesten mukkar ikkje det minste, kastar seg pa, legg pa fonna, vader og broyter seg fram. Slede har dei ikkje med i dag, hesten mé fa bykse fritt om han skal kunne ta seg igjennom dette. Ein stubb gar det, s4 stansar hesten og ma fa puste. Koyraren skjonar det. Han vender hesten, dei vender tilbake til det store barnet, som har byrja 4 moka. Hes- ten kjem halvt symjande i sngen og inn pa den ferdige vegen. Der far han std og rispe i bjorkekvistene med ten- nene, og kanskje synge sin song langt inne ein stad i ei ukjend verd, der mennesket ikkje har noko & gjera. Mannen grip spaden. Mokar. Det store barnet mokar. Det store barnet star innom sin ville dyrering og mokar sno, Kven syng? Hesten syng om sitt djupt inni seg ein stad, og man- 15er den mektige tonen som barnet Kjenner barer av fa den hemmelege ringen sin. Han hoyrer det medan han mokar s4 armane dovnar. . vey Det lettar i véret, snodrevet held opp. Dei kan sja litt lenger, men stadig ser dei mot skodda. pee Skodda ma heller ikkje vike. Ein vil ikkje sja bort- over lange Asar og lier, og enda lenger, akkurat no. Dei ma vera samla her, Ein er for ung til dette — Og ser ein bortover alle blanane vil ein misse motet heilt. Ein ma ha den rare, hemmelege ringen like utanfor. Der stir dei side ved side, og for han blir det til kraft, til sleng r 4 til. Noko ani | nen og barnet dreymer om sitt. Det ma na | i | | iarmen. Ein orkar gjera innbillinga om dei til ein slags trass, gjera det om til spatak. Dei ropar eitkvart som | | | | } | 1 | i | det skal bli sterk i S ikkje no, det er ikkje no, “nn no ~ for det et | | Innestengde ay si Pee . nemurar j ¢ i we Ly Vintersdag. in blind og stutt midt Barnet vaktar A far si al | stykke pg spa ae T Sin. Faren tek tunge, svere sna- Vveitten, dam ar av ns ), °F ater stren, tS stengt. Det cr ban. Andletet ha minnast den st T So unda i stad da 1 ste a 0g tenkte Pa eitkvart So! ne Plassen, som var Dei seier ikkje Ser ikkje paei Mann; merke at den andre er ps Met tur rykker dei seg ved 4 8 ein veit det ikkje, Det vakt. Nok, det tyder 54 ein m ein takk i lufta: 4 n Og dovna over spaden “0M for visst ikles aoe kvila hans, ae Cit ord ti] cinannan no, © loynt er samla heh kroker seg, ®t tyder ikkje noko - end * ; |~\ Mannen dreg fram klokka si, Barnet folgjer noye med. Det er kanskje kviletid? Det er det. Treng ikkje sciast, det heller - her som si lite som rad skal talast. At det er kviletid ser ein pa den miaten faren stappar den store salynepa si i lomma. Mest ingen ting treng se ein har sin eigen song. Kviletida har legi langt framme i tankane no ei heil stund. Og kviletida kjem trufast. Kvilegrana star ferdig til Ata imot dei. Eit tre som har vaksi seg ut i berre han- gande sprikande greiner, saman med sngen er det eit hus innunder der. Mannen steller hesten. Gront, angande hoy. Sonen far det til 4 brenne pa den forte eldstaden som er laga av tre steinar — og far kjelen pa. Ingen har sagt noko. Hesten knurpar gront hey. Triveleg 4 hoyre pa i sngen. Meir talande enn all tale. Det er som dei sender einannan trivelege meldingar ved hjelp av denna einaste lyden her finst. Balet vermer og knitrar. Kjelen kokar. Dei tygg kalde skiver blanda med varm drikk og med damp fra vate klede. Varmen gar inn og auga slorest. Mannen har slor i auga, han stirer inn i noko. Det grip barnet rart og mest som ein stokk a sji korleis den strenge stirer inn i eitkvart langt bortanfor dette. Ein er stokkande dleine. Kvar vankar den ordlause mannen? Han som ikkje er ordlaus saman med dei rette? Ein gloymer sin eigen barnslege dyrering ved synet. Kva tenker han pa i denne Stunda? Det er ikkje noko om heimen der heime - si mykje veit cin i alle fall. Barnet tenker med uro pa det. Og si dett sporsmalet ut. Sporsmalet fra for i dag snudd tilbake: ast nar cin har auge, og nar 17? —Kva er det? Utan 4 vilja det, lét det redd. Mannen rykker seg. ~ Er det noko, da? seier h term lege maten 4 mote eit uvelkomen leg - Nei, mumlar barnet fort. ' Papen Barnet trekker seg inn } site I det er det. Fordi ein alltid star sa’ det er noke sterke der heime, alltid pa hennar si amalte -som slett ikkje i imot denna famaclte — s —og dermed liksom imot f eons er fimelt, som er velkomen og far folk til 4 le s4 snart, s4 fort han vil. \ Men her er ingen 4 vera glad saman med, tala om an heller skarpt Den uslite- } { \ t | t. Har vondt samvet, n med den stille og ts ane mee hestar med. Barnet veit alt dette inderleg godt. Pa szerleg tunge eller keisame arbeidsdagar far mannen det andle- tet han har no. Han stirer ut i noko ein ikkje tor sporje han om. Han er einsam, og eg er einsam — og ho som er heime 08 sa mykje annleis, kva er ho? Men talar saman gijer dei likevel, om mange. 4 Den minst einsame her er hesten. Nei nei, Varmen har trengt inn, Maten 0% varme: Pi mannen a Nn og arbeidet Barnet ser noye pa han moan JUPPat Og sovnat. ut noko Pahan med han soy, Kan ikkje finne Han draymer ¢ Kva kan det vera? no. Kya er det Som gar i det med han Sov, OF seg j Bl andletet hans, Der lever Er a glad j ¢inannan> Ja! Mange teikn pa det 18 [a=~ _ Men framande for einannan. veit ikkje. s4 orande stutt — der opnar alt auga seg og ser fortumla omkring. fort grep ned i lomma etter klokka si. _ A, seier han forundra og legg oyret inntil klokka, som ho skulle ha stansa. Barnet har hug til 4 rope til han: Synest du at du har sa lenge? Men barnet far ikkje fram eit ord no droymt heller. Hesten tygg ikkje, halvblundar. ~ Nei, dette gar ikkje, seier mannen som eit klagemal til nokon, og ris opp. Han er stadig framand i auga. Han er ikkje her. Han legg bekselet i hestemunnen. Hesten opnar litt pa leppene sa der blir plass. Dei er ferdige med stykket, og hesten blir sett til 4 legge under seg ein ny stubb. Han veit kva han skal, det er berre gripe i laustaumen, knapt seia noko. - Sa, Brunen. Lalle fall, eit ord skal han ha, sa han kjenner at dei arbeider saman, at dei er tre. Han vader vat og mork- nande, pustar litt, rispar i ein bjorkekvist, vader i teten pa ny. Med alle sine krefter. Er den einaste som har krefter. Fotene med stalskorne stampar i djupsnoen pa slump. Vanskeleg 4 fa styr pa fotene sine nedi der. Stampar og vader og ma fram. Langt langt til kvelds ~ 08 slik er min song, Kva var det no? Var det ein lat? 19— ot noko? nen visst ae estefatene spreyter opp klumpane ne. 4 Jump under baskinga- Blod pa ae th 4 { Ikkje ein lyd. Ikkje St gen i ein farts $4 an vader Men mannen far snudd hes har seg OF VEBEN, Og den vesle stubben tilbake veit kva dette er: = Har han trodd seg! | Det ser du vel. Litt etter: 7 | — Han har tradd seg sty: Ee tee meena? — stryk varsamt den Db! 5 Haein ei lang raud flenge i foren like over hoven. Den blanke skarpe skoen pa foten ved sida har tredd feil. sar etter sin eigen stalsko. Ureint snovatn siklar langs foten og gjennom saret. Stumt sviande. Luter som han dreymer. Lettar pa foten. Luter snart sidare. Er hos mennesket. Er hos mennesket i godt og vondt. Har gjevi seg over til mennesket. Ingen lat, Raudt pa sno! rr abit tees se teem —$ XM , ’ ares herren hans ser nok hastig bakover i tidene. tidene, idee barnet sitt, ser bak i dei farne ridlaus i oydemarkes iat Aldti vera radlaus. Ikkje std marka og villsngen. Det mA ingen mann. | i ft Hundrears liy S liv med he: 2 5 aie flee bra. Erve a aa ‘ader ved lene, on kade, lange fra all forstehjelp: Den hjelp ein har 5; ‘ Sjolv. F, mene: Reins det — sh hardt. Bin gufs fra langt atti iden tid er der 9: ned Aitt eige salte manne > er ukjent, Blort. Om det var til hjelp eller mig! Fré he; Skade, 20 rt> Den strenge herren legg seg difor fort pa kne attved hestefoten, fomlar med dei vate kleda sine og gjer seg i stand. . a Fit glefs fra heiden tid til no. Ukjent for det halvstore barnet. Barnet veit ikkje kva det kjenner. barnet ser til. Brydd. Kvifor brydd? Veit det kkje om dette her, det har ikkje falli seg sa bruk for det. Ser faren legg seg til rette. Ser Det store ikkje. Veit il det har vori hesten luter. Ser faren fomle nerves: Det blir ingen sarvask. Blir ingen ting. Han har ikkje noko. Faren, som liksom aldri taper, er heit i kinna. Han set i hogt, som i verk, vend til barnet: ~Har sveitta for mykje i dag! Som at barnet er skuld i nederlaget — slik leet det. Bar- net sansar lett at no er det fare. Vil dra seg unna. Det er alt for seint. : Nei, eg vil ikkje. For seint. Eit hogg i lufta: -Kom du, da vel! Korleis er det du star? Det brydde barnet er dregi inn. Inn i blinde morke ringar. Ein svellande, uforstaeleg motstand. Hjelpelaus motstand nar det just er yte. Eg kan ikkje dette. Kvifor? Ein tanke skyt langt ut til sida, 8en, ut til dei store som star der me: hjelp han skal ut mot skodderin- d raude snutar 0g 21der og slar sin loynde lyfte halar og sma auge — star der OS rn om ei hjelp tenker Men dei kjem ikkje Aleine. I vilt mot stammar = Du sjoly, da? Enda han godt 1 c slik pa trass. Stammar de an pa dei- : ane fe. Han er og blir heift han mot far sin: k sig nederlaget, far han seg til 4 eam fram innom snemurane, 8 til far sin. Men kva er det anna enn bergveggen og sd boye seg. 4 liksom stamme det til ~ Du hoyrde det nok, seier han som enno ligg pa kne | ved hestefoten. Meelet er hardt. \ Dei lange linene bakover i heiden tid durar i reysta } hans. Da blir roysta slik. Da blir meelet stein. Han svarar pa rappen: ~ Ja, eg hoyrer. ~ Men kom da, vel. ~ Ja ja. Kvifor skal det kj ral ve? Mi den i i omopige see be vee blir Sant nar ein m3 a bane er ikkje ti] nar ein ma shame sa ein ma. ‘ ei om dyre. Som veit s mykie a “tingen, #08 kiem vassande bort til & pa . PA kne og Sjer seg klar. 22 ee & g a = ze o 5 Z @ rrDei er tre. Ingen annan finst. Men dette skjer likevel innom dyre-ringen, som berre av dei tre veit om. Inn til hestefoten. Hesten luter hovudet som han just draymde eitkvart, men det er svie og verk som far den umalande til 4 bera seg slik at. Han lettar pa foten, star pa tre av sine fire, lettar foten sa hogt at sdret kjem fri av den kalde sngen alle star i. Hesten, stor og hjelpelaus. Sterk og fullkoment hjelpe- laus, men er hos mennesket. Liter pa mennesket i svien. Liter kanskje fullt og fast pa det uferdige mennesket nede i sngen ved sida av saret. Stor eller liten: Mennesket ma koma til eit sviande sar. Slik er min song. cin Brydd og skjelvande attved foten. Han vil gjera det han er sett til, men han far det ikkje igang. Han veit foreat at han kan ikkje. Men mé late som han er i stand til det. Han kjenner noko merkeleg: Ein mork vegg, liksom, som opna seg - og faren steig ut der og sa steinord til barnet sitt. Kom rett ut av ein svart vegg med ukjende hjelperader som han sjolv ikkje makta 4 fullfore. Tapte sjalv, og gjorde det om til steinord for det skremte barnet. Kom ut av steinveggen som eit glefs, si alt er dome til 4 sla feil, Aldri s4 mange hundredrsrad, Hest og mann i ein- semd ma hjelpe seg sjalve nar det svir. Gamle, svarte rad Fett ut av veggen. 