MAGA-KOMÜNİZMİNİN YÜKSELİŞİ

#MAGACommunism interneti kasıp kavuruyor ve hiçbir yere gitmiyor. Bu fenomene tanık

olan herkes şaşkın görünüyor. MAGA ve KOMÜNİZM nasıl birleştirilebilir? Çünkü biri açıkça
aşırı sağcı, diğeri aşırı solcu.
Belki de faşizmin senkretik, üçüncü pozisyon siyaseti, Ulusal Bolşevizm gibi? Bu, elbette, bir
siyasi yelpazenin uygun önemini varsayar.
2010'ların yeni başlayan popülist döneminden bu yana tüm siyasi analistler, ideologlar,
düşünürler ve "siyasi içerik yaratıcıları" şimdiye kadar Avrupa-Amerika siyasetinde gezinmek
için buluşsal bir araç olarak bir tür "siyasi yelpaze" kullandılar.

POLİTİK SPEKTRUM
Tüm siyasi stratejiler, neredeyse aksiyomatik bir öncül olarak, "sağcı" ve "solcu" güçlerin
anlaşılmasıyla başlar. Bu nedenle, genellikle aşağıdaki gibi görüşler elde edilir:

 Biden'a oy vermeli miyiz? Duruma göre değişir, onu sola itebilir miyiz? Trump'tan
daha solcu...
 Amerika'daki seçmenler Bernie'yi sevmedi çünkü o çok soldaydı ve Amerikalılar şu
anda çok sağcı.
 Nazizm Demokratlardan nasıl gelebilir? Demokratlar, Cumhuriyetçiler kadar sağcı
değiller ve Nazizm de aşırı sağcı.
Elbette bu, sözde "sağcı" güçlerin nasıl her zaman solcuları geride bıraktığını, Ron Paul veya
gelişmekte olan 2016 Trump kampanyasıyla ilişkili serbest piyasa neoliberalizmine karşı
söylemlerin olduğu gibi bunda da başarılı bir şekilde, aşırı solla ilişkilendirilmiş gibi görünen
konumlar üstlendiğini açıklamayı ihmal ediyor.
Aksi de doğrudur. Breitbart, öjeni hakkında olumlu bir görüşü ifade eden bir makale
yayınlayacak olsaydı, bu, aşırı sağ Nazizm'in bir biçimi olarak alay konusu olurdu. Ancak
MSNBC, iklim değişikliği açısından rehabilite etmeye çalışan aynı parçayı yayınlayacak
olsaydı, "solcuların" radarından sorgusuz sualsiz geçerdi. Böyle akıl almaz senaryolar her
zaman olur. Batı Solu, rutin olarak Ukraynalı Neo-Nazilerin yüksek dereceli askeri teçhizatla
silahlandırılmasını (yani, bazıları Nazi olduklarını inkar etmiyor, ancak yine de silahlandırmayı
savunuyor), Rusya karşısında iki şerden daha iyisi olarak savunuyor.
Yine de, siyaseti canlandıran, yönlendiren ve tanımlayan gücün - siyasi yelpaze biçiminde
temsil edilen bir süreklilik, sarkaç veya halat çekmeden türetildiği bir inanç meselesi olmaya
devam ediyor. Çoğu liberal için -ne de olsa buluşsal bir araç olarak siyasi yelpazenin kökenleri
onlardadır (yani biçimci idealizmi temel alan) Nazizm birincil metafizik güçtür.
Aslında onlar için Star Wars'a benziyor ve kuvvet aynı anlama geliyor. Nazizm, “denge”
siyaseti aracılığıyla ayartmalarına karşı durulması gereken ilkel, hayati bir “karanlık taraf”tır.
devralır - ya da Vaush Jabba'nın sözleriyle kamplar geri gelir.
Şaşırtıcı bir şekilde kimse bu komik ironiye dikkat çekmedi. Liberaller ve solcular için yalnızca
Nazizm gerçektir. Kendi haline bırakılan siyaset, Nazizm yönünde akar ve eğilir. Onlar için
siyasi yelpaze, bu ölümcül, ilkel ve hayati sonuca yönelik direniş dereceleriyle tanımlanıyor.
Liberal-demokratik kurumları ve onlara tekabül eden bilinci (siyasi doğruluk, biçimcilik,
ahlakçılık vb.) askıya alırsak, Nazizmin çekim kuvveti tarafından çekilen "Nazbol girdabı"na
düşeriz.
Siyasete 'kuvvet' gibi kavramların atfedilmesi, açıkça üstü kapalı, bilinçsiz bir siyasi metafizik
anlayışını ima eder. Hobbes, Baconcı metafizik materyalizminden yola çıkarak, herkesin
herkese karşı savaşında itilme kaosu içinde asılı kalan atomların (yani bireylerin) karşıt ve
karşıt çıkarlarına geometrik olarak siyasi gücün özünü uydurur ve bu da bir egemenlikle
sonuçlanır. şiddet üzerinde mutlak bir tekele sahipti. Bununla birlikte Hobbes, siyaset
kavramının atomlar, monadlar ve devletler (yani hem fizik hem de siyasi anlamda) - bireysel
vatandaşlar arasındaki toplumsal sözleşme - terimleriyle tanımlandığı modern çağın (veya
öngören) bir siyasi metafizikçisiydi. ve kolektif egemenliklerini temsil eden bazı kurumlar.
Tıpkı bugünün liberal elitleri için gerçek olan yalnızca Nazizm olduğu gibi - Hobbes için
yalnızca suç (çıkarcı antisosyallik) gerçektir.
Bretton Woods sisteminin çöküşü, petrol ambargosu ve 1979 İran Devrimi ile sonuçlanan
Batı modernitesinin (ve liberal demokrasinin) çöküş çağında - Karl Popper (George Soros'un
akıl hocası) gibi siyasi metafizikçiler egemen olarak bakmadılar. Siyasetin amaçları olarak,
ancak kurumsallaşmış ve vicdanlı sivil toplum: Açık toplum. Hükümdar, siyaseti yönlendiren
metafizik güçlerin doruk noktası değildir, aynı zamanda Nazizm veya Komünizm gibi korkunç
sonuçlar üretebilen onlar tarafından yönlendirilir. Hobbes'a göre bireyler irrasyoneldir,
bencildir ve vahşi metafizik güçler tarafından yönlendirilir. Yalnızca egemen aracılığıyla
gerçekten akılcı hale gelirler. Ancak Karl Popper'a göre hükümdarlar aynı güçler tarafından
askıya alınır - bu nedenle kurumsal sivil toplum uyanık olmalıdır, aksi takdirde siyasi olarak
tutkulu kitleler Hobbesçu kaosun güncellenmiş bir versiyonunu - Nazizm - yaratacaktır.
Bu, o zamandan beri ABD emperyalizminin temel ideolojik gerekçesi ve meşruiyeti olmuştur.
Amerika, bireyleri denetlemek için dünya polisi değil. Devletleri denetler. Bu hükümdarların
Faşist olmayacağından emin olur. Sovyetler Birliği faşistti. Irak faşistti. Kuzey Kore Faşisttir.
İran faşisttir. Rusya faşisttir. Küba faşisttir. Venezuela faşisttir. Bugün Faşizm kelimesi, habis
egemenlik anlamına gelir: Amerikan tek kutuplu küresel sistemiyle yanlış hizalanmış,
hizalanmamış ve hatta hizalanmamış egemenlik. Habis birey bir kanun kaçağıdır, bir suçludur.
Kötücül hükümdar faşisttir, çünkü egemenliği gayrimeşru bir şekilde kullanılmıştır. Egemenlik
bugün gerçekten komik bir kelime. Gerçekliği, teknik anlamıyla çelişiyor. Hükümdar en üstün
güç değildir. Açık topluma veya küreselliğe tabidir.
Bu kelimeyi (Faşist) kullanmanın tarihsel temeli, savaş sonrası dönemin koşullarında
yatıyordu. İkinci Dünya Savaşı, tüm savaşları sona erdiren savaştı. Bunun bir sonucu olarak,
Bretton Woods sisteminin mimarları, BM, NATO vb. kalıcı barışın olduğu yeni bir dünya
düzenine inandılar ve hiçbir şeyin uluslararası politik-ekonomik sistemin istikrarını
bozmamasını sağlamaya çalıştılar (örn. İngiliz mali imparatorluğu) bir daha asla. Nazizm,
elbette, bu küreselciliğin bastırılmış kurucu günahıdır. Nazizm, bu sistemin düzenini üzerine
kurduğu kaostu. Nazizm, bin yıllık zenginliğin gerçekten kurulabilmesi için kesilmesi gereken
son yarım kalmış işti. Yine de zaferleri onlara musallat oldu. Ve böylece bu küresel sisteme
direnmeye gelenlerin hepsi Nazi ilan edilecekti çünkü liberallere yarım kalmış işlerini
bitirmediklerini hatırlattılar. Nazizm'i yenmediler, onu miras aldılar. Bu gerçeği başkalarına
yansıttılar çünkü başkaları onlara bunu hatırlattı.