23Da kan ein ikkje, nar ein er eit barn. nom alle Den strenge mannen her har ervt det ea ay site hundrear, star ferdig og kommanderer, VEC * eige nederlag. Han krev stutt: - Sa. Bitre augeblink. le Ingenting blir det for barnet heller. Pires vero Han kunne ha ropt til far sin: Har ikky aoe, like mykje som du j dag! og det ville vori sant, 08 8! nok grunn. . \ Men det er av ein annan grunn han er stengd, ein i som gar djupare. : Den svarte kommandoen som kom ut av steinveggen. — Det kan ikkje forklarast. Han kan ikkje. Ikkje ein fattig drope. Eit kvast auga fra mannen oppover han kviler pa han ZL og lammar han sa han ikkje kan rore seg heller. Men her blir det altsa ingenting, kvassauget hos mannen har 7 sett det i eit blink. Elendig ligg barnet i sngen jamsides den lyfte, sviande hestefoten. Pa hoven blinkar stalsk i pa det blankskurte metallet. ee Rop, da vel! seier han til sjo op til han at du top, jolve seg. Rop il h var ikkje betre, du. Var li i ‘ . Var like elendig, du. Ein ropar ikkje slik til ein sli . : Ss. . teier i staden. lik mann som denna. Ein 5 r deg: * veiftar med halen og star s4 t Om dei tusen som stéf , s re fe den eine til den andre, D Ongt at varmen gar fr4 24eo Jette. Det kjem rennande dersom eg ropar ~ fordi dei er mine Dei er prekden i skogen. Tull-tankar som blinkar forbi. Dei er berre tre her. {mange at det vil morkne som om det var Rerre tre, om han ropte til han brast. Men ikkje for sitt liv kan han f4 i stand ein slik tvil- sam sarvask, Han fir att rorslene sine og er alt ved 4 kravle seg pa foter. Komen opp ser han den ubillige harmen stige raud i andletet framfor seg. Ein grann ublidt blir han skubba unna med sine eigne heite skamkinn. Ikkje eit ord. Nederlaget er dobbelt. Det ein har A gjera, er 4 fomle dei stive, snovette kleda sine i hop att. Hesten luter, har liksom ikkje merka nokon ting, lettar pa foten, er den hjelpelause hos det hjelpelause mennesket, den stumme ifra tusen ar hos mennesket. Ikkje eit ord. Den harde mannen med sin loynde og mj korleis er det med han? Han riv av seg jakka. Riv av seg skjorta. Det gir med harme rykk, Nederlaget synest 4 ha gatt over til harme. Han spjerrar skjorta sa det kvin, veivar henne kring den sara foten, og knyter. Ordlaus heile tida, Det skal helst ikkje koma meir kald sng i det opne saret, 08 See ‘eg heim, Lang veg i laussno, kanalen har ikkje fier tid cl a fastne, Heim og fa stelt hesten, 94 fore det berre kan ga. Tre like stumme, pa vegen heim. , Det ureine sarer blur i samvetet #runn eller ikkje, juke draum, » anten det er med 25Ne tts | minnast denne hen. i a Det store barnet ber svien. Sk: dinga til livs ende. : Nei, hesten ber svien, me svien rein og reieleg. > ne Seer pas n skilnaden er at hos han er F . ' Kva vil mannen minnast? han, Men hey det. Ein veit ikkje noko sikkert om nf i in veit. droymde over spaden sin, det er alt ei Snodrevet byrjar pa ny. Skodda tetnar. Men dyre-ringen? . a I denne stunda sviv heile dyre-ringen unna. Kan ikkje haldast fast pa. Hjelper ikkje 4 kalle pa han. Lét seg ikkje mane fram. Det store barnet ber svien i staden, uformeleg, men } med noko i seg som vil setje seg fast for godt, Den logande svien ber hesten. Utan ein lyd, som dei andre, 4 Er hos mennesket, hos mennesket og aldri anna mennesket. > €8 er hesten, og slik er min song,I MYRANE OG PA JorDa Fi stor, naken myr. Kva skal eg her, og sa tidleg ute? Skal ga. Sja. Berre sja. Her og. . Tidleg morgon pa ei stor myr. Tumlar og skal soke viktige ting her. Kvifor skal ein det. Av grunnar som synest avgjerande for ein sjolv. Men grunnar som ein knapt vil inn pa. Her trengst det ikkje sporjast: Ser eg dette? Det er greitt og sikkert ei svart myr tidleg om varen for det har fatt gronka seg, og tidleg om morgonen med lufta er full av is-smak. Sngen har nyleg legi her. Kjennest som ein har svart jord og isande snoflekker inne i seg sjolv denne morgonen. Det er difor ein er ute Pa vandring, Kjennest slik nar noko er vrangt. Ikkje 4 peike pa, men vrangt det same. Stomle ut av eit hus. Stomle ut pa ei myr. Ein er for ung. Det er sa herleg vrangt alt i hop. Det er sa grueleg SPennande, S4 er ein komen pa myrane. _Kiolig og tidleg. Berre s& vidt at ikkje mosen har Stivna j Natt... 27| var, Del ikkje sik) Svart, nakent og vidt. Sein var. Det cr stewed _ fant det er noka hjelp i ga her heller, nare fotfestet for « Fs tet. Ein kan i alle fall kalle det sa, mist ein, medan cin. — ikkje lenger. Ga og finne gue —— mye ao i tomromet, og nar ein ser ei sa vi nonta i gar kveld ” in s& e seg i va 5 denne, som ein sag goyme seg ; : ma en utpa med det same det blir dag Nek Skodd har kvilt nedpa myra i natt. o ed 4 i d stadig uro i seg. Mange har loyse seg opp i hesplar med stadig dre ligg att og dovnar seg ~ som kome seg av stad, andre ligg pou restar etter nattlege hendingar. Kalde, ra varnetter er det, med eit veksande liv. Stadig tidlegare mor, livet pa ei slik m a finne her. Alltid noko som ein ma finne, og ikkje veit kvar held . 8 IKK} til. Hadde det enda hatt eit brukeleg namn, dette rare saknet ein gar med, gonlys. Klare og strenge lover for yt. Ein ma utpa her. Det kan vera noko 84 rakt pa det og sett om det verkeleg var noko, , ° « Det tykker ikroppen, Blir ein sed pa fra myrkanten ‘in stad? Innbilling, Slik trur ein fordi ein er omtrent like naken som myra, \. Men det Bjev 5 » k I eg ikkje, Kon vaktar fr3 : blir ay slike Ta myrkanten, Den rare prikkinga det Og der k . skare-restar borte mat 1 skareskorpa, Der finst nok? ikeve OM trea, sat ske ee Syra er ppskjerpte ar altsa eit menne _ Gar nokon bort herfrg> Syrer fint, ein har i se, vA R . ait 8 dette SUget uta 8a er og oppskjerpte, fn knarringa fey Tnamn, men der er ingé A eB. Det er vel nokon som 28 Sid. Einastgst etter 4 ga pa skaren, 08 soker dei siste restane. No yar han unna, utan a gje seg til kjenne. Ein likar ikkje slikt. Skal ikkje ga folk 0g snugge mel- Jom trea nar ein sjolv er i suget. Kjenner seg som avkledd 4 ei svart myr. Ingen skal ga mellom trea og sja pa ein. Gra eller blakke tuver, med blakke fjorars-stra, Ned- pressa av snovekta ivinter. Mange slags dyr har vori utpa og trakka her, og i sokket etter kvar fot er det ein orliten vasspytt. Som at myra har fatt tusen auge. Dimme auge som star blindt stille eller ser likesaelt ut i véret, fullko- ment framande og like. Myra er ded enno, sommaren med sitt svirrande liv har ikkje vakna, er som ikkje fostra. Det er rett 4 ga her, men ein er sart i beit for 4 vita kvifor ein gjer det. Droymer eg dette? Gar eg ikkje her eingong? Korleis skal eg verkeleg fa greie pa det? Slar fast at eg gar her. At det er sant alt eg ser og kjenner. Det er ei ukjend myr, men enda verkar det som kjent. Ather har ein gatt dag etter dag, og ingen ting har skjedd. I gar kveld kom eg hit, og sag natta roe seg utpa myra ~enda synest eg at eg har gatt her og gatt her. Er det om nettene at noko hender? Eitkvart ma ein fa visst, for 4 tette seg opp. . Somme av dei tallause auga i myra synest stille seg inn °8 sid pa ein, Det er ingen uvelkomen tanke, det verkar Som eit band blir knytt, eit orlite fort band per ein set 8 dette her. Det er viktig. Ein ma Soe ere Nga om grensene mellom stort og smatt. t PA Le . Kvifor a ny knarrar det borte i skaren ein ikkje oe Det Than rorer der. Kvifor har han seg ikkje unm? 29docs anna amen eee =) \, [ranen. Porte for den sky kjempefuglen sonen. Ikkje kan cin i < tid lenger, det er MorBON’™ | i ia ee ” enda skaren hoyrer med til dej ja vera 1s a beste barneminne. La han berre ga. i t Denne myra er veldig vid. Kantane blir for det meste er heilt stilt fo, i dri ron-skodde. Her ; borte i drivande morgon-s' ° a lyd, s@ nar som stega av den knarrande, og no er han 7 in seg 4 ast. borte for i dag, skundar ein seg @ S a fa Vi skal aldri mote einannan. I det same: Morkt i lufta. Ikkje noko morker, men likevel: Ein mektig fugl fyk like over hovudet mitt og svingar seg nedpa ein stad lengst bortpa myra. Det dg. Er den store tranen her? Kjem tranane her. Det forste er kas et forste er d kaste seg flatt ned der ein star, og prove 4 gjera seg mest mogele, . ‘ Z buskar. Vera som a 6 usynleg iblant lage tuver og lage Goyme menn, eske-, . sky fuglen so e-andletet sitt for den langfarande, : M er ko; . ie i mosen 54 berre ane heim. Bora haka og munnet ‘in £4 a " yt cin fa spegle den sky oe aaa For med auga sift sen med sj ine tranen, skal bli ~ ein ¢g. 8 MAK av . Sveere ti fin fir det Pa lep det som var eller det 50” e ting fing 1: , lene ~ aan finse Nedover j panes det er krona pa my og uskuldi Ppe i den lyse d Ytmorkret og myrskee™ . ie 48en er det berre mosem,ire, nar forst cin er komen, Ein til svin- gar innover og Slr seg, ned. sjolvsagt. Dei kjem i flokk. Det cr nok dcira eiga myr eg er Komen pa for a finne att ein gamal myrdraum. eller kva det er eg vil. Tranane er komne for & bu her i sommar. Fa barn her. Lar som i fjor. Sky, sky - langt borte dalar dei ned. 1 eit risp har dei sett at her var noko som ikkje heyrde til. Det mektige vengefanget liksom grip kring lufta. Langt borte kan dei sli seg ned. Detta som lag i myra likte dei ikkje. Men si eiga myr vil dei ikkje sleppe taket i. Morkt i lufta. Stokk? Nei, dei er velkomne. Visste ikkje om dei, men velkomne for det. Ein del av det ein virrar rundt og vil koma i nzerleiken ay, vil fylle eit tomrom med. Velkomne med alt dei er. Den svere fuglen faldar seg saman der borte. Med auga mine over mosen kan eg sja det. Han star i myra med opplyft ransakande hovud. Like etter kjem den neste og ber seg likeins at. Det titrar i ein av spenning, det blir som ei slags lykke. Eg ligg i kald myrvate, som sakte trekker inn i kleda og gjer det ufyseleg, men eg er varm ved synet av tranane. Er pa tranens eiga mark, er vel komen inn i ein heilagdom der ein ikkje burde vist seg. I alle fall gjeld det 4 klemme seg ned i mosen og vera sd usynleg som rad. Vera ei blakk tuve i vindjakka attved dvergbjorkbuskane. Stire blindt, som dei hundre Pyttane gjer. Innbille seg at fuglane vil tru pa det. Stire pa tranen. Det er ikkje sa lite. Den eine eee den andre kvelver seg ned. Er dei forundra over noe a er vel kaldare og naknare enn dei hadde tenkt seg ‘4 dei drog av stad. . a vitae fortalde om det, dei fekl sera fer Fn Klang Or det sg ut pA myra deira. Dei lydde 31el A a AD inne i seg, og for. No star dei her ein grann tVilande ein frosen var. . . Bolgje etter bolgje gar gjennom ein, trass i veeta som trenger inn og vil forstyrre gleden. Det morknar ay ven, ger i lufta rett som det er. Dei slar seg ned utover, lang. halsa, sokande, pa vakt. Myrauget mitt ser pa dei og kan spegle dei. Trane-auget kviler vel 6g pa alt. Fra lufta sag dei vind. jakke-tuva som ikkje skulle vera der. Tokke seg langt unna og sja dit. Kom nerare! blir det i same stund gnskt imot dei, si inderleg som nokon gong. Dei skjonar ikkje det. Det fell dei ikkje inn 4 nerme seg eit menneske. Dei har komi att fra ei stor reise. Dei gar verdige og varsame. Gar langt unna og utan angest. Mennesket tyder ingen ting for dei. Men kva ma dette ende med? Og kva er det som i grunnen hender meg? Dei gar der roleg oppspilte etter langferda si. Rek- ker hals og er i rorsle for 4 jamne seg ned, koma til roi det kjende. Like oppspilt ligg bylten mellom tuvene og folgjer rorslene deira. Det ma ende i noko szrs, slik er rorslene. Det er visst ikkje forst og fremst jamne seg ned dei skal. Ny glede-iling: Det skal sikkert ende i den dansen ein har hoyrt tale om. Dansen vil snart bryte ut. Komne fra ‘ore reise, og fri sin underfulle bak- grunn der, vil sen bryte laus hos dei nar dei er fram, ved malet sitt i snolandet. me Og for cin har samla seg til dette sjeldsynte, Tranen dansar no, Myra har fatt eit nyte innhald, ein loynd rang ved der sd skjer det. 322 som folgjer med tranen, Myra har legi her og visst det jheile vinter. Tranen dansar no, gja det ein gong, og sd aldri meir. Tranen dansar. Sja det for alltid. Myrvacta trekker kald inn i kleda og inn pa skin- net. Stillinga ein ligg i er ei tvangs-stilling, og far mange musklar til 4 verkje, eller til 4 sovne — men ein kjenner berre lite til det, det tyder lite, ein tenker berre pa a fa goyme bort sa mykje som rad av seg sjalv. Kor lenge har eg legi urorleg og blitt eitt med myr- veete og myrkjold og med alle pyttane bortover — eg veit det ikkje. Gjeld nemleg ikkje noko. Sporst ikkje etter tid eller vete. Tranane tok til 4 danse. Noko som braut fram i dei, saman med varen. Og braut fram som dans med forunderlege utgreiningar og rare overdrivingar. Dei tenker sikkert ikkje s4 klart no som da dei kom sveipande innover landet. Ser ikkje skarpt lenger. losinga i dansen trekker dei stadig hitover i retning av meg. Dei er no mykje nerare enn for sin stive, hogtidsame, men enda opprivande dans. Blinde i dansen ser dei ikkje den framande tuva. Stadig til denne kanten, av ein eller annan grunn. Snart er dei like ved. A nei, det blir ikkje sant, sa blinde gjer ikkje leiken dei, at dei trakkar pa meg. Men ein er iblant dei likevel etter kvart. Dei verkar slik pa ein. Kom nerare, onskjer ein som i feber. Blir eit sterkt onske, Sterkare enn det kan hende har rav pa dersom ein ser det utanfra, men ovleg sterkt for meg i mosen,. 33Dei dansar og fortel, og det er ee Dei ae ¢ | vridningane deira i leiken blir som deds\ 1Be for meg 6g. Kom nerare. | . : Neware kjem dei etter som dei aa ie ce ikki | pa grunn av meg og min feber. Heile ti a rekker an. | sen i leia hit. Det er kanskje noko i rorslene som gie; | det, som styrer dei. | ‘Atter mA ein sporje: Ser eg det? Eller er eg komen djupt inn i ein slags myr-draum. . | Speglast det i alle dei dimme myr-auga ikring her, som i mine? Ein ma sporje: Kven er detta som dansar og ber seg slik at? Ser eg det? Tranar og tranar ~ kva er detta for slag. | Kunne vori ein draum, det er sant. Men det er det | ikkje. Eg ligg vat i myra og veit at det er sant. Ingen veit om det er forgjort. Fuglar, seier ein lettvint. Det finst ein himmelens hat av dei. Dette er bortom fuglane. Langt bortom det ein str nar ein ikkje er forgiord sjaly. Nokon har forgjot meg 0g myra og alle pyttane, pete et bortanfor mite, Kjenner det berre. Ser detiéi Spegling og kj ° . Deisven a nner det att, enda det er bortanfor mitt. a ; ee ~ 08 dei svej i vart ore og forgjorde da dei kom hit Per alt det andre med seg, det utspela, ltt ma leje ee slags tilbake-tvinga og enda style aa som slepper seg laus og fangat see a ty, a in Or ey nnon a Det er ikkje fuglar, det er vi nit tiort « ynane, komi Over tornemoanes wv nderfulle ferder og gievi bort hjartt sjolv inn att p, har gate pie Tannen, 34det som ikkje er verd det — og blitt til doden audmykte for den skuld. * pa skjer det. Da dansar vi vel slik. Kler oss i den stolte tranehamen og sigler gjennom verda ifra kjottgrytene og finn ei myr vi kjenner, og set i ville danseskrik og finn pa. Inni dette driv ogsa vasspyttane sitt spel. Mellom dei sma som har laga seg i dyrespor og slikt, er der store pyttar og lokar kring ein bekk som har vildra seg utpa myra og har strev med 4 sleppe ut att. Der er djupe lokar, med dissande, halvt flytande landtorver. I dette vatnet ser ein dansen nar han trekker ut pa breddene. Dette kan den som ligg med haka i mosen sja berre glimtar av — men ser det. Dansen i vass-spegelen med hovudet ned og fotene opp — s4 det blir enda meir verkeleg og sannferdig. Dei tynne breddene gjev seg under vekta av svere fuglar. Dei gar like ut blant dei knekte fjorarsstraa som duppar toppen i vatnet. Torvene dirrar fint. Vatnet dirrar med i takten, og ringbalgjene bryt det opp-ned-vende biletet. Men ikkje lenge, flata glattast, biletet er der, alt dirrar pa ny, allting gar i takt og allting er hogtidsam villskap. PA flytande torver glid dansen straks bortom meg no- Dei kastar seg baklengs s4 det liksom brest mot botnen av myra pa botnen av vatnet. Ingen ¢F redd, men alle er Sikkert fylte av angest, det viser pa dei. Ikkje P# ae av mennesket, mennesket ser dei ikkje. Dei Cae Sitt indre og feber i blodet, slik ser dansen ut. F a dobbelt opp framvist sitt spel og sitt indre, 08 io blir Som skal sj slutten: hovudet OPP eller ned, for der ct det same. 353 Men det siste er ikkje her. Det Topar eg y mosen utan ein lyd. Det er kreftene Som er hee ede Styrke er her i overmal. Vengefang 08 ferde land etter land. End§ er kraft at ~ t til dette kraft skodespelet, gjerne med hovudet ned for den skuly, Dans! bed eg forstyrra og lydlaust, der €8 ligg Vale i ytterkantane av kroppen. Dans — eS ma fa sj korkes dette gar til slute. Ein slutt eg mest ikkje tor tenke pa. Innanfor den y. Det tor eg ikkje. Dej ville bli borte for eg var komen halvt Opp pa kne. Dans, bed © dei ~ fordi eg liks, Opp i meg. $4 kjennest det som eg fuglane skrik ut sitt. Ingen 4 f4 fram traneskriket, yj forsteina ville morkne ay mek dagen. Kanskje ville dei aldri koma tilbake, Eller, kanskje ville dei koma Mot meg j flokk. og tyne meg, Dei har kraft til det mie ‘lei er si mange on tige Venger, midt pa lyse Men kanskje vill, etter 4 ha greidd det ein hadde bori pa | © eg bli ligeande t ropet, etter & h, lenge. att her like r4 dlaus, ‘a fate luft for noko 36\ Dei far heller danse. Dans, bed eg dei. Det er ikkje berre de: i 3 . i som no fri seg fra ting dei ber pa, det er gjeldande for no frir meg liksa vel, Men er det det? Utfriing for nokon? Utfriing er eit stort ord. Hover ikkje pa meg, kva skal eg friast ifra? Tvert om, eg ma fa ta imot, Fylle tomrom. Ein narrar seg sjolv kvar dag. Sugande tom og trengande kjende ein seg da ein kom vandrande hitover myra i morgonkulden. Kva er det som skimrar no? Er det noko for det tomromet. Enno er det eit rore. Sa lenge dansen gar. Den vanskelege knuten vil ikkje losne, er ikkje sprun- gen sund av presset. Ikkje er det difor tranane dansar heller. Dei dansar det ikkje av seg — dei viser det fram for einannan. Ingen stad er flokane til 4 sj igjennom. Ikkje enno. Ligg valen i vaeta med somt av seg, far heite stoytar andre stader. Brenn av utolmod. Ma fA vita meir. Om kva? Ja det er sé mangt. Tranane far denne kjensla til 4 stige hogt. Alltid kan ein f4 vita meir. SA lenge det opp-ned-vende hovudet eller det rettstaande hovudet er over skorpa. Sa lenge cin Breier 4 ferdast pa flytande, dirrande torver kan ein ‘a