Geçmişin devrimcilerine suçlu deniyordu. Ve devlet, cani haydutları devrimcilerden ayırmada
hiçbir işe yaramadığı için, devrimcilerle savaşmak için suç yollarına başvurdular. Bugün siyasi
muhaliflere Faşist deniyor. Ve küreselciler, siyasi direnişi Faşistlerden ayırmada hiçbir işe
yaramadıkları için, tüm ikiyüzlülüklerine rağmen, rutin olarak Faşist neo-nazi haydutlarını
kullanıyorlar ve küreselleşmenin düşmanlarını ezmek için Faşist araçlara başvuruyorlar.
Soğuk Savaş'ın tüm tarihi bunu doğrulamaktadır. Çevrimiçi siyasi düşmanlarımız bile neo-
Nazilerle arkadaş oluyor ve bize karşı saf tutmaya çalışıyor. Ukrayna'daki durum kendi adına
konuşuyor. Nazizm, küreselcilerin kirli sırrıdır. Herkese Nazi diyorlar, çünkü derinlerde bir
yerde kendileri de öyle. İnsanların onlara direnmeye bile razı olması, onlara bu gerçeği
hatırlatıyor.
Habis hükümdarlar onlara Amerikan tek kutupluluğunun kurucu günahını hatırlatıyor.
Sovyetler Birliği'nin Bretton Woods anlaşması müzakerelerinden çekilmesi, Soğuk Savaş'ı
yaratanın kendisidir. Tüm anti-komünist propagandaya rağmen (çoğunlukla gerici yarı
popülizmden türetilen) ilericiler ve liberaller, gerçekten de Sovyetleri ve müttefiklerini 'kızıl
faşistler' olarak görüyorlardı. devletin kendi kurucu suçu, habis hükümdarlar küreselci
liberallere kendi kurucu Nazizmlerini hatırlatıyor. Nazizmin metafiziksel önceliği, küreselci
liberalizmin, ilerici siyasetin yapaylığında, uyanıklığın bariz erdem işaretlerine kadar uzanır.
Dolayısıyla sadece Kuzey Kore değil, Dave Chapelle bile bir Nazi. Açık toplumun görgü
kurallarına saygı duymaması, karanlık tarafa teslim olduğu anlamına gelir: Kurumsal vicdanını
askıya aldı ve yerini Faşizmin metafizik gücüne teslim ediyor. O bir birey olabilir, ancak
bireyselliği, potansiyel bir habis egemenliğin (belki de MAGA hareketi) atomu olarak politize
edilmiştir. Ve bu tür politikalar kutuplaşmıştır (“MAGA aslında Rus Faşizminin bir aracıdır”).
Transfobik fıkralar anlatmanın nihai sonucu kaostur. Ve bir gamalı haç şeklinde kaos
dönüyor. Düzen solcudur, kaos sağcıdır, çünkü düzen ilerici küreselciliktir ve kaos Nazizmdir.
Politik olan her şey tersine döndü: Açıklığı sürdürmek için büyük bir kasıtlılık, yapaylık,
tasarım vb. Özgürlük köleliktir. Kölelik özgürlüktür.
Burada, daha çok bir siyasi yerçekimi teorisine benzeyen siyasi yelpaze yatıyor. Post-
modernite çağında Hobbesçu liberalizmdir. Böyle bir "teori" gerçekten saf paranoya ve
iktidarsızlığın buluşsal bir aracıdır. Bu, batan bir geminin kopyasıdır ve batmasından geminin
kendisi değil, su sorumludur. Küreselci liberalizmin yetersizliğini, başarısızlığını ve
savunulamazlığını kanıtlayan her şey Nazi'dir; çünkü Nazizm onun yaptırımı, gerekçesi ve
'casus belli' idi. Sol ne kadar aşırıysa, bu vahşi güç üzerinde daha fazla kontrole ihtiyaç
duyulduğuna o kadar çok inanılıyor. Ne kadar kaotik olursa, o kadar aşırı sağ (ve
iktidardakiler kontrolü sürdürmek için bu 'kaosu' düzenli olarak kullanıyor! 6 Ocak'ın onlara
ne kadar kontrol verdiğini bir düşünün).
Nihayetinde, tüm yoğun amaçlar için, siyasi yelpaze tek boyutludur. Politik farkın daha iyi ve
daha doğru bir modelini yapmak için birçok girişimde bulunulmuştur. Yine de bunların hepsi
başarısız olur ve orijinaliyle aynı nedenlerle, aynı metafizik öncülleri paylaştıkları için
kaçınılmaz olarak başarısızlığa mahkumdurlar. Siyasi antagonizmanın tarafsız bir temsilini
tasarlamaya çalışırken, kişinin temsili ona taraf olmaya mahkumdur. Siyasi yelpazenin kendisi
hangi siyasi yelpazede yer alıyor? Doğası gereği saçma ve paradoksal bir soru.
Politik bir spektrum, mekansal bir sürekliliktir, oysa politik antagonizm, hem biçim hem de
içerik açısından ani ve şiddetli bir süreksizliği ima eder, etkiler - kendi temsilini bile büker,
büker ve değiştirir. Siyaseti tanımlayan gerçek güçleri anlayabilmenin ilk adımı, siyasetin, yani
modern siyasetin kendi gücü olduğunu anlamaktır. Liberal küreselcilikle doruğa ulaşan
evrensel modern devletin kurulması, kendi türünde bir güçtür, bir sınıf olarak burjuvazinin
tarihine tekabül eden bir güçtür. Bu güç ne belirli bir aracı (rasyonel, ahlaki vb.) niyete
(iktidar peşinde koşmak gibi) ne de (“nazbol girdabı” veya Hobbesçu vahşi içgüdüler gibi)
herhangi bir ilkel zorlamaya dayanmaz.
Böyle bir güç daha çok içkin bir çelişkidir. İçkin bir çelişki, iki ayrı şey ya da iki ayrı öğe
arasındaki bir antagonizma, paradoks, çelişki vb. Modernliğin öyküsü, Alman idealist
felsefesinden, Fransız devrimci siyasetinden İngiliz endüstriyel kapitalizmine kadar saf
farklılığın ve ona biçim veren paradoksal girişimlerin öyküsüdür. Kant'ın transandantal
estetiği veya a priori saf sezgi biçimleri, ortak tekil nesnenin saf süreksizlik, fark veya çelişki
olması nedeniyle uzay ve zamana bölünmüştür. Sermayenin nesnesi ve temeli, saf süreksizlik
ya da işçi ile onun üretim araçları arasındaki yabancılaşmadır. Son olarak, modern siyasetin
nesnesi, devrimci değişim ile düzen arasındaki saf süreksizliktir.
Saf farklılık, modern siyasette evrensel devlet ile sivil toplum arasındaki ayrımda kendini
gösterir. Evrensel devletlik ise, genel olarak insan ile özel olarak insan arasındaki, genel
olarak soyut hak ile özel olarak gerçek faaliyet arasındaki fark üzerine kurulu olan, halkın
evrensel biçimi ve soyutlanmış özüdür. Bu soyutlama, keyfi olarak değil, biçimin sınırları
dışında hiçbir ayrım kabul etmeyen siyasi iradenin mutlak kesinliğine dayanmaktadır. Tıpkı
iblislerin Descartes'ı yalnızca kendi düşüncesinde kesin bir sığınak bulması için kışkırtması
gibi, İngiliz İç Savaşı'nın habis hükümdarları da İngilizleri saf parlamenter biçime (ve daha
sonra Fransızları Cumhuriyet'e) sığınmaya kışkırttı.
Dolayısıyla, farklılıkları ihmal ettikleri için burjuva biçimciliğini ve evrenselciliğini eleştiren
uyanık siyaset teorisinin geri zekalıları asıl noktayı tamamen kaçırıyorlar. "Biz insanlar? Emin
misin? Peki ya şişman trans yerli kadın?” Biz insanlar ve onun içindeki evrensel devletlik
sözde bir niyettir - bir kibirdir. Her bir kişiyi gerçekten tanıdığını veya temsil ettiğini iddia
etmez, evrensel bir halk olarak hareket etmeye çalışan bir devletin anlamıdır - ve dolayısıyla,
halkın özünde soyutlanmış bir biçimi, egemenliğinin kurumsal anlamı içindeki halk, yani, eğer
bir devlet halk olarak hareket edecekse, bunu yalnızca içerikte (yani kişiler arasında) hiçbir
ayrım bilmeyen saf bir biçim olarak yapabilir.
Bu nedenle, basitçe insanlar arasındaki farklılıklara karşı bir duyarlılık eksikliği anlamına
gelmez, tözsel, özel bir birlik olarak insanlar ile soyutlanmış, biçimsel bir birlik olarak insanlar
arasında temel bir farklılık veya süreksizlik anlamına gelir. Evrensel ya da burjuva devlet, halk
arasında hiçbir ayrım tanımaz. Ama aynı zamanda kendisi ile kendi fiili gerçekliği arasında
hiçbir ayrım bilmez. Ve burada, sonunda modern sınıf ayrımında doruğa ulaşan, halkın
evrensel biçiminin anlamı ile onun evrensel içeriğinin gerçekliği arasındaki temel tohum
yatar. Proletarya, "şişman trans engelli yerli kadın" gibi değildir. Evrensel devletten dışlanmış
bir şey değildir; evrensel mübadele biçimi ile emekteki kendi öncül öncülleri arasındaki
çatışma.