vita meir, . Av desse forgjorde fuglane kan ein fa vita mei Kunne ein gje dei ein bodskap om dette, om 4 danse Meir og annleis, Mykje annleis. Dei kan nok det, det ser | SPA dei, : 37estaba iti at Rahm Lath hash i SM a naan nc tala i i n onskjer ein mot dej Ney, kav i mose ts Med haka som hiv seg: Kom ner. Kom nerare. pe . . : Frimodige viser dei i dansen kven dei er. Sitt Opry, forundra fugle-sinn viser dei sa det er ingen tvil, Kon, og fo! eel kjem ikkje straks pa det inderlege onsket. Dery, ikkje lik styrke i det. Dei held til pa hengande torve, kjenner grunnen svikte og egge til villare fakter. Om de dreg seg hitover, er det nok ikkje for det inderlege onsket, Men ein straum av onske star mot dei — fra han med andletet halvt i myra. Synet av dei villar ein. Med mun- nen i myr kan ingen rope og ingen synge — men ein slags umedveten kontakt er likevel i stand no. Dei kjem nerare. Den aller naraste er ikkje sa langt borte. Fleire har stoppa opp, sen og soker kring seg. SA dei vel lagt merke til den: Stokker han dei ikkje tenke seg. Kjem dei hit? Nei, dei svingar ay, Ikkje noko 4 bry se, 8 OM, pa de; i har enno att dans j seg. Padeira Blade ville dag, Det Men den neeraste er no forvig, : denne kanten, stegar Provande £0 trags j, Han vil til smatt hitover. Hovuder hogr lyf. tynne torver, Kjem Der er ein til som lege merke til ; 2 Li y, 1 varsamt og litt uroleg, > °8 folgjer etter Alle andre tek OPP dansen, Ei ae sinsomee "Ein de stoppa opp eingong, Ingen anna enn giv dei har ikkje enger, “1 tO sep hi itover har hovudet hogt lyft pa hal- skarpoygde som dei er si hat na i mosen pa ny. lenger? Det kan han elles godt dette. 38ckal eg Kalle pa han? Nei, da er han borte straks. Dei nermar seg slik det er, hitover mellom stillesta- ande pyttar, Fuglane gar imot detta rare j myra som dei for lengst har sett og som ikkje rorer seg, som dei er forvitne pa, som ikkje trugar dei. Dei stansar eit stykke ifra. Dei er fadde sky. Hovudet hogare enn nokon gong. Her er punktet, dei vil ikkje narare. Men dei er i grunnen ner, eg kan sja rett i auga deira. Da sluttar ein A kviskre onske, dei kunne merke det. Far einast vakte pa den neraste — den som verkeleg kom av seg sjalv. Kjem ei kjensle over ein at no er det berre auga som er over myra. Ein tanke kjem smettande, at dette ma sj underleg ut: eit augepar som stikk fram or mosen som to pinnar — og sa ikkje meir enn det. | Ingenting rorer seg her pa staden no. Der borte er leven, her er det stivna. Kor langt ifra meg er dei? | Fem-seks steg. Like ved. Vil slett ikkje be dei om 4 koma nerare. Det byrge hovudet er hogt pa vakt, ein strale rakar rett pa fra det | auget som er vendt imot meg. Utan opphald rett pa, og slik stivnar det til mellom oss. Veit eg noko om kva som gar ut fra det vidopne fug- ' leauget? Nei ingen ting. Det kan vera alt mogeleg, det kan gierne vera redsle. Nei redsle er det ikkje. Har fug- n vori sky, s4 har han no vunni over det. Forundring an cin vel lesa i det. Forundring over alt rart som finst. “t det noko slags forstaing? Nei. , Hielpelaust pa slump hakar ein seg fi lkevel ej slags forstaing, det fuglen stralar ut Nl forstaing under dansen. ast iat det er Vi var ht j 39LAND a AR JDM hr Tull. Men ein vil sa gjerne at det skal vera forsr, stolt framand fugl - veit nokon om alt det son ihan. . Ser beint i auget hans. Ser pa den hoge reisinga hans, Han ser pa mine pinne-auge i mosen. No gjer fuglen noko, endeleg: snur Seg Og ser pi meg fra ein litt annan kant. Dei svzere vengene hans kviler langs kroppen. Ein ten- ker pa vengefanget hans som ein kvilande vind, ferdig nar som helst, Det er auget hans som bind meg. Det spor meg sik- kert om bade det og det. Men det er vel mitt som spor meir. Det sviande mitt som stikk or mosen og star pi pinnar. Men eg har sett tranedansen, seier eg mot det grans- kande litt overmodige auget. Kva sag eg ikkje der, seier €8? spor eg nyttelaust, Auget er s4 klart sa klart, og heilt ding, Ein m kan by Tranen rorer seg ikkje. No kjem den andre 6g ste- Bande, stansar ved sida av den forste, Bae to like ner skapningen i mosen °8 vindjakka, Dei er like hoge. Vend. har fullt lys i det. Men inga forklari Det var noko slikt eg i forvirrin, per meg ikkje. Dei er store og sik dei inni seg den skakande danse n sle, Dansen som stadig er i Bang straks borte i Rees Dansen som det var s4 lett & ta del (UY Auga deira er stille lys som kviler pa Pa m A fortelje. ore ler det eine auget mot meg og ng har dei til meg, a fabla ©m. Dei hjel- re og Sky, Lj n dei ka, 40\ ) Kom neerares bed eg dei no att, ein stad langt inni meg. Ligs! myrveta. Hjartet bankar hissig og tungt mot dei ra torvene. Har det bade godt og vondt. Dei synest visst dei er ner nok stadig. Star i si und- ring eller kva det er. Eg rorer ikkje ein muskel, lyfter ikkje andletet, er berre stikkande auge mot dei. Redde er dei ikkje, men dei passar godt pa 4 ha opent for ven- gene sine, om det skulle vera noko. Har dei open linje _ til meg, ma eg undrast. Eg ma onskje det. Open lei, der | vikan soke opp det uskjonlege vi har saman, medan vi gar i myrane og pa jorda. Lyset i auga er utan uttrykk, finn eg no. Men sa skvett eg, for dei tok bratt nokre steg hit, og kjem sa ner at eg kunne gripe kring den lange senesterke fugleleggen om eg rekte armen fram. Det prover eg ikkje. Der var noko litt uvennleg i rors- lene deira. Atter ma eg tenke at dei lettvint kunne la meg ende mine dagar her, om dei ville. Om dei byrja, kom straks heile den ville flokken stormande hit. Om dei to skreik opp og kalla dei andre hit var det gjort pa eit blunk. Neerare ma dei ikkje koma, for da tror dei pa meg. Dei gjer heller ikkje det. Eg ligg kurstill som eg ikkje var noko levande. . Men eg har sett noko, sett dei i den nakne dansen sin ~ og eg greier A stire fast pa dei. Soker auget opp. Slo eg mine ned s4 kanskje dei var over Meg» 5A fort som dette hadde skift fra undring til uvilje. Dei ma ikkje nerare. Dei ma h Skriket er nifst og kan loyse ut eit s : likevel: Eg vil ha dei her, enda kropper min ver frys. Eg seier bak min stengde munn: De — ikkje ga. eller ikkje skrike opp: kred i dei andre. Og ker 08 41Yb Deemeess ws Ga ikkje pa lenge. : Eg ma fa sja alt. Ikkje ga. Gjer gjerne eitkvart som stokker meg, men ikkje g3 Liksom svar pa dette set den sist komne fulgen j med eit hopp opp i lufta, far luft under vengene og spiler dej ut. Veldig. Lett. Her blir fullt av luft og ferd og fridom, Susande rekker av land har han svinga seg over. Dette han gjer no er vel berre fordi han er lei av 4 sta still, han lettar nok ikkje for alvor. Han faldar seg straks saman att og blir still som for. Den forste star vaktar pa meg i den gamle stillinga si. Det blir etter kvart stridt 4 ha det auget pa seg urik- kande og liksom matte svara det heile tida. Snart veit eg ikkje kva eg gjer. Myra har eit vondt tak i meg. Eg er gjennomtrekt eae sinner meg tung som stein. Tankane som lysast gjennoms Apes His som ville rakne og Det svere vengeparet som hel a paldast ved Tike litt i ein, men ikkje nok, ikkje tl Ba hae ahha eingong. Kva vil dei no> @ Opp av mosen Etter 4 ha vi stile gramkeninn Devan’, ee og luft er, star dei no med eitkvart, kva det er. NBen eg ma ta pa veg Onskjer eg ikkje framleis 3 : Ver ! kjenner at det m4 ha ein slute. her! Samstundes Som €g Kva har eg tenkt meg? , : u 8? Har eg ikkie fs ; mykje meir enn eg kunne tenkt. ikkie fe ieeaeeel i Men no talar yi ikkje sama ea : aman pa i ser eg. Dei berre granskar meg me sine. ide ales Framfor mine byrjar det & sigle, Eg kan iki, fugleauge. Noko ma gjerast hovudstup. Der er ein lang eee a Tane-fot 42jnnom arms lengd, dei ma ha tokka se - og ¢g fer opp or mosen, blir meir enn to . . . al ut ein arm og grip kring den harde, hoge wl nee legg - og sa skrik eg til slute mitt eige skrik, mot det eg ikkje kan finne fram i. > 6 8 enda litt meir Skriket ma ha legi i strupen heile tida, no kjem det av seg sjolv. Verknaden kjem lynsnart. Fuglen skvett til ved grepet kring foten, og ved skri- ket mitt skrik han sitt imot, for mitt har daydd bort, det let ikkje triveleg. Like lynsnart hogg han med kjempe- nebbet sitt mot meg, kloyver ei eldstripe nedover and- letet mitt, der han treffer til 4 rake i farten. Eg gruver meg i hop, om det skulle koma fleire hogg. Det gjer det ikkje. Han hoppar det avfartshoppet sitt, rykker seg lettvint laus fra mitt vaine grep, far luft under vengen, spelar ut heile den feiande fridomen og sigler i lagt flog ned til dansarane. Like fort hoppar og lettar den andre som stod her i neerleiken. Dei dansande stoppar med eitt slag, ved skriket. Let- tar alle i hop. Lufta er eit morkt brus av tranevenger. Snart er flokken hogt pa himmelen og styrer bort mot eitkvart anna dei veit om, til ei anna myr sd lenge. Til deira eiga er gjord rein. Vi var pd ei slags rar lei mot einannan ei stund. Blodet fra flenga i andleter siklar ned pa jakka. Blo- det i arene prikkar og krislar som maur iden pare kroppen. Usto bayer eg meg over ein pytt for 4 ae . meg litt. Det svir i saret. Annanstad svir det ein gran av skam over Atferda mi iblant ky. inedi | ! i | i i i | i cre VARVINTER Lufta var full av vate snofiller, men det gjorde ingen ting. Det var som det skulle allting, det var ein fin kveld, Der stod ein flokk med hus, utan at det kunne kal- last ein by. Husa var komne nedpé litt etter kvart, utan nokon samlande plan, av den grunn vart det mange uventa smog og vinklar. Over dette feia no eit sno: vér. I dei tronge vinklane mottest den milde sno kaven med det sterke lyset fra ‘som kvitare enn kvitt, fossande fram i vinklane. Snoen an eit trakk. Folk var inne. Slik kom det stadig innved lampene var ut. Men ikkje alle. Det var ute gled vskugge, for blanding tk at skugga