Ancak sınıf ayrımından önce, modern politik farklılığa yol açan daha temel metafizik farkı
anlamak gerekir. Modern politik farklılık, birbiriyle ilişkili olsa da, modern sınıf
mücadelesinden önce gelir. Modern siyasi süreksizliğin kökenleri, habis veya gayri meşru
egemenliğin kalp kırıklığındadır. Bu, İngiliz İç Savaşı'nın çalkantılı tarihinde olduğu gibi,
hükümdarın kendi yaptırım koşullarıyla (din, miras, vb.) Bir zamanlar iyi olarak düşünülen her
şey gerçek dışı, gayrimeşru, yanlış vb. Ve sonra söz konusu kalp kırılmasına yanıt olarak
oluşan modern siyaset teorileri açısından gayri meşru (yani Hobbes, Rousseau, Locke, vb.).
Geriye kalan, herhangi bir somut veya kesin içerikten yoksun saf bir süreksizlik, politik varlığın
dokusunda her şeyi alt üst eden ve ardından dünya alt üst olan saf bir bozulmadır. Politika kutsal
olana ve (ona ihanet eden) ebedi olana kalbini kapatır ve geriye yalnızca çelişki kaygısı ve tamamen
kendisine hesap verebilir ve bilinebilir terimler ve araçlarla temellendirme zorunluluğu kalır. Politik
olanı uzun süre bilinemez ve ebedi olanın kucağına asan ilahi hak, kendi imkansızlığı nedeniyle, politik
olanı insan yapımı bir kurumsal yaptırıma askıya alan rasyonel modern devletle değiştirilir.

Kesin ve indirgenemez bir bölünme, modern siyasetin kalbinde, birliği yeniden tesis etmeye ve bu saf
süreksizliğe saf biçim vermeye yönelik paradoksal girişimlerde ortaya çıkar. Değişim ve düzene
bölünme, saf farklılığın saf forma dönüştürülmesi yoluyla kendi kendine bölünmesidir. Düzen, bir
yandan, tamamlanmış bir şey olarak alındığında, saf farkın saf biçiminden başka bir şey değildir. Öte
yandan değişim, bu aynı farkın duygulanışından başka bir şey değildir ve buna saf bir biçim verme
girişimi, (farkın saf biçiminden ziyade) başka türlü tözsel bir içerikle, yani eski rejimle (dolayısıyla Aynı
kuruluş araçlarıyla devrilmeye mahkum olan her düzen partisinin kaçınılmaz başarısızlığı, bugünün
muhafazakarı dünün liberalidir).

Ortak payda elbette biçimciliktir, onun için saf çelişki her şeyden önce hemen belirli ve tek yanlı bir
biçimde açıklanması gereken bir olanaksızlıktır. Yine de bu sınırlama, çelişkinin kendisinin gerçek ve
nesnelere içkin bir şey olduğunu söyleyen ölümsüz Marksizm-Leninizm bilimi tarafından paylaşılmaz.
Ancak bu biçimcilik yalnızca bir siyaset teorisi hatası değildir. Burjuvazinin tarihsel çağını ve bildiğimiz
şekliyle kapitalist üretim tarzını tanımlayan şey budur. Bu sadece dünyayı düşüncede temsil etmenin
bir yolu değil, gerçek dünyayla ilişki kurmanın bir yolu: Onun evrensel forma indirgenmesi
perspektifinden.

Söz konusu indirgemenin başarısızlığı, modernitenin tarihidir. Ve özellikle, -sol ve sağ olarak- kendi
bölünmesi, böyle bir indirgemenin imkansızlığına tanıklık eden modern siyaset tarihi. Ancak aynı
zamanda burjuvazinin ve kapitalist üretim tarzının tarihin nihai biçimleri olmasının imkansızlığını da
kanıtlar. "Sol ve sağ" arasındaki bu çatışmanın altında daha da derin bir şey, yani dünyevi bir şey yatar
ve devrimci değişim sürecinde istemeden de olsa kendini gösterir. Ve aniden, siyasi bölünmenin
topolojisi kafa karıştırıcı, baş döndürücü ve yönünü şaşırtır hale geliyor. Sol Sağ olur ve Sağ Sol olur.
Sis bombaları, görünüşe göre her yönden ateş ederek geceleri gerillaların konumunu belirsizleştiriyor.

Burjuvazi, evrensel biçimsel siyasi birliğe ulaşma yönündeki nafile çabasında, biçimin modern saflığına
hiç aldırış etmeyen bir tür teröristin kuşatması altında bulur. Partizan budur.
PARTİZAN DEVRİMCİSİ
Politik yelpaze, politik hizalanmanın metafizik teorisi olarak tanımlanabilir. Biçimciliği, gerçek
gerçeklikteki siyasi ittifak - yani gerçek siyasi güç, gerçek siyasi çelişkiler vb. ile ilgili olarak
kişinin hangi pozisyona sahip olduğu - ilkeler ile soyut değerler tarafından resmi olarak temsil
edilen siyasi ittifak arasında hiçbir ayrım yapmamasıdır.
Kesin olarak bilgi savaşı perspektifinden alındığında bile, belirli bir ideolojik eğilimin siyasi
olanla ilgili olarak gerçekte nerede hizalandığını doğru bir şekilde tespit edemez. Soyut
'değerler' ve ilkeler, resmi ve sözde tarafsız bir yelpazenin yanında yer alır. Belirli bir bilgi
modelinin, örneğin fiilen var olan durumun gerçek biçimiyle fiilen hizalandığı yeri kategorize
etmek yerine, ideolojik bilgiyi hayal ettiği veya olduğunu iddia ettiği yere göre kategorize
eder.
Örneğin, ekmek yumrularının hizalanması, toplumun nasıl yönetilmesi gerektiğini
düşündükleri veya yönetilmesini istedikleri ile tanımlanır. Ancak, bu tür "değerler"in
bilgilerinin şu anda fiilen yönetme biçimiyle ne gibi bir ilişkisi olduğuna hiç önem verilmiyor.
Karşıt görünebilir ve bu nedenle devrimci görünebilir, ancak bilgi biçimleri olarak mevcut
devlete meydan okumazlar. "Devletsiz bir toplumda yaşamamız gerektiğini düşünüyorum"
ifadesi, bir devletin büyük ölçüde hala var olduğu bir statükoyla görünüşte çelişkili
görünebilir. Yine de siyasi uyum, gerçekte devlet gücünün fiili biçimiyle hangi ilişkiye sahip
olduğuyla tanımlanır.
Uydurma ahlaki konsensüse dayalı siyasi gücün temellendirilmesi, mevcut modern devletle
tamamen uyumludur. Toplumun "nasıl olması gerektiğine" ilişkin "değerler", muhatabı
olarak toplumun belirli bir kesimini değil, aynı evrensel muhatabı olan modern devletle
toplum açısından aynı ifade konumunu paylaşır. Bir ekmek yumruğu, Başkan'dan farklı
olmayan bir şekilde Amerika ile konuşur. Bu nedenle, gerçek içerikte, ekmek yumruğunun
Başkan'ın gerçek (hayal gücü tarafından tercih edilmek yerine) yönetimi için bir propaganda
gücü haline gelmesi şaşırtıcı olmamalıdır.
Elbette hükümetin yaptığı her şeyi eleştiren bir anarşist olabilir. Yine de çoğu kez, söz konusu
bilgiler bile, "Açık Toplum"un yapmacık ahlaki konsensüsüne tabi olan ve uzun süredir devam
etmekte olan politika oluşturma aygıtının elden geçirilmesiyle aynı çizgidedir. söz konusu
eleştirilerin asıl siyasi içeriğini belirleyen şey, yapılan eleştirilerdir. Politikalarını ve kararlarını
eleştirirken bile modern devlet iktidarıyla tam bir uyum içinde olabilirsiniz çünkü onları
eleştirme biçiminiz, onun öznel bakış açısını bilinçte yeniden üretebilir.
Bu nedenle, gerçek siyasi uyum ile resmi siyasi uyum arasında keskin bir fark vardır. Gerçek
siyasi farklılık, kendisini aynı resmi siyaset haritası üzerinde farklı konumlarda değil, gerçek
siyaset ile haritanın kendisi arasında gösterir. Bu aynı zamanda gerçek bir solculuk ile
solculuk arasında ciddi bir fark olduğu anlamına gelir (aynı şey Sağ için de geçerlidir). Solculuk
ve Sağcılık, herhangi bir gerçek Sol Kanat ve Sağ Kanat pozisyonu hakkında gerçeği
söyleyemeyen, resmi siyasi ittifak ideolojileridir.
Kişinin ideal duruşuna değil, gerçek, öznel duruşuna dayanan gerçek bir siyasi konum,
herhangi bir resmi siyasi temsil sürekliliğine dayandırılamaz. Gerçek siyasi bölünme, yalnızca,
Clausewitz'in anladığı gibi, mutlak bir düşmanlığa veya çelişkiye dayanan keskin bir
süreksizliğin bulunduğu yerde başlar. Dolayısıyla alternatif bir siyasi yelpaze oluşturmak
imkansız. Politik yelpazelerin kendileri politiktir. Ve siyasi yelpaze, gerçek hizasında solcu
olmasa da, doğası gereği "solcu"dur.
Solculuk, sol kanat hizalanmasının bir teorisi veya ideolojisidir. Tüm modern siyasetin
kökenleri, siyasetin içerikte hiçbir ayrım gözetmeyen saf biçime tamamen eşitlenmesini
gerektiren devrimci bir değişime dayandığından, herhangi bir modern siyasi uyum teorisi
"solcu" olacaktır. sol kanat', modern siyasi formun sınırlarının dışında konumlanmış bir siyasi
uyumsuzluktan başka bir şey değildir. Dolayısıyla solculuk, modern siyasetin kendi gerçek
kökenleri ve dolayısıyla gerçek başkalığıyla başa çıktığı bir ideolojiden başka bir şey değildir.
Sol, modern bir değişim politikası ya da siyasi modernitenin asi bir yolu olarak tanımlanabilir.
1789 Fransız Devrimi sırasında, değişim politikası anında devrimciydi, dünyayı değiştiriyordu.
Hiçbir modernite kurumu kurulmadığı için, bu politikaya katılmak, gerçekten yeni, gerçekten
eşi görülmemiş bir şeye, gerçekten kararsız bir sonuca katılmak demekti.
Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra liberal demokrasinin nihai olarak sağlamlaşmasıyla, 'değişim
siyaseti' aslında bir anlamda muhafazakar hale geliyor. Modernitenin yerleşik kurumları,
"siyasi ilerleme ve değişimi" kaçınılmaz kılıyor. Nihayetinde solculuk, zaten siyasetin dışında
kurulmuş bir gündemi yerine getiriyor.
Öte yandan Sağ, modern bir düzen siyaseti ya da siyasal modernliğin metafiziği ile
tanımlanabilir. İlk Sağcı Hobbes'du. Fransız Devrimi sırasında Sağcılar, Thermidorcular ve
kralın yalnızca yönetici sınıfın kuklası olduğu İngiliz modelini taklit etmek isteyen burjuvazinin
unsurlarıydı.
Ancak liberal demokraside yerleşik siyaset düzeyinde kalıcı düzen bozulur. Bu nedenle, daha
derin ve daha temel türden bir düzen aranmalıdır. Ancak daha sonra, İslam'da daha derin bir
düzenin bulunduğu 1979 İran devriminde olduğu gibi, muhafazakarlar devrimci
(muhafazakar devrimci) olurlar.
Carl Schmitt'in partizan teorisine girin. Partizanlık, internet gerizekalıları onu aptal küçük
'siyasi yelpazelerinde' nereye yerleştirmeye çalışırsa çalışsın, siyasi bir hizalanmadır. Partizan,
modern devletin kökenini (resmi değil) gerçek öncüllerine geri döndürerek tekrarlayarak
halka iner.
Partizanlar solcu değildir. Ama sağcı da değiller. Düzensiz Partizanlar, düzenli ordunun
standartlaştırılmış düzenine karşı duruyor. Düzenli ordu (düzen) açısından bakıldığında, bir
kaos gücüdür. Ama derinden dünyevi, dünyevi, ulusun toprağına ve kırsal yaşamın daha
derin düzenine derin bir bağlılıkla.
Ancak bu düzenin nasıl kurulacağı hep muammadır. Partizan, gerçek bir değişim gücüdür,
tam da kendisini gerçekten ebedi olana dayandırdığı için. Ebedi yaratıcıya bağlı İslami
partizanları veya adalet ve haysiyet gibi ebedi ilkelere bağlı Che Guevara gibi partizanı bir
düşünün.
Solcu, bu gerçek düzeni ve onun siyasi modernitenin kurumları tarafından zaten kurulmuş
hale gelme biçimini olduğu gibi kabul eder. "Devrimci" solcu, bir Windows güncellemesinin
düzenliliği ve bayağılığıyla değişimi başlatır. Ancak partizan, gerçek ve doğru düzen ile aktif
bir ilişkiye ve dolayısıyla devrimci değişimin öncülleriyle aktif bir ilişkiye sahip olmayı
sürdürür.
Partizan nihayetinde solcudur, çünkü onlar devrimcidir. Yine de partizanın solcu doğası ikincil
ve tesadüfidir. Nihayetinde solcu olarak kodlanıyorlar çünkü devrimci bir siyasi değişim süreci
içindeler. Ama öte yandan, modernitenin antagonizmasının düzene çözümlenmesi olan
hakkın özgün özünü yerine getiriyorlar - yalnızca sağcıya tamamen aykırı bir şekilde: Düzene
çözüm, devrimci partizanlığın bir jesti haline geliyor.
Ve böylece partizanla birlikte, burjuva modernitesinin siyasi yelpazesinde en temel bozulma
ortaya çıkıyor. Partizan, tamamen yeni bir siyasi uyum boyutu getirerek sol ve sağ arasındaki
bariz çelişkiyi çözen, körü körüne gelir. Solu ve sağı "birleştirmez" veya "sentezlemez", bunun
yerine aralarındaki çelişkiyi kökten yeni bir biçime sokar. "Sol ve sağ" ayrımını, bu ayrımı
tamamen yeni bir hegemonik karşıt siyasi alan sürekliliğine eklemleyerek yerinden eder.
Dolayısıyla partizan, modern burjuva siyaseti açısından yıkıcı bir şeyi temsil ederek gerçekten
ve kökten devrimcidir. Partizan değişimi somutlaştırır, değişimdir, ancak değişim, mevcut
düzenin ortadan kaldırılması veya çözülmesi biçiminde, gelişimini gerçek sonucuna doğru
hızlandırır. O, tarihin sonundaki siyasi faildir ve onun için değişim, modern devletin
şekillendirebileceğinden daha ebedi bir düzenin gelişiminde bir andır.
Bu arada solcular, bazı doktrinlere, bazı ilkelere, bazı soyut değişim teorilerine, evcilleştirilmiş
değişime, kendi iyiliği için damıtılmış değişime inanırlar. Ve fiili gerçeklikte, hiçbir siyasi
değişime katılmazlar. Gerçekte durgunluğun çürümesi olan değişim dinini benimsiyorlar.
Solcu aslında partizanın en büyük düşmanıdır, sadece zıt değerlere sahip oldukları için değil,
zıt öznelliklere sahip oldukları için. Solculuk, nihai değişim biçimi olduğu varsayılan şeye
dayanan burjuva politik ideolojisinin en yüksek gelişimini temsil eder. Solculuk, Amerikan tek
kutuplu emperyalizminin ideolojisidir, yalnızca tüm siyaseti değil, tüm kültürü, toplumu vb.
Solculuk, siyaseti partizanlığa değil, sözde evrensel bir ahlaka dayandırır ve temel kalıcı
gerçek olan siyasi uzlaşmazlık, solcunun kendini beğenmiş, kendini beğenmiş üstünlük
duygusunu haklı çıkarır. Politik çatışma sürüyor - siyaseti temel alan herhangi bir temel çelişki
yüzünden değil - ama insanlar solculuğun sözde evrensel değerlerini kabul edemeyecek
kadar gerici, fazla faşist, fazla ahlaksız veya fazla aptal oldukları için. Solculara göre
düşmanlık, herhangi bir somut mücadelenin dost-düşman ayrımına değil, kendi söylemsel
topluluklarının dışında kalan herkese yönelik, yapısal olarak Avrupa'nın en kötü yönleriyle
aynı olan, kısır, vahşi bir insanlık dışı davranıştır. ırkçılık ve Nazizm.
Dolayısıyla, sözde partizanları yok etmek için tasarlanmış bir tür katil gözetleme robotu olan
evrensel modern devletin fail bir tezahürü olarak, siyasi partizanlar için gerçek mutlak
düşmanlığın özlü hedefini temsil ediyorlar. Partizanların paylaştığı solcu düşmanlığı sadece
ideolojik görüş ayrılıklarına veya değer çatışmalarına dayanmıyor. Tek görevi partizanları
devlet düşmanına karşı saf dışı bırakmak ve ortadan kaldırmak olan bir muhbire karşı saklı
düşmanlık gibidir. Belirli bir düzeyde kişisel bile değildir. Zıt öznelliklerinin hizalanması, onları
mutlak bir yok etme savaşında karşı karşıya getiriyor.
Solculuk, katmanlara ayrılmış sosyo-politik alanı geleneksel pürüzsüz alana yassılaştıran bir
seviyeleme ve standartlaştırma ideolojisidir. Bu nedenle, evrensel gözetimin bir aracısı olan
solcu, evrensel siyasi formun topografyasında (düzeltilecek, yani #BLM!) siyasi çekişme,
uzlaşmazlık ve çelişkinin her noktasını bir çizgi haline getiriyor. Düzensiz partizan, doğası
gereği uzlaşmaz çelişki noktalarını işgal eder ve bu nedenle konumunu biçimden çok içeriğe
göre konumlandırır. Partizanın herhangi bir "siyasi yelpaze"ye veya siyasetin temsiline saygısı
yoktur, siyasi uzlaşmazlığın kendisini cisimleştirir.