Jenta hadde nok state der ej 80d stund var sletta ut, det var som ho hadde ; kveldshimmelen, Jenta stod urorle, 4 just sno ned pa nok av heilt andr 6g glitra, Nei sno ned — ikkje k Spora hennar dumpa rett ned fri 8: Ein ku ne tru ho y, denne d ar komen for cinslege plassen — men det var © Brunnar ho hadde mere ©PP o8 stod an eg sno ned, tenkte ho med 44itt blubb av glede. Den morke harde mannen ay malm pa stabben sin der borte, han kan sng ned, han vil nok sno ned. Eg kan berre bli varmare og varmare, Snoen legg seg ikkje pa meg, tenkte ho, men gjer han det, s er det berre fint. Imedan la dei vate fillene seg tett og tungt pa aks- lene hennar og pa den gute-barske lua ho hadde bak i nakken — og elles alle stad der det fanst eit lite grunn- lag 4 bygge seg opp fra. Ho hadde alt sma skavlar her og der. Visst legg sngen seg pa meg, tenkte ho da ho la merke til dette. Kvifor skulle han ikkje det. Ikkje rere seg, tenkte ho. Eg vil dette. Ikkje at eg snor ned, men eg blir annleis, og det er det eg vil. Alt er annleis i kveld. Han skal sjA meg slik, annleis, nar han kjem for 4 treffe meg. Ho stod like still som den morke malm-mannen. Han var stussleg og forlaten. I jenta sa det blubb i glede. Slik vil eg st4 til han kjem. Ho tenkte: Han er ingen malmmann, han er ein levande gut. Er det du? vil han seia, eller er det berre sno alt saman? vil han seia. Varmare og varmare. Kva er sngen da. | | Det var farste gong dei skulle motast slik med avtale | foreat. Det kjendest stort. Det var storre enn kvelden og | sngen. | Ho tenkte: Kva skal eg fa vita? ; : | Korleis er han? Fg veit mest ingen ting om han. Har | berre sett han eit par gonger. { Det klang i henne og ho sa: | Men eg veit nok. Har sett nok. 45 | |det snart tid 7 Ho lét det sno sa m: ‘ komande Motet. *t Kva vil han gjera. I grunnen tenkte ho vil han gjera? Han vil seia kje det ville, og tenkte .. berre pa denne eine tingen k; AVa god kveld og ta handa mi, Ja ja, men kya vil han gjera? Her er mange ting. ; Vil han kanskj pa, for det var ikkj det vera rett, tru er rett i kveld? Tkveld vil Kor mykje et var ei farleg lej 4 sla inn pa for henne. Ho sloymde heile planen om sneen som skulle Pryde henne °8 omskape hen ne. Tankane vart med ein gong ville som snodrevet 08 lét seg ikk, ‘adde mala uta Je stanse, Ho stansa ikkje for ho It ho visst » O8 det viste seg 4 vera Meir enn ho hadde trudd. ag seg ikring 8 tenkte: Godt at ingen kan sja utanpé ein k i er, © OPP med tarn og © var stutt 0g lett ay vokster, Han er ikkje el dre sjoly lenge for eg sk heller, tenkte ©. No er det ikkje al £8 vita citkvare, @ det 53 blir No er a. Eg ville Vera forse 8 FA sta bie 1. er er han, Gjennom drey som kom imot enne. Sag der berre Som noko Svart, 8, O8 no star eg her med all snoen Pa. 46Det var ein mann eller gut, og han kom fort narare. Men ho kva Det var ikkje han ho venta. Det var ein annan og her fra grannelaget. Ein ho kjende litt. Den ho venta pa, budde her ikkje eingong. Kva tyder dette? gjolvsagt at han skal ga forbi her av ein slump. Ikkje rore cin muskel for den skuld. Men der stansa han like framfor henne. Sag pa henne der ho stod i sitt lavande skrud med auga glitrande djupt inni snoen. ~Nei men — byrja han og gjorde det ikkje ut. Bra forundring. Stod der og einast sag pa henne. Ho kunne ikkje for det, ho sag tilbake pa han med den trolldom ho kunne legge i det, det kom av seg sjalv for ho rakk 4 skamme seg. Auga hennar spela inni kram-snoen. Just riktig at skuggen ingen skugge var. Han kom like inntil. Med eitt vart ho redd og kviskra mot han: -Kva er det? Han rekte ut handa som for 4 rere ved all snoen pa henne, men tok handa til seg att. Det sag ut som heilt umedvite. , Ho kviskra: ~Kva er det? Ikkje svar. Han sag stumt og slegen pa henne. Gjekk rundt henne, heile tida med auga feste pa. Ho sveiv ikkje med i runden, men kviskra ut i lufta der han hadde fari: ~ Kva er det? . No var det som han kom seg i hug. Sag henne inn i andletet. Men ho fekk enno ikkje svar pa sporsma- let sitt. Ho hadde slutta 4 glitre mot han, enda det var freistande a bruke det ein hadde sa flust av. Bratt tala han, fomlande: ~ Ja, det var noko — du ma ikkje bli redd, men- 47fig Ho kjende ei is-pil fara gjennom seg. Etter cin sl, ; hemmeleg veg kom vissa om kva dette tydde, dette han ikkje hadde sagt. — Kjem han ikkje? Han berre sag pa henne. Ho spurde hardt andre gongen, og om verre ting, visste det alt: ~ Har han reist? Guten nikka sa vidt. Det var ein liksa ung gut dette. Auga hans var trylte no. Han berre nikka. Ho fekk inga skaking sd sngen fall av henne. Ho stod. Det kom av dei auga hans. Men ho kjende liksom snoen rase av i skred. Det dura som nar skred gar, syntest ho. Bles kaldt. Nei, sa sig ho at ikkje eit korn var falli av. — Fekk han deg til 4 ga hit og seia dette? Han ville ikkje inn pa det. Hadde vel sagt nok ved 4 nikke. Hald deg stiv, sa det inni henne. Bodberaren sa noko heilt anna: ~ Ror deg ikkje. Du veit ikkje korleis du ser ut. Han fekk ikkje sagt det han skulle. Han hadde teki pa seg ein bodskap som var for sterk for han. Men korleis ho sag ut, det visste ho til inste botn i seg. Om det kunne han elles fa tru det han ville. Ho var heller ikkje herre over alt ved seg sjalv: I det same spratt tarene ut av andletet hennar, Fort og stutt. $4 mildna det i véret liksom, og si var det ikkje mei. Den unge mannen stod sag pa. | ~ Det var bra, sa han da tarene slutta 4 sprette liks& fort som dei var komne. Ho skjona ikkje. Ho spurde berre: - Sa han kvifor? Ho fekk ikkje svar pa det. I staden sa han noko som rykte i henne: 48N\ Fg vil pakke deg ut. Ho hoyrde att sine cigne tankar, Utan 4 vente pa sam- tykke fra henne byrja han det han ville. Fit par slitne hanskar han hadde pa seg tok han ay, kom med nakne hender 08 lyfte av henne snokrona som var bygd opp pa gute-lua. . ~ Blir ikkje meir stas no, sa han, snedrevet er slutt, renker eg. Ja, det hadde slutta. No forst la ho merke til det. Her var stilt og mildt. Han riste lua hennar fri for sno og sette henne pa att. No var ho atter den stutte jenta. Han pakka henne ut av snohaugane som lag pa akslene. Ho var forvirra over den maten han brukte ved alt dette. ~Pakke deg ut, sa han. Opp att og opp att. Neve for neve. Han tok seg god tid. Han pakka henne ut av den vesle skavlen pa brystet hennar. Ho sag fingrane hans vart usikre. Og sa kalde, « tenkte ho. Kva vil han gjera. Ho heldt pusten, men han pakka berre ut vidare. Ho vart steg for steg ei vanleg jente. ~ Det var det, sa han og var omsider ferdig. Men han Biekk ikkje. Kva vil han no. sa au heldt ho pusten. Ho sag han arbeidde med 3 fa f rs og han var sa rar 4 sja pa i alt han giorde . Han sa uventa: ~ Du gret, neken tie noko a svara pa for henne. Det kunne ikkie ~Eg saat d aat du pret. De gre Man sade eg vel kanskje grunn tl. 49aM BOE OS fm t etc tete tt, —Ja, eg veit ikkje eg. Ho hogg til: , : -Nei, du veit slett ikkje allting! — Eger ikkje lei for det, sa han og heldt be, der han vart avbroten. Men det er no noko he la han til. ~Korleis er det du star? spurde ho. ~ Har eg ikkje lov 4 sj pa deg? Eg synest ikkje & har sett deg for. ~ Det er s& rart med det, sa han. Det lydde noksi hjelpelaust. Ho svara: — Ja, det er det vel, Sa sa han noko: ~ Eg har fatt ka i lange baner, Det klang til i ein g ~ Har du det. Det skulle seiast noko meir. Bae to var klar over det. Han sa det da dg: ~ Kanskje eg skulle verme dei, ~ Nei, sa ho fort, ~ Nei vel, sa han. Ho sa berre: — Det var da godt. Han stod sag pa henne. Al a F Og sé var her sf veldie milde, 4 PA Rovuder iksom. ~ Sneen er heile kram, sa ho forvirra, ~ A ja, svara han saleis lite pa sida, Men ville han g& no? Ho hadd. ili han, $4 ville han vel ga £708 Te buee mor Ho stotra: ~ Skal du ga? tre fram itt anna, Ide fingrar ay 4 pakke deg ut av fonna ‘treng inni henne, 50OO \ Han mumla eitkvart og der vart ei plagsam still Han matte ikkje ga. Ho stotra pa ny: . ~ Det var desse kalde fingrane. Han lyste opp litt og spurde: -Kva med dei? - Ikkje noko. —Dersom dei da er sa kalde, sa ho att. - A nei dei er ikkje s4 kalde. Dei har vori kaldare. — Ja, det har dei no vel. Alt stod pa hovudet. Men sé retta det seg. - Vil du kjenne? spurde han. Her var utruleg mildt. Ho lét handa koma. Handa la seg inn pa henne, kald som is. Sjalv vart ho gloande heit av det. Ingen kunne fryse no. Han sa lagmeelt: —- Grueleg fint 4 ha i handa. ~ Ja, svara ho sa vide det lét.MORGON MED LYSANDE HESTAp Vi mottest uventa, grytidleg ein morgon. To unge menn, Den andre heitte Per. Var kjenningar, men ikkje nzere ven. ner. No mottest vi pa graset ein varm fin sommarmorgon, for nokon annan hadde statt opp. Var Per annleis enn for? Eg tenkte med same eg sag han i andletet: Kva er det? Eg sag han tenkte da han sag meg: Kva er det? Sa sa ein av oss hogt: — Kva er det! Det var Per som sa det. Som at det ikkje galdt han sjolv. Kanskje det var slik. Kanskje eg s: mine auge forvende. T alle fall kunne eg ikkje svara h: Men kvifor var han stigen opp pa ei u det ikkje var noko? Ingen av oss spurde vidare, ig pa han med an pa sporsmialet. nvanleg tid dersom For min part var eg statt Opp av grunn: kan forklare. Hadde berre gjort det - sor inderleg pa eitkvart. Vi sig oss ikring. Varm sommarmorgon, leg! kjendest det inni ein, annleis kan dee ‘ar som eg ikkje mM nar ein ventar Tidleg tid- ikkje sei- $2Rt ast. Vi visste pa forehand at noko skulle skje, det k forst i den stund Vi mettest og syntest vi os like a kjende vi detta: tidleg tidleg! som ikkje var anna ham pa. Landskapet hadde just fatt si klare urikkand, : form med alt pa plass — Ande dag det var ikkje det, Alt som det skulle vera — ikkje sja ikring oss for & svara nei. Det var tidlegare enn tidleg inni oss. Vi var opne. Den