Politik uyum içindeki sınıf mücadelesi bu nedenle solculuk ve partizanlık arasında
anlaşılabilir. Evrensel devlet ile sivil toplum arasındaki çelişkide iki karşıt uzlaşma vardır:
Burjuvazinin tarafında durmak, çelişkiyi devletin sınırsız evrenselliği terimleriyle ifade eden
evrensel devletliğin genişlemesidir (devlet yeterince "büyük" değildir). ). Proletaryanın
yanında duran şey, çelişkiyi burjuva devletinin (yani tarihin çöp kutusuna atılmaya mahkûm
edilmiş olarak) modası geçmiş olması terimleriyle ifade ederek, sivil toplumun bir gerilla
savaşı alanına dönüşmesidir.
Sivil toplum, evrensel devletle uyumsuz ya da onunla uyumsuz olarak karşılaştığı ölçüde, sivil
toplum evrensel devletle yamalanması gereken bir güvenlik kusuru olarak karşı karşıya gelir.
Bu ilk olarak, askeri-polis yetkilerinin büyük ölçüde genişletilmesi biçimini alır ve bunların
arasında gözetleme de vardır. Ancak kültürel cephede, evrensel devletle uyumlu, tamamen
sterilize edilmiş yapay veya kurumsallaşmış bir sivil toplumun genişlemesi biçimini de alıyor.
Tarihsel sınıf mücadelesinin gelişiminin hızlanmasının belli bir noktasında, sivil toplumun
gerçek varlığı bir ulusal güvenlik krizi haline geldi.
Devletin egemen iradesine doğrudan tabi olmasalar da biçimleri ve yapıları gereği doğası
gereği olan STK'lar, akademik, kar amacı gütmeyen, aktivist vb. sivil toplumu uyumlu, sterilize
edilmiş, şeffaf, açık ve açık bir biçime süzmek için mekanizmalar tasarlamak. Silahlı partizan
savaşçılara karşı kendisini askeri olarak başarıyla güvence altına alan ve dahası sivil toplumu
(protesto, huzursuzluk vb.) uyumlu, sterilize edilmiş bir biçime kavuşturan burjuva devleti,
partizanlığı imkansız hale getirmiş görünüyor.
Partizan ve burjuva devletinin diyalektiği bir köstebeği vurma oyunu gibi düşünülmelidir.
Partizan, devletin bakmadığı her yeri işgal eder ve bu yerler sezgisel olarak soyut yer altı
uzayı biçiminde temsil edilebilir. Modern coğrafyanın en yüksek kavramı olan küresellik,
malların, insanların ve en önemlisi bilginin kolaylaştırılması için tüm egemen devletleri
bağlayıcı düğümler olarak hizalayan bir tür ağ olan açık ve soyut alanın pürüzsüz ve yerel
olmayan sürekliliğine atıfta bulunur. Zirvede, cenneti ve dünyayı birleştiren, finansal
sermayenin çağdaş değer biçimi (yani petrodolar) yatıyor.
Dolayısıyla Amerikan egemenliği, Amerikan tek kutuplu sisteminin zirvesinde yer almıyor. Bu
kavram, hâlâ dar Hobbesçu politik metafizikle sınırlı kalır. Amerikan tek kutuplu sisteminin
zirvesinde, hayali sermayenin veya Wall Street ve City of London merkezli küresel finans
ağının yeniden üretilmesi yatıyor; evrensel yeniden üretiminin ve dolaşımının sürekliliği.
Politik olarak konuşursak, Amerikan tek kutupluluğunun küreselliği, eklemlenmesini veya
ifadesini açık toplum kurumlarında bulur (ve operasyonel güvenliğini derin devlette bulur) -
ki bu kurumlar, Gramsci gibi, kültürel hegemonyasını esas olarak kurar.
O halde siyaset, bu kültürel hegemonyadan aşağı doğru hareket eder ve bu, başlangıçta
politika oluşturma biçimindedir. STK'lar, düşünce kuruluşları, üniversiteler, lobiciler vb. - tek
kutuplu küreselciliğin tüm tezahürleri (CIA'nın Rockefeller kara parasını aklamasının
yardımıyla var olan) başlangıçta devletin şeklini değiştirmez. Ancak bireylerin nasıl seçildiğini,
yasaların nasıl yapıldığını ve hangi politikaların yürürlüğe girdiğini değiştirirler. Tek kutuplu
sistemin zirvesinde duran hayali sermaye ve onun yeniden üretimi, kör bir birikim süreci de
değildir. Giderek artan bir şekilde ekonomik bilgi sinyali biçimini alıyor, kendisini son derece
dinamik bir ekonomik planlama biçimine dönüştürüyor, bilgiyi kredi dağıtımı için işler hale
getiriyor.
Aslında bilgi, tarihin sonundaki modern estetiktir, politik olsun ya da olmasın, biçimlerin nihai
biçimidir. Açık Toplum, temelde bir bilgi aklama ağıdır. Bilgi - içkin oluşum - modern evrensel
formun iç patlamasıdır. Kapitalizmin yaratıcı yıkımına uygun olarak, bu iç patlamanın kendisi,
değer-biçiminin yeniden üretimi amacıyla işlevselleştirildi: Açık ve özgür bilgi, uyumlu bilgi
anlamına gelir, yani modern biçimle (soyut, olumsuz, evrensel, vb.). Bilimin, evrensel
değerlerin, finansın vb. bilgileri metonimik olarak tek kutupluluğun Tanrılığı ile ilgilidir.
Açık bilginin saf ve damıtılmış ideolojisi olan solculuğun önemi burada yatmaktadır. Solculuk,
bilime, açık değerlere, en son haberlere (Ukrayna, #BLM, vb.) güvenmek anlamına gelir -
zihni tek kutuplu sistemle tamamen hizalayan kesin bir bilişsel bozukluk. Solculuk, Fransız
Devrimi'nde ortaya çıkan tarihsel sol siyasetin gerçek varisi değil, daha çok statükoya uygun
enformasyonu sürekli bir toplum üzerinde öne sürerek siyasal ve kültürel değişimin etkisini
topluma dayatan bir bilgi güvenliği makinesidir. bir akış halinde askıya alınır. Böylece değişim
etkisi, ölü bir düzenin, üretici güçlerin gelişmesi nedeniyle giderek daha fazla elinden kaçan
canlı bir düzene empoze edilmesinden kaynaklanır.
Solculuk, en son “açık” gündemin gerçek tarihsel değişimi oluşturduğuna göre bir tür zihinsel
geriliktir. Oysa gerçekte böyle bir gündem zaten siyasetin dışındadır ve önceden tamamen
öngörülebilir. Açıklık cilası, şiddetli bir güçle bastırdığı gerçek başkalığa ve gerçek tarihsel
değişime yönelik radikal bir kapalılığı gizleyen "açık" küresel sistemin doğası tarafından
belirlenir. Solculuk, Amerikan tek kutupluluğunun muscadin'i, ölüm mangası, beyaz
terörizmidir ve bilgi üreticileri ve tüketicileri olarak sistemle doğru uyumunu sağlamak için
toplumun tüm sektörlerini 'açmak' için gönderilmiştir.
Bilgi, modern savaşın en önemli savaş alanı haline geldi. Hem silahlı mücadele hem de sivil
toplumdaki konumundan kök salan partizan devrimci, enformasyon savaşına çekildi. Bilgi
savaşı, modern savaşın nihai biçimidir, çünkü evrensel modern biçimin kendisinin içkin bir
çekişmeye maruz kaldığı alandır. Şimdiye kadarki tüm savaş alanlarında, modern devlet kendi
iradesini, harekât yeteneklerini ve kimliğini kullanma alanı ile bunun dışındaki suçluluk alanı
arasında temel bir ayrımı verili kabul edebilirdi.
Yine de bilgi savaşı çağında, modern devlete içeriden sızılıyor. Bilgilendirme, yani halkın
bilincinde şekil ve gerçeklik alma yeteneği, partizan bilgi savaşçıları tarafından (yani 2016 ve
2020 seçimleri) düzensiz vur-kaç, sürü vb. taktiklerle doğrudan ele geçirilebilir. . Tabii ki,
partizan temelde genel olarak siyasi (yanlış) bir uyumdur - ancak enformasyon savaşı
bugünün partizanı için en gelişmiş (ancak hiçbir şekilde özel olmayan) faaliyet alanını temsil
eder. Bu, küresel sistemden kopmanın bilinç düzeyinde hemen mümkün hale geldiği alandır -
sosyologların "radikalleşme" dediği bir süreç.
Bir kutupluluk kategorisi olarak hizalanma, kişinin belirli bir küreselliğin sürekliliği ile ilgili
konumuna atıfta bulunur. Küresel uyum sistemi, kentsellik ve kırsallık arasındaki ilişkinin çok
atipik bir coğrafi biçimini içerir. Mesafeyle ayrılmış alanlar olmaktan ziyade (çoğu zaman öyle
olsalar da), esasen küresel süreklilikle bağdaştırdıkları ilişkiyle ayrılırlar. Dolayısıyla,
Idaho'nun ortasındaki bir Airbnb bir bakıma "kentsel"dir ve Los Angeles'ta çürüyen bir
mahalle bir bakıma "kırsal" olabilir. . "Göz ardı" (yani "geçiş devletleri") olarak, İslami
köktencilikten Milis Hareketine, bugaloo çocuklarından siyah gerilla hareketlerine (dahil
olmak üzere) habis egemenliklere veya karşı-hegemonik, partizan siyaset türlerine yol açma
potansiyeline sahiptir (erken panterler dahil).
Carl Schmitt'in partizan kavramının sınırı, onun Hobbesçu biçimciliğinde yatar - partizanı ne
olmadığı dışında tanımlayamaması, yani yalnızca standartlaştırılmış düzene karşı koyması, bir
tür nedensiz isyan olması. Düşmanlık kavramının dayandığı dost-düşman ayrımı, gelenek
dışılık anlamında partizan tanımının yanı sıra, partizan karşıtı operasyonlar açısından partizan
kavramını temsil etmektedir. Ancak partizanlık, yeni bir evrensel devlet biçimi -Kojevean
İmparatorluğu, kutupluluk veya belirli küresellik- tarafından çağrılan bir tür siyasi özneyi
temsil eden yerleşik siyasi ayrımın Hegelci bir şekilde ortadan kaldırılmasıyla da
tanımlanabilir.
Kırsallığın verimli toprağı, belirli ve özel bir küreselliğin -küreselciliğin evrensel açık toplumu
değil, çevrelenmiş ya da çok özel sınırlamaları, yaşam tarzı ya da dünyevi karakteri tarafından
tanımlanmış bir toplum- tohumunu doğuran şeydir. Erken modern dönemin Moğol sonrası
Asya Kara İmparatorlukları ve onları birçok yönden yeniden canlandıran modern Komünist
devletler, tam olarak bu tür bir evrensel devletlik biçiminde tanımlanabilir. Evrensel modern
devletin kesin sınırlamasını ve gerçek temelini temsil eden kırsallık, habis egemenliklere yol
açabileceğinden, modern devlet tarafından acımasızca hizada tutulmalıdır. Kırsal yaşamın
aptallığı ve sıradanlığı sürdürülmeli ki salgın çıkmasın. Bu nedenle, kırsal kesimdeki insanlar
modern bireysel özneler değil, bir tür çiftlik hayvanı muamelesi görüyorlar. Dolayısıyla,
modern evrensel biçimin sınırı, onun için aynı zamanda bir düşmanlık, suç, terörizm ve habis
egemenlik ("Faşizm") alanıdır.
Ancak Moğol evrensel devletçiliği için devletin sınırı, yetersizliğinden çok kimliğinin ve
karakterinin damgasıdır. Yaşamsal gücünün kaynağıdır. Modern devlet, uzak durmak ve kırsal
yaşamdaki kendi kaynağını inkar etmek üzerine kuruludur. Ancak Kara İmparatorluğu'nda
kaynak ile hükümdar arasında açık bir anlaşmazlık ortaya çıkar çıkmaz, hükümdar derhal
tahttan indirilir (Yuan hanedanının Ming tarafından devrilmesi durumunda olduğu gibi) -
uzun süreli büyük bir baskı durumu mümkün değildir. Kara İmparatorlukları, bu nedenle, bir
halkın özel gerçekliği pahasına standart bir düzen empoze etmek yerine, kendi temelinde
düzen yaratan Partizan İmparatorluklardır: Evrensel devlet, yalnızca biçimiyle değil, kendi
gerçekliğiyle tanımlanır. Biçimi aslında bu gerçeklik tarafından tanımlanıyor. Bu
İmparatorlukların egemenliklerinin kendileri, kendi öncüllerini yapay bir şekilde kurmaya
boşuna çabalayan resmi bir varlık "durumu"ndan ziyade, içerik olarak gerçek temellerini
oluşturan dünyevi gerçeklik tarafından tanımlanan, doğası gereği partizandır.
İçinde bulunduğumuz çok kutupluluk çağı, Asya Kara İmparatorluklarının tarihsel
sürekliliğinin bozulmadan kaldığını ve -sömürgecilik, modern çatışma, yoksullaştırma ve
Batı'ya boyun eğdirme biçimindeki- gerilemelerinin yalnızca geçici ve geçici bir işaret
olduğunu ortaya koydu. tarihsel gelişimlerinin uzun sürecinde. Amerikan küreselciliğinin tek
kutuplu sistemi şimdi belirli küreselliklerin -soyut biçimsel evrensellik kibri olmaksızın
Amerikan küresel sisteminin tüm dinamizmini, teknolojik ve kültürel gelişimini vb.
bünyesinde barındıran zıt ve benzersiz kutuplar- ortaya çıkışıyla karşı karşıyadır. Sözde
"Faşizm"in gerçek, maddi ve yaşamsal kaynağı burada yatıyor: Amerikan tek kutuplu
sisteminin kendi iç çelişkileri sayesinde nesnel çöküşü.
Kötücül egemenliklerin - haydut devletlerin - yarattığı gerçek tehdit, onların jeopolitik
anarşist olmaları değil, tamamen zıt ve farklı kutuplarla aynı hizada olmalarıdır; mübadele
değerinin "açılması" ile sonuçlanmak yerine, belirli "kapalı" karakter, gelişme için gereklilikler
ve halklar arasındaki etkileşimle doruğa ulaşır. Nihayet kötücül küresellikte (kızılötesi
sembolün ne anlama geldiğini hiç merak ettiniz mi?), belirli uygarlıkların ve halkların
gelişmesine gebe küresellikle doruk noktasına ulaşan tarihin bu gerçek sonu, içinden tüm
karşı-hegemonik güçlerin çıktığı habis "içkinlik düzlüğü"dür. siyaset gelecekten doğuyor.
Sol ve sağ arasındaki ayrımın yerini, (siyasi gerçeklikte giderek artan bir şekilde "apolitik bir
Merkez" biçimini alan) Solculuk ile Partizanlık arasındaki ayrım alıyor; Böyle görünüyor,
herhangi bir mistik "Nazbol girdabından" ya da faşizmin derin metafiziksel öneminden değil -
ama son tahlilde modern siyasi formun kendisinin bir reddini temsil etmesinden dolayı.
"Üçüncü konum senkretizmi"nin aksine, partizan siyasi ideolojiler tam olarak kaotiktir ve
yalnızca modern siyasi bilinç açısından öngörülemezlikleri ile tanımlanırlar.
Bugünün partizanlığı "aşırı sağ" ile ilişkilendirilirken, bunun tek nedeni, şimdiye kadar her
partizan ideolojinin, ayrı ayrı ele alındığında, partizan siyasi mücadelesini hareketsiz kılan bir
tür kült, dogma, kafa karışıklığı veya iktidarsızlıkla sonuçlanmış olmasıdır. Komünist
Manifesto'da özetlenen sosyalizm. Gerçek düzene geri dönmeye veya gerçek düzeni
keşfetmeye çalışan siyasi ideolojiler, hakim olan "Solcu" ideolojiye karşı uydurulmuştur. Yine
de bireysel olarak ele alındıklarında, herhangi bir meydan okuma oluşturmazlar. Birlikte ele
alındıklarında, yalnızca statükoyla düşmanlığın genel biçimini temsil ederler ve bu nedenle
birlikte, "aşırı sağ" olarak temsil edilirler - liberal bilinç (ve kabul etmek gerekir ki, bazı
marjinal ideologların kendileri) için "uçurum". Nazizm ile biter. Yine de bu partizan
ideolojileri birlikte ele alındığında tanımlayan herhangi bir genel aşırı sağ siyasi ideoloji değil,
yalnızca (potansiyel olarak) habis siyasi egemenliğin genel biçimidir.
Dünyanın dört bir yanındaki siyaset küreselleşti, yani Amerikanlaştı. Solculuk, solcu
partizanların Amerikan emperyalizminin en zorlu muhalifleri olduğu Latin Amerika'da bile,
giderek aynı anlama geliyor. Bugün Alman solculuğu, Amerikan türünden ayırt edilemez; bu
arada, AfD gibi "aşırı sağ" partizan hareketler, yerli Doğu Alman Komünist geleneklerini geri
kazanma girişiminde bulunuyor. Ve bu eğilim hızla dünyanın her köşesine yayılıyor. Amerika
Birleşik Devletleri de dahil olmak üzere, modern çağın en büyük siyasi yeniden düzenlemesini
temsil eden hemen hemen her ülkede modern siyaset içinde kesin bir çatışma yaşanıyor.