eine sag pa den andre og skjona at var eigen kvardag var borte for ein gongs skuld. Hadde det forst vori berre hos ein, s& var det no hos bae to. Det hadde sprungi over som eit lyn. Utan vidare var der i lufta eit ukjent skimmer. Eg onskte han ville seia: Eg ser det pa deg. Han sag pa meg og sa ut i hor og heim: — Eg ser det pa deg. Kjende kor eg hetna. Ikkje sei meir, onskte eg, og det gjorde han ikkje. Kva skulle dette bli? ming. a Fan til vanleg var lenger. Kva hadde i gj einannan? . vi gjort med cin ting vart sagde visste vi det: Det er i dag. men var det slik? Vi trong . ot OE. . Kom giorde dee pa det mot-sols, det var no eitt. For det Ff cande luft laga seg over dsen, mor-sols. Ei slags ors sitt fra sin kant. Sa tidleg var vi ute. om » Ws sole ‘ vendest imot dette, kva vi elles ville feste de Auga vare § pa. \ \ 53Vi matte tru at det som var i Koming hadde Cigng kraftkjelder. Vi fekk og ei aning om ufatteleg lang veg fara over ukjende trakter, og om rasande fart — 08 forst og fremst om hugtakande ting. a Vi vart lette i kroppen. Samstundes Nappa ein slags bakvend angest: den som forebur ul medrykking 0g lykke. Imedan nzrma lyset seg pa ein mate som vi ikkje forstod. Vi tenkte pa det som luft, men visste det var gloden fra noko som nerma seg, slik som sola med sitt naermar Seg over ein as for 4 helse pa. Med vidopen hug sag vi det koma fra andre kanten. Vi likna det j farten med mange slags ting pa slump. Fortrollinga likna vi ikkje med nokon ting, den var fullt og heilt fortrolling. Ja, for landskap som al eige kjende smale sund. enta, rak og urerleg, som ‘© vend mot det komande, 0g vi skjona , ‘mot dette h, dd i plagg. Kjende henne gjorde Vi ikkj eee Kva i all verda? Ho stod der y, vi. Som vi var h Da vi sag den jenta saleis, som stigen opp ay vare eigne tankar ved vart eige smale sund frimodig, , syntest vi alt vart mjukare inni oss og utanfor. Nerare kunne vi ikkje koma det, enno, Vi stod der berre, Vi sa ingenting om det til einannan, 543 x) y ae oe (ks i men sag at den andre sag, si det var inga innbilling, Imot det same som vi hadde ho kasta sine plagg. Teiande sg vi Og skinet koma sterkare oppe pa den ujamne askanten vi vakta. Trea og lyngtustane oppa der skulle kanskje glade snart. Tola dette ville dei vel ikkje. Ettersom alt dette hadde med eld 4 gjera. Men det var ikkje slik heller. I same rennet sag vi at det ikkje byrja brenne framfor den enno loynde lys-stor- men ~ det var vi som i var opposing venta altfor mykje pa ein gong. Eld venta vi, men dg eitkvart som stutt og avgjerande skulle klarne ei dim framtid, fortelje oss sanningane fra og med i dag, ein tidleg sommarmorgon. Alt vi hadde onskt liksom. Meir enn onskt. Vilt hadde onskt. Jenta der over sundet tok vi dg med. Ho stod som for, venta still som vi. Hadde altsa nytta 4 onskje sa vilt. / Var det ikkje vart inste onske vi no sag skinet av i lufta. Sag det vera pa veg omsider. Nar det no snart bryt over kammen heime hos oss. Nar det ikkje kan stansast i tvil. a cee kjem der borte. Det skal ikkje hoppe forbi oss, vi skal ikkje sitje att i var skume deld og sja det fara. Kva form det brann eller ikkje hadde var ikkje var sak. Om busken ~ ikkje var sak. Var sak var eit logande 55lysfelt. Vare onske var forklaring. Varsaky ardety; visste. Form hadde vi tvers over sundet. Det 53, “e vart guteauge, i byrgskap over at det fanst slike re eiga mark. Vi tok det dg med i den sams store lying var komne i. I lysfeltet som nerma seg ville den make jenta var ga inn som eit sikkert kvilepunkt, som Toko slags dirrande forankring i det vi trass alt hadde sjolve, Vi kjende henne ikkje, der ho stod blenkte, men ho var av vart. Vi syntest pa ein mate at det var vi som matte opp med henne. Vi stivna: Der var det oppa asen. Glimta mellom tre og buskar, Forst berre som lys. Ingenting tok eld der, men synet var sd sterkt at det blinda. Om det var cit sannings lysfelt sag vi ikkje, det var hestar, hestar, ein stormflod av lysande hestar, eller ein foss av dei. Foss av hestar over kammen, for 4 velte nedover liene vare som ein laussleppt dam. Men utan larm, lydlaust som skuggane og lyset. Detta lyset skulle fylle oss, vi skulle bli i stand til 4 gjera eitkvart merkeleg, innbilte vi oss hovudstup. Tei still, tenkte ein om den hetnande tanken som reiste seg — at vi i grunnen ingenting sag, men at vi i staden var ved 4 doy. Slik kunne det pa ein augeblink skifte og forvrenge seg. . Kvifor sit ingen pa hestane? Kvifor dundrar det ikkje, fra uteljande hovar. oo Det er doden. Ingen skal vel kunne sitje pa ein hest av lys. 56No doyr &8- Og i same snerten, som eit stikk: A) > Ne on: Tei still, sa vi til tanken, men han — MG nei yar der 08 Naga OSs, skipla den store gleda van ‘ile aydelegse opplyftinga var og glade hugskot = j melde seg. Da sag eg Per stod peikte som ein bergin . mann over sundet, peikte pa jenta som stod pa steinen sin som for, venta som for. Alt vart atter annleis, vi var ikkje ved 4 day, vi levde og vi meir enn levde, var opne og ferdige til bli fylt av det komande. ° Nedover lia bar det. Ein laussleppt dans av lysande hestar. Og i den lia. Var, var li. Just i den skulle dei hissande synene spela seg ut. Lia - der ein mang ein gong hadde samla dogg pa akslene natta igjennom. I graset under tette lauvtre, der 8) 8 morkret hadde vori angest og lokking. Bekkekvis! som ein sat attved og tenkte ulovleg og rart. Og der bergstup loynde seg mellom frodige graskantar 0g gjorde stupa til nifse fallgraver. I denne lia, der ein hadde seti tenke til ein liksom aldri hadde vori der pa verkeleg — der sette den rusande lysbelgja nedigjennom som lause hestar. Der sette den ville opplyftini for og kom rett imot oss. For a laga oss ti neni brotne hogs. i Jlom trea i avbro! eg. , pet blinks poesras og stive slokekroner mellom dei Det dask -sidene: dei blinkande sidene, det hoyrde dansande hest ; kje, det var lydlaust. ; F og det dundra ik ingenstad rar med lamma det tungene vare. Ingen idan ing ki e iden stilla. Ingen torde no sja over sundet, unne roP' ; vi stod stive og tok imot. ga var ut ko anna? 57Trudde alt no var annleis. ; Ikkje doy, men omskapast, i var velkjende i Snart sag det ut som heile lia lyste — slik at onsket hadde vori sant. Kva visste vi? Stod der i eit slags Overmot Oppspilte sag vi korleis dei uhyggelege bergstupa aldyi fanst: Ferda for rakt over og ingenting skjedde, ingen vart bortei fallgravene, lysveven vart ikkje broten nokon stad, . Og sa: No er dei her. Kva skal skje? Virvar av tankar framover, bakover, i det same skredet sette inn, nadde oss, bora oss OPP og sprengde oss, Seiast kan det ikkje, men rakt imot Oss, rakt, rakt det ein ville, Auga deira sg vi ikkje, vi sag lysande spjut, ikkje det heller, vi var midt i, vart lyfte som dun 8 som silke, 08 samstundes var det sviande eld, Det kjendest som 4 bli mange, mange av ein. Ikkje slik heller: Det f6r berre tvert igjennom Oss, at vi stod i vegen for dei, stansa dei ikkje, dei berre suste giennom oss — 0g vi vart lysande. 58.{ | | | | \Ein skjona at no var det tida, men tida til kva? Ei rasande famling i hjernen akkurat no medan vi lyste. Tida til kva? Per, kameraten, lag pa marka j ein boge, og lyste. Han tumla opp att og rorte ved meg og eg lyste straks. Eg sa til han: Det lyser av deg. Han ropte til meg i sitt tilstand: Ikkje gloym! Meir vart det ikkje, han vart stum, stum av nye straumar. Det han ville sagt, kom bort. Han var her, men utanfor rekkevidd. Det avbrotne ropet hans dreiv bortetter eld-lia, pa same maten som skyskuggane gjer, dei vandrande sky-skuggane ein uskuldig kvardag. Ikkje gloym? Kva meinte han? Kvar var eg sjalv? Rasande famling i hjernen, og det forste var alt langt forbi. Stod samanblanda med nye, aldri sedde ting, dei namnlause, og midt i roret stod kjaere ting som bar namn: stod store herlege sloke fra mi eiga li. Mannshege sloke ved sida mi bruste med skjermane som det var noko viktig dei skulle meg 0g som eg burde forsta. Forsta, forsta — den vennlege bodskapen 59 — oeslapp ikkje inn til meg og Per lag p& marka og lyste, lyste ikkje heller, var no eit lysfele, Dei siste hestane tida var ute, For seint 4 ng dei att, for seint 4 halde att noko, var ved 4 strayme igicnnom 5 For seint. Kva var det som yar feil? Nyttelaus famling. kjermane bruste, men det h Ferda skulle alt forlate oss, Alt var vi pa baksida. Som vi aldri hadde vori til, Kva var det som ikkje var gripi? Hadde ingen rekt ut hendene? jelpte ikkje, Der sag vi den lysande ferda dra bort. Sg utan 4 Vita, som om vi aldri hadde Vori til, Sag og sag, medan dej suste Hadde ikkje gripi det. Lysfeltet Per fekk att formene sine 08 stod fomla med tomme hender, Hadde ikkje gripi det. Vi sa ikkje noko. Vidare. Alt hadde state Paiein sugande fart, fari giennom oss og fari framom, Enno ei stund kunne Vi sjd lys. det sveipte over sundet utan kom pa vass: Sveipte over C eit blarr Dirrande folgde vi net sd sundet vare eit med auga, eld-sund, 60y den andre sida vart den nakne jenta var = : a a usen stjerneblink. Jovst oppit yet O8+ vrei det di? \fen utan a forsta. skjedde rett for synet pa oss: Lovst opp i tusen stjerneblink. Fér vidare. Hadde ho gripi det? sig utan 4 skjone: Hadde ho gtipi det? Sig utan 4 kunne tenke. Tusen stjerneblink, tenkte vi, som ein slags sel stokk. Doydd hadde vi ikkje, vi stod som for i den juve li. Hadde ikkje greidd 4 gripe det store med det var her. Sa ikkje noko. Eit mannshegt sloke ved sida mi bruste med alle skjermar, bruste i var eigen stille storm. Lysfeltet var alt over ein annan kam. PA steinen tvers over sundet stod ingen.10 SIGLAREN OG SPEGLANE Lute seg utover vatnet og speglane. Dei blinkar og forgjer. Sige imot slammer? Ikkje te ifra slammer? Tkkj tenke. Ukjent kya Lute