KIZIL AMERİKA GÜNEŞİ

Amerika Birleşik Devletleri'nde MAGA Hareketi, partizanlığın münhasır Amerikan biçimi
olarak tanımlanmaya başlandı. İyi bilindiği gibi, hemen hemen her seçim döneminde
Cumhuriyetçiler ve Demokratlar arasındaki ayrım, Clauswitzeci mutlak düşmanlık temelinde
hiçbir zaman gerçek bir siyasi ayrım anlamına gelmemiştir. Partizanlık, yani ateşli siyasi
taraflılık, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki kesin dönüşünü, küresel canavarın göbeğine
yeniden gerçek siyasi düşmanlığı ve farklılığı yeniden sokan MAGA hareketinde yaptı.
Kökenleri oldukça rastlantısal bir kesişen koşullara dayanan, Donald Trump'ın 2016'daki
başkanlık seçimlerinde hareket, Birleşik Devletler'de olası her gerçek karşı-hegemonik
ideolojik eğilime ev sahipliği yaptı.
MAGA, karasal Amerika, tuhaf Amerika, alternatif zaman çizelgesi Amerika, diğer Amerika,
üst geçit Amerika vb. tarafından tanımlanmaya başlandı ve küreselci Birleşik Devletler'in bir
tür habis tulpa'sı olarak ortaya çıktı. Amerika liderliğindeki küresel sistemin kendisiyle bir
şekilde uyumlu olmayan ve tek kutuplu küresel sistemden kesin olarak ayrılabilecek ve
tabuta son çivisini indirebilecek bir tür egemenliğin tohumunu taşıyan karasal bir versiyon.
Sanki Amerika, yalnızca karanlık ötekini (karanlık öteki, küreselci düzendir!) ifşa etmek için
eşeysiz bir üreme sürecinde kendisiyle bölünmüş gibidir. Bunun temelinde de, küreselcilerin
ilk etapta sırtlarında iktidara geldiği ve dolayısıyla onlarla bitmemiş bir işi olan Amerikan işçi
sınıfından başkası yoktur.
MAGA hareketi, şimdiye kadarki egemen temsillerinden vazgeçen bir halkın hareketi olarak
şekillendi ve bu nedenle, şimdi gerçek kutuplarının çağrısını almak için mücadele eden bir
halk. Unsurlarından yoksun dengesiz bir boşluk gibi, gökyüzüne uzanan bir sürü çelişkili
hurafeler doğurur ve hükümdarların, devletlerin ve kutupların kendilerini doğurduğu
topraktır. Küresel sistemin mimarları için Amerikan işçi sınıfı en çok gözden kaçan ve hafife
alınan unsurdu, ama sonuçta o, New Deal'ın bayındırlık işleri ve altyapısının yanı sıra
Amerikan ekonomisinin gerçek temeli ve motoruydu. Rockefeller'lar gibi "ilerici
küreselciler"in abartılı tasarımları onları kanıksadı. Sermaye birikiminin topraktaki kendi
öncüllerinin tükenmesine yol açtığı, Marx'ın tarif ettiği endüstriyel kapitalizmde yaratılan
metabolik yarılma örneğinde olduğu gibi, MAGA hareketi devlet ile kendi popüler öncülleri
arasındaki politik metabolik yarığın ürünüdür. .
Temel soruyu ön plana çıkarıyor: Amerika bugünkü haline ulaşmak zorunda mıydı? Ya da aynı
öncüllerden yola çıkarak tamamen farklı bir sonuç mümkün olabilir miydi? Amerika'yı
Yeniden Büyük Yap, gerçekten zarları yeniden atmak, Amerika'nın kökenini (tüm Deleuzecü
çağrışımlarla birlikte) tekrarlamak, Amerikan tarihini sıfırlamak anlamına gelir. Amerika'yı
atasının insafına bırakın. Hiçbir şey, "Amerika hiçbir zaman büyük olmadı" sloganından daha
fazla orta sınıf cüce bilincinin ve tarihsel nihilizminin işaretini gösteremezdi. Amerika
harikaydı. Şimdi göründüğünden başka bir şeyken, başka bir şeye dönüşerek gizliyken,
hatırlamak imkansız olduğu için unutulmuş bir zamanda harikaydı. Bir zaman geçti, kayıp bir
geçmişin yıllıklarında sonsuza dek yankılandı, kayıp ama yine de deja vu gibi hissettirdi -
gelecekten bir iz hatırası gibi. MAGA burada gerçek Amerika'da var, burada yalanlar
imparatorluğunda değil: En temel ve kurucu yalanı, Tinin en yüksek gerekliliğinin kokuşmuş
modernitenin şimdisinde doruk noktasına ulaştığı fikrinden ibarettir.
Bir slogan olarak "MAGA"ya yönelik tiksinti, maddi gerçekliğe boyun eğmek istemeyen bir
sınıfın duygularına ihanet ederek, diyalektik olmayan hamkafalığın ve gözlük takan züppeliğin
en temel düzeyini açığa vurur. 'Demokratik sosyalistler'in ve solcuların gözde tınısı: "Başka bir
dünya mümkün!" soylulaştırıcıların ve konumlarını herhangi bir gerçek gerekliliğe
dayandıramayan havalı sosyal asalakların tekbenci kaçışıdır. MAGA, sanal projeksiyonunun -
büyük Amerika'nın - somut gerekliliğe ve dolayısıyla gerçek bir şeye dayandığını açıkça ortaya
koyuyor; bu nedenle, teknik olarak tarihte hiçbir zaman onu tanımlamaya yetecek tek bir
nokta olmasa bile, yeniden büyük hale getirilmesi gerekiyor. bu büyüklük MAGA bir zaman
dilimine geri dönmek istemiyor, kötücül bir egemenden yoksun olan ('Büyük MAGA Kralı'
Trump'ta buldukları) teknolojik Amerikan zamanının öncüllerine geri dönmek istiyor. MAGA,
küreselci açık toplumun sınırsız "açık Atlantik denizinde" doruğa ulaşan kronolojik "Amerikan
ilerlemeciliğinin" tamamen tersine çevrilmesini temsil ediyor, engebeli ve nihayetinde
metalik Dünya'ya doğru geriye doğru kıvrılan zamansal bir akış oluşturuyor.
Altınla olan ilişkisiyle tanınan Donald Trump'ın bu hareketin sembolik koruyucu azizi olarak
ortaya çıkması bile komik bir ironi. Belki bir gün, Amerikan bayrağının renkleri, Atlantik
sularından Dünyevi, metalik altına bu simyasal dönüşümü sembolize etmek için maviden
altına dönüşmelidir. Ne de olsa Altın, en mükemmel Dünyevi Mal olarak tellürik toplumların
nihai temel ilkesidir, insanların Dünyevi çalışmalarından yayılan egemen parlaklık, aynı
zamanda nihai itici amacı olan çalışmanın ürünüdür. Gerçek zenginlik olan altın, yine aynı
nedenle, işçi diktatörlüğünü temsil eden bayraklarda ortak bir renktir. Ve MAGA, tartışmasız
Amerika'da var olan tek işçi hareketidir. Amerikan işçi sınıfı (emek gücünü artırma araçlarına
-kamyonlar, aletler, vb.) sahip olmasıyla tanımlanan "meka proletaryası", MAGA'nın onsuz
siyasi bağımsızlık gücüne sahip olamayacağı temel çekirdeği oluşturur. Onsuz, onu
çevreleyen diğer tüm sosyal tabakalar, varlıkları için bağımsız bir zemine sahip olmadan
kolayca rüzgara dağılırlar.
Küçük işletme sahipleri bile (Chapo'nun sınıflandırılmamış, lümpen-burjuva malformoidleri
tarafından 'tekne satıcıları' olarak adlandırılanlar), MAGA işçi sınıfının büyük çoğunluğunun
sahip olduğu Açık Toplumdan aynı sosyal bağımsızlığa sahip değiller. Emeğin en acil ve genel
özlemlerini temsil eden MAGA hareketi, başlangıçta imalatın geri dönüşü ve endüstriyel
üretimin yeniden canlanması talebiyle karakterize edilir. Ancak liberal entelijansiya arasında
yaygın olan yaygın bir sahte Marksist analiz olan yalnızca "eski işlerin geri dönüşü" arayışı,
MAGA'nın özlemleri söz konusu olduğunda yalnızca yüzeyi çiziyor. Zamanın çarklarını geri
döndürmeye yönelik naif bir girişimden ziyade, imalat işlerinin geri alınmasını talep etmek,
gelişiminin temeli mevcut ekonomik kalkınmayı yönlendirmekten tamamen farklı amaçlara
ve amaçlara dayanan tamamen farklı bir zaman çizelgesi oluşturma arzusunu ortaya koyuyor.
ve bu nedenle, egemen gücün tamamen zıt bir temeli. MAGA hareketinin asıl özlemi yeni bir
güneştir, şafağı retrokronik olarak gece gökyüzünde önceki kapanışını belirleyen kızıl bir
güneştir.