seg utover og tenke, Tal Det vil ikkje ga. Det er ik Lute seg Utover og Tanken om 4 glide bli net. Biletet der nedi er ei bok. Der er ingen str; spegelen vanskaper ino nedi. Den tenker ein pa, Likevel er andletet vanska Etter ulykker som h der han har Han moter ar komi som s sit halvfarne liv. Kva h: sine cipne stokte 62 e tenke. Slammet var innbilling? som friar og forgje Ptno, Forvrig, nke. Ikkje tenke. § le fall prove 4 tenke. kje tankar, kjenne Seg ver, T sterkare til J tydeleg, ein k a ferdig til § glide. enger ein ser i vat- an lesa i det som i og ulikt seg. Kred ~ der b ar i grunnen skiedds auge der nedi,Lute S¢S enda litt meir. Mote eit auge Som seler: Kom. SA ille er det. Kva det er kan vera det same nar det ex blite s& vrangt O8 fastlast og ille. Forvillinga har sett inn. Om ikkje lenge byrjar bile- et svive. Byrjar suge Og binde og forvende. Auget hans eige er der ikkje meir, det er eit splintra auge han ser, det lammar viktige sambandslinjer hos han. Framand ved si eiga strand. Og frysande einsam blitt. Har ikkje rekna styrken av sin eigen motstand medan det eno var tid. Medan der enno fanst motstand. Borti der han kom fra gaper eit par store sorger 08 eit par skakande nederlag. Aldri tilbake dit, seier han i den vrengde stunda. Nei alt er spilt, les hani det uhyggelege auget i vatnet. Her kan det ikkje bli meir. Noko ma gjerast. Gjerast. Stansa av vatnet og suginga fra djupet tenker han just saleis - fordi han har dei bakvende speglane imot seg. Glide litt meir. Speglane i dei forvilla auga der nedi har fart liv °8 arbei der med han av all makt. Dei sy& han til seg. H a star betre at det er dit han skal. No- Det loyser S28, OFF» byrjar 4 ordne seg. Vass-speglane er det oe ie eee Dei aukar i styrke 08 dragning, kastar ba vent opp av djupet. Han er innfanga av dei, wor det dei fortel han. oo ' feifore meir. Enno rasar det ikkje- Scie biletet som skal vera han. nart kjev nee han a det er sitt bilete han ser. Ingenting 1 ae ae ane. heller. No er det ikkje eit men a det kallar OB scier kom, OF kjenne att r Det er ei slags omformings 63speglane darar ansvarslaust imellom, $j dragkrate 5 det fordi det skjer pa ytste randa av stupet, "ar Fram og tilbake-kasting heile lenge star ikkje dette pa. Men blink av speglar som ikkje slipte spegel-kantar som lovar om bei Oppe pa steinen har ingen verkcleg det er vel alt avgjort. Det lokkar kom, Ikkje heilt ferdig, enno bak i det han har traska pa Kom no. Han veit ikkje anten det eine eller det andre, kva er ned og kva er opp. Det har speglane gjort med han, Men enno lét han seg j tida. Den korte tida 5 finst, med fargar j tre. Den forkomne motstand 4 by det, heng fotene liksom litt fast Han veit ikkje at det er si eiga lokke- foringsevne han far mot seg pa hovudet j vatnet. Han Ser som ein framand pa det, ein framand velvillig venn, Det beste ordet nermar seg fra kvar sin kant. Det er dobbelt, og blir stadig kort cl grunnen djupnar det, i grunnen sokk det Stadig litt, der sloknar eit og anna viktig. Men kva er viktig og ikkje loyste opp? Ikkje har den slitne rimeleg, meining om dette. Det beste ordet fra oppe og nede metest, kraft og for- nar eins eigne drag er pa straumkanten noka 08 sd er ale 64\ | dart til ha tak | vie over Fotene byrjar 4 glide ut av festet sitt, det gjer gai utan noko signal fra nokon sentral. andling. Han ser ikkje den skarpe grensa han Han er ikkje cingong Klar over at det er han sjalv som i denne augeblinken gar ned. Fordi det like mykje kjennest som opp. Men det er ferda ned han er i gang med. Hakk etter hakk fra her oppe ma sleppe taket i han. Han glid nedi sa stilt som ein skugge kan glide ned ieit djup. Der var inga hogd, han var like over skorpa. Blir ikkje ringar fra hendinga. Litt uryddig i spegelen, det er alt. Det gar blidt, og er inga ombyting av opp 0g ned til 4 byrje med. Han har sleppt det siste. Tankane er tvinna i eit von! glide nedi i stokk over at andletet nan med han sag pa. Det vart na var alt det andre, det som kalla. : Overgangen merkast knapt. Ein liten rykk av kjold fra nokon stad. Auget som er skuld i ferda er ikkje me Tankane pa det som forte han hit er heller ikkje med. | No brasar det innover han med eksplosjonar av nytt. | ' i i i i Jaust virvar. Han let seg tt hans gjekk ifra einan- turleg 4 glide nedi. Ein men berre i den bortvende flate. forvirra under borte, 5 art knust 08 D0" pegelen hans v: jo seg mot si ci8a brastunda da auget 3 auget Opp att, : Med han sok han elle spegelbilete i umose” vass-skorpa> © g lyner med umogelege lege monster d han sjalv og luftman- 5 ar ne 3 e, k ting, medan det 84°" blir fort atrengande, han tel ei . Det blir fort P utan a tenke ang snore gelen byrjar 4 a a slump etter lufta, til A fekte 08 vat recs finst, forstokt 8 ‘med aukande Vi lover me fekting- 65 \ \ |Alt pa ein gong. Det skjer saker som han ikkje fanga, opp. Det stroymer gjennom han pa inga tid, Litt ay de far han tak i. 7 Det lyser kring han. Han har fate med SEB nokre lysande perler ned i djupet. Ikkje noko rart i det, Speg. lane star der oppe og i alle slags vinklar, Perlene lyser kring hovudet hans og skyt sma lysprikkar ned 8iennom leia hans. Han slar imot dei med dei ville armane sine og det blir mange fleire. Bratt folgjer dei ikkje lenger. Det blir morkare, men ikkje morkt. Alt pa ein gong. Strenger som gar ut ifr4 han Og uti det tettare morkret litt unna. Merkelege glimt fr4 egga Ppa speglane og fra hans eigne auge-vedunder, og per- lene som han enno synest han fektar i, Tinga blir ikkje verande her, dei forest av stad, alt forest ay stad her nede av ein straum, sakte, med ei bur i den veldige styrken, Mann av dette og forest mildt og sikke. 08 samstundes oppover j vass-l, Det har han ingen tanke om en sjaly er gripen fatt i Tt av stad. Bade av stad ‘aget, mot overflata. ar tore i gyra hans. Pahengd med klede, men har, stig. Imedan dovnar han og slappast ha! spegelglimt og alt lysande sloknar kring han, Ingenting ropar der heller, Avslapnande blir han fort Pa skr§ o Pp 08 Opp ~ ved si eiga lettare vekt og ved dei faste lovene for straumrendene i djupet her, Halvt borte som han er, saknar han heller ikkje den Spegeldansinga som kom sa bratt. Det er att einstad, han har gloymt det. Og ingen kall, Nei, ingen kallar her nede. Det var innbilling, erlang 66| oj morkare tinga ij \unna dei MorKa ga som no bryt inn pa 4 han: om h: * an skal slokkast, Det er pA vippen, men det gar stadig pi gkri oppover dit lufta er. Han veit det ikkje, no vei ig pa n ting. Han anar ein skugge som fer forbi, vert han eit brennande punkt i. Det synest storre enn ec eee 4 vera, fordi det kom midt i eit eldrisp fra ee Fra den overflata han ikkje veit om, Sd er der ingentin, . Men overflata er ikkje langt unna no. Stadig blir des nexrare brestegrensa. Tyngre, tettare, det veit han ikkje meir om enn det andre. Veit lite no. Morkare nedunder. Er det noko? Kva er noko? Her er ingen. Skyming under. Stadig meir skyming. Tore i oyra. Straumen her nedi har han pa langt ner noka aning om, Straumen har brtt skift kurs: Noko viker han, med eitt gar han bratt ned. Blir det same, merkar ingenting. Sa star mannen like i slammet ein gong til. Der er ikkje heilt morkt, her er grunnare, 4 litt av dagen tren- ger ned pa slambotnen. Her er eit skimmer, men det kan ikkje den halv-slokna fange- Han er planta med fotene i slammet, jordisk drass han har kledd seg i. Der ertore ioyregangen hans. Jarngrepet i strupen og bringa & ved & dovne. Ser han noko, er det si eiga innbilling. Her gar det snogt- Men livet er trassig, det vil ikkje dette. og tyngd av alt ang. Det gar fra- Sansar at ting gar forbi. Alt er innbilli ne ai ile mande skuggar forbi. Det gir skosat forbi, Der 8° 67Sm hi BLT folke-hav forbi. $4 gar det ei uventa s Kant og klarnar litt: Han kjenner at Det rykker til i alt det halv: med dei tunge stovlane. De ul ville rykk med fotene foi Har ei aning om slikt, lette opp. Han er vill ay luftmang det med stovlane. Fektar og dette er han halve dod, men er han i straumen Pa ny. Han ropar veldige rop medan dette star Pa, synest han. Han er j trime frg ein a, na han stay Pad nop sprengde. Han t klarar opp for han, Vetkar r 4 f4 stovlane ay, lette Seg, Seg og flyte opp. Her er eit el, men keypi hop og Breier far jakka av seg dg. Under vill. Og no letnar han, no . 0, Star pa jorg °8 annleis. Han far ein Part av and- 8 NO spring luft Oo; i bi liksom. Han veit ikkje kya det er, A det spring : en eitkvart som han har hate innj Seg. Store fjel] tamlar ay han, han fer til himmels, Han dreg j Seg all verdens lufe. Meir veit han ikkje, . Er ikkje klar over al letet styrer sjolv med skvalpar over ay og og dra j seg det siste Den milde overme! it han no flyt j Vass-skorpa, And- det 4 ha fri veg for pusten, Vatnet til, men han kan lyfte Seg litt opp som finst av vér og luft. ktige stra umstyrken grip straks fate 68j han og forer han sakte med seg. Enno kjenner han berre lite til det. Pi ny er det speglane som driv sitt spel med han. Dei er i arbeid i solskinet. For her er sol og dag her oppe. Han har vori i ei kunstig natt. Somtid duvar han under vass-skorpa, kjem stadig opp att og far puste det som trengst. Han er utsett for alle stralar som han klent toler, alle slags skuggar, alle slags halvsovande innbillingar. Han er komen til ein part av straumen der det flyt einslege tommerstokkar nedover. Floytarar er ikkje 4 sja. Han far eit bump av ein tommerstokk i sida og utan 4 vita kva han gjer, slar han armen rundt stokken til eit krampe-tak som han aldri slepper. Det held han oppe, og held andletet over vatnet. Saman flyt dei slik nedover. Han tenker ikkje pa det. Veit knapt om det. PA strendene langs straumen er det her oyde for folk og bygningar. Da han gjekk ut i fortviling, gjekk han straks langt innover skogane, der den breie vassvegen gar einsam. Ikkje for han var komen hit inn nerma han seg vatnet. Skog er her, elles heilt oyde. Ingen ser fra breddene at noko uvanleg flyt der utpa. Ikkje sA sikkert. Nokon ser det likevel. Fuglar i lufta ser det, har alt sett det. Dei ber seg at pa fleire matar. Somme teier, andre set i eit rop pa den maten dei kan. Eit par kraker folgjer han fra tre til tre, teier still, folgjer, ventar si tid. Siglaren pa vatnet sjlv, hoyrer han noko? Ser han? Skjonar ikkje enno kva som er A sjd og hoyre. Ingen ting er klart. Fugleskrik og solblink skifter med ploying under vatn ~ og slik held det fram, Rader av bilete er han blind for. Han halvt sov seg fram, dreg i seg ny livgjevande 69 ANNESE toe luft og hostar ut vete. Han driv sm; sor, hangande pa tommerstokken, Vass-speglane hamrar med forvren, er farleg og virvar, nar ein er han. Med eitt skrik han til. Noko har glefst han j foten der nedi. Det sleppte att straks, men svien som han inn. biller seg kom, den streymer gjennom han Som vatnet Stroymer utanpa. Det vekker han opp. Han sparkar j blinde. Blind redsle har lett fora laga seg i dei ugreie 08 uttomde kotta han har j seg etter Sjauen. Da far han eit bit eller stikk pa ny. Nedi djupet, Han skal etast av nokon, trur han j si ville. Eit lyn fra ein spegel opplyste ha: att og ustan. langs ayd gt solskin Seleg Mot le bredde, Og alt Som ingen annan kan, Han set i noko s, ~ Nei nei! Ei beljing. ‘om skal vera: Han forstar dei ikkje. Kom? kva er det? Nei, svarar det i han pa slump. Han er likeszl, 70 \ \ |Likevel €F det ein augeblink av oppvakning. Han ; ved susande strender. Stilla susar i skogtoppane. Ei prande stutt oppvakning. Han held seg fast i ein stokk. gtilla har Og angar med seg ut fra land til den halv- dode som kjem rekande som annan drivved. Den under- lege lukten som folgjer med han sjalv opp fra slammet blandar seg 1. Fuglar fer i lufta i same lei som han og vatnet og spegiane. I ein glimt star det for han som ei stor og susande ferd. Atdet er atsel-fuglar som folgjer ansar han slett ikkje, han ser det som noko han likar. Alt er ute pa ferd. Og no kan han blunde og kvile seg litt, tenker han dimt og er ved 4 dukke ned i armoda att. Han blir hindra i dette av eit lite nes som stikk uti noksa ner han. Det vaknar ein tanke om 4 kravle med armane og prove symje til lands. No blir det ingenting, han eig ikkje det minste av kraft til sapalag. Han far nok noye seg med 4 flyte motstandslaust pa ein straum. Sovne far han ikkje, ser det ut til, han dunkar just skallen mot eitkvart med eit duns som blir mangdobla. Det er ein tommerstokk som er ved 4 sokke og no berre stikk oppi med rota av seg- Mannen har sin eigen stokk aklamre seg til, men far likevel storre opning i auga sine, sansar at han har noko 4 berge seg pa inntil vidare. Dei flyt forbi stokken som skal sokke, som er som eit markt tomt andlet stikkande opp. Er ei sal kvile 4 koma til fulle medvit om stokken, gripe inoko som ikkje straks gar under. Men noko flak- sar samstundes tett over han. Fuglen 0g doden. Fuglen set seg, narsokent pa stokken hans, men lertar att. Der er nok ingen dod enno. Den grasvarte fuglen ae tungt 7 lei seg ut av syne for 4 vente enno lite gran™ ae Le me Laren cr liksom iselskap med fuglen- \ 71Ingen slik vill dad, ein liggande, stille dad: i gropene i skogen og som krakene aldri bommar Pa, Mannen skjonar eitkvart, er ved 4 sleppe taket Stok. ken, men fornyar det fort di fuglen lettar. Tre er vel- signa 4 halde i utpa djupt vatn. Ikkje nedi der, han. den som bur tenker Dei plagsame rotete speglane er einvist stilte inn pa sig- laren. Alt han vil tenke pa, kvar han s4 vender det med- tekne hovudet sitt, sd meter speglane med enda meir forvirring. Kan det vera sant at det er slik? Det er ikkje Sant, prover han seia straks det Klarnar ein blunk. Eg ser det ikkje. Ingen ting har vori sant i dag, tenker han. Opp og ned. Litt etter orkar han ikkje halde seg istok- ken lenger, han slepper taket. Straks duppar han under. Lenge nok til 4 sia korleis ymse ting skvett til sides fra han der nedi, noko som har samla seg 08 folgt pa farten. Han meter sma sideblink fr dei og fangar opp at dei ikkje er vennleg stemte. Men dei er for sma til 4 sluke han. Han er berre nedi ein blink, far tak seg og flyt opp att. Ingenting orkar h, som skal til for & halde i den bern stokken, Ikkje at han har grubling o: han sansar det at han er lettare, Ja vel, stige opp i den frie overflata att. Ein tanke lagar seg gjennom alle hindringar, at dette er u Noko meir dg, men han stoppar og kjem ikkje Ei byrjing til noko: At det er underleg, Litt ett Kor mykje skal det til? i stokken over ‘an, anna det vesle ande gule tommer ver vekt og sokking, nderleg, lenger. 72ee rs | Lenge? kjem han ikkje. Dette vart tenkt ut i det frie véret, for no er hovudet yqrer oppi SKOTPa- Oppe pa den blanke flata. I det linne draget pa Vass-vegen. Stadig gjer han ingenting sjoly, held seg berre kurende underleg. Dette har sett seg fast i han som til troyst tokken han miste og fekk att. saman med tommers' er liksom Straumen har hand om han, og straumen kanskje ein gong setje han fint pa \ yennleg stemt og vil kved. Som anna utkast. Til lands | land. Som annan re kjem det gjerne. Ikkje kom her! ten tanke-luke. Eg tenker detta om fuglen, Ikkje kom. Kom, seier vass-speglane pa utgangspunkt. Han rek pa straumen mot alt som ma vera framfor, utan 4 bry seg det minste om folgjet sit av fuglar 08 dod og sspegiane. re. Han sjolv vil ikkje. «ill og flyt med. Medan han tenker tanken at det er ker han bratt. Det giekk opp ei ny tenker han. sin mate, fra sine det. Han har med seg heile det vatnet som han aldri blir fri av, og innbilling Kom! vil alt det andi Han tenker: Kva er dette. Atter og ater. Kva tyder dette? Kvar ferdast e8? | Er dette for mes» tenker han ikkje. nde troytt. Ingen ma sova. Der er ein fugl i lufta Sova. Stupa Kan ikkje S0v?- \\. for den sovande. Sigler som gjennom eld og vatn. Om det ser ut som eld, Sigler i uende ge tider urav ein det fullt av det er djupet, pa stren- vatn sa er a | Jd, Sigler i stort folgje, trugande ¢ 73 eeldene, pa himmelen. Saman med fuglen som har Selska med daden. Saman med dei tallause trea Pa land, Speglane er med, og fyller han med alle slags brot. stykke av tummel, Minner han om ting 08 dekker ove, dei for dei er klare. Han minnest ei heil rekke av angane pa land. Dei nar ikkje hit. Speglane pirkar i det, han blir med. Fast land, Jord, tre, gras. Og uendeleg tid. Han anar og alt det andre, som ikkje er til nar skallen berre sa vidt skvalpar i skorpa. Og ein mur av andlet som har komi fram, synest han, Ikkje 4 kvitte seg med. Den radlause muren av andlet som er stilte opp pa strendene, sa tett at ein ikkje ser dei anna som ein mur, Speglane vi: nadelause vis. Muren og det gode Muren stenger for angane. Munnane i muren. uvilje. Dei ropar eitkvart. Vil ikkje. Speglane veivar Seg og trivst. Der er andlet som brest o; Vil ikkje inn pa det. Sigler forbii 8 ikkje er gap, er ikkje and- let, anna som ein blom ein kan seyme seg bort under. Men ein kan ikkje det nar ein sigler forbi. Ein ser dei ~ dei spring ut og berre er der, Tuendeleg tid. Ein ser andlet i muren trekki som oske, og der star eit anna, neske i dpet i same stund, Alt ikring seg, i elskhug og i uvilje speglane har uendeleg av tid, Munnane ropar om eitkvart. Ut over vy: bi siglaren. Kva det er hoyrest ikkje. € seg saman og breste Strengt og stirande men- er kjent, ein har hatt det » Speglane har funni det, ‘atnet. Lange for! 74} Deisvarte fuglane fyk over i stilt tolmod. Dei flyg fore og ventar nedanfor. Dei folgjer, etter 4 ha venta ovanfor. Siglaren gar for sakte for dei. Men tolmodet deira er fra uendeleg tid og har alltid fatt si fortente lon. Siglaren sigler med sitt samansette folgje gjennom lan- det. Det er bade hans eige land og det heile ukjende. Det er hans strand og hans fuglar, hans andlet i muren, hans rop i ropet. Gatene hans eigne murar han inn - som han sjolv var ei gate inne pa vegane. Hans eiga sorg er med. Sorg som ikkje anten han sjolv eller nokon annan kan forklare. Etter kvart vaknar det i han, dette han reiser ifra. Speg- lane soker langs strendene og finn det fram anten det er der eller ikkje. Ferda gar somtid ner breddene og vidar seg andre plassar, men speglane finn fram. Dei har mange skap og mange erend. Dei lyner og bryt igjen- nom, nar fram trass i stengsler og slam-lag. Dei gar pa tvers av det heile. Dei far ikkje slutte 4 vera ein del av han. Dansar det ting pA breddene, sa er det ingen glede- dans. Siglaren har ikkje greie pa det, han lever med ein del av seg, berre sa han passar pa 4 ha nasen opp av det varme sommarvatnet i staden for 4 la det same vatnet slokke seg, slik det helst ville. No er det kjende ukjent. Dei han kjenner er ikkje med i dag, diktar han. Han seier ingen ting om at han har flydd ifra dei. Heller ikkje sansar siglaren at denne farten gar sd sakte. At det einast er den dyre tida s ar. Han tumlar og mumlar om uendeleg tid som ein dare. ry, 7S: i og heim. Det var mitt rop, tenker han i her oe heim, der ikkje ut noko rop, men det er eg s han s Han sen. Par, seier , Detta scier han medan han [ae muren — og visst er det hans rop. Han han doyr ikkje. a , ‘ Nokon kropp har han ikkje som han kjenner, a kan framleis ikkje bruke armane for 4 gjera symjetak, Men det mangmente felgjet i jord og luft og vatn, det har han med 0g sansar det sa nnane j ra Véret, A. Eit rot ay sledeleg over all mate mellor Han i vatnet Iét det regne nedover seg. Lige i mi av levenet 8 kjenner det lagar seg krokar Per i skallen under det ti-doble 8 tverrserj- hundegauler. Alle h: ans 76