Kızıl güneş - veya kızıl yıldız - Komünizmin en kalıcı ve temel sembolüdür. Komünizm, yabancı
ama aynı zamanda teğetsel olarak tanıdık bir güneşin gelişi, kapitalist modernitenin saf
formunun kesintisiz devamının aniden kesilmesi anlamına gelir. Komünizm, kaybolmuş ve
unutulmuş bir geçmişi uyandırır, ilk olarak Sovyet bilincinde insanlığın devrimci tarihi olarak
temsil edilir (Bolşeviklerin ilk önlemleri arasında Fransız devrimcilerin heykellerinin dikilmesi
vardı, bu arada Spartacus balesi bugünün Kırsal Rusya'sında hala popüler bir şekilde
oynanıyor) . Bu ideoloji, başkentini yeniden tarihi Moskova'ya taşıyan, Korkunç İvan ve
Aleksandr Nevski'nin şanlı geçmişini, bir zamanlar Asyalı geri kalmışlığın sembolü olarak
görülen Romanov hanedanının artık kabul edildiği noktaya kadar yeniden canlandıran
Stalin'in Sovyetler Birliği'nde de açıktır. fazla Batılı ve 'modern'. Son olarak, Çin
Medeniyetinin Büyük Yenilenmesine girişen Çin, Komünist partinin rehberliğinde beş bin
yıllık geçmişinin yıllıklarından yararlanıyor.
MAGA Komünizminin (yanlış bir şekilde "yurtsever sosyalizm" olarak adlandırılan ve devlete
kurumsal bağlılığı ifade eden) en temel amacı, Amerika'da kızıl bir güneşin doğması ve
bildiğimiz modern Batı'nın trajik tarihini sonlandırmasıdır. Burjuva modernliğinin kökenleri
Batı'dadır ve Batı tarihinin gelişimi, tarihlerin, halkların ve medeniyetlerin tasfiyesine tekabül
etmiştir. İngiltere, sonunda Amerika'da sona eren Batı kronolojisinin doruk noktasıydı. Ve
böylece, çok kutupluluk çağında ve insanlığın gerçek tarihinin yeniden dirilişinde, tüm Batı
tarihinin tek, anlamsız ve tesadüfi bir felaketten oluşup oluşmadığı - Amerika'nın en telafisi
mümkün olmayan, doğal olmayan, Yalnızca yıkımı beklemeyi umut edebilen dünya tarihinin
Frankenstein piçi (Heidegger'in inandığı gibi). Bu ayartmanın yanılgısı, Batı'yı doğuranın
insanlığın kendisi olduğunu ve bu nedenle Batı tarihinin gelişiminin genel olarak insanlık
hakkında bir şeyler söylediğini ihmal ediyor.
Avrupalıları kendilerine özgü bir kusur nedeniyle istisnai bir kötülük için suçlamak ne kadar
kolay görünse de, gerçek şu ki Avrupa'nın kötülüğü, evrensel dünya tarihinin ayrılmaz bir
parçası olarak yalnızca genel olarak insanlığın kötülüğünü yansıtıyor. Genellikle sosyal
demokrat ahlakçı olan sözde "üçüncü dünyacı" "dekolonyal" entelektüellerin, zaten her
zaman Batı küreselciliğinin fahişeleri olduğu ortaya çıkar. Batı tarihiyle yüzleşmiyorlar, ondan
bir şekilde fayda sağlamak için ahlaki şantajdan yararlanıyorlar, yalnızca onun temel
kötülüğünü kanıksamaya devam etmekle kalmıyorlar, aynı zamanda bu aynı kötülüğü
kendileri de temsil etmeye geliyorlar (yani evrenselciliği, tasfiyeciliği ahlaki olarak
yüceltmek). , küreselleşmeyi uyandırdı, vb.). MAGA, Anglo-Sakson hegemonyası çağının
sonunda, Batı tarihinde daha fazlası olduğunu kesin olarak kanıtladı. Tek kutuplu küreselcilik
(ve onun atası, sömürgecilik, emperyalizm, kölelik vb.), Batı tarihinin sonuçlarından yalnızca
biridir. Bu aynı tarihle eşzamanlı olarak, tarihin tepeden açılış noktasından çok, tarihsel
toprağın dipte işlendiği noktada bulunan, uygarlıklarının ve halklarının gerçek gelişiminin
kayıp kronolojisi vardır.
Amerika'nın gerçek bir tarihi var ve basit bir Frankenstein kazası değil. Farklı halklar
arasındaki gerçek bir uygarlık karşılaşması, Avrupalılar tarafından yerleşiminin en başından
beri, gelişim tarihini karakterize etmiştir. Küreselcilerin tarihsel nihilizmi, en büyük edebi ve
sanatsal hazineleri de dahil olmak üzere Amerika'nın bu kayıp tarihini insanların hafızasından
silmeye çalışıyor. Amerikan halkı ve onlardan önceki Avrupa halkları, evrensel biçimsel
modernitenin soykırımcı niyetinden doğal olarak kurtulmuş değillerdi. Aslında, bugün bu
evrenselci, soykırımcı ve tasfiyeci niyetliliğe en çok eğilimli olanlar, MAGA hareketinin en
sadık düşmanları olan Batılı solcular ve onların mali kapitalist şeker babalarıdır. Amerikan
halkı, gerçek Amerika'yı geri almak ve dolayısıyla onu doğuran Batı'nın kayıp tarihini
kurtarmak için Batı tarihini ve dolayısıyla dünya tarihini rahatsız eden aynı kötülük, kibir ve
satanizme karşı ayaklandı. . Burada, eski Yunanistan'ın uzak geçmişinde değil, gerçek diğer
başlangıç yatıyor.
Şimdi, Avrupa geçmişinin prangalarından kurtulmuş ve emsali olmayan gerçekten yeni bir
gelişmenin geleceğine yönelmiş gerçek Amerikan uygarlığı çağı başlayabilir. Amerika'yı
yeniden büyük yapmanın, geleceği gerçekten belirsiz olan Amerika'nın kayıp tarihine geri
dönmenin anlamı budur. Amerika, dirilen insanlığın geri kalanıyla birlikte, dünyanın büyük
Kara İmparatorluklarının değerli bir üyesi olarak tüm insanlık için şanlı geleceğin inşasına
yardımcı olabilir. MAGA Komünistleri, gerçek, nesnel ve temel çabayı gerçekleştirmek için,
Marksizm-Leninizm'in ölümsüz ve paha biçilmez biliminin gerekli olacağına inanıyorlar.
MAGA hareketinin hem en büyük müttefiklerini hem de düşmanlarını temsil ediyor.
Komünizmin MAGA ile birliği, Marksizm ile işçi hareketinin birliğinden başka bir şey değildir.
Ancak bu birlik, Batılı Marksistlerin küçümseyici üslubunu dayatmaya çalışmakla değil,
Komünist partizanlar ve halk arasında gerçek bir praksiolojik karşılaşmayla sağlanacak.
Solcular, Komünizm ile MAGA hareketi arasındaki sözde aşılamaz uçurum nedeniyle MAGA
Komünistleriyle alay ediyor. Ama kendileri birincil sebep ve böyle bir çatlağın en büyük
yararlanıcıları ilk etapta! Komünizme şu anda Amerika'da edindiği kirli adı kazandıran şey,
revizyonistlerin ve işçi sınıfı hareketine ihanet edenlerin - kurumsal akademi, STK'lar ve
nihayetinde hükümetin en üst düzeylerinde kariyer tırmanışı - ihanetidir. Profesyonel
yönetici sınıfının en gaddar temsilcileri olarak görevlerinde oturan "komünistler",
Komünizmin popüler olmamasından esas olarak sorumludurlar. Dolayısıyla, MAGA Komünist
hareketinin en büyük düşmanlarının, Marksizm ile işçi hareketinin birliğinden en çok
kaybedecek olan solcular olması kaçınılmazdır. Onları geçersiz kılacak ve uzun süredir
asalaklıklarının ve kötülüklerinin yaptırımı olan ideolojiyi, onları bir sınıf olarak tasfiye etme
niyetinde olan toplumsal güçlerin silahına dönüştürecektir.
Komünizm, işçi sınıfı bilinciyle birleşmiş işçi sınıfının gerçek hareketi demektir. İşçi sınıfı,
gerçek gerçeklikte bir bütün olarak toplumun evrensel ve ortak çıkarlarını temsil ettiğinden,
emekçi halktan yana bir parti anlamına gelir. Komünizmin gerektirdiği özel mülkiyet eleştirisi,
Komünistlerin tüm mülkiyet ilişkilerini gönüllü olarak değiştirmeye çalıştıkları anlamına
gelmez. Daha ziyade, toplumun üretici güçlerinin insanlık dışı, yabancı ve anti-sosyal
amaçlara hizmet ettiği ekonomik nihilizme karşı bir muhalefet anlamına gelir. Özel mülkiyet
kurumunun saltanatı, insanların kendi evlerine, topraklarına, çiftliklerine, işlerine veya genel
olarak mutluluk arayışında fiilen kullandıkları şeylere sahip olma özgürlüğünü garanti eden
şey değildir. Onları yok eden budur. Egemen sınıf, Amerikan halkını 'özel mülkiyetin' kendi
bokuna sahip olmak anlamına geldiğine inandırdı. Ama aslında bunun anlamı bankalar ve
Blackrock'ın bokunuzu çalmasıdır.